ตอนที่ 1"แม่! พี่วินตื่นแล้ว" เสียงเล็กๆ ดังก้องจนปวดหัวหนึบ
"วิน วิน... เป็นยังไงบ้างลูก" มือทั้งสองของผมถูกกุมไว้เบื้องล่าง เงาคนหลายคนชะโงกเข้ามาเพื่อสบตาผม ผมมองภาพพร่าเบลอนั่นแล้วอนุมานว่าคงเป็นพ่อ แม่และน้องสาว กำลังเป็นห่วงเป็นใยจนร้อนรน จึงได้แต่คลี่ยิ้มให้ทั้งยังมองไม่ชัดและปวดหัวหนึบ และหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
"คงไม่เป็นไรแล้วล่ะคุณ ปล่อยแกนอนต่อเถอะ" เสียงชายวัยกลางคนค่อยๆ เบาลางจางลงไปในห้วงนิทรา
ผมตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยอาการที่ดีกว่าเดิม แม้จะมึนและรู้สึกว่าแขนขาเป็นเพียงชิ้นส่วนสิ่งของที่มีน้ำหนักมาถ่วงไว้ แต่เมื่อพยายามปรับตัว ผมก็สามารถขยับร่างกายช้าๆ ได้ หัวก็แค่ปวดหนึบเล็กน้อย ผมพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่กล้ามเนื้อที่นอนเฉยๆมานานนั้นไร้เรี่ยวแรง อยู่ๆ ก็มีมือคนมาช่วยพยุงผม ผมหันมองก็เจอนักศึกษาในชุดนิสิตรุ่นราวคราวเดียวกัน บนหน้าผากมีผ้ากอซปิดแผล
"กูขอโทษ"
ผมทำตาโตและเลิกคิ้วสูงใส่
"กูทำให้มึงเกือบตาย"
หือ? อะไรนะ? แล้วคุณเป็นใครไม่ทราบอยู่ๆ มาพูดจาขึ้นมึงกู...
"จำไม่ได้เหรอ?" ผมสั่นหน้าแล้วหยุด ทำเหมือนจะอยากจะพยักหน้า แต่ก็เปลี่ยนใจไม่รู้จะทำตัวยังไง ผมจำได้ว่าไปเดินเที่ยวซื้อของเจอเด็กช่างกลตีกัน แล้วผมก็โดนลูกหลง สันหลังผมเสียววาบเมื่อนึกถึงวัตถุที่ทะลุเข้ามา แล่นผ่านเนื้อเข้าไปฝังอยู่ตรง... ผมจับซี่โครงและก้มดู ไม่มีอะไร ไม่เจ็บ...
"เฮ้ยยยยยยยยย"
มือ... ไม่ใช่มือเรา สีผิว รูปร่าง ขา รวมถึงปลายเท้าที่โผล่ออกนอกผ้าห่มนั้นก็ไม่ใช่.. ไม่เหมือนเดิม น่ากลัว น่ากลัว เกิดอะไรขึ้น ผม...
"วิน วิน มึงเป็นอะไร อย่าเพิ่งขยับสิวะ"
คนแปลกหน้าจับไหล่ยั้งให้ผมอยู่กับที่ เพิ่งรู้ตัวว่าผมถอยพราดๆ ไปชนหัวเตียง เท้าถีบให้วุ่นวาย จนได้ยินเสียงเรียกชื่อเล่น เหมือนกับคุ้นเคย
"เรารู้จักกัน?" ผมยังก้มมองมือที่มีอนิ้วยาวเกินเหตุ หลังมือที่เหมือนไม่เคยโดนแดดเมืองไทย สลับกับหน้าเหวอๆ ของนักศึกษา เพื่อน? รุ่นพี่? รุ่นน้อง?
"วิน มึงจำชื่อตัวเองได้ไหม? "
"นาวิน พาริตา" ผมตอบไม่สนใจ ผ้าห่มโรงพยาบาลถูกเตะไปกองปลายเตียงแล้ว ผมหายใจแรงถี่ๆ ปรับอารมณ์ให้คงที่ก่อนจะได้ใช้ความคิด ขาคู่นี้ก็ยาวเกินไปสำหรับไอ้ตี๋เตี้ยๆ อย่างผม ไหล่ก็กว้างเกินไป ลำตัวก็ยาวเกินไป
"แล้วมึงจำกูไม่ได้? " เมื่อผมนั่งตั้งสติ รวบรวมความทรงจำ... ยมทูตที่งานเก็บกระดูก ร่างกายผมเป็นผุยผงไปแล้ว ที่นั่งอยู่นี้ไม่ใช่ของผม ผมนิ่ง... ผมไม่ตาย... ผมยังมีชีวิต ผมจับข้อมือข้างหนึ่งและบีบจนแน่น ชีพจรเต้นตุบดังสะท้านไปทั่วร่าง ดังจนกลบเสียงคนแปลกหน้าข้างกายไปหมด ผมยังคงบีอข้อมือแน่นจนเลือดคั่ง จนมีใครมาแกะคลายออก
"ผมยังไม่ตาย... " คนที่มาแกะมือผมออกคือหญิงชายสูงวัยคู่หนึ่ง น้ำตาไหลอาบแก้มและเข้ามากอดผมไว้ ผมเริ่มปะติดประต่อเรื่องได้แล้ว เด็กคนนี้คือคนที่หมดอายุขัย ชื่อเดียว นามสกุลเดียวกันกับผม
"วินยังไม่ตายลูก วินไม่เป็นไรแล้ว... หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะลูก" ผู้หญิงที่น่าจะเป็นแม่ของเจ้าของร่างร้องไห้น่าสงสารมาก กอดผมลูบหัวปลอบจนผมอยากร้องไห้ตามด้วยความเห็นใจเธอเหลือเกิน มือข้างหนึ่งถูกกุมในมือชายชรา เดาว่านี่คือผู้เป็นพ่อจากแววตาห่วงใยที่สั่นระริก
ผมวางตัวไม่ถูก จึงได้แต่นั่งนิ่งๆ ให้ป้าเขากอดร่างกายลูกชายไปเงียบๆ แววตาตื่นเหมือนคนทำความผิดนั้นคงทำให้หนุ่มนักศึกษาที่ยืนมองอยู่ห่างๆ จับความผิดปกติได้
"คุณป้าครับ วินมันแปลกๆ ไปนะครับ" ผมนิ่งขึง ไม่รู้ว่าเดิมแล้วปกติเจ้าของร่างเป็นยังไง จะบอกออกไปคงไม่มีใครเชื่อ
"เมื่อกี้ วินจำผมไม่ได้" สายตาสามคู่จ้องมองมายังผมพร้อมกัน ความอึดอัดขยายตัวคับห้อง ไม่ใช่จำไม่ได้ แต่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยต่างหาก ผมมองดวงหน้าที่เปรอะน้ำตาของหญิงชราแล้วรู้สึกสงสารจับใจ ราวกับตนเองได้พรากชีวิตลูกชายของคนๆ นี้ไปเสียเอง ความเงียบกลืนกินเวลาในห้องนั้นไปสักพักผมจึงว่า
"ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ นอกจากชื่อของตัวเอง"
หญิงชราโผเข้ากอดแล้วลูบหัวลูบหลัง พร่ำบอกซ้ำๆ ว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่ปลอดภัยก็ดีแล้ว ฝ่ายพ่อก็จับไหล่ผมให้กำลังใจ จนผมเริ่มรู้สึกผิดคิดว่าน่าจะพาผมไปแทนดีกว่า ผมเพิ่งจะโกหกหลอกลวง
หลังจากลูบหัวลูบหางจนแน่ใจว่าผมไม่เป็นอะไรแล้ว ครอบครัวใหม่ของผมก็เริ่มแนะนำตัว น้องสาวที่เลิกเรียนมารู้ข่าวหลังสุดนั้นเริ่มก่อน บุคลิกของเธอดูมั่นใจและสดใสต่างจากน้องทรายของผม เธอชื่อว่าพิณ เรียนเกรด12 รร.นานาชาติS อยู่ไม่ค่อยสุขเท่าไหร่ และแม้จะเป็นห่วงผมมากแต่ก็คอยระวังท่าที ไม่ค่อยอ้อนและไม่กอด
คนแม่นั้นชื่อว่า คุณช่อ ช่อผกา เป็นคนที่ใจดีมากๆ คอยดูแลและตามใจทุกอย่าง ฝ่ายพ่อนั้นชื่อคุณปราชญ์ ดูนิ่งๆ และน่าเกรงขามมาก ท่านรีบรุดออกไปทำงานหลังจากเห็นว่าอาการผมไม่หนักหนาแล้ว ผมพยายามจดจำข้อมูลใหม่ๆ ที่แม่และน้องสาวค่อยเฝ้าถามร่างนี้ว่า จำนู่นได้มั้ย จำนี่ได้มั้ย แล้วเล่าเรื่องต่างๆมากมายให้ฟัง แนะนำว่าชายหนุ่มอีกคนในห้องคือเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผม ชื่อว่าโซ่ ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงักไปเรื่อย ฟังเรื่องต่างๆ ของคนอื่นแล้วจำยาก แต่ก็พยายามตั้งใจฟัง
"พี่วินน่ารักจังค่ะคุณแม่ นั่งฟังเหมือนเด็กๆ เลย"
"จ้ะ"
สาวๆ พากันหัวเราะคิกคัก ผมยิ้มบางให้ภาพตรงหน้า ลูกสาวช่วยให้ผู้เป็นแม่สดใสร่าเริงขึ้นได้มาก ทั้งที่เมื่อบ่ายได้แต่ร้องไห้
"เดี๋ยวคืนนี้ผมอยู่เฝ้าไอ้วินให้เองนะครับ"
"เอางั้นเหรอจ้ะ"
คนที่ชื่อโซ่หลบฉากหายไป ผมรู้สึกว่าผมมีความอยากรู้อยากเห็นน้อยเกินไป ในฐานะคนที่ป่วยโรคความจำเสื่อม แต่ผมรู้สึกผิดในใจยังไงไม่รู้ที่เป็นคนๆ เดียวที่รู้ความจริงในสถานการณ์แปลกประหลาดเช่นนี้ ผมปิดบังความจริงที่ว่าลูกชาย พี่ชาย และเพื่อนของคนกลุ่มนี้ได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว ถ้าเป็นผมคงเศร้านะ ที่เราเองตายไป ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครไว้อาลัย ไม่มีแม้แต่งานศพ ผมรู้สึกใจหายแทน
แม้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการซะทีเดียว ร่างกายที่ไม่ใช่ของผม ครอบครัวก็ไม่ใช่ของผม อนาคตจะเป็นยังไงผมก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองมีตัวตนอยู่เลย
"วิน"
"เอ่อ โซ่..." ผมรู้สึกเด๋อๆ ยังไม่ไม่รู้ ไม่รู้จะพูดอะไร อีกฝ่ายก็ไม่ช่างพูดเท่าไหร่ซะด้วย โซ่เป็นคนตัวสูงมากครับประมาณ185 เท่ๆ เป็นนายแบบได้เลยหุ่นนักกีฬา คิ้วเข้ม จมูกโด่งตั้งตรง ตาสองชั้นชัดเจน
"มึงอยากรู้เรื่องอะไรถามกูได้นะ"
"ขอบคุณ"
"มึงพูดธรรมดาก็ได้ ไม่ต้องสุภาพกับกูหรอก"
"อืม"
"ง่วงยัง? นอนพักก็ได้นะ"
"ยังไม่ง่วงครับ"
....
โซ่ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เดินมานั่งที่ขอบเตียงข้างหนึ่ง เงยหน้าไปข้างหลังเหมือนคนโดนต่อยหน้าหงาย มองอย่างมึนงง ติดสตัน5วิ
"เหมือนไม่ใช่มึงเลยว่ะ" ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ เล่นเอาแทบสะดุ้งเลย เอาไปสิบคะแนน ผมไม่ใช่ 'มึง' ของคุณคร้าบบบบ
"มึงรู้ตัวมั้ยว่าจริงๆ มึงเป็นคนยังไง? " ผมสั่นหน้าแทบหัวหลุด บอกหน่อยอันนี้อยากรู้จริงๆ ทำตัวไม่ถูก
"เห็นแก่ตัว"
ห้ะ???
"เจ้าชู้"
ง่ะ....
"เลว"
'..........'
ผมนิ่งรอกลืนน้ำลายเอื้อก ลุ้นว่าจะมีอะไรต่ออีกไหม แต่ก็ไม่มีอะไรอีก สามคำ จำกัดความได้หมดแล้วเรอะ สามคำที่ชีวิตผมไม่คิดว่าจะมีคนพูดใส่หน้าเลยนะ ผมเป็นนักศึกษาธรรมดา รับจ๊อบเป็นเด็กยกกระเป๋าในโรงแรม ตัวสูง170มาตรฐานชายไทย ผิวเหลือง ตาตี่ ใสแว่น ทั้งชีวิตเคยมีแฟนกะเค้าแค่คนเดียว ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ไม่เที่ยวกลางคืน ออกจะเป็นโอตาขุบ้าสะสมการ์ตูนหน่อยๆ ด้วยซ้ำ
ผมกลืนน้ำลายอีกที ตอบรับว่า เหรอ แล้วพยักหน้ามึนๆ โอตัวข้าเป็นเช่นนี้เอง
"แล้วเราสนิทกันมากเลยเหรอ"
"เพื่อนเล่นสมัยเด็ก ก็เกินสิบปีแล้วมั้งไม่ได้นับ"
"เหรอ"
ผมก้มหน้ามองมือตัวเอง ไม่รู้จะถามอะไรดีจริงๆ
"แล้วเราก็เป็นมากกว่าเพื่อนด้วย"
ผมเงยหน้ามองและเลิกคิ้วสูง ???
"มึงเป็นเมียกู"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติชมได้ตามสะดวกเลยนะคะ ตอนจะเริ่มกระทู้ ตื่นเต้นมากกก 
ตรวจคำผิดแล้วแก้ใหม่นานเลย
เรื่องไม่ยาวมากนะคะ น่าจะ...ประมาณ 30 ตอน เราวาดรูปตัวละครทุกตัวไว้ด้วย
นี่เป็นรูปหนูวิน (คนที่ตายไปแล้ว) ทยอยลงตอนละรูปนะคะ
ช่วยอดทนกับคนเขียนด้วยน้า 
Wind วิน
ชื่อ - นาวิน พาริตา
ส่วนสูง - 171cm
เลือดกรุ๊ป - A
ราศี - สิงห์
งานอดิเรก - ปลูกต้นไม้ ปั่นจักรยาน
อาหารที่ชอบ - แกงส้มชะอมทอด แกงป่า
เพลงประจำตัว - Big Jet Plane - Angus & Julia stone
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
