-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Loving you too much กิ๊กหลอกๆอยากบอกว่ารัก
สวัสดีค่ะ นักอ่านทุกท่าน นี่เป็นเรื่องแรกที่มีโอกาสได้ลงในเล้า
ยังไงก็ขอแนะนำและคำติชมด้วยนะคะ
'สวนส้ม'
-
บทนำ
ผมมองรายชื่อหนังสือในมืออย่างหงุดหงิดแล้วถอนหายใจ หยิบหนังสือหลายเล่มที่มีชื่อตรงกับรายชื่อในมือ น้ำหนักและจำนวนของมันมากพอที่จะทำให้ผมเซได้ง่ายๆ
“ทั้งหมดสามพันหนึ่งร้อยบาทค่ะ”
ผมควักเงินให้พี่พนักงาน มือก็พัลวันถือถุงหลายใบที่ทั้งหนักทั้งเยอะ
“เงินทอนสี่ร้อยบาทค่ะ”
“ครับๆๆ”
ผมตอบลวกๆและรับเงินทอนมาอย่างทุลักทุเล ในจังหวะที่หมุนตัวจะออกจากร้านนั้นเอง...
ตุบ!
“เฮ้ย ขอโทษครับ” ผมขอโทษเหยื่อผู้โชคร้ายที่ถูกถุงหนังสือของผมร่วงใส่
“…” เค้ามองกองหนังสือพวกนั้น ก่อนจะพยักหน้าว่า ‘ไม่เป็นไร’ (ถึงแม้หน้าตามันจะไม่บ่งบอกถึงการให้อภัยผมซักเท่าไรก็เถอะ -_-)
“ขอบคุณครับ” ผมบอกขอบคุณเมื่อเค้ายังอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยหยิบหนังสือให้ผม
ตุบ!
“แหะๆ” ผมเงยหน้ามองถุงหนังสือที่ถูกยื่นให้กองลงไปกับพื้นอีกครั้ง “หนังสือมันหนักน่ะครับ” อ๊ากก บอกทีว่านี่เป็นคำพุดที่ดีที่สุดเท่าที่ผมคิดได้
“งั้นผมช่วยถือให้แล้วกัน นายก็ฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ก่อนแล้วค่อยกลับมาเอา”
“….”
...อ่า เอาเป็นว่าตกลงตามนั้นแล้วกัน
.
.
.
.
“เอ่อ หนักมั้ย ให้เราถือถุงนั้นดีกว่า” ผมออกความคิดเห็น เมื่อเค้าคนนั้นเลือกช่วยผมถือถุงที่หนักที่สุดและเหลือเพียงถุงเบาๆให้ไว้ผม
“ไม่เป็นไร ผมอยากช่วย”
“คือว่านะ เอิ่ม...”
“ถ้าอยากขอบคุณแล้วก็ขอโทษผม นายก็อยู่เงียบๆเถอะ”
ติ๊งๆๆๆ (เสียงระฆังหมดยก) ผมโดนน็อคดาวน์ครับพี่น้อง!
“ติณห์!”
ผมหันไปมองตามเสียง คนข้างๆก็เหมือนกัน แต่เมื่อเค้าเห็นหน้าคนเรียกก็มีอาการเบ้ปากและเดินต่อไม่สนใจ (คนเรียกอย่างน่าสงสารอ่ะ - -)
“ติณห์!!” คราวนี้เรียกดังกว่าเดิมและเดินเข้ามาขวางพวกผม ก่อนตาคมๆนั่นจะมองผม...ด้วยสายตาแปลกๆ “ทำไมพี่เรียกถึงไม่หยุด”
อ้อ... ที่แท้ผู้ชายที่สุดจะหล่อและแสนดูดีคนนี้คือพี่ของไอ้นายติณห์นี่เอง
“ผมไม่ได้ยิน” ตอแหล! (ตะโกนด่าในใจ) เมื่อกี้มันหันไปมองชัดๆเลยอะ ผมเห็นเต็มสองตา สาบานต่อความหล่อวิ้งสุดโอโม่ของมันที่กระแทกเบ้าตาผมเลยเอ้า!
ไอ้คนที่พึ่งเข้ามาใหม่มองผม (ด้วยสายตาแปลกๆ) อีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากถามคำที่ผมแทบลมจับ!
“ที่นายไม่ยอมไปดูตัวกับคุณริต้าเพราะเด็กคนนี้หรอ”
เฮ้ย! บ้าเรอะ!
“ไม่ชะ....”
“แล้วจะทำไม”
พรึ่บ! (เสียงผมสะบัดไปหามันด้วยความเร็วแสง) ทำไมไม่ปฏิเสธเค้าไปล่ะเว้ยยยยยย!!!
“เฮ้อ” พี่คนนั้น (ไม่รู้ชื่อครับ) ถอนหายใจเหมือนเหนื่อยหน่าย “งั้นนายก็น่าจะบอกพ่อไปตรงๆ”
“พ่อคงจะฟังผมหรอก” ติณห์พูดเจือเสียงแดกดัน “แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่หมั้นไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น” พูดพลางฉวยมือผมไปกุม
รู้สึกถึงลางร้ายแปลกๆที่กำลังมาเยือนเลยแฮะ อะไรกันนะไอ้ความรู้สึกแบบนี้
“เพราะคนที่ผมรักเพียงคนเดียวคือคนๆนี้”
ไม่จริ๊งงงงงงง!!!!! มึงรู้ชื่อกูแล้วเรอะ! ชื่อกูมึงยังไม่รู้ มึงมีสิทธิ์อะไรมาพูดจาสามหาวแบบนั้นน่ะ ห๊า!!!
“เอ่อ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนนะ” ผมพยายามจะหยุดเรื่องบ้าๆนี่
“ไม่เป็นไร ผมรู้ว่านายอึดอัด แต่ผมจะพยายามพูดกับพ่อเรื่องของเรา” พูดพลางกระชับมือผมและส่งสายตาแสบอบอุ่นมาให้
...มึงเอาไปเลยรางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยม T^T
“ฉันก็ลำบากใจเรื่องนายว่ะติณห์ แต่ถ้านายมีคนที่ชอบอยู่แล้วพ่อก็น่าจะคิดดูใหม่”
อะไร อะไร ผมเกี่ยวอะไรด้วย เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น บอกผมที ทำไมผมต้องมายืนให้ผู้ชายจับมือท่ามกลางประชากรนับสิบนับร้อยในห้างแบบนี้ด้วย อ๊าก!
“สวัสดี พี่ชื่อเต็นท์เป็นพี่ชายของติณห์ยินดีที่ได้รู้จัก” พี่เต็นท์พูดพลางยิ้มหวานมาให้
“ผะ...ผมชื่อนานาครับ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะ นานาเมื่อกี้นานาบอกผมว่านายหิวใช่มั้ย ผมจะพาไปหาอะไรทานนะครับ”
พรึบบบ อ๊ากกก ขนแขนแสตนด์อัพแบบพร้อมเพรียงเลยทีเดียว
“งั้นพี่ไม่รบกวนเวลานายกับ ‘แฟน’ แล้ว เที่ยวให้สนุกล่ะ” พี่เต็นท์จากไปพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจทำเอาคนมองอย่างผมโบกมือค้างเลยทีเดียว
เพี๊ยะ
“โอ๊ย อะไรเนี่ย” ผมเหวี่ยงเมื่อถูกตีมือ
“แฟนนายอยู่ตรงนี้ทั้งคนยังจะมีหน้าไปโบกมือให้ผู้ชายอื่นอีก”
“อะ...อะไรของนาย ใครแฟนใครพูดดีๆ อย่ามาขี้ตู่ได้เปล่า ฮึ่ย!”
“ผมเห็นนายไม่ปฏิเสธอะไร ก็นึกว่าสมยอมน่ะสิ” พูดพลางยักคิ้วกวนตีน
สมยอมบ้าอะไรเล่า! อีกอย่างผมจะเอาเวลาที่ไหนไปค้าน อึ้งค้างขนาดนั้นน่ะ
“ฮึ จะยังไงนายก็ผิดอยู่ดีที่เอาฉันไปยุ่งเรื่องอะไรก็ไม่รู้”
“ช่างเถอะ ที่ผมทำไปก็ไม่ได้คิดอะไร แค่หาข้ออ้างเล็กๆน้อยๆ”
“งั้นเราก็หายกันเรื่องที่ฉันทำหนังสือตกใส่นาย!” ผมกระแทกเสียง แย่งถุงหนังสือในมือหมอนั่นแล้วเดินออกมา
อารมณ์เสีย โดนรูมเมทใช้มาซื้อหนังกองเท่าภูเขาแล้วยังได้แฟน(ปลอมๆ)กลับมาเป็นของแถมอีก ผมควรจะดีใจใช่มั้ยเนี่ย!!
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
'สวนส้ม'
-
มา :pig2: :mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่
-
เรื่องคงน่ารักใสๆใช่ไหม คงไม่ดราม่าหรอกนะ o13
-
:really2: :really2:
-
ชอบแนวนี้ค่ะ สนุกมาก
มาต่อไวไวนะคะ^^ :-[
-
นานาน่ารักมากๆเลย
อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อไปแล้วเนี๊ย
อยากให้คนแต่งมาลงทุกวันเลย
อ่านบทนำก็รู้แล้วว่าสนุก เนอะ!
-
โมเมที่สุดเลยตัว น้องนานาสมยอมนะ หรือว่าอันที่จริงกำลังตะลึงในความหล่อของคุณพี่กันแน่ค่ะ
ของแถมแบบนี้อยากได้ อยากได้ :impress2: :impress2: :impress2:
ปล. ความคิดคุณพี่ ให้บอกพ่อเหรอ แล้ว...เค้าจะยอมรับได้เรอะ :a5: :a5:
-
น่าสนุกดีแฮะ มาต่อบ่อยๆ นะคะ
-
ตอนที่ 1 ข้อตกลง
ผมกำลังมีความสุขครับ ตรงหน้าผมตรงนี้มีแต่ไอศกรีมเย๊ เย สุขเท่านี้ไม่มีอีกแล้ว
“นานา เราว่านายกินเยอะไปแล้วนะ เดี๋ยวท้องเสียหรอก”
“ปล่อยมันเถอะวุ้น ไอ้นานามันตะกละ ฮึ”
ผมเคี้ยวตุ้ยๆไม่สนใจ มันสองตัวเลยครับ วุ้นเส้นกับไอ้กราฟ ตัวการจิกหัวใช้ผมให้ไปซื้อหนังสือให้ไง ต้นเหตุของเรื่องเมื่อสองวันก่อน ชิส์ เห็นหน้าพวกมันแล้วพาลหงุดหงิด กินไอติมแก้เครียดดีกว่า งั่ม!
“ว๊าย ตายแล้วแกดูนั่นสิหล่อจังเลย”
“ไหนๆ ว๊ายจริงด้วย”
จู่ๆผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ก็เกิดวี๊ดว๊ายขึ้นมาทั้งที่เมื่อกี้พวกเธอจ้องไอ้กราฟตาเป็นมันแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับหันไปกรี๊ดคนอื่นซะงั้น ผู้หญิงนี่ใจโลเลชะมัด
“ติณห์ทำไมนายถึงไม่ยอมอธิบายเรื่องของนายให้พ่อเข้าใจ”
อะไรวะ เดี๋ยวชื่อนี้มันโหลนักหรือไง ให้ตายเถอะ ผมไม่อยากได้ยินชื่อนี้เลยจริงๆ
“พูดไปเค้าคงไม่ฟังผมหรอก ดูโกรธขนาดนั้น ขืนพูดเรื่องนานาออกไปผมคงโดนพ่อเตะดิ้น”
เฮ้ย! เมื่อกี้มันชื่อผมนี่ ด้วยระบบประสาทอัตโนวัติที่ว่องไวระดับเทพ หัวของผมจึงสะบัดอย่างแรงไปทางต้นเสียงและ........
ตาของเราสองคนก็สบกันแบบที่ถ้าเป็นในการ์ตูนคงจะได้ยินเสียงปิ๊งๆออกมาแล้ว โอ้จอร์ช!!! เหตุไฉนถึงได้บังเอิญอย่างกะพระเจ้ากำหนดให้ผมเกิดมาเป็นคู่แท้กับมันขนาดนี้!
แต่เมื่อเวลาผ่านไปเศษสามส่วนสี่วินาทีไอ้ติณห์ก็ส่งยิ้มหวานขนาดน้ำตาลยังอายและตรงดิ่งมาหาผมทันที
ไม่ๆๆๆๆๆ มันไม่ได้มาทางนี้ ผมพยายามโกหกตัวเอง
“นานาครับ” มันเรียกผมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำน่าฟัง ถ้าผมเป็นผู้หญิงนี่คงจะสยบแทบเท่ามันไปเป็นที่เรียบร้อย (แต่บังเอิญผมไม่ใช่น่ะครับ)
นั่น เป็นไง อึ้งแดกกันทั้งโต๊ะ โดยเฉพาะไอ้กราฟ มันมองหน้าผมเหมือนถามว่าไอ้นี่มันเป็นใคร ทำไมถึงได้เรียกมึงซะเสียงหวานขนาดนี้ แต่โทษว่ะเพื่อน กรูไม่มีอะไรจะอธิบาย
“อ้าว น้องนานา”
“สวัสดีครับพี่เต็นท์” ผมจำใจต้องส่งยิ้มกลับไปให้คนมนุษย์สัมพันธ์ดี
“ทำไมนานามาทานไอติมแล้วไม่บอกผมล่ะครับ” ไอ้ติณห์ถามพร้อมทั้งเบียดลงนั่งที่โซฟาข้างๆผม
โถ ไอ้คุณติณห์ครับที่มีเยอะแยะมาเบียดผม(กู)ทำไม
“เอ่อ คือเรา...” ติณห์ส่งสายตาอาฆาตมาให้ ทำนองว่า ‘ตอบไม่ดีมึงตายยย’ “คือ นามากับเพื่อนน่ะ...ครับ แล้วก็กลัวว่า...เอ่อ นายจะไม่ว่าง” ติณห์ยิ้มหวานพอใจในคำตอบ
“ครับ” ตอบและยิ้มให้อีก ขยันยิ้มจริงนะ ยิ้มอยู่นั่นแหละ แบบนี้มันก็หวั่นไหวได้นะเว้ย “นานาครับ”
“หือ...เฮ้ย!” ผมร้องอย่างดังเมื่ออยู่ๆ มันก็ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่มุมปากผม
“ไอติมเลอะปาก ^^”
โอ๊ยยยย!! ผมจะเป็นลม อะไรมันจะสมบทบาทขนาดน้าน แคร์เพื่อนๆพี่ๆในโต๊ะที่อ้าปากค้างกับสาวโต๊ะข้างๆที่เป็นลมสลบกันไปเป็นแถบๆบ้าง
“อะแฮ่ม!” ไอ้กราฟเป็นคนที่ได้สติก่อน “ใครวะนานา”
“เอ่อ...” ถามแบบนี้ไปต่อไม่ถูกเลย “ติณห์เค้าเป็น เอ่อ เป็น...”
“เป็นแฟนน่ะ” เสียงนั่นไม่ใช่เสียงผมและเสียงติณห์ แต่เป็นเสียงนุ่มๆของไอ้พี่เต็นท์ต่างหาก
....ก๊า ก๊า...
อึ้งแดกกันอีกแล้วล่ะสิพวกมึง (กูก็อึ้งเหมือนกัน -_-)
“พี่ติณห์เป็นแฟนกับนานาหรอครับ” ท่ามกลางความงุนงงของสมาชิกในโต๊ะ (ติณห์เองก็ดูจะอึ้งๆไปเหมือนกัน) ไอ้วุ้นเส้นก็โพล่งถาม
หืม...ผมเลิกคิ้ว ไอ้วุ้นมันไปรู้จักมักจี่กับติณห์ตอนไหนวะ
“อ้าว ผมไม่เห็นนายเลย เป็นไงบ้างวุ้นเส้น”
สรุปรู้จักกันใช่มั้ย? ผมทำหน้าตาสงสัยจ้องไอ้ตัวเล็กเขม็ง
“นานาไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ เรากับพี่ติณห์เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนม.ต้นน่ะ” ไอ้วุ้นทำเสียงตื่น แก้ตัวพัลวัน
“แล้วฉันคิดอะไรวะ วุ้น” ผมถามทำหน้างง
“ก็แบบ...” ไอ้วุ้นเอานิ้วชี้มาจิ้มๆ กัน “ก็หึงเรากับพี่ติณห์ไง”
พรึ่บ! สายตาคนทั้งโต๊ะหันมามองผมเป็นตาเดียว
มันไม่ใช่อย่างง้านนนนนนนน !!!!
“บ้าหรอ! ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น แค่สงสัยเฉยๆ”
“หรอ ก็เห็นนาคิ้วขมวดก็เลยคิดว่า......”
“ลืมมันเถอะ” ผมสูดหายใจเข้า ก่อนจะเอ่ยบอกประโยคที่ค้างคาใจมานาน “ทุกคนฟังนะ พี่เต็นท์ด้วยฟังผมนะ ความจริงแล้ว ผมกับติณห์เราไม่ดะ...เฮ้ย!!” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคน้ำเปล่าทั้งแก้วก็หก (ถูกสาด) ลงบนตัวผมเต็มๆ โดยมีไอ้ตัวการร้องโวยวายอยู่ข้างๆ
บ้าเอ๊ย!
“นานา เป็นยังไงบ้าง ผมขอโทษนะ...ดูสิเปียกหมดแล้ว เดี๋ยวพาไปห้องน้ำนะครับ”
ไม่พูดพล่ามทำเพลง มันก็ลากผมจากตรงนั้น ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำและล็อกห้องอย่างรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
ปัง!
มันกักผมไว้ในอ้อมแขน จ้องหน้าผมด้วยสายตาน่ากลัว
“เมื่อกี้นายจะพูดอะไร”
“ก็พูดความจริงน่ะสิ!” ผมตอบมัน กอดอกและเชิดหน้าไปอีกทาง
“นายกำลังทำให้ผมเดือดร้อน”
“นายก็ทำฉันเดือดร้อนเหมือนกัน!”
“แต่มันไม่เหมือนกัน!” ติณห์ตะคอก
“ไม่เหมือนตรงไหน!” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงดังไม่แพ้กัน
ให้ตายสิ ไอ้หมอนี่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
“ไม่เหมือนก็คือไม่เหมือน ยังไงนายก็ต้องช่วยผม”
“ถ้าไม่แล้วจะทำไม!”
“ก็ไม่ทำไม แต่ผมบอกเต็นท์ไปแล้ว”
“อะ...ไอ้!!”
ผมจนด้วยคำพูด ทำไมมันถึงพูดอะไรแบบนี้ได้นะ น่าเกลียดที่สุดเลย ไม่คิดถึงหน้าผมเลยหรือไงเนี่ย เห็นแก่ตัวที่สุด ไอ้ติณห์บ้า!
“ไม่รู้แหละ ยังไงก็ไม่ทำ บอกความจริงเค้าไปก็สิ้นเรื่อง”
“จะทำไม่ทำ” ติณห์ถามด้วยน้ำเสียงน่ากลัว
“ม่ายยย!!”
“ดี...” ติณห์พูดด้วยร้ำเสียงทุ่มต่ำ ก่อนจะแสยะยิ้ม ให้ตายเถอะ ถึงหมอนี่จะยิ้มหล่อกระชากใจขนาดไหนผมก็ไม่ชอบมันเอาซะเลย “งั้นผมจะบอกกับพ่อว่าเรามีอะไรกันแล้ว และนายก็อยากให้ผมรับผิดชอบ...มากๆ”
“บ้าไปแล้วหรอ!” ผมตะโกน “ฮึ จะบอกยังไงก็บอกไป เรื่องจริงเป็นยังไงเรารู้ดี” ผมพูดอย่างเหนือกว่า (แม้จะแอบหวั่นๆบ้างก็เถอะ)
“หรอ…” มาอีกแล้วน้ำเสียงกวนตีน... “งั้นผมจะข่มขืนนายในห้องน้ำเลยดีมั้ย”
โถ่ มุขปัญญาอ่อนหลอกเด็กสามขวบ ผมชื่อก็โง่แล้ว!
“กล้าก็เอาเด่ะ”
ติณห์ยิ้มกว้างก่อนจะเบียดเข้ามาใกล้ และโน้มลงไปฝังกับซอกคอผมก่อนจะซุกไซร้ไปทั่วจนผมขนลุกไปทั้งตัว โอ้ ชิท! แม่งมันทำจริงหรอวะ
“เฮ้ย อย่า...อื้อ พอแล้ว” ผมบอกพร้อมทั้งพยายามดันตัวหนักๆของมันออกไปด้วย
ไม่นะ T_T! มันจะทำผมจริงหรอ ไม่เอ๊า!
“ปะ ปล่อย พอแล้ว...อืม พออ”
ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ มือที่เคยกักตัวผมไว้ตอนนี้มันเริ่มลูบๆคลำๆที่สะโพกของผม...
“หยุดๆ พอ...ยอม แล้ว ยอมแล้ววว” มันชะงักมือ ถอนใบหน้าหล่อๆออกมาจากคอผม
“สมยอมแล้วหรอ” ถามพลางยักคิ้วเท่ๆให้ทีนึง
“บ้า!” ผมตะคอกใส่มันทั้งๆที่ตัวยังอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของติณห์ “ปล่อยได้แล้ว” ผมบอกอ้อมแอ้ม ก้มหน้า
“พึ่งรู้นะว่าชอบรุนแรง ขอร้องดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง”
ที่ทำนั่นเรียกว่าขอร้องหรอ -_-^ (แถวบ้านเรียกขู่กรรโชก โทษจำคุกตลอดชีวิตนะรู้เปล่า!) > มั่วแล้วมึง
“ในเมื่อนายยอมตกลงปลงใจกับผมแล้ว ก็มาคุยข้อตกลงของเรากันเถอะ” ทำไมรู้สึกเหมือนเราเป็นพวกตัวการคิดทำอะไรไม่ดีซักอย่างวะ (ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ผมว่าประโยคหน้ามันแปลกๆ)
“จะอะไรก็ช่าง ปล่อยฉันได้แล้ว ขืนอยู่ท่านี้นานๆฉันท้องพอดี” ติณห์ขยับตัวออกจากผม กระแอมไอเล็กน้อย
“ก็เรื่องที่นายต้องเป็นแฟนผมไง ผมไม่รู้ว่าเราต้องแกล้งเป็นแฟนกันนานแค่ไหน แต่ผมอยากให้นายช่วย”
“…”
“นายก็แค่แกล้งเป็นแฟนกับผม คุยกัน กินข้าวด้วยกัน ดูหนังกัน แล้วพอพ่อผมยกเลิกงานดูตัวบ้าๆนั่นเมื่อไร เราก็เลยค่อยเลิก”
“แล้วเค้าไม่สงสัยหรอว่าทำไมเราเลิกกันง่ายจัง”
“หน้าตาอย่างผมนี่จะบอกเลิกใครมันดูยากนักหรอ”
เออ ไอ้หล่อเลือกได้!
“แล้วถึงตอนนั้น เราก็ทางใครทางมัน ไม่มีใครเสียผลประโยชน์ โอเคหรือเปล่า”
ผมคิดตามที่หมอนั่นพูด จะว่าไปมันก็จริง ผมแค่จะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์มันคงไม่ผิดนักหรอก (มั้ง)
“เอางั้นก็ได้ แต่เท่าที่ฟังมาไม่เห็นฉันจะได้ผลประโยชน์อะไรเลย” กรุณาอย่ามองผมอย่างนั้นครับ ผมไม่ได้ขี้งกหน้าเลือดแต่อย่างใด
“ไม่ได้ประโยชน์ตรงไหน ค่าข้าวค่าหนังผมก็เป็นคนเลี้ยง ไปไหนผมก็ไปรับไปส่ง สบายยิ่งกว่าอะไร พูดๆไป ผมนี่เสียเปรียบนายเห็นๆ”
“โอเค ฉันจะยอมช่วยนายก็ได้”
ผมกับมันตกลงทำสัญญากันผ่านทางคำพูดเรียบร้อย เอาวะ! ก็แค่ละครคิดอะไรมาก สบายจะตาย ผมจะกินให้มันหมดตัวไปเลย!
“อ้อ อีกอย่าง”
“อะไร” เรื่องมากจริงวุ้ยไอ้หมอนี่
“นายเรียกผมว่าติณห์เฉยๆไม่ได้ ต้องพี่ติณห์”
“ทำไม”
“เพราะผมอายุมากกว่า”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ” เกี่ยวเปล่าวะ แต่ช่างเถอะ เรียก ‘พี่’ แล้วมันกระดากปากชอบกล
“แต่ผมถือ ต้อง-เรียก-พี่” มันเน้นชัดๆทีละคำ “แล้วเวลาเรียกแทนตัวเองให้เรียกด้วยชื่อเข้าใจมั้ย”
“ไม่เข้าใจ”
“เข้าใจ...หรือ...ไม่-เข้า-ใจ” ผมเน้นชัดๆ และเริ่มเบียดกายเข้ามาอีก
“เออๆๆๆๆ เข้าใจแล้ว(ไอ้)พี่ติณห์”
โว้ยยยยยยยยยย ทำไมผมต้องแพ้มันตลอดด้วยอ่ะ ไม่เข้าใจ!
“แค่นี้ใช่มั้ย! งั้นไปละ ไอติมละลายหมดแล้ว”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก!”
“ถอดเสื้อ”
“เฮ้ย! อะไร บ้าไปแล้ว” ผมรวบเสื้อนักศึกษาเข้าหากัน ส่ายหน้ารัว
“อย่าดื้อได้มั้ย เสื้อนายเปียก เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมหรอก”
“ไม่เป็นไร แค่นี้ทนได้” ปอดผมคงไม่บวมไปได้มากกว่านี้แล้วล่ะ...
“นานา...” ให้ตายเถอะ! ผมล่ะเกลียดเสียงทุ้มต่ำแสดงอำนาจของมันจริงๆ
“ถอดก็ได้ หันหน้าไปสิ”
“อายอะไร ไม่มีอะไรให้ดูซักหน่อย”
“หันไปเถอะน่า!!” ผมตะคอกหน้าแดง ทำไมมันทะลึ่งแบบนี้ นานารับม๊ายด๊าย!
เขินวุ้ย ให้มาถอดต่อหน้าคนพึ่งรู้จักกันแบบนี้ แถมมันยังเป็นแฟน(ปลอมๆ)ของผมด้วย วันนี้ดันไม่ได้ใส่กล้ามมาอีก โอย...ซวยยกกำลังสอง
“เสร็จละ” ผมบอก และติณห์มันก็...
ถอดเสื้อตัวเองออก O_o! เหลือแค่เสื้อกล้ามสีขาวบางเท่านั้นเอง
“ทะ...ทำอะไร” ผมกอดเสื้อเข้าหาตัว หลังติดผนังจนแทบจะหายเข้าไปในนั้นอยู่แล้ว ใครใช้ให้มันทำอะไรแบบนี้ฟะ เมื่อกี้ยังหื่นใส่อยู่เลย เดี๋ยวผมก็สมยอมจริงๆซะหรอก! (ล้อเล่นนะครับ - -)
“ใส่ซะ ผมทำนายเปียก ผมรับผิดชอบ” โถๆ พ่อสุภาพบุรุษไม่ดูเวล่ำเวลา ทีตอนทำล่ะไม่คิด ตอนนี้จะมารับผิดชอบ (พูดอย่างกะมันทำผมท้องเลยเนอะ)
“ถ้านายไม่ใส่ ผมจะ......”
“เออๆ ใส่แล้วคร้าบ ไม่ต้องขู่ แค่นี้ก็กลัวจนขี้ไม่ออกไปสามวันแล้ว” ผมตอบประชด และรับเสื้อนักศึกษาตัวโคร่งของติณห์มา
“ขี้ไม่ออกเดี๋ยวผมเข้าไปสวนให้”
ปื๊ดดดดดด!!!! เสียงเลือดพุ่งออกจากหัวใจตรงไปที่หน้าผมเอง
“นาย อ...ไอ้!”
“รีบใส่สิ ผมจะกลับโต๊ะแล้ว”
ทำไมผมต้องแพ้มันด้วยยยยยยยยยย!~
.
.
.
.
“เหมือนน้องม.3เอาเสื้อพี่มาใส่เลยว่ะ” ไอ้กราฟทัก
“อย่ามาเวอร์ได้มั้ย กูสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบ เด็กม.3นั่นมันไอ้วุ้นนู่น” คนไม่เกี่ยวถึงกับมองค้อนผมเลย
กลับสู่สถานการณ์การปัจจุบัน ผมกระแทกลงนั่งข้างๆ ติณห์ที่ยิ้มหวานรอผมอยู่ ทำไมมันน่าหมั่นไส้แบบนี้วะ กระดกน้ำแก้เครียด!
“นานาอยากทานเพิ่มมั้ย เดี๋ยวพี่สั่งให้”
“แค่กๆ” ผมถึงกับสำลัก 'นานาอยากทานเพิ่มมั้ย เดี๋ยวพี่สั่งให้' พระเจ้า ไม่เคยได้ยินประโยคไหนเลี่ยนเท่านี้มาก่อนเลย
“น้ำครับ” ผมรับน้ำมากระดกแก้สำลัก
“ไม่เป็นไร ฉะ...เอ่อ นาอิ่มแล้วพะ...พี่ติณห์สั่งเถอะ…ครับ” กระดากปากอะไรเยี่ยงนี้
“ไม่เป็นไร นาอิ่มพี่ก็อิ่ม”
อัวกกกกก! ผมพร้อมกับทุกคนในโต๊ะพร้อมใจกันอ้วกทันที (มันเป็นเรื่องที่ผมคิดไปคนเดียวน่ะครับ แต่ผมว่าทุกคนคิดเหมือนผมหมดอะ)
หมั่นไส้! ว่างๆ ผมคงต้องแอบไปมีชู้ให้มันเสียชื่อหน่อยละ (ความคิดชั่ววูบ)
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
เอาตอนแรกมาลงเพิ่มค่ะ ขอบคุณทุกความเห็นเลย พออ่านแล้วดีใจม๊ากมาก
เรื่องนี้ใสๆไม่ดราม่าเนอะ ส่วนการอัพก็ตามมีตามเกิด (ฮ่าๆๆๆ)
ไว้จะมาลงเพิ่มอีกในโอกาสหน้า สะวีดัด สวัสดีค่าา~
'สวนส้ม'
-
น่ารักอ่ะมาต่อๆๆนะ
:-[ :o8:
-
:mc4: ฉลองเรื่องใหม่ ตอนแรกก็สนุกและ อย่าลืมมาต่อนะจ้า :L2: :call:
-
มาจิ้มคับ
-
:mc4:ชอบๆๆ
-
นานาน่ารักอ่ะ :o8:
-
เรื่องน่าสนุกเลยมาอ่าน
คงไม่มาม่าอืดยืดเส้นได้นะ
ไม่อยากอ่านไปเคล้าน้ำตาไป
แล้วจะติดตาม
-
ตอนที่ 2 ประวัติส่วนตัว
‘พรุ่งนี้วันเสาร์ ไปหาผมที่ร้านเดิมตอนเที่ยงนะ
ติณห์’
ผมมองข้อความในโทรศัพท์แล้วรู้สึกอยากจะปามันให้แตกกระจายไปกับผนังซะเดี๋ยวนั้น ฮึ่ย ทำมาเป็นสั่ง กะอีแค่ผมตกลงยอมเป็นแฟนหลอกๆ ให้มันหน่อยเนี่ยทำวางอำนาจใส่ผมเลยนะ ชิๆๆ โอ๊ย! แค้นเว้ย!
“นานา ทำไมทำหน้าตาน่ากลัวอย่างนั้นล่ะ”
“อยากฆ่าคน ฮึ” ผมตอบวุ้นเส้น พร้อมกับเสียงเปิดประตูของรูมเมทอีกคน
“อ่ะวุ้น น้ำส้มแก” ไอ้กราฟที่พึ่งกลับมาจากร้านขายของข้างๆหอบอก และโยนขวดน้ำส้มให้ไอ้วุ้น
ตอนนี้พวกเรากลับมาสิงที่หอกันเรียบร้อยแล้วครับ (ผมสามคนพึ่งอยู่ปีหนึ่งครับ) หลังจากเกิดเหตุการณ์ช็อคโลกที่ร้านไอติมนั้นผมก็ใบ้แดกตลอดงาน ถามคำตอบคำ ไม่มีอารมณ์เสวนากับใครทั้งสิ้น
“นา ตกลงมึงจะเล่าได้ยังว่ามึงกับไอ้พี่ติณห์นั่นไปเป็นแฟนกันได้” ไอ้กราฟถามเป็นรอบที่ร้อยล้านหลังจากพวกเราขึ้นแท็กซี่เพื่อแยกกับสองพี่น้องจอมปัญหา (ความจริง ด้วยสปิริตความเป็นแฟนอันแรงกล้าของไอ้พี่ติณห์ มันก็จะมาส่งพวกผมอยู่หรอก แต่ผมนั้นปฏิเสธจนมันจนปัญญา พวกเราก็เลยได้โอกาสเมาส์มันด้วยประการฉะนี้)
“ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาเรียบเรียงเหตุการณ์ว่ะกราฟ”
“กูให้เวลามึงมาสามชั่วโมงแล้ว ไม่มากไปหรือไง” ไอ้กราฟยักคิ้วถาม
แม่ง ไม่ให้โอกาสกูเตรียมเรื่องโกหกเลยไอ้บ้านี่ -*-
“ก็ เอ่อ อืม คือ....” ผมพยายามนึกหาเหตุการณ์ในละครที่เคยดูมายำกัน “มันเป็นเรื่องก่อนที่กูเข้ามามหา’ลัยว่ะ กูกับพี่ติณห์เจอกันโดยบังเอิญ”
อ่า... ยังไงต่อล่ะมึง อ๊าก! กูเครียดว้อย!!
“คือแบบว่า เออ พวกกูเจอกันที่สวนสนุก แล้วพี่ติณห์มันไปคนเดียวไง วันนั้นอ่ะมันพึ่งโดนแฟนสาวบอกเลิก แล้วก็ประชดชีวิตไปเล่นพวกเครื่องเล่นเสียวปอดทะลวงตับจนมันอ้วกแตกแทบไม่เป็นผู้เป็นคน กูบังเอิญไปเจอพอดีไง ก็เลยเข้าไปช่วยเอาไว้”
“หร๊อ” ไอ้กราฟเสียงสูง ส่วนไอ้วุ้นทำตาปิ๊บๆ
“เออ แล้วมันก็ขอให้กูพามันไปร้านเหล้า มันก็ซัดเหล้าเมาปลิ้น วันนั้นนะแม่งเมาอย่างกับหมา แถมยังอ้วกเรี่ยราด หาความเป็นผู้เป็นคนไม่เจอเลย!” ผมได้ทีก็ใส่ไฟไปด้วยความแค้น แม่ง ชอบบังคับกู อ๊ากก! “กูก็เวทนามันไง เลยช่วยพามันกลับบ้าน แล้วคืนนั้น......”
“มึงก็เสร็จพี่ติณห์”
“เหี้ย! ไม่ใช่เว้ย กูยังบริสุทธิ์อยู่ล้านเปอร์เซ็นต์ กูจะบอกว่าคืนนั้นกูก็ช่วยเช็ดอ้วกเช็ดตัวให้ แถมยังดูแลอย่างดี แล้วก็ให้กินยาแก้แฮงค์ แล้วเราก็ติดต่อกันตั้งแต่นั้นแหละ”
ผมสรุปจบแบบแฮปปี้ เอนดิ้ง นี่ผมไม่เนียนตรงไหนปะวะ หลุดอะไรออกไปมั่งเนี่ย ไอ้กราฟจะเชื่อรึเปล่าอะ (ไอ้วุ้นปล่อยมันเหอะ รายนี้ใสซื่อหัวอ่อน จูงซ้ายวุ้นก็ซ้าย จูงขวาวุ้นก็ขวา > คนหรือควายวะเนี่ยเพื่อนกู!)
“เออ วุ้นแกรู้จักพี่ติณห์ด้วยหรอวะ” และก่อนที่ไอ้กราฟจะประมวลความได้ว่าผมโกหก ผมก็ต้องรีบเบี่ยงเบนประเด็น - -*
“เราเคยอยู่ชมรมดนตรีกับพี่ติณห์น่ะ เลยรู้จักกันนิดหน่อย อ๊ะ แต่เรากับพี่ติณห์ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกนะ แค่รู้จักแบบพี่แบบน้องน่ะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ -_-“
เอ๊ะ ไอ้นี่...ชอบคิดเองเออเองเรื่อยเลยเว้ย~
“เออนี่ เล่าเรื่องตอนที่นายรู้จักกับพี่ติณห์ให้เราฟังหน่อยสิ....ก็แบบว่า อยากรู้ว่าเมื่อก่อนพี่เค้าเป็นยังไงน่ะ” ที่อยากรู้เนี่ยก็แค่ต้องการศึกษาประวัติแฟน(ปลอมๆ)ไว้เฉยๆหรอกนะ ไม่ได้มีเหตุผลอะไรพิเศษ ทำไมพวกมันต้องมองผมแบบนั้นด้วยวะ (มองแบบนี้ก็ประหม่าเหมือนกันนะเว้ยเฮ้ย!)
“เราก็ไม่ได้สนิทอะไรกับพี่ติณห์มากหรอก ก็อย่างที่บอกว่าอยู่ชมรมดนตรีด้วยกัน แล้วพี่ติณห์เค้าก็เป็นมือเบสของวงไง พี่เค้าฮอตมากๆเลยอะ แล้วทีนี้เราก็เล่นคีย์บอร์ดกับเบส แต่เล่นเบสไม่ค่อยเก่งบางครั้งพี่เค้าก็เลยมาช่วยสอนให้”
อะไรกันไอ้หมอนั่น ถ้าจำไม่ผิดนี่รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้นใช่มะ อะไรจะฮอตแต่เด็กขนาดน้าน บ๊ะ! น่าหมั่นไส้!
“แต่พอจบม.ต้นพี่ติณห์ก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษน่ะ แล้วก็คงจะกลับมาเรียนมหา’ลัยที่ไทยเนี่ยแหละ”
“อ๋อ...” ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
“ว่าแต่มึงยังไม่เสร็จไอ้พี่ติณห์นั่นจริงหรอวะ” ไอ้นี่ก็...พากูเข้าเรื่องเสียตัวอยู่เรื่อย
“ก็เออน่ะสิ!” ผมเชิดหน้า กอดอกและตอบมันด้วยท่าทางมั่นใจ ไอ้กราฟยิ้มขำๆ
ความจริงผมกับไอ้สองคนนี้ก็ไม่ได้รู้จักอะไรกันมานานนักหรอกครับ ก็พึ่งจะมารู้จักกันตอนเป็นเมทกันเนี่ยแหละ ถ้าจะให้นับก็...เดือนเดียวเองมั้ง แต่พวกเรามีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง อย่างเรื่องกินง่ายอยู่ง่าย ไม่เรื่องมาก หรือไม่ชอบกินเผ็ดเหมือนกันอะไรทำนองนี้อ่ะครับ ก็เลยเข้ากันได้แล้วก็สนิทกันเร็ว
อย่างไอ้วุ้นมันก็หนุ่มเหนือน่ะครับ ขาวๆตัวก็พอประมาณกำลังน่ากอด นิสัยก็เรียบร้อยไม่นิยมคำหยาบคาย ส่วนไอ้กราฟก็คนกรุงเทพฯ รูปหล่อพ่อมีตังค์ ผิวแทนแบบคนออกกำลังกาย นิสัยมันก็ดีแถมยังติดดินขั้นเทพ ไม่มีนิสัยอะไรที่บ่งบอกถึงความเป็นคุณหนูไฮโซแม้แต่อย่างเดียว ไอ้กระผมก็มาจากชลบุรีอ่ะครับ แสงสีก็ไม่แพ้ที่กรุงเทพฯนัก นิสัยก็อย่างที่ทุกท่านทราบนั่นแหละครับ เป็นขี้ข้าพวกมันบางเวลา ดื้อบ้าง เกรียนบ้าง ตามประสา
สรุปง่ายๆว่าผมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ครับ > ไม่เกี่ยวอะไรเลยนะ -_-^
.
.
.
.
“สวัสดีครับ นานา”
“ไม่ต้องมายิ้มหวานกับฉันเลย อยู่กันแค่สองคน ขนลุก บรื๋อ~”
“ผมก็ขนลุกเหมือนกัน แต่ไม่เป็นไร ฝึกไว้จะได้ชิน”
ไม่เป็นไรกับผีน่ะสิ บังอาจมารบกวนเวลาอ่านการ์ตูนอันมีค่าของผมนี่ ถ้าไม่มีธุระสำคัญจะเตะก้านคอให้เลย
เอาล่ะ ตอนนี้เราก็กลับมาอยู่ ณ ร้านไอติมที่เกิดเหตุเมื่อวานอีกครั้งนะครับ และที่ผมต้องลาน้องการ์ตูนน้อยออกมาก็เพราะ...
‘พรุ่งนี้วันเสาร์ ไปหาผมที่ร้านเดิมตอนเที่ยงนะ
ติณห์’
ชิ...บังอาจจิ๊กโทรศัพท์และเอาเบอร์ผมไปโดยพละการนี่ก็น่าจับเข้าเครื่องประหารหัวสุนัขอยู่แล้ว นี่ยังทำลายเวลาว่างอันมีค่าของผมอีก มันน่านัก! ฮึ่ย!!
“แล้วมีอะไร ถึงได้นัดมา”
“อะไร แฟนกันก็ควรจะออกมาเดทบ้างไม่ใช่หรือไง” ติณห์ทำหน้าเหมือน ‘มึงแย่มากที่ไม่รู้เรื่องแบบนี้ โง่ซะจริงๆ เกิดมาชีวิตนี้เคยมีแฟนกับเค้าบ้างมั้ยเนี่ย’
ถ้ามึงคิดแบบนั้นจริงๆจะบอกให้ก็ได้ว่า กูไม่เคยมีแฟนโว้ย!
“แฟนอย่างเราไม่จำเป็นก็ได้มั้ง” ผมตอบ แอบประชดมันนิดๆ
“อย่างน้อยเราก็ควรจะศึกษาประวัติส่วนตัวกันไว้คร่าวๆก่อนนะ เพื่อความแนบเนียน” อ้อหรอ “ไหนนายลองพูดซิ”
“ห๊า....?” อะไรฟะ อยู่ๆบอกให้พูด แล้วจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
“อะไร พูดสิ ประวัติส่วนตัวของนายไง ไม่พูดแล้วผมจะรู้หรอ”
“อ๋อ เอ่อ ก็ชื่อจริงชื่อ นรารักษ์ ชื่อเล่นชื่อ นานา อายุ 18 เกิดวันที่ 15 กุมภา...เอ แล้วก็ ตอนนี้เรียนปีหนึ่งที่ มหา’ลัย A คณะอักษร...” ตันครับท่าน “คิดไม่ออกแล้ว นายพูดบ้างสิ”
“ผมชื่อ ตฤณวัฒน์ อายุ 20 วันเกิด 1 ตุลา อยู่ปีสองสถาปัตฯ มหา’ลัย M มีพี่น้องสามคน....” แล้วมันก็เงียบไปซะเฉยๆ “ช่างมันเถอะ คนรักกันไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องส่วนตัวกันทุกเรื่องหรอก”
อะไรนะ ตัดจบได้หน้าด้านมาก -*-
“ติณห์” เสียงหวานใสเรียก ติณห์หันไปหาต้นเสียงก่อนจะยิ้มรับ
“ไงแอนนา”
“ว่างมั้ย เรามีเรื่องจะบอก” ผู้หญิงคนที่ชื่อแอนนาถามพลางมองมาที่ผม
“ว่าง มีอะไรล่ะ”
“คือวันอาทิตย์หน้าวันเกิดแอน ติณห์จะมามั้ย”
“ไปสิ ผมจะพลาดได้ไง” ติณห์ตอบยิ้มหวาน (หมั่นไส้ว่ะแม่ง) “แต่ผมพาแฟนไปด้วยได้มั้ย”
พรึ่บ! ผมหันไปหามันด้วยความเร็วแสง
“แฟน......?” พี่แอนนาทวนคำถาม ตอนนี้หัวใจผมมันเต้นตุ้บๆๆๆ อย่างกับจะออกมาระบำลัลล้าข้างนอก
ไอ้ติณห์ (สรรพนามเปลี่ยนตามอารมณ์) ยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบสามสิบสองซี่ ก่อนจะย้ายก้นตัวเองมานั่งๆข้างผม มือไวปานวอกของมันก็โอบรอบเอวผมอย่างรวดเร็ว แล้วมันก็......
ฟอด!
หอมแก้มผมต่อหน้าประชาชีดัง ‘ฟอด!’ =[ ]=!
“แฟนคนนี้ไง ขี้เหงาขี้น้อยใจ ต้องพาไปด้วย”
“เฮ้ย” ผมส่งเสียงปรามมัน ทำตาดุๆ
“ไม่ต้องเขินหรอกครับนานา นี่พี่แอนนาเพื่อนที่คณะ”
“สวัสดีจ้ะ” พี่แอนนายิ้มอย่างเป็นมิตร มองผมด้วยแววตาเอ็นดู
“หวัดดีครับ แหะๆ...”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! หลังจากที่ผมตอบได้เพียงแค่นั้นพี่แอนนาก็เดินจากไป และไอ้ติณห์มือปลาหมึกก็กลับไปนั่งที่เดิมด้วยท่าทางที่ดูจะสบายอารมณ์เหลือเกิ๊น~ ผิดกับผมที่หน้าบูดเป็นตูดลิง แม่ง พ่อแม่ผมรู้จะทำไงเนี่ย ว่าผมมานั่งให้ผู้ชายกอดหอมในที่สาธารณะ โอ๊ย! ปวดเฮด!
“ทีหลังไม่ต้องสมบทบาทขนาดนั้นก็ได้” ผมบอก
“ไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีใครเชื่อหรอก หล่อๆอย่างผมมาคบคนหน้าตาแบบนายเนี่ย”
“พูดแบบนี้เลิกกันเลยดีมั้ย ฮะ”
“โอ๋ๆ ผมล้อเล่นน่า ทำเป็นจริงจังไปได้”
“ใช่ซิ๊ นายมันไม่ใช่คนเสียหายนี่นา ดูซิเนี่ย คนอื่นเค้าจะมองฉันใจง่ายยอมให้นายกอดจูบในร้านรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่เห็นเป็นไร เชื่อได้เลย ว่าชาตินี้ทั้งชาตินายก็ไม่มีวันได้แฟนหล่อแบบผมหรอก นายน่ะโชคดีมากกกกก” ติณห์ลากเสียงยาว
คราวนี้ผมยืดหลังตรง นั่งไขว่ห้าง เชิดอกเชิดหน้า ก่อนจะตอบออกไปอย่างเต็มปากเต็มคำด้วยน้ำเสียงเชิดๆว่า
“เออ ถึงจะหาแบบนายได้ฉันก็ไม่เอาเว้ย เพราะฉัน-อยาก-มี-แฟน-เป็น-ผู้-หญิง! รู้เอาไว้ซะ ฮึ่ย!!!”
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ :pig4:
'สวนส้ม'
-
:laugh:สนุกดีค้า
มาอัพบ่อยๆ นะ :กอด1:
-
นายเอกรั่ว :m20:
-
เธอคือคนที่ฉันตามหาใช่ไหมเนี่ย
....ดูเข้าเค้าสุดแล้วนา...
โอะๆ เม้นเอาไว้ก่อน เดี๋ยวกลับมาอ่าน
-
ตลกดี
-
ตอนที่ 3 how to… (Part 1)
“ไอ้นานา!!”
“อะไรวะไอ้กราฟ อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมมึงต้องตะโกนด้วย อารมณ์เสีย ฮึ่ย”
ไอ้กราฟทำหน้าเซ็ง
“คนที่อารมณ์เสียควรเป็นกู ไม่ใช่มึง กูเรียกมึงตั้งหลายรอบแล้ว แม่งมัวแต่เหม่อ” ไอ้กราฟบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
อะไรวะ แค่เรียกไม่ได้ยินแค่ถึงกับต้องดุเลยรึไง -*-
“เออ โทษที กูคิดอะไรเพลินๆ”
“คิดถึงไอ้พี่ติณห์อ่ะดิ กูเห็นนะพวกมึงคุยโทรศัพท์กันดึกทุกคืน คนจะหลับจะนอนต้องมานอนดูพวกมึงคุยกันเนี่ย”
“แล้วผมใช้ให้คุณนอนดูผมคุยโทรศัพท์กับแฟน(หลอกๆ)หรือไงล่ะครับ ท่านคุณกราฟ”
ผมประชดไปทีหนึ่ง
อ๊ะๆ ทุกคนอย่าพึ่งเข้าใจผิดคิดว่าผมสวีตวิ๊ดวิ้วอะไรกับติณห์นะครับ ที่มันโทรมาทุกคืนนั่นก็เพราะว่ามันกลัวไม่เนียน ก็เลยโทรมา แต่เราไม่ได้คุยอะไรกันหรอกครับ ที่ผมได้ยินผ่านโทรศัพท์ก็มีแค่เสียงยิงกันสนั่นจอหนังเท่านั้นล่ะ ส่วนผมก็......พูดคนเดียว (ยิ่งอยู่กับมัน ผมยิ่งเพี้ยนว่ะ)
“น้องนานา”
“พี่เต็นท์........?” ผมหันไปมองด้วยความงงงวย ไอ้พี่เต็นท์ทำไมมาอยู่นี่วะ
“พึ่งรู้ว่าเราอยู่มหา’ลัยเดียวกัน” อ๋อ รู้แล้วทำไมเค้ามาอยู่นี่
เฮ้ย!? ว่าไงนะ ถ้าจำไม่ผิดติณห์มันไม่ได้อยู่ม.นี้นี่หว่า นี่พี่เต็นท์กับติณห์มันอยู่คนละมหา’ลัยกันหรอ โฮก หนีเสือปะจระเข้ หนีน้องมาเจอพี่ ซวยอะไรอย่างนี้กู
“มึงรู้จักกับนานาด้วยหรอ” อีกเสียงหนึ่งถาม
คงเพราะผมมัวแต่ตะลึงที่เห็นพี่เต็นท์ก็เลยลืมมองคนที่เดินมาข้างๆกันซะสนิท
“อ้าวพี่แซนด์ หวัดดีครับพี่” ผมยกมือไหว้พี่รหัส
“ดีนา ดีกราฟ” พี่แซนด์ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวน่ารักๆของตัวเอง “แล้วสรุปนี่นานารู้จักกับไอ้เต็นท์หรอ”
.
.
.
.
หลังจากที่ได้คุยกันคร่าวๆ ก็ได้ความว่า พี่แซนด์ซึ่งเป็นพี่รหัสของผมนั้นเป็นเพื่อนกับไอ้พี่เต็นท์ตอนมัธยม และพี่เต็นท์ก็เป็นพี่ชายของแฟนปลอมๆของผม แหมชีวิตกรูอย่างกับห่วงโซ่อาหาร อนาถแท้...
“อ้าวนานาเป็นแฟนกับติณห์หรอ ไม่เห็นเคยเล่าให้พี่ฟัง” พี่แซนด์ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นซะจนผมรู้สึกอยากจะเอาหลอดดูดน้ำอัดลมแทงเข้าไปในกล่องเสียงใสๆนั่นซักที (อารมณ์เสียทีไรดิบทุกทีเลยกู...)
“แหะๆ....”
“เออ กูก็พึ่งรู้ นี่ถ้าวันนั้นไม่ไปเห็นติณห์เดินนานาก็คงไม่รู้หรอก”
เออ ใช่แล้ว! ถ้าย้อนความไปตอนนั้น ความจริงคนที่ผิดคือเค้าคนนี้เลย (หลับตาแล้วชี้ไปทางพี่เต็นท์) เค้าคือคนที่คิดอกุศลหาว่าผมเป็นแฟนกับติณท์! (แล้วก็ได้เป็นจริงๆ ...เอ๊ะ หรือปลอมๆวะ สับสนเว้ย)
“อ๋อ ไอ้นานา ที่แท้มึงก็เอาเวลาซื้อหนังสือของพวกกูไปหาผู้ชายหรอวะ เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะ”
เชี่ยกราฟ! มึงนั่นแหละผิดสุด ใช้กูไปซื้อหนังสือแม่ง ชีวิตกูถึงได้ยุ่งเหยิงแบบนี้ T^T นานาเศร้า
“เออ ว่าแต่วันนี้ติณห์จะมารับนานามั้ย พี่เห็นมันบอกว่าจะมารับเราทุกวันเลย” พี่เต็นท์ตั้งคำถาม พี่แซนด์มองอย่างรู้อยากเห็น ไอ้กราฟทำหน้างง (เพราะไอ้เชี่ยนั่นมันไม่เคยมารับผมจากม.แม้แต่ครั้งเดียว งามไส้!) ส่วนผมก็อึ้งแดกอีกตามเคย
...ก๊า ก๊า...
(ซักวันผมจะเอาปืนไปยิงไอ้กาตัวนี้ แม่งชอบร้องตอนอารมณ์เปลี่ยว(?)ทุกที)
“.....ผ๊ม...บอกว่าไม่ต้องมาน่ะครับ ฮ่าๆ เกรงใจพี่ติณห์”
“ก็ว่า ไม่เห็นมั...พี่เค้ามารับมึงเลย” เร็วจริงนะ แถมเนียนด้วยไอ้กราฟกะล่อน
(Rrrrrrr) > เสียงโทรศัพท์ผมเองครับ
‘พี่ติณห์’
ตายยากจริง พึ่งจะนินทาไปเมื่อกี้ก็โทรมาแล้ว
“ครับพี่ติณห์” บอกได้คำเดียวว่าอ้วกจะแตกครับพี่น้อง
(เดี๋ยวผมไปหา)
“ไม่ต้องมาหรอกพี่ติณห์ นาเกรงใจพี่” ได้ทีก็ทำเสียงออดอ้อนอย่างตอแหล
(นายอย่าทำเสียงอ่อนเสียงหวานให้ผมขนลุกได้มั้ย)
นี่กูทำเพื่อความเนียนอยู่นะเว้ย เห็นชอบจังไอ้ทำเนียนเนี่ย เนียนตลอดดดดด
“พี่เต็นท์ครับ ทานน้ำหน่อยมั้ยครับ” พี่เต็นท์ที่กำลังคุยกับพี่แซนด์อยู่ถึงกับงง ทำหน้าประมาณว่ากูมานั่งตั้งนานทำไมมึงพึ่งชวน แต่ขอโทษนะครับ ผมต้องทำให้ไอ้คนซื่อบื้อในสายรู้ว่าผมอยู่กับใคร
(อยู่กับเต็นท์หรอ...อืม ลืมไปว่านายกับหมอนั่นอยู่ม.เดียวกัน)
“ครับ”
(เอาเป็นว่าผมจะไปหาแล้วกัน)
“ครับพี่ติณห์….งั้นแค่นี้นะครับ ผมรออยู่หน้าคณะ”
หลังจากผมวางสายแล้วทุกคนก็มองมาทางผมยิ้มๆ อะไร๊! แฟนเค้ามาหงมาหาเป็นธรรมด๊า!
“อะแฮ่ม ติณห์จะมารับน้องนานาหรอ”
“เปล่าครับ แค่มาหา” ผมชอบอ้อมแอ้มพอเป็นพิธี พี่เต็นท์ยิ้มให้แปลกๆ เขินอ่ะ
ยี่สิบนาทีถัดมาออดี้สีดำคันหรูก็มาจอดเทียบหน้าคณะผม และคนขับก็จะเป็นไปไม่ได้นอกจาก....
“มาแล้วหรอติณห์”
“สวัสดีครับพี่แซนด์” ติณห์หันไปทักพี่แซนด์ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วเดินมาหาผม “ไปกันเถอะครับนานา”
“หะ...ห๊ะ? ไปไหน ไม่เอาไม่ไป”
ติณห์ขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจ
“พี่หิวแล้ว นานาไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่นะครับ”
“อ่า....แต่ว่านาต้องอยู่เป็นเพื่อนกราฟ”
“มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก กูมีเรียนต่อตอนบ่าย เชิญพี่ติณห์พามันไปได้เลยครับ” กูไม่ได้เป็นห่วงมึงเว้ย กูเป็นห่วงตัวเอง ไอ้เพื่อนเฮงซวย!
เมื่อได้ยินคำอนุญาตจากไอ้กราฟไอ้พี่ติณห์ก็ตรงมาจับแขนผมและกระชาก (ย้ำว่ากระชาก) ผมจนตัวปลิวขึ้นไปอยู่บนรถ
“โอ๊ย!! เจ็บนะ!” ผมโวยวายทันทีที่รถเคลื่อนตัว
“ผมไม่ชอบให้ใครขัดใจ”
“ก็ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนี้เลยนี่!”
“งั้นก็จำไว้ และต่อไปก็อย่าทำอีก ผมจะไม่รุนแรงกับนาย”
ผมมองคนขับข้างๆอย่างนึกเคือง เค้าเห็นผมเป็นอะไร นางทาส? จำเลยรัก? ทำไมต้องใจร้ายกับผมขนาดนี้ด้วย บรรยากาศภายในรถเงียบและชวนอึดอัด ผมมองออกไปนอกหน้าตลอดเวลาการนั่งในรถ และติณห์ก็สนใจแต่ทางข้างหน้าไม่สนใจผมเลยซักนิด ทำกับผมขนาดนั้นไม่คิดจะถามผมบ้างหรอว่าผมเจ็บหรือเปล่า?
ความรู้สึกน้อยใจตีขึ้นมาจนถึงอก ผมกอดอกหน้างอ เออ! แล้วใครสนล่ะ ผมก็มีความรู้สึกนะ ทำอย่างกับผมเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ งอนแล้วด้วย แม่ง!
รถจอดที่ลอนจอดรถของห้าง...ห้างเฮงซวยห้างเดิมที่ผมกับติณห์เจอกันครั้งแรกนั่นแหละ
“ลง” เสียงติดจะเย็นชาบอกสั้นๆ ผมทำตามอย่างว่าง่าย และเดินนำหน้าติณห์ไปโดยไม่รอ
ติณห์ดูจะหัวเสียเล็กน้อย แต่ก็วิ่งตามผมมาจนทัน
“นานา”
“…..”
“นานา นี่!”
“…..”
“นานา!!!!!!”
“โอ๊ย!!!!!!” ผมร้องออกมาอย่างดังเมื่อเสียงทุ้มต่ำนั่นตวาดและจับแขนผมให้ไปเผชิญหน้ากับเค้าอย่างแรง
“อย่าดื้อกับผม!!!” ติณห์ตวาดลั่น
“ไม่ได้ดื้อ บอกให้มาก็มา บอกให้ลงก็ลงแล้ว จะเอายังไงอีก!” ผมตะคอกกลับและพยายามกลืนก้อนแข็งๆที่มาจุกตรงคอไม่ให้มันขึ้นมาและทำให้เสียงของผมสั่น
“แบบนี้เค้าเรียกว่าดื้อ...รั้น แล้วผมก็ไม่ชอบนิสัยแบบนี้ด้วย”
ไม่ชอบ...?
“ไม่ชอบก็ไปหาคนใหม่เลย! คิดว่าฉันอยากทำรึไง เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ให้นายบังคับลากไปนู่นมานี่ แม่ง!!”
“นานา!!! ผมเครียดกับพ่อก็มากพอแล้วอย่าทำให้ผมอารมณ์เสียได้มั้ย!!” ติณห์ตะคอกผมอีกครั้ง สองมือของติณห์จับแขนของผมและบีบไว้แน่น ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นและไม่รู้ว่าเค้า...เห็นน้ำใสๆที่มาคลออยู่ที่ตาของผมรึเปล่า... “ผมชักเริ่มจะหมดความอดทนกับนายแล้ว”
“…..”
“อย่าทำแบบนี้อีก อย่าดื้อ อย่าประชด อย่าพูดคำหยาบกับผม อย่าขัดใจ เข้าใจมั้ย”
“ไม่ให้ทำเพราะนายไม่ใช่ชอบใช่รึเปล่า” ผมถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เงยหน้าที่มีน้ำตาไหลเป็นสายขึ้นไปสบตากับติณห์
ติณห์ชะงัก
“นา…”
“ฮึก ฮืออ”
“นานา ผมขอโทษ หยุดร้องไห้เถอะ นานา” ติณห์ปลอบและพยายามจะเอามือเช็ดน้ำตาให้แต่ผมก็ปัดมือนั่นออกพัลวัน
“ฮึก ปล่อยเลย ไม่ต้องมา ฮืออ ไม่ต้องมายุ่ง คำก็ไม่ชอบสองคำก็ไม่ชอบ ไม่ใช่ของเล่นของนายนะ! แม่ง แล้วฉันจะพูดคำยาบกับนายแล้วจะทำไม ไม่ชอบก็ไปหาคนอื่น ฉันไม่มีให้นายหรอกนิสัยดีๆแบบนั้น”
“….”
“นายก็ชอบบังคับ ชอบดุฉันเหมือนกัน ฉันก็ไม่ชอบแล้วทำไมนายไม่คิดถึงความรู้สึกของฉันบ้าง”
“ผมขอโทษ” ติณห์พูดพร้อมทั้งพยายามเช็ดน้ำตาให้ผม แต่ผมก็ยังปัดมือนั่นไม่ให้เข้ามา
“ฮึก ปล่อยๆ ไม่เอาด้วยแล้ว บอกให้ปล่อย!”
ผมพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดนั่น แต่มันก็ยากเย็นเหลือเย็น หนอย...ไอ้มือปลาหมึก ผมเลยจัดการกระทืบเท้าหมอนั่นเข้าเต็มรักโดยที่มันไม่ทันตั้งตัว
“โอ๊ย!! เดี๋ยวก่อน นานา!”
ไม่ทันแล้ว ไม่ต้องมาเรียกเลยไอ้บ้า ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้นและไม่ได้หันกลับไปมองอีก เฮ้อ...กลับหอดีกว่า
.
.
.
.
(Rrrrrrrr)
“นานา ไม่รับโทรศัพท์หรอ” เสียงไอ้วุ้นถามเป็นรอบที่ล้าน
“ไม่ล่ะ ปล่อยเถอะ”
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ที่โชว์ชื่อว่า ‘ติณห์’ และชื่อนี้ก็โชว์เป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้แต่ผมไม่ได้สนใจ ผมปิดเสียงโทรศัพท์และปิดระบบสั่นตัดความรำคาญและมองดูมันโชว์ชื่อเดิมซ้ำๆอย่างรู้สึกสะใจ (โรคจิตนะเนี่ยกู...) และมีไอ้วุ้นมาคอยลุ้นว่าเมื่อไรผมจะใจอ่อนรับสายรุ่นพี่มันซักที
แต่ผมไม่ได้เล่าอะไรให้วุ้นฟังหรอก ผมก็สรุปเองตามอาการเบื้องต้นว่าผมกับติณห์คงทะเลาะอะไรกันซักอย่าง
ติณห์ 52 สายไม่ได้รับ
ติ๊ดๆ (เสียงข้อความ)
‘นานาครับ ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมนะ’
ติ๊ดๆ และอีกไม่ถึงนาทีก็มีข้อความเข้ามาอีก
‘ผมอยากคุยกับนานา รับโทรศัพท์ผมนะครับ’
ผมมองข้อความในมือแล้วอมยิ้ม ไม่รู้ยิ้มทำไมแต่มันรู้สึกดีใจ...แปลกๆ ก็เลยยิ้ม และมันก็โทรเข้ามาอีก แต่ก็เหมือนเดิม ผมไม่รับ อะไร...คุณอย่าหาว่าผมเล่นตัวไปหน่อยเลย ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก ผมนะ น้อยใจจะแย่ ฮึ่ย!
ติ๊ดๆ ซักพักเมื่อการโทรเข้าไม่ประสบความสำเร็จมันก็ส่งข้อความเข้ามาอีก
‘นานา ผมจะไปรออยู่ที่ร้านไอติมตอนหกโมงนะครับ นานาไปหาผมด้วยนะ’
ข้อความเพียงแค่นั้นและก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ไม่มีสายโทรเข้า ไม่มีข้อความ ผมถอนหายใจ ตอนนี้ห้าโมงแล้ว... ผม...คง ผมไม่คิดจะไปหรอก
.
.
.
.
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง อ่านการ์ตูนบ้างดูหนังบ้าง แต่จิตใจมันไม่สงบซักที
สองทุ่มแล้ว... หมอนั่นจะยังรออยู่รึเปล่านะ
โอ๊ย! นี่มันตั้งสองชั่วโมงแล้วคนบ้าที่ไหนจะมารอ เรานี่ฟุ้งซ่านไปใหญ่แล้ว
.
.
.
.
สามทุ่ม... ร้านไอติมปิดสามทุ่มติณห์จะกลับบ้านรึยัง
โอยย! อย่าไปคิดถึงหมอนั่นสิ คิดมากนักก็หลับไปเลยดีกว่า คร่อก!
.
.
.
.
สี่ทุ่ม...
อ่า... ผมนอนไม่หลับ ทำไมวะเนี่ย T^T!
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ไม่มีสายโทรเข้า ถ้าผมให้เค้ารอนานขนาดนั้น เค้าคงจะโทรมาแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มี...
จริงด้วย ใครจะรอกันจนป่านนี้ แฟนก็ไม่ใช่ แถมผมยังทำให้เค้าไม่ชอบตั้งหลายอย่าง เค้าคงรำคาญผมแล้วมั้ง แล้วทำไมผม...
ต้องเสียใจด้วย…
...เฮ้อ...
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/00024619_93433.gif)
Part 2 กำลังจะตามมา...
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
'สวนส้ม'
-
น่ารักอ่ะแต่เค้างอลลล์กันแร้ว ดีกันเร็วๆ น๊า
-
ติณท์หงรักนานาจริงแล้วใช่ไหม
ถ้าไม่ใช้ก็สันดารมากเลยที่บังคับกันขนาดนั้น
ทั้งที่ขอให้นานาเปป็นคนช่วยแท้ๆ
รอลุ้นอยู่หน่า
-
นานา น่ารักอ่ะ ติณ อย่ารุนแรงสิ นานาออกจะบอบบาง 55
-
โอ้ยปวดใจ ไปเถอะนาเอ๊ย ยังไงเค้าก็รอ :oo1: อยู่แล้ว (ไม่ใช่ละ 55)
น่าติดตามๆ รอพาร์ทสองค่ะ
-
ติณณ์รออยู่แหงๆ เลย ถ้าเป็นอดทนไม่ไหวหรอก ถึงไม่เข้าไปหา ก็ต้องไปแอบดูละว้า ว่ามาจริงอ้ะป่าว :o8: :o8:
นานาขึ้ใจน้อยจัง เปลี่ยนมาเป็นแฟนกันจริงๆ ก็ดีนะ
ปล. ดูแลน้องวุ้นกันหน่อยเน้อ ใสซื่อจนกลัวว่าใครจะลากไป :กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน นายเอกชื่อแปลกดี
ชอบมากกกกกกกกกกก (ไม่รู้จะบอกยังไง ขอลากยาวๆ 555)
พี่ติณห์หล่อ นานาน่ารัก
ที่โมโหจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตนี่เพราะหวงนานากับกราฟรึเปล่าพี่ติณห์ หึหึหึ
แอบระแวงวุ้นด้วย ..เคยชอบพี่ติณห์ป่ะน่ะ ดูร้อนตัวพิกล ><"
รอตอนต่อไป เย้ๆๆ
-
เข้ามาตามหลงรักนานาด้วยอีกคน ติณก็ทำนิสัย เที่ยวบังคับจิตใจนานา พอนานาทำบ้างก็โกรธ จิ๊
แต่ดูท่านานาจะใจอ่อนแล้ว แต่จะออกตามหาหรือใช้วิธีไหนกัน
-
ตอนที่ 3 How to... (Part 2) end of parts
ผมไม่ได้เจอติณห์มาสองวันแล้ว เค้าไม่โทรมาผมก็ไม่โทรไป เออ สงสัยจะจบแล้วล่ะมั้ง ไอ้หน้าที่ปลอมๆของผม
‘หน้าตาอย่างผมนี่จะบอกเลิกใครมันดูยากนักหรอ’
จู่ๆคำพูดของติณห์ก็ลอยแว่บเข้ามา เออ ใช่ ก็เค้าเคยพูดไว้แบบนี้นี่นา ป่านนี้คงควงคนอื่นไปแล้วมั้ง เชอะ!
“ไอ้นา แกไม่มีเรียนตอนบ่ายใช่มั้ย ไปรอรับฉันหน้าคณะหน่อยดิ” ไอ้กราฟบอก ผมพยักหน้า วันนี้เราเลิกพร้อมกันครับ บางวันผมเลยไปรอกลับพร้อมไอ้กราฟ
(บ่ายโมง)
ผมมานั่งแกร่วอยู่หน้าคณะเศรษฐศาสตร์อันเป็นที่สิงสถิตของไอ้กราฟ แล้วผมก็ใจลอยไปนึกถึง... อ๊ากกกก!! ฟุ้งซ่านอีกแล้วกู ว่างๆคงต้องไปนั่งทำสมาธิที่วัดซะหน่อยแล้ว
“นานา” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง และแน่นอน ผมไม่ได้ยินมันมาตลอดสองวันตั้งแต่เรา (ดูเหมือนจะ) ทะเลาะกัน
ผมไม่ได้หันกลับไป แต่ในใจมันเต้นตุ้บๆๆๆ ไม่รู้จะตื่นเต้นไปเพื่ออะไร
“นานาครับ หันมาหาผมหน่อยนะ” ทำไมเสียงมันอ้อนแบบนี้ แล้วไอ้ข้อความนั่น...ที่มันส่งมาจะเป็นน้ำเสียงแบบนี้ด้วยรึเปล่า
“…” ผมไม่พูด ไม่ตอบ แต่ก็รู้สึกว่ามันหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ผม
“นานาจำได้มั้ย ที่แอนนามาชวนเราไปงานวันเกิดวันอาทิตย์นี้” ติณห์เว้นช่วงและพูดต่อ “วันนั้นผมตั้งใจจะชวนนานาไปเลือกชุดด้วยกัน แต่ผมก็ทำนิสัยเสียใส่นาย ผมขอโทษ”
“…”
“สุดท้ายผมก็เลยต้องไปเลือกชุดคนเดียว ผมซื้อมาให้นานาด้วยนะ แต่ไม่รู้ว่านานาใส่ได้รึเปล่า” ติณห์หยิบถุงที่ติดมือมาด้วยยื่นให้ผม
“…” ไม่ตอบ และไม่ได้ยื่นมือไปรับ
“เจอกันวันอาทิตย์ที่บ้านแอนนานะครับ ผมจะรอ”
พูดจบก็เดินออกไป ผมไม่ได้รั้งไว้ ไม่ตอบรับด้วยซ้ำ อะไร คิดว่าผมจะไปหรอ คิดผิดแล้ว ผม...ไม่คิดจะไปหรอก
.
.
.
.
วันนี้วันอาทิตย์ เป็นวันตัดสินใจสำคัญระดับชาติ ผมไม่รู้จะทำยังไง ชุดที่ติณห์ซื้อให้ก็ยังกองอยู่ที่หอ (แอบลองแล้ว พอดีเป๊ะเลย) ในถุงนั้นก็มีที่อยู่ของบ้านพี่แอนนาพร้อมเวลางานเริ่มไว้เสร็จสรรพ
“น้องนานา”
“พี่เต็นท์” ทำไมต้องมาเจอคนที่ไม่อยากเจอด้วยวะ แม่ง เห็นหน้าพี่เต็นท์แล้วพาลไปถึงอีกคน ฮึ
“มาคนเดียวหรอ”
“สองคนครับพี่”
“ฮ่าๆ กวนนะเรา” พี่เต็นท์บอกและนั่งลงข้างๆผม ลมเย็นๆที่ลานม้านั่งอันเป็นที่สิงสถิตของนักศึกษาทั้งหลายทำให้ผมผ่อนคลาย
เราเงียบ แต่ไม่รู้สึกอึดอัดเลย
“นี่ก็จะห้าโมงแล้ว ไปหาอะไรกินกัน พี่เลี้ยง”
.
.
.
.
“พี่มีเรียนเย็นหรอครับ” ผมถาม
“ใช่ เราด้วยหรอ”
“เปล่าครับ แค่ยังไม่อยากกลับหอ”
แล้วเราก็เงียบกันอีก พออาหารมาเราก็ลงมือกินกันโดยไม่ได้พูดอะไร
“ทะเลาะกับติณห์เรื่องอะไรหรอ”
“…”
ให้ตายเถอะ ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้เลย
“ช่วงนี้พี่เห็นมันซึมๆ ถามอะไรก็ไม่ตอบ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร” พี่เต็นท์เว้นช่วงไป “พอมาสังเกตดีๆ ก็เลยรู้ว่าติณห์มันไม่ค่อยมายุ่งกับเรา ก็เลยคิดว่าพวกนายคงจะทะเลาะกัน”
“…” ผมเขี่ยข้าวไปมา แต่ไม่ได้ตอบอะไร
“วันนั้นที่มันจะออกไปหาเราน่ะ…” ผมเงยหน้ามองพี่เต็นท์ หมายถึงวันที่มันบอกจะไปรอที่ร้านไอติมน่ะหรอ “พี่เห็นมันรีบร้อนออกไปก็เลยนึกว่านานายอมดีกับมันแล้ว แล้วกว่ามันจะกลับก็...ซักห้าทุ่มได้มั้ง”
“ห้าทุ่ม!!??” พระเจ้า หมอนั่นไปรอผม!
“อือ ก็แบบไงอ่ะ พี่คิดว่าน้องนานายอมยกโทษให้มันแล้วก็เลยไปเที่ยวกันต่อ วันนั้นมันกลับมาบ้านห้าทุ่มแถมยังซึมกว่าเดิมอีก”
“…” ทำยังไงดี ทำยังไงดี ผม... ผม...
ผมดีใจจนหุบยิ้มไว้ไม่อยู่แล้ว
“ยิ้มอะไร ดีใจที่มันไปรอเราค่อนคืนหรอ ใจร้ายจังเลยน้องสะใภ้คนนี้” พี่เต็นท์พูด ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“บ้า! ไม่ใช่นะครับ ผม...ผม...” ผมกำลังจะหาคำแก้ตัว แต่แล้วสายตาก็สะดุดกับนาฬิกาเรือนใหญ่ของร้าน
17.55 น.
เฮ้ย!! ซวยแล้ว!
“พี่เต็นท์ เดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ พอดีนึกได้ว่ามีนัด”
“ได้สิ พี่บอกแล้วว่าพี่เลี้ยง”
“ขอบคุณนะครับ” ผมยกมือไหว้พี่เต็นท์ลวกๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากร้าน
ติณห์เขียนบอกไว้ว่างานเริ่มตอนหกโมง...
“เจอกันวันอาทิตย์ที่บ้านแอนนานะครับ ผมจะรอ”
คำพูดของติณห์สะท้อนเข้ามาในหัวผม ติณห์บอกว่าจะรอ....
ผมรีบเรียกแท็กซี่ และเมื่อถูกคนขับถามที่หมาย ผมก็ต้องชะงัก... ตายห่า ผมจำที่อยู่พี่แอนนาไม่ได้!
ติ๊ดๆ (เสียงข้อความ)
‘แอนนา 3/25...’
ผมไม่รู้ว่าใครส่งข้อความมา แต่ผมขอบคุณเค้ามาก ผมบอกคนขับตามที่อยู่ในข้อความ หวังว่าจะไปทัน (ทั้งๆที่แม่ง ขอไปก็ไม่ได้อะไร ตอนนี้มันหกโมงแล้วเว้ย!)
.
.
.
.
“พี่ทำไมรถติดงี้อะ” ผมถามคนขับอย่างร้อนรน
18.35 น.
โอ๊ย! ผมสายแล้ว ติณห์จะยังรอผมอยู่มั้ยเนี่ย T_T!
“มันก็อย่างนี้แหละ ติดทุกวัน”
“พี่ผมจะไปไม่ทันนะ”
“งั้นก็ลงไปขึ้นมอ’ไซค์ดีกว่าน้อง แบบนี้อีกครึ่งชั่วโมงก็ไม่ถึง”
“ขอบคุณครับ” ผมบอกและยื่นเงินให้ แต่พี่แกไม่เอา ผมไหว้ขอบคุณแล้วหาวินมอ’ไซค์แถวนั้นไปต่อ
.
.
.
.
18.55 น.
ร่างสูงท่าทางคุ้นเคยยืนอยู่หน้าประตูรั้ว เพื่อนๆหลายคนเข้ามาทักแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน แต่เค้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน
‘เจอกันวันอาทิตย์ที่บ้านแอนนานะครับ ผมจะรอ’
ผมสาวเท้าเร็วๆเข้าไปหา
“ติณห์” ผมเรียกคนที่กำลังเหม่อ ติณห์หันมามองผม และฉีกยิ้มกว้าง
“มาแล้วหรอ รถติดหรอครับ” ติณห์เข้ามาหา มือใหญ่จับผมที่ยุ่งเหยิงของผมให้เข้าที่
“ทำไมยังไม่เข้าไปอีก” ผมถามด้วยน้ำเสียงเคืองๆ แม่ง ผมโคตรรู้สึกผิดเลย
“รอแฟน” ติณห์พูดยิ้มๆ และนั่นทำให้ผมรู้สึกร้อนที่หน้าขึ้นมาทันที
เราเงียบกันซักพัก มือของติณห์ยังจัดผมของผมไม่เลิก
“ขอโทษนะ” ท่ามกลางความเงียบ ผมบอกอ้อมแอ้ม หลบตาคมๆที่มองลงมา
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ ไม่รู้ว่าคนแถวนี้ยกโทษให้หรือยัง” ติณห์ยิ้ม
เออ ยิ้มมันเข้าไป แล้วทำไมกูเขินงี้วะ!
“แล้วยืนอยู่นี่ไม่เข้าไปในงานหรอ” ผมเปลี่ยนเรื่อง สถานการณ์แบบนี้ผมตกเป็นรองมันชัดๆ
“ก็อยากเข้า แต่ไม่มีคนเข้าไปด้วย นัดแฟนไว้แต่แฟนงอน ไม่ยอมยกโทษให้ซักที มารอนานแล้ว”
“…”
“นานา ยกโทษให้ผมหรือยังครับ”
“…”
“…”
“อือ”
“อะไรนะครับ” ติณห์กระเซ้า ผมรู้นะว่ามันรู้แล้ว ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย!
“อะไร ไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย ถ้าไมเข้าก็จะกลับแล้ว หิวข้าว”
ติณห์ยิ้มและจูงมือเข้าไปในงาน ตอนแรกก็กะว่าจะสะบัดมือออกอยู่หรอก แต่เห็นแก่ที่มันยอมรอผมตั้งหลายชั่วโมง ครั้งนี้ยอมก็ได้ อ๊ะๆ ผมไม่ได้ใจง่ายนะ แค่รู้สึกผิดเฉยๆ แค่นั้นจริงจริ๊ง...
:: แถม ::
“ทำไมนานาถึงไม่ใส่ชุดที่ผมซื้อให้ล่ะครับ” ติณห์ถามขณะที่ผมกำลังตักอาหารใส่จาน
“ก็รีบน่ะสิ” ผมตอบเสียงเบา
“หรอครับ” ติณห์ยิ้ม ผมรู้สึกขัดใจคำสุภาพของมันยังไงก็ไม่รู้
“พูดเหมือนเดิมเถอะน่า ขนลุกจะแย่”
คราวนี้หมอนั่นหัวเราะ ทั้งๆที่ฟ้ามืดขนาดนี้แต่ผมกลับรู้สึกว่าโลกมันสดใสจัง (อ๊าก! พูดเองก็เขินเอง นี่ผมคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย!)
“ผมนึกว่านายจะชอบ”
“ไอ้ชอบมันก็ชอบอยู่หรอก แต่มันสยองมากกว่า” ผมตอบไปตามตรง
เรานั่งกินอาหารกับโต๊ะของกลุ่มพี่แอนนา ติณห์มันก็ช่างเอาใจตักนู่นตักนี่มาให้ผมกินเรื่อย จากที่หิวๆอยู่กี้ตอนนี้กินไม่ไหวแล้วอ่ะ
“แหม ไอ้ติณห์ดูแลดีจังนะแฟนเนี่ย”
แค่ก! ผมสำลักน้ำเมื่อเพื่อนสาวในกลุ่มพี่แอนนาออกปากแซว ติณห์หัวเราะ มือนั่นก็ช่วยลูบหลังผมไปด้วย
“ไม่ดูแลไม่ได้หรอก แฟนทั้งคน แถมขี้งอนด้วย” เสียงโห่แซวดังมาจากโต๊ะข้างๆ ทำเอาผมหน้าแดงไปหมดเลย
(Tell Tell Tell) > เสียงโทรศัพท์ติณห์
“ไง” ติณห์ทักง่ายๆ ระหว่างที่คุยก็เหล่มองผมเป็นระยะ “มาแล้ว ขอบใจนะเต็นท์ ไว้ผมจะตอบแทนพี่ทีหลัง”
ผมไม่ได้สนใจที่ติณห์คุยซักเท่าไร ก็แหม...อาหารมันอร่อยนี่นา ผมไม่ได้กินอะไรอย่างสบายใจแบบนี้มาหลายวันแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องติณห์หรอกนะ ผมไม่ค่อยสบายต่างหาก แต่ตอนนี้หายแล้ว วันนี้รู้สึกฟ้ามันสดใส แล้วผมก็มีความสุขอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมาหลายวัน...ก็แค่นั้นแหละ
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/00024619_93433.gif)
มาต่อพาร์ท 2 แล้วค่าา
อ่านบางคอมเม้นต์แล้วฮา อย่าใส่ร้ายติณห์กันนักน๊า
ติณห์เค้าออกจะเป็นคนดี :-[
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
'สวนส้ม'
-
ต่อเร็วมากกกก +1 ให้ก่อน
ต้องรีบวิ่งไปเรียน ถึงห้องเรียนแล้วค่อยแว้บอ่านต่อ นะจ้ะ
-
จะเว้ยเฮ้ยย! มาต่อเร็วมากค่ะ /กอดคนเขียน 55
อย่าบอกนะว่าที่ไอ้พี่เต็นท์บอกว่ารอถึงห้าทุ่มนั่นโกหก คงไม่หรอกมั้ง
เพราะยังไงติณห์ก็คงรอ :oo1: อยู่แล้ว 5555 (คนเขียน : :beat: :z6:)
-
:o8:
-
น่ารัก :กอด1:
-
เรื่องรอห้าทุ่มอ้ะ อาจจะจริง แต่ไอ้คนที่ส่งที่อยู่ให้นะพี่เต็นท์ชัวร์อ้ะ
แอบคิดว่าทำไมพระเอกเรื่องนี้สุภาพจัง :กอด1: ก็ดีแล้ว จะได้ไม่เสี่ยงภัยไง รักใสปิ๊ง :L1: :L1: :L1:
-
ติณห์วางแผนร่วมมือกับพี่ชายล่ะสิ ใส่สีตีไข่ให้ว่าที่น้องสะใภ้ตายใจ
-
ใสๆ น่ารักดี
พี่น้องคุ่นี้จอมวางแผนเหมือนกันนะเนี่ย
-
ชอบ น่ารักมากๆๆ เลย ขอติดตามด้วยคนนร้า
^^
-
แอบสมน้ำหน้าพี่ติณณ์ 5555
นี่แกแอบฮั้วกะพี่เต็นท์ป่ะเนี่ย
อย่ามาทำให้นานาน้อยเสียใจนะ
o12 o12 o12
+เป็ด กอดคนแต่งน๊า~!!! :กอด1:
-
+1อ่านไปอมยิ้มไป ฉันชอบเรื่องนี้แล้วอะ ชอบน้องนานา เพราะทำให้คิดถึงซอยนานา
ตอนที่ฉันทำงานที่กรุงเทพและเรื่องนี้รักตกกะไดพลอยโจรชื่อติณ แต่รื่องกำลังไปได้สวย
นายเอกกำลังตกหลุมรักพระเอก แต่พระนี่ดิเอาไง
-
เผลอไม่ได้เข้ามาไม่กี่วัน ความสัมพันธ์(แฟนหลอกๆ อิ อิ)ของนานากับติณณ์
คืบหน้าไปยอะนะเนี่ย
นานารน่ารักเนาะติณณ์เนาะ แม้จะขี้งอนไปนิดก็เหอะ
ลุ้นให้เรื่องหลอกๆกลายเป็นเรื่องจริงไวๆ
-
น่ารักจังเลยครับ :กอด1:
-
น่ารักดีอ่า
-
รอตอนตาอไปนะค่ะ
-
อั๊ยย่ะ!! ชื่อนายเอก น่าร๊าากกกน่ารักกกกกก
ท่าทางแบบนี้มีใจให้กันแล้วอ่ะดิ
ติณทำเหมือนเป็นแฟนจริงๆเลยนะนั่น ฮ่าๆ
แล้วจะได้รักกันจริงๆมั้ยอ่าา ลุ้นๆๆ
-
รอน้องติณกะนานาอะ ตอนนี้คงมีใจให้กัน
-
มีลับลมคมในนะจ๊ะพระเอก
-
นานา น่ารัก ก ก
รอตอต่อไปค่ะ ^^
+1 ค่ะ
-
ชอบเอามาลงอีกนะ
-
ตอนที่ 4 ขอโทษ
ผมจ้องโทรศัพท์ในมือ จ้องจนมันจะท้องอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง นึกถึงคนที่จะโทรไปหาแล้วความกล้ามันฝ่อไปหมด ผมไม่เคยโทรไปหาติณห์เองซักครั้ง แต่ครั้งนี้... ผมอยากขอโทษเค้าอ่ะ ตั้งแต่วันที่ไปบ้านพี่แอนนาผมยังไม่มีโอกาสขอโทษติณห์จริงๆจังๆซักครั้ง
“จะจ้องไปถึงไหนวะ ไอ้โทรศัพท์น่ะ” ไอ้กราฟถามพลางทำหน้ายียวน “หรือมันมีหน้าใครอยู่วะ”
“ไม่ใช่เว้ย คนกำลังใช่ความคิด อย่ามากวนได้มั้ย” ผมว๊ากใส่มัน
เฮ้อ ตอนติณห์โทรหาผมมันคิดมากแบบนี้ปะวะ เดี๋ยวนี้ก็ขยันโทรมาทุกคืน จากเมื่อก่อนที่ผมต้องนั่งฟังเสียงปืนยิงกันสนั่น ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มต่ำ คลอกีตาร์ให้ได้หลับฝันดีทุกคืน
ผมนอนกลิ้งไปมาบนเตียง วันนี้วันเสาร์ผมกับไอ้กราฟมีเรียนแค่ช่วงเช้า ส่วนวุ้นเส้นมีเรียนบ่าย แล้วติณห์....
“โอ๊ย!” ผมทึ้งหัวตัวเอง
ไอ้กราฟมองมาทำหน้าประมาณว่า ‘มึงเป็นไรมากเปล่า’
“กราฟ”
“ไรวะ”
“ถามไรหน่อยดิ”
“ว่ามา”
“เอ่อ... ตอนนี้มึงมีแฟนปะวะ”
ไอ้กราฟขมวดคิ้ว มองผมเหมือนพยายามจะส่งกระแสประสาท (Nerve Impulse >เพื่อ?) อะไรบางอย่างมาให้ผม และแน่นอน...ผมไม่เข้าใจ ก็เลยได้แต่มองมันตาแป๋ว
“ถามไมวะ”
“กูอยากรู้”
“มี...ทำไมวะ”
เมื่อได้คำตอบดังนั้นผมก็วิ่งลงจากเตียง ส่ายหางดิ๊กๆไปมาหามันที่นั่งอยู่บนเตียงฝั่งตรงข้ามทันที
“ถามไรหน่อยได้มั้ย” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น มันทำหน้าเบื่อ
“กูรอมึงถามมาชาติเศษแล้ว”
“เอ่อ...คือ…” แล้วผม...จะถามอะไรมันวะ “มึง เอ่อ...กับแฟน...” ผมอ้ำอึ้ง อะไรอ่ะ...ผมอยากจะถามอะไรมันวะ
“ชาตินี้กูจะตอบมึงได้มั้ย”
“มึงก็ให้เวลากูหน่อยดิแม่ง” ผมค้อนใส่มัน และพยายามเรียบเรียงคำพูด “เออ ตอนมึงโทรไปหาแฟน มึงโทรไปทำไมวะ”
“ไม่เคยโทรว่ะ ปกติเค้าโทรมา”
...ทำไมรอบตัวกูถึงมีแต่คนหล่อเลือกได้วะ.... (เว้นไอ้วุ้นไว้คนนึงนะครับ)
ผมเลยหมดความสนใจในตัวมัน ณ บัดนั้น และกลับมานั่งจ้องโทรศัพท์บนเตียงต่อ
“ถ้าเป็นกูนะเว้ย” ไอ้กราฟเปรยขึ้นหลังจากปล่อยให้ผมค้อนใส่มันไปนานพอดู “ถ้ากูจะโทรหาแฟน หมายถึง...คนที่กูชอบอะ กูคง...มีเรื่องอยากจะเล่าให้เค้าฟังมั้ง”
“แล้วถ้าไม่มีล่ะ” ผมถามไปตามความจริง ก็ผมไม่ได้เจออะไรอย่าง ‘นี่ติณห์ วันนี้ฉันเห็น UFO ล่ะ’ หรือมีเรื่องจะคุยอย่าง ‘ติณห์วันนี้ตอนเรียนอยู่ฉันเห็นแต่หน้านาย’ อะไรเทือกนี้ แต่ผมแค่อยากขอโทษมันเฉยๆอะ
“ถ้าไม่มีเรื่องคุย กูคงอยากพาเค้าไปเที่ยวมั้ง”
“เออใช่!” ผมยิ้ม ใช่แล้ว ก็อย่างที่ติณห์บอกไง
“อะไร แฟนกันก็ควรจะออกมาเดทบ้างไม่ใช่หรือไง”
ผมนัดเค้ามากินข้าวดีกว่า เย้ๆ มื้อนี้ได้กินข้าวฟรีแล้ว ดีใจ ฮ่าๆ
“กูว่าถ้ามึงเป็นคนนัด ไอ้พี่ติณห์คงดีใจมาก”
“หรอวะ... เฮ้ย! ไม่ช๊าย กูไม่ได้จะนัดพี่ติณห์ออกไปกินข้าวด้วยกัน...ซัก...หน่อย...” อ่า...หลุดปากออกไปแล้วกู =[ ]=!
ไอ้กราฟยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย ถ้าติณห์มันยิ้มแบบนี้นะ ผมคงอกแตกตายเพราะความหั่นไส้ส่วนตัว เชอะ!
และด้วยความงอน (หรอ?) ผมก็เลยวิ่งออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ติดมือมาด้วย
.
.
.
.
ตื๊ด... ตื๊ด...
แม่ง ทำไมไม่รับซักทีวะ กว่าจะทำใจกดโทรออกได้นี่มันนานนะเว้ย - -
ตื๊ด... ตื๊ด...
ผมเดินพล่านเป็นหนูติดจั่น หรือติณห์มันไม่อยากรับโทรศัพท์ผมวะ
ตื๊ด... ติ๊ด...
แน่ๆเลยอะ T^T สงสัยมันไม่อยากรับโทรศัพท์ผมแน่เลย เอ๊ะ บางทีมันอาจจะอยู่กับคนอื่นก็ได้ ...แม่ง อะไร คนเค้าอุตส่าห์โทรมา ฮึ!
ผมกดวางสาย และไม่รู้ด้วยเหตุผลประการใด ผมก็กดโทรออกไปอีก
ตื๊ด... ติ๊ด...
ตื๊ด... ติ๊ด...
รับๆๆๆ รับเดี๋ยวนี้นะเว้ยไอ้ติณห์บ้า!
(ฮัลโหล) เย๊ รับแล้ว
“ฮัลโหล ติณห์คือ...”
(โทษทีนะนานา ผมกำลังยุ่ง)
ติ๊ด!
ตอบกลับมาห้วนๆเพียงแค่นั้นมันก็วางสายไป แม่ง! อะไรวะ ผมอุตส่าห์โทรไป แล้วทำไมมันทำแบบนี้ อารมณ์เสียเว้ย!
ผมเดินกระแทกเท้าเข้าห้อง และปิดประตูดัง ‘ปัง!’ สร้างความฉงนให้แก่ไอ้กราฟเป็นอย่างมาก
“เป็นไรวะ เมื่อกี้ยังทำหน้าลัลล้าอยู่เลย”
“ใครทำหน้าลัลล้า พูดดีๆนะ แม่ง ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”
“ฮ่าๆ ทำไมวะ พี่ติณห์มันปฏิเสธนัดมึงหรอ”
“…” ผมเงียบ กอดอกเชิดหน้า ไอ้กราฟทำหน้าตกใจ และเดินเข้ามาหาผม
“เฮ้ย จริงหรอวะ” ผมหันไปมองหน้ามัน (แม่ง ทำหน้าเหมือนเห็น UFO)
“เปล่า”
“อ้าว งั้น...”
“มันตัดสายกู” ผมตอบมัน
“อ้าว เค้าอาจจะมีธุระก็ได้นะเว้ย”
“…” มีธุระอะไรสำคัญกว่าผมด้วยหรอวะ ผมถามมันในใจ
(Rrrrrrrrr) > เสียงโทรศัพท์ผมเองครับ
‘ติณห์’
“นั่นไง เค้าโทรมาง้อมึงแล้ว”
“…” ไม่อยากคุยแล้วเว้ย! ผมจะไม่รับสายมัน ชิ
“โหล พี่” จู่ๆ ไอ้กราฟก็หยิบโทรศัพท์ไปรับเฉยเลย “มันงอนพี่อยู่อ่ะ”
“กราฟ มึงทำอะไรวะ!” ผมพยายามแย่งโทรศัพท์จากมือมัน แต่ด้วยความที่มันสูงกว่าผม ผมเลยไม่สามารถเอาโทรศัพท์คืนมาได้ (อนาถชิบเลย)
“พี่เค้าบอกอยากคุยกับมึงอ่ะ” ไอ้กราฟยื่นโทรศัพท์ให้ผม ตอนแรกก็กะจะไม่รับแหละ แต่มันดันทำสายตาบังคับใส่นี่ดิ รับก็ได้ แม่ง!
(มีธุระอะไรหรอ นานา)
“ไม่มีธุระแล้วโทรไม่ได้รึไง” กูกำลังงอนมึงอยู่นะเนี่ย “แล้วทำไมนาย...พี่ติณห์ต้องตัดสายนาด้วยล่ะ” ผมเปลี่ยนสรรพนามอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าไอ้กราฟกำลังมองอยู่ (เพื่อนใครวะโคตรไม่มีมารยาท)
(ผมกำลังเรียนอยู่)
“…”
(อ่า...ผมขอโทษนะนานา อย่างอนเลย)
“ใครงอน ไม่มีซักหน่อย” ผมอมยิ้ม อะไรเนี่ย ผมหายงอนมันแล้วหรอ อะไรวะ (ด่าตัวเองในใจ ทำไมผมใจง่ายแบบนี้ ย๊าก!)
(หรอ) มันถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ (แล้วมีอะไรกับผมรึเปล่า)
“ก็...” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ “วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ” อ๊าก! พูดไปแล้วว อายตัวเองอ่ะ อายไอ้กราฟด้วย นั่น! มึงยิ้มหาพ่อมึงเรอะ!
(เอ่อ ขอโทษนะ วันนี้ผมมีเรียนเย็น)
“อ้าวหรอ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
(แต่ถ้าเป็นมื้อค่ำก็โอเค)
“จริงนะ!” ทำไมผมต้องทำเสียงดีใจขนาดนั้นด้วยนะ...
(อ่าฮะ แล้วนั่นอยู่หอใช่มั้ย เดี๋ยวผมไปรับตอนทุ่มนึงนะ)
“อื้อ รีบมานะ”
.
.
.
.
“นายอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” ติณห์ถามขณะขับรถออกจากหอ
“อะไรก็ได้หมดแหละ หิวจะแย่แล้ว” ผมตอบพลางลูบท้องให้ดูด้วยว่าหิวจริงๆ
ติณห์หัวเราะ และเค้าก็ขับรถเรื่อยๆไปตามท้องถนน วันนี้ติณห์อยู่ในชุดนักศึกษา ผมว่าเค้าดูแปลกตาไป ก็แหม...ปกติผมไม่เคยเห็นเค้าแต่งชุดนี้นี่นา แต่ว่า...เค้าก็ยังดูดีล่ะนะ (เขินตัวเองอีกแล้ว)
ติณห์เลี้ยวรถเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เป็นร้านอาหารบรรยากาศดีๆออกแนวคันทรี่ ทั้งเสียงเพลงและแสงไฟทำให้ผมรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย ดูท่าว่าติณห์จะเป็นลูกค้าประจำร้านนี้แฮะ เพราะดูเจ้าตัวจะสนิทกับพนักงานต้อนรับน่าดู
“ผมเป็นลูกค้าประจำร้านนี้น่ะ อาหารอร่อยทุกอย่างเลย”
ผมสั่งอาหารง่ายๆและหันมาสนใจกับการตกแต่งในร้านแทน ก็อย่างที่บอกว่าร้านนี้เป็นแนวคันทรี่ ไม่หรูหราแต่ก็บรรยากาศดีมาก ด้านในเป็นโทนสีน้ำตาลและต้นไม้หลายชนิดประดับอยู่ โต๊ะก็เป็นโต๊ะไม้เข้ากับร้าน ส่วนด้านนอกก็ไม่แพ้กัน มีทั้งสระน้ำและซุ้มไม้ บวกกับเสียงเพลงคลอเบาๆยิ่งทำให้เจริญอาหาร
“ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”
“แค่กๆ โอ๊ย ทักทำไมเนี่ยติดคอเลย” ผมโวย ติณห์รีบยกน้ำมาให้ดื่ม
“นี่ผมผิดหรอเนี่ย” ติณห์บ่นแต่ไม่จริงจังนัก เราค่อยๆกินอาหารเรื่อยๆ
อื้ม อาหารอร่อยทุกอย่างจริงๆแฮะ ผมชักจะชอบร้านนี้แล้วล่ะ
“ว่าแต่ ชวนผมมากินข้าว มีอะไรรึเปล่า” ทันทีที่ติณห์ถามผมก็หยุดกิน นี่กินเพลินจนลืมจุดประสงค์หลักไปเลย (ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ - - ไหนใครเชื่อผมบ้าง ยกมือหน่อยซิ)
“อืม...ก็...” อ่า แล้วจะเริ่มยังไงดี
“…” ติณห์ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
แบบนี้ผมก็ยิ่งประหม่าดิ โอ๊ย! แค่คำคำเดียวอะไรมันจะพูดยากขนาดนี้วะ!
“ก็เรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน ฉัน...”
“…”
“ที่ฉันปล่อยให้นายรอ แล้วก็...ที่ทำให้นายไม่ชอบ ขะ ขอ...ขอโทษนะ” ท้ายประโยคผมบอกอ้อมแอ้ม
ติณห์ยิ้มกว้าง ยื่นมือมาลูบหัวผม
“นี่นายยังคิดมากอยู่อีกหรอ ผมลืมไปแล้วนะเนี่ย”
“อะไรเล่า ก็คนมันคิดมากนี่...ไม่ต้องมายิ้มเลย”
“โอ๋ๆ อย่างอนนะ ผมไม่เคยโกรธนานาเลย ครั้งนั้นผมผิดกว่าอีก”
“งั้นยกโทษให้แล้วใช่เปล่า”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ ผมไม่เห็นต้องยกโทษอะไรให้เลย”
คราวนี้เป็นผมที่ยิ้มกว้าง พอได้พูดขอโทษออกไปแบบนี้มันทำให้ผมสบายใจจริงๆ ดูท่าติณห์จะไม่ได้โกรธผมแฮะ แหม...แบบนี้ที่อุตส่าห์กังวลไปนี่เสียเวลาเปล่าป่ะเนี่ย เอ๊ะ...แต่ไม่หรอก ก็ได้ออกมากินข้าวกับติณห์แถมยังได้คุยตั้งหลายเรื่องนี่นา...
มีความสุขจังวุ้ย
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน
หลังจากที่โรงเรียนของข้าพเจ้า ได้จัดงานกีฬาสีเสร็จสิ้นแล้ว
คนเขียนก็โผล่หัวมาอัพแล้วเจ้าค่ะ
ตอนนี้เป็นน้ำจิ้มไปก่อนเนอะ สัญญาว่าจะอัพตอนต่อไปในคืนวันพรุ่งนี้
ขอบคุณสำหรับคำติชมและกำลังใจของทุกท่านค่ะ :pig4:
'สวนส้ม'
-
เย้ย คนเขียนคะ หมั่นไส้ นะคะ ไม่ใช่ หั่นไส้ เล่นเอาเสียวแว้บ
รีบมาต่อให้จนพิมพ์ผิดเลยสิเนี่ย แหม คนเขียนน่ารักจริง :laugh:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชอบกราฟอะ เสียดายมีแฟนแล้ว ลาก่อนนะยาหยี :m8:
ป.ล.Nerve Impulse ตามมาหลอกหลอนกันถึงนี่เลย... :z3:
-
ทำไมพวกเค้าน่ารักกันจัย วุ๊ย!!!!
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
น่ารักมากอ่า
-
อ่านไปยิ้มไป
นายเอกขี้งอนจริง
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
บอกได้คำเดียว่า 'เขิน'
-
ไม่เห็นเหมือนแฟนหลอกๆ เลย ฮิ้ววววววววว :impress2: ชอบกันจริงๆ แล้วดิ :-[ :-[ :-[
-
:z2:
-
ทำไมขยันน่ารักจังน้องนานา
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆ เขียนเก่งมากเลย ตัวละครน่ารักทุกตัวเลย อิอิ
-
ตอนนี้มีงอนน่ารักๆๆ ใสๆๆดี
-
เริ่มจูนหากันติดแล้วมั้งเนี่ย ท่าทางจะเป็นไปได้ราบรื่นขึ้น
-
มาแบบนี้ต้องชอบกันแล้วแน่ๆเลยอ่า
ขอให้คิดเหมือนกันทีเถ๊อะ
ปล.นานา น่ารักอะ มีง้อมีงอน อิอิ
-
:L2:
-
น่ารัก ทั้งสองคนเลย
ปล.คนเขียนค่ะ !!! กราฟน่ะเราขอได้มั๊ย คนอ่านชอบเป็นการส่วนตัว 55555
-
รักกันไวๆนะ คนอ่านรอลุ้น
-
พี่ติณห์แอบวางแผนอะไรไว้หรือเปล่าไม่ค่อยน่าไว้ใจอ่ะกลัวน้องนานาต้องเสียน้ำตาอีกเยอะ
-
นานา น่าร้าก ก กก
ชักอิจฉานายติณห์สะแล้วสิ
+1 ค่ะ
-
ตอนที่ 5 ผู้หญิงคนนั้น
ผมเดินกินโดนัทด้วยความสบายใจหลังจากผ่านการสอบย่อยในช่วงเช้าที่ผ่านมา เดินผ่านร้านหนังสือแห่งความทรงจำที่ผมกับติณห์เจอกันครั้งแรกแล้วมันเจ็บจี๊ดๆในหัวใจ ใช่แล้วครับ ผมกำลังเดินทอดน่องสบายอารมณ์อยู่ในห้างเก่าที่เดิม
“อ๊ะ ขอโทษนะคะ”
“เอ่อ มะ...ไม่เป็นไรครับ” สาวคนหนึ่งที่ผมเห็นเธอถือของพะรุงพะรังออกมาจากร้านชนผม ข้าวของกระจัดกระจาย...
...โดนัทผม T_T!
“ขอโทษนะคะ เราขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ” เธอขอโทษผมพลางก้มลงหยิบข้าวของ ไอ้ผมด้วยความที่เป็นสุภาพบุรุษซะเหลือเกินก็ช่วยเธอเก็บด้วย
เฮ้ย...อย่างกับมีเดจาวู
ไม่หรอก ผมคงคิดมากไปเอง เหตุการณ์แบบนี้มันมีโอกาสเกิดขึ้นด๊าย - -
“เดี๋ยวผมช่วยถือของไปให้นะครับ” แมนจังวะเฮ้ย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ต้าถือเอง...ว๊าย” พูดยังไม่ทันขาดคำกล่องสีน้ำมันของเธอก็ร่วงออกมาจากถุง เธอหัวเราะแหะๆ
“งั้นผมช่วยถือไปให้ด้วยดีกว่า”
ครับ มันคือเดจาวู...
.
.
.
.
ผมนอนเอกเขนกอ่านหนังสือการ์ตูนด้วยความเกียจคร้านอย่างทุกวัน ก็ไม่มีอะไรผิดปกติครับ ผมมีสองตา อ่านการ์ตูนเรื่องเดิม เตียงผมก็อยู่ที่เดิม ไอ้ที่ผิดปกติก็คือไอ้วุ้นเส้นกับกราฟที่พยายามแอบมองผมและเหมือนมีเรื่องอะไรจะพูดซักอย่างแต่ก็อ้ำอึ้งไม่ยอมปริปาก
“เฮ้ย พวกมึงเป็นไรป่ะวะ เห็นแล้วมันน่ารำคาญ”
“ก็...นิดหน่อยว่ะ” ไอ้กราฟก็พูดตรงไปตรงมาเหมือนเคย
“มีอะไรก็พูดดิวะ ไม่เห็นต้องคิดมาก” ผมบอกสบายๆ
“แต่เรากลัวนานาคิดมากนี่นา” ไอ้วุ้นบอกเสียงอ่อย ผมนี่คิ้วขมวดแทบเป็นปม
“เรื่องอะไรอ่ะ ไหนลองพูดมาซิ”
ไอ้สองตัวนั้นมองหน้ากัน ก่อนที่ไอ้วุ้นจะพยักหน้าให้ไอ้กราฟเป็นคนพูด ไอ้กราฟทำหน้าตกใจและส่ายหัวรัวๆ ไอ้วุ้นก็เอาศอกสะกิด ไอ้กราฟก็สะกิดคืนบ้าง
เฮ้ย! เดี๋ยวก็เอาการ์ตูนปาหัวหรอก! =__=^
“ไอ้วุ้นครับ ไอ้กราฟครับ พวกมึงจะลีลากันอีกนานมั้ย”
“เออ แม่งกูก็ได้วะ” ในที่สุดไอ้กราฟก็ต้องเป็นฝ่ายพูด “ก็วันนี้อ่ะพวกกูไปห้างกันมา”
“มึงบอกกูแล้วก่อนไป” ผมเตือนความจำมัน
“เออ กูรู้ แต่มันไม่ใช่ประเด็นเว้ย”
“แล้วประเด็นคือ…?” ผมยักคิ้วกวนๆถามมัน
“ก็พวกกู...เห็น เห็น...” ไอ้กราฟทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ผมเห็นไอ้กราฟสะกิดไอ้วุ้นอยู่หลายครั้งจนมันยอมเปิดปากในที่สุด
“พวกเราเห็นพี่ติณห์เดินควงกับผู้หญิงคนอื่นอ่ะ” และไอ้วุ้นก็เป็นไขความกระจ่างให้ผมร้องอ๋อ
“ตาฝาดเปล่า” ผมถามและแอบเหล่พวกมัน
ฮึ่ย ทำไมใจผมต้องแกว่งๆด้วยวะ
“ไม่อ่ะ ชัดมากกกกก แถมยังเทคแคร์กันอีกเนอะ ดูพี่ติณห์เค้าเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นมากเลยอ่ะ”
กึก... ผมหยุดฉากความตื่นเต้นในการ์ตูนเอาไว้ ก่อนจะโผล่หน้าออกไปพูดกับมันด้วยความรู้สึกที่ตรงข้ามกับใจตัวเองแบบสุดๆว่า...
“ช่างมันดิ ไม่เกี่ยวอะไรซักหน่อย”
กว่าจะเตือนตัวเองได้ว่าผมกำลังแกล้งเป็นแฟนมันอยู่ คำพูดประชดนั่นก็หลุดปากออกไปแล้ว... งามไส้
.
.
.
.
สามทุ่มแล้ว วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมนั่งรอโทรศัพท์จากติณห์ ผมบอกไปแล้วใช่มั้ยว่าเค้าโทรมาทุกคืนเลย และมันก็เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมไปแล้วว่าตอนสามทุ่มเค้าจะโทรมา บางวันก็สี่ทุ่ม บางวันก็เที่ยงคืน ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรอด้วยเหมือนกัน
(Rrrrrrrrrr)
“ฮัลโหล” ผมรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร่าเริงเหมือนเคย แต่เมื่อนึกคำพูดของไอ้วุ้นเมื่อตอนกลางวันก็ทำให้ผมไม่อยากคุยกับคนในสายยังไงก็ไม่รู้
(ดีนานา คิดถึงผมมั้ย) หนึ่งในคำพูดประจำที่เค้าต้องถามผมครับ
“ก็นิดหน่อย” และผมก็ยังตอบแบบกลางๆเหมือนเดิม
(หรอ แต่ผมคิดถึงนายมากๆเลยนะ)
“...” ผมเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอะไร
(วันนี้นายอยากฟังเพลงอะไร ผมจะตามใจเป็นพิเศษ)
“ไม่รู้ นึกไม่ออก อยากเล่นเพลงอะไรก็เล่นสิ” ผมบอกไปเสียงเนือยๆ โอ๊ย ทำยังไงเสียงไอ้วุ้นกับกราฟถึงจะหายไปหัวผมได้เนี่ย
เสียงเกากีตาร์ดังขึ้น ก่อนจะเป็นเสียงร้องทุ้มต่ำคุ้นเคยที่เริ่มต้นเนื้อเพลง
เหมือนเจอคนรู้จัก ตอนฉันหลงทาง
เหมือนเจอต้นไม้ใหญ่ กลางทะเลทราย
เหมือนมาเจอของที่สำคัญ
ที่ได้เคยทำหล่นหายไป
เหมือนชีวิตเราเจอกับแสงไฟ
สว่างไสว เมื่อฉันได้มาพบเธอ
เธอทำให้ฉันสุขใจเวลาที่พบกัน
เธอทำให้ฉันได้มา พบเจอกับสิ่งที่ขาดหาย
ได้มาเจอเธอ ทั้งชีวิตฉันเปลี่ยนไป
เพราะว่าเธอคือความฝันที่ฉันต้องการจะรู้จัก
เธอคือความรักของคนที่มันเงียบเหงา
และไม่เหลือใคร เหมือนพบเจอคนรู้ใจ
“ชอบมั้ย” น้ำเสียงมีความสุขถามหลังจากที่เค้าร้องจบ ถ้าเป็นวันอื่นผมก็คงจะตอบไปว่า ‘ชอบมากๆ’ แต่วันนี้ ผม...ไม่ค่อยได้ฟังเลยแฮะ
“ก็...ดี”
ผมตอบไปเพียงแค่นั้น และเราก็เงียบ
(นานาง่วงแล้วใช่มั้ย งั้นผมไม่กวนแล้วนะ แล้วค่อยคุยกัน)
ผมเงียบไปซักพักหลังจากปลายสายถาม สุดท้ายผมก็พูดออกไปได้แค่คำเดียว
“...อืม”
.
.
.
.
ผมมานั่งกินไอติมในห้างคนเดียวด้วยความเซ็ง อะไรเนี่ย ทำไมวันนี้อะไรๆมันก็ดูน่าเบื่อไปหมด และยิ่งไอ้เอ็คโคในสมองผมที่เล่นเสียงไอ้กราฟกะไอ้วุ้นสลับไปสลับมายิ่งทำให้ผมเซ็งเป็ดกว่าเดิม เฮ้อ
ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน
“ดูพี่ติณห์เค้าเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นมากเลยอ่ะ”
ว๊าก! ผมกำลังจะเป็นบ้าครับ นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
ผู้หญิงคนนั้น... เค้าเป็นใครวะ?
... แล้วผมก็ต้องหยุดทุกความคิดลง เมื่อตาดันเหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นเคยเดินเคียงคู่มากับผู้หญิงอีกคน
...ติณห์...
“ดูพี่ติณห์เค้าเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นมากเลยอ่ะ”
ไม่ผิดอย่างที่ไอ้กราฟกับไอ้วุ้นพูดไว้มากนัก ติณห์ดูตั้งใจกับการพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นมาก เค้ายิ้มและหัวเราะ แถมยังจับมือกันด้วย จี๊ดเลย ทำไมมันจี๊ดแบบนี้ ผมทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่นั่งอยู่ร้านในของร้านจึงทำให้ผมสามารถมองพวกเค้าจนลับสายตาได้
ผมมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างขุ่นเคือง
ผู้หญิงคนนั้น... แม่ง
ใครวะ!?
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
มาอัพให้ตามสัญญาค่ะ
ตอนนี้ตั้งใจจะโปรโมทอีกหนึ่งตัวเดินเรื่อง (แม้จะไม่มีบทมากนัก แต่ก็เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่ทำให้เกิดราววุ่นวายในครั้งนี้ค่ะ)
พบกันอีกครั้งในอีกไม่นานนี้
ปอลอ. ขอบคุณคอมเม้นคำผิดด้วยนะคะ
เย้ย คนเขียนคะ หมั่นไส้ นะคะ ไม่ใช่ หั่นไส้ เล่นเอาเสียวแว้บ
คนเขียนก็เสียวเหมือนกัน แต่มาแก้ให้แล้วค่ะ :laugh:
แล้วสรุป...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครวะคะ!?
'สวนส้ม'
-
เป็นคนที่ทำให้เรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น
ไปๆมาๆ นานาอาการออกเยอะนะเนี่ย
-
เอ่อ ยังไงดี 'เกือบงง'ตอนแรกๆอ่า
ที่เป็นพาร์ทพี่ติณเดินชนกะชะนี
ตอนแรกนึกว่าเป็นพาร์ทของนานา มึนไปสิบวิ 5555
ปล. ตกลงผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใครว่ะคะ ??
-
ง่ะมาซะค้างเชียว
เง้ิอซะงั้นอ่ะพี่ติณห์ทำกันได้เน้อ
-
เอ้าค้างซะงั้นอะ แล้วจะรู้ไหมนี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอะ
แต่เทคแคร์แบบนี้ น่านักใช่ไหมน้องนานาๆ แต่เอ๊ะงานนี้น้องนานาคงหึงติณใช่ไหมอะ
เอาเป็นว่าถือเป็นความก้าวหน้าอีกขั้นของรักน้องนานากะติณ
-
ผู้หญิงคนนั้น ฮึ่ยย ใครกันนะ o12
เดาว่าจะออกมาแบบนางมารร้ายรึเปล่าหว่า?
รอติดตามกันต่อปาย~
ป.ล.หั่นไส้คนเขียน 555+ (โดนพี่สวนส้ม :beat:)
-
งานเข้าแล้วว ว
แต่ไม่รู้วาจะเข้าใครก่อน
๕๕๕๕๕๕๕๕
รอตอนตอนไปค่ะ :D
-
นานา แสดงตัวเลยยยยยย ว่ากรูเห็นนะ!!
จะได้รู้ความจริงซักที บางทีอาจจะเป็นน้องสาว?หรือเปล่า?
ยังไงก็ถามดีกว่าเก็บไว้คนเดียวแล้วก็คิดไปเองน๊าา
-
:serius2: :serius2:
-
อย่าบอกนะว่าเป็นผู้หญิงที่ชื่อต้า ที่นานาช่วยเก็บของน่ะ
=[]=!!!!!!!
-
คนที่นานาชนปะ มีความเป็นไปได้หลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือ นานาทำให้ติณห์คิดถึงผู้หญิงคนที่ว่า ติณห์เลยมาสนิทด้วย
น่าจะเป็นพวกติสต์ด้วย รอคนเขียนมาเฉลย หวังว่าไม่ใช่รักแรกของติณห์หรอกนะ
-
ใครคือผูหญิงคนนั้นๆๆๆๆๆๆ
-
ก็คนที่นานชนไง
ไอ้พี่ติณนี้นะ
นานาต้องเตือนตัวเองนะว่าเราเป็นแฟนกำมะลอของมันอ่า
-
พี่ติณห์เคลียร์ด่วน :angry2:
-
เพิ่งอ่านตอนแรกๆค่ะ สะดุดประโยคเด็ดนี้
“เออๆ ใส่แล้วคร้าบ ไม่ต้องขู่ แค่นี้ก็กลัวจนขี้ไม่ออกไปสามวันแล้ว” ผมตอบประชด และรับเสื้อนักศึกษาตัวโคร่งของติณห์มา
“ขี้ไม่ออกเดี๋ยวผมเข้าไปสวนให้”
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก โดนใจอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
มือที่ 3 หรือเปล่าเนี่ย
:เฮ้อ:
รอต่อไป
-
:3123:
-
><
+1 ค่ะ เรื่องนี้น่ารักมากเลย
ชอบน้องนานาอ่ะ
มีเขิน มีงอน
แบบนี้คงจะคบกันหลอกไม่ได้แล้วล่ะ
ต้องจัดเต็มอย่างเดียวแล้วนะ
^^
-
อัพด้วยน๊าคร๊าบบบ :monkeysad:
-
+1รอตอนต่อไป อยากรู้หญิงนั้นเป็นใคร
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ ช้อบชอบ
รอติดตามนะคะ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ยายผู้หญิงคนนั้นมันคือครายยย มารายงานตัวด้วยเด้อ อิอิ
-
คนเดียวกับที่ชนไหมเนี้ย
-
+1มารอตอนต่อไปค่ะ
-
รอตอนต่อไปด้วยคนคับ
ท่าทางงานนี้นานาจะมีแต่เจ็บกับเจ็บ
จาไหวมั้ยเนี่ย
:o8: :o8: :o8:
-
เริ่มไม่อยากกิ๊กแบบหลอกๆแล้วดินานา :z1:
-
มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
-
มาต่อด้วยน่ะค่ะ :monkeysad:
-
โหหห น่ารักนะ ชอบอยู่ มาบ่อยๆนะจ๊ะ
-
ตอนที่ 6 Pub
< Tinn talk >
ผมหักพวงมาลัยเมื่อรถเคลื่อนตัวมาถึงหน้าคณะอักษร วันนี้ผมกะว่าจะมารอรับนานาซะหน่อย ช่วงนี้ผมไม่มีเวลามาเจอกับนานาเลยเพราะเรื่องคู่ดูตัวที่พ่อผมหามาให้นั่นแหละครับ ทั้งวุ่นวาย ยุ่งยากจนผมปวดหัว
ยิ่งเมื่อคืน...ที่ผมโทรไปหาดูน้ำเสียงเจ้าตัวจะไม่ร่าเริงเอาซะเลย ผมก็เลยเป็นห่วง
ผมลงจากรถเพื่อลงไปรอนานา รอและรอ...จนกระทั่งเจ้าตัวเดินออกมา
“นานา” ผมเดินเข้าไปหา นานาดูเลิกลั่กเล็กน้อย
“มะ...มาทำอะไร”
“มาหา” ผมตอบและยิ้มให้ “ไปทานข้าวกับผมนะ”
“…”
“นะ”
นานานิ่งไป และจู่ๆ ก็วิ่งหนีผมไปเฉยเลย เฮ้ย! ไหงงั้นล่ะ พอเห็นอย่างนั้นผมก็วิ่งตามสิครับ ยิ่งตามนานาก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้น แต่ด้วยช่วงขาที่ยาวกว่าผมเลยถึงตัวนานาก่อนที่เค้าจะวิ่งหายไป
“ปล่อย วันนี้ไม่ว่าง นัดวุ้นกับกราฟไว้” ทันทีที่ผมจับต้นแขนเล็กได้ เจ้าตัวก็โวยวายทันที
“งั้นก็ชวนสองคนนั้นไปด้วยก็ได้ ผมไม่ถือ”
“…” นานาเงียบ เม้มปากแน่น
“งอนอะไรผมอยู่รึเปล่า”
“เปล่าซะหน่อย!!” นานาทำหน้าตกใจ ตะคอกผมเสียงดัง ผมยิ้ม
“แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ”
“ก็เปล่า...” ตอบพลางหลบตา
“งั้นก็ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ” ผมลองขอร้องดูบ้าง นานามองผม ก่อนจะถอนหายใจ และพยักหน้าให้ช้าๆ
...ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย
.
.
.
.
“อาหารไม่อร่อยหรอ”
“เปล่า” นานาตอบเสียงเบา
ปากบอกว่าเปล่าแต่ช้อนกับส้อมที่เขี่ยข้าวไปมานั่นทำให้ผมต้องดึงจานข้าวตรงหน้านานาออกมาและดันของผมให้แทน นานาถลึงตาใส่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ของผมอร่อยนะ ลองทานดูสิ”
“….”
ให้ตายเถอะ ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ดีขนาดนี้นะ หน้าตาหงอยๆนั่นไม่เข้ากับนานาเลย ผมอยากให้เค้าหัวเราะแล้วก็ยิ้มมากกว่า ยิ่งตอนร้องไห้...
ผมนึกถึงตอนที่เราทะเลาะกันครั้งนั้น ผมไม่ควรไปบังคับนานาขนาดนั้นเลย ผมพึ่งมีปากเสียงกับพ่อ แล้วก็ดันนึกถึงนานาเป็นคนแรก แต่พอเค้ามาขัดใจผม ผมก็หงุดหงิดขึ้นมา แล้วก็เผลอใช้แรงไป โชคดีที่นานายกโทษให้ผม แถมยังมาขอโทษทั้งที่ตัวเองไม่ผิดด้วย น่ารักจริงๆ ก็ถือว่าที่ทำไปก็ไม่สูญเปล่าล่ะนะ
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกผมได้นะ” ผมบอก และนานาก็ยังตอบคำเดิม
“…เปล่า”
เฮ้อ... แล้วผมจะทำยังไงล่ะครับ
.
.
.
.
(Tell Tell Tell)
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์
‘ปาร์ค’
เพื่อนที่คณะผมครับ
“ไง” ผมทักง่ายๆ
(ติณห์มึงว่างป่ะวะ วันนี้พวกกูนัดกินเหล้ากัน)
ผมเหลือบมองคนข้างๆ ที่ยังทำหน้าอมทุกข์ไม่เลิก ตั้งแต่ขึ้นรถมานานายังไม่ปริปากพูดซักคำ ทั้งที่ปกติเป็นคนพูดเยอะแท้ๆ
“ผมไม่ว่างว่ะ” ผมตอบปาร์ค
(ไรว้า อ๋อ กูจำได้ละ ได้ข่าวว่าช่วงนี้มึงติดแฟนแจเลยดิ ที่ไม่ยอมมาแดกกับพวกกูนี่เพราะแฟนใช่มั้ย)
“หึ...” ผมมองคนที่ถูกพาดพิงขำๆ ก่อนจะกดเปิดลำโพง ผมว่าผมพานานาไปเที่ยวด้วยดีกว่า “อะไรนะ เมื่อกี้ผมไม่ทันได้ฟัง”
นานาหันมามองด้วยความสงสัย
(อะไรของมึงเนี่ย มึงมันก็เงี้ยแหละ มีแฟนแล้วลืมพวกกู แม่ง กูบอกกว่ามึงอ่ะติดแฟนโว้ยยย!!!)
ปาร์คตะโกนผ่านลำโพง ทำเอานานาหน้าแดง แล้วตะโกนออกมาอย่างลืมตัว
“เฮ้ย ไม่ใช่!” ผมยิ้มมองนานา
(อ้าว มึงอยู่กับแฟนหรอวะ) ปาร์คที่ได้ยินเสียงนานาถาม
“เออ ผมกำลังจะไปส่งแฟนที่หอ” ผมเน้นคำว่าแฟนชัดๆ นานาถลึงตามองผม
(เฮ้ย อย่าพึ่งไป ชวนแฟนมาเที่ยวกันดิ จะได้สนุกๆ) อืม ตรงใจผมมาก แต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะยอมไปรึเปล่านี่สิ
“ว่าไง” ผมหันไปถามความเห็นคนที่ยังมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่สนใจผม
“ไม่รู้”
“งั้นอีกยี่สิบนาทีผมถึง จะพาแฟนไปด้วย”
(เออ เจอกันว่ะ)
ผมกดวางสาย นานามองผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ...
...ไม่เข้าใจอะไรวะ -*- แค่จะพาไปเที่ยว
“อยากกลับหอ” นานาบอกเสียงอ้อน (ไม่รู้เจ้าตัวตั้งใจรึเปล่า แต่ผมว่า อืม...น่ารักดีนะ)
“จะรีบกลับทำไม ไปเที่ยวกับผมดีกว่านะ จะพาไปรู้จักเพื่อนๆ”
“ไม่อยากรู้จัก”
“แต่เพื่อนผมอยากรู้จักนานานี่นา”
“ไหนบอกจะไม่บังคับแล้วไง” นานาบอกตาละห้อย
“…”
“…”
“ไม่บังคับแต่เป็นคำชวน ไปเที่ยวด้วยกันนะ”
.
.
.
.
“เฮ้ย ไอ้ติณห์มาแล้วว่ะ”
หลังจากเจอคำขอร้องของผมไปนานาก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับส่งๆ ผมจึงทำการลากนานามาที่ผับที่นัดกับเพื่อนเอาไว้ครับ ไอ้พวกเพื่อนตัวดีก็ดูดี๊ด๊าเหลือเกินตอนเห็นผมเดินจับมือนานามาเนี่ย ก็แหม...กลัวหลง
“แฟนมึงน่ารักอ่ะ” ผมหันมองไปคนหน้าบึ้งที่นั่งข้างๆ ก่อนจะตอบไอ้ปาร์คกลับ
“เออ น่ารัก ขี้งอน”
ไอ้ปาร์คขำ
นานาน่ารักครับ อืม...จะว่าไงดีล่ะ ตัวขาว แก้มสีชมพูป่อง ตากลม ปากก็แดงน่า...รัก
“เค้างอนมึงหรอ” ไอ้ปาร์คถาม ผมส่ายหน้า
“ผมก็ไม่รู้ว่ะ”
ผมสั่งน้ำผลไม้มาให้นานาครับ ไม่รู้กินเหล้าเป็นหรือเปล่า ส่วนผมตอนอยู่อังกฤษก็กินบ่อย (ไม่รู้มีอะไรให้ฉลองได้ทุกวัน) คนข้างๆก็ยังทำหน้าบึ้ง ไม่รู้สึกสนุกกับบรรยากาศโดยรอบเลยซักนิด ผมคิดผิดหรือเปล่าที่ลากนานามา
“ดีครับ พี่ชื่อปาร์คเป็นเพื่อนไอ้ติณห์” ไอ้ปาร์คหันมาทักนานา
“ผมชื่อนานาฮะ” นานาบอกและยิ้มให้น้อยๆ
“แฟนมึงโคตรน่ารัก” ไอ้ปาร์คหันมากระซิบ ผมเลยตบหัวมันไปทีนึง “โหย แค่นี้ทำเป็นหึง ไอ้หมาหวงก้าง” มันลูบหัวป้อยๆ
แล้วเพื่อนๆผมก็ผลัดเปลี่ยนกันมาทักทายนานา แล้วไอ้ที่มาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ผมก็โบกหัวพวกมันทุกคนอย่างเท่าเทียม แต่ละตัวผมก็รู้นิสัยพวกมันดีครับ เจ้าชู้กันทั้งนั้น แต่เรื่องนิสัยใจคอก็โอเคครับ ไว้ใจได้ กับแฟนเพื่อนพวกมันไม่ยุ่งอยู่แล้ว
“ติณห์ ดูท่าสาวโต๊ะนั้นจะสนใจมึงว่ะ” มองตามสายตาไอ้ปาร์คที่ยังโต๊ะข้างๆ สาวสวยในชุดสีดำรัดรูปยิ้มให้ผมอย่างเชิญชวน ผมก็ยิ้มรับนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้สนใจ
“นานาหิวหรือยัง ทานอะไรมั้ย”
นานาส่ายหน้า
“อยากกลับหอแล้ว” นานาบอกผมด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
ความรู้สึกบางอย่างตีขึ้นมา ผมว่าผมพานานากลับหอดีกว่า
ผมยิ้มให้นานา และกำลังจะหันไปบอกลาเพื่อนๆ แต่ยังไม่ได้ทำอะไร น้ำเสียงยั่วยวนก็มากระซิบชิดริมหู
“ไงคะ” สาวชุดดำโต๊ะข้างๆเดินเข้ามาหาผมเมื่อไรก็ไม่รู้
“โทษนะ ผมจะกลับแล้ว” ผมบอก พยายามปัดมือที่ไล้ตามตัวผมออก ผมมองตากลมที่มองผมเหมือนขอร้อง
...ไม่ไหว ผมต้องรีบพานานากลับแล้ว
“ปล่อยเถอะครับ ผมมีธุระ”
“โธ่ นิดเดียวเองนะคะ ดื่มกับปลายก่อนนะ” เธอพยายามดันตัวผมให้นั่งลงกับโซฟา ผมมองนานาที่เม้มปากแน่น และหันไปทางอื่น
ผมอยากจะผลักเธอออก แต่ความเป็นผู้หญิงของเธอทำให้ผมต้องให้เกียรติ ไม่ทำให้เธอขายหน้า ให้ตาย รำคาญความรู้สึกบ้าๆพวกนี้ชะมัด!
เธอดันผมให้นั่งลง ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้วตอนนี้ ผมเป็นห่วงนานา
“ชื่ออะไรคะ”
“ขอโทษนะครับ ผมมีธุระ”
“อย่าพึ่งไปเลยค่ะ มาสนุกกันก่อนดีกว่า”
เธอส่งแก้วเหล้ามาให้ ผมรับมาดื่มรวดเดียวหมด และกำลังจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกเธอรั้งไว้
“จะรีบไปไหนล่ะคะ อยู่คุยกับปลายก่อนสิ”
เธอไล้มือไปตามแผงอกของผม ผมข่มตาและพยายามตั้งสติไม่ให้ต่อยหน้าผู้หญิงมากมารยาคนนี้
ป่านนี้พวกเพื่อนๆผมคงออกไปเต้นกันหมด ...นานา...
“ว๊าย!” ผมผลักเธอออกอย่างเหลืออด แล้วเดินออกมาโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเธอ
“นานา!?”
หายไปไหน!!??
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองสติแตก ไม่มีใครอยู่ที่โต๊ะซักคน ห้องน้ำเป็นที่แรกที่ผมคิดว่านานาจะไป ผมวิ่งไปทางห้องน้ำที่เปิดเข้าไปพบเพียงความว่างเปล่าและประตูทุกห้องถูกเปิดไว้
“โธ่เว้ย!” ผมสบถอย่างหัวเสีย
“อ้าว ติณห์” ผมหันไปมองตามเสียง โซลหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของผมครับ
“เห็นนานามั้ย”
“ไม่ว่ะ ไม่ได้อยู่กับมึงหรอ”
ผมส่ายหน้า โซลบอกจะช่วยหา ผมขอบคุณมัน และเดินไปตามโต๊ะต่างๆทั่วผับ
(Tell Tell Tell)
“ฮัลโ...”
“พี่ติณห์! นานาอยู่กับพี่รึเปล่า”
“ใคร”
“ผมกราฟพี่ เมื่อกี้โทรไปหานานามันรับสายแต่พูดไม่รู้เรื่องเลย ได้ยินเสียงผู้ชายด้วย ใช่พี่รึเปล่า” คนในสายพูดอย่างรีบร้อน
ผมใจเต้นเหมือนจะระเบิดออกมา
“ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร พี่เอง”
“โล่งอกหน่อย นานามันคออ่อนกลัวจะเมาไม่รู้เรื่องซะก่อน งั้นแค่นี้นะพี่”
หลังจากวางสาย ผมก็วิ่งไปทั่วด้วยความเป็นห่วง ถ้าใครทำอะไรนานาผมฆ่ามันแน่!
“นา...!?”
ผมวิ่งมาหยุดที่โต๊ะมุมร้าน มองคนตัวเล็กนอนคอพับอยู่กับอกผู้ชายคนหนึ่ง และมันกำลังไซร้คอนานาอยู่
“เฮ้ย อะไร...โอ๊ย!” ผมเข้าไปดึงตัวนานาออกมา และชกเข้าไปที่หน้ามันเต็มๆ
“...ติณห์” คนในอ้อมกอดครางชื่อผม ผมยิ้มให้
“ไม่เป็นไร ผมจะพานานากลับหอ”
พลั่ก!
ไม่ทันตั้งตัวไอ้บ้านั่นก็ต่อยผมกลับมา มันทำท่าจะเข้ามาซ้ำอีก แต่ผมก็ถีบมันออกไปก่อน เสียงวี๊ดว๊ายเริ่มดังขึ้นเมื่อมันเซล้มไปโดนโต๊ะแถวนั้น
“มึง!!”
มันทำท่าจะเข้ามาชกผมอีกรอบ ผมก็เตรียมตัวเหมือนกัน แต่ไม่ทันที่มันจะเข้ามาถึงตัว ไอ้ปาร์คก็วิ่งเข้าไปต่อยมันก่อน
“ติณห์ เป็นไงมั่งวะ…มึงปากแตกด้วยนี่หว่า” ไอ้โซลที่พึ่งวิ่งมาบอก
“ไม่เป็นไร ฝากจัดการต่อด้วย”
โซลพยักหน้า ผมช้อนตัวนานาขึ้น และพาไปที่รถ
.
.
.
.
(ครับพี่)
“กราฟ คืนนี้นาค้างที่คอนโดพี่นะ”
(มีอะไรรึเปล่าครับ) กราฟถามน้ำเสียงเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงนาอยู่กับพี่”
(ขอบคุณครับ ไอ้วุ้นนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นไปเรียนไม่ทันหรอก)
ผมกดวางสาย มองคนที่หลับสนิทที่เบาะข้างๆ ถ้านานาโดนทำอะไรผมคงให้อภัยตัวเองไม่ได้ ตัวขาวๆตอนนี้กลับขึ้นสีเป็นสีชมพูระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมปัดผมที่ปรกหน้านานาออก
“…ผมขอโทษ”
.
.
.
.
ผมค่อยๆวางนานาลงบนเตียง ปกติผมจะอยู่บ้านใหญ่ แต่ถ้าวันไหนที่ผมกลับดึกผมก็จะมานอนที่คอนโด
0.30 น.
ผมเอากะละมังไปใส่น้ำ กะว่าจะมาเช็ดตัวให้นานา
“นานา” ผมตรงเข้าไปหานานาที่ตื่นขึ้นมาและทำสีหน้า...แปลกๆ
ผมเอามือเข้าไปอังที่หน้าผากนานา ตัวไม่ร้อน แต่ตอนนี้มันแดงมากเลยครับ เหงื่อมากมายก็เกาะอยู่ตามไรผม เกิดอะไรขึ้นวะ!
“นานา ผมเช็ดตัวให้นะ นานาไม่สบายรึเปล่า”
“ติณห์....ร้อน....” ผมมองอาการแปลกๆของนานา และพอจะเดาออก
...ยาปลุก
บ้าเอ๊ย!
“ติณห์ ร้อน อืออ ช่วยนาที....” นานาพยายามถอดเสื้อผ้าตัวออก
ผมคว้ามือนานาไว้ รวบตัวคนที่บอกว่าร้อนๆเข้ามาแนบอก และอุ้มเข้าห้องน้ำทันที
“ติณห์ อืออ” ผมวางนานาลงในอ่างและเปิดน้ำ หวังว่ามันจะช่วยได้
“นานา ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่ นานาทำได้ผมรู้” ผมลูบหัวนานา
“ทำอะไร ติณห์ นาร้อน นาทรมาน ช่วย อืออ ช่วยนาด้วย” นานายังไม่ละความพยายาม ยังจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออก แต่มือผมก็ปัดป่ายเพื่อห้าม
ไอ้บ้านั่นถึงกับใช้ยาปลุกกับนานาเลยหรอ แล้วถ้าผมไม่ไปเจอ... ผมมองคนในอ่างด้วยความรู้สึกใจหาย
“แช่น้ำก่อนนะ แล้วนาจะรู้สึกดีขึ้น อดทนหน่อยนะ”
“นาไม่ไหวแล้ว นา...” นานาทำหน้าเหมือนเจ็บปวดมาก ผมทำได้แค่ยิ้มให้
เหมือนเจอคนรู้จัก ตอนฉันหลงทาง
เหมือนเจอต้นไม้ใหญ่ กลางทะเลทราย
เหมือนมาเจอของที่สำคัญ
ที่ได้เคยทำหล่นหายไป
เหมือนชีวิตเราเจอกับแสงไฟ
สว่างไสว เมื่อฉันได้มาพบเธอ
เธอทำให้ฉันสุขใจเวลาที่พบกัน
เธอทำให้ฉันได้มา พบเจอกับสิ่งที่ขาดหาย
ได้มาเจอเธอ ทั้งชีวิตฉันเปลี่ยนไป
เพราะว่าเธอคือความฝันที่ฉันต้องการจะรู้จัก
เธอคือความรักของคนที่มันเงียบเหงา
และไม่เหลือใคร เหมือนพบเจอคนรู้ใจ
ผมฮัมเพลงที่พึ่งร้องให้นานาเมื่อคืนฟัง ตอนนี้นานาสงบลงมากแล้ว แต่ก็ยังครางเป็นระยะๆว่าร้อน ผมก็ได้แต่ใช้น้ำลูบหน้าให้นานาเพื่อคลายความทรมานลง
“ชอบมั้ย”
“อืออ”
ผมถือว่านั่นแปลว่าชอบแล้วกัน
“รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่มั้ย”
“อืมม ม” นานาครางในลำคอ “แต่ยังไม่หายเลย ติณห์”
“เดี๋ยวก็หาย อดทนหน่อยนะ”
“แต่นาเจ็บ เจ็บตรงไหนไม่รู้ ติณห์ช่วยนาหน่อย”
“ถ้าผมช่วยนาจะเกลียดผม”
“ทำไม....”
ผมยิ้มกับคำถามน่ารักนั่น ตอนนี้นานาทำไปเพราะไม่รู้ตัว แต่พอพรุ่งนี้...พอหมดฤทธิ์ยาแล้ว ถ้าทำผมทำอะไร คงจะโดนเกลียดแหงๆ ถึงตอนนี้ความรู้ลึกลึกๆมันจะเรียกร้องก็เถอะ
“ติณห์ ช่วยทำให้หายร้อนหน่อย” นานาพูด น้ำเสียงขอร้อง
“ไม่ได้หรอก” อย่าเชิญชวนกันบ่อยนักจะได้มั้ย ถ้าผมทนไม่ไหวขึ้นมา...
“นิดเดียวก็ไม่ได้หรอ”
ผมมองนานาที่ตอนนี้ร่างกายพราวไปด้วยหยดน้ำ เสื้อสีฟ้าตัวบางแนบไปกับลำตัวทำให้เห็นอะไรๆข้างในหมด ปากเล็กที่เผยอเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวราวกับชวนให้ผมเข้าไปลิ้มลองดูซักครั้ง
“…ถ้านิดเดียว ผมทำได้”
ผมรั้งตัวคนในอ่างเข้ามาใกล้ ก่อนจะประกบปากลงไปกับปากอิ่ม ดูดดุนริมฝีปากนั่นเบาๆ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปภายใน ลิ้นนานาสัมผัสกับลิ้นของผมอย่างไร้เดียงสา มือไม้ผมตอนนี้ก็เริ่มอยู่ไม่สุก ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเล็กร้อน...
...และผมก็ชะงัก ถอนริมฝีผากออก
“อือออ ติณห์ ติณห์” นานาพยายามจะคว้าคอผมไปจูบอีก
“พอแล้วนานา”
“ติณห์... ติณห์...”
“อยู่ในนี้นะครับคนดี” ผมลูบหัวนานา แล้วจูบเบาๆที่ขมับ
แล้วผมก็รีบออกมาจากห้องน้ำ ล็อคจากด้านนอกเพื่อไม่ให้เจ้าตัวดีออกมาป่วนหัวใจผมอีก
...อีกนิดเดียว
...อีกนิดเดียวผมก็จะควบคุมตัวไม่ได้แล้ว
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
จบตอน แบบไม่ค้าง
เจอกันตอนหน้านะคนอ่าน ขอบคุณที่มาตามทวงกันทุกวัน
คนอ่านว่าคนเขียน เขียนน่าเบื่อไปมั้ย
ลองวิจารณ์กันได้นะ
สำหรับผู้หญิงคนนั้น ก็ลองทายกันต่อไป~ ( คนอ่าน : :z6: )
'สวนส้ม'
-
ชอบมากค่ะ มาต่อด้วยน่ะค่ะ :o8:
-
คอมเม้นที่ 99 ต้องเป็นของช๊านน~
:m18:
สวนส้วม ขอขอบคุณที่ดันกันมาถึงนี่
และขอเก็บ คอมเม้น 99 ไว้เป็นที่ระลึกด้วยค่า :pig4:
-
เกือบๆ ไปไมนั้น ติณห์ นะ ติณห์ แบบนี้ตลอดอ่า :m16:
ดีนะที่ผลักอีชะนีนั่นออกไป แล้วไปช่วยทันเสียก่อน
ทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยสิติณห์ สงสานนานา จัง เฮ้อ :เฮ้อ:
พออ่านมาถึงตอนยาปลุกเซ็กอ่ะ
แบบว่าคืนนี้ต้องเรียบร้อยโรงเรียนจีนแน่ๆ คิดไว้
แต่ดันไม่มีไรเกิดขึ้นซ่ะงั้น บอกไม่ค้างก็เหมือนค้างอ่ะ
เพราะคนอ่านคิดไปไกลแล้ว T^T :z3:
รอตอนต่อไปจร้า จุ๊ฟๆๆ ชอบเรื่องนี้มากๆ เยย
ป.ล. แอบหวัง NC จะมีไหม?
ป.ล. สำหรับผู้หญิงคนนั้น ร่านมาก ขอตบมันสักที :z6: คงไม่ใช่คนที่อยู่กับติณห์หรอนะ
อย่าม่าม่าเลย ไม่อยากกิน เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ติณก็สุภาพบุรุษเกิ๊นนน นานาก็งอนจนได้เรื่อง
ไม่ค้างจ้ะ ขอบคุณที่มาอัพนะ : )
ปล. “หามา” ผมตอบและยิ้มให้ “ไปทานข้าวกับผมนะ”
"มาหา" รึเปล่าค่ะ
-
:o8:
เรื่องนี้น่ารักมากกกก
นานาขี้งอน
ติณสุภาพบุรุษจัง
แต่เอ๊ะ สองคนนี่เค้าลืมรึป่าวว่าเป็นแฟนหลอกๆ :laugh:
-
สนุกมากเลยค่ะ มาลงตอนต่อไปไวๆนะค่ะ :pig4:
-
น่าลั๊คอะ ชอบบบบบ
-
คุณพี่ติณรักนานาแล้วละสิเนี๊ย
แต่ก็นะพี่ติณสุภาพบุรุษเกินไปแล้วนะ
แคร์คนของเราสิ
-
ไอ้บ้าที่ไหนนะมาทำน้องนานาแบบนี้ เลดี้ไม่ยอมจะไปฆ่ามัน
แต่ยอมรับคิณสุภาพบุรุษอะ ไม่ทำร้ายน้องนานา เลดี้เป็นนารักตาย
แค่ยยากให้นานาถามติณไปตรงๆว่า รู้สึกอย่างไ ค้างๆในใจคิดไปเองแบบนี้
เดี๋ยวจะมีปัญหา แต่ตอนนี้แค่ฟังความคิดน้องติณ น้องติณคงรักน้องนานาแล้ว :-[
-
เธอคือใครมาทำให้นานาวุ่นวายใจ ดูซิ
นานาน่ารักมากๆ ฮิฮิ นี่ถ้าตินไปช้าอีกนิดเดียวนะ
รอตอนต่อไป 555
-
อู๊ย
นานาเกือบมีสามีโดยประมาทละ
-
สุภาพบุรุษมากๆติน นานาเกือบเสร็จไอหื่นซะแล้ว
-
เฮ้อ! ดีนะที่รอดมาได้
-
ติณห์ เอาไปเต็ม100เลยไป สุภาพบุรุษสุดประเสริฐมากจ้ะ
-
ติณห์สุภาพบุรุษมากอ่ะ o13
ถึงนานาจะโดนยาปลุก แต่ก็ร้องหาติณห์คนเดียวน้า :z1:
นานาน่ารัก ใครๆก็อยากรังแกทั้งนั้นแหละ คอยดูแลดีๆน้าติณห์
-
เฮ่อ เกือบไปแล้ว ยังไม่เคลียร์เรื่องเก่า นานาก็เจอเรื่องอีก คราวนี้นานาอาจมองติณห์ในแง่ดีขึ้น หรือไม่ก็อาจคิดว่า
ติณห์ไม่รักไม่ชอบ รังเกียจกันถึงได้ทำแบบนี้ แล้วนานาจะคิดแบบไหนกัน
-
น่าัรักจังเลยนะครับ
-
สุภาพบุรุษมากกกก
ที่สุดของที่สุด พระเอก -w-
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน น่ารักมากเลย><!
ปล.ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนกันไหม เวลาพระเอกแทนตัวเองว่าผม แล้วเรียกอีกคนว่านายมันแปลกๆอ่ะ ส่วนใหญ่จะเป็น ฉันกับนาย หรือไม่ก็ ผมกับคุณอ่ะ แหะๆ
-
นานาน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
><
เรื่อง ผญ. คนนั้นยังไม่เคลียร์เลยนะ
แล้วยัยปลายนี่ ไม่น่าทนเป็น สุภาพบุรุษซะตั้งนานเลย
นานาเลยโดนเลยเห็นมั้ยยยยย
อ่อยยย น้องน่ารักมาก เวลางอน ชอบ!!!
+1
-
ติณห์แมนมากๆ
นานาอดทนเอาไว้นะคับ คริคริ
o13 o13 o13
-
มาต่อไวๆนะค้าบบบ....ติดตามๆๆๆๆ
-
ชอบชอบชอบ
ใจนึงอยากอ่าน nc แต่ใจนึงก็ไม่อยาก 5555
เขียนสนุกดีจ้า ชอบ Tinn's talk มากอะ
-
ตอนที่ 7 อรุณสวัสดิ์
ผมเดินลงจากคณะด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว เมื่อคืนผมทำอะไรงี่เง่าลงไปเนี่ย ทำแบบนั้นไม่ดีเลยนะไอ้นานาเอ๊ย แบบนี้ถ้าติณห์ไม่โทรมาอีกจะทำไงอ่ะ เฮ้ย ไม่ใช่ๆ ผมไม่ได้หวังให้เค้าโทรมาซักหน่อย T.T
“นานา” เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยเรียก ผมมองคนข้างหน้า ทำอะไรไม่ถูก
“มะ...มาทำอะไร”
“มาหา” ติณห์ตอบแล้วส่งยิ้มมาให้ “ไปทานข้าวกับผมนะ”
“…” ผมนิ่งคิด ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมคุยกับติณห์เลยอ่ะ ผม...ยังรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อคืนอยู่
“นะ”
คำอ้อนนั่นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่รั้งผมให้เผชิญหน้ากับติณห์ ผมหันหลังและวิ่งหนี แต่ยิ่งผมวิ่งติณห์ก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นจนทันผม
“ปล่อย วันนี้ไม่ว่าง นัดวุ้นกับกราฟไว้” ผมโกหกคำโต
“งั้นก็ชวนสองคนนั้นไปด้วยก็ได้ ผมไม่ถือ”
“…” ผมเงียบ เม้มปากแน่น
“งอนอะไรผมอยู่รึเปล่า”
“เปล่าซะหน่อย!!” ผมตอบกลับไปทันทีที่ฟังคำถามจบ
“แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ” อ่า....
“ก็เปล่า...” ผมหลบตา
“งั้นก็ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”
ผมมองสายตาอ้อนๆคู่นั้นแล้วลอบถอนหายใจ เออ ไปก็ไปวะ
.
.
.
.
ผมนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างไม่มีอารมณ์จะกิน
“อาหารไม่อร่อยหรอ” ติณห์ถาม
“เปล่า” ผมตอบทั้งที่ยังเอาช้อนกับส้อมเขี่ยข้าวอยู่ ติณห์จึงยึดจานผมไป และดันจานของตัวเองมาให้แทน
“ของผมอร่อยนะ ลองทานดูสิ”
“….”
ผมมองติณห์ที่พยายามเอาใจ(?)ผมแล้วยิ่งรู้สึกผิด แต่จะให้ผมทำไงล่ะครับ ก็ตอนนี้ยังไม่รู้จะพูดอะไรออกไปนี่นา ให้เวลาผมบ้างเถอะ
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกผมได้นะ”
“…เปล่า”
ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมไม่รู้จะพูดอะไร...
.
.
.
.
(Tell Tell Tell)
เสียงโทรศัพท์ของติณห์ครับ
“ไง” ติณห์ทักง่ายๆ
ผมไม่รู้ว่าใครโทรมา แต่ก็สังเกตได้ถึงสายตาของติณห์ที่มองมาเหมือนกัน
“ผมไม่ว่างว่ะ”
คนในสายพูดอะไรไม่รู้แต่ผมได้ยินติณห์หัวเราะ แล้วก็เปิดลำโพง
“อะไรนะ เมื่อกี้ผมไม่ทันได้ฟัง”
ผมก็งงสิครับท่าน
(อะไรของมึงเนี่ย มึงมันก็เงี้ยแหละ มีแฟนแล้วลืมพวกกู แม่ง กูบอกกว่ามึงอ่ะติดแฟนโว้ยยย!!!)
เสียงห้าวดังชัดเต็มสองรูหู นี่พวกเค้าคุยกันเรื่องผมหรอเนี่ย แล้วยิ่งไปกว่านั้น...ยังหาว่าติณห์ติดผมอีก อ๊ากก เขิน!
“เฮ้ย ไม่ใช่!” ผมตะโกนใส่สายไปทั้งที่หน้ายังแดงอยู่
(อ้าว มึงอยู่กับแฟนหรอวะ)
“เออ ผมกำลังจะไปส่งแฟนที่หอ” ติณห์เน้นคำว่าแฟนชัดๆ ผมเลยถลึงตาให้ทีนึง
(เฮ้ย อย่าพึ่งไป ชวนแฟนมาเที่ยวกันดิ จะได้สนุกๆ)
“ว่าไง” ติณห์หันมาถามความเห็น
“ไม่รู้” ...ผมอยากกลับหอต่างหาก
“งั้นอีกยี่สิบนาทีผมถึง จะพาแฟนไปด้วย”
(เออ เจอกันว่ะ)
ผมหันไปมองติณห์ ไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลย จะพาผมไปทำไม ผมไม่อยากไปเลย
“อยากกลับหอ” ผมบอกติณห์
“จะรีบกลับทำไม ไปเที่ยวกับผมดีกว่านะ จะพาไปรู้จักเพื่อนๆ”
“ไม่อยากรู้จัก” ผมตอบทันที
“แต่เพื่อนผมอยากรู้จักนานานี่นา” ติณห์พยายามหว่านล้อม
“ไหนบอกจะไม่บังคับแล้วไง” ผมงัดเอาไม้ตายมาใช้ จะว่าผมดื้อ เอาแต่ใจ ขี้งอนก็ช่าง มันอึดอัดนะเว้ย!
“…” ติณห์เงียบ
“…” ผมก็เงียบ
ผมว่าผมคงได้กลับหอแล้วล่ะ ฟู่...
“ไม่บังคับแต่เป็นคำชวน ไปเที่ยวด้วยกันนะ”
เก๊ง! ผมโดนน็อคดาวน์แบบไม่ทันตั้งตัวได้ไงวะ! ที่เงียบไปนี่คิดหาคำพูดที่ผมจนปัญญาโต้ตอบล่ะสิ ฮึ่ย!
.
.
.
.
“เฮ้ย ไอ้ติณห์มาแล้วว่ะ”
สุดท้ายแล้วผมก็ต้องมาที่ผับนี่จนได้ แถมยังโดนจูงมือมาอีก อย่างกับเด็กๆแน่ะ แล้วดูซิ พอเพื่อนติณห์เห็นก็แซวกันใหญ่เลย อายอ่ะ
ติณห์สั่งน้ำผลไม้มาให้ผม ซึ่งตรงใจมาก ผมเป็นคออ่อนอ่ะครับ กินนิดๆหน่อยได้ แต่ถ้าเยอะไปซักหน่อยก็เริ่มเมาแล้วครับ แถมกินไปก็แสบคอด้วย เหล้าไม่เห็นอร่อยเลย (ทำหน้าแหยะ)
“ดีครับ พี่ชื่อปาร์คเป็นเพื่อนไอ้ติณห์” พี่ปาร์คเพื่อนพี่ติณห์หันมาทัก
“ผมชื่อนานาฮะ” ผมตอบแล้วส่งยิ้มให้
ผมเห็นพี่ปาร์คหันไปกระซิบอะไรติณห์ก็ไม่รู้ แล้วก็โดนพี่ติณห์ตบหัว -0-^ เออ เค้าดูสนิทกันดีเนอะ
จากนั้นกลุ่มเพื่อนของติณห์ก็เข้ามาทักทายผมเป็นพักๆ บางคนก็แซวผมบ้าง แอบแอ๊ะอั๋งผมบ้างก็โดนติณห์ตบกันไป พวกเค้าน่ารักดีครับ
“ติณห์ ดูท่าสาวโต๊ะนั้นจะสนใจมึงว่ะ” ผมมองตามสายตาพี่ปาร์ค ยัยสาวชุดดำหันมายิ้มให้ติณห์อย่างน่าหมั่นไส้
“นานาหิวหรือยัง ทานอะไรมั้ย”
ติณห์หันมาถาม แต่ผมไม่อยากกินอะไร
“อยากกลับหอแล้ว” ผมบอกน้ำเสียงเครือๆ
ติณห์ลุกขึ้น ผมก็เตรียมลุกตาม แต่ทุกอย่างต้องหยุดเมื่อยัยชุดดำเมื่อข้างๆเข้ามาประชิดตัวติณห์
“ไงคะ”
“โทษนะ ผมจะกลับแล้ว”
ติณห์บอกและพยายามดันเธอออก ผมมองภาพข้างหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ติณห์มองผม...
“ปล่อยเถอะครับ ผมมีธุระ”
“โธ่ นิดเดียวเองนะคะ ดื่มกับปลายก่อนนะ”
เธอพยายามดึงติณห์ไปให้ได้ และเค้า...ก็ไม่ได้มีทีท่าจะขัดขืนอะไร ผมเม้มปาก เสมองไปทางอื่น
ผมตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นทั้งๆที่ไม่รู้ทาง มองรอบตัวพยายามหาทางออก แต่คนก็เยอะเหลือเกิน
“เชิญครับ” บริกรเดินถือถาดที่วางแก้วน้ำสีสวยหลายแก้วส่งแก้วสีฟ้าให้ผม “บริการฟรีจากทางร้านครับ” เค้ายิ้มให้อย่างน่ารัก ผมเลยจำต้องรับแก้วนั้นมา กระดกทีเดียวหมด
หวานอร่อยดีแฮะ...
“อีกแก้วมั้ยครับ” เค้าถามยิ้มๆ ผมก็ตกลง
...สามแก้วเต็มๆ เลยครับ
“อะ...” ผมรู้สึกเบลอๆ เดาว่าที่กินเข้าไปคงมีแอลกอฮอล์อยู่ไม่มากก็น้อย
แต่ผมกินไป 3 แก้ว จากเบลอๆก็เริ่มมึนครับ เดินชนใครไม่รู้มั่วไปหมด
“ไงครับ หนุ่มน้อย” ผมมองคนมาใหม่ด้วยตาที่เริ่มเบลอๆ
“อืมม” ทำไมอย่างกับร้านนี้ถูกแบ่งเป็นสองส่วนเลยอะ
“เมาหรอครับ ไปนั่งกับพี่ที่โต๊ะดีกว่านะ”
ผู้ชายคนนั้นประคองผมขึ้น แต่ผมขัดขืนไม่ยอมไป อะไรเนี่ย ทำไมไม่มีแรงเลย
ผมถูกจัดให้นั่ง และมีคนเอาอะไรไม่รู้มาดื่ม ผมก็ดื่ม อืม อะไรเนี่ยหวานจัง หอมด้วย แต่ทำไมยิ่งกินยิ่งมึนนะ อืม... ติณห์อยู่ไหน ปวดหัวจัง
“ไหนดูซิ เมาขนาดนี้เลยหรอ หืม” ผมโดนดันให้ไปพิงอกใครก็ไม่รู้ แล้วก็รู้สึกจั๊กจี้ ผมเลยหดคอหนี
(Rrrrrrrrrr)
“อืออ ว่างายย” ผมกดรับทาศัพท์แม้สติจะอยู่ไม่ครบเท่าไร
(นา ทำไมมึงยังไม่กลับหอวะ ไปไหนทำไมไม่บอกพวกกูเลย)
“อืออ อารายหรอ ก๊าฟฟ~”
“เพื่อนโทรมาหรอครับ” ผู้ชายที่ง่วนอยู่ตรงคอผมถาม ผมพยักหน้ารัวๆ
ไอ้กราฟวางสายไปแล้ว โอ๊ย เมื่อไรเค้าจะเลิกยุ่งกับคอผมซักที แล้วทำไมต้องเอามือมาลูบด้วย ผมพยายามปัดมือนั่นออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“อยู่เฉยๆสิครับ”
“อืออ ไม่อาว จานอน”
“หึ ไปนอนกับพี่มั้ย”
ผมส่ายหน้ากับอกของเค้า ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆด้วย อะไรนะ...
แต่แล้วจู่ๆ ผมก็ถูกกระชากออกมาอย่างแรง
“เฮ้ย อะไร...โอ๊ย!” ผมได้ยินเสียงเหมือนวัตถุหนักๆกระทบกัน
ผมเงยหน้ามองคนที่ประคองผมไว้
“...ติณห์”
“ไม่เป็นไร ผมจะพานานากลับหอ”
พลั่ก!
เสียงอะไรน่ะ โอย...ผมมึนจนไม่รู้อะไรแล้ว
.
.
.
.
ในความมืด ผมได้ยินเสียงทุ่มต่ำคุ้นเคยกระซิบคำขอโทษแผ่วเบา...
.
.
.
.
อืม อุ่นจัง ผ้าห่มจ๋า ผมซุกตัวเข้าหาไออุ่นที่พันรอบตัวผม
สบายจัง แต่ผมมึนๆนะ จริงสิ เมื่อคืนนี้เมานี่นา ผมกลับหอมาได้ไงเนี่ย
“อืมม กราฟกี่โมงแล้วอ่ะ” ผมงัวเงียถามพลางเอาหัวถูๆกับผ้าหุ่ม
“เก้าโมงแล้ว ทำไมนายตื่นสายแบบนี้” เสียงห้าวๆของไอ้กราฟถูกแทนที่ด้วยเสียงทุ่มต่ำที่พักนี้ผมได้ยินบ่อยๆแทน
เฮ้ย!
“เฮ้ย!” ผมคงจะตกใจมากไปหน่อย คำที่อยู่ในใจเลยหลุดออกมาด้วย
ผม...กับติณห์... บนเตียงเดียวกัน
“อ๊ากกกกกกกก” ผมดิ้นสุดกำลัง แง๊! มันพรากบริสุทธิ์หนู ไอ้แฟนเฮงซวย!
ยิ่งดิ้นผมก็รู้สึกว่าไอ้ผ้าห่มบ้านี่มันรัดแน่นขึ้นทุกที ผมเลยหยุดและมองผ้าห่มแสนอุ่นดีๆ ผมเบิกตากว้างเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของติณห์ บนเตียงของติณห์ และชุดนอนของติณห์...
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก มึงทำอะไรกูอ่ะ ไอ้ติณห์บ้า ฮือๆๆๆ” ผมร้องไปดิ้นไป
“เดี๋ยว นาใจเย็นๆก่อน ฟังผมก่อนสิ นา~” ติณห์พยายามจะรวบตัวผมให้ได้ แต่ผมก็ดิ้นสุดฤทธิ์
“ไม่ฟัง นายทำอะไรฉันไอ้บ้า ไอ้ติณห์บ้า!”
“ผมไม่ได้ทำอะไร นานาฟังผมก่อน นานา!” ติณห์เสียงดัง ผมหยุดดิ้น “เฮ้อ ฟังผมหน่อยได้มั้ย ผมไม่ได้ทำอะไรนานาเลยนะ”
“...จริงนะ”
“ครับผม” ติณห์ตอบและยิ้มกว้าง
“งั้นทำไมต้องนอนกอดด้วยอ่ะ” ผมถาม ครับ ถึงตอนนี้เค้าก็ยังไม่ปล่อย แต่ไม่เป็นไร อุ่นดี ผมชอบ (เขิน)
“เมื่อคืนนาบอกผมว่าหนาว”
“โกหก” แง่ง พูดอย่างกับผมไปเล่นน้ำป๋อมแป๋มมางั้นแหละ
“ฮ่าๆ ไม่ได้โกหกซักหน่อย” ติณห์หัวเราะ ก่อนจะทำหน้าจริงจัง “ตอนนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง โอเคมั้ย”
ผมเอียงคอ
“ก็สบายดีทุกวันแหละ ถามทำไมหรอ”
“เปล่า ก็ดีแล้ว” ติณห์ยิ้ม เอามือมาลูบหัวผม
ผมหลับตา รับสัมผัสอบอุ่นนั่น
ติณห์หยุดมือ ผมลืมตาและเห็นหน้าติณห์โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะริมฝีปากนั่นจะเลื่อนมาประทับกับปากของผมแผ่วเบา และผละออกโดยไม่ได้ทำอะไร
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
อ่า... เค้าทำให้ผมลืมทุกอย่างเลย
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
ซา - หวัด - ดี - ค่า
วันนี้คนเขียนอัพให้อีก 1 ตอน
ปล. “หามา” ผมตอบและยิ้มให้ “ไปทานข้าวกับผมนะ”
"มาหา" รึเปล่าค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำผิดนะคะ
เจอกันตอนต่อไป วู๊วววว
'สวนส้ม'
-
นานาน่ารัก อ่ะ มีหวงด้วยนะเรา
555555555
-
ติณห์ น่ารักอ่ะ พระเอกสุดๆ
-
น่ารักมากค่ะ
เป็นกำใจให้น่ะค่ะ :o8:
-
อิอิ
นานาสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นานาเคลิ้มเชียวนะ
:o8:
-
ติณน่ารักจัง :-[ :-[
-
เราว่าใจติณห์นะให้นานาไปแล้วแหละ
แต่ขอเถอะ ทำอะไรให้มันชัดเจน
ให้ความมั่นใจกันานาหน่อยเด้
:เฮ้อ:
-
ขอบคุณค่า..
ติณห์คิดถูกนะที่เมื่อคืนไม่ทำอะไรลงไป..แค่นี้ยังโวยวายจะแย่..
ตอนนี้้น่ารักมากอ่ะ :o8:
-
ตอนแรกนึกว่าอ่านซ้ำซะอีก :z3:
นานาจ๋า พี่ติณห์นอนกอดทั้งคืน อุ่นไหมเอ่ย :o8:
-
:impress3:
ติณน่าร๊ากกกก
นานาเคลิ้มม
-
:L2:
-
ยินดีจ้า : )
น่ารักทั้งสองคนเลย มีมอร์นิ่งคิสด้วย
โอ้ย ใจละลายค๊า
-
น่ารักอ่ะะะะ
งื้อออ ชอบบบบบ
นานา น่ารักมากๆเลยจริงๆ อบอุ่นจัง
หุหุ
-
:-[ :o8: :-[
-
:L1:
-
มีมอร์นิ่งคิสด้วย หวานมากอะน้องติณอะ ทำเลดี้ละลายเลย
แต่น้องนานาจำไรไม่ได้เลยเหรอ...........
-
น่าร้ากกกก สุดๆ
-
o13
-
เป็นเช้าที่แสนสุขมากๆ สำหรับนานา คริคริ
o13 o13 o13
-
เป็นคำทักที่แปลก "เก้าโมงแล้ว ทำไมถึงตื่นสาย" ดื่มเมาโดนยาหลับ ตื่นแค่เก้าโมงไม่เห็นจะแปลกเลย แอบงงกับคำทัก
หรือมีแต่เราที่รู้สึกประหลาด เพราะเมาหลับมักตื่นเที่ยงเลย
-
บา่งที ชะนี อย่างพวกเรา ก็ถือเป็นปัญหาใหญ่ สำหรับคู่เกย์เหมือนกันนะเนี่ย
เพราะฉะนั้น ทำใจซะเถอะ55555
-
เรื่องนี้น่ารักมากกก นานาน่ารัก ติณก็แสนดี :o8: :o8: :o8:
-
อ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[ หวานมาก แบบว่า อยากให้หวานกว่านี้จะได้ไหม 555
-
อ๊างงงงง นานา """"
หนูช่างน่ารัก ขี้อ้อน ขี้งอน
..............
อ่านทันแล้วเน้อ เฮอะๆ
-
กริ๊ดดดดด
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
แต่ ตรินยังไม่เคลียร์เลยนะ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร
:z6:
-
เริ่มจะรักกันจริงๆแล้วอะจิ นานาเสร็จแน่
-
สรุปแล้วผู้หญิงคนนั้นคือใคร??
-
ขอต้อนรับเรื่องใหม่
อ่านแล้วน่าสนใจดี
จะติดตามต่อไปนะครับ อย่าลืมมาอัพต่อไปเรื่อยๆนะครับ
-
นานาน่าร้ากกกกกกกกกกกก
-
มารอ นานา
:กอด1:
-
โอ้ยเขินน นายติณห์เจนเทิลแมนมากค่ะ!
มีมอร์นิ่งคิสด้วย อย่างงี้ไม่ให้รักยังไงไหว 555
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงนาอยู่กับพี่” << แอบอิ๊อ๊างกับประโยคนี้เป็นพิเศษล่ะค่ะ อรั๊ย :m3:
-
มาต่อเถอะ :call: :call: :call:
-
รอค่ะ หายไปนานนะ
-
ตอนที่ 8 พี่ชายคนโต
“เบื่อโว้ยยยยยย” ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดขณะรอไอ้กราฟอยู่แถวๆคณะมัน ใช่ครับ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องมารอกลับหอพร้อมมัน แต่วันนี้มันดันเลิกเลท ทำให้ผมต้องมายืนเป็นรูปปั้นหน้าคณะอยู่เนี่ย เครียด!
แม่ง ถ้ายังไม่ออกมาภายใน 5 นาทีนะ กลับไปกูจะฉีกโปสเตอร์นักบอลข้างเตียงมึงจริงๆด้วยอ่ะ
เออ พูดถึงโปสเตอร์นักบอล ในฐานะที่ไอ้กราฟมันไม่อยู่ผมจะนินทามันให้ฟังแล้วกันครับ กร๊ากๆๆ คือว่า ไอ้กราฟเนี่ยมันเป็นหนุ่มรูปหล่อ หน้าตาดีอยู่คณะเศรษฐศาสตร์ครับ วันๆนึงชีวิตมันไม่มีอะไรก็เรียนๆ ดูบอล กินเหล้าอะไรของมันไปเรื่อย ถ้าถามเรื่องแฟน ผมว่ามันก็คบไปงั้นแหละ ไม่ได้จริงจังอะไรกับใครหรอกครับ แหม ก็มันน่ะเจ้าชู้น้อยซะเมื่อไร...
“นาย....”
“…”
“....นาย”
ง่ะ ใครมาสะกิดผมวะ ?
“อ้าว เธอ......?” ผมมองหน้าสาวผมยาวตรงหน้า เฮ้ย นี่มันคนที่ผมเจอที่ร้านหนังสือนี่หว่า บังเอิญโคตร!
“จำเราได้ป่ะ ที่นายช่วยเอาไว้วันนั้นไง”
“จำได้ดิ เธอเรียนที่นี่หรอ”
“อื้อ นายก็ด้วยหรอ” เธอถามอย่างตื่นเต้น เออ ผมก็ตื่นเต้นเหมือนกัน
คุยกันได้คร่าวๆ เธอก็ชวนผมมาหาที่นั่งคุยกัน เมื่อได้ที่เหมาะๆ เราก็คุยกันอย่างสนิทสนมอย่างกับรู้จักกันมานมนานยังไงยังงั้น เอ่อ เธอเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีน่ะครับ -_-^
“เราชื่อริต้า นายชื่ออะไรล่ะ”
“เรานานา ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ตอนแรกต้าเห็นข้างหลังไม่แน่ใจ ก็เลยลองเข้ามาทักดู ใช่จริงๆด้วย”
“เฮ้ยย เราก็ตกใจนะ แบบไม่นึกว่าจะบังเอิญขนาดนี้”
“เหมือนกันๆ ><!”
(oh! honey Don't you worry you'll be just fine)
“ป๊าโทรมาตามแล้วอะ ไว้คุยกันนะ นา”
“อือ ไว้เจอกันนะ” ผมโบกมือให้ร่างเล็กๆที่วิ่งจากไป
ว่าแต่... ไอ้กราฟมึงยังไม่เลิกคลาสอีกหรอวะ!!
.
.
.
.
“พรุ่งนี้...? ว่าง มีอะไรหรอ” ผมนอนกลิ้งคุยโทรศัพท์บนเตียงอย่างสบายใจ
(ผมอยากพานานาไปหาพ่อ) เสียงทุ้มต่ำตอบมาสบายๆ แต่ทำให้คนฟังเกือบตกเตียง
“ห๊ะ!”
จะบ้าเรอะ! ไปหาพ่อติณห์เนี่ยนะ!
(ก็นานๆทีพ่อผมจะอยู่บ้านนี่นา ผมอยากพานานาไปแนะนำให้พ่อรู้จัก)
“……”
ผมเงียบ แต่ไม่ได้เงียบเพราะกลัวที่จะเจอกับพ่อติณห์ แต่...ถ้าพ่อติณห์รู้เรื่องของผมกับติณห์แล้วท่านยอมรับ ไอ้หน้าที่ปลอมๆของผมก็จบน่ะสิ
ทั้งๆที่ควรจะดีใจ แต่ผมกำลังรู้สึกโหวงๆอย่างประหลาด
(งั้นตกลงพรุ่งนี้ผมไปรับที่หอนะ)
“เฮ้ย เดี๋ยว!!!”
ตู๊ดๆๆๆๆ
แล้วผมไปตกลงกับติณห์ตอนไหนวะน่ะ!??
.
.
.
.
“ไอ้นา มึงเลิกเดินเหอะ กูปวดหัว” ไอ้กราฟร้องบอก
จะไม่ให้เดินได้ยังไงไหวล่ะครับ ก็นี่มันใกล้ถึงเวลาที่นัดกับติณห์แล้วนะ ผมไม่อยากไปบ้านติณห์เลยอ่ะ ส่งไอ้วุ้นไปแทนได้มั้ย อ๊ากกกก
“กราฟ ถ้ามึงต้องไปเจอพ่อตา มึงจะทำไงวะ”
“กูยังไม่มีเมีย” ไอ้กราฟตอบหน้าตึง
“แค่สมมติเว้ย”
“อ้าวหรอ ก็ไม่บอก” ไอ้นี่แม่ง กวนตีนผม -*-
“เร็วๆอย่าลีลา” ผมกอดอกมองมัน
“กูก็ทำให้เค้ารักกูมั้ง ตอนไปขอจะได้ไม่ลำบากใจ”
“อืมๆๆๆ” ผมหลับตาพยักหน้า
“ทำไมวะ จะไปหาพ่อพี่ติณห์หรอ” ไอ้กราฟเลิกคิ้วถาม ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ผมเลยขว้างหมอนใส่หน้ามันไปเต็มๆ ชิส์ สมน้ำหน้า
.
.
.
.
“พ่อผมใจดี นาไม่ต้องกลัว”
ติณห์บอกผมด้วยท่าทางสบายๆและหักพวงมาลัยเข้าสู่ตัวบ้าน อ่า... สมกับท่าทางคุณหนูของเค้าจริงๆ บ้านใหญ่โตอลังการหรูหรามหาเศรษฐีมากๆ นึกภาพพ่อติณห์ไม่ออกเลยอ่ะ อาจจะเป็นคุณพ่อรูปหล่อเหมือนติณห์กับพี่เต็นท์ หรือจะเป็นตาแก่พุงพลุ้ยเหมือนเสี่ย โฮก!
ผมฟุ้งซ่านมากเกินไปแล้วนะเนี่ย
“ทางนี้” ติณห์เดินนำผมไปตามทางเดินหรูหราไม่แพ้ตัวบ้าน พื้นหินอ่อนถูกปูด้วยพรมสีแดงตลอดทาง ตรงหน้าผมเป็นบันไดแบบยุโรปที่มีสองข้างเชื่อมขึ้นไปด้านบน
ผมเลี้ยวซ้ายเข้ามาในห้องรับแขกขนาดใหญ่ โอ้แม่เจ้า เจ้าประคุณรุนช่องจะรวยได้ใจอะไรขนาดนี้ครับพี่น้อง! ผมหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาสีขาวสะอาดตัวหนึ่ง ขนมันนุ่มๆ นั่งแล้วสบายดีจัง
“ชอบมั้ย” ติณห์ถามขณะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
“ชอบๆๆ นุ่มจัง”
“งั้นมาอยู่ด้วยกันมั้ย” ติณห์กระซิบถาม ผมเลยตีต้นแขนแรงๆไปทีนึง
“บ้า -///-“
ติณห์หัวเราะเหมือนมีความสุขมากที่ได้แกล้งผม ซักพักก็มีแม่บ้านเอาน้ำกับขนมมาให้ ผมก็ยิ้มขอบคุณตามประสาคนมีมารยาทที่ดี
“ทานไปก่อน เดี๋ยวผมจะขึ้นไปหาพ่อข้างบน”
“แค่ก! หะ หา....? แล้วฉันล่ะ”
“ก็นั่งรอตรงนี้ก่อน....นะ”
ผมพยักหน้าหงอยๆ แล้วติณห์เดินออกจากห้องไป กินขนมดีกว่า ง่ำ!
10 นาที ผ่านไป
15 นาที ผมเริ่มคอยาวเป็นยีราฟ ติณห์อยู่ไหนว๊า
20 นาที ผ่านไป...ผมเหมือนคนจิตไม่ว่าง ลุกขึ้นเดินรอบห้อง หรือว่าติณห์จะมีปัญหาอะไรกับพ่อเรื่องผมรึเปล่านะ
โอ้ม่ายยยย!! > สติแตกไปเป็นที่เรียบร้อย
ผมตัดสินใจเดินออกมาจากห้อง ง่ะ จะเดินขึ้นไปก็ไม่กล้า งั้นผมไปเดินเล่นๆรอบบ้านดีกว่า บ้านนี้ตกแต่งสไตล์ยุโรปครับ ผมก็อธิบายไม่เก่งซะด้วย เอาเป็นว่ามันสวยมากๆ ตอนนี้ผมเดินมาถึงประตูที่เชื่อมกับสวนแล้วครับ โอ้โห สวนสวยจัง ผมชอบเป็นพวกชอบต้นไม้ดอกไม้น่ะครับ เห็นแล้วมันสบายตาสบายใจ
ผมเดินฮัมเพลงชมนกชมไม้เพลินๆก็บังเอิญไปเห็นใครบางคนกำลังนั่งจิบกาแฟมองจอโน้ตบุ๊คด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ตาคมๆกับใบหน้าที่ผมมองยังไงก็เหมือน...ติณห์
“ใครน่ะ” เค้าคนนั้นหันมาเห็นพอดี ผมสะดุ้ง
“อะ เอ่อ... สวัสดีฮะ”
ผมทำใจกล้าเดินเข้าไปช้าๆ ให้ตายสิ ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งเหมือนแฮะ อย่างกับพิมพ์เดียวกัน ไม่สิ คนนี้ดูแบบ...อืม เข้มขรึมกว่า
“ผมเป็น.....รุ่นน้อง....ของพี่เต็นท์ เอ่อ คือ......”
“ตุลย์ ฉันหาเอกสารที่แกจะใช้ไม่เจอ...ว่ะ” บุคคลนิรนามหมายเลขสองปรากฏตัวขึ้น และเค้าชะงักไปเมื่อเห็นผม
เอ๊ะ...หน้าตาคุ้นๆไงไม่รู้แฮะ
“น้อง......” พี่เค้าก็เหมือนจะจำผมได้เหมือนกัน แต่ก็เงียบไป มือที่ถือเอกสารยกขึ้นแตะข้างริมฝีปากเหมือนไม่รู้ตัว
“อะไร รู้จักกันหรอ นี่รุ่นน้องเต็นท์....มั้งนะ” คนที่เหมือนจะชื่อตุลย์ยักคิ้วกวนๆให้
ผมรู้ละ ลองนึกย้อนไปดีๆ
“มีพี่น้องสามคน....”
ติณห์มีพี่น้องสามคน อีตานี่เป็นหนึ่งในนั้นชัวร์! ตุลย์ เต็นท์ ติณห์
“นานา!” ผมหันไปมองตามเสียง “ผมหาตั้งนาน นึกว่าหายไปไหน”
“ก็หายไปนานเองนี่” ผมบอกแก้มป่อง
“ไหนบอกเป็นรุ่นน้องเต็นท์” เสียงบุคคลที่สามแทรกขึ้น คิ้วเข้มยกสูงยั่วประสาท
“ไม่ใช่รุ่นน้องเต็นท์พี่ตุลย์ นี่นานาแฟนผม” ติณห์น้ำเสียงปกติ แต่ผมตอนนี้อยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วหายไปซะ อ๊ากก
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนไอ้ตุลย์ นี่น้องชายแกหรอ” บุคคลนิรนามหมายสองผู้ถูกลืมเปิดปากพูดในที่สุด
“แก!...วันนั้น” แล้วอยู่ๆติณห์ก็เดือดขึ้นมาซะงั้น
เฮ้ย งงอ่ะ
“อ๋อ แกอาจจะไม่เคยเห็นนะนายน์ นี่ติณห์น้องชายคนเล็กของฉัน กลับจากอังกฤษมาพักใหญ่ๆแล้ว ติณห์นี่นายน์เพื่อนพี่”
“เพื่อนพี่!?” ติณห์กระชากเสียงถาม
“เออ แล้วจะทำไมวะ” พี่นายน์ก็เดือดขึ้นมาเหมือนกัน “คืนนั้นแกทำฉันเจ็บมาก หมดหล่อไปหลายวันเลย”
“พวกแกเป็นอะไรกันวะ ถ้าจะทะเลาะกันก็ไปที่อื่น จะทำงาน”
ติณห์กับพี่นายน์ท่าทางจะมีเรื่องกันนิดหน่อย แต่ก็เลิกแล้วต่อกันในที่สุด ว่าแต่ผมยังงงๆ อยู่เลยอ่ะ สรุปมันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย - -?
“พี่ตุลย์ พ่อไปไหน” ติณห์ถาม
“พึ่งออกไป ไม่รู้ไปไหนเหมือนกัน”
ติณห์ทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมา นี่หมายความว่าผมไม่ต้องเจอพ่อติณห์แล้วใช่มั้ย เย๊!~
“งั้นผมพานานาไปเที่ยวต่อดีมั้ย ไหนๆก็มาแล้ว” ติณห์หันมาถาม
“ติณห์ ตอนบ่ายนายมีนัดนะ อย่าลืมสิ” พี่ตุลย์ปรามสกัดดาวรุ่งผมพอดี ผมหันไปมองติณห์ที่ขมวดคิ้วจนมันแทบจะผูกเป็นโบว์
ผมเอานิ้วจิ้มเบาๆระหว่างคิ้วเข้มนั่น ติณห์หันมามอง ผมยิ้มให้
“อยากกลับหออ่ะ มีงานต้องทำ”
“อืม” ติณห์เอามือมาลูบหัวผม คลี่ยิ้มเหมือนจะบอกว่า ‘ขอบคุณ’
ฮ้า~~ >.< มีความสุขจัง
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
:m22:
'สวนส้ม'
[/color]
-
:L2:
-
นานารอดไปหนึ่งวัน ไม่ต้องเจอพ่อติณห์
-
นานาเริ่มน่ารักอ่า
-
มันดูไม่แกล้งเป็นแฟนมั้ง
รักจริงปะเนี่ยหวานกันเกิ๊น
-
อ่า..
ว่าแต่พี่นายน์นี้มีอะไรรึป้่าว??
55555555555
รอดไปหนึ่งวันนะนานา
-
+1 นานาหายไปนานอ่ะ คิดถึงนะ
ฮ่าๆๆๆ
อ่อยยยย อยากให้เจอพ่อติณห์ แล้วจับแต่งงานไปเลย
ก๊ากกกกกกก
พี่ตุลย์ นี่ยังไง แล้วพี่นายน์ นี่ยังไง?
เคยเจอกันในร้านเหล้าป้ะนะ? คนที่มอมนานา ป้ะ?
ฮ่าๆๆ รอลุ้น !!!!
-
รอดไปได้หนึ่งครั้ง ลูกสะไภ้ไม่ต้องเจอพ่อปู่ เพราะดันออกไปข้างนอกก่อน น้องนานาจะได้ทำใจ
และไอ้พี่นายน์อะไรนี่ใช่คนที่วางยาน้องนานาใช่ไหม แต่พี่ตุลย์นี่น่าจะกวนพอดี แต่ระหว่างนานาติณน่ารักไม่เปลี่ยนอะ
นานาก็เริ่มเข้าใจติณมากขึ้น ความรักพัฒนาไปอีกขั้นแล้ว
-
:impress3:
ทำไมมันหวานๆจัง ดูไม่เหมือนแกล้งเลย อิอิ
ต่ออีกกกกกก
-
บ๊ะ! ไอ้หนุ่มคนนั้นดันเป็นเพื่อนพี่สามี(?)ซะได้
แล้วติณห์จะทำไงล่ะเหวยย
รอติดตามต่อปายย~~ แต่อย่าหายไปนานนะเจ๊ส้ม
เกิดอยู่ดีๆ กราฟ หรือ พี่ตุลย์หายตัวไปแบบไร้ร่องรอยจะหาว่าไดไม่เตือน ก๊ากกก!! :laugh:
-
นานาน่ารักอ่ะ อิอิ
-
อัพค่ะๆ
-
พี่นายคือคนที่วางยานานาป่าวอ่า
นานาน่ารักจังเลยยยยยย
มาอัพอีกน้าาาา
-
ธรรมชาติมาก แกล้งรักกันหรอออออออออ
-
นานาน่ารักจัง ยิ่งอยู่กับติณณ์ยิ่งน่ารักกกกกกก
ชอบจัง มาต่อไวๆ มาต่อทุกวันยิ่งดีจ้าาาาาาาาาาาาา
-
มึนกับตัวละคร 55
ต้องไปอ่านตอนแรกๆ ก่อนละ -.-
-
เหมือนว่าช่างนี้ติณณ์จะไม่มีเวลาให้นานาเลยแฮะ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ้าว เลยไม่ได้เจอว่าที่คุณพ่อสามีเลยอ่ะ คริคริ
แต่ก็ได้เจอว่าที่พี่สามีแทน คริคริ
o13 o13 o13
-
พี่ตุลย์คู่ใครอ่า มีคู่ยัง คู่เค้าป่าว :z1:
-
พี่ตุลย์นี่ขรึม เท่ดีจังเลยนะ :o8:
ดูพี่แกไม่สนใจโลกเลยอ่ะ ขนาดติณห์แนะนำนานาว่าเป็นแฟน ยังไม่ตกใจเลย o22
แต่สองคนนี้ชักจะน่ารักไม่ไหวแล้วนะ เหมือนแฟนกันจริงๆเข้าไปทุกที ไม่รู้ตัวล่ะซี้ :z1:
-
ชักยุ่งขึ้นทุกที น้องนานาน่ารักนี่นะ
-
ตอนที่ 9 ชัดเจน
<Tinn talk>
“ไปส่งน้องนานามาแล้วหรอ” ผมเงยหน้ามองใบหน้าติดกวนนิดๆอย่างหงุดหงิด
ให้ตายเถอะ พี่ชายผมคบเข้าไปได้ยังไง ไอ้คนแบบนี้
“ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย”
“ก็นะ....” หมอนั่นยักไหล่ “ฉันกับน้องนานาก็คนคุ้นเคย”
“อย่าพูดพล่อยๆ คืนนั้นนายวางยานานา”
“หรอ แต่เค้าเต็มใจมากับฉันนี่”
“นาเมา!” ผมตอกกลับไปทันที่ที่หมอนั่นพูดจบประโยค
“อ้อหรอ” มันยักคิ้วกวนประสาท “ก็ฉันเห็นใครบางคนหนีไปนั่งกับสาวๆ แล้วก็ทิ้งน้องนานาไว้คนเดียว ก็นึกว่านายทิ้งน้องแล้วล่ะสิ”
ผมเลือกที่จะเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ ร่างสูงก็ขยับตัวนิดหน่อย ก่อนจะเปิดปากพูด
“ถ้าคืนนั้นไม่มีนาย น้องนานาก็ยังเป็นแฟนนายอยู่นั่นแหละ” หมอนั่นโคลงหัวเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนจะพูดต่อ “แต่ก็จะเป็นเมียฉันด้วย”
“ไอ้....!!” ผมพุ่งเข้าไปกระชากเสื้อไอ้คนปากพล่อยทันที มันยิ้มมุมปากเหมือนพอใจที่ยั่วโมโหผมได้
“ทำไม แค่นี้ก็ไม่ยอมรับรึไงน้องติณห์”
“ผมชกนายแน่ถ้ายังไม่หุบปาก!” ผมกัดฟันพูดอย่างเหลืออด
“หึ ผิดที่นายต่างหากที่เห็นผู้หญิงพวกนั้นสำคัญกว่าแฟนตัวเอง”
“สำหรับผมไม่มีอะไรสำคัญเท่านานา! หยุดเห่าซะ!” ผมตะคอก มือยังกำคอเสื้อเชิ้ตราคาแพงไว้แน่น
ป๊อก!
หน้าผากของผมถูกดีดเบาๆด้วยมือของคนตรงหน้า ใบหน้าหล่อติดกวนนั่นคลี่ยิ้มเหมือนพอใจในสิ่งที่ผมพูด
“ขนาดนั้นเลย...?”
“….” ผมนิ่ง
“งั้นก็ช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยสิ ฉันจะได้ไม่ไปแย่งแฟนนาย เพราะหล่อๆแบบฉันน่ะไม่จำเป็นต้องไปแย่งอะไรกับใครอยู่แล้ว”
ผมนิ่งไปในทันที มือที่กระชากคอเสื้อหมอนั่นอยู่ก็คลายลง
...ทำอะไรให้มันชัดเจน...?
“ติณห์! นายน์!” เสียงเข้มเรียกพวกเราด้วยน้ำเสียงตกใจ พี่ตุลย์เดินเข้ามา ส่งสายตาไม่ชอบใจให้ทั้งผมและนายน์
“ไงจ๊ะที่รัก มาช่วยเพื่อนคนนี้ไว้พอดีเลย ฉันเกือบจะโดนน้องนายต่อยแล้ว”
“หุบปากซะแกน่ะ” พี่ตุลย์หันไปดุไอ้คนขี้ฟ้อง
“พี่น้องเหมือนกันไม่มีผิด” หมอนั่นพึมพำ
“พี่จะเชื่อมันก็ตามใจ ผมไม่มีอะไรจะอธิบาย เพราะถ้าพี่มาช้าอีกหน่อยผมอาจจะต่อยมันจริงๆก็ได้”
ผมเดินหนีออกมาทันทีที่พูดจบ เสียงเรียกของพี่ตุลย์ไม่ทำให้ผมกลับลงไปได้ คำพูดเดียวที่สะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาทตอนนี้คือเสียงของคนที่เกือบจะโดนผมต่อย
‘งั้นก็ช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยสิ’
.
.
.
.
หลังจากที่ผมนอนคิดมาทั้งคืน ผมก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง ถึงแม้ผมจะไม่เข้าใจทั้งหมดในสิ่งที่หมอนั่นพูด แต่ผมว่าถ้าผมห่วงแล้วก็แคร์นานาผมก็ควรจะแสดงออกให้มากกว่านี้ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร เพราะทุกคนที่เข้าหาผมก็หวังแค่ผลประโยชน์หรือแค่หน้าตาทางสังคม แต่กับนานามันไม่ใช่
ผมนึกถึงวันที่เราทะเลาะกัน ผมโทรไปง้อนานาแต่เค้าไม่รับสายเลย ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยส่งข้อความไปหาว่า ผมจะไปรอคุยกับเค้า แต่จนร้านปิดก็ไม่มีแม้แต่เงาของร่างเล็กๆมาหาผม ผมยังรออยู่ตรงนั้นจนดึก แต่ก็ไม่มีใคร....
แต่ถึงอย่างนั้น ตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบมันเรียกว่าอะไรเหมือนกัน
.
.
.
.
ก๊อกๆ
ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ห้องนานาแล้วครับ ผมนึกออกเลยว่าใบหน้าขาวๆนั่นตอนตกใจจะแดงขึ้นมาขนาดไหน น่ารักจริงๆนะ นานาของผมเนี่ย
“มาหาใครครั....O[]o พี่ติ...อุ๊บ!!” ผมเอามือปิดปากน้องวุ้นเส้นที่ออกมาเปิดประตูก่อนที่จะหลุดชื่อผมออกมา
“บอกให้นานามาเปิดประตูให้ผม” ผมกระซิบ น้องวุ้นเส้นพยักหน้า ปิดประตูแล้วหายเข้าไปในห้อง
ซักพักประตูก็เปิดออก
“มีธุระอะไรกั... เฮ้ย ติณห์!” นานาตะโกนออกมาอย่างตกใจ และเหมือนจะพึ้งรู้ตัวเค้าก็ยกมือเล็กๆขึ้นมาปิดปากตัวเอง “มาทำไม”
“มาหา” ผมบอกยิ้มๆ “ชุดนอนน่ารักดีนะ” ผมชม
นานาก้มมองตัวเองในชุดนอนสีชมพูลายมิกกี้เมาส์ก่อนที่ใบหน้าขาวจะเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ
“มาทำไมแต่เช้า” นาถามอ้อมแอ้ม
“ก็ว่าจะพาไปเที่ยวน่ะ”
“งั้นขออาบน้ำแป๊บนึง” ไม่มีปฏิเสธอยู่แล้วครับนานาคนนี้ ถ้าเรื่องกินเรื่องเที่ยวของชอบเค้าเลยล่ะ
“งั้นผมเข้าไปในห้องได้รึยัง”
“เข้ามาสิ ใครห้ามล่ะ”
ผมรอนานาอาบน้ำซักพักเจ้าตัวก็ออกมา นานาถลึงตาใส่กราฟกับวุ้นที่ทำสายตายั่วเย้าตลอดเวลา ผมว่าสามคนนี้เป็นเพื่อนน่ะเหมาะที่สุดแล้วล่ะครับ - -
“ไปเถอะ” นานาหันมาบอกผม “พวกนายไปด้วยกันมั้ยอ่ะ” คราวนี้หันไปบอกกับวุ้นและกราฟ
“ไม่ว่ะ ไม่อยากเป็น กอ ขอ คอ”
“ฮิ้ววววว”
ผมกลั้นขำแต่นานาหน้าแดงเหมือนระเบิด ผมว่าผมรีบพานาออกมาจากห้องจะดีกว่า
“เพื่อนนาน่ารักนะ”
“กวนประสาทล่ะสิไม่ว่า”
.
.
.
.
“นาอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
“อะไรก็ได้ หิวมากเลยอ่า”
ผมยิ้มขำ แล้วก็สั่งอาหารมาเผื่อทั้งผมและความหิวของนานาด้วย
“มองอะไร” นานาเงยหน้าขึ้นมาถาม
“เปล่าครับ” ผมยิ้ม นานายู่หน้าใส่
ผมยังคงเท้าคางมองอาการทำตัวไม่ถูกของนานาอย่างมีความสุข (ผมเปล่าโรคจิตนะครับท่านผู้อ่าน - -)
“นี่ เลิกมองซักที”
“ทำไม ก็ผมอยากกมองนี่”
“ขี้โกงอ่ะ ให้ฉันทำตัวไม่ถูกอยู่คนเดียว”
“ผมก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้นามองผมนี่ อยากมองก็มองสิครับ”
....มองแค่ผม
“ชิ” นาเชิดหน้าใส่อย่างที่ชอบทำ ผมขำและก็โดนมือเล็กๆนั่นฟาดมาเต็มแรง เจ็บอ่ะ แต่มีความสุขครับ (ขอย้ำอีกครั้งว่าผมเปล่าโรคจิตนะครับ)
อาหารมาเสิร์ฟแล้วครับ ดูนาจะร่าเริงเป็นพิเศษ อาจจะเพราะหิวแล้วก็ทำตัวไม่ถูกด้วยล่ะมั้ง ผมก็ยังทานไปมองนานาไป ตักกับข้าวให้บ้าง แกล้งนาบ้าง ได้เห็นอาการหลายๆแบบของนานาก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ผมชอบครับ
“ค่อยๆทานระวังติดคอ” ผมปราม
“ไอ้อิดออกอ้า” (ไม่ติดหรอกน่า)
“ชอบมั้ย” ผมถาม
เจ้าตัวไม่ตอบพยักหน้า ยิ้มตาหยี
“หมายถึงผมนะ...”
“แค่ก!! แค่กๆๆ ฮ้าๆๆ ติดคออออ” ผมส่งน้ำไปให้คนที่ท่าเหมือนจะขาดอากาศหายใจ
“ผมบอกแล้วว่าให้ค่อยๆทาน”
“เพราะติณห์ต่างหาก” นาหันมาค้อนใส่ผม
“ผมทำอะไรล่ะ” ผมยักคิ้วถาม นาที่ทำท่าจะโต้กลับชะงัก อ่า...หน้าขาวๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูอีกแล้ว
น่ารักชะมัดเลย
“ติณห์ชอบแกล้ง นิสัยไม่ดี”
ผมหัวเราะ กับหน้าบูดๆของนานา
“ผมไม่ได้แกล้งซะหน่อย ถามจริงๆ”
“ถามอะไร” นาทำหน้างง
“...ชอบ...มั้ย”
ทันทีที่ผมถามหน้าที่ขึ้นสีอยู่แล้วก็กลับแดงขึ้นมากกว่าเดิมอีก
“อะไรเล่า ไม่รู้”
“หรอ แต่ผมชอบ...” นาเบิกตากว้าง ผมยิ้ม “ชอบอาหารน่ะ อร่อยดี นาว่ามั้ย”
“อ้าว” นามองผมเหมือนหาเรื่อง
“นาไม่ชอบหรอ” ผมแกล้งถาม
“ก็ชอบอะ”
“หมายถึงผมนะ....”
ผมหัวเราะมองใบหน้าแดงที่โกรธจัดของนานา
...เอ หรือว่าเขินจัดกันแน่นะ?
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
สวัสดีค่ะคนอ่าน ใครคิดถึงกันบ้าง ยกมือหน่อยเร็ว ฮิ้ววว
พี่ตุลย์คู่ใครอ่า มีคู่ยัง คู่เค้าป่าว :z1:
พี่ตุลย์มีคู่แล้วแน่นอนค่ะ เพราะคู่กับคนเขียนเอง (เคี๊ยกกกก // หลบรองเท้า)
ช่วงนี้สวนส้วมอาจจะมาอัพบ่อยกว่าปกตินิดหน่อย (นิดหน่อยฮ่ะนิดหน่อย)
เจอกันตอนต่อไปนะค๊าา
'สวนส้ม'
-
เจอกันตอนหน้า แล้วมะไหร่อ่ะคะ อยากเจอนานาคนน่ารักอีกอ่า :o8:
-
:กอด1:
-
:z13: :z13:
-
ย่องมาอ่านค่ะ
-
ขอเป็นแฟนจริงๆเลย ติณ
-
:pigha2:
ชัดเจนตรงไหนว่ะ
-
นาน่ารักมากอ้ะ :-[
พี่ติณขี้แกล้งงงงงงงง
ชอบๆๆๆๆๆ เป็นแฟนกันจริงๆเถอะ
:-[
-
ชัดเจนตรงไหนเนี่ยพี่ติณห์?
จะบอกรักเค้าก็บอกเลยจิ ลุยเล๊ยยย
นานา น่ารักอ่าาา
-
กรี๊ดๆๆๆ เพิ่งมาอ่าน น้องน่ารักอ่า น่ารักแล้วทำให้เราเคลิ้มไปกดเป็ด แล้วก็ + ไปด้วยเลย
-
นานาโคตรน่ารักอ่า
-
(ผมเปล่าโรคจิตนะครับท่านผู้อ่าน - -)
มันเชื่อยากนะนายติณห์
55555555555555
-
กระโดดเข้ามาอ่านด้วยความดีใจ
จริงๆ แล้ว พี่นายน์ ก็เหมือนจะดีนะ
มีการกระตุ้นพี่ติณห์ ฮ่าๆๆๆ
อ่อยยย นานา สติล น่ารักมากๆนะ ชอบจริงๆ !!
>< มาอัพบ่อยๆ เราดีใจ
-
นานา น่ารักจังน้า
-
พี่ตุลยืน่าจะมีคู่แล้ว นายนายน์อะไรนี่แหละเราว่าอะ คนที่เกือบทำน้องนานาทำเมียอะนะ
ตอนแรกก็อยกเกลียด แต่เราว่านายนี่น่าจะมาช่วยง้างปาก
และช่วยให้สองคนนี้รักกันมากขึ้นนะ ไงเชียร์นานานากะติณท์ o13
-
น่ารักมาก ติณณ์ฺกับนานาตอนนี้ ชอบมาลงบ่อยๆ นะ
-
มื้อนี้หวานเกินไปแล้ว
นานา น่ารักอ่ะ คริคริ
:impress2: :-[ :impress2:
-
เขินแทนนานาเลยนะเนี่ย >//<
-
อ๊ากกก เขิน
ตอนนี้หวานมากๆอ่า
-
"ผมเปล่าโรคจิตนะครับท่านผู้อ่าน - -"
คนโรคจิตมักจะบอกว่าตัวเองไม่โรคจิตนะติณห์เอ๋ยย :laugh:
อ่านตอนนี้ทำให้ได้ข้อสรุปแล้วล่ะ!
นายน์โคตรรน่ารัก!!! ไดขอนะคนนี้อะ! แอร๊ยยย :m3: :m3:
ปล้ำลิง มาอัพจนได้นะเจ๊ส้ม 555
ปล้ำลา ที่ว่าจะอัพถี่ ให้จริงนะ! ...ไม่งั้นไดไม่รับประกันความปลอดภัยของนายน์นะเออ /ทำหน้าโรคจิตใส่ เอิ้กกกก
-
น้องนานา :กอด1: ดูเหมือนพระเอกเราจะกวนตรีนเน๊อะ
เวลาพาทนานาเล่า ดูเหมือนจะขรึมๆ แต่แบบนี้ก็น่ารัก :-[
-
อยากอ่านต่ออ๊าๆๆ
เอาอีก เอาอีก ยิ่งอ่านยิ่งเขิน :o8:
-
ตอนที่ 10 ยามเมื่อ...
“คืนนี้ผมโทรหานะ”
“อื้อ ขับรถดีๆนะ”
ผมยิ้มแป้น โบกมือบ๊ายบายเจ้าของออดี้สีดำที่พาผมไปเลี้ยงข้าวมาเมื่อครู่ เมื่อติณห์ขับรถออกไปแล้วก็ได้เวลาขึ้นห้องของผมซะที
“ปากจะฉีกถึงหูเลยเว้ยเพื่อนใครวะเนี่ย!”
ขวับ! - -+
ผมหันไปมองน้ำเสียงกวนๆของเพื่อนกราฟที่มีน้ำใจ(?) ลงมารับผมถึงหน้าหอ สมควรมอบโล่เพื่อนดีเด่นให้มันนะครับ -*-
“มีความสุขจริงเนอะ คนมีแฟนเนี่ย กูชักอิจฉาแล้วว่ะ” ไอ้กราฟเดินเข้ามากอดคอผมและยักคิ้วให้
“อะร๊ายย มีความอะไรของมึงวะไอ้กราฟ” ผมตอบพลางกลั้นยิ้ม “ว่าแต่กูเหอะ อย่างมึงถ้าจะหาก็หาได้ เสือกเรื่องมาก”
“กูช่างเลือกต่างหาก คนที่จะมาเป็นแฟนกูต้องไม่ใช่คนง่ายเว้ย”
ผมมองหน้ามันเอือมๆ
“ก็ถ้ามึงยังทำตัวอย่างนี้ มึงคงหาคนไม่ง่ายไม่เจอแหละว่ะ”
.
.
.
.
“อ๊าาา~~ ติณห์บ้า!!!” ผมเขย่าตุ๊กตาหมีอย่างบ้าคลั่ง “ฮึ้ยๆๆๆ”
อย่าตกใจว่าผมเป็นอะไรไปนะครับ เพราะหลังจากที่ไอ้กราฟขอตัวไปหากิ๊กมันและไอ้วุ้นไม่อยู่ในห้องแล้ว ผมก็เอาความเก็บกดจากที่ร้านอาหารมาระบายใส่ตุ๊กตาหมีทันที
“นาไม่ชอบหรอ”
“ก็ชอบอะ”
“หมายถึงผมนะ....”
ผมนิ่งเมื่อคิดถึงคำหยอกล้อของติณห์ เอาหน้าซุกพุงนุ่มๆของน้องหมี
“ติณห์บ้า ชอบแกล้ง” ผมหน้ามุ่ย
“หมายถึงผมนะ....”
ที่บอกไป...
...ก็หมายถึงติณห์นั่นแหละ
.
.
.
.
“นา...นานา”
เสียงติณห์...? ผมลืมตามองเจ้าของเสียงทุ้มต่ำที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง
“ติณห์” ผมขมวดคิ้ว ติณห์มาทำอะไรที่หอผมหว่า?
ติณห์ไม่ได้พูดอะไร มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ และส่งยิ้มให้
“นาเป็นของผมนะ” เค้ามองตาผมด้วยแววตาจริงจัง
“อื้ม” ผมตอบ ก้มหน้าด้วย เขินจัง เอ๊ะ ผมเปล่าใจง่ายนะ
จากมือที่ลูบหัวผมอยู่ ติณห์เลื่อนมือลงมาที่ท้ายทอย และรั้งผมให้เข้าหา ไม่ทันตั้งตัวผมเสียหลักเข้าไปซบกับไหล่หนา ผมเงยหน้าขึ้นมาเพื่อพบกับใบหน้าหล่อคมที่เลื่อนเข้ามาจนติดหน้าผม และ...
(Rrrrrrrrrrr)
(Rrrrrrrrrrr)
ผมเบิกตาโพลง และผลุดลุกขึ้นอย่างเร็ว หายใจแฮ่กๆ เฮ้ย ฝันบ้าฝันบออะไรเนี่ย ผมเผลอเอามือไปสัมผัสริมฝีปากตัวเองที่เหมือนจะร้อนผ่าวขึ้นมา ความทรงจำเลือนรางเหมือนวิ่งเข้าสมองและหายไป ผมกับจูบ...ของติณห์...
“ไอ้นา รับโทรศัพท์ซักทีเว้ย!”
“เออๆๆ รับแล้ว....ดีครับ”
(ทำไมรับโทรศัพท์ช้าจัง) ติณห์ถามเสียงไม่จริงจัง
“หลับอยู่อ่ะ”
(หลับแล้วหรอ ผมโทรมากวนนารึเปล่า) โทรมาน่ะดีแล้ว ผมคิดในใจ
ไม่งั้นในฝันผมกับติณห์คงจะอะไรๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปกันถึงไหนต่อไหน อ๊าก คิดแล้วเขินอ้ะ!
(นา...นานา ฟังผมอยู่รึเปล่า)
“อ้อ เออ ฟะ ฟังๆ ฟังอยู่”
(นาดูแปลกๆไปนะ มีอะไรรึเปล่า บอกผมได้นะ)
“เปล่าๆๆ ไม่มี ไม่มีอะไรเลย จริงๆ ไม่ได้ฝันอะไรด้วย”
ผมแทบจะตบปากเมื่อพูดจบ ไอ้นาเอ๊ย สงสัยว่างๆผมคงต้องไปนั่งสมาธิระงับความฟุ้งซ่านแล้วล่ะ
(ฝันร้ายหรอ) ติณห์ถาม
“ก็ไม่เชิงอ่ะ” ฝันดีด้วยซ้ำผมว่า -/////- (เอาหัวโขกกำแพง)
(งั้นคืนนี้มานอนกับผมเอาป่ะ)
“จะบ้าหรอ!!!” ผมแหวขึ้นมา ไอ้กราฟที่กำลังเกากีต้าร์อยู่หันมามองประมาณ ‘มึงเป็นไรมากป่ะ’ ไอ้วุ้นที่กำลังอ่านหนังสือ(การ์ตูน)ก็หันมาทำตาดุใส่ผม ชิ กลัวตายล่ะ
ใครมันจะยอมไปนอนกับคนที่พึ่งฝันว่าอะไรๆๆๆๆๆๆกันมาเล่า!
(ผมแค่ล้อเล่นน่า)
ผมได้แค่ก่นด่ามันในใจเท่านั้นเองครับ ช่วงนี้ยิ่งหวั่นไหวง่ายๆอยู่ ฮึ่ยๆ
(อ้อ จริงสิ พรุ่งนี้ไปดูหนังกันนะ)
“เรื่องไรอ่ะ” แหม อย่างผมไม่มีทางปฏิเสธให้ติณห์เสียน้ำใจอยู่แล้วล่ะครับ ครั่กๆ
(แล้วแต่นาแหละครับ)
“อื้อ งั้นกี่โมง ว่ามาเลย”
.
.
.
.
(กำลังหาที่จอดรถอยู่ รอแปบนะ)
โอเค นี่เป็นคำบอกกล่าวจากโจทก์ครับ ซึ่งผมก็เข้าใจเพราะวันหยุดแบบนี้รถเยอะเป็นธรรมดา ที่ผมมาเร็วนี่เพราะนั่งพี่วินมาครับ ช่วงสายๆแดดยังไม่ค่อยร้อน ก็พอทน
ตอนแรกติณห์ก็บอกจะมารับอ่ะครับ แต่ดูแล้วจากบ้านเค้ามาที่หอผมจะอ้อมโลกเกินไป ไปเจอกันเลยดีกว่า สะดวกดีด้วย
“น้องนา” ผมหันไปตามเสียงเรียก
“พี่....นายน์” จำผิดป่ะเนี่ยผม (ไม่ทันแล้วมั้ง) แต่ไม่น่าจะผิดนะ คนที่เจอที่บ้านติณห์อ่ะ ผมจำได้
“จำพี่ได้ด้วยดีใจจัง”
พี่นายน์พูดพลางนั่งลงข้างๆผม ติณห์นัดผมไว้ที่ลานน้ำพุครับ
“มาเที่ยวคนเดียวหรอ”
“นัดกับติณห์ไว้อ่ะครับ”
“เจ้าติณห์นี่แย่จังแฮะ ปล่อยให้แฟนมารอแบบนี้”
“รถมันติดอ่ะครับพี่นายน์ ไม่เป็นผมรอได้”
พี่นายน์ยิ้ม ไม่รู้ทำไมผมถึงเขินรอยยิ้มนั้นจัง เหมือนพี่เค้าจะบอกว่า ‘ขนาดนั้นเลย’
“แล้วเป็นไงบ้างล่ะ” พี่นายน์ถามเรื่อยๆ
“อะไรหรอครับ” ผมทำหน้างงๆ
“กับติณห์น่ะ หวานกันมากมายมั้ย” เมื่อฟังคำถามจบหน้าผมก็เหมือนจะร้อนๆขึ้นมา
“อะ...อะไรครับ ก็ ก็ไม่ได้อะไรกันขนาดนั้น”
“จริงหรอ พี่ว่าดูติณห์ออกจะหวงนาจะตาย”
“พี่นายน์คงดูผิดแล้วล่ะครับ” ผมตอบพลางทำหน้ายู่
พี่นายน์หัวเราะและใช้มือใหญ่นั่นจับหัวผมโคลงไปมา ทำอย่างกับผมเป็นตุ๊กตางั้นแหละ
“นี่...พี่จะสอนให้เอามั้ย ทำยังไงให้ติณห์รักนามากๆ”
“ทำงั้นได้ด้วยหรอครับ” ผมถามเสียงซื่อ ลืมคิดไปสนิทเลยว่าถูกหลอกถามรึเปล่า
“เขยิบมาใกล้ๆ เคล็ดลับมีนิดเดียว”
ผมเอียงตัวเข้าไปหาพี่นายน์ และ....
ฟอดด~!
“เฮ้ย!” ผมผละออกจากนี่นายน์หลังโดนขโมยหอมแก้ม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะโวยวายตัวก็ถูกกระชากออกมาจากตรงนั้นก่อน
“ทำอะไร!?”
ติณห์!??
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
ชื่อตอนนี้มันอะไรกันน่่ะ - -? (ออกแนวสับสนในตัวเอง)
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นให้กำลังใจนะค๊าาทุกท่าน
พี่ตุลยืน่าจะมีคู่แล้ว นายนายน์อะไรนี่แหละเราว่าอะ คนที่เกือบทำน้องนานาทำเมียอะนะ
ตอนแรกก็อยกเกลียด แต่เราว่านายนี่น่าจะมาช่วยง้างปาก
และช่วยให้สองคนนี้รักกันมากขึ้นนะ ไงเชียร์นานานากะติณท์ o13
อ้ะ~ มารอลุ้นกันต่อไปเต๊อะ
ว่าแต่ใครเชียร์คู่พี่นายน์ พี่ตุลย์น่ะ แสดงตัวออกมาซ๊าาา -*-
เจอกันตอนหน้าค่า :pig4:
'สวนส้ม'
-
โบกธง พี่นายน์ พี่ตุลย์ :mc4: :mc4:
ในเมื่อน้องชายเมะไปแล้ว พี่ชายก็ควรจะเคะสินะ จะได้เสมอกัน =w=
-
นายน์มาช่วยให้เค้ารักกันเร็วขึ้น หรือจะมาแกล้ง
แต่เราก็ว่า ตุลย์น่าจะคู่นายน์นะ
-
:z1: พี่ตุลเคะใช่ไหม อิอิ
-
ติณห์บ้า ชอบแกล้ง
.
.
นานาก็บ้า ชอบให้ติณห์แกล้ง
555+ เขินๆเขิน
-
เอ้า...งานงอกแล้วไงนานา
ปล.รอคู่พี่ตุลย์กับพี่นายน์
-
เราเชียร์ด้วยคนนนนน
คู่พี่ตุลย์กับพี่นายน์
-
นานาโดนขโมยจุ๊บแก้มด้วยอ่ะ ติณห์จับพี่นายย์หักคอแน่ๆ :fire:
-
:z2:
-
งานงอกเต็มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
งะโดนขโมยหอมแก้มอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
มารอดูชะตากรรมของน้องนานาในตอนถัดไป
โอ้เย~~!
-
เรื่องเจ๊คนนั้นยังไม่เคลียร์เลยอ่าาาาา
-
เชียร์อีกคู่ด้วยคน เอามาให้อ่านด้วยนะคะ เห็นด้วยกับรีข้างบนๆ ติณเป็นเมะแล้วขอคุณพี่เป็นเคะเนอะ 555
น้องนานาน่ารักมาก มีการเอาไปฝันด้วย ท่าจะอาการหนักนะเนี่ย ตอนแรกไหงว่ากิ๊กหลอกๆ ดูๆไปไม่เห็นจะหลอกตรงไหนเลย รักจริงแล้วล่ะสิ คิคิ แต่แอบเคืองอิพี่นายน์ห้อมแก้มน้องนาอ่า ชิชิ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ มาไวๆล่ะ^o^
:กอด1:คนแต่ง
-
นางานเข้า อ่อ หรือจะเป็นโอกาสบอกรักหว่า
-
งานนี้นานาโดนแน่ๆ(โดนไรไม่รู้นะ คริคริ)
แต่ที่แน่ๆ ไอ่พี่นายน์โดนก่อนชัวร์ๆ
-
ชอบพี่นายท์อะไรนี่แล้วแหละเราว่า ช่วยทำให้รักของนานาติณไปถึงฝั่งซักที มัวพิรี้พิไรกันไป
ก็ต้องมีคนมายั่ว ติณจะได้รู้ใจตัวเอง นานาก็จะได้บอกซีกที ว่าหวั่นไหวกะติณ
ปล.เชียร์พี่ตุลย์พี่นายท์
-
พี่นายน์นี่ ดีจริงๆ
เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาชั้นยอดดดด
ฮ่าๆๆ ชอบๆ ,,
ว่าแต่ ถ้าพี่นายน์ กับพี่ตุลย์ ใครจะรุกนะ??
โฮะๆๆๆ
-
ไม่ใช่ว่าตุลย์คู่นายน์อยู่แล้วเหรอ ออกแนวแกล้งน้องให้รู้ใจตัวเอง
-
ว่าแระว่าพี่ติณต้องมาเห็นตอนนาถูกหอมแก้มพอดี :laugh:
พี่นายกะจังหวะได้เยี่ยมมาก 5555555
o13
-
มีใครคิดเหมือนเราไหม ว่านายน์นะของตุล 5555
-
รอ รอ รอ แล้ว รอ
-
:a5:
เอ้ย ค้างง
-
หลงเค้าแล้วล่ะสินาเอ๊ยย :laugh:
(แต่ไอ้ อะไรๆๆๆๆๆๆๆ นั่นมันอะไรน่ะ หืออ? 55)
ปล้ำลา ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบนายน์ อรั๊ย :m3:
-
นานา น่ารักจังค่ะ
ตอนนี้ติณหึงชัวร์
-
มาลงชื่อตามอ่านด้วยคนค่า
-
o18พี่นายน์ยั่วพี่ติณบ่อย ๆ นี่สงสัยพี่ติณคงเอานานาขังไว้แต่ในห้องแน่เลย :laugh:
แล้วคู่พี่ตุลย์เนี่ยกับพี่นายน์หรือเปล่า แต่ว่ารอว่านานาจะโดนพี่ติณทำไรบ้าง
แล้วยัยริต้าอ่ะพี่ติณเคลียด่วนเลยนะ เดี๋ยวจะแก้ยากเอา :z2:
-
ตอนที่ 11 เรื่องของอนาคต
“ติณห์!?”
ติณห์เข้าไปผลักไปอกพี่นายน์ออก หน้าติณห์ตอนนี้เหมือนจะฆ่าคนได้เลยล่ะครับ ผิดกับพี่นายน์ที่ยังยิ้มสบายๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ไง” พี่นายน์ยิ้มกวนประสาท ให้ตายเถอะ ผมชักเริ่มอยากเตะพี่นายน์แล้วนะเนี่ย
“ทำอะไร” ติณห์ถามเสียงเย็น
“ก็อย่างที่เห็น” พี่นายน์ยักไหล่
ติณห์ทำท่าจะเข้าไปกระชากคอพี่นายน์ แต่ผมจะให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด ผมดึงแขนติณห์ไว้สุดแรง แต่เหมือนจะต้านไม่ไหว และไม่รู้อะไร ดลใจให้ผมกระซิบบอกติณห์...
“ไม่ต้องแสดงละครว่า...หวง...ก็ได้”
ทันทีที่ผมพูดจบ ติณห์นิ่ง ผมนิ่ง.....
ติณห์หันกลับมาหาผมด้วยสีหน้าและแววตาที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร
....แล้วก็ยังหาเหตุผลที่หัวใจมันเจ็บขนาดนี้ไม่ได้ด้วย
“หืม.....?” พี่นายน์เลิกคิ้วสงสัย
“กลับ!”
ติณห์กระชากมือผมให้เดินตาม ผมหันไปมองพี่นายน์และบอกขอโทษ
.
.
.
.
ภายในรถเงียบมาก ไม่มีใครพูดอะไร เป็นความเงียบที่อึดอัดที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย
ผมลอบมองใบหน้าที่บึ้งตึงของติณห์เป็นพักๆ
“จะไปไหนหรอติณห์”
ผมถาม และได้ความเงียบเป็นคำตอบ
“ติณห์............”
ไร้เสียงตอบเหมือนเดิม ผมเม้มปากแน่น ผมทำอะไรอีก ผมไม่รู้
“.....ไปคอนโดผม” ติณห์บอกทั้งที่ยังมองถนนอยู่
.
.
.
.
ผมกับติณห์เป็นแค่แฟนหลอกๆพวกคุณลืมไปหรือยัง?
การกระทำต่างๆแสดงออกก็แค่ละครหนึ่งฉาก แล้วผมก็บังเอิญรู้สึกดีกับการโกหกพวกนั้น ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ผมชอบที่จะมีติณห์อยู่ข้างๆ ติณห์เอง...ก็แค่ อาจจะลืมไปว่าเราก็แค่คนรู้จัก
โอ๊ย~~~~!!!!!!!!!!! ทำไมผมต้องฟุ้งซ่านเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย
มันก็แค่เจ็บแบบไม่รู้สาเหตุ
บ้าเอ๊ย!
“เป็นอะไร” ผมเอ่ยปากถามเมื่อทั้งห้องมีเพียงความเงียบ
ผมมาถึงคอนโดของติณห์ด้วยความรู้สึกที่หดหู่เกินบรรยาย
“ไม่รู้” ติณห์ตอบกลับมาห้วนๆ “ผมหงุดหงิด”
ผมขมวดคิ้วขณะนั่งลงบนโซฟานุ่มๆ รู้สึกเหมือนบรรยากาศชวนปวดหัวจะค่อยๆจางออกไปแล้ว
“นาพูดอะไร”
“หา? พูดอะไร” ผมถามกลับ ติณห์ขมวดคิ้วบ้าง
“ละคร…ผมไม่ชอบใจเลย”
‘ไม่ต้องแสดงละครว่า...หวง...ก็ได้’
“อ๋อ ฮ่าๆๆ นั่นน่ะหรอ” ผมแสร้งทำเป็นหาเราะ “ก็มันจริงนี่นา ก็เรา....” คำพูดต่อมานั้นกลืนหายไปในลำคอ ขอบตาผมเหมือนจะร้อนขึ้นมา
ติณห์เดินเข้ามาหาและนั่งลงข้างๆผม ก่อนมือใหญ่จะค่อยๆลูบหัวผมเบาๆ
“ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย”
“……”
“ผม....หวงนาจริงๆ ผมไม่ชอบให้ใครก็ตามมาใกล้ หรือทำอะไรนา”
ผมเงยหน้าขึ้นมองติณห์ หยดน้ำที่เอ่ออยู่ตรงขอบตาก็ไหลลงมาเป็นสาย ติณห์โอบผมเข้าไปหาและกอดเหมือนจะปลอบ ผมสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของติณห์
“....นานา”
ผมเงยขึ้นมา และพบกับใบหน้าหล่อเหลาของติณห์ที่กำลังโน้มเข้ามาใกล้....จนใบหน้าเราชิดกัน หน้าผมร้อนผ่าวเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากที่กำลังบดเบียดเข้ามา ภาพความฝันบ้าๆพุ่งเข้าสมองผมเป็นฉากๆ ผมพยายามผลักติณห์ออกทั้งๆที่แทบจะละลายลงไปอยู่แล้ว
“อื้ออ อ”
ติณห์ขบเม้มริมฝีปากผมเบาๆ ลิ้นร้อนสอดเข้ามาทันทีที่ผมเผลอไปกับสัมผัสอบอุ่นของติณห์ มือหนาไล้ขึ้นมาตามแผ่นหลังและมาหยุดที่ท้ายทอยก่อนจะรั้งผมให้เข้าไปแนบซะยิ่งกว่าแนบ ลิ้นของผมถูกเกี่ยวและดูดดุนไปมาจนหาไม่เจอ ผมเริ่มร้องประท้วงเมื่ออากาศถูกแย่งไปจนหมด ติณห์ถอนจูบออกแล้ว แต่ผมยังมึนๆเหมือนโดนอะไรซักอย่างฟาดอย่างแรง
“ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร” ติณห์พูดทั้งที่ใบหน้าของเรายังห่างกันไม่ถึงคืบ “แต่ผมไม่ชอบให้นาไปยุ่งกับใคร”
“อะ...อะไรเล่า แล้ว...แล้วมาทำแบบนี้” ผมตอบอ้อมแอ้ม ติณห์ฉีกยิ้มกว้าง แล้วก้มลงมาจูบซับน้ำใสๆที่คลออยู่ตรงแก้ม
“ก็ทำแบบนี้แหละ ผมจองไว้แล้วนะ นานาของผม” ติณห์บอก และผละห่างจากผมเล็กน้อย
“…..” ผม.....โคตรเขินเลยอ่ะ
“ถ้าไม่ใช่ผมอย่าให้ใครทำแบบนั้นอีกรู้มั้ย”
ผมช้อนตาขึ้นมองติณห์ที่จ้องจ้องผมอยู่ ผมควรจะตอบมั้ยอ่ะ ผมทำตัวไม่ถูกแล้วน๊า! ทำไมต้องจ้องแบบนั้นด้วยเล่า เกิดเป็นนานาทำไมมันลำบากขนาดนี้ T^T
“ฮื่ออ ติณห์~~” ผมร้องประท้วงเมื่อติณห์เข้ามารวบตัวผมเข้าไปอีกรอบ
“รู้มั้ยครับ หื้มม”
“อื้อออออ รู้แล้ว ปล่อยซักทีสิ”
“ยังปล่อยไม่ได้หรอก”
“อะไรอีกเล่า” ผมถามแก้มป่อง แงงง ปล่อยผมเถอะ หน้าจะระเบิดอยู่แล้ว มันทั้งอาย ทั้งเขินรู้บ้างม๊ายย
“ผมยังไม่ได้เคลียร์เรื่องที่ห้างเลย”
“เคลียร์อะไรอีกอ้ะ” ผมแหวเสียงดัง อะไรเนี่ย บอกทีซิว่าผมไม่ได้กำลังถูกเอาเปรียบอยู่ - -*
“ผมเห็นนะว่ามันทำกับนาแบบนี้” ว่าแล้วก็กดจมูกลงบนแก้มข้างเดียวกับที่พี่นายน์หอมผม
ผมหดคอหนีสัมผัสอุ่นๆที่แก้ม แต่เหมือนยิ่งหนีติณห์ก็ยิ่งตามมาซุกไซร้หนักกว่าเก่า
“พอแล้วว อืออ ติณห์~~”
“นานา!” ติณห์กระชากเสียง ผมก็สะดุ้งสิครับ
“อ...อะไร”
ติณห์ทำสายตาน่ากลัว ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ
“ถ้าผมรู้ว่ามันทำอะไรนาอีกนะ ผมจะจับนาขังไว้ไม่ให้ออกไปเจอใครเลยคอยดู”
“เฮ้ยย” อะไรของมันเนี่ย เปลี่ยนโหมดเร็วเกินไปแล้ว แล้วไอ้สายตาเอาจริงเอาจังนั่นมันคืออะร๊ายยย
“ผมจะทำจริงๆนะ”
“จะบ้าหรอ ติณห์ไข้ขึ้นรึเปล่าเนี่ย ไม่สบายแหงๆ” ผมเอามือไปทาบหน้าผากติณห์ แต่เจ้าตัวกลับจับมือผมออกและดึงมาจูบเบาๆ
“สงสัยจะเป็นไข้ขี้หวง”
ติณห์พูดติดตลก ผมเลยตีแขนไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้
....ผมจะลองหยุดคิดเรื่องบ้าๆที่ผมไม่เข้าใจไปซักพัก บางอย่างมันก็แล้วแต่ฟ้าจะลิขิตให้เป็นไป
ตอนนี้ผมมีความสุข และรู้สึกดีๆกับคนๆนึง อนาคตก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต แค่นี้พอแล้วล่ะ
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
เฮ้ออ ตอนนี้แต่งยากชะมัด ไม่รู้คนอ่านจะคิดยังไง
หายไปนานเพราะแต่งตอนนี้อยู่หลายวัน
หลังจากตอนนี้ไป อะไรๆก็คงเริ่มกระจ่างล่ะนะ เป็นกำลังใจให้นานาด้วยละกัน
เจอกันตอนหน้านะคะ :pig4:
'สวนส้ม'
-
อั้ยยะพระนางเราเริ่มพัฒนาแล้ว
5555555555
สู้ๆค่ะ ><
-
อื้อออออออ... เฮียร์แอ้ทเดอะคอนโด 5555
โอ้ยเขินน ตกลงไม่กิ๊กหลอกๆ แล้วใช่ม๊าา
เปลี่ยนชื่อเรื่องโลดค่ะ :laugh: /โดน :beat:
ปล้ำลา จะตอนนี้ตอนไหนไดก็ยังชอบนายน์อยู่ดี ขอเถอะนะ พลีสสสส 555
-
ติณห์น่ารักมากเลย อิอิ ได้ใจไปเต็มๆ
-
พระเอกเริ่มหวงแล้ว คืบหน้า ๆ :impress2: :L2:
-
สารภาพรักไปเลยติณ
-
แต่ท่าจะยังไม่เคลียร์ เดี๋ยว นานา ก็คิด
ว่าไม่ได้เป็นไรกันอีก ตามบทอีกหรอก
ควรจะเคลียร์นะ
-
:-[
พี่ติณอย่าคิดนานสิ ขนาดนี้แล้ว เค้าเรียกว่า รักละล่ะ คิ คิ
-
อูยยยยย หวานจริงเรื่องนี้ชอบสุดๆ :-[
-
:o8:หึงหวงรุนแรงจังเลยนะพี่ติณ :laugh: :laugh:
แต่ยังเคลียร์ไม่หมดนะเจ้าค้ะ ระวังงานช้างนะเจ้าค้ะ :m16:
-
รู้ว่าหวง แต่ยังไม่รู้ว่ารัก
-
:impress3:
วิ๊ดวิ๊วววววว
-
สู้ๆ คับนานา ผู้น่ารัก คริคริ
o13
-
เป็นแฟนจริงๆกันไปเล๊ยยย
ตอนนี้น่ารักจัง :))
-
ติณห์! ! ! ! ! โคตรขี้หึงเลย
ส่วนนานาก็! ! ! โคตะระขี้งอลเลย
เหมาะกันดีๆ ๆ ๆ ๆๆ
แต่ไอ้เรื่องผู้หญิงคนนั้นอ่ะ ที่ติณห์เทคแคร์อย่างดีอ่ะ
มาอธิบายด่วนๆ ๆ ๆ ๆมันข้องใจอ่ะ ^^
-
ให้อิตานายน์ได้กับพี่ตุลย์ หรือพี่เต้นก็ได้นะ 555555
-
แอบหวงนานาก็ไม่บอก อิอิ
-
:กอด1:
-
ถึงจะเหมือนเข้าใจกันแล้ว
แต่ตินก้ยังไม่ชัดเจนหรือเปล่าา
การกระทำ บางทีก้ไม่ชัดเจนเท่าคำพูดหรอกน้าาาา
-
มา่รอนะคะ
-
โรคไข้ขี้หวงอะ ติณเป็นโรคนี้ สงสัยโรคนี้เชื้อคือนานานะนี่
หวานไปไหนค่ะ อ้าย ฉันอาย
-
ตอนที่ 12 ผู้หญิงคนนั้น คือ...
“นานา”
“อ้าวริต้า”
ผมยิ้มให้สาวผมยาวน่ารักที่นั่งลงตรงข้าม ผมกับริต้าเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆแล้วครับ เธอเป็นคนที่มนุษยสัมพันธ์ดีแถมยังน่ารักมากๆเลยล่ะ
“อ่านอะไรอยู่หรอ”
“อ๋อ ไดอารี่ของนักเขียนน่ะ พอดีเราตามผลงานของคนนี้อยู่”
ไม่มีบทสนทนาอะไรออกมาอีก ลมเอื่อยๆพัดมา ริต้าอ้าปากหาวอย่างน่ารัก ผมมองเธอยิ้มๆ บรรยากาศในม.ตอนเช้าๆนี่ดีที่สุดจริงๆ
“นา”
“หื้ม” ผมครางรับ ตายังไม่ละจากหนังสือ
“ต้าขอปรึกษาอะไรหน่อยสิ”
“เอาสิ ถ้าช่วยได้จะช่วยนะ”
“นา เคยมีแฟนรึเปล่า”
ผมหยุดกึก เงยหน้าไปมองหน้าใสๆแล้วยิ้ม
“ก็....จะว่ามีก็ใช่” ผมนึกถึงหน้าคนที่ถูกพูดถึง แล้วแอบยิ้ม
“แล้ว รักกันมากมั้ยอ่ะ”
“อ่า....ก็ไม่รู้สิ” ผมตอบเลี่ยงๆ เพราะตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันยังไง
“งั้น ถ้าตอนนี้นาจะไม่ได้อยู่กับคนนั้นแล้วจะเป็นยังไงหรอ”
ผมนิ่งคิดตามที่ริต้าบอก ถ้าวันนึงไม่มีโทรศัพท์ดังตอนสี่ทุ่ม ไม่มีเสียงทุ้มๆกับเสียงกีตาร์ ไม่มีออดี้ ไม่มีตาคมๆ ไม่มี....ติณห์
มันคงเหงาแปลกๆแฮะ
“จะคิดทำไม ก็มันยังไม่มาถึงเลย” ผมยิ้มให้ริต้า
“แต่ต้าไม่สบายใจ ต้าไม่รู้จะทำยังไง”
“ริต้า” ผมมองตาเธอ “อย่าพึ่งกังวลกับสิ่งที่มันยังมาไม่ถึงสิ มันอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่เราคิดก็ได้”
“……..”
“เอาเวลาที่มานั่งกังวลแบบนี้มาคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงให้มันดี”
“นั่นสินะ ขอบใจนะนา งั้นเดี๋ยวต้าไปก่อนนะ”
“ตั้งใจเรียนนะ”
“อื้ม!”
.
.
.
.
“ติณห์”
“หื้ม”
“ถ้าวันนึงติณห์จะไม่ได้อยู่กับแฟนติณห์จะทำไงหรอ”
ผมเอาปัญหาที่คุยกับริต้าเมื่อเช้ามาถามติณห์ครับ ผมอยู่ระหว่างทางกลับคอนโดของติณห์ อย่าถามว่าไปทำไม เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ต้องบอกว่าเป็นความประสงค์ของพี่ท่านที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆผมเนี่ยแหละครับ
“ไม่ได้อยู่กับนาผมคงเหงาแย่” พูดแล้วหันมาทำหน้าอ้อน
“ไม่ใช่สิ ยังไงเราก็ไม่ใช่แฟนกันจริงๆนี่ เอาแฟนจริงๆสิ”
“เดี๋ยวก็เป็นจริงเองนั่นแหละ” ติณห์พึมพำอะไรวะ ผมไม่ได้ยินเลย
“ว่าไงนะ”
“เปล่าๆ ผมไม่รู้หรอก ผมไม่เคยมีแฟน”
“โกหก!” ฮึ่ยๆ ติณห์เป็นเดียวในโลกที่ผมไม่เชื่อว่าเค้าจะไม่เคยมีแฟน หล่อ รวย แสนดี ขี้อ้อน ขี้เอาใจขนาดนี้ ผู้หญิงไม่รุมเลยหรอ ชิๆ
“ผมไม่ได้โกหกนะ โธ่ นา... นายเป็นคนแรกของผมนะ”
อะ...ไอ้ติณห์ น็อคผมเลยสิพูดแบบนี้ คนแรกอะไรกัน พูดอย่างกับผมไปเปิดบริสุทธิ์มันอย่างนั้นแหละ
“พอเถอะๆ นอกเรื่องใหญ่แล้วๆ”
ผมทำหน้าหน่าย ติณห์หัวเราะอารมณ์ดี
และแล้วผมก็ได้กลับมาเยือนคอนโดสิบล้านอีกครั้ง ในห้องเหมือนเดิมทุกอย่าง รู้สึกเหมือนได้กลิ่นติณห์ลอยอบอวลอยู่ในนี้ด้วย เอ๊ะ นับวันตัวเองยิ่งจะโรคจิตใหญ่แล้วแฮะ
ผมหันไปสะดุดตากับเสื้อคลุมตัวบางสีขาวชมพูพาดอยู่บนโซฟา มองยังไงๆไอ้เสื้อเพนท์สีหวานแหววตัวนี้ก็ไม่น่าจะเป็นของติณห์แน่ๆ
“เสื้อใครอะติณห์”
“มีคนฝากเอาไว้น่ะ ผมลืมเก็บ” ติณห์ยิ้ม และเอาเสื้อไปแขวนเก็บ
“อยากให้หอกว้างแบบนี้จังเลย จะนอนกลิ้งทั้งวัน”
“งั้นก็มาอยู่กับผมสิ รับรองว่าจะเลี้ยงอย่างดี”
“จะบ้าหรอ” ผมแว้ดใส่ ติณห์หัวเราะ
ผมทิ้งตัวนอนบนโซฟาตัวใหญ่ ตาก็มองเพดาน หูก็ฟังเสียงกุกกัก ไม่รู้ติณห์ทำอะไรอยู่ แล้วจู่ๆ ผมก็โพล่งออกไป
“เรื่องคู่หมั้นนี่มันยังไงหรอ”
... เงียบ
ผมยังรอฟัง
“ก็เป็นสัญญาที่คนสองคนจะแต่งงานกัน”
“งั้น ถ้าไม่รักทำได้มั้ย”
“ร่างกายน่ะได้ แต่หัวใจคงทำไม่ได้”
ผมแอบยิ้ม แต่ก็ต้องหุบเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหัวใจติณห์เองก็ไม่ได้อยู่กับผมซักหน่อย ติณห์เค้าจะคิดเกินเลยแบบที่ผมคิดรึเปล่านะ เฮ้อ...
ผมยอมรับแล้วสิ ว่าผมคงจะชอบผู้ชายคนนี้เข้าจริงๆ
“ติณห์”
“ครับ”
“แล้วกับคู่หมั้นของนายเป็นไงบ้าง”
“ก็เหมือนเดิม แต่ผมไม่ได้รักเค้า” หัวใจผมพองโตอย่างประหลาด
“แล้วเค้ารักติณห์รึเปล่า”
“ไม่รู้”
“แต่ยังไงก็ต้องแต่งงานกับเค้าไม่ใช่หรอ”
คราวนี้ติณห์เงียบ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ๆ ติณห์เดินเข้ามาและนั่งคุกเข่าข้างๆผมที่นอนอยู่
“ผมไม่แต่งหรอก ก็ผมน่ะ....”
ติณห์เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ ตาคมคู่นั้นเหมือนมีเวทมนตร์ สะกดไม่ให้ผมถอยหนี ติณห์หยุดทั้งที่อีกนิดเดียวปากเราก็จะสัมผัสกัน แล้วเลื่อนไปที่ข้างแก้ม จมูกโด่งเฉี่ยวแก้มผมไป ติณห์กระซิบข้างหู
“ก็ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่”
ทั้งๆที่คนที่ติณห์ชอบก็ไม่ใช่ผม แต่ทำไมเหมือนรู้สึกว่าถูกสารภาพรักยังไงก็ไม่รู้
ให้ตายเถอะ ปล่อยไว้อย่างนี้ผมจะโงหัวไม่ขึ้นเอานะ
.
.
.
.
“นา”
“อะไรวะ”
“ห้างนี้แหละที่กูกับไอ้วุ้นเคยบอกว่าเจอพี่ติณห์กับกิ๊กอ่ะ”
“ทำไมพวกมึงไร้สาระกันจังวะ”
วันนี้ฤกษ์งามยามดีที่พวกผมสามคนจะออกมาหาอะไรดีๆกินในห้าง แต่ไอ้หมากราฟดันเป็นพวกความจำดีเกินเหตุ เอาเรื่องที่ผมลืมไปแล้วมาพูดจนสะอึกอีกจนได้ ชิ ไม่ว่ายัยผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ช่าง ผมก็ไม่สนหรอกชิ
เอ๊ะ หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนที่ติณห์ชอบวะ
คิดอย่างนี้แล้วเหี่ยวเลยเรา (หมายถึงหัวใจนะครับ อย่าเรท)
“กินไรกันดีวะ”
“Up to มึงเลยว่ะ”
“กินเสร็จแล้วไปร้านหนังสือด้วยนะ จะไปหาหนังสือสัตว์เลี้ยงอ่าน”
“ที่หอไม่ให้เลี้ยงสัตว์เว้ย สมองเสื่อมหรือไงไอ้วุ้น”
“ซื้อไปอ่านเฉยๆ ไม่ได้จะซื้อมาเลี้ยงซักหน่อย” ไอ้วุ้นงอนไปแล้วครับ ปากหมาจริงๆไอ้กราฟเนี่ย
“พวกมึงเลิกทะเลาะกันได้แล้ว จะกินมั้ยข้าวน่ะ”
ต้องให้ผมออกโรง ไอ้พวกนี้นี่ไม่ได้จริงๆ
สุดท้ายก็เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นตามใจไอ้วุ้นมัน โธ่ ไม่ได้อยากกินซักหน่อย ความจริงอยากไปอีกร้านนึงมากกว่า เพราะมึงแท้ๆเลยไอ้กราฟ ไม่น่าไปทำให้มันงอนเลย ดูดิ๊ แม่ง
หลังจากเช็คบิลและมีไอ้กราฟเป็นคนจ่ายแล้ว พวกเราก็เดินมาที่ร้านหนังสือร้านเดิม ก็ไอ้ร้านเจ้ากรรมที่เจอติณห์ไงครับ ความจริงไม่ค่อยอยากเข้าใกล้หรอก มาทีไรมีเรื่องทุกที
แต่ไหนๆก็มาแล้ว ผมเลยไปดูโซนการ์ตูนหน่อย เผื่อมีเรื่องไหนออกใหม่
ซักพักไอ้กราฟก็เดินมาตามครับ บอกว่าไอ้วุ้นจะคิดเงินแล้ว ผมเลยเดินออกไปตรงแคชเชียร์
ระหว่างรอก็มีเสียงใสๆกับมือขาวๆสะกิดผม
“ริต้า” ผมหันไปยิ้มให้ริต้า
“นาจริงๆด้วย” ริต้ายิ้มกว้าง อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธอทักคนผิดคงจะตลกดีพิลึก
“วันนี้มาซื้ออะไรหรอ”
“กระดาษน่ะ พอดีมันหมด”
ผมมองริต้าในชุดเอี๊ยมสีน้ำตาล กับเสื้อคลุมสีชมพูลายเพนท์คุ้นตา เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“นาล่ะมาซื้ออะไร”
“มาเป็นเพื่อนเพื่อนน่ะ มันมาซื้อหนังสือ แล้วก็มาหาอะไรกินด้วย แล้วต้าล่ะมาคนเดียวหรอ”
“เปล่าหรอก พอดีมากับ....”
“ต้า!” ยังไม่ที่ต้าจะพูดจบ เสียงทุ้มคุ้นหูก็ลอยเข้ามากระทบโสตประสาท
“พี่ติณห์ ช้าจังค่ะ ต้าซื้อของเสร็จนานแล้ว”
....ติณห์
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
........... (มาแบบลากเลือด)
ในที่สุดสวนส้วมก็สอบเสร็จแล้วเจ้าค่ะ
ที่บ้านของข้าน้อยไม่ได้ประสบภัยพิบัติแต่อย่างใด ดังนั้นโปรดสบายใจได้
ในที่สุดก็ได้มาอัพซักที หายไปนาน ขออภัยด้วยค่ะ
ช่วงนี้พายุเข้าหลายลูก ดูแลสุขภาพกันด้วย
ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจค่ะ
ผู้หญิงคนนั้นก็คือริต้านี่เอง คิดว่าหลายคนคงรู้อยู่แล้วล่ะ ฮิๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
:pig4:
'สวนส้ม'
-
ชักจะอลวนอลเวงแล้วสิเนี่ยนานาจะทำไงเนี่ย
-
แปล๊บๆๆ ใจหวิว แทนนานา
ไม่รู้พี่ติณห์จะแนะนำว่าริต้าคือใคร
หรือเป็นคนที่คุณก็รู้ว่าใครอยู่แล้ว
-
ติณห์งานงอกอีกแล้วนะ สงสารนานา
ทำให้มันชัดเจนหน่อยสิ จะสารภาพรักก็บอกไปตรงๆ
นี่อะไรอะ คลุมเครือชะมัด เง้ออออ
-
:L2:
-
คิดว่าริต้าเองก็คงจะมีแฟนอยู่แล้ว
-
ต้า-ติณ ชื่อ ต เหมือนกันเลย เป็นพี่น้องกันรึป่าวอ่ะ รึว่าเป็นคู่หมั่นกัน เฮ้อ นานาคิดมากอีกแระ :pig4:
-
พี่น้อง หรือ คู่หมั้น ???
-
o18 จะยังไงเนี่ย
ขอทายว่าดราม่าไว้ก่อน
ติณน่ะเหมือนจะชัดเจนแต่ก็ไม่ จะดีก็ไม่ถึง :laugh:
-
หายไปนานมาก
กลับมาก็เจอเรื่องดากส์เลยนะ
แต่ติณนะไม่เคลียร์เลย ให้ตาย o18
ต้องให้พี่นายออกโรงอีกแน่เลย
สงสารนานา
-
นั่นสิ พี่น้องหรือคู่หมั้นนะ -___-
-
+เป็ด และ +คนแต่งก่อน
งื้ออออ
ริต้า เป็นอะไรกับติณห์น่ะ
สงสารนานาจัง
ติณห์ทนได้เหรอถ้าจะเห็นน้องร้องไห้อ่ะ!!!
-
น้องสาวใช่ม่ะ
ถ้าเป็นคู่หมั้น นานาคงเศร้าแน่เลย :m15: :m15:
คิดถึงนานา คิดถึงติณห์ คิดถึงคนเขียนด้วย อิอิ ! ! !
-
ต้าเป็นน้องตินณ์ใช่ไหมเอ่ย
-
ชักจะวุ่นแล้วซิ ทำไมน้องริต้า เรียกติณซะสนิทอะ คือคู่หมั้นใช่ไหม
ดูแววเศร้ามาเลยอะ แต่ไงรออ่านนะค่ะ ขอยาวๆหน่อย เรื่องออกมาไง
สงสารนานาคอยเลยอะ รู้สึกดีแล้วแท้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮ้อๆ นานาเจอเข้าให้แล้ว จะทำยังไงเนี่ย
o18
-
ซวยละ
-
ยุ่งหละสิงานนี้
o22
-
งานงอเลย
ทีนี้
ยังไงเนี่ยยยย
-
:sad4: งานเข้าแล้วไง
-
อ่ะ
ติณห์
ทำไมทำกับนานา แบบนี้
เฮ้อออออออออ
-
คงไม่ใช่อย่างที่คิดนะ ไม่ๆๆๆ
-
ถ้าพี่ติณห์เห็นนาจะทำหน้ายังไงหว่า .....
พี่ติณห์เคลียร์ด่วนนะเจ้าค้ะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ต้าต้องเป็นคู่หมั้นติณณ์แน่เลย สงสารนานา
-
เพิ่งได้มาอ่านสนุกมากจ้า
-
งานเข้าแล้ว ส่วนริต้าแอบรักใครละเนี่ย คาดว่าคงไม่ใช่ตินแน่ๆ
-
ขอตอนต่อไปได้ไหมค่ะ
-
' ให้ตายเถอะ ปล่อยไว้อย่างนี้ผมจะโงหัวไม่ขึ้นเอานะ'
แค่นี้ก็แย่แล้วไม่ใช่รึไงนาเอ๊ยย :laugh:
ติณห์นี่หวานจริงจริงงง เขินแทนนาเลย ฮาฮาา
-
+1รอตอนต่อไปติณจะเเก้ตัวไง
-
โอ๊ะโอ รถไฟชนกันซะละ(รึป่าวหว่า?)
รอตอนต่อไปนะคะ
-
รอตอนต่อไปด้วย ช้อบชอบนานา อิอิ :)
-
ตอนที่ 13 เรื่องราว
<Tinn talk>
“ต้องให้พามาซื้อของแบบนี้ รบกวนพี่ติณห์แย่เลยนะคะ”
“ไม่เป็นไร เป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว”
ผมหักพวงมาลัยจอดที่ลานจอดรถในห้างแห่งหนึ่ง เป็นอีกวันที่ผมต้องทำหน้าที่เป็นคู่หมั้นให้กับน้องริต้าตามข้อตกลงที่เราสองครอบครัวคุยกันไว้
ความจริงครอบครัวผมกับน้องริต้าก็เป็นครอบครัวที่สนิทกันมากครับ เราสองคนก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าเต็นท์กับพี่ตุลย์ก็ด้วย
ถ้าถามว่าแล้วทำไมถึงต้องเป็นผมที่ต้องแต่งงานกับน้องริต้า ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะผมอายุไล่เลี่ยกับน้องก็ได้ล่ะมั้ง
“ต้าไปซื้อที่ร้านตรงนั้นนะคะ”
“อืม งั้นพี่ขอตัวแป๊บนะ”
“ค่ะ”
ข้อดีอย่างหนึ่งที่ได้คู่หมั้นเป็นน้องริต้าก็คือ หนึ่งเธอไม่ขี้โวยวาย ไม่บ่น สองไม่ตื๊อ สามไม่ทำตัวเป็นเจ้าของเหมือนที่คนอื่นพึงจะทำต่อคู่หมั้นตัวเอง และสี่คิดว่าเธอเองก็คงไม่ได้รู้สึกกับผมเกินพี่น้อง แต่ข้อนี้ผมยังไม่แน่ใจเท่าไร
“สวัสดีค่ะคุณติณห์”
“ครับ”
ผมยิ้มให้พนักงานในร้าน ร้านเครื่องประดับนี่เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของครอบครัวผม ก็เป็นพวกร้านอัญมณีธรรมดาๆนี่แหละครับ
ผมไล่มองแหวนในตู้โชว์ไปเรื่อยๆ อืม...นานาจะชอบแบบไหนนะ ผมซื้อไปฝากให้ตกใจเล่นดีกว่า
“คุณติณห์จะซื้อไปให้ใครหรอคะ”
“คนพิเศษครับ” ผมยิ้มให้เธอ
“แฟนรึเปล่าคะ”
“ฮ่าๆ ก็ประมาณนั้นแหละครับ อ้อ ผมขอดูวงนี้หน่อยสิ” ผมชี้แหวนเงินที่มีเพชรเม็ดเล็กๆติดอยู่ มันดูน่ารัก กะทัดรัดเหมาะกับเจ้าตัวดี
“วงนี้เป็นคอลเลคชั่นพิเศษค่ะ เพชรตรงนี้เอาไปปรับเปลี่ยนได้ แต่ต้องสั่งทำประมาณหนึ่งอาทิตย์ค่ะ”
ผมตัดสินใจอยู่ซักพักก่อนจะตัดสินใจสั่งซื้อ
“เอาตามนี้นะ ถ้าเรียบร้อยแล้วติดต่อผมด้วย”
“ทราบแล้วค่ะ”
ผมเดินออกมาจากร้านอย่างอารมณ์ดี อดใจที่จะเห็นหน้าตาตื่นๆของนาไม่ไหวแล้วสิ
ผมเดินวนอยู่แถวนั้นซักพัก แล้วกลับไปหาน้องริต้าที่ร้านเครื่องเขียน เธอกำลังคุยกับใครก็ไม่รู้อยู่
“ต้า!”
“พี่ติณห์ ช้าจังค่ะ ต้าซื้อของเสร็จนานแล้ว” ริต้าหันมาหาผม และเป็นจังหวะเดียวกับที่ตาของผมไปสบกับตากลมๆที่อยู่ด้านหลังริต้า
....นานา
“จริงสิ นานี่พี่ติณห์ พี่ติณห์คะ นี่นาเพื่อนต้า”
“ติณห์......?” นานาทำหน้าเหมือนยังประมวลผลไม่ได้
“ผมเอง” ผมย้ำกับนานาที่เหมือนสติจะเบลอๆไป
ไม่รู้ว่ามองผิดหรือเปล่า แต่แวบนึงในตาคู่นั้นมีแววสับสนอย่างประหลาด
“อ้าว รู้จักกันหรอกหรอคะ”
ผมยิ้มให้ริต้าแทนคำตอบ
“ทำไมพี่ติณห์ทำแบบน....อื้อ!!” กราฟที่ท่าทางจะโวยวายถูกนานาปิดปากไว้แน่น
“งั้น กลับก่อนนะ ไว้เจอกันริต้า” พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปเลย แต่ช้ากว่าผมที่คว้าข้อมือไว้
“คืนนี้ผมโทรหานะ”
นานามองหน้าผมสลับกับริต้า ก่อนจะยิ้มฝืนๆ
“จะโทรมาทำไม ไม่ว่างหรอก ไปละ” แล้วเจ้าตัวก็เดินจากไป
ผมมองแผ่นหลังเล็กๆค่อยหายไปในฝูงชน ไม่เข้าใจว่าท่าทางรีบร้อนนั่นมันคืออะไร
“เรียบร้อยนะ ต้าจะซื้ออะไรเพิ่มหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ กลับเลยดีกว่า”
ผมขึ้นมาประจำที่คนขับเหมือนเดิม ความเงียบในรถทำให้ผมต้องเปิดเพลงคลอเบาๆเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น
“นาดูแปลกๆนะคะ” ริต้าเริ่ม
“พี่ก็คิดว่าอย่างนั้น” ผมพลางคิดถึงท่าทางของนานา เป็นอะไรไปอีกนะ
หรือเรื่องของริต้า?
จะว่าไป ผมก็ไม่เคยบอกเลยนี่นะว่าคู่หมั้นของผมเป็นใคร
….. เงียบ
….. เงียบ
“มีอะไรรึเปล่าคะพี่ติณห์”
“…..”
“ต้าว่า เรื่องของเรามัน....”
(oh! honey Don't you worry you'll be just fine)
เสียงโทรศัพท์ขัดขึ้นมา ริต้ามองหน้าจอแล้วยิ้ม
“Hi, Mathew”
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของริต้าทำให้บรรยากาศชวนอึดอัดเมื่อกี้ผ่อนคลายลง อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่โทรมาคือใคร เห็นแบบนี้แล้ว ผมคิดว่า
.....ริต้าเองอาจจะมีแฟนอยู่แล้วก็ได้
<Nana Talk>
“นา มึงจะลากกูออกมาทำไม กูกำลังจะเคลียร์กับพี่ติณห์ให้มึงอยู่นะ!!” ไอ้กราฟโวยวายทันทีที่ผมปล่อยให้มันเป็นอิสระ
“มึงเงียบไปเลยไอ้ห่ากราฟ”
“นาทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ทำไมไม่พูดกันให้รู้เรื่องไปเลยล่ะ” วุ้นเส้นออกความเห็นบ้าง
“ก็มันทำไม่ได้”
ผมตอบแล้วเอามือปิดหน้า
คนที่ริต้าชอบคือติณห์หรอ?
ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ริต้าที่เป็นเพื่อนผมก็คงจะดีกว่านี้ แล้วแบบนี้จะให้ผมไปทำร้ายจิตใจริต้าที่ชอบติณห์แบบนั้นได้ไงล่ะ โธ่! ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจผมเลยวะ!!
“ทำไมจะทำไม่ได้ เมื่อกี้ก็กำลังจะทำอยู่ไงเล่า!!” กราฟตะคอก ผมหันไปมองมันตาเขียว
“ก็เพราะกูกับติณห์ไม่ได้......!!” ผมหยุดกะทันหันเมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“ไม่ได้อะไรนานา”
“……….”
“นา!”
…..เงียบ
“กูกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน”
.
.
.
.
ผมโดนเค้นคอให้เล่าเรื่องทุกอย่างออกมา ผมจะพรุนอยู่แล้วครับตอนนี้ โดนซักนั่นซักนี่ มันเห็นผมเป็นนักโทษประหารหรือไงวะ รู้มั้ยว่ากูก็เครียด! ไม่รู้จะทำไงต่อดี คนนึงผมก็ชอบ อีกคนก็เพื่อน อยากจะบ้า!
“ทำไมมึงโง่แบบนี้วะนานา”
“เออ ขอโทษแล้วกันที่กูมันโง่แบบนี้” ผมปากยื่น
“เผลอไปชอบเค้าแบบนี้แล้วมึงจะเอาไงต่อ”
“ก็ไม่รู้.....เฮ้ย!?” ผมมองไอ้กราฟกับไอ้วุ้นที่ยิ้มกรุ้มกริ่ม มันหลอกถามผมนี่!
มันสองคนพร้อมใจกันตบบ่าผม
“ดูมึงก็รู้แล้วว่าคงหลงเค้าจนหัวปักหัวปำ”
“ช่ายๆ รอโทรศัพท์จากเค้าทุกวันแบบนี้ ถ้าจะบอกว่าไม่ได้ชอบไม่ได้รัก คงไม่มีใครเชื่อ”
อับอาย อับอาย ผมแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ แล้วติณห์จะรู้บ้างมั้ยนะ ว่าผมรู้สึกยังไง
ทำไงดี ผมสับสนไปหมดแล้ว
.
.
.
.
(Rrrrrrr)
……..
(Rrrrrrr)
…….
(Rrrrrrr)
“รำคาญว่ะนา รับทาศัพท์ดิ๊”
ผมนอนคว่ำหน้าลงกับหมอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา แต่ผมไม่รู้จะคุยอะไรนี่สิ
“ไม่รับก็ปิดเครื่องไป”
ผมยังนอนนิ่งเหมือนเดิม จนไอ้กราฟทนไม่ไหวเดินมาตัดสายและปิดโทรศัพท์
“ทำอะไรของมึงวะ!” ผมแย่งโทรศัพท์มาจากมือของกราฟและเปิดเครื่องใหม่
แม่ง กูแค่ชอบชื่อที่โชว์ตอนโทรเข้ามันผิดหรือไง แม่ง ปิดเสียงก็ได้วะ
“มึงโรคจิตว่ะนานา”
“เรื่องของกู”
ผมวางโทรศัพท์ไว้เหมือนเดิม แต่.....ไม่มีใครโทรมาแล้ว
เฮ้อ ผมเอาหน้าซุกลงกับหมอนอีกรอบทำไงดีๆๆ เออ อ่านการ์ตูนดีกว่า ผมหยิบการ์ตูนที่ยังอ่านไม่จบมาพลิกๆเปิดๆดู แต่ก็ต้องโยนกลับไปที่โต๊ะข้างเตียงใหม่ ซักพักก็หยิบมาอ่าน แล้วก็โยนกลับไปใหม่ ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จน....
โป๊ก!
“โอ๊ยย!! เชี่ยเจ็บนะเว้ย!” ผมมองไอ้กราฟตาเขียว แม่ง ตบมาได้
“มึงเลิกบ้าซะทีแล้วก็ไปอาบน้ำนอนซะ”
“เออ!”
หงุดหงิดๆ รำคาญเว้ย
ก๊อกๆ
“วุ้นไปเปิดประตูดิ๊ จะอ่านหนังสือ” ไอ้กราฟสั่ง
ผมเลยเข้าไปในห้องน้ำ น้ำเย็นๆทำให้ผมสงบลงได้บ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด ยังคงคิดถึงเรื่องติณห์กับริต้าอยู่ เลิกเลยดีมั้ย เฮ้ย บ้าๆ ไม่เอาหรอก มันเร็วไป ถึงจะต้องเลิกอยู่แล้วก็เหอะ แต่ขออยู่แบบนี้ไปก่อนไม่ได้รึไง แล้วถ้าริต้ารู้ล่ะ โอ๊ยๆ เราต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่ ๆอุตส่าห์เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้วเชียวนะ
ผมเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้า เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการตาเบลอ
“จะนอนแล้วหรอ” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูถาม ผมตอบกลับอย่างเคยชิน
“อือ......เฮ้ย!” ผมมองคนที่นั่งอยู่ปลายเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาว
ติณห์มาได้ไงวะ!
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผม” ติณห์พูดพร้อมกันลุกขึ้น และเดินเข้ามาใกล้
“กะ ก็ อาบน้ำอยู่ไง” ยิ่งเข้ามาผมก็ยิ่งถอยหนี ตายห่า จะหนีทำไมวะ “แล้ว....แล้ววุ้นกับกราฟล่ะ”
“เห็นบอกว่ามีธุระ เลยออกไปกันหมดแล้ว”
ไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อนเวร พวกมึงนะพวกมึง!
กึก
และผมก็ถอยมาจนหลังติดกำแพง เชร๊ดดด ฆ่าผมสิ ฆ่าผมเลย!
“หนีทำไมครับ” ติณห์กักตัวผมไว้ด้วยมือข้างนึง และยื่นหน้ามาใกล้
“ปะ เปล่า” หัวใจผมเต้นโครมคราม เต้นแรงมากเหมือนจะหยุด
“นา.... หน้าแดงอีกแล้ว” ติณห์ยิ้มอารมณ์ดี......มาก
ฮึ่ย เสียเปรียบอีกแล้ว ดูยังไงผมก็เสียเปรียบไอ้ผู้ชายตัวโตตรงหน้านี่เห็นๆ
แล้วจู่ๆ ติณห์ก็โน้มหน้าลงมา ผมที่ทำท่าจะสมยอมก็นึกถึงผู้หญิงอีกคนที่ยิ้มให้เลยอาศัยจังหวะนาทีทองมุดตัวอกมาจากวงแขนนั่นทันที
พอออกมาแล้วก็นึกเสียดายแปลกๆ....ไม่ใช่แล้ว ผมล้อเล่นน่ะครับ แหะๆ
“มาทำไม” มันคือคำถามสิ้นคิดที่ผมพึ่งคิดออกเมื่อกี้ครับ ไม่รู้ทำไมเวลาประหม่ามันมักจะเป็นแบบนี้ทุกที
“มาหา” ติณห์ยักไหล่สบายๆ พร้อมกับเดินมานั่งที่เดียงอีกครั้ง แล้วเค้าฉุดมือผมให้นั่งลงข้างๆด้วย
“แล้ว....ริต้าล่ะ”
“ผมพาไปส่งตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว”
……
“นา วันนี้ดูแปลกๆนะ” ติณห์เว้นช่วงไปครู่นึง “เป็นอะไรรึเปล่า”
“….อืม” ผมยอมรับอย่างไม่รู้จะทำยังไง
ติณห์จับมือผมและบีบเบาๆ
“ที่ว่าคู่หมั้น ริต้าหรอ”
“ใช่”
ติณห์พูดออกมาง่ายๆ ผมเลยไปต่อไม่ถูกซะงั้น
“เราเป็นแฟนกัน.....แบบหลอกๆ เพราะติณห์ไม่อยากหมั้นริต้าใช่มั้ย”
“อื้ม”
“แล้วริต้าล่ะ รู้สึกยังไง” ผมกลั้นใจถาม
“ผมไม่รู้”
“แต่ริต้าเป็นเพื่อน” ถ้าริต้าชอบติณห์ ผมจะทำร้ายเธอได้ยังไง
ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม
“นากังวลเรื่องน้องริต้า?”
“ก็ใช่น่ะสิ นากับต้าเป็นเพื่อนกันนะ เพื่อนน่ะเพื่อน เพื่อนๆๆๆ รู้จักมั้ย” ผมเริ่มวีนแตก
“เข้าใจแล้ว” ติณห์พูด ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง
เข้าใจอะไร?
“งั้นผมไปก่อนนะ”
“เอ๊ะ อะไรนะ? ติณห์!”
ติณห์ที่กำลังจะออกจากห้องหันมาเพราะเสียงเรียกของผม เค้ายิ้มนิดๆ และกวักมือเรียกผมเข้าไปใกล้ และ.....
โน้มตัวลงมาใช้ปากเค้าสัมผัสกับข้างแก้มผมครู่หนึ่ง ก่อนจะผละออก
“อย่ากังวลไปเลย ไปนอนเถอะ”
ผมพยักหน้าลอยๆ สติหลุดออกไปชั่วขณะ
แล้วคืนนี้ ก็ฝันดี.......แบบงงๆ
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
ตัด..
ฉึบ!!! o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
ทำร้ายจิตใจคนอ่านอีกแล้ว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่ได้ทำร้ายจิตใจนะคะ วันนี้มาต่อแล้ว ครึๆ
นังริต้ามันจะแฟนหรือยังไม่มีไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้อยากตบอิพี่ติณห์
เห็นรีนี้แล้วต้องพาติณห์ไปลี้ภัยซะแล้วล่ะ - -*
เอาล่ะ วันนี้กลับมาต่อที่รีเดิม เพราะตอนนี้มันสั้นเกินไป
คนอ่านอย่่าลืมดูแลสุขภาพด้วย ตอนนี้น้ำท่วมหลายที่มาก
ขอบคุณทุกท่านที่ิติดตาม คนเขียนอ่านคอมเม้นต์แล้วมีความสุขมากๆ
เจอกันตอนหน้านะคะ
'สวนส้ม'
:pig4:
-
ง่าาาา
-
คลุมเครืออีกแล้ว
:serius2:
-
เอ่อ .... พี่ติณไม่รู้รึว่านานาเป็นอะไร -___-
สั้นจังค่ะตอนนี้
:sad4:
-
ตัด..
ฉึบ!!! o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
ทำร้ายจิตใจคนอ่านอีกแล้ว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่ติณห์ไปง้อเลยนะ รู้ป่าว
-
นานางอนแน่เลยตามไปง้อด่วน
-
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ใช่ว่ายัยริต้าแอบชอบติณห์อยู่นะ โอยยยยยดราม่าอีกแร้ว :เฮ้อ:
-
มันยังไงกันแน่เนี่ย?? ริต้าอะ
-
:กอด1:
-
มาสั้นๆก้ได้
แต่มาบ่อยๆน้าาาา
ค้างโครตตตตต
อะไรยังไงงงงง
-
นานาจะคิดยังไง ไม่ใช่กลับไปร้องไห้อีกนะ :serius2:
-
รออีกแล้วๆ
-
นานาสู้ๆ
-
มาม่าเหรอ จัดมา
-
โอ๊ย อิพี่ติณห์นี่ซื่อบื้อปะเนี่ย
ไม่รู้เลยรึไงว่านานาเป็นอะไร บร๊ะ
เป็นแบบนี้ไม่เชียร์ละนะ สงสารน้องนานา งือออออ
-
สงสารนานาอีกแล้วอ่ะ
พี่ติณห์ ไปเคลียร์ด่วนๆ o18
-
มาอัพด่วนๆโล้ดดด ติดงอมแงม
-
สั้นอ่ะ
ยังไม่เคลียร์เลย
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
ท่าทางแบบนั้น ไม่ใช่เรียกสับสนค่ะติณ แต่เรียกว่า น้องนานาๆงอน
-
นังริต้ามันจะแฟนหรือยังไม่มีไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้อยากตบอิพี่ติณห์
-
นานา งอนแล้ว
พี่ติณห์ง้อด่วน
มาต่อเร็วๆนะรออยู่สนุกมากๆเลย
-
ทำไมตอนต่อมันสั้นจังอ่าาาาาาาา
-
:z3: ชั้นงงกะแกอิพี่ติณณ์
-
~ ลับมีด ฉึบ ฉึบ ฉึบ ~ o18 o18 o18
ก็ติณห์มันแลดูสับสนในตัวเอง มัวแต่ประนีประนอม ถนอมน้ำใจชะนี แต่ทำร้ายนานาเค้านี่นา
คนแต่งรีบพามันไปซ่อนไว้ให้ดีๆเต๊อะ วะฮ่าๆๆๆ (หัวเราะแบบยัยโรคจิต)
ปล. นานาใจอ่อนไปลูก ยอมมันทำม๊ายย หึหึ ไม่เป็นไรเดี๋ยวเจ๊เชือดเอง ~
-
ยังไงกันล่ะเนี่ย :call: :call:
-
งานนี้ติณห์คงเอาจริงสักที คงต้องทำอะไรให้ชัดเจนนะค่ะ ติณห์ค่ะ
-
ติณแม่ง ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจน
-
นานาน่ารักมาก :-[
ชอบเคะแบบนี้จังเลย ><
ติณน์ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจนซักที :m16:
แล้วเมื่อไหร่จะได้ลงเอยแบบดีๆเนี่ย
ว่าแต่ ...ไอ้พี่นายน์ แกคู่กับพี่ตุลย์สินะ ...แล้วทำไมมายุ่งกับนานาจังว่ะ! (ถึงจะเป็นเพราะต้องการให้ติณน์ทำอะไรให้ชัดเจนก็เถอะ)
ปูเสื่อรอตอนต่อไปค่ะ
-
ยังสั้นอยู่เลย
เอาอีกๆๆๆๆๆ
คิดถึงนานา
ชอบบบบบบ
ทำไมน้าาา ถึงชอบคิดไปเองงง
ตินออกจะแสดงออกขนาดนั้นแล้ว
-
เอาไงละนายติณห์ช่วยขนายหน่อยนะค่ะ
-
เอาแบบชัดเจนๆอ่ะพี่ติณห์ ทำได้ป่ะ :m16:
-
:serius2:
ม่าย ย ย ตัดฉับแบบนี้
ได้ไงอ่า ใจร้าย
-
เย่~!!
แล้วพี่ติณห์เข้าใจอะไรล่ะเนี่ย
แคร์นามั่งอะไรมั่งก็ได้นะพี่ติณห์
-
รอนานแล้วน๊าาาาาาาาาา :onion_asleep: o9
-
อ๊าก :serius2: ค้าง
-
มาแบบสั้นๆและยังคงคลุมเครือ
เอ้ารอตอนต่อไปค่ะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า :serius2:
-
ไม่ได้เข้ามาซักพัก ,,
พี่ติณห์ ก็ยังไม่เคลียร์เด็ดขาดกับ นานาเลยอ่ะ
งื้ออออ
ริต้า กับคนที่โทรมารักกันช่ะ? จะได้สบายใจ
นานา น่ารักมากอ่ะ ^^
-
เป็นแฟนคลับน้องนานาด้วยคนค่ะ :m3: :m3: น่ารักม๊าากกกกก ~~
ชอบความใสๆ โก๊ะๆ ของนานาอ่ะ :m4: พี่ติณห์ก็ชอบใช่มั๊ยอ่าาา.....
:m1: :m1: :m1:
-
มารอตอนใหม่ครับ
-
ตอนที่ 14 พาเที่ยว
ติณห์ ติณห์ ติณห์ ติณห์
ในหัวผมมีแต่ชื่อนี้ ทั้งตอนกิน ตอนเรียน ก่อนนอน กินข้าว อาบน้ำ ทำไงดีวะ!
พอลองมองข้ามไปคณะที่อยู่ติดๆกันก็เหมือนจะเห็นติณห์อีก เฮ้อ....
เฮ้ย!?
อันนี้ไม่ได้คิดไปเองแล้วล่ะ ติณห์นี่หว่า มาทำอะไรวะ
ไม่รู้ทำไม ผมถึงต้องจัดผมจัดเสื้อผ้าให้ดูดีด้วย แต่พอคิดไปคิดมาก็เอามือไปยีหัวให้ผมยุ่งๆเหมือนเดิมดีกว่า ฮึ ไม่เห็นจะสนใจเลย
พอเห็นว่าข้างๆติณห์เป็นว่าที่คู่หมั้นเพื่อนสาวผู้น่ารักของผม ผมเลยยีหัวให้แม่งยุ่งกว่าเดิม ย้ำ! กูไม่ได้แคร์อะไรทั้งนั้นโว้ยยยย!
ผมนั่งตีลมตีอากาศจนโต๊ะข้างๆเริ่มหันมามอง เออ ช่างแม่ง จะมองก็เรื่องของมึง หงุดหงิดว่ะ!
อ่านการ์ตูนดีกว่า อืม....โดเรม่อนเป็นซุปเปอร์ไซย่าได้ด้วย? แล้วโนบิตะจะมาตามหาดราก้อนบอลทำไม? ไจแอนเกี่ยวอะไรกับพิโกโร่? พอเหอะ ฟุ้งซ่านจนอ่านการ์ตูนไม่รู้เรื่องแล้ว
“โอ๊ย!” ผมสะดุ้งเมื่อมีอะไรเย็นๆมาโดนแก้ม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำถามพลางวางกระป๋องโค้กเย็นชื่นใจข้างหน้าผม
“เปล่า” ความจริงคือกูกำลังคิดถึงคุณมึงอยู่อ่ะครับ
“ผมยุ่งนะ” ติณห์บอก มือก็เอื้อมมาจัดทรงผมยุ่งๆของผมให้เข้าที่
“แล้วริต้าล่ะ” ผมถามกลบความเขิน อยากจะปัดมือออกอยู่นะ แต่มันรู้สึกดีอะ
“กลับไปแล้ว”
“อ้าว....”
“ตอนแรกผมก็จะมารับต้านั่นแหละ แต่เหมือนต้าจะมีคนมารับแล้ว ผมเลยมาหานาดีกว่า” พูดไปยิ้มไปจนสาวๆแถวนี้หันมามองตาเป็นมัน
ผมไม่หล่อแบบนี้บ้างให้รู้ไป ชิ
“แล้วทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ เรียนเสร็จแล้วนี่”
“ขี้เกียจกลับอ่ะ อยากไปเที่ยว”
“งั้นเดี๋ยวผมพาไป”
“เอาดิ!” ผมตอบหางกระดิก เย๊ ได้ไปเที่ยว แถมไปกับติณห์ฟรีตลอดงาน ครึๆ
“นาอยากไปไหน” ติณห์ถาม
“ไปไหนก็ได้ แล้วแต่ติณห์”
.
.
.
.
.
“เราจะไปไหนกันหรอ” ผมถามเมื่อสังเกตว่าติณห์กำลังจะขับรถออกจากรุงเทพฯ
“พัทยา”
“หา!?” พัทยา โอ้แม่เจ้า! ที่ผมคิดไว้มันแค่เดินชิลๆในห้างนะ นี่ได้ออกไปพัทยาเลยหรอ
โคตรเจ๋ง!
“ชอบมั้ย” ติณห์หันมาถาม
“ชอบ...” ผมตอบ “...ชอบพัทยาน่ะ” ผมพูดต่อ เดี๋ยวคนขับจะพูดอะไรให้ผมใจเต้นอีก
“ฮ่าๆ ผมก็ชอบพัทยาเหมือนกัน”
ติณห์ขับรถมาเรื่อยๆจนเข้ามาในเขตพัทยา โชคดีที่รถไม่ติดเท่าไร ไม่งั้นกว่าจะถึงคงจะเย็นพอดี
“อยากนอนโรงแรมหรือบ้านพักริมทะเล” ติณห์หันมาถาม
“ยังไงก็ได้ อ๊ะ แต่บ้านพักก็ดี ไม่ชอบขึ้นลิฟต์”
ติณห์พยักหน้า เราคุยกันเรื่อยๆ เหมือนคนข้างๆผมจะชำนาญทางพอสมควร เลยขับรถไปอย่างคล่องแคล่วไม่มีลังเลเลย ประมาณชั่วโมงนึงเราก็มาถึงบ้านพักที่ติณห์ว่า ผมเดินตามติณฆ์เข้าไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจองบ้านพัก 1 คืน มองผ่านจากตรงนี้ไปเห็นทะเลอยู่ไม่ไกล ได้กลิ่นทะเลด้วย สดชื่นจัง
“นา มีแต่บ้านพักหลังเล็กนะ มันเต็ม”
“อื้อ ได้ ไม่เป็นไรหรอก”
พอจ่ายเงินค่าห้องพักเสร็จติณห์ก็ยื่นกุญแจให้ผม ผมรับไว้แบบงงๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
“ไปเดินเล่นก่อนมั้ย ที่ชายหาดมีเสื้อผ้าขายด้วย”
“อย่างติณห์นี่ใส่เสื้อผ้าไม่มีแบรนด์ด้วยหรอ” ผมถามแบบจิดกัด แหม ดูคุณชายขนาดนี้ เสื้อผ้าที่ติณห์ใส่คงซื้อการ์ตูนได้หลายเล่มเลยล่ะ
ติณห์ไม่ตอบอะไร แต่ผลักหัวผมหยอกๆ ผมรอให้ติณห์จอดรถแล้วเราก็เดินเรื่อยๆตามชายหาดที่คนเริ่มเยอะ ทั้งเด็ก ทั้งชาวต่างชาติ ชายหาดนอกจากจะมีเสื้อผ้าอย่างที่ติณห์บอก ก็มีพวกร้านอาหารบรรยากาศดีๆหลายร้าน ทำเอาผมท้องร้องจ๊อกๆ เอ๊ะ ไม่เอาดีกว่า เดี่ยวขอเล่นน้ำก่อน แล้วค่อยมากินข้าว แฮ่ๆ
“นาอยากกินร้านไหน”
“อยากกินหมดเลยอ่ะ” ผมตอบ ติณห์จะมองผมเป็นพวกตะกละมั้ยวะ แต่ผมอยากกินนี่นา
“เราอยู่แค่คืนเดียวนาคงได้กินไม่ครบหรอก” ติณห์บอก ยิ้มด้วย อะไรของเค้า ยิ้มทั้งวัน
“อือๆ น่าเสียดาย”
“เดี๋ยวผมพามาอีกมั้ย”
“ดีๆ อยู่หลายๆวัน อยากเที่ยว อยากกิน หอมอ่ะ” ผมทำจมูกฟุคฟิดให้ดูด้วย
“จะกินเลยหรอ”
“ไม่อ่ะ เล่นน้ำก่อน แล้วก็ไปอาบน้ำ เสร็จแล้วค่อยมากิน” ผมบอกแผนที่วาง ติณฆ์พยักหน้าตอบ
แล้วเราก็เดินซื้อเสื้อผ้ากัน เป็นชุดชิลๆที่ใส่กันตามชายหาดเนี่ยแหละ ผมหลบมุมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วละ ขืนใส่ชุดนักศึกษาลงไปนะ ทรายเต็มกระเป๋า
ผมอยู่ในชุดเสื้อยืดสีฟ้าอ่อน กับกางเกงเลสีส้มยาวเท่าเข่า ส่วนติณห์ใส่เสื้อเชิ้ตปลดกระดุมทุกเม็ดสีน้ำเงินทับเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงแบบเดียวกับผมแต่สีดำ แม้จะใส่ของไม่แพง แต่รัศมีก็ยังแผ่ออกมาจนผมแสบตา แทบจะต้องเอาแผ่นกันแดดมาใส่ - -
จะหล่อไปไหนพ่อคุณ!
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
:mc4:
......พูดอะไรไม่ออก ด้วยความดอง
พึ่งสอบเสร็จ เข้าเล้าตามปกติ เห็นนิยายชื่อคุ้นเด้งขึ้นมา
......ตกใจ
รู้สึกผิด เลยรีบเข้ามาปั่น (ถึจะ 50% ก็เถอะ)
ขอบคุณคนอ่านที่ยังตามทวง
ส่วนอีก 50% ที่เหลือ อาจจะหลังปีใหม่ (เพราะคนเขียนเที่ยวยาว คนอ่าน ::z6:)
ไว้เจอกันนะคะ
สุขสันต์วันปีใหม่ เที่ยวให้สนุกนะคะ !
-
แอบไปเที่ยวกันสองต่อสองด้วย อิอิ
-
อะไรอ่ะ มึนกะติณห์ ตกลงอะไรยังไง
นี่ถ้าริต้าไม่ได้มีคนมารับ ก็คงไม่มาหานาแล้วสินะ เหมือนนาเป็นตัวแถมเลยแฮะ -___-
แล้วพาไปเที่ยว อะไร งง -___- แล้วนี่ตกลงติณห์รู้มั้ยว่านาคิดอะไร แล้วติณห์คิดยังไงกับนา?
บางทีก็แคร์ซะยังกะแฟน แต่บางทีก็ทำเหมือนเพื่อนคนนึง
โอ๊ยยยย คลุมเครือมาก
:really2:
-
เรื่องแรกที่มีเวลาอ่านของสิ้นปีนี้ หลังจากงานยุ่ง และงานก็จะยุ่งไปสักพัก
ชอบติณกะนานา หวานกันซะ๊ พัทยาเกลือเลยหวานกับคู่รัก ที่เติมความหวาน แต่น้องนานาก็ยังเหมือนเดิมปากแข็ง ระวังนะจะเสียติณ
-
จะเอายังกันเเน่ติณห์ หือ!!!!!!!!!
-
ย้ายห้องเร็วจังงงง
ยังตามอ่านเรื่องนี้อยู่นะคะ
ชอบมากจริงๆ
><
แต่ตอนนี้ งงพี่ติณห์
-
คิดถึงเรื่องนี้
-
ตอนที่ 14 พาเที่ยว (Complete)
ผมยืนอยู่ริมระเบียงบ้านพัก หลับตารับลมทะเลเย็นๆ ตอนนี้ท้องฟ้าเป็นสีดำ ดาวเต็มฟ้า ซึมซาบความสุขของวันนี้ ให้ตายสิผมอยากให้มีแต่เวลานี้ ที่ผมได้อยู่กับติณห์สองคน ไม่มีคนอื่น นี่ผมเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่านะ?
“มาทำอะไรตรงนี้ครับ” เสียงทุ้มมาพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นจากด้านหลัง
“เปล่า”
“หรอ...”
ติณห์ยื่นหน้ามาหอมแก้มผม ไล้ไปที่คอ และค้างไว้อย่างนั้น ผมหันหน้าเข้าหาอ้อมกอดแข็งแรงของติณห์ ซุกกับอกอุ่นๆและกอดตอบ
“ติณห์...”
“ครับ”
“คิดยังไงกับนาหรอ” ผมถามเสียงอู้ ไม่รู้ทำไมผมถึงกล้าถามคำถามที่อาจจะจะทำให้ตัวเองเสียใจแบบนี้
“…” ติณห์เงียบ
เรากอดกันอยู่แบบนั้น จนคนตัวโตกระชับอ้อมแขน
“แล้วนาล่ะ รู้สึกยังไงกับผม”
“…” ผมเงียบบ้าง
ผมขี้ขลาดเกินกว่าจะบอกความรู้สึกของตัวเอง...?
“นา...”
...ไม่หรอก
“นาชอบติณห์”
…ความขี้ขลาดของผมมันแพ้ความกลัวที่จะไม่ได้อยู่กับคนคนนี้อีกต่อไป
.
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าตัวถูกพามาที่เตียงเมื่อไร ไม่รู้ว่าเสื้อถูกถอดไปตั้งแต่เมื่อไร รู้อย่างเดียว...ผมไม่มีแรงเลย
“อะ... ติณห์...” ครางเสียงแผ่วเมื่อถูกงับที่ยอดอก
ติณห์โลมเลียมันเหมือนเป็นของหวาน แต่ผมอายจะแย่อยู่แล้ว ติณห์ไล้ต่ำลงไป กางเกงผมถูกปลดออก ผมเอามือบังแต่ก็แพ้แรง ตอนนี้ผมล่อนจ้อน อยากจะกรี๊ดดังๆแต่ทำไม่ได้ ให้ตายสิ คำสารภาพของผมมันทำให้ผมต้องอยู่ในสภาพนี้หรอ!? งั้นผมจะไม่พูดแล้ว ทำไมติณห์ลามกแบบนี้!
“ยะ อย่า ไม่เอา...อาา”
ติณห์กำส่วนกลางลำตัวที่เริ่มตั้งชัน ก่อนเริ่มรูดขึ้นลงตามจังหวะ ผมแอ่นตัวรับอย่างเสียไม่ได้ ติณห์เร่งจังหวะ ในที่สุดผมปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา
ติณห์จูบซับน้ำตาของผม ผมไม่รู้ว่ามันไหลตั้งแต่เมื่อไร
“เจ็บมั้ย” เสียงอ่อนโยนถาม
ผมส่ายหน้า
“งั้น...ผมขอนะ นานาของผม” ติณห์สบตาผม แต่ผมอายเกินกว่าจะสบตาคมคู่นั้นได้ “ผมถือว่าตกลงนะ” ติณห์ยิ้มกว้าง
เฮ้ย! ไม่ใช่นะ! ทำไมเค้าชอบคิดเองเออเองแบบนี้ล่ะ ผมเขินมากเลยนะ!
“ติณห์!...อะ อ๊ะ” นิ้วซุกซนของติณห์รุกล้ำช่องทางของผม
มันเข้ามาจนสุด และค้างไว้อย่างนั้น จนนิ้วที่สองและสามตามเข้ามาหา ผมผวากอดคอติณห์แน่น
“เจ็บ...เจ็บนะติณห์ อะ...เอา...ออก” ผมขอร้อง
ติณห์จูบปลอบผม ก่อนจะเริ่มขยับนิ้ว
“อะ อ๊ะ อา ม่ะ... อืออ”
ผมเสร็จเป็นครั้งที่สอง... น่าอายจริงๆ ทำไมผมไปเร็วแบบนี้นะ แงง!
“นา...ครับ...” ติณห์เรียก เสียงแหบพร่า
ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตา ติณห์จูบแก้มผม ไล้มาที่ปากและค้างไว้อย่างนั้น เค้าหายใจแรงหลับตาแน่นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ติณห์...” ผมเรียกเสียงแผ่ว “นาชอบติณห์” ผมบอกติดริมฝีปาก
ติณห์ลืมตา ยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่เราเคยพบกัน
“ผมรักนานา...”
ติณห์ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ผมเขินแทนเลยซุกหน้าลงกับหมอน ก่อนติณห์จะค่อยๆยกสะโพกผมขึ้น
“ต...ติณห์ นา...”
“ผมจะทำเบาๆ สัญญา” ติณห์บอก ยิ้มใจดี แต่ผมก็ยังกลัว ฮือ...
“อะ อ๊ะ”
ติณห์ดันส่วนแข็งเข้ามา มันแน่นมาก ผมเจ็บจนน้ำตาไหล
“ไม่เป็นไรนะคนดีของผม”
“อะ...ฮึก...อืมม”
ในที่สุดก็เข้ามาจนสุด ผมแทบลืมหายใจ ผมไม่รู้ว่าเผลอกัดที่ไหล่ติณห์เต็มรักจนกระทั่งได้กลิ่นคาวสนิม ติณห์ค้างไว้อย่างนั้นและเริ่มขยับตัว มันเนิบช้าก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะ ผมหลับตาแน่นครางไม่เป็นภาษา
“ม่ะ...จะ...อือ ถึง...”
แล้วผมก็เสร็จเป็นรอบที่สาม
ติณห์กระแทกเข้ามาอีกสองสามครั้ง ก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้ามาในตัวผม
ติณห์หอบ ผมก็หอบ เหงื่อชุ่มไปหมด ติณห์ทับผมทั้งตัวโดยที่ส่วนนั้นยังคาอยู่ หัวใจผมเต้นโครมคราม มันเต้นแรงที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมาตอนได้ยินคำบอก...รัก
“ผมรักนา” คำกระซิบแผ่วเบา แต่กลับดังก้องในหัวใจของผม
และหัวใจของผมคงไม่มีวันที่จะเต้นแรงได้เท่านี้อีกแล้ว...
.
.
.
.
ผมลืมตาในตอนเช้าของอีกวัน สิ่งแรกที่เห็นคือกล้ามอกที่ปราศจากเสื้อผ้า ผมซุกตัวเข้าหามันอีก อกติณห์อุ่นจัง
“อรุณสวัสดิ์” เสียงทุ้มเอ่ย ผมพยักหน้ารับ
ผมเขินนะ... เมื่อเราทำอะไรลงไปน่ะ ฮืออ ผมคงไม่กล้ามองหน้าติณห์ไปอีกหลายวัน
“ผมรักนานะ”
“รู้แล้ว พูดบ่อยจัง” ผมดุกลบเกลื่อนความเขิน
ได้ยินเสียงติณห์หัวเราะ เค้าจับมือผมขึ้นมือจูบเบาๆ
“อันนี้ผมให้นานะ” ติณห์ลูบนิ้วนางข้างขวาที่มีแหวนสวมอยู่
เอ๋? แหวนนี่มันมาอยู่กับผมตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้ตัวเลย
“ผมจองตัวไว้ก่อน นาห้ามไปมองคนอื่นเด็ดขาด”
“อ...อะไร ติณห์นั่นแหละที่จะมองคนอื่น”
“หืม...ผมจะไปมองใคร ผมก็เห็นแค่นาคนเดียว”
“เดี๋ยวติณห์ก็ต้องหมั้นกับริต้า...” ผมพูดเสียงเบา
“ผมกับริต้าเป็นแค่พี่น้องกัน คนที่ผมรักคือนาต่างหาก”
“…”
“ผมจะคุยกับคุณพ่อและยกเลิกงานหมั้น ผมสัญญา”
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
ก่อนอื่น อย่าพึ่งปาอะไรมานะคะ
เค้าขอโทษนะตัวเอง เค้าหายไปนานเกินไปจนลืมกันไปแล้วสินะ :monkeysad:
เค้าบอกว่าจะมาต่อให้หลังปีใหม่ ตอนนี้ก็คือหลังปีใหม่ ( คนอ่าน : :z6: )
อ่า แต่งฉากแบบนี้ออกมาจนได้
ไม่รู้ว่าอ่านแ้ล้วจะสะดุดกันรึเปล่า เพราะแต่งไม่เป็น
ตอนนี้เป็นตอนแทนการขอโทษนะคะ ไม่รู้จะขอโทษยังไง
ตอนนี้คงจะอัพกันตามปกติ
ขอบคุณคนที่ยังรออยู่นะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และทุกกำลังใจค่ะ
'สวนส้วม'
-
น่ารักจริง ๆ คู่นี้ รอลุ้นต่อไปดีกว่า
-
หายไปนานเลยนะ คนอ่านคิดถึงงง ในที่สุดก็สารภาพรักกันสักที ลุ้นแทบแย่แน่ะ
-
อ่ะ อ้าววว ได้กันแล้ว พระเอก นายเอก อิจฉา
-
ตอนที่ 15 ผู้ชายคนนั้น
หลังจากที่ผมกลับมาจากพัทยาไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าผมอยู่กับติณห์บ่อยขึ้น แถมเค้าก็มาหาผมทุกวันจนโดนไอ้กราฟกับวุ้นเส้นแซวตั้งแต่อยู่ ม. ยันกลับหอ (แต่ผมก็ชอบนะ)
“ติณห์อย่า! นี่มันที่มหา’ลัยนะ” ผมตีมือติณห์ที่ลูบอยู่ตรงเอว
อ้อ หลังจากคืนนั้น...เออ นั่นแหละ ติณห์ก็มือไวขึ้น แถมยังชอบลวนลามผมด้วย ฮึ่ย!
“นาครับ” ติณห์ พร้อมจับมือผมไปกุม
“หืม”
“พรุ่งนี้ผมต้องไปอังกฤษ”
“ไปทำไม” ผมถามเสียงปกติ ทั้งที่ใจมันโหวงแปลกๆ
“ไปทำธุระน่ะ แต่ผมไม่อยากไปเลย อยากอยู่กับนามากกว่า”
“หรอ แล้วไปนานมั้ย”
“คงจะอาทิตย์นึง”
“นานจัง” ผมมองติณห์ อาทิตย์นึง ก็ตั้งเจ็ดวัน ผมจะเป็นยังไงนะ
“ผมจะคิดถึงนาทุกวันเลย นาก็ต้องคิดถึงผมทุกวันด้วยนะ” คราวนี้ติณห์ยกมือของผมขึ้นไปหอมและค้างไว้ นี่ถ้ากราฟอยู่ผมคงโดนแซวจนเข้านอนแน่ๆ...
ผมเขินนิดๆ
.
.
.
.
(ผมจะขึ้นเครื่องแล้ว)
“อืม เดินทางปลอดภัยนะติณห์”
(ถึงแล้วผมจะโทรหานะครับ)
“คร๊าบ วางสายได้แล้ว”
(โอเค ผมรักนานะ)
ติ๊ด!
“นาก็รักติณห์นะ” ผมยิ้มให้ปลายสายที่วางไปแล้ว
ตั้งแต่ที่บอกชอบติณห์วันนั้นผมก็ไม่เคยพูดอีกเลย ก็มันเขินนี่ครับ ไม่เหมือนอีกคน รายนั้นนะบอกรักผมทุกวัน ตอนแรกก็เขินมากๆๆ ตอนนี้ก็เริ่มเขินน้อยลงแล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เคยเบื่อมันเลย และคำว่ารักของติณห์ก็กลายเป็นหนึ่งในสิ่งที่หล่อเลี้ยงผมไปแล้ว ผมว่าผมคงต้องเสพติดคำว่ารักแน่ๆเลยอะ
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ อิจฉาคนมีแฟนว่ะ” พูดแบบนี้ไม่ใช่ใครหรอกครับ ไอ้กราฟแน่นอน
“กูบอกให้หาซักคนไง”
“หาง่ายซะที่ไหนล่ะ”
“ระวังขึ้นคานนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“แช่งกันแบบนี้ไม่ต้องคุยแล้วเว้ย ไปเรียนเลย ไป!”
ผมระเบิดเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินออกจากหอเพื่อไปเรียน รู้สึกได้เลยว่านี่มันต้องเป็นวันที่ดีของผมอีกวัน ถึงจะรู้สึกแอบคิดถึงคนที่พึ่งคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อกี้ก็เถอะ
การเรียนผ่านไปอย่างเรียบง่ายเหมือนเคย แต่คงเพราะเป็นวิชาเรียนเช้าคนจึงไม่ค่อยมี ใครๆก็อยากตื่นสายๆจริงปะครับ ผมก็ขี้เกียจตื่นเช้าเหมือนกันนะ แต่ขืนเรียนบ่ายทุกวันผมคงเป็นโรคขี้เกียจจนถอนตัวไม่ขึ้นกันพอดี
เลิกคลาส ผมตัดสินใจไปซื้อการ์ตูนออกใหม่ที่ห้างเดิม กะว่าจะไปหาอะไรกินด้วย
วันธรรมดาช่วงเที่ยงคนไม่ค่อยพลุกพล่าน ผมซื้อการ์ตูนเสร็จก็ออกมาจากร้าน แต่เสียงหัวเราะหวานๆที่คุ้นเคยทำให้ผมต้องหันมองคนที่ยืนอยู่ห่างจากผมไม่มาก
“แมทอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”
“แล้วแต่ต้านั่นแหละ”
ผมมองริต้าคุยกับผู้ชายชาวต่างชาติที่มีสำเนียงภาษาไทยแหม่งๆด้วยความสงสัย
นั่น...ริต้า กับ...?
ผู้ชายที่ดูยังไงก็ไม่ใช่เพื่อน?
เฮ้ยๆ ผมไม่ได้เดาสุ่มนะครับ เพราะตอนนี้ทั้งคู่จูงมือกันไปแล้ว
ผมมองภาพริต้ากับชายปริศนาเดินจากไปทั้งที่สมองยังรวน นี่มันอะไรกันวะครับ! ผมงงไปหมดแล้วนะ ถ้าจะบอกว่าเค้าสองคนเป็นแฟนมันก็ไม่ผิดนัก แต่ริต้ากำลังจะหมั้นกับติณห์นะ
ไม่สิ เพราะผมกับติณห์เราก็... (เอานิ้วชี้มาจิ้มๆกัน)
หรือริต้าจะมีแฟนแล้ว ผมคิดอย่างลิงโลด งั้นแสดงว่าริต้าไม่ได้ชอบติณห์ใช่มั้ย อ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อน หรือมันอาจจะไม่ใช่ อีตาฝรั่งนั่นอาจจะเป็นพี่ชายหรือญาติริต้าก็ได้ พอคิดแบบนี้ก็เริ่มห่อเหี่ยว เอ๊ะ!แต่จับมือถือแขนแบบนั้นมันไม่น่าใช่นะครับ!?
ผมทึ้งหัวตัวเอง รู้สึกโรคสับสนในตัวเองกำลังกำเริบ
เออ ช่างแม่งเถอะ! กลับหอดีกว่า! .
.
.
.
(Rrrrrrr)
อ่า ติณห์โทรมาแล้ว
“ฮัลโหลล”
(ผมถึงแล้วนะ)
“เป็นไงมั่งๆ อากาศหนาวมั้ย”
(หนาวครับ แต่ไม่มาก)
“อิจฉาจัง เมืองไทยร๊อน ร้อน”
(เดี๋ยวผมพามาดีมั้ย)
“ดีๆ” ผมรีบตอบ
(หึหึ)
“หัวเราะอะไร”
(เปล่า ก็...อืม ถ้าเรามาเที่ยวด้วยกันสองคนอีก เราคงได้...) ผมเว้นช่วงไปนานจนผมเริ่มคิดไปถึงไหนต่อไหน ภาพคืนที่อยู่พัทยากันสองคนลอยมาเป็นฉากๆ จนผมเริ่มหน้าแดง
“อะ ไอ้ติณห์ ไอ้บ้า! ไอ้ลามก! ฮึ่ยย!” ผมว่าไป เขินไป แต่ปลายสายกลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
(นี่ ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ มาว่าผมทำไมเนี่ย)
“โกหก ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าคิดลามก”
(ผมเปล่าคิดซะหน่อย นานั่นแหละที่คิดลามก)
“มะ ไม่ใช่ซักหน่อย ไม่ได้อะไรเลย”
ติณห์หัวเราะอีก ผมก็ฮึ่มๆไป นี่ถ้าคุณอยู่กับผมตลอดเวลานะ คุณจะรู้เลยว่าติณห์ได้ทิ้งนิสัยสุภาพบุรุษไปหมดแล้ว เหลือแต่นิสัยชอบฉวยโอกาสไว้แทน
“เออ จริงด้วย” ผมพูดเมื่อนึกอะไรได้ “ติณห์ ริต้ามีแฟนรึยังอ่ะ” ติณห์เงียบไปเหมือนคิด ก่อนจะถาม
(ถามทำไมหรอ)
“ก็ วันนี้อ่ะนะ” ผมเล่าเรื่องที่เจอริต้าให้ฟังอย่างถึงพริกถึงขิง เอ่อ ความจริงมันก็ไม่มีอะไรมากหรอก เออ ผ่านไปเถอะ (-_-)
(ไม่รู้เหมือนกันแฮะ)
“…”
(แต่ผมก็เคยได้ยินต้าคุยโทรศัพท์กับคนอื่นบ่อยๆนะ โดยเฉพาะคนที่แมทธิวน่ะ) ติณห์ตั้งข้อสงสัย
“งั้นก็ช่างมันเถอะ แล้วถึงที่พักยัง”
(ใกล้ถึงแล้วแหละ)
“งั้นนาไม่กวนแล้วนะ ติณห์จะได้พักผ่อน”
(ครับ ถึงที่พักแล้วผมโทรหาอีกนะ)
“เพื่อ...?” ผมถามอย่างหาเรื่อง อะไรเนี่ย ผมก็หวังดี อยากให้เค้าพักผ่อน แต่จะโทรมาอีกซะงั้น
(ก็ผมคิดถึงนานี่)
มามุขนี้ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย
(นาคิดถึงผมมั่งปะเนี่ย)
“ก็...” ผมค้าง “อื้ม!”
(อื้มอะไรครับ)
“โห่ อย่าแกล้งกันดิ ก็รุ้ๆกันอยู่”
(ก็อยากได้ยินนี่ นะครับ)
“ก็ได้” ผมถอนหายใจ (ด้วยความเขิน) “คิดถึง”
(อะไรนะ ไม่เห็นได้ยินเลย)
“ติณห์อ้าาา” ผมเริ่มงอแง
(พูดมาเร็วๆ ผมจะถึงโรงแรมอยู่แล้ว)
“คิดถึง! พอใจยัง!”
(ผมก็คิดถึงนานานะ มากๆด้วย) ผมอมยิ้ม
“รู้แล้วๆ แล้วก็ไม่ต้องโทรมาด้วย เปลือง”
(ก็ได้ครับ)
“กลับไปก็พักเลยนะ จะได้มีแรงทำงาน”
(คร้าบๆ)
“แค่นี้แหละ จะนอนแล้ว”
(ฝันดีครับ)
“ฝันดีเหมือนกัน”
แล้วติณห์ก็กดวางไป ผมมองโทรศัพท์ยิ้มๆ แล้วก็ต้องมานอนก่ายหน้าผากอีกรอบด้วยความที่คิดไม่ตกเรื่องริต้ากับชายปริศนา
แล้วสรุปว่า...
ผู้ชายคนนั้นแม่ง...
เป็นใครวะ!?
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ :pig4:
ใกล้จบแล้ว คาดว่าอีกไม่กี่ตอน
ไว้เจอกันใหม่นะคะ
'สวนส้วม'
-
มาแล้ว น้องนานากะพี่ติณ
-
มาแล้ววววววววว ดีใจจังงงงงงง อย่าหายอีกนะครับบบบบบ รออ่านอยู่ :o8:
-
หวานกันเกินไปและนะคู่นี้ เขินนนน
-
ผู้ชายคนนั้น จะใครก้อช่าง นานา อย่าได้ใส่ใจ ขอให้ ไม่ใช่ ติณห์ ก็น่าจะพอ
อิอิ ไม่ได้เข้าข้างนะ แต่เข้าหลัง เอ๊ย แต่เป็นกำลังใจ
-
นานานี่อยากรู้จังนะ
ฮ่าๆๆ
แต่ก็น่ารักดี ดีดี
เมื่อไหร่ ติณห์จะกลับมา คิดถึงเรื่องนี้มาก
-
ตอนที่ 16 คุณพ่อ
โบราณว่า ขวาร้ายซ้ายดี
ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่ามันจริงหรือเปล่า เมื่อก่อนคิดว่าเพราะแค่คำมันคล้องจองเค้าก็เลยเอามาพูดปลุกกำลังใจกันแค่นั้น
แต่ช่วงนี้ผม...ตาขวากระตุกยิบๆแทบทุกวัน
และยิ่งไปกว่านั้นติณห์ยังไม่กลับจากอังกฤษเลย เห็นบอกว่างานยังไม่เสร็จดีเลยต้องอยู่ต่อ ผมในตอนนี้เลยห่อเหี่ยวแบบสุดๆน่ะครับ
“นาเย็นนี้กินไรกันดี” กราฟเอ่ยถามในเย็นวันที่น่าเบื่อวันหนึ่ง
“อยากกินเย็นตาโฟ” ไอ้วุ้นผู้ยึดคติ ‘ไม่ได้ถามกู แต่กูจะตอบ’
“ไม่รู้ว่ะ ไม่ค่อยหิว”
“แหม แค่พี่ติณห์ไม่อยู่แค่นี้หงอยเป็นหมาโดนทิ้งเลยนะมึง” ปากแบบนี้ไม่มีใครครับนอกจากไอ้กราฟ
“เงียบไปเลย กูจะกินผัดกระเพราะ!”
.
.
.
.
“เพราะกราฟแหละ อดกินเย็นตาโฟเลย” เสียงอิดออดของไอ้วุ้นครับ
“อะไรก็กินไปเหอะ เลิกเขี่ยได้แล้ว” ไอ้กราฟตอบกลับ
พวกผมมานั่งกินกันที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าหอครับ ไอ้วุ้นเขี่ยข้าวเล่น(เพราะไม่อยากกิน) ไอ้กราฟก็แย่งไอ้วุ้นกิน(เพราะมันหิว) ส่วนผม...ข้าวหมดตั้งแต่ห้านาทีแรก
คิดถึงติณห์ว่ะ...
ยิ่งหลังๆยิ่งไม่ค่อยโทรมาเลย ติณห์บอกว่ายุ่งมากเพราะเป็นช่วงเก็บรายละเอียดงาน ผมก็ได้แต่บอกให้เค้าตั้งใจทำ (จะได้รีบกลับมาเร็วๆ) แต่พอไม่ได้คุยหลายๆวันมันก็คิดถึงครับ
(Rrrrrrrrr)
ติณห์!?
“ฮัลโหล” ผมรับโทรศัพท์ ยิ้มปากแทบฉีก เห็นไอ้กราฟเบะหน้า (ขิ ไอ้คนไม่มีความรัก)
(คิดถึงนานาจัง) เสียงที่ตอบมาฟังดูล้ามาก
“นาก็คิดถึงติณห์” ผมบอกไม่อิดออด “งานเป็นไงมั่ง”
(เสร็จแล้วครับ) ผมยิ้ม
“หรอๆ แล้วกลับวันไหน” ผมรีบถาม
(...ยังกลับไม่ได้ครับ)
“อ้าว ทำไมล่ะ” จากที่ดีใจเมื่อกี้ ตอนนี้หายไปหมดเลย ทำไมติณห์ยังไม่กลับมาซักทีอ่ะ
(พ่อให้อยู่ทำงานต่อน่ะครับ)
“หรอ...”
(นานาครับ)
“หืม?”
(ผม...) แล้วก็เงียบไป (ผมรักนานะครับ)
“รู้แล้ว” ผมยิ้มกว้าง แม้จะคิดถึง(มากๆ)
(แล้วผมจะรีบกลับนะ)
“อือ จะรอ”
.
.
.
.
ผมนั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่หน้าคณะครับ แหม แค่ผมอ่านหนังสือเรียนทำไมต้องทำหน้าแปลกใจกันด้วยล่ะ
รถตู้คันหนึ่งจอดแถวที่ผมนั่งอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร
“ฉันนั่งได้มั้ย” เงยหน้ามองคนถามก่อนจะพยักหน้า
เจ้าของสูทสีดำมองผมอย่างเปิดเผย จนผมต้องเงยหน้ามองตอบ
“มีอะไรหรอครับ” คนถูกถามยิ้ม เป็นยิ้มที่คุ้นเคยอย่างประหลาด
“เธอคือนานาใช่มั้ย”
“ครับ”
ตาขวากระตุกอีกแล้วสิ...แถมยังกระตุกแรงซะด้วย
“ฉันเป็นพ่อของเจ้าติณห์ ชื่อภาสกร”
...นั่นไง ว่าแล้ว
“สวัสดีครับ” ผมไหว้อย่างนอบน้อม นึกเหตุผลที่เค้ามาหาไม่ออก...
โอเค ผมพอจะนึกออกแต่ไม่อยากนึกเท่าไรน่ะครับ
“เมื่อไม่กี่วันก่อนติณห์เล่าเรื่องเธอให้ฉันฟัง”
“….”
“ฉันเองก็เคยคิดนะว่าเจ้าติณห์อาจจะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่เหนือความคาดหมายนิดหน่อยที่เค้าเป็นผู้ขาย นั่นก็คือเธอ” เสียงทรงอำนาจเอ่ยเรียบๆ
“ครับ” ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร
“ครอบครัวฉันกับครอบครัวของหนูริต้า เราสนิทกันเหมือนเป็นญาติ เลยคิดจะให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน”
“แต่เค้าไม่ได้รักกันนะครับ”
“ฉันรู้” คุณภาสกรมองมานิ่งๆ “เมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เหมือนกันที่พ่อกับแม่ของริต้าจับได้ว่าเธอคบกับผู้ชายคนอื่นอยู่ พวกนั้นโกรธมาก”
“….” ผมกลั้นหายใจรอคำพูดถัดไป
“เค้าเลยเร่งให้ฉันจัดงานหมั้นภายในเดือนหน้า”
“อะไรนะครับ!?”
“ฉันแค่จะมาบอกเธอเพราะติณห์คงไม่ได้กลับมาเมืองไทยจนกว่าจะถึงวันนั้น”
“….”
คุณภาสกรยื่นกระดาษใบหนึ่งให้ผม
“นี่คือบัตรเชิญไปงานหมั้น...ถ้าเธออยากมา”
“….” ผมนิ่ง ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ พยายามกลั้นน้ำตาไว้
“ลูกชายฉันคนนี้ไม่เคยบอกว่ารักใครเลย เธอเป็นคนแรกนะนานา” นิ่งไปก่อนจะพูดต่อ “แต่ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวของฉันกับครอบครัวของริต้า มันเหนียวแน่นมาก...ฉันไม่อยากให้มันถูกทำลายไป”
“….”
“ฉันขอโทษ”
น้ำตาของผมหยดลง ผมมองแหวนที่นิ้วนางข้างขวา แหวนวงนี้ติณห์ให้ไว้
ผม...ไม่อยากปล่อยมือจากติณห์เลย
.
.
.
.
“นารู้เรื่องงานหมั้นแล้ว”
(รู้ได้ยังไงครับ) เสียงนั้นยังอบอุ่นเสมอ
“วันนี้ พ่อติณห์...อึก มาหา” ผมพยายามกลั้นก้อนสะอื้นลงไป
ติณห์เงียบไปพักใหญ่
(พ่อผมใจดีมั้ยครับ)
“ไม่เห็นใจดีเลย พ่อติณห์ใจร้ายมาก ทำไมต้องให้ติณห์หมั้นกับริต้าด้วย”
ติณห์หัวเราะ
(ครอบครัวผมกับครอบครัวริต้าสนิทกันมาก ท่านอยากให้ผมแต่งงานกับเธอเพราะท่านคิดว่านั่นเป็นการแสดงความจริงใจต่อกัน ผมหนีเรื่องนี้มาตลอด...จนมาเจอนา ผมถึงไม่อยากหนีอีกต่อไป)
“ฮึก ฮึก”
(อย่าร้องสิ นานาของผม นากำลังทำให้ผมเจ็บอยู่นะ”
“อึก...ฮึก...” ผมจะพยายามไม่ร้อง
(เมื่อกี้ริต้าก็โทรมาร้องไห้แบบนี้เลยนะ) ติณห์เงียบไปพักนึง (ริต้าบอกว่าไม่อยากแต่งงานกับผมเพราะมีคนรักอยู่แล้ว)
“….”
(ผมเองก็บอกริต้าไปว่าผมคบกับนานาอยู่ ริต้าตกใจมากเลย) ติณห์พูดไปหัวเราะไป ผมเองก็หัวเราะตามไปด้วย (นานาครับ)
“ครับ” ผมพยายามไม่ให้เสียงสั่น
(ผมรักนานาคนเดียว ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นคนอื่น)
“...นา นาก็รักติณห์คนเดียว”
(…..)
“คิดถึงติณห์มากเลยอะ”
(เหมือนกัน ผมอยากกลับไปหานานา)
“อย่ามานะ!” ผมเผลอตะโกน “ถ้ากลับมาติณห์ต้องหมั้น...”
(เราหนีไปสองคนดีมั้ย)
“แล้วริต้าล่ะ” ผมอมยิ้มกับความคิดเด็กๆนั่น แต่ถ้าหนีไปได้ก็คงดี
(พาไปด้วย ผมจะเลี้ยงดูทุกคนเอง)
ผมหัวเราะเสียงเบา
เราคุยกันอีกพักนึงติณห์วางสาย
ผมทอดมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม...
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/00024619_93433.gif)
เดี๋ยวต่อกันอีกตอนเน้อ
ใกล้จบเต็มทีแล้วค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
:pig4:
'สวนส้ม'
-
ตอนที่ 17 ผู้ชายคนนั้น คือ...
“นา มึงไม่เป็นไรนะ”
“อือ ไม่ต้องห่วงกูหรอก”
ไอ้กราฟถอนหายใจเฮือก มันคงไม่รู้จะทำยังไงกับสภาพซอมบี้ของผม เออ ขนาดผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงกับตัวเองดี
ผมเดินไป ม. กับไอ้กราฟ มันมาส่งผมที่คณะก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวผมเดินหลง เหตุผลอาจจะฟังปัญญาอ่อนแต่ผมว่าถ้าอยู่ในช่วงนี้ความเป็นได้ที่ผมจะเดินไม่ถึงคณะคงสูงมาก..
ผมเรียนไม่รู้เรื่องมาพักใหญ่ๆแล้วล่ะ โชคดีที่ข่วงนี้ไม่มีควิซหรืออะไรที่ต้องใช้พลังงานสมองหนักๆ ผมเลยยังคงสภาพความเป็นฮิวแมนอยู่ได้นี่ไง
“เฮ้อ..” ผมฟุบตัวลงบันโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ สถานที่เกิดเหตุการณ์ช็อคโลกที่ผมเจอกับคุณภาสกรเมื่ออาทิตย์ก่อน
หดหู่ว่ะ แม่ง
“นานา”
ผมเงยหน้าจากแขนตัวเอง
“ริต้า...?”
.
.
.
.
“ขอโทษที่ชวนมากระทันหันนะ”
“ไม่เป็นไร” ผมยิ้มให้ เธอก็ยิ้มตอบ
เรามาอยู่ที่ร้านไอศกรีมร้านเดิมครับ (รู้สึกชีวิตผมนี่นอกจากห้างกับร้านไอติมแล้ว จะไม่ค่อยได้ไปที่อื่นเลยนะ)
“ไม่เห็นบอกริต้าเลยว่านาเป็นแฟนกับพี่ติณห์” ริต้าพูดพลางอมยิ้ม
“ต้าก็ไม่เห็นบอกเลยว่ามีแฟน” ผมตอบกลับไปทั้งที่หน้าเริ่มร้อน
เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“เป็นความผิดของต้าเองที่ไม่ยอมปฏิเสธไปตั้งแต่ตอนแรก” ริต้าก้มหน้า
“ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น อย่าคิดมากเลย” ผมปลอบ
“ต้าไม่ได้ขัดพ่อกับแม่เพราะต้าอยากให้พวกท่านมีความสุข ตอนนั้นต้ายังเด็ก ต้ายังไม่ได้รักใคร แล้วก็คิดว่าต้าขอบพี่ติณห์” ริต้าเงียบไป “แต่มันก็เป็นความรักแบบพี่น้อง จน...จนต้าได้เจอกับแมทธิว”
“….”
“ถึงได้รู้ว่ากับพี่ติณห์มันไม่ใช่”
“ไม่เป็นไรนะริต้า เธอไม่ผิดเลย”
“พี่ติณห์พยายามปฏิเสธ ต้ารู้ แต่ทุกครั้งที่ต้ามองหน้าพ่อกับแม่ ต้าก็ไม่เคยพูดมันออกไปได้เลย”
“….”
“ต้าไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าต้าต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก ต้าคง...” แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา
น้ำตาผมก็จะไหล แต่ผมร้องไห้ไม่ได้ ผมต้องเข้มแข็ง
.
.
.
.
“พรุ่งนี้หรอ?”
(ใช่ ต้าอยากเลี้ยงไอติมตอบแทน)
“ไม่ต้องตอบแทน นาไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมยิ้ม เมื่อวานผมเป็นคนจ่ายค่าไอติม แถมยังพาริต้าไปส่งบ้านด้วยครับ (จะแมนไปไหนวะกู)
(นะๆ ถือว่าเพื่อนคนนี้ขอ)
“ถ้างั้นก็ได้” ผมใจอ่อนแล้วครับ เธอน่ารักจริงๆ
(นาชวนกราฟกับวุ้นเส้นมาด้วยสิ มาหลายๆคนจะได้สนุก)
“จะดีหรอเกรงใจอะ” ผมถามกลางมองไอ้สองคนที่นอนเอกเขนกสบายใจเฉิบ
(ชวนมาเลยๆ แล้วเจอกันนะ)
“ครับ”
ผมวางสายจากริต้า ก่อนจะใช้เท้าสะกิดไอ้กราฟที่นอนเกากีต้าร์อยู่
“เฮ้ยพวกมึง พรุ่งนี้ว่างปะ”
“ทำไมหรอ” ไอ้วุ้นเงยหน้ามาถาม
“ว่างปะละ”
“กูนัดกับพวกไอ้ตาณทำงานกลุ่มว่ะ” ไอ้กราฟบอก
อ้อหรอ...
“กูว่าจะชวนพวกมึงไปกินไอติมอะ มีคนเลี้ยงด้วย แต่มึงไม่ไปก็ไม่เป็นไรนะกราฟ”
“กูไป/ไป!” ไอ้สองตัวตอบพร้อมกัน
“ไหนว่ามึงทำงานกลุ่มไง” ผมเหล่ตามองไอ้กราฟ
“ขาดกูคนเดียวพวกมันก็ทำงานกันได้น่า”
แหม่...นิสัยดีนะมึง ใครทำงานกับมึงนี่โคตรซวยบรรลัย
.
.
.
.
ไม่คิดเลยว่าวงไอติมวันนี้คนจะเยอะขนาดนี้ครับ นับๆแล้วร่วม 7 ขีวิตด้วยกัน อันได้แต่ ริต้า แมทธิว(แฟนริต้า) พี่เต็นท์ พี่แซนด์ ไอ้กราฟ ไอ้วุ้น และผมครับ
“เลี้ยงขนาดนี้เดี๋ยวพี่จะไปถล่มงานหมั้นให้เอง” พี่เต็นท์พูดติดตลก
“ผมไปด้วยพี่” ไอ้กราฟครับ
วงไอติมก็มีแต่เสียงคุยไม่ขาดครับ ผมแอบสังเกตริต้ากับแมท ดูแล้วทั้งสองคนรักกันมาก เห็นแล้วคิดถึงติณห์เลยครับ เฮ้อ...
“ที่จริงจะชวนพี่ตุลย์มาด้วยนะ แต่มันไม่ว่าง” พี่เต็นท์เอ่ย
“ไปไหนหรอคะ” ริต้าถาม
“ไปอังกฤษอะดิ โดนบังคับไป” พูดพลางมองมาทางผม
“ใครบังคับคะพี่เต็นท์” ริต้าถามทันทีราวกับเป็นบทพูดที่เตี๊ยมกันมาแล้ว
“ก็...”
จู่ๆมันก็มืดครับ ใครปิดไฟวะ!...ไม่ใช่นะครับ ใครไม่รู้แม่งมาปิดตาผม
“ดีครับ” ไอ้คนร้ายก้มลงมากระซิบ ผมจำเสียงทุ้มนั่นได้
โลกของผมกลับมาสว่างอีกครั้ง พร้อมกับโซฟาข้างๆผมยวบลง
“ติณห์!?” ผมเรียกอย่างดีใจ หยิกตัวเองเพื่อให้ชัวร์ว่านี่ไม่ใช่ฝัน “โอ๊ย!”
“ทำอะไรน่ะ” ถามพร้อมทั้งลูบแขนที่มีรอยแดงจากการหยิก ก่อนจะลูบหัวผมไปมา “คิดถึงจัง”
ผมโผเข้ากอดติณห์ทันที เจ้าตัวหัวเราะ ลูบหลังผมไปพลาง
“นาก็คิดถึงติณห์” ผมบอกกับอกกว้าง
“ฮิ้วว~ มาสร้างโลกส่วนตัวอะไรกันตรงนี้คร้าบ ที่นั่งอยู่นี่คนนะ ไม่ใช่หัวหลักหัวตอ” เสียงเต็นท์ครับ ตามด้วยเสียงโห่จากรอบวง
ผมเขินว่ะ...
แต่ไม่ปล่อยเว้ย คนมันคิดถึง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ผมจะกอดติณห์อย่างนี้แหละ
“นั่งดีๆ ไม่เมื่อยหรอครับ” ติณห์ถาม ผมส่ายหน้า
แล้วเจ้าตัวก็ผละออกจากผม ยกแขนขึ้นพาดกับพนักพิง ผมเลยขยับเข้าไปใกล้และพิงตัวกับคนที่ไม่ได้เจอกันนาน
“มาได้ไง” ผมถาม
“หนีมา” ติณห์ ยิ้มจนตาหยี
“ทิ้งงานมาหรอ”
“เปล่านะครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกนานา พี่ส่งพี่ตุลย์ไปทำงานแทนติณห์แล้ว ค่าตัวแพงมากขอบอก เงินในบัญชีพี่ลดฮวบ”
“มั่วแล้วเต็นท์ พี่จ่ายแค่ 40% อีก 60% ผมเป็นคนจ่าย” ถึงกับหัวเราะกันรอบวงเลยทีเดียว
เมื่อติณห์มา ริต้าก็แนะนำแมทธิวให้ทุกคนรู้จักอย่างเป็นทางการ ได้ความว่าแมทเป็นคนอังกฤษเจอกับริต้าตอนที่เธอไปหาติณห์เมื่อสามปีที่แล้ว และหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ติดต่อเรื่อยมา จนกลายเป็นแฟนกัน
“พ่ม อยาก แถ่ง งัน ขับ ริต้า” ครับ ทั้งประโยคฟังรู้เรื่องคำเดียว ‘ริต้า’ (จริงๆมันคือ ผมอยากแต่งงานกับริต้าอะครับ)
ได้รู้เพิ่มมาอีกหน่อยว่าคนที่สอนภาษาไทยให้กับแมทก็คือริต้านั่นแหละครับ
“นาครับ” ติณห์ก้มลงมากระซิบ
“หืม”
“คืนนี้ไปนอนกับผมที่คอนโดนะ”
ฟู่... หน้าผมเองครับ หน้าผมเดือดแล้วครับ
“นานา หน้าแดง ไม่สบายหรอ” ไอ้หอกวุ้น เสือกมาช่างสังเกตอะไรตอนนี้ ทั้งโต๊ะเลยหันมามองผมหมดเลย
“เออ ไม่สบายหรอนานา” เสียงไอ้พี่แซนด์ครับ
“ปะ เปล่า สบายดี”
ได้ยินไอ้คนข้างๆมันหัวเราะ ผมเลยตีแขนมันแรงๆไปทีนึง
ชิ...ขี้แกล้งดีนัก
:: แถม ::
“อะ ต...ติณห์ อ๊าา”
“อย่าเกร็งสิครับคนดีของผม”
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/00024619_93433.gif)
แอร๊ยย อย่ามาแอบดูนานากับติณห์สิคะ :z1:
วันนี้อัพอีก 1 ตอน แอบเหนื่อยค่ะ
คงมาต่อในวัน-สองวันนี้
ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามค่ะ
:pig4:
'สวนส้ม'
-
ดีใจที่มาต่อนะค่ะ
-
ดีใจจังมาต่อแล้ว หายไปนานเลย
-
เป็นกำลังใจให้จ้า :mew1:
+1และเป็ด
-
ตอนที่ 18 คุณแม่
<Tinn Talk>
(คิดอะไรอยู่ติณห์ ทำไมถึงกลับมากลางคันแบบนี้)
“ผมไม่ได้กลับมากลางคันครับพ่อ งานของผมเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วด้วยซ้ำ”
(ติณห์...)
“แค่นี้ก่อนะครับ ที่นี่มันดึกแล้ว”
พูดจบผมก็วางสาย รู้สึกเหนื่อยหน่ายกับชีวิตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลายครั้งที่ผมคิด...ทำไมชีวิตผมมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ อิจฉาเต็นท์กับพี่ตุลย์ ทำไมพ่อไม่หาคู่หมั้นให้พวกพี่บ้างนะ จะได้มีคนมานั่งกลุ้มเป็นเพื่อนผมไง
.
.
.
.
วันนี้ครอบครัวของริต้ามาทานอาหารเย็นที่บ้านผม พ่อกับพี่ตุลย์กลับมาจากอังกฤษแล้ว มื้อจะเรียกว่าพร้อมหน้าพร้อมตาก็คงไม่ผิดนัก
“แม่คิดแล้วนะจ๊ะติณห์ เราควรจะจัดงานกันภายในสองอาทิตย์นี้เลย”
“อะไรนะครับ? / แม่คะ?” ผมกับริต้าแย้งขึ้นพร้อมกัน
“ก็ดีแล้วนี่ลูก ยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดี” ประโยคหลังคุณแม่ของริต้าจ้องเธอเขม็ง
ริต้าก้มหน้า
“แต่ว่ายังไงมันก็เร็วไปนะครับคุณน้า”
“ไม่หรอกจ้ะติณห์ มันไม่เร็วเลยถ้าเทียบกับความร้อนใจของน้าตอนนี้” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้ยิ้มเลย “ฉันลองไปหาสถานที่จัดงานแล้วนะคะ มีที่นึงที่ถูกใจมาก ถ้าพี่ภาสว่างๆ เราไปดูกันนะคะ”
“ริน ทานข้าวเถอะ เดี๋ยวข้าวเย็นหมด” คุณพ่อของริต้าพูด เธอจึงหยุดพูด และเริ่มทานข้าว
ผมมองหน้าเสียๆของริต้าอย่างให้กำลังใจ
.
.
.
.
“เลือกเลยจ้ะ ติณห์ ริต้า ชุดของร้านนี้เป็นของเพื่อนแม่เอง มีแต่สวยๆทั้งนั้น”
คุณแม่ของริต้าบอกพลางยิ้ม เธอเอาหนังสือชุดหมั้นมาให้ผมและริต้าดู ผมเปิดดูผ่านๆ ไม่ได้สนใจ ริต้าเองก็มีอาการไม่ต่างกัน
“แม่คะ...” ริต้าเรียก “ริต้า คือ...”
“อะไรจ๊ะลูก” ริต้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมรู้ว่าคุณน้าเห็น...แต่ไม่ใส่ใจ
“ริต้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ไม่รอเสียงอนุญาต ริต้าออกจากห้องไปแล้ว
“ติณห์อยากไปเข้าห้องน้ำบ้างมั้ยจ๊ะ” เธอถาม แววตาไม่มีรอยยิ้ม
“ก็ดีครับ”
แล้วผมก็ลุกออกมา
ผมเข้ามาในห้องน้ำ วักน้ำล้างหน้าแรงๆหลายครั้ง ไม่เข้าใจความคิดของคุณน้าในตอนนี้ เธอก็เห็นว่าริต้าไม่มีความสุขกับสิ่งที่เธอทำ แล้วทำไมยังบังคับกันได้นะ ผมพอจะดูออกว่าพ่อของผมกับคุณพ่อของริต้าเริ่มลังเลถึงการคลุมถุงชนครั้ง
...แต่กับคุณนายรรินแล้ว ใจของเธอยังแน่วแน่ไม่เปลี่ยนแปลง
ผมออกมาจากห้องน้ำพร้อมริต้า เห็นคราบน้ำตาจางๆ มือถือโทรศัพท์อยู่
“สบายใจขึ้นมั้ย” ผมถาม
ริต้าส่ายหน้า ยิ้มทั้งน้ำตา
“ติณห์” ผมหันไปตามเสียงเรียก “โอเคมั้ยไอ้น้อง”
“ไม่เลย” ผมตอบเต็นท์ “พี่จะไปไหน”
“ทำธุระเว้ย ไปก่อนล่ะ เดี๋ยวไม่ทัน”
ผมมองเต็นท์จนลับสายตา
“ไปกัน ริต้า”
.
.
.
.
“เลือกได้รึยังลูก มีแต่ชุดสวยๆ ลูกแม่เลยเลือกไม่ถูกล่ะสิ” คุณน้าเข้ามาพูดคุยกับริต้าอย่างหยอกล้อ
“ค่ะ ริต้าเลือกไม่ถูก” ริต้าตอบ เสียงสั่น
“คิกๆ ว่าแล้วเชียว งั้นชุดนี้...”
“ริต้า!!”
“แมทธิว!?”
ผมมองแขกคนใหม่ที่พรวดพราดเข้ามา แมทธิวหอบน้อยๆ คงรีบมาน่าดู
ริต้าวิ่งเข้าไปหาแมทธิวก่อนจะสวมกอดพร้อมๆกับร้องไห้
“ริต้า! ทำแบบนี้ได้ยังไงลูก นี่ต่อหน้าพี่ติณห์นะ!” คุณน้าอึ้งได้ซักพักก่อนจะเข้าไปดึงตัวริต้าออกมาจากอ้อมกอดของแมทธิว
“ฮือๆๆ คุณแม่อย่าบังคับริต้าไปมากกว่านี้เลย ฮืออ ริต้ารักแมทธิว และไม่มีวันเปลี่ยนใจไปรักใคร” ริต้ากอดแมทแน่น เธอยื้อกับคุณแม่อย่างไม่ยอม
“ริต้า!! ปล่อยผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวนี้”
“ไม่ค่ะ! ฮึก ฮืออ แมท”
“ริต้า!!” คุณน้าแผดเสียง หน้าแดงจัดด้วยความโกรธ
แมทธิวมองหน้าคุณน้านิ่ง ผมเห็นความวูบไหวในดวงตาสีฟ้านั่น
“Enough” แมทธิวพูดเสียงเรียบ “Don’t hurt her anymore”
“กรี๊ดดดดดด!! ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่สนว่าแกเป็นใคร แต่ลูกของฉันต้องแต่งงานกับตาติณห์คนเดียว!!!” คุณน้าตะกันลั่นบ้าน
พ่อของผมกับริต้าวิ่งมาดู
”เกิดอะไรขึ้นริน” คุณพ่อของริต้าวิ่งเข้ามาถาม
“ไม่ต้องมายุ่งกับริน! พี่ภาส บอกให้ยามมาลากตัวเด็กนี่ออกไปจากบ้านพี่สิคะ!”
“ริน ใจเย็นก่อนนะ” พ่อผมพยายามเกลี้ยกล่อม
“ริต้า ออกไปก่อนไปลูก” คุณพ่อของริต้าบอก
“ไม่ได้! แม่ไม่อนุญาต ก็ดี...ไหนๆก็มาแล้ว ก็มาคุยซะให้รู้เรื่อง!”
.
.
.
.
“ริต้ากำลังจะหมั้น เธอควรจะเลิกกันเดี๋ยวนี้”
“คุณแม่!?”
“ริน ใจเย็นก่อน ฟังลูกบ้างสิ”
“รินไม่ฟัง ยังไงริต้าก็ต้องแต่งงานกับติณห์คนเดียว”
“ริน พี่ลองมาคิดเรื่องนี้หลายครั้งแล้วนะ พี่คิดว่า...”
“พี่ภาส! อย่าบอกนะคะว่าพี่ภาสเห็นดีเห็นงามกับลูกๆอีกคน รินพยายามเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกของเรานะคะ ทำไมไม่มีใครเข้าใจรินเลย”
“คุณแม่คะ...” ริต้าแทรกขึ้นบ้าง “แต่ต้ากับพี่ติณห์ไม่ได้รักกัน”
“นั่นไม่ใช่เหตุผล....”
“แล้วเหตุผลแค่ไหนถึงจะพอครับคุณน้า” ผมพูดขึ้น ทั้งห้องอยู่ในความเงียบ
“I love Rita, don’t tore us apart…please”
แมทกับริต้ากุมมือกัน ผมมองหน้าตาที่เริ่มเหยเกของคุณน้า
“โทษนะครับ ผมพาคนมาส่ง” เสียงกวนๆดังขึ้นท่ามกลางความอึดอัดภายในห้อง
พวกเรามองเต็นท์ที่ยืนอยู่หน้าประตู ก่อนผมจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่เดิมก้มหน้าก้มตาเข้ามา
“นานา!?”
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
ตอนนี้แอบสั้น ฮาา
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า (เร็วๆนี้)
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
:pig4:
'สวนส้ม'
-
แอบมาสั้นๆอะ งาานนี้ คุณน้ารินของริต้า คงโดนรุม แต่ไง
ก็ขอให้ผ่านไปได้นะ เอาใจช่วยนานา แมทธิว ติณห์
-
โอ้ว์วววว ประเจ้า นึกว่าตาฝาด
T^T ในที่สุดก็มาต่อแล้ว ดีใจอย่างแรง
-
ตอนที่ 19 ใกล้เข้ามา
Rrrrr Rrrrr
“ครับ?” ผมกดรับสายเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา
(นานาอยู่ไหน)
“นั่นใครครับ?”
(นี่พี่เต็นท์ไงคร้าบคุณน้อง) เจ้าของชื่อตอบกลับมาแบบกวนๆสไตล์เจ้าตัว (ทีนี้บอกได้ยังว่าอยู่ไหน)
“อยู่หอสมุดกลาง พี่เต็นท์มีไรรึเปล่า”
(รออยู่นั่นแหละ มีเรื่องคุยด้วย)
พอพูดจบก็วางสายไป ผมมองโทรศัพท์อย่างงงๆ ไม่รู้มีอะไรพี่แกถึงได้เกิดอยากคุยกับผมขึ้นมา แต่ที่แน่ๆตาขวาผมแม่งกระตุกอีกแล้วอะ กูหนีตอนนี้ทันมั้ยวะ นี่ไม่ใช่อะไรเลยนะครับ บอกตรงๆว่าสัญชาตญาณล้วนๆ
ไม่กี่นาทีต่อมาพี่เต็นท์ก็เดินเข้ามาอย่างหล่อ ทำเอาสาวๆที่นั่งอาศัย wifi ฟรีในหอสมุดเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานแทบไม่ทัน แล้วพี่เต็นท์ก็ไม่ลืมที่จะยิ้มตอบไปด้วย
งมั้ยเรา
....หน้าตาดีทั้งครอบครัวล่ะครับ เริ่มหมั่นไส้นิดนึงละ
“ว่างมั้ยเรา” พี่เต็นท์ถามหลังจากนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผม
“ว่างมั้งครับ” ผมตอบไปกลางๆ เพราะที่มาหอสมุดตอนนี้ก็ไม่ได้ขยันอะไรหรอกครับ ช่วงนี้แม่งเรียนไม่รู้เรื่องด้วยสาเหตุที่พวกคุณก็รู้ว่าคืออะไร เลยว่าจะมาหาความรู้เข้าหัวซะหน่อย จะได้รอดโปร รอดเอฟกันไป
“งั้นมากับพี่หน่อยดิ”
“พี่เต็นท์จะพานาไปไหนล่ะ” เอาล่ะครับ ตาขวาแม่งกระตุกยิกๆเลย
“สูดอากาศบริสุทธิ์ รับลมชมวิว”
“……” ช่วยตอบให้ตรงคำถามหน่อยเถอะครับ โอเค มันอาจจะตรงคำถาม แต่ถามว่ามันมีสาระอะไรอยู่ในนั้นมั้ย? บอกได้คำเดียวว่าไม่มี
“ลุกๆ นี่เป็นคำสั่งของพี่ชายสามี เอ๊ย พี่ชายแฟน” ผมล่ะอยากจะพุ่งเข้าไปกระชากหน้าม้าพี่แกจริงๆ โดยเฉพาะไอ้ท่าเอามือปิดปากตอน(จงใจ)พูดผิดนั่นน่ะ (ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็ตามที อ๊าก)
“ครับๆ เร่งอยู่ได้”
สุดท้ายก็ต้องยอมมันอยู่ดีครับ นานาเศร้า เฮ้อ
.
.
.
.
ผมยืนค้างอยู่ตรงประตูหน้าบ้านของติณห์ ไม่รู้ว่าทำไมพี่เต็นท์แม่งต้องพาผมมาสูดอากาศบริสุทธิ์ รับลมชมวิวห่าเหวอะไรที่นี่ด้วย ผมรู้รับรู้ได้เลยว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วไอ้อะไรที่ว่านั่นมันต้องมีผมเป็นผู้เกี่ยวข้องด้วยอย่างแน่นอน คิดแบบนั้นตาขวาแม่งยิ่งกระตุกหนัก กระตุกขนหนังตากูจะหลุดออกมาแล้วนะเนี่ย
“เข้าไปดิ มารออะไรล่ะ” ไอ้พี่เต็นท์ครับ
“พี่เต็นท์พานามาที่นี่ทำไมอะ”
“พอดีข้างในเค้ากำลังมีเรื่องกัน พี่ว่านามาด้วยน่าจะดี”
อ่า... นั่นสินะ ผมมาด้วยมันคงจะวุ่นวายดี...
“ไปเร็ว” ไม่รอคำตอบ พี่เต็นท์ลากผมเข้ามาเลยครับ
ผมเดินผ่านห้องมาสองห้อง และเริ่มได้ยินเสียงอะไรแว่วๆมาจากห้องใหญ่ข้างหน้า จับใจความไม่ค่อยได้ เพราะผมเริ่มหูอื้อตาลายไปหมด ใจมันเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งกลัว ทั้งกลัวทั้งประหม่า ผมขืนตัวไม่ยอมเดินไปตามแรงพี่เต็นท์ แต่เพราะพี่เต็นท์แรงเยอะกว่าผมเลยโดนลากไปจนได้
“พะ พี่เต็นท์”
พี่เต็นท์ไม่หันมามองผมแม้แต่นิด จนเรามาถึงหน้าห้องนั้น
“โทษนะครับ ผมพาคนมาส่ง” พี่เต็นท์แทรกกลางปล้องท่ามกลางเสียงจอแจ ผมค่อยๆเดินก้มหน้าเข้าไป เพราะมั่นใจว่าคนที่พี่เต็นท์พูดถึงคือผมชัวร์ๆ
“นานา!?”
“ต...ติณห์” ผมเรียกเสียงเครือ ยิ่งเงยหน้ามองรอบห้องแล้วผมยิ่งสาปแช่งให้ไอ้พี่เต็นท์มันตายซะเดี๋ยวนี้ สูดอากาศบริสุทธิ์บ้าบออะไร นี่มันโคตรของโคตรความอึดอัดต่างหาก
คนที่ผมจำได้ว่าเป็นพ่อของติณห์ถอนหายใจยาวอย่างสะกดอารมณ์ก่อนจะมองไปที่ตัวต้นเหตุข้างๆผมซึ่งกำลังยักคิ้วท้าทาย สายตาคุณภาสกรพอจะมองออกได้ว่าเสร็จงานนี้ไปเอ็งตายแน่
ติณห์เดินมาหาผมโดยไม่สนใจสายตาใครทั้งสิ้น
“มาได้ไงครับ” ติณห์ถามทั้งที่คงรู้คำตอบอยู่แล้ว เพราะเค้ากำลังส่งสายตาอาฆาตไปให้พี่เต็นท์อยู่ อีกฝ่ายก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วเดินออกไป
“นั่นใครอีก!?” เสียงหวานแหบถามอย่างไม่สบอารมณ์
“นาไปรอด้านนอกนะครับ เสร็จแล้วผมจะพากลับหอนะ” ติณห์ไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับพูดและใช้มือลูบหัวผมแทน ผมรู้สึกว่ากลัวน้อยลง
“ตาติณห์!!” เสียงเดิมแว้ดขึ้นพร้อมกลับเข้ามากระชากแขนติณห์อย่างแรง ตาสวยหวานนั่นถลึงมองผมอย่างกลั้นอารมณ์ไม่อยู่
“ริน พอได้แล้ว ผมว่าคุณเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ” ชายวัยกลางคนที่ผมไม่รู้จักเข้ามาห้าม แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไรนัก
“ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมดคะ!? ลืมไปแล้วหรอว่าครอบครัวของเรามีสัญญาอะไรกัน! รินคงผิดเองที่ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างมันยืดเยื้อมาขนาดนี้...” เธอพูด พร้อมกับปรายตามองทุกๆคน รวมถึงผม “และไม่ว่าจะอะไร ถึงพี่ภาส ริต้า ติณห์ คุณ หรือไม่ว่าไม่ใคร...” อีกครั้งที่เธอมองมาที่ผม “จะคัดค้านการหมั้นครั้งนี้ก็ไม่เป็นไร เพราะรินจะจัดการทุกอย่างเอง! งานหมั้นจะจัดอาทิตย์หน้า รับรู้ไว้ด้วยค่ะ!”
“ริน!?”
ผู้หญิงคนนี้...คงบ้าไปแล้วแน่ๆ
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
มาแบบเงียบๆ
:hao5:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
สนุกค่ะ ทำไมไม่มาต่อ อีก อ่ะคะ
-
โอ้ยยยย นึกว่าตาฟาดดดมาต่อแล้วววววว
คิดถึงนานาโครตตตตตตตต
มาต่ออีกน้า ให้จบน้า อย่าหายไปก่อนน้าาาาา
:mew1: :mew1:
-
กรี๊สสสสสสสส มาต่อแล้ววววววว
สงสารริต้าสุดๆ มีแม่แบบนี้.... ไม่สนความรู้สึกของคนเป็นลูกเลย
:hao5:
-
ตอนที่ 20 ณ ร้านพิซซ่า
ผมมองบัตรเชิญในมือเงียบๆ มันไม่ใช่ใบเดิมกับที่คุณพ่อของติณห์ให้ไว้ เพราะกำหนดการของงานมันเร็วกว่าเดิม
วันเสาร์นี้...
ผมซุกหน้าลงกับเข่าทั้งสองข้าง รู้สึกสิ้นหวังอย่างบอกไม่ถูก ผมโทรหาติณห์ไม่ติด ติณห์เองก็ไม่ได้โทรหาผม ไม่รู้ว่างทางนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีเพียงข้อความหนึ่งที่ส่งมาถึงผมเมื่อเย็น
‘นามาได้มั้ย ต้าอยากให้นามา ขอร้อง’
“นานา”
“หื้ม” ผมส่งเสียงในลำคอตอบไอ้กราฟทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองมัน
“ให้กูไปเป็นเพื่อนปะวะ”
“เค้าไม่ได้เชิญมึงเหอะ ฟาย”
“มึงแหละควาย บัตรของมึงอะมัน VIP พาเพื่อนไปด้วยได้สองคนเว้ย”
“มึงคิดว่ากูส่งฝาไปชิงโชครึไงถึงได้บัตรมา” ผมด่า แต่ก็ยิ้มไปด้วย
“มึงยิ้มแล้ว” กราฟเดินเข้ามาโยกหัวผม “มึงอย่าทำหน้าแบบนี้สิวะ มันไม่เหมาะกับมึงเลยรู้ตัวรึเปล่า”
“ขอโทษ”
“กูเข้าใจ” มันตอบพร้อมกับมองนาฬิกา “ไปดูหนังกันปะ อีกเดี๋ยวไอ้วุ้นก็จะเลิกเรียนแล้ว”
ถ้าหาอะไรทำผมคงหายฟุ้งซ่าน ผมหวังว่าตัวเองจะสบายใจขึ้นนะ
“เอาดิ”
.
.
.
.
“ดูเรื่องไรดีวะมึง” ไอ้กราฟถามขณะที่เราอยู่บนบันไดเลื่อน
“หนังผีปะ…..โอ๊ย! เจ็บนะไอ้กราฟฟ” ไอ้วุ้นเสนอแต่โดนกราฟสกัดดาวรุ่งไว้ ซึ่งผมก็พอจะรู้เหตุผลล่ะครับ
“ดูหนังผีทีไรมึงก็กลัวจนนอนไม่หลับมาเดือดร้อนพวกกูทุกที”
ใช่ครับคือไอ้วุ้นมันเป็นพวกกลัวผี แต่ก็ชอบดูหนังผี แล้วพอมันดูทีไรมันก็กลัว สุดท้ายเดือดร้อนพวกผมจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
“ดูไอ้นั่นดีกว่า อนิเมฯที่พึ่งเข้าอะ” ไอ้กราฟเสนอ
“ดีเหมือนกัน ไม่หนักสมองดี” ผมสรุป
พวกเราเคลื่อนพลไปที่โรงหนัง กว่าจะถึงเวลาก็ประมาณชั่วโมงครึ่ง ไอ้วุ้นมันหิวเพราะพึ่งเลิกเรียนพวกผมเลยจะไปหาอะไรกินกันก่อนครับ
“น้องนา” พวกผมที่กำลังจะลงบันไดเลื่อนหันไปมองพร้อมกัน
ผู้ชายสองคนที่ผมจำหน้าได้ดี คนนึงใบหน้าพิมพ์เดียวกับติณห์แต่ดูเข้มขรึมกว่า อีกคนมีใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยน...มั้ง
“พี่นายน์ พี่ตุลย์หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้ ไอ้วุ้นกับไอ้กราฟก็ไหว้ตามแบบงงๆ “พี่ชายติณห์ชื่อพี่ตุลย์ ส่วนคนนี้พี่นายน์ ส่วนนี่เพื่อนผมชื่อวุ้นเส้นกับกราฟครับ” ผมแนะนำ
“ดีครับ” พี่นายน์ทักทาย และหันไปยิ้มให้ไอ้วุ้น ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่ผมกลัวรอยยิ้มนั่นจัง บรื๋อ~
“พวกผมกำลังจะไปทานข้าว ไปด้วยกันมั้ย” พี่ตุลย์ถามขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “ผมเลี้ยงเอง”
มีเหตุอะไรที่จะไม่ไปล่ะครับ ของฟรี สบายละไอ้นานา หุหุ
พี่นายน์ให้ไอ้วุ้นเป็นคนเลือกร้านโดยไม่ถามเจ้ามือซักคำ แต่พี่ตุลย์ก็ไม่ได้ค้านอะไร ไอ้วุ้นเลยเลือกร้านพิซซ่าที่มันบ่นอยากกินเมื่อสองสามวันก่อน คือมันชวนผมแหละครับ แต่ผมไม่มีอารมณ์มา คนมันเฮิร์ทอะครับ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
“น้องวุ้นเป็นเพื่อนน้องนาหรอครับ พี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย” พี่นายน์เปิดประเด็น
“ใช่ครับ วุ้นก็ไม่เคยเห็นหน้าพี่นายน์เหมือนกัน” ไอ้วุ้นตอบไปยิ้มไปตามประสาคนอัธยาศัยดี
“ไม่เห็นแปลก กูยังไม่เห็นจะเคยเห็นหน้ามันเลย” ไอ้กราฟโพล่งขึ้นมา พี่นายน์มองหน้ามันเลิกคิ้วสูง
“ก็ใช่มั้ง แต่ต่อไปเราอาจจะเจอกันบ่อยๆ” พี่นายน์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มกวนตีน (นี่ผมไม่ได้คิดไปเองนะครับ ผมเห็นพี่นายน์ยิ้มยังรู้สึกอยากโดดถีบอะ)
“หรอครับ แต่อย่าเจอกันดีกว่า” ไอ้กราฟตอบหน้านิ่ง
“พี่ก็ไม่ได้อยากเจอน้องกราฟนี่ครับ อยากเจอน้องวุ้นมากกว่า”
“ถามมันรึยังว่าอยากเจอพี่รึเปล่า”
“ทำไมต้องอยากเจอหรือไม่อยากเจอล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกันเลย” พี่นายน์ตอบด้วยรอยยิ้มกวนตีนขั้นแอดวานซ์
“กวนตีน”
“เอ่อ...” ผมกับไอ้วุ้นมองหน้ากัน แล้วหันไปมองพี่ตุลย์แบบขอความช่วยเหลือ แต่รายนั้นเล่นอ่านหนังสือไม่สนใจชาวบ้านชาวช่องเลย
คือบางทีมึงก็ช่วยทุกข์ร้อนกับเรื่องที่ขึ้นหน่อยนะครับพี่
“น้องกราฟนี่ไม่น่าเป็นเพื่อนกับสองคนนี้เลยนะครับ หน้าตาไม่เข้าพวกเลย” ดูเหมือนพี่นายน์จะไม่จบนะครับ
“เรื่องของกู” อะ...ไอ้กราฟใจเย็น ยังไงนั่นก็พี่มึงหลายปีนะ
“พี่ขอเบอร์น้องวุ้นไว้ได้มั้ยครับ จะได้ติดต่อกัน”
“เสือก” ไอ้กราฟ...
“ใครกันแน่ครับ”
ปึก!
ไอ้กราฟทุบโต๊ะแล้วยืนจ้องหน้าพี่นายน์ คนในร้านหันมามองกันเต็ม แต่อีกคนดูจะไม่ทุกข์ไม่ร้อน ยังยิ้มยั่วไอ้กราฟอยู่ ผมกับไอ้วุ้นมองหน้ากันเลิกลั่ก อยากจะขอความเห็นจากพี่ตุลย์แต่แม่งคงกำลังอินกับหนังสือ...
แม่งเอ๊ยย กูเครียด!
“ดะ...เดี๋ยววุ้นไปห้องน้ำก่อนนะครับ”
“พี่ไปด้วย”
“กูไปด้วย” พอพี่นายน์จะตามไอ้วุ้น ไอ้กราฟก็โพล่งขึ้นมา
แล้วทั้งสามก็จรลีไป
เหลือผมกับพี่ตุลย์...
ผมมีอะไรอยากถามหลายอย่าง แต่ไม่กล้าอะ
“ติณห์สบายดีไม่ต้องห่วง”
“เอ๋ ครับ?”
“สองคนนั้นไปได้ซักที รำคาญ” พี่ตุลย์วางหนังสือ ใช้มือคลีงดวงตาเบาๆ
ว่าแต่ที่พี่พูดหมายความว่าไงครับ นานาตามไม่ทัน
“ถ้าไม่นับเรื่องสุขภาพจิต ร่างกายก็ดูแข็งแรงดี”
“ครับ” ผมตอบ ก้มหน้าลง แค่คิดว่าติณห์ต้องมีความรู้สึกแบบผม ผมก็เจ็บแล้ว เพราะผมเป็นทุกข์มากเลย ติณห์คงทุกข์กว่าผมหลายเท่า
“อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย น้องผมมาเห็นคงไม่สบายใจ”
“ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไรหรือยังไง ผมช่วยอะไรติณห์ไม่ได้ ผมมันแย่จริงๆ”
หมับ
พี่ตุลย์เอื้อมมือมาลูบหัวผม ภาพข้างหน้ามันเบลอ น้ำตาเอ่อขึ้น
“ไม่เป็นไร ทุกคนอยู่ข้างนานา......ยกเว้นคุณน้ารินนะ” พี่ตุลย์พูดติดตลก ผมอมยิ้ม
“ขอบคุณครับ”
ผมว่าที่คนทั้งบ้านนี้มีเหมือนกันก็คือความอบอุ่นครับ ถึงพี่ตุลย์จะเป็นคนนิ่งๆ พี่เต็นท์ดูกวนตีนปนทะเล้น ติณห์ดูสุภาพเย็นชา แม้แต่คุณพ่อของพวกเค้า ทั้งหมดเป็นคนอบอุ่น อยู่ด้วยแล้วสบายใจเป็นที่สุด
ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ผมมาเจอกับพวกเค้า ผมเชื่อว่าเราจะผ่านทุกอย่างไปได้
“พิซซ่าได้แล้วค่ะ”
พิซซ่าถาดใหญ่สองถาด อันนึงเป็นฮาวายเอี้ยน อีกอันเป็นชีส แป้งหนานุ่มน่าลิ้มลองเป็นที่สุด ไหนจะชีสที่เยิ้มออกมา...
น้ำลายไหลละครับ
พี่ตุลย์ตักฮาวายเอี้ยนกับชีสให้ผมอย่างละหนึ่ง ก่อนจะตักให้ตัวเองบ้าง ปกติที่ร้านพิซซ่าจะมีช้อนกับส้อมให้ใช่มั้ยครับ แล้วส่วนใหญ่เราจะใช้ช้อนส้อมกินกัน คือนึกภาพออกปะครับว่าพี่ตุลย์แกดูผู้ดีจ๋าตั้งแต่หน้าตา นิสัย การแต่งตัว ทรงผมยันกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ผมได้กลิ่น แต่พี่แกกลับใช้มือยัดพิซซ่าเข้าปากทันทีไม่มีลังเล
แล้วอย่างนี้จะให้ไอ้นาซึ่งดูเหมือนคนใช้ที่พี่ตุลย์พามาด้วยใช้ช้อนส้อมกินมันก็ดูกระไรอยู่ ผมเลยใช้มือเปิบนั่นแหละครับ
หลังจากนั้นบรรดาอาหารที่สั่งไว้ก็ตามมาอย่างอย่างมากมาย ผมรีบยัดพิซซ่าเลยครับ อยากกินไก่กับขนมปัง โฮะๆๆๆๆ
ปึก!
ไอ้กราฟเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งอย่างแรง หน้ามันบูดบึงเหมือนกับโกรธใครมาทั้งชาติ ตามมาด้วยพี่นายน์ที่ดูอารมณ์ยิ่งกว่าตอนออกไป และสุดท้ายคือไอ้วุ้นที่นั่งลงด้วยใบหน้างงๆซึ่งเป็นใบหน้าปกติของมัน
“ไอ้กราฟเป็นไรวะ” ผมกระซิบถาม วุ้นเว้นส่ายหน้า
แต่ผมว่า...ปากไอ้กราฟมันดู...บวมๆเจ่อๆนะครับ หรือผมคิดไปเอง?
“มองหน้าหาพ่อมึงหรอครับไอ้นานา จะแดกมั้ยพิซซ่าน่ะ” ไอ้กราฟหันมาแยกเขี้ยวใส่ ผมได้ยินพี่นายน์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ ใครรู้ช่วยบอกผมหน่อย
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line16/0000064.gif)
พิซซ่ามาเสิร์ฟแล้ว เอ้ย ไม่ใช่~~
ก่อนอื่นกราบขอโทษเป็นครั้งที่พันล้าน
ผิดสัญญาหลายรอบ (ไม่ขอแก้ตัวใดๆ) แต่ยังมีคนเข้ามาอ่าน :hao5:
ขอบคุณจริงๆค่ะ
ย้ำอีกครั้งว่านิยายเรื่องนี้กำลังจะจบแล้ว(จริงๆ)
และมันจะไม่เป็นนิยายรายปีแล้วนะเออ ช่วงนี้มีงานนิดหน่อย แต่จะมาอัพเรื่อยๆ
ส่วนเรื่องที่นานาสงสัยก็ไปเดากันเอง :laugh:
เมื่อเรื่องนี้จบแล้วก็จะลงเรื่องสั้นที่แต่งเอาไว้ค่ะ
ช่วยกันติดตามด้วยน้า
สุดท้าย ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4:
'สวนส้วม'
-
พี่นายกับกราฟมันยังไงอยู่นา
-
ยัยคุณรินนี่บ้าไปแล้ว
นานาอย่าพึ่งเศร้าน้าาา
-
กราฟกะพี่นายน์ๆๆๆๆๆๆ :hao6:
รอๆๆดูว่าวันงานจะเกิดอะไรขึ้น
ทุกคนจะต่อต้านแม่ของริต้ายังไง
:hao7:
-
ตอนที่ 21 หนี
ก่อนวันงานหมั้นของติณห์ 1 วัน
ผมมานั่งหน้าสลอนอยู่ในสวนบ้านติณห์ด้วยความงง ผมโดนลักพาตัว เอ๊ย ไม่ใช่! ถูกพี่เต็นท์ถูลู่ถูกังมาที่นี่ตั้งแต่เรียนเสร็จ ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองพี่ตุลย์รัวแป้นคีย์บอร์ดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย (ความจริงคือหน้านิ่ง แต่ผมเดาว่าพี่ท่านกำลังสบายอกสบายใจสุดๆ) ส่วนไอ้คนที่ลากผมมาน่ะหายหัวไปไหนก็ไม่รู้
นานากลุ้ม
“น้ำฝรั่งค่ะ” สาวใช้ในบ้านยกแก้วน้ำสีเขียวอ่อนมาให้ ผมยิ้มขอบคุณเธอ
“ขอชามะนาวให้ผมแก้วนึงนะ” พี่ตุลย์เงยหน้าจากคีย์บอร์ดมาบอกสาวใช้คนเดิม เธอพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป
พี่ตุลย์มองหน้าผมแล้วมองจอโน้ตบุ๊คต่อ เหมือนผมไม่มีความน่าสนใจอะไร
...เอ่อ
“มานั่งทำอะไรตรงนี้” เหมือนโดนถามว่ามึงมาทำเหี้ยอะไรตรงนี้ นี่มันที่ทำงานกูนะเว้ย อะไรแบบนี้อะครับ (เจ็บได้อีก)
“ไม่รู้อะครับ พี่เต็นท์เอามาปล่อย”
“น่ารำคาญจริง” อันนี้ไม่รู้ว่าหมายถึงพี่เต็นท์หรือหมายถึงผมนะครับ แต่ผมว่าหมายถึงไอ้พี่เต็นท์ชัวรัอะ
แล้วบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบ...
เงียบ...
เงียบ...
ปึกปัก ปึกปัก ปึกปัก ตึกๆๆๆๆๆ > พี่ตุลย์รัวคีย์บอร์ดอย่างเมามัน
คลิกๆ คลิกๆ ตึกๆๆๆ > พี่ตุลย์เริ่มขมวดคิ้ว สงสัยหุ้นตก
“ขึ้นไปหาติณห์ไป เห็นหน้าแล้วทำงานไม่ได้” อ้าว...
“ผมจะขึ้นไปไงอะครับ” พี่ตุลย์มองหน้า
“บินมั้งครับ”
อ๊ากกกก! (เอามือทึ้งหัว)
“รู้มั้ยทำไมนานาถึงมานั่งที่นี่ได้”
“………” คำถามไม่ค่อยเคลียร์ครับ ไม่รู้จะตอบยังไง
“คุณน้ารินไม่อยู่ จะกลับเย็นๆ ตอนนี้มีโอกาสก็รีบขึ้นไปหาติณห์ซะสิ” พี่ตุลย์ยกแก้วกาแฟดำขึ้นจิบ “ชั้นสอง ห้องที่สามจากซ้ายมือ”
“ขอบคุณครับ”
ผมไหว้พี่ตุลย์ก่อนจะเดินเข้าในตัวบ้าน
ผมก้าวขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายก็ต้องชะงัก...
ที่บอกว่าทางซ้ายมือนี่แม่งซ้ายมือถ้าหันหน้าเข้าหรือหันหน้าออกวะ! (กูนี่มีปัญหาได้กับทุกอย่างจริงๆ)
ผมเลือกตัวเลือกแรกก่อน ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ในห้องมืดมากครับ ผมคลำหาสวิตซ์ ภาวนาให้นี่เป็นห้องนอนของติณห์ แต่ถ้าไม่ใช่ก็โกย
พรึ่บ!
ไฟเปิด ผมมองร่างสูงคุ้นเคยนอนคุดคู้อยู่บนเตียง ความรู้สึกแรกที่เต็มตื้นขึ้นมาคือความคิดถึง
ผมพึ่งเคยเข้ามาในห้องติณห์เป็นครั้งแรก ห้องกว้างมาก สีของห้องเป็นโทนสีฟ้า ทำให้ห้องดูน่าอยู่ สว่าง แล้วก็สบายตา แปลกใจนิดนึงที่ห้องมันดูหวานๆกว่าที่คิด แต่พอคิดถึงนิสัยน่ารักเป็นบางทีของติณห์แล้วมันก็แอบเข้ากันอยู่นะ
ผมค่อยๆนั่งลงบนเตียงของติณห์ ติณห์เหมือนหลับอยู่ ผมไม่อยากปลุก เลยนั่งมองหน้าติณห์อยู่อย่างนั้น แล้วเมื่อไรก็ไม่รู้ที่ผมเผลอหลับไป...ข้างๆกัน
.
.
.
.
“อืออ” ผมขยับตัว มันอึดอัดแปลก
ฟอดด!
มีอะไรนุ่มๆกดลงบนแก้มผมและค้างไว้อย่างนั้น แถมยังรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิม
อะไรนุ่มๆที่ว่ากำลังลากต่ำลง เรื่อยมาถึงคอ มันคลอเคลียซักพัก ก่อนจะ...กัด!
“โอ๊ยย” ผมสะบัดตัวอย่างแรง ลืมตาขึ้นกะจะถีบไอ้สิ่งที่ทำร้ายคอผม แต่… “ติณห์!?”
ติณห์นอนกอดผมอยู่ ยิ้มจนตาปิด
“ขอโทษ เจ็บหรอ”
“ก็เจ็บสิ” ผมขมวดคิ้ว
“คิดถึง” ติณห์บอก ไม่ละสายตาจากผม ผมเขินนิดๆ
“คิดถึงเหมือนกัน”
ติณห์ยิ้ม ริมฝีปากของเราประกบกัน นุ่มนวล อ่อนโยน และอ้อยอิ่ง มันนานจนอากาศของผมหมด ติณห์ถึงยอมปละออก
“มาได้ไงครับ” ถาม ทั้งที่ปากเราคลอเคลียกันไม่ห่าง
“พี่เต็นท์พามา” ผมตอบ “ทำไมติณห์ไม่ไปหานาล่ะ”
“ผมโดนกักบริเวณน่ะ ออกจากบ้านไม่ได้”
“แล้วกินข้าวหรือเปล่า” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ติณห์ดูซูบกว่าที่จำได้
“วันนี้ยังเลยครับ แล้วนาล่ะ กินข้าวน้อยหรอ แก้มหายหมดแล้ว” ติณห์พร้อมกับไล้มือไปตามแก้มและสันกรามของผม
“ไม่ค่อยอยากกิน” ผมซุกหน้าลงกับอกติณห์ตอบเสียงอู้อี้ “อยากให้มากินด้วยกัน”
ติณห์ลูบหัวผม น้ำตาผมเอ่อจนเกือบจะล้นออกมา...
.
.
.
.
พี่ตุลย์ชวนผมให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน แต่ผมกลัวคุณแม่ของริต้ากลับมา เลยจะขอตัวกลับก่อน เพราะผมได้ยินว่าคุณน้ารินมักจะพาริต้ามาที่นี่ทุกวัน เพื่อคอยสังเกตไม่ให้ติณห์ไปไหนมาไหนด้วย
“ไม่เป็นไร อยู่กินเถอะ” พี่ตุลย์ตอบเสียงเรียบ
ผมลังเล กำลังจะตอบปฏิเสธแต่ก็มีเสียงค้นเคยดังขึ้น
“อยู่กันพร้อมหน้าเชียว” พี่เต็นท์ปรากฏตัวพร้อมกับว่าที่เจ้าสาวของติณห์
“นานา” ริต้ายิ้มกว้าง ถลาเข้ามากอดจนผมเซเกือบล้ม ดีที่ติณห์ประคองไว้ “ดีใจจังที่เจอ”
“พาริต้ามาได้ไง” ติณห์ถามสิ่งที่ผมกำลังสงสัย
“บังเอิญไปเจอคุณน้ารินทำธุระอยู่แถวๆตะเข็บชายแดนกรุงเทพฯ มือมันไม่รักดีเลยปล่อยลมยางรถคุณน้าเฉยเลยว่ะ น่าจะกลับมาช้าซักสองสามชั่วโมง” พี่เต็นท์บอกพร้อมยิ้มชั่วร้าย
เชื่อเถอะ ผมเห็นพี่ตุลย์ยิ้มชั่วร้ายกว่า
น่ากลัวว่ะ
ว่าแต่ที่หายหัวไปทั้งวันนี่ขับรถตามคุณน้ารินไปหรอครับ แล้วปล่อยกูทิ้งไว้กับพี่ตุลย์ตั้งนานสองนานแทนที่จะพาขึ้นไปหาติณห์เลย มันน่าจริงๆ
“เรามากินข้าวเย็นกันให้สบายเถอะ อย่างน้อยๆก็ก่อนพรุ่งนี้”
บรรยากาศมื้อเย็นก็สบายๆเป็นกันเองครับ พักเดียวแมทธิวก็มา ผมคิดว่าวันนี้ริต้ายิ้มได้กว้างที่สุดเลยล่ะครับ
“นานา พรุ่งนี้จะมาใช่มั้ย” ริต้าถามเสียงเศร้า ผมยิ้มให้เธอ
“มาสิ เพื่อนนาจะหมั้นทั้งคน ไม่มาได้ไง” ติณห์บีบมือผมแน่น
“ขอบคุณนะ”
เฮ้อ... คิดถึงพรุ่งนี้แล้วท้อครับ
.
.
.
.
งานหมั้นถูกจัดเรียบๆที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง แน่นอนผมพาไอ้วุ้นกับไอ้กราฟมาด้วย ผมเข้าไปทักทายพี่นายน์กับพี่ตุลย์ ซึ่งดูเหมือนจะทำให้ไอ้กราฟไม่สบอารมณ์มาก ผมแอบเห็นติณห์แว้บนึงไม่เข้าไปทัก เพราะเจ้าตัวกำลังวุ่นกับการรับแขก
คนที่ดูมีความสุขที่สุดในวันนี้ก็คงไม่พ้นคุณแม่ของริต้า เพราะเธอเอาแต่ยิ้มไม่หุบตั้งแต่ผมเข้ามางานแล้ว ส่วนคุณพ่อของติณห์และริต้าก็คุยกับแขกทั่วๆไป
ผมยังไม่เห็นริต้าเลยครับ พี่เต็นท์กระซิบมาว่าคงยังอยู่ในห้องแต่งตัว
“คุณคะๆ”
“ครับ?” ผมหันไปตอบรับหญิงวัยกลางคนที่เข้ามาสะกิด
“คุณนานาใช่มั้ยคะ”
“ใช่ครับ” ผมตอบอย่างสุภาพ แม้จะมั่นใจว่าไม่เคยเห็นเธอคนนี้มาก่อนแน่นอน
“คุณริต้าเรียกค่ะ บอกว่าอยากพบคุณ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้ว ผมเลยหันไปบอกไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสอง “กูไปหาริต้าแป๊บนะ เดี๋ยวกลับมา”
ผมเดินลัดเลาะออกมาจนถึงห้องแต่งตัวของริต้า ผมเคาะประตูสองสามครั้งริต้าก็ออกมาเปิดประตูให้
วันนี้ริต้าสวยมากเลยครับ เธอแต่งชุดไทยสีชมพูอ่อน ผมยาวเป็นลอนสวยถูกรวบขึ้นทั้งหมดทิ้งปอยผมหน้าไว้นิดหน่อย แต่งหน้าอ่อนๆ เธอเหมือนนางฟ้าจริงๆเลย
“นั่งก่อนสิ” เธอลากเก้าอี้มาให้ผมตรงหน้าโต๊ะเคริ่องแป้ง ส่วนตัวเองก็นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว
ผมแอบเห็นคราบน้ำตาจางๆ คิดว่าเธอคงร้องไห้ก่อนที่ผมจะมาถึง
“ต้าไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วแบบนี้”
เธอบีบมือเธอเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ” เธอหันมาถามผม น้ำตาไหลลงมาตามพวงแก้มสีชมพูอ่อน
“อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวไม่สวยนะ” ผมไม่รู้จะปลอบเธอยังไงเลยได้แต่พูดติดตลก
“นาโกรธต้าหรือเปล่าที่ต้าจะหมั้นกับพี่ติณห์”
“ไม่ นาไม่เคยโกรธต้าหรือโกรธใครทั้งนั้น” ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง ทั้งคุณพ่อของติณห์แล้วก็คุณพ่อคุณแม่ของต้าด้วย”
“แต่ต้าโกรธ” ริต้าพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด “โกรธคุณแม่ที่คอยบังคับต้า โกรธคุณพ่อที่ไม่ยอมห้ามอะไรเลย โกรธคุณพ่อของพี่ติณห์ที่เห็นดีเห็นงามกับเรื่องมาตั้งแต่ต้น ต้าโกรธ...”
ริต้าสะอื้นเสียงเบา ผมทำได้แค่ลูบหัวเธอแค่นั้น
...ผมเองไม่ใช่พ่อพระที่ไหน ผมก็เคยนึกโกรธทุกคน แต่ก็อย่างที่ผมบอก ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง ถ้าคิดในมุมของคุณน้าริน เธอก็แค่อยากเห็นลูกสาวมีอนาคตกับคนที่ดี และแค่ถูกความคิดนั้นครอบงำ
“นานา”
“ครับ”
“ทำอะไรเพื่อต้าซักอย่างได้มั้ย”
“ได้สิ บอกมาเลย ถ้าทำได้ นายินดี” ริต้ายิ้มให้ผม
“ยื่นมือมาสิ หลับตาด้วยนะ”
ผมทำตามที่เธอบอก ริต้าจับข้อมือของผมไว้ ผมรู้สึกถึงโลหะเย็นๆ ผมเดาว่ามันคงเป็นสร้อยข้อมือหรือนาฬิกา แต่...
กริ๊ก! กริ๊ก!
“นานา ต้าขอโทษ”
ผมไม่เข้าใจว่าเธอขอโทษอะไร ริต้าปล่อยมือผมแล้ว ผมจะชักมือกลับแต่มันติด!? เมื่อลืมตาผมถึงได้รู้ว่าไอ้โลหะเย็นๆนั่นคือกุญแจมือ!!!??
“ริต้า!?” ริต้ายืนน้ำตาไหลอยู่ไม่ห่างจากผม ในมือของเธอถือเชือกเส้นยาวไว้ด้วย
“ต้าขอโทษที่ทำแบบนี้กับนานา แต่ถ้าต้าทำกับพี่คนใช้ในบ้าน พวกเค้าต้องโดนไล่ออกออกแน่” เธอพูดพร้อมเข้ามามัดผมติดกับเก้าอี้
นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!??
“ริต้า...ริต้าจะทำอะไร”
“ต้าจะหนี” บอกพร้อมกับมัดปมเชือกให้แน่น “ปกติคุณแม่จะเฝ้าต้าทั้งวัน แต่วันนี้ไม่แล้ว...”
“ริต้า...”
“ฝากจดหมายนี้ให้คุณแม่ด้วยนะ” เธอวางจดหมายไว้บนตักของผม
“ริต้า เดี๋ยว...อื้อๆๆๆๆ”
ไม่ๆๆ ทำไมริต้าต้องเอาผ้ามาปิดปากผม?
“อื้อๆๆๆๆ อื้ออออ” ผมพยายามเบี่ยงตัวหลบผ้าที่จะมาปิดตา แต่เพราะโดนมัดอยู่เลยทำอะไรไม่ได้มาก
สุดท้ายโลกของผมก็มีแต่ความมืด...
“นานาเป็นเพื่อนรักของต้า ต้าขอบคุณแล้วก็ขอโทษสำหรับเรื่องในวันนี้จริงๆ”
เธอทิ้งไว้เพียงคำพูดแค่นั้น ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
อ่า
ใครก็ได้มาช่วยนานาที!!!!!
(http://4.bp.blogspot.com/-6e6kvDE3qKE/T4ahIgrH-bI/AAAAAAAAldI/roZHbCa_2C0/s1600/1194592pxqwiyrsvk.gif)
ริต้าหนีไปซะงั้น แถมนานายังโดนมัดอีก
โปรดติดตามตอนต่อไป อุอิ
:L2:
'สวนส้วม'
-
โอยยยยยยยยยยยยย
คิดว่าตาฝาดอ่ะ ฮือออ พี่ติณห์มาต่อแล้ววววววว
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
ยังรออ่านอยู่นะ
กอดคนแต่งแรงๆ 1 ที
นานาของเจ้!!!!!!!!
-
ตอนที่ 22 พอ
< Tinn talks >
“ติณห์ลูก... วันนี้หล่อจริงๆเลย” คุณน้ารินเอ่ยชม ผมได้แต่ยิ้มให้บาง ๆ...แบบไม่ค่อยเต็มใจนัก
วันนี้ผมไม่ได้ไปเรียน เพราะต้องมาเป็นเพื่อนคุณพ่อเตรียมงานหมั้นตั้งแต่เช้า ผมพึ่งแต่งตัวเสร็จเมื่อกี้ ออกมาก็เจอคุณน้ารินยิ้มหวานรออยู่ ผมมองหานานาที่ไม่รู้ว่ามาถึงรึยัง
“ผมขอตัวไปทางนั้นนะครับ” ผมบอกคุณน้าริน เธอพยักหน้าแล้วหันไปสนกระถางดอกไม้ข้างๆแทน
ผมเดินไปหาพี่ตุลย์ที่กำลังสนอกสนใจดอกกล้วยไม้หลากสีอยู่ ถึงพี่ผมจะบ้างานขนาดไหน แต่จริงๆแล้วเค้าชอบพวกธรรมชาติมากเลยครับ โดยเฉพาะดอกไม้กับทุ่งหญ้าเขียวๆ (บอกไว้เผื่อสาวแถวนี้อยากได้(?)พี่ตุลย์ครับ ฮ่าๆ)
“พี่ตุลย์”
“…” ไม่ตอบ แค่หันมาเลิกคิ้วให้
“เห็นนานามั้ย”
“จะไปรู้มั้ยครับ พึ่งมาถึงเหมือนกัน”
อีกหนึ่งสิ่งที่พวกคุณควรรู้ไว้คือ พี่ชายคนโตของผมคนนี้ มีบุคลิกนิ่งๆก็จริง แต่มันแค่ภายนอกครับ ถ้านับจริงๆแล้ว ความกวนตี... เอ้ย เอากวนเฉยๆก็พอเนอะครับ แฮ่ม... ความกวนกับความเจ้าเล่ห์เต็นท์ก็สู้ไม่ได้หรอกครับ ฉลาดแต่แกมโกง อย่างกับพวกจิ้งจอก
สรุปแล้ว เป็นผู้ชายที่ไม่น่าเข้าใกล้ด้วยสุดๆเลยครับ
“ตุลย์!” เสียงพี่นายน์ครับ
“…หืม”
“มีอะไรกินมั่ง หิวว่ะ”
“ถามเจ้าของงานสิ”
“อะไรวะมึงนี่...มีอะไรกินมั่งวะติณห์” หันมาถามผมเหมือนรู้จักกันมานาน
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ”
จริงๆพี่นายน์นี่ ถ้าไม่นับเรื่องจะมอมนานาตอนนั้น ผมว่าก็เป็นคนดีคนนึงครับ เพียงแต่...ที่คบกับพี่ตุลย์ได้ก็เพราะคงมีนิสัยบางอย่างที่เหมือนกัน แล้วไอ้สายตาแพรวพราวตลอดเวลาแบบนั้นก็คงไม่พ้นความเจ้าเล่ห์พอๆกัน
“แล้วน้องนานามารึยังล่ะ?” ผมหันไปหาคนถาม
“พี่นายน์จะรู้ไปทำไมครับ?” สายตาไม่น่าไว้ใจจริงๆ
“ฮ่าๆ พี่ก็แค่อยากรู้ว่าน้องกราฟ...อืม น้องวุ้นมาด้วยรึยังน่ะ”
“…”
“ว่าไง?”
“ยังไม่เห็นเลยครับ”
“เดี๋ยวก็มาเองนั่นแหละ” พี่ตุลย์บอก ผมกับพี่นายน์พยักหน้ารับพร้อมกัน
ผมขอตัวออกมาจากสองคนนั้น อยากจะเดินดูรอบๆงาน เจอผู้ใหญ่ที่ผมรู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง แขกเริ่มทยอยมาแล้ว ผมยังไม่เห็นพวกนานาเลย
“ติณห์”
“ครับคุณพ่อ”
“ไปรับแขกกับคุณน้ารินสิ เห็นถามหาอยู่”
“ครับ”
ผมกับคุณพ่อเดินไปหน้างานด้วย เห็นเต็นท์กำลังคุยกับคุณน้ารินเรื่องรถโดนปล่อยลมตอนไปธุระ
“จริงๆเลยนะเต็นท์ น้าแค่ไปจัดการงานไม่ถึงสองชั่วโมง ดันมีมือดีมาปล่อยลมยางรถน้าซะได้ กว่าจะได้กลับบ้านก็ดึกดื่นแล้ว”
“แค่จังนะครับ วันนั้นคุณน้าคงโชคไม่ดีเท่าไร”
“นั่นน่ะสิ นี่ถ้าแถวนั้นมีกล้องวงจรปิด น้าคงแจ้งตำรวจให้ติดคุกซะให้เข็ด”
“ฮ่าๆๆ ช่างเถอะครับ ถือว่าปล่อยนกปล่อยปลา คุณน้าก็คิดมากเรื่องนี้เลยครับ ยังไงก็ผ่านมาแล้ว”
“จ้ะๆ”
ไม่รู้จะด่าว่าอะไรครับ คนที่ปล่อยลมรถคุณน้ารินก็เต็นท์นั่นแหละ หน้าตาไม่ได้มีความสำนึกแม้แต่น้อย แถมยังคุยกันถูกคออีก
พูดไม่ออกเลยครับ...
“ติณห์มาพอเลยดีเลย มาไหว้เพื่อนน้าสิจ๊ะ พี่ภาสก็มารู้จักกับเพื่อนรินด้วยสิคะ”
ผมกับคุณพ่อก็ได้แต่ยอมเข้าไปหาคุณน้ารินแต่โดยดี เต็นท์หันมายกนิ้วโป้งให้ผม...
อยากให้คุณน้ารินเธอเห็นจริงๆ
.
.
.
.
“เห็นนามั้ยเต็นท์”
“เมื่อกี้เห็นอยู่กับพวกพี่ตุลย์อะ แล้วทำไมยังไม่ไปเตรียมตัว ใกล้ได้เวลาแล้วไม่ใช่หรอ”
ผมถอนหายใจ พยักหน้าช้าๆ
...เวลาไม่เคยคอยใครจริงๆ
“ติณห์ คุณพ่อให้มาตาม” เสียงพี่ตุลย์เรียก
พวกผมสามคนเดินเข้าไปในงานด้วยกัน
แขกผู้ใหญ่ของฝ่ายผมและริต้านั่งอยู่ มีแขกอีกหลายๆท่านนั่งพูดกันอยู่ แต่ริต้ายังไม่มา ผมเดินไปข้างๆคุณพ่อ
“พร้อมหรือยังเรา” คุณพ่อถาม ผมไม่ตอบ ยิ้มให้อย่างเดียว
“รอริต้าสักครู่นะคะ แกคงเขิน ไม่ยอมออกมาจากห้องแต่วตัวแน่ๆ” คุณน้ารินบอกกับคุณพ่อผม แล้วหันไปยิ้มให้แขกคนอื่นๆ
คุณน้ารินให้คนไปตามริต้า ผมมองแขกรอบๆ เจอกับกราฟกับวุ้นเส้น...แต่ไม่มีนานา?
นานาไปไหน?
“คุณรินคะๆ!! แย่แล้วค่ะ!!!” สาวใช้ที่คุณน้ารินให้ไปตามริต้าเมื่อครู่วิ่งกระหืดกระหอบกลับมา คนในงานมอวเป็นตาเดียว
“อะไรกันนงค์! เสียงดังทำไม แขกตกใจหมด...ขอโทษนะคะทุกท่าน” ดุเสร็จยังไม่วายหันไปขอโทษคนในงาน
“แย่แล้วค่ะคุณผู้หญิง คุณหนูริต้า คุณหนู...”
“อะไรล่ะ พูดมาสิ ริต้าทำไม!?”
“คุณหนูหายไปแล้วค่ะ เหลือแต่เด็กผู้ชายเพื่อรคุณหนูถูกมัดอยู่ในห้องค่ะ!”
“ว่าไงนะ!/ไอ้นา!?” สามเสียงโพล่งขึ้นพร้อมกัน เสียงแรกเป็นของคุณน้ารินกับคุณพ่อของเธอ อีกเสียงเป็นของกราฟ...
ผมพุ่งไปหากราฟทันที
“นานาไปไหนกราฟ วุ้น”
“มันหายไปเพราะริต้าให้คนมาตามอะพี่ ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย ผมว่า...”
อย่าบอกนะว่าคนที่โดนมัดอยู่นั่นนานา!?
“ติณห์ ตุลย์ เต็นท์ ไปดูที่ห้องแต่งตัวก่อน! พ่อจะตามรถพยาบาลเอง!”
เกิดเหตุชุลมุนในชั่ววินาที ผมเห็นจากหางตาว่าคุณน้ารินทรุดไปแล้ว ผม กราฟ วุ้นเว้น เต็นท์ พี่ตุลย์และพี่นายน์วิ่งไปห้องแต่วตัวพร้อมกัน
ปัง!
“นานา!!”
“อื้อออออืออออ อื้ออๆๆๆๆๆ”
ผมวิ่งไปหานานาที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ทั้งปากทั้งตาก็ถูกปิดไว้หมด
“ฮ้าา อึก” ผมแก้ผ้าปิดปากและผ้าปิดตาออก นาหอบหายใจอย่างหนัก หน้าแดงมาก
ถึงจะผิดสถานการณืไปหน่อย แต่นาตอนนี้น่ารักชะมัด...
ฟอด!
“เฮ้ย! ทำบ้าไรเนี่ย!!”
“ก็อยากน่ารักทำไมล่ะครับ”
ป้าบ!
“โอ๊ย!”
“หื่นเลือกเวลาหน่อยไอ้น้องเวร” เต็นท์เดินเข้ามาตบหัวผมจนมันสะบัดไปอีกทาง
โหดไปนะครับบางที...
“ฝากตบอีกทีดิพี่เต็นท์”
“ได้ครับน้องสะใภ้”
ป้าบ!
“พอ!” สองทีก็มึนแล้วครับ มือคนหรือว่าอะไร ทำไมมันหนักแบบนี้วะ!
“ติณห์ แก้มัดให้นาก่อน”
ผมทำตามที่นาบอก (มัดแน่นอยู่เหมือนกันครับ แก้ยากพอตัวเลย) นานาลูบตามแขนที่โดนมัด ผมเลยถอดสูทตัวนอกของนาออก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตรงข้อมือออก ก่อนจะค่อยถกแขนเสื้อขึ้นเบาๆ แขนขาวตอนนี้มีแต่รอยเชือกแดงๆ บางจุดเริ่มเขียวช้ำ ผมลูบรอยพวกนั้นเบาๆ
“เจ็บมากมั้ยครับ คนดี”
นานายิ้ม ส่ายหน้า ผมกุมมือทั้งข้างของนานา แล้วยกขึ้นมาจูบ
“อะแฮ่ม! พี่ขัดเวลาหวานหน่อยนะ น้องริต้าไปไหนครับน้องนานา” คำถามจากพี่นายน์ทำให้นาตาโต แล้วมองซ้ายมองขวา เหมือนหาอะไรซักอย่าง
“อันนี้รึเปล่านานา” พี่ตุลย์เดินไปเก็บซองจดหมายที่ตกอยู่ไม่ห่างจากเก้าอี้นัก
“ครับๆ อันนี้ริต้าฝากนาไว้...”
ปัง!
“ริต้า!!”
คุณน้ารินเปิดประตูเข้ามาอย่างแรง หน้าสวยยังคงซีด ไร้สีเลือดฝาดและยังมีคราบน้ำตาจางๆอยู่
“รินไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ เดี๋ยวคุณจะแย่เอานะ!”
“ไม่!! รินไม่ไป... ฮึก ไหน ทั้งนั้น ฮือ ลูกหายไปทั้งคน คุณจะให้รินมัวห่วง อึก ฮึก ตัวเองหรอคะ!?”
“ถ้ารินยังเป็นอย่างนี้ จะเอาแรงที่ไหนไปตามหาริต้าล่ะ ไปหาหมอก่อนนะ”
“ฮือๆ ทำไมเป็นแบบนี้ ฮึก ทำไมลูกทำกับเราแบบนี้คะ ฮืออ”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ นานาสะกิดผม บอกให้ผมพาไปหาคุณน้าริน
“คุณน้าครับ” เธอเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก ผมยังประคองนานาไม่ห่าง
“ริต้าฝากจดหมายนี้ไว้ ก่อนจะไปครับ บอกให้ผมเอาให้คุณน้าด้วย”
คุณน้ารินรับจดหมายด้วยมืออันสั่นเทา เธอเปิดจดหมายนั้นอ่านช้าๆ ดวงตากลมเหมือนริต้าสั่นระริก มีเสียงสะอื้นตามมาไม่ขาด
“ริต้าลูก... แม่ขอโทษ”
.
.
.
.
งานหมั้นถูกยกเลิกไปแล้ว คุณพ่อกับพี่ตุลย์เป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมด คุณน้ารินรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาเกือบอาทิตย์แล้ว อีกสองสามวันหมอคงให้กลับบ้านได้ ผมพานานาไปเยี่ยมท่านทุกวัน และบอกเรื่องของเราให้ผู้ใหญ่ท่านทราบ คุณน้ารินดูตกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังจะเอ็นดูนานาด้วยซ้ำ
ครอบครัวริต้าจ้างนักสืบแล้ว แต่ยังไม่ได้เรื่องอะไร ไม่มีใครเห็นเนื้อหาในจดหมายที่ริต้าเขียน แต่คุณน้ารินเก็บมันไว้กับตัวตลอด เธอบอกว่าจะเก็บไว้เตือนใจตัวเอง...
“วันนี้มารับแม่กลับบ้านด้วยหรอนานา ดีใจจัง”
“ครับ”
คุณน้ารินคว้านาเข้าไปกอด เลยกลายเป็นว่านานาเป็นลูกคนที่สองของคุณน้ารินไปซะแล้ว
“มาปอกผลไม้มาให้แม่กินอีกนะลูก แม่จะได้มีเพื่อนคุย”
“ครับคุณแม่”
“ริต้า...ติดต่อมาบ้างมั้ย...” นานาหน้าหมองลง
“ยังเลยครับ แต่คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ริต้าต้องติดต่อกลับมาหานาแน่”
“จ้ะ”
เห็นแบบนี้ผมก็สบายใจ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว
ฟ้าหลังฝน ย่อมสดใสเสมอครับ
(http://4.bp.blogspot.com/-6e6kvDE3qKE/T4ahIgrH-bI/AAAAAAAAldI/roZHbCa_2C0/s1600/1194592pxqwiyrsvk.gif)
ตอนหน้าจบแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตาม
:pig4:
-
บทสุดท้าย
คุณน้ารินออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่สีหน้าของเธอยังคงเป็นทุกข์ ผมได้แต่หวังว่าริต้าจะติดต่อกลับมาเร็วๆ
ผมพยายามให้กำลังใจคุณน้าริน ไม่ให้เธอคิดไปว่าที่ริต้าหนีไปเป็นความผิดของตัวเอง เพราะผมก็เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ว่าอยากให้ลูกมีความสุขกับสิ่งที่ดีที่สุด แม้ท่านจะลืมไปว่าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับท่าน อาจไม่ดีที่สุดสำหรับเรา
...แต่ยังไงซะมันก็คือความรักและความหวังดี จากคนที่รักเรามากที่สุดในโลก
“คิดอะไรอยู่ครับ หืม” ผมหลุดจากภวังค์กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
ติณห์ละสายตาจากโน้ตบุ๊คขึ้นมาถามผมที่เหมือนจิตใจจะล่องลอยไปที่แสนไกล
“กำลังคิดถึงใครบางคน” ผมตอบ ยิ้มทะเล้น
“คิดถึงผมหรือเปล่า” ติณห์เลื่อนตัวมากอด แล้วก็ขโมยหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ด้วยอะ
“อยู่ใกล้กันขนาดนี้จะคิดถึงทำไม”
“แล้วคิดถึงใครล่ะ” คิ้มเข้มขมวดมุ่น ผมไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าติณห์จะขี้หึงแบบนี้ (เขิน)
“ใครดีน้า” ผมทำท่าคิด แต่คงคิดนานไปหน่อย ติณห์เลยดันผมลงกับโซฟาที่นั่งอยู่แล้วตามมาคร่อมทับอย่างรวดเร็ว
“คิดถึงใครหืม ผมเสียใจจริงๆนะ ถ้านานาคิดถึงคนอื่นถ้าไม่ใช่ผม” พูดชิดริมฝีปาก ก่อนมันจะกดลงมาแผ่วเบา
ผมหลับตา ปล่อยให้ติณห์ดูดดุนอย่างเอาแต่ใจ
แกร๊ก
“ว้าย!”
เสียงร้องบาดหูทำเอาผมผลักติณห์ออกอย่างรวดเร็ว และความจริงที่อยู่หน้าประตูทำเอาผมอยากมุดดินหนี คุณพ่อของติณห์ พี่เต็นท์ พี่ตุลย์ คุณน้ารินกับสามีของเธอ...
อ๊าก มากันครบเลยนี่หว่า!
“คือ คือ...ผม เอ่อ...”
ผมลืมไปได้ยังไงว่าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นบ้านติณห์ที่ใครจะเปิดมาเมื่อไรก็ได้น่ะ!
“โอย...” เสียงโอดโอยจากวัตถุขนาดใหญ่ข้างโซฟา ให้ตายสิ ผมอยากจะถีบเจ้าของเสียงซ้ำ ไอ้บ้า! ทำอะไรไม่ดูสถานที่ แบบนี้นานาเสียหายนะครับ
“แหม นานาไม่เห็นเขินรุนแรงแบบนั้นเลยน้า พวกพี่ก็เข้าใจว่าเป็นแฟนกันก็ต้องอะจึ๋ยๆ” ไม่ต้องมองหน้าก็รู้ได้เลยว่าเสียงนี้เป็นของพี่เต็นท์ชัวร์ แล้วไอ้อะจึ๋ยๆนี่มันอะไรฟะ ฮึ่ย (เขิน)
“แม่ก็ขอโทษนะจ๊ะที่มาขัดจังหวะ แหม...” หน้าคุณน้ายังแดงเรื่ออยู่เลย อ๊าก ฆ่าผมที
“คือ... แล้วมีอะไรรึเปล่าครับ มากันพร้อมหน้าเลย” เอาวะ กูเปลี่ยนเรื่องด้านๆแบบนี้แหละ ทุกคนช่วยลืมเรื่องเมื่อกี้ไปทีนะครับ พลีสส
“เอ้อ เกือบลืมไปเลย ว่าจะชวนไปกินข้าวข้างนอกน่ะ ตุลย์บอกเบื่อๆเลยจะออกไปเปลี่ยนบรรยากาศ” คุณพ่อติณห์เป็นคนอธิบาย มันช่างพอดีกับอาการท้องร้องของผมซะเหลือเกิน ผมเลยตกลงไปด้วย
“นานา รอผมด้วยสิ โอย จุกชะมัด” ฮึ่ยย อุตส่าห์ลืมไปแล้วนะว่ามีสิ่งที่มีชีวิตที่ชื่อว่าติณห์อยู่ด้วย มันน่ากระทืบซ้ำมั้ยเนี่ย
“เดินตามมาเองเถอะ ฮึ”
.
.
.
ร้านนี้บรรยากาศดีมาก ตั้งอยู่ริมน้ำ อาหารก็อร่อย ผมว่าคงทำให้หลายคนคลายคิดถึงริต้าลงไปบ้าง
“ติณห์ๆ ยืมไอแพดหน่อย”
ผมว่าจะเอามาเล่นเฟสบุ๊คซักหน่อย ช่วงนี้ไม่ค่อยติดตามข่าวสารบ้านเมืองอะไรเลย ก่อนอื่นบอกไอ้กราฟก่อนว่าผมกินข้าวแล้ว ไม่ต้องรอ ผมเช็คกระดานข้อความไปเพลินๆ แล้วก็มีข้อความใหม่เข้ามา
ตื๊อ ดึง
ข้อความ...
จากริต้า! O_O!!!!
ผมลอบมองหน้าทุกคน แล้วค่อยๆกดเปิด มันเป็นรูปริต้าถ่ายคู่กับแมทธิว ทั้งคู่ดํมีความสุขดี และข้อความอีกข้อความคือ ‘ขอโทษนะเรื่องวันนั้น’ และ ‘คิดถึงทุกคนมากๆ โดยเฉพาะคุณพ่อกับคุณแม่’
ผมตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ผมควรจะบอกใครก่อนดี ติณห์ดีมั้ย หรือควรบอกทุกคนไปเลยทีเดียว (สับสนในชีวิตหนักมาก)
“ทะ ทุกคน” เมื่อคิดได้ว่าทุกคนก็ล้วนเป็นครอบครัวของริต้า ผมจึงเรียกความสนใจจากอาหารมาเป็นหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผมแทน “คือ ริต้า...ริต้าส่งข้อความมา”
เหมือนเวลาถูกสตั๊นไปสองวิ และก็เกิดความโกลาหลขึ้น
“ริต้าหรอ?” > ติณห์
“ส่งอะไรมาๆ >O<” > พี่เต็นท์
“ให้แม่ ให้แม่เถอะ ริต้าลูก ฮือ” > คุณน้าริน
เอ่อ ผมควรทำยังไง
หมับ
แต่ยังไม่ทันได้ประมวลคำเดิม ไอแพดก็ถูกแย่งจากมือโดยพี่ตุลย์ และถูกส่งต่อให้คุณน้ารินทันทื ทั้งโต๊ะเงียบสนิท ทุกสายตามองไอแพดเหมือนริต้าจะกระโดดออกมาจากจอทัช สกรีนได้
...อ้าว ตลกผิดเวลา นานาขอโทษครับ ( . . )
“ริต้า ไม่เป็นไรก็ดีแล้วลูก...” คุณน้ารินยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่ริต้าหายไป
ผมและคนอื่นๆยิ้มตาม ผมรู้สึกว่ากลิ่นไอแห่งความสุขค่อยๆปกคลุมพวกเราอย่างช้าๆ
.
.
.
.
มืดแล้ว ผมยังอยู่ที่บ้านของติณห์ เสียงหัวเราะดังมาจากในบ้าน เรามีงานเลี้ยงเล็กๆ ที่คุณน้ารินเสนอให้จัดเพราะริต้าส่งข่าวมา แต่ผมขอตัวออกมาที่สวนหลังบ้าน มองดาวที่อยู่เต็มฟ้า แปลกนะ ทั้งๆที่ที่นี่คือกรุงเทพ แต่ผมกลับเห็นดาวชัดเจน
วันนี้เป็นที่ดีจริงๆ
ผมนั่งลงกับพื้น ก่อนจะตัดสินล้มตัวนอนหงาย มองดาวกับพระจันทร์
ฟุ่บ
“แอบออกมาไม่บอกกันเลยนะ” ติณห์นั่งลงข้างๆ
ผมเหลือบมอง และกลับมาสนใจท้องฟ้าเหมือนเดิม
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะมีวันนี้” ผมพูดไปยิ้มไป
ติณห์ล้มตัวนอนบ้าง
“ใช่ ไม่น่าเชื่อเลย ตั้งแต่ที่ผมโกหกพี่เต็นท์ว่าเราเป็นแฟนกัน ฮะฮะ”
นั่นสินะ... คิดๆดูแล้วเรื่องมันไร้สาระสิ้นดี ไอ้พี่เต็นท์นั่นแหละ ดันบ้าจี้เชื่อ
“ติณห์” นอนตะแคงตัวไปหาติณห์
“หืม” ติณห์หันมามองตาผม
“ติณห์จะรักนาไปตลอดมั้ย”
ไม่มีคำตอบ ติณห์รวบผมเข้าไปกอด หูของผมแนบอยู่กับอวัยวะที่เรียกว่า ‘หัวใจ’ ที่มันเต้นแรง
...ไม่ต่างจากของผมตอนนี้
“นารู้มั้ย ตั้งแต่วันที่ผมรู้สึกตัวว่าหัวใจมันเต้นแรงขนาดนี้เพราะใคร.... ไม่มีวันไหนที่ผมรู้สึกว่ามันจะเต้นเป็นจังหวะเหมือนเดิมได้เลย”
“…..”
“หรือถ้ามันจะเต้นช้าลง มันอาจจะหยุดเต้นไปเลยก็ได้นะ ฮะ ฮะ”
“บ้าหรอ พูดอะไรไม่รู้” ผมตอบเขินๆ ให้ตายสิ ติณห์ทำให้ผมเขินได้ทุกวันทุกเวลาจริงๆ นี่เราคงลืมไปแล้วสินะว่าที่นี่คือสวนหลังบ้านน่ะ ไม่ได้โรแมนติกเลย...
เอ๊ะ แต่ก็มีดาวเต็มฟ้านี่นา คงจะเรียกได้ว่าโรแมนติกเหมือนกันล่ะมั้ง
“แล้วนาล่ะ”
“หืม นาทำไมหรอ”
“นาจะรักติณห์ตลอดไปมั้ย นาจะเลิกรักติณห์หรือเปล่า”
ผมส่ายหัวดิก
“นาจะเลิกรักติณห์ได้ไง ในเมื่อหัวใจนาก็เต้นแรงได้ขนาดนี้เพราะติณห์เหมือนกัน”
ฟอด
ติณห์ก้มลงมาหอมแก้มเบาๆ ผมเลยยื่นหน้าไปจุ๊บติณห์บ้าง (เขินตัวเองว้อย)
“ติณห์รักนานะ”
คำบอกรักแสนหวาน สายตาที่อ่อนโยน อ้อมกอดที่อบอุ่น
“นาก็รักติณห์”
…ผมเป็นผู้ชายที่อิจฉาที่สุดในโลกสินะ ถึงมีแฟนน่ารักแบบนี้
END
(http://3.bp.blogspot.com/-ietPKA-Fz-Y/T4agurOrCDI/AAAAAAAAlYo/zcDKSzNLmYE/s1600/1105194cn0jtifmaz.gif)
หลังจากที่เข็นกันมาเป็นปี เรื่องนี้ก็จบได้อย่างแฮปปี้
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่คอยเป็นแรงผลักดันให้มีวันนี้ได้ (กรี๊ดดด)
มิตรรักแฟนเพลงท่านใดยังไม่เบื่อกัน อาจจะมีเรื่องสั้นออกมาให้อ่าน
แต่คิดว่าจะแต่งให้จบก่อน จะได้ไม่รอกันนานแบบนี้ (แต่ความเร็วการแต่งก็ยังเท่ากับหอยทากเป็นอัมพาต ไม่รู้ติดนิสัยเขียนนิยายวันละนิดมาจากไหน T^T)
แล้วเจอใหม่โอกาสหน้านะคะ
'สวนส้วม'
**เพิ่มเติม สำหรับเรื่อง นายน์และกราฟ นะคะ
สำหรับคู่นี้คงเป็นตอนสั้นๆประมาณ 2-3 ตอน
จะนำมาลงทีเดียวเมื่อแต่งจบนะคะ (เป็นตอนพิเศษ ไม่เกี่ยวกับคู่หลัก)
เนื้อเรื่องก็เรื่อยๆ ส่วนจะแฮปปี้ เอนด์หรือเปล่า.. ก็รอลุ้นกันค่ะ
รักคนอ่านนะคะ บายๆ
:katai5: (แอบหนี)
-
:mew1: ขอบคุณที่มาต่อจนจบจ้า
อยากอ่านตอนพิเศษ นายน์กราฟ อ่ะ รู้สึกเหมือนคู่นี้มีซัมติง :hao7:
-
ขอบใจจ้าที่มาต่อจนจบ
เราแอบแวบ เข้ามาดูบ่อย ๆ เลยว่าอัพรึยัง
ขอบคุณค่ะ ^3^
-
เป็นพระเอกที่น่ารักชะมัด นายเอกก็น่ารักมาก ส่วนนายกราฟ อย่างอ่านมากกกกกกกกกก
-
เรื่องน่ารักมากเลยค่าาาาา
แอบอยากรู้ว่าพี่ตุลย์จะมีคู่มั้ย? :ruready
-
ว้ายๆ เป็นเนื้อเรื่องที่ lovely มากง่ะ 5555
รอลุ้นรออ่านคู่ นายน์กะกราฟ แอบอยากให้แต่งคู่พี่ตุลย์กะคู่เต็นท์
o13 o13
-
จบแล้ว
อยากรู้ว่าในจดหมายเขียนอะไรจัง
ริต้าอยู่กับแมทหรือเปล่า
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
อ่านจบแล้วน่ารักมากเลยค่ะ
อยากให้มีภาคต่อของวุ้นจัง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า :pig4:
-
นานาน่ารักมากเลยค่ะ หลงรักเลย
เรื่องความรักนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริง ๆนะคะเนี่ย
เนี่ย ยินดีกับริต้าด้วยนะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายมาให้อ่านค่า
-
กรี๊ดดดดด น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ ชอบค่ะ
ว่าแต่คู่นายน์กะกราฟ ไม่ได้แต่งต่อแล้วหรอคะ T_T
-
นานา กับ ตินณ์ น่ารักอ่าาาาาาาาา :heaven :heaven :heaven :heaven
-
งื้ออออ
น่ารัก
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่มาลงจนจบ
ยังไงนานาก็น่ารัก
ชอบอ้ะะ อยากมีลูกแบบนี้ ><
ดีแล้วที่ทุกคนสมหวัง
ความรักมันดีจริงๆนะะะะ
-
สนุกดีครับ เนื้อหาน่ารักดี อ่านเพลินครับ ขอบคุณครับ
-
กรี๊สสสส รวดเดียวจบ
สนุกมากกกก
พี่ตินณ์น่ารักมากกก หวานตลอด
นานาก็น่ารัก แอร๊ยย
ชอบค่า
รอติดตามเรื่องของ นายการ์ฟ นะคะ อิอิ
คู่นี้ก้ลุ้น
ปล. แฮปปี้เอนด์เถิดดดดดด :hao5:
-
หง่ะ..จบละ :hao5:
สนุกไม่อยากให้จบเลย
ต่ออีกก็ดีนะคะ :call: :call:
-
:m3: น่ารัก ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ :m3:
-
:hao7:
น่ารัก น่ารัก
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ นะคับ
:mew3:
-
เนื้อหาเบาๆ สบายๆ ผ่อนคลายดีครับ ไม่มาม่าเท่าไรด้วย ขอบคุณครับ
-
อ่านแล้วมีความคิดว่า "มันเป็นแผน" เป็นแผนของติณตั้งแต่ต้นหรือเปล่านะ มันคือเรื่องบังเอิญจริงๆ หรือเปล่า แอบคิดว่ามีผู้สมรู้ร่วมคิดค่อนเรื่องด้วยซ้ำ 555+ คิดมากไปเองสินะ ชอบที่มีมุมมองของติณบ้างแทนที่จะรู้ในด้านของนานาอย่างเดียว ขำๆ กับความคิดที่คอยแทรกมาด้วย ตลกดีค่ะ เรื่องนี้ไม่ต้องต้มมาม่าไว้ซดยามอ่าน เพลินตั้งแต่ต้นจนจบ สนุกมากค่ะ o13
-
เรื่องนี้น่ารักดี
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เทใจเลยเรื่องนี้ :z3:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
:impress2:
-
หลงรักติณ กรี๊ดดดด ขอฉันเถอะนานา :hao6: :hao6:
-
:L2:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
อย่าลืมตอนพิเศษนายน์xกราฟ นะค๊าบบบบ ^^
-
:mew3: :mew4:
-
o13 o13 :pig4:
-
น่ารักมากๆ อ่านแล้วมีความสุข
-
แวะเข้ามากรี๊ดให้แล้วก็ออกไปเงียบๆ อิอิ
ปล.น่ารักฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งมาก กรี๊ดๆๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
เรื่องนี้น่ารักและดูอบอุ่นมากๆๆเลยค่ะ :o8: :-[ :pig4: :pig4:
-
o22 น่ารักน่อววววว เรื่องนี้
หวานๆ มีม่านิดหน่อย หน่อยจริงๆ ไม่ค้างๆดราม่าหลายตอน
แหมคู่พี่ก็ใช่ย่อยนะ มีซัมติงที่ห้องน้ำแน่นอน 5555
ขอบคุณที่สร้างนิยายดีๆนะค่า :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ เรียบง่ายดี
นานาน่ารักมากกก
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากครับ
ขอบคุณครับ
-
:pig4:
-
o13
-
หวานอ่ะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
FC พี่เต็นท์ ขอคู่ให้พี่เต็นท์ด้วยครับ :impress2:
ส่วนนายน์นี่ตอนแรกนึกว่าคู่กับตุลย์ แต่พอมาหยุมหยิมกับวุ้นนี่ก็ว่าละว่าต้องสนใจกราฟ เพราะดูตุลย์กวนๆ ชอบแหย่ชาวบ้านอ่ะ :hao7:
แต่ว่ากราฟก็ดูเหมือนจะชอบวุ้นนะ ใครคู่ใครกันแน่เนี้ย!!!!! :katai1:
-
:pig4:
-
น่ารักทุกตัวละคร...ชอบเต็นท์มากกกกกกกก :mew1: :pig4:
-
นานา น่ารัก :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากมาย
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากๆค่า :กอด1:
สงสารก็แต่น้องริต้า หายเข้ากรีบเมฆเบย 5555
จิงๆแอบมีลุ้นคู่พี่นายน์แล้วก็น้องกราฟมั้ยเนี้ยยย :hao3:
-
:pig4:
-
o18 o18 o18 o18
-
น่ารักดีค่ะเรื่องนี้
ชอบนานา น่าร๊ากกกก
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
:o8: