บทที่ 17
เคียงหมอน
หลังจากอยู่เคลียร์อุปกรณ์และเอกสารต่างๆพร้อมทั้งส่งพวกลูกหมากลับบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ศิขรินทร์ก็ถือเสื้อคลุมและของใช้ส่วนตัวของภัสดาออกมาขึ้นรถโดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่า กำลังถูกคนเอวบางมองตามทุกการกระทำด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“แวะซื้ออะไรขึ้นไปกินก่อนไหม”
Audi R8 กำลังเคลื่อนตัวออกจากอู่ซ่อมรถของภัสดาอย่างช้าๆ ศิขรินทร์เอ่ยถามพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าผื่นเล็กของตัวเองให้ภัสดาซับเหงื่อตามไรผมบริเวณหน้าผาก คราแรกร่างสูงกะว่าจะเช็ดให้ตัวเอง แต่โดนคนสวยเขาส่งสายตาปรามๆว่าส่งให้เฉยๆก็พอ มีหน้าที่อย่างเดียวก็คือขับรถไปอย่ามามือไว ใจเร็วแถวนี้
“ไม่เอา..........ขี้เกียจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ” ”
ภัสดาเอ่ยตอบ พร้อมกับก้มหน้าค่อยๆใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนหอมซับหน้าผากตัวเองอย่างบรรจง ศิขรินทร์เหลือบมองคนข้างๆอยู่บ่อยๆ ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน เขาคงคิดว่าภัสดาสคงจะเป็นดาราหรือไม่ก็ทำงานอยู่ออฟฟิตแน่ๆ ช่างฟิตที่ไหนทำไมขาวอมชมพูส่องประกายอย่างนี้ มองทีไรใจหวิวทุกที ช่างน่าสงสัยเสียจริงๆ ยามเดินเคียงกันอดที่จะชื่นชมและเปรียบเทียบผิวตัวเองกับผิวร่างบางไม่ได้ คู่ควงคนก่อนๆที่พบเจอมามันช่างเทียบไม่ติดกับคนสวยเสียด้วยซ้ำ เพราะอย่างนี้ไงล่ะเขาถึงไม่ค่อยชอบให้เจ้าตัวขับมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวมาทำงาน นอกจากจะเสี่ยงต่ออันตรายและผิวเสียแล้ว เขายังไม่ชอบให้ใครๆใช้สายตาแทะโลมคนรักเขาด้วย
“วันนี้รถเยอะเหรอครับ”
ความจริงไม่จำเป็นที่เจ้าของอู่จะต้องลงมือซ่อมเอง ใช้ลูกน้องทำก็ได้ แต่ภัสดากลับไม่คิดอย่างนั้น เจ้าตัวมักจะลงมือด้วยตัวเอง บางครั้งก็สอนไปซ่อมไป เพราะอย่างนี้ไงล่ะ ไอ้ลูกหมาหรือช่างฟิตคนอื่นๆถึงไม่หนีไปไหน มีเจ้านายที่ไม่ถือตัวรักและห่วงใยในตัวพวกมัน สนิทเหมือนดั่งพี่น้อง ทุกความเอาใจใส่ของภัสดาสามารถเอาชนะใจคนทั้งอู่ได้โดยไม่ต้องสงสัย
“อืม...... นอนนะ ถึงเมื่อไรก็ปลุกด้วย”
ร่างบางเอนหลังหลับตาพิงเบาะทันที ทำเอาร่างสูงที่เหลือบมองอดที่จะสงสารไม่ได้ ชายหนุ่มตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วเอี้ยวตัวไปปรับเบาะเพื่อให้คนรักนอนได้อย่างสบาย สงสัยคงเหนื่อยมากจริงๆ เพราะขนาดเขาคลี่สูทตัวใหญ่คลุมให้ เจ้าตัวยังไม่รู้สึกตัว ศิขรินทร์มองดวงหน้าเรียวยาวและขาวเนียนของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ ริมฝีปากอิ่มสวยระเรื่อสีแดง คิ้วเรียวยาวสวยงาม คนตางอนยามเป็นแผง ทุกอย่างประกอบกันได้อย่างลงตัว เมื่ออดใจไม่ไหวอินทรีเงินจึงกดประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากอิ่มสวยอย่างหลงใหล ความหวานเกสรทำเอาผีเสื้ออย่างเขายากจะบินผละไป
“อะไร.... ลักหลับกันหรือไง ไอ้ป๋องหื่นกาม” หนึ่งฉายาที่มักจะได้ยินบ่อยๆ ฟังไปฟังมาก็น่ารักดีนะ
“หึหึ ถ้าลักหลับมันมากกว่านี้อีกครับ นอนเถอะ...ถึงแล้วจะปลุก” ริมฝีปากหนาของศิขรินทร์เอ่ยชิดริมฝีปากอิ่มสวยของภัสดา ช่องว่างและระยะห่างแทบจะไม่มี หากเป็นเมื่อก่อนคงจะโดนทุบหรือก็ตบกลับมา แต่ ณ ปัจจุบันนอกจากไม่โดนทุบแล้วยังไม่ขันขืนอีกต่างหาก เพราะอีกฝ่ายเป็นอย่างนี้ไงล่ะ อินทรีมากรักอย่างเขาถึงไปไหนไกลไม่ได้ กลายเป็นนกปีกหักฟังคำสั่งของภัสดาอย่างเต็มใจ
กระชับเสื้อคลุมบนร่างบางอีกครั้งและลากริมฝีปากลงมาประทับที่พวงแก้มใสแล้วสูดความหอมเข้าปอดแบบเต็มอีกฟอดสองฟอดแล้วผละออกมา แต่ลำคอหนาของศิขรินทร์ก็ถูกฉุดรั้งโดยแขนเรียวบางของภัสดา และความสงสัยก็หายไปทันที เมื่อคนที่ยังนอนหลับตาดึงคอเขาเข้าไปใกล้ๆแล้วกดริมฝีปากลงมาจูบบริเวณซอกคอหนาอย่างออดอ้อน เมื่อได้ดั่งที่ใจหมายแล้ว ภัสดาก็ปล่อยแขนออกจากคอของศิขรินทร์แล้วหลับต่อทันที
ใครจะว่าเขาบ้าก็ได้ เพราะตอนนี้ศิขรินทร์กำลังหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจคนเดียว มือหนาขยี้เส้นผมนุ่มของคนรักอย่างรักใคร่และตัดใจผละออกจากเรือนร่างหอมกรุ่นแล้วตั้งสมาธิในการขับรถอย่างจริงจัง เพราะเส้นแห่งความอดทนกำลังจะขาดลงไปในไม่ช้าถ้าโดนคนสวยเขายั่วกลับมา มีอย่างที่ไหนลากซอกคอเขาไปจูบทั้งที่ตายังหลับ จะสามารถเกินไปหรือเปล่า ณ วินาทีนี้บอกได้คำเดียวว่ารักคนตัวบางข้างๆนี้อย่างเต็มหัวใจ จะไม่ยอมยกให้ใครเป็นอันขาดต่อให้ต้องแลกกับอะไรก็ตาม จะไม่ยอมเสียคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆนี้เป็นแน่ มึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม
ศิขรินทร์เลี้ยวรถเข้าจอดที่ลานจอดรถของคอนโดอย่างช้า เก็บเอกสารในรถและของใช้ส่วนตัวของภัสดาเสร็จก็ค่อยอุ้มร่างบางขึ้นจากเบาะอย่างช้าๆ เรือนกายแข็งแรงโอบอุ้มเรือนร่างผอมบางไว้อย่างคงที่แล้วกดล็อครถ เหลือบมองดวงหน้าสวยที่หลับพริ้มอย่างมีความสุขแล้วอมยิ้มเอ็นดู พนักงานรักษาความปลอดภัยจะเข้ามาช่วย แต่ร่างสูงปฏิเสธบอกว่าไม่เป็นแล้วอุ้มคนตัวบางเดินเข้าลิฟต์ไป
“อื้อ...” สติอันเลือนรางรับรู้ได้เพียงเล็กน้อย ภัสดารู้สึกเหมือนแผ่นหลังตัวเองเอนกายอยู่บนเตียงนอนหนานุ่ม และก็ตามมาด้วยสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผากมนของตัวเอง
“ชู่...นอนนะครับ”
ศิขรินทร์ลูบแผ่นหลังของภัสดาไปมาอย่างช้าๆอย่างปลอบประโลมคราแรกว่าจะผละไปถอดถุงเท้าให้คนสวยได้นอนสบายแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ลูกลิงจะไม่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระเสียแล้ว ลำแขนเรียวยาวโอบลำคอแข็งแรงของเขาเอาไว้อย่างยึดพิง จึงต้องรอให้อีกฝ่ายนอนหลัให้สนิทเสียก่อน ลมหายสม่ำเสมอของภัสดาบอกให้ศิขรินทร์ได้รู้ว่าเจ้าตัวได้เข้าสู่นิทราไปแล้ว มือหนาค่อยๆแกะมือบางที่เกี่ยวคออย่างช้า เมื่อสำเร็จร่างสูงจึงยกผ้าห่มผืนหอมขึ้นมาคลุมร่างบางอย่างช้าๆ เดินไปถอดถุงเท้าให้อย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มไม่เคยปฏิบัติอย่างนี้ให้กับใคร ไม่เคยต้องเอาใจใคร มีแต่คนคอยโอ้โลมอยู่ไม่ห่าง แต่กับคนๆนี้เขาไม่เป็นเช่นนั้น เป็นเขาที่ต้องเอ่ยปากขอ หากไม่พูดภัสดาก็จะไม่เข้าใจ เพราะฉะนั้นจึงต้องพูดหากไม่พอใจสิ่งใด ทั้งที่ผ่านมานั้นหากเขาไม่พอใจคู่ควงคนไหน เขาจะแสดงออกโดยการเงียบหายไปเพื่อแสดงให้ฝ่ายนั้นได้รู้ว่าต้องการที่จะตัดความสัมพันธ์ กับคนหนึ่งคนที่พิเศษไปหมดทุกอย่าง
เครื่องมือสื่อสารประจำตัวสั่นไหวอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ร่างสูงเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์เครื่องเล็กมาดู และชื่อที่โชว์เข้ามาก็สร้างความหนักใจให้กับชายหนุ่มตั้งแต่ยังไม่กดรับโทรศัพท์ ลมหายใจร้อนพ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจและไม่พอใจ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที กับเรื่องบางเรื่องหากยังคงทำเมินเฉยมันอาจจะเป็นเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจเขาต่อไปก็ได้
“สวัสดีครับ”
“ศิคะ นี่แพรเองนะคะ ทำไมช่วงนี้คุณถึงไม่ว่างเลย แพรเสียใจนะคะที่คุณทำอย่างนี้” เพียงแค่เขาเอ่ยคำทักทายไป อีกฝ่ายก็พูดรัวกรอกเข้ามาอย่างไม่เว้นวรรคหายใจแต่อย่างใด เขาน่าจะเชื่อคุณแม่ว่าผู้หญิงอย่างแพร พรรณรายมีดีแค่เปลือกนอก ไม่น่าหลงรูปร่างและรสรักที่อีกฝ่ายปรนเปรอมาให้ ความสัมพันธ์คืนเดียว ทำให้ผู้หญิงคนนี้คิดว่าจะครอบครองและเป็นเจ้าของเขาได้ ศิขรินทร์คิดย้อนกลับไปทีไรก็หัวเสียให้กับความตาบอของตัวเองทันที
“เมื่อไรคุณจะเข้าใจซักทีว่าผมกับคุณไม่เคยเป็นอะไรกันเลย การที่ผมจะไม่ติดต่อกับคุณนั่นก็คือสิทธิ์ของผม ผมมีแฟนแล้วเลิกวุ่นวายกับผมเสียที”
“คุณพูดอย่างนี้กับแพรไม่ได้นะ คุณได้ตัวแพรไปแล้วคุณต้องรับผิดชอบซิคะ” มารยาหญิง หนึ่งพันเล่มเกวียน
ศิขรินทร์ถอนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ไม่คิดว่าผู้หญิงจะเจ้าบทเจ้ากลอนขนาดนี้ ปากบอกว่ามีเขาคนเดียวแต่กลับเที่ยวเร่สำส่อนไปทั่ว เจ้าตัวไม่นึกละอายใจบ้างเลยหรืออย่างไรนะที่พูดออกมาอย่างนั้น เงินก็ให้ไปแล้ว ยังจะมาวุ่นวายอะไรอีก ไม่น่าเลย ไม่น่าเห็นแก่เรื่องบนเตียงเลยจริงๆ เฮ้อ....
“แพร พรรณราย คุณต้องการอะไร”
“แพรไม่ต้องการอะไรเลยนะคะ แพรแค่อยากได้ศิของแพรคืน แพรผิดไปแล้วค่ะ แพรขอโทษต่อไปแพรจะทำตัวให้ดีกว่านะคะ”
หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนและอ่อนหวาน หล่อนยอมไม่ได้ กว่าที่จะได้ศิขรินทร์มานั้นมันยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน หล่อนไม่ยอมเด็ดขาด ศิขรินทร์มีทุกอย่าง ชื่อเสียงหน้าตาเงินทอง มันเพอร์เฟคไปหมด กว่าจะหาผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างนี้เจอ หล่อนจะยื้อความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนไว้ให้ได้นานที่สุด
“ผมถามคุณว่าต้องการอะไร!” ศิขรินทร์โหมดเย็นชาและโหดร้ายกลับมาอีกครั้ง ร่างสูงเดินออกไประเบียงกลัวว่าการสนทนาของตนจะรบกวนคนที่นอนหลับไหล อยากให้ภัสดาได้พักผ่อนให้เต็มที่ ร่างกายทำงานหนักมาทั้งวัน
“คะ...คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะศิ แพร.........”
“ห้าล้านครั้งก่อน คุณใช้หมดแล้วเหรอแพร ต้องการเพิ่มอีกใช่ไหม ได้....แต่ต้องแลกกับบริษัทพ่อคุณนะ”
“ศิขรินทร์! คุณมันใจร้าย” แพร พรรณรายตกใจกับคำพูดของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย รู้ว่าอีกฝ่ายเลือดเย็นด้านธุรกิจแต่นึกไม่ถึงว่ามันจะมากขนาดนี้ ถ้าหากบริษัทของบิดาต้องถูกอีกฝ่ายเทคโอเวอร์ คราวนี้ แพร พรรณรายและครอบครัวคงไม่เหลืออะไรติดตัวเป็นแน่แท้
“ผมจะร้ายได้มากกว่านี้อีกถ้าคุณยังทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้ ผมเตือนคุณแล้วนะ”
“คนใจดำ!” แล้วอีกฝ่ายก็ตัดสัญญาณทิ้งไปทันที ศิขรินทร์ส่ายหน้าไปมาอย่างเซ็ง เพระความมักง่ายของตัวเองที่ทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงอย่างนี้ ดีที่มีเลขาอย่างช่อฟ้าคอยจัดการเรื่องคู่ควงของเขาให้ ไม่งั้นมันคงจะยุ่งดีกว่านี้
.
.
.
.
.
.
.
ระหว่างที่รอร่างบางตื่นนั้น ศิขรินทร์ก็จัดการทำอาหารง่ายๆสองสามอย่างพร้อมทั้งจัดโต๊ะไว้เรียบร้อย เหลือบนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาพนังห้องรับแขกบอกเวลาว่าตอนนี้กำลังจะสามทุ่มแล้ว ร่างสูงจึงเดินเข้าไปยังห้องนอนเพื่อไปปลุกให้คนเอวบางให้ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแล้วทานมื้อเย็นเสียที แต่เมื่อเข้าไปถึงก็เห็นคนสวยนั่งทับขายกมือถูหน้าถูตาอย่างงัวเงีย
“ทำไมไม่ปลุก อุ้มขึ้นมาเหรอ ไม่หนักหรือไง”
“ไม่ครับ พีตตัวเบาเท่าสำลี” มือหนาลูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่ แล้วจูงมือร่างบางมาส่งที่ห้องน้ำ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ตื่นเต็มที่ เพราถ้าเป็นปกติคงโดนโวยวายว่าเขาเอาใจมากเกินไป หึหึ ช่างสร้างสีสันชีวิตเขาได้อย่างสวยงามดีจริงๆ
“ศิ วันนี้กูนอนห้องกูนะ”
ภัสดาโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำแล้วตะโกนร่างสูงที่กำลังเตรียมผ้าเช็ดหน้าให้อีกฝ่าย คิ้วเรียวสวยของศิขรินทร์ขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจ เพราะดูเหมือนว่าภัสดาจะเริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง
“ไม่อนุญาตครับ”
“อะไรว่ะ ห้องกูก็มี ไม่ให้นอนห้องกูแล้วจะให้นอนห้องไหน” ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยหยดน้ำ ร่างสูงจึงส่งผ้าเช็ดหน้าให้ ใจอยากจะเช็ดให้เลยเสียด้วยซ้ำ แต่ภัสดาก็คือภัสดาวันยันค่ำ ดื้อ เถียง เอาแต่ใจและเป็นตัวของตัว เจ้าตัวจะไม่ยอมให้เขาเอาใจมากๆ เพราะกลัวจะติดเป็นนิสัย
“นอนห้องนี้นี่แหละ ถ้าพูดอีกทีโดนจับจูบแน่”
“โว๊ะ! ไอ้คนเผด็จการ”
หมอนหนุนนอนใบใหญ่ลอยฝ่าอากาศมาปะทะหน้าอกเขาเต็มๆ นอกจากไม่สร้างความเจ็บปวดให้กับศิขรินทร์แล้ว มันยังทำให้ร่างสูงหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คนร่างสูงเดาทางคนเอวได้หมดแล้ว
“ดื้อเหรอ.............อยากโดนมากกว่าจูบไหมครับ”
ศิขรินทร์สาวเท้าเข้าไปหาร่างบางของภัสดาที่ยืนอยู่ปลายเตียงอย่างช้าๆ ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาหาทางหนีทีไรแต่ก็ไม่ทันอินทรีเงินที่บินไปโฉบคนดื้อเข้ามาในอ้อมกอดแล้วลากขึ้นเตียงอย่างต้องการกลั่นแกล้งให้อีกฝ่ายกลัว ดวงหน้าขาวระเรื่อเลือดฝาดอย่างคนสุขภาพดีและออกกำลังบ่อย ลมหายใจร้อนรินรดซึ่งกันและกันสร้างความวาบไหวให้กับทั้งสองคนทันที
“ไอ้ป๋อง ไอ้หื่นปล่อยนะมึง ขี้ปี้ฉิยหายเลยมึงอ่ะ” เรียกสติให้กับตัวเองได้แล้ว ภัสดาก็ผลักไสเรือนกายแกร่งของศิขรินทร์ออกไปทันที หากปล่อยไว้นานอารมณ์มันฉุดคืนกลับยาก ภัสดาพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามกดอารมณ์ไว้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน สงสารก็สงสารอยู่หรอก แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ขอให้เขาได้แน่ใจอะไรหลายๆอย่างก่อนเถอะ
“ด่าอีกแล้วนะ ต้องเสียค่าปรับโทษฐานพูดเพราะกับว่าที่สามี โอ๊ยยย!!!!!!”
สาบานได้ว่าศิขรินทร์ไม่ได้ร้องโอเวอร์หรืออะไรแต่อย่างใด มันเป็นเรื่องจริง โดนหยิกที่กล้ามเนื้อบริเวณหน้าท้องมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก และดูเหมือนว่าภัสดาจะไม่ปล่อยมือง่ายๆเสียด้วยซิ
“เหรอครับ เป็นอะไรนะครับ พูดใหม่ซิคุณศิผู้ตั้งมั่นในความหื่นกาม” ถ้านั่นคือคำชม ศิขรินทร์ก็ขอน้อมรับไว้แต่โดยดี
“โอ๊ยๆๆ ยอมแล้วครับ ปล่อยมือนะครับ โอ๊ยยย!!!” จะหยิกให้เนื้อหลุดเลยคอยดูซิ คนอะไรพูดได้ไม่อายปาก อย่างนี้มันต้องถูกสั่งสอนคราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่พูดอีก
“พูดก่อนซิ ว่าเป็นอะไรนะครับ เดี๋ยวจะปล่อยมือ”
“เป็นแฟนครับเป็นแฟน” และแล้วกรงเล็บมหาลัยก็หลุดออกไปจากหน้าท้องของเขา ให้ตายเถอะ เขี้ยวเล็บเยอะชะมัดอย่างนี้กว่าจะจัดการได้เขาคงต้องน่วมไม่น้อย
ร่างสูงลูบหน้าท้องบริเวณที่โดนหยิกอย่างหวาด ภัสดาช่างเป็นคนที่หยิกได้ไปถึงทรวงเลยจริงๆ เพราะมีคนอยู่สองคนที่หยิกเขาได้ คนแรกนั่นก็คือคุณหญิงวิจิตตรามารดาของเขานั่นเอง ส่วนคนที่สองก็คุณช่างหน้าสวยคนนี้นี่ไง
“เจ็บไหม?”
“เจ็บซิถามได้ คนอะไรมือหนัก เนื้อหลุดเลือดไหลเป็นสามถังแล้วมั้ง” ใครบอกว่าประธานจะไร้สาระไม่ได้ ก็ดูอย่างไอ้คุณป๋องหื่นกามนี่ซิ มันช่างพูดมาได้ว่าโดนเขาหยิกเลือดไหลเป็นสามถุง ไอ้ประธานเวอร์!!
“จะเอาอีกไหมห๊ะ กวนดีนัก”
“พอแล้ว ล้อเล่นแค่นี้เอง” ร่างสูงอดที่จะผวาไม่ได้ยามเมื่อเห็นมือขาวๆนั่นยื่นมาใกล้บริเวณเอว ก็คนมันโดนมาแล้ว จะสยองซ้ำสองแล้วมันผิดตรงไหน
“กลัวอะไร จะใส่ยาให้”
ภัสดาลุกขึ้นนั่งอีกทั้งยังฉุดให้อีกฝ่ายขึ้นมานั่งเคียง จะได้ป้ายยาได้สะดวก หน้าท้องแข็งแรงของศิขรินทร์บริเวณที่โดนเขาหยิกเป็นรอยนิ้มช้ำม่วงอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะตั้งใจว่าจะทำให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว คนทะลึ่งมันต้องโดนสั่งสอนอย่างนี้แหละจะได้หลาบจำ
“ออกไปกินข้าวนะครับ แล้วนอนที่นี่ ห้องนี่ ไม่ต้องไปนอนห้องพีต เพราะผมไม่ยอมเด็ดขาด เข้าใจนะครับ”
“ไอ้คนเผด็จการ งั้นจ่ายค่าห้องให้กูด้วยซิ” ปากบางอดที่จะประชดอีกฝ่ายกลับไปไม่ได้
“ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จัดการให้” ร่างสูงจูงมือร่างบางไปยังโซนห้องครัว ที่มีโต๊ะรับประทานอาหารวางอยู่กลางห้อง
“เฮ้ย!! กูล้อเล่น ไม่ต้องๆ กูจ่ายเอง”
“พูดแล้วพูดเลยครับ นั่งครับ กินข้าว อาบน้ำจะได้นอน” ศิขรินทร์จะรู้บ้างไหมว่าสีหน้าตอนที่พูดคำว่านอนนั้นมันบ่งบอกขนาดไหน ภัสดาส่ายหัวไปมาอย่างปลงตกไอ้เรื่องหื่นกามมันห้ามกันวันสองวันไม่ได้อยู่แล้ว ต้องดัดไปเรื่อยๆ
“หวังนะมึงน่ะ”
“ก็หวังกับคนเดียวนี่แหละครับ ไม่มีใครให้หวังอีกแล้ว” ร่างสูงตักกับข้าวให้ร่างบางอย่างเอาใจ แต่เมื่อโดนร่างบางสวนกลับมาด้วยการป้อน ทำเอาคนหล่อไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“คราวหน้าผัดเปรี้ยวหวานไม่ใส่มะเขือเทศได้ไหม มันเหม็น” อีกหนึ่งจุดอ่อนที่ภัสดามี เกลียดมะเขือเทศเข้าไส้
“แล้วมันจะเป็นผัดเปรี้ยวหวานเหรอครับ หัดกินไว้ก็ดีเหมือนกันนะ แก้มจะได้ใสๆ อืม... แต่ตอนนี้ก็ใสพอแล้วล่ะ”
“เกี่ยวไรกับแก้มกู แต่มันเหม็นจริงๆนะเว้ย มึงไม่เข้าใจความรู้สึกกูหรอก เรื่องมันเศร้า”
“ก็หัดไว้ไงครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อน้ำมะเขือเทศมาไว้ หัดกินไปเรื่อยๆ สร้างเสริมสุขภาพให้กับตัวเอง”
“มึงสร้างของมึงเองเถอะ ...... อยากกินกุ้ง”
“ตัวนี้ใช่ไหม......รอแปปนึงนะครับ” ร่างสูงจัดการแกะกุ้งตัวโตให้กับร่างบางทันที เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ตักใส่จานของภัสดาที่นั่งยิ้มรอกุ้งอยู่อย่างจดจ่อ
“อ่ะ ตอบแทนด้วยแครอท กินไว้เยอะๆ จะได้เป็นเด็กดอย ฮ่าๆ ไอ้ป๋องหื่นกายกลายเป็นเด็กดอยหื่นกาม ฮ่าๆ”
“แล้วรักไหมครับ”
“ก็..........อืม”
“อืม แปลว่าอะไรครับ” ศิขรินทร์ไล่อีกฝ่ายจนมุมทันที นี่แหละช่องทางเล็กๆน้อยๆ ที่ศิขรินทร์แหย่ภัสดาได้อย่างสนุกสนานและไม่ถูกเอาคืน
“ก็ใช่ไง มึงนี่ซื่อจัง”
“ใช่อะไรล่ะครับ”
“.....................................”
“อืมไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องพูดก็ได้ครับ” ร่างสูงแสร้งทำทีรวบช้อนซ้อม ตีหน้านิ่งขรึมแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
“อะไรเล่าแค่นี้ก็งอน ก็บอกว่าใช่ไง มึงอย่ามางี่เง่านะศิ” ร่างบางเอ่ยวาจาน้ำเสียงจริงจัง เพราะใจก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะงอนไปเหมือนกัน ก็คนมันไม่ชอบพูด ชอบแต่แสดงออก ทำไมไอ้ป๋องมันถึงไม่เข้าใจเลยนะ การกระทำสัญกว่าคำพูดน่ะ มันไม่เคยได้ยินเลยหรือไงนะ
“ผมไม่ได้งี่เง่านะพีต ก็แค่อยากได้ยินแฟนตัวเองบอกรักมันผิดด้วยเหรอ” หารู้ไม่ว่าภายใต้หน้ากากเย็นชาที่ปันแต่งอยู่นี่คือเสือร้ายจอมเจ้าเล่ห์ดีๆนี่เอง
“ก็ได้....................รักโว้ยยยยยยยยยยยยยย กูรักมึง พอใจยัง” ภัสดาหลับหูหลับตาตะโกนสิ่งที่ศิขรินทร์อยากรู้นักรู้หนา ใบหน้าขาวเนียนแดงระเรื่อ เลือดสูบฉีดขึ้นมาบ่งบอกถึงระดับความอายได้เป็นอย่างดี
“also”
.
.
.
.
.
ร่างสูงยืนกอดอกมองหมอนข้างที่วางอยู่ตรงกลางเตียงนอนเสมือนบ่งบอกถึงอาณาเขตและพื้นที่อย่างชัดเจน ขึ้นไปสูงอีกนิดคือตุ๊กตาเสือตัวใหญ่ที่ภัสดาหอบอุ้มมาจากห้องตัวเองแล้วเอามาทิ้งไว้ที่ห้องเขา หนึ่งอุปสรรคที่ขัดขวางการนอนกอดแฟนตัวเองก็คือไอ้ตุ๊กตาเสือตัวนี้ ส่วนเจ้าของมันกำลังอาบน้ำร้องเพลงอย่างสบายอกสบายใจ ศิขรินทร์ส่ายหน้าไปมาอย่างนึกชมในความพยายามที่จะไม่ให้เขาคว้ามากอด ตกดึกทีไรเจ้าสิ่งกีดขวางทั้งหลายจะตกไปอยู่ข้างเตียงด้วยฝีมือของศิขรินทร์ประจำ ภัสดาก็รู้อยู่ว่าต่อให้เอาอะไรมาขวางก็ต้องโดนลากเข้ามากอดอยู่ดี แต่ก็ยังทำ ด้วยความสงสารร่างสูงจึงขอแกล้งทำตัวเป็นคนดีซักสองชั่วโมงก็แล้วกัน
“อ้าว ทำไมยังไม่นอน ยืนทำหน้าหื่นกามอยู่ได้” ทำไมภัสดาชอบแขวะเขานักว่าหื่นบ้างล่ะ ลามากบ้างล่ะ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วยามที่ส่องกระจกเงาที่สะทอนกลับมาใบหน้าคมเข้มที่ใครๆหลายคนอิจฉา
ไม่เห็นจะหื่นตรงไหน ออกจะหล่อ !!
“รอนอนพร้อมคุณน่ะ” ร่างสูงนั่งพิงหัวเตียงมองคนเอวบางแต่งตัวอย่างสนใจ นายช่างหน้าสวยคนนี้ทาครีมบำรุงผิวสองสามและปิดท้ายด้วยแป้งเด็กยี่ห้อดังทั่วหน้าทั่วตัว กลิ่นแป้งเด็กกลบกลิ่นน้ำหอมไปเสียสนิท และนี่คือหนึ่งสาเหตุว่าทำไมศิขรินทร์ถึงติดใจพวงแก้มใสของภัสดานักหนา ก็มันทั้งนุ่มทั้งหอมไงล่ะ ไมว่าจะสูดดมเมื่อไรก็ผ่อนคลายและชื่นใจเมื่อนั้น
“ปิดไฟแล้วนะ” เมื่อแต่งตัวทาครีมทาแป้งเสร็จเรียบร้อย ภัสดาก็เดินปิดสวิตไฟที่มุมห้อง ด้วยความเคยชินในพื้นที่ทำให้เดินในความมืดได้สะดวกอยู่แล้ว ก็มาค้างออกจะบ่อยจำไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป
“อย่าข้ามมานะมึง ขัดคำสั่งงดทุกอย่าง 7 วัน โอเค๊!” ภัสดาล้มตัวลงนอนแล้วยกผ้าห่มคลุมมาถึงหน้าอก มือบางควานหาตุ๊กตาเสือตัวใหญ่มากอดไว้แนบอกแล้วก่ายขาขึ้นไปทับหมอนข้างตามลำดับ เมื่อท่านอนพร้อม อาณาเขตพร้อม คนนอนก็พร้อมแล้ว แต่ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง ก็ต้องย้ำกฎและกติกาให้คนหื่นที่นอนอยู่ข้างๆได้ฟังและรับรู้อีกครั้ง
“ครับ ไม่ข้ามไปแน่นอน”
“อืม ....................ฝานดีนะป๋องหื่นกาม”
“ฝันดีเช่นกันครับ ภัสดาของศิขรินทร์”
ตกดึกร่างสูงก็ค่อยๆยกหมอนข้างเจ้าปัญหาออกจากเตียงอย่างช้าๆ และช้าๆ ...... ร่างสูงพยายามที่จะทำให้เบาที่สุดเพราะกลัวคนเอวบางตื่นขึ้นมาโวยวาย เมื่อหมอนข้างลอยละลิ่วลงเตียงไปอย่างสวยงาม ก็เหลือโจทก์อีกหนึ่งนั่นก็คือไอ้ตุ๊กตาหน้ากวนตีนหนึ่งตัวที่ถูกภัสดากอดนอนเสียแน่น และถ้าหากแยกไอ้เสือออกมามีหวังภัสดาได้ตื่นแน่นอน ศิขรินทร์จึงตัดปัญหาด้วยการช้อนเรือนกายผอมบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตน ทั้งคนทั้งตุ๊กตา
ร่างบางรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่โอบกอดร่างกาย มือบางปล่อยจากตุ๊กตาแล้วพลิกตัวกลับมาโอบแขนกอดเรือนร่างอบอุ่นที่น่าซุกซบ เรียวปากบางเหยียดยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ทุกการกระทำของภัสดาถูกศิขรินทร์จับจ้องอยู่ตลอดเวลา เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมว่าไมว่าจะเอาอะไรมาขวางกลางเตียงสุดท้ายก็จะโดนเขาคว้าตัวมากอดอยู่ดี หึหึ น่าจะชินได้แล้วนะ ไม่รู้ว่าจะอายอะไรนักหนา
ริมฝีปากหนาจุมพิตหน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบาแล้วโอบกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง สมควรที่ท่านประธานแห่ง อินทราทิพย์กรุ๊ปจะหลับลงเสียที มีคนรักนอนหนุนแขนโอบกอดซึ่งและกัน แค่นี้ก็ดีนักหนาแล้ว
*** ตอนเย็นฝนตก ออกไปถ่ายรูปวิวกับเพื่อน โดนฝนซะงั้น ห่วงแทบตายว่ากล้องลูกรักจะพัง เฮ้ออออออ ฝนนนนนนนนน ++
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59) (อ่าน 1807362 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก