ตอนที่ 4คุณเคยรู้สึกว่ามีผู้คนมากมาย แต่คุณก็เหงาอยู่ดี เคยเป็นรึเปล่า?
เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นเลยสักครั้งนะ บ้านผมอบอุ่นจนร้อน เพื่อนผมเยอะจนน่ารำคาญ อาจารย์ห่วงใยเกินไปจนอึดอัด พอมองย้อนไปแล้วชีวิตผมจัดว่าน่าอิจฉาได้เหมือนกันนะ แต่ตั้งแต่ตายมาเนี่ย ผมออกจะขี้เหงาเกินไปสักหน่อย (ไม่หน่อยล่ะ... ก็มันเคว้งคว้างไม่เหลือใครเลย)
เก้าวัน กับการที่อยู่มองร่างตัวเองนอนแน่นิ่ง ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครได้ยินเสียง และเอาชีวิตที่แสนวุ่นวายกลับคืนมาไม่ได้แล้ว
การมีชีวิตใหม่ก็ไม่น่าจะเหงา
ผมคิดว่าจะเป็นแบบนั้นน่ะ ชีวิตใหม่ช่างดีราวกับอยู่ในนิยาย แต่กลับกลายเป็นว่าเหงามากกว่าเดิม
ก็เลยเผลออ้อนไอ้โซ่มันไปนิดนึง นิดเดียวเองจริงๆ นะ แล้วมันก็คงเห็นว่าผมอ่อนแอ ปล่อยไว้ไม่ได้ เลยไปจัดแจงพูดกับที่บ้านให้เสร็จสรรพ สู่ขอให้ผมมาอยู่ด้วยกัน...
มะช่ายยยย!
มันเข้าใจไปว่าผมต้องการคนคุยด้วยตลอด เวลาอยู่บ้านหลังใหญ่แบบนั้น คุณพ่อคุณแม่ก็มีธุรกิจรัดตัวต้องออกจากบ้านหรือไปติดต่องานต่างประเทศบ่อย น้องพิณก็ไปเรียนต้องออกเช้ากลับเย็น เลยขออาสาเป็นเพื่อนคุย เป็นพี่เลี้ยงตลอด24 ชม. ซึ่งจริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้ต้องการเพื่อนขนาดนั้นนนน จริงๆนะ ไม่ได้ฟอร์มเท่ อยู่คนเดียวได้ ตอนนั้นก็แค่ร้องไห้เพราะความน้อยใจเสียใจที่ไม่สามารถติดต่อครอบครัวได้เท่านั้นแหละ
แต่มาอยู่กับไอ้โซ่ก็ดีนะ ถึงจะไม่ได้ดูแลประคบประหงมเหมือนคนที่คุณแม่ช่อจัดหามาให้ แต่เวลาอยากถามอะไรก็ถามได้คล่องปาก แถมคำตอบที่ได้ตรงไปตรงมาแบบไม่มีกั๊ก
"กูทำแบบนี้ เพราะกูทำรถมึงพัง ไม่อยากติดหนี้ใคร"
เรามาเก็บของที่คอนโดของวิน ที่มันบอกทำแบบนี้ คือคอยดูแลการใช้ชีวิตของผม อย่างช่วยแพ็คเก็บเสิ้อผ้าย้ายข้าวของให้ จัดยาทาแผลให้ ดูแลจิปาถะ ขับรถให้ด้วย มาถึงคอนโดไอ้โซ่ก็สอนใช้คีย์การ์ด โทรสั่งข้าวให้กิน ดูตารางเรียนให้ หลายอย่างเลย
"มือถือมึงมีคนโทรเข้าป่าววะ"
"อืมกูปิดไว้ รับแล้วเหนื่อย" มันคว้าโทรศัพท์ที่ผมเอาออกมาแล้วเปิดเครื่อง เสียงดนตรีร๊อคก็ดังขึ้นอีก
"คนนี้กิ๊กมึง ขาประจำ เจ๊แกก็ไม่ผูกมัดนะ นานๆ ถึงจะกลับมาอ้อนเอากระเป๋าเอยอะไรเอยจากมึง เป็นคนปากร้ายด้วยแต่ก็นิสัยตรงดี กูก็คุยด้วยบ่อยๆ " มันโชว์รูปคนโทรเข้าให้ดูแล้วกดตัดสาย
"น้องคนนี้แฟนเก่า มึงบอกเลิกไปแล้ว คงยังตามขอคืนดีอยู่" แล้วก็กดตัดสายอีก ผมเกาหัวแกรกๆ
"นี่ไอ้ปาล์ม เป็นลูกไล่หรือว่าลิ่วล้อ...อะไรทำนองนั้น นิสัยโอเคอ่ะ ตลกดี" หมายความว่าเป็นเพื่อน? รึเปล่า?
"ส่วนนี้พวกขี้เมา กูรู้แค่นั้น"
"คนนี้กูไม่เคยเห็นหน้า สวยดีว่ะ มึงจีบเค้าไว้ล่ะมั้ง"
"พอแล้วๆ กูจำไม่ได้แล้ว หัวสมองยิ่งแรมต่ำอยู่ด้วย" ผมห้ามแล้วเอามือถือมาไล่ดูphonebookผ่านๆ เบอร์หญิงเยอะมากเลยอ่ะ
"เหอะ อย่างกับปรกติมึงจำ"
"ก็บอกคนที่สำคัญๆ ดิ" ผมกดเข้าไปดูรูปในเครื่องแล้วยื่นให้ โซ่ขมวดคิ้วมุ่น เกาคาง
"สำคัญ กะมึง? "
"ไม่มีเลยเหรอ"
"กูสนิทมากสุดแล้วนะ... แต่ยังไม่แน่ใจเลยว่ามึงนับกูเป็นเพื่อนรึเปล่า" มันหน้าเครียด เปิดดูรูปในมือถือไปมา สไลด์เลื่อนซ้าย เลื่อนขวา ไม่เจออะไร 'สำคัญ'
"ครั้งหลังสุดมึงแย่งคนรักของกูไปนะ แค่บอกให้รู้เอาไว้ แต่...เรื่องมันแล้วก็แล้วไป แม่งมึงก็จำเหี้ยอะไรไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะต่อความยาวสาวความยืด"
มันคว่ำมือถือลง ไฟหน้าจอดับลง แล้วว่าต่อ
"ก็เลยทะเลาะกันตอนขับรถ บลาบลาบลา แล้วจบที่กูมาดูแลมึงนี่ล่ะ"
"กูไม่ทำแล้ว"
"เออ กูก็บอกเรื่องมันจบไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงหรอก"
"โซ่"
"อะไร"
"แล้วตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันป้ะ? "
"มึงต้องการ? "
"อืม"
"ถ้ามึงหายติงต๊องเมื่อไหร่ วันนึงข้างหน้ามึงก็ทรยศกูอีก"
"โหย ไม่ได้ติงต๊องซะหน่อย อีกอย่างกูบอกแล่วไงว่าไม่ทำแล้วไง นะ"
"มึงอ่ะ ทำหน้า..."
"หือ? "
"ทำหน้าออดอ้อน"
"เหรอ" ผมผุดขึ้นนั่งตัวตรง เพิ่งรู้ว่ายื่นหน้ายื่นหัวไปทางโซ่
"ขนาดตอนทำตัวเหี้ยๆ กูยังคบกับมึงได้ตั้งนาน ถ้ามึงทำตัวน่ารัก ทำไมกูจะเป็นเพื่อนมึงไม่ได้"
ผมยิ้มร่า รู้สึกหัวใจพองโต มีความสุข
ไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้วเรา
"นี่กูหลงติดกับมึงรึเปล่าเนี่ย"
"หา" ???
"เปล่า กูรู้มึงอ่ะไม่ได้ตั้งใจหว่านสเน่ห์หรอก แต่จะบอกอะไรไว้ในฐานะที่คุณวินเอ๋อเป็นเด็กสามขวบ"
"อะไร"
"หัดระวังตัวหน่อย หน้าตาอย่างมึง มันชวนเข้าใจผิดง่ายๆ "
"ระวังอะไร"
"มึงมันหน้าตา... ดึงดูดคน รู้มั้ยตั้งแต่เล็กแล้ว ทั้งคนดีไม่ดี ทั้งผู้ชายผู้หญิง ตาสวยแต่ดุ อยู่เฉยๆ ทำหน้าธรรมดา ก็มีพวกนักเลงมาบอกว่าไปมองหน้าหาเรื่องเค้า มีเรื่องง่ายๆ หลายทีแล้ว... หรือบางที มึงนั่งหน้าง่วงๆ เซ็งๆในคลาส ก็มีคนหาว่าไปทำหน้าดูถูก หน้าตาดูยะโสตั้งแต่เกิดไงเค้าเลยคิดไปเอง บางทีอาจเพราะเจอเรื่องทำนองนี้ตั้งแต่เด็ก มึงเลยทำตัวดีอย่างชาวบ้านเค้าไม่ค่อยได้"
ผมพยักหน้ารับฟัง เจอเองกับตัวมาแล้ว(ในกระจก) เออ ก็ทำหน้าเฉย แต่ตา ตาเหมือนหาเรื่อง รูปตามันเป็นไปเอง ถ้าไม่ยิ้มนี่คือหน้าดุไปเลย แต่หล่อ วะฮ่าๆ
"มีอยู่ครั้งนึงมึงเคยเล่าให้กูฟัง สบตากันแวบๆ ในคลาส เค้าก็ว่ามึงไปติดใจเค้า ตาโคตรมีพลัง อิมแพคแรงว่ะ ฮ่าๆๆๆ "
"มึงพูดเวอร์อ่ะ"
"แล้วมึงไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่เลยนะเว้ย ขนาดขี้เก๊กขี้รำคาญก็มีคนมาหลง เวลายิ้มให้สาวคนไหนนะวินเอ้ย ไม่มีหลุดมือไปสักราย"
ผมเท้าคางแล้วนั่งฟังอย่างสนใจ โอ้ยอะไรจะขนาดนั้น ชีวิตมีสีสันดีเว้ย
"อย่างเวลามึงยิ้มให้กูแบบตะกี้เนี้ยะ มึงไม่รู้หรอกว่าหน้าตาตัวเองเป็นยังไง พอมันไม่ดุแล้วประกอบกับมึงหน้าสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วไง บอกตรงๆ... มึงยิ้มสวย แต่ไม่ค่อยมีคนรู้ กูเห็นแล้วคิดหนักเลยว่ะ"
"มึงไม่ได้เป็นเกย์ใช่ป่ะโซ่?"
มันถีบเก้าอี้ที่ผมนั่งดังปั้ก หน้าหล่นจากที่เท้าคางอยู่ดีๆ ทำเอาแทบล้มคว่ำ ดีว่าเอาแขนเกาะโต๊ะกินข้าวไว้ได้
"กูบอก มึงก็เชื่อฟัง หรืออยากจะยิ้มยั่วคนอื่นก็ตามใจ เดือดร้อนมากูไม่ช่วยนะ" มันดุแค่ขำๆ ครับ แต่เล่นแรง
"คร้าบๆ วินจะระวัง"
"พรุ่งนี้วันเสาร์ ทุกทีวันเสาร์เราจะไปเจอเดอะแก๊งค์กัน ยังไงจะได้บอกเรื่องที่มึงความจำเสื่อมครั้งเดียว ไม่ต้องคอยพูดซ้ำบ่อยๆ "
"เดอะแก๊งค์เหรอ? "
"พวกเพื่อนก๊ง คนเป็นห่วงมึงก็ยังมีอยู่นะ จำไม่ได้ก็ไปให้มันเห็นตัวหน่อย เพราะที่บ้านมึงปิดข่าวไม่บอกว่าเข้าโรงพยาบาลไหน"
"อืมๆ "
"มึงอยากไปเจอรึเปล่า? "
"ไม่รู้สิ ยังไงก็ได้"
เหมือนไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตเลยครับ ให้ไปเจอคนเยอะๆ ก็ไปได้ แต่จริงๆก็ไม่อยาก หวั่นๆ ไม่รู้ว่ากลัวอะไร
"กูไปอยู่ข้างๆ มึงเอง ไม่ใช่ปัญหา"
ผมยิ้มหวานหยดย้อยให้อีกหนึ่งที(จงใจ) ผลที่ได้คือมันจับข้อมือผมสองข้างแล้วทำท่าแกล้งๆ จะจูบทำหน้าทำตาโหดๆ แบบโอเวอร์แอคติ้งไปหน่อย ผมหัวเราะขำก๊าก แล้วก็เลยโดนโบกเหม่งไปหนึ่งทีฐานไม่เชื่อฟัง
คืนนั้นผมนอนที่ห้องนอนเล็ก หนึ่งในห้องชุดของพ่อคุณชายโซ่ มีข้าวของของนายนาวินอยู่บ้างประปราย ผมเอาเสื้อผ้าที่ขนจากคอนโดวินมาแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าบิลท์อินไว้แล้วเหม่อมองกระจกบานใหญ่ที่ทำเป็นประตูตู้
นอกจากโซ่แล้ว ถ้าคุณนาวินยังไม่ตาย ผมก็อยากเป็นเพื่อนเขานะ อยากรู้จักว่าคนๆ นี้ ครั้งยังมีชีวิตอยู่เป็นยังไง ไม่อยากคิดไปตามที่ใครๆ พูด ไม่อยากด่วนตัดสินใคร พรุ่งนี้... ก็จะเจอกับบุคคลอีกมากมายในชีวิตเขา ผมจะรับฟังเอาไว้แต่ไม่เชื่อฟัง เพื่อเป็นการให้เกียรติกับวิญญาณคนตาย
ผมเข้านอนแต่ไม่อยากหลับตา กลัวจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีก เมื่อไม่มีกรรมสิทธิ์ใดๆ ในร่างนี้ ผมอาจจะหมดเวลาเมื่อไหร่ก็ได้
พรุ่งนี้เช้า... ผมคาดหวัง ว่าจะยังมีโอกาสมีความสุขได้ต่อไป ขอให้ผมได้อยู่ต่อไปอีกวันนะครับ ท่านยมทูต
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากนะเจ้าคะ ชีวามันอ่อนหัดนัก แต่จะอัพไปเรื่อยๆ แน่นอนค่า
speedที่ทำได้ตอนนี้คืออัพวันเว้นวัน 
ถ้าเรื่องไปช้าเกิน หรือตรงไหนผิดยังไงบอกได้เลยจ้า พร้อมแก้ไข
รูปของโซ่ก็มีนะคะ เดี๋ยวอัพพร้อมตอนถัดไป ไว้พบกันใหม่เจ้าค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
