ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0[เรื่องสั้น] หวานใจไซร้มินิปฐมบท
บรรยายโดยคุณพระเอก
ว๊าฮู้.......ชีวิตเฟรชชี่ในรั้วมหาวิทยาลัยของอ้ายกระผมมันช่างเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขจริง ๆ พับผ่าดิ
มองไปทางไหนก็เห็นแต่นักศึกษาสาว ๆ ใส่กระโปรงสั้นจุ๊ดผ่าข้าง.....หนองโพโฟโมสท์แทบจะกระแทกหน้าผม พรั่บ ๆ ๆ
แต่ลิงมิสนจี
เพราะสเปคของลิงนั้นหนา ต้องเป็นชายหนุ่มร่างบาง ผิวขาวอมชมพูเท่านั้น
ช่ายแล้วผมเป็นเกย์นั่นเอง เยส!!! (ขอให้ปรบมือกับความกล้าหาญชาญชัยของกระผม แปะ ๆ)
แล้วทำไมถึงแทนตัวเองว่าลิง.......ก็นะ.....อ่าเด๊ะ ?!?
ฮ่าฮ่าฮ่า......ช่างมันเถอะ แนะนำตัวเองดีกว่าเนอะ.....เนอะ.....เนอะ
สวัสดีครับกระผมมีนามว่านายเกมส์ หรือชื่อจริง ๆขอสงวนนามสกุลว่านายพีรชา เซเมะเจ้าสเน่ห์คนเดียวในโลก ตัวกระผมนั้นยังเวอร์จิ้นและหล่อใสน่ากินสุด ๆ ผมเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองชอบผู้ชายก็ตอนเรียนโรงเรียนชายล้วน
ที่ซึ่งผมได้พบนางฟ้า.....
นางฟ้าที่เปลี่ยนชีวิตของผม
นางฟ้าสูงร้อยเจ็ดสิบห้า
นางฟ้าที่เป็นที่หมายปองของบรรดาหนุ่ม ๆ.....ก็มันโรงเรียนชายล้วนนี่เฟ้ย
นางฟ้าของผมสวยราวกับผู้หญิง ผิวขาวเนียนเพราะใช้พอนด์ฟลอเลสไวท์ ริมฝีปากระเรื่อ....ชมพู๊....ชมพู น่าจูบ
ส่วนตัวผมในตอนนั้นคือเซเมะเจ้าสเน่ห์ที่สูงแค่ร้อยหกสอง (แต่ตอนนี้ร้อยหกสิบแปด ก็เพิ่มมาตั้งหกเซ็นแน่ะ เหอะ ๆ)
ขนาดผมใส่แผ่นเสริมส้น แต่ผมก็ยังเตี้ยกว่านางฟ้า
“ขอโทษนะนาย แต่ชั้นไม่ชอบลิงเตี้ย ใสหัวเหม็น ๆ ของนายไปให้พ้นสายตาชั้น NOW !!!” นางฟ้าทำผมใจสลายโดยการทิ้งช่อกุหลาบที่ผมอุตส่าห์เก็บเงินซื้อมาให้เนื่องในวันวาเลนไทน์ ลงบนพื้นแล้วใช้เท้างาม ๆ เหยียบ....ฮึก....ฮึก ผมร้องไห้แล้ววิ่งแบบสโลว์โมชั่น
จบการย้อนความ
ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาผมจะถูกเหล่าบรรดาอุเคะเชิดใส่ด้วยเหตุผลเรื่องความสูง แต่ผมก็ไม่แคร์
และถึงแม้ที่ผ่านมาผมจะถูกหนุ่มล่ำกล้ามปูตามตื๊อ ผมก็ยังมั่นคงดุจดั่งหินผา
เพราะว่าลิงเป็นรุก รุกโอนลี่ รุก ๆ ๆแล้วก็รุก......................เคี๊ยกกกกกกกกกกกกกก
อ๊ะนั่นไง เจอแล้ว เป้าหมายของผม เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันแรก(ไม่รับวันปฐมนิเทศ) ผมจึงจำเป็นต้องมีเพื่อนช่ายม๊า
ไปทำความหนิดหนมโลด
“โยว์ ว๊อซซับ ไอ้บอย ขอเรานั่งด้วยคนได้เปล่า” ผมตีแขนเป้าหมายพั่บ ๆ แล้วไอ้ตี๋หน้ามึนดูอวบอ้วนคนนึงก็หัน
ควั่บ!!!!!
มาอย่างช้า......ช้า หน้าตามึงนี่มึนได้โล่จริง ๆ
“มีอะไร” โอ้โห อ้ายหมอนี่เสียงทุ้มนุ่มลึกขัดกับใบหน้าอย่างแรง น่าไปเป็นนักร้องนะเราน่ะ
“ชื่อไรครับผม พ่อแก้มยุ้ม” การจะเป็นเซเมะเจ้าสเน่ห์นั้น ต้องรู้จักหว่านสเน่ห์ในทุกสถานการณ์.....พูดจบผมก็กระตุกยิ้มเจ้าชู้ ทำหน้ากรุ้มกริ่ม และขยิบตาให้ไอ้หมอนี่ไปทีนึง
“กูชื่ออาร์ม มองเผิน ๆมึงอาจจะคิดว่ากูอ้วน แต่จริง ๆ แล้วกูเฟิร์ม กูเป็นคนหน้ากลม เพราะฉะ-นั้นอย่าให้แก้มยุ้ย ๆ ของกูมาหลอกตามึงได้ ยู๊โน๋ว?”
อืม.....พี่แกร่ายยาว ด้วยใบหน้าเรียบเฉย หน้าตาพ่อดูซื่อบื้อจริง ๆ พับผ่าเอ้า แล้วดูท่าทางจะมีปมเรื่องน้ำหนักนะนั่น
“แล้วมึงอ่ะชื่ออะไร.....ไอ้หน้าลิง” นี่ล่ะครับที่มาว่าทำไมผมถึงแทนตัวเองว่าลิงในตอนต้นเรื่อง....ฮึก....ฮึก
“ผมชื่อเกมส์ครับผม”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะเฟ้ย”
“คร๊าฟฟฟฟฟ”
“ตุ๊ดนะมึงอ่ะ”
.
..
.....
...........
วันแรกยังไม่มีเรียนอะไรมาก แค่จากคอร์สเอาท์ไลน์ กับฟังอาจารย์แกพล่าม ๆ ๆ ๆ นิดหน่อย
ผมกับเพื่อนใหม่จึงลงมาสวาปามข้าวเที่ยงกัน
“โอ้โหยววว นายตัวเล็กน่ารักจังเลย ขอเบอร์ ดิมิอ่า” เสียงเก้งกวางสยองหูดังขึ้นใกล้ ๆ แล้วนายหน้าโหดหนวดจิ๋ม หน้าขาวว่อกเชี่ย ๆคนหนึ่งก็เดินออกมาจากหลังเสา
ผมรีบวิ่งไปหลบหลังพ่อเพื่อนร่างหนากอดเอวไอ้อาร์มหมั่บ.....เออ....จริงของมันเว๊ยเฮ้ย เอวของไอ้อาร์มแมร่งเล็กกว่าที่คิด....แต่ว่านะมันใช่เวลามาคิดเรื่องเอวของเพื่อนมั้ยเนี่ย.....ป๊าดดดดดดโธ่เว๊ย
“กูเป็นรุกเฟ่ย” ผมยื่นหน้ามากระซิบกับไอ้หน้าแปลกนั่นเบา ๆ ไอ้อาร์มหันมากระซิบ เชี่ยกูไม่ใช่ที่กำบังของมึงนะ
“อะไรกัน นายออกจะผิวขาวตัวเล็ก น่ารักน่าทะนุถนอมแบบนี้จะเป็นรุกได้ไง เรามิเชื่อ ให้ตายก็มิเชื่อ รุกมันต้องเข้ม ๆ แมน ๆ เท่ห์ ๆ แบบเรานี่” ไอ้ตุ๊ดขี้โม้คุยฟุ้ง ผมพึ่งสังเกตเห็นว่ามันใส่เสื้อนักศึกษาแบบกระดุมต่ำ แหวกร่องอกจนเห็นหัวนมดำปี๋ แถมมีขนอุยแพลมมาอีกตังหาก(นี่ขนาดไม่ชอบนะ แต่เก็บรายละเอียดซะ...กรู)
ส่วนหน้าของมันก็ช่างราวกับคางคกถูกสิบล้อทับ ใส่ตุ้มหูข้างเดียว รูกว้างมาก ๆ
แล้วมันก็ยิ้ม......ยิ้มแบบมั่นหน้า.....เอ่อ....พริกติดฟันแดงแจ๋เลยมึงเอ๊ย
โอ้จ๊อดดดด.......ลิงจาอ้วกกกกก
ไอ้เหี้ยนี่ก็ไม่ได้ช่วยห่าอะไรเลย ยืนนิ่งเป็นหลักกิโลให้กูเกาะอยู่นั่น
“ช่วยเค้าด้วย เค้าไม่อยากเป็นเมียใครทั้งนั้น อาร์มค๊าฟฟฟ” ผมกอดเพื่อนแน่นราวกับลูกลิงกอดแม่ ส่วนไอ้เก้งสะพานปลาก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มวิ๊ง ๆ กระลิ้มกระเหลี่ยชวนอาเจียนมาให้ไม่ขาดสาย
ปกติผมไม่ชอบดูถูกคนนะครับ.....แต่มั่นหน้าแบบเน๊....ผมรับม่ายด๊ายยยยย
แต่แล้วสวรรค์ก็ดูจะเป็นใจ
“เฮ้ย จะยืนขวางทางอีกนานมั้ย” เสียงห้าวแบบทอมบอยดังขึ้นข้างหลังไอ้คนมั่นหน้า(ทำไมกูใช้ศัพท์ได้อุเคะแบบนี้ฟะ) มันหันไปมองข้างหลังก่อนจะหลีกทางให้ผมได้เห็นเจ้าของเสียงชัดๆ
มันคือไอ้เปี๊ยกที่เตี้ยกว่าผมที่หน้าตาจืดชืดที่สุดในโลก
“แมร่ง จีบกันอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด นี่นายน่ะ” ไอ้ตัวเล็กหันไปด่าไอ้เก้งหน้าแปลก “คนเค้าไม่ชอบ ดูไม่ออกรึไง อย่าทำเป็นมั่นใจนักเลย เห็นแล้วมันน่าสมเพชชะมัด ไอ้สะกั๊งเปิ๊ดสะการ์ดเอ๊ย”
คำด่าเชี่ยอะไรของมึงว๊ะ!!!!!
ไอ้ตัวเล็กมองค้อนผมด้วยตาตี่ๆภาย ใต้แว่นกรอบหนา ก่อนจะเดินกร่างผ่านหน้าไอ้เห็บและผม.....และไอ้เด็กแก้มยุ้ย (เกลียดไอ้นี่จริง ๆ) ส่วนผมสองคนก็อาศัยช่วงที่ไอ้หน้าปลาจวดอึ้งแดก ค่อย ๆ หันหลังแล้ววิ่งแบบไม่คิดชีวิต
จะพูดให้ถูกคือ....ลากไอ้คุณเพื่อนที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับมาด้วย
ไม่ต้องกินแล้วข้าวปลาอาหาร ซื้อขนมกับนมไปหามุมสงบนั่งกินเถอะ
.............................................
To be con
ให้เดาว่าใครเคะ....ใครเมะ 55555+
แบบว่าทีแรกจะเอาเป็นเมะแบ๊ว ๆ ตัวบาง ๆ กับเคะที่สูงโปร่งแล้วก็ห้าว ๆ นิด ๆ แต่ขืนเขียนออกมามีหวังเรตติ้งติดลบ อิอิอิ
เพิ่งรู้ว่าเป็นคนแต่งฟิคที่มีแต่ตัวละครขาด ๆ เกิน ๆ ไม่สมประกอบ คิดซะว่าเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองละกันนะ.....
เอาไปแค่นี้ก่อนค่ะ.....จะพยายามให้จบในสองสามวัน.....ตอนนี้กำลังตันกับเรื่องยาว เพราะกระแดะสร้างปมไว้ซะเยอะ
ขอคอมเม้นท์เยอะ ๆ นะคะ ถ้าชอบ......ติชมและด่าได้เหมือนเดิม แต่ขอให้อย่างเดียว ให้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนิดนึง......ห้ามด่าคนแต่งนะ เพราะเค้าเซ้นซิทีฟ.....5555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
