หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[Final_love]

กรี๊ดด...

สุดยอดดดดด

อีกไม่นาน เริ่ด อุวะฮะฮ่า

[nazavo]

ชอบทักอ่ะ น่ารัก.....ถึงจะรักนะ  แต่ไม่แสดงออกก็เถอะ....ชอบ

[NiNJA]

รักทักอ่า 

แอบเชียร์ทักน่ะค่า   

[EoBen]

ทักนี่มาแปลกดูไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่

[tamako]

ตามมาอ่านเรื่องของพี่อิ๊กกี๊
หุหุ หนุกหนานมากค่ะ  แต่แอบชอบทักอ่ะ
ทักต้องคิดอะไรกับฮินท์แน่แลย

[น้ำชา เย็นๆ]

ชอบทัก เชียร์ฮัท วู้ เลือกไม่ถูก

[tantanlize]

เชียร์ทัก ๆ ๆ ๆ  !!~ 

[kanda53]

สนุกจ้า...น้องฮิ้นท์โก๊ะ ๆ น่ารักดี..
เชียร์เจ้าทักอีกคนได้ไหมอ่ะ....
รู้ตัวช้าแบบนี้...แห้วแน่ ๆ 

  น้องอิ๊ก กะ เพื่อน 
+ เพราะน่ารัก..

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :เฮ้อ:รอนานมากๆเลยครับ คิดถึงน้องฮิ้นท์และฮัท มาต่ออีกนะครับคุณอิ๊กกี้

[jimmyFG]

เมื่อไหร่จะมา

 

[น้ำชา เย็นๆ]

มาดันๆๆๆๆๆๆๆ   รออย่างใจจดใจจ่อ

[oilzaza001]

รอ รอ รอ

เข้ามาต่อไวไวน้า

สู้ๆจ้ะ อิอิ

[min_min]

มะไหร่จะมาน๊า

[eiky]

B7
เมื่อคืนนี้ผมแทบนอนไม่หลับเลยว่ะ  ตื่นเต้นดีใจมันหลายเรื่องมาก  ทั้งเรื่องว่าล่ารายชื่อตั้งชมรมได้สำเร็จ   ต่อไปรร.เราจะมีชมรมศิลปะแล้ว  ถึงผมจะลาออกมาเข้าชมรมไม่ได้แต่มันก็ยังดี  เพราะผมจะไปแจมกับคนในชมรมเค้าเมื่อไหร่ยังไงก็ได้  อาจารย์เค้าคงอนุญาตผมน่า

         ส่วนอีกเรื่องก็คือ  วันนี้แล้วดิ  ผมจะได้ให้อาจารย์ฮิ้นท์มันสอนสีน้ำล่ะรอมาตั้งนาน  นี่ผมก็เตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างไปด้วยเรียบร้อยแล้ว  เดี๋ยวตอนเลิกเรียนเนี่ยแหละจะได้ให้มันสอนเลย  คิดแล้วก็ดีใจจริงๆเว้ย  ต่อไปจะได้ฝึกให้เทพๆแบบมันมั่ง

         " เอ่อ... แหวนล่ะครับ  พ่อ"  ผมเดินไปหน้าบ้านแหวนก็เห็นพ่อเจิดพ่อของแหวนรดน้ำกล้วยไม้อยู่หน้าบ้าน   เพราะปกติตอนเช้าแหวนต้องมาเรียกผมไปรร.แล้วก็จะซ้อนฟีโน่ผมไปด้วยกัน   แต่วันนี้ผมมารอตั้งนานก็ยังไม่เห็นมาเลยต้องเดินมาถามที่บ้านแหวนเนี่ยแหละ

         " อ้าว... ฮัท  เอ... พ่อเห็นแหวนมันแต่งตัวออกไปตั้งนานแล้วนะ  ยังนึกว่าเราไปส่งที่รร.แล้วซะอีก  งั้นนี่มันหายไปไหนวะเนี่ย"  พ่อเจิดเกาหัวอย่างงงๆ

         " อ้าว... เหรอครับ  แต่ผมไม่เห็นเลยครับพ่อ  ทุกทีเค้าต้องมาเรียกผมแต่วันนี้ไม่มาเรียก  ผมก็นึกว่ายังไม่ออกมาจากบ้านเลยจะมาตาม   ตกลงเค้าออกไปแล้วเหรอครับ" 

         " ใช่.... มันออกไปได้พักใหญ่แล้วล่ะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร  แล้วนี่มันหายไปไหน  หรือว่ามันไปรร.แล้ว  อะไรของมันวะ  ไอ้ลูกคนนี้"  พ่อเจิดบ่นแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร   ก็คงโทรหาแม่ตัวดีมั๊งครับ

         " ฮัลโหล............ นั่นแกอยู่ไหนน่ะ..... หา...  ว่าไงนะ  กำลังออกไปรร.  นั่งรถสองแถวไปเอง.....  อะไรของแกวะ  แล้วทำไมไม่ไปกับฮัทมันล่ะ   งอนอะไรกันอีกแล้วใช่มั๊ย.... "  พ่อเจิดคุยไปส่ายหน้าไป   ผมก็เดาเรื่องได้แล้วล่ะ  สรุปว่างอนเรื่องเมื่อวานเลยไปรร.เอง

         " พ่อครับ  ถ้างั้นไม่เป็นไรเดี๋ยวผมตามไปที่รร.เอง  คงงอนเรื่องเมื่อวานน่ะครับงั้นผมขอตัวไปรร.ก่อน  ลาล่ะครับ"  ผมบอกพลางยกมือไหว้พ่อเจิดแล้วก็รีบบึ่งรถมารร.ทันที

         ก็ยังงี้แหละครับ  ถ้าแหวนโกรธหรืองอนอะไรผมวันรุ่งขึ้นก็จะเป็นยังงี้แหละแต่ยังไม่เคยถึงขั้นต่อรถมารร.เองยังงี้เลย   อย่างมากก็มาต่อว่าผมตอนเช้าแล้วผมก็จะต้องง้อ  จบด้วยการดีกันแล้วซ้อนท้ายผมมารร.ตามปกติ  แต่วันนี้แปลกไปว่ะสงสัยคงจะโกรธมากแน่ๆ

         พอไปถึงผมเห็นแหวนนั่งอยู่กับไอ้วินไอ้ป่านที่โต๊ะประจำของพวกเรา   ดูเหมือนกับว่าไอ้วินไอ้ป่านก็พยายามพูดกับแหวนอยู่แต่เจ้าหล่อนหันหน้าหนีไปอีกทาง  ง้อกันอยู่ล่ะมั๊งนั่น

         " แหวน  ทำไมไม่รอเราอ่ะ  ออกมาเองทำไม"

         " ................."  ไม่มีเสียงตอบรับครับ  แหวนไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำแถมลุกแล้วเดินไปเลย

         " เฮ่ย... เดี๋ยวดิแหวน"  ผมตามไปดึงแขนแหวนไว้  เจ้าตัวก็หันมาสะบัดออกทันที

         " อะไรเล่า  จะมาอะไรกะแหวนอีก"

         " ก็แหวนเป็นอะไรไปล่ะ  โกรธอะไรนักหนา  พูดด้วยก็ไม่พูด"

         " ก็ถ้าฮัทเห็นอีพวกนั้นมันดีกว่าก็ไปคบกะพวกมันสิ  ไม่ต้องมายุ่งกับแหวนหรอก  แหวนมันคนไม่ดี"  แหวนพูดไปก็น้ำตาไหลพรากออกมาซะแล้วครับ  เฮ้อ....

         " ไปกันใหญ่แล้ว  แหวน  เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกะว่าใครดีไม่ดีเลยนะ  พวกนั้นเค้าก็แค่มาช่วยเราแค่นั้นเอง  แล้วมันก็เพื่อนๆกันทั้งนั้นน่ะ"

         " ไม่เกี่ยวเหรอ  งั้นก็บอกมาละกันว่าฮัทจะเลือกใครระหว่างแหวนกับอีพวกนั้น  บอกมาสิ"

         " โอ๊ย... อะไรของแหวนเนี่ย  ก็เราบอกแล้วว่ายังไงพวกเราทั้งหมดนี่มันก็เพื่อนๆกันทั้งนั้น  แหวนจะมาแบ่งแยกทำไมเนี่ย"

         " เพื่อนๆกันทั้งนั้นเหรอ... หึ.... ฮัทอยากจะนับพวกมันเป็นเพื่อนก็ตามใจ   แต่แหวนไม่นับด้วยหรอก"  แหวนพูดจบก็หันหลังวิ่งไปแล้วครับ   ไอ้ผมก็อ่อนใจเลยต้องปล่อยไปก่อนเพราะคุยกันไปตอนนี้ก็คงไม่รู้เรื่อง  แหวนไม่ฟังผมแน่  เซ็งจังว่ะ

         " แหวนแม่งดราม่าฉิบหาย  ทำไมเรื่องแค่นี้ดูมันโกรธเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้วะ"  ไอ้วินเดินมาแตะไหล่ผมเหมือนจะปลอบ

         " ใช่ว่ะ  ทำไมดูเหมือนกะว่าไปจงเกลียดจงชังพวกไอ้ฮิ้นท์มันจังเลยวะ  กูงงว่ะ  เมื่อก่อนก็ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวอะไรกันซะหน่อย"  ไอ้ป่านพูดขึ้นมาบ้าง  ผมก็คิดตามนะ  มันก็น่าสงสัยอยู่เหมือนกัน

         " เออ... งั้นไว้เดี๋ยวค่อยๆตามง้อไปนี่แหละว่ะ  ไม่รู้จะทำไง"  ผมก็ได้แต่ถอนใจเพราะทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้  พวกมันก็พยักหน้าให้อย่างเข้าใจ

         ตอนเข้าแถวเช้าแหวนก็ไม่หันมามองผมเลย  เข้าห้องไปก็ไม่พูดด้วยอีกทั้งที่นั่งข้างๆ  ผมล่ะมึนเลย  สงสัยคงต้องง้อกันยาวมั๊ง  แม้แต่ตอนกินข้าวแหวนก็หนีผมไปอีกไม่ยอมมานั่งกินด้วยกัน

         " เฮ้ย.... แย่ว่ะ  ปกติแหวนมันไม่เคยโกรธกูมากขนาดนี้เลยนะเว้ย  นี่ถึงกะหนีหน้าไปเลยไม่ยอมมานั่งด้วยขนาดนี้กูว่ามันคงไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วว่ะ"  ผมบ่นกะไอ้ป่านไอ้วินที่โรงอาหาร  ซึ่งตอนนี้ก็มองหาแหวนอยู่ไม่รู้ว่าหนีไปไหน

         " จริงว่ะ  ทุกทีเห็นแป๊บเดียวก็ดีกันแล้วนี่หว่า"

         " งั้นเอาไงดีวะ"  ผมหันไปถามมันสองคน  แต่พอดีกลุ่มไอ้ฮิ้นท์ทั้งกลุ่มก็เดินมานั่งกับพวกผม

         " ว่าไงจ๊ะ  สุดหล่อ  เดี๋ยวพวกเราขอนั่งด้วยคนนะ"  ยัยวิวเอ่ยขึ้นก่อนแล้วก็นั่งลงทันที 

         " อ้าว... เอ๊ะ แล้ววันนี้แหวนสุดสวยหวานใจฮัทไปไหนซะล่ะ  แปลกจัง... ทุกทีเห็นตัวติดกะฮัทเลยไม่ใช่เหรอ  จะแกะก็แกะไม่ออกนี่"  ยัยแจงบอกแล้วก็หันไปหัวเราะคิกคักกันกับวิว

         " เอ่อ... แหวนเค้างอนเราน่ะ  นี่ก็ไม่รู้หายไปไหน"

         " ต๊าย... แหมๆ มีพ่อแง่แม่งอน  งั้นอย่างนี้ก็ต้องง้อล่ะสิ  แล้วเค้างอนอะไรล่ะจ๊ะ หือ..."   ยัยวิวถามแล้วยิ้มซะหวานเยิ้มเลย

         " ก็คงเรื่องเมื่อวานนี้แหละ  เอ้อ... ที่จริงเราก็อยากถามพวกเธอเหมือนกันอ่ะ  ตกลงนี่ไปมีเรื่องอะไรกันมารึเปล่า  ทำไมดูพวกเธอกะแหวนเหมือนยังกะเป็นศัตรูกันเลยอ่ะ  เมื่อก่อนก็ไม่เคยรู้จักกันเลยนี่นา"

         คราวนี้ยัยวิวยัยแจงกับไอ้ฮิ้นท์หันมามองหน้ากันไปมา  ยกเว้นไอ้ทักที่ทำหน้างงๆ  ทำเอาตัวผมเองก็งงไปด้วย   หรือว่าพวกนี้เค้าจะมีเรื่องกันจริงๆ

         " โอ๊ย... แหม... ฮัทเนี่ย  คิดว่าพวกเราเป็นนางร้ายไปหาเรื่องแหวนเค้าเหรอ  คิดยังงี้ได้ยังไงเนี่ย  ใจร้าย  ฮึ..."  แจงบ่นแล้วก็ค้อนผมมาทีนึง

         " เฮ้ย... ไม่ใช่ยังงั้น  เราหมายถึงว่าพวกเธอกะแหวนเคยมีเรื่องทะเลาะอะไรกันมาก่อนหน้านี้มั่งมั๊ย  แค่นั้นอ่ะ  ไม่ได้บอกว่าพวกเธอมาหาเรื่องแหวนมันหรอก"

         " หึ... ใช่สิ๊  พวกเราอ่ะมันนางอิจฉาชอบหาเรื่องนางเอก  ใครเค้าจะไปดีเหมือนกะหวานใจผู้ใสซื่อของฮัทล่ะ"  เอาเข้าไป  ยัยวิวค้อนผมอีกคนละครับ  ปวดหัวติ้บเลย  ส่วนไอ้วินไอ้ป่านเสือกนั่งหัวเราะผมกันอยู่

         " เว้ย... ไปกันใหญ่ละ  อะไรว้า... พวกเธออ่ะ   เราไม่ได้คิดยังงั้นซะหน่อย  แค่ไม่เข้าใจว่าพวกเธอบาดหมางอะไรกันอยู่  เมื่อวานก็แทบจะฆ่ากันแล้วด้วยซ้ำอ่ะ"

         " ไม่มีอะไรหรอกฮัท พวกเราไม่ได้อะไรกับแหวนนี่" คราวนี้ไอ้ฮิ้นท์มันพูดขึ้นมา  แล้วมันก็มองสบตาผมอยู่

         " อืม... ตอนนี้เราไม่รู้จะทำไงดี  ทุกทีแหวนเค้าไม่เคยเป็นยังงี้  ให้โกรธมากยังไงง้อแล้วก็หาย  แต่นี่ทำยังไงก็ไม่ยอมพูดด้วยเลย  แล้วนี่ยังหายไปไหนก็ไม่รู้"

         " โอ๊ย... ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า  ฮัท... เดี๋ยวเค้าก็ต้องกลับมาหาเราอยู่ดีแหละ  ก็เค้ารักฮัทปานจะกลืนกินซะยังงั้นอ่ะ  อย่าคิดมากๆ"  แจงพูดเหมือนปลอบใจผม

         " จริงด้วยว่ะ  กูว่ามึงก็ปล่อยๆเค้าไปมั่งเห๊อะ  เดี๋ยวเค้าหายโกรธคิดได้ก็กลับมาเองล่ะน่า"  ไอ้ทักมันออกความเห็นบ้าง

         " งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เตรียมตัวมาเรียนสีน้ำกับอาจารย์ฮิ้นท์เลยนะจ๊ะ  จะให้พวกเรารอที่ห้องเราหรือจะให้ไปหาที่ห้องฮัทดีล่ะ"  ยัยวิวบอก

         " อ๋อ... งั้นเดี๋ยวเราไปหาที่ห้องพวกนายเองแหละ  ไม่ต้องมาหาเราถึงที่หรอก" ผมตอบวิวไปใจก็นึกตื่นเต้นขึ้นมาเลยครับ  เย็นนี้จะได้เรียนเพ้นท์สีน้ำซะทีเว้ย  แต่ก็ยังปวดหัวเรื่องแหวนอยู่ดี  เฮ้อ......

         -

         -

         ตอนเข้าเรียนบ่ายผมก็ถามแหวนว่าหายไปไหนมา  ก็โดนตอกกลับมาซะหน้าหงายว่าอย่ามายุ่ง 

         " เฮ้ย... นี่ตกลงจะโกรธจนตายเลยมั๊ยเนี่ย"

         " แล้วจะสนทำไม  แหวนจะเป็นยังไงก็ช่าง  โน่นเหอะ  ไปห่วงอีพวกนั้นโน่นเลย"

         " ถ้างั้นตกลงแหวนต้องให้เราเลิกยุ่งกะพวกนั้นให้ได้เลยใช่มั๊ย"

         " ก็เลือกเอาสิฮัท  มีแหวนก็ต้องไม่มีพวกมัน........"

         " เอ้าๆ  อะไรกันจ๊ะ  นายบุญณรงค์  แววมณี  คุยกันเสียงดังมาถึงนี่จะเริ่มเรียนกันได้ยัง  หือ.... "  อ.เสาวนีย์สอนภาษาอังกฤษครับ  แกเดินเข้าห้องมาก็คงเห็นผมเถียงกะแหวนเลยตักเตือนมาแบบเบาๆ 

         บอกตรงๆตอนนี้ผมโคตรเซ็งแหวนเลยว่ะ  ทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลไปได้ขนาดนี้วะ  งั้นผมไม่ทนละ  ปล่อยคุณเธอตามสบายไปเลย  อยากทำอะไรก็ทำ  เบื่อว่ะ  ไอ้ผมก็ความอดทนต่ำซะด้วย  พูดขนาดนี้แล้วไม่รู้เรื่องก็ขี้เกียจจะทนแล้วเหมือนกัน

         เป็นอันว่าผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยจนเลิกเรียนโน่นแหละ  แต่ไอ้ที่ทำเอาผมเซ็งขึ้นมาอีกก็คือ  ตอนนี้แหวนไปยืนคุยลั่ลล้ากับไอ้พวกรุ่นพี่ชมรมบาสบ้าหม้อพวกนั้นอ่ะดิ  และที่ร้ายคือนั่นแหวนกำลังทำท่าจะขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์พวกมันไปแล้วด้วย

         " เดี๋ยวแหวน  จะไปไหนน่ะ"

         " จะไปไหนแล้วจะทำไม  มายุ่งอะไรด้วย"

         " ก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก  แต่บอกมาก่อนดิ  ว่าจะไปไหน"

         " หึ... งั้นบอกให้ก็ได้  แหวนจะไปหาอะไรกินกันชิลล์ๆกับพวกพี่เก้เค้าแถวๆโลตัสซะหน่อย  แล้วพี่เค้าก็จะไปส่งที่บ้าน  ใช่มั๊ยคะพี่"  แหวนลอยหน้าเย้ยๆผมแล้วก็เกาะแขนไอ้พี่เก้ที่ตอนนี้มันยิ้มหื่นอยู่

         " ใช่... แล้วนายอ่ะมายุ่งอะไรด้วยวะ  น้องเค้าอยากไปกะพวกเราเอง  อืม... พี่ว่าพวกเรารีบไปกันดีกว่านะครับ"  ไอ้พี่เก้พูดจบปั๊บมันก็สตาร์ทรถทันทีแหวนก็ขึ้นนั่งซ้อนท้ายไปกับพวกมัน  ผมงี้ยิ่งโคตรเซ็งไปกันใหญ่  ร้องห้ามไว้แหวนก็ไม่ฟังเลยว่ะ

         ก็เพราะว่าผมรู้กิตติศัพท์ไอ้พวกรุ่นพี่พวกนี้ดี  พวกมันอ่ะสุดๆแล้วเรื่องหลอกหญิงไปฟัน  ล่าสุดนี่เห็นมีคนบอกว่ามันหลอกพารุ่นน้องไปรุมกินโต๊ะที่หอพักของพวกมันด้วยซ้ำ  จริงไม่จริงไม่รู้หรอกครับแต่ตอนนี้แหวนกำลังไปกับพวกมัน  และอาจจะต้องเป็นอีกรายที่จะเสร็จพวกมันก็ได้

         ความที่ผมห่วงแหวนมากผมก็รีบไปสตาร์ทฟีโน่ของผมขับตามไปทันที  ก็ตามพวกมันไม่ทันแล้วล่ะ  แต่เห็นแหวนพูดๆอยู่ว่าจะไปแถวๆโลตัส   ผมก็รีบบึ่งไปที่นั่นทันที  โลตัสที่นี่เล็กๆแหละครับ  ไม่มีร้านเคเอฟซีกับเอ็มเคแล้วหรือสเวนเซ่นส์อย่างที่อื่นเขาเรียกว่าโลตัสเอ็กส์เพรส  ผมเลยลองลงไปเดินดูแต่ไม่เจอ ผมเลยขับฟีโน่ผมวนไปทางด้านหน้าซึ่งแถวนั้นจะเป็นร้านอาหารตามสั่งและร้านอาหารอีสานมีนักร้องตอนกลางคืนด้วยล่ะครับแหวนนั่งอยู่กับพวกมันในร้านอาหารอีสานนั่นเอง  ผมก็ไม่รออะไรล่ะครับเดินเข้าไปหามันทันทีล่ะ

         " แหวน... กลับบ้านกะเราเดี๋ยวนี้เลยนะ"  ผมไปยืนจังก้าอยู่หน้าโต๊ะพวกมันซึ่งตอนนั้นน่ะผมไม่ได้กลัวพวกมันเลยนะ  ทั้งๆที่พวกมันมีตั้งสี่ห้าคนแต่ผมแค่คนเดียว  แล้วตอนนี้พวกมันก็จ้องมาที่ผมเขม็งเลย

         " เอ๊ะ... ยังจะตามมาทำไมเนี่ย  จะไปไหนก็ไปเลยนะ  ไม่ต้องมายุ่งกะเราเลย  เราจะเป็นยังไงไม่ต้องมาสนใจหรอก"  แหวนตบโต๊ะแล้วลุกยืนขึ้นแว้ดใส่ผม

         " เราไม่ยุ่งไม่ได้หรอกแหวน  เธออยากจะทำอะไรเราไม่ว่า  แต่ต้องไม่ใช่มากับคนพวกนี้"

         " เฮ้ย... ไอ้นี่  จะมากไปแล้วนะมึง  นี่มึงหมายความว่าไงห๊ะ  คนพวกนี้อ่ะ  พวกกูมันเป็นยังไงวะ  พูดดีๆนะมึง"  ไอ้พี่เก้มันลุกพรวดขึ้นมาทันที

         " ก็หมายความอย่างที่พูดแหละครับ   พวกพี่เคยทำอะไรไว้อย่านึกว่าคนอื่นเค้าไม่รู้  แล้วนี่มันก็เพื่อนผม  ผมคงไม่ปล่อยให้พวกพี่มาทำอะไรมันหรอก  เอาล่ะแหวน  ถ้าเราบังคับแหวนให้มากะเราไม่ได้ก็ไม่เป็นไร  งั้นเราคงต้องโทรให้พ่อเจิดมาจัดการเอง  แหวนจะเอายังงั้นมั๊ยล่ะ"  ผมขู่แหวนไปซึ่งก็ทำเอาแหวนหน้าเจื่อนๆทันทีเหมือนกัน

         " ไอ้สัดนี่... มึงเป็นใครวะ  กล้าดียังไงมาขู่เด็กกู....."  ไอ้พี่เก้มันกำลังปรี่เข้ามาจะถึงตัวผมแล้ว   แต่มีเสียงๆนึงร้องห้ามขึ้นมาซะก่อน

         " จะทำอะไรกันครับน้อง  ถ้าจะมีเรื่องกันขอเชิญออกไปข้างนอกเลยนะครับ  หรือจะต้องให้เราเรียกตำรวจมาเคลียร์  เลือกเอานะครับ"  หันไปผมก็เห็นพี่เจ้าของร้านหน้าเข้มคนนึงตัวยังกะควายยืนจังก้าอยู่   ไอ้พี่เก้หยุดกึกเลยครับ  ส่วนไอ้พี่ๆคนอื่นๆก็หน้าหดเหลือสองนิ้ว

         เดาเอาว่าคนในร้านเค้าเห็นผมกับไอ้พวกพี่ๆนี่เหมือนจะมีเรื่องกันตั้งแต่แรกมั๊ง  เค้าเลยไปเรียกยามมาคุมเชิงซะ  ผมนี่ก็โคตรโชคดีว่ะ  ไม่งั้นคงต้องมีเจ็บตัวมั่งแหละ  แต่คิดๆแล้วผมนี่แม่งก็ห้าวเกิ๊น  รู้ว่าพวกมันมีตั้งหลายคนยังจะกล้าตามมาคนเดียว  นี่ถ้าโดนพวกมันรุมผมจะทำไงวะ

         " เอาล่ะๆ  เราอย่ามีเรื่องกันเลย  หนูขอโทษพี่ๆด้วยนะที่ทำให้เสียอารมณ์  งั้นเอาไว้วันหลังค่อยว่ากันนะคะ  วันนี้ขอกลับไปบ้านก่อนละกัน"   แหวนพูดกับไอ้พวกนั้นหวังจะเคลียร์สถานการณ์แล้วก็เดินนำผมออกมาจากร้านท่ามกลางสายตาเคียดแค้นของไอ้พวกพี่ๆนั่น

         " เห็นมั๊ย  ตามเรากลับบ้านง่ายๆแต่แรกก็ไม่เป็นเรื่องหรอก  เราไม่เข้าใจว่าแหวนจะทำยังงี้ทำไม  ไม่รู้เหรอว่าไอ้พวกนี้มันอันตรายแค่ไหนน่ะ  ถ้าโดนพวกมันหลอกไปทำมิดีมิร้ายจะว่าไง  หา..."

         " เอ๊ะ... ไม่ต้องมาพูดมากเลยนะ  จะกลับกันได้ยัง  แต่เอ๊ะ... มาถึงนี่แล้ว  เปลี่ยนใจล่ะ  ยังไม่กลับดีกว่า  เดี๋ยวไปกินอะไรก่อน  อยากกินติมพอดีเลย"  แหวนพูดจบปั๊บก็เดินออกจากร้านแล้วไปยืนรออยู่ริมถนน ร้านไอติมขึ้นชื่อในอำเภอนี้  มันอะไรกันวะเนี่ย  กูล่ะงง  เมื่อกี๊ยังดูโกรธผมอยู่นี่หว่า  เปลี่ยนอารมณ์ไวไปมั๊ย

         แต่คุณเธอก็ดูจะไม่สนอะไรแล้วครับ  เชิดหน้าไม่มองผมเลยพอผมออกรถไปถึงร้านแถวๆในตลาดเธอก็ลงจากรถหลังจากที่ผมจอดแล้วเดินตรงดิ่งเข้าร้านไปนั่งดูเมนูเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็สั่งโน่นสั่งนี่ไป  ส่วนผมน่ะเหรอ  จะทำอะไรได้ล่ะครับก็ต้องนั่งกินเป็นเพื่อนแม่คุณทูนหัวเค้าไปอ่ะดิ

         " สั่งมาซะเยอะยังงี้เดี๋ยวก็ไม่มีจ่ายหรอก"  ผมบ่นเพราะไอ้ที่สั่งอ่ะเพียบเลยครับ แล้วร้านไอติมร้านนี้เนี่ยก็รู้ๆอยู่ว่าราคาเป็นยังไงแพงสุดแล้วล่ะในตลาด

         " ก็แหวนจะกินนี่  แค่นี้ฮัทไม่มีจ่ายเหรอ"

         " บ้า... วันนี้เราเอาตังค์มาไม่เยอะนะ"

         " ไม่พอก็ไปกดมา  เรื่องแค่นี้อย่ามาทำมีปัญหานะ"  ตวาดผมแว้ดเลยว่ะ

         " เอ๊า... พูดง่ายเนอะ  ไม่มีก็ไปกด  แล้วสั่งเยอะยังเงี้ย  กินให้หมดนะเออ..."

         สรุปว่ามื้อนั้นก็ล่อไปเจ็ดร้อยกว่าเลยครับพี่น้อง   แน่นอนว่าแม่คุณเค้ากินไม่หมดหรอกครับ  เสียดายอยากห่อกลับบ้านแต่ก็นะ  มันใช่เรื่องมั๊ยวะน่ะ  สั่งเยอะเพียงเพื่อจะประชดผมเนี่ย  และที่เซ็งจริงๆคือมันเงินผมไง

         " ทีนี้จะกลับบ้านได้ยัง"

         " ยังอยากดูของอีกหน่อย  ตามมา...."  เวร.... โน่น.... เดินนำผมเข้าไปในตลาดตรงเขาขายเสื้อผ้าล่ะครับ  เฮ้ย ตกลงนี่เรามาช๊อปปิ้งกันเหรอวะ

         เฮ้อ.... ไอ้ผมก็ต้องไปเดินตามแม่คุณเค้าดูของโน่นนี่นั่นไปอย่างเซ็งๆอ่ะนะ  แล้วก็ต้องหอบหิ้วถุงข้าวของที่ซื้อกลับมาที่รถ  นั่นแหละ  ถึงได้กลับบ้านกันจริงๆซะที

         แต่เฮ้ย.... นี่กู.... กูลืมอะไรไปรึเปล่าวะ

         ฉิบหายแล้ว   กูลืมเลย  โว้ยย....ย  กูลืมเลยว่านัดกับไอ้ฮิ้นท์ไว้นี่หว่า  ป่านนี้มันคงรอจนโมโหแล้วแน่ๆ

         ตายๆๆ กู  มองนาฬิกาก็ปาเข้าไปหกโมงกว่าแล้ว  มันคงไม่อยู่รอแล้วล่ะ  โอย....  อยากตายจริงๆกู  ทำไมกูลืมไปซะขนาดนี้วะเนี่ย  มัวแต่ห่วงแหวนอยู่ซะลืมสนิท  ทำไงดีวะเนี่ย  เบอร์มันเราก็ไม่มีด้วย

         -

         -

         ผมขับกลับมาถึงบ้านด้วยความรู้สึกเซ็งเต็มที่  ก็ไม่อยากโทษแหวนหรอกว่าก่อเรื่องซะจนผมลืมนัดไอ้ฮิ้นท์ไปเลย  ไอ้เรามันก็หลงลืมไปเองคงโทษใครไม่ได้  แต่ครั้นจะโทรไปขอโทษมันก็ไม่มีเบอร์ว่ะ

         " กลับมาแล้วเหรอลูก  แล้วกินข้าวมารึยังเนี่ย  อ้าว  แล้วทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะ หือ..."  อาวดีถามขณะที่ผมจะเดินขึ้นห้อง

         " ผมทานแล้วครับอา  โทษทีครับที่ไม่ได้โทรมาบอก  พอดีมันยุ่งๆติดพันอยู่น่ะครับ"

         " ไม่เป็นไรลูก  ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไปแล้วลงมากินเค้กกล้วยหอมกัน  อาทำไว้รอเราเลยนะเนี่ย"  หูผึ่งทันทีเลยอ่ะ  ของโปรดผมนี่หว่าเค้กกล้วยหอม  ยิ่งถ้าเป็นฝีมืออาวดีแล้วไม่ต้องพูดถึง  อร่อยที่สุดแล้วในสามโลก

         " ครับผม  งั้นเดี๋ยวผมรีบลงมานะครับ"  ผมรับคำอาวดีแล้วรีบวิ่งเข้าห้องไปอาบน้ำอย่างไว อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเหมือนกัน เสร็จปั๊บก็รีบแต่งตัวลงมากินเค้กกับอาวดีที่โซฟาดูทีวีไปด้วย  สวรรค์จริงๆเลย

         " ค่อยๆกินสิลูก  ไม่ต้องรีบ  อาทำไว้ตั้งเยอะแยะ"  อาวดีหัวเราะผมที่กินเอาๆอย่างอร่อย

         " แฮะๆ  ก็มันอร่อยนี่ครับ เค้กกล้วยหอมที่อาทำอร่อยที่สุดแล้วอ่ะ"

         " จ้า... อร่อยก็กินเยอะๆได้  มีอีกเยอะ"  อายิ้มแล้วก็ลูบหัวผม

         " แล้วพ่อไปไหนเหรอครับอา"

         " เห็นว่าเข้าไปตัวอำเภอน่ะจ้ะ  แล้วอาจจะค้างที่บ้านเพื่อนเค้านะคืนนี้  สงสัยคงเรื่องสโมสรฟุตบอลอะไรอีกล่ะมั๊ง"

         " เหรอครับ"

         " ตกลงฮัทจะบอกพ่อเค้าเมื่อไหร่ล่ะลูก  หาโอกาสเหมาะๆบอกเค้าซะเราจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลอีก  อาเป็นห่วงเรานะ"

         " ครับ  ผมจะพยายามหาจังหวะดีๆบอกเค้านะครับ  คิดว่าถ้าพูดอธิบายดีๆพ่อเค้าคงเข้าใจ" 

         " ดีจ้ะ  แล้วอาจะช่วยพูดด้วยนะ"  อาวดีรับปากจะช่วยผมอีกแรง   ก็ยังดีว่ะ  ไม่รู้ว่าถ้าพูดเรื่องนี้กับพ่อไปแล้วมันจะออกหัวรึก้อย  แต่ผมก็คงต้องตัดใจพูดไปซะที  ไม่งั้นผมก็ต้องมาทนรับอะไรยังงี้ต่อไปอีก   เพราะงั้นก็ต้องพูดกับพ่อผมให้จบไปซะที

         -

         -

         ตอนนี้ผมมานอนแผ่กะเตียงอย่างไม่สบายใจเอาเลยเพราะยังรู้สึกผิดที่พลาดนัดไอ้ฮิ้นท์มันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง   หันไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าสองทุ่มแล้ว

         จะว่าไปนี่ก็ยังไม่ดึกมากนี่หว่า  ถ้างั้นผมคงต้องทำอะไรสักอย่างล่ะ  ไม่งั้นคืนนี้ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ

         ว่าแล้วผมก็คว้ากระดานรองเขียนกับกระดาษและดินสอแล้วเดินไปบอกอาวดีว่าเดี๋ยวผมขอออกไปหาเพื่อนแป๊บนึง  จากนั้นก็เดินไปเอาเค้กกล้วยหอมห้าหกชิ้นใส่ถุงติดตัวไปด้วย

         ใช่ครับ  ผมกำลังจะไปหาไอ้ฮิ้นท์มันที่บ้านเพราะถ้าคืนนี้ผมไม่ได้ขอโทษมันผมคงนอนไม่หลับจริงๆ  ไม่ใช่ว่าผมแค่อยากจะแก้ตัวให้พ้นผิดอะไรหรอก  แต่พอมานึกว่าเราผิดคำสัญญาตัวเองแล้วมันคาใจว่ะ  เพราะคนอย่างผมถือเรื่องรักษาคำพูดที่สุด

         ถึงได้ตัดสินใจออกไปหามันตอนนี้นี่แหละครับ  บ้านมันผมก็รู้จักแล้ว  ดีเหมือนกันไปนั่งคุยแล้วให้มันสอนร่างภาพไปด้วยก็ได้วะ  และอีกอย่างก็อยากคุยกะมันด้วยแหละครับ  เมื่อวานได้คุยกะมันแล้วผมสบายใจนะ  ยังกะว่าเราคุยกะมันได้ทุกเรื่องจริงๆ

         โอเค... งั้นรอเราก่อนนะ  กำลังรีบไปหาแล้วว่ะ  อย่าเพิ่งโกรธน๊า   เอาขนมไปง้อแล้ว  ฮ่าๆๆ

Written by eiky's Friend....

ปล. ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ......

[bellity]

เซ็งแหวน เฮ้อ งี่เง่าแบบนี้ถึงจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันก็รับไม่ได้อยู่ดีอ่ะ

[tamako]

อิป้าแหวนนี้มันยังไงหันห๊ะ
ขัดคอคนอื่นเขาจริงๆ ชิชิ หมั่นไส้
ตอนนี้สงสารฮินท์อ่ะ  หวังว่าคงไม่ใช่ร้องไห้จนตาบวมไปแล้วหรอกนะ

[evilheart]

ฮัททำไมทำอย่างนี้กับฮิ้นท์ 

[yayee2]

ดีจังแหวน ทำตัวแบบนี้แหละ ทำบ่อยๆนะฮัทจะได้เบื่อไวๆ

[TJseven]

 

นังแหวนตบกันกับฉันไหมมมม

[chantana]

เฮ้อ  แหวนฉานขอ

ฮัท ง้อ ฮิ้น นะสงสารมันนะ   

เดี๋ยวสวยแล้วจะขอคืนนังแหวนซะหน่อยนะ   

+1  ให้คนแต่งจ้า

[kanda53]

  เหนื่อยใจแทนฮัท...ไม่รู้ว่ามีความอดทนแค่ไหน...
ยายแหวนทำประชดฮัท..ไม่คิดหน้าคิดหลัง...ถ้าพลาดไปแล้ว
คงไม่พ้นเจ้าฮัท...ต้องตามมาดูแลอีกละซิ...คนดีเป็นเหยื่อของคนโง่ ๆ นิ
เอาใหม่ ๆ เชียร์นู๋ฮิ้นท์ กะเจ้าทักดีกว่า...สดใสกว่าเยอะเล๊ยยย   

  น้องอิ๊ก กะ เพื่อนร่วมอุดมการณ์   
+ ให้กำลังใจนู๋ฮิ้นท์

[July_Moon]

=w= เชียร์ทักได้ไหมอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
รักเดียวใจเดียว น่ารักที่สุดอ่ะ อิอิ

ชอบเรื่องสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักมากค่ะ ได้มาอ่านแบบนี้บอกเลยว่าไม่ผิดหวัง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อีกเรื่องค่ะ เป็นกำลังใจและรอติดตามค่ะ

[som]

ชอบทักนะไม่เปลี่ยน

[stormphoenix]

ยิ่งอ่านยิ่งรำคาญยัยแหวนอ่ะ  รู้สึกมันน่าตบขึ้นทุกตอน

จริงๆอยากให้ยัยนี่หมดความสำคัญไปเลยนะ  อิอิ

[Rhythm]

ฮัทปล่อยให้ฮิ้นรอซะนอนเชียว
เเล้วฮิ้นยังรออยู่มั้นละนั่น


รออ่าน

[jimmyFG]

เบื่อแหวน

[DexTunG]

     สงสาร คนที่นั่งรอ  คงรอจนไม่ได้กลับบ้านละสินะ

[MaRiTt_TCL]

แหวน ทำตัวอย่างนี้พ่อไม่ว่าหรอ ก๊ากก แรงง 

ฮิ้นจะอยู่รออยู่ไหมเนี่ย 

[TeuyHom]

ค้างๆ  มาต่อๆๆนะ

[*SparklinG*]

สงสารฮิ้นท์ ไว้ฮิ้นท์เลิศเมื่อไหร่นะ หึๆๆๆๆ