หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.)

[pad_dfg]

จากตอนที่ 11 อ่านแล้วแบบว่าสงสารวินมากๆเลย
แต่เก้ากับโซ่ก็น่าสงสารนะ
สิ่งที่นุกพูดเหมือนจะบ่งบอกให้รู้ว่าวินคนเก่ารักโซ่มาก

[pad_dfg]

ตอนที่ 12 ขำตอนที่คนเขียน บอกว่าฆ่าตัวละครสีเทาเฉดเข้มไปแล้ว
ไม่ได้ซาดิสก์(ไม่รู้สะกดถูกไหม) นะคะ แต่รู้สึกแบบนั้นอะ
ตอนที่ 13 เมื่อโซ่เริ่มรุกอ่านแล้ววาบหวามเลยทีเดียว

[pad_dfg]

ตอนที่ 14 เกิดใหม่แล้วกลายเป็นแฟร์

[หมวยลำเค็ญ]

ยังไม่มาหร๋อ  รอ รอ รอ 

[SuSaya]

รอด้วยคน~

[pad_dfg]

วินเป็นชายแท้ใช่ไหมคะ คงรับมือลำบากน่าดู (ตอนที่ 16)

[pad_dfg]

ตอนที่ 17 โซ่แรงมากค่ะ เป็นแฟนกันแล้วอะ

[pad_dfg]

(ตอนที่ 18) สงสารเก้าอะ

[pad_dfg]

อ่านตอน20จบยังยืนยันคำเดิมว่าสงสารเก้า

[darkokita]

น่ารัก>__<

[SHIVA]

ตอนที่ 31


เย็น... อะไรเย็นๆ ที่ท้องวะ รู้สึกไม่ดีเลย

"มึงยอมทำเพื่อคนที่เค้าไม่รู้เรื่องด้วย สติดีอยู่รึเปล่า"

ผมลืมตาแสงไฟนวลของโคมไฟ หันไปเจอต้นเสียงกำลังใช้ผ้าเปียกๆ เช็ดตามเนื้อตัวล่อนจ้อนของผม ผมอยากจะยันเท้าถีบหน้ามันแรงๆ แต่ไม่คิดว่าตัวเองมีแรงมากพอจะทำอะไรแบบนั้น อยากหลับตาพักจากความเมื่อยขบไปทั้งตัวมากกว่า รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไอ้ริวมองหน้าและลามไปที่ตัวเปล่าเปลือย อย่ามามองกู ไม่ต้องมายุ่งกับกูได้มั้ย

"ไม่ต้องเช็ด ช่างหัวกูเหอะ"

"มึงมีไข้ วันนี้กูไม่ปล่อยมึงไปอาบน้ำนะ เช็ดตัวก็พอแล้ว"

"งั้นเอาผ้ามาให้กูเช็ดเอง มึงไสหัวไป"

"...หันหลังมา กูเช็ดหลังให้ ที่เหลือค่อยทำเอง" 

"ไสหัวไป..."

ผมว่าอย่างอ่อนแรงและหนังตายังปิดสนิท ไอ้ริวจับตัวผมพลิกแล้วเช็ดหลังให้ ความร้อนที่สุมไฟในตัวจึงรู้สึกบรรเทาลง มันสบายมากจนไม่อยากเอ่ยปากขัด ผ้าชื้นๆ จึงลูบเช็ดไปทั่ว มันคงเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ให้ตายเถอะ... แต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงต่อกรกับมันจริงๆ เหนื่อย ล้า แล้วก็ง่วงเพลียจนเปิดตาไว้ไม่อยู่แล้ว..... ผมได้ยินเสียงงึมงัมแต่ฟังไม่ได้ศัพท์แว่วมาเบาบาง

"ทำไมมึงถึงรักมันมากขนาดนั้น?"


"หลับแล้วเหรอไอ้ลิง หมดฤทธิ์แล้วนะมึง เงียบสงบดี..."





"เก้า เก้า ตื่นดิ"

ร้อน... หิวน้ำ...

ผมตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงซึม ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย มีแผ่นเจลลดไข้แปะอยู่บนหน้าผาก ต้วร้อนรุมๆ 

"กินข้าว"

"กูไม่หิว จะนอน"

"อย่างี่เง่า"

ก็กูอยากนอนนี่หว่า ไอ้ริวหิ้วปีกผมแล้วลากให้นั่งเอนหลังพิงหัวเตียง ผมลืมตาอย่างมึนๆ เพราะได้กลิ่นโจ๊กหอมๆ  ชักรู้สึกหิวขึ้นมาจนน้ำลายไหล มองช้อนที่จ่อปากแล้วก็เหลือบมองหน้าไอ้ริว มันทำหน้าแบบว่ากูก็จำใจเหมือนกันล่ะน่า แดกๆ เข้าไปเหอะ  ผมเลยงับโจ๊กกินแล้วนั่งดูมันเป่าโจ๊กป้อนให้กินทีละช้อนด้วยความรู้สึกพิลึกๆ ดี ป้อนข้าวกูเนี่ยนะ เพื่ออะไร? บรรยากาศมันแปลกๆ กูยังหลับฝันอยู่รึเปล่าวะ?  แต่มันป้อนเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามากอย่างกับเป็นเรื่องปรกติที่ทำทุกวัน ผมก็เลยรู้สึกว่าการนั่งจิตหลุด จะหลับไม่หลับแหล่ และกินข้าวไปด้วยของผมเนี่ยเป็นเรื่องปรกติพอกัน มันเป่าสามทีแล้วป้อนด้วยความจังหวะซ้ำๆ ผมกินไปจนอิ่มแล้วก็ยิ่งง่วงหนักหนักข้อกว่าเดิม ง่วงมากจริงๆ

"กินยา"

"กินน้ำ"
ผมทำตามๆ มันไปเพื่อที่จะได้นอนซะที






ผมตื่นมาอีกครั้งด้วยอาการที่ดีขึ้น สดชื่นขึ้น ลอกแผ่นเจลเหนอะๆ ออกจากหน้าผาก ขยี้ตาแล้วพบว่ามือทั้งสองข้างเป็นอิสระแล้ว มีผ้าพันเอาไว้กับกลิ่นยาเอียนๆ เสื้อผ้าก็เปลี่ยนเป็นชุดใหม่ ผมเลิกผ้าห่มออกแล้วก้าวขาลงจากเตียงรีบเผ่นหนีทันที

ฟุ่บ...

ก้าวเดินไม่ทันไรก็เข่าอ่อนลงไปนั่งกับพื้น เหมือนขาสองข้างมันไม่มีแรงทรงตัว...แม่ง เวร... สะโพกกู

ลืมไปว่าเมื่อคืนโดนไอ้ริวเล่นด้านหลังเอานี่หว่า เจ็บชิบหาย ไอ้อ่อน กูเลยเจ็บจนเดินลำบากเลยเห็นมั้ย ไม่ได้เรื่อง สู้กูทำก็ไม่ได้ ให้กูทำเก่งกว่านี้อีก

โอย... เจ็บเอวโคตรๆ อ่ะ แถมตอนเดินรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่มีจุดศูนย์ถ่วงยังไงไม่รู้ ผมยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินให้ช้าลง แง้มประตูดูไม่เห็นวี่แววไอ้ริว...มันไปแล้วรึไงนะ หรือว่าแค่เลินเล่อลืมล๊อคแขนผมไว้ ผมตั้งใจเดินออกไปที่ประตูหน้าเลยแล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อ แต่ดันเจอตัวการยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้องเจ้าแก้วบังทางหนีซะก่อน ผมหลบมุมแอบมอง หนอย...ไม่มีทางทีจะหลบออกไปโดยที่มันไม่รู้ตัวเลย หาอะไรตีหัวมันให้สลบดีมั้ยนะ แต่ผมไม่รู้ว่าต้องตีตรงไหน แล้วแรงแค่ไหนถึงจะสลบอ่ะ... เกิดโดนจุดสำคัญแล้วแม่งตายขึ้นมาก็ซวยอีก

เห้ย... ที่มึงใช้อยู่นั่นมันมือถือกูนี่หว่า

"อืม เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงหรอก แค่เหวี่ยงใส่ข้าวของเหมือนเด็กๆ มากกว่า"

คุยกับใครวะ

"พี่ขอโทษเรื่องตอนนั้นจริงๆ นะ พี่กับวินน่ะนิสัยเสียพอกัน หลังจากนั้นพวกพี่ก็ไม่ได้เจอแก้วอีก เลยไม่มีโอกาสพูดสักที"

"มันพูดแบบนั้นเหรอ? "

"แก้วโดนหลอกแล้วล่ะ เดี๋ยวนะ"

มันเอามือปิดทับไมค์ของโทรศัพท์แล้วตะโกนมาทางทิศที่ผมอยู่

"จะแอบอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย? "

ผมออกมาจากที่กำบัง แอบฟังแล้วไงวะ มือถือก็ของกู ห้องก็ห้องกู แล้วนั่นก็น้องชายกู

"กูจะดูคนหน้าด้าน ยังกล้าคุยกับน้องกูอีกนะ"


"แก้วครับ วันนั้น พี่ลวนลามแก้วก็จริง แต่คนที่มีอะไรกับแก้วตอนโดนปิดตา มันไอ้วินนะ พี่น่ะแค่... แอบดูนิดเดียวแล้วก็หลับไป โอ้ย! "

ผมกระทืบส้นเท้าไปที่นิ้วเท้าของมัน ไอ้ริวโดดเหยง ยืนขาเดียว เอามือปิดกั้นเสียงไม่ให้ทางโน้นได้ยินแล้วหันมาว่าผมอีก

"กูกำลังอธิบายให้น้องมึงฟังอยู่นะ ถ้าไม่อยากฟังความจริง เดี๋ยวกูหลอกให้น้องมึงคิดว่าโดนรุมแบบหลายคน เอามั้ย? "  มันขู่แล้วคุยกับแก้วต่อ

"คืนนั้นพี่เมาหมดสภาพขนาดนั้น จะไปทำอะไรกับใครได้... จริงๆ นะแก้ว วินมันแค่รังแกแก้วเกินกว่าเหตุเท่านั้นแหละ แต่มันไม่ยอมยก... เออ แก้ว พี่พูดตรงๆ เลยนะ วินเคยประกาศกับเดอะแก๊งค์ไว้ว่ามันแกล้งแก้วได้แค่คนเดียว แก้วเป็นของมัน มันจะทำอะไรก็ได้ แต่ถ้าใครเกิดไปแย่งหน้าที่มันล่ะก็ ศพไม่สวยแน่"

โกหกหน้าด้านๆ ไอ้... ผมง้างหมัดจะชกมัน แต่ก็อยากฟังว่ามันจะพูดอะไรกับแก้วต่อ ไอ้ริวเหล่มองการกระทำของผมด้วยหางตา และพูดต่อไป

"ใช่ มันคิดว่าแก้วยังทนได้ไง มันทำอะไรเกินเหตุแล้วหยุดไม่เป็นแบบนั้นแหละ ก็เลยขับไล่ไสส่งแก้ว คิดว่าแก้วจะกลับไปหามันเหมือนทุกครั้ง แต่ติดที่ว่าครั้งนี้มันแรงเกินไปสำหรับแก้ว มันไม่บอกแก้วว่าคืนนั้นเป็นตัวเองมันเอง มันไม่ชอบพูดอะไรเหมือนแก้ตัว พี่เองก็เพิ่งรู้ทีหลังว่าโดนใส่ร้าย"

"พี่เจอแก้วอีกที ก็เห็นว่าคืนดีกับไอ้วินแล้ว พี่ก็เลยไม่ได้พูดอะไร"

"ครับ ไม่เป็นไร แก้วยกโทษให้พี่ก็พอแล้ว ไอ้เก้ามันทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก

ไอ้ริวกำแขนของผมไว้ก่อนที่จะบอกแก้วว่าผมไม่มีปัญญาทำอะไรมัน แต่ผมทันชกท้องมันทีหนึ่งก่อนมันตัดสาย มันทำเป็นไม่เจ็บไม่ยอมโต้ตอบแล้วนิ่วหน้าใส่แค่นั้น


"กูไม่เชื่อหรอกริว"

"มึงไม่เคยรู้สึกทะแม่งๆ รึไง  กูกับวินไม่ได้ญาติดีกันขนาดแบ่งแฟนให้ 'กิน' หรอกนะ แก้วก็โดนหลอก มึงก็โดนหลอก ทีนี้หายโง่ขึ้นมาสักนิดยัง"

"มึงไม่บอกเอง ภาษาคนพูดไม่เป็นรึไง"

"จะให้กูพูดที่ห้องไอ้โซ่วันนั้นเหรอ ต่อหน้าไอ้โซ่ ต่อหน้าวิน ให้น้องมึงอายเล่นทั้งที่คืนดีกันแล้วงั้นเหรอ ปัญญาอ่อนรึเปล่าวะ"

"กูจะไปรู้ได้ไง"

"มึงรู้แน่ แค่มึงรับกูแล้วขับรถดีๆ ไม่ใช่ทำกล้องกูพัง แล้วปาอัดกำแพง"

"ก็มึงมาต่อยกู กูจะรู้ได้ไงว่ามึงห้อยของสำคัญไว้ มึงต่อย กูก็โยนทิ้ง เค้าเรียกว่าผลของการกระทำเว้ย"


"แต่ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ตั้งแต่แรกเลย...มันเริ่มจากมึงก่อน มึงไม่รู้ความจริงแล้วคิดแค้นกู กลั่นแกล้งกู กูก็ต้องเอาคืนให้สาสม กูไม่ได้อยากมีเรื่องกับมึงหรอก ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม"

"งั้นมึงก็ออกไปจากห้องกู ออกไปจากชีวิตกูซะที จะไปตายที่ไหนก็ไป"

"อ้อได้ กูไปแน่... กูก็อยากไปนะ ไปห้องวินคงเจริญหูเจริญตากว่าที่นี่เยอะเลย ไม่หนวกหูกับเสียงเห่าของมึงด้วย... "

"อย่ายุ่งกับมัน มึงสัญญาแล้ว..."

"เหอะ ทีนี้ เป็นมึงต่างหากที่ต้องคอยเฝ้ากูไว้ให้ดีๆ ไม่งั้นกูไปหาวินแน่ แต่กูจะเก็บตัวอยู่ที่นี่สักพักนึง เอ้านี่... ค่าเช่าห้อง"


ไอ้ริวส่งรูปที่ทำให้ผมต้องตะครุบไว้ด้วยความเร็วแสง ผมมองรูปสองสามใบ ที่เห็นผมนอนตัวเปลือยมีคราบเปื้อนบนท้อง หลับไม่รู้เรื่อง


"ไอ้โรคจิต!!! มึงมาถ่ายรูปกูตอน... ตอนนอนแก้ผ้าได้ไง"

"ก็ ค่าเช่าห้องไง ถ้ามึงให้กูอยู่ห้องแก้ว กูก็จะเก็บไฟล์พวกนี้ไว้อย่างดี แถมไม่ไปหาวินด้วย ให้มึงคอยเฝ้าจับตาดูพฤติกรรมกูแบบเรียลไทม์เลยนะ"

"แบลคเมลกันชัดๆ ไอ้โรคจิตชอบแอบถ่าย ไอ้หื่นกาม"

"อืม กูคงเป็นโรคจิตอย่างที่มึงว่าจริงๆ ถึงได้บังคับเด็กห่ามๆ อย่างมึงมานอนด้วย รู้สึกยังไงบ้างล่ะเมื่อคืนน่ะ"

"ก็แค่เซ็กซ์ห่วยๆ "

"ว่าไงนะ? "

"มึงน่ะทำไม่ได้เรื่อง กูไม่เคยทำให้คู่นอนกูเจ็บซักคน มึงอ่ะห่วยเกินบรรยาย"

"กลับไปที่เตียงไป"

ไอ้ริวชักปืนจากด้านหลังเอวแล้วยกมาชี้หน้า ...สัตว์ เถียงสู้ไม่ได้ก็เอาอาวุธมาข่ม เลว

"มึงไม่กล้ายิงหรอก เสียงดังขนาดนั้นคนคงแห่มากันทั้งตึก"

"ไม่ต้องลั่นไกก็ได้ มึงจำน้ำหนักของมันได้มั้ยล่ะ ตอนที่โดนทุบจนสลบน่ะ"

ผมกัดกรามกรอด ต้องโดนขังในห้องตัวเองอีกแล้วเหรอ...นี่ไอ้แก้วคนที่โทรหาผมบ่อยที่สุดก็เชื่อว่ามันไม่เป็นพิษเป็นภัยไปแล้ว ผมไม่รู้จะเชื่อมันดีมั้ยที่ว่าวินเป็นคนสร้างเรื่องให้แก้วเข้าใจผิดไปเอง เพราะแฟร์ก็จำอะไรไม่ได้ แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงก็เป็นเรื่องที่ดี...อย่างน้อยแก้วก็คงรู้สึกดีขึ้นเยอะที่ไม่ได้โดนข่มขืนจากคนแปลกหน้า แต่ว่า...ไม่ว่ายังไง สุดท้ายแล้ว ไอ้การที่ผมแกล้งเบรกรถให้มันหน้าคว่ำนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่น่าจะผิด มันก็เคยล่วงเกินแก้วอยู่ดีนั่นแหละ

"ทำไม เราไม่คุยกันหน่อยล่ะ? "

"คุยอะไร อย่างมึงน่ะมีเหตุผลด้วยเหรอ"  หนอย พูดอย่างกับมึงทำตัว มีเหตุ มีผลมากกก

"ถ้ากูยอมยกโทษให้มึงเรื่องแก้ว มึงก็ลืมๆ เรื่องกล้องนั่น แล้วจบเรื่องกับกูได้แล้ว"

"กูบอกแล้วไงว่ากูยังไม่ได้ทำไรน้องมึง กูแค่เมาแล้วไปแตะนิดแตะหน่อยแค่นั้น"

"แล้วกล้องบ้านั่นสำคัญยังไง มึงลองบอกเหตุผลมึงมาสิ"

".....ไปที่เตียง"

"อะไรวะ!? "

"กูไม่ปล้ำมึงหรอกน่า ไปนั่งที่เตียงดีๆ แล้วกูจะเล่าให้ฟัง"


ผมยืนฉีกรูปของตัวเองให้เป็นชิ้นเล็กยิบย่อยที่สุด จะคว้าหยิบมือถือที่ชั้นวาง แต่แม่งก็เอาปืนจ่อแล้วโบกไล่ ห้องกูนะไม่ใช้ห้องมึง ถือปืนแล้วกร่างฉิบหาย ผมพาตัวเองกลับมาอยู่ในที่จองจำเดิมให้มันคล้องกุญแจมือ นั่งมองหน้ามันแบบกินเลือดกินเนื้อ พกปืนไว้กับตัวตลอดแบบนั้น ขอให้มันลั่นโดนเนื้อตัวเองเข้าซักวันเหอะ

"ตั้งแต่พ่อกูเสีย กูก็ไม่เหลือญาติสักคน มีแต่มรดกทิ้งไว้ให้ " มันเริ่มเล่า... ผมสะอึกนิดนึง อย่าบอกนะว่า...

"กูมารู้ว่ามีน้องเหลืออยู่คนนึง กล้องนั่นเป็นมรดกในพินัยกรรมของพ่อ เขียนว่ายกให้เด็กนั่น เรื่องราคากูไม่รู้หรอก แต่มันเป็นกล้องตัวที่พ่อรักที่สุด ถ้าไม่ตายก็คงยังพกข้างตัวไม่ห่าง กอดไว้กับตัวแน่นไม่ยอมให้ใครแตะหรอก กล้องตัวอื่นให้แพงลิบแค่ไหนก็สู้ไม่ได้ พ่อกูบอกว่ากล้องตัวนี้มันมีความทรงจำเยอะ เดินทางมาเยอะ แล้วก็ถ่ายภาพที่มีมนต์วิเศษออกมาได้หลายสิบปี มันเป็นชีวิตทั้งชีวิตของพ่อกูเลยล่ะ แต่เค้าก็ไม่ยกให้กู กลับยกให้น้องที่ยังจับกล้องไม่เป็นด้วยซ้ำ..."

"ทำไมมึงไม่เอาให้เค้าล่ะ เอามาถือเล่นเองทำไม"

"กูอยากได้ น้องกูมันมีบ้าน มีครอบครัวที่อบอุ่น แต่กูไม่เหลือใครเลยสักคน กูเก็บไว้เป็นของดูต่างหน้าไม่ได้รึไงวะ"

ของดูต่างหน้า... กูไม่เข้าใจเว้ย คนแก่บ้านกูอายุยืนหนังเหนียวตายยากกันทุกคน

"มึงแหละผิด ไม่ส่งมอบของที่พ่อมึงตั้งใจยกให้น้องแต่แรก ไม่งั้นกูคงทำให้มันพังไม่ได้หรอก"

"เข้าใจพูดนะ แต่คนทำแตกก็มึงอยู่ดีล่ะ ไม่ใช่กู อย่าโทษให้กูรู้สึกผิดหน่อยเลย ไม่ได้ผลหรอก"

"กูรู้อยู่แล้ว ว่ามึงน่ะไม่มีสำมัญสำนึกหรอก ไอ้จิตวิปลาส"

"ฮ่าๆๆๆ มึงนี่สรรหาคำมาด่ากูจังเลยนะ มึงคิดว่ารู้จักกูดีแล้วเหรอ"

"รู้จักดีพอแล้วกัน"

"นั่นสินะ เมื่อคืน..."

ไอ้ริวคืบเข้ามาหา แววตาจิตๆ โผล่มาอีกแล้ว เวร...

"ทำอะไร ถอยไป"

"กูยังอยู่ในตัวมึงอยู่เลย..."

"...."

ไอ้... ไอ้หื่นกาม มึงจะพูดออกเสียงทำไม กูลืมไปแล้ว จบแล้วก็จบไปดิ ไม่ได้พิเศษอะไรสักหน่อย


"มึงก็คงรู้จักกูบ้างแล้วล่ะ รู้ว่าตอนสอดนิ้วเข้าไป รู้จักวิธีเคลื่อนไหวของลิ้นกู รู้สึกถึงตอนที่โดนแทรกเข้าไปในตัวจน..."

ผมเอามืออุดปากไอ้ริวไว้แล้วเม้มปากแน่น ไอ้ควาย ไอ้หน้าด้านจิตหงุมหงิม พูดออกมาได้ไม่มียางอาย มึงจงเงียบบัดเดี๋ยวนี้!

"ก็แค่เซ็กซ์สนองความอยากของมึง คิดซะว่าทำบุญให้หมามันแค่นั้น จบ"

"เมื่อคืนคงไม่รู้ตัวสิว่าบนเตียงน่ะทำตัวน่ารักขนาดไหน"

"หุบปาก! "

"นี่มึง...เขินเหรอ? "

"เขินบ้าอะไร กูด่า กูพูดกระทบ หัดรู้สึกสะทกสะท้านบ้าง หนังหน้ามึงจะหนาไปไหน"

"มึงกำลังเขินอยู่ เขินตอนไหนที่กูพูดเหรอ? "

"กูไม่ได้เขิน ไอ้ควายริว"

"เขินที่กูพูดย้ำเรื่องเมื่อคืน หรือว่าที่กูบอกว่ามึงน่ารัก"

"..........."

"ฮ่าๆๆๆๆ ทำไมคนอื่นถึงดูไม่รู้นะว่ามึงมันน่ารัก น่าฟัดขนาดไหน"

"กูไม่ได้น่ารัก มึงน่ะสมองผิดปรกติจากมนุษย์โลกทั่วไปต่างหาก ถึงได้มองอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน ไอ้จิตเภท อย่าให้กูหลุดออกไปได้นะ กูจะแจ้งตำรวจว่ามึงเป็นพวกชอบแอบถ่าย กักขังหน่วงเหนี่ยว พกปืน ขายยา คอยดูเหอะมึงได้เดือดร้อนแน่ ถ้ายังฉลาดก็ออกไปจากห้องกูซะ"

"...อืม แบบนี้ไม่น่ารักว่ะ ต้องตอนโดนฟัน ร้องไห้หน้าแดง ครางซะเสียงหวาน น่าร้ากกก"


"ไอ้! ไอ้... ไอ้.."

"เอ้อ กูไปละ ทำตัวตามสบายนะ คิดซะว่าที่นี่บ้านมึงละกัน"

"กวนตีน! นี่ห้องกูเว้ยไอ้ริว มึงออกไปนะ กูไม่ให้มึงอยู่ ออกไป๊"


ผมตะโกนไล่หลัง ประสาท ประสาทกลับไปแล้ว ผมนอนโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่กับผ้าห่มนวม จอทีวีติดผนังในห้องฉายภาพรายการเพลงที่มีพิธีกรหน้าตาเหมือนตุ๊กตา แบบนั้นสิถึงเรียกว่าน่ารัก ไม่ใช่กู มึงมาเรียกกูแบบนั้นด่ากูเหี้ยดีกว่า

ผมมองหารีโมท มันวางแหมะอยู่บนชั้นเก็บของข้างเตียง ใกล้ๆ กับยาหลายๆ ชนิด แล้วก็ไอพอดรุ่นอ้วนๆ เก่ากึ้กของผม ผมลองเปิดลิ้นชักสามชั้นที่เคยมีแต่สมุดหนังสือของพี่ก้องดู ชั้นบนมีขนมอัดอยู่เต็ม เห็นกูเป็นเด็กประถมรึไง? ชั้นกลางมีน้ำขวดเล็กๆ กับนมกล่อง น้ำผลไม้ เหอะ ไม่เย็นแล้วจะอร่อยได้ไงวะ ผมเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดแล้วก็เห็นอัลบั้มรูป ข้างในเป็นรูปแฟร์ที่มันเคยเอาให้ดู กับดินสอและกระดาษโน๊ตที่มีข้อความเขียนว่า

'อยากได้อะไร'

...กูอยากได้อะไร ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยมีใครถามกู มึงจะมีปัญญาหาให้กูจริงๆ เหรอไอ้จิตป่วย ของที่กูต้องการน่ะ...

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ก็เกิดอาการเสียหลักเล็กน้อย เลยไปติดเกมออนไลน์ ติดซีรี่ย์ฝรั่ง จนเกือบช้าไป

เจอกันตอนหน้าค่ะ 

[brownie]

จิ้มตู๊ดดดดดดดดดดดดด แล้วค่อยอ่าน 

[Muzik]

ริวโรคจิตเหมือนที่เก้าว่าจริงๆแหละ

[samsoon@doll]

สงสัยริวคงเอาจริงแล้วหละเนี้ย

[j_world]

อ๊ายย..ตอนนี้ริวดูดีขึ้น แถมน่าสงสารอีกต่างหาก
คู่นี้ก็น่าหนุกจริงๆ..น่ารักแบบโหดๆ..ริว-เก้า..หุหุ

[MiU]

โอ๊ะ คู่นี้ก็น่าลุ้น จิต ๆ ดี ชอบบบบบ 5555 

[๛ナーリバス๛]

หวังว่า ริวจะพูดเรื่องจริง......

สงสัยริวจะชอบเก้านะเนี่ย อิอิ

แอบเดาว่าริวเป็นพี่ชายวิน เลยมาสะกดรอยตาม ??

ลึกลับแฮะ

[chae]

โฮรกกกกกกกกกกกกชอบ
ชอบ ริว เก้า!!! // โบกธงแฟนคลับอย่างเป็นทางการ

[kazhiki]

ริวมันจิตจริงๆนั่นล่ะ 555 แต่เริ่มน่ารักแล้วอะคู่นี้
กัดกันมันดีนะ ชอบบบบ

[usaki]

 ลุ้นๆเก้ากับริวด้วยคน   

[brownie]

ริวก็ น่ารักนะเนี๊ย .... 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

น่ารักมากเลยอ้ะ 
แต่งเก่งงง ชอบบ

[pattybluet]

ริวเก้า บางทีก็ฮาไปนะ  แต่ก็ดี อ่านๆไปรู้สึกว่าสมกันดี
โซ่วิน เค้าคิดถึงนะ

[Pa'veaw]

ชอบคู่นี้

แต่เอ้เค้าจะเป็นคุ่กันรึป่าวหว่า

 

[BONE]

ทำไมเรารู้สึกว่าคู่นี้มีกลิ่นมาม่าลอยมากลายๆ?
บอกแล้วว่าริวของเรามันเป็นคนดี อิอิ เพราะมีปมแหละ เลยเป็นคนแบบนี้
สุดท้ายแล้วแกต้องหันมามองริวนะเก้า
เพราะเหมือนริวมันจะเริ่มชอบแกแล้วรึเปล่า?
ไม่มีคนบ้าที่ไหนหรอก ที่จะมาดูแลคนที่ทำของที่สำคัญต่อจิตใจของตัวเองพังนะ
นอกซะจากว่า... จะชอบเขา...เข้าไปมากๆ แล้ว O_O
(ม้ายยยย ย ริว~ แกได้กินมาม่าแน่ ก็เก้ามันชอบวินขนาดนั้น T^T)

ขอบคุณมากๆ นะคะ
รอตอนต่อไปอยู่เน้อ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รอตอนเก้ากะริวเรื่อย ๆ

[SuSaya]

ริวกับวินเป็นพี่น้องกัน!!
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเก้าน่ารักน่าเอ็นดู ริวก็อย่าไปทำให้เกลียดบ่อยนักสิ เดี๋ยวก็ไม่ได้รักกันหรอก ยังนึกสภาพเก้าตอนรู้ว่าวินจำทุกอย่างได้แล้วไม่ออก อยากให้เวลานั้นเก้ามีริวอยู่เคียงข้าง

[u_cosmos]

เก้ามันช่างสรรหาคำมาด่าจริงๆด้วยอ่ะ คำประเภทเดียวกันแต่ไม่ซ้ำกันน่ะ ฮ่าๆ
ริวมันเป็นซาดิสแน่เลย ชอบใช้ความรุนแรง (หรือว่าเก้าเป็นมาโซ เพราะชอบยั่วให้ริวเอาความรุนแรงมาขู่ )

แต่ชอบอ่ะ ดูรุนแรงกันดี(จริงๆแล้ว SM ก็คือคนอ่านเอง อุอิ)

ริวเอ้ย อย่าไปรุนแรงกับเก้านักล่ะ เดี๋ยวช้ำมือแล้วจะแย่นะ

[Fo3Freeii3]

จากที่ว่ามันเลวๆ แต่ยั่วโมโหเก้าได้น่ารักมาก ฮ่าๆๆ   เหมาะสมกันดีคู่นี้
เกลียดอะไรได้อย่างนั้นเเหล่ะน้าาาา

อ่านเเล้ว เฮ้ยย ย  รักมันว่ะ  ><

มาต่ออีกนะคะ  ^___________^

[DraCo_SLa13]

ริวก็ไม่ได้เลวไปซะทุกมุมนะ