พิมพ์หน้านี้ - DeathKnightวุ่นรักอันตรายเจ้าหนี้ตัวร้ายกับอัศวินเซ่อซ่า เทนไฮท์1up 04/08/11
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: merisahlsd ที่ 08-07-2011 20:59:06
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...........................................................
DeathKnight วุ่นรักอันตรายเจ้าหนี้ตัวร้ายกับอัศวินเซ่อซ่า
“คำพูดที่ประทับใจผมคือ จงรักแบบไม่เคยเจ็บปวดมาก่อน จงเต้นรำเหมือนไม่มีใครมองเรา จงร้องเพลงเหมือนไม่มีใครได้ยินเรา จงทำงานเหมือนไม่ต้องการเงินจากมัน และจงอยู่เหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของโลก”
เบรฟไนท์
“คำพูดประทับใจของผมคือ อย่าหมกมุ่นเสียใจกับอดีตในเมื่อชีวิตเราขึ้นอยู่กับปัจจุบันและอนาคต”
เดธทาม
1
เหงื่อเม็ดที่ห้าสิบหกหยดลงกับพื้น
ตามด้วยห้าสิบเจ็ด
........
ผมร้อน มาก ถึงมากที่สุด หลังจากเดินหางานทำมาทั้งวัน เงินที่มีก็ให้กับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเรียบร้อย ส่วนที่เหลือก็คงมีไม่พอจะหาที่ซุกหัวนอนในวันนี้แน่ๆ ผมได้เกรดเอเกือบทุกตัวตอนจบมา ถ้าไม่ติดว่าผมยังไม่เจองานที่มีที่พักให้อยู่ด้วยน่ะนะ
ผมชื่อเบรฟไนท์ หรือภาษาไทยคงเป็นอัศวินผู้กล้าหาญ ชื่อนี้ไม่มีใครตั้งให้ผมแต่ผมตั้งให้ตัวเองเมื่อเริ่มพูดได้ ผมเอาชื่อมาจากหนังสือนิทานน่ะครับ ผมพูดเร็วกว่าเด็กคนอื่น เดินเร็วกว่า คิดเร็วกว่า คงแบบนี้ที่ทำให้ผมมีเพื่อนคบไม่เยอะมากนัก
ผมถูกนำมาวางหน้าบ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็กพร้อมใบสูติบัตรที่ไม่ระบุชื่อพ่อแม่แต่ละบุสัญชาติผม ผมเป็นลูกผสมมั่วๆ เชื้อนู่นบ้างนี่บ้าง เคยมีคนถามผมว่าน้อยใจไหมที่ถูกนำมาทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า ผมว่าถ้าเลือกได้พวกท่านคงไม่อยากทิ้งผมแน่นอน อย่างน้อยพวกเขาก็ให้ผมเกิดมาล่ะน่า
ผมทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งเยื้องๆกับบ้านหรูหราใหญ่โตหลังหนึ่งแล้วยิ้มปลอบใจตัวเอง
เอาน่า อย่างน้อยผมก็ยังไม่ตายล่ะนะ
“หนู มานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ”
เสียงดังมาข้างๆตัวผมพร้อมกับคุณลุงวัยกลางคนที่นั่งลงข้างๆ ผมยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะตอบ
“ผมไม่มีที่อยู่ครับ ไม่มีเงินและไม่มีงาน แต่อีกแปปผมจะไปแล้วครับคุณลุง”
“...ท่าทางหนูดูไม่เหมือนคนที่กำลังไม่มีอะไรสักอย่าง”
“ฮะๆ เพราะว่าผมยังมีทุกอย่าง ผมยังมีความสุข ความหวัง และลมหายใจ เท่านั้นก็พอแล้วฮะ ตราบใดที่ผมยังมีสามสิ่งนี้ผมก็ไม่เป็นไรหรอกครับคุณลุง”
“......”
“คุณลุงมีเงิน แต่กำลังเศร้า....อ้ะ ผมพูดอะไรเรื่อยเปื่อย ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่หรอก ถูกเลยล่ะ......”
“ไม่ต้องห่วงนะครับคุณลุง ปัญหามันมีมาเสมอ แต่ข้อดีของมันคือทุกปัญหามีทางแก้ครับ”
“...ขอบใจนะ”
คุณลุงพูดเสียงอบอุ่นก่อนจะเอามือมาขยี้ที่ศีรษะผมเบาๆ
“หนูรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวลุงเอาของกินมาให้”
“...ก็ได้ฮะ ขอบคุณครับ”
คุณลุงเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วไม่นานนักก็ออกมาพร้อมกับแซนวิส ในมือหนึ่งอันดูน่ากินมาก
ผมพึมพำขอบคุณเบาๆก่อนจะรับมันมากิน ก่อนจะกินผมเห็นดวงตาแสนเศร้าและเสียใจของคุณลุงที่ทอดมองลงมายังผม
แล้วตอนนั้น.......
สติของผมก็ดับวูบลงพลันอย่างรวดเร็วจนไม่ได้ยินคำพูดแผ่วๆ
"ถ้าเป็นหนู คงดีแน่"
……………………………………………………………
“ตื่นแล้วครับคุณธาม”
“จับมัดไว้”
ผมได้ยินเสียงคนคุยกันและเสียงดังกุกกักๆ รอบๆตัวก่อนจะเงียบลง ผมกระพริบตาช้าๆเพื่อให้เข้ากับแสงสว่างจากโคมไฟตัวสวยในห้อง และอากาศเย็นยะเยือก
ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มที่น่าจะอายุมากกว่าผมกับใบหน้าหล่อเหลาแบบไร้ที่ติ ดวงตาสีดำเย็นชากับปากเรียงบางได้รูปรับกับจมูกโด่งเป็นสันได้เป็นอย่างดี ผิวคล้ำทำให้ดูเป็นผู้ชายมากขึ้นกับส่วนสูงถึงร้อยเก้าสิบ ร่างสูงยิ่งดูภูมิฐานมากขึ้นในชุดสูทสีดำสนิท ดูก็รู้ว่าแพงหูฉี่
สองข้างประกบด้วยชายหนุ่มฝรั่งตาฟ้าแกสองคนที่หล่อเหลามากพอควรแต่เทียบกับร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงกลางแทบไม่ติด
รอบข้างยังมีชายในชุดสูทสีดำสนิทพร้อมปืนคนละกระบอกอีกหลายคนล้อมไว้ไม่ห่างนัก
มาเฟีย.....
ไม่ก็นักธุรกิจ...
ผมคิด
“นายเป็นใคร”
“แล้วคุณล่ะ”
ผมถามกลับแทบทันทีที่ได้ยินร่างสูงเอ่ยออกมาช้าๆ
“ผู้หญิงอยู่ที่ไหน?”
“เท่าที่เห็นตรงนี้มีแต่ผู้ชาย”
ผมเห็นตาดุดันจ้องมาที่ตาของผมขณะที่ใบหน้าหล่อเหลายังเรียบเฉย คุณบอร์ดีการ์ดตาฟ้าข้างซ้ายก็อธิบายให้ผมเข้าใจมากขึ้น
“วันนี้นายสก็อตที่ติดหนี้คุณธามอยู่ต้องเอาหลานสาวมาให้พวกเราที่นี่ แต่เมื่อถึงเวลานัด คนที่อยู่ที่นี่กับเป็นนาย”
ผมคิดตาม
อ่า แสดงว่าผมถูกคุณลงใจดีคนนั้นมาที่นี่แทนที่จะเป็นหลานสาวแสนสวยว่างั้น
“อ๋อ เข้าใจล่ะ ผมไม่รู้สิ”
“หมายความว่ายังไงนายไม่รู้”
“ความหมายของคำว่าไม่รู้ก็คือว่า ไม่ได้รู้แจ้งเห็นจริงกับความจริง หรืออีกอย่างก็คือยังไม่รู้ว่าคำตอบคืออะไร นั่นล่ะคือไม่รู้ของผม”
“อย่ามาเล่นลิ้น”
“ก็ผมบอกว่าผมไม่รู้”
“นายจะไม่รู้ได้ไงในเมื่อนายมานั่งอยู่ตรงนี้”
“ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าผมมานั่งตรงนี้ได้ไง”
ผมคิดว่าผมคงโดนยาสลบจากแซนวิซน่ากินชิ้นนั้น
เจ้านายหล่อเหลาเริ่มโมโห พอๆกับผมที่เริ่มโกรธ เค้าสั่งให้บอร์ดีการ์ดเงียบก่อนจะมองผมด้วยตาคมแล้วพูด
“บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้!”
“นี่คุณบอกแล้วไงว่าผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น จะถามอีกพันครั้งหรือเอาปืนมาระเบิดกะบาลผมพวกคุณก็ไม่ได้คำตอบหรอก”
ร่างสูงนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดเสียงเรียบอย่างเคย
“หึ แล้วฉันจะเชื่อได้ไงว่านายไม่โกหก”
“มันขึ้นอยู่กับคุณนะ แต่ถ้าคุณไม่โง่ ผมแนะนำให้เอาเงินเยอะๆที่คุณมีไปสืบเถอะ ไม่ใช่จับผมมานั่งตากแอร์เย็นเฉียบแล้วพูดจาวนไปวนมากันอยู่อย่างนี้!”
บอร์ดีการ์ดหนุ่มนับสิบชักปืนออกมาเล็งที่ศีรษะผมพร้อมยิงเต็มที่
“......”
“โอเค ผมรู้ว่าคุณอารมณ์เสียที่เจอไอ้หน้าโง่ที่ไม่มีใครแลอย่างผมแทนที่จะเป็นสาวน้อยฮาเล็มคนใหม่ แต่ผมก็แก้ไขอะไรไม่ได้เพราะผมไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“......ได้ นายทำได้”
“คุณจะให้ผมทำอะไรล่ะงั้น คงไม่เอาผมไปเป็นฮาเล็มของคุณหรอกนะ”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่หาตัวจับยากมองร่างสูงบางตรงหน้าอย่างประเมินเล็กน้อย
....เด็กอะไรใจเย็นดีแท้......
“ต้องผิดหวังหน่อยนะที่ฉันไม่นิยมคนอย่างนาย .....”
ร่างสูงนึกขำร่างบางเล็กน้อยที่เบ้ปากออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร
“นายต้องใช้หนี้แทน”
“..ใช้หนี้แทนเหรอ แล้วผมจะมีที่อยู่ไหม”
“มี แต่ต้องแลกมาด้วยงานหนักหน่อย”
“โอ้ยย ชิวๆ ดีจัง ผมจะมีที่อยู่แล้วว ขอบคุณมากๆนะครับ”
ร่างสูงในชุดสูททั่วห้องถึงกับตะลึงกับรอยยิ้มสดใสไม่มีเสแสร้งของร่างบางต่อหน้ามาเฟียและนักธุรกิจที่คนค่อนโลกเกรงขาม
“นายชื่ออะไร”
คำถามเรียบๆง่ายๆที่ควรจะถูกเอ่ยมาตอนต้นกลับถูกถามขึ้นมาในตอนจบ
“อ๋อ ลืมบอกไปเลย ผมเบรฟไนท์ฮะ คุณเจ้านาย”
รอยยิ้มซื้อๆง่ายๆออกมาจากร่างบางสูงอีกครั้งจนคนมองถึงกับนิ่งไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วค่อยเอ่ยกลับมาว่า
“หึ ฉันทาม เดธทาม”
Games Begin!
……………………………………
เริ่มแล้ววว ยะฮู้วววว ต่อมาจากออกไซด์และแสบซน หวังว่าทุกคนจะชอบน้า
ลิ้งนิยายที่แต่งก่อนหน้านี้
นักรบ vs ตัวการ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25434.0
กึกก้อง vs รอยยิ้ม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25570.0
ออกไซด์ vs แสบซน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27510.0
-
แค่เริ่มก็มันแล้ว
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ด่วนนน 55+
-
เบรฟไนท์กล้าหาญสมชื่อ ชิลๆอีกตะหาก
-
กฏเล้าหายจ้า
-
:sad4:อยากอ่านต่อเจ้าคะ
ทำไมเบรฟไนท์เป็นคนมองโลกในแง่ดีเช่นนี้
บนดาวดวงนี้ยังมีคนแบบนี้อยู่อีกหรือ
-
ตามมาอ่านจากทู้แสบซนค่า~
เป็นกำลังใจให้นะคะ เริ่มเรื่องมาก็น่าสนุกแล้วว ^^
-
:really2: :really2:
-
ว้าว ว้าว ว้าว
เรื่องใหม่มาแล้ววววววววววววว
:mc4:
-
โอ้ว นี่ขนาดแค่เริ่มเองนะเนี่ย
นายเอกน่ารัก + ฮา o13
-
2
ผมถูกพามาที่คอนโดหรูหรากลางเมืองนิวยอร์ก แค่เห็นก็ต้องกลืนน้ำลาย ชีวิตหนึ่งของผมคงไม่ได้สัมผัสที่แบบนี้หรอก
บอร์ดีการ์ดสองคนที่ขนาบข้างคุณเจ้าหนี้พาผมลงมาชั้นใต้ดินของคอนโด ข้างล่างมีห้องเล็กๆ ตู้หนึ่งอัน เตียงเน่าๆหนึ่งอัน กับไฟริบหรี่และห้องน้ำหนึ่งห้อง
อืม สภาพมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก
ผมปลอบใจตัวเอง
“หน้าที่ของนายคือต้องส่งของที่คุณทามมอบหมายให้ถึงปลายทางทุกๆวัน วันล่ะสามสี่อย่าง และทุกๆอาทิตย์จะต้องทำความสะอาดห้องน้ำพิเศษทุกๆชั้นของเดอะพาเลซแห่งนี้ นายจะมีอาหารกินฟรีและที่อยู่ฟรี ทุกๆวันจะได้รับค่าจ้างจากการส่งของ แต่ถ้าของส่งถึงไม่ตรงเวลาก็จะถูกจดบัญชีเพิ่มขึ้น ทุกอาทิตย์ต้องนำเงินที่เก็บได้ไปให้เลขาคุณทาม”
“ของแค่สามสี่อย่างเองเหรอครับ”
ผมถามอย่างสงสัย ถ้าของแค่นั้นก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่
“อืม ใช่ แต่มีข้อแม้ว่าทุกๆที่ที่ไปส่ง นายต้องเดินไป”
ไอ้เจ้าหนี้นั่น ตั้งใจจะแกล้งผมจริงๆด้วย ฮึ่ย คิดว่าแค่นี้ผมจะยอมแพ้เหรอ
“ครับ ชิวๆอยู่แล้ว”
ผมยังยิ้มต่อแบบไม่รู้ทุกข์ร้อนอะไร
“หึๆ เอาเถอะ คุณทามสั่งว่าเริ่มงานพรุ่งนี้ นายเตรียมตัวได้เลย”
“อ้ะ เดี๋ยวก่อนครับ”
“มีอะไร”
“พวกคุณบอร์ดีการ์ดชื่ออะไรครับ ผมจะได้เรียกถูก”
“ฉันคีท...”
“..เรย์”
ผมจำไว้ คนตาฟ้าคือคีทส่วนตาเขียวคือเรย์
ทั้งสองมองผมก่อนจะเดินออกจากห้องโทรมๆไป
เดินส่งของในนิวยอร์ก ไม่ค่อยคาดคิดนักแต่ก็สู้ๆล่ะกันไอ้ไนท์
ตืดดดดดดด ตืดดดด
เสียงมือถือรุ่นพระเจ้าเหาดังขึ้นขณะที่ผมพยายามจะหลับก่อนที่จะได้เริ่มงานพรุ่งนี้
เออๆ เอาเข้าไป
“ใครคร้าบ”
(ไอ้หมา นี่กูเอง)
“ครายยย”
(พูดยังกะมีเพื่อนเยอะ นี่พีทอ่ะเว้ย)
ผมเช็ดคราบน้ำลายที่ปากมุมซ้ายแล้วตอบมันกลับไป
“อ่อ มีรายวะ คนจะหลับจะนอน”
(เฮ้ย ไปนอนที่ไหนฮะ ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอถามเด็กๆก็บอกมึงไปแล้ว ตกลงไปอยู่ไหน)
“อ่อ ออกมาวันนี้ มาใช้หนี้”
(หา มึงมีหนี้ด้วยเหรอวะไอ้หมา)
“เออ ก็เพิ่งมีวันนี้ล่ะ”
(อะไรของมึงเนี่ย แล้วหนี้เท่าไหร่ เดี๋ยวกูใช้ให้)
“ถ้าจำไม่ผิดราวๆหนึ่งล้านดอลลามั้ง(สามสิบล้านบาท)”
(เดี๋ยวกูใช้ให้)
“ไม่อาวว หนี้กูก็ต้องกูใช้ดิว้าไอ้พีท”
(แต่ซนฝากกูไว้ให้ดูแลมึงนะเว้ย)
“คร้าบๆ แต่ผมดูแลตัวเองได้ มึงไปดูแลหัวใจตัวเองก่อนเถอะว่ะ เลิกเรียกกูไอ้หมาด้วย แค่นี้ล่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานใช้หนี้”
(เฮ้ย ไอ้หมา...)
ตู้ดๆ
ผมตัดสายใส่มันโดยไม่ทันให้พูดจบ
ชีวิตผมมีเพื่อนแค่สองคนที่ทนกับความปากไวของผมได้ หนึ่งคือคนไทยที่มาเรียนที่นี่ชื่อแสบซน ส่วนอีกคนคือชาวอเมริกันแท้ๆ พีท
ทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อผมแม้จะรู้ว่าผมโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและได้ทุนในการเรียนก็เถอะ แต่ว่าพีทน่ะมันแอบรักแสบซนอยู่ ใครจะไม่รักบ้างล่ะ แสบซนเป็นคนน่ารัก หัวอ่อน และรักเพื่อน แต่ในใจของซนก็มีแต่ผู้ชายไทยที่มีดีกรีเป็นถึงนายแบบอยู่เต็มหัวใจไอ้พีทเลยเฮิร์ทหนักอยู่เหมือนกัน
บ้านไอ้พีทมันรวยมาก แถมหน้ามันก็หล่อพอได้อยู่ เรียกง่ายๆก็เพอเฟคอยู่พอควร แต่มันก็ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนสักที
เฮ้อ ง่วง ผมขอนอนเอาแรงก่อนละกันครับ
ผมตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นในวันต่อมาพร้อมทั้งสวมชุดเอี้ยมแสนสบายพร้อมทำงานอย่างเต็มที่
ผมไปรับพัสดุมาจากชั้นล่างของคอนโด วันนี้คุณเจ้าหนี้มีของแค่สองชิ้นแต่ก็อยู่ไกลกันพอสมควร ของชิ้นแรกเป็นเรือนกระจกขนาดจิ๋วที่มีดอกไม้จพลองสวยบานอยู่ข้างใน ดูแล้วคงแพงน่าดู ส่วนอีกอย่างอยู่ในกล่องสีน้ำตาลหม่นไม่หนักมานัก ผมเลยใส่ไว้ในกระเป๋าข้างกะเอาไปส่งพร้อมกันเลย
อากาศตอนเช้ายังคงทำให้ผมสดชื่อและอารมณ์ดีแม้จะไม่มีอะไรตกถึงท้องผมตั้งแต่กินแซนวิสยาสลบเมื่อวานนี้
เอาเรือนกระจกจำลองนี่ไปส่งให้คนที่ชื่อไซน่าที่อยู่ห่างจากคอนโดหรูไปประมาณเก้าบล็อก
ไม่ไกลมาก
ผมคิด
หลังจากเดินผ่านมาห้าบล็อกแล้วผมก็เริ่มเหงื่ออกเล็กน้อยเพราะแดดที่ส่องมาไม่หยุดไม่หย่อน คนก็มองมาที่ผมแบบงงๆ
แน่ล่ะ นิวยอร์กซิตี้ มีใครมาถือของเดินไปมากันล่ะยกเว้นคนที่จนตรอกจริงๆ
แต่ผมก็จนตรอกจริงๆนี่น่า ฮะๆ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาทางผมในมือมีกระเป๋าสีแดงสวยสด พร้อมกับเสียงตะโกนโหวกเหวกมาทางด้านหลัง
...โจรขโมย.....
ผมเอาขากั้นไว้จนโจรที่วิ่งมาด้วยความเร็วสะดุดลงกับพื้นหัวฟาดเลือดไหลออกมาเล็กน้อย เจ้าตัวลุกขึ้นมามองหน้าผมก่อนจะง้างมือกำลังจะต่อยพอดี
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากเมื่อมือที่จะต่อยกับฟาดมาโดนเรือนกระจกจำลองในมือของผมจนแก้วที่ล้อมรอบอยู่แตกดังลั่น
เพล้ง
ผมยังยืนมองแก้วที่แตกไปจนตำรวจนายหนึ่งเข้ามาจับโจรไป
แก้ว....แตกละเอียดเลย
มีอะไรซวยกว่านี้ไหมครับเนี่ย
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ”
ผมหันไปมองตามเสียงก็พบผู้หญิงมีอายุแต่หน้าตายังคงความสะสวยไว้อย่างงดงามพูดขอบคุณผมหลายๆครั้งขณะเอากระเป๋าตังออกจากกระเป๋าถือสีแดง
“ไม่เป็นไรครับๆ”
ผมยิ้มน้อยๆให้เธอ เธอมองหน้าผมชั่วครู่ก่อนจะส่งเงินมาให้ผมก้อนใหญ่
“ของหนูเสียหาย ให้ฉันรับผิดชอบนะจ้ะ”
“ไม่เป็นไรครับ....อันที่จริงมันก็เป็นไรอยู่เพราะเจ้านายผมคงโกรธแน่ แต่ผมไม่รับดีกว่าครับ ยังไงมันก็เป็นแค่ของ ผมเต็มใจช่วยครับ”
ผมบอกเธอ เธอชะงักมองหน้าผมอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ขอบใจหนูมากๆจ้ะ”
“ครับ ไม่เป็นไร ผมไปก่อนนะครับ ต้องส่งของอีกที่”
ผมรีบขอตัวเดินออกมา ยังไงก็ต้องส่งของอีกอย่างให้ทัน ไม่งั้นมีหวังผมทำหนี้ของคุณสก็อตเพิ่มแน่ๆ
“ขอบคุณคร้าบ เซ็นรับของด้วยนะคร้าบบ”
ลายเซ็นสวยเซ็นอย่างรวดเร็วและส่งกลับมาให้ผม
ผมรีบเดินกลับคอนโดหรูอย่างรวดเร็ว
หวังว่าจะมีเวลาเหลือพอจะล้างห้องน้ำนะเนี่ย
ผมกดโทรศัพท์หาเบอร์ของคีทที่ให้ไว้ยามฉุกเฉินก่อนจะทำใจอยู่สักพักแล้วกดโทรออก
“สวัสดีครับ”
(มีอะไร)
“คุณบอร์ดีการ์ด คือแบบว่ามันมีพัสดุชิ้นหนึ่งที่เกิดชำรุดเสียหายน่ะครับ”
(ชำรุดเสียหาย?)
“โอเค มันแตกหักอ่ะครับ แตกละเอียดไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย”
(......มันแตกได้ยังไง)
เสียงเริ่มเย็นยะเยือกขึ้น เหมือนคุณเจ้าหนี้ตอนโกรธเป้ะๆ
“ก็เมื่อตอนเช้าตอนผมตื่นมารับบรรยากาศแล้วกำลังเดินไปเรื่อยๆเผื่อส่งของ ตอนผมเดินผ่านบล็อกหนึ่ง ทุกอย่างก็ยังโอเค แต่พอเดินผ่านบล็อกสอง ทุกอย่างก็ยังโอเคเหมือนเดิมฮะ แล้วก็...”
(เดี๋ยว หยุด สรุปคือนายทำแตก)
“ที่จริงผมไม่..”
(อย่าพูดมาก แค่ใช่หรือไม่)
“จะว่าใช่มันก็ใช่ จะว่าไม่มันก็”
(โอเค รอก่อน...................)
เสียงของคีทหายไปสองสามนาทีได้
(ขึ้นมาหาคุณทามที่ห้อง1331ของคอนโด)
ติ้ดๆ
ตัดโทรศัพท์ไปแล้วทิ้งผมไว้กับความเย็นยะเยือกจนต้องกลืนน้ำลาย
เข้าพบคุณเจ้าหนี้ แล้วผมจะมีชีวิตรอดต่อไปไหมครับเนี่ย
พระเยซู ขอพระองค์ทรงสถิตอยู่กับผมด้วยเถิด อาเมน
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/tumblr_l0pu8tjgas1qbbtayo1_400.jpg)
..........................................................................
ตอนนี้ค่อนข้างไม่มีอะไรมาก แต่อีกตอนสองตอนรับลองมันส์ ขอให้ทุกคนชอบนะ ขอบคุณทุกคอมเม้น :pig4:
-
เบรฟไนท์น่ารัก...จะรอติดตามนะคะ
-
แล้วไนท์จะเจออะไรมั่งเนี้ยะ..
เจ้าหนี้ดุซะขนาดนี้ กร๊ากกกกกกกกกกกกก
:pig4:
-
ติดตามเจ้า!!!
สนุกดี ชอบพระเอก หล่อๆ
รวยๆ ไฮโชๆ เข้มๆ ดุๆ หื่นๆ (แอ๊ะ!!)
^
ยังไม่รู้นิสัยพระเอกเลย 555+
นายเอกก็ชิวได้อีก
555+ รอน่ะค๊า ^^
-
น้องเบรฟท่าทางจะไม่ค่อยรู้สึกเดือดร้อนอะไรกับเขาเลยนะคะ
ปัญหามีไว้แก้จริงๆสำหรับนายคนนี้ อิอิิ
-
ไนท์ นายชิวมาก ไม่ทุกข์ไรเล้ย
-
o13
-
ลุ้นตอนต่อไป อยากรู้ว่าจะมีอะไร หึหึหึ
-
รออ่านต่ออยู่นะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ติดตามต่อจ้า
:L2: :L2:
-
= ='' จะเล้าสาเหตุให้ยืดทำเพื่อ ??
แล้วแบบนี้หนูเบรฟจะโดนอะไรจากเฮียทามล่ะเนี่ย :mc4:
-
สนุก น่าติดตาม แต่เราก็ตามมาจาก แสบซน ออกไซด์นะ อิอิ
-
มารอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ขอรอตอนต่อไปด้วยคน
:call:
-
เฝ้ารอด้วยคน
-
มารอด้วยอีกคน
-
โว้ว เรื่องที่สี่แล้วสินะที่ตามมา :L2:
น่ารักดี (คนแต่งหน่ะ) o13
-
โทดน้า หายไปเลย เดี๋ยวอีกสองสามวันมาต่อให้นะ ขอโทษจริงๆ พอดียุ่งๆลืมเลย มาเจอตอนเปิดอีเมลดู แหะๆ ขอโทดจริงๆ เดี๋ยวจะมาให้อย่างจุใจเลย
-
ขอบคุณนะจ้า
แอบตามมาจาก 3 เรื่องที่แล้วนะจ้า
สนุกมากๆ เบรฟไนท์น่ารักจริงๆ
คิดในแง่บวกได้เสมอ ^^
ส่วนคุณเจ้าหนี้ ก็นะโหดได้อีก ใจอ่อนกับเบรฟไนท์เถอะ
-
จะรออ่านนะคับ
เรื่องก็คงจะมันส์ไม่แพ้เรื่องอื่นแน่ๆ
-
อยากรู้จังจะเกิดอะไรขึ้นเนียะ
-
3
ครึ่งแรกไปก่อนครึ่งหลังรอก่อนเน้อ ต้องรีบไปซื้อของ
"เอ่อ ขอโทษนะครับ คือคุณเจ้าหนี้ เอ่อ คุณเดธทามนัดผมให้ไปเจอที่ห้อง 1331น่ะครับ อยู่ห้องไหนรู้ไหมครับ"
ผมถามกับพี่ผู้หญิงร่างบางหน้าตาสวย ผิวขาวใสกับตากลมโมองมายังผมก่อนจะอมยิ้มเล็กๆ
"น้องเบลฟไนท์ใช่ไหมจ้ะ เชิญด้านบนเลย ชั้นสามนะ"
"ขอบคุณฮะ"
ผมกล่าวขอบคุณเบาๆกับพี่คนสวยและเดินมายังลิฟผมแปลกใจเล็กน้อยกับความเงียบแตกต่างจากเมื่อวานที่เข้ามาของคอนโดหรูแห่งนี้
"เอ นึกว่าเจ้าหนี้อยู่ชั้นบนสุดของคอนโดซะอีกแฮะ"
ผมพึมพัมเบาๆเมื่อพบว่าห้อง1331ที่ถูกนัดให้มาเจอเป็นห้องฝั่งซ้ายริมสุดของชั้นสาม ปกติคนรวยส่วนใหญ่จะอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมหรือคอนโดทั้งนั้น
ผมขมวดคิ้วเมื่อทั้งชั้นเงียบจนผิดปกติอีกทั้งยังไม่มีคุณบอร์ดีการ์ดอยู่สักรายทั้งๆที่ปกติต้องออกันมาอยู่ใกล้ๆเป็นขโยง
แอด~
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปเบาๆเมื่อลองเคาะอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีคนมาเปิดหรือเสียงตอบรับกลับมา ข้างในมีทางเดินเล็กๆและมีทางแยกสี่ทางเพื่อเปิดเข้าห้องสี่ห้อง ขณะที่ผมกำลังจะตะโกนเรียนคุณเจ้าหนี้ก็มีเสียงดังมาจากห้องทางซ้าย
"หึ จะตายอยู่รอบร่อยังไม่ยอมปริปากบอกอีกเรอะไอ้เดธ"
"ถึงฆ่ากูมึงก็ไม่มีทางได้มันไปหรอก"
"งั้นมึงก็เตรียมตัวตายได้เลย"
เอาไงดีๆ เสียงนั่นมันคุณเจ้าหนี้ คิดสิๆ ไอ้ไนท์จะช่วยคุณเจ้าหนี้ยังไงดีนะ
ปัง
"อึก"
"โดนขนาดนี้แกยังไม่ร้องอีกเหรอวะ"
ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่เสียงปืนก็ดังลั่น ผมตกใจยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมือก็ผลักประตูฝั่งซ้ายเข้าไปอย่างงงๆ
ภายในห้องมีชายในชุดสีดำยืนอยู่ไม่ห่างกันอยู่สามคน คุณเจ้าหนี้นั่งอยู่บนเกาอี้หรูเลื่อนได้ติดๆกับวิวกระจกใสที่มองลงไปเป็นสระว่ายน้ำกว้าง ขาแกร่งแดงฉานไปด้วยเลือดเพราะเพิ่งถูกยิง ใบหน้าหล่อคมมีเลือดซึมออกมาที่มุมปากและเหงื่อซกไปหมด ตาคมมองผมฉายแววตระหนกอยู่แวบนึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยภายในเวลาเดียวกัน
ข้างๆคุณเจ้าหนี้มีผู้ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาอีกคนในสูธสีเทาเข้มในมือมีปืนสวยรุ่นจำกัดที่มีควันพุ่งออกมาเล็กน้อย ใบหน้าหล่อตกใจกับการมาของชายหนุ่มในชุดเอี้ยมทรงหมีใบหน้ามอมแมมเหงื่อซก
"เอ่อ สวัสดีครับ"
ผมทักเบาๆ พร้อมรอยยิ้มแห้งๆทั้งที่สมองพยายามวิ่งแล่นไปด้วย
"นายเป็นใคร"
"ลูกหนี้ของคุณเจ้าหนี้ครับ"
ผมพูดเบาๆขณะที่เดินเข้าไปช้าๆใกล้ๆเจ้านาย คนทั้งสี่ในห้องยกปืนออกมาชี้เล็งมาทางหัวผม ผมสบตากับคุณเจ้าหนี้ชั่วครู่ก่อนจะวิ่งอย่างรวดเร็วพุ่งไปยังเจ้าหนี้ ปืนจากกระบอกของใครสักคนเล็งและถูกยิงออกมาเป้าหมายคือผม
ผมหลบตัวเองจากกระสุนนัดแรกทำให้กระสุดพุ่งตรงไปยังกระจกใสจนกระจกแตกดังลั่น
ปัง
เพล้ง!!
ก่อนที่คนทั้งห้องจะทันได้คาดเดาความคิดของร่างบาง มือบางมอมแมมก็พุ่งเข้ามากระตุกมือของเดธทามแล้วพาทั้งสองร่างดิ่งลงนอกกระจกที่แตกทันทีทิ้งคนด้านบนที่มองมาอย่างตระหนก
ร่างทั้งสองร่างดิ่งลงไปในสระน้ำกว้างอย่างรวดเร็วตามความคาดหมายของร่างบาง
มือปืนใบหน้าหล่อคมชะโงกหน้ามามองสองร่างที่พุ่งดิ่งลงไปก่อนจะสบถเบาๆกับความบ้าบิ่นของร่างบาง
"นายเป็นใครกันนะ"
ผมพยายามกัดฟันทนความเจ็บจากการกระแทกตัวลงที่น้ำแล้วมองหาคุณเดธทามในน้ำที่ตกมาด้วยกัน
นั่นไง!
ผมว่ายไปตามทางของเลือดแล้วพบร่างหนาดิ่งลงอยู่ที่น้ำผมรีบว่ายไปคว้าร่างสูงขึ้นมาเหนือน้ำและพาขึ้นไปด้านบน
"คุณเจ้าหนี้ ตื่นๆ ตื่นสิครับ"
ผมตบหน้าเจ้าหนี้แรงๆสองสามครั้งเพื่อเรียกสติ ใบหน้าคมซีดจนผมใจเต้นรัว
ผมตัดสินใจประกบปากบางลงไปยังปากกระจับได้รูปแล้วภายปอดทันที
ทำอยู่เกือบสามรอบก่อนร่างหนาจะสำลักน้ำออกมา
"แค่กๆ"
"คุณเจ้าหนี้ๆ ตกใจแทบแย่ ไปกันรีบไปโรงบาลคุณอย่าเพิ่งหลับนะ"
"...แค่กๆ อย่าใช้ อึก รถ ข้างๆมีโรงพยาบาลเล็กๆอยู่ พาฉันไปที่นั่น"
"ได้ๆ "
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอีกรอบข้างๆตัวผม ผมรีบพยุงเจ้าหนี้ที่เริ่มมีสติขึ้นแล้วเริ่มออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย ทั่วทั้งคอนโดเงียบสงัดไปหมดแทบไม่มีคนอยู่รอบๆเลย
ปัง!
เสียงปืนยังดังมาอีกนัดติดๆกัน คราวนี้ดังห่างออกไปมากอยู่ แต่ทั้งผมและเจ้าหนี้ยังคงวิ่งด้วยความเร็วเท่าเดิมจนพ้นเขตคอนโดและเห็นป้ายโรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลนัก
"แฮ่กๆ ต้องเป็นเวรกรรมแน่เลยฮะ แฮ่ก ถ้ารู้ว่าต้องวิ่งขนาดนี้ผมน่าจะแฮ่กๆ ไม่โดดซ้อมวิชาพละ"
"นาย...."
"เวรกรรม แฮ่กๆ เวรกรรมแท้ๆ"
".....อึก"
"แปปนึงฮะ ใกล้ถึงแล้วๆ อีกนิดส์นึง เจ้าหนี้อย่าหลับนะครับ ผมแบกไม่ไหวแน่ๆ"
"...อือ"
"ถึงแล้วๆ คุณพยาบาลคร้าบบบ!"
ผมตะโกนเรียกเสียงดังเมื่อเข้าเขตโรงพยาบาลเล็กๆแต่ดูหรูไม่เบา คนที่แต่งตัวเหมือนพยาบาลอยู่สองสามคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าหันมามองผมก่อนจะเบนสายตาไปยังคนข้างๆแล้วเบิกตากว้าง
"ท่านประธานท่านประธานบาดเจ็บ คุ้มกันด้วย"
เสียงดังโหวกเหวกไปหมด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตัวผมถูกผลักกระเด็นออกมาเมื่อมีคนมารับตัวคุณเจ้าหนี้ออกไป
หืม..อย่าบอกนะว่าเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ด้วย
เออ...แฮะ คนรวยนี่ก็รวยจริงๆ
ตาคมของคุณเดธทามมองมาที่ผมเหมือนต้องการจะสื่ออะไรแต่ก็ลับสายตาหายไปเมื่อร่างสูงถูกพาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
ผมเดินออกมาเรื่อยๆด้านนอกโรงพยาบาล พยายามติดต่อพวกบอร์ดีการ์ดแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อมือถือดับและพังไปเรียบร้อยจากการกระแทกกับน้ำ
"กลับไปล้างห้องน้ำดีกว่าแฮะเรา"
คิดได้ดังนั้นผมก็ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีกลับไปยังคอนโด คิดว่าคนที่ทำร้ายเจ้าหนี้น่าจะกลับไปเรียบร้อยแล้วแน่ๆ
3
ต่อครึ่งหลัง
ผมกลับเข้ามาที่คอนโดในเวลาไม่นานนัก ที่นี่ยังคงเงียบสงัดเหมือนเดิมแต่คาดว่าอีกไม่นานต้องมีคนมาตามเก็บซากกระจกที่แตกนี่พร้อมจัดการอะไรๆให้เรียนร้อยเป็นแน่
“ไม่กลัวตายเลยรึไงที่กลับมา”
เสียงทุ้มขี้เล่นดังขึ้นด้านหลังผมพร้อมเสียงปืนที่ง้างขึ้น ผมหันกลับมาดูก็พบว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนที่ยิงคุณเจ้าหนี้
“ตอนแรกก็ไม่ ตอนนี้ก็เริ่มกลัวแล้วล่ะครับ”
“....”
ผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อยกับคำตอบผม ผมมองไปรอบๆ มีแค่เข้าคนเดียว ไม่ได้มีคุณบอร์ดีการ์ดอีกสามคนอยู่ด้วย
“ก็แน่ล่ะว่าผมต้องกลัว ในเมื่อคุณจ่อปืนที่หัวผมสะขนาดนี้”
“หึ นายเป็นใคร”
“...ก็แค่คนๆนึงครับ แต่ถ้าหมายถึงชื่อล่ะก็ ผมชื่อเบรฟไนท์ฮะ”
ผมยิ้มและเอื้อมมือไปทักทายตามมารยาท
เขามองมือผมก่อนจะยิ้มที่มุมปากแล้วลดปืนลงพร้อมจับมือผมตอบ
“ตอนที่กระโดดลงมา คิดยังไงเหรอ”
“หมายถึงตอนที่กระโดดเมื่อกี้น่ะเหรอครับ”
“อืม ใช่”
“คิดว่าผมต้องช่วยคุณเจ้าหนี้น่ะครับ”
“แค่นั่นเหรอ”
เขาถาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยอีกครั้ง ผมจึงอธิบาย
“ครับ เพราะผมรู้ว่าคุณคงไม่ฆ่าคุณเดธทามอยู่แล้ว เพราะคุณคงทำตั้งนานไปแล้ว คุณคงอยากได้ข้อมูลอะไรบางอย่างที่มีแค่คุณเจ้าหนี้รู้ และแน่นอนผมคิดว่ามันต้องเป็นของที่สำคัญหรือมีค่ามากๆเลย ..ใช่ไหมฮะ อีกอย่าง คุณไม่รู้จักผม และคุณก็คงต้องยิงผมทิ้งแน่ถ้าผมไม่หาทางรอดหรือทางหนี”
“..เดาเก่งนี่”
“ฮ่าๆ แต่ที่ผมเดาไม่ได้ก็คือ...”
“อะไรเหรอ”
“ทำไมถึงไม่ยิงผมตอนนี้เลยล่ะครับ”
ผู้ชายคนนั้นเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วมองหน้าผม
“อันนี้เป็นสิ่งที่นายต้องหาคำตอบแล้วล่ะหนูน้อย เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว ดูเหมือนมีคนมาตามนายแล้ว หวังว่าจะได้เจอนายอีกนะ.....”
“ครับ”
“อ้อ ใช่..”
“ฉันชื่อไฮท์...”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบปากบางได้รูปของผู้ชายที่บอกว่าตัวเองชื่อไฮท์ก็ทาบลงมาอย่างรวดเร็วที่ปากผมก่อนจะผละออกไปแล้วเดินหายไปอีกมุมนึง
เอ่อ.....นั่นจูบ..ใช่ไหม
ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบกับตัวเองผู้ชายอีกคนก็ปรากฏตัวขึ้น
“อ้าว คุณคีท สวัสดีครับ”
บอร์ดีการ์ข้างขวาของคุณเจ้าหนี้วิ่งเข้ามาทางผมพร้อมมองไปรอบๆตัว
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่นี่ครับ แล้วนี่คุณเรย์ล่ะครับไปไหนแล้ว”
“ให้เฝ้าคุณทามไว้อยู่ ฉันเดาไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แล้วนี่นายพาคุณทามออกมาได้ไงเนี่ย”
“กระโดดครับ จากห้องนั้นไง”
ผมว่าพร้อมชี้ไปด้านบน
“....มานี่เถอะ คุณทามคงอยากเจอนาย”
“เอ๋ ตื่นแล้วเหรอครับ แต่ว่าผมยังไม่ได้ขัดห้องน้ำเลยนะ”
“เชื่อเหอะ ดูท่าจะมีอะไรที่ใหญ่กว่าห้องน้ำให้นายทำแล้วล่ะ”
พูดจบมือกว้างก็กระชากให้ผมเดินตามไปทันทีโดยไม่ทันให้ผมได้ตัดสินใจอะไรเลย
แง่ง ก็ผมมันแค่ลูกหนี้ใช่ไหมล่ะ ชิ
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/brave.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/knight.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/deathtime.jpg)
...............................
.ครบแล้วววววววว
-
อิมเมจตัวละครดูดี
เนื้อหาเป็นแบบที่ชอบบบบบ
รัก
-
มีเหตุการณ์ตื่นเต้นซะขนาดนี้
ยังจะไปล้างห้องน้ำอีกเหรอไนท์
-
ขอบคุณนะจ้า
ง่าส์ ทำไมคุณเจ้าหนี้โดนยิงได้ละ
หรือจะเป็นเพราะว่ากระจกที่แตกนั่น
แต่ก็อาจจะเป็นแผนการณ์ของคุณเจ้าหนี้ก็ได้
ถ้าเป็นจริงนะ ชิส์ ชิส์ โกรธมากเลยนะบังอาจ
มาลองจิตลองใจน้องเบรฟไนท์แบบนี้ T-T ใจร้าย
น้องเบรฟไนท์สู้สู้นะจ๊ะ เอาความซื่อ สดใจ น่ารักของเรา
จัดการทุกคนให้ราบคาบเลย แล้วจะมีคนมาหลงเยอะแยะมากมาย ^^
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนจ้า.....
-
อีตาน้องเบรฟนี่มันเหมือนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมกับสิ่งใดๆเลยนะ ฮ่าๆ
มองโลกในแง่ดีซะจริงๆ
รอตอนต่อไปนะฮ๊าฟฟฟ
-
เบรฟท่าทางจะไม่รู้สึกตกใจอะไรกับใครเลยนะนี่
ชิลได้อีก
-
น่ารักอ่า ว่าแต่เค้ากินอะไรไปหรอ? ทำไมใจเย็นจัง
ขอบคุณคนเขียนนะครับ น่ารัก ๆ :L2:
-
:m15: :m15:
-
ได้เค้าลางว่ามีการแย่งชิงนายเอกกันแน่ๆ
เห็นเซ่อซ่าแบบนี้ หนุ่มติดตรึม
-
พิมพ์เลยค่ะ ทำรูปเล่มเลย 555 สนับสนุน !!! หนูจะซื้อ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อิมเมจตัวละครดูดี
เนื้อหาเป็นแบบที่ชอบบบบบ
รัก
รักคนอ่านเหมือนกัน ฮ่าๆ
มีเหตุการณ์ตื่นเต้นซะขนาดนี้
ยังจะไปล้างห้องน้ำอีกเหรอไนท์
ได้ทุกสถานการณ์ แฮะๆ
ขอบคุณนะจ้า
ง่าส์ ทำไมคุณเจ้าหนี้โดนยิงได้ละ
หรือจะเป็นเพราะว่ากระจกที่แตกนั่น
แต่ก็อาจจะเป็นแผนการณ์ของคุณเจ้าหนี้ก็ได้
ถ้าเป็นจริงนะ ชิส์ ชิส์ โกรธมากเลยนะบังอาจ
มาลองจิตลองใจน้องเบรฟไนท์แบบนี้ T-T ใจร้าย
น้องเบรฟไนท์สู้สู้นะจ๊ะ เอาความซื่อ สดใจ น่ารักของเรา
จัดการทุกคนให้ราบคาบเลย แล้วจะมีคนมาหลงเยอะแยะมากมาย ^^
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนจ้า.....
ขอบคุณเน้อ อุตส่าติดตามทุกเรื่องเลย
อีตาน้องเบรฟนี่มันเหมือนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมกับสิ่งใดๆเลยนะ ฮ่าๆ
มองโลกในแง่ดีซะจริงๆ
รอตอนต่อไปนะฮ๊าฟฟฟ
ฮ่าๆ เออจริงด้วย
เบรฟท่าทางจะไม่รู้สึกตกใจอะไรกับใครเลยนะนี่
ชิลได้อีก
ชิลๆ เรื่อยๆ ฮ่ะๆ
น่ารักอ่า ว่าแต่เค้ากินอะไรไปหรอ? ทำไมใจเย็นจัง
ขอบคุณคนเขียนนะครับ น่ารัก ๆ :L2:
ขอบคุณเช่นกัน อยากรู้เหมือนกันว่ากินอะไรไป
:m15: :m15:
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ได้เค้าลางว่ามีการแย่งชิงนายเอกกันแน่ๆ
เห็นเซ่อซ่าแบบนี้ หนุ่มติดตรึม
อิจฉานายเอกกก><!
พิมพ์เลยค่ะ ทำรูปเล่มเลย 555 สนับสนุน !!! หนูจะซื้อ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอางั้นเลยเหรอ ฮ่าๆ T^T แต่ทำไม่เป็น อ่านคลายเครียดในเว็บนี่ล่ะเนอะ ฮ่าๆ
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ นั่นแน่ !!! แอบมีคนหลงแล้วตั้งหนึ่งคนแนะ
แบบนี้จะเหลือหรอคุณเจ้าหนี้ ไม่รีบสงสัยจะมี ม.ค.ป.ด. ได้
พูดเพราะเป็นห่วงคุณเจ้าหนี้นะจ๊ะ
เบรฟไนท์ ก็สู้สู้นะจ๊ะ อย่าย่อท้อ ท้อถอยเป็นอันขาด
ยังไงความน่ารัก สดใส ที่มีอยู่ก็ใช้ให้มันเป็นประโยชน์สักหน่อยน้า ^^
-
ฮ่าๆ ฮากว่านี้มีอีกป๊ะเนี่ยนายเอกจ๋า :m20:
-
น่ารักแล้วยังใจกล้าอีกด้วย
ถึงนายเอกจะดูอึน ๆ มึน ๆ แต่ก็มีคนมาตกหลุมรักแล้วล่ะ
:L2: :L2:
-
อ้ายยยยยยยยยย มาจุ๊บน้องเบรฟของเราทำไมนี่
พี่เดธทามยังไม่เคยได้แตะต้องเลย สงสัยคราวนี้ จะได้ป่วนกันบ้างแหละ อิอิ
-
อ่ะ จำได้ว่าคู่นี้ไปโผล่ในเรื่องโน้นด้วย >< อิอิ
-
มารอตอนต่อไปอีกจ้า อยากอ่านมากมาย สนุกมากเลยครับ
-
:z3: :z3:
-
เอ่อ เบรฟลูก ลูกจะชิลไปม๊ายยยย
กลัวบ้าง อะไรบ้างก้อได้นะ
สนุกดีค่ะ น่าติดตาม
อ๊ะ...เบรฟโดนจุ๊บแล้ว คริ คริ
รออ่านตอนต่อไป
คนเขียนสู้ๆ จ้าาาา o13
-
ตอนใหม่มาแล้วว ^^
นายเคะของเรานี่ก็....5555
น่ารักดีน่ะเนี่ย ย
รอตอนต่อไปค๊า สู้ๆ ^^V
-
อยากอ่านต่อแล้ว นายเอกของเราชิวไปไหม 5555
เป็นบุคคลน่าเอาแบบอย่างมากๆเลยอ่ะ
-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
อยู่ไหนเอ่ย ?
คนเขียนจะรู้บ้างไหมว่าคนอ่านคิดถึงนะจ๊ะ
-
4
ผมถูกลากกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งด้วยมือของคุณคีท ที่โรงพยาบาลคนพลุกพล่านไปหมด เอ่อ ไม่สิ ที่โรงพยาบาลมีแต่บอร์ดีการ์ดพลุกพล่านไปหมดมากกว่า
โธ่ ทีนี้ล่ะขนกันมาเป็นขโยงเลยนะ
แอด~
ประตูไม้สีดำหรูถูกเปิดออก ผมเข้ามาด้านในพร้อมคุณคีท ห้องกว้างหรูถูกทำด้วยกระจกหนาพิเศษ น่าจะสามารถกันกระสุนได้ คนบนเตียงเบนสายตาจากเอกสารในมือมามองพวกเราสองคน ข้างๆเตียงมีบอร์ดีการ์ดคนสนิทยืนอยู่ด้วย
"พามาแล้วครับ"
คุณคีทเอ่ยสั้นๆง่ายๆแล้วกดผมให้นั่งลงที่เก้าอี้ดีไซน์สวยข้างเตียงคุณเจ้าหนี้
"ขอบใจ คีท ช่วยเอาเอกสารนี่ไปส่งให้ท่านฑูตด้วย ส่วนเรย์ นายไปทำแผลได้แล้วล่ะ ฉันจะขอคุยกับหมอนี่หน่อย"
"ได้ครับ"
"ครับคุณทาม"
ทั้งสองตอบรับก่อนจะเดินออกจากห้องหรูไปเงียบๆ
คนเจ็บที่ไม่ได้ดูเหมือนเจ็บเลยสักนิดมองมาทางผมอย่างวิเคราะห์สายตาคมจ้องมาราวกับจะมองให้ทะลุปรุโปร่งนั่นทำให้ผมแอบขนลุกอยู่ไม่น้อย
"มีอะไรจะถามฉันล่ะ"
ในที่สุดเจ้าหนี้ก็พูดออกมาหลังจากจ้องผมเรียบร้อย
"ฮะ ผมเหรอครับ"
"อืม หน้าตานายมันบ่งบอก"
"ถ้าที่อยากรู้สุดๆก็ ทำอีท่าไหนถึงโดนรุมแบบนั้นล่ะครับ เอ่อ เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งโกรธนะครับ ผมหมายความว่า พวกคุณบอร์ดีการ์ดหายไปไหนหมดน่ะครับ ทำไมถึงอยู่ที่โรงแรมคนเดียว"
"มันอยู่ในข้อตกลงการเซ็นสัญญาเรื่องธุรกิจน่ะ ฉันต้องอยู่คนเดียว พวกนั้นเลยเข้ามาได้ง่ายๆหลังเซ็นสัญญาเสร็จ พวกคีทกับเรย์ก็เจอศึกหนักไม่แพ้กัน เพียงแต่แค่เรย์เท่านั้นที่บาดเจ็บ นายคงเห็นแล้ว"
"ครับ"
"นายสงสัยเรื่องสิ่งที่พวกมันอยากได้ใช่ไหม แน่นอนว่ามันยังปลอดภัย"
"ทำไมมันถึงสำคัญมากล่ะครับ"
"มูลค่ามันคาดไม่ถึงเชียวล่ะ"
"อืมม...ให้ผมเดา..."
ร่าสูงมองมาที่ผมอีกครั้งก่อนจะตั้งใจประเมินอีกครั้ง
"ของที่ว่านั่น มันต้องอยู่ในที่ที่ปลอดภัยสุดๆ และอย่าว่ากันนะครับ ผมคิดว่าที่ๆปลอดภัยสุดๆก็คือ....ที่ตัวคุณเจ้าหนี้..ใช่ไหม"
ตาคมฉายแววตกใจเล็กน้อยก่อนจะเหยียดยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
"รู้ดี"
"แค่เดาเอาน่ะครับ"
"เจ็บไหม"
"...?"
"ตัวนายกระแทกสระแรงเลยนี่"
"อ๋อ นั่น ไม่เป็นไรครับ ผมชอบกระโดดน้ำกับเพื่อนบ่อยๆ"
"....."
ร่างสูงเลือกที่จะเงียบและเก็บคำถามที่ต้องการถามไว้ในใจ ตาคมเลือกที่จะมองรอยยิ้มซื่อๆของร่างบางที่ให้ความรู้สึกสบายๆ
"เจ้านายครับ อย่าว่ายังนั้นอย่างนี้เลยนะครับ แต่คนใส่สูทดำเต็มไปหมดอย่างนี้ บางครั้งก็อันตรายนะครับ ใครอาจจะแฝงตัวมาก็ได้ ยิ่งถ้าเป็นศัตรูแบบคนชื่อไฮท์ล่ะก็นะ...."
ยังไม่ทันที่ผมจะได้จบประโยค มือกว้างเอื้อมมากระชากตัวผมเข้าไปใกล้ๆก่อนจะจ้องหน้าผมแบบกระชั้นชิด
"นายรู้จักมันได้ไง"
มือกว้างตวัดแขนไว้ที่รอบเอวผมแล้วกระตุกให้มาใกล้ขึ้นทำเอาผมประหม่า
"เอ่อ คือ มันใกล้ไปนะครับ"
"ตอบ!"
"ก็ตอนจะกลับไปล้างส้วมผมเจอเค้าแล้วก็คุยกันนิดหน่อยเค้าบอกชื่อผมแล้วตอนนั้นเอ่อ ผมคิดว่ามันอาจเป็นอุบัติเหตุ.."
"ทำไม! มันทำอะไร"
ตาคมดุกร้าวขึ้นแม้ใบหน้ายังเรียบเฉยมือแกร่งบีบมือผมแน่นขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องเบ้หน้า
"จูบฮะ เค้าจูบ คือ ผมคิดว่ามันอาจจะเป็น..อุบส์"
ปากบางแดงเหมือนรูปสลักได้รูปของคุณเจ้าหนี้ทาบมาอย่างรวดเร็วและรุนแรงที่ปากของผม ผมพยายามดันตัวออกแต่มือแกร่งก็กดท้ายทอยผมเอาไว้ไม่ให้หนีรสสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาในปากอย่างรุนแรง
หลังจากพอใจเจ้าหนี้ก็ปล่อยผมที่หายใจหอบให้เป็นอิสระ ตาคมมองผมชั่วครู่ก่อนจะพูดช้าๆเหมือนเป็นปรกติ
"ล้างความสกปรก ต่อไปนี้อย่าอยู่ใกล้มันอีก"
"ที่จริงเอาลิสเตอรีนให้ผมก็ได้นี่"
"เอาไว้คราวหน้าล่ะกัน นายอยากได้อะไรไหม จะให้คนจัดหาให้"
"จริงเหรอฮะ"
"หึ จะเอาอะไรล่ะ"
ร่างสูงเหยียดปากยิ้มก่อนจะคิด
....คงไม่พ้นเรื่องเงินหรอก....
"ผมอยากซ่อมโทรศัพท์น่ะครับ แต่ใช้เบอร์เดิม ผมต้องติดต่อเพื่อนสองคน เดี๋ยวเค้ากังวลน่ะครับ ได้ไหมฮะ"
ตาคมมองตาหวานที่ช้อนมองมาฉายแววอ้อนนิดๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ใบหน้าคมหล่อเสหน้ามองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาซื่อตรงนั้นก่อนจะตอบอย่างเย็นชา
"ได้ ไปให้เรย์จัดการให้ จะไปไหนก็ไปได้แล้ว ฉันยุ่ง"
ผมเบ้ปากใส่ความเจ้าอารมณ์ของคุณเจ้าหนี้ก่อนจะยิ้มขอบคุณแล้วเดินออกไป
DEATHTIME'S TALK
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ รู้สึกหายใจสะดวกขึ้นเมื่อร่างบางเดินออกไป
มันเป็นความรู้สึกที่ผมอธิบายไม่ถูก เพราะมันไม่เคยเกิดกับผมมาก่อน อาการใจเต้นกระตุก และอาการควบคุมความรู้สึกไม่ได้เหมือนเคย ผมคิดว่ามันเป็นอาการของคนอ่อนแอ และแน่นอนว่าผมไม่ต้องการจะอ่อนแอ
แอด~
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงของคีทที่เดินเข้ามา
"เรื่องของเด็กนั่น ผมจัดการให้เองครับ"
"เอางั้นก็ได้ เรย์เป็นไงบ้าง"
"ดีขึ้นแล้วครับ อย่างที่คุณทามรู้ หมอนั่นถึงเจ็บก็ไม่ปริปากหรอก"
"ก็จริง"
"คุณทามครับ ผมมีเรื่องอยากจะถาม"
"ว่ามาสิ"
"ความจริงหนี้ของเด็กนั่นควรจะหมดไปได้แล้วนะครับตั้งแต่เค้าได้ช่วยปกป้องชิพและคุณทามไว้"
"ฉันก็คิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้ฉันยังปล่อยเจ้านั่นไปไม่ได้"
"เพราะเขารู้ความลับเรื่องไมโครชิพน่ะเหรอครับ"
"นั่นก็คงส่วนหนึ่ง"
ผมตอบไปเบาๆเมื่อหันไปเจอกับสายตารู้ทันของคีท
"ผมเคารพการตัดสินใจของคุณทามเสมอ ยังไงก็อย่าตกหลุมตัวเองล่ะครับ"
"ไอ้คีท"
ผมตะโกนใสบอร์ดีการ์ดจอมยุ่งที่เริ่มจะพูดไม่เข้าเรื่อง
"คร้าบๆ ไม่ยุ่งแล้วครับ"
"เออใช่ คีท"
"ครับ?"
"นายช่วยหาข้อมูลของเพื่อนเจ้าเด็กนั่นมาด้วยนะ เอาละเอียด ภายในเช้าพรุ่งนี้ อีกเรื่อง หาคนคุ้มกันเด็กนั่นด้วย เอามือดีอย่าให้เจ้าตัวรู้ตัวนะ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าอะไรทำให้ไอ้ไฮท์ปล่อยเด็กนั่นมาโดยไม่ทำอะไรเลย"
คีทรอบยิ้มกับตัวเองแล้วส่ายหน้าให้กับอาการของผู้เป็นเจ้านายเล็กๆ
"ครับ ได้ครับ อ่อ คำแนะนำเล็กน้อยนะครับคุณทาม"
"อะไร"
"อย่าลังเลที่จะทำ แม้ว่าสิ่งนั้นคือการเริ่มต้น 'รัก'ใครสักคนก็ตาม"
"...."
ผมนิ่งอึ้งไปกับคำพูดกำกวมของคีทที่ทิ้งไว้เป็นปริศนาเล็กๆนั่นเหมือนโดนค้อนทุบมาตรงกลางศรีษะ
ครืดดดด ครืดดดดด
แรงสั่นของโทรศัพท์ข้างหัวเตียงใกล้ๆสายน้ำเกลือเรียกสติที่กำลังเตลิดของผมกลับมา
"สวัสดีครับ"
(ทาม เป็นไงบ้างลูก แม่มาหาทามที่นี่ก็เห็นหนูแอลล่าที่ชั้นล่างบอกว่าทามบาดเจ็บ เพิ่งมีแจ่งว่าอยู่โรงพยาบาล แม่จะมาหาแล้วแต่มีเืรื่องด่วนสะก่อน)
"ผมโอเคแล้วครับ ถ้ามัมจะมาครั้งหน้าบอกผมก่อนสิครับ ไม่เอาแล้วเซอร์ไพรส์ เดี๋ยวมัมก็ได้รับบาดเจ็บด้วยนะครับ"
(ก็หนีพ่อทามนั่นมานั่นแหละ แม่เกือบโดนฉกกระเป๋าแล้วล่ะลูก โชคดีมีคนมาช่วยไว้)
"แล้วมัมเจ็บตรงไหนไหมครับ"
(อุ้ย ไม่เลยจ้ะ มีก็แต่พ่อหนุ่มคนนั้น ของแตกหักเสียหาย แถมยังไม่ได้รับเงินไปอีก เด็กดีจริงๆ แม่ว่าหาไม่ได้แล้วนะลูกใน นิวยอร์กเนี่ย)
".........เค้าหน้าตาเป็นยังไงครับ"
(ก็ตัวบางๆโปร่งๆ ผมฟูๆ ดูรุงรุงแต่ก็เป็นเดกหน้าตาน่ารักไม่เบาเลยล่ะลูกถ้ามองดีๆน่ะนะ ใส่เอี้ยมด้วยเท่าที่แม่จำได้)
"ท่าทางเอ๋อๆ เซ่อๆ ซื่อๆ จริงใจ ยิ้มสวยรึเปล่าครับ"
(ดูจริงใจ ใช่ๆ แม่ว่าเค้าดูจริงใจมากเลยล่ะ)
"หึๆ..."
(อะไรกันลูกคนนี้ พูดเองขำเอง งั้นแม่ต้องวางก่อนนะจ้ะลูก เดี๋ยวไว้มีเวลาไปเยี่ยม อ้อ แม่ฝากของฝากไว้กับหนูแอลล่าอย่าลืมไปเอาล่ะ)
"ครับ เทคแคร์นะมัม บายครับ"
(บายจ้า)
ผมยิ้มให้กับโทรศัพท์ก่อนจะเสียผมที่ปรกหน้าเบาๆแล้วพึมพัมออกมา
"นายอีกแล้วเรอะ ไอ้เด็กยุ่ง"
....................................................................................
ตอนสี่เส็จแย้วววววววววว ขอให้ชอบเน้อ ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆเลยก้าบบบ
-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
อยู่ไหนเอ่ย ?
คนเขียนจะรู้บ้างไหมว่าคนอ่านคิดถึงนะจ๊ะ
ู
^
^
^
คิดถึงเช่นกัน มาแบบสดๆร้อนๆเลย ขอบคุนที่ติดตามน้า ฮ่าๆ
-
ทามอย่ามาซึนน้า o18
เบรฟไนท์น่ารักจัง จิตใจดี :L2:
-
น้องเบรฟเราน่ารักเสมอ
-
ชอบอะ :m1: นายเอกใสๆ :impress2:
-
น่ารักได้อีก
ไม่ต้องแปลกใจเลยทำไม่หัวกระได้ไม่แห้งแบบนี้
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ
ก่อนนอนแอบแวะเข้ามาดูว่าคนเขียนใจดีจะมาต่อไหม
แล้วนั่นก็เป็นสิ่งที่ถูกต้อง คนเขียนคิดถึงคนอ่าน ^^
ชอบมากมายเลยจ้า ยิ่งคำพูดนี้
"อย่าลังเลที่จะทำ แม้ว่าสิ่งนั้นคือการเริ่มต้น 'รัก'ใครสักคนก็ตาม"
อ่านแล้วลึกซึ้งได้อีกนะนี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถพูดคำคม
ได้แบบนี้ ส่วนนายคีท+นายเรย์ บอดี้การ์ดสุดหล่อทั้งคู่นี่ยังไงยังไงกันอยู่น้า
จับคู่ให้อีกสักหน่อยจะได้ไหมจ๊ะ...................
รอตอนต่อไปน้า
-
^^ น่ารักจังเลย ย
รู้ไหมน๊า ว่ารอคนแต่งอยู่ 555+
ขอบคุณค่ะ สู้ๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ดีใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ คนเขียนมาต่อแล้วววววววววววววววววว
ดีใจที่อยู่รอออออออออออออออ 555555555555555 ได้อ่านแล้วนอนหลับฝันดีเลยอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนค่าาาา
-
ได้อ่านแล้วดีใจจัง จะรอต่อไปนะครับ รอ รอ
-
อ่านแล้วยิ้ม ^_____^
-
อ้าย น่ารักอ่ะ เราชอบกว่าอีกเรื่องอีกอ่ะ รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรออยู่นะคะ
-
แหม่ะเบรฟน่ารักว้า !
(ในที่สวดฉันก็อู้นิยายตัวเองมาติดนิยายชาวบ้าน คนแต่งรับผิดชอบเลยนะเออ TT ทำเค้างอมแงม)
-
หนุกจ้า :"pPp
-
กระแสตอบรับดีจัง ฮ่าๆ(ดีใจ) ทำเอารู้สึกผิดที่ค้างมาหลายวัน แฮ่ๆ
มาต่อเรื่องนี้จนไม่มีอารมต่อตอนพิเศษอีกเรื่องเลย
ยะงไงก็ขอบคุณทุกคนที่ชอบนะ
-
อิ อิ เบรฟน่ารักอ่ะ
แหมได้ช่วยว่าที่แม่ซะมี เสียด้วย
อย่างนี้น่าจะผ่านฉลุยนะเนี่ย
ขอบคุณค่า :pig4:
-
5 ครึ่งแรก
ก็อกๆๆ
"ฟรี้ๆ"
ก็อกๆๆๆๆๆ
"ไม่มีคนคร้าบบ"
ผมตอบงัวเงียอีกครั้งก่อนจะยิ้มเมื่อเสียงเงียบไปแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราต่อ ไม่นานนัก ประตูโทรมๆของห้องเก่าๆชั้นล่างของคอนโดหรูก็พังยับ
โครมม
ผมสะดุ้งตื่นทันทีพร้อมมองไปยังผู้บุกรุก คนที่เดินเข้ามาก่อนคือสองบอร์ดีการ์ดหน้าตาดี คนที่เดินเข้ามาอีกคนด้านหลังคือคุณเจ้าหนี้ ที่มาพร้อมหน้าตาบูดบึ้ง
ผมมองสภาพตัวเองแล้วคนที่เข้ามาอย่างอนาถใจ
ทั้งตัวผมมีบอกเซอร์ตัวเล็กๆกับเสื้อยืดตัวโคร่งที่ล่นมาจนเห็นไหล่ข้างนึง หัวก็ยุ่งไม่เป็นทรงแถมมุมปากยังมีน้ำลายอย่างสกปรกน่ารังเกียจอีก
ส่วนคุณเจ้าหนี้นะเรอะ
วันนี้มาแบบไปรเวทสุดๆ เสื้อยืดสวยมียี่ห้อมกับกางเกยยีนสีดำที่เข้ากับตัวเป็นเหมาะเจาะ แถมดูสะอาดสะอ้านหล่อเหลาเหมือนหลุดออกมาจากนิตยาสารอีก
โชคชะตากลั่นแกล้ง !!
"ตื่นได้แล้ว"
"งืม เจ้านายคร้าบ วันนี้ผมไม่มีของต้องส่ง ส่วนห้องน้ำเดี๋ยวเย็นนี้ล้างให้น้า ไม่ต้องทวงหรอก"
ผมว่าแล้วม้วนตัวกลับไปยังที่นอนด้วยความเพลียและหิวหลังจากที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"ไม่ได้ทวง มีคนอยากเจอนาย รีบๆลุก จะพาไป"
"ฮะๆ อย่ามาตลกครับ ไม่มีใครบนโลกเคยอยากเจอผมสักที งืม ผมง่วงหิว ขอนอนเถอะครับ"
ปัง
เสียงปืนดังลั่นพร้อมลูกกระสุนที่เจาะเข้าไปที่ผนังด้านซ้ายอย่างพอเหมาะทำเอาผมรีบกระเด้งตัวจากที่นอนทันที
"งื้อ ไปก็ได้ (ไอ้)คุณเจ้านาย"
"เสร็จแล้วคร้าบบบ"
ผมออกมาอีกครั้งในชุดไปรเวทง่ายๆ พออกมาปุ้บมือก็ถูกคว้าโดยมือกว้างของคุณเจ้าหนี้แล้วกระตุกให้ผมเดินออกไปยังรถหรูด้วยกัน
คนขับรถเดินออกมาเปิดรถให้เจ้าหนี้ขึ้นไปนั่งอย่างนอบน้อม
"ขึ้นไป"
"เอ่อ ผมเหรอครับ มันจะดีเหรอ"
"ขึ้นไป..."
เป็นอันว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยง ผมก็ต้องระเห็จเข้ามาในรถคันหรูอย่างช่วยไม่ได้
ฮือ ที่นั่งวีไอพีจนน่ากลัว ผมอยากเดินอ้าา
รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปยังที่หมายที่ผมยังไม่รู้ว่าที่ไหน แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามคุณเจ้านายดีกว่า ยิ่งดูอารมณ์บูดด้วยแล้ว เสี่ยงสุดๆ คนอะไร นอนโรงพยาบาลวันเดียวก็ออกมาเลย
เอ่อ จะว่าไปแล้วผมไม่เคยนอนโรงบาลเลยแฮะ
มันแพง แถมสิ้นเปลืองด้วย อีกอย่าง ผมถือคติว่า เจ็บป่วยได้ก็ต้องหายสบายดีได้เช่นกันนี่เนอะ
มันเป็นคติของคนไม่มีเงินครับ ฮ่าๆ
ตืดดดดดดด ตืดดดดดด
ผมหยิบมือถือที่ถูกซ่อมแซมไม่ถึงช่วโมงมาดูเมื่อมีคนโทรมาก่อนจะกดรับ
(ไอ้หมา หายไปไหนมาวะ โทรไปก็ไม่รับ ตายแล้วรึไงไอ้บ้า คนทางนี้เป็นห่วงนะเว้ย)
"พีท~"
(อย่ามาเสียงอ่อย อยู่ไหน เป็นไร ทำไมปิดโทรศัพท์)
"ถามซะกูเป็นแฟนมึงเลย ฮ่าๆ"
(ไม่ขำนะเว้ย ไอ้หมาบ้า)
"คร้าบบ โทรศัพท์กูพังตอนทำงานใช้หนี้"
(หนี้อีกแล้ว เจ้านายมึงเป็นคนป่ะวะเนี่ย อะไรๆก็หนี้ กูใช้ให้เอง บอกเบอร์บัญชีมาเลยมึง)
"ก็กูบอกว่ากูใช้เองได้ไงคร้าบบบ พีทไม่ต้องห่วงหรอก"
(มึงก็เพื่อนกู กูจะไม่ห่วงได้ไงวะ)
"เออ งั้นมึงช่วยไรหน่อยได้ไหมว่ะ"
(ว่ามาดิ)
"เรื่องหนี้อ่ะกูสบายมาก แต่กูขอยืมเงินมึงก้อนนึงแล้วเอาไปให้บ้านเด็กกำพร้าหน่อยได้ไหมวะ กูกลัวซิสเตอร์เค้าเลี้ยงเด็กไม่ไหว นะๆมึง เดี๋ยวกูใช้คืนให้"
(เรื่องนี้ยังไงกูก็ทำทกเดือนอยู่แล้ว แล้วมึงไม่ต้องใช้คืนกูด้วย)
"ขอบคุณน้าา กูรักมึงจังเลย วะฮ่าๆ"
ตี้ด
ยังไม่ทันได้คำตอบรับจากอีกฝ่ายมือหนาของคนอีกฟากก็กระชากโทรศัพท์จากมือผมแล้วกดปิดเครื่องก่อนจะโยนกลับมาให้พร้อมพูดสั้นๆว่า
"รำคาญ"
ฮึ่ย ไอ้คุณเจ้าหนี้นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่เอา ผมอุตส่าห์คุยเบาๆแล้วนะ
"นายอยากเป็นอิสระไหม"
จู่ๆคำถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยก็ออกมาจากปากของเจ้านาย
"อิสระ?"
"ไม่ต้องใช้หนี้น่ะ"
"หา คุณเจ้าหนี้จะไล่ผมออกเหรอ ล...แล้วผมจะทำงานอะไรล่ะ งานดีๆแบบนี้หาได้ที่ไหนอีกล่ะ อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ"
"หึๆ ฮ่าๆ ไม่ไล่หรอก ตราบเท่าที่นายยังอยากอยู่กับฉันนะ"
ผมพยายามฟังว่าคุณเจ้าหนี้พูดอะไรแต่ก็ไม่ค่อยได้ยินนักเพราะเสียงเบาราวกับกระซิบ
"งานนี้ดีมากเลยนะครับ เสียอย่างเดียว ผมทำงานจนลืมกินข้าวเลย แฮะๆ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเลย"
"แล้วทำไมไม่ บอก เดี๋ยวจะพาไปกินตอนเจอกับคนที่อยากเจอนายด้วย ทนได้ไหม ไม่นานก็ถึงแล้ว"
ตาคมทอดมองมาแม้จะเรียบเฉยแต่น้ำเสียงก็เจือไปด้วยความห่วงใยทำเอาผมใจเต้นแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
"ท..ทนได้ครับ"
"อืม ดี"
"เอ่อ เจ้านายครับ ขอบคุณเรื่องมือถือมากเลยนะครับ"
"ทำไม สำคัญมากเหรอ นายต้องติดต่อกับใคร"
"อ๋อ ผมต้องติดต่อกับเพื่อนสองคนน่ะครับ แต่อีกคนไปไทยแล้ว ว่าจะโทรหา ส่วนอีกคนก็ที่คุยด้วยเมื่อกี้ ผมจะฝากพีทมันเอาเงินไปให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหน่อย"
"นายโตมาที่นั่น..."
"อ๋อ ใช่ฮะ ผมถูกไปวางไว้ที่นั่นตั้งแต่เด็กๆแล้วน่ะครับ"
"......ลำบากไหม"
"ตอนอยู่ที่นั่นเหรอครับ ไม่เลยฮะ ทุกๆวันสนุกม้ากกมาก ผมได้เลี้ยงเด็กด้วย ได้ทำหลายอย่างเลย แต่ไม่มีโอกาสตอบแทนบุญคุณพวกซิสเตอร์ที่นั่นเท่าไหร่เลยครับ"
"ถ้าจะไปก็บอกล่ะ"
"เจ้านายจะให้ผมไปเหรอครับ!"
"อืม จะให้คนตามไปด้วย อันตราย"
"ฮะๆ ขอบคุณนะครับ จะมีลูกหนี้คนไหนโชคดีแบบผมไหมเนี่ย ฮ่าๆ ดีจัง"
ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเบาๆ โดยไม่ทันสังเกตุว่าร่างสูงข้างๆก็ลอบยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน
"ถึงแล้ว ไนท์ตื่น"
แรงผลักเบาๆที่แก้มปลุกผมที่หลับไปตอนไหนไม่รู้ให้ตื่นขึ้นมา รถคันหรูมาจอดอยู่ที่หน้าคฤหาสสวยหลังหนึ่ง คล้ายๆวังเก่าเลยล่ะครับ คนหลายคนออกมายืนเรียงต้อนรับรถพวกเราที่ขับเข้ามา ผมพยักหน้าอย่างงัวเงียแล้วก้มหัวขอโทษที่เผลอหลับไป
"มาเถอะ"
มือกว้างกระตุกมือผมให้ลงมาจากรถแล้วเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน
ผมเิดินตามข้างหลังพร้อมก้มหัวทักทายทุกคนอ่างเป็นมิตรและได้รับรอยยิ้มสดใสจากคนที่มายืนต้อนรับด้านหน้ากลับมาแทบทุกคน
ข้างในบ้านถูกประดับด้วยของยุโรปราคาสูงโดยทั้งสิ้น สวยจนผมแทบไม่กล้านั่งเลยล่ะครับ รอไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน เธอดูสวยแบบมีอายุ แต่ผมรู้สึกคุ้นๆหน้ามากเลยล่ะครับ
"มัม มาแล้วครับ"
"ทาม คิดถึงจังเลย แล้วนี่ทำไมออกจากโรงพยาบาลมาเร็วอย่างนี้ฮะ"
เธอว่าพร้อมเข้าไปกอดเจ้านายอย่างเป็นกันเองและเต็มไปด้วยความรักจนผมยิ้มออกมาเล็กๆ ทั้งสองกระซิบกระซาบกันเล็กน้อยก่อนที่เธอจะหันมามองผมแล้วเดินเข้ามาสวมกอดด้วยคนจนผมตกใจ
"สวัสดีจ้ะ ลิตเติ้ลบอย จำแม่ได้ไหมลูก"
เธอพูดกับผมอย่างเป็นกันเองและจับแก้มผมแบบไม่รังเกียจ ผมนึกอยู่สักครู่ก็นึกออก
"อ่า คุณน้าผู้หญิงคนนั้นนี่"
...........................................
เอาครึ่งแรกไปก่อนน้า เดี๋ยวมาต่ออีกครึ่งให้
-
ไนท์น่ารักจัง
มาต่อเร็วๆ น้าาาาคร้าบบ
-
ไนท์จ๋า อย่าทำให้หลงมากกว่านี้เย้ย :o8:
มาต่อไวๆนะคร๊า ^^~
-
:-[ :-[
ไนท์น่ารักจริง ๆ
-
*0* ขอบคุณนะจ๊ะ
น่าน !!! คุณเจ้าหนี้พามาหาคุณแม่
แบบนี้หมายความว่าอะไรเอ่ย พาสะใภ้เข้าบ้านหรอจ๊ะ
จัดไปให้หนัก อย่าเสียเวลาอีกเลย เบรฟไนท์ก็น่ารักซะ
ตกหลุมก็ไม่เจ็บเท่าไรหรอกคุณเจ้าหนี้ แค่นี้ไม่ตาย
แต่จะได้ขึ้นสวรรค์ ฮ่าฮ่าฮ่า
-
พามาเปิดตัวซะแล้ว อิอิ
-
ตอนนี้หวานน่ารักมากๆ ขออีกๆ อิอิ :o8:
แหมมีเปิดตงเปิดตัวหรอจ๊ะ
-
เย่ๆๆๆ มาต่ออีกแล้ววว
น่ารักที่สุดอ่ะคนเขียน
รอครึ่งหลังต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป 55555555555555555
-
ว้าวๆ มัมได้ต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้แล้ว o22
รีบมาต่อครึ่งหลังไวไวนะ :call:
เดี๋ยวคุณลูกชายจะขาดใจตายเอาได้ :laugh:
-
รักคนเขียนจังครับ มาต่อไวนะครับ
-
สนุกจังครับ
ขอบคุณครับ
-
ไนท์น่ารักอ่ะ >.< ทามพาลูกสะใภ้มาไหว้มัมใช่มะ 55555
รออ่านครึ่งหลังนะค้า
-
ว้าวววว ได้เจอแม่สามีอีกครั้งแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๊าก ก ค้างๆ -^-
อยากรู้ต่อไปจะเป็นไงน๊า า
เร็วๆน๊าค๊า รออยู่ ๆ ^^V
-
ไนท์น่ารักจังเลย><!!!!!!!!
-
เบรฟไนท์น่ารักอ่ะ
คุณเจ้าหนี้พามาเปิดตัวแล้วเว้ยเฮ้ย
คนเขียนก้อน่ารักนะ
รอครึ่งหลังจ้าา
ขอบคุณค่า
-
โทษน้า มาต่อวันนี้ไม่ได้ พอดีฝึกวาดรูป เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้ ขอบคุนมากๆทุกคอมเม้น ฮ่าๆ รักคนอ่าน
ฝากรูปที่วาดไว้มาให้ดูด้วย
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/226770_185612024823289_100001234784812_478803_6365495_n.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/230000_181146965269795_100001234784812_450396_8062395_n.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/226770_185612021489956_100001234784812_478802_5311770_n.jpg)
พรุ่งนี้เจอกันเน้อออ~
-
:-[ :-[
-
วาดรูปได้ดีคับ
จะรอการมาถึงของวันพรุ่งนี้
-
เบรฟไนท์น่ารักมาก
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสนุก น่าติดตาม
มาต่อไวๆนะคะ
-
อยากอ่านอีก
เอาอีกๆๆๆ
-
5 ต่อ
ครึ่งหลัง
"จ้า จำน้าได้ด้วย วันนั้นต้องขอบใจหนูมากเลยนะจ้ะ"
"อ้ะ ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ จะว่าไปพูดถึงเรื่องนั้น คุณเจ้าหนี้ยังไม่ได้ลงโทษผมเรื่องที่ทำกระจกนั่นแตกเลย"
ผมว่าอ้อมแอ้มเมื่อนึกถึงความผิดของตัวเองที่ติดตัวไว้
"ช่างมันเถอะ ไม่ได้สำคัญอะไร"
ร่างสูงตอบเสียงเรียบทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา
เย้ ไม่โดนตัดหนี้
"มัมมมมมม พี่ทามมาเหรอคร้าบบบ"
เสียงใสราวกับกระจกดังขึ้นขณะที่ร่างเล็กของเจ้าของเสียงก็เดินกึ่งวิ่งลงมาจากบรรไดหรู
เจ้าของเสียงใสคือร่างเล็กบอบบางเหมือนหญิงสาว ติดจะเล็กไปด้วยซ้ำ ผิวขาวจัดจนแทบจะซีดกับผมยาวประบ่าสีดำสนิท ดวงตากลมโตมีประกายสีดำทอดมองมายังเราสามคนแล้วยิ้มกว้างให้เห็นเขี้ยวเล็กน่ารัก
ผมเกือบจะใช้สรรพนามว่า เธอ แล้วถ้าไม่ติดที่ว่าช่วงอกแบบเรียบของ เขา ทำให้ผมรู้ว่าร่างเล็กที่เดินลงมาเป็นผู้ชาย
คุณเจ้าหนี้ยกร่างเล็กขึ้นแล้วสวมกอดจนร่างแทบจมไปกลับอกเรียกเสียงหัวเราะได้อย่างดี
"สวัสดีครับ"
ร่างเล็กหันมามองผมแล้วโค้งให้อย่างเป็นมิตร ลอยยิ้มสวยยังติดอยู่ที่ใบหน้าหวานเสมอ
"อ้ะ เอ่อ สวัสดีครับ ไม่สิๆ อย่าโค้งเลยครับ ผมเป็นแค่ลูกหนี้"
ผมว่าแล้วถอยหลังหนีรังสีความน่ารักของร่างเล็กที่มองมาทางผมพร้อมหัวเราะน้อยๆ
"ฮะๆ เข้ามาในบ้านได้คงไม่ธรรมดาแล้วล่ะครับ ใช่ม้า มัม เนอะ พี่ทาม คิกๆ ผม เมนเทน น้องชายของพี่เดธทามครับ"
"อ๋อ แฮะๆ สวัสดีครับคุณเมนเทน ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"มัมครับ รีบหาอะไรให้เจ้าเด็กนี่กินเถอะครับ ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว"
คุณเจ้าหนี้พูดตัดบทพวกเราแล้วชี้มาที่ผมทำให้คุณแม่ของคุณเจ้าหนี้จับมือผมมานั่งลงที่โต้ะอาหารกว้างหรู
"คือ เจ้านายครับ...ผมคิดว่าผมไปกินที่ครัวดีกว่าไหมฮะ แบบนี้มันดู เอ่อ.."
ผมกระซิบเล็กๆกับเจ้านายที่นั่งอยู่ข้างๆขณะรอข้าวมาใส่ที่จาน
"เงียบน่า อย่าเรื่องมาก"
เสียงทุ้มพูดดุดัน
ชิ คนอุตส่าห์มีมารยาท ถือสิทว่าลูกน้องไม่ควรเทียบเท่าเจ้านาย นี่อะไรกัน ฮึ่ยๆ
"ครับ!"
"เสียดายจังเลยนะจ้ะ วันนี้พ่อเขาติดเซ็นเอกสาร ไม่งั้นก็จะได้พร้อมหน้าพร้อมตากันเลย เนี่ย ไม่ได้มีคนมานั่งทานกันเยอะขนาดนี้นานแล้ว"
"ใช่ ปกติพี่ทามน่ะเคยโผล่กลับมาที่ไหนล่ะ"
"พี่ยุ่งน่ะ ตัวเล็กงอนรึไง"
ร่างสูงพูดอย่างอบอุ่น เป็นด้านของคุณเจ้าหนี้ที่ทำให้ผมถึงกับงงไปเลยทีเดียว
นึกว่าจะเก็กเป็นอย่างเดียวน่ะเนี่ย
"ป้าวว ใครจะกล้างอน"
"ตามสบายเลยนะลูก ไนท์ใช่ไหม ทามเค้าเคยบอกแม่ ทีหลังอย่าอดข้าวนะจ้ะ มันไม่ดี"
"ขอบคุณนะครับ งั้นผมไม่เกรงใจล่ะ"
ทุกคนเริ่มทานอาหารน่ากินด้านหน้า
จะว่าไปมีแต่ผมคนเดียวเท่านั้นล่ะที่กินเยอะอย่างกับไม่เคยกินมาก่อนเรียกรอยยิ้มจากคนที่ลงมือทำอาหารอย่างแม่คุณเจ้าหนี้ได้ไม่น้อย
"ไนท์หน้าตาดูเอเซียนะลูก หายากนะเนี่ย หน้าตาแบบนี้"
"ฮะๆ อย่าให้มีใครหน้าตาเหมือนผมเลยฮะ เดี๋ยวจะขึ้นคานทั้งเมือง ฮ่าๆ"
"เทนว่าพี่ไนท์น่ารักจะตาย เพียงแต่พี่ไนท์ไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่ใช่ไหมล่ะครับ"
"ฮ่าๆ พี่ต้องหล่อสิครับคุณเมนเทน"
"หล่ออะไรกัน ว่าแต่พี่ไนท์เป็นลูกครึ่งใช่ไหมครับเนี่ย"
"ฮะ พี่เป็น 'ลูกผสมมั่วๆน่ะ' รู้แต่ผสมกันหลายประเทศน่ะ พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน พี่ถือว่าเป็นเด็กกำพร้าที่รู้สัญชาติตัวเองที่สุดแล้วล่ะ ฮะๆ"
ผมว่าแล้วตักข้าวกินอีกคำอย่างอร่อย อ้ะ ไม่ได้กินข้าวนานแล้วครับ ตั้งแต่ไม่ได้เจอตัวการเพื่อนของผมผมก็ไม่ค่อยได้กินข้าวอีกเลย ส่วนใหญ่ก็กินแต่ขนมปัง
เอ่อ ว่าแต่ทำไมบรรยากาศเงียบอย่างนี้ล่ะเนี่ย
ผมวางช้อนลงเบาๆแล้วมองคนทั้งสามคนที่มองมายังผมเงียบๆ
"เอ่อ ผมกินเยอะไปรึเปล่าครับ ขอโทษครับ"
ผมว่าเบาๆ
"ไม่หรอกจ้ะ กินเยอะๆเลย ไม่อิ่มก็เติมนะลูก"
เธอพูดแล้วมองผมอย่างเอ็นดู
ผมชะงักไปเหมือนถูกไฟช็อตแล้วมองสายตาที่ทอดมองผมมาอย่างเอ็นดูอย่างที่ผมไม่เคยได้เห็นมาตลอดทั้งชีวิต
"ค..ครับ"
มือกว้างเอื้อมมาลูบหัวผมเบาๆแบบไร้เหตุผล เบาๆ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
"งั้นผมไม่เกรงใจล่ะนะครับ"
ผมยิ้มออกมาแล้วเริ่มกินอีกครั้งอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่ทาม เทนขอยืมตัวพี่ไนท์ได้ไหมครับพรุ่งนี้ นะ นะคร้าบบ"
"หืม เราจะเอาลูกหนี้พี่ไปไหนล่ะ"
"ความลับ~ น่า ผมไม่พาไปฆ่าหรอก"
"...แล้วแต่เจ้าตัวเค้าสิ"
"นะคร้าบบพี่ไนท์ไปกับเทนน้า"
"เอ่อ มันจะดีเหรอครับ ผมหมายความว่า มันจะไม่ดูอภิสิทธิ์เกินไปเหรอครับ"
"อ้า พี่ไนท์อย่าเกรงใจสิครับ น้านะ เทนไม่ค่อยมีเพื่อน อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง"
ผมมองตาหวานที่ฉายแววอ้อนอย่างน่ารักก่อนจะเหลือบไปมองเจ้าหนี้ว่าควรจะเอาไงดี สายตาคมก็มองผมมาเชิงอนุญาติผมเลยยิ้มแล้วพยักหน้าให้กับร่างเล็ก
"เย้ ดีจัง เทนไม่ได้ไปไหนมาเป็นปีๆแล้ว"
"...คือเทนเค้าร่างกายอ่อนแอน่ะลูก"
คุณแม่ของเจ้าหนี้อธิบายเมื่อผมทำหน้างงๆ
"อ่อ ครับ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาทัวร์เอง รับรอง ไปกับเบรฟไนท์ไม่มีทางมีใครมาแหยม"
ว่าแล้วผมก็ตบอกตัวเองเบาๆเป็นเชิงยืนยัน
"หึ ตอนเจอกันครั้งแรกนายยังโดนยาสลบเลยนี่"
เสียงทุ้มพูดเบาๆเชิงเยาะๆผม ตาคมปลายตามามองผมเป็นแกมหยอกเล่น
ฮึ่ยยยย ทีใครทีมันนะ (ไอ้)คุณเจ้าหนี้
ตัวอย่างตอนที่ 6
"พี่ไฮท์...."
"เมนเทน...."
ร่างบอบบางดวงหน้าหวานขาวใสซีดสนิทจนน่ากลัว ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสทอดมองมายังคุณไฮท์ว่างเปล่าจนคนมองใจหาย เหงื่อชื้นผุดขึ้นมาตามใบหน้าอย่างรวดเร็วทั้งๆที่อากาศหนาวยะเยือก ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ร่างบอบบางเหมือนสตรีก็ล้มพับไปต่อหน้าต่อตาผมและคุณไฮท์แต่ก็มีมือกว้างอ้อมแขนแกร่งของคุณไฮท์ไปรับไว้ได้ทัน
ดวงตาคมสีสวยของร่างสูงทอดมองไปยังดวงหน้าหวานที่นอนแน่นิ่งไป ดวงตาที่ฉายแววดุดัน ห่วงหาอาทร และความเศร้าออกมาอย่างชัดเจน
ผมมองคนทั้งสองตรงหน้าขณะที่สมองพยายามคิดไปด้วย
ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้แน่ๆ!!!!!
.....................................................
..........
.....
....
...
อ้า เอาตอนต่อไปมายั่วน้ำลายกัน ฮ่าๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก แต่ตอนต่อไปไม่แน่!! ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามนะ ทุกคอมเม้นด้วย อ่านไปขำไปสนุกมาก ขอบคุณทุกคนอีกครั้ง
บายๆ
-
อ๊าก ก ก ~~~~~
ค้างสู๊ด ด ด สุด :a5:
รอตอนต่อไป เร็วๆน๊า ^^
อยากอ่านมากๆ
คุณแม่ยายเอ็นดูลูกสะไภ้ดีจัง คริๆ
-
จัดไปอย่าให้เสีย ว่าแล้วคนขโมยจูบของไนท์ ไม่ธรรมดา
-
ขอบคุณจ้า
โห้ย โห้ย เอามาให้อยากแล้วจากไป
ทำไม อย่าใจร้ายกับคนอ่านแบบนี้ซิจ๊ะ
T-T เบรฟไนท์จะน่ารักไปไหนจ๊ะ
ได้มากินข้าวกับคุณเจ้าหนี้แล้ว ต้องให้เค้า
เอ็นดู น่ารัก หลงใหลมากกว่าเดิมอีกนะ ....
เอ่อ แล้วน้องเบนเทน ยังไงกันละจ๊ะนี่
แถมมีคุณไฮท์อีกคนที่เจอกันแล้วน้องเบนเทนต้อง.......
งง งง งง ตอนต่อไปมาไวไวนะจ๊ะ
-
อ่านแล้ว งงๆอ่าจร้า :a5: :a5: :a5:
รอตอนต่อไปน๊าา :impress2: :impress2: :impress2:
-
มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่ น้องเทนจะพาพี่ไนท์ไปแปลงโฉมหรอคะถึงเป็นความลับ หึๆ น่ารักมากๆ
รอตอนต่อไปนะคะ^^
-
ว้ายๆ มีสองคู่ :-[
-
น้อยยยยยยยยยยจังเลยยยยย
แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ มาน้อยๆแต่บ่อยๆก็โอเค ขอบคุณนะคะ
-
โอ๊ะโอ...คุณแม่ดูท่าทางจะชอบน้องไนท์ซะจ๊ะ
ส่วนตอนต่อไป พี่ไฮท์ของเราออกมาแระ อิอิ
-
ค้างงงงงงงง...อย่างแรง :z3:
เมนเทนรู้จักกัยไฮท์ด้วยอ่ะ
มันยังงายกันนี่
อ๊ากกกกก มาต่อเร็วน้าาาาาา
ขอบคุณค่า
-
น่ารักอ่า ว่าแต่เรื่องต่อไปจะเขียนเทนกับไฮต่อ?
-
ุ6
"พี่ไนท์ตื่นคร้าบบบบบๆ เหวอ ทำไมห้องมันเป็นรูอย่างนี้เนี่ย"
เมนเทนเข้าไปปลุกผมแต่เช้าตรู่พร้อมลากสังขารผมมายังย่านคนรวยในเมืองนิวยอร์กที่ขายของเต็มข้างทางไปหมดรอบๆด้านเลย
ของแต่ละชิ้นราคาเทียบเท่ากับข้าวของของผมผมทั้งปีหรือไม่ก็แทบทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้
"จะ..ให้พี่เข้าไปในนี้น่ะเหรอครับ"
"ใช่ๆ น้าๆ พี่ไน์น้า"
"ไอ้ได้มันก็ได้อยู่น่า แต่ว่าร้านตัดผมเนี่ย จะให้พี่เข้าไปทำไมเหรอ"
"ก็ตัดผมไงครับ เปลี่ยนลุคเปลี่ยนสไตล์"
ร่างบอบบางว่าอย่างร่าเริงพร้อมนำมือนุ่เล็กจับที่แขนผมแล้วกระตุกๆเบาๆ
"พี่เนี่ยนะ"
ผมชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆ จริงอยู่ที่ผมบนหัวผม ไม่ได้เจอกรรไกรมาเป็นปีแล้ว แต่ว่ามันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรหนักหนานี่น่า
"คร้าบ นะน้า วันนี้พี่ไนท์จะตามใจเทนนี่"
"โอเคคร้าบ ได้ๆ"
ผมว่า ยอมแพ้คนตัวเล็ก
ปาเข้าไปสองชั่วโมงเต็ม ผมเผลอหลับไปอย่างช่วยไม่ได้ คนตัดคงรู้ว่าทำยังไงก็ไม่สามารถทำให้ผมหน้าตาดีขึ้นได้หรอกหลังจากผ่านไปสองชั่วโมงเต็มๆ
...ผมคิดผิด....
ช่างทำผมปลุกผมขึ้นมาแล้วให้ส่องกระจกบานใหญ่เบื้องหน้า
ผมที่เคยรุงรังปิดหน้าปิดตาถูกซอยออกจนเห็นใบหน้าใสที่ครั้งหนึ่งเคยถูกทักว่าดูหวานจนเกินไปจากเพื่อนสนิททั้งสอง
...เค้าแอบศัลยกรรมผมตอนหลับรึเปล่าวะเนี่ย.....
อดคิดไม่ได้เมื่อหน้าผมเปลี่ยนจากหลังตีนเป็นฝ่ามือขนาดนี้
ผมมองหาเมนเทนก็พบว่าคนตัวเล็กกำลังนั่งไดร์ผมอยู่ถัดไปสองเก้าีอี้
"ว้าวว พี่ไนท์ สวยจังเลยฮะ"
"เอ่อ แหะๆ พี่ว่าเทนคงหมายถึงหล่อ"
"ม่าย สวยจริงๆครับ อีกแปปนึงผมเสร็จล่ะครับ พี่ไนท์รอก่อนนะ เดี๋ยวไปดูของเป็นเพื่อนผมหน่อย"
"ครับ พี่รอข้างนอกนะ เวียนหัวกับกลิ่นน้ำยา รีบตามออกไปล่ะ"
ผมว่าแล้วเดินออกมานั่งที่ม้านั่งตัวเล็กๆด้านหน้าร้านที่ประดับอย่างสวยงามเป็นมุมให้คนมาพักผ่อน
ผมเกือบจะเผลอหลับอีกรอบเพราะความง่วงถ้าไม่ติดว่า...
"เบรฟไนท์...คนที่อยู่กับไอ้ทามนี่"
ร่างสูงในชุดสบายๆแต่มียี่ห้อเดินเข้ามาทักผม วันนี้ใบหน้าหล่อเหลาดูผ่อนคลายตากจากที่เจอกันในวันแรกลิบลับ แถมวันนี้ก็มาเดี่ยวไม่มีลูกสมุนมาสักคน
"อ่อ คุณไฮท์..?"
"อืม มาทำอะไรที่นี่ล่ะ ไม่ใช่สิ นายสวยขึ้น.."
"หล่อเถอะครับ อ่อ ผมมากลับน้องเจ้านายน่ะครับ มาซื้อของกัน"
"หึๆ หล่อก็หล่อ....นายมากับใครนะ?!"
ร่างสูงพูดห้วนจนแทบจะเป็นตะโกนขณะที่ตาคมมองผมรอคำตอบ
"เอ้อ ตกใจหมดเลย จะตะโกนทำไม ก็มากับ.."
"พี่ไนท์!! ชะแว้บบ เทนเสร็จแล้วคร้าบ"
ร่างเล็กเดินออกมาจากร้านทำผม เมนเทนทำไฮไลท์สีผมเล็กน้อยทำให้หน้าที่ขาวอยู่แล้วดูสว่างขึ้นไปอีก
ตากลมใสมองที่ผมก่อนจะไปหยุดนิ่งที่คนข้างๆตัวผม
"พี่ไฮท์...."
"เมนเทน...."
ร่างบอบบางดวงหน้าหวานขาวใสซีดสนิทจนน่ากลัว ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสทอดมองมายังคุณไฮท์ว่างเปล่าจนคนมองใจหาย เหงื่อชื้นผุดขึ้นมาตามใบหน้าอย่างรวดเร็วทั้งๆที่อากาศหนาวยะเยือก ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ร่างบอบบางเหมือนสตรีก็ล้มพับไปต่อหน้าต่อตาผมและคุณไฮท์แต่ก็มีมือกว้างอ้อมแขนแกร่งของคุณไฮท์ไปรับไว้ได้ทัน
ดวงตาคมสีสวยของร่างสูงทอดมองไปยังดวงหน้าหวานที่นอนแน่นิ่งไป ดวงตาที่ฉายแววดุดัน ห่วงหาอาทร และความเศร้าออกมาอย่างชัดเจน
ผมมองคนทั้งสองตรงหน้าขณะที่สมองพยายามคิดไปด้วย
ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้แน่ๆ
"ส่งเทนมาให้ผมเถอะครับ"
ผมพูดเรียกสติร่างสูงที่จมอยู่กับดวงหน้าสวยของร่างเล็ก
"คุณไฮท์คงไม่อยากให้เจ้าหนี้มาเฉาะกระบาลหรอกใช่ไหมครับ เชื่อผมสิ"
ถึงจะลังเลแต่ในที่สุดร่างกำยำก็ส่งเมนเทนที่สลบไม่รู้เรื่องมาให้ผม ผมเรียกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านมา ก่อนที่จะขึ้นรถผมหันไปพูดกับร่างสูงเบาๆ
"ผมไม่รู้ว่ามีอะไรระหว่างทั้งสองนะครับ แต่เห็นแบบนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าคุณไฮท์คงสำคัญมากที่ทำให้เด็กอ่อนแออย่างเทนล้มพับไปได้ ยังไงก็อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังนะครับ เดี๋ยวจะเกินแก้"
คุณไฮท์พยายามจะพูดอะไรสักอย่างแต่รถก็ได้ขับเคลื่อนไปเรียบร้อย
........................................
ผมเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกหลังจากนำเมนเทนกลับมาที่บ้านเรียบร้อย
ตอนเข้าไปส่งเมนเทนผมก็แอบใจกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นคุณเจ้าหนี้นั่งกินข้าวอยู่กับคุณแม่ของคุณเจ้าหนี้และคุณพ่อของคุณเจ้าหนี้ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต้ะ.....และผู้หญิงสวยสุดๆคนหนึ่งที่ผมเคยเห็นในซีรี่ส์หลายๆเรื่องทางทีวี ทั้งสี่หัวเราะกันอย่างมีความสุข
ร่างสูงไม่มองมาที่ผมด้วยซ้ำเมื่อมีสาวสวยอยู่ข้างๆ.....ไม่แม้แต่จะชายตามอง
หึๆ แล้วเค้าจะมองมาที่แกทำไมไอ้ไนท์ ในเมื่อแกมันก็แค่คนที่เค้าไม่ได้คาดหวังให้มาอยู่ตรงนี้อยู่แล้ว
คิดไปคิดมามันก็มาจบอยู่ที่คำตอบเดิมๆ
ผมคงไม่ได้ชอบคุณเจ้าหนี้เข้าหรอกนะ
คิดแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เคยด่าแต่เพื่อนว่าเพ้อถึงผู้ชาย ตอนนี้กลับเป็นตัวเองที่ด่าตัวเอง
.......ทำไมอากาศมันหนาวอย่างนี้นะ.........
ผมลูบมือตัวเองเบาๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรกันหนาวได้เลยขณะที่หิมะขาวสะอาดเริ่มโปรยลงมาเรื่อยๆ
พรึ่บ
เสื้อโค้ดใหญ่สีดำถูกห่มลงมาที่ตัวผม
ความอบอ่นจากเสื้อแผ่ไปรอบตัว ผมหันไปมองคนที่นำมาห่มก็เจอกับคุณไฮท์ในชุดเดิมแต่มีเสื้อคลุมเพิ่มอยู่ข้างๆ มือกว้างจับที่มือผมก่อนจะพาไปนั่งที่เก้าอี้สำน้ำตาลตรงสวนสวยที่เริ่มมีหิมะปกคลุม
"ขอบคุณครับ..."
"อืม แล้วทำไมมาเดินอยู่นี่ได้ล่ะ"
"ผมเดินมาเรื่อยๆนะครับ อยู่ดีๆก็มาถึงที่นี่แล้ว"
"เดี๋ยวก็เป็นหวัด"
"ฮะๆ ไม่รู้อะไรสะแล้ว คนอย่างเบรฟไนท์ไม่เคยป่วยเลยครับ"
"แต่คนเรามักจะป่วยเมื่อมีความรักนี่นะ...."
ผมตกใจ หันไปมองร่างสูงที่พูดสบายๆเรื่อยๆ ผมถอนหายใจออกมาจนเป็นไอเย็น
"งั้นผมคงโชคดีที่ไม่ป่วยเพราะผมอกหักแล้วล่ะครับ ฮ่าๆ"
"ถ้านายอกหัก งั้นฉันก็อกหักสิ"
"ทำไมล่ะครับ"
ผมเลิกคิ้วมองร่างสูงอย่างสงสัย
"เพราะฉันคิดว่าฉันชอบนาย....."
"......."
"......"
"เคยได้ยินคำว่าเราโกหกใครก็ได้แต่โกหกตัวเองไม่ได้ไหมครับ..."
"เคยอยู่ ทำไมเหรอ"
"ตอนนี้ไม่ใช่แค่ตัวคุณไฮท์เอง แต่แม้แต่คนอื่นอย่างผมคุณไฮท์ก็โกหกไม่ได้แล้วนะครับ เพราะสายตาของคุณไฮท์มันฟ้องออกมาจนแทบไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว"
".....หึๆ"
"น่ากลัวนะครับ...."
"......"
"จิตใจคนเราน่ะ ทำไมมันน่ากลัวแบบนี้"
"......ฉันเคยคบกับเมนเทน....."
".....ครับ"
"ทุกอย่างไปได้สวยเลยล่ะ เด็กนั่นรักฉัน ให้ทุกอย่างกับฉัน....แต่รู้อะไรไหม ที่คบกับเด็กนั่น ทำดีๆทุกๆอย่างจากเด็กนั่น ก็แค่จะเอาข้อมูลบริษัทจากพี่ชายอย่างไอ้ทามเท่านั้นล่ะ"
"นั่นมัน...โหดร้ายมากเลยนะครับ"
"ตอนรู้ความจริง เทนถึงกับช็อคไปต่อหน้าต่อตาฉันเลยล่ะ....แล้วตอนนั้นเอง ที่ฉันก็รู้ตัวว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป"
"เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นครับ"
"ไอ้ทาม หึๆ มันแทบคลั่งเลยล่ะ ที่รู้ว่าน้องมันเสร็จฉันทั้งตัวและหัวใจ ฉันกับมันทะเลาะกัน หนักมาก ตอนนั้น...เมนเทนอาการทรุดหนัก......."
"....."
"แล้วเด็กที่ชื่อเมนเทนก็หายไป..จากชีวิตฉันเลย"
"...รักเขาใช่ไหมครับ"
"ไม่รู้สิ"
ผมโน้มหน้าของคุณไฮท์เข้ามาใกล้ ก่อนจะประทับจูบลงไปแผ่วเบา
"ต่างกันใช่ไหมล่ะครับ"
ผมพูดเบาๆเมื่อผละออกมาจากปากสวยได้รูป
"จูบของผมกับคนที่คุณไฮท์รักน่ะ ต่างกันใช่ไหม ที่จริงผมว่าคุณไฮท์ควรจะรู้ตั้งแต่จูบผมครั้งแรกแล้วล่ะ ข้อดีของจูบคือ เราจูบใครทุกคนไม่ได้หรอก จูบที่มีความสุข คือจูบกับคนที่เรารักที่สุด ผมพูดเหมือนผู้เชี่ยวชาญเลยแฮะ ตัวเองจูบไม่ถึงห้าครั้งด้วยซ้ำ เหอะๆ"
"...."
"หาคำตอบให้ตัวเองดีๆล่ะครับ ผมไปก่อนล่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นมาส่งของอีก"
"ไนท์...."
"ครับ?"
"นายน่ะ...แน่ใจเหรอว่าเป็นเด็กกำพร้า"
"รู้ด้วยเหรอครับ?"
"ไม่มีใครที่ฉันสนใจแล้วฉันไม่หาข้อมูลหรอกนะ"
"จะว่ากำพร้าไหมมันก็ไม่ใช่หรอก เพราะยังไงผมก็เกิดมาโดยพ่อแม่ แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ผมไม่มีพ่อแม่ดีกว่าฮะ"
"งั้นเหรอ..."
ร่างสูงพูดแล้วทำท่าคิดหนักอีกครั้ง ผมวางเสื้อโค้ดนุ่มไว้ข้างๆก่อนจะเดินกลับห้องไปด้วยความหนาว
....................................................................
จบไปแล้วอีกตอนนนน ว้ากกกก ดีใจสุดๆ ขอให้ชอบน้า ขอบคุณมากๆทุกคอมเม้น
-
^
^
^
ทันไหม
ค้างคาในใจสุดๆ
มาต่อไวไวน๊าาาา
,,, :]
-
ค้างด้วย! ตกลงไนท์ไม่ได้เป็นเด็กกำพร้าหรอ? ไฮท์รู้อะไรมาอ้ะ ,, อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าไนท์มันมองโลกในแง่ดีจริงๆอ่ะ -"- แล้วๆ.. พ่อพระเอกวันนี้ทำไมไม่มีบทเลยอ้ะ อยากอ่านต่อเลย รีบมาต่อนะคะ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า *กอดดดคนแต่ง*
-
อ๊าก ก ก ก :a5:
คนแต่งใจร้าย ย ย-^- สุดๆอ่า
ตัดชับๆๆๆๆ กันด้าย ย ย
แง ง รอตอนต่อไปน๊า เร็วน๊าค๊า สู้ๆ
:กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
ตอนนี้ดูเศร้าๆ อย่างพิกล :กอด1:
:pig4:
-
เศร้าอ่ะ
:monkeysad: :monkeysad:
-
ขอบคุณจ้า
ค้างนะนี่ของเบรฟไนท์ ประวัติทำไมลึกลับ
มีอะไรที่ซ่อนอยู่จ๊ะ คลายมาซะดีดี ^^
ส่วนคุณเจ้าหนี้ก็น่าจะมาเห็นตอนที่น้องเบรฟไนท์
จูจุ๊บกับคุณไฮท์ซะหน่อย เรื่องจะได้เกิด ฮ่าฮ่าฮ่า
จะได้รู้ใจตัวเองสักที
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า...
-
เบรฟเราเศร้าๆเนอะ
อยากรู้เรื่องเมนเทนกับไฮท์อะ อิอิ
-
สนุกมากเลยอ่ะ ลุ้นๆ ไนท์ท่าทางจะมีลับลมคมในอะไรป่าวเนี่ยยย
ขอติตามผลงานด้วยคนนะ o13
รออยู่น้าาา :m1:
-
7 35%
ผมยืนมองคฤหาสสวยตรงด้านหน้าท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ
เอ่อ.... ผมกลับมาที่นี่ทำไมวะเนี่ย ไหนว่าจะกลับไปคอนโดวะไอ้ไนท์
เฮ้อ เอาเถอะ ไหนๆก็มาแล้ว เข้าไปดูเทนหน่อยแล้วกัน
ผมเดินเข้าไปทางด้านหลังของบ้านที่เป็นทางเข้าของคนใช้ ตอนนี้ก็พลบค่ำแล้วจึงมีคนอยู่ไม่มากนัก อากาศอบอุ่นภายในบ้านทำให้ผมต้องยิ้มออกมาอย่างสบาย
ผมค่อยๆเดินขึ้นบ้านช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียง กะว่าจะมาดูเมนเทนแล้วก็กลับไปเลย
ถ้าเจอเจ้าหนี้กับผู้หญิงคนนั้นล่ะ........เออ เจอสิดี ให้มันเจ็บๆไปเลย ประสบการณ์ใหม่ๆ
อุ้บส์
มือแกร่งหนาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนของผมแน่นเหมือนจะบีบให้แหลก มืออีกข้างปิดปากผมที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือ ก่อนจะลากตัวผมอย่างรุนแรงเข้าไปในห้องกว้างหรูบนชั้นสอง
ร่างสูงเพรียวถูกเหวี่ยงอย่างแรงลงบนเตียงกว้าง
ผมเงยหน้ามองคนที่ลากผมเข้ามาพร้อมกดล็อกห้องด้วยรีโมตอัตโนมัติ คุณเจ้าหนี้ยืนอยู่ปลายเตียงใบหน้าเรียบแต่ดุดัน มือทั้งสองข้างบีบเข้าหากันจนเห็นเส้นเลือด
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ไถ่ถามรูปราวๆสิบใบก็ถูกปาเข้าหน้าผมอย่างแรง
ผมหยิบรูปมาดูช้าๆ
"นี่มัน....."
"ภาพสวยดีใช่ไหมล่ะ ทุกมุมทุกช็อต ชัดสุดๆ"
"เจ้านายให้คนตามผม?"
"ถ้าไม่งั้นจะได้เห็นอะไรดีๆแบบนี้เหรอ"
ผมโมโหเดือดกับสายตาดูหมิ่นของตาคมดุดันที่มองมายังผม แต่ไม่อยากพูดกันด้วยอารมณโกรธ ผมจึงเบนหน้าหนีแล้วผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ
"ถ้าเจ้านายยังอารมณ์เสียอย่างนี้เราค่อยมาคุยกันเถอะครับ"
"ทำไม รังเกีนจเหรอ!! งานที่ฉันให้ทำมันหนักขนาดทำให้นายต้องเร่เสนอตัวให้คนอื่นเลยใช่ไหม"
"คุณทาม"
"หรือเปนสันดานของนายฮะ"
ผลั่ก
ผมปล่อยหมัดอย่างแรงเข้าที่หน้าของคนปากเสียตรงหน้า แรงจนเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากมุมปาก ผมรีบกระโจนอย่างรวดเร็วไปที่ประตูแต่ก็ไม่เร็วพอที่จะหนีคนที่ถูกฝึกมาอย่างดีได้
ร่างของผมถูกกระชากกลับมาอีกครั้งอย่างรวดเร็วลงบนกลางเตียงกว้าง ก่อนจะทาบตัวตามมาด้วยร่างสูงที่ถอดเสื้อออกไปจนเหลือแต่ร่างกำยำน่ามอง
"ที่จริงนายก็มาแทนผู้หญิงที่จะมานอนกับฉันอยู่แล้วนี่ ทำหน้าที่แทนเลยละกัน จะได้รู้ว่าลีลาของฉันกับไอ้ไฮท์ใครจะถึงใจนายกว่ากัน"
"ไม่..อุ้บส์"
ปากสวยได้รูปแนบลงมาอย่างรวดเร็วบนปากบาง รสชาติหอมหวานที่เคยได้รับตอนจูบครั้งแรกก็กลับแปลเปลี่ยนเป็นความชิงชังและดุดัน
ขณะที่ปากยังคงจูบกับผม มือแกร่งก็กระชากเสื้อที่ผมใส่อยู่ขาดสะบั้นจนเกิดเป็นรอยแดงริ้วๆ
ใบหน้าคมซุกไซร้มาเรื่อยๆจนถึงลำคอผมและขบเม้มจนเกิดรอยแดง ก่อนจะรัวและดุนลิ้นที่ส่วนอ่อนไหวทั้งสองข้างของผมอย่างรุนแรงจนผมต้องบิดตัวหนี
ผมกัดปากแน่น ไม่ร้องออกมา และไม่ร้องขอให้ร่างสูงหยุดการกระทำ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ผลลัพท์ที่ตามมาต่างหากที่สำคัญ
"หึ ความรู้สึกไวดีจริงๆ"
มือแกร่งสอดเข้าไปในชั้นในของผมภายใต้กางเกงที่ถูกร่นมาด้านล่างขาเรียบร้อยแล้ว
ร่างสูงบีบเคล้นและสร้างรอยไว้ในทุกๆที่ที่ริมฝีปากหยักลากผ่าน
ผมจิกนิ้วที่มือแน่นกนมือขาวซีด เบนหน้าหนีจากสายตาพึงพอใจที่มองลงมาโดยร่างสูง
".....คุณไฮท์ได้ทั้งตัวและหัวใจเมนเทน แต่คุณจะได้แค่ตัวไม่มีทางได้หัวใจของผม!!!"
ตาคมชะงักไปพลันกับคำพูดของผม ร่างสูงสบถรัวอย่างหัวเสียก่อนจะลูบหน้าคมของตัวเองช้าๆ
ผ่านไปไม่นานนัก ร่างสูงกำยำก็จับผ้าห่มจากหัวเตียงมาคลุมผมแล้วสวมเสื้อก่อนจะเดินออกจากห้องไปและพูดสั้นๆก่อนจะเดินออกไป
"อย่าคิดหนี"
.....................................
มาวันละนิดจิตแจ่มใส 55555 ขอให้ชอบกันนะ
-
จะโดนคุณเจ้านี้จับทำเมีย แล้วอ่ะ
-
คุณเจ้าหนี้นี่ เข้าคอนเซปต์พระเอกหล่อ ฉลาด แต่ค่อนข้างไร้สติเรื่องความรักจริงๆ
กรรมเวงของน้องไนท์
-
จิตจะไม่แจ่มใส ก็เพราะค้าง เนี้ยแหระคนเขียน
รัก
:กอด1:
-
มีปม ด้วย ลุ้นๆ
-
โหย ย ย ย ค้างสุดๆ -^-
สั้นจังเลยอ่า แง ง ง
คิดถึงคนอ่านน๊ามาเ็ร็วๆด้วย ><
กำลังจิตนาการเลยอ่า า หุหุ
-
กรี้ดดดด หึงละซิ รักเขาแล้วละซิ!! การี้ดด ยังไงก็ใจเย็นๆ ถ้าทำได้นะคุณไทม์ ปลื้มพระเอกแบบนี้อ้า
รออีกๆมาไวๆน้าค่ะ
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
ขอบคุณจ้า
ทำไม ทำไม ทำไม คุณเจ้าหนี้ถึงทำแบบนี้ละจ๊ะ
การอดทนก็เป็นบททดสอบหนึ่งในความรักนะ
การพูด การถาม คงเป็นสิ่งที่คุณเจ้าหนี้ต้องเรียนรู้
ไม่ใช่ตัดสินใจว่าใช่อย่างที่ตาเห็น การที่เห็นแต่เพียง
รูปแล้วตัดสิน อาจจะเป็นการตัดสินที่ผิดพลาดอย่างมหันต์
โดยไม่รู้ตัว ผลที่ตามมาจะทำให้เสียใจจนวันตายนะ
คิดให้ดีก่อนที่จะทำอะไรลงไป แค่คำพูดที่เบรฟไนท์พูดออกมา
ก็ทำให้รู้สึก แล้วคิดได้ นับถือจริงๆ
".....คุณไฮท์ได้ทั้งตัวและหัวใจเมนเทน แต่คุณจะได้แค่ตัวไม่มีทางได้หัวใจของผม!!!"
ถ้าคุณเจ้าหนี้อยากได้ทั้งตัวแล้วก็ใจ คงต้องมีวิธีที่ดีกว่านี้
ถึงตอนนี้อาจจะได้ใจของเบรฟไนท์ไปแล้วครึ่งหนึ่งก็ได้
แต่คุณเจ้าหนี้ไม่มีทางได้รู้อย่างแน่นอน ถ้ายังจะทำแบบนี้อยู่ หึหึหึ
คนที่แข็งแกร่งอาจจะเป็นคนอ่อนแอ และโง่เขลาที่สุดเมื่อได้พบเจอกับความรัก....
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า มาต่อทุกวันน้าจ๊ะ ^^
-
:z3: อ๊ากกก เกือบๆแล้วไนท์จ๋า
-
ยังดีที่เจ้าหนี้คิดได้ 5555555แอบปลื้มเลยอะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ค้างสวดๆ
แต่ไม่เป็นไร อ่านวันละนิด ก็ลุ้นวันละนิดแล้วกัน 5555555
-
กรี๊ดด เอาอีกๆๆ >.<
ชอบมากแนวเชิญคุณลงลงทัณฑ์บัญชาจนสมอุราให้สาแก่ใจเนี่ย :z1:
-
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
อ้าว เดินหนีออกไปไหนหล่ะ ไม่ต่อเร๊อะ? :m20:
เหวย ช่างกล้า :-[
รีบมาต่อน้าคนแต่งผู้น่ารัก :L2:
-
อร้ายยยยยยย เกือบไปแล้วว ทามทำแบบนี้เดี๋ยวได้โดนเกลียดจนได้ รีบมาง้อไนท์เลยนะ! ,, ตอนนี้สั้นมากมาย ขอให้มาต่อไวๆนะคะ แอบค้างง 555
-
ขอ65%ที่เหลืออย่างด่วนเลยจ้า :call:
ค้างๆๆๆลุ้นๆๆๆ :serius2:
คนเขียนมาต่อเมื่อไหร่จิตใจคนอ่านแจ่มใสเมื่อนั้นจร้าาาาาาาา :laugh:
-
ก๊อกก๊อกก๊อก
รู้ไหมเอ่ย ?
คนอ่านคิดถึงคนเขียนนะจ๊ะ ^^
จุ๊บจุ๊บ....
-
อ่า คิดถึงคนอ่านม้ากมากเหมือนกัน คืนนี้มาต่อให้เลย สัญญากัปป๋ม พอดีช่วงนี้เรียนสารพัดภาษาเลยยุ่งมาก ขอบคุณทุกกำลังใจนะ คืนนี้มาต่อให้แน่ๆ
-
กดบวกติดสินบนไว้ก่อน เดี๊ยวคืนนี้จะมาตามอ่านน้า :L2:
-
:L1:
-
ติดตามครับ :L2:
กด+ เป็นกำลังใจ ขอบคุณครับ^^
-
แง่มๆ
เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ อร๊ายยยยย (อร๊ายเพื่อ?)
มาต่อเร็วน้าาา
ขอบคุณค่า
ร๊ากกกคนเขียน
-
คุณทามหึงแล้วววว :mc4:
รอตอนหน้าเน้อออ
-
7
100%
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวันโดยที่เมื่อคืนผล็อยหลับไปบนเตียงของคุณเจ้าหนี้ แต่เจ้าของเตียงกลับไม่อยู่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว มีเพียงโน๊ตสั้นๆว่า
'อย่าหนี แล้วไม่ต้องไปส่งของแล้ว อยู่ที่บ้านนั่นล่ะ'
โธ่ คนอะไรรวนเรชะมัดยาก นี่ก็ไม่ได้ดั่งใจนั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ใช่ แต่อย่างน้อยเค้าก็ไม่อ่ะจึ่งจึ่งเราล่ะนะ
ผมถอนหายใจเบาๆกับอารมณ์ของคุณเจ้าหนี้แล้วค่อยๆเดินแง้มประตูดู
ทางสะดวก
ผมเดินไปเรื่อยๆอกจากห้องไปยังห้องข้างๆที่อยู่ติดๆกันเพื่อหาคนที่อยู่ข้างในที่ผมตั้งใจจะมาหาตั้งแต่แรกถ้าไม่ติดที่เจอะกับคุณเจ้าหนี้เข้าสะก่อน
ก๊อกๆๆ
"เข้ามาเลยครับ"
เสียงใสดังแผ่วๆมาจากด้านในทำให้ผมเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ
"เทน เป็นอะไรไหมครับ"
ผมถามเมื่อเห็นร่างเล็กนั่งคุดคู้อยู่บยเตียงสวยเรียบสีฟ้าน้ำทะเล
"พ..พี่ไนท์" ร่างเล็กโผเข้ากอดผมเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ผมจึงลูบผมนิ่มสวยเบาๆเป็นเชิงปลอบ
"ว่าไง"
"พี่ไนท์รู้จักคนคนนั้นได้ยังไงครับ"
"อ๋อ หมายถึงคุณไฮท์สินะ เค้าเคยเอ่อ ว่าไงดีล่ะ เจอกับพี่ครั้งนึงตอนพี่ทำงานให้คุณเจ้าหนี้น่ะ"
"พี่ไนท์อย่าไปยุ่งกับเค้านะครับ"
"อืม ถ้าอย่างนั้นคงทำไม่ได้หรอก คนเราน่ะถ้ารู้จักกันแล้วยังไงก็ต้องเข้ามาพัวพันกันนะครับ แต่ถ้าให้พี่หลีกเลี่ยง ก็คงทำได้ แต่เมนเทนต้องบอกเหตุผลพี่นะ ว่าทำไมถึงคิดว่าเค้าเป็นคนไม่ดี"
ผมถามแล้วจ้องเข้าไปในตากลมโตสวยของเมนเทนที่นั่งตั้งใจฟังผม
"คนคนนั้น เค้าหลอกลวงผมครับ..."
"อืม.....แล้วเคยถามเหตุผลของการหลอกลวงของเขาไหมครับ"
"เพราะเขาต้องการข้อมูลของพี่ทามครับ"
"แล้วเค้าเคยขอโทษไหมครับ"
"...เคยครับ...แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะพูดมันออกมาจากใจจริง ในเมื่อทุกอย่างที่เขาทำให้ผมเป็นแค่การหลอกลวง"
ผมลูบหัวร่างเล็กกว่า แล้วยิ้มบางๆ
"คนเราน่ะ ล้วนทำผิดกันทั้งนั้น อยู่ที่ใหญ่หรือเล็ก ขึ้นอยู่กับว่าเราพร้อมจะให้อถัยเขารึเปล่าเท่านั้นเอง ถ้าเป็นพี่ พี่ก็ให้นะ เพราะถ้าพี่ทำผิด พี่ก็คงอยากได้รบการอภัยเช่นกัน ที่พี่อยากจะพูด ไม่ใช่ให้เมนเทนให้อภัย แต่ให้เมนเทนได้คิดว่าตอนนี้ เค้าคงได้รับบทเรียนจากการกระทำมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้อภัย เพียงแต่ให้โอกาสครั้งที่สอง เข้าใจไหมครับ"
ร่างบางนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพยุกหน้ารับคำผมเบาๆ
"เอาล่ะ เราสบายดีก็ดีแล้ว เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกหน่อย มีเรื่องวานจะให้ช่วย เทนช่วยพี่หน่อยได้ไหม"
"ออกไปข้างนอก? แต่ด้านนอกมีคนเฝ้าอยู่เต็มเลยนะครับ คงไม่ได้ออกไปง่ายๆ"
"พี่เลยขอให้ช่วยพี่ด้วยวิธีนี้หน่อย"
"วิธีอะไรเหรอครับ"
"พี่ได้ยินมาว่าเทนแปลงโฉมคนเก่ง ช่วยทำให้พี่กลายเป็นผู้หญิงทีนะ!!"
...
ร่างสูงเพรียวเดินลงมาจากบนบรรไดช้าๆ ผมสีดำขลับสลวยยาวเลยกลางหลังถูกปล่อยให้พริ้วสวยเมื่อยามขยับตัว หน้าม้าสีดำถูกตัดให้รับกับใบหน้าเรียวขาวใส ปากที่เคยแดงธรรมชาติถูกทาด้วยสีแดงสด ขนตางอนยาวรับกับตาเฉี่ยวที่ทาอายไลเนอร์ให้ดูเฉี่ยวยิ่งขึ้น แก้มใสถูกทาด้วยสีแดงเล็กน้อยเพื่อให้หน้าดูสว่างขึ้นรับกับจมูกโด่งสวยเป็นสันได้อย่างดี ร่าสูงสวมเสื้อยืดและเสื้อแจ็คเก็ตขนสัตว์ที่ปกปิดร่างกายด้านบนไว้ ส่วนด้านล่างก็ใส่เป็นยีนสีดำสวยรัดรูปจนขาเรียวเล็กและรองเท้าส้นสูงสีดำไคว่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กที่ส่องแสงประกายเจิดจ้า
ข้างๆร่างสูงเพรียวมีคนตัวเล็กเดินออกมาด้วยกันในชุดอยู่บ้านท่าทางปรกติสุดๆจนกระทั่งเจ้าของบ้านที่นั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ทัก
"อ้าว เทน วันนี้มาแปลก ลูกพ่อตื่นเช้าจัง"
"นั่นสิจ้ะ แล้วนั่นใครเหรอจ้ะหน้าตาน่ารักเชียว"
ผมเหลือบตามองพ่อและแม่ของคุณเจ้าหนี้ภายใต้ขนตางอนยาวน่ารำคาญนี่แล้วโค้งตัวให้เพื่อทักทาย
"อ่อ นี่เอ่อ.....นาโอมิเพื่อนผมครับ เขาเอาของที่ผมฝากซื้อมาให้ นี่ก็จะกลับแล้ว"
ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยกับท่าทีน่ารักที่โกหกไม่ค่อยเก่งของเมนเทน
"อ่อ อยู่ทานอาหารกันก่อนไหมลูก"
คุณพ่อของคุณเจ้าหนี้พูดขึ้นพร้อมยิ้มให้อย่างใจดี
"ไม่ๆ เทนว่า นาโอมิเขาต้องไปส่งของต่อนะครับ เนี่ย เทนเรียกแท็กซี่ไว้ให้เขาแล้ว เขารีบนะครับ"
"อ้อ จ้ะ งั้นไว้มาวันหลังนะลูกนาโอมิ"
ผมรู้สึกละอายเล็กน้อยกับความเป็นมิตรของคนทั้งสองจึงรีบโค้งตัวแล้วเดินออกมาไปยังหน้าบ้าน
ทางเดินทั้งสองข้างเต็มไปด้วยบอร์ดีการ์ดหนุ่มยืนอยู่กันเต็มไปหมด ทั้งหมดมองมาที่ผมแบบตะลึงๆก่อนจะหันหน้าหนีเมื่อพบว่าผมไม่ใช่คนที่คุณเจ้าหนี้สั่งให้คุมไว้
วะฮ่าๆ สมน้ำหน้า ต้องขอบคุณเมนเทนนะเนี่ย
ผมขึ้นรถแท็กซี่เพื่อไปยังเป้าหมายแล้วบอกขอบคุณเมนเทนที่ช่วยก่อนจะกำชับไม่ให้บอกคุณเจ้าหนี้
ขอผมหนีเที่ยววันนึงนะคร้าบบบบบบบบบ
..................................................................................................
ตืดดดด
ผมกดออดหน้าตึกสามชั้นทรงยุโรปโบราณที่เคยมาบ่อยๆตอนสมัยเรียนแล้วถูมือกันอากาศหนาวเพื่อรอคนด้านในเข้ามาเปิด
"มาแล้วค่ะๆ"
ร่างท้วมใจดีที่ทำงานมากว่าิสิปปีที่ผมรักเหมือนแม่เดินออกมาเปิดประตู
"ป้าซาแมนต้า ไนท์สุดหล่อมาแล้วคร้าบบบ"
"เอ้ะ นี่คุณเป็นใครเนี่ย"
ผมเบ้ปากเมื่อป้าซาแมนต้าจำผมไม่ได้ อะไรกันผมเปลี่ยนไปเหรอวะเนี่ย
เอ้อ ลืมไป เป็นผู้หญิงอยู่
"ป้าคร้าบ ไนท์เองแต่แต่งตัวแบบนี้คือ เอ่อ งานอดิเรกน่ะครับ"
"อ้าว คุณไนท์ แหม สวยจนป้าจำไม่ได้เลย มาๆลูก แล้วนี่คุณหนูรู้ไหมค่ะเนี่ย เข้ามาๆ หนาวตายแล้ว"
"ผมบอกป้าให้เรียกว่าไนท์ธรรมดาไงฮะ ไม่ได้บอกเลย ผมมาเซอร์ไรส์ครับ ฮ่าๆ จะจำได้ไหมหว่า"
"สวยเฉี่ยวมากเลยค่ะ ป้าตกใจหมดเลย นึกว่าดารามาบ้าน"
"ฮ่าๆ ป้าซาแมนต้าอ่ะ พูดไป ไนท์เขินะครับ"
ผมเดินเข้ามาในบ้านที่ปรับอากาศให้ตรงกันข้ามกับอากาศภายนอกแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปอย่างคุ้นเคยก่อนจะเปิดประตูกระจกหม่นเข้าไปอย่างรวดเร็วจนเห็นฉากรักสดๆร้อนๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ
คนทั้งคู่ในห้องมองผมมาอย่างตกใจ ฝ่ายที่นั่งคร่อมอยู่ด้านบนเป็นผู้หญิงที่เสื้อหลุดออกไปส่วนไอ้พีทนั่งอยู่ด้านล่างสีหน้าหน่ายๆเล็กน้อย
"กรี๊ดๆ"
เธอตะโกนอย่างตกใจเมื่อผมพรวดพราดเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวในขณะที่ไอ้พีทมีสีหน้างุนงงกับการปรากฎตัวของผม
"เธอเป็นใครฮะ"
เอ่อ แล้วผมมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย
ขณะที่ผมตัดสินใจจะเดินออกไปก็มีแขนกว้างมากอดรอบคอ
"มาก็ดีเลยที่รัก ลิฟ นี่แฟนใหม่ผมเองครับ"
ผมมองใบหน้ามันอย่างเบื่อหน่าย ไอ้นี่เล่นมุกนี้อีกแล้ว ไอ้เพื่อนบ้าเอ้ย
"กรี๊ดดด ไม่จริงๆ เรามีเรื่องต้องคุยกันแน่ค่ะพีท"
แล้วเธอก็พรวดพราดออกไปโดยที่ท่อนบนมีเพียงชั้นในเท่านั้น
เอ่อ คือผมไม่เกี่ยวนะคร้าบบบ
ผมหันไปมองหน้าไอ้ตัวดีที่ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วมองหน้าผม
"ไอ้ไนท์?"
"เออ กูเอง จำได้เหรอมึง นึกว่าสวยจนมึงลืมแล้ว"
"สัตนี่ แต่งตัวแบบนี้อยากโดนข่มขืนรึไง แล้วมาทำไมไม่บอกวะ"
"เซอร์ไพรส์ไง แล้วนี่สบายดีไหมวะ เออ กูไม่น่าถาม มั่วเซ็กส์ขนาดนี้จะไม่สบายดีได้ไง"
"โธ่ หึงเหรอจ้ะน้องพี่"
"หึๆ ขอโทษที่กูไม่ใช่ไอ้แสบซนคนดีของมึง"
มันหน้าสลดลงเมื่อพูดถึงอีกชื่อนึง
"โทษทีว่ะๆ กูปากหมาเอง"
"ช่างมันเหอะๆ แล้วนี่มึงหายหัวไปนานเลยนะ ตกลงมึงทำงานให้ใครวะ บอกกูมาเลย"
"เป็นชุดเลย แหะๆ เจ้าหนี้กูชื่อเดธทาม รู้จักป่ะ"
"หา มึงว่าชื่อไรนะ"
"เดธทาม เอ้ะไอ้นี่ยังไง หูตึงรึไงวะ"
"เฮ้ย มึงออกเลย เป็นหนี้อยู่ใช่ไหม กูใช้ให้เอง ออกๆเดี๋ยวนี้ ห้ามมึงไปเจอไอ้เหี้ยนี่อีก"
"ตกใจหมด จะตะโกนทำไมอยู่กันแค่นี้"
"มึงอย่าเปลี่ยนเรื่อง ออกเหอะวะ กูขอร้อง"
"บ้าเหรอมึง หนี้ตั้งเยอะ จะให้กูเอาเงินมึงมาได้ไง ถึงมึงเต็มใจ แต่ที่มึงให้กูมันก็มากแล้วนะเว้ย"
"กูไม่คิด มึงก็รู้"
"กูรู้ แต่กูเกรงใจ ให้กูตัดสินใจเองเถอะว่ะ"
"นี่ไม่ใช่ โน้ด อุดมตลกไทยที่มึงชอบนะเว้ย นี่มัน เดธทาม มึงรู้บ้างป่าวว่ามันไม่ใช่นักธุรกิจเฉยๆ"
"รู้ มึงหมายถึงมาเฟีย เข้าใจน่า กูเก่งอยู่แล้ว"
"เฮ้อ กูไม่รู้จะพูดยังไง แต่เอาเถอะ ยังไงเกิดอะไรขึ้นมึงต้องบอกกูเลยนะ กูจะพามึงกลับมาเลย"
ผมกำลังจะตอบมันแต่จู่ๆก็มีเสียงดังโหวกเหวกก่อนที่ประตูแก้วหม่นจะเปิดอย่างแรง
"หึ แต่ตอนนี้กูขอพาคนของกูกลับก่อนล่ะกัน"
เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงคุ้นเคยที่หายไปตั้งแต่เมื่อคืน ใบหน้าคมดุดันขณะที่ตาคมตวัดมองมาที่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มเย็นจนผมขนลุก
...
..
.
ฮือ งานงอก คุณเจ้าหนี้มาตามถึงที่เลย :sad4:
...............................................................................................
เย้ ครบแล้วววว เชื่อว่าตอนจบของตอนนี้ทำให้คนอ่านค้าง อุวะฮ่าๆ ขอบคุณมากๆทุกคนเลยที่ติดตาม
คารวะอย่างสุดซึ้งจากคนเขียน
-
^
^
^
^
:z13:
ค้างๆๆๆ :z3:
รอๆๆๆๆๆๆ :call:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ขอบคุณครับ :3123:
-
อุ๊ย ค้างอีกแล้วอ่า 5555
รอตอนต่อไปนะ
-
ค้างงงงงงงงงง!!! :z3:
อยากอ่านต่ออ่าาา :m13:
-
ขอบคุณจ้า
อิอิอิ มาให้หายคิดถึงแล้ว
แต่ทำไมรู้สึกค้างคา แล้วคุณเจ้าหนี้ตามมาได้ยังไง
แอบติดอะไรไว้กับไนท์หรือเปล่า แล้วไนท์คือใคร ยังไง
งง งง เอะ !!! .......รอตอนต่อไปจ้า
-
O()O ค้างอ่า ค้างมากมาย มาต่อเร็วน้าาาาาาได้โปรดดดด T^T
ป.ล.ขอบคุณนะ
-
:monkeysad: อย่างค้างเลยง่ะ
มาต่อเร็วๆนะ :call:
-
อยากบอกว่าค้างมาก!!
รีบมาต่อด่วน!!
-
อ๊าย ย ยงานงอกจริงๆค๊าา า
เอาหละสิทีนี่จะเป็นไงต่อเนี่ย ย
อดทนรอบ่ไหวแล้ว ว เด้อ อ
มาเร็วๆน๊าค๊า
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
รีบมาต่อด่วนนนนนน
ค้างมากก
-
เอาแล้วไง เจ้าหนี้รายนี้เก่งมาก หาตัวจนเจอ :z10:
-
อ๊ะ มารัยตัวกลับไปลงโทษรึป่าว :z1:
-
ยังไงก็ค้างอยู่ดี
มาต่อไว ๆ นะจ๊ะ
:กอด1: :กอด1:
-
เดธทาม แอบสะกดรอยตามตั้งแต่ออกจากที่บ้านแล้วนู๋ไนท์
ถ้าไม่ชอบคงไม่มาตามวุ่นวายถึงขนาดนี้หรอกใช่ไหมครับ :z2:
-
ประกาศ
มีเรื่องใหม่มาให้คนอ่านอ่านกันเล่นๆระหว่างรอเรื่องนี้ก่อนเน้อ ลองเข้าไปดู
นี่ลิงก์
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28113.new#new
-
ค้างอ่ะ มาสั้นมากมาย รอต่อไปด้วยใจหงอยเหงา o13
-
กรี๊ดดด คุณเจ้าหนี้ติดชิพไว้ที่ตัวน้องไนท์รึป่าว
รู้หมดว่าอยู่ซอกมุมไหน อิอิ
-
ขอบคุณค่า..
ลูกหนี้คนสวยจะโดยทำโทษแบบไหนกันละเนี่ย..ตอนนี้ยิ่งสวย(โคตร)อยู่..
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เอ่อ เหอๆ นายไนท์ กล้ามาก แต่กล้าไปจนทำเอาคนตามหึงเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะ
-
อ๊ากกกกกก
สั้นและค้างงงง ตล๊อด ตลอด อ่ะ :z3:
ขอบคุณค่า
มาตอ่เร็วๆ นะ
-
ค้างด้วยยยยยยยย :z3:
-
หุหุ สามีมาตามภรรยากลับบ้าน
มาต่อไวๆนะคะ :z3:
-
จะรอตอนต่อไปนะจร๊ะ มาต่อเร็วๆเน่อ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้ะ ดีใจที่อ่านตามทันแล้ว
เรื่องราวสนุกมากชวนติดตาม ไนท์น่ารักจัง
ดูเป็นคนสบายๆ ไม่ซีเรียสกับสิ่งใดๆ เหมือนเขารู้จักปล่อยวางน่ะ
เลยดูเป็นคนไม่ทุกข์ไม่ร้อน อ่านเรื่องนี้แล้วผ่อนคลายดีจัง
-
:a5: :a5: :a5:
ค้างอย่างเเรงงงงงง :z3:
-
ค้างงงงงงงง
มาต่อเถอะน๊าาาาาา
-
แบร่ แบร่
แอบมาจ๊ะเอ๋...........
-
มาต่อเหอะ
ค้างคาอย่างแรก
ทั้งหลง
ทั้งรัก ไนท์ จนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
-
คืนนี้มาต่อให้เลย ขอโทษจริงๆกะจะมาต่อตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ถือศีลอดไม่สบายจริงๆ คืนนี้ดึกๆจะมาต่อให้เลยเน้อ
-
แบร่ แบร่
............
-
โอเคค่า มานั่งรอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
ความเป็นมา
Maintain X Hyhte 1
Maintain's talk
ผมจำไม่ได้ว่าเรื่องนี้มีจุดจบที่ตรงไหน แต่ผมจำตอนเริ่มต้นของมันได้ดีและผมมั่นใจว่าจะไม่มีวันลืมเป็นอันขาด เรื่องราวของผมกับคนๆนั้นเริ่มต้นขึ้นในวันที่ผมออกจากบ้านไปเที่ยวเล่นแล้วเจอเข้ากับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง
"น้องสาว ว่าไงจ้ะ"
ผมตัวสั่น เบียดกายเข้ากับผนังสกปรกข้างถนนในมือมีไอศครีมที่กำลังจะละลาย ผู้ชายเมาเหล้าหน้าแดงกำลังล้อมวงใกล้ๆผมเยอะขึ้นเรื่อยๆ
ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงเพราะไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ชีวิตส่วนใหญ่ของผมอยู่ในโรงพยาบาลและบ้าน เพราะงั้นจึงไม่แปลกที่ผมจะอ่อนแอไร้ทางู้แบบนี้
มือกร้านกำลังสัมผัสเข้ากับใบหน้าของผม แต่แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเตะเข้าที่ข้อมือใหญ่อย่างแรงจนผมได้ยินเสียงกระดูก ผมหลับตาแน่น ได้ยินเสียงเหมือนคนสู้กันอยู่สักพัก จนเสียงเงียบไป ผมจึงตัดสินใจลืมตาขึ้นช้าๆ
เบื้องหน้าเป็นผู้ชายตัวสูง ใบหน้าหล่อเหล่าที่ไม่มีแม้กระทั่งรอยเลือดหรือรอยขีดข่วน เขาสบถๆเบาๆก่อนจะกระทืบซ้ำไปยังผู้ชายเมาคนนั้นอีกรอบและตวัดตาคมมามองผมและเดินเข้ามาช้าๆ
"บ้ารึเปล่า เข้ามาในที่แบบนี้ อยากโดนข่มขืนรึไงเธอ!!"
ผมผงกหัวอย่างรวดเร็วเพื่อขอโทษเขา รู้สึกขนลุกกับสายตากร้าวที่มองมาที่ผม
"ผมขอโทษครับ ผ..ผมไม่รู้จริงๆว่า"
"ผู้ชายเหรอเนี่ย?"
เขาถามงุนงงเล็กน้อย ผมจึงก้มมองสภาพตัวเอง เสื้อแจ็คเก็ตสีฟ้ากับกางเกง ที่น่าคิดคงจะเป็นผมที่ยาวเกินบ่ามาเล็กน้อย ผมคงต้องตัดผมจริงๆแล้วสินะ
"ค..ครับ ผมขอโทษนะฮะ แล้วก็ ขอบคุณ ขอบคุณมากๆนะครับ ถ้าไม่ได้คุณผมคงแย่แน่ๆ"
"ไม่เป็นไร ทีหลังอย่าออกมาเพ่นพ่านล่ะกัน"
"ฮะ อ๋อ ใช่...."
ผมยื่นไอติมขนมปังยี่ห้อดังในถุงที่ซื้อมาพร้อมๆกับไอศครีมให้กับเค้า
"อะไร..?"
"ตอนนี้ผมไม่มีอะไรตอบแทนเลยครับ ผมกะจะซื้อไปให้พี่ทาม แต่คุณรับไปนะครับ ผมอยากขอบคุณจริงๆ"
เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะหยิบมันไปจากมือผมแล้วกินใส่เข้าปากอย่างรวดเร็ว
"พี่นายชื่ออะไรนะ..."
"ทามฮะ พี่เดธทาม ผมชื่อเมนเทนครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"หึๆ ยินดี ฉันไฮท์"
"คุณท่าทางอายุมากกว่าผม งั้นผมเรียกว่าพี่ไฮท์ล่ะกันครับ"
ผมยิ้มอีกครั้งก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
"หว๋าา ผมต้องไปแล้วครับ แล้วเจอกันอีกครั้งนะครับพี่ไฮท์ ยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ขอบคุณมากๆอีกครั้งครับ"
ผมยิ้มให้พี่เค้าอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้เหลียวหลังกลับมามองรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์บนใบหน้าหล่อเหลานั่นอีกเลย
ผมก็เป็นคนๆหนึ่งมีเลือดเนื้อมีหัวใจ มีสิทธิเลือกที่จะรักใครเท่าๆกับคนอื่น ผมไม่เคยมีความรักมาก่อน เพราะงั้นความรักครั้งแรกที่เข้ามาจึงไม่สามารถทำให้ผมแยกแยะได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือแค่ละครฉากใหญ่ที่แสดงเพื่อตบตาผมเท่านั้น ณ ตอนนั้นผมไม่รู้เลยจริงๆ และเพราะความไม่รู้ของผม ก็ทำให้ผมเจ็บเจียนตาย
แน่นอนว่านั่นไม่ใช่การเจอกันครั้งเดียวของผมและพี่ไฮท์ เรา บังเอิญ เจอกันอีกครั้งตอนที่ผมไปดูเสื้อผ้ากับคนที่บ้านสองสามคน ผมเห็นที่ให้มาแต่ไกลเพราะความโดดเด่นในหน้าตาและการแต่งตัวที่เรีบง่ายแต่ดูหรูหรา ผมจำได้ชัดเจนเลยว่าวันนั้นพี่ไฮท์มากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูไม่ชอบหน้าผมเท่าไหร่นัก
"อ้าว เมนเทน เจอกันอีกแล้ว มาเลือกเสื้อผ้าเหรอ"
"ครับ พี่ไฮท์ ก็ กำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่สินะครับ"
ไม่นานนักพี่ไฮท์ก็หยิบเสื้อสองตัวขึ้นมาพร้อมชี้ให้ผมดู
"เราว่าไง พี่ควรใส่ตัวไหนดี"
"อืมม......"
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น เสียงหวานจากผู้หญิงที่มากับพี่ไฮท์ก็ตอบอย่างออดอ้อน
"สีแดงดีกว่าอยู่แล้วสิค่ะไฮท์ ดูร้อนแรง เหมาะกับดินเนอร์ของเราในคืนนี้ดี"
ผมกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับคำตอบที่มีไว้ในใจ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเท่าไหร่นัก พี่ไฮท์ยังไม่เลิกความพยายาม สายตาคมตวัดมองมาทางผม เค้นคำตอบอีกครั้ง
"เมนเทนว่าไง"
"เอ่อ ผมคิดว่าสีแดงก็ดูเหมาะครับ แต่ส่วนตัวแล้วผมชอบสีดำเพราะ ใส่แล้วดูเรียบง่ายเหมาะกับพี่ำฺไฮท์ดีครับ"
พี่ไฮท์ยื่นสีดำให้กับพนักงาน นั่นทำให้ผู้หญิงคนนั้นตวัดตามองมาทางผมอย่างไม่พอใจในทันที
"เป็นแค่เด็ก ความคิดเห็นเด็กๆ"
"เอ่อ ผมไปก่อนนะครับ จะไปหาอะไรกินก่อน"
ผมเลี่ยงสายตาคมดุจากดวงหน้าสวยคู่นั้นแล้วรีบเดินออกมาหน้าร้านแล้วมองหาลุงคนขับคถที่บอกจะมาในอีกไม่เกินสิบนาที
เฮ้อ มาช้าแหงๆ รถติดแบบนี้
ขณะที่กำลังคิดอะไรเซ็งๆ ก็มีมือกว้างมาจับที่แขนผมแล้วกระตุกตัวเข้าไปหาจนผมเซเข้าอกอุ่นอย่างรวดเร็ว เมื่อได้สติผมจึงผละออกมา รู้สึกถึงความร้อนฉ่าที่ใบหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"พ..พี่ไฮท์"
"อืม พี่เอง เราไปหาอะไรกินเถอะครับ"
"ต..แต่ว่าพี่ผู้หญิงคนนั้น"
"พี่เลือกเสื้อสีดำแล้ว นั่นหมายความว่าพี่เลือกเรา ยังไม่เข้าใจอีก ไปกันเถอะครับ หาอะไรกินกัน หิวแล้วล่ะสิ"
มือกว้างเลื่อนมาขยี้หัวผมเบาๆเหมือนกับที่พี่ทามชอบทำ แต่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป
ตอนนั้นผมคิดเพียงสิ่งเดียวว่า ผมกำลังจะมีความรัก และผมก็ภาวนาแค่ว่า ให้ความรักของผมสมหวังด้วยเถอะ
โดยไม่รู้ว่า เมื่อผมเข้ามาในชีวิตของผู้ชายที่ชื่อไฮท์แล้ว ชีวิตของผมจะเจ็บเจียนตายขนาดนี้
........................................
เดี๋ยวเร็วๆนี้มาต่อ part 2 ให้เน้อ ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆ
-
ขอบคุณจ้า
-*- เฮ้อ...ไม่อยากอ่านตอนเศร้าๆ ของเมนเทนเลย
ยังไงก็ขอให้เมนเทนได้เจอกับความรักครั้งใหม่
และได้สมหวังในรักอย่างที่ตัวเองตั้งใจไว้นะจ๊ะ ^^
ส่วนเบรฟไนท์ กับ คุณเจ้าหนี้ ก็โรแมนติคกันบ้างก็ได้
แอบกระซิบให้ฟังหน่อยได้ไหมอ่ะว่า เบรฟไนท์ เป็นใครยังไง (คาใจมั๊กมาก)
เป็นกำลังใจให้จ้า....
-
^
^
^
ถึง คห บน(ที่ติดตามและคอมเม้นมาทุกๆเรื่อง) อยากจะบอกว่าคิดภาพไนท์กับคุณเจ้าหนี้สวีทไม่ออกเลย 555 แต่ถ้าขอมา เราก็จัดให้><555555
-
สงสารเมนเทนล่วงหน้า
รีบมาต่อด่วนนน
-
ค้างเรื่องเบรทไนท์ กับ คุณเจ้านี้ ไว้ แล้วมาเปิดเรื่องนี้ ค้างทั้ง 1 เรื่องเลย แต่อยากรู้เรื่องของเจ้านี้มากกว่านะครับ
-
:z13:
-
มาม่าโหมด ^^
-
เหอๆ ตัดมาที่เมนเทนเหรอ ใจจริง คุณเจ้าหนี้กับไนท์ คือคู่สนุกๆของเป้าหมายที่อ่านเรื่องนี้อะนะ แต่... เรื่องนี้ก็..
อ่านๆได้เหมือนกัน ฮิฮิ
-
:sad4: :sad4:
ทำไมช่วงนี้เจอแต่มาม่า
-
:o12: :o12:
เค้าไม่เอามามม่าได้ม้ายยอ่ะ
รอ Part 2 จ้าาาา o13
-
ความรักที่มาพร้อมกับความไว้วางใจ
เวลาผิดหวังมันจึงเจ็บมากกว่าเป็นธรรมดา
กด+ :L1:
-
:monkeysad: สงสารน้องเมนเทน
-
อย่ามาม่าเยอะนะคะ T^T ,,
ยังแอบค้างของคุณเจ้าหนี้กับไนท์อยู่เลยอ้ะ
-
ทำไมถึงเข้ามาทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ตาไฮท์บ้าาาาาา
สงสัยจะอินจัด :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :m15: :m15:
คิดแล้วเศร้าจะเป็นยังไงต่อเนี่ย
ขอให้กลับมารักกันเหมือนเดิมน๊า
แต่จะได้ไหมนี่สิ -^-(ต้องได้สิ ยังไงก็รักกันอยู่แล้ว)
รอตอนต่อไปค๊า ตอนนี้สั้นมาก ค้างด้วย ><
ปลปล.รักคนแต่งจุ๊ฟๆ :L2: :L2:
-
:a5:
บอกมาต่อ
ไอ้เรารึนึกว่าต่อไนท์
มาต่อแล้วก้อปล่อยให้ค้างคาอีกตอน
:z3:
-
เอิ่มม...
ชื่อเรื่อง ชื่อตัวละคร แลดูแจ่มใสมากค่ะ = =
-
....
คิดถึงนะจ๊ะ
ทั้งคนเขียน && เบรฟไนท์ && เมนเทน && คุณเจ้าหนี้ && คุณไฮท์ .....
-
ไม่เกินคืนพรุ่งนี้มาต่อให้นะ พอดีว่าแต่งไว้ แต่ไวรัส(จากไหนไม่รู้)มากิน เอาเครื่องไปล้าง ข้อมูลหายหมด ต้องมาด้นสดกันอีกรอบเลยมาบอกไว้ก่อน ขอบคุณทุกคนมากๆที่รอนะ
-
จะรออ่านจ้า :)
-
รอช้านนนน...รอเธออยู่จ้า
-
แบร่ แบร่
บู้ บู้ บู้
ร้องเพลงรอ ^^
-
สู้ๆน้าคนแต่ง :L2:
-
รออยู่นะจ๊ะ
-
รอคนแต่ง
อยู่ไหนอ่ะ
-
ปล่อยให้รอนานไปละนะ
มาต่อเถ๊อะ อยากอ่านใจจะขาด
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
รอมาไม่นาน
แต่ม่ะอยากจะรออีก
แต่ต้องรอ
เพื่อสีสันต์? แห่งชีวิต
:laugh:
-
จ๊ะเอ๋.....
คิดถึงเบรฟไนท์จ้า && คนเขียนด้วย อิอิอิ ^^
-
สนุกมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ ^^
-
:sad11: และแล้วก็ยังคงต้องรอกันต่อปายยยย
คนแต่งหายไปหน๊ายอ่า มาต่อเวยๆเต๊อะ :z13:
-
คนแต่งหายยยยยยยย
ใครก้อได้ตามหาที
-
จงมาๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ
แต่ว่าบางตอนคล้ายๆกับ cubic เลย สงสัยนักเขียนอาจเป็นหนึ่งในคนที่ชื่นชอบหรือเคยอ่านเรื่อง cubic รึเปล่าเอ่ย อิอิ คนอ่านก็อยากจะบอกว่าเป็นแฟนคนหนึ่งเหมือนกันค่ะ แบบว่าธีมของเรื่องคล้ายๆกันน่ะค่ะ แต่ก็มีส่วนที่แตกต่างด้วย โดยรวมจึงออกมาไม่เหมือนกัน และมีความสนุกสนานน่ารักดีค่ะ
-
รอ
รอ
รอ
รอ
และ
รอ
หายไหน ทำไมไม่มาแต่งต่อ
-
หงะ..... คงไม่ใช่ว่าเรื่องนี้ถูกทิ้งนะ
-
หายไปไหนเอ่ย
-
สนุกมากเลยค่ะ
คิดถึงอ่ะ
มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ
:serius2: :serius2:
:-[ :o8:
:z3: :z3:
-
I'm waiting for you
รออยู่ค่ะ พึ่งมาอ่านวันนี้ อ่านรวดเดียวเลยค่ะทั้งแสบซน*ออกไซด์ ทั้งเรื่องนี้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ :call:
-
ก๊อกก๊อกก๊อก
คิดถึงนะจ้า ^^
-
อ่านรวดเดียวจนตอนปัจจุบัน ชอบลูกหนี้ที่สุดมุมมองชีวิตน่ารักมากๆ :กอด1:
แต่ตอนนี้ค้าง :serius2:
รอตอนต่อไปด้วยคนค่ะ
:L1:
-
ยังคงรออยู่
คนแต่งหายไปไหนอ่า
หนีน้ำท่วมอยุ๋หรอ
-
สนุกมากๆค่ะ
และ... ค้างงงงงงงงง :o12:
ตามอ่านตั้งแต่เรื่องแรก
อ่านไล่ๆมาเรื่อยๆ
สนุกมากกกกกกกก
คนแต่งแต่งเก่งดี
รออยู่นะคะ :monkeysad: :monkeysad:
-
จะรอนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: ตามมาอ่าน มีลุ้นอีกแล้ว.... :a5: o13
-
อร๊ากกกก ค้าง!
รีบๆมาต่อนะคะ รอๆๆๆ ><"
-
ยู้ฮูคนเขียนนน เรารอลุ้นอยู่น้อออ มาต่อเร๊ววว
-
คิดถึงดังดัง
:z3: :z3:
:z13: :z13:
:oo1: :oo1:
:call: :call:
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงเดธ กับไนท์อ่ะ
-
ยังรออ่านเสมอน่ะ
-
:man1: :man1: :man1: รีบมาต่อนะจ่ะ
-
อ่า เพิ่งอ่านมารวดเดียว สนุกมากๆเลยค่า
ไรต์รีบๆกลับมาน้า~~ อยากอ่านต่อมากกก
สู้ๆค่ะ^^
-
อ่านรวดเดียวจบสนุกมากๆ
เมนเทนอย่ามาม่ามากนักนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ๆ :L2:
-
คิดถึงจังค่ะ
:call: :call: :call:
-
ซวยเช็ดเลย
เจ้านายตามมาถึงนี้เลยนะเนี่ย
-
รอติดตามนะคะ
-
:sad4: :sad4:
อ้ากกกก ค้างงงงง ไนท์จะรอดมั้ยเนี้ยยยย
ค้างๆๆ
มาต่อไวๆนะคะ ทามจะทำไรน่ะต่อหน้าพีทเพื่อนรักเค้านะ 555
-
หายนานนนนนนนนมัก
-
โอ้!!!!!!!!!!!
ถึงขั้นมาตามถึงที่เลยทีเดียว
แต่ว่านี่แอบติดเครื่องติดตามตัวไว้ที่ไหนหรือเปล่าค่ะเนี่ย
สนุกมากๆเลยละค่ะ
ยังรอคอยอยู่เสมอนะค่ะ
-
คนแต่งหายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยย
-
"...................."
-
คิดถึงดังๆ เหมือนกันค่ะ ผู้แต่งขา
อย่าทิ้งเรื่องนี้น้า ขอร้องงงงง
มาอัพไวๆนะค้า ขอร้องงงงงงงงงงง
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
ยังไม่อัพอีกหรอออ
มาดูแทบทุกวันเลยย รักเรื่องนี้มากๆๆๆ เลยย
มาแต่งต่อไวๆเถ้อะนะคะ
พลีสสสสสสสส
:z13: :z13: :z13:
-
:call: :call:
:oo1:
-
หยุด...นี่คือการปล้น...ส่งตอนต่อไปมา...ไม่งั้น...?????
-
พึ่งเข้ามาอ่าน แต่คนแต่งหายยย :serius2:
-
หายปายยเลยย ย
-
จาหกเดือนแล้วน้าาาาาาาาาาา
-
ตามมาจาก3เรื่องที่แปะไว้นะครับ ^^ ไนท์เป็นใครเนี่ยน้องชายไฮอ๊ะป่าวอ่ะ คนเขียนไปหนายคร๊าบ
-
จะรอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :man1:
-
รอ....มาอ่ะยัง :call: :call: :call:
-
น่สนุก
-
ยังเข้ามานอนรอ -.,-
-
และแล้วคนแต่งก็หายไป TT
-
:กอด1: :กอด1:
-
รออยู่นะ ค้างงงงง
รีบมาด่วนๆ :impress2:
-
คิดถึงจัง คนแต่งหายไปนาน :กอด1:
-
อยากอ่านไนท์ต่ออ่า :sad4:
-
เฮ้ยยย
คน
แต่ง
หายยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3:
:z3:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
อยากอ่านเเล้ววววว
-
1 ปีแล้วนะ
คิดถึงคนเขียน
:call: :call:
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ เขียนได้สนุกทุกเรื่องเลยนะ^^
-
ม่มต่อล้วหรอ?
-
ไปแล้วไปลับ เค้าไม่กลับย้อนมา~~~~~~~~~
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
-
สนุกดีครับ...ฮาดี
-
คิดถึงจัง.. เมื่อไรจะมาต่อซักทีนะ คนแต่ง :เฮ้อ: :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงงงงคิดถึงงงงงงงงงงงง คนแต่งขาาาา กลับมาได้แล้วน๊าา รออยู่จ้าา :sad4:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:รออออออออออออออออออออออออออ
-
:call:
กลับมาแต่งต่อนะค่ะ นะค่ะ :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
คนแต่งหายไปไหนค่ะ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
o13
-
คนแต่งเรื่องนี้หายไปนานมาก เลย T^T เค้ายังรอเธออยู่น้า
-
คนแต่งหายยยยยยยยยยยยย
พึ่งจะมาติดตอนนี้อีก โอ้วม่ายยยยยยยยยย TAT!!!
-
รู้สึกว่าเข้ามาอ่านช้าไป :sad4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากเลยเรื่องนี้ ชอบพล็อตเรื่องแบบนี้มาก ชอบตัวละคร ชอบนายเอกแบบนี้ มันสนุกมากจริงๆน่ะค่ะ อยากให้คนแต่งแต่งต่อจริงๆค่ะ ตามอ่านนิยายในเว็บนี้มาหลายเรื่อง หลายครั้งที่ได้อ่านนิยายที่ชอบ และก็มีหลายครั้งที่คนอ่านแอบเสียดายเพราะนิยายบ้างเรื่องสนุกจริงๆ แต่เนื้อเรื่องกลับถูกทิ้งไว้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ยังอยากอ่านต่อน่ะค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน o13
-
ถึงจะเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ก็เถอะ แต่มันสนุกง่ะ กลับมาลงต่อได้มั้ยคะคนเขียน เค้ากำลังค้าง กำลังลุ้นอยู่ว่าเดธทามจะทำอะไรกับน้องไนท์ มาลงต่อทีนะคะ อย่าปล่อยให้ค้างนะ
-
ไม่มาต่อเลยอ้ะ รอนานแล้วน้า~!!!! คนเขียนน น น น :o12: :o12: :o12:
-
จะไม่กลับมาแต่งต่อจริงๆหรอเนี่ย
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
มาต่อเถอะค่ะ คนเขียน..... :katai1:
-
อยากบอกว่า เค้าลืมไปแล้วล่ะ เลยต้องเริ่มอ่านตั้งแต่ตอน1ใหม่ รู้ใช่ไม๊ว่าเพราะอะไร หึหึหึหึ :fcuk:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลย 5555
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ
ชอบคาแรกเตอร์ของเบรฟไนท์มากเลยค่ะ ถ้าได้รู้จักกับคนแบบนี้คงดีไม่น้อย
:mew3: :mew3:
-
ได้อ่านครั้งแรกสนุกมากๆคับ
ชอบการใช้คำในการตอบโต้ฮะ
ยังไงก็มาต่อเรื่อยๆนะคับ
สู้ๆ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆ เลย
ถ้ายังไงมาต่อน้า อยากอ่านต่อๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากก รีบมาต่อนะคร้า
-
:hao5: เราชอบเรื่องนี้นะสนุกมากเลย อยากให้มาแต่งจนจบ เรารอมาหลายปีแล้ว เราชอบตัวละครเบรฟไนท์นะ ดูเป็นคนคิดบวก ไม่มองโลกในแง่ร้าย อยากอ่านเรื่องนี้ อยากรู้ตอนจบ คงจะฮามากๆ แน่ เราหวังว่าสักวันเราคงจะได้อ่านเรื่องนี้จนจบ :mew2:
-
:hao5: เราชอบเรื่องนี้นะสนุกมากเลย อยากให้มาแต่งจนจบ เรารอมาหลายปีแล้ว เราชอบตัวละครเบรฟไนท์นะ ดูเป็นคนคิดบวก ไม่มองโลกในแง่ร้าย อยากอ่านเรื่องนี้ อยากรู้ตอนจบ คงจะฮามากๆ แน่ เราหวังว่าสักวันเราคงจะได้อ่านเรื่องนี้จนจบ :mew2: