หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』

[l2ockyou_l3ody!]

ตบซึ้งด้วยถ้อยคำ ดราม่า นะอิพี่เมฆ 


 

[cheyp]

น้องมายด์น่ารักตลอดศกแต่ไม่นึกว่าจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงขนาดนั้น
มาเป็นเหยื่อให้พี่เมฆงาบแท้ๆเลย

[The_outsider]

มายด์น่ารักมาก 

[JA(e)jung]

เข้ามาทีก็ได้อ่านสองตอนรวด
ชอบแม่น้องนีออนมากๆอ่ะ...น่ารักดี...อิอิ
ส่วนพี่เมฆก็ยังฮาเหมือนเดิม
ยังไงก็ฝากพี่เมฆดูแลน้องนีออนดีๆนะ
เพราะน้องยังไร้เดียงสาอยู่
หุหุ

[cancan]

เฮ้ออ  ชีวิตพี่เมฆยุ่งยากดีแท้5555+

[Red_sister]

มาต่อแล้ววววววววววววววววววว เรื่องนี้เป้นเรื่องที่อ่านแล้วไม่เคยเบื่อเลย
 ชอบจังเลยยย เย่เย้

[kslave]

คิดถึงแล้วน้าาา

 

[pare_140]

  น้องมายด์น่ารัก

อยากรู้แล้วว่าตกลงภาระกิจของพี่เมฆนั้นคืออะไร

[tantansin]

เมื่อไหร่จะมาเนี้ย คิดถึงแล้วนะคับ

[Red_sister]

มาอัพยังงงงคะ

[♫~Eristneth~♪]

โอ๊ย อด!!! 

 

ขอพูดเรื่อง nc ก่อน ก๊ากๆๆ

nc โคตรน่ารักอะ อ่านไปฮาไป (ตกลงน่ารักหรือฮา ) เเบบว่า 2 อย่าง 

มายด์โคตรซื่อ น่าจับกดจริงๆ 
เมฆเเบบว่าพร้อมอะ กวน+เจ้าเล่ห์+เเถ+ บลาๆๆๆ 
เยอะมาก

บรรยายเเบบธรรมชาติดี เราชอบ 

อยากเเต่งนิยายเก่งๆให้ได้สักที กระซิกๆ 

[foyer]

   
M ♠ M
11.5

   พี่เมฆไปแล้ว...
“.........................เฮ้อ”
ผมถอนหายใจพลางมองดูสภาพครัวซึ่งตอนนี้เป็นที่อยู่ชั่วคราวของ...
   ซุปถั่ว (ลืมชื่อไปแล้ว) พาสต้าแบบกรีก และ บาร์บีคิวเนื้อแกะ !!!

แง้!!! อาหารยังไม่เสร็จเลย ผมทำไม่เป็นนะ!! 
แย่แล้ว... ก่อนไปผมลืมถามพี่เมฆด้วยว่าต้องทำยังไงต่อ ดูเขาจะมีธุระเร่งด่วนอย่างไรบอกไม่ถูก ซึ่ง...มันก็น่าสงสัยทุกทีที่โทรศัพท์ดัง ผมอยากรู้จังเลยว่าพี่เมฆทำงานพิเศษอะไร ทำไมถึงต้องกระตือรือร้นขนาดนั้นด้วยน้า ?

“.........................”
   
ผมเดินไปหยิบหนังสือทำอาหารสไตล์ยุโรปที่แม่ให้ไว้ แล้วลองเปิดหาเมนูที่ใกล้เคียงหรือใช่มากที่สุด ยังไงก็ต้องทำต่อให้เสร็จ แม่กลับมาต้องดีใจแน่ๆ ที่ได้กินอาหารที่อยากกินมานาน
   ผมยิ้มเมื่อนึกถึงท่าทางของแม่ตอนที่ทำหน้าตกใจกับของที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ!

ระหว่างนั้น... ผมก็นึกถึงใบหน้าของพี่เมฆตอนก่อนที่เขาจะไปด้วย... น้ำเสียง แววตา และการแสดงออกของเขาทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมาก
จริงๆ นะครับ!!!
      
ตอนที่เขากอด หรือหอมแก้ม หรือตอนที่เขาเอาปากมาแตะที่คอที่หน้าผม มันทำให้ผมนึกถึงแม่ นึกถึงใครสักคนที่ห่วงใย... ซึ่งสิ่งเหล่านี้ได้หายไปจากผมนานแล้ว
ที่จริงผมมีพี่ชายอยู่คนหนึ่งครับ แต่หลังจากพ่อกับแม่ผมแยกทางกัน พี่ผมก็ไปอยู่กับพ่อ เราไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว แต่ผมจำได้รางๆ จากความทรงจำว่าตอนเด็กๆ ว่าพี่ผมเขาชอบมาคลอเคลียแบบนี้ แบบที่พี่เมฆทำเนี่ยล่ะครับ...
แต่ว่าบางอย่าง... พี่เมฆก็ทำมากกว่าที่พี่ผมทำเยอะเลย
   
ผมไม่รู้ จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ายังไงดี นอกจาก...ผมรู้สึกดีมากที่ได้รู้จักพี่เมฆ การที่ได้คุย ได้สัมผัสเขา มันเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้ผมมีความสุข
   “ถ้าเขาเป็นพี่ชายเราจริงๆ ก็ดีนะ” นึกแล้วผมก็ขำตัวเอง ถ้ามีพี่เมฆอยู่ด้วยต้องตลกมากแน่ๆ วันนี้เขาก็แต่งตัวประหลาด ทั้งที่ปกติทำท่าทางเหมือนวินมอเตอร์ไซต์หน้าปากซอย แต่คราวนี้เรียบร้อยมาเลยครับ ยังกับเด็กเรียนแหน่ะ
      
      จะว่าไปแล้วพี่เมฆเนี่ย เป็นคนกวนที่หน้าตาดีนะครับ ถ้าผมโตขึ้นแล้วหล่อแบบเขา ไม่แน่... ผมอาจจะขี้หลงตัวเองแบบพี่เมฆก็ได้ ฮะๆๆๆ
         ผมคิดไปก็รู้สึกขำไปตลอด จนทำอาหารเสร็จ
            ลองชิมดู... รสชาติก็ไม่ได้แย่ครับ ผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้เลยบอกไม่ถูกว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อย ถ้าอย่างนั้น... ไว้รอแม่มาตัดสินดีกว่า



21.20 น. แม่กลับดึกจังเลย
22.45 น. เดี๋ยวก็มาๆๆ ต้องใกล้มาถึงแล้วแน่ๆ
23.02 น. รถคงเลี้ยวเข้ามาหน้าปากซอยแล้ว นี่ไง!!! ได้ยินเสียงคนคุยกันหน้าบ้านด้วย
   ผมรีบวิ่งไปดูที่หน้าต่างแต่ก็กลายเป็นว่าเห็นคุณป้าข้างบ้านกำลังทะเลาะกับลูกสาวตัวเองอยู่ต่างหาก

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมากำลังคิดจะโทรหาแม่ แต่แล้วอยู่ๆ เสียงมันก็ดังขึ้น เล่นเอาผมตกใจแทบสะดุ้ง
อ๊า! แม่โทรมาแล้ว ใจตรงกันจังเลย
      “ครับแม่” ผมยิ้มรับสายอย่างรวดเร็ว
      “มายด์จ๋า หลับหรือยังลูก?”
      “ยังครับ ผมรอแม่กินข้าวอยู่” ผมกำลังจะบอกเรื่องอาหารที่แม่อยากกิน แต่เสียงแม่ตะโกนดังขึ้นมาซะก่อน
“ตายแล้ว!!!!” มันดังมากจนผมพลอยตกใจไปด้วย
“ตายๆๆๆๆ ทำไมป่านนี้ยังไม่ยอมกินข้าวกินปลาอีก มายด์จะรอแม่ทำไม บอกกี่ครั้งแล้วว่าถึงเวลากินก็ต้องกินนะคะ”
“แต่ว่า...” 
“แม่งานยุ่งมากนี่ยังทำไม่เสร็จเลย มายด์รีบไปกินข้าวแล้วก็ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะคะลูก อย่าทำให้แม่เป็นห่วงนะ คืนนี้แม่คงไม่ได้กลับต้องอยู่เคลียร์งานก่อน ถ้ายังไงไว้เจอกันวันหลังนะลูกนะ กู๊ดไนท์นะจ๊ะมายด์”
   “............เอ่อ...ฝัน............ด...”




       ..................................แม่วางสายไปแล้วครับ



      ผมยืนมองโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจอย่างเศร้าๆ
“แม่ไม่ได้ลืมหรอก แต่คงงานยุ่ง”
ผมบอกกับตัวเอง ลุกเดินกลับไปที่ครัว
...แล้วเอาอาหารทั้งหมดเก็บใส่ตู้เย็น...              


 
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งคืน...ที่ผมเงยหน้านอนมองเพดานที่มีเพียงความมืดมิด
ตอนนี้มันรู้สึกว่างเปล่าจัง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมยังรู้สึกสนุกและมีความสุขอยู่เลย
       ผมสลัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน บอกตัวเองให้รีบนอน เพราะพรุ่งนี้เช้าผมว่าจะออกไปวิ่งออกกำลังกายในซอยหน้าบ้านซักสองสามรอบ 
เพราะ...ผมรู้สึกอนาถกับความอ่อนเปรี้ยของตัวเองจริงๆ แล้วก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนตอนที่ไปวิ่งแล้วเป็นลมล้มพับต่อหน้าประชาชน..

            แต่จากนี้ต่อไป... ผมจะไม่เป็นไอ้อ่อน ไอ้ลูกหมา เหมือนที่พวกไอ้โจ้ด่าแล้วครับ
         ผมจะต้องแข็งแรงขึ้นให้จงได้!!! 


“แฮ่ก แฮ่ก” โอยย.......เหนื่อย ไม่ไหวแล้ว
   ผมนั่งแปะลงกับพื้นหลังจากวิ่งไปได้แค่รอบเดียวไปกลับเท่านั้น ที่จริง....ใจมันวิ่งไปแล้วไม่ต่ำกว่าสามรอบนะครับ แต่สังขารเนี่ยสิ ทำไมขามันถึงหมดแรงง่ายจัง... เพราะอะไรนะ? หรือว่าเรากินผักมากไปพลังงานจากเนื้อสัตว์และแป้งเลยไม่เพียงพอ
      “งั้น..........พรุ่งนี้ค่อยเพิ่มเป็นสองรอบแล้วกัน” แหะ 


ผมไปโรงเรียนตามปกติ แต่ที่แปลกไปคงจะเป็น.....      

ผมหันมองไปทางซ้ายระหว่างกำลังเดินไปที่ตึกเรียน
      ‘เอ๊ะ?’ มีผู้หญิงสองคนกำลังมองมาทางนี้ครับ ผมหันหลัง....แล้วก็หันหน้ากลับมาอย่างงงๆ   
เขามองผมเหรอ? มองทำไมหง่ะ

   ‘เอ่อ...’ ผมหันมองไปทางขวาหลังจากเดินมาได้อีกสักระยะ
มีผู้ชายสามคนกำลังมองมาทางนี้ครับ ผมหันหลังแล้วก็หันหน้ากลับมาอย่างงงๆ เพราะไม่มีใครอยู่ 
เขามองผมเหรอ? แย่ละ..... จะโดนตื๊บไหมเนี่ยเรา...
            
ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นพลางคิดในใจว่า นี่เราเผลอไปทำอะไรกวนตีนใครเข้าหรือเปล่านะ?
            แง้!!! แค่ทุกวันนี้โดนพวกไอ้โจ้ลากไปตื๊บก็แทบแย่แล้ว ถ้ามีคนอื่นมาผสมโรงด้วย สงสัยผมคงถึงกาลอวสานแน่...

ปึ้ก!!!
   ไม่ทันขาดคำก็มีคนเดินมาชนผมเข้าครับ ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้วรีบพูดขอโทษ แต่ว่าเขาคนนั้นแค่ยิ้มให้แล้วเดินจากไป....
      
“หา?”

ยิ้ม?
         มีคนยิ้มให้ผมด้วย? เป็นไปได้หรือเนี่ย.........????
            ผมลองมองรอบตัวดูดีๆ ปกติจะไม่มีใครกล้าสบตากับผม บางทีแค่เดินใกล้ๆ ก็ยังไม่มีเลยครับ ผมเหมือนเป็นตัวแบคทีเรียของที่นี่ที่ไม่มีใครอยากคบ เพราะฉะนั้น...การที่อยู่ๆ ก็มีคนยิ้มให้โดยไม่ได้ทำท่ารังเกียจเลยจึงทำให้ผมรู้สึกแปลกใจมาก
            
   แล้วนั่น !!! เฮ้ย!!! มีผู้หญิงโบกมือบ๊ายบายให้ผมด้วย เขาส่งสัญญาณอันตรายอะไรให้ผมหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าทางข้างหน้ามันจะมีกับดัก หรือ มีคนดักรอเอาไม้ฟาดหัวผมอยู่!!!
      
อ๊ากกก ม่ายยยยยน้า.........!!!   
         
            ผมชักไม่กล้าเดินต่อไปแล้วสิครับ คิดตุตะไปต่างๆ นานาว่าไอ้โจ้อาจจะฟื้นคืนชีพแล้ว และมันคงเตรียมพร้อมสำหรับการชำระหนี้แค้นกับผมเรียบร้อย

         แต่........
            มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อผมเดินไปถึงห้องเรียนแล้วไม่พบแม้แต่เงาของพวกมันทั้งสี่คน
   ‘สงสัยยังไม่ออกจากโรงพยาบาลแฮะ’
คิดได้อย่างงั้นก็ไม่รู้จะโล่งอกดีไหม?

ผมหยุดคิดเรื่อยเปื่อยพลางก้มลงจะหยิบสมุดที่อยู่ในลิ้นชักใต้โต๊ะ แต่มือมันไปโดนอะไรบางอย่างเข้าครับ ผมหยิบมาดูมันคือกล่องขนมหมีแพนด้าที่มีข้อความเขียนแปะกระดาษเอาไว้ว่า...

‘เรามองนายอยู่นะ’
         
            ผมช้อค....!!! รีบหันขวับซ้ายขวาอย่างลนลานเพราะประโยคสุดน่ากลัว แต่เอ๊ะ... มีต่อยังอ่านไม่จบ

         ‘เราอยากคุยกับนายนะ แต่ไม่กล้า นายน่ารักมากเลย ^ ^’    
          
            หา..............จริงดิ !!!!?
มีคนอยากคุยกับผมด้วย !!
   
   ผมลองมองรอบห้องดีๆ อีกครั้ง... มีเพื่อนพยายามยิ้มให้ผมอยู่จริงๆ ด้วยครับ !
ถ้างั้น...ที่คิดไปเองว่ามีแต่คนรังเกียจผมมันก็ไม่จริงซะทีเดียวน่ะสิ

แหะๆๆ ผมยิ้มออกมาอย่างลืมตัว อย่างน้อย ๆ ตอนนี้ก็มีกำลังใจเรียนที่จะเรียนที่นี่ต่อล่ะนะ
      
   จนกระทั่งถึงคาบเรียนคณิตศาสตร์ของครูพี่เมฆ ใบหน้าของผมที่กำลังยิ้มอยู่บางๆ พลันต้องเปลี่ยนไป เพราะ!
      “หัวไปโดนอะไรมาอ่ะครับครู?” หัวหน้าห้องตะโกนถามและดูท่าทางทุกคนต่างก็สงสัยปนตกตะลึงเมื่อเห็นครูพี่เมฆมาในสภาพมีผ้าพันแผลวนอยู่รอบศีรษะ
         “คอสเพลย์น่ะ รู้จักไหม คอสเพลย์!!!” ครูพี่เมฆตอบอย่างรำคาญ
            “ครูคอสเป็นอะไรเหรอค่ะ หนูไม่คุ้นเลย” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งถาม
               “บารอน แห่งบาคุกันฟุโชวจิ เหอะ ไม่รู้จักล่ะสิ เล่นกันรึเปล่าเกมส์นี้น่ะ”
                  “...........................” ทุกคนเงียบครับ แต่ผมรู้จักนะบาคุกันหง่ะ แต่บารอนไม่เห็นจะแต่งตัวมีผ้าพันแผลแบบนี้สักหน่อย...

ก่อนจะเริ่มสอน ครูพี่เมฆหันหน้ามามองที่ผม
      เขาขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง ซึ่งผมไม่รู้เป็นคำว่าอะไร แต่ก็รู้สึกเป็นห่วงไม่แน่ใจว่าผ้านั้นมันพันแผลไว้จริงหรือเปล่า?
         จนกระทั่งหมดคาบ... ซึ่งต่อไปเป็นเวลาพักเที่ยงพอดี ผมก็รีบวิ่งไปหาครูพี่เมฆเพราะมีเรื่องจะคุยกับเขาเยอะแยะ แต่ว่ายังไม่ทันได้พูดอะไร ผมก็ได้ยินเสียงครูพิซซ่าดังขึ้นที่หน้าประตู
            “สอนเสร็จแล้วใช่ไหมคะครูเมฆ?” เพื่อนในห้องฮือฮากันใหญ่ที่เห็นครูพิซซ่าสุดเซ็กซี่ในระยะประชิด ครูพิซซ่าสอนฟิสิกส์ม.ห้าครับ แล้วก็ได้รับการโหวตจากคนทั้งโรงเรียนว่าเป็นครูที่สวยที่สุดด้วย
            “อ่อ ครับ ขอผมเก็บของแป้บนึงแล้วเดี๋ยวตามไป” ครูพี่เมฆยิ้มตอบ
            “ไม่เป็นไรค่ะ พิซรอดีกว่า เราจะได้ลงไปพร้อมกัน”
            
“ฮิฮิ้ววว....จะไปไหนกันเหรอครับคุณครู?” เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งร้องถาม
“ไปทานข้าวค่ะ จะไปด้วยกันไหมคะเด็กๆ” พูดจบเสียงโห่ฮาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะไปเป็นก้างเปล่าๆ”

“นี่! พ่อคุณเป็นปลารึไงถึงมีก้าง?” ครูพี่เมฆโวยขึ้น ก่อนจะหันไปหาครูพิซซ่าที่ยืนอยู่
“ครูพิซซ่าครับ มีเด็กจะถามการบ้านผมนิดหน่อย ไปรอที่ห้องพักครูดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะรีบตามไป” ครูพี่เมฆบอก
“เหรอคะ? งั้นก็เร็วๆ หน่อยนะคะ พิซหิวแล้ว”
   
 
พอครูพิซซ่าเดินลับสายตาไป ผมก็ได้ยินเสียงซุบซิบกันยกใหญ่ว่าครูพี่เมฆจีบครูพิซซ่าอยู่ และท่าทางครูพิซซ่าก็สนใจครูเมฆเข้าแล้ว
“................” ผมยืนอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยินและบอกไม่ถูกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร...
   
“เฮ้ย ! ไอ้พวกเด็กตีนเท่าฝาหอย ยังอยากมีปากไว้ทานข้าวกันอยู่ไหม ออกไปได้แล้ว!!”
      พอครูพี่เมฆพูดอย่างงั้น เพื่อนๆ ก็รีบกรูออกไปข้างนอกกันทันที ผมเองก็กำลังจะออกไปเหมือนกัน แต่ว่าครูพี่เมฆยืนดักไว้ก่อน
“ยกเว้นคุณ” เขาก้มลงมาบอกผม
       “เอ่อ... ครูมีอะไรเหรอครับ?” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
          “มีทุกอย่าง คุณอยากได้อะไรล่ะ?”
            “..................” ผมงง ไม่ได้ถามว่าจะเอาอะไรสักหน่อย
            
“นี่มายด์ ผมปวดหัวว่ะ รู้ไหมเมื่อวานผมโคตรซวยโดนหมาตีหัวแตก ดูๆๆ กระโหลกร้าวเลือดทะลักแทบหมดตัวเลย” เขาเอามือชี้ๆ ตรงผ้าพันแผลพลางทำสีหน้าเจ็บปวด 

อ้าว... ไหนบอกว่าคอสเพลย์ ?   

         “งั้นครูไปห้องพยาบาลไหมครับ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน” 
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก....” ครูพี่เมฆบอก
“แค่ท่องคาถาแล้วเป่าให้ผมหายก็พอ” ทฤษฎีใหม่อุบัติขึ้นอีกแล้ว...
“ผมไม่รู้คาถาอ่ะครับ” ไม่ช่ายหมอผี...

“พูดตามผม” ครูพี่เมฆตั้งท่าแล้วดึงแขนผมให้มานั่งบนโต๊ะ ส่วนตัวเขานั่งบนเก้าอี้

“รักผัว กะลังมัง ชัยโย”
“หา?”
“เอ้าพูดตามสิ” ผมอึ้งไปพักหนึ่งแล้วก็พูดอย่างที่ครูพี่เมฆบอกไปทีละประโยค
 
   
          “รักผัว สุขขัง สุขขี   
          รักผัว ลีลา มากมี   
          รักผัว ต้องสติดี ทุกวัน   
           
รักผัว ซื่อสัตย์ ประหยัด อดทน 
          รักผัว หมั่นฝึกฝน ท่าใหม่
          รักผัว ต้องคอยเฝ้า คอยเอาใจ
รักผัว ผัวทำอะไร ที่ไหน อย่าลามปาม   
             
          รักผัว ให้เทิดทูน  และบูชา
รักผัว ให้เหมือนเช่นเทวดา ประจำบ้าน
           รักผัว ต้องทำตัว ให้งามๆ   
รักผัว อย่าผลีผลาม มองชายใด
          
รักผัว ต้องพูดง่าย และพูดเพราะ
รักผัว หมั่นหัวเราะ ยิ้มหวานๆ   
           รักผัว แต่ทำตัวน่ารักเกิน ระวังตูดบาน
รักผัว ให้รักนานๆ ตราบเท่าที่มีลมหายใจ”



เอ่อ........... นี่มันใช่คาถาจริงเหรอเนี่ย ???

   พูดไปแล้วก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันจะทำให้เขาหายเจ็บได้ยังไง

“ฮะๆๆ เป่าเร็วๆ ตรงนี้.... โคตรเจ็บเลย” หง่ะ เริ่มไม่เชื่อ ครูพี่เมฆต้องแกล้งผมแน่ๆ
“ครูเจ็บจริงเหรอครับ?” ก็เห็นเขาทำหน้ากลั้นขำผมซะเต็มที่
      “เอ๊า จริงดิ คุณจะหาว่าผมโกหกเหรอ?”
         “เปล่าสักหน่อย”
            “งั้นก็ทำสิ แล้วที่ผมให้พูดตามเมื่อกี้ก็ต้องทำให้ได้ด้วย”
               “ผมจำไม่ได้ครับ”
                  จำได้สองคำ ก่อนเริ่มประโยคใหม่ว่า ‘รักผัว’ แค่นั้นเองอ่ะครับ แต่หลังจากนั้นมันเยอะจำไม่ได้   
“ไม่เป็นไรไว้วันหลังเดี๋ยวเขียนใส่กระดาษมาให้” ครูพี่เมฆบอกแล้วดึงแขนผมเข้ามาอีก จนตอนนี้หน้าผมกับหน้าเขาห่างกันแค่คืบ ผมกลัวใครจะผ่านเข้ามาเห็นก็เลยรีบๆ เป่าให้เขา แล้วถอยลงมาจากโต๊ะทันที
      “จะรีบไปไหน..” ครูพี่เมฆบ่น 
         “ผมไม่รีบหรอกครับ แต่ครูน่าจะรีบมากกว่า ครูพิซซ่ารออยู่ไม่ใช่เหรอครับ” เขาอาจจะลืมไปแล้ว ผมเลยช่วยเตือนความจำให้
            “อ้อ... ใช่” เขาทำหน้าแบบเพิ่งนึกได้

    “ครู....จีบครูพิซซ่าอยู่เหรอครับ?” ผมอดไม่ได้ที่จะถาม เพราะรู้สึกอึดอัดในอกอย่างบอกไม่ถูก ถ้าหากผมได้รู้ความจริงจากปากครูพี่เมฆ ความรู้สึกประหลาดนี้มันอาจจะหายไปก็ได้
      “มายด์ คุณก็เห็นเต็มสองเบ้าตา! ผมหล่ออัจฉรียะขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องไปจีบใครหรอก เพราะใครๆ ต่างก็รุมรักผมกันทั้งนั้น”
 
            หง่ะ จริงดิ? น่าอิจฉา...               
 
“แล้ว...ครูพิซซ่ารออยู่ ครูไม่รีบไปเหรอครับ?”                     
“ทำไมคุณต้องไล่ให้ผมไปหาคนอื่นด้วย”
“เอ้ย ผมไม่ได้ไล่...”
“หรือว่าคุณไม่อยากอยู่กับผม ผมเจ็บหัวแทบตาย คุณไม่แคร์ผมใช่ป่ะ?”     
 
   “..........................” ครูพี่เมฆคิดไปไกลจนผมพูดต่อไม่ออก
      “ถามจริง แคร์ผมบ้างป่ะ?”
         ผมมองหน้าเขา... ไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงตอนที่เห็นครูพันผ้าพันแผลเข้ามา ผมอยากรู้นะครับว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงเจ็บมาแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว เพราะครูเคยบอกผมว่า... ‘เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว’   

ผมไม่อยากให้เขาเจ็บ ไม่อยากให้เขาเป็นอะไร... แล้วก็ไม่อยากให้เขาไปกับครูพิซซ่าเลย


   “ผมเป็นห่วงครูครับ แต่ว่า...... ทำไมครูถึงไม่เป็นห่วงตัวเองบ้างเลย”




H
อาทิตย์ที่ผ่านๆ มางานยุ่งมากกกกกกก (เพิ่มก.ไก่อีกแปดแสนตัว) ขออภัยในความล่าช้าอีกครั้งค่ะ
เรื่องรวมเล่ม ยังไม่ทราบนะว่าจะได้ทำไหม มันยุ่งจริงๆ (เอาเป็นว่าเป็นเรื่องของอนาคตอันไกลโพ้นละกัน)
 

[zhiki]

มาซักที!!!! 

[zhiki]

อยากยกเป็ดทั้งเล้าให้กับมุขรักผัวท่านจริงๆ


แหร่มจ๊าดดดด 

[sam3sam]

กด+1 แถมกดเป็ดเหลืองให้คาถารักผัวของอิพี่เมฆไปเลยจ้า
คาถาบ้าอะไรวะเบบี้มายด์เสียเปรียบโคตรๆ
แต่ฮาที่มายด์บอกจำได้แค่ "รักผัว" แต่ไม่ได้รู้เลยคำนี้มันคืออะไร 
อิพี่เมฆเจอประโยคเด็ดเข้าไป จะเป็นยังไงน้อ
คงได้รักได้หลงแถมคงอยากกดเบบี้มายด์ทันทีแน่ๆเลย

[gayraygirl]

ให้ตายเหอะพี่เมฆจะไปกินข้าวกับยัยนั่นทำไมอ่ะ
แต่มุขรักผัวนี่คิดได้เนอะ ประโยชน์เข้าผัวเต็มๆ 

[BeeRY]

น้องมายด์น่าสงสารจัง อยู่คนเดียวคงเหงามากล่ะสิ 
พี่ก็อยู่คนเดียว มาอยู่ด้วยกันไหมจ๊ะ หนีอิครูพี่เมฆมาเลย
ครูพี่เมฆคะ ไอ้คาถาที่ว่านี่ไม่ค่อยเลยนะ เกรียนยังไงก็อย่างนั้น มีมารตรฐานจริงๆ
คิดถึงพี่โบ

[l2ockyou_l3ody!]

มายน่าสงสารจัง 

ครู พิซ เดาะ - ทอ. 
เหลืองอร่ามมาแต่ไกล - -*


 

[Alone Alone]

ชอบคาถาจริงๆ เอิ้กๆๆ

[kinjikung]

แสดงว่าที่คนไม่เข้าใกล้มายด์เพราะกลัวไอ้โจ้นี่เอง
ว่าแต่ครูพิซซ่านี่มาจากไหนหว่า
แล้วคาถาอะไรของพี่เมฆ ฮาหว่ะะ

[mayuree]

โอว..คาถาเฮียแก เจ๋งจริงๆ  คิดได้เนาะคนเรา นับถือๆ
ว่าแต่ยังไงกับยัยพิชซ่าละนี่

[MokGaLaKom]

ฉึก ฉึก ลูกศรพุ่งทะลุอกครูพี่เมฆ
นีออนเขาหึงแล้วเว้ย
ป๊าดดด หลังจากน้องนีออนมี สะมี เสน่ห์เริ่ม แร๊งส์ 

[ordkrub]

คาถาเด็ดๆๆๆๆๆๆ

[brownie]

คาถาเด็ด จดไว้เอาไปท่องจำ 555

[aisen]

 :L2:อยู่คนเดียวแล้วเหงา ก็ชวนพี่เมฆ มาอยู่ด้วยกันสิจ๊ะ

[nunamicky]

ช่างคิดเนอะ
ถ้าน้องมายด์ท่องและทำได้ตามคาถา
พี่เมฆคงเป็นคนที่ทุกคนต้องอิจฉาแน่

[The_outsider]

 

[indy❣zaka]

คนที่ช่วยตบเกรียนพวกไอ้โจนั่นเมื่อตอนก่อน
จะใช่พี่ชายน้องมายด์ของดิชั้น(?) รึป่าวคะนี่

[e_new]

โห้ย ย !! เฮีย คาถานี้
เห็นแก่ได้สุดๆอ่า 555

[viky_mama]

น้องมายหมัดขวาตรงมาก