หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke

[niph]

สงสารเดียร์จัง
ถูกแกล้งซะระแวงไปหมดแล้ว

ฮวยก็นะ
 

[FOAM]

รอ ร๊อ รอ

[คุณหมาหยอกไก่]

 

แอบมาดูว่าต่อรึยัง  มาต่อเร็วๆนะคัฟ

[mu_off]

 

แง๊ว... ยังไม่มาต่ออีกเหรอคับ...

 

[Simply Blue]

  แหะ แหะ มาแล้วจ้า
ทักทายแฟนๆกันก่อน อิอิ

ว้ายกรี๊ดๆๆๆๆ... เดียร์กะฮวย..น่ารักจิงๆน่ะแหล่ะคับ..
ตอนนี้รู้สึกซาบซึ้งยังไงก็ไม่รู้สิ...   <<<< ดีใจที่ชอบอ่ะ เอาตอนใหม่มาต่อให้อารมณ์ต่อเนื่อง อิอิ

ปล.ขณะที่กำลังอ่านได้อารมณ์ซึ้งอยู่ แถวๆ ม. มีใครเผาอะไรว๊า...
เสีย mood หมด... เหอๆ.....  (รอความคืบหน้าของเดียร์กะฮวยต่อนะค้าบ.. )<<<<< ขอบคุณจ้า  :m26:ว่าแต่เผาอะไรอะ

อ่านะเริ่มชอบฮวยแล้วดิครับ
ใช่ป่าวๆๆอิอิ แบบนี้ฮวยก็มีหวังแล้วครับ
  <<<<อิอิ  ลุ้นกันต่อไป ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ตรงนั้น(อะเปล่าว้า)

อ๊าย..อ๊าย..อ๊าย น่าร้ากกกกก อยากได้ฮวย อุ๊บส์!!  เผลอไปนิ้ดส์นึง <<<<  ตะเองก็ 
แหมๆ ตอนที่แล้วทำซะหดหู่กันเลยทีเดียว
แต่พอมาถึงตอนนี้ แบบว่าอ่านแล้วหัวใจพองโต  <<<< ดีจัง
อย่าปิดบังความรู้สึกกันอีกเลยนะ จะได้มีฉากอัศจรรย์ซะที อะหุ อะหุ  <<<< 5555 ฉากอัศจรรย์  อารายเหรอตะเอง ทำให้ดูเป็นตัวอย่างหน่อยจิ

เย่ๆ มาต่อแล้ว
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ  <<<<ดีจังที่ชอบ อ่านตอนใหม่แล้วรักมากขึ้นไหมอ่ะตะเอง คิกคิก

วี๊ดดดวิ้วววววว
 
ไม่ไหว อิจฉาอย่างแรงนิ
 <<<<<<ฮิ้ววววววว อิจฉาด้วยคน (เนียนปะ อิอิ) อะแบบนี้เอาไปอีกตอนละกัน

มาต่อเร็วๆนะครับ เขิลหว่ะ <<<<<อิอิ เอาไปลองเล่นกะคนข้างๆๆไปก่อนนะ

มะได้อ่านหลายวันนนน คิดถึงพี่ฮวยกะนาเดียร์จังงง...แต่ดีแล้วละไม่งั้นเจอตอนฮวยเศร้าแย่เลยยย
อ่านจบตอนนี้แข่งกันยิ้มมมมม ประหนึ่งโดนหอมแก้มเองงงงงงง  <<<<ฮิ้ววววว จริงเหรอตะเอง อิอิ
หลังจากนี้ต้องมีฉากหวาน ๆ กุ๊กกิ๊ก ๆๆๆ ระหว่างสองหนุ่มนี้แน่เลยยยย... รอรอรอ
 <<<<< อิอิ มาดูอิทธิฤทธิ์สองอภิหาร ตอนศึกคู่บัลลังค์ นำแสดงโดย ฮวยบ่ฮ่วย และเดียร์ก๊วนกวน กันต่อ 

เริ่มเข้ารูปเข้ารอยแล้แฮะ <<<<มันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น หุ หุ หุ
ขอบคุณค๊าบบบบ <<<< ขอบคุณที่มาติดตามเช่นกันจ้า
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ<<<<<< ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจ  อิอิ ชื่นใจจัง 

น่ารักได้ใจ 55+<<<<< อิอิ ได้ใจมา แล้วเมื่อไรจะได้ตัวละ คิก คิก
รออยู่นะคร้าบ  <<<<ขอบคุณที่มาติดตามกันนะ

มาต่อแล้ว  รอจนใจจะขาดเลยอ่ะ<<<<[โอ๋ โอ๋ มาแล้ว มาแล้ว /b]
น่ารักกันอีกแบ้ว  อินจังเลย<<<<อิอิ มีความสุขกันไป ดีจัง

มาต่อเร็วๆนะครับ
คู่นี้น่ารักมากจน
ต้องเข้ามาติดตามทุกวันเลย
มาเร็วๆน๊าาาาาา
เป็นกำลังใจให้ครับ <<<<<< ขอบคุณจ้า  มาแล้ว มาแล้ว คนอ่านน่ารักคนโพสต์สู้ขาดใจ คิก คิก

ฮี่ๆ  ยิ้มได้อีก
เมื่อไรคู่นี้เค้าจาเลิกปากแข็งกันซะทีน้อ
ลุ้นมากมาย<<<<<  coming soon พร้อมเข้าฉายเร็วๆๆนี้  แหะ แหะ เกี่ยวกันไหมอ่ะ

ใจร้าย มาต่อช้า ชิ <<<< โอ๋ โอ๋ อย่างอนเค้านะตะเอง เค้าเอาตอนใหม่มาง้อแล้วนะ หายงอนนะคนดี  เชิดมาเค้าตัวตะเองปวดคออ่ะ คิกคิก

   น่ารักจังเลยคู่นี้อ่ะ  คุ้มค่ากับการรอคอยจริง ๆ ครับ<<< ดีใจที่ชอบอ่ะ  ติดตามไปเรื่อยจะพบกับความอัศจรรย์ของคู่นี้ 5555

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกมากๆเลยคับ
เหอๆๆ   น่าจะงอลไปเลย  ไม่ควรๆ
ฮวยน่าจะงอลไปนานๆเลย คืนดีง่ายเกิน   ไม่ดีๆ <<<< อิอิ อยากให้เป็นอย่างนั้นจริงเหรอตะเอง 

2 คนนี้น่ารักกันดีจัง  <<<<< อิอิ เอาไปใช้กะคนข้างๆได้ ไม่สงวนลิขสิทธิ์อ่ะ

อะ คราวนี้ไม่มีด่าแหะ
หรือว่าเขินจริงๆเข้าซะแล้ว<<<<อิอิ สงสัยจะจุความรักเข้าให้อ่ะ 
 

โอ้ยๆๆๆๆ เรื่องจาเปนอย่างราย.. จะมี สวีท กัลมั้ยเนี้ยยยย 
มาต่อไวไว นะคับ.....<<<<<มาแล้วจ้าสวีทอะเปล่าต้องมาตามกันเองอ่ะ อิอิ   
ปายเรียนก่องดีกว่า<<<<< แล้วกลับมาติดตามกันต่อนะ 

ฮวยน่ารักจังเลย

แกล้งกันไปมาอย่างงี้ตลอดไปนะครับ <<<<< 55555 นานๆ จะมีคนบอกว่าชอบให้คู่นี้แกล้งกันอ่ะ ข้าน้อยขอคารวะ

ว่าแล้วไปหาคนแกล้งมั่งดีกว่า  <<<<<อุ้ย อุ้ย ขอแอบตามไปเป็นพยานได้ป่าวอ่ะ หุ หุ

ดีครับ หุหุ    ตอนนี้พอไม่ด่า ไม่ต่อย ก็ไม่มันเลยเหงปะ     แต่ดันถูกใจคนอ่าน 555 หวานนิดๆแบบนี้ไม่เสียรสชาติครับ  ไม่ได้มาเม้นให้พี่เลย พักนี้เรียนหนักดีแท้    ขอบคุณพี่ๆทั้งสองเช่นเดิมครับผม  <<<<ก็ว่าไม่เห็นน้อง byzantines เลย อิอิ คิดถึงอ่ะ  ตั้งใจเรียนนะน้อง ทำให้ดีที่สุด อนาคตจะได้สดใส  เป็นกำลังใจให้ สู้สู้นะน้อง เหนื่อยหน่อยเพื่ออนาคตที่ดีกว่าจ้า 

สงสารเดียร์จัง
ถูกแกล้งซะระแวงไปหมดแล้ว
ฮวยก็นะ <<<<<  :m26:อิอิ ไม่ต้องห่วงหลังจากนี้มีเอาคืน 55555
 

รอ ร๊อ รอ<<<< ขอบคุณที่มารอจ้า

แอบมาดูว่าต่อรึยัง  มาต่อเร็วๆนะคัฟ<<<<< ฮิ้วววววว ทำมายคนอ่านน่ารักอย่างนี้

แง๊ว... ยังไม่มาต่ออีกเหรอคับ... <<<< แหะ แหะ กลัวแล้ว กลัวแล้วจ้า 
 

มาต่อให้ชื่นใจกัน (หรือเปล่าว๊า) อีกตอน คิกคิก มาดูคู่นี้เค้าจัดการกับความรู้สึกตัวเองกัน 

ปอล๋อ  ตั้งแต่ตอนนี้เป็นตอนไป เราอาจไม่ค่อยได้มาตอบกระทู้เท่าไรนะ คงไม่ว่ากัน แหะ แหะ งานเริ่มเยอะอ่ะ แต่จะมาต่อเรื่องให้ตลอดจ้า

[Simply Blue]

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน แผ่นดิสก์ของผมเองครับ

เมื่อยตัว แล้วก็ง่วงนอนสุด ๆ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข หอมชะมัด หอมอะไรวะ

อ๋อ

หอมดอกกุหลาบในแก้วน้ำนี่เอง แม่เจ้าโว้ยบานแฉ่งเลยนะ มิน่าล่ะทำไมมันถึงได้หอมนัก

เฮ่อ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะ หิวชะมัดเลย ท้องร้องโครกครากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แต่ขี้เกียจคลานไปหาของกินอ่ะ โอยง่วง นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า ทำไมมันขี้เกียจขนาดนี้ว๊า

เดียร์กำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมืออยู่บนเตียง และยกมือขึ้นปิดดวงตาเพราะไม่อยากให้ต้องแสง

ลืมปิดม่านได้ไงวะ โอ้ย ขี้เกียจลุกโว้ยยยยยยยยยยยยย ทำไมมันร้อนขนาดนี้เนี่ยแล้วแบบนี้จะนอนได้ยังไง
ไปนอนหน้าตู้เย็นดีกว่า เปิดตู้เย็นแล้วก็นอน ท่าจะเย็นสบาย

เร็วกว่าความคิด
พยายามตะเกียกตะกายลงมาจากเตียงและลากหมอนลงมาด้วยหนึ่งใบ
หลับตาเปิดตู้เย็นและเปิดทิ้งไว้อย่างนั้นเพื่อให้ร่างกายปะทะกับไอเย็น

"โห่ สบายดีแท้ หอมอะไรวะ กลิ่นอะไรทำไมมันน่ากินจัง"

ปรือตาตื่นขึ้นและก็พบว่ากล่องบราวนี่อยู่บนชั้นสูงสุดของตู้เย็น
โอยยยยยยยยยย ทำไมมันอยู่สูงขนาดนี้ อยากกินอ่ะ แต่ขี้เกียจลุกขึ้นไปหยิบ ใครก็ได้ช่วยหยิบให้ทีอยากกินจะตายอยู่แล้วววววววววว

ถึงแม้จะหิว ถึงแม้จะอยากกิน แต่ความง่วงมีมากกว่า สุดท้ายมองเห็นภาพกล่องบราวนี่ที่ยังอยู่บนชั้นแล้วก็ได้แต่หรี่ปรือตาลงอย่างช้า ๆ

ฮือ ฮือ อยากกินบราวนี่ แต่ขี้เกียจหยิบ โอย แบบนี้ตายสถานเดียวแน่ ๆ กู เหอ เหอ เหอ

ถ้าใครได้มาเห็นภาพนี้ คงนึกขำเพราะไม่คิดว่าคนอย่างเดียร์จะทำอะไรเพี้ยน ๆ ได้มากถึงขนาดนี้
เดียร์หลับตาลงอีกครั้ง และแอบยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวตลก ๆ มากมายของคืนก่อนแล้วก็ทำให้รีบลุกขึ้นนั่งสะบัดหัวไล่ความขี้เกียจออกและลุกขึ้นหยิบกล่องบราวนี่มาเปิดเพื่อหยิบขนมเย็น ๆ ในกล่องออกมากิน

"โหยยยยยยยยยยยยย ทำไมอร่อยงี้วะ สงสัยหิวแน่เลย"

หยิบชิ้นขนมมาใส่ปากและนั่งพิงตู้เย็น จะกินให้เหลือสักนิดคงไม่ได้ เลยต้องแตะปลายนิ้วที่มีเศษขนมติดเข้าไปในปากและใช้ปลายลิ้นแตะไปที่นิ้วของตัวเอง

"แฮ่ะ หร่อยว่ะ อื้อ อือ"

กินขนมอย่างมีความสุข แล้วไม่นานในสมองก็พาลนึกไปถึงคนซื้อที่ซื้อมาให้

ก็ได้

กูยกความดีความชอบให้มึงก็ได้ เป็นเพราะมึงก็ได้ที่ทำให้เช้านี้กูรู้สึกดีได้ถึงขนาดนี้

ป่านนี้ไม่นอนหลับเป็นตายอยู่ที่หอแล้วเหรอ มันก็เหนื่อยพอกันนั่นแหละวะ อดหลับอดนอนพอกัน
ป่านนี้คงไม่ตื่นหรอก กูยังไม่อยากจะตื่นเลย แล้วมึงจะตื่นก่อนกูได้ยังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้เฮงซวยฮวย เอ้ย

เดียร์กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่ยแล้วสายตาก็เหลือบไปมองที่การ์ดรูปกวางเรนเดียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
เอื้อมมือเพียงนิดก็คว้าเอามาถือเอาไว้ได้
เปิดอ่านข้อความที่เขียนด้วยลายมือบรรจงบนกระดาษอีกหลาย ๆ ครั้งแล้วก็ได้นึกขำคนที่เขียนมาให้

"แล้วนี่ตกลงมันขอโทษเรื่องอะไรวะ เรื่องที่กวนตีนหรือเรื่องอะไร นึกเหรอว่าจะยอมยกโทษให้ ยอมยกโทษให้ง่าย ๆ ก็เข้าทางมึงน่ะสิ ไม่เอาด้วยหรอก ฝันไปเถอะมึง"

ปากพูดอย่างนั้น แต่ใจกลับไม่คิดอย่างนั้น มองการ์ดลายสวยในมือแล้วก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะความขำ

"ถ้ากูเป็นผู้หญิงนี่ดีใจตายแล้วนะแบบนี้ หน้ามันก็หล่อ บ้านมันก็พอมีฐานะ หัวมันก็ดีใช้ได้แถมยังรับผิดชอบงานอีก เสียอย่างเดียวนิสัยแย่ไปหน่อย โคตรกวนตีนเลย แต่ลองไปจีบสาวแบบนี้ ยังไงมันก็น่าจะติดอยู่หรอก ไอ้ฮวยนี่มันไม่ธรรมดาจริง ๆ ใจคอมันจะเล่นจีบกูเหมือนจีบหญิงหรือไง สงสัยไอ้นี่มันท่าจะประสาทจริง ๆ"

เดียร์วางกล่องขนมไว้ข้างตัวและโยนการ์ดในมือกลับไปไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม ก่อนจะลงไปนอนอีกครั้ง
กอดหมอนใบใหญ่หลับตาลงอย่างมีความสุข

อิ่มแล้วนี่หว่า
อิ่มแล้วก็ต้องนอน

ขอบใจขนมของไอ้ฮวยจริง ๆ รอดตายไปหนึ่งมื้อแล้ว เฮ่อ ทำไมวันนี้มันง่วงขนาดนี้วะ นอนต่อดีกว่า ถึงจะร้อนไปหน่อยแต่ก็พอข่มตาให้หลับลงได้

ง่วงชะมัด

บราวนี่อร่อยชะมัด

ยังไงกูก็ขอบใจมึงด้วยแล้วกัน ที่ทำให้กูไม่ต้องหาของกิน เฮ่อออออออออออ ทำไมเช้านี้มันถึงได้สดชื่นขนาดนี้

ว่าแล้วก็นอนต่อดีกว่ากู แหมมีความสุขจริง ๆ


ทำอะไรอยู่วะ

ป่านนี้ไอ้เดียร์มันทำอะไรอยู่ คงยังไม่ตื่นแน่ ๆ สิบโมงกว่าแล้ว แต่มันคงจะนอนหลับยาวเหมือนกัน

เมื่อคืนนี้กลับมาถึงที่พักอย่างมีความสุข
อดนึกถึงเสียงโวยวายและท่าทางหงุดหงิดโมโหของคนที่ทำให้นึกถึงไม่ได้

ฮวยกำลังยิ้ม นอนยิ้มและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูภาพถ่ายของใครคนหนึ่งที่ยังอยู่ในเมมโมรี่ภายในตัวเครื่อง

ยิ้มกับภาพที่เห็น และค่อย ๆ หุบยิ้มลงอย่างช้า ๆ สอดโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนและพลิกกายไปอีกทาง
สมองกำลังครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในหัวอย่างหนัก

ที่จริงเรื่องที่คิดมันเกิดขึ้นตั้งแต่คืนก่อน เพราะว่าเผลอหลับไปจึงทำให้หยุดคิดไปชั่วคราว
แต่เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อดจะคิดไม่ได้ คิดเรื่องเก่า ๆ เดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายรอบ

"ทำอะไรลงไปอีกวะเนี่ย แล้วแบบนี้จะเลิกได้ยังไง"

ฮวยกำลังคิด คิดมากจนทำให้ต้องยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากและขมวดคิ้วมุ่น

เมื่อวาน...............ไปหาไอ้เดียร์มันทำไม

ไปทำไม

เพื่ออะไร

ทำไมถึงต้องไปหามันด้วย ไหนว่าจะเลิกยุ่งด้วยแล้ว แต่พอมันโยนของทิ้งแค่นั้น แค่ได้เห็น

เพียงแค่ได้เห็นก็ต้องรีบเดินหนีเพราะทนเห็นภาพแบบนั้นไม่ได้

เป็นบ้าอะไรของกูนะ

ดีใจสุด ๆ เมื่อไอ้เดียร์มันโทรกลับมาหาอีกครั้ง แล้วก็ยิ่งดีใจมากขึ้นเมื่อมันบอกว่าจะเก็บขนมไว้กินแล้วก็จะเอาดอกไม้ไปใส่แก้วเอาไว้ไม่ให้ดอกไม้เฉา

ดีใจที่ได้เจอหน้า

ดีใจที่ได้พูดคุยด้วย

ดีใจที่ได้สัมผัส

ดีใจที่ได้บอกว่าคิดถึง

ดีใจ

...........................

แล้วนี่กูจะดีใจไปทำไมเนี่ย มันควรจะเครียดไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มันควรจะเครียดหนักกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง

ไม่ไหวนะแบบนี้ ทำไมถึงได้เผลอทำอะไรโง่ ๆ อีกครั้งวะ

ทำไมถึงได้หล่นลงไปในหลุมพรางที่ถูกขุดดักเอาไว้ ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้

"โอ้ยยยยย คิดถึงไอ้เดียร์โว้ยยยยยทำไงดีวะเนี่ย จะให้ทำยังไงดีวะ เลิกไม่ได้แล้วแบบนี้ทำไงดี....จะทำยังไงดีวะ"

ยิ่งคิดยิ่งเครียด

ยิ่งเครียดก็ยิ่งพาลครุ่นคิดไปกันใหญ่ สอดมือเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูภาพใบหน้าของคนที่ทำให้ต้องครุ่นคิดแต่เช้า

".......ตรงไหนวะ.....หน้าขาว ๆ ซีด ๆ แบบนี้เหรอ...ไม่น่าใช่เลย แล้วมันตรงไหนวะตรงไหนที่ทำให้คิดถึง"

ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเป็นได้ขนาดนี้ นัยน์ตาคมนิ่งงันจ้องมองภาพใบหน้าของเดียร์จนตาไม่กระพริบ
ก่อนจะจรดริมฝีปากไปที่ภาพใบหน้าของคนที่ทำให้ต้องโมโหอีกครั้ง

"ทำไมเป็นเอามากขนาดนี้วะ อยากได้ยินเสียง คิดถึง.....คิดถึงเดียร์....คิดถึงนาเดียร์"

บ่นพึมพำกับตัวเองแล้วก็ลงมือกดหมายเลขที่ต้องการจะโทรหา

.............หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้....................

โธ่โว้ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ทีอยากจะคุยด้วย ดันปิดเครื่อง ให้ตายเถอะ นี่จะให้ทำยังไง จะปล่อยให้คิดถึงจนตายไปเลยหรือไงวะเนี่ย ใครจะไปทนได้ ไม่ไหวหรอก

ฮวยผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว และรู้สึกว่าตัวเองกำลังกระวนกระวายกระสับกระส่ายอย่างไม่น่าเชื่อ

ไม่เอาหรอก

ไปทำไม

ไอ้เดียร์เนี่ยนะ จะไปหามันทำไมเนี่ย ไม่ไหว ไม่เห็นจะอยากเจอเลย

นั่งลงบนเตียงอีกครั้งแล้วก็ยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความเครียด
เสียฟอร์ม

ไปทำไม เสียฟอร์มตาย

ไม่ได้ชอบมันนะ เปล่าเลย ไอ้เดียร์เนี่ยนะ แค่เพื่อนเฉย ๆ
หน้าตาก็งั้น ๆ นิสัยก็แบบนั้น ไม่เห็นมีอะไรน่ารักตรงไหน

ใครชอบมันก็บ้าแล้ว ไม่มีทางหรอก เมาขึ้นมาก็บ้าบอสติแตก ไม่มีความรับผิดชอบงี่เง่างอแงไปตามเรื่องตามราว ใครลองได้ชอบมันก็ต้องเป็นบ้ากันทุกคนนั่นแหละ

เหอะ เหอะ ตลกน่า ไม่เอาหรอก ไปหามันทำไม นอนอยู่บ้านดีกว่า เพลิน ๆ ไม่ต้องตะเกียกตะกายออกไปไหนด้วย

แต่ว่าก็ อยากไปหามัน

ไปทำไมวะ ไปหาไอ้เดียร์เนี่ยนะ จะไปทำมายยยยยยยยยยยยย ไม่ต้องไปหรอกน่ะ

ไปแล้วจะบอกว่าไปทำอะไร ไปหาแบบไม่มีเหตุผลเนี่ยนะ

ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดอยากจะเจอหน้ามันเลยงั้นเหรอ

ไม่ไปหรอก ยังไงก็ไม่ไป

ไม่ไป

เด็ดขาด

ไม่มีทางไปหาไอ้เดียร์แน่นอน ไม่มีทาง ใครจะอยากไปหามันล่ะ โห ใครคิดถึงไอ้เดียร์นี่บ้าเต็มทีแล้ว

"เปล่านี่ ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ลืมแผ่นดิสก์ค้างเอาไว้ในเครื่อง ไปเอาแผ่นดิสก์แล้วก็กลับ
ไม่ได้ไปหามัน ไม่ได้ไปหาชัวร์ ไปเอาแผ่นดิสก์ จำไว้ไปเอาแผ่นดิสก์ ไปเอาแผ่นดิสก์เฉย ๆ"

คิดเข้าข้างตัวเอง แล้วก็หัวเราะชอบใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไปหาคนที่ทำให้ต้องกระวนกระวาย

ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้
ไปเอาแผ่นดิสก์ครับไปเอาแผ่นดิสก์

ผมเปล่าไปหาไอ้เดียร์นะครับ

แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้แค่นั้นเอง

TBC....

อ่านแล้วติชมกันได้ตามอัธยาศัยนะจ๊ะ คิกคิก

[Turn_righT]

เอ้า...เอาเข้าไปตาฮวยเอ้ย...หลอกตัวเองเป็นกิจวัตร 

แล้วเมื่อไหร่จะได้หวานกันจริงจังซะทีเนี่ย  ลุ้นจนเหนื่อย 

ไปลองเปิดตู้เย็นแล้วนอนบ้างดีก่า 

[hula-hoob]

แหม  ร้ายนะเรา มาเอาดิสก์

หุหุ

ตะเองอ่า มาต่อเร็วๆด้วย
 


เด๋วไม่ทันบอร์ดนู้นนะ

อิอิ

 

[Fujichima_Takara]

น่ารักดี
อิจฉา
จบ
มาต่อด่วน
หุหุ

[@BUA@]

คู่นี้ต้องลุ้นกันไปอีกนานเลยแหละ

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ลืมแต่แผ่นดิส หรือลืมหัวใจด้วยหวา
 
เล่นสับสนในตัวเองแบบนี้ เดียร์ก็นึกว่าทำเล่นจิ
เด่วเดียร์งอนฮวยน้า
 

[คุณหมาหยอกไก่]

 

ไม่ไหวแล้วววว

น่ารักเกิน  มาต่อเร็วๆนะคัฟ
 

[FOAM]

รู้แล้วครับ ว่าไม่ได้ตั้งใจไปหาเดียร์ เปเอาแผ่นดิสเฉยๆ เนาะ

ปากแข็งซ๊า..... คนเรา

[IO]

  มาต่อซะที  รอจนละลายเลย  เหอๆ

ชอบจิง เรื่องนี้...เพ่ฮวยรุกเข้า  สู้เขานะ  นาเดียร์เริ่มอ่อนแว้ว 

 

[three]

แถไปได้นะคนเรา

[FOAM]

ดันวันละนิด จิตแจ่มใส

[graydragon]

จะหลอกตัวเองไปอีกนานแค่ไหนหว่า

[nartch]

ลุ้นกันจังงงง ลุ้นกันจิงงงงงงง   
ชักเหนื่อยเว้ยยยยย ต่างคนต่างมะเข้าใจตะเองงงงง
แถไปเรื่อยยยย พี่ฮวยเอ๊ยยยยยย .... ไปละ ... ไปเอาแผ่น disk มั่งงงง   
 

[seinia]

มาต่อเร็วๆสิ

ไม่งั้นมีงอนด้วย



ป.ล.  อยากอ่านอ๊ะ

[Karn12]

ยังไม่มาต่ออีกเหรอครับ  รออ่านอยู่นะครับ

[Simply Blue]

มาต่อแล้วจ้า ตอนใหม่ แบบว่า ฮิ้ววววววว

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

"เปล่านี่ ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ลืมแผ่นดิสก์ค้างเอาไว้ในเครื่อง ไปเอาแผ่นดิสก์แล้วก็กลับ
ไม่ได้ไปหามัน ไม่ได้ไปหาชัวร์ ไปเอาแผ่นดิสก์ จำไว้ไปเอาแผ่นดิสก์ ไปเอาแผ่นดิสก์เฉย ๆ"

คิดเข้าข้างตัวเอง แล้วก็หัวเราะชอบใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไปหาคนที่ทำให้ต้องกระวนกระวาย

ไม่ได้ไปหาไอ้เดียร์ซะหน่อย แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้
ไปเอาแผ่นดิสก์ครับไปเอาแผ่นดิสก์

ผมเปล่าไปหาไอ้เดียร์นะครับ

แค่ไปเอาแผ่นดิสก์ที่ลืมไว้แค่นั้นเอง


เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ..........ขอ...............

ครายแม่งมาทำอารายตอนนี้ว๊า กูจานอนเฟ้ยยยยยยยยยยย แม่งเอ้ย
เดียร์ปรือตาตื่นขึ้นและพยายามใช้หมอนอุดหูตัวเองเอาไว้กันเสียงที่ดังมาประสบโสตประสาท
ไม่สนเว้ย ใครกูก็ไม่สนทั้งนั้นกูจานอนนนนนนนนนนนนนนนเฟ้ยยยยยยยย

เข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ย เข้าใจบ้างม้ายยยยยยยยยยยยยยยย เออ กูเปิดประตูก็ได้วะ ไอ้บ้าที่ไหนวะอย่าให้กูรู้นะว่าใครกูไม่เอาไว้ทำพ่อแน่นอนเลยเว้ยยยยยยยยย

ลุกขึ้นจากเตียงก้าวเพียงก้าวเดียวก็กระชากประตูเปิดได้อย่างรวดเร็ว และยืนทำหน้าบึ้งอยู่ที่หน้าประตูเมื่อรู้ว่าคนที่มารออยู่คือใคร

"มาหาพ่อมึงเหรอห๊า แม่งเอ้ย"

ด่าพอเป็นพิธีแล้วก็พาตัวเองมาทิ้งกายลงนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงชนิดที่ว่าไม่สนอีกแล้วว่าคนที่มาเยือนคือใคร.....

"อยากมาตายห่าเลย ลืมดิสก์เว้ย กูลืมดิสก์อันเดอร์สแตนมั้ยมึง ไอ้โง่ นึกว่าอยากมาตายเลยนะนาเดียร์จ๋าาาาาาาาาา"

ท้ายประโยคมีการลากเสียงพอเป็นพิธีให้รู้ว่าไม่ได้อยากมาจริง ๆ แค่มาเอาแผ่นดิสก์
แค่มาเอาแผ่นดิสก์จริง ๆ ชัวร์ บอกว่ามาเอาแผ่นดิสก์ไง ใช่ มาเอาแผ่นดิสก์ มาเอาแผ่นดิสก์เฉย ๆ

สายตาของฮวยมองไปที่ร่างที่นอนคว่ำหน้ากอดหมอนเอาไว้แน่น และนิ่งสนิทอยู่บนเตียง

รบกวนเหรอ

ยังไม่อยากตื่นนี่หว่า

ง่วงมากเลยหรือไง

กินอะไรแล้วหรือยัง

แล้ว......................

"เก็บไว้ไหนวะเก็บอะไรทีหายเลยใช่มั้ยเนี่ย"
รู้ว่ารบกวนแต่แค่อยากจะคุย แค่อยากได้ยินเสียง สุดท้ายฮวยก็เลยต้องเดินไปค้นหาแผ่นดิสก์ที่มันควรจะอยู่ในเครื่อง

แต่.............ก็ไม่มี

"แผ่นดิสก์บ้าบออะไรกูไม่เห็นว่าจะมีเลย เซฟไว้ในเครื่องชัด ๆ ไอ้บ้าถ่อมาทำไมถึงนี่วะ รบกวนกูชิบหาย"

ได้ยินชัดเจนแม้จะเป็นเสียงพูดที่ดังอู้อี้เพราะคนพูดนอนกอดหมอนแน่น แต่ก็ทำให้ได้ยินชัด

ชัดเจน

ชัดเต็มสองหู

คนคิดถึงกับคนไม่คิดถึงมันก็ต่างกันแบบนี้เอง

คนคิดถึงดื้อดึงที่จะมาหา แค่อยากเห็นหน้าแค่อยากได้ยินเสียง เพียงเพราะคำว่า ...........คิดถึง.............

แต่คนที่ไม่เคยคิดถึง มีอย่างเดียวคืออยากเลี่ยงอยากจะหนีและขับไล่ไสสงให้ไปให้พ้น ๆ

ฮวยกำลังยืนนิ่ง และหันกลับไปมองร่างที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง

ก็แล้วทำไมต้องคิดถึงอยู่คนเดียวด้วย

แล้วทำไมต้องมาหาด้วย

ทำไมต้องหาข้ออ้างต่าง ๆ นา นา ด้วย ในเมื่อ...........รู้ทั้งรู้อยู่ว่าสุดท้ายมันก็เป็นแค่ข้ออ้าง
ข้ออ้างโง่ ๆ ที่บอกกับตัวเองเพื่อจะมาให้เห็นหน้า มาให้หายคิดถึง มาเพื่อ....................

มาเพื่อ

เพื่อ

เพื่อ

เพื่อ..............อะไรกันแน่

คนตัวโตทรุดกายลงนั่งอย่างช้า ๆ อยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวเดิม ที่วันก่อนที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองคล้ายคนกำลังมีความสุขที่สุดในโลก

ได้ยิ้ม

ได้โกรธ

ได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างจากใครสักคนที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้เห็น...............

นาเดียร์......

อะไรที่ทำให้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้ ออกมาหาด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม และแสนจะมีความสุขเมื่อรู้ว่าจะได้มาเห็นหน้า

มาหาด้วยความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ

มาด้วยความรู้สึกบางอย่าง

คาดหวังอะไรอยู่กันแน่ รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก แล้วยังจะมาทำไม ยังจะหลอกตัวเองทำไม

เพื่ออะไรกันนะ เพื่ออะไรกัน
เหลือบมองการ์ดลายสวยที่ตั้งใจเขียนข้อความบางอย่างจากหัวใจแล้วก็ได้แต่ยิ้มเยาะตัวเอง

เขียนด้วยใจแล้วก็มอบให้ด้วยความรู้สึกที่มี

แต่การ์ดลายสวยกลับอยู่แค่มุมโต๊ะและทำท่าว่าจะหล่นลงมาจากโต๊ะ เพราะคนที่ได้รับคงไม่คิดจะสนใจ

เดียร์.....

เดียร์งั้นเหรอ

มัวทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้

มาทำอะไรอยู่ที่นี่

แค่รอยยิ้มของใครคนหนึ่งที่อยากได้รับและเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว เลยต้องรีบมาถึงที่นี่เลยเหรอ

แล้วสิ่งที่ตั้งใจทำมันจะมีประโยชน์อะไร

ไหนว่า....จะทำอะไรโง่ ๆ เพื่อให้ทุกอย่างมันจบลง
ไหนล่ะที่คิดว่า จูบครั้งสุดท้ายแล้วจะตัดไฟที่ครุกรุ่นภายในใจได้
ไหนล่ะ ที่ว่าตัวเองจะเป็นคนหยุดทุกอย่างเอง ไหนล่ะ ที่ว่าจะเป็นคนกำหนดทุกอย่างเอง

ไหนล่ะ ไหน สิ่งไหนกันที่คิดว่าตัวเองแน่ใจแล้ว และก็กล้าที่จะทำ โดยไม่รู้สึกอะไร

"ขอโทษ...."

หยิบการ์ดมาอ่านอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายให้ใครได้รับรู้ได้แล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างหมองเศร้า
กับการ์ดที่อยู่ในมือ

นั่งนิ่ง ๆ
และเงียบงันอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหนได้ ใจมันแกว่งและรู้สึกหมดหวัง
เพราะไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่กันแน่ ไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไร

ไม่รู้จริง ๆ ว่ามาทำอะไร
จะให้บอกได้ยังไงว่าตกใจ

จะให้บอกหรือไงว่าตกใจจริง ๆ

ไม่เอาหรอก

จะบอกได้ยังไง จะให้บอกเหรอว่าก่อนที่หัวจะถึงหมอน แอบเผลอนึกถึงใครบางคน
จะให้บอกเหรอ ว่าทำอะไรบ้า ๆ ด้วยการแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากตัวเอง และเผลอคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่นึกถึงคนที่ทำให้รู้สึกถึงอาการแปลก ๆ ของตัวเอง

สะบัดหัวไล่ความคิดออกไปได้ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว

แต่เมื่อกำลังจะเคลิ้มหลับอีกครั้ง เสียงเคาะประตูทำให้ต้องลุกขึ้นไปเปิดด้วยความหงุดหงิดโมโห

จะให้บอกหรือไงว่าแอบหวังว่าจะมีใครสักคนมาหา

แล้วจะให้บอกอีกมั้ย ว่าใจมันคิดว่า..............ถ้าเป็นไอ้เฮงซวยฮวยบ้า คงจะดีพิลึก

แล้วเมื่อมันใช่ขึ้นมาจริง ๆ

กลับทำอะไรไม่ถูก

ได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง แล้วก็หาเรื่องโวยวาย ก่อนจะมานอนนิ่งเงียบอยู่บนเตียง หาเรื่องหาเหตุแสดงให้เห็นว่ารำคาญ ไม่อยากพบเจอ ทั้งที่................ไม่ใช่เลยสักนิด

ทำไมต้องมานอนตัวแข็งทื่อแบบนี้ด้วย

ทำไมต้องทำเป็นไม่อยากเจอ

แล้วที่สำคัญทำไมต้องแกล้งทำเป็นรำคาญถึงขนาดนี้

เดียร์กำลังคิดและค่อย ๆ ขยับกายหันกลับไปอีกทางอย่างช้า ๆ

ทำไมต้องหนีด้วย นี่มันห้องกูนะ

นี่มันที่อยู่ของกูนะโว้ย มึงเป็นคนบุกรุกนะ ทำไมกูต้องหนีมึงด้วย ไม่เข้าใจเลย

ไม่เอาหรอก เรื่องอะไรต้องเป็นคนเลี่ยงด้วย

เรื่องอะไร

ร่างกายค่อย ๆ ขยับหันกลับไปอีกทาง หันไปเผชิญหน้ากับใครคนหนึ่งที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ที่มุมหนึ่ง
และคน ๆ นั้นกำลังจ้องมองไปที่แผ่นกระดาษที่ถือเอาไว้ในมือ

ดวงตาจ้องนิ่งไปที่ข้อความที่ถูกเขียนในกระดาษแผ่นนั้น

ท่าทางที่เศร้าหมอง

ใบหน้าที่หมองเศร้าลง เมื่อนิ่งเงียบอยู่เพียงลำพัง เหมือนไม่รู้ว่ามีใครสักคนกำลังแอบลอบมองอยู่จนแทบลืมหายใจ

อะไรที่ทำให้ไอ้ฮวยมันทำหน้าแบบนั้นได้นะ
กะอีแค่อ่านการ์ดแค่เนี้ยเหรอ

ไม่น่าใช่หรอก

ถ้าเพราะเรื่องแค่นี้ มันไม่น่าใช่เลย แล้วอะไรกันล่ะที่ทำให้ต้องทำหน้าตาท่าทางแบบนั้นด้วย

เดียร์กำลังคิด และไม่อาจละสายตาไปจากร่างที่นั่งนิ่งเงียบได้

อะไรกัน

อะไรที่ทำให้คนกวนประสาทคนนั้นทำหน้าแบบนี้ได้

"อ๊ะ"

ลืมตัวไปชั่วขณะว่าทำตัวเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นอีกแล้ว ทำไมถึงได้เผลอมองอย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนหาว่าเป็นพวกโรคจิตอีกหรอก ก็รู้อยู่ว่าปากมันขนาดไหน

เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว คนตัวโตที่นั่งนิ่งเงียบหันกลับไปมองเดียร์อีกครั้ง
ทันได้ประสานสายตากับดวงตากลมโตที่ทอดมองมา

แต่ก็แค่เพียงแว่บเดียว แค่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นและสุดท้ายต่างฝ่ายต่างก็ใช้วิธีหลบเลี่ยงที่จะประสานสายตากัน

ทางเดียวที่จะทำให้อีกฝ่ายไม่รู้ตัวได้

ก็คืออย่าเปิดเผยความรู้สึกออกมา

อย่าให้รู้

อย่าให้รู้สึก

และอย่าให้เห็นเป็นอันขาด

"ไม่มีจริงด้วยนะ ดิสก์....สงสัยลืมเอาไว้ที่ไหนก็ไม่รู้"

คงใช่ ที่ว่ามันถูกลืมไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ คงจะใช่ที่มันควรจะต้องเป็นแบบนั้น
ทั้งที่ฮวยก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าไม่มีของที่ว่ามาตั้งแต่ต้น รู้ตั้งแต่แรกว่ามันก็แค่ข้ออ้างโง่ ๆ ของตัวเองเท่านั้น

"งั้น.....ก็นอนพักแล้วกัน....ว่าจะกลับพอดี..."
ทำท่าจะลุกขึ้น แต่แอบหวังให้อีกฝ่ายรั้งเอาไว้ แค่อยากให้รั้งเอาไว้ แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดบ้า ๆ ของตัวเอง

รอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกดูยังจะง่ายซะกว่า ที่จะให้นาเดียร์อยากให้อยู่ด้วย

"ไม่รั้งเหรอ.....พูดอะไรก็ได้หวาน ๆ....อย่าเพิ่งไปได้มั้ย....เดียร์อยู่คนเดียวไม่ได้ เดียร์เหงา เดียร์คิดถึงพี่ฮวยจะแย่.....พูดว่าคิดทึ้งงงงงงงงงง คิดถึง คิดถึงซะจนนอนไม่หลับแล้วก็คิดถึงซะจน.....ต้องเก็บเอาไปฝันถึง"

พูดออกไปแล้ว และฮวยก็ได้แต่เปล่งเสียงหัวเราะให้ดังลั่นเข้าไว้ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก

เดี๋ยวก็ได้ถูกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อะไรสักอย่างสองอย่างคงได้ลอยตามมา แล้วก็คงได้ปะทะคารมย์ได้หาเรื่องงี่เง่าใส่กันอีก ทุกอย่างมักจะเป็นแบบนั้นเสมอ ๆ มันมักจะเป็นแบบนั้นเสมอ ๆ

แต่เดียร์กลับนิ่งเงียบ

หรุบสายตาลงอย่างช้า ๆ และรีบผุดกายลุกขึ้นนั่ง ทั้งที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง น้ำท่ายังไม่ได้อาบ
ดูยังไงก็ไม่น่าพิศมัยไม่น่ามองเลยสักนิด

"คิดทึ้งงงงงงงงงงคิดถึงมากกกกกกกจนอยากจะถีบ ถ้าได้เห็นหน้าสักสองสามวินาทีจะถีบให้คว่ำเลยตามด้วยจับหัวโขกฝาสักสองสามที แล้วก็ด่าไปว่า มึงเป็นเหี้ยอะไรกับกูนักหนาเนี่ย กูแม่งโคตรรำคาญเลย"

ได้รับคำตอบกลับมาอย่างที่คาดคิดเอาไว้ แล้วเดี๋ยวเราก็คงได้ทะเลาะกันอีก เหมือนทุกวัน
ทุกวันที่เราเอาแต่ทะเลาะกัน

"แหม นาเดียร์จ๋า ฮันนี่ของพี่ฮวยทำไมถึงได้คิดอะไรแบบนี้ เดี๋ยวเถอะ เป็นเมียอะไรพูดจาไม่ไพเราะ นี่ผัวที่รักนะจ๊ะ ทำแบบนี้ได้ไง หือ คิดจะจับหัวโขกผนังเหรอ มานี่เลยมา เดี๋ยวจะสอนให้ว่าไม่ควรทำแบบนี้รู้มั้ยเป็นเมียหัดทำตัวดี ๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ"

ใช่

มันก็แค่ข้ออ้าง

ข้ออ้างที่ทำให้เราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

ข้ออ้างที่ทำให้ฮวยต้องทำทีเป็นหงุดหงิดโมโห ข้ออ้างที่ทำให้ต้องหาเรื่องเดินเข้าไปนั่งอยู่บนเตียง และจัดการขยี้ผมของคนที่กำลังทำปากดีให้มันยุ่งเหยิงมากขึ้น และเป็นข้ออ้างที่จะได้เข้าหาให้มากขึ้น

"ไฮ้ฮวยยยยยยยย โว้ยยยยย กูยิ่งผมยุ่งอยู่ ทำห่าอะไรวะ มานี่เลย เอาคืนมั่ง มึงเป็นบ้าอะไรวะ ชอบแกล้งกู"

ได้ผลยิ่งกว่าได้ผล ต่างคนก็เลยต่างลงไม้ลงมือแกล้งกันไปแกล้งกันมา หาเรื่องทำแต่สิ่งแย่ ๆ ใส่กัน
และหาโอกาสที่จะ.....................

ไม่รู้ว่าเพราะทนความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ หรือทนกับเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหว

ใช่ที่ว่ากำลังแกล้งอีกฝ่าย

ใช่ที่ว่ากำลังแกล้ง แต่แล้วกลับเผลอคว้าร่างที่อยู่ใกล้เข้ามากอดรัดเอาไว้แน่น

กอดจริง ๆ

ไม่ใช่แค่กอดเล่น ๆ หรือหยอกล้อเหมือนที่เคย

กอดเอาไว้แน่น

แน่น

จนไม่รู้ว่าเผลอทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง

"กูหายใจไม่ออก ไอ้ฮวยแอ่ก ไอ้ ไอ้ ปล่อยโว้ยยยยยยยยย แม่ง โอ้ยยยยยยยยยย"

ก็แค่เสียงร้องโวยวาย แค่เสียงเอะอะที่มักจะได้ยินในทุก ๆ ครั้ง
แต่ไออุ่นและความรู้สึกที่ได้รับ ทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้ชั่วขณะ
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้แผ่วเบาที่แผ่นหลังบาง และแตะสัมผัสแผ่วเบาเข้าที่เส้นผม กอดประคองร่างในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกโหยหามานานแสนนาน

เดียร์

รู้มั้ยว่าไอ้บ้านี่มันคิดอะไรกับเดียร์อยู่

เดียร์

เดียร์รู้มั้ยว่า.......มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่ใครบางคนก็ไม่เคยรู้ตัวว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น

แล้วรู้มั้ย........

ว่ากี่ครั้งที่คิดจะถอยห่างออกมา กี่ครั้ง ที่ทนไม่ไหวจนต้องก้าวเข้าไปหาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะได้คำตอบว่ายังไง

"แผ่นดิสก์อะไรไม่มีหรอก.....มันเป็นข้ออ้างหาเรื่องมากวนตีนเล่นแค่นั้นเอง....เพราะฉะนั้นหาให้ตายมันก็ไม่มีทางเจอหรอก"

โห

ไอ้ฮวยมันลงทุนถึงขนาดนี้เลยเหรอ นี่มันลงทุนหาข้ออ้างมาหาเรื่องกันถึงนี่เลยเหรอเนี่ย
นี่มึงอยากแกล้งกูขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย มึงเลวได้สุดยอดมาก

แล้วมากอดทำไมวะ ร้อนจะตายห่าแล้ว จะกอดทำไม

โอ้ยยยยยยยยยยยยย ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยย กูร้อน

ใครจะยอมให้กอดฟรี ๆ นอกจากดิ้นรนหนีแล้วเดียร์ยังพยายามจะใช้มือยันแผ่นอกของอีกฝ่ายออกให้ห่างจากตัวให้มากที่สุดด้วย

แต่กลับถูกรั้งเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง

ไม่ซึ้งนะ กูไม่ชอบ กูไม่ซึ้งหรอก ไอ้บ้า ร้อนโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย

"อยากจูบ"

พูดบ้าอะไรวะ ไม่เอา จูบเจิบบ้าอะไรวะ ไม่เอานะโว้ยยยยยยยยย กูไม่ชอบ ไอ้บ้า ปล่อยกูสิวะ แม่งเอ้ย

"อยากกอดเดียร์"

ไม่เอา กูไม่อยากให้มึงกอด กูไม่ชอบ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะไอ้เฮงซวยเอ้ยยยยยยยยยยยยย

"อยากให้เดียร์พูดด้วยดี ๆ "

แต่กูไม่อยากพูดกับมึงดี ๆ นี่ มึงไม่พูดดี ๆ กับกูก่อนนี่หว่า โธ่โว้ยยยยยยยยมึงจะอะไรกับกูมากมายวะเนี่ย

"แต่ตอนนี้ขี้เกียจทะเลาะด้วย"

ทำอย่างกับกูอยากจะทะเลาะด้วยนักนี่

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ไหว มันจะเอาอะไรของมันอีกเนี่ย ไม่ไหวแล้วเลี่ยนอยากจะอ้วกกกกกก ปล่อยกูโว้ยยยยยยยยยยยยยย

ใช่ว่าฮวยไม่ยอมปล่อย ใช่ว่าฮวยจะพยายามยื้นยุดด้วยการกอดรัดร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น แต่เพียงแค่กอดเอาไว้หลวม ๆ และกระซิบบอกเสียงเบาเท่านั้น
ก่อนจะค่อย ๆ คลายอ้อมแขนออกอย่างช้า ๆ และจ้องมองไปที่ดวงตากลมโตและใบหน้าของคนที่ทำให้ตัวเองทำเรื่องบ้า ๆ ลงไปโดยไม่ทันรู้สึกตัว

"นะเดียร์นะ.....ขอจูบอีกครั้ง....ได้มั้ย....แล้วถ้าเดียร์จะให้ทำอะไรก็จะตามใจทุกอย่าง นะ ขอร้อง แค่ครั้งเดียว อีกแค่ครั้งเดียวจริง ๆ "

TBC....
    อ่านจบ.... หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง 

[Karn12]

 

  :m2:น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความรู้สึกยินดีกับน้องเดียร์และพี่ฮวยที่เริ่มคิดเหมือนกันแล้ว

 

[FOAM]

น่าร๊ากกกกกกกกกก...แต่..............................ค้างงงงงงงงง่า

[shympu]

  ค้างอย่างแรง แง้ๆ

[graydragon]

ค้าง 

[mu_off]

 

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

เริ่มเผยความรู้สึกออกมาทีละนิดๆ..ละ... 

[nartch]

บ้าเหรอออ... มาบอกอะไรกันตรง ๆ งี้ จะจูบก็รีบจูบดิ.....

บ้าไปแล้วตรู...นึกว่าจะโดนจูบเองงงงง   

น่ารักดีเนอะ...แต่ฉันละปวดหัววววว กะไอ้สองหนุ่มนี่จิง ๆ ๆ ๆ

อ่านจบไปคว้าพารามากินซักสองเม็ด...

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ขอจูบหน่อยนะ
 
แล้วขออย่างอื่นด้วยได้ปะ
 

[uknowvry]

 
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[DeShiWa]

 

ว้าเห็นใจฮวยจริงๆๆเลยครับ

เอาใจช่วยไม่รู้จะเอาใจช่วยยังไงแล้วนะครับ

น้องนาเดียร์ก็ยังไม่รู้อิโน่อิเน่ เลย อิอิ