เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน หอมกลิ่นช็อคโกแลต หิวว่ะ
นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะยังไปไม่ถึงไหนเลย ไอ้ฮวยก็ตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์อยู่นั่นแหละ
ยังไม่เห็นเสร็จซะที เบื่อแล้วนะโว้ย เรียงกระดาษเป็นปึกแล้วที่ให้มันพิมพ์อ่ะ
ก็เห็นมันหันมาทำหน้ายิ้ม ๆ นิดเดียวแล้วก็หันไปพิมพ์ต่อ
เบื่อว่ะ น่าเบื่อ
เมื่อไหร่ไอ้รายงานบ้าบอนี่จะเสร็จซะทีวะ เซ็งชิบหายเลยโว้ยยยยยยยย
เดียร์กำลังนั่งชันเข่าท้าวคางมองคนที่กำลังตั้งใจพิมพ์เอกสารที่รวบรวมได้
แล้วก็ทำหน้าเซ็งชีวิต
เซ็งอยู่แล้ว เป็นใครก็ต้องเซ็ง
นั่งทำเรื่องซ้ำ ๆ ซาก ๆ มาตั้งแต่ทุ่มครึ่ง จนป่านนี้ก็ยังไปไม่ถึงไหน
หิวข้าวชะมัด แต่ขี้เกียจลงไปซื้อ ถ้าจะกินต้องถ่อไปโน่นเลย หน้าปากซอย
ใครจะอยากไปวะ
ตอนเย็นก็กินอิ่มแล้วนะ ทำไมตอนนี้มันถึงหิวขึ้นได้เนี่ย
"หิวว่ะ"
บ่นกับตัวเอง บ่นพึมพำ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเรียงเอกสารต่อไป พร้อมกับตรวจทานคำผิดจากกระดาษรายงานที่ฮวยพิมพ์แล้ววางกองไว้ให้บนพื้น
สายตาคู่หนึ่งของคนที่ตั้งสมาธิอยู่กับตัวหนังสือบนหน้าจอหันมามองเพียงแว่บเดียวแล้วก็หันกลับไปสนใจกับการทำงานต่อ
แล้วไง
หิวก็เรื่องของมึงสิ
ไม่เกี่ยวกับกู
ซื้อขนมให้เมื่อตอนบ่าย ยังเสือกหาว่าจะซื้อมาแกล้งซะได้
งั้นก็หิวตายไปเถอะ เรื่องของมึง
"หิว"
ห่างหายไปหลายนาที และเสียงบ่นเบา ๆ ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยประโยคเดิม ๆ
เหรอ
หิวเหรอ
ก็เรื่องของมึงสิ
ไม่เกี่ยวกับกูนี่หว่า หิวไปเถอะ หิวตายไปเลยยิ่งดี
"หิวจริง ๆ นะเนี่ย"
จะพูดหาห่าอะไร ไม่มีอะไรให้กินหรอก อยากกินไปโน่นเลย หน้าปากซอยโน่น
ไม่ไปซื้อก็ทนหิวต่อไปนั่นแหละ ไม่สนใจหรอกโว้ย
ใจคิดอย่างนั้น
สมองคิดอย่างนั้น
แต่เมื่อแอบหันไปมองคนที่นั่งเอามือลูบท้องแล้วก็ทำหน้าเศร้า ก่อนจะจัดกระดาษให้เป็นชุด ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปค้นหากล่องขนมที่ยังอยู่ในกระเป๋าตั้งแต่ช่วงบ่าย แล้วก็นำมาวางไว้ให้ตรงหน้าของคนที่ยังคงบ่นไม่เลิก
"อะไรวะ..."
เดียร์วางมือจากกระดาษแล้วหันไปแกะกล่องขนมที่จำได้คุ้น ๆ ว่าเคยเห็น
"นี่มัน....ไอ้กล่องเมื่อบ่ายนี่หว่า...ใส่ยาพิษแน่เลย..ไม่เอาอ่ะ"
เดียร์วางกล่องขนมลง แล้วก็ทำหน้างอ เห็นชัด ๆ ว่าสายตาของไอ้น้องนาเดียร์ตาขวางคนนั้นจ้องมองที่กล่องขนมตลอดเวลา แต่เจ้าตัวก็พยายามก้มหน้าก้มตาไม่หยิบขนมขึ้นมากิน
คนที่ตีหน้าขรึมในเวลานี้ ก็เลยต้องเอื้อมมือไปหยิบขนมในกล่องมาใส่ปาก
เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ได้ใส่อะไรเจือปนลงไป
"เฮ้ย งั้นมึงเอาชิ้นที่มึงกินมานี่เลย กูจะกินอันนั้น มึงอ่ะกินอันอื่นไปเลย เลือกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอาชิ้นนั้นมาเลย กูจะกินชิ้นนั้น"
โธ่
นึกว่าแน่จริง
หิวขนาดนี้ก็ไม่บอก
ไอ้ตัวแสบนี่มันน่านัก....
น่า.....
น่ารักดีเหมือนกันเว้ย
ยิ้ม
ฮวยกำลังอมยิ้ม ในขณะที่มือกำลังจะเอื้อมไปหยิบขนมบราวนี่อีกชิ้นในกล่อง
แต่กลับถูกตีมือจนต้องรีบชักมือกลับด้วยความเจ็บ
"โอ้ย เจ็บนะโว้ย ไอ้เดียร์ นี่มันของกูนะ ไหนว่าไม่กินไง แล้วกินทำไมวะ เดี๋ยวตายนะใส่ยาพิษไว้เต็มกล่องเลย กินเข้าไปตายแน่ กูไม่รับผิดชอบด้วย"
ฮวยแกล้งหันไปเอ็ดคนที่ยัดขนมเข้าปากแล้วก็เคี้ยวกินเหมือนคนตายอดตายอยาก
มองไปมองมา ก็ได้แต่อมยิ้ม แล้วก็หัวเราะเสียงเบา
"อื้อมาไอ้อูกิน ของอูโอ้ย แอ่ก"
ขนมอยู่ในปากจนไม่มีพื้นที่จะเคี้ยว แต่เดียร์ก็ยังพยายามจะพูด
นั่นยังทำให้ฮวยต้องวางมือจากแป้นพิมพ์แล้วหันมามองหน้าของคนที่เคี้ยวขนมอย่างเอร็ดอร่อย
ยิ้ม
ตอนนี้กำลังยิ้ม
ยิ้มเพราะความขำ
ยิ้มเพราะตลกกับพฤติกรรมบ้า ๆ บอ ๆของคนตรงหน้า
ปากมันยังเคี้ยวไม่หยุด ในมือมันยังมีขนมอีกชิ้น
แถมพอเอื้อมมือจะไปหยิบขนมชิ้นสุดท้ายในกล่อง ยังโดนกันท่าซะนี่
ไอ้เดียร์นี่มันจริง ๆ เลยว่ะ ท่าทางจะหิวจัดจริง ๆ
เมื่อตอนบ่าย โมโห
โมโหที่ซื้อขนมมาให้ แต่เดียร์หาว่าใส่ยาพิษ
เจอหน้ากันอีกครั้ง เมื่อช่วงหัวค่ำ และต้องมาสิงสถิตเพื่อทำรายงาน
แต่ก็ยังไม่หายโมโห
วันนี้ก็เลยไม่ได้พูดคุยกันเหมือนทุกวัน
ก็แค่หงุดหงิดเลยไม่อยากพูดกับมัน ไม่อยากแหย่ ไม่อยากแกล้ง
เห็นหน้าก็พาลขึ้นมาทันที
แต่เวลานี้
รู้สึกว่าไอ้ที่โมโหเมื่อช่วงบ่ายมันหายไปเป็นปลิดทิ้ง เพราะเรื่องบ้า ๆ ของคนตรงหน้าคนนี้แท้ ๆ
"แอ่ก อร่อยว่ะ ซื้อร้านไหนวะ คราวหน้ากูจะได้ไปซื้อกินอีก"
ไม่มีขอบใจคนซื้อสักคำเลยนะ
ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์ ไม่มีขอบใจเลย นั่นดูมัน ใจคอจะกินหมดคนเดียวเลยใช่มั้ย
ไม่มีแบ่งปันเลย กูซื้อมานะเนี่ย กูเป็นคนซื้อมา มึงจะล่อหมดกล่องเลยเหรอ
"ไหนกินมั่งซิ ซื้อมายังไม่ได้กินเลย"
ฮวยกำลังเอื้อมมือจะหยิบขนมในกล่อง แต่คนที่ไม่ได้ซื้อมากลับโลภมากรีบยกกล่องหนีไม่ให้อีกฝ่ายหยิบได้
"ไม่....ซื้อมาให้กูแล้ว ก็ต้องเป็นของกู...ถ้าแค่ชิม...ก็ได้...แต่แค่คำเดียว จะกินมั้ย"
ห๊า
คำเดียว
นี่มันขนมที่กูซื้อมานะ มึงให้กูกินคำเดียวเหรอ อะไรเนี่ย ทำงี้ได้งายยยยยย
"กินมั้ยล่ะ คำเดียว อ้าปาก"
อ้าปากทำไม เดี๋ยวมึงก็ยัดขนมใส่ปากกูเหมือนเมื่อตอนบ่ายอีก เสื้อยิ่งเปื้อน ๆ อยู่
น้ำก็ยังไม่ได้อาบ กูก็ยิ่งเลอะไปกันใหญ่สิวะ
"แกล้งอีกสิ...เดี๋ยวก็ยัดปากกูอีก...ไม่ให้กินก็ไม่กินหรอก ทำงานต่อดีกว่า แม่ง"
ฮวยหันไปวางมือลงบนแป้นพิมพ์แล้ว และก็เตรียมกระดาษอีกแผ่นขึ้นมา
ตากวาดมองไปที่กระดาษและกำลังเริ่มลงมือพิมพ์
กำลังจะสนใจอยู่กับงาน
แต่เพียงไม่นานขนมบราวนี่ชิ้นหนึ่งก็ถูกยื่นมาให้ที่ตรงหน้า
หันกลับไปมอง แล้วก็รู้ว่าใครยื่นมาให้
มือหนึ่งถือขนมของตัวเอง และอีกมือก็ถือขนมยื่นมาให้คนที่กำลังจะพิมพ์รายงาน
เดียร์ยังกินขนมหน้าตาเฉย ไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหน้ายังไง
จะไปสนใจมันทำไมไอ้ฮวย
แต่ว่ามันให้ขนมกินแก้หิว ก็เลยเอาคืนมันซะหน่อย เดี๋ยวมันจะหาว่างกเอาได้
เดียร์ยังคงเคี้ยวขนมไม่ได้สนใจฮวย
ในขณะที่ฮวยเหลือบมองชิ้นขนมในมือของคนที่ส่งให้อีกครั้ง
ไม่ได้รับมาถือเอาไว้
แต่ใช้วิธีก้มหน้าลงไปใช้ฟันงับแค่พอดีคำและเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
ตามองหน้าจอคอมพิวเตอร์แต่ใจกลับหลุดลอยไปหาคนที่ยื่นมือมาป้อนให้
หันกลับไปมองอีกครั้ง และก็เห็นว่าใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้สนใจจะมองกันเลยสักนิด
วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงคิดว่าไอ้เดียร์มันน่ารัก
อากาศมันคงร้อนเกินไป
หรือว่าตัวเองอาจจะไม่สบายก็เป็นได้
ฮวยวางมือจากงานที่กำลังทำ และรับขนมในมือของเดียร์มาวางไว้บนกระดาษบนโต๊ะก่อนจะค่อย ๆ ขยับกายเข้าไปหาคนที่ยังไม่รู้สึกถึงความน่ารักของตัวเองอย่างช้า ๆ
"นาเดียร์จ๋า....วันนี้ทำไมทำตัวน่ารักนักนะ....ไม่กลัวเหรอมาอยู่กับพี่ฮวยสองต่อสองเดี๋ยวอดใจไม่ไหวไม่รู้ด้วยนะ....ว่าไงจ๊ะยาหยี"
เหยย
มานมาอีกแล้ววววววววว ไอ้คำพูดสยดสยองแบบนี้
แถมมาพร้อมกับสายตาแพรวพราวระยิบระยับแปลก ๆ ซะด้วย
เมาบราวนี่หรือไง ไม่กงไม่กินแม่งแหละเกลียดคำพูดเพ้อ ๆ แบบนี้ของไอ้ฮวยจริง ๆ
เดียร์เตรียมขยับหนีห่างจากคนที่เบียดกายเข้าหา
ไอ้บ้า
กูไม่เล่นกับมึงหรอกเว้ย ขนลุก สยองชิบหาย
"ฮ่า ฮ่า แค่นี้ทำกลัว กลัวเหรอจ๊ะนาเดียร์จ๋า กลัวเผลอใจเหรอ....ระวังจะเผลอใจหลงรักพี่ฮวยคนนี้นะจ๊ะ...แล้วคราวนี้จะกลับตัวยากนะ รู้มั้ยคนดีของพี่ฮวย"
เออ มึงเผลอไปคนเดียวเหอะ กูไม่เอาด้วยหรอก ทุเรศพิลึก
แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว รับไม่ได้โว้ย
"กูจะอ้วก ถามจริง ๆ เถอะ เวลามึงไปเล่นแบบนี้กับคนอื่น เขาไม่ด่ามั่งหรือไง"
คำถามที่ถามซ้ำถามซาก แต่ฮวยก็ใช้วิธีการหลบเลี่ยงไม่เคยตอบคำถามให้ชัด ๆ สักที
ใบหน้าที่มีรอยยิ้มพราวระยับ กลับเคร่งขรึมลงและหันไปสนใจกับงานตรงหน้า
ไม่พูดไม่คุยกับเดียร์อีกเป็นครั้งที่สอง นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจ
" กูถามจริง ๆ เล่นกับคนอื่นเขาคงด่ามึงเละเลยสิ ใครเขาจะไปชอบวะ เล่นห่า ๆ แบบนี้ ไม่เบื่อบ้างหรือไง กูโคตรรำคาญเลยบอกตรง ๆ "
เหรอ
รำคาญเหรอ
แล้วไง
ก็เล่นให้รำคาญไง
ไม่รำคาญจะเล่นทำไม
"ไม่เคยเล่นกับใคร...เล่นกับมึงคนเดียว"
ห๊า
ไม่เคยเล่นกับใคร หูฝาดหรือเปล่าวะ ไม่เคยเล่นกับใครแล้วมาเล่นกับกูทำไมวะเนี่ย
"เอ้า แล้วมึงเล่นกับกูทำไมเนี่ย ไม่รู้เหรอว่ากูรำคาญโรคจิตเหรอมึง ชอบให้กูด่า"
เปล่าไม่ได้ชอบให้คนด่า แต่ชอบให้เดียร์ด่า
ไม่ด่ากันมันเหมือนไม่มีเรื่องคุย เล่นไปเล่นมามันก็เลยชิน เห็นหน้าแล้วต้องหยอกล้อเป็นอะไรไม่รู้ แก้ไม่หายซะที แล้วจะให้ทำยังไง
"ถามไม่ตอบอีก เป็นอะไรวะ ติสต์แดกเหรอมึง ทำเป็นมีโลกส่วนตัว"
เปล่าไม่ได้ติสต์แดก แค่สงสัยว่าทำไมต้องแกล้งมึงทุกวันแล้วก็ให้มึงด่าทุกวันด้วย
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
"สงสัยกูรักมึงจริง ๆ มั้งแต่กูยังไม่รู้ตัวแบบว่ารักต้องแกล้งไงมึงไม่รู้จักเหรอไอ้เดียร์"
พูดไปแล้ว และมือที่กำลังพิมพ์กลับหยุดชะงักค้างหลังคำพูดเรียบง่ายประโยคนั้น
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
เดียร์ยังคงถือขนมค้างอยู่ในมือ และค่อย ๆ หันหน้ากลับไปมองคนที่พูดคำพูดง่าย ๆ นั้นอีกครั้ง
หลงรักแบบไม่รู้ตัวเหรอ
ไอ้ฮวยมันล้อเล่น
ก็ล้อเล่นกันเหมือนทุกวันไง
ไม่มีอะไรหรอก
ไม่มีอะไรแน่ ๆ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำ ขำ มุกนี้มันขำ แต่ว่า
ทำไมมันหัวเราะไม่ออกวะ
แล้ว ปกติเวลามันเล่นมุกขำ ๆ แบบนี้ มันต้องนิ่งเงียบกันนานขนาดนี้เลยหรือไง
เดียร์กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ ในขณะที่ฮวยยังไม่กล้าขยับร่างกาย
นานหลายนาที ที่ไม่รู้ว่าควรทำยังไง
จนฮวยต้องตัดสินใจหันหน้ากลับมาหาเดียร์อีกครั้ง
สบตากับดวงตากลมโตคู่นั้นนิ่ง ๆ และขยับกายเข้าใกล้ร่างที่อยู่แค่เอื้อมอย่างช้า ๆ
แพรขนตาที่ไหวระริก ใบหน้าเนียนขาวที่เหมือนไม่รู้จะตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อไปดี
ฉุดให้ความคิดของฮวยไหลเรื่อยไปโดยไม่ทันรู้สึกตัว
ดวงตาจับจ้องไปที่ริมฝีปากแดงเรื่ออิ่มงามคู่นั้น ก่อนจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาชิดใกล้และแตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากคู่นั้น
แตะสัมผัสแค่เพียงเบา ๆ และค่อย ๆ ผละออกห่างอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มลงไปลิ้มลองรสชาดหอมหวานด้วยการแตะสัมผัสริมฝีปากลงมาเบา ๆ อีกครั้ง
หือ
ทำอะไรอยู่เนี่ย
กลิ่นช็อคโกแลตจากขนมบราวนี่ที่เพิ่งกินไป
แล้วก็
ตอนนี้ไอ้ฮวยมันหันกลับไปพิมพ์งานต่อแล้ว
นั่นไง มันเรียงกระดาษแล้วก็พิมพ์รายงานอยู่นั่นไง
แต่เมื่อกี้มันไม่ได้พิมพ์รายงานนะ มันเพิ่งจะ........
มันเพิ่งจะ.....
ขนมในมือหล่นลงบนพื้น พร้อมกับที่เดียร์ลุกพรวดพรวดขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา
เอนกายลงบนผนังห้องน้ำ และค่อย ๆ ทิ้งกายลงบนนั่งอย่างช้า ๆ
คิดอะไรแทบไม่ออก ในสมองมีแต่ภาพเมื่อไม่กี่นาทีก่อนฉายซ้ำไปซ้ำมาในสมอง
เฮ้ย
ไม่จริงอ่ะ
ไม่จริง
กูกับไอ้ฮวยเพิ่งจูบกันเมื่อกี้นี้เอง
ใช่
จูบกัน
จูบกันแน่ ๆ
กลิ่นขนมบราวนี่ยังติดอยู่ที่ปากเลย
ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยย ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง
กูไม่ได้ทำแบบนั้นกับไอ้ฮวย ไม่จริง ไม่จริง
ไม่จริงใช่มั้ย
ไม่ใช่เรื่องจริง ๆ แน่ ๆ ฝันชัวร์เลย ฮ่า ฮ่า ตอนนี้กำลังฝันอยู่แน่ ๆ
แล้วทำไมพอตบหน้าตัวเองแล้วมันเจ็บวะ ไม่เอานะ แบบนี้ไม่ไหวนะ
ใครก็ได้ช่วยที กูจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย
TBC....
อิอิ ป๊าฮวยเริ่มรุกมากขึ้นแล้ว ค่อยขยับเข้าไปใกล้นู๋เดียร์มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
หวังว่าคงถูกใจผู้อ่านกันนะ