ตอนที่6
ในขณะที่ผมกำลังจะไปหาบอย ในวันสอบวันสุดท้าย ผมกำลังรีบที่จะไปอีกฟากของมหาลัยซึ่งเป็นคณะของบอย แต่ไอ้ลิตมันกลับมารั้งผมไว้
"ไอ้ทิน ตกลงมึงยังคบกับไอ้อ้วนนั่นอีกหรอ"ไอ้ลิตมันยังไม่เลิกถามผม ทั้งๆที่ผมบอกมันไปรอบที่ล้านเเล้วว่าผมคบกับบอยแต่
มันก็ยังทำเป็นไม่รับรู้
"ไอ้ลิต แล้วมึงจะเอาไงกับกูล่ะวะ กูรีบ"ผมสะบัดแขนมันออกแต่มันก็ยังจะตื้อไม่เลิก
"ทิน กูชอบมึง มึงได้ยินไหมกูชอบมึง ตลอดมามึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่ากูแอบชอบมึงอ่ะ"ไอ้ลิตมันบอกนัยตาเครือไปด้วยน้ำตา
ตลอดมาผมรู้ว่ามันแอบชอบผม แต่ผมเองก็เก็บความรู้สึกไว้ ว่าผมรู้ว่ามันแอบชอบแล้วคบกับมันไปเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง
"ขอโทษวะลิต กูไม่รู้ อีกอย่ามึงเลิกคิดซะเถอะไอ้เรื่องที่ชอบกูอ่ะเพราะกูให้มึงได้เเค่คำว่าเพื่อน"ไอ้ลิตมองหน้าผมนิ่งมันจับเเขนผมไว้แบบนั้น
"ทิน เราเรียนจบกันเเล้ว แล้วเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก กูขอ กูขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ขอให้กูได้จูบมึงเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ"
"ไม่ได้หรอกลิต จูบกูมีไว้สำหรับคนที่กูรักเท่านั้นว่ะ"แววตามันดูเศร้าลงไปอีก แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อผมไม่เคยคิดกับมันเกินไปมากกว่านั้น ถึงแม้ว่าบ้างครั้งมันก็ดูนิสัยดี แต่บางทีก็กวนได้สุดขีดก็เถอะ รู้สึกสงสารมันเหมือนกันมันมองผมมาตลอด4ปี หน้าตามันก็ถือว่าหล่อมากในสายตาสาวๆของมหาลัย แต่ทำไมมันยังต้องมารอผม ทั้งๆที่ผมเองไม่เคยที่จะเหลียวหลังมามองมันเลย
"ทิน งั้นกู"มันมองตาผม ผมเลยมองตอบ มองเเบบกำลังเผลอ จู่ๆไอ้ลิตมันก็จูบผม ตอนเเรกก็ตกใจอยู่เหมือนกันพยายามจะผละออกแต่มันดันจับล๊อคหน้าผมไว้แล้วจูบผมแบบรุนเเรง
"ไอ่ อิต ฮอ เลย"ผมพูดทั้งที่มันยังจูบผมอยู่ ในเมื่อแกะไม่ออก ผมเลยต่อยท้องมัน จนจุกมันผละออกเอามือกุมท้อง
"ไอ้เลวต่อไปนี้มึงไม่ใช่เพื่อกู"ผมวิ่งหนีมันออกมาไม่รู้ทำไมเหมือนกันผมน่าจะถีบมันอีกซักชุด ข้อหาปล้นจูบผมแต่ดันวิ่งออกมาซะดื้อๆ
"ไอ้ทินรอก่อน"มันยังตามผมไม่เลิก ดีที่ว่าในห้องไม่มีใคร ไม่งั้นมีหวังเรื่องรู้ไปถึงหูบอยแน่ๆ
"บอย"ผมร้องอย่างตกใจ บอยมารอผมอยู่หน้าตึกเรียน หน้าตาบอยดูไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไร
"มารอนานไหม"
"ไอ้ทินรอกูก่อน"ไอ้ห่าเอ๊ยยังจะตามมาอีก มันหยุดชะงักเมื่อเห็นบอยงืนหน้าง้ำอยู่ จู่ๆมันก็ยิ้มที่มุมปาก
"ไปกันเถอะ"บอยพูดน้ำเสียงเรียบๆเเล้วดึงมือผมให้เดินตาม
"ไอ้ทินมึงอย่าลืมนะเว้ย คืนนี้เจอกันที่ผับมึงไม่มาพวกไอ้จักรโกรธมึงแน่"ไอ้ลิตตะโกนบอก เรื่องที่จะเลี้ยงส่งท้ายการสอบ
"บอย บอยเป็นอะไรทำไมเงียบๆ"บอยรู้สึกแปลกๆไม่พูดตั้งแต่เมื่อกี้เเล้ว
"ปล่ะ เปล่าหรอก แค่ปวดหัวกับข้อสอบไม่หายหน่ะ"บอยยังพูดไม่มองหน้าผม น้ำเสียงดูเเปร่งๆชอบกล หรือบอยกำลังจะร้อง
หรือว่า ขอเถอะขออย่าให้สิ่งที่ผมคิดเป็นจริง ถ้าจริงล่ะก็บอยคงคิดไปไกลเเล้วเเหงๆ
"บอยเป็นอะไรทำไมน้ำเสียงดูแปลกๆ"ผมเอียงตัวเพื่อดูหน้าบอยให้ชัดๆ บอยหันมาสบตา แล้วหันหนี
"อื้อ เปล่าน่ากลับกันเถอะ บอยปวดหัว"บอยทำท่าเอามือกุมหัว
"ปะงั้นกลับหอกินยาเถอะ"พอถึงหอบอยก็ยังที่จะไม่พูดอะไรปกติ บอยจะพูดเก่งกว่านี้มันยิ่งทำให้ผมกังวลใจ กลัวว่าบอยจะขึ้นไปตามผม เเล้วเห็นผมกับไอ้ลิตทำแบบนั้น ถ้าบอยเห็นจริงๆผมก็พร้อมที่จะขอโทษและอธิบายกับบอย
"บอย กินยานี่ซะนะ"ผมส่งยาพาราให้กับบอย บอยรับมาเเล้วกินยา
"บอย ตอนที่บอยไปรอทิน บอยได้ขึ้นไปตามทินหรือเปล่า"ผมตัดสินใจถามเพราะไม่อยากให้มันค้างคาใจ บอยส่ายหน้า
"มะ ไม่หรอกบอยมารอทินอยู่ตรงนั้นนานเเล้ว"ผมพยักหน้ารับรู้
"งั้นบอยนอนพักก่อนเเล้วกันเดี๋ยวทินลงไปซื้อข้าวเย็นก่อนรอแปปนะเดี๋ยวมา"บอยพยักหน้าเเล้วเอนหลังนอน
ผมไม่รู้ว่าบอยเป็นอะไรแต่ถามแล้วบอยก็บอกแค่ว่าไม่สบายหรือปวดหัว มันยิ่งทำให้ผมกังวล พักหลังๆบอยยิ่งกินได้น้อย แถมดูผอมลงไปกว่าเก่า ถึงเเม้ว่าผอมลงแล้วบอยจะดูดีก็เถอะ แต่ผมไม่ชอบอ่ะ ถ้าเกิดคนอื่นรู้ว่าบอยผอมแล้วน่ารักแค่ไหน คนได้มาลุมจีบบอยแน่ๆ แล้วอย่างนี้ผมจะคอยกันไม่ให้ไอ้พวกหื่นๆมายุ่งกับบอยไหวหรอ
คิดอะไรเพลินๆ ก็มาถึงข้างล่างพอดี
"ทิน"ไอ้ลิต มันเรียกผม เอาอีกละมันยังจะตามราวีผมไม่เลิกอีกหรือไงผมเดินผ่านตัวมันเหมือนมันไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น
"เดี๋ยวทิน"มันคว้าเเขนผมไว้ ผมหยุดนิ่ง แล้วหันมามองมันแบบไม่พอใจ
"กูมาขอโทษมึง กูขอโทษนะทินกู กู ที่กูทำไปกูคุมตัวเองไม่อยู่"ไอ้ลิตทำคอตก คนอย่างมันสำนึกผิดเป็นด้วยหรอ
"เอาเถอะ กูคิดว่าเเค่ว่า หมามันเลียปากแค่นั้น ปล่อยกู กูจะไปซื้อก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย"มันเงยหน้าเเล้วยิ้มขึ้นมาทันตา เห็นมะ
คนอย่างมันสำผิดจริงๆเป็นซะที่ไหน
"กูไปด้วย"ดูมันยังจะตาม ผมเลยปล่อยมัน จะตามก็เรื่องของมึง แต่ทว่าหลังจากซื้อก๋วยเตี๋ยวเสร็จ มันก็ยังตามผมจนมาถึงหน้าห้อง
"มึงจะเข้าไปจริงๆหรอ"ผมถามมันแบบเซงๆ มันยิ้มระรื่นแล้วยักคิ้ว
บอยยังคงหลับอยู่ สงสัยจะเพลียยา ผมวางของลงเงียบๆ แล้วเข้าไปห่มผ้าให้บอย แอร์ที่ห้องผมมันเเรงมากเดี๋ยวบอยเป็นหวัดอีก
"รักกันจริงนะ"ไอ้ลิตไม่วายแขวะผมแล้วทำหน้าบึ้ง
"ก็แฟนกัน มึงยุ่งไรด้วยล่ะ"ผมเลยหน้าบึ้งใส่มันบ้าง มันเลยหันไปสนใจอย่างอื่นแทน ผมถอนหายใจในความระอา
"เดี๋ยวกูอาบน้ำแปปห้ามทำเสียงดังนะเว้ย ไม่งั้นมึงโดนกูเตะเเน่ถ้าบอยตื่น" มันพยักหน้า แต่ผมก็ไม่ค่อยจะไว้ใจมันเท่าไร มันยิ่ง
ไม่ถูกกับบอยอยู่ แต่ตอนนี้ผมรำคาญตัวเองมากเลยต้องขอไปอาบน้ำก่อน
..............
ผมเหมือนได้ยินเสียงทินพูดกับใครซักคนเเว่วๆ เลยต้องปลือตาขึ้นมอง ทินกำลังเดินเข้าห้องน้ำ กับไอ้ลิตที่กำลังมองทินเดินเข้าไปผมลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบนาฬิกาขึ้นดู เพิ่งจะหกโมงเย็นกว่าๆ ผมงีบหลับไปแปปเดียวเองหรอเนี่ย
"ตื่นแล้วหรอไอ้อ้วน"พอไอ้ลิตเห็นผมก็ปากหมาใส่เลย เห็นหน้ามันเเล้วผมอยากจะเอาตีนนาบหน้ามันเหลือเกิน บังอาจจูบทินของผม
"แล้วเสือกไรด้วยล่ะไอ้เเห้ง"เอาเด่ะ มึงกวนมากูกวนกลับ มันทำตาโตเเล้วหลี่ตาลงให้ดูปกติ
"ทินนี่น่าสงสารนะ ต้องมาคอยดูแลเอาใจใส่คนอ้วนๆอย่างมึงที่ไม่มีไรดีเลย หน้าตาก็งั้นๆ แถมอ้วนอีก ถามจริงเถอะมึงมีไรดีวะทินถึงได้สนใจมึงนัก"ผมมองหน้ามันเเล้วยิ้มเยาะ
"กูมีดีตรงที่มึงไม่มีไงล่ะ"มันหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วหันไปทางเดิม แล้วมันก็ไม่พูดอะไรอีก ซักพักโทรศัพท์ผมก็ดังเลยต้องออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง
"บอย เย็นนี้ไปผับกัน พวกไอ้ไหมชวนไปกิน ปิดท้ายการสอบไปป่าว"
"เออ ไปดิ่กันมึงมารับกูด้วยละกัน"
"โอเค เเล้วไอ้ทินมันไม่ว่าหรอ"
"ไม่ว่าหรอกเพราะมันก็จะไปกับกลุ่มเพื่อนมันเหมือนกันเเค่นี้นะ อืม" อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวว่าผมจะถูกหาว่าตามไปคุมแฟนละนะหวังว่าผับที่ว่าคงจะเป็นที่เดียวกันที่ทินจะไป
"อ่าวตื่นเเล้วหรอบอย"ทินออกมาพอดีขณะที่ผมกลับเข้าห้อง
"กูเปล่าทำตื่นนะ"ไอ้ลิตรีบร้อนตัวไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ทินมองมันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"พอดีไอ้กันมันชวนไปดื่มอ่ะ คืนนี้บอยไปกับไอ้กันมันนะ"ทินทำสีหน้าไม่พอใจทันทีที่ผมบอกว่าจะไปกับกัน
"ไม่ให้ไป"
"ถ้าไม่ให้ไปทินก็อย่าไปกับเพื่อนทินดิ่"เออเอาสิ ถ้าผมไม่ได้ไปมันก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน
"งั้นก็ได้ทินไม่ไป"ผมยิ้ม ทินมันก็อมยิ้มน้อยๆ
"ไรวะ มึงไป แค่นี้มึงก็ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนๆอยู่แล้วนะ"ไอ้ลิตลุกขึ้นแสดงอาการไม่พอใจขึ้นมาทันที
"อืมแล้วไงอ่ะ"ทินเหมือนหักหน้ามันเห็นๆ ไอ้ลิตยิ่งออกอาการเข้าไปใหญ่
"เออ แล้วกูจะบอกพวกไอ้ปาม ว่ามึงไม่เห็นพวกมันเป็นเพื่อนอีกแล้ว"แล้วมันก็เดินกระเเทกเท้าออกจากห้องไป ทินถอนหายใจดังเฮือก
"ขอโทษนะบอย"ทินหันมาขอโทษผม แต่ผมส่ายหน้าไม่เป็นไรถึงเเม้ว่าจะไม่พอใจมากก็เถอะ
"ไม่ไปจะดีหรอ"ผมถามทินย้ำอีกครั้งทินพยักหน้า
"ไปก็ไม่เห็นจะมีไรดี มันก็เดิมๆน่ะเเหละ"แล้วทินก็ดึงผมไปนั่งบนที่นอนเเล้วกอดผม
"ผอมไปแล้วนะบอย"ทินเอาคางเกยไหล่ผมเเล้วพูดน้ำเสียงเบาๆ
"ไม่ดีหรอ"ทินส่ายหน้าแล้วกอดผมไว้แบบนั้น เนิ่นนาน ผมอยากให้ทินอยู่แบบนี้ตลอดไป อยู่กับผม ถ้าผมรู้ว่าวันหนึ่ง ผมกับทินเราต้องเลิกจากกัน ผมเองคงเจ็บจนทนไม่ได้ เพราะหัวใจของผมได้มอบให้ทินไปแล้ว อยากเก็บหัวใจทินไว้เเต่เพียงผู้เดียว ไม่อยากแบ่งปันให้ใคร สายตาที่มองกัน ต่างคนต่างรู้ใจกัน ทินมอบจูบให้ผม เราจูบกัน ถึงมันจะนับครั้งไม่ถ้วน แต่หัวใจผมมันก็พองโตทุกๆครั้ง
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกกังวล กังวลว่าทินอาจจะไม่ได้อยู่กับผมอีกต่อไปแล้ว ฝันร้ายตลอด4คืนที่ผ่านมามันยิ่งทำให้ผมกังวลใจ ผมฝันว่าทินเดินห่างออกจากผม ทีละก้าว ทีละก้าว จนลับตา ผมไม่อาจวิ่งตามทินได้อีก หัวใจของผมมันเหมือนหยุดอยู่กับที่ แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา
บางทีผมอาจจะกังวลไปเองก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากอยู่กับทินให้นานที่สุด
"ทินรักบอยนะ"ทินกระซิบคำรักข้างๆหู มันดูอ่อนหวาน เเละนุ่มละมุน ได้ยินคำนี้มันเหมือนตัวตนของทินยังคงอยู่กับผม อยู่ใกล้ๆผมแม้จะให้ห่างกันแค่ใหน กระซิบบอกรักกันเบาๆ ก็เหมือนอยู่ใกล้กัน
"บอยก็รักทิน ทินอย่าจากบอยไปไหนนะ"ผมบอกสิ่งที่ผมกังวลเป็นที่สุดกับทิน ทินยิ้มเเล้วหอมแก้มผมเบาๆ
"ทินไม่มีวันไปไหนได้หรอกเพราะหัวใจทินอยู่กับบอย"
"สัญญามาสิ่"ทินหัวเราะ
"สัญญา".....................
แฮ่ หายไปนานกลับมาอัพต่อเเล้วเน้อ (^^)"
มาต่อสั้นๆก่อน ไม่ได้อัพนานสมองตันๆช่วงนี้ยุ่งๆเหมือนกันสมองเลยไม่ค่อยว่างเเต่งนิยาย
หัวข้อ: ~อย่าทำร้ายจิตใจกันได้ไหม~ (จบแล้ว) แก้ไขเนื้อหาเเละเรียบเรียงใหม่เเล้วจ้า (อ่าน 128346 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก