พี่มาร์ค
ตอนที่เพื่อนมันบอกว่าน้องมายืนรอ ใจของผมมันเต้นแรง
ไม่คิดว่าน้องจะมารอผมจริงๆ ดีใจมากแต่ไม่อยากแสดงออก
เลยต้องเก็บอาการดีใจเอาไว้ก่อน แกล้งตีหน้าขรึมเพื่อไม่ให้น้องเขารู้ว่าผมดีใจ
ดูก็รู้ว่าว่าน้องเองก็เกร็งๆอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่าอายเพื่อนของผม
หรือว่าไมกล้าสู้หน้าของผมกันแน่
เมื่อผมถามก็ได้ความว่าแม่ให้มาชวนไปทานข้าวที่บ้านด้วยเย็นนี้
ก็อยากจะไปอยู่ แต่ก็ต้องเล่นตัวหน่อยดูสิว่าน้องเขาอยากจะให้ผมไปด้วยหรือเปล่า
แต่ก็ไม่นึกว่าคำพูดของผมแค่ไม่กี่คำ ถึงกับทำให้น้องต้องร้องไห้
ใจไม่ดีเลย ไม่น่าไปลองใจของน้อง แต่ก็ได้รู้ว่าน้องเองก็คิดอะไรไม่ต่างไปจากผม
ยืนกอดปลอบน้องอยู่สักพัก เมื่อน้องสงบลงผมเช็ดน้ำตาให้น้อง
หน้าตาแดงหมดเลย
''กลับบ้านกันดีกว่านะครับ''
''ครับ''
ผมขับรถไปส่งน้องที่บ้านก่อน ตอนที่นั่งอยู่ในรถผมกุมมือของน้องไปตลอดทาง
ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ไม่ยอมมองหน้าของผม ดูก็รู้ว่าน้องเขินอายเห็นหูแดงซะขนาดนั้น
''พี่คิดถึงหนูจ๋ามากรู้มั้ย ''
''....''ไม่ยอมหันมามอง
''หนูจ๋าละคิดถึงพี่มาร์คบ้างหรือเปล่า''
''.....''ข้างทางมีอะไรน่าดูนักนะมองอยู่ได้
''ยังโกรธพี่มาร์คอีกเหรอครับหนูจ๋าถึงไม่ยอมพูดด้วย พี่ทำให้ลำบากใจมากหรือเปล่า''
''เปล่า''พูดแล้ว
''แล้วทำไมไม่ยอมพูดกับพี่มาร์คละ''
''ก็ผมไม่รู้จะพูดอะไรนี่''อายละสิ
''พูดอย่างที่ใจของหนูจ๋าอยากจะพูดไง''
''พี่มาร์คอยากจะให้พูดอะไรละ''
''คิดถึงพี่มาร์คบ้างไหม ตอนที่ไม่ได้เจอกัน''
''กะ ก็คิดถึง''พูดแล้วดีใจจัง
''มากมั้ยครับ''ถามต่อ
''อือ มะมาก''พองโตเลยงานนี้
''พี่มาร์คก็คิดถึงหนูจ๋ามากรู้มั้ย''
''อือ..รู้''
''พี่มาร์คแอบมองหนูจ๋าทุกวันรู้มั้ย''
''อือ..รู้''
''พี่มาร์คเอาของที่หนูจ๋าชอบไปวางเอาไว้ เพราะเด็กดื้อไม่ยอมทานข้าวเที่ยงทุกวัน
ได้รับของทุกวันหรือเปล่าครับ''
''อือ..ได้''
''ทานหมดหรือเปล่าครับ''
''อือ..''
''ไม่โกรธพี่มาร์คแล้วใช่มั้ย''
''ครับ''
''รักพี่มาร์คมั้ย''
''รักครับ''
''พี่ดีใจจัง''
''หือ!?....''
''พี่มาร์คดีใจจังที่หนูจ๋าบอกว่ารักพี่''น้องทำหน้างงๆอยู่เลย
ไม่งงได้ไงเพราะเล่นยี่สิบคำถามน้องเผลอบอกว่ารักผมออกมา กว่าที่เจ้าตัวจะรู้
ว่าพูดอะไรออกมาก็ตอนที่ผมจอดรถที่ข้างหน้า น้องทำหน้างง แต่คงนึกได้ว่าเผลอ
พูดอะไรออกมา หน้าที่เหวออยู่ก็เปลื่ยนเป็นแดงแปร๊ดทันที
ผมกุมมือของน้องขึ้นมาจูบเบาๆ
''พี่รักหนูจ๋ามากนะครับ''
''อือ''น้องพยักหน้าตอบ
ผมจูบน้องเบาที่แก้มเบาๆไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้ รอให้น้องพร้อมมากว่านี้
ให้พร้อมทั้งกายและใจเสียก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที
ผมขับรถไปจอดที่หน้าบ้านของน้อง คนน่ารักของผมแทบจะไม่มองหน้าของผมด้วยซ้ำ
ผมรีบจับมือเอาไว้ก่อนน้องจะลงจากรถ เจ้าตัวทำหน้าตาตื่นคงกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า
''บอกพ่อกับแม่เดี๋ยวพี่มานะครับ''
''ครับ''น้องรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านทันที ได้แค่นี้ก็สุขใจมากแล้วละ
กลับถึงบ้านก็รีบเข้าบ้านเตรียมตัวอาบน้ำจะไปบ้านของน้องทันที แต่..
''หน้าบานเชียวนะเจ้ามาร์ค''พ่อทัก
''อะไรนะพ่อ''หน้าผมบานเหรอ พ่อพูดอะไรนะแถมยังมายิ้มใส่ผมอีกแปลกๆจริงๆ
''ว่าไงยังไม่ได้ตอบพ่อเลยนะไม่ต้องมาทำหน้างง ว่าดีใจอะไรมา''
''เปล่านี่ครับ พ่อถามอะไรนี่''
''แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรทำให้ดีใจ เห็นหน้าสดชื่นขึ้นเยอะกว่าวันก่อนๆ''
''มันก็ต้องมีกันบ้างสิพ่อ''
''น้องเขาคุยด้วยแล้วละสิ''เก่งเดาถูกแหะ
''ครับ ผมไปอาบน้ำก่อนนะพ่อ มีธุระนะ''ชิ่งกอ่นดีกว่าเดียวช้า
''แล้วจะรีบไปไหนละนั้น''นั่น
''น้องเขาชวนไปทานข้าวที่บ้านของเขานะพ่อ''ต้องบอก
''เหรอ!..''ยิ้มกวนอีกพ่อใคร
''ครับ''มาแปลกวันนี้
''เขาชวนพ่อกับแม่ด้วยละเจ้ามาร์ค''หือ!แปลกกว่าอีก
''จริงเหรอครับ''ผมแปลกใจ
''พ่อจะพูดเล่นทำไมละ รีบไปอาบน้ำสิ ช้าเดี๋ยวพ่อไม่ค่อยนะ''แน๊ะมารีบอีก
''ครับ''ผมรับปากอย่างงงๆ
ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว จะว่าดีใจก็ใช่ แต่ก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่พ่อกับแม่ไปทานข้าว
ที่บ้านของน้องด้วย ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า คงไม่ใช่เรื่องที่ผมไม่ไปรับหนูจ๋า
ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของน้องเขาจะว่าอย่างไรบ้าง เพราะผมไม่ได้บอกพ่อกับแม่ของน้องเขาเลย
ว่าไม่ได้ไปรับส่งน้องเขาอยู่ตั้งหลายวัน ไม่รู้ว่าจะโกรธผมด้วยหรือเปล่า ลืมคิดไปจริงๆ
มัวแต่คิดน้อยใจน้องเขาอย่างเดียว ลืมไปเลยจริงๆ
เมื่อไปถึงที่บ้านของน้อง พ่อกับแม่ของน้องก็จัดของต้อนรับครอบครัวของผมไว้เรียบร้อยแล้ว
พ่อก็ทักทายกับพ่อแม่ของน้อง ส่วนน้องก็นั่งอยู่ข้างผม
''เป็นไงเจ้ามาร์คเห็นไม่มารับเจ้าจ๋าซะหลายวัน''ผมสดุ้งทันทีหันไปมองหน้าน้องที่ก้มหน้าอยู่ตอนนี้
''พอดีผมมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยนะครับเลยไม่ได้มารับหนูจ๋าขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้มาบอก''ไม่อยากโกหกผู้ใหญ่
เลยต้องบอกความจริง
''หึๆๆลุงก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ลุงนึกว่าโกรธอะไรกับเจ้าจ๋าซะอีก''เหมือนรู้เลย
''เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรน้อง''ก็ไม่ได้โกรธแต่น้อยใจอ่ะ
''ไม่ได้โกรธน้อง แต่ไม่ยอมมารับน้องตามที่รับปากลุงไว้หมายความว่าไง
แล้วปล่อยให้น้องนั่งรอ โดยที่ลูกมาร์คไม่ได้มารับน้องเนี้ยนะ''เอาแล้วไง
''เอ่อ!...''ผมพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าของพ่อตัวเองที่เอาแต่นั่งหัวเราะ ทั้งแม่ของตัวเองและแม่ของน้อง
ก็นั่งอมยิ้ม น้องเองก็ไม่พูดอะไร ก้มหน้ากินอย่างเดียว ตอนนี้ผมเหมือนโดนสอบสวนยังไงไม่รู้
''ว่าไงลูกมาร์ค ตอนนั้นลูกมาร์คมาขอพ่อเองนะว่าจะรับส่งน้องจ๋า
แล้วทำไมหยุดรับนองเอาดื้อๆละ''
''เอ่อ!....''คงต้องพูดแล้วละ โกหกไม่ได้อีกด้วยเพราะพ่อกับแม่ของผมก็นั่งอยู่ด้วย
''พอดีผมกับน้องมี่เรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อยนะครับ ผมเลยไม่อยากให้น้อง
ต้องมาไม่สบายใจด้วย เลยไม่ได้มารับน้องนะครับ''เอาวะสู้ๆ
''แล้วตอนนี้พูดคุยกับน้องเข้าใจกันแล้วหรือยังละ''
''เข้าใจกันแล้วครับ''หันมองน้อง
''ดีแล้วละลุงจะได้สบายใจ เห็นเจ้าจ๋านั่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ทุกวัน
สงสารมันนะนั่งรอเหมือนหมานั่งรอเจ้าของมารับยังไงไม่รู้''เล่นลูกตัวเองซะแล้ว
''พ่ออ่ะ''น้องทำหน้าเหมือนจะร้อง
''ไม่ต้องมาพูดเลยเจ้าจ๋าหรือว่าไม่จริงที่นั่งรอพี่เขามารับอยู่ทุกวัน ว่าไงจริงมั้ย''
''ไม่รู้''งอลพ่อตัวเอง
''ลูกจ๋า''พ่อพูดเสียงเรียบเชียว
''จริงครับ''น้องตอบ
''แล้วพูดกับพี่มาร์คเขาเข้าใจกันแล้วหรือยัง''ถามต่อ
''ครับ''เสียงอ่อนเชียวน้อง
''ดีแล้วละพ่อไม่อยากให้ลูกต้องมาโกรธกันเพราะเรื่องเล็กๆ มันอะไรที่ไม่เข้าก็พูดคุยกันซะ
รักกันไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาโกรธกันทำไม่''
''หา!?...พ่อว่าไงนะ''ทั้งงงทั้งตกใจ
ทั้งผมและน้องร้องออกมาพร้อมกันลุงเขาพูดอะไรออกมา รักเหรอ...
ลุงเขารู้ว่าผมรักน้องจ๋าเหรอ ผมหันไปมองหน้าของน้องตอนนี้ที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
ผมจับมือน้องเอาไว้แน่น
''จะร้องไห้ทำไม่เจ้าจ๋า รักพี่มาร์คเขาไม่ใช่เหรอเรานะ
มาร์คละรักน้องหรือเปล่า บอกมาตามความจริง''น้องมือสั่นระริก ผมเองก็ใจสั่นเหมือนกัน แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว
ผมว่าพ่อของน้อต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้วละ
''ครับผมรักหนูจ๋าครับ อย่าโกรธน้องเลยนะครับ''อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
''พี่มาร์ค พ่อหนูขอโทษฮือ..''น้องร้องไห้ทันที
''พ่อยังไม่ได้ว่าอะไรเราเลยนะเจ้าจ๋าจะร้องทำไม''
''ก็ๆ.....''ได้แต่สะอื้นน้ำตาไหลเป็นทาง
''ว่าไงที่พ่อถามว่ารักพี่มาร์คเขาหรือเปล่า''น้องมองหน้าของผม ผมบีบมือของน้องเบาๆเพื่อเป็นกำลังใจ
''ครับ ฮือๆๆ''ผมลูบผมน้องเบาๆ
''หยุดร้องได้แล้วเจ้าจ๋า ดีแล้วละที่พูดออกมา รักกันก็ต้องดูแลกัน
มีอะไรก็พูดให้เข้าใจกัน แล้วอย่าทิ้งน้องแบบนั้นอีกละเจ้ามาร์ค''หือ!
''ครับ''ผมรับปากอย่างงง แต่ก็ดีใจแม้อะไรมันจะเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน
''เจ้าจ๋าก็เหมือนกันอย่าดื้ออย่างอลกับพี่เขาให้มากนัก เดี๋ยวก็โดนทิ้งเหมือนวันก่อนอีกหรอก''
''ผมจะไม่ทิ้งน้องอีกแล้วครับ''ผมรับปาก
''รับปากแล้วนะเจ้ามาร์ค อย่างทิ้งน้องอีกละ''ย้ำอีกครั้ง
''ครับ''ผมกอดน้องเพื่อเป็นคำสัญญากับพ่อของน้อง
''ไม่ต้องร้องแล้วลูกจ๋าพ่อเขาไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย พ่อแค่สงสัยก็เลยถามก็แค่นั้น
ดีแล้วที่ยอมรับความจริงกันออกมา พ่อกับแม่จะได้สบายใจ''แม่พูด
''แม่ไม่ว่าจ๋าเหรอ''น้องถามแม่
''จะว่าทำไม่ละ เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหนลูก อีกอย่างถ้าห้ามแล้วลูกสบายใจหรือเปล่า
เมื่อลูกไม่สบายใจแล้วคิดว่าพ่อกับแม่จะสบายหรือลูก เมื่อได้รู้อย่างนี้แล้วพ่อกับแม่ก็ได้สบายใจซะที
มาร์คดูแลน้องดีๆนะลูก''
''ครับ''
''มาร์คเองก็เหมือนกันดูแลน้องดีๆละ''แม่ผมเข้าใจผมเสมอ
''ครับแม่''
''หมดเรื่องแล้วมาทานข้าวกันดีกว่า''
ผมไม่คิดว่าเรื่องจะง่ายขนาดนี้สงสัยพ่อของผมต้องพูดอะไรกับพ่อของหนูจ๋าแน่ๆ
เลยนัดกันมาทานข้าวด้วยกัน พร้อมกับให้ผมปรับความเข้ากับน้อง
ทานข้าวเสร็จผมเลยชวนน้องออกมาเดินข้างนอก
''พี่ไม่นึกว่าพ่อกับแม่ของน้องจะรู้เรื่องของเราสองคนเร็วขนาดนี้''
''น้องกลัวแทบตายตอนที่พ่อพูด''
''พี่ก็กลัวแต่ก็ต้องตอบตามความเป็นจริงไป พี่ไม่อยากโกหกใคร และไม่อยากจะโกหกใจ
ของตัวเองเหมือนกัน ว่าพี่รักหนูจ๋ามากที่สุด หนูจ๋าละ''
''ผมก็รักพี่มาร์คเหมือนกันครับ''
เหมือนเป็นคำมั่นสัญญาระหว่างเราสองคน เรากุมมือนั่งพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข
เมื่อทุกอย่างมันลงตัว เพราะเราจะเดินไปพร้อมๆเคียงข้างกันเสมอ
โพลล์
หัวข้อ: (เรื่องสั้น8){น้องจ๋า..น้องน่ารัก}p19 02-02-54 END(ช่วยย้ายห้องด้วยครับ (อ่าน 209423 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก