ตอนที่ 22 เชื่อใจ“แม่ง เอาไงดีวะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก พ่อเขาแค่เรียกมาเตือนเท่านั้นล่ะมั้ง”ผมหันไปกระซิบกับไอ้ฮอยฮักที่เดินตามหลังผม มันตอบกลับด้วยน้ำเสียงค่อยๆ ตอนนี้พวกเรากำลังเดินมาที่ห้องของคณบดีอยู่ครับ ไอ้ฮอยฮักเล่าให้ฟังว่ามันกับคุณพ่อรินของมันคุยอะไรกันนิดหน่อยแล้วกำลังลงมาทานข้าวแต่ดันลงมาเจอมวยคู่เอกพอดี
“ไอ้ฮักกูถามมึงหน่อยเถอะ พ่อมึงตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอวะ? แล้วนี่คณบดีทำไมเป็นพ่อมึงวะ?”
“ตอนพ่อแม่กูตายตอนนั้นพ่อดีซกะพ่อรินรับกูไปเป็นลูกบุญธรรมไง เด็กขนาดนั้นจะรอดไหมถ้าไม่มีใครเลี้ยง ไอ้บ้า”ไม่ต้องมาด่ากูเฟ้ย กูจำได้แค่ลางๆ ว่าตอนที่พ่อแม่ของมึงตายแล้วมึงก็หายไปช่วงหนึ่งกลับมาก็ช่วงมอต้นแล้ว ให้ตายเถอะ เพราะมันหายตัวไปแล้วกลับมาอีกทีนั้นแหละทำให้ผมเป็นบ้า พูดเรื่องนี้ทีไรกูหงุดหงิดทุกที!
“ว่าแต่คณบดียังไม่มีเมียไม่ใช่เหรอวะ?”
“เออ ไม่มีเมียจริงแต่มีผัวโว้ย”ไอ้ฮอยฮักมันพูดหน้าตายมาก พ่อมึงมีผัวนะโว้ย!! พูดหน้านิ่งอย่างกับพ่อมึงมีผัวแล้วเป็นเรื่องปกติ!? ผมเบิกตากว้าง คณบดีก็มีผัวววว!!!? ผมเหลือบไปมองคณบดีที่เดินอยู่ข้างหน้า บุคคลหน้าตาดีไปมีผัวอีกแล้วหนึ่งคน! ถึงว่าทำไมป่านนี้แล้วยังไม่มีครอบครัวสักที ตอนที่ผมกับพี่เซนต์มาปฐมนิเทศครั้งแรก พี่เซนต์เนี่ยปลื้มคณบดีคนนี้มากเพราะท่านหน้าตาดีจริงๆ ครับ
“ห๊ะ!? ใครวะ?”
“มึงไม่รู้งั้นเหรอวะ เขารู้กันทั้งมอ”
“เฮ้ยๆ เรื่องจริงดิ กูนึกว่าเป็นโจ๊ก!”
ตอนเข้ามาใหม่ๆ ไปงานปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัยก่อนครับ ตอนนั้นก็ได้เห็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัย จะเรียกว่าเป็นเจ้าของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็ว่าได้ เพราะเขาเป็นคนสร้างเองลงทุนเองทุกบาท ข่าวลือบอกว่าเป็นมหาเศรษฐีในวงการเงินระดับประเทศ พวกรุ่นพี่เรียกเขาว่าคิงไม่เรียกว่าอธิการเหมือนมออื่นๆ หรอกนะ อายุก็มากแล้วแต่แม่งยังหนุ่มและหล่อลากมากครับ แถมตอนนั้นมีข่าวซุบซิบในเด็กใหม่ว่าท่านคิงเนี่ยแกเป็นเกย์ แถมยังมีอะไรในกอไผ่กับคณบดีของสถาปัต ตอนแรกผมก็นึกว่าโจ๊กพูดเอาฮา แต่นี่มันเรื่องจริงเหรอวะ!!?
แม่ง ขนาดคณบดียังเป็น ถ้ากูจะเป็นบ้างก็ไม่แปลกหรอกคราวนี้!!!“ท่านคิงเนี่ยชื่อจริงๆ ว่าดีซเหรอวะ?”
“ชื่อดีเซล เป็นพี่แท้ๆ ของพ่อกูเอง”
อ้อ มิน่าพ่อไอ้ฮอยฮักมันชื่อว่า โซล่า ตระกูลน้ำมันหรือไงวะ ดีนะที่ไอ้ฮอยฮักมันไม่ชื่อว่าโซฮอล์ต่อมาอีกคน ไม่งั้นกลายเป็นตระกูลน้ำมันจริงๆ ด้วย! พอคิดถึงท่านคิงหรือพ่อดีซของไอ้ฮักมันแล้วเกิดคำถามขึ้นมาในใจของผม ตระกูลนี้มันหล่อ กูยอมรับ แต่ไอ้หน้านิ่งไร้ความรู้สึกเนี่ยมันเป็นกรรมพันธุ์จริงๆ ใช่ไหม!? ไม่ว่าจะเป็นท่านคิง พ่อโซล่า ไอ้ฮัก หน้าแม่งนิ่งทุกคนอ่ะ!!
“พี่กับกูเกือบได้ชื่อว่าโซฮอล์กะเบนซินล่ะ แต่บังเอิญญาติทางพ่อเขาตั้งไปก่อนแล้ว”
สงสัยมันจะเห็นผมทำหน้าแปลกๆ ใส่ก็เลยเอ่ยไขข้อสงสัย มีคนตั้งชื่อลูกแบบนี้จริงๆ งั้นเหรอวะ!!? ชิบหาย!!! ผมสะดุ้งเมื่อเดินมาถึงห้องทำงานของท่านคณบดี มัวแต่คุยเรื่องครอบครัวของไอ้ฮักมันจนลืมเรื่องที่กำลังจะประสบ พวกนั้นเข้าห้องไปผมก็หันมาหาไอ้ฮักมันด้วยใบหน้ากังวลใจอีกครั้ง
“แน่ใจนะว่าจะไม่ได้พักการเรียนนะ?”
“มึงจะร้องไห้ทำแป๊ะอะไรวะ ถึงพักก็ไม่ใช่มึงพักสักหน่อย”
“แต่ไอ้โซโล่มัน...”
“เป็นห่วงผัวจริงๆ เล๊ย”ไอ้ฮักมันถอนหายใจเมื่อเจอผมบีบน้ำตาเป็นบีบๆ ใส่ ท่านคณบดีให้ผมกับไอ้ฮักมันอยู่ข้างนอกแล้วเข้าไปคุยกับสองคนนั้นตามลำพัง
“ฮักไปเรียนไป่ แล้วตอนกลางวันค่อยมาทานด้วยกัน พาเพื่อนลูกไปด้วยนะ”
“ครับ ว่าแต่เรื่องนี้คงจะไม่ถึงพักการเรียนใช่ไหมครับ?”
“อ่า ไม่รับประกันนะ ว่าแต่หนูคนนี้หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเจอกันมาก่อน”ท่านคณบดีหันมามองผมแล้วหรี่ตาลง สายตาท่านช่างเย็นยะเยือกจริงๆ ครับ ถ้าไอ้ฮักมันจะนิสัยแบบนี้ผมก็ไม่แปลกใจวะ! ดูคนเลี้ยงมันมาก่อนสิคนหนึ่งหน้านิ่งไร้ความรู้สึก อีกคนก็เย็นยะเยือกซะ!!
“ก็เพื่อนตอนเด็กๆ ของผมคนนั้นไง”
“อ้อ หึๆ จำได้แหละ เด็กที่บอกว่าจะแต่งงานกับฮักใช่ไหม? แหม โตก็ยังน่ารักจนเป็นเหตุให้เกิดวิวาทเลยนะ เปลี่ยนใจไม่เป็นลูกสะใภ้พ่อแล้วเหรอ?”ท่านคณบดีเอ่ยเรียบๆ แล้วหัวเราะเสียงเย็น ไอ้ฮอยฮักแม่งก็โบกมือปฏิเสธกูตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่ มึงรังเกียจกูปานนั้นไอ้บ้า!!
“เตรียมรับลูกเขยเถอะครับ”
“อย่างเราจะรุกฮักเนี่ยนะ?”
เปล่า ผมไม่ได้บอกว่าจะรุกไอ้ฮัก!! โฮกกกกก!!!! ท่านคณบดีไม่คิดเหรอว่าลูกชายท่านจะอยากมีผัวบ้างเลยเหรอหรือว่าไอ้ฮักมันรุกจริงๆ วะ? โอ๊ยยย!!! อย่ามานอกประเด็นกับกูบ่อย เรื่องไอ้โซโล่มันเป็นอย่างไงวะ
“อะ ขอตัวไปทำงานก่อนนะ”
“อย่าโดดงานล่ะครับพ่อ”
“คร้าบ~”
แล้วคณบดีก็ปิดประตูไปเหลือแค่ผมกับไอ้ฮักที่ยืนอยู่หน้าห้อง ไอ้โซโล่มันจะเป็นอย่างไงวะ!? ผมยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งจนกระทั่งไอ้ฮอยฮักลากผมเข้าห้องเรียนไป ถึงมานั่งเรียนกูก็ไม่ฟังอาจารย์เหมือนเดิมอ่ะ เรียนอะไรแม่งกูไม่รู้เรื่องทั้งนั้นแหละ เป็นห่วงไอ้โซโล่มัน แล้วจนกระทั่งเที่ยงพักกินข้าว ผมนั่งรอให้ไอ้โซโล่มันโทรมาแต่มันก็ไม่โทรมาสักที หรือกูจะโทรหามันดีวะ?
“เฮ้ นั่งส่องมือถืออยู่นั้นแหละ ไปแดกข้าวโว้ย!”ไอ้โจ้มันโผล่มาจากด้านหลังของผมแล้วฉวยเอามือถือของผมไป อะไรของมึงเนี่ย!? เอามือถือของกูคืนมานะโว้ย!! ก็กูบอกแล้วว่าให้ไปกินก่อน อะไรของพวกมึงวะ!? ผมมองหน้าพวกเพื่อนๆ แล้วคว้ามือถือคืนมาจากมือไอ้โจ้
“ไอ้พรีสต์กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงมันนะโว้ยแต่ว่ามึงก็ต้องกินข้าวสิวะ”ไอ้สตางค์มันเดินเข้ามาแบบเตี้ยๆ แล้วยื่นถุงขนมมาให้กับผม พวกมันลงไปกินข้าวมาเรียบร้อยแล้วล่ะครับ เหลือแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่ได้ลงไปกินด้วย ไปห้องคณบดีก็ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ที่นั้นเลยสักคน สงสัยคณบดีไปกินข้าวกับไอ้ฮักแล้วล่ะมั้งครับ เห็นไอ้ฮักมันคุยโทรศัพท์กับพ่อมันอยู่
“ขอบใจ”ผมคว้าถุงนั้นมาก่อนจะเอ่ยขอบใจพวกมัน ขอบใจนะโว้ยที่เป็นห่วงกูน่ะ แล้วเจ้าพวกนั้นมันก็มานั่งล้อมผม
“มึง...120 บาท เงินกูซื้อ อย่าลืมคืน”
“เหี้ยแซมมมม!!”ไอ้บู๊ลิ้มตบกบาลเพื่อนมันทันที ผมเนี่ยถอนหายใจกับความบ้าของเพื่อนทันที เออๆ เดี๋ยวกูคืนให้ ผมล้วงกระเป๋าแล้วดึงเงินไปให้ไอ้แซมทันที ไอ้บ้านั้นลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้เหมือนเดิมพร้อมกับนับเงินด้วยใบหน้าซีเรียส
“ตอนนี้กูกินแกลบอยู่ เรื่องเงินกูจริงจัง”
“แล้วมึงมาพูดตอนเพื่อนรู้สึกแย่มันสมควรไหมเหี้ยแซม?”ไอ้โจ้มันเอ่ยออกมาจริงจังเหมือนกัน ไอ้โจ้มันเป็นห่วงกูวะ ซึ้งเพื่อน!
“ถ้าเป็นมึง มึงไม่ทวง?”
“กูก็ทวง”ไอ้เหี้ยโจ้ตอบหน้าตายม๊ากกกก!!! พวกมึงก็เหี้ยพอกันนั้นแหละ!! คนอื่นๆ เนี่ยมองไอ้โจ้อย่างเอือมระอา ไอ้บ้านั้นก็พูดแก้ตัว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มึงดูดีขึ้นมาเลยวะ
“กูจะทวงทีหลังไงพวกมึงนิกูยังพูดไม่จบเลย”
“เอาเรื่องทวงหนี้ของมึงเก็บไว้ก่อนเถอะ พูดเรื่องไอ้พรีสต์ก่อนโว้ย มันห่วงผัวจนตัวสูบหมดแหละ”
“เออๆ ตกลงมันเป็นอย่างไงวะ? ทำไมไปมีเรื่องกับพี่เพ้นต์ได้?”
“อั๊ยยะ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง!”
“ยังโว้ย!!!”
เหี้ยแซมแย่งซีนกูมาก ไอ้เวรนี่!! ตอนแรกกูโคตรจะซีเรียสแต่ตอนนี้กูอยากจะถีบไอ้แซมมากกว่าวะ!! ไอ้แซมมันหัวเราะออกมา
“มึงอย่าจริงจังน่าพรีสต์ ไอ้โซโล่มันเอาตัวรอดได้อยู่แล้วล่ะ เดี๋ยวมันก็มาหามึงเองน่า”
“พรีสต์! มีคนมาหา!”
พอไอ้แซมมันพูดไปแบบนั้น ไอ้ปาตี้ก็วิ่งเข้ามาในห้องแล้วตะโกนบอกผม ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไอ้โซโล่ใช่ไหม!!?
“เห็นไหมล่ะ กูพูดผิดตรงไหน?”
“เออ ไอ้คุณแซม มึงเก่ง พอใจยัง?”
ผมไม่อยู่ฟังพวกนี้มันทะเลาะกันหรอก รีบวิ่งตามไอ้ปาตี้ออกมาจากห้อง กูน่ะตื่นเต้นยิ่งกว่าบอลไทยได้ไปบอลโลกซะอีก มันจะเป็นอย่างไงวะ!? จะโดนทำโทษหรือเปล่า ใครทำแผลให้แล้วหรือยัง?
“เอ่อ นั้นไง คนที่ตามหามึงอยู่อ่ะ”ไอ้ปาตี้พูดชี้ไปคนที่หันหลังให้กับผมอยู่ ผมกะพริบตาปริบๆ แม่ง มันไม่ใช่ไอ้โซโล่นี่หว่า!! ตัวคนละไซส์กับไอ้โซโล่ขนาดนั้น แล้วคนๆ นั้นก็หันมาจ๊ะเอ๋แบบเซอร์ไพรส์สุดๆ ผมเนี่ยทำหน้าเซ็งเป็ดทันที
“พี่พรีสต์~!!! ข้าวโพดเองจ้า~!! ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ?”
“อ้อ วิ่งมาก็เลยเหนื่อยน่ะ แล้วเนี่ยน้องข้าวโพดมาทำไมเหรอครับ?”
“ข้าวมาหาพี่พรีสต์ตั้งหลายครั้ง ไม่เคยเจอเลยอ่าครับ คณะของพี่มีแต่พวกบ้าๆ ทั้งนั้นเลย”น้องข้าวโพดเดินเข้ามาหาผมแล้วบ่นงุงิให้ฟังทันที ผมถอนหายใจเฮ้อ กูกำลังซีเรียสเป็นห่วงไอ้โซโล่ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไงแต่ดันโผล่มาสร้างความเครียดให้กูต่ออีก ให้ตายสิ
“พูดให้มันดีๆ นะครับน้องข้าวโพด พวกพี่มีแต่คนดีๆ ทั้งนั้นนะ”ไอ้โจ้มันโผล่หัวตามมาทีหลังก็แก้ตัวแบบไม่ขึ้นมาก คุณมึงน่ะบ้ากว่าพวก! พวกเพื่อนผมตามมาก็ทำหน้างุนงงเมื่อเจอเข้ากับน้องข้าวโพด
“อ้าว แล้วไอ้โซโล่ล่ะวะ?”
“พี่โซโล่ทำไมเหรอครับ?”ข้าวโพดชะโงกหน้าไปมองไอ้สตางค์แล้วถามออกมาไปอย่างสงสัย ไอ้สตางค์เห็นน้องข้าวโพดแล้วสะดุ้งก่อนที่มันจะลากผมมาซุบซิบ
“แม่ง ทำไมมึงมาอยู่กับกิ๊กเก่าผัวมึงเนี่ย?”
“ห่า ไม่ใช่โว้ย เหี้ยโซโล่ไม่ได้เป็นอะไรกับน้องข้าวโพด”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันวะ เห็นไปด้วยกันบ่อย”
“มันแค่เอ็นดูเหอะมึง”
“เออ อย่าเอ็นดูจนกลายเป็นดูเอ็นน่ะมึง หึ”
แล้วผมกับไอ้สตางค์ก็กลับมาคุยกับน้องข้าวโพดที่กำลังเจื้อยแจ้วแว่วหวานกับไอ้โจ้เรื่องน้องลูกหว้าแฟนไอ้โจ้ โอ๊ะ ยังไม่เลิกกันอีกแน่ะคู่นี้ เพี้ยนพอกันเหอะ
“แล้วเนี่ยน้องมาหาพี่มีธุระอะไรหรือเปล่า?”ผมเข้ามาถามน้องข้าวโพดที่ละความสนใจจากไอ้โจ้มาที่ผมแทน น้องข้าวโพดยิ้มค้างแล้วไม่พูดอะไรเหลือบตาไปมาอย่างลำบากใจ สักพักก็เข้ามากระซิบกับผมเบาๆ
“พี่พรีสต์ผมมีอะไรจะพูดด้วยน่ะครับ”
“งั้นก็พูดมาสิครับ”
“เอ่อ...ตรงนี้ไม่ดีมั้ง คนเยอะ”
“แล้วน้องจะพูดเรื่องอะไรครับ ลับๆ ล่อๆ อยู่ได้”ผมเริ่มโมโหแหละเพราะจู่ๆ ก็มาหาผมแล้วมาทำลับๆ ล่อๆ มีความลงความลับอีกแน่ะ กูยิ่งเป็นห่วงไอ้บ้าโซโล่อยู่ด้วย โธ่เอ๊ย!!
“พี่พรีสต์อย่าหงุดหงิดสิครับ ก็แค่มาถามเรื่องพี่โซโล่เท่านั้นเอง”
“...”ไอ้เรื่องนั้นล่ะที่จะทำให้คุณพี่หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมน่ะ!! ผมเหลือบมองน้องข้าวโพดที่มาแวะเวียนบ้านไอ้โซโล่บ๊อยบ่อยแล้วมีหลงผัวชาวบ้านเขา ให้อภัยตรงที่น้องเขาน่ารักและไม่รู้เรื่องรู้ราวระหว่างผมกับไอ้โซโล่หรอกนะ แต่เนี่ยถึงขั้นมาที่คณะผมเพื่อพูดเรื่องไอ้โซโล่เนี่ยนะ ไปหาไอ้โซโล่นู้น ไป่!!!
“ทำไมไม่ถามไอ้โซโล่มันล่ะครับ?”กูแอบเหวี่ยงเล็กน้อย น้องข้าวโพดทำหน้าเกรงใจสุดขีดแล้วกระซิบบอกผมเบาๆ
“ก็คณะนั้นข้าวไม่กล้าไป น่ากลัวแล้วไม่กล้าถามพี่โซโล่ด้วย”
“เรื่องอะไรล่ะครับ เพื่อพี่จะไปถามมันให้”
“เอ่อ...”น้องข้าวโพดเหลือบสายตาไปมองเพื่อนๆ ของผมที่ยืนเงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์ พวกห่าเนี่ยก็ชอบเสือกเหลือเกินนะ!! ผมมองพวกมันแล้วไล่กลับไปห้อง
“พวกมึงไปนั่งรอเรียนคาบต่อไปเลยไป่ อยู่เสือกเรื่องชาวบ้านเขา”
“อะไรวะ น้องข้าวมีอะไรก็บอกกับพวกพี่ได้นะครับ คนกันเอง”ไอ้โจ้มันทำหน้าไม่พอใจที่ผมไล่มันไปแล้วหันไปพูดกับน้องข้าวโพด แค่มึงเป็นแฟนกับเพื่อนน้องเขาจะมาสนิทอะไรมากมายวะ
“นั้นสิครับ คนกันเองแท้ๆ”ไอ้บู๊ลิ้มกับไอ้สตางค์เนี่ยเดินเข้ามาหาน้องข้าโพด พวกมึงจะไปขู่น้องเขาทำไมวะ ไป่ๆ ไปไกลๆ เลย ไอ้คู่รักสุดเน่าไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นแบบไอ้โจ้มันนะโว้ย นิ่งแบบไอ้แซมมันบ้าง! อ้าวเฮ้ย...คนที่ควรนิ่งต้องเป็นไอ้บู๊ลิ้มสิ ไอ้แซมไมมึงนิ่งแบบนั้นวะ!?
“เขาไม่อยากพูดก็ช่างสิวะ พวกมึงจะตื้อทำเหี้ยอะไร ไป่ๆ ไปอ่านหนังสือรอจารย์เหอะ”ไอ้แซมเอ่ยออกมาแล้วเดินขึ้นไปคนแรกแน่ะครับ
“โห!! มึงขยันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะไอ้แซม!?”ไอ้สตางค์แขวะไอ้แซมแล้วพวกมันก็ค่อยๆ เดินขึ้นไป พวกมึงรีบๆ ไปเหอะ ลีลามันอยู่ได้!!
“น้องข้าวโพดครับมีอะไรก็ว่ามา”
“เอ่อ...ครับๆ”แล้วคุณน้องข้าวโพดจะมองตามพวกนั้นไปทำไมครับ มีซัมติ้งอะไรกับพวกมัน? เป็นชู้กับไอ้โจ้หรือครับน้อง? เมื่ออยู่กันสองคน ข้าวโพดก็เอ่ยถามผมเบาๆ
“เอ่อ...คุณย่าของพี่โซโล่บอกผมน่ะครับ พี่โซโล่กำลังจะหมั้น ผมจะทำอย่างไงดี? พี่โซโล่มีคนที่รักแล้วอย่างนั้นเหรอครับ? แล้วพี่โซโล่จะหมั้นได้อย่างไง?”
“...”
อะไรนะ? ผมมองหน้าน้องข้าวโพดด้วยความงุนงง น้องว่าอะไรนะ!!!? เหี้ยโซโล่น่ะเหรอจะหมั้น!!!? ผมยืนนิ่ง พี่จะบอกน้องได้อย่างไงว่าจะทำอย่างไงต่อ ขนาดพี่เองยังไม่รู้จะทำอย่างไงเลย!!
“แล้วพี่โซโล่จะหมั้นกับใคร พี่พรีสต์รู้ไหมครับ?”น้องข้าวโพดถามผมเสียงสั่น ตาก็เอ่อไปด้วยน้ำตา อย่ามาร้องไห้นะ!! พี่ต้องเครียดกว่าน้องอีก!!! แฟนกำลังจะหมั้นเชียวนะ!! ผมถอนหายใจพยายามรวบรวมสติที่ตอนนี้มันกระจัดกระจายไปไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้าแล้วกูเครียด งอกก็ถามหาอยู่แล้ว!
“น้องข้าวโพดใจเย็นๆ ก่อนนะ พี่ไม่เห็นมันจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
“แต่คุณย่าน่ะต้องทำจริงๆ แน่เลยครับ ขนาดพี่โมโนยังถูกบังคับให้แต่งงานเลย!”
ยัยคุณย่าอะไรเนี่ยกูเริ่มเกลียดมึงตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นหน้าตาแล้วนะ!! จะมาบังคับคนอื่นเขาทำไมวะ!? ไม่ต้องแปลกใจครับ พี่โมโนก็คือพี่ชายของไอ้โซโล่มันนั้นเอง ชื่อก็คล้ายกันขนาดนั้น! ผมเห็นรูปครอบครัวไอ้โซโล่มัน พี่โมโนไม่น่าจะเป็นคนที่ถูกบังคับได้นี่น่า สายตาแม่งกะล่อนขนาดนั้น แล้วเนี่ยจะถูกบังคับแต่งงานได้อย่างไง? ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
“เดี๋ยวพี่ถามมันให้ น้องข้าวโพดก็ใจเย็นก่อนนะครับ คงไม่มีอะไรหรอก”ปลอบใจน้องข้าวโพดไปแบบนั้นแต่ผมกลับรู้สึกแย่ ไอ้บ้าโซโล่อย่างมันเนี่ยนะจะถูกย่าบังคับได้ ผมไม่เชื่อหรอก! ผมปลอบใจน้องข้าวโพดแล้วบอกลาอีกฝ่ายด้วยท่าทางหงอยๆ
“พี่พรีสต์ครับ อย่างไงก็รบกวนถามพี่โซโล่ให้ข้าวด้วยนะครับ”
“อืมๆ รีบๆ ไปเรียนเถอะเราน่ะ”
“ครับ ขอบคุณมาก”
เมื่อน้องข้าวโพดจากไปผมยิ่งรู้สึกแซดกับชีวิต เฮ้อ! ความสุขหนอความสุข มีแค่แป๊บๆ แล้วกูก็ถูกความเศร้าดึงเข้าสู่นรกจมปลักต่อความทุกข์ ไอ้โซโล่แม่งอยู่ไหนของมันวะ!!? โทรไปแม่งก็ไม่รับ ไอ้บ้า มึงตายไปแล้วหรือไงกัน!!? ผมมองมือถือของตัวเองแล้วพยายามโทรติดต่อไอ้โซโล่ มันก็ต่อติดอยู่นั้นแหละครับแต่ไม่มีใครรับเท่านั้นเอง ทำไมไม่รับวะไอ้บ้าโซโล่!!!?
“ไมมึงมายืนอยู่นี้วะ ไม่ขึ้นไปเรียนล่ะ?”ไอ้ฮอยฮักเดินเข้ามาหาผมเมื่อเห็นผมยืนอยู่ สงสัยมันเพิ่งกลับมาจากทานข้าวกับคณบดี เออ จริงสิ!!! ไอ้ฮอยฮักมันจะถามเรื่องไอ้โซโล่ให้ผมหรือเปล่าวะ ผมรีบจับมือไอ้ฮอยฮักอย่างมีหวัง มึงบอกกูหน่อยเถอะ ไอ้โซโล่มันเป็นอย่างไงบ้าง!?
“เออๆ กูรู้น่าไม่ต้องมาบีบน้ำตา...เฮ้อ แย่วะ”
หา!!!? ไอ้โซโล่น่ะเหรอแย่!!!? มันแย่อย่างไง!!!?“เฮ้ย!!!! มึงเป็นอะไรวะพรีสต์!?”ผมได้ยินเสียงของไอ้ฮอยฮักผ่านเข้ามาในความมืด อะ ทำไมกูเห็นอะไรเป็นสีดำหมดเลยวะ จู่ๆ ร่างกายมันก็หนักอึ้ง เรี่ยวแรงหดหายไป เสียงสุดท้ายผมก็ได้ยินแค่เสียงของไอ้ฮอยฮักมันตะโกนดังลั่นแล้วอุ้มผมขึ้น
อะไรวะ ร่างกายแม่งไม่ขยับเลย มาเป็นอะไรตอนนี้เนี่ย ไอ้โซโล่มันกำลังแย่อยู่นะ...
.................................
.....................
..........
....
..
.
แล้วสติของผมก็วูบดับไม่รับรู้อะไรใดๆ อีกTBC.ตอนนี้ก็ยาวอีกเช่นเคย เฮ้อ อยากบอกว่า หิวข้าววววววววววววววว!!!! 
พอไม่ได้นอนก็จัดเต็มมาเหอะ นอนไปวันหนึ่งเต็มๆ ยังไม่ได้กินอะไรเลย
หนังสือก็ยังไม่ได้อ่าน พรุ่งนี้สอบปรัชญาาาาาาาาาา~!!!! โอ๊ย กูจะเอาปรัชญาที่ไหนไปสอบ
เครียดโว้ย!!! นิยายก็เครียด คนแต่งก็เครียดดดดด!! ยิ่งเครียดยิ่งหิวอ่า 
โซโล่จะเป็นอย่างไร โซโล่จะหมั้นจริงๆ หรือไม่ พรีตส์เป็นอะไรมากหรือเปล่า?
..................................................ติดตามตอนต่อไป~!!!!! <<< บิวด์อารมณ์ไปงั้น ฮิๆ
หรือว่านิยายเรื่องนี้จะเข้าช่วงดราม่าแล้ว!? <<< คนแต่งมันแต่งดราม่าได้ด้วยเหรอ? 
มีงานเข้า... ปอยหาแฟนให้เฮียเพ้นต์หน่อยสิ จะได้ไม่ต้องมาแย่งกัน [ไม่ต้องหาหรอก เดี๋ยวพี่เพ้นต์ก็เจอ]
จะรออ่านพล็อตแบบย้อนยุคนะ น่าสนุก [ คิดว่าน่าจะสนุก(?) ไม่รู้ๆๆๆ ภาษาเขาไม่ได้สวยงามแต่จะแต่งในแบบของปอย ภาษากันเอง แล้วมันจะเป็นอย่างไงหว่า อาจจะทำให้คนอ่านผิดหวังแต่จะพยายามสุดความสามารถ 
]
คุณปอยขยันปั่นสุดๆเลยค่า เห็นคำถามข้อสอบแล้ว อยากรู้จังว่าเรียนวิชาไรคะนี่ ^^ [ วิชาอะไรหว่า ลืมชื่อวิชา เหอะๆ กิจกรรมพัฒนาหรืออะไรเนี่ยแหละ จำไม่ได้ ขอโทษ ไม่เคยจำชื่อวิชา ฮ่าๆ จำแบบสั้น เช่น กิจกรรมพัฒ ปรัชญา จิตวิทยา อะไรพวกเนี่ย ไม่เคยจำแบบเต็มๆ สักที ]
ตกลงน้องปอยสอบเสร็จหรือยัง พักผ่อนบ้างนะ จะแต่เรื่องใหม่ก็จะตามไปอ่านแต่ๆๆๆๆ ขอเรื่องนี้ จบก่อน เออ ซัลซัล มัลตี้ ด้วยเพราะมันค้างงงงงงงงง [ แน่นอน บอกแล้วว่าจะแต่งเรื่องพวกนี้จบก่อน ค่อยแต่งเรื่องใหม่ แค่วางพล็อตไว้เท่านั้น แล้วปอยก็ยังสอบไม่เสร็จเลยจ้า สอบเสร็จวันที่ 6 ตุลานู้นนนนน~ ]
อยากได้นิยายของน้องปอยไปนอนกอด นอนอ่านซักเล่มจัง [ จะพยายามน่า 
]
ปล.ว่าแต่น้องข้าวโพดหายไปไหนค่ะ (ว่าจะถามนานแระ) [ น้องข้าวโพดไม่ได้หายไปไหน แต่ไม่ได้กล่าวถึงเฉยๆ ยังมาบ้านโซโล่เหมือนเดิมนั้นแหละจ้า แต่ตอนนี้น้องข้าวโพดโผล่มามีบทแล้วล่ะนะ ]
พยายามตอบในสิ่งที่คนอ่านถามมา ถ้าคนไหนปอยไม่ได้ตอบ แสดงว่าลืมหรือไม่เห็นนะ ขอโทษษษษษ~
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1399392 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก