หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190>

[fc_fic]

 

[jimmyFG]

แอบเสียความรู้สึก คือว่าตอนแรกนิยายมันก็ฮาๆ บางคนก็ไม่อยากมาม่าก็เข้ามาอ่าน

แต่ไหนกลายเป็นนิยายจิตตกสิได้ล่ะ อย่างน้อยจบของฐา-โรจน์แล้ว

ก็น่าจะมีจบของฐา-โต้งด้วยสิ ไอเราก็นึกว่าตอนพิเศษจะเป็นฐา-โต้งบ้าง น่าจะคิดถึงคนเชียร์โต้งบ้าง

แต่ที่สุดก็ทำให้เราผิดหวัง เพราะจบฐา-โรจน์แล้ว ก็ดันแต่งตอนพิเศษที่ทำร้ายจิตใจคนรักฐา-โรจน์อีก นั้นก็น่าจะจบตอนนี้สิ จะได้ไม่เข้าใจผิด

ถ้าบอกว่าห้ามอ่าน ก็ไม่ทันแล้วอ่านไปแล้ว สรุปว่าที่ตามอ่านมาเป็นร้อยๆตอน มันคือนิยายจบเศร้าใช้มั้ยเนี่ย

นิยายมันไม่ใช่เรื่องจริงๆก็จริง อ่านสนุกๆ อย่าให้มันเป็นชีวิตจริงมากก็ได้ เพราะในชีวิตจริงก็ดราม่ามากพออยู่แล้ว

ขอโทษนะที่พูดตรงๆ ขัดเกลาคำที่ออกมาจากใจได้ดีที่สุดแล้ว แอบผิดหวังจริงๆ

[Yarkrak]

น้องบาไม่ได้พี่โต้งที่แสนดีก็ไม่ต้องมีใครแล้วลูก
อยู่แรดๆไปวันๆก็แล้วกัน ขอบใจที่ตัดใจจากไอ้โรจน์
ขืนอยู่ต่อไปน้องฐาจะมีเจ็บทั้งใจและเจ็บทั้งตัวด้วย
ไม่ต้องหาห่วงมาผูกคอ ที่ดีไม่ได้ที่ได้ไม่ดี ก็อย่ามีมันเลย
 

[tw.choco]

สงสารพี่ซาที่สุดแล้วตอนนี้
พี่แกไม่เกี่ยวอะไร แต่ท่าทางจะเจ็บสุดเลย

[pannixz]

แอร๊กกก
เครียดต่ออีก
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เดินเรื่องได้เป็นธรรมชาติที่สุดที่เคยอ่านมา
และ เครียดที่สุดที่เคยอ่านมาเลย
แบบว่า จบซะทีเถอะ คนอ่านจะเป็นไมเกรนอยู่ละ
 

[nanazaa002]

หะ หะ อะไรนะจบเเบบนี้เหรอเนี้ย ไม่สงสารน้องฐาเลยเหรอ โธ่น้องฐา........

[Monkey D lufy]

ยังมีความหวังว่าพี่โต้งจะกลับมาไหมนะ  เหอะๆ 

[josephine]

โรจน์ไม่มีทางแก้ไขนิสัยเรื่องผู้หญิงได้หรอก

ชีช้ำจริง ๆ  พี่โต้งเลิกกับเอเหอะ

[midnightblue]

ตามอ่านต่อจ๊ะ 

อยากรู้ชีวิตน้องฐาหลังจากนี้จะเป็นยังไง 

ไม่ต้องตามใจคนอ่านว่าได้กลับมาคบพี่โต้งแล้วมีความสุขมากก็ได้   

แต่อยากรู้ว่าตอนนี้น้องฐาเป็นยังไง    สบายดีรีเปล่า ถ้ามีความสุขดีจะได้หมดห่วง สู้ๆ 

[Hooh]

คนเราจะให้เปลี่ยนนิสัย(สันดาน)เป็นไปได้ยาก ไม่รู้ว่าตอนนี้ฐาเป็นโสดแล้วรึยัง
แต่ก็ขอให้เจอคนใหม่ที่ดีขึ้นนะ บางทีความรักมีมันก็ทุกข์ใจ เจอเคสฐาด้วย
อย่างน้อยฐาก็จงดีใจที่อย่างน้อยที่ได้รู้จักรคำว่ารัก เราอายุจะขึ้นเลขสามละ
ยังไม่มีแควนกับเขาซักที กระซิกๆ
รอตอนต่อไปอย่าใจจดจ่อ

[Yunatsu]

เลิกกับโรจน์แล้วววว

ถึงคิวพี่โต้งแล้วช่ายม้ายยย ช่ายม้ายย
อิอิ

พี่โต้งสู้ๆ
ฐาคนสววยยย ไปง้อพี่โต้งงงเร็วววว

[muiko]

 
ยังไงก็อยากให้พี่โต้งเปนพระเอก
ถึงพี่โต้งจะไม่ค่อยฟัง
แต่โรจยังไงก็ดูเหนแก่ตัว
เลิกกะโรจแล้ว พอจะมีโอกาสที่พี่โต้งเข้าใจมั้ย
ไม่เข้าใจ ทำไมพี่โต้งต้องคบพี่เอ สับสนๆๆๆๆๆๆๆ

 

[Aoya]

ยังไม่ได้อ่านตอนจบทั้งสองตอน แต่จากที่อ่านคอมเม้น คิดว่า คงไม่ต้องอ่านแล้วล่ะ
มันผิดหวังอ่ะพูดตรงๆ เลย ต่อให้จากนี้ไปน้องฐาจะกลับไปคบกับพี่โต้ง เลิกกับโรจน์หรืออะไรก็ตามแต่
มันก็คงกู้ความรู้สึกคืนกลับมาไม่ได้

ถ้าไม่ได้คิดที่จะให้พี่โต้งเป็นพระเอกตั้งแต่แรก ก็ไม่น่าจะให้พี่โต้งมีบทบาทมากมายขนาดนั้น
คือ เราคล้อยตามไปแล้ว ว่ายังไงน้องฐาก็ต้องคู่กับพี่โต้ง
แต่จู่ๆ คนในอดีตที่มีบทบาทแค่ในความคิดของน้องฐากลับกลายมาเป็นคนที่สมหวังแทน
แล้วพี่โต้งก็ไปคบกับเอที่เป็นแฟนของเพื่อนสนิท คนที่นิสัยร้ายกาจและน่าหมั่นไส้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง
หนำซ้ำพี่โต้งยังปฏิเสธมาได้ตั้งนาน แต่จู่ๆ ก็มาคบกัน เรารับไม่ได้จริงๆ

[ormn]

:katai1:คนเลวมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ

[mutyamania]

นิ....ควรเลือกตอนจบสักทาง  เธอจะเอาใจแฟนทั้งสองฝั่งไม่ได้....เธอจะร็อค...หรือฮิปฮอป  เอาให้ชัดเจนไปเลยได้ไหม  เพราะตรงกลางที่มาบรรจบกันมันก็ยังไม่ลงตัว....นึกออกไหม....


คือจะให้ฐา-โรจน์  ก็ฐา-โรจน์ไปเลย  มันเหมือนเล่นกับอารมณ์คนอ่านเกินไป  มันเกินจะรับไหว 


มันไม่สุด  ไม่ฟิน  ยื้อไปยื้อมา  เหมือนคนที่ลังเล  มันไม่ดีต่อตัวนิยายเลยนะ  ต้องขอโทษที่พูดตรง ๆ เพราะรักนะนิ....

[Hooh]

สำหรับนักอ่านอย่างเรานะ ไม่ขอยุให้จบแบบเลือกใครแต่เราอยากให้ฐา จบแบบที่ปกป้องตัวเองได้ เลือกคบกัลโต้งก็กระดากใจที่จะเขียน คบกับโรจน์ก็เจอแต่เรื่องเก่าๆซ้ำซาก สู้เราว่าจบแบบให้สองคนนั้นเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งของชีวิตที่ฐาใด้เจอความรัก แล้วพร้อมที่จะเจอคนใหม่ดีกว่า ตอนจบของหนังไม่จำเป็นต้องแฮปปี้เอนด์ แต่การจบแบบรอความหวังมันก็โอเคนะ คนเราถ้าตัดสินใจจะทำอย่างใดอย่างหนึ่งต้องเด็ดขาด เลิกคือเลิก จบคือจบ บางทีเที่ยวๆอยู่อาจจะเจอเนื้อคู่จริงๆก็เป็นได้

[Poes]

อ้างจากข้อความนี้หน่อยนึง

พี่โต้งก็ไปคบกับเอที่เป็นแฟนของเพื่อนสนิท คนที่นิสัยร้ายกาจและน่าหมั่นไส้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง
หนำซ้ำพี่โต้งยังปฏิเสธมาได้ตั้งนาน แต่จู่ๆ ก็มาคบกัน เรารับไม่ได้จริงๆ

การที่พี่โต้ง ไปคบกับเอ ซึ่งคนเขียนอาจจะไม่ได้อธิบายให้กระจ่างว่า มันเลยไม่มีที่มาที่ไป ว่าทำไมพี่โต้งถึงเลือกไปคบกับแฟนเพื่อนสนิท ทั้งที่ตัวพี่โต้งก็ปฏิเสธเอมาตลอด จากที่ตามมา นิสัยพี่โต้ง ไม่น่าจะกินแฟนเพื่อน

นิ....ควรเลือกตอนจบสักทาง  เธอจะเอาใจแฟนทั้งสองฝั่งไม่ได้....เธอจะร็อค...หรือฮิปฮอป  เอาให้ชัดเจนไปเลยได้ไหม  เพราะตรงกลางที่มาบรรจบกันมันก็ยังไม่ลงตัว....นึกออกไหม....


คือจะให้ฐา-โรจน์  ก็ฐา-โรจน์ไปเลย  มันเหมือนเล่นกับอารมณ์คนอ่านเกินไป  มันเกินจะรับไหว 


มันไม่สุด  ไม่ฟิน  ยื้อไปยื้อมา  เหมือนคนที่ลังเล  มันไม่ดีต่อตัวนิยายเลยนะ  ต้องขอโทษที่พูดตรง ๆ เพราะรักนะนิ....

เห็นด้วยกับคอมเมนต์คุณ mutyamania  คนเขียนน่าจะเลือกจบสักทางนึง
ส่วนตัวไม่มายถ้าฐาจะกลับไปเลือกโรจน์ แล้วทิ้งพี่โต้งที่แสนดี (ก็เป็นคนดีมันไม่มีใคร พี่เบิร์ดบอกไว้  )
เรื่องตัวละครที่มีบทบาทมากแบบพี่โต้ง แต่ท้ายสุดกินแห้ว ก็เคยเจอในนิยายอยู่ มันก็มีพลิกล็อคกันได้ แล้วแต่จินตาการคนเขียน
อันนี้ไม่ว่ากัน

ยังงัยฝากให้คิดด้วยนะ


ปล. ถึงพี่โต้งจะไม่ได้เป็นพระเอกของฐา แต่พี่โต้งก็เป็นพระเอกในใจเค้าเสมอ แม้จะมีพระเอกแท้จริงของเรื่องแต่ก็สู้พี่โต้งไม่ได้ 

[capool]

โห....เจอเรื่องนี้เข้าไปทำให้ไม่กล้าอ่านเรื่องตุลย์กะปอนด์เลยกลัวบทสรุปทำให้ผิดหวังเหมือนเรื่องนี้ ที่อ่านมาตั้งแต่แรกคิดว่าจะไม่ดราม่าแต่พอเจอแบบนี้มันช็อคเลยอ่ะ คิดว่าโต้งจะแฮปปี้กะฐาซะอีก สุดท้ายกระเทยก็เจ็บอีกแระ ที่จริงโรจน์ไม่น่าจะมามีบทบาทถึงขนาดทำให้เลิกกันได้เลยนะ เฮ้อ...เศร้าใจ

[กุหลาบเดียวดาย]

ดีแล้ว เลิกทั้งสองคน หาใหม่ดีๆดีกว่า พี่ฐา ปากหวานและแสนดีเกินไปเราไม่ชอบไม่น่าไว้ใจ

[paiwit]

ขอบคุณครับที่นำมาให้อ่านถ้าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ถึง แม้70 เปอร์เซ็น ก็ตาม แต่มันทำให้ผมได้คิดว่าการกระทำบางอย่างอาจทำให้อนาคตเปลี่ยน บางทีคนที่ดี เราควรจะเก็บเค้าไว้ เมื่อปล่อยไปแล้ว ก็ไม่มีวันย้อนกลับคืน   เวลา โอกาศ คำพูดเป็ฯสิ่งที่เรียกกลับคืนไม่ได้ เลยอยากให้ทุกคน เอาเรื่องนี้เปฌนบทเรียนครับ 

[A GE]

  จากตอนล่าสุด  รู้สึกว่าฐารักตัวเองน้อยไปหน่อย  อภัยในสิ่งที่ไม่ควรอภัย อย่างที่เค้าเขียนไว้

Fool me once, shame on you;
 
Fool me twice, shame on me

อย่างโรจน์เนี่ยะ  มันไม่รู้จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  ก็ยังจะอภัย 

แต่ดีใจที่ฐายังนึกถึงการศึกษา  ถึงแม้จะล่าช้าไปอีกปี  ทำสิ่งดีๆเพื่อตัวเองและคนที่รักฐา   

[KAEHUB]

เอ่อ...ก็งงจริงแหละ ตกลงเรื่องไหนจริง เรื่องไหนโกหก แล้วโรจน์ ทำไมถึงทำอย่างนี้นนะ รักฐาแน่จริงหรอ ในเมื่อยังทำอย่างนี้อยู่ ไม่รู้จะสงสารใครดีเลย

[DraCo_SLa13]

ไม่กล้าหวังว่าพี่โต้งจะกลับมา แต่ก็แอบหวังไม่ได้

ปล.อิพี่เอคงไม่บังเอิญไปอ่านนิยายน้องฐาแล้วเอาไปบอกพี่โต้งหรอกมั้ง

[minchy]

ถึงคุณนิ
   อ่านมาร้อยกว่าตอนไม่ทราบเลยว่าเรื่องที่อ่านอยู่เป็นนิยายของนิยายอีกที  เพิ่งจะรู้ตอนที่คุณนิจะมาต่อตอนพิเศษนี่หล่ะคะ


และยังอยากถามย้ำอีกครั้งว่านี่เป็นพล๊อตนิยายที่มีตั้งแต่ต้นอยู่แล้วหรือว่าเพราะอารมณ์พาไป แล้วตอนพิเศษนี่เป็นเพราะเมนท์ของคนอ่านหรือป่าวคะ
   ปล. ถ้าเป็นเพราะเมนท์ของคนอ่านที่อยากให้พี่โต้งเป็นพระเอก กรุณาจบให้แฮปปี้ด้วยค่ะ  สารภาพว่าไม่อยากจะกินมาม่าอีกแล้ว

[t152_rakjai]

พูดไม่ออก

 

[๛ナーリバス๛]

-นอกเรื่อง- 2 หน้าตาดี-ไม่มีแฟน....






หลังจากเขียนตอนจบแบบนั้นแล้วโพสลงบนเว็บ
ก็มีหลายเสียงโวยวายว่ามันเศร้าไปนะ ทำไมไม่ได้คู่กับพี่โต้งล่ะ...

หนูก็ลืมไปว่า นิยายมันควรจบแฮปปี้สินะ.....

เพราะงั้นแม้เรื่องจริงเราจะไม่ได้คู่กัน แต่ถ้านี่เป็นนิยาย....

น้องฐาก็ควรจะคู่กับพี่โต้ง หนูจึงกัดฟันเขียนตอนจบเพิ่มเติมจากตอนที่แล้ว....


*******************************************


ตอนจบที่ถูกแต่งเติม....





   เปิดเทอมใหม่ หนูกลับไปเรียนอีกครั้ง
หมอกถามหาอัลบั้มรูปงานบายเนียร์เมื่อ่ปีก่อนที่หนูขอยืมไปดูแล้วยังไม่ได้คืน หนูชะงักไปแป๊บนึงแล้วบอกว่า สงสัยลืมทิ้งไว้ที่ห้องพี่โต้ง ให้ไปอัดใหม่เถอะ

หมอกดูเสียดาย บอกว่าเพิ่งเอาคอมไปล้างทั้งเครื่อง ส่วน sd การ์ดก็ลบไปหมดแล้วเลยอัดอีกไม่ได้แล้ว แล้วก็บ่นพึมพำซ้ำซากไปมาอยู่อย่างนั้น

“เลิกบ่นเถอะมึง เดี๋ยวกูหาทางไปเอาให้ก็แล้วกัน” หนูบอกเพื่อนอย่างรำคาญ

ถึงจะบอกอย่างนั้นก็เถอะ คีย์การ์ด กุญแจก็คืนไปหมดแล้ว จะให้เข้าไปยังไง
ยืนลังเลอยู่หน้าคอนโดไม่นานก็เหมือนมีพ่อพระมาโปรด หนูมาเจอพี่ซาเข้าพอดี

    “มาทำอะไร มาหาโต้งเหรอ?” พี่ซาถามทำหน้าสงสัย
   “เปล่าค่ะ หนูอยากมาเอาของลืมเอาไว้”

   “เข้าไม่ได้เพราะกุญแจก็คืนหมดแล้วสินะ”

   หนูพยักหน้าหงึกหงัก ไม่รู้ว่าจะขอร้องเขายังไงดี แต่ก็คิดนะว่าของมันอยู่ห้องพี่โต้งแล้วพี่ซาจะช่วยอะไรหนูได้ล่ะเนี่ย...

   “ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ แค่มาเอาของแป๊บเดียวโต้งมันคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง ตามมาสิ พี่มีกุญแจสำรอง”

   พี่ซาบอกง่ายๆ แลแกดูใจดีนะ ถึงจะเงียบๆ อยู่บ้างก็เถอะ หนูนึกสงสารแก เพราะตอนนี้แกตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับหนู “คนอกหัก” 

   หนูไม่กล้าถามแกเรื่องพี่โต้งกับพี่เอ กลัวจะทำให้แกเฮิร์ท แต่ถ้าแกยังมีกุญแจสำรองห้องพี่โต้ง บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้ทะเลาะเบาะแว้งกันใหญ่โตเพราะผู้ชายคนเดียว

   พี่ซาไขกุญแจสำรองให้ แต่ไม่ได้เดินตามเข้ามาด้วย หนูไม่สนใจ รีบเดินไปยังตู้หนังสือแล้วหยิบเอาอัลบั้มรูปออกมา แต่มากกว่านั้น หนูสังเกตเห็น การ์ตูนเอย นิยายเอยที่หนูซื้อมาเก็บแล้วลืมเอาไปด้วย ถึงว่าสิว่าทำไมหาไม่เจอ ไหนๆ ก็มาแล้วหนูดึงมันลงมาด้วย

   เล่มนั้นก็สนุก เล่มนี้ก็ภาพสวย เล่มนี้ก็ใช่ เล่มนั้นก็ด้วย .....

   สุดท้ายมีนิยายกองอยู่ 7-8 เล่ม ที่อยากเอาไปด้วย ทำไงดีไม่ได้เอากระเป๋า หรือถุงมาเลย ระหว่างที่กำลังเครียดว่าจะเอาของพวกนี้กลับไปยังไง ก็คิดได้ว่าควรจะปลงเสียบ้าง... เลือกแต่เล่มที่ชอบจริงๆ สักสองสามเล่มก็พอ

   เสียงฝีเท้าเดินมาใกล้ หนูคิดว่าพี่ซาคงมาเร่งเพราะหนูเข้ามาตั้งนานแล้ว

   “เสร็จแล้วค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ....” หนูรีบบอก ยัดหนังสือที่คิดว่าชอบน้อยที่สุดเข้าชั้นหนังสือไป ก่อนจะหอบหนังสือที่เหลือ 4 เล่มโตๆ และอัลบั้มรูปขึ้นแนบอกลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังกลับ

   คนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าไม่ใช่พี่ซาอย่างที่คิด แต่กลายเป็นเจ้าของห้องที่กลับมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ
   หนูชะงักเท้า ดวงตาที่เบิกค้างมองตรงไปหาเขา พี่โต้งยังหล่อเหมือนเดิม ผิวขาวสว่างแบบผู้ชายเจ้าสำอาง แต่ดูผอมลงไปมาก

   “น้อง.... น้องฐาจริงๆ เหรอ?” น้ำเสียงแหบโหย คำถามมีแววไม่อยากเชื่อ ดวงหน้าอาลัยอาวรณ์เปี่ยมไปด้วยความคิดถึง ขณะที่สองขายาวๆ สืบเท้าเข้ามา แล้วดึงร่างหนูเข้าไปกอด ทั้งๆ ที่อ้อมแขนหนูยังมีแต่หนังสือ.... อยากจะบอกว่าอึดอัดมาก....  โอ๊ะเจ็บ... สันหนังสือทิ่มนม....

   พี่โต้งคงเริ่มรู้ว่าหนูอึดอัด พอแกคลายอ้อมแขนแกก็รีบดึงหนังสือออกไปจากอกแล้วไปตั้งไว้บนตู้หนังสือ

   “น้องฐากลับมาหาพี่ใช่ไหม...กลับมาแล้วใช่ไหม?” พร่ำถามซ้ำไปมาเหมือนกับเพ้อ

   “เปล่าค่ะ หนูมาเอาของที่ลืมไว้....” ความซื่อทำให้ตอบไปตามความจริง

   “งั้นเหรอ พี่หลงนึกว่าน้องฐากลับมาเพราะคิดถึงพี่” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย พยายามสกัดกลั้นความรู้สึกบางอย่างแล้วเอ่ยถามว่า

   “น้องฐาเป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่ไหม? มันดูแลเราดีหรือเปล่า?” คำถามมีแววห่วงใย ไร้แววประชดประประชัน จนหนูรู้สึกได้ว่าพี่เขากลับไปเป็นพี่โต้งที่แสนดีของหนูอีกครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากไม่ได้เจอกันหลายเดือน...

   “โรจน์เค้าไม่อยู่แล้วล่ะค่ะ เค้าไปสบายแล้ว”
   “หือ....” อีกฝ่ายทำหน้าฉงน พยายามคิดคำนวณความหมาย...

   “งั้นตอนนี้...น้องฐาก็ไม่มีใคร?”
   หนูนิ่ง ถอนใจยาวขึ้นเล็กน้อย

   “ถ้าน้องฐาไม่รังเกียจ ให้พี่เป็นคนดูแลน้องฐาอีกครั้งได้ไหม?”
   หนูชะงัก ไม่มั่นใจว่าตัวหูฝาดไปหรือเปล่า แต่ก็ยังปากกล้าที่จะตอบกลับไป

   “แล้วพี่ไม่กลัวว่าหนูจะนอกใจพี่ซ้ำอีกเหรอคะ?”

   “พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง พี่มันปากเสีย พี่รู้ดีว่าน้องฐาไม่ได้เต็มใจไปอย่างที่พูด แต่พอเห็นน้องฐาพยายามช่วยเหลือมันขนาดนั้น มันทำให้โมโหมากจริงๆ ถึงได้ออกปากไล่น้องฐา  เจอหน้ากันก็อดไม่ได้จะที่จะพูด ไม่รู้จะห้ามปากหมาๆ ไว้ได้ยังไง พี่ถึงหายไปสงบอารมณ์ แต่กว่าพี่จะกลับมาน้องฐาก็ไม่รอพี่แล้ว พี่เสียใจจริงๆ นะ ยกโทษให้พี่ได้ไหม?....”

   หัวใจของหนูอ่อนยวบเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ยังนึกถามตัวเองว่าชีวิตจะต้องได้ยินคำว่า “ขอโทษ” ออกจากปากของผู้ชายอีกสักกี่ครั้ง.... และหนูจะต้องยอมให้อภัยได้ทุกครั้งเลยหรือเปล่า...

   “ได้ไหมคะ?” เหนื่อยกับการกลั้นน้ำตาอีกหน จนถึงตอนนี้ก็ยังปฏิเสธไม่ได้ว่ายังรักพี่โต้งมากเหลือเกิน แต่ก็ยังติดอยู่ที่ว่า....   

   “ถ้าหนูกลับมา แล้วพี่จะเอาพี่เอไปไว้ที่ไหน...” เอ่ยถามเมื่อนึกถึงหนามยอกใจอันเบ้งนั้นขึ้นมา

   “พี่เคยบอกน้องฐาไปแล้วไง.... ถ้าหากจะมีใครสักคนต้องเสียใจ คนคนนั้น....ต้องไม่ใช่น้องฐา”
   หัวใจของหนูเต้นตึก เมื่อนึกถึงคำพูดนี้เมื่อนานมาแล้ว

    ตัดมิงค์ได้ ตัดน้องเมย์ได้ และพร้อมจะตัดพี่เอได้เพื่อหนู

   เรามองหน้ากัน หนูไม่รู้ว่าถ้าตอบตกลงไปตอนนี้จะเรียกว่าเห็นแก่ตัวมากเกินไปไหม  ผิดมากไปหรือเปล่าที่อยากจะแย่งชิงเอาคนที่เคยเป็นของตัวเองกลับคืนมา โดยไม่รู้ว่าสักวันนึง จะถูกทอดทิ้ง หรือต้องเจ็บปวดอีกหรือเปล่า....



   หากมองข้ามตรรกะไปบ้างแล้วใช้ความรู้สึกมาแทนคงไม่ยากมากมาย เพราะถ้าจะเอาเหตุผลนับล้านมาประมวล...ว่าจะอยู่หรือไป คงต้องนั่งใคร่ครวญทั้งวัน

   หากแต่ ถ้าเอาความรู้สึก...เอาหัวใจมาตอบล่ะก็ คงไม่ต้องใช้เวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว....ที่จะเลือกเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดอุ่น และอ่อนโยนนั้นอีกครั้ง.....

   ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต่อไปนี้จะไม่มีวันปล่อยมืออีกต่อไปแล้ว.......





   Happy ending




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


นิยายเรื่อง "พี่คะรับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ" จบลงและเข้าโรงพิมพ์เรียบร้อย....



ปี3 เทอม 2



   ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่สภาพปกติ ฐาได้งานใหม่ที่ร้านนม-ขนมปังใกล้ๆ ม. ตอนนี้เธอดูสวยสะพรั่ง... จากการนำเงินที่ได้จากลิขสิทธิ์นิยายไปศัลยกรรมเหลาคางเพิ่มหลังจากตัดลูกกระเดือกไปเมื่อเทอมที่แล้ว สรุปว่านอกจากส่วนล่าง มองเผินๆ ไม่มีตรงไหนที่บอกว่าฐาเป็นสาวประเภทสองได้เลย....


   วันนี้เป็นวันลอยกระทง... กะเทยน้อยกำลังแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างพิถีพิถัน หลังจากซึมเศร้าได้พักใหญ่ ตอนนี้เธอเริ่มทำใจได้แล้วและพร้อมจะรับคนใหม่เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง

   ระหว่างแต่งหน้า เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเอื้อมมือคว้ากดรับสาย กดเปิดลำโพงแล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง   

   “ฮัลหลิว” แค่นั้น แล้วบรรจงเขียนคิ้วต่อ

   “ฐา.....กูได้นิยายแล้วนะ มึงส่งมาทำไมตั้งสองชุดเนี่ย” เสียงโอ๋ดังขึ้นมาจากลำโพง

   “อ๋อ.... ฝากให้ออยที แต่ไม่ต้องบอกว่ากูให้มันนะ บอกว่ากูให้เอาไปแจกใครก็ได้แล้วมึงอยากให้มันเองก็แล้วกัน” จีบปากจีบคอตอบขณะที่ยังเอาแต่จ้องที่กระจก เอียงซ้ายเอียงขวาไปมาอยู่อย่างนั้น

   “อะไร ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ? งอนนานไปแล้วนะ”

   “เปล่า ไม่ได้โกรธ เรื่องมันชาติมะโว้แล้ว แต่มันไม่ติดต่อ ไม่โทรมาคุยเอง เลยไม่อยากทำเหมือนง้อ เพราะเดี๋ยวมันก็เหมือนเดิมอีก ไม่จำซะที” แปรงคิ้ว แล้วต่อด้วยเพิ่มสีสันส่วนตาต่อ

   “กูอ่านตอนจบแล้วนะ โหดชิบหาย... เอาถึงตายเลยนะมึง”

   “เดะเดะ ถ้าฆ่าคนไม่ติดคุก กูจะเอาอีโต้สับๆๆๆๆๆ มันเป็นหมื่นชิ้น แล้วเรื่องพี่โต้งว่ายังไง พอจะโอไหม?”

   “สั้นไปนิด คืนดีง่ายไป พูดน้อยไปไม่ซึ้งเลย”

   “หรา....... บ่องตงคิดไม่ออก”

“ช่างเถอะ กูรู้มึงพยายามสุดแล้ว... ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว.....อย่างน้อยก็จบแฮปปี้” 

   “อือ โอ๋ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ยังแต่งหน้าไม่เสร็จเลย จะออกไปกระรอก ดูสิลอยทงทั้งที...กูยังโสด....”

   “อ้าว ไหนว่ามีใหม่แล้ว”

   “อ๋อคนนั้นเหรอ เลิกแล้วแล้วอ่ะมึง.... กูไม่คบคนจนค่ะ”
   “เหรอ เพิ่งรู้ว่านิสัยแบบนี้ด้วย นึกว่ายังเป็นไทเปอยู่”

   “ไม่อยากจะเซดรู้จักกันไม่ทันเท่าไร ริอาจมายืมเงิน....ถ้ากูรวย กูก็อยากเป... แต่แบบช่วงนี้กรอบ.... อย่าลืมสิ เดี๋ยวนี้ไม่มีผู้ชายมาเลี้ยงกูเหมือนเดิมแล้วนะ แค่ค่าห้อง ค่ากระเป๋า รองเท้า ค่ากินค่าอยู่ก็ทำงานตัวเป็นเกลียวแล้ว จะพอเหลือไปเปให้ผู้ชายได้ไง เทอมนี้ก็ยิ่งยุ่งๆ หน่วยกิตที่ตามเก็บเหลืออีกบาน เอาเวลาที่ไหนไปหาเงินนักหนา คนเราคบกันที่เงิน พอกูไม่มีเงินมันก็ทิ้งกูอยู่ดี...กูเลยบอกมันว่า แหม ตกที่นั่งเดียวกันเลยนะคะ ฐาก็ยังไม่ได้จ่ายค่าห้องเดือนนี้เลย แค่นั้นแหละ หายจ๋อมไปเลย”

   “ฮ่า ฮ่าๆ ฮ่า ตอแหลจริงๆ  ช่างมันเถอะ แค่นี้แล้วกัน วันหลังโทรมาคุยใหม่...”

   


   วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำก็นองเต็มตลิ่ง
พวกเราทั้งหลายชายหญิงสนุกกันจริงวันลอยกระทง
   ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง
    ลอยกระทงกันแล้ว ขอเชิญน้องน้องแก้วให้มารำวง
    รำวงวันลอยกระทง รำวงวันลอยลอยกระทง
    บุญจะส่งให้เราสุขใจ บุญจะส่งให้เราสุขใจ (เชิ้บๆ)


   ลอยกระทงปีนี้โสด น้องฐาคนงามเลยต้องมาลอยกระทงกับเพื่อนๆ ในเอกที่มหาวิทยาลัย  และแล้วความงามของนางก็ไปกระแทกใจหนุ่มเข้าดังโครม ถึงกับเดินมาสะกิดขอเบอร์ ตอนที่เธอเอาน้ำวักไล่น้องทงน้อยให้ล่อยลอยไปในสระกว้าง

   “โทษนะครับ ผมขอเบอร์หน่อยนะครับ....”
   หันขวับไปอย่างดีใจที่ได้เสิร์ฟมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ครั้น “จริตมากไป” ก็จะดูไม่ดีไม่งาม

   “อะแฮ่ม..ได้สิฮะ เป็นไอดีไลน์แทนได้ไหม เบอร์มันยาวยังจำไม่ได้เลยฮ่า...” นางรีบกระแอมไอแล้วตอบกลับไปด้วยเสียงใหญ่ๆ แบบทอมฮะทันที...

   อีหนุ่มตรงหน้าถึงกับเหวอแล้วรีบบอก

   “อ้อไม่เป็นไรครับ พอดีผมไม่ได้เล่นโปรแกรมนี้”

   แล้วพ่อคุณก็ถอยกราวรูดจากไป

   “ชิ...นึกว่าจะแน่ ปอดแหกชิบเป๋ง” ฐาบ่นอุบอิบ

   ผั่วะ!!! หน้าเกือบทิ่มลงคลองเมื่อโดนเพื่อนหล่อตบกะโหลกไปทีโดยไม่ออมแรงเลย

   “อร๊ายยยย แกตบฉันทำไมยะอีหมอกมั่ว..”

   “หมั่นไส้!! เห็นบ่นแต่กูโสด กูไม่มีแฟน เศร้า เหงา บลาๆๆๆ ทีมีคนจะมาจีบก็ทำเสียงใหญ่ไล่แขก... เล่นตัวอยู่ได้ แล้วก็กลับไปบ่นอีก เห็นใจเพื่อนมั่งไรมั่ง กูรำคาญนะ” หมอกด่ายาวเสียงห้าว ทำให้อีกคนเบะหน้าเชิดแบบงอนๆ

   “มึงมันจะไปรู้อะไร กูแค่ป้องกันตัว ผู้ชายเดี๋ยวนี้แม่งโง่ แยกแยะชะนีกับสาวประเภทสองไม่ออก ขืนกูโอเคเซย์เยสไปสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วแม่งเปลี่ยนใจกลางเตียง ก็นรกสิคะ ถ้าแปลงแล้วกูจะไม่แคร์เลย นอกจากไม่เปลี่ยนใจแล้วยังจับไม่ได้ด้วย” ฐารีบชี้แจงเหตุผล

   “ไม่ต้องมาแหล กูรู้สันดาน ถ้าคิดว่าจะหาได้หล่อรวยแบบพี่โต้ง... มึงรอชาติหน้าแน่ มีของดีๆ ไม่รู้จักรักษาจะหาใหม่ไม่ได้อีกแล้ว...เลือกมากนัก ขึ้นคานไปเถอะมึง”

   โดนด่าอะไรไม่สะอึก ไม่สะดุ้งเท่านี้ เจ็บกว่าโดนตบ ถ้าจะพูดขนาดนี้...เอามีดมาทิ่มพุงกันเลยดีกว่าไหม? ฐาคิดในใจ

   “ไม่ต้องมาพูด ไม่ต้องมาย้ำมาซ้ำเติมกู กูทำตัวเองกูก็ยอมเจ็บเอง” พยายามกัดฟันตอบ หันหลังแล้วเดินหนีเพื่อนออกมาจากจุดลอยกระทง รีบวิ่งข้ามถนนเดินกลับไปที่จุดจอดรถ

   ตุ่บ...ฟุ่บ.... อารามความรีบบวกความซุ่มซ่ามอีกตามเคย ทำให้เธอไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เธอรีบละล่ำละลักบอก ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำที่ทำเอาเสื้อยืดของเขาเปียกโชก
หมับ... อีกฝ่ายรีบจับมือเธอให้หยุดเช็ดแล้วบอก

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง...เดี๋ยวผมก็กลับแล้ว” เขาบอกแล้วยิ้มบางๆ จนเห็นลักยิ้ม

ฐาเงยหน้าขึ้นไปแล้วชะงักงั้นกับหน้าคมมีไรหนวดบางๆพองาม ลักยิ้มสวย... เบิกตาค้างอย่างกับโดน ณ จังงัง

“อะ...ขะ....ขอบคุณค่ะ ที่ไม่เอาเรื่อง ตะ.....แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ยังไงช่วยรอตรงนี้แป๊บนึงนะคะ”

เธอบอกแล้ววิ่งหายไป ก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมเสื้อยืดตัวหนึ่ง

“เสื้อคุณเปียก แล้วคืนนี้ก็หนาวด้วย ให้ฉันซื้อเสื้อให้คุณเป็นการขอโทษแล้วกันนะคะ”

“เอ่อ...ขอบคุณครับ” เขาบอก แล้วถอดเสื้อของเขาออกเดี๋ยวนั้นแล้วยื่นมาใส่มือเธอ ก่อนจะหยิบเอาเสื้อที่ฐาซื้อมาใส่ มันเป็นยืดสีขาวตัวโตๆ

“ถ้าไม่รังเกียจ ฉันจะเอาเสื้อของคุณไปซักให้....” ฐาบอกมือบีบเสื้อในมือแน่น....
“เอ๊ะ ...... ขอบคุณครับ ผมแพทนะ เอ่อ.....”

“ฐาค่ะ” ยิ้มเสียงลอยๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ”

    “ค่ะ มาคนเดียว” 

“ฐา ลอยกระทงหรือยังครับ”
“ยังเลยค่ะ” โกหกชัดๆ

“ไปลอยกับผมไหม วันนี้ผมก็มาคนเดียว....”




   TBC. 

[FahFon]

เห็นตอนพิเศษตอนใหม่ละ แต่ยังไม่กล้าอ่าน บอกตรงๆ T^T

เดี๋ยวคืนนี้เข้ามาดูคอมเม้นท์ของเืพื่อนๆก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที >_<

[Yarkrak]

จิ้มไว้ก่อน
 

[อ้วนน้อย]

ชอบเรื่องนี้ค่ะสนุกมาก ฮาดีค่ะ
ปอลิง.อยากให้พี่โต้งเป็นพระเอกฝุดๆ

[muiko]

 ตอบจบใหม่ทึ่กลับมารักกันก็ดีอยู่หรอก

แต่พออ่านตอนพิเศษ
ความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูก