หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[minchy]

ขอบคุณที่ตอบค่ะ


จะรออ่านไปจนถึงตอนจบนะคะ

[t152_rakjai]

จะรอจ๊า

[paiwit]

เป็นกำลังใจให้ครับ ชีวิตคนเรา ต้องเดินต่อไป ถึงเลิกกับพี่โต้ง สักคนคงเจอคนที่ดีที่คู่ควร 

[hongyia]

ง่าาา คนเขียนทำไมทำอย่างงี้อ่า นึกว่าจะได้คืนดีกับพี่โต้งแล้ว อุตส่าห์ดีใจ เชอะ งอนแล้ว

[pannixz]

เป็นนิยายที่ ยาว นาน มึน
ต้มคนอ่านซะเนื้อเปื่อยไม่ต้องเคี้ยวกันเลยเชียว.
งง นิดนะคะ แต่ก็เข้าใจ
มาต่อไวๆละ
 

[josephine]

ฮาจริงเรื่องนี้   เราได้ไปโหวตให้คุณเป็นนิยายยอดฮา
ไม่ฮาได้ไง   ขนาดกลับไปเจอพี่โต้งที่ห้อง  โดนเค้าคว้าตัว
ไปกอด  ยังอุส่าห์  รับรู้ได้ว่าสันหนังสือทิ่ม นม
เหอะ ๆ   เราจะรออ่านตอนต่อไป   อยากรู้ว่า
จบแบบ happy จะจบยังไง

[Kirimanjaro]

       

พ่อค้าตับกลับมาแล้ว       

มีหนุ่มใหม่ด้วยแหละ   คราวนี้ตัดลูกกระเดือกด้วยหรอ  ฟังดูน่ากัวมาก   

[jimmyFG]

อ่ะๆอะลุ่มอล่วยให้

เห็นว่าคอมเฟิร์มว่าจบแบบแฮบปี้

ขอให้คู่คนนี้จริงๆ เอาแบบให้มันดีกว่าไอพี่โต้ง สักพันเท่า

ส่วนเรื่องความคิดเห็นก่อน ลองมาคิดดู ก็อาจพูดแรงไป ต้องขอโทษด้วย

ก็คนมันโมโห ไอพี่โต้งก็ประชดไปคบกับเอ ส่วนโรจน์ก็เลว คือที่เชียร์มาแม่งเลวหมด

เหอะเสียความรู้สึก เชียร์มาไม่ใช่สักคน นั่นแหละที่ทำเอานอยด์สุดๆ

จะจบไงก็ได้นะแต่ขอได้ไหมถ้าจะแต่งอีก อย่าแต่งให้ไอโรจน์กับไอพี่โต้งมีคู่นะ

เมื่อฐาไม่ได้ก็ไม่อยากอ่านอีก

[Monkey D lufy]

ชอบตอนจบใหม่แฮะ  อิอิ

รอตอนต่อไปค่ะ

[MiSS-U]

ตัดสินใจพักหนึ่ง  ก่อนเข้ามาอ่าน
พอได้อ่านก็เอ๊ะ ดีเหมือนกันที่จบแบบนี้
ยิ่งได้อ่านความเห็นของคุณนิ ก็เข้าใจอะไรๆมากขึ้น
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปแล้วกันค่ะ

ปล.หนุ่มมีลักยิ้มก็ดูน่ารักดีเนอะ

บวกเป็ด

 

[broke-back]

ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว..มันก็คือเสีย
จิตใจที่แตกซ่านจนอ่อนเพลีย..ตอกย้ำว่าเสียซะหลายหน
ยากจะรับให้หวนกลับคืน..ทนฝืนให้คงคืนอารมณ์
เพราะเสียใจที่หลงปลื้มคนต่ำตม..จึงยังจ่อมจมล้มทั้งยืน

เฝ้าเพียรบอกตัวเองว่า..ลืมมันไปซะเหอะ
คนอ่านโคตรเสียใจ..กว่าจะทำใจเข้ามาเม้นท์ได้
ก็ต้องปล่อยให้ผ่านไปอ่านอีกหลายๆตอน

+1 ให้ดีมั้ย..นิ
ซิกๆๆๆๆ

  ไอ่โต้ง..รางวัลสำหรับคนโลเล กลืนน้ำลายตัวเอง สุดท้ายก็หันไปคว้าอิเอเข้าจนได้
ถีบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆคงอยากจะคบกันตัวสั่นนานแล้ว

  ไม่ยกโทษให้โว้ยยยยยยย ไม่ต้องแต่งเรื่องให้มันมีบทอีกเลย
ไม่อยากอ่านเจอ รับไม่ได้ จริงๆ

[paiwit]

ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว..มันก็คือเสีย
จิตใจที่แตกซ่านจนอ่อนเพลีย..ตอกย้ำว่าเสียซะหลายหน
ยากจะรับให้หวนกลับคืน..ทนฝืนให้คงคืนอารมณ์
เพราะเสียใจที่หลงปลื้มคนต่ำตม..จึงยังจ่อมจมล้มทั้งยืน

เฝ้าเพียรบอกตัวเองว่า..ลืมมันไปซะเหอะ
คนอ่านโคตรเสียใจ..กว่าจะทำใจเข้ามาเม้นท์ได้
ก็ต้องปล่อยให้ผ่านไปอ่านอีกหลายๆตอน

+1 ให้ดีมั้ย..นิ
ซิกๆๆๆๆ

  ไอ่โต้ง..รางวัลสำหรับคนโลเล กลืนน้ำลายตัวเอง สุดท้ายก็หันไปคว้าอิเอเข้าจนได้
ถีบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆคงอยากจะคบกันตัวสั่นนานแล้ว

  ไม่ยกโทษให้โว้ยยยยยยย ไม่ต้องแต่งเรื่องให้มันมีบทอีกเลย
ไม่อยากอ่านเจอ รับไม่ได้ จริงๆ

ทำไมผมรู้สึกว่าอยากได้ผู้ชายแบบพี่โต้งเนี๊ยแหละมาเป็นแฟน หล่อ รวย จวยใหญ่ ใจดี  แบบนี้จะหาได้จากไหนน คิดแล้วเสียดาย

[๛ナーリバス๛]

-นอกเรื่อง- ความรัก....   

   
แพทอายุมากกว่าเธอหลายปี ตอนนี้ทำงานระดับผู้จัดการในบริษัทขายรถยนต์แห่งหนึ่ง ตอนแรกก็แค่ชอบลักยิ้มของเขา  บวกอารมณ์เหงาๆ ของคนสองคนในคืนวันลอยกระทง ไม่คิดด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะยังอยากสานต่อจนล่วงเลยมาเกือบเดือนแล้ว ความสัมพันธ์ที่พัฒนาแบบก้าวกระโดดทำให้ฐาไม่แน่ใจว่ามันจะคงทนยั่งยืนสักแค่ไหน

 คุณแพทยิ้มสวย เพราะมีลักยิ้มบุ๋มๆ ตรงแก้ม
   คุณแพทใจดี พูดไปยิ้มไปอยู่เสมอ....
    คุณแพทขี้เกรงใจจนคิดว่าทุกอย่างที่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่โต คำติดปากของเขาคือคำว่า “ไม่เป็นไร”
   คุณแพทเป็นคนดี ..... แต่...... เขาก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้ชายมากมายบนโลกใบนี้....

   “ฐาครับ.....” หลังจากคบหากันเกือบครึ่งเดือนเขาก็เปิดประเด็นขึ้น...

   “คะ?”

   “ฐาเคยมีความคิดที่จะแปลงเพศบ้างไหมครับ?” ตอนนั้นเธอหุบยิ้ม... นึกถึงโรจน์ขึ้นมาแล้วก็ปวดหนึบ...

    “ไม่เลยค่ะ ฐาไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยค่ะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ถามเรื่องนี้ล่ะคะ?”

    “ผมเห็นว่าฐาเหมือนผู้หญิงจริงๆ มาก ทั้งหน้าตาผิวพรรณ แล้วยังศัลยกรรมมาตั้งสองรอบ เลยอยากรู้ว่าอยากทำอีกหรือเปล่า หรือยังรออะไรอยู่...”

   “ไม่ได้รออะไรหรอกค่ะ แค่คิดว่าเป็นแบบนี้ก็มีความสุขดีแล้ว ไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรอีก”

   “ความสุขของฐาคืออะไรเหรอครับ? คือการเป็นสาวสวยในร่างผู้ชายอย่างงั้นเหรอครับ”

    “คุณแพท!!”

    “ขอโทษนะครับที่ต้องพูดตรงๆ ผมไม่ได้อยากกดดันอะไรฐาเลย แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าฐาคิดยังไงกับผมกันแน่ ความสุขในชีวิตที่คุณพูดถึง หมายถึงอะไร”

   “มันคือการเลือกจะทำในสิ่งที่อยากทำ เป็นในสิ่งที่อยากเป็น อยากให้คนที่ยืนข้างๆ รักในสิ่งที่เราเป็น ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ฐาไม่เคยคิดจะเอาความสุขทั้งชีวิตมาเสี่ยง เพื่อเอาใจใคร ถ้าคุณแพทไม่ชอบที่ฐาเป็นแบบนี้แล้วอยากจะเลิก ก็ไม่ต้องฝืนใจนะคะ ฐาเข้าใจ...” เธอบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน

   “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เขาบอกแล้วยื่นมือไปรั้งข้อมือเธอไว้

   เธอก้มมือแขนตัวเองสลับกับมองหน้าเขา ไม่มีคำพูดใด

   แปลก ที่การบอกลา การตัดขาด ดูง่ายดายกว่าที่คิด ไม่ลังเล ไม่อาลัยอาวรณ์

   “ผมขอโทษ” กระทั่งอีกฝ่ายเป็นคนเอ่ยปากก่อน ความแข็งกระด้างในใจจึงอ่อนลง...

   “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ เป็นความผิดของฐาเอง...”

   
   จากวันนั้นมา ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนั้นอีก แต่ไม่ได้แปลว่าไม่มีใครคิด ถ้าเป็นเมื่อก่อน.... ฐาคงไม่ทำตัวแบบนี้ ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปมากมาย พยายามทำเพื่อผู้ชายที่ตัวเองรัก

    อยากเป็นผู้หญิงเพื่อเอาใจโรจน์ 
    ยอมกลับเป็นผู้ชายเพื่อให้ได้อยู่กับโต้ง

    ฐาไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอต้องการอะไร และอะไรกันแน่ที่เรียกว่า “ทำเพื่อตัวเอง” จนตอนนี้ เธอเองยังหาคำตอบไม่ได้

     แพทไม่ได้ทำอะไรผิด เธอต่างหากที่ผิด... ผิดที่ยึดติด คิดแต่เรื่องเดิม คิดถึงคนเดิมๆ ไม่เคยเปลี่ยน แม้จะรู้ว่าไม่มีวันที่ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม.....อีกแล้วก็ตาม


   ค่ำวันหนึ่งในเดือนธันวาคม ณ ร้านนมที่ฐาทำงานอยู่.... วันนี้มีบอลคู่เอก...ทำให้ในร้านคลาคล่ำไปด้วยแฟนบอลทั้งๆ ที่เข้าสู่ช่วงหน้าหนาว  ฐาเดินวนเวียนเสิร์ฟเครื่องดื่มและขนมปังจนกระทั่งลูกค้าท่านหนึ่งเดินเข้ามา ทำให้เธอชะงัก บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไรตอนที่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น

   หนึ่งปีแล้วสินะ....ที่ไม่เจอกัน.... แต่เธอก็ยังจำเขาได้ดี...

    พี่โต้ง.........

   ปกติลูกค้าจะต้องเป็นฝ่ายเขียนรายการอาหารแล้วไปส่งที่เคาท์เตอร์ แต่พักใหญ่แล้ว ลูกค้าคนใหม่ก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับโต๊ะจนเจ้าของร้านเดินมาบอกให้เธอเดินไปรับออเดอร์ด้วยตัวเอง....

   “จะไม่สั่งอะไรใช่ไหมคะ ถ้างั้นเชิญออกนอกร้านไปเถอะค่ะ โต๊ะยิ่งไม่ค่อยจะพออยู่” เธอยืนข้างโต๊ะแล้วออกปากไล่กลายๆ

   “คาปูชิโน่เย็น ปังคลุกฝุ่น เฟร้นส์ฟราย ทูน่าสลัด ปังเย็น.....” เขาเงยหน้าขึ้นบอกทันที ทำให้ฐาขมวดคิ้วก่อนจะดึงกระดาษระบุหมายเลขโต๊ะขึ้นมาจดให้ยิกๆ

   “แล้วก็...”

   “พอเถอะค่ะ คนเดียวไม่น่ากินหมด” เธอเงยหน้าขึ้นบอก

   “น้องฐาก็มากินด้วยกันสิ”

   “คงไม่ได้หรอกค่ะ หนูทำงานอยู่”

    “พี่อยากคุยด้วย เลิกงานแล้ว ออกมาเจอกันที่หน้าร้านได้ไหม?”

   “อย่ารอเลยค่ะ หนูต้องช่วยเก็บร้านทำความสะอาดอีกนาน ไม่ได้เลิกงานทันทีหรอก”

   “พี่จะรอ.....”

   พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่ยืนจ้องตาเขา สองขาพาตัวเองหมุนกลับเข้าไปในร้าน

   “ฐา.... เป็นอะไรหรือเปล่า...” พี่ผึ้ง เจ้าของร้านเดินมาแตะไหล่เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งอยู่ในสุดของร้านไม่ไหวติง

   “เปล่าค่ะ ไม่เป็นอะไร” เธอตอบด้วยเสียงอันสั่นเครือ พยายามต่อสู้กับความอัดอั้นมากมายในอก แต่สุดท้ายก็แพ้...

   “ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลย... กลับไปพักก่อนดีไหม?”

   สุดท้ายก็หนีกลับมาโดยไม่ได้คุยอะไรกัน......




   วันต่อมา....พี่เทคโทรมาบอกว่าพี่ปริญญานัดเลี้ยง....

    เรียนก็เยอะ ทำงานก็หนัก จนเบลอ... ฐาลืมไปเลยว่าอาทิตย์หน้าก็จะถึงงานรับปริญญาแล้ว ดังนั้นการที่พี่โต้งซึ่งเพิ่งเรียนจบไปเมื่อปีที่แล้ว จะกลับมาที่ม.ช่วงนี้เพื่อเตรียมตัวสำหรับงานรับปริญญาก็ไม่แปลกสินะ....

    “ฐา.... ฐาครับ” เธอสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองซ้ำ หันหน้าไปหาคนเรียก  ซึ่งนั่งอยู่ตรงกันข้ามในร้านข้าวใกล้ๆ มอ ตอนช่วงพักกลางวัน

   “อะไรนะคะ คุณแพท...” หันไปถาม เมื่อพบว่าเธอกำลังเหม่อจนไม่ได้ยินที่เขาเรียกเลย

    “ฐา เขียนนิยายด้วยเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น

   “คะ?” เสียงสูงขึ้นทันที

   “เรื่องนี้น่ะ” เขาพูดแล้วหยิบหนังสือยกขึ้นโชว์หน้าปกให้ดู

   พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ? BY  น้องฐา

    ทำตาโตและอ้าปากค้างทันที ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นแฟนนิยายของเธอด้วย

   “เพิ่งรู้ว่าคุณแพทอ่านนิยายประเภทนี้ด้วย”

   “อ๋อ เปล่าครับ เล่มนี้ของเพื่อน เบญไง จำได้ไหม เขาฝากมาถามว่าฐาเป็นคนเขียนหรือเปล่า ถ้าใช่ก็ฝากขอลายเซ็นให้ที”

   “โอ๊ย..ซงเซ็นอะไร ฐาไม่ได้เขียนค่ะ”

   “อ้าวเหรอครับ ถ้าจำไม่ผิด...ผมคุ้นๆ ว่าที่ห้องฐาก็มีนิยายเรื่องนี้อยู่นะ”

   “ก็มีค่ะ แต่ซื้อมาอ่านเฉยๆ ไม่ได้เขียนเอง”

    “ถ้าไม่ได้เขียนเอง คงจะชอบมาก ถึงมีเก็บไว้ตั้งหลายเล่ม”

    “อ๋อ พอดีว่าเพื่อนฝากซื้อแล้วยังไม่มีเวลาเอาไปให้น่ะค่ะ” เธอรีบแก้ตัว ทั้งที่ความจริงโรงพิมพ์ส่งมาให้แล้วเธอยังแจกไม่หมดต่างหาก

    “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ทีแรกผมก็นึกว่าเขียนเอง เห็นชื่อคนแต่งกับชื่อตัวเอกเหมือนชื่อคุณเลย”

   “แหม.... ถึงชื่อฐาจะไม่ได้โหลเหมือนพวกแบ๊งค์ บอล ต้น เจ อะไรพวกนี้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่ากะเทยทั้งโลกนี้จะมีคนชื่อ “ฐา” แค่คนเดียวสักหน่อยนี่คะ”

   “นั่นสินะ ถ้าเป็นคนเดียวกันจริงๆ ป่านนี้คงครองรักกับพี่โต้งอย่างมีความสุขไปแล้วล่ะเนอะ”

   รอยยิ้มที่ค้างอยู่จางลงจนเกือบเศร้า....

    บางครั้งโลกความจริงอาจจะไม่ได้สวยงามได้อย่างนั้น....


   
    หลังจากมื้ออาหาร แพทขับรถไปส่งฐาที่คณะ แล้วกลับไปทำงานต่อทอดถอนใจก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินเข้าคณะ แต่พบว่ามีคนคุ้นหน้ามายืนอยู่ไม่ห่างมากนัก ตกใจแทบตาเหลือกที่มาเจอโจทก์เก่าเอาตอนนี้ คิดถึงไก่ ไก่ก็มา.....

   “เมื่อวาน ทำไมหนีกลับ” คำถามมีแววไม่พอใจเล็กน้อย คนฟังก็ชะงักแต่ก็นึกได้ว่าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต้องเชื่อฟังหรือเกรงกลัวอีกฝ่ายต่อไปแล้ว จึงตอบกลับแบบกวนๆ

   “ไม่ได้หนี แต่พี่ที่ร้านเค้าบอกให้กลับก่อนได้ ก็เลยกลับ แล้วมันผิดตรงไหนล่ะคะ?”

   “น้องฐาไม่ผิดหรอก พี่ต่างหากที่ผิด ผิดที่เข้าใจไปเองว่า น้องฐายังคิดถึงพี่บ้าง ทั้งที่ความจริงแล้ว สาวสวยอย่างอย่างน้องฐามีตัวเลือกมากมายไว้คลายเหงา จนไม่จำเป็นต้องคิดถึงคนในอดีตอีกแล้ว...”

   ฐาเผลอกำมือแน่น... เพราะฟังเสียงก็รู้สึกได้เลยว่าโดนอีกแล้ว

    ไม่ได้เจอกันก็นานแล้วนะ ทำไมพี่โต้งก็ยังปากเหมือนเดิมเป๊ะก็ไม่รู้ ถ้าไม่ได้จิกได้กัดแล้วจะตายหรือยังไงกัน... เธอคิดในใจอย่างเคืองขุ่น...

    “ก็คงงั้นมั้งคะ” ประชดกลับไปตามนิสัยเดิม

   “หนังสือขายดีไหม?” คำถามนั้นทำให้เธอชะงักแล้วเบิกตากว้าง “จริงๆ ก็ไม่น่าถาม ถ้าไม่ดีคงไม่มีเงินมากจนไปทำได้ทั้งตัวขนาดนี้”

   ฐาสะอึก รู้สึกเจ็บแปลบเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงการศัลยกรรมของเธอ ทั้งๆ ที่ความจริง นอกจากการตัดกรอลูกกระเดือกและเหลาคางออกบ้างเล็กน้อยพอให้สวยก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น แต่อีกฝ่ายพูดเหมือนเธอทำหมดทั้งหน้าทั้งตัวอย่างนั้นแหละ

   “แล้วยังไงคะ? หนูจะทำอะไรกับหน้าของหนู ตัวของหนูมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่สักหน่อย”

   “พี่ก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องฐาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เป็นแบบเดิมก็สวยน่ารักดีอยู่แล้ว แต่ที่ต้องทำถึงขนาดนี้ เพราะกลัวจะหลอกคนอื่นไม่สำเร็จเหรอ ว่าไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ”

   “พี่โต้ง!! ”

   “พี่คิดถึงน้องฐานะ คิดถึงมาก อยากเจอมาตลอด แต่ไม่คิดว่ากว่าเราจะได้พบกัน น้องฐาก็ไม่ใช่น้องฐาคนที่พี่อยากเจออีกแล้ว พี่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกที่คิดว่าตอนจบของนิยายมันดูสวยงาม เลยคิดว่าน้องฐายังรอให้พี่กลับมาหาอยู่เสมอ แต่ทุกอย่างมันก็แค่นิยายเท่านั้นใช่ไหม เพราะเป็นนิยาย ไม่ว่าจะต้องเจ็บสักกี่ครั้ง โง่สักกี่หน ลงท้ายนางเอกก็จะยอมยกโทษให้พระเอกทุกๆ ครั้ง แต่ในความจริงพี่ไม่ได้สำคัญหรือมีค่ามากขนาดนั้น ไม่มากพอที่จะเป็นพระเอกตัวจริงในชีวิตของน้องฐาหรอกใช่ไหม?”

    “พระเอกคนเดียว มีนางเอกหลายคนไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าพี่เป็นพระเอกของหนู แล้วพี่จะเอาพี่เอไปไว้ที่ไหน”

    “พี่ต้องตอบว่า..... ‘ถ้าหากจะมีใครสักคนต้องเสียใจ คนคนนั้น....ต้องไม่ใช่น้องฐา’ ใช่ไหม น้องฐาถึงจะซาบซึ้งและยอมยกโทษให้”

   “ถ้าพี่ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ก็อย่าพูดเลยค่ะ ไดอาล็อกซึ้งๆ ถ้าแค่จำมาพูดทั้งๆ ที่โกหก ฟังแล้วมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้หรอกค่ะ...”

     “นั่นสิ พี่คงพูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้พี่ไม่มีแฟน จะมีก็แต่....แฟนเก่า...” เขาพูดแล้วจ้องหน้ากลับจนเธอทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายเสหลบสายตาไปซะเองแล้วถามอ้อมแอ้ม

   “แล้วพี่เอล่ะคะ  พี่คบกับพี่เอต่อจากหนูไม่ใช่เหรอ? หรือว่า.... หนูเข้าใจผิดไปเอง”
   “เปล่า...ก็คบน่ะแหละ แต่ก็เลิกไปแล้ว... คนไม่ได้รักกันจะฝืนคบกันไปได้นานสักแค่ไหนล่ะ?”

   “พี่จะบอกว่าไม่ได้รักพี่เอ ...ถ้าไม่ได้รักแล้วจะคบกันทำไมล่ะคะ”
   “เรื่องบางเรื่องมันก็อธิบายยากนะ....”

   “ตอนพี่เลิกกับพี่เอ พี่บอกเขายังไงเหรอคะ ไล่ให้กลับไปหาคนที่ตัวเองรักอีกหรือเปล่า”
   “น้องฐาเลิกถามถึงคนอื่นสักทีได้ไหม?”

   “ที่จริงหนูก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าพี่เอเค้าหรอกนะคะ บางทีจะสะใจหรือสมน้ำหน้าเลยด้วยซ้ำที่รู้ว่าเค้าถูกทิ้ง แต่พอลองคิดดูดีๆ พี่เค้าก็ไม่ได้มีชะตากรรมที่ต่างกันกับหนูสักเท่าไร ถูกมองว่าเป็นของตายที่อยากจะหยิบเมื่อไรก็หยิบ พอไม่ต้องการก็เขี่ยทิ้ง แล้วถึงตอนนี้ที่พี่กลับมา พี่ยังต้องการอะไรจากหนูอีกเหรอคะ....เพราะพี่ไม่มีใคร ถึงได้คิดถึงหนูเหรอคะ”

   “พี่ไม่ได้คิดถึงน้องฐาเพราะพี่ไม่มีใคร ที่จริงพี่คิดถึงน้องฐาตลอด พูดไปมันอาจจะฟังดูเหมือนแก้ตัว แต่พี่ก็คิดอย่างนั้นจริงๆ พี่รู้น้องฐาอยากเป็นผู้หญิง แต่ทำลงทุนตัดผมแต่งตัวเป็นผู้ชายก็เพราะพี่ แต่ตอนนั้นพี่รู้ว่าน้องฐาไม่ชอบไม่สบายใจ ไม่มีความสุข แต่สุดท้ายพี่ก็ยังเห็นแก่ตัวมากพอจะขอไม่ให้ไปทำอย่างที่อยากทำ แต่นั่นกลับเป็นสิ่งผู้ชายคนนั้นสามารถทำได้ ตอนที่พี่รู้ว่ามันเป็นแฟนเก่าน้องฐา เป็นผู้ชายคนแรกที่น้องฐาทุ่มเททำทุกอย่างให้จนเกือบตายเพื่อมัน คนที่น้องฐาเคยเพรียกหาตอนความจำเสื่อม ยอมโกหกทุกอย่างเพื่อหนีพี่ไปหา พี่พยายามแล้วที่จะไม่คิดมาก แม้น้องฐาจะหายไปเป็นวันเป็นคืน พยายามไม่คิดว่าเวลาคนรักเก่ามาพบกันอยู่ด้วยกันหลายวันแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่สุดท้ายไม่ใช่เลย น้องฐายังเป็นห่วง ยังพยายามจะช่วยเหลือมัน  พี่เพิ่งรู้ว่าตัวเองหลงตัวเองอย่างที่สุด ในตอนนั้นถ้าน้องฐาบอกพี่สักคำว่าอยากกลับไป พี่ก็ไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรสักคำ ทั้งที่ความจริงพี่อยากจะรั้งน้องฐาเอาไว้ใจจะขาด ต่อให้ต้องทำด้วยวิธีไหนก็ตามพี่ก็จะทำ  แต่พอรู้ว่าน้องฐาอยากเลือกใครพี่ก็ลังเล...น้องฐารักมันแต่ทิ้งพี่ไม่ลง พี่อาจจะทนต่ออะไรก็ได้ แต่พี่คงทนมองตัวเองด้วยความรู้สึกน่าสมเพชเวทนาอย่างนั้นไม่ได้ ขอโทษนะที่ทำร้ายจิตใจเราไปมาก คิดว่าน้องฐาคงเกลียดพี่มากจนไม่อยากฟังเหตุผลอะไรอีกแล้ว แต่พอไปอ่านนิยายแล้วเห็นตอนจบ พี่ก็นึกขึ้นว่า พี่อยากให้น้องฐาได้รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ในตอนนั้น มากกว่าจะมโนไปเอง แม้จะมีส่วนถูกบ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด อาจจะฟังดูโหดร้ายไปบ้าง แต่ก็คิดไว้นะถ้าไม่มีพี่สักคน น้องฐาจะมีอิสระในการเลือกใครก็ได้ เลือกเป็นผู้หญิงตามที่ต้องการ ถ้าน้องฐารักพี่จริง น้องฐาก็จะไม่กลับไปหาแฟนเก่า ถ้ารักพี่จริงๆ น้องฐาก็ต้องรอ แต่พี่ก็แค่คิดไปเองเพราะสุดท้ายน้องฐาก็ไม่ได้รอ”

   “ค่ะ หนูไม่ได้ทำ หนูไม่สามารถทำใจรอผู้ชายที่ทิ้งหนูไปคบกับแฟนเพื่อนตัวเองได้ลงคอ สรุปว่าที่พี่กลับมาหาหนูวันนี้ ต้องการอะไรกันแน่คะ ถ้าแค่อยากพูด อยากอธิบาย หนูเข้าใจแล้ว มีอะไรจะพูดมากกว่านี้ไหมคะ? ถ้าไม่มีหนูก็ขอตัว”

   “ก่อนจะมาพี่มีความหวังไว้เต็มเปี่ยมว่าเราจะคุยกันดีๆ หรืออาจจะปรับความเข้าใจกันได้ ถ้าน้องฐาไม่มีใคร พี่ก็อยากเป็นคนดูแลน้องฐา แต่ตอนนี้ในเมื่อน้องฐาก็มีคนใหม่แล้ว พี่คงไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไปแล้ว พี่ก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากบอกน้องฐาว่า พี่ยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนที่เราเคยพบกันวันแรก  พี่ไม่อยากให้เราเกลียดกัน อยากให้เราเป็นพี่น้องหรือคนคุ้นเคยที่ยังพบเจอพูดคุย แบ่งปันทุกข์สุขได้เหมือนเดิม เหมือนปอนด์ เหมือนมิงค์ เหมือนเอ พี่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้รับรู้ว่าน้องฐาจะมีความสุขกับใครก็ได้ที่น้องฐารัก....แค่นี้พี่ก็พอใจแล้ว...”

   “เหรอคะ? พี่คิดว่าหนูมีความสุขมากใช่ไหม พี่รู้ได้ยังไง หนูยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักคำ คิดเองเออเอง สรุปเองอยู่คนเดียว แล้วก็มาโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น บอกให้รู้ไว้หนูเกลียดคนที่ดีแต่พูดที่สุด พูดว่าคิดถึงแต่ไม่เคยมาหา  พูดว่ารักแต่ไม่ยอมทำอะไรเลย ไม่เคยรั้ง ไม่เคยแย่ง ต่อให้หนูจะโมโหเกลียดโรจน์มากแค่ไหน หนูก็ยังนับถือน้ำใจของมัน มันอาจจะทำอะไรบ้าๆ มุทะลุไปบ้างแต่มันก็ยอมเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแย่งหนูกลับไป มันยอมลำบากทำอะไรให้หนูตั้งหลายอย่าง มันพยายามเก็บเงินให้หนูไปแปลงเพศ แล้วพี่ทำอะไรบ้าง.... แม้แต่เชื่อว่าหนูรักพี่มากกว่า ยังทำไม่ได้เลย พี่คิดแต่จะเชื่อตัวเอง เชื่อว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ปล่อยหนูไป ช่างเป็นความเสียสละที่น่ายกย่อง แต่พี่จะเอาไปใช้กับใครก็ได้ จะพระเอกแสนดีกับใครก็ช่าง แต่กับหนู หนูอยากได้คนที่รักและยินดีทำทุกอย่างเพื่อหนูมากกว่า ถ้าดีแต่ปากก็อย่าพูดอะไรเลยดีกว่า ตอนนี้หนูอยากได้แค่คนรัก ส่วนเพื่อน พี่ชาย หรือแฟนเก่าหนูไม่อยากได้”

.
.
.
.
.



   วันที่พี่ปริญญานัดเลี้ยงเป็นวันพฤหัส เนื่องจากไม่มีเรียน ฐาจึงแต่งหน้าทำผมตั้งแต่บ่าย สองทุ่มเดินลงจากห้องไปข้างล่าง...

   “หนู อยู่ห้อง 405 ใช่ไหม?” หันไปหาเจ้าของหอที่เรียกไว้

   “อ๋อค่ะ... มีอะไรเหรอคะ?”
   “มีจดหมายจ้ะ”
   ฐารับจดหมายมาอย่างงงๆ เห็นแต่จ่าหน้าชื่อเธอและห้องเสร็จสรรพ แต่ไม่ได้จ่าหน้าคนส่ง...
   
   ฐา.....
   มึงเป็นยังไงบ้าง... สบายดีไหม?
   ตอนนี้กูเก็บเงินได้มากพอที่จะทำให้ความฝันของเราเป็นจริงได้แล้วนะ....
   กูเสียใจและขอโทษสำหรับทุกอย่าง
   ถ้ามึงยังจดจำเรื่องราวความหลังระหว่างเราได้บ้าง....
   โทรหากูเบอร์เดิมนะ.... กูจะรอ....
   โรจน์.....
   
   หลังจากอ่านจบ.... เธอยัดจดหมายลงในซอง...แล้วเดินไปที่ถังขยะ...

   โยนทิ้ง.....

TBC

[broke-back]

ผู้ชายแบบไอ่พี่โต้ง..น่ะนะ
 
ถ้าเจอบ่อยๆ ล่ะก็

ยอมทิ้งผู้ชาย..ไปควานหาควายทำผัว

น่าจะดีกว่านะ..น้องฐา
  กร๊ากกกก

[ormn]

 

[na_near]

เข้ามาอ่านช่วงหลังทีแรกบอกตรงๆว่า ตกใจ+จิตตก เหมือนใครหลายๆคน
แต่พออ่านไปก็ทำใจได้บ้าง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง มีเกิดตั้งอยู่และดับไป
ก็ได้แต่หวังว่าชีวิตน้องฐาจะดีขึ้นในเร็ววัน

ยอมรับว่าเชียร์พี่โต้งอยู่แม้ตอนนี้เฮียแกจะหายหัวไปเลย แต่เรื่องที่พี่แกไปคบพี่เอขอโนคอมเม้นแล้วกัน เพราะลึกๆก็ยังแอบหวังอยู่ว่าพี่โต้งแกจะมีเหตุผลของแก  เพราะงั้นรอฟังแกแถลงดีกว่า

ส่วนโรจน์ก็มีเอนเอียงไปบ้างตอนฟังเหตุผล  แต่ก็นะคนมันมีประวัติ คนมันเคยทำร้าย เคยทำให้เสียน้ำตา
จะให้เชื่อจะให้ไว้ใจอะไรมาก  อย่าหวัง......ทำได้แค่เห็นใจในบางครั้ง

บอกนิตรงๆเลยนะค่ะว่าอินกับเรื่องนี้  ไม่ได้คาดหวังหรือกดดันในตัวนิแต่อย่างใดให้แต่งเรื่องสนุกสนานแฮปปี้ตลอดๆ
แต่พอนิมาม่าทีเล่นซะเป็นหม้อยิ่งตอนท้ายมานี้เราไปไม่เป็นเลย  
มันโหวง  มันหน่วง

[honeymic]

คิดถึงน้องฐาอย่างแรง!!!

[na_near]

นิ น้องฐา

กลับมาเถอะเค้าคิดถึงงงงง

[Biwty...]

 

[NewYearzz]

รบกวนใครก็ได้ช้วยห่อคุณแพทใส่พัสดุมาส่งให้นิวที อยากได้คนแบบนี้

ส่วนน้องฐา...ผมคิดกะน้องฐาเหมือนประโยคสุดท้ายของคุณแพท

จริงๆแล้วคิดมาทุกเรื่อง ไม่ว่านิยายจะดำเนินไปในทางไหน มันก็ต้องเป็นอารจไม่โดนใจบ้าง

แต่มันจะต่างไปจากอะไรกับเรื่องจริงที่มัน"ไม่แน่นอน"

พี่โต้งก็แค่โชคดีที่น้องฐารัก แต่...ถ้าเค้ามีตัวตนจริงๆ อยากบอกว่า"อดีตมีไว้เป็นตัวอย่างสำหรับปรับปรุงอนาคต"

   “เหรอคะ? พี่คิดว่าหนูมีความสุขมากใช่ไหม พี่รู้ได้ยังไง หนูยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักคำ คิดเองเออเอง สรุปเองอยู่คนเดียว แล้วก็มาโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น บอกให้รู้ไว้หนูเกลียดคนที่ดีแต่พูดที่สุด พูดว่าคิดถึงแต่ไม่เคยมาหา  พูดว่ารักแต่ไม่ยอมทำอะไรเลย ไม่เคยรั้ง ไม่เคยแย่ง ต่อให้หนูจะโมโหเกลียดโรจน์มากแค่ไหน หนูก็ยังนับถือน้ำใจของมัน มันอาจจะทำอะไรบ้าๆ มุทะลุไปบ้างแต่มันก็ยอมเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแย่งหนูกลับไป มันยอมลำบากทำอะไรให้หนูตั้งหลายอย่าง มันพยายามเก็บเงินให้หนูไปแปลงเพศ แล้วพี่ทำอะไรบ้าง.... แม้แต่เชื่อว่าหนูรักพี่มากกว่า ยังทำไม่ได้เลย พี่คิดแต่จะเชื่อตัวเอง เชื่อว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ปล่อยหนูไป ช่างเป็นความเสียสละที่น่ายกย่อง แต่พี่จะเอาไปใช้กับใครก็ได้ จะพระเอกแสนดีกับใครก็ช่าง แต่กับหนู หนูอยากได้คนที่รักและยินดีทำทุกอย่างเพื่อหนูมากกว่า ถ้าดีแต่ปากก็อย่าพูดอะไรเลยดีกว่า ตอนนี้หนูอยากได้แค่คนรัก ส่วนเพื่อน พี่ชาย หรือแฟนเก่าหนูไม่อยากได้”

ชอบคำพูดน้องฐาส่วนนี้ทั้งหมด อาจเพราะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่...ที่ผ่านมามันหนักจริง


สุดท้าย ขอบคุณคนเขียนมากครับ 

[inpurplethief]

หลายตอนก่อนหน้านี้ ที่อ่านแล้ว...อึ้มมม.......ไม่ได้อย่างใจ
มาถึงตอนนี้พอเข้าใจแล้วว่าคนเขียนจะบอกอะไร
ขอบคุณมากที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน

ไม่รู้ล่ะ ถึงอีพี่โต้งจะเฮงซวยไปบ้าง
แต่เมื่อเทียบกับด้านดีของแก รวมกับที่ฐารักคนนี้
ก็ชอบที่จะให้ลงเอยกันแบบนี้
และหวังว่าเวลาผ่านไป ทั้งสองคนคงได้เรียนรู้และปรับปรุง
ช่วยกันสร้างความรักที่มั่นคงงอกงามต่อไปได้

ชอบเรื่องนี้มาก จบแล้วจะกลับไปอ่านช้าๆอีกรอบ
พร้อมกับรอเรื่องกระต่ายกินขนมปังแทนต่อไป

ขอบคุณมากๆ

[Yarkrak]

ขอบคุณน้องฐาที่รับพี่โต้งกลับมา

[แป้งข้าวหมาก]

คนที่ดีพอ แต่ไม่ใช่คนที่พอดี
คนที่ดี๊ดี แต่ก็ไม่ใช่คนที่เรารัก

ขอแค่น้องฐามีความสุขก็โอเคละ
แต่เราดีใจที่น้องฐาเลือกพี่โต้ง
เพราะเราเชียร์พี่โต้ง 5555
 

[jimmyFG]

Happy Ending.

[eastwind]

คนที่ดีที่สุดคือคนที่เรารักที่สุดสินะ

[Biwty...]

Happy ending   

[muiko]

ดีใจที่จบลงด้วยดี
หวังว่าพี่โต้งเลิกคิดเองเออเองนะ
น้องฐา จะได้มีความสุขซะทีเนาะ

[MiSS-U]

สุดท้ายฐาก็เลือกที่จะทำให้ตัวเองมีความสุข
เข้าใจฐาที่สุดก็ตอนนี้

รักกันนานๆนะ 

บวกเป็ด

  สำหรับความฮาและน้ำตาแห่งความข่มขื่นค่ะ

[mutyamania]

187 หน้า กับเวลา 2 ปีกว่า  ถือว่าเป็นตอนจบที่ดีและสวยงามประมาณหนึ่ง

ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ

เสียดายคุณแพท  ขอละกันนะ

[zhai]

ถ้าเป็นการvote ให้คะแนนยกมือข้างเดียว
แต่นี้ขอยกมือให้ 2 ข้างเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยกับวลีนี้
“พระเอก” คือผู้ชายที่นางเอกรักมากที่สุดต่างหาก”

นิยายเรื่องนี้ติดตามมาแต่แรกๆ
เป็นบรรยากาศ  ความตลกปนฮาของน้องฐา
ความเปิ่น  นางเอ๊กนางเอก  วาจาเชือดเฉือน
ทุกอย่างของน้องฐา  ให้ความสุขกับคนอ่านมาตลอด

ขอบคุณมากๆๆๆ