ตอนที่ 30
'ที่คุณท่านตามใจคุณหนูทุกอย่าง ก็เพราะไม่คาดหวังและไม่คิดจะยกอะไรให้ดูแลยังไงล่ะเจ้าคะ คุณหนูก็เป็นแค่ทรัพย์สินชิ้นนึงของบ้านนี้'
เงาดำใหญ่ของแม่มดทะยานขึ้นสูงจนบดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้ส่องโดนผม เด็กมอมแมมวิ่งหนีผมแล้ววิ่งหายไปหลังเงานั้น ผมเงยหน้าเล็กๆ มองแม่มดหน้าเหี่ยวย่นที่ยังคงก่นด่าสาปแช่ง
'คุณหนูไม่ได้สูงส่งไปกว่าหลานชายอิชั้นหรอกค่ะ อย่ารังแกกันให้มากนักเลย คุณมันไม่มีค่า ไม่สมควรเกิดมาด้วยซ้ำ...'
ผมเกลียดพวกมัน พวกหน้าไหว้หลังหลอก ไอ้พวกชอบกินของสกปรก ผมเกลียดพวกมันทุกคน กูไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ใช่ความผิดของกู พวกมึงมันต้อยต่ำเลยเอาแต่คอยอิจฉากู เห็นใครดีกว่าเป็นไม่ได้ ไอ้พวกหนอนแมลงไร้ค่า
ผมลืมตาโพลงตื่นขึ้นมา ฝันเห็นความทรงจำเก่าๆ หายใจสั้นถี่ มีความทรงจำหลายเรื่องแวะเวียนมาย้ำเตือนทั้งยามหลับและตื่น ...บางครั้งก็สงสัยว่าผมเป็นเด็กคนนั้นจริงๆ เหรอ? คนที่มีความคิดมุ่งร้ายต่อทุกคนบนโลก เกลียดคนทั้งโลกเพื่อที่จะได้ไม่เกลียดตัวเอง ผมควรจะเกลียดตัวเองมากกว่านะ ที่โดนด่าโดนว่าก็สมควรแล้ว
ผมมันไม่น่าเกิดมาเลย...
สองวันมาแล้วนับแต่ผมได้สติคืนมา นอกจากเรื่องชีวิตประจำวันที่ผิดแปลกไปจากเดิมแล้ว ตัวผมเองก็ผิดเพี้ยนไปจากเดิม ข้างในตัวผมมันบิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากมายเกินรับไหว หนึ่งคือความทรงจำมากมายที่ถั่งโถมเข้ามาทีเดียว และผมรับมือมันไม่ได้ เหมือนที่ควรจะทำได้เสมอ... ผมอ่อนแอลงและรู้สึกผิดง่ายๆ มากขึ้น สองคือความรู้สึกคิดถึง คาค้างอยู่ในใจ มันรู้สึกอิ่มเอมและหอมหวานทั้งที่จับต้องไม่ได้ นึกภาพไม่ออก เป็นแค่ความรู้สึก...ที่ทำให้สามารถปล่อยวางเรื่องทุกข์ใจได้
ผมไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะรักโซ่ อย่างไอ้ริวน่ะไว้ใจไม่ได้ ...มันต้องหลอกผมแน่ๆ หมอนี่มันมีลับลมคมใน เข้ามาทำตัวกลมกลืนกับพวกบ้านไอ้กัซโดยมีจุดประสงค์อื่นตั้งแต่แรก หลังจากผมให้คนสืบจนรู้ความจริงที่น่าตกใจนั่น ผมก็ต้องคอยระแวงมันมาตลอด ไม่รู้ว่ามันจะเอายังไงกับผมกันแน่
ผมหยิบบุหรี่จากเก๊ะมาจุดด้วยความเคยชิน เดินไปที่ห้องรับแขก ตัดผ่านไปที่ระเบียง ผมสูดเอาควันเข้าปอดแล้วชนคิ้วเข้าหากัน รู้สึกไม่ชอบขึ้นมาเฉยๆ สูบได้ แต่ไม่ถูกปาก... เหมือนตอนที่เปิดตู้เย็นแล้วคว้าเบียร์เย็นๆ มาเปิดเหมือนที่เคยทำเสมอ แต่พอดื่มแล้ว ไม่ชอบ รสชาติก็เหมือนเดิม แต่กลับคิดว่าขม ไม่ถูกปากเหมือนเดิม ผมยันตัวปีนขึ้นไปนั่งริมระเบียง นั่งมองไฟแดงๆ ปลายบุหรี่แล้วปล่อยให้มันไหม้ของมันไป ผมหลับตา ความคิดถึงที่ไม่รู้ที่มา... เป็นใครกันนะ
ไอ้โซ่เดินมาดุเรียบๆ ให้ลงจากราวระเบียง มันใจดีกับผมมากขึ้น เพราะพวกเราดันคบกันเป็นแฟน ในช่วงที่ผมจำอะไรไม่ได้ ปรกติมันไม่ได้ห่วงขนาดนี้หรอก เราสองคนเหมือนพี่น้องผู้ชายที่โตมาด้วยกัน หมางเมินกัน ทะเลาะกัน ไม่หยอกล้อเล่นหัว แต่ในใจก็ผูกพันกันอยู่ อาจจะนิดเดียว แต่นิดเดียวของมัน ก็ใกล้ชิดผมมากที่สุดแล้ว นิดเดียว... แต่มันก็เป็นคนสุดท้ายที่อยู่ข้างผมตั้งแต่พี่คินทิ้งผมไป
'ขอบใจ กูชอบนอนคนเดียว'ผมปฏิเสธน้ำใจมันไปเมื่อวาน ทั้งที่ความจริงผมทนแทบไม่ไหวแล้วกับภาพฝันจากอดีตนั่น ผมไม่ได้ชอบนอนคนเดียว แต่ผมนอนคนเดียวมาตลอด เว้นก็แค่คืนที่มีเซ็กซ์กับใครสักคนแล้วค้างด้วยกัน ผมชอบเซ็กซ์ ชอบมีเซ็กซ์กับคนที่มีลักษณะนุ่มนวลอ่อนหวาน ถ้าไปนอนห้องโซ่คงรู้สึกแปลกๆ ไม่เอาดีกว่า มันเองก็ไม่ได้รักผม เห็นใจลอยคิดถึงใครตลอดเวลา แถมทำตาละห้อยอาลัยหาผู้หญิงที่เป็นเจ้าของตำราอาหารพวกนั้น แค่เห็นก็รู้แล้ว มันคงไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ตอนคบผมเป็นแฟน ผู้ชายกับผู้ชายก็แบบนี้แหล่ะ
พอผมนอนบนเตียง สิ่งที่จำได้ก็มีแต่เรื่องที่แย่ กับแย่ที่สุด ผมคิดถึงเรื่องที่อาจจะทำให้พี่คิน พี่ชายที่รักผมมากหนีไป หลายปีมานี้ผมโทรหาพี่นับครั้งได้ เพราะทุกครั้งที่คุยกัน เหมือนพี่คินไม่อยากคุยกับผม และทุกๆ ครั้งผมก็อยากเอ่ยปากถามออกไปว่า พี่หนีไปเพราะวินรึเปล่า...
เพราะวินทำให้แม่พี่ตาย...
นอนร้องไห้จนน้ำตาจะไม่มีไหล ร้องไห้จนเจ็บอกไปหมด โซ่คอยมาไถ่ถาม บอกจะช่วยรับฟังปัญหา ผมปฏิเสธไปอีกครั้ง ก็ผมเคยคิดไม่ดีกับมันและทำไม่ดีกับมันหลายครั้งด้วย แค่ไม่ถือโทษโกรธกันก็บุญแล้ว ไอ้โซ่ช่วยส่งมือถือที่ดังวันละหลายรอบมาให้ ผมถึงรู้ว่าพี่คินคอยโทรหาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"ฮัลโหลวิน เป็นไงบ้าง? "
"สบายดีฮะ"
"เริ่มกลับมาจำอะไรได้บ้างรึยังล่ะเรา"
"จำได้หมดแล้ว..."
"อ้าว งั้นก็หายดีแล้วสิเนี่ย"
"อืม..."
"งั้นทดสอบหน่อย จำได้รึเปล่า พี่ชอบกินไอศกรีมรสอะไร? "
"แมคคาเดเมีย"
"ถูกต้อง หะๆ มันตั้งนานแล้ว ถ้าวินจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก"
ผมอมยิ้มเล็กน้อยกับความทรงจำดีๆ ที่ลืมนึกถึงไป
"พี่เคยถามว่ารู้ได้ยังไง วินยังไม่ตอบเลย"
"...เวลาพี่หยิบมาสองกระปุก พี่จะยื่นรสนี้ให้ใกล้มือวินมากกว่ารสอื่นนิดหน่อย อะไรที่พี่คิดว่าดี พี่ชอบเอามาให้วินหมด"
"เหรอ พี่ทำแบบนั้นเหรอ แต่วินไม่ชอบกินก็ไม่บอกเลยนะ เฮ้อ...พี่คิดถึงเราจังเลย แต่ว่ายังกลับไปหาตอนนี้ไม่ได้"
"ทำไมฮะ"
"พี่เคลียร์งานแล้วไปเจอสัญญาที่ผิดปรกติชิ้นนึง หลังจากนั้นบริษัทก็โดนฟ้องว่าพนักงานเราคนนึงโกง"
"แล้วจะเป็นอะไรมากมั้ย? "
"ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่มันก็...ทำให้พี่กลับไทยไม่ได้ไปสักพักนะ"
"วินเข้าใจ"
"อย่าลืมพี่ไปซะก่อนล่ะ"
"อืม..."
ผมวางสาย ดีใจนะที่ได้คุยกับพี่คิน แต่ก็ยังปนไปด้วยความรู้สึกผิด ผมจำได้ว่าโกรธแค้นพี่คินมากในช่วงแรกๆ ที่จากกัน คิดว่าโดนทรยศ โดนทอดทิ้ง ทั้งๆ อาจจะเป็นความผิดของผมตั้งแต่เริ่มแรกก็ได้
ผมเดินออกไปรับลมตรงระเบียง เฝ้ารอให้ความรู้สึกคิดถึงนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ลมเย็นๆ พัดปะทะหน้าให้สดชื่นขึ้นบ้าง ผมหลับตาฟังเสียงลม แต่ได้ยินเสียงเพลงเบาๆ พอลืมตาจะชะโงกดูว่ามาจากห้องติดกันรึเปล่า เสียงนั้นก็เงียบลงไป ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วกลับเข้าไปนอนทอดตัวยาวบนโซฟา หยิบหมอนอิงนิ่มมากอด ร่างกายเหนื่อยอ่อนและดวงตาล้าจากการร้องไห้ ทำไมกูกลายเป็นคนขี้แยได้ขนาดนี้วะ ...อยากมีรถไปขับเล่นตอนนี้จังเลย ไอ้โซ่หายไปไหนนะ กูยืมรถหน่อย... กูอยากฟังเสียงลมพัด อยากได้ยินเสียงเพลงนั่นอีกที
ผมนอนที่โซฟายาวอย่างผ่อนคลายกว่าเตียงนุ่มๆ ในห้อง หลับไปได้งีบหนึ่งก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้อง แต่ปวดเบ้าตาจนไม่อยากลืมตามอง ผมกะจะนอนต่อไปอีกหน่อยให้หายง่วงซึม ก็พอดีกับที่สัมผัสบางอย่างมาแตะที่ริมฝีปาก
หัวใจผมเต้นกระตุก แล้วความรู้สึกแสนคิดถึงก็เอ่อล้นขึ้นมา อบอุ่นและหอมหวาน ผมลืมตามองใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังผละจากจูบผมออกไป เป็นโซ่งั้นเหรอ? กลายเป็นว่า...ผมนั่งคิดถึงคนที่อยู่ข้างๆ อยู่แล้วตลอดเวลาเนี่ยนะ
"..ขอโทษ..."
หัวใจผมกำลังสูบฉีดเลือดอย่างเอาเป็นเอาตาย จนนึกกลัวว่ามันจะเต้นแรงจนระเบิดออกมา ริวพูดเรื่องจริงคราวนี้ ผมรักโซ่... แต่ผมดันลืมไปซะนี่
"ทำไมเราถึงเป็นแฟนกัน? "
"ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันใกล้ชิดกัน ก็เลยรู้สึกผูกพัน"
"เราก็คบกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งสิบกว่าปีแล้ว ทำไมเพิ่งมารักเอาตอนกูจำอะไรไม่ได้" แล้วทำไมตัวผมเองถึงรักมันตอนที่จำอะไรไม่ได้ล่ะ
"ตอนนั้นอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข"
ตอนที่ผมลืมหมดทุกเรื่อง... บ้าเอ้ย...ผมอยากลืมมันให้หมดอีกครั้ง ลืมให้หมดตั้งแต่แรกเกิดมา ไม่อยากจำอะไรได้เลย แลกกับการได้มีความรู้สึกเอ่อล้นเต็มอกตลอดเวลาแบบนั้น ให้ลืมอะไรก็ได้ ให้ลืมว่าตัวเองเป็นใครก็ได้ ทั้งหมดในชีวิตของผมมันไม่มีค่า
เอาความสุขยามอยู่ด้วยกันที่โซ่พูดถึงกลับมาเถอะ
ตลอดชีวิต...
ผมไม่เคยรู้เลยว่าความสุขมันเป็นยังไง...
ผมไม่เคยรู้เลยว่าความรักที่ใครเค้าว่ากันมันเป็นยังไง...
ผมไม่เคยรู้จักมันมาก่อน พอรู้สึกอีกที...มันก็มาอยู่ในตัวผมแล้ว
ไอ้สิ่งที่ผมเรียกว่าความคิดถึง ความรู้สึกเต็มตื้นในอกที่คอยช่วยให้ผมผ่านความทรงจำร้ายๆ มาได้ มันคือความรัก ที่แม้สมองจะลืมไปแล้ว แต่มันยังคงอยู่ที่เดิม จิตใจผมยังรักแต่คนตรงหน้าตลอดเวลา ทั้งวันทั้งคืน...
แต่จะทำยังไงดี ผมเปลี่ยนไป ไอ้โซ่มันคงไม่ชอบผมแล้ว
"กูจะทำให้มึงรักกูใหได้"
"อะไรนะ?"
"ไม่รู้ล่ะ ก็กูสำนึกผิดในเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ถ้ามึงไม่ได้แค่หลอกตัวเอง มึงก็ต้องรักกูได้ใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่รักแค่คนที่จำอะไรไม่ได้"
...ขอร้องล่ะ...
"ทำไมไม่พูดอะไรสักอย่างล่ะ? "
"กู... เออ! อยากทำอะไรก็ทำเถอะ"
"มึงพูดเองนะ"
"อะไร? "
"ที่ว่าให้ทำอะไรตามใจ"
"เคยมีใครขัดใจมึงได้มั่งละ ถ้าหมดเรื่องพูดแล้วก็กินข้าวซักมื้อเถอะ กูซื้อข้าวกล่องมาให้แล้ว"
"อืม"
ผมยิ้มให้ แต่โซ่หันหลังเดินไปทางครัวแล้ว
เรานั่งกินข้าวกันเงียบๆ แต่ทุกสิ่งที่โซ่ทำมันดูตื่นตาไปหมด อุ่นอาหารแช่แข็ง วางน้ำผักผลไม้ให้ผมและเปิดกระป๋องน้ำอัดลมให้ตัวเอง จัดลงจานสองจานอย่างคล่องแคล่วว่องไวก่อนทิ้งกล่องและถุงลงถังขยะ ผมไม่เคยสนใจจับตามองดูมันมากขนาดนี้มาก่อน ดูคล้ายๆ มันจะหลบตาผมนะ ก็เลยไม่รู้ตัวว่าโดนมองอยู่ กินข้าวไปตามปรกติ แต่ก็มีซึมๆ เซื่องๆ มีบางทีคาบช้อนใจลอยคิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ทำไมกัน.. หน้าตามันก็เหมือนเดิม แถมโทรมกว่าปรกติด้วยซ้ำ แต่ก็น่ามอง คิ้วเข้มยาว ตาแบบคนมุ่งมั่น จมูกโด่งมาก ดูแล้วไม่เบื่อเลย...แต่พอโซ่เงยหน้าผมก็รีบทำเป็นก้มหน้าตั้งใจตักข้าวกินต่อให้เสร็จ
คืนนั้น ผมลองไปเคาะห้องอีกคน บอกว่าจะนอนด้วยตามที่มันเคยเสนอ โซ่ทำหน้ายุ่งยากใจแต่ก็ยอมให้เข้าไปนอนด้วย ผมแกล้งทำเป็นหลับอย่างรวดเร็ว แต่พอมันปิดไฟ ผมก็นอนลืมตาโพลงเป็นชั่วโมง ไม่ชินจริงๆ กับการมีคนนอนข้างๆ ผมหันมองแผ่นหลังโซ่ในไฟสลัว มันนอนนิ่งในท่าเดิมตลอด ทำไมไม่พลิกตัวมาทางนี้บ้างนะ นอนตะแคงมาทางนี้ หันมาสิ ขอมองสำรวจหน้าเล่นหน่อย กูนอนไม่หลับ...
ผมหันซ้ายหันขวา จนดึกก็แล้ว ยังนอนไม่หลับเลย กลายเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าเหรอเนี่ย ผมยื่นมือไปจับแขนเสื้อคนที่นอนหลับแล้วดึงช้าๆ เบาๆ แต่ก็ไม่ได้ผล ถ้าสะกดจิตหรือจับหมุนตัวโดยที่มันไม่ตื่นได้ก็ดีหรอก ผมเขยิบเข้าไปนอนใกล้ๆ จนได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ อุณหภูมิและไออุ่นที่ทำให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ ความคิดถึง... ไม่สิ ความรู้สึกรักจุดประกายเหมือนดอกไม้ไฟในอก กระจายแผ่ซ่านระยิบระยับไปทั่ว ผมทาบมือลงบนแผ่นหลังของโซ่ ขยับตัวเข้าใกล้และซุกหน้ากับแผ่นหลังอุ่นสบาย หลับไหลไปทั้งอย่างนั้น
โซ่... มึงรู้ตัวมั้ย ว่าทำให้กูมีความสุขมากจริงๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่านทุกๆ ข้อความค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
คงจะขยันทำป้ายด้านบนชื่อตอน แค่ตอนเดียว
ปล. ให้วินเป็นฝ่ายวิ่งตามบ้าง โซ่งอน บึ๋ยๆ