"อาจจะนิดเดียว แต่นิดเดียวของมัน ก็ใกล้ชิดผมมากที่สุดแล้ว นิดเดียว... แต่มันก็เป็นคนสุดท้ายที่อยู่ข้างผมตั้งแต่พี่คินทิ้งผมไป"
ชอบประโยคนี้..มันดูเหงาดี..
ที่แท้วินคนเก่าก็มีปมในใจนี่เอง... เหมือนเขาโดนทอดทิ้งนะ
จะโทษวินเองก็ไม่ได้ ต้องโทษที่คนทำให้เขาเกิดมา
ถ้าทำให้เขาเกิดมาแล้วไม่รักไม่ใส่ใจก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ไปทำแท้งหรอก
อาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ ที่ทำให้เด็กคนนั้นต้องบิดเบี้ยวไป
วินคนเก่าขี้เหงามากๆ เลยนะคะ
พี่ก็มีคนเดียว เพื่อนก็มีคนเดียว จะไม่เหลือใครอยู่แล้ว
วินคนใหม่ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างเลยนะ
จากความทรงจำของวินคนเก่า อยากให้วินคนใหม่
จำเรื่องราวก่อนหน้านั้นของตัวเองให้ได้เร็วๆ จัง
อ่านตอนท้ายๆ แล้วแอบยิ้มเบาๆ
ความสุขตลอดชีวิตของวิน...
ขอบคุณนะคะ