ตอนที่ 16 รายงานแห่งรัก(เหรอ?) ครึ่งหลังตอนนี้ผมกับพวกเพื่อนๆ กำลังจมหนังสืออยู่ที่ห้องสมุดของคณะ
ฮือๆ สีแดงให้ความรู้สึกรักร้อนแรง! สีเขียวให้ความรู้สึกเย็นสดชื่น!
สีไหนเหมาะกับห้องอะไร ควรใช้สีแบบไหนกับคนอย่างไง!
“ตรงนี้น่ะใช้ได้น่ะ จดเอาไว้แล้วอย่าลืมจดข้อมูลบรรณานุกรมด้วย”
“อือๆ”ผมพยักหน้าเมื่อไอ้ฮอยฮักยื่นหนังสือมาให้ผมจดข้อมูลแม้จะเล็กน้อยก็ต้องเอาครับ
ข้อมูลจากไอ้ซุปเปอร์ฮอยที่โคตรจะเทพนั้นมันแน่นอนและใช้ได้อยู่แล้วครับ
ไอ้ฮอยเนี่ยเรียนเก่งอย่างพวกเด็กเนิร์ดควรจะเป็นจริงๆ มันชอบอ่านหนังสือด้วยครับ
ผมอยู่กลุ่มกับมันก็เลยพลอยได้คะแนนสูงไปด้วย ต้องคารวะมันเลยล่ะเรื่องนี้!
“กูอยากกินข้าว”ไอ้บู๊ลิ้มมันพลิกหนังสือไปมาแล้วเงยหน้ามองพูดกับพวกผม
มึงหิวกูก็หิวเหมือนกันนั้นแหละ สาดดดด!!! ไอ้โจ้พยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้บู๊ลิ้ม
“พวกมึงไปกินอะไรก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวกูหาหนังสืออีกหน่อยแล้วจะตามไป”
ไอ้ฮอยฮักพูดขึ้นมาอย่างพ่อพระผู้การุณาต่อเด็กตาดำๆ แดงๆ อ่าฮะ!
แสดงว่ารายงานกำลังจะเสร็จแล้วใช่ไหมวะ!?
พวกไอ้บู๊ลิ้มก็โบกมือไปโรงอาหารก่อนใครพวก
เหลือไว้แต่ผม ไอ้แซมและไอ้ฮอยฮักนั่งหาหนังสือกันต่อ
ปล่อยให้พวกมันไปจองโต๊ะก่อน
“นี่น่าจะหมดแล้วนะ เดี๋ยวไปหาในเน็ตต่ออีก”
“เออ มึงไปหา เดี๋ยวพวกกูจะพิมพ์พวกนี้เอง”
“อืม”
และแล้วพวกผมก็ขนหนังสือมายืมแล้วเดินลงจากอาคารไปโรงอาหาร
เจ้าพวกนั้นโบกมือไปมาให้พวกผมเดินเข้าไป ผมเดินเข้ามาแล้วชะงักเล็กน้อย
ก็โต๊ะข้างๆ มันคือพวกไอ้โซโล่ชัดๆ! ไอ้โซโล่มองมาที่ผมแล้วหันกลับไปคุยกับเพื่อนมัน
ชิ! กูก็ไม่อยากจะให้มึงทักหรอกนะ พวกผมมานั่งครบทุกคนแล้วเริ่มสั่งอาหารมากินกัน
พวกไอ้โจ้มันแทบจะกินจานที่สองแล้วแน่ะ
“อาทิตย์นี้แม่งมีงานกีฬาภายใน กูกับไอ้บู๊โดนรุ่นพี่ใช้จนหัวแทบปั่น”
“มันมาแล้วเหรอ วันไหนวะ?”
“วันเสาร์”
“แม่ง วันอาทิตย์ต้องชนคณะอีก”ผมบ่นออกมาแล้วถอนหายใจ
เหนื่อยทั้งอาทิตย์น่ะสิ!! กีฬาภายในก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ
ส่วนมากก็เป็นกีฬาบ้าๆ บอๆ ตามประสาเด็กถาปัตนั้นแหละ
จัดกีฬาเพื่อกระชับมิตรภาพในคณะเท่านั้นเอง!
“แบ่งทีมเป็นสาขาเหรอวะ?”
“...ไม่วะ แบ่งเป็นสี”ไอ้บู๊ลิ้มส่ายหน้าไปมาแล้วมองมาที่พวกผม
“เพราะแบ่งเป็นสาขาน่ะ สาขาพวกเราจะได้เปรียบสิวะ
เพราะเล่นมีแต่ตัวเป้งๆ กองอยู่ด้วยกัน
ก็เลยแบ่งออกเป็นสองสี สีขาวกับสีน้ำตาล”
“แล้วจะรู้ได้ไงว่าอยู่สีไหน?”
“รหัสประจำตัวลงท้ายคู่สีขาว คี่สีน้ำตาลวะ”ไอ้แซมเป็นคนบอกครับคำถามนี้
ผมเริ่มนับรหัสตัวเอง เอ่อ...รหัส งือๆ อ้อ!! ลงท้ายด้วยคู่วะ งั้นกูก็อยู่สีขาว!
“กูสีขาว”
“กูสีขาวเหมือนกันวะ”
ไอ้โจ้หันมามองผมแล้วเอ่ย แหะๆ ดีจัง! ไอ้โจ้มันอยู่สีเดียวกับผม
อย่างไงสีของผมก็มีสิทธิ์มากขึ้นล่ะน่า ไอ้บู๊ลิ้มอยู่สีขาวเหมือนกันครับ
ส่วนไอ้แซมและสตางค์อยู่สีน้ำตาลมันซึมไปเลยทีเดียว พวกผมก็หันไปมองไอ้ฮอยฮัก
“มึงอยู่สีไหนวะ?”
“หึๆ สีน้ำตาลวะ”เอี้ยยยยยยย!!!!พวกผมอ้าปากเหวอกันทันที ส่วนไอ้แซมชูมืออย่างดีใจเหลือหลาย!
ดะ...ดันเป็นศัตรูกับไอ้ฮอยฮักเนี่ยนะ!?
นรกแล้วครับ!! พวกผมนั่งเงียบไปเลย ให้ตายสิ!!
ถ้าลองคิดดูแล้วผมเลขคู่ พี่รหัสของผมต้องเป็นเลขคี่
ไอ้พี่เพ้นต์ก็อยู่สีน้ำตาลน่ะสิ!!
เศร้า!!!
สีน้ำตาลมันจะเทพเกินไปแล้ว!
“บางทีกูอาจจะไม่ว่างล่ะมั้ง?”
ไอ้ฮอยฮักทำหน้าครุ่นคิดแล้วเงยหน้ามามองพวกผม
เออ! มึงไม่ว่างก็ดีวะ!! ไม่ต้องมาหรอก เอาไว้มาตอนวันอาทิตย์เหอะ
เก็บแรงไว้ชนคณะเถอะมึง!
“เฮ้ย ไอ้แว่น!”พวกผมนั่งกินอยู่ตั้งนาน ไอ้หัวขาวที่นั่งโต๊ะข้างๆ ก็ตะโกนมาเรียกไอ้แว่น...
ก็มีแว่นเดียวนั้นแหละที่นั่งอยู่โต๊ะนี้
ไอ้วินเซอร์ได้ข่าวว่าไอ้บ้าฮอยฮักมันมานั่งตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?
เอ่อ...ถึงมันจะจืดจางเสียจนไม่ทันสังเกตก็เถอะ
มึงควรรู้ตัวให้มันเร็วกว่านี้เซ่วะ!!
“...”ไอ้ฮอยฮักหันไปมองไอ้วินเซอร์นิ่งๆ
ไอ้หัวขาวนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ไอ้ฮอยฮักจับมันลุกขึ้น
วุ้ย! โคตรโหดอ่ะ ไม่มีการเบามือแม้แต่น้อย!! ผมมองอย่างตกใจ
“เฮ้ย! มึงจะทำอะไรเพื่อนกู!?”
“ยุ่ง!”
ผมปี๊ดทันทีที่ไอ้บ้าวินเซอร์มันสวนกลับมาอย่างกวนทีนเป็นที่สุด
แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ลากไอ้ฮอยฮักจากไปอย่างรวดเร็ว
พวกเพื่อนๆ ของมันก็นั่งมองตามอย่างงงๆ เหมือนกับพวกผม
ไอ้โซโล่หันมามองผมแล้วกลับไปมองไอ้วินเซอร์
สักพักเสียงหัวเราะก็ดังมาจากหนุ่มแว่นโมเอะคนนั้นนั่นเอง!
“ตลกดีวะ”
เสียงห้าวๆ โคตรจะแมนดังออกมาจากปากหนุ่มตัวเล็กคนนั้น!
พวกผมหันไปมองอย่างตกใจสุดขีด
หน้าแบบนั้นกับเสียงแบบนี้มันไม่เข้ากันเลยอ่ะ
ให้ตายสิ!!
“เหี้ยชิน หัวเราะน่าเกลียดวะ”ไอ้โซโล่เอ่ยปรามเพื่อน
“เหรอ? แต่กูไม่แคร์ ฮ่าๆๆๆ”แล้วคนที่ไอ้โซโล่เรียกว่าชิน ไอ้แว่นโมเอะนั้นแหละครับ
มันยักไหล่แล้วหัวเราะกระจายออกมาอีกครั้ง มันน่าขำขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
“กินเสร็จหรือยังวะ จะได้กลับสักที”
“เร่งจังไอ้โซโล่ เมียกูยังไม่เลิกเรียน กูเหงานะโว้ย”
“เหงาเหี้ยอะไร พอน้องเขาว่างมึงก็ไปหาชู้ลับหลังน้องเขาทุกที นิสัยวะ”
“โอ๊ยยยยยยย~ ใครจะรักจริงหวังแต่งแบบมึงงงงงง~ พ่อเจ้าประคุณรุนช่อง!”
“หุบปากเหอะไอ้ชิน”
“โว้ยยยยยยย!! อิจฉาโว้ย แถวนี้มีผัวเมียเขาสวีตกันข้ามโต๊ะ!!”
“ใช่ไหมล่า กูล่ะอิจฉาจริงๆ”
“ผัวเมียกันก็งี้แหละมึง”
ไอ้ห่าโจ้ที่ไม่รู้เป็นบ้าอะไรหันไปร่วมแซวกับไอ้ชิน พวกมึงรู้จักกันเหรอวะ!?
พวกมันสองตัวแซวซะไอ้โซโล่เดินหนีไปเลยครับ
เมื่อไอ้โซโล่เดินหนีไปไอ้ชินก็วิ่งตามเพื่อนไปด้วยหน้าที่สนุกสุดขีด
ไอ้โจ้ก็หันมามองผมนิ่ง อะไรของมึง?
“นิ่งเชียวนะโว้ย”
“จะให้กูเซิ้งกระติบหรือไง?”
“เปล๊า~ หน้ามึงหนากว่าที่กูคิดเท่านั้นแหละ~”
“อะไรของมึง?”
ไอ้ห่านี่เมาข้าวหรือเปล่าวะ? ไปร่วมแซวกับเขาทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักมักจี้ด้วย
แล้วยังจะมาฟาดงวงฟาดงากับกูอีกแน่ะ ผมส่ายหน้าไปมาแล้วนั่งกินข้าวต่อ
ไอ้ห่าโซโล่จะเป็นไงก็ไม่เกี่ยวกับกูเฟ้ย ไม่ต้องเอามาเกี่ยวโยงกับกู!
ไม่นานพวกเราก็นั่งกินข้าวจนหมดยกเว้นจานของไอ้ฮอยฮักที่เจ้าตัวมันไม่อยู่ ณ ที่แห่งนี้
ไม่รู้ว่าแว่นจืดของเราจะโดนอะไรมั้ง? คงไม่ได้โดนทรมาทรกรรมอยู่หรอกนะ
ไม่อยากจะคิดเล๊ย!! แล้วทำไมกูต้องคิดแต่แนวติดเรทด้วยเนี่ยยยย!!?
ความหื่นไม่เข้าใครออกใครจริงๆ!?
“ไอ้ฮอยแม่งไม่กลับมาแล้วล่ะมั้ง?”
“เดี๋ยวมันก็กลับมา เชื่อกู กระเป๋ามันอยู่นี้”
“เอ่อ มันจะกลับหรือไม่ เราก็มาแบ่งหนังสือไปพิมพ์เหอะ
จำไว้ว่าซุปเปอร์ฮอยบอกว่าให้อ่านแล้วสรุปออกมาเอง ห้ามลอกออกมาทั้งหมด
เพราะมันจะเข้าข่ายละเมิดลิขสิทธิ์! มึงเอาส่วนนี้ไปไอ้สตางค์ ส่วนมึงเอากองนี้...”
ผมแบ่งงานให้พวกเพื่อนๆ อันที่จริงมันต้องเป็นไอ้ฮอยฮักมาแบ่งแต่ตอนนี้มันไม่ว่าง
ผมก็เลยต้องมาทำหน้าที่แทน
พอพวกผมแบ่งงานกันเสร็จก็เห็นไอ้ฮอยฮักเดินเข้ามา
พวกผมมองมันทันที แต่ละคนมองสแกนตัวมันตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อตามหาส่วนผิดปรกติ
หาจุดสึกหรอ(?) แต่มันก็ไม่มีอะไรใดๆ เป็นที่ผิดสังเกต
หน้ามันนิ่งๆ เหมือนเดิม ไอ้ฮอยฮักมานั่งที่เดิมแล้วมองหน้าพวกผมที่จ้องมันเขม็ง
“แบ่งงานกันหรือยังวะ?”
ปกติม๊ากกกกกกก!! เหมือนมันเดินไปเข้าห้องน้ำมาอย่างไงอย่างนั้น!
แล้วไอ้วินเซอร์ ไอ้หัวขาวนั้นล่ะ ไปไหนแล้ว!?
ผมมองเพื่อนของตัวเองอย่างจับผิด
แต่ไอ้ฮอยฮักก็ไม่มีอะไรผิดปกติสักกะนิด
มันพูดเรื่องงานแล้วนัดรวมงานให้ส่งเข้าเมล์มัน
พวกผมก็จนปัญญาที่จะไปง้างปากมันให้พูดได้อย่างไงกันล่ะ
หลังจากแบ่งงานอีกรอบพวกผมก็แยกย้ายกันกลับเพื่อไปซุกหัวนอนหรือไปทำอะไรก็ตามแต่
สำหรับผมต้องนั่งพิมพ์งานก่อนเพราะไม่อยากจะทำงานค้างพอกเป็นหางหมู!
ผมขับเจ้าเหลืองกลับมาที่บ้านไอ้โซโล่ เออวะ!
ทำไมช่วงนี้กูต้องกลับมาบ้านมันด้วยวะ
กลับมาแบบอัตโนมัติอีกต่างหาก คิดได้ก็ตกใจอยู่เหมือนกัน
เหมือนมันกำลังจะเคยชินอย่างไงอย่างนั้น!
แบบนี้มันเป็นสัญญาณอันตรายหรือเปล่าหว่า?
เฮ้อ~ คิดไปก็ปวดหัววะ!
ผมเดินเข้ามาในบ้านแล้วเดินขึ้นห้องของตัวเองเพื่อไปพิมพ์งานเงียบๆ คนเดียว
นั่งทำงานอยู่ตั้งนานแล้วหันไปมองนาฬิกา อือ...ห้าโมงแล้วเหรอวะ?
ผมต้องไปทำข้าวเย็นแล้วล่ะ ผมปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองแล้วเดินลงไปข้างล่าง
ผมก้าวลงบนบันไดแล้วชะงักตัว
ตายห่า...
นี่ก็เป็นไปตามอัตโนมัติอีกแล้ววะ!!! โว้ยยยยย!!!
นี่มันจะชินเกินไปแล้วล่ะมั้ง!?
ผมถอนหายใจเฮือกเดินลงไปที่ห้องครัวด้วยอาการขัดใจ
ทุกอย่างมันเริ่มกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว!!!
ผมทำกับข้าวไปด้วยสภาพเบลอๆ
เวร...กูควรจะทำอย่างไงดี? มันจะเคยตัวนะโว้ย!!
“ทำอะไรกิน?”
“...เฮ้ย!”
ผมสะดุ้งตกใจ มีดเกือบสับนิ้วตัวเองขาด
อีกนิดเดียวเอ๊งงงง!!! กูใจหายวาบ เชี่ยนี่มึงจะโผล่มาเงียบๆ ทำไมวะ!?
ไอ้โซโล่มองผมอย่างงงๆ มันผลักหัวผมเบาๆ
“ระวังหน่อยสิวะ”
“...”
เวรมึงควรด่ากูให้จริงจังกว่านี้สิวะ!!!!
ไอ้โซโล่ส่ายหน้าไปมาแล้วเดินออกไปจากห้องครัว
ผมมองตามมันแล้วขมวดคิ้วครุ่นคิดทันที เวรๆๆๆๆ!!! อ๊ากกก!!!
ผมสับผักระบายความอึดอัดในใจ
แล้วหยุดเมื่อผัดผักมันจะต้องเปลี่ยนเป็นซุปผักแทน
ผมรีบทำกับข้าวไปด้วยอาการหวิวๆ ในใจ
เหอะๆ กูว่าไม่หรอกมั้งงงงง!!!
ผมทำกับข้าวเสร็จแล้วรีบกินอย่างเร็วด่วน
ก่อนที่ไอ้โซโล่มันจะนวยนาดเดินลงมาทานข้าวแบบคุณชาย
พอไอ้โซโล่มันนั่งลงเท่านั้นแหละ
ผมก็กระเดือกข้าวช้อนสุดท้ายลงคอแล้วยกน้ำซดอิ่มอย่างรวดเร็ว
ผมลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นห้องไปแบบมึนๆ
ขอเวลากูนิดหน่อย ตอนนี้กูกำลังสับสน!!
โอ๊ยยยยยหนออออ!!!? เพราะไอ้พี่เพ้นต์เหี้ยนั้นล่ะโว้ยยยย!!!?
เพราะไอ้เหี้ยโจ้!!!
เพราะไอ้เหี้ยแว่นโมเอะชิน!!!
เพราะไอ้ฮอยฮักกกกก!!!!
มาทำให้กูต้องคิดมาก!!!
ไอ้โซโล่มองตามผมไปอย่างงงๆ
“อิ่มแล้วเหรอวะ?”
“เออ กูต้องไปพิมพ์รายงาน”
ผมตอบไปอย่างแกนๆ แล้วรีบเดินขึ้นไปห้อง
มานั่งที่หน้าโน้ตบุ๊กของตัวเอง
เอาล่ะ สงบสติอารมณ์หน่อย
ก็แค่ใจเต้นเพราะตกใจเท่านั้นเองแหละ!! เออวะ!!!
ผมกลับมานั่งพิมพ์งานเหมือนเดิม เปิดเพลงฟังหน่อยล่ะกัน!
จะได้ไม่เงียบ แล้วคิดอะไรฟุ้งซ่าน
“พิมพ์อะไรวะ?”
“...”
อีกแล้วววววววววว!!!!มาแบบไม่ให้ซุ้มให้เสียงแบบนี้อีกแล้วววว!!!!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้โซโล่วางมือบนไหล่ของผม
มึงเข้ามาทำไมมมม!!? กูทำงานโว้ยยยย!!!
แล้วทำไมคุณมึงต้องก้มมากระซิบข้างหูกูด้วย!!?
จะบ้าตาย!!
“กูพิมพ์งาน! มึงเข้ามาทำไมวะ?”
“ก็กูเหงา”เหี้ยยยย!! หน้าด้านตอบวะ!!!?
ผมนิ่งไปเล็กน้อยดันมาแบบที่กูไม่คาดคิด
เหงาบ้าอะไรวะ!? ไปหากิ๊กก๊อกอะไรของมึงสิ!
“ถ้าเหงามากก็ไปเล่นกับอาบังนู้นไป!”
“อาบัง! อาบัง!”
แล้วไอ้โซโล่มันก็เดินออกไปเรียกเจ้าอาบัง
ผมถอนหายใจโล่งอก แม่ง ดีนะที่กูเนียนเบี่ยงประเด็นออกไป
โว้ยยย!! หัวใจเหี้ยมึงหยุดได้แล้ว เสียงดังแบบนี้เดี๋ยวเขาก็รู้หมดหรอกโว้ย!
ผมทำใจนั่งพิมพ์งานต่อพร้อมกับเงี่ยหูฟังเสียงอีกฝ่าย
สงสัยมันไปเล่นกับอาบังแล้วล่ะมั้ง ค่อยยังชั่วหน่อย เฮ้อ
“...”
“มึงมากวนกูทำไมมมม!?”
ผมเริ่มสติแตกแล้ววะตอนนี้
ไอ้บ้าโซโล่มันเล่นหอบอาบังมาป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ เดินไปแล้วก็เดินมา
แล้วเอาอาบังมาวางไว้บนหัวผม มึงตั้งใจกวนกูใช่ไหม!!?
“...ก็มึงไม่สนใจกูเลยนี่”“...”
เชี่ย! มึงพูดแบบนี้แล้วจะให้กูตอบอย่างไงล่ะฟ่ะ!!?
มึงไม่เห็นใจคนที่ต้องตอบบ้างหรือไง!?
ผมเม้มริมฝีปากแล้วโยนหนังสือให้กับไอ้โซโล่ไป
“ไม่มีอะไรทำมึงก็อ่านให้กูพิมพ์ล่ะกัน”
“แล้วกูจะได้อะไรตอบแทน?”
“มึงไม่ทำก็ออกไปเลยโว้ย รำคาญ!”
ได้คืบอยากได้ศอก เดี๋ยวมึงจะได้ศอกกูจริงๆ!
ผมทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ เอาเถอะ! ยอมรับ!!
ผมทำกลบเกลื่อนความเขิน!!
พอใจหรือยังงงง!!!? กูยอมรับแล้วววว!!!
ไอ้โซโล่เดินไปนั่งบนเตียงพร้อมกับกอดเจ้าอาบังไปด้วย
อิจฉาวะ ไม่ได้อิจฉาอาบังเฟ้ยยยย!!
อิจฉาไอ้โซโล่ที่ได้กอดอาบังต่างหากล่ะ!!
ขนสีขาวน่ากอดน่าฟัดตาสีฟ้าใส
โอ๊ยยยย!! แมวบ้า น่ารักเกินไปแล้ว!
ไอ้โซโล่มันก็นอนอ่านให้ผมพิมพ์ไปเรื่อยๆ ไอ้ห่านิ
มึงอย่าอ่านยาวได้ไหม? กูยิ่งความจำสั้นอยู่!
ผมขมวดคิ้วมุ่นแล้วรีบพิมพ์จนนิ้วแทบจะพันเป็นระวิง
อย่าอ่านเร็วเซ่!! กูพิมพ์ไม่ทัน ไม่ได้ขั้นเทพ
เป็นพวกเกรียนอินเตอร์เน็ตน่ะเฟ้ย!
“คำนี้อ่านว่าอะไรวะ?”ไอ้โซโล่มันขมวดคิ้วแล้วยื่นหนังสือมาให้ผมดู
อะไร? ได้ข่าวว่าหนังสือเป็นภาษาไทย มึงอ่านภาษาไทยไม่ออกหรือไง สาด!
ผมที่กำลังโมโหเรื่องที่มันอ่านยาวเป็นขบวนรถไฟให้ผมพิมพ์
มึงแกล้งกูแหงๆ! ผมชะโงกไปดู
“รักไงเฟ้ย รัก! อ่านแค่นี้ไม่ได้ โง่หรือไงวะ?”“รักเหรอ?”“เออ! รัก”“...”
“...”
ฮะ...เฮ้ยๆ!!!! ประโยคชวนเข้าใจผิด!!! มึงเล่นอะไรฟ่ะ!?
แบบนี้มันก็มีสุญญากาศเข้ามาคั้นกลางน่ะเซ่
ผมเงียบ มันก็เงียบ อย่าเงียบสิเฟ้ย!! กูอึดอัดคับข้องใจ
ผมหันไปมองตู้ข้างๆ นู้นแหละ
เรื่องอะไรจะมองหน้ามันให้หัวใจสั่นเล่น!
“เพิ่งรู้ว่ารักนี่เอง”
“รู้แล้ว ก็อ่านต่อสิฟ่ะ!!”
“อ่า รักก็ไม่บอก”
โว้ยยยยย!!!! พร่ำเหี้ยอะไรอยู่วะ ชวนให้เข้าใจผิดชิบหาย!
รีบๆ อ่าน กูต้องส่งข้อมูลให้กับไอ้ฮอยมันนะว้อย!!
กรุณาอ่านมาให้จบๆ!! ผมกัดฟันขบเขี้ยว เออ! แก้เขินนั้นแหละ
แวบมองไอ้โซโล่เล็กน้อย เวรนี้โดนกูใส่ยาตอนกินข้าวหรือไง!?
มันชักจะเพี้ยนกันไปใหญ่แหละ!
“...”
“...”
เอาล่ะ เกิดสุญญากาศขนาดใหญ่อีกครั้ง!
เหี้ยเอ๊ย นี่มันอะไรกันวะ
บรรยากาศชมพูอมม่วงๆ ชวนเลี่ยนขาดใจตายแบบนี้!
ผมพยายามตั้งหน้าตั้งตามองโน้ตบุ๊กเขม็ง
มึงรีบๆ อ่านมาอย่ามาทำลีลา!
แล้วไอ้โซโล่มันก็อ่านต่อให้ผมพิมพ์
เออ เลิกทำตัวปัญญาอ่อนสักที กูหัวใจจะวาย!
“หลีกดิ กูขอฟังเพลงหน่อย”
หลีกเหี้ยมึงเหรอ!? จะให้กูหลีกอย่างไงล่ะวะ!?
เล่นเข้ามากอดจากด้านหลังแบบนี้น่ะ!!
คางมึงน่ะจะเอามาเกยหัวกูทำไม!?
อีกนิดเดียวจะเสร็จอยู่แล้ว!
ทำไมไม่อ่านต่อวะ!!
จะมาฟังเพลงอะไรก็เอาไว้ตอนที่พิมพ์รายงานเสร็จก่อนได้ไหม!?
ผมปล่อยให้มันเข้าเน็ตแล้วเปิดยูทูบอยู่นาน
สักพักมันก็กดเปิดเพลง เปิดแล้วมึงจะไปอ่านต่อสิวะ!
ไอ้โซโล่มันกอดผมเอาไว้แล้วเสียงทุ้มต่ำสุดๆ ของมันก็ร้องตามเพลงที่กำลังเปิด
“...
ไม่บอกก็รู้ดีใช่ไหม ฉันมองแต่เธอนานเท่าไร ไม่เคยจะคิดมีใคร
ไม่หันไปทางใดไม่เหลียวมองใครๆ...บอกมาให้ฉันฟังได้ไหม
ใจเธอกำลังคิดอะไร คำเดียวให้รู้กันไป อย่าเฉยชาอย่างนี้ขอทีได้ไหม
คำนั้นจากเธอที่เก็บไว้ คำนั้นจะทำให้ชีวิตคนบางคนเขาเปลี่ยน
เธอรู้รึเปล่า เข้าใจกันได้ไหม...”
ผมหันหน้าหนีอีกฝ่ายที่พยายามจะร้องกรอกหู ให้ตาย
เสียงร้องมันดังข้างๆ หูนี่เอง!
ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไง!?
ผมได้แต่หลับตาปรี๊ดอยากจะสลบให้มันรู้แล้วรู้รอด!!
“ลา ลา ลัลลา โว โว้ นี่คือเสียงทำนองของใจ
หากคำนั้นที่เธอตอบ คำที่เธอบอก ออกมาเป็นรักกัน
แต่หากเธอ say ลากันไป oh no
คนที่ยิ้มดีดีทุกวัน คนๆ นี้อาจเปลี่ยนเป็นเงียบงัน
มันร้ายหรือดีบอกกันมาสักทีได้ไหมเธอ
ที่เธอไม่รักใครอย่างนี้ มีใครในใจหรือยังไง
ฟันธงให้รู้กันไป เปิดเผยมาให้รู้ รักเธออยู่ไหน
คำนั้นจากเธอที่เก็บไว้ คำนั้นจะทำให้ชีวิตคนบางคนเขาเปลี่ยน
เธอรู้รึเปล่า เข้าใจกันได้ไหม...”“ลา ลา ลัลลา โว โว้ นี่คือเสียงทำนองของใจ
หากคำนั้นที่เธอตอบ คำที่เธอบอก ออกมาเป็นรักกัน
แต่หากเธอ say ลากันไป oh no
คนที่ยิ้มดีดีทุกวัน คนๆ นี้อาจเปลี่ยนเป็นเงียบงัน
มันร้ายหรือดีบอกกันมาสักทีได้ไหมเธอ...”แว๊กกกกก!!! ไอ้โซโล่จูบแก้มของผมอย่างรวดเร็วแล้ววางหนังสือไว้บนโต๊ะ
ก่อนจะเดินออกไปไปนอกห้อง
ปล่อยให้ผมค้างแทบจะหยุดหายใจอยู่ในท่าเดิม
ต่อให้คนใจแข็งที่สุดมันก็หวั่นไหวล่ะโว้ย!!
ขนาดกูยังพลังธาตุทั้งเก้าแตกซ่าน!!
ผมเอามือมาปิดแก้มของตัวเองที่ร้อนฉ่า
หัวใจกูเต้นรัวอย่างกับมันจะกระโดดออกมาข้างนอก!!
มึงทำแบบนี้ทำไม!!!? ให้ตายเถอะ!
นี่มันเป็นการหวั่นไหวครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตเลยนะเนี่ย!?
เวรของกรรมแล้ว!! หัวใจบ้าๆ บอๆ นี่ดันไปมีปฏิกิริยากับไอ้บ้าโซโล่!!
อยากจะเอาหัวเขกกำแพงตาย ไม่ใช่หัวของผม หัวของไอ้โซโล่มันต่างหาก!!
ผมนั่งคร่ำครวญกับตัวเองจนกระทั่งเพลงจบลงไป
พี่ปั๊บช่วยผมด้วยยยยย!!!ผมหยิบหนังสือมาพิมพ์งานต่อเมื่อระงับอาการต่างๆ
ให้กลับเข้าสู่ความปกติอย่างยากลำบาก
มาสร้างความลำบากให้กูแท้ๆ ไอ้เวรโซโล่!
ผมเปิดหนังสือมาหน้าที่พิมพ์ถึงแล้วขมวดคิ้ว
อะไรวะ? ไอ้ปากกาเน้นข้อความมันเล่นขีดเต็มหนังสือเลย!
ตอนแรกไม่เห็นจะมีนี่น่า จู่ๆ ปากของผมมันก็ยิ้มออกมา
อ๊า~!!!!!! ให้ตายเถอะ! ไอ้เหี้ยโซโล่!!!!ถ้านี่ไม่ใช่ผมล่ะก็คงจะแดดิ้นขาดใจตายไปแล้ว!!
ก็ไอ้คำที่มันเน้นข้อความไว้น่ะมีคำเดียวนั้นแหละ
แถมไอ้บ้านี่ยังเขียนคำถามไว้อีกว่ามันอ่านว่าอะไร ไอ้โง่!!
มึงอ่านภาษาไทยไม่ออกหรือไงวะ มันอ่านว่า...
รักโว้ยยยยยย!!!!TBC.โอ๊ยหนอ~ ยาวเว่อร์ มันเกินร้อยเปอร์แล้วล่ะมั้งแต่ไม่เป็นไร
คนอ่านในเล้าน่ารักปอยเลยแถมให้เป็นพิเศษ เหอะๆ
กับบทเลี่ยนสุดยอดของเฮียโซโล่ เลี่ยนมากอ่ะ คนแต่งรู้สึกได้ ฮ่าๆ
จะโทษใครไม่ได้นอกจากพี่ปั๊บ! พี่ปั๊บพาเลี่ยนนนน ฮา~
ถ้าคนที่โซโล่ร้องให้ฟังเป็นคนอ่าน จะมาอาการอย่างไงกันเน้อ? 
ปล. เพลง ลาลาลา - Potato
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1524231 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก