Anti Rape@Bully for Boy
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Anti Rape@Bully for Boy  (อ่าน 4579 ครั้ง)

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Anti Rape@Bully for Boy
« เมื่อ06-04-2017 22:48:32 »

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

...............................................................................................

สำหรับนิยายเรื่องนี้ จะมีหลายPart โดยเรื่องจะเกิดขึ้นบนเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง คือ “เกาะสินารันน่า” ซึ่งเป็นเกาะกลางมหาสมุทรแปซิฟิกแห่งหนึ่ง เป็นเรื่องชุดเดียวกัน โดยตัวละครแต่ละPartก็จะมีความเชื่อมโยงกัน เช่น อาจเป็นเพื่อน หรือญาติพี่น้องกัน โดยจะแบ่งเป็นฉากๆกันไป อาจมีตัวละครต่าง Partมาเจอกันบ้างเป็นบางช่วงบางตอน ก็แล้วแต่เหตุการณ์กันไป เอาเป็นว่าต้องลองดูถึงจะรู้ เชิญชมกันได้เลยครับ

Part1 รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ
Part1(รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ) ตอนที่1
“ฮอต” ชายหนุ่มวัย 24 ปี สูง 194 ซม. รูปร่างกำยำหุ่นหมีมีกล้ามเนื้อตามร่างกายขนาดมหึมา ผมรองทรง ผิวสีแทนค่อนข้างดำ บุคลิคเป็นคนจริงจังดูน่าเกรงขาม หน้าค่อนข้างเหลี่ยม สีหน้าดุดันในชุดกางเกงขาสั้นสีแดง เสื้อกล้ามสีดำเผยให้เห็นกล้ามแขนขนาดยักษ์ และบางส่วนของหน้าอกที่โดนเสื้อกล้ามที่เปียกเหงื่อแนบไว้จนบอกไบ้ถึงของเด็ดภายใต้สิ่งนั้น โดยฮอตกำลังทำกิจกรรมประจำวัน คือการยกเวทออกกำลังกายภายในยิมของชุมชน ซึ่งเป็นสถานที่ที่ฮอตจะมาออกกำลังกายประจำในเวลาว่าง
ทันใดนั้นเอง!!! มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฮอตกดรับโทรศัพท์ เป็นเสียงของรุ่นน้องที่รู้จักคนหนึ่งในฐานะเพื่อนบ้านที่รู้จักกันมานานพอสมควร
“ฮัลโหล!!! พี่ฮอต นี่ต้นเองนะ ตอนนี้คูณน้องผมแย่แล้ว นั่งซึมทั้งวัน บางทีก็ร้องไห้ ผมถามก็ไม่ยอมตอบ แต่มันว่าตอนนี้บอกอยากเจอพี่ฮอต พี่มาเจอมันหน่อยนะ”
“เออ เดี๋ยวกูจะไปหาก็ได้ พอดีช่วงนี้กูว่างพอดี เดี๋ยวไม่เกิน 10 นาทีถึงนะ” แล้วฮอตก็วางสาย “ฟูจิ” ชายหนุ่มวัย 22 ปีผู้เป็นน้องชายแท้ๆของฮอต รูปร่างแบบเดียวกับฮอต คือหุ่นหมี กล้ามใหญ่ แต่ต่างกันคือผิวขาว ผมรองทรงสีทองจากการย้อม หน้าตาค่อนข้างยิ้มแย้มดูเป็นคนมีอารมณ์ขัน
“พี่ฮอต พี่จะไปไหนนี่”
“พอดีไอ้ต้นมันโทรหากู แล้วบอกว่าไอ้คูณมันให้กูไปหา เห็นต้นบอกกูว่ามันเศร้าๆไงก็ไม่รู้”
“งั้นผมไปด้วยนะ ไอ้คูณมันก็รุ่นน้องของผมคนนึงเหมือนกัน”
“งั้นมึงไปด้วยเลยละกัน เห็นต้นโทรมาเหมือนกูจะสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลย ไปหลายๆคนก็ดี จะได้ช่วยๆกัน”

ณ บ้านของต้นและคูณ
ตอนนี้ฮอตและฟูจิก็ได้มาถึงหน้าบ้าน และทำการกดกริ่งเรียก “ต้น” เด็กหนุ่มวัย 17 ปี สูง 168 ซม.รูปร่างผอมบางผิวขาวใส่แว่นสี่เหลี่ยมกรอบหนา ผมรองทรงในชุดนักเรียน แสดงให้เห็นว่าต้นพึ่งกลับจากโรงเรียนได้ไม่นานก็เดินออกมาเปิดประตูให้ โดยฟูจิ ต้น ฮอต รวมไปถึงคูณรู้จักกันในฐานะเพื่อนบ้านที่เล่นด้วยกันสมัยเด็กๆ เพื่อแก้เหงาเนื่องจากพ่อแม่ของแต่ละคนไม่ค่อยมีเวลาให้
“พี่ฮอต พี่จิ สวัสดี เข้ามาได้เลย” ต้นทักทายตามมารยาท แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้ามาในบ้าน
“ไอ้ต้น ที่มึงโทรมาเมื่อกี้มีอะไรวะ” ฮอตถามในสิ่งที่สงสัย
“ก็คูณน่ะสิ ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร เมื่อวาน มันกลับจากโรเรียน แล้วก็ร้องไห้ใหญ่เลย ผมถามก็ไม่ยอมตอบอะไรเลย นี่วันนี้ก็ไม่ไปโรงเรียน เอาแต่ขังตัวเองในห้องอย่างเดียวเลย แต่ล่าสุดมันคูณอยากเจอพี่ฮอต ผมก็ไม่กล้าแย้งอะไรมาก เลยต้องโทรตามพี่นี่แหละ”
แล้วทั้งสามก็เดินมาถึงห้องห้องหนึ่ง ซึ่งต้นก็ได้ทำการเคาะประตูห้องตรงหน้านี้
“คูณ ตอนนี้พี่ฮอตมาแล้วนะ เปิดห้องหน่อย” ต้นเคาะเรียกคูณ ไม่นานนัก “คูณ” เด็กหนุ่มวัย 17 ปี สูง 166 ซม. ผมรองทรง ผิวขาว รูปร่างผอมบางคล้ายกับต้น แต่ผอมกว่าและตัวเล็กกว่า ซึ่งร่างกายซูบผอม ขอบตาคล้ำ มีท่าทางค่อนข้างตื่นกลัวกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เคยเจอมา เมื่อคูณเจอหน้าพี่ฮอต ก็เริ่มมีสีหน้าที่ยิ้มมากขึ้น แต่ก็ตัวสั่นเล็กน้อยเพราะเกิดอาการหลอนจากสิ่งที่เคยเจอ แล้วคูณก็กอดตัวฮอตแน่น พร้อมระเบิดร้องไห้ออกมาครั้งใหญ่ เสียงร้องไห้ของคูณนั้นดังและแหบราวกับเสียงเด็กเล็กที่ร้องไห้ออกมาเต็มพิกัดในช่วงป่วย ฮอตกอดคูณตอบแลบลูบหลังไปมาเพื่อหวังว่าเหตุการณ์นี้จะดีขึ้น
ผ่านไปราวๆ 5 นาทีคูณก็เริ่มร้องไห้เบาลง ฮอตจึงรีบใช้โอกาสนี้ถามข้อเท็จจริง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคูณกันแน่
“คูณ มึงเป็นอะไรมึงบอกกูมา ใครทำอะไรมึงกูจะไปจัดการให้” ฮอตใช้คำที่ใช้บ่อยสมัยที่ตนเองเด็กๆที่เคยมาเล่นกับคูณ แล้วคูณโดนคนในห้องรังแก ก็มาร้องไห้กับฮอต ฮอตก็มักจะไปจัดการให้ตลอด แม้ว่าฮอตจะปากร้าย และบุคลิคดุร้ายสำหรับหลายๆคน แต่ความจริงฮอตก็เป็นคนที่ใจดีและเข้าใจหัวอกคนโดนรังแกอย่างดี เพราะสมัยก่อนที่ฮอตจะมารู้จักกับคูณ ฮอตก็เป็นเด็กอ่อนแอขี้โรคคนหนึ่ง ซึ่งมักจะโดนรังแก แล้วเมื่อฟ้องพ่อ ก็ไล่โดนไม่ให้เข้าบ้าน โดยพ่อของฮอตให้เหตุผลว่า “บ้านนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับคนอ่อนแอ” ฮอตจึงรวบรวมความกล้าในการสู้กลับต่อพวกที่มารังแก และปรับบุคลิคตนเองให้ดูน่าเกรงขาม และฝึกกล้าม เล่นกีฬาจนมีร่างกายขนาดใหญ่ยักษ์จนไม่มีใครกล้ารังแก
“ผม....ผม ผมโดน......” ต้นละล่ำละลักเพราะความกลัว
“พูดมาเลย คูณ ไม่ต้องอาย พวกเราจะช่วยนายเอง ไม่มีใครในนี้เยาะเย้ยนายหรอก” ฟูจิพูดเสริม
“ใช่ บอกพวกพี่ๆเค้าไป พี่เองก็อยากรู้ อยากช่วยนาย พี่เห็นนายเป็นแบบนี้พี่ไม่สบายใจเลยนะ” ต้นพูดทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกสงสารน้อง และไม่สบายใจอย่างสุดหัวใจ ที่ต้องเห็นน้องตนเองมีสภาพที่ไม่สู้ดีแบบนี้
“ผม...ผมโดน…โดนคนในห้องข่มขืน” คูณพูดอย่างคนที่หัวใจแตกสลาย คนที่คิดว่าศักดิ์ศรีของตนได้ถูกทำลายไปหมดแล้ว แล้วคูณก็กอดร่างกายขนาดยักษ์ของฮอตแน่น แล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ครั้งนี้ฮอตเริ่มมีความรู้สึกเศร้าในใจ น้ำตาของฮอตที่ไม่รู้ว่าไหลครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ได้ไหลอาบแก้มบนหน้าที่ดุดัน โดยฮอตก็พยายามหลบหน้าเพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของตนเอง ต้นก็ใจสลายไม่แพ้กัน ที่พึ่งรู้ว่าน้องชายแท้ๆของตนเองถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีได้ถึงขนาดนี้ โดยฟูจิ ผู้มีสติที่สุดในตอนนี้ก็พยายามลูบหลังปลอมต้นอย่างละมุนที่สุดเท่าที่จะทำได้
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-05-2017 02:31:02 โดย Fuji »

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
Re: เรื่องรักๆบนเกาะเล็กๆ
«ตอบ #1 เมื่อ06-04-2017 22:51:14 »

อย่าลืมลงกฏของเล้าด้วยนะคะ

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
Re: เรื่องรักๆบนเกาะเล็กๆ
«ตอบ #2 เมื่อ06-04-2017 22:59:02 »

เปิดเรื่องมาก้อเจ้มจ้นเลย.....รอตอนต่อไปจ้า   o22

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: เรื่องรักๆบนเกาะเล็กๆ
«ตอบ #3 เมื่อ08-04-2017 23:13:07 »

Part1(รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ) ตอนที่2
“ผม...ผมโดน…โดนคนในห้องข่มขืน” คูณพูดอย่างคนที่หัวใจแตกสลาย คนที่คิดว่าศักดิ์ศรีของตนได้ถูกทำลายไปหมดแล้ว แล้วคูณก็กอดร่างกายขนาดยักษ์ของฮอตแน่น แล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ครั้งนี้ฮอตเริ่มมีความรู้สึกเศร้าในใจ น้ำตาของฮอตที่ไม่รู้ว่าไหลครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ได้ไหลอาบแก้มบนหน้าที่ดุดัน โดยฮอตก็พยายามหลบหน้าเพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของตนเอง ต้นก็ใจสลายไม่แพ้กัน ที่พึ่งรู้ว่าน้องชายแท้ๆของตนเองถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีได้ถึงขนาดนี้ โดยฟูจิ ผู้มีสติที่สุดในตอนนี้ก็พยายามลูบหลังปลอมต้นอย่างละมุนที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อรวบรวมสติได้ ฮอตก็ปาดน้ำตา และพูดอะไรบางอย่างออกมา
“ไอ้คูณ ใครทำแบบนี้กับมึง บอกกูหน่อยได้มั้ย กูจะไปเอาเลือดหัวมันออกมาให้ได้” ฮอตพูดด้วยความรู้สึกโมโหและใจสลายปะปนกัน
“ผม....ผมโดนไอ้...ไอ้แมน คนที่เป็นอันธพาลห้อง ผมโดนตอนกำลังจะทำเวร แล้วก็.....มันพาพวกอีก 4-5 คนมารุมทำร้ายผม...แล้วก็...” คูณเล่าพร้อมจะร้องไห้อีกรอบ
“ไอ้คูณ งั้นตอนนี้มึงไปแจ้งความกับกู เดี๋ยวไอ้ต้น ไอ้จิ มึงไปเป็นเพื่อนกูกับคูณด้วย” ฮอตสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่...ไม่นะ...ผม...ผมไม่อยาก...ไม่อยากโดนหัวเราะ...ไม่อยากให้ใครรู้...ผมอาย” คูณปฏิเสธด้วยความกลัว
“แล้วมึงจะปล่อยให้ไอ้เหี้ยนั่นลอยนวลหรอ ไอ้การโดนข่มขืนมันไม่น่ามีใครขำหรอก หรือมี กูจะเลาะฟันมันออกมาเอง”ฮอตจูงใจคูณอย่างเอาจริง จากนั้นก็ถึงคิวของฟูจิได้พูดบ้าง
“เอาล่ะ พี่ขอถามหน่อยนะ ช่วงนี้คูณได้อาบน้ำ หรืออึบ้างยัง”
“ยัง...ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ยิ่งอย่างหลังด้วยแล้ว....ผมรู้สึกเจ็บตรงนั้นจนอึไม่ได้เลย” คูณตอบแบบอายๆ
“ดีแล้ว เพราะถ้าอาบน้ำทันทีจะไม่เหลือหลักฐานเอาผิดคนทำ รวมถึงถ้าอึก่อน หลักฐานก็จะหายด้วย เอาเป็นว่าพวกเรามาทันเวลาสินะ ที่สำคัญคือไม่ต้องอายหรอก เรื่องแจ้งความ กฏหมายเค้าก็คุ้มครองผู้ชายถูกข่มขืนอยู่นะ” ฟูจิพยายามชักจูงคูณเพื่อให้กล้าไปแจ้งความ พลางลูบหัวลูบไหล่ไปด้วย
“อย่างที่ไอ้จิมันพูด ถ้ามึงไม่แจ้งความ มึงจะต้องเป็นงี้ไปตลอด มึงจะยอมให้ไอ้คนที่ทำร้ายมึงมีความสุขกว่ามึงหรอ” ฮอตพูดอีกครั้ง
“นั่นสินะ พี่ว่า...เชื่อพี่ทั้งสองเถอะคูณ ไปแจ้งความ อะไรๆจะได้ดีขึ้น” ต้นโน้มน้าวคูณอีกคน ซึ่งคูณก็ตกลงปลงใจที่จะไปแจ้งความเพื่อเอาคนเลวคนนั้นมาลงโทษให้ได้
ณ สถานีตำรวจ
ต้น คูณ ฟูจิ และฮอตก็เดินขึ้นโรงพักมา โดยได้พบกับนายตำรวจคนหนึ่ง แล้วคูณกับฮอตก็นั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ เพื่อที่จะแจ้งความดำเนินคดีคนที่ข่มขืนคูณเมื่อวานที่ผ่านมา ส่วนต้นกับฟูจิก็แยกไปนั่งโซฟาข้างๆ
“สวัสดีครับ ตอนี้น้องจะมาแจ้งความเรื่องอะไรครับ” นายตำรวจทักทายอย่างสุภาพ
“คือ...เอ่อ” คูณพยายามรวบรวมความกล้าในการพูด ฮอตที่นั่งอยู่ข้างๆเอามือแตะไหล่คูณ แล้วลูบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“บอกเค้าไปเลย กูอยู่ตรงนี้ทั้งคน” ฮอตพูดให้กำลังใจคูณ คูณรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ก็ตั้งสติได้ จึงเล่าเหตุการณ์ที่ตนเองโดนข่มขืนให้ตำรวจฟัง เมื่อเล่าเสร็จคูณก็ตัวสั่นจนฮอต้องกอดคูณพลางลูบหลังคูณอีกรอบ
“เอาล่ะครับ ยังไงตอนนี้น้องเค้าก็คงจะสภาพจิตใจย่ำแย่มาก ผมว่าทางที่ดี คุณน่าจะพาเค้าตรวจโรคที่โรงพยาบาล แล้วตรวจพิสูจน์DNA ในกรณีที่ยังคงมีน้ำอสุจิคนร้ายหลงเหลืออยู่ เพื่อเก็บหลักฐานไว้ดำเนินคดี และที่สำคัญ หลังจากนี้ คุณเองก็ควรเยียวยาจิตใจน้องเค้าด้วยนะครับ อาจพาไปเที่ยวที่ต่างๆที่สวยๆอากาศดี คงบคู่กับปรึกษาจิตแพทย์ด้วยก็ได้” นายตำรวจแนะนำ แล้วก็ได้ทำการขอประวัติของทั้งคู่เพื่อทำคดี
เมื่อหมดหน้าที่ส่วนนี้แล้ว ทุกคนก็ได้เดินทางไปโรงพยาบาล เพื่อดำเนินการขั้นต่อไป

ณ โรงพยาบาล
ทุกคนได้เดินมาที่ม้านั่ง คูณเดินไปเคาน์เตอร์เพื่อกรอกประวัติ และขอบัตรคิว แล้วมานั่งรอ โดยระหว่างการรอคิวนั้น ฮอตได้แยกไปเข้าห้องน้ำสักพัก ต้นก็ได้นั่งข้างๆคูณเพื่อให้กำลังใจโดยการเอามือข้างหนึ่งจับมือผอมๆที่กำลังสั่นเทาของคูณไว้
“ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงพวกเราก็จะช่วยนายเสมอ” ต้นพูดเพื่อปลอบคูณ คูณรู้สึกซาบซึ้งผสมกับความรู้สึกดีจนกอดต้นผู้เป็นพี่ชาย แล้วร้องไห้ออกมาเบาๆ ต้นกับฟูจิที่นั่งข้างๆก็ได้ช่วยกันปลอบโอ๋คูณเป็นการใหญ่
ทันใดนั้นเอง!!!
“คิวที่524 คุณากรครับ ห้อง2 หมอพิชิตนะครับ” เสียงของบุรุษพยาบาลได้เรียกคูณเพื่อเข้ารับการตรวจ ซึ่งจังหวะนี้ฮอตได้กลับมาพอดี จึงตามไปยังห้องWord2
“ตอนนี้ถึงคิวของคูณแล้วนะพี่ฮอต จะตามเข้าไปเลยมั้ย” ฟูจิพูดกับฮอตที่พึ่งมาถึงพอดี
“อยู่แล้วสิวะ ไปกันหมดนี่แหละ” ฮอตพูดสั้นๆ แล้วทุกคนก็ลุกตามไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

ณ Word2 (นพ.พิชิต ขจัดพาลชน)
เมื่อทุกคนเข้าไปยังห้อง Word ของหมอพิชิตตามคิวเรียก โดยทุกคน คูณ ฮอต ต้นและฟูจิได้เข้ามาพร้อมกันยังห้องตรวจเล็กๆที่ดูสะอาดสะอ้านตามระเบียบของโรงพยาบาล
“สวัสดีครับ ใช่น้องคุณากรรึเปล่าครับ” หมอพิชิตทักทายอย่างสุภาพ
“ใช่ครับ วันนี้ผมมา....มาตรวจโรคน่ะครับ” คูณบอกเจตจำนงค์ในการมา หมอพิชิตจึงถามคำถามต่อไปในทันที
“มาตรวจโรคอะไรครับ”
“ผมมาตรวจ...เอ่อ...” คูณพูดแบบหวาดๆ และรู้สึกไม่แน่ใจ ซึ่งฮอตก็ได้ลูบแผ่นหลังน้อยๆของคูณเพื่อให้กำลังใจ คูณยื่นนิ่งไปสักพัก จึงรวบรวมความกล้าพูดกับหมอ
“คือ...ผมโดนเพื่อนร่วมห้อง...ข่มขืนมาครับ เลยจะมาขอตรวจร่างกาย” คูณพูดอย่างกล้าหาญ ครั้งนี้คูณไม่ร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกสะเทือนใจอยู่บ้าง
ทันใดนั้นเอง!!! จู่ๆคูณก็นึกถึงช่วงเวลาอันเลวร้ายของตนเองขึ้นมา ความรู้สึกคลื่นไส้ก็ได้โจมตีความรู้สึกนึกคิดของคูณ คูณไอ้อาเจียนออกมาอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว อ้วกนั้นเลอะพื้นห้องเต็มไปหมด
“คูณ มึงตั้งสติดีๆ ตอนนี้ทุกคนกำลังช่วยมึงนะเว้ย” ฮอตพูดคว้าตัวคูณไว้
“คุณครับ ปล่อยให้เค้าปลดปล่อยให้หมดก่อน” หมอพิชิตบอกกับฮอต ฮอตจึงตัดสินใจปล่อยคูณอ้วกออกมาจนหมด ประมาณอึดใจนึง คูณก็อ้วกออกมาหมด แล้วให้ข้อมูลหมอต่อไป
“ผมจะมาตรวจ ว่าจะมีโรคมั้ย แล้วจะได้เก็บหลักฐานเอาผิดพวกมัน” คูณกัดฟัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นผ่านไรฟัน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่คูณเป็นแบบนี้ ทำเอาทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เป็นใครไปไม่ได้ ก็คือฮอตผู้เป็นคนที่สนิทกับคูณมากที่สุดรองจากต้นที่เป็นพี่ชายแท้ๆรู้สึกกังวลและกลัวเป็นอย่างมากถึงสภาพจิตใจของคูณ 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2017 02:16:57 โดย Fuji »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
Re: เรื่องรักๆบนเกาะเล็กๆ
«ตอบ #4 เมื่อ09-04-2017 06:02:16 »

สงสารน้องคูณ   :monkeysad:

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Part1(รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ) ตอนที่3
“ผมจะมาตรวจ ว่าจะมีโรคมั้ย แล้วจะได้เก็บหลักฐานเอาผิดพวกมัน” คูณกัดฟัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นผ่านไรฟัน ซึ่งเป็นครั้งแรกที่คูณเป็นแบบนี้ ทำเอาทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เป็นใครไปไม่ได้ ก็คือฮอตผู้เป็นคนที่สนิทกับคูณมากที่สุดรองจากต้นที่เป็นพี่ชายแท้ๆรู้สึกกังวลและกลัวเป็นอย่างมากถึงสภาพจิตใจของคูณ 
“เอาล่ะ น้องคูณ เดี๋ยวหนูขึ้นไปตรวจร่างกายที่ห้องตรวจเลยนะ อยู่ชั้น5” หมอพิชิตชี้แจงถึงขั้นตอนต่อไป ฮอตเอาน้ำในกระเป๋าให้คูณดื่ม
“ไอ้คูณ มึงอดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวเสร็จตรงนี้มึงจะได้กลับบ้านแล้ว” ฮอตโน้มน้าวคูณให้สบายใจ คูณพนักหน้าตอบ แม้ว่าคูณจะสดชื่นขึ้นมาบ้าง แต่ก็ดูเหมือนคูณกำลังมีความคุกรุ่นในจิตใจ และยังมีอาการตัวสั่นเป็นพักๆ ฮอต รวมถึงต้นและฟูจิพยายามเดินตามคูณเพื่อสังเกตุอย่างใกล้ชิดด้วยอาการเป็นห่วง

ณ ห้องตรวจชั้น5
คูณได้วางเอกสารที่ตะกล้า และรับบัตรคิว คูณได้คิวที่126 เมื่อรับบัตรคิวแล้ว คูณก็ไปนั่งรอที่เก้าอี้ ซึ่งมี 4 ตัว/แถว ทำให้ทุกคนได้นั่งติดกันพอดี โดยฮอตได้นั่งข้างๆคูณ ตอนนี้คิวอยู่ที่92 ซึ่งก็ยังมีเวลาอีกพอสมควร ฮอตจับมือและเข่าคูณเพื่อให้กำลังใจ ต้นก็เช่นกัน ต้นได้ลูบหัวคูณอย่างอ่อนโยน คูณยิ้มน้อยๆเป็นการตอบรับ
“รออีกสักพักนะ กูมั่นใจ ว่าผลการตรวจจะต้องดี และกูจะลากตัวคนระยำพวกนั้นมาหักกระดูกให้ได้” ฮอตพูดปลุกใจคูณ และลูบหลังลูบไหล่อันผอมบางติดกระดูกภายใต้เสื้อยืดสีขาวตัวบางของคูณ
ทันใดนั้นเอง!!!
โทรทัศน์ที่หน้าห้องรอคิวได้ฉายข่าวข่าวหนึ่ง เป็นข่าวเกี่ยวกับโจรขึ้นบ้าน ซึ่งก็ถือว่าเป็นข่าวที่ถือว่าค่อนข้างธรรมดา แต่เมื่อฟังเนื้อหาต่อไป ถือว่าเป็นข่าวที่น่าหดหู่ไม่ใช่น้อย
“นายA นามสมมุติ อายุ 20 ปีได้ขึ้นแจ้งความที่ สน.หาดสะอี๋ จากการที่ถูกโจรบังคับให้อมนกเขา คืออมอวัยวะเพศ ซ้ำยังเอาปืนจ่อขมับ....” นักข่าวบนจอทีวีรายงานข่าว คูณเริ่มสติลนลาน เหงื่อออกท่วมตัว และได้ปัสสาวะราดจนแฉะเก้าอี้ที่นั่งอยู่ และเริ่มครางในลำคอด้วยความกลัว ฮอตมองหาพยาบาลเพื่อขอความช่วยเหลือ
แต่ทว่า!!!
จู่ๆ ก็มีกะเทยคู่หนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนกันนั่งอยู่ในระนาบใกล้เคียงวิพากย์วิจารณ์ข่าวเสียงดังสนั่นด้วยน้ำเสียงเฮฮาตามประสา
“มึงๆ มึงเห็นข่าวนิป่ะ ต๊ายยยยย ตาย เค้าอุส่าห์ให้มาอมถึงที่ แสดงว่าไม่หล่อล่ะซี้ยยย์ ถ้าหล่อ กูเชื่อเลยว่าคงไม่มีมาแจ้งความหรอก”
“ช่ายยย เรื่องนี้กูไม่โทษโจรนะ กูว่ากะเทยอย่างพวกเราๆ หรือพวกเกย์ไปสร้างความเคยตัวให้เค้าเอง เค้าเห็นว่านายคนนี้เป็นเกย์ด้วยล่ะมั้ง เป็นกูกูก็ไม่แจ้งความนะ อยากโดน”
คราวนี้สติของคูณไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว คูณลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์เหวี่ยงเล็กน้อย
“คูณ จะไปไหนหรอ” ต้นถาม แต่ไร้ซึ่งคำตอบ คูณเดินไปในสภาพเสื้อยืดสีขาวที่ท่วมตัว กางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงินที่เปียกฉี่ลามไปถึงรองเท้าผ้าใบสีขาว-แดง
คูณเดินไปหากะเทยทั้งสองอย่างรวดเร็ว แล้วบีบคอหนึ่งในกะเทยปากสุนัขคู่นั้น
“ตลกมากใช่มั้ย เห็นความทุกข์คนอื่นเป็นเรื่องตลกน่ะ อีชาติชั่ว” คูณรำพันในลำคอแบบพอได้ยิน แล้วบีบคอคนตรงหน้าพลางเขย่าไปมา เพื่อนกะเทยอีกคนพยายามตึงคูณออกเพื่อช่วยเพื่อน แต่ก็ไม่เป็นผล คูณใช้เท้าเตะกะเทยคนข้างหลังจนกองไปกับพื้น และใช้มือข้างหนึ่งตบหน้ากะเทยคนที่โดนคูณบีบคออย่างรุนแรง และตามมาด้วยการต่อยอีกรัวๆ อย่างบ้าคลั่ง
ทันใดนั้น!!! ฮอต ต้นและฟูจิได้ตามมาถึงจุดที่คูณกำลังจัดการคนใจอกุศล ฮอตคว้าคูณออกมาเพื่อห้ามปราม คูณยังคงเงื้อหมัดพยายามจะต่อยกะเทยคนตรงหน้า
“ไอ้คูณ พอได้แล้ว” ฮอตที่กำลังคว้าตัวคูณไว้แน่นพยายามห้ามปรามคูณที่กำลังสติแตกจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้
“คูณ ใจเย็นๆก่อนนะ ยังไงพวกเราจะอยู่ข้างๆคูณเสมอ ปล่อยพวกปากเสียไปเถอะ” ต้นพยายามปลอบใจคูณ โดยในช่วงท้ายประโยคต้นก็ได้จิกตาไปยังกะเทยปากสุนัขทั้งสองที่ยังคงไม่รู้สำนึก ทำหน้าล้อเลียนแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
 ผ่านไปสักพักคูณก็เริ่มสงบลง และเอามือทั้งสองข้างกุมขมับตัวเอง และความทรงจำเลวร้ายเมื่อวานได้แล่นเข้ามาในหัว คูณเกิดตื่นกลัว เหงื่อแตก ตัวสั่น และได้อ้วกออกมาอีกครั้ง ฮอตพยายามลูบหลังคูณด้วยความกังวลอย่างสุดใจ
แต่เมื่อคูณสำรอกอาเจียนออกหมด คูณก็ได้ออกวิ่งไปนอกห้อง
“คูณ จะไปไหน รอก่อน” ฟูจิเรียกคูณที่กำลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ฮอตได้ออกตามคูณไปอย่างไม่รอช้า ต้นและฟูจิเองก็ตามไปด้วยเช่นกัน
คูณวิ่งขึ้นไปตามบันได ทุกคนพยายามตามคูณขึ้นไป แม้ว่าคูณจะตัวเล็กและเพรียวลม แต่จากการที่คูณไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย ประกอบกับอาการหลอนจากการที่เคยโดนข่มขืน จึงมีการหอบเป็นพักๆ
เมื่อมาถึงประตูขึ้นดาดฟ้าซึ่งไม่ได้ล็อก เนื่องจากมีการตากผ้าปูที่นอนและเครื่องนอนสำหรับผู้ป่วยเพื่อฆ่าเชื้อโรค คูณหอบด้วยอาการที่เหนื่อยมาก เนื่องจากดาดฟ้านี้ ถ้านับตั้งแต่ชั้นG ก็มีถึง 16 ชั้น ซึ่งคูณได้ขึ้นมาจากชั้น5 ก็เท่ากับว่าคูณวิ่งขึ้นมาถึง 11 ชั้น แต่คูณก็ยังรวบรวมแรงที่เหลือไปยังขอบดาดฟ้า
ทันใดนั้น!!!
ฮอตก็ตามมาทันพอดี จากการที่ฮอตมักจะออกกำลังกายสม่ำเสมอ จึงยังไม่เหนื่อยง่าย (แต่ก็พอจะหอบนิดๆบ้างเหมือนกัน) ฮอตวิ่งไปคว้าตัวคูณที่กำลังจะเดินไปขอบดาดฟ้าได้ทันท่วงที เมื่อคว้าตัวมาได้
ผัวะ!!!
ฮอตต่อยหน้าคูณไป 1 ทีด้วยความโกรธปนเสียใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ฮอตทำร้ายร่างกายคูณ ความรู้สึกผิดของฮอตได้เข้าถาโถมอย่างนับไม่ถ้วน
“ทำไม...ทำไมมึงจะต้องทำอะไรโง่ๆแบบนี้ด้วย....มึงเห็นไอ้อีพวกนั้นสำคัญกว่าชีวิตตัวเองหรอ...ที่จะให้มันสะใจที่เห็นมึงยอมตายเพราะคำพูดหมาๆของอีนั่น มึงยอมตายเพราะคำพูดหมาๆ ของมัน แต่ทำไม...ทำไมยอมทิ้งกู ทิ้งไอ้ต้นพี่มึง รวมถึงไอ้ฟูจิที่เอ็นดูมึงด้วย ทุกคนนี้เป็นห่วงมึงทั้งนั้น ทำไมมึงต้องไปแคร์พวกใจสกปรกพวกนั้นด้วย” ฮอตตะคอกใส่คูณด้วยความโกรธและน้อยใจไปในเวลาเดียวกัน เมื่อพูดจบ ฮอตก้มหน้าลงเล็กน้อย น้ำตาลูกผู้ชายของฮอตได้ไหลออกมาอีกครั้ง ฮอตพยายามร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ แต่ก็ควบคุมไม่ได้ ฮอตร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง แล้วกอดคูณไว้แน่น พลางเอาหน้าซบหน้าอกอันบอบบางของคูณ แล้วร้องได้ออกมายกใหญ่ คูณเห็นดังนั้นก็พอได้สติบ้าง ก็กอดร่างกายขนาดยักษ์ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดเนื้อหนาสีน้ำตาลของฮอตที่กำลังร้องไห้เหมือนเด็ก และได้ร้องไห้ออกมาบ้าง
“พี่ฮอต....ผมขอโทษ....ขอโทษ....ขอโทษ...” คูณพูดซ้ำๆไปมา ฮอตจึงเริ่มได้สติบ้าง ก็ผละหน้าออกจากหน้าอกของคูณ แล้วสูดขี้มูก
“มึงไม่ต้องขอโทษกูหรอก กูสิที่ต้องขอโทษมึง ที่ต่อยมึงแรง” ฮอตพูดอย่างเขินอายด้วยอีโก้ที่ยังแอบๆทำงานอยู่บ้าง “แต่มึงอย่าทำแบบนี้อีกนะ...กูไม่อยากเสียมึงไป...มึงอยู่กับกูนะ ได้มั้ย....กู...กูรักมึง”
“ดะ....ได้ ผมจะตรวจร่างกาย จะกินยาสม่ำเสมอ ผมก็รักพี่เหมือนกัน” คูณพูดด้วยความรู้สึกมีหวัง แล้วกอดร่างกายกันหล่อล่ำของฮอต แล้วซบลงไปที่แผงอกอันอบอุ่น ฮอตกอดร่างน้อยๆของคูณด้วยความถนุถนอม และลูบหลังอันผอมบางอย่างนุ่มนวลชนิดที่ไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มร่างยักษ์หน้าโหดจะสามารถทำได้
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2017 02:19:04 โดย Fuji »

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
ยังไม่จบใช่ไหมคะ 

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ยังไม่จบใช่ไหมคะ

ใช่ครับ ยังอีกยาวใกล

ออฟไลน์ fANISTINO

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
รอค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ช่วยใส่วันที่อัพห้อยท้ายไว้ให้หน่อยนะค๊า  :pig4:

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
ลงกฎเล้าก่อนดีกว่ามั้ยคะ ลงดูนิยายเรื่องอื่นในเล้าเป็นตัวอย่างนะคะว่ต้องทำยังไง กระทู้แนะนำก็มีอยู่

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Part1(รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ) ตอนที่4
“ดะ....ได้ ผมจะตรวจร่างกาย จะกินยาสม่ำเสมอ ผมก็รักพี่เหมือนกัน” คูณพูดด้วยความรู้สึกมีหวัง แล้วกอดร่างกายกันหล่อล่ำของฮอต แล้วซบลงไปที่แผงอกอันอบอุ่น ฮอตกอดร่างน้อยๆของคูณด้วยความถนุถนอม และลูบหลังอันผอมบางอย่างนุ่มนวลชนิดที่ไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มร่างยักษ์หน้าโหดจะสามารถทำได้
ไม่นานนัก ต้นกับฟูจิก็ตามาทันเวลาพอดี ฮอตผละกอดจากคูณ ต้นเข้ามากอดคูณทันทีที่มาถึง
“คูณ...ไม่ว่าจะยังไงพวกเราก็จะช่วยเหลือคูณนะ ไม่ต้องสนใจพวกใจอกุศลพวกนั้นหรอก ปล่อยพวกนั้นไป เดี๋ยวสักวันมันก็เจอกับตัวมันก็ไม่กล้ามาเยาะเย้ยแล้ว” ต้นพูดพลางกอดร่างน้อยๆของคูณไว้แน่น
“ใช่ ต้น อย่าไปฟังเสียงนกเสียงกาพวกนั้น คิดซะว่าพวกนั้นมันไม่เคยเจอคนดีๆ เจอแต่พวกเน่าๆ ใจเลยเน่า คูณโชคดีแล้วที่มีพวกเรา พวกเราจะปกป้องนายเอง” ฟูจิพูดเสริมอย่างเต็มใจที่จะให้ความช่วยเหลือ
“จริงด้วย อย่างที่ไอ้ต้น ไอ้จิบอกนั่นแหละ ถ้าไอ้พวกนั้นมาพูดอีก กูจะเลาะฟันมันให้หมดปากเลย” ฮอตพูดอย่างมีอินเนอร์ คูณเริ่มยิ้มได้บ้าง และน้ำตาของคูณเริ่มไหลออกมาอีกครั้งด้วยความปลื้มปริ่มในหัวใจ
“ขะ...ขอบคุณนะ” คูณพูดสั้นๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความรู้สึกที่ยังหลงเหลือ ฮอต ฟูจิ และต้นร่วมกันกอดคูณพลางลูบหัว ลูบหลังเป็นการให้กำลังใจ ให้รู้ว่าคูณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังคงมีคนอยู่ข้างๆถึง 3 คน
 ผ่านไป 5 นาที
“เอาล่ะ พี่ว่าคูณไปตรวจร่ายกายกันดีกว่า จะได้มีหลักฐานเอาผิด เอาตัวคนทำมาลงโทษ และจะได้กินยาเผื่อมีอะไรผิดปกติ” ฟูจิพูดสิ่งที่ควรทำในขั้นต่อไป คูณปาดน้ำตาตัวเอง แล้วลุกขึ้น ฮอต ฟูจิและต้นก็ได้ลุกตามเพื่อเดินกลับลงไปยังห้องตรวจชั้น5 เพื่อตรวจร่างกายต่อไป
เมื่อมายังจุดรอหน้าห้องตรวจแล้ว ก็ถึงคิวหมายเลข126 ซึ่งเป็นคิวของต้นพอดี เท่ากับว่าเฉียดฉิวพอดี ต้น และทุกคนจึงเดินเข้าไปยังห้องตรวจ ได้ห้องตรวจที่2 ซึ่งได้นายแพทย์นพวงศ์เป็นผู้ตรวจ
เมื่อเข้ามายังห้องตรวจ ก็พบหมอผู้ชายคนหนึ่งที่ท่าทางตุ้งติ้งออกสาว และมาการทารองพื้นบางๆบนใบหน้าจนมีสีขาวอมชมพู ทาขอบตาสีม่วง แถมทาปากสีแดงแจ๋ ติดต่างหูรูปดาว 5 แฉก
“สวัสดีจ้ะ พี่หมอนีน่า...น้องคูณ หนูมาตรวจอะไรจ๊ะ” หมอทักทายอย่างเฮฮาตามประสากะเทย คูณเริ่มเกิดอาการสั่นกลัว เนื่องจากเมื่อสักพักก่อนหน้า คูณเคยคุ้มคลั่งทำร้ายกะเทย ซึ่งเอาเรื่องเซ้นซิทีฟที่ตนเองเจอมาเล่นเป็นเรื่องตลก
“คือผม...” คูณก้มหน้าลงด้วยความตื่นตระหนก และเริ่มพูดจาอ้ำอึ้งติดๆขัดๆ “ผมมาตรวจ.....มาตรวจ....”
“บอกมาเลยจ้า ไม่มีอะไรต้องอาย ตอนนี้หนูอยู่กับหมอนะ อยู่กับหมอบอกมาได้หมดไม่ว่าจะเป็นอะไรมา” หมอนีน่าพูดเกลี้ยกล่อมคูณที่กำลังเริ่มมีอาการซึมเศร้าอีกครั้ง ซึ่งฮอตแตะบ่าคูณเบาๆ เพื่อช่วยอีกแรง ใช้เวลาประมาณพักใหญ่ คูณจึงกล้าพูดอีกครั้งอย่างกล้าๆกลัวๆ
“หมอจะไม่ล้อผมใช่มั้ย....ถ้าผมบอกไป จะไม่ล้อผมใช่มั้ย” คูณเริ่มจะตื่นตระหนกอีกครั้ง จนเริ่มมีอาการสั่นและเหงื่อออก
หมอนีน่าเห็นท่าไม่ดี จึงเลื่อนเก้าอี้จากข้างในหลังโต๊ะมาข้างๆคูณ แล้วลูบแผ่นหลังอันแสนบอบบางของคูณ
“พี่ให้คำตกลงได้เลย ว่าจะไม่ล้อถ้าหนูคิดว่าน่าอาย พี่ไม่คิดว่าอาการของคนป่วยหน้าอายเลยแม้แต่น้อย ถ้าบอกมาตรงๆ จะดีต่อหนูด้วย ที่ไม่ต้องแบกรับว่าน่าอาย ได้รักษาแบบตรงไปตรงมาด้วย” หมอนีน่าเกลี้ยกล่อมต้นโดยแฝงข้อคิด
“ผม....ผมมาตรวจร่างกาย...เพราะ...โดน....เพราะโดนข่มขืนมาครับ” ต้นพูดแบบกล้าๆกลัวๆ และกัดฟันแรงด้วยคำที่พูดออกไป
“แบบนี้เอง แล้วหนูโดนมาตอนเมื่อไหร่ครับ” หมอนีน่าถามคูณต่อโดยเปลี่ยนวิธีพูดใหม่เป็นลดความเฮฮาลงตามมารยาท
“เมื่อ....เมื่อวานครับ” คูณพยายามตอบอย่างข่มอารมณ์
“จริงๆน่าจะมาตรวจตั้งแต่เมื่อวานนะ ทำไมถึงปล่อยให้ล่วงเลยมาล่ะ” หมอหันไปถามต้นที่ยืนอยู่ข้างหลังคูณ
“คือเมื่อวาน คูณเค้ามีอาการหวาดกลัวมากครับ ถามอะไรไม่ยอมตอบเลย ตอนแรกก็คิดว่าแค่โดนเพื่อนแกล้ง เลยปล่อยให้เค้าอยู่กับตัวเองก่อน ไม่นึกว่า....” ต้นตอบไปตามความจริง แต่หมอนีน่าก็ตัดบทช่วงสุดท้ายไปก่อนเพื่อไม่ให้คำสองพยางค์หลุดออกมาทำให้คูณรู้สึกทุกข์ใจอีก
“ดีแล้วที่หนูมาทัน เพราะถ้าทิ้งไว้นานกว่านี้จะสืบยาก และหลักฐานจะไม่เหลือ ว่าแต่ช่วงนี้..คูณ หนูขับถ่ายยังครับ”
“ยังครับ” คูณตอบอย่างเขินๆเล็กน้อยในท่าทางก้มหน้าก้มตา
“ดีแล้ว เพราะถ้าขับถ่ายก่อนตรวจ จะยิ่งทำให้ตรวจยากขึ้น เดี๋ยวญาติรอข้างนอกก่อนนะครับ ทางเราจะตรวจร่างกายน้อง ใช้เวลาสักพักนะครับ”
แล้วฟูจิและต้นก็เดินออกไปข้างนอก ส่วนฮอตยังคงอยู่กับคูณ ซึ่งนั่งห่อตัวด้วยมีอาการตื่นเต้นผสมกับความกังวลสักพัก
“ไม่ต้องกลัวนะ ทนสักหน่อย ไอ้คนที่ทำร้ายมึงจะได้ชดใช้ในสิ่งที่ทำกับมึง” ฮอตพูดให้กำลังใจคูณพลางจับมือที่กุมหน้าตักไว้ทั้งสองข้าง คูณตัวสั่นเล็กน้อยแต่ก็เริ่มยิ้มได้บ้าง ฮอตกอดให้กำลังใจคูณสักพัก ก็เดินออกไป
“เอาล่ะจ้ะ ได้เวลาตรวจแล้ว ญาติเชิญข้างนอกก่อนครับ” หมอนีน่าสั่งเพื่อเริ่มกระบวนการตรวจ ฮอตจึงตัดสินใจไปรอข้างนอกตามที่หมอสั่ง โดยก่อนออกไป ฮอตได้หัวมาเหลือบมองคูณสักพัก พร้อมยิ้มน้อยๆให้ ทันทีที่ประตูห้องตรวจปิด ฮอตก็ยืนรอหน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ ซึ่งฟูจิที่มารอหน้าห้องก็อดเป็นห่วงพี่ชายไม่ได้เอามือแตะบ่าฮอตเบาๆ
“ผมว่าทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี พี่รอสักพักก่อนนะ” ฟูจิให้กำลังใจฮอตในฐานะที่เป็นน้อง
ทันใดนั้นเอง!!!
ฮอตก็หลบหน้าฟูจิไป และใช้มือปาดน้ำตาบริเวณแก้มที่ไหลออกมาอีกรอบ ฮอตเองช่วงนี้ก็เริ่มคิดน้อยใจว่าตัวเองเริ่มอ่อนแอลงจากการที่ร้องไห้บ่อยผิดปกติ เพราะฮอตไม่ได้ร้องไห้มานานมากแล้วนับตั้งแต่เปลี่ยนบุคลิคจากเด็กขี้โรคร่างผอมคนหนึ่งมาเป็นนักกล้ามร่างกายมหึมาได้
“ไอ้จิ มึงมากับกูสักแปปนึง กูมีอะไรจะคุยด้วย” ฮอตพูดพลางเดินหันออกมาเพื่อจะไปยังที่ใดสักแห่งในโรงพยาบาล ซึ่งตอนนี้ต้นก็กำลังไปเข้าห้องน้ำอยู่  “คุยตรงนี้ไม่เหมาะว่ะ กูว่าต้องหาที่ลับสักหน่อยนึง”
“คุยเรื่องอะไรล่ะ บอกหน่อย” ฟูจิตั้งคำถามด้วยความฉงนสงสัย
“เออน่า เดี๋ยวตามกูมา ถึงที่ก็รู้เอง” ฮอตเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะให้ถึงจุดหมายได้ไวขึ้น ส่วนฟูจิก็ได้แต่เดินดามต้อยๆเพื่ออยากรู้สิ่งที่พี่ชายจะคุยด้วย เผื่อว่าตนเองจะได้พอแนะนำได้

16 เมษายน 2560
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2017 02:18:07 โดย Fuji »

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ฮอต เคยมีเรื่องแบบที่เกิดกับคูณหรือเปล่า

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ฮอต เคยมีเรื่องแบบที่เกิดกับคูณหรือเปล่า

เรื่องไรหยอ

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Part1(รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ) ตอนที่5
ณ มุมเงียบสงบของโรงพยาบาล ซึ่งเป็นสวนอันร่มรื่น มีต้นไม้ใหญ่เป็นร่มเงาหลากหลายต้นหร้อมด้วยดอกกุหลาบ ดอกกล้วยไม้สีต่างๆ โดยตรงกลางมีลานบ่อน้ำขนาดใหญ่ซึ่งมีน้ำพุอยู่ตรงกลาง และมีม้าหินอ่อนอยู่ประปราย ฮอตเดินมาที่ข้างๆนั่งม้านั่งซึ่งอยู่ริมบ่อน้ำ ฟูจิพยามเร่งฝีเท้าเพื่อตามให้ทันและไม่เป็นการชักช้า
“ไอ้จิ กูว่าตรงนี้แหละ ที่เหมาะสุด” ฮอตพูดพลางนั่งลงบนม้านั่ง ซึ่งฟูจิก็นั่งลงข้างๆฮอตเพื่อเริ่มการพูดคุย
“มีอะไรหรอพี่ ลากมาคุยซะตรงนี้” ฟูจิถามด้วยความสงสัย
“กูขอระบายอะไรหน่อย คือกู....กูเริ่มรู้สึกว่า....ว่ากูเริ่มอ่อนแอลง กูไม่เข้าใจตัวเองเลย...ปกติกูไม่เคยร้องไห้กับอะไรง่ายๆเลย ก็ตั้งแต่กูเปลี่ยนตัวเองตอน ม.2......ถึงจะเพราะที่คูณโดนข่มขืนก็เถอะ แต่เรื่องใหญ่กว่านี้ และเกิดกับตัวกูเอง กูก็ยังไม่เคยร้องไห้เลยนะ มึงคิดว่ากูอ่อนแอลงป่าววะ” ฮอตถามตัวฟูจิด้วยความรู้สึกสับสน ปนกับความเขินอายเล็กน้อย ฟูจิประมวลเหตุการณ์สักพักเพื่อคิดวิเคราะห์
“งั้นผมขอถามกลับนะ ผมยังสงสัยอยู่ ที่พี่บอกว่าเจออะไรที่หนักกว่าที่คูณโดนข่มขืนน่ะ ปกติเรื่องแบบนี้หา ถ้าไม่ใช่เรื่องเห็นคนตายต่อหน้า ผมก็นึกไม่ออกนะ ว่าจะมีอะไรแรงกว่าการโดนข่มขืน” ฟูจิยังคงสงสัยในประเด็นที่ฮอตตั้งคำถาม
“คือ.....” ฮอตยังกล้าๆกลัวๆที่จะตอบ เพราะสิ่งนั้นเอง คือสิ่งที่น่าอับอายมากสำหรับฮอต ซึ่งฮอตเองก็ไม่แน่ใจว่าจะตอบฟูจิดีมั้ย
ทันใดนั้นเอง!!!
“เมษ” ชายหนุ่มวัย 26 ปี ผิวขาว หน้าเหลี่ยมเล็กน้อย ผมรองทรงค่อนข้างยาวเล็กน้อย บุคลิคนิ่งๆ รูปร่างสูงใหญ่ล่ำหุ่นหมีหน่อยๆ สูง 193 ซม. ในชุดพนักงานออฟฟิศกำลังเดินมาหาทั้งฟูจิและฮอต
“อ้าว! พี่เมษ มาเมื่อไหร่เนี่ย” ฮอตตัดบทโดยการหันไปทักทายเมษ เมษเป็นพี่ชายแท้ๆของฮอตและฟูจิ ซึ่งก็เป็นลูกคนแรกด้วย โดยเมษปัจจุบันทำงานเป็นนักข่าวฟรีแลนซ์ของสำนักข่าวแห่งหนึ่ง ซึ่งช่วงนี้เมษได้หยุดยาวเนื่องจากยังไม่มีคนมาจ้างไปทำข่าว ซึ่งปกติเมษจะมาที่นี่ เพราะเคยมีความทรงจำวัยเด็ก ที่มักจะมาที่นี่บ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเจ็บป่วยของตัวเอง และการที่ช่วงวัยเด็กนั้นฮอตเป็นเด็กขี้โรคซึ่งมักจะเข้าๆออกๆโรงพยาบาลบ่อยๆ ซึ่งระหว่างรอหมอ เมษก็จะมาที่นี่ประจำ จึงมีความผูกพันธ์กับที่นี่เป็นพิเศษ ที่แม้จะมีกาลเปลี่ยนแปลงไปบ้างตามกาลเวลา แต่เสน่ห์ก็ยังคงอยู่ ตามหลักจิตวิทยาที่ว่า หากเรารู้สึกดีกับสิ่งสิ่งนั้น ไม่ว่าสิ่งสิ่งนั้นจะแปลเปลี่ยนไปมากขนาดไหน หากไม่เป็นทางที่เลวลง ก็ยังคงความรู้สึกที่ดีต่อสิ่งนั้นไว้ได้ตราบนานเท่านาน
“พอดีช่วงนี้กูว่างน่ะ ยังไม่มีคนโทรมาจ้าง กูเลยมาหาที่งีบสักแปปน่ะ” เมษตอบอย่างเซ็งๆเล็กน้อยที่ช่วงนี้ยังไม่มีเงินเข้า แต่อีกใจก็รู้สึกดีที่จะได้มีเวลาพักบ้างจากการทำงานหนักมาอย่างยาวนาน “ว่าไป...พวกมึงมาทำอะไรกันตรงนี้เนี่ย”
“พวกผมพาคูณ เด็กคนข้างๆบ้านมาหาหมอน่ะ พอดีรายนั้นเค้าโดน....เอ่อ....” ฮอตตอบเมษอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะพูดคำสุดท้ายดีมั้ย จึงรู้สึกอึกอักอยู่พอสมควร แต่ก็รวบรวมความกล้าตอบไปในที่สุดพร้อมกับเล่าเรื่องราวของต้นให้เมษฟัง เมื่อเมษได้ยินดังนั้นก็ถึงกับตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา
“สมัยนี้ไม่ว่าจะเพศอะไรก็มีโอกาสโดนทั้งนั้น แต่ที่น่าห่วงเลย คือชาวบ้านยังมองว่าผู้ชายโดนข่มขืนคือเรื่องขำ นี่กูพึ่งไปเถียงกับตุ๊ดคนนึงในเน็ตมาเกี่ยวกับไอ้ข่าวโจรบังคับผู้ชายอมไอ้นั่น ที่มาเม้นขำๆ โดนเถียงกลับเป็นชุด แถมยังยัดเยียดความอยากของตัวเองมาลงนี้อีก กลายเป็นอวดความคันอาการติดสัดของตัวเองไปซะงั้น พวกหวยคิวพวกนั้นก็ดันเรียกพวกมากัดกูวะเหวอะหวะอีก ปวดตับจริงๆกับสังคมแบบนี้” เมษบ่นให้ความเห็นพร้อมกับบ่นสิ่งที่ตนเองไปเจอมาในเน็ตช่วงก่อนหน้านี้พลางเอามือกุมหน้าผากอย่างเพลียใจ
“ผมก็พึ่งเจอมาว่ะพี่เมษ คือมันมีตอนนึง ตอนรอเข้าห้องตรวจ พอดีมีข่าวผู้ชายโดนบังคับให้อมไอ้นั่นมาออกทีวี แล้วมีตุ๊ด 2 คนมาปากหมาอวดความคันตอนคูณกำลังรอคิว คือไม่รู้จะพูดยังไง สังคมนี้มันเป็นอะไรกันหมด มาเรียกร้องสิทธิเพศที่สาม ให้เค้ามองดีๆ แต่ตัวเองเสือกทำตัวซะแบบนี้มันจะไปดีได้ไงวะ ผมเพลียจริงๆ” ฟูจิบ่นกะปอดปะแปด
แล้วทันใดนั้นเอง!!! ฮอตก็เกิดอาการสั่นเล็กน้อย เนื่องจากนึกถึงเหตุการณ์หนึ่ง เมื่อสมัยตนอยู่ ม.ต้น ตอนนั้นฮอตยังคงเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ รูปร่างผอมบาง ผิวคล้ำเล็กน้อย บุคลิคค่อนข้างขี้อายกำลังเดินทางกลับบ้านด้วยรถไฟฟ้า ฮอตในตอนนั้นกำลังสวมชุดนักเรียนตามสไตล์เด็กเรียบร้อย ซึ่งฮอตได้เดินเบียดเข้าไปในฝูงชนบนขบวนรถซึ่งหนาแน่นมากเนื่องจากเป็นช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ซึ่งฮอตได้จับพลัดจับพลูไปยืนฝั่งบริเวณช่วงข้อต่อของขบวนรถ
แล้วจู่ๆ!!! มีมือปริศนามาลูบล้วงที่ก้น และเลื้อยมาที่ของสงวน และไม่น่าจะเป็นมือของคนคนเดียว แต่คาดว่าน่าจะหลายคนกำลังลวนลามร่างน้อยๆของฮอต และทำเหมือนร่างกายของฮอตเป็นเครื่องระบายอารมณ์ทางเพศ ฮอตผู้ไม่เต็มใจก็ได้ดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อหนีจากเงื้อมือของดงผู้หิวกระหายพวกนั้น แต่จนแล้วจนรอดก็ดิ้นไม่หลุดเนื่องจากคนพวกนั้น ร่างของฮอตถูกล็อกอย่างแน่นหนาจนฮอตยอมแพ้ เริ่มมีบางมือสัมผัสกับของสวงนของฮอตแบบเต็มๆ และเริ่มลงมือปลดเข็มขัด ฮอตผู้รู้สึกกำลังจะเสียศักดิ์ศรีเริ่มมีอาการสั่นกลัวและเริ่มสะอื้น
แต่แล้วโชคก็เข้าข้าง!!! มีผู้ชายที่แต่งเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกับฮอต รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าค่อนข้างหล่อแบบหนุ่มสำอาง การแต่งตัวค่อนข้างเนี้ยบ กางเกงค่อนข้างรัดและสั้นมากก็ได้เดินเข้ามา
“นี่พวกคุณ!!! ที่มันที่สาธารณะนะยะ มาทำอะไรทุเรศๆตรงนี้กันยะ เงี่ยนมากก็ล้วงกันที่บ้านสิยะ มาทำไรตรงนี้ ต่ำ” หนุ่มสำอางคนนั้นพูดจาเสียงดังออกมาแบบไม่เกรงใจใคร ทำเอาผู้คนหันมาให้ความสนใจต่อเหตุการณ์ มีเสียงเซ็งแซ่ดังก้องทั้งรถ น้ำเสียงนี้แสดงถึงว่าบุคคลที่มาช่วยฮอตจากขุมนรกนี้ไม่ใช่ผู้ชายที่แมนๆ แต่ไม่ว่าจะออกมาบุคลิคไหน ตอนนี้ฮอตก็รู้สึกว่าตนเองปลอดภัยแล้ว ฮอตอาศัยทีเผลอสะบัดตัวหนีออกมาแล้วไปหลบหลังตุ๊ดตรงหน้า
“พี่ครับ ช่วยผมด้วยครับ” ฮอตเริ่มร้องไห้จากความกลัวปะปนกับความซาบซึ้งที่รอดจากช่วงวิกฤตมาได้
“แล้วมึงเสือกอะไรวะอีตุ๊ด มึงก็ต่ำเหมือนกันแหละ ที่มาโวยวายใส่พวกกูที่แอบทำแบบเงียบๆ” หนึ่งในพวกโรคจิตพวกนั้นโวยวายอย่างไม่สบอารมณ์
“เออ ใช่ มึงมาโวยวายแบบนี้มึงก็ไม่ต่างกับพวกกูหรอก อีกะเทยเสียชาติเกิด” พรรคพวกอีกคนร่วมวงอย่างเอาสะใจ
“พวกมึงลวนลามเด็กผู้ชาย มันชายแท้ตรงไหนยะ ด่าอะไรดูตัวเองมั่ง มาหาว่ากูเสียชาติเกิด มึงทำอะไรเพื่อสังคมยัง ไอ้ควายดองเอ้ย” ตุ๊ดคนนี้ด่ากลับพลางเบะปาก
ทันใดนั้นเอง!!! ขบวนรถก็มีเสียงประกาศสถานีต่อไป ซึ่งเป็นสถานีที่ฮอตจะลงพอดี ฮอตสะกิดตุ๊ดคนตรงหน้าเบาๆ
“พี่ๆ ผมจะลงแล้วนะ ผมต้องขอตัวก่อนนะ” ฮอตบอกลาตุ๊ดรุ่นพี่ตรงหน้า
“ลงพร้อมกันนี่แหละ พี่ก็ลงสถานีนี้เหมือนกัน”
แล้วไม่นานนัก ต้นและฮอตก็ลงสถานี พร้อมแจ้งเจ้าหน้าที่ของสถานีให้จัดการ โชคยังดีที่เจ้าหน้าที่ชุดนี้ค่อนข้างมีความรับผิดชอบ จึงช่วยดำเนินการให้
“ขอบคุณมากครับที่ช่วยผม ว่าแต่...พี่ชื่ออะไรอะครับ” ฮอตถามอย่างเขินๆ ด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเล็กน้อย
“พี่ชื่อซินดี้จ้ะ เรียกว่าซินเฉยๆก็ได้ อยู่ ม.6 โรงเรียนS ว่าแต่นายก็อยู่โรงเรียนเดียวกับพี่นี่ เห็นตัวย่อตัวเดียวกันเลย”
“อะ...เอ่อ....ครับ ผมชื่อฮอต อยู่ ม.1 ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ฮอตแนะนำตัวกลับ แม้ว่าจะเขินอายบ้าง แม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นตุ๊ดแต๋ว ซึ่งทางบ้านของฮอตค่อนข้างจะตั้งแง่ตุ๊ดหรือกะเทยในทางลบ แต่ฮอตเองก็รู้สึกดีกับซาร่า รู้สึกดีแบบบริสุทธิ์ รู้สึกดีอบอุ่นเมื่อได้อยู่ด้วย เหมือนตนเองได้พี่สาวและพี่ชายไปในเวลาเดียวกัน

“พี่ฮอต พี่เป็นไรเนี่ย ผีเข้าทางหัวหรอ” ฟูจิสะกิดไหล่เรียกฮอต
“ไอ้นี่...ทะลึ่ง กูแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” ฮอตอธิบายกลบเกลื่อนพลางเอามือเกาข้างหูเบาๆเพื่อแก้เคร็ด
“งั้นก็ไปดูน้องคูณได้โว้ย ป่านนี้ตรวจเสร็จแล้วมั้ง” ฟูจิเรียก ทุกคนก็ได้เดินตามฟูจิเข้าไปในตึกโรงพยาบาลเพื่อไปหาคูณต่อไป
20 เมษายน 2560
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2017 02:22:22 โดย Fuji »

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
จะขอประกาศนิดนึงครับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องจะอัพทุกๆ วันจันทร์ และศุกร์นะครับ จะลงประมาณเที่ยงคืนเข้าวันเหล่านี้ หรืออาจเป็นเช้าๆแล้วแต่เหตุุการณ์ครับ โดยอาจเป็นวันละตอน บางทีก็วันละหลายๆตอน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-04-2017 08:29:36 โดย Fuji »

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Part1(รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ) ตอนที่6
ณ หน้าห้องตรวจ
ฮอต ฟูจิ และเมษ รวมถึงต้นที่พึ่งกลับจากห้องน้ำได้มานั่งรอหน้าห้องตรวจ ฮอตกุมมือตัวเองทั้งสองข้างพร้อมลุ้นเล็กน้อย ว่าผลตรวจของคูณจะเป็นอย่างไร ใบหน้าที่ปกติจะดูบึ้งตึงของฮอตตอนนี้เริ่มมีความกังวลเข้ามาในหัว แล้วฮอตเริ่มนึกถึงเหตุการณ์ร้ายๆสมัยเด็กอีกครั้ง แต่ฮอตก็เลือกที่จะลืมโดยการสะบัดหัวแล้วตีหัวตัวเองเบาๆ
“ห่าเอ้ย นึกถึงมันอีกแล้ว” ฮอตบ่นออกมาเบาๆ อย่างหงุดหงิด
“มีอะไรหรอฮอต” เมษหันมาถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่านี่พี่ แค่กังวลเรื่องเกี่ยวกับคูณเล็กน้อยน่ะ” ฮอตบ่ายเบี่ยงที่จะบอกความในใจ ไม่นานนัก คูณก็เดินออกมาจากห้องตรวจ เด็กชายหุ่นผอมบางผมรองทรงเริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นเล็กน้อยตรงหน้าเดินมาหาต้นผู้เป็นพี่ชาย ซึ่งฮอตก็ได้เดินไปหาคูณด้วยความดีใจ ซึ่งหมอคนที่ตรวจคูณก็ได้เดินตามมาพอดี
“พวกคุณใช่ญาติของคุณากร หรือน้องคูณใช่มั้ยครับ” หมอถามไถ่อย่างสุภาพ
“ใช่ครับ” ฮอตตอบคำถามหมอ
“ผลตรวจของน้องคูณ คือน้องเค้ามีแผลในทวารหนักเล็กน้อย แต่ยังคงมีคราบอสุจิคนร้ายหลงเหลือ ซึ่งทางเราจะต้องนำไปเปรียบเทียบ DNA เพื่อเป็นหลักฐานเอาผิดคนร้ายในคดีได้ ว่าแต่พวกคุณไปแจ้งความมายังครับ”
“ไปมาแล้วครับ” รอบนี้ต้นเป็นคนตอบ
“งั้นอีกสักประมาณ 3 วัน ก็มาเอาผลตรวจได้เลยนะ หมอได้ฉีดยาฆ่าเชื้อ พร้อมทั้งสั่งยาไว้ให้แล้ว เป็นยาฆ่าเชื้อ และยาต้านไวรัสไว้แล้ว และช่วงนี้พวกคุณควรใกล้ชิด และให้กำลังใจน้องคูณมากๆ ด้วยนะครับ กำลังใจคือสิ่งสำคัญมากในช่วงเวลานี้ สำหรับตอนนี้ผมต้องขอตัวก่อน ดูแลสุขภาพดีๆนะครับ” หมอให้คำแนะนำและอำลา ต้นและฮอตกล่าวขอบคุณหมอ แล้วฮอตก็มองมาที่คูณซึ่งมีอาการซึมเล็กน้อย
“ตอนนี้มึงก็ปลอดภัยแล้ว จะกลัวอะไรอีกนี่” ฮอตถามคูณอย่างรู้สึกเป็นห่วง
“เปล่านี่ ตอนนี้ผม....ผมแค่คิดเฉยๆ ว่าเรื่องต่อจากนี้จะเป็นไงต่อ” คูณตอบคำถามแบบเสียงเรียบๆ แต่ก็ยังคงกังวลในใจอยู่เล็กน้อย
ทันใดนั้นเอง!!!
กะเทย 2 คน ที่มีเรื่องกับคูณช่วงก่อนเข้าห้องตรวจก็เดินผ่านมาพอดี คูณตัวสั่นเล็กน้อย
“อ้าว!!! เจอกันอีกแล้วนะพ่อหนุ่ม ไงจ๊ะ ได้ข่าวว่าโดนข่มขืนมานี่ ทำไมไม่ยอมๆเค้าไปล่ะจ๊ะ น่าสนุกดีออกนะ กลับใจมาชอบกินถั่วซะเถอะนะ” หนึ่งในสองคนนั้นพูดเชิงล้อเลียน พร้อมทั้งหัวเราะอย่างขำขันพร้อมๆกัน คูณเริ่มมีสีหน้าเศร้าสร้อย ตัวสั่นและเริ่มทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ฮอตเริ่มกำหมัดแน่น คิ้วขมวดด้วยความโมโหที่เริ่มปะทุในใจ เมษเข้าแก้สถานการณ์โดยการแตะบ่าฮอตเบาๆ เพื่อให้ฮอตใจเย็นลง ฮอตเชื่อฟังเมษโดยการแบมือออก แล้วถอนหายใจด้วยท่าทีที่ไม่พอใจนัก
“นี่พวกคุณ การโดนข่มขืนมันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ ไม่ว่าจะเกิดกับเพศไหนก็ตาม ถ้าพวกคุณชอบ ก็เก็บไว้แค่ความคิดตัวเอง แค่ในกลุ่ม อย่ามาเผยออกมาแล้วยัดเยียดคนอื่นให้เป็นแบบคุณ คนอื่นอาจไม่ชอบแบบพวกคุณ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลาง” เมษพูดอย่างประนีประนอมเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้น
“แล้วไงยะ แหม....ปกป้องเมียเชียวนะพ่อหนุ่ม แล้วไงล่ะ ก็ชั้นมีสิทธิ์ที่จะออกความเห็นนี่ยะ ทำไมไม่เอาเวลาตรงนี้ไปด่าพวกชายแท้ที่ข่มขืนผู้หญิงล่ะจ๊ะ ม่าด่าแต่พวกชั้นนี่ คิดจะเหยียดเพศหรอ อ้อๆๆๆ ลืมไป ดูๆแล้ว...พ่อหนุ่มก็เป็นเกย์นี่นา ตายแล้ว!!! เป็นชาวสีม่วงที่ไม่รักดีเอาเสียเลย ต๊าย...ตาย แกะดำอ่อนต่อโลก” หนึ่งในกะเทยเกรดZ- คู่ตรงหน้าเถียงกลับคอเป็นเอ็น ซ้ำยังเบี่ยงประเด็นจนแทบจะออกนอกทะเลซะจนเนื้อเรื่องเริ่มกลายพันธุ์
“ถ้าผมพูดต่อไปคงมีออกนอกทะเลใกลกว่านี้ งั้นก็แล้วแต่จะคิดละกัน” เมษเห็นว่าถ้าเถียงกับพวกนี้ต่อไปก็คงจะบานปลายไปมากกว่านี้ จึงยุติบทสนทนา แล้วเดินหันหลัง แล้วโบกมือให้ต้น ฟูจิ คูณและฮอตเดินตามมา
“แหม...ขี้ขลาดจังนะอีพวกนี้ เห็นมีกล้ามแต่จริงๆก็ป๊อดนี่นา จริงๆก็คงเป็นตุ๊ดร่านK แบบพวกเราๆนี้แหละ แต่เป็นพวกแอ๊บ แถมโลกสวยอีก ยี๊...ไปอ่านการ์ตูนวายแนวใสๆของมึงไป อีการ์ตูนแนวให้ความหวังกับสังคมไปวันๆน่ะ ไม่ก็ไปตั้งมูลนิธิช่วยเหลือผู้ชายโดนข่มขืนซะไป๊ แล้วพวกจะได้ปล่อยข่าวว่ามูลนิธินี้จริงๆแอบหลอกผู้ชายไปข่มขืน ว้ายๆๆ เห้ออออ” กะเทยคู่นั้นอีกคนเริ่มแขวะหยาบคายขึ้นพร้อมเบะปากใส่ แน่นอนว่าความอดทนของคนเรามีจำกัด ฮอตกำหมักแน่นอีกครั้ง พร้อมด้วยสีหน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธที่มีเต็มพิกัด แล้วเดินกลับไปหากะเทยทั้งสองคนพลางคำรามเบาๆเพื่อระบายอารมณ์
ผัวะ!!!
ฮอตต่อยกะเทยทั้งสองคนนั้นคนละทีด้วยความโกรธที่มีทั้งหมด ซึ่งหมัดของฮอตนั้นทรงพลังมากชนิดที่ทั้งคู่เลือดกลบปากแถมคิ้วปลอมเบี้ยวเล็กน้อย แต่ฮอตยังคงไม่หยุดแค่นั้น จนเมษกับฟูจิต้องเข้ามาห้ามโดยการรั้งตัวไว้
“ไอ้ฮอต มึงใจเย็นก่อน พอได้แล้วน่า” เมษกล่าวปรามฮอตไม่ให้รุนแรงไปมากกว่านี้ ฮอตพยายามควบคุมอารมณ์สักพัก ก็ถอนหายใจเล็กน้อย
“แล้วนี่เรียกว่าป๊อดมั้ยวะ ไอ้พวกห่า มึงเป็นอะไรกันมากป่าววะ ไปตรวจสมองหน่อยมั้ย อยากโดนเอา ก็อยากแค่กลุ่มพวกมึงสิวะ จะมายัดความเชื่อเหี้ยๆนี้ให้คนอื่นๆทำซากอะไร แล้วที่พวกมึงว่าพวกกูโลกสวยน่ะ กูว่าจริงๆพวกมึงนี่แหละ ที่โลกสวยซะเอง ที่เห็นเรื่องเหี้ยๆในสังคมเป็นเรื่องดี พวกแบบนี้มันเป็นพวกอ่อนแอ ป๊อด และโคตรขี้ขลาดว่ะ ไม่กล้าสู้กับมันแถมยอมอ่อนให้มันกลายเป็นเรื่องดี กูละสมเพชคนแบบพวกมึงจริงๆ” ฮอตพูดเชิงด่าสั่งสอนและใส่อารมณ์เล็กน้อย ทั้งสองคนนั้นยังคงพูดไม่ได้เนื่องจากโดนต่อยไปแรงมากคนปวดกรามจนพูดไม่ออก ฮอตไม่รอฟังคำเถียงจากพวกนั้น โดยฮอตได้เดินออกจากจุดนั้นไปทันที เมษ ต้น คูณและฟูจิจึงตามมา ฮอตเหลือมมองไปยังคูณที่ยังคงมีอาการเหม่อลอย ซึ่งนับว่าเปลี่ยนไปมากนับตั้งแต่ที่คูณถูกขืนใจโดยคนในห้อง ซ้ำยังโดนในรูปแบบรุมโทรมด้วย นับว่ายังโชคดีที่ยังคงมีคนช่วยเหลือและดำเนินการอย่างถูกต้อง ในขณะที่หลายๆคนอาจไม่ได้มีโอกาสแบบนี้
ทั้งคู่เดินต่อมาเรื่อยๆ จนมาถึงรถเก๋งสีแดงคันหนึ่ง ซึ่งเป็นรถของฮอต ฮอตหยิบกุญแจรีโมทมากดปลดล็อกประตู
“ไอ้จิ รอบนี้มึงขับนะ เดี๋ยวกูจะนั่งเป็นเพื่อนคูณ” ฮอตมอบหมายหน้าที่คนขับให้แก่ฟูจิพร้อมโยนกุญแจรถให้ ฟูจิรับด้วยความแม่นยำแล้วเปิดประตูเจ้าไปที่นั่งคนขับ โดยเมษนั่งเบาะหน้าสุด ฮอตเป็นคนเปิดประตูหลัง ซึ่งให้ต้นเข้าไปก่อน ตามด้วยคูณ และตัวฮอตเอง โดยเมื่อทุกคนั่งกันเรียบร้อยแล้ว ฟูจิก็ขับรถออกไปจากจุดนั้นเพื่อไปยังบ้านของฮอต ซึ่งอยู่ที่ “หมู่บ้านจักจั่น”
30 นาทีต่อมา
ทั้งหมดก็เข้าสู่หมู่บ้านจักจั่น ซึ่งเป็นหมู่บ้านเล็กๆย่านนอกเมือง โดยหมู่บ้านนี้เป็นเกาะเล็กๆรูปร่างเมื่อมองมุมมองของนกคล้ายผลมะม่วงกลางทะเลสาบมาร์เจนตาร์ โดยเกาะแห่งนี้มีสะพานเชื่อมต่อกับแผ่นดินใหญ่ของเกาะสินารันน่า ทำให้สามารถนำรถเข้ามาได้ วิวบนสะพานเชื่อมแผ่นดินใหญ่สู่เกาะเล็กๆที่พาดผ่านทะเลสาบนับว่าสวยงามมาก มีฝูงนกน้ำนานาชนิด น้ำที่ค่อนข้างใสดูสวยงาม
“คูณ ดูนี่สิ มีฝูงนกกระสาบินมาใกล้ๆด้วย” ต้นชี้นกกระสาตัวใหญ่สีขาวที่บินโฉบมาใกล้ๆรถให้คูณดู คูณเริ่มยิ้มได้บ้างเล็กน้อย ซึ่งฮอตที่นั่งข้างๆก็พลอยยิ้มมุมปากด้วยความสุขที่เห็นคูณมีความสุขไปด้วย ฮอตอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงมากอดคูณพลางลูบหัวไปมาอย่างเอ็นดู
“เป็นไง แถวบ้านกู สวยดีมั้ย” ฮอตถามคูณแนวอวดเล็กน้อย
“สวยมาก เปลี่ยนไปเยอะเลย” คูณตอบอย่างอึ้งเล็กน้อย เพราะครั้งล่าสุดที่คูณไปบ้านฮอตนั้นนานมากก่อนหน้านั้นร่วม 4-5 ปี เนื่องจากสมัยนั้นยังไม่มีสะพานเชื่อมเกาะ จะไปก็อาศัยเรือข้ามฝาก ซึ่งก็แล่นตามอารมณ์และหมดไวมาก บางวันไม่ถึงบ่าย2 เรือข้ามฝากก็หมดแล้ว ถ้าจะเดินทางต้องเหมาเรือเถื่อน ซึ่งค่าโดยสารมีตั้งแต่ 50 บาท ไปจนถึงหลักพัน ตามแต่อารมณ์ของเจ้าของเรือ ซึ่งนับว่าโชคดีมากที่ทางรัฐบาลของเกาะเห็นปัญหานี้ จึงสร้างสะพานเชื่อม ทำให้การเดินทางสู่เกาะหมู่บ้านจักจั่นเป็นไปได้สะดวกมากขึ้น
เมื่อข้ามมายังเกาะแล้ว ก็จะผ่านด้านข้างสวนสัตว์ แล้ววิ่งตามถนนจักจั่น ผ่านโรงเรียน และสวนสาธารณะ ซึ่งมีทั้งรถเมล์ท้องถิ่น และรถสองแถววิ่งสวนไปมาสลับกับรถส่วนตัวของผู้ตนในหมู่บ้าน จากนั้นก็เข้าสู่หมู่บ้าน ซึ่งอยู่ติดกับช่วงชายขอบของเกาะก่อนถึงป่าทึบ โดยหมู่บ้านนี้ค่อนข้างร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ตามข้างทาง บ้านหลังเล็กๆที่แต่ละหลังดูไม่ใหญ่มากนัก ทุกคนลงจากรถมาแล้ว ก็ปลดกุญแจบ้านเพื่อเข้าไป โดยเมื่อเข้าไปถึงแล้ว คูณดูประทับใจกับที่นี่ ซึ่งเป็นบ้านของฮอต โดยเมื่อ 4-5 ปีที่แล้วคูณก็เคยมาเยี่ยมที่นี่ ซึ่งผู้คนในชุมชนค่อนข้างเป็นมิตร คูณยิ้มออกมาอย่างมีความสุขกับความหลังแสนสนุก ทำเอาทุกคนยิ้มไปตามๆกัน
“เอาล่ะ เดี๋ยวอาบน้ำกันก่อน เดี๋ยวไปเดินรอบหมู่บ้านกัน ที่นี่มีอะไรให้ดูอีกเยอะ” ฮอตประกาศบอกทุกคน พลางถอดเสื้อออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อขนาดมหึมา หุ่นล่ำแบบนักเพาะกายและซิกแพคที่ดูสง่างามผิวสีโอวัลติน ทำเอาคูณเขินเล็กน้อย
“เอ้า มึงตรวจร่างกายมาแล้ว อาบน้ำได้เว้ย ถอดเตรียมอาบเลย ไม่ต้องเขิน ผู้ชายด้วยกันจะอายทำไม” ฮอตกล่าวแบบอารมณ์ดี คูณตอนแรกก็เขินพอประมาณ แต่ในที่สุดคูณก็ยอมถอดเสื้อออก เผยหุ่นขนาดผอมบาง แขนเล็กๆ ผิวขาวๆ
แล้วทุกคนก็ถอดเสื้อออก โดยต้นมีรูปร่างคล้ายกับคูณ คือออกแนวผอมบาง แต่ก็พอมีกล้ามท้องอยู่บ้าง ส่วนเมษกับฟูจินั้นหุ่นใกล้เคียงกับฮอต คือมีกล้ามแขนขนาดใหญ่ หุ่นล่ำบึ้ก มีซิกแพคพอสวยงาม ต่างกันที่ทั้งสองคนนั้นผิวจะขาวๆ
“แต่ละคนนี่โตไวดีจัง จากที่เห็นก่อนหน้านี้ก็ยังผอมๆก้างๆกันอยู่เลย” เมษแซวทุกคน พร้อมนึกถึงสมัยเด็ก ซึ่งนานๆจะได้กลับบ้านมาทีเนื่องจากการที่ตัวเองถูกส่งไปเรียนที่ประเทศไทยแผ่นดินใหญ่ โดยตอนนั้น ที่ฮอตกับฟูจิพึ่งได้รู้จักกับต้นกับคูณ คือช่วงเปลี่ยนตัวเองใหม่ๆซึ่งยังอยู่ในระดับเป็นเด็กผอมๆอยู่
“แหงล่ะ ถ้ากูเป็นแบบเมื่อก่อนคงไม่ได้ซัดปากยัยตุ๊ดปากเสียนั่น นึกแล้วยังโมโหไม่หาย” ฮอตบ่นกะปอดกะแปด
“เอาน่าๆ เรื่องก็ผ่านมาแล้ว พวกเราไปอาบน้ำด้วยกันเถอะ เอาสิ่งไม่ดีออกไป ช่วงนี้ยิ่งแต่ร้อนๆอยู่” ฟูจิแก้สถานการณ์ แล้วทุกคนก็อาบน้ำด้วยกันอย่างมีความสุข ซึ่งมีผลัดกันถูหลังบ้างถูตัวให้กันบ้าง มีเล่นๆหยอกๆพอขำๆ ซึ่งถือเป็นช่วงหนึ่งที่เป็นความสุขของชีวิต คูณในตอนนี้ก็เริ่มยิ้มได้ หัวเราะได้บ้างแล้ว โดยทิ้งสังคมแห่งความเน่าเฟะไว้เบื้องหลัง แล้วมีความสุขกับคนใกล้ตัวที่เป็นคนสำคัญของชีวิต
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2017 02:25:05 โดย Fuji »

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ในที่สุดก็ได้ลงซะที ขออภัยที่ช้าครับ พอดีมีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อย และจะขอประกาศนะครับ สำหรับเรื่องนี้ ผมพบข้อบกพร่องบางอย่าง คือชื่อเรื่องยังดูไม่ค่อยดี และมีความเห็นว่า

1.จะเปลี่ยนชื่อเรื่อง(เป็นชุดเรื่องที่มีหลายตอน) จาก "เรื่องราวบนเกาะเล็กๆ " เป็นชื่อเรื่อง "Anti Rape@Bully for Boy" โดยจะเริ่มทำการเปลี่ยนตั้งแต่วันที่ 1 พฤษภาคม 2560 เป็นต้นไป

2.จะมีการปรับบทนำเล็กน้อย รวมถึงการเพิ่มชื่อPart เพื่อเพิ่มความน่าอ่าน อันนี้พึ่งตั้งครับ โดยPart ล่าสุดยังคงอยู่กับ Part1 ชื่อว่า "รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ" โดยจะเพิ่มให้วันนี้เลย

จึงประกาศให้ทราบทั่วกัน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2017 02:25:56 โดย Fuji »

ออฟไลน์ Calamal1122

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Part1(รอยแผลที่ถูกกรีดซ้ำ) ตอนที่7
เมื่ออาบน้ำเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปแต่งตัวเพื่อเดินเที่ยวเกาะหมู่บ้านจักจั่น โดยคูณปะแป้งตามตัว แล้วใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวที่ส่วนบ่าและแขนเป็นสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบสีขาว-ส้มซึ่งเป็นตี่เตรียมมาจากบ้าน โดยเมื่อคูณใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็มานั่งรอคนอื่นๆที่โซฟ้าห้องโถง คูณรู้สึกสบายตัวเล็กน้อยจากการได้อาบน้ำเป็นการผ่อนคลาย แต่ก็ยังคงรู้สึกกลัวเล็กน้อยจากการที่อยู่ลำพังในช่วงนี้ จู่ๆ คูณก็ตัวสั่นงกเล็กน้อย เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆทั้งที่ก่อนหน้าตนเองก็สามารถอยู่ตามลำพังได้โดยไม่มีปัญหา เสียงเด็กหัวเราะอย่างสนุกสนามจากการเล่นกันดังมาถึงในบ้านคูณก็เริ่มมีอาการสะดุ้ง แล้วมุดตัวหลบทางหลังโซฟา
“อ้าว ไอ้คูณ มาทำไรตรงนี้วะ” ร่างสูงใหญ่ฮอตเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพใส่ผ้าขนหนูสีฟ้าเปลือยท่อนบนเผยให้เห็นหุ่นล่ำๆสายKออกแนวหุ่นหมีพอประมาณ ผิวสีโอวัลตินเปียกน้ำเล็กน้อย พร้อมด้วยซิกแพคแน่นๆ และกล้ามแขนขนาดมหึมาดูสง่างาม ทำเอาคูณรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่ก็ตั้งสติได้ในเวลาต่อมา
“ปะ....เปล่านี่ ผมแค่....แค่คิดว่าตรงนี้มันเย็นเฉยๆ” คูณอธิบายอบบละล่ำละลัก ละรู้สึกตกใจกับภาพตรงหน้าเล็กน้อย แม้ว่าจะเห็นบ่อยแล้วก็ตาม
“กูยังไม่ได้กวาดบ้านนะเว้ย พื้นสกปรกอยู่ ขึ้นมา” ฮอตเอ็ดคูณเล็กน้อย ซึ่งคูณก็ยอมทำตามโดยดี ไม่นานนัก ฟูจิก็เดินแกมาจากห้องน้ำ ซึ่งอยู่ในสภาพผ้าขนหนูสีขาว เปลือยท่อนบนโชว์หุ่นล่ำๆหมีๆขาวตี๋แบบหนุ่มสายK ซิคแพคล่ำๆและกล้ามแขนขนาดยักษ์ก็ได้เดินออกมาพร้อมทักทายทั้งคู่ด้วยท่าทางร่าเริง
“เฮ้ พี่ฮอต ว่าไป วันนี้จะไปเดินไหนดี” ฟูจิถาม
“กูว่า ไปโรงเรียนจักจั่นก่อนก็ดี จะได้ไปเยี่ยมครูดาวกับครูเอ้ด้วย” ฮอตตอบแบบเหมือนมีแผนการณ์ไว้แล้ว ซึ่งครูดาวกับครูเอ้เป็นครูที่สอนฮอตสมัยตอนประถม ซึ่งปัจจุบันก็ยังคงสอนอยู่ที่โรงเรียนจักจั่นแห่งเกาะนี้
หลังจากนั้นเมษกับต้นก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมๆกันในสภาพผ้าขนหนูตัวเดียว โดยหุ่นของเมษใกล้เคียงกับของฟูจิ คือล่ำๆสายK แต่ต่างกันคือซิกแพคไม่ชัดเท่า และต้นที่มีรูปร่างผอมบาง แขนเล็ก ผิวขาวเปียกน้ำเล็กน้อย โดยฮอตก็เลือกเสื้อผ้าที่แขวนไว้บนราวข้างๆประตูห้องน้ำซึ่งมีเสื้อและกางเกงขาสั้นสลับขายาว โดยฮอตเลือกเสื้อยืดสีเขียวไข่กาคอวี ซึ่งค่อนข้างรักหุ่นเล็กน้อย และหยิบกางเกงในสีขาวในลิ้นชักมาใส่ ตามด้วยกางเกงยีนส์ขายาวสีดำพร้อมคาดเข็มขัดสีขาวลายน้ำเงิน-แดง และรองเท้าผ้าใบสีขาว-น้ำเงิน ปิดท้ายด้วยเสื้อคลุมสีดำ ส่วนคนอื่นๆ ก็เลือกเสื้อผ้ามาใส่ด้วย โดยฟูจิใส่เสื้อกล้ามสีขาวลายสลอตสีเขียว ซึ่งเป็นมาสคอตของเพจดังเพจหนึ่ง คือเพจสัตว์โลกอมตีน และกางเกงยีนส์ขาสามส่วนสีเทา รองเท้าแตะสีน้ำตาล เมษใส่เสื้อยืดคอกลมสีเขียว กางเกงนักเรียนไซส์XL สีกากี และรองเท้าแตะสีดำ ต้นใส่เสื้อยืดสีขาวลายมาสคอตเพจพี่กอ กางเกงนักเรียนสีดำ รองเท้าแตะสีครีม โดยก่อนออกจากบ้าน ทุกคนก็ทำการประชุมถึงสถานที่ที่จะเดินเที่ยววันนี้
“ที่จริง พวกเราแวะตลาดก่อนดีกว่า ไปโรงเรียนตอนนี้ก็ไปกวนครูเค้าเปล่าๆ ตอนนี้พึ่งจะบ่าย2 เอง โรงเรียนยังไม่เลิก” เมษออกความคิดเห็น
“นั่นสิ ผมว่าจะไปหาอะไรกินด้วย” ต้นออกความเห็นอีกเสียง
“เออ!!! คูณ วันนี้วันของมึง กูให้มึงเลือกเลย อยากกินอะไร” ฮอตหันมาถามคูณซึ่งหน้าเจื่อนๆอยู่ คูณคิดอยู่สักพัก ก็นึกออก
“ผม...ผมอยากกินขนมเปี๊ยะอบ อยากกินอะไรที่เป็น...แป้งร้อนๆ” คูณบอกสิ่งที่อยากกิน พร้อมบรรยายลักษณะคล่าวๆ
“พี่รู้จักอยู่ร้านนึง อยู่ในตลาดนี่แหละ เดี๋ยวพาไป” เมษตอบรับคำขอของคูณ พร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร คูณยิ้มตอบบางๆ ต้นเองก็หันมายิ้มกับคูณเช่นเดียวกัน ซึ่งวินาทีนี้นับว่าเป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นของคูณช่วงเวลาหนึ่งเลยก็ว่าได้ และเมื่อทุกคนประชุมกันเรียบร้อยแล้ว ก็เดินทางออกจากบ้าน โดยล็อกประตูบ้านก่อนทุกครั้ง บรรยากาศนอกบ้านค่อนข้างร่มรื่นจากการที่เป็นหมู่บ้านที่มีต้นไม้เขียวขจี โดยช่วงนี้คือช่วงเวลาประมาณบ่ายสามโมง แดดยามบ่ายค่อนข้างแรงพอสมควร ทุกคนเดินมาเรื่อยๆมาทางทิศตะวันตกของเกาะ ซึ่งป็น “ตลาดจักจั่น” ซึ่งเป็นตลาดที่อยู่ใกล้กับชายหาด ซึ่งมีพื้นที่ขนาดใหญ่พอสมควร โดยตลาดแห่งนี้เป็นตลาดที่เปิดทั้งวัน มีทั้งส่วนที่เป็นซุ้มขายของ หรือร้านค้าที่เป็นห้องแถว เซเว่น ร้านอาหาร ร้านกาแฟ หรือแต่ร้านสปาต่างๆ
ทุกคนมาหยุดที่ร้านขายขนมปังอบร้านหนึ่ง คือร้าน “คุ้กกี้มาสเตอร์” ซึ่งเป็นร้านที่มีรูปแบบแบบค่อนข้างเรียบง่าย โต๊ะนั่งและเก้าอี้เป็นไม้ที่ตอกอย่างเรียบง่ายแต่ดูมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ โดยโต๊ะเป็นแบบโต๊ะละ 4 เก้าอี้ ป็นเก้าอี้สไตล์คลาสิก คือเป็นเก้าอี้หัวโล้น ไม่มีพนักพิง โดยทุกคนมาประจำตำแหน่งที่โต๊ะโต๊ะหนึ่ง ฮอตลากเก้าอี้จากโต๊ะอีกตัวมาเพิ่มให้เป็น 5 ตัเท่าจำนวนคน โต๊ะนั้นนับว่ากว้างพอที่จะรองรับคนนั่งส่วนเกินได้ โดยเมษนั่งที่เก้าอี้พิเศษที่เพิ่มมา ส่วนฮอตนั่งข้างกับคูณ และฟูจินั่งข้างกับต้น ซึ่งเมื่อทุกคนนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว “เสี่ยวซ่ง” เด็กชายอายุ 17 ปี สูง 175 ซม. ใส่เสื้อแขนกุด(คล้ายเสื้อกล้าม แต่พื้นที่ที่คลุมบ่ากว้างกว่ามาก)สีน้ำตาล กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินยาวถึงเข่า รองเท้าหุ้มส้นสีน้ำตาล พร้อมด้วยผ้าโพกหัวสีน้ำตาลเดินมาพร้อมสมุดรายการขนม 5 เล่ม
“อ้าว พวกพี่ วันนี้กินอะไรกันดี” เสี่ยวซ่งกล่าวทักทายอย่างสนิทสนม แน่นอนว่าร้านนี้เป็นร้านที่ฮอตกับฟูจิมากินบ่อยๆ จึงสนิทกันกับเด็กเสริ์ฟและเจ้าของร้าน
“เอาเมนูมาก่อนดิ แหม...ร้านมึงมีตั้งหลายเมนูกูจำไม่หมดหรอก แถมวันนี้มาหลายคน เลยต้องเลือกหน่อย” ฮอตแซวกลับพร้อมขอเมนู เสี่ยวซ่งแจกเมนูให้ทุกคน
“คูณ อยากกินไส้อะไร เลือกมาได้เลยนะ” ฮอตพูดอย่างความอบอุ่น คูณเปิดไป 2-3 หน้าก็เจอเมนูที่ต้องการ เป็นขนมเปี๊ยะอบไส้เนย
“เอาขนมเป๊ยะอบไส้เนยครับ” คูณบอกเมนูที่ต้องการ เสี่ยวซ่งจดลงกระดาษ
“กูขนมเปี๊ยะไส้ตำไทยแบบเดิมนะ” ฮอตสั่งขนมที่ต้องการ
“กูเอาขนมเปี๊ยะไส้ปลาร้านะ” ฟูจิสั่งขนมมั่ง
“แล้ว....สองคนนี้ เอ่อ.... เอาอะไรดีครับ” เสี่ยวซ่งถามเมษกับต้น ซึ่งเสี่ยวซ่งยังม่รู้จัก เนื่องจากต้นและเมษพึ่งมาได้ไม่นาน
“เอาขนมเปี๊ยะไส้ผัดกระเพราครับ” เมษสั่งขนมที่ต้องการมั่ง
“ของผม ขนมเปี๊ยะไส้ไก่ครับ” ต้นสั่งขนม
เสี่ยวซ่งทำการจดรายการที่แต่ละคนสั่ง
“เอาน้ำอะไรป่าว” เสี่ยวซ่งถามเมนูเพิ่มเติม
“เอาโค้กขวดใหญ่ รอบนี้ขอโค้กแคนซุปเปอร์มวยนะ” ฮอตสั่งเมนูเพิ่มเติม เสี่ยวซ่งจดเมนู แล้วก็เดินไปส่งเมนูใน้คนทำขนม
“เสี่ยวเถา มาพอดีเลย เดี๋ยวมาช่วยเสริ์ฟน้ำลูกค้าก่อนดิ” เสี่ยวซ่งเรียกรุ่นน้องคนหนึ่งคนหนึ่งที่มาร้าน คือ “เสี่ยวเถา” เป็นชายแต่งหญิงอายุ 16 ปี สูง 174 ซม. มัดผมสองข้างด้วยยางรัดผมซึ่งประดับด้วยลูกพลาสติกที่มีลักษณะเหมือนลูกท้อแดง 2 ลูก ใส่เสื้อยืดสีเหลือง กระโปรงเอี้ยมสีเขียวอ่อน รองเท้าหุ้มส้นสีแดง
“โอเค เดี๋ยวผมไปเตรียมให้” เสี่ยวเถาตะโกนบอกเสี่ยวซ่ง ทำเอาทุกคนอึ้งไปตามๆกัน แม้ฮอตกับฟูจิจะเห็นแบบนี้บ่อยๆ ก็ยังคงอดตะลึงไม่ได้ ที่จริงนั้นเสี่ยวเถาคือคนที่มีรสนิยมที่หลายคนจะคิดว่าแปลก คือการแสดงออกและการวางตัวจะเหมือนผู้ชาย เพียงแต่ชอบแต่งกายเป็นผู้หญิง ซ้ำยังแต่งได้เหมือนมากๆด้วย จึงทำให้หลายๆคนเข้าใจผิดคิดว่าเสี่ยวเถาเป็นผู้หญิงอยู่บ่อยๆถ้ายังไม่ได้ยินเสียง
เสี่ยวเถาเดินเค้าไปในครัวสักพัก แล้วเดินกลับออกมาพร้อมถาดใส่โค้กขวดใหญ่ และแก้วใส่น้ำแข็ง 5 แก้วตามจำนวนคน แล้วจัดแจงวางลงบนโต๊ะ
“สวัสดี พี่ฮอต พี่ฟูจิ วันนี้มาเป็นแกงค์เลยแฮะ” เสี่ยวเถาทักทายฮอตกับฟูจิอย่างเป็นกันเอง “ว่าไป พวกพี่ๆที่เหลือชื่ออะไรกันมั่ง พอดีผมยังไม่รู้จักชื่อเลย” เสี่ยวเถาถามเมษเป็นคนแรก
“พี่ชื่อเมษ ชื่อจริงชื่อเมษา พี่ชายของฮอตกับฟูจิ พอดีนานๆจะว่างๆเลยได้มาที่นี่” เมษกล่าวทักทายเสี่ยวเถาอย่างสุภาพ
“ผมชื่อต้น ชื่อจริงชื่อราชพฤกษ์ เป็นคนรุ่นน้องของพี่ฮอต พี่ฟูจิ กับพี่เมษ แต่ก่อนตอนอยู่เมืองไทยแผ่นดินใหญ่เคยเป็นเพื่อนบ้านกัน พอย้ายมาก็แยกกัน แต่ก็ยังติดต่อกันอยู่” ต้นแนะนำตัวบ้าง แล้วตอนนี้ก็เหลือคูณเป็นคนสุดท้าย ที่กำลังนั่งห่อตัวอย่างเขินๆ
“หนูน้อย หนูคืออะไรครับ” เสี่ยวเถาทักทายคูณอย่างเอ็นดูในใบหน้าเจื่อนๆดูใสซื่อน่ารักราวกับเด็กประถม
“ชื่อ...ชื่อคูณครับ ชื่อจริงชื่อคุณากร เป็นน้องของพี่ต้น แล้วก็...เป็นรุ่นน้องของพี่ฮอต พี่เมษ พี่ฟูจิครับ” คูณทักทายอย่างอึกอักเล็กน้อยจากความเขินอายจนหน้าแดง เสี่ยวเถายิ้มเล็กน้อยด้วยความเอ็นดูต้นกับคูณ แล้วเริ่มคำถามต่อไป
“เรียนอยู่ชั้นอะไร โรงเรียนอะไรกันมั่งครับ” เสี่ยวเถาถามคำถามถัดไป พร้องยิ้มนิดๆอย่างจริงใจและเป็นมิตร
“ม.6 ครับ โรงเรียนSM บนเกาะใหญ่สินารันน่า” ต้นตอบคำถามเสี่ยวเถา
“ม.5 ครับ โรงเรียนSM บนเกาะใหญ่สินารันน่า” คูณตอบคำถามบ้าง
“งั้นก็รุ่นพี่ผมน่ะสิ ว่าไป ผู้ใหญ่สมัยนี้หน้าเด็กจัง” เสี่ยวเถาแซวเล็กน้อย แล้วเสี่ยวเถาก็เริ่มแนะนำตัวเองบ้าง “ผมชื่อเถานะ ชื่อจริงชื่อธนากร เรียนอยู่ ม.4 โรงเรียนเป็ดน้อย ที่ข้ามเกาะเกาะใหญ่ตรงเลยตีนสะพานไป 2-3 ป้ายรถเมล์”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะเถา” ต้นทักทายตอบอย่างเป็นมิตร ส่วนคูณก็นั่งบิดๆแบบเขินเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มตอบให้อยู่เนืองๆ เสี่ยวเถารินน้ำแจกทุกคนอย่างระมัดระวังไม่ให้หก จนครบทุกคน คูณจิบน้ำโค้กเป็นคนแรก ซึ่งท่าจิบดูน่ารักมากจนเสี่ยวเถาเป็นต้องจ้องมองอย่างเอ็นดู
“ไอ้เถาโว้ยยย มาช่วยกูกับอาซินหน่อย วันนี้คุณหญิงหารกับเจ้าคุณศรีสั่งขนมเปี๊ยะ 100 ชุดไปให้ลูกทัวร์โปรแกรมหั่นสีทัวร์ เออ เอาขนมเปี๊ยะที่โต๊ะนั้นสั่งก่อนหน้าไปเสริ์ฟด้วยนะ” เสี่ยวซ่งตะโกนเรียกเสี่ยวเถาจากในครัวอย่างเสียงดัง
“เออ เดี๋ยวผมตามไป แปปนะ” เสี่ยวเถาตะโกนตอบเสี่ยวซ่ง แล้วเดินไปอย่างรวดเร็ว “พวกพี่ๆรอก่อนนะ ขนมที่สั่งได้แล้ว เดี๋ยวผมเอามาเสริ์ฟ” เสี่ยวเถากล่าวทิ้งท้ายก่อนที่จะหายเข้าไปในครัว แล้วประมาณ 1 อึดใจ เสี่ยวเถาก็กลับออกมาพร้อมจานขนมเป๊ยะ 2 จาน ซึ่งเป็นขนมเปี๊ยะไส้ไก่ของต้น และขนมเปี๊ยะไส้เนยของคูณ ซึ่งมีจานละ 6 ชิ้น
จากนั้นเสี่ยวเถาก็กลับเข้าไปในครัว แล้วถือจานมา 3 จาน โดยมือถือไว้ข้างละจาน แล้วก็โอบไว้อีก 1 จาน โดยสามจานนี้เป็นขนมเปี๊ยะไส้ผัดกระเพราของเมษ ขนมเปี๊ยะไส้ปลาร้าของฟูจิ และขนมเปี๊ยะไส้ส้มตำไทยของฮอต ซึ่งมีจานละ 6 ชิ้น โดยเมื่อขนมเปี๊ยะมาเสริ์ฟทุกจานแล้ว ทุกคนก็ลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยคูณนั่งกินอย่างเรียบร้อย ส่วนฮอตกับฟูจิกินอย่างค่อนข้างมูมมาม
“ไอ้ฮอต ไอ้จิ พวกมึงแดกกันช้าๆหน่อย อายเด็กมั่ง” เมษตักเตือนฮอตกับฟูจิ
“ก็มันหิวนี่ ไม่ได้กินอะไรมาตั้งกะตอนเช้าแล้วนี้เนอะ” ฮอตเถียงกลับพร้อมยัดขนมเปี๊ยะไส้ส้มตำใส่ปากตัวเองรัวๆ จนข้างๆปากเลอะไปด้วยไส้และน้ำส้มตำ คูณซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเหลือบขึ้นมามองเล็กน้อย ก็เอาผ้าทิชชู่มาเช็ดข้างๆปากฮอต
“ค่อยๆกินสิฮะพี่ เลอะหมดแล้วนี่” คูณเอ็ดฮอตเบาๆ ทำเอาฮอตเขินจนหน้าแดงที่โดนคูณเอ็ดเอา ฟูจิซึ่งอยู่ใกล้ๆพยายามกลั้นขำ แต่ก็ห้ามตัวเองไม่อยู่ แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆ โดนเลยไอ้พี่ฮอต” ฟูจิแซวพลางหัวเราะอย่างกับว่าไม่มีอะไรน่าจำกว่านี้อีกแล้ว ซึ่งเมษกับต้นก็หัวเราะเบาๆพลางเอามือปิดปาก
“ไอ้เชี่ยจิ มึงเองก็ไม่ต่างกะกูหรอก” ฮอตเถียงกลับแบบซึนๆพลางเอามือปิดหน้าที่เขินจนเป็นสีอมชมพู คูณแอบยิ้มเล็กน้อย และยังคงเช็ดปากฮอตต่อไป ฮอตปล่อยให้คูณทำเพราะเห็นว่าคูณมีความสุขที่ทำแบบนี้ และก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“เคลิ้มเลยนะพี่” ฟูจิยังคงแซวฮอตต่อไป
“ไอ้เชี่ยนี่ คนเค้ากำลัง....กำลังจะให้เช็ดปาก อย่าขัดดิวะ” ฮอตด่าฟูจิ ซึ่งทุกคน รวมถึงคูณก็หัวเราะเยาะเป็นการใหญ่ ฮอตที่ทำหน้าเครียด(แต่แกมแดงอมชมพู) ก็หัวเราะบ้าง แล้วทุกคนก็รับประทานอาหารอย่างสนุกเพื่อเตรียมการเดินทางไปเยี่ยมครูดาวกับครูเอ้ต่อไป

ออฟไลน์ Fuji

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 21
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
วันนี้มาอัพช้าเยอะเลย พอดีเครื่องมีปัญหานิดหน่อยครับ แต่เดี๋ยวครั้งหน้าจะพยายามอัพให้ตามเวลา ยังไง คนที่มาเห็นนี้แล้ว ฝากบอกต่อด้วยนะครับ ว่าอัพแล้ว พาเพื่อนมาอ่านกันเยอะๆนะครับ ขอบคุณมากครับ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด