หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[White]

ถ้า จะมีแบบพี่ศิ ซักคนนนนนน

[Still_14OC]

ได้เคียงหมอนแล้ว เมื่อไหร่ จะร่วมเรียง กันซะทีหล่ะ

[wisky]

มีอีกไหม มีอีกไหม  มีอีกคนไหมเธอ มีอีกไหมที่น่ารักเหมือนเธอ

[SoN]

^^

[์ำNeFuji]

+1
น่ารักมากกกกกกกก
ขอให้มีความสุขกันตลอดไปเถิ๊ดดดดดดดดด

[MimZiiz]

หวานกว่านี้มีอีกไหมคะ

[kunkai]

o4รอ

[SuSaya]

หวานไม่บันยะบันยััง...คิดว่าคงผ่านด่านคุณพ่อได้ไม่ยากนะ
แต่คุณแม่นี่สิจะว่าไง
ศิน่ารักมาก ๆ เลยนะ ดูแลพีตดีมาก ๆ คนที่จะไปไหนไม่รอดมันน่าจะเป็นพีตมากกว่านะ
เจออย่างนี้ไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป

[golove2]

เป็นตอนที่น่ารัก+อบอุ่น

 

[jilantern]

กรี๊ดดด น่ารักอ่ะ รอตอนต่อไปเน้อ^^

[boylove_yj]

   >>>> กำลังปั่นอยู่  ไฟ เ-สื-อ-ก ดับ!!!!!!!!!! 

โฮออออออ   เปิดกลับมาอีกครั้ง เวิดก็ไม่กู้ข้อมูลเดิมให้ กระซิกๆๆ

ดีที่ปั่นไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ค่อยเสียหาย แต่ก็พอจะเป็นโศกนาฏกรรมพอสมควร

ใจเย็นๆ  รออีกซักแปปนึงนะพี่น้องนะ

[nemesis]

สนุกดีคับ

[kitty]

 

[รักทุกฤดู]

รอๆๆๆๆนะครับ  ติดมากกๆๆเลย

[ChiOln]

หวานซะขนาดนี้ >///<

[p_phai]

  แอบร้ายนะเนี่ย

[TanyaPuech]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก

คงความน่ารักหวานๆแบบนี้ไปเรื่อยๆนะครับ

[Bee_YJ]

แบบหวานๆ โหดๆ ฮาๆ

[myapril]

แหมๆ คุณศิ พอได้หวานกะเขาบ้างก็เอาใหญ่เชียวนะ
แต่ก็ยังเจอช่างฟิตสกัดดาวรุ่งอยู่ดี 

[CarToonMiZa]

 

[wapview]

หวานค่ะ หวานมากกกกกกกก

อ่านเอง เขินเองงงง

[kuro]

love นิยายเรื่องนี้มากเลย
น่ารักสุดยอด
 

[sam3sam]

อ่านไปจิกหมอนไป
ทั้งหวาน ทั้งน่ารัก
 

[MinKKniM]

เคลิ้มอ่ะ อยากนอนด้วยคน >///<

[tuek]

 
เขินๆๆ

[boylove_yj]

บทที่ 18




“เซอร์ไพส์!!!!!!!!!”     





ร่างบางที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารอนุมัติเงินจัดซื้ออะไหล่รถยนต์จากต่างประเทศถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ  ใครไม่ตกใจก็บ้าแล้วบรรยากาศเงียบๆในห้องทำงานแต่อยู่ดีๆก็มีตัวอะไรก็ไม่รู้โผล่เข้ามาพร้อมทั้งตะโกนแหกปากเสียงดัง  ถ้าเป็นบุคคลธรรมดาก็คงไม่มีทางได้เข้ามาถึงในนี้  เพราะคุณอภิญญาคงไม่มีทางปล่อยคนแปลกหน้าให้เข้ามารบกวนเขาแน่นอน ห้องทำงานชั่วคราวแห่งนี้จึงมีแค่เขา บิดามารดา เพื่อนสนิท อภิญญา และคนสุดท้ายศิขรินทร์ที่สามารถเข้านอกออกในได้



“มึงอายุเท่าไรแล้วหลักเขต”   



“ก็เท่ามึงนั่นแหละ ทำไมจะเอาอายุกูไปซื้อหวยเหรอ”



“คุยกับมึงเหมือนคุยกับไอ้สปายเลย” 



      ร่างบางวางปากกาลงบนแฟ้มแล้วลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเพื่อคลายกล้ามเนื้อและลดความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาทั้งวัน วันนี้มีแต่เอกสารให้เขาเซ็น ด้วยกิจการต่างๆที่ภัสดาได้ลองเปิดเล่นๆ ไม่ว่าจะเป็นโชว์รูมรถBMW Audi และ เมอร์ซิเดสเบนซ์ แต่ปรากฏว่ายอดสั่งซื้อกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นว่ากิจการเล่นๆของร่างบางกลับสร้างรายได้ให้อย่างมหาศาลเช่นกัน เพราะลูกค้าส่วนใหญ่เป็นลูกหลานคุณนายไฮโซทั้งหลาย ทั้งนี้ยอดขายส่วนหนึ่งมาจากการโฆษณาขายรถของนางจันทร์ฑมาสผู้เป็นมารดา ที่ไม่ว่ายามใดที่ได้ออกงานจะต้องพูดยี่ห้อรถและราคาเพื่อให้เหล่าคุณนายทั้งหลายไปซื้อให้ลูกๆหลานๆเอามาขับอวดฐานะกันเล่น 



“สปายคือใครว่ะ กูรู้จักไหม”       



“ไอ้สปายเป็นหมาบ้านไอ้ศิน่ะ...........”    ภัสดาเพิ่งรู้สึกตัวว่าได้หลุดพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไปเสียแล้ว  หลักเขตเป็นคนรอบคอบสมกับวินัยของทหารเรือ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ออกจากปากไปเมื่อกี้ก็คือข้อมูลดีๆที่เพื่อนสนิทจะซักไซ้ไล่เรียงในเวลาต่อมา



“ไอ้ศิ  ......ศิไหนว่ะ ทำไมกูถึงไม่เคยได้ยินชื่อ”   



หลักเขตพยายามไล่นึกชื่อเพื่อนสนิทฝ่ายภัสดาว่ามีคนที่ชื่อศิบ้างหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะคิดต่อไปเท่าไรก็นึกไม่ออก เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้มาครั้งหนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกซักทีว่าไปได้ยินมาจากที่ไหน  ทหารเรือหน้าคมเข้มหรี่ตามองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าก้มตาเซ็นต์เอกสารอย่างเร่งรีบ ท่าทีมีพิรุธทำให้ชายหนุ่มอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า ไอ้ศิ คนนี้มันมีที่มาที่ไปเป็นมาอย่างไรกันแน่



“มีอะไรจะบอกกูไหม คุณภัสดา พิชัยภักดี”     หลักเขตท้าวแขนคู่ไปที่โต๊ะทำงานของภัสดาแล้วย่อหน้าลงไปในระดับเดียวกับเจ้าของห้อง พยายามส่งสายตากดดันเพื่อนสนิทให้คายความลับออกมา แต่ดูเหมือนว่าภัสดาจะไม่ให้ความร่วมมือแต่อย่างใด เพราะร่างบางแสร้งทำทีว่ายุ่งนักหนาทั้งที่แฟ้มงานก็มีเพียงแฟ้มเดียว



“ไม่มีอะไรหรอกน่า เพื่อนของเพื่อนอีกที แค่คนรู้จักกัน”



  หรือว่าบางทีหลักเขตจะหวงเพื่อนมากไป แต่ภัสดาก็น่าหวงอยู่น้อยเสียทีไหน รูปร่างหน้าตาล่อเสือล่อตะเข้มาตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้ว จึงไม่แปลกที่หลักเขตและติยะจะเข้มงวดเรื่องการคบคนของภัสดาเป็นพิเศษ เห็นหน้าหวานๆ ห้าวๆ ตรงไปตรงมาอย่างนี้น่ะ ทันคนเสียที่ไหน ใจอ่อนก็เป็นที่หนึ่ง คาดสายตาเป็นไม่ได้ หากไม่ได้มาพบเจอหน้ากันก็ต้องคอยโทรถามอยู่ไม่ห่าง เสมือนมีลูกอยู่ก็ไม่ปาน



“เพื่อนคนไหนลองบอกชื่อมาซิ เผื่อกูจะรู้จัก”     หลักเขตยังพยายามที่จะไล่อีกฝ่ายให้จนมุมไปเรื่อยๆ



“บอกไปมึงก็ไม่รู้จักหรอกน่า เซ้าซี้จังเว้ย ........มาหากูถึงที่นี่มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่าไอ้ทหารเรือถือปูนแบกปืนไปโบกตึก”     



ภัสดาวางปากลงแล้วปิดแฟ้มงาน ลุกเดินไปนั่งโซฟาด้านข้างเพื่อผ่อนคลายสายตา  จ้องกระดาษขาวๆนานแล้วปวดกระบอกตา อย่างนี้ไงล่ะที่ทำให้ภัสดาไม่ค่อยชอบที่จะเข้าออฟฟิตเท่าไร นอกจากไม่ได้ออกกำลังแขนกำลังขาแล้วยังน่าเบื่อและน่าหงุดหงิดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ อู่หลังออฟฟิตซิถึงน่าสนใจ ได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักและชื่นชอบ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่บ่นอยู่แล้ว



“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่จะให้มึงไปต่างจังหวัดเป็นเพื่อนกูหน่อย”    หลักเขตหันเก้าอี้มาทางร่างบางแล้วชี้แจงสาเหตุของการปรากฏตัวของเขาทันที



“ลูกน้องมึงไม่มีหรือไงว่ะ ยศก็ใหญ่โตเงินเดือนก็แสนแพง”



“งานมันเล็กนิดเดียวน่ะไอ้พีต มึงจะให้พวกมันไปตกระกำลำบากทำไม” 



“เป็นห่วงลูกน้อง แต่มาชวนเพื่อนไปตกระกำลำบากแทน เจริญมากหลักเขต กูขอบใจมึงมาก”    



“มึงจะบ่นทำยาดองโด่ไม่รู้ล้มทำไมว่ะ เพราะยังไงมึงก็ต้องไป”    ภัสดามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ปากร้ายแต่ใจดี ขอเพียงให้ได้พูด ได้บ่น หรือด่าซักนิดก็ยังดีก่อนที่จะให้ควมช่วยเหลือ  อีกอย่างธุระที่ว่าก็คือไปดูไร่องุ่นที่เขาใหญ่ตามคำสั่งของมารดา และคุณผู้จัดการใหญ่ประจำไร่ซึ่งก็คือลูกพี่ลูกน้องเขานั่นเอง เพราะอีกไม่นานองุ่นสองพันไร่ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี เพราะฉะนั้นต้องแสดงตัวเพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณเล็กน้อย  คราแรกที่มารดารู้ว่าเขาจะสอบทหารเรือก็โดนคัดขวางจากญาตพี่น้องอย่างเต็มที่ เพราะบิดานั้นเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติภารกิจทุกคนเลยต่อต้านอาชีพที่เกี่ยวกับการรักษาชาติ  แต่หลักเขตก็ให้เหตุผลไปอย่างพอเหมาะพอควรและตบท้ายด้วยการรับปากว่าหากประสพความสำเร็จในอาชีพที่ตนรักแล้วจะหันกลับมาช่วยงานกิจการในครอบครัวทันที ซึ่งนี้ก็ถึงเวลาแล้ว



“ถ้ากูไม่ไปล่ะ  บางทีกูก็เล่นตัวเป็นเหมือนกันนะเขต”   



“เล่นไปเหอะ เล่นซักยี่สิบท่ากูก็ไม่สน เพราะกูจะลากคอมึงไปเอง”    รักกูมากหลักเขต!!



“เออ! มึงมันเก่งอยู่แล้วนี่  แล้วไอ้ต่างจังหวัดที่มึงว่านี่มันจังหวัดอะไรว่ะ สามจังหวัดชายแดนภาคใต้กูไม่ไปนะโว้ย ถ้าไปก็ตัดเพื่อนกันเลย”     



“มึงจะบ้าเหรอ ไปเขาใหญ่น่ะ ผู้จัดการที่โน่นโทรให้ไปเอาเอกสารมาศึกษาดูๆเอาไว้ พอตอนกลับไปบริหารจะได้ไม่ล่ม”     



“ก็แล้วไป  นี่ได้เวลาที่ทหารอย่างมึงจะเปลี่ยนตัวเองไปเป็นชาวไร่แล้วเหรอว่ะ”



“ก็คงจะอย่างนั้น แต่ไม่ถึงกับทิ้งด้านนี้ไปหรอก ถ้ากรมเขาเรียกตัวมาทำงานก็คงต้องมา เพราะถึงจะลาออกแต่คงออกแค่ชื่อมั้ง ลูกพี่ลูกน้องกูแต่ละคนเขาไม่ค่อยมีคนอยากให้กูออกเท่าไร แต่ทำไงได้ว่ะ รับปากแม่ไว้แล้วว่าจะทำ ผิดคำพูดไม่ได้โว้ย ทหารตรัสแล้วไม่คืนคำ”   



“ซึ้งจนจะอ้วกแตกว่ะเขต ว่าแต่จะไปวันนี้หรือวันไหน ถ้าเป็นวันนี้คงจะไม่ได้เพราะกูมีดินเนอร์”     



“ดินเนอร์ใต้หลอดไฟที่ไหนว่ะ   มีแฟนแล้วไม่บอกเพื่อนนะมึง”   



“แฟนที่ไหนไอ้บ้า ดินเนอร์กับเจ้าสัวภาสและคุณนายจัทร์ฑมาศต่างหากเล่า”



ภัสดาส่ายหน้าให้กับความพยายามในการจับผิดของเพื่อนสนิท แต่เรื่องแฟนนี่ภัสดาต้องขอผ่าน เพราะศิขรินทร์ไม่เคยนัดทานข้าว ก็เพราะเขาบอกไปเองว่าไม่ค่อยชอบ เปลืองทั้งเงินเปลืองทั้งเวลา ทำกินเองอร่อยกว่าเป็นไหน   หากแต่แท้ที่จริงแล้ว ภัสดาอยากนั่งดูคนตัวสูงสาละวนทำอาหารอยู่หน้าเตาเสียมากว่า มันบรรยายเป็นความรู้สึกไม่ถูก ยามที่ได้เห็นท่านประธานใหญ่ของ อินทราทิพย์กรุ๊ปใส่ผ้ากันเปื้อนลายแมวหน้าโง่ทำอาหารให้เขาทาน



ร่างบางไม่อยากที่จะปิดบังเรื่องคนรักกับเพื่อนสนิทเท่าไรแต่มันยังไม่ถึงเวลาที่จะเล่าเท่านั้นเอง เพราะตอนนี้ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์เท่าไร  เขาอยากจะศึกษาศิขรินทร์ไปอย่างนี้เรื่อยๆ ความผิดหวังจากรักครั้งเก่าทำให้ภัสดาหวาดระแวงความรัก  กลัวความผิดหวัง เพราะหากรักครั้งนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่าอีกครั้งคงยากทื่ฟื้นตัวและทำใจได้



“ก็นึกว่ามีแฟนแล้วปิดเพื่อนไว้   มีอะไรมึงต้องบอกกูนะพีต  อย่าปิดไว้คนเดียว มึงไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้จำไว้”



“ครับๆ ทราบแล้วครับ  แล้วจะไปเขาใหญ่วันไหน โทรมาบอกล่วงหน้าด้วยนะเว้ย จะได้เคลียร์งานสั่งลาไอ้พวกลูกหมาได้ทัน”       ถ้ามันรู้ว่าเขาไปไร่องุ่นของลูกพี่เขตของมัน  ได้ทายว่าคงจะได้ยินเสียงเห่าเสียงงอนเรียกหาของฝากหาผลองุ่นโตๆ ติดไม้ติดมือกลับมาที่อู่แน่ๆ



“อาทิตย์หน้าน่ะ เตรียมตัวไว้เลยนะ  มึงทำงานต่อเถอะเดี๋ยวกูนอนรอทานมื้อเที่ยงแล้วกัน”     หลักเขตและติยะมักจะดูแลเอาใจใส่เขาอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย  อดีตทำอย่างไร ปัจจุบันก็ทำอย่างนั้น  และนี่ก็คือีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ภัสดา พิชัยภักดีเป็นคนขี้อ้อนและเอาแต่ใจ เพราะได้รับการตามใจจากคนรอบข้างตลอดเวลนั่นเอง



“อืม...นอนไปเถอะ เที่ยงแล้วจะปลุก”       ภัสดาหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปคุยด้านนอก  ร่างบางไม่มั่นใจเท่าไรหากจะคุยในห้องแล้วหลักเขตจะไม่ตื่นขึ้นมารับฟังบทสนทราระหว่างเขากับศิขรินทร์ 



“ศิ ว่างหรือเปล่า”  ปลายสายตอบกลับมาว่าว่างเสมอถ้าหากเป็นเขาโทรมา แค่นีก็เรียกรอยยิ้มหวานที่ริมฝีปากของภัสดาได้อย่างง่ายดาย ยิ้มเพราะเป็นศิขรินทร์ หากเป็นคนอื่นมาพูดจาเกี้ยวราพาสีอย่างนี้ ภัสดาคงจะพ่นคำสรรเสริญใส่ไปโดยไม่ยั้ง



“ไปหาไม่ได้นะ เพื่อนมาหาที่อู่แล้วชวนไปทานข้าวเที่ยงพอดี โทษที”     



วันนี้ศิขรินทร์บอกแกมบังคับนิดๆกับเขาว่า  ตอนเที่ยงถ้าหากเซ็นเอกสารเสร็จให้เข้าไปหาที่บริษัทคราแรกภัสดาก็อิดออดบอกไม่อยากไป เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะไปปรากฏตัวให้เป็นข่าวทำไม เพราะตอนนี้นักข่าวกำลังเพ็งเล็งศิขรินทร์ข้อหานอกใจ สาวสังคมอย่างแพร พรรณราย ได้ฟังข่าวเรื่องนี้ทีไรก็ชวนหัวเราะอย่างอดไม่ได้ แพร พรรณราย ให้สัมภาษณ์ว่ามีมือที่สามมาก่อกวนวิมานรักของตนและศิขรินทร์ และหล่อนยังบอกต่อไปอีกว่าไม่อยากคิดมาก เพราะตัวเองอาจดีไม่พอสำหรับศิขรินทร์จึงขอไปเอง ฟังดูแล้วมันช่างคล้ายกับนิยายรักสามเศร้าเราสามคนเสียจริงๆ  ศิขรินทร์เมื่อได้รู้ข่าวก็รีบชี้แจงทันทีทันใดว่าข่าวที่แพร พรรณรายบอกกับนักข่าวไปนั้นไม่เป็นความจริง เพราะอินทรีเงินเขาไม่นับคุณแพร เป็นแฟนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว   ตอนแรกก็กะว่าจะสงสารแต่ไปๆมาๆ แล้วมันน่าหมั่นไส้แกมสมน้ำหน้าจริงๆ เชื่อว่าตัวเองหล่อเลือกได้ อยากฟันใครก็ได้ เสร็จสมอารมณ์หมายก็เอาเงินฟาดหัว  ไอ้นิสัยเพลย์บอยเจ้าสำราญอย่างนี้มันน่าดัดเสียให้เข็ด



“ตอนเย็นเจอกันนะป๋อง    ................. เมียบ้านมึงซิ แค่นี้แหละ!!”     คนมันเคยหน้าด้านอย่างไงมันก็หน้าด้านอย่างนั้นต่อไป เมื่อกี้ก่อนวางสายศิขรินทร์มันก็หยอดมาตามประสาคนปากบอนว่าตอนเย็นเจอกันนะจ้ะเมียจ๋า  ถ้าอยู่ข้างๆจะฟาดปากไปให้ซักทีสองที



ภัสดาเดินเข้ามาในห้องแล้วยื่นมองหน้าหลักเขตอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดเรื่องคนรักตรงไหน เพราะทุกอย่างมันปะเดปะดังเข้ามาแทบจะทันที พอรู้สึกตัวอีกทีก็มีศิขรินทร์มาเป็นแฟนเสียแล้ว อยากให้ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างราบลื่นทั้งงาน ทั้งเรื่องส่วนตัว และเรื่องเพื่อน  ไม่อยากที่จะปิดบังไปมากกว่านี้ เพราะที่เป็นอยู่นี้ ก็รู้สึกผิดไปมากแล้ว





.
.
.
.
.



ร้านอาหารไทยในย่านเมืองธุรกิจ ต่างคลาคล่ำไปด้วยพนักงานเงินเดือนที่พักเที่ยงออกมาทานข้าวกลางวันกันอย่างคึกคัก ร้านอาหารแห่งนี้ไม่ได้ฉวยโอกาสที่ตั้งอยู่ในย่านของคนที่มีอันจะกินขายอาหารแพง กลับกันอาหารแต่ละอย่างของที่นี้อยู่ในระดับที่คนธรรมดาไม่ใช่พนักงานเงินเดือนก็กินได้ บรรยากาศเป็นกันเอง จัดเป็นโซนแยกเพื่อความเป็นส่วนตัว กลางร้านมีสวนน้ำที่ตั้งตามหลักของฮวงจุ้ย อีกทั้งยังเป็นการเสริมให้บรรยากาศน่านั่งยิ่งขึ้นไปอีก 



ทันทีที่ภัสดากับกับหลักเขตเดินเข้าร้านก็เรียกความสนใจของทุกคนที่กำลังนั่งทานอยู่ทันที   ร่างโปร่งบางเดินเคียงคู่มากับร่างสูงหนาของหลักเขตจึงโดนเข้าใจผิดมาตลอดว่าเป็นแฟนกัน เหมือนๆกับที่ภัสดาเดินกับคีตา เขาชินเสียแล้วเพราะโดนเข้าใจผิดมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว  เพราะด้วยใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิง รวมไปถึงผิวเนื้อที่ขาวดั่งน้ำนม บางครั้งก็นึกละอายใจเพราะหน้าและผิวของตัวเองดันสวยกว่าผู้หญิงแท้ๆเสียอีก เพราะอย่างนี้ไงล่ะ ภัสดาจึงเลือกเรียนสายวิศวะ ชอบความเร็ว ความรุนแรง เพราะมันจะได้ไปเสริมบุคลิกให้แมนขึ้นๆกว่าเดิม ทั้งที่มันจะเป็นไปได้น้อยนิดก็ตามที



“พักนี้มึงไม่ค่อยกลับบ้านใช่ไหม ป๊ามึงโทรมาบ่นกับกู”        ภัสดาถึงกับส่ายหน้าให้กับพ่อลูกคู่ซี้อย่างหลักแขตและบิดาของตัวเอง  มันน่านึกน้อยใจเสียจริงๆ ไม่โทรหาลูกชายตัวเองแต่โทรไปหาหลักเขตแทน  ทำไมไม่ไปจดทะเบียนเป็นพ่อลูกผูกพันกันเสียให้รู้แล้วรู้รอด



“ป๊ากูโทรไปหามึง แต่ไม่โทรหากูที่เป็นลูกเนี่ยนะ เจริญล่ะ”       ร่างบางใช้นิ้วมือจิ้มเมนูที่อยากทานให้หลักเขตดู   ด้วยความที่ขี้เกียจอ่านชื่อ  หลักเขตพยักหน้าเข้าใจแล้วสั่งอาหารกับพนักงานที่เดินมารับออเดอร์



“เขาสงสัยว่ามึงติดเที่ยว ติดเพื่อนหรือเปล่า ทำไมช่วงเดือนสองเดือนนี้ถึงไม่เคยโผล่หัวไปให้เห็นหน้าเลย”       ทุกอย่างที่หลักเขตพูดนั้นผิดไปหมดทุกอย่างเพราะสาเหตุที่แท้จริงของการหายหน้าไม่กลับบ้านของภัสดาก็คือ ติดแฟนนั่นเอง จะพูดอย่างนั้นก็เกินไป เพราะเบื้องหลังที่แท้จริงแล้วศิขรินทร์ไม่เคยปล่อยให้เขาคลาดสายตาเองต่างหาก  ถึงอยู่ที่อู่ก็ไม่เว้น เพราะไอ้ตั้มคคือสายสืบแบบไม่ลับของศิขรินทร์นั่นเอง



“แล้วมึงไม่บอกไปหรือไงว่ากูทำงาน  ป๊าก็เกินไปเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วกูยังกลับไปนอนบ้านอยู่เลย”     เพราะศิขรินทร์ไปประชุมสาขาที่สิงค์โปร์ร่างบางจึงใช้โอกาสนี้ในการหลบหลีกมานอนบ้านตัวเอง แต่คนตัวสูงก็เร่งงานแล้วกลับมาก่อนกำหนดเพราะติดหมอนข้างมีชีวิตที่ชื่อภัสดานั่นเอง



“กูบอกว่ามึงทำงานนั่นแหละ แต่ท่านบอกว่าอยากเห็นหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนใจจะขาด ไม่รู้ว่าป่านนี้อาตี๋ของอั๊วจะหแผนที่กลับบ้านเจอหรือยัง ฮ่าๆ  กูนี่หัวเราะไม่หยุด ป๊าคงจะคิดถึงมึงมากๆเลยว่ะพีต”   



“เดี๋ยวเย็นนี้ก็จะได้เจอกันแล้ว  กูจะแกล้งให้หายคิดถึงเลย”     



เมื่อพูดเสร็จ  ร่างบางก็สอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองมานั่งกดส่งข้อความด้วยความเคยชิน มันฝังลงในไปโปรแกรมของร่างกายเสียแล้วว่าอยู่ไหนทำอะไรต้องส่งข้อความบอกประธานหน้าหื่นอย่างศิขรินทร์  ไม่ถึงกับรายงานพฤติกรรมแต่จะส่งก็เฉพาะตอนที่ออกมาข้างนอกเท่านั้น และไม่ใช่เขาที่เป็นฝ่ายทำคนเดียว ศิขรินทร์เองก็ปฏิบัติอย่างนี้เช่นเดียวกัน



“กูเพิ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้มึงส่งข้อความเป็นกับเขาด้วย”   หลักเขตถามด้วยความสงสัย เพราะภัสดานั้นไม่มีความรู้ทางด้านเทคโนโลยีเอาเสียเลย โทรศัพท์เครื่องปัจจุบันก็เป็นเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนซื้อมาให้อีกฝ่ายใช้  ถ้าไม่ทำอย่างนั้นมีหวังภัสดาคงใช้โทรศัพท์หน้าจอขาวดำต่อมาถึงปัจจุบันแน่นอน



ภัสดาสะดุ้งตัวเล็กน้อยตามประสาคนที่มีชะงักติดหลัง แต่ก็สร้างท่าทีกลบเกลื่อนว่าอยากลองเล่นโทรศัพท์ตัวเองบ้างได้อย่างทันท่วงที นั่นแหละหลักเขตถึงได้ละความสนใจไปและชวนคุยเรื่องอย่างอื่น มือบางจึงกดสัมผัสหน้าจอพิมพ์ข้อความสั้นๆต่อทันที



‘ไอ้บ้า  ^O^!!’      เมื่อส่งเสร็จเรียบร้อยก็นั่งยิ้มชอบอกชอบใจอยู่คนเดียว  ถ้าไอ้ศิหื่นกามมันเห็นข้อความแล้วจะเป็นอย่างไรนะ ถ้าให้เดาสงสัยคงลุกขึ้นมาหัวเราะบ้าอยู่คนเดียวเป็นแน่ๆ



‘บ้าแล้วรักไหม ^ ^ ’     เวลาผ่านไปถึงไม่ยังสองนาทีอีกฝ่ายก็ส่งตอบกลับมาด้วยความรวดเร็ว นับถือในความว่องไวจริงๆ สมแล้วที่มันจะได้ฉายาว่า อินทรีเงิน



‘ไม่รัก  แบร่ > <’      ภัสดากดพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วและละความสนใจเมื่อพนักงานเสิร์ฟยกอาหารหน้าตารับประทานหลายอย่างมาวางบนโต๊ะ  เกือบทุกอย่างเป็นของชอบของเขาทั้งนั้น หลักเขตมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ดูและเทคแคร์เพื่อนดีเป็นที่หนึ่งโดยเฉพาะภัสดาที่หลักเขตหวงและเอาใจใส่เป็นพิเศษ คีตาเคยล้วงความลับเมื่อตอนหลักเขตเมาเพราะตอนสมัยเรียนทุกคนสงสัยว่าหลักเขตจะแอบรักภัสดาข้างเดียวหรือเปล่า แต่คำตอบที่คนเมาอย่างหลักเขตตอบกลับมาก็คือ เอ็นดูภัสดาเหมือนน้องแท้ๆของตัวเอง เพราะน้องชายของหลักเขตเสียตั้งแต่อายุ 4ขวบ เมื่อเห็นภัสดาครั้งแรกก็รู้สึกเอ็นดูและอยากดูแล นั่นแหละความสงสัยในตัวของหลักเขตจึงหมดไป 



“วันนี้ไปค้างบ้านกูไหม แม่กูคิดถึงลูกรักอย่างมึง”             



หลักเขตแกะกุ้งให้ภัสดาโดยที่เจ้าตัวไม่ต้องเอ่ยปากบอก เพราะชายหนุ่มทำอย่างนี้เป็นประจำอยู่แล้วเวลาที่มาทานอาหารด้วยกัน     ครั้งแรกที่มารดาของหลักเขตพบหน้าของภัสดานั้นก็ตกหลุมรักไปเต็มๆ ตามประแสคนแก่ขี้เหงาปนเศร้าเพราะยังคิดถึงลูกชายคนเล็กที่เสียชีวิตไป ยามใดที่ภัสดามานอนค้างบ้านของหลักเขตก็จะได้รับการต้อนรับประหนึ่งลูกชายคนเล็กของบ้าน ไม่ว่าภัสดาจะขยับหรือจับอะไรมักจะได้รับการห้ามปรามเสียมากกว่าจะได้ยินคำยุให้ทำ หลักเขตไม่เคยคิดน้อยใจมารดาของตนที่ดูเหมือนว่าจะรักและหวงแหนภัสดามากว่าตนเอง กลับกันยังดีใจมากเสียด้วยซ้ำที่มารดานั้นค่อยๆลืมความเศร้าเรื่องน้องคนเล็กไปและเปิดใจรับภัสดาเข้ามาแทน  หลังจากนั้นเป็นต้นมาภัสดาจึงเป็นลูกรักประจำไร่องุ่นของหลักเขต ได้รับความรักจากคนในไร่และการปรนนิบัติเสมือนกับเจ้าของไร่ก็ไม่ปาน



“เดี๋ยวคิดดูก่อน    ช่วงนี้งานกูเยอะ”   



  ทั้งงานเยอะและต้องขออนุญาตใครอีกคน ทั้งที่ความเป็นจริงไม่ต้องไปเชื่อฟังประธานหน้าหื่นมากขนาดนี้ก็ได้ แต่หลักความเป็นจริงแล้วศิขรินทร์ก็ปฏิบัติอย่างนี้กับเขาเหมือนกัน เพราะฉะนั้นร่างบางเองก็ต้องทำให้ได้อย่างที่ศิขรินทร์ทำ  ในเมื่อตกลงยอมคบกับเขาถ้าเราไม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง แล้วจะไปด้วยกันรอดไหม คิดถึงเขา คิดถึงเรา ใจเขา ใจเรา  นี่แหละคติประจำตัวของศิขรินทร์ที่ภัสดาแอบลอกเลียบแบบอย่างเงียบๆ



“อย่าหักโหมทำให้มันมากนัก  มีลูกน้องรอบข้างรอบเอวก็เรียกใช้มันบ้าง ไม่ใช่ว่าลงมือทำเองหมด”   



“ครับๆ  เป็นเพื่อน เป็นพี่  แล้วยังเป็นพ่ออีกต่างหาก  ร่างกายยังหนุ่มยังแน่น  ต้องใช้ให้คุ่มค่า” 



“ใช้จนพังน่ะซิไม่ว่า กินเข้าไปเยอะๆจะได้มีแรง กลับไปนี่แต่งรถต่อใช่ไหม”      หลักเขตตักเนื้อปลาใส่จานภัสดาและตามมาด้วยสารพัดอาหารจนตอนนี้จานข้าวของภัสดาเต็มไปด้วยสารพัดเนื้อที่แทบจะล้นออกมาจากจาน



“ถ้าไม่กลับไปแต่งรถแล้วจะให้กูไปปลูกผักหรือไงว่ะ งานมีอย่างเดียว”      ร่างบางตักอาหารเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ เมื่อกี้ก่อนตักอาหารเข้าปาก ร่างบางก็ใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปแกงส้มกุ้งตัวโตส่งไปให้ประธานหน้าหล่อได้เฉยชม เพราะตอนนี้ศิขรินทร์ก็กำลังรับประทานอาหารมือกลางวันที่แคนทีนของบริษัท  ศิขรินทร์เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนเวลาไปปรากฏตัวที่แคนทีนของบริษัทพนักงานจะแตกตื่นและแปลกใจ แต่เดี๋ยวนี้ทุกคนจะมองดูด้วยความเคยชินเสียแล้ว เพราะเดี๋ยวนี้ศิขรินทร์บังคับให้ช่อฟ้าเลขาหน้าห้องให้ไปนั่งทานด้วยกัน   



“ระวังตัวด้วยนะ สายกูรายงานเสี่ยใหญ่เตนท์รถที่ชลบุรีกำลังหาทางเล่นงานมึงอยู่”     



ภัสดาทำธุรกิจที่เกี่ยวกับรถเยอะแยะ ไม่ว่าจะนำเข้ารถสปอร์ตจากต่างประเทศหลายยี่ห้อ เปิดสนามแข่งรถหลายแห่งที่ชลบุรี นำเข้าอุปกรณ์แต่งรถยี่ห้อดัง และที่สร้างชื่อให้กับภัสดาที่สุดก็คงหนีไม่พ้นอู่ซ่อมรถ Body car  และเป็นเจ้าของที่ดินหลายแห่งในกรุงเทพมหานคร  จะมีศัตรูมาคิดปองร้ายก็ไม่เรื่องแปลก เพราะฉะนั้นหลักเขตจึงคอยให้ลูกน้องของตัวเองมาดูแลยามที่ภัสดาต้องออกไปติดต่องานนออกสถานที่หรือต่างจังหวัด  บ่อยครั้งที่ร่างบางถูกปองร้ายแต่ก็ปลอดภัยดีทุกครั้งเพราะลูกน้องของเขาและของภัสดาต่างทำงานสมกับค่าจ้างที่ได้รับไป แน่นอนว่าเรื่องคอขาดบาดตายอย่างนี้จะมีเพียงเขาและภัสดาเท่านั้นที่รับรู้



เสี่ยสมบัติคือเจ้าของเตนท์รถรายใหญ่ของเมืองชลบุรี กิจการรุ่งเรืองสร้างอำนาจบารมีให้กับเสี่ยใหญ่คนนี้ได้ไม่ยากเพราะมีเงินทองหนุนหลัง แต่เมื่อสองปีก่อนภัสดาลงทุนเปิดสนามแข่งรถก่อนเพื่อปูทางไปยังเตนท์รถสปอร์ตสาขาชลบุรี และก็เป็นอย่างที่คาด ยอดจองหลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสายเพราะร่างบางคิดแผนการตลาดอย่างชาญฉลาดเรียกลูกค้ากระเป๋าหนักที่มาซื้อรถ จะมีสิทธิพิเศษใช้สนามประลองความเร็วได้เต็มที่ไม่จำกัดเวลาและไม่เสียค่าใช้จ่าย และเพียงเวลาไม่นานคาร์แคร์และเตนท์รถของภัสดาก็มีชื่อเสียงติดอันดับจังหวัด สร้างความไม่พอใจให้กับเสี่ยสมบัติเป็นอย่างมาก  ชายวัยกลางคนนิสัยคดโกงคนนี้เคยส่งมือปืนมาวางระเบิดรถเขาอยู่ครั้งหนึ่ง แต่ภัสดาก็รอดมาได้เพราะสายรายงานว่าเห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งมีคนสองคนซ้อนท้ายกันมาท่าทางลับๆล่อมาป่วนเปี้ยนแถวๆรถเขา ไม่ต้องเสียเวลาคิดนานเพราะทันทีที่ร่างบางวิ่งออกมาพ้นได้ยี่สิบเก้า สปอร์ตเฟอรารี่คันละยี่สิบล้านก็ระเบิดขึ้นมาทันที ภัสดาไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใดเพราะไหวตัวทัน  และเมื่อตรวจสอบจนแน่ใจว่าใครคือคนบงการอยู่เบื้องหลัง ร่างบางก็ลงมือด้วยตัวเองด้วยการปีนเข้าบ้านของเสี่ยใหญ่และขโมยเพชรมูลค่ากว่าร้อยล้านติดมือออกมา อีกทั้งยังสั่งระเบิดโรงงานอีกแห่งของเสี่ยสมบัติเพื่อแก้แค้น รวมมูลค่าที่เสี่ยสมบัติเสียไปก็ราวๆห้าร้อยล้าน ผิดกับเขาที่เสียรถเพียงคันเดียวยี่สิบล้าน หลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนดั่งคลื่นใต้น้ำ  ทั้งสองฝ่ายต่างนิ่งเงียบ รอเวลาภูเขาไฟปะทุขึ้นมาอีกครั้ง



“ก็เอาซิ มันเงียบมานานแล้วกูก็อยากเล่นสนุกเมื่อก่อนเหมือนกัน”   คราวนี้ถ้ามาลอบกันอีกภัสดา  พิชัยภักดีคนนี้จะวางเพลิงเผาบ้านมันด้วยมือของตัวเองเลย คอยดูซิ



ทั้งสองนั่งคุยนั่งทานไปเรื่อยๆ เรื่องงานและเรื่องส่วนตัวถูกนำออกมาเล่าสู่กันฟัง  ภัสดาอึกอักจะพูดเรื่องของศิขรินทร์อยู่หลายครั้งก็ไม่สบจังหวะซักทีจนเมื่อครั้งสุดท้ายที่จะตัดสินใจพูดเสียงโทรศัพท์ของหลักเขตก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน



“ครับ  อยู่ครับ....รอซักครู่นะครับ”     หลักเขตยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปยังด้านหน้าของภัสดา  คนเอวบางขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ยอมรับไปถือแนบหู แล้วเสียงที่แทรกดังออกมาก็ทำให้ความสงสัยทั้งหมดทั้งมวลมลายหายไปทันที



“น้องเล็กคะ.....นี่แม่เอง”      น้ำเสียงแววหวานเอ่ยเรียกเขาว่าน้องเล็กมีคนเดียวเท่านั้นนั่นก็คือแม่เข็ม มารดาของหลักเขต



“สวัสดีครับแม่  เล็กขอโทษที่ไม่ได้แวะเข้าไปเยี่ยม แม่เข็มอย่าโกรธเล็กนะครับ”   



อีกหนึ่งชื่อที่ภัสดาได้รับมานั่นก็คือ น้องเล็ก เป็นชื่อที่แม่เข็มเป็นผู้ตั้งให้ เพราะความตั้งใจเดิมของท่านก็คือเรียกบุตรชายคนเล็กของบ้านว่าน้องเล็ก แต่ความตั้งใจนั้นก็สูญสิ้นไปเพราะน้องชายของหลักเขตอายุสั้นด่วนจากไปด้วยโรคปอดบวมขั้นรุนแรงเสียก่อน ถ้ายังอยู่ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มชาวไร่หล่อไม่แพ้คนเป็นพี่แน่ๆ  ภัสดาจึงยอมรับชื่อนี้แต่โดยดีเพราะสงสารมารดาของเพื่อนสนิทอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงตัวเล็กๆเสียคู่ชีวิตไปซ้ำร้ายยังต้องมาเสียลูกชายคนเล็กลงไปอีกเพราะฉะนั้นครอบครัวเขากับครอบครัวของหลักเขตจึงสนิทกันเป็นพิเศษ



“แม่ไม่โกรธน้องเล็กหรอกค่ะ  แม่รู้ว่าน้องเล็กทำงานหนัก วันพรุ่งนี้ตอนเย็นแวะมาทานข้าวเย็นกับแม่และพี่เขตนะคะ”       สงสัยคงต้องเป็นไปตามนั้นเสียแล้ว



“ได้ครับ พรุ่งนี้เล็กขอไปฝากท้องบ้านแม่เข็มนะครับ”    กว่ามารดาของหลักเขตจะวางสายก็ทำเอานายทหารเรือหน้าเข้มทานล่วงหน้าจนอิ่มไปก่อนเพื่อนสนิท



“มึงไม่ได้แค่ทานข้าวอย่างเดียวหรอก เดี๋ยวมึงก็ได้นอนบ้านกูด้วย ไม่จริงให้เอาปืนมายิงกูเลย”   



“นอนก็นอนซิวะ ไม่เห็นจะยาก กูก็คิดถึงแม่เข็มเหมือนกัน”



“แล้วไหนเมื่อกี้มึงบอกว่ามึงงานเยอะ พอแม่กูโทรมารีบไปเลยนะมึง”   



“ก็แม่กูอ่ะ”



“เต็มปากเต็มคำเลยนะมึงไอ้น้องเล็ก”



“แล้วจะทำไมไอ้พี่เขต”   



เมื่อหลักเขตอยู่บ้านก็จะเป็นพี่เขตของทุกคนในบ้านหมด เพราะเด็กๆหลักเขตแทนตัวเองว่าพี่เป็นประจำจนติดปากและปัจจุบันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ยามได้ไปนั่งฟังสองแม่ลูกเขาคุยกันก็เพลินดี หลักเขตพูดเพราะ พี่อย่างโน้นพี่อย่างนี้ ฟังแล้วมันน่ารักดี และอีกหนึ่งคำข้อร้องแกมสั่งของผู้สูงวัยก็คือให้เขาเรียกไอ้ทหารเรือแบกปูนถือปืนไปโบกตึกว่าพี่เขต แทนตัวว่าเล็ก แล้วหลักเขตก็แทนตัวว่าพี่ เช่นเดียวกัน เรียกว่าอ้วกแทบแตก เมื่อก่อนก็ขัดๆเขินๆ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เสียแล้ว พูดบ่อยๆจนติดปาก






.
.
.
.


กว่าจะออกมาเป็นตอนนี้ได้ ไฟดับแล้วดับอีก เฮ้อ
เหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้า แต่ก็สู้นะ เพราะรู้ว่ามีคนรออ่านอยู่



รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[yeyong]

แหววกันมาก
ไม่นึกเลยพ่อชายหื่นกามจะยอมได้ขนาดนี้

[e_new]

กรี๊ด ด ด ด ด    ดดดด
หวานซะไม่มีอ่า หึหึ
NC NC NC NC จะเอาๆๆ
 
555 หื่นไม่แพ้ศิขรินทร์
แล้วนักอ่านทุกคน แน่นอน!!! ฟันทิ้ง
 
-------------------------------
เม้นเสร็จตอนใหม่ก็โผล่ 55555
น่ารักจังเลยเนาะ ทั้งคู่อ่า พี่กับน้องเล็ก
แต่ศิขรินทร์จะอนุญาตรึป่าวนั้น เหอ
หรือว่าจะตามไปให้รู้กัน

[golove2]

น้องเล็ก กับ พี่เขต


น่ารัก


 

[moneza]

  ชอบบรรยากาศในเรื่องนี้มักมาก มันนุ่มๆยังงัยไม่รู้เวลาอ่านน

แอบปลื้มพี่เขต ชอบเพื่อนที่ดูแลกันแบบนี้น่ารักดี

นายศิก็หวานนนนนนนนนนนน   น่ารักทุกคนอ่ะ