M ♠ M
10“พี่เมฆครับ !” นีออนทำตาเป็นประกาย พร้อมประสานมือดุจนางงามจักรวาล
“พี่เมฆ ให้ผมเป็นเมียพี่ได้จริงๆ เหรอครับ !?” เยี่ยม ถามอะไรปัญญาอ่อนได้ตลอดเวลา
“เออดิ เดี๋ยววันนี้ไปแต่งงานกันเลยดีป่ะ ?” ว่าแล้วก็จองตั๋วเครื่องบินไปนอร์เวย์พร้อมวีซ่าเก๊ให้ว่อง
นีออนมองหน้าผมอย่างซาบซึ้ง จนแทบจะน้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความดีใจ
...เดี๋ยวนะน้อง ขอพี่หาทิชชู่ก่อน
“พี่เมฆครับ คือว่า... ผม....” แล้วเขาก็ก้มหน้าพูดอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนคนมีอะไรติดคอ
รู้แล้ว !! คำว่า
‘รัก’ มันติดคออยู่ใช่ไหมล่ะ แหงเลย นีออนกำลังจะสารภาพรักผมชัวร์ ๆ
โอ้ย ปกติ ธรรมดา ชิวๆ ไม่มีใครปฏิเสธคนอย่างผมอยู่แล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ! ถ้าหากว่าเขาคนนั้นได้รับความสุขสุดยอดจากการได้อยู่ใกล้ชิดผม เนื้อนาบเนื้อ ทุกอณูรูขุมขน เป็นใคร ๆ ก็ต้องหลงรักไอ้เมฆคนนี้...ชิมิ?
ระหว่างที่รอลุ้นอยู่นานจนไส้แทบบิด
และทันใดนั้นเอง !!!
ผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนขึ้นมาว่า
“ผมเป็นเมียครูไม่ได้หรอกครับ ผมขอโทษ !!!!!!!!!!” 
อ้าวเฮ้ย !!! ภาพฝันอันแสนหวานของกู๊วววว !!!!
คนที่พูดอยู่ตรงหน้ากูคนนี้แม่งเป็นร่างโคลน !
นีออนตัวจริงต้องไม่พูดแบบนี้ดิแสรดดด
“ขอโทษจริงๆ นะครับครู ผมผิดเองที่เข้ามาวุ่นวายทำให้ครูเสียหาย ผมอยากรับผิดชอบนะครับ ! แต่ว่า... ผมเป็นเมียใครไม่ได้จริงๆ ! ผมขอโทษ !!!”
เยสเป็ด ! นีออนเมาขวดนมอยู่รึไงฟระ !?
มีแต่คนอยากได้ผมเป็นผัวจนตัวสั่น แล้วทำไมเขาถึงไม่อยากได้ !?
โอ้วว จีซัสสสส !
หรือว่าเขาจะโดนเสียบมากไปก็เลยสติแตก ?
เฮ้ย ไม่จริงโว้ย ผมทำนิดเดียว ผมทะนุถนอมเขาสุดๆ ไม่มีทางอ่ะ ที่ผมจะเป็นต้นเหตุ มันต้องเกิดจากความผิดพลาดอะไรซักอย่างแน่ๆ
“มายด์ มันเป็นไปแล้ว... แล้วคุณจะไม่เป็นได้ยังไง”
ผมพยายามบอกเขาอย่างนิ่ม ๆ พร้อมลูบหัวปลอบโยนเบา ๆ
“คุณก็เห็นว่าผมไม่ได้เสียหายตรงไหน” นอกจากเสียน้ำ
“แล้วผมก็เต็มใจที่จะช่วยคุณทุกเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่อยู่ๆ ผมก็ไปเป็นสามีคุณซะงั้น มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอก ไม่ใช่ความผิดใครด้วย แต่มันคือความถูกต้อง ! มันต้องเป็นแบบนี้นั่นแหล่ะโคตรเพอร์เฟคที่สุดแล้ว” โดยเฉพาะเรื่องเมื่อตอนบ่าย คิดแล้วกลุ้มอยากจะทำหน้าที่ผัวให้นีออนไปตลอดกาล
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เหมือนภัยธรรมชาตินั่นแหล่ะคุณ ในเมื่อผมเป็นสามีคุณแล้ว ผมก็ต้องยอมรับความจริง มีเมียเป็นผู้ชายก็ไม่เห็นแย่ตรงไหน คุณดูผมดิ ไม่เห็นจะเครียดซักนิด ...คนเราเกิดมา มันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มรู้ป่ะ แล้วคุณก็โคตรโชคดีที่สุดในสามโลกเลยที่ได้เป็นเมียผม ...ผู้ชายแบบผมนานๆ ทีจะเกิดมาบนโลกนี้นะ มันไม่ได้หากันได้ง่ายๆ ! ฉะนั้น...เราสองคนเป็นแบบนี้นั่นแหล่ะดีแล้ว” จงดีใจซักทีเถอะ ขอร้อง
“...........เอ่อ..”
อะไรอีก ช่วยทำหน้าเอ๋อให้น้อยลงจะขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง
“ทำหน้าแบบนี้......หรือว่าคุณรังเกียจผม ?”
ใช่ซี้ ผมมันหล่อเกินไป
“อ่ะ !! เปล่านะครับ ผมไม่ได้รังเกียจครู”
“ไม่รังเกียจแล้วเรียกครูทำไม คำนี้มันช็อตประสาทผมมานานแล้วนะ คุณรู้มั้ยว่าคลื่นเสียงคุณกับคำๆ นี้มันกำลังทำให้เซลล์สมองผมถูกทำลาย”
“หา ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ?” นีออนตาโต
“ขนาดนั้นแหล่ะ เอาปากมาให้อ้วกเลยตามสัญญา”
พูดจบผมดึงแขนกับท้ายทอยนีออนเข้ามาจนปากประกบกัน กำลังจะลงลิ้นซักหน่อย แต่ว่าเขาหลบ
“ผมไม่พูดแล้วครับ ผมไม่พูดแล้ว !! อื้อออ”
น่ารักแบบนี้ยังไงก็ต้องโดน !
ว่าแต่...ทำไมในปากเขาร้อนจังวะ ?
“เฮ้ย คุณไม่สบายป่าวเนี่ย ?” พอผมถอนจูบนีออนถึงกับนอนหงายสลบเหมือด
“ผ..ผมหายใจไม่ทันคร้าบ”
“มา ! งั้นเดี๋ยวเติมออกซิเจนให้” ผมทำเนียนจะเข้าไปจูบใหม่ แต่นีออนอาศัย HP เฮือกสุดท้ายกลิ้งหลบอย่างพลิ้ว
“ไม่ช่ายแล้ว ! นั่นมันคาร์บอนไดออกไซต์ !!!” เชรด วิชาการเป๊ะ แต่วิชารักกินไข่ต้ม ไม่ได้เรื่องว่ะ
“งั้นนอนดี ๆ เดี๋ยวผมหายามาให้กิน” ผมขยับหมอนแล้วอุ้มนีออนนอนในท่าที่สบาย โอ๊ะ ใครหาว่าผมจ้องฟันอย่างเดียว ไม่ใช่นะโว้ย อย่างอื่นผมก็จ้อง
“ขอนอนพักก็พอแล้วครับพี่เมฆ” อาการสติแตกหายไปแล้วสินะ เฮ่อ เมพจริงกูที่ล้างอาถรรพ์ได้อย่างรวดเร็ว
ว่าแต่เหอะ.... ไอ้กากตัวไหนมันมาร่ายมนต์ดำใส่นีออนที่น่ารักของผมวะ
อย่าให้รู้ มึงเจอกูแน่ 1-1
“ไม่ได้ เดี๋ยวหายช้าผมก็อดกอดคุณดิ”
ผมเอี๊ยก็จริง แต่ผมไม่ทำคนป่วยหรอก
“รอแป้บนะ” นีออนยิ้มให้ผมเบาๆ เฮ่อ น่ารักจนเจ็บตับ เพิ่งเห็นความบรรเจิดชัดๆ ก็วันนี้แหล่ะวะ (เอ๊ะ หรือว่ากูเห็นนานแล้ว ?)
อดไม่ได้ขอจุ๊บแก้มก็ยังดี
ฟืดดดด !!!!!“....พี่เมฆ” ผมค้างจมูกกับปากไว้อย่างงั้นจนได้ยินเสียงนีออนพร้อมแรงผลักที่อกเบาๆ
“เดี๋ยวติดไข้...” เขาว่างั้นด้วยใบหน้าแดงจัด
ถ้าถามว่าแดงเพราะอะไร ระหว่างพิษไข้กับพิษรัก ผมเลือกตอบข้อหลังว่ะ !!!
โอ้ สวรรค์ !!! มีความสุขอย่างเชี้ยๆ มันเป็นแบบนี้เองสินะ
ผมนอนมองหน้านีออนซึ่งหลับปุ๋ยไปแล้วฝ่าความมืด
โช๊ะ...มองไงก็เห็นว่ะ เพราะว่าเขาสว่าง
แม่งเอ๊ย คิดไงก็ไม่เสียใจกับความเอี๊ยของตัวเองจริงๆ ให้ตายเหอะ ถ้าได้เขามาเป็นของผม ให้เอี๊ยกว่านี้ก็ทำวะ
ในที่สุดก็ได้เวลาที่ต้องไปโรงเรียน...
อ้า โรงเรียนแสนสุข ! แค่คิดก็เสียวแปล็บแล้ว
หลังจากคืนนั้นที่ผมให้นีออนพักฟื้นฮีลร่างกายตัวเองหนึ่งวัน เขาก็กลับมาเป็นปกติ สุขภาพร่างกาย จิตใจ และสุขภาพตูดแข็งแรงเหมือนเดิม เป๊ะ !!!
“ลูกพี่”
“เออ”
“เป็นบ้าไปแล้วเหรอครับ ? นั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียว” ทักเชี้ยอะไรของมึง
“สัด อย่ามาพูดรดหัวกู” ไอ้คมย้ายมวลจากที่ยืนอยู่หย่อนก้นลงม้าหินตรงข้ามผม
“ทำไมพักนี้ไม่ทำงานเองเลยลูกพี่ แล้วหลักฐานที่ให้ไป พิสูจน์ได้หรือยัง?” พูดยังกับมึงเป็นบอสกูเลยนะไอ้แสด
“ได้แล้วโว้ย” ผมตอบ
ยกความดีความชอบให้เมียผมนั่นแหล่ะที่อ่านภาษาออโตบอทได้
“มึงให้คนไปส่องดูที่ร้านเกมส์ทุกร้าน เขตไอ้เชษฐ์นะ เดี๋ยวมึงก็เจอ”
“รู้ได้ไงอ่ะว่าไอ้ย้อยติดเกมส์”
“จะไปรู้หัวแม่งเรอะ ! แต่เด็กคนใหม่ของมันท้าดอทเอ ห่า! ถ้ามันอยากเ*ดเดี๋ยวมันก็ไปเองนั่นแหล่ะ”
“แล้วลูกพี่ล่ะ จะไปไหม ?” ไอ้คมมองผมจับพิรุธ เพราะผมโบ้ยงานให้มันมาหลายทีแล้ว
“ไม่ไป ไม่ว่าง ยุ่งสัดๆ ยุ่งเห้ๆ ยุ่งชิบหาย”
“ชิ รู้สึกตั้งแต่มาเป็นครูเนี่ย โคตรยุ่งขึ้นมาทันทีเลยนะ”
ไอ้คมพูดล้อ แต่มันไม่ยิ้ม
“ลูกพี่กรุณาเบิ่งเนตร !!!” และทันใดนั้นมันก็ถลกแขนเสื้อขึ้นจนถึงหัวไหล่
“ดูสิครับ !!! ผมโดนฟัน เจ็บแขนเชรี้ย ๆ!!!” ผมมองผ้าพันแผลแล้วเบ้หน้า ไอ้กากกกก กูนึกว่ามึงโดนมดกัด แผลแค่เนี้ย
“ไอ้สมองนิ่มเอ๊ย โดนแค่นี้ทำเป็นร้องโวยวาย มึงโดนฟันแขนนะเว้ย ไม่ใช่โดนฟันตูด” ผมส่ายหัวไว้อาลัยกับความสะเพร่าของมัน
“แล้วมึงมัวละเมอเหี้ยไรอยู่ กูสั่งให้ไปทำงานนะเว้ย ไม่ได้สั่งให้ไปหลับ”
“โหยยย ถ้าหลับจริงผมคงไปเฝ้าพระเจ้าแล้วล่ะลูกพี่” ไอ้คมเบะปาก
“ความผิดลูกพี่นั่นแหล่ะ ไม่ยอมมาช่วยผมเล๊ย ฝั่งนั้นนะ มันมีทั้งปืนมีทั้งมีด”
“สัด ทำไมมันไม่เอาระเบิดมาด้วยวะ จะได้ยัดใส่ปากมึง”
“ถ้าผมตายลูกพี่อู้ต่อไม่ได้แน่ ๆ” ไอ้คมพูดเหมือนขู่เลยว่ะ
“อะไรของมึงนักหนา กูไปด้วยก็ได้วะ แต่ไม่ใช่วันนี้”
“อีกและ ผมจะฟ้องพ่อ ! ลูกพี่ใช้งานผมยังกับทาส !!!” พ่อมึงคนที่คาบไปป์ป่ะวะ ถ้างั้นก็พ่อกูด้วย
“เออ จะไปไหนก็ไปเลยมึง ! ไปหาพ่อมึงเลย !” ผมลุกขึ้นวิ่งไล่เตะไอ้คม ส่วนมันก็วิ่งหนีปรู๊ดเร็วปานลิงลม
เชี้ย ตอนแรกว่าจะไม่เครียดแม่งก็เครียดจนได้... คนอย่างไอ้คมถึงจะสมองนิ่มแต่มันก็ไม่ใช่คนที่จะเจ็บตัวได้ง่าย ๆ
เหอะ ไอ้งาน ‘ส่งของ’ นี่มันไม่ธรรมดาขนาดนั้นเลยเหรอวะ !?
“นักเรียน เคารพ!!!”
“สวัสดีครับ / ค่ะ คุณครู”
ในที่สุดก็ได้เวลาสอนคณิตศาสตร์ ห้อง 4/2 !!! ผมรอทั้งวันเพื่อมาเข้าห้องนี้ล่ะ ส่วนเรื่องเหี้ยๆ พับเก็บไปก่อน ตอนนี้ขอมองหน้าเมียให้ชื่นใจหน่อยซิ
“......................” อ่าว
ทำไมเหลือแต่โต๊ะ เฮ้ย ไม่มี !!! นีออนว้าปหายไปไหนวะ เมื่อเช้าผมยังเห็นเขาเดินเปร่งแสงอยู่เลย
“นี่พวกคุณ มายด์ล่ะ !!! มายด์ไปไหน !?” ผมตะโกนถามนักเรียนทั้งห้องอย่างหงุดหงิด แต่ไม่มีใครตอบ... หรือถ้าตอบก็บอกไม่รู้
เหอะ ช่างไร้ประโยชน์ซะจริงไอ้เด็กพวกนี้
มองถัดไปด้านหลังห้อง... ไอ้พวกเด็กเกรียนก็ไม่อยู่ว่ะ
ฉิบ....หายอย่าบอกนะว่า...
นีออนของผมกำลังตกอยู่ในอันตราย !!! “อ้าว ครูครับจะไปไหน กลับมาสอนก่อนนนนน !!!!!!!”
ที่แรกเลยที่ผมจะไปหานีออนคือ...ซอกตึกข้างหอประชุม !
ผมวิ่งไปด้วยความเร็ว 1400 แรงม้า ประหนึ่ง Lamborghini ที่เหยียบคันเร่งมิดฝ่าตีน
รู้สึกเป็นห่วงเขามาก แล้วก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลก ๆ ที่ทำให้ตาสองข้างขยิบพร้อมกัน แม่งเอ๊ย
อย่าให้กูเห็นนะว่านีออนเป็นอะไร
ไม่อย่างงั้น...
“มายด์ !!!”
นีออนอยู่ที่นี่จริง ๆ !
ผมตกใจกับภาพที่เห็น และไม่ใช่ตกใจเพราะว่านีออนโดนใครกระทืบจนลุกไม่ไหว ตรงกันข้าม... คนที่โดนกระทืบจนลุกไม่ไหวกลับกลายเป็นพวกไอ้เด็กเกรียนต่างหาก
แม่เจ้า !!!! นี่มัน... วิญญาณอะไรเข้าสิงนีออนรึเปล่าวะ ?
หรือไอ้ที่ผมเห็นว่าเขากระจอก มันจะไม่ใช่อย่างที่เห็น
บางที....นีออนอาจจะเป็นเสือซ่อนเจี๊ยวก็ได้ !
“พ...พี่เมฆครับ ! ช่วยผมพาพวกนี้ไปห้องพยาบาลหน่อยได้ไหมครับ !?” นีออนค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากพื้นหลังจากเค้านั่งอึ้งหน้าซีดไปพักนึง
“พวกมันทำอะไรคุณ ?” เอ้ย กูถามผิดป่าววะ น่าจะถามว่า คุณทำอะไรพวกมันมากกว่า
โอละลือ.... เขาช่างโหดกว่าจินตนาการผมไปหลายขุมยิ่งนัก “อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยครับ สามคนนี้เขาสลบไปแล้ว ผมกลัวเพื่อนจะตาย...” โถ ๆ ๆ
นีออนคงไม่ได้ตั้งใจ แต่พลังที่ซ่อนเร้นมันคงยากเกินควบคุมสินะ
ผมเดินไปสำรวจซากเกรียนชัดๆ แล้วช่วยนีออนหิ้วคนเจ็บไปสองคน
แม่งเอ๊ย... เลือดโชกยิ่งกว่าตอนกูไปตบกบาลแก๊งค์คู่อริอีก
มันชักจะไม่ใช่และ ถึงเขาจะใช้พลังแสงปราบเหล่าร้ายได้ แต่ก็ไม่น่าจะฟิวส์ขาดทำซะเละขนาดนี้
“ผมว่าห้องพยาบาลเอาไม่อยู่หรอกมายด์ พาไปโรงบาลกันเลยดีกว่า เผื่อพวกมันตายจะได้ให้หมอส่งเข้าห้องดับจิตเลย” ผมพูดไปตามสภาพการณ์ แต่นีออนไม่เห็นด้วยว่ะ
“พี่เมฆ !!! อย่าพูดอย่างงั้นสิ เร็วๆ เถอะครับ เลือดไหลไม่หยุดเลย”
นีออนเริ่มขวัญกระเจิงแล้ว ส่วนผมนี่แทบจะโยนพวกมันขึ้นรถ
นี่ล่ะน้า โทษฐานของความเกรียน !!!หลังจากส่งตัวผู้ร้ายถึงมือหมอ
ผมก็มีโอกาสได้ถามถึงช็อตเด็ดตอนที่เมียผมอัดไอ้พวกนั้นซะเละ
“ผมไม่ได้ทำนะครับพี่เมฆ” “อืม ผมก็ว่างั้น”
เหอะ เซ็งว่ะ ที่จริงแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าเขาจะเป็นคนตบเกรียนนะเนี่ย
“คือว่าผมกับพวกไอ้โจ้มีเรื่องกันนิดหน่อย แล้วอยู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้ครับ โผล่มากระโดดถีบ ฟาด ทุ่ม เตะ อัด ตั้บๆๆๆ ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีจนพวกนั้นมีสภาพอย่างที่เห็นเนี่ยล่ะครับ
น่ากลัวมากกกกกกก !!!!!”
โย่ว มันเป็นใครวะ ! อยากจะแต๊งกิ้วเหลือเกิน
แต่ก็โกรธเหมือนกัน มันเป็นใครวะ ! แม่งขโมยซีนกู
“ก็สมควรแล้วล่ะ พวกมันมาหาเรื่องคุณก่อนใช่ไหม ?”
“......อ่า...ครับ นิดหน่อยเอง ...ไม่น่าจะทำกันถึงขนาดนี้เลย...” ฮึ ! นิดหน่อย ? ผมเจอทีไรก็งานงอกทุกที มันนิดหน่อยซะที่ไหนวะ
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า ?” ผมถามเขา พลางมองซ้ายมองขวาจ้องหน้าและตามลำตัวนีออนว่าบุบสลายมั้ย
“ไม่เจ็บเลยครับ คนนั้นเขามาก่อน”
“เด็กในโรงเรียนเราเหรอ ?” ผมถามอย่างสงสัยว่าใครวะ ทำไมแม่งโหดสราดดด
“...คิดว่าไม่ใช่อ่ะครับ” นีออนตอบ “เขาไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน แต่อายุก็น่าจะพอๆ กับผมหรืออาจจะมากกว่านิดหน่อย”
หืออออ ? คนนอกโรงเรียนเหรอวะ ?
แล้ว....... มันเข้ามาทำเชี้ยอะไรในนี้ ?
ฝีมือขนาดนั้น .......บวกกับความโหดซะปานนี้
อย่าบอกนะว่า.....
ข้าพเจ้ามีเอี่ยวในการมาของมัน !? H
หัวข้อ: EP.31 (END) ♠ 04/08/15 M ♠ M 『 ▷ ▷ ▷ ▸ ครูผมเป็นมาเฟีย (จริงดิ!!!?) 』 (อ่าน 392690 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก