'กุ๊กพฤษภ์'
พฤษภามารับลูกพร้อมกับโชคชัย ช่วงบ่ายสามเป็นเวลาที่ร้านหยุดพักแล้วน้องเมษก็เลิกเรียนพอดี บ่ายสี่โมงเป็นต้นไปร้านจะเปิดช่วงค่ำ น้องเมษจะถือโอกาสป้วนเปี้ยนอยู่ในครัวพร้อมกับปะเหลาะขอพี่ๆพนักงานกินขนมจนพุงยื่น
“นั่นคุณเฟรดไม่ใช่เหรอ” โชคจอดรถข้างรั้วโรงเรียน สะกิดน้องเขยที่มัวแต่นั่งเขียนเมนูอาหารสำหรับใช้ในงานเลี้ยงใหญ่ เขาเตือนว่าระวังสายตาจะเสีย แล้วเชื่อที่ไหนล่ะนั่น ที่น้องเมษแอบดื้อก็เพราะได้เชื้อพ่อเต็มๆ
พฤษภาหันมอง ร่างสูงใหญ่ที่โดดเด่นจับตาเพราะเรือนผมสีบลอนด์ทองกับดวงตาสีฟ้าสดใสนั่งอยู่ตรงม้าหินหน้าอาคารเรียน มีน้องเมษกับน้องจอชล้อมวงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเหมือนเมากัญชา
“เขาเป็นฝรั่งที่ดูดี ว่ามั้ย” โชคชวนคุย ปลดล็อครถแล้วเดินลงมา
“ผมไม่ชอบฝรั่ง” พฤษภาหน้าบึ้ง
“ขอโทษ” เขาเลยยิ่งสำนึกผิด แต่ไอ้น้องเขยจอมวุ่นหันมายิ้มเผล่
“ชอบแตงโมมากกว่า”
“หนอย!” โชคดึงคนตัวเล็กเข้ามาล็อคคอ ขยี้หัวจนยุ่ง ลวดลายนักนะ ไอ้เขาหรือก็หลงกังวล กลัวจะยังชีช้ำกะหล่ำแฉะจากน้องสาวเขา
..ชอบทำให้..เป็นห่วง..
“พ่อจ๋า!” น้องเมษหันขวับ ได้กลิ่นอาหารมาแต่ไกล แปลว่าพ่อมา
พฤษภาโถมเข้ากอดลูก หอมแก้มฟอดซ้ายขวาเหมือนไม่เจอกันมาชาติเศษ เมษาทำจมูกฟุดฟิด เที่ยวดมไปตามเสื้อพ่อครัวแล้วทายปัญหา
“กะเพราทะเลกับซี่โครงหมูทอดกระเทียมพริกไทย!”
“ถูกเผง” คนพ่อหัวเราะก๊าก ในหัวเมษามีแต่พจนานุกรมอาหาร
โจชัวร์นั่งบิด แก้มแดงระเรื่อเมื่อเอื้อมมืออวบไปสะกิดแด๊ดยิกๆ เฟรดที่นั่งมองอยู่นานทั้งรอยยิ้มถึงได้นึกขึ้นได้
“กุ๊ก ไปกินติมกัน”
“ห๊ะ?”
เฟรดทำหน้าจริงจัง “กินติมกัน จอชชวน”
พฤษภาตีหน้าปุเลี่ยน มันชวนเหมือนเรียกหมาเลยโว้ย ถ่อยชิบ!
“คุณโชคด้วย ไปกันครับ ผมเป็นเจ้ามือเอง”
โชคชัยยังงงไม่หาย แต่แล้วก็ถึงบางอ้อ “จะคุยเรื่องงานเลี้ยงใช่มั้ยครับ พอดีเลย นี่พฤษภ์เขาเขียนเมนูคร่าวๆมาให้แล้ว”
เฟรดโปรยยิ้ม ส่ายหน้าช้าๆ “จอชคิดเอง วันนี้น้องเมษช่วยจอชไว้”
โจชัวร์กลัวพวกผู้ใหญ่จะงงเลยชิงว่าเจื้อยแจ้ว “เมษปกป้องจอชล่ะ!”
พฤษภาหน้าเอ๋อ หันมามองลูกชายตัวอ้วน แก้มพองลมเป็นสีเลือดฝาด น่ารักน่าหยิก “น้องเมษน่ะเหรอครับ”
“เมษทำเอาพี่เบิ้มอ้วกแตกเลย” จอชว่าปาวๆ
“เขาไม่ได้ไปต่อยกันนะคุณ” เฟรดชิงอธิบายก่อนที่กุ๊กเมย์จะเป็นลม เห็นมองล่อกแล่กสลับกับอ้าปากค้างอย่างนั้นนานแล้ว “เขาดวลนมกันน่ะ”
“ใช่ๆ เมษดูดหน้าอกจนหมดเลย” ดูเหมือนโจชัวร์จะช่วยยุ่งมากกว่า
พฤษภาตัวโงนเงน พี่โชครีบจับให้นั่งบนม้าหิน
..ดูดหน้าอก! ไวไปมั้ยลูก!..
“อย่าบอกนะว่าหน้าอกครูแหม่ม!”
เฟรดนิ่งอึ้งก่อนจะหัวเราะชอบใจยกใหญ่ กุ๊กพฤษภ์มีอะไรให้น่าแปลกใจอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะความบ้า “นมกล่องกุ๊ก ไม่ใช่นมคน”
เมษาม้วนเส้นปลาทาโร่เข้าปาก เด็กชายหยิบมาทีละนิดแล้วพันกันเป็นลูกบอล หลังทักพ่อจ๋าแล้ว ที่สนุกที่สุดก็คือกินปลาเส้นนี่ล่ะ
“วันนี้เขามีปั้นดินน้ำมันกัน แล้วจอชปั้นไมกี้ ไมกี้ให้น้องเมษ แต่เด็กชื่อเบิ้มมาแย่งไปแล้วทำตุ๊กตาเต่าไมกี้หัวหลุด จอชร้องไห้ น้องเมษเลยออกตัวแทน ท้าน้องเบิ้มกินนมกล่องแข่งกัน แล้วก็อย่างที่บอก ฝ่ายนั้นอาเจียนเลยแพ้ฟาวล์” เฟรดเล่าตามที่ฟังลูกมา ดูเหมือนจะมีแต่เขาที่เข้าใจภาษาของจอช
“จริงเหรอน้องเมษ” พฤษภาหันมองลูก เมษาพยักหน้าหงึก “หนูไปแกล้งเพื่อนอย่างนั้นจะดีเหรอ”
“เมษไม่ได้แกล้งเบิ้มนะฮะอาเมย์ เมษแค่แข่งกินนม จอชจะเลี้ยงไอติมเมษ เพราะว่าเมษเท่ที่ซู้ด!” โจชัวร์พูดเสียงแหลม
พฤษภาสมองไม่ทำงานตั้งแต่ ‘อาเมย์’ แล้ว ฝ่ายโชคชัยได้แต่หัวเราะ
“นั่นไง จอชชี่ชวนเมซซี่แล้ว พ่อเมย์ว่าไงล่ะครับ” เฟรดนั่งยิ้ม
กุ๊กตัวเล็กหน้าบอกบุญไม่รับ
..ไอ้ตัวพ่อมันนี่เองที่คอยสอน..
โชคพยักพเยิด “ไปเถอะพฤษภ์ ที่ร้านพี่เคลียร์ได้ จะได้คุยเรื่องงานกับคุณเฟรดเลย จะเตรียมอะไร เมนูยังไง ใช้คนเท่าไหร่ จำกัดงบแค่ไหนก็ถามดู”
พฤษภาลูบปลายคางอย่างครุ่นคิด วิญญาณพ่อครัวสิงอยู่เต็มเปี่ยม แต่ถ้าพี่โชคออกปากแล้วเขาก็ไปหลั่นล้าได้ “โอเคครับ แล้วเดี๋ยวผมจะรีบกลับ”
โชคชัยโบกมือปฏิเสธ “ตามสบายเถอะ วันเดียวไม่เป็นไรหรอก งานของคุณเฟรดสำคัญกว่า เอาไว้ถ้าจะกลับบ้านโทรหาพี่แล้วกัน จะไปรับ”
“ให้ผมไปส่งได้นะ” เฟรดออกตัว เดี๋ยวจะหาว่านั่งฟังแล้วไม่มีน้ำใจ
หนุ่มใหญ่เจ้าของร้านยิ้มร่า “คุณเฟรดใจดีจัง”
“พี่โชคขี้เกียจมาส่งผมล่ะสิ” พฤษภาเบะปาก
“พี่เคยขี้เกียจไปรับไปส่งพฤษภ์กับเมษเหรอ หืม..” โชคยื่นมือเข้าไป ก่อนที่สมองจะทันประมวลถึงความเหมาะหรือไม่เหมาะ เขาก็หยิกแก้มน้องเขยไปแล้วเรียบร้อย แก้มใสนั่นเดงเรื่อเป็นรอยนิ้วมือแทบจะทันที
“ให้มันจริงเต๊อะ” พฤษภ์อุบอิบ
เฟรดเหลือบมองไปทางอื่น ทำทีเป็นไม่เห็นกิริยาแสดงความคุ้นเคยของสองหนุ่มตรงหน้า เอาเป็นว่าเขาเข้าใจได้โดยสรุป
..สองคนนี้คบกันอยู่แน่นอน!..
“งั้นผมฝากน้องผมด้วยนะครับคุณเฟรด” โชคชัยยิ้มรื่น เดินจูงมือหลานชายไปด้วยกันแต่สายตามองคนพ่อไม่กะพริบ “ไว้ตอนดึกๆจะโทรไปหา”
เฟรดยิ้มรับ เปิดประตูรถคันโก้ให้น้องเมษกระโดดขึ้นไปคู่กับโจชัวร์ พฤษภาอ้อมมานั่งข้างคนขับ มือถือกระดาษกับสมุดภาพอาหารเต็มไปหมด
“คุณอยากได้แนวไหนล่ะ เอาแบบบุฟเฟ่ต์ ค็อกเทล อาหารไทยชาววัง หรือจะเอาประยุกต์คู่อาหารนานาชาติ”
“ไทยแท้ดั้งเดิม ยิ่งแกะสลักแล้วพนักงานใส่ชุดไทยนี่ผมจะรักมาก” เฟรดออกรถ ได้ยินจอชดิ้นตุบตับเพราะกำลังเล่นบทผู้ร้ายให้เต่าไมกี้เมษาปราบเลยหันไปหาลูกชาย พอดีจังหวะอีกคนวกกลับมาจะปรามลูกเหมือนกัน
ปลายจมูกโด่งเป็นสันเฉียดแก้มขาวเนียนไปเพียงคืบ เขานิ่งอึ้ง แต่ดูเหมือนกุ๊กพฤษภ์จะไม่สนใจอะไรนอกจากบอกให้น้องเมษนั่งเฉยๆ
..หอม..
..ไม่ใช่กลิ่นเครื่องเทศหรือกระเทียมพริกไทยอะไร..
..แต่เป็นกลิ่นแป้งเบบี้มายด์ฟุ้งกระจายไปหมด..
..หอมน่าฟัด..
หนุ่มตัวใหญ่ยิ่งมึนงงกับความคิด เขาตบหน้าตัวเองเพี๊ยะ เล่นเอาทั้งรถเงียบกริบ พฤษภาอ้าปากค้าง “ยุงกัด” และนั่นคือข้อแก้ตัว
“ผมว่านอกจากยุงจะตายแล้วกรามคุณคงหักด้วยมั้งนั่น” กุ๊กเพ่งมอง
“ไม่เท่าตอนคนแถวนี้ต่อยมาหรอก” เขาอมยิ้ม
..ถึงกับเก็บไปฝันร้ายเลยทีเดียวเชียว..
พฤษภายักไหล่ จะว่าเสียใจที่อารมณ์ร้อนก็ไม่ใช่ ปากอย่างนั้นสมควรแล้ว “ผมไม่ชอบให้ใครมาหาว่าตัวเล็ก”
“แม้ว่ามันจะเป็นความจริง?”
“มาตรฐานชายไทยนะคุณ ไม่ใช่ฝรั่ง”
“แถวบ้านผมเรียกว่าไซส์หนูตะเภา”
“อยากโดนต่อยอีกรอบมั้ยครับ” ปากไม่ว่าเปล่ายังหักนิ้วดังกร๊อบอีก
“ขอผ่าน” เฟรดขยาด เห็นตัวเล็กอย่างนั้นแต่หมัดหนักใช่ย่อย
ร้านไอศกรีมที่พามาเป็นโฮมเมด ร้านจัดสไตล์คันทรีโฮมเล็กๆแต่อบอุ่น โจชัวร์ปีนตู้แต่เมษาแทบจะตะกายสองมือสองเท้าเหมือนตุ๊กแกแล้ว
“ใจเย็นๆน้องเมษ มานั่งก่อนเร็ว” พฤษภาปรามลูก กว่าจะจับตัวได้ต้องบ่นไม่รู้กี่รอบ เรื่องของกิน เอาช้างมาฉุดเมษาก็ไม่สน
“น้องเมษมาเร็ว ถึงโต๊ะก่อนมีพาเฟ่ต์แถมอีกถ้วยนะ” เฟรดว่ายิ้มๆ เจ้าตัวเล็กหูผึ่ง ดูแล้วเหมือนหนูปิ๊กมีวิ่งด๊อกแด๊ก
“กี่ที่คะ” พนักงานสาวเดินมาจดออเดอร์
“สี่” เฟรดโอบไหล่จอชกับเมษไว้
พวกเขาเลือกที่นั่งริมหน้าต่างเห็นถนนที่มีรถวิ่งพลุกพล่าน กระจกบานใหญ่กั้นห้องแอร์ไว้จากความร้อนอบอ้าวภายนอก มีสายน้ำตกไหลจากด้านบนเพิ่มความสดชื่น
“หนูอยากกินกล้วยปิ๊ด!” เมษาจิ้มจึ้กที่ภาพ
“บานาน่าสปลิท” กุ๊กพฤษภ์พยักหน้าหงึก “เอาไอศกรีมอะไรครับ วานิลา ช็อคหรือเชอร์เบท”
“เอาหมดเลย” มือปุ้มปุ้ยวาดทั่วเมนู “ยำๆกัน”
“เอาแค่สามรสพอครับ” พฤษภาลอบถอนหายใจ หันไปบอกพนักงานสาวที่ยืนหัวเราะคิกคัก “แล้วก็ขอฟรุ๊ตสลัด วานิลาอย่างเดียวแล้วกัน”
“ไอติมรสนมที่นี่เขาอร่อยนะ” เฟรดแนะนำ “จอชชอบ ใช่มั้ยกู๊ดบอย”
พฤษภ์ส่ายหัว “วันนี้ผมตกใจกับนมมาพอแล้วล่ะ”
โจชัวร์ชอบไอศกรีมนมสด ตักมาในถ้วยยักษ์ เพิ่มวิปครีมก้อนโต บีบจนฟูฟ่อง ละเลียดกินกับเม็ดช็อคโกแลตก็อร่อยเหาะ
พฤษภาเอาเมนูอาหารออกมากาง “คุณอยากได้อะไร เลือกเลย”
“หยุดทำงานสักนาทีเถอะกุ๊ก หายใจหายคอบ้าง”
คนฟังเบะปาก ดึงสมุดภาพออกมาให้เด็กเสิร์ฟวางไอศกรีมลงบนโต๊ะ เขาตักชิมไปคำหนึ่งแต่ตายังมองภาพอาหารอยู่ “อ่ะ..กินๆเข้าไปแล้วมาว่ากัน”
เฟรดส่ายหัว แต่ในเมื่อเจ้ากุ๊กตรงหน้ารั้นจะว่าความต่อก็ตามใจ
“อยากได้อะไรที่หรูหราแต่ไม่ต้องพิธีมาก มีระดับ ดูดี เฟิร์สคลาส ไม่ใช่บุฟเฟ่ต์ ไม่เชิงค็อกเทล ไม่เป็นแบบโต๊ะจีน เดินกินได้ แต่จะนั่งก็โอเค”
“แล้วมันยังไงล่ะนั่น” พฤษภาคาบช้อนไว้ที่ปาก กระดกมันไปมาอย่างครุ่นคิด “ต้องดูสถานที่ด้วยนะ”
เฟรดหัวเราะ เขาเท้าคางมองเพลิน “คิดว่าไงล่ะกุ๊ก”
เมษากับโจชัวร์นั่งคุยกันงุ้งงิ้ง น้องเมษทำตาวาววับอยากชิมของเพื่อนแต่ยังรักษาท่าทีไม่พูดโพล่ง โจชัวร์เองเหมือนจะรู้เลยป้อนให้คำหนึ่ง หารู้ไม่ว่าคำหนึ่งของเมษามันใหญ่เท่าสามคำเด็ก เจ้าเด็กน้อยตาสีฟ้าเลยเป็นฝ่ายเสียสละไอศกรีมของตัวเองให้อีกฝ่ายกินเสียมากกว่า
“มีภาพห้องจัดเลี้ยงมั้ย” พฤษภายังกระดกช้อนในปากขึ้นลง
เฟรดเอื้อมไปดึงออก ตักไอศกรีมที่เริ่มละลายแล้วยัดใส่ปากคนพูดแทน “อ้ำเข้าไปก่อน ภาพน่ะมีอยู่ในโทรศัพท์”
“อื้ม..อร่อย” พฤษภ์เลียปากแผล่บ มองคนที่กดมือถือยิกๆ พอฝ่ายนั้นส่งมาเลยยื่นหน้าเข้าไปมอง
ร่างสูงนิ่งไปอีกครั้ง กลิ่นแชมพูเด็กฟุ้งกระจายอยู่รอบๆเรือนผมสีเข้ม เขากำลังนึกภาพคุณพ่อตัวเล็กแก้ผ้าอาบน้ำพร้อมกับลูกชาย
..พระเจ้า!..
“อ้าว..” พฤษภานั่งงง ไอ้เจ้าของภาพมันชักโทรศัพท์กลับซะงั้น
“ขอเมลหน่อย เดี๋ยวถ่ายมาใหม่แล้วส่งไปให้” เขาไล่ความคิดชอบกล จะให้เปลี่ยนมู้ดจากสาวทรงโตมาเป็นร่างเปลือยของพ่อครัวนี่ไม่ไหวจะเคลียร์
“ไม่มีหรอก”
“อะไรไม่มี?” เฟรดเลิกคิ้ว “สมัยนี้เขาก็ใช้เมลกันทั้งนั้นล่ะ”
“ก็ไม่มีน่ะสิ คนมันโลว์เทค เข้าใจมั้ย แล้วทำอาหารทั้งวัน กลับบ้านก็หลับเป็นตายใครจะไปนั่งแชทดึกดื่น แล้วที่แน่ๆนะ ขายคอมไปซื้อบ้านแล้ว” กุ๊กว่าปาวๆ นั่งตักไอศกรีมกินต่อหน้าตาเฉย
“มันแพงอย่างนั้นเลยเหรอ บ้านคุณน่ะ” เฟรดหลุดปากถาม
“เงินเดือนพ่อครัวเท่าไหร่กันคู๊ณ นี่ขนาดพี่โชคให้พิเศษยังไม่รวยเลย ทำมาไม่รู้กี่ปีแล้ว” กำลังไล่ลำดับประวัติตัวเองก็บังเอิญโทรศัพท์มือถือคนตรงหน้าดัง “รับสิ” ชี้ช้อนไปที่ต้นเสียงเมื่ออีกฝ่ายมองหน้าจอเฉย
เฟรดยักไหล่ ยื่นมือถือให้ลูก “your mom”
โจชัวร์เบิกตากว้าง รีบรับมาแทบจะทันที “mommy!!”
พฤษภาฟังภาษาอังกฤษไม่ค่อยเก่งนัก แล้วอีกอย่าง ถึงฟังออกก็ไม่ควรไปเงี่ยหูฟังคนอื่นเขาคุยธุระด้วย ถึงจะชอบกลอยู่หน่อยก็เถอะที่โจชัวร์พูดน้ำไหลไฟดับเหมือนไม่เจอกับแม่ตัวเองมาเป็นปี
“เราแยกกันอยู่น่ะ” เฟรดเป็นคนเฉลยขึ้นมาเอง เขาเขี่ยวิปปิ้งครีมออก “คงเหมือน..เข้ากันไม่ได้มั้ง ก็เลยหย่ากัน แซนดร้ากลับอเมริกาไป”
พฤษภาสะอึก หันหาน้ำมาดื่มแทน เขาเห็นเฟรดเงียบ ความรู้สึกผิดเลยแล่นลามเข้ามาในอก จริงๆแล้วเขาไม่น่าหาเรื่องผู้ชายที่น่าสงสารคนนี้เลย
“ผมก็เหมือนกัน” เจ้าตัวอ้อมแอ้ม เหลือบมองปฏิกิริยาแต่ดูคล้ายกับว่าเฟรดจะไม่แปลกใจเท่าที่ควร
“ผมพอรู้อยู่” เฟรดยิ้มให้ นึกในใจว่าไม่รวมท่าทางของคุณโชคหรอกนะ “จอชเล่าให้ฟังว่าน้องเมษพูดถึงแต่พ่อจ๋า ชีวิตน้องเมษมีแต่พ่อจ๋าคนเดียว” เขาชิงอธิบายเมื่ออีกคนเบิกตากว้าง “แต่เราไม่ได้นินทาคุณนะ สาบานเลย”
พฤษภานั่งหัวเราะ ทอดสายตาอ่อนโยนมองเด็กทั้งสองแบ่งไอศกรีมให้กัน โจชัวร์วางสายไปแล้ว “ชีวิตผมก็มีแต่น้องเมษคนเดียวเท่านั้น”
“ตอนแรกนึกว่าเป็นซิงเกิลแด๊ดจะลำบาก”
“มันก็ลำบากจริงนั่นล่ะ แต่เพื่อลูกนี่ครับ” กุ๊กตัวน้อยแต่ใจใหญ่ยิ้มรื่น
“คุณดูรักเด็กนะ” เฟรดมองคนที่หยิบทิชชู่เอื้อมไปเช็ดปากให้โจชัวร์
“อยากมีลูกมานานแล้ว เสียดายมีได้คนเดียว”
“ไม่คิดหาแม่ให้น้องเมษเหรอ”
“แล้วคุณล่ะ ไม่คิดหาให้น้องจอชรึไง”
“ไม่เคย ผมไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงที่ไหนที่รักลูกผมได้มากกว่าที่ผมรัก หรือรักได้มากกว่าที่แซนดร้ารัก” เขาพึมพำ คลึงแก้วน้ำในมือไปมา แต่แล้วสายตากลับเปลี่ยนเป็นจริงจัง “แต่จะบอกอะไรให้ ถึงผมหามาได้ จอชก็จัดการจนเธอกระเด็นออกจากบ้านได้อยู่ดี เขาหวงผมมาก เหมือนงูจงอาง!”
พฤษภาขำก๊าก“นึกว่าจะมีแต่พ่อแม่ที่หวงลูกนะนั่น”
เฟรดได้แต่หัวเราะ เขาปรับอารมณ์กลับเข้าโหมดทำงานอีกครั้งเมื่อคนด้านหน้านึกขึ้นได้แล้วคว้ากระดาษกับปากกามาจดเมนูแทน
“ผมว่าห้องจัดเลี้ยงก็ใหญ่ดีนะ ถ้าอยากได้บรรยากาศไทยๆลองทำซุ้มไม้มีแคร่นั่งดีมั้ย แล้วก็จัดสาวๆชุดไทยของคุณประจำจุด มีโต๊ะนั่งกับโต๊ะยืนตรงกลาง ใครอยากชิมซุ้มไหนก็เข้าซุ้มนั้น”
“good idea” เฟรดยกนิ้วให้
“อาหารเลือกแบบไม่ซีเรียสมาก พวกน้ำท่วมทุ่งไม่เอาดีกว่าจะได้ไม่เลอะ เอาอย่างพวก..ข้าวแช่ชาววัง ผัดไทห่อใบตอง ผัดหมี่ ข้าวตัง กระทงทอง ห่อหมก ทอดมัน ข้าวผัดต้มยำ ข้าวคลุกกะปิ ก๋วยเตี๋ยวลุยสวน เมี่ยงปลาทู เปาะเปี๊ยะ พวกยำ อย่างยำส้มโอ ยำตะไคร้ไส้กรอกทอด ยำผักบุ้งกรอบ ยำถั่วพลู ของหวานก็..ขนมตาล ตะโก้ ลูกชุบ ทับทิมกรอบ บัวลอย ครองแครง ข้าวเหนียวสารพัดหน้าให้เลือกท็อปปิ้งกันเองจะสังขยา ปลาแห้ง เป็นมะม่วงหรือราดทุเรียนก็ตามสบาย ทองหยิบทองหยอด ฝอยทอง ไข่แมงดา เม็ดขนุน ซ่าหริ่ม ขนมชั้น เอาให้หรูหน่อยก็จ่ามงกุฎ ช่อม่วง ผมทำได้หมดนะ”
เด็กชายเมษาถือช้อนค้าง น้ำลายหยดแหมะ พ่อจ๋าพูดไม่หยุดเลย
“เลือกเอาครับ” พฤษภาดื่มน้ำไปอึก
“ผมฟังไม่ทัน” เฟรดสารภาพ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวใช้คอมพี่โชคปริ้นท์ภาพแล้วก็สูตรไปให้ พวกนี้ไม่ยาก ไม่ได้เล่นกับเครื่องปรุงมากมายแต่มีเคล็ดวิธีทำแล้วก็ต้องจัดแต่งหน้าตารวมไปถึงเสิร์ฟพร้อมเครื่องเคียงอีกหลายอย่างหน่อย แต่เชื่อเถอะ หรู!”
ร่างสูงนั่งยิ้ม แทบจะไม่ได้ใส่ใจกับเมนูที่ได้ยินเลย “วันนี้พูดเก่งจัง”
“อ้าว..” พฤษภาแทบเขวี้ยงช้อน ดีกันอยู่แหมบๆ มันหาเรื่องกวนน้ำให้ขุ่นจนได้ “คุณนี่มันยังไง เวลางานยังมาทำเล่น”
“เรื่องกินไม่เห็นต้องซีเรียสเลย” เฟรดยกมือสั่งน้ำผลไม้ให้เด็กๆ แล้วก็สั่งพาเฟ่ต์มาอีกที่ตามสัญญาให้น้องเมษ
“ซีเรียส” กุ๊กตัวน้อยสวนทันควัน “อาหารไทยไม่ใช้แค่ปิ้งทอดย่าง ยกขึ้นเตาเอาลงแล้วเข้าปากเคี้ยวกลืนถ่ายนะคุณ”
“พูดจนเห็นภาพ” เขากุมขมับ
“มันมีเคล็ดยิ่งกว่านั้น พวกแกงใส่กะทิ จะเคี่ยวยังไง จะเติมแค่ไหน ต้มให้เดือดเท่าไหร่ พวกปลาคาวๆจะกลบกลิ่นยังไง น้ำพริกก็มีสูตรเด็ด แต่ละจานต้องใช้วัตถุดิบสดใหม่ เลือกให้เหมาะกับประเภท ทั้งต้มผัดแกงทอดนึ่งตุ๋นยำ แต่ความอร่อยมันตามใจคนทำ ดัดแปลงได้สารพัด อาหารไทยไม่เป็นรองใคร” พฤษภาว่าไฟแล่บ “เห็นด้วยมั้ยครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มหวาน
“ถ้าผมบังอาจพูดว่าเมนูของผู้พันแซนเดอร์สอร่อยกว่า รับรองว่าตอนนี้คุณคงเอาแก้วไอติมฟาดหัวผมแน่”
“ไม่ฟาดหรอก แต่จะไล่ให้คุณไปจ้างผู้พันจัดเลี้ยงเอาเอง”
“ผู้พันแซนเดอร์ส!” เมษาหูผึ่ง “อยากกินนักเก็ต ซิงเกอร์เบอร์เกอร์ สลัดทูน่ากับทาร์ตไข่!”
พฤษภากุมขมับ “กินอยู่กับปากยังเรียกหาของกินอีกนะน้องเมษ”
เฟรดนั่งขำ โจชัวร์นั่งอมเยลลี่จนละลายในปาก ทำสายตาวิงวอนอีกคน “เอางี้สิ ขากลับเดี๋ยวแวะเคเอฟซีกันก็ได้ ไดรฟ์อินเอา จะได้ไม่ค่ำ”
“จะกินทาร์ตไข่” เมษานั่งตีปีกพั่บๆ
“พ่อจ๋าทำอร่อยกว่า” พฤษภาบิดจมูกจิ้มลิ้ม
เฟรดยิ้มน้อยๆ “ดูคุณเชี่ยวชาญอาหารทุกประเภทเลยนะ”
“แต่ผมสอบตกอาหารฝรั่งเศส” กุ๊กตัวเล็กยอมรับ “กำลังเก็บเงินหาทางไปเรียนอยู่ มันเหมือนความแค้นน่ะ ต้องทำให้ได้”
“ทำอะไรด้วยใจรักจะดีกว่า เดี๋ยวมันก็เยี่ยมเองล่ะ”
พฤษภาเม้มปากแน่น ยอมแพ้ในความจริงข้อนี้อย่างราบคาบ
น้องเมษกินพาเฟ่ต์อีกแก้วหมดพอดี ลุงเฟรดเรียกเด็กเก็บเงิน จอชไม่ค่อยพูดอะไรเลยทั้งที่บอกว่าจะเลี้ยง สงสัยอึ้งในท้องยุ้งพุงกระสอบของเพื่อน
เฟรดอาสาขับรถไปส่งบ้าน แต่คุณพ่อลูกติดปฏิเสธ
“ขอติดรถไปลงแถวป้ายรถเมล์ก็พอแล้วคุณ ไม่รบกวนกว่านี้หรอก”
“เถอะน่า” เขาถือโอกาสจับแขน
..นุ่ม..นิ่ม..
..ตัวก็ไม่อ้วน ทำไมผิวนิ่ม ลื่นมือด้วย มีกลิ่นหอมๆอีก..
“เอ้า..ตามใจครับบอส อย่าบ่นนะว่าน้ำมันแพง”
“ถึงบ้านคุณอยู่สุดเขตประเทศสยามผมก็ไปส่งได้” เขาอุ้มน้องเมษกับจอชขึ้นรถ ยัดตัวเจ้ากุ๊กดื้อด้านลงไปนั่งข้างคนขับอีกหน พออ้อมมาขึ้นรถได้ก็เปิดปากถาม “บ้านคุณอยู่แถวไหน”
พฤษภาบอกเส้นทาง แล้วนั่นก็ทำให้คิ้วอีกฝ่ายขมวดเข้าหากัน
“ถามจริง?”
“จะล้อเล่นทำไม” เขามองออกนอกหน้าต่าง คนข้างกายไม่ลืมแวะซื้อมื้อดึกให้น้องเมษแถมยังตื๊อจะเป็นเจ้ามือตามเคย พอออกจากร้านได้ ฟ้าด้านนอกเลยเริ่มครึ้มลง นึกไม่ออกเหมือนกันว่าคุยจิปาถะอะไรจนเย็นป่านนี้
“นั่นมันแถวบ้านผมเลย”
คนฟังตาโต “ถามจริง?”
“ไม่โกหก” เขาถามซอย พอได้คำตอบก็ยิ่งขบขัน “ของผมอยู่ลึกเข้าไปอีก แต่ไม่ไกลกว่าคุณนักหรอก”
“บ้านผมอยู่ด้านนอก บ้านเดี่ยวมีรั้วขาว ปลูกแพรเซี่ยงไฮ้เยอะแยะ”
“อ้าว..เคยผ่าน ที่มีตู้จดหมายสีขาวเพ้นท์รูปดอกไม้ใช่มั้ย”
พฤษภาหัวเราะก๊าก “ถูกเผง นั่นผมกับน้องเมษช่วยกันทำ”
เฟรดมองคนด้านข้างยิ้มกว้าง ดวงตาสีน้ำตาลทอประกายระยิบระยับ ทุกอย่างดูจะบังเอิญ
..และในความบังเอิญ..มันยังมีอีกคำหนึ่ง..
..destiny..
“แล้วบ้านคุณโชคล่ะ” เขาเปรย ไม่ได้อยากรู้ แต่แค่อยากถาม
“โอย คนละทางเลย” พฤษภาหันไปห้ามลูก “ถึงบ้านค่อยกินครับเมษ กินบนนี้ไม่ได้ รถคุณเฟรดมีแต่กลิ่นไก่ทอดเต็มไปหมด”
“ไม่เป็นไร ตามสบาย” เขาหัวเราะ รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ความคิดบางอย่างแล่นลามเข้ามา “แบบนี้ตอนเช้าคุณติดรถผมไปร้านได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ พี่โชคมารับอยู่แล้ว”
เฟรดเปิดเพลงคลอเบาๆ ทุ่มตรง รถติดพอควรแต่ก็ใช่ว่าไม่ขยับ
“เห็นว่าอยู่คนละทาง ยังไงที่ทำงานผมก็อยู่ตรงข้ามกับร้านคุณ แล้วลูกเราก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน แถมยังเป็นเพื่อนบ้านกันอีก”
“บังเอิญจริงๆ” พฤษภ์ยิ้มรับ “แต่ไม่รบกวนหรอกคุณ เกรงใจ”
“พระเจ้าบอกว่าจงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตัวเอง”
“เคร่งศาสนาเหมือนกันนะเนี่ย” คนฟังเริ่มโยกตัวตามเพลงช้าๆ ชี้มือไปที่เครื่องเล่น “ชอบคาร์เพนเตอร์เหมือนกัน”
“ผมนับถือศาสนาพุทธ” เฟรดว่าแล้วก็เร่งเสียงให้
“คุณเป็นฝรั่งที่น่ารักนะ” สงสัยอารมณ์เคลิ้มกับ close to you ไปหน่อย กุ๊กพฤษภ์เลยออกปากชมเป็นพิเศษ
“งั้นเหรอ” หนุ่มตัวสูงยิ้มขึ้นอย่างเผลอตัว เขาเปิดไฟกะพริบแล้วเลี้ยวเข้าซอยด้านหน้า
“อ๊ะ! นั่นไงบ้านผม จอดตรงนี้ก็ได้ครับ นี่เลย ข้างรั้ว” พฤษภาหันไปบอกน้องเมษที่เคี้ยวไก่กรุบๆ “เก็บของเร็วเจ้าตัวอ้วน กินจนพุงยื่นแล้วนั่น”
เฟรดเปิดสัญญาณไฟทิ้งไว้เผื่อมีใครเลี้ยวรถเข้ามา เขาลงจากรถ ช่วยหอบถุงอาหารออกจากด้านหลัง จอชคอยยื่นกระเป๋าไมกี้ให้เพื่อน
“ขอบคุณที่มาส่งครับ เอาไว้พรุ่งนี้จะเลี้ยงน้ำเปล่าตอบแทน”
“ซึ้งใจจัง” เฟรดกัดฟันชม เจ้ากุ๊กขี้เหนียว!
พฤษภาหัวเราะครึกครื้น โอบไหล่น้องเมษแล้วบอกให้ไหว้ลุงเฟรดก่อน น้องจอชชะโงกลงมาจากรถ โบกมือไหวๆเป็นการบ๊ายบาย
“อ้อ..เมลผมไม่มี งั้นเอานี่ไป” พฤษภาดึงกระดาษมาจดยิกๆ
เฟรดที่กำลังจะขึ้นรถเลิกคิ้วเมื่อมองเห็นตัวเลข
“เบอร์บ้านกับเบอร์มือถือ มือถือโทรได้เวลาพัก เบอร์บ้านต้องหลังสี่ทุ่ม แต่ถ้าโทรหลังเที่ยงคืน รับรองว่าโดนผมด่าจนคุณหูชาแน่นอน”
“ครับผม” เฟรดตะเบ๊ะรับ กุ๊กบ้าอะไร เคี่ยวชะมัด
“อย่าลืมนะ พรุ่งนี้มากินแล้วจะเลี้ยงน้ำเปล่า” พฤษภาตะโกนไล่หลังอย่างกวนๆ รอยยิ้มสดใสส่งให้กระทั่งเบนซ์คันงามลับหายไป
เฟรดเองได้แต่เข่นเขี้ยว เหลือบมองทางกระจกส่องหลัง
..ขอให้ฝันร้ายถูกปลาเค็มยัดปากบ้างเถอะ!..
ตอนหน้ากินไอติมแท่งกัน
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 910252 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก