มาแล้วจ้า รอกันอยู่อะดิหวังว่าทุกคนคงเตรียมอุปกรณ์จับแมวกันพร้อมแล้วนะ ว่าแล้วก็ไปปฎิบัติการ "ปิดประตูตีแมว" กันเลยดีกว่า
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน 7 ปิดประตูตีแมว เจ็บชะมัด โดนซัดซะเต็มแรง หน้าแหกเลย ปากแตกด้วย แต่ถ้าคิดไปคิดมามันก็สมควรอยู่หรอก
ก็ไม่คิดว่ามันจะโกรธขนาดนั้นหรอก แต่ก็เพราะไอ้น้องนาเดียร์ตาขวางนั่นแหละที่มันทำตัวเอง
แต่ไม่รู้สิ มันแบบว่า รู้สึกคุ้มนิด ๆ อยู่เหมือนกัน
ก็นะ....
ตลกดี
ไอ้เดียร์นี่มันบ้า ๆ บอ ๆ ชะมัด อยู่ด้วยแล้วขำ แต่จะว่าไปมันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ แต่เป็นบางเวลา
ฮวยคิดถึงเรื่องเมื่อเกือบรุ่งเช้าแล้วก็ใช้น้ำแข็งประคบที่ริมฝีปากที่ยังมีเลือดซึม
เจ็บน่ะมันก็เจ็บอยู่ แต่ว่า....
"ไอ้เวรฮวย มึงนะมึง มึงนะ มึง มึง มึง"
โดนชี้หน้าอยู่อย่างนั้นแหละ แล้วคนชี้หน้าก็ทำหน้าตาดุเดือด เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกัน
ดูแล้วก็...........ตลกจนหยุดหัวเราะไม่ได้
ฮวยกำลังนั่งอมยิ้ม
อมยิ้มทั้งที่ยังเจ็บที่มุมปาก
แต่ก็ยิ้ม ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าเมื่อนึกถึงท่าทางของใครอีกคนที่ทำให้รู้สึกเป็นสุขในใจลึก ๆ อย่างประหลาด
"น้องนาเดียร์ตาขวาง....มึงนี่มันตลกดีจริง ๆ "
ก่อนหน้านั้นเมื่อเวลา 04.30 น.
หนาวชะมัด ปวดหัวด้วย เมาค้างแหง ๆ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะเนี่ย ทำไมมันยังไม่สว่างอีกวะ
หนาวแต่มันก็อุ่นนะเนี่ย
แล้วนี่มันแขนใคร
ใครมากอดไว้วะ เหอ เหอ เหอ จำได้ว่ามาคนเดียวนะ กลับห้องมาคนเดียว แล้วนี่มันอะไรล่ะเนี่ย
คือว่า
แบบว่า
เอ่อ แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยแหละว่านี่มันไม่ใช่แขนของผู้หญิง มันแขนของผู้ ผู้ ผู้ ชะ ชะ ชาย นี่ นี่หว่า
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เหี้ยเอ้ย มึงเป็นใครวะเนี่ย"
เดียร์ลุกขึ้นทันที ที่ตั้งสติได้ และรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างกายเมื่อรับรู้ได้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว
ตลกน่า
เหอะ เหอะ เหอะ เมาคืนเดียว จะซวยขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
"อะไรล่ะคร้าบบบบบบบบบ เมื่อคืนยังร้องหนาว หนาว ขอให้กอดอยู่เลย พอทีนี้จะมาทำเป็นรังเกียจเหรอ
น้องนาเดียร์จ๋า..."
เสียงแบบนี้
ไอ้น้ำเสียงกวนประสาทแบบนี้มันไม่ใช่ใครเลย นอกจากไอ้...........
"มึงมาได้ไงวะ มึงจับกูแก้ผ้าเหรอ จะแบล็คเมล์กูใช่มั้ย ไอ้ฮวย มึงอย่าอยู่เลย เฮงซวยเอ้ยยยยยยย"
ความโกรธทะลุเพดานไปแล้ว
และน้องนาเดียร์ตาขวางของฮวยก็ขึ้นไปคร่อมทับอยู่บนร่างของคนที่ยังงัวเงีย ไม่อยู่ในสภาพพร้อมรบ
ภายในเวลาไม่ถึงเสี้ยวนาที กำปั้นหนัก ๆ ก็ประเคนเข้าที่ใบหน้าของฮวยอย่างรวดเร็ว
มึนพอเป็นพิธี และเมื่อตั้งสติได้ ใครมันจะยอมให้ต่อยฟรี ๆ ล่ะคร้าบบบบบบบบ
"เฮ้ย กูเจ็บนะโว้ย ยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลยนะ หือ ไอ้เดียร์ มึงต่อยกูเลยเหรอวะ เอางี้เลยเหรอมึง"
แล้วหนุ่มน้อยในสภาพไม่เหลือเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น ก็ลงมานอนแอ้งแม้งอยู่ข้างเตียง
โดยมีไอ้หนุ่มตัวโตกว่าเป็นคนจับเหวี่ยงลงมา
จุก
และเจ็บ และ สงครามก็เริ่มขึ้น
"ไอ้ฮวย เหี้ยเอ้ย มึงนะ โอ้ยยยยยยยยย กูเจ็บนะโว้ย ปล่อยแขนกูเด่ะ ไอ้ฮวยกูเจ็บนะโว้ยยยยยยยย"
นอกจากจะโดนเหวี่ยงลงมานอนวัดพื้น แล้วเดียร์ก็ยังถูกกดมือไพล่หลังเอาไว้ ปากตะโกนโวยวาย
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อถูกจับนอนพลิกให้คว่ำหน้า แล้วก็ได้แต่ร้องเอะอะอยู่อย่างนั้น
โดยที่ฮวยไม่คิดจะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระสักนิด
ก็เล่นซัดซะเลือดอาบ เกินไปหน่อยแล้วไอ้น้องนาเดียร์
"ยอมยัง...ห๊า....ยอมแพ้ยัง...ไม่ยอมจะหักแขนทิ้งซะเดี๋ยวนี้แหละ"
แล้วคนตัวเล็กกว่าก็ร้องโอดโอย พร่ำพูดอยู่คำเดียวว่าไม่ยอมแพ้เด็ดขาด แน่จริงก็หักแขนทิ้งไปเลย
ก็เนี่ย ปากมันอย่างนี้ไงล่ะ ถึงไม่รู้จะทำยังไงดี ไอ้ปากแบบนี้นี่ไง มันถึงได้น่าแกล้งนัก
"ยอมแพ้หรือยังห๊า...จะหักแขนทิ้งเลยนะไอ้เดียร์ ยอมแพ้หรือยัง"
ตะคอกถามออกไปอีกครั้ง แล้วก็ได้รับคำตอบเหมือนเดิม
"โอ้ยยยยยยย เจ็บนะโว้ย แน่จริงก็เอาเด่ะ แต่อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง กูจะฆ่ามึงทิ้งแน่ไอ้ฮวย"
เออ ก็ให้มันหลุดไปได้ก่อนแล้วกัน เนี่ยขนาดบิดแขนซะขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมอีกหรือไง
ฮวยคิด และไม่รู้ว่า ในความมืดมิดที่มองไม่เห็นหน้ากันเดียร์กำลังกัดฟันแน่นและกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้
เจ็บ
เจ็บมาก
เจ็บจนน้ำตาปริ่ม
แต่จะให้บอกว่ายอมแพ้ คงทำไม่ได้
ยอมแขนหักไปซะยังดีกว่าที่จะต้องมาเสียศักดิ์ศรี
"เฮ้ย ยอมแพ้หรือยัง เดียร์"
ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยสักนิด นอกจากความเงียบ และการดิ้นรนขัดขืนเป็นพัก ๆ
เป็นนานที่ฮวยเอาแต่พร่ำถาม และสุดท้ายก็ก้มหน้าลงไปถาม
แม้จะอยู่ในความมืดมองเห็นกันแค่เพียงลาง ๆ แต่มันก็ไม่เหนือไปกว่าความพยายามที่จะมองให้เห็น
"เฮ้ยยยยยยยยยย แค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ อะไรวะ จะบอกให้นะไอ้เดียร์ ไอ้ที่มึงแก้ผ้าอยู่นี่ไม่ใช่ว่ากูจะแบล็คเมล์หรอกนะ มึงไปดูกองเสื้อมึงโน่น ป่านนี้ยังไม่แห้งเลยมั้ง มึงเมาอย่างกับหมาแล้วก็อาบน้ำทั้งชุดมึงนั่นหละแล้วถ้าขืนนอนทั้งอย่างนี้ได้ปอดบวมตายแน่ ไม่ได้อยากจะมานอนค้างด้วยหรอกนะ มึงนั่นแหละที่ร้องไห้แง ๆ
แล้วก็อ้อนไม่ให้กูกลับ จะดูหลักฐานมั้ยล่ะ กูอัดไว้ทุกคำพูดแหละ ขี้เกียจจะเถียงด้วย รำคาญ"
ด่ายาว
ด่าซะเละ
แล้วฮวยก็ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะยอมปล่อยแขนของเดียร์
ไม่อยากยุ่งด้วยแล้วโว้ย แล้วแต่มันแล้วกัน
รู้งี้ไม่จับถอดเสื้อปล่อยแม่งนอนทั้งเปียก ๆ ให้มันปอดบวมตายไปซะก็ดี ถ้ารู้ว่าตื่นมาแล้วมันจะโวยวายขนาดนี้
ใครจะอยากไปช่วยกันล่ะวะ
ไม่มีคำขอบคุณสักคำ
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของเดียร์ด้วยซ้ำ
ฮวยลุกขึ้นยืนและอ้าปากหาวนอน
ง่วงชะมัด
กี่โมงกี่ยามแล้ววะ ง่วงจะตายชัก งานจะส่งก็ยังไม่เสร็จ เหลือเวลาอีกแค่วันเดียวเอง
เออ เอาน่ะ ตั้งใจปั่นหน่อยเดี๋ยวก็เสร็จเองแหละวะ
คิดได้อย่างนั้นแล้วก็ควานมือหากุญแจและกระเป๋าเงินที่ข้างหัวเตียง
ปล่อยมันนั่งอยู่นั่นแหละไอ้เดียร์น่ะ ไม่อยากจะสนใจมันแล้ว เบื่อ...
สมองคิดแต่เรื่องไร้สาระ แบล็คเมล์บ้าอะไรวะ ใครมันจะไปว่างงานขนาดนั้น นึกว่าหล่อตายชักหรือไง
หรือนึกว่าตัวเองเป็นนายแบบหุ่นดี ผอมเป็นผีกระดูกแบบนั้น สีผิวซีดอย่างกับไก่ต้ม น่ามองตรงไหน
กีฬาน่ะหัดเล่นบ้างมั้ย เห็นเอาแต่แต่งหล่อสำอางค์ไปวัน ๆ ไร้สาระแบบโง่ ๆ ไม่เคยพบไม่เคยเจอเลยจริง ๆ
"เฮ้ย กูเปิดไฟนะ"
ไม่ต้องรอให้อนุญาต ทำเหมือนกับเป็นเจ้าของห้อง แล้วฮวยก็เอื้อมมือไปกดเปิดสวิทไฟ เพื่อจะมองหากระเป๋า
และโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียง
ห้องที่มืดมิดสว่างขึ้นในทันที
และคนที่นั่งอยู่บนพื้นต้องรีบเอื้อมมือคว้าผ้าห่มบนเตียงมาพันร่างกายเอาไว้อย่างรวดเร็ว
เร็วพอ ๆ กับสายตาของใครอีกคนที่หันกลับมามอง
นิ่งไปชั่วขณะ
แล้วฮวยก็กระพริบตาสองสามครั้ง
เพราะความอึ้ง
แสงไฟมันหลอกตา
หรือว่ากูยังไม่ตื่นวะ.....ไม่ใช่อะไรหรอกนะ
แต่ไอ้เด็กผิวขาวเนียนไปทั้งตัวแถมยังหน้าตาน่ารักคนนั้นน่ะมันใครวะ
แถมซ้ำยังยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาทำหน้าเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาด ๆ นั่นน่ะมันใคร
เอ่อ
"มองทำเหี้ยอะไรมากมายวะ....ของตัวเองไม่มีจะดูหรือไง"
น่านนนนนนนนนน
แค่นี้ก็รู้แล้วคร้าบบบบบบบบว่าน้องนาเดียร์ตาขวางนี่เอง แหมสงสัยจะหลอน เห็นแบบนี้แล้วมันน่า....
น่า........
"เปล๊า ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่คิดว่าอย่างมึงนี่ถ้าไม่มีตังค์ใช้ คงขายได้สบาย อื้อหือ ไอ้แบบนี้แหละว๊า พวกเกย์เฒ่ามันชอบกันนักหล่ะ...หรือว่าไง"
ฮวยอมยิ้มแล้วก็เอียงคอมองซ้ายทีขวาทีเหมือนแกล้งสำรวจรูปร่างของอีกฝ่ายที่ยังนั่งหน้างอหงิกใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างกายเอาไว้เพียงบางส่วน
"จิตเหรอมึง....ไปห่าง ๆ กูเลย กูไม่ชอบนะโว้ย มองหาพ่อมึงเหรอ ไม่ต้องเข้าใกล้กูเลยนะมึง เวร"
คราวนี้จากที่ยืนมองซ้ายมองขวา ฮวยก็เลยแกล้งเดินเข้าหาแล้วก็ไปทิ้งกายลงนั่งอยู่บนพื้นตรงหน้าของเดียร์
และจ้องหน้าของคนที่ถอยหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
เดียร์ขยับร่างกายหนี
แต่ฮวยขยับตาม
"น้องนาเดียร์จ๋า....ไหนขอดูหน่อยซิ...ว่าน้องนาเดียร์กับพี่ฮวยใครจะใหญ่กว่ากัน"
คนตัวโตแกล้งลากเสียงยาว และทำตาหวานเยิ้ม
ก่อนจะแกล้งเอื้อมมือเข้าหาคนที่ถอยออกห่างและทำหน้าแปลก ๆ
ล้อเล่นช่ายม้ายยย อย่านะโว้ย กูสู้นะมึง
"นะจ๊ะ นาเดียร์จ๋า ไหนมาแลกกันดูก็ได้น๊า พี่ฮวยอยากเห็น...จริง ๆ นะจ๊ะ"
จิตหลอนแล้วมึง
อย่านะโว้ยยยยยยยยยย
ถอยไปจนติดข้างฝา แล้วก็ใช้ผ้าห่มพันร่างกายเอาไว้ ทำหน้าขึงขังว่าถ้าขืนเข้ามาจะต่อยจริง ๆ
ฮวยก็เลยได้แต่นั่งหัวเราะด้วยความขำ
น่ารักตายเลยมึง
"ขำอะไรวะ ห้ามขำนะโว้ย หยุดหัวเราะเลยนะไอ้ฮวย"
แหม้ มีสั่ง มีการสั่งซะด้วย นึกว่ากลัวหรือไง ยิ่งไม่ให้ขำ ฮวยก็ยิ่งหัวเราะ แล้วก็โดนผลักไหล่จากเจ้าของมือ
ที่ทำเหมือนเก่งซะเหลือเกิน
"เจ็บนะโว้ย แหมขอดูแค่นี้ทำเป็นเขิน...อยากดูตายเลย แห้ง ๆ ผอม ๆ อย่างนี้ ไปนอนดูจิ้งจกที่บ้านดีกว่า
กลับบ้านนอนดีกว่าโว้ยยยยยยยยยย"
ฮวยลุกขึ้นยืนแล้ว และยังหัวเราะไม่เลิก ส่วนของขวัญที่ได้รับกลับมาคือหมอนหนุนใบเล็ก ที่ถูกเหวี่ยงเข้ามากระทบแผ่นหลังอย่างจัง
อื้อหือ เจ็บใช่ได้ น้องนาเดียร์นี่มันน่าเตะให้คว่ำชะมัด ทำเป็นเด็กเอาแต่ใจไปได้
กระเป๋าถูกคว้าเอาไว้ พร้อมกับโทรศัพท์ในมือ ที่ถูกยกขึ้นและบันทึกสภาพของเดียร์ในขณะปัจจุบันเอาไว้อย่างพอดิบพอดี
"น้องนาเดียร์ แก้ผ้าแบบนี้แหละถึงจะแบล็คเมล์ได้ เดี๋ยวจะเอาไปติดให้ทั่วมหา'ลัยเลยนะจ๊า"
ฮวยพูดไปหัวเราะไปแล้วก็รีบเปิดประตูแผ่นออกจากห้องของเดียร์ในเวลารวดเร็ว พร้อมกับเสียงด่าตะโกนไล่หลัง
แต่เจ้าของห้องก็ไม่สามารถวิ่งตามออกไปได้ เพราะอยู่ในสภาพล่อแหลมเต็มที
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา
ฮวยนั่งอยู่ในห้องของตัวเองและใช้น้ำแข็งประคบ ที่ริมฝีปากแล้วก็หัวเราะเมื่อนึกถึงท่าทางของใครบางคน
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูภาพที่บันทึกได้ขึ้นมาดูหลายครั้งและก็นั่งมองไปยิ้มไป
..............ไปตายซะเถอะมึง ไอ้ฮวยเฮงซวย..............
ข้อความที่ถูกส่งเข้ามายิ่งทำให้อมยิ้มมากขึ้น จนฮวยต้องรีบส่งข้อความกลับไป
..............รักนะน้องนาเดียร์...จุ๊บ จุ๊บ..จากพี่ฮวยของน้องเดียร์...........
ส่งไปแล้วไม่รู้คนรับจะทำหน้ายังไงเมื่อได้รับข้อความนี้ ก็คงทำตาขวางฮึดฮัด ฮึดฮัดอีกนั่นแหละ
ฮวยยังคงนั่งมองภาพถ่ายซ้ำ ๆ ซาก ๆ พร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นมาในสมองอย่างรวดเร็ว
จะว่าไป...ไอ้เดียร์นี่มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ...แสดงออกชัดเจนดีไม่ต้องให้ต้องนั่งเดาอารมณ์
อยู่ด้วยแล้วก็...ถึงมันจะชอบทำตัวไร้สาระงี่เง่าไปบ้าง....แต่สิ่งที่ได้รับจากมัน
เวลาอยู่กับไอ้เดียร์แล้วสนุกที่ได้แกล้งมัน....แล้วก็ได้เป็นตัวของตัวเองไม่ต้องปั้นหน้าเหมือนอยู่กับใคร ๆ
ฮวยคิดเล่น ๆ แล้วก็รีบส่งข้อความกลับไปหาใครบางคนอย่างรวดเร็ว
แต่ตอนนี้เป็นข้อความที่ส่งจากความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
...อยากเห็นหน้าเดียร์...คิดถึงจัง....
ฮวยทำหน้าแปลก ๆ และอ่านข้อความที่ตัวเองส่งไปหาเดียร์พร้อมกับความไม่เข้าใจ
อะไรวะ แล้วนี่จะส่งไปทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ เออช่างแม่งเหอะ มันคงไม่คิดอะไรหรอกมั๊ง โง่จะตายไอ้เดียร์น่ะ
TBC...
เหอะ เหอะ เล่นกันได้หวาดเสียวดีแท้เนอะ คิดเหมือนกันหรือเปล่าเอ๋ย
ฮวยเริ่มมองนู๋เดียร์เปลี่ยนไปแล้ว แล้วคนอย่างฮวยมีหรือจะไม่ทำอะไร 5555 มาลุ้นกันต่อตอนหน้า
:m26:คู่นี้เค้ามีอะไรแปลกเสมอละ เพื่ออรรถรสในการอ่านที่มากขึ้นขอให้เพื่อนๆ ระหว่างนี้ก็ฝึกสวิสต์อารมณ์หลายแบบ เวลาอ่านจะได้ทันอารมณ์คู่นี้เค้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
