-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
(http://img825.imageshack.us/img825/571/le2g.jpg)
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1544647#msg1544647)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1544918#msg1544918)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1547142#msg1547142)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1549953#msg1549953)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1549984#msg1549984)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1552794#msg1552794)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1555165#msg1555165)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1557802#msg1557802)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1560552#msg1560552)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1563231#msg1563231)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1565585#msg1565585)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1568047#msg1568047)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1569936#msg1569936)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1572516#msg1572516)
Side Story - Sexfriend (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1573949#msg1573949)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1575413#msg1575413)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1577633#msg1577633)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1580398#msg1580398)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1582443#msg1582443)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1585092#msg1585092)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1587441#msg1587441)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1590134#msg1590134)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1592235#msg1592235)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1593608#msg1593608)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1595825#msg1595825)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1597573#msg1597573)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1599642#msg1599642)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1600934#msg1600934)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1602852#msg1602852)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1605274#msg1605274)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1606655#msg1606655)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1609075#msg1609075)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1612725#msg1612725)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1617668#msg1617668)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27743.msg1624289#msg1624289)
-
บทนำ
ผมตายแล้วครับ...
ต้องกราบลามิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน เรื่องของผมจบลงเท่านี้
ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ ที่มีให้กันเสมอ สวัสดีครับ
.............จบบริบูรณ์................
เอาล่ะครับ จะมัวมานั่งหน้าสลอนอะไรกันอยู่ได้ เรื่องทั้งหมดมันจบลงแล้ว ผมตาย ตายไปแล้วผมจะเหลืออะไรให้เล่าต่อไปได้ ชีวิตของผมจบสิ้น ไม่มีอนาคต ไม่มีลมหายใจ ศพก็เผาสิ้นซากจนเหลือแต่เศษกระดูกและขี้เถ้า ดิเอนด์ออฟเดอะเวิล์ดของตัวข้า แล้วคุณยังจะเอาอะไรกับผมอีก ได้โปรดปล่อยให้ผมไปผุดไปเกิดซะที
ผมมองตามหลังพ่อ แม่ และน้องสาวที่โอบอุ้มโกฏิกระดูกของผมอย่างดี พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สะอึกสะอื้น ไม่หลับตาปี๋แล้วเดินสะดุดขาตัวเองหกล้มไปเสียก่อน ผมไม่ได้เดินตามครอบครัวกลับบ้าน เพียงแต่ยืนมองภาพนั้นค่อยๆ จางเหมือนจมหายไปกับสีสันทั้งหลายบนโลก รอบตัวผมเริ่มปราศจากสีซึ่งคอยหลอกตาของมนุษย์ เหลือแต่รอบกายที่ว่างเปล่า กายที่ว่างเปล่า และสถานที่ๆ ไม่มีสสารสิ่งใดๆ เลย
"นาวิน พาริตา? "
"ครับ"
ผมอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีพื้นดิน ยืนอยู่บนความว่างเปล่า เป็นวิญญาณก็มีข้อดีแค่นี้ละมั้ง ถึงไม่มีพื้นดินให้เหยียบเดินก็ไม่โดนแรงโน้มถ่วงของโลกดึงให้ล้มลงอยู่ดี
ผมหันไปมองต้นเสียงที่เรียก ยมทูตแน่ๆ ที่ลอยคว้างในท่ายืนเอียงกะเท่เร่คล้ายนักบินอวกาศไม่มีจุดศูนย์ถ่วง แม้รูปกายจะเหมือนนักธุรกิจที่มักพบพานเวลาทำงาน(ผมเป็นพนักงานโรงแรมครับ)
สูทสีดำพอดีตัวทีมีเนื้อผ้าแปลกๆ เสียงที่คุยมีโทนเสียงสูงต่ำแต่เรียบไร้ความรู้สึก ผมโล้นไม่มีแม้แต่ขนคิ้วหรือขนตา และดวงตาไม่มีแววสะท้อนนั้นมองมาที่ผมอย่างคลางแคลง ปลายนิ้วมือสอดเข้าไปในเสื้อนอกแล้วคีบหยิบสมุดบันทึกซีดเหลืองเล่มเท่าฝ่ามือออกมาอ่านนิ่งๆ
"เกิดวันที่ 4 สิงหา อายุ19 ถูกไหม "
"ครับ"
"เรียนนิเทศศาตร์ ปี2 "
"ครับ"
"มีน้องสาว1คน เรียนต่างประเทศ"
"เอ่อ... ครับ" ไอ้ทรายไปเรียนซัมเมอร์ที่สิงคโปร์ เพิ่งบึ่งกลับมาเพราะพี่ชายคนเดียวเสียนี่ล่ะ
"แล้วเจ้าขับรถแลมโบกินี่รึเปล่า? "
หืม? ผมส่ายหน้ารัว ราวกับการขับรถตระกูลรถแข่งราคาแพงระยับจะถือเป็นบาป ถึงผมจะเคยฝันว่าถ้าถูกล๊อตเตอร์รี่จะซื้อเฟอรารี่สักคันก็เหอะ แต่มันก็แค่กิเลสความอยากได้ที่มนุษย์หน้าไหนก็เป็นกันใช่ไหมครับ ผมยืนตัวแข็งเหมือนจะเกร็งถ้ามันยังมีกล้ามเนื้อให้เกร็งเล่นได้น่ะนะ ผมหายใจไม่ได้แล้วเลยไม่ได้กลั้นหายใจฟังที่ท่านยมทูตสูทดำจะถามต่อ
แต่คุณพี่ท่านก็ไม่ได้ถามครับ ปลายเท้าค่อยๆ แลนด์ดิ้งและยืนตรงอย่างสง่าผ่าเผย บางทียมทูตก็ดูเหมือนข้าราชการเงินไฟมอดยังไงไม่รู้ครับ ขยับก้ายย้ายที่แต่ละมูฟ เอาสมุดเก็บในอกเสื้อก็ชักช้าเนิบนาบ เขาเดินมายืนตรงหน้าผมแล้วเอานิ้วชี้เกาคางข้างหนึ่งแกรกๆ ตามองต่ำมาที่ผมเหมือนประเมินคุณภาพสินค้าก่อนส่งออกนอกโรงงาน
"ผิดตัว"
!!!????
"หมะ... หมายความว่าไงครับ.."
"ก็รับวิญญาณผิดตัว" ยมทูตยืนล้วงกระเป้าสองข้างและพูดเรียบง่าย สีหน้าคลางแคลงใจเล็กน้อยนั้นจางหายเป็น ...ไม่มีความรู้สึกใด
"....." ผมยังมึนอยู่ โอเค อ๋อ ไม่ใช่หน้าที่พี่ใช่ไหม แบบว่าต้องรอยมทูตท่านอื่นมารับผม ผมไม่ใช่ความรับผิดชอบพี่ อะไรแบบ...
"เจ้ายังไม่ถึงคราวตาย ข้าเอาวิญญาณดวงที่ยังคงเหลือเวลาเช่นเจ้าไปไม่ได้ น่าเสียดายจริง"
ผม..งง... อึ้ง และยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมยังไม่ถึงที่ตาย แต่ผมโดนลูกหลง จากกระสุนปืนเด็กช่างกลตายไปเรียบร้อยแล้วเมื่อเก้าวันก่อน และศพก็เผาไปแล้ว
เจ้าโล้นหันหลังให้ ทือทาบคอตัวเองแล้วบิดโยกหัวไปมาคล้ายสลัดความปวดเมื่อย ผมได้แต่ตะลึงงันเมื่อร่างตรงหน้าทำท่าจะเลือนลางจางลง
"เดี๋ยว!!! รอเดี๋ยวก่อน!!! "
"แล้วผมล่ะ ให้ผมคืนชีพสิ ผมยังไม่อยากตาย ผมยังไม่ถึงที่ตาย"
"ทำไม่ได้ ร่างสูญไปเป็นเพลานานแล้ว" ยมทูตค่อยหันกลับมาตอบ
"งั้นย้อนเวลากลับมา ให้ผมกลับไปมีชีวิตเหมือนเดิม ได้โปรด"
"เรื่องนั้นก็ทำไม่ได้เหมือนกัน"
"ทำไมล่ะ... คุณเป็นยมทูตนี่นา ช่วยผมด้วยเถอะนะ ผมยังไม่อยากตาย" ที่จริงผมทำใจได้แล้ว ผ่านระยะเศร้าโศกในงานสวดศพตัวเอง ทั้งไม่ยอมรับ ทั้งโกรธ ทั้งภาวนา หดหู่ และยอมรับความจริงได้แล้ว ทำไมเพิ่งมาบอกว่าผมยังไม่ถึงฆาต ผมสมควรที่จะอยู่กับครอบครัวที่บ้านตอนนี้ และมีชีวิตอยู่ต่อไป
"เลือด กายเนื้อและชีวิต เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเองตามแต่โลกใบนี้จะรังสรรค์ ไม่มีใครสร้างขึ้น งานข้านั้นคือนำดวงวิญญาณที่หมดเวลาบนโลกนี้ ไปสู่อีกโลกหนึ่ง"
ผมทรุดลงบนเข่า ทุกข์เหลือเกิน แม้ตายเป็นวิญญาณร่อนเร่ก็ยังไม่พ้นทุกข์
"เรื่องของสัตว์โลก ข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยว" ยมทูตก้มมอง เอียงคอพินิจ หนึ่งดวงวิญญานเศร้าโศกไม่ได้อ้อนวอนขออะไรพิลึกๆ อีก ยมทูตนั้นไม่รู้สึกสงสารเพราะไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจ เรื่องงานนี้ที่ผิดพลั้งก็ไม่ใช่ว่าคนข้างบนจะสามารถลงโทษตน ซึ่งมาจากข้างใต้พิภพได้ ถ้าเดินหันหลังจากไปก็สามารถลืมได้ในเวลาไม่นาน
แต่วิญญาณดวงนี้....
นิ้วซีดหยิบสมุดขึ้นมาตรวจทาน นอกจากคนนึงซึ่งต้องไปรับวิญญานให้ถูกต้อง วิญญานที่ชื่อแซ่เดียวกันเพลาเกิดเดียวกันนั้น... มีอายุยืนกว่านานเหลือเกิน
กว่าจะถึงเวลาตายของเจ้าเคราะห์ร้ายนี้ มันจักต้องร่อนเร่ระเห็จไปยาวไกลและยาวนานทีเดียว เหนื่อยข้าต้องไปตามล่าในวันหน้า
"มีทางหนึ่ง..."
"เจ้าจะมีโอกาสใช้ชีวิตบนโลกในฐานะมนุษย์จนหมดอายุขัย ...ในร่างคนอื่น"
วิญญานมนุษย์นั้นเงยหน้าและทำทีว่าจะพูดอะไรบางอย่าง ยมทูตไม่สนใจ น่ารำคาญเหลือเกิน น่ารำคาญ ไม่ว่าจะคำเรียกร้อง ทัดทาน หรือคำถามใดๆ จะหลุดจากปากนั้นก็ไม่มีประโยชน์ ยมทูตลงมือตามที่ตัดสินใจให้จบเรื่องนี้ไปเสีย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถึงคนเขียนจะฆ่าตัวละครตายตั้งแต่ตอนแรก แต่เรื่องนี้ไม่จบแบบเศร้าๆ แน่นอนค่ะ
ตอนเย็นจะมาต่อตอนแรกนะคะ
-
:a5: อืม น่าสนน่าสน จะรออ่านตอนต่อไป
-
ติดตามจ้า
:L2: :L2:
-
ตอนที่ 1
"แม่! พี่วินตื่นแล้ว" เสียงเล็กๆ ดังก้องจนปวดหัวหนึบ
"วิน วิน... เป็นยังไงบ้างลูก" มือทั้งสองของผมถูกกุมไว้เบื้องล่าง เงาคนหลายคนชะโงกเข้ามาเพื่อสบตาผม ผมมองภาพพร่าเบลอนั่นแล้วอนุมานว่าคงเป็นพ่อ แม่และน้องสาว กำลังเป็นห่วงเป็นใยจนร้อนรน จึงได้แต่คลี่ยิ้มให้ทั้งยังมองไม่ชัดและปวดหัวหนึบ และหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
"คงไม่เป็นไรแล้วล่ะคุณ ปล่อยแกนอนต่อเถอะ" เสียงชายวัยกลางคนค่อยๆ เบาลางจางลงไปในห้วงนิทรา
ผมตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยอาการที่ดีกว่าเดิม แม้จะมึนและรู้สึกว่าแขนขาเป็นเพียงชิ้นส่วนสิ่งของที่มีน้ำหนักมาถ่วงไว้ แต่เมื่อพยายามปรับตัว ผมก็สามารถขยับร่างกายช้าๆ ได้ หัวก็แค่ปวดหนึบเล็กน้อย ผมพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่กล้ามเนื้อที่นอนเฉยๆมานานนั้นไร้เรี่ยวแรง อยู่ๆ ก็มีมือคนมาช่วยพยุงผม ผมหันมองก็เจอนักศึกษาในชุดนิสิตรุ่นราวคราวเดียวกัน บนหน้าผากมีผ้ากอซปิดแผล
"กูขอโทษ"
ผมทำตาโตและเลิกคิ้วสูงใส่
"กูทำให้มึงเกือบตาย"
หือ? อะไรนะ? แล้วคุณเป็นใครไม่ทราบอยู่ๆ มาพูดจาขึ้นมึงกู...
"จำไม่ได้เหรอ?" ผมสั่นหน้าแล้วหยุด ทำเหมือนจะอยากจะพยักหน้า แต่ก็เปลี่ยนใจไม่รู้จะทำตัวยังไง ผมจำได้ว่าไปเดินเที่ยวซื้อของเจอเด็กช่างกลตีกัน แล้วผมก็โดนลูกหลง สันหลังผมเสียววาบเมื่อนึกถึงวัตถุที่ทะลุเข้ามา แล่นผ่านเนื้อเข้าไปฝังอยู่ตรง... ผมจับซี่โครงและก้มดู ไม่มีอะไร ไม่เจ็บ...
"เฮ้ยยยยยยยยย"
มือ... ไม่ใช่มือเรา สีผิว รูปร่าง ขา รวมถึงปลายเท้าที่โผล่ออกนอกผ้าห่มนั้นก็ไม่ใช่.. ไม่เหมือนเดิม น่ากลัว น่ากลัว เกิดอะไรขึ้น ผม...
"วิน วิน มึงเป็นอะไร อย่าเพิ่งขยับสิวะ"
คนแปลกหน้าจับไหล่ยั้งให้ผมอยู่กับที่ เพิ่งรู้ตัวว่าผมถอยพราดๆ ไปชนหัวเตียง เท้าถีบให้วุ่นวาย จนได้ยินเสียงเรียกชื่อเล่น เหมือนกับคุ้นเคย
"เรารู้จักกัน?" ผมยังก้มมองมือที่มีอนิ้วยาวเกินเหตุ หลังมือที่เหมือนไม่เคยโดนแดดเมืองไทย สลับกับหน้าเหวอๆ ของนักศึกษา เพื่อน? รุ่นพี่? รุ่นน้อง?
"วิน มึงจำชื่อตัวเองได้ไหม? "
"นาวิน พาริตา" ผมตอบไม่สนใจ ผ้าห่มโรงพยาบาลถูกเตะไปกองปลายเตียงแล้ว ผมหายใจแรงถี่ๆ ปรับอารมณ์ให้คงที่ก่อนจะได้ใช้ความคิด ขาคู่นี้ก็ยาวเกินไปสำหรับไอ้ตี๋เตี้ยๆ อย่างผม ไหล่ก็กว้างเกินไป ลำตัวก็ยาวเกินไป
"แล้วมึงจำกูไม่ได้? " เมื่อผมนั่งตั้งสติ รวบรวมความทรงจำ... ยมทูตที่งานเก็บกระดูก ร่างกายผมเป็นผุยผงไปแล้ว ที่นั่งอยู่นี้ไม่ใช่ของผม ผมนิ่ง... ผมไม่ตาย... ผมยังมีชีวิต ผมจับข้อมือข้างหนึ่งและบีบจนแน่น ชีพจรเต้นตุบดังสะท้านไปทั่วร่าง ดังจนกลบเสียงคนแปลกหน้าข้างกายไปหมด ผมยังคงบีอข้อมือแน่นจนเลือดคั่ง จนมีใครมาแกะคลายออก
"ผมยังไม่ตาย... " คนที่มาแกะมือผมออกคือหญิงชายสูงวัยคู่หนึ่ง น้ำตาไหลอาบแก้มและเข้ามากอดผมไว้ ผมเริ่มปะติดประต่อเรื่องได้แล้ว เด็กคนนี้คือคนที่หมดอายุขัย ชื่อเดียว นามสกุลเดียวกันกับผม
"วินยังไม่ตายลูก วินไม่เป็นไรแล้ว... หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะลูก" ผู้หญิงที่น่าจะเป็นแม่ของเจ้าของร่างร้องไห้น่าสงสารมาก กอดผมลูบหัวปลอบจนผมอยากร้องไห้ตามด้วยความเห็นใจเธอเหลือเกิน มือข้างหนึ่งถูกกุมในมือชายชรา เดาว่านี่คือผู้เป็นพ่อจากแววตาห่วงใยที่สั่นระริก
ผมวางตัวไม่ถูก จึงได้แต่นั่งนิ่งๆ ให้ป้าเขากอดร่างกายลูกชายไปเงียบๆ แววตาตื่นเหมือนคนทำความผิดนั้นคงทำให้หนุ่มนักศึกษาที่ยืนมองอยู่ห่างๆ จับความผิดปกติได้
"คุณป้าครับ วินมันแปลกๆ ไปนะครับ" ผมนิ่งขึง ไม่รู้ว่าเดิมแล้วปกติเจ้าของร่างเป็นยังไง จะบอกออกไปคงไม่มีใครเชื่อ
"เมื่อกี้ วินจำผมไม่ได้" สายตาสามคู่จ้องมองมายังผมพร้อมกัน ความอึดอัดขยายตัวคับห้อง ไม่ใช่จำไม่ได้ แต่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยต่างหาก ผมมองดวงหน้าที่เปรอะน้ำตาของหญิงชราแล้วรู้สึกสงสารจับใจ ราวกับตนเองได้พรากชีวิตลูกชายของคนๆ นี้ไปเสียเอง ความเงียบกลืนกินเวลาในห้องนั้นไปสักพักผมจึงว่า
"ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ นอกจากชื่อของตัวเอง"
หญิงชราโผเข้ากอดแล้วลูบหัวลูบหลัง พร่ำบอกซ้ำๆ ว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่ปลอดภัยก็ดีแล้ว ฝ่ายพ่อก็จับไหล่ผมให้กำลังใจ จนผมเริ่มรู้สึกผิดคิดว่าน่าจะพาผมไปแทนดีกว่า ผมเพิ่งจะโกหกหลอกลวง
หลังจากลูบหัวลูบหางจนแน่ใจว่าผมไม่เป็นอะไรแล้ว ครอบครัวใหม่ของผมก็เริ่มแนะนำตัว น้องสาวที่เลิกเรียนมารู้ข่าวหลังสุดนั้นเริ่มก่อน บุคลิกของเธอดูมั่นใจและสดใสต่างจากน้องทรายของผม เธอชื่อว่าพิณ เรียนเกรด12 รร.นานาชาติS อยู่ไม่ค่อยสุขเท่าไหร่ และแม้จะเป็นห่วงผมมากแต่ก็คอยระวังท่าที ไม่ค่อยอ้อนและไม่กอด
คนแม่นั้นชื่อว่า คุณช่อ ช่อผกา เป็นคนที่ใจดีมากๆ คอยดูแลและตามใจทุกอย่าง ฝ่ายพ่อนั้นชื่อคุณปราชญ์ ดูนิ่งๆ และน่าเกรงขามมาก ท่านรีบรุดออกไปทำงานหลังจากเห็นว่าอาการผมไม่หนักหนาแล้ว ผมพยายามจดจำข้อมูลใหม่ๆ ที่แม่และน้องสาวค่อยเฝ้าถามร่างนี้ว่า จำนู่นได้มั้ย จำนี่ได้มั้ย แล้วเล่าเรื่องต่างๆมากมายให้ฟัง แนะนำว่าชายหนุ่มอีกคนในห้องคือเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผม ชื่อว่าโซ่ ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงักไปเรื่อย ฟังเรื่องต่างๆ ของคนอื่นแล้วจำยาก แต่ก็พยายามตั้งใจฟัง
"พี่วินน่ารักจังค่ะคุณแม่ นั่งฟังเหมือนเด็กๆ เลย"
"จ้ะ"
สาวๆ พากันหัวเราะคิกคัก ผมยิ้มบางให้ภาพตรงหน้า ลูกสาวช่วยให้ผู้เป็นแม่สดใสร่าเริงขึ้นได้มาก ทั้งที่เมื่อบ่ายได้แต่ร้องไห้
"เดี๋ยวคืนนี้ผมอยู่เฝ้าไอ้วินให้เองนะครับ"
"เอางั้นเหรอจ้ะ"
คนที่ชื่อโซ่หลบฉากหายไป ผมรู้สึกว่าผมมีความอยากรู้อยากเห็นน้อยเกินไป ในฐานะคนที่ป่วยโรคความจำเสื่อม แต่ผมรู้สึกผิดในใจยังไงไม่รู้ที่เป็นคนๆ เดียวที่รู้ความจริงในสถานการณ์แปลกประหลาดเช่นนี้ ผมปิดบังความจริงที่ว่าลูกชาย พี่ชาย และเพื่อนของคนกลุ่มนี้ได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว ถ้าเป็นผมคงเศร้านะ ที่เราเองตายไป ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครไว้อาลัย ไม่มีแม้แต่งานศพ ผมรู้สึกใจหายแทน
แม้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการซะทีเดียว ร่างกายที่ไม่ใช่ของผม ครอบครัวก็ไม่ใช่ของผม อนาคตจะเป็นยังไงผมก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองมีตัวตนอยู่เลย
"วิน"
"เอ่อ โซ่..." ผมรู้สึกเด๋อๆ ยังไม่ไม่รู้ ไม่รู้จะพูดอะไร อีกฝ่ายก็ไม่ช่างพูดเท่าไหร่ซะด้วย โซ่เป็นคนตัวสูงมากครับประมาณ185 เท่ๆ เป็นนายแบบได้เลยหุ่นนักกีฬา คิ้วเข้ม จมูกโด่งตั้งตรง ตาสองชั้นชัดเจน
"มึงอยากรู้เรื่องอะไรถามกูได้นะ"
"ขอบคุณ"
"มึงพูดธรรมดาก็ได้ ไม่ต้องสุภาพกับกูหรอก"
"อืม"
"ง่วงยัง? นอนพักก็ได้นะ"
"ยังไม่ง่วงครับ"
....
โซ่ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เดินมานั่งที่ขอบเตียงข้างหนึ่ง เงยหน้าไปข้างหลังเหมือนคนโดนต่อยหน้าหงาย มองอย่างมึนงง ติดสตัน5วิ
"เหมือนไม่ใช่มึงเลยว่ะ" ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ เล่นเอาแทบสะดุ้งเลย เอาไปสิบคะแนน ผมไม่ใช่ 'มึง' ของคุณคร้าบบบบ
"มึงรู้ตัวมั้ยว่าจริงๆ มึงเป็นคนยังไง? " ผมสั่นหน้าแทบหัวหลุด บอกหน่อยอันนี้อยากรู้จริงๆ ทำตัวไม่ถูก
"เห็นแก่ตัว"
ห้ะ???
"เจ้าชู้"
ง่ะ....
"เลว"
'..........'
ผมนิ่งรอกลืนน้ำลายเอื้อก ลุ้นว่าจะมีอะไรต่ออีกไหม แต่ก็ไม่มีอะไรอีก สามคำ จำกัดความได้หมดแล้วเรอะ สามคำที่ชีวิตผมไม่คิดว่าจะมีคนพูดใส่หน้าเลยนะ ผมเป็นนักศึกษาธรรมดา รับจ๊อบเป็นเด็กยกกระเป๋าในโรงแรม ตัวสูง170มาตรฐานชายไทย ผิวเหลือง ตาตี่ ใสแว่น ทั้งชีวิตเคยมีแฟนกะเค้าแค่คนเดียว ไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี่ไม่เที่ยวกลางคืน ออกจะเป็นโอตาขุบ้าสะสมการ์ตูนหน่อยๆ ด้วยซ้ำ
ผมกลืนน้ำลายอีกที ตอบรับว่า เหรอ แล้วพยักหน้ามึนๆ โอตัวข้าเป็นเช่นนี้เอง
"แล้วเราสนิทกันมากเลยเหรอ"
"เพื่อนเล่นสมัยเด็ก ก็เกินสิบปีแล้วมั้งไม่ได้นับ"
"เหรอ"
ผมก้มหน้ามองมือตัวเอง ไม่รู้จะถามอะไรดีจริงๆ
"แล้วเราก็เป็นมากกว่าเพื่อนด้วย"
ผมเงยหน้ามองและเลิกคิ้วสูง ???
"มึงเป็นเมียกู"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ติชมได้ตามสะดวกเลยนะคะ ตอนจะเริ่มกระทู้ ตื่นเต้นมากกก :o8: ตรวจคำผิดแล้วแก้ใหม่นานเลย
เรื่องไม่ยาวมากนะคะ น่าจะ...ประมาณ 30 ตอน เราวาดรูปตัวละครทุกตัวไว้ด้วย
นี่เป็นรูปหนูวิน (คนที่ตายไปแล้ว) ทยอยลงตอนละรูปนะคะ
ช่วยอดทนกับคนเขียนด้วยน้า :bye2:
(http://img135.imageshack.us/img135/6376/windp.jpg)
Wind วิน
ชื่อ - นาวิน พาริตา
ส่วนสูง - 171cm
เลือดกรุ๊ป - A
ราศี - สิงห์
งานอดิเรก - ปลูกต้นไม้ ปั่นจักรยาน
อาหารที่ชอบ - แกงส้มชะอมทอด แกงป่า
เพลงประจำตัว - Big Jet Plane - Angus & Julia stone
-
ไม่ดองใช่มั๊ยครับ
.
.
รออ่านนะครับ
-
"เห็นแก่ตัว"
ห้ะ???
"เจ้าชู้"
ง่ะ....
"เลว"
'..........'
:m20: ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงหัวเราะกับสามคำนี้ รู้สึกว่าเจ้าของร่างนี่จะนิสัยคนละขั้วกับนายเอกเราเลยมั้งเนี่ย
-
ติดตาม ๆ
-
โหะ โหะ น่าสนุก มาตีตั๋วรอตอนต่อไป
+1 เต๊าะไข่แดงคนแต่งด้วย อิ อิ
-
รออ่านนนน <3
-
:กอด1: :mc4:
-
:L2: วินได้ร่างใหม่พร้อม"สามี"!!! :กอด1:
-
ความสนุกบนความดราม่าถ้าคนอื่นๆรู้ว่าจริงๆแล้ววินตัวจริงตายไปแล้วจะเป็นยังไงหนอ อ่านแล้วก็ชวนคิดนะคะ
ว่าคนที่ประสบเหตุแบบนี้แล้วตื่นขึ้นมาใหม่ แล้วบอกว่าจำใครไมไ่ด้นอกจากตัวเอง อาจจะเป็นแบบนายวินในเรื่องนี้หรือป่าว
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรอตอนที่2ต่อจ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ติดตามค่ะ
:L2: :กอด1:
-
แนวเรื่องน่าสนใจครับ
ขออ่านด้วยคน
-
o18
มาเจิมเรื่องน่าสนใจค่ะ...เป็นกำลังใจค่ะ..
-
ตอนที่ 2
"บางครั้งมึงกับกูก็มีอะไรกัน เค้าเรียกว่าsexfriendน่ะ"
ช๊อคซีนีม่า...
พวกนายเป็นคู่ตุนาหงันกันเรอะ!!??
"จะ...จริงอ่ะ"
"เออดิ"
ดูหน้าตาหล่อเหลา กับหุ่นสูงยาวเข่าดีก็น่าอยู่หรอกนะ แต่เกย์น่าจะอ้อนแอ้นหรือมีจริตหน่อยไม่ใช่เหรอ? รอบตัวผมไม่ค่อยเจอพวกเกย์ที่ดูแมนๆ เท่ๆ เหมือนผู้ชายปกติเปี๊ยบแบบนี้ ผมหน้าเจื่อนๆ เอ่อ ท่านยมทูตพาผมมาประสบพบเจออะไรกันครับเนี่ย
"คืนนี้... กูนอนบนเตียงด้วยได้มะ"
"ไม่! " พูดไม่พูดเปล่าเขยิบเข้ามาอีก ผมรีบตอบปฏิเสธเสียงดัง กลัวอ่ะครับ มันจะปล้ำผมมั้ยเนี่ย ฮือ
"ไม่ๆๆๆ ไม่ดีกว่านะ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่งทำหน้าโคตรฮาเลยว่ะ"
ห้ะ!!???
"มึงความจำเสื่อมแล้วเอ๋อดีนะ พูดเชี่ยไรก็เชื่อหมด กูก็นึกว่าบางทีมึงอาจจะแกล้งทำ เป็นจริงๆ ซะด้วย อย่างกับในละครเลยแฮะ"
"มะ... เมื่อกี้หลอกเหรอ?"
"เออ! อย่างกูกะมึงง่ะนะ จะมีอะไรกัน ไอ้ควาย"
ผมรู้สึกหมั่นไส้ปี๊ดดดด เลยครับ มาแกล้งหลอกแล้วด่าผมเป็นควายอีก คนความจำเสื่อมนะครับคุณมึง ไม่ให้เชื่อทุกอย่างจะเชื่อกูเกิ้ลรึไง
"ไอ้บ้า" ผมสบถเบาๆ ให้มันหัวเราะสะใจต่อไป กุมท้องหัวเราะตัวงอเป็นกุ้งเลยนะ ผมเอามือปิดตาอย่างอ่อนใจแล้วพบว่า...
จมูกผมสูงจากระนาบหน้ามากกว่าเดิมเยอะ เออ ตั้งแต่ฟื้นคืนชีพมายังไม่เห็นหน้าตัวเองเลยนี่หว่า ผมผุดลุกจะไปดูกระจกในห้องน้ำ อยากรู้จังว่าคนๆ นี้เป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง คนที่เกิดวันเดียวกัน ชื่อเดียวกัน
"จะเอาอะไรวะ"
"ไปฉี่" พยาบาลมาถอดท่อถุงปัสสาวะออกไปแล้วครับเมื่อเย็น เพราะอาการไม่มีอะไรมากแล้วนอกจากสมองกระทบกระเทือน แผลถลอกก็แห้งสนิทหมดแล้ว
หัวผมโขกโป้กเข้ากับขอบประตูด้านบน ทำเอาคนที่ยังหัวเราะต่อเนื่องหยุดเสียงแล้วชะโงกหน้าท่าทางดูเป็นห่วง ผมโบกมือบอกว่าไม่เป็นไรแล้วกุมหัวเข้าห้องน้ำไป
มึนวิ้งๆ ดาวหมุนรอบหัว หลับตาไล่ความงุนงงไป เออลืมไปว่าตัวสูงขึ้นนี่นา แล้ว...
'เฮ้ยยยยยย!!!'
นั่นเป็นเสียงที่ผมตะโกนในใจสุดเสียงครับ! ผมอุดปากเอาไว้แล้วจ้องเขม็งไปที่ภาพสะท้อนของคนแปลกหน้า แทบลมจับ มีผู้ชายคนหนึ่งยืนทำตาโตอยู่ในห้องนี้ และแน่นอนว่ามีคนๆเดียวอยู่ในห้องน้ำ ณ ตอนนี้ ผมขยับมือโบกอยู่ข้างหน้ากระจกให้แน่ใจว่ามือขาวๆ นิ้วยาวๆ ในเงานั้นขยับตาม เอามือจับๆ ดันๆแก้ม ดึงแก้ม ขยี้ตา บีบจมูกแล้วขยับซ้ายขวา
แกกล้าด่าคนหน้าตาดีขนาดนี้เป็นควายได้ไงวะ! ผมกะความสูง ตอนนี้ผมสูง180โดยประมาณ ตัวตรงผายดูบุคลิกดี ผิวขาวจัดจนปากออกสีชมพูเรื่อ ผมย้อมสีน้ำตาลยาวแค่ระพอปิดหน้าผากและต้นคอ ผมเอียงคอและมองหน้าในกระจกใกล้ๆ แม้ผมจะทำหน้าเอ๋อแดกหรือปัญญาอ่อนแค่ไหน เงาภาพก็ยังดูดี จมูกโด่งและปลายเชิด ตาโตคมดุและร้ายนิดๆ ริมฝีปากบางหยัก ผมยิ้มและเห็นฟันเรียงสวยนั้นมีเขี้ยว แทบจะตกหลุมรักเลยทีเดียว
ปัง!
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย? "
"อ..อื้ม"
คนข้างนอกทุบประตูเรียก ผมคงมองเพลินไปหน่อยครับ ถ้าเกิดเมื่อก่อนเจอคนแบบนี้ ก็คงมองกับเพื่อนจนเหลียวหลังปากก็กอสสิปกันสนุกว่า ดารารึเปล่าวะ? ลูกครึ่งรึเปล่าอะไรทำนองนี้ ผมเลิกมองแล้วไปทำธุระเพราะปวดฉี่นิดหน่อยเหมือนกัน
"เห้ย" ผมเผลอร้องออกมาเบาๆ เพราะมือไม่ว่างอุดปาก ก็ไอ้... ด้านล่างมันก็อัพเกรดเหมือนกันครับ ผมหลับตาปี๋เมื่อนึกถึงขนาดที่ต่างกันกับไอ้วินตาตี่แล้ว เห้อ....
"นึกว่าตกชักโครกตาย"
ไอ้คุณเพื่อนแสนหล่อ เราหน้าตาดีกว่านายแกอีกว่ะ หึๆๆ ผมอารมณ์ดีขึ้น และเริ่มสนใจจะใช้ชีวิตใหม่ในร่างนี้มากขึ้น มันเหมือนเราได้โอกาสที่สองที่ดีกว่าเดิม ถ้าไม่ใช้ชีวิตต่อไป อยู่เฉยๆ รอถึงเวลาหมดอายุขัยจริงๆ ของตัวเอง ก็สมควรตกชักโครกตายอยู่หรอก
"เราไปใช้ความคิดนิดหน่อย"
โซ่ที่นั่งเล่นโน๊คบุคอยู่ที่โซฟาสำหรับผู้มาเยี่ยม มองพร้อมขมวดคิ้ว
"เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่"
มันยิ่งขมวดคิ้วหนัก ผมทำใจกล้าไปนั่งด้วยเพื่อจะชวนคุยและพบปะ... เพื่อนใหม่
"นายคิดว่าไง? "
"กูคิดว่ามึงน่ะประสาทกลับ ปัญญาอ่อน อย่ามาพูดเรานายกับกูถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ กู ขน ลุก"
"เราไม่ชอบพูดคำหยาบ"
"งั้นมึงก็อย่าพูดกับกูแล้วก็เพื่อนทุกคน เงียบปากไปตลอดชีวิตเลย จบ"
มันแหว แล้วกลับไปนั่งเล่นเกมต่อ ท่าทางหงุดหงิดงุดเงี้ยว
"กะ...ก็ กุ กูเหมือนยังไม่สนิทกับ... กับมึงไง อย่าลืมสิเรา กูเป็นคนป่วยนะจำอะไรไม่ได้เลย เห็นใจกันบ้าง"
อืม เอาวะ กับเพื่อนสนิทมากๆ ยังเคยพูดไงวิน ไม่เป็นไร ในเมื่อโซ่เขาไม่ถือ ก็เอากะเขาหน่อย ไอ้โซ่ละสายตาจากจอโน๊ตบุคแล้วพยักเพยิดใส่นิดหนึ่ง เออๆ
"กูเบื่อ กูไม่อยากนอน นอนมาเยอะแล้ว มึงเล่นเกมไรกูเล่นด้วยดิ"
ผมอันเชิญวิญญานโอตาขุบ้าการ์ตูนบ้าเกมมาเข้าทรงแล้วขอประลองเกมกับมันจนดึก ปรากฏว่าเข้ากันได้ดีผิดคาดครับ เพราะเดิมมันก็คิดว่าผมเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็ก ส่วนผม อัตราจำนวนเพื่อนโดนโรลแบคเหลือทั้งหมด.... 0 คนถ้วน คงต้องเริ่มหาใหม่แล้วล่ะครับ
"ทำไมมึงเล่นเกมเก่งวะ ไม่ค่อยเห็นแตะ"
"อ่อนเองรึเปล่า? คึคึ"
"...วิน"
มันเรียกผมเสียงแผ่วๆ จนผมที่ตั้งสมาธิกับเกมมากเกินไปไม่ทันได้ยินชัด
"ไอ้วิน"
"อะไร"
"กูเองที่เป็นคนทำให้มึงรถชน"
"...."
"วันนั้นกูโมโหมึงมาก โกรธจนหน้ามืดตามัวไม่สนแล้วว่าชีวิตกูจะเป็นยังไง ในใจกูนะ คิดแต่ว่ามึงหักหลังกูตลอดเวลา ทรยศกูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชีวิตกูไม่เหลืออะไร มึงแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากกู ง่ายดายเหมือนดีดนิ้วเล่น แล้วทุกครั้งมึงก็ทำเหมือนกับว่า... ชีวิตนี้มึงไม่เคยทำอะไรผิด ลอยหน้าลอยตาต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่เคยรับผิดชอบห่าเหวอะไรสักอย่าง"
ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ โซ่ดูอยากระบายความอัดอั้นตันใจ ในใจผมเหมือนคนนอกนั่งฟังเรื่องที่ห่างไกลจากตัวเอง แต่ความเป็นจริง มันเป็นเรื่องที่ใกล้ตัวที่สุดแล้ว
บางที่แค่คำสามคำ เห็นแก่ตัว, เจ้าชู้ และเลว อาจจะไม่พอบรรยายสรรพคุณ เจ้าของร่างนี้ได้
"กูแย่งบังคับพวงมาลัยรถมึง ทำให้รถเสียหลักจนชน กูไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นทำแบบนั้น แต่มันก็ทำให้มึงนอนเหมือนคนตายอยู่สิบวัน รถที่มึงรักนักหนาก็พังยับ..."
โซ่ท่าทางเหมือนคนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้องออกมา มันพูดกับผมแต่ตาจ้องเป๋งที่ที่ทีวีที่ปิดอยู่ มันพิลึกอยู่นะที่อีกฝ่ายพูดด้วยความรู้สึกอัดอั้นเต็มที ส่วนคนฟังไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะไม่ใช่เรื่องของตัว
"ไม่เป็นไร" ผมว่าขึ้นตัดความเงียบ เข้าใจดีว่าอีกคนกำลังจะกล่าวขอโทษ
"........." มันกุมนิ้วมือสองข้างเข้าด้วยกันและหันมา
"กูยังไม่ตายเห็นไหม ไม่เป็นแผลด้วยซ้ำ แค่ถลอก ปวดเมื่อย แล้วก็จำอะไรไม่ได้ แค่นั้น"
"แล้ว.... รถล่ะ"
"ช่างมันสิ"
"อะไรนะ!!! "
อยู่ๆ มันก็เสียงดัง ทำหน้าเหมือนเห็นผี
"มึงไม่โกรธ ไม่เสียดายเลยเหรอวะ กูรู้ว่ามึงอาจจะซื้อคันใหม่ได้ แต่นั่นมันยอดยาหยีมึงเลยนี่หว่า"
"ก็เสียดาย... แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ของมันก็พังไปแล้ว กูก็ขับรถไม่เป็น... แล้ว.. ตอนนี้"
"....มึงเป็นใครกันแน่ มึงไม่ใช่ไอ้วิน มึงเอาไอ้วินไปไว้ที่ไหน"
อ้าว แย่แล้วสิ
ทำไมความแตกเร็วนัก
ยังไม่ทันหลั่นล๊ากับร่างใหม่เลย นี่ถ้าใครจับได้ ท่านยมทูตจะมาลากคอผมกลับไป โทษฐานทำเสียเรื่องไหมเนี่ย
tbc...
-
คนนี้วาดยาก :z3: แก้ตั้งหลายทีก็ไม่ตรงกับที่นึกภาพไว้ซะที แล้วคนเขียนก็วาดออกมาเป็นการ์ตูนมากไปหน่อย เพราะวาดภาพเหมือนคนจริงๆ ไม่ค่อยเป็น เอาเป็นว่า นาวินมีอิมเมจประมาณนี้นะเจ้าคะ
รูปนาวินค่ะ
(http://img607.imageshack.us/img607/3561/winv.jpg)
Win วิน
ชื่อ - นาวิน พาริตา
ส่วนสูง - 180cm
เลือดกรุ๊ป - B
ราศี - สิงห์
งานอดิเรก - แต่งรถ ขับรถเล่น
อาหารที่ชอบ - แครกเกอร์
เพลงประจำตัว Club Thing - Yoav
ดูรูปเหมือนตัวเตี้ยๆ เนอะ o22
-
วินในร่างใหม่นี่เป็นเคะหรือเมะหว่า แล้วท่าทางจะมีคดีคงค้างเยอะนะ
มาต่ออีกนะ สนุกดี
-
เจ้าของร่างมีโจทย์เยอะหรือเปล่า
ไม่งั้นวินแย่แน่ ๆ
:กอด1: :กอด1:
-
งานเข้าไม่รู้ตัว
เพราะโจทย์เยอะ
:z2: :really2: :z2:
-
วินเอ้ย ยังไม่พ้นคืน ความลับจะแตกซะแล้ว
+1เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ
-
แล้วอย่างไรต่อไปน้อ วิน(วิญญาณ) จะเผลอแพลมตัวตนจริงๆ
ของตัวเองออกมามากกว่านี้ และออกมาจนหมดไหม อยากรู้จัง
-
รูปสวยอ่ะ >< แบบว่าชอบ 55+
-
ยังดีนะ ร่างใหม่ไฉไลกว่าเดิม แต่......จะรอดเงื้อมมือน้องโซ่ไม๊เนี่ย
-
วินได้ร่างใหม่ถือเป็นเรื่องดีแต่กลิ่นลางร้ายลอยมาตุ๊บป่องๆ
วาดรูปเก่งมากเลยคะสวยมาก o13
-
:really2: :really2:
-
อ้าว อย่าพึ่งรู้ความจริงสิ
-
สนุกอ่ะ ><
:L2:
-
ตอนที่ 3
"กู...กูจะเป็นใครได้ล่ะ ถามแปลกๆ"
"........" แถไปก่อน แต่แถรอดมั้ย ลุ้นๆ อย่าเงียบสิ อย่าหน้ามุ่ยด้วย
มันถอนหายใจแล้วว่า "มึงจำไม่ได้เหรอว่าตัวเอง รักรถมากกว่าพ่อแม่อีก"
หา....
"ไม่สิ จริงๆ มึงไม่เคยรักใครเลยมั้ง นอกจากรถตระกูลรถแข่งแพงๆ "
อูว วินหล่อครับ คุณเป็นออพติมัสรึเปล่าครับ วินตี๋สงสัย
"แล้วเรื่องที่มึงถนัดที่สุด ก็คือขับรถ ถึงจะเร็วมากแค่ไหนก็ไม่เคยแม้แต่เฉี่ยวชนให้สีถลอกสักนิด ในใจกูวันนั้น อาจจะอยากให้ที่รักมึงชนให้พังๆ ไปซะก็ได้ มึงจะได้รู้สึกเจ็บปวดบ้าง แต่กูไม่เคยนึกอยากให้มึงเจ็บตัว หรือความจำหายเกลี้ยงแบบนี้เลยนะ"
ผม... ผมไม่รู้ว่ะ ผมคงเป็นคนแบบวินตัวจริงไม่ได้ นอกจากขับรถยนต์ไม่เป็นเลยซักนิด ผมก็แสดงละครเป็นคุณวินทำเป็น ค.คนรักรถไม่ไหว ผมเป็นประเภทรักคนมากกว่าสิ่งของ รักพ่อรักแม่ดั่งเป็นพระให้ร่มเย็นกับชีวิต
"โซ่..." ผมไม่อยากจะสนใจว่าเมื่อก่อน เจ้าของร่างเป็นคนยังไงแล้วล่ะ ไม่โทษเขาด้วยเพราะยังไงคนที่เอ่ยถึงตอนนี้ก็หมดกรรมจากโลกนี้ไปแล้ว ใช่ว่าผมจะเข้าแทนที่และดำเนินชีวิตตามแบบเดิมๆ ของวิน เพื่อนของโซ่ได้ ถ้าให้ง่ายกว่าและดีกว่า...
"กูจะปรับปรุงตัว กูจะเริ่มต้นชีวิตใหม่"
"คุณเป็นใครวะครับ หน้าเหมือนไอ้วินเลย แล้วคุณเอาไอ้เหี้ยวินไปไว้ที่ไหน"
ครั้งนี้ผมหัวเราะได้บ้างแล้ว ผมชกไหล่เจ้าโซ่ขำๆ และเห็นว่ามันก็ยิ้มไปด้วยกัน
"มึงบ้าไปแล้ว" มันว่า
"เออ กูบ้า แล้วไม่ดีรึไง? "
"กูไม่รู้ว่ะว่าดีไม่ดี กูไม่รู้จักมึงแบบอื่น แต่ถ้ามึงจะปรับปรุงตัว กูก็อยากเห็นนะ"
อูยยย แม่งทำหน้าหล่อแล้วพูดยิ้มๆ กูอยากเกิดใหม่เป็นเด็กสาวได้ไหมวะ เท่สาด ไอ้โซ่
---------------------------------------------------------------------
ผมกับโซ่คุยกันเล่นกันจนดึกดื่น ตอนสายๆ หรือกลางวันมันปลุกผม บอกว่าจะมีเรียนต้องไปก่อน ทำให้ผมมีเวลาอยู่คนเดียวสักพักก่อนที่คุณแม่ช่อจะมารับกลับบ้านวันนี้ ผมนึกเป็นห่วงครอบครัวตัวเอง อยากโทรหาน้องสาวและพ่อแม่ แต่ก็ไม่รู้จะพูดกับอีกฝ่ายยังไง สวัสดีครับผมชื่อนาวิน แต่ไม่ใช่ลูกแม่นะครับ แต่ผมคิดถึงแม่ครับ หรือพ่อ นี่วินเอง วินยังไม่ตาย ถึงศพจะเผาไปแล้วก็เถอะ หรือทราย แกไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะ... เลิกร้องไห้และเข้มแข็งได้แล้วนะ....
"เฮ้อ....."
ผมมองกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ ทำยังไงก็ไม่ชินกับเงานั้น รูปร่างหน้าตาแบบนั้น ผมเคยได้ยินว่าหน้าตามาจากนิสัยด้วยส่วนหนึ่ง เช่นคนที่กระตือรืนร้นจะตาโตกว่าคนที่ตาปรอยๆ คนที่ชอบทำคิ้วตกบ่อยๆ คิ้วมันก็จะอยู่รูปทรงนั้น ส่วนคนที่หน้าตาร้ายกาจอย่างหมอนี่... ขนาดผมพยายามทำหน้าเฉยๆ ตามันยังดุเลย เหมือนมองหน้าหาเรื่อง ดังนั้นท่าทางน่าจะเป็นคนนิสัยไม่ยอมใคร
ผมถอนหายใจคอตก เด็กทรานส์ฟอร์มเมอร์ รักรถยิ่งกว่ายอดยาหยี นอนกับผู้หญิงเป็นกระบุง บางที่คั่วเด็กผู้ชายหน้าหวานด้วย (ไอ้โซ่เล่าให้ฟัง) ชีวิตเป็นเพลย์บอยอันดับหนึ่งของสถาบัน เพื่อนเยอะเพราะพ่อรวย ขับรถคันละสามสิบสี่สิบล้าน นิสัยร้ายกาจเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เที่ยวกลางคืนเล่นสนุกไปวันๆ โอ้ว.... คนสองคนที่ชื่อนามสกุลเดียวกัน เกิดวันเดียวกัน มันต่างกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ ผมช่วยแม่ขายขนมหวานในตลาดตั้งแต่เด็ก ปั่นจักรยานไปเรียน โตหน่อยทำงานพิเศษไปเรียนไป ชีวิตโคตรธรรมดาบ้านๆ มากเลยอ้ะ ให้มาเป็นเด็กหล่อพ่อรวย มันก็ปรับตัวยากอยู่นา ขนาดของในห้องพิเศษพวกนี้ยังดูแพงไปหมดทุกอย่างยังกับนอนโรงแรม...
"วิน วินจ้ะ"
แม่ของวินยื่นชุดให้เปลี่ยนด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ผมประหม่าเสียจนลืมขอบคุณ มือนิ่มเอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆ ไถ่ถามอาการตลอดทางจนถึงบ้าน
"เรากลับไปอยู่บ้านก่อนละกันนะวิน ถ้าจำอะไรได้บ้างแล้วจะย้ายไปคอนโดแม่ก็ไม่ว่า" ผมพยักหน้าหงึกหงึกอีก อึ้งกับสถาปัตของบ้านมากกว่า อย่างกับฉากในละคร
"คุ้นๆ บ้างไหมจ้ะ"
"เอ่อ ไม่คุ้นเลยครับ"
ข้างในเหมือนบ้านตัวอย่างในนิตยสาร ข้าวของและสิ่งประดับตกแต่งลงตัวสวยงามลงตัวไปหมด มองยังไงก็ไม่หมด เราเดินกันมาที่ห้องหนึ่งบนชั้นสอง นี่คือห้องของวิน แม่บอก
"แม่ต้องขึ้นเครื่องไปไต้หวันก่อนนะจ้ะ ไม่กวนละ มีอะไรเรียกลุงทูน แกจะอยู่หน้าห้องลูกหรือไม่ก็เรือนเล็กด้านหลัง" เอ๋? ไปแล้วเหรอ?
"แม่ครับ"
ดูคุณช่อสะดุ้งนิดหนึ่ง เพราะเอามือขึ้นมาที่อก
"ขอบคุณมากครับ"
"จ้ะ แหมทำตัวน่ารักใหญ่เลย"
หรือผมเรียกผิดนะ ต้องเรียกว่าคุณแม่หรือคุณหญิงแม่รึเปล่า ยากจัง ผมเอียงหัวไม่เข้าใจ เดินเข้ามาในห้องที่แปลกจากการตกแต่งทั่วไปของบ้าน มันสไตล์โมเดิร์นเป็นแกะดำอยู่ห้องเดียวใช่ไหมเนี่ย เฟอร์นิเจอร์ไม่เยอะ สีดำเป็นหลักมีสีขาวและเงินบ้าง ของสะสมเป็นซีดีเพลงสากล ข้าวของเป็นเล่นพวกเทคโนโลยีซะเยอะ ทั้งMac ไอแพด มีเทิร์นเทเบิลด้วย บนโต๊ะมุมหนึ่งมีของกระจุกกระจิกเยอะ โมเดลรถคันจิ๋วหลายคัยในชั้นคอนโดกระจกใส นิตยสารรถกองหนึ่ง ข้าวของพวกกระเป๋าตังค์ กุญแจ โทรศัพท์ถูกจัดวางไว้
ผมหยิบกระเป๋าเงินมาดู บัตรประชาชน โอววันเดียวกันเป๊ะๆ แต่หมอนี่เลือดกรุ๊ปBแฮะ ผมกรุ๊ปA มีบัตรนักศึกษา มหาลัยชื่อดัง บัตรเครดิตสองใบ ในช่องใส่เงินมีเงินสดจำนวนหนึ่งและนามบัตรใบเดียวเก็บไว้อย่างมิดชิด... ภาคิน พาริตา พี่ชาย? น้องชาย? ไม่เห็นเจอหรือมีใครเล่าถึงคนๆ นี้เลย
กุญแจรถรูปร่างเท่ไม่หยอก ตรากระทิงดุนี่เอง เฟอรารี่โลโก้เท่กว่ามั้ง ผมหยิบโทรศัพท์มือถือที่ปิดอยู่แล้วใคร่ครวญอีกครั้งว่าจะโทรหาครอบครัวดีไหม คิดถึงใจแทบขาด อยากกอดปลอบให้หายเศร้าใจ
"แม่ นี่วินเองนะ "
ผมซักซ้อมกับตัวเอง... เสียงที่เปล่งออกมายังไงก็ฟังไม่คล้ายกันสักนิด
ผมเปิดมือถือ หน้าจอสว่างวาบกำลังทำงาน ผมคิดว่า... จะโทรกลับไปบ้าน... บ้าน... แต่กลับนึกไม่ออกว่าบ้านอยู่ที่ไหน... เบอร์บ้านเบอร์อะไร
ริงโทนเสียงเพลงสากลแนวเมทัลดังกระหึ่มทันที่ที่เครื่องมีสัญญาน ผมตกใจจนกดวางสายทันที
ไม่นะ เดี๋ยว... เดี๋ยวสิ ทำไมผมจำที่อยู่ของตัวเองไม่ได้ เราอยู่ที่จังหวัด.... จังหวัดอะไร โอ้ย เบอร์... เบอร์น้องก็จำไม่ได้
โทรศัพท์ยังดังต่อเนื่อง ผมมองหน้าจอ เป็นนักศึกษาสาวน่าตาสะสวย แต่ตอนนี้ผมปวดหัวตึ้บ ปกติเบอร์ครอบครัวนั้นผมไม่จำเป็นต้องจดหรือเมมไว้ที่ไหนเลยก็สามารถกดโทรหาได้ตลอด ตอนนี้บ้านเกิดผมอยู่ที่ไหนก็นึกไม่ออก ผมกลัว กลัวว่าจะลืมหน้าตาของสามคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปด้วย
หน้าตาหลากหลายโทรผลัดเวียนกันโทรเข้ามา ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ผมเลื่อนสไลด์หน้าจอกดรับสายหนึ่งเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก
"ฮัลโหลๆ พี่วิน ฟื้นเมื่อไหร่ ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ? น้องอันเป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย? ไม่มีใครรู้เลยว่าพี่เข้าโรงพยาบาลอะไร"
"ครับๆ ไม่เป็นอะไรแล้วครับ" ผมว่า แล้วก็มีเสียงเตือนว่ามีสายเรียกซ้อนเข้ามา
"แป๊ปนะครับ" ผมกดสลับสาย
"วิน มึงไม่เป็นไรแล้วเหรอ มึงเห็นสภาพยาหยีมึงรึยังวะ? "
"ยาหยี? " อ๋อ รถน่ะนะ
"มึงตายแทนที่รักมึงได้ป่ะวะ กูเห็นหนังสือพิมพ์แล้วโคตรเสียดายเลยว่ะ เออ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ป้ะ?"
แล้วก็มีสายทำนองนี้เข้ามาเรื่อยๆ ให้รับกันจ้าละหวั่น ผมก็ตอบว่าไม่เป็นไร สบายดี อ่อมหาลัยไม่รู้ไปวันไหน เออออไปเรื่อย สาวๆ โทรมาคุยออดอ้อนให้กำลังใจ เพื่อนโทรมาคุยทำนองว่าอึดจังนะ ตายยาก รถพังยับรู้สึกยังไงบ้าง อะไรเทือกนี้ ผมก็คุยจนเริ่มเอือมระอา เลยปิดเสียงและโยนเครื่องไว้บนเตียง นอนแผ่หรา
ผมรู้สึกว่าไม่มีตัวตน
ผมรู้สึกว่าผมยังเป็นวิญญานดวงนึงซึ่งขาดสายใยจากโลกนี้ไปแล้ว
ตอนที่มองฝูงชนในงานศพตัวเองว่า น่าเศร้าแล้ว
ตอนนี้ ยิ่งคุยกับคนเยอะมากเท่าไหร่
ผมก็ยิ่งเศร้ามากขึ้น มากขึ้น
ผมจำหน้าตาของสามคนที่รักมากที่สุดในชีวิตได้อยู่ คอยยึดเหนี่ยวเอาไว้ แต่สามคนนี้ก็ไม่รู้ว่า... ผมมีตัวตน
ผมจำทางกลับบ้านไม่ได้
ไม่มีที่อื่นให้กลับไป ขึ้นสวรรค์ก็ไม่ได้ ลงนรกก็ไม่ได้
ผมเพิ่งตระหนักว่า ผมยังคงสถานะเป็นเพียงวิญญานเร่ร่อนที่โดดเดี่ยว และไม่มีใครสักคน
สายสัมพันธ์ทั้งหมดที่ใช้เวลาทั้งชีวิต ผูกพันเกี่ยวเกาะไว้กับคนรอบกาย
ถูกตัดขาดสะบั้น และจบลง
ความตาย...
มันเจ็บปวดตรงนี้นี่เอง
"ร้องไห้เหรอ? "
เสียงที่เริ่มคุ้นแว่วเข้ามาในห้อง โซ่มาถึงเมื่อไหร่ไม่รู้ ผมนอนมองเพดานน้ำตาไหล ใครว่าคนตายไปแล้วจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร ผมคนนึงล่ะที่ยังเจ็บปวดเหลือเกิน อาจจะเจ็บเพราะยังกลับมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์อยู่ละมั้ง น่าสมเพชชะมัด
"โซ่... "
"กูไม่อยากอยู่คนเดียว"
ผมหลับตาแน่นปล่อยให้น้ำตาหยดลงหมอน อยากจะมีตัวตน อยากจะมีตัวตนสำหรับใครสักคน
ไม่อยากเป็นวิญญานที่อยู่ทิ้งไว้ในรอยแยกระหว่างโลกและความตาย ไม่อยากต้องอยู่อย่างเดียวดายอีกต่อไปแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้สั้น ลงเพิ่มอีกตอนด้านล่างนะคะ :กอด1:
-
ตอนที่ 4
คุณเคยรู้สึกว่ามีผู้คนมากมาย แต่คุณก็เหงาอยู่ดี เคยเป็นรึเปล่า?
เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นเลยสักครั้งนะ บ้านผมอบอุ่นจนร้อน เพื่อนผมเยอะจนน่ารำคาญ อาจารย์ห่วงใยเกินไปจนอึดอัด พอมองย้อนไปแล้วชีวิตผมจัดว่าน่าอิจฉาได้เหมือนกันนะ แต่ตั้งแต่ตายมาเนี่ย ผมออกจะขี้เหงาเกินไปสักหน่อย (ไม่หน่อยล่ะ... ก็มันเคว้งคว้างไม่เหลือใครเลย)
เก้าวัน กับการที่อยู่มองร่างตัวเองนอนแน่นิ่ง ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครได้ยินเสียง และเอาชีวิตที่แสนวุ่นวายกลับคืนมาไม่ได้แล้ว
การมีชีวิตใหม่ก็ไม่น่าจะเหงา
ผมคิดว่าจะเป็นแบบนั้นน่ะ ชีวิตใหม่ช่างดีราวกับอยู่ในนิยาย แต่กลับกลายเป็นว่าเหงามากกว่าเดิม
ก็เลยเผลออ้อนไอ้โซ่มันไปนิดนึง นิดเดียวเองจริงๆ นะ แล้วมันก็คงเห็นว่าผมอ่อนแอ ปล่อยไว้ไม่ได้ เลยไปจัดแจงพูดกับที่บ้านให้เสร็จสรรพ สู่ขอให้ผมมาอยู่ด้วยกัน...
มะช่ายยยย!
มันเข้าใจไปว่าผมต้องการคนคุยด้วยตลอด เวลาอยู่บ้านหลังใหญ่แบบนั้น คุณพ่อคุณแม่ก็มีธุรกิจรัดตัวต้องออกจากบ้านหรือไปติดต่องานต่างประเทศบ่อย น้องพิณก็ไปเรียนต้องออกเช้ากลับเย็น เลยขออาสาเป็นเพื่อนคุย เป็นพี่เลี้ยงตลอด24 ชม. ซึ่งจริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้ต้องการเพื่อนขนาดนั้นนนน จริงๆนะ ไม่ได้ฟอร์มเท่ อยู่คนเดียวได้ ตอนนั้นก็แค่ร้องไห้เพราะความน้อยใจเสียใจที่ไม่สามารถติดต่อครอบครัวได้เท่านั้นแหละ
แต่มาอยู่กับไอ้โซ่ก็ดีนะ ถึงจะไม่ได้ดูแลประคบประหงมเหมือนคนที่คุณแม่ช่อจัดหามาให้ แต่เวลาอยากถามอะไรก็ถามได้คล่องปาก แถมคำตอบที่ได้ตรงไปตรงมาแบบไม่มีกั๊ก
"กูทำแบบนี้ เพราะกูทำรถมึงพัง ไม่อยากติดหนี้ใคร"
เรามาเก็บของที่คอนโดของวิน ที่มันบอกทำแบบนี้ คือคอยดูแลการใช้ชีวิตของผม อย่างช่วยแพ็คเก็บเสิ้อผ้าย้ายข้าวของให้ จัดยาทาแผลให้ ดูแลจิปาถะ ขับรถให้ด้วย มาถึงคอนโดไอ้โซ่ก็สอนใช้คีย์การ์ด โทรสั่งข้าวให้กิน ดูตารางเรียนให้ หลายอย่างเลย
"มือถือมึงมีคนโทรเข้าป่าววะ"
"อืมกูปิดไว้ รับแล้วเหนื่อย" มันคว้าโทรศัพท์ที่ผมเอาออกมาแล้วเปิดเครื่อง เสียงดนตรีร๊อคก็ดังขึ้นอีก
"คนนี้กิ๊กมึง ขาประจำ เจ๊แกก็ไม่ผูกมัดนะ นานๆ ถึงจะกลับมาอ้อนเอากระเป๋าเอยอะไรเอยจากมึง เป็นคนปากร้ายด้วยแต่ก็นิสัยตรงดี กูก็คุยด้วยบ่อยๆ " มันโชว์รูปคนโทรเข้าให้ดูแล้วกดตัดสาย
"น้องคนนี้แฟนเก่า มึงบอกเลิกไปแล้ว คงยังตามขอคืนดีอยู่" แล้วก็กดตัดสายอีก ผมเกาหัวแกรกๆ
"นี่ไอ้ปาล์ม เป็นลูกไล่หรือว่าลิ่วล้อ...อะไรทำนองนั้น นิสัยโอเคอ่ะ ตลกดี" หมายความว่าเป็นเพื่อน? รึเปล่า?
"ส่วนนี้พวกขี้เมา กูรู้แค่นั้น"
"คนนี้กูไม่เคยเห็นหน้า สวยดีว่ะ มึงจีบเค้าไว้ล่ะมั้ง"
"พอแล้วๆ กูจำไม่ได้แล้ว หัวสมองยิ่งแรมต่ำอยู่ด้วย" ผมห้ามแล้วเอามือถือมาไล่ดูphonebookผ่านๆ เบอร์หญิงเยอะมากเลยอ่ะ
"เหอะ อย่างกับปรกติมึงจำ"
"ก็บอกคนที่สำคัญๆ ดิ" ผมกดเข้าไปดูรูปในเครื่องแล้วยื่นให้ โซ่ขมวดคิ้วมุ่น เกาคาง
"สำคัญ กะมึง? "
"ไม่มีเลยเหรอ"
"กูสนิทมากสุดแล้วนะ... แต่ยังไม่แน่ใจเลยว่ามึงนับกูเป็นเพื่อนรึเปล่า" มันหน้าเครียด เปิดดูรูปในมือถือไปมา สไลด์เลื่อนซ้าย เลื่อนขวา ไม่เจออะไร 'สำคัญ'
"ครั้งหลังสุดมึงแย่งคนรักของกูไปนะ แค่บอกให้รู้เอาไว้ แต่...เรื่องมันแล้วก็แล้วไป แม่งมึงก็จำเหี้ยอะไรไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะต่อความยาวสาวความยืด"
มันคว่ำมือถือลง ไฟหน้าจอดับลง แล้วว่าต่อ
"ก็เลยทะเลาะกันตอนขับรถ บลาบลาบลา แล้วจบที่กูมาดูแลมึงนี่ล่ะ"
"กูไม่ทำแล้ว"
"เออ กูก็บอกเรื่องมันจบไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงหรอก"
"โซ่"
"อะไร"
"แล้วตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันป้ะ? "
"มึงต้องการ? "
"อืม"
"ถ้ามึงหายติงต๊องเมื่อไหร่ วันนึงข้างหน้ามึงก็ทรยศกูอีก"
"โหย ไม่ได้ติงต๊องซะหน่อย อีกอย่างกูบอกแล่วไงว่าไม่ทำแล้วไง นะ"
"มึงอ่ะ ทำหน้า..."
"หือ? "
"ทำหน้าออดอ้อน"
"เหรอ" ผมผุดขึ้นนั่งตัวตรง เพิ่งรู้ว่ายื่นหน้ายื่นหัวไปทางโซ่
"ขนาดตอนทำตัวเหี้ยๆ กูยังคบกับมึงได้ตั้งนาน ถ้ามึงทำตัวน่ารัก ทำไมกูจะเป็นเพื่อนมึงไม่ได้"
ผมยิ้มร่า รู้สึกหัวใจพองโต มีความสุข
ไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้วเรา
"นี่กูหลงติดกับมึงรึเปล่าเนี่ย"
"หา" ???
"เปล่า กูรู้มึงอ่ะไม่ได้ตั้งใจหว่านสเน่ห์หรอก แต่จะบอกอะไรไว้ในฐานะที่คุณวินเอ๋อเป็นเด็กสามขวบ"
"อะไร"
"หัดระวังตัวหน่อย หน้าตาอย่างมึง มันชวนเข้าใจผิดง่ายๆ "
"ระวังอะไร"
"มึงมันหน้าตา... ดึงดูดคน รู้มั้ยตั้งแต่เล็กแล้ว ทั้งคนดีไม่ดี ทั้งผู้ชายผู้หญิง ตาสวยแต่ดุ อยู่เฉยๆ ทำหน้าธรรมดา ก็มีพวกนักเลงมาบอกว่าไปมองหน้าหาเรื่องเค้า มีเรื่องง่ายๆ หลายทีแล้ว... หรือบางที มึงนั่งหน้าง่วงๆ เซ็งๆในคลาส ก็มีคนหาว่าไปทำหน้าดูถูก หน้าตาดูยะโสตั้งแต่เกิดไงเค้าเลยคิดไปเอง บางทีอาจเพราะเจอเรื่องทำนองนี้ตั้งแต่เด็ก มึงเลยทำตัวดีอย่างชาวบ้านเค้าไม่ค่อยได้"
ผมพยักหน้ารับฟัง เจอเองกับตัวมาแล้ว(ในกระจก) เออ ก็ทำหน้าเฉย แต่ตา ตาเหมือนหาเรื่อง รูปตามันเป็นไปเอง ถ้าไม่ยิ้มนี่คือหน้าดุไปเลย แต่หล่อ วะฮ่าๆ
"มีอยู่ครั้งนึงมึงเคยเล่าให้กูฟัง สบตากันแวบๆ ในคลาส เค้าก็ว่ามึงไปติดใจเค้า ตาโคตรมีพลัง อิมแพคแรงว่ะ ฮ่าๆๆๆ "
"มึงพูดเวอร์อ่ะ"
"แล้วมึงไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่เลยนะเว้ย ขนาดขี้เก๊กขี้รำคาญก็มีคนมาหลง เวลายิ้มให้สาวคนไหนนะวินเอ้ย ไม่มีหลุดมือไปสักราย"
ผมเท้าคางแล้วนั่งฟังอย่างสนใจ โอ้ยอะไรจะขนาดนั้น ชีวิตมีสีสันดีเว้ย
"อย่างเวลามึงยิ้มให้กูแบบตะกี้เนี้ยะ มึงไม่รู้หรอกว่าหน้าตาตัวเองเป็นยังไง พอมันไม่ดุแล้วประกอบกับมึงหน้าสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วไง บอกตรงๆ... มึงยิ้มสวย แต่ไม่ค่อยมีคนรู้ กูเห็นแล้วคิดหนักเลยว่ะ"
"มึงไม่ได้เป็นเกย์ใช่ป่ะโซ่?"
มันถีบเก้าอี้ที่ผมนั่งดังปั้ก หน้าหล่นจากที่เท้าคางอยู่ดีๆ ทำเอาแทบล้มคว่ำ ดีว่าเอาแขนเกาะโต๊ะกินข้าวไว้ได้
"กูบอก มึงก็เชื่อฟัง หรืออยากจะยิ้มยั่วคนอื่นก็ตามใจ เดือดร้อนมากูไม่ช่วยนะ" มันดุแค่ขำๆ ครับ แต่เล่นแรง
"คร้าบๆ วินจะระวัง"
"พรุ่งนี้วันเสาร์ ทุกทีวันเสาร์เราจะไปเจอเดอะแก๊งค์กัน ยังไงจะได้บอกเรื่องที่มึงความจำเสื่อมครั้งเดียว ไม่ต้องคอยพูดซ้ำบ่อยๆ "
"เดอะแก๊งค์เหรอ? "
"พวกเพื่อนก๊ง คนเป็นห่วงมึงก็ยังมีอยู่นะ จำไม่ได้ก็ไปให้มันเห็นตัวหน่อย เพราะที่บ้านมึงปิดข่าวไม่บอกว่าเข้าโรงพยาบาลไหน"
"อืมๆ "
"มึงอยากไปเจอรึเปล่า? "
"ไม่รู้สิ ยังไงก็ได้"
เหมือนไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตเลยครับ ให้ไปเจอคนเยอะๆ ก็ไปได้ แต่จริงๆก็ไม่อยาก หวั่นๆ ไม่รู้ว่ากลัวอะไร
"กูไปอยู่ข้างๆ มึงเอง ไม่ใช่ปัญหา"
ผมยิ้มหวานหยดย้อยให้อีกหนึ่งที(จงใจ) ผลที่ได้คือมันจับข้อมือผมสองข้างแล้วทำท่าแกล้งๆ จะจูบทำหน้าทำตาโหดๆ แบบโอเวอร์แอคติ้งไปหน่อย ผมหัวเราะขำก๊าก แล้วก็เลยโดนโบกเหม่งไปหนึ่งทีฐานไม่เชื่อฟัง
คืนนั้นผมนอนที่ห้องนอนเล็ก หนึ่งในห้องชุดของพ่อคุณชายโซ่ มีข้าวของของนายนาวินอยู่บ้างประปราย ผมเอาเสื้อผ้าที่ขนจากคอนโดวินมาแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าบิลท์อินไว้แล้วเหม่อมองกระจกบานใหญ่ที่ทำเป็นประตูตู้
นอกจากโซ่แล้ว ถ้าคุณนาวินยังไม่ตาย ผมก็อยากเป็นเพื่อนเขานะ อยากรู้จักว่าคนๆ นี้ ครั้งยังมีชีวิตอยู่เป็นยังไง ไม่อยากคิดไปตามที่ใครๆ พูด ไม่อยากด่วนตัดสินใคร พรุ่งนี้... ก็จะเจอกับบุคคลอีกมากมายในชีวิตเขา ผมจะรับฟังเอาไว้แต่ไม่เชื่อฟัง เพื่อเป็นการให้เกียรติกับวิญญาณคนตาย
ผมเข้านอนแต่ไม่อยากหลับตา กลัวจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีก เมื่อไม่มีกรรมสิทธิ์ใดๆ ในร่างนี้ ผมอาจจะหมดเวลาเมื่อไหร่ก็ได้
พรุ่งนี้เช้า... ผมคาดหวัง ว่าจะยังมีโอกาสมีความสุขได้ต่อไป ขอให้ผมได้อยู่ต่อไปอีกวันนะครับ ท่านยมทูต
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากนะเจ้าคะ ชีวามันอ่อนหัดนัก แต่จะอัพไปเรื่อยๆ แน่นอนค่า
speedที่ทำได้ตอนนี้คืออัพวันเว้นวัน :really2: ถ้าเรื่องไปช้าเกิน หรือตรงไหนผิดยังไงบอกได้เลยจ้า พร้อมแก้ไข
รูปของโซ่ก็มีนะคะ เดี๋ยวอัพพร้อมตอนถัดไป ไว้พบกันใหม่เจ้าค่ะ
-
น่าติดตามมากเลย :pig4: :pig4:
-
น่าติดตามมากค่ามาอัพบ่อยๆนะ
:กอด1: :L2:
-
ติดตามต่อจ้า
:L2: :L2:
-
ใช้ชีวิตที่เหลือเผื่อนาวินด้วยละกันนะ
-
ว๊าวๆๆๆ เรื่องหน้าสนใจมากเลยค่า
วินตี๋จะเอาชีวิตรอดมั้ยเนี่ย ดูคนรอบตัววินหล่อแต่ละคน น่ากลัวจริงๆ
ว่าแต่พระเอกนี่โซ่รึเปล่าน๊า
-
วินคนนี้คงต้องเรียนรู้การดำเนินชีวิต และสังคมของวินคนนั้น ไปอีกเยอะแหละ
-
น่าติดตาม รอตอนต่อไป
-
:really2:
-
ผมไม่อยากจะสนใจว่าเมื่อก่อน เจ้าของร่างเป็นคนยังไงแล้วล่ะ ไม่โทษเขาด้วยเพราะยังไงคนที่เอ่ยถึงตอนนี้ก็หมดกรรมจากโลกนี้ไปแล้ว ใช่ว่าผมจะเข้าแทนที่และดำเนินชีวิตตามแบบเดิมๆ ของวิน เพื่อนของโซ่ได้ ถ้าให้ง่ายกว่าและดีกว่า...
"กูจะปรับปรุงตัว กูจะเริ่มต้นชีวิตใหม่"
ถูกแล้วที่คิดแบบนี้ รอดูวินคนใหม่ภายใต้การดูแลของโซ่
-
ระวังนะหลับแล้วเดี๋ยววิญญาณของวินคนเก่าจะมาเยี่ยม วินอธิบายภาพลักษ์ของท่านยมธูตได้ชวนยิ้มมากๆ
-
ท่าจะต้องปรับตัวอีกเยอะ :เฮ้อ:
-
ชีวิตยังอีกยาวไกล
:กอด1: :L2:
-
คงจะเหนื่อยน่าดู ที่มาใช้ชีวิตที่ไม่ใช่ตัวเอง
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
หลงแน่ๆโซ่
-
เวอร์ชั่นใหม่ทำสาวๆอกหักกันเป็นแถบ
หวานแบบนี้ แก๊งก๊งคงจะงงกันไป
เพื่อนโซ่คงหัวหมุนกันหนุ่มๆมาจีบเพื่อนวินแน่ๆ
-
:-[ ชอบนิยายแนวๆนี้มากจะรอติดตามและให้กำลังใจนะค้ะ อิอิ
มาต่อไวๆนะรออ่าน :call:
-
ตอนที่ 5
ผมชื่อ พันธนาการ อักษรวิจิตร อายุ19 เป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ซับซ้อน ไม่เรื่องมาก ไม่มีความทะเยอทะยานและไม่มีเรื่องไหนที่หลงใหลเป็นพิเศษ ผมเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของนาวิน ซึ่งเป็นปีศาจร้ายตั้งแต่เกิด นิสัยเป็นคนตรงไปตรงมาเหมือนกันแต่เป็นอีกประเภท คืออยากได้อะไรก็ต้องได้ ใครพูดอะไรผิดหูไสหัวไป ตอนเด็กๆ ที่เล่นด้วยกัน มันเหมือนแมวร้ายที่เลี้ยงไม่เชื่อง เที่ยวแกล้งคนนู้นคนนี้ให้เดือดร้อน เจ็บตัวแล้วหัวเราะสะใจ เป็นประเภทที่ไม่สนใจความรู้สึกใคร
ที่วินติดใจผมเพราะผมเป็นคนไม่จู้จี้ ไม่ด่า แล้วก็ไม่พูดมาก ติดจะขี้รำคาญหน่อยๆ อยากเล่นอะไรแผลงๆ ก็เชิญ แต่กูไม่เอาด้วย บางครั้งก็สงสารเหยื่อที่วินตามแกล้ง สงสารคนต้อยต่ำกว่าที่โดนเจ้าปีศาจใช้อำนาจกดขี่ แต่ผมก็รู้ดีพอที่จะไม่หาเรื่องใส่ตัวให้ยุ่งยาก ตราบใดที่มันไม่หันกรงเล็บเข้าหาผมก็พอ ผมคิดแค่นั้น
ส่วนเรื่องในครอบครัวพาริตา เมื่อก่อนคุณลุงปราชญ์เข้มงวดกับลูกชายคนโตชื่อภาคินเอามากๆ ผลก็คือ ทันทีที่พี่คินเรียนจบ ก็ตัดขาดจากที่บ้านไปเลย วินที่ตอนนั้นอยู่ม.ต้นเลยถูกตามใจมากขึ้นไปอีก เพราะผู้เป็นพ่ออยากแก้ไขเรื่องที่ผิดพลาดไปในการเลี้ยงดูลูกคนแรก
เรื่องบางเรื่องที่คนเราทำจนเป็นกิจวัตรและไม่เคยแก้ไขนั้นก็เหมือนสนิมร้าย มันเกิดขึ้นอย่างเชื่องช้าและเมื่อเวลาผ่านไปนานมากก็จะไม่สามารถแก้ไขซ่อมแซมได้ ผมเองก็มีส่วน... ที่ทำให้วินโตมาแบบสุดโต่ง ไม่เคยรู้จักคำว่าผิดหวัง เสียใจ ไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้หรืออยู่ต่ำกว่าคนอื่นก็ทนไม่ได้ เพราะผมปล่อยมันให้ทำผิดซ้ำซาก ไม่เคยพยายามตักเตือนจริงๆ จังๆ เลยสักครั้ง
ช่วงที่เรียนมาด้วยกัน ยิ่งเติบโต วินก็ยิ่งน่ากลัว เพื่อนสมัยม.ต้น โดนหนักมาก วินอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ จากเด็กกลายเป็นวัยรุ่น เป็นหมาบ้าอารมณ์ร้ายฉุนเฉียวง่าย ถ้าตีกันเมื่อไหร่ มันจะกัดกรามแน่นไม่พูดไม่จา ไม่เถียง เอาแต่ซ้อมๆๆๆ อีกฝ่ายไม่ยั้งมือ เคยบีบคอจนแทบจะฆ่าคู่อริ ต้องใช้คนสามคนแงะนิ้วมันออกมาสุดกำลังจึงรู้ว่ามันเอาจริงแค่ไหน
มีไม่กี่ครั้งเราก็หันมาตีกันเอง เรื่องบ้าบอคอแตกเพราะตอนนั้นผมเองก็เด็ก ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ หลังจากเจ็บตัวหนักทั้งคู่เลยเรียนรู้ว่ากัดกันไปก็มีแต่แพ้ทั้งคู่ เลยไม่เคยได้ต่อยกันอีกเลย
ม.ปลาย ไอ้หมาบ้าวินเกิดอยากย้ายที่เรียนจากสาธิตไปนานาชาติเพราะอะไรไม่รู้ พ่อแม่ผมซึ่งรู้จักกับพ่อแม่มันมานานก็อยากให้เรียนที่เดียวกัน เลยซื้อคอนโดที่ผมพักอยู่ตอนนี้ให้เพื่อล่อใจให้ย้ายโรงเรียนตาม กลายเป็นว่าไม่คุ้มกันกับเรื่องที่มันนำพาเอามาให้ปวดหัวทุกวี่ทุกวัน บางครั้งผมก็คิดว่ามันจงใจรึเปล่านะ ที่คอยทำให้ชีวิตผมหาความสงบไม่ได้เลย ถึงมองภายนอกมันจะลดความมุทะลุ เลือดร้อนลงแล้ว แต่มันก็ยิ่งทวีความร้ายกาจในตัว เพียงแต่เป็นแบบที่โตขึ้นเท่านั้นเอง
วินพาใครต่อใครเข้าออกคอนโดผมไม่ซ้ำหน้า ด้วยความที่มันหน้าสวยมากแล้วก็ตัวสูงขึ้น แขนขายาวพอเป็นนายแบบได้สบายๆ แต่พอเจอแมวมองมาทักเมื่อไหร่ก็ตะเพิดจนเค้าเผ่นหนีกันจ้าละหวั่น มันก็เป็นพวก 'ไม่มีความทะเยอทะยานและไม่มีเรื่องไหนที่หลงใหลเป็นพิเศษ' เหมือนกัน ไม่งั้นคงเข้าวงการเป็นดาราดังไปแล้ว คนเกลียดคนอิจฉามันก็เยอะ คนหลงในรูปลักษณ์มันก็เยอะ ถามว่าผมเคยหลงมองมันรึเปล่า คำตอบคือเคยครับ สมัยครั้งแรกๆ เจอกันสมัยเด็กๆ แล้วล่ะ เวลามันนั่งนิ่งๆเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตั้งโชว์ไว้ ตากลมโต ขนตายาว ผิวใส แก้มกลม ปากเล็กนิดหนึ่ง แต่แค่ลุกขึ้นมาแผลงฤทธิ์แค่ครั้งเดียว ก็พอแล้วที่ผมจะหลาบจำไปจนตาย
เพราะคบกับไอ้วินทำให้ผมไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าหา เหมือนเป็นคู่เข้าถึงยากจนจะไม่กล้ามาตีสนิท แต่ขณะเดียวกันเพื่อนเที่ยวของมันหลายคนก็กลายเป็นเพื่อนผมไปด้วย กิจวัตรประจำวันหลายๆ อย่างของผมก็โดนกลืนเข้าไปกับการเมา เที่ยว โปรยเงิน ฟันหญิง เป็นกิจวัตรของไอ้วิน พวกกลุ่มบ้านี้ก็ไม่ค่อยมีพิษภัยหรอกครับ ส่วนใหญ่จะก่อเรื่องเพราะทำตัวบ้าบอเกินขอบเขตไปหน่อยแค่นั้น
ผมปล่อยไอ้วิน(ความจำเสื่อม) นอนตื่นสายเต็มที่ เพราะก๊วนนั้นก็คงยังสลบเหมือดหลังปาร์ตี้กันที่บ้านเจ้ากัซ พอวินมันลุกตื่นมาก็เอาเมนูอาหารให้จิ้ม ยังไม่ชินกับการเทคแคร์ไอ้นี่เท่าไหร่ มันเป็นตัวอะไรสักอย่างที่รูปร่างหน้าตาเหมือนไอ้วินเปี๊ยบ นอกเหนือจากนั้น... ท่าเดิน ท่าหาว วิธีนั่ง วิธีการใช้มือหยิบจับทำเรื่องต่างๆ ท่าท่างท่าทีอิริยาบถมันไม่เหมือนเดิม ดูสบายๆ แต่ก็มีมารยาท บางครั้งก็ดูเอ๋อแดก ตอนอยู่โรงพยาบาลก็เชื่องงงงงงง เรียบร้อยกับพ่อแม่ อมยิ้มให้น้องสาว (ที่เมื่อก่อนก็สนิทกันนะ ด้วยการปะทะฝีปากทุกวัน) โอเค มันความจำเสื่อม เหมือนลบข้อมูลทิ้งหมด
แต่สันดานคน มันลบล้างกันได้ด้วยเหรอ???
"โซ่..." มันแต่งตัวแล้วใส่เสื้อยืดสบายๆ กับกางเกงยีนส์ ไม่มีเข็ดขัดหรือนาฬิกา ผมเผ้าไม่เซต ปล่อยให้แยงตา นั่งรอข้าวเที่ยงที่สั่งมึนๆ
"อะไร"
"กูหิว อุทิศส่วนกุศลให้กูหน่อย"
มันเอาคางเกยโต๊ะกินข้าว กลิ้งหัวไปซ้ายทีขวาทีแล้วว่า ผมหายใจเข้าลึกๆ จะทำตัวให้ชินยังไงดีวะ จะว่ามันเหมือนเด็ก ตอนเด็กมันก็ไม่เคยอ้อนใคร มีแต่สั่ง ตวาด ด่า
"เดี๋ยวเค้าก็เอามาส่งแล้ว"
ผมนั่งลงตรงข้ามมันที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ จะง่วงอะไรมากมาย ผมเส้นเล็กเหมือนไหมนิ่มๆ ยุ่งๆ ทำให้นึกถึงหมาของที่บ้าน
"วิน ขอมือ" มันก็เอามือป่ายสะเปะสะปะบนโต๊ะ พอเจอมือผมก็วาง แล้วก็นิ่ง หลับ
.......
เชื่องอ้ะ
ออด..... ออดดดดดด
เสียงกริ่งหน้าห้องดัง ผมหยิบเงินจำนวนหนึ่งนับแล้วจับยัดใส่มือคนข้างหน้า
"ไปเปิดประตู"
อยู่ๆ มันก็เงยหน้าลุกนั่งกระทันหันทั้งที่ยังหลับตาอยู่ แล้วก็เดินฉับๆ ไปที่ประตู
....สั่งได้ด้วยอ้ะ.....
ผมนั่งอ้าปากค้าง ถ้าเป็นไอ้วิน ปกติมันโทรสั่งข้าว ก็สั่งแต่ของตัวเอง พอของมาส่งกลับเสือกไสไล่คนอื่นไปเปิดประตูซะอีก ผมแทบจะรอดูมันเดินไปที่เคาท์เตอร์ครัวแล้วจัดอาหารใส่จาน เอามาเสิร์ฟไอ้โซ่ คงเป็นบุญหนักหนา แต่ก็หายอึ้งทันไปช่วยหยิบจานที่มันหาที่เก็บไม่เจอ
"มองอะไรอ่ะ อยากกินจานกูเหรอ"
"ตอนเช้าก็กินหนมปังไปแล้วเลยไม่ค่อยหิว"
"อือ กูนอนไม่หลับอ่ะ เลยตื่นซะเที่ยง โทดที"
ตื่นสายก็ขอโทษ เว้ยๆๆๆ
"ถ้ามึงเกิดจำได้ขึ้นมา มึงคงไม่อยากให้ใครเห็นมึงในสภาพนี้"
"ทำไมอ่ะ สภาพยังไง กูก็สบายดี"
"คนเค้าจะหัวเราะมึง" พอมึงจำได้ ก็จะโดนพวกแม่งล้อไง แล้วมึงก็จะอาละวาดทีหลัง กูล่ะสยอง
"ไม่เห็นเป็นไร กูไม่ตายก็พอใจแล้ว"
ผมเอานิ้วเขี่ยๆ สะเก็ดแผลบนหน้าผากตัวเอง คนเรานี้ก็แปลกนะรู้ว่าแกะสะเก็ดแผลเลือดก็จะไหลแล้วแผลยิ่งหายช้าก็ดันชอบแกะให้เจ็บ ผมคิดย้อนไป... ไอ้เจ้านี่คือคนเดียวกับที่แย่งคนรักของผมไปหน้าตาเฉย 'คนรัก' นะครับไม่ใช่แฟนหรือกิ๊ก ผมคิดว่าได้เจอกับคนนั้นที่ใช่แล้ว ชีวิตผมมีความสุขที่สุดในโลกแล้ว แต่วินก็ทำลายมันลงไป บอกว่าเธอคนนั้นก็มักง่าย พลีกายให้มันไม่ต่างจากคนอื่นๆ
อารมณ์ชั่ววูบ สั่งให้ผมหักพวงมาลัยที่มันกำลังขับอยู่สุดแรง รถออกนอกเส้นทางไต่ขึ้นไปบนทางเท้าและชนเข้ากับกระจกร้านหนึ่ง เฟอร์นิเจอร์และสิ่งกีดขวางมากมายภายในช่วยทุเลาแรงปะทะลงบ้างเล็กน้อย รถคันสวยเหยียบสี่สิบล้านของวินเข้าไปนอนจอดแน่นิ่ง
ผมฟื้นคืนนั้น มีบาดแผลตามตัวบ้าง แต่ไอ้โซ่ที่ดูภายนอกแทบจะไม่เป็นอะไรเลย กลับหลับไม่ยอมตื่น วันแรกๆ ผมก็สมน้ำหน้ามัน โกรธมัน แต่ยิ่งหลายวันเข้าก็ยิ่งน่ากลัว สามวันก็แล้ว ห้าวันก็แล้ว อาทิตย์หนึ่งผ่านไปเพื่อนสมัยเด็กของผมก็ยังนอนเหมือนศพที่ยังหายใจ
"กูจะบอกอะไรมึงอย่าง"
"หือ? " ผมหลุดจากภวังค์ความคิด วินซัดข้าวราดปูผัดผงกะหรี่เกลี้ยงแล้ว
"กูไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ "
"ทำไมวะ"
"รู้ไว้แค่นี้ก็พอ"
เหมือนมันทำหน้าเศร้าๆ หรือว่าเพราะอุบัติเหตุ ชิ้นส่วนบางอย่างในตัวมันหล่นหายไปวะ ต่อมความเลวร้ายของมันคงชำรุด
วันก่อนก็นอนร้องไห้ในห้องนอนคนเดียว
ไม่เข้าใจเลย ไม่ใช่ว่ากลายเป็นคนไม่สมประกอบหรือสมองถดถอย แต่กลายเป็นเด็กซื่อๆ เซื่องๆ จนบางครั้งก็น่าสงสาร
"ถ้ามึงจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง"
"หือ?"
"มึงไม่ต้องไปเจอหน้าพวกนั้นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปหรอก" เอ๋อๆ ไปแบบนี้ ดีไม่ดีคนป่วยนี่จะโดนจับกรอกเหล้าซะมากกว่าไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ
"แต่พวกเค้าก็เป็นห่วงอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"เรื่องนั้นโพสลงเฟชบุคหรือทวิตเตอร์ก็ได้ หรือกูบอกใครสักคนในนั้น มันก็รู้ทั่วถึงกันหมดแหละ"
ไม่อยากให้เจอไอ้วินเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้วินกลับไปใช้ชีวิตกับเหล้ายา เซ็กซ์ แล้วก็พวกเด็กรวยไม่รู้จักโต กลัวจะกลับไปเป็นปีศาจเหมือนเดิม หรือถ้าโชคไม่ดี สภาพลูกเจี๊ยบแบบนี้ อาจจะรับมือพวกเสือสิงห์กระทิงแรดไม่ได้ตั้งแต่วันแรก จะโดนจิกทึ้งแค่ไหนก็ไม่รู้
"ถ้ามึงเชื่อกูนะ ถือโอกาสเลิกคบไปเลย มึงเปลี่ยนไม่ได้หรอกถ้ายังใช้ชีวิตกับคนหน้าเดิมๆ ก็จะไปทำเรื่อง... เดิมๆ แพทเทิร์นเก่าๆ ขับรถซิ่ง กินเหล้าเมายา นอนกับคนนู้นคนนี้ไปทั่ว มึงก็หนีจากวงจรแบบนี้ไม่ได้ซักที"
"แล้วเราจะทำอะไรกันล่ะ"
"ทำอะไร? สองคนเหรอ?"
"อือ"
"ไว้ค่อยว่ากันว่ะกูยังคิดไม่ออก กูไม่ค่อยได้อยู่กะมึงแค่สองคนเท่าไหร่หรอก มึงอ่ะชอบพาพวกเดอะแก๊งค์มา พวกนั้นก็เหมาว่ากูเป็นส่วนหนึ่งของฝูง แต่กูอยากอยู่สงบๆ มากกว่าพูดตรงๆ"
"แล้วจะคบกันอยู่แค่นี้เหรอ?"
เออว่ะ ตั้งใจว่าจะคอยพามันหลบเลี่ยงให้ไกลจากตัวแสบพวกนั้น แต่ก็เหมือนอยากเก็บมันไว้คนเดียวเลยนี่หว่า วันๆ จะให้อยู่กับกูแค่คนเดียวมันเป็นไปไม่ได้
"มึงก็ไปเจอเพื่อนใหม่ ออกไปเจอสังคมไปทำความรู้จักคนหน้าใหม่ๆ "
"อืม.... งั้นกูหางานพาร์ทไทม์ทำดีมั้ยวะ"
..........
ผมว่า.... ผมไม่รู้จักไอ้วินอีกต่อไปแล้วครับ มันเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้
tbc...
-
(http://img121.imageshack.us/img121/3746/so02i.jpg)
So โซ่
ชื่อ - พันธนาการ อักษรวิจิตร
ส่วนสูง - 186cm
เลือดกรุ๊ป - A
ราศี - กุมภ์
งานอดิเรก - อ่านนิยายสืบสวน
อาหารที่ชอบ - พวกข้าวผัด บะหมี่
เพลงประจำตัว Ain't Gonna Lose You - Brett Dennen
+++++++++++++++++++
เอาตาโซ่เล่าเรื่องบ้าง คนโปรดของฉัน
เวลาอ่านพาร์ทของหนูวินแล้วมึนๆ งงๆ ไหมคะ บางครั้งก็คิดน้าว่าอยากว่าจะแต่งในมุมมองของโซ่ตั้งแต่แรกเลย แต่แบบนั้นกลัวจะผูกพันกับตัวคุณนาวินมากเกินไป นาวินตายแล้วจะดราม่า เศร้าโศกา เขียนไปร้องไห้ไป
เอ่อ เจ้าของร่างไม่กลับมาแล้วเน้อ :sad4: แต่อาจจะออกมาในรูปความทรงจำบ้าง...
ตอนหน้าตัวร้ายจะมีบทแล้ว เย้ๆ ครบทั้ง4 "วิญญาน กาย ร้าย รัก" แล้ว
-
โอ๊ย ๆ ๆ ชอบตอนนี้ โดนใจหลายประโยคเกิ๊นนน
ให้ทั้งเป็ด ให้ทั้งบวกไปเลย
-
อยากแต่งพล็อตนี้เหมือนกัน แต่ก็ยังไม่มีโอกาส.....
พอเข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วชอบอ่ะ น่าสนใจน่าติดตามดี ทั้งเนื้อเรื่องและตัวละคร...
รู้สึกว่าบรรยายอะไรๆ ได้ละเอียดดีจัง o13
วินที่ปกติก็หล่อ เท่ห์ดูดี อยู่แล้ว มาเอาคนนิสัยดีๆ มาใช้ชีวิตแทน คงจะเพอร์เฟคเข้าไปใหญ่
ไหนๆ เจ้าของร่างเดิมก็เลวกับโซ่ไว้มาก วินมาใช้ชีวิตแทนก็อย่าลืมทำตัวดีๆ กับโซ่ให้มาก ๆ
หรือจะลงเอยกันไปเลยก็ได้นะ อิอิ ลุ้นๆ ฮ่า ๆ :impress2:
(ตอนนี้คิดว่า โซ่เป็นพระเอก วินเป็นนายเอกชิมิ)
สู้ๆนะคะ :L2:
-
:a5: ถ้าฉันเป็นโซ่ ก็คงงง เอ๋อแดก กับเพื่อนวิน ที่เปลี่ยนเป็นคนละคนแบบนี้ :laugh:
-
วินฉบับนี้น่ารักจัง
ดูเอ๋อๆ เชื่องๆ :-[
-
รูปสวยเวอร์ แต่ดูรูปแล้วเหมือนโซ่จะเคะ เพราะรังสีมันออกมากว่ารูปของวินอ่ะ ที่ดูนิ่งๆ ดุๆ 55+
ขำมากตอนโซ่เล่า แบบอ่านแล้วคิดถึงน้องหมา มีการขอมือด้วยอ่ะ ฮามาก (สรุปโซ่จะทำให้วินกลายเป็นน้องหมาไปจริงๆ ใช่ไหม)
-
คิดอยู่ตั้งนาน ว่าจะเข้ามาอ่านดีมั้ย
เพราะกลัวว่าจะมาลงไม่จบ แล้วค้าง
พอเห็นว่าเริ่มเข้าตอนที่ 5 แล้วเลยตัดสินใจเข้ามาอ่าน
ไม่ผิดหวังค่ะ สนุกมาก และน่าลุ้นตลอด
-
ว้าวๆ
เรื่องนี้สนุกมากอ่ะ
อยากอ่านอีกๆ
ชอบมากๆ
-
หนูวินยังเอ๋อๆเบลอๆอยู่เลย ตอนหน้าตัวร้ายจะมาแล้วเหรอ
งานนี้ต้องพึ่งเพื่อนโซ่อย่างเดียวสินะ
-
ก็น่าที่โซ่จะงุนงงกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของวินแหละ(ก็คนละคนนี่เนอะ)
โซ่นี่แอบคิดกับวิน(คนเก่า)แบบพิเศษๆ นอกเหนือจากเพื่อนธรรมดาๆใช่ปะ
คาดว่าความรู้สึกนี่ยิ่งจะเพิ่มขึ้น เมื่อโซ่ต้องได้ดูแล+เป็นพี่เลี้ยงวิน
และเห็นความน่ารักของวินอีกคนในร่างของวินคนนี้
-
เข้าใจความรู้สึกของโซ่นะ
เพื่อนเราเปลี่ยนไปขนาดนั้น แต่เราก็อยากให้เพื่อนเราเป็นคนดี
-
โซ่เป็นแบบว่า เพื่อนกูรักมึงว่ะ อะป่าวเนีย - // -
-
:-[ :o8:
-
ขอมือ!?!
5555555555555
-
จะให้เพื่อนเป็นน้องหมาให้ได้ใช่ไหมโซ่ ขอมือนะ :m20:
-
ชอบค่าาาาาาาาาาาาาาาวินแบบเอ๋อๆๆๆอ่ะน่ารักอ่ะ
-
:-[ :-[
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยย รีบมาต่อนะ สนุกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนที่ 6
โซ่คิดในใจว่า ต่อไปไม่ว่าวินจะพูดหรือทำอะไร ก็ไม่สามารถทำให้เขาแปลกใจมากไปกว่านี้อีกแล้ว วินบอกเขาว่าอยากหางานทำ ถามว่าเพราะอะไร คำตอบคือไม่อยากอยู่เฉยๆ แถมงานที่ว่าคืองานพวกพาร์ทไทม์ที่ประกาศรับสมัครตามร้านต่างๆ ในห้าง พวกเด็กเสิร์ฟ พนักงานขายของ...
ทั้งที่ตั้งใจพามาทานข้าวนอกบ้าน แทนกิจวัตรเดิมคือ วันหยุด=กินเหล้า
โซ่จับต้นแขนเพื่อนแล้วลากจากใบปิดรับพนักงานไกลๆ พลางว่า
"ถ้ามึงทำงาน ก็ต้องลำบากกูมารับมาส่งทุกวัน กูไม่ให้ทำ"
เป็นอันว่าเรื่องนี้จบไป วินขับรถไม่เป็นแล้ว ถึงจะมีคันอื่นที่ยังไม่ชนจอดอยู่ที่บ้านก็ตาม
พวกเราเลือกไปกินราเม็งในร้านหนึ่ง ซดน้ำซุปร้อนๆ แล้วนั่งคุยกัน
วินไม่เซตผม ไม่ใส่แว่นกุชชี่และนาฬิกา แค่กางเกงยีนส์ซีดๆ พอดีตัวกับเสื้อเชิร์ตผ้าบางสบายๆ
"แค่เรียนให้รอดไปจนจบก็พอมึงอ่ะ"
"ก็หาประสบการณ์ แถมได้เจอคนใหม่ๆ เวลาได้เงินมาด้วยตัวเองก็จะได้เห็นค่าของเงินมากขึ้นไง"
"พูดอย่างกับว่าเคยทำเหอะ"
"ก็... เอ่อ ไม่ทำก็ได้"
"เมื่อก่อนมึงได้พวกนามบัตรแมวมอง โมเดลลิ่งอะไรเยอะ ที่กูก็มี เดี๋ยวค้นให้มั้ยล่ะ? "
"ห้ะ? "
"งานไง มึงจะทำไรละ เดินแบบ โฆษณา ละคร ทำพวกนี้จ๊อบนึง ได้เท่ากับทำพาร์ทไทม์หลายเดือน จะทำมั้ยล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ กูไม่มีทางทำได้หรอก"
"ที่กูพามาเที่ยวห้างไม่ใช่จะช่วยมึงหางานทำนะ พามาเปิดหูเปิดตา อย่างผู้หญิงโต๊ะนั้นก็สนใจจะคุยกับมึง อยากรู้จักก็แสดงท่าทีตอบรับไป แค่นั้น"
ผมหันไปตามทิศทางที่โซ่ชี้แล้วสบตาเข้ากับสาวสวยในยูนิฟอร์มของพนักงานแบงค์ ก่อนหลบตาก้มหน้างุด
"กูยังไม่อยากมีแฟน"
"ก็ไม่ได้ให้จริงจังขนาดนั้น สาวๆ น่ารักๆ รู้จักไว้ไม่เสียหายนี่"
"ไม่ล่ะ"
"หรือว่าคราวนี้จะจีบหนุ่ม"
"หา? "
"มึงชอบพวกหนุ่มหน้าหวาน จำไม่ได้เหรอ พวกตัวผอมๆ ขาวๆ"
"กูไม่ชอบผู้ชาย... แล้ว"
"เออ กูลืมว่ามึงความจำเสื่อม ถึงขนาดอำว่ากูเป็นผัวมึงยังเชื่อเลย"
"ไอ้นี่ กูไม่ได้เชื่อเว้ย กูอึ้งเฉยๆ "
"ฮ่าๆๆ ในเมมโมรี่กูเซฟไว้ไม่แค่อึ้งอ่ะ กูทดสอบดูปฏิกิริยาว่ามึงความจำเสื่อมจริงรึเปล่า หน้ามึงตอนนั้นเชื่อสนิทเลย โครตฮา ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"พาแฟนมาเดทรึไงวะโซ่"
โซ่ไหล่กระตุกและมองขวับไปที่ผู้มาเยือน มีชายหนุ่มแต่งตัวแฟชั่นจ๋าคนหนึ่งเดินมาถึงโต๊ะและยืนท้าวแขนพิงพนักเก้าอี้ฝั่งที่โซ่อยู่ จ้องวินเขม็ง หน้าคมคาย จมูกเรียว
ปลายเชิด มุมปากนั้นยักขึ้น
"อ้อ นึกว่าใครที่ไหน ยังไม่ตายอีก ถึงว่าแผ่นดินมันไม่สูงขึ้นสักที"
วินนิ่งงัน คนพูดยิ้มแย้มหรือยิ้มเยาะก็ไม่รู้ พูดจริงหรือแค่หยอกแรง จะตอบว่าอะไรดี
"ไอ้เก้า มึงอย่าเพิ่งคุยตอนนี้เลย นะ"
โซ่พูดหน้าเสีย วินเลยคิดได้ว่า คนที่ยืนค้ำหัวโซ่ตรงข้ามไม่ได้พูดเล่น แต่คือการเย้ยหยันอย่างหาเรื่อง
"ทำไมมึงยังมาหัวเราะสบายใจกับไอ้สัตว์นี่อยู่อีก รึมึงเคลียร์เรื่องแย่งเมียกันแล้ว"
"เก้า วินมันความจำเสื่อม จำมึงกับกูไม่ได้ด้วยซ่ำ"
"ตลกตาย"
"กูขอนะ อย่าว่าอะไรมัน"
"ทำไม มึงจบเรื่องกับมัน แต่กูยังไม่จบ"
"มึงโกรธอะไรมาลงกับกูนี่มา"
"อะไรนะ! นี่ ตอนนี้มึงปกป้องมันอีกเหรอ ไอ้คนพรรค์นี้มันสมควรตาย ไอ้ห่าทำไมมึงไม่ตายๆ ไปซะ! "
"เก้า!!! "
"ปล่อยกู ไอ้โซ่ มึงไม่เกี่ยว"
แวบหนึ่งที่วินคิดว่าคนชื่อเก้าจะโผเข้ามาทำร้าย เขาพุ่งเข้าแทบจะถึงตัวอยู่แล้ว แต่ไอ้โซ่ฉุดแขนข้างหนึ่งไว้แล้วลากคอถูลู่ถูกังออกจากร้านไป คนที่ยังนั่งอยู่ใจเต้นไม่
เป็นส่ำ ด้วยไม่เคยโดนใครตะคอกมาก่อนเลยในชีวิต... คนชื่อเก้าเป็นเหมือนพายุไต้ฝุ่นพัดถล่ม จู่ๆ ก็โกรธจนเดือดขึ้นมาฉับพลันทันใดไม่มีวี่แวว ลูกค้าคนอื่นหันมา
มองโต๊ะที่วินนั่งเป็นตาเดียว
วินนั่งรอพักหนึ่งแล้วเดินไปจ่ายเงินค่าอาหาร บัตรเครดิตหลายใบที่เขาไม่เคยใช้หรือหากจะใช้ลายเซ็นต์ก็ไม่เหมือนเดิม จึงจ่ายเป็นเงินสดแล้วเดินออกมาจากร้าน
ไม่รู้ว่าสองคนนั้นพากันไปทางไหน...
ผมรออยู่นานไม่เห็นวี่แววของโซ่เลยหยิบโทรศัพท์ของวินขึ้นมาเปิดเครื่อง พอเครื่องมีสัญญาณปุ๊ปก็มีสายเรียกเข้าระดมกันโทรเข้ามาปั้บ แต่หน้าจอโชว์คำเตือนว่าแบตเตอรี่อ่อนแล้วเครื่องก็ดับไป ผมลืมดูแลเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี่ไปเลย ตอนนี้ผมต้องมายืนแกร่วอยู่หน้าสารพัดร้านอาหารนานาชาติ เดินเก้ๆ กังๆ เมื่อสายตาบางคู่จ้องมองออกมาจากในร้าน ความรู้สึกแปลกแยกชัดเจนขึ้นจนน่ากลัวเมื่อโซ่ไม่อยู่ด้วย คำด่าทอของคนแปลกหน้าเล่นซ้ำๆ ในหัว ทั้งที่เราก็ไม่ใช่คนผิด ผิดเรื่องอะไรก็ยังไม่รู้ แต่โดนเกลียดชังขนาดนั้นจะทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเลยก็ไม่ได้
เดินกลับไปคอยที่ลานจอดรถดีกว่า พูดแล้วก็พิลึก มาเดินห้างกันสองคน ทั้งที่ไม่อยากซื้ออะไร ผมอยากไปเดินตลาดนัดมากกว่า อยากเดินให้น้องสาวเกาะแขนแล้วตะล่อมให้ซื้อชุดน่ารักๆ ให้ เดินหอบของกินเต็มสองมือกลับไปล้อมวงกินที่บ้านเล็กๆ ที่แสนอึกทึก แต่ก็ยังดีกว่าเสียงตะคอกด่า ไล่ให้ไปตายนั่น ผมไม่ยอมตายหรอก ยังไงผมก็ไม่ยอมตายอีกแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้หัวใจของนายนาวินจะเต้นด้วยตกใจ หรือความเจ็บปวด แต่ก็บุญแล้วที่มันยังเต้นอยู่
ผมลงบันไดเลื่อนไปหนึ่งชั้น เดินวนไปเรื่อยจนเจอทางลงไปชั้นจอดรถ ยังไงโซ่ก็คงกลับในไม่ช้า จำได้ว่ารถจอดตรงฝั่งนู้น...
"ไอ้วิน! "
คนชื่อเก้าเดินออกจากช่องจอดรถหนึ่งที่ผมเดินผ่าน สาวเท้าเร็วๆ เข้ามาหาอย่างคุกคามจนผมกลัว ผมกลัวจริงๆ นะ ลืมไปแล้วว่าตอนนี้ไม่ได้ตัวเล็กไปกว่าร่างสูงตรงหน้าเลยสักนิด ผมบังคับเสียงพูดให้ราบเรียบไม่สั่นไหว หรือวิ่งหนีเตลิดไป
"ครับ"
เก้าชะงักเดินแล้วทำตาโตเบิกโพลง
".....มึงสมองเสื่อมจริงเหรอ? "
"ใช่"
"น่าสมเพช"
"........"
"มึงจำกูไม่ได้? "
"อืม"
"จำไม่ได้ว่าเคยทำเรื่องอะไรไว้ด้วยสินะ เฮอะ"
"ครับ"
เก้าทาบมือมาบนอกดันตัวผมให้เดินถอยหลังจนเมื่อกระแทกเข้ากับเสา เลยกระอักและเจ็บร้าวไปหมดทั้งแผ่นหลัง
"งั้นมึงจำหน้ากูไว้ให้ดี ไอ้เก้าคนนี้จะไม่ปล่อยให้มึงลอยหน้าลอยตาสารเลวได้ต่อไป กูจะทำให้ชีวิตมึงเจอหายนะไม่ได้ตายดี มึงอย่าหวังเลยว่าชีวิตมึงจะสงบสุข กูจะ
ทำให้มึงทรมาน อยู่ก็เหมือนตาย แล้วต่อให้กูต้องตายกูก็จะฉุดมึงลงนรกไปด้วย"
"ผม... "
"อะไร!!! "
"ผมขอโทษ ผมจะชดใช้ให้..."
"มึง! "
ผลั้วะ กึง
จู่ๆ เก้าก็ฉุนขาด ง้างหมัดพุ่งเข้าใส่หน้าอย่างจัง แรงกระแทกส่งให้หัวโหม่งอัดเข้ากับเสาใหญ่หนาอีกที เจ็บจนน้ำตาเล็ด ถึงกระนั้นเก้าก็ยังกระชากคอเสื้อผมไว้
"คิดว่าเงินมึงแก้ไขอะไรได้รึไง อย่ามาหยามพวกกูหน่อยเลย ไอ้ชาติชั่ว"
ไม่นะ ...ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องเงินเลยสักนิด แต่ผมมัวกุมหัวตาปิดแน่นด้วยความเจ็บปวดจึงไม่ได้พูดออกไป แรงรั้งที่คอเสื้อหายไปแล้ว ผมทรุดตัวลงนั่งพิงเสา ...เก้า
ผมหมายถึงให้ผมทำอะไรก็ได้เพื่อไถ่โทษ
แต่เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นแล้ว เก้าขึ้นรถที่จอดใกล้ๆ ออกตัวแรงเลี้ยวจนล้อบดพื้นจนได้ยินเสียงเอี๊ยดก้องไปทั่ว ทั้งบริเวณคุกรุ่นไปด้วยอุณหภูมิแห่งความฉุนเฉียว
ผมลุกขึ้นใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ซึมไหลเพราะเจ็บ ปัดๆ ฝุ่นและเดินกลับไปรอโซ่ที่รถเชฟโรเล็ตสีดำของเพื่อน หัวที่โนเต้นตุบๆ และแก้มก็ปวดเจ็บไปหมด
เพิ่งเคยโดนต่อยเป็นครั้งแรกเลยแฮะ ฮะๆๆ ตั้งแต่มาเป็นคุณนาวินนี่ เจอประสบการณ์ครั้งแรกในหลายๆ อย่าง เยอะไปหมด
ให้ตาย คุณไปทำอะไรไว้บ้างครับ? ตัวผม
ผมนั่งกองอยู่ที่เดิมตรงนั้นจนเริ่มชินกับความเจ็บและปวด ช่างมัน เจ็บแค่นี้เรื่องเล็ก แต่ผมไม่ค่อยชอบที่ตัวเองเป็นฝ่ายที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะใจ
ดีมานั่งอธิบายความเป็นมาเป็นไปให้ฟัง อย่างเวลาเจอโจทย์เก่าแบบนี้ก็ต้องทนเป็นคนโง่ไม่เข้าใจสถานการณ์ แถมโดนว่าอะไรก็ดิ้นไม่หลุด
มันน่าเจ็บใจ แต่ก็โทษอะไรใครไม่ได้
ผมโชคร้ายเอง เลยต้องมายืมใช้ร่างของคนอื่น รับกรรมแทนคนอื่น
โมโหไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
"วิน"
โซ่วิ่งเข้ามาและช่วยพยุงผมยืนขึ้น
"กูไม่เป็นไร"
จริงๆ ครับ เจ็บตัวแค่นี้เอง
"มันทำอะไรมึง"
"แค่โดนต่อยหมัดนึง แต่หัวไปโขกเสาอ่ะ"
"เฮ้ย มาให้กูดูซิ"
"ไม่เป็นไรจริงๆ แค่หัวโนนิดเดียว ปล่อยๆ "
"แน่ใจนะมึง น่าจะให้หมอดูหน่อย คราวก่อนไม่เห็นช้ำอะไรมากยังความจำเสื่อมเลย"
"ฮะๆๆๆ กูคงไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้แล้วล่ะ จะให้กูเป็นเอ๋อ ปัญญาอ่อนไปเลยรึไง"
"ยังจะมาเล่นอีก กูจะต่อยซ้ำให้ ป่ะๆ กลับบ้าน กูทายาให้"
ผมหัวเราะขำ ถึงจะใช้คำพูดแบบนั้น แต่ไอ้โซ่ก็ยังช่วยพยุงเดินโดยไม่จำเป็น เปิดประตูรถให้ ถามอาการตลอดทาง ทำให้ผมหายเจ็บใจในโชคชะตาตัวเองไปเลย
tbc...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(http://img850.imageshack.us/img850/7131/kao02.jpg)
Kao เก้า
ชื่อ - นพคุณ บรรจงรังสรรค์
ส่วนสูง - 179cm
เลือดกรุ๊ป - AB
ราศี - กรกฏ
งานอดิเรก - ชงกาแฟ
อาหารที่ชอบ - เสต๊ก ซุป
เพลงประจำตัว 99 Problems - Hugo
เรื่องนี้ ค่อยๆ กระดึ้บๆ เพราะตัวเอกเอ๋ออยู่ คนเขียนก็เลยเอ๋อตาม กว่าตัวละครจะโผล่ครบปาเข้าไปหกตอนแล้ว
วิญญาณและกาย ก็คือ วิน (เรียกรวมๆ ละกันนะคะ ตอนนี้มีวินแค่คนเดียว)
ร้ายคือ เก้า รักคือ... โซ่
อยากเขียนให้เก้าเป็นตัวละครที่จัดจ้าน อยากให้นึกภาพเด็กจองหองสักคนที่แต่งตัวเป็น มีเซนส์ด้านแฟชั่นสูง
นิสัยแบบลูกคนกลาง ร่าเริง ซ่า เลือดร้อน จะเขียนถึงอีกบ่อยๆ ในตอนต่อๆ ไป
แล้วเจอกันใหม่วันที่16ค่ะ... :bye2:
-
ตอนนี้เริ่มเครียดนิดๆแล้วล่ะ
วินคงอึดอัดนะที่ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเคยไปทำอะไรไว้บ้าง
โซ่คงต้องเล่าอย่างหมดเปลือกแล้วล่ะ
-
อยากอ่านต่อ~
-
เครียดแทนวินจริงๆไม่รู้ว่าจะโดนเก้าทำอะไรอีก :serius2:
-
เห็นใจวินนิด ๆ ที่ต้องมาเจอกับเรื่องอะไร ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ทำ คงงงและไม่เข้าใจ แต่ต้องทำใจยอมรับ
-
กรี๊ด เก้าน่ารัก :-[
-
แอบน่าสงสารโซ่นะเนี่ย งงใหญ่แล้ว ฮ่าๆๆ
วินคนนี้น่ารักเกินไปจริงๆ >///<
อ๊ะอ้าว มีอัพต่อ.....
ตัวร้ายออกมาแล้ว แต่เก้าก็คงโดนอะไรจากวินหล่อมาเยอะอ่ะนะ ท่าจะแค้นมาก
จะไปปฏิเสธอะไรก็ไม่ได้ เพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลย :เฮ้อ:
-
ตกลงโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้ร่างนี้มาเนอะ
หน้าตาดีขึ้น...รวยขึ้น...แต่.....เหมือนจะได้ตายเร็วขึ้นเหมือนเจ้าของเดิมเลย
-
รูปหนูเเว่นน่ารักดีจังเลยจ้ะ ซื่อๆดี เเฮ่ๆ
ส่วนรูป วิน โซ่ เก้าก็สวยนะ
วาดเองเหรอคะ สวดยอดดด
-
อู้ว น่าติดตามมากค่ะ
นายวินนะนายวิน ช่างน่าสงสาร
แต่ไม่เป็นไร มีป๋าโซ่เป็นแบ็คทั้งคน 5555
มารอต่อนะคะ :กอด1:
-
ซวยจริง ๆ เลย วินเอ๊ย
:L2: :L2:
-
โหดร้ายยยยยยยแต่ก้เข้าใจหละ ถึงความจำเสือมแต่ภาพความเลวที่เคยทำไว้ใช่ว่ามันจะลบไปได้ง่ายๆ น้องจากเวลาและความดีต่อไปของวินเท่านั้นที่จะทำให้เก้าเปลี่ยนมุมมองความคิดใหม่
แต่ว่าไม่ใช่แกจะมารักวินด้วยอีกคนนะยะตาเก้า ป้าไม่ยอมจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่าสงสารวินจัง อยู่ดีๆก้อต้องรับโทษแทนคนอื่น
อึดอัดแย่เลย ซวยแบบไม่รู้ว่าทำอะไรผิด
ตัวละครครบแล้ว เรื่องต้องเข้มข้นอีกแน่เลย รอติดตามต่อไป
-
หวังว่า ตาเก้าคงไม่วางแผนฆาตกรรมวินนะคะ ฮ่า ๆ
คนร้ายหรือจะสู้คนรัก ต่อไป โซ่คงต้องปกป้องดูแลวินดีแล้วล่ะ อิอิ
สู้ๆค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากก ชอบโซ่อ่ะ รักกับวินไวๆนะ คนอ่านรอลุ้นอยู่
-
ตัวละครออกมาหมดแล้ว งี้ก่ยิ่งมันขึ้นอะดิ
-
:really2: :really2:
-
ซวยคร้าบ
ไม่ใช่เรื่องของตัวแท้ๆ
แต่ก็แฟร์ๆดี
แค่ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปก็น่าจะพอแล้วล่ะ
-
วินเอ๋ย จะตายช้าหรือเร็วขึ้นเนียยยย
-
คงไม่มาม่าจัดจ้านหรอกนะ
น่าสงสารวิน(ไม่ใช่เจ้าของร่าง)จัง
ต้องรับกรรมในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
ทั้งเรื่องที่ตายและเรื่องที่เข้าร่างวินอีกคน
แล้วต้องรองรับกรรมที่วินเจ้าของร่างก่อไว้
-
วันที่สิบหกแล้วนะกั๊บคุณชีวา
ใจจดจ่อรออ่าน :m9:
-
ตอนที่ 7
"โอ้ย... เจ็บอ่ะ"
"ทนหน่อยดิ อีกนิดเดียว"
"อ้ะ..โอย...ซี๊ดดด"
"อย่าดิ้นสิ"
"อือ"
"เสร็จแล้ว"
"ทำเบาๆ หน่อยก็ไม่ได้"
"กูใช่พยาบาลมึงมั้ย? "
ผมเก็บกล่องปฐมพยาบาลที่เพิ่งเคยได้ใช้ครั้งแรก หลังจากได้รับเป็นของขวัญมาตั้งนาน พยายามเงียบปากเลิกเทศนาเรื่องที่วินไม่คอยผมอยู่ที่ร้านอาหาร ผมอุตส่าห์เสียเวลาทั้งกล่อมทั้งลากไอ้เก้าคู่แค้นมันไปเก็บที่รถ แล้วห้ามปรามทุกวิธียับยั้งไม่ให้เก้ามันพุ่งมาเอาเรื่องกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แต่พอผมขึ้นไปรับ เจ้าตัวเป้าหมายดันลงไปให้ไอ้เก้าเล่นงานเองซะงั้น
"มึงจะเล่าได้ยังว่ากูไปทำอะไรให้เค้าแค้นนักหนา"
หลังจากนั่งฟังผมสวดยาวยืด มันก็เลยถามออกมา
"หนุ่มหน้าหวานผอมๆ ขาวๆ ที่กูพูดถึงไง น้องชายมันชื่อแก้ว แต่ว่าตอนที่มึงควงแก้วก็เป็นช่วงที่กูเพิ่งเริ่มคบกับแฟนใหม่ๆ ก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ รู้ข่าวก็ตอนมึงทิ้งน้องเค้าสักพักแล้ว"
"ถ้ากูเอ่ยปากขอโทษไปเลยก็คงดี ดันไปพูดคลุมเครือให้เค้าเข้าใจผิดว่าจะเอาเงินไปฟาดหัว กูหมายถึงทำอะไรชดเชยให้ต่างหาก"
"นั่นมันดูสมเป็นตัวมึงมากกว่านี่หว่า"
ผมลูบๆ หัวที่ปูดเป็นลูกมะนาวดูว่ายุบบ้างหรือยัง ก่อนส่งกระป๋องเบียร์แช่เย็นให้มันประคบต่อ มันดูจ๋อย ไหล่ตกจนดูตัวเล็กลงไป
"ต่อไปมึงก็จะเจอคนที่มองมึงเป็นปีศาจอีกเยอะ เลี่ยงได้ก็เลี่ยงไปก่อน ...มึงอ่ะเปลี่ยนทันทีทันใด แต่คนรอบข้างเค้ายังไม่เปลี่ยนนะวิน ต้องค่อยๆ ทำให้คนเค้าซึมซาบเองว่ามึงเปลี่ยนไปแล้ว บางทีตัวกูเองยังรู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมต้องมาทำดีกับมึงด้วยวะ จะโดนแว้งกัดเข้าเมื่อไหร่ในเมื่อมึงไม่เคยดีๆ กะกูซักครั้ง อะไรประมาณนั้น"
"ถึงมึงจะรู้ว่ากูไม่ใช่ไอ้วินคนนั้นน่ะเหรอ? "
"เออ บางครั้งเว้ย บางครั้ง เชี่ย ทำหน้าซะกูรู้สึกผิด กูจะพยายามไม่คิดแบบนั้นแล้วก็ได้"
"แต่มึงก็คิดใช่มั้ยล่ะ ว่ากูจะกลับไปเป็นคนเดิมสักวัน"
"มันอดคิดไม่ได้ เผื่อวันนี้วันหน้ามึงความจำกลับคืนมาล่ะ กูคงรู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้โง่ ไม่รู้ดิ..."
"กูไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ โซ่ กูพูดจริงๆ"
"อนาคตมันไม่แน่นอนสักหน่อย"
"เรื่องนี้แน่นอน กูสาบาน"
ผมมองสายตามุ่งมั่นร้อนแรง ซีเรียส แต่ผมมองตอบด้วยความคลางแคลงใจ มุมปากและแก้มบวมแดง พรุ่งนี้เช้าคงจะช้ำน่าดู แค่ไอ้วินยอมให้คนต่อยแล้วไม่โต้ตอบ ไม่สู้กลับจนอีกฝ่ายกระดูกกระเดี้ยวหักนี่ก็ถือว่า มันเปลี่ยนโคตรเปลี่ยนแล้วไม่ใช่เหรอวะไอ้โซ่ ยังอีกสารพัดเรื่องที่มันทำตัวเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาแล้ว แกจะยังติดใจสงสัยอะไรอีก หรือแกกลัว... กลัวว่าวันพรุ่งนี้ วันข้างหน้า เรื่องไอ้วินความจำเสื่อมจะจบลง เหมือนกับว่าเรื่องพิลึกพิลั่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไอ้วินก็ร้ายกาจเหมือนเก่า แล้วมันจะร้ายแรงอะไรนักหนาวะ กับอีแค่ต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม
"โซ่"
มันดึงมือข้างหนึ่งของผมไปวางหงายไว้บนเข่าตัวเอง แงะนิ้วก้อยออกแล้วเอานิ้วของมันมาเกี่ยวไว้
อะไรของมึงวะ???
"กูให้สัญญา กูจะไม่เปลี่ยนไป"
"อ..อ่ะ..เออๆ"
แล้วมันก็ยอมปล่อยมือที่เกี่ยวกันออก เอากระป๋องเบียร์ที่หายเย็นแล้วกลับไปแช่คืน ทำให้กูอึ้งได้ทุกวันสิน่า มาเกี่ยวก้อยเหมือนเด็กๆ แต่ทำหน้าตาท่าทางจริงจังแบบนั้น มันแปลกเกินไปแล้วนะเว้ย กูใจคอไม่ดี ทำตัวไม่ถูก
"สายชาร์ทมือถือกูอยู่ไหนอ่ะ ในของที่ขนมาไม่เห็นมี"
"ชั้นล่างทีวี ทางขวา"
"ขอบใจ"
"...."
เป็นห่วง ไม่วางใจ ไม่อาจละสายตาได้
"เออ วิน"
"หือ"
"มึงเปลี่ยนเบอร์ด้วยสิ..."
"หา.. อ๋อ...อือ... โอเคๆ ไว้หาซื้อซิมใหม่"
"เดี๋ยวกู ไปรับไปส่งมึง ไปเรียนนะ"
"ขอบใจว่ะ"
แม่ง... เหมือนยังไม่สบายใจ กังวลใจ ขนาดกูกีดกันมันจากพวกเพื่อนกินพวกนั้นได้อีกขั้นนึงแล้วนะ กูจะเอาจริงเกินไปรึเปล่า จริงจังกับการขัดขวางอดีตไอ้วินมากไปรึเปล่าวะ
"...วิน"
"หือ"
"หัวอ่ะไม่ประคบละเหรอ"
"ไม่เป็นไรแล้ว"
"แล้วตอนหนุนหมอนล่ะ"
"เออ จริง คงเจ็บตายเลย"
"เดี๋ยวกูเอาหมอนห้องกูมาให้ มึงอ่ะชอบนอนหมอนแข็งเกิน"
"เอ่อ... "
"อะไร"
"เปล่า"
"มึงจะพูดอะไร พูดมา"
มาทำให้กูคาใจ ปล่อยไปไม่ได้อีก มึงไม่พูดกูจะข้องใจ คาใจ เหมือนออกจากบ้านไม่ได้รูดซิปอะไรทำนองนั้น ..มั้ง
"กูนอนไม่ค่อยหลับ..."
"ทำไมล่ะ? "
"......"
"มีอะไรรึเปล่า? "
"กูอยู่คนเดียวแล้วคิดมาก"
"คิดมากเรื่องอะไร"
"ไม่รู้ ก็เรื่อยเปื่อย เยอะแยะ"
"เฮ้ออออ"
"ช่างเถอะ ไม่เป็นไร"
"ช่างไม่ได้หรอก มานอนกับกูแล้วกัน ไม่ต้องอยู่คนเดียว"
"จริงเหรอ? จริงๆ นะ งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ"
..............................
แมร่ง พิลึกว่ะ ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีก้อนขนคันยุบยิบอยู่ในหัวใจ เมื่อยหัวใจ... มันรู้สึกว่าอยู่ไม่สุข แต่มีความสุขดี ไม่ได้อะไรกับวินมันมากมายนะ คือไม่ได้ตกหลุมรักมันหรอกเข้าใจไหม จะมีใครเข้าใจผมบ้างไหมเนี่ย หน้าสวยๆ นั่นเคยเห็นมานานจนชินตาแล้ว ให้อยู่ตัวติดกัน จ้องหน้ากันทุกวันวันละ24ชม.ผมก็ไม่นึกพิศวาสรักใคร่มันขี้นมาได้หรอก แต่... ไม่รู้สิ ไอ้การกระทำบางอย่าง สีหน้า คำพูดบางคำที่มันเอ่ยออกมา มันทำให้ผมไม่เบื่อเลยนะที่มีมันอยู่ข้างๆ ....ไม่รำคาญ แค่นั้น
ผมเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วมานั่งทำงานกับแล็ปทอป สร้างพรีเซนเทชั่นส่งอาจารย์ ทำไปเรื่อยๆ ฟังเพลงชิลๆ แวบนึกถึงว่าคนที่อยู่อีกห้องจะมาเมื่อไหร่บ้างบางที
ก๊อกๆๆ
ผมเดินไปเปิดประตูให้ พอมองวินที่เดินผ่านเข้าไปสำรวจห้องผมตรงนู้นตรงนี้แล้วงงตัวเองว่า ทำไมถึงไม่บอกมันว่าประตูไม่ได้ล๊อคเปิดเข้ามาเองเลย ผมมองมือตัวเองที่คาบนลูกบิดแล้วส่ายหัว เดินไปเซฟงานที่ค้างไว้แล้วปิดเครื่อง ทิ้งตัวลงนอน
"นี่ใครอ่ะ"
ผมหันไปมอง เอ่อ... แฟนกูที่มึงแย่งไปไงครับไอ้ผู้ป่วยความจำเสื่อม แต่ผมไม่มีอารมณ์อยากด่ามันเท่าที่สองสัปดาห์ที่แล้ว
"แฟนเก่า กูลืมเอารูปเค้าลงเฉยๆ ไม่ค่อยได้จัดห้อง"
"น่ารักอ่ะ" เออสิ
ตอนนี้เค้าเปลี่ยนใจไปชอบมึงแล้ว
ผมหลับตา ถ้าเกิดตอนนี้วินจะไปจีบเจ้าหล่อน ผมจะไม่โกรธเป็นบ้า คุ้มคลั่งเหมือนตอนรู้เรื่องใหม่ๆว่าเธอไปมีใจให้นาวิน พอได้เสียเลือดจากอุบัติเหตุก็หายโง่ ตื่นจากความเพ้อฝันลม พอเลือดหยุดไหลก็ไม่เจ็บปวดแล้วกับคนๆ นั้น คนที่ยิ้มอบอุ่น เสียงอ่อนหวานน่ารัก ผู้หญิงที่เคยทำให้มีความสุขแค่ได้นั่งใกล้ๆ และคุยกัน เคยฝันกลางวันบ้าบอว่าจะสร้างครอบครัวด้วยกัน คนที่เข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ พอวันหนึ่งมันก็แค่คนสองคนที่บังเอิญถูกใจกัน คบกัน แล้วก็เลิกรากันไป
"คนนี้เหรอ ที่ทำให้โซ่กับวินทะเลาะกัน..."
ใช่... ผมเกือบจะตอบออกไป แต่สรรพนามแทนตัวที่วินใช้มันแปลกๆ เสียงก็เบาหวิวจนเหมือนกระซิบ แต่ห้องที่เงียบสงัดไม่มีเสียงอื่นใดทำให้สามารถจับใจความได้
ไอ้วินพูดกับตัวเอง...
ผมนอนนิ่งเพราะคิดถึงความทรงจำเก่าๆ นานจนเกินไป แต่อีกคนคงคิดว่าผมหลับ จึงได้แต่ปล่อยให้เข้าใจผิดต่อไป
"ก่อนวินจะตาย ก็ได้ยินแต่คำต่อว่าน่ะสิ น่าสงสาร"
โทนเสียงที่วินไม่เคยใช้ กอปรกับความแผ่วเบาทำให้ฟังคล้ายเสียงของคนอื่นกำลังพูดงึมงัมอยู่
ใครตาย... หมายความว่าไงวะ ไม่มีใครตายสักหน่อย ถ้าเกิดวันนั้นมึงตายเหรอ?
ถ้าวันนั้นวินตาย คำสุดท้ายที่ผมพูดกับมันคืออะไรนะ? ไอ้ชั่ว เลว จัญไร หรือพ่นไปว่าอะไรไม่รู้ ผมจำได้แค่ว่าตะคอกมันไปเยอะมาก ท่าทีตอบกลับมาคือไม่ยินดียินร้าย กวนตีน เหยียดหยาม แต่ถ้ามันตายไป... ผมคงอยากจะ...
"อยากไปทำบุญให้จัง..."
ทำบุญ... ไม่ใช่สิกูไม่ได้คิดเรื่องนั้น
วินต่างหากที่พูดว่าทำบุญ...
หาาาาาา ไอ้วินอยากทำบุญ!
ผมตาเบิกโพลง มองแผ่นหลังร่างที่คุยกับกรอบรูปอึ้งๆ
กูนึกว่าเรื่องที่มึงอยากทำงานนั่นน่าตกใจที่สุดแล้วนะ ยังจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์อีกเรื่องเพิ่มขึ้นมาได้อีก อยากทำบุญเนี่ยนะ
มึงทำกูจะบ้าตายแล้วเนี่ย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอให้ผลบุญจากความสุขของผู้อ่าน จงมีแด่บิดามารดาข้าพเจ้าด้วยเถิด :กอด1:
-
จิ้มแปะแล้ววิ่งไปอ่านน
-
วินจะไปวัด โซ่อาจจะพูดในใจว่า มันใช้วินที่กูรู้จังอ่ะป่าว
55+ เหอะๆชื่อเหมือนกัน เกิดวันเดียวกัน แต่ก็ใช่ว่าจะมีนิสัยเดียวกันนิเนอะ
อ่านไปอ่านมาก็สงสานวินทั้ง2คนจัง
คนนึงตายไปไม่มีใครรู้ อีกคนก็ต้องรับกรรมที่อีกคนก่อ
:กอด1: :L2:เป็นกำลังใจต่อไปค่า
-
ตกใจอะไรโซ่ คนจะทำบุญมันแปลกด้วยเหรอ หรือว่าวินไม่เคยเข้าวัดทำบุญ
-
รับรองว่าโซ่จะได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นจากวินคนใหม่เรื่อยๆ
ไม่รู้ว่านอกจากเห็นแล้วจะเริ่มประทับใจในตัววินคนนี้ด้วยหรือเปล่า
-
โอ๊ยย ชอบโซ่จัง นู๋วินก้อน่ารักมากก รอคอยฉากเรทอย่างจดจ่อ แต่คงอีกนานอ่ะ ขอบคุณมากนะครับที่มาต่อ
-
:เฮ้อ:
ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล
อ่านแล้วแอบรู้สึกเหนื่อยไปกับการใช้ชีวิตของวินในร่างวิน
จนคิดว่าคนเขียนคงเหนื่อยน่าดูชมกับการแต่งนิยายเรื่องนี้
-
สงสารวินในร่างวิน
โซ่จะต้องแปลกใจไปเรื่อยๆล่ะกับพฤติกรรมของวินคนนี้
-
สงสารวินอ่า ไม่น่าเล้ยพ่อหนุ่มอับโชค :m15:
อีกไม่นานโซ่คงรู้ความจริง ฮาฮา
-
โซ่ยังต้องเจอนิววินอีกหลายอย่าง
:L2: :L2:
-
วินตี๋จะเป็นไงต่อละเนี๊ย
โซ่จะปกป้องได้ตลอดหรือเปล่านะ
ถ้าให้เก้ามาดูวินตอนนี้จะเปลี่ยนความคิดแบบโซ่หรือเปล่านะ
วินตี๋ทำตัวน่ารักนะนั้น
-
ยังคงมีเรื่องให้แปลกใจอีกเยอะหละนายโซ่
-
วินมาดใหม่ เป็นคนดี ใจบุญ น่ารัก
ระวังจะตกหลุมรักนะโซ่ :-[
-
โซ่พาวินไปทำบุญสิ อิอิ
วินน่ารัก
-
สนุกมากครับ
เรื่องนี้น่าอ่าน
เรื่องหื่นๆๆไม่ค่อยมี
เป็นการเล่าเรื่องที่ สบายๆ
มาต่อไวๆๆ นะครับ
-
ไม่รำคาญ แค่นั้น อนาคตจะต้องมีความรู้สึกมากกว่านั้นใช่อ่ะเป่าโซ อิอิ
อย่าลืมพาวินไปทำบุญด้วยน่า
-
:really2: :really2:
-
พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ
จะมีอะไรให้ตกใจมากว่านี้อีกมั้ย?
แล้ววินกะโซ่จะลงเอยกันรึเปล่า
แบบว่าวินสวยก็จริง แต่สูงตั้งร้อยแปดสิบแน่ะ เหอะๆ
-
สาธุค่ะ ^^
-
โซ่คงได้ช็อคตายสักวัน :laugh:
-
555+ ขืนเป็นแบบนี้ทุกวันโซ่คงเส้นลึกจน
ตกใจกับอะไรเค้าไม่เป็นแหง่มอ่ะ ^^
-
ติดเรื่องนี้ อ่านได้ 5 ตอน ติดเลย 5555+
โซ๋เอ๋ย ปรับไม่ทันเลยที่เดียว -0-
-
ถึงกับอึ้ง งงกันไป ถ้าเจอแบบจัดเต็มแล้วพี่โซ่จะหนาวยิ่งกว่านี้
-
:sad4:
-
โซ่ อยู่หนายยย คนอ่านคิดถึง
-
โซ่คงต้องตะลึงไปอีกนาน
-
ตอนที่ 8
เมื่อคืนผมนอนหลับได้เต็มอิ่มเป็นครั้งแรก แต่กลับตื่นมาด้วยความรู้สึกโหวงๆ ในอกเหมือนชิ้นส่วนในตัวหล่นหายไป
ผมแต่งตัวและออกไปเรียนครั้งแรกในคณะเดิม แต่เป็นในอีกมหาลัยหนึ่ง โซ่ไปส่งที่ตึกเรียนวิชาแรก และบอกว่า ถ้าจะไปเรียนตึกไกลๆ ก็โทรเรียกเขาหรือโทรหาคนขับรถจากที่บ้าน แล้วเราก็แยกกันไป
โทรศัพท์ผมได้เบอร์ใหม่แล้ว ผมเลยได้ดูรูปภาพและข้อมูลต่างๆ ในเครื่องโดยไม่มีคนโทรมากลางคัน เปิดไล่ดูรายชื่อและพยายามจดจำใบหน้า ขณะเดินหาห้องเรียน ในเครื่องไม่มีรูปพี่ภาคินที่โซ่เล่าให้ฟังเลย พี่ชายที่ตัดขาดออกจากบ้านไป ยังไม่กล้าโทรบอกเบอร์ใหม่คนๆ นี้เลย ส่วนพ่อแม่และน้องสาวโทรหาหมดแล้ว
"นั่นวินนี่นา"
"รถเละแบบนั้นนึกว่าอาการจะหนักซะอีก"
ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วปิดเสียงเรียกเข้าเอาไว้ เพิ่งสังเกตว่าตั้งแต่ลงจากรถตรงหน้าตึก จนทางเดินชั้นสอง มีคนมองหน้าตลอด แต่ไม่มีใครเข้ามาทักเลยไม่ทันรู้สึกตัว เกร็งชะมัดเลย คิดง่ายไปว่า มาเรียนแค่ตั้งใจเรียนไปให้จบๆ ไป แต่ทำตัวลำบากกว่าที่คิด
ผมเข้าไปในห้องที่อาจารย์ยังไม่มาสอน นักศึกษาบางคนมองหน้าแล้วพยักเพยิดให้หันมาตามกัน พอผมหลบสายตาเดินเร็วๆ ไปแหมะตรงเก้าอี้ตัวหนึ่งหลังห้อง พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคนกว่าครึ่งในห้องมองมาที่ผมเป็นตาเดียว
ให้มันได้อย่างนี้สิ...
"เอ่อ...วิน หายดีแล้วเหรอคะ? ทำไมมุมปากเหมือนแผลยังใหม่ๆ อยู่เลย"
"...หายดีแล้วครับ"
"ได้ข่าวว่ารถพังยับเลยไม่บาดเจ็บมากใช่ไหมจ้ะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"วิน นายไปนอนโรงบาลไหนอ่ะไม่มีใครรู้เลย พวกรุ่นพี่ก็มาถามฉันหลายคน"
"นี่แล้วทำไมมาคนเดียว เดอะแก๊งเมาหลับเหรอ? "
"เห้ย รถนายประกันว่าไงมั่งอ่ะ มันมีปัญญาจ่ายเปล๊า? "
"เดี๋ยวเย็นนี้ว่างไหม ไปเที่ยวกะเราได้ป้ะ"
"...."
ผมพยายามตอบคำถามที่ระดมยิงเข้ามา แต่ระหว่างที่คนหนึ่งถามคำถามแรกยังไม่จบ อีกคนก็ซ้อนคำถามที่สองที่สามตามมา ผมเลยนั่งนิ่ง(ด้วยความเอ๋อ) ทำอะไรไม่ถูก มึนงงอยู่สักพัก แล้วก็ตอบออกไปสั้นๆ ว่า
"ไม่รู้"
พวกที่ย้ายที่นั่งมาหา หรือเดินมาใกล้ ท่าทางชะงักไป
"อย่าโกรธสิคะ ไม่กวนแล้วก็ได้"
ผมเหรอโกรธ? ผมไม่ได้... อา สงสัยตอบห้วนไปหน่อย ไม่น่าเลย
"เปล่าครับ ไม่ได้โกรธเลย"
"เฮ้ยเพื่อน จะทำหน้าโหดไปไหนวะ"
เพื่อน? คนนี้เป็นเพื่อนกับวินเหรอ แย่แล้วสิ เค้าชื่ออะไรละเนี่ย
ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาเร็วๆ ตั้งใจเปิดหาในรายชื่อ แต่มองจากมุมมองอีกฝ่าย กลับเข้าใจไปเองว่าผมไม่อยากคุยด้วย เลยทำเมินไปเล่นมือถือซะอีก
"เออๆๆ ไว้ไปเที่ยวร้านนั้นอีกก็อย่าลืมชวนเราล่ะ" เขาตัดบทเซ็งๆ
แล้วอาจารย์ก็เข้าคลาส ทำให้กลุ่มคนแยกย้ายกันออกไปนั่งเรียน เรื่องที่บรรยายไม่ยากเลยที่จะเข้าใจ แต่การทำตัวเป็นนายนาวินคนดังนี่ผมคงจะสอบตกได้อีกหลายร้อยครั้ง... เฮ้อ บางทีผมก็ลืมว่าหน้าดุ ตาดุ บางครั้งก็สื่อความหมายผิดเพี้ยนไปจากที่ตั้งใจ พอจบคาบมีคนเข้ามาคุยบ้าง ผมก็พยายามเออออตามน้ำไปเรื่อย
เหนื่อย.....
เดินออกจากห้องพร้อมอาจารย์พอดี เลยถอยเปิดทางให้ท่านเดินผ่านประตูไปสะดวกๆ เจอเอาหนังสือตีไหล่เบาๆ
"หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะเรา"
ผมยิ้มแล้วไหว้ ผู้อาวุโสเลิกคิ้วแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดว่ากระไร ผมใจชื้นขึ้นมากเมื่อได้รับพรผู้ใหญ่ พอเดินลงมาจากตึกแล้ว อีกชั่วโมงกว่าถึงจะเข้าเรียนอีกที่ ถึงโซ่ถามล่วงหน้าแล้วว่าจะให้มารับไปส่งไหม แต่แค่เข้าเรียนเองผมพอเอาตัวรอดไปได้ อยู่คนเดียวไหว ไม่อยากรบกวนโซ่ตลอดทั้งวันทุกวันหรอก
ผมกำลังดูแผนที่ในมือถืออยู่ก็ตอนที่มือปริศนากำข้อมือผมแล้วกระชากลากถู
หัวใจเต้นโยนด้วยความตกใจจึงไม่ทันสะบัดแขนออก รูปร่างคุ้นตาที่เดินนำไม่ได้พูดอะไรสักคำ
"เก้า จะพาผมไปไหน"
"กูกับมึงต้องเคลียร์กัน"
เราเดินมาถึงรถสปอร์ตสีแดง เก้าเปิดประตูที่นั่งด้านข้างคนขับแล้วดันไหล่ผมเข้าไปนั่ง ซึ่งผมก็ไม่ได้จะแสดงท่าทีจะหนีหรืออะไร อยากขอโทษแทนเจ้าของร่างเหมือนกัน ตอนนี้คู่กรณีข้างๆ ขับรถเร็วน่าหวาดเสียว ยังดีว่าสายตาจดจ่ออยู่กับท้องถนน ไม่ได้เริ่มบทสนทนาอะไร ผมนั่งเงียบอย่างอึดอัดมาตลอดทาง จนถึงตึกสูงสร้างใหม่ๆ ที่ดูเหมือนย่านที่พักของมนุษย์เงินเดือน
"ตามมา"
ผมยืนพะว้าพะวงเมื่อเข้าไปในห้องหนึ่งและได้ยินเสียงปิดประตูตามหลังเสียงดัง นี่คงเป็นห้องพักของเก้า นักศึกษาที่นี่มีแต่เด็กรวยๆ รึไงนะ ผมจะบอกเก้าดีรึเปล่าว่ามีเรียนต่ออีกในไม่ถึงสองชม.นี้ เพราะอีกฝ่ายดูถมึงตึงน่ากลัว เราเดินเข้ามาในห้องชุดที่ตกแต่งเข้ากันลงตัว เหมือนภาพในนิตยสารตกแต่งบ้าน ห้องนี้ไม่ค่อยมีของใช้ประจำวันวางตรงนู้นตรงนี้เหมือนห้องของโซ่ ที่มักจะมีของใช้วางให้หยิบง่าย หนังสือและนิตยสารอัดๆ กันอยู่ในชั้นหนังสือบิลท์อิน เครื่องเกมที่ไม่ได้ถอดสายกองอยู่ล่างทีวี ห้องของเก้าเป็นระเบียบ สวยเหมือนเพิ่งซื้อและตกแต่งเสร็จใหม่ๆ แห้งแล้งเหมือนไม่เคยมีใครมาใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้
"ไอ้โซ่ มันยกโทษให้มึงง่ายๆ เพราะสงสารที่มึงความจำเสื่อมใช่มะ"
เก้าพูดหรี่ตา เอียงคออย่างคนกวน ท่าทีหาเรื่อง
"เก้า ผมอยากขอโทษคุณจริงๆนะ ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเลยซักนิด" มุมปากเกิดเจ็บขึ้นมา ตามเค้ามาแบบนี้มีโอกาสโดนต่อยซ้ำเอาง่ายๆ แต่ก็ต้องเคลียร์กันให้จบ
"อยากขอโทษ? เฮอะ เรื่องไร?"
"ผมได้ยินมาว่า ผมเคยคบกันน้องของเก้า"
เก้ากระชากคอเสื้อผมอย่างเร็วและแรง ถูกดึงให้เข้าไปจ้องตาที่ดุร้ายและกำลังขบฟันกรอดอย่างกราดเกรี้ยว
"ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตะ...แต่ ผม ผมขอโทษ ผมเสียใจจริงๆ "
เก้าโยนผมให้หล่นนั่งบนโซฟา เดินงุ่นง่านวนไปวนมา
"มึงนี่น่าโมโหจริงๆ เป็นปัญญาอ่อนจำเหี้ยอะไรไม่ได้ ไอ้โซ่ให้อภัยมึงได้ยังไง กูเห็นท่าทางกวนตีนของมึงแล้วยิ่งโกรธ ยิ่งหงุดหงิดรำคาญตา มึงจะทำให้กูคลั่งใช่ไหม ทำให้กูรู้สึกเหมือนเป็นบ้าอยู่คนเดียว"
ผมกำคอเสื้อยับย่น รั้งสาบเสื้อเข้าหากันเพราะกระดุมเม็ดบนหลุดหายไป ยอมให้อีกฝ่ายด่าๆๆๆ จนสาสมใจ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ เรื่องที่คนอื่นทำไว้ ไม่ใช่ผม
"มึงทำลายชีวิต... ทั้งชีวิต ของน้องกู"
ผมเงยหน้ามองเก้า ที่ตอนนี้หยุดเดินย่ำไปทั่วแล้ว แต่ยืนกำหมัดที่ตกอยู่ข้างลำตัวจนสั่นระริก ผมมองตอบสายตาที่ทั้งโกรธแค้นและเจ็บปวดนั้นอย่างสุดความสามารถ ความพยายามไม่หลบตา
"กูไม่มีความจำเป็นต้องทวนให้มึงฟัง ไอ้สัตว์เดรัจฉาน"
ผมกลืนน้ำลายอึ้ก พูดอะไรไม่ออก จะขอโทษก็ไม่กล้าแล้ว น่ากลัว...
"มึงจะชดใช้ยังไง ...ชดใช้ยังไงกับเรื่องเลวๆ ที่ทำลงไป"
เก้าเอามือสองข้างยันกับพนักพิงโซฟา และก้มมองอย่างดูแคลน ฟาดหลังหมัดมาที่มือผมที่กำคอเสื้อไว้หลวมๆ จนมือผมเจ็บไปหมด ผมก้มหน้าขอบตาร้อนผ่าว ไม่มีปัญญาทำอะไร... แค่จะมีชีวิตต่อไปวันๆ ยังต้องยืมร่างคนอื่นใช้เลย อึ้ก...
จู่ๆ เก้าก็บีบคอผมแล้วกระชากให้เงยหน้า ผมเบิกตาโพลงน้ำตาคลอ หายใจติดขัดจึงพยายามแกะนิ้วที่รัดด้วยสัญชาตญาณ
"ด้วยชีวิต? "
ผมส่ายหน้า ร้องไห้จริงๆ แล้วคราวนี้ ไม่เอานะ ให้เจ็บปวดแบบนั้นไม่เอาอีกแล้ว
"วินขอโทษ... วินขอโทษ"
"ร้องไห้ทำไม"
เก้าคลายมือให้หลวมแล้วทำหน้าสะใจ ยิ้มเย้ยเมื่อผมน้ำตาไหลอาบแก้ม
"อ่อนแอลงเยอะว่ะ ตั้งแต่ที่ลาดจอดรถแล้ว"
"ฮึก..."
"มึงชดเชยอะไรไม่ได้หรอก น้องกูไปเรียนเมืองนอกแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่คนเดิมที่กูเคยรู้จัก มันไม่เข้มแข็ง ไม่มีความสุข"
ผมกลั้นร้องไห้แล้วเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ พยายามมุดลอดแขนออกไปจากอาณาเขตของคนโกรธแค้น
"โอ้ยยยย"
เก้าขยุ้มผมของผมทั้งกำแล้วกระชากให้หันนั่งตัวตรงเหมือนเดิม
"ใครบอกมึงว่าจบเรื่องแล้ว"
เก้าบีบต้นแขนของผมล๊อคแน่นกับพนักพิง กดปากเข้าหาปากผมแล้วบดขยี้ ผมเจ็บแผลที่เพิ่งโดนต่อยไป นี่มันอะไรกันอีก ผมดันอกคนข้างหน้าแรงๆ ด้วยขนาดร่างกายที่พอๆ กันจึงทำให้ผลักออกไปได้ในที่สุด เก้าเซไปชนโต๊ะกระจกกลางชุดรับแขก ข้าวของผมที่วางไว้หล่นกระจาย
"มึงก็ชดใช้ให้กูอยู่นี่ไง ทำให้กูหายแค้น มึงทำลายชีวิตน้องกู กูจะทำลายมึงบ้าง!!! "
ผมอยากร้องตะโกนดังๆ อยากอธิบายว่าไอ้เรื่องทั้งหมดของคุณ น้องคุณหรือตัวนาวิน มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผมเลย ผมเป็นคนนอก ผมอยากวิ่งหนีไปให้พ้นๆ ไม่อยากรับผิดชอบ แต่สุดท้ายแล้วก็หนีไม่ได้ พรุ่งนี้มะรืนนี้ ผู้คนก็มองผมเป็นคนร้ายอยู่ดี
ผมถูกขังอยู่ในร่างกายของนาวิน
"ถ้ามึงสำนึกจริงๆ อย่าขัดขืน"
"ทะ... ทำอะไร"
อีกฝ่ายเอามือสอดเข้ามาในคอเสื้อและลูบ มุดหน้าเข้ากับคอข้างหนึ่ง ผมเถิบตัวหนีอัตโนมัติ เดี๋ยวนะ นี่คิดจะทำอะไรกับผม?? ที่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ
"อย่าหนี!! "
ผมขยับตัวหลุกหลิก เก้า เก้ากำลังไซร้คอจนผมหนาวไปทั้งแผ่นหลัง มือที่ลอดเข้ามาในคอเสื้อลูบไหปลาร้าผ่านลงไปที่อก
อึก ขนลุก
เก้าปลดกระดุมเสื้อผมแล้ว เปิดเสื้อออก เสื้อผมถูกดึงจากไหล่ลงไปที่ข้อพับข้อศอก
"เก้า เดี๋ยว คือ ผม..."
"อะไร จะขอโทษอีกรึไง กูเบื่อจะฟังแล้ว"
"ให้ผมทำอะไรก็ได้ แต่หยุดเถอะนะ"
"มึงก็ชอบผู้ชายไม่ใช่เหรอ ทำไมดูไม่มีอารมณ์เลยวะ ช่างแมร่งละกัน"
"ผมไม่ชอบผู้ชาย" ผมยึดมือที่ปลดเข็มขัดแล้วพยายามรูดซิบเอาไว้ ขัดขวางไม่ให้ทำ ผมไม่มีอารมณ์กับผู้ชายได้หรอก
"โกหก! มึงยังเอาน้องกู อ้อใช่ มึงไม่เคย'โดน'ล่ะสิ แบบนี้ยิ่งดี กูยิ่งสะใจ!!!"
"ปล่อยผมเถอะ ให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมไหว้ล่ะ"
ผมพนมมือขอ แต่อีกคนไม่สนใจฟัง พยายามกระชากถอดกางเกง
"กูจะทำ เรื่องที่มึงไม่อยากให้ทำนี่ล่ะ"
tbc...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลงวันเว้นวันจ้า อัพช่วงค่ำๆ ....เขียนไปเขียนมา เหมือนเรื่องนี้จะยาว
ก็... ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ ขอบคุณทุกcommentเลยค่ะ ตรงไหนงงๆ หรือบรรยายเยอะไปก็ท้วงได้ค่ะ ชีวาติดเกมมากไป บางทีก็สมาธิสั้นนิดหน่อย :o8:
-
ทำไมเราชอบเก้าวะ โซ่ก็ชอบนะ แบบมันคนละอารมณ์กันน่ะ
ตอนนี้ได้แต่หวังว่าเก้าจะหยุด หรือโซ่จะมาช่วยได้ทันนะ
-
โอ๊ย~!!!อึดอัดแทนวิน
โซ่เอ๊ยยยยมาช่วยที~~~~~
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เชียร์ โซ่ หายไปไหน มาช่วยวินเร็วๆ
แต่อย่าเลย... ปล่อยให้วินเป็นของเก้าอ่ะดีแล้ว 555
-
โซ่ช่วยวินด้วยT^T
-
เอ่อ จะรอดไม๊เนี่ย อีตายมฑูต มารับผิดชอบโดยด่วน
แค้นฝังหุ่นจริงๆเลยนะเฮียเก้า เดี๋ยวปั๊ด.........ยื่นแส้กับกุญแจมือให้เลยนี่
-
อ้ายยยยยยยย :serius2:
อิเก้า ไม่น่ะ อย่ามาทามร้ายวิน ของโซ่น่ะ
โซ่ยุไหนทามมัยไม่รีบมาค่า
-
:serius2: วินจะรอดมั๊ยเนี่ย
-
อ้าวเวรกำ
วินของเรา ทำไมซวยงี้เนี่ยยย
โดนทำให้ตายทั้งๆที่ยังไม่หมดอายุขัย
แล้วยังต้องมาอยู่ร้างคนอื่น แถมมารับความผิดที่ไม่ได้ก่ออีก
คุณยมทูตมาเคลียร์เลยนะคะ
-
ดิฉันว่าวินโชคร้ายนะ ที่ได้มาอยู่ในร่างของวินคนนี้น่ะ
ชิวิตเก่า แม้จะไม่รวยแต่มีความสุขกว่ากันเยอะเลย
ความสุขไม่ได้อยู่ที่ทรัพย์สมบัติจริงๆ
-
ฮู่ววว ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจ สงสารวินนน :m15:
เคลียร์กันเร็วๆ เถิดหนาา~
ตอนหน้า ..อุอุ ..
-
โซ่มาช้วยวินเร็วๆ เข้า
เก้ามันก็นะจะเคียดแค้นอะไรกันนะ
ถ้าคิดให้รอบคอบแล้ว น้องเก้าก็เล่นกับไฟเอง
เก้าเคยเตื่อนน้องหรือเปล่าละ แล้วเค้ายอมไหม
เพราะไงเก้าก็ต้องรู้สันดารวินอยู่แล้วนิ
ที่ตัดสินใจจะมีอะไรกับวินไม่ใช้ว่าเก้าก็หลงรักวินอยู่
แต่เอาความแค้นมาอ้าง
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตัวร้ายมักได้นางเอกก่อนเสมอแล้วมาหลงรักทีหลัง กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอให้วินรอดเถอะ
ถึงแม้ว่าจะมาอาศัยร่นงเขาอยู่ก็จริง
แต่จิตวิญญาณไม่ใช่แล้ว
จะให้วินชดใช้เรื่องที่มาเอาร่างกายคนอื่นยังไงก็ได้
แต่อย่าเป็นวิธีนี้เลยนะ
เพราะมันไม่ใช่ความผิดวินซะหน่อย
บางที...ท่านยมฑูตก็ควรออกมารับผิดชอบได้ล่ะ
อย่าให้คนดีๆ ต้องย่ำแย่ไปกว่านี้เลย~
-
ไอเก้า ไปตายซ้าาา คนที่จะเป็นคนแรกของวิน(วินเป็นฝ่ายรับ) คือ โซ่เฟ้ยยย โซ่มาเร็วๆเถอะ สงสารนู๋วิน
-
ที่จริงก็ชอบโซ่มากอยู่นะ แต่คิดไปคิดมา
อยากเก็บเธอไว้สองคน คิดว่าต่อไป นานเข้าเก้าอาจจะรักวินมากกว่าโซ่ก็ได้ ฮาๆ
-
วินจะรอดมั๊ยเนี่ย
โซ่มาช่วยด่วน
:L2: :กอด1: :L2:
-
อย่าขืนใจวินนะ ไ่ม่เอาาาาา
โช่อยุ่ไหน ช่วย วินด้วยยยยยย
-
อ๊ะๆๆๆๆ หรือว่าๆๆๆๆ เก้าจะเป็นพระเอก แล้วโซ่เป็นพระรอง
ติดตามตอนต่อไป..โซ่จะมาช่วยทันมั้ยน๊า ถ้าไม่ทันคงหมดโอกาสแหงมๆ
-
รอด
โซเท่านั้น อยุ่ไหน
-
ช่วยวินด้วย ๆๆ
:m15:
-
แงๆๆ ไปตามโซ่มาช่วยวินที่~~~
-
ไม่น้า ป๋มไม่เชียร์เก้า
รักโซ่มากกว่า
ไม่เอาข่มขืน
วิญญาณวินหล่อมาเคลียร์ที
-
มาอีกรอบ
พระเอกร้ายๆๆก็ชอบเหมือนกันน่ะ สีสันเยอะดี อิอิ ชักลังเลแระ 55555
-
มารอลุ้นนนนนน
-
ตอนที่ 9
ผมขอยืนยันตรงนี้เลยว่า ผมเป็นชายแท้แน่นอนครับ แต่อีกเรื่องหนึ่งซึ่งเป็นเรื่องใหญ่คือ ผมยังบริสุทธิ์อยู่...
ดังนั้นที่ผมเกิดอารมณ์ นอนหอบหายใจอยู่เนี่ย มันเป็นเพราะความอ่อนประสบการณ์ตัวเดียว ไม่ใช่เพราะว่าชอบผู้ชาย
"ตาเยิ้มเลยนะมึง"
ก็ไอ้ตอนแรก ที่โดนลูบ จูบ เลีย ท่อนบนน่ะ ผมไม่รู้สึกอะไรนอกจากจั๊กจี้ ขนลุก อีกทั้งยังขยะแขยงอีกด้วย
แต่พอรวมเข้ากับการปลุกเร้าเบื้องล่าง เด็กแว่นหน้าตาธรรมดาที่เคยแต่ใช้มือช่วยตัวเองอย่างผมก็เป็นอันว่าแพ้ สติหลุด มือไม้อ่อนแรง ทุกที่ที่โดนสัมผัสก็รู้สึกตามไปหมด แม้แค่มือที่ลูบไล้ร่องกระดูกตรงหลังเอวก็รู้สึกหวิว ผมอ้อมมือไปดึงมือที่เลื้อยเข้ามาในชายเสื้อออก อีกข้างก็จับยึดข้อมือที่พยายามปลุกปั่นไอ้นั่นของผมผ่านกางเกงชั้นใน
"อื้ออออ"
ผมกัดฟันไม่ให้ร้องเมื่อเก้ากัดที่หัวนมและวนลิ้นเลียไปรอบๆ จากนั้นก็ดูดแรงจนผมรู้สึกเซวูบ มือที่ขยำช่วงกลางลำตัวไปด้วยทำให้เกิดความรู้สึกมากเกินไป
"ลืมตา" พูดไม่พูดเปล่า เอามือบีบคางแล้วกดปลายเล็บนิ้วโป้งใกล้ๆ ใต้ตาเป็นเชิงขู่
ผมแหงนหน้าหงายตัวพิงโซฟาอยู่ แล้วเมื่อลืมตามองว่าสภาพตอนนี้ล่อแหลมขนาดไหนก็อยากมุดแผ่นดินหนี เสื้อเชิ้ตถลกออกจากตัวจนหมด ท่อนล่างโป่งนูน และมีผู้ชายมายืนคร่อม เท้าข้างหนึ่งยืนบนพิ้นอีกข้างยันเข่าทรงตัวค้อมตัวลงมา เก้าหยุดมือแล้วมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า โลมเลียด้วยสายตา
ผมหน้าร้อนผ่าวเริ่มกลับมามีสติ ไม่มีอารมณ์แล้ว พยายามสวมเสื้อคืน และดึงเข็มขัดที่ร่นลงไปตรงหน้าขาขึ้นมา
"ฮอทว่ะ" อีกฝ่ายพูดข้างหูเสียงพร่า ผมพยายามรูดซิบกลับทั้งที่ยังคุกรุ่นอยู่ แถมมีมืออีกคนมาคอยกวนอยู่ตลอดทำให้ทำไม่สำเร็จ ลมหายใจร้อนรดที่ต้นคอร้อนเกิน
ปกติ ก่อนกัดลงมา ดูดดุนและกัดจนเจ็บแสบ พอซะทีเหอะน่าขยะแขยง ผมเอาศอกดันอีกฝ่ายให้พ้นจากตัว
"ปล่อย... พอเถอะ" ไอ้บ้าเอ้ย อย่ามามีอารมณ์กับกู ศักดิ์ศรีกูอยู่ไหนแล้วไม่รู้เนี่ย
"ตอนแรกกูว่าจะจับมึงปล้ำ ทำแรงๆ เอาให้สะใจ ให้หายแค้น" เสียงที่แหบและทุ้มลงกว่าเดิมทำให้ผมขนลุกซู่
"แต่กูเปลี่ยนใจแล้ว"
ห้ะ? หา อะไรนะ จะปล่อยผมแล้วเหรอ
"กูจะค่อยๆ ทำให้มึงเป็นของกูทีละนิด ทีละนิด จะค่อยๆ ฝึกมึงให้เชื่อง จนชีวิตมึงขาดกูไม่ได้เลย"
"จะ..จะบ้าไปแล้วรึไง"
ผมผลักไหล่เก้าออก รีบแต่งตัว รูดซิบ ติดกระดุมเสื้อ กะหนีเต็มที่ แต่พอเผลอก็โดนฉุดแขนเข้าไปหาแล้วกอดยึดไว้ทั้งตัว อะไรนักหนาวะ
"ปล่อย! "
"มึงเป็นผู้ชายทั้งแท่งใช่ไหม"
"เออสิ"
"งั้นกูก็จะเปลี่ยนให้มึงเป็นผู้หญิงของกู"
ไอ้ ไอ้... ไอ้โรคจิต... วิธีแก้แค้นอย่างอื่นมีเป็นร้อย เอ็งทะลึ่งคิดวิธีนี้มาได้ไงวะเนี่ย ผมสอดส่ายสายตาหาของอะไรที่พอจะป้องกันตัวได้ ก็พอดีหางตาผมเหลือบไปมองเห็นแสงไฟหน้าจอโทรศัพท์ของผมบนพื้น เพราะตั้งปิดเสียงเรียกตอนเข้าเรียนเลยไม่ได้ยิน
"ปล่อยหน่อยสิ จะรับโทรศัพท์"
เก้ามองหน้ากวนๆ อย่างชั่งใจนิดหนึ่งแล้วปล่อย เออแปลกแฮะบทจะยอมก็ยอมง่ายๆ
แต่พอลุกจะไปหยิบ ก็โดนรั้งเอวให้เซไปข้างหลัง
"เฮ้ย"
เพราะเสียศูนย์เลยถอยลงไปนั่งตักเก้า แถมโดนเอาสองมือกอดเอวล็อคตัวไว้อีก
"เรื่องแรก... เลิกแทนตัวเองว่าผม"
"ปล่อยกู" ผมโพล่งอย่างอดไม่ได้ แกะมือที่เอวไม่ออก น่ารำคาญชะมัด
"ไม่ใช่ ต้องแทนตัวว่า วิน แล้วเรียกชื่อกูตรงๆ ตอนมึงร้องไห้แล้วว่า วินขอโทษๆ มันดูแล้วน่าสงสารดี"
ผมพยายามขืนตัวลุกหนีไปรับโทรศัทพ์ แต่อีกฝ่ายก็รั้งเข้าไปใกล้อีก ผมขืนแรง อ้อมกอดก็แน่นเข้าไปอีก ถ้าตั้งใจจะหนีก็ทำได้ แต่แรงต้านอาจจะทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัว
"...ปล่อย"
"ปล่อยอะไร"
"ปล่อยวิน"
คนฟังหัวเราะสมใจแล้วปล่อยมา จริงๆ เมื่อก่อนผมก็แทนตัวเองแบบนั้นนะ แต่ไม่ยักกะน่าอายเท่าตอนนี้เลย
"ฮัลโหล โซ่"
"ทำไมรับช้า ให้กูไปส่งป่ะ ตึกm.t."
"ไม่เป็นไร กูไปเองได้"
"มีเรียนอีกเหรอ?"
เก้าพูดเสียงดัง
"เจอไอ้เก้าเหรอ?? มันทำอะไรมึงรึเปล่า" ปลายสายดูตระหนก
"ปะ เปล่า.. กู..."
ผมมองหน้าเก้า... พลันสงสัยว่าเค้าจงใจทำหน้ากวนประสาท หรือหน้าเจ้าเล่ห์อยู่อย่างนี้ตลอดเวลานะ
"แค่คุยกัน ไม่มีไร" ไม่กล้าบอกความจริงว่าโดนทำอะไร เก้าก็ยังฟังอยู่ ให้ฟ้องว่าโดนลวนลามก็ใช่ที่
"เหรอ เออ งั้นแค่นี้นะ จะกลับโทรมา กูไปส่งกลับห้องเอง"
"กูไปส่ง" เป็นเก้าที่พูดหลังจากสายตัดไป
"ไม่เป็นไร ผมไปเองได้"
"ต้องพูดว่า 'วินไปเองได้สิ' "
ก่อนจะฉกเอามือถือผมไปกดๆๆ ด้วยความรวดเร็ว เสียงเพลงดังขึ้นใกล้ๆ แล้วตัดไป เก้าเอาโทรศัพท์ผมไปโทรเข้าเครื่องตัวเองแล้วส่งคืนกลับมายิ้มๆ ผมรับมาอย่างระแวง อะไรวะ อารมณ์ดีซะงั้น คนอะไรลูกผีลูกคน ตอนแรกยังจะฆ่ากันให้ตายอยู่เลย
"วิน"
ผมเก็บข้าวของเดินไปถึงประตูแล้วตอนที่หันกลับไป เก้าถามว่า
"มึงเป็นใครกันแน่วะ? ทำไมกูไม่รู้สึกว่ากำลังคุยอยู่กับไอ้วินคนนั้นเลย"
"ผมก็ไม่รู้จักไอ้วินคนนั้นเหมือนกัน"
ผมตัดบท เดินหนีแล้วก้าวยาวๆ เร็วๆ ลงจากที่พักของเก้า หงุดหงิด... อะไรของเค้า เดี๋ยวก็โกรธ เดี๋ยวก็ทำร้าย เดี๋ยวก็หัวเราะ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา บางทีก็ดุร้าย แต่บางครั้งก็ไม่ เดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ แล้วอีกอย่างไอ้พวกเด็กรวยๆ นี่เป็นเกย์กันหมดโลกเลยรึไงนะ กล้าลวนลามอย่างกับว่าไม่รู้สึกรังเกียจเลย เป็นผมแค่โดนบังคับให้จูบปากผู้ชายตอนรับน้องก็แทบอ้วกแล้ว น่าขยะแขยง ผมออกมาเจอแดดนอกอาคารแล้วเกิดหลงทิศหลงทางอีก ทิศไหนคือถนนเนี่ย ต้องเรียกแท็กซี่กลับไปเรียนอีก คอเสื้อก็ขาดติดกระดุมได้ไม่เรียบร้อย เปิดหน้าอกมากไปแบบนี้ อย่าเพิ่งเข้าเรียนดีกว่ามั้ง ดูไม่เคารพสถานที่เลย
ผมเดินผ่านย่านที่พักสไตล์โมเดิร์นไปยังถนน คนที่ป้ายรถเมล์จ้องหน้ายกใหญ่ บ้างก็ทำมองไปทางถนนแล้วหันมามองอีก ผมเลยรีบเรียกแท็กซี่... กลับห้องเลยดีกว่า
หงุดหงิด รำคาญ... เมื่อก่อนไม่เคยเจอ ไม่มีใครคอยมองคอยจับจ้อง ไม่มีใครจะเอาอะไรจากผม
ผมมองภาพข้างทางที่รถแท็กซี่แล่นผ่านเร็วๆ เสียงเพลงที่ชอบฟังเล่นอย่ในหัว มันมีเนื้อร้องว่าอยากพาคุณบินล่องลอยไป เวลาทำงานกลับมาเหนื่อยๆ หรือติดอยู่ในสถานการณ์ที่เหม็นเบื่อผู้คน ผมชอบเปิดฟังเพลงนี้ ผมไม่ใช่คนกรุงเทพ โรงแรมที่ผมเคยทำงานเก่ากว่าที่พักเก้าสักยี่สิบปีได้
รถแล่นผ่านตลาดสดขนาดใหญ่ ทำให้ผมนึกอยากทำอาหารขึ้นมา ผมชอบเข้าครัวเวลาเคร่งเครียดหรือหดหู่ เลยลงรถไปจ่ายตลาด เวลาคิดเมนูและเลือกซื้อของ หัวสมองมันใช้งานแล้วไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอื่นดี นอกจากคิดว่า หมูร้านนี้สดไหมนะ ซื้อไปสำหรับทำกี่วันดี เครื่องครัวในห้องของโซ่จะครบหรือเปล่านะ? มันจะบ่นรึเปล่าใช้ครัวโดยพละการ แล้วมันน่าจะชอบกินอะไร
ผมซื้อวัตถุดิบแล้วกลับห้อง กับข้าวที่จะทำก็ง่ายๆ พวกผัดผักกับหมูชิ้น ปลาทอด ไข่เจียวใส่ต้นหอม ตกเย็นมาโซ่ก็กลับห้องพอดี
"เฮ้ยยยยยย!!! "
โซ่มองกับข้าวบนโต๊ะ แล้วมองหน้าผม แล้วมองอาหารแต่ละอย่าง แล้วก็จ้องๆ ไปรอบๆ ประมาณว่า ถ้าแกะถุงใส่จานเฉยๆ คงไม่มีกระทะตะหลิวกองแช่ในซิงค์
"มึงทำกับข้าว! "
ทำไมเสียงดังอ่ะ โกรธเหรอเนี่ย
"มึงทำอาหารได้ด้วย"
"ทำได้แค่นี้แหละ"
พูดตามตรง ก็ผัดมั่วๆ อยากกินผักก็ใส่อยากกินเห็ดก็ใส่ อยากกินหมูก็ใส่ อยากกินอะไรก็ใส่ แล้วก็ปรุงรสไป ชิมๆ ไป ถ้าให้ทำยากกว่านี้ก็ทำไม่ได้
"ทำไมห้องมึงไม่มีหม้อหุงข้าวอ่ะ กูต้องใช้ไมใครเวฟเอา นั่งงมตั้งนาน"
"มีนะ ในมุมห้องนอนเล็กของมึงอ่ะ ตู้ที่ประตูใหญ่ๆ เป็นห้องเก็บของ"
"กินข้าวมายัง ม่ะ มากินกัน"
"กินได้แน่เหรอ? "
ผมตักข้าวให้มันแล้วหัวเราะ มันกลัวอาหารที่ผมทำจริงๆ ครับดูจากสีหน้าไม่ไว้วางใจ
"กินได้ดิ"
"อร่อย"
"แค่ผัดผัก ไข่เจียว นี่หว่า ทำให้มันไม่อร่อยก็ยากอยู่นะ"
"มึงจะทำให้กูอึ้งอีกกี่ทีวะวิน"
"ห้ะ? มันอร่อยขนาดนั้นเหรอ กูก็ว่าธรรมดานะ"
"ไม่ไม่ เรื่องที่มึงลุกขึ้นมาทำอาหารต่างหาก เปิดเตาเป็นก็น่าตกใจแล้ว"
"เหรอวะ ฮ่าๆๆๆ กูทำแก้เซ็ง ก็สนุกดีนะ วันหลังทำอีกได้ป่ะ"
"ได้สิ อร่อยดี อาหารทำเองร้อนๆ"
"เดี๋ยวทำให้กินอีก" ผมลุกยืดตัวไปหยิบเม็ดข้าวที่ติดเหนือริมฝีปากของโซ่แล้วกินเข้าไปเอง โซ่จ้องหน้าผมแปลกๆ เลยเลิกคิ้วเป็นเชิงถามไปว่า มีไร
"อ่ะ... เอ่อ... แล้วเรื่องไอ้เก้าล่ะ น้องแก้วไปออสเตเรียแล้วนี่"
"อืม... มันไม่บอก ว่าตกลงกูไปทำอะไรน้องมันกันแน่"
"อะไรวะ กูลองถามพวกเดอะแก๊งค์ก็อึกอักๆ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ไอ้เก้าถึงได้โกรธมานานขนาดนี้"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ "
"กูไม่ค่อยรู้ สักสามสี่เดือนล่ะมั้งที่ได้ข่าวว่าพวกมึงมีเรื่องกัน แต่กูก็เห็นมึงเอาตัวรอดได้ ...ตอนนั้นอ่ะนะ ไอ้เก้ามันก็เป็นคนแปลกๆ กูเลยไม่ค่อยสนิทด้วย"
"กูเหนื่อยใจว่ะ"
"วิน แล้ววันนี้ เจอมันมันว่าไงบ้าง"
"...เอ่อ... มันก็... ก็ยังโกรธอยู่ แต่... กูไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเอายังไง คงต้องปล่อยให้ตามราวีจนสะใจแล้วเลิกไปเองล่ะมั้ง"
"มันไม่แฟร์เลยนะ ต้องบอกสาเหตุด้วยสิวะ เหมือนโทษคนไม่รู้เรื่อง มันไม่แฟร์เว้ย ให้มันเล่ามาตรงๆ เคลียร์กันให้จบๆ"
"อืม..."
ผมไม่อยากรู้สึกรู้สานะ ว่าความจริงแล้ว 'ผม'น่ะ ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ เหมือนโดนมัดมือชกให้รับโทษแทนคนอื่น แต่คนทำเรื่องเอาไว้ก็ไปจากโลกนี้แล้ว มีแต่คนที่ยังมีชีวิตเช่นผม โซ่ หรือเก้าแหละที่ยังคง เต้นไปตามเกมชีวิต ผมถอนหายใจ ตอนนี้ผมอาจจะต้องเต้นตามเกมลงทัณฑ์ของเก้าอีก
"หวังว่ากูคงจะไม่ได้เรื่องร้ายแรงไปนะ เมื่อก่อน"
tbc...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
.... เก้าเอ้ย อ่อนว่ะ :a14: ทำไมไม่จับกดให้จบๆไปเลยห้ะ? คนอ่านคนรออยู่เนี่ย เห็นมั้ย ไม่ได้เรื่องเล้ยยย
เมื่อสักครู่ขอโทษด้วยนะคะเรื่องคำ ตัดตก ก๊อปจากnotepadมา แหะๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แล้วก็ค้นพบว่ามันสนุกมากอ่ะ!!!
เขียนได้ดีเลยค่ะ ฉากเอ๋อๆ ก็น่ารัก ชอบฉากขอมือมากเลย น่ารักมากมาย^^
ไม่รู้ว่าเก้าหรือโซ่จะเป็นพระเอก พระเอกอาจจะร้ายก็ได้เนอะ ไม่แน่ อิอิ
แต่สงสารน้องชายเก้าอ่ะ ไม่ร่าเริง ไม่เข้มแข็งอีกแล้ว...
ฟังจากปากพี่ชายแล้วรู้สึกเศร้าใจจริงๆ
แต่ที่เฮงซวยสุดในเรื่องคงเป็นไอ้ยมทูตหัวโล้น แม่มทำผิดพลาดแล้วทิ้งกันเฉยอ่ะ มันน่าไล่ออกนัก
****************************************
อ้าว ตอนใหม่มาไม่รู้ตัว555
ไปอ่านก่อนดีกว่า +1 จัดไปค่า
****************************************
อ่านตอนใหม่แล้วแอบกลัว กลัวว่าวินจะให้เพื่อนเดอะแก๊งรุมโทรมน้องจังเลย :เฮ้อ:
-
โซ่ก็ดี เก้าก็น่ารัก เลือกไม่ถูกเลยตอนนี้
ว่าจะเชียร์ใครให้เป็นพระเอก
-
อ้าว....ทำไมเก้าทำตัวเงี๊ยะอ่ะ o22
งั้นเราก็เลือกไม่ถูกดิว่าจะเชียร์ใครดี แหะๆ :o8:
ระวังจะจะทำให้เค้าเชื่องอ่ะ
ตัวเองแหละจะหลงเค้าไม่ลืมหูลืมตา
:a14: :a14: :a14: :a14: :a14:
+เป็ด อิอิ
-
โซ่ก็ดี เก้าก็เร้าใจ อิ อิ อิ ตัดสินใจยากเนาะ ขอไว้ทั้งสองคนเลยได้ปะ
แต่ขอโซ๋เป็นคนแรกเหอะ หุ หุ หุ พูดอะไรออกไปเนี่ย :o8:
-
น้องวิน น่ารักอ่ะ 55+
สงสัยเสร็จเก้าแน่เลย ><
-
พึ่งอ่านก็ติดแล้วค่า :-[
เก้าน่ารัก โซ่ก็น่ารัก เกิดเป็นวินนี่ทำตัวลำบากเนอะ
-
โห้ย เก้าขัดใจอ่ะ ลุ้นแทบแย่
งานนี้เลือกไม่ถูกเลยว่าใครจะเป็นพระเอก
แอบเชียร์โซ่ผู้แสนดีอยู่น๊า
-
เปลี่ยนใจกระทันหันซะงั้น
แอบเชียร์เก้าดีมั๊ย
เถื่อนดีชอบอ่ะ
-
แหม่ วิธีการแก้แค้นนี่มันได้ใจจริง ๆ เลยว่ะ 55555
-
ตัวร้ายเรื่องนี้ได้ใจคนอ่านไปเต็มๆ เลยแฮะ พระเอกก็แสนดี กินกันไม่ลง
เรื่องสนุกมาก อ่าน 9 ตอนรวดแล้วยังรู้สึกไม่เต็มอิ่มเลย
-
เอาล่ะเว้ยเฮ้ยยยยยย ตอนที่แล้วยังลังเลใครจะเป็นพระเอก
แต่ตอนนี้ขอเชียร์เก้าแล้วกัน ฮ่าๆๆ SMสุดยอดค่า *โบกธงๆ (ย้ายข้างเร็วมาก)
หวังว่าโซ่จะไม่รักวินไปเกินกว่าเพื่อน มากไปกว่านี้น๊า โฮะๆ
เห็นหน้าค่าตากันมาตั้งแต่เด็กนี่่นะ จะมาเกิดรักอะไรตอนนี้
-
สนุกดีค่ะ ยิ่งอ่านวินยิ่งน่ารัก
ส่วนโซ่กับเก้า เชียร์ใครดี... เชียร์โซ่ดีกว่าเพราะโซ่คือรักใช่มั้ย :impress2:
อ่านตอนล่าสุด ลุ้นมากเลยค่ะ โชคดีที่เก้าหยุดซะก่อน
บวกเป็นกำลังใจนะคะ
-
สุดท้ายแล้ว...
เราก็ยังเชียร์โซ่อยู่ดี ฮา~
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนเก้ามันจะหลอกให้วินรัก
แล้วสะบัดทิ้งรึเปล่าเนี่ย ไม่เอานะ T^T
เชียร์โซ่แล้ว ไม่เปลี่ยนใจล่ะ
โซ่เสียใจเพราะวินมาตลอดชีวิตล่ะ
อย่าให้ต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย
(สมมติว่าถ้าโซ่ตกหลุมรักวินขึ้นมาอ่านะ)
เชียร์โซ่ขาดใจ~~~
-
ขำคนแต่งอ่ะ
ว่าเก้า ก่ตัวเองแระ ที่ไม่ให้เก้าจับกด
เก้าก่ร้ายได้ใจขวา โซก็แสนดีโดนใจซ้าย
วินเอาไปทั้งสองคนเล๊ยยย อิอิ
-
ขอเข้ามาเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคนคะ
อ่านแล้วติดงอมแงมเลย น้องวินน่ารักมากๆ
สงสารน้องวินด้วย ต้องมาเจออะไรกับที่ตัวเองไม่ได้ทำ
แต่ก็นะ แอบคิดเหมือนวินว่าในเมื่อเราเลือกที่จะอยู่ต่อ เจออย่างนี้ก็เจ๊ากันไป
เครียดเลย ... ไม่รู้จะเชียร์ใครดี - -'
ไอ้เรารึก็ชอบพระเอกโหดๆ ตบจูบ ตบจูบ แอร๊ยย
มันเลยทำให้เก้าละน่าสน
แต่กับโซ่ ก็อบอุ่นและดูน่ารักเมื่อตอนอยู่กับวิน
เฮ้ออออ ลำบากใจมากก :เฮ้อ:
เอาเป็นว่าตอนนี้ขอเชียร์โซ่สุดใจ!! :a2:
(ต่อไปจะเป็นใครว่ากันอีกที) :z1:
+1 ให้จ้า มาต่อไวๆน้า รออ่านอยู่จ้า >________<
-
สนุกอะ รอตอนต่อไปน้าา :bye2:
-
ปกติมีแต่แวบไปแวบมาในเล้านี้ ล๊อคอินเข้ามาเพื่อเม้นเรื่องนี้โดยเฉพาะ
อยากบอกว่าชอบมากกกกกกกกกกก ทั้งการบรรยายเรื่องแล้วก็แนวพล๊อต
แล้วยิ่งตอนล่าสุดนี้กรี๊ดมากกกกก อยากรู้ว่าเก้าจะทำยังไงต่อ
*นับนิ้วตั้งตารอวัน*
ความจริงอยากพูดให้มากกว่านี้แต่พูดไม่ค่อยเก่ง ฮาา
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ เราจะรออย่างใจจดใจจ่อเลยคะ
^__________________________^
-
กำลังเชียร์ โซ่อยู่
นักเขียนก็เอา ดูร้ายๆอย่างเก้ามากวนใจแบบนี้ ก็แย่ดิ T^T
ไม่รู้เรอะ ผู้หยิงแพ้ผู้ชายเถื่อนๆ ฮ่าๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยทำไมเก้าถึงใจอ่อนแบบนี้ ไม่ร้ายจริงนี่หน่า
-
หวา มีคนชอบเก้าเยอะจัง :z3:
วันนี้ไม่อัพนะคะ ขยันในทางที่ผิด ก็เลยวาดตัวประกอบอดทนมาด้วย
น้องแก้ว :a5: ไม่มีบทพูดซักคำ ยังจะวาดอีก ต่อไปวันไหนไม่อัพ คงวาดครบตัวละครครบทุกตัว...
(http://img694.imageshack.us/img694/1959/kaew01.jpg)
แก้มป่องๆ น้องแก้วเรียนหมอ แต่ตอนนี้ดรอปไปแล้ว
Kaew แก้ว
ชื่อ - นพรัตน์ บรรจงรังสรรค์
ส่วนสูง - 175cm
เลือดกรุ๊ป - O
ราศี - กันย์
งานอดิเรก - อ่านหนังสือ
อาหารที่ชอบ - ปลา สลัด
เพลงประจำตัว Fortress - Dala
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
แง๊ ไม่อัพหรอคะ โหยยย อุตส่าห์แอบมาดู T_T
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
มาต่อเร็วๆน้า อยากอ่านโซ่วิน 55555
-
ฃอบทั้งโซ่ ชอบทั้งเก้าเลยอ่ะ จะเชียร์ใครดี :-[ เลือกไม่ถูก
-
วิน คนใหม่น่ารักมากเลย
สงสัยคงมีคนตกหลุมรักกันหลายคนแน่เลย
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้มีผู้เข้าแข่งขันสองคน
คือ เพื่อนสนิท และ เก้าศัตรูที่หาวิธีแก้แค้นได้บรรเจิดมาก
คนอ่านก็เลือกไม่ถูก มีอาการอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
+1 ให้ค่ะ
-
ป๊อดว่ะเก้า..... นึกว่าจะแน่ที่แท้ก็ป๊อด ฮาๆๆๆๆ แบบว่าอยากให้โซ่มาช่วยเพราะคิดว่าโซ่เป็นพระเอก แต่ช่างเถอะ
ถึงจะบอกว่าทำไปเพราะแก้แค้น มันก็คงเป็นแบบว่า เริ่มต้นด้วยร้ายลงท้ายด้วยรักอีกอ่ะดิ ชิ!!
เอาเป็นว่า มันจะมีพลิกล็อคไหมน้อ(ว่าเก้าจะกลายเป็นพระเอกอะไรงี้) รออ่านตอนต่อไป
-
มาติดตามด้วยอีกคน
ชอบโซ่นะ เชียโซ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนแต่งรีบมาอัพละ เอาเรื่องนะ รูปค่อยๆๆมาก็ได้ o13
-
เชียร์โซ่สุดจายย
ไม่เอาเก้าแล้วเหมือนมาหลอกฟันมากกว่า
-
เหมือนจะกั๊กๆตัวพระเอกยังไงไม่รู้ จะโซ่หรือจะเก้าดี เดากันต่อไป ใครจะมาวิน
-
อะไรๆๆ
อย่ามานายเก้า
โซ่จ๋า เดี๋ยววินสับสนนะ
อย่าให้น้อยหน้า กดวินไปเลย หุหุ
-
เสียใจจังที่เพิ่งเห็นเรื่องนี้ :z3: เพิ่งอ่านจบตอนที่ 9 ขอเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคนคะ
อยากบอกว่าชอบมาก พล็อตน่าติดตาม
เขียนได้ดีเลยค่ะ อ่านแล้วติดงอมแงมเลย น้องวินน่ารักมากๆ
ฉากเอ๋อๆ ก็น่ารัก ชอบฉากขอมือมากเลย น่ารักมากมาย^^
รูปวาดตัวละครก็สวยทุกตัวค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ o13
-
อ่านแล้วติดงอมแงมเลยค่า
สนุกและน่าติดตามมากๆ
วินน่าสงสารเหมือนกันนะ ต้องมารับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ก็ดันมาอยู่ในร่างนี้อ่ะ
แต่ชอบวินคนนี้มากกว่านะ ดูซื่อๆน่ารักดี
-
ติดตามค้า ^^
-
ตอนที่ 10
ผมเข้าห้องไปพักผ่อน เปิดแล็ปทอป เมื่อเครื่องทำงานแล้วโปรแกรมแชตก็รันอัตโนมัติแล้วล๊อกอินMailเดิมให้เสร็จสรรพ ข้อความทักทายขึ้นมาทีละหน้าจอ ผมเงอะงะทำอะไรไม่ถูกอยู่สักพัก หน้าจอสนทนากระพิบว่ามีคนแชตมา6คน ผมตอบไม่ทันแน่ๆ ก็เลยปิดโปรแกรมหนีเลย ผมตั้งใจจะทำอย่างอื่นมากกว่า
ผมเข้าเวบ ลองค้นหาคำว่า นาวิน ก็กลายเป็นข่าวพระเอกที่ชื่อนาวินขึ้นเต็มไปหมด ลองคีย์เวิร์ดคำว่า นาวิน พาริตา แน่ล่ะ ค้นเจอข่าวของเจ้าของร่างประปรายในข่าวซุบซิบ ของแวดวงไฮโซ มีรูปควงนางร้ายคนนึงที่ผมรู้จักหน้าซะด้วย โก้ชะมัดเลยแฮะ
ผมเปลี่ยนคีย์เวิร์ด ให้ตรงกับข่าวที่ตัวเองต้องการ
'นาวิน เสียชีวิต'
ผลการค้นหา 0 รายการ
'นาวิน ถูกยิง'
ผลการค้นหา 0 รายการ
'นักศึกษา โดนลูกหลง'
ผลการค้นหา 18,874 รายการ
'นักศึกษา ถูกยิง'
ผลการค้นหา 57,329 รายการ
เฮ้อ... ผมนั่งกูเกิลข่าวการตายของตัวเอง มีใครในโลกนี้บ้างไหมที่ต้องมาทำอะไรพิลึกกึกกือแบบนี้เนี่ย
นี่ผมถูกตัดขาดจากชีวิตเก่าแล้วจริงๆ ใช่ไหม? หรือว่าจริงๆ ตอนนี้ผมถูกส่งมาอยู่ในอีกมิติในโลกคู่ขนานกันนะ ท่านยมทูตไปไหนแล้วครับ เอาผมมาโยนทิ้งไว้แล้วไม่คิดจะรับผิดชอบกันเลยเหรอครับ อย่างน้อยช่วยมาตอบคำถามผมบ้าง มีเรื่องที่อยากรู้เยอะมากเลย
ผมกลับไปนั่งเปิดดูชีวิตของนาวิน ในเครือข่ายสังคมออนไลน์ สิ่งที่เขาพิมพ์นัดรวมพลเพื่อนๆ ในนั้นยังแสดงหราอยู่ หน้าเพจของวินก็มีคนเข้ามาเยี่ยมชมเยอะ ผมเปิดดูรูปวินกับเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่กับสุราน้ำเมา นี่น่าจะเป็นเดอะแก๊งค์ที่ว่า ทุกคนชูแก้วสูงและดูสนุกสนานเต็มที่ ตรงกลางคือวินนั่งเท้าคางอยู่ที่บาร์ท่าทางเบื่อๆ รูปชุดนี้จะคล้ายๆ กันทั้งหมด หน้าแดงด้วยแรงขับจากแอลกอฮอล์ มือยกน้ำหลากสีในแก้ว เพียงแต่ต่างสถานที่กันไปแค่นั้น รูปส่วนใหญ่เป็นเพื่อนๆ ถ่ายให้แล้วโพส ไม่ค่อยมีที่วินโพสด้วยตัวเอง
ผมเลื่อนไปดูรูปเพื่อนๆ ทั้งชายและหญิง และพยายามจดจำชื่อที่ปรากฏในtagให้ครบ เป็นความสามารถพิเศษที่ได้จากการเป็นพนักงานโรงแรม ที่จดจำชื่อ จำได้ว่าใครแต่งตัวยังไง ชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง ช่วยให้ได้ทิปจากการบริการบ่อยๆ
พอจำได้คร่าวๆ ว่าเพื่อนคนไหนชื่ออะไรก็กดข้าม วินมักจะเป็นศูนย์กลางในรูปเหล่านั้น ผู้คนห้อมล้อมมากมาย
วินตัวจริงเป็นคนหน้าดุมากนะ ตาดุ ดูเผินๆ ขี้เก๊ก บุคลิกดูสง่าผ่าเผย มั่นใจในตัวเองและไม่ค่อยแคร์ใคร ไม่ค่อยยิ้มมากนัก รูปส่วนใหญ่เป็นยิ้มแบบ แค่ยักมุมปากข้างหนึ่งขึ้นน้อยๆ แบบคนที่มีชัยเหนือกว่า
ยกเว้นแค่รูปเดียวที่สวมแว่นกันแดดแบรนด์เนม ยืนท่ามกลางแสงแดดจ้าจนผิวดูขาวจัด ผมยุ่งนิดหน่อยเพราะแรงลม ยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี เป็นรูปตอนที่ยืนถ่ายคู่กับรถแลมโบกินี่สุดที่รักนั่นเอง
"โหยยยยย โคตรเท่"
ผมมองกระจกแล้วส่ายหน้าให้ปัจจุบัน หน้าเดียวกันแต่ไม่มีทางที่ผมจะมี "ราศี" แบบนั้นได้แน่นอน ผมเปิดๆ ไล่ไปเจอรูปของวินกับโซ่ในปาร์ตี้หนึ่ง วินกอดคอโซ่แสยะยิ้มแยกเขี้ยวร้ายๆใส่กล้อง ส่วนโซ่กำลังยืนหันข้างมองออกไปนอกเฟรม อีกรูปโซ่กำลังให้วินขี่หลัง วินเมาหลับ ส่วนโซ่ทำหน้าเซ็งๆ ไม่ได้มองกล้องเหมือนเคย
เวลาอยู่กับโซ่ วินไม่ค่อยเหลือมาดเท่าไหร่เลยแฮะ
ถึงจะไม่ได้ดูบรรยากาศสนุกสุดเหวี่ยงเหมือนรูปอื่นๆ แต่ก็ดูสนิทใจกันมากกว่า
"โซ่ วินตายแล้วนะ"
ผมพูดให้ความเงียบในห้องฟัง และปล่อยให้มันจางหายไป คลิกปิดหน้าจอทั้งหมดให้ดับวูบลง เก็บความจริงนี้ไว้กับตัวและพูดปดหลอกลวงโซ่ต่อไป ถ้าเกิด... ถ้าเกิดโซ่รู้เข้าว่าเพื่อนตายไปแล้ว ไม่เพียงจะเสียใจเหมือนที่ครอบครัวผมพากันร่ำไห้ใจสลายเท่านั้น แต่เขาต้องโทษเป็นความผิดตัวเองแน่ๆ
ทั้งที่มันเป็นชะตาลิขิตแท้ๆ ต่างกับผมที่โดนชะตาเล่นตลก
"ทราย พ่อ แม่จ๋า... วินยังไม่ตายนะ วินสบายดี"
ผมนึกไม่ออกแล้วว่าบ้านเรานั้นอยู่จังหวัดอะไร ผมจำไม่ได้ว่าที่ๆ ผมเรียนมีชื่อว่ามหาลัยอะไร โรงแรมที่ทำงานชื่ออะไร คงเพราะสมองที่กำลังทำงานอยู่นี้เป็นของเจ้าของร่าง ไม่ใช่ของผม เรื่องที่ควรจะจำได้จึงไม่มีบันทึกอยู่ หรือท่านยมทูตได้ลบความจำผมไปกันนะ
แล้ววิญญาณที่จับต้องไม่ได้ของผมนี่ล่ะ จะสามารถจดจำใบหน้าของคนที่รักในอดีตไปได้นานแค่ไหน ถ้าวันหนึ่งวันใด ผมลืมเลือนหมดทุกสิ่งในชีวิตก่อนหน้า แล้วอะไรที่จะบ่งบอกถึงความเป็นตัวผมล่ะ อะไรคือความแตกต่างของผมจากวิญญานอื่นๆ นับแสนนับล้านดวงบนโลก ...ไม่มีเลย
ผมน้ำตาคลอเล็กน้อย เริ่มคิดฟุ้งซ่านเมื่ออยู่คนเดียว เลยไปอาบน้ำให้สดชื่น เอาเถอะ...ไม่เป็นไร วินไม่ได้อยู่กับทุกคนก็ไม่เป็นไรนะ ขอให้ทุกคนสบายดีก็พอ
ผมเข้าไปนอนในห้องโซ่ ซึ่งเจ้าตัวกำลังเอนหลังอ่านหนังสือเล่มหนาบนเตียง ผมขึ้นไปนอนฝั่งที่เว้นที่ว่างไว้แล้วแอบอ่านคำโปรยและเรื่องย่อหลังปก อืม...เรื่องแนวสืบสวนค้นหาฆาตกร น่าอ่านอยู่เหมือนกัน พอเหลือบตามองด้านบน คนถือหนังสือทำหน้าดุๆ กลับมา
"ตรงคอเป็นรอยอะไร"
พอก้มมองก็ไม่เห็น ตรงไหนหว่า
"เหมือนรอยจูบ"
หา รอยจูบ.... เห้ย เก้า มัน ตั้งแต่ เมื่อไหร่เนี่ย
"รอยจ่งรอยจูบอะไร! ทำ ทำกับข้าวแล้ว...น้ำมันกระเด็นใส่อ่ะดิ"
"......."
"ไม่เคยเห็นรึไง จ้องอยู่ได้"
"เออ ไม่เคยเห็นคนบ้าเอาคอทอดไข่"
"หนังสือสนุกมั้ย?" ผมเปลี่ยนเรื่อง น่าอายจะตายไปที่มีรอยขบกัดของคนอื่นบนตัว
"พลอตเรื่องซับซ้อนดี เหมือนดูหนังแอคชั่นดีๆ ซักเรื่อง"
"อ่านจบขอยืมต่อนะ"
"เรื่องอื่นก็มีนะ ชั้นวางเหนือโต๊ะคอมอ่ะ"
ผมเดินไปไล่นิ้วอ่านชื่อบนสันปก เป็นนิยายแปลแนวสืบสวนทั้งหมดเลย เก็บเรียบร้อยกว่าชั้นหนังสือใหญ่ด้านนอก แยกตามชื่อนักเขียน ท่าทางจะเป็นของสะสม ผมร้องเพลงเบาๆ แล้วเลือกดูเรื่องที่น่าจะอ่านไม่ยากจนเกินไป แล้วหยิบเล่มหนึ่งออกมา
ไอ้โซ่มองผมแล้วขมวดคิ้ว อ่า...
"มึง ไม่ ชอบ ร้อง เพลง"
มันพูดช้าๆ ตอบสีหน้าเหวอของผม อ๋อ ผิดวิสัยอีกแล้วสินะ
"กวนรึเปล่า อ่านหนังสืออยู่"
"เปล่า ตลกดีเสียงตอนร้องเพลงไม่เหมือนตอนพูด มิน่าไม่ค่อยชอบร้อง อายเสียงล่ะสิมึง"
ผมขึ้นไปนั่งอิงหมอนแล้วจงใจหันไปร้องเพลงแกล้งเสียงดัง จนคนโดนกวนวางหนังสือแล้วเอาไปเก็บ ส่ายหน้าบ่นว่า
"ปัญญาอ่อนแม่ง ทำตัวไม่สมกับเป็นเพลย์บอยอันดับหนึ่งเลย เสื่อมเสีย"
ผมหยุดร้องเพลงที่มีเนื้อเพลงซ้ำไปซ้ำมาแล้วคิด
"....โซ่... กูถามอะไรอย่าง สมมตินะ ว่ากู กับตัวกูเมื่อก่อน ไม่ใช่คนๆ เดียวกัน เป็นคนสองคน ที่ไม่รู้จักไม่เกี่ยวข้องกันเลย..."
"แยกเป็นสองคนเหรอ"
"เออ แล้วสองคนนี้ เกิดความจำเสื่อมเหมือนกัน หน้าตาเหมือนกัน ทั้งชื่อนามสกุลอายุทุกๆอย่างเหมือนกันหมด อะไรที่จะบ่งบอกความเป็นตัวตนของแต่ละคนได้วะ"
"แม..ร่ง ถามยาก กูไม่ได้เรียนปรัชญาหรือจิตวิทยานะ ถามไรเป็นวิทยาศาตร์หน่อย"
"ที่กูอยากรู้ คือ อะไรที่ทำให้คนเราต่างกัน ถ้าไม่นับเรื่องภายนอก ก็เหลือแต่ความทรงจำนึกคิดสิ ใช่มั้ย? ที่ทำให้เราแตกต่าง"
"การสะท้อนบนผิวน้ำ"
"เอ๊ะ? "
"เคยเล่นขว้างหินให้มันแฉลบเด้งกับผิวน้ำหลายๆ ทีไหม ชีวิตคนๆ นึงก็เหมือนก้อนหินที่ปาออกไปนั่นแหละ กระเด้งกระดอนแต่สุดท้ายแล้วก็จมลงเหมือนกัน แต่ระหว่างทางมันไม่เคยเหมือนกันสักครั้ง ปากี่ทีก็ไม่เหมือนกัน ถ้าสมมติถ้ามีหินสองก้อนเหมือนกันน้ำหนักเท่ากัน ขว้างด้วยแรงที่เท่ากัน ต่อให้สามารถบังคับ ควบคุมทำให้มันตกกระทบกับผิวน้ำด้วยจำนวนครั้งที่เท่ากัน ไปได้ไกลระยะทางเท่ากัน"
"..........."
"แต่วงกระเพื่อมของน้ำไม่มีทางเหมือนกัน"
"....หมายความว่ายังไงอ่ะ งง"
ไอ้โซ่เขกมะเหงกผมดังโป้ก โอ้ย ผมเอามือคลำป้อยๆ แล้วบุ้ยหน้าใส่ ไม่เข้าใจจริงๆนี่นา รู้ว่าเปรียบเทียบคนสองคนเป็นก้อนหินสองก้อน แต่มันซับซ้อนนี่นา
"ความเป็นเอกลักษณ์ของคนแต่ละคนมันเกิดขึ้นเองเหมือนรอยน้ำกระเพื่อม สมมติว่าหินสองก้อนกระทบน้ำสามทีเท่าๆ กัน น้ำมันจะกระเพื่อมโดยมีจุดศูนย์กลางสามจุด แต่รอยกระเพื่อมที่เป็นวงเล็กๆ กระจายออกเป็นวงกว้างก่อนจะจางหายไป มันจะสวยต่างกันไปในแต่ละครั้ง มันเป็นอะไรที่คาดเดาหรือคำนวณไม่ได้"
"แล้วตกลงมันแตกต่างกันยังไงอ่ะ ยิ่งพูดยิ่งงง"
"โอ้ยยยยย... กูจะบ้าตาย"
"ก็กูถามว่าคนสองคนที่ไม่มีความทรงจำ..."
"กูชอบมึงตอนนี้มากกว่าเมื่อก่อน จบ โอเค๊? "
"เดี๋ยว ไม่เห็นเข้าใจเลยอ้ะ"
"มันเป็นรอยกระเพื่อมของน้ำ เกิดขึ้นเอง แม่งควบคุมไม่ได้ บังคับไม่ได้ คาดเดาไม่ได้ ดังนั้นไม่ต้องไปเข้าใจหรอก"
"แล้วกูต่างจากคนอื่นๆ ยังไง ความเป็นตัวของตัวกูคืออะไรวะ" ผมมุ่ยหน้า
"เป็นอะไรไปวะ คิดมากเรื่องความจำเสื่อมหรือไง"
"กูคิด ว่าสิ่งที่ทำให้คนเราเป็นตัวเรา ก็คือความทรงจำในหัว"
"หรือพูดอีกอย่างก็คือ อดีตทำให้เราเป็นเรา"
"ใช่ ถ้าไม่มีอดีตกูก็..."
"แล้วอนาคตทำให้เราเป็นตัวเราหรือเปล่าล่ะ? สิ่งที่มึงจะทำต่อไปในวันข้างหน้า จะทำให้มึงเป็นใครไปได้นอกจากตัวเอง ห้ะ? "
"..."
"กูชอบที่ตอนนี้ มึงเป็นแบบนี้ เหมือนรอยกระเพื่อมที่สวยงาม มึงก็มีเอกลักษณ์ของมึงไง เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน อย่าคิดมากเหอะ"
"........."
"อะไร"
"ขอบใจนะโซ่"
ผมเขยิบเข้าไปกอดคอมัน วางหัวลงกับไหล่ รู้สึกสบายใจ มันอึ้งไปนานก่อนลูบหัวกลับมา อาจจะอยากปลอบล่ะมั้ง ถึงมันจะพูดอะไรห้วนๆ แต่การกระทำใจดีนะ
"กู... จะนอนแล้ว"
"อื้ม กู๊ดไนท์"
"เอ่อ.. เออๆ ไนท์"
"โซ่"
"หืม"
"ต่อไปกูจะใช้ชีวิตในแบบของตัวเองแล้วนะ เพราะเวลาที่ก้อนหินแฉลบผิวน้ำมันสั้นนิดเดียว เทียบกับเวลาที่ก้อนหินค่อยๆ จมลงก้นแม่น้ำ"
"ก็ตั้งใจฟังที่กูพูดอยู่นี่หว่า แล้วทำไมถึงไม่เข้าใจวะ ...ปล่อยกูนอนได้แล้ว เดี๋ยวเอาก้อนหินปาหัวแตก"
"ฮึๆ ฮ่าๆๆๆ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โซ่เอ้ย... อ่อนว่ะ (เดจาวู ...อืม จุ้บแก้มซักทีก็ไม่มีให้เห็น ต้องเขียนต่ออีกยาวแหงๆ เลย) ตอนนี้ไม่มีเก้า ทดไปไว้ตอนหน้า ตอนในนะคะ
ฉันไม่เห็นชอบเก้าเลย เพราะตอนเขียนยาก เหมือนจับเอาไว้แล้วมันดิ้นหนีไป ดื้อจะตายเด็กคนนั้น :try2:
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
เพลง ของวิน
http://www.youtube.com/v/yFTvbcNhEgc
-
เอ๊ะ ถ้าคนเขียนไม่ชอบเก้า แสดงว่าโซ่เป็นพระเอกใช่ไหมคะ? o18
-
รอแบบใจจดจ่อ
สนุกมาก ลุ้นตลอดว่าวินจะปล่อยอะไรออกมามั่ง
+1
-
:m29: ขอปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา
-
จบตอนได้สวีทมาก เดี๋ยวเอาหินปาหัวแตก :laugh:
โซ่ วิน น่ารัก อืมมม วูบนึงแอบคิดไปว่า วินคนเก่าแอบชอบโซ่รึป่าวนะ แต่เออ ช่างเหอะ ตอนนี้อะไรๆก็โซ่วินดีกว่า สดชื่นกว่ากันเยอะ :impress2:
-
สนุกมากกกจ้า รออีกตั้ง 2 วัน T T
:call: :call: :call:
-
ถ้าโซ่รู้ความจริงว่าวิน ไม่ใช่วิน(คนเก่า) จะดราม่ามั้ยเนี่ย (เค้าไม่เอานร้า า า :z3:)
-
:really2: :really2:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบทั้งโซ่ทั้งเก้าเลยอะ
อยากเห็นมุมมองเก้าบ้างจัง รอคอยตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
โซ่วินน่ารักจัง
-
ตามอ่านมาหลายวันแล้ว
ยิ่งอ่านวินยิ่งน่ารัก ..น่ารักจนโซ่เอ๋อแดก ไปไม่เป็นทำตัวไม่ถูก
ยิ่งหลังๆมีกอด มีซบ อ่า..คนอ่านหวั่นไหว โซ่ นายก็เป็นเหมือนเราใช่มะ? 55+
อืม..แล้วเก้าล่ะ? จะยังไงกันต่อไป
เก้า...เราอ่านแล้วรู้สึกจับตัวนายคนนี้ไม่ได้เลย คาเร็กเตอร์ ลักษณะ ตัวตน นิสัย ฯลฯ ..ทุกอย่างที่เป็นนายคนนี้
เราสัมผัสไม่ได้เลย มันดูเบาๆ ลอยๆ เข้าไม่ถึง ในขณะที่คาเร็กเตอร์ วิน กับ โซ่ แข็งมาก
แบบว่าอ่านแล้วเห็นตัวลอยวิ้งๆอยู่ตรงหน้าเลย ทุกอารมณ์ ความรู้สึก สีหน้า ท่าทาง การแสดงออกมันเห็นชัดทุกอย่าง
ในขณะที่ เก้า ดูบางเบามาก บางทีก็ให้ความรู้สึกไม่จริงไงไม่รู้
ถ้าสิ่งที่เก้าควรจะเป็นก็คือ "พายุ" ตอนนี้สิ่งที่เราสัมผัสและรู้สึกกับเก้ายังคงอยู่ในขั้น "ลม"
ทุกอย่างที่เป็นตัวเก้า มันยังไม่เข้ม ยังดึงดูดใจไม่ถึงที่สุด
ไม่ใช่เป็นเรื่องของการกระทำ แต่เป็นเรื่องของการเข้าถึงและจับต้องได้
เหมือนเป็นคนคนหนึ่งที่มายืนให้เห็นอยู่ตรงหน้าเราจริงๆ
แต่ส่วนตัวรู้สึกชอบคารเ็กเตอร์แบบ เก้านะ (นิยมเด็กดื้อ 55+)
จากที่อ่านๆหลายๆเรื่องในบอร์ดนี้มา รู้สึกว่าคนดีๆที่คอยดูแลห่วงใยมักจะไม่ได้กิน
คนเขียนว่าไง? *ยิ้ม*
เป็นกำลังใจให้ take care ^^
-
ถ้าเป็นอย่างนี้ไม่แน่ว่าจากนี้เก้าอาจจะหลงรักวิน
แล้วจะบังเกิดมาม่าต้มยำน้ำข้นที่ยิ่งใหญ่แบบ ข้น แซบ บึก
ที่โซ่ กับ เก้าอาจจะแย่งวิน หรือ วินอาจควงทั้ง2คน0.0
ผลสรุปนี้คือการเด๋าเล่นๆแหละจะ ^ ^
-
วินน่ารักอ่ะ
อยากรุ้จังวินจะเลือกใครน่า
โซดูแบบว่าเรื่อยๆๆแต่ลงรากลึก เก้าดูมาไวแต่ใช้ความรวดเร็วในการใกล้ชิด
เชียร์ โซๆๆๆๆๆ โซ สุ้สุ้ อิอิ
-
โซ่ไม่รุกแว้
จะรอให้เสด เก้าก่อนไง
ไม่ยอมนะเว้ย
-
วินตอนนี้คงน่ารักมาก ๆ ในสายตาโซ่ ไม่ใช่สิในสายตาของทุกคนเลยแหละ
-
วินเขียนยากก็เลิกเขียนค่ะ
เก็บไว้แต่โซ่เพียงผู้เดียว ฮา~
แบบว่า.. ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบโซ่
ชอบคนที่สามารถอธิบายเรื่องจิตใจ
ให้เป็นวิทยาศาสตร์แล้วเข้าใจได้ง่ายๆ
วิน... น่าสงสารนะ
ร่างกายไม่ใช่ของเรา แต่ต้องมารับผลที่เจ้าของเก่าเคยทำไว้
ไหนจะครอบครัวเดิมที่อยากจะเจออยู่อีก..เฮ้อ
อดทนต่อไปนะวิน เดี๋ยวมันคงดีขึ้นเอง
ปล. อย่าให้คนที่เอาใจใส่ต้องอดกิน เลยนะคะ
ไม่ชอบให้คนที่คอยดูและมาตลอดกลายเป็นพระรองเลย
ฮือออ~ โซ่สู้ๆ
-
สวัสดีไรท์เตอร์ ฮาๆ วันนี้สอบเสร็จเพิ่งมาส่องเล้าเป็ด เจอนิยายดีเรื่องนี้เข้า
นั่งอ่านตั้งเเต่อินโทรถึงบทล่าสุด เเละด้วยความว่างเลยอ่านวนไปสองรอบ><
อยากบอกว่าชอบคาเเรคเตอร์ของวิน(ความจำเสื่อม)มาก!!!
เเละพอเห็นภาพสเก็ตตัวละครเเต่ละคนเเล้วเเบบ วินน่ารักที่สุด!!! แอร๊ยยยย
เเต่ยิ่งชอบไปกว่านั้นคือตัวละครที่ชื่อว่า เก้า! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ด
ชอบเเบบเน้ โฮกฮากกก ดูป่าเถื่อนเเต่อ่อนโยน(?) ฮาๆ ไม่ยอมกดให้เสร็จขั้นตอน ชิช้ะ
เเต่ก็ยังดีเน้อเเบบว่าๆๆยังดูเข้าหาวิน เเอบรู้สึกว่ายังคงความเป็นการเเก้เเค้นอยู่หรือเปล่า
เเต่อยากให้หันเหมากกว่านี้จัง อร๊ายยยๆๆ ชอบเก้า ฮาๆ ปัญหาอีกอย่างน้องเเก้ว เกิดอะไรขึ้น!?
ต้องเป็นอะไรที่รุนเเรงเเน่ๆ แอบคิดไปถึงรุมโทรม เพราะไม่งั้นคงไม่ย้ายไปอยู่เมืองนอก เเละเดอะเเก็งก็ไม่ยอมบอกโซ่ด้วย
เเต่กลัวอย่างที่โซ่ว่านะ ว่าวินคนเก่าจะกลับมา เเต่ว่าวินที่เข้าไปอยู่ในร่างของวินคนนี้ เเสดงว่าจิตวิญญาณของวินคนนี้ตายไปเเล้วสินะคะ
T_T.. เเต่ว่านะ เเบบนี้จะดีเเล้ว ดูเอ๋อๆๆ เเต่รูปสเก็ตดูดีมากกกก ชอบปากนะ บรรยายกับรูปเหมือนกันเป๊ะ
ชอบที่สุด โฮกฮากกับเรื่องนี้ ติดหงอมเเหงม อัพบ่อยๆเน้อะ
ขอบคุณจ้า
-
นึกว่าจะสามพีซะแล้ว<แต่ก้อดีนะ หุหุ>
ถึงตอนนี้สองคนนี้จะหวานนิดนึง ต่อไปเรื่อยๆพอเริ่มรักกัน จัดหนักมาเลยย หึหึ
-
ใช่คร่า หนูก็ไม่ชอบเก้า
อยู่กับน้ำเย็นๆมันสบายกว่าไฟร้อนๆตั้งเยอะอ่ะ
เวลาอ่านยังรู้สึกได้เลยว่าฉากที่เก้าโผล่มา
ช่างร้อนแรง :z1:
-
อยากอ่านทุกวัน อิอิ
-
:-[ โอ๊ย โซ่น่ารักง่ะ จะเอาโซ่
-
ฮ่าฮ่า วินคนใหม่ดีกว่าวินคนเก่าอีก รั่วๆมึนๆ น่ารักดี
แล้วอย่างนี้โซ่จะทนความน่ารักของวินได้นานแค่ไหนนะ รอลุ้นๆ
-
:n1:
-
วินคนเก่าดูท่าจะเป็นคนซึนๆส่วนคนใหม่ท่าทางเป็นคนแนวเอ๋อๆ
รู้สึกไปเองรึเปล่านะว่า วินคนเก่าแอบชอบโซ่(?)
แล้วสมมติว่าวินคู่กับโซ่แล้ววินคนเก่าจะเป็นยังไงจะมีบทอีกไหม
เค้าชอบเก้านะ ดูแปรปรวนดีเพราะจับต้องไม่ได้ก็เลยอยากได้ ฮาาา
ส่วนโซ่ดูเหมือนเเสนดีเกินไป มันก็เลยรู้สึกเหมือนทือๆตันๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าคนต่อไปคนแต่งจะแต่งออกมาแบบไหน
เหมือนเดิมคะ *นับนิ้วรอวัน*
^____^
-
คนเขียนจ๊ะ เราโครตชอบโซ่เลย
รีมาต่อละ ~~รอคอยเธอมาแสนนานนนนนน~~
-
สนุกมากกกกค่า
-
พอโซ่ออกก็เชียร์โซ่
พอเก้ามาก็เชียร์เก้า ไอ้เรามันคนใจง่ายจริงๆ Orz
-
สนุกมาก ชอบๆ เชียร์โซ่วิน ไม่เอาเก้า นิสัยไม่ดี 555
-
แหมมมมมมมม คู่นี้ก็น่ารัก อีกคู่นึงก็เร้าใจ
แต่ยังเชียร์เก้าอยู่ ฮ่าๆ
-
กลัวเรื่องมันจะดราม่าอ้ะ -w-
เราเชียร์โซ่นะ ย้ากกกกกกกก
-
วันนี้แล้วสินะ สินะ คิกคิก
ตื่นเต้นยิ่งกว่ารอผลสอบอีก
ปูเสื่อรอค่ะ :really2:
-
เชียร์ใครดี :laugh:
ดูเหมือนโซ่จะแอบหวั่นไหวกับวินแล้วสิเนี่ย สู้ๆ นะนายโซ่
(ให้กำลังใจโซ่แต่เชียร์เก้านี่ผิดมั้ยคะ 555)
มารอตามต่อ คนเขียนสู้ๆ o13
-
ตอนที่ 11
สิ่งที่อยากทำตอนที่ยังมีชีวิตอยู่
1. ไปทำบุญกรวดน้ำให้เจ้าของร่างบ่อยๆ
2. โทรหาพี่ภาคิน ผมฝันอยากมีพี่น้องผู้ชายมาตั้งนานแล้ว
3. ให้นักสืบ ตามหาครอบครัวเดิม ...ต้องปิดปังโซ่กับครอบครัวทางนี้ด้วยแฮะ
4. เรื่องที่อยากทำ คงเป็น...อยากไปเที่ยวเมืองนอกสักครั้งในชีวิต
5. ตอนนี้มีเงินให้ซื้อของได้ตามใจอยากแล้ว แต่อยากได้อะไรน้า... ยังนึกไม่ออก
อืม เท่านี้ก่อนละกัน
ผมทำบุญกรวดน้ำให้นาวินแล้วมายืนให้อาหารปลาที่สระหลังวัดเล่น นึกขำว่ารอยกระเพื่อมผิวน้ำอะไรไม่เห็นมีเลย พอโยนอาหารปลาลงไปก็มีฝูงปลาว่ายมาแย่งกันตอดงับ ยุบยับๆ เต็มไปหมด สวยงามตรงไหน ฮ่าๆๆๆๆ
เสียงเพลงที่ผมชอบดังขึ้นมา unknow number ใครกันนะโทรมาเบอร์นี้ คนที่มีนอกจากโซ่แล้วก็มีแต่ครอบครัว... แล้วก็...
"ฮัลโหล"
"กูมาหามึงที่คอนโดมา มึงไปไหนวะ"
"ทำไมผมต้องบอกเก้าด้วยล่ะ"
"ต้องแทนตัวเองว่าวินสิ สมองมีน่ะหัดจำซะมั่ง"
"ผมไม่มีอะไรจะพูดด้วย แค่นี้นะ"
"มึงยังติดหนี้แค้นกูอยู่นะเว้ย"
"เรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้หรอกครับ ผมความจำเสื่อมนะเก้าอย่าลืมสิ" สมองมีน่ะ... อันนี้ผมคิดในใจ หนอย... เพราะรู้ว่าติดหนี้อยู่ถึงสุภาพด้วยหรอก คนโรคจิต
"..........บอกมาตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน"
"หาตัวเอาเองละกัน"
ผมว่า แล้วตัดสายทิ้ง ไม่บอกก็แล้วแต่สิ ปิดเสียงโทรศัพท์ไปเลย วันนี้ผมตื่นแต่ยังมืด ทำอาหารเช้าง่ายๆ ไว้ให้โซ่บนโต๊ะ แปะโน๊ตทิ้งไว้แล้วออกมาคนเดียว ถ้าไม่มีผู้คนในชีวิตของนาวินคอยวนเวียนอยู่รอบตัวแล้ว ผมก็เป็นแค่เจ้าวิน นักศึกษาธรรมดาๆ คนนึง เว้นแต่ว่าตอนนี้ผมมีอิสระและมีเงิน จะไปไหนจะทำอะไรจะซื้ออะไรก็ได้ ผมเดินออกจากวัดแล้วเดินเล่นไปตามซอยที่เต็มไปด้วยร้านรวงติดกันเป็นแถบ แวบซื้อกาแฟเย็นๆ หนึ่งแก้วแล้วเดินตามหาร้านอินเตอร์เนตใช้งาน
ร้านแถวนี้ตกแต่งสวยๆ ทั้งนั้น แถมราคาก็ราคามหาโหดซะด้วย แต่บรรยากาศดีจริงๆ ครับ สวย สบายๆ ผมนั่งค้นหาสำนักงาน นักสืบเอกชน มีตัวเลือกให้เยอะมากจนเลือกไม่ถูก ผมเลือกเบอร์หนึ่งแล้วโทรไปนัดไว้ก่อน
"วิน"
ผมหันไปตามเสียงเรียก ผู้ชายผมสั้น เปิดประตูกระจกใสแล้วเดินเข้ามาหา
"มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย ไม่เห็นตั้งนาน"
"เอ่อ ขอโทษนะครับ แต่คุณเป็นใครเหรอ? "
"จำพี่ไม่ได้เหรอ เพื่อนไอ้คินไง พี่เรน่ะ สูงขึ้นเยอะเลยนะเรา อย่างเท่อ่ะ"
"ผมขอโทษฮะ พี่..เร ไม่ใช่ว่าผมลืมพี่นะ คืองี้ เอ่อ...ผมไปขับรถชนแล้วหัวกระแทกน่ะ เลยจำอะไรไม่ค่อยได้"
"เฮ้ย เป็นอะไรมากไหมวิน"
"ไม่เป็นอะไรครับ"
"แล้วไอ้คินรู้เรื่องยังเนี่ย? "
"เดี๋ยวผมว่าจะโทรหาอยู่พอดีครับ"
"เออ ดีแล้วๆ ไม่เจอกันหลายปี ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นนะเรา แบบนี้ค่อยคล้ายพี่ชายบ้าง ไม่ใช่ไอ้ตัวแสบนิสัยเด็กๆ แล้วสินะ"
"ผมจำไม่ได้แล้วล่ะครับ ทำตัวแย่มากเลยเหรอ"
"ไม่หรอก กับพี่ชายก็ไม่ค่อยแผลงฤทธิ์อะไร เอ้อ เอาเบอร์ติดต่อไอ้คินให้หน่อยดิ พี่คิดถึงมันอ่ะ"
"ได้ครับ"
ผมจะจดเบอร์พี่ภาคินจากในเครื่องให้ก็นึกขึ้นได้ว่ามีนามบัตรของเขาใบหนึ่งในกระเป๋าตังค์ เลยหยิบยื่นให้
พี่เรก็รับไปมองยิ้มๆ พอพลิกไปพลิกมาแล้วก็ส่งคืนเสียเฉยๆ ???
"ไม่ได้นะ เอาของสำคัญแบบนี้ให้คนอื่นได้ยังไง บอกเบอร์คินมาเดี๋ยวพี่เมมลงเครื่องเอง เบอร์เราด้วยก็ดี"
ผมรับนามบัตรดีไซน์เรียบๆ ชื่อ ภาคิน พาริตา นั่นกลับมา แล้วบอกเบอร์ให้ไปแทน พี่เรบ๊ายบายแล้วแยกจากไป ผมจึงหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ นั่นมาพลิกดูบ้าง ข้อความที่เขียนด้วยดินสอตัวเล็กๆ นั่นมีใจความว่า
'มีแค่แกคนเดียวที่รักพี่ อย่าลืมพี่นะวิน'
รู้สึกใจหาย ใจคอไม่ดี ข้อความนั้นไม่ได้เขียนถึงผม แต่ถึงน้องชายที่จากไปอยู่อีกภพหนึ่ง ผมลูบเนื้อกระดาษเนียนมือไปมาแล้วนิ่งคิดถึงไปคนที่เขียนข้อความนี้ ผมจะโทรคุยกับเขาได้ยังไงในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าต้องปลอมตัวเป็นคนที่ตายไปแล้ว น่าเห็นใจคนรับสาย
"คนเดียวที่รัก..."
ฟังดูเหงาเหลือเกิน
ผมหยิบโทรศัพท์ที่ปิดเสียงไว้ขึ้นมา คิดอยู่ว่ายังไงก็ควรจะโทรไปสักครั้ง อย่างน้อยก็ต้องบอกว่าเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้ว หน้าจอสัมผัสนั้นแสดงว่ามี 8 Misscall จากเบอร์เดิมที่โทรหาเมื่อเช้า สายจากเก้าทั้งหมด ยกเว้นเบอร์สุดท้ายเพิ่งจะโทรเข้านาทีที่แล้ว P Kin ทำไมถึงรู้เร็วขนาดนี้ล่ะ ไม่โทรหาก็ไม่ได้แล้ว ใจผมเต้นตึกตักตึกตักตอนที่โทรกลับไป
"ฮัลโหล"
"วิน เป็นยังไงบ้าง! "
"ผม ผม... ไม่เป็นไรครับ"
"เรบอกว่าแกรถชนหัวกระแทก"
"อืม ก็จำอะไรไม่ได้เลย แต่ภายนอกไม่เป็นอะไรหรอกครับ"
"ไม่มีใครบอกพี่เลย"
"พี่คินครับ"
"ว่าไง"
"ผมขอโทษด้วยนะ ที่ ลืมพี่..."
"เราสบายดีพี่ก็โล่งใจแล้ว ถ้าเคลียร์งานเสร็จจะกลับไปหานะ แต่ตอนนี้งานรัดตัวจริงๆ "
"ครับ"
"ไม่เห็นหน้านานแล้วนะ ขอโทษที่ทิ้งมา พี่ยังคิดถึงแกนะ"
"ครับ"
"...แล้วจะรีบกลับไป"
พอวางสาย ผมรู้สึกแปลกๆ สับสน ถ้าบอกความจริงออกไปก็คือทำร้ายพี่ชายวิน ว่าทั้งที่ร่างน้องยังอยู่ แต่จิตไม่อยู่แล้ว แต่คิดกลับกันการที่โกหกแล้วสวมรอยบุคคลอันเป็นที่รักของคนอื่น มันไม่บาปเหรอ?
"น้องครับ"
"ครับ? "
"นั่งข้างๆ ได้ไหม"
"ครับ"
ร้านนี้โล่งโปร่งและมีคอมพิวเตอร์ให้บริการน้อยเครื่อง ที่นั่งใกล้สุดก็มีระยะห่างไปเยอะโขเหมือนกัน ทำไมต้องมาขออนุญาตเนี่ย ปรากฏว่าชายหนุ่มวัยทำงานไปลากเก้าอี้BeanBag ในส่วนนั่งพักผ่อนมาใกล้ๆ และนั่งลงตรงกลางระหว่างเครื่องผมและเครื่องข้างๆ
"คือ โทดทีนะที่จู่ๆ เข้ามาทัก"
"มีอะไรเหรอครับ"
"พี่นั่งมองน้องอยู่นานแล้วน่ะ ตั้งแต่เดินเข้าร้านมาเลย แต่ไม่กล้าเข้ามากวน ก็พอดีเห็นมีคนมาทักตัดหน้าแล้วก็แลกเบอร์กัน พี่ก็เลยอยากมาคุยดู"
"ครับ? "
"น้องน่ารักมาก พี่ขอเบอร์ได้ไหมครับ"
คิ้วผมชนกันแน่น ผู้ชายแปลกหน้าในคราบหนุ่มออฟฟิศปรกติ เข้ามาขอเบอร์ แล้วบอกว่าน่ารัก มองยังไงวะเนี่ยสูงตั้ง180... แล้วหมอนี่ก็เป็นเกย์อีกแล้วเหรอ
"จะเอาไปทำไมกันครับ"
"พี่อยากรู้จัก ก็อยากจีบน่ะ"
"ขอโทษครับ ผมคงให้ไม่ได้"
ผมรวบเก็บสมุดโน๊ตเล่มเล็ก ปากกา มือถือไว้ด้วยมือเดียว ลุกจากเก้าอี้พรวดแล้วก็เดินหลบไปจ่ายเงินพนักงานเตรียมเผ่น
"แล้วทำไมถึงให้ผู้ชายคนนั้นได้ล่ะครับ"
"นั่นเพื่อนพี่ชายครับ"
ว่าแล้วก็เดินหนีจากในร้านมาอย่างไว กรุงเทพนี่เกย์เยอะจริงๆ ผมไม่ได้รังเกียจอะไรคนที่รักเพศเดียวกันนะ เพื่อนผมที่เป็นก็มีเยอะแยะ ก็ยังคบกันเฮฮาปรกติ แต่คงเพราะหน้าตาจืดๆ บ้านๆ สมัยก่อนไม่จัดอยู่ในสเปคเกย์ล่ะมั้ง เลยหลอนๆ กับการถูกผู้ชายมาขอเบอร์ตรั้งแรก ผมมองกระจกหน้าร้านเสื้อผ้าที่เดินผ่าน มันสะท้อนภาพหนุ่มหน้าสวยจ้องด้วยสายตาดุๆ กลับมา ขายาวๆ ในยีนส์เดฟกำลังก้าวเดินไปอย่างรำคาญใจ มึงเป็นใครกันน่ะ?... ตัวเราตอนนี้ดูเป็นคนเย่อหยิ่งจังเลยว่ะ ดูไม่น่าเข้าใกล้เลย
ผมเดินโฉบเข้าร้านหนังสือ หาตำราทำอาหาร อยู่ว่างๆ ไม่มีงานทำแล้ว หางานอดิเรกทำแก้เซ็งดีกว่า
ผมตั้งอ่านเพื่อเลือกเล่มที่ทำตามง่ายที่สุดอยู่ก็ตอนที่เสียงเล็กๆ ทักขึ้นมา
"วิน"
ผมมองด้วยสีหน้าว่างเปล่า แต่ข้างในหัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ ผู้หญิงในรูป
แฟนเก่าของโซ่
"อาการเป็นยังไงบ้าง? "
"หาย...สนิทแล้วครับ"
"ขอโทษนะ ที่ทำให้เจ็บตัว หนัก"
"ไม่เป็นไร"
"ยูไม่น่ามายุ่งเรื่องนุกกับโซ่เลย รู้มะ โปรแบบวิน ยังไงนุกก็เอาชนะไม่ได้ สุดท้ายแล้วก็ต้องพลาดท่าให้ยูอยู่วันยันค่ำ"
ผมหน้าม้า จมูกเล็กๆ เชิดรั้น ปากอิ่ม ตัวเล็กๆ ตากลมโตนั่นจ้องขึ้นมา หน้าตาน่ารักไม่พอใจอย่างมาก โปรอะไร?
"หมายความว่ายังไง"
"ก็จะอะไรล่ะ You win ละนี่? นุกก็ปล่อยสัตว์เลี้ยงยูกลับเข้ากรงแล้ว เดี๋ยวนี้จะแตะตัวโซ่ยังเขยิบหนีเลย ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วไอถูกใจโซ่มากแท้ๆ มาแผนสูงดีนักนะ อะไรที่เป็นของตัวนี่แตะต้องไม่ได้เลย ไอ้คนบ้าอำนาจ ชอบทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเอ้ย ตัวเองไม่ได้รักไม่ได้ชอบ ก็เลิกทำตัวเป็นหมาหวงก้างได้แล้วjerk! อย่าคิดนะว่าไอไม่รู้ ว่าใครเป็นตัวการใช้ให้คนคาบข่าวไปฟ้องโซ่เรื่องของเราน่ะ แล้วเป็นไงล่ะ สมน้ำหน้า! เรื่องคราวนี้ต่อให้เข้าหน้าโซ่ไม่ติด แต่ไอก็ไม่เสียหายเท่าไหร่ร๊อก ยูดิ เฮอะ! กรรมตามสนองแท้ๆ เจ็บมั้ยล่ะสุดที่รักพังขนาดนั้น ชนะแล้วไง ตัวเองก็ตัวคนเดียวทั้งปีทั้งชาตินั่นล่ะว้า ไอ้คนไม่มีหัวใจเอ้ย"
นุกใส่เป็นชุดๆ นิ้วชี้ก็จิ้มกลางหน้าอกผมซ้ำๆ แรงๆ อย่างกับเป็นกำแพงที่เจ็บไม่เป็น ผมพยายามฟังให้ทัน แต่ก็ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด
"วินทำให้โซ่กับนุกเลิกกันเหรอ"
"จงใจทำน่ะสิ ถามจริงเหอะยูจะไม่ปล่อยโซ่ไปเลยเหรอชีวิตนี้ ถ้าเกิดเค้าเจอคนที่ดีจริงๆน่ะ ให้อิสระกันบ้างเถอะ เก็บไว้ข้างตัวทำไม ตัวเองรักใครไม่เป็นแท้ๆ"
"เอ่อ ก็ได้นะ"
"ฮึ? อะไรนะ? "
"ก็ เข้าใจแล้ว เงียบเสียงลงหน่อยได้ไหม คนมองทั้งร้านแล้ว"
"มาแปลกนะ จะหลอกให้นุกตายใจใช่มะ นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนอะไรรึเปล่า"
"ไม่มีแล้ว บอกว่าเข้าใจแล้วไง โอเค"
"เหอะ ขอให้จริง ถึงโซ่จะไม่ยอมให้นุกเข้าใกล้ แต่ไอก็คอยจับตามองอยู่นะ ถ้าทำอะไรให้เค้าทรมานใจอีก เราได้เห็นดีกันแน่! "
นุกชี้หน้าฆาตโทษอีกทีก่อนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอออกจากร้านไป จุดสนใจของคนในร้านพุ่งมาที่ผมคนเดียว.... ให้มันได้อย่างนี้... นึกว่า ไม่รับโทรศัพท์ ปลีกวิเวกอยู่คนเดียวจะรอดจากโจทย์เก่าทั้งหลาย แต่ก็หนีไปไหนไม่พ้น วุ่นวายไม่รู้จบจริงๆ
ผมหยิบๆ ตำราอาหารสองสามเล่มแล้วจ่ายเงิน ไปเดินซุปเปอร์มาร์เก็ตจ่ายตลาดทำกับข้าวดีกว่า
อยู่ห้องกับโซ่เงียบๆ ก็ดีแล้ว
เฮ้อ.........
ผมหิ้วถุงของสดสองถุงหนังสืออีกถุงลงจากแท็กซี่ มาถึงหน้าคอนโดของโซ่ตอนบ่ายคล้อย ถ้าทำเสร็จก็กินเป็นมื้อค่ำพอดี
"วิน!!! "
ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่มันวันมหาวิปโยคอะไรกันเนี่ย
"กูนึกแล้วว่ายังไงมึงต้องมาห้องไอ้โซ่ คิดว่าจะหลบหน้ากูไปได้นานแค่ไหน"
มีแต่คนมาวุ่นวายตลอดทั้งวันเลยแฮะ นึกว่าจะกลับมาทำอาหารแก้เครียด ก็มีตัวเครียดตัวเป้งมานั่งรออยู่ทางขึ้นคอนโดอีก ฆ่ากันเลยดีกว่า
"ผมให้คุณเข้าห้องไม่ได้หรอกนะ โซ่ต่างหากเจ้าของห้อง"
พูดเชิงไล่อ้อมๆ แต่ก็ไม่มีผลอะไร เหมือนพูดให้พื้นให้กำแพงฟัง เก้าแสยะยิ้มกวนๆ เดินมาขวางทาง
"ซื้ออะไรมา ที่รัก"
"ทำไมไม่เล่ามาให้หมดทีเดียว ระหว่างเรามีอะไรต้องสะสาง แล้วคุณต้องการอะไรกันแน่? "
"ต้องการ? ฮึ ความสะใจล่ะมั้ง"
"ถ้ายังอ้อมค้อมไม่ยอมพูด ผมก็ไม่อยากสนใจแล้ว"
"อย่ามาเมินกันนะ! "
เก้ากำต้นแขนและบังคับให้หมุนหันตัวไปหา อะไรกันนักหนาวะเนี่ย จะมีชีวิตเป็นของตัวเองสักวันไม่ได้เลยหรือไง บอกให้ผมเป็นอะไรต้องเป็น บอกให้ผมทำอะไรต้องทำรึไง
"ทำไมทุกคนต้องมาเอาอะไรจากวินกันนักนะ"
ผมโพล่งออกมา สะบัดไหล่ทิ้งแรงๆ
"เมื่อกี้มึงแทนตัวเองว่าวินเหรอ มึงฟังคำสั่งกูแล้วสิ"
ผมอยากจะบอกว่าแค่พร่ำบ่นกับตัวเอง แต่ก็ช่างมัน ปล่อยคนบ้าคิดไปเองแล้วกัน ปวดหัวพอแล้ววันนี้ อย่าเพิ่งมามีเหตุการณ์อะไรเพิ่มอีกเลย
"พูดว่า วินขอโทษนะ ทีซิ"
เอ๊ะ??
เก้าล้วงวัตถุเล็กๆ สีดำ ยื่นจ่อมารวดเร็ว ทำให้ผมผงะถอยหลังหนี
"อะไร"
"กูจะเอาให้แก้วฟัง พูด" เครื่องอัดเสียงงั้นเหรอ?
"พูดตามกูซะดีๆ วินขอโทษนะแก้ว วินเสียใจจริงๆ"
"วินขอโทษนะแก้ว วินเสียใจจริงๆ" แล้วมันก็ปิดเครื่องลงแกร๊ก ก้มมองนิดหนึ่งแล้วเก็บไป บรรยากาศมันหนักๆ หน่วง มันไม่แสยะยิ้มแล้ว
แต่ทั้งโกรธทั้งเคร่งเครียด
"กูนั่งรอคำขอโทษมึงหกชั่วโมง หกชั่วโมง! เป็นเหี้ยไรไม่รับโทรศัพท์ คิดว่ากูพิศวาสมึงมากรึไงถึงทำเล่นตัวน่ะ"
"...ผมไม่รู้นี่นา ก็ทำไมไม่บอกล่ะว่ามีธุระ"
"มันเป็นความผิดของมึงชัดๆ มีอย่างที่ไหนให้กูเป็นฝ่ายต้องมาตาม มานั่งรอให้มึงพูดขอโทษ มึงต้องตามไปอ้อนวอนขอให้กูยกโทษให้สิ"
"ก็บอกสักทีสิว่ามันเรื่องอะไร"
"กูยังไม่บอก เพราะกูยังไม่เชื่อใจมึง มึงมีหน้าที่ทำให้กูเชื่อใจแล้วยอมคุยด้วย เพราะถ้าเล่าอะไรไปกูกับน้องกูเป็นฝ่ายเสีย เข้าใจรึเปล่า"
".........."
"ไอ้วิน! กูถามว่าเข้าใจรึเปล่า??? "
เสียงที่เกรี้ยวกราดของเก้าเจือด้วยความเจ็บปวดเหมือนสัตว์กำลังบาดเจ็บ วินเป็นคนทำให้เป็นแบบนี้เหรอ
"เข้าใจแล้ว"
".....ฮึ รู้มั้ยมีเรื่องน่าขำเรื่องนึง เมื่อก่อน... มึง กู โซ่ แล้วก็นุก เคยเรียนห้องเดียวกันอยู่ปีนึง แต่พวกเราต่างคนก็หันไปคนละทาง และมีความสุขดี"
"......"
"พอกลับมาประจันหน้ากัน เกี่ยวข้องกัน...ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปก็ไม่รู้ ไม่มีใครมีความสุขเลย สิ่งสำคัญของทุกคนถูกทำร้ายหมด ยกเว้นแต่มึง! มึงทุกข์ใจเสียใจเป็นเหมือนมนุษย์มนาเค้าบ้างรึเปล่า มีอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตบ้าง"
"ผม... ผมไม่..."
"มึงต้องตอบกูมาให้ได้ อะไรที่มึงต้องการที่สุด กูจะรอฟัง"
ผมมองตามหลังเก้าที่เดินกลับไป อย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ผมทุกข์ใจ เสียใจอยู่ทุกวัน สิ่งที่ผมต้องการที่สุดคือได้ชีวิตและครอบครัวเดิมของผมคืน ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ ผมก็เป็นแค่คนไม่มีความสุขอีกคนนึง และผมบอกอะไรกับใครไม่ได้เลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยาววววว แหะๆ ตอนนี้ตัวละครเยอะจัง ฉันหวังว่าจะไม่ยัดข้อมูลให้ผู้อ่านมากไปนะคะ
ไม่รู้จะหั่นแบ่งตอนตรงไหนดีสำหรับวันๆ หนึ่งของวิน
ส่วนเก้าที่บทน้อย คิดว่า... คิดว่าจะเพิ่มขึ้นนะ ตอนหน้าเจอกันค่ะ :a12:
-
เก้านี่เหมือนวิญญาณเลย แวบไปแวบมา
ส่วนชะนีที่แวบมาแปปนึง ไอๆยูๆอะไรไม่เข้าใจย่ะ!
ว่าแต่ ตอนนี้โซ่ไม่มีบทเลยเนอะ :z1:
-
เก้านี่น่าตบจังเนาะ :beat:
วินสู้ๆ อะไรๆมันคงจะดีขึ้นเอง มั้ง นะ :laugh:
-
ง่ะ เก้ามาแต่โช่หายไป
แล้วเจ้นุกอะไรนั้นอีก
ภาษาวิบัติหมด ไทยคำอังกฤษคำ :เฮ้อ: เด็กไทย
เข้าโหมดเพ้อมานาน
ตอนนี้วินฉายเดียว ขนาดอยู่คนเดียวยังโดนตามราวี น่าสงสารจริงๆ
-
วิน พาริตา หวงโซ่ สรุปได้ว่าแบบนี้ แต่ไม่แน่ใจว่าแบบเพื่อนหรือมากกว่านั้น
ชอบอ่ะ ชอบบบบบบ มาต่อทุกวันเลยจะดีมั่ก ๆ ๆ เริ่มโลภแล้วตรู
+1 เนาะ
-
วินคนเก่ารักโซ่เลยไม่ยอมปล่อยโซ่ให้ใคร พอโซ่มีแฟนกี่คนๆก็เเย่ง
น่าจะเป็นเเบบนี้น่ะ
เก้าเเวบไปแวบมา วินอยุ่เเต่ในห้องกับโซ่ถูกเเล้ว ออกมาข้างนอกวุ่นวายเลย
-
ยังคงสงสารวิน :เฮ้อ:
เก้านิยังไงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
พี่คินนิยังไงหว่า :confuse:
-
ชีวิตวินก็ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิม เอ หรือจะวุ่นวายหนักกว่าเดิมนะ
ขนาดไปไหนมาไหนคนเดียวยังโดนตามราวีไม่เลิกอีก
อดทนไว้นะวิน เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น
-
ดีใจที่เห็นนักเขียนอัพ ฮิ เเต่ทำไมรู้สึกเก้าทำตัวงี่เง่านะพาร์ทนี้
พี่ภคินกับวินเมื่อก่อนมีความสัมพันธ์อะไร หรือเเค่พี่ชายกับน้องชายเเค่นั้น
อย่ามาอินเคสนะ กรี๊ดดดด โซ่หายไปไหนนนนนนนนนน!? รู้สึกดีที่วินทำบุญ ใจดีใจบุญ
วินจะเข้าใจที่นุกพูดออกมาหรือเปล่า เเบบเรียงลำดับเรื่องว่าอะไรคืออะไรเเล้วเกิดอะไร
วินคนใหม่ฉลาด ฮาๆ เข้าใจอะไรง่ายดีจากหลายๆอย่างที่เข้ามาร่างของวินคนนี้
คงเข้าใจเรื่องนี้ได้ง่ายๆ เเต่พาร์ทนี้สั้นจริงๆนั้นละนักเขียน เเต่ก็ดีใจมากๆที่มาอัพ เเวปมาอ่าน พรุ่งนี้มีสอบ ฮึกก..
ขอบคุณจ้า
-
ติดเรื่องนี้จริงนะเนี่ย
ยังคงซับซ้อน มีเรื่องที่ปิดบังไว้ อยากรู้จัง
แต่แอบคิดนะเนี่ยว่าวินแอบชอบโซ่หรือเปล่า
-
งั้นก็แปลว่าวินเดิมชอบโซ อะจิ หรือหวงของตนแน่ๆๆ
เชียร์โซเท่านั้น ก๊ากกกกกกกกกกกก อิอิ
-
วินคนเก่าคิดอะไรกับโซ่เกินเพื่อนรึเปล่านี่?
ถึงได้หวงห่วงเพื่อนคนนี้ไว้กับตัวนัก
ส่วนนุก... เธอพูดได้น่าเวียนหัวจริงๆ ฮา~
เราถึงกับต้องอ่านที่เธอพูดถึงสองรอบ =.,=
เก้ามครั้งนี้แอบงงเบาๆ ในอารมณ์ของเขา..
รอคนที่เกลียดเพื่อฟังคำขอโทษได้ถึง 6 ชั่วโมงเลยเหรอ
คิดอะไรรึเปล่านั้น...
วินเอ๊ย อดทนละกันนะ รอพี่ชายกลับมาด้วย
เผื่อจะรู้ความจริงอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับวินคนเก่า
ปล. อยากให้เรื่องนี้มาต่อทุกวันจังเลย T^T
-
เก้าดูโหด และฮามากในตอนนี้ โดยเฉพาะตรงที่ว่า..
..."กูยังไม่บอก เพราะกูยังไม่เชื่อใจมึง มึงมีหน้าที่ทำให้กูเชื่อใจแล้วยอมคุยด้วย
เพราะถ้าเล่าอะไรไปกูกับน้องกูเป็นฝ่ายเสีย เข้าใจรึเปล่า"
ถ้าเราเป็นวินก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน มึงกับน้องเป็นฝ่ายเสีย? ยังไงวะ?? กูไม่เข้าใจเหอะ!
เคยเห็นแต่ลากคอไปขอโทษ แต่นี่มาแนวใหม่ อัดเสียงคำขอโทษ - -
สุดๆยิ่งกว่านั้นก็คือ รอหกชั่วโมง!!! ไม่แค้นจริงทำไม่ได้นะเนี่ย~
แล้วก็จากไปอย่างเท่(?)
แต่ก็ดูเจ็บปวดโดยเฉพาะตอนที่พูดถึงน้องแก้ว
วินคนนั้นไปทำอะไรไว้กัน?
เรื่องราวค่อยๆมาแล้ว ดูจะซับซ้อนอยู่ น่าติดตามมากๆ
วิน(คนเดิม) คิดกับ โซ่ ยังไง?
...ทาสรับใช้? ไม่ใช่แระ - -
ปล. เราเริ่มเห็นเก้าแระ เป็นเด็กที่ขี้หงุดหงิดจริงๆ แต่ก็ดูมีความอดทนอย่างน่าเหลือเชื่อ น่ารักนะ~ 55+
-
ตอนชะนีนุกโผล่มางงเหมือนกันค่ะ ไอๆ ยูๆ ตอนแรกนึกว่า ใครชื่อไอ ชื่อยู ที่ไหนได้อ๋อออออออออออออออออออออออออออ
-
คิดถึงโซ่ง่ะ ตอนนี้บทหายย เมื่อไหร่จะรักกันน้า โซ่กะวินเนี่ยย
-
เหมื่อนจะคดีพลิกป่ะ ดูเก้าไม่โหดเหมาะโดนกดมากกว่า อิอิ เตี้ยกว่าด้วย
พี่คินนี่จะมีอะไรในก่อไผ่ไหม
แต่โซ่นี่ยังไงก็วินคนเก่าหวงชัวร์ อิอิ แต่วินคนใหม่ยังไม่เริ่มหวง ไปอนุญาติเค้าซะงั้นแง้วววว :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า :L2:
-
ตอนนี้พี่คินมีบทพูดนิดหนึ่ง
แถมได้รู้เพิ่มด้วยว่า วินคนเก่า หวง โซ่ มาก
ตกลงจะรักกี่เส้าดี
-
:เฮ้อ:จะมีบ้างมัยที่จะสงบสุขซักวัน
-
สงสารวิน ไม่ได้ผิดอะไรแท้ๆ แต่ต้องมาชดใช้ให้วินคนเก่า :เฮ้อ: ว่าแต่พี่ภาคินเนี่ยจะหลงเข้ามาอยู่ในเครือข่ายมะรุมมะตุ้มรุมรักวินดี้อีกคนมั้ยเนี่ย น่าสงสัยจัง :z1:
-
เป็นกรรมอะไรของวินคนธรรมดา ที่ต้องมารับอะไรๆที่วุ่นวายและเดือดร้อนใจ
แทนวินคนร่ำรวย
-
โอ๊ย สงสารพี่คิน
วินเป็นคนเดียวที่รักพี่ อย่าลืมพี่นะ
โฮ~~~~~~~~~~~~~~
คนเดียวที่รักพี่อ่ะค่ะ มันตายไปแล้วววว
รู้สึกเหมือนโลกนี้เค้าจะไม่เหลือใครเลยอ่ะ
ปล. สรุปว่าวินนั้นแอบรักโซ่มาตลอด คนอย่างนั้นถ้าไม่รักคงไม่คบได้สนิทใจหรอกมั้ง
-
อืมมม มาตอนนี้ยิ่งคิดไปใหญ่เลย วินคนเก่าต้องชอบโซ่แน่ๆ แต่เพราะรักไม่เป็น เลยไม่รู้ว่าต้องดูแลความรักตัวเองยังไง
(คิดเป็นเรื่องเป็นราวเลย ฮ่าๆๆ) ส่วนนู๋วินก็น่าสงสาร เพราะไม่รู้จักใคร เลยประเมินสถานการณ์ไม่ถูก ใครมาดีมาร้าย
อ่านแล้วเป็นห่วงจัง :เฮ้อ: โซ่จ๋า คนอ่านเชียร์โซ่เต็มที่เลยนะ เพราะงั้นดูแลนู๋วินด้วย :กอด1:
-
พระเอกน่ะ จะโซ่หรือเก้า ใครสักคน หรือทั้งสองคน ได้ทั้งนั้น
เพราะสองคนนี้คนละอารมณ์ กันเลย แต่ก็มีออร่าความเป็นพระเอกทั้งสองเลย
ถ้าเอาสองคนนี้ไปอยู่นิยายคนละเรื่องนะ ของโซ่ก็คงจะเป็นนิยายตลกและอบอุ่น
ส่วนเก้า ก็คงพวกตบจูบอ่ะ พอมาร่วมกันมันเลยให้ความรู้สึกว่าพอดี
เรื่องนี้เห็นในหน้าแนะนำนิยาย บอกว่าเป็นแนวน่ารัก เราว่าก็ใช่นะในส่วนหนึ่ง
แต่อีกส่วนคือ มันให้ความรู้สึกว่ามันแฝงความหนักหน่วงของอารมณ์ความรู้สึก
ตัวละครแต่ละตัวค่อนข้างจะมีคาแร็คเตอร์ที่ชัดเจนดีค่ะ
และไม่รู้ว่าจะส่งสารใครดี ทางครอบครัวของวิญก็ควรปล่อยให้เป็นไปตามวิถีทางที่ควรจะเป็น
ส่วนครอบครัวและเพื่อนใหม่ ถ้ารู้ความจริงก็คงจะเสียใจมาก น่าสงสารวินคนเก่ามากอยู่
เหมือนเราค่อยๆ ทำความรู้จักกับวินคนนั้นไปทีละนิดร่วมกับวินคนปัจจุบัน
และได้เรียนรู้ว่า บางทีที่ทุกๆ คนเห็นมันอาจจะเป็นแค่เพียงกำแพงที่วินคนนั้นสร้างขึ้นมาก็ได้อ่ะเนอะ
แต่ที่สงสารที่สุดก็คงเป็นวินตี๋นี่ล่ะ เพราะรู้ทุกอย่าง เศร้ากับทุกคน แต่ไม่สามารถทำอะไรได้
ได้แต่เก็บมันไว้ในใจ มันคงอึกอัดมากถึงมากที่สุดเลยล่ะ อยากร้องไห้แทนวินจัง (มามะ มาให้เค้ากอดปลอบเลย)
คอมเม้นท์ซะยาวเลย ต้องขอโทษล่วงหน้านะคะ เพราะคงจะไม่ได้คอมเม้นท์ทุกตอน
ขอให้รักษาสำนวนดีๆ แบบนี้ไปจนตลอดนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้คะ
-
ดูสับสนวุ้นวายจังนะ ส่งสารวินคนใหม่จัง
-
เอ้อเอาโซ่ออกโรงหน่อย
เวลามีโซ่แล้ว วินมันน่ารักดีอะ o13
-
ตอนที่ 12
ผมไม่ได้เกิดเป็นพี่ชายคนโตที่มีหน้าที่คอยดูแลน้องๆ เสียสละ พึ่งพาได้ และไม่ใช่น้องชายคนเล็กที่ทุกคนคอยเอาใจ น่าเอ็นดู ขี้อ้อน ผมคือลูกชายที่สองแต่มีชื่อว่า เก้า เลขเก้าสำหรับคนทั่วไปคือความเป็นมงคล แต่สำหรับคนที่บ้านผมคือความอัปมงคล ถ้าตัดลูกชายคนกลางออกบ้านนี้ก็คงน่าอิจฉาที่สุดในโลก บ้านนี้รักความสมบูรณ์เพียบพร้อมครับ ผมก็ถูกเลี้ยงมาสูตรเดียวกับพี่ก้องไอ้แก้วนะ และผมก็ชอบมากที่ทุกอย่างจะดูเพอร์เฟค แต่เสียใจตรงที่ 'เก้า' ไม่ได้เท่ากับ ความเพอร์เฟค
ผมเป็นตัวปัญหา แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเจ็บปวดอะไรหรอกนะ กะอีแค่เป็นจุดด่างพร้อยของตระกูล เรื่องจิ๊บๆ
"แกมันไม่ได้เรื่อง"
"เฮียก็มาจัดการเอาเองเลยดิ น่ารำคาญ" ผมย้อนพี่ชายไปทางโทรศัพท์ ด้วยน้ำเสียงงัวเงียและอาจฟังดูกวนตีนเล็กน้อย แจ๊บๆ
"แกบอกฉันมาสิว่ามันทำผิดกฏหมายยังไง อีกอย่าง แกคิดจะเอาน้องขึ้นศาลเรื่องผู้ชายรึไง"
ผมกลอกตาไปมา แลบลิ้นให้แบบไม่ออกเสียงให้คนในสาย เถ่อ... พ่อทนายมือทอง เป็นทนายจำเลยที่เมกา แต่ไม่มีปัญญาเอาผิดไรไอ้วิน ไม่เก๋าจริงนี่หว่า
"ทำไมต้องให้โกหกว่าแก้วไปเรียนออสเตเรีย เกิดเพื่อนมันถามถึงจิงโจ้ขึ้นมา น้องมันจะตอบยังไง"
"ไม่ต้องมากวนประสาทฉันนะ เสียเวลา ความผิดแกนั่นแหละไม่ดูแลน้องให้ดี ไม่น่าปล่อยให้อยู่ไทยกันแค่สองคนเลย"
"พอๆๆๆ บ่นอยู่นั่นแหละ บอกแล้วว่าไงว่ากำลังจัดการอยู่ เวลาไม่มีก็ไม่ต้องโทรมาดิ๊! บ๊าย.."
"เดี๋ยวก่อน ได้คุยกับน้องบ้างรึปล่าว"
"เออๆ ผมคุยกับมัน พอใจมั้ย? บาย"
ไม่ต้องให้สอนหรอก ถึงไม่ค่อยโทรคุยหรือให้กำลังใจมันบ่อยเท่าเฮีย ผมก็มีวิธีแสดงความเอาใจใส่ในแบบของพี่ชายคนรอง ใครทำน้องกูเจ็บ รับรองมันได้ทรมานไปอีกนานแสนนาน ได้เจอกับตัวสร้างปัญหามือโปรแน่มึง
ว่าแต่เฮียก้องบ้า โทรมาทำไมแต่ไก่โห่วะ ปวดหัว แฮงก์นิดๆ แฮะแค่จิบเล่นแก้วสองแก้ว เหล้าในตู้เฮียนี่ก็แม่งแรงชิบหาย ทีหลังไม่จิ๊กกินแล้ว ของเก่าแพงแล้วต่างจากปรกติยังไงกินแล้วก็เมา เมาแล้วก็แฮงก์เหมือนๆ กัน เฮียสะสมของสิ้นเปลืองไว้ในอพาร์ตเมนท์ทำไมอ่ะ ลอบวางยาน้องชายตัวเองนะเนี่ย ปวดหัวเหมือนมีอะไรคาๆ
อืม... ต้องเล่นงานไอ้วิน... แต่... เหอะ ไม่มีมู๊ดเลย เห็นท่าเอ๋อๆแบบนั้นจะทำอะไรลง ต่อยก็ไม่โต้ตอบ บีบคอก็ร้องไห้ ทำอย่างกับกูเป็นยักษ์เป็นมาร ที่เมื่อก่อนนะเข้าไปท้าตี แกล้งทำเป็นมองหยามๆ แล้วเมินไม่เห็นหัว แต่พอมืดแล้วส่งคนมากระทืบกูตอนเผลอ ไอ้ห่า แก้วหลงรักเข้าไปได้ไงไม่รู้...สวะพรรค์นั้น
แต่มานึกๆ ดูแล้ว ถือว่าผมเข้าถึงตัวมันได้ใกล้มากกว่าเมื่อสองสามเดือนแรกนะ ตอนนั้นด้วยความเลือดร้อน ก็พุ่งเข้าใส่ทุกครั้งที่เจอหน้า ถ้ามันอยู่ตัวคนเดียวก็ดีสิ แต่มันชอบอยู่กับลิ่วล้อเป็นพรวน ก๊วนก๊งเหล้าบ้าง รุ่นพี่บ้าง บอดี้การ์ดของที่บ้านบ้าง ทุกๆ ครั้งผมจะเจ็บหนักกลับมาฝ่ายเดียว ไม่เคยระคายถึงผิวมันหรอก ที่มันรับไปก็มีแต่เสียงตะโกนด่า ซึ่งดูๆ ไปแล้วมันไม่สะทกสะท้านด้วยซ้ำ
เออใช่ ผมมันโง่ บ้า ห่าม มุทะลุ ด่าผมมาได้เลย ไม่เจ็บ และไม่จำด้วย! ผมไม่เคยแคร์อยู่แล้วกับเสียงคนรอบข้าง เกิดมาเป็นตัวโชคร้ายของบ้าน ถ้าใส่ใจกับคำพูดทุกคำที่โดนด่า ก็คงกินน้ำยาล้างห้องน้ำตายตั้งแต่สามขวบแระ
ผมลุกขึ้น เก็บที่นอนเรียบร้อยแล้วถึงไปอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นๆ ชะหน้าและไหลผ่านลงไป ไอ้วินมันเป็นคนน่าอิจฉา มีชีวิตที่เจ๋ง ตอนไฮสคูลเราเคยเกือบจะเป็นก๊วนเดียวกัน ตอนที่มันเลือดร้อนกว่านี้ ซ่ากว่านี้ ถือว่านิสัยค่อนไปทางเดียวกัน แต่ไปๆมาๆ ไอ้วินมันรำคาญผม บอกว่าผมเป็นคนเรื่องมากจู้จี้ ย้ำคิดย้ำทำ หลังจากนั้นเราเลยหมางๆ กัน แต่ก็ไม่ได้เรียนห้องเดียวกันอีก จนเข้ามหาลัยเดียวกันก็แล้วผมก็ยังอยู่นอกวงโคจรของมัน
ผมเองก็ไม่รู้ว่าแก้วไปเจอกับมันตอนไหน ถึงจะนอนอยู่อพาร์ตเมนท์นี้ด้วยกันหลังจากพี่ก้องย้ายออกไป แต่ผมไม่ค่อยจะแชร์อะไรกับแก้วมากนัก ก็พี่น้องตัวผู้เหมือนกัน จะให้คอยรับส่งไปเรียน ตามเฝ้าตามโอ๋ก็ใช่ที่ เรื่องส่วนตัวของมันผมก็ไม่ยุ่ง เวลาที่เจอกันก็แค่ก่อนนอนกับตื่นนอนเท่านั้น
แก้วเรียนหมอ อ่อนกว่าปีหนึ่ง เป็นคุณหนูประจำบ้าน กินยากอยู่ยาก พูดน้อย ขี้กลัว ขี้น้อยใจ หน้าตาก็จิ้มลิ้ม ใครๆ ในบ้านก็รักก็เอาใจ คนอาจจะมองว่าผมกับแก้วห่างเหินเพราะผมอิจฉาน้อง แต่ไม่ใช่นะ ผมไม่เคยอิจฉามัน แต่ผมก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิด ผมอาจจะรักหรือไม่รักน้องก็ได้ ผมก็ไม่รู้ มีปัญหาแมะ?
ผมนั่งใช้ความคิดก่อนจะบ้าระห่ำพุ่งไปทำร้ายไอ้วินอีก เกมมันเปลี่ยน เป้าหมายที่เคยเล่นไม้แข็งไปเจอไม้หน้าสามกลับมาตลอด จู่ๆ รถชนร้านเฟอร์นิเจอร์ข้างทาง หายเข้าโรงพยาบาลสองอาทิตย์ กลับมาเจอกันอีกที เสือกความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้ ที่แปลกคือนิสัยมันพลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ผมงุนงงถอยกลับมาตั้งหลักแล้วจู่โจมเข้าไปอีก ด้วยความที่มันเคยปฏิบัติกับน้องผมเหมือนเป็นเมียเก็บคนนึง ผมก็เลยเอาหนามบ่งกลับคืนไปบ้าง แล้วก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับคาสโนว่าคนนี้ ถึงหมอบราบคาบแก้วให้คนที่มันเคยเมินไม่เห็นหัวได้ ทำไมมันถึงแพ้ง่ายนักวะ ทำไมมันถึงกลายเป็นคนสุภาพเรียบร้อย ให้เกียรติคนอื่น ทำไมมันถึงไม่ป้องกันตัวหรือโต้ตอบเมื่อโดนทำร้าย ทำไมมันถึงร้องไห้พร่ำบอกว่าขอโทษเมื่อผมบีบคอมันแค่ขู่ๆ ทำไมมันถึงดูไร้เดียงสานักตอนที่ผมลวนลามจะกดมัน
แม่งมีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจเต็มไปหมด
ผมโทรหาแก้ว ที่อเมริกาคงเป็นเวลาเย็นหรือพลบค่ำ
"ฮัลโหล"
"ยังไม่ตายอีกเหรอ"
"คิกๆ พี่เก้า ชู่ววว นั่นเป็นคำต้องห้ามสำหรับผู้ป่วยทางจิตนะ รู้มั้ย"
"แกยอมรับว่าแกป่วยเหรอ"
"ก็ทุกคนทำเหมือนว่าถ้าแก้วได้ยินคำว่าตายปุ๊บ จะคุ้มคลั่งทำร้ายตัวเองปั๊บ อะไรแบบนั้น โอ๋กันทั้งวันทั้งคืน กระดิกตัวไม่ได้ น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว นี่แก้วไม่เป็นไรแล้วจริงๆ นะ"
"ไม่เป็นไรแล้วนี่ลืมไอ้วินได้รึยัง"
"หะๆๆ พี่พูดคำต้องห้ามอีกแล้วนะ ก็ไม่ใช่ว่าลืมพี่วินได้หรอก แต่ต่อไปคงไม่กล้าเข้าใกล้เค้าแล้วล่ะ บางทีแก้วอาจจะอยู่ที่นี่เลย ถ้าปรับตัวได้"
"ทิ้งกู"
"ฮึ สมน้ำหน้า ชอบใช้นู่นใช้นี่ พอไม่มีน้องให้ใช้แล้วโทรมาบ่อยจังนะ"
"ที่โทรเพราะเฮียสั่งมา บ่นมาก รำคาญ"
"ฮ่าๆๆๆ โกหกบ้างอะไรบ้างก็ได้พี่ แค่นี้ก่อนนะ แก้วทานข้าวก่อน"
"เออ บาย"
ไม่เป็นไรแล้ว... หัวเราะได้แล้ว
จริงๆ เหรอ?
กูเข็ดแล้วนะ ตอนที่มึงบอกว่าไม่เป็นไรเมื่อสี่เดือนก่อน มันไม่ได้ไม่เป็นไรจริงๆ นี่ คนที่เงียบๆ ยิ้มๆ อยู่มาวันหนึ่งก็กรีดข้อมือตัวเองไม่มีปี่มีขลุ่ย แล้วตอนนี้จะไม่ให้ทั้งบ้านพากันโอ๋เกินเหตุได้ยังไง น้องชายคนเล็ก คนที่น่ารักที่สุด นิสัยดีที่สุด แก้วตาดวงใจของครอบครัว พวกเราไม่ได้เว่อร์กันไปเองหรอกนะเจ้าแก้ว
มึงเป็นคนแรกที่ทำให้กูได้รู้ว่า
คำว่า "ใจจะขาด" มันเป็นยังไง
หัวใจที่กูไม่คิดว่าตัวเองมีอยู่ มันเจ็บเหมือนฉีกขาดออกจากกันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ตอนที่แก้วนอนฟุบอยู่กับโต๊ะแน่นิ่ง แขนห้อยต่องแต่ง เลือดแดงฉานแผ่ขยายเป็นวงกว้างบนพื้น ไม่รู้ว่านั่งอยู่อย่างนั้นคนเดียวนานแค่ไหนแล้ว เพราะผมไม่เคยสนใจว่ามันจะไปไหน ทำอะไร ค้างคืนกับใคร จะกลับห้องเมื่อไหร่ ถ้าไม่เอะใจว่าเห็นรถจอดอยู่ก็คงไม่รู้ว่ากลับห้องมาแล้ว ถ้าไม่เข้าไปเชคดูก็คงปล่อยน้องนอนสลบอยู่คนเดียว เลือดไหลออกจนหมดตัว ...เหี้ย กูเหี้ย กูผิดจริงๆนั่นแหละ เฮียก้องแม่งด่าด้วยความจริงอีกแล้ว พวกเรามารู้ทีหลังว่าแก้วมันเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อนหน้าสักพักใหญ่ๆ แล้วแต่ผมไม่ยอมสังเกตเอง
ผมคว้ากุญแจรถแล้วบุกไปหาตัวการที่คอนโด ไม่มีแผน ไม่แคร์ว่าโดนลิ่วล้อมันจะซ้อมเอาอีก กูต้องได้ทำร้ายมันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะเจ็บที่หัวใจอีก กูจะฆ่ามึง
ผมตามไปที่คอนโดก็ไม่เจอ ที่มหาลัยก็ไม่มี ตามไปจนถึงบ้าน เด็กก็ถูกสั่งไว้ไม่ให้บอก เออ หาเอาเองก็ได้เว้ย กูถนัดอยู่แล้วเรื่องรังควานเนี่ย
"ฮัลโหล"
"กูไปหามึงที่คอนโดมา มึงไปไหนวะ"
"ทำไมผมต้องบอกเก้าด้วยล่ะ"
"มึงติดหนี้แค้นกูอยู่"
"เรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้หรอกครับ ผมความจำเสื่อมนะเก้าอย่าลืมสิ"
เออว่ะ มันจำไม่ได้ ไม่ใช่แกล้งทำเป็นลืม ผมเริ่มใจเย็นลงนิดหน่อย ใช้ไม้แข็งกับไอ้วินเหมือนก่อนหน้ามันรถชนไม่ได้ ก็ต้องใช้ไม้อ่อน...
"...บอกมาตอนนี้มึงอยู่ไหน"
"หาตัวเอาเองละกัน"
อะไรวะ ก็ว่าถามดีๆ แล้วนะ ไม่เห็นได้ผลเลย พอโทรหาอีกกี่สายๆ ก็ไม่ยอมรับ ไปไหนของมันวะ
ผมไปที่คอนโดเจ้าโซ่แล้วดักรอ โซ่มันเคยบ่นๆ ว่าไอ้วินยึดห้องนอนเล็กอีกห้องทำเป็นโรงแรม ถ้าไม่นอนคอนโดตัวเอง ยังไงมันก็ต้องมาที่นี่ ผมค้นที่อัดเสียงในรถแล้วหยิบติดมือมา มันนอนกองอยู่ในช่องเก็บของตั้งแต่แผนอัดเสียงไว้แบลคเมล์คว่ำไม่เป็นท่า ผมเปิดฟังไฟล์เสียงสุดท้ายที่บันทึกไว้
'กูไม่ได้ทำอะไรมัน ไม่ได้อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ น้องมึงมันทำตัวไม่มีค่า เน่าเฟะ สกปรก กูไม่อยากติดโรค อย่าให้มันมาเฉียดตัวกูอีก จะอ้วก'
แม่งเอ้ย!!!!
ผมทุบพวงมาลัยเต็มแรง โดนแตรเสียงลั่นจนคนที่อยู่รอบบริเวณตกใจ ใช่ มันไม่ได้ทำอะไรผิดกฏหมาย มันแค่พูดจาบังคับให้แฟนตัวเองยอมนอนกับคนอื่น แล้วก็ตราหน้าว่าแก้วร่านเอง เป็นของเหลือ โสโครก ถีบหัวส่ง ไล่ให้ไปตาย
แค่คำพูดหมาๆ ของมันไม่กี่คำก็ทำให้แก้วเสียใจจนคิดสั้น ผมพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ แรงๆ กลางอกมันร้อน น้ำตามันจะไหลออกมา
ผมน่าสมเพชมากเลยที่จะพยายามเล่นงานมันด้วยวิธีควายๆ อย่างเข้าไปตั๊นหน้า หรือแบลคเมล์มัน ผมเจ็บใจตัวเองที่ไม่มีสมองซับซ้อนแบบพี่ก้องที่เป็นทนายหรือแก้วที่เรียนหมอ ผมลบคลิปเสียงทั้งหมดในเครื่องไม่ให้รกหู ถ้าทำได้อยากอัดเสียงตอนที่มันร้องไห้แล้วพูดขอโทษเสียงสั่นเครือไว้ แก้วได้ยินก็คงอาการดีขึ้น จนถึงตอนนี้แก้วยังไม่รู้ว่าอดีตคนรักของมันสูญเสียความทรงจำ ถ้าใช้ไอ้วินเอ๋อนี่ทำให้แก้วมันรู้สึกดีขึ้นได้ สักนิด นิดเดียวก็ยังดี
ว่าแต่มันจะยอมทำรึเปล่าวะ ยิ่งเดาทางยากๆ อยู่
ผมเจอตัวก็มันตอนเย็นแล้ว แทนที่จะหิ้วสาวมานอนกกห้องไอ้โซ่ กลับหิ้วถุงซุปเปอร์มาร์เกตลงจากแท็กซี่มา รถบ้านมึงจอดไว้ทำซากไรวะ
"พูดว่า วินขอโทษนะ ทีซิ"
"อะไร"
"กูจะเอาให้แก้วฟัง พูด"
"พูดตามกูซะดีๆ วินขอโทษนะแก้ว วินเสียใจจริงๆ"
"วินขอโทษนะแก้ว วินเสียใจจริงๆ"
....ผมได้สิ่งที่ต้องการตามเป้าหมายอย่างง่ายดาย น่าแปลก...ไอ้วินแม่งใจอ่อนว่ะ แค่เอ่ยชื่อแก้วมาก็ยอมทันที
อืม...ผมรู้วิธีรับมือกับคนแบบนี้นะ ง่ายออกจะตายไปนี่หว่า พี่ก้องกับไอ้แก้วก็โดนมาหลายทีแล้ว
"กูนั่งรอคำขอโทษมึงหกชั่วโมง หกชั่วโมง! เป็นเหี้ยไรไม่รับโทรศัพท์ คิดว่ากูพิศวาสมึงมากรึไงถึงทำเล่นตัวน่ะ"
"...ผมไม่รู้นี่นา ก็ทำไมไม่บอกล่ะว่ามีธุระ"
ต้องทำให้รู้สึกผิด จี้ให้โดนจุด
"มันเป็นความผิดของมึงชัดๆ มีอย่างที่ไหนให้กูเป็นฝ่ายต้องมาตาม มานั่งรอให้มึงพูดขอโทษ มึงต้องตามไปอ้อนวอนขอให้กูยกโทษให้สิ"
"กูยังไม่บอก เพราะกูยังไม่เชื่อใจมึง มึงมีหน้าที่ทำให้กูเชื่อใจแล้วยอมคุยด้วย เพราะถ้าเล่าอะไรไปกูกับน้องกูเป็นฝ่ายเสีย เข้าใจรึเปล่า"
ต้องทำเหมือนตัวเองเป็นผู้เคราะห์ร้าย
"ไอ้วิน! กูถามว่าเข้าใจรึเปล่า??? "
ต้องทำตัวให้ดูน่าสงสารเข้าไว้ เศร้า เจ็บปวด บีบคั้น... ความสามารถในการแสดงมีแค่ไหนขุดมาใช้ให้หมด
"เข้าใจแล้ว"
ไอ้วินคนนี้น่าแกล้งมาก...
เหมือนเฮียก้องกับแก้วผสมกัน แต่สองคนนั่นรู้จักผมหมดไส้หมดพุงแล้ว แต่วินมันไม่รู้นี่ ดูมันใจอ่อนยวบไปทันตา หึ เริ่มจับทางได้แล้ว มึงนี่เหมาะเป็นเมียตัวปัญหาอย่างกูจริงๆ นะเนี่ย จะอ่อนโยนอ่อนแอขี้สงสารไปไหน ผมเล่าเรื่องอดีตน่ารันทดให้มันฟัง ออกท่าทาง ใส่ไข่แต่งสีนิดหน่อย เผื่อได้กุมจุดอ่อนของมัน
"มึงต้องตอบกูมาให้ได้ อะไรที่มึงต้องการที่สุด กูจะรอฟัง"
ถ้ามึงไม่รีบฟื้นคืนความทรงจำไวๆ มึงแย่แน่ นาวิน พาริตา
รู้จักตัวปัญหาน้อยไปซะแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก้า เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ....
อ้าย....เด็ก.....บ้า........ :z6: :z6: :z6:
เอ่อ ตอนที่ 12แล้ว เพิ่งจะเป็นพาร์ทแนะนำของเจ้าเก้า แถมยังเป็นเหตุการณ์เดิมวันเดียวกับน้องวินหนีเที่ยวอยู่
แหะๆ ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ
ปกติอัพค่ำๆ วันเว้นวัน แต่วันนี้แอบมาเร็ว เพราะรู้ล่วงหน้าว่าจะกลับบ้านดึก สี่ห้าวันนี้อาจจะอัพแปรปรวนนิดหน่อยนะคะ
พูดถึงเสียงตอบรับแล้ว ได้ยินว่าเรื่องนี่อ่านสบาย น่ารักๆ ไม่ดราม่าจัด เพราะตัวละครของฉันทุกตัวเป็นสีเทาละมั้ง ทำทั้งเรื่องดีและไม่ดี ไม่มีใครเป็นสีดำสนิทเลย ส่วนสีเทาเฉดที่เข้มจัดที่สุด ฉันก็ฆ่ามันตายไปแล้ว... :a5:
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
-
มาแล้วๆ :mc4:
สงสัยต่อไปตัวร้ายคงได้ไปหลง วิน หัวปักหัวปรำแน่ๆ
-
พออ่านทางความคิดเก้า
ได้ความว่าเก้าก็แมนๆ รักน้องดี
แต่ แต่ เก้า มันตัวปัญหา
จะบีบน้ำตาให้วินหลงกลเหรอ
ขอบอกว่าเก้านั้นแหละที่จะหลงเสน่ห์นโดยไม่รู้ตัว
-
ยังไงก็ยัง...หมั่นไส้ :a14:
555555
-
เก้าเอย..เข้มๆ แข็งๆ ท่าทางโหดๆกับวินแบบนี้ หวังว่าอีกหน่อยคงไม่หลงวินนะ
โซ่จะดูแลวินให้รอดจากการแก้แค้นของเก้าได้รึเปล่าเนี่ย
วินคนนี้ยิ่งไม่ค่อยจะเก่งเรื่องโหดๆ บู๊ๆซะด้วย
ตัวละครของSHIVA มีสีแบบนี้ดีแล้วแหละ เพราะมันดูเป็นคนจริงๆในสังคมเรา ถ้าดำสนิทไร้สีใดๆมาเจือปน มันก็มากไปจ้ะ
-
เรื่องนี้สนุก ติดอีกแล้ว วินเจ้าของร่างท่าทางจะชอบโซ่นะ กะว่าจีบใครชั้นจะจีบตัดหน้าหมด นายต้องเป็นของชั้นคนเดียว
เหมือนเป็นคนร้ายกาจ แต่จริงๆชีวิตเค้าเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น น่าสงสารอะ แล้วเรื่องระหว่างพี่ชายยังมีอะไรที่มันมากกว่านี้อีกมั้ยนะ
ส่วนวินคนปัจจุบัน เป็นบุคคลสุดซวยแห่งปี ท่านยมทูตนี่น่าตีจริง ทำงานผิดพลาดแล้วหายต๋อมไม่รับผิดชอบเลย
วินคงต้องรับเคราะห์กรรมแทนวินคนเก่าอีกนาน กลัวจะเสร็จนายเก้าเข้าสักวัน ไอ้นี่มันเกรียน สรุปที่หาเรื่องเค้าเพราะแอบชอบด้วยเหอะ เอาน้องมาเป็นข้ออ้าง เกรียนว่ะ...ขอเชียร์โซ่ไปก่อน นายเก้าหยุดเกรียนเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน
+1ให้คร๊าบบบ
-
เป็นตัวปัญหาที่น่ารักมาก!
แต่พอรู้ว่าวินทำไรกับแก้ว เป็นเรา เราก็เกลียดว่ะ
-
:z13: :z13: :z13:
โอ้ววว น้องวินหายง่าาาา โซ่ก็หายยย ส่งเจ้าตัวป่วนมาแทน :sad4:
-
เราเป็นคนเอาไปแนะนำเองแหละว่าน่ารัก กร๊ากกก
ตอนนี้ก็ยังยืนยันว่าเรื่องนี้น่ารักนะ มันไม่น่ารักยังไง พูดผิดตรงไหนน่ารักดีออก
ปล. ฝาก :beat: วินที่ตาย
-
จะกลายเป็นพระเอกในคราบตัวร้ายไม๊เนี่ยชักหวั่นแทนโซ่
-
เก้านี่ก็ยังน่าตบเหมือนเคย :beat:
-
เดี๋ยวก็ได้ตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้เองหรอก ถึงตอนนั้นจะหัวเราะให้ฟันโยกไปเลย
-
โถพ่อตัวปัญหา ชักไม่แน่ใจว่าจะเชียร์ดีหรือไม่ดีเนี่ย
แต่อีกไม่นานเดี๋ยวก็กลายเป็นฝ่ายต้องตามง้อวินเองแหละ :laugh:
-
เก้าเจ้าเล่ห์จริงๆ >.< ยังไงก็จะเชียร์โซ่นะ
-
อย่ามาหลงน้องวินนะเก้า เก็บไว้ให้โซ่ 5555
-
อ่ะ เริ่มเชียร์ไม่ถูกแล้ว
แต่คิดถึงโซ่แล้วอ่ะ หายไปสองตอนแล้ว แง้ว
:z3:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกซ์!!!!!
ชอบอ่ะ :o8: :o8:
-
ชอบเรื่องนี้มาก แม้จะเคยอ่าน plot แบบสลับร่างอย่างนี้มาบ้าง แต่เรื่องนี้สร้างมิติและสีสันตัวละครได้ดีจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกสมจริงและชวนติดตามมาก จะติตามเรื่อยๆ ครับ อย่าทิ้งคนอ่านน้า
-
เริ่มหนักใจแทนวิน คงไม่ได้อยู่สงบๆแล้วล่ะ
แต่งานนี้ไม่รู้ว่าใครจะป่วนใครนะ ก็วินคนนี้ไม่ใช่วินคนเก่านี่นา น่ารัก น่าแกล้งกว่าเยอะ
-
ไม่ยอมไม่ยอมค่ะ จะเอาโซ่วิน เก้า วางเเผนไว้ซะ
-
เเอร๊ยยยยย ดีใจที่เรื่องอัพติดงอมแหงม T_T
ในส่วนของเก้า ชอบที่ดูเเลน้องเเก้วจัง เเสดงความรักออกมาในเเบบของตัวเอง
เเล้วเรื่องน้องเเก้วก็เหมือนเคลียร์ในส่วนที่ค้างคาใจเเล้วจริงๆ ว่าเคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อนกับเเก้วเเละวิน ฮาๆ โล่งอกไป
ประโยคนี้ "ที่เมื่อก่อนนะเข้าไปท้าตี แกล้งทำเป็นมองหยามๆ แล้วเมินไม่เห็นหัว แต่พอมืดแล้วส่งคนมากระทืบกูตอนเผลอ ไอ้ห่า"
อร๊ายยยๆยั้ยยยยย>< ฮาๆ ชอบตลกดี ฮาอีกรอบ55555555555555555555555555555555
อ่านทอคชีว่า ดีใจคร่ะที่เรื่องนี้ไม่ดราม่า ฮิๆ เเต่อยากให้เก้าเเกล้งวินหนักๆ ฮาๆ วินเอ๋อดีอ่า น่ารักน่าเเกล้ง><
ขอบคุณนะคะ จุ่ปป<3
-
สงสารวินคนใหม่นะเนี่ย
อย่าให้เก้ามันจับจุดได้สิ
เราไม่ใช่คนทำ ก็ไม่ต้องแคร์
-
งานนี้เก็าเสร็จวินซะมากก่า สมๆๆๆๆ
ก่เชียร์โซนิ ก๊ากกกกกกก
-
สรุปแล้ว... วินนี่มีนิสัยลูกคนกลางเต็มๆ เลย
แต่ว่า...ชั้นไม่รู้สึกว่าเธอร้ายเลยนะคะวิน
แต่เธอเกรียนมากกกกก ก =_=;;
แถมยังเป็นคนปากไม่ตรงกับใจอีก~
ยังคงเอาใจช่วยวินและเชียร์โซ่ให้เป็นพระเอกอยู่นะคะ
ไม่อยากให้เด็กเกรียนเป็นพระเอก...เพราะเราจะเอาเอง ฮา~
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ~~
-
ตัวร้าย อาจจะกลายเป็นตัวรัก เร็วๆนี้ อิอิ งานนี้โดนคนเขียนขุดหลุมแล้วเรา
ให้เราลุ้นพระเอก เอง น่ากลัวแฮะฮาๆๆๆ
-
เก้าเกรียนอะ ไม่รู้สึกถึงรังสีตัวร้ายเลยนะ
แต่เหมือนเด็กเกรียนๆคนนึงที่กำลังเรียกร้องความสนใจ ฮาาา
-
เมียตัวปัญหา 5555555555555555555555
-
12 ตอนรวด สนุกดีค่ะเรื่องนี้
สงสารวินคนนี้เหมือนกันที่ต้องมารับผลจากเรื่องราวในอดีตของวินเจ้าของร่าง แต่ก็แลกกันเนาะกับการได้ร่างเค้ามาครอบครอง
วินเจ้าของถ้าไม่ชอบโซ่ ก็คงหวงโซ่ตามประสาเด็กเอาแต่ใจ
อิเก้านี่ร้อยเล่ห์ พันมารยา ยิ่งกว่านังร้ายในละครอีกอ่ะ
-
สนุกมาก>_< อยากให้มาต่อเร็วๆ
-
:impress3:
ตามอ่านนะครับ
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก
แต่สงสารวิน(ดี)อ่ะ ไม่รู้อะไรเลย ต้องมารับกรรมแทนไอวิน(เลว)
โซ่ เท่ห์เนอะ แต่ขอทายว่าวิน(เลว)ต้องแอบหลงรักโซ่แน่นอน
เก้า อย่าบอกนะว่านายนี้พระเอก แต่คงไม่ใช่เพราะ คนเขียนบอกแล้วว่า เก้าคือร้าย โซ่คือรัก
ยังไงก็ลุ้นๆนะครับ แต่ขอร้อง อย่าดราม่าจัดก็พอ
-
เก้าแกนี่ตัวป่วนจริงจริง
-
เป็นตัวปัญหาที่ตั้งใจจะไปป่วนคนอื่น ระวังสุดท้ายมันจะป่วนตัวเองนะเด็กชายเก้า ฮ่าๆๆ
โซ่หายสาบสูญไปแล้ว เอาโซ่กลับมาทีเถอะนะ เราคิดถึง
-
ทำไม่อ่านแล้วรู้สึกหมันไสเก้าขึ้นทุกที่นะ
เจ้าเลห์ได้น่าตบ แล้วหนูวินจะใช้ชีวิตใหม่ได้ยังไงเนียยยยย
-
อยากอ่านต่อ จัง งุงิ
-
จะรักคนเขียนมาก
ถ้าโซ่ออกโรง
แงะๆๆๆ ไม่มีโซ่เลยด้วยซ้ำ :sad4:
-
ตอนที่ 13
เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะ ไข่ตุ๋นกับปลาผัดขึ้นฉ่าย ไปๆ มาๆ กลายเป็นคนป่วยความจำเสื่อมเป็นฝ่ายมาดูแลผม หาข้าวปลาให้ ส่วนเจ้าตัวก็ดูแลตัวเองได้ระดับที่หนีเที่ยวไม่บอกกล่าว แปะไว้แค่โพสอิทบนโต๊ะ
'ไปเที่ยว เย็นกลับ'
ลายมือก็เปลี่ยน... ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยว่ะ ลืมทุกอย่างแล้ว เปลี่ยนวิธีเขียนที่เขียนมาตลอดทั้งชีวิตได้ด้วยเหรอ?
ผมเห็นลายมือวินไม่ค่อยบ่อยนะ แต่จำได้ว่าหวัดมาก และลากติดกันจนอ่านไม่ออก แต่ตอนนี้หวัด ตัวเล็ก อ่านง่าย
ผมเอากับข้าวอุ่นแล้วนั่งกิน อาหารที่ทำขายมักมีเกลือหรือผงชูรสเยอะ ทำกินเองแบบนี้อร่อยกว่าอีก
...แล้วมันทำกับข้าวได้ยังไง เอาเวลาตอนไปไปหัดวะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด
ผมยืนล้างจานแล้วใช้ความคิด ก้อนหินสองก้อน คนสองคนที่เหมือนกันทุกอย่างเหรอ ถ้าวินคนนี้ไม่ใช่เจ้าปีศาจ
แล้วแมวที่ไหนมันอยู่กับผมตอนนี้ล่ะ?
ระหว่างเรียนผมก็นั่งคิดสะระตะทั้งวัน เพ้อเจ้อถึงขนาดคิดว่าไอ้วินอาจจะมีแฝดที่แยกกันตั้งแต่เกิด วันนึงรถชนโครมแล้ว แฝดดีโดนลูกหลงนอนเจ็บอยู่แถวนั้น รถพยาบาลก็เข้ามารับไปผิดตัว แฝดดีความจำเสื่อมเลยสลับตัวมาอยู่กับผม ส่วนเจ้าปีศาจ...ตอนนี้กำลังตระเวณแบกปืนกลไปปล้นธนาคารที่ไหนสักแห่งเพื่อรวบรวมเงินไปถอยแลมโบกินี่รุ่นที่แพงกว่าเดิมสามเท่า ก็เลยยังไม่กลับมา
พล๊อตเรื่องที่ผมนึกเล่นๆ นี่เป็นอะไรที่ใกล้เคียงคำว่าเป็นไปได้มากที่สุดแล้วนะ ก็ยังไม่มีทางเป็นไปได้
งี่เง่าน่าโซ่ ไอ้วินก็คือไอ้วิน บางทีถ้าลืมการเลี้ยงดูแบบผิดๆ และตัดสิ่งแวดล้อมที่หล่อหลอมมาแล้วล่ะก็ เนื้อแท้มันอาจจะเกิดมาเป็นคนน่ารักแบบนั้นก็ได้
ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งกับมันด้วยเมื่อก่อน มันอาจจะทำกับข้าวได้นานแล้ว ชอบร้องเพลงเบาๆ ให้ตัวเองฟังตอนอยู่คนเดียวมานานแล้ว ไม่ใช่ว่าผมตัวติดกันมันตลอดเวลาสักหน่อย
แล้ววันนี้มันไม่มีเรียน หนีไปเที่ยวที่ไหนกันวะ จะโทรตามก็ไม่มีเหตุผลจะให้กลับห้องมา
ทำได้แค่นั่งรอมันกลับมาเงียบๆ คนเดียว
ผมนั่งดูสารคดีสัตว์ทางเคเบิ้ลทีวีจนหลับคาโซฟา
พอผมตื่นขึ้นมา วินกำลังทำครัวโดยไม่ใส่ผ้ากันเปื้อน ใส่เสื้อสีอ่อนยืนทอดปลา เดี๋ยวก็เฉ่งให้หรอก
"ทำอะไรอ่ะ"
"ปลาสามรส กับแกงจืดเต้าหู้หมูสับ แล้วก็ซื้อแกงเผ็ดเป็ดย่างมาอีกอย่าง"
"เป็นอะไรไปน่ะ กลุ้มใจเหรอ? "
"เปล่า เอ้อ แกงนี่อร่อยไหม"
มันตักแกงจืดที่ทำเสร็จก่อนขึ้นมาช้อนหนึ่งแล้วเป่าเร็วๆ แล้วยื่นมาตรงหน้า จ่อปาก ผมจ้อง เอาจริงเดะ? มันก็พยักเพยิด อืมป้อนก็ป้อนวะ ...ก็หวานดีนะ
"โซ่"
"อะไร"
"กูน่ารักตรงไหนวะ"
....................ถามอะไรยากๆ อีกแล้ว
ให้ตอบจริงๆ เหรอ ขอคิดก่อนนะ
เออ ถ้าเมื่อก่อนละ หุ่นสูงเพรียว ใส่แว่นกุชชี่หรือหลุยส์บ่อยๆ จนดูเหมือนนายแบบเมืองนอก จองหองเป็นที่หนึ่ง ถึงจะหน้าสวยแต่ดูรวมๆแล้ว เท่ เหมือนชาติก่อนทำบุญด้วยแว่นแบรนด์เนม มันใส่ขึ้นมากถึงมากที่สุดอ่ะ
ส่วนตอนนี้...
"เมื่อกลางวันมีผู้ชายมาจีบ"
ผมยันศอกนั่งบนโต๊ะ แล้วเอามือเท้าหน้าผากไว้ อืม ก็...นะ มันเป็นคนที่ไม่รู้จักวินสมัยก่อนล่ะสิ
"อย่างกูว่าต้องเรียกว่าหล่อมากกว่าน่ารักสิ ตัวก็สูงขนาดนี้"
"มึงหน้าสวยไง ทำตัวสุภาพเรียบร้อยมากไม่ดีนะ ต้องวางท่าหน่อย"
ผมมองกับข้าวที่มันเอามาเสิร์ฟ น่ากินมาก ปลาสามรส แกงจืด ข้าวสวยร้อนๆ ตักมาให้เสร็จ เอ่อ จะดูแลกูดีไปไหม ผมเกาคางแกรกๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง วินนั่งกินข้าวงงๆ ตอนที่ผมบอกว่า
"เอ้อใช่ มึงไม่ค่อยทำตาดุแล้วนะ"
"ไม่ดีเหรอ"
"ก็ตาน่ะสวยเหมือนผู้หญิง ส่วนนอกนั้น...ก็เหมือนหน้าของผู้ชาย"
".....อือ"
"แว่นกันแดดในตู้ หยิบมาใส่บ้างก็ดี แล้วก็อย่าไปลืมวางไว้ไหนล่ะ"
"อือ"
"แล้วก็บอกกูก่อนว่าไปไหน จะไปก็ให้คนรถที่บ้านมึงไปส่ง หน้าที่ต้องทำ ไม่ให้ทำบ่อยๆ เข้า เดี๋ยวลุงที่ขับรถเค้าก็ตกงานหรอก แท็กซี่เดี๋ยวนี้อันตราย เข้าใจมั้ย? "
"อื้อ"
"ทีหลังจะหนีเที่ยวอีกมั้ย? "
"แหะๆ ไม่ทำแล้วค้าบ"
"ดีมาก"
"แล้วก็..."
"อะไร"
"อย่าเที่ยวทำตัวว่าง่ายแบบนี้กับคนอื่นได้ไหม เมื่อก่อนว่าร้ายแล้วยังมีคนเข้าหาไม่เคยเว้นวัน พอหัวอ่อนแบบนี้ เวลามีคนไม่หวังดีเข้ามา จะทำยังไง"
"ก็เผ่นเด่ะ"
"คิดง่ายไปสิ เวลาคนเค้าต้องการอะไรจากมึง เขาไม่เขียนติดหน้าผากไว้หรอกว่าต้องการอะไร เงิน อิทธิพล หรือร่างกาย"
"ร่างกายกูเนี่ยนะ"
"ผู้หญิงก็อยากจะจับมึง ส่วนผู้ชายอาจจะไม่แค่จับ แต่กดด้วย"
"ไอ้ๆๆบ้า ถ้ามึงไม่เลิกเล่นมุกเกย์นะ กูงอนจริงๆ ด้วย"
ไอ้ๆๆ ไอ้น่ารัก มึงจะมาทำปากยื่นประกอบทำไม กูรู้แล้วว่ามึงน่ารักจนมีผู้ชายมาจีบ อย่ามาไซโคให้กูคิดตามมันได้ป่ะ มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะเว้ย
หลายวันถัดมา ผมคอยมองมันอยู่แค่ห่างๆ เวลาไปมหาลัย วินตัดสินใจบอกเพื่อนๆ แล้วว่าตัวเองความจำเสื่อม วันแรกๆ นี่เล่นเอาปั่นป่วนไปทั่ว มีคนมารบเร้าถามผมทั้งวันว่าวินความจำเสื่อมจริงเหรอ? จำอะไรได้บ้าง? แล้วเมื่อไหร่จะหาย? ขนาดตัวผมยังโดนวอแวจนเหนื่อย นึกภาพไม่ออกเลยว่าเจ้าตัวจะต้องเหนื่อยมากขนาดไหน ถึงกับไม่ยอมรอผมเรียนเสร็จ โทรเรียกรถให้มารับกลับห้องก่อนเลย ผมกลับมาเจอวินนอนเพลียหมดสภาพบนโซฟา
"เป็นไงบ้าง"
"มึนตึ้บ"
"หึหึ"
"ต้องเป็นแบบนี้ไปอีกกี่วันวะ? เหมือนเป็นเรื่องตื่นตาตื่นใจมากอ่ะ เจอใครไม่รู้เข้ามายิงคำถามซ้ำๆ ตอบจนจะเป็นนกแก้วนกขุนทองแล้วเนี่ย"
"แล้วจะหลอกใครได้ล่ะว่ายังเป็นคนเดิม จะพยายามทำตัวว่าจำทุกเรื่องได้เหรอ"
"ไม่ทำอ่ะ ทำไม่เป็น"
"เดี๋ยวคนก็เบื่อไปเอง เออ แล้วเจอใครบ้างแล้วล่ะ"
"รุ่นพี่รุ่นน้องที่คณะ เยอะอ่ะ เดอะแก๊งค์นี่เจอครั้งละคน ไม่ครบก๊วนซักทีเห็นบอกโดดเรียนกันอยู่บ้านไอ้กัซ น้องเปียโน น้องแพมแฟนเก่าก็เจอ ลูกหนี้ก็มาขอยกหนี้ ฮ่าๆ แล้วก็จะไปไหนก็มีคนให้ติดรถไปด้วย เหมือนคนตามไปส่งเยอะเกินไปด้วยซ้ำ เจอปาล์มที่ตลกๆ ด้วยคอยซื้อน้ำซื้อหนมประจบทั้งวันเลย เออ แล้วก็กูเพิ่งรู้ว่าลุงเสือคนขับรถกลัวกูชิบหายเลย นั่งเกร็งตลอดทาง คุยด้วยทีนึงลุงแกสะดุ้งที ยังปรับตัวไม่ได้"
"แล้ว คุ้นๆ ใครบ้างมั้ย? คลับคล้ายคลับคลาอะไรแบบนั้น"
"ไม่ ไม่หรอก... ไม่คุ้น... ไม่มีทางนึกออก"
"ทำไมล่ะ มึงไม่อยากจำได้เหรอ"
"กูรู้ว่า จะไม่มีทาง... จำได้"
"มึงรู้ได้ไง ไม่ใช่หมอ"
".....มึงคิดถึง...เพื่อนสมัยเด็กคนนั้นเหรอ? "
"ทำไมถามแบบนั้นวะ?"
"กูจะทำให้มึงผิดหวังเสียใจ กูจะเป็นของกูแบบนี้ไปจนตาย... แล้วเพื่อนมึงคนนั้น...ก็..."
"ก็...? "
จังหวะหายใจของวินสม่ำเสมอราบเรียบ
หลับ
หลับไปกลางบทสนทนาเลย โดนรุมทึ้งทั้งวันสินะ
ฮึๆ ผมนั่งขัดสมาธิลงบนพื้นข้างๆ วิน มันนอนหลับปุ๋ยดูท่าทางสบาย ผมเริ่มยาวและไม่เป็นทรงแล้ว แต่ก็ขับให้ใบหน้าดูอ่อนโยนลง ถือว่าน่ารักนะ นอนนิ่งเหมือนตุ๊กตาหุ่นขี้ผึ้ง ขนตายาวหลับพริ้ม คนที่รู้จักวินเมื่อก่อนจะไม่คิดว่ามันน่ารัก เพราะพิษสง ราศี และบารมีที่มันมีอยู่ในตัว แถมต่อยตีก็ใช่ย่อย มันไม่ใช่คนพูดเยอะหรือกวนตีน แต่พูดทีเจ็บ มันชอบดูถูกคน คนที่อยู่ต่ำกว่า ห่างชั้นจากมัน แล้วใครจะมองว่าคาสโนว่าจอมยะโสโอหังคนนี้น่ารักได้
ยกเว้นตอนนี้
ผมเขี่ยผมออกจากเหม่งกลมของมันแล้วเพ่งมองใกล้ๆ ไม่ใช่เพราะแค่ตาสวยแล้วล่ะ หลับตาดุๆ ลงแล้วยิ่งเหมือนไร้พิษภัย ไร้เกราะป้องกัน โครงหน้าก็สวย...
"วิน"
"วิน ตื่นสิ"
มันไม่ยอมตื่น ผมใจเต้นแรงเพราะคิดไปแวบหนึ่งว่ามันน่าหมั่นเขี้ยวมาก อยากจะกดจูบแก้มมันหนักๆ ซักทีให้สะดุ้งตื่นแหกปาก แต่คิดว่าถ้าเรียกแล้วมันตื่น จะไม่ทำ พอมันไม่ยอมตื่น...
ผมหอมแก้มขาวเกลี้ยงนั่นแค่เบาๆแทน แล้วผละออกมา ลูบผมคนนอนหลับเล่นช้าๆ แล้วนั่งมองอยู่อย่างนั้น สางผมสั้นนิ่มให้เคลื่อนผ่านนิ้วแล้วปล่อยให้มันทิ้งตัวตกลงระกับโซฟา นี่คนจริงๆ ไม่ใช่รูปสลักหรือตุ๊กตาใช่ไหม ทำไมยิ่งมองยิ่งไม่อยากละสายตาวะ
"วิน" ผมเรียกพร้อมกับขยี้ผมมันแรงๆ เพื่อให้ตื่น
"อือ....."
"กินอะไรดี หืม"
"สั่งขึ้นมาเหรอ"
"อืม"
"เอาาา ฮ่าวว...สปาเกตตี้ทะเล"
มันสั่งเสร็จก็ทำท่าจะนอนต่ออีก ผมดึงแก้มมันยืดออกแล้วยื่นหน้าหอมมันแรงๆ แต่มันดันหันหน้ามาเหมือนจะพูดอะไรพอดี
"เฮ้ย!"
ก็เลยกลายเป็นพุ่งเข้าจูบเต็มๆเลย มันตกใจผุดลุกนั่งทันที
"มึงจูบกูไมอ่ะ"
"เปล่านะ กูแค่จะแกล้งหอมแก้มมึงเล่น"
"เล่นบ้าๆ อ้ะ โดนปากเลย"
"ขอโทษๆ กูผิดเอง"
"สมน้ำหน้า"
"หือ สมน้ำหน้าอะไร"
"ก็จูบโดนปากกูเลย หยะแหยงมั้ยล่ะ"
"....ไม่ ไม่นี่"
"เอ๊ะ? "
"ไม่ได้รู้สึกแย่ แล้วไง?"
มันจ้องหน้าผมเหม่อๆ แป๊ปนึง กระพริบตาสองทีแล้วเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก วินเอามือขึ้นมาแตะปากแล้วหน้าค่อยๆ แดงขึ้นๆ เอ่อ วิน กูจูบไปสามชาติเศษแล้วนะครับ เขินให้มันทันสถานการณ์หน่อย
"มึงเคยจูบผู้ชายมาก่อนแล้วเหรอ"
"เปล่าอ่ะ"
"ทำไมพวกมึงถึงจูบผู้ชายกันได้หน้าตาเฉย"
"พวกกู? กู กับใคร? "
"อ้ะ เปล่าๆๆ "
"มีใครจูบมึงงั้นเหรอ? พวกเดอะแก๊ง หรือว่ารุ่นพี่ หรือว่าเบ๊มึงใช่ไหม? ไอ้ปาล์มล่ะสิ"
"เปล่าๆๆๆ ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ"
"มึงบอกกูมาเถอะ ถ้าวันหลังเกิดอะไรขึ้นมา กูจะได้ปกป้องมึงได้"
"..........."
"ใคร? "
"เก้า"
"มึงไม่ได้เล่าให้กูฟังเลยว่าเจอมันด้วย......ทำไมมึงยอมให้มันจูบ เพื่อให้มันแก้แค้นคืนรึไง"
"เปล่า มันดูเศร้ามาก เวลามันพูดจาน่าสงสาร แล้วก็..."
"กี่ทีแล้ว"
"เอ๊ะ? "
"ที่จูบกับมัน"
"...อ่ะ..เอ่อ สาม"
ผมเคลื่อนตัวเข้าหา ใบหน้าผมที่ใกล้เข้าหาคงดุ เพราะกลัวจะโดนเขกหน้าผากมันจึงหลับตาปี๋ ผมเอียงหน้าแล้วประทับจูบวิน ริมฝีปากมันอุ่น นุ่ม และมีสีอ่อนระเรื่อ ขนตามันสั่นระริกก่อนลืมนัยน์ตาโตๆ ที่เหมือนลูกแก้วสะท้อนแสงวาววับ ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายหลับตาเพราะความสวยงามของมัน สัมผัสริมฝีปากบน ริมฝีปากล่างสลับไปมาแล้วตัดใจปล่อย
"นี่ครั้งที่สอง"
วินหายใจเข้าออกแรงกว่าปรกตินิดหน่อยคงเพราะกลั้นหายใจ มันหลบตา หน้าแดง ไม่ได้ว่าอะไร และไม่ขยับหนีไปไหน ผมก้มลงจูบเหนือเปลือกตาให้ปิดลง ไล้เรื่อยลงมาที่แก้ม ก่อนประทับจูบริมฝีปากนิ่มหลายต่อหลายครั้ง จูบที่ซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้ น่าแปลกใจที่ไม่เบื่อ ไม่อยากหยุดเลย
"นี่ครั้งที่สาม"
ผมพูดกับวินที่หน้าแดงแจ๋ มองขาโต๊ะ มองพื้นไปเรื่อย ขยับตัวเถิบหนีไปข้างๆ ผมไล้แก้มเรื่อนั่นแล้วว่า
"ละสายตาแล้วอย่าให้ใครมาแตะง่ายๆ ถ้ามึงยอมให้ไอ้เก้าจูบหนึ่งที กูจะจูบมึงหนึ่งที นี่ไม่ใช่เรื่องที่มึงจะใจดีแจกจ่ายให้ใครเพราะสงสาร"
"...."
"ที่กูทำไปเมื่อกี้ก็คือกอบโกย ตักตวงความสุขจากตัวมึง บอกแล้วอย่าคิดง่ายไป อย่าไว้ใจใครให้มากนัก"
"...รวมถึงกูด้วย"
ผมกัดริมฝีปากตัวเอง มันไม่มีรส แต่ความหวานคาติดอยู่ในสมอง ใจเต้นไม่ยอมสงบตอนที่เดินกลับไปห้องนอนตัวเอง
สิบกว่าปีที่รอดจากกับดักรูปลักษณ์นั่น วันนี้กูหลงไอ้วินแล้วรึเนี่ย เสร็จกัน ...ให้ตายสิ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณมากค่ะที่แนะนำกันมาอ่าน ช่วงนี้ก็แอบมาดูcomment หลายๆ ที สนุกดีค่ะเวลาเห็นเก้าโดนด่าหรือมีใครแอบรักโซ่ เอ็นดูวิน ฉันจะพยายามให้มากขึ้นนะคะ
:z13:
-
จิ้มตรูดคนเขียน :z13:
ตอนนี้น่ารักอะ เขิน :o8:
จับกดเลยโซ่ เดี๋ยวโดนเก้าตัดหน้าแล้วจะอด
-
มาแล้ว :mc4:
สงสัยต่อไปมาหลงวินคนใหม่กันหมด :-[
-
โซ่ตามทันแล้ว ทำไมไม่จูบอีกทีละ จะได้นำหน้าเก้าได้ 55+
ปล. เชียร์โซ่ต่อไป
-
หลงวินกันหมดแล้วเนี่ยยย จะน่ารักไปไหนน :o8: :o8:
-
ชอบตอนวินอยู่กับโซ่จัง :impress2: น่ารักที่สุด XD
-
ได้จูบซะทีนะไอ้คุณโซ่~~
จะบอกว่าเก้าไม่ได้แค่จูบนะ มันไซร้คอไซร้ตัวด้วย
เราขอฟ้องเลย เพราะฉะนั้นแล้ว ทำคืน
สามเท่าเลย! ฮ่าๆๆๆ
แต่ก็แอบสงสารวินเบาๆ นะ
จากคนที่คนอื่นมองว่าร้ายแต่คนนั้นตายไปแล้ว
และคนที่มาอาศัยร่างเขายังเอ๋าเบาๆ อีก จะไหวมั้ยน้องพี่~
ขอบคุณนะคะ
-
กรี๊ซซซ
ตอนนี้วินกับโซ่น่ารักดีจัง
ไม่พอๆ กดไปเลยดิถึงจะแซงเก้าได้จริงๆ :haun5:
-
เฮียโซ่รุกหนัก อร๊ายยย เขิน
ทำไมใจเรามันเริ่มเอียงไปทางโซ่แล้วล่ะ :-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่านได้ 2 ตอน เมนท์ก่อน
ต่อเรื่อยๆ นะสนุกดี o13
-
อร๊ายยยยยย !! เริ่ดคะลูก เริ่ดคะ
ดีมากจ๊ะลูกโซ่ มันต้องอย่างนี้สิ หึหึ
อย่าให้ไอ้เก้ามันจองหอง เราต้องไม่เสียเปรียบมัน!
ดูท่าแล้วน้องวินไม่ยักกะขยะแขยงเหมือนตอนจูบเก้าใช่ม้า :-[
555555555
เชียร์โซ่คนเดียวสุดใจขาดดิ้น
คนแต่งไม่ชอบเก้า เพราะฉะนั้นต้องเป็นโซ่onlyน้าา
จุ๊บบบ >3<
+1 จ้า ตอนนี้เอาใจเราไปเล้ยยยย ♥♥♥
-
โซ่น่ารักอะหลงวินเข้าแล้วละสิ :o8: :o8:
อย่างนี้เค้าเรียกว่าหวงหรือเปล่าหว่า อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
-
โซ่เองก็เผลอใจให้วินแล้ว
ใครๆก็หลงวิน แม้กระทั่งคนอ่าน(อยากบอกว่าทุกคนด้วย)
ก็วินคนใหม่มีพร้อมทั้งรูปสมบัติ คุณสมบัตินี่เนอะ แถมทรัพย์สมบัติอีกด้วย
-
หน้าตาที่สวย กับนิสัยที่น่ารักขึ้น วินจะทำให้ผู้ชายแถวๆนี้คลั่งเอาได้นะเนี่ย
-
น่ารักอ่ะ :m3: :m3: :m3:
หลงโซ่ซะแล้วสิ ตัดสินใจละ!
จะเชียร์โซ่นี่แหละ เป็นแฟนคลับโซ่!!! :a2:
-
มีแต่คนหลงรักวิน ทั้งโซ่ทั้งเก้าเลย
โซ่เริ่มหลงรักเพื่อนตัวเองแล้ว อิอิ ทีนี้ก็ต้องรอลุ้นว่าใครจะทำให้วินใจอ่อนได้ก่อนกัน
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกก ถูกใจให้เป็ด ให้ + เลย
-
กด + 1 ให้คนเขียน
วิน เอ้ย หวงเนื้อหวงตัว บ้างซิลูก :เฮ้อ:
โซ่ ก็ รู้ว่าเขาความจำเสื่อมก็เนอะ ยังกล้าทำได้ :z2:
คงแอบรักเขานานแล้วซินะ ได้ทีก็เลย........ :z1:
-
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งชอบโซ่ น่ารักอ่ะ :-[
โบกป้ายไฟเชียร์โซ่วินเต็มที่เลย อิอิ
-
โซ่มันร้ายเนอะ ให้เก้าเป็นพระเอกดีกว่าค่ะ o18
(พยายามมาทำเนียนเป็นคนอ่าน หะๆๆๆ)
-
เชียร์โซ่ รักโซ่ ย๊ากกก!!!
หนูวินยอมไปเลย 55
:m3:
-
เพิ่งอ่านอ่ะค่ะ แต่อยากบอกว่าสุดยอดจริงๆๆๆ o13
ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นคนๆหนึ่งที่อยู่ในเรื่องนี้เลย :กอด1:
ลุ้นมากๆๆค่ะ :-[ เป็นกำลังใจให้ มาต่อเร็วๆนะคะ :L2: :L2:
-
อย่างที่บอกว่าถ้าโซ่ออกโรง จะโครตรักคนเขียนเลย
555
รักคนเขียนมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้าเก้ามันทำไรวินนะ โกรธคนเขียนด้วยเน้อ :m31:
-
โซ่มาแล้วววววว
อิอิ จัดไปสาม เป็นคนดีจริง น่าจะเอากำไรอีกนิด ซักห้า
เชียร์โซ่ๆๆ :laugh:
-
:o8:
-
5555555555555+
ชอบโซตอนนี้จัง
กอบโกย สุดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต้องงี้ดิ รุกเข้าไป อิอิ
-
แหมม โซ่!!! กว่าจะได้ดั่งใจนะ ลุ้นตั้งนาน
นึกว่าจะไม่มีโอกาสเห็นช็อตนี่ซะแล้ว
-
เขินนนน
อ่านตอนนี้แล้วตัวม้วนไปซะแล้ว โซ่จูบวิน เย้ๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยย โซ่น่ารักอ่ะ เปลี่ยนใจมาเชียร์โซ่ตอนนี้ทัันมั้ย
โซ่กับวินเหมาะกันมากอ่ะ ดูหวานแบบหวานนนนนนน :-[
ส่วนเก้าก็น่ารัก แต่อ่านแล้วรู้สึกอยากให้เก้าเคะมากกว่า ฮ่าๆๆๆ
โหวตให้เก้าเป็นเคะหนึ่งเสียงค่ะ โฮะๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยแบบนี้มีสามีสองคนเลยก้ดีนะคะ 555555555555555
-
หลงวินด้วยคน
โซ่น่าจะจับกด ไม่ก็เพิ่มจำนวนคิสให้นำโด่ง
เอาน่า วินเวลานี้ทั้งน่ารัก น่าหลง น่าพิศวง
จนคนอ่านต้องตามติดระยะกระชั้นชิด
+และให้เป็ด :กอด1:
-
เย้ โซ่กลับมาแล้ว :mc4:
จินตนาการโซ่มันช่าง! บรรเจิดมากค่ะ
ดูละครไทยที่มันน้ำเน่าๆมากไปป้ะโซ่??
แหม คิดเป็นตุเป็นตะไปได้ ก็แค่มีวิญญาณมาเข้าร่างเพื่อนแกแทนเท่านั้นเอง ฮ่ะๆ
อันที่จริงแล้วที่บอกว่าอย่าไว้ใจตัวเองแล้วทำเหมือนกับว่าตัวเองเข้าหาเพราะมีจุดประสงค์นน่ะ เพราะจะปิดกั้นความรู้สึกใช่ไหม? โฮะๆๆ
-
โซ่!! โฮกกกก!!
ยกวินถวายใส่พานให้ไปเลย :impress2:
-
:impress3:
วินน่ารักมากอ่ะ
โซ่เริ่มหลงแล้ววว
รักกันไวไว
ส่วนไอเก้า กำจัดมันซะะ
-
รักวินขึ้นทุกตอนเลย
แอบเชียร์โซ่วินให้รัก :L1:กัน
คนอ่านเขิลตามเลย :-[
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆ ครั้งที่สอง นี่ครั้งที่สาม
โอ๊ยๆๆๆๆ
โรแมนติกว่ะโซ่
อย่าไว้ใจใครให้มานักรวมทั้งกูด้วย เท่ว่ะโซ่
สู้เค้านะโซ่ อย่าให้แพ้เก้านะ
-
SHIVA : นี่เป็นเรื่องสั้นที่มีตัวละครจาก Body&Soul ใครที่ไม่เคยอ่านเลย ก็อ่านแค่ตอนนี้ได้นะคะ สำหรับผู้ที่อ่านB&Sแล้ว ตอนนี้ถือเป็นเครื่องเคียง เปลี่ยนบรรยากาศกันค่ะ ตอนสั้นมาก จู่ๆ ก็นึกสนุกอยากเขียนถึงภาคินกับเรวัตร์ขึ้นมา ย้อนกลับไปหกปีที่แล้ว
______________________________________________________________________________________________________
Body&Soul
Side Story - Sexfriend
"กูนึกว่าที่มึงทนบ้านหลังนั้นไม่ได้เพราะพ่อมึงเข้มงวดกับมึงเกินเหตุ"
"ปล่าวหรอก ปล่อยลงเยอะแล้ว ตอนเด็ก พ่อเค้าสร้างทุกอย่างมาด้วยตัวคนเดียว แกกลัวไม่มีใครสานต่อแล้วธุรกิจที่แกพยายามทุ่มเทมาจะพังเพราะกูอ่อนแอเกินไป ...แต่ตอนนี้สินทรัพย์ในมือเค้า ต้องให้กูตั้งใจเผาผลาญให้ล้มละลายก็คงไม่มีปัญญาทำได้ มันแข็งแกร่งเกินคำว่ามั่นคงมาไกลโขแล้ว"
"แล้วทำไมมึงยังจะหนีไปอีก"
"กูรักน้องชายตัวเอง"
"มึงจินตนาการไม่ออกหรอก เด็กที่เกิดมาร้ายกับคนทั้งโลก เกลียดผู้คนทั้งโลก แต่มาทำดีกับเรา คอยปลอบใจเราแค่คนเดียว มันรู้สึกยังไง กูอธิบายไม่ได้"
"กูมีข้อสันนิษฐานนึง สต็อกโฮล์มซินโดรมไงคิน ถ้าในบ้านมึงไม่มีใครอยู่ฝ่ายเดียวกับมึงเลยนอกจากเจ้าปีศาจน้อยนั่น มึงอาจจะหลงผิดไปก็ได้"
"กูรู้ว่าวินอาจจะมีแผนแสบๆ อาจจะใช้กูเพื่ออะไรสักอย่างก็ได้ อาจจะทำเพราะสนุก ไม่มีใครเดาใจเค้าได้ กูสนใจแต่สิ่งที่ได้รับ กูมัวเมา ลุ่มหลงโงหัวไม่ขึ้น กูเสพติดการเป็นคนเพียงคนเดียวที่โดนยกเว้น ไม่โดนโกรธ ไม่โดนร้ายใส่ แถมส่งยิ้มให้คนเดียวในโลกเลยนะเว้ย"
"แล้วก็เพราะเด็กนั่นก็สวยอย่างร้ายกาจด้วย"
"ฮะๆๆ เออ น้องที่สวยงามของกู น่ารักกับกูคนเดียว"
"เออ แล้ววินเคยอ้อนอะไรน่ารักๆ มั้ยวะ"
"เค้าขอให้ซื้อไอศกรีมฮาเก้นดาซให้กระปุกนึง เจาะจงรสด้วย"
"นั่นอ่ะนะน่ารักแล้ว"
"ยังไม่จบเว้ย กูลงจากรถไปซื้อมาให้ แล้วตอนเอามานั่งกินกันด้วยกันหลังรถ เค้าบอกว่า พี่ไม่รู้รึไงน่ะ วินไม่ชอบรสนี้"
"แล้วไง"
"เค้าบอกว่า วินรู้ว่าพี่ชอบกินรสนี้ แต่วินไม่เคยซื้อ ก็เลยหลอกให้พี่ไปซื้อเอง แฮปปี้เบิร์ธเดย์"
"ฮ่าๆๆๆ สรุปก็โดนหลอกใช้ไม่ใช่เรอะ"
"แล้วมึงรู้มั้ยล่ะว่ากูชอบกินรสอะไร? "
"ไม่รู้ นึกว่ากินได้ทุกรส"
"มึงไม่เข้าใจหรอกว่านี่พิเศษแค่ไหน เพราะกูไม่เคยบอกใคร แล้วกูก็กินทุกรสจริงๆ ที่แม่บ้านซื้อมา"
"แล้วน้องวินรู้ได้ไง"
"ยังเป็นปริศนาอยู่ว่ะ"
"เออๆ เรื่องนี้น่ารักจริง กูยอมรับ ถึงจะนึกภาพไม่ออกก็เถอะ แต่ถ้าเทียบกับนิสัยตอนปกติแล้ว... เหอะๆ อย่าให้พูด"
"อย่ามาว่าน้องกูนะ"
"เรื่องเด็กกูไม่อยากยุ่งหรอก อยากยุ่งกับผู้ใหญ่มากกว่า ยังไหวอยู่ไม๊ พรุ่งนี้บินกี่โมง"
"บ่ายสาม"
"งั้นให้กูต่อสักรอบก่อนนอนเหอะ สั่งลา"
เรพลิกตัวมาเหนือตัวผม ควานหาอุปกรณ์เหนือหัวเตียง
"เวลามี แต่คนน่ะเหนื่อยแล้ว สองรอบแล้วนะ"
"งั้นก็นอนเฉยๆ วันนี้กูไม่ว่าวันนึง"
"กูไม่ช่วยไรเลยนะ"
"เออ ไม่เอามือมายุ่มย่ามก็ดี ทำตัวว่าง่ายๆ สักวันนะ"
"กูก็ง่ายอยู่แล้ว ถ้ากูยากมึงจะได้กูเหรอ? "
"เลิกกวนตีนด้วยครับคุณนาคิน เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย"
ผมโอบรอบคอเรแล้วคว้ามาจูบ ส่งลิ้นเข้าไปสำรวจลึกล้ำ ตวัดเกี่ยวหยอกล้อกับลิ้นมัน นี่ขนาดเหนื่อยนะเนี่ยกูยังกระตือรือร้นขนาดนี้ ก็ทำกับไอ้เรมันสนุกนี่นา เรแกะแขนที่มัดพัลวันรอบคอออกแล้วดันไหล่ผมลงนอน ไม่ยอมให้จูบ ข้อมือสองข้างโดนกำแล้วกดไว้กับที่นอน ไม่ยอมให้กอด
"อะไรของมึง ทำอย่างกับกูจะขัดขืนแล้วหนีไปไหน"
ผมถูกตรึงให้อยู่นิ่งๆ ไม่ให้ทำอะไรเลย แบบนี้มันอึดอัดนะ ต้องมาคอยลุ้นว่าไอ้เรจะทำอะไร ต้องรอคอย ไม่ได้คุมเกม เหมือนกูเป็นผู้หญิงของมึงงั้นแหละ
ไอ้เรไซร้ไปตามคอและหลังใบหู สยิวแล้วก็วาบหวามนิดๆ คลอเคลียช้าๆ ให้ผมรู้สึกมากขึ้นทีละเล็กทีละน้อย ผมขยับแขนจะสัมผัสตัวอีกฝ่ายบ้างก็โดนบังคับให้นอนนิ่งอยู่ท่าเดิม กูชักรำคาญแล้วนะมาเลียมาขบทั้งตัว แล้วไม่ได้สวนกลับอะไรเลย มึงเป็นอะไรของมึงงงง
"ตัวแดงไปหมดแล้ว"
มึงก็เลิกเล้าโลมกันซักทีสิ กูชอบให้ทำไวๆ ไม่ต้องพะเน้าพะนอนักหรอก
"วันนี้ใส่เข้าไปได้ไหม"
โทนเสียงเรเริ่มหื่น ตาก็เริ่มไปซะละ ผมเคยทำถึงที่สุดกับมันแค่สองครั้ง พอรู้ว่าไม่เวิร์ค เลยทำกันแต่ออรัลมาตลอด ส่วนเซ็กซ์จริงๆ ต่างคนต่างสามารถหาคนที่ถูกใจได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว ที่เล่นกับร่างกายของกันและกันนี่ก็แค่ความสนุก ที่ลองแล้วครั้งนึงก็มีครั้งต่อมาเรื่อยๆ จนกลายเป็นเกมที่เล่นด้วยกันเวลาเบื่อเท่านั้น
"ทำให้เบาที่สุดนะ"
เรยิ้ม ปล่อยแขนสองข้างของผมเป็นอิสระ แล้วเลื่อนตัวลงต่ำแนบหน้าลงกับส่วนล่างของผม เห้ยๆๆๆ มึงไม่ต้องบริการกูขนาดนั้นก็ได้ไอ้เร อื้อ... ไม่ต้องลงลิ้นละเลงขนาดน้านนนนน
"อ๊ะ...เห้ยอย่าดูดสิวะ กูจะไม่ไหว อื้มมม"
"เงียบน่า นอนครางไปสบายๆ จัดไป"
ปากที่ครอบครองเอาไว้นั่นเคลื่อนไหวขึ้นลงไม่ยอมอ่อนข้อให้ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ไหวไอ้สัด มันเสียวเกินไป ยังมีหน้ามาทำเร็วขึ้นอีก
"อื้อออออ"
ผมตัวเกร็งกระตุกแล้วหายใจหอบถี่ รู้สึกโล่งที่พายุในตัวพัดผ่านไปแล้ว ไอ้เรขยับขึ้นมาหยิบทิชชู่แล้วคายของผมออกมา มึงอย่าเพิ่งมาจูบกูตอนนี้นะ
"เร็วเกินไปแล้วคิน จะทำสถิติใหม่เหรอ"
"หุบปาก"
"เดี๋ยวปากกูก็ไม่ว่างแล้ว เมื่อกี้ยังไม่ทันทำไรเลย เอาใหม่"
เรกลับไปใช้มือขยับปลุกปั่นน้องชายผมให้สู้อีกที ใช้ลิ้นกับส่วนปลายที่เป็นจุดศูนย์รวมของความรู้สึก ก่อนเริ่มเตรียมช่องทางที่ไม่ได้ใช้มานาน เจลลื่นๆถูกป้ายลงด้านหลังของผมแล้วนวดคลึงเค้น พร้อมๆ กับการใช้ปากที่ส่วนสำคัญ ผมนอนครางอืออาและเพลิดเพลินไปกับบริการจานพิเศษจนปล่อยให้นิ้วเรผลุบเข้ามาได้
โอเคมันไม่เจ็บ แล้วมันก็ลื่นพอให้ไอ้เรขยับนิ้วเข้าออก ควานไปทั่วข้างใน พอมือข้างหน้ามันหยุดทำงานผมก็เสนอตัวเข้าไปช่วยแบ่งเบา แต่มันรีบปัดมือผมออกทันที
"อย่าทำเอง บอกแล้วไงไม่ต้องทำไร"
ไอ้เผด็จการ กูอยากเสร็จแล้วนะ เลิก...
"อ๊ะ...ไม่..ตรงนั้น"
ผมสะดุ้งเสียบวาบ เมื่อนิ้วที่อยู่ภายในโดนเข้ากับตรงจุดๆ หนึ่งแล้วเหมือนกระแสบางอย่างแล่นพล่านไปทั่วตัวจนอดสั่นไม่ได้ เรเพิ่มนิ้วแล้วค่อยๆ ขยับควานข้างในลึกอีก กดคลึงทั้งจุดนั้นและลากลิ้นเปียกชื้นไปตามตวามยาวของแท่งกลางลำตัว
"อืมมมม...อื้อ...อ.."
ไอ้เรจัดท่านอนให้ผมใหม่ ท่อนแข็งร้อนฉ่าจ่ออยู่กับปากทางที่คลายตัวแล้วดันเข้ามาช้าๆ ทีละนิด ทีละนิด ผมไม่เคยรู้สึกอยากให้ใครเข้ามาในตัวผมเร็วๆ แบบนี้เลย ไอ้เรมันก็ทำเบาๆ อย่างที่พูดจริงๆ มันไม่เจ็บเลยจนส่วนหัวผ่านเข้ามาแล้ว ผมเผลอเกร็งตัวตอดรัดมันจนได้ยินเสียงคราง
"อา....ฮ่าาาห์"
คนด้านบนยันท่อนแขนสองข้างไว้กับเตียง เสียงครางต่ำๆ ดังอยู่ข้างหูชัดเจน เรประกบจูบดูดดื่มแล้วเคลื่อนตัวเข้ามาในร่างกายผมลึกเข้า ร้อน... ผมรู้สึกแปลกๆ แกนๆ ท้องน้อยค่อนไปทางส่วนหลัง
"โอ๊ยๆ เจ็บ แม่ง พอๆ เลิกทำเหอะ"
ไม่เชิงเจ็บหรอก พอเข้ากดมาจนสุดแล้วมันจุก มันอึดอัด มันตึงไปหมด ไอ้เรค่อยๆ ถอนท่อนเนื้อออกจนเกือบหมดแล้วกดเข้ามาอีกครั้งช้าๆ
"...อา...อ๊ะ...อะ...." ไอ้เรจับท่อนล่างของผมแล้วรูดขึ้นลงในจังหวะเดียวกับที่ไอ้นั่นของมันกระแทกเข้ามาซ้ำๆ ผมรู้สึกดี... ความรู้สึกมันปนเปไปหมดไม่รู้ว่าที่เป็นมากขนาดนี้เพราะถูกสอดใส่หรือมือที่ช่วยข้างหน้ากันแน่
"อื้อ..อึ้ก...เร..อ้ะ....."
"รัดชิบหาย เบาไม่ไหวแล้ว โทษทีนะ"
"มึง..ปล่อยมือก่อน กูจะไปแล้ว"
เรปล่อยมือ แต่ก็ยังขยับเข้าออกอยู่อย่างนั้น มันเสียวแปลกๆ อ่ะ แม่ง รู้สึกมากเกินไปจนกลั้นเสียงไม่ได้ ไอ้เรก็หน้ามืดไปแล้ว
"อื้อ...เร...อือ...อา.......เบาหน่อยสิ...อ๊ะ"
มันดึงแขนผมให้ลุกขึ้นนั่ง เพราะเซไม่ทันตั้งตัวเลยทิ้งน้ำหนักลงไปบนตัวเร โอ๊ยไอ้เวร มึงเอาเสาเข็มมาตอกก้นกูเลยไหม พอทำท่านี้แล้วของเรยิ่งลึกเข้าไปในตัว ผมยันไหล่เรลุกหนี มันก็จับสะโพกผมกดลงแล้วขยับขึ้นลง ผมด่ามันขาดๆ หายๆ ไม่เป็นประโยคเพราะร่างกายสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นจากเบื้องล่าง
ผมไม่ไหวแล้ว ยอมแพ้แรงหื่นของเร ได้แต่กอดคอมันไว้เป็นหลักยึดขณะที่มันเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องจิกปลายเล็บสั้นลงบนแผ่นหลังระบายความเสียว ครั้งสุดท้ายมันยกบั้นท้ายผมจนลอยแล้วกดลงมาจนสุด ครางต่ำๆ ในลำคอแล้วปล่อยน้ำอุ่นๆ เข้ามาข้างใน ก่อนจะช่วยใช้มือกับท่อนร้อนที่อัดอั้นของผมไม่กี่ทีก็เสร็จไปเหมือนกัน
"อื้อออออ"
เราสองคนหอบหายใจเหนื่อยอ่อน ทิ้งตัวลงนอน เรค่อยๆ ถอนตัวออกไปแล้วดึงผ้าห่มปลายเตียงมาคลุมตัวเราสองคน เรานอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน คุยกันเบาๆ เหมือนที่ทำสมัยยังเด็ก กลัวโดนจับได้ว่าไม่ยอมหลับยอมนอนกันซักที
"อยากทำต่อ..."
"ไม่เอาแล้ว... เหนื่อย"
"หึหึ กูพูดเล่น กูก็เหนื่อย"
"นอนเหอะเร ไม่ไหวแล้วจริงๆ "
"ตั้งแต่พรุ่งนี้้ไป เราก็จะไม่ได้เป็นsexfriendกันแล้วสินะ"
"ทำไมล่ะ เกิดหลงรักกูขึ้นมารึไง? "
"บ้าละ กูแค่เสียดาย ทั้งsex แล้วก็friend กูคงคิดถึงมึงแย่"
"เออ แล้วสักวันกูจะกลับมา แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนนะเร... ไนท์"
"ไนท์... "
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เผ่นก่อนล่ะ... ฮ่าๆๆๆ เขียนเล่นสนุกๆ :a3:
ขออัพตอน14 วันที่ 31 ค่ะ
สวัสดีค่ะ
-
คู่พี่ท่านโผล่มาดุเดือดยิ่งนัก :oo1:
-
:haun4:
แต่วันที่31หรอ พุ่งนี้เลยได้ไหม
-
:jul1: คนอ่านขอลาตายค่ะ 555
รอตอนต่อปายย~ เย้เย
-
บ๊ะ!!!!อีนี่ต๊กกะใจ
นึกว่าคุณพี่จะเมะ o22
เหวยๆๆเปิดมาก็อึ้งเลยคุณพี่นี่ร้อนแรงจริงๆ :m25:
-
คู่คุณพี่ร้อนแรงจริงๆ :pighaun:
ขนาดวินร้ายๆพี่ยังรักซะ
นี้ถ้ามาเจอวินตอนน่ารักๆไม่หลงแย่หรอ
-
อ่านแล้วหื่นไม่ออกอ่ะ :serius2:
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่อ่านแล้วรู้สึกถึงอารมณ์เศร้าๆยังไงก็ไม่รู้
-
เฝ้ารอพี่คินกลับมา อิอิ
-
อ่ะโด่!! ไอ่เรารึเห็นชื่อตอนครั้งแรก นึกว่า โซ่xวิน
ที่ไหนได้ พี่คินนี่เอ้งงง พี่น้องเคะพอกันทั้งคู่
-
คู่นี้สุดยอดของความ :haun4:จ้ะ
-
คุณพี่รักคุณน้องนี้เอง หึหึชอบอ่ะ ก๊าก โรคจิตเเล้วเรา :laugh:
ชอบโซ่วิน
โซ่กดเลย กดวินเลย เดี๋ยวคนอื่นตัดหน้า
-
กรี๊ดดด อะไรคะเนี่ย
มาถึงเหมือนจะพูดคุยกันธรรมดา ตอนหลังๆ อร๊างง :-[
โอ๊ย ยิ่งมีคู่พี่มายิ่งคิดถึงโซ่(เก้า)วิน :m20:
-
เขาขอโบกธงเชียร์โซ่!
โซ่สู้ๆ นะลูก~!!!
กดวินเลย เอ๊ย! รุกโล้ด~!!
-
เพื่อนเค้ามีไว้ทำอย่างนี้กันเรอะ :m10:
นึกแล้วว่าคินกับวิน คู่พี่น้องคู่นี้มันมีซัมติง
แต่ตอนนี้วินไม่ใช่วินเสียแล้ว วินในตอนนี้มีรอยยิ้มให้คนทั้งโลก
นึกแล้วยังเศร้าแทนคิน คนที่นายรักเค้าจากไปแล้วนะ (จะดราม่าทำใมเนี่ย เสียอารมณ์หื่นหมด)
-
ตอนวินเป็น ๆ ท่าทางจะร้ายสุดขั้ว ตอนหน้าจะเป็นใครน๊อออออ
-
คู่นี้อย่างนี้นี่เอง
-
ว้าววว มีคู่พี่ภาคินด้วยยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกดีครับ o13
กด+ เป็นกำลังใจให้นักเขียน :L2:
:pig4:
-
น้องวิน (คนนั้นก็มีมุมน่ารักนะ)
อุเหม่ คินกับเรย์นี่ ทำเอากำเดากระฉูดกันเลยทีเดียว
(อ่านแล้วอยากแต่งเลิพซีนสักฉาก จริงๆ ซื้ดดดดดดดด :haun4:)
-
ดีใจ จ จ,,,ที่ได้มาอ่านน ไม่ได้ข้ามเรื่องนี้ไป :กอด1:
สนุกกกกอ้ะ ชอบบบ !!
พล๊อตเรื่องแปลกดีจ้า เหมือนได้อ่านพล๊อตเรื่องในแนวอื่นๆบ้าง o13
หนูวินก็ตลกก น่ารักดี เรื่องนี้เชียร์โซ่รุนแรงง :mc4: ที่จริง
ตาเก้า แบดบอยก้ดีหรอก แต่อยากลองเปลี่ยนบ้าง ช่วงนี้เริ่มเปลี่ยนแนว เชียโซ๋ๆ !
ขอมาสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้อีกซักคน :L2: +1 :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อยากบอกว่าชอบมาก
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
>< ตอนแรกเดาว่าพี่คินจะรุก เฮ้ออ เดาผิดรับซะนี่
5555 ชอบบบบบ sexfriend โห้วว ไม่ธรรมดาจริงๆ
พี่คินหลงรักวินหรอเนี่ยะ อ่า แต่ก็เข้าใจนะ ก็วินสวยนี่เนอะ
รออ่านวินโซ่จ้า
รักคนแต่งน้ะ จุ๊บๆๆ x3 ♥[/color]
-
ขอสลบคากองเลือด อ่อย เลือดหมดตัว
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ....แอบลุ้นว่าระหว่างโซ่กับเก้า ใครจะได้วินไปครอบครอง
แต่แอบเชียร์โซ่ :3123: :3123: :3123:
-
อ่านแล้ว อยากให้ถึงแบบนี้ ของ วินวิน กับโซ่ บ้างจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
รุ่นใหญ่เนี่ยทำไรไม่เกรงใจ
น่าจะต่ออีกสักรอบ อิอิ
เลือดจะได้หมดตัวไปเล๊ย
5555555
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ย น่าสนใจดีครับ ท่าทางวินก่อนตายก็แอบหวงโซ่ก่อนอยู่แล้ว แต่ถึงขั้นรักไม่นี่ไม่แน่ใจ
คาดเดามาจากการคุยกับคนรักเก่าของโซ่ ขำเก้าเหมือนกัน ไม่รู้จากนี้จะทำอะไรอีก นิสัยแอบฮา แสบไม่น้อย
อยากให้พี่คินเจอกับกับวินบ้าง ดูสิพี่เขาจะคิดยังไงกับน้องตอนนี้ จะอิจฉาคนอื่นหรือเปล่า ที่อ้อนไปทั่ว ไม่เหมือน
แต่ก่อนที่อ้อนเฉพาะกับพี่คิน
-
วิ่งมาชูป้ายไฟเชียร์โซ่ด้วยคน น่ารักสุดๆ~ อร๊ายยยยยยยยย
ช่วยเอาเก้าไปเก็บทีเถอะ รู้สึกว่าเป็นมารขวางความสุขจริงๆ
-
ตามอ่านซักพัก ตอนนี้ทันแล้ว เย่ๆ :mc4:
สนุกมากเลยค่ะ ทั้งสงสาร ทั้งเอ็นดูวินในร่างวินอีกคน :กอด1:
แล้วยิ่งตอนนี้จะมีเรื่องรักๆเข้ามาให้อีรุงตุงนัง วินเหนื่อยแย่เลยเนอะ ^^
เรื่องพี่คินซับซ้อนกว่าที่คิดนะคะเนี่ย ส่วนตัวชอบคนแบบโซ่อ่ะ ใจดีอบอุ่น
แต่ในเรื่องแอบมีใจเชียร์เก้านิดๆ เพราะพระเอกแบดๆมันเร้าใจดี :m3:
แต่ถ้าวินเลือกไม่ได้ เหมาหมดเลยก็ได้นะ :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้า :L2:
-
ดุเดือดเลือดพล่าน แต่แบบนี้ดูท่าทางกลับมาคราวนี้ แล้วเจอน้องชายดันกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว จะหลงน้องยิ่งกว่าเดิมรึเปล่าหว่า...?
-
:haun4: :pighaun:
ไปโรงพยาบาลก่อนนะ
-
สนุกค่ะ ชอบๆๆๆ :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
สนุกมากๆเลยค่ะ วินคนใหม่น่ารักมากๆฮ่าๆ
ชอบตอนที่โซ่จูบลบรอยเก้าจัง
โรแมนติกมากกกก แล้วภาคินจะกลับมาทำอะไรรึเปล่าเอ่ย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ สนุกมากเนื้อหาน่าติดตาม
แต่กลัวเหลือเกิน ถ้าพระเอกไม่ใช่โซ่
คงยากเกินจะทำใจ
-
555 คนเขียนหนีไปแล้วววววววววววววว
รอโซ่อยู่น้า
-
o13 พี่ชายก้เป็นด้วยหรอ
-
ตอนนี้มันช่าง... :m25:
ว่าแล้วก็ขอแบบนี้ให้โซ่วินด้วยแล้วกันนะคะ :impress2:
-
ตอนที่ 14
ข่าวเรื่องวินความจำเสื่อมพูดปากต่อปากกันจนทั่วมหาลัย มีคนเข้ามาพูดกับผมทำนองว่า เห้ยมึงรู้รึยัง ได้ข่าวรึเปล่า สามถึงสี่หน กูรู้นานแล้ว ข่าวเก่าแล้ว ไม่เห็นน่าสนใจเลย ข่าวใหม่ของผมคือเจ้าแก้วได้ยินคลิปเสียงที่ผมส่งให้แล้ว และมันอยากกลับมาเมืองไทย...
ปัญหาก็คือ พ่อกับแม่แล้วก็เฮียก้อง ไม่มีใครยอมให้กลับไทยสักคนเดียว ทะเลาะกันหนักจนมันโทรมาร้องห่มร้องไห้กับผม โคตรน่าสงสาร
ผมนี่มันตัวสร้างปัญหาจริงๆ เลย แก้วกำลังอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้าปล่อยไว้แบบนั้น แก้วก็จะลืมมันได้ในที่สุด แต่ผมดันกวนน้ำให้ขุ่น แก้วอยากกลับมาเจอคนรักเก่าของมัน ถ้ามันกลับมาได้ เรื่องจะยิ่งยุ่งเหยิงแน่ ถึงจะสงสารแต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอยากให้มันกลับมารึเปล่า
"เก้า ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ ดังนั้น ถ้าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง เก้าต้องเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมฟังก่อน"
เล่าเหตุการณ์ ทั้งหมดน่ะเหรอ!?
วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีมาก แล้วไอ้คุณชายวินก็เกิดบ้าอะไรไม่รู้ จู่ๆ มาเค้นเอาคำตอบจากผม พอมองหน้าสวยๆ นั้นแล้วเหลืออด เหมือนมันกำลังทำไขสือ ปัดสวะไม่ยอมรับความผิดที่ตัวเองก่อไว้ แต่คิดอีกที ในแง่ที่ว่ามันป่วยจำอะไรไม่ได้ มันก็คงอยากรู้ว่าอดีตชั่วๆ ของตัวเองเพื่อสนองความอยากรู้ความสงสัยล่ะมั้ง
พวกเราออกมาคุยกันในคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่งนอกมหาลัย
วันนี้กูจะด่ามึง ตราหน้ามึง ขุดเรื่องเลวๆ มาทับถมให้จมดิน มาแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง
"น้องชายกูชื่อแก้ว มันเป็นเกย์แล้วก็เป็นแฟนมึง คบกันตอนไหนไม่รู้"
ผมสั่งกาแฟร้อนไป ไอ้หน้านายแบบสั่งกาแฟเย็น
"พอมึงเบื่อก็เลิกกัน เจ้าแก้วไปตามตื๊อขอคืนดีกับมึง มึงก็หาทางกลั่นแกล้ง พยายามสลัดมันทิ้ง กูไม่ได้เข้าข้างน้องหรอกนะ แก้วก็มีส่วนผิดที่โง่ไปรักมึง แต่มึงก็ร้ายกับน้องกูเกินเหตุ เล่นแรงขึ้นทุกวันๆ ใช้น้องกูเป็นขี้ข้าบ้าง ทำให้เค้าต้องอับอายคนอื่นบ้าง เพื่อนฝูงก็ไม่เหลือ ตั้งแต่เจอกับมึงจากที่เป็นเด็กดีก็เสียผู้เสียคน"
มันกลืนน้ำลาย ร่างสูงๆ ไหล่ตก ดูคล้ายตัวจะหดเล็กลงไป เหมือนเด็กโดนดุด่า
"ตลอดเวลาที่แก้วไปตามก้นมึง มึงก็มีแฟนใหม่ พวกแฟนมึงแต่ละคน ก็ร่านๆ ร้ายๆ ทั้งนั้น คอยจ้องทำร้ายแก้วตลอด มึงรู้เห็นเป็นใจด้วยรึเปล่าไม่รู้ แต่คำพูดมึงก็ดูถูกเหยียดหยามแก้วเหมือนไม่ใช่คน ต่อหน้าคนพวกนั้น ก็เหมือนมึงร่วมมือกับคนอื่นมาทำร้ายน้องกู"
ผมหยุดว่าแล้วจิบกาแฟเอกเพรสโซที่มาเสิร์ฟ รสชาติฝาดขมกระจายไปทั้งปาก ผมเคยตามล้างแค้นคนๆ นี้มาเยอะแล้วแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เพราะบ้านมันอิทธิพลเยอะ ตัวมันเองก็พิษสงเยอะ โดนสวนกลับมาเจ็บตัวหลายที แต่เวลานี้ตัวต้นเรื่องกลับจำอะไรไม่ได้ ล้างแค้น... ง่าย... แต่มันเหมือนเกาไม่ถูกที่คัน ถ้ามันทำร้ายแก้วตาดวงใจของผม ผมควรทำลายสิ่งที่มันแคร์ที่สุด ถูกไหม? หรือว่าถ้าบอกเล่าเรื่องทั้งหมดจนจบแล้ว กูจะสามารถทำร้ายจิตใจมึงได้บ้างนะ...
"แก้วมันทนได้ มันอดทนมาตลอด จนวันนึง มึงพูดจาขู่เข็ญให้แก้วมันยอมนอนกับคนอื่น มึงหลอกแก้วว่าจะยอมกลับไปคบกันเหมือนเดิม ไอ้สัตว์นรก...สารเลว"
ผมเบือนหน้ามองไปรถที่วิ่งสัญจรไปมานอกร้าน ทำไมต้องมานั่งพูดเรื่องโสมมของมึงให้เสียปากกูด้วยวะ เปลืองเวลา เสียความรู้สึก กูโง่อีกแล้วที่คิดจะพูดจาทำร้ายจิตใจมึง มีแต่กูที่เจ็บปวดแทนน้อง มีแต่กูที่มานั่งทำร้ายตัวเองในร้านกาแฟนี่ กูจะทำยังไงถึงจะสาสมกับเรื่องพวกนั้น ผมพยายามไม่แสดงความอ่อนไหวหรือเจ็บปวด ไม่อยากสบตา วันนี้ผมไม่ได้แกล้งแสดงละคร เพราะเสียงร้องไห้ของแก้วเมื่อเช้ายังสะอื้นดังอยู่ในหัว ร้องไห้เหมือนกับเด็กเล็กๆ ที่บาดเจ็บเลือดไหล
และเมื่อหันมาดูปฏิริยาของอีกฝ่าย
น้ำตาวินไหลอาบทั่วทั้งแก้มแล้ว
ผมมองภาพคนตรงหน้าเหมือนโดนฆ้อนทุบหัว ไอ้วินนั่งนิ่งมองแก้วกาแฟที่ไม่ได้แตะ น้ำตาไหลพราก ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา หยาดใสไหลลงมาเกาะที่ปลายคางทีละหยด ผมอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อไป ในหัวว่างเปล่าไปหมด
เพราะนี่คือสิ่งที่ผมต้องการใช้ไหม
ความสำนึกผิด
"ถ้าวินตายไปแล้ว..."
"ตอนรถชนนั่น..."
อะ...ไร
"เก้าจะอโหสิกรรม...ให้วินได้ไหม"
"........."
ความปวดลั่นไกขึ้นในอก ร้าวไปทั่วทั้งตัว ถ้ามึงตายกูก็ยังไม่ยอมยกโทษให้มึงหรอก กูเป็นคนเหี้ยแบบนั้นล่ะ จะอาฆาตแค้นจนหมดลมหายใจ กูเป็นคนสาปแช่งให้มึงพิการแขนขาใช้การไม่ได้ หรือเป็นอัมพาตไปในคืนนั้น เพื่อที่ว่าในใจกูจะปล่อยมึงไป แล้วหายกันได้
กูจะปล่อยมึงไปเมื่อกูพอใจเท่านั้น
"ไม่ กูทำไม่ได้" ผมว่าตอบใบหน้านองน้ำตานั่น
"ผม ไม่รู้เรื่องเลย" อยู่ๆ วินก็เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง
"ก็สมควรอยู่ ที่คุณจะโกรธแค้น" วินเช็ดน้ำตาแล้วมันก็ไหลออกมาอีก ผมไม่เคยเห็นผู้ชายตัวสูงๆ อ่อนไหวขนาดนี้ ...อ่อนไหว ใช่แน่ๆ มันแค่อ่อนไหวไปกับการฟังเรื่องโศกเศร้า ไม่ได้รู้สึกสำนึกหรอก ในอกผมร้อนขึ้นมา เกลียดชัง...
วันนี้กูไม่ได้จงใจทำให้มึงใจอ่อน อย่ามาสะเออะสงสารในเวลาที่กูไม่ต้องการ
"น้องกูน่าสมเพชใช่มั้ยล่ะ? "
มันไม่พูดอะไร แม้ว่าผมจะถากถางอะไร ใจผมอยู่ไม่สุขเมื่อไม่เห็นอีกฝ่านดิ้นพราดๆ ผมอยู่ไม่สงบถ้าไม่ได้เอาคืนอะไรสักทาง มันต้องมีสักอย่างสิที่ปั่นหัวมันได้
"กูจะทำยังไงกับมึงดี"
วินนั่งนิ่งไม่ขยับ
มันลากแขนมันจากเก้าอี้ วางเงินไว้หน้าพนักงานหลังเครื่องชงกาแฟแล้วเดินออกไปไม่รอให้ใครทักท้วง
ผมอยากทำให้มันทรมาน
เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยหลังจากนั้น ผมขับรถกลับห้อง กำข้อมือลากคนด้านหลังเหมือนสัมภาระชิ้นใหญ่ เมื่อเข้าไปในห้องแล้วผมก็พาวินไปที่เตียงนอน มันตายังแดงนิดๆ ก้มมองพื้น
"มึงสำนึกจริงๆ เหรอ? ทำไมกูรู้สึกว่ามึงแค่สมเพชกูกับน้องวะ"
ผมผลักอกมันแค่เบาๆ วินก็นั่งปุลงบนเตียงแล้ว
"พูดอะไรหน่อยสิ"
ผมโน้มตัวลงไปใกล้ๆ ถือชายเสื้อสีขาวแล้วดึงขึ้น เพื่อบอกความตั้งใจจะรุกราน แต่อีกฝ่ายนั่งเหม่อไม่สะทกสะท้าน ให้ตาย... เห็นแล้วหงุดหงิด
"จริงๆ แล้ว..."
สายตาวินมองเหม่อไม่มีจุดหมาย เหมือนคิดถึงสิ่งที่อยู่ไกลลิบ
"...วินตายไปแล้ว"
ผมไม่เข้าใจว่านั่นหมายความว่าอะไร จับคนตรงหน้าถอดเสื้อ เจ้าตัวไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย ผมจับคางมันบิดให้หันมามอง
"แล้วที่อยู่ตรงนี้ มันใครวะ"
"ผม... ก็เป็นแค่คนอีกคนนึง เป็นคนอื่น..."
หน้าตามันเหงาและเคว้งคว้างมาก ทำให้ผมจูบไปเบาๆ แล้วมานึกบ่นตัวเองทีหลัง ทำไมกูต้องจูบมัน ไม่เห็นเข้าใจอะไรสักอย่าง ถ้าเจ้าปีศาจนั่นตายไปแล้ว คนที่ผมแตะจูบอยู่นี่คือใครกันล่ะ ถ้าทำให้คนเหม่อลอย นอนแดดิ้นด้วยความทุกข์ทรมานได้ ตัวผมเองจะหายเจ็บปวดรึเปล่า?
ไม่หรอก ต้องให้น้องผมความจำเสื่อมไปอีกคนต่างหาก ถ้ามันหายเจ็บ เลิกร้องไห้ต่างหาก ผมถึงจะหายเจ็บหัวใจ...
ที่ทำมาทุกอย่างนี่ไม่มีประโยชน์เลย แค่ระบายโทสะส่วนตัว แล้วก็หาอะไรทำให้หัวสมองไม่ว่างไปวันๆ แค่นั้น
"มึงไม่ใช่ไอ้วินคนนั้นงั้นเหรอ"
ผมกุมแก้วขาวจัดแล้วเปลี่ยนมาถามดีๆ มันสบตาผมตรงๆเป็นครั้งแรก คงไม่เข้าใจสิ่งที่ผมคิด
"อืม"
"เหมือนเกิดใหม่ แบบนั้นใช่มั้ยวะ? "
"..ครับ"
"แล้วมึงรู้สึกยังไง กับการเกิดเป็นคนที่เจ๋ง ที่เหนือ ที่ใครๆ ก็พากันพูดถึง"
"รู้สึก...แย่ มีแต่คนเกลียด ไม่มีใครที่รักจริง มีแต่คนรักเพราะกลัว กับรักเพราะหลงเท่านั้น"
ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เครียดเค้นมืดดำในอก จะคลายตัวจางลงไปหน่อย แม้แต่ตัวมึงยังไม่ชอบตัวเองเลย เห็นไหม
"แล้วอะไรที่มึงต้องการที่สุดตอนนี้ คนแปลกหน้า? "
"เอ๊ะ? "
"กูบอกสาเหตุที่ทำให้กูโกรธแค้นวินให้ฟังแล้วไง แล้วอีกอย่างถ้ามึงไม่ใช่วิน มึงก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับกู"
"อ้ะ.. เอ่อ ผม"
"ว่ายังไง อะไรที่ต้องการที่สุด รถสวยคันนั้น หรือความจำที่หายไป หรือว่าอะไร? "
"ผมไม่ต้องการอะไรที่เป็นของวิน คน สิ่งของ หรืออะไรก็ตาม ผมอยากให้ทุกคนรอบตัวแยกแยะ ว่าผมเป็นคนละคนกับเมื่อก่อน"
"งั้นกูตั้งชื่อให้มึงเอาไหม? "
"ผมชื่อวิน"
"แต่ไม่ใช่ไอ้วิน"
"........"
"ไม่รู้ล่ะ กูจะตั้งชื่อใหม่ให้มึง ทำไม? แค่นี้ไม่ได้รึไง หรือจะให้กูบังคับข่มขืนมึง หรือว่าไม่ชอบกู เปลี่ยนเอาคนอื่นก็ได้นะ? "
"...ไม่มีประโยชน์สักหน่อย คุณก็ยังเห็นผมเป็นคนที่ทำเรื่องโหดร้ายกับแก้ว ผมบอกตั้งกี่ครั้งแล้ว ว่าผมจำไม่ได้ๆ ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ไม่ต้องมาขู่กันหรอกว่าจะทำร้ายจะข่มขืน... ฮึก... ผมมีทางเลือกที่ไหน... อึก ฮือ... ไม่มีใครเชื่อ...สักคนหรอกว่าผมไม่ใช่คนเดิม...ฮึก"
"เห้ยๆ วิน เดี๋ยว"
ผมผงะ ผมก็แค่เผลอปากเสียไปตามนิสัย ไม่ได้จะทำจริงสักหน่อย มันพูดไปแล้วก็เริ่มน้ำตาคลอไป แล้วก็ร้องไห้โฮ ผมหยิบเสื้อนิสิตบนเตียงมาเช็ดๆ น้ำตาให้ลวกๆ ทำไมวันนี้มีแต่คนมาร้องไห้ใส่กูวะ กูปลอบคนไม่เป็นนะ แม่ง
ผมประกบปากเข้าหาวินแล้วจูบแน่นหนัก นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ผมลืมตามองตาของมันที่เบิกกว้างแล้วคลายจูบออกมา ขนตาที่เปียกเกาะกันเป็นช่อนั้นกระพริบ แล้วน้ำตาหยุดสุดท้ายก็หล่นลงมา ถือว่าที่ทำไปได้ผล มันหยุดร้องไห้แล้ว ถึงจะเพราะตกใจก็ตาม
"กู...จะเห็นมึงเป็นคนอื่นได้ไง รูปร่างหน้าตาแบบนี้ยังไงก็ใช่ไอ้วินนี่หว่า มันใช่ความผิดกูมั้ย? หา! "
"...ไม่..ใช่"
"เออ รู้ก็ดีแล้ว ยังไงกูก็จะตั้งชื่อเล่นใหม่ให้ จะได้แยกแยะได้ ถ้าเกิดวันไหนมึงฟื้นคืนความจำขึ้นมา แล้วกูค่อยเรียกไอ้วินเหมือนเดิม" แล้วกูมาพูดแจกแจงอะไรอยู่เนี่ย
"อือ... ถ้าอย่างนั้นก็ได้" วินหยิบเอาเสื้อมาใส่ ติดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด ผมว่าภาพที่มองเห็นผู้ชายหน้าตาแบบไอ้วิน มาก้มหน้านั่งแต่งตัวบนเตียงผมมันพิลึกยังไงไม่รู้นะ อกขาวๆ ถูกบดบังมากขึ้น จากกระดุมเม็ดหนึ่ง ขึ้นไปอีกเม็ดหนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นมา ตามันยังชื้น ปลายจมูกและริมฝีปากก็แดงเรื่อ
"แล้วเก้าอยากเรียกผมว่าอะไร? "
แม่ง โคตรน่ารัก ไอ้วินมันโคตรน่าจู่โจม แล้วทำไมกูต้องปล่อยมือจากมันทุกทีเลยวะ มันต้องมีอะไรที่สามารถชักจูงจิตใจคนได้แน่ๆ จากที่เริ่มต้นอยากระบายอารมณ์กับมันให้หายหงุดหงิด ไปๆ มาๆ ไหงเหตุการณ์กลายเป็นงี้ไปได้อ่ะ... วินมีท่าทีผ่อนคลายเวลาพุดกับผมมากขึ้น สีหน้าสงสัยตอนที่ถามว่าผมจะตั้งชื่อใหม่ให้ว่าอะไรนั่น ก็ดูไม่ระวังเนื้อระวังตัวเอาซะเลย สีหน้าไร้เดียงสาบนใบหน้างดงามร้ายกาจ เป็นกับดักให้ผมตกหลุมพรางรึเปล่านะ?
"แฟร์..."
fair play นะนับจากวันนี้เป็นต้นไป ...กูจะไม่ใช้แผนสกปรกอีกแล้ว แต่มึงก็อย่าวางกับดักแปลกๆ กับกูล่ะ... เด็กขี้แย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...นี่คือ ไม่กี่ชม. ก่อนที่วินจะกลับห้องไปโดนโซ่จุ๊บ
(◡‿◡❀)
เอามาเสิร์ฟตั้งแต่ยังไม่เช้าเพราะ เมื่อวานทั้งคืน เนตวิ่งช้าจนเล่นเกมออนไลน์ไม่ได้ เลยว่างมาอัพ
กะจะไปอ่านนิยายคนอื่น แต่กลัว... กลัวติด... :a6: ฮ่าๆๆ
ส่วนตอนsexfriendเขียนสนองตัวเองนิดหน่อย พอคิดว่ากว่าจะได้เขียนncคงอีกนานแน่เลย ก็เลยนึกสนุกหยิบคู่นี้ขึ้นมาเล่า ดีใจที่ไม่ออกมาแย่นักค่ะ
:myeye:
-
โอ๊ย น่ารัก อ่านแล้ว หน้าแดงตามเลยอ่ะ
น้องแฟร์(ชื่อใหม่) ดีนะที่ไม่โดนเก้ามันจับกดอ่ะ
+1 อิอิ
-
เย้วววว ตาเก้าาา นี่แบบว่าสรุปจะร้ายรึจะรัก ฮ่าๆๆๆ
สถานการณ์ก่อนไปโดนโซ่ล้างจุ๊บให้เป็นแบบนี้นี่เอง
ชายหนุ่มเรื่องนี้ดูเข้าใจยากนะ แต่ละท่าน อิอิ
มาลงดึกเชียวว
สู้ๆ นะคะ :))
-
ชอบโซ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบคนเลวๆแบบนี้ แต่เหมือนเลวแบบเด็กๆยังไงไม่รู้ 55+
-
เก้าเริ่มหลงวินแล้วหล่ะสิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เด็กมีปัญหา กับ เด็กขี้แย มันจะไปรอดมั้ยเนี่ย?? - -
สงสัยต้องให้โซ่ดูแลละม้าง~ หรือแบ่งๆกันดูแลก็ดีนะ เอะ! ยังไง?? 55+ ^ ^
วิน ไม่ใช่สิตอนนี้ต้องเป็นน้องแฟร์ ปลื้ม~น่ารักมากมาย (สำหรับคนนี้อะไรๆก็น่ารักไปหมดแหละ 55+)
ดูท่าหนูจะต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับพวกนี้ไปอีกนาน
แต่จะกับใครมากกว่ากัน อันนี้ต้องรอดู ติดตามๆ~
ว่าแต่โซ่จะว่าไงกับ "แฟร์" เนี่ย?
-
แฟร์ มาจาก แฟร์เพลย์หรอ นึกว่าจะมาจากแฟร์รี่ นางฟ้าตัวน้อยๆซะอีก ฮ่าๆๆ
ใครเค้าแก้แค้นกันด้วยการจุ๊บปลอบใจกันห๊ะอีตาเกรียนเก้า จะเอาไงแน่ละ จะแก้แค้นหรือจะมาตกหลุมรักเค้าเนี่ย
เกรียนเก้า จะเกลียดมันก็เกลียดไม่ลงนะ อ่านในพาร์ทของมันแล้วรู้สึกว่ามันก็มีมุมน่ารักของมัน ดูไม่ได้เลวร้ายอะไร
-
มิน่า ถึงบอกว่าโดนเก้าจูบไปสามครั้ง โซ่เลยล้างปากให้ซะเลย แก้วไม่กลับมานะดีแล้ว ไม่งั้นได้ปวดใจอีกแน่
พี่ชายเล่นพยายามอยากกดแฟนเก่าตัวเองซะด้วย
-
เก้าแอบน่ารักจริงๆ ใครที่ไหนจะตั้งชื่อ (ดีๆ) ให้ศัตรูตัวเอง
แต่โซ่ก็ดีสุดๆ เหมือนกัน
เอาไงดีๆ เชียร์ใครๆ
-
วินน่ารักจนแก้วแอบชอบอีกคนไปตามระเบียบ ฮ่าๆๆ
จะเชียร์ใครดีเนี่ย เดียวต้องมีพี่ภาคินอีกใช่ไหมคะ
ต้องตกหลุมรักน้องวินโหมดน่ารักอีกคนแน่ๆ อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เก้าไม่เล่นสกปรก แล้วจะเล่นยังไง แบบเจอหน้ากันก็จับกดอ่ะเหรอ :laugh:
ไปว่าแฟร์ (อัพเดทมาก) ว่าอ่อนไหว ตัวเองใช่ย่ิอย ไม่งั้นจะจุ๊บเค้าเหรอ คริๆ :z1:
-
วิน.....น่าร๊ากกกกกอ่ะ......
-
ยังไม่รู้จะเชียร์ใครดี เก้า โซ่ (จะมีโผล่มาอีกไม๊อ่ะ)
-
น่าสงสารเนอะ
-
โอ๊ย ปวดตับจังอะ ชอบ โซ่นะที่ดี ๆ กับน้อยวิน :กอด1:
แต่ก็ชอบเก้า ที่ดีกับน้องแฟร์ :z3:
ไม่รู้จะเชียร์ใครอะ เลย +1 ให้คนแต่งดีกว่า :3123:
รออยู่นะ :z2:
-
อ๊ายยยยยยย!!! ถึงจะไม่ได้เชียร์เก้าแต่ก็แอบตื่นเต้น ฮ่าๆๆๆ
ได้ชื่อใหม่ซะงั้นแหละ ยืนโบกธงเชียร์โซ่ต่อไป~!!
-
เกรียนเก้าของจริงเลย เปลี่ยนชื่อเป็นเกรียนอย่างเดียวเลยดีมั้ยนี่
มีอย่างที่ไหน โกรธเกลียดเขาจนแม้ว่าเขาจะตายไปก็ไม่อโหสิให้
แต่พอเห็นเขาร้องไห้ตัดพ้อนิดหน่อยกลับจูบปลอบเขาซะงั้น
เกรียนเอ๊ย~~
เข้าใจนะว่าวินรูปลักษ์นี้ต้อถูกใจใครหลายคนแน่
แต่ว่าเธอจะเปลืองตัวให้เกรียนมันมากไปละนะ~
สงสารคนที่อยู่ข้างๆ มา 10 ปีบ้าง~
ควรจะได้เท่าเทียมกันสิ! (เป็นงั้นไป~)
ขอบคุณนะคะ
รอตอนต่อไปอยู่นะ~
-
สรุปนี่เป็นตอนย้อนรอย?
หลงรูปวินกันขนาด เหอะๆๆๆ
-
เอาแล้วไง ตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้ซะแล้ว
ทีนี้ก็ตะกายขึ้นมาให้ได้เองแล้วกันนะเก้า
-
วิน..เป็นศูนย์รวมแห่งแรงดึงดูดจริงๆ o18
มันคงเป็นวิบากกรรมของวิน ที่ต้องมาใช้ชีวิตในร่างๆนี้อย่างไม่เต็มใจ :เฮ้อ:
กด+ ขอบคุณสำหรับนิยายตอนนี้ครับ
-
กริ๊ด!!!!!! ยังไงก้อชอบโซ่วินมากกว่า อ่ะ
-
แฟร์ :-[ :-[
แอบลุ้นว่าใครกันแน่ได้เป็นพระเอก เชียร์โซ่ แต่เหมือนเก้าจะเป็นพระเอก.....
-
ชูป้ายไฟ เชียร์โซ่เช่นเดิม :z2:
-
เก้าทำแบบนี้ไม่ดีน๊า
วินอย่าใจอ่อนเด็ดขาด
โซ่รออยู่น๊าเมื่อไหร่จะมา
-
น้อง แฟร์ ชื่อน่ารักอ่ะ
เก้าเป็นคนตั้งให้ด้วย พอต่อไปงี้เก้าจะนำหน้าโซไหมเนี่ย
เก้าเริ่มวางความแค้นซะแล้วด้วย ลุ้นๆๆๆ
-
:impress3:
ดีใจจังที่เก้าคิดได้
แฟร์(ชื่อใหม่)น่ารักมากกกกก
อิอิ ใครจะเป็นพระเอกน๊าา
-
แอบหวั่นใจเล็กๆว่าจะไม่ใช่โซ่ที่ได้ใจวินไป
-
ไม่เอาเก้านะ จะเอาโซ่ จะเอาโซ่ จะเอาโซ่ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :z3:
-
เลือก ไม่ถูก เลย ว่า เลือก ใคร ระหว่าง เก้า กับ โซ่ :-[ :-[
มาต่อ เร็วๆ นะค่ะ :call: :call:
-
แฟร์ ชื่อใหม่ของวิน สวย-หวานซะ และแฟร์(วินคนใหม่)ก็น่ารักจริ๊ง
ดิฉันทำไมเป็นคนโลเลแบบนี้หว่า สงสัยจะขอสองเป็นน้องพลับละมั้ง
ทั้งๆที่ชอบโซ่ตั้งแต่แรกจนบัดนี้ แต่ตอนนี้ใจเริ่มชอบเก้าอีกคนแหละ
-
เชียร์โซ่อ่า
-
คนเขียนครับ รับผิดชอบด้วยนะครับ คุณทำผมติดนิยายของคุณแล้ว (ฮ่าๆ)
รู้สึกเหมือนเก้าจะเป็นพระเอก T^T แต่ผมชอบโซ่มากกว่าอ้ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากกก อ่านแล้วชอบสุดๆ
มาต่อเร็วๆนะคะ ชอบบบบบบบบโซ่
แต่ก็แอบปลีื้มเก้าาาาา
-
กะจะเชียร์เก้าซะหน่อย แต่นึกอีกที สงสารแก้วง่ะ ชอบคนแบบเก้า ปากร้าย ใจรัก เอิ๊กๆ
แต่ตอนนี้กลับมาเชียร์โซ่ต่อและ โซ่เอ้ยยย ตกหลุมของวินแล้วอย่าขึ้นมานะ
-
ม๊ายยยยยยยยย ไม่เอาน้ะ
โอ๊ยย อย่าหวั่นไหวสิ่(บอกตัวเอง) 55
ยังไงก็ต้องโซ่นะคนแต่งง ไม่เอาเก้านะ เค้าจะเอาโซ่คนเดียว
ไม่ชอบเลย ที่เก้าตั้งชื่อให้วิน - -*
มันเหมือนว่าชื่อนี้จะทำให้วินกับเก้ามีบางอย่างที่ผูกติดกัน
โดยที่โซ่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ถ้าโซ่รูัจะทำไง โซ่ต้องไม่พอใจแหง
ไม่เอาอ้ะ เค้าไม่เชียร์เก้าหรอก เชอะ !
รออ่านตอนต่อไปคะ โซ่ต้องจูบวินให้หนักๆเลยนะ
หมั่นไส้เจ้าวินให้คนอื่นจูบอยู่ได้ ! -*- ต้องโซ่เท่านั้นเข้าใจ๊ ?
5555 (ขมขู่กันเลยทีเดียว)
+1 กับเป็ดให้จ้าาา จุ๊บบบบบบบบบบ x3
-
อร๊างงง เก้า~~ :-[
อ่ะ! ไม่ได้ๆ ตัดสินใจไปแล้วว่าจะเชียร์โซ่ อ๊าาา แต่ตอนนี้เก้าน่ารักอ่ะ
ชั้นมันคนหลายใจ :o12:
ปล. รู้สึกกลัวๆ แก้วยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก เหมือนวันนึงมันจะก่อเรื่องวุ่นวายอย่างไม่หน้าให้อภัย
-
เลือกเชียร์ไม่ค่อยถูกแหะ แบบว่า
เก้าก็ดูซึนๆดี ส่วนโซ่ก็น่าร๊ากกกกกกก :serius2: :serius2:
แต่ที่แน่นอนที่สุดคือหนูวิน(เอ๊ะ หรือต้องเรียกว่าแฟร์) น่าฟัดสุดๆ :laugh: :laugh:
-
เชียร์โซ่ต่อไป ถึงแม้จะคิดว่าคนแต่งจะให้เก้าเป็นพระเอกก็เหอะ T_T
-
อร๊ายยยยย ชอบอ่ะ เพิ่งอ่านทันเองค่ะ :a9:
ตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบเก้า แต่ไปๆมาๆ กรี๊ดดดดด มันเป๊ะอ่ะ!!
แต่ก็ชอบโซ่เหมือนกัน วินจ๋า~ เหมาสองเลยเหอะ น่ารักอ่ะ
ชอบวินมากๆๆๆๆๆๆ ชื่อแฟร์ก็เหมาะมากด้วย :m1:
-
โอ๊ยยยยย อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดแล้ว
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ อ่นรวดเดียวเลย สนุกมากๆ
อยากรู้ว่าใครเป็นพระเอกของนู๋วิน โซ่ก็ดี เก้าก็ใช่ รักพี่เสียดายน้องอ่า
-
น่ารักก น่ารักที่สุดอ่ะะ :จุ๊บๆ: o9
เชียร์โซ่นะ เพราะปกติจะเชียร์คนแรกที่เหมือนจะเป็นพระเอกอยู่แล้ว
ยกเว้นอีกคนเลิศกว่าจริงๆ o6 แต่นิสัยหนูเก้าก็ดูลงตัวดีอะ โซ่ก็ยังน่ารัก :เฮ้อ:
แอบบอกได้มั้ยว่าใครเป็นพระเอก จะได้เชียร์ถูกข้าง :laugh:
ชอบเรื่องนี้มากมาย :กอด1: :L2:
+1 แทนคำขอบคุณ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
ตอนนี้คนร้ายเริ่มไม่ร้ายแล้ว
กลายเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวไปเสียชิบ
เซ็งเลย
-
โซ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงโซ่งะ :seng2ped:
-
ไม่อยากให้เก้าออกมาบ่อยๆ เลยอ่ะ ทำเราหวั่นไหวทุกที :z3:
เจอพระเอกเป็นตัวร้ายหลายเรื่องแล้ว เพราะงั้นเรื่องนี้ขอพระเอกเป็นคนดีเถอะนะคะ จะเอาโซ่ๆ :man1:
-
เชียร์ไม่ถูกแล้วววว ปล่อยไปตามยถากรรม(ผู้แต่ง)แล้วกัน ฮ่าๆ
แต่ที่ริงเราชอบเก้ามากกว่า หุหุ ชอบตั้งแต่พาทที่มาแนะนำตัวแล้ว น่ารักจริงๆ
อ่านพาทนั้นแล้วอยากให้เก้าเคะเลย แต่พอมาตอนนี้ก็อยากให้เมะกับแฟร์>< เหมือนเดิม
แต่โซ่ก็น่ารักอ่า สับสนจริงๆ ฮ่าๆ
สุดท้่ายไม่ว่าวินแฟร์จะคู่กับใครก็อย่าทิ้งให้อีกคนเหงาได้มั้ยน้อ แบบว่าส่งหนุ่มมาคู่กับอีกคนที่เหลืออยู่ อิอิ
-
จะเชียร์ใครดีอ่ะ :m29:
-
เปลี่ยนชื่อเป็น มะรุมมะตุ้มหลงรักวินนี่ น่าจะดี :o8:
แต่ถ้าแก้วกลับมา เก้าจะยอมให้ แฟร์ กับน้องตัวเองเหรอ? คงไม่ซะล่ะมั้ง :laugh:
-
แฟร์ของเก้า
วินของโซ่ :-[
-
หลงเข้ามาอ่าน.....
อยากบอกว่า.......
ใช้เวลาทั้งบ่ายไล่อ่านจนทัน!!!!!!!!
สนุกมากครับ!!!!!!!!!!!!
-
อ๊ายยยยย ปลื้มเก้า ชอบโซ่
ตกลงใครเป็นพระเอกอ่ะ
ชอบทั้งสองเลย ลุ้นๆๆๆๆ
-
สนุกมากค่ะ วินน่ารักมาก ๆ เลย รอลุ้นว่าใครจะเป็นพระเอก
ติดตาม ๆ
-
ขอบคุณค่า..
เหมือนบทเก้าจะเด่นกว่าไงไม่รู้..แต่ไงก็ชอบโซ่มากกว่าอยู่ดี..
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากเลยอ่า ชักจะติดแล้วสิ -..-
เลือกไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์ใครดี น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ ทั้งเก้าทั้งโซ่
แต่แบบ แฟร์นี่อย่างเจ๋งเหอะ เหมือนเอาวินที่ดีแต่หน้าตา กับวินที่ไม่หล่อแต่นิสัยโคตรหล่อมายำรวมกันอย่างนั้นเลย
แต่เสียดายวินไม่โดนกดซะที 55 รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านทุกวันเลยอ่า ><
-
วินน่ารักจัง :o8:
:pig4: :pig4:
-
ว้าวววววววว สนุกมากๆๆเลยค่ะ พล๊อตเรื่องก็น่าสนใจน่าติดตามมากกกก
วินคนใหม่...น่ารักจริงๆๆๆค่ะ ^ ^b
-
เห้ยยยยยยยยยยย ชอบมากค่ะพาร์ทนี้ เหมือนเริ่มต้นใหม่ยังไงไม่รู้
เก้ากับวิน>< เเต่ก็นะฟังเรื่องน้องเเก้วเเล้วมันจี๊ดมาก เหมือนวินคนเก่าเย็นช้า เเล้วก็โหดร้าย T_T
เป็นใครก็ไม่พอใจทั้งนั้นที่ทำกับน้องตัวเองเเบบนี้ เเย่จริงๆ เเต่ตอนนี้เป็นคนใหม่ในร่างวินคนเก่า
เก้าเข้าใจเน่อะ>< ยิ่งอ่านยิ่งชอบบทของเก้ามากขึ้นยังไงไม่รู้ อร๊ายยยๆๆๆๆ
ขอบคุณจ้า <3
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
เก้าหรือโซ่ เลือกไม่ถูก ^^
-
ไม่เข้าใจว่าคนเขียนทำไมไม่ชอบเก้า แต่คนอ่านคนนี้หลงรักเก้าเต็มๆเลยแหละ อิอิ พึงเข้ามาอ่านครั้งแรก ที่จิงมีเรียนตอนแปดโมงแต่ดันมาเจอเรื่องนิก่อนลากยาวถึงตีสามสะงั้นเลย สนุกมากมายเลยจ้าา จะเชียร์เก้าต่อไปอิอิ ไม่ได้ทิ้งโซน่ะ ประมานว่าสามพีไง เก้ากะวิน แล้วก็ วินกะโซ่ปรมานนั้น ที่อ่านๆมาวินออกจะเคะๆด้วยนั้นล่ะ บางที่ถ้าวินรนเก่ากลับมาได้ อาจจะมาเมะให้โซ่กะได้จิงมา อิอิ
-
โฮะๆๆๆ เลือกไม่ถูกจริงๆ ระหว่างเพื่อนสนิท(ที่เริ่มคิดไม่ซื่อ) กับหล่อ รวย เลว(ที่แอบเลิฟนาย) 3P ซะเลยดีใหมเนี่ย...
-
เก้าหลงวินแล้วฮ่าๆ
เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมากๆ เลย
ไม่คอยชอบอ่านเรื่องทำนองนี้สักเท่าใหร่ (ไม่ได้ลบหลู่นะ)
แต่อ่านเรื่องนี้แล้ว แบบว่า ชอบเรื่องนี้เอามากๆ เลย
รอตอนต่อไปจร้า + ให้เลยจร้า
:L2:
-
วนกลับมาอ่านรอบที่3 อ่านล่ะใจเต้นตึกๆๆ o13
-
เพิ่งตามอ่านแบบรวดเดียวตามทัน สนุกมากค่ะ ชอบวินจัง นิสัยน่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ อะ :m4: :m4: :m4:
-
อร๊ายยยย เลือกไม่ถูก โซ่รึเก้า เก้ารึโซ่ :-[
-
:-[ โซ่น่ารัก แอบชอบตอนสามจูบ
ส่วนเก้าเราว่าเก้านิสัยดีน่ะ มีเหตุผลด้วย
สรุปว่าตอนนี้ยังเลือกไม่ถูกอยากเก็บไว้ทั้งสองคนก่อน
ส่วน วิน หรือจะเป็นแฟร์ ก็ยิ่งน่าหลงเข้าไปใหญ่
-
เก้านี่เป็นคนที่ปากร้ายใจดีนะเนี่ย
อ๊ะๆๆตกหลุมรักวินแล้วละซี
-
เชียร์โซ่เจ้าค่ะ
-
ตามมาจากแนะนำนิยาย กะว่าจะลองอ่านสแกนผ่านๆว่าเรื่องน่าสนใจมั้ย
อ่านไปอ่านมาเลยติดซะงั้น เลยนั่งอ่านยาวตั้งแต่ช่วงกลางวัน เพิ่งอ่านทันเมื่อกี้
หนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วินเอ๋อเป็นคนที่ฮาดี ส่วนโซ่เราจิ้นว่าหน้าหล่อโหดแต่จริงๆแล้วใจดี เป็นพี่เลี้ยงเด็กไปเลยอ่ะ
เก้าให้เราทาย เราว่าเหมาะจะเป็นเคะมากกว่านะ
รูปวาดเองเหรอคับ รูปวินที่ลงสีแล้วสวยมากๆเลย
การเขียนเรื่องก็ดี น่าทำเป็นหนังสือเลยล่ะ เราจองก่อนเลยเล่มนึง
-
เชียร์ใครดีๆ 555
เลือกไม่ถูก แต่ตอนนี้เก้าแมนมากค่ะ ให้เก้าไปหนึ่งแต้ม เย้เย~ 555
รอตอนต่อไปน้า~
-
ตอนที่ 15
ก๊อก ก๊อก
ผมลุกไปเปิดประตูห้องในตอนเช้า เมื่อคืนวินไม่ได้มานอนด้วยเหมือนอย่างเคย ซึ่งก็พอจะเดาได้ เล่นจูบไปแบบนั้น วินอึกๆอักๆ แล้วบอกว่า
"โซ่ กูไปข้างนอกนะ ไปวัดใกล้ๆ นี่ แล้วก็ไปเดินเที่ยวเล่น"
"ไปคนเดียว? "
"อื้อ"
"....เมื่อวาน ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไร กูเข้าใจว่ามึงหวังดี แล้วกูก็ไม่ค่อยระวังตัวจริงๆ แหละ"
"วิน..."
"หือ"
"กูไม่ใช่คนดีขนาดนั้น"
"มึงจะบอกไม่ให้กูเข้าใกล้มึงเลยเหรอ"
"ปล่าว กูจะบอกว่าไม่ใช่แค่..."
"กูก็ไม่ได้เป็นคนดี เป็นคนธรรมดาที่ทำเรื่องผิดพลาดได้ทุกเวลา โกหกได้ทุกวัน... กู...ไปก่อนนะ"
ผมโคลงหัวไปมา กลับมาทิ้งตัวคว่ำหน้าฟุบลงกับเตียง เมื่อวานก็ต่างคนต่างกินแยกกินมื้อค่ำ ตกกลางคืนก็หลับตาไม่ลงคิดวนไปวนมาว่าจะเอายังไงต่อไปดี ผมไม่ชอบใจเลยที่โดนปิดบังเรื่องไอ้เก้า ทั้งที่เมื่อก่อนเรื่องส่วนตัวมันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน แต่พอผมมาคอยช่วยดูแลความเป็นอยู่ของมันหลังอุบัติเหตุ ก็คอยยุ่มย่ามกับมันไปซะทุกเรื่อง เป็นฝ่ายอยากเข้าไปวุ่นวายเอง ไม่ได้มีสิทธิ์สั่งอะไรมันสักหน่อย แบบนี้เค้าเรียกยุ่งไม่เข้าเรื่องใช่ไหมเนี่ย
ไอ้อาการคันยุบยิบในหัวใจเนี่ย มันชักจะเริ่มทรมานขึ้นมากกว่าเดิม จนเมื่อยหัวใจแล้วเนี่ย ทำยังไงกูก็ปล่อยวางเรื่องมึงไม่ได้ อย่าเพิ่งให้กูปล่อยมือเลย
ผมงีบจากการอดนอนเมื่อวานต่ออีกพักใหญ่ กริ่งประตูก็ดังขึ้น
"เก้า มาได้ไงวะ" เก้าเดินตัวปลิวเข้ามา แต่งตัวเหมือนบิ๊กแบงตกเครื่องบินกลับเกาหลีไม่ได้ หันซ้ายทีขวาทีแล้วเชิญตัวเองนั่ง พาดขากับโต๊ะกลางแล้วกดรีโมทโทรทัศน์เปลี่ยนช่องเล่นเหมือนบ้านตัวเอง เออยังดีว่าร้องเท้ามันสะอาด ไม่งั้นเจอกูถีบออกห้องแน่
"เพื่อนมึงไปไหนอ่ะ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ? "
"วินไม่อยู่ มึงมาที่นี่ทำไม มีธุระอะไรกับมัน"
"กูก็มาเที่ยวเล่นบ้าง ทำไมวะ กูเพื่อนเก่ามึงนะ ใจคอจะไล่กูกลับรึไง"
"ก็ถ้าไม่มาหาเรื่องหรือมากวนประสาท กูก็คงไม่ว่าหรอก ทำตัวดีๆ ล่ะ"
"เออนี่ เมื่อไหร่ไอ้วินจะหายความจำเสื่อมวะ เป็นชั่วคราวใช่ป้ะ ไอ้อาการเปลี่ยนไปเหมือนคนละคนแบบนี้น่ะ หรือว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดไป"
"กูไม่รู้ หมอเองก็ไม่รู้ว่าความจำเสื่อมชั่วคราวหรือถาวร"
"กูเคลียร์กับมันในสภาพนี้ไม่ได้ เมื่อไหร่แม่งจะหาย กี่อาทิตย์? กี่เดือน? "
"ถามกูจะได้เรื่องมั้ย กูอยากถามมากกว่า ตกลงพวกมึงมีเรื่องอะไรกันนานชะมัด"
"...กูไม่อยากพูดถึง แล้วตอนแรกกูก็ไม่ได้อยากยุ่ง ถ้าน้องกูมันทำอะไรไอ้วินได้ เรื่องก็ไม่ถึงมือกูหรอก"
"หมายความว่าเป็นความผิดน้องมึง ที่ไปยุ่งกับไอ้วินเอง แล้วไม่มีปัญญา..."
"มึงอยากตายอีกคนใช่มะ! " มันสวนขึ้นมาตาเขียวก่อนผมจะทันได้กัดอะไร ...ข้อดีอย่างเดียวของมันเห็นจะเป็นเรื่องรักน้องนี่ล่ะ ผมพยายามเลี่ยงไม่วิจารณ์น้องแก้วอีก
"แล้วตกลงวินไปทำไรน้องมึง"
"เสือก"
หนึ่งในข้อเสียหลายๆข้อ กวนตีน...
"เออว่าแต่ มึงแน่มากเลยว่ะ"
"เรื่องอะไร"
"มึงโมโหที เอาคืนไอ้วินได้เจ็บดี กูคิดหาวิธีตั้งนานว่าอะไรที่จะทำร้ายมันได้ ไม่เห็นแม่งสะดุ้งสะเทือนสักอย่าง มึงแค่หักพวกมาลัยรถทีเดียว มันเสียทั้งรถสุดหวง ทั้งความจำทั้งหมด มึงนี่โคตรแสบอ่ะ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ"
...มันหัวเราะเสียงดัง ตั้งใจยั่วโมโหนี่หว่า... เหนื่อยจะคุยด้วยแล้ว ผมส่ายหน้าและกะว่าจะทิ้งแขกจอมป่วนแล้วไปอยู่ในห้องตัวเอง
"โซ่"
"อะไร"
"กูมาคิดๆ ดูแล้ว จะไม่พุ่งเข้าไปตั๊นหน้าวินแล้ว มันเป็นคนใหม่ คนละคนกัน"
"...ก็ดี..."
"กูจะเรียกมันที่เอ๋อๆ แบบนี้ว่าแฟร์ กูว่าน่ารักดี"
"มึงประสาทกลับรึเปล่า จู่ๆ ก็ดีกัน"
"ทำไม? พวกกูสงบศึกกันชั่วคราว มึงไม่ดีใจรึไง"
"กูได้ยินว่ามึงจูบวิน มึงคิดวางแผนอะไรอยู่กันแน่ จะจีบมันแล้วทิ้งรึไง วินมันไม่ได้โง่เหมือนมึงนะ"
"กูจูบไม่ได้แปลว่ากูจีบเว้ย กูอยากจูบกูก็จูบ ทำไม มึงข้อง??? "
จู่ๆ เปลี่ยนจากต่อยหน้ามาจูบ กูคงเชื่ออ่ะว่ามึงไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝง กูอยากรู้นัก มึงอยากทำให้วินหลงรักแล้วก็ค่อยทำร้ายจิตใจมัน หรือสุดท้ายแล้วมึงจะทำได้แค่ปั่นหัวมันเล่นไปวันๆ เพราะวินไม่สนใจ
"หรือว่าพวกมึงคบกันอยู่? "
"ไอ้ห่า ใช่ที่ไหนล่ะ"
"ไม่ใช่ก็ดี... เราจะได้ไม่มีปัญหากัน กูไม่อยากแย่งเมียเพื่อน"
"มึงอย่าพูดเล่นเก้า อย่างไอ้วินเนี่ยนะจะเป็นเมียใครได้ มีแต่คนอยากเป็นเมียมัน"
"อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว พอมึงพูดกูก็เพิ่งคิดได้นะลองเข้าหามันดีๆ ดีกว่า มันก็ไม่ได้คบใครอยู่เลย โอกาสแบบนี้หายากนะเนี่ย" มันเหลือบตาขึ้นมองผมแล้วยิ้มเผล่
"โอ๊ยยย" มือผมเลยทุบไปบนหัวชี้ๆ ยุ่งเหยิงนั่นโดยอัตโนมัติ มันก็ทำท่าจะลุกมาเอาคืนเหมือนกัน
"มีเรื่องอะไรกันอ่ะ"
"แฟร์!"
"ไอ้โซ่ตีหัวกูอ่ะ"
มันวิ่งอ้อมไปหลังวิน หรี่ตาแล้วมองข้ามไหล่คนที่เพิ่งมา มันส่งยิ้มให้ผมและจับศอกไอ้วินไว้
"เห็นแล้ว เก้ามาทำอะไร"
"มาหาแฟร์เฉยๆ วันเสาร์ไม่รู้ไปไหน ว่าจะมาชวนไปเที่ยว"
ผมเดินเข้าไปช่วยเอาถุงซุปเปอร์มาร์เก็ตในมือวินไปเก็บ ถึงจะรู้ว่ามันจงใจกวนประสาท แต่ก็อดประสาทตามไม่ได้
"ทำไมถึงซื้อของในซุปเปอร์อ่ะ ของสดนี่นา"
"ผมหัดทำกับข้าวอยู่น่ะ"
"ไม่เอาดิ ไม่เอาผม หรือครับ มันฟังดูจริงจังง่ะ คุยกูมึงเหมือนเพื่อนทุกคนก็ได้ นะ"
"มันชินแล้วน่ะ เราไม่สนิทกันขนาดนั้นด้วย"
"งั้นแทนตัวว่าแฟร์ กับ เก้า สิ"
ผมมองวินที่อ้ำๆ อึ้งๆ สลับกับเจ้าเก้า มันใช้หางตาลอบมองผมแวบหนึ่งแล้วกลับไปมองวิน คำก็แฟร์ สองคำก็แฟร์ แฟร์อะไรของมัน อย่างมึงนะทำอะไรแฟร์ๆ เป็นด้วยเหรอไอ้เด็กมีปัญหา ทั้งที่หน้าตาก็ดีแต่หาแฟนไม่ได้ เพราะชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ ทำอะไรเป็นเด็กแท้ๆ
"ไม่เอา"
วินทำหน้ายุ่งแล้วเดินออกห่าง
"งั้นกูกะมึงอ่ะแหละตัวเลือกสุดท้าย โอเคมั้ย? ไปเที่ยวกันนะแฟร์ ป่ะ "
"ผม.. อ่ะ..เอ่อ อ่า..กู ไม่ไปได้มั้ย"
"กูไม่อยากไปคนเดียว นะ ไปเดินเที่ยวเฉยๆ สวนรถไฟ จตุจักร..."
"ไอ้วินมันเพิ่งกลับมาถึงห้อง มึงอ่ะไปคนเดียวก็ได้ โตแล้ว"
"กูถามแฟร์ อย่าสะเออะ แฟร์ ว่างอยู่นี่นา"
"เอ่อ อืมๆ"
"งั้นกูไปด้วย กูเป็นห่วง เดี๋ยวจะมีใครบางคนก่อเรื่องอีก"
"กูจะไปเที่ยวเฉยๆ จะทำไม? มึงนึกว่ากูจะทำไรมันกลางเจเจรึไง? "
"เก้าๆ อย่าน่า โซ่ กูไม่เป็นไรหรอก กูไปคนเดียวได้"
"...เออ"
หมายความอีกอย่างหนึ่ง คือจะไม่ให้กูไปใช่ไหม... เออดี ช่างก็ได้ ผมหันหลังให้ เสียงเพลงที่วินชอบฮัมดังขึ้น
"ฮัลโหล สวัสดีครับพี่คิน"
"สบายดีครับ"
"ฮะ"
"จำได้แค่ชื่อตัวเองก็จริง.. แต่ว่าตอนนี้เริ่มปรับตัวได้แล้วนะฮะ พี่คินไม่ต้องเป็นห่วง โซ่ก็คอยดูแลอยู่"
"เอ๊ะ? กลับมาเมื่อไหร่นะฮะ"
"ฮะ ฮะ แล้ววินโทรหาพี่ได้ตอนไหนบ้าง"
"อ๋อครับ บายครับ"
พี่คิน...
พี่คินตัดขาดกับพ่อตอนจบปริญญาตรี แล้วก็หายตัวไปจากชีวิตไอ้วินหลายปีแล้ว นี่อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ไอ้วินกลายเป็นหมาบ้าตั้งแต่ม.ต้น ก็คนที่ใจเย็นคอยสอนวินมากยิ่งกว่าพ่อแม่ คนที่คอยช่วยเหลือดูแลทุกอย่างก็คือพี่คิน ลูกชายของภรรยาคนแรก พี่คินเป็นคนเดียวที่ไอ้วินไว้ใจ มันอาจจะไม่เคยพูดว่ารัก แต่ผมรู้ว่าพี่คินเป็นคนเพียงคนเดียวที่มันแคร์ความรู้สึก มันไม่เคยทำให้พี่คินเจ็บหรือเสียใจ ต่างกับผม... ที่ต้องเดือดร้อนหมองใจเพราะมันตลอดมา
"พี่คินจะกลับมาเหรอ? "
"อือ ต้นเดือนหน้า แต่ยังไม่รู้ว่าวันไหน"
"...ถ้าจะไปรับ ก็บอกกูละกัน"
ผมเดินกลับห้องตัวเอง ถอนหายใจซ้ำๆ คนสำคัญกลับมาแล้ว แล้วกูล่ะ กูก็แค่คนดูแลมันช่วงหนึ่งแค่นั้นเอง
"พี่คินๆ ทำไมวินมันถึงฟังพี่คนเดียวล่ะ"
"เค้าติดพี่เฉยๆ น่ะ ถึงพ่อกับแม่จะตามใจวินมากกว่าพี่ แต่ไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาแบบที่พี่ทำ แล้วพี่ก็ไม่เคยเดินหนีเวลาวินมันทำตัวร้ายกาจไม่มีเหตุผล โซ่เองก็แกล้งปิดหูปิดตาใช่มั้ยล่ะ เวลาวินแกล้งพวกแม่บ้านหรือลูกๆ ของลูกจ้าง ที่โซ่ทำน่ะไม่ถูกรู้ไหม รักเพื่อนต้องห้ามปราม ตักเตือน ไม่ใช่เดินหนีให้พ้นตัว"
"ก็ผมไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมันสักหน่อย"
"แต่โซ่ก็เป็นคนที่จริงใจกับเค้า วินถึงถูกใจ ที่มีเพื่อนที่พูดตรงไปตรงมา ไม่เสแสร้ง ไม่มีเจตนาอื่นซ่อนอยู่"
"ผมอยากให้มันเลิกยุ่งกับผมมากกว่าอ่ะ"
"โซ่ คนเราเกิดมาไม่เหมือนกันนะ เราไม่สามารถกำหนดให้คนนั้นคนนี้เป็นอย่างใจได้ แม้แต่ตัวเราเองอยากจะเป็นเด็กดี อยากจะตั้งใจเรียน อยากจะกล้าหาญเด็ดขาด หึ... หรือบางทีอยากทำอะไรร้ายๆ แบบเจ้าวินบ้าง โซ่ก็ยังแสดงออกอย่างที่ใจต้องการไม่ได้ตลอดใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นโซ่ต้องให้อภัยวินเค้าหน่อย อย่าเลิกคบกันวินเลยนะ"
ผมไม่ชอบเลยที่เดี๋ยวนี้มันเป็นคนจิตใจดี เพราะใครที่โหดร้ายกับเราก็แค่ร้ายกลับไปหรือหนีออกมา แต่กับคนที่แสนดี ให้หนีก็ทำไม่ได้ ให้ร้ายก็ทำไม่ลง สรุปกูทำเหี้ยอะไรไม่ได้สักอย่าง ...คนเราไม่สามารถแสดงออกอย่างที่ใจต้องการได้ตลอดงั้นเหรอ ผมสงสัยจังว่าตอนนี้วินคิดอะไร ใจต้องการแบบไหน เหมือนผมไม่รู้จักมันเลย
ตอนผมเดินออกมา สองคนนั่นก็ออกไปแล้ว ทั้งห้องปกคลุมด้วยความเงียบสนิท ปรกติวันหยุดผมทำอะไร... อ่านหนังสือ ดูทีวี ไปเล่นเทนนิส ไม่ก็โดนลากไปกับเดอะแก๊ง... เหอะ ผมแต่งตัวขับรถไปบ้านไอ้กัซ ที่นั่นมีปาร์ตี้คอยอยู่เสมอ พวกบ้านั่นจัดปาร์ตี้สไตล์อเมริกัน เปิดสระว่ายน้ำ แล้วเมาตั้งแต่คืนวันศุกร์ลากไปเสาร์ ใครไม่ไหวก็ขึ้นไปนอนหรือจะทำอะไรก็ใช้ห้องทุกห้องในบ้านได้ตามใจ คนเยอะบ้างน้อยบ้างแล้วแต่โอกาส โชคดีหน่อยที่วันนี้มีแค่ห้าคนหลักๆ ไม่มีใครได้รับเชิญอีก
กัซ โล้นซ่าเจ้าของบ้าน รอยสักเต็มตัว พวกเราชอบแซวว่ามันเป็นลูกของยากูซ่า ซึ่งอาจจะมีส่วนจริงก็ได้ในเมื่อเหล้ายาทุกอย่างในบ้านหลังนี้ฟรี..เสมอ
หยี เป็นลูกเจ้าของตลาดแห่งหนึ่ง เป็นผู้หญิงสุดโต่งในหลายๆ เรื่อง เวลาเมาเมาเละ แต่มันก็รักการเรียน รักจนบ้าเข้าขั้น เป็นเด็กเนิร์ดที่อยู่ในคราบสาวมั่น ที่ทุกคนเรียนพอเอาตัวรอดไปได้ก็เพราะบารมีของหยีคนเดียว
ปาล์ม หรือเบ๊ไอ้วิน ปาล์มโดนโขกสับมานานแล้ว ช่วงนี้ดูมันมีความสุขมากกับการที่เจ้านายมันใจดี คอยลูบหัวลูบหาง ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ เป็นขี้ข้าเค้าดีๆ นี่เอง มันหงอเพราะพ่อมันเป็นหัวหน้าสาขา ทำงานให้พ่อของวิน โดนข่มขู่วันละนิดละหน่อยมานานแล้ว แต่ดูๆ แล้วมันก็บูชาไอ้วินออกนอกหน้า เลยกลายเป็นเบ๊ไอ้วินโดยสมบูรณ์
เนตร เป็นทอมที่หล่อ ขาว ตัวสูง กัดสีผม แล้วก็แบกกีตาร์เล่นดนตรีตามผับดูเผินๆ เท่มาก แต่จริงๆ มันฮา ติงต๊อง ไม่ค่อยทันมุกเพื่อน วันๆ หัวเราะไว้ก่อน ผมไม่ชอบเดินกับเนตรเพราะมันชอบหยอกเอินอะไรน่ารักเกินไป เวลาเดินด้วยกันเหมือนคู่เกย์ มันสูงเกือบเท่าผม คนส่วนใหญ่เลยไม่คิดว่าเป็นผู้หญิง
ริว เป็นคนที่ชอบทำตัวแก่กว่าวัย ง่วงงุน เบลอๆ ป่วยๆ เหมือนคนที่ผ่านชีวิตมามาก และเป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้เวลามันเมา เพราะมันเป็นไบ ไบที่เดาใจได้ยากด้วย
"คิดถึงพวกกูล่ะสิท่า ขนาดวินไม่แตะเหล้าแล้วมึงยังมาเองคนเดียวเลย"
"กูไม่มีอะไรทำเว้ย เพิ่งเริ่มกันใช่ไหมวะ"
"เพิ่งตื่นกัน เห้ย ไอ้ปาล์มกะหยีเจอวินแล้ว พวกกูยังไม่เจอมันตอนหายซ่าส์เลย มึงกลับไปพามันมาเลย ไปพามันมา กูฟังเค้าเล่ากันแล้วไม่ค่อยเชื่อหูตัวเอง กูจะแกล้งมัน อำมันให้สาแก่ใจเลย"
"สมน้ำหน้ามึงกัซ แล้วก็เสียใจด้วย ไอ้วินไปเที่ยวเจเจ "
"แหยะ เจเจ"
"มึงชงเหล้ามาหน่อยยาหยี เข้มนิดนึง"
"รีบเมาไปไหนวะยังบ่ายอยู่เลย"
"กูเจอเรื่อง งงๆ มา กินให้หายงง หะๆ "
"เรื่องวินคนดีน่ะเหรอ"
"เออ บางทีกูก็อยากความจำเสื่อมบ้างเหมือนกัน ความคิดในหัวมันมากเกินไป ลบๆ ทิ้งไปซะคงโล่งดี"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
http://www.youtube.com/v/U57cXTujGrg
ที่เคยบอกไว้ว่าเรื่องนี้ น่าจะประมาณ 30 ตอน ฉันไม่ค่อยแน่ใจแล้ว น่าจะอีกยาว... เอาเป็นว่ายาวแค่ไหนก็แค่นั้นแล้วกัน
อืม... ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบเก้านะ แต่มันเขียนยากเฉยๆ มีอะไรขัดแย้งในตัวเองเยอะ
ขอบคุณคนอ่านและคนที่ช่วยแสดงความคิดเห็นทุกคนค่ะ :m1:
-
น้องวินนนนน เอาใจพี่โซ่หน่อยเซ่ๆๆๆ
เชียร์พี่โซ่น้าเฟ้ย ไม่ได้เชียร์ไอ่พี่เก้า เหมือนมันมาแบบไม่จิงใจ ไม่ปลื้มๆๆ
ตอนหน้าพี่โซ่เราก่ะเมาอ่าดิ น้องวินก็ต้องมาดูแล ฮ่าๆ(ใช่ป่ะแว้)
-
สรุปพระเอกเป็นโซ่หรือเก้ากันแน่
แต่อยากให้เป็นโซ่ เพราะบุคลิกดูสุขุม ปนเศร้าๆ จริงใจ ดูอบอุ่นดีอะ
-
:really2: ตัวละครเริ่มเยอะ
-
ตอนนี้สงสารโซ่มากกกก
นู๋วิน ยอมเป็นภรรยาโซ่ไวๆเด้อ
คนอ่านเชียร์เต็มที่ค้าบ
-
ทำไมต้องยอมไอ้เก้ามันตลอดด้วย..เป็นคนดีเกินไปมันก็น่ารำคาญนะวิน..
-
โซ่ของพี่~~~~~~
แอบเฮิร์ทเบาๆ นะเราตอนนี้ เธอเศร้าเราก็เศร้าด้วยนะ
อุตส่าห์อยู่คจนโดตัวเองแท้ๆ เก้ามันยังมาเอาวินไปอีก
ไหนอีกไม่นานพี่คินก็จะกลับมา
จะกลายเป็นหมาหัวเน่ามั้ยนี่น้องพี่~
สู้ๆ นะโซ่ ค่อยๆ คิดไปไม่ต้องคิดไว
ตราบใดที่วินมันไม่ตกหลุมรักใคร มันก็ไม่ไปไหนหรอก
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ปล. เพิ่งคิดได้..โซ่...พันธนาการได้ทุกอย่าง... ยกเว้นสายลม
กรี๊ดดดด โซ่ของพี่~ จะได้เป็นพระเอกมั้ยน้อ T^T สู้ๆ น้า
-
ง่ะ คนสำคัญเค้าจะมาแล้ว
อ่านตอนนี้แล้วหน่วงแทนโซ่เลยอ่ะ
วินเวอร์ชั่นคนดี นายใจร้ายมาก
ทำร้ายจิตใจโซ่อ่ะ :m15:
โซ่สู้ๆ เค้าเชียร์อยู่นะ
-
เลือกเชียร์ไม่ถูก เอาใครดีหว่า ><
-
ก็สงสาร โซ่อยู่หรอกน่ะ เฮ้ออ..
-
หน่วง (อยากอ่านต่อ) :laugh: :laugh:
-
ฟีล3พียังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
อย่าว่าแต่วินที่ต้องปรับตัว แต่คนรอบๆตัววินต่างก็ต้องปรับตัวทั้งนั้นเลยเนอะ :z1:
แต่รุ้สึกเก้าจะปรับเร็วกว่าเพื่อน อย่างกะจิ้งจกเปลี่ยนสีได้ ฮ่าๆ :laugh:
โซ่จ๋า เรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องใช้สมองคิดหรอก ใช้ใจคิดไดคำตอบงายกว่าเนอะ :กอด1:
-
พี่คิน ก็ท่าจะดี เชียร์ใครดีนะ มีแต่ผู้ชายแบบที่ชอบๆทั้งงั้นเลย 55
-
โซ่สู้ๆ ชิงตำแหน่งพระเอกมาให้ได้นะ :a2:
-
โซ่~!!! อย่างไงก็เชียร์โซ่~!!!
-
จะเอาโซ่อะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พระเอกยังไงก็เชียร์โซ่ค่ะ ^^
-
กด+ 1 เราเชียร์ โซ่ อะ ดูอบอุ่นและ น่ารัก :กอด1:
ส่วนเก้า ดูซับซ้อน เหมือนรอแก้แค้นแทนแก้ว อะ คิดเองนะ :z3:
เราเชียร์ โซ่ โซ่ โซ่ 5555++++
-
บรรยากาศและความรู้สึก มันชวนให้รู้สึกอึดอัดเหลือเกิน
-
ยาวๆก็ได้ค่ะ ไม่ต้องจำกัดตอนว่าจะจบตอนที่เท่าไหร่หรอก...
สนุกขนาดนี้ เขียนไปเรื่อยๆก็ดีนะคะ ฮาาา XD
เห้อออ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะค่ะ ชอบมากๆเลย
-
ทำไมบทมันเซอร์วิสเก้าวะ
ไม่เอาๆๆๆๆ จะเอาโซ่วินๆๆ
:m31:
หมั่นไส้เก้า จากใจจริงเลย ขอบอกๆ
-
น้องวินคงไม่......อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน.....นะ
-
เชียร์ "โซ่" :กอด1: :กอด1:
-
เห็นประวัติเพื่อนวินละ เเต่ละคนจะมีบทบาทไรบ้างอ่า
วินคนใหม่กลับมา เพื่อนเเต่ละคนตามทันกันบ้างมั้ยยยอ่า??
-
พี่คินจะกลับมาแล้ว กรี๊ดดด ไม่รู้ทำไม ชอบพี่คิน
-
รักโซ่ ชอบโซ่ เชียร์โซ่
:laugh: :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วมันแว้บมาในหัวว่า โซ่คู่พี่คิน วินคู่เก้า
-
มานั่งรอตอนต่อไปฮุฮุ รายการตะลอนทัวว์วันนี้ เก้าพาลุยอินเจเจ
-
อ่านตอนนี้ รู้สึกหน่วงๆในใจแทนโซ่เลย
ดูวินแคร์เก้ามากกว่าโซ่เนาะ
-
ทำไมวินสนใจเก้ามากกว่าโซ่ละ ฮือ ๆ เชียร์โซ่ใจจะขาดแหละเนี้ย
-
วินออกไปกับเก้าซะงั้น
โซ่สู้สู้ก็แล้วกันน่ะ
-
อย่าบอกว่าโซ่ดีเกินไปนะ ใจสลายๆๆๆ
-
อยากเห็นตอนพี่คินมาเจอวินเลย
คงสนุกดี o18
-
:impress3:
ลุ้นๆๆๆ
วินจะเป็นเมียใครนะ โซ่หรือ เก้า
แต่เชียร์โซ่
-
ดูว่าน่าจะอีกนานกว่าจะเข้าร่องเข้ารอย
เหมือนโซ่จะเป็นพระเอก แต่ก็ยังไม่เด่นทีเดียว
-
ชอบๆๆ มากๆ เลยอ่า
รอตอนต่อไปจร้า
^^
-
คนเริ่มเยอะแล้ว :z2:
-
เชียร์โซ่ เก้าสับสนในตัวเองเยอะเกิน สงสารวินจัง ต้องโดนเก้าที่งงกับการกระทำของตัวเองทำให้วินงงตามไปด้วย
ไหนจะโซ่อีก ดูๆ ไปแก๊งค์ซ่าก็ไม่แย่ โซ่บอกจะกันไม่ให้วินกลับไปแก๊งค์เดิมแต่ตัวเองก็มาเองแบบนี้ แอบสับสนนะ
-
หนุกอ่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปจัง
-
สู้ๆ จ้าคนเขียน กี่ตอนเราก็จะอ่านตอไป จุ๊บๆ
รอตอนวินไปเที่ยวเจเจ บอกวินใจดีๆ ซื้อหมามาให้ซักตัวนะ ฮาๆ
-
มายืนยัน นอนยัน นั่งยันว่ายังเชียร์โซ่เหมือนเดิม
-
โซ่ๆๆๆๆๆ โหลๆๆสบายดีไหม
ไม่ชอบเก้าอะ คนเขียน :m16:
-
:man1:ก็รู้สึกสงสารโซ่อยู่หรอกนะ
o18 แต่เค้าอยากเชียร์เก้ามากกว่า :z1:
-
ยังไงๆ ก็เชียร์โซ่ขาดใจ ~
-
ได้ฤทธิ์มาเม้นกันซะที!! (พอจะเม้นทีไร มีมารมาผจญตลอดอ่ะ ฮือๆ)
เรื่องนี้น่าสนุกมากค่ะ ><' (แล้วยิ่งนี่มีภาพประกอบอีกนะ อื้อหืออออ)
ชอบวินอ่ะ แต่ดีเนอะ น่าเหลือเชื่อมากที่มีคนที่เกิดพร้อมกัน ชื่อนามสกุลเหมือนกันอีก แล้วยังมีอะไรเหมือนๆกัน แต่พอต่างก็ต่างสุดขั้วววว ('0')
ส่วนคู่ของน้องวินนี่ก็...เชียร์เก้าอ่ะ! นายโซ่หลบไปเหอะ 5555
รอตอนต่อไปนะคะ!
-
มะไหร่เก้าจะกดวนเสียทีน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา อยากให้วิน เป็น ทาทาจังเลย เก็บเทอไว้ทั้งสองคน เรื่องมันจะได้ยาวๆๆๆๆๆกดดันคนอ่านแบบว่าไม่รู้จะเลือกคนไหนดี คนนี้ก็อร่อย คนนั้นก็อร่อย 555555555
-
แง่มมมม สงสารโซ่ แต่ก็เสียดายเก้า
ไดชักเริ่มสับสนในตัวเอง ขอเป็นน้องพลับขอสองได้มั้ยคะ :laugh:
รอติดตามต่อนะค้าา :m3:
-
โซกำลังจะอาบเหล้าแล้วน่าาาา
วินรีบมาหาโซเร็วๆๆๆ
-
วินลุคนี้แลจะโดนหลอกง่ายนะเนี่ย 55
-
ชอบๆๆๆ ขอบคุณค่ะ
-
เพิ่งอ่านค่ะ สนุกมากเลย แต่เด๋วนะ ขอถามนิสนึงก่อนนะ คือไออ่านตอนพิเศษคู่พี่เรxพี่คินแล๊ะ อยากถามว่าเป็นซีรีย์เดียวกันแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 คู่น้องใช่ไหมคะ? แล้วเรื่องของคู่พี่เขียนออกมายังคะ? ถ้ามีไอขอลิ้งค์ด้วยค่ะ ^^
.
.
เรื่องนี้สนุกมาเลย มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ทำเอาไอติดเลยนะเนี่ย~! o13
วินน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักอ่ะ :m3:
ตอนเป็นแฟร์ขี้แงอยู่กับเก้าก็น่าร๊ากกกกกกกกกก น่าแกล้งให้ร้องไห้จริงๆ :give2:
ตอนวินคนขี้อ้อนอยู่กับโซ่ก็น่ารักกกกกกกกกอ่ะ เหมือนคู่รักกันเลย :-[
เล่นเอาเชียร์ไม่ถูกคนเลยทีเดียว แต่ไอตัดสินใจแล๊ะว่าจะเชียร์โซ่ พระเอกร้ายๆมีเยอะแล๊ะ ไอชอบคนขี้อ้อนด้วย อิอิ :o8:
มาต่อไวๆๆๆน๊าาาาา :m13:
-
โอ๊ยยยยย เลือกไม่ถูกค่า :m29:
แต่ตอนนี้เชียร์โซ่!!!! :laugh3: น่าร๊ากกกกกก
แต่ตอนต่อไป ไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครอีก ระหว่างโซ่-เก้า :m18:
ตอนไหนชอบ ก็เชียร์คนนั้น ฮี่ฮี่ฮี่
อยากได้แบบ แพ็คคู่แฮะ :m11:
-
ตามทันแล้ว
เชียร์โซ่อ่ะ
:L2: :L2:
-
อ่านทันแล้วววว วินน่ารักมากๆ
แอบเทใจไปเชียร์เก้านะ ฮ่าๆๆๆ เก้าดูเถื่อนดี ชอบ
ต้องดูความประพฤติไปเรื่อยๆ อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ตอนที่ 16
"เก้า ทำไมถึงแกล้งกวนโซ่ล่ะ"
"รู้ด้วยเหรอ"
"ปรกติเก้าไม่ได้พูดจาดีกับผมขนาดนั้น"
"พูดกูมึงเหอะ เอาจริงๆ ไม่ต้องพูดผมแล้ว กูไหว้ล่ะ มันฟังดูเสแสร้ง รำคาญหู"
"เนี่ยอ่ะ ปกติชอบพูดแดกดัน" ผมบ่นเบาๆ
"เออ โซ่มันพูดกระทบแก้ว จริงๆ ก็คงไม่ตั้งใจหรอก แต่มันจี๊ดขึ้นมา ก็เลยอยากกวนตีนมันเล่น... นี่มึงกลัวกูไม่เลิกแกล้งอะไรมันรึไงถึงไม่ยอมให้ตามมา"
"แค่อยากรู้ว่า..มึง มีธุระอะไรจะคุยรึเปล่า"
"กูจะซื้อเสื้อผ้า กับพวกเครื่องประดับ เห้ยแวะร้านนี้ก่อนแป๊บ ดูเครื่องเงินหน่อย"
"เก้า ถามจริงๆ ชวนกูออกมาทำไม"
"ไม่พอใจรึไง เรื่องมาก กูอุตส่าห์จะพักเรื่องมึงกับแก้วไว้ก่อนจนกว่ามึงจะจำอะไรได้ หรือไม่...จนกว่าแก้วจะออกปากขอให้ช่วยเอง กูยุ่งมากแล้วมีแต่เรื่อง"
"แล้วตอนนี้แก้วเป็นยังไงบ้าง บอกได้ไหม"
"มันอยู่บ้านพ่อแม่ที่เมืองนอก มีนัดบำบัดกับจิตแพทย์ทุกอาทิตย์ จริงๆ มันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่เกิดอาการวัยรุ่นใจร้อนแค่หนเดียวนั่นแหละ"
"เอ๊ะ? ใจร้อนเรื่องอะไร"
"เออ กูยังเล่าไม่หมดนี่หว่า ลืมไป ที่กูเคยบอกวิน ยังไม่ได้บอกแฟร์"
"อะไร"
"........ไม่ดีกว่า เดี๋ยวมึงร้องไห้กลางตลาดนัด"
"บอกกูหน่อยสิ นะ"
"ถือของให้หน่อยดิ๊ ไปซื้อน้ำเปล่าให้ขวดนึงด้วย ถ้าเจอพัดหรือพัดลมมือถือก็ซื้อมาด้วย กูจะเลือกสร้อยรอ"
ผมไม่เข้าใจเก้าเลย อารมณ์แปรปรวนได้ตลอดเวลา นี่ก็เปลี่ยนจากตามกวนประสาทผมไปกวนใจโซ่เข้า ถึงได้โดนทุบมา ต่อหน้าโซ่เข้ามาพูดเหมือนสนิทกับผม แต่พอออกจากคอนโดโซ่แล้วก็ทำตีมึน ลากมาเที่ยวแล้วใช้ให้ตามถือของ ให้ไปซื้อน้ำ หรือว่านี่คือนิสัยเวลาปกติแล้วนะ ทำตัวให้คนรอบตัวหัวปั่นตลอดเวลา
...แต่อย่างน้อย ก็ดีที่ว่าวันนี้เก้าก็ไม่ได้ยกเรื่องแก้วขึ้นมาเป็นประเด็นหลัก ออกจะหลบเลี่ยงไม่พูดถึงอีกด้วยซ้ำ ผมดีใจนะที่เก้ามองเห็นผมเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่วิน ไม่ได้ทวงให้ชำระหนี้แค้นอีก ...แต่ในเมื่อไม่มีความเจ็บแค้นแล้ว เก้ามีอะไรถึงมายุ่งกับคนแปลกหน้าอย่างผมอีก
"น้อง น้องครับ ถ่ายรูปหน่อยได้ไหมครับ"
"?...ให้ผมถ่ายรูปให้?"
"ไม่ใช่ๆ คือพี่น่ะ มากับกองละคร มาถ่ายกันแถวนี้ พี่เห็นน้องหน้าตาเด่นดี อยากจะถ่ายไปให้บอสพี่ดูหน่อยน่ะ"
"เอ่อ เอาไปทำไมครับ"
"ก็เผื่อพี่เค้าสนใจ อยากได้น้องไปถ่ายละคร หรือโฆษณาอะไรแบบนี้น่ะ นะ ช่วยพี่หน่อย"
"ถ่ายก็ได้ครับ แต่ผมคงไปถ่ายละครอะไรไม่ได้หรอกนะครับ"
"ครับๆ "
ผมยืนเฉยๆ แล้วมองกล้อง พอถ่ายเสร็จรูปหนึ่ง ผมก็รีบโค้งลาทันทีแล้วเดินไปซื้อน้ำเปล่าที่เค้าแช่เย็นขาย ก่อนย้อนกลับเข้าไปในซอกซอยเดิม
"ช้าาา"
"ผมรีบมาแล้วนะ"
"อย่าพูดผม สมองมีน่ะหัดจำซะมั่ง"
"มีคนมาทักน่ะ" ผมพยายามไม่ใส่ใจคำพูดเก้า ยื่นขวดน้ำให้แล้วโดนจ้องหน้า ทำอะไรไม่ถูกใจอีกล่ะ
"ทำไมซื้อมาขวดเดียว"
"ยังไม่หิวน้ำ กินเหอะ"
"แฟร์ชอบกินน้ำไร"
"..กาแฟเย็น ที่ไม่หวาน"
"กาแฟเอ็กเพรสโซแบบที่ร้านวันนั้นเหรอ"
"กาแฟอะไรก็ได้ ขมหวานแต่ไม่หวานมาก"
"ตกลงหวานหรือไม่หวานวะ"
"...กาแฟดำก็ได้"
"ไปเดินหาร้านกัน"
"กูกลับแล้วได้มั้ย"
".....ทำไม เดินเล่นกับกูก่อนไม่ได้รึไง"
"มึงก็อยู่คนเดียวได้นี่นา"
"ใครบอก"
"อะไร"
"ใครบอกว่ากูอยู่คนเดียวได้ กูเคยอยู่กันสองคนกับน้อง เพราะใครไม่รู้มันถึงต้องย้ายออกไป"
"............"
"แต่ไม่ใช่เพราะแฟร์หรอก เนอะ"
มันยิ้มหัวเราะหึๆ กำรอบข้อมือผมแล้วพาเดินตามอำเภอใจ สรุปก็ยังเอาแก้วมาบังคับแบบอ้อมๆ อยู่ดี นอกจากกาแฟแก้วหนึ่งที่ซื้อเลี้ยงแล้ว ทั้งบ่ายเก้าก็เหมือนเดินเที่ยวคนเดียวแล้วปล่อยให้ผมวิ่งไล่ตาม เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก เวลาสนใจก็หันมาแกล้ง ถ้าไม่แกล้งก็คือเมินหนีไปเลย สนใจแต่ตัวเอง ผมได้แต่ทำหน้าเหนื่อยหน่ายแล้วรอเวลามันปล่อยกลับบ้าน
"เที่ยวกับกูไม่สนุกขนาดนั้นเหรอแฟร์"
เก้าถามขึ้นตอนขับรถกลับ ผมเผลอเหม่อลอยไปนิดหน่อย
"กูนึกว่าจะมีอะไรซะอีก เลยตามมา ไม่ได้อยากเที่ยว"
"กูไม่ค่อยมีเพื่อน"
"อยากเป็นเพื่อนกับกูเหรอ? ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนรึไง"
"กูบอกเมื่อไหร่ว่าอยากเป็นเพื่อนกับมึง"
เงียบ... แล้วจะเอาอะไรจากกูอีกล่ะ กูไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะ ถึงมาตั้งชื่อให้ พาไปเดินเล่น คอยฟังคำสั่งน่ะ จะให้กูสนุกสนานมันบังคับควบคุมกันไม่ได้หรอกนะ ผมหลับตาถอนหายใจยาว
"แฟร์..."
"อะไร"
"อดทนกับกูหน่อย"
ผมมองเก้าอย่างไม่เข้าใจ ส่วนเก้ามองไปทางอื่น
"เรื่องอะไร"
"กูทำให้ใครชอบกูไม่ได้ มีแต่คนทนไม่ได้แล้วหนีไป มึงทำความรู้จักกูก่อนนะแฟร์ แล้วค่อยหนีถ้าทนไม่ได้แล้วจริงๆ "
ผมไม่ได้พูดอะไร และเก้าเองก็ไม่ได้รอฟังคำตอบ ผมลงจากรถแล้วกำลังจะเดินขึ้นห้อง เก้าก็เรียกเอาไว้
"แฟร์ เอานี่ไปด้วย" เก้าโยนถุงกระดาษใบเล็กๆ ให้ผมแล้วขับรถออกไป อะไรของเค้า... สร้อยข้อมือเงิน นึกว่าซื้อไว้ใส่เองซะอีก ให้งั้นเหรอ...ใจดีจังนะ ...ผมไม่ได้คิดว่าเก้าใจร้าย แต่เป็นคนที่รับมือยาก อารมณ์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนไม่รู้ว่าอะไรที่ตัวตนที่แท้จริงกันแน่ ให้อดทนทำความรู้จักอย่างนั้นเหรอ?... ได้สิ ก็ทำตัวให้ชัดเจนว่าหน่อยว่าจริงๆ แล้ว เก้าเป็นคนยังไงกันแน่ ถ้าเราไม่ได้เริ่มรู้จักกันจากความแค้นเก่าๆ เก้าจะปฏิบัติกับคนแปลกหน้าคนนี้ยังไง
ผมเตรียมตัวกลับไปเผชิญหน้าโซ่อีกครั้ง กลัวจะโดนโกรธที่ทำให้เป็นห่วงอีก รู้สึกว่าจะโดนเทศน์เรื่องไม่ระวังตัวมาหลายทีแล้ว อย่าเที่ยวโปรยยิ้ม ทำหน้าออดอ้อนใคร
"หัดระวังตัวหน่อย หน้าตาอย่างมึง มันชวนเข้าใจผิดง่ายๆ "
"อย่าเที่ยวทำตัวว่าง่ายแบบนี้กับคนอื่นได้ไหม"
แต่ว่า... ไม่เห็นต้องจูบซะหวานขนาดนั้นเลย ถ้าจะสั่งสอนกันล่ะก็ อย่างน้อยก็จูบให้เหมือนกับคนไม่คิดอะไรหน่อย เพราะกูอายมาก จูบที่ทะนุถนอมแบบนั้น... เหมือนกูเป็นที่รักมากงั้นแหละ อย่างไอ้เก้ายังจูบทื่อๆ มากกว่า เหมือนทำเพราะนึกไม่ออกว่าจะแก้แค้นแบบอื่นยังไง แค่เมื่อวานวันเดียวผมโดนผู้ชายจูบถึงสี่หน ...ท่านยมทูตครับ ผมรู้สึกว่าผมทำเรื่องน่าอายให้เจ้าของร่างมากเลย ท่านอยู่ที่ไหน ฝากขอโทษคุณวินด้วยเถอะนะครับ
ผมเปิดประตูห้องเข้าไป ไม่มีวี่แววโซ่อยู่ในห้องเลย รองเท้าใส่เดินในบ้านเก็บอยู่ในชั้น แสดงว่าออกไปข้างนอก ผมอดโล่งใจนิดหน่อยไม่ได้ แต่ก็สงสัยว่าโซ่หายไปไหน ทำไมทีตัวเองออกไปข้างนอกไม่มีโน๊ตบอกสักนิดว่าออกไปไหน โถ่เอ้ย ไม่แฟร์เลยนี่หว่า ผมเบ้ปาก หยิบของในตู้เย็นมาทำอาหารค่ำรอ จนกับข้าวสามอย่างวางพร้อมอยู่บนโต๊ะแล้วโซ่ก็ยังไม่กลับมาอีก ลองโทรหาดูดีกว่า
"ฮัลโหล"
"โหล ป๋าวิน นี่เนตรนะฮะ โซ่มันเมาหลับไปแล้ว"
"เอ่อ นี่อยู่ที่ไหนกันเหรอ"
"บ้านกัซไง เอ้อ ...จำไม่ได้สินะ"
"พอบอกทางได้ไหมเดี๋ยวผมให้คนขับไปส่ง"
ผมโทรขอให้ลุงเสือมาช่วยขับรถให้ เวลาสองทุ่มคงยังไม่ดึกเกินไป ผมมาถึงบ้านหลังโตที่สิงสถิตของเดอะแก๊ง นึกต่อว่าโซ่ว่าอะไรที่ห้ามผมทำตัวเองทำเองหมด บอกว่าอย่ายุ่งกับเหล้ายาแต่ก็มาเป็นซะเองแบบนี้ มันน่าเชื่อฟังตรงไหนกันเนี่ย
"เห้ยยยย นิววินมาแล้วเว้ย ไอ้กัซ มึงมาๆ ลุกมานี่ ไวๆ"
"ไอ้วิน มึงความจำเสื่อมจริงเหรอวะ เหมือนในหนังเลยอ่ะ แม่ง ลืมพวกกูหมดเลยเหรอ กูกัซ กัซเพื่อนมึงไง"
"หวัดดี ปาล์ม กัซ โซ่อยู่ไหนเหรอ"
"นอนอยู่นู่นอ่ะ เป็นไรไม่รู้ ดื่มคนเดียวตั้งแต่บ่าย พวกกูยังไม่เริ่มเลย"
ผมเดินเข้าไปทางทีวี มีคนสองคนนั่งดูหนังบนพรมขนยาวดูนุ่มนิ่มบนพื้น และโซ่นอนข้างบนโซฟายาวสีครีม ผมเดินเข้าไปข้างหลังคนพวกนั้นแล้วเขย่าไหล่ร้องเรียกคนที่นอนหลับ
"โซ่ๆ ตื่นเถอะ โซ่"
"เห้ยวินนนนน"
"สาดดดดด"
"ไอ้ริวๆ มานี่ กูมีเหตุผลให้เริ่มปาร์ตี้แล้วเว้ย ป๋าวินมาแล้วเว้ย กินเหล้าๆ"
"เอ่อ..."
คนที่ชื่อริวโดดลงมาจากขอบหน้าต่างที่นั่งอยู่ ปาล์ม กัซ ก็ตามเข้ามา สองคนที่นั่งดูหนังคือ หยี คนที่เจอว่าไปเรียนบ่อยๆ เหลืออีกคนก็คือเนตร โซ่ขยับตัวตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเอะอะครึกโครม ดูเหมือนก๊วนกินเหล้าจะไม่มีใครทันแตะเหล้าเลยสักคน จะมีก็แต่ตัวโซ่นั่นแหละที่กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึก
"วิน... มาที่นี่ทำไม"
"มารับกลับ ลุกเร็ว"
"เดี๋ยวดิ๊วิน ให้พวกกูเลี้ยงเวลคัมแบคมึงหน่อย ไอ้เลว ออกจากโรงบาลตั้งนานไม่มาหาพวกกู"
"ผมไม่กินเหล้าแล้วน่ะ กลัวมาแล้วจะ..เลิกไม่ได้"
"ป๋าวินนนน"
จู่ๆ คนที่ชื่อเนตรก็โผเข้ามากอดหมับ ผมกลืนน้ำลายอึ้กพยายามดันอกเนตรให้ถอยออกไปเพราะความอึดอัด แต่สัมผัสที่มือแตะไปเต็มสองมือนั้นทำให้ผมหน้าแดงวาบจนรีบชักมือออกแทบไม่ทัน เนตรไม่ได้ดูตกใจอะไรเพียงแค่หัวเราะเสียงดังลั่น
"ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักอ้ะ หน้าแดงแจ๋หมดแล้ว"
"ขอหยีกอดมั่งดิ หยีเจอก่อนแท้ๆ นะ ตัดหน้าได้ไง"
"ป๋า ป๋าจำไม่ได้เหรอว่ากูเป็นตัวเมียน่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"ไอ้เนตร ปล่อย! "
เป็นเสียงโซ่ที่ช่วยชีวิตไว้ หน้าผมร้อนไปหมดแล้ว โซ่ยังพอลุกขึ้นมาได้
"ทำไมอ่ะ วินยังไม่ว่าไรกูเลย"
"ปล่อยเว้ย วินเป็นของๆ กู นับจากนี้ พวกมึงทุกคนห้ามแตะต้อง"
"ฮ่าๆๆๆ มึงกับไอ้วินเนี่ยนะ แล้วใครจะอยู่บนอยู่ล่างวะ จะบ้ารึไง" กัซว่า
"กูอยู่ข้างบน"
โซ่ดึงเนตรออกจากตัวผมเอาเอาแขนพาดบ่าผม อะไรคือข้างบนข้างล่างวะ ผมพยุงมันไม่ให้ตัวโอนเอียงไปมา ทุกคนทำเงียบฉี่ทั้งที่เคยคุยกันจ้อกแจ้ก กัซทำหน้าช๊อกซีดเหมือนเจอผีหลอก ยาหยีก็ดูเหรอหราจากที่จะลุกเข้ามากอด อะไรกันน่ะ?
"กลับกันเหอะวิน บ้านนี้น่ะอันตรายของอันตรายที่สุดแล้ว มีแต่พวกหื่นๆ ห้าคนนี้แม่งหื่นกามหมดเลย อย่าไปเข้าใกล้ เข้าใจไหม..."
ผมเลิกคิ้วสูงตาโต แต่ก็ต้องรีบตามประคองโซ่ที่เริ่มเดินเซๆ จะกลับท่าเดียว พูดเล่นใช่ป้ะ ก็ดูทุกคนก็ดูโอเคนี่นา จะบอกว่าผู้หญิงอย่างหยีกับทอมบอยอย่างเนตรก็อันตรายเหรอ ผมเอาตัววินเข้าไปนั่งประจำที่ในรถอย่างยากลำบาก ลมหายใจร้อนมีแต่กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง แหงล่ะ
"พูดเพ้อเจ้อ เมาหนักเกินไปแล้ว"
"กูเมา แต่กูพูดจริงทุกคำ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอบคุณไอ ไม่ได้เขียนเรื่องที่ภาคินเป็นตัวเอกมาก่อนเลยค่ะ เป็นตอนพิเศษตอนเดียวจบ ถ้านึกอะไรที่น่าจับมาเล่าสนุกๆ ก็อาจจะมีตอนแบบนี้มาแทรกอีกในโอกาสหน้า :a11:
ตอนหน้าจะพยายามอัพเร็วๆ นะคะ
ปล. หนูวินเป็นผู้ชายปรกติ :เฮ้อ:
-
โซ่โล เขาจะเอาโซวิน จะเอาๆ
-
ว้าววววว มาแล้วๆๆๆ คิดถึงวินมากๆเลยค่ะ...
-
โซ่วินๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
โซ่ฟันธงแล้ว
-
ถึงตอนนี้เก้าจะโผล่มาตั้งค่อนตอน
แต่อยากจะบอกว่าโดนโซ่แย่งซีนอ่ะ
โซ่เค้าประกาศความเป็นเจ้าของแล้วนะเออ :-[
-
โซ่วิน ฮ่าๆๆๆ โซ่ประกาศแล้วนะว่าจะอยู่บน กร๊ากกก
เพราะตอนอ่านที่แฟนเก่าโซ่มาพูดกับวิน
เหมือนวินจะหวงโซ่มาก ตอนนั้นต้องเป็นวินโซ่แน่เลย กร๊ากก
ถึงว่าเพื่อนๆงงกัน แต่เก้าก็ดูเอาจริงใช่เล่นนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
โซ่วิน โซ่วิน โซ่วิน :call: :call: :call:
-
โซ่ประกาศความเป็นเจ้าของอย่างเป็นทางการแล้วววว หุหุ
แอบระแวงเก้าอยู่นะ ทำตัวไม่น่าไว้ใจอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
โซ่หึงที่วินออกไปกับเก้านะซี เลยหนีมากินเหล้าน่ะ
:เฮ้อ:สงสารวินคนใหม่จริงๆเลย ซื่อจริงอะไรจริง จะตามใครๆเขาทันปะเนี่ย
-
"กูอยู่ข้างบน"
งี้ดดดด.. งี้ดดดดด ..ไม่ไหวนะแบบนี้ เขินแย่ 55555
เก้าดูอ่อนมากเลยอ้าา เขินน
โซ่ก็ ..ฮึ่ยย
เลือกไม่ถูกก็เหมาสองเลยนะวินนะ 5555 /โดน :beat:
-
:o8:
โซ่วินๆๆๆๆๆๆ
-
กร๊าสๆๆๆๆ เหมือนโซ่จะเป็นพระเอกอ่ะ! (ไม่ยอมๆ)
แลดูแฟร์จะไม่ค่อยสนใจเก้าเท่าไร คิดแต่จะชดใช้บาปกรรมให้ก็แค่นั้น (เอียงไปทางรำคาญอีก)
โว้ยเครียดๆๆๆๆ พี่นักเขียนช่วยมาบอกหน่อยได้มั้ยคะ ว่าใครเป็นพระเอก จะได้ตัดใจ ไม่ใช่เขียนมาให้มีความหวัง
ตอนหน้าความหวังดับวูบเงี้ย!! คนอ่านใจไม่ดีนะคะเนี่ย~
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.วินสวีทกับโซ่มากไปแล้วนะ!! ขนาดเก้าโผล่มาเกือบครึ่งเรื่อง
โซ่โผล่มา1ใน3ยังดู...ได้รับความสนใจจากวินมากกว่าเก้าอีกง่ะ!! TOT
-
โซ่บอกสถานะแล้วว่าจะอยู่บน ตอนนี้บอกสถานะ ตอนหน้าทำจริงเลยมั้ยคะ อิอิ
-
วินน่ารักอ่าา า า !! :-[
o13
-
ยังไงก็เลือกเชียร์ข้างไม่ถูกแฮะ TT^TT
-
:-[
-
เย้ๆๆๆๆ
โซ่วิน มาแล้ว ชอบคำพูดของโซ่ตอนจบจัง
อ่านแล้วเขินนน
-
โซ่รู้ตัวแล้วว่าจะอยู่ข้างบน แล้วหนูวินรู้ยังล่ะเนี่ย :haun4:
แต่ละคนรีบทำคะแนนใหญ่เลย :impress2:
-
อร๊ายยยย ฉันล่ะอยากจับน้องวินเอ๋อมาตีก้นจริงๆ
- -* อย่าไปตามใจไอ้เก้ามันนักสิ่ โอ๊ยย
ไม่ชอยเลยให้ตายเถอะ
ยังไงก็โซ่วินน้ะ แอบเขินเบาเบากับคำพูดโซ่ >//////////<
-
สงสารวิน อะจำมะได้เพราะมะช่ายตัววินนะเซ่ :m15:
วินคงรู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องแก้ว ถึงได้ยอมเก้าแบบหน่าย ๆ :เฮ้อ:
แต่สำหรับโซ่แล้ว วินคงคิดว่าเป็นเพื่อนที่ วิน(ร่างเก่า) สนิทเป็นเพื่อนด้วย จึงสนิทมากก่วา
และตื่นมาก็เจอ โซ่เลยจึงเป็นเพื่อนกับโซ่ ได้มากก่วาใคร ๆ :n1:
กด + 1 ให้อะ
-
โซ่ชัดเจน :-[
-
จะอดทนกับเก้าต่อไป.... ไม่รู้เมื่อไรจะหนีนะ ฮ่าๆ
โซ่เมาแล้วพูดตรงแฮะ เดอะแก๊งถึงกับซีด มีแต่วินคนเดียวที่ไร้เดียงสาสุด ฮาๆๆ
-
เชียร์โซ่สุดใจเลยยย :o8: :o8:
-
พูดจิงอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่อยากให้ทำจิงด้วยมากกว่า :laugh:
-
โซ่ชัดเจนมากกกก อิ อิ
-
อ๊ายยยยยยยยยย \(//∇//)\ ช่วงนี้ไอcrazyเรื่องนี้สุดๆๆๆไปเลยอ่ะ~!
ทำม๊ายยยยยย โซ่กะวินน่าร๊ากกกกกกกกกกกันได้ขนาดนี้นะ กรี๊ดกร๊าดๆๆๆ :m3:
ไอจะคลั่งตายอยู่แล๊ะ อยากอ่านต่อ!!! :a2: ...ต้องมาต่อไวๆจริงๆนะ! รับปากกันแล้วนะ! :m13:
ปล.ถ้าเรื่องของคู่พี่เป็นตอนพิเศษมาแจม ยังไม่ได้แต่งเต็มๆออกมาก็เอาไว้ก่อนก็ได้ค่ะ ตอนนี้ไออยากอ่าน วิน โซ่ เก้า only! :o8:
-
เมาก็แกล้งมาววววววว
ใครว่าหญิงไม่หื่น หื่นแบบเงียบๆ ยิ่งน่ารักๆแบบวิน หุหุ :กอด1:
-
อยากบอกว่า
โซ น่ารักอ่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักโซม๊ากกกกกกกก
ต้องอย่างงี้ดิ เมาจริง พูดจริง แล้วจะมีอะไรต่อน่า อิอิ
-
เกิดมาหน้าตาดีนี่น่าปวดหัวเหมือนกันเนอะ คนเข้าหาเยอะไปหมด
ว่าแต่โซ่จ๋า อยู่ข้างบนหรอ :z1:
-
โซ่ประกาศแล้วอ่ะ อิอิ
รอตอนต่อไปจร้า
-
โซ่ยืนคำขาดว่าจะอยู่บน แต่เอ่อ...On top หรือเปล่าน้าาา
-
กรี๊ดดดดดดด !!! ข้างบน ฮี่ๆๆ :haun5:
โซ่จ๋า~ อย่าพูดอย่างเดียว ปฏิบัติด่วนจ้า!! :interest:
ไม่งั้นหนูวินไม่เข้าใจหรอก :teach: เคี๊ยกๆ
-
รักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกก
-
โซ่ออกไม่ถึงสิบบรรทัดแต่เดกตอนนี้ไปเต็มๆ
โซ่ กับ เก้า สองคนนนี้ไม่มีใครยอมใครจริงๆ
หนูแฟร์จะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าทำให้ผู้ชายสองคนจะเป็นบ้า(กรูด้วยแหละ - -)
แต่ดูโซ่จะเหนือกว่านิดหน่อยตรงที่..ยังไงๆ เค้าก็อยู่ด้วยกัน
เก้าอาจได้เวลากลางวัน แต่โซ่ได้เวลากลางคืน
-
โซ่!! ประกาศความเป็นเจ้าของแล้ว
ต้องตีตราจองวินด้วยนะ :oo1:
-
รำคาญเก้าอ่ะ..สับสนกับตัวเองไม่พอ..มาพานิววินสับสนไปด้วย..ไม่ไหวๆ
โซ่เอ้ย..ชัดเจนแล้วก็รุกเลยเต็มที่..พูดแล้วต้องทำให้ได้นะ..นิววินยิ่งแบ๊วๆอยู่ไม่รู้เหนือรู้ใต้อะไรกับเค้าเล้ย..
+1 ให้โซ่ o13
-
อ๊ายยยยยยยยยยย เชียร์โซ่วินสุดใจขาดดิ้นค่า โซ่วิน โซ่วิน โซ่วิน
-
เชียร์โซ่คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :m3: :m3: :m3:
-
โซ่ออกมาหน่อยเดียว
แต่เล่นแย่งซีนยกตอนเลยอ่ะ :laugh:
-
โซ่ ชัดเจนที่สุด 555
-
รอออออ เมื่อไรจะมาต่อ.......
ค้างงงงง :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:impress3:ชอบทั้งสองเลยอ่ะ ขอสองได้ป่ะ o18
-
อั๊ยยะ ตัดสินใจยากจริงๆ ว่้าจะเชียใคร
ชอบทั้งเก้า ทั้งโซ่ เลย อ่ะ ขอ 2 ได้มะ 555+
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย~!!! โบกธงเชียร์โซ่ อ๊ายยยยยย!!!
กรีดร้องอย่างเดียวเท่านั้น โซ่สู้ๆ เค้าเชียร์อยู่
เก้าน่ะไม่เท่าไรหร๊อกกกก (โครม/Me โดนเก้าถีบ)
-
เชียร์ โซ่-วิน
:กอด1: :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบโซ่วิน :man1:
-
เอาแล้วโว้ย เอาแล้ว
โซ่พูดแล้วว่าจะอยู่บน 555
โซ่ดูห่วง หวงวินมาก
ตอนนี้เราเลือกได้แล้วว่าจะเชียร์ โซ่นี่แหละ
ขอโซ่เป็นพระเอกน่ะค่ะ
-
อารมณ์เหมือนดูหนังเกาหลี 5555+ มีพระเอก กับพระรอง ที่กินกันไม่ลง
และก็เดาไม่ออกว่าใครเอก ใครรองกันแน่
เอิ๊กๆ เขียนได้น่าติดตามมากกกกกกค่า
:call: :call: :call:
-
ตามทันแล้ว กิ๊สส น่ารักมากเลยเรื่องนี้ :-[
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้ 2 วัน อยากบอกว่าสนุกสุดๆ อ่ะ แล้วจะตามอ่านต่อนะค่ะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
มาอ่านแบบรวดเดียว
เชียร์เก้าอย่างสุดใจ
-
โซ่ วิน อั้ยย๊ะ!! :impress2:
กระโดด ชูป้ายไฟโหยงๆ ชอบโซ่ เชียร์โซ่ :a9:
ถึงเก้าจะดูน่าสงสารก็เถอะ :undecided:
-
โซ่ทำแบบนี้ เอาใจเอฟซี <3
55555555555555
-
อะไรจะอยู่บนอ๊ะ!
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้นะ
-
ดันโซ่สุดตีน
-
ลงแดง T T
ช่วงนี้จะสอบ แล้วก็ไปฝึกงานด้วยอ่ะ ฮือออออออออออออออออ
ขอโซ่ วิน โซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วินโซ่วิน 5555
-
เชียร์โซ่ !!!!!!!!!!!!!!!!
-
ไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก
แต่มั่นใจว่า
ใครได้กดก่อน คนนั้นล่ะ พระเอก!! :laugh:
-
อา ดูท่าทางแล้วโซ่คงเป็นพระรอง
เก้าเป็นพระเอกอ่ะ(มั้ง)
เลือกเชียร์ไม่ถูก
แต่คนแต่งเยี่ยมมากเลยนะ
แล้วอย่าลืมมาต่อนะจ๊ะ o13
-
เป็นห่วงวินจริงๆ อ่อนต่อโลกมากลูก โซ่มันเตรียมจะอยู่บนแล้วรู้ตัวบ้างหม้ายยย ว่ากำลังจะได้ซะมี
รีบๆจัดการสอนเด็กอ่อนต่อโลกหน่อยโซ่ จับกดให้หมดเรื่องหมดราวไปเลย
-
สนุกกกกกกกก มาก
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว
จะรอดูเหล้ามันเปิดปากคน คริ ๆ
:impress2:
-
ตอนที่ 17
"ลุงครับช่วยผมประคองแขนอีกข้างหน่อย"
โซ่หลับไประหว่างทางกลับห้อง ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น แล้วพอหลับแล้วตัวหนักขึ้นหลายเท่าตัว ต้องให้คนขับรถช่วยกันหามขึ้นลิฟต์จนไปถึงเตียง พอส่งโซ่นอนแล้วลุงแกก็ยืนแก้ๆ กังๆ อยู่ตรงมุมห้องเหมือนรออะไรอยู่
"ลุงกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวผมดูแลเพื่อนเองครับ"
"คุณหนู"
"ครับ"
"คุณหนูใจดีขึ้นมากเลยนะครับ ผมแปลกใจเหลือเกิน"
"ผมทำอะไรเหรอครับ? "
"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่ให้ผมช่วยดูแลคุณโซ่หน่อยเหรอครับ"
"ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ จะดึกแล้ว ผมไม่กวนลุงแล้วล่ะ"
"คุณหนู... ครับ ผมลาล่ะครับ สวัสดีครับ"
ผมไปเอาผ้าชุบน้ำเย็นกับน้ำดื่มมา เช็ดหน้าเช็ดตาและร้องเรียกคนเมาให้รู้สึกตัวลืมตา ช้อนตัวให้นั่งเอนหลังพิงหมอน
"โซ่ โซ่... กินน้ำหน่อยมั้ย?"
"อือ..."
ผมคอยจับขวดน้ำไม่ให้หล่น ให้โซ่ดูดน้ำจากหลอดเหมือนเด็กเล็กๆ ตื่นขึ้นมาแบบยังเบลออยู่
"กินข้าวยัง"
"ยัง..."
"กินข้าวมื้อไหนบ้างแล้วเนี่ย"
"กิน...ถั่วกรอบ เม็ดมะม่วงหิมพานต์ อัลมอนด์ เยอะแยะ"
"นั่นมันใช่ข้าวที่ไหน กินข้าวหน่อยมั้ย ทำเอาไว้แล้ว"
"วินทำกับข้าว...รอเหรอ"
"ไปไหนทำไมไม่บอกล่ะ"
"วินกินข้าวยัง? "
"ยัง ตอบมาสิ ไปไหนทำไมไม่บอก"
"กูงอน..."
"ทำกูเป็นห่วงนะ กูรอกินข้าวด้วย"
"ขอโทษ"
"กินอะไรรองท้องซักนิดนะ แล้วค่อยนอน"
"วิน"
โซ่จับมือของผมเอาไว้แน่น ดึงเบาๆ ให้เข้าไปหา
"ขึ้นมานั่งนี่หน่อย"
ไอ้โซ่นั่งขัดสมาธิมึนๆ จับมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้ ผมว่าเรานั่งกันเหมือนจะถ่ายทอดกำลังภายในให้กันแบบหนังจีน อะไรอ่ะ ทำแบบนี้จะรักษาให้มึงหายเมาเหรอ
"กูต้องรีบคุยกับมึง ก่อนที่ใครๆ จะมาแย่งมึงไป"
"คุยเรื่องอะไร"
"เรื่องจูบเมื่อวาน กูทำผิดไป"
"มึงขอโทษกูแล้วเมื่อเช้า พอแล้วน่า"
"ผิดที่ขอโทษมึง กูทำให้มึงโยนจูบนั้นทิ้งไปไม่มีความหมาย กูคิดอยู่ทั้งคืนว่ากูทำไปทำไม แต่กูก็เลี่ยงที่จะคิดไปถึงคำตอบที่ชัดเจนที่สุด เพราะมันจะสร้างปัญหาให้กูมากที่สุด ชีวิตทั้งชีวิตกูต้องเปลี่ยนไปหมดเลย กูก็เลยทำเป็นไม่รู้...ว่าจูบสองครั้งนั่นมีความหมายว่ายังไง"
"โซ่... "
"หืม? "
"อย่าพูดซับซ้อนมาก กูโง่นะ"
"หึๆ ฮ่าๆๆ เออ เอางี้ เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้กูอีกหน่อย กูจะได้ตาสว่างอีกนิด"
"เช็ดตัวไมอ่ะ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำเองดิ" ปากว่าอย่างนั้นแต่ผมก็ลุกไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำบิดพอหมาด มาเช็ดหน้า เช็ดคอ แล้วก็ดึงแขนมาเช็ดรูดตั้งแต่ที่พ้นแขนเสื้อลงมาจนถึงมือ ว่าแต่ทำไมต้องมองตามกูทุกการกระทำเลยวะ
"กูสร่างบ้างแล้วนะ ทีนี้ กูจะพูดจริงจัง ไม่มีการเมา หรือว่า ล้อเล่น เข้าใจไหม"
"มีเรื่องอะไรอ่ะ ซีเรียสจัง"
"กูจะตั้งใจพูด โอเคไหม มึงตั้งใจฟังนะ" แล้วมันก็แกะเอาผ้าชื้นๆ ออกจากมือผม จับมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้อีก
"อืม"
"มึงไม่ได้โง่ แต่มึงไม่เคยคิดถึงกูในแง่นั้น กูเองก็ไม่เคยคิดอะไรกับมึง ไม่เคยเลยตลอดสิบสี่ปีที่ผ่านมา ไม่ว่าหน้าตามึงจะดีแค่ไหน แต่ว่าตั้งแต่มึงจำอะไรไม่ได้ กูรู้สึกสนใจทุกคำพูดจากปากของมึง ทุกการกระทำที่มึงแสดงออกมา กูปล่อยให้ละสายตา หรือหลุดจากมือกูไปเป็นของใครไม่ได้จริงๆ "
ทำไมต้องจ้องเข้ามาในตากูแบบนั้น ทำไมไม่ยอมให้กูชักมือออกมาจากมือมึง แล้วทำไมใจกูต้องเต้นไม่เป็นส่ำขนาดนี้ด้วยวะ
"เพราะฉะนั้น จูบของกูเมื่อวาน ไม่ได้ต้องการให้บทเรียน ไม่ใช่แค่เพราะหน้าตามึงสวย กูไม่ได้หลงมึงเพราะรูปลักษณ์"
ตึก ตัก ตึก ตัก
"แต่กูหลงรักมึงไปแล้ว รักวิน..."
"เป็นแฟนกันนะ"
ใจผมเต้นรัว ลืมหายใจไปนานจน ต้องถอนหายใจออกมาทางปากเฮือก สายตาโซ่ที่จ้องดูเอาจริงจนแทบจะมองทะลุเข้ามาในหัวผมอยู่แล้ว โซ่... ตั้งแต่วินจำอะไรไม่ได้... ก็ตั้งแต่เจอผมน่ะสิ... สนใจ... ปล่อยให้หลุดมือมือไม่ได้ ตั้งแต่เจอผม...
"รักกู อ่ะนะ? "
"อืม"
"จะเป็นแฟนกับกู? "
"ครับ"
"เอาจริงเหรอ กูเป็นผู้ชายนะ"
"อืม กูก็ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายหรอกนะ แต่ว่า...กูไม่มีเวลาลังเลแล้ว เก้าก็มาเกาะติดมึงแจ พี่คินที่รักของมึงก็จะกลับเมืองไทย ไหนจะพวกเดอะแก๊ง บรรดาแฟนเก่าอีก ถ้าเกิดกูยังชักช้าอีก ใครจะคาบมึงไปต่อหน้าต่อตากูก็ไม่รู้"
โซ่ค่อยๆ จูงมือทั้งสองของผมเข้าจรดหน้าอกตัวเอง ทำให้ตัวผมโน้มเอียงไปหาโซ่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมหายใจแรงและหัวใจเต้นตุบๆ ไม่เคยมีคนมาตกหลุมรักแบบนี้และบอกรักกันโต้งๆ ขนาดนี้ หน้าผมร้อนจนเหมือนไข้จะขึ้นเฉียบพลัน ถึงแม้จะแค่จับมือเหมือนที่เคยทำเมื่อไม่กี่นาทีก่อน แต่สัมผัสที่รู้สึกกลับแตกต่างต่างกันลิบลับ
เขิน... เขินจนไม่กล้ามองหน้าโซ่ ไม่กล้ามองมือสองคู่ที่กอบกุมกันอยู่ กู... กูอายนะเว้ย ปล่อยมือซะทีเหอะ กูไม่ให้จับแล้ว หวงตัว!
"คำตอบล่ะวิน หืม? เป็นแฟนโซ่นะ? "
"......"
ท่านยมทูตตตตตต
ช่วยผมด้วยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอเวลานอกกกกกกกก
"มองหาใคร หาทางหนีเหรอ? "
"เปล่า กู ไม่รู้ จะตอบยังไงอ่ะ"
"ไม่รู้จะตอบยังไง ก็เท่ากับว่าไม่ได้คิดจะปฏิเสธ"
"ไหงงั้นอ้ะ ขอเวลาคิดหน่อยได้มั้ย? "
"ไม่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงไปเจอตัวแปร ตัวป่วน คำตอบมึงอาจจะเปลี่ยน หรืออาจจะมีมือดีแย่งมึงไปได้ทุกเมื่อ"
".....แล้ว ผู้ชาย เป็นแฟนกับผู้ชายเนี่ย มันเป็นยังไงเหรอ? "
"ห้ะ? "
"แบบว่าต้องทำตัวยังไง อะไรแบบนั้นน่ะ กู..จะได้ตัดสินใจถูก"
"ฮึๆ ก็หลักๆ ก็ ห้ามหนีไปเที่ยวกับคนอื่น แล้วก็อย่าไปจูบกับคนอื่น ประมาณนี้"
"อ๋อได้ๆ "
"ตกลงแล้วนะ"
"เห้ยไม่ใช่ๆ ไม่...เอ่อ... คือ...ให้ทำตัวแบบนั้นน่ะได้ไง...แต่... เป็นแฟนกันมัน..ไม่แปลกเกินไปเหรอ? "
"คบกันนะวิน.. ไม่มีอะไรร้ายแรงซักหน่อย"
"......."
"ก็ได้..."
โซ่จับมือผมกางแขนออกแล้วลากให้ผมโผเข้ากอดโซ่กลายๆ และเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของโซ่ทั้งตัว โซ่ยิ้มกว้างที่สุดและใกล้ที่สุดที่ผมเคยเห็น ผมได้แต่เกาะแขนไว้กับลำตัวโซ่หลวมๆ และมองใบหน้าดีใจนั้นอย่างเผลอไผล จนถูกหอมเข้าฟอดใหญ่นั่นแหละถึงได้สติ
"เห้ยเดี๋ยวๆ "
ผมเอาศอกกันตัวให้ห่างออกมา โซ่มองหน้าผมแล้วระเบิดหัวเราะ อะไร? หน้าผมแดงมากใช่ไหมเนี่ย ผมเอามือจับๆ ปิดแก้ม ทำให้โซ่สามารถเข้ามาโอบได้ทั้งตัว พวกเราล้มลงนอนไปด้วยกัน คนอารมณ์ดีทั้งกอดทั้งเกี่ยวขาไว้รอบตัวผมเกลือกกลิ้งไปมา โอ้ย ดีใจพอรึยังเนี่ย กอดรัดฟัดเหวี่ยงจนกูจะกลายเป็นหนอนในดักแด้อยู่แล้ว
"ปล่อยก่อน กู... หิวข้าว"
"อ้อนก่อนสิ"
"........."
ผมเม้มปาก จ้องหน้า มาบอกให้ทำมันทำไม่ได้เว้ย ถ้าอยากโดนอ้อนก็อย่าทำให้อายขนาดนี้สิวะไอ้บ้า
"น่ารัก"
อ๊ากกกกกกกกก
ทนไม่ไหวแล้ว กูอายยย
โซ่จุ๊บเหม่งผมหนึ่งที โอย กูไม่น่ารัก ไม่เอาจุ๊บ ไม่เอากอด ร้อนจนควันจะออกจากตัวแล้วปล่อยสักทีสิ โซ่คลายวงแขนออกมามองผมด้วยหน้ายิ้มแป้น ผมหันหน้าขวับ แล้วรีบเผ่นออกจากห้องโซ่ปิดประตูตามทันที...
เป็นแฟนกับไอ้โซ่ไปแล้ว... อึก
ไหงไปๆ มาๆ กลายเป็นแบบนี้ไปได้อ่ะ ทำไมๆๆๆ โอ้ยปวดหัว ไม่รู้ด้วยแล้ว จะเกิดอะไรก็ให้มันเป็นไปเถอะ ผมตักข้าวร้อนๆ มานั่งกินกับกับข้าวที่เย็นชืดแล้วบนโต๊ะ ใจยังเต้นผิดรวนไม่เป็นจังหวะเดิม ผมกินข้าวไวๆ แก้คิดฟุ้งซ่าน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าคนในห้องก็ยังไม่ได้กินอะไรนอกจากกับแกล้มเหล้า ...กับข้าวที่ทำไว้ก็เป็นของมันแล้วก็เผ็ดซะด้วยสิ ให้กินหลังดื่มเหล้ามาคงไม่ดีมั้ง โจ๊กก็เลี่ยน ...ทำข้าวต้มกุ้งให้กินดีกว่า
ผมทำข้าวต้มให้แล้วเคาะเรียกเบาๆ ไม่มีเสียงตอบ... เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป มีเสียงน้ำแว่วๆ จากห้องน้ำ ฟู่ววว... ค่อยยังชั่วโซ่อาบน้ำอยู่ ผมวางชามข้าวต้มไว้บนโต๊ะหนังสือแล้วแอบหนีกลับมานอนห้องตัวเอง ห่อตัวเองด้วยผ้าห่มนวมหนาแล้วนอนขดจนกลม ทำยังไงดีๆ มีแฟนเป็นผู้ชายตัวเบ้อเร้อ พรุ่งนี้จะเข้าหน้ายังไงติด วันต่อๆ ไปจะทำตัววางตัวยังไง ทำไมโซ่ต้องมารักไอ้ซื่อบื้ออย่างผมด้วยน้า ผมไม่รู้สักหน่อยว่าคนมีแฟนแล้วเค้าทำตัวกันยังไง ยิ่งมีแฟนเป็นเพศเดียวกันยิ่งแล้ว ผมคลุมโปงคิดภาพอนาคตไม่ออกเลย แต่ภาพที่ฉายเข้ามาในหัวกลับเป็นตอนที่โซ่จูบผมบนโซฟา ทำให้ต้องรีบอาบน้ำเพื่อลดความร้อนในตัว และใช้เวลาทั้งคืนบังคับตัวเองไม่ให้นึกถึงรสจูบที่รู้แล้วตอนนี้...
...ว่ามันมีความหมาย ว่าผมเป็นที่รักจริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉากบนเตียงที่ใสที่สุดในสามโลก
สุขสันติ์วันเสาร์ :a2: นอนต่อ....zzZ
-
เป็นแฟนกันแล้วอ่ะ^^
-
โซ่ดีมากที่ไม่ให้วินได้คิด กร๊ากกกก
เพราะวันรุ่งขึ้นเก้าอาจจะมาลักพาตัวไป :laugh:
ยังรู้ว่าพอเป็นแฟนกันแล้วจะเป็นยังไงงงง
อย่างนี้โซ่คงเสียใจ ไม่น่าบอกความจริงว่าโกหกว่าเป็นเมีย
เพราะวินก็เชื่อไปตอนแรกแล้วเอิ๊กกก
รอตอนต่อไปค่าา +1 :กอด1:
-
มาทำให้ค้างและเขิลตั้งแต่เช้า โฮกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย!!!! โซ่ ดีมากกกกกกก!!!
โยกธงเชียร์ฉลองไปมา โซ่บันไซ!!!ๆๆๆๆ
ตอนนี้เค้าเขินแทนวินวินเลยอ่ะ โซ่แมนมากค่า!
-
โห โซ่อ่ะ เป็นแฟนกัน ต้องจูบมัดจำประทับตราแฟนไว้ก่อนดิ เดี๋ยววินจำไม่ได้ 555
-
:mc4: :mc4: คบกันแล้ว เป็นแฟนกันแล้ว เย้ ๆ ๆ
-
โอ้ว.... โซ่แบบว่า มาไวถูกใจมาก
มาเนื้อๆเลย แบบนี้ดีแล้วมัวแต่ลีลา เด๋ว เก้าแซงหน้าล่ะแย่เลย พี่คินก็จะมาแล้วด้วย ....
หุหุ
-
วิน น่ารักมากเลยอะ :-[
-
แอบตะโกนเบาๆ โซ่ก้าวหน้าไปอีกขั้น :a9:
-
เป็นแฟนกันแล้ว :mc4:
อ่านไปยิ้มไปจนรู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นจังเลย อยากอ่านอีก :o8:
แต่งานนี้เก้าจะยอมเหรอ :z1:
-
เชียร์โซ่สุดใจเลย
อย่ามาดีแตกตอนท้ายนะโซ่
:L2: :L2:
-
เยี่ยมมากโซ่ เป็นแฟนกันแล้วววว
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เป็นแฟนกันแล้วโว้ย :mc3:
-
อุอุ เขิน ฮ่าๆๆๆ คิดถูกแล้วโซ่ ขืนช้ากว่านี้โดนงาบไปแหงมๆๆ
-
อ่านแล้วเขินแทนอ่ะ :-[ :-[
-
:-[ กรี๊ดดดด ดีใจ เป็นแฟนกันแล้ว
ตกลงขอโซ่เป็นพระเอกน่ะค่ะ
โห โซ่อ่อนมาก แค่จูบหัวเหม่ง กับกอดรัด
แต่พ่อพระ พ่อแสนดีอย่างโซ่
ทำแค่นี้ก่อนแล้วกันน่ะ
รอให้วินค่อยๆพร้อมแล้วค่อยรุกล่ะกัน
-
>< โซ่นำไปก่อน 1:0 จะพลิกลอคมิเนี่ย 55+
ปอลิง หรือพี่ชายสุดที่รักจะกลายเป็นสุดที่รักคนอื่น 55+
-
กรี๊สสสสสสสสส ดีใจมากกก โซ่วิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แต่แอบกลัวว่ามันอาจจะหักมุม
-
โซ่เร่งทำคะแนนใหญ่ มีการไม่ให้เวลาเพ่ิมด้วยกลัววินจะมีตัวแปรอื่นทำให้เปลี่ยนการตัดสินใจ ฮาโซ่จัง
รักวินจริงก็ดูแลให้ดีล่ะ ไม่ใช่แค่ความหวั่นไหวไปชั่วคราวของตัวเองเนอะ
-
โอ๊ยยยยยยย เป็นฉากสารภาพที่น่ารักที่สุดเลยอ่าาาาา
วินขา อย่าว่าแต่วินเขินเลย เราอ่านไปยังเขินแทนวินเลย :o8: :o8: :o8:
-
ชอบอ่ะฉากบนเตียงที่ใสที่สุดในสามโลก ว้าวๆๆๆๆเขิล
-
รุกเร็วดีมาก
หนูวินน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ว่าเดี๋ยวนายเก้า้รู้ จะยอมมั้ยหละเนี้ย
-
อ่านแล้วเขิน~
โซ่ขอเป็นแฟนแล้ววว ว อิอิ
ไม่เสียแรงเชียร์นะเนี่ย~
แต่ว่า... จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปอ่ะ
ถ้าเก้ารู้ว่าวินตกลงเป็นแฟนกับโซ่
แล้วโซ่จะทำยังไงถ้ารู้ว่าวินคนนี้
ไม่ใช่คนที่ตัวเองเคยโตมาด้วยกัน..
นอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
เป็นแฟนกันแร้ววววววววววว ><
FC ดีใจที่ซู้ดดดดดดดดด
-
เป็นแฟนกันแร้ว
เขินๆๆๆๆๆ
-
ดีมากโซ่ ตัดไฟเสียแต่ต้นลม
55555555
ตอนนี้ได้ใจมากเลยคะคนแต่ง
มีแฟนแล้วนะวิน อย่าปล่อยให้ใครมาทำอะไรง่ายๆละ
นึกถึงโซ่เอาไว้มากๆนะรู้ไหม
+1 ให้จ้า จุ๊บๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด โซ่ ตรงจัดชัดจริง เริดมากกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh: :laugh: :laugh:
น่ารักมากๆ เราเชียร์นายนะ ลุยโลดดดดดดดดดดดดดดดด :วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1:
-
ตอนนี้สอนให้รู้ว่า อย่าคิดว่าเราเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รักเค้า เรารักได้ คนอื่นก็รักได้เหมือนกัน
เพราะฉะนั้น รักใครแล้วต้องรีบบอก ก่อนจะอดแดก
อ่า..โซ่ นายแน่มาก!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
เป็นแฟนกับโซ่แล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยย :m11:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอจะละลายตามไปกับวินแล้นนนนนนนนนน แบบว่า..อ่านตอนนี้แล้วยิ้มไม่หุบเลยอ่ะ :o8:
ทำไมน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารัก กัน ขนาดนี้นะ!!!! :m1:
crazyเว้ย~!! :laugh:
-
ท่านยมทูตตตตตต
ในที่สุด หนูวินก็ได้ แฟนเป็นผู้ชายตัวเบ้อเร้อ ค๊า
-
:mc4: เป็นแฟนกันแล้ว อร๊ายยย ตื่นเต้นดีใจ :impress2:
โซ่วิน รักกันๆ :กอด1:
-
เป็นแฟนกันแล้ว เย้เย้ ต้องยกความดีความชอบให้เก้านะเนี่ย เป็นตัวเร่งให้โซ่กล้าบอกรักวิน
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เชียร์โซ่น้า ><
-
ว้าวววว มาต่อแบบไม่ผิดหวัง.....
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกก
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เป็นแฟนกันแล้ว :-[
จะได้อ่านโซ่ตอนหึงโหดไหมนะ ไหมนะ o18
-
แอบหวั่นใจลึกๆว่าเก้ามันจะร้ายยังไง
กลัวไม่ใช่โซ่ โอ๊ยเครียด ฮ่าาาาา
-
ในที่สุดก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว
และก็ตกลงกันแบบน่ารักๆด้วย
-
โอ้ยเลือกไม่ถูกกกกกก จะเชียร์ใครดีเนี่ย โซ่หรือเก้า???
-
ใสจริงอะไรจริง
ถ้าบนเตียงแบบนี้บ่อยๆนะ
ผ้าปูที่นอนคงยับย่นอ่ะ(วินขยำเพราะความเขิน)
-
น่ารักมาก อ๊ากกก เขิน
-
กรี๊ดดดดดดดดด โซ่~!!! I LOVE YOU love you love you :m1:
เป็นแฟนกันแล้ว o7 น่ารักมาก โซ่เยี่ยมที่สุด :a1:
โซ่ คงมีคติประจำใจว่า อย่าช้า อย่าลังเล เพราะเดี๋ยวจะโดน ม.ค.ป.ด !!! ใช่มั๊ยเอ่ย?? o3
ส่วนวินผู้น่ารักก็ ได้โซ่แล้ว(?) ห้ามทิ้งโซ่นะ ฮี่ๆๆๆ :haun5:
-
อยากให้วิน เจอพี่ชายแล้วำพอแม่จริงได้จัง
-
ในที่สุดโซ่ก็รุกซักที ลุ้นมากเลยว่าระหว่างเก้ากับโซ่ใครจะเป็นพระเอก 555
แอบลุ้นให้มีพระเอกสองคนนะเนี่ย แต่อ่านๆไปรู้สึกว่าถ้าเก้ากะโซ่ดีกันได้นี่พระอาทิตย์คงชนกะพระจันทร์ :call:
-
ลงล็อคกันแล้นนนนน สู้ๆ น่ะจ้ะ นู๋วินกับโซ่ o13
ตัวป่วนยังตามมาอีกเพียบเลยอ่ะสิ หุหุ
:mc4: :z13: :call: :pig4:
-
น่าร๊ากกกก น่ารัก!! :-[
เขาเป็นแฟนกันแล้ว เก้า แกไปไกลๆเลยย่ะ!
ส่วนพี่คินก็สงสารนะ แต่สงสารโซ่มากกว่าถ้าโซ่ผิดหวัง ฮ่าๆๆ
ก็อย่างที่คนเขียนว่าอ่ะแหละว่ามันเป็นฉากบนเตียงที่ใสจริงๆ
-
กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่กันแล้วห้ามเปลี่ยนนะค่าคนแต่งที่ร้ากกกกกก :impress3:
-
:mc3: เย้ๆ เป็นเเฟนกันเเล้วโซ่วิน วินหัวใจเต้นเเรงกับโซ่ ด้วย :mc3:
:L2: โซ่วิน ๆ ห้ามเปลี่ยนน่า +1 ค่ะ 55
(ถึงจะชอบคู่พี่น้องก้อเถอะ เเต่พี่คินก็รับวินก็รับ :laugh: ชอบเพื่อนกูรักมึงวะมากกว่า :laugh:)
-
ดูแล้วหนทางการเป็นแฟนยังคงไม่ราบรื่น
โซ่คงต้องกำจัดศัตรูรอข้างอีกเยอะ
แต่เราเอาใจช่วยนะ
-
ได้ใจมาก โซ่ ต้องให้ได้อย่างนี้ o13
แต่ดูเหมือน วิน ยังไม่เข้าใจการเป็นแฟนกันต้องทำยังไง
เพราะฉะนั้น โซ่ จัดการติวเข้มวิชารักให้กับ วิน คนใหม่ ด่วน!!
กด+ :o8:
-
วินน่ารักอ่ะ โซ่ด้วย :m25:
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกฮาเล็กๆตอนวินคิดกับตัวเองที่ว่า
"ทำไงดี มีแฟนเป็นผู้ชายตัวเบ่อเร่อ" อ่ะนะ
-
อ๊ากกกกกก :z3: เขินแทนวินครับบบ~ :-[ :-[
-
ลุ้นว่าเป็นแฟนกันแล้วจะเป็นยังไง ????
-
o13 โซ่สุดยอดดดดดดดด
เอาใจไปเลยอ่าา
ชอบๆ
รักกันนานๆน๊า
ตอนนี้น่าร๊ากกกกกก
-
เชียร์ไม่ถูกแล้วค่ะ ต่างคนก็น่ารักในแบบตัวเอง
ตอนนี้แอบ ชอบเก้า อ่ะ แต่แบบ โช่ก็แบบ..อ็ากกกกกกกกกก
อยากเป็นน้องแฟร์ค่ะ 555+
-
ในที่สุดโซ่ก็รุกจนได้
ชอบอ่ะวินตอบตกลง
น่ารักมากมากเลย
:pig4: :กอด1: :L1:
-
น่ารักมว๊ากกกกกค่า^^
เอาใจช่วยให้รักของโซ่สมหวังนะ
หวังว่าคนเขียนจะไม่ใจร้ายกับโซ่ ฮุๆ
-
น่าร้ากกก เป็นแฟนกันแล้วด้วย ไวไฟจริงๆแฮะ 555
วินก็ดูเหมือนจะชอบโซ่ด้วย เก้าก็คงอกหักไปตามระเบียบ โฮะๆๆ
รอต่อนะคะ
-
เนื้อเรื่องสนุกและน่าติดตามมากๆเลยคับ^^
แต่มันน่าอึดอัดตรงที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก(ส่วนตัวผมเชียร์โซ่มากๆๆๆๆๆๆ)
ขอร้องคนเขียนได้มั๊ยว่าอย่าให้มันดำเนินไปแบบ "สองรัก" อ่ะ(แบบว่าวินเลือกไม่ได้ อะไรแบบนี้TT__TT)....
ขอให้นายเอกชัดเจน ว่าเลือกใคร (เลือกโซ่ๆๆๆๆๆ >>ลำเอียงออกนอกหน้ามาก 55)
ตัวเนื้อเรื่องดำเนินมาสนุกมากแล้วคับ พลอตแปลกดี แต่น่าติดตามมากๆ ผมเลยไม่อยากถูกเบลกอารมณ์ด้วยสภาวะเลือกไม่ได้ของนายเอก TT__TT มันสะเทือนใจผมอ่ะ (คิดว่าสะเทือนใจใครหลายคนด้วย ^^)
ท้ายสุด เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาอัพบ่ิอยๆนะค้าบบ เพราะผมหลงรัก โซ่วิน มากๆแล้ว (อยากให้ต่อทุกวันเล้ยยยย^3^)
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกก ถูกใจ
เป็นพระเอกละมุน ไม่จำเป็นต้องตบจูบ ก็รวบรัดได้ ว่องไวถูกใจป้าจริงๆ
ขอมอบรางวัลพระเอกละมุนดีเด่น อิอิ :-[
-
โซ ต้องอย่างงี้ดิ ลุยเข้าไป อิอิ
เป็นแฟนกันแล้ว
5555555
-
:-[ น่ารักจังอ่ะ เขินๆๆๆๆๆ แทนวิน
เป็นแฟนกันแล้ว จะรออ่านฉากหว๊านหวานนะ
-
่อยากเชียร์โซ่น่ะ เอาใจเอนมาตั้งแต่ตอนแรกที่บอกว่า วินเป็นเมีย
แต่ก็สงสารเก้า แบดบอย แต่อ่อนยวบเมื่อเจอสายตาอ้อนๆ ของวิน
สนุกมากเลยค่ะ มาต่ออีกนะคะ
+1 ให้ด้วยค่ะ
-
แป่วว เป็นแฟนกันไปซะแล้ว
อย่างงี้เก้าจะทำไงล่ะเนี่ยย :o12:
-
กริ๊ดดด ในที่สุด 555555 !!!!~
-
มาปูเสื่อรอ -..-
-
มานอนรอในกระทู้เหมือนกันค่ะ ^______________^
-
ไหนหว่าตอนใหม่ -..-
-
ตอนที่ 18
ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตผม มันถึงได้ไม่เคยเป็นไปตามที่คาดหวังเลยซักครั้ง เหมือนผมเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งความผิดพลาด หว่านไปทางไหนก็มีแต่หายนะเกิดขึ้น ทุกครั้งที่ลงมือทำอะไรสักอย่าง โดยหวังว่ามันจะออกมาสมบูรณ์แบบมันก็จะจบแบบไม่สวยสักที...
ผมชอบแฟร์ แฟร์มันน่ารัก แฟร์มันใจดี และมันไม่เคยด่าว่าผมเป็นตัวปัญหา ต่อให้ผมจะร้ายกับมันยังไง ไม่มีเหตุผลยังไง มันก็ยังไม่ถือสา แฟร์มันอ่อนโยน ขี้สงสาร แล้วก็บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ผมก่อกวนไอ้โซ่ แกล้งหาว่ามันจงใจแก้เผ็ดเพื่อนจนรถไปชน เพราะผมอิจฉามัน ผมอยากอยู่ห้องเดียวกับแฟร์บ้าง อยากกินอาหารที่มันทำ อยากรู้จักนิสัยทั้งหมด อยากรู้ว่าชอบไม่ชอบอะไร ฟังเพลงแบบไหน เวลาหัวเราะเป็นยังไง แค่ออกไปเที่ยวด้วยกันมันไม่พอ ผมต้องการเวลามากกว่านั้น เพราะผมแสดงความรู้สึกอย่างใจต้องการไม่ได้ และมักเป็นไปในทางตรงกันข้ามเสมอ ผลตอบกลับจากคนรอบตัว จึงเป็นไปในด้านที่ตรงข้ามกับที่ผมหวังว่าจะได้รับเช่นกัน
"ถ้าคิดว่ามีปัญญาทำอะไรได้ ก็จัดการทำเอาเองเซ่!!! มัวซุกหัวอยู่ในคอกในศาลกินเงินเปื้อนเลือดจากพวกจำเลยเลวๆ แล้วคิดว่าตัวเองเก่งนักรึไง ผมไม่ทำแล้ว ยังไงผมก็ต้องทำพังอยู่วันยันค่ำ งั้นช่างหัวมันสิ"
หนอย... เฮียก้องพูดจาอะไรง่ายๆ มาสั่งทำให้วินสำนึกยังพอเข้าใจได้ แต่ทำให้แก้วตัดใจจากแฟนเก่า กูอยู่กับแก้วรึไง กูอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยู่กับกุแล้วเนี่ย หนีไปอเมริกากันหมด พวกพี่อยู่กับแก้วทั้งวันทั้งคืนยังทำอะไรไม่ได้ ผมที่นั่งฟังมันบ่นมันร้องไห้จากทางโทรศัพท์เนี่ยจะมีลิ้นวิเศษ พูดจาให้มันเชื่อฟังอะไรได้รึไง ผมพูดไม่เป็นหรอก ได้แต่คอยฟังเสียงเหงาๆ ของมันเท่านั้น
ถ้าผมสามารถพูดชักจูงจิตใจคนได้นะเฮีย ผมคงพูดให้แฟร์มันเป็นแฟนผม ไม่ใช่ของไอ้หมอนั่น
"กูกับวินเป็นแฟนกันแล้ว"
ไอ้โซ่ตอกหน้าผมตอนที่อยู่หน้าประตูห้องมัน และผมบอกมันอย่างยียวนว่าจะชวนน้องแฟร์ไปดูหนังด้วยกัน มันไม่ยอมอนุญาต ผมโต้ว่าทำไมต้องขออนุญาตมันและก็ได้รับคำตอบมาแบบนั้น มันตกลงเป็นแฟนกับแฟร์แล้ว หลังจากที่ผมขับรถมาส่งแฟร์... แฟร์ที่ดูไม่สนุกเลยตอนเดินด้วยกันและนั่งรถด้วยกัน แต่แฟร์ดันยอมเป็นแฟนกับมัน
"กูไม่เชื่อ! " ผมผลักไหล่สูงให้พ้นทาง แฟร์ไม่อยู่ในห้องครัว ห้องรับแขก ผมบิดกลอนห้องนอนแล้วเปิดผางเข้าไป ไม่มีใครอยู่เหมือนกัน ผมทุบประตูห้องน้ำแล้วร้องเรียก ข้างในมีเสียงเหมือนคนอาบน้ำ
"แฟร์ แฟร์"
"เก้า.. มีอะไร ...อาบน้ำอยู่"
"แฟร์กับโซ่เป็นแฟนกันงั้นเหรอ"
"........."
มีแต่เสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัว เสียงน้ำกระทบกระเบื้องสะท้อนก้องไปมา ผมตบประตูห้องน้ำแล้วถามซ้ำ
"มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอ"
"...."
ปัง
"กูถามว่า มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอวะ"
"อืม"
ถึงเสียงนั้นจะไม่ได้ดังไปกว่าเสียงน้ำเลย แต่เพราะผมตั้งใจรอฟัง มันจึงชัดมาก ผมนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร เม้มปากจ้องประตูที่ไม่มีชีวิตนั่นสักพักแล้วถอยออกมา แม่ง... กูไม่ดีพออีกแล้ว กูมันคนนิสัยเสียที่ไม่มีใครเอา ผมเดินออกจากห้องนอนผ่านโซ่ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ และกลับโดยไม่ได้ทำอะไรอีก โซ่มันตัวสูงกว่าผมเกือบครึ่งคืบ สุขุมกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า พูดจารู้เรื่องมากกว่า แล้วมันก็รู้มานานก่อนผม ว่าวินตอนนี้เป็นคนละคนกับเมื่อก่อน ผมทำผิดพลาดอีกแล้ว เอาแต่เสียเวลาทำให้คนที่ผมชอบ รู้สึกกลัวผม โกรธเกลียดผมอยู่ตั้งนาน ก่อนจะเพิ่งมากลับลำ พยายามทำดีด้วย แต่ก็ยังแสดงออกได้ไม่ดีอย่างที่ใจคิด
พอผมวางสายจากเฮียก้อง ก็อยากให้แก้วโทรมาบ่นหงุงหงิง แม่ให้ออกไปซื้อของด้วยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เดินคนเดียวเลย พี่ก้องเทศนาร่ายยาวอย่างงู้นอย่างงี้ แต่มันก็ยังไม่ได้โทรมา ผมอยากโทรคุยกับใครสักคน ระบายกับใครบ้างเหมือนกัน แต่ผมเป็นคนถ่ายทอดความรู้สึกให้ใครฟังไม่เป็น คุยกับเด็กอ่อนหัดอย่างแก้วคงจะไม่ได้เรื่อง
"ฮัลโหล"
".........."
"อยากหาคนไม่เซนสิทีฟคุยด้วยว่ะ คนที่คุยตรงๆ ได้ ว่างมั้ยวะ?"
"......................"
"รู้รึยังว่าวินมันความจำเสื่อม"
"..............."
"แกเคยเป็นเพื่อนสนิทวินมาก่อนใช่ไหม? "
"....................."
"ฉันไม่เข้าใจว่ะ ทำไมคนที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก วันนึงถึงนอนด้วยกันได้"
".................!!! "
"ไม่ ฉันถามจริงๆ "
"................................................."
"ทำไมวะ เพราะแกโง่ล่ะสิ"
"........................"
"เฮ้ยเพื่อน ฉันอยากแย่งวินมาว่ะ พอมีทางมั้ย? "
".....!!!"
"ไม่ ไม่... ไม่รู้ดิ แค่ชอบ แค่ถูกใจ ไม่ถึงกับรักหรอก แต่ถ้าจะรักเข้าสักวันก็เป็นไปได้... มั้งนะ"
ผมวางสาย วางโทรศัพท์กลับคืนที่เดิม ผมแทบไม่เปลี่ยนการตกแต่งของห้องนี้เลยสักนิด หยิบใช้อะไรก็เก็บเข้าที่แทบไม่เขยื้อนจากเดิมสักนิ้ว ยกเว้นของใช้ส่วนตัวที่ผมขนเข้ามาเพิ่มเข้ามาภายหลังแล้ว ห้องนี้ยังเป็นสไตล์ของพี่ก้อง แอนทีค สุขุม และเป็นระเบียบ สมบูรณ์แบบไปหมด
ภาพตอนที่แฟร์นั่งแต่งตัวบนเตียงนี้ยังติดตา ได้มองหน้าแฟร์จากมุมที่สูงกว่า หน้าแดงๆ ตาที่หรุบต่ำมองกระดุมเสื้อทำให้เห็นขนตายาวๆ คิ้วเรียวปลายเชิดขึ้นนิดๆ จมูกเป็นรูปทรงหยดน้ำ และริมฝีปากที่เผยอเย้ายวนโดยไม่ตั้งใจ
ผมหลงใหลในสิ่งสวยงาม และอยากอยู่ใกล้คนที่จิตใจงดงาม เพราะผมเป็นคนที่เกิดมาชำรุดด้านนิสัย มันแก้ไม่ได้ เกิดมาก็เป็นแบบนี้... ผมบอกแฟร์ว่าให้อดทน กับคนอย่างผมหน่อย อย่าเพิ่งตัดสินกัน อย่าได้วิ่งหนีไป แต่ในคืนเดียวกันนั้น แฟร์ก็ตกลงยอมเป็นของคนรักของคนอื่น กูทำผิดอะไรถึงหนีกูไป กูไม่ได้ทำร้ายมึง กูไม่ได้ใช้แผนร้ายอะไรแล้ว กูพยายามทำตัวดีๆ กับมึงแล้ว ทำไมต้องเลือกคนอื่น ทำไมไม่เลือกกูล่ะ อยากได้อะไรกูจะหามาให้ อยากให้ทำอะไรกูยินดีจะทำให้ ทำไมมึงไม่แค่บอกกูมาให้มันจบๆ ว่ากูต้องทำยังไงถึงจะได้เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มึง
คืนนั้นผมหลับไปด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิง ฝันเห็นตัวเองกับแฟร์ เราสองคนนั่งห้อยขาอยู่บนดาดฟ้าตึก ท้องฟ้าเป็นสีส้มจัด ไม่มีลมพัดจนเหมือนไม่มีอากาศหายใจ ผมเอ่ยปากถามแฟร์...
'มึงต้องการอะไรตอนนี้'
'อะไร'
'สิ่งที่มึงต้องการที่สุดในชีวิตตอนนี้ไงล่ะ ถ้าไม่ใช่รถนั่น'
'ความรักล่ะมั้ง'
'หา...'
'ถ้ากุได้เจอแก้วแทนที่จะเจอมึงก็ดี บางที เค้าอาจเป็นคนที่กูต้องการที่สุดในชีวิตก็ได้ ในเมื่อกูเป็นคนใหม่แล้ว กูจะใจดีกับแก้วที่อุตส่าห์รักกูมากถึงขนาดนั้น กูจะทำดีกับเค้าทุกอย่าง แล้วกูจะรักเค้าตอบได้เองในสักวัน เราจะได้อยู่ด้วยกันไปจนวันตาย'
'กูไม่มีทางให้มึงได้เข้าใกล้น้องกูอีกเป็นครั้งที่สอง'
'ทำไม กลัวกูรักแก้วมากกว่าตัวมึงใช่ไหมเก้า มึงยอมรับเถอะ ว่ามึงก็แค่พวกที่ต้องการความรักเหมือนกับกู อย่าทำตัวอวดดีไปหน่อยเลย'
'ถ้ากูต้องการความรัก มึงให้กูได้มั้ยล่ะ เลือกกู ไม่ใช้แก้วหรือไอ้โซ่ '
'ทั้งๆ ที่มึงเกลียดแค้นกู ทำร้ายกูน่ะเหรอ ทั้งๆ ที่มึงไม่มีหัวใจรักใครเลยน่ะเหรอ'
'กูจะรักคนอย่างมึงทำไม'
ผมลืมตา มองโคมไฟที่เปิดทิ้งไว้ข้างเตียง ขอบตาร้อนผ่าว อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา แฟร์ไม่ได้พูดจาแบบนั้นสักหน่อย... นั่นไอ้วินต่างหากที่บอกว่าไม่มีทางรักผม แฟร์ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก แฟร์ไม่มีทางพูดแบบนั้น... มันไม่ใจร้าย
...แต่ไม่ว่าจะวินหรือแฟร์ คนอย่างผมก็ไม่ได้เป็นคนที่ถูกเลือกอยู่ดี ผมทำให้ใครชอบผมไม่ได้หรอก
กริ๊งงงงงงงงงง เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ทำไมแก้วโทรมาเวลานี้
"ฮัลโหล"
"พี่เก้า มารับแก้วหน่อย"
"หมายความว่าไง? "
"แก้วอยู่สุวรรณภูมิ"
ผมลูกขึ้นยืนทั้งตัว เวรแล้ว...
"บอกพ่อแม่รึยัง! บอกเฮียแล้วใช่มั้ย? "
"หนีมา..."
".....อย่าไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวกูไปรับ"
ผมแต่งตัวลวกๆ ขับรถบึ่งไปหาเจ้าตัวที่นั่งจ๋องรอโดนด่าอยู่ที่สนามบิน แต่ในหัวผมว่างเปล่าและพูดน้อยกว่าปรกติ เก็บน้องชายคนเล็กขึ้นรถแล้วมองสำรวจ ดึงแขนมันมาดู มีรอยขีดที่ขาวจัดกว่าสีผิวมันเล็กน้อยที่ข้อมือด้านใน แต่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น ผมขบกรามแน่น ทนไม่ไหวเลยตบหัวมันไปแรงมาก แล้วหันมาตั้งใจขับรถ
"ขอโทษ"
แก้วพูดทั้งที่กุมหัวด้วยความเจ็บ ผมน้ำตาคลอ กระพริบตาไม่ให้หยดน้ำมาบดบังการมองเห็น ขับรถเงียบๆ มาถึงห้องเก่าของเฮีย ห้องนอนอีกห้องไม่มีคนใช้นานแล้วจนถึงวันนี้ ผมไม่กล้าเข้าไปอีกเลย กลัวเห็นรอยเลือด หรือกลัวอะไรสักอย่างจะกัดกินหัวใจ
"เดี๋ยวก็โดนตามกลับแล้ว คิดว่าหนีมาแล้วเฮียจะยอมเหรอ" ผมขยุ้มผมหยักศกมัน ยืดให้ตรงเล่น แล้วปล่อย
"แก้วอยากไปเจอพี่วินแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็กลับแล้ว"
"พี่ยังไม่ได้บอกแก เรื่องไอ้วิน"
"เรื่องอะไร"
"มันความจำเสื่อม จำใครไม่ได้สักคนหรอก รวมถึงแกด้วย"
"...แล้วที่พี่วินบอกว่าขอโทษแก้วล่ะ"
"พี่บอกให้มันพูดเอง มันไม่รู้เรื่องอดีตสักอย่าง แล้วพี่ก็ไม่ได้บอกมัน เรื่องที่แก้ว...กรีดข้อมือ"
"...ฮะ ดีแล้ว"
"แล้วแกจะไปเจอมันยังไง"
"ก็แก้วคิดถึงเค้า อยากเห็นหน้าเค้า อยากจะเห็นว่าเค้าสบายดี แก้วพร้อมแล้วนะฮะ แก้วเข้าใจแล้วว่าแก้วฝืนมากเกินไป คนไม่รักก็คือไม่รัก แก้วอยากเจออยากคุยแค่ครั้งเดียวเองนะพี่เก้า ครั้งสุดท้ายแล้วแก้วจะได้ตัดใจ"
คนไม่รักก็คือไม่รัก...
"พี่จะพาแกไปก็ได้ แต่มีหลายเรื่องที่แกยังไม่รู้ แกต้องทำใจให้ดีก่อนไปเจอมัน"
ผมนั่งคุยกับแก้ว เล่าเรื่องที่ผมเคยไปอาละวาดวิน แต่หลังจากนั้นมันก็ประสบอุบัติเหตุ สูญเสียความทรงจำ เล่าเรื่องที่มาของคลิปเสียงขอโทษ เล่าว่าบอกเรื่องที่มันลืมเรื่องไหนไปแล้วบ้าง เล่าว่าบุคลิกนิสัยของวินเปลี่ยนไปจนผมเปลี่ยนวิธีเรียกมัน
"พี่วินกลายเป็นคนใจดี??? แล้วพี่เก้ากลายเป็นเพื่อนกับพี่วินแล้วเหรอฮะ? "
...แต่ผมก็หลบเลี่ยงหลายๆ เรื่อง เพราะผมแคร์ความรู้สึกมันอยู่บ้าง ผมเลยไม่กล้าบอกว่าเกือบจะขืนใจสุดที่รักของมันไปแล้ว
"แกคิดว่าตัดใจจากเค้าได้จริงๆ นะ? "
"อืม แก้วไม่เป็นไรแล้ว"
"คือวินมันมีแฟนใหม่แล้ว"
"แหงอยู่แล้ว แก้วก็คิดไว้แล้วล่ะ ไม่มีใครปล่อยให้พี่วินโสดนานๆ หรอก"
"มันเริ่มคบกับโซ่"
แก้วเหวอ ทำหน้าไม่เชื่อ
"แล้วจะไม่ตีกันตายเหรอนั่น ไม่จริงอ่ะ กับพี่โซ่เนี่ยนะ? พี่อำแก้วเล่นใช่ไหม"
"ไม่ได้อำเว้ย กูบอกแล้วว่ามันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องไปเจอ"
"ไม่อ่ะ แก้วอยากเห็น แก้วอยากรู้ว่าที่เปลี่ยนน่ะ...เปลี่ยนไปยังไง นะ... พาแก้วไปนะ"
โทรศัพท์มือถือของผมแผดเสียง ชื่อ 'ไอ้ขี้บ่น' ขึ้นมาที่จอ แก้วขยับปากโดยไม่มีเสียง เป็นคำว่า 'เฮีย ตื่น แล้ว' ผมยิ้มให้ตัวการก่อนจะรับสายเฮียก้อง
"จะเอาอะไรอีกล่ะ บอกแล้วไงว่าอยู่กับแก้วก็สั่งสอนมันเอาเอง ไม่ใช่ให้คนที่อยู่กันคนละซีกโลกช่วยพูดให้ บ้ารึเปล่า! "
"เก้า น้องมันหายไปเมื่อคืน เค้าโทรหารึเปล่า? เค้ากลับไปหาเก้ารึเปล่า? "
"ไม่เห็นโทรมาหนิ? แล้วมันจะมาหาเก้าทำไมเฮีย มันไปออสเตเรียหาจิงโจ้รึเปล่า ฮ่าๆๆๆ " แก้วชูนิ้วโป้งเงียบๆ อมยิ้ม เฮียก้องตัดสายผมทิ้งไปเฉยๆ เพราะความไร้สาระองผม ไม่อยากมาเสียเวลา
"หายจากบ้านได้ยังไงตั้งสิบกว่าชม.ไม่มีใครรู้"
"วางแผนไว้นานแล้ว ก็ขังตัวเองอยู่ในห้องจนเค้ารู้กันดี ว่าแก้วจะเอาอาหารสองมื้อหลังของวันเข้าไปกินในห้องตัวเองแล้วหมกตัวไม่ยอมออกไปไหน ไม่มีใครเรียกออกมาได้ บวกเวลานอนอีกจนเช้าก็ถึงไทยพอดี"
"ร้ายนักนะเรา"
"มีเวลาอยู่ไทยวันเดียวเท่านั้นแหละ พี่ต้องพาแก้วไปนะ ขอร้องล่ะ"
"อืม แกนอนพักสักงีบก่อน เดี๋ยวพาไปเอง ต้องเห็นกับตาถึงจะรู้ ว่าวินมันเปลี่ยนไปยังไง แกอาจจะไม่ได้ชอบคนอ่อนปวกเปียกแบบนั้นก็ได้ มันไม่ใช่แบดบอยอย่างเมื่อก่อนแล้วล่ะ"
"หึ แก้วพอแล้วล่ะ ว่าแต่พี่อ่ะ เวลาพูดถึงเค้าตาเป็นประกายเชียวน้า ถ้ากลายเป็นคนใจดีขนาดพี่เก้าหลงรักล่ะก็ แก้วก็อยากเห็นว่า..."
"เห้ย หลงรักบ้าอะไร มั่วละแก้ว มึงนอนไปเลย ไม่งั้นกูส่งกลับเมกาแน่"
"คิกๆ แก้วอาจจะไม่รู้อะไร แต่แก้วรู้จักพี่ดีที่สุดนะ ฝันดีนะฮะ พี่เก้า..."
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาเร็วแล้ว... แต่คั่นด้วยพาร์ทของเก้าหนึ่งตอนก่อนนะ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง คนเขียนอ่ะ ทั้งพาทหลักและพาสของเก้า ค้างงงงงงงมากกกกกกกกกกกกก
>____< รอตอนต่อไปค้าบบบ
-
เห็นใจเก้านะ ความรู้สึกแบบนั้นเคยเป็นเหมือนกัน
แต่...ทำยังไงเขาก็ไม่เลือกเราอยู่ดี
ที่ทำได้ตอนนี้คือทำใจ และต้องดีใจกับเขาที่มีความสุข
-
เก้า :L3:
คนในนิยาย โปรดส่งใครสักคน มารัก เก้า ที
-
เก้าน่าสงสารนะ
แต่วินเป็นแฟนโซ่ดีแล้ว
เหอะๆๆๆๆ o18
-
อ่านไปก็สงสารเก้าอะ หาคู่ให้เก้าด้วยยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วสงสารเก้าจังเลย
ชอบแก้วอ่ะ เป็นเด็กน่ารักจังเลยอ่ะ
ถึงรู้ว่าพี่ชายจะไปชอบวินก็ไม่ค่อยหวงๆเท่าไรด้วย แสนดีจัง
สงสารเก้า แต่ก้ยังเชียโซ่นะ ยังไงเกมรัก มันก็ต้องมีผู้แพ้อยู่ดีอ่า
-
โอ้วววว มันช่างค้างคา น้องแก้วเจอวินจะเป็นยังไง
แต่ตอนนี้เป็นห่วงโซ่วิน กลัววินเปลี่ยนใจ :serius2:
โบกป้ายไฟโซ่วินๆ
-
โซ่เหมาะสมที่สุดแล้วค่ะ :o8:
คนดีๆ ไม่จำเป็นต้องเป็นพระรองเสมอไป จริงมะๆ o13
-
เรื่องนี้น่าอ่านกว่าที่คิด และน่ารักอะแต่รู้สึกเรื่องมันไม่ค่อยไปไหนเลยหน๊า :เฮ้อ: หรือเพราะว่าเราอ่านเร็วก็ไม่รุ :o8: มาต่อเร็วๆนิ :mc4:
-
เก้าจ๊ะ เราก็สงสารเก้าอยู่หรอกนะ
แต่เราเชียร์โซ๋ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เก้าน่าสงสาร แต่ถึงอย่างไรก็เชียร์โซ่ ลำบากใจจัง :เฮ้อ:
กอดคนเขียนแน่นๆครับ :กอด1: (อยากอ่านฉากสวีตของโซ่กับวินจังเยย อิอิ)
-
เก้า น่าเห็นใจนะ :m17:แต่ถ้าเก้าเป็นคนแบบนี้ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ต่อให้สักกี่ชาติ ก็ไม่มีใครมารักเก้าหรอก :o10:
คิดยังไง รู้สึกอะไร ก็แสดงออกไป ใช่ว่านิสัย คำพูดจะแก้ไม่ได้
อีกอย่างที่ไม่เชียร์เก้า :m14: เพราะ อ่านพาร์ทของเก้ากับของวิน มันขัดกันน่ะสิ
เก้าในมุมมองที่วินเห็นมันแตกต่างกับตัวจริงของเก้ามาก วินไม่ใช่เก้านะ ไม่มีทางหรอกที่จะรู้ว่าเก้าคิดอะไร
เก้า เปลี่ยนแปลงตัวเองซะ :a9:แล้วหาคนรักใหม่ ปล่อยวินอยู่กับโซ่นั่นแหละดีแล้ว(เพราะชั้นชอบ ฮี่ๆๆๆ) :laugh3:
สู้ต่อไป นายเก้าสองบุคลิคที่น่าเตะ!! :laugh:
-
อ่านเเล้วหงอเเทนเก้า -_-''
อะร๊ายยอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา ทำไมโซ่ถึงเป็นเเฟนกับวิน อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จบจบบจบจบจบจบบบบบบบ ทำร้ายจิตใจมาก เค้าเศร้า
-
ตามหาคนดามใจพ่อเก้าด่วนๆเลยค่ะ
หาไม่ได้ ก็จับเจ้าแก้วนั่นแหละ
หึหึหึ
-
เก้าอย่าทำอะไรร้ายๆนะ
วินกับโซ่เขาจะรักกันแล้ว
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
สักวันเก้าต้องเจอคนที่ใช่ เพราะฉะั้นั้นปล่อยวินให้โซ่ไปเหอะ อิอิ o18 o18
-
ตอนนี้น้องเกรียนของพี่เศร้าเลย...
แต่จะบอกว่า คำพูดของแก้วที่ว่า
"คนไม่รักก็คือไม่รัก"
ทำน้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ... มันแทงใจเกินไป
เศร้าไปกะพี่น้องสองคนนี้เลย.. ไม่รักทำยังไงก็ไม่รักหรอก
เพราะถ้าจะรัก.. มันก็รักไปนานแล้ว ฮือออ อินเกินไปล่ะๆ
ถ้าวินเจอกับแก้วจะเป็นยังไงเนี่ย แล้วโซ่จะว่ายังไงอีก~
โอย ตื่นเต้นๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
โหหหห....กำลังหนุกเรรยยยยยยยย
อยากอ่านต่อ......มาต่ออีกเถอะนะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ต้องการให้เค้ารัก..แต่ไม่ยอมรับว่ารักเค้าแบบนี้มันไม่แฟร์..
ยอมรับกับตัวเองให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาสู้กับโซ่ดีกว่ามั้ง :angry2:
กับนิววินถ้าเก้าคิดจะแย่งจริง..คงได้อ่ะ..แต่แน่ใจหรอว่าได้ความรัก ไม่ใช่ความสงสาร..
+1 เชียร์โซ่
-
คนไม่รัก ทำไงก็ไม่รัก :เฮ้อ:ขอให้เก้าไปเนื้อคู่ใหม่นะ คนนี้เค้ามีเจ้าของแล้ว o22
-
กำลังสนุก มาต่อไวไวนะครับ :bye2:
-
เวลาอ่านเรื่องนี้แล้วก็จะอยากอ่านอีก อยากอ่านอีก เรื่อย ๆ อ่ะ
สงสารเก้าเหมือนกัน เหมือนจะเร็วกว่าโซ่ แต่โซ่ก็ตัดหน้าไปจนได้
-
ยังไงก็เชียร์โซ่อ่ะ ฮ่าๆๆๆ จริงอย่างคอมเม้นบน คนดีไม่จำเป็นต้องเป็นพระรองเสมอไป กร๊ากกกก
รอตอนต่อไปค่าา
-
มานอนรออ่าน
สนุกๆมากๆครับ
-
สงสารเก้าจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โธ่ๆๆ เก้าเด็กน้อย
อยากให้คนมารัก ก็ต้องรู้จักให้ความรักก่อนซิ
2 คนนั้นเค้าบ่มเพาะความรู้สึกดีๆจนกลายเป็นความผูกพันกันไปแล้ว
อย่าไปแยกหรือทำำร้ายวินเลยนะ สงสาร :monkeysad:
-
น้องแก้วเจอวินมาดใหม่ จะได้กลายเป็นคู่ซี้ตัวป่วนหนุ่มๆ แทนหรือเปล่า แล้วคนที่โทรไปปรึกษาด้วย
ใช่สาวเจ้าที่เป็นแฟนเก่าโซ่สินะ
-
อร๊ายยยย ค้างงงงงงงงงงง :a5:
-
น่ารักมากเลยอ่า
-
สงสารเก้า แต่ถ้าวินไม่ได้กับโซ่
จะสงสารโซ๋มากกว่าอีก
เพราะฉะนั้น หาคนที่ใช่ ให้เก้าสักคนน่ะค่ะ
ถ้าแก้วได้เจอนิววิน หวังว่าคงไม่หลงเสน่ห์วินอีกคนหรอกน่ะ
-
หนูวินเป็นที่รักของหลายคน อิอิ ชอบๆ แบบนี้ o13
-
น่าสงสารเฮียเก้าเหมือนกันนะ :o12: แต่ถ้ามาคบกับเก้าก็สงสารโซ่อยู่ดี ... เพราะงั้นเพื่อความสบายใจในหลาย ๆ ฝ่าย เอาเป็น 3p ไปเลยดีกว่าเนอะ :oo1: :oo1: :oo1:
-
คงไม่มีเหตุการณ์ช็อคโลกตะลึง พลิกกลับมาให้เก้าเป็นพระเอกหรอกนะ
เสียวจังวุ้ย
~ ยังไงก็รักโซ่ ~ :กอด1:
-
อย่างลุ้นอะ
โซ่วิน น่ารักสุด :sad4::-[
แต่อิน้องแก้วนี่สิ o22 :a5:
เห็นแล้วอยากจะ :z6: มันทั้งพี่ทั้งน้องเลย :angry2:
แล้วสรุปว่าอิคุณน้องแก้วมาตามล่าหาจิงโจ้วินที่ไทยรึไงคะ o18
-
ช่วยหาผู้โชคดีให้เก้าซบอกสักคนได้มั้ย :sad11: สงสารเก้า แต่ไม่อยากให้เก้ามาแย่งวินอ่ะ :serius2:
-
นั่งเปิดอ่านกับเพื่อนในคาบคอมพ์ เพื่อนมันเชียร์เก้า เราเชียร์โซ่ อีกคนเชียร์พี่ภาคิน(?) ก็เลยทะเลาะกัน (ไร้สาระใช่ได้)
แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารเก้ามาก เหมือนกลับไปโดดเดี่ยวอีกครั้ง เพราะฉะนั้นตอนนี้เชียร์เก้าแทน
ถ้าน้องแก้วรู้ว่าพี่วินสุดเท่ห์กลายเป็นเคะสุดน่ารักนี่คง....
ไม่อยากจะคิด
-
อ่านแล้วก็สงสารเก้าอะ แต่ก็ยังชอบโซ่ 55
-
เอะ ทำไม่อ่านแล้วเริ่มสงสานเก้านะ
อย่าบอกนะว่าเก้าทำยาเสน่ห์ใสเรา~~~*-*
-
แอบสงสารเก้า แต่ก็อยากให้วินคบกับโซ่ต่อไป ..
ควบสองเลยได้ป่ะ? 5555 สามพีไง น่าสนนะ
-
สงสารเก้า
แต่ก็เชียร์โช่
เอางี้ 3P เลยดีป่ะ?
แก้วมาอีกก็ 4P เลยเป็นไงคิๆ
รอตอนต่อไปจร้า
-
มาเร็วทันใจ :impress2: แต่อย่างไร เค้าก็อยากให้ได้สักสิบตอน :z2:
-
น่ารัก จริงๆ แต่ มาร เพียบเลยนัะนั่น แย่งได้แย่งเสีย เหอ เหอ
-
แอบสวสารนะ เเต่เชียร์โซ่เหมือนเดิม
-
ขอสนับสนุนอีกหนึ่งเสียง
หาคู่ให้เก้าด้วยเต๊อะ แต่ว่าคิดอีกที แกจะแย่งวินไปจากโซ่ช่ายม้ายยย :m31:
หวังไปเหอะ :m16:
-
สงสารเก้าอ่ะ เก้าก็ขี้เหงาเหมือนกันเนอะ :เฮ้อ: วินคงไม่เข้าใจที่เก้าบอกให้ทนหรอก คงคิดว่าการคบเป็นเพื่อนกันมากกว่าบอกให้ดูไปเรื่อยๆเพื่อสักวันจะเป็นแฟน แต่เป็นเราก็คิดว่าทิ้งกันทั้งๆที่บอกให้รอหน่อยนะแล้ว แต่โซ่ก็รีบอ่ะเนอะ ชิงตัดหน้าใครๆขอวินเป็นแฟนเลย หึๆ
...แล้วไอ้คนที่เก้าคุยด้วยน่ะใครกันนะ?
แก้วจะได้เจอกับวินแล้ววววววววววว :serius2:
-
นิยายยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพเก้าเนอะ :laugh:
ไม่รู้ทำไมถึงได้คิดว่าเก้ายังมีหวังอยู่ แอบคิดว่าแฟร์ในร่างวินก็แคร์เก้านิดๆนะ :o8:
ถ้าแข่งกันจริงๆ โซ่กับเก้าก็สูสีน้า ไม่รู้จะเชียร์ใครเลยอ่า :-[
-
ตอนที่ 19
เสียงออดดังขึ้นตอนเช้า ผมรุดไปเปิดรับ เป็นเก้าเหมือนเมื่อวานแต่วันนี้วินอยู่ห้องไม่ได้ไปไหน ยังไม่ออกมาจากห้องนอนเล็กเลยด้วยซ้ำ
"แฟร์อยู่มั้ย? กูจะชวนไปโยนโบลล์ ดูหนังกันสองคน หึหึ..."
"กูไม่ให้ไป"
"มึงมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เป็นพ่อมันรึไง? "
"เป็นแฟน"
"อะไรนะ? "
"กูกับวินเป็นแฟนกันแล้ว เมื่อคืน"
"กูไม่เชื่อ"
เก้าถือวิสาสะบุกไปถึงห้องนอน ผมจะห้ามไว้ มันก็ไปกวนถึงที่ประตูห้องน้ำแล้ว
"แฟร์"
"เก้า.. มีอะไร"
"มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอ"
"กูถามว่า มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอวะ"
ผมไม่ได้ยินว่าวินตอบว่าอะไร แต่เก้าก็หยุดรบเร้าแล้ว มันยืนแข็งทื่ออยู่ชั่วขณะหนึ่งแล้วเดินกลับออกมา หน้าตาจริงจังกว่าเวลาปรกติที่คอยยียวนกวนประสาทเสมอ ผมยืนพิงกรอบประตูห้องนอนแล้วสงสัยว่า ถ้าเมื่อวานวินไม่ไปรับผมจากบ้านกัซ ผมคงอยู่ในสภาพที่น่าอนาถจนเก้ามาทับถมสมเพชเลยทีเดียว ไม่ใช่เพราะเมาหมดสภาพ แต่เพราะทำพลาดโง่ๆ จูบไปแล้วแท้ๆ แต่ไม่ได้บอกความรู้สึก ปล่อยให้วินออกไปกับคนอื่น วินก็เป็นพวกประณีประนอมอยู่แล้ว ชอบยอมคนง่ายๆ
ผมซดเหล้าของห้าคนนั้นตั้งแต่บ่าย จะดื่มให้ลืมคิดเรื่องวินไปก็ทำไม่ได้สักนิด ในเมื่อโดนรุมถามว่าวินเปลี่ยนไปยังไงบ้างตลอดเวลา ผมค่อยๆ เล่าถึงบุคลิกใหม่ของวินอย่างระวังที่สุด แต่ก็ไม่วายทำให้พวกหื่นกามทั้งห้าหูผึ่งหางตั้งกันหมด พวกบ้านี่น่ากลัวในเรื่องพฤติกรรมไม่สนโลก สามัญสำนึกเรื่องเพศต่ำเตี้ยเรี่ยดินกันหมด วินจะกลับมาคบกับตัวอันตรายพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาด ไอ้กัซยังไว้ใจได้ว่าอย่างน้อยมันก็ไม่ยุ่งกับผู้ชายเด็ดขาด ถึงมันจะไม่สนว่าใครจะเอากับใครในบ้านมัน แต่ใครเป็นตัวผู้แล้วลวนลามมันไม่เคยตายดี หยี ผมไม่แน่ใจว่าหยีเคยมีอะไรกับวินหรือเปล่า แต่แก๊งค์นี้จูบกันไม่ค่อยถือ และหยีเคยจูบเดอะแก๊งทุกคนแล้ว... เนตรป๊อบกับสาวๆ ที่มาใหม่ทุกคน เพราะมันไม่ค่อยไปมหาลัย ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าไอ้หน้าหยกนี่เป็นทอม ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าหน้าตาเนตรเข้าข่ายเป็นแบบที่วินถูกใจรึเปล่า คล้ายพวกหนุ่มหน้าหวาน... เนตรชอบเรียกวินว่าป๋าซะด้วย ผมไม่รู้ว่าสองคนนี้เมื่อก่อนเป็นยังไง เนตรอาจจะไว้ใจได้มั้ง ส่วนไอ้ปาล์มชอบวินออกนอกหน้า ไม่ต้องสงสัยเลย ผมไม่ยอมเล่าเรื่องที่วินทำตัวน่ารักๆ ต่อหน้าไอ้นี่แน่ๆ เหลืออีกคนคือริว ผมไม่ค่อยได้เสวนากับริวแต่ไหนแต่ไรแล้ว วินกับริวเมื่อก่อน เหมือนน้ำกับน้ำมันเข้ากันไม่เคยได้ แต่ด้วยความที่มันเป็นไบเซ็กชวล มาถึงตอนนี้ผมก็ไม่ไว้ใจมันเหมือนกัน
ผมพูดให้น้อยที่สุด ดวดเหล้าอยู่หลังกลุ่มคนที่เปิดหนังสยองขวัญไตรภาคนั่งดูและเถียงกันเรื่องฉากต่างๆ สักพักฤทธิ์สุราก็ช่วยให้หลับไป
จนคนที่ห่วงผมและผมห่วงเค้าเดินเข้ามาในวงล้อมของพวกไวไฟทั้งห้านั่นแหละ ผมถึงตื่น ...ทั้งตื่นและตื่นตระหนกเลย เนตรเหมือนหมาตัวโตที่ชอบคลอเคลีย ผมนึกว่ามันอันตรายน้อยที่สุดซะอีก ไอ้ริวที่เหม็นขี้หน้าวินกลับแสดงท่าทีสนอกสนใจ ผมรีบกันท่าทุกคนแล้วชวนวินกลับห้องทันที
มีแต่คนจ้องจะแย่งทั้งนั้น
ผมตัดสินใจดื้อแพ่ง ออกจะแกมบังคับให้วินเลือกแต่ผมคนเดียว ช้าวันเดียวก็ไม่ได้การแล้ว เดี๋ยวจะมีมือดีฉกฉวยไปแล้วมานั่งเสียใจที่มัวงมโข่ง ผมต้องรีบคว้าตัววินไว้ก่อน มั่นใจว่าไม่เสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองแน่นอน
ผมยืนคิดเพลินจนวินอาบน้ำเสร็จและออกมาในสภาพผมเปียกลู่ เนื้อตัวขาวๆ มีหยดน้ำเกาะประปราย เดินเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก และพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอว คงไม่ทันสังเกตเห็นผมยืนอยู่หน้าห้อง วินดึงผ้าเช็ดผมลง ผมมองว่าใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยผมเปียกๆ ยุ่งๆ นั้นว่ายิ่งหวานหนักขึ้นไปอีก
"เห้ยยยย"
ผมสบตากับวิน ไม่คิดว่ามันจะตกใจร้องเสียงหลงขนาดนั้น วิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องน้ำเหมือนเดิม ฮะๆๆ กูเคยเห็นสภาพแบบนี้เดินไปทั่วห้องหลายหนแล้วหรอกน่า เพียงแต่เพิ่งเคยตั้งใจมองขนาดนี้ ผมงับประตูแรงพอให้มีเสียงให้คนในห้องน้ำได้ยินว่าผมไปแล้วนะ เดินขำกลับมาที่ห้องตัวเอง ลนลานแบบนั้นมันทำให้ยิ่งอยากแกล้งรู้ไหม ไม่ได้จะจับปล้ำเลยซะหน่อย มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกถมเถ
แค่ได้มองแฟน ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งนะ ผมค้นพบว่านอกจากตอนที่อ่านการ์ตูนแล้วหัวเราะคนเดียว ตอนที่คุยจ๊ะจ๋ากับน้องสาวก็น่ารักไม่แพ้กัน ผมเดินเข้ามากินน้ำในครัวหลังจากเก้าไปไม่นาน เจอคุณแฟนหมาดๆ ยืนหันหลังให้ พูดคนเดียวกับเขียงหั่นผัก
"พิณก็เลิกเรียนไปสักอย่างสิคะ หอบความฝันไว้เยอะขนาดนั้นไม่ช่วยให้ค้นพบตัวเองหรอก" วินคงใส่หูฟังบลูทูธที่หูอีกข้างที่ผมมองไม่เห็น ผมเกือบหลุดขำตอนได้ยินวินพูดลงท้ายด้วยคะค่ะกับน้องพิณ ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ จะเหน็บแนมกันด้วยศัพท์ที่ค่อนข้างแปลกหูและรู้กันเฉพาะแค่สองคนพี่น้อง แต่บรรยากาศรอบข้างเขม็งเกลียวจนบอกเลยว่าความสัมพันธ์เลวร้ายมาก
"แบบนั้นเค้าเรียกว่าโลภแล้วอ่ะพิณ เราอาจจะเก่งเรื่องเรียน ดนตรี กีฬา ศิลปะ แต่ไม่จำเป็นต้องโหมฝึกฝนทุกอย่างไปพร้อมๆ กัน เรายังเด็ก มีเวลาอีกเยอะแยะ พักไปสักอย่างสองอย่าง แล้วอาจจะทุ่มเทกับเรื่องที่ชอบที่สุดได้เต็มที่ จริงไหม? "
"หืม? แล้วตอนไหนที่แม่กับพิณอยู่บ้านพร้อมกันล่ะคะ"
"อืมมม ท่านยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ"
"โหย พิณอย่าพูดเลย ของตัวเองน่ะหาเรื่องยุ่งเอง พี่พูดจริงๆ นะ อะไรที่เราทำได้ ไม่ได้หมายความว่าเราจำเป็นต้องทำมันไปทุกอย่าง มันไม่สำคัญหรอกว่าเรามีศักยภาพมากแค่ไหน คนเก่งๆ ที่ประสบความสำเร็จกันน่ะ เค้าเก่งแค่ด้านเดียวเองนะ ด้านที่เค้าชื่นชอบหลงใหลไงล่ะ ถ้าลองได้ทำเรื่องที่ตัวเองรักจริงๆ เราก็จะอยู่กับมันไปได้นาน เอาใจใส่ฟูมฟักมันได้เต็มที่ และที่สำคัญที่สุด ตัวเราเองจะมีความสุขด้วย นะพิณนะ"
ผมกอดอกพิงเสา มองวินยิ้มๆ แฟนใครวะ น่ารัก ฉลาด พูดจาดี ทำกับข้าวก็อร่อย หาแบบนี้ไม่ได้แล้วนะเนี่ย
"ก็มาสิ หนอย ทำตัวให้ว่างก่อนเถอะ อย่ามาให้ความหวังพี่เลย"
ดูทำเข้าเถอะ งอนน้องเป็นเด็กๆ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว อยากพุ่งเข้าไปกอดเอวแล้วจับหอมแก้มทั้งซ้ายขวา แต่อีกใจก็ยังอยากลอบมองวินแบบนี้ต่ออีกนิด
เมื่อคืนผมเมามั้ย... มันก็กึ่มๆ น่ะนะ แต่เหล้าก็ช่วยไว้ได้มากในเรื่องที่คิดด้วยสำนึกทั่วไปไม่ตก ช่วยให้โยนเรื่องที่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงทิ้งไป ผมไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ผมไม่จูบผู้ชายด้วยกัน ถึงหลายๆ ครั้งที่มองแฟนหนุ่มของวินแล้วคิดว่า เออ ถ้าหน้าหวานแบบนี้กูคงกอดลงอยู่นะ อะไรแบบนี้บ้าง แต่ก็เป็นแค่ความคิดเล่นๆ เท่านั้น
วินยืนคนข้าวต้ม ผูกผ้ากันเปื้อนแล้ว พัฒนาขึ้น ผมด้านหลังยาวบังต้นคอและเป็นทรงธรรมชาติเหมือนเดิมทุกวัน ผมจะสอนมันเซตผมด้วยดีไหม หรือว่าจะให้วินไว้ผมยาวไปเลย คงน่าดูชม
"ไง" วินสะดุ้งโหยงแล้วค่อยหันมามองช้าๆ เหมือนแมวจริงๆ ผมแกล้งทำเป็นเพิ่งเดินมา กดแก้วรองน้ำดื่มจากตู้เย็นแล้วเหลือบมองวินที่ก้มหน้าก้มตาคนข้าวต้มอย่างตั้งใจเกินเหตุ ผมกลั้นใจไม่แซวออกไป
"ทำข้าวต้มกุ้งเหรอ เมื่อคืนกิน อร่อยดีนะ"
"......."
"วันนี้จะออกไปไหนรึเปล่า? "
"เปล่า"
"จำที่คุยกันเมื่อคืนได้มั้ย? "
"อ่ะ..อะไร กูต้องเป็นฝ่ายถามสิ มึงเมานะ กูไม่ได้เมา"
"งั้นก็แสดงว่าจำได้"
"จำได้..."
"งั้นทวนให้ฟังหน่อยสิ พอเป็นแฟนกันแล้วต้องทำยังไง"
โอ้ย... ผมไม่ได้อยากแกล้งวินเลย จริงๆ นะ แต่มันอดไม่ได้ แค่นึกว่าจะได้เห็นหน้าสวยๆ อายม้วน มันชุ่มชื่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ก็ถ้าคนไม่คิดอะไรด้วยคงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาแบบนี้ใช่ไหมล่ะ พอวินเขินมันพยายามทำเหมือนว่างานในครัวยุ่งมาก สาละวนตักข้าวต้มใส่ชาม แป๊บเดียวเสร็จแล้ว หันซ้ายหันขวา เอ้ามีอะไรยังไม่ได้ทำอีก ทำความสะอาดเตา เอ้า ยุ่งเข้าไป ดูซิ จะงานล้นมือไปได้นานแค่ไหน
"คนเป็นแฟนกัน ก็ต้องจับมือ" พอผมเห็นว่าวินเงอะงะไม่รู้จะทำอะไรต่อ ก็ดึงมือเค้าขึ้นมาถือไว้แค่ครึ่งหนึ่ง ลูบหัวแม่มือไปบนนิ้วเรียวนั่นไม่รู้เบื่อ
"กิน...กินข้าวกัน"
ผมดึงมือวินเอาไว้ไม่ให้เดินหนี ค่อยๆ ก้มลงจูบลงบนข้อนิ้วนางเบาๆ พอมองวินที่เม้มปากแน่น หน้าแดงแจ๋ หวา... ผมเพิ่งรู้ตัวว่าทำเรื่องที่หวานเลี่ยนชวนแหวะสุดๆ ไปเลย จูบมือวินอย่างกับว่าเป็นสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์อะไรอย่างงั้น เมื่อกี้มันเป็นการกระทำที่ไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้าอ่ะ พอรู้ตัวก็ชักอายตัวเองเหมือนกัน ทำลงไปได้นะไอ้โซเอ้ย...มึงไม่คุกเข่าขอแต่งงานไปเลยล่ะ แม่งน้ำเน่าได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะกู
"เอ่อ... เมื่อกี้ ไอ้ตอนที่...เก้ามันเข้ามันถามวินน่ะ ว่าเราเป็นแฟนกันรึเปล่า วินตอบมันไปว่ายังไง"
วินตาโต ทำหน้าเจื่อนๆ คิ้วขยับเข้าชนกันแน่น มันหมายความว่ายังไงกันล่ะเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าตากลุ้มใจแบบนั้น
"ห้ามให้ใครรู้รึเปล่า? "
"เอ้ะ"
"กะ..ก็...เรื่องที่เราเป็นแฟนกัน"
ผมยิ้มกว้าง น่าเสียดายที่วินก้มหน้าก้มตาหนีสุดชีวิต ผมอยากเห็นสีหน้ามันชัดๆ ตอนที่พูดออกมาเองว่า เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว บ้ะ ช่วยไม่ได้่
ผมคุกเข่าลงกับพื้น แค่เพียงเพื่อจะได้มองหน้าวินที่ก้มงุดอยู่แค่นั้นเอง วินตกใจหลับตาปี๋ สะบัดมือหนีเหมือนโดนน้ำร้อนลวกแต่ผมก็ยังตื๊อไม่ยอมปล่อย ผมหัวเราะออกมาหลังจากแกล้งจนพอใจแล้วก็ลุกขึ้น อยากซ่อนหน้านักใช่ไหม ทำแบบนี้สิ
ผมยืนกอดวินเอาไว้ เอาคางเกยไว้บนไหล่คนตัวเล็กกว่าแล้วหลับตา ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าตาแบบไหนอยู่ กลิ่นหอมๆ หลังอาบน้ำจากตัววิน ไออุ่นจากร่างกาย และหัวใจที่เต้นสะท้อนขึ้นลงตรงใจกลางอ้อมกอดของเราสองคน
"กูอยากบอกให้คนทั้งโลกรู้อยู่แล้ว... ว่าวิน เป็นแฟนของโซ่"
"แต่นาทีนี้ ขอแค่ให้วินรู้ตัวก็พอ"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แอบเห็นด้วยที่บอกว่าเรื่องมันไม่ค่อยไปถึงไหนเลย :m20: เพราะเล่าหลายมุมมองล่ะมั้ง
อื้ม อย่างตอนที่ 15,16 และ17 ก็เกิดขึ้นในวันๆ เดียวเท่านั้น เวลาในโลกของพวกหนุ่มๆ ช่างหมุนช้าเหลือเกิน
ฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง เป็นเบื้องหลังนิยายอะไรแบบนั้น อ่านข้ามได้นะ ไม่สำคัญเท่าไหร่
จริงๆ แล้วชีวานั้นมีช่วงเวลาว่างพอที่จะอัพได้ในทุกวันนะ แต่ว่าความหลงใหลของฉันนั้นหลากหลายจิปาถะเหลือเกิน บางวันก็ดูหนังชุดเกี่ยวกับพวกคณิตศาตร์ หมอ แก๊งต้มตุ๋น หนังวัยรุ่นก็มี บางวันก็ดูเว็บทายนิสัย อ่านนิยายฆาตกรรมอำพราง หรือบางคืนก็คุยกับใครบางคนจนเช้า ทำให้ไม่ได้เขียนต่อทุกวัน เพราะสิ่งที่เสพทั้ง ดู ฟัง อ่านเข้า ไปมักก็มีผลกับตัวเองและมีผลไปถึงตัวละครใน B&S ด้วย เคยให้โซ่พูดถึงวงกระเพื่อมของน้ำไปทีหนึ่งแล้ว... คิดต่อยอดมาจากการแชตกับคนๆ นึงริมคลอง(ซึ่งเป็นคลอง3Dในเกมออนไลน์ :m29:) แล้วก็มีเพลงหน่วงที่ฟังแล้วอิน... เลยหยิบมาทำเจ้าโซ่ซึมไปเลยหนึ่งตอน
นั่นยังไม่ค่อยเท่าไหร่... มีคืนหนึ่งที่อยากจะเอาเรื่องเกี่ยวกับ "ความโรแมนติคของการไขปริศนาด้วยควอนตัม" มาใส่ในบทพูดของโซ่ แล้วก็หยุดตัวเองไว้ได้ ฮ่าๆๆๆ เฮ้ยไอ้ชีวาบ้า โซ่ไม่ใช่เด็กเนิร์ดนะเว้ย... แล้วก็ต้องเข้านอนก่อน ให้อิทธิพลจากเรื่องแปลกๆ หมดไปค่อยกลับมาเขียนนิยายต่อ...
ใช่ๆ เก้าด้วย... พาร์ทแนะนำตัวเก้าที่คนอ่านปุ๊บก็หาว่าเก้าเกรียนปั๊บ ฉันก็หัวเราะฮาแตกอยู่คนเดียว เพราะฉันไม่ได้เขียนคำว่าเกรียนลงไปตอนนั้นแม้แต่คำเดียว รู้ได้ยังไงนะ บุคลิกกวนๆ ของเก้าได้รับแรงบันดาลใจมาจาก Chris collins ในซีรีย์วัยรุ่นเรื่อง Skins ฉบับอเมริกาค่ะ
และคริสตัดสกินเฮด... :laugh:
อ่ะ แต่คริสน่ารักกว่าเก้าเยอะนะ ตรงไปตรงมา บ้ากว่า แต่ฝรั่งไม่มีคำว่าเกรียนฉันเลยนึกไม่ถึงคำนั้น
ตอนที่แล้วที่เอาพาร์ทของเก้ามาเล่าก่อนก็เพราะมีตัวเองมีปัญหาเกี่ยวกับการง้อเพื่อน เหมือนง้อแล้วเค้าไม่สนใจฟัง เลยไม่อยากเขียนตอนของโซ่วิน อารมณ์อยากเขียนด้านของคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังมากกว่า ดังนั้นใครที่เห็นใจเก้า ก็เท่ากับได้ปลอบใจฉันด้วยนะคะ :กอด1:
-
กรี๊ดดด เชียร์โซ่ค่ะตอนนี้
-
แม่เจ้า :-[
โซ่แสดงออกจริงนะ
-
มันมีเบื้องหลังอย่างนี้นี่เอง ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
ฮ่าๆๆๆ โซ่เลี่ยนหว่ะ เก้าหน้ากระสาร แต่ก็นะ สนใจริวอะ แล้วก็อื่นๆๆๆๆๆ :z2: มาเร็ว น่ารักจริงๆเลยนะจ๊ะ
-
โซ่เพิ่งรู้เรอะ ว่าเวลามีแฟน(มีความรัก)น่ะจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็ให้ความรู้สึกดีๆ ได้อารมณ์หวานๆ
และสิ่งรอบๆตัวเราดูแล้วมันสวยงามไปหมดแหละ
-
+1 ให้คนแต่งจ้า
ฉานว่าแล้ว โซ่ต้องเป็นพระเอก เชียร์อยู่ 55555 :really2:
-
:o8:
ชอบโซ่ๆๆๆๆ
รักกันๆๆๆ
-
หวานมากตอนนี้
อ่านไปเขินไปเลย :-[
-
โอ๊ยยยยยย วินนี่น่ารักอ่ะ :o8: :o8:
-
น่ารักไปนะ ♥
-
กรี๊ดดดดด โซ่ด้วยคน หวานมากกกก
วินก็น่ารักได้อีก :o8:
-
เรื่องเข้มข้นขึ้นเยอะเลย
เก้าเป็นฝ่ายถูกทิ้งจนได้
น้องแก้วจะบทเยอะมั้ย
เดี๋ยวไม่ใช่วินเห็นใจน้อง
ทิ้งโซ่ไปรับรักน้องแก้วนะ
-
กรี๊ดดดด เอาใจเราไปเลยยย ♥
น่ารักอ้ะ ตอนนี้โซ่แกล้งวินนี่จังนะ เขินเลยเห็นไหม
5555 มีแฟนแบบนี้รักตายเลย
อย่าปล่อยให้หลุดมือละโซ่
รออ่านตอนต่อไปจ้าา <3
-
วินน่ารักอิอิ
โอ๋ๆ เราสงสารเก้าจ้า กอดปลอบคนเขียนจ้า
(แต่เชียร์โซ่ 5555)
-
คือแบบว่าพอวินนิวลุคมาเนี่ยมีแต่คนรักและเอ็นดูอ่ะ อิอิ
ปอลิง น่ารักจังตอนคุยกับน้องสาวว่านะคะ ถ้าใครพูดแบบนี้กับน้องหรือเพื่อนนะ นี่จะเป็นตัวเลือกอันดับต้นๆ เลยที่คิดจะเลือกเป็นแฟนอ่ะ(แต่เค้าจะเอาเรารึเปล่าอีกเรื่องนึง)
-
โว้ววววว หวานซะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ชีวาบอกว่าเรื่องมันไม่ค่อยไปถึงไหน...เพราะเล่าหลายมุมมอง
แต่ทิชามองว่า มันเป็น..เสน่ห์..อย่างนึงของ B&S แหละ ;P
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โซ่วินน่าร้ากกก หวานกันเยอะ ๆ นะ อิอิ :-[
-
โซ่หวานมากลูก ดีใจด้วยที่ได้เป็นแฟนวินแล้ว
ฮิๆ ปักหลักเชียร์โซ่ต่อไป~!! วินวินฝากโซ่ด้วยนะ~ :-[
-
ตอนนี้อยากเห็นแก้วเจอวินแล้วอะ โซ่จะทำหน้าไงบ้างอะเนี่ย
-
โซ่ก็หวาน เก้าก็น่าสงสาร วินควบ2เลยค่ะ ก๊ากๆ
-
"อยากบอกให้คนทั้งโลกรู้แล้วว่าวินเป็นแฟนของโซ่"
"แต่นาทีนี้ ขอแค่วินรู้ตัวคนเดียวก็พอ"
จะบ้าาาาาาาาาา!!! แค่ประโยคนี้ประโยคเดียว
ก็ทำเอาเราลงไปดิ้นกับพื้นได้เลย
ตกหลุมรักนายพันธนาการขึ้นไม่ได้เลยนี่ย
กรี๊ด ผู้ชายอะไรแอบเน่าเบาๆ นะเรา ฮ่าๆๆๆ
สงสารเกรียน เอ๊ย เก้าอยู่เบาๆ นะคะ
อารมณ์คนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง... เพราะเราก็เป็นบ่อย
แต่เราก็ชอบที่จะมองข้ามมันไปเพราะไม่อยากซ้ำเติมตัวเอง ฮา~
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยนะคะ
ขอบคุณค่า~
ปล. แอบอยากอ่านตอนของวินตัวจริงที่เป็นเจ้าของร่างบ้าง
อยากรู้ว่าเขานึกคิดยังไง แหะๆ
-
อะนะ ยังไงมันก็ต้องมีคนเจ็บ
แต่ถ้าวินโลเล มันจะเจ็บทุกคน
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค หวานหมดขึ้น น้ำตาลในเลือดสูงจนจะเป็นเบาหวานตายแล้วเนี่ยยย
ชอบอ่ะเวลาโซ่มองเห็นอะไรน่ารักๆในตัววิน แล้วก็ชอบเวลาที่วินทำอะไรน่ารักๆแบบที่ไม่เคยทำกับใครแต่ทำกับโซ่ด้วย
อ่านแล้วสครีมมมมมมมมมมมม
กดดันคนเขียนให้มาต่อให้ไว น้ำตาลในเลือดตกนานไม่ดี มีผลต่อการทำงานของสมอง ฮ่าๆๆๆๆ
-
เป็นการเริ่มต้นที่น่ารักดี แต่วินที่น่ารักขนาดนี้แอบหนักใจแทนโซ่นะ
ส่วนเก้าตอนที่แล้วดูน่าสงสารจริง แต่คนอ่านพยายามไม่ใจอ่อน เพราะเดี๋ยวเผลอไปเชียร์เข้า :laugh:
-
ทำไมวินน่ารักงี้เนี่ยยยย ชักจะอิจฉาโซ่แล้วนะ T____T
-
ชอบโซ่ๆๆ :z1:
-
น่ารักมากอ่ะ
โซ่นี่เน่าใช้ได้เลยนะเนี่ย
อยากอ่านตอนที่แก้วเจอวินด้วยอ่ะ
อยากรู้ว่าแก้วจะมีปฏิกริยายังไง
-
โซ่ + วิน
ถึงจะแอบสงสารเก้านิด ๆ (นิดเดียว)
:L2: :L2:
-
ถ้ามีคนมาพูดอย่างงี้กับเรามั่งนะ :-[
เราจะรีบเอาพ่อแม่ไปขอทันทีทันใดเลยค่ะ :laugh: :laugh:
-
โซ่เอ่ย ถึงจะเลี่ยนแต่ก็น่ารักมากอ่ะ
วินน่ารัก ยังเขินยิ่งน่ารัก :-[
-
ชีวาก็ขยันอัพดีแล้วนิค่ะ
คนเขียนขยันทำหลายอย่าง เหมือนน้องพิณเลยน่ะ
แต่ดีแล้วค่ะ อายุยังน้อย อยากเรียนรู้หลายอย่าง
สนใจเยอะแยะไปหมด ก็แหม โลกนี้มีอะไรสนุกๆ อีกตั้งเยอะที่รอชีวาไปเรียนรู้
เสร็จแล้วก็เอามาใส่ในนิยายซะเลย อิอิ
+1 ให้ความขยันของชีวา
-
ใครว่ายังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้หลงรักโซ่เต็มหัวใจแล้วค่ะ >//<
บทจะหวาน ก็ทำเอาคนอ่านอายม้วนตามวินกันไปเลย
ชอบค่ะเรื่องนี้ สนุกดี เนื้อเรื่องไปเรื่อยๆไม่ดราม่าก็พอค่ะ ^^
-
เริ่มต้น..การเป็นแฟน ทำให้ชีวิตขาดความหวานไม่ได้
จริงมั้ยครับ โซ่ :กอด1:วิน
กด+ กับความเขิน :-[
-
จะหวานกันไปหนายยยยยยยยยยยยย
คนเขาอิจฉาตาร้อนกันไปหมดแร้วว
แล้วทีนี้เรื่องเก้าจะเอาไง เก้าจะสวมบทแบดบอยมาดักฉุดวินป่าว
-
ชอบเก้าอะ
-
คะแนนโซ่มาแร้วววว
อ๋อยยย ทำไมพี่แกดูน่ารักขนาดนี้ อย่าแกล้งวินนี่เอ๋อมากนักนะ
ว่าแต่โซ่ดูแลดีๆ เดี๋ยวเจอเก้ามาแทรกจะหนาววววว
ว่าแต่วินนี่แอบเสน่ห์แรงนะ so hot มากมาย ><
หว๊านหวาน อ่านแล้วม้วน อิอิ
-
เบื้องหลังความเกรียน มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ฮ่าๆ ..ลึกซึ้งจริงๆ o8
-
โซ่หวานกับเค้าก็เป็นเนาะ o13
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงโซ่ โซ่ น่ารักอ่ะ แล้วเก้าจะคู่กับใครหล้า กับเค้าก็ได้นะยังว่าง ฮิฮิ
-
ชีวาดูเซ้นส์สิทีฟนะคะ :laugh:
ตอนนี้ก็หวานๆกันไป วินตกหลุมรักโซ่แล้วจริงๆอ่ะ :o8:
-
โอ๊ย(แกล่กๆ) เกาหลัง อ่านแล้วมดขึ้นเลย ฮุฮุ หวานซ๊า..แล้วเก้าจะเอายังไง หรือจะลองคบดู ทั้ง คู่ เลย
-
เริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆแล้ว :impress2: (ไม่ใช่ว่ามีพายุลูกโตรออยู่ตอนต่อไปนะ :a5:)
-
หวานนนน :o8: :o8: :o8:
-
น่ารักจัง แต่ในใจอยากได้ เก้ากับวิน :o8:
-
อยากอ่านต่อ....มาต่อเถอะนะ....
ได้โปรดดด
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ชอบแบบนี้แหละ ดำเนินเรื่องไม่ช้าไปหรอก
มันทำให้ได้เห็นมุมมองความคิดของตัวละครหลักด้วย
อยากให้มาต่อทุกวัน อิ อิ อิ
+1
-
โซ่เลี่ยนว่ะแต่น่ารักอ่ะโคตรชอบเลย
ปล.อย่าเปลี่ยนพระเอกน๊าไม่งั้นคงขาดใจ
-
o13 โซ่ชนะเลิศ ทำแบบนี้บ่อยๆน่ะแม่ยกปลึ้ม
-
:o8: :give2:
-
สมใจ สมใจจริงๆ อ๊า 55
-
อ๊ากกก เกิดปัญหามดแทะหน้าจอ~~
-
เห็นเรื่องนี้ผ่านตามาหลายครั้งแล้ว แต่เพิ่งเข้ามาอ่าน
(รู้สึกพลาดมากๆ ...ถ้าจะสนุกขนาดนี้! น่าจะเข้ามาอ่านตั้งนานแล้ว XD)
ว่าแล้วก็ขออนุญาตโบกธงเชียร์โซ่ค่ะ ! คนอาไร้ทำให้เราเพ้อ เขินแทนวินได้ตลอดๆอ่ะ น่ารักกกก เคลิ้มมม
จริงๆโซ่ก็ใช่ว่าจะไม่มีมุมไม่ดีนะ มีเหมือนกัน แต่ถ้าเทียบกับเก้าแล้วมันน้อยกว่าไง เลยดูเป็นคนดี (ซึ่งเราชอบ)
อยากให้เป็นพระเอกมากๆ อย่างน้อยก็เป็นคนหนึ่งที่(ทน)อยู่กับวินคนเก่ามาตั้งนานเป็นสิบกว่าปี
แถมจากที่อ่านรู้สึกว่าวินคนเก่าจะคิดอะไรๆ(หรือเปล่า?)กับโซ่ด้วย ถึงได้ต้องการผูกมัดโซ่ไว้กับตัวเอง
ส่วนเก้านี่ เหมือนที่หลายเสียงบอกตรงกันค่ะ ...เด็กเกรียน ฮ่าๆๆๆ เหมือนเป็นเด็กขี้อิจฉานิดๆ เราก็แอบสงสารเก้านะ
แต่จะบอกว่าตั้งแต่อ่านตอนที่เก้าเป็นคนเล่าเรื่องตอนแรกๆอ่ะ รู้สึกว่าเจ้านี่เคะชัดๆ!
ไม่รู้ทำไม แต่เป็นความคิดที่วาบเข้ามาหลังอ่านจบ หลังจากนั้นแม้เก้าจะทำอะไรเมะๆ เราก็มองว่ามันเคะได้ตลอดอ่ะ
ฉะนั้นสำหรับเก้ากับวินคนใหม่นี่ เรามองว่าสองคนนี้ขั้วเดียวกันนะ เหอๆ
ถึงตอนนี้จะโซ่จะเป็นแฟนกับวินแล้ว แต่รู้สึกเหมือนยังวางใจไม่ได้
แถมหลังจากอ่านตอนที่ 18 ไปเราก็แอบเป๋ๆ สงสารเจ้าเก้ามันเหมือนกันอ่ะ (กลัวเหมือนกันว่าวันหนึ่งเราจะเทใจให้เจ้าเก้ามากกว่า)
รู้สึกว่าส่วนใหญ่นิยายที่มีตัวเอกสองคนรุมรักนายเอก ฝ่ายที่ดูร้ายกว่ามักจะได้นายเอกไปนะ
เหมือนคนดีไม่มีที่ยืน กร๊ากกก เป็นส่วนหนึ่งที่อยากให้โซ่เป็นพระเอกล่ะ
โอย พิมพ์ยาวไปล่ะ รวบยอดสิบเก้าตอนเลยละกันนะคะ :-)
-
เขิน กัน มดกัดอ่ะ อิอิ o13
-
รออ่านต่อค่ะ ^ ^
-
อ๊ากกกกกกกกก เขิน
ไมหวานได้ขนาดนี้นะโซ่ นู๋วินก็น่ารักซ้าาาาา
ดีใจที่สองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว แต่ก็อดสงสารเก้าไม่ได้อ่า บอกตามตรงว่ายังเลือกพระเอกให้นู๋วินไม่ถูก ก็แหมน่ารักทั้งคู่
อยากอ่านตอนที่เจอน้องแก้วด้วย ไม่รู้สถานการณ์จะพลิกผันเป็นแบบไหน หรือว่าเพื่อนๆเดอะแก๊งค์จะมีใครมาติดใจความน่ารักของนู๋วินรึป่าว
รอนะค้าาาาาา
-
โซ่ <3 วิน
อ้ากกกกกกก ><
-
ตอนที่ 20
ภาพที่ผมมองเห็นพวกมนุษย์ ก็เหมือนเวลาคนเรามองไปเห็นแมลงฝูงใหญ่ ...พวกแมลง มีอยู่ทั่วทุกที่ยุ่บยั่บน่ารำคาญ ดูเหมือนๆ กันไปหมด ไต่ข้ามหัวกันไปมา อ่อนแอและกัดกินได้แม้แต่พวกเดียวกันเอง
ผมเอานิ้วกดทับขาแมงมุมสีตองอ่อนไว้ขาหนึ่ง มันดิ้นรนเอาตัวรอดจนขาขาดแล้ววิ่งอย่างไม่มีสมดุลนัก ผมเอานิ้วคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วใช้จี้แมงมุมตัวนั้น มันตายในทันที ขาที่เหลือทั้งหมดงองุ้ม ผมบดขยี้ซากของมันแทนที่เขี่ยบุหรี่ ทำไมแกถึงไม่มีเลือดล่ะ?
กระพริบตาหนึ่งที ก็ตายแล้ว ชีวิตนี่เป็นอะไรที่เปราะบางชะมัด เข็มวินาทีขยับหนึ่งครั้งคนบนโลกตายไปเท่าไหร่ มนุษย์มันก็แค่พวกมดปลวก น่าเบื่อ
"ไปสูบที่ระเบียงดิ"
ไอ้โซ่เดินมานั่งข้างๆ แล้วกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวี มันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ไม่เตือนจริงจังหรอก
"กูเบื่อ....."
"เรื่องของมึง"
"กูจะหาเหยื่อมาทรมานเล่น"
"เรื่องของมึง"
"มึงสังเกตมั้ยว่าแฟนกูหายไปหนึ่งคน"
"แฟนคนไหน หายไปไหน"
"ถ้าเกิดกูฆ่าใครไปซักคนแล้วเอาศพไปซ่อนไว้ใต้เตียงมึง มึงก็คงไม่รู้สินะ จนกว่าจะได้กลิ่นเน่าโชยออกมา"
"กูอยู่บ้านนุก อย่างน้อยกูก็มีพยานยืนยันที่อยู่แล้วกัน"
ที่แท้ก็แค่ขี้ขลาดตาขาว...
ผมกระพริบตา แล้วกลางวันก็กลายเป็นกลางคืน จากที่กำลังยืนอยู่ก็กลายเป็นนอนหลับบนเตียง... ผมหนาววาบตั้งแต่กลางหลังไปถึงแกนสมอง ผมฝันว่าตัวเองเป็นนาวิน นั่งคุยกับโซ่ ที่น่ากลัวคือตอนนั้นผมกับวินเป็นคนๆ เดียวกัน ผมรู้สึกได้มากกว่าที่วินพูดออกไป...ผมรู้ว่าวินคิดอะไร วินติดใจความสนุกที่ได้กลั่นแกล้งรังแกแก้ว และวันนึงของเล่นชิ้นนั้นหายหน้าไป และวินอยากได้ใครมาเป็นเหยื่อให้ทำร้ายอีก เป้าหมายที่คิดไว้ในตอนนั้นก็คือ โซ่
ผมรู้สึกปวดหัวและคลื่นเหียน ในหัวคนๆ นั้นมีความสุขเวลาเห็นคนอื่นทรมาน
ผมลุกไปหาน้ำดื่มแล้วนั่งที่โซฟา มองออกไปที่ระเบียง นั่งที่เดียวกับในฝัน นั่งเหม่อจนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ จนที่นั่งข้างๆ ยวบลง โซ่นั่งลงข้างๆ เหมือนภาพฉายซ้ำ ต่างแต่ว่าใบหน้านั้นหันมาหาและมีรอยยิ้มแต้มบนมุมปาก
"กูฝัน..."
"ฝันว่าอะไร" โซ่ลูบด้านข้างของศรีษะมาถึงแก้มผมช้าๆ
"กูนั่งตรงนี้ บอกมึงว่ากูเบื่อ บอกมึงว่าแฟนกูหายไปคนนึง..."
"วิน! จำอะไรได้แล้วเหรอ!!?? "
"ปล่าว"
"...แต่กูไม่รู้ทำไมถึงฝันแบบนั้น เหมือนโดนวินคนเดิมยึดร่าง กูกลัว... กลัวว่าวันนึง... คนที่ยืนอยู่ตรงนี้จะเป็นวินคนนั้น และตัวกูจะหายไป"
โซ่ลูบหัวปลอบแล้ว ค่อยๆ โน้มหัวผมให้ลงไปพิงไหล่ตัวเอง
"กลับมานอนด้วยกันไหม? นะ จะได้ไม่คิดมาก ไม่ฝันร้ายอีก"
"อืม"
ผมโดนลากแขนลากตัวเข้าไปกอดเหมือนเป็นเด็กที่ตัวเล็กกว่า ทั้งที่โซ่ก็สูงกว่าไม่เท่าไหร่ ท่าทีทะนุถนอมทำให้ผมเก้อเขินจนต้องถอยออกมา
"โซ่ เรื่องที่เราเป็นแฟนกันน่ะ มันไม่ธรรมดาเลยนะ"
"ยังไง เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันเหรอ"
"เรื่องนั้นก็ใช่ แต่โซ่ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เหรอ"
"เป็นสิ เป็นเรื่องใหญ่ที่สุดที่กูเคยตัดสินใจแล้ว ถึงกูจะดูรีบร้อน แต่ไม่ได้แปลว่ากูทำอะไรไม่คิดนะ กูไตร่ตรองดีแล้ว"
"โซ่ ลองมองกูให้ลึก กู..."
ออด... ออดดดดดด...
'กูโกหกมึงไว้ตั้งเยอะ กูไม่ใช่คนที่มึงคิดว่ากูเป็นด้วยซ้ำ' ผมลุกไปเปิดประตู เม้มปากไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไป แขกผู้มาเยือนคือเก้าอีกครั้ง ข้างๆ มีใครคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้า ตัวเล็กกว่าเก้า หน้าตาน่ารักอย่างบอกไม่ถูก ทั้งสองคนจ้องหน้าผมไม่กระพริบตา
"แฟร์ นี่น้องชายกูเอง ไอ้แก้ว"
ผมแทบผงะหลายหลัง มองหน้าคนที่วินตัวจริงคิดว่าเป็น "เหยื่อ" ที่หายไปแล้วหัวใจเต้นรัวเร็วเหมือนกลอง ผมกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ อย่างยากลำบาก ไม่ได้เตรียมใจมาก่อน จู่ๆ ก็เจอคนที่วินเคยสร้างเรื่องเอาไว้
"พี่วิน" เจ้าของแก้มกลมและริมฝีปากแดงอิ่มเอ่ยทัก ผมตระหนกจนแม้อยากจะทักตอบ ก็กลัวทำอะไรผิดไป รู้สึกเหมือนคนมีชนักติดหลัง
"สวัสดี..ครับแก้ว"
"แก้วไม่รู้ข่าวคราวอะไรของพี่เลย เรื่องอุบัติเหตุ ไม่รู้ว่าถึงกับจำอะไรไม่ได้"
"ผม...เอ่อ..พี่...ไม่เป็นอะไรแล้ว แล้วแก้วสบายดีรึเปล่า? " เก้าเบ้ปากแล้วเบือนหน้าหนี ส่วนแก้วดูตะลึงพรึงเพริด
"แก้วสบายดีฮะ" นัยน์ตาของน้องเขาเต้นไหวระริกขณะที่สบตาผม ทำให้รู้สึกหนักอึ้งจนทนไม่ได้ มองอย่างลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความหมายแบบนั้นมันทำให้ผมกลัว แก้วยื่นมือมาจะแตะแขน ผมสะดุ้งแล้วเบี่ยงตัวออกโดยไม่ตั้งใจ
"ขอโทษฮะ..." ผมทำพลาด ทำให้เก้าจ้องตาเขียวเป็นเชิงต่อว่า พี่ชายดูกระวนกระวายเป็นห่วงน้องชายที่หงอยซึมไปถนัดตา บรรยากาศกระอักกระอ่วนเข้าปกคลุม ผมเชิญสองพี่น้องเข้ามาในส่วนรับแขก โซ่ดูตกใจไม่แพ้กันเมื่อเจอแขกของวันนี้
"ดีฮะพี่โซ่"
"แก้ว...เอ้อ..หวัดดี"
"ผมมากวนพี่วินไม่นานหรอกฮะ เดี๋ยวก็ไปแล้ว"
"ครับ" โซ่มองผมอย่างกังวลใจ ทั้งผมและแก้วยังไม่มีใครนั่งลงเลย เก้าเองก็มองอยู่เพียงห่างๆ
"ผมรู้แล้วว่าพวกพี่คบกัน ผมไม่ได้มาขอคืนดีอะไรแบบนั้นหรอกฮะ แค่อยากมาเจอพี่วินเฉยๆ "
"เออ... กูไปห้องกูแล้วกันนะ คุยกันไปละกัน"
"เดี๋ยวโซ่ กูจะไปคุยกับน้องในห้องเอง"
ผมกับแก้วพากันเข้าไปในห้อง ผมปวดหัวตุบๆ เหมือนตอนตื่นขึ้นเมื่อเช้านี้ ไม่กล้าพูดหรือทำอะไรต่อหน้าแก้วเท่าไหร่ ผมเลื่อนเก้าอี้ให้แก้วนั่งแล้วตัวเองก็นั่งพักบนเตียง อยากพิงไหล่โซ่อีกทีจัง มึนชา เหมือนไม่ค่อยมีแรง
"พี่เป็นใคร? "
"เอ่อ..."
"ฮะๆๆ ขอโทษ แก้วแค่... พี่เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ เหมือนคนอื่นที่หน้าคล้ายพี่วินเลย"
"แก้วไม่ได้มารื้อฟื้นอะไรหรอกนะฮะ เรื่องแก้วกับพี่ มันตั้งนานแล้วล่ะ จริงๆ แก้วเป็นแฟนพี่ไม่ครบเดือนหรอก นอกนั้นแก้วตามตื้อพี่เอาเอง แหะๆ จริงๆ แล้วเรื่องมันไร้สาระมาก ไม่สำคัญอะไรเลย แก้วแค่..."
"แก้ว พี่ขอโทษนะ"
แก้วหน้ามุ่ย และเริ่มเสียงเครือ ผมก็หน้าเสียตามไปด้วย เด็กคนนี้เปราะบางและอ่อนไหวมากจริงๆ
"พี่ไม่เคยขอโทษใครเลย และก็คงไม่ทำหรอกถ้าเป็นเมื่อก่อน พี่ไม่ขอโทษง่ายๆ แบบที่คนทั่วไปเขาทำกันเวลาอยากตัดปัญหา"
"ที่ขอโทษ คือการที่พี่จำอะไรไม่ได้ มันทำให้ช่วยอะไรแก้วไม่ได้เลย พี่ที่โง่เง่าไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่ล่ะผิดเอง ถ้าเกิดพี่สามารถทำให้วินคนเก่ามาเจอกับแก้ว คุยกับแก้วได้ พี่ก็จะทำนะ"
แก้วร้องไห้โฮ ก้มหน้าก้มตาสะอื้น ผมเดินเซๆ ไปนั่งชันเข่าใกล้ๆ แก้วใช้หลังมือปาดน้ำตาพยายามกลั้นเสียงแต่ก็ยังหยุดร้องไห้ไม่ได้ ผมจะเอื้อมมือไปจะลูบหลังปลอบใจ แต่อาการปวดหัวแล่นริ้วขึ้นมาจนกระบอกตาร้าวไปหมด ผมลืมตาไม่ขึ้น ตัวโคลงเคลง เกาะเข่าของแก้วที่นั่งอยู่แล้วหนุนหน้าผากพิงไว้
"พี่วิน พี่วินเป็นอะไร!? "
"..อึ่ก..."
ผมบีบมือของแก้วไว้ ปวด ทั้งขมับ ทั้งกรอบตา แวบหนึ่งที่เห็นภาพแมงมุมโดนบุหรี่แดงๆ บดขยี้ เห็นภาพมือผมกำลังขย้ำบีบคอใครสักคนอยู่ ผมรีบคลายมือปล่อยมือแก้วทันที ภาพในหัวหายไป รวมถึงอาการเจ็บจี๊ดในหัวด้วย ผมน้ำตาเล็ด นั่งให้แก้วจับหน้าจับตัวดูว่าเป็นอะไรมากไหม
"พี่เป็นอะไรไป"
"เปล่าครับ แค่ปวดหัว ไม่เป็นไรแล้ว"
ผมดึงข้อมือแก้วลง พลันเห็นรอยขาวๆ ที่ผิวไม่เรียบสม่ำเสมอพาดยาวอยู่ ผมจ้องแผลเป็นนั่นแล้วมองแก้ว สูดหายใจเข้าลึกๆ อ้าปากจะถามว่าได้แผลมาได้ยังไง แต่ท่าทีที่แก้วพยายามซ่อนแขนเลิ่กลั่ก ตาเบิกกว้างก็ทำให้พอเข้าใจได้เลาๆ
"เพราะพี่ใช่มั้ย? " แก้วสั่นหัวจนแทบหลุด ใจผมเต้นตุบจนเจ็บ เหยื่อ...
"ทำไมถึงทำร้ายตัวเองเพราะคนอื่น วินมันเป็นปีศาจชัดๆ แก้วจะทิ้งชีวิตตัวเองเพื่อมันทำไม" แก้วน้ำตาคลอหน้าตางุนงง ผมกอดหัวเด็กที่น่าสงสารเอาไว้กับอก ไม่รู้สึกบาปที่คิดว่าคนแบบนั้นสมควรตายแล้ว ผมร้องไห้และลูบหัวคนที่นั่งอยู่ซ้ำๆ
"อย่าทำแบบนี้อีกนะ"
แก้วกอดหลังผมแล้วสะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่ๆ ผมไม่รู้ว่าความรักระหว่างเพศเดียวกันมันลึกซึ้งขนาดไหน แก้วอดทนกับคนแบบนั้นได้ยังไง ได้แต่ปลอมประโลมคนในอ้อมแขนให้หายเจ็บหายเศร้าลงไปบ้าง
"พี่ไม่ใช่คนเดิมจริงๆ อย่างที่พี่เก้าบอกเลย" แก้วเอ่ยขึ้นหลังจากสงบลง น้องแก้วออกจะเป็นคนอ่อนไหวมาก ให้ความรู้สึกเหมือนน้องคนเล็ก
"ขอบคุณนะฮะ ที่ปลอบแก้ว"
"....."
"พี่แฟร์" ผมเลิกคิ้วประหลาดใจ "ผมเรียกพี่เหมือนพี่เก้าได้ไหม" แก้วทำหน้าหงอๆ ไม่มั่นใจ
"แก้วตัดใจยอมแพ้เรื่องพี่มานานแล้ว ตอนแรก ตั้งใจจะมาบอกลา แล้วตัดขาดจากพี่ ชีวิตแก้วจะได้ก้าวต่อไปได้"
"ดีแล้วล่ะ...อย่าไปยึดติดอยู่กับคนไม่ดีเลย"
"แต่ตอนนี้พี่แฟร์ เป็นคนดีนะ พี่ใจดีมากเลย"
"ยกโทษให้พี่...ไม่สิ...อโหสิกรรมให้พี่วินได้มั้ย? "
"ครับ"
ผมนั่งคุยต่อกับแก้วสักพักด้วยบรรยากาศที่ดีขึ้น ถึงแม้ว่าจะติดๆ ขัดๆ อุปสรรคจากอดีตที่น่าอึดอัดยังมีอยู่บ้าง แต่ผมก็เอ็นดูแก้วมาก อยากให้กำลังใจเค้าจนไม่ร้องไห้ออกมาง่ายๆ อีก ผมเล่าเรื่องเปิ่นๆ ขำๆ ที่ตัวเองทำตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล แต่เพราะเหตุการณ์แต่ละครั้งที่เจอเก้านั้นค่อนข้างเครียด เรื่องที่เล่าให้แก้วฟังจึงเป็นตอนที่อยู่กับโซ่เสียเป็นส่วนใหญ่
"พี่แฟร์ไม่ชอบพี่เก้าเหรอ? "
"เอ๊ะ เก้า ก็เป็นคน...เอ่อ โอเคนะ แต่พี่ไม่ค่อยเข้าใจเค้าน่ะ"
"อ๋อ"
"ถามทำไมเหรอ? "
"พี่เอาพูดแต่ถึงพี่โซ่คนเดียวไม่เอ่ยถึงพี่เก้าเลย ทั้งที่พี่เก้าพูดถึงพี่แฟร์ตลอด"
"เอ๋? พูดว่าไง เรื่องที่แค้นพี่น่ะเหรอ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกฮะ พี่เก้าเค้าอาจจะเข้าใจยาก แต่จริงๆ แล้วพี่เค้ามีจิตใจที่บริสุทธิ์มากเลยนะ แค่ทำตัวร้ายๆ ไปเพราะทำตัวไม่ถูก แสดงออกไม่เป็น"
ผมขมวดคิ้วมุ่น เหลือกตา จิตใจที่บริสุทธิ์งั้นเหรอ เหมือนไม่ได้พูดถึงคนเดียวกันอยู่เลยแฮะ
"แล้วพี่เค้าก็เริ่มชอบพี่แฟร์แล้ว แต่ว่าพี่ก็เป็นแฟนพี่โซ่ไปซะก่อน"
"ชอบพี่เนี่ยนะ? มองไม่เห็นเป็นอย่างนั้นเลย"
"เอิ่ม... แก้วแก้คำพูดใหม่นะ พี่เก้าของผมน่ะเข้าใจยากมากกกก ดังนั้นคนอื่นไม่รู้หรอกว่าเค้าคิดอะไรอยู่ แต่เชื่อแก้วสิ เค้าชอบพี่แล้วจริงๆ "
ผมหันไปมองสร้อยข้อมือบนโต๊ะแล้วเริ่มกระดากอายขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรแก้วที่มาบอกว่าพี่ชายทั้งแท่งแอบชอบผม เฮ้ยนี่เรามาใช้ชีวิตในร่างผู้หญิงหรือไงนะ มีแฟนเป็นผู้ชาย แถมมีแต่ผู้ชายมาชอบ ...ไม่ใช่สิ คิดอีกที... เดิมทีแล้ววินป๊อบกับสาวๆ แล้วก็หนุ่มหน้าหวาน...
"แล้วแก้วล่ะ ชอบพี่อยู่รึเปล่า ตอนนี้? "
"ชอบสิ พี่แฟร์เหมือนพี่สาวใจดี แก้วชอบพี่มากเลย"
ชัดเลย ร่างไม่ใช่ปัญหา ...ผิดพลาดที่ผู้ใช้งาน ให้ตายสิ
"อ้ะ ขอโทษฮะ แก้วจะพูดว่าพี่ชายต่างหาก"
"อ๋อ ครับ... หะๆ"
"แก้วอยากให้พี่ลงเอยกับพี่เก้ามากกว่า แก้วจะได้พี่แฟร์มาเป็นพี่เพิ่มอีกหนึ่งคน" แก้วพูดพลางยิ้มสดใส
หนักกว่าเดิมอีกแก้ว ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้คนที่พูดจาพาซื่อนั้นอย่างไม่ถือสา แต่อย่าให้พี่ชายแก้วมานึกชอบพี่จริงเลย ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นิยายรายสองวัน เกือบเลทแล้วเชียว :impress3: อย่าเพิ่งนอนกันนะ ลุกมาอ่านกันๆ ^ ^
-
วินดั้งเดิมเป็นคนน่ากลัวมากๆ
จนแอบดีใจที่แฟร์ได้อยู่ในร่างนี้
เป็นนิยายรายสองวันที่อ่านแล้วตื่นเต้นมาก ลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้ว
กลัวว่าวินจะกลับมา
-
:impress3:
เรื่งแก้วเคลียร์แล้วววว
อยากอ่านตอนหวานๆกับโซ่อีก ชอบๆ
วิน(คนเก่า)นั้นคงเลวไร้ที่ติเนอะ
-
อ่านแล้วก็แอบกังวลทุกที กลัวว่าจะไม่ใช่โซ่ กลัววินไม่เลือกโซ่
อย่างนี้นี่เองอาการ "หน่วง" มัน หน่วง มาก
-
ลุ้น นึกว่าวิน(ตัวจริง)กลับมา :z3:
-
วันนี้มารอ แล้วก็มาแฮะ ดึกไปนิด แต่ก็มา อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วกลัวมากว่า วินจะกลับมา .....
อ่านเรื่องนี้แล้วสะเทือนอารมณ์ ได้เรื่อยๆ อ่ะ
รักคนเขียนนะ
-
♫ ชีวิตมันต้องเดินต่อไป ♫
-
ไม่รู้ตั้งแต่แต่เมื่อไหร่ที่ตั้งตารอเรื่องนี้ทุกวัน อิอิ
แต่อ่านไปเริ่มกลัวT^T ถ้าวินไปรักเก้าจริงๆคนอ่านจะยังมีความสุขในการรอตอนต่อๆไปมั๊ยเนี่ย ฮือๆๆๆ (กดดันคนเขียนมากกเมิงงง)
ไปบนให้วินคู่กับโซ่ดีกว่า ฟิ้วววว >.<
-
น้องวินยังงงๆอยู่กับการที่เป็นแฟนกับโซ่
แถมยังมีเก้ามาเพิ่มอีด ทำไงดีล่ะทีนี้
-
ท่านยมเล่นกลอะไรหรือเปล่า ทำไมวินถึงฝันถึงเหตุการณ์ของวินร้ายนั่นได้ล่ะ
-
อาการแปลกๆของวินมันคืออะไรอ่ะ
การแทรกแทรงทางจิตของวินคนเก่าหรือเปล่า ??
โอ้ยย เข้มข้น มันส์พะยะค่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งติด หนึบหนับ ติดงอมแงม 5555
ปล. น้องแก้วน่ารักจัง
-
ตกใจ นึกว่าวินคนเก่ามาซะอีก เฮ้อออ
-
ฮะๆ น้องแก้วมาเร็วทันใจ
รีบมาช่วยเชียร์พี่ชาย
แล้วน้องก็ิ่ิเข้าใจอะไรได้ไม่ยาก
สรุปว่าคนเขารู้สึกกันหมดเลยว่า นี่ไม่ใช่วินคนเก่า
เมื่อไรความลับนี้จะถูกเปิดเผย
แล้วทำไมวินถึงได้ฝันถึงตอนเป็นวินคนเก่า
หรือในสมองจะยังมีความทรงจำเก่าๆ ติดอยู่
-
ึดีนะที่คนเขียนบอกไว้ก่อนว่าจะโผล่มาแต่ความทรงจำ ไม่งั้นมีหวังเครียดต่ออีกหลายวัน
แก้วน่ารักอ่ะ มีแซววินด้วย กรี๊ดๆ
ตอนนี้หนุ่มๆทั้งสองไม่ค่อยมีบทบาทเลยเนอะ
ปล่อยให้สาวๆ(?)เขาคุยกันเอง (ฮา)
-
อย่างไงเขาก็เชียร์โซ่~!!!! โซ่ only!!!
วินคนเดิมแลดูน่ากลัวๆ เนอะ
จะเอาโซ่เป็นของเล่นด้วย ชิชะ!! หึ!!
วินวินอย่าได้ใจอ่อนเชื่อแก้วน่า :sad4:
รักโซ่มันเถอะ สงสารโซ่
-
ไงวินถึงจำความทรงจำกรรมได้อะ เพราะร่างกับวิญญาณกำลังหลอมรวมกันหรือว่า วินนู้นกับวินนี้คือคนๆ เดียวกัน
นึกถึงนิยายญี่ปุ่นเรื่องนึงที่ตายไปแล้วแต่ยมทูตให้โอกาสเข้าไปอยู่ในร่างมนุษย์อีกครั้งเพื่อแก้ไขชีวิตของคนๆ นั้น
สุดท้ายความจริงก็คือเป็นร่างเดียวกันกับวิญญาณเดิม แค่ตอนแรกไม่มีความทรงจำว่าเป็นคนเดียวกัน อยู่ไปอยู่มา
ค่อยๆรู้แล้วก็ตระหนักถึงความผิดพลาดที่ทำลงไปพร้อมกับยมทูตมาเฉลยทีหลังว่าเป็นคนเดิมนั่นเอง
-
ดีใจที่เคลียร์เรื่องแก้วได้
แต่วินกำลังเป็นอะไร
:L2: :L2: ให้วิน
-
กำจังจะปิดเครื่องไปนอน พอแวะเข้ามาก็อัพแล้ว ดีใจๆ^^
-
วินคนเก่าน่ากลัวชะมัด = = ว่าแต่สรุปแล้วใครเป็นพระเอกกันแน่นะ
-
วินคนเก่าน่ากลัวชะมัดเลยอะ
-
วินคนเก่าน่ากลัวจริงๆ คนที่ไม่ไหวจริงๆคือคนนี้ต่างหาก (ลงนรกไปซะเหอะ) ตอนแรกคิดว่าแอบคิดอะไรๆกับโซ่ซะอีก ไม่คิดว่าจะคิดอะไรเลวร้ายแบบนั้น....
แก้วพูดตรงมากเล่ยอ่ะ "พี่สาว" เหอๆๆ คนเป็นน้องก็คงอยากเชียร์พี่สินะ หึๆ ไอคิดแล้วเชียวว่าวินไม่รู้ว่าที่เก้าให้รอคือการขอความรัก
การที่วินจำเรื่องของตัวเองไม่ได้แล้วยังฝันถึงความทรงจำของเจ้าของร่างอีกมันหมายความว่าอย่างไรกันนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเห็นภาพชัด จนไม่สงสัยเลยที่ใครๆเค้าว่าวินเป็นปิศาจ
โห เฮียแกหลอนมาก ไอ้เรื่องที่จะมีคนคิดจับกดคงเป็นเรื่องที่ลืมไปได้เลย
ว่าแต่ทำไมถึงฝันได้ล่ะ?
เชียร์วินโซ่เหมือนเดิม นู๋เก้าเปลี่ยนใจมาเป็นเพื่อนที่แสนดีของนู๋วินดีกว่าน่า :impress2:
บวกจ้าาา
-
วินคนเก่าเหมือนพวกโรคจิตเลยอะ น่ากลัวมาก :o :o :o
น้องแก้วกลับมาคราวนี้จบลงด้วยดีก็ดีแล้ว แถมยังทำท่าเป็นกามเทพให้พี่ชายอีก แต่ไง เราก็เชียร์โซ่อยู่ดีจ้าาาาาาาา :m3: :m3: :m3:
-
วินนะของ โซ่ จ้า
น้องแก้ว o18
-
เริ่มรู้สึกถึงลาง "บะหมี่สำเร็จรูป"
-
หวังว่าวินคงไม่ได้กลับมานะ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ไม่นะวินร้ายอย่ากลับมา แง้วววววววว
ขนาดแวบมาในหัวยังมีแต่ฉากน่ากลัว
-
วินคนเดิมน่ากลัวนะคะ... เหมือนเขามีปมในใจ
อยากรู้เรื่องมากกว่านี้จัง จะได้คอนเซาลิ่งให้ ฮา~
กลัวว่าวินจะลงเอยกับเก้าจัง
แต่เราเชียร์โซ่เต็มที่นะ เพราะรู้สึกว่าเป็นคนดีจากข้างในจริงๆ
คบกับวินคนเดิมได้มาเป็น 10 ปี ทั้งๆ ที่รู้สึกไม่ชอบหน้า
อาจจะเป็นคนเดียวด้วยซ้ำ ที่วินคนนั้นเรียกได้ว่าเพื่อนจริงๆ
อ่า... รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่ออยู่นะคะ
ขอบคุณค่าาาาาา
-
o22วินโหดร้ายจริงๆด้วยอ้ะ ตกใจ
แก้วน่ารักดี :o8: แต่แฟร์น่ารักกว่า ฮ่าๆๆ
-
วิน (เจ้าของร่าง) Sadism แหงม ฮ่าๆๆๆ
ดูเป็นคนมีปูมหลัง โอ้ววว ลึกลับ น่าค้นหาจริงๆ -_-b
-
ไม่ทันแล้ววิน เก้าเค้าชอบวินไปแล้วล่ะ (จำได้ว่าเก้าเคยพูดเองนะ)
สำหรับประโยคสุดท้ายของน้องแก้ว โนนะคะน้องแก้ว พี่ไม่ย๊อมมม TAT (ทำมือกากบาท แอ๊ดๆ) จะเชียร์โซ่ๆๆๆ
ถึงแม้เก้าจะแอ๊บร้ายก็เถอะ(คือจริงๆก็เป็นคนดีแต่แสดงออกไม่เป็น)
อร๊ายยย จุดนี้มันช่างกระแทกใจอิชั้น ...ท่องไว้ๆ ไม่เอนเอียงๆ ฮ่าๆๆ
คิดว่าความทรงจำของเจ้าของร่างคงมีกลับมาบ้างแหละ แต่คงไม่มีทางครอบงำวินคนใหม่ได้หรอกเนอะ :)
อ่านตอนนี้แล้วก็แบบ...เออ วินคนเก่านี่มันเลวจริงๆอ่ะ น่ากลัว
ตกลงคิดกับโซ่เป็นของเล่นเรอะ นี่เราไปคิดว่าเค้าจะคิดอะไรเกินเลยกับโซ่(ในทางดี)ได้ยังไงเนี่ย
ไม่รู้แปลกไหม แต่ยังอยากให้วินฝันถึงความทรงจำเก่าๆนะ เราอยากรู้ว่าวินคนเก่าเป็นคนยังไง
เพราะแค่เท่าที่คนอื่นเล่ามามันเทียบไม่ได้กับที่ได้เจอของจริงเลยอ่ะ ตื่นเต้นดี
-
แอบหวั่นนิดๆๆๆกลัววินคนเก่าจะกลับมา.......ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาเลยนะ :เฮ้อ:
-
วินนี่น่ากลัวจริงๆ
-
อาฮะ นึกไว้ตั้งแต่แรกแล้วเหมือนกัน
วันนึงวินก็จะต้องลาจากร่างนี้ไปใช่มั้ย?
-
วินคนเก่ามันหลอนจริงๆ เป็นโรคจิตป่ะเนี่ย o22
มิน่าใครๆก็ต่างพากันไม่เชื่อว่าวินเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
เอาน่าสู้ๆนะวิน อยู่ต่อไปอย่างมีความสุขให้ได้นะ แต่กลัวเหลือเกินว่าท่านยมจะเล่นตลกอะไรรึเปล่า :a5:
-
อะไรๆๆ เริ่มดีขึ้นแล้ว
คราวนี้ก่เหลือแต่เก้าแล้ว
ว่าจะเกี่ยวข้องแบบไหนกับวิน
รุ้แต่ว่าวินต้องคู่โซ 55555555
-
:a5: ขอบอกว่าวินคนเก่าน่ากลัวมาก
ดีแล้วแหละที่ลงนรกไปซ่ะ แก้วก็น่ารักเกิ๊น
ให้อภัยได้ง่ายๆ แต่ก็ดีแล้วคนอ่านไม่เครียด
แต่มาเครียดตรงนี้ดีกว่า เก้า กับ โซ่ เจะเชียร์ใครดี :เฮ้อ:
-
เขียนเรื่องได้น่าติดตามตลอดเลยค่ะ
เครียดนิดๆนะเนี่ย
-
กลัววินคนเก่าอ่ะ :m29:
-
ขออีก สัก 10 ตอนนนนน :-[ :-[
-
แก้วอยากได้พี่แฟร์คนนี้เป็นพี่สะใภ้ใช่ไหมล่ะ
แต่เสียใจด้วยน่ะ มีคนจองตำแหน่งนี้ก่อนแล้ว
และคนๆนั้นวินก็รู้สึกดีด้วยแล้ว
วินในอดีตน่ากลัวมาก
-
จาวินคนเก่านี่ดูลึกลับซับซ้อนจังง่าาา
เหมือนคิดอะไรในใจตลอดเวลา มืดมนๆ แบบนี้ไม่ไหวเน้
จะมาครอบงำน้องวินคนดีคนนี้ป่ะ *-*
แต่ว่าน้องแก้วดูแบ๊วๆ ใสๆ เนอะ ดูใจดีและเข้าใจทุกอย่าง 55
พี่โซ่ค๊าา อย่าปล่อยให้หลุดมือ อิอิ
-
เข้ามาค้างด่วย
-
กลัวมากกลัวน่าวินคนเก่า
-
แก้วอย่ามาทำวินเขวนะ
วินเค้าต้องคู่กับโซ่ดิ
-
น้องแก้วจ๊ะ ลืมไปได้เลย น้องวินต้องคู่โซ่สิ :angry2:
-
เยี่ยมครับ
ไม่คิดว่าจะสนุกขนาดนี้
แอบกลัวว่า วินคนเก่าจะกลับมานะเนี่ยะ(ไปป่วนในนรกจนเขาไม่รับ เหอะๆๆๆ)
-
ทำไมวินถึงยังจำได้ง่ะ?? :m28:
หรือว่าเป็นเพราะสมองยังคงจดจำไว้อยู่
สงสารวินง่ะ อ่านตอนที่วินขอให้แก้วอโหสิกรรมให้วิน(ร้าย)
แล้วจู่ๆก็คิดขึ้นมา ว่าเหมือนวินจะอยู่ในร่างนี้
เพื่อช่วยทำให้วิน(ร้าย) ไม่ดูแย่ๆเหมือนเมื่อก่อน ช่วยไถ่บาปให้???
หวังว่าวินคนเดิมคงไม่กลับมาแล้วนะคะ o22 ดูหลอนๆ น่ากลัวยังไงไม่รู้ :sad2:
ยิ่งที่บอกว่า เหยื่อคนต่อไปคือโซ่!!! :a6: อย่างช็อคค่ะ
ไปดีเถอะนะ นาวิน พาริตา(คนเดิม) :amen:
-
เห็นด้วยกับรีบน หลอนน~
-
ลุ้นแทบลืมหายใจ :เฮ้อ:
-
- - มีแอบลุ้นพี่ตัวเองอีกเน้อ น้องแก้ววววว
แค่นี้นู๋วินก็มีเรื่องไม่ไหวจะเคลียร์แว้วววว วุ่นวายกันต่อไป 555
เดี๋ยวมาเจอคุณพี่แอบรักน้องกลับมาอีกคน ป่วนหนักเข้าไปอีกแน่ๆ วินเอ๋ย
:call: :call: :call:
-
ท่านยมจะเอายังไงกับวินเนี่ย= = "
-
กุว่าแล้วว.... คงไม่ใช่อย่างที่เคยโพสต์ไว้หรอกนะ
พลิกล็อค พลิกโลกให้เก้าเป็นพระเอกแทน T^T :a5:
-
วันนี้จะมาอัพไหมนะ ไหมนะ
จากนิยายวันเว้นวัน จะกลายเป็นนิยายสองวันตอนไหมนะ ไหมนะ o18
(รักหรอกจึงหยอกเล่น)
me///เผ่น
-
ตอนที่ 21
เชอะ
ไอ้โย่งบื้อเอ้ย ทำเป็นเก๊กปล่อยให้สองคนคุยกันได้ แต่หึงจนไฟลนก้นแล้วไม่ใช่เรอะนั่น ผมส่ายหัวให้คนที่เดินย่ำวนไปวนมา เมินไอ้โซ่แล้วไปหาน้ำกินเอง พอเปิดตู้เย็นก็เห็นสารพัดวัตถุดิบ แฟร์มันทำกับข้าวทุกมื้อเลยหรือไงวะ หนอย อย่างกับอยู่กินด้วยกันเป็นคู่ผัวตัวเมียแล้วงั้นแหละ นิ่งนอนใจไปเห๊อะ กูยังไม่ตัดใจง่ายๆ หรอกเว้ย แค่ตอนนี้กูไม่อยากทำร้ายจิตใจน้อง รอให้สองคนนั้นเคลียร์กันจบเมื่อไหร่ กูจะเอาแฟร์ไปอยู่ห้องกูให้ได้
"มึงนี่ชอบยุ่งกับของๆ กูจริงๆ นะ"
"กูหิว เอาไอ้นี่อุ่นกินได้มะ"
"ไม่ได้ อยากกินโทรสั่งเอา เบอร์อยู่ข้างโทรศัพท์นู่น"
ผมทำปากยื่น หยิบน้ำอัดลมกระป๋องมาเปิดดื่ม นั่งแกว่งขาบนเคาท์เตอร์ครัว ผมกับไอ้โซ่ไม่ค่อยมีอะไรจะพูดกันสักเท่าไหร่ เลยนั่งคอยกันแบบเงียบสนิท แต่พอเวลาผ่านไปสักพักก็เป็นฝ่ายผมที่เบื่อจนต้องหาเรื่องคุย
"มึงไม่เจอไอ้นุกแล้วเหรอ"
"เจอทำไม"
"ก็เห็นศึกชิงนางจบแล้วนี่ พวกมึงเลิกกันแล้ว กะจะเลิกคบเป็นเพื่อนด้วยรึไง"
"กูไม่ใช่ประเภทลืมง่ายแบบนั้น"
"นุกมันทำไรผิดอ่ะ วินเริ่มเรื่องไม่ใช่เหรอไง? "
"กูเกลียดคนปิดบัง ทรยศ หักหลัง ...เพราะงั้นตอนนั้น ก็ผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ"
"นุกบอกกูว่ามันโดนจัดฉาก"
"เรื่องมันแล้วไปแล้ว กูไม่โกรธแล้ว...แต่ก็ไม่สนใจแล้วเหมือนกัน"
"สนใจแต่ไอ้แฟร์จนโงหัวไม่ขึ้นน่ะสิ"
"มึงเลิกตั้งชื่อให้แฟนคนอื่นเหอะ มันชื่อวิน ไม่ใช่แฟร์"
เชอะ... แฟน พูดมาได้เต็มปากเต็มคำ ต่อมความหมั่นไส้ของผมคันยิกๆ เมื่อก่อนทุกคนเอาแต่วิ่งให้ออกห่างจากวินมากที่สุด มาวันนี้มีแต่คนอยากจะยึดไว้คนเดียว แม้แต่ไอ้โซ่ที่ไม่เคยสนใจผู้ชายมาก่อนเลยก็เป็นไปด้วย คนเรานี่เปลี่ยนแปลงไปทุกวันจริงๆ
"พวกมึงมีอะไรกันยัง? " ผมถามไปไม่คิดอะไร กระดกน้ำอัดลมจนเกลี้ยงกระป๋อง
"....."
.....ทำไมเงียบไปอ่ะ... หรือว่า
"ยังไม่ได้ทำไรงั้นเหรอ" ผมยิ้มแยกเขี้ยวใส่ไอ้โซ่ที่ยังคงเก๊กเงียบๆ แหมๆๆๆ ป๊อบปี้เลิฟน่ารัก ขอเป็นแฟนเฉยๆ เรียนจบค่อยมีอะไรกันรึไง ผมกระหยิ่มยิ้มย่องว่าตัวเองนำไอ้โซ่ไปแล้วหนึ่งก้าว ที่เหลือก็แค่ทำให้สองคนนี้ไปด้วยกันไม่รอด มาลองคิดๆ ดูไอ้แฟร์ก็แสนใจอ่อน ไอ้โซ่ก็ขี้หึงร้ายกาจ น่าสนุกว่ะ
มิน่า วันที่พาแฟร์ไปเที่ยวยังเห็นได้แต่กัดฟันกรอดๆ อยู่เลย อีกวันมาหาเป็นแฟนกัน โธ่เอ้ย แค่เจ้าตัวเค้าใจดียอมคบด้วย มึงยังไม่แน่ใจว่าแฟร์ชอบมึงรึเปล่าล่ะสิ กูจะปั่นหัวมึงให้เป็นควายเลยไอ้โซ่ กันท่าดีนัก ...ผมนั่งคิดหาทางทำให้แฟร์เลิกกับมันเร็วๆ ถ้าทำให้ไอ้โซ่รู้สึกเหมือนโดนหักหลัง มันจะเป็นฝ่ายโกรธเกลียดแล้วเลิกไป แต่ว่าแบบนั้นก็ต้องใส่ร้ายแฟร์ด้วย ถ้าผมทำให้แฟร์เสียใจ ก็จะยิ่งหมดหนทางอยู่ใกล้ชิดน่ะสิ เพราะงั้นต้องทำตัวดีกับแฟร์ให้มากที่สุด แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องหาทางกันไอ้โซ่ออกไปนอกวงด้วย แม่งยากโคตร ทำยังไงดีวะ
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นตอนไหนไม่รู้ ไอ้โซ่เดินหายไปหน้าประตู สักพัก เพื่อนคนหนึ่งในบรรดาลิ่วล้อของวินก็โผล่เข้ามา ไอ้นี่ดูเซอร์ๆ มีเครารำไร ผมปิดหน้าปิดตาเหมือนพวกศิลปินวาดรูปเหมือนข้างถนน ผมไม่สนใจว่ามันกำลังพูดง่วนอะไรอยู่กับกับไอ้โซ่ เมื่อไหร่แฟร์กับเจ้าแก้วจะคุยกันเสร็จวะ นานแล้วนะเนี่ย
ผมเปิดตู้เย็นดูของกิน มีกับข้าวอะไรสักอย่างในทัปเปอร์แวร์ มีผลไม้ อ่ะ มีช๊อคโกแลคกับธัญญาหารอัดแท่ง ผมหยิบขนมออกมาแล้วเห็นแฟร์กับน้องออกมาแล้ว ไอ้แก้วกอดแขนแถมซบหน้ากับหลังแฟร์ซะแนบแน่น เฮ้ย อย่าบอกนะว่าคืนดีกันหวานแหววกว่าเดิม ยุ่งล่ะสิ...
"ไหนมึงประกาศซะใหญ่โตว่าวินเป็นของมึง แล้วทำไมแฟนมันถึงยังมาป้วนเปี้ยนอยู่อีกล่ะ" ลิ่วล้อไอ้วินว่า
"วินจะเป็นของกูหรือของน้องแก้ว มึงก็ไม่เกี่ยวอยู่ดี ทำไมมึงไม่กลับไปสิงบ้านไอ้กัซต่อล่ะริว"
"กูก็แค่อยากรู้อยากเห็น วินก็เพื่อนกูนา ทำไมจู่ๆ มึงให้มันตัดขาดกับเพื่อนฝูงไปเฉยๆ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยรึไงวะ"
"มึงกับวินเป็นไม้เบื่อไม้เมากันชัดๆ อย่าพูดว่าเพื่อนเลย มึงกลับไปเหอะ น้องเขามีธุระสำคัญจะคุยกับวิน"
"แก้ว... จะกลับมาเป็นแฟนวินเหรอครับ"
ริวชะโงกถาม ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากรุ่นน้อง แถมผมเห็นไอ้โซ่ยืนคุมท่าทางดุๆ ไม่รู้ปกป้องแก้วหรือแฟร์ ไอ้คนชื่อริวก็หน้าด้านว่ะไล่แล้วก็ไม่ยอมไป
"แก้ว" ผมตะโกนถาม
"กลับกันได้ยัง? "
"อื้ม"
ผมไม่ชอบคนชื่อริวเลยใส่แต่เสื้อผ้ารองเท้ามือสองเก่าๆ ท่าทางซกมก แก้วเดินตามผมกลับออกมา ผมเดินไม่ค่อยรอใครอยู่แล้วเดินตัวปลิวฉิวนำหน้าตลอดเวลา พอไปถึงลิฟท์ถึงรู้ว่าแก้วเดินพ้นประตูห้องมาได้ระยะทางนิดเดียว ยังอาลัยอาวรณ์แฟนเก่าอยู่อีกรึไง ผมเดินย้อนกลับไปหา จึงเห็นว่าแก้วยืนนิ่งไม่ขยับ ตัวสั่น
"เป็นอะไร??? "
"แก้วตกใจ ที่ออกมาแล้วเห็นพี่คนนั้น"
"ไอ้ซกมกนั่นทำไม"
"เค้าเป็นคนที่พี่วิน...สั่งให้มีอะไรด้วย"
ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เป็นไอ้นี่งั้นเหรอ แล้วทำไมเพิ่งมาบอกวะ ผมเอานิ้วกดข้างจมูกไว้แล้วหลับตาแน่น รู้สึกเลือดในตัวเดือดจนทะลัก รีบรุดกลับไปยังห้องเดิม แต่แก้วเกาะแขนผมเอาไว้
"พี่เก้า ไม่เอานะ อย่าเข้าไป"
"มาเกาะแขนกูทำไม ปล่อย"
"อย่า...แก้วไม่อยากเจอหน้าเค้าอีก เรากลับกันเถอะ"
"แล้วจะปล่อยมันไปรึไง กูจะไปเอาเลือดหัวมันออก"
"พี่จะให้พี่แฟร์รู้รึไง ว่าเคยพูดเคยบังคับอะไรแก้วบ้าง อย่าทำเลยนะพี่เก้า แก้วขอล่ะ"
"ก็ไม่ต้องบอกเหตุผลแฟร์ อัดไอ้ริวให้ตายก็จบ"
"พี่เก้า อย่า สงสารพี่แฟร์เถอะ วันนี้แก้วก็ทำเค้ากลุ้มใจมากแล้ว นะฮะ"
ผมหันมามองแก้ว หน้ามันยับยู่ยี่เหมือนกลั้นใจไม่ร้องไห้ ผมกำลังจะสร้างเรื่องให้แฟร์เหรอ
"เออ ปล่อยพี่ได้แล้ว กลับก่อนก็ได้ อีกสักพักเฮียก็คงมาถึงแล้ว"
แก้วกอดแขนผมเดินต่อไปอีกจนถึงลิฟท์จึงปล่อย มิน่าถึงซบหลังแฟร์ขนาดนั้น กลัวนี่เอง ไอ้ริว กูจะจำหน้ามึงไว้...ไอ้สกปรกโสโครก มึงกล้ามาแตะน้องกูรับรองไม่ได้ตายดีแน่
"พี่คิดจะตามไปหาเรื่องเค้าทีหลังใช่มั้ย? "
"กูหิวข้าวหรอก กลับไปหาไรกิน"
...รู้ได้ไงวะ ผมตบหัวไอ้แก้วเบาๆ ลงลิฟท์กันมาที่รถแล้วจึงค่อยถามมันเรื่องแฟร์
"คุยกับพี่วินของแกแล้วเป็นไงมั่ง"
"แค่ตอนที่อยู่หน้าประตู แก้วก็รู้แล้วว่านั่นไม่ใช่คนที่แก้วเคยรู้จัก"
"ทำไมอ่ะ"
"สีหน้าใส่ใจ น้ำเสียง สายตาที่เค้าใช้มองคนอื่น ท่าทางตอนเดิน หรือการกระทำอย่างหาเก้าอี้ให้นั่ง ทุกอย่าง... นั่นไม่ใช่พี่วินจริงๆ เป็นคนอื่นอย่างที่พี่เรียกเค้าด้วยชื่ออื่นนั่นแหล่ะ แก้วก็เรียกเค้าว่าพี่แฟร์ เป็นคนที่ใจดีนะ เห็นคนแปลกหน้าร้องไห้ก็เข้ามาปลอบ ถ้าเป็นพี่วิน ให้ร้องไห้ให้ตายเค้าก็ไม่สนใจหรอก"
"ทำไมแกรักคนแบบนั้นวะแก้ว"
"ไม่ได้รักแล้ว แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะสูญเสียไปน่ะ พี่เข้าใจแก้วไหม แก้วยึดติดกับพี่วินมากจริงๆ ตอนนั้น แต่พอเวลาผ่านไปหลายเดือน แก้วไปอยู่ไกล ได้โอกาสลองปล่อยมือแล้วแก้วหายเจ็บ แก้วเลยคิดว่าปล่อยดีกว่า"
"...แล้วกับแฟร์ล่ะ ชอบนิสัยแบบนี้ของเค้า แกอยากไปคืนดีกับเค้ารึเปล่า? "
"แก้วจะทำเค้าเจ็บเปล่าๆ ดูเค้าจะรับอดีตตัวเองไม่ได้เลย เจอแก้วก็เหมือนโดนตอกย้ำ แก้วไม่อยากทำให้คนดีๆ เสียใจ"
"แปลกใช่มั้ยล่ะ แฟร์กับวิน เหมือนเทวดากับปีศาจเลย"
"คิกๆ พูดอมยิ้มแบบนั้น ถูกใจเค้าแล้วก็บอกมาเห๊อ แก้วไม่แย่งหรอกน่า ไม่ต้องถามอ้อมค้อมหรอก"
ผมรีบหุบยิ้ม ละสายตาจากพวงมาลัยไปมองไอ้แก้วแป๊บหนึ่ง นี่กูอ่านใจง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้เด็กบ้า ไม่ต้องมาหัวเราะคิกคักเลย
เรากลับมานั่งรอเฮียก้องที่ห้อง เอาอาหารกล่องแช่แข็งไปอุ่นแล้วนั่งกินกัน แก้วเล่าว่าโดนซักที่สนามบิน บินมาจากอเมริกาแต่มีแค่เป้ใบเดียว แถมข้างในไม่มีเสื้อผ้าสักชุด มีแค่โทรศัพท์มือถือ เงิน กับยาโรคซึมเศร้า เลยบอกไปว่าเป็นหนีออกจากบ้าน แต่เดี๋ยวอีกวันพี่ชายจะมารับกลับแล้ว เลยโดนรุมแซวว่างอแงเรียกร้องความสนใจจากพี่สินะ แล้วแก้วก็หัวเราะ
ผมดีใจที่ได้เจอมันแล้วเห็นมันยิ้มได้ เราไม่สนิทกันมากนัก ผมไม่รู้ว่ามันรู้จักผมดีกว่าตัวผมเองซะอีก ผมไม่โดนมันกอดหรือเกาะแขนมานานหลายปีแล้ว เพราะผมเป็นพี่ชายใจร้าย ส่วนเฮียก้องเป็นพี่ชายใจดี ผมว่าตัวเองยังรู้จักมันไม่มากพอ ยังใช้เวลาอยู่กับมันไม่มากพอ ตอนที่เฮียก้องมาถึงและจะพาแก้วกลับไป ผมเลยรู้สึกใจหายและเสียดาย ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว
"ปิดบังให้น้องดีนักนะ"
"แก้วมันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ เฮีย มันเข้มแข็งมาก ไปเคลียร์กับแฟนเก่าด้วยตัวเองเลย สั่งให้ไอ้วินขอโทษด้วย นี่เคลียร์กันเรียบร้อย ไม่มีอะไรต่อกันแล้ว"
"จริงเหรอแก้ว? "
"ฮะ พี่เค้าขอโทษแก้วแล้ว แล้วต่อไปนี้ แก้วก็จะไม่ไปยุ่งกับเค้าแล้วฮะ"
ผมก็พูดเกินจริงไปนิดหน่อย แต่มันก็ช่วยให้เฮียก้องไม่ไปหาแฟร์ด้วยตัวเอง และเลิกพาแก้วไปบำบัดซะที แต่แก้วคงโดนกักบริเวณอีกยาวเพราะหนีมาแบบนี้ อันนี้ช่วยไม่ได้... ผมรอให้เฮียปลีกตัวอยู่คนเดียวแล้วเดินเข้าไปคุย เรื่องไอ้ริว
"เฮีย มีอีกคน ที่ผมอยากเอาคืนมัน มันมีส่วนที่ทำให้แก้วเจ็บ"
"ใคร"
"คนที่เอาเปรียบแก้ว เพื่อนไอ้วิน"
เฮียก้องถอดเนคไทแล้ววางไว้ หยิบกระดาษใบหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้
"นามบัตรพี่"
"แล้วเอามาให้ผมทำไม"
"เผื่อแกทำอะไรลงไป แล้วต้องการทนายดีๆ"
ผมยิ้มกวนๆ ให้เฮีย แหมน่ารักจริงๆ นอกจากไม่ห้ามแล้วยังถือหางแบบนี้เนี่ย รักตายเลย ว่าแต่จะให้ผมไปตีรันฟันแทงมันรึไงถึงจะต้องการทนายน่ะ
"ผมขอโทษนะ เรื่องที่ด่าว่าพี่รับเงินเปื้อนเลือดน่ะ"
"พี่ก็ว่าความให้พวกจำเลยจริงๆ นี่ ...แต่ว่านะเก้า เหรียญมันไม่ได้มีแค่สองด้าน แต่มันมีสัน มีขอบเหรียญด้วย ถ้าเราไม่แน่ใจว่าคนๆ นั้นอยู่ด้านดีหรือร้าย ให้ยืนอยู่ตรงขอบเหรียญไว้ก่อน รอจนเหรียญมันหยุดหมุนแล้วค่อยมองว่าสุดท้ายแล้วมันโชว์ด้านไหนออกมา ลูกความพี่บางคนก็ทำผิดจริง แต่เนื้อแท้เป็นคนดีอย่างเหลือเชื่อก็มี"
"....."
"พี่เกลียดไอ้วินมาก เกลียดใครก็ตามที่ทำร้ายน้องพี่ แกเองก็เหมือนกัน ถ้าวันนึงแกทำผิดขึ้นมาพี่ก็จะแก้ให้เป็นถูก ...อีกฝ่ายจะเป็นจะตายก็ช่าง น้องพี่ต้องไม่เดือดร้อน แกเห็นมั้ยเก้า จริงๆ พี่แกก็ไม่ใช่คนดีอย่างที่ใครเค้าว่า แกว่างานที่พี่ทำไม่ดี...มันก็จริงบางส่วน แกเป็นคนอยากพูดอะไรก็พูดแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ไม่เสแสร้งดี"
"ไม่ดีหรอกเฮีย ผมตรงไปตรงมาแต่ตอนอารมณ์เสีย เวลาอยากทำดีๆ แม่งไปไม่ถูก ทำไม่เป็น"
เฮียก้องถอดสูทแขวนแล้วหัวเราะขำ ผมมุ่ยหน้า
"ไม่ยาก แกลองเอาใจเขามาใส่ใจเราดูสิ อยากได้รับการกระทำแบบไหน ก็ปฏิบัติกับเค้าไปอย่างนั้น ไม่เห็นยากตรงไหนเลย ไอ้เด็กซื่อบื้อ โง่นี่หว่า"
อะไรวะ อุตส่าห์ขอโทษมาด่ากันอีก ผมหันหลังขวับเดินออกมา เอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าอยากให้แฟร์มาอ้อน ผมมิต้องไปออดอ้อนมันงั้นเหรอ
เฮอะ แค่คิดจะทำก็ขนลุกแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
น้องแก้วแก้มป่องกลับอเมริกาแล้ว :dont2: ตัวประกอบอดทนของป้า ตัวเล็กไปซะแล้ว เหลือแต่ไอ้พวกโย่งโก๊ะทั้งหลาย ไม่น่ารักเอาซะเลย
-
แปะก่อนน
--------------------
ถ้าเก้ามาอ้อนวินคงน่ารักแบบอ้อนติ่งดีนะ อยากเห็นจริง 5555555 :laugh:
-
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ว้ายยย มีตัวละครเพิ่มมาอีกคนแล้วๆๆ ><
ฮุฮุ จะแก้แค้นเค้าหรอเก้า ระวังนะ จะหลงรักเขาเหมือนที่หลงรักวิน
คนแต่งจ๋า ! เอาเก้าไปห่างๆน้องวินโหน่ยยย !!
จับคู่กับริวเล้ยยย 55555.
รออ่านตอนต่อไปจ้า
อยากอ่านตอนหวานๆของโซ่วินบ้างง่า
-
เหมือนบทโซ่มันน้อยๆ น่า = ='' :z3:
สรุปยังต้องแย่งชิงบทพระเอกกันอยู่ใช่มิ o22
:z13: :z13: :z13:
-
:L2: :L2: :L2:
-
บุคคลไร้ตัวตนปรากฏแล้ว ชื่อของเขาคือ "โซ่" !! :m20:
อ่านตอนนี้แล้วขำเก้ามาก ไม่รู้ทำไม
-
ลางความยุ่งเยิ่งลอยมาแต่ไกล :เฮ้อ:สวยเกินก้อแบบเนี้ยแหล่ะวิน
-
รัก 3 เศร้าใบตองแห้ง
เก้ายังไม่เลิกความตั้งใจ แหนะๆคิดว่าโซ่ตามเก้าไม่ทันหรอ
เหอๆ เค้าทำประตูนำไปแล้ว
-
ชิ ไอเก้า วางแผนชั่วอีกและ
สาธุๆๆๆๆๆ แผนล่มทีเถิด
-
โซ่ขี้หึงร้ายกาจ :m13: แต่หวังว่าคงมีเหตุผลนะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าริวเป็นคนที่น่าขยะแขยงพอทนเลยนะ
คงมาหาวินแน่ ๆ เลย โอยย ศัตรูหัวใจโซ่เพียบเลยแฮะ
-
โซ่เอ๊ย คู่แข่งเยอะจริง
วินยิ่งเป็นคนใจอ่อนด้วย
จะทันเล่ห์คนอื่นไหม
-
เชียร์โซ่อยู่ดีนะคะ
ต่อให้กาลเวลาผ่านไป หรือใจวินอาจจะเปลี่ยน
แต่เราก็ยังเชียร์โนะ ชอบผู้ชายแบบนี้ ฮา~
จะมีเหลือเผื่อมาทางนี้บ้างมั้ยในชีวิตจริงน่ะ =.,=
แต่อ่านมุมนี้ก็ชอบเกรียนขึ้นมานิดๆ
นิสัยเด็กดี เป็นลูกคนกลางของจริงเลย
แต่ว่า... เราไม่ยกวินให้หรอกนะ เดี๋ยวยุคนแต่งหาคู่ให้ใหม่นะ อิอิ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ อยากให้มาต่อทุกวันเลย~
ขอบคุณนะคะ
-
เหมือนสถานะพระเอกของโซ่ยังไม่แน่นอน T_T เศร้าใจ
ฮึบ แต่เชียร์โซ่ต่อไป
-
ริวอย่ามานิสัย :m16:
โซ่กับวินนี่มารผจญเยอะมากกกกก สู้เว้ยยย :a2:
ปอลอ แต่ตอนนี้รู้สึกฮาเก้าเล็กๆ ไอ้นี่นิ
-
ปลื้มเฮียก้อง *0*
o13 o13 o13 o13
-
:m20:
ฮาเก้าดีตอนนี้
เอาเก้าไปคู่ริวซะ
โซ่ วิน เท่านั้นนนนนนน
-
ริวจะโดนเก้าทำอะไรน้อ
-
ริว โผล่มาด้วยงี้ จะจับคู่กะเก้าอ่ะป่าว
อยากให้เก้ามีคู่ อิอิ จะได้ไม่มายุ่งกะวิน
5555555555
ท่าทางจะยากแฮะ^^
ชอบมุมมองเฮียก้องจังเลย อิอิ
-
ตามมาเอาใจช่วยวินในสังคมใหม่ที่(ค่อนข้าง)อันตรายนี้ด้วยคนค่ะ
แต่ตอนนี้ต้องเอาใจช่วยตัวเองให้หนักแน่นก่อน ว่าอย่า2ใจ :-[
เค้าออกตัวเชียร์โซ่นะ ถึงจะแอบเอ็นดูเก้าไอ้เด็กปากแข็งบ้างก็เหอะ หึหึ
:กอด1:กอดแน่นๆ :กอด1:
-
สนุกดี แต่ชอบเรื่องของโซ่หรือไม่ก็วินเล่ามากกว่า(ลำเอียงเห็นๆ)
คนแต่งก็สุดยอดอ่ะ o13
วันเว้นวันอย่างคงเส้นคงวามาตลอด
อยากรู้ว่ามีสต็อคเรื่องไว้บ้างมั้ย?
หรือว่าปั่นสดตลอด ถ้าเป็นอย่างนี้นี่แบบ...สุดๆอ้ะ o13
-
อยากให้เน้นนู๋แฟร์หน่อยค๊า คิดถึงน้องง :o8:
เริ่มรู้สึกว่าแฟร์เป็นคนอื่นที่ไม่ใช่วินไปแล้วจริงๆ
แอบใจหายเหมือนกันนะ :m15:ไม่รู้สิ ยังไงก็รู้สึกเหมือนความหล่อ ความสวย?ของตัว
มันยังติดอยู่ที่วิน ไม่ส่งไปถึงแฟร์อ้ะ
...คิดไรเนี่ยเรา :serius2:
+1ขอบคุณจ้าา :กอด1: :L2:
-
ค้างๆอยากอ่านต่อเเล้วคะ
-
เข้ามาเชียร์โซ่ต่อไป
แล้วแอบสาปส่งเพื่อน(?)ของวิว...แต่ละคนน่ากลัวเกินไปแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดด อ่านตอนนี้แล้วทำไม ตาขวามันกะตุกยิกๆเลยง่ะ o21
คงไม่ใช่นะ หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดนะ :m29:
ความคิดนี้มันพุ่งแว๊บเข้ามาในหัว เก้าคงจะได้เป็นพระเอก :m30: แอ๊กกกก อย่าทำนะจ๊ะคุณคนแต่ง o1
สงสารโซ่ :m17: รักโซ่ เชียร์โซ่ เก้าก็น่ารักนะ(???) แต่เป็นพระรองจะเหมาะกว่า :teach:
ก็นานๆทีปีหน จะมีนิยายที่พระรองเป็นคนกวงติงหลุดโลกแบบเก้านะ :laugh:
ขอโซ่เป็นพระเอกเถ๊อออ "ขอเป็นพระเอกในหัวใจวิน~ บลาๆๆ" <<โซ่ร้องๆๆ
(เพลงเก๊า..เก่า เหมาะกับอายุโซ่ เอ้ย! ใครปารองเท้ามา ?? :m22: ..... ขอบคุณที่ให้ฟรีค่า!!)<<อินี่บ้า!!
-
เก้าอย่าเข้าไปออดอ้อนวินเลยนะขอร้อง
เดี๋ยวมันจะกลายเป็นนิยายตลกไปซะก่อน
:laugh: แบบคิดภาพไม่ออกอ่ะ ไม่กล้าจินตนาการตาม
แอบเชียร์ให้ริวคาบเก้าอ่ะ อิอิ
-
อย่างไงเขาก็โบกธงเชียร์โซ่เหมือนเดิม
แอบใจหาย น้องแก้วจะกลับแล้วเหรอออออ :sad4:
-
จะมีใครว่าอะไรไหม ถ้าจะรู้สึกว่าโซ่กับเก้าเคมีมันเข้ากันอ่ะ ฮ่าๆๆ
เก้าเวลาอยู่กับโซทำไมมันดูเป็นเคะมึนๆ กวนๆ แบบ.. อร๊ายยยย อธิบายไม่ถูก
แต่ว่านะ เก้าพออยู่กับแฟร์ก็กลายเป็นพ่อคนแมน พ่อกวนติ่ง เป็นเมะอ่อนหัดเรื่องความรักไปซะอย่างนั้น
สรุปๆ 3P โล้ดดดดดดด (สาระมันอยู่ตรงเน๊!!)
-
โอยยยย อ่านทันแล้ว ตั้งแต่ตอนแรกจนล่าสุด :really2: ใกล้เช้าพอดี 555555
ชอบสุดๆ ตกหลุมรักเรื่องนี้ไปเลยเนี่ย
ยิ่งตอนโซ่ขอวินเป็นแฟนนะ โคดจะลุ้น เขินแทนวินเลย :-[
เก้าก็เกรียนแบบเด็กๆน่ารักไปอีกแบบ
ณ จุดนี้ ใครได้น้องวินไป พี่ก็ยินดี :laugh:
แค่โซ่กับเก้าเท่านั้นนะ คนอื่นอย่าแหยม :m31:
แต่กลัวคุณวินคนเดิมจะกลับมาน่ะสิ ไม่เอาน้า
คนตายแล้วจะกลับมาได้มั้ยอ่ะ สงสัยจริงๆนะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ง่าาา เหลือแต่ตัวโหดๆ โซ่สู้ๆ เนอะ
-
แอบ ชูป้ายไฟเพิ่มมา เป็น ริว - เก้า ฮา :laugh3:
-
อิพี่เก้าถ้ามาอ้อนวินจริงหล่ะก็ เหอะๆ อ่านแล้วจะอ๊วกป่ะเนี๊ย รับไม่ได้ 5555 :laugh:
-
โซ่อยู่ไหน คิดถึงโซ่
-
อ่าน2ตอนรวดหนุกมั้กมาก
ช่วยเอาเก้าไปคู่กับริวที
อย่าได้มาวอแวกับวิน
เดี๋ยวนายเก้าจะโดน o18
:L2: :กอด1: :L1:
-
โอ๊ย...ติดเรื่องนี้ อยากอ่านต่อ
ให้ข้อคิดเชิงปรัชญาเยอะชะมัด
ไม่เป็นไร ตัวเล็กไปแล้ว ตัวใหญ่ก็ดิ้นกันต่อไป อิอิ
-
ทำไมไม่รู้จู่ ๆ ไปเชีย เก้า ริว 5 5 5 5
-
ยังไงก็ชอบเก้าอ่ะ เกรียนดีจัง
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านประมาณห้าหกตอนได้ เรื่องนี้ยังสนุกเหมือนเดิม
แรกๆหยุดอ่านเพราะช่วงสอบ พอจะกลับมาอ่านเจอคอมเม้นว่าโซ่วินเป็นแฟนกันแล้ว ตึ่ง!! FCเก้าปวดร้าว ฮ่าๆๆ
เราชอบเก้ามากเลยนะ..อาจเพราะนิสัยคล้ายๆเราด้วยแหละ เลยจะเข้าอกเข้าใจ(ซะงั้น)
พอล่าสุดแอบเห็นคอมเม้นคนเชียร์ริวเก้า ...แสดงว่ามีหวังที่เก้าจะไม่อกหักแล้วสินะ
คือเห็นเก้าอกหักแล้วเหมือนเห็นตัวเองอกหักอ่ะ ฮ่าๆๆ เหมือนกันเกิ๊น
โบกธงๆ *FCเก้า
แต่โซ่ก็น่ารักมากเลยนะ แบบว่า หวานอ่า อร๊ายยย ให้ตายเถอะคุณผู้ชายเรื่องนี้นี่
-
เป็นเรื่องที่น่าติดตามจริงๆ เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบโซ่มากๆ ยิ่งฉากจูบฉากหอม พี่แกหวานและอบอุ่นได้โล่ห์จริงๆนี่ถ้าวินคนเดิมมารู้มาเห็นเข้าแบบนี้ต้องมีอิจฉากันบ้างล่ะเนี่ย เพราะดูไปคล้ายๆจะเรียกร้องความสนใจจากโซ่เล็กๆนะ
จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
รักโซ่เสมอวะ
เก้า?? ฝันไปเถอะ ก๊ากๆๆๆ
-
เก้า ชี้โพรงให้กระรอก โซ่ :oo1:
-
ขาวสะอาดหนึ่งเดียวไปซะแล้ว...=_=
-
สงสารวินในร่างวินจริงๆเล้ยยย
-
เหมือนว่าเก้าจะเด่นอีกแล้ว
เค้าจะเอาผู้ชายอบอุ่น แสนดี
เค้าจะเอาโซ่
-
เย่! อ่านทันซะที
ติดตามจ้า^^
ปล. เก้าก็น่ารักแต่ แต่ชอบโซ่มากกว่าอ่ะ 55+
อีกสักนิด ทั้งเรื่องชอบวินที่สุดละ โฮะๆ ><
-
ยังไม่พออ o22 o22 o22 o22
-
สนุกมากเลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
หนุกมาก อ่านแล้วชักอยากให้ควบสองนะเนี้ย
-
ชอบพี่ชายเก้า 55
-
Shiva : ตอนนี้สั้นนิดนึงนะคะ อยากอัพ
_____________________________________________________________________________________________________
ตอนที่ 22
"ถ้าวินไม่อยากไปกินเหล้า พวกเรานัดเจอกันข้างนอกก็ได้นี่"
"เห็นทีจะไม่ได้ว่ะ กูกับวินเพิ่งคบกันเป็นแฟน ต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แค่สองคน"
"มึงเอาเปรียบเพื่อนคนอื่นรึเปล่าวะ ทั้งที่เมื่อก่อนวินอยู่กับพวกกูตลอด แค่มันลุกขึ้นมาแล้วเห็นหน้ามึงเป็นคนแรก ไม่ได้แปลว่ามันต้องเป็นลูกเจี๊ยบคอยตามก้นมึงไปตลอด"
"ริว"
อยู่ๆ วินก็พูดขึ้นมา
"หวัดดี เป็นไงบ้าง"
"หวัดดีวิน หืม มึงพูดดีๆ กับกูแล้วดูน่าคบจัง"
"เมื่อก่อนเราอยู่กับพวกนายตลอดงั้นเหรอ? "
"ใช่ ไปขับรถกินลมกันตอนดึกๆ เข้าผับนู้นออกบาร์นี้ บางทีก็ขับไปถึงทะเลเลย นึกออกบ้างมั้ย? "
"เราดูรูปในเฟซบุคมาแล้วล่ะ ก็เฮฮากันดี"
"ใช่มั้ยล่ะ กลับมาสังสรรค์กันบ้างก็ได้นี่"
"แต่ดูจากรูปแล้วตัวเราเมื่อก่อนก็ไม่ได้สนุกไปด้วยเลย มาตอนนี้คงยิ่งแล้วใหญ่ ต่อไป เราไม่ออกไปสังสรรค์อะไรแล้วล่ะ"
ไอ้ริวลดท่าทีผูกมิตรลง แต่เดิมแล้วมันก็ไม่ใช่คนที่มาชวนเพื่อนไปสนุกกันอะไรแบบนั้นหรอก มันผิดวิสัย ไอ้ริวเป็นคนที่ไม่สนปาร์ตี้ด้วยซ้ำไป มันจะอยู่ก็เหมือนไม่อยู่ กินเหล้าด้วยแต่ไม่ค่อยหัวเราะไปกับมุกตลกหรือเล่มเกมแผลงๆ มันจะคอยปลีกตัวห่างอยู่เสมอ แต่พอรู้ตัวตื่นกันในรุ่งเช้า ไอ้ริวก็ไปนอนห้องไหนสักห้องในบ้านไอ้กัซ มีผู้หญิงสองคนขนาบกายสองข้างหรือบางครั้งก็เป็นผู้ชาย แต่ทุกคนก็ไม่ได้ถูกบังคับให้หลับนอนอะไรแบบนั้น เหมือนคนรู้กันทั่วว่าริวเป็นพวกมีความสมพันธ์คืนเดียว ไม่มีการผูกมัด ไอ้ริวก็ติสท์ไปวันๆ ไม่รู้คิดอะไรอยู่บ้าง ไม่เข้าใจว่าหาคนนอนด้วยได้ไงมากมาย
"กูบอกตรงๆ เมื่อก่อนมึงก็สวยอยู่นะแต่ร้ายชิบหาย กูเลยอยากมาดูตอนที่ไม่เลวบ้าง ...น่าสนใจดีนะ กูนึกว่าอาการแบบนี้มันเป็นเรื่องเพ้อฝันในนิยายซะอีก โรแมนติกซะไม่มีล่ะ ปีศาจร้ายกลายเป็นมนุษย์ผู้เลอโฉม แต่จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นปีศาจ... นี่มันโศกนาฏกรรมชัดๆ "
"มึงรีบไสหัวออกไป ไอ้ริว กูจะไม่พูดซ้ำแล้วนะ"
ริวเอียงคอตาปรือๆ แล้วโบกมือให้ผม แต่ขยับปากให้วินเป็นคำว่าบ๊ายบายแล้วออกไป ไม่รู้มันมีเรื่องอะไรค้างคากับวินอยู่รึเปล่า หรือแค่อยากมาสู่รู้เฉยๆ
"ระวังไอ้นี่หน่อยนะวิน ไว้ใจไม่ได้"
"โซ่ กูเวียนหัว"
ผมรีบกุลีกุจอพาวินไปนั่งที่โซฟา หาน้ำเย็นๆ ให้ดื่ม
"คุยอะไรกับแก้วเหรอ? "
"ก็ขอให้เค้ายอมอภัยให้ นอกนั้นก็คุยเรื่องทั่วๆ ไปให้น้องเค้าฟัง น่ารักดีนะ ขี้แย"
"ว่าเค้าได้เหรอ"
"ฮะๆๆ ว่ากูขี้แยเหรอ เดี๋ยวกูร้องไห้นะ หึ"
"เอ่อ...น้องเค้าไม่ได้มาขอคืนดีใช่ไหม? "
"เปล่า"
"กูนึกว่าจะมีศัตรูเพิ่มมาอีกคนซะแล้ว"
"เอ๊ะ ศัตรู? "
"ไม่ได้รู้ตัวเลยใช่มั้ยเนี่ย ตอนนี้พอคนเค้ารู้กันหมดแล้วว่ามึงความจำเสื่อม บางคนที่กล้าเข้ามาคุยมาใกล้ เค้าก็พากันหลงมึงกันหมด"
"ใครที่ไหน ไม่มี"
"ที่มึงรู้จัก ก็ไอ้เก้า ไอ้ปาล์ม ตอนนี้ไอ้ริวก็อาจเป็นไปด้วย แต่กับหมอนี่ไม่ชัวร์เหมือนกัน มันลมเพลมพัด เดาใจยาก"
"ไหง...มีแต่ชื่อผู้ชายวะ"
"ฮะๆๆ เนตรกับหยีก็คงอยากกอดฟัดมึงเหมือนกัน แต่กูไม่ให้ทำแล้ว กูหวง"
วินหน้าแดง กัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย เขินซะแล้ว เพราะอย่างนี้ไงล่ะ เพราะมึงน่ารักแบบนี้ถึงได้แต่มีแต่คนอยากรัก วันนี้พอเห็นแก้วจู่ๆ ก็โผล่มายืนข้างมึง ทำให้ใจคอไม่ดีเท่าไหร่ ก็คนเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน แก้วเคยมาค้างที่นี่ออกบ่อย แม้ผมจะคุยกับแก้วน้อยพอๆ กับที่ไม่อยากคุยกับวินก็ตามที
"น้องเค้าหน้าหวานดีเนอะ"
"อืม..." พอยืนเทียบกับวินแล้ววินดูเท่ไปเลย ก็ถึงวินจะหน้าสวยแต่ก็ไม่ได้บอบบาง ปากแดง แก้มยุ้ยแบบน้องเค้า สองคนดูเหมาะกันมากจนน่าอิจฉา ผมกระเถิบเข้าไปใกล้วินอีกหน่อย จ้องตาสวยดุที่อ่อนโยนลงจากเดิม โครงหน้าเหมาะเจาะ และริมฝีปากได้รูป ไม่ใช่ว่าน่ารัก แต่งดงามและมีสเน่ห์ ที่ว่าน่ารักคือบุคลิกที่เจ้าตัวแสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติมากกว่า
"มึงเป็นสิว" วินว่า
"ฮะๆๆ ตรงไหนอ่ะ"
"ตรงนี้ๆ เนี่ยอ่ะใต้คางทางซ้ายเนี่ย ล้างโฟมออกไม่ดีล่ะสิ อ้ะ มีไฝเล็กๆ ตรงนี้ด้วย"
"มึงสังเกตหน้ากูด้วยเหรอ..."
"ก็อยู่กันสองคนก็ต้องมองหน้ามึงสิ ถามแปลกๆ "
"แล้วมึงว่าหน้ากูเป็นยังไง"
"หน้าเหมือนคนขี้บ่น ขี้รำคาญ โหงวเฮ้งมันบอก อาแปะขี้โมโหชัดๆ "
"จริงอ่ะ? "
"แล้วก็ชอบทำหน้าเข้มๆ ดุกูด้วย ฮึ"
"ก็ใครล่ะชอบทำให้เป็นห่วง"
"ผมค้าบ"
วินยกมือหลับตาปี๋ ผมหัวเราะ เอามือประกบหัวสองข้างของวินแล้วดึงเข้ามาใกล้
"รู้ว่าเป็นห่วงใช่ไหม ถึงได้ไม่ออกไปกับไอ้ริว ไม่ไปกับคนที่กูห้ามไม่ให้ไป"
"เปล่า กูรับมือคนเยอะๆ ไม่ไหว กูรักสันโดษ นี่ก็ว่าจะลองกลับไปอยู่คอนโดคนเดียวแล้วเนี่ย"
"ใครจะยอมให้ไป"
"แต่กูมารบกวนมึงนานแล้วนะ"
"ไม่เอาไม่ให้ไป อยู่คนเดียวเวลาคนไม่ดีมาหาจะทำไง เวลาจะนอนคนเดียวจะนอนยังไง เวลาคิดมากจะทำยังไง เวลาไม่สบาย..."
จู่ๆ วินก็โผเข้ากอดเอวผมหมับ อิงแก้มเข้ากับไหล่ ผมตกใจนิดหน่อย แต่ก็เอามือโอบหลังอีกฝ่ายเอาไว้
"มึงผิด"
อ้าว กูผิดเรื่องอะไรถึงมาให้รางวัลกันแบบนี้ล่ะ ผมเคลียจมูกเข้ากับผมด้านหลังคอวิน กลิ่นหอมยวนทำให้เคลิ้มจนไม่อยากลืมตา ผมฝังหน้าเข้ากับกลุ่มไหมนิ่มแล้วอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ
"มึงทำให้กูเคยตัวแต่แรก กูเลยติดเป็นนิสัย ต่อไปจะอยู่คนเดียวได้ยังไง"
"ถ้ากูไม่อยู่กับมึงตั้งแต่ที่โรงพยาบาล ป่านนี้มึงจะไปอ้อนใครก็ไม่รู้ กูก็คงยังวิ่งหนีมึงอยู่อย่างคนโง่ พลาดอะไรดีๆ แบบนี้"
"อะไรดีๆ "
"ก็ ที่วินมากอดแบบนี้" ผมประคองสองแก้มขึ้นมาช้าๆ คนตาโตเริ่มคลายมือออกจากเอวผมแต่ผมยิ้มแล้วรั้งคางเรียวเอาไว้ ปลายจมูกเราชนกัน วินมองเป๋งเข้ามาในตาของผมทำให้รู้สึกหมั่นเขี้ยวตาแป๋วๆ ที่เหมือนแมวขี้สงสัยนั่นเหลือเกิน
"จูบกันนะ"
วินก้มหน้างุดแล้วส่ายหัวดิ๊ก ทำให้ผมนึกขำ จริงๆ จะจูบเลยเจ้าตัวก็ไม่ทันระวังเนื้อระวังตัวหรอก แต่พูดออกเสียงให้รู้กันไปเลยว่าจะโดนจูบแล้วนะ ทำให้วินเขินเล่นมันสนุกมากกว่า ผมรั้งเอววินให้เข้ามาหา มันจับไหล่ผมสองข้างไว้ทรงตัว ลุกขึ้นคุกเข่าบนโซฟาทำท่าจะดันตัวออก
"จูบกันนะ เป็นแฟนกัน ก็ต้องมีอะไรแบบนี้บ้าง" ผมลูบแขนที่บีบไหล่ผมเบาๆ ด้วยความเกร็ง คงทำตัวไม่ถูก ผมหน้าจืดลงไปหน่อย นี่แกล้งวินเกินเลยรึเปล่านะ
"กูไม่ชิน...มัน...พิลึก" วินค่อยย่อตัวลงมา ทำท่าอึกอัก
"วินจุ๊บโซ่หน่อยสิ แค่แตะปากลงมา บนแก้มก็.."
ผมยังพูดไม่ทันจบ วินก้มลงจูบแตะที่ปากผมแล้วผละออกไป แค่แตะเบาๆ แว๊บเดียว แวบเดียวจริงๆ ผมยิ้มเอ๋อ
"เดี๋ยวสิ เอาใหม่ๆ แค่แป๊ปเดียวยังไม่ทันรู้สึกเลย ขออีกทีนะ"
"ก็จูบแล้วอ้ะ"
วินหันหลังหนีแล้วรีบลุกขึ้นยืนเตรียมเผ่น ดีว่าผมดึงแขนไว้ทัน
"ขี้โกงกันนี่นา ที่กูจูบตั้งนานสองนาน อย่าหนีสิ"
ผมทั้งดึงทั้งตะกายแขนคนที่ยืนให้กลับมานั่งลงอีกที ให้แฟนผมนั่งบนตักหันหลังให้ จัดท่าให้นั่งพิงอกผมสบายๆ วินหน้าแดงจนถึงใบหู ชนิดว่าแดงแจ๋เลยล่ะ ผมว่าผมพอแล้วล่ะ หยุดแกล้งแค่นี้ดีกว่า ผมนั่งอยู่เงียบๆ ให้วินนอนเอนหลังทิ้งน้ำหนักตัวมาหา อุณหภูมิอุ่นๆ ถ่ายทอดสู่กันและกันในห้องแอร์เย็นๆ ผมนั่งลูบหัววินเล่น ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อย สักพักวินก็ขยับหลุกหลิกบ้างแต่ก็ไม่ได้หนีไปไหน แค่คุยกันว่าจะกินอะไรกันดีก็มีความสุขแล้ว ตอนผมโทรสั่งอาหารให้ขึ้นมาส่ง วินก็ยังนั่งแกะเการอยขาดเปื่อยของกางเกงยีนส์ตรงเข่าผมเล่นอยู่ ไม่ได้ลุกออกไป กะจะทำรูระบายอากาศให้รึไง ขาดหมดแล้ว ผมวางโทรศัพท์ มือเจ้าตัวอยู่ไม่สุขวางแหมะอย่างสงบบนเข่าผมได้สักพัก ก็ยกนิ้วชี้และกลางเคาะเป็นจังหวะช้าๆ และร้องเพลงเบาๆ ผมเอนตัวเท้าคางและนั่งฟังเพลงที่วินกำลังร้องอยู่ เพลงที่เคยฟังผ่านหูแต่ไม่เคยสนใจ แต่เวลานี้ ด้วยเสียงร้องที่ฟังเพราะไปอีกแบบจากเวลาพูด ผมตั้งใจฟังทุกวินาที
Look at the stars...
Look how they shine for you
And everything you do...
Yeah, they were all yellow
I came along...
I wrote a song for you
And all the things you do...
And it was called yellow
ผมเอียงคอแล้วพยายามชะโงกมองหน้าวินตอนร้องว่าเป็นยังไง แต่วินรู้ตัวหยุดร้องเสียก่อน คนที่นั่งตักหันหน้ามายิ้มบางๆ ให้ แล้วลุกออกไป
เป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพลงนี้คำว่า yellow มีความหมายเป็นนามธรรม ไม่รู้แปลว่าอะไร แต่ฉันชอบนะที่ไม่มีใครรู้ความหมายที่แน่นอน ดีแล้ว
http://www.youtube.com/v/GQxLTCQop2I
-
น่ารักจังเลย :-[ อยากอ่านต่อแล้วอ่าๆ
-
เขินอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด หวานมากโซ่~!!!
สมกับที่เขารอโซ่โชว์หวานอยู่ตั้งนาน
วินวินก็เคยตัวก็อยู่แบบนั้นแหละจ้ะ ไม่ต้องไปไหนหรอกกกกก~
ขอบคุณที่มาอัพค่ะ :กอด1:
-
โซ่หวานนนน วินนก็น่ารักกกก :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยยยย
โซ่กะวินนี่ น่ารักอ่ะ :o8: :o8: :o8:
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนมากกกกก
ปัดมดหน้าจอคอมแทบไม่ทัน !!!
-
โอ๊ยยยย หวานกันจริง ๆ เลย :z1: :z1:
-
น่ารัก อ่านไปเขินไป :-[
-
อย่างนี้แหละ o13 ค่อยๆเรียนรู้กันไป
สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดี บรรยากาศสบายๆอบอุ่นๆ คนอ่านชอบจัง :o8:
-
หวานมากกกก น่ารักอ่า ทำไมโซ่เป็นคนแบบนี้ค๊าาา อยากได้ซักคน ฮ่าๆๆ
แต่บางทีก็เหมือนวินไม่ได้รักโซ่เลย แค่แบบชอบอยู่ด้วยแล้วสบายใจ (พูดจาสร้างความร้าวฉานอีกละ= =ll)
แต่มันน่ารักจริงๆนะ อยู่ด้วยกันไปแบบนี้้เดี๋ยวก็รักกันเองอ่ะ
ชอบบรรยากาศแบบนี้สุดๆ ไม่อยากให้อะไรไปพรากสองคนนี้เลย *เหล่เก้า
ยกเก้าให้คนอื่นดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ ...ยังยืนยันเป็นFCเก้า
-
อัพมา ก็อ่านครับ
กด+ กับตอนหวานๆ โซ่ :กอด1:วิน
รักแท้ไม่ได้เกิดขึ้นทุกๆ วัน
-
เอร้ยยยยย น่ารักหวานหยด :o8:
จับเก้าไปคู่กะตัวพี่ น่าจะสูสีกันได้อยู่นิ 5555 :laugh:
แอบจับคู่กันไว้ ไปป่วนให้หนุกหนาน :m20:
:z13: :z13: :z13:
-
โซ่โรแมนติกเว้ยยย
โบกธง แฟนคลับ ริว-เก้า ฮ่าๆ จะได้หมดปัญหาไป ดราม่าคู่นี้แทน โฮรก คงเถื่อนสมใจคนอ่านน่าดูชม
-
2 คนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักมากกกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3:
-
เขินนนนนนนนนน น
จะบ้า! มันจะหวานเกินไปเลยนะ
น้ำตาลขึ้นเลย ฮา~ ชอบตอนนี้นะคะ
ความรักดูเป็นธรรมชาติ
ไม่หวือหวาดี อยากให้มีแต่ตอนแบบนี้ตลอดไป
แต่ก็คาดว่าคงไม่สมจริงกับชื่อเรื่อง
ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ^^
-
หวานซะ น่ารักอ่า :impress2:
-
อ๊าคคคค หวานกันเบา เบา
แต่คนอ่านจะเป็นลมมมม โฮกกกกก อยากได้สามีแบบโซ่ และอยากไ้ด้ภรรยาแบบวิน ฮิ้วววววว>.<
-
:-[ :-[ :-[ :-[
ขอสมัครเป็นแฟนคลับน้องวินด้วยคนนะคะ
น่ารักไม่บันยะบันยังจริงๆ
ตามหามานานแล้วค่ะที่นายเอกเป็นแบบนี้
แบบว่าเป็นผู้ชายที่ไม่ต้องอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง
คือได้แบบว่าทั้งหล่อและสวยในคนคนเดียวกัน
ดีใจที่โซ่รีบชิงสารภาพซะก่อน เพราะดูแล้วก็น่าเป็นห่วง
เพราะน้องวินของเราฮอตเสียเหลือเกิน ใครเข้าใกล้เป็นต้องหลง(รัก) กันหมด
แต่ก็ใช่ว่าจะหมดปัญหา เพราะท่าทางเก้าคงไม่ยอมง่ายๆ ไม่รู้จะมีแผนอะไรอีกรึเปล่า
แถมพี่คินก็กำลังจะกลับมาเร็วๆ นี้ ไม่รู้ถ้ามาเจอน้องวินเวอร์ชั่นใหม่จะเป็นยังไงบ้าง
-
อ๊ายยยย น่ารักน่าฉุดอ่ะ :m3:
-
ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ
-
ชอบมากกกกกกกค่ะ หลงรักวินเข้าเต็มหัวใจแล้วจริงๆๆๆ ไม่ไหวทนค่ะ
-
คืบหน้าแล้ว :-[
โซ่ทำให้วินรู้ใจตัวเองจริงๆ สักทีนะ
-
หวานนนนนนนนนนนนน
-
อรั๊ย!!!!!!!!
-
ตอนนี้น่ารัก
:-[ :-[
-
ชอบจัง แต่ดูท่าตัวร้ายอย่างเกา้ไม่น่ากลัวเท่าริวเลยอ่ะ
-
กริ้ดดดดดดดดดดด :o8:ถูกใจมาก ๆ อยากให้หวาน ๆ แบบนี้ตลอดเลย (ไซโคคนแต่งได้มะ ๕๕๕)
-
ตอนนี้มาหวาน .... วินน่ารักอ่ะ
-
จากเสือร้ายขี้โมโหกลายเปนแมวน้อยขี้สงสัย
อร้าย หนุ่มๆๆเพียบแน่ๆๆๆ :laugh:
-
น่ารักอ้ะ..น่ารักสุดๆเลยคู่นี้ห่วงใยเอาใจใส่ด้วยหัวใจกันจริงๆ ดูอบอุ่นชะมัด ชอบล่ะ :-[
-
:o8:เขินอ่ะ น่ารักมากกกกกกก :o8:
แต่... ตกลงรักกันจริงแน่ใช่มั้ยทั้งคู่?
(รู้สึกไม่แน่ใจในความรู้สึกวินยังไงไม่รู้สิ เพราะวินเป็นคนใจอ่อนและขี้สงสารอ่ะ)
ยังยืนยันโบกธงเชียร์โซ่
-
ตอนนี้น่ารักกันจัง แต่ริวก็แอบน่ากลัวนะ ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร
-
เข้ามาม้วนต้ว ม มม เก้า ริว จ๋า า า ซั่มกันเหอะคะ 5555555 ((ไม่เกี่ยวเลยย ย))
-
น่ารักอ๊ะ :o8: :o8:
-
:-[ อร๊ายย เขินแทนวิน
โซ่หวานมาก
-
อ่านแล้ว....หวานกันสุดๆ
-
หวานสุดๆ โซ่เจอวินแบบนี้เข้าไป
สงสัยไปไหนไม่ถูกแล้วแหละ 5555
-
หวานเชียว ><
-
เรื่องน่ารัก
คนเขียนก็น่ารัก ขยันอัพดีจัง
-
โอ๊ยยย หวาน น่าร้ากที่สุดอ่า
ถ้าเราเป็นโซ่ก็หวงนะ วินเล่นเสน่ห์แรงขนาดนี้ คนโน้นก็รัก คนนี้ก็หลง เป็นเราจะเก็บไว้กะตัว ไม่ให้เจอใครเลย
-
:o8:
หวานๆน่ารักกกก
-
รอได้เสมอค่ะ มาน้อยมามาก ก็ดีกว่าไม่มาค่ะ แหม...นายโซ่ของเราขี้แกล้งจัง นิสัยมายดีเลยยย ฮิฮิ
-
รู้สึกกลัวแทน วินปวดหัวแล้ว
วินคนเก่าจะกลับมายึดร่างรึเปล่าเนี้ย
-
มดแทะหน้าจออออ :z1:
-
อิจฉา . . . . หวาน มาก . .
-
555
พี่โซ่ของเรา น่าร๊ากกกก :-[
-
พี่เก้าคะ หนูขอปันใจไปเชียร์พี่โซ่ก่อนนะคะ
เขินนนนนน
-
ตอนนี้หวานจังนะ น่าอิจฉาอ่ะ :-[
-
จะติดตามต่อไปครับ!!!
-
มันเป็นอะไรที่อธิบายได้ยาดมาก
ตอนแรกไม่ได้สนใจนะแต่พอได้อ่านแค่นั้นแหละรวดเดียวจบเลยอ่าาาาา
หนุกมากมายเขินๆอ่ะอ่านไปยิ้มไป ลุ้นไป แต่สำหรับเราโซ่เป็นที่หนึ่งนะ อิๆ สู้ๆค่าาา o13 o13
-
มานั่งรอค่ะ ความจริงการที่ใครสักคนเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นและประกอบกับหน้าตาดีมากอยู่แล้วยอมเป็นที่หมายปอง
ของทุกคนค่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเลือกยาก บ๊ะ! :laugh:
เก้าน่าร๊ากกก แต่โซ่ก็ใจดี แบบนี้แวร์(วิน+แฟร์)คงหนักใจแย่ เอิ้กกก
แอบดีใจที่ปัญหาเรื่องแก้วจบไปแล้ว 55
เป็นกำลังใจให้ค่าา อรั๊ย :m3:
-
ตอนที่ 23
"นุก แกรู้จักไอ้นั่นใช่มั้ย ไอ้คนที่ชอบแต่งตัวโทรมๆ ขี่มอไซค์ผุๆ ลิ่วล้อไอ้วินอ่ะ"
"ฉันรู้จักแต่คนที่แต่งตัวแนววินเทจ ขับฮอนด้าC70ในเดอะแก๊งย่ะ ไอ้ก้าวร้าว"
"เออๆ ไอ้นั่นแหละ มันเป็นใคร เล่ามาให้หมด"
"ขอโทษษษด้วยนะคะ คุณเก้า! " นุกพูดกระแทกเสียงประชด "เผอิญว่าวันนี้นุกยุ่งมาก ถ้าคุณมึงไม่ได้เข้ามาซื้อเสื้อผ้าร้านดิฉัน ก็เชิญไสหัวยุ่งๆ อันแสนน่ารักของคุณไปด้วย มาทางไหนไปทางนั้นค่ะ! "
"ร้านแกก็เสื้อผ้าเก่า ของมือสองเก็บจากหลุมศพรึเปล่าเนี่ย บรรยากาศร้านก็มืดมนซะ"
"ของใหม่แต่จงใจเก่า ร้านก็จงใจตกแต่งย้อนยุคเว้ยไอ้บ้า อย่าให้ฉันสับเรื่องรสนิยมแสลงตาของแกนะ ได้ยาวแน่"
"มิน่าถึงคิดว่าไอ้ตัวหัวรุงรังนั่นรสนิยมดีกว่าฉันน่ะ พวกเดียวกันรวมหัวกันนี่หว่า"
"มึงต้องการแค่รู้เรื่องไอ้ริวใช่แมะ? "
"ไม่ต้องหยาบใส่เก้าก็ได้คร๊าบคุณนาย เออถูก ฉันสืบเรื่องมันอยู่..อยากได้ข้อมูลเยอะๆ ถ้าพอใจก็จะไม่มากวนแระ"
"มันชื่อริว ชื่อจริงชื่อไรไม่รู้ บ้านอยู่ไหนไม่รู้ นอนค้างบ้านไอ้กัซอาทิตย์ละสามสี่วัน มันไม่ค่อยเข้าเรียน...รู้สึกจะอายุจริงแก่กว่าพวกเราสักสองสามปีมั้ง ทำงานที่ผับเดียวกับไอ้เนตร แถวสาธรอ่ะ ร้านที่ตกแต่งหน้าร้านแปลกๆ เหมือนไซต์ก่อสร้างน่ะ แกนึกออกใช่ไหม? "
"เออ"
"เออนั่นล่ะ นอกนั้นก็ไปตามสืบเอาละกัน"
"เฮ้ยไม่เอาดิ บอกมาอีก ไม่งั้นฉันไม่ไป จะแหกปากอยู่นี่ล่ะว่าเสื้อผ้าร้านนี้ถอดจากศพในป่าช้า"
"what the fuck"
"จุ๊ๆๆๆ ไม่เอาน่านุก บอกมาเหอะ...พลีส รู้อะไรอีกอ่ะ ถ้าเรื่องมีประโยชน์ใช้เล่นงานมันได้ เดี๋ยวฉันไปจริงๆ สัญญา"
"ฉันยังคิดไม่ออกเว้ย อืม...มันเป็นไบ นอนกับใครก็ได้ที่ไม่เรื่องมาก ไม่ผูกมัด เป็นไงมีประโยชน์ป้ะ ถ้าไปให้มันฟันแล้วอย่าลืมเรียกฉันล่ะ จะช่วยถ่ายคลิปเก็บไว้ให้เป็นที่ระลึก เอาแบบHDเลยมะ? จะได้เห็นชัดทุกรูขุมขน"
"แหวะ อย่าพูดให้สยองน่า ไอ้หนวดนั่นเป็นไบเหรอ ยิ่งรู้จักยิ่งขยะแขยงแม่ง คนไรวะ"
"...เอ้อใช่ๆ พูดถึงถ่ายรูปแล้ว มันถ่ายรูปได้สวยมากเลยนะ แล้วก็บ้าสะสมกล้องเก่าๆ อันนี้ช่วยได้แล้วใช่มะ? "
"เออ มั้ง...ถ้ามีอะไรจะแวะมาหาใหม่ละกัน ฉันไปละ"
"เก้า เดี๋ยว"
"อะไร"
"โซ่กับวิน สองคนนั้นน่ะ... เรื่องจริงเหรอ? "
"จริง"
"............."
"...คบกันไม่นานหรอกนุก เชื่อสิ...แกคอยดูไปละกัน"
ผมขับรถจะกลับออกถนนสายหลัก แต่เจอกลุ่มช่างกลฝูงใหญ่ยกพวกตีกันตรงสามแยก มีเสียงลั่นเปรี้ยงของปืนดังจากจุดเกิดเหตุ เสียงคนตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ไอ้เด็กพวกนี้เล่นของหนักชิบหาย เดือดร้อนกูต้องขับอ้อมอีกละ ผมค่อยๆ ถอยรถจะหาที่กลับตัว จำได้ว่าผ่านซอยเล็กๆ มาเมื้อกี้ หลบกลุ่มคนไปขับรถอ้อมโลกเล่นๆ อีกสักพักค่อยกลับก็ได้วะ เห้ย... มีนักเลงที่ไหนมาเคาะกระจกรถกูซะแทบแตกวะเนี่ย
"ยุ่งไรกะกูวะ!? "
ผมเลื่อนกระจกรถลง มีไอ้บ้าสะพายกล้องแบกของพะรุงพะรังชะโงกหน้าเข้ามา
"ไปด้วยคนดิ เร็ว กูจะโดนฆ่าแล้ว"
ไอ้ริว... มึงตายก็ดีสิ โดนยิงตายห่าอยู่แถวนี้แหละ อย่าเอาเท้าสกปรกๆ ขึ้นมาเหยียบรถกู ไอ้คนไร้มารยาทตบหลังคารถผมโครมๆ เร่งให้เร็วๆ อีก ผมขมวดคิ้วคิดอยู่แว๊บหนึ่งพลางมองหน้ามันอย่างหาเรื่อง แต่สุดท้ายก็ยอมให้ไอ้ริวขึ้นรถมาด้วยและโค้งเป็นวงแคบจนล้อดริฟท์บดไปกับพื้นถนน ขับซิ่งย้อนกลับไป ผ่านร้านเสื้อผ้าย้อนยุคของนุก และแล่นไปในถนนเล็กๆ ที่เหมือนทางลัดไปโผล่ที่ไหนสักแห่ง ข้างทางมีบ้านที่กำลังอยู่ระหว่างก่อสร้าง พงหญ้า คลอง บ้านร้าง ผมเหลือบมองคนข้างๆ หางตา มันไม่ได้ซกมกสกปรกอย่างที่คิด แต่เสื้อมันไม่ได้ย้อนยุคซักหน่อย ไอ้นุกหลอกกูนี่นา ไอ้ริวใส่เสื้อยืดย้วยสีหมองๆ ตุ่นๆ คอเสื้อเปื่อย แถมมีรูเล็กๆ ประปรายเต็มไปหมด มันใส่กางเกงยีนส์พอดีตัวที่พอดูได้ ปลายขากางเกงซ่อนอยู่ในรองเท้าบูทหนัง
"ไปส่งกูหน่อย"
"กูไม่ใช่แท็กซี่ กูจะกลับห้อง ส่วนมึงอยากลงตอนไหนก็ลงละกัน"
"ห้องมึงอยู่ไหน? "
"เกือบถึงมอ"
"เชี่ยทำไมกูต้องย้อนกลับไปมอด้วยวะ"
ผมปิ๊งอะไรดีๆ ขึ้นมา ทันใดนั้นก็เหยียบเบรกรถสุดแรง รถสปอร์ตหยุดตัวได้เร็วเพียงเสี้ยววินาที ไอ้ริวที่ไม่ได้คาดเบลท์ตัวพุ่งจนลอย อกกระแทกเข้ากับคอนโซลหน้ารถเสียงดังปึ้ก เหมือนจะมีเสียงอะไรแทรกด้วย ผมยักยิ้มสะใจใส่ไอ้ริว
"งั้นก็ลงมันตรงนี้แหล่ะ"
ไอ้ริวนั่งกุมอก ผมเผ้ารุงรังตกลงมารกหน้ารกตา มันก้มตัวไม่สนใจที่ผมไล่ลงรถ ไอ้หนังหนาหน้าด้าน
"ออกไป! "
ผลั๊วะ
"โอ๊ยยยยยยยย" จู่ๆ ไอ้ริวก็พุุ่งกำปั้นเข้าอัดหน้าผมเต็มเหนี่ยว ผมเจ็บร้าวไปทั้งกรามและโหนกแก้ม เกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะเนี่ย ผมง้างหมัดต่อยสวนแต่ก็โดนแค่แขนที่มันยกมากันไว้ แถมมันยังตุ๊ยท้องผมจนจุกหน้าเขียว
"มึงเป็นเหี้ยอะไร!!! " ไอ้ริวตะเบ็งถาม
กูต้องถามมึงต่างหากไอ้ควาย มึงโดนห่าไรเข้าสิงวะ ผมน้ำตาเล็ด เจ็บทั้งหน้าที่ร้อนจนเต้นตุบๆ และจุกกลางลำตัวอีก แค่แกล้งเบรกให้มันหน้าคว่ำแค่นั้นเองจะของขึ้นทำไมเนี่ย ผมกดคลึงท้องบรรเทาความเจ็บยังไม่มีแรงจะโต้ตอบ ไอ้ริวก็กระชากคอเสื้อผมสุดแรง จนเนื้อผ้าบาดคอให้แสบผิว อะไร???
"ไอ้เฮงซวย มึงมันตัวซวย"
"อุ่ก...มึง...เป็นบ้าอะไรวะ"
"กล้องเนี่ย..."
มันชูกล้องแบบใส่ฟิล์มเก่าๆ เกือบติดหน้าผม เลนส์แก้วแตกเป็นรอยร้าว คงเกิดตอนที่ผมเบรกรถ แล้วไง...
"มีค่ามากกว่าชีวิตมึงทั้งชีวิตอีก"
"มันจะมีค่ากว่ากูได้ไง ไอ้ควาย! "
ผมยื้อยุดฉุดกระชากจะแย่งชิงกล้องด้วยความโมโห ไอ้นี่ใช่มั้ยของสำคัญของมึง เอามาแกว่งล่อหน้าล่อตาคนอย่างไอ้เก้าแล้ว คิดว่าจะรอดมือกลับไปได้อย่างไม่บุบสลายงั้นเหรอ สองมือผมกำกล้องแน่นแล้วดึงสุดแรง ไอ้ริวล้มคะมำจนหน้าผากฟาดเข้ากับฟันหน้าผม ผมปากแตกเลือดไหล แต่ก็สามารถทำให้สายคล้องคอของกล้องปลิวขาดจากตัวไอ้ริวมาได้ ผมโยนกล้องหนักๆ ออกไปทางกระจกรถให้ไกลที่สุด มันลอยไปกระแทกกำแพงบ้านหลังหนึ่งแล้วร่วงลงคลุกฝุ่นบนพื้น ชิ้นส่วนแตกหลุดจากกันกระจัดกระจาย ผมหายใจหอบ เลือดไหลจากปากหยดมาเปรอะเสื้อขาวเป็นดวง ไอ้ริวปิดประตูรถโครมแล้ววิ่งถลาลงไปดู ผมออกรถสุดตัวทิ้งให้ไอ้เลวนั่นกับซากกล้องแตกๆ ไว้ข้างหลัง ขับไปตามทางไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง มึงมีสิทธิ์อะไรมาโมโหกู ขนาดมึงเคยข่มเหงน้องกู กูยังให้มึงติดรถมาด้วยเลย กะแค่กล้องเส็งเคร็งมึงพังถึงกับต้องซ้อมกู เอาอะไรคิดวะ
ผมขับฉิวจนถึงถนนสายหลักที่รถคราคร่ำ แล้วขับกลับไปมุ่งหน้ากลับห้อง พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ริมฝีปากของผมเจ็บแสบ ในปากมีแต่กลิ่นคาวและรสชาติเลือด ลำตัวก็เมื่อยเจ็บไปหมด ตอนจะลุกออกจากรถเพื่อขึ้นไปบนห้อง ท้องมันก็ตึงเจ็บจนแทบร้อง ผมเห็นกระเป๋าของไอ้บ้านั่นตกอยู่ใต้ที่นั่งข้างๆ เลยหิ้วขึ้นมาด้วยความเจ็บแค้น ขอให้มึงลืมเงินลืมโทรศัพท์ไว้ด้วยเหอะ ให้เดินลุยฝุ่นร่อนเร่กลับสลัมมึงไปนั่นแหละ สมน้ำหน้า สมควรแล้ว
ผมคว้าขวดเครื่องดื่มในตู้เย็นมาขวดหนึ่ง ประคบแก้มที่โดนต่อยตอนไม่ทั้งตั้งตัว หยิบกระเป๋ามันมาเทๆ มันเป็นกระเป๋าบุนวมด้านใน คงเอาไว้ใส่กล้องเฉยๆ ไม่มีกระเป๋าเงินหรือมือถือเลย โถ่เอ้ย ป่านนี้มันก็ได้กลับบ้านสบายใจ ไร้รอยขีดข่วนแล้วสิ หนอย... ทำไมกูไม่เอากล้องทุบหัวมันให้รู้แล้วรู้รอดเลยวะ โง่ๆๆๆ โง่ชะมัดเลยกู ผมมองข้าวของของริว มีฟิล์มที่ยังไม่ได้แกะสามกล่อง ฟิล์มที่ใส่กระปุกขาวๆ อีกสองม้วน สมุดโน๊ตเล่มเล็กๆ ปากกา แล้วก็ซองยาใส ยาเม็ดกลมๆ สีฟ้าอ่อน สีชมพูอ่อน สีม่วงอ่อน และสีขาว ยาอีแน่ๆ
...มันเล่นยา
มิน่าถึงอารมณ์สุดโต่งนัก ไอ้ขยะสังคมเอ้ย
ผมเปิดน้ำในอ่างล้างหน้า แค่วักมาโดนปากก็แสบซี๊ด ผมล้างเลือดออกจากคาง มองหน้าในกระจกยังไม่บวมเท่าไหร่...แต่พรุ่งนี้คงทั้งม่วงทั้งเขียวแน่ๆ ปากซีดจางและรอยเส้นตั้งตรงกลางมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ผมปลดกระดุมเสื้อนิสิตที่เปื้อนเลือดเป็นดวงเล็กๆ หน้าท้องเป็นรอยแดงจ้ำ ...ไอ้ขี้ยา ทำกันเจ็บแสบนักนะ อารมณ์ผมเย็นจากโมโหโทโสเป็นเจ็บใจตัวเองที่ไม่ได้เอาคืนมันให้มากกว่านี้
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์แผดเสียง ผมมองชื่อคนโทรเข้ามาแล้วขมวดคิ้ว
"ไอ้โซ่"
"วินไปหามึงรึเปล่า? "
"เปล่า ทำไม? "
"วินหายไปไหนไม่รู้"
"เห้ย เค้าบอกรึเปล่าว่าออกไปไหน"
"มันบอกกูว่าหลังเรียนเสร็จจะไปวัด แต่นี่มันก็นานมากแล้ว โทรหาก็ปิดเครื่อง"
"วัดแถวไหน? "
"แถวร้านของนุกน่ะ"
ผมใจหายวูบ แถวนั้น... ที่เค้ายิงกันน่ะนะ!
"มึงออกไปตามหาดูรึยัง"
"กำลังจะถึง"
"กำลังจะถึงเนี่ยนะ! มึงรู้รึเปล่าว่าเมื่อกี้ช่างกลมันยกพวกตีกันถนนเส้นนั้น กูได้ยินเสียงปืนด้วย"
ผมตัดสายทิ้ง ติดกระดุมกลับเม็ดเดียวก็หยิบกุญแจรถพุ่งออกไปที่ประตู อย่าให้เป็นอย่างที่กูกลัวเลยนะแฟร์ อย่าเป็นอะไรเลยนะ ผมใจเต้นโยนในอก แต่พอเปิดประตูจะตรงไปที่ลิฟท์ก็เจอมารมาผจญซะก่อน ไอ้ริวมาหา มันเดินสวนมาแล้วยึดแขนเอาไว้แน่น ผมสะบัดสุดแรงจนหลุดมาได้แล้วเดินต่อ แต่มันก็ยังคว้าจับข้อมือผมเหมือนคีมคีบแน่น
"ริว กูรีบ ไว้ก่อน"
"อย่าคิดหนีนะ ไอ้เด็กเวร"
"กูกลับมาเคลียร์กับมึงแน่ แต่ตอนนี้กูรีบ ปล่อยเว้ย!!! " ผมตะคอกไอ้ริวเสียงดัง มันทำหน้าไม่พอใจมาก แต่ใครจะสนล่ะ ผมสะบัดแขนหนีอีกที แต่มันก็ยังตื๊ออีก ผมต่อยหน้ามันด้วยมือข้างที่เป็นอิสระ กำปั้นส่งเข้ากระแทกหน้ามันเต็มๆ ในระยะประชิด จนหน้ามันหันและปล่อยข้อมือผม ผมวิ่งไปตบๆ ปุ่มหน้าลิฟท์แรงๆ เงยหน้ามองเลขไฟวิ่ง ลิฟท์ยังอยู่ถัดลงไปอีกหลายชั้น ผมเลยตัดสินใจวิ่งลงบันได
"เดี๋ยว! " ไอ้ริวยังตามมายึดแขนผมไว้ได้อีก โอ้ยยยยย จะอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย!
"กูบอกว่ายังไงจะกลับมาหามึงแน่ เข้าใจภาษาคนมั้ย" ผมจ้องตาและบอกมันชัดๆ ทำไมต้องตอนนี้ ทำไมต้องเป็นตอนนี้ กูจะไปตามหาแฟร์ แฟร์เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้...
"กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น!!"
"มึงจะเอาอะไรนักหนา กูไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงด้วยหรอกนะ"
"กูต้องการจากมึงหลายอย่างเลยแหละ"
ผมรู้สึกเหมือนอะไรหนักๆ ทุบเข้าที่ท้ายทอย พื้นที่ยืนอยู่สั่นสะเทือน ตามองเห็นแค่สีดำสนิท
...แล้วสติก็ดับวูบลงไป...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงนี้บทเก้าจะเยอะสักหน่อย ริวด้วย แต่ตัวหลักที่สำคัญที่สุดยังเป็นวินอยู่
พบกันครั้งหน้าค่ะ :bye2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยวินหายไปไหน
-
แอ๊!! พ่อเก้าที่แสนดีโดนดักตีหัว
งืออ สู้เค้านะลูก เพื่อแฟร์เจ้าจะตาย(?)ไม่ได้! o7
-
หรือชะรอยจะเป็นอีกคู่หนึ่ง เหอเหอ :z1:
-
น้องวินไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อย่าดราม่ากับน้องวินอีกนะค่าาาาาาาาา
-
กกกก....เก้าเมะในฝันกำลังจะกลายพันธุ์แล้วหรือเจ้าคะ??
หรือเป็นสายนี้มาตั้งแต่ต้น
แล้ววินหายไปไหนเนี่ย ทำไมโซ่ไม่รู้จักดูแลวินให้ดีๆเลย
ฟ้องแก้วๆ
-
ชิกหายแล้ว เก้าเสร็จไอ่ริวแน่ ๆ เลย แบบนี้ก็ไม่ได้เห็นศึกชิงวินน่ะสิ
-
อีกคู่นึงหรือเปล่าคะเนี่ย
ขอเชียร์เลยค่ะคู่นี้ อิอิ
-
เฮ้ยยย ริว โหดอ่ะ
รู้บ้างว่ามีธุระ เถื่อนสุดๆอ่ะ
ไม่รู้ว่าเป็นห่วงวินหรือห่วงเก้าก่อนดี
-
o22
อะไรเนี่ย
วินไปไหน
แต่เชียร์โซ่-ริวนะ อิอิ
-
หรือว่าพี่เก้าจะได้เดินตามรอยน้องแก้วนะนี่ :เฮ้อ:
กลายเป็นเมียไอ้ริวแน่เก้า o12
ทั้งพี่ทั้งน้อง เดี๋ยวอาจจะได้มีปั๋วร่วมกัน :oak:
-
น้องวินนนนนนนนน ไปหนายยยยยยยย
ทำให้ทุกคนเป็นห่วงแล้ววววว
ส่วนเก้า หาเรื่องกะพี่ริวนี่ระวังตัว อิอิ
-
+_+! เก้าเป็นรับหรอเนี่ย.....โอ้! พระเจ้าช่วย
-
วินหายไปไหนอีกละทีนี้!!!
ขอให้วินอย่าเป็นอะไรไปเลยนะคะ
ชีวิตวินมันดราม่ามามากพอแล้ว T^T
โซ่อ่า ตามหาวินให้เจอไวๆ นะ
อยากให้วินปลอดภัย ไม่อยากให้วินเป็นอะไร
ส่วนน้องเกรียน~
ถึงพี่จะไม่ค่อยชอบหน้าน้อง แต่พี่ก็อยากให้น้องปลอดภัยนะ
ขอให้ริวอย่าทำอะไรร้ายแรงเลยแล้วกัน...
กล้องนั่นท่าทางจะสำคัญมาก อาจจะมาจากคนสำคัญ
สองคนนี้ก็แรงๆ ใส่กันซะด้วย
คุยกันด้วยเหตุผลก่อนนะ อย่าเพิ่งเอาอารมณ์คุยกันเลย
อยากอ่านตอนต่อไปอีกแล้ว~
ขอบคุณนะคะ
-
เอาแล้ววววว~ วินวิน หายไปไหน~!?
แล้วเก้าจะเป็นอย่างไงกันเนี่ย ลุ้นอ่า ลุ้นๆ
-
555
ไอเก้า เสร็จแน่ๆๆๆ o22
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ริวxเก้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮือ โซ่ไปตามวินเร็วๆสิเว้ยย
-
อ๊าาาาากกกกก ค้างสุดๆ ไหนจะคู่เก้าริว ไหนจะหนูริวอีก
-
อยากร้อง :impress3: เอื๊อก เก้าเป็นรับหรอ,,,ไม่เคยคิดไว้เลยแฮะ o22
ขอเก้าไว้ซักคนได้มั้ย
นู๋วินหายย :serius2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย อยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน ริวเก้าใช่มั้ย
ในที่สุดเก้าก็มีคู่ แถมเคะสมความปรารถนา ฮ่าๆๆๆ *หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
แต่ริวมากไปป้ะ...พูดไม่ถูก = =ll แบบเล่นยาด้วยอ่ะ อารมณ์ร้าย ติสต์แตก อินดี้สุดๆ
เป็นคนที่น่ากลัวดีจริงๆ ...แต่เก้ามีคู่ก็ยินดีนะ♥ ฮุฮุ
//ขอโบกธง FCเก้าแรงๆสามที
-
:serius2: วินหายไปไหนอ่าาาา
เก้ามีลางว่าจะได้คู่ป่าวเนี่ยย
-
อย่าให้วินต้องโดนช่างกลยิงตายอีกนะ เค้าไม่ยอมๆๆๆๆ
-
ทำไมรู้สึกว่าริวน่ากลัวจัง เหอๆ แต่นะ... ริวเก้า อาจจะเป็นคู่ที่เหมาะสม?กันก็ได้
ว่าแต่ตอนนี้น้องวินหายไปไหน :serius2:
-
คู่ใหม่? โหด มัน ฮา
-
เยี่ยม ในที่สุดเก้าก็มีคู่ มาโซทั้งคู่ เหมาะกันดีแท้ o13
-
เก้า ริว จัดไป คู่รักสาย S ไม่มี M งานนี้ กำปั้นอย่างเดียว
ขัดขืนชกท้อง ขัดขืนต่อย 5 5 5 5 5
-
เหมือนน้องเก้าจะได้คู่ 555+ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เกิดอะไรขึ้น *0*
-
วิน โซ่ มาแบบน่ารักๆ เทคแคร์ดูแล มีอะไรมาให้เขิล~เป็นระยะๆ
ส่วน เก้า ริว เอิ่ม... - - โหด เถื่อน หื่น(?)
เอาเหอะ จะยังไงก็..เรียกเลือดได้เหมือนกัน(????)
ปล. ริว เดี๋ยวดูต้นทางให้ จัดมา! 55+
-
แง้ว ถ้าเก้าxริวจริง เค้าสงสารน้องแก้วจัง :เฮ้อ:
-
ริว - เก้า เย้ๆ แอบเชียร์ :impress2:
-
เฮ้ย... อย่าบอกนะว่า.... o22
-
วินอยู่ไหนน !?!?
โอ๊ยยไม่นะ น้องวินคงไม่มีอะไรหรอกนะ
เก้าแรงมากอ้ะ ของบางชิ้นมันมีคุณค่าทางจิตใจนะ
แง่ววว เชียร์เก้าริวให้คู่กัน
โซ่รีบตามไปหาวินนเร็ววววววววววว !!!!
+1 ให้จ้า จุ๊บๆ
-
เหมือนมีลุ้นคู่ใหม่ยังไงไม่รู้ ฮิ้วววววว :m20:
แต่ว่าวินจะเป็นไรไหม ไม่เป็นไรหรอกมั้ง...อย่าเป็นไรไปอีกนะ เดี๋ยวคราวนี้ท่านยมเอาจิงล่ะช็อคเลย o22
-
พี่เก้าจะโดนจัดหนักมั๊ยเนี๊ย :z3:
-
เกิดอะไรขึ้น!!!
เก้าจะเป็นไรมั๊ยอ่ะ
ริวยิ่งดูจิตๆอยู่
-
เข้าใจริวนะ คนเล่นกล้อง มันรักกล้องรักเลนส์ยิ่งชีวิต ยิ่งเป็นกล้องฟิลม์ด้วยเนี้ย
อุปกรณ์มันหายากและเป็นความภูมิใจ
ใครบังอาจทำพัง มันตาย!!!!!!
ส่วนเรื่องยา ริวอาจเป็นโรคอะไรก็ได้ แต่อะนะ เก้ามันมองแง่ร้ายอยู่แล้ว
คู่นี้น่าจะมันส์!!!!!!!
-
วินนนนนนนนนนนนนนน อยู่ไหน~ :serius2:
ตอนนี้รำคาญริวมากเลย คือทั้งรำคาญที่ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหนกันแน่แล้วก็รำคาญที่รั้งเก้าไว้ตอนนี้ด้วย
ถึงชั้นจะเชียร์โซ่แต่ชั้นก็ชอบเก้าด้วยนะเฟ้ย ทำกับแบบนี้ได้ไงยะไอ่ริว!!!
:fire: :fire: :fire:
-
เก้า ต้องคู่กับ วิน จิ o22 o22
-
หนูวินหายไปไหน โซตามด่วนเลยน่ะ
ส่วนเก้ากับริว ถ้าคู่กันน่ะ
กว่าจะรักกันได้ สงสัยอ่วมทั่งคู่แน่
-
เพิ่มมาอีก1คู่....หรือเปล่า
-
เก้าจะโดนอะไรหล่ะนั้น สงสารนะคะ แต่ไม่รู้ทำไมแอบสะใจอ่ะ :laugh: :laugh:
ส่วนวินนี่ หนู่หายไปไหนกัน หวังว่าคงไม่เป็นอะไรนะ :กอด1:
-
โอ๊ยยยย ริว ทำเก้าทำม๊ายยยยยยยยยย สงสารเก้าน่ะ รู้มั้ยคนนี้เค้าเชียร์ให้คู่วินนะ (พอๆกะให้โซ่คู่วิน เลือกไม่ถูกง่า)
เป็นห่วงวินด้วย ไม่รู้หลุดไปแถวเค้าตีกันได้ไง ตามหาวินให้เจอเร็วๆน้าโซ่ ท่าทางจะหมดหวังกะเก้าแล้วมั้ง สลบไปซะแล้ว :(
-
จะได้ลุเนอีกคู่มั้ยเนี่ย วินก็มาหายไปอีก :'(
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
วินไปไหน!!??
แล้วอย่าบอกนะว่าเก้ากับริวจะ...กัน ม๊ายยยยยยยยยย :m31:
อย่าให้เก้าผู้มีจิตใจบริสุทธิ์ไปได้กับคนสกปรกแบบนั้นเลย พลีสสสสสส TT
อยากรู้ว่าเมื่อก่อนวิน(ตัวจริง) ชอบโซ่หรือป่าว แอบอยากอ่านตอนพิเศษระหว่างวินกับโซ่เมื่อก่อนจัง
อยากรู้ว่าปีศาจร้ายแบบนั้น จริงๆคิดกับโซ่ยังไง
แต่ที่อ่านไปเหมือนวินจะอยากเอาโซ่มาเป็นเหยื่อทรมาน?? ยังคงค้างคาใจ
ขอบคุณมากๆ ติดตามอยู่จ้ะ :pig4:
-
วินหายไปไหน สงสัยอย่างแรง แต่ตอนนี้
ขออ่านคู่ริวกะเก้าก่อนน่ะ มันน่าลุ้น อิอิ
-
วินคงไม่ตายแบบเดิมซ้ำสองหรอกนะ = =
แต่นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าเก้าจะคู่กับริว งี้โซ่ก็เป็นพระเอกสิเนี่ย
-
เก้าท่าจะไม่รอด
-
มีแววว่าเก้าจะเสร็จริว :jul3:
คิดถึงน้องวินน้า หายไปไหน อย่าเป็นอะไรไปนะลูก โถๆๆ ตายมาละรอบนึงแล้ว :sad4:
-
อ่อก เกิดไรขึ้นนน!!
-
ซวยแล้วเก้า :z3: :z3:
-
ตอนที่ 24
หัวผมกำลังจะฆ่าผมจากข้างใน ความปวดมันทิ่มแทงออกมาทุกทิศทุกทาง ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในห้องนอนตัวเอง ปวดหัวมึนชา แขนสองข้างโดนมัดด้วยเข็มขัดไว้กับเสาเตียงสองข้าง ข้อเท้าโดนผ้าปูที่นอนมัดรวบเข้าไว้ด้วยกัน ผมดิ้นขลุกขลักกระชากให้ข้อมือหลุดเป็นอิสระ แต่ก็ทำได้แค่ให้หนังแข็งๆขูดเอาเนื้อตรงข้อมือหลุดถลอกไปแค่นั้น ไอ้เหี้ยเอ้ย มามัดกูไว้ทำไมวะ
"โว้ยยยยยยยยยยย"
ผมแหกปากระบายอารมณ์ จนคอแห้งผาก ไอ้ริวเปิดประตูเข้ามาในห้อง สะพายกระเป๋าใบที่ติดมาบนรถผม เดินย่างสามขุมมานั่งบนเตียง
"มึงมัดกูทำไม เข้ามาในห้องกูทำไม..."
"ห้องเก็บเสียงดีจังเนอะ กูอยู่ถัดไปอีกห้องยังได้ยินแว่วๆ เหมือนเสียงที่อยู่ไกลๆ เลย ฮึ"
"...กี่โมงแล้ว..."
"รีบไปไหน? "
"เรื่องของกู..."
"มึงรู้สถานภาพตัวเองตอนนี้รึเปล่า? ยังจะกวนตีนกูอีกนะ"
แน่นอนกูรู้สถานการณ์ดี แต่กูก็อยากรู้ว่ากูหลับไปนานแค่ไหน... ตั้งแต่ที่มึงตีหัวกูแล้วลากเข้ามาเนี่ย ตอนนี้ผมทั้งเจ็บจะทั่วร่างแล้ว ขาดแต่ขาสองข้างเท่านั้นที่ยังไม่เจ็บไม่ช้ำ ผมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ พยายามทำใจเย็น กูเสียเปรียบมันอยู่ จำไว้ไอ้เก้า ถึงอยากด่ามันถึงโคตรเหง้าก็ต้องทำให้มันยอมแก้มัดให้เร็วที่สุด
"ปล่อย กู ไปก่อน ได้มั้ยวะ"
"รีบไปไหน? "
"กูจะไปตามหา...หาวิน มันหายตัวไปย่านที่เค้ายิงกัน กูเป็นห่วง"
"มันไม่โดนยิงหรอก"
"มึงรู้ได้ยังไง"
"...กูมั่นใจว่ามันไม่โดนยิงแน่นอน" ไอ้ริวพูดหน้าเฉย มันก็อยู่ตรงที่เค้ายิงกัน คงจะได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
"......ปล่อยกู...ถ้าอยากจะเคลียร์กันก็อย่าเล่นสกปรกสิ มึงมาต่อยกับกูตัวตัวดีกว่า ให้มันจบๆ ไป"
"จะเริ่มปากดีอีกรอบแล้วสินะ เงียบแล้วฟังกูดีๆ กูอยากคุยอะไรกับมึงหน่อย"
"อย่าตาขาวสิวะ ไอ้เศษขยะ แน่จริงปล่อยกูสิ"
"...เฮ้อ มึงนี่จงเกลียดจงชังกูจริงนะ น่าภูมิใจจังแฮะ"
"มึงข่มเหงน้องกู ลืมแล้วรึไง? "
"อ้อ เรื่องนี้... กูไม่ปฏิเสธหรอกนะ ว่าแต่ว่าทำไมเดี๋ยวนี้มึงเป็นห่วงเป็นใยไอ้วินล่ะ รายนั้นต่างหากตัวต้นคิด กูก็อยู่ของกูดีๆ ไม่ได้อดอยากปากแห้ง ไม่ได้ขาดแคลนคู่นอน ไอ้วินมันเอามาเสนอให้เอง ความผิดกูไม่ได้ขี้เล็บของมันเลยนะ"
ผมโดนตอกกลับมา ก็ใช่ วินเมื่อก่อน ถ้ามันยังเป็นวินอยู่ ผมก็คงชังน้ำหน้ามากกว่าไอ้ริวสิบเท่า แต่นี่มันคนละคนกันเว้ย
"...มึงได้มอมยาน้องกูรึเปล่า"
"มอมยา? อย่างกูไม่เคยต้องพึ่งของพรรค์นั้นเว้ย"
"กูเห็นยาอีในกระเป๋าของมึง"
"ยาอี ยานั่น...เหรอ... ที่มึงรื้อของๆ กูออกมาสินะ... ไม่ กูไม่เคยใช้ยานั่นกับใคร เดี๋ยวกินแล้วตายห่ากันพอดี..."
"...ปล่อยกูไปเหอะริว กูอยากรู้ว่าตอนนี้วินเป็นยังไง กูบอกแล้วไงว่าจะกลับมาหามึง แล้วจะเอาไงค่อยว่ากันทีหลัง"
"เดี๋ยวกูโทรถามโซ่มันให้ก็ได้"
"จริงเหรอ? "
"ช่ายย.... กูก็อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงเหมือนกัน ไอ้วินนี่น่าติดตามกว่าละครหลังข่าวซะอีก" มันพูดพลางหัวเราะ โรคจิต...
"กูจะเปิดลำโพงให้มึงฟังด้วย แต่ก่อนอื่น... ต้องทำให้มึงหุบปากก่อน... อย่างับมือกูล่ะ" ไอ้ริวเดินไปค้นตู้เสื้อผ้า หยิบได้เนคไทมาเส้นหนึ่งมามัดปากผม ผมคิดอยู่ว่าจะกัดมือมันดีไหม แต่ดูจากก็ระยะไม่น่าถึง อย่างมากก็กัดโดนข้อมือมันตอนที่อ้อมผ่านหัวผมเท่านั้น มันโทรออกแล้ววางบนเตียงเปิดเสียงให้ผมได้ยิน
"ฮัลโหล โซ่"
"มีอะไร"
"กูได้ข่าวว่าวินหายไป เจอตัวรึยัง? "
"ยุ่งไรด้วย"
"เปล๊าาา ก็แค่...เจอเนตรจะได้บอกมันถูก กลัวมันเป็นห่วงป๋ามันน่ะ"
"........กูเจอวินแล้ว... ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว แค่นี้นะ"
"เออ แค่นี้แหล่ะ"
ผมร้องอื้อออ ถึงจะโล่งใจว่าไอ้โซ่เจอตัวแฟร์แล้ว แต่ไอ้ริวก็วางสายเร็วชิบหาย อยากคุยอยากถามไอ้โซ่อีก ทำไมมึงไม่ดูแลแฟนให้ดีๆ วะ แล้วตกลงแฟร์หายไปไหนมา ผมได้แต่ถลึงตาใส่ริวและร้องคำรามในคอ
"เฮ้ๆๆ ให้เวลากูพูด แล้วมึงฟังหน่อยสิ มึงยังไม่เห็นด้านดีๆ ของกูเลยนะ มึงยังรู้จักกูน้อยเกินไป" มึงพล่ามทำอะไรวะ วางสายแล้วก็แก้มัดกูสิ ไอ้ริว
มันแก้มัด แค่เฉพาะที่ปากผมแล้วส่งยิ้มเย็น ผมหงุดหงิดเลยพูดกวนประสาทมันอีกทันทีที่ปากเป็นอิสระแล้ว
"โดนมัดแล้วกูคงอยากทำความรู้จักกับมึงมั้ง กูไม่อยากรู้ด้านดีของมึง กูรู้แค่ว่ามึงน่ะสารเลว แค่นั้นก็พอถมเถแล้ว"
"อยากบอกให้รู้ไว้นะ... กูไม่ได้เป็นคนทำอะไรใช้ความรู้สึก มึงนั่นแหล่ะเริ่มก่อน"
มันค้อมตัวหน่อยๆ เอื้อมหยิบเอาของที่เหน็บไว้หลังเอวมา... ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมมันมั่นใจว่าวินไม่โดนยิงแน่นอน ริวจ่อปากกระบอกปืนพกมาที่คางผม สัมผัสของโลหะและกลิ่นคล้ายกำมะถัน ผมเบิกตาโพลง ปากเผยอค้าง หายใจถี่รัว ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
"เสียงปืนวันนี้ เป็นกูที่ยิงเองแหล่ะ"
ไอ้ริวค่อยๆ ลงมานอนข้างผม ยันศอกไว้กับหมอนนอนตะแคงสบายใจ ชี้ปืนมาที่หน้าผม มันพูดยิ้มๆ ตลอด แต่น้ำเสียงไม่มีแววล้อเล่นเลย
"...กูอาจจะดูเหมือนคนใจดีนะ มานั่งอธิบายตัวเอง โทรหาไอ้โซ่ให้...แต่... ไม่ว่ะ กูไม่ได้ใจดี มึงอาจจะเข้าใจอะไรผิดไปสักหน่อย กูแค่ใจเย็น... อ้าว เฮ้ มึงไม่มีธุระต้องรีบไปไหนแล้วไม่ใช่เหรอวะ มีเวลานอนคุยกันชิลๆ แล้วสิ ...ดูเหมือนว่าเรา สอง คน มีอะไรต้องสะสางกันเยอะเลยว่ะเก้า แถมกูต้องการที่หลบภัย อยากทำตัวเงียบๆ ไม่เป็นจุดสนใจซักพัก แย่หน่อยนะ กูจะนอนในห้องสวยๆ ของมึงนี่ล่ะ กูดูข่าวแล้ว ตำรวจหรือว่าใครๆ แถวนั้นก็บอกว่าเด็กช่างกลเป็นคนยิง ไม่มีใครคิดถึงตัวเลือกอื่นเลย ต้องขอบคุณมึงด้วยแหล่ะ ที่ซิ่งรถขับพากูออกห่างจากแถวนั้นมา หึหึ"
"มึงยิงใคร..." ผมทำใจแข็งถามออกไป แต่ไม่ได้สบตาเยือกเย็นนั่นแล้ว มันไม่ใช่คนปรกติ คิดอะไร อยู่ในอารมณ์ไหน...ดูไม่ออกเลย
"กูเป็นคนไม่ค่อยยุ่งอะไรกับใคร เพราะงั้นไอ้พวกที่เข้ามาวุ่นวายกับกูเนี่ย มันรนหาที่เอง ว่างั้นมั้ย? " ริวเอาปลายกระบอกปืนเขี่ยหน้าผมไปมาเหมือนปืนเด็กเล่น ยิ้มมุมปากแต่ตาไม่ยิ้ม ไอ้นี่มันอันตรายของจริง ผมหายใจเข้าออกสั้น รัวเร็ว เหงื่อผุดตามคอและหลัง ตัวเย็น เอ่ยปากถามไอ้จิตเภทว่า
"มึงจะเอายังไง? "
".....ไอ้วินแค่ขาดการติดต่อไม่กี่ชม. ก็มีคนตามหาตัวให้ขวั่ก มึงคิดว่าสักกี่วันวะ กว่าคนจะเริ่มรู้สึกว่ามึงหายตัวไป"
ผมหายใจเฮือก ไอ้ริวเก็บปืนไปแล้ว แต่ก็ยังน่าพรั่นพรึงไม่ลดรา มึงคิดจะฆ่ากูอีกคนรึไง??? สีหน้าเฉยๆ หันมายิ้มมุมปากก่อนพูดซ้ำอีกครั้งเพื่อบอกว่าคำถามนั้นต้องการคำตอบ
"กี่วัน? "
"...น้อง..กู โทรหาทุกวันหรือสองวัน พรุ่งนี้ที่บ้านก็รู้แล้วว่ากูหายไป"
"กูเห็นมึงไม่คบใคร มีใครจะมาหามึงที่นี่อีกบ้างมะ"
"......"
"กูถาม? "
"ไม่มี..."
ผมจุกในอก นอกจากครอบครัวแล้ว ที่นี่ ก็มีแต่แฟร์ที่เคยมา และเป็นเพราะผมลากมันมาอย่างไม่เต็มใจสักครั้ง ไม่มีทางที่จู่ๆ แฟร์จะโผล่มาหาผมเอง
"มึงจะฆ่ากูรึเปล่า? "
"ง่ายไปสิ...เรื่องอะไรจะฆ่าคนไร้ค่าอย่างมึงให้เดือดร้อนเปล่าๆ "
"แล้วมึงจะปล่อยกูเมื่อไหร่"
"เมื่อกูพอใจ นี่กูลงทุนลาออกจากผับมาดูแลเทคแคร์มึงเลยนะ อยากกินข้าวกินน้ำก็บอก อย่าชิงตายเองซะก่อนล่ะ"
"แก้มัดกูเถอะ กูไม่บอกใครหรอก"
"กูรู้มึงไม่บอกแน่ ถ้ามึงบอกกูจะไปเป่าหัวไอ้วินทิ้งซะ ห่วงนักไม่ใช่เหรอ? "
ผมกลืนน้ำลายอึก มันพูดง่ายๆ เหมือนไม่ใช่สาระสำคัญ เหมือนพูดถึงลมฟ้าอากาศทั่วไป มันทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วเลิกยันศอก นอนราบปล่อยตัวผ่อนคลายตามสบาย
"มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ว่ามึงจะบอกใครหรือไม่บอก ยังไงกูก็ไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆ หรอกเก้า กูไม่ได้ทำอะไรให้เลย มึงมารนหาที่เอง มึงต้องชดใช้เรื่องกล้องกู จำได้มั้ย ทำอะไรไว้ ...อย่างที่เคยว่า กล้องนั่น ชีวิตทั้งชีวิตมึงก็ยังไม่คู่ควร"
ริวนอนตะแคงแล้วหลับตาอยู่ข้างๆ ผมว่าจะพูดอะไรตอกกลับไป แต่ก็นึกได้ว่าไม่อยากยุ่งกับคนๆ นี้ แตะไม่ได้ แตะแล้วจะพาลเดือดร้อนกว่าเดิม ผมนอนหันหน้าไปอีกทาง แก้มยังเจ็บ ปากก็แตกเพราะทำตัวเอง ผมมันตัวดึงดูดหายนะอยู่แล้ว แล้วตอนนี้อาชญากรก็นอนหายใจอยู่ข้างๆ
ถ้าจะมีอะไรแย่มากกว่านี้ ก็เป็นเพราะผมยังไม่เลิกหาเรื่องใส่ตัว
ผมหลับไปด้วยความเหนื่อยและอาการเจ็บทั้งหลาย ตื่นมาไม่รู้วันเวลาเหมือนเดิม นาฬิกาข้อมือถูกถอดไว้บนโต๊ะหัวเตียง โทรศัพท์บ้านถูกถอดออกไปนอกห้องเหลือไว้แต่สายเปล่า ไอ้ริวไปไหนไม่รู้ ผมลองขยับให้แขนหลุดก็พบว่าเจ็บแผลที่ข้อมือยิ่งกว่าตอนแรกอีก ผมเหนื่อย หิว เจ็บและปวดเมื่อยไปหมด
"กินข้าว"
ไอ้ริวยกจานข้าวกับน้ำเข้ามา มันลากเก้าอี้ในห้องมาใกล้ๆ เตียง วางจานข้าวผัดกับขวดน้ำไว้ข้างบนแทนโต๊ะ มันแกะเข็มขัดที่มือขวาให้แล้วบอกให้แกะอีกข้างเอาเอง แล้วมันก็ชักปืนออกมา นั่งกับพื้นพิงประตูเฝ้ายาม
"กูให้เวลาสิบห้านาที" ริวก้มดูนาฬิกาแล้วพูด มันแปลกๆ ดูเลื่อนลอยพิกล ผมแกะมือซ้ายออกจากเสาเหล็กแล้วนั่งกินข้าว ยัดๆ รีบๆ ไม่ใช่เพราะเวลาจำกัด แต่เพราะหิวและอยากมีแรงต่อกรกับไอ้ริวภายหลัง ไอ้ป่วยทางจิตนั่งเหม่อเหมือนคนเมายา ฉวยโอกาสหนีไปตอนนี้ดีมั้ยนะ...
"กูอยากอาบน้ำ" ผมกินข้าวกินน้ำเสร็จในเวลาไม่นาน ไอ้ริวปรายตามองนิดหน่อยแล้วตอบ
"เหลือเวลาแปดนาที" ไม่เสี่ยงดีกว่า มันแค่เหม่อๆ กว่าเมื่อวานเท่านั้นเอง นั่งดักทางออกแบบนั้น แค่เดินเข้าใกล้ไม่ทันได้แย่งปืนก็คงโดนเป่าขมับนอนแดดิ้นแล้ว ผมมองนาฬิกาตัวเองบนหัวเตียง สิบโมงกว่า รีบเดินไปหยิบเสื้อยืด กางเกงผ้าแล้วเข้าห้องน้ำไป หน้าช้ำบวมเป็นสีม่วงจางๆตรงมุมปาก เลือดเกรอะตรงที่ปากแตกนิดหน่อย หนังตรงข้อมือเปิดออกและช้ำแดง ผมอาบน้ำทั้งแสบๆ แล้วคิดหาทางหนี ที่แย่ที่สุดคือมันมีปืนนี่แหละ แล้วมันก็ยิงมาครั้งนึงแล้ว ไม่รู้มันจะลั่นไกอีกเมื่อไหร่ จิตใจคิดอะไรอยู่บ้างก็ไม่รู้
ปัง ปัง ปัง
"ออกมา เดี๋ยวนี้! "
มันถึงแปดนาทีแล้วเหรอวะ? ผมเช็ดตัวลวกๆ แล้วแต่งตัวออกมา ห้องน้ำนี่ไม่มีกลอนล๊อค มีแต่สลักพลาสติกแบบเลี่อนเท่านั้น แค่ไหล่กระแทกก็พังแล้ว ผมเดินออกมาแล้วโดนเอาปืนจ่อเข้าที่หัวพอดี
"กลับไปมัดมือตัวเอง" ไอ้ริวเลิกเหม่อ มันสั่งเสียงเคร่ง
ผมกลับมานั่งบนเตียง พบว่าการใช้มือเดียว มัดมืออีกข้างมันยากกว่าตอนแกะออกเยอะ สักพักถึงจะทำได้สำเร็จ ...ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ ไอ้ริวเก็บปืนแล้วเข้ามาจับมัดอีกข้าง รุนแรงเหมือนมัดข้าวของ เช็คดูอีกข้างที่ผมทำแล้วกระชับให้แน่น ผมนอนแหงนหน้าแล้วถอนหายใจ ทั้งหมดนี่เพราะกล้องเก่าๆ ตัวนั้นเหรอ? ผมคิดแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา
"ปล่อยกูไปเหอะ"
"มึงคิดว่ากูอยากอยู่กับมึงรึไงเก้า หน้ามึงกูยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ"
"มึงปล่อยกู เอาเงินกูแล้วหนีไปซ่อนตัวไกลๆ ไม่ดีกว่าเหรอ? นี่มันใจกลางเมืองเลยนะ"
"เงินกูมี นี่มึงนึกว่ากูยากจนนักรึไง? "
..... กูไม่รู้ มึงทำงานในผับ แต่งตัวปอนๆ ...อ้อ เงินค้ายาล่ะสิท่า
"มึงต้องการอะไรจากกูวะ"
"จะเริ่มพ่นอะไรอีกวะ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มึงไม่มีอะไรเลยที่กูต้องการ กูบอกแล้ว ชีวิตมึงมันไร้สาระ ไม่มีค่า มึงหายไปสักคนมีแต่คนจะสบายใจ โล่งใจกันทั้งนั้น"
"งั้นมึงก็ยิงกูทิ้งเลยสิ จะได้สบายใจ รำคาญ..."
ผมเสียใจที่พูดไม่ทันยั้งปาก ก็โมโหที่โดนมันว่าน่ะ...แต่ก็กลัว... มันอาจจะเอาจริงขึ้นมาตอนไหนก็ได้ ในอกผมน่ะ หัวใจเต้นแรงแทบกระเด็นกระดอนออกมาแล้ว แต่หน้าตายังแกล้งทำเป็นอวดดีอยู่ เมื่อไหร่มันจะไปๆ จากห้องผมสักที ไม่น่ายุ่งกับมันเลย ไม่คุ้มกันเลย
"กูจะไม่อยู่สักสามชั่วโมง มึงนอนดูทีวีไปละกัน"
"ไปไหน? " ไอ้ริวจับผมมัดปากไม่ให้ร้องขอความช่วยเหลือ เปิดทีวีทิ้งไว้แล้วเดินออกไป
"ไปหาวิน"
ผมร้องอื้ออึงในลำคอ พยายามสลัดแขนออกอีก ไม่นะ อย่าไปหาแฟร์นะ อย่ายุ่งกับแฟร์ กูไม่ยอมจริงๆ ด้วย ผมนอนดิ้นฮึดฮัดอยู่คนเดียว ไอ้คนอันตรายแบบนั้น จะทำร้ายแฟร์รึเปล่า ไอ้โซ่จะดูแลปกป้องแฟร์ได้รึเปล่า ผมคิดอย่างอึดอัดคับแค้นใจ รู้สึกไร้ค่าขึ้นมาจริงๆ เวลาที่ถูกมัดอยู่เฉยๆ แบบนี้ ทำอะไรไม่ได้เลย เวลาก็คืบคลานช้าจนน่ากลัว เหมือนได้ยินเสียงความคิดตัวเองดังชัดเกินไป
มึงคิดว่าสักกี่วันวะ กว่าคนจะเริ่มรู้สึกว่ามึงหายตัวไป...
กูกลัวจะไม่มีใครรู้เลยน่ะสิ...
ไม่มีใครนึกถึงกูหรอก... กูแย่แน่ๆ กูแย่แน่ๆ คราวนี้ ถ้าเกิดโดนฆ่าขึ้นมาจริงๆ ก็ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว ไม่เอานะ แบบนั้นมันแย่เกินรับไหวแล้ว...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันจะไม่พูดอะไรที่จะเป็นหลักฐานมัดตัวได้ในภายหลัง... o18
-
ริวทำไมมันลึกลับซับซ้อนนักวะ สงสารเก้าจัง
จริง ๆ แล้วเก้าก็ไม่ได้เป็นคนเลวอะไรนะ
แต่บุคลิกและการกระทำอาจไม่โดนใจใครหลาย ๆ คน แค่นั้นเอง
โอ๊ยยยย ขอให้ใครซักคนนึกถึงเก้า และมาช่วยหน่อยเหอะ
และกล้องนั้นมันสำคัญยังงัยนักหนาฟระ :serius2:
-
สงสารเก้าอ่ะ วินหรือใครก็ได้โทรมาหาเก้าหน่อยสิ ไอ้ริวมันจิตเกินไปแล้ว :sad4:
-
จิตป่วยหรือบุคลิคซับซ้อนกันแน่เนี่ย
ไม่อยากจะคาดเดา
ตอนแรกโล่งอกที่วินปลอดภัย แต่จบตอนแบบค้างเติ่ง
เฮ้ย จะไปรังแกวินหรอ ไม่เอาน๊าาาาา
-
นึกไม่ออกว่าคู่นี้มันจะลงเอยกันได้ยังไง สงสารเก้าอ่ะ
อยากให้วินนึกห่วงแล้วมาเยี่ยมจัง
-
เฮ้อออออ จะเอายังไงก็พูดมาเลยดีกว่าว่ะริว แมนแมนอ่ะ
ถึงจะโรคจิต แต่ก็ดูพูดจารู้เรื่องอยู่นี่ (อารมณ์ไม่ชอบหน้า ขอด่านิดนึงนะ)
แบบนี้มันอึดอัดนะ!!! :เฮ้อ:
-
ตกลงคู่นี้เค้าจะได้คู่กันมั้ยคะ
แต่ริวแลร้ายๆ น่ากลัวเกินไปนะ
-
แอบสงสารเก้าอ่า ตรงที่บอกว่าถ้าหายไปแล้วจะมีใครรู้ :monkeysad:
-
กล้องนั่นมันต้องเป็นของสำคัญของริวแน่เลย
เห้อ เห็นใจเก้าแฮะคู่นี้รักกันด้วยเลือดจริงๆ
-
คู่นี้เขานิยมSMสินะ
-
:serius2:
ริวน่ากลัวม๊ากกกกก
ดูจิตๆจัง
สองคนนี่เค้าจะได้กันยังไงนะ
แล้วริวอย่าทำไรวินนะ ขอร้องงงง
-
ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เอ่ออออจากทีแรกทีแอบสะใจที่เก้าโดนจับมา
แต่ว่าพออ่านตอนนี้แล้วเริ่มสงสาร ริวนี้ยากแก่การเข้าใจเกินไปแล้วน้า :z3: :z3:
-
ริวโรคจิตไปแล้ววววว น่ากลัวอะ :z3: :z3: :z3:
-
รักเก้าอ่ะ ทำไงดี
-
เก้าของเค้า อย่าไปยอมริวนะ :o12: :o12:
-
อยากอ่านคู่ริว เก้ามากกว่าอีกชอบสาย S 5 5 5
-
ริว หมอนี้ดูท่าจะอันตรายวะ!
-
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะว่ายังไง
แต่เรารู้สึกว่าเราชอบริวนะ...
มีบุคลิก ความเป็นตัวตนชัดเจนดี
เขาดูเป็นเหมือนคนที่มีสองบุคลิกในตัวเอง
หรือไม่ก็อาจจะเป็นโรคประสาทนิดๆ
เพราะถ้าเป็นโรคจิตเขาก็คงจะไม่รู้ตัวเอง
คนแบบนี้ ต้องเคยได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจหรือความรู้สึก
เขาต้องได้รับการฟื้นฟูสภาพจติใจ เพื่อให้หายเป็นปกติ
(เริ่มเข้าบทเรียนแบบตะหงิดๆ ฮา~)
ตอนนี้วินปลอดภัยแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย
ไม่รู้ว่าโซ่จะบ่นวินไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
แต่เก้าดูเหมือนว่าจะย่ำแย่ลงเรื่อยๆ นะ
และก้ดูเหมือนเป็นอีกคนที่มีปมในใจ แต่ว่าเก้า~
โดนมัดโดนขังแบบนี้ ก็อย่าเพิ่งป็นอะไรไปก่อนนะ
อยูเพื่อวันข้างหน้าต่อไปก่อน~~~
ขอบคุณนะคะ
-
กำ ตอนนี้สงสารเก้าอะ ส่วนเจ้าริวนี่ ตัดออกนอกสารบบทันที ไม่เหมาะกับใครเลย น่ากลัวเกิน o21 o21 o21
-
โซ่จะสังเกตความผิดปกติมั้ยอ่ะ
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเก้าเลย ริวหลอนมากกกก :sad4:
-
สงสารเก้าอ้ะ โหยคนอะไรอย่างนี้ ไม่ช่วยไว้แต่แรกก็ดีแล้ว :angry2:
เมายาด้วยมั้งน้ะ
แย่อ้ะ ตอนแรกเห็นโซ่กับเก้าจะชิงวินกัน ตอนนี้เจ้าเก้า
กลายเป็นบทโดนมัดซะเอง ตกใจ o22
+1 ขอบคุณจ้าา :L2:
-
เห้ยริวมันเป็นโรคจิตหรือเปล่วว่ะ
:เฮ้อ:
-
ตาริวนี่
เหมือนตัวละครในนิยายคนละเรื่ิอง มาครอสโอเวอร์กับคนอื่นในเรื่องนี้เลยนะคะ o22
มันโผล่พรวด แปลกแยกมาจากชาวบ้านเลย
ตานี่มันมาจากไหนเนี่ย :serius2: :serius2:
เอามันไปเก็บที่เดิมด่วนค่ะ :sad4:
-
ริวน่ากลัวเวอร์อ่ะ
-
ริว จิตๆนะ น่ากลัวจังเลยคนแบบนี้
-
กรรมของเก้า ริวน่ากลัวอ่า
วินหายไปไหนมานะ
-
ดูๆแล้วอาการของริวถ้าไม่เล่นยาก็ป่วยทางจิต
แล้วมันมีความแค้นอะไรส่วนตัวกับวินคนเก่ารึเปล่า
-
ไอ้ริว!!!! :fire: :fire:
จะมากเกินไปแล้วนะเว้ยยยยยย ใครก็ได้นึกถึงเก้าที พลีสสสสส
-
หรือว่าคู่นี้จะรักกันด้วยมือกับเท้า
-
ไอ้ริววววววววววววว :angry2: แกจะทำแบบนี้กับเก้าไม่ได้นะเฟร้ย !!
รีบๆเคลียร์ได้แล้ว ต้องการอะไรกันแน่เนี่ย งงมากอ่ะ
ถ้าเกิดวันนึงเก้าประสาทหลอน เป็นบ้ามาทำไงเนี่ย ริวโคดหน้ากลัว
ถ้าเก้าจะไม่คู่กะคนนี้ก็ยินดีนะ ฮ่าๆๆ (เปลี่ยนใจได้ทุกตอน)
ถึงจะมีปมในใจ ที่จริงแล้วก็จิตใจดีอะไรก็ไม่ไหวอยู่ดี พกปืน(แถมยิงไปแล้ว) เล่นยาเนี่ย มัน... :z6:
กล้องนั่นสำคัญขนาดไหนแวร๊!!
แต่ตอนนี้ก็เหมือนฟังความข้างเดียว เพราะฉะนั้นเพื่อความยุติธรรมต้องมีพาทริวด้วย โฮะๆ (ขออย่างเนียนๆ)
-
ริว นี่สุดๆๆไปเลยว่ะ
-
ริวเปิดตัวได้แบบ... ตัวโกงเต็มสตรีมมาก ๕๕๕๕
แต่ผมชอบนะ
-
น่ากลัวเกินไปแหละริว
-
คู่ SM ชัดๆ *0*
-
อ่านบทนี้แล้วสงสารเก้าเลยอ่า
แงๆ วินหรือใครก็ได้มาช่วยเก้าที ToT
-
ตอนนี้เก้าได้คะแนนสงสารไปเต็มๆ วินเป็นอะไร เมายาจริงๆ หรือแค่นิสัยเสีย ปืนที่จ่อของจริงหรือของเก๊
ค้างอีกล่ะ ลุ้นๆๆ
-
ริว ดูเหมือนจะโรคจิต หรือว่าเค้ามีเหตุผลของเค้าหว่า!! :z2:
-
มันจะรัก หรือมันจะทำอะร้ายยยยยยยยยยยย
ออกแนว Sm ขนาดนี้เลยเรอะ มากกว่านี้ไม่ไหวนะ
คนอ่านภูมิต้านทานน้อยเหลือเกิน
กลัวลมจะใส่ระหว่างจะลำบากคนรอบข้างหามไปส่งมือหมอ
-
สนุกอ่า แหวกแนวมากๆ o13
แต่อ่านแล้วมันอึดอัดบอกไม่ถูก เหมือนไม่รู้จักตัวละครเท่าไหร่ ยิ่งริวยิ่งไปใหญ่ งงมาก
ว่าเก้าแปลกแล้วนะ ริวนี่ สุดขั้วมากๆ อะไรของเอ็ง
อยากรีเควส ให้ริวเล่าบ้างค่ะ จะได้รู้จักมันบ้าง เล่นยาซะด้วย โหดมาก
อ่านตอนแรกๆคนเขียนบอกจบแฮปปี้ จริงเหรอคะ ไม่หลอกกันนะ :z3:
-
ตอนนี้สงสารเก้าอ่ะ
:L2: :L2:
-
ถ้าจับคู่กัน สงสัยว่าอาจจะได้คู่SMแฮะ เพราต่างคนก็คงต่างไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างกัน55+
-
อร๊ายยยยยยยย ถึงจะเคยไม่ชอบเก้าก็เหอะ
แต่ทำแบบนี้ ใจร้ายยยยยยยที่สุดเลย
ใครๆก็ไม่รักเก้า :เฮ้อ: โอ๋ๆๆๆ อย่างน้อยคนอ่านก็รู้ว่าเก้าหาย...
หาย...มาอยู่ในใจเจ้นี่ไง :กอด1: ความสงสารแปรเปลี่ยนเป็นความรักได้จริงๆ :o8:
-
เก้าน่าสงสารนะ ยิ่งที่บอกว่าถ้าหายไปจะมีใครรู้บ้าง :sad4:
ริวดูจิตมากเลย จะขังไปอีกนานไหมเนี้ย
-
อิริวแค้นไรวินนักหนาเนี๊ย :z3:
-
เอาการ์ตูนที่วาดเล่นมาให้อ่านกัน :a5: ภาพอาจจะง่อยไปหน่อย เอาฮาน้า
(http://img4.imageshack.us/img4/8348/winwinu.jpg)
อืม เห็นว่างงๆ กับนิสัยตัวละคร ก็สรุปของแต่ละคนให้ฟังสั้นๆ นะ
Win - วินเป็นเจ้าของ ดวงพระราชา เกิดมามีพร้อม แต่เพราะมีทุกอย่างเลยไม่รู้ว่าตนเองขาดอะไร
Wind - หนูวินเป็นคนที่ไม่ค่อยเดียงสาเรื่องความรักเพราะทำงานส่งตัวเองเรียนมาตลอด แต่ก็เก่งเรื่องประณีประนอมหรือเข้ากับผู้คนได้ดี
So - โซ่เป็นพวกจริงจังตั้งมั่น โผงผาง อบอุ่น ตรงไปตรงมา โกรธยากแต่โกรธแรง
Kao - เก้า สิ่งที่ลูกคนกลางทนไม่ได้คือ โดนเมิน เก้า...เกรียน ดื้อ ซึนเดเระ (คำวิเศษณ์เยอะจัง)
Ryu - ริวเป็นพวกเกิดมามีพรสวรรค์ อัจฉริยะ แต่มีข้อด้อยเรื่องการเข้าสังคม
นิสัยแต่ละคนก็ประมาณนี้ล่ะค่ะ :กอด1:
-
วินพออกมาเปนการ์ตูนแล้วน่ารักนะ 5555 อยากรู้จัง ริวกับเก้านี่จะได้กันยังไง 555
-
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :a5: o22
งั้นเค้าขอต่อคิวนะ :o8: :-[ อยากแกล้งหนูวินบ้างอะ :กอด1: อิจฉาโซ่ อิอิ :z1:
-
เป็นแม่เหล็กขั้วเดียวกัน อีกสักสองสามตอนคงรู้เรื่อง
-
แล้วริวกับเก้ามันจะไปกันรอดมั้ยเนี่ย...อยากอ่านภาควินกลับมาแกล้งวิน(แฟร์)จังเลยแฮะ
โซ่คงอยากโดดตึกวันละหลาย ๆ รอบ :m20:
-
พอฟังนิสัยตัวละครของริว
ผมว่าผมเริ่มรู้สึกหลงรักริวขึ้นมานิดๆแฮะ (เผยรสนิยมมาก -_-'')
-
รอๆๆๆๆ^^
-
อัพอีกสักตอนได้เป่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อิอิ
-
555+กะจะแกล้งร่างตัวเองรึไง นายวิน
-
อัพอีกสัก 5-6 ตอนจะดีมากเลย :o8: :o8:
-
ถ้าวินตัวจริงมาเข้าร่างโซ๋ ก็คงจะแปลกดีเหมือนกันนะ
วินกับวิน เจอกัน 55555
-
ต่อครับต่อ....รออยู่นะครับ
อย่าห่างนาน...คนรออ่านใจจะขาด...เฮือกกกกก! :z2: :z3:
-
ถ้าคุณวินเข้าร่างโซ่นี่ก็อดเอ็นซีเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
เพราะพี่แกคงไม่กล้าทำลายพรหมจรรย์ประตูหลังตัวเองหรอกมั้ง?? หรือกล้า0.0
-
ริวกับเก้าจะได้คู่กันรึเปล่าอ่ะ อยากให้เก้าได้คนดีๆ อ่ะ ริวมันโรคจิตเกิ๊น น น >.<
-
แสดงว่าวิน กับวินไม่ใช่คนเดียวกันแน่นอนสินะ
-
การืตูนน่ารักดูเหมือนวินจะชอบวิน 55
-
โฮะโฮะโฮะ
อย่าบอกนะว่าริวกับเก้าจะคู่กันนะ
ถ้าแบบนั้นก็น่าติดตามนะ
-
ภาพน่ารัก~
เก้ากับริว เหอะๆ จินตนาการไม่ค่อยออก
สงสัยคู่นี้คงแบบ SM
(ฮา)
เเต่ว่าก็อยากเห็นวินคนเดิมน้า ~ อิอิ ไม่มีบทเลยเนอะ
เอ้อ อยากเห็นหนูวินกลับร่างชั่วคราวเเล้วมาเเกล้ง
โซ่จัง ><'
สู้ๆจ้ะ
-
ไอริว จิตมากกก
ชักสงสารเก้าแล้วสิ แล้วถ้าเก้าคู่ริว
ใครจะรุกจะรับเนี่ยยย
สงสัยเก้าต้องรับแน่เลย หุหุ
-
คนเขียนเก่งนะ เวลาเขียนออกมา
ทำให้คนอ่านชอบ แม้ตัวละครนั้นออกมาตอนแรกจะมีแต่สิ่งที่ไม่ดีเยอะแยะไปหมด
-
โห วินน่ารักอ่ะ มาเป็นการ์ตูน ฮ่าๆๆ
แถม วินวินน้อยยังเป็นสเป็กอีกแน่ะ
โซ่ระวังตัวเด้อ เดี๋ยววินจะแวบเข้าร่าง! ฮ่า :laugh:
-
ตอนที่ 25
"เพื่อนน้องเองเหรอ มีคนอุ้มไปส่งคลีนิคหัวมุมนู่นน่ะ"
"เค้าบาดเจ็บเหรอครับ?? "
"เค้าว่ากันว่าเป็นลมล้มหัวฟาดพื้น ไม่รู้จริงไหมนะ หน้าตาดีซะด้วย พี่นึกว่าดารา คนมุงเต็มเลยไม่ฟื้นซักที"
ผมวิ่งไปบนทางเท้า เกือบชนเข้ากับคนเข้าหลายหน ตรงหัวมุมมีคลีนิครักษาโรคทั่วไป ผมเปิดประตูกระจกเข้าไปพรวดถามด้วยหน้าตาตื่น
"คนที่เป็นลมอาการหนักมากไหมครับ? "
"อ๋อ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ฟื้นขึ้นมาได้สักพักแล้ว"
"ครับ..."
ผมโล่งใจขึ้นโข เฮ้อ ไอ้เก้านะไอ้เก้า... นึกว่าแฟร์โดนยิงจริงๆ ซะอีก ใจนี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะเจ้ากระต่ายตื่นตูมตัวเดียวทำให้ตกใจตามไปด้วยเลย ผมจ่ายค่ารักษาและไถ่ถามอาการกับหญิงสาว
"เห็นเค้าว่าหัวฟาดพื้น ไม่เป็นไรจริงๆ นะครับ? " พยาบาลอมยิ้มแล้วตอบ
"ก็ว่ากันไป หัวน่ะไม่เป็นไรค่ะ นี่ข้าวของๆ คนไข้ รอแป๊บนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปเรียกให้"
"ขอบคุณครับ..." ผมรับแฟ้มกระดาษสีทึมๆ มาจากและทำหลุดมือ ผมยิ้มเก้อๆ ให้พยาบาลแล้วยื่นมือไปรับโทรศัพท์มือถือของวินมา หน้าจอมันแตกร้าวและดับสนิท นี่เองถึงได้โทรไม่ติดตั้งนานสองนาน ผมก้มลงเก็บแฟ้มที่เปิดอ้าอยู่บนพื้น พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับนามสกุลที่คุ้นเคย ชนานันท์ พาริตา ใคร? มีคนในตระกูลพาริตาผมที่ไม่รู้จักด้วยเหรอ... ผมเดินไปนั่งตรงส่วนรอคิวแล้วพลิกดูผ่านๆ มันเป็นข้อมูลประวัติของครอบครัวชนชั้นกลางธรรมดาๆ มีชื่อ ที่อยู่ อายุ อาชีพ มีรูปที่ปรินท์สีออกมาประกอบ เหมือนรูปภาพแอบถ่ายจากที่ไกลๆ พลิกไปอีกหน้าก็มีแต่คนที่ไม่รู้จัก นอกจากคู่สามีภรรยาวัยกลางคนแล้ว ก็มีเด็กสาววัยรุ่น และก็หน้าสุดท้าย นักศึกษาใส่แว่นในรูปถ่ายหน้าตรงดูเป็นทางการกว่ารูปสมาชิกคนอื่นๆ เสียชีวิตเมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม ในเหตุการณ์ตีกันของ...
แฟ้มถูกดึงไปจากมือผมอย่างรวดเร็วจนแทบจะเป็นกระชาก วินยืนนิ่งค้ำหัวผม สีหน้าบึ้งตึง
"ขอโทษ..."
"......."
"กูไม่น่ายุ่งกับของๆ มึง"
"...ไม่..เป็น..ไร"
"เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นรึยัง? "
"ไม่เป็นไร"
ดูเหมือนจะโกรธผมเข้าให้แล้ว ไม่มองหน้าเลยสักนิดเดียว ผมชวนกลับห้องก็เงียบไร้เสียงตอบรับ แม้ตอนนั่งรถก็ไม่หันมามอง ไม่พูดอะไรสักคำ เวลามันทำหน้านิ่งสนิทแบบนี้ ทำให้ดูดุๆ คล้ายวินคนเดิม ตาสวยมองเหม่อไปกับภาพตึกสูง ไฟถนน และป้ายบิลบอร์ดข้างทางที่รถแล่นผ่านไป ท่าทางคิดหนักหรือไม่ก็พยายามเมินหน้าผม
"กูขอโทษจริงๆ นะ กูบังเอิญชื่อเห็นหน้าแรก เลยพลิกดูผ่านๆ"
"อืม"
"กูจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมึงแล้ว"
"ครับ"
เสียงตอบที่เหมือนไม่มีกะจิตกะใจ และการเลือกใช้คำสุภาพขึ้นมาฉับพลันทำให้รู้สึกว่า ...วินกำลังทำตัวห่างเหิน วินเป็นอะไรไป เอาแต่ทำสีหน้ายุ่งยากใจและใช้ความคิดอยู่คนเดียว
"โซ่ ส่งแค่ที่คอนโดกู ได้มั้ย? "
"...ทำไม"
"กูอยากอยู่คนเดียวสักพัก" ผมสับสน ใจคอไม่ดีเลย ทำไมอยู่ๆ ก็พูดจาจริงจังว่าอยากจะย้ายกลับไปล่ะ
"ทำไมล่ะวิน บอกเหตุผลหน่อยสิ"
"ตอนนี้ยังไม่รู้จะบอกยังไงดี กูขอร้องนะโซ่ ไปส่งกูที่คอนโดกู ก็ขอเวลาไปคิดอะไรพักนึง"
ขอบตาผมร้อนผ่าว วินมันขอร้องด้วยท่าทีเศร้าสร้อย ผมจะทำอะไรได้ นอกจากพาเจ้าตัวกลับไปที่พักของตัวเอง รู้สึกหงอยยังไงไม่รู้ที่ต้องขับกลับต่อไปคนเดียว
"วิน"
"อะไร"
"เรื่องทั้งหมดนี่ กูคิดไปเองคนเดียวรึเปล่า? "
"........."
"ยังไง... อยากกลับมาอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ก็บอก กูรอได้"
ผมกลับห้องมาด้วยความรู้สึกเหมือนถูกตีหัว นอนหงายบนโซฟาแล้วกดรีโมทเปิดทีวี ให้ห้องมีเสียงดังเข้าไว้ ไม่เงียบจนเกินไป นอนหลับตาคิดถึงคนที่เพิ่งเจอหน้าเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ทำไมอยู่ๆ ก็ถอยห่างออกไป ทำไมไม่มีรอยยิ้มให้กันเหมือนเมื่อเช้า ผมยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เลย
เพลงนั้นที่วินร้องตอนนั่งบนตัวผม ผมเปิดฟังในอินเตอร์เนตซ้ำไปซ้ำมายิ้มแทบไม่หุบ เพราะมันมีท่อนฮุคเป็นคำบอกรัก คล้ายกับเพลงรักที่ร้องให้ผมฟังคนเดียว เหมือนทุกอย่างดำเนินมาอย่างลงตัวทุกอย่าง ผมมีความสุขจนล้นทะลัก แต่จู่ๆ ก็สะดุดหัวทิ่มหัวตำ วินพูดชัดเจนว่าไม่อยากอยู่กับผมสักพักหนึ่ง เพราะเรื่องของเราหรือเพราะอะไรก็ไม่รู้...
ผมนอนคิดนั่งคิดก็มีแต่เรื่องแฟ้มข้อมูลนั่น ทำไมวินต้องไปเอาข้อมูลของสี่คนนั้นมาอ่าน เหมือนกับจ้างนักสืบตามถ่ายรูปมา พวกนั้นเกี่ยวข้องยังไงกันแน่ ผมดูแค่ชื่อคนแม่ในหน้าแรกแล้วพลิกดูรูปผ่านๆ คนเหล่านั้นอยู่ต่างจังหวัด แต่ดูฐานะแล้วไม่เหมือนจะเป็นญาติของตระกูลพาริตา หน้าตาก็ไม่ได้ไปในทางเดียวกัน แถมยังมีข้อมูลคนตายอีก ผมขมวดคิ้วมุ่น 24 พฤษภามันวันเดียวกับวันที่รถวินชนนี่...
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นมาเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก
"ฮัลโหล โซ่" ทำไมไอ้ริวถึงโทรมาหาผมได้วะเนี่ย
"มีอะไร"
"กูได้ข่าวว่าวินหายไป เจอตัวรึยัง? " ไอ้นี่รู้ได้ยังไง... เป็นคนที่อยู่นอกวงแท้ๆ
"...กูเจอวินแล้ว...มันไม่เป็นไรแล้ว"
แต่มันไม่อยู่กับกูแล้ว... ผมพูดกับตัวเอง สักพักนึงนี่มันนานแค่ไหนวะ โกรธกูอยู่รึเปล่าวะ จะโทรหาได้รึเปล่า พรุ่งนี้จะได้เจอกันไหม จะยิ้มให้กูเหมือนเดิมได้รึเปล่า ผมเดินเข้าไปเปิดไฟในห้องนอนเล็ก ขาดเจ้าของแล้วมันว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย ผมจะนอนหลับบนเตียงของวินคืนนี้ ฟุบหน้าลงกับหมอน กลิ่นกายของวินยังติดตามเนื้อผ้าและทุกๆ ที่ ผมสูดดมความหอมแล้วคิดถึงเจ้าของกลิ่นหอมอ่อนๆ อุณหภูมิอุ่นหวาม กลีบริมฝีปากนุ่ม ภาพตอนที่วินหยุดร้องเพลงแล้วหันมายิ้มให้นั้นยังติดอยู่ในหัว สวยงามจนทำให้เจ็บปวดใจ ผมอยากผูกมัดวินไว้ให้มากกว่านี้ อยากอยู่ด้วยกันแค่สองคนทั้งคืนทั้งวัน อยากมองหน้าแดงๆ ตาหวานซึ้งนั่นแค่คนเดียว ผมนึกภาพวินนอนหลับไหลอยู่ข้างๆ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แสงสลัวๆ ทำให้เห็นเค้าร่างของโครงหน้าชัดเจน เส้นโค้งสูงของจมูก รอยหยักของริมฝีปาก ผมอยากจูบวินให้ดูดดื่มลึกล้ำ สอดลิ้นเข้าไปหยอกลิ้นอีกฝ่ายให้อ่อนยวบ อยากลูบไล้ผิวเนียนเกลี้ยงให้ทั่วทั่งตัว อยากสัมผัสในส่วนที่เสื้อผ้าปกปิดไว้ เล้าโลมคลอเคลียให้หน้าสวยๆ นั่นหวั่นไหว ปลุกปั่นให้ร่างกายที่งดงามตื่นตัวต้องการผม ผมนอนคว่ำหน้าสูดกลิ่นกายที่ชวนเคลิ้มจากหมอนนิ่ม ปลดซิบลงแล้วสัมผัสส่วนล่างที่เกิดอารมณ์ของตัวเอง นึกถึงตอนจูบวินไปโดยที่ยังไม่รู้ใจตัวเอง ร่างกายมันเป็นไปเองตามสัญชาตญาน ต้องการคนๆ นี้ แค่คนๆ นี้คนเดียว ผมขยับมือเลื่อนขึ้นลงซ้ำไปซ้ำมา แค่กลิ่นที่ติดค้างก็ทำให้อาการหนักขนาดนี้ ผมคงมีความสุขจนเป็นบ้าถ้าได้ครอบครองวินไว้ทั้งตัว สอดกายเข้าหาอุณหภูมิอุ่นร้อน สบตาประสานกายเข้าหาเป็นหนึ่งเดียวกัน
ผมหายใจเข้าทางปาก ปลดปล่อยออกมาในมือ ลุกขึ้นเดินไปหากล่องกระดาษเช็ดหน้าเพื่อเช็ดทำความสะอาด สายตาก็มองเห็นวัตถุสีเงินเงาบนโต๊ะ
สร้อยข้อมือที่ยังมีป้ายชื่อร้านห้อยอยู่ มันเป็นแบบที่สลักสวยและห้อยพะรุงพะรัง ดูจะร๊อคไปหน่อยสำหรับวิน ไอ้รสนิยมหวือหวาแบบนี้คงมีแต่ไอ้เด็กเกาหลีคนนั้นคนเดียว ได้มาจากเก้าตอนไหนนะ ก่อนหน้าหรือหลังจากเป็นแฟนกันแล้ว เจ้าเก้าก็ไม่ได้ตื๊อมากแถมเป็นห่วงเป็นใยวินมากจนโอเวอร์ บางทีมันอาจจะรักวินเข้าจริงๆ ซะล่ะมั้ง ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะ ที่ว่าเคยเกลียดๆ กันแต่ก็อดให้อภัยไม่ได้ ทั้งๆ ที่แค่อยู่ใกล้ๆ กันแต่ก็ดันหลงรักเข้าตอนไหนก็ไม่รู้ มันห้ามกันไม่ได้หรอก
ถ้าปล่อยไว้คนเดียวแบบนั้น ไอ้เก้าต้องไปวอแวไม่ห่าง ไหนจะไอ้ริวที่ยังไม่รู้ว่ามาดีหรือร้ายกันแน่ อีกอย่างตอนนี้ ไม่รู้ว่าวินจะนอนหลับไหม มันจะฝันร้ายอีกรึเปล่านะ ผมจำได้ว่าที่ตัดสินใจพามันมาอยู่ด้วยกัน ก็เพราะเห็นมันนอนร้องไห้ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่เท่าคฤหาสน์ และวินยังเคยบอกกับผมเองว่าอยู่คนเดียวแล้วคิดมาก... แย่ล่ะ... ตอนที่แยกกันก็ดูกลุ้มใจ คิดอะไรอยู่ตลอด อาจจะไม่ได้ยุ่งยากใจเพราะผมยุ่มย่ามมากเกินไปก็ได้ ถ้าวินมันกำลังเจอปัญหาที่คิดไม่ตกอยู่ ผมก็ปล่อยให้มันจมกับอาการคิดมากอยู่คนเดียวน่ะสิ ไม่ได้การแล้ว
ผมกดโทรหาวิน ลืมไปสนิทว่าโทรศัพท์มือถือเครื่องบางพังไปแล้ว คงทำหลุดมือตอนเป็นลมเมื่อเย็น ผมควานหาเบอร์โทรศัพท์บ้านแล้วโทรเข้าด้วยความเป็นห่วง
"ฮัลโหล วิน เอ่อ...นอนรึยัง? "
"อาบน้ำเสร็จแล้ว เดี๋ยวก็นอนแล้วล่ะ"
"วิน กูไม่อยากปล่อยมึงไว้คนเดียวเลย มึงคิดมากเรื่องอะไร ปรึกษากูได้มั้ย? "
".......ไม่ได้"
"กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ" เสียงผมฟังดูจนตรอกชะมัด แค่ห่างกันยังไม่ทันข้ามคืน ก็ไปอ้อนวอนให้เค้ากลับมาแล้ว
"กูจะรีบจัดการทุกอย่าง แล้วกลับไปหานะ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกจริงๆ "
"ทำไมต้องอยู่คนเดียวด้วยล่ะ กูไม่ยุ่งแล้ว ไม่ถามอะไรแล้วก็ได้ แต่อยู่ข้างๆ กูเถอะ"
"............"
"กูเป็นห่วง"
"................"
"อยากอยู่ข้างๆ โซ่..."
ตาผมร้อนผ่าว น้ำตาซึมออกมาคลอ เหมือนได้ยินคำว่ารักปนมาในเสียงเหงาๆ ของวิน
"แต่ก็ไม่รู้ว่าจะกล้าพอเมื่อไหร่ อยากกลับไปหาไวๆ อยากจะอยู่ด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้ไม่กล้าเจอหน้า รอกูนะ ถ้าพร้อมแล้วจะบอกทุกอย่าง ถึงตอนนั้น... มึงอาจจะไม่อยากมองหน้ากูแล้วก็ได้"
สายตัดไปทั้งยังไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ผมนอนบนเตียงที่ร้างไร้เจ้าของ จิตใจว้าวุ่นทั้งคืนจนร่างกายก็พาลเหนื่อยล้า แสงยามเช้าไม่สดใสเหมือนวันก่อนๆ ผมลุกขึ้นเดินวนไปวนมาในห้องรับแขกคนเดียว ไม่ได้นอนแม้แต่นิดเดียว เฝ้าคิดถึงว่าอีกคนที่เคยอยู่ด้วยกัน ตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ยังทำหน้าเศร้าอยู่อีกไหม
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นในช่วงกลางวัน ผมที่นั่งเพลียอยู่บนโซฟา รีบผุดลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตูอย่างมีความหวัง
"วิน!!! "
แต่ก็ต้องดับวูบไปเพราะคนที่มายืนหน้าห้องไม่ใช่คนที่อยากเจอ ไอ้ริวขมวดคิ้วฉงนส่งให้ เวลาแบบนี้เห็นหน้ามันแล้วยิ่งโมโห
"วินไม่อยู่เหรอวะ? " ผมปิดประตูกระแทกใส่หน้ามันจนเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งชั้น กลับมาซุกตัวอยู่ในห้องที่ไม่มีใครแล้วอยากตะโกนออกมาดังๆ
กลับมาหากูเถอะ กูอยู่โดยไม่มีมึงไม่ได้จริงๆ
แค่วันเดียว กูก็แทบคลั่ง ทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัวความไม่แน่นอน กลัวว่าเจ้าของเสียงเหงาๆ นั้นจะหายตัวไปอีก ผมอยากจะตีอกชกหัวตัวเอง คว้ากุญแจรถแล้วบึ่งไปหาวิน ไม่สนใจอะไรแล้ว ผมเคยขับรถรีบไปหาวินแบบนี้แค่ครั้งเดียว ตอนนั้นเพราะความโมโหจนหน้ามืด แต่ตอนนี้คงรักจนหน้ามืดไปแล้ว
วินขอบตาแดงๆ เปิดประตูรับเมื่อผมไปถึง ตกใจที่โดนลากแขนออกมาจากห้องแล้วปิดประตู ล๊อคไฟฟ้าทำงานอัติโนมัติและโดยที่เจ้าของห้องยังสวมรองเท้าสลิปเปอร์อยู่ข้างนอก
"ทำอะไรน่ะ"
"มารับกลับ"
"กูบอกแล้วไงว่าขอจัดการอะไรก่อน"
วินพูดกัดปาก ผมทำใจแข็งลากแขนมันให้เดินตัวเซตามมา ไอ้วินเหวอแล้วโวยว่า
"เดี๋ยวสิ มึงเป็นอะไร เมื่อวานก็ยอมให้กูอยู่คนเดียวนี่นา"
"เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวาน"
"โซ่ โซ่ มันจำเป็นจริงๆ นะที่กูต้องอยู่ห่างๆ มึงไว้"
ผมคว้าตัววินมากอดไว้แน่น แนบจูบกับปากของคนพูดจาใจร้ายให้เงียบเสียงลงก่อน คนที่อยู่ในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก ผมเลยประกบจูบให้ลึกล้ำกว่าเดิม รสหวานในโพรงปากของวินทำให้เลือดในตัวร้อนขึ้น ร้อนขึ้น ผมถ่ายทอดความเร่าร้อนภายในใส่ลงไปในทุกๆ การเคลื่อนไหวของลิ้น สักพักวินก็เริ่มโหยอ่อนตาม ใจเต้นระรัวจนรู้สึกได้ ผมถอยมามองตาปรือปรอยของใบหน้านั่นแล้วอดใจระทึกตามไม่ได้ วินเกาะต้นแขนผมสองข้างเพราะเริ่มทรงตัวไม่อยู่ ผมก้มลงจูบคนที่กำลังทำหน้ายั่วยวนอยู่ตรงทางเดินซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลิ่นที่ตกค้างอยู่ตามสิ่งของเทียบไม่ได้เลยกับกลิ่นและไออุ่นจากตัวจริงที่เหมือนจะแผ่มนต์สเน่ห์ออกมาตลอดเวลา
"เรื่องอะไรจะยอม" ผมกระซิบข้างหู ไล้ข้อนิ้วเคลียไปกับข้างแก้มขาวเบาๆ
"กูก็จำเป็นต้องอยู่ใกล้ๆ มึงเหมือนกันนะ" ผมจูงมือวินที่ยังใจลอยเข้าไปในลิฟท์ รีบกดเลขชั้นแล้วมองคนข้างกายไม่วางตา ทำเหมือนกับว่าละสายตาแล้ววินจะหายไปได้ทุกวินาทีอย่างงั้นแหล่ะ วินสบตาผมแล้วหน้าแดง จะดึงมือออก ผมยึดเอาไว้อย่างนั้นแล้วจูงมือตลอดทาง จนพาขึ้นรถแล้วผมก็ยังวนเวียนมาจับมือวินอีก
"จับพวงมาลัยสองมือสิ"
"จะหนีกูไปอีกรึเปล่า? "
"ไม่ได้หนี แค่มีเรื่องที่ต้องคิดเงียบๆ คนเดียว"
"กูจะไม่ยอมปล่อยให้มึงไปไหนเด็ดขาด ต่อไป ถ้าจะไปไหนต้องให้กูไปด้วยทุกที่ ต้องให้กูอยู่ด้วยตลอด 24 ชม."
"เอ๋?? เดี๋ยวสิ กูมีที่ที่ต้องไปอีกนะ ให้ไปด้วยไม่ได้หรอก"
"ไม่รู้ล่ะ ต่อให้มึงจะโกรธเกลียดกูก็ช่าง กูก็จะไม่ปล่อยให้ไปไหนอีกแล้ว"
"บอกว่าไม่ได้โกรธ... ดื้ออ่ะ บอกว่าจะกลับไปเองก็ไม่ยอมฟัง"
"กูทนรอไม่ไหว"
"..........."
"...จริงๆ นะวิน วันเดียวก็เกินพอแล้ว" ผมโน้มตัวไปแตะจูบแผ่วๆ
"เมื่อคืนก็บอกว่าอยากอยู่ข้างๆ กูไม่ใช่เหรอ? "
วินก้มหน้าแล้วบีบมือผมเบาๆ เป็นคำตอบ ผมคงเป็นบ้าจริงๆ ที่มีความสุขกับแค่การจับมือกัน เป็นเอามากจริงๆ
"โซ่ กูมีอะไรจะบอก..."
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สุขสันติ์วันเสาร์ :z2: วันนี้ว่าง ดึกๆ หรือเช้าพรุ่งนี้คงได้อีกตอน... ไม่ชัวร์นะ
-
บอกอะไร จะเลิกกับโซ่หรอ ไม่เอาดราม่านะ ไม่ไหวจะเคลียร์ o22
แค่ไอ่วมีบทโผล่มาตอนสองตอน ทำไมวินถึงกลายเป็นแบบนี้ :z3:
ปล.เม้นท์แรกด้วยดีใจ T^T :impress2:
-
จะบอกโซ่เรื่องวิญญาณเข้าร่างวินเหรอ เครียดเพราะกลัวว่าโซ่จะรักวินคนก่อนสินะ
แล้วไปเจอที่บ้านอีกครั้งจะทำยังไง ยังสงสัยเมืองไทยไม่มีคนที่มีนามสกุลซ้ำกันที่
ไม่เป็นญาติกันไม่ใช่เหรอ
-
วินจะบอกแล้วววว
ไม่รู้วินกลัวทำไม โซ่น่ะ....ถึงวินจะบอกว่าไม่ใช่วินคนเก่า เป็นอีกคน มันก็เลิกรักวินไม่ได้แล้วล่ะ อ๊ะ! ไม่ใช่สิ โซ่ไม่ได้รักวินคนเก่า แต่โซ่รักวินคนใหม่มาตั้งแต่ต้น^___^ วินไม่ต้องกังวลน๊าาาา
คนแต่งน่ารักจัง มาต่อรวดเร็วตลอด อิอิ
-
ขออีกตอนได้มั้ย ตัดจบได้... :serius2: ว่าแต่วินคิดจะทำอะไรเนี่ย
-
โอ้ยยยยยยยยย จะตายแล้วค่ะ ขอวันนี้อีกตอนเลยได้ไหมคะ??
ไม่ไหวจริงๆๆๆๆๆๆค่ะ ค้างมาก
-
[บอกเลยวิน โซ่รับได้อยู่แล้ว
-
วินจะบอกความจริงกับโซ่แล้วหรอ?
เอาจริงก็ดีนะ ถ้าโซ่รับได้(ได้แหล่ะ รักมากนี่)ก็จะมีทั้งคนรักที่เข้าใจและที่ปรึกษา
รอตอนหน้าค่า :L1:
-
ง่า
เอาล่ะ วินจะบอกความจริงโซ่แล้ว
อย่าเศร้าน้า
-
โซ่รักวินเพราะอะไร วินคงคิดว่าโว่รักเพราะหน้าตา รักเพราะเป็นวินคนร้าย ๆ นั่น
ซึ่งมันก็มีส่วนอย่างมากจากบุคลิก หน้าตา ที่ทำให้ใครต่อใครหลงรักวิน
ถ้าโซ่รู้ว่าวินคนใหม่นี้ไม่ใช่วินคนเดิม โซ่จะรับได้หรือเปล่า
ตอนแรกเลยคงจังงังเป็นแน่ แล้วต่อจากนั้นล่ะจะเป็นยังงัย
เฮ้อ อย่าจัดมาม่ามาเยอะก็แล้วกัน ชอบกินของหวานมากกว่า
-
อีกตอนๆๆๆๆๆๆๆ :z2: ถ้าโซ่รู้จะเป็นยังไงเนี่ย โซ่น่าจะเข้าใจเนอะ โซ่น่ารักออก ฮาๆ
น้องวินจะแกล้งร่างตัวเองได้ลงเหรอจ๊ะ ;)
-
วินวินจะบอกเรื่องจริงใช่ไหม? ตื่นเต้น!
โซ่มันเป็นเอามากเลยน่ะเนี่ย?
วินวินอย่าทำให้โซ่เศร้าเซ่ :sad4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
และแล้วก็โดนตัดฉับ............ :a5:
-
นามสกุลที่ขอจดใหม่ ซ้ำของเดิมไม่ได้
แต่ คนนามสกุลซ้ำกัน ในพื้นที่เดียวกันเช่นภาคเหนือเหมือนกัน เจอซ้ำกันบ่อยจ้า
พาริตานี่เอานามสกุลคนจริงๆ ในรายชื่อนักศึกษาเก่าๆ มา แต่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตัวจริง
(แหง... เรื่องออกจะ นิย๊ายนิยายขนาดนี้)
เอ... กดอ้างอิงไม่ได้ ค้างงง
เอ้อ ตอน26 เป็นริวกับเก้าก่อนน่ะค่ะ ของสองคนนั้น... ทำให้นิยายเรื่องนี้มืดๆ หม่นๆ สักหน่อย ดราม่ารึเปล่าไม่แน่ใจ
โซ่กันวิน 27 ค่ะ
-
บอกอะไร
-
โซ่เป็นเอามากแล้ว
แค่วันเดียวก็เหมือนจะขาดใจแล้ว...
แต่เราเข้าใจนะ เพราะวินคนนี้
ก็น่ารักซะจนไม่อยากปล่อยให้ห่างตัวเลยจริงๆ
และเราก็เข้าใจวินด้วย
พี่ไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้โซ่ เพราะกลัวอีกคนจะรู้ความจริง
รู้ว่าวินที่เป็นอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่วินคนที่โซ่เคยรู้จัก
เป็นแค่วินที่ขโมยร่างกายเขามา..
โอ๊ยๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว~~
ขอบคุณนะคะ
-
จะบอกความจริงหรอจ๊ะวินนี่
โอ๊ยยยย ขอร้องหล่ะคะ อย่าดราม่าเลยนะ :monkeysad: :monkeysad:
-
ลุ้นนนนนนนน
-
จะบอกความจริงเหรอออ จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยยย
อยากอ่านในมุมมองของวินคนเดิมบ้าง
ขอบคุณมาก :pig4:
-
ประเด็นเรื่องชื่อนามสกุลซ้ำกันได้หรือ พี่ขอตอบแทนนะ
เพราะเคยเช็คกับฐานข้อมูลทะเบียนราษฎร์แล้วพบว่า
ชื่อและนามสกุลของสามีพี่ มีทั้งสิ้น 16 คน บร๊ะเจ้า
ตอนนั้นเช็คชื่อผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งน่ะ ยังขำ ๆ กันอยู่เลยว่า
งั้นชั้นไม่เอาเธอละ แก่ไป มีเด็กขบเผาะอยู่อีกตั้งหลายคนเลยเนี่ยะ
-
รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายยังไงไม่รู้
ลุ้นมากไป
-
กรี๊ด..หลงรักคู่นี้จริงๆ
เป็นฉากเรทเล็กๆที่หวานมากๆ และโซ่ก็น่ารักมากๆที่รักน้องวินขนาดนี้่อ่ะ อิอิ :o8:
-
:impress3:
โซ่ วินน่ารักกดี
แต่อย่าดราม่านะ
ส่วยเก้า ริว จะ :oo1:กันตอนไหนหว่าาา
-
วินจะบอกอะไร อยากรู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :serius2: :serius2: :serius2:
-
บอกเลยวิน การที่เราเก็บอัดความจริงอะไรเอาไว้ในใจ
โดยให้คนอื่นเข้าใจผิดๆน่ะ มันอึดอัดนะ
พูดความจริงไปแล้วอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเลย จะได้โล่งใจ ไม่เป็นทุกข์ใจ
-
กำลังเขิน ยิ้ม ในความหวาน
แล้วก็ตัดฉับ ! o22 o22 o22
-
ตอนวินฟื้นขึ้นมาใหม่ ๆ จำอะไรไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ
แล้วตอนนี้ อะไร ยังไง ทำไม ?????????????????
วินจำอะไร ๆ ได้แล้ว????? งงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o22
-
วินเป็นไรลูก ป้าเป็นห่วง
-
จะรู้แล้ว ๆๆๆ :o8:
-
ทำให้เค้าอยากแล้วก็จากไป o22
-
จะบอกความจริงแล้ว??
ตื่นเต้นแฮะ
-
ตื่นเต้นครับ TT รีบมาต่อน๊า
-
โอ๊ยรออีกตอนเหมือนจะขาดใจ
:sad4: :sad4:
วินจะเล่าเรื่องแล้ว
-
จะพูดความจริงหรอ...โซ่รับได้อยู่แล้วล่ะ(น่าจะนะ) :serius2:
-
อยากแกล้งตัวเองเรอะ ๕๕๕
-
เป็นกำลังใจให้วินนี่ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้วินจ้า
:L2: :L2:
-
ถอนหายใจดังเฮือก!!!!!!!
-
บอกอะไร เค้าอยากรู้ !!!! ลุ้นๆๆๆ
สำหรับตอนนี้... ชอบช่วงที่วินกับโซ่คุยโทรศัพท์กันค่ะ ดูเหงาๆเศร้าๆแล้วก็แบบ คิดถึงกันดี
รอตอนหน้าจ้า
ปอลอ การ์ตูนวินขาเหวี่ยงน่ารักดี อยากเห็นวินจีบนู๋วินเหมือนกันนะ อิอิ
-
โซ่....ทำร้ายตัวเองทำไม o18
วินจะบอกอะไรโซ่น้า อย่าดราม่าเลยขอร้อง :call:
-
บอกอะไร???? บอกความจริงที่วิญญานสลับร่างอ่ะหรอ
ไม่เห็นมีไรน่ากลัวนะ ถ้าโซ่รักวินที่รูปร่างคุณวินมันคงรักไปนานแล้ว = =ll
-
:z3: :z3: :z3: ค้างงงงงง
-
คิดว่า ไม่ว่ายังไงโซ่ก็ยังรักวินเหมือนเดิมอ่ะ
-
โซ่เป็นเอามากนะเรา
ทางที่ดีอย่าห่างกันเลยนะคู่นี้ ปวดใจแทนโซ่
ดีจังที่ริวไม่เจอวิน กลับไปหาเก้าเลยผู้ชายคนนั้นอ่ะ
-
วินจะบอกอะไร ลุ้นโครตแล้วววว บอกความจริงไปเลยตัวตนก่อนมาร่างนี้
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ้ววว หรือวินจะบอกความจริงกับโซ่แล้ว
ตื่นเต้นๆ
-
ตื่นเต้น โซ่จะรับความจริงได้ไหมเนี่ย
แต่แบบ โซ่แลจะคลั่งวินไปแล้ว เลิกยากแหละแบบนี้ 55
พรุ่งนี้ขออีกตอนเหอะค่ะ ลุ้นอ่ะ อยากอ่านต่อ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ!!
วินกำลังจะบอกอะไรโซ่ ??
กำลังจะบอกอาร๊ายยยยยยยยยยยยย แอร๊ยยยยยย!!
ขอให้โซ่รับได้เถอะนะ
จะวินไหนมันก็วินเหมือนกันนั่นแหละ!!
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :music:
-
:serius2: วินจะบอกอะไรอ่ะ
:L2: :L2:
-
ลุุ้นนนนนนนนน ไม่ไหวแล้ว เค้าจะบอกอะไรกัน
-
โซ่น่ารักอ่ะ.....สนุกมากๆ ^^ อยากรู้ตอนต่อไปแล้วค่ะ
คนเขียนสู้ๆ รออ่านอยู่นะค่ะ
-
ตอนที่ 26
ผมพยายามทำให้สายหนังแข็งๆ ยืดตัวโดยดึงข้อมือค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าหลังจากดึงค้างไว้ชั่วโมงนึงแล้วเข็มข็ดที่รัดเอาไว้ดูจะหลวมขึ้นนิดหน่อย
"ทำอะไรอยู่วะ"
ผมแหงนหน้ามองไอ้ริวแล้วถอนหายใจ หยุดดึงสายหนังแล้วนอนครวญกับอาการปวดไหล่ กล้ามเนื้อหลังล้าไปหมด กลับมาเร็วชะมัดไอ้บ้า
"ได้อะไรดีๆ มาแทนเข็มขัดแล้วว่ะ" ไอ้ริวสับกุญแจมือเข้ากับข้อมือข้างขวาของผม ผมเบิกตาโพลงจ้องหน้ามัน กุญแจมือที่ตรงกลางมีสายเหล็กโยงยาวสักฟุตหนึ่ง ริวเอาอีกข้างไปคล้องไว้กับเสาเตียง กุญแจมือเนี่ยนะ! มันแก้มัดปากให้ผมและคำแรกที่หลุดโพล่งออกไปก็คือ
"ไอ้วิตถาร"
"เดี๋ยวกูไม่แกะเข็มขัดให้หรอก" ไอ้ริวแกะๆ เข็มขัดหนังให้ทั้งซ้ายและขวา ผมคอยหยั่งเชิงมันอยู่ ตอนนี้แขนข้างซ้ายผมเป็นอิสระแล้ว มันไม่กลัวผมทำร้ายหรือแย่งปืนมันมารึไง ริวมองแขนที่แดงเป็นปื้น มีแผลกดทับและขูดขีดเต็มไปหมดทั้งสองข้าง มันหันมามองหน้าแล้วหัวเราะขึ้นจมูก
"โง่ไม่บันยะบันยัง" ผมชกหน้ามันทันที แต่เพราะแขนที่ล้าจากการฝืนดึงอยู่นาน บวกกับข้อมือเจ็บอยู่ทำให้หมัดนั่นไม่มีพิษสงอะไรเลย ไอ้ริวร้องโอ้ยเหมือนโดนคนเดินชนไหล่นิดหน่อยแล้วเอามือมาบีบคาง เอานิ้วกดแก้มที่ยังช้ำและบวมของผมให้ยิ่งเจ็บ ผมสะบัดหน้าหนี
"มึงไปหาวินทำไม..."
"ก็มันเจริญหูเจริญตากว่ามึงไง ไอ้ตาชี้"
"มึงได้ทำไรมันรึเปล่า"
".......เดี๋ยวกูมา..."
ผีเข้าผีออกอะไรนักวะ ผมชะเง้อมองตามหลังมันไปแล้วรีบลุกนั่ง เปิดลิ้นชักไม้สักข้างเตียงแล้วหาอะไรที่พอจะสะเดาะกุญแจได้ แต่ก็มีแค่พวกสมุดดินสอของเฮียก้อง ไม่มีอะไรพอจะใช้ประโยชน์ได้เลย
"เฮ้"
ไอ้ริวส่งเสียง ผมหยุดค้นแล้วมานั่งทำหน้าเหม็นเบื่ออยู่ขอบเตียง ไอ้ริวเดินมากวาดข้าวของในลิ้นชักและทุกอย่างที่อยู่ในระยะที่มือผมเอื้อมถึง กองลงพื้นแล้วเตะไปไว้มุมห้องหมด
"กูมีไรจะให้มึงดู อย่าฉีกทิ้งล่ะ เพราะมันจะรกห้องเปล่าๆ "
ผมกัดกรามกรอดแล้วรับรูปถ่ายปึกนึงมาดู รูปแฟร์? ผมเอารูปวางบนเตียงแล้วค่อยๆ หยิบออกดูทีละใบ หันไปจ้องหน้าไอ้ริว
"สวยมั้ย? "
มันเป็นรูปแฟร์ตอนทั้งนั่งรถผ่าน ตอนนั่งรอเรียน ตอนกินข้าว ตอนยืนคุยอยู่กับคนอื่นๆ จะว่าสวยก็สวยหรอกนะยอมรับ แต่พวกนี้มันรูปแอบถ่ายทั้งหมดเลยไม่ใช่รึไงไอ้...
"มึงจะโชว์ว่ามึงมันโรคจิตว่างั้น? " ผมว่า แต่อีกคนก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรอก ยิ้มให้จนชักสยองขึ้นทุกทีๆ บางทีมันอาจชอบโดนคนด่าด้วยก็ได้ ผมหันไปดูรูปอื่น แฟร์ไปทำบุญที่วัดด้วยแฮะ นั่งพับเพียบเรียบร้อยกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล ยืนให้อาหารปลา เดินเล่นริมฟุตบาท ผมไม่ค่อยเข้าใจอาร์ตหรอกว่าอะไรคือสวย อะไรคือไม่สวย แต่รูปที่ไอ้ริวถ่ายมันมีชีวิตชีวา เหมือนกับกำลังเคลื่อนไหวอยู่ ไอ้แฟร์ก็ดูเป็นแฟร์ ดูเหม่อๆ เอ๋อๆ วางตัวเสมอกับคนทั่วไป และไม่ค่อยระวังตัว บางรูปเหมือนริวเข้าไปใกล้จนแทบจะหายใจรดคอมันอยู่แล้ว
".......ว่างมากรึไงวะ"
"มีรูปที่อยู่ในกล้องตัวนั้นอีก แต่ฟิล์มมันโดนแสงจนเจ๊งไปพร้อมกับกล้องแล้ว"
"นี่วันที่เมื่อวาน... มึงสะกดรอยตามวินทั้งวันเลยเหรอ"
"ก็มันน่าสนใจใช่มั้ยล่ะ" ไอ้ริวคีบรูปที่อยู่ล่างสุดในกองให้ดู วันที่เมื่อสองเดือนก่อน แค่ดูพริบตาเดียวก็รู้ว่าคนที่กำลังเดินอยู่ไม่ใช่แฟร์
"เทียบกับรูปเก่าๆ บรรยากาศดูน่าหลงใหลมากกว่าใช่มะ เมื่อก่อนถ่ายๆ มาก็เหมือนกับรูปในแมกกาซีน ดูดี สวยหรู แต่ซ้ำซาก" ไอ้ริวคุยดีๆ กับผม ผมเอารูปใหม่มาเรียงเป็นวงกลมอยู่รอบๆ รูปของวินเมื่อก่อน ใช่... คนละคนกันอย่างสิ้นเชิง
แชะ
"เห้ยยยย"
แชะ แชะ แชะ แชะ
"ทำบ้าอะไรวะ! หยุดถ่ายนะ"
ไอ้ริวหันกล้องดิจิตอลมาให้ดูภาพในจอหลังกล้อง ผมลุกขึ้นยืนครึ่งๆ กลางๆ ขาข้างหนึ่งเหยียบพื้นอีกข้างอยู่บนเตียง พยายามคว้าแย่งกล้องสุดแขน แล้วก็เสียหลักล้มนั่งอยู่กับพื้นข้างเตียง หนอย อย่าให้กูเอื้อมถึงนะเว้ย ไอ้ริวหัวเราะได้น่าถีบชิบหาย
"รูปถ่ายมันทำให้เห็นอะไรๆ ชัดขึ้นกว่าตามอง มึงดูเอาเองว่ามึงมองรูปไอ้วินแล้วเป็นยังไง"
"เป็นไอ้บ้าที่โดนใส่กุญแจมือ นั่งดูรูปแอบถ่ายน่ะสิ" ผมงึมงัม ไม่ได้มองจอภาพเล็กๆ นั่นให้ชัด แต่รูปที่ถูกถ่ายในสภาพแบบนี้คงไม่น่าดูนักหรอก
"หึหึ...วันนี้วินกับไอ้โซ่ทะเลาะกัน"
"ห๊ะ? "
"เพราะงี้กูถึงกลับมาเร็วไงล่ะ กูไปแล้วไม่เจอวินหรอก มันหอบผ้าหอบผ่อนย้ายออกไปแล้ว ไอ้โซ่คลั่งเป็นหมาบ้าเลย น่าขำชะมัด"
ไอ้โซ่... ไอ้ควายโซ่ กูยังไม่ทันทำไรเลยพวกมึงจะรีบเลิกกันไปไหน มึงกล้าดียังไงทำให้แฟร์ของกูโกรธ ปล่อยให้แฟร์อยู่คนเดียวเดี๋ยวก็...
"วินน่ะ เข้าถึงตัวง่ายดีนะ ระหว่างที่ถ่ายรูปพวกนี้ กูยังเดินเข้าไปทักมันอยู่เลย"
"ไอ้..."
"กูบอกว่า เฮ้วิน บังเอิญจังเลยนะ กูก็ชอบมาซื้อกาแฟร้านนี้"
"..."
"แล้วมันก็เลี้ยงกาแฟกู น่ารักมั้ยล่ะ? "
ผมคว้าปึกรูปบนเตียงแล้วโยนใส่หน้ามัน ไอ้โรคจิตชอบแอบตาม มึงอย่ายุ่งกับแฟร์นะ
"พวกคู่รักมันแยกกันอยู่แล้วนะเก้า โอกาสเป็นของเรา... ไม่สิ หึหึ.. มึงทำเหี้ยอะไรไม่ได้นี่หว่า..."
ไอ้ริวนั่งยองๆ และจ้องหน้าผม สายตามาดร้าย
"โอกาสมันเป็นของกูต่างหาก"
ผมปล่อยหมัดซ้ายพุ่งเข้าหา แต่การจู่โจมที่ถูกจำกัดของผมถูกคาดเดาเอาไว้ก่อนแล้ว ไอ้ริวยกศอกขึ้นกันได้ง่ายๆ
"มึงอย่าแตะต้องวินนะเว้ย" ผมว่า
"กูทำแน่ๆ ล่ะไม่ต้องห่วง อยู่ที่ว่าจะเลือกวิธีไหนเท่านั้น เข้าไปล่อหลอกดีๆ อาจจะชักช้า ไม่ทันไรไอ้โซ่ก็เอากลับไปเก็บไว้ในห้องมันคนเดียว เข้าใกล้ไม่ได้อีก กูคงต้อง...ใช้มึงเป็นเหยื่อล่อดีมั้ย? บอกไปว่ามึงโดนจับมัดเอาไว้ที่นี่ ให้มันเดินตามกูเข้ามาเอง... ถึงตอนนั้น กูขอยืมเตียงอีกห้องหน่อยนะ"
"ไม่เอานะ! "
"ไม่เอาอะไร"
"อย่าบอกวิน..."
"มึงไม่อยากให้มีคนรู้เหรอว่ามึงโดนใส่กุญแจมือขังอยู่ในห้องนี้"
"กูบอกว่าไม่ต้องบอก! "
ไอ้ริวลูบปลายนิ้วเข้ากับข้างแก้มผมช้าๆ ผมแหงนหน้าหนีและหรี่ตามองมันอย่างเหยียดๆ
"แต่ว่า...ไม่จำเป็นต้องบอกวินเรื่องมึงก็ได้ มันเสี่ยงถูกจับได้เกินไป แถมวินมันอาจจะไม่คิดว่ามึงมีค่าพอให้มาช่วย ...เอางี้ กูมียาอีในกระเป๋านี่นา...ใช่มะ แค่ยัดใส่ปากมันเม็ดเดียวก็เสียผู้เสียคนแล้ว จะสั่งให้ทำอะไร...บริการยังไง... ก็แทบคลานมาขอทำเชียวแหล่ะ"
"ไอ้สัตว์!!! "
"อ้ะๆๆ ต่อให้มึงชกกูหน้าเขียว ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอกเก้า จะโง่ก็ออมแรงไว้หน่อย"
"มึง..อย่ายุ่งกับวิน ขอล่ะ...แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว อย่าทำอะไรวิน"
"มึงไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อรองอะไรได้นะเก้า มึงไม่มีอำนาจ ไม่มีอาวุธ ไม่มีแม้แต่ความมั่นใจในตัวเอง"
"กูขอร้องนะ อย่า.. อย่าทำอะไรวินมันเลย มันก็ดีกับมึงไม่ใช่เหรอ มันไม่เคยทำอะไรให้มึงเลยนะ"
"กูไม่ได้จะทำร้ายหรือจะฆ่าแกงมันสักหน่อย สวยๆ แบบนั้น จะเอ็นดูให้เต็มที่เลยล่ะ"
"ไม่เอานะ! "
"มึงเป็นแค่คนที่ทำลายของรักของกู ทำไมกูต้องฟังมึงด้วย"
"ขอโทษ กูขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจ... ไอ้ตอนแรกที่เลนส์แตก ไม่ได้ตั้งใจทำนะ"
"ในที่สุดก็เปิดปากพูดขอโทษแล้วสินะไอ้คุณชาย เข้าใจรึยังล่ะ ไอ้วินสำคัญสำหรับมึง ก็เหมือนกล้องนั่นสำคัญกับชีวิตกู"
"กูเห็นมึงตามราวีไอ้วินเมื่อหลายเดือนก่อน เพราะมันทำให้น้องชายมึงเจ็บใช่มั้ย... นั่นก็เหมือนกับที่กูกำลังจะเอาคืนกับมึงไง ให้มึงเจ็บ ให้มึงปวดร้าวและแตกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เหมือนๆ กับที่มึงทำไว้กับกูก่อน"
"มึงก็ซ้อมกูคืนสิ จะอัดให้ตายก็แล้วแต่ ทำไมต้องไปลงกับวินมันด้วยวินมันไม่เกี่ยวสักหน่อย"
"ก็กูถูกใจมันมาก่อนด้วยไงไอ้เด็กน้อย เห็นของเล่นในมือของมึงก็แย่งมากระทืบ ให้มึงร้องไห้ขี้มูกโป่ง มันน่าสนุกกว่าตั้งเยอะ"
ผมใจสั่น สร้างปัญหาให้ตัวเองไม่พอ คราวนี้จะฉุดให้แฟร์ซวยไปด้วย โธ่เว้ย ทำไมทุกอย่างในชีวิตกูมันเฮงซวยแบบนี้วะ ไอ้ริวเข้ามาใกล้ กำมือข้างที่เป็นอิสระของผมแล้วชูขึ้นมา ผมไม่ได้ตั้งท่าจะต่อยมันลูกเดียวแล้ว แต่ปล่อยให้มันเอาเล็บหัวแม่โป้ง กดจิกกลางอุ้งมืออย่างแรง มันเจ็บมากและทำให้กำหมัดไม่ได้ ทำได้แค่กระดิกนิ้วไปมาเหมือนกำลังชักกระตุก
"กูเป็นศิลปิน เป็นนักรัก ไม่ใช่นักเลง ตั้งแต่มึงโดนมัดอยู่เนี่ย กูได้ต่อยมึงซักครั้งมั้ย? "
ผมถอนหายใจแรงๆ มึงจะเป็นอะไรก็ช่างหัวมึงเถอะ ออกไปจากชีวิตกูซักที
"มึงอยากลองแหลกคามือกูมั้ยล่ะ กูจะได้ไม่ไปแตะต้องตัวไอ้วิน"
"หมายความว่าไง? "
"ก็ 'ทำ' มึงแทนไงล่ะ ทุกเรื่องที่กูตั้งใจจะทำกับหน้าสวยๆ นั่น"
"มึงล้อกูเล่นใช่มั้ยเนี่ย อย่ามาหยอกกันนะ"
"กูพูดจริง"
ผมเบิกตาโพลง ขนลุกขนพอง ไอ้ริวเข้ามาซุกหน้าอยู่ตรงซอกคอแล้วเริ่มเคลื่อนไหว
"เห้ย! ปล่อย"
ผมดันตัวดันไหล่มันออกด้วยความตระหนก ชันเข่าแล้วตั้งท่าจะถีบมัน
"กูให้มึงเลือก มึงโดน หรือไอ้วินโดน ถ้ามึงไม่เลือกกูก็จะไปจัดการมันเหมือนเดิม"
ผมชะงักตัวแข็งทื่อ แฟร์... ถ้าแฟร์ยังอยู่กับไอ้โซ่ก็ดีหรอก ไม่สู้คนแบบนั้น จะสู้อะไรไอ้ริวได้ ขนาดกับผม แฟร์ยังเกือบโดนผมปล้ำมาแล้วเลย
"ว่าไงล่ะ? หรือเรื่องแย่งคนที่มึงรักมาย่ำยีเนี่ย มึงก็คิดว่ากูพูดเล่น หือ? "
"ไอ้สารเลว..."
ผมลดแขนลง หายใจเข้าออกทางปาก ชั่งใจระหว่างสองทางเลือกที่ไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย ไอ้ริวกดเข่าผมลงให้วางราบไปพื้น แขนขวาผมยังห้อยต่องแต่งอยู่กับเสาเตียง มือข้างซ้ายก็หมดแรงจะตะบันหน้าคนแล้ว ผมก็ดีแต่ใช้กำลัง ไม่มีสมอง คิดหาทางช่วยไอ้แฟร์ไม่ได้เลย
"กูเป็นคนที่ถอยห่างออกมาแล้วมองเข้าไปในกลุ่มผู้คน สายตากูมองอะไรไม่เคยพลาด คนที่ชอบคิดอะไรเอาเอง ตัดสินคนอื่นมั่วซั่วแบบมึงน่ะ เล่นด้วยไม่ยากหรอก"
"หมายความว่าไง? " ไอ้ริวไม่ตอบอะไร ขยับเข้ามาหาอีก จูบไล่ไปตามคอและกระดูกไหปลาร้า ผมทำหน้าผะอืดผะอม กำหมัดที่ตกอยู่ข้างลำตัวแล้วหลับตาแน่น ไม่อยากรับรู้
"มึงรับปากสิว่าจะไม่ไปยุ่งกับวินอีก"
"เออ"
เอาเถอะ กะอีแค่นอนกับผู้ชาย ลองซักครั้งกูคงไม่ตายหรอก อย่างน้อยไอ้แฟร์มันก็ไม่เป็นไร
"โง่เกินเยียวยาแล้วมึงน่ะ"
"ไม่ได้ครึ่งความเลวของมึงหรอก..."
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่แล้วฉันตัดตอนไม่ดีเอง :z6:
แล้วตอนนี้ก็มาเล่าฝั่งของเก้าก่อนด้วยลำดับเวลา แถมยาว...เขียนไม่จบในตอนเดียว ตอนหน้าขอเป็นเก้าอีกที ฉันชอบแกล้งมัน
สุขสันติ์วันอาทิตย์ค่ะ :L1:
-
มาแล้วๆ ดูเหมือนคู่ของ ริว - เก้า จะซาดิสซ์กันได้โล่ :z2:
-
ม่ายยยยย :sad4:
เค้าอุตส่าเชียร์ เก้า กับ วิน
โฮก เสียใจ :o12: :o12: :o12:
-
:sad4: ม่ายน๊า อย่าทำเก้านะ
-
:m31: ไมาเอาน่า
:L2: :L2:
-
สุขสันต์วันอาทิตย์เหมือนกันคะคนเขียน :กอด1:
เฮ้อยยยย ไอ้เก้าจะเสร็จริวแล้วจริงๆ อ่ะ สงสารเก้าจัง :monkeysad: :monkeysad:
-
อิริว :m31: แกนี่มันโรคจิตจริงๆใช่ม๊ายยยย หรือจริงๆแล้วเป็นแผนของแกยะ??
หรือแกชอบเก้าอยู่แล้ว?? แต่ด้วยความโรคจิตของแก ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ โอ้ยยยย ไอ้เลวเอ้ย
สงสารเก้าจริง :เฮ้อ: ต้องมาอยู่กับอิโรคจิตแบบนี้ คนเขียนอย่าแกล้งเก้านักสิ น่าสงสาร
ขอบคุณมากจ้ะ :pig4:
-
เก้าา :sad4:
-
โถ เก้า จะเสร็จริวซะแล้ว แงๆๆๆ
สงสารเก้ามากอ่ะ ไอ้ริวโคตรโรคจิต
เก้าเป็นคนดีมากอ่ะ ทำเพื่อวินได้ขนาดนี้
-
ขอเก้าอีกหลายๆ ตอนก็ได้ค่ะ ชอบๆๆ :impress2:
-
:o12:
เก้าแอบน่าสงสารอ่า
แต่ดีแล้ว จะได้คู่กับริว
แล้วก็โซ่ วิน เท่านั้นนนนนนน
-
:sad4: เก้าเสียสละมากเลยอะ
-
เก้าโง่เกินเยียวยาแล้วจริงๆ =_=;;
แต่ถึงริวจะเลวแค่ไหน เราก็ยังยืนยันอยู่ดีนะว่าชอบ =.,=
เขามีคาแรกเตอร์ความเป็นตัวของตัวเองชัดดี ฮา~
คนมีปมในใจสองคนอยู่ด้วยกัน... อะไรๆ มันคงไม่ง่ายหรอก
ถึงจะแอบชอบริว แต่ก็ยังเป็นห่วงแกนะเก้า เข้มแข็งโว้ย!
อยากให้ตอนต่อไปมาในอีกสองชั่วโมงข้างหน้านี้จังเลย ฮ่าๆๆๆ
สุขสันต์วันอาทิตย์เช่นกันนะคะ ^^
-
โอ้วม่ายยยยย
ริวนี่ โรคจิตเข้าขั้นแล้วอ่าคนเขียน
สงสารเก้าเยย
-
ฉันชอบแกล้งมัน
o22 แล้วเฮียเก้าจะมีชะตากรรมยังไงคะเนี่ย
-
ม่ายยยย.....อย่าพึ่งตัด ขออีกนิดดเถอะค่ะ T_T
-
ขอให้ริวหยุดเถอะ ยังงัยก็สงสารเก้า
-
กด+และให้เป็ด
ริวมันโรคจิตชัดๆ :z3:
-
ริวดูจิตๆเกินไปแล้วนะ
สงสารเก้าจิงอะไรจิง
-
ขอถอนคำพูดที่เม้นท์ไว้ตอนแรกๆ ว่าเรื่องนี้ ตัวละครแต่ละคนมีมิติดีมาก
อ่านมาอ่านไป นี่มันชักจะมีมิติเกินไปแล้ว complicate กันไปไหน ถึงขั้นโรคจิตกันทีเดียว
แต่ก็ชอบอ่ะครับ ชวนติดตามจริงๆ แถมคนเขียนขยันสุดๆ
-
อย่าบอกนะว่า นี่คือคู่ใหม่อีกคู่ ริว-เก้า
อืม..แต่ถ้าใช่ก็ดีนะ เพราะเชียร์โซ่กะวินอยู่แล้วน่ะ
-
เคะๆๆๆ
ว่าแล้วในที่สุดเก้าก็มีคู่
เคะๆๆๆๆ o13
-
อ้าว ริวชอบวินวินหรอกเหรอเนี่ย?
-
ช่วงแรกๆเลือกไม่ถูกแล้วว่าจะยกวินให้โซ่หรือเก้าดีๆ เกือบจะมาแนะนำให้สามพีแล้วเชียว
ตอนนี้ยกเก้าให้ไอ้ริวไปเลย 555
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ หุๆ
-
เพี้ยง ขอให้ริวชอบเก้าเถ๊อะ
ไม่งั้นเก้าก็น่าสงสารเกินไปแล้ว
-
กี้สสสสสสสสสสสส ริวx เก้า จะเถื่อนไปไหม อ่านทีต้องหยุดหายใจเป็นช่วงๆ
ความดิบเถื่อนมันร้อนแรงเกินปายยย
แล้วตกลงวินจะบอกอะไรโซ่ เหมือนโซ่จะรุนแรงแน่ถ้าวินบอกเรื่องไม่เข้าหู
-
กรี้ดดดดดด :z3: :mc4:และแล้ววววววว อิสองคนนี้ก้อออออออ :haun4:
-
งี้ดดดด งี้ดดดดด...
จากเก้าxแฟร์ กลายเป็น ริวxเก้า ไปซะแล้ว
พลิกข้างไวจังนะเก้า 555 /โดน :beat:
รอตามต่อนะคะ!! งี้ดดดดด..
-
เหนือเก้ายังมีริว
ถึงสงสารแค่ไหน แต่ก็สนับสนุนนะ :z1:
-
ริวน่าจะอยากได้เก้าอยู่แล้วเลยเอาเรื่องวินมาเป็นข้ออ้างรึเปล่าน้า
-
น่าสงสาร แต่ก็เถื่อนได้ใจ ><
-
เรื่องนี้มีแต่คนเลวๆๆเนอะ
-
อ๊ายยย โกรธอ่ะ นิสัยเสียสุดๆ
อีตาจิตไม่เสถียร ใจร้ายอ่ะ
สงสารเก้า :monkeysad:
-
o22
เก้าเสร็จแน่ๆ เหอะๆๆๆๆ
โง่เหมือนที่ไอ้ริวพูดไม่มีผิด :angry2:
-
ริวร้ายว่ะ อยากได้ไอ้เก้าก็บอกมาเหอะ แหมทำเป็นอ้าง
-
ปกติไม่ค่อยชอบอ่านของเก้า
แต่ตอนนี้อยากอ่าน มากๆๆ :bye2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตอนหน้า ตอนหน้า ตอนหน้า
-
ดูๆไปสองคนนี้ดูเหมาะกันดีอ่ะ ถ้าคบกันคงจะเติมเต็มกันได้ เราว่านะ
-
หนูเก้าน่าสงสาร เอาตัวเข้าแลก หวังว่าริวจะรักษาคำพูด
-
อ๊ากกกกกกก ไม่เอานะๆๆ
ไม่ชอบเลย มีอะไรกันทั้งที่ไม่ได้รักเนี่ย!!
อ๊ากกกกกกกกก
-
แบบนี้แหละ ลงตัวที่สุดแล้ว
เยส !! มันส์ พะ ยะ ค่ะ
-
เทอทำให้ชั้นเสียใจ ทำให้ชั้นร้อนร้น ทำให้ชั้นทุกข์ระทมงมงาย
เทอทำให้ชั้นร้องไห้ ทำ...............จะร้องเปนเพลงต่อไปถ้ายังตัดจบกันแบบนี้ :serius2:
-
กรี๊ด!!!!!!!ดิ๊นพลั่ดๆ
-
o13 o13 o13
-
ช่วงนี้ติดตามคู่เก้ากะริวเป็นพิเศษอ่ะ อิอิ
งานนี้เก้าจะเสร็จจริงอ่ะป่าว ถ้าจริงล่ะก็
ริวน่าจะเข้าใจตนตัวที่แท้จริงของก้าวได้น่ะ
ก็เป้นคนทที่ออกมายืนมองคนอื่นนิเนอะ
แบบว่าอยากให้เก้ากับริวรักกัน
555555555
คุ่นี้มีไรน่าลุ้นดีแฮะ
อย่าลืมเอาใจเขามาใส่ใจเราน่ะ ริวเก้า ^^
-
เก้าเสร็จแน่ๆแล้วแหละงานนี้ = =
ว่าแต่อยากอ่านโซ่วินต่อกันเน้อ ..
-
เราคู่ไหนก็ได้คร่าาา 555+
แต่ตอนแรกก็เชียร์ แต่ถ้าเป็นโช่ เรายอมได้
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน >3<
-
อิริวมันคงไม่ได้อยากยุ่งกับวินเท่าไรหรอก
คิดว่า มันหาทางบังคับแกมากกว่านะเฟ้ยเก้าเอ๊ย
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบอกว่าสนุกมากๆๆเลยค่ะ อ่านเพลินมากๆๆ
ชอบสำนวนการเขียนแบบนี้อ่ะค่ะ ยังไงจะคอยติดตามผลงานเรื่อยๆนะคะ ^^
-
เข้ามารอการซั่มของ ริวกะเก้า ทำไมมันน่าสนใจเยี่ยงนี้ !
-
อิตาริวนี่ยังไงว่ะ
น่ากลัวอ่ะ
:m17:
-
คู่ริวเก้าคงซาดิสเล็กๆ :laugh: :laugh:
-
แงๆๆ เก้าาาา คนเขียนอ่ะแกล้งเก้า
แต่ถ้าแกล้งเก้าแล้ว แล้วเก้าได้ฝามีก็ดีไปอีกแบบเนอะ หุหุ
แต่ได้ฝามีแบบริวเนี่ยสิ เก้าตกจิตตกทุกวินาทีแน่ กร๊ากกก
-
เหอะๆๆ
เป็นอย่างงี้ซะงั้นไป
(แต่ก็แอบรอฉาก อะจึ๊ยๆ คู่นี้อยู่ 555555)
-
โอ้วว กะว่ากวาดเรียบทั้งพี่ทั้งน้องเลยเรอะไอ่คุณริว นึกว่าชอบคนน้องซะอีก
เหตุผลทั้งหมดของเธอมันแค่เรื่องกล้องจริงหรอริว มีอย่างอื่นที่ยังไม่บอกกันหรือปล่าว
ถ้าได้เก้าแล้วก็จงเก็บมันไว้SM กันต่อ อย่าทิ้งอย่าขว้างเก้ามันนะไอ่ริว.........ชอบคู่นี้นะคนแต่ง เพราะเดาใจไอ่ริวไม่ออก
-
ตอนนี้แอบปันใจให้ริวได้มั้ย ><
เป็นคนคิดอะไรเป็นเหตุเป็นผลดี พูดจาฉะฉาน คมคาย หุหุ
ถึงเป็นเหตุผลมาสนับสนุนการกระทำเลวๆก็เถอะ ฮ่าๆๆ
ว่าแต่ แหม๊~ พ่อศิลปินนักรัก ไม่นักเลง ไม่นักเลงเล๊ยยยยยยยย
เก้าจะเป็นไงต่อไปเนี่ย...
สงสารเก้าอ่ะ ยอมขนาดนี้นี่รักแฟร์มากเลยนะ เก้าของฉันนนนน อาภัพโชคจริงๆ T^T
มันเป็นบาปกรรมรึเปล่า ก็เคยคิดจะทำกับวินแฟร์นี่นะ แบบแค่คิดก็บาปแล้ว =[]=
เพราะขนาดยมทูตก็มีมาแล้ว จะมีเรื่องบาปกรรมอีกคงไม่แปลก ฮ่าๆ
-
:z3: :z3: :z3:
ริวต้องมีเหตุผลในการทำที่มากกว่านี้ซิ
แอบชอบเก้าหรือไง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เข้่าใจอารมณ์ของทั้งสองคนนะในสายตาริวเก้าคงทั้งบ้าทั้งโง่จริง ๆ นั่นแหละ(แต่ก็น่ารักน่าแกล้งให้เชื่อง)
ส่วนเก้าก็เป็นคนมองอะไรแค่ในด้านตัวเอง ซื่อสัตย์กับความรู้สึก(ถึงจะแสดงออกไม่เก่ง) เป็นคนประเภทที่ตกเป็นเหยื่อของพวกเจ้าเล่ห์ได้ง่าย ๆ
ถ้าริวคิดจะทำจริง ๆ ก็ช่วยอ่อนโยน ๆ หน่อยละกัน หรือไม่ก็ทำให้เก้ารู้สึกดีจนจบแล้วง้อง่ายหน่อย อยากเห็นลงเอยกันเร็ว ๆ :-[
-
คู่รอง ดููน่าสนใจไปเลย หุหุ :o8:
-
ชอบมากๆๆเลย
ดูเหมือนริวจะพยายาม
ทำให้เก้าเอ๋ยปาก
+1 เลย
-
บอกได้คำเดียวว่า...เสร็จ!
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก ว่าแต่เสียดายเก้าอ่ะ นิสัยแบบนี้ไม่น่าเลย แต่ถ้าเก้าริว เค้าผลัดกันก็อีกเรื่อง อิอิ
-
สถานการณ์ของเก้าเข้าขั้นวิกฤติแล้วนะเนี่ย :z3:
เก้าเอ้ยยย มีไม้ตายอะไรงัดมาใช้ด่วน อย่าไปยอมให้ริวมาหลอนเราได้ o18
-
อยากให้สองคนนี้คู่กันจะได้ไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับคู่วินและโซ่
-
ตอนที่ 27
"อย่าไซร้คอดิ"
"ทำไม"
"จั๊กจี้อ่ะ"
"........."
"...อื้อ... อย่าจูบ"
"อะไรอีก"
"กูเจ็บปากเนี่ย ตาบอดรึไง? "
"...มึงทำเหมือนไม่เจ็บนะ เอาหัวกูไปโขกปากตัวเองเล่น"
"ไหนมึงบอกว่ามองคนออกไง กูเจ็บปากเนี่ย เจ็บมากด้วย"
"มึงลูกเล่นมากกว่า กูเอาเนคไทมัดปากมึงยังทนได้เลย ไม่ชอบโดนจูบล่ะสิท่า"
แม่ง รู้ทันจริงเว้ย ผมหลับตาปี๋ นั่งบนเตียงเฉยๆ ให้ไอ้ริวมันกดจูบเล่นไปเรื่อย ผมเคยคบใครมาก็มาก เรื่องพรรค์นี้ไม่ได้ซีเรียสมากหรอก แต่ให้เป็นฝ่ายโดนกระทำมันไม่เข้ากับนิสัย ไม่ชอบโดนใครควบคุม ชอบเป็นฝ่ายคุมเกมมากกว่า แต่เพราะทำเล่นๆ กับคนที่คบกันมาล่ะมั้ง ถึงได้คบใครไม่ยืดซักคน
"อ้าปาก" สั่งกูจริงนะ เป็นแค่ไอ้ซกมกแอบจิตแท้ๆ
"มึงไปโกนเคราได้แมะ? ตอหนวดตำ หน้ากูเป็นสิวหมด"
"คราวหน้าละกัน"
"เห้ย คราวหน้าอะไร? ครั้งเดียวก็พอแล้วไอ้เวร"
"พอๆๆๆ หุบปากซะทีไอ้ลิง เสียอารมณ์หมด"
ริวบดเบียดปากเข้าหา จูบสลับทั้งซ้ายขวา กัดริมฝีปากล่างที่เป็นแผลให้เผลออ้าปากรับก้อนลิ้นชุ่มๆ เข้ามา มันประกบปากเข้าหาจนแทบจะงับปากผมทั้งปาก ทั้งจูบทั้งดูดอย่างมูมมาม ควงหมุนเปลี่ยนองศาไปเรื่อย ลิ้นก็เข้ามาเซย์ไฮทักทายลิ้นผมแล้วชักชวนให้ขยับตาม แต่ผมก็มัวยุ่งกับการเอาแขนกันๆ ตัวอุ่นๆ ของมันไม่ให้เข้ามาใกล้ตัวมากเกินไป พอไม่ให้ความร่วมมือไอ้ริวเลยชอนไชลิ้นมันไปทั่วโพรงปาก หัวใจผมเต้นเร็วขึ้น น้ำลายในปากจะไหลลงมามาที่คาง ก็เลยสอดลิ้นเข้าไปในปากไอ้ริวบ้าง มันใช้มืออ้อมมากดท้ายทอยผมให้เข้าหามันใกล้อีก ไอ้ห่า นี่มึงจะกินปากกูจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย ผมดันตัวถอยออกมา ริวก็เลียแผลแตกที่ปากผมเหมือนชิมรสเลือด ประทับจูบแล้วเคลื่อนไปที่หู ผมหดคอแล้วพับไว้กับไหล่
"จั๊กกะจี้เหรอวะ? "
"เออ ขนลุกวาบ"
แล้วมันก็เลียคออีกข้าง แล้วจะถามทำแมวอะไรเนี่ย สุดท้ายมึงก็ไซร้กูอยู่ดีไม่ใช่เรอะ ไอ้ริวใช้ฟันขบติ่งหู กัดเนื้อตามคอเบาๆ แล้วปล่อย งับคอแล้วละเลงลิ้นตรงส่วนที่ผมห้าม ผมกลืนน้ำลายอึก มันวูบๆ ไหวๆ ดีพิลึกนะตรงซอกคอเนี่ย มิน่าสาวๆ ถึงชอบมีจุดอ่อนแถวนี้กัน ริวไซร้ไปมือก็ป่ายตามข้างแก้ม และลูบตั้งแต่ปาก คาง และรูดตามลำคอผมลงไป ดึงคอเสื้อยืดลงแล้วกัดดูดตรงไหปลาร้า
"โอ้ย" เจ็บนะเว้ยตะกี้อ่ะ ไม่ต้องมาเลีย เออไม่เจ็บแล้วไม่ต้องเลียแล้วแม่ง สยิว ผมดึงเสื้อขึ้นเช็ดๆ รอยเปียกน้ำลาย ไอ้ริวก็วางมือแหมะลงบนท้องผมแล้วคืบคลานขึ้นมาในเสื้อ ลูบไล้ไปทั่ว สะกิดยอดอกจนผมสะดุ้งเฮือก ผมใช้มือเดียวที่มีอยู่ขัดขวางไม่ให้มันเล่นกับหัวนมผม ตีกันพัลวันอยู่สักพักใหญ่ มันจับ ผมก่อกวน มันบีบ ผมดึงศอกมันลง พอเหลืออดริวก็เลยจับแขนผมชูขึ้นแล้วถอดเสื้อออกทางหัว เหลือลำตัวเปล่าๆ ทางสะดวกไอ้โรคจิตลงลิ้นละเลงทันที
"เฮ้ยไม่เอา...อื้อออ"
ผมขยุ้มผมมันแล้วกระชากดึงให้ห่างจากหน้าอกเต็มแรง มันคงเจ็บหนังหัวเอาการแหละ จับยึดมือซ้ายผมกดไว้แล้วดึงกางเกงผมลงพรวด จับไอ้น้องชายผมแล้วบีบเคล้นไม่เกรงใจ
"อือ อือ..." ผมเม้มปากหายใจ ไอ้ริวนวดคลึงอยู่ไม่นานก็ปลุกมันตื่น เขยิบเข้ามาจูบตวัดลิ้นอย่างเชี่ยว ผมหลับตาเคลิ้มไปกับรสจูบและมือที่สอดลงไปจับส่วนที่พองตัวนั้นแล้วขยับช้าๆ ลมหายใจของผมร้อนขึ้นและเริ่มสอดลิ้นเกี่ยวโต้ตอบไปกับคนตรงหน้าอย่างที่เคยมีเซ็กซ์กับคนรักเก่าๆ ไอ้ริวดูจะไม่ยอมแพ้ ซอกซอนลิ้นกวาดไปทั่ว มือที่ปลุกปลั่นด้านล่างก็ขยับถี่ขึ้นจนผมเกิดอารมณ์ลุกโชน ริวยกเข่าของผมขึ้นชันช้างหนึ่ง ผมลืมตามองแล้วนึกอยากตาบอดซะเดี๋ยวนั้น มันกำลังซุกหน้าเล็มเลียโคนขาด้านใน พอมันกัดเนื้อส่วนที่นิ่มๆ นั่นแล้วผมเสียวแปลบ นิ้วเท้าขยุ้มเกร็ง
"...ไม่ต้อง...ทำแบบนั้น..ก็ได้"
ริวมันดึงกางเกงชั้นในออกจากขาผมไปแล้วเริ่มรูดรั้งต่อ ผมขมวดคิ้วหน้าแดง บนตัวไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้้นแต่อีกฝ่ายดันสวมอยู่ครบ
"ริอ่านทำหน้ายั่วกู ระวังตัวไว้เหอะ"
"ใครทำหน้ายั่วมึงสัตว์ คนมีอารมณ์ก็หน้าแดงทั้งนั้นแหล่ะ"
"เหรอ"
แล้วมันก็จูบผมไปใช้มือช่วยไปอีก ผมชอบวิธีที่มันจูบนะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องลืมตา แล้วก็ไม่โดนหยอกล้อกับหน้าอกเหมือนผู้หญิง ไอ้ริวเร่งมือจนผมปั่นป่วน ร้องอื้ออ้าในลำคอ กำแพงจวนเจียนจะทลาย แต่จู่ๆ ไอ้ริวก็หยุดมือ แล้วก็ลุกไปหน้าตาเฉย อ้าว ไอ้เชี่ยนี่
ผมนอนหายใจหอบมองไม่เห็นว่ามันกำลังทำอะไร ก็เลยจะช่วยตัวเองให้เสร็จๆ แต่ไอ้ริวกลับเข้ามาแล้วจับตัวผมพลิก ช้อนเอวประคองผมไว้ในท่าก้นชี้โด่ง
"ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ปล่อยกู" โวยวายแล้วก็ฟาดมือไม้ไปด้านหลัง ผมดิ้นพลิกตัวกลับมาล้มลงนอนและเห็นว่ามันถอดกางเกงออกแล้ว ท่อนแข็งขนาดใหญ่ชี้หน้าผม
โครม!!
ผมก็เลย... ถีบมันไปชนเสาเตียง... หลังหักมั้ยนั่น
"โอ้ย!! ไอ้เก้า" กูไม่ผิดนะ กูตกใจอ่ะ
"เออ พอแค่นี้ก็ได้นะ กูจะได้ไปหาวินที่คอนโด...เสียเวลา"
"อย่าไป อย่ายุ่งกับวินนะ"
"งั้นก็ทำตัวดีๆ หน่อย ตกลงกันแล้วไม่ใช่รึไง"
มันยึดข้อเท้าผมไว้แล้วมุดหัวลงมาใช้ปากกับแทงร้อนที่ยังคุกรุ่นอยู่ ผมไม่ได้ถีบมันอีก แต่นอนบิดเร่าไปมาจนปล่อยใส่ปากไอ้ริว นอนหอบอย่างอ่อนแรง
"เห้ยยยยย"
ผมเกร็งตัว ไอ้ริวยัดนิ้วลื่นๆ ผลุบเข้ามาในก้นผมนิดหนึ่ง ช่องทางรัดแน่นขึ้นทันที ผมตกใจจะขยับตัวหนีแต่ไอ้ริวยึดขาเอาไว้
"อย่าเกร็งสิ"
"ต้องเกร็งเด่ะ ไม่เอา เอานิ้วออกไป...อื้ออ"
ริวบีบคางผมแล้วจูบดูดปาก กดน้ำหนักที่นิ้วเข้ามาช้าๆ ผมต้านสิ่งแปลกปลอมไม่ให้เข้ามา แต่ก็โดนเบี่ยงเบนความสนใจไปกับจูบเร่าร้อนรุนแรงนั่น ความลื่นทำให้มันแหย่เข้ามาได้นิ้วหนึ่ง อีกมือก็จับท่อนล่างของผมแล้วรูดขึ้นลง มันค่อยๆ ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ผมรู้สึกมวนๆ ท้องนิดหน่อย แต่ก็อดมีอารมณ์ไปกับมือที่สัมผัสรัวเร็วด้านหน้าไม่ได้
"อือ...อือ... อ๊ะ..." ผมเกิดอารมณ์เต็มที่แล้ว ปล่อยตัวผ่อนคลายจนริวส่งนิ้วที่สองเข้ามาอย่างไม่น่าเป็นไปได้ ถูกควานข้างในตัว รู้สึกวาบหวามแปลกๆ จนร้องครางออกมาเบาๆ
"อ้ะ..อ๊า..." ผมรีบเม้มปาก หวังว่าเมื่อกี้มันจะไม่ได้ยินนะ
"ตรงนี้เหรอ? " ไอ้เหี้ยเอ้ย ดันได้ยินอีก ไม่เอา...ไม่เอาตรงนั้น ถ้า...ถ้าตอนนี้กูมีแรงนะ กูจะถีบแม่งตกเตียงหัวฟาดพื้นตายเลย ริวกดเข้าไปตรงที่เดิมย้ำๆ คลึนเคล้นจนผมต้องเอามือปิดปากกลั้นเสียงเอาไว้ หายใจหายคอไม่ค่อยคล่อง มันยิ้มอย่างพอใจแล้วขยับสองนิ้วนั้นเข้าออก จากช้าๆ เป็นจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกอัดอั้น อยากปลดปล่อยออกมาเร็วๆ
ริวถอนนิ้วออกไป ผมหายใจอย่างโล่งอก กลั้นเสียงจนนึกว่าจะขาดใจตายแล้ว
"ปล่อยตัวตามสบายนะ" ผมตาโตเบิกโพลงเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆ ร้อนๆ จ่ออยู่ที่ปากทางด้านล่าง จะให้กูใจเย็นสบายๆ อยู่ได้ไงวะกับขนาดของมึงเนี่ย ริวมันกดแก่นกายของมันเข้ามาแต่ว่าผมเกร็งตัวแข็งปิดกั้นไว้ด้วยความกลัว
"ไม่ใส่เข้ามาได้มั้ย"
"ไม่ทันแล้วเก้า มึงผ่อนคลายกล้ามเนื้อลงหน่อย จะได้ไม่เจ็บ เข้าใจมั้ย? "
โหย มึงก็พูดง่ายเนาะ ผมหลับตาแน่น พยายามหายใจเข้าออกยาวๆ ปล่อยใจรู้สึกไปกับมือที่ปรนเปรออยู่ข้างหน้า ขณะที่ริวค่อยๆ กดลำแท่งเข้ามาหนักๆ ช้าๆ ผมแหงนหน้าเจ็บจนน้ำตาเล็ดเมื่อส่วนหัวเข้ามาได้ ขยุ้มเสื้อคนด้านบนไว้แน่น ไอ้ริวลากลิ้นลงมาวนรอบยอดอกแล้วดันตัวเข้ามาอีก ผมจุกอึดอัดไปหมด จนเหนี่ยวคอไอ้ริวลงมาบรรเลงจูบให้ลืมว่ากำลังโดนท่อนเนื้อขนาดใหญ่แทงเข้ามาในตัว ไอ้ริวดันตัวแรงๆ อีกทีก็เข้ามาจนสุด
"แฮ่ก...แฮ่ก...อึ่ก...อย่าเพิ่ง" จะบอกว่ากูไม่ไหว มันก็ดึงตัวออกจนเสียวแปลบปลาบ ก่อนกระแทกเข้ามาเจ็บจนจุกไปหมด
"โอ้ยยยยย...ไม่เอา...เจ็บ..."
"ร้องทำไมวะ"
"ก็มันเจ็บ..ฮึก..เจ็บอ่ะ" ผมทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมา ริวหยุดการเคลื่อนไหวแล้วจูบเบาๆ แต่ลึกล้ำเข้ามากว่าครั้งก่อนๆ เลียน้ำตาแล้วโอ้โลมทั้งยอดอกและเบื้องล่าง ค่อยๆ ขยับเข้าออกช้าๆ เนิบนาบ ส่วนนั้นของมันเสียดสีช่องทางภายในจนเกิดความรู้สึกแปลกๆ ทั้งอึดอัด ทั้งเจ็บ ร้อนและเสียวซ่านไปทั้งตัว
"อือ...อือออ...อึ่ก"
"ปากแดง หน้าแดงไปหมดแล้ว ทำหน้าแบบนี้ก็เซ็กซี่ดีนะ" ไอ้ริวบีบแก้มผม ลากมือผมอ้อมหลังไปกอดมัน
"อื้อ..อึ้ก...อ่..อ้ะ....." ช่องทางเล็กๆ ที่คับแน่น รู้สึกถึงสิ่งที่ขยับเข้าออกได้ทุกสัมผัส ถึงริวจะปล่อยมือจากส่วนหน้าของลำตัวผมแล้ว แต่ผมก็ยังมีอารมณ์ร่วมอยู่ไม่ลดรา ริวเร่งจังหวะสอดใส่ให้เร็วขึ้นทีละน้อย จนผมเริ่มปรับตัวได้... รู้สึกดี ท่อนเนื้อร้อนๆ กระแทกกระทั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกมากจนแทบหน้ามืด
"อึ่ก...อ่ะ...ริว...อ๊า..อ๊าาา" ผมทนไม่ไหวและตัวกระตุกเกร็ง รัดของริวไว้เหมือนจะดูดกลืนเข้ามาในตัวลึกขึ้น ปลดปล่อยออกมาจนเปรอะหน้าท้องลำตัวไปหมด ผมนอนหอบตัวโยน ร่างกายส่วนล่างสั่นไหว ไอ้ริวสอดใส่รัวเร็วสักพักก็ปลดปล่อยตามมา รู้สึกอุ่นวาบแปลกๆ ข้างใน ริวมันกอดตัวผมไว้แล้วล้มลงมานอนอยู่ข้างๆ แต่ผมเหนื่อยอ่อนเกินกว่าจะผลักไสออกไป เลยปล่อยให้ท่อนแขนนั่นห่มตัวเอาไว้ แล้วปิดตาพัก ไม่นานก็หลับใหลไปไม่รู้สึกตัว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อา... ค้างไหม ตัดไม่ถูก จริงๆ มีตอนต่อไปแพลมมานิดนึง เหมือนจะค้างก็เลยเอาออก
อีกสองวันเจอกันนะคะ :bye2:
-
อา..... มาต่อแล้ว.... ขอบคุณค่ะ
เหมือนจะแรงๆ(smนิดๆ) แต่นิว่า อ่านไปอ่านมามันขำๆ ไม่ค่อยซีเรียสเท่าไร
เพราะริวแทบจะไม่ได้ใช้กำลังเข้าข่มเหงเก้ามากนัก (แม้จะมีการขัดขืนบ้างเล็กน้อย)
แต่บังคับให้เก้ายอมเพราะเอาวินมาขู่มากกว่า ตอนนี้เลยไม่ค่อยเห็นความรุนแรงหรือโรคจิตของริวมากนัก
เก้าริวก็น่าสนใจดีนะคะ แต่ไม่รู้ว่าจะออกมาแนวไหน
:pig4: :กอด1:
-
ได้กันเสียแล้ว ขำเก้าอ่ะ อิอิ
-
เปิดตอนมาอย่างฮาอ่ะ เก้าเอ๊ยยยย ปวดหัวแทนริวจริงๆ (ถ้าริวได้เก้าไปเป็นแฟนอะนะ)
-
เก้าเสร็จริวแล้ว
อืม..ถือว่าเก้ามันรักวินจริงๆนะ ยอมเอาตัวเองเข้าแลกกับริวเลยแหละ
-
:o8: :o8: :o8:
:L2: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วริวค่อยหายหลอนหน่อย น่ารักขำๆดี เหมือนคู่รักมือใหม่ เก้าเด็กน้อยมากอ่ะ
ว่าแต่ ริวก็ได้ฟัดทั้งพี่ทั้งน้องเลยดิเนี่ย เหอๆ
บวกให้กับเก้าที่ยอมขนาดนี้เพื่อนู๋วิน
-
เป็นฉากบนเตียงที่น่ารัก ออกแนวขำๆๆจริงด้วย อิอิ
แบบว่าตอนนี้ ริวกับเก้า ได้ใจ แต่ ก็ยังรัก วินกับโซน่า
แต่ช่วงนี้อยากได้ คู่ริวกับเก้าจัง อยากรุ้จักพอตื่นมาแล้วจะทำตัวยังไงน่าเก้า
ขอให้ริวรักเก้าจริงๆๆด้วยเถอะ แบบว่าริวน่าจะก้าวเข้าไปในใจเก้าได้
-
เห้ยๆ สงสัยคู่นี้จะซาดิสกันจริงๆ นะเนี่ย 55+
รักด้วยเลือด อั๊ยยะ ไปเช็ดเลือดก่อน
-
เก้านายยอดเยี่ยมมาก
น่านับถือ ยอมเพื่อวินขนาดนี้ o13
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ร้ากกกกกก ริว x เก้า // ลืมโซ่วินไปล่ะ
ริวเก้าๆๆๆๆ FCๆๆๆๆ o13
อีก 2 วันเลยหรอ โอย o22 // ลมใส่
-
อ่านไปแอบฮาไป
เก้าน่าร้ากกกกกกก
:-[ :-[ :-[
-
แหงบบบ.... เก้าเอ๋ย.... เก้าเอ๋ยเก้า.. ขอให้เจ้าจงโชคดี(กับซะมีใหม่) :laugh:
แบบนี้ก็ครบคู่แล้วสิคะเนี่ย อรั๊ย :m3:
-
นับถือความแมนของเก้า ยอมเอาตัวเข้าแรกแทนวินเลยนะเนี่ย o13
กำลังสงสัยว่าริวมันต้องสนใจเก้ามาก่อนหน้านี้แน่ๆเลย อิอิ
-
:haun4: เฮ้ยๆๆ หายไปแปเดียวเอง เหมือนพลาดไปเยอะ
-
ต่อไปอะไรอะไร ริวก็ต้องยอมเก้าตลอดแน่ๆ ฮิฮิ
-
:o8: :o8: :o8:
-
กรี๊ด แอบใสนะคะเก้า :z1:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูกก :m25: :m25: :m25:
:-[ :-[ ในที่สุด ก็ ครบคู่แล้ววว
-
โถๆๆๆ
ยอมเป็นของวินไปเลยเก้า หุหุหุ
ไปต้องไปชอบแฟร์แล้วแหละ ได้เสียกะริวแล้วนี่ :-[
-
น้ำลายหก อ็ากกกกก...ป่าวหื่น แค่เลือดพุ่ง 555+
เชียร์คู่นี้แล้ว เราชอบอ่ะ เก้า ริว กรี้ดกร็าดดดด >3<
-
แงงงงงง เค้าอุตส่าเชียร์ เก้า กับ วิน :o12: :o12: :o12:
-
ริวชอบเก้าอะป่าว
:L2: :L2:
-
ภาวะช๊อก.....ขาดเลือดดด :jul1: :jul1: :jul1:
-
ฮ่าๆ แปลกมาก สำหรับเรา ตอนนี้เป็นเอ็นซีที่อ่านแล้ว หื่นไม่ออก
ไม่ใช่ไม่พีคนะจ้ะ แต่สงสัยจะแพ้ความน่ารักของเก้าอ่ะ ( ค.น่ารักมีนะๆเราเริ่มจับออร่าได้แล้ว ถึงมันจะผลุบๆโผล่ๆก็ตาม ฮ่าๆ)
แบบว่า เขิลแทน กว่าจะได้ทำ โยกไปเย้มา จุ๊กกรุ้ววววว ~
อย่างที่บอก ตอนนี้เลยหื่นไม่ออก อ่านไปยิ้มไปมากกว่า : )
กอดคนแต่งจ้า จุ๊บ
-
และแล้วเก้าก็เป็นเมียริว แหง่ว
-
รู้สึกว่าเป็นฉากที่ริวอ่อนโยนมากเลยอะ.
เต็มใจยกเก้าให้ละ จากก่อนหน้านี้เคืองๆริวอยู่ เพราะเธอน่ากลัวเกิน
แล้วจะรักกันเมื่อไหร่น้ออ เพราะเก้าเองก็รักวินมากอยู่..
ปล* คิดถึงโซ่แล้วว อิอิ
-
เห็นด้วยคะ ไม่เครียดนะ ไม่ใช่ซีนอารมณ์มากเกินไป
อ่านแล้วแอบฮาเล็กน้อย
ริวขู่เก้าน่ารักวะ 555 ฮั้นละไม่ใช่ครั้งเดียวละสิ หึหึ
ชอบบบ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ สองวันเลยหรอ T^T
+1 ให้จ้า จุ๊บบบบบ
-
:m25:เสร็จริว จนได้ :laugh:
-
ริวแอบรักเก้าป่าวเนี่ย? คือแบบ อ่อนโยนมากก
อ่านแล้วรู้สึกว่าริวแลทะนุถนอมเก้ามากอ่ะ บางทีนี่อาจจะเป็นแผนงาบเก้าตั้งแต่แรกแล้วก็ได้นะ 55 เดาๆ
รอต่อนะคะ อยากอ่านโซ่ริวๆ เอ็นซีจะมาเมื่อไหร่น้ออ
-
เก้า... ต่อไปริวจะทำไงกับเก้าอะ อย่าทิ้งเก้านะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเราก็หลงริวยิ่งกว่าเดิม ฮา~~~
คนอื่นๆ เค้าไม่ชอบริวกัน แต่ทำไมเราชอบมันนักวะ =_=;;
เก้า.. ยอมทุกอย่างเพื่อวินจริงๆ ชอบมันขนาดนั้นเลย?
กลัวริวชอบเก้าจริงๆ ถ้าใกล้จะชอบก็บอกนะ
เราจะได้เตือนริวล่วงหน้า ว่าอย่าชอบเก้ามัน
เพราะเก้ามันชอบวินมาก มันอาจจะชอบคนอื่นไม่ได้แล้ว
เก้ามันจะทำให้ริวเสียใจนะ T^T
(เราก็เป็นเอามากกะริวจริงๆ)
ริวก็อ่อนโยนกับเก้าน่าดูเลยนะ ในความคิดเรา
ส่วนเก้า... ขนาดเอ็นซีแกก็ยังเกรียนได้นะ เอาซะฮาเลย ฮ่าๆๆๆ
สมมติว่าถ้าวินรู้ว่าเก้ายอมอุทิศตัวเพื่อตัวเองล่ะก็...
จะเป็นยังไงต่อไปนะ...ตอนหน้าก็จะเป็นโซ่กะวินแล้วใช่มั้ย~
แต่อีกตั้งสองวันแน่ะ T^T ลงแดงตายแน่ๆ เลย
ขอบคุณนะคะ
-
โอ้ววววว :z1: :z1:
มาต่อแว้ววว
อ่านแล้ว.....รู้สึกดี (เหมือนจะโรคจิตไหมเนี่ย) o18
เคลิ้มไปกับบททั้งคู่ เหอะๆๆๆ
-
ค่อดชอบคู่นี้เล้ย ! ชอบมากกว่าโซ่วินอีก
กดไลค์ ที่ว่า ชอบแกล้งเก้านะคะ
เอาอีกๆ อยากให้ริวโรคจิตกว่านี้จัง อยากเห็นเก้าโดนรังแก
อยากให้เก้าทรมานกว่้านี้ มากขึ้นๆมากขึ้นไปอีก เพราะเราว่าริวแรงแล้วก็น่ากลัวกว่านี้อีกนะ
อิอิ.... อิอิ....
ปล. เก้าน่ารักที่สุด ><
-
จะบอกว่าเก้ายอม
หรือริวเก่งดีล่ะเนี่ย แบบว่าทั้งฝีมือล่อหลอกและกล่อมบนเตียงอ่ะนะ
-
โอ่ยยย อีกสองวันเจอกันเลยหรอ คิดถึงง่า TOT
นานไปไหม โฮ~~~
ปล. แพล่มมานิดนึงแต่กลัวค้างใช่ไหมคะ? ค้าง? ค้างอะไร๊~~~~
ปล. วินเก้านี่มันสุดๆ้เลยเฮ้ย (อ่านจบอารมณ์ไม่จบ)
-
เขาบอกผัวเมียตีกันลูกยิ่งดก !
-
ม่ายยยยยยยยยยย น้องเก้าของเจ้เสร็จริวริวไปซะแล้ว โอวโนๆๆๆๆๆ (หยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาเบาๆ)
-
เสร็จริวมันจนได้นะเก้า ...อ่ะนะเพื่อแฟร์
แล้วเก้าจะไปรักริวตอนไหนเนี่ยหรือเสียตัวแล้วก็เลยหวั่นไหว ง่ะ =[]=
ดีนะที่ริวมันไม่รุนแรงอ่ะ ค่อยยังชั่วหน่อย ฮ่าๆ
ตอนนี้เก้าน่าร๊ากน่ารักอ่ะ ดูเป็นเด็กน้อยจริงๆ ร้องไห้ด้วย
ยิ่งเป็นคนแพ้น้ำตาคนอยู่ แค่นี้ก็ชอบเก้าจะแย่ละ ><
อยากรู้จักริวให้มากกว่านี้จัง
อยากจะคิดว่าชอบเก้ามาก่อนเลยวางแผน แต่หน้าริวไม่ให้เลยอ่ะ (เคยเห็น?) ฮ่าๆๆ
-
ในที่สุด ริว - เก้า ก็ตัดหน้าไป :oo1:
-
โฮะๆๆๆ ริวววววว!!! ทำบุญมาเยอะน่ะเนี่ย
มีฉากนายก่อนโซ่อีก เอิ่กๆ!
ไว้อาลัยให้กับเก้าหน่อยล่ะกัน ขอให้มีความสุขนะเก้าเอ๊ย
-
ไม่น่า้เชื่อว่าเก้าจะรักวินจนยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องวินขนาดนี้ นับถืออะ เก้านายแมนมากกกกกก o13 o13 o13
ส่วนครั้งแรกของคู่ซาดิสต์ขำอะ ออกแนวฮาๆ ดี :z1: :z1:
-
ฮา คู่นี้ พูดกันตรงๆดี ขำอะ
ตอนนี้จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับความเลวของริวซักตอนแล้วกัน
เก้าที่น่าสงสารของช้านนนนนน :serius2:
ขอบคุณมากค่ะ
-
:haun4: :haun4:
-
ได้กันแล้วๆ
-
ริวอย่างเพิ่งรีบชอบเก้านะ ๕๕๕
เ้ก้าน่ารักอ่ะ ผมอยากเห็นเก้าเป็นฝ่ายชอบริวก่อนมากกว่า
ผมชอบริวนะ ดูเป็น S ตัวพ่อเหมือน วิน(คนก่อน)เลย แต่วินดูจะSขั้นเทพกว่า ๕๕๕๕
อีกรอบสิริว คนอ่านรีเควส อิอิ
-
เสร็จริวจนได้นะเก้า :z1:
-
ก๊ากๆๆๆๆ
เก้าเอ๋ย ... เสร็จ
โรงเรียนไอ้วิน :m25:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ออกแนวน่ารักนะคู่นี้
-
เก้ามันสมยอมเองนะนี่ กรีสสสสส :-[
เราคงไม่เหมาะเป็นซะมีวินหรอก เหมาะเป็นภรรยาริวมากกว่ามั้ง :haun4:
-
+1และ+เป็ด เหอะๆ ริวช่างทำเก้าได้ :m25:
-
สุดยอดเลยอ่ะริว...สมแล้วที่เป็นนักรักตัวจริง
อย่างนี้จะหวังครั้งหน้าก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องยากนะ...แค่หาเงื่อนไขมาต่อรองอีกหน่อย :o8:
-
:m25:ริวนี่น่าค้นหาจังนะ :impress2:
-
โถ.....เก้าเอ้ย ตงิดใจตั้งแต่คิดจะมาชอบวินแระ
อย่างแก ไม่เหมาะจะดูแลใคร มีคนมาดูแลท่าทางจะดีกว่านะเนี่ย
เห็นเค้าได้กัน เราก็ดีใจ แต่ก็แอบสงสาร ที่ยอมเพราะรักวิน
แล้วไอ้โรคจิตริวนี่ ทำเพราะความสะใจ หรือว่าแอบมีใจเนี่ย :เฮ้อ:
-
และแล้วก็คู่กัน :-[ :o8:
เหมือนจะลงตัวนะคู่นี้ หุหุ
แต่อยากอ่านคู่นู๋วินกับพี่โซ่แว้วววอ่ะ
:z13: :z13: :z13:
-
ทั้งพี่ทั้งน้อง มีสามีเดียวกัน = =
-
หวังว่าคู่นี้จะไม่ดราม่ามากนะ สงสารเก้าอ่ะ T^T
ps. คู่รองแย่งซีนปามป๊ามกันไปก่อนซะแล้ว แล้วคู่หลักล่ะ เมื่อไรหรอคะ :z1:
-
เห็นใจเก้า ผู้เสียสละจริงๆ
-
:pighaun:กรี๊ด..............!!! :jul1:
-
กรี๊ดดดดด มาสั้น ๆ แต่เกินร้อยเลยค่า :impress2: :impress2:
-
แหม..จนได้ เสร็จเจ้าริวมันจนได้
จะว่าไปเพราะรัก เพราะห่วงวินนะเนี่ย
จะซึ้งดีไหมน้อกับการเอาตัวเข้าแลกแบบเนี้ย จะว่าไปคู่นี้ก็น่ารักแบบแปลกๆดีออกนะ หึหึ o18
-
:L2: แบบนี้แหละใช่เลย
วินกับโซ่
เก้ากับริว
เราว่าริวมีอะไรน่าค้นหาอีกเยอะเลย
แต่ริวอย่าทำเล่นๆกับเก้าน่ะ
ได้เก้าแล้วก็ทนุทนอมเก้าหน่อย
+1ค่ะ
-
:z1:
ทำไมเค้าอ่านแล้วดูหวานๆล่ะ
เหมือนริวมีใจให้เก้าอยู่แล้ว เพราะมันไม่จำเป็นที่จะต้องอ่อนโยนขนาดนี้
ริวนี่น่าค้นหาอ่ะ ริวต้องแอบปิ๊งเก้าแน่ๆๆ
มาไวไวน๊า
-
อ่าวเก้า ฉันนึกว่านายจะได้อยู่ข้างบน -*-
เสร็จริวไปซะงั้นอ่ะ 555+
-
ไม่ได้การ ไม่ comment นี่ไม่ได้ (หัวเราะ) ถึงจุดเค้นอารมณ์มาก
ไม่คิดไม่ฝันเลยนะว่าเก้าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
ท่าทางจะเมะมาแต่ไกล กลับต้องมาเป็นเมียไอ้ริวเสียนี่ T____T อยากไว้อาลัยให้ตัวเองมาก
เชียร์โซ่สุดใจนะ เเต่เห็นใจเก้าอ๊ะ! โถ .... ชะตากรรมจะเป็นยังไงมั่งตอนหน้า
เขินทุกครั้งเลยที่อ่านเรื่องของโซ่กับวิน :)) น่ารักบอกไม่ถูกอ่ะ น่ารักมากกกกก ><
จินตนาการไม่ถูกเหมือนกันผู้ชายตัวโตสองคนมานั่งเขินกันเนี่ย ฮ่าๆๆ
เเต่ไม่เป็นไรความสวยของวินช่วยได้ อ่านถึงตอนที่ 26 เเล้วอึดอัดใจมาก
เฮ้ย ย วินกับโซ่ จะกลับไปอยู่ด้วยกันอีกมั๊ย เเล้วจะสารภาพอะไร
อีกใจก็เฮ้ยยย เเล้วไอ้เก้าอ่ะ V__V จริงๆเหรอนั่นน่ะ
ริวมันจะมีดีบ้างมั๊ยฟร่ะ เจตนาแอบแฝงมารึป่าว ดูโคตรน่ากลัวไม่ไว้ใจอ่ะ - -''
อ่านเองยังกลัวมันเองเลยอ่ะ 5555
จะดีใจมากถ้ามาอัพต่อในเร็ววันนะคะ :))
โซ่ สู้ๆนะ ฮิ้วว ว ว วววว! 55555
ถึงริวมันจะโรคจิตแต่ก็ชอบความจิตของมันนี่เเหล่ะ =.,=
ต่อไปนี้ นางเอกจะมีมาเพิ่มอีกหนึ่ง แถมดราม่าให้ด้วย 555 เก้าเอ๊ยยยย
ถูกใจคอมเม้นที่ว่า "ทั้งพี่ทั้งน้องมีสามีเดียวกัน " :jul3:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านชื่อเรื่องนึกว่ามาม่าเลยไม่เข้ามาอ่าน
ชอบจังๆ
ตอนแรกเชียร์เก้ากับวิน แต่พอมาอ่านริวกับเก้าแล้วก็รู้สึกว่าคู่นี้เหมาะกันดีอ่ะ เพราะริวเป็นคนที่ถอยออกมานอกวงเพื่อมองคนอื่น ส่วนเก้าชอบเก็บทุกอย่าง คิดมากไว้ในหัว แถมนิสัยเกรียนๆเลยไม่ค่อยมีใครใส่ใจ เพราะงั้นซาดิสต์มาเจอเกรียนแหละเหมาะละ
-
:m25:
-
o13สนุกมากเลยค่ะ อยากอ่านคู่โซ่กับวินต่ออ่ะ :-[
-
มาอีกทีเก้าก็โดนเปิดซิง(ข้างหลัง)ไปแล้ว
นึกว่าจะเครียด แต่แอบฮา
สงสารเก้าจัง รักวินขนาดนั้นเชียว
-
กลัวใจริวอ่า :serius2:
ตอนหน้าจะตัดไปโซ่วินป่ะเนี่ย
กลัวใจนักเขียนเหมือนกัน ๕๕๕๕
-
ไม่ค้างนะ
แต่ก็อยากอ่านตอนต่อไป
-
เอาอีก เอาอีก มะไหร่วินกับโซ่จะทำแบบนี้กันบ้างอะคะ 55
-
ภาษาดีค่ะ อ่านไม่สะดุดเลยอ่านลื่นมากๆ ขอตามเป้นแฟนคลับด้วยคนนะคะ
สงสัยวินจะเดจาวูตอนเด็กช่างตีกันแหงเรย เสียงปงเสียงปืนอีกตะหาก ยิ่งได้รับแฟ้ม รายงานจากนักสืบเรื่องพอแม่ด้วย เฮ้อเรียดแทนวินเลยอ่ะ แต่รอนะคะ รอตอนที่วินจะบอกโซ่
แล้วก็จะบอกว่าเค้าชอบ ริว&เก้า จังแหม๋มันโดนใจ
ปล. +1จ๊า
-
โอ๊ะ โอ ..ตามทันแล้ว รอตอนต่อไปค่ะ
หุหุ ชักชอบคู่ ริวเก้าแล้วสิ ^^
-
:oo1:=///= ฮุฮุฮุ เสร็จริวซะแล้ว :z3:
-
หายไปนาน ในที่สุดเราก็ตามอ่านจนทัน เหนื่อยมาก!
อ่านคู่ริวเก้าแล้วเหมือนกับว่าคู่รักมือใหม่ยังไงก็ไม่รู้
อ่านเลิฟซีนแล้วรู้สึกขำอ่ะ เหมือนเด็กน้อยสองคนกำลังเล่นกันธรรมดาๆแทนที่จะเลิฟซีน
แต่เก้าเจ๋งมาก! ที่ยอมให้ริวทำตัวเองแทนที่จะทำวิน
โอ๊ย! กุซึ้ง!!
-
อ่าน NC ริวกับเก้าเเล้ว เฮ้ยย ต่อไปขอให้มันเกิดรักกันจริงๆนะเออ
ไม่งั้นเดี๋ยวจะเกิดรักหลายเศร้าตามมา -[]-
มาขอรอตอนวินกับโซ่ :)
ยังอิ้งกับเก้าไม่หาย 5555
-
มารอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
คู่นี้ น่าสนใจนะเนี้ย
เอ๊ะ หรือว่า ริวจริงๆแล้วเป็นยมทูต(มั่วไปนั่น)
-
ตอนที่ 28
"กูมีเรื่องปิดบังมึง กูไม่รู้ว่าควรจะบอกรึเปล่า แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเริ่มพูดยังไง"
ผมพูดขึ้นหลังจากชวนกันกลับขึ้นมาบนห้อง ใช้คีย์การ์ดสำรองของอีกคนเปิดเข้ามา เมื่อคืนผมคิดมากจนหลับตาไม่ลง ผมจ่อจมอยู่กับความหลอกลวงของตัวเองจนไม่กล้ายอมรับความรู้สึกของโซ่ ผมอยากจริงใจให้ได้อย่างโซ่ อยากอยู่ใกล้ๆ อย่างบริสุทธิ์ใจ โดยไม่ต้องแกล้งทำเป็นลืมว่ามีความลับอยู่แค่ใต้จมูกนี่เอง
"ที่คิดมากเพราะรู้สึกผิดต่อกูงั้นเหรอ? "
"ละอายใจมากกว่า พอเห็นมึงถือแฟ้มที่สืบมานั่นในมือ กูก็รู้ตัวว่ากูไม่ซื่อตรงกับมึงเลย"
"พูดเรื่องอะไรกันน่ะวิน?"
"เมื่อวาน..กูตกใจเสียงปืน กลัวมากจนตัวสั่น จนเป็นลมไป...เพราะกูนึกขึ้นได้ว่าเคยได้ยินเสียงมันใกล้ๆ เมื่อก่อน"
"แต่ก่อนมึงก็เคยยิงปืนในสนามฝึกนี่นา"
"ใช่... ที่กูจะบอกก็คือ กูไม่ใช่วินคนนั้น"
"มึงเคยบอกแล้ว"
"ไม่ใช่ กูหมายถึงคนละคนกันจริงๆ ตัวจริงกูน่ะตายไปแล้วตอนที่โดน... โอ้ยยยยยย!!! "
ผมกุมหัว เจ็บร้าวไปทั้งกะโหลก เห็นมือตัวเองลั่นไกไปที่เป้ากระดาษ เสียงดังกึกก้อง แล้วก็เห็นตัวเองกุมท้องที่เลือดซึมออกมานอนอยู่ในสถานทีอีกแห่งนึง แสงจ้าวาบเข้ามาจนปวดหัวตุบ
"วิน! เป็นอะไรไป ปวดหัวเหรอ"
ผมลืมตาอย่างยากลำบาก เงยหน้าจะตอบโซ่ แต่ก็มองเห็นสิ่งที่น่าตกใจ
"เจ้าเด็กอายุยืน อย่าสร้างเรื่องยุ่งยากให้เราสิ"
ยมทูตที่ผมเคยเจอกำลังยืนอยู่ติดกับตัวโซ่ เขม้นมองมาที่ผม แต่โซ่ดูจะมองไม่เห็น ไม่รู้สึกเลย เงาดำๆ ผุดขึ้นรอบห้องทุกทิศทุกทาง พลันกลายเป็นผู้คนในอยู่ในชุดสุภาพสีดำสนิททั้งตัวนับสิบคน เหมือนกลุ่มคนที่มาร่วมพิธีศพไม่มีผิด ผมหันล่อกแล่กมองสิ่งเร้นลับทั้งหลายเหล่านั้นอย่างพรั่นพรึง ทุกคนไม่มีเส้นผมหรือคิ้ว แม้แต่ผู้หญิงที่ใส่ชุดลูกไม้สีดำ กระโปรงยาวกรอมเท้า หัวโล้น ผิวซีดเผือดและนัยน์ตาไม่มีแววเหมือนกันหมด
"เจ้าจะบอกว่าพวกมนุษย์เหล่านี้ว่าเจ้าฟื้นคืนจากความตายไม่ได้ พวกกิเลสหนาทั้งหลายที่ไม่อยากตาย จะรุมทึ้งเอาความจริงจากเจ้าเป็นเรื่องใหญ่ พวกที่มีพอจะมีสัมผัสก็จะพยายามติดต่อเราแล้วเรียกร้องขอในสิ่งที่ขัดต่อวัฏจักร ไม่รู้จักจบ ไม่รู้จักพอ"
ยมทูตทุกตนขยับปากพูดพร้อมๆ กัน โทนเสียงเรียบไม่มีสูงต่ำ บางตนหันมองหน้าเหมือนคุยกัน แต่คำพูดก็ยังพร้อมเพรียงเป็นหนึ่งเดียวเหมือนท่องบทสวด
"เจ้าเป็นเช่นคนตายแล้วเกิดใหม่ ดังนั้นก็จงลืมเรื่องอดีตชาติเช่นพวกเกิดใหม่ทั้งหลาย"
"ไม่..ไม่เอานะ ได้โปรด ผมไม่อยากลืม"
"เจ้ากำลังลืมไปอยู่ทุกวันอยู่แล้วดวงวิญญานเอ๋ย แต่ท่าว่าช้าไป จะไม่ทันการ..."
"วิน มึงเป็นอะไร มองหน้ากูสิ"
ผมต้องรีบบอก
"วินตาย..." ผมพูดอยู่ต่อไป แต่ไม่ได้ยินเสียงตัวเองที่บอกโซ่ว่าวินตัวจริงนั้นตายไปแล้ว เหมือนเสียงของผมหายไปเฉยๆ โซ่มีสีหน้าปนกันทั้งตระหนกและงุนงง ผมวิ่งไปหยิบแฟ้มมาจะเปิดให้โซ่ได้อ่านหน้าสุดท้าย เรื่องนาวิน พาริตา อีกคนที่ตายไป แต่พอเปิดดูหน้าแรกก็เห็นแต่เพียงกระดาษเปล่า ผมพลิกหน้ากระดาษอย่างเอาเป็นเอาตาย ทุกหน้าล้วนว่างเปล่าไม่มีรูปหรือข้อความใดๆ ผมมองเหล่ายมทูตที่ค่อยๆ สลายเป็นเงาสีดำจางหายไปกับผนังห้องทีละตน ผมพูดว่าอย่า ได้โปรด ขอร้องกับผู้ที่ให้ผมมาอยู่ในร่างนี้ แต่ไม่มีเสียงใดเปล่งออกไป ท่านยมทูตหลับตาและก้มหน้าลงช้าๆ แล้วสติของผมก็ดับวูบลง
ผมรู้สึกถึงแรงบีบเบาๆ ที่มือซ้าย ผมเงยหน้าเห็นน้องสาวตัวดีนอนฟุบหน้าอยู่ข้างเตียง มองไปรอบๆ แล้วเห็นบรรยากาศชวนป่วยของโรงพยาบาล ผมดึงมือออก พิณเงยหน้าแล้วเรียกชื่อผมอย่างดีใจ ผมสับสนงุนงงไปหมด รู้สึกแปลกๆ เหมือนกำลังฝันอยู่ ฝันถึงใครสักคน
"หิวน้ำ"
พิณไปเทน้ำแล้วใส่หลอดมาป้อนให้ ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วรับแก้วมาดื่มเอง น้องสาวขี้วีนเอาแต่เรียกผมว่าพี่วินไม่ก็พี่วินคะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พิณไปปลุกคนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นมาที่เตียงผม... ไอ้โซ่นี่นา
"วิน เป็นยังไงบ้าง"
"กูเป็นอะไร? "
"มึงปวดหัวแล้วก็หมดสติไป"
"งั้นกูกลับได้แล้วใช่มั้ย? "
"ไม่อยู่ให้หมอเช็คให้ละเอียดหน่อยเหรอวิน"
ผมดึงผ้าห่มออก โดดลงจากเตียง อาการมึนๆ ทำให้เสียการทรงตัว ไอ้โซ่เข้ามากอดเอวแล้วจับแขนให้ไม่ล้ม พาเดินไปที่ห้องน้ำ พิณจัดเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ผมรู้สึกพิลึกๆ เหมือนอะไรมันผิดที่ผิดทางยังไงไม่รู้ วิธีที่สองคนดูแลผมดีเป็นพิเศษก็รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องปรกติ...ทั้งที่มันผิดปรกติ ผมมองกระจกแล้วแต่งตัว แต่รู้สึกไม่มั่นใจตัวเอง ผมปัดปลายผมออกจากตา คิดอะไรไม่ออก ทำไมมันว่างเปล่า ทำไมมันรู้สึกไม่เจ็บ ไม่ทุกข์ ไร้ตัวตน มีแต่ความคิดถึงใครสักคนจนหนักอึ้ง ผมเดินออกมาอย่างกระสับกระส่าย จมอยู่กับการวิเคราะห์ตัวเองจนตอนที่ลงมาข้างล่างแล้ว พิณต้องเปิดประตูรถให้เข้าไปนั่ง
"ฝากดูแลพี่วินหน่อยนะคะ"
"อื้ม ไม่ต้องเป็นห่วง"
โซ่เข้ามานั่งที่นั่งคนขับ ผมก็นึกขึ้นได้ว่าเคยนั่งข้างกันแบบนี้ แต่ตอนนั้นเป็นรถผม ...หรือว่าผมคิดถึงยัยหนูนั่น
"รถกูล่ะ"
"อะไรนะ? "
"รถกูเป็นไงบ้าง"
"ก็พังตอนรถชนไง"
"รถชน?? "
ใช่... ผมนอนกับนุกแฟนของโซ่แล้วใช้ให้ไอ้ปาล์มไปส่งข่าวบอกมัน ผมไม่คิดว่าไอ้โซ่จะโมโหมากขนาดนั้น แต่ทำไมผมถึงทำอะไรแบบนั้นล่ะ ทำไมต้องกลั่นแกล้งทรมานเพื่อนตัวเองด้วย ผมสะบัดหัวแรงๆ วันนั้นผมขับรถเร็วฉิวอย่างสบายใจเฉิบ ขณะที่ไอ้โซ่โวยวายอยู่ข้างๆ ผมตอบคำถามมันแค่นานๆ ครั้ง และเป็นคำตอบแบบส่งๆ รอคอยให้มันตะคอกจนเหนื่อยไปเอง
"กูจำได้แล้ว มึงไปหากูที่ห้อง กูยังจะออกไปข้างนอกอีก แล้วมึงก็ตามขึ้นรถมาแล้วทำให้รถเสียหลัก"
"ความจำมึงกลับมาแล้วเหรอ? "
"ก็ไม่ได้ลืมนี่ พอพูดถึงก็นึกออกทันทีเลย"
"ก็มึงความจำเสื่อม..."
".......กูจำได้ มึงโซ่ไง เพื่อนสมัยเด็ก กูยังจำเรื่องที่มึงฟ้องพี่คินได้ทุกเรื่องเลย"
"มึงจำได้แค่ไหน"
"ก็ ไม่รู้ดิ ถามมาดิว่าเรื่องไหนกูนึกออกบ้าง"
"มึงจำได้มั้ยว่าเคยเอาบุหรี่จี้กู ตอนกูไล่มึงออกจากห้อง"
"จำได้"
"มึงจำได้มั้ยว่าทำอะไรน้องแก้ว"
"กูเมา แล้วก็รำคาญมันตื้อ ก็เลย...ทำอะไรเกินขอบเขต"
"แล้วเรื่องหลังจากรถชนล่ะ จำอะไรได้บ้าง" โซ่เขยิบเข้ามาใกล้ นี่มึงจะจับมือกูทำไมน่ะ?
"หลังจากรถชนอะไร กูก็ตื่นมานี่ไง นี่มึงทำกูงงไปหมดแล้วนะ"
"นั่นมันเหตุการณ์ผ่านมาจะเดือนนึงแล้วนะ... นี่มึงจำเรื่องที่คบกับกูได้มั้ยเนี่ย?"
"ห๊ะ??? "
"มึงไปอยู่กับกูแล้วเราก็คบกัน เป็นแฟน"
"จะบ้าไปแล้วรึไง! กูกับมึงเนี่ยนะ อย่ามาหลอกอำอะไรไร้สาระ"
".....วิน...จำตอนที่เรานั่งกันบนโซฟาได้มั้ย ที่มึงร้องเพลง..."
"กูไม่ร้องเพลง"
"จำตอนที่เรานั่งกินข้าวด้วยกันได้มั้ย"
"ไม่!!! "
"มึงเคยบอก ว่าจะไม่มีวันกลับเป็นคนเดิม"
"กูไม่รู้เรื่อง กลับกันได้ยัง กูรู้สึกไม่ค่อยดี"
นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย ทั้งผม ทั้งทุกคนเพี้ยนไปหมดแล้ว ผมรู้สึกแน่นหน้าอก ทำไมความรู้สึกอึดอัดลวงๆ นี่มันไม่หายไปซะที ผมนั่งกระสับกระส่ายตลอดทาง มองไอ้โซ่ก็ทำหน้าเคร่งเครียด มันไม่เคยใส่ใจกับคำพูดผมนี่นา ไม่ว่าผมจะทำอะไรมันก็มีภูมิต้านทานมากกว่าคนอื่น ไม่รู้สึกรู้สา
"ทำไมมาทางห้องมึงเนี่ย? "
"มึงอยู่กับกูสักพักแล้ว ตอนที่จำอะไรไม่ได้ ข้าวของก็อยู่ที่นี่เกือบหมด"
"มึงพูดจริงๆ เหรอ? กูความจำเสื่อมจริงๆ เหรอ? "
"ใช่"
"มิน่า ถึงรู้สึกเหมือนอะไรมันขาดไป"
"ไม่ต่างอะไรกับทางนี้หรอก"
"ว่าไงนะ? "
"ไม่มีอะไร ก็นอนห้องเล็กกูไปก่อนแล้วกัน กูรับปากแล้วยังไงกูก็ต้องดูแลมึง"
ผมเดินเข้าไปในห้อง มองข้าวของทุกอย่างอย่างคาใจ ผมเคยเห็นมันมาก่อนจนชินตาแล้ว แต่ไม่เคยรู้สึกคุ้นเคยและสบายใจเท่านี้มาก่อน แม้แต่กับที่บ้านก็ตาม ผมมาอยู่กับโซ่มันเป็นเดือนได้ไงนะ ผมเดินเข้าห้องนอนเล็กที่มายึดเป็นเจ้าของโดยพละการ ข้าวของทุกอย่างจัดวางอย่างเรียบร้อยสะอาดตา ผมนอนปุ่ลงบนเตียง หัวสมองว่างเปล่า ไม่รู้สิ เหมือนตัวเองไม่มีแรงขับเคลื่อน ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่คิดร้ายกับใคร ไม่อยากได้ใครมาครอบครอง มันผิดวิสัยจนเหมือนไม่ใช่ตัวเอง มีแค่ความรู้สึกปวดใจที่ยังไม่รู้ที่มาที่ไป ทำไมถึงคิดถึงขนาดนี้นะ ผมนอนคิดด้วยความว้าวุ่นใจ ก็พอดีกับสายตาที่เหลือบไปมองเห็นสร้อยข้อมือบนโต๊ะ
"ใครให้นี่มาอ่ะ? "
ผมเดินไปถามโซ่ในครัว มันกำลังเอาของในตู้เย็นทิ้งลงถังขยะ ของสดทั้งนั้นเลยแฮะ ใครมาทำอาหารที่นี่เนี่ย
"ไอ้เก้าล่ะมั้ง" มันตอบเรียบๆ
"พี่ชายแก้วน่ะนะ? ทำไมมันต้องมาให้ของกูด้วยวะ"
"มึงขอโทษแก้วไปตอนอาทิตย์ที่แล้ว น้องเค้าก็ยอมยกโทษให้แล้ว ส่วนไอ้เก้า กูไม่รู้เรื่องระหว่างพวกมึงสองคน"
"...ยืมรถหน่อยสิ"
"มึงขับรถได้แล้วเหรอ? "
"ก็ขับได้นี่ มีอะไรแปลก? "
"มึงบอกทางมา กูไปส่งให้เอง"
ผมกับโซ่นั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงห้องของเก้าและน้องแก้ว โซ่ถึงพูดอะไรแปลกๆ อีก
"มึงจำเรื่องที่เป็นแฟนกูไม่ได้ แต่จำเรื่องของไอ้เก้าได้งั้นเหรอ? "
"กูจะไปเป็นแฟนกับมึงได้ยังไงโซ่ นึกภาพไม่ออก"
"แล้วนึกภาพตอนไปเดทกับเก้าได้รึไง? "
"กูแค่จะไปถามว่ามันซื้อไอ้นี่ให้กูทำไม กูเคยทำเรื่องแย่ๆ กับมันตั้งเยอะ เป็นอริกันด้วยซ้ำ"
"แล้วกูล่ะ"
"อะไร? "
"กูโดนหนักกว่ามันตั้งเยอะวิน เรายังกลายเป็นแฟนกันได้ ทำไมถึงได้ลืมไปง่ายๆ ล่ะ ทำไมมึงถึงผิดคำพูด มึงพูดเองว่าจะไม่มีทางกลายเป็นไอ้วินคนเดิม"
"มึงพูดบ้าอะไรกูไม่รู้เรื่อง"
"กูเคยเกลียดมึงวิน แล้วกูก็รักมึงจนแทบบ้าตาย จะให้กูกลับไปเกลียดมึงเหมือนเดิมได้ยังไง"
"รัก...เนี่ยนะ รู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าพูดอะไรออกมา มึงมันบ้าไปแล้ว"
"ช่างเถอะ กูจะไม่ยุ่งกับมึงแล้ว อยากไปไหนก็ไป"
ผมลงจากรถมาอย่างลังเลใจ ทำไมแค่มาคุยกับไอ้เก้าถึงกลายเป็นเรื่องใหญ่นัก โซ่มันไม่ได้มีท่าทีว่าล้อเล่นเลย แล้วทำไมผมต้องแคร์ว่ามันทำหน้าเจ็บปวด ทำไมผมต้องรู้สึกหนักอึ้งและจุกในอก ช่วงเวลาที่หายไปของผม เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเต็มไปหมด แม้แต่ตอนนี้ที่รู้สึกตัวตื่นมาแล้ว ก็ยังคล้ายเดินเตร่อยู่ในความฝันของคนอื่น บางครั้งผมก็รู้สึกว่าขัดแย้งในตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าอดีตเคยทำอะไรร้ายๆ ไว้กับโซ่และคนอื่นๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องทำให้คนอื่นเจ็บปวดด้วย เหมือนไม่ใช่สิ่งที่ผมทำเป็นปรกติเลย ทำไมผมถึงเป็นคนที่เลวร้ายแบบนั้น ผมไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ถ้าเป็นผมจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด
ไอ้สำนึกผิดชอบชั่วดีนี่มันมาจากไหนกัน
ออด...
ผมกดกริ่งหน้าห้องสองพี่น้อง
ออด..ออดดดด....
"วิน? "
"ไอ้ริว ทำไมมึงมาอยู่ห้องเก้าวะ? "
"เก้ามันไม่สบาย ความผิดกู เลยต้องเฝ้าไข้"
"...กูมีเรื่องจะคุยกับเก้าหน่อย"
"ไม่ได้ มันเพิ่งหลับไปตะกี้เอง เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงค่อยมาใหม่ละกัน"
".....งั้นมันตื่นเมื่อไหร่ บอกให้หน่อยว่ากูมีเรื่องอยากถาม"
"เดี๋ยววิน"
"อะไร"
"กูรู้ว่าเก้าชอบมึง แต่ในเมื่อมึงรักไอ้โซ่ไปแล้ว กูขอไอ้เก้านะ"
ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เก้าน่ะเหรอชอบผม แล้วแม้แต่ไอ้ริวก็ยังบอกว่าผมกับโซ่รักกัน?
"กูเนี่ยนะรักมัน?
"กูเคยมองอะไรพลาดมั้ยล่ะ? "
"ไม่เคย... แต่มึงมันไว้ใจไม่ได้"
"เออๆ กูไม่ต้องการความเชื่อใจจากมึงหรอก อีกอย่าง กูเองก็ยังสงสัยหลายๆ เรื่องของมึงอยู่นะ บ๊ายบายไอ้ปีศาจ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
งงกันหรือเปล่า? :sad4: นี่ยังเป็นหนูวินอยู่
คือแต่เดิมวินจะค่อยๆ ลืมเรื่องร่างเก่า แล้วสามารถจำอดีตของวินเจ้าของร่างได้ทีละนิด
แต่เพราะสืบจนได้รูปได้ข้อมูลมาแล้วจำได้หมดทุกอย่าง ทั้งยังจะบอกความจริงโซ่อีก จึงโดนลบความทรงจำ...
ส่วนวินตัวจริง ไม่กลับมาแล้ว
ขออภัยในความพิลึกกึกกือ :really2:
*edit - จะขยายความในตอนหน้านะคะ อยากอธิบายยาวๆ เดี๋ยวกลายสปอยล์ไป...
-
:a5:
อ่านตอนแรกตกใจหมด นึกว่าวินคนเก่ากลับมา
แต่ไม่ชอบวินแบบนี้อ่ะ ไม่อ่อนโยนน่ารักเลยอ่ะ
แถมลืมโซ่ด้วย จะกลับมานิสัยเหี้-ยๆเหมือนเก่าอะป่าว
อยากอ่านเก้า ริวล่ะ
งอนคนเขียน :serius2: จะเอาเก้า ริววววว
-
ยังเป็นน้องวินเหมือนเดิม แต่ได้นิสัยดาร์คกลับคืนมาหรอ?? เรางงอ่า... สงสารโซ่ด้วย เอาน้องวินคนน่ารักคืนมาเถ้ออออ
-
สงสารโซ่อ่ะ
ถ้าจะให้วินลืมอดีตตัวเอง
ก็ไม่น่าจำเรื่องของวินอีกคนได้
แล้วแบบนี้วินก็ยิ่งแย่ไปใหญ่
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ๊ากกกกกกก วินที่แสนดีหายไปๆๆๆๆๆๆๆ
:a5: :a5: :a5:
-
:serius2: จะเ้ิิอาวินคนเดิมอ่ะ
:L2: :L2:
-
:m15: ไม่น่ะ ไม่เอาวินที่ใจร้ายแบบนี้
สงสารโซ่มากเลย
ริวจะเอาเก้าจริงๆแล้วใช่ไหม
-
:serius2: :serius2: :serius2:ไม่นะ เค้าอยากได้วินคนเดิมอ่ะ วินดาร์กเค้าไม่เอา สงสารโซ่ด้วย อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังค้างสุดๆ o13 o13
-
งงจริงๆ :sad4: นี่เป็นนู๋วิน(แฟร์) แต่โดนลบความทรงจำแล้ว
ทำไมถึงไปมีความทรงจำของตาวิน(โหด) ได้อ่ะ
แล้วทำไมนู๋วินพูดจาอะไรไม่น่ารักเลย อย่างกับวิน(โหด)เลย :serius2:
ไม่เอาาา ท่านยม เอาความจำคืนมาเหอะ โดนเอาความจำไปงี้มันก็ไม่ใช่นู๋วินแล้วสิ :call:
-
มั่นใจเลยว่าลูกเป็ดกว่าล้านคนในเล้า ต้องไม่ชอบวินเวอร์ชั่นนี้แน่ๆ :z3:
ถูกลบความทรงจำ แต่ทำไมต้องได้ความทรงจำของวินคนเก่ากลับมาด้วยล่ะ มันไม่ถูกนะท่านยม :serius2:
สงสารโซ่อ่ะ :sad4:
-
สงสารโซ่ :z3: :z3:
-
แงงงงงง ยมทูตใจร้ายย :dont2:
เอาหนูวินเค้ากลับมาาาาาา งี้ดดดดดด
รอตอนต่อไปนะคะ ฮือออ~~
ป.ล.แอบกรี๊ดตอนที่ริวบอกว่า "กูรู้ว่าเก้าชอบมึง แต่ในเมื่อมึงรักไอ้โซ่ไปแล้ว กูขอไอ้เก้านะ" ..โอ้ยยย เขินนนนนนนนนนนน
ป.ลล.ริวxเก้า ริวxเก้า ริวxเก้า ริวxเก้า ริวxเก้า ริวxเก้า ริวxเก้า ฮูเร่! เอิ้กกกกก
-
หรือว่ามันจะเป็นสองคนแล้วปนๆกันไป
อ่า งงง :really2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยแล้ววินจะน่ารักอ่อนหวานเหมือนเดิมมั้ยเนี้ย
-
ภาวนาให้คนเขียนแต่งได้ตลอดรอดฝั่งนะ ไม่ใช่แต่งไปแต่งมาเข้าป่าเข้าดงหมด เพราะบ้างเรื่องมันไม่เคลียร์จริง!
-
ตกใจหมด นึกว่า วินคนเดิมกลับมา :เฮ้อ:
-
จิตสำนึกเป็นแฟร์ แต่ความทรงจำทั้งหมดเป็นของวิน ใจหายอ่ะ เหมือนสูญเสียแฟร์ไปแล้ว U_U
-
:a5: โซ่ ซวย เเล้วงี้ต้องเริ่มนับหนึ่งกันใหม่เลยไหมเนี่ย
วินโหมดน่ารักก็น่าอ่านดี แต่มาวินอีกคนก็น่าลุ้น :z1:
-
มะ..ไม่เอานะ วินจำอะไรเกี่ยวกับสองเราไม่ได้เลยหรอ?
ไม่เอานะ TT สงสารโซ่มากกกก
เจ็บแทนเลย ขอให้หนูวินจำเรื่องราวได้เร็วๆ
ว่าแล้วว่าริวต้องคิดอะไรกับเก้าแน่ๆ
หึหึหึ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
ถ้าไปได้ วันนี้ขอเบิ้ลได้ป่าว ? คุณคนแต่งสุดน่ารักกก >w<
+1 จ้าาาา
-
เจอแบบนี้เข้าไปก็เหมือนโดนลบตัวตนทิ้ง
ที่น่าสงสารกลับเป็นโซ่ เหมือนโดนปั่นหัวเลย T___T
-
เราไม่งงนะ
แต่วินนี่สิ คงงงและสับสนพอดู
เราว่าแบบนี้ก็ดี เหมือนได้ให้วินค้นหาอะไรอีกเยอะแยะที่ตัวเองไม่เข้าใจ
ชอบเรื่องนี้ก็ตรงคาดเดาไม่ค่อยได้นี่ล่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารโซ่สุดๆ คนเขียนทำร้ายโซ่มากๆ :m15:
-
โอะ ตกจายหมดเลย :a5:
ตอนแรกนึกว่าจะมีสองวิญญานในร่างเดียวกันซะอีก
แล้วอย่างงี้เมื่อไรก็จำได้ว่าเคยเป็นแฟนโซ่อ่ะ
-
ตอนนี้เหมือนเป็นการผสมผสานระหว่างสองวินเลยอ่ะ
ว่าแต่ๆๆ ริว(สู่)ขอเก้าจากวิน !!!!!!!
-
เข้าใจค่ะ วินแว่น มีความทรงจำของวินหล่อ กลับมาทั้งหมด จนคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน และลืมความทรงจำของตัวเองทั้งหมด
เลยทำตัวเหมือนเดิม แต่มีความรุสึกผิดชอบชั่วดีขึ้น
โอ๊ยๆๆๆ สงสารโซ่ อ่า ขอให้วินทำตัวน่ารักๆ อย่างเดิมทีเถอะ แล้วรักกันไวๆนะ
แหม ที่แท้ ริวก็รักเก้าแล้วนี่เอง เอิ๊กๆๆๆ มีขอจากวินด้วย เหอๆ
รักคนเขียนน้า มาต่อไวๆ เค้าจะอ่านต่อ กอดๆ :กอด1: :L2:
-
o9 วินต้องน่ารักๆสิ
-
วินน้อยหายไปไหนแล้วววว
สงสารโซ่โดนทำร้ายจิตใจ T_T
-
ม่ายน้าาาาาา ขอน้องวินน่ารักคนนั้นคืนมาเถอะ
-
อ๊ายยยยยยย ตอนนี้เฮียโซ่ก็ต้องแซดมากน่ะสิ!!!
ม่ายน่าาาาาาา~!!!! :o12:
-
สงสารโซ่เลย สงสัยต้องจีบกันใหม่ซะแล้ว :เฮ้อ:
ส่วนริว เอาจริงซินะ
-
ตอนแรกก็มึนๆ นึกว่าน้องหนูวินถูกยึดร่างคืน สงสารโซ่จัง รีบๆ นึกออกนะหนูวิน
-
มาอีกที ทำเอาเครียดเลยอ๊ะ 555 ดราม่ามากขึ้นเเล้วตอนนี้ สงสัยโซ่ TT____TT
เข้าใจในพลอตนะ ว่าเรื่องความทรงจำของวินคนเก่าหายไปเเล้ว
แต่เอาความทรงจำของวินเจ้าของร่าง
กลับเข้ามาเเทน เป็นน้องวินสองคนผสมกัน
ให้จริงๆก็ชอบนะ รู้ว่าเจ้าของร่างคนเดิมทำอะไรผ่านมาเเล้วบ้าง
เเล้วมีนิสัยดีๆของวินคนใหม่เข้ามาด้วย
ยังไงก็ขอให้วินกับโซ่ รักกันในเเบบที่เป็นวินเจ้าของร่างได้วันละนิดๆนะ :m15:
อ่านเเล้วโล่งใจเรื่องริวไม่มายุ่งกับวิน เเต่อีกใจก็เจ็บปวดเเทนโซ่ แอร๊ยยย ย ย :L3:
-
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
ชอบอ่ะ คาดเดาอะไรไม่ได้เลยทีนี้
น้องโซ่ก็เริ่มจีบใหม่สิลูก สู้เค้า
-
ยัง งง อยู่เล็กน้อย รออ่านตอนหน้าแล้วกัน
ขอบคุณมาก :pig4:
-
วินคนนั้นไปแล้ว :sad4:
แล้วเก้าเป็นยังไงบ้างเนี่ย :serius2:
:เฮ้อ: ค้างจับจิตจับใจ
-
เราจะจิ้นนาวิน พาริตา กับ นาวิน พาริตา ไม่ได้ :z3:
-
โถๆ ทำไมใจร้ายกับโซ่ยั้งงี้ล่ะคะ เรื่องเก่าที่โดนเพื่อนสนิทคือวินคนเก่า แย่งแฟน ก็เลวร้ายมากแล้ว
นี่มีรักใหม่ที่รักมากมายกับวินคนใหม่ แถมสัญญาเป็นมั่น ว่าจะไม่มีวันกลับเป็น..วินคนนั้นอีก
แล้วนี่อะไรกัน ความทรงจำที่ประทับใจ ถูกวิน..คนที่ใหม่กว่า...ลืม..ลืมหมด
เหมือนโซ่ กลายเป็นคนไร้ตัวตนกับวินคนนี้...ไม่มีอะไรจะเจ็บได้ซ้ำซ้อนไปกว่านี้อีกแล้ว
ต้องอดทนเท่านั้น..โซ่..อดทน..อดทน..แล้วทุกอย่างมันก็จะค่อยๆผ่านไป..เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง
-
พอ ... จบ ... :เฮ้อ:
-
สรุปแล้วคือยังเป็นวินนี่ที่ความทรีงจำของวินเจ้าของร่างสินะคะ :m28: :m28:
-
เห้ยย คราวนี้ลืมเรื่องหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเรอะ
เสียดายอ่ะ อุตส่าห์คบกับโซ่แล้วแท้ๆ
ว่าแต่ สรุปว่าริวชอบเก้าสินะ มีการมาขอเอาจากวินซะด้วย 55
อ่านตอนนี้แล้วมึนๆนิดหน่อย รอเคลียร์นะคะ
-
ค้างมากกๆๆๆๆ>_< :oo1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
เกิดอะไรขึ้นกับวิน โฮกๆๆ เอาวินคนเดิมกลับมา
-
อ้าว วินคนเดิมกลับมาหรอ งงๆอะ
รออ่านตอนต่อไป :really2:
-
โถ..สงสารโซ่อ่ะ
เจ็บหนักเลยงานนี้ ฮือ :m15:
ริวคงกะไม่ปล่อยเก้ายาวเลยแน่ๆ ..ก็น่ารักแปลกๆดีคู่นี้
-
สุดยอดดดดดดด
งานนี้โซโดนทรมานสุดๆๆๆ วินก็สับสนกับความรุ้สึกตัวเอง ให้มันได้อย่างงี้ดิได้สีสันสุดดดดด
แต่ที่แน่ๆๆๆริวรักเก้า 555555555
มันโครตอ่ะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงวินตัวจิงงงง T_T
-
อ่านมา ตั้งแต่ต้น ..เรื่องนี้ สนุกน่าสนใจดี ตัวเอกเริ่มคบกันแล้วววว....
พออ่านถึงตอนนี้ :a5: บอกตรงๆ เสียใจง่า... เพราะอะไร ทำไม น้องวินสุดน่ารักคนนั้นหายไป....
...แล้วโซ่ล่ะจะเป็นยังไง...มันไม่ใจร้ายกับโซ่มากไปหน่อยรือ... :m15: ...
:pig4:
-
ฮือออ งงได้โลห์เลยอ่ะ
แต่ก็สนุกดี หลากหลายอารมณ์
ตอนหน้าคงได้คลี่คลาย
+1
-
วาง plot ได้สุดยอดไปเลย ขอคารวะจริงๆ
มีเรื่องให้แปลกใจได้ตลอด ใครชอบอ่านไป เดาเรื่องไป (เช่นผม) คงมึนตึบ ทายไม่ถูกกันเลย
-
ตอนอ่านแรกๆ เรื่องนี้มันสามพีหรือ ฮา ฮา
แต่อ่านถึงตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ
อยากได้น้องวินนางฟ้า กลับมาเร็วๆ สงสารโซ่
-
....ดราม่ารับไม่ไหว แบบนี้จะทรมานโซ่ต่อจากเก่าใช่ไหม เหอะๆ :z3:
จะอ่านแต่ริวเก้าล่ะ ทิ้งโซ่xวิน
-
งงอ่า ตกลงตอนนี้คือวินอ้วน
แต่โดนดีลีทความทรงจำ ??
แล้วนิสัยวินหล่อมาได้ยังไงอ่า
รอขยายความตอนหน้าจ้า
-
เขาบ่ปลื้มอ่า เอาหนูวินที่แสนใจดีคืนมานะคุณยมทูตตต~~~
-
คิดและต้องการเหมือนรีอื่นๆจ้ะ วินคนน่ารักเท่านั้น ที่ต้องการ
และไม่อยากให้โซ่ต้องเสียใจนะ
เก้ากับริวก็จัดให้ทั้งคู่รักกันไปเลย
-
เอาวิน คนเก่าคืนมาเหอะนะ :o12: :o12:
-
สงสารโซ่ เก็บข้าวของในตู้เย็นออกทิ้ง คงผิดหวังมาก ๆ
หวังว่าวินคงจะทำความเข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองได้เร็ว ๆ นะ
แต่ก็เข้าใจที่คนแต่งสื่อออกมานะ ว่าช่วงแรกวินตี๋ฟื้นมาในร่างของวินใหม่
เลยมีความทรงจำของวินตี๋มาเต็ม ๆ ไม่มีความทรงจำของวินใหม่เลย
และการพยายามค้นหาความจริงนี้ก็กระทบกับพวกยมฑูตนั่น
ก็เลยล้างความทรงจำทั้งหมดของวินตี๋ซะ แล้วให้วินตี๋เริ่มต้นใหม่กับความทรงจำของวินใหม่นี่แทน
ความทรงจำของทั้งคู่ก็เลยหายไปในช่วงเดือนที่ผ่านมา ...
อืม ... ต้องอ่านตอนต่อไปเพื่อความเข้าใจที่ดีขึ้นนะ เพราะงั้น มาต่อพรุ่งนี้เลยได้เปล่าล่ะ อิ อิ อิ
-
เริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งสินะ :o12:
-
ช็อค...ใจหาย...ชอบวินนิสัยดีคนเดิมที่เราเคยรักมาก
รู้สึกแบบเดียวกับโซ่อ่ะตอนนี้
ชอบวินที่เป็นแบบนั้นมาก T-T โอ้ยยย กระวนกระวาย
เขาว่าสันดานคนเปลี่ยนไม่ได้หรอก วินที่รักดีขนาดนั้น ให้ตายยังไงก็เปลี่ยนไม่ด้ายยยยยย
แต่คิดอีกที คงจะดีไม่น้อยนะ ถ้าวินยังคง ดี เหมือนเดิม แต่ได้บางส่วนที่ดีมาจากวินร้าย มันก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันนะ - - (ดีต่อเจ้าตัวเองนะ) อย่้างหนึ่งคือ คนคงจะมารังแกไม่ได้ง่ายๆ สองคือ ขับรถเป็น ฮ่าฮ่า เป็นต้นนะ
อันนี้เรามองในแง่ดีนะ อย่างน้อยที่เราเคยอึดอัดตอนอ่าน (เพราะเรารู้สึกไม่ใช่วิน ที่เป็นวินคนนั้น รู้สึกเหมือนวินไปอาศัยร่างใครเขาอยู่ คนที่เขารัก เขาได้รักวินไหม?) คงจะหายๆไปบ้างเพราะเราก็รู้สึกตามวิน แต่อีกใจมันก็วาบๆนะ คือ ส่วนใสซื่อบริสุทธิ์ที่มีมันได้จากความทรงจำความคิดของวินคนเดิม ของแบบนี้มันจะหายไปด้วยมั้ย?
เราว่าความทรงจำก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เราเป็นเราเหมือนกันนะ รู้สึกใจหายเรื่องครอบครัววินมาก มันรู้สึกยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก เหมือนกับทุกสิ่งที่มันคือตัวตนของเรา มันจะหายไปหรอ?? โอ้ยยยย เศร้าาาาา สับสนนนนนนนน
สับสนจริงๆ แบบไหนมันถึงจะดีกันนะ..... OTL
1.ทนเศร้าแบบนั้น (ตัวฉันไม่ใช่ฉัน)
2.ทนเศร้าแบบนี้ (ไม่มีตัวฉัน)
โอ้ยยยยย ขออภัยในความเวิ่นเว้อค่ะ จิตตกอย่างแรง รีบๆมาต่อนะึคะ อยากอ่านต่อมากกก อารมณ์มัน.....ไม่จบ
ปล.. อ้ายยยย ริววววววววว~~~ ฮิ้ว!!!! เก้า !!!! ป่วยเลยหรอลูก ! ริว! ทำอะไรลงไป!!! ><bbbb (เอาอีกๆๆๆ คริๆๆๆ :กอด1:)
-
คุณยมทูตเอาน้องวินคืนมานะ เอาความจำน้องคืนมา
-
น้องวินเปลี่ยนไป สงสารโซ่ คนแต่งแอบใจร้ายนะเนี่ย
-
ชอบมากค่ะ พล๊อตแนวมาก
น่าติดตามสุดๆเลย
ชอบตั้งแต่วิน(น่ารัก)คิดจะบอกความจริงโซ่แล้ว
แต่กำลังคิดอยู่ว่าจะมีใครหรืออะไรมาขัดจังหวะแหงๆ(แบบพล๊อตทั่วไปง่ะ)
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกแหวกแนวดีค่ะ
ชอบจังที่อ่านแล้วเดาตอนต่อไปไม่ได้ ไม่จำเจค่ะ
แต่ก็แหวกแนวจนแอบกลัวว่าจะเข้ารกเข้าพงเหมือนบางกระทู้บอกเหมือนกันค่ะ
เพราะมันก็แหวกไปไกลจริงๆ
วิน(น่ารัก)เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องทั้งหมด แล้วถ้าโดนลบความทรงจำอย่างนี้
ช่วงเวลา1เดือนระหว่างวิน(น่ารัก)กับโซ่จะกลับมายังไง
ชอบช่วงเวลาของวิน(น่ารัก)กับโซ่มากๆเลยค่ะ
ถึงจะชอบพล๊อตไม่ซ้ำเดิม แต่ก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลย
แฟนคลับโซ่-วิน(น่ารัก)ทำใจไม่ได้อ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วกว่าจะได้กลับมาสวีทอีกต้องรอนานแค่ไหนล่ะคะเนี่ย ฮือๆ
วิน(น่ารัก)ที่โดนลบความทรงจำแต่ได้ความจำวิน(ชั่วร้าย)คงงงแน่เลย ว่าทำไมตัวเองในอดีตถึงทำอะไรอย่างนั้นลงไปได้
แต่ละอย่างที่วิน(ชั่วร้าย)ทำไว้ก็มีแต่เรื่องแย่ๆทั้งนั้น
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะ ค้างๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากอ่านต่อแล้ว ฮือๆ น่าจะรอให้จบแล้วค่อยอ่าน พลาดซะแล้วเรา
ปล.นอกจากฉากโซ่กับวิน(น่ารัก) แอบประทับใจอีกฉากนึงค่ะ
ตอนที่วิน(น่ารัก)รู้ความคิดของวิน(ชั่วร้าย)อ่ะค่ะ ตอนที่ระหว่างคุยกับน้องแก้วอ่ะค่ะ
รู้สึกว่าอยากให้วิน(น่ารัก)รู้ความคิดเกี่ยวกับวิน(ชั่วร้าย)บ้าง
เพราะอย่างน้อยวิน(ชั่วร้าย)เค้าก็เป็นเจ้าของร่าง
เป็นความคิดตัวเองน่ะค่ะ ว่าถ้าต้องไปอยู่ในร่างคนอื่น
นอกจากเรื่องครอบครัวก็คงอยากรู้เรื่องของเจ้าของร่างบ้าง
ยิ่งคนรอบตัวคิดแค้นกับวิน(ชั่วร้าย)ขนาดนี้ มันน่าสงสัยว่าวิน(ชั่วร้าย)ทำไมถึงทำเรื่องแย่ๆไปทั่ว
ฉากนี้บอกถึงความคิดวิน(ชั่วร้าย)ได้เลยว่าจิตเกินคนปกติ ชอบค่ะ
สู้ๆนะคะคนแต่ง เพื่ออนาคตที่สดใสของโซ่-วิน(น่ารัก)><
ขอให้วิน(น่ารัก)จำเรื่องระหว่างตัวเองกับโซ่ได้ทีเถิด สาธุๆๆๆๆ
-
ที่อยู่ในร่างคือนู๋วินคนเดิม แต่มีความทรงจำเก่าๆของไอ้วิน เลยทำให้นิสัยเหมือนป็นวินคนที่ตายไปแล้ว
-
วินคนเดิมก็จริง...แต่ลืมความรักของโซ่ไปแบบนั้น...
ก็ไม่ใช่วินคนเดิมแล้วล่ะ เหมือนจะกลายเป็นวินเจ้าของร่างไปแล้ว
เพียงแต่รู้จักผิดชอบชั่วดีแค่นั้น.. เราก็ได้แต่สงสารนายพันธนาการ
ที่ไม่สามารถใช้ความรักพันธนาการสายลมได้เลย...
ส่วนคู่ริวกับเก้าเราไม่ขอคอมเม้น เพราะตอนนี้ริวมันเหมือนจะมีความสุขอยู่
ในขณะที่โซ่เมนของเราไม่มีความสุขเสียแล้ว.... อดทนนะโซ่
อะไรที่เป็นของเรา มันก็เป็นของเราเสมอ
ขอบคุณนะคะ
-
วินนิสัยเดิมกลับมาแล้ว แล้วทีนี้โซ่จะทำยังไง
คนอื่นๆจะทำยังไง
ไม่สับสน แต่สงสารวิน ไอ้เรื่องพอจะดีขึ้นหน่อยก็มากลับเป็นแบบนี้ซะอย่างนั้น
เอาวินน่ารักคนนั้นกลับคืนมาาาาาาา
แอบคิดไม่ถึงตอนริวขอเก้ากับวิน >///<
-
ขอสวนกระแสชอบวินลุคแมน ๆ มากกว่า
ประมาณดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องคอยพึ่งโซ่ตลอดเวลา
แต่ความเลวไม่ต้องเอาติดตัวมานะ
อ่านแล้วมันส์ ถึงจะงง ๆ นิดหน่อย :laugh:
-
ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม สุดยอดอ่ะเรื่องนี้ o13
-
อ่านแล้วอยากเอาเพลงมาฝาก แต่ทำไม่เป็น :sad4:
สำหรับโซ่ในตอนล่าสุดนี้อ่านแล้วนึถึงเพลงคนเดิมที่แตกต่างของอ๊อฟมากเลย
วินเหมือนเป็นการรวมตัวที่ลงตัว แต่จะลงตัวมากกว่านี้ถ้าไม่ลืมช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาอ่ะนะ
รีบๆ มาอัพต่อนะคะ รออ่านอยู่
:L2: อันนี้มอบให้เป็นกำลังใจแก่นักเขียนนะคะ
-
สงสารโซ่อะ รอตอนต่อไป จะเป็นยังไงต่อ
-
จะลงแดงอยู่แล้ว...สงสารโซ่ก็สงสาร เหนืออื่นใด สงสารแฟร์อ่ะ ถ้ายมทูตจะทำให้เป้นอย่างนี้แต่แรกจะไม่ว่าเลย...แล้วให้มีช่วงเวลาที่ดีสุดท้ายกลับลบทิ้งไปจากความทรงจำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นได้ไง มันมีผลกระทบต่อทั้งคนรอบข้างแล้วก็เจ้าตัวเองด้วยนะ
-
โอ้ววววว มันจริง อิอิ
แล้ว มาม่า มาแล้ววววววววว
ดีใจที่ยังเป็นน้องวินคนเดิม
แต่แอบสงสารโซ่ :o12:
-
วินคนเก่าหายไปเลยหรอ
อย่างนี้โซ่ก็แย่สิเนี่ย
-
สงสารโซ่อ่ะ อยากให้วินคนเดิมกลับมาเร็ว ๆ
-
อ่านจบ.....เครียด!!!!!!!
-
ขอแค่ลืมเรื่องที่สืบมาไม่ได้เหรอ ทำไมต้องจำด้านแย่ของเจ้าร่างมาด้วยนะ
สงสารโซ่จัง
ริวคิดจริงจังกับเก้าแล้ว หรือแค่ของเล่นใหม่ฟ่ะ
-
โดนลบความทรงจำแต่นิสัยดั้งเดิมไม่น่ากลับมาเลยน๊า
ทำไมวินไม่อ่อนโยนเหมือนเดิม TT
-
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้ววินอีกคนละไปไหน
-
แงๆๆๆ :monkeysad: :monkeysad:
จะเอาวิน จะเอาวิน เค้าจะเอาวินน่ารักๆแบบเดิม :sad4:
ไม่ให้ลืมโซ่จ๋าสิ : :sad11: :sad11: :sad11:
-
เข้ามากรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรอวินให้ทำตัวน่ารักๆเหมือนเดิมแบบนี้มันก็เหมือนเอาวินโหดกลับมาอยู่ดีง่าถึงจะเป็นหนู๋วินก็เถอะแต่จำได้หมดแล้ว และ ออกแนวโหดๆแบบนี้ ไม่เอาน๊าาาาาาาาาา
-
ตอนที่ 29
ผมพลิกกระดาษที่ว่างเปล่าอย่างไม่เข้าใจ วินกำลังจะบอกอะไรผมสักอย่างเกี่ยวกับข้อมูลที่เคยอยู่ในแฟ้มนี้ แต่ก็ยังไม่ทันพูดอะไรก็เกิดอาการแปลกๆ เหมือนปวดหัวไมเกรนจนเห็นภาพหลอน แล้วก็หมดสติไป ผมเข้าไปรองรับไว้ หัววินไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรเลยสักนิด แต่พอตื่นความทรงจำดั้งเดิมก็กลับมา แล้วก็จำช่วงที่อยู่ร่วมกันไม่ได้เลย มันดูตื่นๆ โวยวาย และไม่ค่อยชินกับการที่ผมเข้าใกล้หรือห่วงใยแบบคนรัก
แต่ผมยังติดนิสัยคอยดูแลวินอยู่ มันทำให้เจ็บปวดหัวใจเอาการ ทั้งที่กลายเป็นคนอื่นไปแล้ว เหมือนกับโดนอีกฝ่ายทิ้งแต่กลับยังอยู่ด้วยกัน ทั้งที่วินเปลี่ยนไปแล้วแต่ผมก็ยังเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการออกมามากเท่าเมื่อวาน ผมตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว อยากไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็เชิญ แต่วินมันกลับอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนหรือทำอะไร ผมซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ไปให้ คอยถามว่าจะออกไปไหนรึเปล่า แล้วก็เริ่มเป็นทุกข์เป็นร้อนตอนที่มันไม่ยอมกินอะไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนจริงๆ กับวินคนที่เอาแต่ใจคนนี้ ผมไม่สนใจหรอกว่าจะกินเหล้าจนลืมกินข้าวนานกี่วัน ตอนนี้แม้ไม่อยากจะสนใจคนที่เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง แต่สุดท้าย...ก็ยังปล่อยไปไม่ได้อยูดี
ก๊อกๆ
"วิน วิน..."
"อะไร...."
"มึงกินอะไรรึยังตั้งแต่เมื่อวาน? "
"........เดี๋ยวกิน"
ยังจะรออะไรอีกวะ เมื่อวานก็เห็นออกมาดื่มแต่น้ำผลไม้ เปิดเบียร์ทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วก็กินไม่หมด วันนี้ทั้งวันก็ยังไม่ยอมลุกจากที่นอน ผมถือวิสาสะเปิดประตูห้องนอนเล็กเข้าไป วินนอนตะแคงขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ผมไม่อยากมองหน้ามันแล้วด้วยซ้ำ ทำไมไมดูแลตัวเองวะ
"กูสั่งข้าวมาเผื่อมึง ลุกไปกินด้วยกัน"
"ไม่เอา..."
"กินซักนิดเหอะ เดี๋ยวก็เป็นลมให้ต้องส่งโรงพยาบาลอีก"
ผมดึงผ้าห่มออก วินผมยุ่งรกหน้ารกตา หน้าโทรมมาก มันลุกขึ้นแล้วเดินอย่างไม่มีกะจิตกะใจ เราสองคนนั่งตรงข้ามกันบนโต๊ะอาหาร เมนูระดับภัตตาคารแต่กินกันอย่างไม่รู้รสชาติ ผมนึกถึงตอนที่กินกับข้าวทำเองง่ายๆ ของวิน พูดคุยหยอกล้อเล่นกัน บางทีก็แกล้งตีกัน วินทำตัวสบายๆ สบายจนเกินเหตุด้วยซ้ำ หยิบเม็ดข้าวจากปากผมแล้วกินด้วยมือเหมือนเด็กๆ
"ใจลอยคิดถึงใครเหรอ"
คนที่กินข้าวช้าๆ ถาม มารยาทบนโต๊ะยังมีให้เห็น นั่งก็หลังตรงกว่าวินที่เล่นไปกินไป
"ไม่ใช่มึงละกัน..."
ผมบังเอิญสบตา แล้วสังเกตเห็นว่าใต้ผมหน้าที่ตกลงมาบดบังนั่น ขอบตาแดงช้ำ
"นี่มึงร้องไห้เหรอ? "
"....."
"เป็นอะไรอีกรึเปล่า ปวดหัวต้องบอกกูนะ"
"กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร..."
"แล้วร้องไห้ทำไม? "
"กูทรมาน..."
วินประสานมือเข้าหากัน และซบหน้าร้องไห้โดยไม่มีเสียง แต่สะอื้นจนไหล่สะท้าน ทำเอาผมประหลาดใจแน่นิ่งไป ไอ้วินมันไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ถ้าเป็นวินตอนความจำเสื่อมก็ว่าไปอย่าง ผมค่อยๆ แกะนิ้วเรียวออกและเกลี่ยผมข้างหน้าไปข้างๆ วินตาแดงช้ำจนน่ากลัวจะมีเลือดตกในตา
"มึงฝันร้ายเหรอ? "
"ไม่ใช่ฝัน! เรื่องที่กูเคยทำนี่ล่ะ กูรับตัวเองไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อก่อนต้องทำแต่เรื่องที่โหดร้าย คอยจ้องจะทำให้คนอื่นทรมาน ตอนนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวกู ตามหลอกหลอน กูไม่ได้อยากเป็นคนแบบนั้น กูเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมาจริงๆ"
ผมไม่รู้จะตอบยังไง ในเมื่อผมก็ไม่เคยเข้าใจมันเหมือนกัน ผมปล่อยให้มันหันเขี้ยวใส่คนอื่นมาตลอด แค่เพราะว่าตัวเองจะไม่ต้องโดนเอง ผมยื่นมือค้างอยู่ในอากาศ ที่บอกว่าทรมาน เพราะจำความได้แล้วสำนึกผิดงั้นเหรอ? ที่นั่งร้องไห้บนโต๊ะกินข้าวนี้คือใคร วินที่โตมาด้วยกัน? หรือว่าวินที่ใจอ่อนขี้สงสาร? ดูไม่รู้เลย...
แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ผมก็อยากจะเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้วิน เหมือนตอนที่มันร้องไห้เพราะตื่นมาแล้วไม่รู้จักใคร และเหมือนตอนที่มันเกรี้ยวกราดใส่ทุกคนตอนที่พี่คินหนีไป
"มึงยังมีกูนะวิน มึงไม่ต้องร้องไห้คนเดียวหรอก มึงคุยกับกูได้"
"...ไม่เป็นไร..."
"ไม่ใช่คนรัก ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันก็ได้ ยังไง...กูก็ไม่หนีมึงไปไหน"
"....."
"กูไม่มีวันทิ้งมึง..."
ผมตักกับข้าวใส่จานวิน ไม่ได้มองหน้ามัน แต่เสียงสะอึกสะอื้นค่อยเงียบลงแล้ว
"มานอนห้องกูก็ได้ จะได้...ไม่คิดมาก กูจะได้คอยดูให้มึงกินอะไรซะบ้าง ไม่ใช่อดข้าวแล้วจะสบายใจขึ้น..."
"ขอบใจ กูชอบนอนคนเดียว"
"เออ"
"...เมื่อกี้มึงว่าไงนะ"
"กูนอนคนเดียวได้ ถ้ามีไร กูจะไปปรึกษามึงเอง"
ผมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป มันพูดขอบใจ แวบนึงเหมือนคุยอยู่กับอีกคน แต่มันคงพูดไปอย่างนั้นเอง
รุ่งขึ้นผมตั้งใจจะออกแต่เช้าเพราะมีเรียนตัวสำคัญ แต่พอเห็นวินนั่งอยู่ที่ระเบียงไม่ไหวติง ก็โดดอยู่เฝ้าห้องเป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าระหว่างซุกตัวในห้องไม่กินข้าวกินปลา กับที่มานั่งห้อยขาอยู่บนระเบียงชั้นแปด ทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก แบบไหนดีกว่า ผมล่ะกลัวมันหงายหลังตกลงไปจริงๆ
"ลงมา..."
"กูคิดถึงใครบางคน"
"ใคร? "
"ไม่รู้... แค่ความรู้สึก นึกหน้าไม่ออก"
"ช่างเถอะ ลงมาได้แล้ว"
วินโดดลงมาจากราวเหล็กโครเมี่ยม เถ้าบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือขวาปลิวมาติตตามชุดนอน มันปัดๆ ออกแล้วหาที่เขี่ยบุหรี่ ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเอาไปวางสอดใต้ช่องว่างระหว่างกระถางต้นไม้สองใบตั้งแต่เมื่อไหร่ มันคือวินจริงๆ นั่นแหละ ตาของวินยังแดงๆ เพราะร้องไห้ แต่มันก็เป็นคนประเภทไม่ยอมพึ่งใคร ถึงจะบอกให้พึ่งได้ก็ตาม
"แต่งตัวออกไปกับกูหน่อย จะไปเอารถที่บ้านมึงมาจอดไว้นี่สักคัน เวลามึงอยากออกไปเองจะได้มีใช้"
"กูไม่อยากกลับบ้าน"
"แลวกูจะขับกลับมายังไง ให้นั่งแท็กซี่ไปเอาให้มึงเหรอ"
"กูไม่ออกไปไหนหรอก อยู่เฝ้าห้องนี่แหล่ะ มึงจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องห่วง"
ถึงจะว่างั้นก็เหอะ
"ถ้าจะสูบบุหรี่ที่ระเบียง ก็ลากเก้าอี้ตัวเล็กออกไปสิ อย่าไปนั่งแบบนั้น"
"โซ่..."
"อะไร"
"หนังสือทำอาหารในห้องกูน่ะของใคร? "
ผมอ้าปากจะตอบ แล้วก็พูดไม่ออก ปิดปากลงสนิทเหมือนเดิม ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ กูควรจะรู้สึกยังไงวิน ทั้งที่มึงก็อยู่ตรงนี้ แต่กลับถามหาตัวเองที่จางหายไป
"เค้าไม่อยู่แล้ว... เดี๋ยวกูเข้าไปเก็บออกให้"
ผมเข้าไปเอาหนังสือลงจากชั้นวางเล็กๆ บนโต๊ะ กอดมาในอกและเอาไปที่ห้องตัวเอง พอผ่านครัว เห็นวินเปิดเบียร์กระป๋องแล้วยกดื่ม สักพักก็เปลี่ยนใจวางทิ้งไว้บนเคาท์เตอร์ครัวแล้วเดินหายเข้าห้องตัวเอง พิลึก แทบไม่ได้แตะด้วยซ้ำ ผมเปิดตู้เย็นที่โหรงเหรง มีแต่ผลไม้ เครื่องดื่ม คงต้องเริ่มซื้ออาหารแช่แข็งมาเก็บไว้เหมือนเดิมแล้ว ผมหยิบเบียร์ที่เหลือแล้วเอาไปดื่มในห้องตัวเอง แค่นหัวเราะเย้ยตัวเองที่คิดขึ้นได้ว่ากำลังจูบทางอ้อมกับวิน ผมยังรักมันอยู่นะ ไม่ว่ามันจะเปลี่ยนไปอีกซักกี่แบบ ผมก็คงเปลี่ยนให้ตัวเองรู้สึกแบบตอนเป็นเพื่อนไม่ได้ โกรธ เสียใจ แต่ไม่เกลียด แต่ผมจะตัดใจจากมันแล้วล่ะ แค่รอให้มันเข้มแข็งพอที่ผมจะไม่ต้องดูแลมันอีก ผมก็จะปล่อยวินไป ถึงตอนนั้นจะยังรักอยู่มากแค่ไหนก็ตาม
ก๊อกๆๆ
ผมเคาะประตูแล้วแง้มเข้าไป วินนอนขดตัวกลมบนเตียงอีกแล้ว
"กูไปเรียน แล้วจะซื้อของเข้ามา อยากได้อะไรมั้ย? "
"อยู่คนเดียวได้มั้ย? "
ผมเปิดผ้าห่มดูหน้าวิน มันไม่ตอบเพราะไม่อยากให้ได้ยินเสียงเครือๆ วินนอนน้ำตาไหลเปียกหมอน ผมนึกว่าดีขึ้นแล้วซะอีก ถึงออกไปสูบบุหรี่ริมระเบียงได้
"กูบอกแล้วไง มึงคุยกับกูได้"
"มันแก้ไขอะไรไม่ได้สักหน่อย"
"งั้นมึงเล่าให้กูฟังเฉยๆ ก็ได้ ว่าตอนนี้กำลังกลุ้มเรื่องอะไร"
"...ออกไปเถอะ กูแค่นึกถึงเรื่องเศร้าสมัยก่อนขึ้นมา ถ้าคิดถึงคนๆ นั้น เดี๋ยวกูก็อารมณ์ดีขึ้นเอง"
เสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะดังขึ้นมา ผมเดินไปหยิบให้คนบนเตียงก็เห็นชื่อที่รู้จักดี เท่านี้ก็รู้แล้วล่ะว่าวินมันคิดถึงใครแล้วทำให้สบายใจขึ้น
"รับสิ"
"ไม่เอา..."
"แต่พี่คินโทรมานะ"
วินตาโตแล้วยื่นมือมาคว้าไป ผมเดินออกมาไม่อยากอยู่ในห้องนอนเล็กต่ออีกแม้เพียงหนึ่งนาที จริงสิ วินเคยบอกว่าพี่คินจะกลับมาช่วงนี้ วินก็คงจะได้เจอ ได้อยู่กับคนที่คิดถึงซักที เท่านี้ผมก็หมดห่วงแล้ว จะได้รีบๆ ตัดใจซะ ไม่ต้องคาดหวังอะไรอีกต่อไปแล้ว แค่พยายามจะทำตัวเป็นที่พึ่งให้ยังทำไม่ได้เลย
ผมออกมาซื้ออาหารกล่องแช่แข็ง อาหารสำเร็จรูปและเครื่องดื่มต่างๆ ขึ้นไปเก็บตุนไว้ ผมไม่มีกะจิตกะใจจะไปเรียนหรือทำอะไรเหมือนกัน ถึงจะทรมานกับการอยู่ข้างกาย แต่แค่อยู่ห่างกันคนละห้องนอน ก็ยังคิดถึงทั้งคืน จะไปเรียนก็ยังพะวงห่วง ถ้าวินไปหาพี่คินแล้ว คนที่จะแย่อาจจะเป็นผมมากกว่า
ผมกลับห้องแล้วลำเลียงของเข้าแช่ ดูเหมือนชาเขียวจะลดไปขวดนึง กินแค่นี้อยู่ไปได้ยังไง ผมจะไปพาวินออกจากเตียง ก็เห็นเจ้าตัวออกมานอนที่โซฟา ค่อยยังชั่ว สีหน้าดีขึ้นมาบ้างแล้ว หน้าตาตอนหลับเหมือนกับเดจาวู ยังเป็นรูปสลักที่ไร้ที่ติเหมือนเดิม ไม่ต่างจากตอนที่พูดคุยกันแล้วผลอยหลับไปกลางคัน ผมเขี่ยผมออกจากกรอบหน้า ถ้ายังเป็นเหมือนอย่างวันนั้นก็ดี ให้ผมยอมรักข้างเดียวต่อไปนานเท่าไหร่ก็ได้ ถ้ามันทำให้ความทรงจำดีๆ ที่เรามีต่อกันไม่ลบหายไป ผมประทับจูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากบาง
แล้ววินก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
"..ขอโทษ..."
ร่างกายมันขยับตามใจอีกแล้ว ผมถอนหายใจหนัก ไอ้โซ่เอ้ย ถึงจะเป็นคนเดียวกัน แต่สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วนะเว้ย ทำไมถึงทำตัวน่าสมเพชมาขโมยจูบตอนวินมันกำลังหลับแบบนี้
"มึงจูบกูเหรอ? "
"เออ ขอโทษ กูเผลอตัวไป..."
บรรยากาศรอบตัวนิ่งสนิท ไอ้วินไม่ได้ว่าอะไร ผมก็หันมองไปทางอื่นไม่ได้สบตาคู่นั้น กลัวจะหลอกตัวเองว่าทุกอย่างเหมือนเดิมอีก
"โซ่..."
"อะไร"
"ทำไมเราถึงเป็นแฟนกัน? "
".....เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่างมันเถอะ"
"ก็กูจำไม่ได้ เล่ามาหน่อยสิ"
"ก็ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกัน ใกล้ชิดกันตลอด เลยรู้สึกผูกพันล่ะมั้ง"
"เราก็คบกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งสิบกว่าปีแล้ว ทำไมเพิ่งมารักเอาตอนกูจำอะไรไม่ได้"
"ตอนนั้นอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข"
"แล้วตอนนี้ล่ะ"
"มันไม่เหมือนกัน"
"ทำไมล่ะ นั่นมันก็กู เคยทำเรื่องผิดพลาดเหมือนกัน แค่ลืมไปแค่นั้น มึงชอบการหลอกตัวเองนักเหรอวะ ทำไมมึงไม่รักที่กูเป็นแบบนี้"
"จะบ้าไปกันใหญ่แล้ววิน บอกแล้วไงว่าเรื่องมันจบไปแล้ว มึงลืมไปแล้ว ส่วนกู...ก็ตัดใจแล้ว"
"กูจะทำให้มึงรักกูใหได้"
"อะไรนะ??? "
"ไม่รู้ล่ะ ก็กูสำนึกผิดในเรื่องเลวๆ ที่เคยทำมาแล้ว ถ้ามึงไม่ได้แค่หลอกตัวเอง มึงก็ต้องรักกูได้ใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่รักแค่คนที่จำอะไรไม่ได้"
"...แล้วพี่คินล่ะ?"
"พี่ชายกูเกี่ยวอะไรด้วย? "
"ก็พี่คินจะมา"
"พี่คินโดนฟ้องต้องขึ้นศาล โทรมาบอกว่ากลับยังไม่ได้ ต้องเลื่อนไปก่อน"
ผมโล่งใจพร้อมๆ กับงุนงงไปด้วย วินอยากจะทำให้ผมหลงรักเนี่ยนะ เพราะอะไรล่ะเนี่ย ผมน่ะรักมันอยู่แล้ว ถึงจะถูกลืม ถูกทิ้งก็เถอะ
แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจรึเปล่ากับสิ่งที่วินประกาศว่าจะทำให้ได้
ก็ถ้าเป็นวินคนนี้...มันจะรัก หรือมันจะร้ายกับผมล่ะเนี่ย?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอบรีพลายของตอนที่แล้วนะคะ
ฉันมีแนวคิดที่ว่า บุคลิกนิสัย มาจากสิ่งที่เราทำซ้ำๆ หลายๆ ครั้งตั้งแต่เล็กจนโต ดังนั้นความทรงจำจึงเป็นอิทธิพลที่สำคัญมากต่อพฤติกรรมที่แสดงออกมา ส่วนจิตใจจะคอยสำนึกดีชั่ว เป็นตัวตัดสินใจเลือกทางเดินในชีวิต ...ข้างในวินยังคงมีจิตใจที่ดีงามเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนค่ะ
ส่วนที่ว่า ยมทูต ทำไมไม่ลบแค่เรื่องพ่อแม่และน้องไป เพราะยมทูตไม่ได้เมตตาหรือให้พรวิเศษ ทุกอย่างทำไปแค่กลบความผิดพลาดของตนเท่านั้น ...แล้วก็ ทำไมไม่ลบทิ้งเฉยๆ แต่กลับใส่ความทรงจำของวินร้ายมาให้ ...นั่นเพราะว่าคนเขียนนิสัยไม่ดีนั่นเอง :z6:
ก็เพราะว่าตอนนี้ไง และก็ตอนต่อๆ ไป
ไม่รู้ว่าจะเล่าของคู่ไหนก่อนหลัง เหมือนเขียนนิยายสองเรื่องพร้อมกัน :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
เอาคู่เก้าก่อนก็ได้
ไม่ค่อยชอบวิน(เวอร์ชั้นนี้)
-
เครียดแทนโซ่
:เฮ้อ:
ขอคู่เก้าก่อนดีกว่า
เพลียกับวิน ขอทำใจก่อน
-
คู่เก้าก็ดี คู่วินก็ได้อยู่ สรุปอยากได้2คู่เลย><
-
อ่านแล้วสงสารโซ่จังเลยอ่ะ ดูเหมือนหนุ่วินหายไปจริงๆนั้นหละ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆอยากอ่านอีกจังเลย รอตอนต่อไปนะค๊าาา
-
:really2: เครียดแทนโซ่จริงๆ
:L2: :L2:
-
วินจะทำให้โซ่รักงั้นเหรอ?
ตอนนี้โซ่คงจะเหนื่อยน่าดู
-
โซแชดดดดดดดดดดด
-
อ่านแล้วเครียด
ต่อไปขออ่านแค่คู่ของเก้าคู่เดียวพอค่ะ
คู่นี้ขอพัก ไม่อ่านแล้ว ปวดตับ :เฮ้อ:
ดังนั้น ถ้าเป็นไปได้ ขอความกรุณาคนแต่ง เวลาอัพขึ้นหัวเรื่องบอกด้วยว่า ตอนนั้นๆคู่ไหนด้วยนะคะ :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1: โซ่
-
แบบว่ามันหลากอารมณ์มาก ทั้งสงสารทั้งกดดัน :monkeysad:
แต่ก็นะ เราเหมือนตัวเองเป็นโซ่อ่ะ ที่ว่า รักวินนะ แต่สถานการณ์มันไม่เหมือนเดิม จะทำตัวเหมือนเดิมมันก็แปลกๆ
นังรักวินอยู่ แต่วินที่เป็นแบบนี้มันไม่น่ารักแบบเดิมอ่า อย่าว่าแต่วินหรือโว๋เลยคนอ่านก็คิดถึงวินที่หายไปเหมือนกัน :sad4:
ตอนนี้เป็นห่วงพี่คิน โดนฟ้องเรื่องอาไรหว่าขอให้ไม่ร้ายแรง o22
ห่วงเก้า ไม่รู้ริวมันฟัดเก้าไปแค่ไหนแล้ว ช้ำหมดแล้วมั้ง ฮือๆๆ :o12: :o8:
แบบว่า .... ถึงจะบอกว่าเป็นการเล่าในมุมมองบุรุษที่หนึ่ง แต่ก็มีคนเล่าเยอะมาก เอาเป็นว่า ถ้าจะเล่าหลายๆ คู่แล้วเลือกไม่ถูกว่าจะเล่าคู่ไหนก่อน ก็เรียงลำดับตามเหตุการณ์ดีไหมคะ ว่า เหตุการณ์ของคู่ไหนเกิดก่อนอะไรแบบนี้
รอทั้งสองคู่ค่ะ :กอด1: :L2:
ติดเรื่องนี้อ่ะ :pig4:
ขอบคุณนะคะ
-
:เฮ้อ:
-
จะคู่ไหนมาก่อนก็ได้ เพราะมันคาดไม่ถึงไปเเล้วทั้งสองคู่ 555
จะคู๋ไหนก็เตรียมพร้อมทุกสถานการณ์ o18
อุนใจขึ้นเยอะเลยนะที่วินพูดเเบบนั้น จะทำให้โซ่กลับมารักอีกครั้ง
คุ้นๆเนอะ 555 เหมือนทาคาโน่ กับโอโนเดระ (Sekaiichi_Hatsukoi)
"ชั้นจะทำให้นายกลับมารักชั้นอีกครั้ง" ฮุวะฮ่าๆๆ ชอบมาก :laugh:
ขอบคุณมากที่มาต่อให้ติดๆกัน :)) ไม่อย่างนั้นมันค้างคาใจ :serius2:
-
โซ่ต้องเตรียมรับมือแล้ว วินจะเริ่มรุก ;D
คิดว่าวิน ณ ตอนนี้เพอร์เฟคที่สุดแล้วนะ แข็งแกร่งแต่รู้ผิดชอบชั่วดี เหลือแค่ยอมรับอดีตให้ได้ก็พอ
-
เฮ้ออออ โซาเอ้ยยยยยย สู้ๆ หล่ะกันนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
บีบหัวใจอ่ะ
อ่านแล้วเริ่มกลับมาคิดว่าตกลงโซ่รักวินที่เป็นแบบไหนกันแน่ เพราะเหมือนโซ่จะมามีปฏิกิริยาตอนที่วินความจำเสื่อม แล้วรักกัน หรือว่ารักมานานแล้วแต่เรามองข้ามไปเอง?
แล้วไหนตอนท้ายที่วินร้ายบอกว่าจะทำให้โซ่กลับมารักตัวเองหลังจากที่โซ่บอกว่าตัดใจแล้ว ตกลงมันยังไงกันแน่ฟระ เพราะเหมือนวินร้ายไม่เคยมีความคิดว่ารักเพื่อนของตัวเองคนนี้เลย แล้วทำไมอยู่ๆมาพูดว่าจะทำให้รักให้ได้ หรือว่าขัดใจกับคำว่า'ตัดใจ'ของโซ่?
คือว่า เราพยายามจะทำความเข้าใจความรู้สึกของตัวละครแต่ทำไม่ได้ คิดแล้วมันอิรุงตุงนังมาก มันขัดแย้งกันไปหมดเลย เหมือนการกระทำ คำพูด อุปนิสัยบางอย่างของตัวละครมันขัดกันเอง ไม่มีที่มาที่ไป หรือว่าเรางงเอง??
-
หรือว่าวินล่าสุดนี่ เปลี่ยนมาเป็นรุกโซ่ก็ดีนะ
ไหนๆ ก็แมนมั่กๆ มาตั้งแต่แรก
-
ทำไมมีแต่คนไม่ชอววินเวอร์ชั่นนี้หว่า เราชอบนะ อิอิ
ไม่งั้นจะให้วินตี๋มายึดร่างนี้ไปเลยเฉยๆตลอดกาลอ่ะนะ = =ll ไม่รู้สิ งืมม
ชอบที่วินพูดด้วย ที่ถามโซ่ว่า "ชอบการหลอกตัวเองนักเหรอวะ" คือโซ่ไม่รู้นี่เนาะว่าคนละคนกัน
ถ้าตอนนี้มาเริ่มรักกันใหม่อีกครั้ง ก็โอเคดีนะ
-
โซ่..ไม่ต้อง..แซดดดดดด
:ped149:สู้! สู้!
วินอุตส่าห์เปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว"กูจะทำให้มึงรักกูให้ได้"
อ๊ายยย. :a2:.สู้เว๊ยยยย!..โซ่!
-
เขาไม่ชอบวินคนนี้อะ บุคลิกไม่ชวนให้รักเลย เอาวินคนน่ารักคืนมาเถอะะะะะะะะะะะะะะะะะ :serius2: :serius2: :serius2:
อ่านแล้วเรารู้สึกเหมือนวินเจ้าของร่างกลับมาเข้าร่างตัวเองแล้วสำนึกได้มากกว่าเลย ยังไงซะวิญญาณกับร่างมันก็คนละคนกัน เอาความทรงจำร่างเดิมมายัดเยียดให้ ให้จำสิ่งเลวร้ายที่จิตร่างเดิมทำไว้กับวินจิตดี ให้ทรมานกับความทรงจำเลวร้ายที่ตัวเองไม่ได้ก่อแม้แต่น้อยมันไม่ยุติธรรมเลยนะ แล้วถ้ายมทูตช่วยหาร่างให้ใหม่เพราะต้องการแก้ไขความผิดพลาด ยิ่งไม่ควรทำแบบนี้ใหญ่ เพราะถ้าปล่อยให้จิตวินล่องลอยไปจนกว่าจะถึงเวลาที่ควรหมดอายุขัยจริง ยังดีกว่าทำแบบนี้ มันเท่ากับทำบาปนะ เพราะเอาดวงวิญญาณดีๆ มาทรมานทั้งๆ ที่เขาไม่มีความผิดหนะ
อ่านแล้วเหมือนวิญาญวินดีกำลังจะโดนความทรงจำของร่างเดิมกลืนหายไปเลยงั้นแหละ วิญญาณมันคนละดวงกัน แล้ววินก็ไม่ได้แย่งร่างนี้ แต่โดนให้มาอยู่เพราะร่างเดิมตายแล้วต่างหาก จิตร่างเดิมตายแล้วทุกอย่างที่เป็นของร่างเดิมก็ควรจบไปด้วยไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นไอ้ความรู้สึกที่รู้สึกตอนนี้ มันควรจะตามไปกับวิญญาณเจ้าของร่างเดิมที่ตอนนี้ไปใช้้กรรมอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ต่างหาก งี้ก็เหมือนวินต้องมาเจ็บปวดทุกข์ทรมานชดใช้กรรมแทนร่างเดิมอะสิ
-
ลุ้นว่าต่อไปจะเป็นยังไง
-
ใช่แล้วค่า~
ตามทฤษฎีจิตวิเคราะห์ของฟรอยด์
พัฒนาการ การเรียนรู้ในวัยเด็กเป็นรากฐาน
ของพัฒนาการทางบุคลิกภาพเมื่อโตขึ้น
และบลาๆๆๆ อีกมากมาย ซึ่งเราก็ว่าสอดคล้อง
กับคนแต่งเลือกใช้นะ ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่า
อีโก้จะสามารถควบคุมอิดกับซูเปอร์อีโก้ได้ดีแค่ไหน
นั่นก็จะเป็นบุคลิกภาพที่สมดุลกันระหว่างวินคนเก่ากับวินคนใหม่
อ่านแล้วเราก็แอบปลื้มกับวินบุคลิกนี้นิดๆ นะ
ดูเข้มแข็งและอ่อนโยนในคนๆ เดียวกัน
โซ่! อย่าเพิ่งตัดใจนะ ค่อยๆ ลองรักวินรูปแบบใหม่อีกนะ
อย่าเอาแต่ยึดติดกับวินที่อ่อนโยน และคิดขยาดวินคนนี้เลย
เพราะไม่ว่าจะเป็นวินคนไหน... สุดท้ายแล้ว
เขาก็มีความรู้สึกเหมือนกัน
สู้ๆ นะคะ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย สนุกมากจริงๆ
ขอบคุณนะคะ
-
วินก็พูดมาซะขนาดนี้แล้วก็คงต้องคอยดูว่าวินจะทำยังไงกับโซ่ต่อไป
(จริงๆจะดูโซ่ว่าจะอิ่มกบความรักหรืออ่วมกับความร้ายนิดๆของวินคนเดิม ฮ่าๆ)
เขียนสลับคู่กันก็ดีนะคะ ^^
ชอบที่เขียนแบบแบ่งพาร์ทของตัวละครน่ะค่ะ
มันละเอียดดี ทำให้อ่านเข้าใจอารมณ์ของตัวละครในเหตุการณ์ตอนนั้นๆได้มากขึ้น
แต่คนเขียนนี่ล่ะที่จะลำบาก ^^ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
เริ่มอยากจะอ่านคู่เก้า กับ ริว มากกว่าคู่เอกอีกอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เครียดแทนโซ่เลย .. ความรู้สึกเหมือนคนที่เรารักมากหายไป'
แบบไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาหรือเปล่า ? หนทางมันมืดมนมาก
เอาจริงๆนะคะคนแต่ง เราคิดถึงน้องวิน(แฟร์)มากๆอะ
อยากให้มันเป็นแบบเดิม
เฮ้ออออ แต่ก็คะ ตามพล็อตก็ตามพล็อต :เฮ้อ:
ยังไงก็จะรอติดตามตอนต่อไปนะ
เอาใจช่วยน้องวิน <3
-
:serius2:
-
...นั่นเพราะว่าคนเขียนนิสัยไม่ดีนั่นเอง :z6:
ฮ่าๆๆ ตบท้ายแบบเกรียนๆเลยนะคุณคนเขียน น่ารักอ่ะ ><"
ช่วงนี้วินคงกำลังสับสน
ขอคู่วินกับโซ่ก่อนดีกว่า รู้สึกมันหนักอก ถ้าค้างต่อไปเรื่อยๆ อกแตกตายแน่ๆ
เพราะงั้น หนักแค่ไหนจัดมา ...หนูพร้อม !!
เชื่อว่าหลังฝนตก ...ฟ้ามันจะสว่างใช่มั๊ย กระซิกๆ
-
ตอนนี้วินคงสับสนน่าดู แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ดูทันคนมากขึ้น
แต่แอบเสียดายโมเมนต์หวานๆของโซ่วินนิดๆแหะ o7
รอตอนหน้าค่ะ
-
น้องพลับขอ 2 :o8:
-
ชอบวินที่เป็นเจ้าของวิญญาณนี้
เพราะงั้นไม่ว่าวินจะเปลี่ยนไปเป็นยังไง จะเพี้ยนไปแค่ไหน
แต่ขอแค่เป็นวินคนนี้เราก็รักเหมือนเดิม
เรื่องเริ่มสนุกแล้วซิ (มันก็สนุกมาตลอดแหล่ะ)
จะว่าไปวินนิสัยอย่างนี้ก็ดีนะ ฮ่าๆๆ
ถึงจะลืมแต่ในใจก็คงยังรักโซ่แหล่ะ
แบบในส่วนลึกของจิตใจมันยังคงมีโซ่อยู่
ถึงได้ประกาศว่าจะทำให้โซ่รัก
แต่วินเอ๋ย คงทำให้โซ่รักอีกครั้งไม่ได้หรอก
เพราะโซ่ยังไม่เลิกรักวินเลยนะ
ถ้าจะทำได้คงมีแค่ทำให้รักมากขึ้นเท่านั้นแหล่ะ
-
สงสารเจ้าปีศาจนาวินจัง มีแต่คนไม่ต้องการ :o12:
-
รู้สึกแปลกๆกับวินเวอร์ชั่นนี้แฮะ ..
-
เครียดแทนโซ่ วินคนนี้ยังไงกันแน่
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
ไม่ว่ายังไงก็คือวินคนเดิมใช่มั้ย?
สงสารทั้งคู่เลยแฮะ :o12:
-
วินใหม่ก็แปลกๆดีนะ แต่ยังแอบเสียดาย
เหมือนรู้สึกรักแฟร์ซึ่งเป็นตัวเอกแล้ว
อยู่ๆตัวเอกหายไป แล้วเปลี่ยนให้อีกคนเป็นตัวเอกแทนอ้ะ :sad4: :z3:
แต่ตัวเนื้อเรื่องยังสนุกเหมือนเดิม :) เป็นกำลังใจให้น๊าคะ
-
เอาวินคนดีสุดกู่ไปหน๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แง...สงสารวินคนเดิม แต่คนใหม่ก็ดูเหมือนว่าจิตสำนึก หรือนิสัยภายในเปลี่ยนไปนะ โอเค ภายนอกอาจห้าวเหมือนเดิม แต่ภายในดูเป็นคนดีมากขึ้นเหมือนวินคนเดิมกอนถูกลบความจำ
เห็นสภาพหนูวินคนใหม่แล้วน่าลากไปปฏิบัติธรรม เผื่อข้อสงสัยอะไรๆจะได้ดีขึ้นT^T
-
หึหึหึหึหึ :seng2ped:วินจะรุกมั่งแล้ว
-
ตอนนี้อึมครึมชอบกล
เห็นใจโซ่ แต่ก็สงสารวินนะ
วินเวอร์ชั่นนี้ถึงจะมีนิสัยเหมือนเดิมแต่ก็ไม่เหมือนเดิม
วินไม่ได้กลับไปนิสัยแย่เหมือนเก่า แต่ก็ยังมีนิสัยเดิมๆ ติดอยู่ + กับนิสัยของน้องวินเอ๋อ
นิสัยเดิมๆ ที่พ่วงความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมามันน่ารักนะ
แอบกรี๊ดกับท้ายตอนเล็กน้อย "จะทำให้โซ่รักวิน" กรี๊ดดดด เมื่อก่อนก็รักโซ่รึเปล่า
นุกยังบอกเลยว่าวินหวงก้าง เพียงแต่นุกเข้าใจว่าวินไม่ได้รักโซ่
อืม...ไม่คิดเองดีกว่า รออ่านดีกว่า ^^
-
อะไรยังไงเนี่ยยย ยังไม่เครียยยยย
-
น้องวินเท่ห์อ่ะ หนูไม่ต้องทำอะไร โซ่ก็รักหนูอยู่แล้ว
-
ตามต่อๆๆๆๆๆๆๆ อยากรู้ว่าวินจะกลับบมาในรูปแบบไหน แต่ก็อยากรู้เรื่องของเก้าด้วยอ้ะ ><
-
เราชอบวินคนนี้มากกว่าแฟร์
เหมือนวิน(เดิม)เป็นปิศาจ
แฟร์เป็นเทวดา
แต่วินคนนี้ เป็นแค่คนธรรมดา
เราว่าดูเป็นคนมีหลายแง่หลายมุม มีความซับซ้อนมากกว่าเดิม
-
ตอนนี้มึนงงและสงสารโซ่นะ
-
ที่จะมึนโครตๆก็คงจะเป็นโซ่นั่นแหละ งงว่าจะยังไงดี
-
ขอคู่วินก่อนดีกว่า เคลียร์เป็นคู่ ๆ ไป ไม่งั้นคาใจชะมัด
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คู่ไหนก็ได้จ๊า แล้วแต่คนเขียนเลย เราอ่านทั้งนั้นแหละ
-
....ตอนนี้ชอบ ริวเก้ามากกว่า ฮ่าๆ
ขอดูวินไปอีกสักพัก ช็อกแบบโซ่เหลือเกินตอนนี้
-
อ่านแล้วถอนหายใจ เหมือนจะอึดอัดแปลกๆกับสิ่งที่วินเป็นอยู่ตอนนี้
สงสารโซ่มาก ถ้าคิดว่าวินสับสน โซ่ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่
-
ยืนยันตั้งแต่แรกแล้วว่าชอบวินลุคนี้มั่กมาก
ขอให้โซ่อดทนอีกนิด คู่กันแล้วก็ไปไหนกันไม่รอดหรอก :n1:
-
:sad11: :sad11: :sad11:
จะยิ้มหรือจะเศร้าดีเนี่ย :เฮ้อ:
รักกันๆๆๆ รักกันน้าาา :3123:
-
รู้สึกหน่วงๆ สงสารโซ่ :เฮ้อ:
-
ไม่อยากให้จำเรื่องเก่าๆ ได้เลยอ่า
น่าสงสารทั้งสองคนเลย
-
:L2: สู้ๆ จ้าเป็นกำลังใจให้
วินแบบน่ารักคนนั้นมันติดตาไปแล้วไงว่าแบบนี้คนนี้คือตัวเอก..ก็เลยอยากได้วินคนนั้นกลับมา :sad11:
พอมาเป็นวินร้าย เลยงง เดิมคนๆนี้ ไม่เคยรักอะไรนอกจากรถ ...ก็คือคนไม่มี "หัวใจ" แล้วคนๆนี้จะรักโซ่ได้ยังไง?
เชื่อเลย ว่าถ้าเป็นวินคนนี้... อีกเดี๋ยวคงทำโซ่น้ำตาตกเรื่อยๆแน่ๆ :m15: ร้องล่วงหน้า ฮือๆ....
จะแต่งคู่ไหน ก็รออ่านจ้า เอาคนแต่งสะดวก ดีที่สุด..สู้ๆ
-
เอาคู่วินโซ่ต่อ เค้าอยากอ่านคู่นี้ให้เคลียร์อ่ะ :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
-
คู่ไหนก็ได้ค่ะ แต่อย่ามาม่ามากนะค่ะ เราทำใจไม่ได้
แค่น้องวินคนน่ารักหายไปแล้ว เศร้าอยู่เลย
สู้ๆนะคะ
-
บางทีัมันอาจจะเป็นส่วนผสมที่ลงตัวในตัว New Win ก็ได้มั้ง - -
แบบว่าคนวินก็อินโนเซ็น ซื่อ ใส บริสุทธิ์ เกิน ส่วนนิสัยวินคนที่ตายไปก็แทบจะต่างกันเป็นขาวกับดำ
ก็ถ้ายังมีึความทรงจำเจ้าของร่าง ก็ทำให้รู้เท่าทันคนอื่นบ้าง เคยทำอะไร
แต่ประกอบกับจิตใจใต้สำนึกแล้วยังเป็นวินคนดีคนเดิม สามัญสำนึกมันก็เปลี่ยนไป
แรกๆ คงต้องทรมานกับความทรงจำของเจ้าของร่าง สักพักโดยการใช้ชีวิตที่จิตใต้สำนึกเป็นคนควบคุมแล้ว
วิน ก็ยังคงเป็นวินแสนดีคนนั้นแหละ แต่ต้องรอให้ปรับตัวอีกสักพัก เจ้าโซ่ก็ต้องทำใจรอไปก่อนนะจ้ะ
สนุกสนานกันไป ที่จริงๆ แล้ว ตอนเราเข้ามาอ่านเมนเนื้อเรื่องหลักมาที่ วิน ตั้งแต่แรกแล้ว
เราคิดว่าน่าจะเขียนคู่วินเป็นหลักๆ ก่อน ส่วนคู่อื่น จะเขียนแยกไปอีกเรื่องเลย
หรือควรจะแค่เสริมๆ เข้ามาเป็นตอนพิเศษแยกๆ จะดีกว่า
เพราะถ้าเขียนของทุกคนมันทำให้การทำเนินเรื่องไม่ไปไหนซะที
ตัึวเราเองก็ชอบตอนอื่นของตัวในเรื่องทั้งหมดแหละ
แต่พอเอามารวมกันไว้ที่เดียวกันแล้วมันก็ดูซ้ำจำเจไปหน่อย
มันจะกลายเป็นนำเสนอเรื่องเดียวกันในมุมตัวละครแต่ละตัวอ่ะ งงเปล่าหว่า
เอาเป็นว่าในความเห็นส่วนตัวเรา เขียนทีละคู่ให้จบดีกว่าค่ะ อ่านสบายๆ แล้วก็มีพิเศษคู่เสริมบ้างเป็นน้ำจิ้มก็พอค่ะ
อย่างแบ่งเป็นเปอร์เซ็นของเมนคู่หลัก 80/20 อะไรประมาณนั้น คือตอนนี้เหมือนมัน 50/50 - -'' ในการผสมกันของเรื่อง
o13 o13 o13 o13
-
อืมแอบเห็นด้วยกับรีบนจ้า 80/20 70/30
ถ้าจะเขียนเรื่องเดียวน้ำหนักเป็นคู่รองก็ดีค่ะไม่งั้นจะงงเอา
ส่วนเรื่องเนื้อเรื่องสุดแต่ผู้แต่งเลยจ้าไม่อยากให้ต้องตามใจคนอ่านมากเดี๋ยวเรื่องที่ผู้แต่งคิดไว้เสียไป
เป็นกำลังใจจ้า :L2:
-
โอย..ปวดใจแทนโซ่ แต่พฤติกรรมวินคงจะดีขึ้นเรื่อยๆเพราะจิตวิญญาณเป็นตัวกำหนดการกระทำ แม้ว่าหลายอย่างจะเกิดมาจากความเคยชินก็เถอะ
คู่ริว-เก้าเป็นไงแล้วเนี่ย
-
ฟ้าขอมาเป็นนักอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ อ่านมาซักพักเเล้วก็ยังไม่ได้เม้นเป็นกำลังใจให้ซักที อิอิ
เรื่องนี้ภาษาดีค่ะ ฉากเปิดเรื่องน่าสนใจมาก ว่าเเต่เเม่วินฝ่ายดีเผาลูกตัวเองเร็วไปไหมคะถ้าเทียบเวลาตาย ไปนรก เเล้วรู้ว่าผิดตัวก็ไม่นานเท่าไร ถ้าตั้งสวดศพไว้นานหน่อยก็น่าจะเข้าร่างได้นะคะ อิอิ เเต่เห็นใครเขาก็ว่าเวลาในโลกมนุษย์มักจะเร็วกว่านรก สวรรค์ คนเขียนใช้หลักเเบบนี้ด้วยหรือเปล่าคะ ^ ^
เรื่องที่วินฝ่ายดีต้องถูกลบความทรงจำเห็นก็ด้วยกับยมฑูตค่ะ เเละฟ้าเองก็เลยได้ยินประโยคหนึ่งในที่ไหนซักเเห่งว่าสิ่งๆหนึ่งจะอยู่ทั้งสองที่ สองภพไม่ได้ อะไรประมาณนี้ เเละถ้าถามว่าลบเเค่ไหนดีจะเฉพาะเรื่องปูมหลังที่ไม่เกี่ยวกับตอนเกิดใหม่เลย หรือรวมเรื่องเกิดใหม่ไปด้วยมันก็ตอบยาก 555 ในตอนเเรกฟ้าคิดว่าวินฝ่ายดีจะค่อยๆลืมไป ถึงจะดิ้นรนที่จะรู้เเต่ข้อมูลที่หามาได้อาจจะสูญหายไปทุกทีอะไรเเบบนี้ หรือไม่ก็ยมฑูตจะออกเเนวมาพูดให้เลิกหาเเล้วเจ้าตัวก็เข้าใจ เลิกหวังที่จะรู้ ไม่ก็เริ่มใหม่หมดเลย เเต่ไม่มีความทรงจำของตัวร้ายไรงี้ (จะโดนคนเขียนไล่ให้ไปเขียนเองไหมนี่ฉัน) ซึ่งจะว่าให้วินมีความทรงจำร้ายๆของเจ้าของร่างมันก็เก๋ดีนะคะ เเละดูจะเป็นปมที่น่าเล่นอยู่ ต้องติดอยู่กับความทรงจำที่เลวร้ายในขณะที่ตัวเองเป็นคนดี มันเจ็บปวดพิลึกดี หุหุ (ฟ้าไม่ได้ชอบความรุนเเรงนะคะ^ ^) ซึ่งก็ต้องเล่นประเด็นขัดเเย้งในร่างของวินที่ตีกับระหว่างบุคลิก นิสัย กับจิตใจให้ชัดกว่านี้ เเรงกว่านี้ (นี่ขนาดไม่โหดนะนี่)
เเต่มันไม่ยุติธรรมกับวินฝ่ายดีเลยอะค่ะ ความทรงจำก็ไม่ใช่ของตัวเอง เรื่องตอนเกิดใหม่ก็ถูกลบ มันเหมือนไม่ต้องมีวินฝ่ายดีก็ได้ เหมือนเอาเเค่ความดีเข้ามาใส่ในตัวของวินฝ่ายไม่ดีเเค่นั้นเอง เหมือนผู้ร้ายกลับใจเป็นคนดี ประมาณวินฝ่ายไม่ดีความจำเสื่อม พอฟื้นจำอะไรไม่ได้ก็กลายเป็นคนดีซะงั้นจนใครๆก็หายเกลียด เเต่พอจำได้ก็ออกเเนวนิสัยเดิมเเต่อาจมีความดีที่เคยทำไว้ตอนจำอะไรไม่ได้มาเบรกไว้เเค่นั้นเอง เเละอีกกรณีวินฝ่ายไม่ดีก็ตายไปเเล้วความทรงจำจะหายไปด้วยก็ไม่เเปลกนะคะ คนที่ตายไปเเล้วร่างกายมันก็เเค่สสารชิ้นหนึ่ง ความรู้สึกความทรงจำก็น่าจะหายไปด้วย
ถ้าคนเขียนจะวางพล็ตให้มีความทรงจำของฝ่ายไม่ดีด้วยต้องเพิ่มความเป็นวินฝ่ายดีให้มากกว่านี้หน่อยค่ะ ให้มันดูต่างจากเเค่เป็นคนไม่ดีเเล้วกลายเป็นคนดี (งงไหมคะ อิอิ) ทั้งนี้ยมฑูตก็ลบความทรงจำของวินฝ่ายดีไปเเล้วอีก มันก็ยากเหมือนกันนะคะนี่ อิอิ เเค่ฟ้าว่าคนเขียนคนเขียนทำได้อยู่เเล้วเนอะคะ ^ ^
เเต่ที่น่าจะทำใจลำบากก็คงไม่พ้นโซ่ เก้า เเก้ว ทุกคนให้อภัยวินเพราะคิดว่าความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้ คือคนใหม่จริงๆ เเต่เล่นมาจำได้ เหมือนคนเดิมกลับมาเเล้ว ถึงจิตใจจะดีขึ้นเเล้วก็เถอะค่ะ ฟ้าว่ามันก็เเย่อยู่ดี เผลอจะเเย่กว่าเดิมเพราะอาจมีคนคิดว่าเป็นเเผนของเจ้าตัว บวกกับวินเขาก็เคยพูดไว้ว่าวินฝ่ายไม่ดีจะไม่กลับมาอะ
อย่างไงถ้าติ-ชม เเล้วทำให้ไม่สบายใจ หรือเป็นการทำให้โคงเรื่องผิดไปก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ จะคอยติดตามต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
-
อืม...อ่านรีบนแล้วเข้าใจนะคะ
แต่คิดว่าคนแต่งน่าจะอิงกับหลักวิทยาศาสตร์น่ะค่ะ "ความทรงจำ"คนเราถูกบันทึกไว้ใน"สมอง" แล้วสมองก็ดันเป็นของวินนี่สิคะ ถึงวิญญาณจะกลายเป็นแฟร์(ขอเรียกตามเก้าเพื่อความไม่สับสน) แต่ความทรงจำทั้งหมดของร่างเดิมก็จะยังคงอยู่ สังเกตจากที่แฟร์เริ่มปวดหัวแล้วภาพเหตุการณ์เก่า ๆ ของวินก็แว่บเข้ามาค่ะ
สงสารก็ตรงที่ยมทูตไม่ลบความทรงจำของแฟร์ทิ้งตั้งแต่ทีแรก หรือไม่ก็ให้คงอยู่แค่นิดหน่อยแล้วค่อย ๆ หายไป เอาแค่ตามหาตัวเองในสมัยก่อนไม่เจอก็พอ แต่การลบทิ้งทั้งหมดแบบนี้มันเหมือนลบตัวตนของแฟร์ทิ้งไปด้วย แค่อยากให้จำได้ว่าตัวเองไม่ใช่เจ้าของร่างเท่านั้นแหละ คำสัญญาที่ให้ไว้กับโซ่ก็เลยเป็นจริงแค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ถึงจะไม่กลับไปเป็นวินภาคโหดร้ายแบบเก่า แต่ก็จะไม่มีวันกลับไปเป็นวินเวอร์ชันน่ารัก อ่อนโยนอีก
-
รอออออออออออออออออออออออออออ อยากอ่านอีกกกกก
-
SuSaya * ฟ้ายังนึกสงสัยอยู่เลยนะค่ะว่าคนที่ตายไปเเล้วความทรงจำจะถูกลบไปไหม เเละลบไปในเวลาเท่าไรหลังจากที่ตายเเล้ว เเล้วถ้าเกิดฟื้นขึ้นมาจะจำอะไรได้เเค่ไหน
พอดีกว่าค่ะ เดี๋ยวกลายเป็นเรื่องวิทยาศาสตร์ อิอิ
-
ถ้าในกรณีตายแล้วฟื้น หัวใจน่าจะหยุดเต้นไม่นานนะคะ ซึ่งในระยะเวลาแค่นั้นสมองน่าจะยังไม่ตาย ความทรงจำจะหายไปแค่ไหนอยู่ที่ผลกระทบที่สมองส่วนที่เก็บความทรงจำ(น่าจะชื่อ Acetylcholine)
เอาเป็นว่านี่คือนิยายที่อะไรก็เกิดขึ้นได้ละกันค่ะ...ถาม-ตอบกันยาว ๆ เดี๋ยวโดนเตือน :m26:
-
ทำไมเราไม่งงน่ะ
เราว่าวินทำตามหัวใจตัวเองอ่ะค่ะ
ถึงสมองจำไม่ได้ แต่หัวใจยังจำได้อยู่
o13
ปล ลิง อยากรู้สภาพจิตใจเก้าหลังผ่านศึก
-
อ่านรวดเดียวมาจนถึงตอนนี้
หนุกอ่ะ!!!
คือความทรงจำของวิน(จากร่างเดิม)จะค่อยๆหายไป แต่อุปนิสัยจะไม่เปลี่ยน(มั้ย?) เพราะคนละวิญญาณ
อารมณ์เหมือนตัดต่อหนัง...เข้าใจถูกป่ะเนี่ย!
แอบเศร้าแฮะ เพราะการสูญเสียตัวตนของตัวเองไปเป็นอีกคนหนึ่งเนี่ยมัน...แลดูเจ็บปวดพิกล
ชักจะติดนิยายเรื่องนี้ซะแล้วววววว >.<
รอตอนต่อไปอย่างสงบ
-
เดาอะไรได้ยากจริงๆๆๆสุดยอดดดดด
อยากเล่าคู่ไหนจัดมาเลย พร้อมเสมอ อิอิ
อยากบอกว่าสงสารคุ่วินกะโซม๊ากกก
-
มันรู้สึกเหมือนวินในแบบที่เป็นวินที่ไม่ใช่วินที่ตายไปหายไปเลย (งงไหม) ทำใจไม่ทันครับ ถ้าผมเป็นโซ่คงมึนตึ้บ
เอาคู่เก้าบ้างเถอะครับ ขอทำใจเปลี่ยนภาพของวินในสมองใหม่ก่อน
-
(http://img8.imageshack.us/img8/23/smallle30.jpg)
ตอนที่ 30
'ที่คุณท่านตามใจคุณหนูทุกอย่าง ก็เพราะไม่คาดหวังและไม่คิดจะยกอะไรให้ดูแลยังไงล่ะเจ้าคะ คุณหนูก็เป็นแค่ทรัพย์สินชิ้นนึงของบ้านนี้'
เงาดำใหญ่ของแม่มดทะยานขึ้นสูงจนบดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้ส่องโดนผม เด็กมอมแมมวิ่งหนีผมแล้ววิ่งหายไปหลังเงานั้น ผมเงยหน้าเล็กๆ มองแม่มดหน้าเหี่ยวย่นที่ยังคงก่นด่าสาปแช่ง
'คุณหนูไม่ได้สูงส่งไปกว่าหลานชายอิชั้นหรอกค่ะ อย่ารังแกกันให้มากนักเลย คุณมันไม่มีค่า ไม่สมควรเกิดมาด้วยซ้ำ...'
ผมเกลียดพวกมัน พวกหน้าไหว้หลังหลอก ไอ้พวกชอบกินของสกปรก ผมเกลียดพวกมันทุกคน กูไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ใช่ความผิดของกู พวกมึงมันต้อยต่ำเลยเอาแต่คอยอิจฉากู เห็นใครดีกว่าเป็นไม่ได้ ไอ้พวกหนอนแมลงไร้ค่า
ผมลืมตาโพลงตื่นขึ้นมา ฝันเห็นความทรงจำเก่าๆ หายใจสั้นถี่ มีความทรงจำหลายเรื่องแวะเวียนมาย้ำเตือนทั้งยามหลับและตื่น ...บางครั้งก็สงสัยว่าผมเป็นเด็กคนนั้นจริงๆ เหรอ? คนที่มีความคิดมุ่งร้ายต่อทุกคนบนโลก เกลียดคนทั้งโลกเพื่อที่จะได้ไม่เกลียดตัวเอง ผมควรจะเกลียดตัวเองมากกว่านะ ที่โดนด่าโดนว่าก็สมควรแล้ว
ผมมันไม่น่าเกิดมาเลย...
สองวันมาแล้วนับแต่ผมได้สติคืนมา นอกจากเรื่องชีวิตประจำวันที่ผิดแปลกไปจากเดิมแล้ว ตัวผมเองก็ผิดเพี้ยนไปจากเดิม ข้างในตัวผมมันบิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากมายเกินรับไหว หนึ่งคือความทรงจำมากมายที่ถั่งโถมเข้ามาทีเดียว และผมรับมือมันไม่ได้ เหมือนที่ควรจะทำได้เสมอ... ผมอ่อนแอลงและรู้สึกผิดง่ายๆ มากขึ้น สองคือความรู้สึกคิดถึง คาค้างอยู่ในใจ มันรู้สึกอิ่มเอมและหอมหวานทั้งที่จับต้องไม่ได้ นึกภาพไม่ออก เป็นแค่ความรู้สึก...ที่ทำให้สามารถปล่อยวางเรื่องทุกข์ใจได้
ผมไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะรักโซ่ อย่างไอ้ริวน่ะไว้ใจไม่ได้ ...มันต้องหลอกผมแน่ๆ หมอนี่มันมีลับลมคมใน เข้ามาทำตัวกลมกลืนกับพวกบ้านไอ้กัซโดยมีจุดประสงค์อื่นตั้งแต่แรก หลังจากผมให้คนสืบจนรู้ความจริงที่น่าตกใจนั่น ผมก็ต้องคอยระแวงมันมาตลอด ไม่รู้ว่ามันจะเอายังไงกับผมกันแน่
ผมหยิบบุหรี่จากเก๊ะมาจุดด้วยความเคยชิน เดินไปที่ห้องรับแขก ตัดผ่านไปที่ระเบียง ผมสูดเอาควันเข้าปอดแล้วชนคิ้วเข้าหากัน รู้สึกไม่ชอบขึ้นมาเฉยๆ สูบได้ แต่ไม่ถูกปาก... เหมือนตอนที่เปิดตู้เย็นแล้วคว้าเบียร์เย็นๆ มาเปิดเหมือนที่เคยทำเสมอ แต่พอดื่มแล้ว ไม่ชอบ รสชาติก็เหมือนเดิม แต่กลับคิดว่าขม ไม่ถูกปากเหมือนเดิม ผมยันตัวปีนขึ้นไปนั่งริมระเบียง นั่งมองไฟแดงๆ ปลายบุหรี่แล้วปล่อยให้มันไหม้ของมันไป ผมหลับตา ความคิดถึงที่ไม่รู้ที่มา... เป็นใครกันนะ
ไอ้โซ่เดินมาดุเรียบๆ ให้ลงจากราวระเบียง มันใจดีกับผมมากขึ้น เพราะพวกเราดันคบกันเป็นแฟน ในช่วงที่ผมจำอะไรไม่ได้ ปรกติมันไม่ได้ห่วงขนาดนี้หรอก เราสองคนเหมือนพี่น้องผู้ชายที่โตมาด้วยกัน หมางเมินกัน ทะเลาะกัน ไม่หยอกล้อเล่นหัว แต่ในใจก็ผูกพันกันอยู่ อาจจะนิดเดียว แต่นิดเดียวของมัน ก็ใกล้ชิดผมมากที่สุดแล้ว นิดเดียว... แต่มันก็เป็นคนสุดท้ายที่อยู่ข้างผมตั้งแต่พี่คินทิ้งผมไป
'ขอบใจ กูชอบนอนคนเดียว'
ผมปฏิเสธน้ำใจมันไปเมื่อวาน ทั้งที่ความจริงผมทนแทบไม่ไหวแล้วกับภาพฝันจากอดีตนั่น ผมไม่ได้ชอบนอนคนเดียว แต่ผมนอนคนเดียวมาตลอด เว้นก็แค่คืนที่มีเซ็กซ์กับใครสักคนแล้วค้างด้วยกัน ผมชอบเซ็กซ์ ชอบมีเซ็กซ์กับคนที่มีลักษณะนุ่มนวลอ่อนหวาน ถ้าไปนอนห้องโซ่คงรู้สึกแปลกๆ ไม่เอาดีกว่า มันเองก็ไม่ได้รักผม เห็นใจลอยคิดถึงใครตลอดเวลา แถมทำตาละห้อยอาลัยหาผู้หญิงที่เป็นเจ้าของตำราอาหารพวกนั้น แค่เห็นก็รู้แล้ว มันคงไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ตอนคบผมเป็นแฟน ผู้ชายกับผู้ชายก็แบบนี้แหล่ะ
พอผมนอนบนเตียง สิ่งที่จำได้ก็มีแต่เรื่องที่แย่ กับแย่ที่สุด ผมคิดถึงเรื่องที่อาจจะทำให้พี่คิน พี่ชายที่รักผมมากหนีไป หลายปีมานี้ผมโทรหาพี่นับครั้งได้ เพราะทุกครั้งที่คุยกัน เหมือนพี่คินไม่อยากคุยกับผม และทุกๆ ครั้งผมก็อยากเอ่ยปากถามออกไปว่า พี่หนีไปเพราะวินรึเปล่า...
เพราะวินทำให้แม่พี่ตาย...
นอนร้องไห้จนน้ำตาจะไม่มีไหล ร้องไห้จนเจ็บอกไปหมด โซ่คอยมาไถ่ถาม บอกจะช่วยรับฟังปัญหา ผมปฏิเสธไปอีกครั้ง ก็ผมเคยคิดไม่ดีกับมันและทำไม่ดีกับมันหลายครั้งด้วย แค่ไม่ถือโทษโกรธกันก็บุญแล้ว ไอ้โซ่ช่วยส่งมือถือที่ดังวันละหลายรอบมาให้ ผมถึงรู้ว่าพี่คินคอยโทรหาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"ฮัลโหลวิน เป็นไงบ้าง? "
"สบายดีฮะ"
"เริ่มกลับมาจำอะไรได้บ้างรึยังล่ะเรา"
"จำได้หมดแล้ว..."
"อ้าว งั้นก็หายดีแล้วสิเนี่ย"
"อืม..."
"งั้นทดสอบหน่อย จำได้รึเปล่า พี่ชอบกินไอศกรีมรสอะไร? "
"แมคคาเดเมีย"
"ถูกต้อง หะๆ มันตั้งนานแล้ว ถ้าวินจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก"
ผมอมยิ้มเล็กน้อยกับความทรงจำดีๆ ที่ลืมนึกถึงไป
"พี่เคยถามว่ารู้ได้ยังไง วินยังไม่ตอบเลย"
"...เวลาพี่หยิบมาสองกระปุก พี่จะยื่นรสนี้ให้ใกล้มือวินมากกว่ารสอื่นนิดหน่อย อะไรที่พี่คิดว่าดี พี่ชอบเอามาให้วินหมด"
"เหรอ พี่ทำแบบนั้นเหรอ แต่วินไม่ชอบกินก็ไม่บอกเลยนะ เฮ้อ...พี่คิดถึงเราจังเลย แต่ว่ายังกลับไปหาตอนนี้ไม่ได้"
"ทำไมฮะ"
"พี่เคลียร์งานแล้วไปเจอสัญญาที่ผิดปรกติชิ้นนึง หลังจากนั้นบริษัทก็โดนฟ้องว่าพนักงานเราคนนึงโกง"
"แล้วจะเป็นอะไรมากมั้ย? "
"ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่มันก็...ทำให้พี่กลับไทยไม่ได้ไปสักพักนะ"
"วินเข้าใจ"
"อย่าลืมพี่ไปซะก่อนล่ะ"
"อืม..."
ผมวางสาย ดีใจนะที่ได้คุยกับพี่คิน แต่ก็ยังปนไปด้วยความรู้สึกผิด ผมจำได้ว่าโกรธแค้นพี่คินมากในช่วงแรกๆ ที่จากกัน คิดว่าโดนทรยศ โดนทอดทิ้ง ทั้งๆ อาจจะเป็นความผิดของผมตั้งแต่เริ่มแรกก็ได้
ผมเดินออกไปรับลมตรงระเบียง เฝ้ารอให้ความรู้สึกคิดถึงนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ลมเย็นๆ พัดปะทะหน้าให้สดชื่นขึ้นบ้าง ผมหลับตาฟังเสียงลม แต่ได้ยินเสียงเพลงเบาๆ พอลืมตาจะชะโงกดูว่ามาจากห้องติดกันรึเปล่า เสียงนั้นก็เงียบลงไป ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วกลับเข้าไปนอนทอดตัวยาวบนโซฟา หยิบหมอนอิงนิ่มมากอด ร่างกายเหนื่อยอ่อนและดวงตาล้าจากการร้องไห้ ทำไมกูกลายเป็นคนขี้แยได้ขนาดนี้วะ ...อยากมีรถไปขับเล่นตอนนี้จังเลย ไอ้โซ่หายไปไหนนะ กูยืมรถหน่อย... กูอยากฟังเสียงลมพัด อยากได้ยินเสียงเพลงนั่นอีกที
ผมนอนที่โซฟายาวอย่างผ่อนคลายกว่าเตียงนุ่มๆ ในห้อง หลับไปได้งีบหนึ่งก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้อง แต่ปวดเบ้าตาจนไม่อยากลืมตามอง ผมกะจะนอนต่อไปอีกหน่อยให้หายง่วงซึม ก็พอดีกับที่สัมผัสบางอย่างมาแตะที่ริมฝีปาก
หัวใจผมเต้นกระตุก แล้วความรู้สึกแสนคิดถึงก็เอ่อล้นขึ้นมา อบอุ่นและหอมหวาน ผมลืมตามองใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังผละจากจูบผมออกไป เป็นโซ่งั้นเหรอ? กลายเป็นว่า...ผมนั่งคิดถึงคนที่อยู่ข้างๆ อยู่แล้วตลอดเวลาเนี่ยนะ
"..ขอโทษ..."
หัวใจผมกำลังสูบฉีดเลือดอย่างเอาเป็นเอาตาย จนนึกกลัวว่ามันจะเต้นแรงจนระเบิดออกมา ริวพูดเรื่องจริงคราวนี้ ผมรักโซ่... แต่ผมดันลืมไปซะนี่
"ทำไมเราถึงเป็นแฟนกัน? "
"ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันใกล้ชิดกัน ก็เลยรู้สึกผูกพัน"
"เราก็คบกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งสิบกว่าปีแล้ว ทำไมเพิ่งมารักเอาตอนกูจำอะไรไม่ได้" แล้วทำไมตัวผมเองถึงรักมันตอนที่จำอะไรไม่ได้ล่ะ
"ตอนนั้นอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข"
ตอนที่ผมลืมหมดทุกเรื่อง... บ้าเอ้ย...ผมอยากลืมมันให้หมดอีกครั้ง ลืมให้หมดตั้งแต่แรกเกิดมา ไม่อยากจำอะไรได้เลย แลกกับการได้มีความรู้สึกเอ่อล้นเต็มอกตลอดเวลาแบบนั้น ให้ลืมอะไรก็ได้ ให้ลืมว่าตัวเองเป็นใครก็ได้ ทั้งหมดในชีวิตของผมมันไม่มีค่า
เอาความสุขยามอยู่ด้วยกันที่โซ่พูดถึงกลับมาเถอะ
ตลอดชีวิต...
ผมไม่เคยรู้เลยว่าความสุขมันเป็นยังไง...
ผมไม่เคยรู้เลยว่าความรักที่ใครเค้าว่ากันมันเป็นยังไง...
ผมไม่เคยรู้จักมันมาก่อน พอรู้สึกอีกที...มันก็มาอยู่ในตัวผมแล้ว
ไอ้สิ่งที่ผมเรียกว่าความคิดถึง ความรู้สึกเต็มตื้นในอกที่คอยช่วยให้ผมผ่านความทรงจำร้ายๆ มาได้ มันคือความรัก ที่แม้สมองจะลืมไปแล้ว แต่มันยังคงอยู่ที่เดิม จิตใจผมยังรักแต่คนตรงหน้าตลอดเวลา ทั้งวันทั้งคืน...
แต่จะทำยังไงดี ผมเปลี่ยนไป ไอ้โซ่มันคงไม่ชอบผมแล้ว
"กูจะทำให้มึงรักกูใหได้"
"อะไรนะ?"
"ไม่รู้ล่ะ ก็กูสำนึกผิดในเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ถ้ามึงไม่ได้แค่หลอกตัวเอง มึงก็ต้องรักกูได้ใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่รักแค่คนที่จำอะไรไม่ได้"
...ขอร้องล่ะ...
"ทำไมไม่พูดอะไรสักอย่างล่ะ? "
"กู... เออ! อยากทำอะไรก็ทำเถอะ"
"มึงพูดเองนะ"
"อะไร? "
"ที่ว่าให้ทำอะไรตามใจ"
"เคยมีใครขัดใจมึงได้มั่งละ ถ้าหมดเรื่องพูดแล้วก็กินข้าวซักมื้อเถอะ กูซื้อข้าวกล่องมาให้แล้ว"
"อืม"
ผมยิ้มให้ แต่โซ่หันหลังเดินไปทางครัวแล้ว
เรานั่งกินข้าวกันเงียบๆ แต่ทุกสิ่งที่โซ่ทำมันดูตื่นตาไปหมด อุ่นอาหารแช่แข็ง วางน้ำผักผลไม้ให้ผมและเปิดกระป๋องน้ำอัดลมให้ตัวเอง จัดลงจานสองจานอย่างคล่องแคล่วว่องไวก่อนทิ้งกล่องและถุงลงถังขยะ ผมไม่เคยสนใจจับตามองดูมันมากขนาดนี้มาก่อน ดูคล้ายๆ มันจะหลบตาผมนะ ก็เลยไม่รู้ตัวว่าโดนมองอยู่ กินข้าวไปตามปรกติ แต่ก็มีซึมๆ เซื่องๆ มีบางทีคาบช้อนใจลอยคิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ทำไมกัน.. หน้าตามันก็เหมือนเดิม แถมโทรมกว่าปรกติด้วยซ้ำ แต่ก็น่ามอง คิ้วเข้มยาว ตาแบบคนมุ่งมั่น จมูกโด่งมาก ดูแล้วไม่เบื่อเลย...แต่พอโซ่เงยหน้าผมก็รีบทำเป็นก้มหน้าตั้งใจตักข้าวกินต่อให้เสร็จ
คืนนั้น ผมลองไปเคาะห้องอีกคน บอกว่าจะนอนด้วยตามที่มันเคยเสนอ โซ่ทำหน้ายุ่งยากใจแต่ก็ยอมให้เข้าไปนอนด้วย ผมแกล้งทำเป็นหลับอย่างรวดเร็ว แต่พอมันปิดไฟ ผมก็นอนลืมตาโพลงเป็นชั่วโมง ไม่ชินจริงๆ กับการมีคนนอนข้างๆ ผมหันมองแผ่นหลังโซ่ในไฟสลัว มันนอนนิ่งในท่าเดิมตลอด ทำไมไม่พลิกตัวมาทางนี้บ้างนะ นอนตะแคงมาทางนี้ หันมาสิ ขอมองสำรวจหน้าเล่นหน่อย กูนอนไม่หลับ...
ผมหันซ้ายหันขวา จนดึกก็แล้ว ยังนอนไม่หลับเลย กลายเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าเหรอเนี่ย ผมยื่นมือไปจับแขนเสื้อคนที่นอนหลับแล้วดึงช้าๆ เบาๆ แต่ก็ไม่ได้ผล ถ้าสะกดจิตหรือจับหมุนตัวโดยที่มันไม่ตื่นได้ก็ดีหรอก ผมเขยิบเข้าไปนอนใกล้ๆ จนได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ อุณหภูมิและไออุ่นที่ทำให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ ความคิดถึง... ไม่สิ ความรู้สึกรักจุดประกายเหมือนดอกไม้ไฟในอก กระจายแผ่ซ่านระยิบระยับไปทั่ว ผมทาบมือลงบนแผ่นหลังของโซ่ ขยับตัวเข้าใกล้และซุกหน้ากับแผ่นหลังอุ่นสบาย หลับไหลไปทั้งอย่างนั้น
โซ่... มึงรู้ตัวมั้ย ว่าทำให้กูมีความสุขมากจริงๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่านทุกๆ ข้อความค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :L2:
คงจะขยันทำป้ายด้านบนชื่อตอน แค่ตอนเดียว :o8:
ปล. ให้วินเป็นฝ่ายวิ่งตามบ้าง โซ่งอน บึ๋ยๆ
-
อยู่ในช่วงปรับตัวสินะ
สงสารโซ่ต่อไปT^T
-
:m15: :m15: :m15:
-
แอร๊ยยยยยยยย ไม่ไหวแล้วว
ทำไมวินน่ารักจัง จากตอนนั้นที่คนแต่งบอกว่า
นี่คือวิน(แฟร์) แต่จำเรื่องราวของวินได้หมด
ตอนนั้นยังไม่เข้าใจ ..
แต่พอมาอ่านพาร์ทวินพาร์ทนี้แบบ ใช่เลย !
ไอ้อาการอ้อนๆแบบนี้วินชัดๆ 55
อารมณ์ดีขึ้นมากะทันหัน ในที่สุดก็รู้ตัวสักทีนะวิน
เฮ้อออ เอาใจช่วยวินทำให้โซ่รักวินคนนี้ให้ได้นะ
รอติดตามอ่านตอนต่อไปอยู่น้า
+1 ให้จ้าา จุ๊บบบบบบ <3
-
แอบงงอ่ะ
ทำไมอยู่ดีๆวินเปลี่ยนไปอ่ะ
-
วินแอบขี้อ้อน :-[ :-[
-
มันรู้สึกเหมือนมีวิน2 คนในคนเดียวกันแถมยังรักโซ่เหมือนกันด้วย ครั้งนี้ความทรงจำของวินเพื่อนสมัยเด็กก็ตกหลุมรักโซ่ด้วยเหมือนกัน
จะรอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
สงสารทั้งคู่ :เฮ้อ:
-
วินที่เป็นแบบนี้น่ารักดีจัง :-[
-
:o12: :o12: :o12:
-
วินเริ่มทำตัวน่ารักแล้วนะ :o8:
-
อ่านแล้วอยากร้องไห้จังเลย
ตั้งแต่ตัวเอียงของตอนนี้แล้ว อ่านแล้วนี่วินเป็นอะไรกันแน่
ครอบครัวน่ากลัวเกินไปนะ
-
นู๋วินสู้ๆ อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้ายแล้ว ยิ่งอยากเป็นกำลังใจให้นู๋วินมากๆ :กอด1:
-
สนุกอ้ะ :-[ ตอนนี้อ่านแล้วความรู้สึกกับหนูแฟร์มันเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
ชอบเนื้อเรื่องมากเลย o13
ชอบแบบที่เน้นๆว่าคนนี้ยังเป็นแฟร์แต่โดนความจำคนอื่นใส่เข้ามา
ไม่ใช่ว่าเป็นวินที่จิตสำนึกเปลี่ยนเป็นคนดี :really2: (ยังไงเนี่ย)
+1เป็นกำลังใจให้จ้า
-
>< วินน่ารักจิงๆ
โซ่เอ้ย กำลังจะได้รับความรักคืนแล้วนะ
T^T ซึ้งน้ำตาจะไหล นึกว่าวินจะไม่กลับมารักโซ่แล้ว
-
ซึ้งอ่ะ เป็นการผสมผสานที่ลงตัวจริงๆ วินที่เพียบพร้อมกับวินที่นิสัยดีมารวมกัน น่ารักมากมาย
ถึงจะมีความทรงจำกลับมาแล้วก็เถอะ ก็ยังเป็นวินที่แสนดีแบบเดิม
โซ่เลิกเศร้าแล้วเอาเวลาที่เหลือมาจูนเข้าหากันดีกว่านะ
กอดชีวา
บวก1 นะคะ
-
วินคนเดิม แต่มีความรู้สึกของวินคนใหม่งั้นเหรอ
จะเป็นไงล่ะเนี่ย
-
แงงงง ยังไงเค้าก็รับไม่ได้ ที่ความจำวินคนเก่ากลับมา แต่จิตวิญาณเป็นวินคนใหม่
อยากให้นิสัย การกระทำ เป็นวินคนใหม่
เพียงแต่ ได้ความทรงจำของวินคนเก่ากลับมาก็พอ :o12: :o12:
-
วี๊ด....................!! :-[
-
ชอบแบบนี้ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
รักโซ่ วิน และคนเขียน
คืนนี้ขออีกตอนนะ ^^
-
:a5: แง้ววววว แอบสั้นอ่ะ
-
:monkeysad: :monkeysad:
:L2: :L2:
-
เราว่ามันไม่ยุติธรรมกับวินเลย
ค่อยๆสูญเสียความทรงจำ
แต่พอมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ดีเหมือนกัน
ขอให้วินคนนี้ ปกป้องตัวเองได้
แต่ตอนนี้สงสารโซ่จัง
ริวมีอะไรที่ปิดบังอยู่เหรอ
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เป็นอีกครั้งที่อ่านเเล้วมีความสุข ^___________^
น่ารักซะไม่มีอ่ะ o13
-
o18
กำลังจูนเข้าหากันใช่ไหม
-
อยากอ่านพาร์ทของโซ่อ่ะ
-
ตอนนี้ช่วงปรับตัวของวิน คนอ่านก็ต้องปรับใจตามไปด้วย :monkeysad:
มันก็สงสารนะที่ความทรงจำดีๆดันโดนลบ แต่ไอ้เรื่องไม่ดีที่วินคนก่อนทำดันจำได้ซะงั้น
ไม่ต้องอยากให้มันกลับมาก็ได้วิน ยอมรับมันให้ได้ แล้วก็สร้างความทรงจำดีๆกับโซ่ใหม่ซะนะ
วินคนน่ารักทำได้อยู่แล้วเนอะ ก็บอกเองนี่ว่าจะทำให้โซ่รักตัวเองให้ได้ :-[
รู้สึกอินกับช่วงนี้จัง สงสารโซ่ไง :o8:
-
อึดอัดมั๊ย ทรมาณมั๊ย วิน
-
วินเวอร์ชั่นนี้ก็โอเค ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ (ไม่เป็นคนดีจนเกินไป 55+) แต่ก็อยากให้ความทรงจำของวินที่ถูกลบไปกลับคืนมาเหมือนกัน :monkeysad:
-
โซ่คงไม่ได้งอลแต่คงทำตัวไม่ถูก สับสนๆๆ
-
หนูสงสารวินที่สุดค่ะ
พาร์ทนี้เศร้ามาก
-
สงสารทั้งโซ่และวิน :impress3:
-
กรี๊ดดดดดดดดด พัพพี้เลิฟสุดๆ แอร๊ยๆๆ
ตั้งแต่น้องวินเริ่มจำอดีตได้
ใจเราก็ไปอยู่ที่ริวเก้าซะงั้นน่ะะะ
>< ฮิฮิฮิ คนเขียนสู้ๆนะคะะ
-
:กอด1: โซ่ ... จงใช้ร่างกายนำทาง 555+
-
เง้อ :z3:
:sad4: :sad4: :sad4:
ทำไมมันเป็นอย่างนี้ เเต่ก็ขอให้อะไรๆดีขึ้นเถอะ
-
วินเป็นแบบนี้น่ารักดีอ่ะ มีแอบมองโซ่ด้วย >////<
-
วินแบบนี้น่ารักดีออก
เดี๋ยวโซ่มันก็ปรับตัวได้
:กอด1:
-
ตอนนี้วินรู้แล้วสินะ ว่าตัวเองรักโซ่
-
ยังไง วินก็ยังเป็นวินคนเดิมนั่นแหละนะ :sad4:
-
วินคนก่อนก็รักโซ่ น้องวินก็รักโซ่ รักคูณสอง แต่ดูทรมานพิลึก :monkeysad:
-
สงสารทั้งคู่อ่ะ ค้างๆคามากมาย
-
โซ่ต้องระวังหลังให้ดี ฮ่าาาาาาาาาาาา
-
อร๊ายยยยยย วินแบบนี้มันเป็นการฟิวชั่น วินคนเก่า กับวิน(แฟร์) เข้าด้วยกัน
อย่ายอมแพ้นะ โซ่ใจอ่อนแน่ๆ จำโซ่ให้ได้เร็วๆน้า :กอด1:
-
ทำไมไม่รู้ แต่รู้สึกว่าสงสารวินอ่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน แบบว่าโซ่ไม่รักอ่ะ
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี เฮ้อ
-
อย่างน้อยความรู้สึกก็ยังคงหลงเหลืออยู่
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าสงสานวินคนเก่าอ่ะ เจ็บแบบน่วงๆ
-
o13 o13 o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน วันเดียวอ่านรวดเลย 30 ตอน
สนุกมากๆ อะค่ะ :o8: สู้ๆ นะคะเป็นกำลังใจให้จ้า
แล้วก็รีบมาลงต่อให้เร็วๆ นะคะ :z1: กำลังสนุกเลยอะ
-
อยากจะกรี๊ด!!
อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อยนะคะน้องวิน
ตอนนี้เหมือนน้องวินจะมึนๆ แต่น่ารัก~~~~
-
สงสารโซ่จังงงเลย
-
ตอนนี้ วินเริ่มจะจำอะไรได้แล้ว เลยอยากจะอ่านเก้า-ริวมากกว่าอ่ะ
-
ขอให้น้องวินปรับตัวได้เร็วๆนะคะ
-
วินรักโซ่ โซ่รักวิน ก็ win win
-
อ๊า ก กก ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดอ่ะ T T
-
คงอีกนานเลยกว่าวินจะปรับตัวได้
สู้ๆ เข้าน้า ทำให้โซ่เข้าใจให้ได้
-
ทุกอย่างต้องดีขึ้นกว่านี้ :L2:
-
แล้วก็ไปซบหลังอุ่นๆของเค้าจนได้นะวิน
จะทำให้เค้ารักก็ต้องทำให้ถึงที่สุดนะรู้มั้ย ^^
โซ่คงประหลาดใจมากละมั้งทำตัวไม่ถูกเลย
น่ารักอ่ะค่ะ
-
สงสารวิน
แล้วก็สงสารโซ่ด้วย
แต่ตอนนี้หวานมากกกก
คิดว่าวินคงจะดีขึ้นแล้วหลังจากที่หาใจตัวเองเจอ
แอบเข้าใจว่าจริงๆแล้ววินรักโซ่มาตั้งแต่ตอนเป็นวินคนเก่าแล้วรึป่าวคะ?
สู้ๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้
ชอบเรื่องนี้มากกก
ตัวละครมีความซับซ้อนทางอารมณ์
และขัดแย้งกันเองในตัว
มันเหมือนชีวิตคนเราจริงๆเลย
-
วี๊ด .. ว๊าย.. มดขึ้นๆ
-
"อาจจะนิดเดียว แต่นิดเดียวของมัน ก็ใกล้ชิดผมมากที่สุดแล้ว นิดเดียว... แต่มันก็เป็นคนสุดท้ายที่อยู่ข้างผมตั้งแต่พี่คินทิ้งผมไป"
ชอบประโยคนี้..มันดูเหงาดี..
ที่แท้วินคนเก่าก็มีปมในใจนี่เอง... เหมือนเขาโดนทอดทิ้งนะ
จะโทษวินเองก็ไม่ได้ ต้องโทษที่คนทำให้เขาเกิดมา
ถ้าทำให้เขาเกิดมาแล้วไม่รักไม่ใส่ใจก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ไปทำแท้งหรอก
อาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ ที่ทำให้เด็กคนนั้นต้องบิดเบี้ยวไป
วินคนเก่าขี้เหงามากๆ เลยนะคะ
พี่ก็มีคนเดียว เพื่อนก็มีคนเดียว จะไม่เหลือใครอยู่แล้ว
วินคนใหม่ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างเลยนะ
จากความทรงจำของวินคนเก่า อยากให้วินคนใหม่
จำเรื่องราวก่อนหน้านั้นของตัวเองให้ได้เร็วๆ จัง
อ่านตอนท้ายๆ แล้วแอบยิ้มเบาๆ
ความสุขตลอดชีวิตของวิน...
ขอบคุณนะคะ
-
ความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนกับว่าตอนนี้วินคือวิน แต่แค่ใช้วิญญาณของแฟร์เพื่อให้ร่างกายนี้มีชีวิต(ขอเรียกแบบนี้บ้าง อ่านข้อความของหลายคนแล้วคิดว่า เออ!มันไม่งงดีอ่ะ)
ขี้โกงว่ะ ขี้โกงเป็นบ้าเลย
แล้วเท่าที่ดูๆแล้วความทรงจำที่ใช้ในตอนนี้จะเป็นของวิน แต่ยังมีความรู้สึก ความคุ้นเคยที่มันอยู่ลึกๆของแฟร์แสดงออกมาในการกระทำ การนึกคิด ซึ่งตรงส่วนนี้มันยังทำให้เรารู้สึกดีที่เหมือนจะมีแฟร์อยู่ ถึงจะอย่างนั้นก็เเถอะนะ เราอ่านแล้วมันก็ยังรู้สึกบีบหัวใจอยู่ดีนั่นแหละ!!
-
สงสารวินอ่าาาาาา ที่ฝันร้ายเห็นนั่นน่ะ ที่บ้านใช่มั้ย
โหดเนาะ ถ้าเป็นจริงต้องโทษคนเลี้ยงด้วยนะเนี่ย
สงสารวินอีกที สงสารโซ่ด้วย ดราม่าจริงๆ TT (แต่ชอบนะ 0.0)
แอบคิดถึงเก้าเล็กน้อย ฮุฮิ
-
จากตอนที่ 11 อ่านแล้วแบบว่าสงสารวินมากๆเลย
แต่เก้ากับโซ่ก็น่าสงสารนะ
สิ่งที่นุกพูดเหมือนจะบ่งบอกให้รู้ว่าวินคนเก่ารักโซ่มาก
-
ตอนที่ 12 ขำตอนที่คนเขียน บอกว่าฆ่าตัวละครสีเทาเฉดเข้มไปแล้ว
ไม่ได้ซาดิสก์(ไม่รู้สะกดถูกไหม) นะคะ แต่รู้สึกแบบนั้นอะ
ตอนที่ 13 เมื่อโซ่เริ่มรุกอ่านแล้ววาบหวามเลยทีเดียว
-
ตอนที่ 14 เกิดใหม่แล้วกลายเป็นแฟร์
-
ยังไม่มาหร๋อ รอ รอ รอ :z2:
-
รอด้วยคน~ :m22:
-
วินเป็นชายแท้ใช่ไหมคะ คงรับมือลำบากน่าดู (ตอนที่ 16)
-
ตอนที่ 17 โซ่แรงมากค่ะ เป็นแฟนกันแล้วอะ
-
(ตอนที่ 18) สงสารเก้าอะ
-
อ่านตอน20จบยังยืนยันคำเดิมว่าสงสารเก้า
-
น่ารัก>__<
-
(http://img221.imageshack.us/img221/4623/29511574u.jpg)
ตอนที่ 31
เย็น... อะไรเย็นๆ ที่ท้องวะ รู้สึกไม่ดีเลย
"มึงยอมทำเพื่อคนที่เค้าไม่รู้เรื่องด้วย สติดีอยู่รึเปล่า"
ผมลืมตาแสงไฟนวลของโคมไฟ หันไปเจอต้นเสียงกำลังใช้ผ้าเปียกๆ เช็ดตามเนื้อตัวล่อนจ้อนของผม ผมอยากจะยันเท้าถีบหน้ามันแรงๆ แต่ไม่คิดว่าตัวเองมีแรงมากพอจะทำอะไรแบบนั้น อยากหลับตาพักจากความเมื่อยขบไปทั้งตัวมากกว่า รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไอ้ริวมองหน้าและลามไปที่ตัวเปล่าเปลือย อย่ามามองกู ไม่ต้องมายุ่งกับกูได้มั้ย
"ไม่ต้องเช็ด ช่างหัวกูเหอะ"
"มึงมีไข้ วันนี้กูไม่ปล่อยมึงไปอาบน้ำนะ เช็ดตัวก็พอแล้ว"
"งั้นเอาผ้ามาให้กูเช็ดเอง มึงไสหัวไป"
"...หันหลังมา กูเช็ดหลังให้ ที่เหลือค่อยทำเอง"
"ไสหัวไป..."
ผมว่าอย่างอ่อนแรงและหนังตายังปิดสนิท ไอ้ริวจับตัวผมพลิกแล้วเช็ดหลังให้ ความร้อนที่สุมไฟในตัวจึงรู้สึกบรรเทาลง มันสบายมากจนไม่อยากเอ่ยปากขัด ผ้าชื้นๆ จึงลูบเช็ดไปทั่ว มันคงเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ให้ตายเถอะ... แต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงต่อกรกับมันจริงๆ เหนื่อย ล้า แล้วก็ง่วงเพลียจนเปิดตาไว้ไม่อยู่แล้ว..... ผมได้ยินเสียงงึมงัมแต่ฟังไม่ได้ศัพท์แว่วมาเบาบาง
"ทำไมมึงถึงรักมันมากขนาดนั้น?"
"หลับแล้วเหรอไอ้ลิง หมดฤทธิ์แล้วนะมึง เงียบสงบดี..."
"เก้า เก้า ตื่นดิ"
ร้อน... หิวน้ำ...
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงซึม ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย มีแผ่นเจลลดไข้แปะอยู่บนหน้าผาก ต้วร้อนรุมๆ
"กินข้าว"
"กูไม่หิว จะนอน"
"อย่างี่เง่า"
ก็กูอยากนอนนี่หว่า ไอ้ริวหิ้วปีกผมแล้วลากให้นั่งเอนหลังพิงหัวเตียง ผมลืมตาอย่างมึนๆ เพราะได้กลิ่นโจ๊กหอมๆ ชักรู้สึกหิวขึ้นมาจนน้ำลายไหล มองช้อนที่จ่อปากแล้วก็เหลือบมองหน้าไอ้ริว มันทำหน้าแบบว่ากูก็จำใจเหมือนกันล่ะน่า แดกๆ เข้าไปเหอะ ผมเลยงับโจ๊กกินแล้วนั่งดูมันเป่าโจ๊กป้อนให้กินทีละช้อนด้วยความรู้สึกพิลึกๆ ดี ป้อนข้าวกูเนี่ยนะ เพื่ออะไร? บรรยากาศมันแปลกๆ กูยังหลับฝันอยู่รึเปล่าวะ? แต่มันป้อนเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามากอย่างกับเป็นเรื่องปรกติที่ทำทุกวัน ผมก็เลยรู้สึกว่าการนั่งจิตหลุด จะหลับไม่หลับแหล่ และกินข้าวไปด้วยของผมเนี่ยเป็นเรื่องปรกติพอกัน มันเป่าสามทีแล้วป้อนด้วยความจังหวะซ้ำๆ ผมกินไปจนอิ่มแล้วก็ยิ่งง่วงหนักหนักข้อกว่าเดิม ง่วงมากจริงๆ
"กินยา"
"กินน้ำ"
ผมทำตามๆ มันไปเพื่อที่จะได้นอนซะที
ผมตื่นมาอีกครั้งด้วยอาการที่ดีขึ้น สดชื่นขึ้น ลอกแผ่นเจลเหนอะๆ ออกจากหน้าผาก ขยี้ตาแล้วพบว่ามือทั้งสองข้างเป็นอิสระแล้ว มีผ้าพันเอาไว้กับกลิ่นยาเอียนๆ เสื้อผ้าก็เปลี่ยนเป็นชุดใหม่ ผมเลิกผ้าห่มออกแล้วก้าวขาลงจากเตียงรีบเผ่นหนีทันที
ฟุ่บ...
ก้าวเดินไม่ทันไรก็เข่าอ่อนลงไปนั่งกับพื้น เหมือนขาสองข้างมันไม่มีแรงทรงตัว...แม่ง เวร... สะโพกกู
ลืมไปว่าเมื่อคืนโดนไอ้ริวเล่นด้านหลังเอานี่หว่า เจ็บชิบหาย ไอ้อ่อน กูเลยเจ็บจนเดินลำบากเลยเห็นมั้ย ไม่ได้เรื่อง สู้กูทำก็ไม่ได้ ให้กูทำเก่งกว่านี้อีก
โอย... เจ็บเอวโคตรๆ อ่ะ แถมตอนเดินรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่มีจุดศูนย์ถ่วงยังไงไม่รู้ ผมยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินให้ช้าลง แง้มประตูดูไม่เห็นวี่แววไอ้ริว...มันไปแล้วรึไงนะ หรือว่าแค่เลินเล่อลืมล๊อคแขนผมไว้ ผมตั้งใจเดินออกไปที่ประตูหน้าเลยแล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อ แต่ดันเจอตัวการยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้องเจ้าแก้วบังทางหนีซะก่อน ผมหลบมุมแอบมอง หนอย...ไม่มีทางทีจะหลบออกไปโดยที่มันไม่รู้ตัวเลย หาอะไรตีหัวมันให้สลบดีมั้ยนะ แต่ผมไม่รู้ว่าต้องตีตรงไหน แล้วแรงแค่ไหนถึงจะสลบอ่ะ... เกิดโดนจุดสำคัญแล้วแม่งตายขึ้นมาก็ซวยอีก
เห้ย... ที่มึงใช้อยู่นั่นมันมือถือกูนี่หว่า
"อืม เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงหรอก แค่เหวี่ยงใส่ข้าวของเหมือนเด็กๆ มากกว่า"
คุยกับใครวะ
"พี่ขอโทษเรื่องตอนนั้นจริงๆ นะ พี่กับวินน่ะนิสัยเสียพอกัน หลังจากนั้นพวกพี่ก็ไม่ได้เจอแก้วอีก เลยไม่มีโอกาสพูดสักที"
"มันพูดแบบนั้นเหรอ? "
"แก้วโดนหลอกแล้วล่ะ เดี๋ยวนะ"
มันเอามือปิดทับไมค์ของโทรศัพท์แล้วตะโกนมาทางทิศที่ผมอยู่
"จะแอบอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย? "
ผมออกมาจากที่กำบัง แอบฟังแล้วไงวะ มือถือก็ของกู ห้องก็ห้องกู แล้วนั่นก็น้องชายกู
"กูจะดูคนหน้าด้าน ยังกล้าคุยกับน้องกูอีกนะ"
"แก้วครับ วันนั้น พี่ลวนลามแก้วก็จริง แต่คนที่มีอะไรกับแก้วตอนโดนปิดตา มันไอ้วินนะ พี่น่ะแค่... แอบดูนิดเดียวแล้วก็หลับไป โอ้ย! "
ผมกระทืบส้นเท้าไปที่นิ้วเท้าของมัน ไอ้ริวโดดเหยง ยืนขาเดียว เอามือปิดกั้นเสียงไม่ให้ทางโน้นได้ยินแล้วหันมาว่าผมอีก
"กูกำลังอธิบายให้น้องมึงฟังอยู่นะ ถ้าไม่อยากฟังความจริง เดี๋ยวกูหลอกให้น้องมึงคิดว่าโดนรุมแบบหลายคน เอามั้ย? " มันขู่แล้วคุยกับแก้วต่อ
"คืนนั้นพี่เมาหมดสภาพขนาดนั้น จะไปทำอะไรกับใครได้... จริงๆ นะแก้ว วินมันแค่รังแกแก้วเกินกว่าเหตุเท่านั้นแหละ แต่มันไม่ยอมยก... เออ แก้ว พี่พูดตรงๆ เลยนะ วินเคยประกาศกับเดอะแก๊งค์ไว้ว่ามันแกล้งแก้วได้แค่คนเดียว แก้วเป็นของมัน มันจะทำอะไรก็ได้ แต่ถ้าใครเกิดไปแย่งหน้าที่มันล่ะก็ ศพไม่สวยแน่"
โกหกหน้าด้านๆ ไอ้... ผมง้างหมัดจะชกมัน แต่ก็อยากฟังว่ามันจะพูดอะไรกับแก้วต่อ ไอ้ริวเหล่มองการกระทำของผมด้วยหางตา และพูดต่อไป
"ใช่ มันคิดว่าแก้วยังทนได้ไง มันทำอะไรเกินเหตุแล้วหยุดไม่เป็นแบบนั้นแหละ ก็เลยขับไล่ไสส่งแก้ว คิดว่าแก้วจะกลับไปหามันเหมือนทุกครั้ง แต่ติดที่ว่าครั้งนี้มันแรงเกินไปสำหรับแก้ว มันไม่บอกแก้วว่าคืนนั้นเป็นตัวเองมันเอง มันไม่ชอบพูดอะไรเหมือนแก้ตัว พี่เองก็เพิ่งรู้ทีหลังว่าโดนใส่ร้าย"
"พี่เจอแก้วอีกที ก็เห็นว่าคืนดีกับไอ้วินแล้ว พี่ก็เลยไม่ได้พูดอะไร"
"ครับ ไม่เป็นไร แก้วยกโทษให้พี่ก็พอแล้ว ไอ้เก้ามันทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก
ไอ้ริวกำแขนของผมไว้ก่อนที่จะบอกแก้วว่าผมไม่มีปัญญาทำอะไรมัน แต่ผมทันชกท้องมันทีหนึ่งก่อนมันตัดสาย มันทำเป็นไม่เจ็บไม่ยอมโต้ตอบแล้วนิ่วหน้าใส่แค่นั้น
"กูไม่เชื่อหรอกริว"
"มึงไม่เคยรู้สึกทะแม่งๆ รึไง กูกับวินไม่ได้ญาติดีกันขนาดแบ่งแฟนให้ 'กิน' หรอกนะ แก้วก็โดนหลอก มึงก็โดนหลอก ทีนี้หายโง่ขึ้นมาสักนิดยัง"
"มึงไม่บอกเอง ภาษาคนพูดไม่เป็นรึไง"
"จะให้กูพูดที่ห้องไอ้โซ่วันนั้นเหรอ ต่อหน้าไอ้โซ่ ต่อหน้าวิน ให้น้องมึงอายเล่นทั้งที่คืนดีกันแล้วงั้นเหรอ ปัญญาอ่อนรึเปล่าวะ"
"กูจะไปรู้ได้ไง"
"มึงรู้แน่ แค่มึงรับกูแล้วขับรถดีๆ ไม่ใช่ทำกล้องกูพัง แล้วปาอัดกำแพง"
"ก็มึงมาต่อยกู กูจะรู้ได้ไงว่ามึงห้อยของสำคัญไว้ มึงต่อย กูก็โยนทิ้ง เค้าเรียกว่าผลของการกระทำเว้ย"
"แต่ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ตั้งแต่แรกเลย...มันเริ่มจากมึงก่อน มึงไม่รู้ความจริงแล้วคิดแค้นกู กลั่นแกล้งกู กูก็ต้องเอาคืนให้สาสม กูไม่ได้อยากมีเรื่องกับมึงหรอก ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม"
"งั้นมึงก็ออกไปจากห้องกู ออกไปจากชีวิตกูซะที จะไปตายที่ไหนก็ไป"
"อ้อได้ กูไปแน่... กูก็อยากไปนะ ไปห้องวินคงเจริญหูเจริญตากว่าที่นี่เยอะเลย ไม่หนวกหูกับเสียงเห่าของมึงด้วย... "
"อย่ายุ่งกับมัน มึงสัญญาแล้ว..."
"เหอะ ทีนี้ เป็นมึงต่างหากที่ต้องคอยเฝ้ากูไว้ให้ดีๆ ไม่งั้นกูไปหาวินแน่ แต่กูจะเก็บตัวอยู่ที่นี่สักพักนึง เอ้านี่... ค่าเช่าห้อง"
ไอ้ริวส่งรูปที่ทำให้ผมต้องตะครุบไว้ด้วยความเร็วแสง ผมมองรูปสองสามใบ ที่เห็นผมนอนตัวเปลือยมีคราบเปื้อนบนท้อง หลับไม่รู้เรื่อง
"ไอ้โรคจิต!!! มึงมาถ่ายรูปกูตอน... ตอนนอนแก้ผ้าได้ไง"
"ก็ ค่าเช่าห้องไง ถ้ามึงให้กูอยู่ห้องแก้ว กูก็จะเก็บไฟล์พวกนี้ไว้อย่างดี แถมไม่ไปหาวินด้วย ให้มึงคอยเฝ้าจับตาดูพฤติกรรมกูแบบเรียลไทม์เลยนะ"
"แบลคเมลกันชัดๆ ไอ้โรคจิตชอบแอบถ่าย ไอ้หื่นกาม"
"อืม กูคงเป็นโรคจิตอย่างที่มึงว่าจริงๆ ถึงได้บังคับเด็กห่ามๆ อย่างมึงมานอนด้วย รู้สึกยังไงบ้างล่ะเมื่อคืนน่ะ"
"ก็แค่เซ็กซ์ห่วยๆ "
"ว่าไงนะ? "
"มึงน่ะทำไม่ได้เรื่อง กูไม่เคยทำให้คู่นอนกูเจ็บซักคน มึงอ่ะห่วยเกินบรรยาย"
"กลับไปที่เตียงไป"
ไอ้ริวชักปืนจากด้านหลังเอวแล้วยกมาชี้หน้า ...สัตว์ เถียงสู้ไม่ได้ก็เอาอาวุธมาข่ม เลว
"มึงไม่กล้ายิงหรอก เสียงดังขนาดนั้นคนคงแห่มากันทั้งตึก"
"ไม่ต้องลั่นไกก็ได้ มึงจำน้ำหนักของมันได้มั้ยล่ะ ตอนที่โดนทุบจนสลบน่ะ"
ผมกัดกรามกรอด ต้องโดนขังในห้องตัวเองอีกแล้วเหรอ...นี่ไอ้แก้วคนที่โทรหาผมบ่อยที่สุดก็เชื่อว่ามันไม่เป็นพิษเป็นภัยไปแล้ว ผมไม่รู้จะเชื่อมันดีมั้ยที่ว่าวินเป็นคนสร้างเรื่องให้แก้วเข้าใจผิดไปเอง เพราะแฟร์ก็จำอะไรไม่ได้ แต่ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงก็เป็นเรื่องที่ดี...อย่างน้อยแก้วก็คงรู้สึกดีขึ้นเยอะที่ไม่ได้โดนข่มขืนจากคนแปลกหน้า แต่ว่า...ไม่ว่ายังไง สุดท้ายแล้ว ไอ้การที่ผมแกล้งเบรกรถให้มันหน้าคว่ำนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่น่าจะผิด มันก็เคยล่วงเกินแก้วอยู่ดีนั่นแหละ
"ทำไม เราไม่คุยกันหน่อยล่ะ? "
"คุยอะไร อย่างมึงน่ะมีเหตุผลด้วยเหรอ" หนอย พูดอย่างกับมึงทำตัว มีเหตุ มีผลมากกก
"ถ้ากูยอมยกโทษให้มึงเรื่องแก้ว มึงก็ลืมๆ เรื่องกล้องนั่น แล้วจบเรื่องกับกูได้แล้ว"
"กูบอกแล้วไงว่ากูยังไม่ได้ทำไรน้องมึง กูแค่เมาแล้วไปแตะนิดแตะหน่อยแค่นั้น"
"แล้วกล้องบ้านั่นสำคัญยังไง มึงลองบอกเหตุผลมึงมาสิ"
".....ไปที่เตียง"
"อะไรวะ!? "
"กูไม่ปล้ำมึงหรอกน่า ไปนั่งที่เตียงดีๆ แล้วกูจะเล่าให้ฟัง"
ผมยืนฉีกรูปของตัวเองให้เป็นชิ้นเล็กยิบย่อยที่สุด จะคว้าหยิบมือถือที่ชั้นวาง แต่แม่งก็เอาปืนจ่อแล้วโบกไล่ ห้องกูนะไม่ใช้ห้องมึง ถือปืนแล้วกร่างฉิบหาย ผมพาตัวเองกลับมาอยู่ในที่จองจำเดิมให้มันคล้องกุญแจมือ นั่งมองหน้ามันแบบกินเลือดกินเนื้อ พกปืนไว้กับตัวตลอดแบบนั้น ขอให้มันลั่นโดนเนื้อตัวเองเข้าซักวันเหอะ
"ตั้งแต่พ่อกูเสีย กูก็ไม่เหลือญาติสักคน มีแต่มรดกทิ้งไว้ให้ " มันเริ่มเล่า... ผมสะอึกนิดนึง อย่าบอกนะว่า...
"กูมารู้ว่ามีน้องเหลืออยู่คนนึง กล้องนั่นเป็นมรดกในพินัยกรรมของพ่อ เขียนว่ายกให้เด็กนั่น เรื่องราคากูไม่รู้หรอก แต่มันเป็นกล้องตัวที่พ่อรักที่สุด ถ้าไม่ตายก็คงยังพกข้างตัวไม่ห่าง กอดไว้กับตัวแน่นไม่ยอมให้ใครแตะหรอก กล้องตัวอื่นให้แพงลิบแค่ไหนก็สู้ไม่ได้ พ่อกูบอกว่ากล้องตัวนี้มันมีความทรงจำเยอะ เดินทางมาเยอะ แล้วก็ถ่ายภาพที่มีมนต์วิเศษออกมาได้หลายสิบปี มันเป็นชีวิตทั้งชีวิตของพ่อกูเลยล่ะ แต่เค้าก็ไม่ยกให้กู กลับยกให้น้องที่ยังจับกล้องไม่เป็นด้วยซ้ำ..."
"ทำไมมึงไม่เอาให้เค้าล่ะ เอามาถือเล่นเองทำไม"
"กูอยากได้ น้องกูมันมีบ้าน มีครอบครัวที่อบอุ่น แต่กูไม่เหลือใครเลยสักคน กูเก็บไว้เป็นของดูต่างหน้าไม่ได้รึไงวะ"
ของดูต่างหน้า... กูไม่เข้าใจเว้ย คนแก่บ้านกูอายุยืนหนังเหนียวตายยากกันทุกคน
"มึงแหละผิด ไม่ส่งมอบของที่พ่อมึงตั้งใจยกให้น้องแต่แรก ไม่งั้นกูคงทำให้มันพังไม่ได้หรอก"
"เข้าใจพูดนะ แต่คนทำแตกก็มึงอยู่ดีล่ะ ไม่ใช่กู อย่าโทษให้กูรู้สึกผิดหน่อยเลย ไม่ได้ผลหรอก"
"กูรู้อยู่แล้ว ว่ามึงน่ะไม่มีสำมัญสำนึกหรอก ไอ้จิตวิปลาส"
"ฮ่าๆๆๆ มึงนี่สรรหาคำมาด่ากูจังเลยนะ มึงคิดว่ารู้จักกูดีแล้วเหรอ"
"รู้จักดีพอแล้วกัน"
"นั่นสินะ เมื่อคืน..."
ไอ้ริวคืบเข้ามาหา แววตาจิตๆ โผล่มาอีกแล้ว เวร...
"ทำอะไร ถอยไป"
"กูยังอยู่ในตัวมึงอยู่เลย..."
"...."
ไอ้... ไอ้หื่นกาม มึงจะพูดออกเสียงทำไม กูลืมไปแล้ว จบแล้วก็จบไปดิ ไม่ได้พิเศษอะไรสักหน่อย
"มึงก็คงรู้จักกูบ้างแล้วล่ะ รู้ว่าตอนสอดนิ้วเข้าไป รู้จักวิธีเคลื่อนไหวของลิ้นกู รู้สึกถึงตอนที่โดนแทรกเข้าไปในตัวจน..."
ผมเอามืออุดปากไอ้ริวไว้แล้วเม้มปากแน่น ไอ้ควาย ไอ้หน้าด้านจิตหงุมหงิม พูดออกมาได้ไม่มียางอาย มึงจงเงียบบัดเดี๋ยวนี้!
"ก็แค่เซ็กซ์สนองความอยากของมึง คิดซะว่าทำบุญให้หมามันแค่นั้น จบ"
"เมื่อคืนคงไม่รู้ตัวสิว่าบนเตียงน่ะทำตัวน่ารักขนาดไหน"
"หุบปาก! "
"นี่มึง...เขินเหรอ? "
"เขินบ้าอะไร กูด่า กูพูดกระทบ หัดรู้สึกสะทกสะท้านบ้าง หนังหน้ามึงจะหนาไปไหน"
"มึงกำลังเขินอยู่ เขินตอนไหนที่กูพูดเหรอ? "
"กูไม่ได้เขิน ไอ้ควายริว"
"เขินที่กูพูดย้ำเรื่องเมื่อคืน หรือว่าที่กูบอกว่ามึงน่ารัก"
"..........."
"ฮ่าๆๆๆๆ ทำไมคนอื่นถึงดูไม่รู้นะว่ามึงมันน่ารัก น่าฟัดขนาดไหน"
"กูไม่ได้น่ารัก มึงน่ะสมองผิดปรกติจากมนุษย์โลกทั่วไปต่างหาก ถึงได้มองอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน ไอ้จิตเภท อย่าให้กูหลุดออกไปได้นะ กูจะแจ้งตำรวจว่ามึงเป็นพวกชอบแอบถ่าย กักขังหน่วงเหนี่ยว พกปืน ขายยา คอยดูเหอะมึงได้เดือดร้อนแน่ ถ้ายังฉลาดก็ออกไปจากห้องกูซะ"
"...อืม แบบนี้ไม่น่ารักว่ะ ต้องตอนโดนฟัน ร้องไห้หน้าแดง ครางซะเสียงหวาน น่าร้ากกก"
"ไอ้! ไอ้... ไอ้.."
"เอ้อ กูไปละ ทำตัวตามสบายนะ คิดซะว่าที่นี่บ้านมึงละกัน"
"กวนตีน! นี่ห้องกูเว้ยไอ้ริว มึงออกไปนะ กูไม่ให้มึงอยู่ ออกไป๊"
ผมตะโกนไล่หลัง ประสาท ประสาทกลับไปแล้ว ผมนอนโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่กับผ้าห่มนวม จอทีวีติดผนังในห้องฉายภาพรายการเพลงที่มีพิธีกรหน้าตาเหมือนตุ๊กตา แบบนั้นสิถึงเรียกว่าน่ารัก ไม่ใช่กู มึงมาเรียกกูแบบนั้นด่ากูเหี้ยดีกว่า
ผมมองหารีโมท มันวางแหมะอยู่บนชั้นเก็บของข้างเตียง ใกล้ๆ กับยาหลายๆ ชนิด แล้วก็ไอพอดรุ่นอ้วนๆ เก่ากึ้กของผม ผมลองเปิดลิ้นชักสามชั้นที่เคยมีแต่สมุดหนังสือของพี่ก้องดู ชั้นบนมีขนมอัดอยู่เต็ม เห็นกูเป็นเด็กประถมรึไง? ชั้นกลางมีน้ำขวดเล็กๆ กับนมกล่อง น้ำผลไม้ เหอะ ไม่เย็นแล้วจะอร่อยได้ไงวะ ผมเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดแล้วก็เห็นอัลบั้มรูป ข้างในเป็นรูปแฟร์ที่มันเคยเอาให้ดู กับดินสอและกระดาษโน๊ตที่มีข้อความเขียนว่า
'อยากได้อะไร'
...กูอยากได้อะไร ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยมีใครถามกู มึงจะมีปัญญาหาให้กูจริงๆ เหรอไอ้จิตป่วย ของที่กูต้องการน่ะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ก็เกิดอาการเสียหลักเล็กน้อย เลยไปติดเกมออนไลน์ ติดซีรี่ย์ฝรั่ง จนเกือบช้าไป
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
จิ้มตู๊ดดดดดดดดดดดดด แล้วค่อยอ่าน :-[
-
ริวโรคจิตเหมือนที่เก้าว่าจริงๆแหละ
-
สงสัยริวคงเอาจริงแล้วหละเนี้ย
-
อ๊ายย..ตอนนี้ริวดูดีขึ้น แถมน่าสงสารอีกต่างหาก
คู่นี้ก็น่าหนุกจริงๆ..น่ารักแบบโหดๆ..ริว-เก้า..หุหุ :laugh3:
-
โอ๊ะ คู่นี้ก็น่าลุ้น จิต ๆ ดี ชอบบบบบ 5555 :laugh: :laugh:
-
หวังว่า ริวจะพูดเรื่องจริง......
สงสัยริวจะชอบเก้านะเนี่ย อิอิ
แอบเดาว่าริวเป็นพี่ชายวิน เลยมาสะกดรอยตาม ??
ลึกลับแฮะ
-
โฮรกกกกกกกกกกกกชอบ
ชอบ ริว เก้า!!! // โบกธงแฟนคลับอย่างเป็นทางการ
-
ริวมันจิตจริงๆนั่นล่ะ 555 แต่เริ่มน่ารักแล้วอะคู่นี้
กัดกันมันดีนะ ชอบบบบ
-
ลุ้นๆเก้ากับริวด้วยคน :o8:
-
ริวก็ น่ารักนะเนี๊ย .... :กอด1:
-
น่ารักมากเลยอ้ะ :-[
แต่งเก่งงง ชอบบ :กอด1:
-
ริวเก้า บางทีก็ฮาไปนะ :laugh: แต่ก็ดี อ่านๆไปรู้สึกว่าสมกันดี
โซ่วิน เค้าคิดถึงนะ :impress2:
-
ชอบคู่นี้
แต่เอ้เค้าจะเป็นคุ่กันรึป่าวหว่า
:z1: :z1: :z1:
-
ทำไมเรารู้สึกว่าคู่นี้มีกลิ่นมาม่าลอยมากลายๆ?
บอกแล้วว่าริวของเรามันเป็นคนดี อิอิ เพราะมีปมแหละ เลยเป็นคนแบบนี้
สุดท้ายแล้วแกต้องหันมามองริวนะเก้า
เพราะเหมือนริวมันจะเริ่มชอบแกแล้วรึเปล่า?
ไม่มีคนบ้าที่ไหนหรอก ที่จะมาดูแลคนที่ทำของที่สำคัญต่อจิตใจของตัวเองพังนะ
นอกซะจากว่า... จะชอบเขา...เข้าไปมากๆ แล้ว O_O
(ม้ายยยย ย ริว~ แกได้กินมาม่าแน่ ก็เก้ามันชอบวินขนาดนั้น T^T)
ขอบคุณมากๆ นะคะ
รอตอนต่อไปอยู่เน้อ
-
รอตอนเก้ากะริวเรื่อย ๆ
-
ริวกับวินเป็นพี่น้องกัน!!
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเก้าน่ารักน่าเอ็นดู ริวก็อย่าไปทำให้เกลียดบ่อยนักสิ เดี๋ยวก็ไม่ได้รักกันหรอก ยังนึกสภาพเก้าตอนรู้ว่าวินจำทุกอย่างได้แล้วไม่ออก อยากให้เวลานั้นเก้ามีริวอยู่เคียงข้าง
-
เก้ามันช่างสรรหาคำมาด่าจริงๆด้วยอ่ะ คำประเภทเดียวกันแต่ไม่ซ้ำกันน่ะ ฮ่าๆ
ริวมันเป็นซาดิสแน่เลย ชอบใช้ความรุนแรง (หรือว่าเก้าเป็นมาโซ เพราะชอบยั่วให้ริวเอาความรุนแรงมาขู่ :z1:)
แต่ชอบอ่ะ ดูรุนแรงกันดี(จริงๆแล้ว SM ก็คือคนอ่านเอง อุอิ)
ริวเอ้ย อย่าไปรุนแรงกับเก้านักล่ะ เดี๋ยวช้ำมือแล้วจะแย่นะ
-
จากที่ว่ามันเลวๆ แต่ยั่วโมโหเก้าได้น่ารักมาก ฮ่าๆๆ เหมาะสมกันดีคู่นี้
เกลียดอะไรได้อย่างนั้นเเหล่ะน้าาาา
อ่านเเล้ว เฮ้ยย ย รักมันว่ะ ><
มาต่ออีกนะคะ ^___________^
-
ริวก็ไม่ได้เลวไปซะทุกมุมนะ
-
+1 :-[ :-[ :-[ :-[
รออ่านตอนต่อไป มาต่อเร็วๆนะคะ o13 o13
-
ชอบเรื่องนี้จิงจังเลยนะเนี่ยยยยยย
อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่ออ่าาาา
มาต่อเร็วๆๆ เน้อ
-
ริวดูปกติขึ้นะจ้ะ เก้าก็สู้ๆ ต่อไป
-
คงรู้สึกดีๆๆ บ้างแล้วแหละ o13
-
ชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักซะอีก เก้ามันซึนอะ น่ารักอย่างริวว่า แต่อิตาริวนี่ชอบก็บอกว่าชอบไปเห๊อะ นี่ก็ซึนพอกัน
ไม่ต้องกลัวเก้ามันช็อก ส่วนมันจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่มันเหอะ
สงสัยซะแล้วว่าน้องชายริว จะเป็นวินคนใดคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ริวเข้าใจว่าเป็นไอ้วินสุดแสบ
ที่เข้ามาตีสนิทกับกลุ่มเพื่อนวิน ก็เพราะเหตุผลนี้หรือปล่าว เดาไปงั้นแหละ หนุกหนาน
ตอนหน้าขอคู่นี้อีกนะคนเขียน ชอบอะ แบบว่าคู่ละสองตอนจะได้ต่อเนื่อง
+1 ให้คู่รักSM
-
เลวแบบมีศิลปะนะนี่ริว :laugh:
แต่เก้าตอนอยู่กับริวก็น่ารักจริงๆนะ เหมาะอยู่ล่างมากกว่าคิดจับแฟร์กดอีก ก๊ากก :m20:
-
ริวค่ะ จิตได้อีกค่ะ o13
-
ตกลงริวเป็นคนดีใช่มั๊ยเนี๊ย
:L2: :L2:
-
การที่เราทำอารัยร้ายๆมักจะมีสาเหตุสินะ!!!
-
ถ้าเก้าเอาไปถามวินตอนนี้ คงไม่ได้อะไร
วินมันลืมไปแล้ว
-
น่ารักอ่าคู่นี้ :man1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว เก้าดูน่ารัก น่าชังขึ้นมายังไงไม่รู้แหะ
ว่าแต่ไอ้จิตหงุมหงิมนี้มันคืออะไรคะเก้า :laugh: :laugh:
-
ชอบคู่รัก(?)จิตๆนี่จัง
เก้านี่...ท่าจะซึนเวอร์
ลำบากงัดปากหน่อยนะริว ๕๕๕
-
ตลกริวว่ะ
แต่ก็ยังสงสารเก้าที่ต้องมาเจอริว เพราะริวมันรับมือยากจริงๆ
-
คู่รักSMถือกำเนิด?? อ่อนโยนกันนิดรับรองได้เห็นภาพน่ารักๆของเก้าอีกเยอะแน่ๆ พ่อซึนเดเระ
-
ริวนิสัยไม่ดีจะทำอะไรเก้าอะ
-
บอกได้คำเดียวว่าสงสารเก้า
-
เริ่มชอบคู่รองมากขึ้นเเล้วซิคะนี่ น่ารักอะ อิอิ (เเต่นิสัยตาริวมันจิตน้อยกว่านี้หน่อยก็ดีนะคะ ถ้าเป็นชีวิตจริงมันรักไม่ลงอะ)
ว่าเเต่สงสัยอยู่เรื่องหนึ่งเรื่องคู่หลัก ตำเเหน่งบนล่างยังเหมือนเดิมอยู่ไหมคะ เหมือนวินคนใหม่จะเหมาะกับตำเเหน่งบนมากกว่านะคะ หุหุ
-
:laugh:
ริวโรคจิตจิงๆนั่นแหล่ะ
แต่เค้าจะปิ๊งปั้งกันตอนไหนเนี่ย
-
ฮือๆๆ เก้า ไม่นะ
-
งงค่ะคนแต่ง แต่อ่านแล้วปวดใจไงไม่รู้
-
โซ่ โซแซด
-
55+ จะว่าไปเก้าก็นิสัยเหมือนเด็กประถมจริงๆนั่นแหละ แต่ยังไม่รู้ตัว
-
หรือน้องชายที่ริวพูดถึงก็คือวินรึป่าว
เริ่มซับซ้อนขึ้นมาหน่อย โดยเฉพาะเรื่องริวนี่แหละ คลุมเครือเหลือเกิน ทั้งการทำตัว ทั้งอดีตหรือจุดประสงค์
ชอบตอนริวอ้อนโซ่อ่ะ น่ารักจัง อยากให้วินจำเรื่องราวได้เร็วๆจัง
-
คู่นี้น่ารักจัง ><
-
คู่นี้น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :impress2: :impress2:
ริวนี้ดูอ่านคนเก่งเนอะ
แต่บางทีก็น่ากลัว
บางทีก็น่ารัก
-
ชอบๆๆ ริวเก้า ตอนต่อไปขอคู่นี้อีกนะคะ ><
-
ดูแล้วริวน่าสงสารสุดหรือเปล่า
ไม่มีใครเข้าใจ ไม่ค่อยพูดเรื่องตัวเองด้วย
-
ริวแมร่งงงงงงงงงงงงง ฉลาดอ่ะ ชอบ ฮ่าๆ :-[
อ่านตอนนี้แล้วเอฟซีเก้าคงชื่นมื่นไปตามๆกัน น่ารักซะไม่มีอ่ะ ><
ขออัพเลเวลตัวเองจากFCเก้า เป็นFCริวเิก้า ณ บัดนี้
ว่าแต่ที่ริวพูดเรื่องน้องแก้วนี่ จริงใช่มั้ยเนี่ย ยิ่งฉลาดๆ แผนสูงอยู่ เชื่อดีมั้ย? ฮ่ะๆ
ว่าแล้วก็นึกถึงตอนก่อน ที่วินบอกว่าริวมาอยู่กับพวกเดอะแก๊งค์เพราะมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง
อะไรหว่าาาา? เกี่ยวกับเก้ามั้ย หรือเกี่ยวกับวิน
-
ตอนแรกรู้สึกแปลกๆที่เก้าเคะ แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันเหมาะมากกก
ทำไมถึงได้น่ารักอย่างนี้นะเก้า 555 ริวก็ด้วย พอรู้ว่าที่จริงแล้วไม่ได้ข่มขืนแก้ว เลยรู้สึกว่าเป็นคนดีขึ้นมาเป็นกองเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
น่ารักอ่ะคู่เนี๊ย แอบจิตดี ชอบบบบบบบบบบบ :really2: :really2:
-
หลงรัก "ไอ้จิตป่วย" ของเก้าซะแล้วสิครับ
-
ชอบเก้าอ่ะ รู้สึกว่าน่ารักอ่ะ
-
เดาว่าริวเป็นพี่ของโซ่ แต่ความฝันล่าสุดของวินตอนเด็กๆ หมายถึงใครกันน้า อยากรู้
-
หรือว่าเราจะจิตว่ะเนี่ย ช่วงนี้ขอบคู่ริวกะเก้าจัง
5555555
แต่วินกับโซ่ก็ยังเป็นที่หนึ่งน่ะ อิอิ
ทำให้โซ่มั่นใจในตัววินไวไวน่ะ เค้ารอฉาก.....อยุ่น่า ฮ่าๆๆๆๆ
-
คู่นี้ดูไปดูมาก็เด่นพอๆกับโซ่วินเลย
-
ชั้นคิดว่าคงเป็นมาโซแล้วแหละ เพราะชอบคู่ริวเก้า 555
-
ตอนแรกเข้ามารอแล้วก็เห็นว่า -31สิงหาลาป่วยหนึ่งวัน-
หายไวๆนะคะ
-
หายไวๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
หายเร็วๆเน้อออ
รออยุ่ :L1: :L1:
-
หายไวๆนะคับไม่ต้องรีบร้อน
รอได้คับ รัก ริวเก้า
-
หายป่วยไวๆนะค้าาาา ทานข้าว แล้วทายา ดื่มน้ำ นอนๆๆ พักผ่อนเยอะๆค่ะ :3123: :3123:
-
หายไวๆนะคับ ทานยาและพักผ่อนให้มากๆนะคับ
-
เง้อเป็นอะไรมากรึป่าวหนอ
ปวดหนักปวดเบายังไงก็ขอให้หายเร็วๆนะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หายป่วยไวๆนะคะ สู้ๆค่ะ
-
พักผ่อนเยอะ ๆ หายเร็ว ๆ นะคะ :sad4:
-
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย หายป่วยไว้ๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้คะ
-
หายไวๆนะคะ จะรอให้ผู้เขียนหายดีจ้าาา
-
วันที่ 1 กันยา หายป่วยแล้วใช่มั้ยคะ o_O?
พักผ่อนเยอะ ๆ นะ
-
ดื่มน้ำเยอะๆ พักผ่อนมากๆ แล้วเอาวินมาอีกน่ะ
-
หายไวๆนะคะ อย่าลืมพักผ่อนเยอะๆนะคะ
Take Care na ka
-
อ่านทันซะที ไม่ได้หลับไม่ได้นอน
สนุกมากครับ สมัครเป็นแฟนประจำเลยละกัน
ตัวละครทุกตัวมีเสน่ห์อ่ะ
รักวิน รักโซ่ เอ็นดูแก้ว และ ชอบคู่ซาดิสซึ่ม มากมาย
รออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
ขอพักเพิ่มอีกหนึ่งวันนะคะ เป็นหวัดธรรมดาแต่ว่ายาที่หมอจัดมาแรงมากเลย ไข้ลดฮวบแต่มึนมาก นอนแล้วนอนอีก
สองวันเขียนได้ไม่ถึงครึ่งตอนดี :really2: :really2: เดี๋ยวจะมาต่อพรุ่งนี้ค่ะ
-
ขอให้หายเร็ว ๆ ค่ะ...วันนี้ก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่เหมือนกัน(เมื่อวานฝนตกปรอย ๆ)
พรุ่งนี้จะรอตอนต่อไป :กอด1:
-
หายเร็วๆ นะคะ พักผ่อนเยอะๆ จ้า
-
พักผ่อนเยอะๆน้า^^
-
หายไวไวนะค๊า
ทุกคนก็ดูแลสุขภาพเน๊อะ
-
หายไวๆนะคะ ^ ^
-
รอค่ะ :z2:
ส่งดอกไม้ หายไวไวค่ะ :L2:
-
ขอให้หายไวๆนะคะ จะรอติดตามเรื่อยๆค่ะ ^^
-
หายไว ๆ น้าสู้ ๆจ้า เข้ามาลุ้น ริวเก้า กับ โซ่วิน ชอบมากเลยอะเรื่องนี้
-
อ๊ากกกกกกก //บกธงเชียร์ริวxเก้า
ชอบคู่นี้อ้าา :m3: :m3:
รักษาสุขภาพ+หายไวๆ นะคะคนเขียน :กอด1:
-
ขอให้หายไวไวจ้า
:L2: :L2:
-
หายไวๆนะคะ :L2:
-
หายไวไวนะจ๊ะ พักผ่อนเยอะๆ :กอด1:
-
:L2: :L2:ขอให้หายไว้ๆ นะคะ
-
อา....พักผ่อนมากๆค่ะ จะได้หายป่วยเร็วๆ อย่าเป็นหวัดเรื้อรังแบบเราเลยค่ะ เป็นทีกว่าจะหายเป็นเดือน ที่เป็นอยู่นี่ก็ 3 อาทิตย์แล้ว ยังอะค๊อกๆอยู่เลย
-
รอให้หายป่วยสนิทก่อนก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เป็นเยอะ ไม่รีบร้อน แต่จะรอนะคะ
-
หายเร็วๆนะค๊า พักผ่อน ดื่มน้ำเยอะๆ
-
แอบชอบคู่นี้แฮะ
-
ตอนที่ 32
ผมวิ่งไล่ตามวินที่แสนดีและงดงามราวกับเทวดามาตลอด... วันที่วินขอเวลาไปอยู่คนเดียวสักพัก ผมก็ทนไม่ได้ ไปตื๊อบังคับให้กลับมา เพราะเป็นความรั้นของผมฝ่ายเดียวตั้งแต่เริ่มแรก ทำให้จนแล้วจนรอดก็ยังไม่รู้ว่า ตกลงแล้ววินนึกรักผมขึ้นมาบ้างหรือยัง? มีแค่ความรู้สึกที่คิดว่าใจตรงกันตอนจูบกันอย่างดื่มด่ำที่คอนโดวินเท่านั้น แต่ก็ยังไม่ได้ยินอะไรชัดเจนจากปาก วินไม่เคยบอกรักผม ไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งยืนยันได้เลย
'กูจะทำให้มึงรักกูให้ได้'
ไม่รู้ว่าวินต้องการเอาชนะผม หรือเห็นว่าการทำให้ผมติดกับได้เป็นเรื่องท้าทาย แต่ถ้ามันมีเรื่องอื่นเบนความสนใจไป ไม่ต้องคิดมากอยู่กับตัวเองจนลืมกินข้าวกินปลา ก็เป็นเรื่องดี ใช่ไหม?
วินยังอยู่กับผมตรงหน้า แต่ผมมักจะยังใจลอยคิดถึงเรื่องหลายสัปดาห์ที่ผ่านและห่างไปแล้ว แม้บุคลิกท่าทางส่วนใหญ่จะดูเป็นเจ้าปีศาจ แต่ความประพฤติมันก็ไม่ได้แย่นัก กลับกัน...การกระทำบางอย่างกลับชวนสะกิดใจให้ผมนึกเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเราขึ้นมาหลายครั้ง
หรือว่าผมจะพยายามหลอกตัวเองจริงๆ วิ่งไล่ไขว่คว้าแต่ภาพลวงตามาโดยตลอด วินที่ใจดีน่ารักแบบนั้นมันไม่น่าใช่เรื่องจริง เหมือนฝันที่ยาวนาน...ที่สมจริงเกินไป ดังนั้นการที่วินจำภาพฝันที่ไม่ใช่ตัวเองไม่ได้ ก็ไม่ใช่ความผิดของมัน ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดมัวเมาหลงรักวินในตอนที่อ่อนหวาน วินมัน...ก็แค่กลับมาเป็นตัวเอง
"แวะไปส่งกูที่บ้านหน่อย"
"อือ"
วินยืนคอยผมในเช้าวันใหม่ รอออกจากห้องพร้อมกัน ผมทึ่งกับการแต่งตัวที่เปลี่ยนแปลง แว่นแบรนด์เนมถูกหยิบมาใส่อีกครั้ง ผมหน้าที่เริ่มยาวถูกปัดไปด้านข้างแล้วเซตทรงแบบไม่ตั้งใจ เสื้อนักศึกษากับยีนส์พอดีตัวสีเข้ม และนาฬิกาสีดำเงินที่ข้อมือขวา ก็ไม่ใช่ว่ามันแต่งตัวเยอะมาก แค่มากกว่าตอนที่ออกไปเรียนโดยไม่เซตผมหรือพกแว่นกันแดดเท่านั้น ผมเผลอมองนานจนวินทำท่าจะพูดอะไรออกมา ก็เลยรีบเดินนำออกมาจากห้อง
ดูดีเกินไปแล้วไอ้นายแบบ เห็นแล้วขัดตา
"ให้กูขับให้ มา"
"..."
ผมโยนกุญแจให้คนที่ขอขับแล้วพาตัวเองไปนั่งอยู่ข้างๆ วางหนังสือไว้บนตัก มองสิ่งก่อสร้างซ้ำซากข้างทาง เว้นแต่ตำแหน่งที่นั่งมันผิดแปลกจากเดิม จากที่เคยนั่งขับแล้วฟังวินร้องเพลงซึ่งส่วนใหญ่มักเป็นเพลงสากลช้าๆ กลายเป็นว่าวินมาขับรถให้ผมนั่ง ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้เลยแฮะ ผมน่าจะพกเครื่องเล่นเพลงมาด้วย ไม่รู้จะยกหัวข้ออะไรขึ้นมาคุยกับคนข้างกาย
"โซ่"
"อะไร"
"เรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่มั้ย? "
"...มึงลืมไปแล้วนี่ ถือซะว่ากูไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน"
"ก็เรายังไม่ได้บอกเลิกกัน ใช่ป่ะ? "
"เออ"
แล้ววินก็ยิ้มนิดหนึ่งก่อนหันไปมองทางข้างหน้าต่อ เป็นยิ้มแรกหลังจากออกจากโรงพยาบาลมา เสียดายที่แว่นเลนส์สีเข้มนั่นบดบังไปซะเกือบครึ่งหน้า ผมคิดถึงรอยยิ้มนั่นมากจริงๆ
"ขับรถก็ถอดแว่นสิ รถกูไม่ได้เปิดประทุนนะ"
"อืมๆ โซ่... แล้วปรกติเราไปที่ไหนด้วยกันเหรอวะ"
"อะไร? "
"ก็ตอนเป็นแฟนกัน เราไปเดทกันที่ไหนบ้างรึเปล่า มึงพากูไปสิ เผื่อกูจะนึกอะไรออก"
"เราไม่ได้ไปไหน...แค่อยู่ด้วยกัน กินข้าว ดูทีวีดูหนังแผ่น ฟังเพลง ไม่ก็อ่านหนังสือด้วยกัน แค่นั้น"
"เหรอ..."
ผมแยกกับวินที่หน้าบ้านมันแล้วตรงไปมหาวิทยาลัย ฟังอาจารย์บรรยายไปด้วยหัวสมองที่ทึบตัน ผมยึดติดกับวินมาก ทุกอย่างที่มันทำมีอิทธิพลกับตัวผมมากกว่าทุกๆ อย่างในชีวิต เพลงที่มันฟัง อาหารที่มันทำ หนังที่ชอบดู หรือคำพูดที่ฟังไม่รู้เรื่อง ผมเคยขบคิดเรื่องที่มันสงสัย ว่าในเมื่อมันไม่มีความทรงจำแล้ว(ในตอนนั้น) อะไรที่บ่งบอกถึงความเป็นตัวตนของมัน ผมตอบมันไปว่า รอยกระเพื่อมของผิวน้ำ เทียบจากการที่คนๆ นึงมีสามารถมีผลกระทบต่อคนรอบตัว แตกต่างจากคนอื่นๆ ยังไง ...วินเมื่อก่อนก็เป็นหินที่ปาเข้ามาแล้วเกิดวงกระจายในตัวผมแบบหนึ่ง แผ่ขยายและทรงพลัง วินที่น่ารักคนนั้นก็ต่างไปอีกแบบหนึ่ง ก้อนหินปาเข้ามาในตัวผมแล้วเกิดระรอกคลื่นสวยงาม แต่สั่นสะเทือนตัวตนของผมอย่างไม่คาดคิด ผมชอบแบบหลังมากกว่า ยึดติดมากกว่า แต่ตอนนี้ผมต้องเตรียมใจรับมือกับวินที่เป็นก้อนหินก้อนเดิมที่จู่โจมเข้ามาอีกครั้ง ผมกลัวผลกระทบที่จะเกิดกับตัวผม คิดว่าอาจจะต้องเจ็บตัวก็ได้ ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นในหัวใจที่ผมมอบแก่คนๆ นี้ ผมเริ่มกลัวที่จะรักมันที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเหมือนคลื่นทะเล
มันจะมีวันมอบความรักคืนมาให้ผมได้เหรอ?
ผมเดินลงมาหาพวกก๊วนขี้เหล้าที่ใต้ตึกข้างๆ วันนี้เอะอะมะเทิ่งกว่าทุกวัน เสียงดังได้ยินตั้งแต่ผมยังอยู่ไกลสามสี่สิบเมตร พอเดินเข้าไปอีกก็ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดชัดเจน
"แกคายความลับออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะโล้น เมื่อคืนมึงทำไรเนตร ห๊า" เสียงหยีแหลมแปร๊ดดังก้องไปทั่ว ยืนขู่อย่างคึกคะนองมากกว่าขู่เข็ญ โต๊ะอื่นๆ หรือคนที่เดินอยู่แทบทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองกันหมดว่าเกิดอะไรขึ้น
"บร้า กูไม่ได้ชอบผู้ชายยยย" กัซซึ่งตัดผมสกินเฮดทำเป็นออกท่าทางตุ๊งติ้๊งขัดกับบุคลิกซ่าๆ ของตัวเอง เนตรดีดกีตาร์บอดๆ รับมุกแล้วหัวเราะออกมาดังลั่น
"วิน อย่าไปฟังไอ้หยีเด้ กูไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะ มึงบอกป๋ามึงทีดิเนตร..ป๋ามึงจะเจี๋ยนกูแล้วเนี่ย" ผมเห็นวินทำหน้าโหดๆ เหมือนมาเฟียยืนค้ำหัวแล้วกระชากคอเสื้อเจ้ากัซแบบทีเล่นทีจริง เนตรแกล้งทำเมินไม่สนใจเล่นกีตาร์ร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี หยีก็ใส่ไฟเจ้ากัซอยู่อย่างเมามัน ผมสะบัดหัวแล้วเดินเข้าไปในกลุ่มที่วุ่นวายนั่น
"เฮ้ย! ไอ้โซ่มาแล้ว โซ่ๆ มึงช่วยกูด้วย" ไอ้กัซเห็นผมก่อนคนแรก วินหยุดมือเลิกดึงแกล้งแล้วถือคอเสื้อกัซไว้เฉยๆ แว่นตาหนาสีน้ำตาลเข้มที่รับกับรูปหน้านั่นเบนมาทิศทางที่ผมลงนั่งแต่ดูออกได้ยากว่ากำลังทำหน้าแบบไหน พวกเดอะแก๊งก็อุตส่าห์แยกได้นะว่ามันล้อเล่นรึเอาจริง กูยังดูไม่ออกเลย
"มึงมาก็ดี บอกเมียมึงหน่อยว่ากูไม่ได้ทำไรเนตร"
"มึงว่าไงนะ!" "มึงว่าไงนะ? "
ผมกับวินพูดขึ้นพร้อมกัน กัซตอบให้ผมที่เพิ่งมาทีหลังรู้ว่าพวกมันกำลังถกเถียงกันเรื่องอะไร
"กูบอกพวกเนี้ยว่ากูไม่ได้ทำไรเนตร เมื่อคืนมันเมาหลับไปก่อนแล้วไม่ยอมไปนอนห้องนอนแขก เจือกมานอนห้องกู กูก็ไม่ถือไง ก็ลงไปนอนด้วย แล้วก็นอนดิ้นไปกอดมันแค่นั้นเอง หยีมันใส่ความกู กูไม่ทำผู้ชายมึงก็รู้"
"เนตรมันเป็นผู้หญิงเว้ย ไม่เชื่อแกลองถามพ่ออออมันดูดิ้" หยีถลึงตาใส่กัซแล้วชี้ไปที่วิน เนตรก็ยิ้มกว้างแล้วรับมุก
"ป๋า ตอนเนตรเกิดเนตรเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงฮะ"
"เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนกัซ เมื่อกี้มึงบอกว่าใครเป็นเมียไอ้โซ่? "
"ก็มึงไง พวกมึงเป็นแฟนกัน มึงก็ยอมรับหนิ แล้วไอ้โซ่เคยบอกพวกกูว่ามันอยู่ข้างบนอ่ะ มึงก็ต้องเป็นเมียดิ ถูกป้ะ? "
แล้ววินก็แน่นิ่งไป ถึงผู้คนแถวนั้นจะเลิกสนใจและหันไปคุยกับกลุ่มตัวเองหมดแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนใกล้ๆ ที่ได้ยิน หยีและเนตรกำลังชะงักและอ่านสีหน้าท่าทางของวินอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนกัซที่ทะเล่อทะล่าพูดออกมาเสียงดังยังทำตาโตไม่รู้ตัว ผมอ้าปาก อยากจะบอกออกไปว่าจริงๆ เราสองคนยังไม่มีอะไรกัน แต่มันก็รู้สึกเสียหน้ายังไงไม่รู้ พูดกันท่าพวกมันไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่...ยังไม่เป็นความจริง
"ถ้ามึงไม่ชอบคำว่าเมีย กูขอโทษก็ได้อ่ะ นะ เดี๋ยวต่อไปกูจะพูดว่ามึงเป็นแฟนโซ่ก็พอ ดีป้ะ? "
"......เออ ...กูไปเรียนละ"
วินว่าแล้วก็เดินก้าวยาวๆ ออกไป ทิ้งให้พวกเรานั่งมองหน้ากันไปมา ยาหยีพ่นลมออกทางปากแล้วกรอกตาไปมา เนตรเข้ามานั่งเกาะแกะ เหนี่ยวคอผมแล้วถามว่าทะเลาะกันรึเปล่า
"ไม่มีอะไรให้ทะเลาะ ความจำมันกลับมาแล้วก็ลืมช่วงที่ผ่านมาหมด กูจะทำไรได้ ก็ต้องรอดูว่ามันจะเอายังไง"
"โหยพูดอย่างกับจะตีกัน มันจะมีอะไรร้ายแรงนักวะ ชั้นเห็นวินก็ยังน่ารักเหมือนเดิมนี่หว่า"
"น่ารัก? เหมือนเดิม? "
"เออ!! " ทั้งสามคนประสานเสียงพร้อมกันจนผมแทบสะดุ้ง
"วินมันมาหาพวกกู ถามว่าตอนมันความจำเสื่อมเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตัวมันนิสัยเป็นยังไง เคยทำอะไรไว้บ้าง"
"ใช่ แล้วที่สำคัญ มันมาถามพวกกูว่าจะง้อมึงยังไงดี ถามแบบจริงจังเลยเว้ย ว่าจะทำยังไงให้มึงกลับมารักมันเหมือนเดิม พวกกูก็นั่งมั่วคิดหาคำตอบให้มันอยู่ตั้งนาน" กัซว่า
"กูไม่รู้จะทำยังไงดีว่ะ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว วินมันทำกูล้มคว่ำไม่เป็นท่า พวกมึงจะให้กูทำยังไง"
"ถ้าแกไม่ทำอะไรสักอย่าง ปล่อยให้หลุดมือไปก็ช่วยไม่ได้ย่ะ ยกให้ไอ้ปาล์มไปละกัน จะได้ไม่ตกไปเป็นของคนนอก พวกชั้นเสียดาย" เจ๊ใหญ่ตัดบทเชิงประชด ผมขมวดคิ้วจนผูกกันแน่น วินยังน่ารักเหมือนเดิมเหรอ ทำไมมันเห็นไม่เหมือนอย่างที่ผมเห็นวะ หรือว่าเพราะพวกเดอะแก๊งนี่เป็นสาวกวินตั้งแต่ตอนร้ายๆ อยู่แล้ว ไม่ว่าจะดีหรือร้ายพวกมันก็คงยังชอบวินกันอยู่
"โซ่" เนตรเรียกแล้วก้มหน้าเล่นกีตาร์คลาสสิคซ้อมมือไปเรื่อย มันเป็นจังหวะทำนองเดิมซ้ำไปซ้ำมา
"วินมันอยู่ใกล้ตามึงเกินไปแล้วมั้ง ถึงได้เบลอๆ มองไม่ชัด"
"....."
"ต้องให้กูแย่งมา มึงถึงจะมองเห็นเหรอ ว่านั่นแหล่ะ คือวินที่มึงรักนักรักหนา"
เนตรไม่ได้พูดไปหัวเราะไปอย่างทุกที มันเงยหน้าแล้วลุกขึ้นเก็บข้าวของ แบกกีตาร์ขึ้นหลัง
"วินนึกออกแล้วนะ ว่ากูเคยเป็นคนที่มันเอ็นดูที่สุด ถ้าเกิดวันนึงกูเปลี่ยนความสงสารเป็นความรักได้ กูจะไม่คืนวินให้มึง จำเอาไว้"
เนตรพูดแล้วเดินจากไปเฉยๆ ทำให้โต๊ะเราเงียบสงัด แม้แต่กัซยังเครียดจนเคี้ยวริมฝีปาก ผมถามหยีว่านั่นหมายความว่ายังไง
"วางใจได้ เนตรมันไม่ได้รักวินแบบนั้นหรอก มันแค่อยากพูดให้แกรู้สึกตัว มันห่วงป๋ามันเฉยๆ "
"วันนี้...พวกกูเห็นมันเดินมาถึงก็รู้แล้วล่ะว่ามันจำอดีตได้แล้ว เพราะมันเอาเช็คมาส่งเสียค่าใช้จ่ายให้เนตรเหมือนที่เคยทำ แล้วพวกกูก็ยังรู้ด้วย...ว่ามันใจดีและยังน่ารักเหมือนตอนที่เอ๋อๆ จำอะไรไม่ได้ แค่เพราะได้พูดคุยเล่นหัวกับมันแค่ชั่วโมงเดียว แล้วทำไมมึงอยู่ด้วยกันถึงไม่รู้วะ? " กัซว่า มันนั่งหันซ้ายทีขวาทีแบบเด็กไฮเปอร์ที่อยู่ไม่สุข และเคี้ยวกระพุ้งแก้มตัวเองอย่างหงุดหงิด
"มึงทำกูเซ็งว่ะโซ่ แม่งคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นตลอดเวลา มึงไม่รู้จักวินเลยทั้งตอนก่อนรถชนหรือหลังจากนั้น มึงก็แค่คิดว่ามึงรู้ดี น่าสมเพช"
ไอ้กัซกัดปาก ลุกพรวดแล้วเดินออกไปเร็วๆ ยาหยีมองผมเหมือนอยากจะพูดปลอบ แต่ผมก็พยักเพยิดหน้าให้มันรีบวิ่งตามเจ้ากัซไป ส่วนตัวเองก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะที่ว่างเปล่าแล้วหลับตา ผมไม่รู้เรื่องที่วินคอยช่วยเหลือเนตรเรื่องเงินเพราะผมไม่ได้สนใจใครในกลุ่มนี้เลย คิดว่าพวกมันดีแต่ก๊งเหล้าแล้วก่อเรื่องไปวันๆ ตอนที่ผมทำให้วินรถชนจนจำอะไรไม่ได้นั่น เนตรมันคงต้องหักโหมทำงานอยู่คนเดียว ในขณะผมกีดกันไม่ให้วินไปเจอเพื่อนมัน ความรักของผมมันทั้งลวงตาและเห็นแก่ตัวชะมัด
ผมไม่มองอะไรให้กว้างเพราะว่าตัวเองเป็นคนประเภทที่เชื่ออะไรไปแล้วเปลี่ยนใจได้ยาก ไอ้กัซพูดถูก ผมชอบคิดว่าตัวเองรู้ดี พอวินฟื้นแล้วบอกว่าจำเรื่องของเราสองคนไม่ได้ บวกกับท่าทีภายนอกที่ไม่นอบน้อมเหมือนเดิม ผมก็เลยปักใจเชื่อมาตลอดว่านั่นไม่ใช่วินคนที่ผมรัก
เรื่องที่วินกลับมาจำอดีตได้ถือว่าเป็นคลื่นลูกใหญ่ยักษ์และพัดมากระทันหันมากสำหรับผม ผมเลยมองไม่เห็นรอยกระเพื่อมใดๆ ในอก มันโดนถาโถมและกลืนกินไปจนหมด ทั้งๆ ที่บางที มันอาจจะอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม ยังสวยงามเช่นเคยก็ได้ แค่ต้องรอให้พายุและคลื่นลมสงบลง
ผมเข้าเรียนอีกตัวในตอนบ่ายแล้วขับรถกลับห้อง สอดส่ายสายตามองรถยนต์ในที่จอดรถทีละคันๆ ว่าวินน่าจะเอาคันไหนออกจากที่บ้านมา แล้วก็ตกใจนิดหน่อยที่เห็นรถเบนซ์สีดำคันเก่าของพี่คิน พี่คินยังมาไทยไม่ได้...แสดงว่าเป็นคนน้องนั่นแหละที่เอาออกมาขับ ผิดคาด...มีรถหรูกว่าใหม่กว่าอีกตั้งเยอะที่วินน่าจะเอามาใช้
ผมสอดคีย์การ์ดและเปิดประตูเข้าไป ห้องมีแสงแค่สลัวๆ ปิดม่านและปิดไฟเหมือนไม่มีใครอยู่ ...อย่าบอกนะว่ากลับมาขังตัวเองอยู่ในห้องอีก
ผมกดสวิทช์เปิดไฟ ได้ยินเสียงพูดเบาๆ
"เซอร์ไพรส์"
ผมกระพริบตา ช้าๆ ปากเผยอค้าง วินใส่เสื้อเชิ้ตและคลุมแจ๊คเก็ตสีดำ กางเกงยีนส์ซีดจัดที่รุ่ยตรงเข่านิดหน่อย ที่สำคัญ วินกำลังถือกุหลาบช่อโตส่งให้ผม
"...ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย..."
ผมพูดแล้วยังอ้าปากค้าง รับดอกไม้มากอดไว้อย่างเอ๋อๆ มองวินที่ส่งยิ้มให้นิดหนึ่ง แล้ว...ไม่ค่อยเข้าใจว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
"มานี่สิ"
ผมได้แต่เดินตามไปอย่างว่าง่าย พอเห็นสิ่งที่ชี้ชวนให้ดูแล้วก็ได้แต่อึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี บนโต๊ะกินข้าวมีอาหารฝรั่งจัดวางอยู่อย่างหรูหรา ไวน์ขวดใหญ่นอนเอกเขนกในตะกร้า ช้อนส้อมและผ้าเช็ดปากจัดวางไว้บนจานอย่างปราณีต วินค่อยๆ จุดเทียนสีขาวบนโต๊ะขึ้นทีละเล่มๆ พอเสร็จแล้วยืนมองผมอย่างเก้ๆ กังๆ
"นั่งสิ... กินข้าวกัน" ผมวางช่อดอกไม้แล้วนั่งลงพร้อมวินช้าๆ มองมื้อดินเนอร์ในชุดนักศึกษา มองคนตรงข้ามที่ตั้งใจแต่งตัวแต่งผมมาอย่างดีแล้ว...
"วิน"
"หืม? "
"มึงจัดการทั้งหมดนี่เองเหรอ? "
"อ่า ให้คนครัวที่บ้านมาทำให้น่ะ"
"มึงเล่นตลกอะไรกับกูอยู่รึเปล่า? "
"ไม่... ไม่ใช่นะ กูก็แค่อยากทำให้เฉยๆ "
"เพื่ออะไร? "
"ก็บอกไปแล้วนี่นา กูอยากทำให้มึงรักกู"
"....มึงบอกว่า 'จะ' ทำให้กูหลงรักมึง 'ให้ได้' ต่างหากล่ะ"
"อื้ม ทำไมล่ะ? "
"มันต่างกันนะ ตอนแรกมึงพูด มันฟังดูเหมือนว่าอยากเอาชนะกู บงการกูให้ได้"
"เปล่า"
"มึงอยากให้กูรักมึงเหรอ? "
"....อืม"
"แค่อยากทำให้กูหลงรักจริงๆ เหรอ? "
"ใช่... ก็บอกไปแล้วไง ทำไมต้องให้อธิบายอีกวะ"
ในที่สุดคลื่นในตัวผมก็สงบนิ่งลง บางทีมุมมองที่ผมมองเห็นมันอาจจะแย่กว่าความเป็นจริงก็ได้
"ไม่ต้องทำแบบนี้หรอกวิน กูไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย"
"เงียบน่า กูไม่เคยต้องง้อใคร ก็เลยทำๆ ตามที่เดอะแก๊งมันบอก"
"หึๆ ฮ่าๆๆๆ "
"ขำอะไร กินสิ"
กูขำตัวเองว่ะ กูจะไม่ตัดใจจากมึงแล้ววิน...
น่ารักชะมัด อยากให้กูรักทั้งที่ตัวเองก็เป็นที่รักอยู่แล้ว
กูจะขอดูต่อไปอีกซักหน่อย ว่ามึงจะทำอะไรเหลือเชื่อออกมาบ้าง เพื่อจะทำให้กูรักอะไรเนี่ย
แล้วค่อยบอกทีหลังนะวิน ว่ากูยังรักมึงอยู่เหมือนเดิม
...กูจะบอกให้มึงฟังซ้ำๆ จนเบื่อเลยแหล่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาอัพตามปรกติแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงและให้กำลังใจมานะคะ เป็นหวัดนิดหน่อย แต่กินแค่ยาสามัญประจำบ้านมันเลยไม่หายขาดสักที สุดท้ายเลยต้องซัดยาตามหมอสั่งเพราะรำคาญตัวเอง นอนเมาอยู่สามวันก็ฟื้น น่าจะไปตั้งแต่แรกเนอะ
ฉันชอบคนนี้มาก เนท อาร์ชิบอลด์ในเรื่อง Gossip Girl ถ้าไม่ติดว่าหน้าฝรั่งเกินไป จะขี้ตู่เอาว่านี่ละคือโซ่ ส่วนวินก็คือJiro
(อ่ะ ข้ามประเทศ จบช่วงเพ้อเจ้อ... ฟิ้ว) :bye2:
(http://img819.imageshack.us/img819/5329/chacecrawford300x400.jpg)
-
ชอบอ่ะ
-
เอาใจช่วยโซ่....
:L2: :L2: :L2:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก วินน่ารักเกินไปแล้ว :-[
ตอนนี้ค่อยยังชั่วหน่อย โซ่หายดราม่าแล้วใช่มั้ย ดีใจด้วยนะ
-
:o8: วินน่ารักจัง
โซ่กว่าจะรู้ตัวน่ะ :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
ยัง งงๆ กับพฤติกรรมของวิน แต่ยังไงตอนนี้ก็น่าร๊ากกกกกก
ขอบคุณมากน้ะ :กอด1:
-
แอร๊ยย เชียร์วินสุดใจ ♥
เราเองก็เหมือนโซ่นะ ขอรอดูแล้วกัน
ว่าวินคนเนี๊ยะ จะทำอะไรน่ารักๆอีกรึเปล่า ?!
เป็นกำลังใจให้นะคะ..
ไม่สบายหายยังหว่า ดูแลสุขภาพด้วยน้า
ตอนนี้อากาศกำลังปรวนแปร 55
+1 ให้จ้า (:
-
โซ่มันไม่รู้จักวินจริงๆ ด้วยแฮะ
ไม่ว่าจะเป็นก่อนรถชนหรือหลังรถชน
เพราะโซ่มันมัวแต่มองวินในรูปแบบที่มันอยากให้เป็น
แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ยังชอบโซ่อยู่นะ ฮา~
ตอนนี้ก็ได้แต่เอาใจช่วยวินคนครึ่งๆ กลางๆ ระหว่างใหม่กับเก่า~
ฮา~ ขอให้ง้อโซ่ได้ไวๆ นะเด็กดี ^^
ขอบคุณนะคะ
-
น่ารักแบบวินวิน แม้วินคนนี้มันจะแปลกๆแต่ มันก็มีมุมน่ารักของมันนะ ชอบๆ
-
น่ารักได้โล่อ่ะเทอออออ
-
กรี๊ดดดดด(สาวแตกเลยตู ฮ่าๆ)
รอคอยมานาน ในที่สุดวินก็เริ่มกลับมาน่ารักน่าชังเหมือนเดิมแล้ว....ตอนนี้ก็ยังคงกลิ่นอายสงสารโซ่ พระเอกเราดูเหมือนยังสับสน และเจ็บปวด แต่สุดท้าย...เพราะวินยังน่ารักเหมือนเดิม โซ่เลยมีความสุขขึ้นมาได้บ้าง^___^
รอคอยตอนต่อไปค้าบบบบ^3^
-
เอาใจช่วยให้ทั้งคู่แหละ รีบๆเข้าใจกัน รีบๆรักกันซะ
วินคนนี้ ตอนนี้ก็น่ารักเนอะ โซ่ก็เลิกเอ๋อๆเบลอๆซะที
-
เปิดใจๆ อะไรๆก็จะดีขึ้น :กอด1:
แอบขำโซ่นิดหน่อย ตอนที่เค้าแอบหมั่นไส้ที่วินหล่อ ฮ่าๆๆ นี่ขนาดเพิ่งเริ่มต้นนะเนี่ย
ต่่อไปทั้งวินทั้งโซ่คงได้แข่งกันหล่อแน่ๆ
รอความหวานระลอกใหม่ ฮิ้วววววว..
-
เริ่มหวานแล้ว ฮิ้ววว
-
เชียร์โซ่ๆ สู้เขา
-
เหมือนเอาวินทั้งสองคนมารวมร่างกันเลยย น่ารักไปอีกแบบ :กอด1:
-
อาการเป็นอย่างไรบ้างคะไรเตอร์ หายสนิทรึยัง :กอด1:
อ่านตอนนี้แล้ววินน่ารักมากเลยยยยย ยังเอ๋อเหมือนเดิม :m20:
-
เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆละ^^
-
อ๊ากกกกเขินนนนนนนนนน :o8:
-
โซ่ระวังบอกช้าไป โดนคนอื่นคาบไปก่อนเน้อ
-
หมั่นใส้โซ่!!!!~
ทำเป็นลองใจระวังจะเจอดี เชอะ :a14:
-
กรี๊ดดดด วินน่ารักมากกกกกกก :-[
-
ตอนนี้วินน่ารัก จากปีศาจกลายเป็นเดวิลน้อย
แสบนิดๆ ปนน่ารัก 555
รูปอิมเมจนี้ดูแล้วเหมาะกับอิมเมจของโซ่มากๆ เลย ชอบ :impress2:
-
วินน่ารักขนาดนี้ โซ่ระวังๆๆๆ
:z1: :z1: :z1:
-
โซ่แกโดนกดแน่ ฮ่าาาาาาาาาาาา
-
มองมุมที่ต่าง ก็จะสิ่งดีๆที่ไม่เคยเจอมาก่อน :o8:
เอาใจช่วยทั้งสองคนนะจ๊ะ คนเขียนด้วยค่ะ :กอด1:
-
โซ่รีบๆบอกวินเหอะก่อนอะไรๆจะสายไป
-
อ่านแล้วทำไมหุบยิ้มไม่ได้เนี่ย?? 555 มีความสุขจังคร้าบ
-
ค่อยๆ ผสมกลมกลืนไป เหมือนเอาทั้งสองคนมารวมกันจริงๆน่ะแหละ
วินที่เข้มแข็งกว่า กับแฟร์ที่อ่อนโยน
ถ้าเอาแต่ข้อดีมา จะเป็นคนน่ารักมากๆ (เริ่มอยากแย่งโซ่)
-
วินนิวเวอร์ชั่นนี้น่ารักอ่ะ
ดูกล้าทำหลายอย่าง(แบบวินคนเดิม) และคิดอะไรน่ารักๆ (แบบวินนี่)
:o8: :o8:
-
รอตอนต่อไป :-[
-
อย่านานนักน่ะจ๊ะโซ่ เด๋วอด
-
โซ่อาจจะคิดว่ามองวินผิดไป เพราะมองในแบบที่ตัวเองคิดว่าเป็น
แต่อย่างหนึ่งที่โซ่มองถูกก็คือ ความรู้สึกที่ว่า นั่นไม่ใช่วิน หลังฟื้นจากอุบัติเหตุ
แต่ตอนนี้รู้ตัวว่ารักมากแล้วก็อย่าแกล้งวินเพลินล่ะ
เดี๋ยวจะได้สงสารวินอีก ^^
-
วินเวอร์ชั่นนี้น่ารักดีนะ
เหมือนรวมวินทั้ง 2 คนเข้าด้วยกันเลยอ่ะ
โซ่โชคดีนะเนี่ย ที่ได้ทั่งเพื่อนเก่าและคนรักในคนคนเดียวกัน ^^
-
อย่าบอกนะว่า
จะกลายโซ่จะกลายเป็นรับ
-
ยังไงก็ไม่รู้สึกชอบวินเวอร์ชั่นนี้เลยสักนิด
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
โว่เอ๊ย วินก็คือวินนั้นแหละลูก อย่าคิดมาก ลุยโล้ด!
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกค่ะ วินน่ารักมากอ่ะ
-
กรี๊ดดด วินเริ่มรุกแล้ว น่ารักอ๊ะ :-[
เห็นใจโซ่เหมือนกัน คงยังทำตัวไม่ถูก
ถึงยังไม่รักกันก็ไม่เป็นไร
อย่ามี มือที่ 2-3-4 มาก็พอ
คนเขียนหายป่วยแล้ว ก็ดูแลสุขภาพนะคะ :กอด1:
-
คำพูดเนตรอย่างโดนเลยอ่ะ ถ้าโซ่จะไม่ยึดติดกับวินมากเกินไปก็คงมองออกว่านอกจากบุคลิกกับความทรงจำแล้วนอกนั้นวินก็แทบไม่ได้เปลี่ยนไปเลย น่าจะเอะใจได้ตั้งแต่เห็นวินนอนร้องไห้แล้วแหละ
แต่วินเข้าใจว่าทั้งคู่เคยมีอะไรกันแล้วอย่างนี้ โซ่ก็ฉลาด ๆ รุกหน่อยนะ ตอนนี้วินยิ่งไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดต้องทนุถนอมเหมือนตอนความจำเสื่อม :z1:
-
อึ๋ยยย น่ารักก :-[
-
เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
วินกับโซ่ขอให้ดียิ่งๆขึ้นไป
ส่วนคู่เก้ากับริวก็น่าลุ้นชะมัดเลย
รักษาสุขภาพด้วยน่ะค่ะ:L2:
-
เริ่มน่ารักอ่า วินก็ไม่ได้แย่ไปซะหมดนี่นา
ส่วนที่ดีก็มีอยู่เยอะนะ แต่ที่ชอบทำตัวแลวร้ายแบบนั้น
เป็นเพราะว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวทำให้เป็นไปมากว่านะ
โตมาแบบนั้น ก็เลยนิสัยอย่างนั้น อันนี้เข้าใจๆ
สภาพแวดล้อมรอบตัวสำคัญมากจริงๆ
-
วินน่ารักอ้ะ!!
อยากให้โซ่วินกลับมาหวีดหวานแบบเดิมเร็วๆจังค่ะ อิอิ
-
:laugh:
ระวังวินจะงอนเข้าให้นะ
-
ในที่สุดก็กลับมาแล้ว
ขอให้หายเร็วๆนะคะ
วินนี่จะเวอร์ชั่นไหนก็ดูดีตลอดๆ
มาพาร์ทนี้แลดูเดอะแก๊งดีขึ้นเยอะเลย
-
น่ารว้ากอ่ะ ><
อิอิอิอิ กดวิน กดวิน ฮิฮิ
-
งื้อ คืนดีกันแล้วววววว
แสดงว่าวินตัวจริงก็น่ารักและนิสัยดีเหมือนกัสินะ เพียงแต่โซ่ไม่เคยเห็นT^T
-
อย่าลองใจนานนะโซ่ พวกจ้องเสียบก็มีเยอะ
-
วินคนนี้แหละได้ใจ :really2:
-
จะเอาไงก็เอาเหอะ
แต่เหมือนบรรยากาศจะดีขึ้นนะ
-
เหนือสิ่งอื่นใด ก็ยังข้องใจว่าใคร "รุก" ใคร "รับ" ฮ่า~!!
โซ่ยังรุกเหมือนเดิมใช่ไหมคะ ?? *โดนคนเขียนตบ* :z6:
เอาใจช่วยโซ่ค่ะ อยากให้วินสำนึก(?)ได้ซะที
หลังจากนี้ขอหวานๆบ้างน๊าาาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ :music:
-
ดีจังที่วินยังน่ารักเหมือนเดิม
อยากเห็นสองคนนี้กลับมาสวีทกันไวๆจังน้า อิอิ
-
รู้สีกว่่าอะไรๆๆเริ่มจะสดใสแล้ว ดีใจจัง
คนแต่งดูแลตัวเองด้วยน่า ช่วงนี้มีหลายฤดู ^^
-
รักวินรักวิน :กอด1:
โซ่อย่าลองใจมาก
-
ฮาา กลายเป็นฝ่ายไล่ตามเค้าบ้างแล้วสินะวินน้อย
โซ่ก็น้า ระวังจะโดนคาบไปกินก่อนเถอะ o3
รอริวเก้า เอ้ย รอตอนต่อไปนะคะ :-[
-
แอบมาโพล่ดู เผื่อจะมาต่อแล้ว...
-
แอบเข้ามารอตอนต่อไป
-
โห ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน ตามเก็บจนตาแฉะเลยค่ะ
(อ่านค้างไว้ตั้งแต่โซ่ขอวินคบอ่ะ :z6: ก็เค้าไม่ว่างอ่ะ)
โถ ลูกเก้าแม่ไม่อยู่แป๊บเดียวมีปั๋วเป็นตัวเป็นตนไปซะแล้ว :laugh:
แอบชอบริว เท่ได้อีก
แล้วสรุปคือวินคนนั้น(ที่มันไม่เคยออกมา)ตายแล้วตายเลยไปเกิดแล้วใช่ป่ะ
ส่วนตอนนี้ก็คือหนูวินของเราที่หลงผิดคิดว่าตัวเองเป็นวินคนนั้นไป เข้าใจถูกใช่มั้ยคะ
ปล. ช่วงนี้อาจไม่ได้ตามอ่าน(ภารกิจสิบบาทรัดตัว)แต่อยากให้รู้ว่าเป็นกำลังใจและชอบเรื่องนี้มากนะคะ
กอดที :กอด1:
***************edit*******************
เพิ่งเห็นว่าเป็นวันเกิด ขอให้มี ♥ความสุข♥ มากๆ นะคะ
ขอให้งานดี เงินดี พบเจอแต่คนดีๆ มีแต่เรื่องดีๆ เข้ามานะคะ
อ่ะ อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเลย :a13: :a13: :a13:
เพี้ยง! ขอให้สมหวังเน้อ^^
-
แวะเข้ามารอวิน และ มาลุ้น ขอความกระจ่างด่วน ใครรุก ใครรับ คร้าบบบบบบบบบ
ขอบอกว่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
รอคุณ SHIVA ค่ะ
(:m26:จริงๆแล้วแอบมาเฝ้าเก้าน่ะ ^^)
แอบอ่านรีบน
สุขสันต์วันเกิดนะคะ
-
โซ่โดนรุกมั่งแล้ว หรืออยากอยูบนกะเขามั่ง
-
วินน่ารักมากอะ โซ่ถ้าไม่รีบคว้าไว้ ระวังโดนแย่งนะ
คุณ SHIVA หายแล้วใช่ไหมคะ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
เพิ่งเห็นจากรีบนๆ
สุขสันต์วันเกิดนะคะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก วินน่ารักสุดๆอ่ะ :-[
-
HBD ย้อนหลังด้วยคนค่ะ มีความสุขมาก ๆ นะคะ รักษาสุขภาพด้วย อากาศมันแปรปรวน
เข้ามานอนรอโ๋ซ่+วิน กับ ริว+เก้า
อยากให้โซ่กดวินให้สิ้นเรื่องสิ้นราวซักที แต่เรื่องของเรื่องวินมันจะทำให้ให้โซ่กดได้มั้ยนี่สิ(ถึงจะเข้าใจว่าตัวเองเสร็จโซ่ไปแล้วก็เถอะ)
-
คิดถึงวิน คิดถึงโซ่ ^^ สนุกมาก รอๆๆอยู่นะค่ะ
-
:o8: :o8:
-
กี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
นู๋วินเวอร์ชั่นไหนก็น่ารัก
จะทำให้คนอ่านหลงรักไปจนถึงเมื่อไหร่เนี่ย
โซ่ก็ยอมๆไปเหอะ ไหนๆวินก็จีบแระน้า
-
แวะเข้ามารอวิน.........
เฮ้อออออออ อ อ คนอะไรไม่รู้ น่ารักมากมาย
โซ่ ระวังตัวด้วย แล้วจะหาว่าไม่เตือน วินเปลี่ยนไปแล้นนนนน :oo1: :oo1: :oo1:
-
วันนี้จะมามั้ยน้าาาา
-
รอ รอ รอ :z2:
-
เข้ามารอด้วยใจจดจ่อ :t3:
-
แวะเข้ามารอค่ะ ^^
-
กี่วันแล้วที่...รอ :a12:
-
เอ่อ... ขอโทษนะคะที่หายหน้าไป วันเกิดซ่าไปหน่อย ลืมว่ายังไม่หายไข้ ฟาดมันทุกอย่างที่ขวางหน้า
กลับมานอนจมอยู่กับที่นอน ปวดหัวมากกกก เพิ่งเห็นคอมเมนท์น่ารักๆ วันนี้เอง
ทั้งHBDและเข้ามารอกัน รู้สึกผิดจังเลยอ่ะค่ะ วันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าจะได้สักตอนไหม ยังมีอาการปวดหัวเหมือนอยากถอน 55 ปวดเหนือคิ้วกับตาซ้าย
ถ้าคืนนี้ไม่มาอัพ พรุ่งนี้อัพสองตอน (พูดจาผูกมัดตัวเอง เอาล่ะเขียนมันทั้งสองคู่พร้อมกันเลย ฮึบ! สู้เว้ย)
-
คนแต่งน่าร้ากกกก!!! :กอด1:
-
หายแฮงค์ไวไว นะคะ :L2:
(http://www.ubook.msu.ac.th/ecommerce/img_products/8851123219006.gif)
-
สมัครไว้อ่านนิยายโดยเฉพาะ ทนไม่ไหวขอเม้นท์ที่เรื่องนี้เป็นครั้งแรก เพราะเป็นวันเกิดนี่ฮะ
:3123:
Happy Birthday สุขสันต์วันเกิดนะฮะ ขอให้มีความสุขมากๆ และสุขภาพแข็งแรง
ชอบเรื่องนี้มากๆ แต่งได้ดี สนุก น่าติดตาม เข้ามาตามดูทุกวัน (เผื่อได้อ่าน 555+)
ไม่ได้กดดันอะไรนะฮะ เล่าสู่กันฟังเฉยๆ :bye2:
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆนะคะ
-
H'BD ย้อนหลังนะครับ
-
สู้ๆนะครับ
ไม่ต้องฝืนมากนะครับ เดี๋ยวจะเป็นหนักขึ้นอีก
-
ง้า
คิดถึงโซ่ วินแล้วอ่า
คนเขียนเป็นไงบ้าง
หายไวๆ นะคะ :กอด1:
-
คิดถึงคุณSHIVA :กอด1: (ที่จริงคิดถึงเก้า ฮ่าๆๆ)
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค้า แล้วก็หายป่วยไวไวนะคะ^^
-
มาแอบดูว่ามายังค่ะ แอบเป็นกำลังใจให้มาต่อทุกวันเลย
-
วันนี้ที่รอคอย..
:m11:
-
ตอนที่ 33
มันเป็นเรื่องที่น่าขำและน่ารักแบบแปลกๆ เวลาที่วินพยายามเทคแคร์ดูแลผมอย่างดี ชนิดที่เรียกได้ว่า ดีกว่าสาวๆ ทุกคนที่มันเคยควงทั้งหมดรวมกันซะอีก มันเป็นสิทธิพิเศษแบบที่ผู้หญิงคนไหนก็คงพากันอิจฉา ทั้งคอยสั่งดอกไม้ให้มาส่งผมถึงหน้าห้องที่เข้าเรียน แนบของขวัญมาในกล่องสุดหรู แถมยังส่งบอดี้การ์ดสุดเหี้ยมมาคอยรอรับคำสั่งผมและช่วยขับรถไปยังสถานที่เดทที่มันวางแผนไว้ ...เราสองคนทานข้าวด้วยกันข้างนอก มื้อเที่ยงที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยน ดูหนังในโรงกันสองคนบนที่นั่งพิเศษของคู่รัก ดินเนอร์มองวิวแม่น้ำตอนกลางคืน ตกดึกก็พาไปนั่งรถกินลมบนทางสายโล่งๆ
ผมก็ได้แต่ตามใจวินไปเรื่อยๆ อยากจะทำอะไรก็ได้ครับคุณนาวิน... ถึงในใจจะกระอักกระอ่วนแค่ไหนแต่ผมไม่ออกปากห้ามแม้แต่คำเดียว ก็มันเคยทำเรื่องหวานๆ กับใครซะที่ไหนเล่า อุตส่าห์มีโอกาสได้รับการเอาอกเอาใจซะขนาดนี้ก็ไม่อยากจะพูดจาขัดกลางปล้อง ไม่อยากบอกว่าเลิกทำอะไรน่าอายแบบนี้ซะที...
...ถ้ามันไม่ขัดแย้งมากเกินรับได้ กับความเป็นจริงที่ว่า ทั้งหมดนี่มันไม่ได้เข้ากับผู้ชายตัวโตๆ แบบผมเลยสักนิด
โดยเฉพาะไอ้กล่องกำมะหยี่สีดำที่มันเพิ่งยื่นให้ผมนี่แหละ เป็นตอนจบของการเดทสุดหวานที่ผมรับไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ พอเปิดออกมาก็เป็นของที่คิดไว้ไม่มีผิด ผมมองแหวนเงินเงาวาวที่มีเพชรตัดเป็นรูปทรงจตุรัสตรงกลางเรือน นี่มันชักเวอร์ไปกันใหญ่แล้ว ไม่อยากพูดให้เสียความตั้งใจหรอกนะ แต่ว่า...
"กูไม่ใช่สาวๆ ที่มึงเคยควงนะวิน ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก"
ต้องพูดออกมาจนได้ ผมถอนใจ คนที่นั่งดูดยาคูลท์บนเก้าอี้โซฟาตัวเดี่ยวหันมากระพริบตาปริบๆ เหมือนกับการให้แหวนกับผู้ชายไม่ใช่เรื่องใหญ่โต
"อืม กูจะทำอย่างอื่นละกันคราวหลัง" นี่ยังมีมุกจีบต่อจากให้แหวนอีกเหรอ มึงคิดขึ้นเองทั้งหมดหรือพวกเดอะแกงค์อยู่เบื้องหลังวะเนี่ย
"ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกหรอก เรื่องแบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่กูเหอะ"
"กูบอกแล้วไง อยากทำเลยทำให้"
"แต่วิธีที่มึงใช้น่ะมันผิด ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ บอกหน่อยทำไมต้องเอาใจกูด้วยเรื่องที่กูไม่ดีใจด้วย ฮึ"
".....ชิ" วินทำเสียงขัดใจ ชันเข่าขึ้นบนเก้าอี้ สีหน้าสลดลงไปทำให้ผมรู้สึกผิดนิดหน่อย
"เอางี้ ถ้ากูอยากให้มึงทำอะไรกูจะบอกเอง มึงก็ตามใจกูบางครั้งก็พอ"
"ก็บอกมาดิ กูตามใจหมดนั่นแหละ"
"ทุกอย่างเลยเหรอ? "
"อื้อ ทำไมถึงได้เอาใจยากนักก็ไม่รู้ กูเหนื่อยแล้วนะเนี่ย"
"...ทำไมมึงต้องมาทำเรื่องยุ่งยากพรรค์นี้ด้วยล่ะ แค่ต้องการให้กูกลับมารักมึงเหมือนเดิม หรือว่า มึงคิดอะไรกับกูขึ้นมาบ้างแล้ว"
"........"
"มึงทำตัวแปลกๆ นะ เหมือนปุบปับก็โดนกูทำเสน่ห์ใส่ จากที่เคยร้องไห้อยู่คนเดียวไม่เหลียวแลว่ากูจะเป็นห่วงมึงแค่ไหน พออีกวันนึงก็คอยมาตื๊อกู เพราะอะไรวะ"
".....ช่างกูเถอะน่า ไม่ดีรึไง กูยอมให้มึงเอ่ยปากขอได้ทุกอย่างเลยเนี่ย ไม่พอใจอะไรล่ะ"
"เพราะเหตุผลอะไรล่ะ? ถึงอยากให้กูรักนักรักหนา"
"กู...กูไม่รู้"
"กูว่า กูพอเข้าใจนะ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่คำตอบที่ถูกรึเปล่า... ทำไมมึงไม่ลองหาคำตอบมาให้กูล่ะ บอกให้กูฟังหน่อย ว่าทุกอย่างที่มึงทำให้กู เพราะอะไร"
ผมย้ายไปนั่งบนเท้าแขนของเก้าอี้โซฟาตัวที่วินนั่งอยู่แล้วถาม ยาคูลท์ในกำมือนั้นหมดตั้งนานแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังทำท่าดูดคล้ายจะหาอะไรทำ
"กูอยากให้มึงคอยอยู่ใกล้ๆ ดูแลกูเหมือนตอนเป็นแฟน"
"แล้วไงอีก" ผมพาดแขนไปบนพนักพิงเหมือนโอบไหล่กลายๆ โน้มตัวถามซัก
"กูอยู่ข้างๆ มึงแล้วมีความสุขดี ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องคิดถึงใครหรือเรื่องอะไรเลย"
"แล้วไงอีก..." ผมก้มหน้าเข้าใกล้ขึ้นอีกนิดหน่อย คนตอบคำถามเริ่มใบหน้าระเรื่อ
"กูมีมึง กูจะไม่เป็นไร... "
"กูอยากอยู่ข้างๆ มึง กูรู้แค่นี้"
ผมกอดวินจากด้านข้างแล้วเกยคางลงบนไหล่ ใช่คำพูดพวกนี้แหล่ะที่ทำให้ผมรีบพุ่งไปหาได้ในเสี้ยววินาที แค่บอกว่าอยากอยู่ข้างๆ ผม ผมก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
"ไม่ต้องถามแล้วนะ"
"มัวทำเรื่องงี่เง่าอยู่ได้..."
"นี่กล้าว่ากูเหรอ จะได้ใจเกินไปแล้วนะ"
"กูว่าตัวเองด้วยหรอก กูมัวมองหาแต่อดีตที่ผ่านไปแล้ว ทั้งๆ ที่มึงก็ยังอยู่ตรงนี้เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ไม่ได้ไปไหน กูสร้างกำแพงอคติกับมึงทั้งๆ ที่มึงไม่ได้ทำอะไรผิดเลย กูขอโทษนะวิน ที่ทำตัวงี่เง่า กูคิดว่ามึงลืมกูไปหมดแล้ว และคงไม่อยากให้กูอยู่ข้างๆ อีกแล้ว กูตัดสินอะไรไปเองหมดเลย คิดว่าจะตัดใจปล่อยให้มึงไป ทั้งที่มึงก็ยังอยากอยู่ข้างกูเหมือนเดิม กูผิดเองที่ลืม ขอโทษนะที่ลืมว่ามึงเคยบอกกูแล้ว ว่าอยากอยู่ข้างๆ กันตลอดไป"
"กูเคยพูดเหรอ"
"ใช่ มึงพูด กูคิดถึงมึงมากเลยรู้มั้ย"
"ไม่จริง ใจมึงอยู่กับใครก็ไม่รู้ เอาแต่ซึมกระทือ เหม่อหาคนอื่น..."
"แล้วที่มึงไปนั่งใจลอยอยู่ที่ระเบียง นึกออกรึยังว่าคิดถึงใคร"
"ก็มึง...นั่นแหละ"
"ตลกนะ กูก็คิดถึงมึง มึงกลับคิดว่าเป็นคนอื่น มึงคิดถึงกู กูก็ดันไม่รู้เรื่องเลย บ้าชะมัด ทำไมเราต้องมาเล่นอะไรบ้าบอแบบนี้กันก็ไม่รู้ แค่คุยกันก็จบ"
ผมเงียบ วินก็เงียบ เราปล่อยไปความเงียบคุยกันอย่างนั้นอยู่เป็นนาน ผมเอาแหวนที่วินให้มาสวมกลับให้เจ้าตัว นิ้วนางหลวมก็เปลี่ยนมาใส่นิ้วกลาง พอนิ้วกลางหลวมอีกก็เลื่อนมาที่นิ้วชี้ถึงพอดี ผมยกมือที่มีแหวนประดับนิ้วเรียวนั้นขึ้นแล้วยิ้มล้อวิน มันกางมือดูแล้วยิ้มเจื่อน
"ที่กูทำอะไรน่าอายทั้งหมดนี่ เพราะกูคิดว่า..กูไม่ได้ร้องไห้แล้ว ต่อไปมึงคงไม่ทำอะไรให้กูอีกแล้วยังไงล่ะ กูก็เลยต้องทำอะไรบ้าง ...มึงไม่สนใจกูเลย"
"ใครว่ากูไม่สนใจ"
"...มึงทำท่ารำคาญใจ เวลานอนมึงก็นอนหันหลังหนีกูตลอด"
ก็ตอนแรกๆ ยังไม่เข้าใจ คิดแต่ว่ามันทำอะไรของมันวะ เล่นสนุกกับความรู้สึกของผมเหมือนเป็นเกมอย่างหนึ่งหรือเปล่า แต่ว่ามันพูดย้ำๆ ว่าต้องการเพียงแค่ทำให้ผมหลงรักมันแค่นั้น ไม่ได้มีเจตนาอื่น ผมก็เลยไม่ได้แสดงท่าทีต่ออีกแล้ว ส่วนเรื่องที่นอนหันหน้าไปอีกทางนั่นน่ะ...
เฮ้อ..มึงไม่รู้ตัวจริงๆ รึไงว่าหน้าตาตอนหลับของมึงมันอันตรายแค่ไหน ให้กูมองอยู่อย่างนั้นจะมีกะจิตกะใจนอนหลับลงได้ยังไง กูก็ต้องห้ามตัวเองด้วยการมองไปทางอื่นน่ะสิ
"ขนาดว่ากูเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้ามึงยังเมินหน้าหนี มึงเบื่อกูมากขนาดนั้นเลยนี่นา"
ผมกลืนน้ำลายอึ้ก เปลี่ยนเสื้อผ้า อย่าบอกนะว่า
"เมื่อคืน มึงจงใจทำให้กูมองเหรอ? "
"ก็ลองทำดู..."
ผมเอามือปิดหน้า อยากจะส่ายหัวแรงๆ ลองทำดูเนี่ยนะ... เมื่อคืนวินไม่ได้อาบน้ำในห้องตัวเอง แต่สวมชุดคลุมเดินมาใช้ห้องน้ำที่อยู่ในห้องผม พอเดินออกมาก็ทำท่าจะนอนทั้งชุดแบบนั้น เสื้อคลุมขนหนูสีขาวที่ผูกเอวไว้หลวมๆ แค่นอนลงก็เปิดจนเห็นผิวตรงหน้าอกจนเกือบหมด ชายเสื้อก็แหวกขึ้นมาเห็นเนื้ออ่อนๆ เหนือเข่า ผมกลัวจะห้ามใจไว้ไม่ไหวจนต้องไล่ให้มันไปเปลี่ยนใส่ชุดนอนของผม วินเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วยืนหันหลังให้ ถอดเสื้อคลุมออก มันร่นลงมาเผยให้เห็นไหล่ขาวๆ วินขยับตัวทิ้งแขนลงให้ชุดหลุดลงร่วงมาจากแผ่นหลัง แล้วผมก็รีบหันหน้าหนีไปก่อนที่มันจะหล่นลงกองกับพื้น...
นึกว่ามันไม่คิดอะไรนอกจากไม่ระวังตัว กลายเป็นว่า นั่นมันเป็นความตั้งใจของวินซะงั้นน่ะ
"หัดยั่วกันแล้วเหรอ"
"ก็ลองทุกวิธีแล้ว ไม่พอใจอะไรก็บอกมา กูจะได้ไม่ทำอีก"
"ใครบอกล่ะ"
"ขออีกทีสิ เมื่อคืนกูไม่ทันมอง"
"...กูน่าจะรู้นะ"
"อะไร"
"น่าจะรู้ว่าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องโรแมนติคให้คนทื่อๆ บื้อๆ อย่างมึงหรอก แค่แก้ผ้าก็จบแล้ว"
"หึ จะจบได้ไง นั่นแค่เริ่มต้นไม่ใช่เหรอวิน"
"อื้อ... " ผมกดจูบวินไปอย่างหมั่นเขี้ยว แค่หยอกภายนอกเพราะทนไม่ไหว มันสะดุ้งนิดหนึ่งก่อนจะยอมอยู่นิ่งๆ
"ถ้ามึงจะทำเรื่องน่ารัก คราวหลังก็บอกให้กูรู้ล่วงหน้าหน่อยสิ"
"จูบอีก" ดวงตาสวยดุหรี่ลงและจ้องมองอย่างท้าทาย ตามใจกูได้ไม่ทันไรก็เริ่มออกคำสั่งแล้วนะวิน
"รับทราบครับ คุณชาย" ผมเลื่อมแขนลงมาประคองหัวของวินแล้วตระกองกอดเข้ามา ประกบจูบช้าๆ ได้กลิ่นหอมหวานลอยมาแตะจมูก
"อีก..."
"ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ? " ผมล้อขำ วินไม่ตอบ ก้มตัวเอาขวดยาคูลท์วางไว้บนโต๊ะกระจกแล้วดึงมือผมไปกำไว้แทน
"อะไร? "
วินกัดปากเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง เป็นอะไรไปอีกเนี่ย หรือว่าจะแกล้งมากเกินไป แล้ววินก็ลากมือผมไปกดแนบกับอกตัวเอง มันกระทันหันจนผมเกือบดึงมือกลับ ผมสัมผัสได้ว่าหัวใจวินเต้นแรงและเร็วจัด มันสะท้อนขึ้นลงในอุ้งมือผมเหมือนจะสัมผัสได้โดยตรง
"กูไม่เคยเป็นอย่างนี้"
วินทำผมแทบหมดแรง แค่กางนิ้วทาบบนแผ่นอก แรงสั่นสะเทือนก็ทำให้อยากหลอมละลายตามไป เจ้าตัวทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปทางอื่น แต่หัวใจยังบอกความรู้สึกอยู่ในกำมือ
"โอเคๆ เข้าใจแล้ว อย่าหน้าบึ้งสิ" ผมแนบหูฟังเสียงหัวใจที่เต้นตุบ และจูบลงบนอกเสื้อหวังให้มันนิ่งสงบลง วินสะดุ้งโหยงแล้วดันหน้าผมออก
"อย่านะเว้ย"
"อย่าอะไร"
"กูยังไม่ได้เตรียมใจ"
"ทำไมต้องเตรียมใจ? "
"ก็กูไม่เคยต้องเป็นฝ่ายโดนนี่"
ผมหลุดหัวเราะขำก้าก สงสัยที่ไปจูบโดนหน้าอกมันคงจะสื่ออะไรไกลไปหน่อย ผมยังไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้นนะ นี่วินเชื่อไอ้กัซจริงๆ ด้วยว่าตัวเองตกเป็นเมียผมไปแล้วจริงๆ น่ารักชิบหาย
"ไม่ใช่สิ กูจำไม่ได้ว่าไอ้ตอนเราทำอะไรกันมันเป็นยังไง ขอเวลาให้กูหน่อยได้มั้ย เรื่องนี้น่ะ"
ผมทำท่าคิด อืมมมม บอกความจริง หรือแกล้งปล่อยให้คิดไปเองต่อไปดีนะ
"เล่าให้ฟังเอามั้ย? "
"ไม่ๆๆ ไม่เอา ไม่ต้องเล่าแค่ขอเวลาทำใจสักพัก หลายๆ วันเลย"
"ก็ได้ งั้นแค่จูบนะ มานี่ มานั่งตรงนี้..."
ผมจูงมือคนที่เข้าใจอะไรผิดๆ มานั่งด้วยกันบนโซฟาตัวยาว นั่งหันหน้าเข้าหากันและจูบวินให้มากขึ้น ประคองหน้าสวยอย่างทะนุถนอมแต่บดเบียดริมฝีปากเข้าหาอย่างแนบแน่น สอดลิ้นเข้าชิมรสในโพรงปากลึกล้ำ ผมลืมตามองนิดหนึ่งตอนที่รู้สึกว่าวินโอบแขนมาคล้องรอบคอและเอียงหน้าเหมือนไม่อยากให้มีช่องว่างระหว่างปากผมกับตัวเอง คนหน้าแดงเรื่อเริ่มขยับลิ้นโต้ตอบไม่ยอมแพ้ วิธีที่มันทำแบบนั้นปรนเปรอผมจนเริ่มจะเมาจูบ ผมกอดเอววินให้กระเถิบเข้ามาใกล้เหมือนบังคับกลายๆ รู้ตัวอีกทีเจ้าของลำตัวเพรียวก็นั่งขัดสมาธิเกยซ้อนบนตักผม กลิ่นน้ำหอมชั้นดีเจือกับกลิ่นตัวจางสูดดมแล้วเริ่มจะเกิดอารมณ์ ทีหลังผมต้องบอกมันให้เลิกใส่แล้ว แค่กลิ่นสบู่อ่อนๆ ก็พอแล้ว นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะวิน ผมจูบอย่างรุกไล่และรุนแรงมากขึ้น สอดมือเข้าไว้กับหลังเอวแล้วกระชับให้ชิดเข้ามาอีก แรกๆ วินก็ยังกระหวัดลิ้นนุ่มพัวพันอยู่กับลิ้นผมอย่างเผลอไผลไม่รู้ตัว แต่พอร่างกายเสียดสีกันมากขึ้น ความร้อนในตัวแต่ละคนมากขึ้น หนำซ้ำยังอยู่ในท่าอันตรายแบบนี้ มันก็รู้สึกตัวถอนปากออกแล้วพยายามลุกจากหน้าขาของผม
"เยอะแล้วนะมึง..."
ผมยังตามไปจูบแก้ม จูบคาง และกอดเอววินไว้หลวมๆ ก็จริงของมัน...ถ้าอยู่แบบนั้นต่ออีกแป๊บเดียวมีหวังหยุดไม่ได้
"อืมๆ ไม่เยอะแล้ว หอมแก้มกูหน่อย"
"กล้าสั่งเหรอ? "
"เปล่า ขอร้องต่างหาก นะครับ หอมทีนึงเดี๋ยวจะปล่อยแล้ว นะ"
อืมมมม ตามใจกูจริงๆ ด้วย ตามใจมากๆ เดี๋ยวกูเสียคนกันพอดี วินหอมแก้มผมแล้วใบหน้ากำลังจะถอยห่างออกไป มันจะห่างไปแล้ว น่าเสียดายชะมัดเลย
"จูบอีกทีสิ"
"..ก็ได้..."
"กูก็ยังไม่อยากปล่อยเหมือนกันโซ่ กูอยากให้หัวใจกูเต้นแรงและรู้สึกมีความสุขแบบนี้ตลอดเวลา"
"งั้นกูบอกอะไรให้มึงฟังอย่างนึงนะ เผื่อเวลาที่เราไม่ได้กอดจูบกัน มึงจะได้รู้เอาไว้"
"อะไร? "
"มึงทำสำเร็จแล้ว"
"เรื่องอะไร? "
"มึงทำให้กูตกหลุมรักได้แล้ว"
"...."
"ที่จริงก็รักตั้งนานแล้ว และกูไม่เคยเลิกรักมึงเลย"
ผมจูบวินบนเปลือกตา มันจ้องหน้าผมนิ่งจนผมนึกสงสัยว่ามันเข้าใจที่ผมเพิ่งพูดไปรึเปล่า นัยน์ตาที่เหมือนจะมีแสงในตัวเองนั้นสั่นไหว ผมจับแก้มวินแล้วมองดูว่ามันเป็นอะไรไป มันหายใจเข้าออกสั้นๆ และทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"รัก..."
"ใช่..." น้ำตาของวินไหลมาที่แก้มหยดหนึ่ง ผมตะลีตะลานเช็ดออกแล้วรีบลูบหัวปลอบประโลม
"รักกูเหรอ"
"อืม รักวินนั่นแหล่ะ"
วินกอดหลังผมเอาไว้แน่น ผมกอดตอบคนที่แทบจะจมเข้ามาในอ้อมอกผม ท่าทางดีใจมากขนาดนั้นทำให้ผมกลายเป็นคนที่มีความสุขยิ่งกว่าเป็นเท่าตัว
"ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร จะเปลี่ยนไปกี่ครั้ง จะลืมกูไปจนหมด กูก็ยังรักมึงอยู่ดี"
"โซ่.."
"หืม? "
"เป็นแฟนกันนะ" วินเงยหน้าแล้วพูดโพล่งออกมา
"หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ "
"ขำอะไรอ่ะ"
"เปล่าๆ ...ครับ เป็นแฟนกัน ...อีกที"
ผมไล้นิ้วไปบนแก้มเนียนเรียบ และหอมวินเบาๆ
"ขอบคุณนะที่คราวนี้มึงเป็นคนพูด มันมีความหมายกับกูมากจริงๆ"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ได้ตอนนึง ไม่ได้สองตอนอย่างที่พูดไว้เลย
หวัดหายแล้วล่ะค่ะ แต่อากาศช่วงนี้น่านอนเนอะ :กอด1:
-
จิ้มก่อน :z13:
-
ตอนนี้หวานมากกกกก สมค่าที่รอคอยจริง ๆ
-
ตลกวินว่ะ
นี่แกคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย :laugh:
-
อ๊ายยย เขินนน เขินมากเลยค่ะ!!! :m3: :m3:
หวานกันมากก อ๊ายยยย~~
เป็นแฟนกันอีกครั้ง ..แหมๆ ยังไม่ได้เลิกกันไม่ใช่เหรอจ๊ะหนู ฮ่าๆๆ
แต่ชอบวินในตอนนี้จัง ไม่แข็งไป ไม่อ่อนไป กำลังพอดีเลยค่ะ ♥♥♥
-
อั๊ยย่ะ!!! เขินจริงๆเลยยยย~~
-
คิดถึงค่ะ
หวานอ่าตอนนี้
-
อ่านตอนนี้แล้วเพ้อมาก
ล่องลอยอย่างมีความสุขกับวิน//แฟร์
อยากให้มีความสุขไปนานๆ จนแอบกลัวว่ามันจะมีปัญหา(แต่ต้องสู้ๆ)
-
อ่านจบตอนนี้แล้วไป รพ.กันค่ะ คุณ SHIVA ช่วยออกค่าตรวจน้ำตาลในกระแสเลือดให้ด้วยนะคะ ^^
นาวินน่ารักมากเลย เอะอะก็จูบ หัวใจเต้นแรงก็จูบ
จูบมากๆปากช้ำนะเออ ส่วนโซ่ก็ไม่เคยห้าม ไม่เลย
ได้กำไรนี่เนอะ ฮะฮะ
ปล.คิดถึงคุณนัมเบอร์ไนน์อ่ะค่ะ ><
-
:impress2: แอร๊ยยยยยยยยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกอ่ะ
-
มาแล้วๆ หวานสมที่รอ
+1
-
:impress2: เขินอ่า
รอ :oo1: คู่นี้
-
โอ้ยยยยยยย
น่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
โอ๊ย เขิน น่ารักอะ ไม่ไหวแล้ว :-[
-
วินรอบนี้ดูนุ่มขึ้น
แบบนี้โซ่รักตายเลย
แสดงว่าโซ่รักวินมาตั้งแต่ต้นเลยเหรอ ตั้งแต่ที่ยังเป็นวินร้ายๆ
-
หลงๆๆๆๆ นาวินคนนี้ซะแล้ว เขินจริงจัง อ่านไปยิ้มไป โซ่ต้องดูแลวินดีๆน้า
-
โอ๊ยยยยยมดกัดคะ ช่วนด้วยยยย :laugh: :laugh: :laugh:
หวานกันเหลือเกินกับตอนนี้ วินเวอร์ชั่นนี้ก็น่ารัก(อีกแล้ว) อิจฉาโซ่อ่ะ :o8: :o8:
-
น่ารักมากเลย :m1: คนอ่านแอบซึ้งด้วย รู้สึกว่าแบบนี้แหละ...ใช่เลย
*ชูป้ายไฟ โซ่วิน *
บวกให้เลยจ้าาา
-
คิดไว้ไม่ผิด ว่ามันเป็นการรวมตัวที่ลงตัวจริงๆ
หวานซะมดท่วมห้องแล้วมั้ง อิจฉาตาร้อนอย่างแรงอ่ะ
คุณนักเขียนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ...เพราะ...อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย... :L2:
-
อิจฉาโซ่ชะมัด วินน่ารักสุดๆ >.<
-
หวานนนนนน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้หวานมากกก หวานจนมดไต่หน้าจอกันเลยทีเดียว
ชอบมากอ่าา น่ารักทั้งโซ่ทั้งวินเลย
เป็นแฟนกันแล้ว แถมวินยังเป็นคนขออีกต่างหาก
อ่านตอนนี้แล้วแฮปปี้มากค่ะ อยากให้รักกันแบบนี้นานๆจัง
รอตอนต่อไปนะคะ
-
หว๊านหวานเนาะ
-
โฮรกกก แค่ฉากจูบก็ทำให้เรารู้สึกได้ถึงขนาดนี้
แล้วถ้าแอบsm แบบริวเก้าจะขนาดไหน
พูดถึงริวเก้า หึหึหึ -,,-
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
หวานซ้าาาาาาาา
-
หลงรักไอ้คู่นี้ไปเเล้ว ฮิ้วว ววว ว หวานหยด ! น่ารักเกินไปแล้วนะ ><
ไม่ได้พูดจาหวานๆเเต่การกระทำมันชวนให้หวาน
มาอัพต่อไวๆนะค่ะ :call: เข้ามาดูทุกวันเลย
ดีใจมากที่วันนี้มาอัพ
-
ใจละลาย ~
วินนี่รักที่สุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดเลย
ยั่วกันแบบนี้ โซ่รักตายเลย คราวหน้ายั่วอีกสิ จะได้รู้ ว่า อะไรเป็นอะไร หึๆๆ
-
:-[ อร๊ายยย อ่านไปกัดผ้าห่มไป เขินจัด
วินน่ารักเกินไปละ
แล้วเมื่อไหร่จะได้เป็นปั๋วเมียกันจริงๆซักทีล่ะ :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มแก้มปริ
หวานมาก วินน่ารักเกินไปแล้ว
-
วินเล่นน่ารักขนาดนี้ เป็นใคร ใครก็รักว้าาา :laugh: แต่แอบอิจฉาโซ่มากๆ ได้วินไปครองคนเดียว เชอะ(ซะงั้น...ฮิฮิ)
แต่ว่าอยากรู้คู่ของริวอีกจัง :z1: :z1:
-
แทบจะกรี้ดลั่นหอล่ะตอนนี้
-
ว้ายยยยยยยยย.........หวานหยดเลย
สู้ๆ นะวิน o13 เริ่มดีแล้ว
ถึงจะจำตัวตนจริงๆของตัวเองไม่ได้
แต่ก็ใช้ชีวิตตอนนี้ให้ดีที่สุดน้า
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
น่าฮักมากมาย ฮ่าๆๆ
-
หวานกันมากมายจริงๆ o(≧▽≦)o น่ารักสุดๆๆๆไปเลย
เขียนได้ดีอ่ะ~แบบว่าอินตามไปด้วยเลยนะเนี่ย!
ไออยากอ่านคู่นี้ต่ออ่ะ อยากอ่านตอนอยู่กับเดอะแกงค์อ่ะ (*^◯^*)
-
ค่อยหายใจโล่งหน่อย ก็ตั้งแต่วินความทรงจำหายไป รู้สึกอึดอัดมาตลอด :sad4:
ตอนนี้เล่นจัดมาซะหวานจนอดใจกดบวกไม่ได้ มีความสุขจัง :o8:
-
หวานซะ :oo1:
-
ท่าก็อันตรายคำพูดก็อันตรายแล้วมันจะรอดมั้ยอีแบบเนี้ย :z1:
-
ได้ฉากจูบฉากเดียวก็เกินพอแล้วค่ะตอนนี้ ได้อย่างใจจริงๆเลย น่าร๊ากกกกก :o8:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย หวานมั่กมากกกกกกกกก
ตบรางวัลคนแต่ง +เป็ดกับบวก1 เค้าอยากได้แบบนี้อีกอ่ะ :impress2:
-
หวานนนนนนนนนมาอ่ะคู่นี้ :-[
อ่ะอ่ะ อย่าลืมลงคู่ ริว-เก้า ด้วยล่ะ o22
เป็นกำลังใจให้นะ
-
หวานซะะะะะ ชอบๆ แล้วโซ่อย่าลืมบอกวินล่ะ ว่าคนที่ทำอาหารน่ะ ก็คือวินเองนั่นแหละ เผื่อวินจะลุก
ขึ้นมาลองทำอาหารอีก (อยากเห็นสภาพครัวหลังจากนั้นแฮะ)
-
อูย.....ย..มดไต่คอม ชิ้วๆ ขอแวะไปดูคู่SM(?) มั่งดีกว่า
-
กรี๊ดดดด ..วินน่ารัก มากกก >///<
ขอบคุณนะค่ะที่มาต่อให้
-
ตอนวินตอนนี้มากๆ อะไรจะน่ารักได้เอาแต่ใจขนาดนี้เนี่ย
อยากกอดมั่งอ่า ตอนนี้โซ่คงปลื้มตายเลย ยิ่มไม่หุบกันแล้วมั้ง
-
ดีใจ เค้าเป็นแฟนกันแล้ว
-
อ๊ากกกกกกก!! น่ารัก :m3:
เป็นแฟนกันอีกทีแล้ว
ล่ะเมื่อไหร่จะได้เป็นสามีภรรยากันซะทีอ่าาาาา ฮ่าๆ
ตอนนี้หวานมากมาย
ในที่สุดวินก็รู้ใจตัวเองซะที
เห้อ... อิจฉาโซ่!
รอตอนต่อไปค่ะ NC ได้แล้วววววว กร๊าก! :z1:
-
ชอบสองคู่เลยอ่ะ
จริงๆอยากให้มีสามคู่ก็คู่วินคนเก่ากับแก้วอ่ะ พออ่านตอนนี้รู้สึกว่าวินก็หวง
แก้วเหมือนกันนะ เลยแอบลุ้นคู่นี้นิดนึง
ชอบพล๊อตนะ อยู่ในร่างคนอื่นกับความทรงจำของคนอื่น ส่วนตัวตนตัวเองหายไป เยี่ยมมากเลย
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านต่อวันนี้ เลยให้ทั้งเป็ดทั้งบวกไปเลย
ในฐานะที่อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกสุขแบบวาบหวามจ้ะ :กอด1: :o8: :man1:
เป็นการแสดงออกซึ่งความรักที่มีให้กันแบบ รู้สึกดีจริงๆ
-
วินนี่น่ารักชะมัด อยากเห็นตอนจีบโซ่จริงๆ ผู้ชายหน้าสวยที่ดูดีขนาดนี้ทุ่มสุดตัวมันคงน่ารักมากๆเลย
ฃชอบตอนสองคนนี้อยู่ด้วยกัน มันหวานและดูอบอุ่นดี
จะรอตอนหน้าค่ะ
-
แบบนี้สรุปง่ายๆคือ วินดีตายไปแล้ว
ถ้าฟื้นมาแล้วไม่ใช่ตัวเองแบบนี้ สู้ตายๆแบบจริงๆไปเลยดีกว่า
ยังงี้ ที่ได้ฟื้นมา ก็ไม่มีความหมายเลย น่าจะให้วินเลวฟื้นแทนมากกว่านะคะ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ในที่สุดก็รักกัน><
-
:-[ :-[ น่ารักสุดๆเลยย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย เขิน อร๊ากกก >///<
วินน่ารักไม่ไหวแล้ว คำพูดคำจาแต่ละคำ แล้วดูแต่ละอย่างที่ทำให้โซ่สิ อิอิ
แอบคิดนะเนี่ยว่า กลับมาอีกครั้งคราวนี้วินจะยอมอยู่ล่างหรอ ฮ่าๆๆ นึกว่าจะขออยู่บนซะอีก ที่ไหนได้ ขอทำใจ ฮิ้ววว
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข ><
-
ถ้าบังเอิญวินนึกออกว่าที่จริงยังไม่โดนกด
เกิดวินเปลี่ยนใจรุกขึ้นมา คงสนุกพิลึก
-
รักสองคนนี้ที่สุดเลยยยยยยย รักคนเขียนด้วย อิอิ
ปล. คู่ริวเก้าก็ชอบบบบบบ แต่คู่นี้มากกว่า อ๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เขินๆๆๆๆๆ
-
หวานนนน :o8: :o8: น่ารักจัง
ตกลงคนนี้คือแฟร์ใช่มั้ยยย อยากให้ความทรงจำน้องแฟร์กลับมาจังเลย
:กอด1:
-
น่ารักอะ น่ารักอะ น่ารักอ่าาาาาาาา
>< :-[
-
แอบอ่านที่ทำงานสองรอบ แล้วแว้บมาโพสที่บ้าน
อ่านแล้วจั้กกะจี้หัวใจดีค่ะ หวานมั้กๆๆๆ โซ่-วิน
พูดแล้วอยากเห็นเอ็นซี หุหุ :z1:
-
:laugh: วินน่ารัก
:L2: :L2:
-
มดแทะหน้าจอ
อ่านแล้วเขินแทน :-[ :-[ :-[
-
อร๊ากกกก
ตอนนี้มันหวานจริงๆ เราอ่านไปก็ยิ้มไป เขินเบาๆอ่า
คุณนักเขียนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอ๊ยๆๆๆๆ
ละลายแล้ว
อะไรจะหวานเกิ๊น อิจฉาอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
หวานนนนเวอร์ :o8:
เดี๋ยวตัดอารมณ์ไปดุเดือดอีกคู่
ชอบทั้งสองคู่เลยอ่ะ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ น่าร้ากกกกกกกกกกกก มากมาย :impress2: :impress2: :impress2:
ขอบคุณนิยายที่อ่านแล้วสุขล้นเลยครับ :L2: :L2: :L2:
-
:m25:ว้ายย อ่านตอนนี้แล้วเขิลอ้ะ >///< วินน่ารักเกินไปแล้วนะ //นั่งบิดเป็นเกลียว 88 ตลบ
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักจังเลยค่ะ^^
-
วันนี้อัพไม่ทันนะคะ เมื่อวานอู้ไปเที่ยวมา ส่วนวันนี้ชีวานั่งแก้ปัญหาอินเตอร์เนตล่มทั่งวันจนไม่ได้ทำอะไรเลย ขอผลัดไปหนึ่งวันค่าาา
-
จ้า รอเสมอน้า~
-
ลาตายเพราะโซ่วิน =.,=
ตอนนี้เม้นไม่ออกเลย เพราะหวานมากกกกกก
ขอบคุณนะคะ
ปล. ถึงเราจะเชียร์โซ่ออกนอกหน้า
แต่เราก็ยังคิดถึงเรียวที่เป็นเบอร์สองอยู่นะ ฮา~
-
แวะเข้ามาหาความหวานครับผม :impress2:
-
ทำไมน้องวินน่ารักแบบนี้น้า ><
โซ่กดเบย กดเบยยยยย ฮิฮิฮิ
-
อ๊ากก ไม่ได้เ้ข้ามาแปปเดียว หวานซ้า
ว่าแต่ว่า บุคลิกตอนวินใสๆนี่จะกลับมารึเปล่าคะ หรือจะเป็นแบบนี้ไปตลอดเลย
ถ้าเป็นแบบนั้นโซ่คงได้มึนไปข้าง :กอด1:
-
คุณเก้า คุณเก้า
คุณเก้าอยู่ไหนคะ ^^
-
รีบมาอัพไวไวนะคะ คนรอใจจะขาดแล้วววววววววววววววววววววววว
-
รอ ด้วยคน :z2:
-
คิดถึงโซ่ คิดถึงวินนี่ คิดถึงเก้า คิดถึงริว
และที่สำคัญคิดถึงคนเขียนด้วย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มานั่งคอยค่ะ สู้ๆ
-
มานั่งรอจ้า :really2:
-
วินน่ารักมากกก :-[
ตอนนี้หวานมากเลย ประทับใจสุดๆ :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะมาน๊ออออ :o11:
-
รอจนจะแห้งเหี่ยวแล้วจะคะคนเขียน
-
คุณชีวาอยู่ไหนเอ่ย ยู้ฮู้
-
ยังคงเข้ามาสอดส่องอย่างต่อเนื่องค่ะ
(ทั้งคุณเก้าแล้วก็คุณชีวา^^)
-
โอ๊ยยยยยยยยยย อ่านแล้วน้ำตาลขึ้น
หวานมากอ่า
วินก็น่ารัก โซ่ก็อ่อนหวาน
โอยยย ใจจะขาดซะให้ได้
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
คิดถึงริวอ่ะ ฮิฮิ
-
มารอตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบมาคะมาต่อด้วยนะคะ
-
ขอโทษจริงๆ นะคะ ที่หายไปหลายวันมากกก
Wi-fi ฉันใช้ไม่ได้ แจ้งเจ้าของตึกแล้ว ผ่านไปอาทิตย์นึงก็ยังเน่าสนิทเหมือนเดิม
ฉันสิงอยู่ในร้านอินเตอร์เนตมา 5-6ชม.ต่อวันมาหลายวันแล้ว เอาแต่นั่งเล่นเกมและดูซีรีย์ที่ร้านตลอด
ละเลยการเขียนนิยายไป (อยู่ในร้านเนต เขียนไม่ออก :impress3:)
มาแจ้งว่านิยายจะยังเขียนต่อไปจนจบ แต่ว่าจะอัพช้าลงมาก ขออภัยด้วยค่ะ
-
รับทราบจ้าและรอคอยอยู่นะจ้า อิอิ
-
กำลังจะเข้ามาร่ำร้อง พร่ำพรรณาถึงความคิดถึง
แต่ก็เจอคุณชีวาแล้ว
ไวไฟใช้ได้เร็วๆเท้ออออ
คิดถึงนะคะ
-
เข้าใจแล้วค่ะ
ช่วงนี้ก็ติดนิยายอยู่เหมือนกัน ไม่ค่อยได้โผล่มาเม้นท์เท่าไหร่
กระทั่งนิยายก็ตัวเองก็ปิดไหดองชั่วคราวเรียบร้อย
รอต่อไป...
-
:o11: :o11: :o11:
-
ตกใจว่าหายไปนาน ยังคิดว่าไม่สบายอยู่ซะอีก
ดีใจที่ได้รู้ว่าจะแต่งจนจบ
ขอให้รู้ว่ารอนะฮะ ทั้งโซ่-วิน ริว-เก้า
-
ยังรออ่านอยู่น่ะค่ะ :L2:
-
คิดถึง โซ่วิน
ริวเก้าแล้ววววววว
ฮือๆๆๆ :sad4:
-
รับทราบค่ะ สู้ๆนะคะ
จะคอยติดตามต่อไปค่ะ
-
รับทราบ!!!
คิดถึง^^
-
สอบเสร็จแล้ว!! รู้สึกว่าตัวเองพลาดไปหลายตอนมาก
-
หายไปเลยอะ ! :o10:
-
รออยู่นะคะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
มาต่อดิๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อ่านทันแล้ว
หวานได้ใจมากครับ ชอบ โซ่Xวินมากเลย ^^
-
มาตั้งหน้าตั้งตาคอยเช่นเดิมเจ้าค้าาา คิดถึงหนูวินมากๆ
-
นั่งอ่านเมื่อคืน ชอบมากกกกกกกกกก
อ่านไปก็ แอร๊ยยยยยย ทำไมจบเร็วจังเว้ย พอถึงตอน33 นี่ใจแทบขาด กร๊าซซซซ หมดสต๊อค
เค้าอยากอ่านอีกกกกกกกกกกก
วินเป็นแบบนี้ก็น่ารักดี แบบถึงความทรงจำจากร่างเก่าจะทำให้เปลี่ยนไปนิดหน่อย แต่วินเอ๊ยยยยยยยยยย ยังน่ารักโคตรๆอยู่ดีอ่ะ
อ่านไปแล้วเขิล นั่งกรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียว เป็นส่วนผสมที่ลงตัวเนอะ ความทรงจำร่างเก่า+นิสัยร่างใหม่ ชอบๆ
ส่วนคู่ ริวxเก้า คิดถึงโว้ยยยยยย กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ
ณ ตอนนี้คิดถึงคุณชีวาที่สุด
-
เริ่มคิดถึงแล้ว :กอด1:
-
รอค่ะรอ มาไวๆน๊า
-
คิดถึง วินกับโซ่จังเลยค่ะ คุณชีวา
-
wi-fi ทำไมมันไม่ไวไฟเหมือนชื่อเลยอ้าาา
คิดถึงนะคะ
-
มารอหนูวิน :กอด1:
-
อร๊ายยยย ตอนล่าสุดหวานมากอ่ะ แอบขำวินมันยั่วด้วย5555
ว่าแต่คนเขียนหายไปไหนอ่า ไม่เคยหายไปนานอย่างนี้นี่นา
ฮัลโหลๆ สบายดีบ่
-
ชีวาจ๋า คิดถึง โซ่วิน แล้วน้า หายไปไหนเนี่ย :z3:
เค้ายังคอยยยยยยยยยยย
-
เพิ่งตามมาอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ ได้ข้อคิดดีๆเยอะเลย
-
ยังรอคอยอยู่เสมอ อิอิ
-
อ๊ายยยยย วินจะน่ารักเกินไปแล้ว
เดี๋ยวโซ่ก็หลงตายหรอก
-
รับทราบ
และ รอได้เสมอ
เพราะ ว่าคิดฮอดดด อิอิ
-
ยังเฝ้ารอเธออยู่เสมอ~~~~
คิดถึงๆๆๆๆๆ คิดถึงเหลือเกิน...
-
รออยู่นะจ๊ะ
:z2: :z2: :z2:
-
คิดถึงวินน้อยจังเลย :กอด1:
-
อืม...20 วัน พอดิบพอดี
-
คิดถึงคุณชีวา
คิดถึงวิน โซ่ เก้า
-
แอบแวะมารอ :m32:
-
แอบแวะมารออ่ะ คึคึ
พี่ค้ากลับมาได้เเล้วนะ ฮิฮิ
-
คิดถึง โซ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงวิน :กอด1:
-
ปู่เสื่อนอนรอค่ะ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
มาต่อเถอะ รออ่านอยู่นะ
-
ยังคงวนเวียนอยู่ในนี้ ><
-
เพิ่มได้มาเริ่มอ่านค่ะ ติดเรื่องนี้ซะแล้วอ่ะ คุณคนแต่งอย่าหายไปนานนะค้าาาาา >_____<
-
คนเขียนจ้า อยู่ไหนจ๊ะ เข้ามารอนานแล้ววววววววววนะ o18 :m31: :m31:
-
เข้ามาให้กำลังใจจ้า :กอด1: :L2:
คิดถึงวินวินจังเลยยย :man1:
-
เมื่อไหร่หนอที่เธอจะกลับมา... :m15:
-
เพิ่งมาอ่านและตามทันแล้วค่า o13
ชอบเก้า นิสัยแบบนี้พี่ชอบ :impress2:
แล้ววินตอนนี้คือคนเดียวกับวินใจดีป่าวคะ
-
โซ่วินหายไปแล้วว
กลับมาไวๆเน้อ
-
หายไปไหนน๊า
ยังคงรักและคิดถึงวินน้อยและโซ่คุงอยู่เสมอ อิอิ
-
มารอคอยคุณชิวา
กับโซ่และวิน
รวมทั้งเก้าด้วย
-
อ๊ายยยยยยย>\\\\<
วินลุคนี้น่ารักที่สุด รู้สึกลงตัวมาก
-
โซ่วินนนนนน
อยู่หนายยยย กลับมาไวๆน้าาา คิดถึง
-
:m22:
-
หายไปนานอล้วน้าาาาาา
รับมาต่อสิเค้าคิดถึงอ่ะ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เย้ตามอ่านจนทัน
โซ่-วินยังน่ารักเหมือนเดิม
ตอนนี้หวานเกิน :-[
:กอด1: :L2:
-
หรือว่าบ้านคนเขียนน้ำท่วมรึปล่าวหว่า??
ไม่อัพไม่เป็นไรนะคะ เข้ามาส่งข่าวคราวบ้าง
ฮัลโหลๆ สบายดีม้ายยย
-
เชียร์คู่ ริว -เก้า จร้า
อิอิ
ชอบเรื่องนี้จัง
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ o13
:z13: :z13: :z13:
สู้ๆๆน่ะค่ะ :a2: :a2:
-
นักเขียนอยู่ไหนนน....คนอ่านคิดฮอดหลายๆๆๆๆ
:sad4: :o12: :m15: :monkeysad: :sad11: :m17: :dont2: :o7:
-
^
^
^
ความรู้สึกเดียวกับรีบนเลยอ่ะ
-
นักเขียนอยู่ไหนนน....คนอ่านคิดฮอดหลายๆๆๆๆ
:sad4: :o12: :m15: :monkeysad: :sad11: :m17: :dont2: :o7:
ตามนี้เลยT^T
-
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ ^^ คนเขียนไปไหนแล้วเอ่ย?
กลับมาต่อๆไวๆนะค่ะ
-
เพิ่งได้มาอ่านเป็นครั้งแรก ติดใจมาก
น้องวินน่ารักมากมายอ่ะ นั่งอ่านไปเขินไป อายแทนซะงั้น
ส่วนคู่เก้ากับริวออกแนวจิตนิดๆ ดี อันนี้ก็ชอบ หุหุ
รีบกลับมาอัพนะคะ เรารอท่านอยู่
-
รออ่านตั้งแต่น้ำยังไม่ท่วมบ้าน ตอนนี้น้ำใกล้จะท่วมบ้านแล้วจ้าาา
คนแต่งหายไปไหนๆๆ คิดถึงจะแย่แล้วนะ :t3:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึง โซ่ อิอิ
-
นักเขียนอยู่ไหนนน....คนอ่านคิดฮอดหลายๆๆๆๆ
:sad4: :o12: :m15: :monkeysad: :sad11: :m17: :dont2: :o7:
o13 เราคิดแบบเดียวกัน
-
ยังรออยู่นะคะ ไรเตอร์
ถ้าหากว่ายังเขียนต่ออยู่ก็เข้ามาบอกกล่าวกันบ้างนะคะ
เรื่องนี้น่ารักดีออกค่ะ อยากให้เขียนต่อไปอะ
-
รออยู่นะคะ คิดถึงโซ่วินมากๆ
อยากอ่านต่อแล้วง่ะ
มานอนรอคนแต่งงง :a12:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ แค่เริ่มต้นมาก็น่าสนใจแล้วค่ะ พล็อตเรื่องน่าสนใจมากเพราะไม่เคยอ่านแนวนี้เท่าไหร่ แต่ตอนแรกก็ลุ้นว่าจะสนุกรึป่าว แล้วก็ไม่ผิดหวังเลย นั่งอ่านรวดเดียวจนทัน สนุกมาก ภาษาที่ใช้ก็ดี รู้สึกว่าสละสลวยน่าอ่าน อ่านได้แบบลื่นไหลมาก เพราะปกติเป็นคนค่อนข้างติดเรื่องภาษาถ้านิยายเรื่องไหนแค่เริ่มต้นมาแต่ภาษาไม่ดีเราก็ไม่อยากอ่านแล้วค่ะ แต่เรื่องนี้เยี่ยมมากๆ ตัวละครแต่ละตัวก็มีมิติของตัวเอง แต่ละเรื่องก็มีเหตุมีผลของมัน แถมอ่านไปก็หัวเราะไปด้วย โดยเฉพาะเวลาอ่านคู่ริวกับเก้าจะขำเก้าเป็นพิเศษรู้สึกว่าจะชอบเก้าซะแล้ว ดูมันดื้อๆกวนๆ แต่ก็น่าสงสาร แล้วก็น่าขำด้วย อ่อ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าน่ารักขึ้นด้วย
เม้นท์เก้าซะเยอะ แต่ก็ชอบวิน โซ่ แอนด์เดอะแกงค์ด้วยนะค่ะ ชอบทุกคนค่ะ หลายใจอ่ะ :o8:
-
ตามอ่านจนทันแว้ว กินใจอะ แต่กะสงสารเก้าอะ แต่กะเอาใจช่วยน๊า
-
ยังรออยู่น้า อยากอ่านโซ่วินนะ แต่อยาดอ่านริวเก้ามากกว่าอะ คนเขียนกลับมาเร็วๆนะ
-
:o211: :o211:ทำไมป่านนนี้ท่นยังไม่มารอนานแล้วน้าาาาา :oni3: :oni3:
-
อ๊ายยยยย หวานกันน่ารักเชียวคู่นี้
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:m5:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
คุณคนเขียนขา
คิดถึงค่ะ คิดถึงมากกกกก
กลับมาเถอะนะ
คิดถึงเก้าและทุกคนค่ะ
-
มาส่งข่าวหน่อยคร้าบ
คนเขียนยังซำบายดีบ่
คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลย
-
นับถอยหลังสองเดือน :m15:
-
คนเขียนจ๋า อยู่ไหน......... คิดถึงทางนี้ไหม
คนทางนี้คิดถึง จนแทบขาดใจ...........................................
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เมื่อไหร่จะมาน้าา
-
เป็นห่วงจริงจังนะเนี่ย
เป็นอะไรรึปล่าวคะ ยังไม่ต้องมาต่อก็ได้
ช่วยส่งข่าวนิดนึงนะคะ
-
เป็นห่วงจริงจังนะเนี่ย
เป็นอะไรรึปล่าวคะ ยังไม่ต้องมาต่อก็ได้
ช่วยส่งข่าวนิดนึงนะคะ
:กอด1:
-
คนเขียนยังสบายดีอยู่มั๊ย
คนอ่านคิดถึงงงงงงงงงง :กอด1:
-
คิดถึงจังเลย
ดันๆๆๆๆ
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่าาา
สนุกมากๆ บรรยายได้ดีมากๆเลยค่า
พล็อตก็น่าสนใจมากๆด้วย
เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่อง ที่มองผ่านหลายคนในเหตุการณ์เดิมแล้วไม่น่าเบื่อ
จะรออ่านต่อค่า
-
:m26:น่าจะสรุปได้ว่า....ดอง... :m8:
-
คนเขียนหายไปไหนแล้วล่ะค่ะ
ฮือฮือ คิดถึงน้องวินเน้ อิอิอิ
-
สงสัยน้ำท่วมป่าวหนอ อายไปเลยอ่าาาาาาาาา
-
อยากอ่านแล้วเน้อออออออออ
คนเขียนหาย เป็นไรป่าวคะนี่
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:sad4:
-
สงสัยคนเขียนจบไม่ลง ตกลงแฟร์นี่กลับบ้านเก่าไปแล้วเหรอครับ ไหนว่าอายุยังเหลืออีกเยอะ แล้วหายไปไหน กลายเป็นวินคนเก่า งั้นส่งไปเป็นยมทูติ ดีไหม
-
มาต่อเถอะได้โปรดดดดดดดดด
:z10: :z10:
-
คนเขียนยังสบายดีมั๊ย
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
เข้ามารอด้วยความหวัง :m17: :m5:
-
คนเขียนยังอยู่ดีมีสุขอยู่หรือปล่าววว
จะไม่มาต่อหน่อยหรอจ๊ะ เดือนละบทก็ยังดีกว่าหายไปเลยน้า
-
คนเขียนจ๋า เข้ามาส่งข่าวหน่อยยังสบายดีอยู่รึเปล่า
คิดถึงมากๆ
-
คิดถึงคนเขียนเสมอนะคะ
-
ฮึก ฮึก ฮืออออ
น้องวินของเค้าไปใน ฮืออ :sad2:
-
ยังบายดีอยยู่อ่ะป่าว
รีบกลับมาอัพได้แล้ว
-
ไอหายไปเกือบสี่เดือน คุณคนเขียนก็หายไปพอๆกัน เหอๆๆ ไอกลับมาแล้วน๊าาา กลับมาอัฟต่อได้แล้วน๊าาาาาา คิดถึงวินกะโซ่ง๊าาาา (＞人＜;)
-
เง้อออออ อย่าทิ้งกันให้ใจแป้วอย่างงี้สิคะ :sad4: กลับมาเหอะะะะะ
-
น้ำเริ่มแห้งแล้ว กลับมาได้แล้วน๊าค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
คนเขียนหายยยยยยยยยย :z12:
ยังสบายดีหรือป่าวส่งข่าวบ้างน๊า
ไม่ต้องมาต่อเรื่องก็ได้
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยย :กอด1:
:catrun:
-
มารึยังน้อ
คิดถึงโซ่กะวินจังเลยคร้าบ บ
-
:z3: รู้ไหมคนทางนี้รอ ...
-
คิดถึงจังเลย
เป็นไงบ้าง
-
คิดถึงจังเลย คนเขียนจ๋า........ ช่วยส่งข่าวทียังสบายดีอยู่ใช่ไหม
-
:call: :call: :call:
-
มาต่อเถิดดดด ได้โปรด :o12:
-
เค้ายังรออยู่นะตัวเอง ><
-
ใช้งานล่าสุด: 04-10-2011 21:15:04 ไม่เข้าเล้ามานานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคนเขียนหายไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน คนอ่านยังรออยู่นะค๊าาาาาาาาาาาาา
-
รอตอนใหม่อยู่นะครับ
-
ยังรออยู่นะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2:
เอาดอกไม้มาฝาก...แทนคำว่า "คิดถึง"
-
สวัสดีปีใหม่ 2555 ฮะ
ขอให้มีความสุขกาย สบายใจ ตลอดปี และตลอดไป
ปีพ.ศ.เปลี่ยนแล้วนะฮะ กลับมาเขียนเรื่องนี้ต่อได้แล้ว
พักนานไป เดี๋ยวลืมเรื่องหมดน้า ได้โปรดกลับมาลงต่อด้วย
คิดถึง โซ่-วิน เรียว-เก้า มากมาย ไม่อยากอ่านค้างแค่นี้เลยอ่ะ
อย่างน้อยมาส่งข่าวบอกคนอ่านหน่อยก็ยังดี รออยู่นะฮะ
-
พี่วินค่ะ เมื่อไหร่จะมาต่อ
:sad4: :o12:
-
นานไปแล้วน้าาาาาาาาาาาา คิดถึงวินนนน
-
เรื่องนี่มันอะไรกัน ฉันพลาดไปได้ยังไงเนี่ย!!
สนุกมาคะ เรื่องชวนติดตาม น่าสนใจตลอดทุกตอน
เราที่เพิ่งเข้ามาอ่านทัน รวดเดียวเลย 55+
นาวิน เรารักนายที่สุด คู่นี้ก็ดูเหมือนจะโอเคเเล้ว
ตามลุ้นคู่เก้าต่อนะ ไม่รู้จะเป็นกันอีท่าไหน
รอต่อตอนไปจ้า 55+
-
คิดถึงๆ รออยู่นะคะ ><
-
คนเขียนหายไปกันสายน้ำแล้วอะ
ไม่เจอเรื่องนี้อัพนานมากแล้ว
ไม่รุหายไปไหน แต่อยากบอกว่า คิดถึงมากค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้
คนเขียนจะไมมาแล้วใช่มั้ย
-
ยังรออยุ่น่ะ
เป้นไงบ้าง
ส่งข่าวกันบ้างน่ะ
คิดถึงอ่ะ
-
แวะเวียนมาทักทายฮะ
เมื่อไหร่จะกลับมาต่อเอ่ย
คิดถึงโซ่ วิน และ ริว เก้า มากมายอ่ะ
-
แล้ววินเวอร์ชั่นตอนความจำเสื่อมจะหายไปเลยแบบนี้หรอ กำลังหลงรักอยู่เชียว
-
นานไปแล้ว :dont2:
-
น่ารักจิงๆๆ ทั้งสองคู่เลยยย
ถึงถายนอกวินจะเปลี่ยนไป
แต่นิสัยก้อยังน่ารักใสซื่อเหมือนเดิมนะ :o8:
โซ่รักจริงหวังแต่งมากก เท่ห์อ่ะ
น้องเก้า ไม่รู้ตัวอีกว่าเซ็กซี่แค่ไหน
ริวหลงจะแย่แล้วววว :laugh:
ริวอย่าแกล้งเก้ามากนะ หวานกันมั่ง
-
คนเขียนยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลยเหรอ
-
จะรอนะที่รัก...T^T
-
คนเขียนกลับมาได้โปรดดดดดดดดดดดดด T[]T
-
รออยู่นะคะ :monkeysad:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง เมื่อไหร่จะมาน้อ :เฮ้อ:
-
เกิดอะไรขึ้นกับคนแต่งอ่า ฮือๆหายไปนานมากเลยง่า :m15:
-
คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงน้องวินจังเลยยย
คนเขียนกลับมาเถิดหนา ยังสบายดีมั้ยเอ่ย
เอ หรือติดเอนท์เหมือนหลายๆคนกันน๊า
-
แป๊ปๆ เดียวก็อ่านจนทันจนได้ มีความรู้สึกว่าตัวเองอ่านไว้ชะมัดยาด รวมๆ แล้วราวครึ่งวันเองแฮะ ฮ่าๆ เรื่องสนุกมากๆ ค่ะ อ่านเพลินดี +1 เน่อ
บอกไม่ถูกว่าตอนที่ความทรงจำของวินคนที่ตายไปแล้วจริงๆ นั้นปนเข้ามาในตัววิน (แฟร์) ที่อาศัยร่างของวินอยู่นี่รู้สึกยังไงเหมือนกัน จะว่าชอบก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ชอบก็ไม่ใช่อีก ขัดแย้งกันอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนเอาทั้งสองคนมารวมกันซึ่งอ่านแล้วมันแปลกๆ ในใจอย่างไรไม่รู้ แต่ก็น่าติดตามค่ะว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไงต่อ
รวมไปถึงเรื่องของริวกับเก้าด้วย คู่นี้ก็น่ารัก มีมุมน่ารัก ฮาๆ เหมือนกัน อยากให้มาต่ออีกไวๆ จัง
-
รอๆๆๆๆๆจ้า
-
คนเขียนกลับมาหรือยังคะ รออยู่นะ น้องวินลุคใหม่มัดใจน้องโซ่ได้แล้ว แล้วไงต่ออ่า
เขารออยู่เน้อ
-
คิดถึงนะ :กอด1: :กอด1:
-
ยังไงก็จะรอนะคะ ...
-
แค่อยากบอกให้รู้ว่าเค้ายังรออยู่ แง๊ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว........... กลับมาเถอะ นะ นะ นะ น๊า
-
come back to me plzzzz
-
คิดถึงเรื่องนี้ o9
-
คนเขียนหายไปไหน
อยากอ่านต่อ อยากอ่านต่อ ><
-
อ๊ายยยยยหวานนนนนนน นู๋วินแบบเก่านี่ก็น่ารักดีแฮะ
อยากอ่านต่อเร็วๆ รีบต่อๆๆๆ
-
รออยู่นะ
-
คนเขียนหายยยยยย
มาต่อเถอะน้าาา
วินน่ารักมากกกกกกกก
แอบคิดถึง ริวเก้า
:-[ :L2: :กอด1: :z3: :o12:
-
ดันๆๆๆ
กลัวคนเขียนหาไม่เจอ
คิดถึงจัง
-
รอ............ เค้าจะรอต่อไปจะไม่ถอดใจ ชอบเรื่องนี้มาก รักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก
-
หายไปไหนเนี่ย เข้ามาดันๆๆ
รออ่านอยู่นะคร้าบบบบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ
น่ารักมากกกก(ทั้งๆที่ตอนแรกได้กลิ่มมาม่าลอย)
ยมฑูตทำให้วิน(น่ารัก)มีความทรงจำของวิน(เจ้าของร่าง)ใช่มั้ย
อยากรู้ว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นกับวิน(เจ้าของร่าง) เขาถึงได้ร้ายขนาดนี้
เพราะถ้าที่ริวพูดเป็นเรื่องจริงบวกกับเรื่องที่ช่วยเนตรวินก็ไม่น่าเป็นคนร้ายโดยสันดาน
ดูแล้วเหมือนคนที่หาคนที่รักและหวังดีกับตัวเองจริงอยู่
เหมือนพวกขาดความอบอุ่น แต่มันก็เป็นแค่การคาดเดาของเราอ่ะนะ
-
คนเขียนหายไปไหนค๊าาาาา
กลับมาเร๊วววววววววววว
คนอ่านรอจนแทบจะขาดใจตายแล้วค่ะ
อยากอ่านต่อออออ แงๆๆๆๆๆ
มายั่วให้อยากแล้วจากไปสินะ ฮือๆๆๆ
จะรอนะคะ!!!!
-
คนเขียนหายยยยยย
กลับมาเขียนต่อเร็ววววว
-
เมื่อ ไร จะ มา น้ออออ
-
เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องนึงที่เราชอบมากเลยค่ะ
รอมาต่ออยู่นะ T^T
-
แจ้งคนแต่งหายยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
อ่านได้แป้บๆก็ตามทันแล้ว ><
ตอนที่ได้อ่านแรกๆสงสารวิน(ที่เป็นเจ้าของร่างกาย) แบบตายแต่ไม่มีใครรู้ว่าตัวเองตาย
แล้วก็สงสารวิน(แฟร์)ด้วยที่ต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ไม่ได้อยู่กับครอบครัวตัวเอง
สักพักก็สงสารโซ่ ตอนที่ได้วินภาคประยุกต์(ตอนที่จำความได้)
แล้วก็คิดถึงวิน(แฟร์)ด้วย ตอนนี้คิดแบบเดียวกับโซ่เลยค่ะว่าวินไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่วินน่ารัก ขี้อ้อน เซ่อๆเอ๋อๆอีกแล้ว
แต่อ่านมาสักพักก็อ่าาาา วินคนนี้ก็น่ารักนี่หว่า ชอบๆๆๆ
ตอนที่โซ่บรรยายว่าเดอะแก๊งค์ไม่ดี แล้วไปกินเหล้ากับเดอะแก๊ง(ที่หึงวินกับเก้าตอนไปเดินเจเจ)
ตอนนั้นก็ไม่รู้สึกว่าเดอะแก๊งเลวร้ายเหมือนที่โซ่บอกเลย ดูออกเฮฮา ปาร์ตี้ ><
แล้วที่ริวไปจับตัวเก้า
ตอนนั้นกลัวมากกกกกกกกกกกกก กลัวริวมันจิตจริงๆแล้วจะไปได้คู่กับเก้า 555555555555555555555555555555555
คือแบบตั้งแต่ที่น้องแก้วบอกเก้าว่ากลัวริว ตอนนั้นเราเอะใจละ ว่าใช่แน่ๆ เก้ามันคู่กับริวแน่ๆ
แต่ไม่คิดว่าจะมาแบบฮาร์ดคอขนาดนี้!!!
(ถึงฮาร์ดคอก็ชอบนะคะ อิอิ)
อยากรู้เรื่องราวของวิน(เจ้าของร่าง)มากกว่านี้จังเลยค่ะ
แบบทำไมถึงให้เงินเนต แล้วก็วินมีมุมมองต่อเดอะแก๊งค์ยังไง
แล้วก็ตอนนี้ มีความเห็นเดียวกับเรปนี้ค่ะ
เป็นห่วงจริงจังนะเนี่ย
เป็นอะไรรึปล่าวคะ ยังไม่ต้องมาต่อก็ได้
ช่วยส่งข่าวนิดนึงนะคะ
คนเขียนขาาาา ตอนนี้สบายดีมั้ยคะ ดูจากวันอัพล่าสุดกับปัจจุบันนี้แล้ว
ค่อนข้างนาน แฮะๆ .____.
ยังไงคนเขียนส่งข่าวหน่อยได้มั้ยคะ ว่าสบายดีมั้ย อะไรยังไง :)
ปล.เป็นห่วงค่า
ปลล.ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
อ่านได้แป้บๆก็ตามทันแล้ว o13
ตอนที่ได้อ่านแรกๆสงสารวิน(ที่เป็นเจ้าของร่างกาย) แบบตายแต่ไม่มีใครรู้ว่าตัวเองตาย
แล้วก็สงสารวิน(แฟร์)ด้วยที่ต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ไม่ได้อยู่กับครอบครัวตัวเอง
สักพักก็สงสารโซ่ ตอนที่ได้วินภาคประยุกต์(ตอนที่จำความได้)
แล้วก็คิดถึงวิน(แฟร์)ด้วย ตอนนี้คิดแบบเดียวกับโซ่เลยค่ะว่าวินไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่วินน่ารัก ขี้อ้อน เซ่อๆเอ๋อๆอีกแล้ว
แต่อ่านมาสักพักก็อ่าาาา วินคนนี้ก็น่ารักนี่หว่า ชอบๆๆๆ :-[
ตอนที่โซ่บรรยายว่าเดอะแก๊งค์ไม่ดี แล้วไปกินเหล้ากับเดอะแก๊ง(ที่หึงวินกับเก้าตอนไปเดินเจเจ)
ตอนนั้นก็ไม่รู้สึกว่าเดอะแก๊งเลวร้ายเหมือนที่โซ่บอกเลย ดูออกเฮฮา ปาร์ตี้ :laugh:
แล้วที่ริวไปจับตัวเก้า
ตอนนั้นกลัวมากกกกกกกกกกกกก กลัวริวมันจิตจริงๆแล้วจะไปได้คู่กับเก้า 555555555555555555555555555555555
คือแบบตั้งแต่ที่น้องแก้วบอกเก้าว่ากลัวริว ตอนนั้นเราเอะใจละ ว่าใช่แน่ๆ เก้ามันคู่กับริวแน่ๆ
แต่ไม่คิดว่าจะมาแบบฮาร์ดคอขนาดนี้!!!
(ถึงฮาร์ดคอก็ชอบนะคะ) :oo1:
อยากรู้เรื่องราวของวิน(เจ้าของร่าง)มากกว่านี้จังเลยค่ะ
แบบทำไมถึงให้เงินเนต แล้วก็วินมีมุมมองต่อเดอะแก๊งค์ยังไง
แล้วก็ตอนนี้ มีความเห็นเดียวกับเรปนี้ค่ะ
เป็นห่วงจริงจังนะเนี่ย
เป็นอะไรรึปล่าวคะ ยังไม่ต้องมาต่อก็ได้
ช่วยส่งข่าวนิดนึงนะคะ
คนเขียนขาาาา ตอนนี้สบายดีมั้ยคะ ดูจากวันอัพล่าสุดกับปัจจุบันนี้แล้ว
ค่อนข้างนาน แฮะๆ
ยังไงคนเขียนส่งข่าวหน่อยได้มั้ยคะ ว่าสบายดีมั้ย อะไรยังไง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.เป็นห่วงค่า
ปลล.ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
ชอบอะ เรื่องนี้น่ารัก
ตอนแรกสงสารวินมากเลยอะ โดนลูกหลงแล้วยังโดนพาตัวมาผิดอีก
ดูซื่อ ๆ บื้อ ๆ น่ารักมากเลยอ่าา
พลิกล็อคตรงเก้านิแหละ มา....กับริวซะงั้น ตกลงนิ ริวเป็นคนยังไง งง 555
แต่ก็อึ้ง ๆ ไปนิดนึงตอนที่กลับมาจำเรื่องราวของตัวเองได้อีกครั้ง
เหมือนความจำคืนมาแต่เอานิสัยของวินคนดีเข้ามาผสมด้วย น่ารักเนอะ
หวังว่า คงจะไม่ค่อยมีดราม่าจะฮ้าบบบ ไม่อยากกินมา่ม่าบ่อย ๆ 5555
สงสัยวินโดนจูบจนปากเปื่อยแล้วมั้งนั้น 5555
มาต่อตอนต่อไปไวไวนะฮ้าบบบ รออยู่จ้า
-
คิดถึงจังเลย
ส่งข่าวกันบ้างน่ะ
-
:call: :sad4:
-
ถามว่าค้างมั๊ยก็คงไม่ค้างเท่าไหร่ จะจบแบบนี้ก็คงได้มั๊ง
คนแต่งหายไปเกือบปีแล้วนะเนี่ยะ เป็นอะไรหรือเปล่า
-
:call: :call:
-
เห็นด้วยกับ คห. อื่นๆ ค่ะ
ยังไม่ต้องมาต่อก็ได้ แต่อยากให้มาแจ้งข่าวสักหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง แบบว่าอยู่ดีๆ ก็หายไปเลยอ่ะ T_T
-
กำลังลุ้นเลย
สนุกดีค่ะ :L2:
-
ไม่กล้าอ่านกลัวค้าง :sad4:
คุณคนเขียนหายไปหนายยย(แอบอ่านคอมเม้นต์อื่น)
:serius2:
-
อร๊ายยย
ตามทันแล้วค่ะ
แต่เบนก้พลาดไปแล้วว คนเขียนหายไป o22 :o12:
วินไม่ว่าเวอร์ชั่นไหนก้น่ารักทั้งนั้นแหละ^________^
-
ฉันยังรอคอยเธอกลับมา
:sad4: :sad4: :sad4:
คนเขียนหายไปไหนนี่มันจะคบปีแล้วนะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
คนเขียนแจ้งข่าวหน่อยค่ะ
เป็นห่วงจัง
-
นักเขียนคะ
กลับมาเถอะได้โปรดดดดด :sad4: :o12: :m15: :monkeysad: :sad11: :z3: :z3: :z3:
คิดถึง โซ่ วิน ริว เก้า อย่างเเรงอ่าาาาา
กลับมาต่ออย่างด่วนค่ะเก๊าขอร้องงงง :call: :call: :call: :call: :call:
-
จริงด้วย!!! คนเขียนหาไปนานมากกกก เป็นไรป่าวค่ะะะะะะ
รอเรื่องนี้มาต่อนานมากเลยยยยยยยย
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยย ชอบมากกกกกกก ><
เป็นเรื่องที่ครบรส สนุกมาก แต่อยากให้คนเขียนมาบอกซักหน่อยว่าจบแล้วนะ
คือมันจะจบแบบนี้ก็ได้ แต่เก้า-ริว ก็ยังไม่แฮปปี้มากป่าวค่า เหมือนมันน่าจะมีต่อ
ยังรอเสมอนะค่ะ ^^
-
หายไปกับกาลเวลาาาาา :o12: :o12: :o12:
-
ยังรอนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ :laugh: ชอบมากเลย เนื้อเรื่องมีคบทุกรสชาติ เมื่อไหร่จะต่อ หายไปนานนะเนี้ย :serius2: ไม่เขียนต่อแล้วเหรอ :sad4: ได้โปรดกลับมาเขียนต่อ :call: :call: :call: มันค้างอน่างแรง :angry2:
-
ยังรออยู่นะคะ
ส่งข่าวหนูบ้าง คิดถึง และเป็นห่วง โอ๊ย........... คิดถึงอ่ะ คิดถึงสุดๆ
-
จะบอกว่า....ผมกำลังลืมเรื่องนี้ไปละ...
-
หายไป 1 ปีเต็ม หายแบบไม่บอกกล่าวเลย เฮ้อ อยากอ่านอ่ะ
-
:o11: :o11: :o11:
-
หนึ่งปีแล้วน๊าาา คิดถึงโซ่ วิน ริว เก้า (โดยเฉพาะเก้า ฮ่าๆๆๆ)
อยากได้ยินข่าวคราวบ้างอะไรบ้างเน้อ ทำอะไรอยู่ งั้นงี้
ยังรออยู่นะค๊า
-
เห้ย.. สวัสดีครับ ผมแวะมาจองที่นะ ..ผมอ่านถึงตอนที่ 19 แล้ว ♥
ชอบอะโซ่วินๆ ๆๆๆๆ ๆ ..แต่ทำไมไม่รู้ผมชอบวินสไตล์แบดๆ มากกว่าว่ะ
เก้ามันน่าสงสาร รู้ตัวช้าไปใช่ไหมวะเนี่ย? เพราะทำตัวมึนเลยเข้ากับใครไม่ได้ ผมเข้าใจ
พอมาเจอน้องวินเคะ.. เลยต้องยอมใจอ่อนสินะ? เพราะไม่เคยเจอมาก่อน ..ชอบของสวยงามด้วยนี่
ตอนอ่านตอนที่1.. ผมคิดว่าโซ่มันจะร้ายกว่านี้ แต่จริงๆแล้วมันโคตรเป็นผู้ใหญ่เลยนะ ดูพึ่งพาได้
แอบอยากให้วินเคะลองร้ายบ้าง.. ให้ตายสิ จะได้มีสีสันไงครับ .. จะมีคนคิดเหมือนผมไหมเนี่ย? #หัวเรา
---------------------------- แล้วจะกลับมาอ่านต่อหลังไฟนอล + สอบแกทแพทครับ ----------------------------
-
นั่งอ่านใหม่รวดเดียวเลยวู้ มาราธอนโพดๆ
หลังจากลืมเนื้อเรื่องนี้ไปนานมากๆ
-
เรื่องนี้ครบ 1 ปีพอดีเลย! (เกินมาหนึ่งวัน หุหุ)
ยังรออยู่นะคะ :)
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ
เรื่องสนุกมากเลย
ตอนแรกๆที่อ่านเหมือนจะรักใสๆเเต่ไปๆมาๆมีปมให้ขบเยอะมาก
ทั้งเรื่องของวิน หรือเก้า แม้เเต่ริว ทีออกมาตอนหลังๆ
สำหรับโซ่คงเป็นตัวละครที่เข้าใจง่ายสุดในเรื่องเเล้วล่ะค่ะ ฮ่าๆ
เพราะดูเหมือนทุกคนจะมี side story เป็นของตัวเอง เเต่โซ่กลับเเสดงออกอย่างตรงไปตรงมา
โดยเฉพสะตอนที่ขอวินเป็นแฟน ทำเอาอิฉันตบหน้าขาฉาด หุหุ ถูกใจ :laugh:
ยอมรับว่าชอบตอนที่วินเป็นวินดี มากกว่าวินในช่วงหลังๆ
เพราะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของวินดีที่อยู่ในร่างของวินร้ายแล้วได้รับความทรงจำของวินร้ายที่ส่งผลต่ออุปนิสัยของวิน
(เค้าชอบวินน่ารักๆอ่ะ :-[)
คือ เหมือนกับว่าตัวตนของวินถูกผสมทั้งเจ้าของร่างเดิมเเล้วร่างใหม่อะไรเเบบนั้น มันเลยทำให้เราย้อนกลับไปคิดว่า
ความจริงเเล้วตัวตนของวินคือเเบบไหนกันเเน่ หรือว่าทั้งสองมีบางอย่างที่กลืนกันเลยทำให้เกิดวินแบบที่สามขึ้น :z3:
จะติดตามต่อไปนะคะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดด :-[ เป็นแฟนกันนะ
คราวนี้ขอเองเลย เขินอะ อร๊ายยยยย :impress2:
เนื่องจากความแสนดีโซ่+ความรัก+ความทรงจำของวิน(เจ้าของร่าง)ที่จำฝังใจว่าไม่มีใครรัก
มันจะทำให้วินยิ่งรักโซ่ขึ้นไปอีก โอ้ววววววววววว น่ารักอะ น่ารักอะไรอย่างนี้
-
หวานมากเลย แต่อยากรู้ว่าวินอีกคนไปไหน :confuse:
-
:call: :call: :call:
-
ตามอ่านจนทันแล้ว วินน่ารักมาก :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดตอนล่าสุด ฟินมากค่ะ
อ่านไปตอนแรกๆก็สนุกมาก
แอบสะดุดตรงมาช็อคคู่ริว-เก้าเนี่ย
เลยขอเวลาไปทำใจสักพัก ไปเปิดใจ 55
ก็กลับมาอ่านต่อ อั๊ยยะ สนุกแทั :D
รอตอนต่อไปปปปปปค่า
-
รอเรื่องนี้อยู่นะคะ
คิดถึงจัง
-
ชอบคู่ริว-เก้ามากกกกกกกกกกกก. กรุณามาต่อด่วนนนนนนนนนนนนน
จะลงแดงตายอยู่แล้ววววววววว. อยากรู้ว่าเมื่อไหร่ริว-เก้าจะได้รักกัน
Fcริวเก้า. ชอบคู่แบบนี้มากกกกกกกกฮาร์ดคอดีจ้า
-
รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด ^.^
-
อยากโหวตเรื่องนี้ในหมวด"นิยายดองเค็ม" ...แต่เรื่องนี้อยู่ในช่วงระยะเวลาก่อนโหวตอีกอ่ะ!!! :z3:
กลับมาเถอะ!!!! :o12:
-
:call: :call: :call: กลับมาเถอะนะ เค้ารออยู่ (คงรอกันหลายคนเลยแหละ) กลับมาเถอะนะ พวกเราให้อภัยแล้ว
-
นั้นจิ คิดถึงจังเลย เมื่อไรจะมาน่าาาา
-
อ่านเรื่องนี้รวดเดียวเลย
สนุกมากๆ ค่ะ o13
แต่เห็นที่อัพล่าสุด :a5:
มันเป็นปีแล้วนะคะ จะไม่มาต่อเหรอ
อยากอ่านต่อมากๆ มาต่อเถอะนะคะ :m15: :monkeysad: :sad11:
-
กรีสสสสสส อ่านรวดเดียวจบ!!!
สนุกมากเลยค่ะ ชอบวินที่โหมดน่ารักและโหมดโหด โซ๋ก็น่ารักอ่ะ เป็นคนตรงๆ รักใครรักจริง และอีกคู่ริวxเก้า เหอๆๆๆ มาเร็วได้(กัน)เร็ว 55555+
-
:call: :call: :call: :call: :katai1: :katai1:
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธอจะมาเมื่อไหร่
:katai5: :katai5: :katai5:
จริงๆจะจบตรงนี้ก็ได้ แต่อยากรู้ข่าวคราวคนเขียนจัง ยังสบายดีอยู่มั้ยคะ
-
ข้ามปีแล้วตอนนี้ แต่ยังรออยู่นะ
มาต่อเถอะ TT
-
คนเขียนหายข้ามปี
อยากอ่านอีก T^T
-
อ๊ากกกก นั่งอ่านมาทั้งวัน ตามทันจนได้
-
มาอ่านเป็นรอบที่สองแล้วนะ
คนเขียนก็ยังไม่มา กระซิก กระซิก
เรื่องนี้ทำให้เรานอนดึกเลยนะ
อ่านแล้วหยุดไม่ได้
รออยู่นะคะ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้อะค่ะ อ่านรวดเดียวจบ ไม่ได้นอนเลย =___= 55+
พล็อตดีมากเลยค่ะ เราว่าเเนวนี้เขียนยากอะ แต่คุนคนเขียนแต่งได้ดีมากเลย
เราชอบโคดๆ แต่แอบเสียใจตรงที่น้องวิน(นิสัยดี)จำเรื่องของตัวเองไม่ได้
แต่กลับมีแต่ความทรงจำของวิน(นิสัยไม่ดี)อะ ถึงวิน(นิสัยไม่ดี)จะไม่กลับมาแล้วก็เหอะ
แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนวิน(นิสัยไม่ดี)กำลังดำเนินเรื่องอยู่เลย
คือเราชอบบรรยากาศเบาๆของวิน(นิสัยดี)มากกว่าอะค่ะ มันดูเหงาๆ เศร้าๆดี
แต่อิวิน(นิสัยไม่ดี)มันเซลฟ์ไป เรามิค่อยชอบ 5555+ แต่รักกับโซ่ก็ดีแล้วเนอะ อิอิ
แล้วก็เก้า - -* เวรกรรมมากๆ ตอนแรกเราจิ้นซะ สูง ขาว หล่อ ล่ำ ไปๆมาๆโดนเปิดซิงซะงั้น
แอบช็อคเบาๆ 5555555555555+ แต่ยังไงเราก็ชอบเรื่องนี้อยู่ดี คึคึ อารมณ์เหมือนกำลังดูหนังเลย 55+
มาต่อหน่อยนะคะ อยากอ่านมากๆเลย (^^)b
-
:call: :3123: :call: :3123: :call: :3123:
-
สนุกดีครับเรื่องนี้
เนื้อเรื่องเหมือนจบแล้ว
แต่ถ้ามีต่อกรุณากลับมาด่วน
-
พอเห็นยิ้มเลย อัพแล้วแน่ๆๆๆ
แต่ไม่ใช่อ่า
รอยังไงก็รอ
จะมาเมื่อไรน่าาาาาาาา
-
อยากอ่านต่อจัง TT^TT
สู้ๆนะคนแต่ง เรารออ่านอยู่
-
:katai5:แปะไว้ เด่วมาอ่าน
-
ยังรออยู่เสมอนะคะ มาอัพเถอะพลีส :sad4: :sad4: :sad4:
-
ชอบจังเยยยย
มาต่อได้แย้ววววค่า
-
ในที่สุดก้ออ่านทันแล้ว
แต่ :a5:
คนเขียนหายอ่า :hao7:
-
เราเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อตอนช่วง ปี54 รึ ปี55 นี่แหล่ะ กดเฟบไว้ในเครื่องแต่พอดีเอาไปลงโปนแกรมใหม่เลยจำไม่ได้ว่าชื่อเรื่องอะไรซะงั้น พึ่งกลับมาเห็นอีกก็วันนี้เลยเริ่มต้นอ่านใหม่ทั้งหมดเลย แอบนึกว่าคนเขียนกลับมาอัพต่อแล้ว คิดถึงคนเขียนนะคะ ถ้าเป็นไปได้กรุณากลับมาต่อเถอะนะคะขอร้อง QAQ อยากอ่านต่อไปอีกเรื่อยๆ อยากรู้ตักเดอะแก๊งวินให้มากกว่านี้ คนเขียนกลับมาต่อเถอะนะะะะะ
-
:monkeysad: มาต่อซักทีเถอะน้าาาา~ เพี๊ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!! :call: :call: :call:
-
:angry2: เฮ้อออออออ คือจะว่าไงดีละ วินคนนี้เป็นวินที่เลือดกรุ๊ป เอ หรือ บี อ่ะ ถ้าจะบอกว่าวินที่เลือดกรุ๊ปเอ แต่โดนลบความจำตัวเองไปแล้ว และจำเรื่องของวินกรุ๊ปบีได้หมด เหมือนๆกับมันเป็นเรื่องขแงตัวเอง อย่างนี้วินกรุ๊ปเอก็ไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้วจริง ๆหรอกนะคะ ได้มาอยู่ในร่างของคนอื่นแล้วไงอ่ะ ร่างของคนอื่นแล้วมันวิณญาณของเราป่ะ? โดนลบความทรงจำความเป็นตัวเองเลยหายไปอ่อ ตอนนี้จะอ่ายยังไงมันก็ไม่ใช่วินกรุ๊ปเอ มันไม่ใช่อ่ะ เอาวินกรุ๊ปเอคืนมาเถอะค่ะ นี่มันเรื่องของเค้านะ เฮ้ออออ เซ็ง เรารักวินที่ทำกับข้าวเป็น วินที่สุภาพ วินที่เอ๋อๆ คนนั้น หรือเรื่องนี้เป็นของวินกรุ๊ปบี แต่มีวินกรุ๊ปเอมาเป็นตัวแปรเฉยๆ ? โอ๊ยยยยยยยยยยย แบบนี้มันไม่ต่างจากตายไปแล้วจริงๆหรอกนะ ไอ้ยมทูตงี่เง่า!!!!!!!
-
อยากอ่าต่อจังเลย :ling1:
-
คิดถึง นาวิน พาริต้า ... ที่สุดค่ะ :hao5:
-
:call: :call:
-
คิดถึงจังเลย
-
คิดถึงจังเลยค่ะ เมื่อไหร่จะกลับมาน้าาา :mew2:
-
พึ่งมาตามอ่านค่ะ รวดเดียวจบเลย (อ๊ากกกกก ยังไม่อ่านสอบ)
แล้งก็เสียใจ แงๆๆๆๆๆๆ พี่หายไปไหน :sad4:
-
มาต่อเถอะค่ะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ฮือออออ มันละมุนมากกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกนึกว่าจะดราม่าซะแล้ว ช็อกเลย ตอนวินตื่นมาอีกรอบแล้วจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ กลัวว่านิสัยวินคนเก่าที่อยู่ในความทรงจำจะทำให้วินเปลี่ยนไป ก็เปลี่ยนแค่บางอย่างแค่ความเคยชิน แต่นิสัยและความน่ารักยังอยู่ครบถ้วน
ตอนสุดท้าย หวานมากกก โชคดีจบไว้ไม่ค้าง ไม่งั้นลงแดง ฮ่าๆ
อยากรู้เรื่องริวกับเก้าต่อจังเลย
-
:katai1: อ ย า ก อ่ า น ต่ อ !
-
อยากอ่านต่ออะ :hao5:
-
:L2:
-
:mew5: รอ รอ รอตลอดไป
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน ดูจากตอนสุดท้ายที่ทิ้งไว้ก็...สองปีกว่าแล้วสินะ 555
เรียกว่าดองได้กำลังเข้าเนื้อกันเลย ยังดีที่จบไว้แบบตัวเอกเคลียร์ใจกันแล้ว
ชอบมาก สนุกดีเล่นกับความทรงจำ ชอบโซ่มากสุด ตามด้วยวินตี๋ และกำลังจะชอบวินตัวแท้
ช่วงที่เป็นของริวอ่านมันส์ เป็นตัวที่ซับซ้อนดี เหมือนจะมีข้อมูลอะไรให้เล่นอีกเยอะ
ส่วนเก้า...อ่านแล้วรู้สึกตามที่คนเขียนอยากให้รู้สึก คือเกรียนแตกและสปอยล์จัดๆ
คงเป็นตัวที่โดนใจคนอ่านวัยทีน แต่วัยอย่างเราไม่ค่อยปลื้ม นางเจื้อยแจ้วชวนจี๊ดสมองมาก อิอิ
จะรออ่านต่อไปนะคุณ ตราบใดที่ยังไม่ได้ย้ายเข้าห้องดองเต็มรูปแบบ สู้ๆ
-
จบแล้วจริงง่ะ
:ling1:
:ling1:
:ling1:
-
คนเขียนหายไปไหน : (
-
จบแล้วเหรอ
-
ง่าไอเราเข้ามาอ่านเพราะอยุ่ในหมวด นิยายจบแล้ว
แต่รู้สึกว่าไม่ใช่น้าค้า ชอบเรื่องนี้ อ่านเพลินทั้งเนื้อหาและภาษา แต่แอบไม่ชอบที่โดนลบความจำมันดูเหมือนล้างสมอง แล้วทั้งๆที่ตี๋โดนลบความจำแล้ว แล้วทำไมวินร้ายไม่โดนลบไปละคะ มันดูไม่สมเหตุสมผลนะ เหมือนเอาพลังงานอย่างอื่นมาทำให้วินร้ายมีชีวิตโดยแค่ใส่จิตสำนึกของวินตี๋แค่นั้นน่ะคะ มันแปลกๆเกินๆไปหน่อย แต่ก็นะคะ ยังไงอ่านเพลินๆ ชอบๆๆ เห็นเคยบอกว่ามีปัญหาไวไฟแต่จะมาอัฟให้จบนิ่ค้า นี้จบแล้วรึป่าวเน้อ รึยังไง? ยังไงก็มาบอกกันมั่งก็ได้จ้า ไม่ต้องมาอัฟให้จบก็ได้ แต่มาบอกข่าวคราวกันมั่งก็ได้ หายไปอย่างนี้คนอ่าน(อย่างเรา)เศร้าเลย ;((
-
จะ จบแล้วเหรอ!! o22
มีต่อแบบตอนพิเศษอะไรอย่างนี้อีกมั้ยอ่ะ :mew2:
คิดถึงคู่อื่นๆ ด้วย งืม
-
ตกใจที่เห็นว่าย้ายมาห้องจบแล้ว
ร้องไห้แป๊บ
-
จบแล้วจริงๆเหรอ
เหมือนอารมณ์มันค้างยังไงก็ไม่รู้
รออ่านต่อดีกว่า
-
จบแล้ว!? ไม่น่าใช่น๊าาาาา อารมณ์มันไม่ใช่อ่ะ หรือเป็นนิยายจบแบบอินดี้? ไม่น่าใช่น๊าาาาา ปมที่ว่าตัวเอกตกลงเป็นใครกันแน่ วิญญาณเป็นใคร ทำไมอะไรยังไม่ได้เฉลยเลย เรื่องของริวกะเก้าอีก แล้วที่ทำไมริวต้องตามถ่ายรูปวินมาตลอดก็ยังเป็นปริศนา แบบว่าตกลงอะไรยังไงเป็นแบบไหนทำไมมาบอกกล่าวเล่าหน่อยสิ!
แต่ก็ดีใจที่โดนย้ายมาที่นี่อย่างน้อยนิยายเรื่องนี้ก็จะไม่โดนลบทิ้ง แต่ขอบอกอีกทีจากใจเลยนะคะ ไอคิดว่านิยายเรื่องนี้ยังไม่จบ ไม่ใช่จบแบบอินดี้แน่ๆ ยังไงก็อยากให้คุณนักเขียนมาต่อนะคะ สงสัยจริงๆว่าคุณนักเขียนไปไหนนนนนนนไม่เข้าบอร์ดเล้ยยยยย
-
คิดเหมือนคุณไอ, (แม้เรื่องจะยังไม่จบ แต่โดยรวมก็น่าจะถือว่าจบได้ และการที่ย้ายมาห้องนิยายจบแล้วนี่ก็เป็นหลักประกันว่า...) นิยายจะไม่ถูกลบ จะได้กลับมาอ่านได้อีกหลายๆ รอบ. :mew1:
-
เงิบกับตอนจบแปบ
:katai1:
-
จบแล้วอ่อ
จบแล้วจริงอ่ะ
จริงๆมันก็จบนะ
แต่มันก็เหมือนยังไม่ค่อยเคลีย
มาต่อตอนพิเศษก็ได้น้า
พลีสสสส
-
มารอ ๆ ตอนพิเศษ :a11:
-
อ่านแล้วงง เราว่าท้ายๆดูงงหรือเราไม่เข้าใจ 55555 จบแบบนี้ก็จบแบบงงๆ 55555 แต่เราชอบนะน่ารักดี
-
คะ......แค่นี้เหรอออออออออ จบแบบค้างๆ มาต่อให้เข้าใจกว่านี้ได้มั้ย?? :กอด1:
-
เออ งงเลยที่มาอยู่ห้องนี้...
มันยังไม่จบไม่ใช่เรอะ อยากอ่านต่อ
แต่แบบ อยุ่ห้องนี้ปลอดภัยไม่โดนลบสินะ งั้นก็ดีละ TT^TT
-
อ่านจนจบ แอบหน่วงตรงที่วินคนเก่าหายไป เราผูกพันกับวินที่น่ารักๆมากกว่าวินที่ดูกึ่งปีศาจ เหมือนว่าวินที่เรียบร้อยตายไปแล้วจริงๆแล้ววินเวอร์ชั่นปีศาจที่มีจิตสำนึกกลับมาเกิด คนอื่นอาจไม่คิดแบบเราแต่เราคิดแบบนี้ 55555
ชอบคู่ริวเก้ามาก ชอบวินคนเก่ามาก ชอบแก้วน่ารักดี ชอบพวกเดอะแก๊งค์ด้วย ชอบโซ่ด้วย 5555
-
วินน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆๆๆๆๆ :impress2:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
อ่านจบแล้ว ไม่ถึงกับค้างมาก แต่ก็แอบค้าง
โซ่วินน่ารักดีค่ะ ชอบวินตอนจบมากสุด ดูลงตัวดี
จริงๆอยากแอบให้มีต่ออีกนะเนี่ย ตอนพิเศษก็ยังดี
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ
-
จบแบบงงๆ 555 :ling1: :ling1: ขอบคุณคร่าาาา
-
เพิ่งมาตาม ชอบมาก กำลังสนุกๆเลย เพลินๆ รอต่อล่ะกัน ถึงจะอยู่ห้องจบแล้วก็เถอะ
-
งือ จบแล้วเหรอคะ :mew2:ยังค้างๆอยู่เลยอ่ะ
แต่ไม่เป็นไรจบแบบนี้ก็โอเคค่า :hao5: :hao7:
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้ได้อ่านนะค่ะ :mew1: :กอด1:
-
จบแล้วหรอ????????
จบแล้วจริงหรอ มันค้างๆหลายเรื่องเลยนะ
เรื่องของเก้า-ริว และก็ความทรงจำที่โดนลบไปนั่นด้วย
จะจบแล้วจริงดิ
อยากได้ข้อสรุปอีกซักตอนก็ยังดีอ่า
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก เข้ามาอ่านแบบงง
แล้วค้นพบ ว่าหยุดอ่านไม่ได้เลย :-[ น่ารักมากกกกกกก
แต่ไม่คาดคิดว่าจบแล้วจิงดิ ยังไม่ได้สวีทกันเยอะ ๆ เลย
คุณคนเขียนเป็นอะไรรึเปล่าคะ ถึงหายเงียบไป
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องสนุก ๆ ให้อ่าน ยังรอการกลับมานะคะ :กอด1:
-
:call: :call:
-
ยังรออยู่นะ ^ ^
-
อ้าววว งงเลย เห็นโพสไว้ห้องจบ แต่เราอ่านแล้วมันค้างๆ ไงก็ไม่รู้อ่ะค่ะ :mew2:
-
o22 :hao5: :hao5:
-
จบแล้วหรอ???
จบจริงอ่ะ...
ชอบๆ สนุกดี
แต่มันเหมือนค้างๆยังไงไม่รู้อ่ะ
-
แก้ ปม ไม่ลง
:z3: :z3:
-
จบแล้วหรอ?????????? :a5:
ตอนไหน?? :a5:
เมื่อไหล???? :a5:
อย่างไรอะ ????? :ling1: :ling1: :ling1:
รออย่างมีความหวังนะคะT^T
-
อ่านจนจบ? แต่เหมือนไม่จบ
อารมณ์ยังคงค้างอยู่ คงเพราะ หลังจากที่วินคนล่าสุด
ที่เหมือนรวมกันทั้งเก่าและใหม่มา
ยังไม่ได้อ่านในด้านของวินคนนั้นเท่าไหร่ เลยยังไม่เข้าใจความคิดของวิน
แอบหวังว่าจะได้อ่าน แต่สุดท้ายก็จบลงโดยที่โซ่เป็นคนเล่า
แต่ก็สนุกมากครับ เรื่องนี้ อินเพลงก็เพราะ
-
เพิ่งมาตามอ่าน มันค้างอ่า เข้าใจว่าจบแล้ว?? แต่ยังไม่จบใช่มั้ย
คนเขียนจ๋า มาต่อนะ
-
มาแอบคิดถึงริวเก้านะคะ
คู่นี้ยังไม่กระจ่างงงงง
-
คนเขียนหายไปไหนอ่ะคะ กลับมาต่อเถอะนะคะ คนอ่านให้อภัยหมดแล้ว
-
กลับมาอ๊ะยังน้ออ
-
ตัดเรื่องที่จบค้างไปนิดหน่อย แต่ก็รับได้ไป นี่เป็นเรื่องที่เราชอบมากกกกกกกกกกเลยค่ะ
เราไม่ชอบวินคนดีที่หัวอ่อน ยอมคนเลย เอาจริงๆคือรู้สึกไม่แฟร์กับวินเดิมที่ถึงจะหมดอายุขัยแล้ว
แต่นี่ก็ร่างเขาอ่านะ เราอยากรู้จักวินคนเดิมมาก
ปรากฏว่าคนเขียนเอาวินคนเดิมกลับมาให้ แบบมาแค่ความทรงจำ โอ้ย นี่ดีใจน้ำตาจะไหลค่ะ
คิดได้ยังไง ชอบมาก เป็นอะไรที่วินคนดีก็ยังอยู่ จิตสำนึกดีๆ ความน่ารักของนางยังมีอยู่
แต่อยู่ภายใต้ความทรงจำของวินคนเดิมเท่านั้นเอง วินเองก็จะได้ไม่อ่อนต่อโลกเกินไป
รับรู้ได้ถึงความร้ายกาจแบบทีวินคนเดิมเคยเจอมาบ้าง ชอบค่ะ เทใจให้ในจุดนี้
ปล.จบแล้วจริงๆหรอคะ อย่างน้อยก็เติม the end ให้มั่นใจหน่อยก็ดีค่ะ
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้!!
ตอนนั้นดองจนนึกว่าคนเขียนทิ้งไปแล้ว
มาเจออีกทีอยู่ห้องจบแล้วเฉยเลย
ลืมแล้วด้วย ต้องอ่านใหม่อีกรอบแพล๊พ
-
แวะกลับมาดู คงจะจบแล้วจริงๆสินะคะ5555555555
เป็นนิยายที่เราติดใจมากจริงๆ กลับมาอ่านอีกรอบ
ความรู้สึกคือเราอยากอ่านเรื่องราวของวินคนเก่ามากๆ
ถึงจะร้ายกาจ แต่แลดูมีมุมน่ารักน่าค้นหาอ่ะค่ะ
ฉากที่รูปในเฟสบุคเวลาอยู่กับโซ่ เมาแล้วขี่หลัง อะไรแบบนี้
น่ารักมากๆเลย ไหนล่ะจะแผนที่ให้โซ่กับนุกเลิกกันอีก
อารมณ์เหมือนเด็กหวงเพื่อนไหมนะ แต่แอบลุ้นให้มากกว่านั้น5555555
แต่กับแก้วก็อีกอย่าง มีการห้ามไม่ให้เพื่อนยุ่งด้วย แบบหวงๆ เข้าใจยาก
ไม่ใช่ว่าวินคนใหม่ไม่ดีนะคะ แต่ว่ารู้สึกแปลกๆง่า หลังจากฟื้นมา กลายเป็นวินเรียบร้อย
คือน่ารักมากๆ เข้าใจว่าเป็นอีกคน แต่มันยังไม่ใช่อ่ะค่ะ
อีกทีคือตอนที่โดนยมทูตล้างสมอง กลับมาทีนี้คือเราปลื้มมากกกก
คือมันกลับมามีกลิ่นอายความเป็นวินคนเดิม คือดูร้ายๆเบาๆ
แต่ไม่ใช่ปีศาจเหมือนแต่ก่อนแล้ว แล้วก็ไม่ได้ใสเหมือนตอนเพิ่งฟื้น
เก้ากับริวก็น่าติดตามเช่นกัน ริวดูจิตๆแบบน่าสนใจมากๆเลย555555
แต่เก้าขี้โวยวาย เหมาะจะอยู่ข้างล่างนั่นล่ะดีแล้ว55555555
คนเขียนคัมแบ็กก็ดีนะคะ ถ้าจบแล้วจริงๆ ขออ่านสปงสเปบ้างก็ได้ นะนะ รักกกกกก
-
น่ารักมากกกกกกกก :o8: :o8: คือดีงามอ่ะ :katai2-1:
รอนะค่ะ :katai1:
-
ติดตาม
-
เราชอบเรื่องนี้มากเลยค่าาา ถึงจะแอบงงไปบ้างแต่สุดท้ายก้เหมือนจะลงตัวดีนะคะ เหมือนเป็นวินที่จำว่าตัวเองเคยทำไรไปบ้างได้หมดเลย แต่เป็นคนที่มีจิตสำนึก รู้สึกผิด และไม่คิดจะทำร้ายใครอีก เหมือนเอานิสัย2คนมาผสมๆกันเพราะอย่างคนนึงก้ร้ายสุดขั้ว อีกคนก้ดีห้วอ่อนเกินไป แบบนี้เราว่ากำลังดีนะ ไม่งั้นถ้าวิน(แฟร์) ยังคงจำเรื่องของตัวเองได้ทั้งหมด แต่ไม่สามารถบอกใครได้ มันจะต้องทรมานไปอีกนานแค่ไหน ต้องพยายามตามหาครอบครัวเก่าของตัวเอง ในขณะเดียวกัน มันก้น่าสงสารที่เหมือนวิน(แฟร์) เหมือนจะตายจากไปแล้วจริงๆ เหมือนได้วิน คนเดิมที่นิสัยดีขึ้นคืนมา มองได้หลายมุม เราทั้งดีใจและเสียใจที่วินกลายเป็นแบบนี่ในตอนจบแต่อย่างน้อยๆ สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก้คือ รักโซ่ เรารู้สึกว่าวินาักโซ่ตั้งนานแล้ว แล้วตอนที่ไปแย่งนุกมาแค่จักฉาก ไม่รู้รู้สึกไปเองไหม ที่นุกเคยพูดว่าจะเห็นแก่ตัวเก็บโซ่ไว้คนเดียวได้ไง. เหมือนวินไม่อยากให้โซ่ไปสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง เลยพยายามทำให้เลิกกัน ...
ไม่ว่ายังไงคือเราชอบเรื่องนี้มากกก. แต่พออ่านมาถึงตอนท้าย กลายเป็นว่า นิยายนี้ดองมา5ปีแล้วสะงั้น เฮ้อออ แอบเฟล อยากให้คนแต่ง กลับมาอ่านเม้นบ้างก็ยังดีนะคะ มีคนชอบนิยายของคุณเยอะแยะเลย
-
เวงงงงกำำำำำ ยังไม่จบนี่หว่าาาาาาาาาาาาาาา
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆๆๆ
แต่คนแต่งหายสาบสูญไปแล้ว :o12:
อยากให้มาแต่งต่อให้จบจัง :sad4:
-
ยังกลับมาแอบดูเรื่อยๆด้วยความหวังว่าจะมีต่อ..
เราชอบเรื่องนี้มากๆๆๆเลยค่ะ ขึ้นหึ้งเป็นอันดับต้นๆในดวงใจเลย
ขอให้คุณคนเขียนนึกถึงเรื่องนี้แล้วกลับมาต่อไวๆนะคะ รักมากเลย
-
พออ่านแล้วถูกใจเลย จบแล้วหรอคะ อยากให้มีต่อจัง :กอด1:
-
อ้าว โดนตัดจบดื้อๆ ล็อคอินของคุณ SHIVA โดนลบไปแล้วซะด้วย ว้า :m15: คู่วินโซ่ยังพอหยวนๆได้ว่าลงเอยแล้ว เหลือคู่เก้าริวที่ค้างคา
เนื้อเรื่องเอื่อยไปนิด แต่อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความอึดอัดของวินตี๋ ว่าตัวเองได้หายไปแล้ว ไม่รู้จักใครและไม่มีใครรู้จัก ทำได้แค่ใช้ชีวิตเป็นวินหล่อต่อไป
ชอบที่เปรียบเทียบกับหินกระทบน้ำ เห็นภาพดีค่ะ
-
อ่านไปก็งงไป ฟินแบบงงๆ. ฮาาาา :hao7:
-
ศรีอยากร้องไห้กับความค้างคาา :katai1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสนุกมากๆ ค่ะ อินมากๆ อยากให้กลับมาต่อจังเลยค่ะ ^______^
-
อยากอ่านต่อนะคะ
คือริวกับเก้าอารมณ์ยังไม่จบเลยอ่ะค่ะ
สนุกมากๆจริงๆ
-
ริว :mew1: เก้า
เก้า :mew1: วิน
โซ่ วิน :mew1: :mew1: :mew1:
รอมาต่อนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2:
-
สนุกมากกกกกกกก :o8: o13 :katai2-1:
เสียดายที่ไม่มีต่อแล้ว
แต่ก็ถือว่าสมหวังล่ะนะ
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบค่ะ
น่ารักมากเลย
-
ฮือออ จบแบบไม่จบ
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักดีค่ะ :pig4:
-
เอ่อ.. จบแล้วเหรอคะ ... :hao4:
อยากให้มีสเปเชี่ยลต่ออีกสักหน่อย
ยกป้ายไฟรอเชียร์คู่ ริว-เก้า :mew6: #แล้วเราจะรออย่างมีความหวังต่อไป
-
จบเเล้วอ่อ ยังอ่านเก้าริวไม่สะใจเลย :katai1: :katai1: :katai1:
-
o13
-
จบแล้วหรอ
-
จบแล้วสินะ จบแล้วจริงๆ
-
ฉันชอบเรื่องนี้มากกกกกนะ. อ่านวางไม่ลงจริงๆ. เดินเรื่องได้น่ารักมาตลอด. ถึงแม้จะมา. งง. ตอนจบก็เถอะ. มันไปได้อีก. และไม่บอกเลยว่าจบ. เลยแอบ. งง อะ. ชอบทุกตัวแสดงจริง. วินนี่น่ารักกกมากนะ. โซ่อบอุ่นแต่สามารถได้อีกนะ. เก้านี่เพิ่มสีสรร. เติมรสอร่อย. ริวเติมให้เต็มในแนวต่างออกมา. ชื่นชมคร่าาาาา
-
ค้าง เหมือนยังไม่จบ
-
จบแล้วอ๋อออออ ทำไมยังดุค้างๆอ่ะ5555 แต่ยังไงก้ขอบคุณนะ เรามาตามอ่านทีหลังอ่ะ :hao5: :hao5:
-
จบงี้จริงๆเหรอ :ling1:
-
555 อยากหล่อม่างอะ
-
น่าสนๆๆๆๆ เดี๋ยวมาตามอ่านนะคะ
-
ชอบๆ
-
สาธุ...
-
:katai1: :katai1:
-
คือไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก แต่รักโซ่เสียดายเก้ามาก
น้องวินจัดไปเลยแพ็คคู่ได้ไหม 55555
-
หูยยยยยยยย
-
แล้วจะรออ่าน ใครจะได้ใคร ใครจะแกล้งใคร ใครจะตกหลุมใคร 555
-
กรี๊ดดดดด คู่คุณพี่นี่ดีงามพระราม 9 มาก
ส่วนคุณน้องนั้นยังเลือกพระเอกไม่ได้ เสียดายทั้งคู่ 5555
-
อย่างนี้นี่เอง ก็คิดอยู่ว่า 3 ครั้งที่บอกโซ่มาจากไหน 555
-
เก้า ตอนนี้รู้สึกแกลั้นลามาก จนโซ่ดูหงอยเงหางอนง่วงไปเลย
น้องวินก็ยังมึนๆเหมือนเดิม
ต่างคนต่างปรับตัว แต่เชียร์ทั้งคี่(3คนไง)อยู่แล้ว 5555
-
กรี๊ดๆๆโซ่มาแล้ว ต้องยึดครองจิตใจวินให้ได้น้าาาาาา
-
อ๊ายยยย ถูกใจ
มันต้องรวดเร็วทันใจ อย่าปลอยใครฉกไปได้แบบนี้แหละโซ่
ตัวแปรตัวป่วยเยอะจนชักจะเซไปหาเลยทีเดียว แบบนี้ก็ชัดเจนไปอีกขั้น ฮิ้วววววว
-
เก้า เชื่อเรา มันจะมีคนของเก้าอยู่ โดยที่ไม่ต้องไปแก่งแย่งกับใคร
วินอาจจะมาเป็นคนของโซ่ แต่เก้าจะพบคนของเก้าในไม่ช้า
แล้วก็สู้ๆนะน้องแก้ว เรื่องร้ายๆก็ผ่านไปแล้ว ปรับตัวปรับใจใหม่ อย่าทำร้ายตัวเองอีกนะ
-
เขินแทนวิน งุ้ย
-
วินคนเดิมคงเลวร้ายจริงๆ นิสัยผิดเพี้ยนเพราะถูกปลูกฝังมาแบบผิดๆ
ยังไงก็ขอใหเไปสู่สุคติ อย่ากลับมายึดร่างคืนเลย ไม่งั้น "ร้าย" คงไม่ใช่เก้า แต่เป็น "วิญญาณร้าย" ของวินแทน
-
โอ้มายย เพิ่งเคยอ่านเรื่องที่คนแต่งปล่อยจบแบบนี้
อยากอ่านต่อมากเลย ปล่อยจบแบบนี้เลยทีเดียว ว้อทท
-
ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าโซ่ โซ่มาทวงตำแหน่งคืน :-[ :impress2:
-
จบแบบ งงมาก
-
ง่า จบแล้วหรอ .... ทันยังคาใจนิดๆอ่า
-
คนเขียนหายไปนานมาก