ตอนที่ห้า (จบ)
ไอ้ตัวแสบที่นั่งรถมากับพิชญ์มันเงียบเป็นพิเศษจนเขารู้สึกแปลกๆทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังร่าเริงเซี้ยวซ่าอยู่เลย เพียงแค่สิบห้านาทีมันเกิดอะไรขึ้น ?
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับๆ” ร่างบางหันหน้าหนีมองออกนอกกระจกไม่ยอมหันมาสบตา สร้างความรู้สึกแปลกๆเหมือนกระวนกระวายและไม่ค่อยพอใจกับอาการแบบนี้ของไอ้แสบเท่าไหร่ จนต้องจอดรถริมทาง
“เอ๋ ? จอดทำไมอ่ะครับอาจารย์” คำว่าอาจารย์อาจเป็นคำพื้นฐานแต่เมื่อได้ยินจากปากคนๆนี้มันกลับต่างออกไป มือที่กำลังจะเอื้อมไปจับไหล่คนตัวเล็กให้หันมา ชะงักค้างลงวางมันลงบนพวงมาลัยเหมือนเดิม
“อืม…ไม่มีไร” รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง จนมาถึงคอนโดของพวกเขา ฮันนี่รีบลงจากรถบอกเร็วๆว่าวันนี้ไม่ต้องทำกับข้าวเผื่อ ทิ้งให้พิชญ์นั่งอยู่บนรถด้วยความไม่เข้าใจ หรือมันจะมาถึงจนที่ควรรู้สึกตัวกับคำว่า ครูและนักเรียน และฮันนี่ก็เป็นฝ่ายรู้สึกตัวก่อนเขา แค่เพียงแต่อยากยืดเวลาออกไปแต่สุดท้ายทุกอย่างมันก็จบลง เพียงแต่เขาไม่ได้เตรียมใจว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ดวงตาคมฉายแววเศร้าสร้อยค่อยๆก้มหน้าลงกับพวงมาลัย ไร้น้ำตา ไร้คำพูด ไร้อาการตอบสนอง เพียงแต่ เจ็บที่ใจ ..
ร่างบางวิ่งขึ้นมาจนถึงห้องตัวเองค่อยๆทรุดลงพิงประตูห้อง น้ำตามากมายที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะสามารถเรียกออกมาได้เยอะขนาดนี้ค่อยๆไหลลงมาราวกับทำนบแตกจากตาเรียวเล็กเพียงแค่คิดถึงคำว่าเหมาะสมที่ตัวเองพึ่งจะนึกขึ้นได้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เขากำลังทำให้ประวัติของพี่พิชญ์ด่างพร้อยหรือเปล่า ถ้าคนอื่นรู้เข้าว่ามายุ่งกับนักเรียนของตัวเอง ฮันนี่ยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเองที่เลอะไปด้วยน้ำ แววตาเรียวฉายแววตกใจ ก่อนปากบางๆจะค่อยปล่อยเสียงสะอื้นออกมา จากเบาๆ กลายเป็นดัง .. เสียงสะอื้นที่ไม่รู้จะจบลง เมื่อไหร่ น้ำตาที่ไม่ได้แค่ไหลอาบหน้าแต่มันกำลังไหลรินที่หัวใจ มือบางค่อยๆเลื่อนมากุมที่อกด้านซ้ายของตัวเอง สัญญาณแห่งชีวิตกำลังเต้นอยู่เป็นจังหวะ เจ็บมาก .. เจ็บจนทนไม่ไหว สุดท้ายร่างบางก็ค่อยๆขดตัวลงกับมุมประตู จนเสียงสะอื้นหมดไปแต่หยาดน้ำตาไม่ได้จางหายไปด้วยเลย ได้แต่นอนนิ่งๆอยู่ตรงนั้นจนเช้าของอีกวัน ..
“วันนี้แกเป็นไรวะฮันตาบวมชิบหาย มาซะคาบบ่าย”
“นิดหน่อยว่ะ มีเรื่องให้คิด”
“เหมือนพี่หล่อเลยว่ะวันนี้มาตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน พวกผู้หญิงถามก็ตอบเหมือนแกเป๊ะๆ ช่วงนี้คำนี้มันฮิตหรอวะ”
“เออมั้ง นอนก่อนนะง่วงว่ะ”
“เอ้าไอ้สัสมาสายยังหลับ” ร่างบางไม่ฟังอะไรทั้งนั้นค่อยๆก้มหน้าลงกับโต๊ะ แต่ก็ไม่อาจข่มตาหลับได้ ได้แต่นอนลืมตาปล่อยให้น้ำตาไหลลงช้าๆ
“เฮ้ยๆกูว่าแม่งอกหัวชัวร์ร้องไห้ขนาดนี้” เพื่อนสนิททั้งสองก็ปรึกษากันด้วยความเป็นห่วง
“เออๆ พามันไปแดกเหล้าดีปะวะ เผื่อหายเครียดเอาให้เมาแม่ง”
“เออๆดีเหมือนกัน” ตกเย็นวันนั้นฮันนี่ก็โดนเพื่อนสนิทพาไปที่ผับเดิม นั่งหน้าฟลอร์เหมือนเดิม พร้อมเหล้าโซดาราคาแพงลิบลิ่ว แต่คราวนี้ร่างบางเอาแต่กระดกเหล้าเพียวๆไม่เอาโซดาจนเพื่อนทั้งสองไม่กล้าดื่มเยอะทันที กลัวมันจะหายไปแบบคืนนั้นอีกเลยต้องมานั่งเฝ้ามัน แต่แล้วพอร่างบางเมาได้ที่ก็ค่อยๆขยับย้ายตัวเองไปอยู่กลางฟลอร์ศูนย์รวมผีเสื้อราตรีที่กำลังกรีดกรายสยายปีกกันได้ที่อวดฝีไม้ลายมือตามจังหวะ โดยหนึ่งในนั้นก็มีฮันนี่ขี้เมาที่เมาจนไม่รู้เรื่อง เมื่อจังหวะเพลงเริ่มเปลี่ยนเป็นสโลว์ช้าๆ หลายคนในฟอลร์เริ่มจับคู่กัน บ้างก็เดินกลับ แต่คนขี้เมาก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องโอบเอวคนที่อยู่ใกล้ที่สุด ค่อยๆเอนซบลงไม่รู้เรื่องรู้ราว
“เมาแล้วหรอ”
“ม่ายมาวววว … ฮันนี่ไม่มาววว” เสียงงัวเงียอ้อแอ้ พร้อมกับสายตาเชื่อมค่อยๆช้อนขึ้นมองคนตัวสูงกว่า แต่เมื่อสบตากันร่างบางก็หัวเราะออกมา
“ขำอะไร ..”
“ฮ่าๆ เอิ๊ก หน้าเหมือน พี่พิชญ์เลยอ้ะ … คิ้วเค้มๆ ตาดุๆ เหมือนมากเลย” ฮันนี่ใช้นิ้วชี้ไล้ไปตามเครื่องหน้าของคนๆนั้น รอยยิ้มเริ่มเลือนลางก่อนจะแทนที่ด้วยน้ำตา
“ร้องไห้ทำไม ..”
“นายคนหน้าเหมือนพี่พิชญ์รู้มั้ย ว่าทำไมพี่พิชญ์ถึงใจร้าย”
“ใจร้าย”
“ช่ายยยยยยย ใจร้ายมาก” ฮันนี่เอนหัวลงซบกับอกแกร่งปล่อยให้เสื้อเชิ้ตสีดำของเจ้าของมันซับน้ำตาให้
“หืม .. ไหนเล่ามาหน่อยครับ”
“พี่พิชญ์.. ฮึก .. มะ ไม่ชอบ ฮันนี่ .. ฮึก .. เพราะว่าฮันนี่ .. เป็นแค่นักเรียน”
“รู้ได้ยังไงครับพี่พิชญ์เค้าเคยบอกฮันนี่หรอ หืมม” เสียงกระซิบเบาๆดังขึ้นข้างหู ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจของร่างบางจนเผลอโอบกอดคนๆนี้แน่นขึ้น
“พอ….ฮึก ..พี่พิชญ์รู้ว่า .. ฮันนี่เป็นนักเรียน พี่พิชญ์ก็ไม่ชอบฮันนี่แล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะ ฮึก .. พี่พิชญ์ .. เป็นครู .. พี่พิชญ์จะชอบ .. ฮึก .. เด็กได้ไง .. พี่พิชญ์หล่อ .. พี่พิชญ์เท่ .. ฮึก .. ต้องมีสาวๆมาชอบอยู่แล้ว” เสียงสะอื้นงอแงเผยความในใจทั้งหมดออกมาเรียบรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้านิ่ง
“แล้วถ้าพี่พิชญ์ชอบฮันนี่ล่ะครับ”
“มะ .. ไม่มีทาง .. นักเรียนกับครูมันไม่ดี” เสียงงอแงเริ่มลดลงความง่วงงุงเริ่มเข้ามาแทนที่ แต่สิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างสุดท้ายมันหมายความว่าอะไรกันนะ ?
“งั้นเดี๋ยวพี่พิชญ์ลาออกเพื่อฮันนี่ดีมั้ยครับ”
แสงแดดรำไรในตอนเช้าฉายเข้ามาในห้องๆหนึ่งที่เฟอร์นิเจอร์เป็นโทนขาวดำ แอร์คอนดิชันเนอร์เย็นฉ่ำทำงานสร้างอุณหภูมิ 20% ต่ำกว่ามาตรฐานประหยัดพลังงาน ปรากฏร่างสองร่างที่นอนกอดกันแน่นใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ร่างของคนตัวเล็กหนุนอยู่บนท่อนแขนของพิชญ์เอนหน้าซุกกับอกแกร่ง ส่วนคนตัวสูงก็ใช้อีกแขนโอบเอวฮันนี่เข้ามาแนบชิด ลมหายใจที่สอดคล้องในจังหวะเดียวกัน จวบจนร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ แต่สิ่งแรกที่เห็นคือแผ่นอกสีน้ำผึ้งของใครสักคน
“เฮ้ย ..”
“หืมมม อะไรแต่เช้า” เสียงงัวเงียขัดเคืองจากเจ้าของอกแกร่ง พร้อมๆกับวงแขนที่รัดแน่นมากกว่าเดิม
“พี่พิชญ์ เอ้ย อาจารย์ปล่อยยยยยย ฮัน เอ้ย ผมจะกลับห้องงง”
“นอนนี่แหละน่า ยังเช้าอยู่”
“อาจารย์เป็นอาจารย์นะทำกับลูกศิษย์แบบนี้ได้ไง” ร่างสูงส่งเสียงรำคาญในลำคอเบาๆ
“ไม่เป็นแล้วน่า ..”
“หะ ?”
“จะลาออกแล้ว”
“อ้าว ไหงงั้น” คราวนี้ไอ้ตัวแสบกลับหยุดดิ้นสะกิดๆจิ้มๆคนตัวสูงให้ลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ด้วยความรำคาญอยากจะนอน พี่พิชญ์ก็จัดการเลื่อนตัวขึ้นคร่อมน้องฮันนี่ตัวแสบในทันที
“ดะ เดี๋ยว อื้อออ …” ริมฝีปากบางถูกปิดด้วยริมฝีปากของคนด้านบนแน่น จูบบางเบาเริ่มดูดดื่มและรุนแรง มือบางทุบประท้วงที่ไหล่แกร่งแรงๆแต่มีหรือจะสู้ได้ สุดท้ายเมื่อพิชญ์ค่อยๆถอนจูบออกก็หอบแฮ่กไปตามระเบียบ
“ฟังดีๆนะครับ พี่พิชญ์คงเป็นอาจารย์ไม่ได้แล้วครับ รักลูกศิษย์ตัวเองขนาดนี้ อยาจะจับมือ อยากจะจูบ อยากจะกอด อยากจะกด”
“บะ .. บ้า ! คิดอะไรเนี่ย”
“คิดจะรักครับ ดังนั้นช่วงนี้ก่อนจะหมดเทอมอย่าพึ่งซน อย่าพึ่งยั่ว อย่าพึ่งแกล้ง เดี๋ยวผิดจรรยาครู แต่ถ้าลาออกเมื่อไหร่ พี่พิชญ์จะจัดการทบต้นทบดอกนอกฮันนี่เอาให้คุ้มทุนไปเลย”
“พะ .. พูด อะไร น่ะ อื้อออออ” แล้วริมฝีปากบางก็ถูกปิดไปอีกครั้ง
“พะ .. พี่พิชญ์ .. ฮัน หายใจไม่ออกแล้ว” หน้าขาวเนียนขึ้นสีเรื่อ จนพิชญ์ต้องก้มลงหอมแก้มแดงๆนั่นด้วยความหมั่นไส้ปนหมั่นเขี้ยว
“อีกอย่างนะครับ ห้ามไปกินเหล้าโดยที่ไม่มีพี่อีกนะ”
“เอ๋ … ทำไมอ้ะ ปกติก็กินกับไอ้วิน อื้ออออ” ร่างสูงอดใจไม่ไหวต้องประกบจูบดูดซับความหวานจากปากแดงระเรื่อนั่นอีกครั้งจนได้ ก่อนจะกระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปากบาง
“เมาเหมือนหมาไม่พอ ยังเมาแล้วยั่ว เมาแล้วน่ารัก เมาแล้วน่าฟัด เมาแล้วน่าจับกด พี่พิชญ์หวงนะครับ” สิ้นคำพูดที่น้ำเสียงเริ่มแหบพร่า จากนั้นก็คงเป็นเรื่องของคนสองคนที่รู้ว่าทำไมแอร์ 20 องศา มันช่างร้อนได้ขนาดนี้กันนะ ?
จบ …
ฮิฮิ เรื่องต่อไปที่จะลงในทู้นี้ก็คือ ‘กู้ภัย – ไฟไหม้’ เวอร์ชั่นเต็มนะคะ น่าจะพรุ่งนี้มาลงต่อให้เลยจ้า ><
Ps, ตอนพิเศษขออนุญาตลงเฉพาะในหนังสือนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ จะเริ่มเปิดจองเมื่อลงครบห้าเรื่องนะคะ
หัวข้อ: เรื่องสั้นชุดเมียหรือหมา:(ห้าเรื่อง) เปิดรีปรินซ์ !!!!! หน้า 1 29/12/54 (อ่าน 155294 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก