5 ครึ่งแรก
ก็อกๆๆ
"ฟรี้ๆ"
ก็อกๆๆๆๆๆ
"ไม่มีคนคร้าบบ"
ผมตอบงัวเงียอีกครั้งก่อนจะยิ้มเมื่อเสียงเงียบไปแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราต่อ ไม่นานนัก ประตูโทรมๆของห้องเก่าๆชั้นล่างของคอนโดหรูก็พังยับ
โครมม
ผมสะดุ้งตื่นทันทีพร้อมมองไปยังผู้บุกรุก คนที่เดินเข้ามาก่อนคือสองบอร์ดีการ์ดหน้าตาดี คนที่เดินเข้ามาอีกคนด้านหลังคือคุณเจ้าหนี้ ที่มาพร้อมหน้าตาบูดบึ้ง
ผมมองสภาพตัวเองแล้วคนที่เข้ามาอย่างอนาถใจ
ทั้งตัวผมมีบอกเซอร์ตัวเล็กๆกับเสื้อยืดตัวโคร่งที่ล่นมาจนเห็นไหล่ข้างนึง หัวก็ยุ่งไม่เป็นทรงแถมมุมปากยังมีน้ำลายอย่างสกปรกน่ารังเกียจอีก
ส่วนคุณเจ้าหนี้นะเรอะ
วันนี้มาแบบไปรเวทสุดๆ เสื้อยืดสวยมียี่ห้อมกับกางเกยยีนสีดำที่เข้ากับตัวเป็นเหมาะเจาะ แถมดูสะอาดสะอ้านหล่อเหลาเหมือนหลุดออกมาจากนิตยาสารอีก
โชคชะตากลั่นแกล้ง !!
"ตื่นได้แล้ว"
"งืม เจ้านายคร้าบ วันนี้ผมไม่มีของต้องส่ง ส่วนห้องน้ำเดี๋ยวเย็นนี้ล้างให้น้า ไม่ต้องทวงหรอก"
ผมว่าแล้วม้วนตัวกลับไปยังที่นอนด้วยความเพลียและหิวหลังจากที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"ไม่ได้ทวง มีคนอยากเจอนาย รีบๆลุก จะพาไป"
"ฮะๆ อย่ามาตลกครับ ไม่มีใครบนโลกเคยอยากเจอผมสักที งืม ผมง่วงหิว ขอนอนเถอะครับ"
ปัง
เสียงปืนดังลั่นพร้อมลูกกระสุนที่เจาะเข้าไปที่ผนังด้านซ้ายอย่างพอเหมาะทำเอาผมรีบกระเด้งตัวจากที่นอนทันที
"งื้อ ไปก็ได้ (ไอ้)คุณเจ้านาย"
"เสร็จแล้วคร้าบบบ"
ผมออกมาอีกครั้งในชุดไปรเวทง่ายๆ พออกมาปุ้บมือก็ถูกคว้าโดยมือกว้างของคุณเจ้าหนี้แล้วกระตุกให้ผมเดินออกไปยังรถหรูด้วยกัน
คนขับรถเดินออกมาเปิดรถให้เจ้าหนี้ขึ้นไปนั่งอย่างนอบน้อม
"ขึ้นไป"
"เอ่อ ผมเหรอครับ มันจะดีเหรอ"
"ขึ้นไป..."
เป็นอันว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยง ผมก็ต้องระเห็จเข้ามาในรถคันหรูอย่างช่วยไม่ได้
ฮือ ที่นั่งวีไอพีจนน่ากลัว ผมอยากเดินอ้าา
รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปยังที่หมายที่ผมยังไม่รู้ว่าที่ไหน แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามคุณเจ้านายดีกว่า ยิ่งดูอารมณ์บูดด้วยแล้ว เสี่ยงสุดๆ คนอะไร นอนโรงพยาบาลวันเดียวก็ออกมาเลย
เอ่อ จะว่าไปแล้วผมไม่เคยนอนโรงบาลเลยแฮะ
มันแพง แถมสิ้นเปลืองด้วย อีกอย่าง ผมถือคติว่า เจ็บป่วยได้ก็ต้องหายสบายดีได้เช่นกันนี่เนอะ
มันเป็นคติของคนไม่มีเงินครับ ฮ่าๆ
ตืดดดดดดด ตืดดดดดด
ผมหยิบมือถือที่ถูกซ่อมแซมไม่ถึงช่วโมงมาดูเมื่อมีคนโทรมาก่อนจะกดรับ
(ไอ้หมา หายไปไหนมาวะ โทรไปก็ไม่รับ ตายแล้วรึไงไอ้บ้า คนทางนี้เป็นห่วงนะเว้ย)
"พีท~"
(อย่ามาเสียงอ่อย อยู่ไหน เป็นไร ทำไมปิดโทรศัพท์)
"ถามซะกูเป็นแฟนมึงเลย ฮ่าๆ"
(ไม่ขำนะเว้ย ไอ้หมาบ้า)
"คร้าบบ โทรศัพท์กูพังตอนทำงานใช้หนี้"
(หนี้อีกแล้ว เจ้านายมึงเป็นคนป่ะวะเนี่ย อะไรๆก็หนี้ กูใช้ให้เอง บอกเบอร์บัญชีมาเลยมึง)
"ก็กูบอกว่ากูใช้เองได้ไงคร้าบบบ พีทไม่ต้องห่วงหรอก"
(มึงก็เพื่อนกู กูจะไม่ห่วงได้ไงวะ)
"เออ งั้นมึงช่วยไรหน่อยได้ไหมว่ะ"
(ว่ามาดิ)
"เรื่องหนี้อ่ะกูสบายมาก แต่กูขอยืมเงินมึงก้อนนึงแล้วเอาไปให้บ้านเด็กกำพร้าหน่อยได้ไหมวะ กูกลัวซิสเตอร์เค้าเลี้ยงเด็กไม่ไหว นะๆมึง เดี๋ยวกูใช้คืนให้"
(เรื่องนี้ยังไงกูก็ทำทกเดือนอยู่แล้ว แล้วมึงไม่ต้องใช้คืนกูด้วย)
"ขอบคุณน้าา กูรักมึงจังเลย วะฮ่าๆ"
ตี้ด
ยังไม่ทันได้คำตอบรับจากอีกฝ่ายมือหนาของคนอีกฟากก็กระชากโทรศัพท์จากมือผมแล้วกดปิดเครื่องก่อนจะโยนกลับมาให้พร้อมพูดสั้นๆว่า
"รำคาญ"
ฮึ่ย ไอ้คุณเจ้าหนี้นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่เอา ผมอุตส่าห์คุยเบาๆแล้วนะ
"นายอยากเป็นอิสระไหม"
จู่ๆคำถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยก็ออกมาจากปากของเจ้านาย
"อิสระ?"
"ไม่ต้องใช้หนี้น่ะ"
"หา คุณเจ้าหนี้จะไล่ผมออกเหรอ ล...แล้วผมจะทำงานอะไรล่ะ งานดีๆแบบนี้หาได้ที่ไหนอีกล่ะ อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ"
"หึๆ ฮ่าๆ ไม่ไล่หรอก ตราบเท่าที่นายยังอยากอยู่กับฉันนะ"
ผมพยายามฟังว่าคุณเจ้าหนี้พูดอะไรแต่ก็ไม่ค่อยได้ยินนักเพราะเสียงเบาราวกับกระซิบ
"งานนี้ดีมากเลยนะครับ เสียอย่างเดียว ผมทำงานจนลืมกินข้าวเลย แฮะๆ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเลย"
"แล้วทำไมไม่ บอก เดี๋ยวจะพาไปกินตอนเจอกับคนที่อยากเจอนายด้วย ทนได้ไหม ไม่นานก็ถึงแล้ว"
ตาคมทอดมองมาแม้จะเรียบเฉยแต่น้ำเสียงก็เจือไปด้วยความห่วงใยทำเอาผมใจเต้นแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
"ท..ทนได้ครับ"
"อืม ดี"
"เอ่อ เจ้านายครับ ขอบคุณเรื่องมือถือมากเลยนะครับ"
"ทำไม สำคัญมากเหรอ นายต้องติดต่อกับใคร"
"อ๋อ ผมต้องติดต่อกับเพื่อนสองคนน่ะครับ แต่อีกคนไปไทยแล้ว ว่าจะโทรหา ส่วนอีกคนก็ที่คุยด้วยเมื่อกี้ ผมจะฝากพีทมันเอาเงินไปให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหน่อย"
"นายโตมาที่นั่น..."
"อ๋อ ใช่ฮะ ผมถูกไปวางไว้ที่นั่นตั้งแต่เด็กๆแล้วน่ะครับ"
"......ลำบากไหม"
"ตอนอยู่ที่นั่นเหรอครับ ไม่เลยฮะ ทุกๆวันสนุกม้ากกมาก ผมได้เลี้ยงเด็กด้วย ได้ทำหลายอย่างเลย แต่ไม่มีโอกาสตอบแทนบุญคุณพวกซิสเตอร์ที่นั่นเท่าไหร่เลยครับ"
"ถ้าจะไปก็บอกล่ะ"
"เจ้านายจะให้ผมไปเหรอครับ!"
"อืม จะให้คนตามไปด้วย อันตราย"
"ฮะๆ ขอบคุณนะครับ จะมีลูกหนี้คนไหนโชคดีแบบผมไหมเนี่ย ฮ่าๆ ดีจัง"
ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเบาๆ โดยไม่ทันสังเกตุว่าร่างสูงข้างๆก็ลอบยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน
"ถึงแล้ว ไนท์ตื่น"
แรงผลักเบาๆที่แก้มปลุกผมที่หลับไปตอนไหนไม่รู้ให้ตื่นขึ้นมา รถคันหรูมาจอดอยู่ที่หน้าคฤหาสสวยหลังหนึ่ง คล้ายๆวังเก่าเลยล่ะครับ คนหลายคนออกมายืนเรียงต้อนรับรถพวกเราที่ขับเข้ามา ผมพยักหน้าอย่างงัวเงียแล้วก้มหัวขอโทษที่เผลอหลับไป
"มาเถอะ"
มือกว้างกระตุกมือผมให้ลงมาจากรถแล้วเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน
ผมเิดินตามข้างหลังพร้อมก้มหัวทักทายทุกคนอ่างเป็นมิตรและได้รับรอยยิ้มสดใสจากคนที่มายืนต้อนรับด้านหน้ากลับมาแทบทุกคน
ข้างในบ้านถูกประดับด้วยของยุโรปราคาสูงโดยทั้งสิ้น สวยจนผมแทบไม่กล้านั่งเลยล่ะครับ รอไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน เธอดูสวยแบบมีอายุ แต่ผมรู้สึกคุ้นๆหน้ามากเลยล่ะครับ
"มัม มาแล้วครับ"
"ทาม คิดถึงจังเลย แล้วนี่ทำไมออกจากโรงพยาบาลมาเร็วอย่างนี้ฮะ"
เธอว่าพร้อมเข้าไปกอดเจ้านายอย่างเป็นกันเองและเต็มไปด้วยความรักจนผมยิ้มออกมาเล็กๆ ทั้งสองกระซิบกระซาบกันเล็กน้อยก่อนที่เธอจะหันมามองผมแล้วเดินเข้ามาสวมกอดด้วยคนจนผมตกใจ
"สวัสดีจ้ะ ลิตเติ้ลบอย จำแม่ได้ไหมลูก"
เธอพูดกับผมอย่างเป็นกันเองและจับแก้มผมแบบไม่รังเกียจ ผมนึกอยู่สักครู่ก็นึกออก
"อ่า คุณน้าผู้หญิงคนนั้นนี่"
...........................................
เอาครึ่งแรกไปก่อนน้า เดี๋ยวมาต่ออีกครึ่งให้
โพลล์
หัวข้อ: DeathKnightวุ่นรักอันตรายเจ้าหนี้ตัวร้ายกับอัศวินเซ่อซ่า เทนไฮท์1up 04/08/11 (อ่าน 60505 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก