ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0...........................................................
DeathKnight วุ่นรักอันตรายเจ้าหนี้ตัวร้ายกับอัศวินเซ่อซ่า
“คำพูดที่ประทับใจผมคือ จงรักแบบไม่เคยเจ็บปวดมาก่อน จงเต้นรำเหมือนไม่มีใครมองเรา จงร้องเพลงเหมือนไม่มีใครได้ยินเรา จงทำงานเหมือนไม่ต้องการเงินจากมัน และจงอยู่เหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของโลก”
เบรฟไนท์
“คำพูดประทับใจของผมคือ อย่าหมกมุ่นเสียใจกับอดีตในเมื่อชีวิตเราขึ้นอยู่กับปัจจุบันและอนาคต”
เดธทาม
1
เหงื่อเม็ดที่ห้าสิบหกหยดลงกับพื้น
ตามด้วยห้าสิบเจ็ด
........
ผมร้อน มาก ถึงมากที่สุด หลังจากเดินหางานทำมาทั้งวัน เงินที่มีก็ให้กับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเรียบร้อย ส่วนที่เหลือก็คงมีไม่พอจะหาที่ซุกหัวนอนในวันนี้แน่ๆ ผมได้เกรดเอเกือบทุกตัวตอนจบมา ถ้าไม่ติดว่าผมยังไม่เจองานที่มีที่พักให้อยู่ด้วยน่ะนะ
ผมชื่อเบรฟไนท์ หรือภาษาไทยคงเป็นอัศวินผู้กล้าหาญ ชื่อนี้ไม่มีใครตั้งให้ผมแต่ผมตั้งให้ตัวเองเมื่อเริ่มพูดได้ ผมเอาชื่อมาจากหนังสือนิทานน่ะครับ ผมพูดเร็วกว่าเด็กคนอื่น เดินเร็วกว่า คิดเร็วกว่า คงแบบนี้ที่ทำให้ผมมีเพื่อนคบไม่เยอะมากนัก
ผมถูกนำมาวางหน้าบ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็กพร้อมใบสูติบัตรที่ไม่ระบุชื่อพ่อแม่แต่ละบุสัญชาติผม ผมเป็นลูกผสมมั่วๆ เชื้อนู่นบ้างนี่บ้าง เคยมีคนถามผมว่าน้อยใจไหมที่ถูกนำมาทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า ผมว่าถ้าเลือกได้พวกท่านคงไม่อยากทิ้งผมแน่นอน อย่างน้อยพวกเขาก็ให้ผมเกิดมาล่ะน่า
ผมทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งเยื้องๆกับบ้านหรูหราใหญ่โตหลังหนึ่งแล้วยิ้มปลอบใจตัวเอง
เอาน่า อย่างน้อยผมก็ยังไม่ตายล่ะนะ
“หนู มานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ”
เสียงดังมาข้างๆตัวผมพร้อมกับคุณลุงวัยกลางคนที่นั่งลงข้างๆ ผมยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะตอบ
“ผมไม่มีที่อยู่ครับ ไม่มีเงินและไม่มีงาน แต่อีกแปปผมจะไปแล้วครับคุณลุง”
“...ท่าทางหนูดูไม่เหมือนคนที่กำลังไม่มีอะไรสักอย่าง”
“ฮะๆ เพราะว่าผมยังมีทุกอย่าง ผมยังมีความสุข ความหวัง และลมหายใจ เท่านั้นก็พอแล้วฮะ ตราบใดที่ผมยังมีสามสิ่งนี้ผมก็ไม่เป็นไรหรอกครับคุณลุง”
“......”
“คุณลุงมีเงิน แต่กำลังเศร้า....อ้ะ ผมพูดอะไรเรื่อยเปื่อย ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่หรอก ถูกเลยล่ะ......”
“ไม่ต้องห่วงนะครับคุณลุง ปัญหามันมีมาเสมอ แต่ข้อดีของมันคือทุกปัญหามีทางแก้ครับ”
“...ขอบใจนะ”
คุณลุงพูดเสียงอบอุ่นก่อนจะเอามือมาขยี้ที่ศีรษะผมเบาๆ
“หนูรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวลุงเอาของกินมาให้”
“...ก็ได้ฮะ ขอบคุณครับ”
คุณลุงเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วไม่นานนักก็ออกมาพร้อมกับแซนวิส ในมือหนึ่งอันดูน่ากินมาก
ผมพึมพำขอบคุณเบาๆก่อนจะรับมันมากิน ก่อนจะกินผมเห็นดวงตาแสนเศร้าและเสียใจของคุณลุงที่ทอดมองลงมายังผม
แล้วตอนนั้น.......
สติของผมก็ดับวูบลงพลันอย่างรวดเร็วจนไม่ได้ยินคำพูดแผ่วๆ
"ถ้าเป็นหนู คงดีแน่"
……………………………………………………………
“ตื่นแล้วครับคุณธาม”
“จับมัดไว้”
ผมได้ยินเสียงคนคุยกันและเสียงดังกุกกักๆ รอบๆตัวก่อนจะเงียบลง ผมกระพริบตาช้าๆเพื่อให้เข้ากับแสงสว่างจากโคมไฟตัวสวยในห้อง และอากาศเย็นยะเยือก
ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มที่น่าจะอายุมากกว่าผมกับใบหน้าหล่อเหลาแบบไร้ที่ติ ดวงตาสีดำเย็นชากับปากเรียงบางได้รูปรับกับจมูกโด่งเป็นสันได้เป็นอย่างดี ผิวคล้ำทำให้ดูเป็นผู้ชายมากขึ้นกับส่วนสูงถึงร้อยเก้าสิบ ร่างสูงยิ่งดูภูมิฐานมากขึ้นในชุดสูทสีดำสนิท ดูก็รู้ว่าแพงหูฉี่
สองข้างประกบด้วยชายหนุ่มฝรั่งตาฟ้าแกสองคนที่หล่อเหลามากพอควรแต่เทียบกับร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงกลางแทบไม่ติด
รอบข้างยังมีชายในชุดสูทสีดำสนิทพร้อมปืนคนละกระบอกอีกหลายคนล้อมไว้ไม่ห่างนัก
มาเฟีย.....
ไม่ก็นักธุรกิจ...
ผมคิด
“นายเป็นใคร”
“แล้วคุณล่ะ”
ผมถามกลับแทบทันทีที่ได้ยินร่างสูงเอ่ยออกมาช้าๆ
“ผู้หญิงอยู่ที่ไหน?”
“เท่าที่เห็นตรงนี้มีแต่ผู้ชาย”
ผมเห็นตาดุดันจ้องมาที่ตาของผมขณะที่ใบหน้าหล่อเหลายังเรียบเฉย คุณบอร์ดีการ์ดตาฟ้าข้างซ้ายก็อธิบายให้ผมเข้าใจมากขึ้น
“วันนี้นายสก็อตที่ติดหนี้คุณธามอยู่ต้องเอาหลานสาวมาให้พวกเราที่นี่ แต่เมื่อถึงเวลานัด คนที่อยู่ที่นี่กับเป็นนาย”
ผมคิดตาม
อ่า แสดงว่าผมถูกคุณลงใจดีคนนั้นมาที่นี่แทนที่จะเป็นหลานสาวแสนสวยว่างั้น
“อ๋อ เข้าใจล่ะ ผมไม่รู้สิ”
“หมายความว่ายังไงนายไม่รู้”
“ความหมายของคำว่าไม่รู้ก็คือว่า ไม่ได้รู้แจ้งเห็นจริงกับความจริง หรืออีกอย่างก็คือยังไม่รู้ว่าคำตอบคืออะไร นั่นล่ะคือไม่รู้ของผม”
“อย่ามาเล่นลิ้น”
“ก็ผมบอกว่าผมไม่รู้”
“นายจะไม่รู้ได้ไงในเมื่อนายมานั่งอยู่ตรงนี้”
“ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าผมมานั่งตรงนี้ได้ไง”
ผมคิดว่าผมคงโดนยาสลบจากแซนวิซน่ากินชิ้นนั้น
เจ้านายหล่อเหลาเริ่มโมโห พอๆกับผมที่เริ่มโกรธ เค้าสั่งให้บอร์ดีการ์ดเงียบก่อนจะมองผมด้วยตาคมแล้วพูด
“บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้!”
“นี่คุณบอกแล้วไงว่าผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น จะถามอีกพันครั้งหรือเอาปืนมาระเบิดกะบาลผมพวกคุณก็ไม่ได้คำตอบหรอก”
ร่างสูงนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดเสียงเรียบอย่างเคย
“หึ แล้วฉันจะเชื่อได้ไงว่านายไม่โกหก”
“มันขึ้นอยู่กับคุณนะ แต่ถ้าคุณไม่โง่ ผมแนะนำให้เอาเงินเยอะๆที่คุณมีไปสืบเถอะ ไม่ใช่จับผมมานั่งตากแอร์เย็นเฉียบแล้วพูดจาวนไปวนมากันอยู่อย่างนี้!”
บอร์ดีการ์ดหนุ่มนับสิบชักปืนออกมาเล็งที่ศีรษะผมพร้อมยิงเต็มที่
“......”
“โอเค ผมรู้ว่าคุณอารมณ์เสียที่เจอไอ้หน้าโง่ที่ไม่มีใครแลอย่างผมแทนที่จะเป็นสาวน้อยฮาเล็มคนใหม่ แต่ผมก็แก้ไขอะไรไม่ได้เพราะผมไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“......ได้ นายทำได้”
“คุณจะให้ผมทำอะไรล่ะงั้น คงไม่เอาผมไปเป็นฮาเล็มของคุณหรอกนะ”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่หาตัวจับยากมองร่างสูงบางตรงหน้าอย่างประเมินเล็กน้อย
....เด็กอะไรใจเย็นดีแท้......
“ต้องผิดหวังหน่อยนะที่ฉันไม่นิยมคนอย่างนาย .....”
ร่างสูงนึกขำร่างบางเล็กน้อยที่เบ้ปากออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร
“นายต้องใช้หนี้แทน”
“..ใช้หนี้แทนเหรอ แล้วผมจะมีที่อยู่ไหม”
“มี แต่ต้องแลกมาด้วยงานหนักหน่อย”
“โอ้ยย ชิวๆ ดีจัง ผมจะมีที่อยู่แล้วว ขอบคุณมากๆนะครับ”
ร่างสูงในชุดสูททั่วห้องถึงกับตะลึงกับรอยยิ้มสดใสไม่มีเสแสร้งของร่างบางต่อหน้ามาเฟียและนักธุรกิจที่คนค่อนโลกเกรงขาม
“นายชื่ออะไร”
คำถามเรียบๆง่ายๆที่ควรจะถูกเอ่ยมาตอนต้นกลับถูกถามขึ้นมาในตอนจบ
“อ๋อ ลืมบอกไปเลย ผมเบรฟไนท์ฮะ คุณเจ้านาย”
รอยยิ้มซื้อๆง่ายๆออกมาจากร่างบางสูงอีกครั้งจนคนมองถึงกับนิ่งไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วค่อยเอ่ยกลับมาว่า
“หึ ฉันทาม เดธทาม”
Games Begin!
……………………………………
เริ่มแล้ววว ยะฮู้วววว ต่อมาจากออกไซด์และแสบซน หวังว่าทุกคนจะชอบน้า
ลิ้งนิยายที่แต่งก่อนหน้านี้
นักรบ vs ตัวการ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25434.0กึกก้อง vs รอยยิ้ม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25570.0ออกไซด์ vs แสบซน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27510.0
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
