ตอนพิเศษ 2
วันนี้วันวาเลนไทน์ล่ะครับ ผมคบกับมันมาหลายเดือนล่ะ นานอยู่นะเนี่ยย ฮ่าๆ ผมรักมันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมกับไอ้รบเลยมาดูหนังกันหลังจากตื่นมาทำบุญแต่ไก่โห่ ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันขอพรว่าอะไร แต่ผมขอให้ทุกๆคนบนโลกมีความสุข ให้ผมมีมันแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็พอแล้วครับ
"รบ?"
ขณะที่ผมกำลังคอยเวลาหนังเข้าก็มีผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งมาสะกิดแขนไอ้รบ มันหน้าซีดแล้วปล่อยมือที่จับกับผมอยู่ทันที ผมงงๆสักพักแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก
"อ้าว พาย หวัดดีครับ"
"ฮึก รบจริงๆด้วย ฮืออ"
ยังไม่ทันที่ผมหรือมันจะได้ตั้งตัว ผู้หญิงคนนั้นก็โผเข้ากอดไอ้รบแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ทำเอาทั้งผมและมันอึ้งกันทั้งคู่ แต่มันก็เอามือค่อยๆลูบหัวผู้หญิงคนนั้นแล้วกอดตอบ
จะดูเห็นแก่ตัวไหมถ้าผมแอบหงุดหงิดเล็กๆในใจ เฮ้ย ไม่สิ ผมไม่สมควรจะรู้สึกอย่างนี้ ตอนนี้มันกำลังปลอบคนร้องไห้นะเว้ยไอ้การเอ้ย
รบพาผู้หญิงคนนั้นนั่งที่นั่งหน้าโรงแล้วคุยกันอยู่สองคน สองคนจริงๆครับ เหมือนมันลืมว่าผมมาด้วยกัน ไม่เป็นไร ผมรอมันก็ได้ มันอาจจะเป็นธุระจริงๆ
10 นาที ผ่านไป
"รบๆ มึงหนังเข้าแล้วนะม..มึงจะไปเลยไหม"
ผมเรียกมันเบาๆขณะที่มันกำลังคุยกับผู้หญิงคนนั้น เธอตวัดตามองผมอย่างไม่พอใจ มันหันมามองผมแล้วพูด
"มึงไปเถอะ กูต้องคุยกับพายก่อน เอ่อใช่ พาย นี่เพื่อนรบเองครับ ชื่อการ การ นี่ พาย เพื่อนกูเอง"
"รบจะอายอะไรเล่า เราเป็นแฟนเก่านักรบน่ะ สวัสดีนะ ตัวการ เพื่อนสนิทกันใช่ไหม จำได้ตอนคบกันรบพูดถึงบ่อยๆ คบกันยาวเหมือนกันนี่"
ผมหน้ามันอย่างต้องการคำตอบ แต่มันก็หลบตาผมแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอเค กูเข้าใจล่ะ
ผมปล่อยมือจากไหล่มันแล้วเดินออกจากโรงหนังไป พอมันเห็นผมกำลังจะลงบรรไดเลื่อนมันก็เดินมาดึงแขนผมไว้
"เฮ้ย มึงจะไปไหนอ่ะการ"
"กูจะกลับบ้าน"
"มึงก็เข้าไปดูก่อนแปปเดียว เดี๋ยวกูตามไป มึงเข้าใจกูหน่อยสิ พายเค้าทะเลาะกับแฟนมานะเว้ย"
"อือ มึงไปเถอะ กูอยากกลับบ้าน"
"การ มึงอย่าทำตัวงี่เง่าดิ"
ผมมองมันอย่างไม่เชื่อสายตา ผมจำได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ ที่ทำให้มันแบบเสียศูนย์ตอนเลิกกันใหม่ๆ คนที่มันรักมากที่สุดในบรรดาแฟน
"กูก็ให้มึงไปแล้วไง มึงจะเอาไรกับกูอีก"
"แต่มึงกำลังไม่เข้าใจกูอยู่"
"มึงนั่นแหละรบที่งี่เง่า กูรู้แล้ว ผู้หญิงคนนี้แฟนที่มึงรักมากกูจำได้ กูก็จะไปให้มึงคุยกับเค้าเนี่ย มึงจะรั้งกูไว้ทำไมอีก"
"แต่มึงไม่เข้าใจกู ประชดประชันกู"
"รบ เสร็จยังจ้ะ"
แล้วพายก็ตะโกน ขึ้นมา รบหันไปพยักหน้าก่อนจะหันมาคุยกับผมต่อ
"รบ พอเหอะว่ะ กูเหนื่อย ก่อนจะเป็นแฟนกับมึง กูเพื่อนสนิทมึงนะเว้ย คิดว่ากูจะไม่รู้เชียวเหรอว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ มึงสงสารเค้า ยังอาลัยอาวร แล้วกูล่ะ ถามจริงๆเหอะ มึงรักกูจริงๆเหรอวะ"
"กู.."
"ทางใครทางมันก่อนไหม เผื่อจะได้มีเวลากับตัวเองมากขึ้น "
"ไม่ กูไม่เลิกกับมึง..มึง.."
"แต่ที่มึงทำอยู่ กูเจ็บกว่าเลิกกับมึงอีกนะ"
ผมพูดเสียงสั่น แต่ก็กัดฟันไว้ไม่ให้น้ำตาหยดออกมา
มันตาแดงๆมองผมแล้วจับแขนผมไว้แน่น
ผมจับมือมันออกแล้ววิ่งลงบรรไดเลื่อนมา
นี่มันอะไรกัน เมื่อเช้าผมยังนั่งอธิษฐานกับมันอยุ่เลย ผมนึกย้อนไปถึงตอนที่มันคบกับพาย ผู้หญิงคนเดียวที่มันให้เกียรติ และรักมากที่สุด แต่ก็ทิ้งมันไปคบกับคนอื่น วันนั้นมันตากฝนเมามายร้องไห้อยู่หน้าบ้านผมเดือดร้อนผมต้องออกมาหามัน ปลอบมัน มือถือผมสั่น มันโทรมา ผมปล่อยมันสั่นไปเรื่อยๆขณะนั่งข้างในรถแทกซี่เพื่อที่จะไปที่ๆหนึ่ง
"หนู เอาทิชชู่หน่อยมั้ย"
ลงแทกซี่เอ่ยถามขึ้น ผมมองแกอย่างงๆ เอาไปทำไมวะ
"น้ำตาเต็มหน้าหนูเลยน่ะลูก เดี๋ยวมันไหลเลอะเสื้อ"
ผมลูบหน้าตัวเอง ผมร้องไห้..จริงๆด้วย ผมรับทิชชู่มาจากแก พึมพัมขอบคุณแกเบาๆ
...
Nakrob talk'
ผมกำลังจะวิ่งตามการไป แต่พายก็มารั้งแขนผมไว้ ผมมองตาแดงๆของพายพาลคิดไปถึงคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่เมื่อครู่
"รบ เพื่อนรบไปแล้ว เราไปคุยกันต่อเถอะนะ"
ผมมองใบหน้าน่ารักที่ผมเคยหลงไหลอยู่นานเป้นเดือนเมื่อสมัยก่อน
"ไม่ได้หรอกพาย เราต้องไปแล้ว"
"ไปไหน บอกตรงๆเลยนะรบ เราอยากกลับมาคบกับรบ"
เธอพูดแล้วจับแขนผมอ้อนๆ
"ขอโทษนะพาย ตอนนี้เรามีแฟนแล้ว คนเมื่อกี้ล่ะ"
"หมายความว่ายังไงกัน แล้วเมื่อกี้รบบอกว่าเป็นเพื่อน"
"นั่นล่ะที่เราผิดไปแล้ว เราต้องไปขอโทษมัน เรารักมันมากและตอนนี้ก็กังวลด้วยว่ามันไปไหน เราขอโทษที่ต้องพูดตรงๆแต่เราต้องไปแล้วจริงๆ พายกลับไปปรับความเข้าใจกับแฟนเถอะ"
"รบ..กลับมารักเราไม่ได้เหรอ"
เธอเริ่มร้องอีกครั้ง แต่ผมคิดได้แล้วว่าผมไม่ควรจะมานั่งปลอบคนที่ผมไม่ได้รักแบบนี้
"ไม่ได้ ถ้าเป็นแต่ก่อน เราคงทำอะไรไม่ถูกที่เห็นพายร้อง แต่ตอนนี้ แค่ไอ้การมันตาแดง น้ำตาเหมือนจะไหล เราก็อยากจะตายแล้ว ปล่อยเราเถอะ"
ผมสะบัดมือออกแล้วเริ่มวิ่งตามหามันทั่วห้าง มันบอกจะกลับบ้าน ผมโทรศัพท์ไปหาคุณป้าที่บ้านไปด้วย ขณะที่วิ่งไปด้วย แต่ก็ได้รับคำตอบกลับที่เริ่มกังวล มันยังไม่กลับมาเลย ผมเกลียดที่ตัวเองทำให้มันร้องไห้ และเกลียดเวลามันหายไป
จู่ๆ ผมก็คิดได้หลังจากที่โทรหามันหลายครั้งแล้วมันไม่รับ ผมกดโทรเบอร์ที่เคยคิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันโทร เบอร์ของไอ้ก้องที่ผมแอบเอามาจากเครื่องการ
'สวัสดีครับ'
"กูเอง"
'กูเองไหนครับ'
"นักรบ"
'ฮะ กูหูหนวกรึเปล่าวะเนี่ย มึงเป้นใคร ไอ้นักรบจริงเหรอวะ'
"อย่ามากวนประสาธกู กูจะมาถามเรื่องการ การอยู่กับมึงรึเปล่า"
'สัด มึงมาถามกูเสือกกวนตีนกู นะ ไม่อยู่ การจะมาหากูทำไม กูมีตัวจริงแล้วเว้ย ถึงกูจะหล่อแต่กูไม่แย่งแฟนใครหรอก'
"แล้วมึงพอจะรู้ที่ๆการไปไหม"
'ทะเลาะกันเหรอวะ มึงนี่จริงๆเลย การมันรักมึงมากยังจะทะเลาะกันอีก'
"..กูผิดเองล่ะ มึงบอกกูเถอะ กูใจจะขาดอยู่แล้ว"
'กูก็ไม่รู้มากนะเว้ย แต่ถ้าที่กูเคยพาไปก็คงจะมีแต่....'
"..."
'สะพานพระรามแปดน่ะว่ะ'
"ขอบใจนะเว้ย ไอ้กึกก้อง"
ผมตัดสายจากมันและไปยังเป้าหมายที่อยากจะไปทันที
หลังจากนั่งรถมาไม่นานผมก็มาถึงสะพานแขวนขนาดใหญ่ ที่มีร่างเล็กๆนั่งอยู่ ตัวการน่ะเอง มันนั่งอยู่โดยรอบตัวมีถุงขนมและปีโป้เต็มไปหมด ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมันแล้วมองแก้มยุ้ยๆที่มีแต่คราบน้ำตา มันเองก็มองหน้าผมนิ่ง นิ่งจนผมต้องเป็นคนเอ่ยปากขึ้นมาเอง
"มึงหนีมาอีกแล้ว ไหนบอกจะกลับบ้าน"
"มึงก็ตามกูเจออยู่ดี"
"กลับบ้านกัน..นะครับ"
"ฮืออ กูไม่กลับ ไม่กลับไปกับมึงแล้ว กูเลิกกับมึงแล้ว กูจะหาแฟนใหม่ ก็เบื่อมึง เบื่อขี้หน้ามึงเต็มทน"
"ไม่ กูไม่ยอม ...กูขอโทษ วันนี้กูผิดไปจริงๆ แต่กูเคลียเรียบร้อยแล้ว กูขอโทษที่ไล่มึง ขอโทษที่ให้มึงดูหนังคนเดียว ขอโทษที่ทิ้งมึง ขอโทษที่กูลังเล กูขอโทษที่กูไม่ได้บอกรักมึง"
"ฮึ..ฮึก กูไม่สน ไม่แคร์มึงแล้ว มึงจะไปกับไปรีเทิร์นก็ไปเลย กูอยู่กับปีโป้ได้ ไม่ต้องมีมึงกูก็อยู่ได้"
มันว่าแล้วเอามือเล็กๆมาทุบผมแล้วหยิบกระสอบปีโป้รสผลไม้มากอดแน่น มือเล็กๆอีกข้างของมันปาดน้ำตาไปมาจนแก้มแดงจัด
"กูรู้แล้วว่ากูผิด มึงจะเอาไงก็ได้ ขออย่างเดียวมึงอย่าเลิกกับกูนะ กูขอร้อง"
ผมคุกเข่ากอดเอวมันไว้ ผมเข้าใจมันแล้วว่ารู้สึกยังไง ผมเจ็บตอนที่ได้ยินมันบอกว่าไม่แครื และผมก็เชื่อว่ามันต้องเจ็บพอๆกับผมแน่นอน
"มึงแน่ใจนะว่าให้ได้ทุกอย่าง"
"ได้ๆ กูให้ได้หมด ขอแค่มึงให้อภัยกู"
"มึงห้ามหึงกูกับผู้ชายคนอื่นแบบไร้เหตุผล"
ผมมองหน้ามันเล็กน้อย แค่ข้อแรกก็ทำยากแล้ว
"ก..ก็ได้ กูสัญญา"
"แล้วก็กูจะไม่มีอะไรกับสามอาทิตย์"
"หนึ่งไม่ได้เหรอครับ"
"สองอาทิตย์ขาดตัว"
ผมพยักหน้าหงึกๆ ใช้มือช่วยก่อนก้ได้วะ
"แล้ว..แล้วมึงก็...ห้ามทิ้งกูอีกด้วย"
ผมมองหน้ามันที่มีแต่รอยน้ำตา ผมกอดมันแน่นขึ้น เผื่อจะรับความเจ็บปวดที่มันได้ในวันวาเลนไทปีนี้มาให้ผมได้ มันคนฝังใจไปอีกสักพักว่าผมทิ้งมัน
"ไม่แล้วครับ สัญญาด้วยชีวิตเลย จะไม่ทิ้งมึงอีกแล้ว"
มันนิ่งสักพักก่อนจะยกมือกอดตอบผม แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วล่ะครับ
ผมจำได้ว่าวาเลนไทน์ปีนั้นผมกระซิบขอโทษมันที่หูเป็นสิบๆครั้ง และนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกับมันที่นั่น วาเลนไทน์ปีนั้นนั่นเองที่ทำให้ผมได้เพื่อนดีๆที่บางครั้งก็ยังไม่กินเส้นกันแบบไอ้กึกก้องมา
.....................................................................................
1อาทิตย์ กับอีกสองวันต่อมา
"อาาา การคร้าบบ ส่ายอีกๆ สุดยอดเลย อืมมๆ"
"มึงจะช่วยตัวเองเบาๆหน่อยได้ไหม เสียงครางมึงเข้าโสตประสาธกูมาทั้งอาทิตย์แล้วนะเว้ย"
"ก็เผื่อมึงจะมีอารมณ์เปลี่ยนใจมาช่วยกู กูจะได้ไม่ต้องช่วยตัวเอง เนี่ย รบน้อยมันคิดถึงตูดมึงจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"
"ไอ้เฮี้ย ไปครางไกลๆกูเลยนะ กูเปลี่ยนใจแล้ว ต่อเพิ่มอีกอาทิตย์"
"อ้ากกกกกกก ไม่น้าาา มึงกลับมานะเว้ยย อ้ากกก กูรอขนาดนั้นไม่ไหวแล้ววว กูจะปล้ำมึงงง"
"เฮ้ยยยยย!!!!!!"
...
กลับมาอีกครั้งกับนักรบและตัวการ หลังจากโดนกึกก้องกระชากเรตติ้งไปสุดๆ หวังว่าจะชอบตอนพิเศษนี่น้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
