หัวข้อ: Loving you too much กิ๊กหลอกๆอยากบอกว่ารัก* [บทสุดท้าย] จบแล้วรบกวนย้ายได้เลยค่ะ

[THiiCHA]

ต่อเร็วมากกกก +1 ให้ก่อน

ต้องรีบวิ่งไปเรียน ถึงห้องเรียนแล้วค่อยแว้บอ่านต่อ นะจ้ะ

[diFil]

จะเว้ยเฮ้ยย! มาต่อเร็วมากค่ะ /กอดคนเขียน 55

อย่าบอกนะว่าที่ไอ้พี่เต็นท์บอกว่ารอถึงห้าทุ่มนั่นโกหก คงไม่หรอกมั้ง
เพราะยังไงติณห์ก็คงรอ  อยู่แล้ว 5555 (คนเขียน :  )

[EVE910]

 

[roseen]

น่ารัก

[คนของเธอ]

เรื่องรอห้าทุ่มอ้ะ อาจจะจริง แต่ไอ้คนที่ส่งที่อยู่ให้นะพี่เต็นท์ชัวร์อ้ะ
แอบคิดว่าทำไมพระเอกเรื่องนี้สุภาพจัง    ก็ดีแล้ว จะได้ไม่เสี่ยงภัยไง รักใสปิ๊ง 

[litlittledragon]

ติณห์วางแผนร่วมมือกับพี่ชายล่ะสิ ใส่สีตีไข่ให้ว่าที่น้องสะใภ้ตายใจ

[kun]

ใสๆ น่ารักดี
พี่น้องคุ่นี้จอมวางแผนเหมือนกันนะเนี่ย

[jimmyFG]

ชอบ น่ารักมากๆๆ เลย ขอติดตามด้วยคนนร้า

^^

[bulldog17]

แอบสมน้ำหน้าพี่ติณณ์ 5555
นี่แกแอบฮั้วกะพี่เต็นท์ป่ะเนี่ย
อย่ามาทำให้นานาน้อยเสียใจนะ

 

+เป็ด กอดคนแต่งน๊า~!!!

[hotladyanyavee]

+1อ่านไปอมยิ้มไป ฉันชอบเรื่องนี้แล้วอะ ชอบน้องนานา เพราะทำให้คิดถึงซอยนานา
ตอนที่ฉันทำงานที่กรุงเทพและเรื่องนี้รักตกกะไดพลอยโจรชื่อติณ แต่รื่องกำลังไปได้สวย
นายเอกกำลังตกหลุมรักพระเอก แต่พระนี่ดิเอาไง

[yayee2]

เผลอไม่ได้เข้ามาไม่กี่วัน ความสัมพันธ์(แฟนหลอกๆ อิ อิ)ของนานากับติณณ์
คืบหน้าไปยอะนะเนี่ย
นานารน่ารักเนาะติณณ์เนาะ แม้จะขี้งอนไปนิดก็เหอะ
ลุ้นให้เรื่องหลอกๆกลายเป็นเรื่องจริงไวๆ

[monkaew]

น่ารักจังเลยครับ

[4559]

น่ารักดีอ่า

[hotladyanyavee]

รอตอนตาอไปนะค่ะ

[HappyMelon]

อั๊ยย่ะ!! ชื่อนายเอก น่าร๊าากกกน่ารักกกกกก
ท่าทางแบบนี้มีใจให้กันแล้วอ่ะดิ
ติณทำเหมือนเป็นแฟนจริงๆเลยนะนั่น ฮ่าๆ
แล้วจะได้รักกันจริงๆมั้ยอ่าา ลุ้นๆๆ

[hotladyanyavee]

รอน้องติณกะนานาอะ ตอนนี้คงมีใจให้กัน

[LalaBam]

มีลับลมคมในนะจ๊ะพระเอก

[Akamei]

นานา น่ารัก ก ก
รอตอต่อไปค่ะ ^^
+1 ค่ะ

[arty136]

ชอบเอามาลงอีกนะ

[สวนส้ม]

ตอนที่ 4 ขอโทษ

   ผมจ้องโทรศัพท์ในมือ จ้องจนมันจะท้องอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง นึกถึงคนที่จะโทรไปหาแล้วความกล้ามันฝ่อไปหมด ผมไม่เคยโทรไปหาติณห์เองซักครั้ง แต่ครั้งนี้... ผมอยากขอโทษเค้าอ่ะ ตั้งแต่วันที่ไปบ้านพี่แอนนาผมยังไม่มีโอกาสขอโทษติณห์จริงๆจังๆซักครั้ง

   “จะจ้องไปถึงไหนวะ ไอ้โทรศัพท์น่ะ” ไอ้กราฟถามพลางทำหน้ายียวน “หรือมันมีหน้าใครอยู่วะ”

   “ไม่ใช่เว้ย คนกำลังใช่ความคิด อย่ามากวนได้มั้ย” ผมว๊ากใส่มัน

   เฮ้อ ตอนติณห์โทรหาผมมันคิดมากแบบนี้ปะวะ เดี๋ยวนี้ก็ขยันโทรมาทุกคืน จากเมื่อก่อนที่ผมต้องนั่งฟังเสียงปืนยิงกันสนั่น ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มต่ำ คลอกีตาร์ให้ได้หลับฝันดีทุกคืน

   ผมนอนกลิ้งไปมาบนเตียง วันนี้วันเสาร์ผมกับไอ้กราฟมีเรียนแค่ช่วงเช้า ส่วนวุ้นเส้นมีเรียนบ่าย แล้วติณห์....

   “โอ๊ย!” ผมทึ้งหัวตัวเอง

   ไอ้กราฟมองมาทำหน้าประมาณว่า ‘มึงเป็นไรมากเปล่า’

   “กราฟ”

   “ไรวะ”

   “ถามไรหน่อยดิ”

   “ว่ามา”

   “เอ่อ... ตอนนี้มึงมีแฟนปะวะ”

   ไอ้กราฟขมวดคิ้ว มองผมเหมือนพยายามจะส่งกระแสประสาท (Nerve Impulse >เพื่อ?) อะไรบางอย่างมาให้ผม และแน่นอน...ผมไม่เข้าใจ ก็เลยได้แต่มองมันตาแป๋ว

   “ถามไมวะ”

   “กูอยากรู้”

   “มี...ทำไมวะ”

   เมื่อได้คำตอบดังนั้นผมก็วิ่งลงจากเตียง ส่ายหางดิ๊กๆไปมาหามันที่นั่งอยู่บนเตียงฝั่งตรงข้ามทันที

   “ถามไรหน่อยได้มั้ย” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น มันทำหน้าเบื่อ

   “กูรอมึงถามมาชาติเศษแล้ว”

   “เอ่อ...คือ…” แล้วผม...จะถามอะไรมันวะ “มึง เอ่อ...กับแฟน...” ผมอ้ำอึ้ง อะไรอ่ะ...ผมอยากจะถามอะไรมันวะ

   “ชาตินี้กูจะตอบมึงได้มั้ย”

   “มึงก็ให้เวลากูหน่อยดิแม่ง” ผมค้อนใส่มัน และพยายามเรียบเรียงคำพูด “เออ ตอนมึงโทรไปหาแฟน มึงโทรไปทำไมวะ”

   “ไม่เคยโทรว่ะ ปกติเค้าโทรมา”

   ...ทำไมรอบตัวกูถึงมีแต่คนหล่อเลือกได้วะ.... (เว้นไอ้วุ้นไว้คนนึงนะครับ)

   ผมเลยหมดความสนใจในตัวมัน ณ บัดนั้น และกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์บนเตียงต่อ

   “ถ้าเป็นกูนะเว้ย” ไอ้กราฟเปรยขึ้นหลังจากปล่อยให้ผมค้อนใส่มันไปนานพอดู “ถ้ากูจะโทรหาแฟน หมายถึง...คนที่กูชอบอะ กูคง...มีเรื่องอยากจะเล่าให้เค้าฟังมั้ง”

   “แล้วถ้าไม่มีล่ะ” ผมถามไปตามความจริง ก็ผมไม่ได้เจออะไรอย่าง ‘นี่ติณห์ วันนี้ฉันเห็น UFO ล่ะ’ หรือมีเรื่องจะคุยอย่าง ‘ติณห์วันนี้ตอนเรียนอยู่ฉันเห็นแต่หน้านาย’ อะไรเทือกนี้ แต่ผมแค่อยากขอโทษมันเฉยๆอะ

   “ถ้าไม่มีเรื่องคุย กูคงอยากพาเค้าไปเที่ยวมั้ง”

   “เออใช่!” ผมยิ้ม ใช่แล้ว ก็อย่างที่ติณห์บอกไง

   “อะไร แฟนกันก็ควรจะออกมาเดทบ้างไม่ใช่หรือไง”

   ผมนัดเค้ามากินข้าวดีกว่า เย้ๆ มื้อนี้ได้กินข้าวฟรีแล้ว ดีใจ ฮ่าๆ

   “กูว่าถ้ามึงเป็นคนนัด ไอ้พี่ติณห์คงดีใจมาก”

   “หรอวะ... เฮ้ย! ไม่ช๊าย กูไม่ได้จะนัดพี่ติณห์ออกไปกินข้าวด้วยกัน...ซัก...หน่อย...” อ่า...หลุดปากออกไปแล้วกู =[ ]=!

   ไอ้กราฟยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย ถ้าติณห์มันยิ้มแบบนี้นะ ผมคงอกแตกตายเพราะความหั่นไส้ส่วนตัว เชอะ!

   และด้วยความงอน (หรอ?) ผมก็เลยวิ่งออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ติดมือมาด้วย

.
.
.
.

   ตื๊ด... ตื๊ด...

   แม่ง ทำไมไม่รับซักทีวะ กว่าจะทำใจกดโทรออกได้นี่มันนานนะเว้ย - -

   ตื๊ด... ตื๊ด...

   ผมเดินพล่านเป็นหนูติดจั่น หรือติณห์มันไม่อยากรับโทรศัพท์ผมวะ

   ตื๊ด... ติ๊ด...

   แน่ๆเลยอะ T^T สงสัยมันไม่อยากรับโทรศัพท์ผมแน่เลย เอ๊ะ บางทีมันอาจจะอยู่กับคนอื่นก็ได้ ...แม่ง อะไร คนเค้าอุตส่าห์โทรมา ฮึ!

   ผมกดวางสาย และไม่รู้ด้วยเหตุผลประการใด ผมก็กดโทรออกไปอีก

   ตื๊ด... ติ๊ด...

   ตื๊ด... ติ๊ด...

   รับๆๆๆ รับเดี๋ยวนี้นะเว้ยไอ้ติณห์บ้า!

   (ฮัลโหล) เย๊ รับแล้ว
   
   “ฮัลโหล ติณห์คือ...”

   (โทษทีนะนานา ผมกำลังยุ่ง)

   ติ๊ด!

   ตอบกลับมาห้วนๆเพียงแค่นั้นมันก็วางสายไป แม่ง! อะไรวะ ผมอุตส่าห์โทรไป แล้วทำไมมันทำแบบนี้ อารมณ์เสียเว้ย!

   ผมเดินกระแทกเท้าเข้าห้อง และปิดประตูดัง ‘ปัง!’ สร้างความฉงนให้แก่ไอ้กราฟเป็นอย่างมาก

   “เป็นไรวะ เมื่อกี้ยังทำหน้าลัลล้าอยู่เลย”

   “ใครทำหน้าลัลล้า พูดดีๆนะ แม่ง ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”

   “ฮ่าๆ ทำไมวะ พี่ติณห์มันปฏิเสธนัดมึงหรอ”

   “…” ผมเงียบ กอดอกเชิดหน้า ไอ้กราฟทำหน้าตกใจ และเดินเข้ามาหาผม

   “เฮ้ย จริงหรอวะ” ผมหันไปมองหน้ามัน (แม่ง ทำหน้าเหมือนเห็น UFO)

   “เปล่า”

   “อ้าว งั้น...”

   “มันตัดสายกู” ผมตอบมัน

   “อ้าว เค้าอาจจะมีธุระก็ได้นะเว้ย”

   “…” มีธุระอะไรสำคัญกว่าผมด้วยหรอวะ ผมถามมันในใจ

   (Rrrrrrrrr) > เสียงโทรศัพท์ผมเองครับ

   ‘ติณห์’

   “นั่นไง เค้าโทรมาง้อมึงแล้ว”

   “…” ไม่อยากคุยแล้วเว้ย! ผมจะไม่รับสายมัน ชิ

   “โหล พี่” จู่ๆ ไอ้กราฟก็หยิบโทรศัพท์ไปรับเฉยเลย “มันงอนพี่อยู่อ่ะ”

   “กราฟ มึงทำอะไรวะ!” ผมพยายามแย่งโทรศัพท์จากมือมัน แต่ด้วยความที่มันสูงกว่าผม ผมเลยไม่สามารถเอาโทรศัพท์คืนมาได้ (อนาถชิบเลย)

   “พี่เค้าบอกอยากคุยกับมึงอ่ะ” ไอ้กราฟยื่นโทรศัพท์ให้ผม ตอนแรกก็กะจะไม่รับแหละ แต่มันดันทำสายตาบังคับใส่นี่ดิ รับก็ได้ แม่ง!

   (มีธุระอะไรหรอ นานา)

   “ไม่มีธุระแล้วโทรไม่ได้รึไง” กูกำลังงอนมึงอยู่นะเนี่ย “แล้วทำไมนาย...พี่ติณห์ต้องตัดสายนาด้วยล่ะ” ผมเปลี่ยนสรรพนามอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าไอ้กราฟกำลังมองอยู่ (เพื่อนใครวะโคตรไม่มีมารยาท)

   (ผมกำลังเรียนอยู่)

   “…”

   (อ่า...ผมขอโทษนะนานา อย่างอนเลย)

   “ใครงอน ไม่มีซักหน่อย” ผมอมยิ้ม อะไรเนี่ย ผมหายงอนมันแล้วหรอ อะไรวะ (ด่าตัวเองในใจ ทำไมผมใจง่ายแบบนี้ ย๊าก!)

   (หรอ) มันถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ (แล้วมีอะไรกับผมรึเปล่า)

   “ก็...” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ “วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ” อ๊าก! พูดไปแล้วว อายตัวเองอ่ะ อายไอ้กราฟด้วย นั่น! มึงยิ้มหาพ่อมึงเรอะ!

   (เอ่อ ขอโทษนะ วันนี้ผมมีเรียนเย็น)

   “อ้าวหรอ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

   (แต่ถ้าเป็นมื้อค่ำก็โอเค)

   “จริงนะ!” ทำไมผมต้องทำเสียงดีใจขนาดนั้นด้วยนะ...

   (อ่าฮะ แล้วนั่นอยู่หอใช่มั้ย เดี๋ยวผมไปรับตอนทุ่มนึงนะ)

   “อื้อ รีบมานะ”

.
.
.
.

   “นายอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” ติณห์ถามขณะขับรถออกจากหอ

   “อะไรก็ได้หมดแหละ หิวจะแย่แล้ว” ผมตอบพลางลูบท้องให้ดูด้วยว่าหิวจริงๆ

   ติณห์หัวเราะ และเค้าก็ขับรถเรื่อยๆไปตามท้องถนน วันนี้ติณห์อยู่ในชุดนักศึกษา ผมว่าเค้าดูแปลกตาไป ก็แหม...ปกติผมไม่เคยเห็นเค้าแต่งชุดนี้นี่นา แต่ว่า...เค้าก็ยังดูดีล่ะนะ (เขินตัวเองอีกแล้ว)

   ติณห์เลี้ยวรถเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เป็นร้านอาหารบรรยากาศดีๆออกแนวคันทรี่ ทั้งเสียงเพลงและแสงไฟทำให้ผมรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย ดูท่าว่าติณห์จะเป็นลูกค้าประจำร้านนี้แฮะ เพราะดูเจ้าตัวจะสนิทกับพนักงานต้อนรับน่าดู

   “ผมเป็นลูกค้าประจำร้านนี้น่ะ อาหารอร่อยทุกอย่างเลย”

   ผมสั่งอาหารง่ายๆและหันมาสนใจกับการตกแต่งในร้านแทน ก็อย่างที่บอกว่าร้านนี้เป็นแนวคันทรี่ ไม่หรูหราแต่ก็บรรยากาศดีมาก ด้านในเป็นโทนสีน้ำตาลและต้นไม้หลายชนิดประดับอยู่ โต๊ะก็เป็นโต๊ะไม้เข้ากับร้าน ส่วนด้านนอกก็ไม่แพ้กัน มีทั้งสระน้ำและซุ้มไม้ บวกกับเสียงเพลงคลอเบาๆยิ่งทำให้เจริญอาหาร

   “ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”

   “แค่กๆ โอ๊ย ทักทำไมเนี่ยติดคอเลย” ผมโวย ติณห์รีบยกน้ำมาให้ดื่ม

   “นี่ผมผิดหรอเนี่ย” ติณห์บ่นแต่ไม่จริงจังนัก เราค่อยๆกินอาหารเรื่อยๆ

   อื้ม อาหารอร่อยทุกอย่างจริงๆแฮะ ผมชักจะชอบร้านนี้แล้วล่ะ

   “ว่าแต่ ชวนผมมากินข้าว มีอะไรรึเปล่า” ทันทีที่ติณห์ถามผมก็หยุดกิน นี่กินเพลินจนลืมจุดประสงค์หลักไปเลย (ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ - - ไหนใครเชื่อผมบ้าง ยกมือหน่อยซิ)

   “อืม...ก็...” อ่า แล้วจะเริ่มยังไงดี

   “…” ติณห์ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ

   แบบนี้ผมก็ยิ่งประหม่าดิ โอ๊ย! แค่คำคำเดียวอะไรมันจะพูดยากขนาดนี้วะ!

   “ก็เรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน ฉัน...”

   “…”

   “ที่ฉันปล่อยให้นายรอ แล้วก็...ที่ทำให้นายไม่ชอบ ขะ ขอ...ขอโทษนะ” ท้ายประโยคผมบอกอ้อมแอ้ม

   ติณห์ยิ้มกว้าง ยื่นมือมาลูบหัวผม

   “นี่นายยังคิดมากอยู่อีกหรอ ผมลืมไปแล้วนะเนี่ย”

   “อะไรเล่า ก็คนมันคิดมากนี่...ไม่ต้องมายิ้มเลย”

   “โอ๋ๆ อย่างอนนะ ผมไม่เคยโกรธนานาเลย ครั้งนั้นผมผิดกว่าอีก”

   “งั้นยกโทษให้แล้วใช่เปล่า”

   “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ ผมไม่เห็นต้องยกโทษอะไรให้เลย”

   คราวนี้เป็นผมที่ยิ้มกว้าง พอได้พูดขอโทษออกไปแบบนี้มันทำให้ผมสบายใจจริงๆ ดูท่าติณห์จะไม่ได้โกรธผมแฮะ แหม...แบบนี้ที่อุตส่าห์กังวลไปนี่เสียเวลาเปล่าป่ะเนี่ย เอ๊ะ...แต่ไม่หรอก ก็ได้ออกมากินข้าวกับติณห์แถมยังได้คุยตั้งหลายเรื่องนี่นา...

   มีความสุขจังวุ้ย





สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน
หลังจากที่โรงเรียนของข้าพเจ้า ได้จัดงานกีฬาสีเสร็จสิ้นแล้ว
คนเขียนก็โผล่หัวมาอัพแล้วเจ้าค่ะ
ตอนนี้เป็นน้ำจิ้มไปก่อนเนอะ สัญญาว่าจะอัพตอนต่อไปในคืนวันพรุ่งนี้
ขอบคุณสำหรับคำติชมและกำลังใจของทุกท่านค่ะ 

'สวนส้ม'

[diFil]

เย้ย คนเขียนคะ หมั่นไส้ นะคะ ไม่ใช่ หั่นไส้ เล่นเอาเสียวแว้บ
รีบมาต่อให้จนพิมพ์ผิดเลยสิเนี่ย แหม คนเขียนน่ารักจริง 
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชอบกราฟอะ เสียดายมีแฟนแล้ว ลาก่อนนะยาหยี

ป.ล.Nerve Impulse ตามมาหลอกหลอนกันถึงนี่เลย... 

[i-love-you]

ทำไมพวกเค้าน่ารักกันจัย วุ๊ย!!!!

 

[4559]

น่ารักมากอ่า

[yeyong]

อ่านไปยิ้มไป
นายเอกขี้งอนจริง

[jimmyFG]

 

บอกได้คำเดียว่า 'เขิน'

[คนของเธอ]

ไม่เห็นเหมือนแฟนหลอกๆ เลย ฮิ้ววววววววว    ชอบกันจริงๆ แล้วดิ   

[roseen]

 

[hotladyanyavee]

ทำไมขยันน่ารักจังน้องนานา

[OverHead]

สนุกมากๆๆๆๆๆๆ  เขียนเก่งมากเลย  ตัวละครน่ารักทุกตัวเลย อิอิ

[kun]

ตอนนี้มีงอนน่ารักๆๆ ใสๆๆดี