-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
ตอนที่1
คุณเคยรักใครสักคนอย่างหมดใจไหมครับ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับแฟนคุณเลยสักนิด แต่เค้ากลับบอกว่าคุณน่ารัก
อบอุ่น และคำพูดที่คุณมักจะได้ยินสิ่งที่แฟนคุณพูดเสมอว่า รักนะ เพียงแค่นี้ มันก็ทำให้ผมมั่นใจตัวเองขึ้นมาบ้าง
ผมเป็นนักศึกษา มหาลัยอ้วนๆ สูง170 แต่น้ำหนักปาเข้าไปเกือบ80ซึ่งดูๆแล้ว มันมักจะเพิ่มขึ้นเวลาที่ผมทานอาหาร
มื้อหนักที่แฟนผมมักจะหามาให้ทาน แต่น้ำหนักลดยากมากๆ ผิดกับแฟนผมที่สูง180กว่าๆ หุ่นก็ดูดีสมส่วน แถมมีซิกแพค
ที่ท้องอีก ผิวสีแทน หน้าตาที่จัดว่า สาวๆที่ไหนเห็นก็ต่างหมายปอง ผิดกับผมที่เพื่อนๆมักจะเรียกว่า ไอ้หมูซีด แทนชื่อเล่น
มาตลอดสามปี ผมคบกับทินมาได้สองปีแล้ว ทินให้เกียติผม เเละปฏิบัติกับผมอย่างสม่ำเสมอ ตอนนี้ผมอยู่ปีสี่ เป็นปีที่รุ่นพี่ต่างก็
บอกว่าเป็นปีที่จัดว่าเรียนหนักมากของคณะที่ผมกำลังเรียน อ้อผมเรียนคอมพิวเตอร์อาร์ตครับส่วน ทินเรียนคณะบริหารธุรกิจ
แค่ตึกเรียนของคณะ ก็ห่างกันมากแล้ว แต่ทินก็ยังพยายามปั่นจักรยานของเพื่อนเพื่อมากินข้าวกับผมทุกๆมื้อ
"กินเยอะๆนะ จะได้อ้วนๆ"มันว่าแล้วตักไข่ดาวให้ผม
"แค่นี้กูก็อ้วนจะตายละ มึงยังจะให้กูอ้วนอีกหรอ"คำพูดที่ดูไม่เหมือนคู่รักเลยแม้แต่น้อย ผมว่ามัน แต่ก็ยังตักไข่ดาวกับข้าว
กินอยู่ดีด้วยความหิว ก็ตั้งแต่เช้า ไม่ได้กินอะไรเลยนี่
"น่าบอย อ้วนๆน่ะดีแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าทินเลี้ยงแฟนทินไม่ดี"ผมยิ้มให้มัน ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ชอบผมนัก อ้วนก็อ้วน
แถมมันก็มีแต่คนหน้าตาดีๆมาจีบ แต่มันก็ยังเลือกที่จะคบกับผม ผมเคยให้โอกาศมันหลายครั้งเหมือนกัน เพราะผมเองก็สง
สารที่เวลามันโดนเพื่อนล้อ แต่พักหลังๆนี่มันเลิกล้อไปด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ มันยังเคยพูดน้อยใจกับผมทำนองว่า ไม่รักมัน
หรือไงถึงได้ผลักไสมันนัก ดูมันสิผมอุตส่าห์หวังดีกับมัน ผมรักมันแต่ก็คิดว่า ซักวันมันก็อาจเจอคนที่ดูดีกว่านิสัยดีกว่าผม
อนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอนนี่ ผมผิดด้วยหรอที่เรารักใครซักคนแล้วอยากให้คนที่เรารักมีความสุขหน่ะ
"อืม แล้ววันนี้ไปไหนหรือเปล่า"ผมถามมันทั้งๆที่ยังตั้งหน้าตั้งตากินจนเกือบจะหมด มองดูเวลาที่จะต้องเรียนในคาบต่อไป
"ไม่นะ รอกลับพร้อมบอย วันนี้บอยเลิกดึกใช้ไหม ทินจะได้รอ"
"ไม่ต้องรอเลยกลับห้องไปก่อน เดี๋ยวกลับพร้อมไอ้กัน"ผมจัดการรวบช้อน
"ไปก่อนนะเดี๋ยวเข้าห้องไม่ทัน ไม่ต้องรอนะเข้าใจไหม"ผมสั่งมันก่อนจะวิ่งไปทางตึกเรียนในคาบวิชาที่ผม ใกล้จะเข้าสาย
ไม่เปิดโอกาศให้ทินมันพูด ได้แต่มองผมตาปริบๆ
.........
"โอ๊ยปวดกระบาล"ผมบ่นให้ไอ้กันฟังเมื่อเลิกเรียน
"กูเห็นมึงบ่นแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง ยันปีสี่ ทำไมมึงไม่ให้หมอเค้าสแกนสมองมึงบ้างวะ"คำพูดของมันเหมือนจะเป็นห่วงผม ผมเหล่ไปมองมันที่สูงกว่าผมมากพอๆกับทิน
"สแกนสมองมึงดิ่ ไอ้กัน"
"เอ้า เกี่ยวไรกับกู นั่นแฟนมึงมารออยู่นั่นไปให้แฟนมึงตรวจซักหน่อยก็ดีมั้งจะได้เลิก ปัญญานิ่มซักที"
"ไอ้กัน มึงด่ากูว่าปัญญานิ่มหรอ"ผมชกไปที่ไหล่ มันลูบไหล่ตัวเองแล้วทำสีหน้าโครตเจ็บปวด ผมมองไอ้ทินที่ยังนั่งอ่านหนังสือ
อยู่ที่ศาลา เฮ้อบอกว่าไม่ให้รอมันก็ยังรอ
"ทิน มารอทำไมก็บอกแล้วไงไม่ต้องรอ"ผมว่าทันทีที่เดินไปถึงตัวมัน มันหันมาเห็นผมก็ยิ้มอย่างดีใจ
"ไงไอ้คุณทิน มารับไอ้หมูหรอ"ไอ้กันทัก ทินพยักหน้าเเล้วหันมาคุยกับผม
"ปะกลับบ้านกัน"มันชวนผมกลับแล้วมาจับมืออวบๆของผมให้เดินตามมันไป
"ฮิ้ว ไอ้หมูวาสนามึงนี่โชคดีชิบ โชคดีเว้ยเพื่อน"ไอ้กันแอบแซวแล้วโบกมือลา
ภายในรถที่กำลังเเล่นไปตามถนนเงียบๆ ไม่ค่อยมีรถเท่าไร ไอ้ทินมันคอยเหลือบมองผมเป็นช่วงๆ ที่เห็นผมเงียบ
"บอยเป็นอะไร ไม่เห็นพูดเลย" มันถามผมเเต่ตาของมันยังมองไปข้างหน้า
"อืมวันนี้เรียนเยอะไปหน่อยอ่ะ ไม่เป็นไรแค่รู้สึกปวดหัว"
"อืมงั้นถึงห้องเเล้วกินข้าวกินยานอนนะ"เฮ้อเเค่นี้บอยก็หายปวดหัวเเล้วหล่ะ ทินที่เป็นห่วงและใส่ใจความรู้สึกของบอย ไม่มีสิ่ง
ไหนที่บอยต้องการ ขอแค่ความห่วงใยก็พอ
พอกลับมาถึงห้องของผมกับบอย บอยก็เเกะข้าวต้มหน้าหอ มาเเกะให้ผมกิน และหายาให้ผมกิน แถมสั่งให้ผมนอนพักผ่อน
ผมเลยต้องทำตามเพราะผมรู้ว่ามันไม่ชอบให้ผมหักโหมร่างกายตัวเอง ก็เลยต้องนอนตั้งแต่สองทุ่มครึ่ง พอมันทำธุระส่วนตัวของ
มันเสร็จ มันก็มานอนเป็นเพื่อนผม กอดผมแทนหมอนข้าง
"กอดบอยนี่อุ่นจังเลยนะ"มันกระซิบบอกผมแล้วหอมแก้มเหมือนอย่างที่ๆเคยทำ
"อืมฝันดี"ผมเองก็พูดคำที่ผมพูดกับมันมาตลอดที่มานอนอยู่กับมันเหมือนเดิม ผมกับมันไม่เคยล่วงเกินหรือเกินเลยมากกว่าการ
จูงมือ หอมแก้ม หรือแม้กระทั่งกอดหรือจูบ คำว่าsex ไม่เคยมีสำหรับผมกับมัน ผมเองก็เฉยๆแค่ได้อยู่ใกล้ๆมันผมก็พอใจเเล้ว
แต่ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันต้องการหรือเปล่า เพราะผมอายที่จะถามมัน ก็เลยอยู่เฉยๆ แค่ถูกเนื้อต้องตัวเเค่นี้ผมก็เห็นมันดูมีความสุขดี
ผมยังจำวันที่จู่ๆมันก็มาบอกรักผม มันเป็นคนบอกรักผมต่อหน้าเพื่อนๆในคณะ ใจกล้าแถมหน้าด้านมาก จนผมโดนเพื่อนเเซวว่าไปทำเสน่ห์ใส่มันไม่งั้นมันคงไม่หน้ามืดมารักผมหรอก ผมเองก็ยังงง ในครั้งแรกที่ได้ยิน ผมเลยปฏิเสธิความรักมันแต่มันก็ยังตามตื้อ ตามจอแจผม ไม่ว่าผมจะไปไหนจะกินอะไรมันก็หามาให้จนผมอดสงสารมันไม่ได้ แถมผมยังเคยโดนเค้าด่าบ่อยๆเลยว่า อ้วนเเล้วยังเล่นตัวอีก นี่เป็นคำพูดของสาวๆในคณะของมันนะ แต่คณะผมคงไม่อ่ะ เพราะเพื่อนสาวของผม ออกจะชอบเเละเชียร์ด้วยซ้ำผมเลยใจอ่อนยอมคบมัน จนมาถึงทุกวันนี้ วันที่ผมเองก็รักมันจนหมดใจ
...........
ผมกับมันยังปฏิบัติต่อกันเหมือนเดิม ผมที่ซึ่งต้องเรียนหนักทุกวัน มันเองก็เหมือนกัน แต่ก็ยังหาเวลาว่างมานั่งกินข้าวกับผม
กลับบ้านพร้อมกัน นอนกอด บอกรักกันทุกๆคืน เหมือนอย่างเคยๆ จนกระทั่งถึงเวลาที่มันต้องไปฝึกงาน มันเลือกลงฝึกงานที่บริษัทบ้านมัน ผมกับมันเลยต้องห่างกัน รู้สึกเหงาๆเหมือนกันที่มันไม่ได้อยู่ในห้องกับผม ไม่นอนด้วยกัน แต่มันก็หมั่นโทรหาผม
บอกรักผมทุกๆคืนแค่นี้ก็ดีใจเเล้ว ที่มันไม่ได้มาอยู่กับผมก็เพราะที่ทำงานกับบ้านมันใกล้กัน ครอบครัวมันเลยให้กลับบ้านเพราะมันเดินทางสะดวกกว่าอยู่ที่นี่ซึ่งต้องขับรถไปกลับแถมยังมาเจอรถติดอีก ผมเองก็เข้าใจเลยปล่อยๆมันไปอีกแค่3เดือนมันเเค่เเป๊ปเดียวเองแต่คำว่าแป๊ปเดียวทำไมมันเหมือน หายกันไปนานเป็นปีๆเลยวะ
.............
"ไอ้บอย มึงรู้เรื่องไอ้ทินยัง" จู่ๆไอ้กันมันก็เรียกชื่อเล่นผม ทำสีหน้าจริงจังถามเรื่องที่ผมฟังแล้วงง
"เรื่องอะไร"ผมถามมันคืน
"มันไม่รู้เเน่เลยว่ะใหม"มันหันไปบอกไหมที่ทำหน้าตาดูไม่ดีเหมือนกัน
"บอย แกยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับไอ้ทินใช่ไหม"ไหมจับไหล่ผมบีบเบาๆ
"ไม่ เกิดอะไรขึ้นกับทินงั้นหรอทำไมพวกแกทำหน้าเเปลกๆอย่างนั้นวะ"ผมรู้สึกว่ามีลางสังหรไม่ชอบมาพากลกับไอ้สองคนนี้ แถมพูดถึงทินมันแปลกๆ หรือว่าไอ้ทินจะเกิดเรื่อง
"ไอ้ทินไม่ได้เกิดเรื่องหรอก แต่มันกำลังจะทำให้เกิด แกรู้ไหมว่าพ่อแม่มันรู้เรื่องแกกับไอ้ทินเเล้ว"ผมถึงกับตกใจ ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องจะเกิด ผมเองก็เคยคิดว่าซักวันพ่อแม่มันต้องรู้ขนาดพ่อแม่ผมยังรู้เเล้วเลย แต่ท่านยังรับผมได้ แต่ครอบครัวของไอ้ทินล่ะมันจะคิดยังไงครอบครัวแต่ละครอบครัวใช่ว่าจะคิดเหมือนกันซะที่ไหน
"แล้วยังไงต่ออ่ะ พ่อไอ้ทินว่าไง แล้วแกเอาเรื่องมาจากไหน"ผมถามแบบร้อนรน
"ออ พ่อมันสั่งให้เลิกกับเเก แถม ถ้าเรียนจบก็จับแต่งงานกับเเพรว ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเรา เราคงไม่ต้องบอกนะว่ารู้ได้ไง"ผมถึงกับใจหายวูบเหมือนใจลอยๆทันทีที่ได้ยินเรื่องแบบนี้
"จริงหรอ วะ"ผมถามเสียงที่แทบไม่มี ไหมมันกอดผมเพื่อปลอบใจ
"บอย ฉันเสียใจแทนแกว่ะ แต่แกยังไม่รู้อีกเรื่อง" ไหมผละจากการกอดผม มองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง ยังมีเรื่องที่ผมไม่รู้อีกหรอไงพอไหมมันเห็นผมเงียบมันก็เริ่มพูด
"ที่จริงแล้ว ไอ้ทินมันไม่ได้รักแกจริงๆว่ะ"เหมือนมีอะไรบางอย่างมาทิ่มแทงหัวใจผม มันรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ
"ไอ้ไหมแกพูดตรงไปป่าว"ไอ้กันมันมองผมที่น้ำตากำลังคอเบ้าแล้วมานั่งข้างๆจับมือผมเพื่อปลอบใจ
"ไม่ว่ะ ไม่วันนี้ ซักวันไอ้บอยก็ต้องรับรู้ ฉันรู้เเค่ว่าที่ไอ้ทินมันมาบอกรักแก ก็เพราะมันพนันกับเพื่อนมัน แต่ที่มันยังตื้อยังตามแกอยู่นี่ฉันไม่รู้ว่ะว่ามันคิดยังไง"ไหมยังพูดต่อ แต่ผมพูดไม่ออกรู้แค่ว่าไม่อยากรับฟังเรื่องพวกนี้ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองทำใจเรื่องนี้ได้เเล้วซะอีก ปากของผมที่มักจะพูดว่าทำใจได้แต่พอถึงเวลา ใจกลับเจ็บถึงที่สุดจริงๆ
"ไอ้ไหมพอเถอะ แค่นี่ไอ้บอยมันก็เจ็บจะเเย่อยู่เเล้ว บอยกูว่ามึงพิสูจน์ด้วยตัวเองจะดีกว่าว่ามันรักมึงจริงหรือเปล่า อีกไม่กี่อาทิตย์มันก็จะกลับมาอยู่หอมึงก็พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วกัน พวกกูช่วยแค่ทำให้มึงตาสว่างก่อนที่มึงจะเจ็บยิ่งกว่านี้ พวกกูขอโทษนะ"ไอ้กันขอโทษเเล้วกอดคอผม มันเองก็ดันร้องไห้ คงเพราะสงสารผม ก็ผมกับมันเป็นเพื่อนสนิทกันนี่ ผมเลยร้องตามไปด้วยเลย ไอ้ไหมก็เลยร่วมไปด้วย สรุปร้องมันทั้งสามคนไม่อายสายตาชาวบ้านเค้าเลย
................
ทินกลับมาหอแล้ว แต่ก็ยังทำกับผมเหมือนเดิมยังปฏิบัติเหมือนอย่างที่ๆเคยเป็น แต่ผิดที่ว่ามันบอกรักผมน้อยลง และมันก็อ้างว่าออกไปทำธุระข้างนอก และกลับตอนเช้า ตลอดหลังจากที่มันกลับมา ผมเห็นว่ามันแปลกไป แต่ก็ยังลังเลว่า จริงหรือเปล่าที่มันไม่ได้รักผม ถ้าไม่รักแล้วจะทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่มีอะไรดี อย่างผมไปทำไม วันนี้เป็นอีกวันที่มันออกไปทำธุระข้างนอกอย่างที่มันว่า ผมที่ทำเป็นอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่แอบชำเลืองมองมัน พอมันพ้นประตูไปผมรีบโทรหาไอ้กันทันที
"กัน มันออกไปแล้วมึงตามให้กูที"
"เออได้ เรื่องแค่นี้กูทำให้เพื่อนได้อยู่เเล้ว"ผมวางสายลงแล้วตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือแบบไม่มีสมาธิ
ถึงแม้ว่าตาของผมกำลังจับจ้องไปที่ตัวหนังสือ แต่ใจมันกลับล่องลอยไปถึงไหนต่อไหน ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจกับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาตอนเผลอ
"ว่าไงกัน"ผมถามไอ้กันด้วยเสียงเรียบๆ แต่ใจกลับร้อนรุ่มด้วยความอยากรู้
"ตอนนี้ไอ้ทินอยู่ที่ผับ...ว่ะ เนี่ยหน่ะหรอธุระของมัน ไอ้เลวเอ๊ย"ไอ้กันสบถด้วยน้ำเสียงโมโห
"อือ เดี๋ยวไป แกรออยู่หน้าผับนั่นแหละ" หนังสือไม่อ่านมันละ ผมรีบหยิบประเป๋าเงินกุญแจรถของผมที่ผมเพิ่งเอามาใช้ในช่วงที่ไอ้ทินไม่อยู่แล้วตรงไปที่ผับนั่นทันที
...................
ผมกับกันเข้าไปนั่งใกล้ๆกับโตะของพวกไอ้ทิน ที่กำลังดื่มกันอย่างเฮฮาไม่ทันที่มันสังเกตุเห็น ผมกับกัน
"ไอ้ทินจะเเต่งงานเเล้วเว้ย เอาดื่มๆๆ ก่อนสอบ แล้วก็ฉลองให้มึงด้วยไอ้ทิน"เพื่อนของไอ้ทินว่าแล้วยกแก้วจะชน
"กูไม่ยินดีว่ะ"ทินทำเสียงเรียบ แล้วปัดแก้วหนี
"อะไรวะ หรือมึงยังติดใจไอ้อ้วนนั่นวะ"เพื่อนอีกคนมันถาม
"มึงอย่าเรียกบอยอย่างนั้นได้ไหม"ไอ้ทินมันว่าด้วย้ำเสียงไม่พอใจ
"อ่าว ทำไม ก็ไหนมึงไม่ได้ชอบมันซักหน่อยเเล้วมึงจะเดือดร้อน อะไร หรือมึงเกิดชอบไอ้อ้วนนั่นเเล้ววะ"ผมกำลังรอคอยฟังคำตอบเหมือนกับพวกเพื่อนๆของมัน ที่มันเงียบไป
"กูไม่ได้ชอบ" มันว่าเสียง เรียบ ทำหน้าตาย แต่ผมกลับเจ็บเหมือนเข็มพันเล่มมาแทงที่หัวใจ เจ็บ เกินจะบรรยาย คำพูดของใครไม่เจ็บเท่ากับคำพูดของคนที่เรารัก และไว้ใจ จู่ๆกันก็ลุกพรวดแล้วไปกระชากทินต่อยทันที คนในผับถึงกับแตกตื่นเมื่อเกิดเรื่องขึ้น ผมเองก็ตกใจรีบจับกันเเยกออกจากทิน
"บอย" ไอ้ทินดูตกใจมากแต่ผมไม่มองหน้ามัน
"เฮ้ย มึงมาทำเพื่อนกูทำไมวะ"เพื่อนไอ้ทินทำท่าหาเรื่องกัน
"เเล้วเพื่อนมึง มาทำร้ายจิตใจเพื่อนกูทำไม"ไอ้กันชี้หน้าอย่างโมโห
"กันพอเถอะกลับเถอะ"ผมดึงไอ้กันแต่ดูท่ามันจะไม่ยอม และสะบัดมือผมออก
"บอย บอยฟังทินก่อน"ไอ้ทินทำท่าจะเดินมาหาผมแต่ถูกไอ้กันผลักออก
"มึง นี่มันเลวมากมึงล้อเล่นกับบอยอย่างนี้ได้ไง มึงทำร้ายหัวใจบอยอย่างนี้ได้ไง"กันพูดจบก็เดินเข้าไปต่อยทินทันที แล้วถูกเพื่อนมันผลักออก
"เพื่อนมึงอยากโง่ทำไมล่ะ คิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักหรือไง ไม่ดูสารรูป ตัวเอง ไอ้ทินมันคงไม่โง่ไปรักคนอัปลักษณ์อย่างไอ้อ้วนนี่หรอก" ใช่ผมมันอัปลักษณ์ แต่คนอัปลักษณ์ อย่างผมก็มีศักดิ์ศรี ผมเข้าไปต่อยหน้าไอ้ปากหมานั่นอย่างเหลืออด
"ทิน บอยไม่อยากคิดเลย ว่าทินจะเป็นคนแบบนี้ บอยเสียใจกับความรู้สึกดีๆที่มอบให้ว่ะ เราสองคน คงจะไม่ได้เจอกันอีก ลาก่อน" แล้วผมก็เดินออกมาจากจุดเกิดเหตุให้ไวที่สุด
"บอยเดี๋ยวฟัง ทินก่อน บอย" ผมรีบขึ้นรถของตัวเองทันที พอสตาร์ทเครื่องติดก็เลี้ยวรถกลับทันที ไม่หันไปมองไอ้ทินอีกเลย ไอ้ทินมันขับรถตามผมมา แต่ผมยังไม่อยากเจอหน้ามันผมเลี้ยวรถเข้าซอย ที่ผมเคยใช้ในเส้นทางกลับบ้าน ที่เป็นทางที่วกไปวนมา มีซอยหลายซอยเพื่อไม่ให้ไอ้ทินตามได้ทัน จนหลุดออกถนนใหญ่ ผมก็ไม่เห็นรถไอ้ทินอีกเเล้ว เลยขับรถไปเรื่อยๆ จนถึงบ้าน พ่อกับแม่ และพี่ๆ ดูแปลกใจมากที่ผมกลับบ้านในเวลานี้แต่ท่านก็ไม่ถามอะไรมาก ผมปิดมือถือตั้งแต่ขึ้นรถได้จากที่ผับ ไอ้กันคงเป็นห่วงผม ผมเลยต้องเอาโทรศัพท์บ้านโทรหาไอ้กันก่อน
"กัน นี่กูเองบอย"
"เออ ปิดมือถือกูตกใจแทบตายนึกว่ามึงจะคิดสั้นเเล้วซะอีก นี่มึงอยู่ไหน"ไอ้กันใส่ผมเป็นชุด
"เออกูอยู่บ้าน กันพรุ่งนี้มึงมาเอากุญแจห้องที่บ้านกูนะ ไปเอาหนังสือกูเเล้วก็ชุดนักศึกษากูมาให้ที"
"เออเอาเเค่นี้หรอ ทำไมมึงไม่ขนของย้ายออกมาให้หมดซะเลยล่ะ"
"เอาไว้ก่อนเดี๋ยวกูค่อยขนตอนสอบเสร็จ ถ้าไอ้นั่นมันถามว่ากูหายไปไหนมึงไม่ต้องบอกนะ"
"เออกูไม่บอกอยู่เเล้ว แค่เห็นหน้าก็อยากจะกระทืบให้จมตีนละ"
"อือ กูนอนก่อนนะง่วงว่ะ"
ผมนอนก่ายหน้าผากอยู่ที่เตียงนอนของตัวเอง นอนไม่หลับ หลับตาลงก็คิดแต่เรื่องของทิน บางทีผมอาจจะเสียใจน้อยลง ถ้ารู้ว่ามันไม่ได้รักผมจากปากมันเอง โดยที่ไม่ต้องมีใครมาถามเพื่อคาดคั้นเอาความจริง หรือต้องให้ผมรู้ความจริงเอง แล้วทำไมล่ะ ทำไมมันหลอกผม ทำไมมันถึงทำกับผมแบบนั้นตลอดสองปี ไม่สิ ตอนนี้เข้าปีที่สามเเล้ว เวลาผ่านไปเหมือนสายลมที่พัดผ่าน น้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย เหมือนมันยิ่งตอกย้ำความโง่ของตัวเอง ทำใจไม่ได้ ปากเก่งนักนะเรา อยากเห็นคนที่เรามีความสุข ถ้าเค้าได้เจอคนที่ดีกว่า ฮึก แต่เรากลับต้องมาเจ็บปวด ซะเอง ไอ้บอยเอ๊ย แกนี่มันช่าง ซื่อบื่อ บวกโง่บรม จะรักใครซักคนมันยากขนาดนี้เลยหรอวะ
.................................
-
อ่านแล้วเค้าอยากร้องไห้ตามเลยอ่ะ :sad4:
-
:o12: :o12: :o12: ใจร้ายๆๆๆๆๆๆ
มาทำกับบอยอย่างนี้ได้ยังไงอ่ะ
บอยไม่ใช่คนหรอถึงมาทำร้ายจิตใจกันอย่างนี้
จะอ้วนหรือหุ่นดีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์มันไม่ได้ต่างกันน่ะ :m15: :m15:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนคนเขียนเอาตัวเราไปเขียนสูงร้อยเจ็ดสิบหนักเจ็ดสิบห้า อิอิ
แต่มันติดตรงที่เราไม่หล่อแล้วไม่มีแฟนนี่สิ55555
อ่านตอนแรกเหมือนจะมีความสุขดีนะแต่พอมาตอนท้ายๆ กรี๊ดดดดดดดดคนอ้วนแล้วไงว่ะ
อ้วนแล้วไม่มีความรู้สึกเหมือนคนอื่นๆหรือไง
ปล.แอบมองโลกในแง่ดีที่ทินบอกว่าไม่ได้ชอบบอยนี่แต่ทินรักบอยหรือเปล่าน้อ???อิอิ
-
ตอนนี้ยังแสดงว่าคิดเห็นไม่ได้ ดูเหมือนทินก็มีใจนะ
เอ๊ะ! หรือว่าไม่ ต้องรออ่านต่อไปก่อน
-
เข้าใจความรู้สึกว่ามีถ้ามีใครมาว่าเราแบบนี้มันก็เจ็บจีดๆเหมือนกัน ทั้งๆทีเป็นความจริงแต่ก็ยังไม่อยากให้ใครมาว่าอยู่
เห็นใจความรู้สึกเค้าบ้างงง
บอยสู้ๆๆๆ
:L2: :pig4:
-
อุ๊ย เรื่องมันน่าสนใจๆ
แต่เราว่าสูง 170 หนัก 75 เนี่ยไม่อ้วนนะ ไม่อวบด้วย เปลี่ยนเป็น 85 จะดูอวบอ้วนกว่านะ
ปล. พิมพ์ชื่อเพื่อน ปัน กัน สลับกันไปมาจนเรามึนตาม ตกลงเพื่อนชื่อไรคะ
-
:jul3:ขอบคุณมากจ้า ที่เตือน แก้ไขแล้วจ้า :pig4:
-
พนันแบบนี้...เกลียดที่สุดเลยอ่ะ
-
โห อ่านแล้เจ็บแทนเลยค่ะ เกลียดการพนันแบบนี้เหมือนกันทำร้ายจิตใจคนอื่นมากๆเลย
รอตอนต่อไปนะคะ~~~
-
:mc4: :mc4:
-
:mc4:จิ้มเรื่องใหม่
ทินบอกว่าไม่ได้ชอบบอย แต่รักมากกว่า555555555555555
ต้องรอดูความรู้สึกทินว่าเป็นยังไง ตอนนี้ยังสรุปอะไรไม่ได้
-
:m15:
-
น่าติดตาม เเต่ไม่เอาเศร้านะๆๆๆๆ
-
เป็นอีกเรื่องที่น่าติดตามค่ะ
สงสารบอยจัง ไม่รู้ทินมีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนั้น
-
โอ้ยเปิดมาดราม่ามากค่ะ
ปัญหาพ่อ แม่แฟน...เฮ้อออ
ปล. ไม่ได้ชอบ...แต่รักใช่มั้ยเอ่ย^^?
-
นิยายเรื่องนี้ทำร้ายจิตใจอีกแล้ว แต่ชอบอ่าน
-
ตอนแรกก็มาม่าซะแล้วหรือนี่
-
งืออ ดราม่าตั้งกะแรกเลยแฮะ
ชอบครับๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
:mc4: ตอนรับเรื่องใหม่
:กอด1: บอย สู้ๆน่า เข้มแข็งไว้
+1เปนกำลังใจ รอตอนต่อไปนะคะ
-
น่าสงสารบอยมว๊ากกกกก อ้วนแล้วไงว่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad4:
-
คือ......นักเขียนทำร้ายจิตใจมาก T^T
เรื่องเหมือนในชีวิตจิง T^T
-
ใช่ อ้วนแล้วไง
พอแก่ไปใครไม่อ้วนมั่ง
-
ทินใจร้าย สงสารบอยอ่ะ รีบๆลดน้ำหนักเลยถ้าผอมแล้วต้องน่ารักมากแน่ๆ....ถึงตอนนั้นแหละต่อให้มีสิบทินก็อย่าได้แคร์
สะบัดบ๊อบใส่มันเลย
-
:mc4: :mc4:
ต้อนรับเรื่องใหม่น่ะค่ะ
แอบเศร้าเลบสงสารบอยอ่ะทินทำงี้ได้ไง
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ :monkeysad: :กอด1:
-
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2: :pig4:
-
ท่าทางจะดราม่า แต่ก็น่าติดตาม
ตอนเริ่ม พล๊อตแอบคล้ายเรื่อง "สาวใสตัวดี กับหนุ่มเกาหลีสุดฮอต"
-
เปิดตัวมาก็เสียน้ำตาเลย ตอนต่อไปมีเอาคืนไม๊เนี่ย
-
ทินต้องรู้สึกดีๆกับบอยบ้างแน่ๆ อาจจะรักเลยก็ได้
บอยไม่ได้ฟังทินให้จบอ่าาาา รอตอนต่อไปค่ะ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก. :o12: :o12: :o12:
หมูน้อยสู้ ๆ ฉันละชอบนัก เคะเจ้าเนื้อจ้ำม่ำ น่ารักน่าชัง :o8: :o8:
ปล. หนูว่าทินก็ แอบ มีซัมติง กับ บอย แน่ ๆ !
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮือออออ แต่เหมือนทินจะยังพูดไม่จบรึป่าว....รึป่าวหว่า :o12:
-
มารอตอนต่อไป เรื่องนี้น่าลุ้นดี
-
ทำร้ายจิตใจกันมากเลย :sad4:
-
มาต่อหน่อยยยยยยยยยยยยยย
-
ขอเป็นกำลังใจไห้ผู้เขียนนะครับ :กอด1:
ขอไห้ผูกปม โยงเรื่อง คลายปม ได้อยางแนบเนียนผ่านฉลุยเลยนะครับ :a5:
-
ไม่ได้ชอบ แต่รักเลยใช่ไหม
ทินจะมีโอกาสได้เคลียร์หรือเปล่าเนี่ย
แต่ไม่แน่น๊าอาจเป็นจุดเปลี่ยน
จากบอยอัปลักษณ์ เป็นเจ้าชายบอยไปเลยก็ได้
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ รออยู่น๊า
-
ทินอาจจะชอบบอย แต่อายคนอื่นรึเปล่า สงสารบอยจัง T^T
อย่างงี้ต้องรีบเปลี่ยนตัวเอง ไปเยาะเย้นเพื่อนๆ ทินซะ เอาเงียบปากไปเลย เชอะๆ
-
กรูก็อ้วน แต่กรูก็มีศักดิ์ศรีโว้ยยยยย
โคตรเกลียดว่ะ เอาความรู้สึกดีดีที่เรามีให้มาล้อเล่นเนี่ย :z6:
ปอลอ เค้าขอโทษนะ เค้าพูดไม่เพราะ :z10:
-
มาต่อไวๆ นะตัวเอง อยากอ่านใจจะขาดแล้ววววว :serius2:
-
สู้ๆๆ นะบอย อย่าใจอ่อนนะ o13
มาต่อเร็วๆๆละ คอย คอย คอย คอย ๆๆๆ
-
สวัสดีเพื่อนๆ
โหเข้ามาดูถึงกับตกใจ เพิ่งรู้ว่าเพื่อนๆชอบอ่านนิยายเเนวนี้ (- -") เป็นปลื้มจริงๆ ตอนนี้กำลังปั่นตอน2นะ ตอนนี้มันค่อนข้างยาว เลยต้องนานหน่อย + กับคนแต่งพลังงานน้อยเลยต้องขอพักผ่อนสมอง ก่อน อิอิ ตอนเย็นของวันที่ 8 คงจะได้อ่านกันหล่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจคนอ่าน หรือเปล่านะ :laugh:
เนื้อเรื่อง นี่ไม่ได้เดินไปแค่คนๆ เดียว จะมีทั้ง ในแง่ของบอย และ ทิน อาจจะดูขัดๆกันหน่อย แต่ก็พยายามจะเเต่งให้ดีที่สุด :z10:
ไปปั่นต่อนก่อนเน้อ
:t3:
-
รอ รอ รอ อิอิ :z13:
-
เข้ามารอ และเป็นกำลังให้ครับ
-
รอค่ะ
-
ชอบตรงจะมีหลายมุมทั้งทินและบอย
รออ่านฮับ
-
รออ่านครับ
รีบๆ มานะ
-
รอด้วยคนครับ :really2:
-
รีบๆมาน๊า
-
wait a minit รอก่อนๆๆ :m13:
-
เย็นแล้วน้า >< ฮ่าๆ รอนะคับ
-
:m7: :m7: :m7:
-
คนหน้าตาดีมีแฟนอ้วนแปลกด้วยหรอ?
พวกคุณเคยรักใครซักคนแบบไม่มีเหตุผลไหมครับ การเจอครั้งแรก แบบว่าคนนี้แหละใช่เลยประมาณนี้ไม่รู้ทำไมถึงได้ติดใจนัก
ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยคิดจะรักผู้ชายด้วยกันแท้ๆ แต่กลับหลงไหลในตัวเค้าเอามากๆ
ตอนที่ผมเป็นนักศึกษาปีสอง ชีวิตก็ไม่ได้ต่างจากคนทั่วๆไป เรียน เล่น อยู่กับเพื่อนฝูงที่รายล้อม ผมมันพวกเพื่อนเยอะ เเต่เพื่อนเเต่ละคนมันก็มีดีบ้าง นิสัยแย่บ้างปะปนกัน ก่อนที่ผมจะพบกับบอย กลุ่มเพื่อนผม นึกสนุกอยากเล่นพนันกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็คุณคิดดูสิมันพนันว่า ถ้าใครจีบผู้ชายติด จะเลี้ยงข้าวหนึ่งอาทิตย์ ผมคิดว่ามันไร้สาระ พวกมันก็พวกมีกินมีใช้ แล้วจะไปพนันทำไมกับอีแค่ข้าวไม่กี่มื้อ แล้วอีกอย่าง ทำไมต้องเป็นผูชาย ไอ้คนที่คิดนี่มันชื่อลิต เป็นพวกชอบคิดอะไรแผลงๆ ผมเลยคิด เเช่งพวกมันไปด้วย ขอให้พวกมันโดนตุ๋ยตูดคืน 55 ก็ตลกดีนะ แต่ก็คิดสงสารคนที่โดนไอ้พวกนี้ที่มันใช้ในการพนัน เหมือนกันนะ
"ไอ้บอยมึงเอาป่าว"ไอ้ลิตมันถามผม
"กูไม่เล่นกับพวกมึงหรอกไร้สาระ"พวกมันยิ้ม
"ปอดอะดิ่มึง เอาน่ามาพนันกับพวกกูเถอะ หน้าตาดีๆอย่างมึง ไอ้หมูนั่นคงจะชอบอยู่หรอก"ผมก็ยังงงๆอยู่ว่าหมูไหนที่มันหมายถึง
"กูไม่เอา อย่าเอากูไปเอี่ยวกับเรื่องบ้าๆพวกนี้"เริ่มไม่พอใจขึ้นมาเหมือนกัน พวกมันจะเอาอะไรกับผมนักหนา
"เอา เถอะถ้ามึงไม่เอาก็ตามใจมึง อะนี่"แล้วมันก็ยัดอะไรให้ผมไม่รู้ ผมยกขึ้นมาดูมันเป็นรูปภาพ ของผู้ชายอวบๆ ตัวขาวๆ
ผมพลิกดูด้านหลัง มีบอกคณะเสร็จสรรพ
"พวกมึงนี่ลงทุนกันนะ"ผมว่าแล้วส่ายหัวเอารูปให้พวกมันคืน แต่พวกมันทำเป็นไม่สนใจ ผมเลยเก็บรูปนั้นไว้ก่อน
.........................
วชิรวิทย์ กลิ่นขจร ชื่อเล่นบอย คณะ คอมพิวเตอร์(อาร์ต)ปี2
เออเอากับพวกมัน ผมพลิกรูปกลับดูอีกครั้ง เมื่อกี้แค่ดูคร่าวๆ คนในรูปหน้าตาจัดว่าพอดูดี ดูอวบๆขาวๆ ตัดผมชอยสั้น กำลังยิ้ม ยิ้มที่ดูดีมาก นึกเสียดายเหมือนกัน ที่คนในรูปดูอวบ ถ้าคนนี้ผอมกว่านี้หน่อยนะ คงจะดูดีมากเลย แล้วรอยยิ้มนั่นอีก ใครเห็นก็อบอุ่นใจ รอยยิ้มซึ่งไร้พิษภัย ผู้ชายคนนี้...........น่ารัก ......
.................................
ผมอยู่หน้าตึกเรียนคณะ ของคนในรูป ถึงกับลงทุนปั่นจักรยานมาเลยนะเนี่ย เหนื่อยแทบแย่ มานั่งดักอยู่ตั้งแต่เช้า
แต่ก็ยังไร้วี่แววของคนในรูป หรือเค้าจะเรียนบ่ายวะ เอาน่าทินรออีกนิดจะเป็นไรไป ผมมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ เกือบจะเที่ยงเเล้ว แต่ก็ยังไม่เห็น ตัดสินใจถามนักศึกษาที่กำลังจะเดินผ่าน
"ขอโทษครับ เดี๋ยวก่อน"เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วยิ้มให้ผม
"มีอะไรหรอคะ"
"เอ่อ คือ เอ่อ รู้ จักคนในรูปนี้ไหมครับ"ผมไม่รู้จะถามเธอยังไงดีเลยเอารูปให้ดู
"อ๋อ บอย รู้จักค่ะ เพื่อน เราเอง"
"แล้วบอยล่ะครับ บอยเพื่อนคุณอ่ะครับ เค้าอยู่ไหน"ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเกินไปหน่อยเลยออกอาการเกินหน้าเกินตา จนเธอดูตกใจ
"กินข้าวอยู่กับ เพื่อนที่โรงอาหารค่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ยังอยู่หรือเปล่านะ" ผมไม่รอช้า รีบเดินไปยังสถานที่ ที่เธอบอกทันที
โชคดีที่ไม่มีคนเยอะมาก ผมมองหาบอยไปเรื่อยๆ อย่างมีความหวัง ในที่สุดสายตาก็ไปหยุดอยู่กับผู้ชายร่างอวบที่กำลัง ทานข้าว
หัวเราะอยู่กับเพื่อนชายของเค้า ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมเดินตรงดิ่งแล้วนั่งลงข้างๆที่ว่างของบอยทันที เค้าหันมามองดูตกใจเล็กน้อย
"มีอะไรหรอ"ดูสิขนาดเสียงยังน่าฟังเลย ตัวจริงนี่ดูดีกว่าในรูปอีก ตัวขาวๆ แก้มอมชมพู ปากแดงๆ แถมดวงตายังกลมโตอีก
บอยทำหน้างงๆ แล้วหันไปมองเพื่อนที่นั่งตรงข้าม
"เฮ้ย มึงอ่ะมีธุระอะไรกับเพื่อนกู"ผมหันไปมองเพื่อนบอยอย่างเคืองๆ ไม่รู้จักกันเเล้วมาเรียกมึงกูทำไม
"มี แต่ผมไม่ได้มีธุระกับคุณ"คนนั้นดูเสียหน้าหน่อยนึง ผมหันมามองบอยเเล้วยิ้มให้ บอยคิ้วขมวด
"แล้วคุณมึง มีธุระอะไรกับผมล่ะครับ"อ่ะ ไปไม่เป็นเลยเรา แต่ก็ยังดีที่บอยคุยกับผม
"คือ เรา เรา "อ๊าก !! พูดไม่ออกเว้ย
"เรา เราอะไร ไม่มีอะไร กูไปละ จะเข้าเรียน"บอยว่าแล้วลุกขึ้นยืน
"เดี๋ยว" ผมจับมือบอยเพื่อรั้งไว้ มือนิ่มๆ น่าสัมผัส ไม่อยากจะปล่อยเลยให้ตายสิ
บอยมองมืออย่างตกใจแล้วรีบชักมือออก
"มีอะไรก็ว่ามาเรารีบ"บอยว่าอย่างอารมณ์เสีย ผมลุกยืน ผมตัวสูงมากบอยเลยต้องเงยหน้ามองผม
"เรา เรา เรารักบอย!" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน จู่ๆผมก็โผล่งมาซะดัง บอยทำหน้าเหวอตกใจ แต่ผมกลับเขิน จนรู้สึกเลยว่าตัวเองหน้าเเดงๆสุด
"วี๊ด~ วิ้ว~ ผู้ชายจีบกัน ไอ้หมู แมร่งเทพ วู้ว~"เสียงที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนๆของบอย ที่มาจากไหนไม่รู้ กำลังเเซว
บอยหน้าแดง ด้วยความเขิน หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้
"อ่อ ขอโทษนะ เราไม่ใช่เกย์ ขอปฏิเสธิละกัน" เพล้ง~ เหมือนตัวเองหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ จากหน้าแดง กลายเป็นหน้าแห้ว
"ไอ้บอย เสียดาย"
"ไอ้หมู มึงนี่ลาปมาหาเเล้วไม่เอา"
"พวกมึงก็เอาเองดิ่ ไอ้ฟาย!"เสียงบอย ค่อยๆเเว่วเสียงลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้เหมือนตัวผมกำลังล่อย ลอย อยู่ท่ามกลางอากาศ เคว้งคว้าง เพิ่งรู้ว่าอกหักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมเดินกลับไปเอาจักรยาน แล้วลากไปด้วยจิตใจ อันห่อเหี่ยว
.................
ผมเดินเข้าห้องเรียนในวิชารอบเย็น อย่างหมดอาลัยตายอยาก ไปนั่งทำใจ ที่สระน้ำของหมาลัย แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย
"ไอ้คุณ ทิน จริงหรอวะที่มึงไปบอกรักไอ้หมูที่คณะโน้นอ่ะ"ไอ้ลิตมันเดินเข้ามาถามทันทีที่ผมหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ ผมพยักหน้า ข่าวไวจริงๆเล้ย ยังไม่ทันข้ามวัน พวกเพื่อนผมมันก็รับรู้กันละ
"ไหนว่ามึงไม่เอาไง โธ่ไม่มีลีลาในการจีบเลยมึง จู่ๆก็ไปบอกรัก แพ้พนันเพราะฉนั้น เลี้ยงข้าวยกแก๊ง 555"เพื่อนๆผมหัวเราะ
เหมือนสะใจ ไอ้ผมที่กำลังเเห้วกินเลย โมโห ทุบโต๊ะ ดังปัง
"นี่มันเพิ่งจะเริ่มเว้ย แล้วอีกอย่าง กูไม่ได้เล่นๆ กูเอาจริงกูจีบจริง อย่าเอากูไปรวมกับพนัน บ้าๆของพวกมึง" เดินออกจากห้อง
มาอย่างโมโห ไม่ลงไม่เรียนมันละไม่มีอารมณ์ กลับหอไปนั่งคิดดีกว่า ว่าจะเอาไงต่อไป
...................
เช้าวันต่อมา ผมไม่ละความพยายาม ไปสืบมาจนรู้ว่าบอยเรียนคาบไหน วิชาไหนภาคไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร นิสัยเเบบไหนเอาเป็นว่ารู้หมดละกันเกี่ยวกับตัวของบอย แค่รู้เรื่องส่วนตัวของบอยผมก็มีกำลังใจที่จะตามจีบ ตามตื้อ ด้านได้อายก็อด แต่บอยนี่ก็ใจเเข็งเหมือนกัน ตั้งแต่พอรู้ว่าผมตามจีบ บอยก็เล่นหนีผม หลบหน้าเหมือนกับผมเป็นตัวอะไรซักอย่าง แต่พักหลังๆนี่บอยคงเหนื่อยเลย หยุดหนีผม
"บอย ทานนี่สิอร่อยนะ ทินซื้อมาฝาก"ผมวางขนมครกตรงหน้าบอย ที่บอยชอบซื้อกินหน้าหมาลัย ทุกๆเช้า
"อ่า ไม่เอาอ่ะ เบื่อเเล้ว"ว้า น่าเสียดาย บอยเบื่อซะเเล้ว แล้วอย่างนี้ผมจะเอาอะไรมาฝากบอยกินล่ะเนี่ย
"เออๆ เอามากินก็ได้" บอยทำหน้ามุ่ยสุดท้ายก็กินจนหมด
ถึงใครจะมองว่าบอยไม่น่ารัก ไม่หล่อ ไม่ดูดี ผมว่าไม่จริงอ่ะ อยากจะตะโกนด่าด้วยซ้ำ ว่าพวกมึงอ่ะตาถั่ว ถึงบอยจะอวบ อวบเเบบเกือบระยะสุดท้ายเเล้วก็เถอะ แต่บอยเป็นคนร่างเล็ก แน่นอนว่าบอยไม่ได้อ้วนมาตั้งแต่เเรก ผมเคยถามเพื่อนสนิทบอย ที่ชื่อกัน ว่าบอยอ้วนงี้มาตั้งนานเเล้วหรอ ไอ้กันส่ายหัว เเล้วเล่าให้ผมฟัง
"ไม่อ่ะ บอยมันไม่ได้อ้วนหรอก ตอนสมัย ม. ต้น มันยังหุ่นดีอยู่ แต่พอเริ่มเข้า ม.ปลาย มันเรียนเเล้วเครียด แต่เครียดไม่ธรรมดา ยิ่งเครียดก็ยิ่งกิน พอมันกินก็ติดเป็นนิสัย มันพยายามเพื่อที่จะลดเพราะคำสั่งพี่มัน แต่พอพี่มันไปทำงานต่างประเทศ มันก็เลิกลดหุ่นแล้วหันมากินอีก สุดท้ายก็บวมอย่างที่เห็น"ผมพยักหน้าเข้าใจ อืมมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
เอาเป็นว่า กว่าบอยจะยอมคบกับผม ก็เล่นเอาผมแทบเหนื่อยเหมือนกัน วันที่บอยยอมคบกับผมเป็นวันที่ผมซึ้งที่สุดในชีวิต ตอนนั้นผมป่วย ป่วยหลายวันมาก แต่ไม่อยากไปโรงพยาบาล กินยาก็พอบรรเทาได้ มันก็ลดซักพักไข้ก็กลับ เลยไม่ได้ไปมหาลัยซักที เลยอดเจอบอยไปด้วยเลย คิดถึงจัง นอนตัวร้อน อยู่คนเดียว ใจก็คิดถึงแต่บอย เหงาใจจัง
ก๊อก ก๊อก เสียงประตูถูกเคาะแต่ผมไม่มีเเรงจะลุกไปดู
"เปิดเลยไม่ได้ล๊อค"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบ
ประตูค่อยๆแง้มออกมา ใบหน้าของบอย ที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกวัน ก็โผล่เข้ามา ผมตกใจรีบลุกขึ้น แต่มึนหัว ล้มตัวไปนอนอีก บอยหอบของที่ถือมาวางไว้เเล้วเข้ามาดูผม
"เพื่อนมึงบอกว่ามึงไม่สบาย กูเลยมาดู"บอยนั่งลงข้างๆเเล้วเอามือจับหน้าฝาก
"กินข้าวกินยาหรือยัง"ผมส่ายหัว
"ทำไมไม่กินล่ะ แล้วเช็ดตัวหรือยัง"ผมก็ส่ายหัวอีกรอบ บอยถอนหายใจ
"มึงนี่จริงๆเลยว่ะ เอาตัวเองไม่รอดเเล้วเสือกอยู่คนเดียว"บอยทำหน้าไม่พอใจ
"ก็ รอบอยมาอยู่นี่ไง แต่บอยก็ไม่มาซักที บอยมาอยู่กับทินสิ ทินจะได้มีคนดูเเล"ผมพูดอ้อนๆ
"อืม "
หือ
บอยหันหน้าไปทางอื่นแล้วจะลุกหนี
"เดี๋ยว อืมนี่มันหมายความว่าไงอ่ะ" ผมจับมือบอย บอยยืนนิ่ง แต่ไม่ยอมมองหน้าผม
"อืม ก็ คืออืม เดี๋ยวจะมาอยู่ดูเเล จนกว่าไข้จะหาย" โอ้ ผมดีใจมากๆเลย บอยหน้าเเดงด้วยล่ะ การที่บอยทำกับผมแบบนี้ก็เหมือนบอยเปิดทางให้ผมได้รู้จักบอยมากขึ้นนั่นแหละ ถึงผมจะคิดเหมารวมเอาเอง แต่บอยก็ไม่เห็นว่าอะไรอีก
บอยมาอยู่ดูแลผมที่หอผมดีใจมา เพราะเช้ายันเย็นผมก็ได้เจอบอย อยู่กับบอย นอนกับบอย จนหายไข้นั่นแหละแต่บอยนี่สิ จะกลับหอตัวเองให้ได้ ผมอ้อนวอนแทบตายกว่าบอยจะใจอ่อน มาอยู่กับผมที่หอ
ความสัมพันธ์ของเราขยับขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมสามารถออกปากได้ว่าบอยคือเเฟนผม ไม่ว่าใครจะนินทา หรือจะว่ายังไงผมก็ไม่สน ถึงจะมีคนมาจีบ ผมก็มองแค่บอยคนเดียว มีอยู่วันนึงตอนปี3เป็นปีที่ผมเพิ่งขึ้นชั้นปีใหม่ๆ มีนักศึกษาหน้าใหม่ หลายคน วันนั้นเป็นวันรับน้องของคณะ จู่ๆก็มีรุ่นน้องคนนึงมาสารภาพรักกับผม เอ่อถึงรู้ว่ามันจะเป็นแค่เรื่องหลอกๆ ของไอ้พวกรุ่นพี่ที่ใช้ในการรับน้อง แต่ผมก็ลังเลที่จะตอบ เอาไงดี สัญญากับบอยไว้ ว่าจะบอกรักบอยคนเดียว แต่ถ้าไม่ตอบรับรัก ไอ้น้องคนนี้มันก็โดนซ่อมรับน้องอีก อืม เอาวะ น้องคนนั้นถามผมอีกเมื่อเห็นผมเงียบ พี่คะหนูรักพี่ค่ะ น้องคนนั้นบอกแล้วมองผมแบบอายๆ พี่ก็...ชอบ ครับ"อันที่จริงผมต้องตอบว่า พี่ก็รัก แต่คำว่ารักนี่เราจะพูดออกมาลอยๆได้ไง เราก็พูดกับคนที่เรารักสิจริงไหม น้องเขามองหน้าผม แล้วหันไปมองหน้ารุ่นพี่ พอเห็นรุ่นพี่พยักหน้า เพื่อนๆในคณะก็โห่ร้อง ไม่เข้าใจว่าพวกมันจะหาวิธีรับน้องที่สร้างสรรค์กว่านี้ไม่ได้หรือไงผมที่มองน้องเขาที่กำลังทำหน้าเหนียมอาย ผมก็เหลือบไปเห็นบอยที่กำลัง ยืนมองผมแล้วหัวเราะ ผมล่ะใจหล่นวูบเลยพอรู้ว่าบอยเห็น
"ทำไมไม่ตอบ รับรักน้องเค้าไปล่ะถ้าน้องเค้าโดนซ่อมจะทำไง"บอยว่าผมที่โรงอาหารทันทีที่ผมหย่อนก้นนั่งลงข้างๆบอย
"ไม่เอาอ่ะคำว่ารักมีไว้กับบอยคนเดียวก็พอ"บอยมองหน้าผมนิ่งๆ
"ทิน ไม่คิดจะมีคนอื่นนอกจากบอยมั่งหรอไง"วันนั้นผมช็อคมาก มากถึงมากที่สุด คำพูดของบอยทำอย่างกับจะยกผมให้ใครง่ายๆนั้นหล่ะ
"ทำไมพูดงั้นล่ะ บอยไม่รักทินหรอ ถึงผลักไสไล่ส่งทิน ให้คนอื่นเเบบนี้"ผมถึงกับน้ำตาร่วงเลย บอยตกใจแล้วเกลี่ยน้ำตาให้ผม
"ไม่ใช่ เอ้อ ไม่เอาละไม่พูดเเล้ว แค่นี้ต้องร้องไห้ด้วย ตัวโตซะเปล่า"บอยว่าแล้วทำแก้มป่อง
"ก็บอย ไม่อยากคบกับทินเเล้วใช่ไหมล่ะถึงได้ไล่ทินแบบนี้"ผมพูดด้วยความน้อยใจ บอยหันมาแล้วตบหัวผม
"ถ้าไม่รัก ก็ไม่มานั่งกินข้าว ไม่ย้ายไปอยู่ที่หอ หรือให้มึงกอดหรอก ไอ้ฟาย"บอยหลุดคำว่ารักออกมาผมดีใจสุดๆ เลยกอดบอยอย่างลืมตัว
"เฮ้ยๆๆๆพวกมึงจะหวานกันนี่เกรงใจกูบ้างฟังอยู่นานละ กูเลี่ยน"ไอ้กันว่าแล้วเดินหนี บอยเห็นเพื่อนว่าแบบนั้นก็หน้าเเดงแล้วผลักผมออก
"ไปรับน้องก่อนละกัน"บอยรีบเดินกลับเข้าคณะทันที ผมรู้หรอกว่าบอยเขิน เพราะตอนนี้ผมก็เขินอยู่เหมือนกัน
..................
ผมกับบอยเราคบกันมาจะเข้าปีที่สามแล้วผมปฏิบัติกับบอยอย่างเสมอต้นเสมอปลายเหมือนอย่างที่แล้วๆมา ถึงแม้ว่าตอนนี้ไอ้คำนินทาทั้งหลายเรืองผมกับบอย ยังคงมีแว่วมาบ้างแต่ผมก็ไม่สน เพราะบอยยังไม่สนแล้วผมจะสนทำไม แต่บางครั้งก็แอบเล่นงานไอ้พวกปากปีจอนี่เหมือนกันที่แอบว่าแฟนผมเสียๆหาย แฟนข้าใครอย่าแตะรู้ไว้ซะด้วย ตอนนี้ผมกับบอยเราอยู่ปีสี่แล้ว ดูท่าบอยจะเรียนหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ส่วนผมเองก็เหมือนกัน เลยต้องเจียดเวลาที่นน้อยนิดมาเจอบอยที่มหาลัยก็ยังดีแต่บอยก็ชอบบ่นผมอยู่เรื่อย
จนกระทั่งฝึกงาน ผมใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้อยู่กับบอย วันแรกที่กับมานอนบ้าน แทบกินไม่ได้นอนไม่หลับยิ่งได้ยินเเค่เสียงแต่ไม่เห็นหน้า ผมนี่ยังกับคนลงแดง ครอบครัว ก็สังเกตุผมมาหลายวันที่ไม่มีกระจิตกระใจทำงาน ก็ถามผม แต่ผมก็บอกไม่เป็นไรผมพยายามทำตัวให้ร่าเริ่งเพื่อที่ว่า ครอบครัวผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแต่ว่า
"ไอ้ทิน มึงมีแฟนเป็นผู้ชายหรอ"พ่อถามผมด้วยอารมณ์ที่ดูจะไม่ปกติดีนัก
"อ่ะ พ่อไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน"ผมถามพ่ออย่างตกใจ
"กูไม่ต้องการให้มึงถามกลับกูแค่อยากรู้ว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชายจริงหรือเปล่า" พ่อทำน้ำเสียงโมโห
ผมพยักหน้า
"ครับ" หมัดล้วนๆของพ่อ ต่อยเข้าหน้าเต็มๆ แม่ผมวิ่งเข้ามากันไว้
"ถอยออกไปเลย แม่ พ่อจะเอาเลือดของไอ้ลูกไม่รักดีนี่ออกมันจะได้เลิกบ้าซักที"พ่อชี้มาทางผมเเล้วว่า
"ลูกมันไม่รักดีตรงไหนล่ะ ฉันก็เห็นว่าทินมันก็ปกติดี ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"แม่ผมเถียงพ่อกลับ น้ำเสียงไม่พอใจเหมือนกัน
"เเล้วที่มันคบกับผู้ชาย นี่มันเรียกว่าอะไรล่ะ เธอไม่อายหรอ ที่ลูกเธอเป็นเกย์หน่ะห๊า!"น้ำเสียงพ่อยิ่งดูโกรจัดเข้าไปอีก
"ไม่ ฉันไม่อาย ทินเป็นลูกของฉัน ทำไมต้องอาย ทินไม่ได้ไปปล้นไปฆ่าใครเค้านี่ เรื่องอะไรที่ฉันต้องอาย"แม่เถียงพ่อกลับ ผมเองก็ถึงกับน้ำตาร่วง พ่อผมมองแม่นิ่งคงคิดอะไรไม่ออก เลยเดินกระเเทกเท้าออกไป แม่หันมากอดปลอบใจผม ที่กำลังร้องไห้
"ผมขอโทษครับแม่ ทินขอโทษ"ผมบอกขอโทษแม่ทั้งน้ำตา แม่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรลูกทิน ลูกไม่ผิกหรอกลูก แม่เข้าใจ"แม่พูดแล้วแม่ก็ร้องไห้ตาม
ผมไม่อยากทำร้ายจิตใครในครอบครัว โดยเฉพาะพ่อกับแม่ คนที่ผมรักและเทิดทูล ผมไม่ต้องการทำให้ท่านเสียใจ แต่ผมก็ทำให้ท่านเสียใจไปแล้วผมนี่ช่างเป็นคนที่อักตัญญูมากๆ
หลังจากนั้นไม่กี่วัน พ่อผมก็ประกาศโพล่งว่าจะให้ผมเเต่งงานกับลูกสาวเพื่อนพ่อ ผมตกใจมาก แม่ก็เหมือนกันโกรธพ่อที่พ่อทำแบบนี้ จนแทบไม่ออกมาให้พ่อเห็นอีก ผมเองก็อ้อนวอน บอกให้พ่อยกเลิกซะ แต่พ่อกลับบอกว่าไม่คำเดียว แถมคุยกับผู้ใหญ่ฝั่งผู้หญิงแล้วด้วย วันนั้นเป็นวันที่ผมมึนกับชีวิตมาก เหมือนหนทางมันตันขึ้นมา ผมมองดูโทรศัพท์ ที่ขึ้นชื่อคนที่อยากจะโทรออกใจจะขาด แต่กลัวว่าถ้าบอยรู้ บอยเองนั่นแหละที่จะช็อคมากกว่าผม เลยตัดสินใจปิดเงียบและหาทางแก้ปัญหานี่เองให้ได้ก่อนที่จะกลับหอ
"ทิน พี่รู้เรื่องหมดเเล้วนะ พี่แทน นี่คิดยังไงให้ลูกตัวเองแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ"พี่ทาม หรืออาที่อายุห่างกับผมแค่5ปีพอรู้ข่าวก็มาเยี่ยมผมที่บ้าน แถมบ่นพ่อให้ผมฟังอีก
"พี่ทาม ทินไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่ทามช่วยทินหน่อยเถอะ"ผมขอร้องพี่ทาม เหมือนดั่งเป็นความหวังสุดท้าย มีแต่พี่ทามนี่แหละ ที่จะช่วยพูดกับพ่อได้
"ได้มันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ถ้าพี่ช่วยเเล้วทินต้องช่วยพี่บ้างนะ"
"ได้สิพี่พี่ทามให้ทินทำอะไร ทินช่วยพี่ทามได้อยู่เเล้ว"พี่ทามยิ้ม ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ คงจะใช้เเรงงานเราอีกตามเคย
"งั้น...........ถ้าพี่ช่วยแกได้ ทินต้องมาช่วยโปรเจคงานที่พี่จะต้องส่ง ในเดือนหน้านะ"นั่นไงว่าแล้วเชียว
"โอเช ได้เลยพี่ แต่ขอให้พี่ทำได้ละกัน ขอบคุณมากคร้าบ "ผมยกมือขอบคุณพี่ทามท่วมหัว
"เออ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ"
พี่ทามของผมเป็นคนใจดีครับ เป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว พอดียายผมมีลูกหลานหลายคน พี่ทามเป็นลูกเล็กสุด คงไม่ต้องเเปลกใจว่าทำไมถึงอายุแก่กว่าผมไม่กี่ปี ผมรอเวลาเพื่อที่จะรับฟังข่าวดีจากพี่ทาม หลายวันเหมือนกัน กว่าที่พี่ทามจะพูดโน้มน้าวใจพ่อได้ ขอแค่ไม่ต้องเเต่งงานก็ยังดีวะ เรื่องบอยเดี๋ยวค่อยเคลียร์ทีหลัง หลังจากที่พี่ทามพยายามเพื่อผมและเพื่อตัวเอง พูดกับพ่อของผม เรื่องแต่งงาน และเรื่องที่ว่าผมชอบผู้ชาย ขณะที่ผมกำลังทำงานอยู่ในออฟฟิช พ่อก็เรียกให้ผมเข้าไปพบ
"นั่งสิ"พ่อสั่งให้ผมนั่ง ตรงเก้าอี้ที่พ่อเตรียมไว้
"มีอะไรกับผมหรอครับ"พ่อมองผมนิ่งๆ ถอนหายใจเเล้วเริ่มพูด
"ทิน พ่อรักลูกนะ พ่อรักลูกมาก วันนี้พ่อจะคุยกับทินอย่างเปิดอก แต่ทินก็ต้องตอบคำถามพ่อให้ดีนะ"
"ครับ"
"ทินชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไร"พ่อว่าแล้วจ้องหน้าผม เพื่อที่จะเอาคำตอบ คำตอบที่ว่าผมห้ามโกหก
"เมื่อ2ปี ไม่สิ 3ปี ครับพ่อ"
"แล้วทำไมแกถึงชอบล่ะพ่อไม่เห็นมีท่าทีว่าแก จะเป็นแบบนี้เลยนี่"
"ก็ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอเห็นบอยก็รู้สึกชอบรู้สึกอยากรัก พ่อเชื่อเรื่องพรมลิขิตไหมล่ะ"พ่อและผมเงียบไปซักพัก
"อืม เฮ้อ ทิน พ่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่พ่อโกรธแกมาก มากๆเลย แต่แกเป็นลูกถึงไงก็ตัดกันไม่ขาด พ่อคงเลี้ยงแกได้แต่ตัวจริงๆใจแก ชีวิตแก แกต้องบริหารให้ดีที่สุดอนาคต มันไม่ได้แน่นอนเสมอไป แต่ถ้าทางที่แกเลือกแกคิดว่ามันถูก แกก็เดินหน้ามันไปเถอะ แต่ถ้าเมื่อไรมันเกิดผิดทางขึ้นมา แกก็ต้องแก้ของแกเอง ทินเข้าใจพี่พ่อพูดใช่ไหม"ผมพยักหน้ารับ
"เอาล่ะ พ่อสบายใจขึ้นเยอะละ เอาเป็นว่าพ่อ จะยกเลิกงานแต่ง พ่อจะไม่กีดกันแก เรียนจบเมื่อไรอย่าลืมพาแฟนมาหาพ่อล่ะ อยากจะรู้นักว่า แฟนแกมีดียังไง ถึงได้หลงนักหลงหนา"
"ครับพ่อ ขอบคุณครับ"ผมยกมือไหว้ขอบคุณพ่อ รู้สึกดีใจจนหุบยิ้มแทบไม่อยู่ ผมลุกจากเก้าอี้เเล้วเข้าไปกอดพ่อเเน่นๆ
"เออๆ ไปทำงานได้เเล้ว ผู้ชายด้วยกันเค้าไม่ทำกันเบบนี้หรอก"พ่อพูดแก้เขิน ทำเป็นไล่ผม
"ครับพ่อ" หอมแก้มพ่อทีนึงแล้วออกจากห้อง ด้วยอารมณ์ดีสุดๆ เย้ ในที่สุด พ่อก็เข้าใจ แต่ ผมนี่สิ ต้องมาเหนื่อยกับโปรเจค งานของพี่ทามที่โครตจะหนักนี่อ่าดิ่ ฮือ พี่ทามชอบใช้เเรงงาน ผมก็เลยต้องทำตามสัญญาที่ให้กับพี่ทาม ต้องมาช่วยทำ
โปรเจคงานของพี่เค้าตอนกลางคืน เพราะตอนกลางวันผมต้องฝึกงานพอกลางคืนก็มาช่วยพี่ทาม ขัดๆถูก เชื่อมนั่นเชื่อมนี่ แล้วก็แต่ง โมเดล นี่อีกมันเป็นงานที่ละเอียดมาก โมเดลจำลองที่เหมือนในแบบรูป พี่ทามผมเป็นคนออกแบบเอง เเถมยังต้องมาลงทุนทำเอง เพื่อใช้ในงานแสดงของทางมหาลัยของพี่แก แต่ไม่รู้ทำไมเพื่อนแกก็เยอะแต่ไม่ขอให้มาช่วยงาน แต่กลับต้องมาใช้แรงงานผม
ผมฝึกงานเสร็จแล้ว กลับมาหอแล้วคิดถึงบอยแทบใจจะขาดพอเห็นหน้าบอยผมก็กอดบอย จนบอยเกือบหายใจแทบไม่ออก ก็คนมันรักนี่ให้ทำไง พอเจอก็เลยดีใจเกินหน้าเกินตาไปหน่อย แต่แปลกใจอยู่นิด ทำไมบอยเจอผมกลับทำเหมือนไม่คอยดีใจที่ผมกลับ ง่า แต่ผมคงคิดไปเองล่ะมั้งบอยก็ยังเป็นบอยของผมอยู่ดี แต่รู้สึกว่าบอยจะผอมๆลงเนี่ย ผมไม่อยู่บอยเลยไม่ค่อยดูเเลตัวเองแน่ๆ เลย แต่ผมกลับมาแล้ว จะขุนให้อ้วนเหมือนเดิมเลย 55
ผมยังคงต้องมาช่วยงานพี่ทามอยู่แต่ก็เกือบจะเสร็จแล้ว กลางวันผมเรียน กลางคืนต้องมาช่วยงานพี่ทามอีก ผมก็จะบอกบอยอยู่หรอกว่ามาช่วยงานพี่ แต่เดี๋ยวบอยเป็นห่วง ถ้าเกิดผมหักโหมร่างกาย แถมบอยก็ใกล้จะสอบเเล้วด้วยเดี๋ยวจะเป็นห่วงผมจนไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ ผมเองก็ต้องอ่านด้วยเหมือนกัน เวลาที่ไปช่วยพี่ทาม ผมก็เอาหนังสือมาอ่านด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา
อีกวัน พรุ่งนี้ โปรเจคงานของพี่ทามก็จะเสร็จพี่เค้าสั่งให้ผมไม่ต้องมาเดี๋ยวทำเองได้ ผมเลยว่างกะว่าจะนอนกอดบอยให้หนำใจซักหน่อย ไอ้เพื่อนๆตัวดีมันก็ดันนัดไปดื่มเหล้าก่อนสอบอีก จะไม่ไปมันก็พูดเหน็บแนมผมอยู่อย่างนั้น ผมบอกบอยว่าจะออกไปทำธุระเหมือนอย่างเคยๆ บอยจะได้ไม่ต้องห่วงผมมากถ้ารู้ว่าผมออกไปดื่มเหล้าเเล้วขับรถ บอยไม่ว่าอะไรแต่ยังคงสนใจหนังสือสอบพอมาถึงผับที่พวกมันนัดผม พวกมันก็ลากผมให้นั่งแล้วส่งแก้วให้ เพื่อนๆวันนี้อยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตากันดีจริงๆ
"ไงไอ้ทินฝึกงานเป็นไงบ้าง"ไอ้จักรเพื่อนที่ผมคิดว่านิสัยดีที่สุดถามผม
"อืมก็ดี เรื่อยๆอ่ะ"ผมตอบพวกมันเเล้วยกแก้วดื่ม
"ไอ้ทิน กูได้ข่าวว่ามึงจะเเต่งงานจริงหรอวะ"หืม พวกมันรู้ได้ไงวะ ผมว่าผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังนะ
"พวกมึงรู้ได้ไง"ผมถามพวกมันอย่าง งงๆ
"ก็เเพรวไงมาบอกพวกกู ยินดีด้วยวะ"แพรวนี่เอง ที่มาบอกเรื่องพวกนี้ ถ้าเกิดเธอรู้ว่าจะไม่มีงานแต่ง คงได้หน้าแตกแน่ๆ
"ไม่ต้องยินดีหรอก กูยังไม่ได้เเต่งเลย"ผมว่าเล้วดูนาฬิกา ดึกแล้ววะ อยู่กับไอ้พวกนี้ ก็ไม่มีไรดีกลับดีกว่ามั้ง
"เฮ้ย กูกลับก่อนนะ" พอผมจะลุกกลับไอ้ลิต ก็ดึงผมให้นั่งต่อ
"เฮ้ยเดี๋ยวไอ้ทิน กูยังไม่ได้ถามมึงเรื่องไอ้หมูเลย"มันยังจะเอาอะไร กับผม และ บอยอีกวะเนี่ย
"ทำไม"ผมถามมันด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
"ก็กูยังเห็นมึงยังคบกับไอ้หมูตอนนั่น ไหนๆมึงก็มีเเฟน ไม่ดิ่ ว่าที่เมียในอนาคตอย่างแพรวแล้วมึงจะทนคบกับไอ้หมูทำไมวะ
เลิกๆไปเถอะ มึงกับมันไม่เห็นจะเหมาะกันตรงไหน"
"แล้วไงล่ะ เหมาะไม่เหมาะก็เรื่องของกู" ผมชักเริ่มโมโห หงุดหงิดที่มันพูดเเบบนี้
"เอาน่าๆ พวกมึงนี่ จะหาเรื่องตีกันหรือไงวะ มาเหอะมาชนๆ" พวกมันยกแก้วชน ผมเลยยกขึ้นบ้างตามๆมันไปแบบหงุดหงิด
"ไอ้ทินจะเเต่งงานเเล้วเว้ย เอาดื่มๆๆ ก่อนสอบ แล้วก็ฉลองให้มึงด้วยไอ้ทิน"ไอ้ลิตส่งแก้วแต่ผมปัดออก
"กูไม่ยินดีว่ะ"เริ่มไม่พอไอ้ห่านี่ยังกวนไม่เลิก
"อะไรวะ หรือมึงยังติดใจไอ้อ้วนน่ะวะ"
"มึงอย่าเรียกบอยอย่างนั้นได้ไหม"ผมว่าอย่างเคืองๆ ผมเริ่มไม่พอใจจริงๆเเล้วนะ
"อ่าว ทำไม ก็ไหนมึงไม่ได้ชอบมันซักหน่อยเเล้วมึงจะเดือดร้อน อะไร หรือมึงเกิดชอบไอ้อ้วนนั่นเเล้ววะ"
"กูไม่ได้ชอบ" ผมตอบ ก็ผมไม่ได้ชอบนี่ แต่ผมรักเลย รักมากด้วย
"ตะ" คำพูดที่ผมกำลังจะพูดแต่ยังพูดไม่จบ ผมก็ถูกแรงกระชาก แล้วโดนต่อย
"บอย" ผมตกใจมากเมื่อล้มไปที่พื้นแล้วหันมาเจอบอย บอยมาได้ไง
"เฮ้ย มึงมาทำเพื่อนกูทำไมวะ"ไอ้ลิตโวย กันที่ยืนกำหมัดมองผมแบบโกรธๆ
"เเล้วเพื่อนมึง มาทำร้ายจิตใจเพื่อนกูทำไม"ไอ้กันชี้หน้าว่าผม แต่ผมไม่สนผมสนบอยที่หันหน้าไปทางอื่นไม่แม้ที่แต่จะมองผม เมื่อกี้บอยได้ยินหรือเปล่า
"กันพอเถอะกลับเถอะ"บอยดึงไอ้กัน ที่ทำท่าหาเรื่อง แต่กันไม่ยอมสะบัดแขนกลับ
"บอย บอยฟังทินก่อน"ผมลุกขึ้นแล้วจะเข้าหาบอยเพื่อ จะอธิบายเรื่องเมื่อกี้ให้บอยฟัง
"มึง นี่มันเลวมากมึงล้อเล่นกับบอยอย่างนี้ได้ไง ถึงทำร้ายหัวใจบอยอย่างนี้ได้ไง"ไอ้กันมันต่อยผมล้มอีกรอบ เเต่เพื่อนผมมันก็มาช่วยกันผมไว้
"เพื่อนมึงอยากโง่ทำไมล่ะ คิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักหรือไง ไม่ดูสารรูป ตัวเอง ไอ้ทินมันคงไม่โง่ไปรักคนอัปลักษณ์อย่างไอ้อ้วนนี่หรอก" ผมตกใจมากที่ไอ้ลิตมันพูดแบบนี้ โกรธด้วย ผมจะลุกไปด่ามันที่มันว่าบอยแบบนี้ จะชกหน้ามันด้วยแต่ บอยกลับชกปากไอ้ลิต จนหน้าหงาย
"ทิน บอยไม่อยากคิดเลย ว่าทินจะเป็นคนแบบนี้ บอยเสียใจกับความรู้สึกดีๆที่มอบให้ว่ะ เราสองคน คงจะไม่ได้เจอกันอีก ลาก่อน" บอยเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
"บอยเดี๋ยวฟัง ทินก่อน บอย"ไอ้กันพยายามจะกันไม่ให้ผมไปหาบอย ผมเลยชกมันไปที ขอคืนซักทีก่อนเถอะ แล้ววิ่งตามบอยที่ออกรถไปแล้ว ผมเลยวิ่งไปเอารถ และรีบขับรถตาม บอยขับรถเก่งมากและคงจะชินทาง จนผมขับตามไม่ทันบอยก็หายไปซะแล้ว
"โธ่เว้ย"ผมสบถดังๆ แล้วทุบรถอย่างโมโห โมโหตัวเอง โมโหที่สุด ทำไมกูถึงได้โง่เเบบนี้ โมโหจนร้องไห้ บอยเข้าใจผมผิด บอย อย่าทิ้งทินเลยนะ
ผมกลับหอทันที บางทีบอยอาจจะกลับหอ เเต่พอถึงก็ไม่เห็นบอย ผมโทรไปที่เบอร์บอย บอยก็ไม่รับ จนหมดหวัง ผมล้มตัวลงนอน บนที่นอนที่เย็นชื่น ไม่มีไออุ่นของบอยแล้วใจผมมันโหวงเหวง น้ำตาไหลเป็นสาย นึกโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น ผิดเอง ทินผิดเอง ถ้าทิน ไม่ลีลาท่ามาก บอยก็คงไม่เข้าใจผิดแล้วพูดกับผมเเบบนั้น เจ็บใจตัวเองจริงๆ ทินรักบอย ทินรักบอย นะ บอยรู้ไหม ไม่มีใครให้ทินรักได้เท่าบอยอีกเเล้ว
.................
:เฮ้อ: แก้หลายรอบมาก มึนเองเลยทีนี้ ตอนนี่ไม่ค่อยได้ดั่งใจ เลย แบบว่า สื่ออารมณ์ของทินออกมาไม่ค่อยดี หรืออาจเป็นเพราะ เนื้อมันยาว เลยไม่รู้จะ ต่อยังไงให้ลื่นไหล อ่านเเล้วลื่นสมองดี :o12: ทำดีที่สุดเเล้วอ่ะ
ผิดตรงไหนช่วยเตือนด้วยนค้ะ :z10:
-
ง่าว!
-
โหหหห อ่านในมุมมองของทินแล้วเข้าใจเลยอ่ะว่าทินรักบอยมาก ขอให้ทินง้อบอยได้สำเร็จเร็วๆนะคะ
เรื่องนี้สนุกดีเป็นกำลังใจให้คนแต่ง แล้วมาต่อเร็วๆนะคะ~~~
-
รักแรกพบหรือนี่ เฮ้อออ :เฮ้อ:
เอาใจช่วยละกันนะทิน อ้อ..ถ้าดีกับบอยแล้วก็ช่วยไปเคลียร์ความเข้าใจกับไอ้เพื่อนเฮงซวยของแกด้วยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะมาปากเสียให้บอยต้องเสียใจอีก :z6:
-
เรื่องโอละพ่อ
แต่เชื่อเถอะว่ากว่าจะเข้าใจกัน อีกนานนนนนนน
-
มีเพื่อนดีๆเหลือป่ะ หาให้น้องกันสักคนดิ :jul3:
รักก็รีบบอก ไม่ใช่ให้บอยกลับมาหา ตามหาบอยดิ :m16:
-
จะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีนะ
เอาเป็นสงสารก่อนก็ได้ พยายามเข้านะ
รักจริงนะอะไรก็ขวางไม่ได้
-
อ้าว กำเวร
สงสารบอย แต่แอบสมน้ำหน้าทิน (ฮา)
มัวแต่ชักช้าอยู่ได้
แล้วจะเคลียร์กันได้ไหมเนี่ย
-
หายากนะครับเนี่ย คนรักจริงแบบเนี้ย
แต่ถ้าปิ๊งเป็นบอย แล้วเข้ามาได้ยินแบบนั้น
ก็คงจะโคตรเสียใจเหมือนกันอ่ะแหละครับ
-
มาม่ากลิ่นโชยมาแต่ไกล~~~~~~~~ :really2:
-
อืดอาดจริงๆๆๆเลย
ปล่อยบอยไปอีกจนได้
-
หอม กลิ่นมาม่า :z13:
-
คบเค้าเป็นแฟนออกหน้าออกตาแต่เพื่อนไม่รู้ หรือคิดว่าเล่นๆ
แบบนี้มันแปลกๆ หรือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกันแน่
เป็นแฟนยอดเยี่ยมแห่งปีขนาดนั้น ไปรับไปส่งไปหาไม่เคยขาด สม่ำเสมอเยี่ยงพระอาทิตย์ขึ้น
มั่นใจหน่อยเหอะบอย
ทำเอาแอบคิดว่า เพื่อนชื่อริต วางแผนไรป่าวเนี่ย
เคลียร์ตัวเองแล้วรีบไปง้อล่ะ
-
:o12: :o12: :o12:
ที่แท้ก้อเข้าใจกานผิด พี่ทินรีบง้อด่วน
ส่วนพี่ลิตนี่ยิ่งพูดเขายิ่งโกรธกัน :m16:
-
สงสารทิน. ไอลิตนะปากนี้ไวเกินไปนะกันจัดการเลย :man1:
-
อะนะ อย่างน้อยทินมันก็รักจริง
-
ก็สงสารทินเหมือนกันนะ แต่ช่วยไม่ได้ไม่ยอมพูดให้เคลียร์เอง
เฮ้อ....กว่าจะเข้าใจกัน กว่าจะง้อกัน แล้วกว่าจะได้กัน คงอีกหลายตอน อิอิ
ปล.อ่านตอนนี้รู้สึกทินส้าวสาว ดราม่า ร้องไห้ตลอด อิอิ
-
ขอบคุณครับ
อยากจับบอยมาฟัด ซะ... :pighaun:
-
แล้วจะเข้าใจกันได้เมื่อไหร่กันละเนี่ยะ เวรกรรม :เฮ้อ:
-
ว่าแล้วเชียว ว่าไม่ได้ชอบ แต่รักต่างหาก ขอให้เข้าใจกันไวๆ นะจ๊ะ
-
:pigha2:
เรื่องมันเป็นเยี่ยงนี้รึ
ดีแล้วล่ะบอยจะได้ตรอมใจจนผอม
แล้วทินก็ง้อ จากนั้นก้รักกัน :laugh:
-
:a5: บอกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
ขออย่าให้มีใครเข้ามาเลยนะ
เอาเป็นว่ายังเชียร์ทินล่ะกัน
หลังจากที่ด่าๆๆๆๆ มาก่อนแล้วงั้น :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: บอยเข้าใจผิดอย่างนี้แล้วจะยอมรับฟังคำพูดทินหรอเนี่ย
ทินแกเองก็ชักช้าน่าจะพูดให้จบ ๆ ไปเลย เป็นไงหล่ะทีนี้ สมน้ำหน้า :serius2:
รอตอนหน้าเจ้าค้ะ o13
-
กรี๊สสสสส...
ทำไมมันอาเซเดเฮแบบนี้อ่า
เปิดอกคุยกันดีๆสิค๊า(แล้วลากขึ้นเตียงเลย :z1:)
-
สงสารทินเหมือนกัน ขอให้เคลียร์กันได้ไว ๆ
อย่ายืดเยื้อจนถึงตอนเรียนจบ อยู่ปีสี่กันแล้วนี่นา
ถ้าแยกย้ายไปทำงานแล้ว มันคงง้อลำบาก
เอาใจช่วยให้คืนดีกันนได้ไว ๆ น้า
มาต่อตอนต่อไปเร็ว ๆ น้า :bye2:
-
good
อ่านแล้วรู้สึกดี
น่ารัก
-
พิมพ์ชื่อสลับกันนะบ้างช่วงนะ
แต่ทินนะไม่มีเพื่อนที่เป็นตนดีๆ เหรอ
เป็นเราไม่คบหรอกนะเพื่อนแบบนั้นนะ
รู้จักได้แต่ไม่สนิท เพราะไงก็ไม่ใช่เพื่อนแท้
สงสารบอย ทินไม่ยอมพูดอะไรเลย
เป็นใครก็สงสัยเมื่อพฤติกรรมเปลี่ยน
ยิ่งได้รับรู้เรื่องแบบนั้นอีก
-
มาให้กำลังใจทินแล้วกัน
รีบๆ คืนดีกันนะครับ อยากอ่านฉากหวานๆ อิอิ
-
คุณคนเขียน...... แต่งได้ถึงใจเรามากอ่ะ มันคงไม่มีคนชอบคนอ้วนจริงหรอกครับ (เพราะอ้วนเหมือนกัน) ฮ่าๆๆ เข้าใจดี..
เอาเป็นว่า ชอบเนื้อเรื่องนะครับ แต่รบกวนระวังเรื่อง ตัวสะกด ชื่อตัวละคร ด้วยนะครับ ชื่อ"กัน" หรือ "ปัน" ครับ เรื่องการเว้นวรรคด้วยนะครับ ไม่เช่นนั้น มันจะทำให้เข้าใจผิดนะครับ แต่โดยรวม ดีนะครับ ชอบมากๆ
-
ตอนที่3 บอกเลิก
ผมวิ่งออกมาเปิดประตูรั้วหน้าบ้านเพื่อให้ไอ้กันเอารถเข้ามาจอดด้านในตัวบ้าน
"บอย กูพาใครมาด้วยอีกคนว่ะ" ไอ้กัน บอกผมทันทีที่เปิดประตูรถออกมา กระจกมันติดฟิมกันแดดซะมืดผมเลยไม่ได้ทันมอง
"อืม พาใครมาล่ะ พาเข้าบ้านก่อนละกัน เดี๋ยวเข้าบ้านไปรับโทรศัพท์แปป"พอดีกับที่โทรศัพท์บ้านดังพอดีผมเลยต้องวิ่งรับโทรศัพท์ก่อน พี่บู๊นั่นเองที่โทรมา
"ว่าไง ไอ้เเสบกลับมาอยู่บ้านเเล้วหรอ"
"อือ บอยมาอยู่บ้านละ เเล้วเมื่อไรพี่บู๊จะกลับอ่ะ"
"คิดถึงพี่ละหรอ คงอีกประมาณเดือนหน้าอ่ะ ว่าแต่ถ้าพี่กลับไปคราวนี้แกคงไม่อืด เหมือนตอนที่พี่เจอครั้งล่าสุดนะ"อึ๋ย พี่บู๊เหมือนรู้ทันเลยไม่ใช่ว่าพี่บิวโทรไปฟ้องนะ
"อะไร บอยไม่อืดซักหน่อย พี่บู๊ใจร้ายว่ะ ว่าบอยอืด งอลละเเค่นี้นะ"
"อ้าวๆๆเฮ้ย ไอ้บอย"ผมตัดสายทิ้งทันที งานเข้าเเล้วไง พี่บู๊กลับมาถ้าเห็นว่าผมอ้วน ได้เจอสูตรลดน้ำหนักมหาโหดเเน่เลย ทำไงดีวะเอาน่า อีกตั้งเดือนค่อยลดก็ได้มั้ง
ผมเดินกลับมาหาไอ้กัน ที่นั่งรอผม ขณะเดินก็กังวลเรื่องของผม ทั้งเรื่องลดน้ำหนัก และเรื่องของทินอีกที่มันยังวนเวียนผมอยู่ตลอดทั้งคืนไม่เป็นอันอ่านหนังสือสอบ จะสอบอีกสองวันนี่แล้วด้วย พอเดินมาตรงโซฟารับแขก ผมถึงกับผง่ะ กับอีกคนที่ไอ้กันบอกว่าพามาด้วย
"มึงมาทำไม"ผมถามด้วยน้ำเสียงเเข็ง ไม่คิดเลยว่าไอ้กันจะพาทินมาบ้านผม ทั้งๆที่มันเองเป็นคนที่ให้ผมไปผับเพื่อไปดูไอ้ทิน จนผมรู้ว่า ตลอดมาไอ้ทินไม่ได้รักผมเลย
"บอย ทินมาเพื่อจะอธิบายเรื่องเมื่อคืนก่อน"มันลุกขึ้นเพื่อเข้ามาหาผม
"หยุดเลย ออกไปจากบ้านกูเลย มึงด้วยไอ้กัน มึงออกไปด้วยเลย"ผมพูดกับพวกมันด้วยความโมโห ไม่รักเเล้วจะมาหาทำไม ยังทำให้ผมเจ็บไม่พออีกหรอ แล้วไอกันอีกตกลงมันจะอยู่ฝั่งไหนกันแน่
"ไอ้บอย มึงฟังไอ้ทินมันพูดก่อน"
"จะให้กูฟังอะไรอีกล่ะ ในเมื่อมึงเป็นคนบอกเอง ว่าไอ้ทินไม่ได้รักกู"
"ใครว่าทินไม่รักล่ะ"ไอ้ทินสวนกลับ
"เงียบไปเลยมึง"ผมตวาดใส่ไอ้ทิน
"ไอ้บอย กูไม่ได้เป็นคนพูดนะว่าไอ้ทินมันไม่ได้รักมึง"ไอ้กันมองหน้าผม สายตามันพยายามเหมือนจะบ่งบอก อะไรซักอย่างกับผม ส่วนไอ้ทิน ก็ได้แต่ทำหน้าเศร้า ดวงตาที่เอ่อด้วยน้ำตา ทำท่าจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
"แล้วมันอะไรล่ะ มึงบอกมาเลย กูจะรับฟัง แต่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย"ผมให้โอกาศที่มันจะพูด ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้พูดกับไอ้ทิน เพราะผมได้คิดดีแล้ว ว่าผมจะเลิกกับมันจริงๆ เพราะผมไม่อยากเจ็บ รักมากเจ็บมาก แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ ความรักของผมกับไอ้ทินมันคงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อผมกับมันเป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วอีกอย่างอนาคตของมันต้องเข้าสังคมของนักธุรกิจ ส่วนผมมันก็แค่ผู้ชายธรรมดา ซักวันไม่วันนี้ก็วันหน้า เหตุการณ์แบบนี้ก็ต้องเกิดขึ้นอีก และอีกอย่างมันกำลังจะเเต่งงาน แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ ผมยอมเจ็บแค่ตอนนี้ดีกว่า ช้ำใจตายไปตลอด ไม่เอาด้วยหรอกนะ
"บอย ที่ผับบอยยังฟังทินพูดไม่จบนะ ทินบอกไม่ชอบบอยแต่ทินรักบอยต่างหาก บอย บอยเชื่อทินนะ ทินรักบอยจริงๆ"ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะมาไม้ไหน แต่คำพูดที่ว่ามันรักผมจริง มันเเวบเข้ามาในหัวใจ ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะหายไปจากผมอีกครั้ง
"จะโกหกอะไรอีกล่ะทิน บอยไม่ใช่ไอ้อ้วน ที่จะทนทินหลอกได้ตลอดหรอกนะ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่กำลังจะอู้อี้ รู้สึกตัวเองกำลังจะร้องไห้
"ไอ้บอย ไอ้ทินมันรักมึงจริงนะ กูผิดเองที่ทำให้พวกมึงผิดใจกัน เรื่องทั้งหมด ที่กูกับไหมเล่าให้มึงฟังมันไม่เป็นความจริง"ไอ้กันที่พยายามจะอธิบายให้ผมฟัง ทำให้ผู้รู้สึกมึนงง
"มึงจะบอกอะไรกูกันแน่ไอ้กัน"ตอนนี้ผมเริ่มควบคุมอารณ์ตัวเองไม่อยู่ น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมา
"กูขอโทษว่ะบอย ที่กูทำให้พวกมึงผิดใจกัน แต่ที่มึงเห็น มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด มึงจะให้ไอ้ทินอธิบายก็ได้ กูขอแค่มึงฟังไอ้ทินมันพูดให้มึงเข้าใจ ก่อน "ไอ้กันมันดันให้ทินเข้ามาหาผม ไอ้ทินมองหน้าผมด้วยใบหน้าเศร้าๆของมัน
"บอย ทินจะไม่แต่งงาน ทินไม่ได้มีใคร ทินไม่ได้พนันกับใครด้วยที่ทินบอกรักบอย ทินพูดด้วยใจจริง สิ่งที่ทินทำมาบอยดูไม่ออกหรอว่าทินรักหรือเสเเสร้งหน่ะ"ทินพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ผมเองก็พูดอะไรไม่ออก ผมจะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อผมคิดจะเลิกกับมันจริงๆอยู่เเล้วแต่มันกลับมาพูดกับผมเเบบนี้เเล้วจะทำให้ผมทำยังไง
"ทิน จะให้บอยเชื่อ บอยไม่รู้ว่าบอยจะเชื่อทินดีไหมแต่บอยเองก็รักทินมากเหมือนกัน จะให้บอยรับรู้เรื่องแบบนี้อีกต่อไป บอยคงทนไม่ไหว บอย บอย บอย คิดดีเเล้วว่าจะเลิกกับทิน" น้ำตาผมไหลไม่หยุด คำพูดที่ฝืนใจพูด เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ในที่สุดมันก็หลุดออกมาจนได้ ผมตัดสินใจเเล้ว เพื่อทิน เเละเพื่อตัวผมเอง เเละเพื่อใครๆอีกหลายๆคน ไม่ต้องมาเจ็บปวดเพราะความรักที่มันไม่สามารถเป็นไปได้
"บอย บอยจะเลิกกับทินไม่ได้นะทินไม่ยอม"ทินมันกอดผมไว้แน่น เหมือนผมจะหายไป แต่มันก็กำลังจะเป็นจริง ในเมื่อผม
ตัดสินใจเเล้ว ใครจะว่าผมยังไง ผมก็คิดถึงส่วนรวม ใช่ว่าผมจะเพิ่งนึกถึงเรื่องนี้ ผมคิดมานานเเล้ว แต่จะให้ทำยังไง
ในเมือผมก็รักทิน แล้วทินมันก็รักผม ครอบครัวมันรักมัน ครอบครัวผมเองก็รักผม อยากให้ผมกับมัน มีอนาคตที่ดี มีครอบครัวที่อบอุ่นถึงแม้ว่าครอบครัวผมจะรับได้ กับเรื่องนี้ ท่านก็เสียใจนานพอที่จะยอมรับในตัวผม
"ไอ้บอย เพราะกูทำให้พวกมึงทะเลาะกัน แต่ถึงขนาดเลิกเลย กูว่ามึงคิดดีๆก่อนเถอะ ไอ้ทินมันรักมึงมากนะ มึงบอกเลิกเเบบนี้เเล้วไอ้ทิน มันจะทำใจได้ยังไง" ไอ้กันมองไอ้ทินอย่างเห็นใจ ขอโทษว่ะทิน บอยตัดสินใจเเล้ว
"พอเถอะ เลิกก็คือเลิก ทิน บอย ไม่อยากจะเจ็บเพราะบอยทำตัวเอง หรือเเม้แต่ เพราะเพื่อนของบอยหรือเพื่อนของทิน ที่พวกเค้ายังรับเรื่องเเบบเราไม่ได้ มันคงไม่แปลก แต่ทินก็เห็นขนาดเพื่อนทินยังรับไม่ได้แล้วผู้คนในโลกความเป็นจริงล่ะเค้าจะคิดยังไง"
"ทินไม่เเคร์ บอย กับเรื่องแค่นี้ทินไม่ยอมหรอกนะ ถ้าบอยคิดอย่างนี้บอยฆ่าทินเลยดีกว่า" ไอ้ทินและผมยิ่งร้องหนักเข้าไปอีก
"ทินพอเถอะ บอยไม่ฟังแล้ว บอย บอยจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกกับพี่ เราคงไม่ได้เจอกันอีก ยังไงเราก็ต้องเเยกกันอยู่ดี"ผมโกหกในเมื่อมันหมดหนทางแล้ว ผมก็ต้องทำแบบนี้
"ว่าไงนะ" ทินกับกันพูดพร้อมกันด้วยความตกใจ
"บอย บอยจะไปเรียนต่อหรอทำไม กูไม่เห็นรู้วะ"ไอ้กันรีบถาม
"บอยโกหกใช่ไหม บอยโกหกทินใช่ไหม" ไอ้ทินจับไหล่แล้วเพ่งมองผมเพื่อต้องการคำตอบ ผมเสหน้าไปทางอื่น
"ใช่ บอยจะไปเรียนต่อที่นอเวย์ คงจะไปนานหลายปี ทินไม่ต้องรอบอยหรอก"ทินยิ่งทำหน้าตาตกใจเข้าไปอีก
"ไม่นะ ถ้าเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้ ทินรอบอยได้ บอยได้โปรดอย่าเลิกกับทินเลย"ทินอ้อนวอนผม
"ขอโทษทิน บอยตัดสินใจเด็ดขาดเเล้ว บอยเหนื่อย บอยอยากพัก ทินอย่ารอบอยอีกต่อไปเลย ซักวันทินก็ต้องเจอคนที่ดีกว่าบอยแน่บอยเหนื่อยพอแล้ว ขอพักก่อนละกัน ลาล่ะ"ผมผลักมันออกแล้ววิ่งขึ้นบ้านเข้าห้องปิดประตูล๊อคทันที
ต่อไปนี้ผมคงจะไม่ได้เจอทินเเล้ว ถึงแม้ว่าทินจะยังตามผม ผมก็คงต้องหลบให้พ้นๆไปซะ โชคดีที่วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านไม่งั้นผมคงไม่อาจพูดเรื่องนี้กับทินได้แน่ บอยขอโทษนะทินที่บอยงี่เง่า บอยขอโทษที่ทำให้ทินเสียใจ แต่บอยตัดสินใจแล้ว การตัดสินใจของบอย มันคงเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของบอยและทิน ผมหวังว่าทินจะยอมรับมันได้ และผมเองผมก็หวังว่าตัวเองจะทำใจยอมรับได้ด้วยเหมือนกัน
.........................
:laugh:
ว้ายๆๆๆ ใครปาลองเท้าใส่ฉัน
5555 งี่เง่าสิ้นดี แป่ว
..........................
คำผิด หรือชื่อสลับกันแก้ไขแล้วนะค้ะ ขอบคุณ คุณlove2y มากๆ ถ้าตรงไหนมันผิดอีกก็ช่วยๆกระซิบบอกกันด้วยนะค้ะ คนแต่งชอบมึน พอดีอัพตอนช่วงดึก :laugh:
:pig4:ขอบคุณอีกทีค่า
...........................
-
งะ นึกว่าจะเศร้าน้อยลงแต่ไหงมันหนักกว่าเดิมหว่า :sad4: งานนี้ก็คงได้แต่ใช้เวลาพิสูจน์สิเนี่ย
-
:z13: :z13: :z13:เอาให้พรุนเลย บอยใจร้ายว่ะ แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขกันล่ะนี่ :z2: :z2:
-
แป่ววววว ทินก็ซวยไป เอาวะ ถ้ารักจริงก็ต้องรอและตื้อให้บอยกลับมารักกันเหมือนเดิมให้ได้นะ
เพื่อนบอยก็เหมือนกัน ช่วยๆ ทินเค้าหน่อยเด้อ ไหนๆ ก็มีส่วนให้เค้าเข้าใจผิดกันไปแล้วนี่นะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ง่ะ ทำไมเป็นแบบนี้ Y :z13:
-
อิน ๆ ๆ ๆ.....ทินไม่ต้องรอแล้ว บอยเล่นตัวขนาดนี้อ่ะ ใครรักเราจริงหรือว่าเสแสร้ง หล่อนดูไม่ออกรึไงยะ
-
ที่เลิกเพราะคิดถึงอนาคตของอีฝ่าย แต่แบบนี้ก้เจ็บทั้งคู่นะ
คิดดีๆ
-
ทินหาแฟนใหม่เลย ไม่ต้องรอบอย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ถ้าหงี่เหง้าแบบนี้ คนเราไม่ได้มีโอกาสใหม่กันทุกคน คนที่ควรจะโกธรควรเป็นเพื่อนของตัวเองมาก เป็นแฟนคนมากี่ปีถึงขนานไม่รู้นิสัยของแฟนตัวเอง เลิกกกกกกกกกกกกกกกกเลยแล้วหาใหม่ให้ดีกว่าเดิม ไม่ต้องรอจะไปไหนก็ไป
ปอลอ อินจัดดดดด :a5: :a5:
-
ส่วนตัวรู้สึกบอยคิดตื้นไปนิดนึงนะ แล้วเดี๋ยวก็มาเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง
ทินเอ้ยยย หันไปคบกับกันเลยเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ปล. เอามาฝากคนแต่ง ^^ มีพิมพ์สลับ+ผิดตกหล่นนิดหน่อยค่ะ
- บอย บอยเชื่อทินนะ บอยรักทินจริงๆ
- รู้สึกตัวเองกำลังจะร้องห้าย
- มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด มึงจะให้ไอ้บอยอธิบายก็ได้
- ไอ้ทินจับไหล่แล้วเพ่งมองผมเพื่อต้งอการคำตอบ ผมเสหน้าไปทางอื่น
- ขอโทษทิน บอยตักสินใจเด็ดขาดเเล้ว
-
:o12: :o12: :o12:
-
งะ
เพ่งได้เข้ามาอ่าน
ไม่กี่ตอนก็ดราม่าสะละ
บอยนี้ยังไงเนี้ย ไหงถึงคิดงี๊ละ
3ปีไมไ่ด้ช่วยอะไรเลยหรอ :beat:
ปล. มีคำผิดที่ชวน งงอยุ่เยอะเลย
ยังใช้ชื่อ สลัปกันผิดงีี
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ
:bye2:
-
แง บอยอย่าร้องไห้เลยนะ
ยังไงมันก็เป็นสิ่งที่บอยตัดสินใจ จงสู้ต่อไปนะ :กอด1: :กอด1:
-
มาม่าฟุ้งเชียว
-
ทินหาแฟนใหม่เลย บอยดูถูกความรักเกินไป รับไม่ได้
-
อิน ๆ ๆ ๆ.....ทินไม่ต้องรอแล้ว บอยเล่นตัวขนาดนี้อ่ะ ใครรักเราจริงหรือว่าเสแสร้ง หล่อนดูไม่ออกรึไงยะ
เห็นด้วยอย่างแรง
-
เฮ้อ ดราม่าแล้วมันสะเทือนใจ ฮือๆๆ
-
นึกว่านายเอกอ้วนอย่างเดียว นี่แถมโง่เขาไปอีก เฮ้อ ปวดตับ เลิกรอเหอะปล่อยไปเลย :m16:
-
เอ่อ! พูดไม่ออก
ไหงเป็นงี้ล่ะ
-
อ่าวใหงงี้ละครับนึกว่าจะเคลียร์กันได้ซะอีก ไปไกลเลยทีนี้
-
ถ้าทินรักจริงอย่างที่พูดออกมา
มันไม่ยากเกินไปหรอกมั้งที่จะทำให้บอยกลับมา
:z2:
-
อร๊ายๆๆ เพิ่งจะได้อ่าน เศร้าจริงจัง
กลับมาคบกันเร็วๆนะ
^^
:3123: :3123:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
อ่าน3ตอนรวด น้ำตาไหลเป็นสายธารเลย(เว่อร์) :o12: :laugh:
รออ่านนคะ :L1: :L1:
-
สงสารทิน
-
:z10:
-
ส่งกำลังใจให้ทิน :L2:
:call:
-
คงจะยังไม่จบเร็วๆนี้ใช่มั้ยอ่า
เด๋วบอยก้อคงจะไม่อ้วน และกลับมาน่ารักกว่าเดิมแน่ๆๆๆ :z2:
-
บอยรักทินแต่.........บอยรักตัวเองมากกว่า :m16:
รักตัวเองไม่อยากพาตัวเองไปเผชิญโลกกว่า คงจะโดนเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน :z13:
-
:mc4: :กอด1:
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
T^T ทำไม่มันเศร้าหนักเข้าไปอีกล่ะนี่
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตามชื่อเรื่องนี้ ต่างฝ่ายต่างทำร้ายกันใช่ไหมเนี้ย :เฮ้อ:
:L2:
-
ทินต้องเข้มแข็งกว่านี้นะ ต้องคุมบอยให้อยู่จิ
-
มารอตอนต่อไป ด่วนๆ เลยนะครับ
-
รีบมาต่อได้แล้วน้า คนเขียนๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่4 ความรู้สึกของเพื่อน
อีกคนเพื่อนรัก อีกคนก็แฟนเพื่อน ผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป มองหน้าไอ้ทินก็รู้สึกผิด นึกถึงไอ้คนข้างบนที่มัวเเต่เก็บตัวอยู่
ในห้องไม่ยอมออกมามันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากไปกว่าเดิม หากเพราะผมไม่หูเบา หรือเชื่อใจไอ้ทิน เรื่องทั้งหมดก็คงไม่จบ
เเบบนี้ ไม่สิมันต้องไม่จบหรือลงเอยเเบบนี้
"ทินกูว่ามึงกลับบ้านไปก่อนดีกว่าวะไอ้บอยมันคงไม่ยอมเลิกง่ายๆ พี่บิวอีกนานกว่าจะกลับ กูว่ามึงกลับไปอ่านหนังสือสอบก่อนเถอะ มึงเองก็มีสอบอีกไม่กี่วันนี่เเล้วไม่ใช่หรอ"ไอ้ทินเงยหน้าจากที่ก้มหน้ามานาน คงเพราะคิดเรื่องของบอย ดวงตาแดงก่ำ จนผมรู้สึกสงสาร
"กูอยากรอบอย เดี๋ยวบอยก็คงออกมา" เฮ้อไอ้ทินเอ๊ย กูล่ะอยากจะรู้ ทำไมมันถึงได้ยอมบอยขนาดนี้ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีอะไรดี ใช่ว่ามันจะหล่อหรือดูดี นิสัยก็ขี้น้อยใจ แถมยังปากไม่ดีอีก ทำไมถึงยังรักมันได้มากมายขนาดนี้
"ทิน กูว่ามึงกลับก่อนเถอะตอนนี้มันก็มืดแล้วว่ะ อีกอย่าง พวกมึงคงพูดกันไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวกูคุยกับไอ้บอยเอง ได้เรื่องยังไงกูจะโทรบอกมึง" ไอ้ทินมันเงียบ ไม่ให้คำตอบผม ผมเข้าใจนะ มันเองก็อยากเคลียร์ให้มันรู้เรื่องซะให้จบๆกัน หมายถึง ขอให้มันกับบอย คืนดีกันอ่ะ แต่มันคงไม่ง่ายหรอก ยิ่งไอ้บอยปิดห้องเงียบเพราะมันรู้ว่าไอ้ทินยังไม่กลับ ยังไงมันก็นอนอืดอยู่ในห้องอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ
"กัน กูฝากด้วยนะ" ไอ้บอยบอกผม นัยตาเศร้า ๆ ค่อยๆลุกยืนเหมือนคนหมดแรง
"เออ เอารถกูไปก่อนก็ได้นะ"
"อืมไม่เป็นไร"มันเดินลากเท้าออกจากบ้าน หันกลับมามองด้านบนที่ไร้ซึ่งวี่แววของคนข้างบน ก่อนจะทำคอตก ออกไป
เฮ้อ กลุ้มใจจริงหนอ ทำไมมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ผมทิ้งตัวลงบนโซฟา เงยหน้ามองเพดาน ซึ่งต้องการใช้ความคิดอย่างหนักนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผมได้รู้ว่า ไอ้ทิน มันไม่ได้พนันกับเพื่อนมัน เมื่อวานตอนที่ผมกำลังจะไปเอาหนังสือที่ห้องไอ้ทินไหมโทรมาหาพอดี
"กัน แย่ละว่ะ"เสียงไหมดูร้อนรน
"ทำไมไหมเป็นไร"ผมเองก็ตกใจเหมือนกันนึกว่ามันเป็นอะไร
"ก็เรื่องทินอ่ะดิ่ ที่ๆเรารู้มามันผิดหมดเลย"
"หา ยังไงอ่ะ แกอธิบายมาดิ๊"
"ก็เรื่องที่ว่าทินพนันเรื่องคบกับบอยอ่ะ ทินไม่เคยพนันเลยฉันรู้มาจากจักรเพื่อนของทินเองเลยนะแล้วก็ เรื่องแพรวจู่ๆทางบ้านทินบอกยกเลิกงานแต่งเฉยเลยอ่ะ ทำไงดีวะนี่เราหาเรื่องให้สองคนนั้นทะเลาะกันเลยอ่ะ"ตกใจครับตกใจมาก ผมทั้งอึ้งทั้งตกใจจนพูดไม่ออกเลย
"กัน แกฟังฉันอยู่เปล่าวะ"ไหมย้ำผมที่ดูเงียบไป
"เออ ฟังอยู่ แต่ มันช้าไปละว่ะไหม"
"อะไรวะ แกหมายความว่าไง"
"ก็หมายความว่า มันทะเลาะกันไปแล้วแถมคราวนี้ดูท่าจะรุนแรงด้วย"
"ห๊า!!!" ไหมมันอุทานด้วยความตกใจ หาซะดังใส่หูโทรศัพท์
"เรื่องมันเป็นยังไงวะ เล่ามาดิ๊ไวๆเลย" ผมเลยจัดการเล่าซะหมด ไหมมันยิ่งตกใจเข้าไปอีก
"ซวย"
"เออ ซวยเเล้วไง แล้วจะทำไงล่ะที่นี้ เมื่อกี้กูเข้าไปหาไอ้บอย มันซึมมากเลยว่ะ สงสัยจะเคลียดทั้งคืน"
"เออ ไม่ไหวเลยว่ะทำไงดี เอางี้ แกเข้าไปหาทินใช่ป้ะ งั้นแกก็ถามมันเลย ว่าทินมันคิดไง เอางี้ ส่วนฉันจะไปเอาเรื่องกับพวกไอ้ลิตข้อหาปากหมาไม่รู้กาละเทศะ"
"เอิ่ม คุณไหม ไม่ทราบว่าคุณจะไปเอาเรื่องมันหรือเเกจะให้มันเอาแกวะ อิบ้าผู้หญิงนะเว้ย จะสู้ไรกับผู้ชาย"คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้
จะไปเอาเรื่องกับผู้ชายสงสัยมันคงลืมว่ามันเป็นผู้หญิงหรือไงนะ
"เออ แล้วไงพวกกูเยอะ ตบมันเลยดีป้ะ"ดูมันยังไม่เลิก
"ไม่เอาไม่คุยกับมึงละเดี๋ยวกูไปเคลียร์เรื่องไอ้บอยก่อน แค่นี้นะ"ผมวางสาย แล้วขับรถไปยังหอไอ้ทิน พลางคิดเรื่องที่คุยกับไหมเมื่อกี้ด้วย ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงล่ะ คงได้เคลียร์กันอีกยาวเเน่ ไอ้บอยมันยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย แถมเป็นคนที่ชอบคิดมากเเล้วไม่บอกให้ใครรู้อีกแล้วไอ้ทินอีกป่านนี้จะเสียใจแค่ไหนวะ โอ้ยคิดเเล้วกลุ้มว่ะพอไปถึงหอไอ้ทินก็เป็นอย่างที่คิดสภาพมันดูไม่ได้พอๆกับไอ้บอยเลย
"มึงมาทำอะไรไอ้กัน" มันถามเมื่อผมจะเข้าห้องไป จะหยิบหนังสือของบอย
"กูมาเอาหนังสือของบอย"ผมหยิบหนังสือขึ้นมาแต่ไอ้ทินมันปัดมือผมออกจากหนังสือ
"นี่บอยคิดจะเลิกกับกูจริงๆหรอวะ ไอ้กัน มึงช่วยบอกกูทีเถอะ"ไอ้ทินถามผมด้วยสายตาเศร้าๆ ผมถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เอาวะลองใจมันหน่อยก็ได้
"แล้วมึงหลอกบอยทำไมล่ะ ไหนว่ามึงไม่ชอบแล้วมึงจะเสียใจทำไม มึงจะอาลัยอาวรบอยทำไมในเมื่อไม่รักล่ะ"
"กูไม่ได้พูดว่าไม่รักบอย กูแค่พูดว่ากูไม่ชอบ แต่มึงกับบอยยังฟังไม่จบ ที่กูจะพูดคือกูไม่ชอบบอย แต่รักเลยต่างหาก มึงได้ยินชัดไหมไอ้กัน"ผมถึงกับอึ้ง รู้สึกว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่เเล้วว่ะเนี่ย
"มึงอย่าพูดเลยไอ้ทิน ถ้ามึงรักจริงทำไมมึงถึงได้ลังเลที่จะบอกเพื่อนๆมึงล่ะ"ผมยังไม่ละที่จะตั้งคำถาม
"กูไม่เคยที่จะลังเลว่ะ เพื่อนๆกูมันก็รู้ว่ากูคบกับบอยแต่เรื่องเมื่อคืนกูไม่รู้จริงๆว่ามันจะเป็นแบบนี้ แล้วมึงล่ะมึงคิดกับกูยังไง ไอ้กันกูสนิทกับมึงมากกว่าที่กูสนิทกับเพื่อนที่คณะอีก แล้วมึงดูไม่ออกหรือไงว่าที่ๆแล้วมากูหลอกบอยหรอ กูเเเสร้งทำเป็นรักหรอ แล้วกูจะทนทำไปทำไม ไหนๆก็มีคนที่เค้าดูดีกว่าบอยมากมายที่เข้ามาในชีวิตกู แต่ที่กูคบกับบอยกูคบเพราะตัวตนจริงๆของบอยต่างหาก" พูดมาซะยาวผมแทบจับใจความไม่ทัน ไอ้ทินก็คงเก็บกดเหมือนกันถึงได้ระบายใส่ผม มันเข่าอ่อนนั่งกับพื้นทำท่าจะร้องไห้
"เฮ้ย ทินพอเเล้วกูรับรู้สิ่งที่มึงต้องการจะบอกกูเเล้วว่ะ กูขอโทษว่ะกูไม่ต้องการให้เป็นเเบบนี้เลยแต่มันก็เป็นไปแล้ว กูเสียใจว่ะ"ผมเสียใจจริงๆนะใช่ว่าผมจะไม่เสียใจ เพื่อนรักของผมทั้งคนต้องมาเสียคนดีๆอย่างไอ้ทินไป เพราะผม ผมเองนั่นแหละที่รู้สึกผิดเต็มๆ
"อือ มึงไม่ผิดหรอก กูผิดเอง กูอยากลีลาเอง"ไอ้ทินมันโทษตัวเองอีกเเล้วผมลงนั่งยองๆหน้าไอ้ทิน แล้วลูบหัวมัน
"งั้นกูจะช่วยเคลียเรื่องมึงเอง ไหนๆกูก็เป็นคนทำให้มันยุ่งงั้นกูก็จะเป็นคนคลายมันเอง"ไอ้ทินเงยหน้ามามองผมแบบเคือง แล้วเหล่ไปที่มือผม
"อุ้ย โทษวะ แหะๆ"
กลับมายังเวลาเดิมที่ผมยังเเหงนมองเพดาน ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะให้พวกมันได้คุยกัน แต่คนของเรากลับทำเสียเรื่องเข้าไปอีก เฮ้อกลุ้ม
"กัน" เฮ้ย ตกใจ ผมหันไปมองบอยที่ดวงตาแดงก่ำแถมดูบวมๆอีก
"ออกมาได้ซักทีนะมึง"ผมว่ามันอย่างโมโห
"ทินไปแล้วหรอ"มันนั่งข้างๆผมเเล้วถาม
"เออ พอใจแล้วดิ่หักอกไอ้ทินได้หน่ะ"ผมว่าประชดมัน มันก้มหน้าทำท่าจะร้องอีก
"กูไม่รู้จะทำไงดีว่ะกัน กูคิดเรื่องนี้มาตลอดนะ ซักวันมันก็ต้องเกิด แต่กูก็ยังทำใจไม่ได้ ฮึก กัน กูมันแย่มากเลยใช่ไหมวะ"เพิ่งรู้ตัวหรือไงวะไอ้นี่
"อืมรู้ไว้ก็ดี ไอ้บอยกูถามจริงๆเถอะ มึงจะไปเรียนต่อเมืองนอกจริงหรอวะ"ไอ้บอยเงียบ เงียบอยู่นานกว่ามันจะตอบผม
"เปล่าว่ะ กูแค่ไม่อยากให้ทินยังยึดติดกับกู กูเลยพูดไปแบบนั้น" ไอ้บอย อ้วนเเล้วยังกวน ผมดีดเข้าที่หูมัน
"โอ๊ย เจ็บนะ ทำไรวะ"มันเอามือปิดหูแล้วหันมามองผมโกรธๆที่ดีดหูมัน
"มึงเจ็บหรอบอย มึงเจ็บแต่เดี๋ยวมึงก็หาย แต่ไอ้ทินมันเจ็บ มันเจ็บที่ใจ มึงคิดว่ามันจะหายง่ายๆหรอ แล้วมึงล่ะ หัวใจมึงเรียกร้องอะไร กูไม่อยากจะเชื่อว่ามึงไม่ได้รักหรือสนใจไอ้ทินอีกแล้ว" ไอ้บอยมองผมดวงตาที่กำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ไม่รู้ว่ามันกำลังจะทำอะไรแต่ตอนนี้ผมรู้สึกโกรธมันมาก
"กัน ฮือ กูมันไม่ดีเอง กูรักทินว่ะแต่กูไม่รู้จะต้องทำไง กูกลัว กูกลัวว่าในอนาคตทินต้องเจอสังคมโลกกว้าง แล้วถ้าเกิดสังคมนั้นเค้าไม่ยอมรับทินที่รักผู้ชายด้วยกันล่ะ จะทำยังไง มันจะส่งผลกระทบกับธุรกิจมันขนาดไหน แล้วเพื่อนๆมันจะมองยัง กัน มึงช่วยบอกกูที ฮือ"ผมเกาหัวอย่างเซ็งๆกับไอ้เพื่อนตัวดี ที่โตแต่ตัว สมองกลับไม่พัฒนาเอาซะเลย มันยิ่งพูดก็ยิ่งร้องหนัก กอดผมเเน่นจนผมแทบจะถูกมันรัดตาย
"ไอ้บอย มึงฟังกูนะ ฟังให้ดีด้วย มึงคิดอย่างนี้เท่ากับมึงดูถูกความรักไอ้ทินมาก แล้วที่กูฟังๆมาอ่ะ กูว่ามึงสนใจตัวเองมากกว่าว่ะ มึงไม่ได้ห่วงไอ้ทินเลย ทั้งๆที่มันพยายามเพื่อที่จะได้คบกับมึงอย่างเปิดเผยไม่ต้องปิดเพื่อน ไม่ต้องปิดบัง กับครอบครัว เเล้วมึงจะมาบอกเลิกง่ายๆแบบนี้ มึงนี่กวนตีนวะ"พูดกับไอ้นี่ผมก็เหนื่อยใจ ดูสิ่งที่มันคิด อาหารที่กินแต่ละอย่างไม่ได้ช่วยบำรุงสมองบ้างเลยหรือไง
มันปล่อยจากเอวผมเเล้วนั่งตรงๆ ตามองผม ที่ตอนนี้หยุดร้องเเล้ว
"กัน กู กู ถึงมึงจะพูดงั้นกู ก็ไม่กล้ากลับไปหาทินเเล้วว่ะ" เออยังบ้าไม่เลิกอีก
"ทำไมล่ะ" ไอ้บอยถอนหายใจยาวๆ
"กัน มึงอย่าโกรธกูนะ แต่กูตัดสินใจแล้วอ่ะ กูอยากให้ทินได้เจอคนใหม่ๆบ้าง ทินอาจจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ กู โอ๊ย กูไม่รู้เว้ย"จู่ๆมันก็ทำท่าบ้าขึ้นมา ยีหัวตัวเอง
"แล้วมึงจะเลิกกับทินให้ได้ว่างั้นเถอะ"ผมถามมันอีกครั้ง คราวนี้ผมจะไม่ยุ่งอีกแล้ว ไอ้บอยหยุดบ้าแล้วหันมาตอบผม
"อืมกูอยากลองให้ทินได้เจอคนอื่นบ้างว่ะ บางทีเนื้อคู่ทินอาจไม่ใช่กูก็ได้"ทำพูดที่ดูเหมือนมันจะฝืนใจพูด ผมส่ายหัวไปมาอย่างระอา
"งั้นกูก็จะไม่ยุ่งละ งั้นก็ตามใจมึงแต่ถ้าเกิดไอ้ทินมันไม่เจอคนที่ถูกใจ ถึงแม้ว่ามันจะคบกับใครมันก็ยังนึกถึงมึง ถ้าเกิดมันมาจีบมึง
ใหม่มึงก็โอเคใช่ไหม"มันหันมามองผมด้วยความตกใจ
"อะไรนะกัน มึงพูดไรกูไม่เข้าใจอ่ะ"มันทำหน้างง ๆถามผม
"เออ ไม่ต้องเข้าใจหรอก เอาเวลามานั่งคิดเรื่องลดน้ำหนักตัวเองเถอะ อ้อ อ่านหนังสือสอบให้เข้าสมองด้วยล่ะอย่าเสือกเอาเรื่องพวกนี้ไปแจมกับข้อสอบ กูไปล่ะ"แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินออกจากตัวบ้านไปที่รถ ไอ้บอยก็คงคิดกับสิ่งที่ผมพูดเมื่อกี้อยู่ มันนั่งหน้าเอ๋อมองผมที่ขับรถออกไป ผมหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาไอ้ทินทันที
"เออ ไอ้ทิน กูเคลียร์ให้มึงละ"
"แล้วตกลงบอยว่าไงล่ะ"น้ำเสียงของมันดูอิดโรยมาก
"มันบอกให้มึงลองคบคนอื่นดู มันคิดว่ามันไม่ใช่เนื้อคู่มึงอ่ะ มึงเข้าใจป้ะ"ไอ้ทินเงียบไปพักนึงเเล้วพูดต่อ
"ไอ้กัน มันยากว่ะ กูเป็นคนรักใครรักจริงด้วยว่ะ จะให้กูลองไปคบกับคนอื่นมันคงยากน่าดู"ไอ้ทินยิ่งทำเสียงอ่อนเเรงเข้าไปอีก
"มึงรู้จัก หนามยอก ต้องเอาหนามบ่งมะ ไอ้บอยมันบ้า มันทำเป็นไม่รู้ใจตัวเองกูอยากสั่งสอนมันว่ะ ถ้าสำเร็จมึงก็กลับมาคบกับมันต่อแต่ถ้าเกิดมึงใจโลเลเอง ก็จบกันไป ต่างคนต่างเดินคนละทาง มึงเข้าใจที่กูพูดอีกป่าววะ กูยิ่งอธิบายไม่ค่อยเข้าใจอยู่"
"อืมกูเข้าใจ แล้วมึงจะให้กูทำไงล่ะ กูยอมทุกอย่างล่ะ"เออดี ตกลงกันง่ายๆแบบนี้ค่อยว่าง่ายหน่อย
"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปเจอมึงที่มหาลัยแล้วกัน เออๆ หวัดดี"ผมกดวางสายลงหลังจากที่คุยเสร็จ เฮ้อ ใจจริงผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ เเต่เพื่อพวกมันทั้งสองเเล้ว มันจำเป็นจริงๆ แต่ก่อนอื่นหาคนร่วมแจมในแผนครั้งนี้ก่อน ก่อนอื่นก็โทรหาไหมก่อนเเล้วกัน หวังว่าแผนที่ผมคิดมันจะสำเร็จไปด้วยดี
.................................
:z3:
อัพรอบดึกอีกเเล้วเรา นั่งสับพงกอ่านดูคำผิด ในที่สุดก็ไม่ไหว วานเพื่อนๆช่วยดูอีกเเรงนะค้ะขอตัวไปนอนก่อนละ
:t3:
-
:z10:
ดูโพลล์ ที่โหวตมากันเเล้ว รู้สึกว่าเพื่อนๆจะเลือกข้อ5กันเยอะนะ :laugh:
-
สรุปว่าจากชื่อเรื่อง ใครทำร้ายจิตใจใครกันแน่เนี่ย????
:pig4: คนเขียนมากๆ จ้า
-
เฮ้อ.....เหนื่อแทนพวกเขาจัง อิอิ
-
อย่าบอกละว่า
จะไห้ทินแกล้งคบกะคนอื่นนะ
เงะ
อย่าพลาดมาละกัน :a5:
มาต่อเร็วๆเน้อ
-
แปลว่าให้ทินลองควงคนอื่นให้บอยเห็นใช่ไหม
งานนี้ถ้าไม่รู้ใจตัวเอง ก็จบกันทั้งคู่แน่
:z3:
-
เห้อเหนื่อยใจจริงๆ
-
กัน ถ้าคิดจะให้ทินแกล้งคบคนอื่นเนี่ย ถ้าคิดผิดคิดใหม่ได้นะ
ถ้าไม่กลับมารักกันใหม่นี่ บอยก็อาจตัดใจจากทินไปเลยนะ :เฮ้อ:
- มันเข่าอ่อนนั่งกับพื้นทำท่าจะร้องห้าย
- หัวใจมังเรียกร้องอะไร
- กูกลัวว่าในอาคตทินต้องเจอสังคมโลกกว้าง
- นั่งสัพงก
-
:-[ขอบคุณมากๆค่ะ ช่วยได้เยอะเลย อิอิ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
รอตอนต่อไปครับ
-
อ่านตอนนี้แล้วเหนื่อยแทน :เฮ้อ:
ไม่ชอบนายเอกแบบนี้เลยจริงๆ
รู้ทั้งรู้ว่าชอบ ทั้งๆที่รักมาก
การที่คุณยอมทำร้ายเค้า คุณก็แค่กลัวตัวเองเจ็บแหละ :angry2:
คุณไม่ได้อยากให้เค้าเจอคนดีๆหรอก
เพราะหากเค้าเจอคนใหม่จริงๆ
ถึงใจคุณจะยอมรับ แต่เสี้ยวความรู้สึกคุณคงว่าเค้า
ว่าเค้าอาจทำให้คุณเจ็บ อาจว่าเค้า ที่ไม่รักคุณ
หรือปกป้องหัวใจตนเองโดยการคิดว่า ดีแล้วที่เลิกกัน
งั้นคุณจะรักใคร คุณก็ไม่มีทางที่จะสมหวังแล้วมีความสุขได้หรอก
เพราะมั่วแต่มาระแวงว่าเมื่อไหร่จะเลิก หรือคิดว่าตัวเองไม่คู่ควร
คนที่ดูถูกตัวเองและความรักของคนที่รักเรา มันใช้ไม่ได้หรอกนะ
งั้นคุณก็อยู่ตัวคนเดียวแบบเหงาๆไปก็แล้วกัน
อ่านแล้วอินมาก เลยยาวเยียดซะขนาดนั้น :เฮ้อ:
-
love2y :-[ขอบคุณมากๆค่ะ ที่คอยเตือนได้ตรงจุดมากๆ +1ให้เเทนคำขอบคุณค่ะ
LadyOneStar :laugh:แสดงความคิดเห็นได้ถูกใจมากๆค่ะ +1ให้เลย
+1ให้ทุกๆคนที่เข้าอ่านและเเสดงความคิดเห็นในวันนี้นะค้ะ ขอบคุณที่ติดตามและอินไปกับเรื่อง
เหอะๆ ไม่อยากบอกเลยว่าไม่ถนัดแนวนี้เท่าไร แต่อยากแต่ง :o8:
-
เอาใจช่วยให้สำเร็จนะ
อย่ากลายเป็นปมปัญหาใหม่ขึ้นมาล่ะ
-
เข้ามาเป็นสาวกในเครืออีกคนนน
ซดม่ามาในข้นไป2-3อึก อยากให้รักกันเร็วๆจัง
ป.ล. บอยผอมถ้าจะน่ารักมากกก
-
นึกว่าเรื่องนี้ยังจะมี"เพื่อนสนิดคิดไม่ซื่อ"อีกแล้วหรือ :เฮ้อ:
แต่ผิดคาด เพื่อนที่ดีมันต้องแบบนี้ซิ o13(ไม่รวมตอนแรกที่หูเบา)
-
สุดยอดเลยอ่ะคับ เรื่องนี้นักเขียนเก่งมากๆ ดราม่าสุดๆ
o13 o13 o13
-
:กอด1:
-
มาต่อเร็วๆนะ :call: :call: :call:
-
เพลียจริงๆนะคะ
-
ตอนที่5
เปลี่ยนจากกลางวัน
กลายเป็นอีกคนไปเลย
แค่ฟ้ามืดลงเท่านั้น
อวดเก่ง ทำเป็นเข้มแข็ง
อยู่ได้ไม่นาน
ก็ต้านทานไม่ไหว
เก่งนักใช่ไหม
กลางวันทำเป็นเก่งนัก
แล้วทำไมไม่พัก
แล้วทำไมไม่นอน
เก่งนักใช่ไหม
แล้วทำไมต้องเหงา
แล้วทำไมต้องทุกข์ทน
คิดกังวลมากมาย
เก่งจริงต้องไม่เป็นอะไร
แต่ทำไมแพ้กลางคืนอย่างนี้
เก่งนักใช่ไหม
กลางวันทำเป็นเก่งนัก
แล้วทำไมไม่พัก
แล้วทำไมไม่นอน
เก่งนักใช่ไหม
แล้วทำไมต้องเหงา
แล้วทำไมต้องทุกข์ทน
คิดกังวลมากมาย
เก่งจริง ต้องไม่เป็นอะไร
แต่ทำไมแพ้กลางคืนอย่างนี้
ฟังเพลงนี้ทีไรมันเจ็บหัวใจชอบกล เคยมีใครซักคนนอนอยู่เคียงข้าง แต่ว่าตอนนี้กลับไม่มีคนๆนั้นอีกเเล้วภายในห้องที่มืดสนิทยิ่งฝนที่จู่ๆก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายมันยิ่งทำให้หนาวเหน็บไปถึงหัวใจ คำพูดเพราะๆที่กระซิบข้างหูต่อไปนี้มันจะไม่มีอีกเเล้ว
เพราะอะไรล่ะ
เพราะทำตัวเอง
เพราะไม่ยอมรับความจริง
เพราะไม่ยอมที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงบนโลกนี้
เป็นเกย์เเล้วไง
เป็นเกย์เเล้วไม่ใช่คนหรือ
เป็นเกย์เเล้วมีความรักเเบบหนุ่มสาวไม่ได้หรือไง
ไอ้บอยมึงดูถูกความรักของไอ้ทินมันรู้ไหม
ใช่เราดูถูกความรักของทิน คำพูดที่พูดไปเหมือนสายลมที่พัดผ่าน มันทำให้หนาวเหน็บชั่วขณะหนึ่งแล้วมันก็ผ่านไป แต่มันใช่หรอ มันผ่านไปจริงแต่ความรู้สึกยังคงอยู่ ความรู้สึกหนาวมันเป็นยังไงเรายังรู้สึกได้ แล้วความรู้สึกของทินละ ความรู้สึกของตัวผมเองละไม่มีทางที่จะลืมหรือทำใจกับความรู้สึกนั้น
ไปหาเขาสิจะนอนโอดครวญอยู่ทำไม
ไม่กล้าไปเพราะสิ่งที่เราพูดไปมันทำให้เขาเจ็บขนาดนั้น
แต่ถ้าไม่ไปตอนนี้นายจะพลาดโอกาศไปตลอดเลยนะ นายอาจจะไม่ได้เขากลับคืนมาอีกก็ได้
มันจะดีหรอ
ดีสิไปเถอะ ไปตามเสียงหัวใจที่นายเรียกร้อง
ผมลุกจากที่นอนเดินฝ่าความมืดหยิบกุญแจรถแล้วออกไปหาทินทันที จะอะไรก็ช่างตอนนี้อยากเจอทินมากๆ ขอแค่ได้เห็นหน้าก็ยังดีหวังว่าทินคงจะไม่โกรธผม หวังว่าตอนนี้มันคงยังจะไม่สายจนเกินไป
ผมเคาะห้องอยู่นานแล้ว ทินก็ไม่เปิดประตูเสียทีผมเลยต้องเอากุญแจไขประตูเข้าไป ทินคงหลับไปแล้วเพราะนี่มันจะเที่ยงคืนเเล้วนี่ ดีที่ว่ายามจำผมได้ถึงได้ให้ขึ้นมาไม่งั้นคงไม่รู้ว่าจะทำยังไง ผมเปิดไฟ ทินที่กำลังหลับยังมีคราบน้ำตาอยู่เลย คงเพิ่งจะหลับไปแน่ๆ
บอยขอโทษนะทิน ผมเข้าไปนั่งข้างๆ เอานิ้วเกลี่ยน้ำตาที่แห้ง จู่ๆทินก็ลืมตา จนผมตกใจ
"บอย บอยหรอ บอยกลับมาหาทินเเล้วหรอ บอยอย่าทิ้งทินไปเลยนะ ฮึก ทินรักบอยมากเลยรู้ไหม" ทินกอดผมเเน่น มันตอกย้ำว่าสิ่งที่ผมพูดกับทินไปมันผิดมากๆ ผมกอดทินตอบ
"บอยขอโทษทิน บอยจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"ผมกอดทินอยู่นานทินเองก็กอดอยู่แบบนั้นไม่รู้ว่าทินละเมอหรือเปล่า ที่ทินพูดเมื่อกี้แต่ตอนนี้ทินเผลอหลับไปแล้ว ผมเลยต้องจับทินนอนหมอนดีๆ ลุกขึ้นไปปิดไฟ แล้วกลับมานอนกับทิน บอยขอโทษนะทิน ต่อไปนี้บอยจะไม่คิดอะไรบ้าๆแบบนี้อีกแล้ว พรุ่งนี้เช้าบอยจะเริ่มต้นใหม่ บอยจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สมกับที่เป็นแฟนทิน จะไม่ให้ใครว่าหรือดูถูกอีกเเล้ว ถึงแม้ว่าปัญหารอบกายมันจะเกิด บอยก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน บอยรักทินนะ รักทินมากเหมือนกัน ฝันดีนะ ทิน
......................
เสียงโทรศัพท์ของทินดังตั้งเเต่เช้า ทินยังไม่ยอมตื่นง่ายๆ ผมเลยต้องเป็นคนรับแทน ปรากฎว่าเป็นไอ้กันโทรมา
"อ้าว ไอ้บอยหรอ มึงอยู่กับทินหรอกหรอ"
"อืม มึงมีไรอ่ะ"ผมตอบมันแบบงัวเงีย
"ดีกันเเล้วหรอวะ เออดีกันกูก็โล่งอกงั้นไม่มีไรละแค่นี้นะ"แล้วมันก็วางสายไปเฉย ไอ้นี่นิพูดยังไม่ทันจะรู้เรื่องเลยเสือกวางซะละ ผมเลยเอนตัวนอนต่อ
"บอย"ทินเรียกผมเบาๆ
"ตื่นเเล้วหรอ"ทินพยักหน้า แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"หิวไหม ไปหาอะไรกินกัน"ผมชวนทินเพราะตอนนี้ก็สายมากเเล้ว
เราทานอาหารร้านเจ้อิ่มที่เราชอบมานั่งทานกันบ่อยๆ ทินนั่งทานเงียบๆไม่พูดอะไร ผมเองก็เหมือนกัน
"อิ่มเเล้วหรอ"ทินถามผม
"อืมอิ่มเเล้ว"
"ทุกทีเห็นกินเยอะนี่ ไม่สบายหรือเปล่ากินน้อยจัง"ทินถามผมด้วยความเป็นห่วง ผมส่ายหน้า
"ป่าวหรอก อิ่มน่ะกะว่าจะกินเเค่พออิ่มก็พอ"
"อ่า อืม งั้นกินเสร็จไปอ่านหนังสือต่อไหม"
"ไม่ได้เอาหนังสือมา"
"อืม งั้นกลับไปเอาหนังสือที่บ้านบอยก็ได้"ผมพยักหน้า บทสนทนารู้สึกว่ามันจะติดๆขัดๆชอบกล แต่ก็ทำใจยอมรับมันเเล้วล่ะ
ทินพาผมกลับบ้าน พอถึงบ้านพี่บิวเห็นหน้าผมก็บ่นผมเป็นชุดเรื่องที่ออกจากบ้านกลางดึก ไม่บอกให้ใครรู้ ผมเลยต้องทนฟังเเล้วพาทินขึ้นห้อง
"ห้องบอยหรอ"ทินถามแล้วมองไปรอบๆห้องพลางหยิบโน่นนี้ขึ้นดู
"อ่ะ อย่าดูนะ"ผมเเย่งรูปคืน
"ทำไมอ่ะ รูปใครแค่นี้ต้องหวงด้วย"ทินทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
"เปล่ารูปบอยเอง แต่ไม่อยากให้ทินเห็น"
"ขอดูหน่อยสิถ้าไม่ใช่รูปคนอื่นบอยก็ต้องให้ทินดู"ทินยื่นมือมาผมลังเลอยู่ซักพัก จึงต้องจำใจให้ทินดู
"นี่บอยหรอ ดูไม่เห็นเหมือนบอยเลย"ทินดูรูปสมัยผมอยู่ม.ต้น ในรูปกำลังเล่นน้ำทะเลถือบอลลูกนึงเเล้วหันมายิ้มให้กล้อง
"อืมบอยเอง "
"น่ารักดีนะ"ทินเข้ามาเเล้วนั่งที่เตียง ผมเลยเดินไปนั่งข้างๆ ตามองพื้น ไม่กล้าสบตาทินเท่าไร
"บอย"ทินเรียกผม พอผมหันไป ตาผมกับทินเราสบตากันพอดี ทินมองผมอยู่แบบนี้ผมเองก็มอง เรามองกันอยู่นานจนทินค่อยๆโน้มตัวมาจูบผมเบาๆ จูบที่หอมหวาน ทุกครั้งที่ได้สัมผัส อยากให้อยู่แบบนี้ไปนานๆ ไม่อยากให้สัมผัสนี้ห่างหายไปอีก
"ทินรักบอยนะ"ทินกระซิบข้างๆหูผม
"บอยก็รักทิน"
"สัญญากับทินสิว่าจะไม่พูดแบบนั้นอีก"
"อืมบอยสัญญา"ทินกอดผมอีกครั้ง กอดแบบเนิ่นนาน อ้อมกอดที่อบอุ่น ทำให้ผมรู้สึกดี อนาคตจะเป็นยังไงช่างหัวมัน ขอแค่เราทำวันนี้ให้ดีที่สุดเป็นพอ เมื่อรักใครแล้วเเล้วเค้าคนนั้นรับรักเรา เราก็ควรจะรักเค้าให้ถึงที่สุด รัก ห่วงใย ผูกพันธ์ เรายังคงมีให้กันเสมอ ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมก็จะสอบเเล้ว สอบครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เป็นหนุ่มมหาลัย และต้องไปเผชิญโลกกว้าง ผมเองก็จะทำหน้าที่นั้นให้ถึงที่สุด ถึงแม้จะมีอุปสรรค์ แค่ไหน ก็จะฝ่ามันไปด้วยกัน ผมเองก็คงจะต้องเข้มเเข็งมากกว่านี้ เพื่อปกป้องคนที่เรารัก ดูเเลคนที่เรารักเพื่อที่ไม่เขาต้องมาทุกข์ใจกับเรา ผมขอสัญญา
..........................
:-[
-
จิ้มแปะแล้ววิ้งไปอ่านน
-
น่ารักมากก ดีกันแล้ว
-
"อ่ะ อย่าดูนะ"ผมเเย่งรูปคืน
"ทำไมอ่ะ รูปใครแค่นี้ต้องหวงด้วย"บอยทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
"เปล่ารูปบอยเอง แต่ไม่อยากให้ทินเห็น"
^
^
น่าจะเป็น "ทิน" หรือเปล่าคะ
ดีๆ กันแล้วววว รักกันให้มากๆ น้า :กอด1:
-
เฮ้อ! เรื่องสงบเร็วกว่าที่คิด
อย่าเพิ่งมีเรื่องใหม่มานะ
-
คืนดีกันแล้วอ่ะ
เป็นกำลังใจให้บอยกับทินนะคับ
o13 o13 o13
-
พอจะดีกัน ก็ดีกันง่ายจริงๆ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
ตามมาอ่านค่า
คืนดีกันแล้วดีจังเลย นึกว่าบอยจะงี่เง่าต่อไปซะอีก
แต่เดี๋ยวมันต้องมีอะไรให้มาผิดใจกันอีกแน่ๆเลยใช่มั้ยคะเนี่ย
อยากเห็นบอยกลับมาผอมอีกครั้ง วอนคนแต่งช่วยบอยลดน้ำหนักทีนะคะ :impress2:
-
หวังว่าจะจำไว้เป็นบทเรียนนะทั้งสองคนเลย
ถ้ามีปัญหาเข้ามาอีกจะได้หนักแน่นพอ
:3123:
-
ดีนะ ที่บอยคิดได้เร็วน่ะ ถ้าปล่อยไว้นานไม่ดีแน่ๆ
ว่าแต่ทินร้องไห้ง่ายจัง ... ผู้ชายอ่อนไหว หุหุ ชอบ!!!
ทินดูรูปสมัยผมอยู่ม.ต้น ในรู้กำลังเล่นน้ำทะเลถือบอลลูกนึงเเล้วหันมายิ้มให้กล้อง
-
ดีใจจังครับที่ทินกับบอยดีกันแล้ว
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดีใจกับบอยด้วยครับ ที่ไม่อีโก้มากไป
คืนดีกันแล้ว น่ารักที่สุดเลยยย
-
ขอบคุณครับ
-
:man1:
-
น่ารักดีอ่ะ
แต่เหมือนจะจบแล้ว
อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ
อยากเห็นตอนบอยผอม
-
มาต่อด้วยนะ เร็วๆๆๆ
-
ตอนที่6
ในขณะที่ผมกำลังจะไปหาบอย ในวันสอบวันสุดท้าย ผมกำลังรีบที่จะไปอีกฟากของมหาลัยซึ่งเป็นคณะของบอย แต่ไอ้ลิตมันกลับมารั้งผมไว้
"ไอ้ทิน ตกลงมึงยังคบกับไอ้อ้วนนั่นอีกหรอ"ไอ้ลิตมันยังไม่เลิกถามผม ทั้งๆที่ผมบอกมันไปรอบที่ล้านเเล้วว่าผมคบกับบอยแต่
มันก็ยังทำเป็นไม่รับรู้
"ไอ้ลิต แล้วมึงจะเอาไงกับกูล่ะวะ กูรีบ"ผมสะบัดแขนมันออกแต่มันก็ยังจะตื้อไม่เลิก
"ทิน กูชอบมึง มึงได้ยินไหมกูชอบมึง ตลอดมามึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่ากูแอบชอบมึงอ่ะ"ไอ้ลิตมันบอกนัยตาเครือไปด้วยน้ำตา
ตลอดมาผมรู้ว่ามันแอบชอบผม แต่ผมเองก็เก็บความรู้สึกไว้ ว่าผมรู้ว่ามันแอบชอบแล้วคบกับมันไปเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง
"ขอโทษวะลิต กูไม่รู้ อีกอย่ามึงเลิกคิดซะเถอะไอ้เรื่องที่ชอบกูอ่ะเพราะกูให้มึงได้เเค่คำว่าเพื่อน"ไอ้ลิตมองหน้าผมนิ่งมันจับเเขนผมไว้แบบนั้น
"ทิน เราเรียนจบกันเเล้ว แล้วเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก กูขอ กูขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ขอให้กูได้จูบมึงเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ"
"ไม่ได้หรอกลิต จูบกูมีไว้สำหรับคนที่กูรักเท่านั้นว่ะ"แววตามันดูเศร้าลงไปอีก แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อผมไม่เคยคิดกับมันเกินไปมากกว่านั้น ถึงแม้ว่าบ้างครั้งมันก็ดูนิสัยดี แต่บางทีก็กวนได้สุดขีดก็เถอะ รู้สึกสงสารมันเหมือนกันมันมองผมมาตลอด4ปี หน้าตามันก็ถือว่าหล่อมากในสายตาสาวๆของมหาลัย แต่ทำไมมันยังต้องมารอผม ทั้งๆที่ผมเองไม่เคยที่จะเหลียวหลังมามองมันเลย
"ทิน งั้นกู"มันมองตาผม ผมเลยมองตอบ มองเเบบกำลังเผลอ จู่ๆไอ้ลิตมันก็จูบผม ตอนเเรกก็ตกใจอยู่เหมือนกันพยายามจะผละออกแต่มันดันจับล๊อคหน้าผมไว้แล้วจูบผมแบบรุนเเรง
"ไอ่ อิต ฮอ เลย"ผมพูดทั้งที่มันยังจูบผมอยู่ ในเมื่อแกะไม่ออก ผมเลยต่อยท้องมัน จนจุกมันผละออกเอามือกุมท้อง
"ไอ้เลวต่อไปนี้มึงไม่ใช่เพื่อกู"ผมวิ่งหนีมันออกมาไม่รู้ทำไมเหมือนกันผมน่าจะถีบมันอีกซักชุด ข้อหาปล้นจูบผมแต่ดันวิ่งออกมาซะดื้อๆ
"ไอ้ทินรอก่อน"มันยังตามผมไม่เลิก ดีที่ว่าในห้องไม่มีใคร ไม่งั้นมีหวังเรื่องรู้ไปถึงหูบอยแน่ๆ
"บอย"ผมร้องอย่างตกใจ บอยมารอผมอยู่หน้าตึกเรียน หน้าตาบอยดูไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไร
"มารอนานไหม"
"ไอ้ทินรอกูก่อน"ไอ้ห่าเอ๊ยยังจะตามมาอีก มันหยุดชะงักเมื่อเห็นบอยงืนหน้าง้ำอยู่ จู่ๆมันก็ยิ้มที่มุมปาก
"ไปกันเถอะ"บอยพูดน้ำเสียงเรียบๆเเล้วดึงมือผมให้เดินตาม
"ไอ้ทินมึงอย่าลืมนะเว้ย คืนนี้เจอกันที่ผับมึงไม่มาพวกไอ้จักรโกรธมึงแน่"ไอ้ลิตตะโกนบอก เรื่องที่จะเลี้ยงส่งท้ายการสอบ
"บอย บอยเป็นอะไรทำไมเงียบๆ"บอยรู้สึกแปลกๆไม่พูดตั้งแต่เมื่อกี้เเล้ว
"ปล่ะ เปล่าหรอก แค่ปวดหัวกับข้อสอบไม่หายหน่ะ"บอยยังพูดไม่มองหน้าผม น้ำเสียงดูเเปร่งๆชอบกล หรือบอยกำลังจะร้อง
หรือว่า ขอเถอะขออย่าให้สิ่งที่ผมคิดเป็นจริง ถ้าจริงล่ะก็บอยคงคิดไปไกลเเล้วเเหงๆ
"บอยเป็นอะไรทำไมน้ำเสียงดูแปลกๆ"ผมเอียงตัวเพื่อดูหน้าบอยให้ชัดๆ บอยหันมาสบตา แล้วหันหนี
"อื้อ เปล่าน่ากลับกันเถอะ บอยปวดหัว"บอยทำท่าเอามือกุมหัว
"ปะงั้นกลับหอกินยาเถอะ"พอถึงหอบอยก็ยังที่จะไม่พูดอะไรปกติ บอยจะพูดเก่งกว่านี้มันยิ่งทำให้ผมกังวลใจ กลัวว่าบอยจะขึ้นไปตามผม เเล้วเห็นผมกับไอ้ลิตทำแบบนั้น ถ้าบอยเห็นจริงๆผมก็พร้อมที่จะขอโทษและอธิบายกับบอย
"บอย กินยานี่ซะนะ"ผมส่งยาพาราให้กับบอย บอยรับมาเเล้วกินยา
"บอย ตอนที่บอยไปรอทิน บอยได้ขึ้นไปตามทินหรือเปล่า"ผมตัดสินใจถามเพราะไม่อยากให้มันค้างคาใจ บอยส่ายหน้า
"มะ ไม่หรอกบอยมารอทินอยู่ตรงนั้นนานเเล้ว"ผมพยักหน้ารับรู้
"งั้นบอยนอนพักก่อนเเล้วกันเดี๋ยวทินลงไปซื้อข้าวเย็นก่อนรอแปปนะเดี๋ยวมา"บอยพยักหน้าเเล้วเอนหลังนอน
ผมไม่รู้ว่าบอยเป็นอะไรแต่ถามแล้วบอยก็บอกแค่ว่าไม่สบายหรือปวดหัว มันยิ่งทำให้ผมกังวล พักหลังๆบอยยิ่งกินได้น้อย แถมดูผอมลงไปกว่าเก่า ถึงเเม้ว่าผอมลงแล้วบอยจะดูดีก็เถอะ แต่ผมไม่ชอบอ่ะ ถ้าเกิดคนอื่นรู้ว่าบอยผอมแล้วน่ารักแค่ไหน คนได้มาลุมจีบบอยแน่ๆ แล้วอย่างนี้ผมจะคอยกันไม่ให้ไอ้พวกหื่นๆมายุ่งกับบอยไหวหรอ
คิดอะไรเพลินๆ ก็มาถึงข้างล่างพอดี
"ทิน"ไอ้ลิต มันเรียกผม เอาอีกละมันยังจะตามราวีผมไม่เลิกอีกหรือไงผมเดินผ่านตัวมันเหมือนมันไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น
"เดี๋ยวทิน"มันคว้าเเขนผมไว้ ผมหยุดนิ่ง แล้วหันมามองมันแบบไม่พอใจ
"กูมาขอโทษมึง กูขอโทษนะทินกู กู ที่กูทำไปกูคุมตัวเองไม่อยู่"ไอ้ลิตทำคอตก คนอย่างมันสำนึกผิดเป็นด้วยหรอ
"เอาเถอะ กูคิดว่าเเค่ว่า หมามันเลียปากแค่นั้น ปล่อยกู กูจะไปซื้อก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย"มันเงยหน้าเเล้วยิ้มขึ้นมาทันตา เห็นมะ
คนอย่างมันสำผิดจริงๆเป็นซะที่ไหน
"กูไปด้วย"ดูมันยังจะตาม ผมเลยปล่อยมัน จะตามก็เรื่องของมึง แต่ทว่าหลังจากซื้อก๋วยเตี๋ยวเสร็จ มันก็ยังตามผมจนมาถึงหน้าห้อง
"มึงจะเข้าไปจริงๆหรอ"ผมถามมันแบบเซงๆ มันยิ้มระรื่นแล้วยักคิ้ว
บอยยังคงหลับอยู่ สงสัยจะเพลียยา ผมวางของลงเงียบๆ แล้วเข้าไปห่มผ้าให้บอย แอร์ที่ห้องผมมันเเรงมากเดี๋ยวบอยเป็นหวัดอีก
"รักกันจริงนะ"ไอ้ลิตไม่วายแขวะผมแล้วทำหน้าบึ้ง
"ก็แฟนกัน มึงยุ่งไรด้วยล่ะ"ผมเลยหน้าบึ้งใส่มันบ้าง มันเลยหันไปสนใจอย่างอื่นแทน ผมถอนหายใจในความระอา
"เดี๋ยวกูอาบน้ำแปปห้ามทำเสียงดังนะเว้ย ไม่งั้นมึงโดนกูเตะเเน่ถ้าบอยตื่น" มันพยักหน้า แต่ผมก็ไม่ค่อยจะไว้ใจมันเท่าไร มันยิ่ง
ไม่ถูกกับบอยอยู่ แต่ตอนนี้ผมรำคาญตัวเองมากเลยต้องขอไปอาบน้ำก่อน
..............
ผมเหมือนได้ยินเสียงทินพูดกับใครซักคนเเว่วๆ เลยต้องปลือตาขึ้นมอง ทินกำลังเดินเข้าห้องน้ำ กับไอ้ลิตที่กำลังมองทินเดินเข้าไปผมลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบนาฬิกาขึ้นดู เพิ่งจะหกโมงเย็นกว่าๆ ผมงีบหลับไปแปปเดียวเองหรอเนี่ย
"ตื่นแล้วหรอไอ้อ้วน"พอไอ้ลิตเห็นผมก็ปากหมาใส่เลย เห็นหน้ามันเเล้วผมอยากจะเอาตีนนาบหน้ามันเหลือเกิน บังอาจจูบทินของผม
"แล้วเสือกไรด้วยล่ะไอ้เเห้ง"เอาเด่ะ มึงกวนมากูกวนกลับ มันทำตาโตเเล้วหลี่ตาลงให้ดูปกติ
"ทินนี่น่าสงสารนะ ต้องมาคอยดูแลเอาใจใส่คนอ้วนๆอย่างมึงที่ไม่มีไรดีเลย หน้าตาก็งั้นๆ แถมอ้วนอีก ถามจริงเถอะมึงมีไรดีวะทินถึงได้สนใจมึงนัก"ผมมองหน้ามันเเล้วยิ้มเยาะ
"กูมีดีตรงที่มึงไม่มีไงล่ะ"มันหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วหันไปทางเดิม แล้วมันก็ไม่พูดอะไรอีก ซักพักโทรศัพท์ผมก็ดังเลยต้องออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง
"บอย เย็นนี้ไปผับกัน พวกไอ้ไหมชวนไปกิน ปิดท้ายการสอบไปป่าว"
"เออ ไปดิ่กันมึงมารับกูด้วยละกัน"
"โอเค เเล้วไอ้ทินมันไม่ว่าหรอ"
"ไม่ว่าหรอกเพราะมันก็จะไปกับกลุ่มเพื่อนมันเหมือนกันเเค่นี้นะ อืม" อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวว่าผมจะถูกหาว่าตามไปคุมแฟนละนะหวังว่าผับที่ว่าคงจะเป็นที่เดียวกันที่ทินจะไป
"อ่าวตื่นเเล้วหรอบอย"ทินออกมาพอดีขณะที่ผมกลับเข้าห้อง
"กูเปล่าทำตื่นนะ"ไอ้ลิตรีบร้อนตัวไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ทินมองมันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"พอดีไอ้กันมันชวนไปดื่มอ่ะ คืนนี้บอยไปกับไอ้กันมันนะ"ทินทำสีหน้าไม่พอใจทันทีที่ผมบอกว่าจะไปกับกัน
"ไม่ให้ไป"
"ถ้าไม่ให้ไปทินก็อย่าไปกับเพื่อนทินดิ่"เออเอาสิ ถ้าผมไม่ได้ไปมันก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน
"งั้นก็ได้ทินไม่ไป"ผมยิ้ม ทินมันก็อมยิ้มน้อยๆ
"ไรวะ มึงไป แค่นี้มึงก็ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนๆอยู่แล้วนะ"ไอ้ลิตลุกขึ้นแสดงอาการไม่พอใจขึ้นมาทันที
"อืมแล้วไงอ่ะ"ทินเหมือนหักหน้ามันเห็นๆ ไอ้ลิตยิ่งออกอาการเข้าไปใหญ่
"เออ แล้วกูจะบอกพวกไอ้ปาม ว่ามึงไม่เห็นพวกมันเป็นเพื่อนอีกแล้ว"แล้วมันก็เดินกระเเทกเท้าออกจากห้องไป ทินถอนหายใจดังเฮือก
"ขอโทษนะบอย"ทินหันมาขอโทษผม แต่ผมส่ายหน้าไม่เป็นไรถึงเเม้ว่าจะไม่พอใจมากก็เถอะ
"ไม่ไปจะดีหรอ"ผมถามทินย้ำอีกครั้งทินพยักหน้า
"ไปก็ไม่เห็นจะมีไรดี มันก็เดิมๆน่ะเเหละ"แล้วทินก็ดึงผมไปนั่งบนที่นอนเเล้วกอดผม
"ผอมไปแล้วนะบอย"ทินเอาคางเกยไหล่ผมเเล้วพูดน้ำเสียงเบาๆ
"ไม่ดีหรอ"ทินส่ายหน้าแล้วกอดผมไว้แบบนั้น เนิ่นนาน ผมอยากให้ทินอยู่แบบนี้ตลอดไป อยู่กับผม ถ้าผมรู้ว่าวันหนึ่ง ผมกับทินเราต้องเลิกจากกัน ผมเองคงเจ็บจนทนไม่ได้ เพราะหัวใจของผมได้มอบให้ทินไปแล้ว อยากเก็บหัวใจทินไว้เเต่เพียงผู้เดียว ไม่อยากแบ่งปันให้ใคร สายตาที่มองกัน ต่างคนต่างรู้ใจกัน ทินมอบจูบให้ผม เราจูบกัน ถึงมันจะนับครั้งไม่ถ้วน แต่หัวใจผมมันก็พองโตทุกๆครั้ง
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกกังวล กังวลว่าทินอาจจะไม่ได้อยู่กับผมอีกต่อไปแล้ว ฝันร้ายตลอด4คืนที่ผ่านมามันยิ่งทำให้ผมกังวลใจ ผมฝันว่าทินเดินห่างออกจากผม ทีละก้าว ทีละก้าว จนลับตา ผมไม่อาจวิ่งตามทินได้อีก หัวใจของผมมันเหมือนหยุดอยู่กับที่ แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา
บางทีผมอาจจะกังวลไปเองก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากอยู่กับทินให้นานที่สุด
"ทินรักบอยนะ"ทินกระซิบคำรักข้างๆหู มันดูอ่อนหวาน เเละนุ่มละมุน ได้ยินคำนี้มันเหมือนตัวตนของทินยังคงอยู่กับผม อยู่ใกล้ๆผมแม้จะให้ห่างกันแค่ใหน กระซิบบอกรักกันเบาๆ ก็เหมือนอยู่ใกล้กัน
"บอยก็รักทิน ทินอย่าจากบอยไปไหนนะ"ผมบอกสิ่งที่ผมกังวลเป็นที่สุดกับทิน ทินยิ้มเเล้วหอมแก้มผมเบาๆ
"ทินไม่มีวันไปไหนได้หรอกเพราะหัวใจทินอยู่กับบอย"
"สัญญามาสิ่"ทินหัวเราะ
"สัญญา"
.....................
แฮ่ หายไปนานกลับมาอัพต่อเเล้วเน้อ (^^)"
:z3:
มาต่อสั้นๆก่อน ไม่ได้อัพนานสมองตันๆช่วงนี้ยุ่งๆเหมือนกันสมองเลยไม่ค่อยว่างเเต่งนิยาย
:กอด1:
-
อ่ะนะ รู้สึกว่าอีกไม่นานพายุกำลังจะมา
-
เพื่อนอย่างนี้น่าเตะสักป้าบ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
รู้สึกหวาดๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนตอนหน้าจะมีดราม่าอ่ะ เฮ้อๆ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทินกับบอยคับ
o13 o13 o13
-
ลางสังหรณ์อะไรหนอ
บอยคิดมากไปเปล่า
:เฮ้อ:
-
สงสัยจะได้กินมาม่าชามโต อิอิ
-
คำสัญญามันไม่ช่วยอะไรหรอก
-
มันดูไม่ค่อยเข้าท่าเลย
จะตึงก็ไม่ตึง จะหย่อนก็ไม่หย่อน
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
เกลียดลิตอ่ะ มันต้องทำให้บอยกับทินต้องแยกจากกันแน่ๆ
-
ลิตนี่ยังไงหว่า ทินก็บอกและแสดงออกชัดเจนไปแล้วว่าชอบบอย ยังจะทำให้เขาแตกแยกกันอีกนะ :เฮ้อ:
ขอบตุณคนเขียนมากๆ นะค้า :pig4:
-
รีบมาต่อครับ
-
สิตนี่มดแดงชัดๆ แล้วมันจะมีเรื่องอะไรเข้ามาอีกใช่มั้ยนี่ สังหรแปลกๆ :serius2:
-
ม่าๆ จะมาอีกไหม
-
คนเขียนรีบๆๆแต่งเน้อๆๆๆๆ o13
-
ตอนที่7
วันนี้แล้วสินะ ที่ผมกับทินต้องเก็บของกลับบ้านกัน เราสองคนเก็บของกันเงียบๆ ทินไม่ได้พูดอะไร ผ่านมาเดือนหนึ่งเเล้ว ตอนนี้
ผมเปลี่ยนไปมาก เพราะความพยายามที่จะลดน้ำหนักของผมนั่นแหละ แต่ทินดูจะไม่ปลื้มซักเท่าไร
"ลืมอะไรอีกหรือเปล่าทิน"ผมถามทินกลัวว่าทินจะลืมอะไรอีกไหม เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ห้องๆนี้จะไม่ใช่ห้องของเราสองคนอีก
แล้ว
"ไม่หรอก แต่บอย"ทินเข้ามากอดด้านหลังผม แขนที่โอบกอดได้ไม่เต็มแขนเหมือนเมื่อก่อน ทินเลยต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่น
ขึ้น
"อืมทำไม"ผมขานรับแต่มือก็ยังหยิบของเก็บใส่ลังอยู่
"กลับบ้านเเล้วคงไม่ได้นอนด้วยกันเเล้วบอยจะเหงาไหม"
"ไม่หรอก มั้ง ถ้าเหงาก็โทรหากันได้นี่ ไม่ก็ออกไปเที่ยวกันใช่ว่าเราจะไม่ได้เจอกันซักหน่อย"ผมหัวเราะในท่าทีอ้อนๆของทิน
บางทีเราอาจจะกังวลมากไป ว่าเราจะอยู่อยู่โดยไม่มีกันเเละกันเหมือนที่ผ่านๆมาได้ไหม เราจะห่างกันได้จริงหรือเปล่า หลังจาก
คราวนั้นแค่ไม่กี่วันผมยังทนที่จะนอนคนเดียวไม่ได้เลย
"ทินขอคอนโดกับพ่อทินเเล้วนะ ทินอยากอยู่กับบอย บอยมาอยู่กับทินนะ"
"ทิน น่าเราต้องมีเวลาให้กับครอบครัวเราบ้างนะขอเวลาให้บอยอยู่กับครอบครัวก่อนเเล้วบอยจะไปอยู่กับทินตลอดไปเลยดีไหม"ทินยิ้ม
"อื้มอยู่ตลอดไปเลยนะ"เวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ผ่านไปเร็วจนเหมือนโกหก แต่ทินก็ยังคงอยู่กับผม ถึงแม้ว่าเราจะต้องกลับบ้านไปทำหน้าที่ของตนเองหลังเรียนจบ คือการได้ดูแลครอบครัว แต่เราก็สัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกัน หลังรับปริญญา
ตอนนี้ทั้งผมและทินย้ายกลับบ้านกันเเล้ว ทินขับรถมาส่งผมที่บ้าน แล้วช่วยขนของที่มีไม่มากเข้าบ้าน วันนี้ครอบครัวผมอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแม้กระทั่งพี่บู๊ ที่กลับมาจากเมืองนอกเเล้ว
"สวัสดีไอ้น้องชาย"พี่บู๊พูดทักทินเมื่อทินยกมือไหว้ทุกๆคน ทั้ง พ่อ แม่ พี่บิวกับพี่บู๊ ด้วย
"กินข้าวกันก่อนไหมลูก มากันเหนื่อยๆ"แม่ชวนทิน ผมกับทินมาได้จังหวะเวลาข้าวเย็นกันพอดี แม่กำลังจัดโต๊ะอยู่เลย
"บอยช่วยนะแม่"ผมช่วยแม่ไปยกกับข้าวที่ครัวมาวางไว้ที่โต๊ะ พ่อกับทินกำลังคุยกันอยู่เลย พ่อผมเป็นคนที่ชอบเรื่องโลกเรา
หน่ะครับหลักการวิทยาศาสตร์นี่พ่อชอบมาก เวลาคุยกับทิน ทินก็สามารถคุยได้ทุกเรื่องพ่อผมเลยคุยถูกคอ อีกอย่าง ทินคบกับ
ผมมานาน โดยที่ไม่คบผมเพียงเพราะหน้าตาหรือว่าผมจะอ้วน พ่อเลยยอมรับซะง่ายๆ
"พรุ่งนี้วันพระจะไปทำบุญกันไหมล่ะพ่อ" พ่อถามทิน
"ก็ ผมก็กะว่าจะชวนบอยไปอยู่นะครับ แล้วพ่ออนุญาติหรือเปล่า"พ่อหันมามองผม
"โตขนาดนี้ไม่ต้องขอกันเเล้ว จะไปก็ไปแต่อย่าพากันไปเมายาที่ไหนเป็นพอ"
"อันนี้ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวทำบุญเสร็จทินก็มาส่งบอยเองล่ะ เมายาเมาเหล้าไม่เคยมีหรอกพ่อ"
"ทำไมต้องร้อนตัวล่ะไอ้บอย"พี่บู๊นิ่หาเรื่องน้องอีกละ
"ไม่ได้ร้อนตัวแต่มันจริง ไม่เหมือนใครบางคนหรอก อืม สมัยเรียนบอกพ่อจะไป ทำโครงงาน แต่ดันไปกินเหล้าแถมยกพวกตีกันอีกน่าเศร้าไหม ล่ะ โอ๊ย"ผมเอามือลูบหัวปอยๆ พี่บู๊นิ่ชอบทำร้ายร่างกายน้องตัวเอง
"น้อยๆหน่อยเถอะมึง ขอร้องอย่าขุดๆ"พี่บู๊ทำท่าเงื้อมจะตบกะบาลผมอีก ดีที่ว่าแม่ปรามไว้ ผมเลยรอด
ฝนตกมาไม่ขาดสาย แถมตกหนักโครตๆ พ่อบ่นเรื่องโลกร้อนอีกตามเคย ฝนตกไม่เป็นไปตามฤดูกาล แถมอากาศยังร้อนอบอ้าว แทนที่ฝนตกแล้วมันจะเย็นสบาย แต่มันดันร้อนซะนี่ คงเพราะห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดแอร์ด้วยเเหละ
"นอนอยู่นี่ก่อนนะลูก แม่เตรียมที่นอนไว้เเล้ว คงอีกนานกว่าฝนจะหยุด"แม่ชวนทินที่ยืนมองดูฝนที่ตกกระหน่ำกับผม
"อืมก็ดีนะ ขับรถมันอันตรายออก"ผมเองก็เป็นห่วงทินเหมือนกัน ฝนตกหนักแบบนี้ ทางคงมองเเทบจะไม่เห็นแน่ เสี่ยงกับอุบัติเหตุได้ง่ายๆ
"อื้ม งั้นนอนด้วยก็ได้"
"บอยแกจะไปเมืองนอกกับพี่ไหม"พี่บู๊เเวะเข้ามาถามผมในห้อง ขณะที่ผมกำลังหาชุดนอนให้ทิน
"ไม่อยากไปอ่ะ"ถ้าไปก็ต้องไปเป็นเดือนๆพี่บู๊คงไม่ให้กลับมาง่ายๆหรอก
"แกไม่ต้องกลัวว่าแกจะไปกับพี่เเล้วไอ้ทินจะมีคนใหม่หรอก จริงไหมทิน"ทินยิ้มแห้งๆ
"ไม่เอา ไม่ไป"ผมยังยืนยันเสียงเดิม
"ไปเถอะ พี่อยู่โน่นทำงานคนเดียว เพื่อนคนไทยก็น้อย ไปอยู่กับพี่ซักสองเดือนค่อยกลับ"
"โหตั้งสองเดือน พี่บู๊อยากให้บอยไปกินๆนอนแล้วกลับมาอ้วนอีกหรือไง"ผมพูดแล้วเหล่ไปมองทินที่ทำหน้ายิ้มแต่ในใจคงจะไม่ได้ยิ้มเหมือนใบหน้า
"เออ กูจะเอามึงไป ไม่ไปโดนแน่"พี่บู๊ขู่ไว้แล้วเดินออกไปเฉยไอ้ผมที่กำลังจะอ้าปากเถียงก็ต้องอ้าค้างไว้เก้อ
"ไม่ไปหรอบอย โอกาศมาทั้งทีนะ"ผมหันไปมองทินแล้วทำหน้างอลใส่ ถามผมทำไมไม่ไป แต่ดูเขาทำหน้าเข้าสิ
"ไม่เอาจะอยู่กับทิน"พูดจบก็เอียงคอไปซบไหล่ทิน แบบอ้อนๆ ทินดูพอใจแล้วหอมเเก้มผม
"นอนยังง่วงละ"ทินชวนผมนอน แต่ตายังใส่แป๊ว
"ใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะโป๊อยู่นั่นแหละ" ผมมองผ้าขนหนูที่ทินพันไว้ แล้วก็รู้สึกอายๆ
"บอยไม่อยากเห็นของทินหรอ"ผมทำหน้าเหวอแบบตกใจ กล้าพูดอ่ะทิน ผมเลยยิ่งหน้าเเดงเข้าไปใหญ่
"บ้า ใครจะไปอยากเห็นของทินกันล่ะ บอยเห็นของๆบอยอยู่ทุกวันก็พอเเล้ว"ผมลุกขึ้นยืนด้วยความอายเเทน ทินคว้าเอวผมไว้จนเหมือนผมกลับไปนั่งแต่นั่งบนตักทิน
"บอย เราก็คบกันนานแล้วนะ แต่ทินยังไม่เคยลึกซึ้งกับบอยเลย รู้ไหมว่าทินต้องทนแค่ไหน"ผมอ้าปากค้างหันไปมองทิน เมื่อได้ยินสิ่งที่ทินพูดออกมา ผมเองก็ต้องทนเหมือนกันนะไม่ใช่ไม่ทน แต่เพราะไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอต่างหาก ทินเองก็เหมือนกัน ไม่เคยที่จะเอ่ยขอทนกันมาได้ตั้ง3ปี ไม่เคยมีอะไรกันเลย พวกผมนี่ช่างสามารถ กันจริงๆ แต่อยู่หอตั้งนาน ทินไม่ขอแต่ดันมาขอตอนอยู่บ้านเนี่ยนะ โอ้วทินนี่หาเรื่องโดยที่รู้ตัวจริงๆ
"ทิน นี่บ้านบอยนะมาขออะไรตอนนี้"ผมพูดน้ำเสียงตกใจ
"อืม งั้นไม่ขอแล้วก็ได้"ทินทำน้ำเสียงน้อยใจ เอาไงดีล่ะเนี่ย ไม่เคยคิดว่าทินจะขออะไรแบบนี้เลย แถมขอแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัวด้วยแล้ว ไอ้ที่เเข็งๆที่มันกำลังดันก้นผมนี่มันคืออะไร
"ทินพอเลย บอยกลัว"ผมจะลุกขึ้น แต่ทินก็ยังรัดผมไว้แน่น
"งั้นขอกอดไว้ก่อนก็ได้"เฮ้อ ผมถอนหายใจในความเอาแต่ใจของทิน เลยปล่อยให้ทินกอดไว้อย่างนั้น แต่มันไม่ใช่เเค่นั้นอ่ะดิ่ทินยิ่งซุกไซร้ซอกคอผม ลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอผม จนผมรู้สึกขนลุกซู่ด้วยความสยิว จูบต้นคอไล้ไปเรื่อย จับหน้าผมหันมาจูบไม่ค่อยถนัดนัก
"ฮ่า ทินไม่เอาน่า"ผมปรามทิน เพราะรู้สึกว่าทินจะเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ผมเองก็ด้วย ทินลูบไล้หน้าท้อง ที่มีพุงหน่อยๆของผมไปเรื่อยจนถึงหน้าอก ปากก็ค่อยๆบรรจงจูบผมด้วย
ก๊อกๆ
"บอย ทินหลับยังลูก"ผมรีบลุกพรวดด้วยความตกใจ
"ค...ครับแม่ บอยยังไม่หลับ"ผมรีบตอบแม่ทันที แล้วรีบเดินไปเปิดประตูห้อง
"แม่เอานมมาให้หน่ะเห็นไฟยังเปิดอยู่"แม่ยื่น ถาดที่มีนมอยู่สองแก้วให้ผม
"ขอบคุณครับ งั้นบอยดื่มเสร็จนอนเเล้วนะ แม่ห้ามกวนหล่ะ"แม่ทำหน้าอมยิ้ม
"แอบทำไรกันหรือไง สีหน้าดูตื่นๆ"ผมทำตาโตตกใจกับสิ่งที่แม่พูด
"บ้าหน่ะเเม่ ไม่ได้ทำไรซักหน่อยบอยนอนแล่ว"แล้วผมก็ปิดประตู ได้ยินเสียงแม่หัวเราะด้วยอ่ะ พอหันมามองทิน ทินก็กำลังกลั้นหัวเราะไว้อยู่
"ขำอะไร" ผมท้าวเอวถามทิน แบบไม่พอใจ
"ป....เปล่า อุบ"ทินยังหัวเราะไม่เลิก ผมเลยวางถาดแล้วเดินไปตีแขนทิน
"โอ๊ย....เจ็บนะ"ทินทำสีหน้าเจ็บปวด
"เจ็บให้ตายไปเลย"ผมแกล้งพูดประชด ทินอมยิ้มเเล้วดึงผมที่ไม่ทันตั้งตัวจนล้มทับทิน
"ทินไม่เอาเเล้วนะ"ผมปรามทิน กลัวว่าทินจะเกิดอารมณ์แบบเมื่อกี้อีก
"ขอกอดหน่อย กอดนานๆเลยด้วย"ทินกอดผมไว้อย่างนั้นจนผมเกร็ง เพราะนอนทับทินอยู่ ทินก็ไม่มีทีท่าว่าจะหนักเลย แต่ถ้าเป็นเมื่อ1 เดือนก่อนทินได้เเบนตายเพราะโดนผมทับเเน่ๆ ผมเพิ่งจะได้รู้ว่า คนผอมเวลาหยอกล้อกับคนรักมันดีแบบนี้เอง แต่ถึงผมจะผอมลง หุ่นผมก็ยังไม่ค่อยเข้าที่เท่าไร เพราะเนื้อที่มันแทบจะไม่มีกล้ามเนื้อซักเท่าไรนี่แหละ คงต้องไปเข้าคอสฟิตกล้ามเนื้อกับพี่บู๊ เพื่อให้ร่างกายดูดีแบบทินบ้างเเล้วหล่ะ จะได้ไม่มีใครมาดูถูกผม ว่าผมไม่เหมาะกับทินได้อีกต่อไป แต่ทินก็เหมือนดูเหนื่อยๆชอบกล เวลาที่พาผมออกไปข้างนอก ไม่รู้ว่าทินเป็นอะไรเหมือนกัน แต่ผมกลับรู้สึกดีอ่ะ เพราะเหมือนกับทินยิ่งดูเเลเอาใจใส่ผม มันยิ่งทำให้ผมรักทินเพิ่มขึ้นทุกๆวันไม่ได้ลดลงไปเลย
สุดท้ายทินก็เผลอหลับไปทั้งๆแบบนั้นผมเองก็เหมือนกัน ฝันดีนะ ทิน
.......................
:กอด1:หวานพอไหมเนี่ย ไม่พอจะได้หาฉากหวานๆมาลงอีกซักสองตอน แล้วค่อยเอาฉากดราม่ามาลงโฮะๆๆๆ
-
ไปเเล้วลดหุ่นกลับมาให้ไอ้พวกที่เคยเห่าๆ ไว้มันตาค้าง
-
อั้ยย่ะ หวานแบบเล้กๆ
น่าร้าก กก ก
-
สู้ๆครับ บอย ลดหุ่นให้ได้น้าา
อย่าให้ใครมาว่าได้ ว่า ไม่เหมาะกะทิน
-
อยากไปบอย สลิมไวไว เชิ่ดใส่ได้เก๋ๆ
-
เอาให้ before/after ต่างกันจนตะลึงไปเลยนะบอย o13
ขอบคุณสำหรับตอนหวานเล็กๆ นี้ค่ะ :pig4:
-
น่ารักกกกกกกก :-[
ยอมทินไปปปปปปป
:call:
-
ทนมาทำไมตั้งสามปี o22
แค่นี้ยังจริงใจไม่พอเหรอ สามปีที่ผ่านมาไม่มีโมเม้นต์อะไรที่จะลึกซึ้งกันเลย :pig4:
-
มัวแต่หยอกเอิญกันอยู่นั้นแหละ เมื่อไหร่จะ :oo1:สักที
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
หวานอ่า :o8:ขอหวาน ๆ อีกซักหลาย ๆ ตอนเลยนะ :a5:
แล้วค่อยเอาซึนามึมาถล่ม :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปเจ้าค้ะ o13
-
:man1:
-
ขอหวานๆ อีกได้มั้ยอ่ะคับ
อย่าเพิ่งดราม่าเลย คริคริ
o13 o13 o13
-
:pig4:
-
:call: :call: :call: :call:
-
ตอนที่8
ผมตื่นแต่เช้า และลุกขึ้นมาด้วยสภาพที่ยังไม่ตื่นดีนักเสียงคุยโทรศัพท์ของทินมันช่างรบกวนการนอนของผมเสียจริง มองดูนาฬิกานี่มันเพิ่งจะหกโมงเช้าเอง ใครกันนะที่โทรมาหาทินแต่เช้า ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันเพราะไม่ได้สนใจ ลุกเดินหาวปากกว้างเเล้วเดินเข้าห้องน้ำไป พอออกมา ทินก็นั่งดูโทรศัพท์อยู่บนที่นอน ผมเลยไปนั่งข้างๆ
"เป็นไรอ่ะ ดูทำหน้า"ทินที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแต่เช้า ทำให้ผมสงสัยว่าจะเกิดปัญหาอะไรไหม
"หืม เปล่าหรอกแค่ที่บ้านโทรมาบอกย่าจะมาเยี่ยมน่ะ"อืม ย่ามาก็น่าจะดีใจนี่แล้วทำไมต้องทำหน้าบึ้งด้วยล่ะผมเลยเงียบไม่ถามต่อเพราะไม่อยากก้าวก่ายเรื่องครอบครัวของทิน
"ไปแต่งตัวสิบอยเดี๋ยวทินพาไปวัด"ทินเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้ม
"อื้ม"
ผมกับทินเราออกจากบ้านตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าวันนี้เป็นวันพระใหญ่เลยกะว่าจะไปทำบุญที่วัดกัน พอถึงวัดคนก็เยอะน่าดู จัดของที่จะใส่ทำบุญใส่ถาดเพื่อรอถวาย ผมกับทินนั่งเล่นรอพระลงจากกุฏิ เพราะพระที่นี่จะลงมาประมาณเกือบๆแปดโมง เราสองคนนั่งฟังเทศ พอซึ้งถึงรสพระธรรมก็พากันกลับ รู้สึกสบายใจดีจัง
"ปะกลับกัน"ทินชวนกลับบ้าน
ทินพาผมมาที่ไหนก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่บ้านผม ไอ้เราก็นึกว่าทินจะพาผมกลับบ้าน ผมมองทินอย่างสงสัย ทินคงเห็นเลยหันมายิ้ม
"ไปบ้านทินกันก่อนนะ"
"อ่ะ จะพาไปจริงๆหรอ ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย"ทินหัวเราะ แล้วจะหัวเราะทำไมเนี่ย
"เอาน่า บอยไม่อยากไปบ้านทินหรอ"ผมส่ายหน้า
"ไม่ใช่ แค่ก็ไม่เคยไปนิ่เราก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ทินเป็นคนยังไง"ผมก้มหน้าทำเสียงอ่อย ทินหัวเราะอีกละ
"เอาน่า พ่อแม่ทินใจดีจะตาย"เออ ให้มันจริง ตัวเองรู้สึกใจตุ้มๆต่อมๆไงไม่รู้ ถ้าผมกับมันเป็นเเค่เพื่อนธรรมดาผมคงไม่กัง
วลขนาดนี้หรอก แต่นี่ผมเป็นแฟนทินนะ แล้วทินพูดอะไรกับครอบครัว เรื่องของผมไว้ว่ายังไงก็ไม่รู้ ทำตัวไม่ถูกเลย
ผมมองทางตามถนนไปเรื่อยๆ เพราะบ้านทินคงจะไกลกับบ้านผมมาก เรานั่งรถประมาณ2 ชม. ก็ถึงหน้าบ้านของทินมั้ง ประตูรั้วที่สูงนี่ช่างอลังการงานสร้างจริงๆ ไม่ต้องมีคนมาเปิดให้แค่กดรีโมทมันก็เปิดเองละ แล้วถ้าเกิดรีโมทเสียเเล้วจะเข้าบ้านยังไงอ่ะ แหะๆ จะว่าผมเชยก็ได้นะ ไม่ยักรู้ว่าแฟนผมมันจะรวยขนาดนี้ จะว่าตัวเองโชคดี ดีไหมเนี่ย
ทินขับรถไปจอดตรงที่ดูเหมือนโรงรถ ดูจากรถที่จอดอยู่เเล้ว บ้านนี้คงมีญาติพี่น้องหลายคน เพราะรถที่จอดอยู่นี่จอดอยู่หลายคัน
"มาถึงกันเร็วดีจริง"ทินมองดูนาฬิกาที่มันบ่งบอกว่าตอนนี้ใกล้จะเที่ยงเเล้ว แถมตอนนี้ผมหิวจนท้องกิ่ว
"ปะบอย"ทินชวนผมลงรถแต่ผมไม่อยากลงอ่ะ
"ต้องทำไงบ้างอ่ะ"ผมถามทินเพื่อที่จะได้ทำตัวถูก
"ทำตัวสบายๆ ก็พอแล้วไม่ต้องเกร็งหรอกบอย ฮึฮึ"ยังจะมีหน้ามาหัวเราะในลำคออีก นี่ผมซีเรียสนะ
ผมลงจากรถเเล้วเดินตามทินเพื่อเข้าบ้าน ได้ยินเสียคนกำลังคุยกันอยู่หลายคน พอเข้าไปในตัวบ้าน ที่เป็นเหมือนโซนรับเเขก
มีผู้ดูท่าจะมีอายุหลายคนกำลังพูดหยอกล้อกัน..............วันรวมญาติหรือไงล่ะเนี่ย (- -")
"อ้าวทินกลับมาเเล้ว"ใครคนหนึ่งร้องอุทานเมื่อทินกับผมเดินเกือบจะถึงจุดที่พวกเขาคุยกัน ทินยกมือไหว้ทุกๆคน
"บอยนี่ พ่อเเม่เรา แล้วก็ญาติๆเราหลายคนอ่ะเดี๋ยวค่อยเเนะนำอีกที"ผมยกมือไหว้ พ่อกับแม่ทินก่อน แล้วหันไปไหว้ญาติของทิน
ทุกคนยิ้มให้ สีหน้าดูเป็นมิตรดี...........มั้ง........
"ทิน นี่หรอบอยหน่ะ" แม่ทินร้องเเล้วปรี่เข้ามาหาผมจนผมเกือบผวา
"ตาถึงนะเรา"แม่ทินทำหน้าตาตื่นเต้น
"ระดับทิน แม่ก็"ทินดึงผมไปไว้ข้างหลัง ทุกๆคนกำลังมองเราอยู่
"กลับมาก็ดี กินข้าวเที่ยงหรือยัง พวกพ่อกำลังให้ยายแม้น จัดโต๊ะอยู่พอดี"
"อื้ม ดีเหมือนกันพ่อไปทำบุญกับทินมาตั้งแต่เช้ายังไม่มีไรตกถึงท้องเลย"ทินทำท่าลูบท้อง
"งั้นรอเดี๋ยวนะ ไปไหว้ย่าก่อนสิลูก อยู่ที่ศาลาริมสระหน่ะ"แม่ยิ้มแล้วดันทินกับผมให้ออกจากบริเวณ ที่ญาติๆของทินเริ่มทำท่า
กระซิบคุยกัน
ทินพาผมเดินเลาะริมสวนไปเรื่อยๆ จนไปโผล่ถึงศาลาที่ว่า ผมมองเห็นคนแก่ สงสัยจะเป็นย่าของทิน กำลังนั่งคุยกับใครซักคน
พอเดินไปถึง ทินก็เรียกย่า
"ย่า"ย่าทินสะดุ้ง แล้วหันมามอง กับอีกคนที่นั่งคุยด้วยอยู่เเล้วเป็นผู้หญิงที่อายุพอๆกับพวกผม หน้าตาสะสวยหันมามองผมกับทิน
"สวัสดีครับย่า บอยนี่ย่าเรา"ผมยกมือไหว้ ย่าทินยิ้มให้
"เจริญๆ นะพ่อ"
"ต๊ายนี่ทินหรอ จำแทบไม่ได้"ผู้หญิงคนนั้น ทำเสียงอุทาน แต่เสียงนี่เเหลมน่าดู
"ปรางหรอ"ทินทำหน้าตกใจ
"ช่ายปรางเองไม่เจอกันนานหล่อเหมือนเดิมเลยนะ"ผู้หญิงคนนั้นทำท่าเอานิ้วจิ้มที่อก แล้วทำตาเหมือนเจ้าชู้ เอ่อผมไม่ได้คิดไปเองนะเธอทำสายตาอย่างนั้นจริงๆ
"ปรางก็เหมือนกัน สวยกว่าเดิมเยอะเลย"ทินชม ผมได้เเค่มองคนนั้นทีคนนี้ที
"หึ ชมปรางสวย แต่ถึงปรางจะสวย ทินก็ไม่เคยที่จะมองปรางบ้างเลย"เธอสะบัดหน้าเชิดใส่
"อะไรก็มองอยู่ไม่มองเเล้วจะเห็นหรอ"ทินหัวเราะ คนชื่อปรางทำปากเบ้ แล้วทุบทินไปหนึ่งที ทินหัวเราะเหมือนกำลังสนุก จนลืมผม รู้สึกหึงนะแต่ไม่อยากแสดงออกมาก ผมได้แค่มองพวกเค้าสองคนหยอกล้อกันไปมา
"พ่อหนุ่มช่วยย่าหน่อยสิลูก"คุณย่าทำท่าจะลุก
"ผมช่วยพยุงครับ"ผมพยุงย่าของทิน ท่านคงไม่ค่อยมีเเรงอายุคงจะมากน่าดู
"จะไปไหนหรอครับ"ผมถามแก เพื่อจะได้ช่วยพยุงเดิน เหลือบไปมองสองคนนั้นที่คุยเหมือนไม่เคยเจอกันเป็นปีๆจนไม่ทันสัง
เกตุผมกับย่าว่ากำลังจะออกไปจากตรงนี้เเล้ว
"ย่าจะไป ที่สวนมะลิหน่ะ ตรงโน้น"โหย่าครับสายตาดีมากเลยมองไกลๆก็เห็น ผมพาท่านเดิน จนมาถึงจุดหมายค่อยๆพยุงให้ท่าน
นั่งลง แล้วก็ก็นั่งข้างล่างนั่งยองๆ ได้กลิ่นมะลิที่หอมอบอวล ถ้าเป็นตอนเช้ากลิ่นคงจะหอมกว่านี้เเน่ๆ แต่เเดดก็ไม่ร้อนมากซัก
เท่าไร
"เป็นเพื่อนตาทินหรอ"ท่านเริ่มบทสนทนาถามผม
"ครับ"ผมพูดอย่างเเผ่วเบา
"อืม ชื่ออะไรล่ะ"
"ชื่อ บอยครับ"ย่าเหล่มองผม แล้วหันสายตาไปสนใจดอกไม้ต่อ
"อืม ใช่บอยที่เป็นแฟนทินหรือเปล่าล่ะ"ผมกลืนน้ำลายดังเอือก นี่รู้ได้ไงว่าผมเป็นแฟนทิน ย่าหัวเราะกับอาการของผม
"คงจะใช่สินะ ไม่ต้องสงสัยหรอก ตระกูลนี้ก็เป็นกันแบบนี้แหละ เค้าไม่ค่อยจะปิดบังเรื่องของลูกหลานหรอก"ผมพยักหน้า
เหมือนจะเข้าใจ แต่มันหมายความว่าไงไม่รู้
"อ่อ....."ผมไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่อ้ำอึ้ง
"พ่อหนุ่มไม่อยากมีชีวิตที่ปกติ เหมือนคนทั่วๆไปงั้นหรอ"อ่อ ผมยิ่งพูดไม่ออกรู้ชะตากรรมของตัวเองขึ้นมาทันที
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของเด็กๆหรอกนะ แต่เธอแน่ใจกันเเล้วหรอว่าชีวิตของพวกเธอจะมีความสุขหน่ะ"
"แล้วเธอไม่สงสารพ่อแม่เธอบ้างหรอที่มีลูกชายแต่กลับไม่มีทายาทให้สืบสกุล"ผมได้เเต่อ้าปาค้างในสิ่งที่ท่านพูดรู้สึกอึ้งๆ
งานเข้าเเล้วไง ย่าคงไม่ปลื้มผมซักเท่าไร เพราะขนาดพูดยังไม่มองหน้าผมเลย ผมที่กำลังอ้ำๆอึ้งๆจะตอบ คำถาม ทินก็เดินเข้ามาก่อนผมเลยหุบปากเงียบซะ
"มาอยู่กันที่นี่เองคุณย่า"ทินเข้ามาหาย่าแล้วนั่งกอด ย่าทินลูบหัว เเล้วยิ้มเเบบอ่อนโยน
"คุณย่าคะได้เวลาทานข้าวเเล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวปรางช่วยพยุงนะคะ"เธอค่อยๆพยุงย่าโดยมีทินช่วยอีกข้าง ทินกวักมือเรียกผมให้ตาม
เพราะผมที่กำลังอึ้งกับเมื่อกี้ไม่หาย เลยไม่ได้เดินตามพอทินเรียกเลยได้สติเดินตามอย่างเงียบๆ
เหมือนเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ ผมนั่งข้างๆทิน ที่กำลังคุยจ้อกับปรางถึงแม้ว่าจะหันมาคุยกับผมบ้างก็เถอะ แต่ผมก็รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวอยู่เลย
"หนูเรียนคณะอะไรหรอบอย"แม่ของทินชวนผมคุย
"อา....ผมเรียน คอมพิวเตอร์อาร์ตครับ" แม่ทำหน้าทึ่งๆ
"หนูอยากทำหนังการ์ตูณ หรือหนังกราฟฟิคหรือลูก แม่ชอบมากเลย"แม่ทำท่าทึ่ง แต่ผมทำท่าตัวลีบกว่าเดิมไม่อยากจะคุยเลย
ว่าเกรดผมคงจะไม่ค่อยดีเท่าไรคงจะไปทำหนังเก่งๆ แบบนั้นไม่ได้คงได้แต่เรียนเอาวุฒิแถมยังโดนพี่ชายตัวเองบ่นอีก
"ครับผมก็ชอบ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เฮ้อเกร็งมากเลย ทินบอกให้ผมทำตัวตามสบาย แต่ดูสถานการณ์นี่ไม่น่าให้สบายใจเลย ผมได้แต่มองคนนั้นคนนี้คุยกันข้าวเที่ยงรู้สึกฝืดๆคอชอบกล ถึงแม้ว่าแม่ทินจะชวนคุย ทินมันจะหันมาคุยกับผมบ้าง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกอยากกลับบ้านมากๆเลย ผมฝืนทานอาหารมื้อเที่ยงจนหมดทีเเรกก็หิวหรอกแต่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยหายหิวไปในพริบตาผมแยกตัวมาจากวงสนาทนาของครอบครัวทิน มานั่งกอดเข่า มองดูดอกไม้บริเวณหน้าบ้าน
"เธอสินะ แฟนทินน่ะ"ผมถึงกับสะดุ้งเฮือก กำลังเหม่อ จู่ๆก็มีคนพูดเลยตกใจหน่อยนึง ผมมองปรางที่ทำท่ากอดอกมองผมด้วยสายตาจิกกัด
"เอ่อ...."ผมไม่รู้จะพูดว่าไง เลยได้เเต่ทำท่าจะพูด
"ฉันน่ะ สงสารทินนะ ที่เค้าไม่สามารถมีคู่ชีวิตที่ปกติ เหมือนคนทั่วๆไป"คำพูดแบบนี้มันคุ้นๆหูแฮะ
"หน้าตาเธอก็ดีนะ ไม่น่าจะมาคบผู้ชายด้วยกัน สาวๆคงจะติดเธอน่าดู"เอ่อ ที่พูดมานี่มันไม่จริงเลย สาวๆวิ่งหนีหมด
"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าไม่มีเธอเข้ามาในชีวิตของทิน ทินก็คงได้แต่งงานกับฉัน อ้อ เธอคงจะรู้นะว่าฉันกับทินสนิทกัน
มากแค่ไหน ทินถึงได้คุยกับฉันจนลืมเธอ ฉันอยากให้เธอเลิกกับทินซะ ถ้าเธอรักทินจริงปล่อยให้ทินไปมีอนาคตที่ดีกว่านี้ดีกว่า"อืมถึงแม้ว่าเธอจะพูดเร็วมากแต่ผมก็จับใจความได้ ผมรู้ว่าเธอหมายถึอะไร ผมเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจ ปรางเเสยะยิ้มเหยียดผม แต่ผมไม่สามารถที่จะพูดตอบโต้อะไรต่อไปได้
"อ่าวมาอยู่ที่นี่กันเอง สนิทกันเเล้วหรอเห็นออกมากันนาน"ทินมองผมกับทินที่ยืนมองกัน
"ทิน ปรางอยากไปเที่ยวอ่ะ ลงมาที่นี่ทั้งทีทินพาปรางเที่ยวหน่อยสิ"เธอทำเสียงออดอ้อน
"อ่าคงไม่ได้หรอกปราง"ทินปฏิเสธทันควัญ
"ทำไมล่ะ"เธอยังทำน้ำเสียงไม่เลิก
"ออ พอดีต้องไปส่งบอยน่ะแล้ว พอดีทินต้องไปช่วยงานเพื่อนเลยต้องค้าง"
"อ้าวแล้วทินจะไม่อยู่กับคุณย่าก่อนหรอ"เธอทำน้ำเสียงเสียดาย
"อืม ไว้วันหลังทินจะไปเยี่ยมท่านเอง"เธอยิ้มให้ทิน
"ไม่ต้องหรอก เพราะคุณย่าจะมาค้างหลายเดือน ปรางก็ต้องอยู่ดูเเล ทินว่างเมื่อไรก็พาปรางไปเเล้วกัน"เธอมองทินด้วยสายตา
ที่หยาดเยิ้ม ทินทำหน้าเจื่อนลงเมื่อเธอบอกว่าอยู่หลายเดือน
"อ่าวหรอ งั้นว่างจะพาไปแล้วกัน"
"จริงนะ สัญญา"เธอทำท่าชูนิ้วก้อย ทินหัวเราะ
"ยัยบ้าโตขนาดนี้ไม่ทำเเล้วแบบนี้หน่ะ"ทิ้นตีไหล่เบาๆ เธอหัวเราะแบบพอใจ
ไม่ไหวเเเล้วนะ ผมคงทนอยู่ตรงนี้ไม่ไหว รีบเดินออกมาทันที อยากกลับบ้านเเล้ว ไม่อยากอยู่ที่นี่ผมเข้าหาผู้ใหญ่เเล้วบอกลาท่านดูตกใจเหมือนกันที่จู่ๆผมก็กลับ ผมเลยต้องอ้างว่ากลับไปช่วยงานที่บ้าน ผมเดินออกจากบ้านหลังนี้ทันที ทินวิ่งมาเเล้วรั้งผมไว้
"จะกลับแล้วหรอ ทำไมรีบกลับ"ทินทำหน้าตกใจ
"รู้สึกเหนื่อยๆหน่ะ"ผมกลั้นน้ำเสียงไว้เพราะอยากจะร้องไห้ยังไงไม่รู้
"งั้นทินไปส่ง"ทินลากผมขึ้นรถเเล้วพาผมกลับบ้าน ผมกับทินเรานั่งกันไปเงียบๆ แต่คนที่เงียบน่าจะเป็นผมมากกว่าเพราะทินถามผมตลอดทางว่าเป็นอะไรทำไมซึมๆ ผมยิ้มให้แล้วบอกว่าปวดหัว
ทินเลยเลิกถามแล้วไปสนใจกันถนน ทินเป็นคนอัธยาศัยดี กับทุกคน มันยิ่งชวนให้เข้าใจผิดได้ง่าย คำพูดที่พวกเค้าพูดกับผมมันยังวนเวียนอยู่ในสมอง ผมเริ่มปวดหัว ทินจับมือผม
"มีเรื่องอะไรก็บอกทินนะอย่าเก็บไว้คนเดียว ทินเป็นห่วง"ผมยิ้มแห้งๆให้กับทิน รัก ไว้ใจ หวงแหน ทิน บอยจะสู้ต่อไปได้ไหมนะบอยเจอปัญหาแค่นี้บอยกลับทำอะไรไม่ถูกเเล้ว ถ้าวันข้างหน้ามันหนักหนากว่านี้ล่ะบอยจะทำไง อนาคตที่พวกผมเลือกมันจะเป็นยังไงนะ แต่ที่รู้ๆ ทินยังคงยิ้มอ่อนโยนให้ผม มองผมด้วยเเววตาที่หวงแหน มอบความห่วงใยให้กับผม มันทำให้ผมรู้ว่าทินรักผมมากแค่ไหนใครก็คงจะมาเเยกไปง่ายๆไม่ได้หรอก บางที่คนนั้นเพียงแค่ต้องการยุเราให้แยกกัน ผมไม่อยากเอาคำพูดพวกนั้นเข้ามาให้รกสมองอีกแล้ว ขอแค่ได้อยู่กับคนที่รัก ผมก็พอใจใครจะว่าไงผมไม่แคร์ผมแคร์ความรู้สึกของทินก็พอ.........
......................................
:z10:พายุลูกเห็บกำลังจะเข้า ขอตัวไปหาที่กำบังก่อนละ :เฮ้อ:
-
คิดในแง่บวก ก็ยังดีที่คุณแม่ทินยังคุยดีๆ ด้วยนะบอย :เฮ้อ:
-
ตัวมารโผล่ .. จะวางเเผนเชี้ยๆ ให้ไอ้ทินรับผิดชอบอะไรป่ะเนี่ย :3125:
-
นางร้ายมาแล้ววววว บอยสู้ๆ เชียร์ขาดใจ
บ้านทินมีคนยอมรับคือแม่ทินคนเดียวเลบใช่มั้ยคะเนี่ย น่าสงสารความรักของคู่นี้
อุปสรรคเยอะเสียจริง
ทินค่อยระวังยัยปรางให้ดีล่ะ เดี๋ยวโดนมอม เหอๆ
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
เอาอีกละ
-
:L2: :L2:
---------------------------------------
ที่ยัยนั่นพูดไม่ต้องสนใจหรอก ทินไม่ได้พูดเองนี่หว่า
แต่ที่ย่าท่านพูด อันนี้มันก็ต้องทำให้ท่านรู้ว่ารักกันจริงอ่ะนะ
:pig4:
-
จะมีสักเรื่องป่ะเนี่ย ที่ไม่ต้องมี บุคคลที่ 3 , 4 , 5 , ... , n
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
ชะนี GET OUT !!!
-
ให้มันได้ยังนี้สิคับบอย มั่นคงเข้าไว้
อย่าไปสนใจคนรอบข้างมากนักเลย คริคริ
สู้ๆ ค๊าบบบ
o13 o13 o13
-
จะมาม่าอีกแล้วเหรอไม่ชอบบบบบอะ
:call:
-
:man1:
-
เอ้อ จะได้อยู่สงบๆบ้างมั้ยนะ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
จบแบบ Happy สุดๆๆอะ o13
-
ตามมาโหวตค่ะ ขอHapyyyy><
-
เอ่อ ครบครัวทินมีอะไรกันรึเปล่าครับเนี่ย รู้สึกเหมือนเก็บๆอะไรไว้แต่ไม่พูดออกมา
สงสัยแอนตี้บอยแน่ๆเรย บอยอย่ายอมแพ้น้า สู้ๆ
-
:impress3:
-
แต่ทินก็ไม่ได้บอกว่า พิสูจน์อะไรกับที่บ้านนะ
-
ความคิดของบอยเองนี่แหละที่เป็นอุปสรรคกับความรักมากที่สุด
-
อินังมารร้าย มาแล้ว บอยสู้ ๆ
-
แงๆๆ หวานกันไม่เกินตอนกว่าพายุเข้าอีกแล้วเหรอค่ะ
สงสัยโลกร้อนอากาศเลยแปรปวน
-
อนาคตที่ดีกว่า คำนี้มันเครียดจริงๆน้า T T เจอเข้าจิงๆก็จุก เฮ้ออออ~~~~
-
หมู่เฮาเตรียมตั๋วกันเน้อ กระซิกกระซิก
-
ตอนที่9
ทินปรางอยากไปเที่ยวไม่เห็นทินพาปรางไปเที่ยวบ้างเลย
ทินทำไมไม่กลับมาพักที่บ้านบ้างเลยล่ะ
ทินปรางคิดถึงทินนะไม่เจอตั้งนานแต่ทินไม่ให้เวลาปรางบ้างเลย
ทิน...................อีกสารพัดที่ปรางเอ่ยมามันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าปรางเปลี่ยนไป
ปรางเป็นเพื่อนสนิทผมตั้งเเต่เล็กๆพ่อเเม่ของปรางเป็นเพื่อนบ้านของผมที่ต่างจังหวัดหรือบ้านของคุณย่านั่นแหละ ปรางเป็นคนขี้อ้อน คนบ้านย่าเลยรักปรางเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง ผมเองก็ชอบปรางเหมือนกันถึงแม้ว่าปรางจะเป็นผู้หญิงแต่ก็ดูห้าวๆ ผมเลยชอบเล่นกับปราง แต่พอโตๆกันมา พ่อแม่ก็พาผมมาอยู่ที่นี่ เพราะกิจการที่พ่อแม่สานต่อจากปู่นั้นเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นมาเราก็เริ่มติดต่อกันน้อยลง จนผมเกือบลืมเธอไป พอมาเจอกันอีกทีก็ดีใจอยู่หรอก แต่เธอดูเปลี่ยนไปมากจนผมแทบจำไม่ได้ เธอกลายเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบที่ผู้ชายหลายๆคนใฝ่หา แต่ไม่ใช่ผม..................ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบหน้าเธอ หรอกนะ แต่เพราะลางสังหรณ์ของผมเองต่างหาก ลางที่ผมคิดว่า เธออาจจะชอบผม เพราะสายตาที่เธอมองผมทุกๆครั้ง มันบ่งบอก ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่อยู่ห่างๆไว้บ้างก็ดี
"ทินไม่กลับบ้านหรอ เห็นที่บ้านโทรตามหลายรอบเเล้วนี่"บอยถามผมหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมมาค้างที่บ้านบอยได้สองอาทิตย์แล้วบอยเองก็คงกลัวว่าผมจะมีปัญหากับที่บ้านด้วยล่ะมั้ง
"ไม่เป็นไรหรอกทินบอกแม่เเล้ว"เข้ามานั่งเช็ดหัวข้างๆบอยที่กำลังนั่งทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
"จริงหรอ"
"อืม"ผมพยักหน้า ไม่อยากให้บอยรู้ว่าตอนนี้ ย่าเริ่มไม่พอใจเท่าไรที่มาค้างบ้านคนอื่นไม่ค้างที่บ้าน แต่กลางวันผมก็ไปบ้านบ้าง
ไปดูเเลย่า พอเย็นๆกินข้าวที่บ้านเสร็จก็มาบ้านบอย แม่บอกว่าจะเคลียร์ทางนี้ให้ผมเลยสบายใจหน่อยเพราะข้ออ้างร้อยแปดของแม่ที่ช่วยผมน่ะแหละ
"เเล้วจะไปกับพี่บู๊วันไหนล่ะบอย"
"ไม่รู้สิ คงจะสิ้นเดือนนี้อ่ะ แต่บอยไม่อยากไปเลย"บอยทำแก้มป่องเเล้วเอาหัวพิงไหล่ผม
"ถือว่าไปเที่ยวพักผ่อนเเล้วกัน ไม่ต้องห่วงน่ะ ทินไม่นอกใจหรอก"ผมหัวเราะน้อยๆ บอยแอบเหล่ผมแล้วทำหน้างอลที่ผมหัวเราะ
"รู้หรอกน่า ทินเห็นบอยเป็นคนยังไงเนี่ย"ผมยีหัวบอยเบาๆ ได้กลิ่นผมที่สระอ่อนๆ มันทำให้บอยน่าฟัดชอบกล อยากจับกดบอยจังเลยถ้าทำแบบนั้นบอยจะโกรธไหมนะ
"ทิน บอยมีอะไรอยากถาม"
"หืม"ผมขานรับเบาๆ
"คือ ทิน อยากไหม"เอ๋ บอยตั้งใจจะบอกไรนะ ไม่เข้าใจเลย
"อยากอะไรหรอบอย"ผมถามบอยงงๆ ผมอยากอะไรหว่า หรือว่าบอกหิวเอ...
"ก็อยากแบบนั้น"บอยพูดทั้งๆ ที่ก้มหน้า ผมจ้องบอยที่รู้สึกว่าบอยเริ่มหน้าเเดงๆ
"เป็นอะไรน่ะบอย"ผมเชยคางบอยแล้วจ้องหน้าที่แดง บอยรีบปัดออกจนผมงง
"ไม่แล้ว ไม่เอาละไม่พูดดีกว่า"แล้วบอกลุกพรวดขึ้นไปซะเฉยๆ อะไรของเค้าเนี่ย อยากอะไร หรือว่าบอยจะ.........
ผมมองบอยตาปริบๆ อ้าปากค้าง พอรู้สึกตัวเองว่าบอยหมายถึงอะไร ก็เผลอยิ้มดีใจเกินหน้าเกินตา ลุกขึ้นไปกอดบอยจากด้านหลัง
"ก็บอย พูดไม่รู้เรื่องนี่ก็อยู่ๆมาถามว่าอยากอะไรใครจะไปรู้ว่าบอย............"ผมเม้นปากตัวเองเเล้วค่อยเคลื่อนใบหน้าเข้าหาบอย
บอยรีบผลักผมออกด้วยความเขิน
"อะไร คิดมาก บอยไม่สนเเล้วจะนอน"แล้วก็กระโดดขึ้นเตียงเอาผ้าคลุมโปง
"บอย"ผมกระซิบเรียกบอยเบาๆ แต่บอยไม่ยอมขานรับผมเลยมุดเข้าผ้าห่มเข้าไป บอยเอามืดปิดหน้าไว้ไม่ยอมสบตามองผม
"ทินรักบอยนะ บอยรักทินไหม"ทำน้ำเสียงแบบอ้อนสุดๆ บอยพยักหน้าแต่ก็ยังเอามือปิดหน้าไว้เเบบนั้น ผมจึงจับมือบอยออกช้าๆ
"ดวงตาที่กลมโตของบอยจ้อมมองมาที่ผมเเบบกล้าๆกลัวๆ มันยิ่งเหมือนกับว่า ผมกำลังจะข่มขืนบอยอย่างนั้นเเหละ
"พูดสิคนดี บอยรักทินไหม"ผมจ้องตาและถามย้ำอีกครั้ง
"รักสิ บอยรักทิน"ผมค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าหา และประกบริมฝีปากกับปากอวบอิ่มของบอยอย่างช้าๆ บอยเหมือนรู้หน้าที่เผยอปากออกเพื่อให้ผมจูบได้สะดวก ผมค่อยลิ้มรสความหวานภายในปากของบอยอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวลที่สุด บอยค่อยๆเอาเเขนโอบรอบคอผมอย่างลืมตัวมือของผมค่อยลูบไล้ไปตามหน้าท้องหน้าอก ผมผละจากจูบแล้วมองบอย แล้วก็ยิ้มอย่างพอใจเมื่อรู้สึกว่าบอยมีอารมณ์ร่วมกับผม แล้วอย่างนี้จะเก็บกดอารมณ์ตัวเองได้หรอในเมื่อบอย เปิดทางให้ผมขนาดนี้ ผมปัดผ้าห่มออกเเกะกระดุมเสื้อนอนของบอยออกทีละเม็ดๆอย่างช้าๆ
"อย่าแกล้งกันได้ไหม"บอยพูดด้วยน้ำเสียงเคืองๆเมื่อรู้ว่าผมจงใจ ผมหัวเราะเบาๆ แต่คราวนี้คงไม่แกล้งเเล้วล่ะ แต่ทำจริงเลย
ผมจัดการถอดเสื้อผ้าของบอยออกจนหมด เหลือแต่เนื้อผิวสีชมพูให้เห็น บอยทำท่าบิดเพื่อปกปิดร่างกายเเบบขัดเขิน มาถึงขั้นนี้เเล้วบอยยังจะอายไม่เลิกอีกนะ ร่างกายทุกส่วนของบอยผมเคยเห็นมาหมดแล้ว แต่ไม่เคยได้ลิ้มลองซักครั้ง ครั้งนี้ผมคงปล่อยต่อไปอีกไม่ได้เเล้ว ค่อยๆโน้มตัวประกบจูบบอยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ มันจึงดูรุนเเรงไปหน่อยจนบอยครางประท้วง ผมปรดผ้าขนหนูที่พันร่างกายส่วนกลางออกเเล้วเหวี่ยงไปให้ห่างตัว เหลือเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่าแนบชิดกับร่างกายของบอย จูบที่กระหายมานานร่างกายของบอยที่อยากลิ้มรสทุกสัดส่วน ตอนนี้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะกลายร่างเป็นหมาป่าผู้หิวโหยเลยเเฮะ หึหึ
แล้วหมาป่าผู้หิวโหยก็จัดการชิมเหยื่อ น่าเคี้ยวซะ ค่อยๆโลมเลียไปตามร่างกายจนบอยเกร็ง ครางประท้วงเมื่อรู้สึกถึงอารมณ์ที่กำลังครุ่ออกมาจัดการโลมเลียส่วนนั้นจนส่งเสียงครางอย่างพอใจ ถึงแม้ว่าจะไม่เคยทำแต่ก็พอรู้ว่าต้องทำยังไงมันเป็นสัญชาติญานของผู้ชายล้วนๆ จัดการดูดดันเร่งเร้าจนร่างกายของบอยเกร็งเเละกระตุกเกร็ง น้ำอุ่นๆฉีดพ่นเข้ามาในปากผมแทบสำลักแต่ก็กลืนไปจนหมด บอยถึงกับหอบหมดเเรง เหงื่อซึมใบหน้า ดวงตาที่ปลือมันยิ่งดึงดูดผมให้ทำมากกว่านั้น
"บอย"ผมเข้าหาเเละกระซิบเบาๆ
"อือ"บอยครางเบาๆด้วยความอ่อนเเรง
"ขอนะ"บอกทำคิ้วหมวดแต่ก็พยักหน้า คงรู้ชะตาเเล้วล่ะว่าต้องเจออะไร ผมจัดการจับแยกขาบอยออกแล้วตั้งท่าออกรบเต็มที่ เมื่อสิ่งที่เเข็งขืนจ่อเข้าที่ทางร้อนๆมันยิ่งทำให้ผมใจเต้น เมื่อเริ่มดันเข้าไปมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นเข้าไปอีก
"อา~ ทินบอยเจ็บ"ผมจูบบอยเบาๆเพื่อปลอมใจ แต่ก็พยายามดันเข้าไป บอยเจ็บจนน้ำตาซึมแต่ก็ไม่ร้องประท้วงออกมาเอามือยึดไหล่ผมเเน่นเจ็บจนเกร็งเอาเล็บจิกหลังผมอย่างลืมตัว
พอเข้าไปจนสุดมันก็ลำบากไม่น้อย แน่สิไม่ได้เตรียมตัวไว้นี่ว่าจะทำแบบนี้ไม่งั้นผมคงเตรียมอุปกรณ์ช่วยเหลือไว้แล้วล่ะเพราะรู้ว่าบอยคงจะเจ็บมากแต่ก็พยายามทำให้เจ็บน้อยที่สุด บอยมองผมด้วยสายตาที่หยาดเยิ้มจนผมอดทนต่อไปไม่ไหวอีกครั้ง จึงเริ่มขยับสะโพก เเรกๆมันก็ฝืดๆ แต่เมื่อเร่งจังหว่ะไปเรื่อยๆทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ ตอนนี้ ต่อให้ความมาฉุดผมก็หยุดไม่อยู่เเล้ว จัดการเร่งจังหวะไปตามอารมณ์ที่ปารถนามานาน
"อือ~ อา~ ทิน"บอยครางด้วยความพอใจ มันยิ่งทำให้ผมหยุดตัวเองไม่อยู่ จูบบอยด้วยความกระหายพร้อมทั้งกระเเทกแก่นกายใส่บอยจนกระทั่งถึงขีดสุดของสิ่งที่อัดอั้นมานาน
"อา~"บอยครางอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าถึงขีดสุด ซึ่งผมเองก็ตามไปติดๆ
เราสองคนนอนกอดกันด้วยความเหนื่อยอ่อน ผมจูบบอยเบาๆ
"ทินรักบอยนะ"ผมกระซิบเบาๆ
"ฮือ"บอยครางรับด้วยความเหนื่อยอ่อน จนหลับไปทั้งๆอย่างนั้น
ผมลุกขึ้นเมื่อเริ่มหายเหนื่อย จัดการทำความสะอาดร่างกายของคนรักที่กำลังหลับ จนหมดแต่ก็ยังหลงเหลือคราบบางส่วนเอาไว้ จากนนั้นก็จัดการตัวเองชำระล้างร่างกายก่อนที่จะมานอนกอดบอย ใบหน้าของบอยที่กำลังหลับ มันช่างดูน่ามองเหลือเกินผมเกลี่ยผมที่ใบหน้าออกเพื่อมองหน้าคนรักให้ชัดขึ้น
"รักนะคนดีของทิน จะทิ้งลงได้ไงในเมื่อบอยน่ารักแบบนี้ ได้พลอยมาไว้ในมือทินคงไม่โยนทิ้งไปให้เจ็บใจเล่นหรอก ฝันดีนะที่รัก"ผมจูบที่หน้าฝากของบอยเบาๆ ก่อนที่จะล้มตัวนอนกอดบอยเพราะตัวเองก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน แต่...............พรุ่งนี้เช้าจะเป็นยังไงนะก็เสียงร้องที่บอยครางออกมา ผมกลัวว่าคนที่บ้านจะได้ยินน่ะสิ..........ช่างเถอะ ก็คนรักเขาจู๋จี๋กันมันก็ไม่ใช่เรื่องเเปลกนี่ นอนพักเอาเเรงเพื่อที่จะได้เอาแรงไปเคลียร์เรื่องครอบครัวดีกว่า ทินสัญญานะบอยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทินก็จะยังรักบอยเสมอ......ฝันดีอีกครั้ง
ที่รักของ ทิน
......................
:z13:
แหะๆ ดองจนได้ที่ หายไปหลายวันเลยเรา>< แต่ก็มาอัพแต่โดยดี หลังจากที่เจอภายุลูกเห็บชุดใหญ่
แต่มันยังคงไม่หายไปง่ายๆหรอกนะ แต่อยากให้คู่รักเขามีเวลาให้กันบ้าง คิ๊กๆ
หลับสบายใจละเรา หลังจากที่ไม่อัพหลายวันจนรู้สึกกังวล ว่าคนอ่านจะหายหน้าหายตากันไป
ขอบคุณทุกคนที่เม้นให้กำลังใจนะคะ
:pig4:
-
:jul1:ทินหื่นดีจัง :z1:
-
บอยต้องออกกำลังกายมากๆ หน่อยน้า จะได้ไม่เหนื่อยง่ายๆ แบบคราวนี้งัย :laugh:
-
นะ...ในที่สุดบอยก็ปะ..เป็นของทิน :pighaun:
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
รักกันนนนนอย่ามีอุปสรรคอะไรร้ายแรงนะ
ไม่ชอบความเศร้า
:call:
-
ในที่สุดก็...คริคริ
หลงรักคู่นี้มากมาย
o13 o13 o13
-
อ๊าาาาา เอนซีซะแล้นนน
เลือดกระฉูดดดด
-
ไม่ชอบยัยปรางเลย คนเค้ารักกันดีอยู่แล้วจะมายุ่งทำไม
-
:z2:
เสียงเอะอะโวยวายของพี่บู๊นี่น่ารำคาญมาก ผมซึ่งกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ ทนไม่ไหวต้องตะโกนตอบไปอย่างโมโห
"ไร พี่บู๊คนจะนอน เรียกอยู่ได้" ผมตะโกนออกไป แต่พี่แกคงได้ยินไม่ถนัดนักหรอ ได้ยินเสียงแกบ่นพร้อมทุบประตู ผมเลยต้องพาร่างกายที่อ่อนล้า ไปเปิดประตู
"กูเรียกตั้งนาน จะสิบโมงเเล้วยังจะนอนโก่งตูดอยู่อีก"พี่บู๊ทำหน้าโมโห ผมสำรวจพี่ชายที่วันนี้ดูดีผิดปกติ
"หล่อ จะไปไหนเนี่ย"ผมแอบแซว
"ไปเที่ยวเลยมาเรียกจะไปไหม"
"โอ้ยไม่เอาจะนอน"ผมบ่น แล้วก็เดินไปนอนบนเตียงต่อ ดีนะเมื่อคืนใส่เสื้อผ้าเเล้วไม่งั้น ได้เดินโทงๆ แน่
"อดหลับอดนอนมาจากไหนวะ เมื่อคืนกูก็เห็นว่าพากันหลับเร็ว ไอ้ทินมันยังตื่นแต่เช้าเข้ามาช่วยงานบ้านเเล้วกลับบ้านมันเลย มึงเป็นเจ้าของบ้านแท้ๆเเต่เสือกขี้เกียจ ลุกเลยมึง"พี่บู๊ดึงผ้าห่มที่ผมดึงมาอุดหูไว้ บ่นอย่างกับผู้หญิง พี่บู๊นี่เกิดมาสลับเพศกับพี่บิวจริงๆ ออผมลืมบอกไป พี่ๆผมเค้าเป็นแฝดกันอ่ะครับ
"เออๆ ลุกเเล้ว รู้หรอกน่ะว่าที่เรียกเนี่ยจะลากเค้าไปด้วยอ่ะเดะ ทำมาเป็นบ่น ทีตัวเองก็เหมือนกันน่ะแหละ ยังไม่30เลยขี้บ่นชิบเป๋ง"จากนั้นผมก็ชิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูงก่อนที่ จะโดนบาทาของพี่ชายเอา
ผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนออกทีละเม็ด.......จะบรรยายไมเนี่ย
ร่อยรอยที่ทินฝากไว้เมื่อคืน รอยจูบเป็นจ้ำๆหลายๆจุด บ่งบอกว่าเมื่อคืนผมไม่ได้ฝัน มันจะฝันได้ไงล่ะในเมื่อเมื่อคืนเล่นผมซะขนาดนั้นไม่คิดเลยพอเจอเเบบนี้ทินเหมือนเป็นคนละคนไปเลย ในที่สุดผมก็ได้รับรู้ถึงนิสัยของทินจนหมดเกลี้ยง หรือเปล่าน่ะ แต่ที่รู้ๆ ผมรู้สึกหน้าเเดงขึ้นมาทันตาเมื่อนึกถึงสายตาที่ทินมองผม แบบหยาดเยิ้ม อ๊าย บ้าไปแล้วเรา :z3:
เลิกๆๆๆไม่คิดละอาบน้ำก่อนดีกว่า พอโดนน้ำก็ถึงกับสะดุ้ง น้ำเย็นเฉียบ รู้สึกว่าร่างกายรุมๆด้วยไข้จะขึ้นเเน่เลย สงสัยต้องกินยาดักไข้ไว้เดี๋ยวเป็นเยอะ จะให้พี่บู๊ไปเที่ยวคนเดียวก็กระไรอยู่ ตัดขาดจากเมืองไทยมา5ปีหลังจากที่เรียนจบ เพื่อนๆหายหน้าหายตาทำมาหากินบางคนก็มีลูกกันหมดเเล้ว มีแต่พี่ชายเรานี่แหละที่ยังรักสันโดษอยู่อย่างนี้ ไม่ยอมมีครอบครัวซักที จนพี่บิวเขาเเซงหน้า จะเเต่งงานปีหน้าอยู่เเล้ว
"ไอ้บอย เสร็จยังเนี่ยกูรอนานเเล้ว"
"เอ้อ รู้เเล้วยังไม่ทันแก่เลย ขี้บ่น"ผมแผ่วเสียงคำว่าขี้บ่นลงหน่อย เดี๋ยวโดนพี่บู๊เตะ หลังจากนั้นก็รีบๆอาบน้ำแต่งตัว ใส่เสื้อผ้าหน้าผมเสริมหล่อ แบบที่ไม่เคยมาทำก่อน วันนี้ขอปล่อยซักวันไหนๆก็ไม่ได้ทำมานาน
พอสร็จก็จัดการปิดบ้าน ให้เรียบร้อย พี่บู๊บอกผมว่าเราจะไปสยามไปหาไรกิน หาซื้อเสื้อใหม่ๆใส่ เเวะร้านหนังสือหาหนังสืออ่านหลายๆเล่ม แล้วก็ไปดูหนัง ที่เมเจอร์.......................................................แทนที่จะดูหนังที่สยามไปลย แต่ต้องขับรถไปดูหนังที่เมเจอร์เนี่ยนะ
"จะได้เที่ยวหลายๆที่"พี่บู๊แกว่างั้นเลยเออๆ ออไป
"ตอนมืดไปคลอมถมกัน"อืม เอาเข้าไป ไปเดินคลองถมตอนดึกอีกตายเเน่ ไข้เเดกแน่ๆงานนี้ไม่ได้พักผ่อน แต่ก็จำใจตามพี่เเกไปนานๆจะได้เที่ยวตามประสาพี่น้องบ้างให้แกปล่อยแก่ซักวัน คิคิ ไม่แก่ก็เหมือนแก่เเหละ ขี้บ่นจู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก คงเพราะพี่บู๊เลี้ยงผมแทนพ่อกับแม่มาตั้งแต่เล็กๆมันเลยติดเป็นนิสัย
"ไม่ใช่มนุษย์ ถ้ามีรักแล้วต้องสิ้นสุด ไม่ต้องแอบฝัน ไม่ต้องรับรู้ความจริง~ " แหะๆ เสียงโทรศัพท์ผมเองเเหละ
"สวัสดีครับที่รัก" อุ๊บ ผมแอบไปเหล่พี่บู๊ที่จับพวงมาลัยอามือข้างถนัดทำท่าปิดปากเหมือนจะอ้วก ชิ๊ แอบแซวกันซึ่งๆหน้า
"ตื่นแล้วหรอครับ ทานข้าวหรือยัง"ผมเหลือบมองนาฬิกา นี่มันสิบโมงกว่าๆเเล้วทินยังจะถามผมอีก
"อื้มเรียบร้อยหมดแล้ว ทินละทำอะไรอยู่"เสียงทินเงียบไปสักพักเเล้วจึงตอบต่อ
"ปรางเค้าขอให้ทินพาไปดูหนังที่เมเจอร์หน่ะ ไปไหม"ผมถึงกับสะอึกในลำคอ ทินกำลังจะไปดูหนังกับคนที่ผมรู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างเเรง
"ไม่เป็นไรทิน วันนี้พี่บู๊ชวนบอยไปเที่ยวห้างน่ะ คงไปไม่ได้หรอก"ผมปฎิเสธิทินเสียงอ่อย ถ้าทินชวนผมไปคนเดียว ผมอาจจะบอกพี่บู๊แล้วขอไปกับทิน แต่นี่ทินเอาผู้หญิงคนนี้ไปด้วย ผมเลยไม่อยากไปให้เธอมองผมด้วยสายตาอาคาตมาดร้ายผม จนตัวเองรู้สึกอึดอัดหรอก
"อ่าวหรอ งั้นเย็นนี้เจอกันที่บ้านบอยนะ"ทินทำเสียงแผ่วลง เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงเเว่วมา คล้ายๆเสียงของปราง
"ครับ งั้นแค่นี้ก่อนเเล้วกัน ครับบาย ผมก็รักครับ"ผมกดปิดมือถือแล้วถอนหายใจเฮือก ผมรู้ว่าทำไมทินต้องโกหกพวกเขาเรื่องที่มานอนบ้านผม เพราะกลัวว่าจะถูกตำหนิ่ว่าผมจับทินมากเกินไป ไม่ให้อิสระเพราะคนบ้านนั้นเค้าถือมากเรื่องนี้ ก็เหมือนเเฟนกันที่ยังไม่ได้เเต่งงานแต่ผู้ชายมานอนบ้านผู้หญิง ยังไงมันก็ดูไม่เหมาะ ผมน่าจะเกิดเป็นผู้หญิงนะอะไรๆมันจะได้ง่ายๆกว่านี้ ผมน่าจะเเปลงเพศดีไหมเนี่ย แต่คิดไปคิดมา ถึงผมจะรักผู้ชายแต่จิตใจ ร่างกายของผม ที่พ่อเเม่ให้มา มันก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ คิดอะไรบ้าๆ ทำไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมแค่คิดเล่นๆนะไม่ได้คิดจะทำจริง
"เป็นอะไร ถอนหายใจเมื่อกี้เห็นยังหวานกันอยู่เลย"พี่บู๊ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเป็นห่วง
"ป่าวหรอก เค้าเเค่ง่วงนอน"พี่บู๊พยักหน้า พอคุยจบผมก็เอนหลัง ขอซักงีบเเล้วกัน
พอมาถึงสยาม พี่บู๊ก็พามาเลี้ยง ข้าว จากนั้นก็นั่งเล่นให้ข้าวย่อยเเล้ว พี่บู๊ก็ลากไปนู้นไปนี่ ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ผมแบบไม่กลัวเงินจะหมดกระเป๋า ผมได้เสื้อยืดกางเกงยีนมา2ชุด พร้อมกับหนังสือโลกแตกเพื่อที่จะเอาไปฝากพ่อ บังเอิญผมไม่ค่อยอ่านหนังสือ แนวๆนี้อ่ะ ชอบอ่านเป็นนิยายมากกว่า พอจะหยิบก็โดนพี่บู๊เเซว
"จะเอาไปอ่านให้อินกับชีวิตจริงของมึงหรอ"ผมเลยไม่ซื้อเลย เดินงอลออกจากร้าน ยังดีได้หนักสือฝากพ่อเล่ม แต่พี่บู๊ก็คงซื้อให้ผมเเหละ แกรู้ว่าผมชอบอ่านแนวไหน แกก็ปาก......ไปเรื่อย ล่ะนะ พี่ชายผมน่ารักไหมล่ะ พอเที่ยวสยามกันจนพอใจ ก็ากลับไปเมเจอร์ต่อ ได้โอกาศผมเลยเเอบงีบต่อซะเลย
พอถึงเมเจอร์คนไม่ค่อยเยอะเท่าไร
"ดูไรอ่ะพี่"ผมถามพี่บู๊ เดือนนี้ไม่ค่อยมีหนังที่อยากดูเลย มีแต่แวมไพร์นี่แหละ รอบบ่าย3โมงเออดี อีกตั้ง ชม.
"แวมไพร์นี่แหละ พี่ไปซื้อตั๋วก่อนนะรออยู่นี่แหละ"ผมพยักหน้าเข้าใจ พอพี่บู๊เดินไปก็หาที่นั่งรอ พลันสายตาก็ไปเจอบุคคลที่คุ้นเคย.............ปรางที่กำลังเกาะเเขนทินหนึบพร้อมเเสดงท่าทางพูดคุยอย่างกับแฟนกัน จริงสิลืมไปทินพาปรางมาดูหนัง แต่ผมไม่คิดว่าจะมาเจอกันในเวลาแบบนี้เฮ้อ ภาพบาดตาบาดใจ ไม่เรียกดีกว่าไม่อยากมีเรื่องกับผู้หญิง เค้าว่าแรงหึงผู้หญิงนี่ยิ่งกว่าแรงหึงของผู้ชายร้อยเท่าไม่รู้จริงไหมแต่ผมไม่อยากลองหรอก แต่ปรางไม่ได้เป็นแฟนทินซักหน่อย ผมต่างหากที่เป็นเเฟนทิน เอาไงดีหนอ
"นั่งด้วยคนได้ไหม"ผมมองตามเสียงที่ถามเสียงคุ้นๆอ่ะ พอสบตากับเจ้าของเสียงผมเกือบจะหลุดร้องจ๊ากด้วยความตกใจปนบังเอิญ
"นั่งได้ไหม"ไอ้ลิตครับ ไอ้ลิตน่ะเองมันถามผมด้วยน้ำเสียงโครตเพราะเเถมยังยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็น เเละไม่เคยคิดว่าจะเห็นทั้งชีวิตนี่ พอมันเห็นผมไม่ตอบมันเลยนั่งลงข้างๆ
"มาคนเดียวหรอครับ"เง้อ มันจำผมไม่ได้หรือไงวะ
"มากับพี่ชาย อยากรู้ไปทำไมอ่ะ"ผมตอบไปแล้วทำหน้ากวน มันเลิกคิ้วแล้วถามอีก
"เออครับ พอดีผมมารอเพื่อนนานเเล้วแต่ยังไม่เห็นเพื่อนเลย เห็นคุณนั่งเลยว่าจะชวนคุยฆ่าเวลา"โอ้ว พ่อคนอัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคนยกเว้น ไอ้อ้วนที่คบกับทิน ทั้งๆที่ผมตอบแบบกวนๆมันก็ไม่เห็นจะตอบกวนกลับเหมือนอย่างเคยๆคงจำผมไม่ได้เเน่ๆ
"อืม งั้นขอตัวก่อนละกัน"ผมลุกขึ้นแต่มันดันจับเเขนผม ผมหันไปมองแบบไม่พอใจ
"อ่อ ขอโทษครับ แต่คุณดูหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน ขอโทษที่เสียมารยาท"
"อืมไม่เป็นไร"แล้วผมก็เดินไปทางพี่บู๊พอดีกับที่แกวิ่งหน้าตื่นกลับมา
"บอย......พี่ดูหนังไม่ได้เเล้วอ่ะบอยดูไปคนเดียวนะ"พี่บู๊ทำหน้าเสียดายกับตั๋วหนัง แต่กลับไม่สงสารน้องที่ต้องดูหนังคนเดียวเล้ย
"ไมอ่ะ ไมดูไม่ได้อ่ะ"ผมพูดด้วยน้ำตกใจนิดๆปนไม่พอใจหน่อยๆ
"พอดีบอสพี่โทรมาจากนอเวย์ให้พี่ส่งงานทางเมลด่วนอ่ะ"
"ไรว้าขนาดกลับมาพักผ่อนที่บ้านงานยังต้องตามมาอีกหรอ"ผมบ่น
"น่าพี่ขอโทษ ครั้งนี้แค่ครั้งเดียวพี่ไปก่อนนะพี่ต้องส่งก่อน4โมง"ผมพยักหน้า เหมือนเข้าใจแต่จริงๆโกรธชิบหายพี่บู๊รีบเดินไปโดยที่ไม่เหลียวหลังมามองผมเลย อีก1ชม.นั่งรอคนเดียว เฮ้อ ผมเดินกลับมาที่เดิม แต่ไอ้ลิตก็ยังนั่งอยู่มันเลยทักผม
"อ่าวไม่เจอพี่ชายเเล้วหรอ"มันพูดพร้อมยิ้มโครตจะเป็นมิตร
"เค้าติดธุระ นี่นายเพื่อนมายังอ่ะนี่ให้ "ผมยื่นบัตรของพี่บู๊ไอ้ลิตทำหน้าแปลกใจ
"ออ ขอบคุณ"ออดีมายังรู้จักขอบคุณ
"เพื่อนนายอ่ะ"ผมถามมันย้ำเพื่อฆ่าเวลาขอสงบศึกกับมันบ้างก็ดีไหนๆมันก็จำผมไม่ได้เเถมไม่เเขวะผมอีกเหมือนที่เคยๆ
"สงสัยคงไม่มาเเล้วล่ะเมื่อกี้พวกมันโทรมาบอกติดธุระน่ะ"ผมพยักหน้ารับรู้เเล้วมองดูผู้คนเดินไปมา ทินกับปรางหายไปไหนเล้วไม่รู้ดีเหมือนกัน
"หิวไหม เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าว ตอบแทนเรื่องบัตร"เออกำลังหิวอีกรอบเลย
"ไม่............ปฏิเสธิ" มันยิ้มเเล้วก็ลุกขึ้น
"งั้นปะ"
เมื่อผมจัดการซัดข้าวจนหมด ก็ได้เวลาเกือบที่จะดูหนังเเล้ว กินนานโครตเลยผม ก็มัวแต่คุยกับไอ้นี่หน่ะเเหละ ฟังมันเล่าชีวิตมัน เออชีวิตมันก็ดูดี เฮฮาตามประสาวัยรุ่น มันก็ไม่ได้ดูเลวร้ายเท่าไรนักหรอกนอกจากมันจะชอบทินเเล้วเกลียดผมอ่ะนะ แล้วก็คอยหาเรื่องกันตลอดมาถ้ามันรู้ว่าผมเป็นใครมันจะทำยังไงนะ
พอได้เวลา เราก็เข้าโรงหนังเพื่อนั่งรออีกไม่กี่นาทีเเล้ว ดีจังที่ได้นั่งกลางๆเพราะคิดว่าส่วนนี้ดูหนังมันดีที่สุดเเล้ว เกี่ยวไหมเนี่ย ผมกับไอ้ลิตยังไม่เลิกเม้าส์พอเขามาก็ยังนั่งคุยกันต่อ มันคุยสนุกมากถ้ามันได้เป็นเพื่อนผมมันคงได้เม้าส์กับผมจนน้ำลายแตกฟองแน่ๆ
"บอย"ผมตกใจกับเสียงเรียกเเล้วหันไปมองยังเสียง
"ทิน""ทิน"ทั้งผมทั้งไอ้ลิตร้องซะพร้อมกัน
"ไหนว่าไปเที่ยวกับพี่บู๊ไง ทำไมมาอยู่กับลิตล่ะ"ทินพูดน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ ผมได้แต่ทำหน้าเหวอพร้อมกับเหลือบไปมองปรางที่มองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"พี่บู๊ติดธุระน่ะ"ผมรีบบอกทันทีไม่อยากให้เข้าใจผิด
"ไหนว่าชื่อ บาสไง บอย หรือว่า อย่าบอกนะ"ไอ้ลิตทำตาโต เออมึงเข้าใจถูกละ ว่าแต่มันคิดอะไรอ่ะ
"เออกูบอยเอง บอยเเฟนทิน"มันทำหน้าตกใจเเล้ว ทำตาตกลงหันไปอีกทางเหมือนคิดอะไรบางอย่าง อะไรของมันวะ
"ไม่คิดเลยนะว่าห่างทินแค่เเปปเดียว ก็แอบนอกใจซะละ"เอ่อ บุคคลที่ไม่มีบทพูดแต่อยากจะพูด ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนเยาะ เย้ย
"บอย หายแล้วหรอไงมาเที่ยวเนี่ย"ทินนั่งลงข้างๆ แล้วเอามือจับแก้มผม ผมแอบชำเลืองมองปรางที่ทำหน้าตาแบบจะกินเลือดกินเนื้อ
"อื้มไม่เป็นไรมากหรอก"ผมตอบไปหน้าเเดงๆ
"ดูจบเรากลับบ้านกันนะ"
"อะไรนะทิน แล้วปรางล่ะ"ปรางเริ่มโวยเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง ไฟถูกปิดลงพร้อมกับภาพที่กำลังจะฉาย
"ก็พาปรางกลับบ้านก่อน เดี๋ยวทินจะไปส่งบอยต่อ"ทินหันไปพูดแบบกระซิบ
"ปรางไม่ยอมนะ เรายังเที่ยวไม่เต็มที่เลยจะกลับเเล้วหรอ คอยดูนะปรางจะฟ้องคุณย่า"แล้วเธอก็เชิดใส่ เเล้วหันไปมองทางอื่น ทำสีหน้าท่าทางแบบไม่พอใจมาก ทินส่ายหัวเเล้วหันมาคุยกับผม
"กลับบ้านกันนะ ทินเป็นห่วง ว่าแต่มากับลิตได้ไง"ทินเหล่ไปมองลิตที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
"เพิ่งจะตกลง ดีกันน่ะ เฮ้ยใช่ป่าว"ผมหันไปถามมัน มันเหล่หางตามามอง
"เออ แค่ตอนนี้หรอก"แล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตาดูหนังที่กำลังจะฉาย
"เออดี เจอกูละไม่ทัก"ทินว่า ไอ้ลิตเลยหันมา
"อ้าวทินมาได้ไง เออบายดีป่าววะ"แล้วมันก็หันไปมองหนังต่อ กวน............ทีน ทินหัวเราะเเล้วไปดูหนัง มือที่ผมพาดไว้กับที่วางเเขนทินวางซ้อนเเล้วกุมมือผมไว้
"นี่แหละที่เราเรียกว่ารักแท้ ไปที่ไหนก็ต้องเจอกันอยู่ดี"ทินกระซิบบอกผม จนผมหน้าเเดง อ่ะนะทิน โรงหนังยังไม่เว้น จะหวานเลี่ยนไปถึงไหน
พอดูหนังเสร็จ ทินก็พาผมกลับบ้าน ก่อนกลับทินคุยอะไรกับลิตก็ไม่รู้ปล่อยให้ผมยืนอยู่กับปราง
"อย่าคิดนนะว่าฉันจะยอมง่ายๆ"จู่ๆเธอก็พูดออกมาแต่ไม่รู้พูดกับใครผมเลยทำเป็นหูทวนลม
"ทินต้องเป็นของฉัน อยากแกไม่มีวันได้อยู่ตำแหน่งคนรักหรอก"ผมยังทำเป็นไม่สนใจ จนถูกแรงผลักที่ไหล่
"นี่แก กล้าไม่สนใจฉันเหรอ"เออเพิ่งจะรู้ตัว ปรางทำหน้าโกรธแบบอยากจะตบผมเต็มที่
"เอ้าก็นึกว่าคุยกับอากาศ"ผมเลยว่ากลับแบบหาเรื่อง เอาเซ่มีเรื่องเมื่อไรเราจะได้รู้กันว่าเเรงหญิงกับแรงชายมันต่างกันแค่ไหน ในขณะที่กำลังจ้องตากันอย่างหาเรื่องแทบจะมีประกายไฟเหมือนในการ์ตูน ทินก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี
"ปะกลับ"
พอขึ้นรถก็ตกอยู่ในความเงียบมันทำให้ผมอึดอัด แต่ไม่รู้จชวนทินคุยอะไรดีอีกอย่างผมนั่งเบาะหลัง สวนปรางแย่งนี่นั่งข้างหน้าไปซะก่อน
"ทินอมลูกอมไหมปรางเกาะให้"
"ไม่เอาอ่ะ"ทินส่ายหน้าปฏิเสธ ปรางทำหน้าจ๋อย
"ทิน วันนี้แม่ทำแกงใต้ที่ทินชอบอ่ะไปกินข้าวเย็นบ้านบอยไหม"
"ไปสิทินอยากกินพอดี"ผมยิ้มอย่างมีชัย ปรางมองผมผ่านกระจกด้วยสายตาอาฆาต จะเล่นกับพี่เร็วไปอีก10ชาตินะน้องนะ หึหึหึ ด้วยเราะในใจด้วยความสะใจ
พอมาถึงบ้านทิน ทินก็จอดรถแค่หน้าบ้านเท่านั้น
"ไม่เข้าบ้านก่อนหรอ"ปรางถาม
"ไม่อ่ะเดี๋ยวรถจะติดเอา"ปรางทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ลงจากรถ ทินออกรถจากตรงนั้นทันที แล้วตรงไปบ้านผม
"วันนี้คุยอะไรกับลิตบ้าง"ทินเริ่มถามขณะที่ขับรถ
"ก็เรื่องไร้สาระอ่ะ ไอ้ลิตมันจำบอยไม่ได้"ผมพูดไปตามความจริง
"อืมดีแล้ว แต่อย่าไปยุ่งกับมันมากนักนะ"ทินทำเสียงซะเครียดเลย
"รู้เเล้วน่า ทำอย่างกับว่าจะได้คุยกับมันแบบนี้อีกอ่ะ"ผมทำแก้มพองๆ แล้วหันไปทางกระจก ทินเอามือมาจับมือผม
"ก็ทินหวงอ่ะ บอยก็รู้นี่"
"ก็เหมือนกันนั่นแหละ"ผมหันหน้ากลับไปตอบ ทินยิ้มเจ้าเล่ห์
"งั้นคืนนี้ขอเเบบเมื่อคืนได้ไหม"ตลกละไง
"อะไร ถ้าพูดงี้ กลับไปนอนบ้านปะ"
"ฮะๆๆๆ คิดไรเนี่ย เค้าหมายถึงนอนกอดอ่ะ"มันก็คือๆกันนั่นแหละ
"ออๆๆๆ รู้เเล้วน่า" แล้วผมก็บอกปัดๆไปมองข้างทางแล้วอมยิ้ม ทินนิ่ ยิ่งได้ยิ่งเอาใจใหญ่ แต่สำหรับทินผมให้ได้ทุกอย่างอ่ะ แต่ก็ห่วงเหมือนกันรู้สึกกังวลเเฮะว่าปรางจะมาไม้ไหน คำขู่สารพัดที่เวลาเจอหน้ากันต้องได้ยิน มันดูน่ากลัวชอบกลขออย่าให้มันร้ายเเรงจนผมรับมือแล้วกัน เฮ้อ เเล้วคืนนี้ผมต้องทำแบบเมื่อคืนอีกไหมเนี่ย รู้สึกรุมๆตัวชอบกล สงสัยนั่งรถนานไปไข้ถามหาเเน่ๆเลยเฮ้อ กลุ้มใจนายบอย...............
.................
-
:pig4:
-
งงงงงงงงงงงง.ไปด้วยกันดันปล่อยให้น้องดูหนังคนเดียว แทนจะกลับด้วยกันแปลกๆ
-
ยัยปรางยังคงตามจิก
แต่ช้าไปนะจ้ะ เขารักกันมาหลายปีแล้ว แถมตอนนี้ยังเรียบร้อยโรงเรียนทินไปแล้วด้วย :impress2:
-
เฮ้อ อ อ
บอยจ๋า สู้ตาย!!!!!!!!!!!
-
คริคริ น่ารักอ่ะ
แต่บอยต้องเตรียมพร้อมไว้นะคับ ท่าทางยัยปรางมีแผนชัวร์ๆ
o13 o13 o13
-
จัดเก็บยัยปรางไปซะ :angry2: :angry2: :angry2:
-
ขอให้ผ่านไปเร็วๆๆด้วยเถอะ
รักกันๆๆๆ
-
รู้สึกว่าไอลิตนี่เกรียนมากอ่ะ รอเพื่อนจิงป่าวก็ไม่รู้ -*-
-
ตอนที่10
พอกลับถึงบ้าน แค่ทินจอดหน้าบ้านเท่านั้นเสียงโทรศัพท์ของทินก็ดังขึ้นทินหยิบขึ้นดูชื่อว่าใครโทรมาจากนั้นก็ทำหน้าเบื่อหน่าย
"ครับ ครับ ครับเดี๋ยวทินกลับครับ ๆ ทินรู้เเล้ว"รู้เลยว่าใครโทรมาถ้าไม่ใช่ที่บ้าน ทินหันมามองผม
"ขอโทษนะค้างไม่ได้เเล้ว"
"อื้ม"ผมพยักหน้าเข้าใจ แอบเสียดายนิดๆ ทินเอามือมาลูบแก้มผมเบาๆ
"น่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ทินมา"ทินยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มผมเบาๆ
"อื้ม ไม่ได้ว่าไรนี่"ผมพูดเสียงเเข็ง
"ก็ดูทำเสียงสิ"
"ป่าวนิ่กลับเถอะเดี๋ยวจะมืดกว่านี้"ผมบอกทินแล้วเตรียมตัวจะลงจากรถ ทินคว้ามือผมไว้ก่อนที่ผมจะปิดประตู
"บอยทินรักบอยนะ"ทินมองผมด้วยสายตาจริงจัง
"รู้เเล้ว บอกรอบที่เท่าไรเเล้วเนี่ย บอยก็รักทิน"ทินยิ้มแล้วปล่อยให้ผมลง ผมโบกมือลาทินจนทินขับรถ ออกไปจนลับตา ถอนหายใจหนึ่งทีก่อนเข้าบ้าน เสียงคนคุยกันอย่างเมามัน เขามีเรื่องอะไรเฮฮากันล่ะเนี่ย แถมพูดภาษาอะไรก็ไม่รู้ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ แต่ก็มีอังกฤษบ้าง..........มีชาวต่างชาติมาบ้านหรือไงวะเนี่ย
"อ้าวบอยกลับมาเเล้วหรอลูก"แม่ทักผมเมื่อผมเดินเข้าบ้านผมมองดูทุกคน เเละมองชายต่างชาติหน้าแปลกหน้าด้วย
"บอยนี่บอสพี่ ชื่อฮัช"
"ผมยกมือสวัสดี"เจ้านายพี่บู้ยิ้มเเล้วยกมือตาม
"สวัสดีครับ"โอ้เเม่เจ้าชัดมาก แล้วแกก็ยิ้มให้
"นี่บอยน้องชายผม ที่ผมพูดถึงบ่อยๆ"เจ้านายพี่บู๊พยักหน้า
"ไม่เห็นเหมือนที่บู๊เคยบอกเลย"สำเนียงแปร่งๆแต่ก็ถือว่าชัด ว่าแต่พี่บู๊เล่าไรให้ฟังหว่า
"ไหนว่าจะส่งงานให้บอสพี่ไง ไหง๋มานั่งอยู่ที่บ้านได้"ผมพูดแบบงอลๆ แล้วไปนั่งข้างๆ
"โทษที ที่จริงพี่ต้องไปรับฮัชที่สนามบินน่ะ แต่พี่ไม่อยากให้บอยไปรอกับพี่ เลยให้บอยดูหนังคนเดียวขอโทษนะ"เออมีเหตุผมให้อภัยหน่อยนึง
"เด็กๆทานข้าวเถอะ"แม่เรียก พี่บิวลงมาจากบ้านพอดี
"อ่าวเจ้กลับมาตั้งแต่เมื่อไร"
"เมื่อกลางวันพอดีงานที่บริษัทไม่ยุ่งเเล้วเลยขอลาพักน่ะ"อืมดีอยู่กันครบเลย
พอถึงเวลาทานข้าว ผมก็กินเหมือนปกติทุกวัน จู่เพื่อนพี่บู๊ก็คุยอะไรกับพี่บู๊ไม่รู้เป็นภาษานอร์เวย์ พี่บู๊ถึงกับกลั้นหัวเราะเเล้วก็มองผม แล้วแกก็หันไปตอบเพื่อนแก เอาใจคอจะเอาฟังรู้เรื่องกันแค่สองคนไม่เห็นใจคนอยากรู้อยากเห็นบ้างเลย
" พี่เขาถามว่าแก ทำไมกินเก่งจัง"เออ
"ก็กินงี้ทุกวัน"ผมก็ตอบเเบบซื่อๆ มองตาปริบๆ
"พี่ก็เลยบอกเค้าไปว่า แกอ่ะกินจนอ้วนมาเเล้วหนนึง แต่ที่เเกกลับมาผอมเพราะแกกำลังจะโดนทิ้งไง"อ่าวเเช่งกันนี่หว่า
"พี่บู๊นิ่ มาเเช่งเค้าทำไม"ผมว่าแบบงอลๆ ยิ่งขี้งอลอยู่โป้งพี่บู๊ละ
"ฮะๆๆๆ"ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก
"แม่ พ่อ อาทิตย์หน้าผมจะกลับเเล้วนะครับ"พี่บู๊หันไปคุยกับ แม่และพ่อ อ่าวจะกลับเเล้วหรอ ถ้ากลับแกก็ต้องลากผมไปด้วยสิ ไม่เอานะ
"อืมจ้ะ บอยไปกับพี่เขาด้วยใช่ไหม"พ่อถามผม
"ไม่อยากไป"ผมตอบเเบบหน้าบึ้ง
"ดูทำหน้าเข้า ไม่อยากไปก็ต้องไป พ่อกับแม่ต้องออกต่างจังหวัดบ่อยๆ ที่ทำงานกับที่พักพี่บิวเขาก็ไกลคงไม่สะดวกกลับมืดๆหรอกมันอันตราย จะให้ทินมาค้างด้วยแกไม่เกรงใจเขาบ้างหรอไปๆมาๆ เพราะงั้นแกไปกับพี่เขาเลย"แม่ร่ายมาเป็นชุด แต่มันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปหมดเเล้ว
"บอยโตเเล้วบอยอยู่ได้น่ะเเม่ อีกอย่างเป็นผู้ชายด้วย"ผมเถียง
"เป็นผู้ชายก็เหมือนผู้หญิงเเหละไปๆเหอะบอย เขาจะได้ไม่เป็นห่วงกัน"พี่บิวพูดบ้างเอาไงดีเนี่ย ไม่อยากไปแต่ก็ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง ให้ไอ้กันมาอยู่เป็นเพื่อนดีไหมเนี่ย แต่เห็นว่ามันบอกว่าได้งานทำเเล้ว เลยไม่ค่อยได้เจอมัน เเล้วเอาไงดี
"ไม่ต้องคิดนานพรุ่งนี้พี่จะพาไปทำหนังสือเดินทาง"สรุปเเล้วก็ ต้องไป...................
ผมโทรไปบอกทินว่าผมต้องเดินทางอาทิตย์หน้า ทั้งๆที่จริงอีกสองอาทิตย์กว่าๆจะต้องไป ดูทินตกใจเหมือนกัน แต่ทินก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ แถมจะพาผมไปทำอีก ผมรู้สึกไม่ค่อยดีใจเลยอ่ะ
"ไม่เป็นไรไปแป๊บเดียวเอง"อืมเเป๊บเดียวสองเดือน
"ไปด้วยกันไหม"ทินส่ายหน้าแล้วบอกว่าระหว่างที่บอยไม่อยู่ทินขอพ่อไปทำงานที่บริษัท ผมเลยไม่ว่าอะไรอีกไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปส่วนผมก็ต้องเก็บเสื้อผ้า พี่บู๊บอกว่าไม่ต้องเอาไปเยอะเดี๋ยวใส่เสื้อผ้าพี่เเกที่นอร์เวย์ ก่อนจะเดินทาง1วันผมซึ่งง่วนกับการเก็บของพอดีนาฬิกาข้อมือที่ทินซื้อให้ผมดันไปถอดวางไว้ในห้องนอนของพี่บู๊ผมเลยเดินกำลังจะไปเรียกเอาของคืนประตูที่เเง้มอยู่ซึ่งผมกำลังจะเปิดเข้าไปแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะเสียง คนทั้งสองคุยกัน เลยแอบดูซะเลย พี่บู๊ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกอดอกคุยอะไรบางอย่างกับฮัชส่วนฮัชดันทำหน้าตาร่าเริงผิดกับพี่บู๊เยอะเหมือนจะเถียงกันเเล้วจู่ๆ ฮัชก็โถมตัวเข้าใส่พี่บู๊เเล้วจูบกันเฉยเลย พี่บู๊ทุบฮัชผลักๆแต่พี่แกไม่สะทกสะท้านจูบอยู่อย่างนั้นจนพี่บู๊เข่าอ่อนทิ้งตัวไปกับที่นอน................................................
เหอะ เหอะ ๆ ๆ ๆ ๆ บ้าเเล้วเรา ผมไม่รู้ว่าเดินกลับมาที่ห้องตอนไหนแต่ที่รู้ๆ ผมหน้าเเดงเอามากๆ ผมเองก็จูบกันทินบ่อยแต่ไม่เคยเห็นว่าตัวเองทำหน้าเเบบไหนแต่พอเห็นพี่บู๊ทำหน้าแบบนั้น คนรักเขาถ่ายทอดความรู้สึกกันแบบนี้เองหรอแล้วเวลาผมจูบกับทินผมทำหน้าแบบนั้นหรือเปล่า.........สายตาที่เวลาจูบเหมือนกับกำลังเชิญชวนแบบนั้น อ๊าย~ ทำไมเราต้องเขินแทนสองคนนั้นด้วยนะ พี่บู๊นิ่ไม่รู้จักล๊อคประตู เลยเห็นฉากกำลังสวีทกันเลย มิน่าล่ะทำไมพี่บู๊ถึงไม่มีใครมาจีบ ถึงไม่ได้แต่งงานซักที เพราะมีฮัชแล้วต่างหาก แล้วจะปิดทำไมก็ไม่รู้ เฮ้อแล้วจะได้คืนไหมนาฬิกา ช่างเถอะพรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวเอา.................................สายๆดีกว่า เช้าๆคงจะเร็วเกินไป ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอน คิดถึงทินจัง ไม่อยากไปเลยนอร์เวย์พรุ่งนี้แล้วด้วยแต่เครื่องออกตอน4ทุ่ม แล้วเราจะรีบเก็บของทำไมไม่อยากไปแท้ๆ (- -“)
..............................................
ได้เวลาแล้วสินะที่ผมจะต้องเดินทางอีกไม่กี่ชม. เครื่องก็จะออก เพื่อนๆผมที่มันรู้ว่าผมจะไปกับพี่บู๊ก็มาส่งทินก็เหมือนกัน
“ซื้อของฝากมาให้กูด้วยนะ”ไอ้กันย้ำผมเป็นรอบที่สิบ
“เออย้ำอยู่ได้”ผมเหลือบมองมันแบบหมั่นใส่ อะไรๆก็ของฝากยังไม่ทันจะไปเลย
“บอยไปสองเดือนโทรหาพวกฉันบ้างนะ”ผมพยักหน้าให้ไหม
จากนั้นก็หันไปมองทินที่ยืนมองผมคุยกัน ทินเดินเข้ามาหาผมจนเกือบติดกัน แล้วโน้มตัวหอมแก้มผมเบาๆ จนผมตกใจ
“ขอให้เดินทางอย่างปลอดภัย”ทินยิ้มให้ผมที่กำลังจับแก้มที่โดนหอม แล้วทำปากพงาบๆ ตกใจ
“ไอ้ทินช่างกล้า”ไอ้กันแอบแซว แล้วตบไหล่ทิน
เราคงล่ำลากันนานเกินไปพี่บู๊เลยเดินมาตามแล้วลากผม ผมบอกลาทุกคนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามพี่บู๊แล้วขึ้นเครื่องไป
..............................................
แสงแดดอ่อนๆลมเย็นที่พัดกระทบผิวที่ดูไม่เหมือนจะสมเป็นผู้ชายนัก ทำให้ผมถึงกับขนลุกซู่ คงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกซักพัก ผมซึ่งรู้สึกหนาวจนต้องหยิบโคท ของพี่บู๊มาใส่ แต่พี่บู๊กับแฟนแกดันเดินไปมาทำกิจประจำวันกันอย่างสบายใจ ใช่สิผมมันคนขี้หนาว ส่วนพี่บู๊อ่ะขี้ร้อนมาแต่ไหนแต่ไร อากาศแค่นี้จิ๊บๆ
“วันนี้เราจะพาน้องไปเที่ยวไหนดีล่ะฮัช” เออเอาสิพูดภาษานอร์เวย์กันอีกแล้ว บอยไม่เข้าใจนะพี่บู๊
“พาไปตกปลาดีไหม ฤดูนี้ปลาคงเยอะน่าดู” อืมเข้าใจกันแค่สองคนส่วนผมก็นั่งจิบโกโก้อุ่นๆเพื่อรักษาอุนหภูมิร่างกาย
“ผมว่าไม่ดีหรอกพามันไปปีนเขาดีกว่า พามันออกกำลังกายบ้างก็ดีตัวเหี่ยวเชียว”ฮัชหัวเราะ
“คุณไปว่าน้องแบบนั้นเดี๋ยวบอยก็เสียใจหรอก”
.................................แล้วเขาก็คุยสนุกกันแค่สองคนใช่ไหม
“นี่บอยเอ่อ.....ขอคุยด้วยคนสิเอาแบบ...ที่บอยเข้าใจ”ผมพูดภาษาอังกฤษแบบตะกุกตะกักเออก็ไม่เก่งเท่าไรอ่ะนะ อ่านออกแต่พูดไม่ค่อยได้แต่พอเข้าใจ เราเข้าใจเขาดีกว่าไม่รู้เรื่องเลย ดีกว่าเสียอีก
“โอเค” อื้มอย่างนี้สิ มันถึงจะรู้เรื่อง พอคุยตกลงกันเสร็จ พี่บู๊ก็พาผมไปทรหดกับการปืนเขา พี่แกพาผมปืนจากลูกเล็กๆ ที่มันต้องเดินทาง3ชม. กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางที่พี่แกบอก แถมอากาศก็เย็น แต่ไม่ถึงกับหนาวแต่ก็พอรับได้ พี่บู๊พาผมปืนเขาเกือบจะสองอาทิตย์ พาผมไปกินภัตคารบ้าง ชดเชยกับที่เสียพลังงานไป แต่พอเช้ามาแกก็พาไปเผาผลาญไขมันอีกจนตัวเองรู้สึกว่าร่างกายดูฟิตขึ้น มีบ้างที่พี่แกพาไปเที่ยวตามที่ต่างๆรอบๆเมือง พาไปดูการใช้ชีวิตประจำวันที่เรียบง่ายของพวกเขา พาไปตกปลาบ้างไอ้ที่ชอบที่สุดก็คือตกปลานี่แหละแต่ผมไม่ได้ตกเองหรอกดูฝรั่งที่เป็นเพื่อนฮัชเขาตก ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น พอเขาตกได้เขาก็จัดการทำอาหารกันบนเรือนี่เลย ถึงว่ามันจะทำง่ายๆแต่อร่อยมาก คงเพราะมันสดด้วยนี่แหละ
อ๊ะๆๆๆ อย่าคิดว่าผมเที่ยวจนลืมทินนะ ผมยังโทรคุยกับทินเกือบทุกวันเพียงแค่ว่าพักหลังๆเริ่มคุยกันน้อยลงเพราะผมเกรงใจทินที่เหนื่อยจากงานแล้วต้องมาคุยกับผมจนดึกดื่นอีกก็เวลาของผมกับของทินมันคนละเวลากันเลยนี่
มันก็สนุกดีอยู่หรอกอยู่ที่นี่ ถึงแม้ว่าจะต้องเฝ้าบ้านคนเดียวในบางครั้งที่พวกพี่เขาไปทำงาน แต่อยากกลับบ้านแล้ว เหลืออีกตั้งเดือนกว่าๆ กว่าจะได้กลับ เฮ้อ คิดถึงอ่ะคิดถึงทินได้ยินเสียงยิ่งอยากเจอ ตอนนี้ทินคงกำลังหลับอยู่ส่วนผมก็ได้แค่ดูหนัง ที่ไม่เข้าใจภาษาแต่ก็นั่งดูได้กะเขาเหมือนกัน เอาน่ะ เวลาแค่แปปเดียว มันแค่แปปเดียวแค่นี้เอง ทินทนได้ เราก็ทนได้ สู้โว้ย!
................
-
ตอนที่11
เกือบจะครบสองเดือนแล้วอีกไม่กี่วันบอยก็จะกลับอดตื่นเต้นไม่ได้เหมือนกัน แถมงานตอนนี้ก็เกือบจะล้นมือพูดง่ายๆ เหมือนพ่อกำลังจะให้ผมบริหารงานเองยังไงอย่างงั้น พอตกกลางคืนบอยมักจะโทรหาผม ไม่ก็เป็นผมที่โทรหาบอยเอง แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกอยากเจอใจจะขาดแต่ต้องเก็บอาการไว้ไม่อยากให้บอยรู้ไม่งั้นได้ร้องกลับก่อนกำหนดแน่ๆ แต่พักหลังๆผมเริ่มไม่ได้โทรหาบอย บอยเองก็เหมือนกันคงรอให้ผมโทรไป เพราะเขารู้ว่าวันไหนผมเหนื่อยกับงาน ผมก็ไม่โทรหา บางทีมันก็อดไม่ได้เหมือนกัน ถึงเหนื่อยจนหนังตาจะปิดก็ต้องโทรหาจนบอยบ่นมา ทีหลังว่าถ้าหลับตอนคุยจะไม่กลับมาเมืองไทยเลยเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมผมจึงไม่ค่อยได้โทรหาบอย อันที่จริงก็คุยกันทั้งวันน่ะแหละ ไม่รู้หรอกว่าบอยนอนเวลาไหน เพราะกลาคืนของผมเป็นกลางวันของเค้า แต่แค่ได้ยินเสียงคืนนี้ก็นอนหลับแล้ว
ผมมองดูปฏิทินที่มีรอยวงวันที่ไว้ เหลืออีก4วันเท่านั้น ทนไว้ทิน บอยกลับมาเมื่อไรแล้วค่อยจัดหนัก ทีหลังก็ได้
เสียงเคาะประตูห้องขณะที่ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า สงสัยจะเป็นแม่ พอเปิดออกไป กลับเป็นปรางที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
“มีอะไรหรอปราง”ผมถามเธอแบบแปลกใจ ที่เธอยืนยิ้ม
“ทินวันนี้ไปผับกับปรางนะ พอดีปรางเจอเพื่อนน่ะก็เลยชวนไปดื่มแต่ปรางไปคนเดียวแล้วกลัวน่ะปรางเป็นผู้หญิงปรางไม่กล้าไปคนเดียว”จะให้ผมเชื่อดีไหม ปรางเกาะแขนแล้วทำท่าอ้อนผม
“ปรางก็ชวนแม่ปรางไปสิ”
“ไม่เอา แม่ปรางไม่ชอบที่แบบนั้นหรอกอีกอย่าง ปรางขอแม่กับคุณย่าแล้วด้วย”ผมเงียบแล้วถอนหายใจ
“ปราง ทินเหนื่อยทินอยากพักผ่อนนะ”ปรางทำหน้างอลๆ
“ไม่เอาอ่ะทินต้องไปไม่งั้นทินได้โดนคุณย่าเอ็ดแน่ที่ไม่พาปรางไป”
“แต่ปรางเป็นผู้หญิงมันก็ไม่เหมาะ”ผมเถียงเธอ แต่พอเธอจะเอ่ยปากกลับก็โดนย่ามาดักไว้พอดี
“หนูปรางเขาอยากไป ทินก็พาเขาไปสินานๆจะได้เที่ยวซักที”คุณย่าว่าพลางเดินมาพร้อมแม่ปรางที่กำลังเดินพยุงท่านมา
“แต่ทิน”ผมกำลังจะเถียงกลับแต่ก็โดนขัดอีก
“ไปเถอะ คิดซะว่าย่าขอร้อง”เฮ้อ สุดท้ายก็ต้องไป ผมไม่รู้เหมือนกันว่าคุณย่าคิดอะไรอยู่แต่ ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเอาซะเลย คุณย่าชอบให้ผมเอาใจปรางมากกว่าที่ผมต้องเอาใจบอยเสียอีก ผมรู้ว่าการที่ผมกับบอยคบกันมันอาจจะดูไม่ดีนักในสายตาของคนตระกูลผม แต่การที่เราจะรักจะอยู่ร่วมชีวิตกับใครซักคนก็ต้องเป็นคนที่เรารักและรักเราสิ ถ้าคุณย่าคิดจะให้ผมแต่งงานกับใครอีก เหมือนที่พ่อผมทำ ผมยอมหนีไปให้ไกลดีกว่า ยอมเป็นคนอกตัญญูดีกว่าที่จะมานั่งเสียใจทีหลัง นี่ผมเลวมากไหมเนี่ย ที่คิดจะกตัญญูกับบุพการีของตนเอง น่ะ ไม่สิผมไม่ได้คิดจะทอดทิ้งนะ เพียงแค่หนีไปตั้งหลักแล้วกลับมาใหม่แค่นั้นเอง คิดไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไรนี่ แต่ถ้าเป็นงั้นจริงๆก็คงต้องเอาบอยไปด้วย ฮะๆ ผมนี่หาเรื่องได้ตลอดจริงๆ
เสียงเพลงที่ดังสนั่นพร้อมกับนักเต้นเท้าไฟทั้งหลายกำลังดิ้นกันอย่างเมามัน เพื่อนปรางที่ว่ามีทั้งผู้หญิงและผู้ชายประมาณ4-6คน เยอะไม่น้อยเหมือนกัน พอปรางเจอเพื่อนๆก็คุยแข่งกับเสียงเพลงกันไม่หยุดหย่อน จนผมรู้สึกเบื่อๆเลยนั่งจิบน้ำไปเรื่อยๆ
“ทินดื่มบ้างสิ เดี๋ยวปรางชงให้”
“ไม่เอาอ่ะปรางเดี๋ยวทินขับรถไม่ได้”ผมปฏิเสธเธอ เธอดูทำหน้าเศร้าๆ
“นี่ปรางพาทินมานั่งแก่วใช่ไหม”
“เปล่าหรอก แค่ไม่อยากเมาแล้วขับรถไม่ได้น่ะ”
แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็แพ้ลูกตื้อเธอจนได้ ผมรับแก้วที่เธอส่งให้จนไม่รู้ว่าเป็นแก้วที่เท่าไรจนตัวเองรู้สึกมึนๆอย่างแรง อันที่จริงผมเป็นคนที่คอแข็งนะ อาจเป็นเพราะตัวเองเหนื่อยจากงานด้วยแน่ๆ ถึงได้เมาเร็ว
“ปราง.......ผะ...ผมรู้สึก..ไม่ไหว”ผมบอกเธอเพื่อต้องการที่จะกลับ เธอพูดอะไรงึมงำๆข้างๆหูผมไม่รู้แล้วก็ไปคุยกับเพื่อน จากนั้นเพื่อนของเธอก็ช่วยกันพยุงผมขึ้นรถจากนั้น........................ผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
..............................................................................................
เช้าที่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกแปลกไปจากเดิม ผมตื่นเพราะเสียงเรียกของแม่และเสียงใครพูดเอะอะหน้าของและสียงไขกุญแจ ก่อนที่จะได้ยินเสียงวี๊ดว้ายของพวกแม่ แล้วแม่ก็ตีผมทั้งน้ำตา ผมนั่งมึนกุมขมับจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ ถึงแม่จะให้ผมนึกให้ตายยังไงผมก็นึกไม่ออก
“ทิน เธอทำแบบนี้ไม่ไว้หน้าน้าเลยนะ เธอทำแบบนี้ทำไม”แม่ของปรางกอดลูกสาวของเธอที่พันผ้าไว้แล้วกอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ตาทินแกต้องรับผิดชอบ”คุณย่าบอกในสิ่งที่ผมไม่ต้องการที่จะทำ
“คุณแม่ แต่ทินไม่ได้รัก”แม่พยายามที่จะเถียงเพื่อผม
“คุณพี่ ทินทำกับลูกของอิฉันขนาดนี้คุณพี่ยังจะพูดแบบนี้อีกหรอค้ะ”แม่ปรางยิ่งร้องกอดลูกสาวเข้าไปใหญ่
“ทินบอกแม่มา ว่าหนูทำอะไรปราง”แม่พยายามคาดคั้นผม
“ผม......ผมไม่รู้ผมจำไม่ได้ แต่ทินมั่นใจว่าทินไม่ได้ทำอะไรปราง”แล้วเสียงร้องของปรางก็ดังเข้าไปอีกจนผมรู้สึกมึน
“ไม่รู้ล่ะเรื่องนี้เธอต้องรับผิดชอบตาทิน พ่อเธอต้องรับรู้แล้วจัดการขอปรางซะ ในเมื่อผิดผีกันแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบ”
“คุณย่า”ผมร้องแบบรู้สึกเจ็บใจ พูดอะไรไม่ได้ นี่ผมเสียท่าเธอแล้วหรอเนี่ย ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา คุณย่าและปรางกับน้าออกไปแล้ว เหลือแค่ผมกับแม่เท่านั้น ผมร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจ
“ทินเอ๊ยคราวนี้แม่คงช่วยหนูไม่ได้แล้วล่ะ หนูต้องแก้ไข้ปัญหาเองแล้วล่ะลูก แล้วจะทำยังไงกับหนูบอยดีถ้าเกิดรู้เรื่องเข้า”แม่กอดแล้วลูบหัวผมเบาๆ
“แม่ แต่ทินไม่ได้ทำอะไรนะทินมั่นใจ”ผมพูดทั้งน้ำตา คิดไปถึงคนที่อยู่ไกลแสนไกล ทินขอโทษบอย ทินพลาดอีกแล้วทินจะทำให้บอยเสียใจอีกแล้วใช่ไหม เพราะทินโง่เอง เพราะ............................................ฮึก ผมควรจะทำยังไงดีนะ ผมควรจะแก้มันยังไงดี หรือว่าจะพาบอยหนีไปจริงๆ น่ะหรอ แต่ไม่นึกเลยว่าปรางจะเล่นแบบนี้ ผู้หญิงที่แสนร้ายกาจคนนั้น ถึงแม้ผมต้องจนมุมถึงกับต้องแต่งกับเธอจริงๆ เธอก็ไม่มีวันได้แตะตัวผมอีก ปัญหารอบนี้คงจะสาหัสมากเลยสำหรับผม แล้วผมควรเริ่มจากตรงไหนดีก่อน
ดูท่าคุณย่ากับแม่ของปรางจะไม่ยอมท่าเดียว ผมยอมติดคุกดีกว่าแต่งกับเธอ แต่คงเป็นไปไม่ได้ พ่อออกปากยอมรับจนพวกเขาพอใจว่าจะให้ผมแต่ง แต่ผมกลับรู้สึกแย่ บอยจะกลับมาแล้วผมจะทำยังไง ในเมื่อย่าสั่งให้ผมเลิกกับบอย แต่ผมคงไม่ยอมง่ายๆ หรอกเรื่องนี้ แต่ผมควรบอกบอยดีไหม หรือให้ผมแก้ไขปัญหาให้จบก่อนเหมือนคราวนั้น แล้วถ้าเกิดประวัติมันซ้ำรอยล่ะจะทำยังไง
อยากเจอบอยเหลือเกิน อยากให้บอยอยู่เคียงข้าง ตอนนี้เหมือนผมกำลังยืนอยู่ที่หน้าผาชันที่ข้างล่างมีน้ำทะเล ตัวเองดันพลาดลื่นหล่นลงไป ต้องการใครสักคนมาช่วยดึงผมขึ้นไปก่อนที่ตัวผม จะตกไปสู่เบื้องล่างหายไปสู่ทะเลที่โหมกระหน่ำแล้วจมหายไม่มีวันได้กลับขึ้นมา.............................
............................................................................
:z3:
-
ควรเรียกควายว่าพี่ป่าวเนี่ย ห๊า
-
แป่ววววว....
เอาเรื่องมีอะไรกันมาเป็นเหตุให้ต้องรับผิดชอบอีกละ สมองคิดได้แค่นี้เหรอยัยปราง เป็นผู้หญิงที่ไม่มีศักดิ์ศรีไร้ยางอายจริงๆ
ก็ดี แต่งๆ กันไปซะ ถ้ามาทุกข์ทีหลังก็ต้องโทษความไร้สมองปัญญาเท่าเห็บหมัดของหล่อนนั่นแหละนะ
ว่าแต่...สงสัยจะโง่กันทั้งบ้าน เกย์จะไปมีอะไรกับผู้หญิงได้ยังงัย ถ้าไม่ถูกมอม ถูกยั่ว ถูกเล้าโลม หรือไร้สติอะนะ :เฮ้อ:
:seng2ped:
-
โอ้ย!!!! ไรกันอีกเนี่ย มีแต่เรื่องอยู่เรื่อยเลยนะ ทินกะบอยเนี่ย เศร้าแทนทินจังเลย :o12:แต่สงสารบอยมากกว่า :seng2ped:
-
เห็นกันชัดๆว่านี่เป็นแผนของยัยปราง ไม่แน่ว่าย่ากะแม่ยัยปรางจะร่วมแผนนี้ด้วย :fire:
ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าอยู่กันในห้อนนอนสองต่อสอง :3125:
คนเขียนอ่ะตะเองกว่าจะมาอัพต่อให้แต่ละตอนก็นานนนนนนนนนนน
แล้วพอมาต่อให้ดันทิ้งไว้ให้ค้างคาใจอีก :serius2:
คนเขียนใจร้าย :o12: แต่ดีนะมาอักให้ตั้งตอนครึ่ง ขอบใจจ้า
-
มาละปัญหา
อีย่าเฮงซวย
อีปรางกระหรี่
ชิส์
-
เกิดเป็นหญิงควรรักงวนสงวนตัวไม่ใช่มานั้งแต่จับผู้ชายอย่างนี้ :เฮ้อ:
สงสานบอยกับทินจริงๆ
-
โอ๊ยยย เศร้ามากมาย
สงสารบอยอ่ะ งานนี้บอยจะทำไงนะ
เฮ้อๆ ชั่วร้ายมากมาย ยัยปราง
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:z1:
:pig4:
:กอด1:
-
:beat:อยากตบอิ ปราง
-
ตอนที่11
ผมควรจะทำยังไง ในเมื่อทั้งพ่อและย่าต่างทำเหมือนยัดเยียดให้แต่งงานกับปราง
“เป็นผู้ชายทำอะไรก็ต้องรับผิดชอบ ถ้าแกไม่อยากแต่งก็ต้องแก้ไขปัญหาเอาเอง ”พ่อผมพูดแบบนั้น ไม่รู้จะปรึกษาใครโทรหาพี่ทามที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือนๆแล้วก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าพี่แกทำอะไรถึงได้ขาดการติดต่อแบบนี้
ผมมองดูนาฬิกาว่าอีกนานเท่าไรเครื่องบินเที่ยวของบอยจะถึง แต่อีกไม่นานแล้วล่ะ
บอยยิ้มแบบดีใจเมื่อเจอผม มันอดไม่ได้ที่จะเผลอตัวก้มลงไปจูบบอยต่อหน้าสาธารณะชนที่เดินไปมาจนเขาหันมามอง บอยดูตกใจแล้วลืมตัวผลักผมออก ต่อว่าผมแบบเขินๆแล้วถามผมว่าผมเป็นอะไร ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรแต่ความรู้สึกของผม ผมอยากประกาศว่าบอยเป็นคนที่ผมจะใช้ชีวิต จะมอบความรักให้มากกว่าผู้หญิงคนนั้น
เมื่อถึงบ้านของบอยที่ไม่มีใครอยู่ บอยบ่นเมื่อยกับการนั่งเครื่องเป็นเวลานานๆ แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องที่นอร์เวย์ให้ฟัง บอยยังเป็นบอยเหมือนเดิม แล้วผมล่ะผมยังเป็นทินคนเดิมของบอยอยู่ไหม.......................................
ใช่ผมยังเป็นทินคนเดิมของบอยอยู่เพียงแค่....................................................ผม กำลังจะแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รักเพียงแค่เสียท่าให้กับเธอแค่นั้นเอง
“ทินเป็นอะไรเห็นเหม่อๆนานแล้ว”บอยถามผมจนผมตกใจสะดุ้ง บอยทำหน้าเหวอๆเมื่อเห็นอาการของผม
“อื้มไม่หรอก”ผมส่ายหัวแล้วหลับตาเอนไปกับโซฟา ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรแต่ดันรู้สึกเหนื่อยชอบกล
“ทำงานเหนื่อยมากหรอ ไม่น่าไปรับบอยเลยบอยกลับบ้านเองก็ได้ทินจะได้พักผ่อน”บอยทำเสียงอ่อยๆ ผมลืมตามองบอยที่กำลังทำหน้าสลดเหมือนสำนึกผิด น่ารัก แล้วก็.....น่าสงสารในเวลาเดียวกัน ผมเอาบอยมากอดแนบอก กอดอยู่แบบนั้น ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือหายไปไหน บอยไม่มีการขัดขืนแล้วกอดตอบ ไม่เจอตั้งสองเดือนบอยดูเปลี่ยนไปเยอะเลย รู้สึกรูปร่างจะดูสมเป็นผู้ชายขึ้น.......................จริงสินะ ก็บอยเป็นผู้ชายนี่ ไม่แปลกซักหน่อย
“จะกลับบ้านไหม”บอยถามผมเมื่อฟ้าเริ่มมืด
“ไม่ทินอยากอยู่กับบอย ไม่เจอตั้งนานขออยู่ให้หายคิดถึงก่อนนะ”ผมอ้อนบอยบ้าง บอยพยักหน้าแล้วยิ้ม จะเร็วไปไหมถ้าผมจะพูดเรื่องนั้นกับบอย กลัวบอยจะคิดมากอีก ถ้าไม่บอกพอรู้เอาทีหลังมันจะยิ่งหนักกว่าเดิม ผมนอนก่ายหน้าผากมองดูเพดานห้องสีขาวแบบเหม่อลอยขนาดบอยออกมาจากห้องน้ำแล้วผมยังไม่รู้ตัวจนบอยเอนตัวลงข้างๆนั่นแหละ
“ทิน ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยมีอะไรหรอเปล่า”บอยชันคางถามผม
ผมมองบอยนิ่งๆเอามือลูบแก้มด้วยความใคร่ ไม่อยากทำให้คนที่รักต้องผิดหวัง ไม่แม้แต่บอย และครอบครัว ของผมเอง
“บอย ถ้าทินจะไปอยู่ที่ไกลๆ บอยจะไปกับทินไหม” ผมถามบอยพลางเอามือเกลี่ยผมบอยเล่น
“ไปไหนอ่ะที่ว่าไกลๆ”บอยทำสีหน้างุนงง
“ก็ไปอยู่เกาะ หรือไม่ก็ต่างประเทศ ไปที่ๆมีแค่เราสองคนน่ะ”บอยทำหน้าคิดสักครู่
“ทินไปไหน บอยก็ไป แต่บอยห่วงคนที่นี่”บอยตอบออกมาซื่อๆ จริงสินะบอยเองก็มีคนที่รักไม่ใช่แค่ผมคนเดียว นั่นก็คือครอบครัวของบอย
ฮึก จู่ๆน้ำตาของความหมดหนทางของผมมันก็ล้นเอ่อ สมเพสตัวเองจริงๆ ไม่เคยแก้ปัญหาอะไรเองได้ซักอย่าง ได้แค่อยู่เฉยๆให้มันผ่านไปไม่ก็วิ่งเต้นให้คนอื่นช่วย
“ทินเป็นอะไรบอยไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้ด้วยซักหน่อย”บอยเอามือเกลี่ยน้ำตาทำคิ้วขมวดเมื่อเห็นผมร้องเข้าไปอีก
“อืม ทินรู้แล้ว............................ทินจูบบอยได้ไหม”
“ทำไมต้องขอด้วยล่ะทีที่สนามบินไม่เห็นต้องขอ จูบต่อหน้าคนตั้งเยอะแยะรู้ไหมบอยอายเขานะ แล้วไม่ทินไม่อ่ะ.....อื้อ”ผมจูบบอกทั้งๆที่บอยยังพูดไม่จบ สัมผัสที่ร้างลามานาน2เดือนมันเหมือนห่างหายไปเป็นสิบๆปี ไม่อาจมีสัมพันธ์กับใครได้อีกแล้ว เพราะผมรู้สึกกับบอยเพียงคนเดียวเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ ไม่มีใครทำให้ผมรู้สึกได้เท่าบอยอีกแล้ว แล้วผมจะมีอะไรกับผู้หญิงได้ไง แค่มองก็ไม่มีอารมณ์ แต่กับบอย ผมกลับอยากจะแนบกายของผมและบอยรวมเป็นคนๆเดียวกัน ผมจูบบอยแบบร้อนแรงจนบอยรับไม่ทัน หอบหายใจประท้วง แต่ก็ไม่ขัดขืน
“คิดถึงนะ รักนะ ได้โปรดเชื่อใจทิน”ผมผละจากจูบและกอดบอยร่ำร้องอยู่อย่างนั้น
“บอยเชื่อใจทิน รักทิน เหมือนกัน” เอาอีกแล้วผม ขี้แยยิ่งกว่าบอยอีกน้ำตาลูกผู้ชายของผมนี่มันช่าง เสียไปง่ายๆจริงๆ ให้ได้แค่บอยแค่นั้นแหละผมจะไม่ร้องไห้ บอยเป็นห่วงอีกแล้ว บอยเกลี่ยน้ำตาผมเบาๆ บอยคงอยากถามผมเหมือนกันว่าผมเป็นอะไร แต่ไม่ถาม
อยากให้ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่ยาวนาน อยากให้เวลามันหยุดอยู่กับที่ อยากผมกับเรามีกันและกันแค่สองคน ไม่อยากให้ใครต้องมาแยกเราจากกัน ทินสัญญาว่าทินจะไม่ร้องไห้และจะเข้มแข็ง ทินจะหาวิธีที่จะทำให้คุณย่าของทินยอมรับให้ได้
ทินสัญญาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนที่จะต้องเจ็บ ก็คือ ทินคนเดียวก็พอ
ผมมองบอยที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว จึงโน้มตัวลงจูบแก้มเบาๆ คืนนี้ทินคงนอนอยู่กับบอยไม่ได้แล้วทินขอโทษนะ แต่อีกไม่นานหรอก เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป จนความตายนั่นแหละจะแยกเราจากกัน
คิดดีแล้ว เราต้องทำแบบนี้ เพื่อ พิสูจน์ อะไรบางอย่าง บางครั้งเราก็ต้องที่จะเสี่ยก่อน ผมเองก็พร้อมที่จะเสี่ยง ถ้าผมไม่ได้บอยมาเป็นคู่ชีวิต คนอื่นก็ไม่มีวันได้ผมหรือบอยเหมือนกัน!
.......................................
o22แหะๆ รู้สึกว่าทินจะเพ้อถึงบอยบ่อย ไปเนาะ แต่ชีวิตคู่ที่จะได้มามันคงยากลำบากน่าดูมีอุปสรรคเยอะ จะได้รักกันนานๆไง อิอิ เอาล่ะ เตรียมตัว เตรียมใจฟังข่าวร้ายกันให้ดีล่ะแฟนๆ
:laugh:
-
อุปสรรคมากจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่าว จะเกบปัญหาไว้คนเดียวอีกล่ะ เดวซ้ำรอยจิงๆ เหอะๆ
-
ทินน่าจะรีบบอกบอยนะ จะได้ช่วยกันแก่ปัญหา
ถ้าให้บอยรู้ที่หลังคงจะเสียใจมากแน่ๆเลย :เฮ้อ:
สู้ต่อไปทิน บอย :L2: :กอด1:
-
:L1:
-
:z3: :really2:
-
เหนื่อยเพลียกับอุปสรรคจังเลย :seng2ped:
-
สู้ต่อไปคับทิน
อย่าเพิ่งหมดหวัง กำลังใจจากนักอ่านเพียบ คริคริ
o13 o13 o13
-
:a5:
-
เฮ้อ สู้ สู้ :a2:
-
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQhLlJ7zA2ZRtamKVxonS2SQIjCX3uuTZkYplqcTH6BjdiUAnDf)
บอย
นาย วชิรวิทย์ กลิ่นขจร
อายุ 22 ปีครึ่ง
น้ำหนัก 62 (เมื่อก่อนหนัก75)
ส่วนสูง 170
(http://cs4145.vkontakte.ru/u37125721/a_1fcd25c0.jpg)
ทิน
นาย ศิวกร เรืองศรีมั่น
อายุ 23 ปี
น้ำหนัก 72
ส่วนสูง 180
:laugh: ไม่รู้ใครน่ารักกว่าใคร นี่แหละชายในฝัน :man1:
-
แป่ววว ทินดูเคะกว่าบอยอีกอะคนเขียน :serius2:
-
ง่าเคะทั้งคู่เลย
-
อยู่กับความจริง สู้กับความจริง
เราว่าเรื่องนี้บอยควรรู้จากปากทินเองดีกว่านะ :z3:
-
ตอนที่12
ผมรู้สึกตกใจมากที่ทินบอกแบบนั้น ผมรู้สึกเหมือนขามันจะหมดแรงเอาซะดื้อๆ ทินบอกว่าพ่อสั่งให้ทินแต่งงานกับปราง เพราะเหตุผลที่ว่า เห็นทินกับปรางนอนถอดเสื้อผ้ากันแค่นั้น
“ทินไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงคนนั้นเลยนะ”ทินพยายามบอกผมว่าทินบริสุทธิ์ใจ ผมก็เชื่อนะ เพราะผมไว้ใจทิน ถ้าทินเป็นผู้ชายแบบนั้นผมคงได้ปวดหัวเรื่องผู้หญิงมาตลอดหลายปีแล้วล่ะ
“บอยเชื่อใจทิน แต่พ่อทินออกปากมาแล้วจะให้ทำยังไง”ผมเองก็สมองตันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ทางบ้านของทินบางคนก็ไม่ชอบผมด้วยล่ะมั้ง จึงพยายามให้ทินแต่งกับปรางเพื่อที่ต้องการให้ผมออกจากชีวิตทินไป
“บอย หนีไปอยู่ที่อื่นกับทินไหม”ผมมองทิน ขมวดคิ้วแล้วเอ็ทินไป
“จะบ้าหรอทิน จะหนีได้ไง เท่ากันเราหนีปัญหาแล้วให้คนอื่นรับเคราะห์แทนเราแท้ๆ”ทินทำหน้าสลดลง
“แล้วจะทำยังไงล่ะ”ทินถามอย่างหมดหนทาง ผมเองก็เหมือนกัน แต่ก็พอจะนึกอะไรออกบ้างล่ะ
“โทรตามไหมกับกันมาช่วย ดีไหม”ทินทำหน้าแบบ เออจริงด้วยประมาณนั้นแล้วก็ยิ้มออก
ผมโทรตามไหมกับกัน โชคดีที่พวกมันไม่ได้ทำงานเพราะหยุดพักร้อน พอมาถึงพวกมันก็วี๊ดว้ายกับผมกันใหญ่ แต่ไหงไอ้กันมันพกไอ้ลิตมาด้วยทำไมก็ไม่รู้
“กันมึงเอามันมาทำไม”ผมลากมันออกมาถามห่างๆ
“เรื่องมันยาวว่ะแต่ มันคงไม่กวนตีนกับมึงกับทินแล้วล่ะ”
“มึงหมายความว่าไง”ไอ้กันยักคิ้วข้างเดียวให้ผม งงอ่ะ หรือไอ้ลิตมันจะเปลี่ยนนิสัยมันไปแล้ว
“เอาน่า มึงรู้แค่ว่าต่อไปนี้มันไม่มีวันได้มาเป็นมือที่สามของมึงอีกต่อไปแล้ว แค่นั้น”ผมพยักหน้าแบบงงๆ ไอ้กันหัวเราะแล้วลากผมกลับไปนั่งที่เดิม
“ฉันอยากจะดึงหัวมันแล้ว ลากมาตบให่หน้าแหก อีนังชะนีนี่แรดนัก ร่านอยากได้ผัวจริงๆ”ไหมลุกทำท่าฮึดฮัดเมื่อผมเล่าให้เธอฟัง
“เออว่ะ ไหมแกบุกไปตบมันเลยดิ่ 555”ไอ้กันยังแอบเล่น จนไหมทำหน้าหมั่นไส้
“ไอ้ทินกูว่า ถ้าเกิดมึงนอนกับผู้หญิงทั่วประเทศงั้นมึงก็ต้องแต่งกับผู้หญิงพวกนั้นหมดเลยอ่ะดิ่ อะไรวะขนาดคนอื่นมึงยังไม่เอา
แล้วกับอีแค่โดนผู้หญิงมอม มึงจะหน้ามืดเอาหรอ”ไอ้ลิตกอดอดพูดหน้าบูดไปกับพวกไอ้กัน
“เออ เพราะมึงเคยทำหรอถึงพูดได้อ่ะห๊ะไอ้ลิต”ไอ้กันหันไปถามทำหน้าตาอย่างเอาเรื่อง
“เออกูเคยทำเก็ทป้ะ”ไอ้ลิตก็ไม่แพ้กันทำตากวนตีนใส่ไอ้กัน
“มึงอย่าเดี๋ยวกูจูบโชว์เพื่อนกูเลย” ไอ้ลิตทำหน้าเหวอแล้วมองทินกับผม จากนั้นก็หันหน้าไปทางอื่น ส่วนพวกผมได้แต่...............อ้าปากเหวอ กับที่ไอ้กันพูดเมื่อกี้
“พวกมึงนี่ยังไงกันวะ ถึงขนาดขู่จะจูบหรือว่า....”ทินทำปากค้างเหมือนจะพูดประโยคหลัง แต่ตัดใจคงไม่พูดเมื่อไอ้ลิตหันมามองแบบหาเรื่อง
“เออๆ พอเหอะพวกมึง แมร่งอย่าเพิ่งทะเลาะกันเอง”ไหมยกมือห้ามทัพเมื่อพวกผมเริ่มจะตีกันเอง
“กูว่าที่ไอ้ลิตมันพูดก็ถูกนะ ทินกูว่าอีนั่นแม่งจะจับมึงแน่ บ้านมึงรวยแถมหล่อแบบมึงนี่ ใครๆก็อยากได้ทั้งนั้น อีนั่นเลยใช้แผนชั่ว แต่แผนชั่วๆของมันนี้มันต้องมีเบื้องหลังอีกหลายคนแน่ๆ ไม่งั้นอะไรมันจะเป๊ะขนาดบุกห้องมึงขนาดนั้น” ไหมเริ่มออกความเห็น
“หมายความว่าไงวะไหม”ผมถามไหมแบบงง ๆ ไอ้กันที่นั่งใกล้ๆหันมาแล้วเอานิตยสารเคาะหัวผมเบาๆ
“ไอ้บอย ไอ้สมองขี้เลื่อยไม่เข้าใจก็เงียบไปผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน” เออ แก่กว่ากูไม่กี่เดือนเสือกทำดุ เชอะไม่ยุ่งก็ได้วะไปหาน้ำกับขนมมาให้พวกมันดีกว่า ส่วนพวกมันก็ปล่อยใหมันถกกันไป เฮ้อกลุ้มใจแทนทินจัง ผมเองก็ไม่เคยเจอด้วยสิไอ้ที่ผู้หญิงไล่จับแบบนี้ เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นอีกรอบเอาอีกแล้วกันกับลิตเริ่มจะตีกันอีกรอบ ผมเอาของที่ถือมาไปวาง จากนั้นพวกมันก็เลิกเถียงแล้วมาสนใจของกินแทน เหอะๆ ทำเป็นเด็กๆไปเลยพวกมัน
“กูว่ามึงแต่งๆไปเถอะ แต่งแล้วก็หย่าไม่เห็นจะยากเลย”ไอ้ลิตพูดพร้อมหยิบขนมเลย์ใส่ปาก
“ไอ้ห่า กูให้พวกมึงแก้ปัญหาไม่ใช่ให้กูวิ่งเข้าใส่ ไอ้ลิตมึงนี่ไม่ช่วยแล้วยังจะป่วนอีก”ทินทำหน้าบูดใส่แบบไม่พอใจ
“อะไร ก็มันไม่มีวิธีไหนแล้วนี่หว่าพวกกูก็คิดวิธีให้มึงเลือกแล้วนี่ มึงไม่เอาเอง”ไอ้ลิตเถียงกลับแล้วพวกมันคิดวิธีไรกันอ่ะอดรู้เลย ผมนั่งอยู่เฉยๆจู่ๆก็สงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา
“นี่ ถ้าสมมุติว่า ทินไม่หล่อแล้วไม่รวยปรางยังจะเอาทินไหมอ่ะ ที่ว่ารักทินแต่ไม่รู้ว่ารักทินจริงไหมยังจะรักทินอยู่อีกไหม”พอผมพูดเสร็จผมก็หันไปมองพวกมันแบบจะขอความเห็น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพวกมันมองมาทางผมตาค้าง ผมพูดอะไรผิดไปหรอไงวะเนี่ย
“ไอ้บอย กูเห็นมึงฉลาดก็วันนี้แหละ ไอ้เพื่อนรักขอกูหอมที”ไอ้กันทำท่าโผเข้าหา แต่ไอ้ไหมดึงออกมาก่อน
“ไอ้กัน มึงเกรงใจแฟนมันบ้าง”กันมองไปทางทินที่กำลังทำท่าจะเตะไอ้กันได้ทุกเมื่อที่เข้าหาผม
“ไรวะ กูถึงเนื้อถึงตัวไอ้บอยมาก่อนมึงอีกแค่นี้ทำหวง”ไอ้กันทำหน้าตา จีบปาก ทำยั่วทิน
“เหอะ กูก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มึงแตะบอยเมื่อไรมึงก็โดนตีนกูแค่นั้นเอง หึ” ทินหัวเราะในลำคอมองกันด้วยหางตา
“เดี๋ยวกูช่วยยำตีนอีกคนไอ้ทิน กูรอโอกาสกระทืบมันมานานละ”ไอ้ลิตเสริม ทำท่าทางเกาขา ส่วนผมเกาหัวแกรกๆที่ไอ้พวกนี้ปรึกษากันอย่างจริงจังทีนึงเล่นทีนึงของพวกมัน แต่ก็ดูไม่อึดอัดดีสำหรับผมหรือแม้แต่ทุกๆคน ทำให้หายเครียดเรื่องนี้ไปหน่อยอย่างน้อยก็มีพวกมันช่วย
“เออ เข้าเรื่องเหอะแม่งพวกมึงนี่ มัวแต่จะกัดกันแล้วเมื่อไรจะจบวะวันนี้กูอยากไปดูหนัง”ไอ้ไหมบ่น จริงสิตอนนี้มันก็บ่ายแล้วแต่พวกผมยังพูดเรื่องปรางกันไม่จบเลย
“เออ เอาเป็นว่าถ้าเกิดไอ้ทินจน น่าเกลียด อีปรางคงไม่เอาหรอก เชื่อกูเหอะ”ไอ้กันพูดเหมือนมั่นใจ
“แล้วมันจะเป็นจริงได้ไงวะ ในเมื่อทิน ทั้งหล่อ ทั้งรวย แบบนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะจนแล้วหน้าตาบ้านๆอ่ะ”ผมถามพวกมัน
“ทำได้สิ”จู่ๆทินก็โผล่งขึ้นมา
“ทำไงอ่ะ”ผมถามทินแบบงงๆ
“ทินทำให้ตัวทินไม่เหลืออะไรได้นะ แต่ความหล่อของทินมันคงเปลี่ยนไม่ได้หรอก”
“ไอ้ทิน หลงตัวเองว่ะ อย่างมึงนี่นะหล่อ กูว่ามึงอ่ะน่ารักกว่าไอ้บอยอีก”ไอ้ลิตแทรกอีกละ
“แล้วกูไม่หล่อน่ารักหรอวะ”ไอ้กันหันไปถาม
“มึงไปลาหมาตายแล้วเกิดใหม่ชาติหน้าก็คงจะได้หล่อ น่ารัก เหมือนไอ้ทินอ่ะแหละ 55555 อุ๊บ”..................................................เหวอ ไอ้ลิตโดนไอ้กันจูบ ได้ดูหนังสดเลยพวกผม คงไม่ต้องอธิบายในวันหลังแล้วล่ะว่าพวกมันเป็นอะไรกัน แต่ที่ต้องอธิบายแทนนี่คือ พวกมึงได้กันยังไง(- -“)
“แฮกๆๆ ไอ้เหี้ย”ไอ้ลิตด่าไอ้กันหน้าแดง
“เงียบไปเลยเหอะมึงอ่ะ”ไอ้กันว่าแล้วยิ้มแบบมีชัยให้ไอ้ลิต ลุกขึ้นมองไอ้กันอย่างเอาเรื่อง แล้วก็เดินออกจากบ้านไป
“มาพูดต่อเดะไอ้ทินว่ามึงจะทำไง”ไอ้กันเปลี่ยนเรื่องถามทินในสิ่งที่พวกผมอยากรู้
“กูก็แค่บอกให้พ่อกูยกเลิกพินัยกรรมที่พ่อทำให้แล้วก็ประกาศว่าจะยืนด้วยขาตัวเอง แค่นี้เอง พ่ออ่ะชอบจะตาย พ่อกูชอบเล่าชีวิตสมัยที่กำลังฝ่าฟันอุปสรรคกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองโดยที่ไม่พึ่งญาติพี่น้อง เฮ้อต้องไปฟังแกเล่าเองโครตจะเยอะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอวะ”
“มึงเคยได้ยินไหมชีวิตยิ่งกว่าละคร ไอ้กัน”ไหมเสริม
“แต่ถ้าทินไม่เหลืออะไรแล้วแบบ อาจจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง แล้วบอยยังจะรักทินไหมอ่ะ ยังอยากจะอยู่กับทินไหม”ทินถามผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“เค้าไม่ได้รักทินเพราะว่าทินรวยหรือหล่อนิ่ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนมาจีบเค้าแท้ๆยังจะถามอีก”ผมทำท่างอลใส่ ยังมีหน้ามาถามเราว่าเราจะรับทินได้ไหม ทั้งๆตอนเจอกันใหม่ๆผมแทบจะไม่ได้สนใจทินเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะลูกตื้อ กับนิสัยที่ชอบเอาใจใส่ของทินนี่แหละ ผมถึงได้ชอบ จากชอบกลายเป็นไว้ใจ จากไว้ใจก็กลายเป็นรัก
“โอ๋ๆ อย่างอลนะ หึหึ”ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก
“เอองั้นมึงก็ลองทำอย่างที่มึงว่าแล้วกัน วางแผนเอาเอง นะเว้ย”
“เออ ช่วยได้มากเลยนะ พวกมึงอ่ะ”ทินทำเสียงประชด
“55 หมดปัญหางั้นปะ”ไหมลุกยืนบิดไล่ความขี้เกียจออกจากตัวเธอหลังจากที่นั่งมานาน
“ไปไหนอ่ะ”ผมถามไหม
“ไปดูหนังไงยะ ฉันอยากดูหนังกับผู้ชายหล่อๆน่ารักๆมานานแล้ว555 นังชะนีทั้งหลายจะต้องอิจฉาฉั้น555”ผมเกาหัวกับความปัญญาอ่อนของไหม สงสัยเพื่อนเราจะบ้าไปแล้ว
“ก็ได้แค่นี้ละวะ เพราะงี้ไงมันถึงยังโสดอยู่ เอาสงเคราะห์มันหน่อย”กันว่าแล้วลุกยืน
“งั้น กูกับทินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“เออ อย่าเสือกไปกกกันต่อนะเว้ยพวกกูขี้เกียจรอ”ไอ้กันยังไม่เลิกกวนตีน
“กูเลิกคบมึงเป็นเพื่อนสนิทดีไหมไอ้กัน”ส่ายหัวไปมากับนิสัยกวนๆ เป็นบางครั้งของไอ้กันก่อนจะขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งทินก็ตามมาด้วย
“ทินจะทำจริงๆหรอแบบนั้น”ผมถามหลังจากอาบน้ำแบบเร่งด่วนเสร็จแล้วออกมาใส่เสื้อผ้า
“อืม จะทำ บอยไม่ต้องห่วงหรอกอันที่จริง ที่พ่อทินให้แต่งก็เพราะให้ทินรับผิดชอบ อีกอย่างพ่อทินโดนบังคับหลายด้านหลายๆทางอ่ะถึงให้ทินแต่งงาน” ออ
“ตามใจทินนะ แต่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบอยก็จะอยู่ข้างๆทินนะ”ผมพูดให้กำลังใจทิน
“งั้นตอนนี้ขอกำลังใจก่อนละกัน” ทินเดินเข้ามากอดแล้วจูบผม เราจูบกันแบบดูดดื่มเหมือนจะกลืนกินซึ่งกันและกัน
“ไอ้บอย ไอ้ทิน มึงจะแต่งตัวไปเดินแฟชั่นหรือไงฟระ นานโครตๆๆ” เสียงไอ้กันตะโกนลั่นบ้าน ผมกับทินเลยต้องผล่ะจากกัน ตอนนี้หน้าผมคงจะแดงมากเลย เพราะทินอ่ะแหละ ลงไปตอนนี้ไอ้กันได้ล้อตายเลย
“ปะไปกัน”
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมีความสุข ได้คนที่รักอยู้เคียงข้าง มีเพื่อนๆเป็นห่วงคอยให้กำลังใจ มีคนที่พร้อมจะทำทุกๆอย่างเพื่อผม เก็บเรื่องร้ายๆไว้ก่อนละกัน เต็มที่กับวันนี้ทำให้ดีที่สุดก็พอ
หลังจากที่ผม ทิน กัน ลิต ไหม มาถึงโรงหนัง สายตาไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิง ต่างก็มองมายังพวกผม คงเพราะอดอิจฉายัยไหมที่ควงแขนพวกผมเดินเข้าโรงหนัง ฝั่งละตั้งสองคนละมั้ง555 สงสารเพื่อนสาวคนนี้เหมือนกัน ไม่เห็นจะมีแฟนซักที เลยต้องควงพวกผมแทน เอาล่ะพอแค่นี้ดีกว่า ขอบคุณทุกคนที่คอยตามอ่านนะครับ
................................
:กอด1:
:pig4:
-
ขอให้ปัญหานี้ลุล่วงไปได้ก็แล้วกันนะ ทิน-บอย
-
ขอให้ปัญหาลุล่วงไปด้วยดี
-
แม้มันจะเหมือนละครไปนิด แต่เราชอบบบบ ไม่อยากจะเครียดแหล่วววว :เฮ้อ:
ขอบคุณมากๆ ค่า :pig4:
-
และแล้วก็ถึงเวลา ถลกหนังชะนี
-
:เฮ้อ:
-
สู้ๆๆๆ o7
-
สู้ๆ คับ ทิน-บอย เป็นกำลังใจให้คับ
-
- -" ทีนี้จะเอาอะไรกินล่ะเนี่ย 55555+
-
ตอนที่13
เมื่อผมกลับบ้าน ซึ่งอันที่จริงไม่อยากจะกลับเท่าไรนักหรอก แต่ก็ต้องทำใจพอกลับมาถึงเสียงปรางก็เข้าสูโสทประสาทของผมทันที
“ทินเธอหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่บอกปรางซักคำแล้วทำไมต้องปิดมือถือด้วย” คำพูดของเธอทำอย่างกับผมเป็นแฟนเธอจริงๆอย่างงั้นแหละ
“พอเถอะปรางทินไม่ได้เป็นอะไรกับปรางซักหน่อยอย่าพูดเหมือนกับว่าทินเป็นอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อน หรือ ปรางอยากจะเป็นคนอื่นในสายตาทินกันล่ะ”เธอทำหน้าไม่พอใจที่ถูกผมว่าแบบนั้น
“อีกไม่กี่เดือนทินก็ต้องแต่งกับปรางอยู่ดี เราก็เหมือนคนๆเดียวกันแล้วนะ”
“ปราง อย่าหาว่าทินโง่ไปหน่อยเลยนะ คืนนั้นถ้าทินไม่กินแก้วที่ปรางส่งให้มันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก”ผมเผลอตะคอกใส่เธอเต็มแรงจนเธอสะดุ้งเฮือก
“อะไร ปรางไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”เธอยังแกล้งทำหน้าตาย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ถอยไปผมจะไปหาพ่อ”ผมเดินเกือบจะชนเธอไปอย่างหัวเสีย ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ เพราะทำตัวแท้ๆความรู้สึกดีๆ ของผมที่มีต่อเธอเลยหายไปหมด
“พ่อทินมาเรื่องจะคุย”ผมลงนั่งโซฟาด้านหน้าที่พ่อนั่งอยู่ตรงข้ามกำลังนั่งอ่านหนังสือ
“มีอะไรล่ะทิน แล้วแกหายไปไหนมา”พ่อลดหนังสือลงแล้วถามผมกลับ
“ไปนอนบ้านบอยมา”พ่อพยักหน้า
“แล้วมีอะไรล่ะหน้าตา เครียดเชียว” ผมจึงเริ่มประเด็นที่จะพูด เรื่องของผมกับบอย และปราง พ่อผมนั่งฟังในสิ่งที่ผมบอกไม่ว่าจะเรื่องพินัยกรรม หรือ แม้แต่อนาคตของผมกับบอย และเรื่องแต่งงานที่จะมีไม่กี่เดือนข้างหน้า
“มันจะดีหรอ พ่อไม่อยากจะขัดใจคุณย่าเท่าไรหรอกนะ เพราะท่านแก่แล้วอีกอย่างพ่อเองก็ไม่อยากให้ทินแต่งกับคนที่ทินไม่ได้รัก พ่อเองก็จนปัญญา แต่เรื่องที่ทินบอกว่าจะให้พ่อยกเลิกพินัยกรรม มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกลูก พ่อทำงานหาเงิน เพื่ออยากให้ลูกสบาย เพื่อต้องการให้ลูกมีอนาคตที่ดี ส่วนนี้พ่อไม่ยอมไม่ได้ แต่ถ้าทินจะหาเงินทำงาน หรือยืนด้วยขาของทินเองมันก็แล้วแต่ทิน”
“ครับ แต่พ่อครับ ถ้าเกิดว่าผมจะหาสินสอดเองล่ะ จะได้ไหม”พ่อเลิกคิ้วทำหน้าแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มเหมือนรู้ทัน
“อืมได้สิ หึ พ่อรู้ทันนะว่าแกจะยื้อเวลาต่อไปอีกน่ะ”พ่อทำเสียงในลำคอแล้วแอบเน็บผม
“พ่อก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง ถ้าเป็นพ่อๆจะแต่งกับคนที่ไม่ได้รักหรอ ขนาดกับแม่ พ่อยังพาแม่หนีมาเพราะปู่ไม่ยอมรับ
แล้วมากัดฟันสู้ จนพ่อทำได้ถึงขนาดนี้ แล้วทินล่ะ ทินเองก็อยากทำแบบพ่อนะ”
“เออดี เอาคืนกูแล้วไง เอาเป็นว่าดูๆไปก่อนส่วนเรื่องนี้พ่อจะคุยกับแม่ปรางอีกทีว่าเธอจะเอายังไง”ผมพยักหน้า เข้าใจแล้วก็ยิ้ม
“ยิ้มอะไร”พ่อเหลือบมองผ่านหนังสือที่อ่านแล้วถาม
“ก็ พ่อพูดแบบนี้แสดงว่าพ่อเองก็ชอบบอยใช่ไหมล่ะ ถึงไม่เต็มใจกับงานแต่งนัก”พ่อลดหนังสือลงแล้วถอนหายใจ
“เออ แต่ถ้ากวนพ่อมาก พ่อจะให้แกแต่งงานจริงๆ”ผมหลุดหัวเราะแล้วลุกขึ้นหนีพ่อออกมา ก่อนที่ท่านจะเปลี่ยนใจ
แต่พอเดินออกมา ก็เจอกับปรางที่ยืนหน้าง้ำอยู่ผมจึงเดินเลยเธอออกมาเหมือนเธอเป็น อากาศ แต่พอมาถึงทางลงบรรไดผมซึ่งกำลังจะก้าวลงจู่ๆปรางก็ยื้อแขนของผมไว้
“ทินเธอทำแบบนี้หมายความว่าไง”ใบหน้าที่แดงก่ำบ่งบอกว่าเธอกำลังโกรธเต็มที่
“อะไร ทินทำอะไร”ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ชี้เหมือนที่เธอทำกับผมแบบเมื่อกี้ เธอคงแอบฟังผมกับพ่อคุยกันสินะ ไร้มารยาทจริงๆ
“สิ่งที่ทินพูดกับคุณลุงปรางไม่ยอมเด็ดขาดถึงทินจะทำแบบนั้น ปรางก็ไม่มีวันปล่อยทินให้หลุดมือหรอก”
“ปราง! ตกลงที่เธอทำมานี่เธอจัดฉากทั้งหมดเลยใช่ไหม” ผมถามเธออย่างเหลืออด เอาซิในเมื่อรู้ความจริงแล้ว มันก็ยากที่จะปิดกันไป แต่ผมเองก็คงไม่ยอมหรอกเป็นไงเป็นกัน
“ใช่ แล้วจะทำไมในเมื่อปรางเป็นของทินแล้ว ทินก็ต้องรับผิดชอบ”เธอโพล่งออกมาเหมือนลืมตัวด้วยความโกรธ เมื่อพูดเธอก็เอามือปิดปากตัวเอง ทำสีหน้าตื่นๆ
“หึ ทินไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำว่ามีอะไรกับปราง อย่าฝันไปหน่อยเลย น่าเสียดายนะ ปรางก็สวยไม่น่าทำแบบนี้มีคนดีๆอีกตั้งมากมายให้เลือกทำไมล่ะปรางทำไมต้องเป็นทิน”ผมถามเธอในสิ่งที่อัดอั้นในใจมานาน
“ก็เพราะว่าปรางแอบชอบทินมานานแล้วไง ตั้งแต่เด็กๆ เพราะปรางชอบทินแต่ทินไม่เคยรู้เลย ไม่เคยรับรู้ ปรางเคยคิดถอดใจไปแล้วแต่พอมาเจอทินอีก ความรู้สึกในวัยเด็กมันเหมือนกลับคืนมา ฮือ ทินอย่าโกรธปรางเลย เพราะปรางรักทินจริงๆ”ปรางจับมือผมพร้อมร้องไห้ออกมาแต่ผมคงไม่ใจอ่อนหรอก
“ขอโทษนะปราง ทินเองก็ต้องขอโทษด้วยที่เราเป็นมากกว่าเพื่อนกันไม่ได้ขอบคุณกับความรู้สึกดีๆ”ผมจะลงจากบ้านเพื่อหนีเธอแต่เธอดันไม่ยอมดึงมือผมไว้
“เพราะมันใช่ไหม เพราะไอ้ตุ๊ดนั่นทินเลยไม่เลือกปรางเพราะมัน ถ้าเกิดไม่มีมันทินจะเลือกปรางใช่ไหม”ผมสุดจะทนจริงๆแล้วนะเนี่ยมันจะอะไรนักหนา ผมก็แค่ผู้ชายคนนึงทำไมเธอถึงได้ผูกใจนัก เป็นเพื่อนสมัยเด็กก็จริงมันไม่น่าจะมีความรู้สึกอะไรขนาดนี้ ผมคิดกับเธอแค่เพื่อน มันเป็นเพราะผมทำตัวเองใช่ไหมเนี่ย
“พอเถอะปราง ปรางว่าบอยก็เหมือนว่าทิน ปรางอย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลยว่าอะไรเป็นอะไร ในเมื่อปรางบอกความจริงเรื่องเราแล้วทุกอย่าก็จบลงไปซะ”ผมสะบัดมืออย่างแรงเพื่อจะหนีเธอ
“ถ้าปรางไม่ได้ทิน อย่าหวังว่ามันจะได้เหมือนกัน”
“เฮ้ย!!!”ผมรู้สึกถึงแรงผลักอย่างแรงแล้วตัวเองเหมือนลอยได้จากนั้นก็กลิ้งลงมาข้างล่างหลายตลบ ก่อนที่จะกระแทกอะไรซักอย่าง ดังปึก!!
“กรี๊ด!!!!! ตาทิน”
“ไอ้ทิน!!” เสียงเอะอะโวยวายของพ่อกับแม่ ดังขึ้นมา แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกะโหลกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แถมด้วยความรู้สึกหัวหนืดๆ ตึบๆ ตาที่พยายามปลือตามองรอบๆค่อยๆดำมืดลงจนไม่สามารถเห็นและรับรู้อะไรได้อีก
.............................
บอย
ผมตกใจมากเมื่อแม่ของทินโทรมาบอกผมว่าทินตกบันได อาการแย่เพราะศีรษะกระแทกเข้ากับเสาปูนอย่างแรง ทำให้หมดสติ ผมรีบไปโรงพยาบาลทันทีแต่กว่าจะมาได้ก็ต้องโทรตามไอ้กัน เพราะผมไม่มีแรงแม้แต่จะเดินแต่รู้สึกเป็นห่วงทินมากพอมาถึงโรงพยบาลก็ตรงไปเค้าเตอร์ถามหมายเลขห้องแล้วก็รีบขึ้นไปทันที พอไปถึงผมเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ซึ่งมีไอ้กันตามหลังมา
“เข้ามาก่อนลูก”ผมยกมือไหว้แม่ทิน แม่จับมือผมแล้วไปนั่งข้างๆทินที่กำลังหลับมีผ้าพันที่หัว
“เย็บไปหลายเข็มเลยล่ะลูกโชคดีที่สมองไม่เป็นอะไรมาก แม่เองก็ตกใจ เลยโทรหาหนูก่อน หนูคงเป็นห่วงทินมากเลยแม่ขอโทษนะลูก”
“ไม่เป็นไรครับแม่”ผมยิ้มให้แม่ แล้วหันกลับไปมองทินที่กำลังหลับอยู่ พร้อมจับมือทินบีบเบาๆ อย่าเป็นอะไรนะทิน บอยอยู่นี่แล้วบอยจะดูแลทินเอง
“แล้วทินมันตกบรรไดได้ไงครับแม่”ไอ้กันถามแม่ทิน มันเองก็เป็นห่วงทินไม่แพ้กัน พอมันรู้ว่าเกิดอุบัติเหตุกับทินมันก็พาผมขึ้นรถแล้วเหยียบซะจนผมใจหาย
“เรื่องมันยาวน่ะลูก อ่าวพ่อมาแล้ว”ผมยกมือไหว้พ่อ ที่เข้ามาพร้อมกับใบหน้าเครียดๆ พ่อทินเห็นผมก็กันก็พยักหน้าแล้วไปนั่งที่โซฟารับแขก
“เป็นไงบ้างคุณ”แม่เข้าไปนั่งข้างๆแล้วจับไหล่พ่อไว้ พ่อส่ายหัวไปมาก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่ผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องนัก
“ไม่น่าเลยคุณ เพราะผมเองแท้ๆเลย”พ่อถอนหายใจดังเฮือกจนผมได้ยินขนาดอยู่ห่างๆ
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะแล้วทางนั้นว่ายังไง”
“เค้าบอกว่าลูกสาวเค้า โมโหน่ะ เพราะเธอขาดสติ เฮ้อ แรงหึงนี่มันน่ากลัวจริงๆเลยนะคุณ”
“มันช่วยไม่ได้นี่คะ แล้วจะทำยังไงกับลูกสาวเค้า”
“ฝั่งโน้นเค้าขอโทษมา แล้วก็บอกว่าจะยกเลิกงานแต่ง ในเมื่อเด็กๆไม่ได้รักกัน คุณแม่เองก็โกรธทางนั้นมากเหมือนกัน แต่เพราะด้านผู้ใหญ่เค้ารู้จักกันมานานพ่อเลยไม่ได้เอาเรื่องอะไรอีก แต่ก็สั่งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับที่บ้านเราอีก”
“ค่ะ เฮ้อ ไม่น่าทำให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย”แม่ถอนหายใจแล้วส่ายหัวไปมา
“ใครจะรู้อนาคตได้ล่ะคุณว่ามันจะเกิดเหตุแบบนี้ มันโทษใครไม่ได้ ต้องโทษตัวเราเอง”
“ค่ะ” พ่อกับแม่เงียบไปสักพักนึง ผมที่กำลังนั่งมองหน้าทิน เกลี่ยผมไปมา แต่หูก็แอบฟังไปด้วย
“บอย”
“ห่ะ ฮะ ครับ” ผมขานรับด้วยความตกใจกับเสียงเรียกของพ่อทิน
“คืนนี้พ่อฝากทินไว้หน่อยนะลูกที่บ้านพ่อกำลังยุ่งๆ มีหนูอยู่เป็นกำลังใจทินก็คงจะฟื้น”
“ครับ”ผมพยักหน้ารับ แล้วหันไปมองทินต่อ มันเกิดอะไรขึ้นกับทินกันแน่นะ มันจะเกี่ยวกับเรื่องของผมหรือเปล่า ผมรู้สึกไม่
สบายใจเลย ยิ่งเห็นทินไม่ฟื้นแบบนี้ก็ยิ่งเป็นห่วง ขออย่าให้เป็นอะไรมากเลย
“บอยถ้าทินมันไม่เป็นอะไรมากกูกลับก่อนนะ กูเองก็แอบหนีงานมา”ไอ้กันสะกิดบอกผม
“อ่าวกูก็นึกว่ามึงยังติดพักร้อนอยู่”
“เออไม่เป็นไร กูไปละนะ สวัสดีครับพ่อกับแม่ ผมกลับละครับ”มันหันไปยกมือไหว้ลาพ่อกับแม่ก่อนที่จะเดินออกไป
“เราเองก็กลับได้แล้วล่ะคุณกลับไปเครียร์เรื่องที่บ้านก่อนพรุ่งนี้ค่อยมา”พ่อทินลุกขึ้นแล้วชวนแม่กลับบ้าน
“บอย ถ้าหิวบนโต๊ะวางของมีขนมกับนมอยู่นะจ้ะทานได้เลย”
“ครับ สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน เมื่อเค้าออกไปจากห้องผมก็รู้สึกหายเกร็งไปหน่อย
“อย่าเป็นอะไรนะทิน บอยอยู่นี่แล้ว”ผมกระซิบข้างๆหูทินเบาๆแล้วจูบเบาๆที่หน้าฝาก แล้วกลับมานั่งมองทินกุมมือทินไว้เหมือนเดิม รู้สึกเจ็บปวดไปด้วยเมื่อเห็นทินเจ็บแบบนี้ พอรู้เรื่องใจมันก็สั่นเหมือนตัวเองชาไปทั้งร่างทินคงตกสูงมากเลยสินะถึงได้แตกขนาดเย็บตั้งหลายเข็มขนาดนี้ อดกังวลไม่ได้ว่าเรื่องที่ทินเจ็บตัวมันเกิดขึ้นเพราะผม รีบๆตื่นมานะทินอย่าหลับนานไปมากกว่านี้ รู้ไหมบอยเป็นห่วง นึกถึงฝันที่ตัวเองชอบฝันซ้ำๆแล้วมันเป็นกังวลกลัวว่าฝันของตัวเองจะเป็นจริง
ความรู้สึกไม่อยากสูญเสียคนที่รักมันอัดอั้นอยู่ในอกเป็นกังวลมากมาย ถึงแม้ว่าหมอบอกว่าทินปลอดภัยแล้วมันก็อดไม่ได้ในเมื่อทินยังนอนหลับอยู่แบบนี้
ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะคนดี บอยจะอยู่เฝ้าทินตรงนี้เอง...............
.......................................................
:กอด1:
-
โอ้ยๆ สงสารทินอ่ะ
อย่าเป็นไรเน้อ
ปลอดภัยนะคับ
-
ทินจะเป็นไรมั๊ย?
.
.
สำหรับ ปราง แนะนำให้หลอกล่อเอามามอมยาจับแก้ผ้าถ่ายคลิปลงเนต...จัดแบบเบาๆจะได้ เอ่อ หายคัน..หู :D
.
.
พล็อตปูมาแบบนี้ ท่าทางทินตื่นมาจะจำบอยไม่ได้แหงๆ ฟันธงไม่ต้องอ่านต่อ
-
:เฮ้อ: ผู้หญิงอะไรนะน่าเกลียดสิ้นดี ตัวซี้ตัวสั่นอยากได้เขาเป็นผ..
แบบนี้ข้อหาพยายามฆ่าได้เลยนะยัยปราง
บอยดูแลทินดีๆนะ หวังว่าทินจะไม่เป็นอะไรมากเด้อ
-
แง๊ะ
หวังว่าฟื้นมาคงไม่เปนไรน๊า
-
ปรางขาดสติมากๆ ทำร้ายลูกชายในบ้านที่พ่อแม่ของเขาก็อยู่ด้วยเนี่ยนะ
มันบ่งบอกเลยว่า ณ ตอนนั้นอะไรๆ ก็มาฉุดเธอไม่อยู่แล้ว :เฮ้อ:
-
ระทมและระทึก กลัวออกมาความจำเสื่อมสิ มันจะเน่าแบบนั้นรึป่าว แนวนี้เบื่อแย่
-
อีแรดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:beat: อีเลว
-
ขอร้องว่าอย่าน้ำเน่าเหมือนนิยายไทยแบบว่าฟื้นมาแล้วจำกันมะได้
อันนี้ไม่เอานะ เค้าช้ำใจ
-
โห ปรางเธอช่าง...
-
อยากตบยัยปราง แค่ขอโทษมันไม่พอหรอก ทำร้ายทินขนาดนี้
ทินรีบตื่นมานะบอยเค้ามาเฝ้าแล้ว ไม่ต้องแต่งกับยัยผีเน่าด้วย
-
คงไม่ใช่ว่า พอทินฟื้นแล้วความจำเสื่อมนะ คงไม่เปนแบบนั้นใช่มั้ยยย
-
ตอนที่14
ผมรู้สึกว่าหัวตัวเองเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ตาที่ปลือขึ้น เพื่อปรับแสงไปอ่อนๆเมื่อผมลืมตาเต็มที่ ห้องมืดๆที่มีแสงไฟสลัวมาทางห้องน้ำ ผมมองไปรอบๆคงจะเป็นโรงพยาบาล รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ศรีษะสงสัยหัวผมคงแตกแน่ๆพยายามลุกขึ้นเพื่อหยิบน้ำแต่หัวที่หนักอึ้งทำให้ล้มลงไปอีกแถมหัวยังกดลงที่หมอนยิงปวดหัวเข้าไปใหญ่
“มีใครอยู่ไหม ทินหิวน้ำ”ผมเรียกด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งหวังมีใครซักคนอยู่เฝ้าผมเถอะ ผมมองไปยังโซฟาที่มีคนนอนเอาผ้าคลุมไว้ ค่อยๆมีการเคลื่อนไหว
“อือ ทินฟื้นแล้วหรอ”บอยลุกขึ้นนั่งตรง ถามผมด้วยอาการตื่นๆปนง่วงๆ
“ครับ ทินหิวน้ำบอยช่วยเอาน้ำให้ทินที”บอยรีบลุก ตรงมาที่ผมและรินน้ำที่อยู่บนตู้ข้างเตียงใส่แก้วแล้วเอาหลอดให้ด้วย หันมาหมุนเตียงขึ้นให้ได้รับดับที่ผมพอจะเอนหลัง ได้สบายจากนนั้นก็ส่งน้ำให้ผม
“ดีขึ้นไหม”บอยวางแก้วที่ผมดื่มจนหมด แล้วนั่งลงข้างๆ ถามด้วยสีหน้ากังวล
“อืม ดีขึ้นเยอะเลย”ผมยิ้มแห้งๆให้บอย
“ดีใจจังเลยที่ทินฟื้น ไม่งั้นบอยคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆ ค่อยยังชั่ว”ผมเกลี่ยผมของบอย แล้วยิ้มให้ ดีใจนะที่บอยเฝ้าผม อยากเจอบอยเป็นคนแรก และก็ได้เจอ
“เจ็บไหม”
“หืม”
“หัวอ่ะยังปวดอยู่ไหม หมอเตรียมยาไว้เผื่อทินฟื้น แล้วปวดหัว ทินปวดหัวไหมอ่ะ”
“ไม่หรอก แค่เห็นหน้าบอยทินก็หายเจ็บแล้ว”บอยยิ้มให้ผมจนตาหยี
“ไปนอนต่อก็ได้นะบอย นี่คงจะดึกมากเลย”
“หึไม่เอา คุยกับทินก่อนก็ได้ หรือทินง่วงแล้ว”บอยส่ายหัว และถามผมคืน
“หึ ทินง่วงอยากนอนกอดบอย”
“หึ ทำเป็นพูดไป หายก่อนเหอะ นอนๆไปเลยป้ะ บอยจะนอนข้างๆนี่แหละ”บอยทำท่างอลแล้วยิ้ม ผมจับใบหน้าบอยอย่างเบามือ รู้สึกโล่งอก ยังไงไม่รู้ ดีใจที่ตัวเองไม่เป็นอะไร ดีใจที่ยังได้อยู่กับคนที่รัก เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ก็ยังอดห่วงบอยไม่ได้กลัวว่าบอยจะถูกทำร้ายเหมือนอย่างที่ผมโดนถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไม่ยอมผมยอมเจ็บเองซะดีกว่า
“คิดอะไรอีกละ”บอยถามผมแล้วเอามือเกลี่ยของผมที่กำลังขมวดมุ่น
“ป่าวนอนเถอะ มันดึกมากแล้ว”ผมบอกบอยให้นอน ผมเองก็อยากพักผ่อนบอยจับมือผมแล้วนอนฟุบลงข้างๆ ไม่กลัวที่จะเมื่อยเลยแฟนผม พอบอยฟุบลงไปก็หลับไปเลยคงจะง่วงมากเลยแต่มือยังกำมือผมไว้แน่นผมเองก็คงหลับได้แล้ว อยากกลับบ้านไวๆกลับบ้านเมื่อไรผมจะไปอยู่กับบอยคงต้องขอพ่อกับแม่บอยแล้วล่ะ คอนโดที่ผมซื้อไว้สำหรับเราสองคน คงต้องเอาของย้ายไปเก็บไว้บ้าง อย่างน้อยบอยก็อยู่ใกล้ๆผม ไม่ห่างสายตาไปไหนให้บอยเป็นเลขาผมก็ดีไหนๆพ่อก็บอกให้ผมหาเลขาส่วนตัว พรุ่งนี้คงต้องคุยกับพ่อแล้วล่ะคงปล่อยไปไม่ได้แล้ว
.........................................
............................................
บอย
พอเช้ามาผมก็ไม่เห็นทินอยู่บนที่นอน ทินลุกขึ้นได้แล้วหรือไงนะ เตียงนอนว่างๆ กับเสียงที่ดังจากห้องน้ำพร้อมกับประตูที่เปิดออก
“ทำไมปลุกอ่ะ บอยจะได้ช่วยพยุง”ผมรีบลุกเข้าไปช่วยทิน ถือน้ำเกลือแล้วพยุงทินมาที่เตียง
“อืม ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่แค่มึนๆเห็นบอยนอนอยู่ไม่อยากปลุก”
ถึงแม้ว่าทินจะยิ้มได้แล้วลุกเดินได้แต่ก็ยังอดห่วงทินไม่ได้อยู่ดี พอสายๆหมอก็เข้ามาเช็คอาการทิน ซึ่งผลก็ออกมาดีทินไม่เป็นอะไรแล้วอาการปรกติดี พอตกบ่ายพ่อแม่ทินก็มา จากนั้นทินก็พูดเรื่องของผมกับพ่อทิน ที่จะให้ผมไปทำงานที่บริษัททิน อีกทั้งจะให้ผมไปอยู่กับทินตามลำพังอีกพอผมจะขัด แม่ทินก็เออออเห็นดีด้วยแถมฝากทินไว้ที่ผมเสร็จสรรพ ผมจึงต้องรับปากแม่ไปก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยจัดการกับทินทีหลัง
“ทินจะดีหรอ ไหนว่ารอรับปริญญาก่อนไง”ผมแอบโวย อันที่จริงก็ดีใจหล่ะ แต่ทินทำอะไรไม่บอกผมก่อนเลยแอบโกรธนิดๆ
“บอยอ่ะ ก็ทินอยากอยู่กับบอยตลอด24ชม.ไง ไม่ดีหรอไม่อยากอยู่กับทินหรอ บอยใจร้ายจัง”ทินว่าแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ทำเป็นเด็กๆไปได้นะทิน
“ฮื่อ ไม่ต้องมาทำเป็นบีบน้ำตาเลย เดี๋ยวเหอะ ขอพ่อบอยเองแล้วกันถ้าจะให้บอยไปอยู่ด้วยอ่ะ”ผมก่อนอกว่าแบบงอลๆ
“หึ แสดงว่าตกลงแล้วล่ะซี่ ดีจังเลยทินรักบอยจังเลย”ทินเข้ากอดผมแล้วเอาหน้าซุกที่อกผม ผมลูบหัวทินอย่างเอ็ดดู หึหึ โตแล้วยังทำเป็นเด็กได้อีกนะ จับตีก้นเลยดีไหมเนี่ย
............
หลังจากพักฟื้นที่โรงพยาบาลได้3วัน ทินก็ได้กลับบ้าน ผมเองก็ต้องมาดูแลทินที่บ้าน แต่ก็อดเกรงๆย่าทิน แต่ย่าเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แทบจะไม่ได้คุยเลยต่างหาก มีบางทีท่านถามแล้วผมตอบเล็กน้อยแค่นั้น แล้วท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก แถมอีกไม่กี่วันก็จะกลับบ้านของท่านแล้วด้วย ผมเองก็ดูแลทินที่หายแล้วแต่แอบแกล้งทำเป็นไม่หาย อ้อนผมได้ทั้งวัน มันก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะ
ผมรู้สึกดีใจมากที่ทินไม่ต้องแต่งงานแล้ว ส่วนปรางเองก็เลิกตอแยทินเพราะถูกทางบ้านส่งไปอยู่ที่เมืองนอกกับญาติของเธอ หลังจากผ่านเรื่องราวๆต่างๆ บ้านทินก็ทำบุญบ้านครั้งใหญ่ แถมเชิญพ่อแม่ผมไปร่วมงานอีก แต่ดีแล้วที่พวกท่านเข้ากันได้ แทบจะเรียกได้ว่าเหมือนรู้จักกันมาก่อนแปลกดี คงเพราะคุยกันถูกคอละมั้ง
ทินขอพ่อให้ผมไปอยู่กับทิน พ่อผมเองก็ยอมยกผมให้ง่ายๆ คงเพราะไว้ใจล่ะมั้ง ทั้งๆที่เมื่อก่อนหวงห่วงผมแทบตาย ขนาดจะเข้ามหาลัย ผมขอมาอยู่หอเพราะมันเดินทางสะดวกพ่อยังบ่นแล้วบ่นอีก ทำท่าจะไม่ใหผมอยู่หอแต่เพราะผมเอาแต่ใจ จนสุดท้ายพ่อก็ยอมแต่ก็ยังโทรถามผมอยู่บ่อยๆว่าอยู่สบายไหม เป็นยังไงบ้าง ผมเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเลยพอเรียนจบแล้วได้อยู่บ้านแค่แปปเดียวก็ไม่ได้อยู่อีกแล้ว แต่พ่อกับแม่เองก็ออกต่างจังหวัดบ่อยๆเพราะงานของพ่อกับแม่น่ะแหละเพราะเหตุผลนี้ด้วยล่ะมั้งพ่อถึงยอมให้ผมออกมาอยู่กันเองกับทิน
ผมได้มาทำงานกับทินตำแหน่งเลขาส่วนตัวแต่ทว่างานของผมทำไมมันเหมือนเป็นตุ๊กตายังไงไม่รู้ นั่งๆนอนๆกิน เล่นเน็ต แทบจะไม่ได้แตะงานเพราะผมไม่ได้เรียนสายนี้มานี่ ทินเองก็มีเลขาอีกคนเป็นผู้หญิงห้าวๆ ออกจะทอมด้วยซ้ำ เธอดูเป็นคนเก่งงานดีลุยงาน ทำงานละเอียด ผมละอายเลยวันๆได้แต่นั่งๆนอนๆพอของานทินทำทินก็บอกให้ผมเช็คแค่เอกสารแค่นั้น แล้วผมจะรู้เรื่องไหม อย่างน้อยก็อยู่เป็นกำลังใจให้ทินแล้วกัน
...........................
อีกไม่กี่เดือนแล้วสินะที่พวกเราจะได้เป็นบัณฑิต จดหมายจากทางมหาลัยเรียกให้พวกผมไปซ้อมรับปริญญา พวกผมเองก็กระตือลือล้นรู้สึกตื่นเต้นกันเต็มที่ แต่พอฝึกจริงล่ะก็เหนื่อยพอดู
พอถึงวันรับ ผมซึ่งรับรอบเช้าไปแล้วพร้อมกับทิน พอรับเสร็จ พวกพ่อแม่ที่รอผมก็ต่างยินดี ผมกับทินยกมือไหว้ขอบคุณพวกท่านที่คอยส่งเสียดูแล และหวังดีมาตลอด เหล่าบรรดาเพื่อนๆที่จบด้วยกันก็เข้ามาถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกเป็นครั้งสุดท้าย
แต่ก็ไม่ลืมที่พวกผมจะถ่ายกับครอบครัว ผมกับทินและครอบครัวยืนยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข มือที่แสนอบอุ่นกอบกุมมือของผมไว้ แล้วยิ้มให้ผม คนนี้แหละคนที่ผมจะฝากชีวิตเอาไว้กับเขา และเขาก็ฝากชีวิตและหัวใจไว้กับผม ผมเองก็จะรักและดูแลเขาตลอดไปจนกว่าความตายจะพรากจากกัน
รักเธอ ที่สุดของหัวใจ
แม้ทะเลจะท่วมโลกนี้ จนจมหาย
แม้พื้นดินทลาย จนมองไม่เห็นใคร
ฉันนั้นขอ ให้สัญญา
ต่อหน้าท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
จะร่วมทุกข์และสุข ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร
ก็จะมีแต่เรา จับมือแล้วเดินไปด้วยกัน
จะมีเธอ เคียงคู่กับฉัน
แม้ทางนั้น จะไกล สักเท่าไหร่
จะมีแต่เรา คอยควงแขน ไม่ว่าวันไหน
ไม่ว่า ชีวิตขึ้นลงอย่างไร
ฉันสัญญา ว่าจะอยู่ข้างๆ เธอ
ยิ้ม ระทม สุขทุกข์ ชื่นบาน สักเพียงไหน
ท้อ ดีใจ เหนื่อยล้า แข็งแรง สักเท่าไร
ฉันนั้นขอ ให้สัญญา
ต่อหน้าท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
จะร่วมทุกข์และสุข ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร
ก็จะมีแต่เรา จับมือแล้วเดินไปด้วยกัน
จะมีเธอ เคียงคู่กับฉัน
แม้ทางนั้น จะไกล สักเท่าไหร่
จะมีแต่เรา คอยควงแขน ไม่ว่าวันไหน
ไม่ว่า ชีวิตขึ้นลงอย่างไร
ฉันสัญญา ว่าจะอยู่ข้างๆ เธอ
ฉันนั้นขอ ให้สัญญา
ต่อหน้าท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่
จะร่วมทุกข์และสุข ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร
ก็จะมีแต่เรา จับมือแล้วเดินไปด้วยกัน
จะมีเธอ เคียงคู่กับฉัน
แม้ทางนั้น จะไกล สักเท่าไหร่
จะมีแต่เรา คอยควงแขน ไม่ว่าวันไหน
ไม่ว่า ชีวิตขึ้นลงอย่างไร
ฉันสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆเธอ
ข้างๆเธอ... ข้างๆเธอ...ฉัน..
ขอให้สัญญาว่าจะอยู่ข้างๆเธอ
ข้างๆเธอ... ข้างๆเธอ...ฉัน..
ขอให้สัญญาว่าจะอยู่ข้างๆเธอ
จบ
http://www.4shared.com/embed/421326620/82df9df7
:กอด1:ขอขอบคุณเพื่อนๆทุกๆคนที่ตามอ่านเเละให้กำลังใจนะค้ะ
:L2:
-
รักที่มั่นคง
-
กดเป็ด กด+ และขอมอบ :L2: ขอ :กอด1: แทนคำขอบคุณแด่คุณMimicClubนะคะ
สำหรับความสนุกที่คุณมอบผ่านการเล่าเรื่องจากทินและบอย
-
เริ่มเรื่องจากความเข้าใจผิด (ที่ทำให้คนอ่านรุมสวดทินซะยับ)
-> แยกทาง
-> ตามง้อ (ช่วงนี้บอยโดนคนอ่านงอน 55+ )
-> คืนดี
-> แฮบปี้ (ระยะหนึ่ง)
-> และเจออุปสรรค (อีกครั้ง)
จากนั้นด้วยความมั่นคงและเชื่อใจในกันและกัน จึงทำให้เรื่องนี้จบลงด้วยความสุขและความเข้าใจ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ สำหรับเรื่องราวของทินกับบอยนะคะ :L2:
-
:pig4: :L2:
-
ครับ ดูจบแบบรีบๆนะรวบหัวรวบหางเลย
-
จบแล้ว :pig4:
-
สุดท้ายก็จบอย่างแฮปปี้
555555
-
หวานมากขอบคุณครับอ่านไปยิ้มหน้าบานเลยปรางร้ายมากอ่ะจะคอยติดตามผลงานต่อไปครับอิอิจะมีคู่ลิตกับกันไหมเป็นไงมาไงละนั่น
-
จบอย่างมีความสุข :L2:
-
จบแล้ว :mc4:
ในที่สุด
ก็สมหวังร่วมกัน
มีความสุขจัง
ขอบคุณมากๆที่ไห้อ่าน
เรื่องที่ดีดีน่ารักแบบนี้
ขอบคุณผู้แต่งมากเลยนะ♥
:L2:
-
และแล้วก้อจบด้วยดี เย้ๆๆ ^^// :เฮ้อ: :L2:
-
รัก ชนะทุกอย่าง...
:กอด1: :กอด1:
-
ทุกอย่างจบลงด้วยดีก็ดีแล้ว
ต่อจากนี้จะเอจกับอีกมุมนึงของชีวิต สังคมคนทำงาน :3123:
ขอบคุณคนแต่งเช่นกันค่ะ :pig4:
-
หวานมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านจนตาแฉะกันเลยทีเดียว o2
....................
ตอนแรกก็ ไม่ค่อยชอบบอย :onion_asleep:ที่เอาความรู้สึกตัวเองเป็นหลัก ทั้งที่รักแต่กลับผลักไสทิน
แต่คิดไปคิดมา มันก็ถูกของบอย ใครๆก็อยากให้คนที่เรารักมีความสุข
แต่เราอาจจะเผลอมองข้ามความรู้สึกของเขาไป
ชอบจังเลย~ :m1: ชอบคนแบบทิน ที่รักแล้วไม่โลเล รักที่ตัวตนจิตใจ ไม่ใช่รูปร่างหน้าตา
และบอย ชอบที่บอยเป็นคนที่คอยแต่คิดถึงทิน อยากให้ทินเจอแต่สิ่งดีๆ จนลืมเรื่องความรู้สึกทิน o12
แล้วก็ชอบตอนที่บอยไปง้อทิน ชอบมากกก :m3: คืนดีกันง่ายแบบนี้แหละดีแล้ว :teach:
อร๊ายยยยยยยยยย มีความสุขค่า!! o7 ตอนพิเศษๆๆๆ มีมั๊ยจ๊ะ?? :m26:
............................
คุณ MimicClub o13 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
จบแล้ว รักแท้ที่มีกันและกัน น่ารักมากกกกกกกกกกก
แต่ยังอยากตบยัยปรางอยู่เลย ทำไงดี
-
จบแล้วอ่ะ ติดตามมานาน
ขอบคุณนักเขียนมากมาย ที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้พวกเราได้อ่านกัน
ปล.ต่อไปคงคิดถึงทินกับบอยน่าดู เฮ้อๆ
o13 o13 o13
-
ตอนพิเศษ
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมนั่งๆนอนๆอยู่แต่ในห้องทำงาน ไม่มีไรทำคอมก็ไม่มีให้ทำเล่นเกมก็เบื่อเล่นเฟสเพื่อนมันก็ทำงานกันหมด
ไม่มีเวลามาคุยกับผมแล้วผมจะทำยังไงดี อีกไม่กี่นาทีทินก็จะเข้าประชุมกับลูกค้าประจำ ที่ไม่รู้จะประชุมไรนักหนา
แถมผมยังไม่ชอบขี้หน้าไอ้ประธารบริษัทลูกค้าของทินอย่างแรง เพราะอะไรหน่ะหรอ ก็เพราะสายตาที่มันมองทินอ่ะดิ่
มันอย่างกับว่า แบบว่า..........................แบบไหนดีน้า..........................................
อ้อแบบ.....อยากจะกินทินซะอย่างนั้น(-0-) แล้วจะให้ผมอยู่อย่างเป็นสุขหรอในเมื่อรู้ว่าทินกับมันจะอยู่กันสองต่อสอง
แถมทินเองยังสนิทกับมัน ทำเหมือนไม่อยากให้ผมเข้าใกล้ๆมันทั้งๆที่ผมอยากเข้าไปแยกมันออกห่างจากทินใจจะขาด
ฮือทินทำกับผมแบบนี้ได้ไง
“เป็นอะไรหน้าบูดเชียว” ทินถามเมื่อจัดชุดสูทให้เข้าที่ ดูดิ๊ขนาดประชุมกับมันยังต้องแต่งตัวให้เรียบร้อย อยากรู้จริงๆว่าไอ้นั่นมันมีดีตรงไหน เชอะไม่สนงอล
“เป็นอะไรหืม งอลอะไรทินอีกแล้วอ่า”ทินเข้ามาใกล้ๆแล้วโน้มตัวถามผม
“บอยขอไปประชุมด้วยได้ป้ะ”ทินเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วยิ้ม
“จะดีหรอมันน่าเบื่อออกนะ นานด้วยบอยทนได้หรอ”ฮึ่มไม่อยากให้ผมเข้าไปด้วยล่ะเซ้
“เชอะไม่ให้ไปบอยก็ไม่เข้าก็ได้ไม่เห็นจะต้องง้อ”แล้วผมก็ลุกขึ้นแล้วทำท่าเก็บของจะกลับบ้าน(T^T)
“อ่าว โถ่บอยทินแค่ถามเอง จะเข้าก็เข้าสิไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”ทินยื้อผมแล้วเข้ากอดผมไว้
ผมซึ่งที่กำลังทำหน้าบึ้งแก้มป่องแต่เมื่อเจอลูกอ้อนที่กำลังกอดผมแล้วเอียงคอมองคิ้วขมวดแบบซื่อๆเอาเหอะยอมก็ได้เนอะ
งอลไปก็ไม่เห็นจะมีไรดี
..............................................
การประชุมเป็นไปอยางราบรื่นสำหรับทั้งสองฝ่ายดูแฮปปี้กันจริงๆยกเว้นแค่ผมที่จ้องไอ้บ้าที่กำลังจ้อมมองทินซะตาเยิ้ม
หึ อย่าหวังจะได้แอ้มทินกู รู้นะว่ามึงคิดอะไร
“เอาล่ะผมก็ขอจบเพียงแค่นี้ละกัน”ทินกล่าวจบพิธีเอ๊ยไม่ใช่ จบการประชุม พอทุกๆคนลุกขึ้นพร้อมทั้งผมที่ง่วนกับการเก็บเอกสารไปด้วยก็แอบเหลือบๆมองทั้งสองคนที่คุยกัน
“วันนี้ไปทานข้าวเที่ยงกับพี่นะพาแฟนทินไปด้วยพี่เลี้ยงเองนานๆที” ชิ๊ นานๆทีได้ไงวะแม่งเลี้ยงทุกรอบที่ประชุม
เฮ้ยๆๆเอามือออกจากไหล่แฟนกูเลย
“โอ้ะขอโทษครับพอดีมัวแต่ดูเอกสาร”ผมแกล้งทำเป็นจับนับเอกสารแล้วก็......................วืด....ไปชนไอ้นั่น มันทำหน้างงๆ
ผมเลยแกล้งทำหน้าซื่อขอโทษแล้วก็จูงทินออกมา
พอออกมาก็ลากทินกลับเข้าห้อง แอบหอบนิดๆ แล้วก็ล้มตัวแหมะกับโซฟา
“เป็นอะไรอีกน่ะเรา รู้นะว่ากำลังคิดจะทำอะไรน่ะ”ทินเข้ามานั่งข้างบนแล้วโน้มใบหน้ามาใกล้กับผมที่นอนหงายอยู่
เลยจับใบหน้าทินโน้มมาจูบแก้ตัว
“อืม พอเลยไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”ทินผละออกแล้วทำท่าดุๆใส่ ชอบล่ะซี่ หึ ทำเป็นดุนี่ถ้าอยู่บ้านผมคง.......
“เชอะจะไปไหนก็ไป แต่เค้าไม่ไปด้วยหรอกจะชวน พี่น้ำค้างไปกินข้าว”ผมพลิกกลับแล้วหันหลังให้
“อ้อ งอลเรื่องนี้เองหรอออออออออ”ทินทำเป็นพูดยานค้างเหมือนล้อเลียน
“อะไรไม่ใช่แต่นัดเจ้แกไว้แล้ว”ผมพูดแก้เก้อ ได้ยินเสียงทินถอนหายใจ
“บอย ทินไม่ได้คิดอะไรกับพี่พลเลยนะอย่าคิดมาก”ไม่ให้คิดมากได้ไงฟระก็ดูมันมองทินดิ่
ผมขี้เกียจที่จะเถียงกับทินแล้วเลยลุกขึ้นแล้วออกจากห้องก็มาเจ๊อะกับไอ้บ้านี่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์สบายใจเฉิบ
“เจ้ ไปกินข้าวกลางวันกับบอยไหมบอยเลี้ยงเอง”ผมเดินเข้าชวนพี่น้ำค้างที่กำลังเขียนอะไรอยู่บนแผ่นกระดาษ
“บอยแปปนึงไปๆ เดี๋ยวพี่เคลียร์ตรงนี้ก่อน แล้วบอสไปด้วยป่าวอ่ะถ้าบอสไปพี่ไม่ไปนะเว้ยพี่เกรงใจแกไม่อยากทำแอ๊บ”พี่แกพูดทั้งๆที่กำลังก้มหน้างุดรีบปั่นงานเพื่อจะส่งให้ทินอีกที
“ไม่ไปหรอก บอยไปกับเจ้สองคนก็พอทินนัดกินข้าวเที่ยงกับลูกค้า”ผมพูดน้ำเสียงอ่อยๆ
เจ้แกเงยหน้าแล้วมองไปยังลูกค้าที่ผมว่า
“อย่าคิดมากน่าบอย บอสไม่คิดนอกใจหรอก แต่บอยอ่ะ ระวังตัวไว้ดีกว่า”เจ้แกพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไร
ผมแอบหันไปมองไอ้นั่น พอดีกับสายตาที่มันมองผมอยู่พอมันเห็นผมมองมันก็ยิ้มที่มุมปาก
ผมเลยต้องหันหน้ากลับมาแล้วนั่งรอเจ้แกต่อ ทินออกมาจากห้องพอไอ้นั่นเห็นมันก็ลุกแล้วก็คุยอะไรกับทิน
ทินเดินเข้ามาหาผม
“บอยไม่ไปด้วยกันจริงๆหรอ”ทินถามผมอีกครั้ง แต่ผมก็ตอบเหมือนเดิม ทินแค่พยักหน้าจากนั้นก็เดินนำคนชื่อพลไป
“น่าเสียดายจังเลยนะผมกะว่าจะได้ทานข้าวกับคุณแท้ๆ หึหึ”ไม่วายมันยังจะหยุดพูดกับผมสำเนียงเหมือนจะเย้ยๆ
แล้วเดินจากไป
“สาดดดดดดดดดดเอ๊ย”ผมยานคางด่ามันเบาๆแต่เจ้แกได้ยินแล้วหัวเราะ
“ไอ้บอยเอ๊ย แกอย่าทำงอลบอสไปหน่อยเลย หึงก็บอกบอสไปดิ่”ผมมองค้อนเจ้แกที่พอเจ้านายไปก็เริ่มออกลายทันที
“เจ้ ไม่ได้หรอกเสียหมด เดี๋ยวทินได้ใจ ว่าแต่เจ้เหอะเสร็จยังเนี่ยหิวท้องกิ่วแล้ว”ผมทำท่าเอามือกุมท้องเพื่อบ่งบอกว่า
โครตจะหิว
“เออๆเสร็จแล้ว ปะๆ”เจ้แกเก็บเอกสารเข้าที่แล้วหยิบกระเป๋าเป้ ย้ำว่ากระเป๋าเป้ เห็นสวยๆงี้เจ้แกไม่เคยที่จะหิ้วกระเป๋าผู้หญิ้งผู้หญิงให้เห็นเลย แถมมาทำงานแกยังใส่กางเกงแทนที่จะใส่กระโปรง ลุยงานไปไหม ตอนแรกๆที่รู้จักกับแกผมก็ออกจะเขินๆนิดๆเพราะต้องทำงานกับผู้หญิง แต่พอรู้จักกันไปนานๆแกเริ่มแมนอย่างเห็นได้ชัด(-0-) หึหึ แถมยังเอาผมเป็ไม้กันหมาอีกเวลาออกไปกินข้าวหรือแม้แต่ซื้อของที่ห้าง เพราะแกจัดว่าเป็นคนสวย แถมหุ่นดีเลยมีหนุ่มๆมาจีบเยอะ ผมเลยต้องเป็นคู่ควงให้แกไป ส่วนทินแรกๆก็มีทะเลาะกันหน่อยๆเพราะทินดันงี่เง่าหาว่าผมแอบกิ๊กกะเจ้แกพอหลังๆเริ่มรู้ทินเลยปล่อย
.........
ผมกับเจ้แกเรามากินข้าวที่ร้านอาหารใกล้กับที่ทำงานแต่ร้านนี้เขาบรรยากาศดีครับด้านในเขาจะจัดสวนมีบ่อปลาเลี้ยงไว้ใส่บัวบรรยากาศทำเหมือนอยู่ริมสระน้ำลมก็เย็น ผมกับเจ้แกก็จัดการเตรียมเปิดเมนูอาหารเลยครับ
“อ่าว มากินร้านเดียวกันก็ไม่บอก”ทินเองครับแหม้ทำไมต้องร้านเดียวกันด้วยนะ ดีใจอยู่หรอกที่เจอทินแต่อีกคนด้านหลังนี่สิ
“นั่งด้วยกันเลยสิคะ”เจ้!!!!! จะชวนเขาทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย ก็รู้ผมไม่ชอบขี้หน้ามัน เฮ้ยๆๆนั่งใกล้อีก
“เอ่อ บอยมานั่งนี่มา”ทินเรียกผมมีหรือที่ผมจะอ้อยอิ่งรับลุกขึ้นไปนั่งข้างๆทินอีกฝั่งให้ไว
“หึหึ แฟนแกนี่น่ารักดีนะทิน ตาถึงจริงๆเลยนะ”ไม่ต้องการคำชมเฟ้ย
“ครับ รักมากด้วยคนนี้”ทินตอบหน้านิ่งๆแล้วสั่งอาหาร ผมเองก็ชะเง้อดูรายการกับทินแอบเหลือบมองไอ้บ้า
ที่กำลังเอามือท้าวคางมองมาทางผม
“บอย พี่อยากกินนี่อ่ะ”เจ้แกสะกิดผมแล้วก็ยื่นเมนูให้ผมดู
“เจ้เต็มที่เลยมือนี้เรามีเจ้ามือแล้ว”ผมว่าแล้วยิ้มที่มุมปาก อย่างน้อยมื้อนี้ก็ได้กินฟรีล่ะวะ55555
..................................................
หลังจากนั้น1อาทิตย์ ไอ้บ้าที่ชื่อพลมันก็มาอีก บางครั้งก็มีคนอื่นมาร่วมประชุมด้วยคงจะเป็นบริษัทลูกค้าของทินรายอื่นกับ คนของบริษัทพ่อของทินนั่นแหละ เพราะตอนนี้ทินแยกมาบริหารบริษัทลูกแล้ว แต่อนาคตคงต้องไปที่บริษัทแม่เพราะพ่อทินตอนนี้พูดเหมือนทำนองจะให้ทินไปทำแทนตัวเองอย่างไงอย่างงั้น รู้สึกหนาวๆแทน ขนาดทำบริษัทลูกทินยังโครตจะเหนื่อยแล้วไป อีกที่มันจะขนาดไหนอ่ะ ผมเองก็ได้แค่ให้กำลังใจ ไปวันๆ อ้อตอนนี้ผมเองก็เริ่มจะทำมาหากินแล้วนะ ร่วมหุ้นกับไหมเปิดร้านอาหารแต่ตอนนี้ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเท่าไรเพราะให้ยัยไหมจัดการดูทำเล ส่วนผมคิดเมนูอาหารไว้บ้างแล้ว เห็นงี้ผมก็พ่อครัวเหมือนกันนะ แต่ไม่เคยเข้าครัวหรอก555 แต่ผมหวังว่าร้านของผมกับไหมในอนาคตมันคงจะไปรอด แต่ถ้าเกิดไอ้ไหมมันแต่งงานแล้วผมต้องจัดการร้านเองไหมล่ะเนี่ย ก็แอบคิดดูอยู่ แต่เคยได้ยินมันบอกเหมือนกันนะว่า
“กูจะอยู่รังความพวกมึงไปอย่างนี้แหละเพื่อน”ไม่รู้ว่ามันหมายความว่าไง ส่วนไอ้กันก็ไปได้ดีกับไอ้ลิต พากับอินเลิฟลัดฟ้าไปอยู่อังกฤษโน้น มีการงานดีๆทำกันหมดแล้ว แล้วจะให้ผมนั่งๆนอนทับขี้ฝุ่นไปวันๆหรอ อายแย่เลย
เอาล่ะๆมาเข้าประเด็นเลยดีกว่า ออกนอกเรื่องมาเยอะละเข้าเรื่องคนชื่อพลต่อ ถึงไหนแล้วนา................................................อ้อ ไอ้พี่พล ของแฟนผมมันชอบไปๆมาๆที่บริษัทครับบางครั้งอ้างว่ามาคุยเรื่องงานบางทีก็บอกว่าเหงาไม่มีเพื่อน แต่งานการไม่ทำมีเวลาว่างมาเจาะแจะกับแฟนผมเนี่ยนะ แต่พักหลังๆนี่ทินงานยุ่งๆมากมันเลย
มาวุ่นวายกับผมแทน
บางทีก็มาชวนผมไปกินข้าว มีหรอผมจะไปกับมัน
บางครั้งก็ชวนไปดูหนัง เหอะๆฝันไปแล้วที่ผมจะไปดูหนังกับมัน
จนนานเข้ามันเริ่มมาถี่ขึ้นเรื่อยๆแถมมาตอนทินติดงานด่วนทุกทีสินะให้ตายเถอะ! มันกำลังเล่นอะไรของมัน ทินเองก็เริ่มวีนๆผมเหมือนกันที่ไปยุ่งกับไอ้พี่พล เอ๊าความผิดผมหรอผมอยู่ของผมเฉยๆนะมันต่างหากที่มายุ่งกับผม ไหนว่าเป็นลูกค้าไงชอบเทคแคร์เค้านักนิ่ พอผมโดนบังคับทำให้เหมือนเทคแคร์บ้างจะมาวีนผมได้ไง
“ถ้าไอ้พี่พลมันมา แล้วมันชวนไปไหนไม่ต้องไปกับมันนะ ห้าม รู้ไหม”ทินย้ำกับผมก่อนจะเข้าประชุมด่วนผมพยักหน้าเข้าใจก่อนที่ทินจะไป หอมแก้มให้กำลังใจทินหนึ่งทีจนทินหน้าแดงแล้วทำตาดุๆแก้เขิล อิอิ
พอสักพักไอ้พี่พลมันก็มา หึเหมือนจะรู้อีกแล้วว่าทินติดประชุมแต่คราวนี้มันมาแปลกๆมันถือช่อดอกไม้มาด้วยแล้วส่งมาให้ผมทำไมก็ไม่รู้ผมมองมันแบบงงๆ
“ผมฝากให้ทินที”จะรับดีไหมนะ มันเอามาให้ทินผมรับมาแล้วค่อยไปโยนถังขยะอีกทีดีไหมนะ
“รับสิ คนเค้าอุตส่าห์ซื้อมา”ผมเลยต้องจำใจรับแล้วไปวางที่โต๊ะ
แล้วกลับมานั่งดูหนังเหมือนเดิม พูดถึงพี่น้ำค้างไม่น่าปล่อยให้มันเข้ามาเลยให้ตายสิ
“ไปกินข้าวกับผมไหม”มันชวนผมแต่ผมได้แค่มองดูหนังที่ดู
“ถ้าไม่ไปผมจะแย่งทินจากคุณจริงๆน้า”ผมหันขวับไปมองมันแบบตกใจ ยังมีหน้ามาหัวเราะไอ้บ้าเอ้ย
“มึงจะทำอะไรวะ”ผมถามมันแบบลืมตัวปนตกใจ
“จุ๊ๆ พูดมึงกูกับผู้ใหญ่มันไม่ดีนา”มันว่าแล้วยิ้มแต่ผมดิ่เริ่มปรี๊ด
“แล้วคุณหมายถึงอะไรกับที่พูดเมื่อกี้”ผมถามมันแบบเคืองๆ
“เปล๊าก็แค่ อยากไปกินข้าวกับคุณซักมื้อ แต่คุณดูท่าจะไม่เต็มใจผมก็เลยคิดว่าจะขอทินจากคุณ แต่ถ้าคุณไปบางทีผมอาจจะเลิกยุ่งกับทินก็ได้นะ”แม่งเอ้ยเลวเอี้ยๆเลย
“ก็ได้ แน่ใจว่าจะเลิกยุ่งกับทิน”เอ๊าแล้วผมก็ตอบตกลงมันไปด้วยความปากไวของผมเอง
ผมฝากบอกพี่น้ำค้างไว้ว่าจะไปกินข้าวกับไอ้บ้านี่ ดูพี่น้ำค้างจะไม่ค่อยอยากให้ผมไปด้วยเท่าไรแต่ไอ้นี่ดิ่มันดันยืนกดดันผม ผมเลยบอกเจ้ให้บอกทินว่าจะกลับเย็นไม่มืดมาก ฝากบอกด้วยว่าประชุมเสร็จเมื่อไรให้โทรหาผม เพราะเวลาทินประชุมบางทีกินเวลานานมากเพราะการประชุมที่ไม่ค่อยจะลงตัว เลิกทุ่มสองทุ่มยังเคยเลย ห่วงทินเหมือนกันนะ เจ้แกตอบตกลงลงแล้วสั่งให้ผมว่า
“ถ้าเกิดมันดูไม่ชอบมาพากลเผ่นเลยนะไอ้น้องโทรหาพี่ด้วยล่ะ”รู้สึกดีใจเหมือนกันที่เจ้แกเป็นห่วง เหมือนมีพี่สาวอีกคน ผมรับปากแกก่อนที่จะออกมา
ไอ้พี่พลพาผมขับรถวกไปวนมาจนมาถึงเอ่อ เหมือนจะเป็นภัตรคาร มากกว่า ผมแอบมองมองนาฬิกาข้อมือโหไรวะจะห้าโมงเย็นแล้ว ไมมันเร็วจัง ทินเองก็ยังไม่โทรหาผมเลย พอได้ที่นั่งผมก็ขอมันเข้าห้องน้ำโทรรายงานเจ้แกก่อนแล้วบอกชื่อร้านให้แกด้วยเพราะแกถามอ่ะ พอคุยเสร็จก็กลับมานั่ง เหมื่อนมันจะรู้ใจสั่งของที่ผมชอบทั้งนั้น แต่.........ผมไม่ใจอ่อนหรอกรู้ไหม
“คุณจะเอายังไงกับผมและทิน”ผมเริ่มถามก่อนที่มันจะเลยเถิด ไปไกลอยากเครียร์ให้รู้เรื่องทั้งๆที่ท้องกำลังปั่นป่วนเพราะอาหารตรงหน้า
“ทานก่อนสิเดี๋ยวค่อยคุย”ชิเปลี่ยนเรื่องไวจริงนะ แต่ก็ดันทำตามจนได้ตักอาหารใส่จานตัวเองแล้วจัดการซัดซะ
ผมเห็นมันกระซิบกับพนักงานเสริฟซักพักก็มีไวน์มาเสริฟที่โต๊ะพร้อมรินให้ผมกับมัน
“ลองสิ”มันคะยั้นคะยอให้ผมลอง ผมเลยจิบไปนิดหน่อย ก็............................งั้นๆอ่ะ
แต่ยิ่งจิบก็ยิ่งชอบจากชอบก็เริ่มอร่อยจนผมเผลอดื่มไปหลายแก้วจนหมดขวดเริ่มมึนๆแล้วเหมือนกัน ส่วนมันก็สั่งเพิ่มแล้วชวนผมคุยโน่นนี่ พอผมได้รับแอลกอฮอล์ปากมันก็ดันไปก่อนความคิด เค้าถามไรก็ดันตอบหมดส่วนมากจะถามเกี่ยวกับผมกับทินตอนที่ยังเจอกันไม่ก็ถามถึงเวลาสมัยอยู่มหาลัยว่าเป็นไงบ้างแค้นั้น คุยไปคุยมาเริ่มมึนจากมึนเป็นเมาเพราะซัดไปสองขวด ทำไปได้นะผม พอหนักเข้าผมเมาจนฟุบหลับไปไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
.....................................................
ทิน
พอผมออกจากประชุมก็เกือบจะทุ่มแล้วบอยคงจะกลับไปแล้วเหลือแต่คุณน้ำค้างที่นั่งรออยู่
“บอยกลับไปแล้วหรอครับ”ผมถามเธอเมื่อไม่เห็นวี่แววของบอย
“อ่อ บอยไปกับคุณพลค่ะ”ผมถึงกับตกใจร้องห๊ะเสียงดังลั่น บอยนี่ผมสั่งแล้วนะว่าอย่าไปกับมัน ทำไมถึงไปนะหมอนั่นมันตัวอันตรายจะตาย
“แล้วรู้ไหมเค้าพากันไปไหน”ผมรีบถามเธอทันที
“ล่าสุดที่คุยกับบอย บอยบอกอยู่ที่........ค่ะเต่นั่นมันก็เมื่อ ชม.กว่าๆที่แล้ว”ผมถึงกับรู้สึกเหมือนลมออกหู เเละเดินเข้าห้องเพื่อไปหยิบกระเป๋าเหลือบไปเห็นช่อดอกไม้เลยเข้าดูมีการ์ดแนบมาด้วย
“คนนี้มีอยากได้ ขอนะ5555”หึ ไอ้เลวเอ้ย ว่าแล้วไงว่ามันต้องเล็งบอย สันดานไม่เลิกจริงๆ ไม่รู้พี่ทามคบกับมันไปได้ยังไงไอ้นิสัยกวนบาทาขนาดนี้ผมรีบกดเบอร์โทรหาบอยปรากฏว่าโดนตัดสายทิ้งมันยิ่งทำให้ผมกระวนกระวายใจรีบขับรถออกจากบริษัททันที
ผมกดเบอร์หาพี่ทามทันทีเมื่อแน่ใจว่าไอ้พี่พลมันคิดไม่ซื่อกับบอย เพราะมันไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม
“พี่ทามพี่ว่างไหมอ่ะ”
“ทำไมอ่ะ พี่กำลังเดินห้างแถวๆ .....นี้อยู่”ฮ่าพอดีเลยนะใกล้ๆพอดี
“เดี๋ยวไปรับนะพอดีเกิดเรื่องอ่ะ”พี่ทามตกลง พอถึงห้างผมก็โทรให้พี่ทามมาขึ้นรถแกดูตกใจเหมือนกันว่าผมมีเรื่อง แถมยังแอบบ่นอีกว่าถ้าเกิดเขาไม่นึกว่าจะมาเดินเล่นห้างแล้วผมจะทำยังไง ผมเลยเล่าให้พี่ทามฟัง พี่ทามหัวเสียแทนผมเลย
“ไอ้เลวเอ้ย สันดานจริงๆ”พี่ทามบ่นออกมาดังๆ พอมาถึงที่ เลขาผมบอก ผมก็ตรงดิ่งไปถามพนักงานร้านทันทีปรากฎว่าบอยไม่อยู่แล้ว มันยิ่งทำให้ผมเป็นห่วง
“ทินไปนี่ๆ นะพี่พอจะรู้ละ”พี่ทามสั่งให้ผมไปที่คอนโดแห่งหนึ่งซึ่งใช้เวลาเหมือนกันกว่าจะถึง พอจอดรถพี่ทามก็ตรงขึ้นลิฟท์ทันทีชูบัตรให้ยามดูถึงผ่าน พอมาถึงลิฟท์แกรูดแล้วเข้ามาด้านใน ลิฟท์คงจะขึ้นถึงตัวห้องเลย พอลิฟท์เปิดผมก็เห็นไอ้พี่พลกำลังจะถอดเสื้อผ้าบอย พร้อมกับตัวเองไม่มีเสื้อใส่
“ไอ้เหี้ย พล”พี่ทามเดินดุ่มแล้วเข้าไปชกพี่แกดังผลัก จนแกล้มเอามือกุมปากตัวเอง ส่วนผมเข้าไปดูบอยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องได้กลิ่นไวน์โชยออกมาจากตัว
“พี่มอมบอยหรอ”ผมหันไปถามแก ที่ตอนนี้กำลังจะโดนพี่ทามกระตืบ
“มะ....ไม่...อั่ก”
“มึงยังจะบอกไม่ได้ทำอีกหรอไปพล สันดานมึงนี่แก้ไม่หายเลยจริงๆ ฮึย”พี่ทามด่าแบบโกรธๆ
“ทินอุ้มบอยกลับไปก่อนเดี๋ยวไอ้ห่านี่พี่จัดการเอง”เอาให้หนักเลยนะพี่ทามเผื่อทินด้วย
ผมอุ้มบอยที่ตอนนี้บอยดูเหมือนคนไม่ค่อยจะมีสติ พอมาถึงรถผมวางทินไว้ข้างๆแล้วรัดเข็มขัดให้บอย เหมือนบอยจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว
“อืม ทินมาได้ไง”บอยถามแบบงัวเงีย
“มารับบอยน่ะสิ ไม่ระวังตัวเองเลยให้ตายสิ รู้ไหมว่าทินเป็นห่วง”ผมเผลอดุบอยซะเต็มที่ บอยที่มองผมตาเยิ้ม พูดขอโทษแล้วเงียบไปทั้งผมและบอยจนถึงคอนโด ผมพยุงบอยจนมาถึงที่พักของตัวเองพาบอยเข้าห้องแล้วจับถอดเสื้อผ้าจนหมด
“ทำอะไรอ่ะ”บอยถามผมแบบสลึมสลือ หึ คออ่อนแล้วยังจะดื่ม อย่างนี้มันน่านัก
“ก็จะตรวจดูไงว่าไอ้บ้านั่นมันทำอะไรบอยไหม”ผมว่าแล้วจัดการสำรวจบอยทุกซอกทุกมุม ลูบบอยว่ามีตรงไหนผิดปกติไหม แต่
ไม่มีอะไรก็โล่งอก แต่บอยกลับรู้สึกไปกับสัมผัสมือผมจนรู้สึกถึงการตื่นตัว
“บอย ลุกไปอาบน้ำก่อน”ผมเอ็ดบอยเบา ที่ตอนนี้บอยกำลังทำท่าเหมือนจะยั่วผม มือสองข้างโอบรอบคอผมไว้แล้วเอาหน้าซุกคอ ปากที่ซุกซนขบติ่งหูผมเบาๆจนรู้สึกสยิว
“บอย ไม่เอาน่า”ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ บอยยั่วขนาดนี้ หึ คิดเลยว่าถ้าไปไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้นนะ
“ทิน บอยต้องการทิน”มันเหมือนสติผมมันขาดออกจากกัน เอาเหอะเดี๋ยวค่อยดุทีหลังก็ได้ ตอนนี้ขอสั่งสอนบอยก่อนละกันข้อหาขัดคำสั่ง แล้วก็ยั่วผม จนผมทนไม่ไหว เช้ามาอย่ามาบ่นทินแล้วกันว่า ตัวเองลุกไม่ไหวเพราะใคร หึหึ
...............................................................
บอย
ผมตื่นเช้าด้วยความเมื่อยล้า พอลืมตาก็เห็นทินที่จ้องเขม็งอยู่ อ๊า ผมผิดเต็มเลยเรื่องเมื่อวานอดไม่ได้ที่จะดึงผ้ามาปิดหน้าไว้
“มาคุยกันก่อนบอย”ทินดึงผ้าออก
“อะไรอ่า”ผมทำเป็นซื่อเหมือนกับว่าเมื่อวานไม่ได้ทำไรผิด
“เมื่อวานทินบอกว่าไง”
“เรื่องไหนอ่ะ”ทินบีบจมูกผมจนเจ็บ
“เรื่องพี่พล”ผมถึงกับแกล้งอ้อ
“ก็พี่เค้าชวนไปกินข้าว แล้วก็ชวนคุยชวนดื่ม”ผมบอกทินไปตามความจริง
“แล้วทำไมไปอยู่ที่ห้องพี่เค้า”ทินยังไม่เลิกถามแบบดุๆ
“ก็ แหะๆ บอยอ้วกใส่รถเขาอ่ะ”ผมตอบแบบอายๆกลัวทินจะโกรธเหมือนกันที่ตัวเองเมาขนาดนั้น
“หืออ้วกหรอ”ทินเลิกคิ้วแล้วถาม
“อือ บอยอ้วกแล้วก็เมามาก คอนโดพี่แกอยู่ใกล้ๆพอดีเลยพามาเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่บอยไม่ไหวจริงๆพี่แกเลยจะช่วย แต่บอยรู้เรื่องนะว่าพี่เขาทำอะไรอ่ะ”ทินทำหน้าเหมือนจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“แล้วทำไมไม่โทรบอกกัน”
“ก็กลัวว่าทินจะติดประชุม................มีเรื่องอะไรกันหรอ เค้าเหมือนจำได้ลางๆว่าเห็นพี่ทามด้วย ตอนนั้นบอยง่วงเลยไม่ค่อยจะรู้
เรื่องแล้ว”
“ช่างเถอะ...................ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้อีกแล้วกัน”ทินพูดจบก็เอาผมไปนอนกอดต่อ
“ไม่ไปทำงานหรอวันนี้”ทินส่ายหัว
“หยุดวันนึงขอนอนกอดบอยเต็มที่ซักวัน”ผมยิ้มแก้มแทบปริแล้วกระชับอ้อมกอดของผมกอดทินจนตัวเราแนบชิดกัน โชคดีจังที่ทินไม่โกรธมาก แต่คราวนี้บอยเข็ดแล้วหล่ะ จะไม่ไปดื่มกับใครให้หมดสภาพอีกแล้ว ........................................
...........................แล้วพี่พลเค้าเป็นยังไงบ้างล่ะนั่น
ผมเพิ่งจะรู้ว่าพี่พลแกเป็นคนขี้แกล้ง ที่เขาทำกับผมและทินแบบนั้นเค้าแค่ต้องการแหย่ แต่มันแรงไปอ่ะ แต่พอรู้จักจริงๆทีหลังแกก็ดูโอเคดีนะนิสัย เจ้าชู้พอตัว แต่แกไม่ได้เล่าเรื่องคืนนั้นให้ฟังว่าแกโดนอะไรจากพี่ทามบ้าง คงจะอายล่ะมั้งชั่งเถอะ.......................................................................................
..................................
:กอด1:
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่คอมเม้นให้กำลังใจนะคะดีใจมากๆ
ที่ได้เพื่อนๆ พูดคุย ทักทายกัน เเละพอใจกับนิยาย
ขอบคุณมากๆค่ะ
:L2:
:pig4:
-
อ้าววว...ซะงั้น
แต่ยังงัยก็เถอะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้านคนอื่นแถมให้เค้าช่วยเปลี่ยนให้ก็ไม่น่าทำอยู่ดีนะบอย อันตรายมั่กมากกกกก :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
อ้ากกกก เรื่องนี้จบซะเเว้ว อิอิ คู่นี้น่ารักมากมายอ่ะ ขอบคุณคนเเต่งมากๆน้า ( โดยส่วนตัวชอบช่วงที่ดราม่าอ่ะ 5555+ )
-
:กอด1:
-
อยากได้คู่พี่ทามกะพลอ่ะ คริคริ
จัดให้หน่อยค๊าบบบคุณนักเขียน
เหมือนคู่นี้เค้าจะมี Sometings กันนะคับ
o13 o13 o13
-
:เฮ้อ:
-
:pig4:
-
สนุกมากๆคะ. o13
ขอบคุณนะคะสำหรับผลงานดีๆ :z2:
-
จบจริงๆแฮะ
-
:pig4:
-
:กอด1: สนุกดีครับ
แม้ว่าหลังๆจะน้ำเน่าตามสูตรละครไทยไปนิสนึง :laugh:
แต่ยังไงก็ แฮปปี้
-
นั่งอ่านแบบลุ้นๆ เรื่องราวไอ้พวกนี้ชวนตุ้บปั้ดตุ้บเป๋จริงๆวุ้ย!!
แล้วก็รอดจากพายุมาได้แบบเมพๆ!! =[]=!
ชอบบอยอ่ะ ><~♥ พี่ทิมก็น่าร้ากกก รักจริงดี หึๆ
-
o13 สนุกดีฮ๊าฟฟฟฟ
:L1: ความรักอันมั่นคงและมีความสุข
:L2: ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟ
-
น่ารักมากๆๆๆๆ ทิน+บอย :o8:
ทินรักบอยก่อนด้วย ขนาดตอนนั้นบอยอ้วน โรแมนติกสุดๆ รักแรกพบ :กอด1:
ดูทินรักบอยมากๆเลย ขนาดอุปสรรคเยอะขนาดนี้ ปรางร้ายสุดๆ :m16: บอยก็น่ารัก :z2:
แต่ลิต+กัน นี่มายังไง o22 แต่ก็ดีแล้วที่ลิตกลับเนื้อกลับตัว 555
สนุกจ้าา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักดีครับ
-
ตอนแรกอ่านไปกลัวจะไม่แฮปปี้ซะเเล้ว
ดีใจจังที่พ่อแม่ทั้งสองคนโอเค คนเรารักกันจริงๆอุปสรรคอะไรก็มาขวางไม่ได้
แอบชอบคู่พี่บู๊กะบอสแกจัง อิอิ
ถ้ามีโหวตตอนพิเศษ2จะรีเควสต์คู่นี้ค่ะ อิอิ
-
น่าร๊ากกกกกกกกอะ :oni1:
-
จบน่ารักกจิงๆๆๆ
เเต่ว่าไปเเล้วตั้งสามปีถ้าเป้นเรา เราว่าอดไม่ได้แน่ๆๆ ห้าๆๆๆ
ขอบคุณครับบบบสำหรับเรืองน่ารักๆๆๆๆ
-
ว้าววว
อ่านตาแฉะเลย ฮิฮิ
จบได้สวยมาก ><
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้เราได้อ่านกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นชื่อเืรื่องนึกว่าจะเศร้า น้ำตานองซะแล้ว
แต่อ่านไปอ่านมาหนุกแฮะ ทินมั่นคงดีเนอะ อยากได้แบบนี้อ่ะ
:3123:
-
อ่านแล้วเกลียดปรางมาก ขอบอก
-
น่ารักดี ผมก็มีแฟนอ้วน อิอิ
-
ขอบคุณครับบบบสำหรับเรืองน่ารักๆๆๆๆ
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยจ้าาาาาาา^^
ทินแบบ..รักบอยมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
บอยก็รักทินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนที่บอยรู้ว่าทินกำลังจะแต่งงาน
บวกกับที่มาเป็นแฟนเพราะพนันกับเพื่อนนะ
เราแบบ...เกลียดทินสุด ๆ อ่ะ
สงสารบอยมาก คือรักทินไปหมดหัวใจแล้ว
แต่อ่านไปเรื่อย ๆ อ้าว..เข้าใจผิดกันนี่หว่า
จริง ๆ ทินรักบอยสุด ๆ แต่เพื่อนทินปากไม่ดีเอง
แล้วไหนจะเรื่องนังปรางอีก
อยากจะตบ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้หายแค้น
บังอาจจะมาจับทินของบอย!!!!
ยังผลักทินตกบันไดอีกนะ สมน้ำหน้าโดนสั่งห้ามยุ่งกับบ้านทินอีก อิอิ
แต่ตอนพิเศษนี่สิ
ฮามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่ะ
บอยก็ระแวงว่าพี่พลจะมาแย่งทิน
ทินก็กลัวพี่พลจะมาชอบบอย
สรุป...พี่เขาแกล้งเฉย ๆ เข้าใจผิดไปเต็ม ๆ 5555555555555555+
-
อยากได้ คู่ ลิตกับกันอ่ะ
:impress2: :impress2: :sad4:
-
สนุกดีค่ะ ลุ้นตลอด มีครบทุกรสชาต
แต่มีพิมพ์คำผิดเพียบเลยค่ะ
อยากจะยกตัวอย่าง แต่ตาลายซะแล้ว
ก็เลยหาไม่เจอ อิอิ
-
แล้วพลจะเป็นไงบ้างนะนั่น
-
พึ่งจาเข้ามาอ่านค่ะ รู้สึกสนุกมากๆเลย รอต่อเรื่องของพี่พลอยู่ค่ะ แต่ดูท่าทางพี่พลอาจจะเสร็จพี่ทามนะคะ ฮิฮิ
โดนรวมก็รู้สึกเกลียดปรางมั๊กมาก ดูไร้สาระและเหตุผล อยากได้ผู้ชายจนหน้ามืดตามัว
อ่ะนะ ส่วนลิตนี่ก็คงจะเสร็จกันไปตามระเบียบ ฮ่าฮา อ่ะ รอติดตามคู่พี่พลอยู่นะคะ ชอบมากค่ะ
-
น่ารักดี
อยากได้แบบพี่ทินบ้างอ่ะ รักเดียวใจเดียว
-
น่ารักน่าชัง
-
มาแปะไว้ก่อนนะครับ
-
ในที่สุดอ่านจบแล้ว เรื่องราวน่ารักและน่าติดตาม สนุกๆๆ แบบเรื่อยๆๆ
ทั้งเศร้าเคล้าน้ำตา ขอบคุณครับ
-
น่ารักมากกกกกก
ตอนอ่านไปก็ลุ้นไปว่ามีเรื่องจะเป็นไง
ชอบมากเลยค่ะ :)
-
:m15:แล้วจะตัดสินใจยังไงนะรักเขาไปแล้วด้วย
-
ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายดีๆ
เนื้อเรื่องสนุกมากๆเลยค่ะ
แล้วแต่งมาให้อ่านอีกนะค่ะ^^[/color ]
:mc4: o13 :bye2: :กอด1:
-
อ่า ฮ่าๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
น่ารัก สนุกอีกเรื่องแล้ววว ขอบคุณนะคะ^_^
-
:laugh: น่าสงสารพี่พลเหมือนกันนะ
สนุกมากค่ะ ชอบมาก แล้วจะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ :กอด1:
-
:pig4: น่ารักดี
-
โอ้ววววว~ ได้ทุกรสเลยค่ะเรื่องนี้ ตอนแรกคิดว่าตะดราม่าซดน้ำแห้วกันซะอีก ที่ไหนได้ขอบแบบมีความสุขทุกฝ่าย 555+ สบายใจ นับถือทินมาเลยในเรื่องของความมั่นคงผิดกับบอกมากๆ แต่ตอนหลังบอยก็ปรับตัวได้ ชื่นใจจริงๆ ถึงมีอุปสรรคแต่ทินบอนก็ร่วมฝ่าฟัน เป็นเรื่องที่ 3 แล้วที่ติดตาม สนุกมากเลยค่ะ หวังว่าจะได้ตามเรื่องต่อๆ ไปนะคะ ขอบคุณค่ะ
:mew1:
-
อิอิอิอิอิอิ สุดยอดอ่ะ
-
ขอบคุณคะ น่ารักมากอ๊ะ :mew2:
-
ประคอรักกันดีจัง
คู่แท้ของชีวิต รักแบบไม่คิดอื่นใด จริงๆ
น่ารักดี
ขอบคุณมากมาย คับ
:haun4:
-
เย่ ในที่สุดก็ผ่านปัญหาไปได้
อุปสรรคตั้งแต่ต้นเลย
555
-
คู่นี้น่ารักมากกกก
เป็นรักที่มั่นคงสุดๆ ทั้งสองคนเข้าใจกันและกัน เชื่อใจกัน ถือเป็นความรักที่สุดยอด o13 o13 o13
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L1: :L2: :L1:
:pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบครับ ทินเป็นคนที่หนักแน่นมั่นคงมากๆ
บอยก็น่ารัก รักทินแต่ปากแข็ง
ดราม่าไม่มากพอกรุบกริบ สนุกดีครับ :pig4:
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะ
-
น่ารักมาก ๆ ........ ขอบคุณครับ
-
สนุกดีครับ อ่านเพลินๆๆ ขอบคุณครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก อ่านแล้วอยากตบอีปรางสักหนึ่งฉาด
:katai1: :katai1: :katai1:
-
มัวแต่ลีลานะทินแกอ่ะเป็นไงละ อดเลย!
-
เรื่องนี้ดีมากค่ะ อบอุ่นดีรู้สึกถึงความจริงใจของทิน
-
"พี่ทาม หรืออาที่อายุห่างกับผมแค่5ปีพอรู้ข่าวก็มาเยี่ยมผมที่บ้าน แถมบ่นพ่อให้ผมฟังอีก
"พี่ทาม ทินไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่ทามช่วยทินหน่อยเถอะ"ผมขอร้องพี่ทาม เหมือนดั่งเป็นความหวังสุดท้าย มีแต่พี่ทามนี่แหละ ที่จะช่วยพูดกับพ่อได้
พอดียายผมมีลูกหลานหลายคน พี่ทามเป็นลูกเล็กสุด
อาคือน้องฝั่งพ่อ แม่ของพ่อเรียกว่าย่า ผัวของย่าเรียกว่าปู่
น้าคือน้องฝั่งแม่ แม่ของแม่เรียกว่ายาย ผัวของยายเรียกว่าตา
จบนะ
-
ทินน โคตรดี
-
:laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z13:
-
พี่ทาม หรืออาที่อายุห่างกับผมแค่5ปี
ยายผมมีลูกหลานหลายคน พี่ทามเป็นลูกเล็กสุด
นับญาติมั่วไปหมด
ลูกของยายหรือน้องของแม่ไม่ใช่อา ต้องเป็นน้า
เรียกน้องของแม่ว่าเป็นพี่ ตกใจนะที่คนไทยสมัยนี้นับญาติไม่ถูก
-
พี่ทาม หรืออาที่อายุห่างกับผมแค่5ปีพอรู้ข่าวก็มาเยี่ยมผมที่บ้าน
พี่ทามของผมเป็นคนใจดีครับ เป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว พอดียายผมมีลูกหลานหลายคน พี่ทามเป็นลูกเล็กสุด
ยายเป็นแม่ของแม่ ทามเป็นลูกของยาย แล้วทามเป็นอานั่นคือทามเป็นน้องคนเล็กของพ่อ แสดงว่าพ่อกับแม่เป็นพี่น้องแม่เดียวกันสิ เวรละไง หนักข้อกว่าลูกชายไปรักผู้ชายอีก