ตอน 3 มาแล้วจ้า.... รู้ละว่าอยากอ่านกัน ต่อกันเลยดีกว่า
เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน 3 เรื่องสนุกของฮวย
มันขวางหูขวางตา ขัดหูขัดตา เห็นแล้วก็น่ารำคาญ ดูไปดูมายิ่งหงุดหงิด แล้วก็เริ่มพาลโมโหขึ้นมา
เป็นอะไรของแม่งวะ เห็นแล้วชักเริ่มโมโห
"เป็นอะไรอีกวะ เอ้าเกาเข้าไปสินั่น ไปห่าง ๆ ไป๊ เกะกะลูกกะตาจริง ๆ "
หลังจากมองอยู่นาน แล้วก็หงุดหงิดมาพักใหญ่ สุดท้ายเดียร์ก็เอ่ยปากเหน็บแนม คนที่นั่งเรียนโต๊ะติดกัน
แล้วคนที่ใช้ปลายเล็บเกายุกยิกไปมาทั้งตัวก็ตีหน้าขรึมและหันไปแลบลิ้นหลอกคนที่บังอาจมาสั่ง แล้วก็หันไปทำหน้า
แต่มือยังคงไม่หยุดเกาไปตามแขนขา
เห็นแล้วมันรำคาญ รำคาญแล้วก็พาลหงุดหงิด หงิดหงิดโว้ยยยยยยยย ไอ้ฮวยมันเป็นลิงหลอกเจ้าหรือไงวะ ทำเป็นแลบลิ้นปลิ้นตาใส่
ไอ้บ้า ......... กับคนอื่นทำเป็นเฉย ทีกับกูนี่ เจอทีไรก็กวนประสาทขวางหูขวางตาทุกทีสิน่า
เดียร์พยายามหันมาสนใจกับการตั้งใจฟังอาจารย์บรรยาย แต่ไอ้คนที่นั่งยุกยิกอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ่งทำให้อยากกระโดดเตะมากขึ้น
"ยืมหน่อย"
เฮ้ย นั่นมันปากกากู เล่นหยิบไปเฉยเลย ไอ้ ไอ้ ไอ้
"ทำเป็นตาขวาง อ่ะ มีเบะหน้า มีเบะหน้า เออ เดี๋ยวกูซื้อใช้สองแท่งเลย ไอ้งก"
น่านนนนนนนนนนนนนน ยืมกูแล้วก็ด่ากู มึง มึง มึง ไอ้ ไอ้ ไอ้ หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท
โกรธคือโง่โมโหคือบ้า
โกรธไอ้ฮวยก็บ้าดิ เดี๋ยวก็ได้บ้าตามมันพอดี
เอ้า หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท หายใจเข้า แม่งนอกจากปากกามึงยังล่อหยิบไม้บรรทัดกูด้วย เออ ช่างหัวมึง
หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท หายใจเข้า ปากกาแดงไปแล้ว หายใจออก เออ เอาแม่งแม้กระทั่งลิควิด
หายใจเข้า สมุดด้วยเลย แล้วกูจะจดยังไง เออ ไม่ต้องเรียนแม่งแล้ว เอาไปให้หมดเลย เออ ค่อย ๆ หยิบ หยิบ หยิบ หยิบไปหมดแล้วใช่มั้ย
ดีมากมึงไอ้ฮวย ดีมากกกกกกกก
หายใจออก หายใจออก หายใจออก มึง มึง มึง เห็นกูไม่พูด มึง มึง กูทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยยยยย
ยกไปให้หมดเลย เออ เอาไปให้หมดเลย ดีมากไอ้ฮวย กวนประสาทกูให้พอ
หายใจเข้า แม่งมึงอย่าอยู่หายใจต่อเลย ไอ้ฮวยยยยยยยยยยย
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
"มึงเคยตายมั้ย" คนที่พยายามควบคุมอารมณ์โกรธเอียงหน้าเข้าไปกระซิบบอกที่ข้างหูของคนตัวโต ที่วางเครื่องเขียนที่หยิบมาไว้บนโต๊ะของตัวเอง และจัดเอาไว้อย่างสวยงาม
ถามมาได้ว่าเคยตายมั้ย
ตายกูก็เป็นผีอะดิ
แล้วตอนนี้มึงก็นั่งคุยอยู่กับผีหรือไง ไอ้เดียร์
"กูสงสัยว่ามึงจะตายก่อน เพราะตอนนี้หน้ามึงเขียวมาก กูว่าอีกไม่เกิน 5 นาที มึงจะต้องช็อคตายแน่เดียร์มึงเชื่อกู"
คนตอบหันมาตอบพร้อมกับทำหน้านิ่งเฉย แต่แอบหัวเราะชอบใจ ที่ได้หาอะไรทำแก้เซ็งในระหว่างคาบเรียนที่น่าเบื่อ
และนั่น ลูกกะตาไอ้เดียร์มันจะหลุดออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แล้วดูอีกที หน้ามันก็เริ่มเขียวแล้ว โห ดูนั่น มันนั่งกัดปากอีกแล้ว โอ้ สงสัยกำลังระงับความโกรธ
ระงับได้ 0.38 วินาทีแล้ว
งั้นนับถอยหลังเลยแล้วกัน
5
4
3
2
1
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้บ้าเอ้ย กูทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยย"
ระเบิดเวลาที่ตั้งเอาไว้ ระเบิดขึ้นตามที่ต้องการจุดชนวน เดียร์ลุกขึ้นยืนโวยวาย พร้อมกับสายตาของนักศึกษาอีกหลายคนที่หันมามองเป็นตาเดียว
ห้องทั้งห้องเงียบสงบลงในทันที ตามมาด้วยการที่อาจารย์ยืนตกตะลึงและเอ่ยถามออกมาเสียงดัง
"เชิญ"
คำเดียวสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ได้ใจควาาม
เดียร์ยืนอ้าปากค้างและหันไปมองรอบ ๆ ตัว
กูแสดงท่าทางอะไรออกปายอีกแล้วเนี่ย อายชาวบ้านเขาอีกแล้ว ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุยังคงจัดปากกาดินสอให้เข้าที่ และมัน
ไอ้ฮวยมัน กำลัง กำลัง
ยิ้ม...อย่างสะใจ
โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยย ไม่รงไม่เรียนแม่งแล้ว กลับบ้านนอนก็ได้ อายคนเขาชิบหาย ไอ้ฮวยมึงนะมึง
จำเอาไว้เลยนะ มึงเป็นโรคจิตหรือไงวะ ชอบกวนประสาทกูอยู่ได้
หงุดหงิดโมโหพอเป็นพิธีแล้วเดียร์ก็คว้ากระเป๋าเดินหน้าง้ำหน้างออกจากห้องเรียน
ไม่เอาก็ได้วะ เครื่องเขียนอ่ะ ซื้อเอาใหม่ก็ได้
จำไว้เลยนะ ไอ้ฮวย มึงมันโรคจิตชอบแกล้งกู นิสัยไม่ดี จำเอาไว้เลยมึง จำไว้เลย
เดินหน้างอมาได้ไม่ไกล มายืนหอบหายใจอยู่ข้างต้นลีลาวดี แล้วก็ลงไปนั่งอยู่บนพื้นหญ้า เพราะหันซ้ายหันขวาแล้วไม่เห็นมีใคร
รู้สึกว่าลมมันเย็นดีพิกล พอให้ความโมโหเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเบาบางลงบ้าง แต่ก็ยังไม่หายหงุดหงิดอยู่ดี
.......งอนเหรอจ๊ะ...เดี๋ยวออกไปหานะ..ตะเอง....
โอย กูจาเป็นลม ดูมัน ข้อความบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้ส่งมาอีกแล้ว หวานเลี่ยนยิ่งกว่ามันจีบหญิงอีก กูอยากจาบร้าตายจริง ๆ โว้ยยยยยยยยยย
เดียร์นั่งมองข้อความในโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งถูกส่งออกมา แล้วก็อยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งลงน้ำ
แต่ต้องนั่งนับหนึ่งสองสามอยู่ในใจ และจัดการลบข้อความทิ้ง
ส่งมาจริง
ส่งเข้าไป
ส่งมาได้ทุกวี่ทุกวัน
เงินมึงเหลือใช้มากนักใช้มั้ย ไอ้ฮวย กูอยากจะบร้าาาาาาาาาากับมันจริงโว้ยยยยยย
"กินลูกชิ้นปิ้งป่าว ร้อน ๆ เลยนะไอ้เดียร์"
เสียงแห่งความชั่วร้าย เสียงของไอ้คนชั่วร้ายที่ลอยลมมาเข้าหูทำให้เดียร์รีบเงยหน้าขึ้นไปมอง และโดยไม่ต้องเสียเวลา
ไอ้คนหน้าเฉยที่ยืนเคี้ยวลูกชิ้นปิ้งก็นั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับทำหน้าเฉยเหมือนไม่รู้ตัวว่าเป็นตัวต้นเหตุให้เดียร์อารมณ์เสีย
"เอ้า กินมั้ยล่ะ หยิ่ง ทำเป็นหยิ่ง ใครจะให้มึง...กินคนเดียวอร่อยกว่าตั้งเยอะ"
เออ ดีมาก มากวนประสาทแล้วก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง แน่มากเลยมึง แน่มาก กูจะทำยังไงกับมึงดีเนี่ย
"เฮ้ย วันนี้กะว่าจะไม่พูดกับกูช่ายม้าย งอน แน่ะทำเป็นงอน พอเลย กูขี้เกียจเล่นแล้ว เอ้าสมุดกับปากกามึง
ไอ้เดียร์กูไปวางโครงสร้างของแปลนมาแล้ว แล้วกูก็คำนวณตามสูตรโครงสร้างมาเรียบร้อยแล้ว กูเขียนย่อ ๆ ไว้แต่ละมุม
ส่วนเรื่องโมเดลอีกสองสามวันไปซื้อกระดาษกัน กระดาษเก่าก็ยังพอเหลืออยู่ใช่มั้ยจะได้ไม่ต้องซื้อเยอะ มึงลองไปดูมา
ว่าจะเสริมอะไรได้ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันอีกทีว่าจะเริ่มลงมือประกอบเมื่อไหร่"
ฉอด ฉอด ฉอด มาเป็นชุด
มาอธิบาย
มาทำหน้าจริงจัง
พูด พูด พูด พูด อธิบาย อธิบาย แล้วไงล่ะ ให้กูตามอารมณ์ไหนดี กูกำลังโมโหนะเนี่ย กำลังโมโห กำลังโมโหมึงด้วย
คือแบบว่า มึงเข้าใจมั้ย ว่ากูกำลังโมโหเนี่ย มึงเข้าใจมั้ย
"เข้าใจมั้ย"
หา เข้าใจมั้ย เข้าใจอะไรวะ ไม่ทันฟัง รีเพลใหม่อีกรอบได้ป่าว เข้าใจไรวะ
"โห...นั่งมองหน้ากูตาหวานเลย นึกว่าตั้งใจฟัง นี่ไม่ได้ฟังเลยหรือไงเนี่ย มึงนี่แม่งน่าเบื่อน่ารำคาญจริง ๆ วะ"
หา กูน่าเบื่อเหรอ น่ารำคาญด้วยเหรอ เอ่อ
ฮวยมาเพื่อพูด พูด พูด พูด แล้วก็ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นที่ขากางเกง และหิ้วถุงลูกชิ้นปิ้งจากไปแล้ว
ท่ามกลางความมึนงงสงสัยของชายผู้อยู่ในอาการอึ้งจนต้องอ้าปากค้างอย่างเดียร์
เอ่อ คือ ตกลงว่า กูกำลังโมโห หรือมึงโมโหกันแน่
ก้มลงมองที่มือของตัวเองก็พบว่า............โทรศัพท์ที่อยู่ในมือตัวเองกลายเป็นโทรศัพท์ของฮวยไปแล้ว............และคนที่ทำการเปลี่ยนโทรศัพท์
จะเป็นใครได้ ถ้าไม่ใช่
"ฮวย ไอ้ฮวย มึงเอาโทรศัพท์กูไปทำไม แม่ง มือไวชิบหาย เอามาคืนเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้ฮวย"
เดียร์กดหมายเลขโทรออกและกรอกเสียงตะโกนด่าออกไปเสียงดังลั่น
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ต้องลุกพรวดพราดขึ้นยืนและอยากจะกระโดดน้ำตายในเวลานั้นซะให้รู้แล้วรู้รอด
"มึงทำไม่สำเร็จแล้ว เห็นมั้ย วันนี้มึงก็ต้องพูดกับกูจนได้...รำคาญว่ะ ยืมโทรศัพท์ไปเล่นสักสองสามวันนะ ตะเอง
คืนนี้อย่านอนคิดถึงเค้านะจ๊าาาาาาาาาาา"
แล้วก็ถูกตัดสาย
โทรอีกหลายสิบครั้งก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ
เดียร์ยืนโมโหเป็นเป็นบ้าอยู่คนเดียว และขว้างโทรศัพท์ของไอ้ตัวกวนประสาทที่อยู่ในมือทิ้งด้วยความหงุดหงิดโมโห
ส่วนฮวยกำลังเดินกินลูกชิ้นปิ้งอย่างสบายใจหลังจากที่ได้แกล้งให้เดียร์พูดกับตัวเองได้
"ไหนวะ มีอะไรเล่นบ้าง โทรศัพท์มึงเนี่ย ขอดูหน่อยสิวะ น่าสนใจชะมัด"
ฮวยกดโทรศัพท์เล่นอย่างสบายใจดูภาพถ่ายดูข้อความในตัวเครื่องเล่นอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วจากหน้ายิ้ม ๆ ก็เริ่มหุบยิ้ม
และตั้งใจมองภาพเคลื่อนไหวในคลิปวีดีโอ ด้วยความตั้งใจและต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพบว่าไม่ว่าจะกี่ภาพ ก็แทบไม่มีความแตกต่างกัน
"เบื่อนะ ร้องไห้อีกแล้ว นี่ไง น้ำตาไหลทุกวัน ร้องไห้ทุกวันเหนื่อยจะตาย เนอะ"
แค่ภาพ แค่คำพูด และท่าทางแสนเศร้าของคนในภาพ และภาพต่อ ๆ มาก็ยังคงเป็นภาพผู้ชายร้องไห้ในอิริยาบทต่าง ๆ
ภาพของเจ้าของโทรศัพท์
ภาพของเดียร์ที่มีแต่ภาพใบหน้ายามร้องไห้ และน้ำเสียงที่เอ่ยพูดมีแต่ความหมองเศร้า
"ร้องไห้.....ทำไมวะ...ร้องทุกวันเลย...กี่รูปก็มีแต่รูปไอ้เดียร์ร้องไห้...ก็เห็นดี ๆ อยู่นี่หว่าแล้วมัน....จะร้องไห้ทำไมทุกวันวะ..."
บ่นกับตัวเองเสียงเบา แล้วคนตัวโตชอบกวนประสาทก็กดดูภาพถ่ายของเดียร์ซ้ำ ๆ พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว
มันเป็นบ้าอะไรถึงได้ร้องทุกวัน
อย่างมันจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น
ตกลงไอ้เดียร์มันร้องไห้ทุกวันเพราะอะไรวะ
มัน........ร้องไห้ทุกวัน...........เพราะอะไร
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
