หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke

[FOAM]

น่าร๊ากกกกกกกกกกก   

 

[byzantines]

  ตามมาอ่านอีกเรื่องครับ ฮุๆ พรุ่งนี้หยุดเรียนเลยมาหาตามอ่านอะครับ แหะๆๆๆ คู่นี้เริ่มน่ารักขึ้นมากแล้วครับ ดูๆ แต่ถ้าให้ดี หยาดหวานๆบ่อยๆน่าจะดี  ยังไงก็ขอส่งกำลังใจและขอบคุณพี่คนแต่งและคนโพสที่นำเรื่องสนุกๆมากมายมาให้ได้อ่านกันครับ ขอบคุณมากคร้าบ 

[three]

เขาว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ :m3:ยังไงคู่นี้ท่าจะยกฮะที่จะได้เห็นบทหวานๆอ่ะแต่ไงคู่นี้ก็เป็นตัวของตัวเองดีชอบจัง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่ะ ไม่ได้ยินเสียงของเดียร์ด่า แล้วฮวยกินข้าวไม่ลง
 

อย่ากินบราวน์นี่ปูฝน
 

[nunyy]

 o7ไม่มีเวลาอ่านที่ทำงานเลยอ้ะ ขอเซฟกลับไปอ่านที่บ้านละกัน

[nanao]

อุส่าห์แอบลุ้นตอนป้อนขนมกัน นึกว่าจะมีอะไรหวาน ๆ

[Maxxx]

ฮวยแอบหวานอีกแล้วมี ขนมมาฝากน้องนา(เดียร์)ด้วย

[Simply Blue]

คู่นี้.. ยิ่งอ่านยิ่งเครียดจิงๆน่ะแหล่ะคับ.. <<<<<<<<<ทำใจดีๆๆก่อน ไม่ต้องเครียด สนุก สุข เศร้า เคล้ากันไป จะพยายามมาต่อให้ไว้ จะได้ไม่ต้องบริหารเส้นประสาทกันนาน อิอิ

แต่..ส่งสายตากันปิ๊งๆ..ด้วย..  <<<<<<< อิอิ  ลุ้นกันต่อไป อิอิ

หวังว่าคู่นี้คงจะดีกันในเร็ววันนะคับ...  <<<<<<<หวังแบบเดียวกันเลย แต่...... อะนะ ดูกันไป ลุ้นกันไปจริงๆๆอ่ะ คู่ กว่าจะยอมให้เรื่องของหัวใจเป็นเรื่องง่ายก็ยากกันจัง

โอ้โฮเฮะ!!!! พี่ฮวยพูดหวานนนนเป็นซะด้วยยยยยย .... งงสิเดียร์...เจอเข้าไปใจสั่นเลยยยยย  <<<<<<ซ่าส์ แบบสั่น แต่ยังไม่ค่อยมั่นใจ..... ประมาณนี้อ่ะเปล่าว้า

ถ้าคู่นี้หวานกันเมื่อไหร่ สงสัยมหาลัย เงียบบบบบบบบสนิท  <<<<< ก็น่าสงสัยอยู่ อิอิ แต่อยากให้ความสงบกลับคืนสู่มหาลัยสักทีก็ดีเหมือนกัน ว่างั้นไหมอ่ะ [/]
และแล้วทั้งสองก็จูงมือเข้าห้องหอ....เอ๊ยไม่ใช่ห้องเรียนนนนนน<<<<<5555 คิดได้งั้ยอ่ะ
 

น่าร๊ากกกกกกกกกกก  <<<<< ชอบก็มาติดตามกันบ่อยๆ นะ
 

ตามมาอ่านอีกเรื่องครับ ฮุๆ พรุ่งนี้หยุดเรียนเลยมาหาตามอ่านอะครับ แหะๆๆๆ คู่นี้เริ่มน่ารักขึ้นมากแล้วครับ ดูๆ แต่ถ้าให้ดี หยาดหวานๆบ่อยๆน่าจะดี  <<<<<<อิอิ ค่อยตามไปจะได้อรรถรสในการติดตามขึ้นเรื่อยๆ นะ

ยังไงก็ขอส่งกำลังใจและขอบคุณพี่คนแต่งและคนโพสที่นำเรื่องสนุกๆมากมายมาให้ได้อ่านกันครับ ขอบคุณมากคร้าบ  <<<<<<ขอบคุณคนอ่านน่ารักๆแบบนี้เช่นกัน คนอ่านชอบ คนเขียนก็ดีใจ คนโพสต์ก็มีความสุข เช่นกันอ่ะ

เขาว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ :m3:ยังไงคู่นี้ท่าจะยกฮะที่จะได้เห็นบทหวานๆอ่ะแต่ไงคู่นี้ก็เป็นตัวของตัวเองดีชอบจัง <<<<<<อิอิ ดีใจจังที่ชอบกันนะ อ่านไปเรื่อย ได้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งของวิธีดูแลความรัก คิดเหมือนกันไมอ่ะ

อ่ะ ไม่ได้ยินเสียงของเดียร์ด่า แล้วฮวยกินข้าวไม่ลง <<<<<<55555 แบบนี้ใช่อาการเริ่มต้นของความรักหรือเปล่าน๊า อิอิ
 

อย่ากินบราวน์นี่ปูฝน<<<<<  :เออ บราวน์นี่ปูฝน เป็นอะไรอ่ะ ทำมายอย่ากินอ่ะ
 

o7ไม่มีเวลาอ่านที่ทำงานเลยอ้ะ ขอเซฟกลับไปอ่านที่บ้านละกัน มาติดตามก็ดีใจแล้วละ อ่านที่ไหนก็ดีใจ  แต่เออ อ่านที่ทำงานระวังหลังด้วยนะ

อุส่าห์แอบลุ้นตอนป้อนขนมกัน นึกว่าจะมีอะไรหวาน :5555คู่นี้เค้าธรรมดาไม่ได้อ่ะ ต้องแบบพิเศษอ่ะ

ฮวยแอบหวานอีกแล้วมี ขนมมาฝากน้องนา(เดียร์)ด้วย <<<<<วิธีง้อแบบฮวย อิอิ หวานๆปนขม รสช็อกโกแลต อิอิ

อิอิ รู้สึกว่าวิธีง้อน้องนาเดียร์ของป๊าฮวยรสช็อกโกแลตดูเหมือนจะเป็นที่ถูกใจคนอ่านอยู่เหมือนกันนะ

อะมาดูวิธีว่าวิธีของฮวยจะได้ให้ผลอย่างไรกันบ้าง  ติดตามกันต่อเลย

[Simply Blue]

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน หอมกลิ่นช็อคโกแลต

หิวว่ะ

นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะยังไปไม่ถึงไหนเลย ไอ้ฮวยก็ตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์อยู่นั่นแหละ

ยังไม่เห็นเสร็จซะที เบื่อแล้วนะโว้ย เรียงกระดาษเป็นปึกแล้วที่ให้มันพิมพ์อ่ะ

ก็เห็นมันหันมาทำหน้ายิ้ม ๆ นิดเดียวแล้วก็หันไปพิมพ์ต่อ

เบื่อว่ะ น่าเบื่อ

เมื่อไหร่ไอ้รายงานบ้าบอนี่จะเสร็จซะทีวะ เซ็งชิบหายเลยโว้ยยยยยยยย

เดียร์กำลังนั่งชันเข่าท้าวคางมองคนที่กำลังตั้งใจพิมพ์เอกสารที่รวบรวมได้

แล้วก็ทำหน้าเซ็งชีวิต

เซ็งอยู่แล้ว เป็นใครก็ต้องเซ็ง

นั่งทำเรื่องซ้ำ ๆ ซาก ๆ มาตั้งแต่ทุ่มครึ่ง จนป่านนี้ก็ยังไปไม่ถึงไหน

หิวข้าวชะมัด แต่ขี้เกียจลงไปซื้อ ถ้าจะกินต้องถ่อไปโน่นเลย หน้าปากซอย

ใครจะอยากไปวะ

ตอนเย็นก็กินอิ่มแล้วนะ ทำไมตอนนี้มันถึงหิวขึ้นได้เนี่ย

"หิวว่ะ"

บ่นกับตัวเอง บ่นพึมพำ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเรียงเอกสารต่อไป พร้อมกับตรวจทานคำผิดจากกระดาษรายงานที่ฮวยพิมพ์แล้ววางกองไว้ให้บนพื้น

สายตาคู่หนึ่งของคนที่ตั้งสมาธิอยู่กับตัวหนังสือบนหน้าจอหันมามองเพียงแว่บเดียวแล้วก็หันกลับไปสนใจกับการทำงานต่อ

แล้วไง

หิวก็เรื่องของมึงสิ

ไม่เกี่ยวกับกู

ซื้อขนมให้เมื่อตอนบ่าย ยังเสือกหาว่าจะซื้อมาแกล้งซะได้

งั้นก็หิวตายไปเถอะ เรื่องของมึง

"หิว"

ห่างหายไปหลายนาที และเสียงบ่นเบา ๆ ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยประโยคเดิม ๆ

เหรอ

หิวเหรอ

ก็เรื่องของมึงสิ

ไม่เกี่ยวกับกูนี่หว่า หิวไปเถอะ หิวตายไปเลยยิ่งดี

"หิวจริง ๆ นะเนี่ย"

จะพูดหาห่าอะไร ไม่มีอะไรให้กินหรอก อยากกินไปโน่นเลย หน้าปากซอยโน่น

ไม่ไปซื้อก็ทนหิวต่อไปนั่นแหละ ไม่สนใจหรอกโว้ย

ใจคิดอย่างนั้น

สมองคิดอย่างนั้น

แต่เมื่อแอบหันไปมองคนที่นั่งเอามือลูบท้องแล้วก็ทำหน้าเศร้า ก่อนจะจัดกระดาษให้เป็นชุด ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปค้นหากล่องขนมที่ยังอยู่ในกระเป๋าตั้งแต่ช่วงบ่าย แล้วก็นำมาวางไว้ให้ตรงหน้าของคนที่ยังคงบ่นไม่เลิก

"อะไรวะ..."

เดียร์วางมือจากกระดาษแล้วหันไปแกะกล่องขนมที่จำได้คุ้น ๆ ว่าเคยเห็น

"นี่มัน....ไอ้กล่องเมื่อบ่ายนี่หว่า...ใส่ยาพิษแน่เลย..ไม่เอาอ่ะ"

เดียร์วางกล่องขนมลง แล้วก็ทำหน้างอ เห็นชัด ๆ ว่าสายตาของไอ้น้องนาเดียร์ตาขวางคนนั้นจ้องมองที่กล่องขนมตลอดเวลา แต่เจ้าตัวก็พยายามก้มหน้าก้มตาไม่หยิบขนมขึ้นมากิน

คนที่ตีหน้าขรึมในเวลานี้ ก็เลยต้องเอื้อมมือไปหยิบขนมในกล่องมาใส่ปาก

เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ได้ใส่อะไรเจือปนลงไป

"เฮ้ย งั้นมึงเอาชิ้นที่มึงกินมานี่เลย กูจะกินอันนั้น มึงอ่ะกินอันอื่นไปเลย เลือกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอาชิ้นนั้นมาเลย กูจะกินชิ้นนั้น"

โธ่

นึกว่าแน่จริง

หิวขนาดนี้ก็ไม่บอก

ไอ้ตัวแสบนี่มันน่านัก....

น่า.....

น่ารักดีเหมือนกันเว้ย

ยิ้ม

ฮวยกำลังอมยิ้ม ในขณะที่มือกำลังจะเอื้อมไปหยิบขนมบราวนี่อีกชิ้นในกล่อง

แต่กลับถูกตีมือจนต้องรีบชักมือกลับด้วยความเจ็บ

"โอ้ย เจ็บนะโว้ย ไอ้เดียร์ นี่มันของกูนะ ไหนว่าไม่กินไง แล้วกินทำไมวะ เดี๋ยวตายนะใส่ยาพิษไว้เต็มกล่องเลย กินเข้าไปตายแน่ กูไม่รับผิดชอบด้วย"

ฮวยแกล้งหันไปเอ็ดคนที่ยัดขนมเข้าปากแล้วก็เคี้ยวกินเหมือนคนตายอดตายอยาก

มองไปมองมา ก็ได้แต่อมยิ้ม แล้วก็หัวเราะเสียงเบา

"อื้อมาไอ้อูกิน ของอูโอ้ย แอ่ก"

ขนมอยู่ในปากจนไม่มีพื้นที่จะเคี้ยว แต่เดียร์ก็ยังพยายามจะพูด

นั่นยังทำให้ฮวยต้องวางมือจากแป้นพิมพ์แล้วหันมามองหน้าของคนที่เคี้ยวขนมอย่างเอร็ดอร่อย

ยิ้ม

ตอนนี้กำลังยิ้ม

ยิ้มเพราะความขำ

ยิ้มเพราะตลกกับพฤติกรรมบ้า ๆ บอ ๆของคนตรงหน้า

ปากมันยังเคี้ยวไม่หยุด ในมือมันยังมีขนมอีกชิ้น

แถมพอเอื้อมมือจะไปหยิบขนมชิ้นสุดท้ายในกล่อง ยังโดนกันท่าซะนี่

ไอ้เดียร์นี่มันจริง ๆ เลยว่ะ ท่าทางจะหิวจัดจริง ๆ

เมื่อตอนบ่าย โมโห

โมโหที่ซื้อขนมมาให้ แต่เดียร์หาว่าใส่ยาพิษ

เจอหน้ากันอีกครั้ง เมื่อช่วงหัวค่ำ และต้องมาสิงสถิตเพื่อทำรายงาน

แต่ก็ยังไม่หายโมโห

วันนี้ก็เลยไม่ได้พูดคุยกันเหมือนทุกวัน

ก็แค่หงุดหงิดเลยไม่อยากพูดกับมัน ไม่อยากแหย่ ไม่อยากแกล้ง

เห็นหน้าก็พาลขึ้นมาทันที

แต่เวลานี้

รู้สึกว่าไอ้ที่โมโหเมื่อช่วงบ่ายมันหายไปเป็นปลิดทิ้ง เพราะเรื่องบ้า ๆ ของคนตรงหน้าคนนี้แท้ ๆ

"แอ่ก อร่อยว่ะ ซื้อร้านไหนวะ คราวหน้ากูจะได้ไปซื้อกินอีก"

ไม่มีขอบใจคนซื้อสักคำเลยนะ

ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์ ไม่มีขอบใจเลย นั่นดูมัน ใจคอจะกินหมดคนเดียวเลยใช่มั้ย

ไม่มีแบ่งปันเลย กูซื้อมานะเนี่ย กูเป็นคนซื้อมา มึงจะล่อหมดกล่องเลยเหรอ

"ไหนกินมั่งซิ ซื้อมายังไม่ได้กินเลย"

ฮวยกำลังเอื้อมมือจะหยิบขนมในกล่อง แต่คนที่ไม่ได้ซื้อมากลับโลภมากรีบยกกล่องหนีไม่ให้อีกฝ่ายหยิบได้

"ไม่....ซื้อมาให้กูแล้ว ก็ต้องเป็นของกู...ถ้าแค่ชิม...ก็ได้...แต่แค่คำเดียว จะกินมั้ย"

ห๊า

คำเดียว

นี่มันขนมที่กูซื้อมานะ มึงให้กูกินคำเดียวเหรอ อะไรเนี่ย ทำงี้ได้งายยยยยย

"กินมั้ยล่ะ คำเดียว อ้าปาก"

อ้าปากทำไม เดี๋ยวมึงก็ยัดขนมใส่ปากกูเหมือนเมื่อตอนบ่ายอีก เสื้อยิ่งเปื้อน ๆ อยู่

น้ำก็ยังไม่ได้อาบ กูก็ยิ่งเลอะไปกันใหญ่สิวะ

"แกล้งอีกสิ...เดี๋ยวก็ยัดปากกูอีก...ไม่ให้กินก็ไม่กินหรอก ทำงานต่อดีกว่า แม่ง"

ฮวยหันไปวางมือลงบนแป้นพิมพ์แล้ว และก็เตรียมกระดาษอีกแผ่นขึ้นมา

ตากวาดมองไปที่กระดาษและกำลังเริ่มลงมือพิมพ์

กำลังจะสนใจอยู่กับงาน
แต่เพียงไม่นานขนมบราวนี่ชิ้นหนึ่งก็ถูกยื่นมาให้ที่ตรงหน้า

หันกลับไปมอง แล้วก็รู้ว่าใครยื่นมาให้

มือหนึ่งถือขนมของตัวเอง และอีกมือก็ถือขนมยื่นมาให้คนที่กำลังจะพิมพ์รายงาน

เดียร์ยังกินขนมหน้าตาเฉย ไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหน้ายังไง

จะไปสนใจมันทำไมไอ้ฮวย

แต่ว่ามันให้ขนมกินแก้หิว ก็เลยเอาคืนมันซะหน่อย เดี๋ยวมันจะหาว่างกเอาได้

เดียร์ยังคงเคี้ยวขนมไม่ได้สนใจฮวย

ในขณะที่ฮวยเหลือบมองชิ้นขนมในมือของคนที่ส่งให้อีกครั้ง

ไม่ได้รับมาถือเอาไว้

แต่ใช้วิธีก้มหน้าลงไปใช้ฟันงับแค่พอดีคำและเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย

ตามองหน้าจอคอมพิวเตอร์แต่ใจกลับหลุดลอยไปหาคนที่ยื่นมือมาป้อนให้

หันกลับไปมองอีกครั้ง และก็เห็นว่าใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้สนใจจะมองกันเลยสักนิด

วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงคิดว่าไอ้เดียร์มันน่ารัก

อากาศมันคงร้อนเกินไป

หรือว่าตัวเองอาจจะไม่สบายก็เป็นได้

ฮวยวางมือจากงานที่กำลังทำ และรับขนมในมือของเดียร์มาวางไว้บนกระดาษบนโต๊ะก่อนจะค่อย ๆ ขยับกายเข้าไปหาคนที่ยังไม่รู้สึกถึงความน่ารักของตัวเองอย่างช้า ๆ

"นาเดียร์จ๋า....วันนี้ทำไมทำตัวน่ารักนักนะ....ไม่กลัวเหรอมาอยู่กับพี่ฮวยสองต่อสองเดี๋ยวอดใจไม่ไหวไม่รู้ด้วยนะ....ว่าไงจ๊ะยาหยี"

เหยย

มานมาอีกแล้ววววววววว ไอ้คำพูดสยดสยองแบบนี้

แถมมาพร้อมกับสายตาแพรวพราวระยิบระยับแปลก ๆ ซะด้วย

เมาบราวนี่หรือไง ไม่กงไม่กินแม่งแหละเกลียดคำพูดเพ้อ ๆ แบบนี้ของไอ้ฮวยจริง ๆ

เดียร์เตรียมขยับหนีห่างจากคนที่เบียดกายเข้าหา

ไอ้บ้า

กูไม่เล่นกับมึงหรอกเว้ย ขนลุก สยองชิบหาย

"ฮ่า ฮ่า แค่นี้ทำกลัว กลัวเหรอจ๊ะนาเดียร์จ๋า กลัวเผลอใจเหรอ....ระวังจะเผลอใจหลงรักพี่ฮวยคนนี้นะจ๊ะ...แล้วคราวนี้จะกลับตัวยากนะ รู้มั้ยคนดีของพี่ฮวย"

เออ มึงเผลอไปคนเดียวเหอะ กูไม่เอาด้วยหรอก ทุเรศพิลึก

แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว รับไม่ได้โว้ย

"กูจะอ้วก ถามจริง ๆ เถอะ เวลามึงไปเล่นแบบนี้กับคนอื่น เขาไม่ด่ามั่งหรือไง"

คำถามที่ถามซ้ำถามซาก แต่ฮวยก็ใช้วิธีการหลบเลี่ยงไม่เคยตอบคำถามให้ชัด ๆ สักที

ใบหน้าที่มีรอยยิ้มพราวระยับ กลับเคร่งขรึมลงและหันไปสนใจกับงานตรงหน้า

ไม่พูดไม่คุยกับเดียร์อีกเป็นครั้งที่สอง นั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจ

" กูถามจริง ๆ เล่นกับคนอื่นเขาคงด่ามึงเละเลยสิ ใครเขาจะไปชอบวะ เล่นห่า ๆ แบบนี้ ไม่เบื่อบ้างหรือไง กูโคตรรำคาญเลยบอกตรง ๆ "

เหรอ

รำคาญเหรอ

แล้วไง

ก็เล่นให้รำคาญไง

ไม่รำคาญจะเล่นทำไม

"ไม่เคยเล่นกับใคร...เล่นกับมึงคนเดียว"

ห๊า

ไม่เคยเล่นกับใคร หูฝาดหรือเปล่าวะ ไม่เคยเล่นกับใครแล้วมาเล่นกับกูทำไมวะเนี่ย

"เอ้า แล้วมึงเล่นกับกูทำไมเนี่ย ไม่รู้เหรอว่ากูรำคาญโรคจิตเหรอมึง ชอบให้กูด่า"

เปล่าไม่ได้ชอบให้คนด่า แต่ชอบให้เดียร์ด่า

ไม่ด่ากันมันเหมือนไม่มีเรื่องคุย เล่นไปเล่นมามันก็เลยชิน เห็นหน้าแล้วต้องหยอกล้อเป็นอะไรไม่รู้ แก้ไม่หายซะที แล้วจะให้ทำยังไง

"ถามไม่ตอบอีก เป็นอะไรวะ ติสต์แดกเหรอมึง ทำเป็นมีโลกส่วนตัว"

เปล่าไม่ได้ติสต์แดก แค่สงสัยว่าทำไมต้องแกล้งมึงทุกวันแล้วก็ให้มึงด่าทุกวันด้วย

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

"สงสัยกูรักมึงจริง ๆ มั้งแต่กูยังไม่รู้ตัวแบบว่ารักต้องแกล้งไงมึงไม่รู้จักเหรอไอ้เดียร์"
พูดไปแล้ว และมือที่กำลังพิมพ์กลับหยุดชะงักค้างหลังคำพูดเรียบง่ายประโยคนั้น

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

เดียร์ยังคงถือขนมค้างอยู่ในมือ และค่อย ๆ หันหน้ากลับไปมองคนที่พูดคำพูดง่าย ๆ นั้นอีกครั้ง

หลงรักแบบไม่รู้ตัวเหรอ

ไอ้ฮวยมันล้อเล่น

ก็ล้อเล่นกันเหมือนทุกวันไง

ไม่มีอะไรหรอก

ไม่มีอะไรแน่ ๆ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำ ขำ มุกนี้มันขำ แต่ว่า

ทำไมมันหัวเราะไม่ออกวะ

แล้ว ปกติเวลามันเล่นมุกขำ ๆ แบบนี้ มันต้องนิ่งเงียบกันนานขนาดนี้เลยหรือไง

เดียร์กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ ในขณะที่ฮวยยังไม่กล้าขยับร่างกาย

นานหลายนาที ที่ไม่รู้ว่าควรทำยังไง

จนฮวยต้องตัดสินใจหันหน้ากลับมาหาเดียร์อีกครั้ง

สบตากับดวงตากลมโตคู่นั้นนิ่ง ๆ และขยับกายเข้าใกล้ร่างที่อยู่แค่เอื้อมอย่างช้า ๆ

แพรขนตาที่ไหวระริก ใบหน้าเนียนขาวที่เหมือนไม่รู้จะตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อไปดี

ฉุดให้ความคิดของฮวยไหลเรื่อยไปโดยไม่ทันรู้สึกตัว

ดวงตาจับจ้องไปที่ริมฝีปากแดงเรื่ออิ่มงามคู่นั้น ก่อนจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาชิดใกล้และแตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากคู่นั้น

แตะสัมผัสแค่เพียงเบา ๆ และค่อย ๆ ผละออกห่างอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มลงไปลิ้มลองรสชาดหอมหวานด้วยการแตะสัมผัสริมฝีปากลงมาเบา ๆ อีกครั้ง

หือ

ทำอะไรอยู่เนี่ย

กลิ่นช็อคโกแลตจากขนมบราวนี่ที่เพิ่งกินไป

แล้วก็

ตอนนี้ไอ้ฮวยมันหันกลับไปพิมพ์งานต่อแล้ว

นั่นไง มันเรียงกระดาษแล้วก็พิมพ์รายงานอยู่นั่นไง

แต่เมื่อกี้มันไม่ได้พิมพ์รายงานนะ มันเพิ่งจะ........

มันเพิ่งจะ.....

ขนมในมือหล่นลงบนพื้น พร้อมกับที่เดียร์ลุกพรวดพรวดขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา

เอนกายลงบนผนังห้องน้ำ และค่อย ๆ ทิ้งกายลงบนนั่งอย่างช้า ๆ

คิดอะไรแทบไม่ออก ในสมองมีแต่ภาพเมื่อไม่กี่นาทีก่อนฉายซ้ำไปซ้ำมาในสมอง

เฮ้ย

ไม่จริงอ่ะ

ไม่จริง

กูกับไอ้ฮวยเพิ่งจูบกันเมื่อกี้นี้เอง

ใช่

จูบกัน

จูบกันแน่ ๆ

กลิ่นขนมบราวนี่ยังติดอยู่ที่ปากเลย

ไม่เอาโว้ยยยยยยยยยย ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง

กูไม่ได้ทำแบบนั้นกับไอ้ฮวย ไม่จริง ไม่จริง

ไม่จริงใช่มั้ย

ไม่ใช่เรื่องจริง ๆ แน่ ๆ ฝันชัวร์เลย ฮ่า ฮ่า ตอนนี้กำลังฝันอยู่แน่ ๆ

แล้วทำไมพอตบหน้าตัวเองแล้วมันเจ็บวะ ไม่เอานะ แบบนี้ไม่ไหวนะ

ใครก็ได้ช่วยที กูจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยย

TBC....

อิอิ ป๊าฮวยเริ่มรุกมากขึ้นแล้ว  ค่อยขยับเข้าไปใกล้นู๋เดียร์มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
หวังว่าคงถูกใจผู้อ่านกันนะ 

[Maxxx]

ถูกใจมากมาย,,,,จูบรสช็อคโกแลต ...ฮิ้ว

[bigpoman1]

ลุงเต้าฮวยสารภาพแล้วเหลือก็แต่ป้านาเดียร์
มาต่อเร็วๆนะครับ

[nanao]

ถูกใจสุดๆ เลยงานนี้

แต่ยังไม่สะใจ อยากได้เยอะกว่านี้ 

[armani]

ไม่พอๆๆ

[~ScAreD:SAcreD~]

หุ หุ จูบกันแหล่ว เขินแทน

รสช๊อกโกแลตซะด้วย ลองมั่งดีกว่า อิอิ เอารสอะไรดีน๊า

[nartch]

 
รู้แล้วสิเจอของจริงงงง มันไม่ตลก...มันเจี๋ยววววเว้ยยยย   
แต่ตอนนี้คนอ่านอ่ะเจี๋ยวม่ายหวายยย ...ง่วงเว้ยยยย....รอต่อนะครับบบบบบ
 

[byzantines]

  ยู้ฮูๆๆ กว่าจะหวาน พอหวานก็หวานช็อกโกแลตเลย ฮุๆๆๆ เคยเจอเหมือนกันนะครับ ความรักแบบนี้ แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องอะครับ แกก็เล่าให้ฟังนะครับว่า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบประชดชอบกัดชอบแกล้ง ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลย แต่พอมารู้ก็ทำใจแทบไม่ได้ที่มารักป่อจาย ตวยกั๋น 555 นิยายนี่ทำให้คิดไปได้ไกลจนหาจุดจบไม่ได้เลยนะครับ ขอบคุณพี่ๆทั้ง2เช่นเคย จะขอบคุณจนกว่าจะเบื่อกันไปข้างนึงเลย ครับ  ไม่ใช่เพราะหาคำพูดไม่ได้น้าครับ แต่สิ่งที่ให้มามันมากจนไม่สามารถบอกคำอื่นได้ กำลังใจของผมมาจากนิยาย และเว็บที่น่ารักแห่งเน้มากเลยครับ      ไปดีฝ่า รออ่านจนง่วงตาลายแย่วๆ    บายคร้าบ     

[FOAM]

เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฮวยสู้ๆ ครับ

[three]

บอกแล้วจอมโจรป๊าฮวยโดนช่วงชิงจุมพิตไปจากพี่เดียร์ไปแล้ว    เอาล่ะสิงานนี้พีเดียร์จะรับมือไงน๊า

[nunyy]

  หวาย ฮวยที่รัก มาเป็นกิ๊กกะเจ็ดีกว่านะ อิอิ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

น้องเดียร์ไม่แน่ใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
พี่ฮวยช่วยทำอีกรอบได้ไหม
 

[mu_off]

อ่ะคิ..    หวายๆ..จูบกันอีกแย้ว..

รอลุ้นต่อไปนะคับ..ว่า..น้องนาเดียร์..  กะพี่ฮวย..จะเป็นไงต่อไป...

 

[THIP]

จูบรถช็อคโกแลต           

[FOAM]

ดันครับดันๆๆๆๆ

[niph]

 
ทำไปได้นะคนเรา จูบช็อคโกแลต
 

[Jingjoh]

โอ้ ในที่สุดก้อได้จูบจริงๆ ซะที เขินเหมือนกันนะเนี่ย
 

[Simply Blue]

ทักทายคนอ่านน่ารักๆๆๆ กันก่อน

ถูกใจมากมาย,,,,จูบรสช็อคโกแลต ...ฮิ้ว <<<<<55555 ถูกจายกันละซิ

ยู้ฮูๆๆ กว่าจะหวาน พอหวานก็หวานช็อกโกแลตเลย ฮุๆๆๆ เคยเจอเหมือนกันนะครับ ความรักแบบนี้ แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องอะครับ แกก็เล่าให้ฟังนะครับว่า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบประชดชอบกัดชอบแกล้ง ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลย แต่พอมารู้ก็ทำใจแทบไม่ได้ที่มารักป่อจาย ตวยกั๋น 555 นิยายนี่ทำให้คิดไปได้ไกลจนหาจุดจบไม่ได้เลยนะครับ
ขอบคุณพี่ๆทั้ง2เช่นเคย จะขอบคุณจนกว่าจะเบื่อกันไปข้างนึงเลย ครับ  ไม่ใช่เพราะหาคำพูดไม่ได้น้าครับ แต่สิ่งที่ให้มามันมากจนไม่สามารถบอกคำอื่นได้ กำลังใจของผมมาจากนิยาย และเว็บที่น่ารักแห่งเน้มากเลยครับ      ไปดีฝ่า รออ่านจนง่วงตาลายแย่วๆ    บายคร้าบ      <<<<< ขอบคุณ byzntines เช่นกัน เรื่องราวของความรักมันมีหลากหลายรูปแบบหลายเรื่องราว อยู่ที่สองคนจะสร้างและฝ่าฝันอุปสรรคกันไปได้มากน้อยขนาดไหน เพราะบางครั้งหัวใจกับสมองก็ทำงานสวนทางกัน นิยายบางส่วนมันก็มาจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงของบางคน แต่บางครั้งมันก็ไม่ได้จบอย่างสวยงามเหมือนนิยายแต่บางอย่างเราก็เอาไปปรับใช้ได้เพราะบางส่วนมันมาจากชีวิตจริง เป็นกำลังใจให้ทุกคู่ได้หาทางออกของหัวใจเจอกัน

เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฮวยสู้ๆ ครับ <<<<< อะนะ งานนี้ต้องลุ้นกันต่ออะ คู่นี้กว่าจะหาหัวใจตัวเองเจอ เล่นเอาคนอ่านเหนื่อยอ่ะ อิอิ คนอ่านสู้สู้ คนอ่านสู้ตาย เชียร์เป็นกำลังใจให้อ่ะ

บอกแล้วจอมโจรป๊าฮวยโดนช่วงชิงจุมพิตไปจากพี่เดียร์ไปแล้ว    เอาล่ะสิงานนี้พีเดียร์จะรับมือไงน๊า <<<<<นั้นอ่ะดิ  มาตามดูนู่เดียร์จัดระเบียบหัวใจตัวเองกันต่อดีกว่า

หวาย ฮวยที่รัก มาเป็นกิ๊กกะเจ็ดีกว่านะ อิอิ <<<<< อะนะนู๋จืด เพิ่งรู้ว่าชอบแนวนี้ อิอิ แล้วจะสู้ความบ้าพลังของป๊าฮวยไหวเหรอ อิอิ

น้องเดียร์ไม่แน่ใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
พี่ฮวยช่วยทำอีกรอบได้ไหม<<<<< 55555 เห็นด้วยเช่นกัน แต่ก็ต้องลุ้นกันต่อไป
 

อ่ะคิ..    หวายๆ..จูบกันอีกแย้ว..

รอลุ้นต่อไปนะคับ..ว่า..น้องนาเดียร์..  กะพี่ฮวย..จะเป็นไงต่อไป...
 <<<<< อิอิ ใช่แล้ว รอลุ้นให้รู้ตัวกันซะทีเถอะ 

จูบรถช็อคโกแลต       <<<<< ชอบกันละซิ เค้ารู้นะ อิอิ

ดันครับดันๆๆๆๆ<<<< ขอบคุณก๊าบบ

ทำไปได้นะคนเรา จูบช็อคโกแลต<<<<<เก็บเอาไปใช้ได้นะ ไม่สงวนลิขสิทธิ์อ่ะ 
 

โอ้ ในที่สุดก้อได้จูบจริงๆ ซะที เขินเหมือนกันนะเนี่ย<<<<<<อิอิ จูบเพียงแผ่วเบา แต่ซึมเข้าไปถึงหัวใจ 55555 ถูกใจกันไป
 

ขอบคุณที่มาติดตามกันเสมอ ดีใจมากๆๆๆๆ คุณเท็นคนแต่งเรื่องนี้ก็มีโอกาสได้เข้ามาแวะเวียนบ้าง ฝากขอบคุณคนอ่านที่น่ารักๆๆๆทุกคนมาด้วยจ้า

ตอนนี้รู้สึกว่าทุกคนจะชอบ"จูบรสช็อกโกแลต"กันทั่วหน้า อิอิ มาตามลุ้นปฏิกิริยาของคู่นี้กันดูว่าจะเป็นอย่างงั้ย จะจูนหากันเจอไหม หรือจะผลักกันออก ติตตามกันต่อได้เลยจ้า

[Simply Blue]

เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน แค่มึน

หือ

อือ

เอ่อ

เอ

อ๊ะ นี่ไง ใช่แล้วใบนี้ล่ะมั้ง สงสัยเป็นใบนี้ชัวร์เลย หรือว่าไม่ใช่ อ่ะ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นใบนี้วะ หรือว่า หรือว่า

ฮวยกำลังรัวมืออยู่บนแป้นพิมพ์ พิมพ์รายงาน ที่ได้รับมอบหมาย

ใช่ นั่นแหละรายงานที่ได้รับมอบหมายนั่นแหละ

แต่ว่าทำไมพิมพ์ไปพิมพ์มา กลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพิมพ์อะไรอยู่กันแน่ อ่านไม่ออกว่าไอ้ที่ตัวเองพิมพ์คืออะไร

ตามองจ้องที่หน้าจอ มือยังคงรัวแป้นพิมพ์แต่ไม่รู้ว่าพิมพ์อะไร ใจลอยไปถึงไหนต่อไหน

หันไปมองบานประตูห้องน้ำหลายครั้ง แล้วก็กลับมารัวมือที่แป้นพิมพ์ต่อ

เดียร์

นาเดียร์

น้องเดียร์

ไอ้เดียร์

เดียร์ เดียร์ เดียร์ นาเดียร์ครับ นาเดียร์ ไอ้เดียร์ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ทำไมกูพิมพ์แต่ชื่อของมันวะ

เอ้า เออ เอาเลยพิมพ์เข้าไป พิมพ์เข้าพิมพ์เข้า

ทำอะไรอยู่วะเนี่ย ทำอะไร กูทำอะไรอยู่กันแน่วะเนี่ย

ฮวยกระหน่ำมือไปที่แป้นพิมพ์อย่างแรงเป็นครั้งสุดท้าย และเผลอปัดกล่องบราวนี่ที่วางอยู่ข้างตัวหล่นลงบนพื้นห้อง

"เอ้า ตายห่าแล้ว หกเลอะหมดแล้ว โห่เอ้ยอะไรวะเนี่ย เดียร์ ไอ้เดียร์ขนมมึงหล่นพื้นหมดแล้วนะ เดียร์โว้ย ไอ้เดียร์"

เสียงตะโกนของฮวยทำให้คนที่อยู่ในห้องน้ำถึงกับสะดุ้งสุดตัวและยกมือปิดหูไม่อยากได้ยินเสียง

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มีแต่ความเงียบงัน

ฮวยเก็บเศษขนมที่หล่นลงบนพื้นใส่กระดาษ ใบหน้าคมขมวดคิ้วมุ่น เมื่อสัมผัสถึงกลิ่นหอมหวาน ๆ ที่ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก

และ.......

กลิ่นช็อคโกแลตที่ผสมในขนมบราวนี่ กลิ่นนี้ กลิ่นหวาน ๆ ผสมกับรสชาติที่ได้ลิ้นลองจาก....ริมฝีปากนุ่มนิ่มของใครคนหนึ่ง

ฮวยลองแตะปลายนิ้วลงที่ริมฝีปากของตัวเอง และรีบยกมือผละออก สะบัดหัวหลายครั้งเพื่อไล่ความรู้สึกบ้าบอที่ตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ

คิด

ตอนนี้กำลังคิด

.....นาเดียร์จ๋า น่ารักจังนะยาหยี ทำไมต้องหลบหน้าที่รักด้วย ออกมาเถอะน่า อย่าเขินไปเลยนะตะเอ้งตะเอง

ยังไงเราก็ผัวเมียกันนะครับฮันนี่จ๋า.....

ใช่สิ ถ้าเป็นทุกทีก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ คงจะหัวเราะร่าแล้วก็ตลกน่าดูที่ได้เห็นหน้าไอ้เดียร์ทำหน้าบูดหน้าบึ้งแล้วก็โวยวาย หงุดหงิดโมโห

แต่วันนี้...ไม่ใช่...ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่จริง ๆ แล้วจะทำยังไงดีวะ มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วนะแบบนี้ จะให้ทำยังไงวะ เอายังไงดี เอายังไง

ก็ช่างหัวแม่งสิวะ เป็นไงก็เป็นกัน

ก็ทำตัวให้เป็นปกติ เป็นปกติเลย ใช่ ทำแบบนั้นแหละ ปกติเลย ใช่ เอาแบบนั้นเลย

ฮวยลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วสูดหายใจลึก ๆ หนึ่งครั้งก่อนจะก้าวเท้าเดินไปอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำและลงมือเคาะประตูรัวเร็วอย่างไม่คิดจะเกรงใจ

"เดียร์ เดียร์ เดียร์ เดียร์ เดียร์ ไอ้เดียร์โว้ยยยยยย กูปวดเยี่ยว ออกมาซะทีสิวะ ไอ้ห่าเอ้ย มึงจะยึดห้องน้ำไปถึงไหน

ตกคอห่านตายห่าไปแล้วเหรอมึง"

แหกปากตะโกนเรียกไปหลายครั้ง แล้วเพียงชั่วอึดใจเดียว ประตูก็เปิดออก พร้อมกับใจที่เต้นระทึก

เมื่อคิดว่าจะได้เห็นหน้าใครบางคนที่เข้าไปอยู่ในห้องน้ำ
"เออ โทษที กะ กู หลับ แม่งง่วงเนอะ เหอะ เหอะ เอาสิ เข้าไปเลย เดี๋ยว เดี๋ยวกูไปเรียงกระดาษต่อแล้วกัน..ก็มึงไม่เสือกบอกนี่ว่าปวดเยี่ยว...อยากโง่เอง ช่วยไม่ได้นี่หว่า"

เดียร์ตั้งใจท่องคำอธิบายมาอย่างดี และรีบก้มหน้าก้มตาหลบสายตาที่จ้องมองมาและรีบเดินออกจากห้องน้ำให้เร็วที่สุด

หลบตา ยอมรับว่าหลบตาไม่กล้ามองหน้าของไอ้ฮวยด้วยซ้ำ ไม่รู้สิ ไม่รู้จริง ๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เป็นแบบนี้

ก็แค่....

จูบกัน...เล่น ๆ

"เป็นไงรสชาติบราวนี่จากปากพี่ฮวย....ติดใจจนลืมไม่ลงเลยเหรอจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูว่าแล้วน้องเดียร์ต้องชอบ แบบนี้จะได้ลองกันบ่อย ๆ นะจ๊ะฮันนี่"

ฮวยกำลังหัวเราะและยกมือขึ้นเกาคางของตัวเอง ท่าทางกวนประสาทที่สุด และยังพูดไปหัวเราะไปไม่ยอมหยุด

เป็นไงงั้นเหรอ

ติดใจงั้นเหรอ

ติดใจรสชาติงั้นเหรอ

กูว่าแล้วว่าน้องนาเดียร์ต้องชอบงั้นเหรอ

งั้นเหรอ เหรอที่มึงทำนี่ มึงสนุกงั้นเหรอ สนุกมากมั้ย สนุกมากเลยสิ สนุกจนหัวเราะได้ไม่หยุดเลยสิท่า หัวเราะสิหัวเราะไปเลย ปล่อยกูเป็นไอ้บ้าประสาทแดกอยู่คนเดียว เออกูเป็นบ้าอยู่คนเดียว กลุ้มใจอยู่คนเดียว กลุ้มจนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะวางหน้าหรือทำท่าทางยังไงให้เป็นปกติ

เออ

กูจะจำไว้ จะจำเอาไว้เลยว่าเป็นไอ้งั่งที่เพิ่งอกหักแล้วมาถูกผู้ชายด้วยกันหยอกล้อ เพราะเห็นเป็นเรื่องสนุก

กูจะจำเอาไว้ จำเอาไว้เลย จะจำเอาไว้แน่ ๆ จำเอาไว้ไม่มีวันลืมเลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย

"ไอ้ฮวย มึงออกไปจากห้องกูเลยนะ ออกไปเลยนะ รายงานเหี้ยอะไรนี่ไม่ต้องทำแม่งแล้ว ไปเลย ไปสิวะ ไอ้บ้ามึงไปเลยนะ ออกไปจากห้องกูไอ้เฮงซวยเอ้ย แล้วไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก ไปเดี๋ยวนี้"

กระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะกระจายเกลื่อนห้อง ทั้งสมุดหนังสือและปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะถูกขว้างปามาเท่าที่จะมือจะคว้าได้

ขว้างให้โดนตัวของคนที่กล้ามาล้อเลียน ขว้างให้โดนเอาให้หัวมันแตก ให้หัวแม่งแตกไปเลย จะได้เอาเลือดเหี้ย ๆ ของไอ้ฮวยออกมาบ้าง เอาให้มันตายไปเลย ไอ้เวรเอ้ยยยยยยยยยยย

"กูเจ็บนะ ไอ้เดียร์ โอ้ย เฮ้ย หยุดสิวะ หยุดปาเดี๋ยวนี้ ไอ้เดียร์ โธ่โว้ย กูเจ็บ บอกว่ากูเจ็บ ไอ้เดียร์ โอ้ยยย"

ไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่นัก แต่ต้องคอยหลบซ้ายหลบขวาหลบหน้าหลบหลังหลบสิ่งของที่เดียร์ใช้เป็นอาวุธ แค่เฉียด ๆ ไปจนถึงโดนเข้าเต็ม ๆ ถึงขั้นจุกเลยก็ว่าได้

นาเดียร์ มันเจ็บนะ เล่นขว้างปาข้าวของแบบนี้ได้ยังไง ของเสียหายหมดแล้วนะ ไอ้เดียร์นี่มันน่านัก โธ่โว้ย

เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวมึงรู้ไอ้นี่มันวอนซะแล้ว หาเรื่องตายไม่รู้ตัวนะมึง

"บอกให้หยุดขว้างได้ยินมั้ย"

ใครจะไปเชื่อมึงวะ มึงไม่ใช่พ่อกูนี่ ตายห่าไปเลยยิ่งดี รีบ ๆ ตายไปเลยโว้ย ตาย ๆ ไปเลย ไอ้บ้าฮวย

เดียร์ยังคงขว้างปาข้าวของไม่หยุด และต้องรีบถอยออกมาเมื่อคนที่อยู่ห่างออกไปก้าวยาว ๆ แค่เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าถึงตัวได้ง่าย ๆ แถมไม่ใช่แค่ก้าวเข้ามาเพื่อดึงของออกจากมือเท่านั้น แต่ใช้กำลังกอดรัดไม่ให้เดียร์ออกฤทธิ์ได้

"ไม่เอา ปล่อยกูนะ ไอ้ฮวย ไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลย ออกไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยกูสิโว้ยยย"

เป็นนานที่พยายามดิ้นรนขัดขืนและแหกปากตะโกนร้องโวยวาย ยิ่งดิ้นก็ยิ่งอ่อนแรง ยิ่งอ่อนแรงก็ยิ่งเป็นโอกาสของอีกฝ่าย ในคราวแรกกอดให้แน่นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนมีพื้นที่ว่างพอที่จะดิ้นรนหนีไปหยิบสิ่งของอย่างอื่นมาขว้างปาได้
แต่ในนาทีต่อมา เมื่อร่างที่ได้สัมผัสอ่อนแรงลงพร้อมกับลมหายใจที่ยังหอบหนัก ๆ ฮวยถึงได้รู้

"สนุกตรงไหน แกล้งกูสนุกตรงไหน เออ กูอกหักนี่ ไม่มีใครอยากมาสนใจกูหรอก มึงยังแกล้งกูเลย แกล้งทำเหมือนกูเป็นผู้หญิงนี่ จะเอายังไงอีก กูโง่อยู่คนเดียวทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ แกล้งให้กูเป็นบ้าประสาทตายไปคนเดียวเลยสิเอาเลย ให้กูเป็นบ้าไปคนเดียวเลย ไอ้บ้า มึงบ้า ฮือ มึงแกล้งกูให้บ้าไปเลย ไอ้ฮวย เฮงซวยเอ้ย เลว ฮือ ฮือ ไอ้เลว"

ทั้งที่เดียร์ยังคงดิ้นรนแต่ก็อ่อนแรงลงทุกที มือยังคงพยายามจะทุบหรือชกต่อยอีกฝ่ายให้ได้ แต่ก้อนสะอื้นที่ตีตื่นขึ้นมาจุกที่ลำคอจนแทบไม่มีเสียงร้องโวยวาย ยิ่งทำให้น้ำตาบ้า ๆ ที่หลั่งรินทุกวันทะลักทลายออกมาได้ไม่หยุด

"เดียร์ ไม่เอาแล้ว ไม่เอา ไม่ร้อง ไม่แกล้งแล้ว ไม่เอานะ หยุดร้องหยุดร้องไม่เอาแล้ว ไม่แกล้งแล้ว"

จะให้ปลอบใจยังไง

จะให้พูดดี ๆ ด้วยยังไง

จะให้ทำยังไงถึงจะยอมหยุดร้องไห้ แบบนี้จะให้ทำยังไง

ทั้งมือทั้งไหล่ ทั้งใบหน้าที่ซบแนบลงที่อก เมื่อฮวยได้กอดรัดร่างกายของคนในอ้อมแขนให้แนบแน่นขึ้น

เฝ้าแต่กระซิบบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าไม่ให้ร้อง

บอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่แกล้งแล้ว และไม่อยากให้ร้องไห้

แต่ร่างที่สั่นสะท้านในอ้อมแขนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องได้ง่าย ๆ

ยังคงพร่ำพูดคำพูดเดิม ๆ พูดซ้ำ ๆ ถ้อยคำตัดพ้อน้อยใจ คำพูดที่ทำให้ฮวยต้องเงยหน้าขึ้นมองเพดานและไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยิ้มออกมาทั้งที่คนในอ้อมแขนยังไม่ยอมหยุดร้องไห้

ไม่ได้เมาบราวนี่ ไม่ได้เมาลิปมันกลิ่นเลมอน แล้วไอ้เดียร์มันก็ไม่ได้เมาเหล้าด้วย

แต่ทำไมมากอดกันกลมแบบนี้ แถมซ้ำยังมาเล่นบทพระเอกปลอบใจนางเอกที่ถูกกลั่นแกล้งกันซะได้

เปล่าไม่ได้เมา

ไม่ได้เมาจริง ๆ สาบานเลยว่าตอนนี้ไม่มีใครเมา

แต่ทำไมหน้ามันถึงยิ้มได้วะ แค่คิดว่าไอ้ตัวเล็กที่ซุกหน้าร้องไห้อยู่แนบอกนี่มันน่ารักชะมัด

น่ารักชะมัด

ใช่น่ารัก

น่ารักจนน่าตกใจเลย

ไม่ได้เมาเหล้าไม่ได้เมาบราวนี่ ไม่ได้เมาลิปกลิ่นเลมอน

ชัวร์ครับชัวร์

แต่สงสัยว่า

แค่สงสัยนะ

แค่สงสัยจริง ๆ

สงสัยว่า

..................จะเมาน้องนาเดียร์ตาขวางน่ารักเข้าแล้วละมั้งงานนี้..................

TBC....

อ่านจบด้วยความมึนกันไป  แล้วมาลุ้นกันต่อนะ  อิอิ 

[mu_off]

โอ้... อ๊อฟชักจะมึนงงไปกับความรักของคู่เนี้ยแล้วสิคับเนี่ย..

555+ ...แต่คิดว่าถ้าคู่นี้ดีกัน..คงน่ารักดีนิคับ..

เป็นกำลังใจให้คุงเทนกะผู้โพสด้วยคับ..

(เรื่องโพดกะหนุ่ม..ไม่ได้ให้ไว้..ให้เรื่องนี้คงโอเคนะคับ.. ^^)

[uknowvry]

 
อยากชิมม้างอ่า
เฮอๆๆ

[FOAM]

แล้ววันี้รายงานจะเส็ดมั๊ยเนี่ย......