ชอบพี่พิชญ์ตอนนี้ 5555
ตอนที่ 4
หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นมันก็ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้วที่ทั้งสองฝ่ายแทบจะไม่มองหน้ากันนอกจากเวลาเช็คชื่อ จนกระทั่งวันหนึ่งในขณะที่พิชญ์กำลังนอนดูทีวีอยู่ที่ห้อง
ปัง ! เสียงเหมือนอะไรบางอย่างระเบิดดังมาจากข้างห้อง ตามประสาเพื่อนบ้านที่ดีประกอบกับกลัวห้องตัวเองไหม้ไปด้วยร่างสูงรีบวิ่งออกไปห้องข้างๆ บิดลูกบิดประตูไปมาแต่ทว่าประตูกับล็อค และด้วยระบบคีย์การ์ดเซนเซอร์อย่างดีมันไม่มีทางจะเปิดประตูห้องได้เลย ร่างสูงรีบกดออดแรงๆหลายที กลัวเจ้าของห้องจะตายซะก่อน
“แค่ก ๆค้าบๆๆๆๆ” เสียงจากคนด้านในดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่ถูกเปิดออก
“เฮ้ย พี่หล่อ เอ้ย พี่พิชญ์ เอ่ออ … ดีครับ” รอยยิ้มเจื่อนๆที่มาพร้อมกับคราบเหงื่อบนใบหน้าขาว ผมหน้าปรกตาเล็กน้อยยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เสื้อยืดลายโดเรม่อนและกางเกงบ็อกเซอร์ที่สั้นมากถึงมากที่สุดเลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำสีเหลือง แต่ร่างสูงดูเหมือนจะตกใจกว่าไม่คิดว่าคนข้างห้องจะเป็นคนที่คุ้นเคยขนาดนี้
“อะแฮ่มๆ เอ่อ ทำอะไรล่ะเสียงดังเชียว” ร่างสูงแสร้งทำตาดุ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เอ่อ .. ผม .. ลองทำไข่เจียว อ่ะครับ”
“แล้วทำไมระเบิดได้”
“เอ่อ … ผมดูผิด มันไม่ใช่ น้ำมัน แต่เป็น น้ำยาล้างจาน แฮ่ สีมันเหมือนกันอ่ะครับ” น้ำเสียงยอมรับอายๆ พร้อมกับเลือดที่ขึ้นสีแดงก่ำบนใบหน้า ตาตี่ๆเรียวเล็กมีแววเจื่อนๆ
“เอ่อ ข้าวเช้าหรอ”
“อ่า ครับ”
“ทำให้มั้ย” อะไรบางอย่างทำให้พิชญ์เผลอพูดออกไป แต่เมื่อพูดไปแล้วก็แทบอยากจะบีบคอตัวเองตาย ตัวเองยิ่งมีคดีไปล่อลวงเด็กอยู่คราวนี้เด็กมันคงไม่มองแปลกๆหรอกนะ
“เอ่อ … ถ้าไม่รบกวนพี่พิชญ์นะครับ แหะๆ” รอยยิ้มจริงใจอายๆเล็กน้อยจากไอ้ตัวเล็กสร้างความรู้สึกแปลกๆที่ฉายความอบอุ่นขึ้นในใจ แค่ยิ้มเองนะ ทำไมรู้สึกได้มากขนาดนี้ มัวแต่คิดไปคิดมาก็พาตัวเองมาอยู่ในห้องเด็กเรียบร้อย ห้องๆนี้ก็คล้ายๆกับห้องเขาต่างกันที่การตกแต่งที่ดูสดใสด้วยโทนสีขาวปนส้มดูสดใสและร่าเริง ส่วนห้องครัวก็อยู่ในสภาพเละเทะได้ที่
“เอ่อ … มันทุเรศๆนิดนึงนะครับ แหะๆ”
“เอ่อ อืมๆ” พิชญ์เกิดอาการเงอะงะขึ้นมาทันทีที่มีคนตัวเล็กอยู่ใกล้ๆ หยิบจับอะไรก็ดูแปลกๆไปหมด ไอ้คนตาเรียวเล็กก็ขยันจ้องเสียจริง ดูจะสนใจไปทั้งหมดไม่ว่าจะตอนเปิดเตาไฟฟ้า หรือ หาตะหลิว จนพิชญ์ต้องแสร้งเดินไปเปิดตูเย็นขนาดสี่บานขนาดใหญ่ เขากวาดตามองวัตถุดิบจำนวนมากที่อยู่ข้างใน ที่ดูเหมือนใกล้จะหมดอายุเข้าไปทุกวัน
“เอ่อ .. คือจริงๆจะมีแม่บ้านมาทำให้ครับ แต่ว่าป่วย ผมขี้เกียจกลับบ้านก็เลยเป็นแบบนี้แหละ แหะๆ”
“อืมๆ ไปนั่งรอไป”
“อ่า … ครับ” คำพูดติดจะเย็นชาของร่างสูงทำเอาฮันนี่เก้อหน่อยๆ แอบคิดในใจแค่เขาเป็นนักเรียนต้องเย็นชากันขนาดนี้เลยหรอ ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นยังยิ้มให้เขาอยู่เลย ยังบอกอยู่เลยว่าเราเป็นของกันและกัน เขาลืมแล้วหรอ
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมามื้อเช้าและเย็นก็กลายเป็นหน้าที่ของพิชญ์ที่ต้องทำเผื่อสำหรับสองคนทั้งๆที่เขาไม่ชอบทานข้าวเช้าและขี้เกียจกลับมาทำตอนเย็น แต่เจ้าตัวแสบดันชอบกินข้าวที่บ้านและสำหรับเด็กอาหารเช้าถือเป็นมื้อสำคัญที่สุด พิชญ์เลยแสดงฝีมือการทำอาหารที่เรียนมาจากคุณนายนวลรพีย์ผู้เป็นแม่ออกมาจนหมด ไอ้ตัวเล็กก็ชอบยิ้มจนตาหยียอประจำว่าอร๊อยอร่อยจนพี่พิชญ์ตัวลอยละลิ่วเป็นประจำ น้องฮันนี่ช่างอ้อนช่างเอาใจขนาดนี้พี่พิชญ์หรือจะทนใจแข็งไว้ได้ คงมีแต่ใบหน้าคมๆนี่แหละที่ชอบตีหน้าเย็นชาทั้งๆที่อยากยิ้มจะตายไป แต่ฟอร์มดูเหมือนจะเยอะกลัวเสียมาดดีกรีอาจารย์ที่ปรึกษาที่ห้ามหวั่นไหวกับเด็กในปกครอง คิดไปคิดมาก็เครียดจนเลิกคิด แต่ก็กลับมาคิดอีก ก็เครียดอีก กลายเป็นวัฎจักรประจำวันไปซะงั้น
“พี่พิชญ์ค้าบบบบ” นั่นไงคิดถึงก็มาให้เห็น เจ้าตัวดีที่ดูเหมือนจะมีอิทธิพลเหลือเกินโผล่หัวเข้ามาในห้องพักครูที่ประจวบเหมาะกับมีเขานั่งอยู่คนเดียว
“ว่าไง”
“คืออ …. รถฮันเสียอ้ะ กลับคอนโดไม่ได้ กลับด้วยน้ะ น้ะน้ะน้ะ”
“แทกซี่ไง” แม้จะแอบใจเต้นลุ้นในใจแต่ความปากหนักรักษาฟอร์มดันทำให้พูดอะไรบางอย่างสวนกับใจตัวเอง
“เก๊าะคือ …ฮันให้ไอ้วินยืมตังไปแล้วอ้ะ ตอนนี้มียี่ฉิบเอง แฮ่ กลับด้วยน๊า น๊า พี่พิชญ์ค้าบบบ พี่พิชญ์สุดหล่อ นะ น้ะ น้ะ” ไอ้ตัวดีถลาเข้ามากอดคอเขาอ้อนๆ งุ้งงิ้งๆ จนขนลุกซู่ใจเต้นเหมือนกลองรัว กลิ่นหอมอ่อนๆจากไอ้ตัวแสบก็ทำเอาอารมณ์แทบกระเจิดกระเจิงๆ
“อืมๆ ออกไปรอข้างล่างแล้วกันเคลียคะแนนอยู่”
“ค้าบบบขอบคุณค้าบบ พี่พิชญ์ใจดีจังเลย ฟอดดดดดด” ไอ้ตัวแสบหอมแก้มหนึ่งทีแล้วรีบชิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง ทิ้งไว้แต่ร่างสูงที่ดูเหมือนอารมณ์จะเตลิดจนกู่แทบไม่กลับ คิดแค้นในใจนิสัยขี้แกล้งของคนที่พึ่งออกไป แต่หารู้ไม่ว่าอีกคนก็มีอาการไม้แพ้กัน ..
ร่างเล็กก้าวขาวิ่งลงมาจากตึกใบหน้าร้อนฉ่าด่าตัวเองในใจ โอยๆๆ ทำไปได้ไงเนี่ยเค้าจะหาว่าเราให้ท่ามั้ยว้า แต่ตัวพี่พิชญ์หอมจะตายใครจะไปอดใจไหว แก้มก็นุ้มนุ่ม วู้ แต่ทำไมชอบทำหน้าดุจังว้าเค้าจะรำคาญเรามั้ยนะ ? แต่ไม่หรอกมั้งคนรำคาญกันเค้าไม่ทำอาหารให้กินทุกวันหรอก แสดงว่ายังมีหวัง เอ๋ ? หวังอะไร นั่นอาจารย์นะ !! ที่ปรึกษาด้วย !! เลิกเพ้อได้แล้วฮันนี่ใครจะไปสนใจเด็กแบบเราเล่า ขนาดรู้ว่าอยู่มัธยมยังตีหน้านิ่งขนาดนี้ถ้ารู้ว่าแอบหวั่นไหวไม่ยิ่งย้ายคอนโดหนีเลยรึไง เลิกฟุ้งซ่านดีกว่า
หัวข้อ: เรื่องสั้นชุดเมียหรือหมา:(ห้าเรื่อง) เปิดรีปรินซ์ !!!!! หน้า 1 29/12/54 (อ่าน 155244 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก