ผมมายืนกอดอกอยู่ที่สนามบินเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้เวลาหกโมงเย็นซึ่งเป็นเวลาที่พี่ยิ้มบอกว่าไอ้ฮักลงเครื่องพอดิบพอดี เหลือบไปมองพี่ยิ้มแล้วถอนหายใจ พี่แกยังเห่อน้องเหมือนเดิมเลยว่ะ คนเห่อน้องแบบนี้ปล่อยให้มันแต่งตัวจืดๆ ไปเรียนได้ยังไงวะ? แล้วทำไมไอ้ฮักถึงต้องแต่งตัวแบบนั้นด้วยล่ะ? ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ เฮ้อ~
“พี่ยิ้ม เราไม่ถือป้ายชื่อของไอ้ฮักเหรอครับ? คนเยอะขนาดนี้จะหาเจอเหรอครับ?” ผมหันมาถามพี่ยิ้มที่ชะเง้อมองหาน้องชายสุดที่ฮัก เห็นญาติคนอื่นเขาทำป้ายโบกไปมาเพื่อให้คนที่เดินออกมาเห็น แต่พวกเรากลับมายืนมือเปล่ากันแบบนี้ พี่ยิ้มหันมายิ้มให้กับผม
“ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็นะ แต่อย่าลืมสิ นี่มันฮอยฮักนะ!”
อ้อ! ผมพยักหน้าเข้าใจทันที ปกติแล้วไอ้บ้าฮักมันยืนอยู่เฉยๆ ก็โคตรจะเด่น หาง่ายที่สุดในสามโลกแล้ว! ผมกับพี่ยิ้มยืนรออยู่สักพัก และแล้วเสียงประชาสัมพันธ์ก็ดังขึ้นบอกว่าไฟล์ทจากกรุงปารีสมาถึงแล้ว พี่ยิ้มหันมาพูดกับผม
“รู้สึกว่าฮักจะมาถึงแล้วนะ”
ไอ้ฮักมันไปถ่ายแบบที่แถวยุโรปและสถานที่สุดท้ายก็คืองานเดินแบบที่ปารีส พี่ยิ้มเล่าให้ผมฟัง ป๊าด! มันโกอินเตอร์ไปแล้วครับไอ้แว่นจืด! ผมกับพี่ยิ้มมองตามเหล่าผู้คนที่ทยอยเดินออกมา แล้วไอ้ฮักล่ะวะ? ผมมองหาแล้วชะงักกับเจ้าของร่างปราดเปรียวที่เดินลากกระเป๋าออกมาอย่างกับมันเดินอยู่บนแคตวอล์ก! ผู้คนแหวกทางให้อย่างกับเป็นทะเลแหวก นั่นไงล่ะครับ! ไอ้ฮักมันกำลังเดินหน้าเลิศเชิดมานู้นแล้ว!
แต่ เอ๊ะ มันผมทองมาแต่ไกลแน่ะ นั่นไอ้ฮักแน่เหรอวะ? ผมยืนนิ่งแล้วหันไปมองพี่ยิ้มที่โบกมืออย่างมีความสุขที่เห็นน้องชายเดินเข้ามาใกล้แล้ว เออว่ะ! ไอ้ฮักจริงๆ ด้วย มันเปลี่ยนสีผมตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย? ไอ้ฮักเดินจะถึงพวกผม
ไอ้ฮักมึง...!!!
ผมรีบวิ่งชาร์จเข้าไปหามันอย่างรวดเร็ว พี่ยิ้มอุทานเสียงสูงอย่างตกใจ ไอ้ฮักมันมองผมนิ่งๆ ไม่ตกใจอะไรสักนิดมันค่อยๆ ปล่อยมือจากกระเป๋าแล้วคว้าตัวผมเข้ามากอดเอาไว้ก่อนที่ผมจะถวายถีบให้กับมัน อ๊าก! ไอ้ฮักกกก!!! ปล่อยกูนะเฟ้ยยย!!!
“ปล่อยกู ไอ้คุณฮอยฮัก!”
ผมกัดฟันเอ่ยเน้นย้ำชื่อของมันอย่างชัดเจนแล้วมันก็ปล่อยผมแต่ยังจับมือผมไว้แน่น หน้าหล่อๆ ที่แสนจะนิ่งของมันก้มลงมามองหน้าผมใกล้ๆ แล้วเอ่ยเรียบๆ ไม่มีอารมณ์ใดๆ เข้ามาแทรกจนน่าหมั่นไส้เพิ่มเป็นเท่าตัว!
“ดีใจด้วย เลิกเลิกโง่สักที”
“เออ!!! กูมันโง่”
“อืม มึงไม่ได้โง่ธรรมดา โคตรเลยว่ะ”
“ไอ้บ้าฮัก! ไอ้เพื่อนเหี้ย ไอ้หัวเถิก! ไอ้เห็ดขึ้นรา ไอ้ไมยราพหุบ!”
“มึงด่าแบบนี้กูก็ไม่เจ็บหรอกนะ มันฮามากกว่าว่ะ แล้วกูก็ไม่ได้หัวเถิกด้วย” มันส่ายหน้าไปมาอย่างไม่สะทกสะท้านสะเทือนใดๆ แถมยังเอ่ยโต้มาอย่างใจเย็นสุดๆ เออ! กูรู้ว่าด่าแบบนี้มันออกแนวฮามากกว่าเจ็บ! กูด่าใหม่ก็ได้! เอาให้มันเจ็บ อะไรวะ?
“...ไอ้...ไอ้...ไอ้...”
“ถ้ามันยากนักก็ไม่ต้องด่า” มันถอนหายใจแล้วพูดสวนขึ้นเมื่อเห็นผมคิดคำด่ามันไม่ออก ไอ้บ้าฮัก! กูตีมึงแทนก็ได้ ไอ้หน้าด้าน หน้าหนา! ไอ้พระอิฐพระปูน! ผมเข้าไปประทุษร้ายมันเต็มที่ ระบายอารมณ์เฟ้ย! บังอาจมาหลอกกูเป็นไอ้งั่งตั้งสามปีแน่ะ แล้วที่น่าเจ็บกระดองใจที่สุดก็คือกูเอะใจอยู่ตั้งหลายครั้ง แต่แม่งก็ไม่เคยคิดต่อเลยถึงได้ต้องมารู้เอาในตอนนี้ ไอ้ฮักกกก!!!
“กูไม่ใช่กระท้อน ทุบแล้วมันจะหวาน”
“มึงหลอกกูไอ้ฮัก มึงหลอกกู!”
“ตอนไหน กูไปหลอกมึงตอนไหน?”
“มึงหลอกกูว่าเป็นไอ้จืดฮอยฮักนั้น!”
“กูก็บอกว่ากูคือฮอยฮัก แล้วมันหลอกตรงไหน? มึงต่างหากที่จำกูไม่ได้เอง ใครผิดกันแน่? มึงจำกูไม่ได้เองนะ”
อะไรเนี่ย? มันพูดอะไรของมันวะ? ผมไม่เข้าใจ ยิ่งโง่ๆ อยู่ด้วย! ผมเงยหน้ามองมันอย่างเอ๋อๆ จะว่าไปมันก็แนะนำตัวว่าคือฮอยฮักตั้งแต่แรกนี่น่า แต่ผมจำมันไม่ได้เอง? อ้าวเฮ้ย! ทำไมไปๆ มาๆ คดีพลิก กลายเป็นว่าผมผิดไปได้ล่ะ!? ผมกระพริบตาปริบๆ มองไอ้ฮอยฮักที่พลิกคดีอย่างง่ายดาย!
“กูต่างหากที่ต้องโกรธมึง”
“เฮ้ยๆ อย่ามั่ว! กูต่างหาก”
ผู้ร้ายคดีนี้มันร้ายสมชื่อครับ! จะพลิกคดีให้ผมผิดซะงั้น!!?
“นั่นมันเลิฟมีนี่น่า”
“เออ ใช่ๆ! แล้วเด็กน่ารักๆ นั้นแฟนเขาเหรอวะ?”
“อ๊ายยย!! น่ารักเนอะ! มีหยอกกันด้วย”
“ดูสิ จ้องตากันหวานเชียว”
ผู้คนเริ่มหันมาสนใจพวกผมที่ยืนเถียงกันอยู่นานแล้ว แต่ฟังจากที่พวกเขาพูดแม่งพวกบ้านั่นต้องเข้าใจผิดไปคนละประเด็นแน่ๆ!
กูกะมันจ้องตากันหวานตอนไหนวะ? พวกกูกำลังเถียงเรื่องผิดไม่ผิดอยู่โว้ยยยย!!! พี่ยิ้มที่ยืนฟังอยู่นานเข้ามาขัดตราทัพ ก่อนที่อะไรๆ มันจะลุกลามไปมากกว่านี้ แหม ไอ้พวกนินทากาเลมันแพร่ไปเร็วยิ่งกว่าปรอทอีกนะครับ! ผมกับไอ้ฮอยฮักจับมือสงบสงครามเอาไว้ก่อน ไอ้ฮอยฮักรีบลากกระเป๋าดึงมือผมเดินออกไป
“ยืนเอ๋ออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวนักข่าวก็ตามจิกหัวหรอก”
แทบจะทันทีที่มันพูดจบ นักข่าวเริ่มเข้ามารุมล้อม ดูเหมือนว่าไอ้ฮอยฮักมันจะดังมาก เพราะแต่ละคนเมื่อรู้ว่าเป็นไอ้ฮอยฮักก็ต่างพากันหันมามองเป็นตาเดียวแล้วซุบซิบกัน บ้างก็ทำท่าจะเข้ามาหา ไอ้คุณฮอยฮักเปล่งประกายออร่าเรืองรอง ประมาณว่าแค่มองก็แสบตา มึนงงไปชั่วขณะเลยทีเดียว! เฮ้ยยย!!! ข้างหน้านั่นแฟนคลับวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งเลยครับ! อ๊ากกก!!! ตายแน่กู!
“ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งกลับมา เหนื่อยมาก ต้องการพัก” ไอ้ฮอยฮักพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นสุดขั้วพร้อมกับทำหน้าหยิ่งสุดขีด แต่ที่แน่ๆ ไอ้บ้านั่นรั้งผมมากอดเอาไว้ พยายามปกป้องจากแฟนคลับที่บ้าคลั่ง โอ้! เพื่อนฮักมึงโคตรแมนอะ!!!
“ทางนี้ๆ” พี่ยิ้มกวักมือเรียกพวกผมทั้งสองให้เดินออกไปจากกลุ่มคนที่เข้ามารุมแทบจะหาทางออกไม่เจอ โฮ~! ไอ้ฮักสมกับเป็นคนดังจริงๆ พวกผมหลุดออกมาก็รีบเผ่น พี่ยิ้มปลีกตัวไปเอารถมา เหลือผมกับไอ้ฮักที่ต้องซ่อนตัวรอรถ
“โฮ มึงดังขนาดนั้นเลย แฟนคลับเข้ามามุงแบบไม่ถึงวิด้วยซ้ำ”
“กูไม่รู้” ไอ้ฮอยฮักขมวดคิ้วเล็กน้อย(เล็กน้อยจริงๆ)ส่อแววว่ามันกำลังหงุดหงิด สงสัยว่ามันจะเหนื่อยจริง ทำงานมาเหนื่อยอาทิตย์ มาโดนผมด่าสาดใส่หน้า แถมยังประสบกับกองทัพแฟนคลับแบบไม่ได้ตั้งใจ ก็ต้องมีอารมณ์เสียกันบ้างแหละนะ ผมแอบมองหน้านิ่งๆ ของมันแล้วถอนหายใจ
เฮ้อ ก็ใครให้มันหน้าตาเด่นออกขนาดนั้นกันเล่า แล้วนี่เสือกสูงเพรียวสมเป็นนายแบบอีก เด่นเข้าไปใหญ่! เด่นมากไปก็เป็นข้อเสีย ตอนเด็กๆ ไอ้บ้าฮักมันโดนลักพาตัวบ่อยจะตาย เพราะหน้ามันนั่นแหละต้นเหตุหลัก จนช่วงหนึ่งมีพวกตำรวจมาตามคุมเลย ขนาดพ่อของผมยังส่งลูกน้องมาคุ้มกันอีกแรง
อืม... ผมบอกไปหรือยังนะว่าพ่อของผมน่ะเป็นทหาร พี่สาวคนโตก็เป็นทหาร พูดง่ายๆ ก็คือเกือบทั้งโคตรเป็นทหาร มีแค่ผมนี่แหละที่ยังไง๊ยังไงพ่อก็ไม่ยอมให้ผมเป็นทหาร ผมไม่เคยถามเหตุผล ก็ไม่สนใจจะเป็นอยู่แล้วแหละ ขืนเป็นทหารล่ะก็ชีวิตขาดรสชาติกันพอดี ต้องไปทำเสียงเข้ม เฮ้ยๆ! อะไรแบบนั้น มันก็ไม่ไหวน่า เออ เอาเถอะ เรื่องครอบครัวผมเก็บไว้ก่อนดีกว่า มาคิดเรื่องไอ้ฮักต่อเถอะ
“ที่มึงต้องเป็นไอ้แว่นจืดนี่ เพราะไม่อยากเจอสถานการณ์แบบนี้ใช่ไหมวะ?”
“เปล่า กูเห็นว่ามันน่าสนุกดี”
เหี้ย! กวนตีน!
กูอุตส่าห์มองมึงในแง่ดีแล้วนะ แต่แม่งไอ้ฮักก็คือไอ้ฮักอยู่ดี ยึดติดกับคำว่าสนุกสะใจเป็นพอ! ผมถอนหายใจเฮือก ก็ไม่ได้โกรธมันแล้วล่ะ เอาเป็นว่าผมก็ผิด มันก็ผิดแล้วเจ๊ากันไปล่ะกัน ระหว่างที่ยืนรอรถกันอยู่ จู่ๆ ไอ้ฮอยฮักก็หันมาหาผมแล้วยิ้มให้
งะ... ยิ้มนี้ช่างชวนว้าวุ่นใจยิ่งนัก!!!
“กูบอกไว้ก่อนเลยนะ อย่าคิดบ้าๆ กับกู”
“พรีสต์ ถ้ามึงตามน้ำไปกับกู กูจะบอกข่าวจากเวียนนาให้”
“หา? ข่าวเวียนนา? อะไรของมึง?”
“โง่อีกแหละ เวียนนาก็เมืองที่เฮียไปเรียนต่อไม่ใช่เหรอ!? ได้ผัวแล้วแม่งลืมเฮีย”
กูไม่ได้ลืมโว้ย! แล้วแม่งประโยคท้ายๆ น่ะกูได้ยินนะ ถึงกูจะมี... เอ่อ... กระดากปากกูจริง! ถึงจะมี... จริงๆ ทำใจพูดไม่ได้ว่ะ ขอละเว้นให้ฐานที่เข้าใจ โอเค? ถึงจะมี... แต่กูก็ไม่เคยลืมเฮียนะโว้ย! จะลืมได้ไงวะ!? แล้วเฮียฝากข่าวอะไรมาวะ ไปตั้งสองปีแล้วไม่ส่งข่าวหรืออะไรกลับมาเลย ให้ตายเถอะ!!! ไม่คิดว่าคนทางนี้จะเป็นห่วงแค่ไหน ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองต่างภาษาแบบนั้น
ไอ้ฮอยฮักกวักมือเรียกผมให้ไปใกล้ๆ ผมก็ขยับไปชิดมัน ไอ้บ้านั่นก็เข้ามากอดเอวผมไว้ ก้มหน้ากระซิบข้างๆ หู สภาพตอนนี้ใครมาเห็นก็ชวนเข้าใจผิด คิดว่ากูกับมันเป็นผัวเมียกันแหง!
“เฮียฝากมาบอกว่าอาทิตย์หน้าเฮียจะกลับเมืองไทย”
“อะ... อะ... อาทิตย์หน้าเหรอ? จริงๆ เหรอวะ!? เฮียจะกลับมาแล้ว!”
“เออ เฮียบอกกูเองว่าจะกลับอาทิตย์หน้า ให้มึงเตรียมรอรับเฮียได้เลย”
“ไอ้ฮักกกก!!! เฮียจะกลับมาแล้วววว!!!” ผมยิ้มกว้างแทบอยากจะร้องไห้โฮออกมาดังๆ กระโดดดีใจเหยงๆ เข้าไปกอดไอ้ฮักอย่างสุดปลื้มอกปลื้มใจ เฮียจะกลับมาแล้วววว!!! เวลาสองปีในการรอคอยกำลังจะจบแล้ว!!! เย้~!!! ผมเขย่าแขนไอ้ฮอยฮักไปมาอย่างมีความสุข
“แล้วเฮียเป็นไงบ้างวะ สบายดีหรือเปล่า?” ผมรีบถามความเป็นมาเป็นไปของเฮียกับไอ้ฮอยฮัก มองมันตาโตอย่างอย่างรู้อยากเห็น ไอ้บ้านี่ก็ทำหน้าปลาตายใส่ ยักไหล่ไม่สน ผมเซ้าซี้ต่อ บอกกูหน่อย! กูอยากจะรู้! เฮียเป็นไงบ้าง!?
“เออๆ เฮียสบายดีมีเมียสี่คน”
“หา! ไม่จริงงงง!!! เฮียยังไม่มีเมียเฟ้ย!!!” ผมทำหน้ามุ่ยเถียงกลับอย่างว่อง มึงอย่ามาขี้ตู่นะไอ้ฮัก เฮียจะมีเมียตั้งสี่คนได้ยังไงวะ!? ถ้าเฮียจะมีก็ต้องมีคนเดียว เฮียเคยบอกไว้ว่าเฮียมีคนที่รักมากอยู่คนหนึ่ง ถึงเขาจะไม่ชอบเฮียแต่เฮียก็บ้ารอเขามาเป็นสิบๆ ปีแล้ว เพราะฉะนั้นเฮียจะมีเมียสี่คนได้ยังไงวะ? อย่างเฮียเขาเรียกว่ารักเดียวใจเดียวโว้ย!!!
“ล้อเล่น เฮียสบายดี หล่อ มีเสน่ห์เหมือนเดิม พอใจยังวะ?” ไอ้ฮอยฮักพูดตัดบทอย่างรำคาญ
“ช่ายไหมล่า~ เฮียน่ะทั้งหล่อ เก่ง อบอุ่น อ่อนโยน นิสัยดี๊ดี ใครได้ไปเป็นสามีต้องสุขตลอดชีพแหง กูฟันธง!”
“เออๆ ปล่อยกูได้ยัง?”
“เห...?” ผมก้มมองตัวเองที่กอดไอ้ฮักไว้แน่น คนที่เดินผ่านก็มองมาด้วยสายตาแปลกๆ อีกแล้วกู! เสียวลงข่าวบันเทิงหน้าหนึ่งจริงๆ! มันเสียวสันหลังวูบยังไงไม่รู้สิ อะไรวะความรู้สึกกดดันคุ้นๆ เนี่ย ผมมองซ้ายมองขวาต้นสายปลายเหตุที่ชวนขนลุก แล้วไปเจอตาไอ้ฮอยฮักที่ระยิบระยับเหมือนกำลังสนุก ทั้งๆ ที่หน้ามันนิ๊งนิ่ง อะไรของมัน กูขนลุก!
“รถมาแล้ว ขึ้นเร็วพรีสต์”
ก่อนที่ผมจะพูดอะไร รถพี่ยิ้มก็เข้ามาจอดเทียบท่า ไอ้ฮอยฮักคว้าไหล่ของผมกระชับเข้ามาใกล้ตัวเองแล้วลากผมขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกหนาวสะท้านจนตัวสั่น อะไรวะ แอร์ในรถก็ไม่ได้เย็นอะไรมากนี่หว่า ผมขมวดคิ้วมองออกไปข้างนอก รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนกูกำลังเจอเรื่องร้ายๆ แม่งหนังตาขวามันก็กระตุกยิกๆ
ขวาร้ายซ้ายดี?
“มันต้องสนุกมากแน่ๆ เลยว่ะพรีสต์” ไอ้ฮอยฮักหันมามองผมแล้วพูดด้วยใบหน้าที่ผมแทบอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ รอยยิ้มแบบนั้น! ยิ้มสยองขวัญสั่นประสาทในตำนานของไอ้ฮอยฮักกลับมาอีกครั้งแล้ว! ใครจะเป็นคนซวยวะ?
หวังอย่างเดียว ขออย่าเป็นผมก็พอ!!!TBC.ว่าจะนั่งทำงานแต่มีคนทวงนิยาย...แล้วมันก็ได้แต่งจนได้ เฮ้อ~
แล้วงานกูล่ะฟ่ะ ใครจะทำให้!!!!! โธ่เอ๊ย~! บอกแล้วว่าอย่าทวงๆ!
ยิ่งบ้าจี้อยู่ แล้วงานของเค้าล่ะ งานของฉ้านนนนนนล่ะ!!!!?
เฮ้อ~ ไม่ใช่โซโล่งานเข้าละล่ะ คนแต่งเนี่ยแหละงานเข้า!!!!
ปล.ตอนนี้ค่อนข้างยาว...ยาวทั้งตอน ยาวทั้งเวลาอัพเวลาแต่ง เฮอะๆ
โซโล่งานงอกแบบไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งฮอยฮักแกล้ง
พี่เพ้นต์(ที่หลายคนรอคอย)มาป่วน
และยังมีเฮียบุคคลปริศนาที่พรีสต์รอคอยกลับมาอีก
โซโล่ งานงอกแบบพิเศษ! 
เจอกันตอนหน้าก็....ไม่รู้เมื่อไร อัพเมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ
อาจจะมาแบบไม่ทันตั้งใจ หรืออะไรก็แล้วแต่สถานการณ์~ 
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1524433 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก