ตอนที่ 6 : รักแรกของปริ๊นซ์ / แก้มโดนกระซวก
ลิงเล่า :
ไอ้เด็กผู้ชายหน้าลิงสวมเสื้อกล้ามสีแปร๋นท่าทางแร่ดโครต ๆ นี่มันครายว๊ะ.......หน้าตามันดูคุ้น ๆ ดีชะมัด....ยืนเท้าสะเอวโพสท์ท่าถ่ายรูป ตุ๊ดได้ใจมาก ๆ
“ผัวครับ........จะไม่อาบน้ำกับเมียจริง ๆ เหรอ......เมียแขนสั้นถูหลังไม่ถึงอ่ะคร๊าบ” ไอ้ปริ๊นซ์เปิดประตูห้องน้ำผ่างออกมาจนผมต้องรีบเอารูปที่เจอให้กระเป๋าตังค์ของมันซ่อนไว้ข้างหลัง
“ใครผัวมึง....ทะลึ่งแร๊ะ......รีบ ๆ อาบเข้าเหอะ ร้อนเนี่ย.....จะได้อาบมั่ง”
“ใจร้าย” มันคร่ำครวญ ก่อนจะผลุบกลับเข้าไป
นี่ผมไม่ใช่คนชอบเสือกเรื่องของคนอื่นหรอกนะ.....แต่ว่านี่มันห้องผม.......และมันต่างหากที่วางของไม่เป็นที่.....ไหนว่ามึงเป็นเมียกูแล้วมึงจะมาช่วยกูเก็บห้องให้ ทำรกหนักกว่าเดิมอีกเหอะ........
ไอ้เด็กหน้าลิงในชุดเสื้อกล้ามสีเหลืองนี่มันกูชัด ๆ เสื้อตัวนี้ก็ยังซุกอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่บ้านต่างจังหวัด ไม่ได้เอาไปทิ้งหรือบริจาคที่ไหน.......ส่วนไอ้เด็กตัวผอมกระหร่องที่ยืนแอ๊คท่าชูสองนิ้วนี่มัน.........
ใช่......ใช่มั้ย
ผมกำลังนึกถึงสวนสาธารณะประจำจังหวัด.....และหอนาฬิกาเล็ก ๆ ที่มีซอกหลืบแคบ ๆอยู่ทั้งสี่ด้าน เหมาะแก่การเล่นซ่อนแอบ โดยเฉพาะตอนเย็น ๆที่อาศัยหลบหลีกคนหาโดยการดูจากเงาที่ตกกระทบพื้น......หากันไปเถอะ ไม่มีเจออ่ะ
แล้วก็ยังไอ้เนินสูง ๆ เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าให้ได้เล่นสไลเดอร์นั่นอีกเล่า......ผมจำได้ว่าชอบเล่นไถลไปตามเนินเตี้ย ๆ นั่นมากกว่าเครื่องเล่นที่เค้าจัดแยกไว้อีกโซนนึง(ที่เป็นสนามทราย)ซะอีก.....
นึกถึงไอ้เด็กแสบตัวผอมกระหร่องที่ชอบแย่งถุงจอลลี่แบร์ของผมไปกิน.....แล้วเลือกกินแต่สีม่วงกับสีเขียว......
นึกถึงจูบแรกรสโคล่า.....
ใช่แล้ว.....จูบแรกของผม....จูบแรกที่ผมลืมมันไปแล้ว.....ผมเคยชวนมันมาบ้านแล้วเราก็เลียนแบบหนังฝรั่งกัน......ใช่มันคนนี้จริง ๆ ด้วย จูบตอนนั้น.....รสโค้ก....เพราะเราแอบซื้อโค้กกระป๋องมานั่งกินกัน เก๊กท่าซะอย่างเท่ห์อย่างกับมันเป็นเบียร์ไฮไนเก้นต์
“ลิงน้อยซนว่ะ แอบรื้อค้นข้าวของ ๆ คนอื่น” ตัวเปียก ๆ ของไอ้ห่าปริ๊นซ์โอบกอดผมจากด้านหลัง มือไม้ซุกซนของมันล้วงต่ำลงไปบีบขยำที่.......ลิงน้อย....
อา......ไม่น้อยแล้ว......แข็งแล้ว.....ซี๊ดดดดดด
มันจูบแผ่นหลังของผมผ่านชุดนักศึกษาบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ทั้งจูบทั้งหอม.....สูดดมเข้าไป.....อย่างไม่รังเกียจ
“กลิ่นเหงื่อผัวแมนโครตอ่ะ.....เมียเงี่ยนเลยเห็นมั้ย” เงี่ยนจริง ๆ แหละ เพราะไอ้หนูแข็ง ๆ ของมันนั้นกำลังบดเบียดอยู่ที่ก้นของผม
“อ่า.....ปริ๊นซ์ เราไม่ได้ค้นข้าวของนายนะ.....แต่กระเป๋าตังค์นายมันตก.....อยู่......อุ๊บบบบ” หันไปพูดยังไม่ทันจบ มันก็ประจบจูบกับผม พร้อมกับสอดลิ้นอุ่น ๆ เข้ามา....อื้อออออ.....ไอ้เชี่ยปริ๊นซ์......รู้สึกดีชะมัด
“รู้หมดแล้วสินะ.....ว่าเราเป็นใคร......คิดถึงเรามั้ย....ไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี.....แต่ลิงน้อยคงลืมเราไปแล้วสินะ.....”
“เรา......เอ่อ” พูดไม่ออกเลยครับ....ใช่กูลืมมึงไปแล้ว.....ใครมันจะไปจำเพื่อนเล่นสมัยเด็กได้วะ.....เอาเข้าจริงก็จำได้ราง ๆ แต่ภาพเหตุการณ์......ส่วนหน้าอ่ะ.....ลืมไปแล้ว
แต่ว่ามันจำผมได้ยังงั้นเหรอ....
หรือว่ามัน.....
จะ.....
ฉลาดล้ำ......เพราะดื่มซอยเปปไทน์.....ระ.....หรือว่ามันจะมีอีคิวสองร้อยแบบคันซากิ อุรุมิในจีทีโอ
“ใครคือเดียร์งั้นเหรอ
อยู่ ๆ มันก็ถามขณะที่กำลังลูบไล้ไอ้หนูของผมไปมาบนเตียง.....เสื้อผ้าถูกมันสลัดออกให้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ มันค่อย ๆ ใช้ลิ้นโลมเล้าไปที่หัวนมของผม....อย่างที่บอกว่าผมน่ะเมะทั้งแท่ง....ก็ต้องมีฟิตกล้ามบ้างไรบ้าง.....ผมมีกล้ามหน้าอกนิด ๆ กำลังเซ็กซี่.....ส่วนมัน.....ตัวมันผอมบางดีเหลือเกิน.....ซี๊ดดดดด อย่าดูดสิไอ้เชี่ย.....มันเสียว
“เมียถามผัวนะ.....เอาแต่ครางอยู่ได้.....”
“ถามไรเราอ่ะปริ๊นซ์”
“เราถามว่าไอ้เหี้ยเดียร์มันเป็นใคร.......เพราะว่ามึงอ่ะ ละเมอถึงมันบ่อย ๆ ห๊ะ!!!!”
กรี๊ดดด!!!!! เมียขึ้นเสียงใส่ผัวแล้วอ่ะง๊าบบบบ......ผัวกลัวนะเมียจ๋า.....เย้ย.....กูไม่ไม่ผัวมึง......ลืมไป!!!
“แฟนเหรอ” น้ำเสียงมันอ่อนลง คงเพราะเห็นสีหน้าหวาดหวั่นของผม.....จริง ๆ แล้วนี่มันเรื่องส่วนตัวของกูนะไอ้ปริ๊นซ์
“ไม่ใช่......รักแรก”
“เราแรกของลิงไม่ใช่เราหรอกเหรอ” มันทำเสียงเศร้า.....แล้วก็ลุกขึ้นยืน มองหน้าผม....
“ไม่ทำแล้ว หมดอารมณ์ เราจะกลับห้อง”
มันว่า พร้อมกับเริ่มเก็บข้าวของ.....แต่ว่า....เฮ้ย แล้วมึงจะทำยังไงกับไอ้ที่มันแข็งโด่เด่อยู่เนี้ยะ.....มึงต้องรับผิดชอบมันเดี๋ยวนี้เลยนะเว๊ย.....ไอ้แว่น.....ไอ้เด็กร่านสวาท
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลยนะ ยังไงก็ไม่ทำแล้ว เบื่อลิงแล้ว เชิญลิงเอาประสบการณ์ที่ได้จากเราไปหาความสำราญกับเมียคนใหม่ได้เลย.....อยากได้สวย.....น่ารัก....ขนาดไหนก็ไปหาเอา เราจบกันแค่นี้ บาย”
ผมชักจะเริ่มงงกับอารมณ์ของไอ้หมอนี่.....ก็ตกลงกันแล้ว.....ว่าจะแค่ช่วยกันเรียนรู้เรื่องอย่างว่า.....ไม่มีพันธะต่อกัน สัญญากันเป็นมั่นเป็นเหมาะ....แล้วนี่อะไรฟะ
หนอยแน่.......ขืนปล่อยให้มึงออกจากห้องไปก็เสียศักดิ์ศรีโครตเมะในตำนานหมดสิวะ.....
เอาล่ะไอ้ปริ๊นซ์
กูจะกดมึง
.
.....
...............
..........................
อาร์มเล่า :
ไม่น่าเลยกู.....ไม่น่าใจอ่อนสงสารไอ้เหี้ยนี่เลยซักนิดเดียว......เครียดว่ะ
“ทานเยอะ ๆ นะครับน้องอาร์ม” มันตักไก่พันอ้อยให้ผม เลาะให้เอาแต่เนื้อ ๆ......ตามด้วยเมี่ยงปลาเผา.....และอื่น ๆ
ตอนนี้ผมกับมันอยู่ที่ร้านอาหารเวียดนาม ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้มันมาดักรอผมหลังจากหมดคาบสุดท้ายเหมือนกับในทุก ๆ วัน......
น้องอาร์มครับ......ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้มั้ย......(ไม่ครับพี่).......นะครับเด็กดี......น้องอาร์มรู้มั้ยว่าตอนนี้พี่ริทของน้องอาร์มน่ะกำลังมีปัญหา(มึงไม่ใช่พี่ริทของกู) ปัญหาหนักมาก ๆ เลยด้วย แล้วตอนนี้พี่ต้องการใครซักคนอยู่เป็นเพื่อนมากที่สุด ใครซักคนที่จะรับฟังปัญหาของพี่(แล้วพวกเพื่อนหน้าโหดของพี่ล่ะครับ หายไปไหนหมดเสียแล้วล่ะ) และพี่ก็อยากให้น้องอาร์มเป็นคนๆนั้น......(งี้ก็ต้องไปสินะ ว่าแต่ว่าจะพาผมไปนั่งร้านอร่อย ๆ ใช่มั้ย)
ปัญหาของมันคือเหี้ยอะไรไม่รู้...รู้แต่ว่านี่เป็นครั้งเดียวที่ผมจะยอมหลงกลมัน......โธ่เอ๊ย ก็มันน่าสงสารนี่.....ผู้ชายร่างยักษ์มานั่งกุมขมับแล้วทำมารยาร้องห่มร้องไห้ตรงหน้า.....แล้วจะให้ผมทำยังไง(จริง ๆ ก็จะเดินหนี แต่มันจับมือผมเอาไว้แน่น ทั้งสองข้างเลย).....แต่ว่าตอนนี้มันน่ะเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม.....พร้อมกับสั่งอาหารมาประเคนให้ผม
กะจะขุนให้กูอ้วนพร้อมเชือดเลยสินะ
“ไหนว่าพี่มีเรื่องจะปรึกษาผมไงครับ”
“เอาไว้ทานเสร็จแล้วเราค่อยไปหาที่เงียบๆคุยกันก็ได้ครับ พี่ไม่อยากรบกวนเวลาทานของเรา”
“เรื่องอะไรครับพี่”
“ปลาเผาน่ะต้องทานกับน้ำจิ้มนี่นะครับ แล้วก็ต้องใส่มะม่วงกับกล้วยดิบ ถึงจะอร่อย”
“เรื่องอะไร”
“ลองหมูอบใบชะพลูมั้ย....น้องอาร์มยังไม่ได้ลองทานเลย”
“ลาล่ะครับ สวัสดี”
ผมยกมือไหว้มันแล้วทำท่าจะกลับ มันก็ถอนหายใจพร้อมกับมองหน้าผมตาละห้อย
“โอเค......พี่ก็แค่อยากพาน้องอาร์มมาทานข้าวด้วย ก็พักนี้เห็นซูบ ๆ ไปนิดนึง......พี่เป็นห่วงนะครับ”
หึหึหึ...........จำไว้เลยนะมึง.....กูจะไม่เชื่อสีหน้าหมาหงอยของมึงอีกแล้นนนน......ไอ้ฟรายยยย!!!!!
“ผมกำลังอดความอ้วนอ่ะพี่ เวลาอ้วนมันชอบออกแก้ม แก้มจะแตกอยู่แล้ว.....และพี่ก็ทำผมตบะแตกโดยการพาผมมาทานข้าว.....ซึ่งมีแต่ของ.......อ้วน.......อ้วน”
“อย่าลดนะครับ.....แบบเดิมอ่ะดีอยู่แล้วพี่ชอบ”
“แต่ผมไม่ชอบ.....แฟนผมเค้าก็ไม่ชอบ”
เคร้ง!!!! มันวางช้อนส้อมลงกับจานกระเบื้องเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง และหน้ามันก็โหดโครต ๆ.......ชิบหายแร๊ะ.....กูจะโดนมันต่อยมั้ย.....อุตส่าห์เสียเงินไปกับผมตั้งเยอะ....ซึ่งผมเปล่าหลอกแดกมันนะครับ มันคะยั้นคะยอผมเอง
“นี่มึงมีแฟนแล้วเหรอวะไอ้ตี๋”
นั่นไง สรรพนามเริ่มเปลี่ยน.....โกหกทั้งเพ.....แฟนเฟินเหี้ยไรเล่า.....หน้ากูกลมซะขนาดนี้ ตากูก็ตี่จนแทบจะปิด แถมหน้ารวม ๆ ยังออกไปทางสัตว์สี่ขา.....เหมือนหมาญี่ปุ่นซะขนาดนี้ ผู้หญิงที่ไหนมันจะมาชอบวะ.....แต่เพื่อให้รอดจากการถูกซุ๋ย....ผมจึงต้องแหล.....ไอ้พี่ริทกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
“ครับ.....มีแล้วดิพี่ น่ารักด้วย”
“แล้วทำไมพี่ถึงไม่รู้เรื่อง”
“ก็แล้วทำไมผมต้องบอกพี่ล่ะครับ
“มึงก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับมึง.....ถ้ามึงมีแฟนแล้วทำไมถึงไม่บอกกันแต่แรกล่ะวะ.....ทำไมถึงปล่อยให้พี่ตามจีบ....ปล่อยให้เสียทั้งเงิน.....เสียทั้งเวลามาคอยเทคแคร์มึงน่ะ.....ไอ้อ้วน”
ขะ.....ของขึ้น......เรียกไอ้อ้วนนี่ของขึ้นเลย......ปุด.....ปุด.......เลือดในตัวผมตอนนี้คงไม่ต่างจากลาวาภูเขาไฟ......ภูเขาไฟโอวัลติน......โอวัลตินภูเขาไฟ.....อยากกินจังแฮะ.....เย้ย.....ยังจะมัวคิดอะไรเพ้อเจ้ออีกกู.....
“กูไม่ได้อ้วน แค่หน้ากูกลมมันก็เลยหลอกตาว่าดูอ้วนหรอก”
“ไม่อ้วนห่าอะไร.....เสื้อนักศึกษามึงฟิตจนจะระเบิดอยู่แล้ว ยังจะมาแถ.....”
“โหสันดาน.....จีบไม่ติดก็พาลคนอื่นเค้า.....ทีตอนแรกล่ะพูดซะเพราะ......แล้วที่ฟิตน่ะมวลกล้ามเนื้อเว้ย.....ไม่ได้อ้วน”
“อ้วน”
“ขืนพูดว่าอ้วนอีกคำเดียวมึงตายแน่”
“อ้วน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้เด็กอ้วน”
“โห....มึงผอมตายล่ะ ไอ้คนขับรถบรรทุก.....ฟราย......โฮ่....หน้าแมร่งอย่างเหี้ย.......คิดเหรอว่ากูจะชอบมึงอ่ะ......นี่คงเอาหน้ากูไปช่วยตัวเองทุกวันเลยสิท่า”
ยิ่งด่าก็ยิ่งมัน.....แต่คราวนี้มันเงียบ.....หน้าแดงซ่าน.....บะ....บ้าน่า....เอาจริงอ่ะเหรอ.....เอาหน้ากูไปช่วยตัวเองเนี่ยนะ
“น้องเช็คบิล ส่วนมึงกูไม่เลี้ยงแล้ว หารครึ่ง”
“ครึ่งก็ครึ่งสิวะ.....กูออกให้ทั้งโต๊ะเลยก็ได้ เท่าไหร่น้องว่ามา”
คนในร้านหันมามองโต๊ะของเราเป็นตาเดียว.....แบบว่าอายนะ......อาหารอร่อย แต่ชาตินี้ทั้งชาติคงจะไม่ได้มากินอีกแล้ว
“ทั้งหมดหนึ่งพันสี่ร้อยสามสิบแปดบาทครับพี่”
เด็กเสิร์ฟพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับส่งบิลให้ผม....ฉิบหาย.....มีติดตัวอยู่แค่สี่ร้อยกว่าบาท
ไอ้เหี้ยพี่ริทเอื้อมมือมากระชากบิลจากมือผม เอาไปดูแล้วก็ควักเงินออกมาจ่าย......สุดท้ายมันก็เลี้ยงผมอีกจนได้
“ไปกลับ จะต่างคนต่างกลับหรือจะกลับด้วยกัน” มันถามซึ่งผมก็ได้เอาแต่ก้มหน้า.....ชิท.....จบไม่สวยเลยว่ะ......พ่อบุญทุ่มเลี้ยงไม่อั้นแบบนี้จะไปหาได้ที่ไหน
“กินให้หมดก่อนได้มั้ย เสียดาย” ไหน ๆ ก็อายแล้ว กินแมร่งต่อนี่ล่ะ.....เอาให้เกลี้ยง
“ขอโทษที่พี่พูดจาไม่ดี แต่ถ้าเรามีแฟนแล้วก็น่าจะบอก....พี่จะได้ไม่ต้องหวัง”
“ผมก็บอกพี่แล้วว่าผมเป็นผู้ชาย พี่ก็ยังจะจีบผม”
“อันนั้นไม่เกี่ยว ผู้ชายก็ยังทำให้เปลี่ยนใจได้ แต่คนมีเจ้าของแล้วพี่ไม่ยุ่ง เพราะพี่เองก็เคยโดนแย่งแฟนมาก่อน.....มันเจ็บ เข้าใจมั้ย”
“เดี๋ยวค่าอาหารผมจะเอามาใช้คืนให้วันหลัง”
“ไม่ต้องหรอก.....พี่เลี้ยง....กินเข้าไปเยอะๆ”
เกือบซึ้งละ......อีกนิดเดียว แต่ผมก็ยังไม่ชอบมันอยู่ดี มันน่ากลัวมากกว่าน่ารัก......
“เอ้าดื่มน้ำซะสิ.....รีบกินเดี๋ยวก็ติดคอหรอก”
.
....
..............
ริทเล่า :
ยานอนหลับอย่างแรงเริ่มออกฤทธิ์ เมื่อผมกับน้องแก้มติดอยู่บนทางด่วน ในรถแท็กซี่......
เอาไงดี
น้องเค้ามีแฟนแล้วนะ.....
ก็ไม่ยอมบอกกันก่อน.....ไอ้เราก็แอบผสมยานอนหลับให้น้องเค้ากินไปแล้วด้วย....
เอาไงดี.....
ผมแบกน้องขึ้นห้องอย่างง่ายดายกว่าที่คิด น้องตัวเบามาก.....ไม่หนักเลยซักนิดเดียว เอวน้องก็เล็กกว่าที่ผมคิดเอาไว้ น้องยังคงมีส่วนเว้าส่วนโค้ง.....แต่ก็มีปีกน้อย ๆ อยู่ที่ข้างลำตัว แสดงว่าน้องออกข้าง ไม่ได้ออกหน้า......
แล้วก็อย่างที่คิดจริง ๆ น้องไม่ได้อ้วนแบบลงพุง หน้าท้องของน้องแบนแต่ค่อนข้างจะหนา รูปร่างของน้องก็เล็ก แต่ว่าตัน ผมบีบขยำต้นแขนที่มีแต่เนื้อแน่น ๆ แล้วนึกถึงโฆษณาไส้กรอกของเซเว่น เนื้อล้วน ๆ ไม่ผสมแป้ง หัวนมน้องสีชมพูน่าขบเล่นดีจริง ๆ
แต่ว่าน้องมีแฟนแล้ว
ถึงสมองจะคอยย้ำคิดอยู่แต่เรื่องนั้น.....แต่จิตใต้สำนึกก็สั่งให้ผมแก้ผ้าน้องจนล่อนจ้อน
หุ่นแมร่งน่าจับฟัดจริง ๆ พับผ่าดิ.....ซี๊ดดดดดดด
ขอพี่เถอะนะ.......แค่ทีเดียวเท่านั้น......เผื่อน้องจะเปลี่ยนใจ
ช่างแมร่งมันสิคุณธรรม....คุณธรรมมันกินไม่ได้
แต่ว่าน้องอ่ะ.....พี่จะกินให้เรียบ
หึหึหึ
..........
To be con ปาเข้าไปหกตอนแล้ว มันจะเป็นเรื่องสั้นมั้ยเนี่ย ยืดยาวบานปลายไปเรื่อย ๆ แล้วนั่น
ปล. เยซองก็เคะได้นะ....แต่เอาแค่ให้จิ้นว่าหน้าคล้าย ๆ เฉย ๆ ประมาณนั้น ตี๋ ๆ อึน ๆ หน้านิ่ง ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
