น้องฐา
พี่ปริญญาพามาเลี้ยง อิ่มแปล้.... กำลังจะไปเที่ยวต่อ ใครอยากเจอคนสวย #ที่เดิม นะคะ
ถูกใจ •แสดงความคิดเห็น• แชร์
E (โอ๋) ไกลเกิ๊น ไม่งั้นก็อยากไปด้วย...
Daykung ไปด้วยคนสิ
น้องฐา มาดิๆ
Patt กลับกี่โมง ต้องให้ไปรับไหม...
น้องฐา ไม่แน่เหมือนกันค่ะ คุณแพทก็มาด้วยกันสิคะ
Patt งั้นเดี๋ยวเจอกันครับ
Daykung เปลี่ยนใจแล้ว ไม่ไปดีกว่า เที่ยวให้สนุกนะ
ฐาลดมือถือลงหลังจากอ่านข้อความในเฟซบุ๊กจบ ด้วยนึกไม่ออกว่าจะโต้ตอบอะไรต่อไปดี ตอนนี้เธอ หมอก รุ่นพี่ และคนอื่นๆ ในก๊วนมาถึงผับดังในแถบนั้นเรียบร้อยแล้ว และได้ที่นั่งที่มุมหนึ่งของร้าน
“โหย....กูสงสารเดย์ หมดคู่แข่งเก่าๆ ก็มีใหม่โผล่มาอีก แห้วต่อเนื่องเป็นปีที่สาม!” เสียงหมอกดังอยู่ข้างๆ ทำให้รู้ว่าคงได้อ่านข้อความดังกล่าวแล้ว
“กูก็บอกเค้าแล้ว ให้หาใหม่ซะที กูไม่อยากคบกับเค้าเพราะสงสาร เกิดเลิกกันจะมองหน้ากันไม่ติดไปอีกนาน เดย์ก็ปากใช่ย่อย ร้ายพอๆ กับพี่โต้งแหละ”
“พูดถึงพี่โต้ง ไม่รู้ตาฝาดหรือเปล่า เหมือนเห็นแว้บๆ เหมือนกัน”
“ที่ไหน? ที่นี่เหรอ?” ฐาหันไปถามด้วยเสียงตื่นเต้น
“เปล่า...เห็นในซอยข้างมอก่อนออกมา”
นิ่งไปแป๊บนึง เหมือนกำลังใช้ความคิด
“ฐา...มึงเป็นไรป่าว...”
“หมอก....กูไม่รู้จะทำยังไงกับผู้ชายพวกนี้ดี....ทำไมกูรู้สึกว่า เหมือนมีแต่คนรักกู แต่กูกลับไม่ยอมเชื่อใจไว้วางใจใครเลยสักคน อย่างคุณแพท กูเป็นคนจีบเค้าก่อน เรารู้จักกันแค่เดือนเดียว เค้าดีกับกู แล้วกูก็ชอบเค้ามาก แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะตามใจทุกเรื่องได้ กูไม่กล้าแม้แต่จะเล่าเรื่องเก่าๆ ให้เค้าฟัง... ส่วนเดย์ รู้จักกันกันมาสองปีกว่าแล้ว กูก็บอกเค้าแล้วให้เค้าตัดใจ แต่เหมือนเค้าจะยังตัดใจไม่ได้ แต่ทำยังไงกูก็มองเห็นเค้าเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นจริงๆ ส่วนโรจน์ ทั้งๆ ที่บอกว่ารัก...แต่มันก็ยังนอกใจกูซ้ำแล้วซ้ำอีก กูพยายามตัดขาด ไม่ยุ่งเกี่ยว ไม่สนใจ แต่ทุกวันนี้มันก็ก็ยังตามง้อกูอยู่ แล้วไหนจะพี่โต้งอีก หายไปตั้งสามชาติแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้หรือไงว่าต้องกลับมาเนี่ย....”
“ฐา.... มึงอย่ามาถามกูเลย มึงถามใจตัวเองเถอะ ไม่ว่ามึงจะเลือกอะไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่ยืนยันได้ว่ามันจะถูกที่สุด แต่มึงคิดแค่ว่าอนาคตข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มึงจะไม่เสียใจกับการกระทำนั้น นั่นแหละสิ่งที่มึงควรทำ....”
ฐาหันไปมองหน้าเพื่อน
“อีกอย่าง... มึงเลิกโกหกปิดบังคุณแพทเค้าเถอะ รีบบอกเค้าด้วยตัวเอง ดีกว่าปล่อยให้เค้ามารู้ทีหลังนะ กูว่าเรื่องมันคงไม่สนุกแน่...”
“กูก็อยากบอกแต่กูไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีนี่สิ....”
นั่งดื่มได้ครู่ใหญ่ แพทก็โทรมาว่าตอนนี้ใกล้ถึงแล้ว
“กูออกไปหาคุณแพทก่อนนะ” ฐาหันไปบอกหมอก...
“เดินไหวป่ะเนี่ย” เพื่อนถามกลับมาเพราะเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงก่ำ
“สบาย....” เธอบอกแล้วยิ้มปรอย ลุกขึ้นเดินฝ่าฝูงชนคนชอบเต้นไปตามโต๊ะเก้ากี้ระเกะระกะเพื่อจะออกไปรอแพทที่หน้าร้าน ความซุ่มซ่ามประกอบกับความมึนเล็กๆ ทำให้เดินไม่ค่อยตรงเล็กน้อยจนจวนจะถึงทางออกก็ดันชนโต๊ะจนเซจะล้ม
สวบ.... อ้อมแขนหนึ่งยื่นมารั้งเอวไว้ก่อนจะล้มลงไปจริงๆ
“อุ๊ย...ขะ....ขอบคุณค่ะ” อุทานเบาๆ ก่อนจะหันมาขอบคุณคนที่ช่วยเต้มตา... “พะ...พี่โต้ง...”
“ใช่พี่เอง...ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ....”
“……”
“เมาเหรอ?”
“เปล่าค่ะ...ปล่อยเถอะหนูจะรีบออกไปข้างนอก” เธอปฏิเสธพลางเบี่ยงกายออกจาก
“ถ้าพี่บอกว่าไม่ปล่อยล่ะ”
“ไม่ขำค่ะ ปล่อย”
“ก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบผู้ชายดีแต่พูด พวกเสียสละ แสนดี ไม่อยากได้คนแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? พี่ก็อยากจะทำตัวแย่ๆ อยู่เหมือนกัน”
“ไม่ต้องทำหรอกค่ะ แค่นี้ก็แย่มากพออยู่แล้ว...”
เงียบ.... จ้องหน้าเธอนิ่งๆ แต่สายตาคมก็แลเลยต่ำลงไปแบบไม่ปิดบัง...
ไม่ถามนะว่ามองอะไร ปกติก็ต้องมอง “นม” อยู่แล้ว เสียดายใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ได้อกไข่ดาวเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ...
“ไม่ต้องยืดอกขนาดนั้นก็ได้นะ ดูก็รู้อยู่แล้วว่าทำมา...” รอยยิ้มเชิ่ดๆ มั่นๆ แต่แรกของเธอจางลงในพริบตาเปลี่ยนเป็นตาเขียวทันควันพร้อมเท้าที่จงใจกระทืบลงไปโดยแรง
ปึ่ก!!
“โอ๊ย....” ฐาไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรืออะไร เธอหมุนตัวเดินหนี.... ออกจากผับมืดๆ นั่นออกไปโดยไว
“เดี๋ยว....” เสียงเรียกดังตามมาข้างหลัง แต่เธอไม่ได้หยุดเดิน
พรืด รับรู้ถึงแรงกระชากแขนกลับไปอีก
“จะหนีไปไหน รู้ไหมว่าพี่เจ็บนะ”
“สมแล้ว... ก็พี่ว่าหนูก่อนทำไม”
“ก็เรื่องจริงทั้งนั้น”
“เออ.... แล้วไง... มีอะไรจะด่าอีกไหม หนูมันของปลอม สวยศัลย์ หนูหลอกลวงคนอื่น แล้วไงอีก...ไม่รักก็ไม่ต้องพูด ไม่ต้องมาด่ามาซ้ำเติม อยากไปไหนก็ไปเลย.....” ตะคอกใส่อย่างหมดความอดทน ดวงตาปวดแปลบบีบคั้น
โต้งอึ้ง ตกใจที่จู่ๆ คนตรงหน้าก็บีบน้ำตาขึ้นมาอีกแล้ว เขาเลยรู้สึกว่าพูดเกินไปหน่อย จึงยื่นมือไปดึงร่างของคนตรงหน้าเข้ามาหา
“เอ่อ....น้องฐา...พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจว่า...” เขาปลอบด้วยเสียงอ่อนๆ พยายามกดหัวเธอลงกับซอกไหล่
ฐาตัวแข็งอยู่ตรงนั้นพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะขืนตัวเองออกมา แต่ยังไม่ทันไรก็มีบางอย่างกระชากไหล่โต้งออกไปเสียก่อน
พลั่ก!! ฐาเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าแพทโผล่มาจากไหนไม่รู้ แยกตัวโต้งออกไปแล้วออกหมัดจนอีกฝ่ายทรุดลงไปที่พื้น
“ว้าย....ใจเย็นๆ ก่อนค่ะคุณแพท อย่ามีเรื่องกันค่ะ” เธอร้องแล้วรีบจับแขนเขา
“ห้ามทำไม ผมเห็นมันลวนลามคุณ...”
“ไม่ค่ะไม่ นี่พี่โต้งเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยฐาเอง พอดีพี่เค้าเมาไปหน่อยก็เลยรุ่มร่ามไปบ้าง แต่ที่จริงไม่มีอะไร พอแค่นี้เถอะค่ะ” ฐาพยายามแก้ตัวให้ ด้วยใบหน้าจริงจัง แพทชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินชื่อนี้ แต่ก็ถามกลับว่า...
“แน่ใจนะครับ”
“ค่ะ”
“งั้นก็แล้วไป แล้วนี่ฐาจะกลับหรือยังครับ” เขาตอบรับแล้วถามต่อเหมือนไม่เห็นว่ามีอีกคนอยู่ตรงนั้นด้วย
“แต่คุณแพทยังไม่ทันดื่มอะไรเลยนี่คะ”
“พรุ่งนี้ผมต้องทำงานแต่เช้าน่ะครับ เลยไม่อยากดื่ม กะว่าจะมารับคุณเท่านั้นแหละ”
“เอ่อ.... ค่ะ....งั้นกลับเลยก็ได้...” เธอตอบอย่างเกรงใจแล้วหันไปมองโต้งที่ตอนนี้ลุกขึ้นแล้ว
“เอ่อ...พี่โต้งคะ... หนูกลับก่อนนะคะ” หันมาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ พอเป็นพิธี
“น้องฐา.....พี่ขอพูดอะไรด้วยสักคำได้ไหม”
“ค่ะ พูดมาเลย”
“แน่ใจนะ ว่าอยากให้คนข้างหลังได้ยิน” ฐาใจเต้นแรง เมื่อได้ยินคำถาม เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“พูดเลยครับ ฐาไม่มีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่แล้ว...” แพทเป็นฝ่ายตอบแทน แม้ฐาจะรู้ว่าแพทเพียงแต่พูดเพื่อเป็นการข่มขวัญโต้งก็เท่านั้น แต่ก็ทำให้เธอวูบขึ้นในอก เพราะรู้แก่ใจดีว่าเธอมีความลับที่ปิดบังแพทไว้มากมาย
“ฐาว่าคุณแพทไปที่รถก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฐาตามไปนะคะ”
แพทมีท่าทีอิดออด แต่เมื่อเจอสายตาขอร้องระคนบังคับทำให้เขาจำใจเดินออกไปก่อน
“มีอะไรก็พูดมาค่ะ” ฐาหันมาถามเสียงเรียบ ไม่อยากมองหน้าที่มีรอยช้ำนิดๆนั่นให้รู้สึกหวั่นไหว
“เขาดีกับน้องฐาไหม?”
“ดีมากค่ะ...ไม่ต้องเป็นห่วงหนู”
“พี่คงไม่ต้องถามว่าน้องฐาจะเลือกใคร เพราะมันเห็นๆ กันอยู่.... แต่พี่อยากรู้แค่ว่า ถ้าน้องฐาเลือกเขา เป็นเพราะเขาเป็นคนดีหรือเพราะน้องฐารักเขามากกว่าพี่กันแน่....”
แพทจอดรถที่หน้าหอพักกำลังจะเปิดประตูรถ
“ขอบคุณค่ะที่มาส่ง ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ....”
“ให้ผมขึ้นไปด้วยน่ะดีแล้ว ผมเป็นห่วง”
“โอ๊ย ไม่ต้องห่วงค่ะ ถึงจะมึนนิดๆ แต่ฐาก็ไม่ได้เมาขนาดจะเข้าห้องผิดหรอกค่ะรับรองได้”
“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นครับ แต่ฐาคงไม่รู้สึกเลยว่าจากที่ผับมาจนถึงที่นี่ มีรถขับตามเรามา”
“อะไรนะคะ รถอะไร.... คิดไปเองหรือเปล่า” เธอรีบแก้ไขความเข้าใจนั้นทั้งๆที่ความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นจวนจะระเบิด....
“ทีแรกก็คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ ฐาดูสิฮอนด้าซีวิซสีขาวคันนั้นตามมาเราตลอดเลย แจ้งตำรวจดีไหม”
“อย่าค่ะคุณแพท เขาอาจจะพักอยู่ที่นี่ก็ได้” ฐารีบแก้ตัวทั้งๆ ที่จำรถคันนี้ได้ดี...
“ถ้าบังเอิญพักอยู่ที่นี่พอดีก็น่าจะลงรถแต่นี่กลับจอดนิ่งอยู่แบบนั้น น่าสงสัย กันไว้ดีกว่าแก้ ผมว่าแจ้ง..” คนพูดยกมือถือขึ้นมาหมายเลข
“คุณแพทคะ” แต่ฐายื่นมาไปแตะมือเขาไว้ แล้วส่งสายตาวิงวอน...
“ครับ...” เขาตอบรับพร้อมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ
“คุณแพทชอบฐาที่ตรงไหนเหรอคะ?”
“....ก็ชอบทุกอย่างนั่นแหละ อยู่ดีๆ ทำไมถึงถามล่ะ?”
“ฐามีเรื่องจะสารภาพค่ะ ช่วยฟังหน่อยได้ไหมคะ”
“สารภาพอะไรเหรอ?”
“คุณแพทยังจำนิยายเรื่องนั้นได้ไหมคะ ที่คุณถามว่าฐาเขียนหรือเปล่าน่ะ”
“จำได้ครับ ทำไมเหรอ? มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องตำรวจล่ะ...”
“ขอโทษนะคะที่โกหก ฐาเป็นคนเขียนนิยายเรื่องนี้เองค่ะ แล้วพี่โต้งที่เจอเมื่อกี้นี้ไม่ได้เป็นแค่รุ่นพี่อย่างที่ฐาบอก แต่เป็นแฟนเก่าของฐาเอง และเขาก็เป็นเจ้าของรถคันที่ตามเรามาด้วย...” ดวงหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นนิ่ง...
“แล้วที่คุณแพทเคยถามว่าฐาเคยคิดจะแปลงเพศบ้างหรือเปล่า... ฐาเคยคิดค่ะ แต่สุดท้ายฐาก็เปลี่ยนใจไม่อยากทำอีก ไม่ใช่เพราะว่าฐาไม่อยากเป็นผู้หญิง แต่....”
“คุณกลัวว่า.... ถ้าวันไหน...ผู้ชายคนนั้นกลับมาหาคุณ แล้วคุณจะกลับไปหาเขาไม่ได้ใช่ไหมครับ?”
“คุณแพท!!”
ฐาไม่เคยรู้มาก่อนว่า แพทรู้ทุกอย่างมานานแล้ว เขาจับโกหกเธอได้หมด เพียงแค่ไม่ได้พูด เขารอให้ฐาพูดออกมาเอง แต่เขาไม่นึกว่าฐาจะยอมเปิดใจพูดทุกอย่างในวันที่พระเอกของเธอกลับมา
แพทกลับไปแล้ว ฐาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนด้วยท่อนขาที่อ่อนแรง แต่ก็ยังเดินตรงดิ่งไปที่ระเบียง... ถ้าเป็นตรงนี้ จะมองเห็นรถจอดอยู่ด้านล่างได้ ทันทีที่รถของแพทแล่นออกไป โต้งเปิดประตูแล้วเดินออกมายืนพิงรถอยู่อย่างนั้น
เธอทรุดกายลงนั่งร้องไห้ เมื่อนึกถึงแพท....
“ช่วงเวลาแค่เดือนเดียว มันอาจจะสั้น แต่อยากให้รู้ว่าตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ผมมีความสุขมากจริงๆ วินาทีแรกที่เห็นคุณ คุณเป็นคนสวย สวยมากจนผมไม่ได้ได้สังเกตรอยแผลเล็กๆ ที่คอของคุณเลย ผมชอบเสื้อที่คุณซื้อให้ ผมประทับใจที่คุณซักเสื้อของผมมาคืน คุณเป็นคนน่ารักมีเสน่ห์ คุณเป็นผู้ใหญ่ และมาดมั่น นิยายเรื่องนั้นผมรู้นานแล้วว่าคุณเป็นคนเขียนเพราะข้อมูลเบื้องต้นตรงกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องปิดบัง แต่พอได้อ่านก็เข้าใจ ว่าสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่ตัวคุณเองจริงๆ คุณไม่เป็นตัวของตัวเอง บางทีผมก็น้อยใจนะ เพราะคุณไม่ยอมเรียกผมว่าพี่ คุณบอกว่าไม่ชอบทำอาหาร คุณไม่ออดอ้อนงอแง คุณไม่เคยโกรธ ไม่เคยโวยวาย ไม่เคยหึง ไม่เคยอ่อนแอ คุณไม่ไว้ใจผมมากพอจะเล่าเรื่องในอดีตของคุณให้ผมฟัง...”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ ฐาแค่ไม่แน่ใจว่าคุณจะรับมันได้หรือเปล่า...ฐาก็เลยไม่กล้าเล่า...ฐาขอโทษ”
“อย่าขอโทษเลยครับ ฐาไม่ได้ผิดอะไรนี่ ขอบคุณนะที่วันนี้คุณตัดสินใจบอกผม แน่นอนว่าผมไม่ทำให้ฐาลำบากใจด้วยการขับไล่ฐาเหมือนอย่างพี่โต้งหรือฉุดรั้งฐาเหมือนโรจน์ แต่ผมให้โอกาสฐาได้ตัดสินใจเองว่า ฐามีความสุขที่ได้อยู่ตรงไหน...กับใคร สำหรับผมไม่ว่าจะในฐานะคนรักหรือแฟนนิยาย ผมก็อยากให้ฐามีความสุขที่สุด Take care of yourself and take care of your love.”
เธอลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้อง... รื้อค้นเอาหนังสือที่ตัวเองเขียนออกมาเปิดเป็นครั้งแรก เพราะนอกจากการอ่านอย่างละเอียดเพื่อเกลาเนื้อเรื่องและพิสูจน์อักษรก่อนส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์ หลังจากนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจไฟล์ต้นฉบับอีก ส่วนหนังสือที่ทางสำนักพิมพ์ส่งมาให้ หลังจากแจกให้เพื่อนสนิทอย่างโอ๋หรือหมอก ฐาไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย เธอยัดมันไว้ในชั้นหนังสือรกๆ ของตัวเอง ไม่เคยแม้แต่หยิบขึ้นมาอ่าน...
เพราะมันเจ็บปวด...ที่คนที่เธอรักทั้งสองคน ไม่มีใครอยู่กับเธอในตอนนี้
คิดมาตลอดว่าหากปล่อยไว้เฉยๆ เธอก็จะลืมมันไปเอง แต่เธอคิดผิด
เพราะ "ความทรงจำ" มิได้หายไปพร้อมกับผู้ที่สร้างมันขึ้นมา
ต่อให้โต้งหรือโรจน์ไม่ได้อยู่กับเธอ ไม่ได้แปลว่า ทุกวันนี้ความทรงจำทั้งดีและร้ายเกี่ยวกับพวกเขาได้หายไป... ต่อให้เธอเผานิยายทั้งหมดนั่นทิ้งไม่ได้แปลว่าเธอสามารถลบลืมความรู้สึกที่มีทั้งหมดได้....
เธอค่อยเปิดหนังสือทีละหน้า.... ทบทวนความทรงจำอันแสนสุข ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน คบกัน ด่ากัน เลิกกัน คืนดีกันทะเลาะกัน... ทั้งช่วงเวลาที่ดีและเลวร้าย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.... ไม่เสียใจที่ได้รัก....
ไม่รู้ว่าสักวันนึงจะถูกทอดทิ้ง หรือต้องเจ็บปวดอีกหรือเปล่า....
หากมองข้ามตรรกะไปบ้างแล้วใช้ความรู้สึกมาแทนคงไม่ยากมากมาย เพราะถ้าจะเอาเหตุผลนับล้านมาประมวล...ว่าจะอยู่หรือไป คงต้องนั่งใคร่ครวญทั้งวัน
หากแต่ถ้าเอาความรู้สึก...เอาหัวใจมาตอบล่ะก็ คงไม่ต้องใช้เวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว....ที่จะเลือกเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดอุ่น และอ่อนโยนนั้นอีกครั้ง.....
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต่อไปนี้จะไม่มีวันปล่อยมืออีกต่อไปแล้ว.......
ตีสอง.....
โต้งยืนกอดอกอยู่ที่เดิมมานานกว่าสองชั่วโมงแล้ว สายลมพัดแรงกว่าทุกวัน ในขณะที่ตัวเขาสวมเพียงเสื้อเชิตบางๆ นึกแปลกใจเหมือนกันที่ปีนี้อากาศหนาวขึ้นมาได้
แต่ที่ประหลาดมากไปกว่านั้น คือการที่มีใครบางคนเดินถือร่มออกจากหอพักมาด้วยเสื้อยืดสีขาวยาวเลยเอว แต่ด้านล่างมีลักษณะเป็นกระโปรงสั้นๆสีดำที่เขาจำได้ ทำให้ทราบได้ว่าเธอยังสวมชุดกระโปรงตัวเดิมเพียงแต่สวมเสื้อยืดทับลงมาเท่านั้น...
โต้งเบิกตากว้างเมื่อเห็นฐามายืนอยู่ตรงหน้า ดวงหน้าสวยถูกล้างเครื่องสำอางออกไปบ้างแล้ว แต่แก้มนวลยังเปื้อนเปราะไปด้วยหยาดน้ำ
“ร้องไห้ทำไม?” แม้จะแปลกใจบ้างแต่ก็เปลี่ยนใจไม่ถามเรื่องร่ม ....
“เปล่านี่คะ ไม่ได้ร้องสักหน่อย...”
“แล้วนี่อะไรล่ะ?” เขาถามแล้วยื่นมือไปปาดน้ำตาที่แก้มของเธอเบาๆ
“ฝนน่ะค่ะ หนูก็แค่เปียกฝน....” เธอตอบเรียบๆ จนโต้งขมวดคิ้ว แล้วจ้องหน้าเธอนิ่ง
“ท่าทางจะตกหนัก....” เขารำพึงเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ... เพราะตอนนี้เป็นหน้าหนาว และฝนไม่ได้ตกจริงๆ แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าฐาจะมามุกไหน....
เธอก้มหน้าลงแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า........
“ถ้าไม่รังเกียจ จะเข้าไปหลบฝนข้างในไหมคะ?”
“น้องฐา....” แทนคำตอบ โต้งขยับตัวแล้วรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้แน่นจนกระดูกเธอแทบหัก.. แต่ก็ยังไม่ประท้วงเลยสักนิด....
วันที่ความเจ็บช้ำมันทำลายหัวใจ
วันที่คำว่ารักมันได้ผลักฉันล้มลง
วันนั้นฉันเคยคิดว่าชีวิตฉัน
มันคงหมดความหมาย
พอน้ำตามันไหล จนไม่มีเหลืออยู่
พอฉันได้เรียนรู้ ก้าวผ่านคำว่าแพ้พ่าย
คำว่ารักที่เคยทำให้ฉันล้มลง ที่จริงไม่ใช่
มันแค่ผลักให้ฉันก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง
เมื่อก่อนเคยรักมากเท่าไร
มันยังคงรักมากเท่านั้น แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป
เมื่อก่อนเคยรักเธอที่สุด มันยังคงรักเธอสุดหัวใจ
ไม่เคยจะเสียดาย ที่ชีวิตฉันเคยได้รักเธอ
“หนูมีอะไรจะบอกกับพี่อย่างหนึ่ง... คำถามที่เมื่อกี้หนูไม่ได้ตอบ... ไม่ว่าจะถามหนูเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว หรือตอนนี้ก็ตาม คำตอบของหนูก็จะยังเหมือนเหมือนเดิม ถ้าหนูจำเป็นต้องเลือกใครสักคนนึงจริงๆ หนูจะไม่เลือกเพราะเขาเป็นคนดีหรอกค่ะ... เพราะความหมายของคำว่า “พระเอก” ของหนูไม่ได้หมายความว่า เขาเป็นคนที่ดีที่สุดในเรื่อง แต่ “พระเอก” คือผู้ชายที่นางเอกรักมากที่สุดต่างหาก”
รัก.....
และแม้อนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร จะไม่เสียใจเด็ดขาดที่ตัดสินใจอย่างนี้.....
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะไม่มีวันปล่อยมืออีกต่อไปแล้ว.......
Fin.
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1225193 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก