หัวข้อ: Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง

[THIP]

  สงสารภีม      ความหวังดี จริงเหรอ     

[Ferfa]

โหยยยยยยยยยย  พี่บอยยยยยยยยยยยยยยยยย ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   

[~ScAreD:SAcreD~]

ความหวังดี บางทีก็ทำร้ายคนเหมือนกันเนอะ   

สงสาร ภีม

[sun]

    มาจิ้ม ให้กำลังใจคุนบอย ในเล้า เป็ด
แฮ่ๆ ขอ รีพลาย ที่นู่นนนะคะ     


ป๋อล๋อ.*  เพราะถ้าอ่าน อีกรอบ .. นายพาสุห์  อาจจะพิการได้เอิ้กๆ

[しろやま としんや]

ไม่ได้เล่นหลายวันตามอ่านทันจนได้ 

ไมพาสุห์ถึงได้ใจร้ายเยี่ยงนี้น้อ

เอาใจช่วยให้แผนของวรรธประสบความสำร็จด้วยเถอะ

คนบ้าจะได้รู้ใจตัวเองซะที 


PSC - คิดถึงพี่บอยจังเมื่อไรจะมาต่ออ่ะ กำลังตามลุ้น

[jammy]

พระเอกเลวก็ดีเปลี่ยนบรรยากาศ

[kYos]

  เรื่องนี้ก็หนุก เข้มข้นมาก
ชอบนิยายคุณบอยจริงๆเลยอ่ะ  ได้ใจทู้กเรื่อง
ลุ้นมากว่าภิธารจะเข้มแข็งได้รึเปล่า แล้วอีตาพาสุห์จะกลับใจได้มั๊ย
รอต่อไปจ้าา

[Bboyseries]

วิวรรธน์ตามติดพฤติกรรมพาสุห์เมื่อรู้สึกได้แน่ชัดแล้วว่าเพื่อนซี้คนนี้คงไม่ยอมที่จะญาติดีกับภิธารอย่างที่ตนอยากให้เป็น ในเมื่อขอร้องกันดีๆให้มองถึงเหตุและผลแล้วฝ่ายนั้นไม่ฟังเขาจึงต้องเล่นโหมดบังคับคนๆนี้ทางอ้อมโดยยอมเสี่ยงดึงบุคคลที่เจ้าตัวคงไม่กล้าหืออะไรมากมายเข้ามาใช้ในการเล่นงานนั่นก็คือพ่อของเจ้าตัวเอง
เด็กหนุ่มตามดูพฤติกรรมเพื่อนซี้จนเห็นว่าเจ้าตัวแอบเกเรไม่เข้าซ้อมดนตรีซักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ไปตามเอาอกเอาใจใครคนใหม่ที่เขาไม่รู้จัก แต่ก็มั่นใจว่าซักวันหนึ่งเพื่อนเขาคนนี้คงจะลากตัวใครคนนั้นไปแนะนำต่อหน้าแก๊งค์อย่างที่เคยๆทำ แต่เขาจะไม่รอวันนั้น เขามีเป้าหมายอยู่แล้วที่จะให้พาสุห์ลงเอยกับคนที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาลในอีกไม่กี่วันเขาเลยตัดสินใจเอ่ยจัดการขั้นเด็ดขาดกับพาสุห์ในเย็นวันหนึ่ง โดยการขู่ว่าจะแฉพฤติกรรมเจ้าตัวต่อครอบครัวให้หมด หากว่าเจ้าตัวไม่เลิกนิสัยเที่ยวเตร่แบบนี้ คนขู่จะแฉนึกสาใจเมื่อเห็นเพื่อนมีสีหน้าเหรอหรา จึงเดินเกมต่ออย่างไม่ปล่อยให้เพื่อนได้โต้แย้ง เด็กหนุ่มรู้ดีถึงเบื้องลึกเบื้องหลังที่พาสุห์ติดชื่อเข้าในวงดนตรีแจ๊สของมหาวิทยาลัยจึงใช้ไม้ตายขั้นสุดท้ายขึ้นมาฟาดเพื่อสยบให้เพื่อนคนนี้หนีไปไหนไม่รอดจากคนที่เขาและผองเพื่อนส่งเสียเชียร์ นั่นก็คือภิธาร

“มึงเป็นหอกอะไรของมึงไอ้วรรธน์ นี่มึงจะบังคับให้กูต้องทนคบทนอยู่กับคนที่กูไม่ได้รักเพื่ออะไร กูกับภีมเราจบกันด้วยดีแล้ว พวกมึงจะเข้ามาแส่เรื่องของพวกกูทำไม มึงเลิกคิดที่จะเอาพ่อแม่กูมาใช้เป็นเครื่องมือที่จะให้กูยอมกลืนน้ำลายตัวเองเลยนะ ยังไงคนอย่างกูเลิกก็คือเลิก ไม่มีทางที่กูจะหันกลับไปกินของเก่าหรอกโว้ยจำไว้”พาสุห์เปิดฉากฉะทันควันเมื่อฟังสิ่งที่เพื่อนตัวดีสาธยายมาทั้งหมดแล้วสรุปใจความได้ว่า ทางเดียวที่เขาจะรอดจากการถูกที่บ้านเล่นงานโทษฐานไม่เอาอ่าวเอาถ่านกับกิจกรรมที่พวกท่านๆแบกหน้าฝากให้คือต้องหันกลับไปคบกับคนที่เขาชิงชังการมองโลกอย่างภิธาร

“ของเก่าแล้วไง ภีมเขาเสียหายตรงไหน มึงแหกตาดูบ้างไหมว่าเพื่อนๆในกลุ่มต่างก็ชอบเขาทั้งนั้น มึงควงใครมากี่คนต่อกี่คน มีซักคนมั๊ยที่พวกกูจะสนับสนุนมึงอย่างภีมเขาน่ะ แค่นี้มึงก็ไม่มีสมองจะคิดเองเหรอว่ามึงเจอเพชรเข้าแล้วไม่ใช่แร่ใช่กรวดอย่างที่มึงหลับตาไปจิ้มๆมาหา ไอ้หน้าโง่”วิวรรธน์ฉะกลับเช่นกัน วันนี้เป็นไงเป็นกัน ถ้าแผนการนี้ของเขาไม่สำเร็จ เขาก็คงจะวางมือจากการเป็นพ่อสื่อซะ แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฟ้ากำหนด แม้จะขัดใจเขานัก แต่เขาก็จะจำใจยอมรับ

“ยังไงกูก็ไม่กลืนน้ำลายตัวเอง กูไม่ใช่คนโลเล อีกอย่างกูเชื่อว่าภีมเขาเข้าใจ กูกับเขาจากกันด้วยดี”

“ด้วยดียังไง ด้วยดีแล้วทำไมภีมเขาถึงต้องคิดทำร้ายตัวเองล่ะ”

“นี่มึงยอมรับแล้วเหรอว่าภีมเขากระโดดตึก ไหนเคยเถียงกูไงว่าเขาพลัดตกลงมาเอง”

“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้กูเชื่อตามมึง และมึงก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่มึงทำด้วย”

“มึงพูดเหี้...อะไรของมึงเนี่ย มึงจะให้กูรับผิดชอบอะไร”

“ชีวิตของภีมไง มึงไม่รู้มึงไม่เห็นนี่ว่าตอนนี้เขารอที่จะให้มึงไปหาเขาแค่ไหน มึงให้ความหวังกะเขา แล้วมึงก็จากเขาไปดื้อๆ มึงไม่กลัวเวรกรรมตามทันมึงหรือไง ที่ภีมเป็นแบบนั้นก็เพราะมึงไม่ใช่ใครอื่น มึงเลิกเที่ยวและก็เลิกมองความรักเป็นของเล่นทีเถอะ กลับไปหาภีมซะ ทุกอย่างมันยังไม่สาย กูเชื่อว่าภีมเขายังรักมึงและพร้อมที่จะอภัยในสิ่งที่มึงทำ”

“กูไปทำอะไรเขา มึงอย่าพูดให้กูสมเพชเขามากกว่านี้หน่อยเลยไอ้วรรธน์ เขาทำตัวเอาเองแท้ๆ เออถ้ากูเอาปืนไปขู่ไปจี้เขาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่อะไร แค่กูบอกเลิกถึงกับจะฆ่าตัวตาย สมองบรรจุแต่ขี้เลื่อยเอาไว้หรือไง ถึงไม่รู้จักคิด ว่าอะไรควรไม่ควร”

“มึงพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะพาสุห์ ทำไมล่ะ ทำไมมึงไม่คิดบ้างว่าที่ผ่านมามึงอาจจะให้ความหวังเขามากไป จนทำให้เขาถอนตัวไม่ทัน มึงก็รู้นี่ว่ามึงเสน่ห์แรงแค่ไหน มึงจะให้คนทุกคนที่มึงจีบมึงคั่วมีนิสัยรักง่ายหน่ายเร็ว อย่างที่มึงต้องการไม่ได้หรอกนะ ใจเขาใจเรา มึงคิดบ้างสิ ใช่วันนี้มึงอาจจะพูดได้ว่าการถูกบอกเลิกเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว กูไม่อยากให้มึงมีความผิดติดตัวไปจนตายที่คิดอะไรตื้นๆแบบนี้ คนเราเจอะกับตัวถึงรู้มึงจำคำกูไว้ให้ได้ดี”

“มึงเพ้อใหญ่แล้วไอ้วรรธน์ กูชักอยากรู้แล้วสิว่าภีมเขาเอาอะไรมาหว่านมาล้อมพวกมึง พวกมึงถึงได้สรรเสริญเขาจัง แค่คนสิ้นคิดคนนึง พวกมึงอยากให้ชีวิตกูทั้งชีวิตจมปรักกับคนแบบนี้มากนักหรือไง กูเป็นเพื่อนพวกมึงนะไม่ใช่เขา พอเลย กูเบื่อ กูรำคาญที่จะรับรู้เรื่องไร้สาระแบบนี้อีก ปล่อยกูไปตามทางของกู อย่ามายุ่งกะกูอีก ไม่งั้นกูไม่ใช่แค่ขู่ กูเลิกคบกับพวกมึงจริงๆด้วย”

“ก็เอาสิ ถ้ามึงคิดว่าจะมีใครทนนิสัยเลวๆของมึงได้อย่างพวกกู”

“นี่มึงกำลังท้ากูนะไอ้วรรธน์”

“กูไม่ได้ท้า ที่กูพูดกูเอ่ยทุกคำ กูแค่หวังดีกะมึง ที่มึงเป็นเพื่อนกู จากนี้มึงจะฟังหรือไม่ฟังก็ตามใจ และถ้ามึงคิดจะเลิกคบกับพวกกูจริงๆ มึงก็จงรู้ไว้กูพร้อมที่จะเป็นคนเลวแฉพฤติกรรมและการกระทำทุกอย่างของมึงต่อครอบครัวมึงแน่ เลือกเอาละกันว่ามึงจะทำยังไงกะชีวิตมึงดี วันศุกร์นี้ภีมจะออกจากโรงพยาบาล เขาคงจะกลับไปพักฟื้นที่บ้านเขาเป็นเดือน ถ้ามึงฉลาดคิด หวังว่ากูคงจะเห็นมึงโผล่หน้าไปให้เขาเห็นหน้าในวันนั้นเป็นวันสุดท้ายก่อนที่เขาจะหายไปเป็นเดือน กูขอพูดกับมึงแค่นี้แหละ จากนี้เป็นหน้าที่ ที่มึงต้องคิดเอาเองไอ้เพื่อนยาก”วิวรรธน์เดินจากไปเมื่อพูดจบ พาสุห์ถึงกับนั่งทรุดลงกุมขมับ ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนร่วมก๊วนถึงต้องหลงและเข้าข้างคนที่เขานึกรำคาญถึงขนาดต้องดึงครอบครัวเขามาเกี่ยวข้องด้วย

“ผมชักอยากรู้แล้วสิว่าคุณใช้มารยาแบบไหน เป่าและกรอกหูเพื่อนผมจนพวกมันมองว่าผมเลวได้ภิธาร”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด เมื่อนึกพาลไปถึงคนที่ทำให้ชีวิตที่เคยสงบนิ่งของตัวเองต้องเกิดความวุ่นวายตามมา

LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“จริงเหรอไอ้วรรธน์ นี่แกเล่นแรงไปหรือเปล่าวะ”โอเล่ตรงเข้าถามเพื่อนหนุ่มทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เจ้าตัวหอบมาเล่าให้ฟังอย่างสาใจว่าได้จัดการกับพาสุห์ขั้นเด็ดขาดเกี่ยวกับเรื่องของภิธารแล้ว

“แรงไม่แรงไม่รู้ล่ะ ฉันบอกแกแล้วนี่ว่าฉันจะจัดการไอ้พาสุห์มัน ”วิวรรธน์บอก ก่อนจะลอบถอนหายใจอย่างสับสนในสิ่งที่ได้เอ่ยได้ขู่เพื่อนที่ซี้ที่สุดเอาไว้ จะว่าไป ถ้าพาสุห์มีน้ำจิตน้ำใจที่จะไปถามไถ่ดูอาการคนที่เคยคบกันอย่างภิธารซักนิด เขาคงไม่คิดทำอะไรที่ดูไม่มีเหตุผลแบบนี้ เรื่องของหัวใจไม่ควรที่จะเอาเงื่อนไขใดๆของชีวิตมาบังคับ ข้อนี้เขาเองก็รู้ดี

“แล้วผลลัพธ์มันจะเป็นยังไงบ้างวะไอ้วรรธน์”โอเล่เอ่ยต่ออย่างอดห่วงผลที่จะตามมาไม่ได้ หากว่าพาสุห์คิดได้ก็ดีไป อย่างน้อยๆถ้าพาสุห์ลำบากใจที่จะคืนดีกับภิธาร เธอก็อยากจะเห็นแค่ว่าเพื่อนคนนี้มีน้ำใจที่จะไปถามไถ่และดูอาการคนที่เคยคบหากันให้ฝ่ายนั้นพอมีกำลังใจฮึดสู้ที่จะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างคนไม่มีปมก็ยังดี เพราะทุกครั้งที่เธอมองเห็นภิธาร เธอก็รู้สึกเหมือนในแววตาเจ้าตัวจะหม่นเศร้าอยู่ตลอดเวลา แม้ในขณะที่เจ้าตัวจะยิ้มจะหัวเราะก็ใช่ว่าแววตาหม่นเศร้าที่เธอเห็นจะหายไป

“ถ้าไอ้พาสุห์มันไปเห็นสภาพภีมเข้า ฉันคิดว่ามันคงจะสำนึกได้เองแหละว่าสิ่งที่มันทำมันเอ่ยกับภิธาร มันไม่ใช่เรื่องขี้ปะติ๋วอย่างที่มันคิดเองเออเองฝ่ายเดียว”วิวรรธน์เอ่ยกับเพื่อนสาวตบท้ายก่อนที่ต่างคนต่างถอนหายใจเพราะวาดอนาคตที่ว่าเมื่อสองคนนั้นเผชิญหน้ากันแล้วต่างคนต่างจะรู้สึกเช่นไรต่อกันไม่ถูกจริงๆ


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


ประตูห้องพักถูกเปิดออกไร้เสียงคนเคาะอย่างผิดวิสัย ภิธารหันไปมองช้าๆเมื่อรู้สึกถึงฝีเท้าใครบางคนก้าวเข้ามา
.
.
.
.
.
.
อะ อะ เจ้าของฝีเท้าจะเป็นใคร ติดตามตอนต่อไปนะครับ


Boy

ออกตัวก่อนไป รู้ว่าตอนนี้ต่อให้สั้นไปหน่อย แต่อย่าเคืองกันนะ ไว้จะมาต่อให้อีก


ขอบคุณครับ


Boy

[jammy]

ใครหว่า 

[THIP]

พาสุห์ชัวร์      (จะหน้าแตกรึเปล่าหว่า    )

[~ScAreD:SAcreD~]

บอยทิ้งเอาไว้ให้ลุ้นอีกล่ะ ทุกเรื่องเลย

อยากอ่านใจจะขาดดดดดดด รีบมาต่อนะครับ

[しろやま としんや]

พี่บอยอ่า.......สั้นนิดเดียวเอง ค้างคาด้วย

คราวหน้าขอเยอะหน่อยนะคับพี่บอยคนดี๊ คนดีของน้อง

 

พาสุห์จะยอมใจอ่อนป่าวน๊า รอดูต่อไปก็แล้วกัน  หุหุหุ

[Poes]

พระเอกเลวได้ใจจิงๆ   

[yayoy]

คิดถึงน้องบอยจังเยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 

อืมมมมมมมมม.....เรื่องของบอยอ่ะ อ่านทีไรอยากอ่านตอนต่อเร็วๆ ทุกทีเลย
อีตาพาสุห์นี่ก็นะ.....แรงเจรงๆ คิดอะไรแล้วยึดติดกะไอ้ความคิดนั้นมากๆ
สงสารภีมจัง....

เอ๋....ใครกันน๊ออออออออ...ที่เดินเข้ามา??


 

[kYos]

    ดูคุณบอยทำดิ  ทิ้งไว้ให้ค้างคา..
 
 แล้วแบบนี้ ใครจะไม่หลงรักนิยายคุณบอย 

เป็นกำลังใจให้จ้าาา จะได้รีบมาต่อ อิอิ..

[ken_krub]

มารอเป็นกำลังใจให้บอยครับ

[astral]

แวะมาดันรอคุณบอยที่บ้านนี้ด้วย 

[Simply Blue]

พี่บอยอ่ะ  ลุ้นนะพี่ 

[gobgab]

............ใครกันหนอ...........จะเข้ามาปล้ำอ่ะป่าว.........

[DeShiWa]

 

อะครับผมสนุกดีครับ เป็นกำลังใจให้ครับผม

แล้วจะติดตามตอนต่อไปครับ

 

[~Brand New Beat~]

กำลังสนุกอีกแล้ว  จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้างเนี้ย

รึว่าจะแอบเศร้าอีก    มาแอบรอดูครับผม 

[Bboyseries]

“พาสุห์”น้ำเสียงเบาหวิวดังลอดออกมาจากปากของภิธารทันทีที่สายตามองเห็นร่างสูงของคนที่โผล่พ้นประตูเข้ามา
..ตื่นได้แล้วภีม ตื่นได้แล้ว..เด็กหนุ่มพึมพำบอกตัวเองพลางหลับตาลงชั่วขณะหวังเพียงลืมขึ้นมาใหม่เขาจะได้เจอความจริงที่ว่า ตรงประตูต้องไม่มีร่างของพาสุห์ยืนอยู่
“หลับตาทำไม อยากเจอผมนักไม่ใช่เหรอ”น้ำเสียงนิ่งเรียบดังเข้ามาให้ได้ยิน ตามด้วยเสียงปิดประตูห้องดังปังทำเอาคนที่หลับตาสะดุ้งตกใจตื่นขึ้น
ร่างสูงของพาสุห์เดินเข้ามาใกล้ปลายเตียง คนบนเตียงนึกคิดในใจว่านี่ไม่ใช่ความหรอกเหรอ ที่อยู่ในห้องนี้กับเขาคือพาสุห์ จริงๆใช่มั๊ย
“พาสุห์ นั่นคุณใช่มั๊ยครับ”เสียงแห่งความปีติดังถามขึ้นเพื่อให้คนที่กำลังเดินมาหาตอบให้ชื่นใจว่าสิ่งที่มองเห็นไม่ใช่ภาพลวงตาแต่
“พวกไอ้วรรธน์ไม่เห็นบอกนี่ว่าคุณจะตาบอดด้วย”ประโยคและน้ำเสียงขึงขังที่ตอบกลับมาทำเอาเด็กหนุ่มชะงักไปชั่วขณะ
“ขอโทษนะที่ผมมาเยี่ยมช้าไปหน่อย ชีวิตกำลังยุ่งๆ”คนที่ทำให้ปฏิกิริยาร่างกายชะงักเอ่ยต่อตามมา  รอยยิ้มของคนชะงักจึงผุดแต้มใบหน้าขึ้นมาได้ใหม่ คิดไปว่าคนๆนี้ไม่ได้ลืมตัวเองจริงๆ ก็เจ้าตัวบอกยุ่งทุกอย่างก็คงจะยุ่งนั่นแหละ
“จริงๆแค่คุณฝากเยี่ยมมากับพวกวิวรรธน์ ผมก็ดีใจแล้วครับ ผมไม่เป็นไรมาก โชคยังดีที่แค่ขาหัก แขนหัก”เด็กหนุ่มเอ่ยออกไปยิ้มๆ พลางยันกายจะลุกนั่งจนลืมสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูฉงนของคนที่เดินมาถึงปลายเตียงพอดี
“ตะกี้คุณพูดว่าไงนะ”พาสุห์เอ่ยถามถึงประโยคที่หลุดออกจากปากของคนพยายามยันกายลุกนั่ง สองมือเก็บล้วงกระเป๋ายืนมองคนที่ยันกายลุกนั่งทุลักทุเลอย่างไม่คิดที่จะเข้าไปช่วย ช่วยทำไมล่ะ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้าตัวทำตัวเองแท้ๆนี่ เขาไม่เกี่ยว ที่เขามานี่ เขาไม่ได้รู้สึกผิดใดๆทั้งนั้นกับคำพูดของวิวรรธน์ ที่เขามาเขาก็แค่อยากมาดูสภาพและมารยาของคนที่อาจจะพูดหรือเป่าอะไรกรอกหูเพื่อนเขาให้เขาได้เป็นคนเลวในสายตาพวกมันแค่นั้น หรือจุดประสงค์อื่นมากกว่านั้นหน่อยเขาก็อยากจะมาบอกให้คนๆนี้เข้าใจเป็นครั้งที่สองว่าเขากับเจ้าตัวมันไม่มีทางไปกันได้จริงๆ เขาไม่ชอบคนอ่อนไหว อ่อนแอ และเหราะแหระ เจ้าตัวคงยังไม่รู้ตัวล่ะสิว่าตัวเองเป็นคนแบบนี้ ถึงได้พยามจังที่จะให้เขามาดูมาหา วันนี้แหละ อยากให้เขาต้องพูดแรงแบบไม่รักษาน้ำใจนักเขาก็ฉะให้หมดถึงพฤติกรรมที่เขาไม่ชอบและรำคาญที่จะเดินด้วยจนเลือกที่จะบอกเลิก!!เผื่อสมองและหูตาที่ดูจะหลงเขาเป็นบ้าเป็นหลังจะสว่างขึ้นและเลิกที่จะเรียกร้องความสนใจในวิธีสิ้นคิดแบบนี้ซะที
“พาสุห์ถามผมว่าไงนะครับ”ภิธารเอ่ยถามขึ้นใหม่ เมื่อพยายามยันกายนั่งในท่าที่ไม่ต้องเจ็บปวดแขนขาข้างที่หักมากนัก แวบแรกที่เงยหน้าขึ้นสายตาเด็กหนุ่มลอบมองอาการยืนล้วงกระเป๋ากางเกงของคนเคยซี้ หัวใจเกือบกระตุก แต่ดีหน่อยที่คุมมันไว้ทัน คำถามเมื่อครู่จึงเจือด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่ได้คิดอะไรในใจ
“เฮอะ!! อาการคุณแย่กว่าที่คิดนะภีม ตะกี้ผมก็นึกว่าตาบอด คราวนี้เกิดหูหนวกขึ้นมาอีก”คนถูกถามเอ่ยหยันๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อไม่ใส่ใจที่จะได้คำตอบจากคำถามที่ตนถามไว้ แววตาหม่นเศร้าเคล้ามารยาของคนตรงหน้ามีมาให้เห็นแล้วนี่ เขาควรจะเปิดประเด็นทำความเข้าใจกับเจ้าตัวซะที ยืนอยู่ห้องนี้นานๆ ก็ใช่ว่าจะดีนัก เกิดก๊วนไอ้พวกตัวดีมาสมทบเข้า เขาก็จะแย่ไปกันใหญ่
“ดูเหมือนคุณอารมณ์ไม่ดีเลยนะพาสุห์”คนแววตาหม่นเศร้าเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้าเช่นเคย แม้มันจะลำบากนักในความจริงที่ต้องฝืนให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองไม่สะท้านต่อคำทักแต่จะให้เขาแสดงอาการไม่พอใจออกมามันคงไม่ดีหรอกที่เขาจะทำเช่นนั้นกับคนที่มีน้ำใจมาเยี่ยม
“คิดถึงอารมณ์คนอื่นเป็นด้วยเหรอ ผมนึกว่าคุณคิดถึงแต่ตัวเองอีกนะ”พาสุห์รวนต่ออย่างนึกหมั่นไส้ในใบหน้าแววตาและรอยยิ้มแสนซื่อที่เขามองเห็น เขาว่าขนาดนี้แล้วยังจะมาตีสีหน้ายิ้มให้อีก เล่นละครเก่งแบบนี้นี้เองพวกเพื่อนเขาถึงสรรเสริญกันจัง เมื่อก่อนที่เขาเคยหลงคบก็คงจะแพ้มารยาตัวนี้สินะ แต่ขอโทษเถอะ วันนี้มันใช้ไม่ได้อีกแล้ว
“คุณคงเหนื่อย นั่งก่อนดีมั๊ยครับ”ภิธารเอ่ยอย่างใจเย็น ตั้งแต่พาสุห์เข้ามาในห้องนี้ เขายังไม่ได้ยินคำถามไถ่อาการเขาซักคำ เจ้าตัวหงุดหงิดอะไรมาจากไหนนะ
“ผมอยู่ไม่นานหรอก ผมมานี่ผมแค่จะมาทำความเข้าใจกับคุณอีกรอบแค่นั้น แล้วผมก็จะกลับ”พาสุห์บอกจริงจัง
“ทำความเข้าใจกับผม เรื่องอะไรครับ”คนถูกบอกเอ่ยถาม รอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้าชั่วขณะ เมื่อความสงสัยเข้ามาเคลือบแคลงในใจ
“เรื่องคืนนั้น”
“คืนนั้น คืนไหนครับ”
“วาเลนไทน์ที่ผ่านมา”
“ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ”
“ผมว่าคืนนั้นคุณดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ผมบอก ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะทำตัวมีปัญหาขึ้นมาจนได้  ถามจริงเถอะ แค่ถูกบอกเลิกเนี่ย ทำไมถึงคิดฆ่าตัวตาย สมองมีน่ะคิดมั๊ย ที่ผมต้องบอกเลิกคุณเพราะผมกับคุณไปกันไม่ได้ เราลองคบกันแล้วคุณก็เห็นก็รู้ว่าความชอบเรามันต่างกัน โทษทีเถอะถ้าผมจะต้องขอพูดอะไรตรงๆถึงสิ่งที่ผมทนคุณไม่ได้ เผื่อสมองที่คิดอะไรช้าๆของคุณจะยอมเข้าใจ คุณมันอ่อนหวาน อ่อนไหวเกินกว่าที่ผมจะรับได้ ผมเป็นเกย์นะครับไม่ใช่ผู้ชาย ผมคงจะตามเอาใจและให้ความอบอุ่นกับคนที่มีบุคลิกเกินหญิงแบบคุณไม่ได้ ผมรู้ว่าผมอาจจะพูดแรง แต่ครั้งนี้คุณจะได้ยินเป็นครั้งสุดท้ายภีม ถ้าคุณจะยอมถอยยอมเลิกที่จะใช้เพื่อนผมเป็นเครื่องมือเพื่อดึงผมกลับมาหาคุณหลังจากที่คุณยอมเสี่ยงเรียกร้องความสนใจโดยวิธีสิ้นคิดแล้วไม่ได้ผล แต่ไม่สิ การที่คุณคิดฆ่าตัวตายจะเรียกว่าไม่มีผลกระทบต่อผมคงไม่ได้ คุณรู้มั๊ย เพื่อนผมทุกคนพวกมันมองผมเลวก็เพราะการกระทำของคุณ สาใจหรือยังล่ะกับการที่ทำให้คนที่เขายอมรับในสิ่งที่คุณเป็นไม่ได้ต้องกลายเป็นคนเลว หัดมองตัวเองก่อนเถอะนะถึงข้อบกพร่องที่มี ไม่ใช่เอะอะๆก็คิดที่จะทำอะไรแผลงๆ อยู่คนเดียวมันจะตายหรือไง ไม่มีใครรักแล้วมันจะตายหรือไง คนคิดตื้นแบบนี้ สาบานได้ว่าถ้าตายไป งานศพผมจะไปหรือเปล่า ผมยังต้องคิดหนัก พูดแค่นี้คุณคงพอเข้าใจนะถึงสาเหตุที่ผมไม่โผล่หน้ามาให้คุณเห็น จากนี้ไปเลิกซะที่จะหว่านล้อมเพื่อนผม ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะ คุณเองก็เหมือนกัน คนเราเกิดมาคงมีคู่กันทุกคนแหละ ทำตัวเองให้หายไวๆ ออกไปเผื่อจะเจอคนอย่างที่คุณต้องการ คนที่ต้องอยู่ในโลกจินตนาการของคุณได้ 24 ชั่วโมง ผมเอาใจช่วยได้แค่นี้แหละในฐานะคนที่เคยคบกัน”
“พาสุห์ นี่คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ”
“ใช่ผมเข้าใจผิด เข้าใจผิดมาตลอดเกี่ยวกับนิสัยของคุณ ผมคิดว่าคุณคงเป็นคนที่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ผมเสียใจจริงๆที่ผมคิดผิด ผมไม่น่าที่จะเอาตัวเองไปพัวพันกับคนประเภทคุณเลย”
“พาสุห์ ผมอธิบายได้นะถึงสิ่งที่คุณกำลังเข้าใจผมผิดๆ ฟังผมนะพาสุห์ คุณฟังผมนะ”
“ฟังงั้นเหรอ จะให้ผมฟังอะไรอีก ถ้าคุณคิดจะบีบน้ำตาสาธยายว่าสิ่งที่ผมเอ่ยไม่ใช่ความจริง บอกไว้ก่อนนะมันฟังไม่ขึ้นหรอก เก็บน้ำตาและถ้อยคำสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนน่าสงสารไว้ตบตาเพื่อนผมเถอะ กับผมคุณอย่ามาคิดใช้ ผมไม่อยากสมเพชคุณไปมากกว่านี้ เข้าใจนะครับ”
“ไม่นะพาสุห์ คุณอย่ารวนผมแบบนี้สิครับ ฟังผมก่อนนะ ผมขอร้อง ผมไม่ได้คิดที่จะเรียกร้องความสนใจอะไรจากคุณเลยนะครับ ผมไม่อยากให้คุณจากผมไปด้วยความรู้สึกเกลียดชังแบบนี้ ผมอธิบายสิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดได้นะ”
“ผมว่าแล้ว ว่าคุณต้องมาไม้นี้ภีม คุณกำลังจะอธิบายใช่มั๊ยว่าที่คุณมานอนเข้าเฝือกเป็นมัมมี่อยู่เนี่ยเพราะเกิดจากอุบัติเหตุ”
“พาสุห์ ผมไม่ได้คิดฆ่าตัวตายนะ ผมพลัดตกจากระเบียงจริงๆ คุณต้องเชื่อผมนะ”
“ก็อยากจะเชื่อหรอกนะ ถ้าคุณอธิบายได้ว่าคุณปีนไปทำซากอะไรตรงระเบียงที่เขาสร้างไว้แค่ประดับตึก ”
“ผม ผม ผม...”
“ไงล่ะ นึกไม่ออกใช่มั๊ยว่าจะยกเมฆเรื่องใดขึ้นมาแก้ต่างให้ตัวเองดูเป็นคนมีสมองขึ้น เฮอะ!!แค่นี้มันก็ชัดแล้วภีม ผมเสียใจและผิดหวังในตัวคุณจริงๆ ผมเคยคิดว่าถึงแม้เราจะจบกันไปแต่ผมก็อาจจะยังคบคุณในฐานะเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งได้เหมือนพวกไอ้วรรธน์หรือโอเล่ แต่มาตอนนี้ วินาทีนี้ ความรู้สึกตรงนั้นมันหายไปหมดแล้ว คุณทำตัวคุณเองนะ คุณจะมาโทษว่าผมใจร้ายไม่ได้ที่ผมต้องตัดเยื่อใยกับคุณแบบนี้ และผมจะขอบอกคุณอีกเป็นครั้งสุดท้ายว่าเลิกทำตัวเองให้น่าสงสารต่อสายตาเพื่อนผมจนพวกมันมารุมด่ารุมประณามผมได้แล้ว วันนี้ทุกอย่างมันคงจะชัดแล้ว ว่ายังไงๆ ผมก็คงจะกลับมาญาติดีด้วยกับคุณไม่ได้ แค่นี้แหละที่ผมจะมาบอกคุณวันนี้ ผมขอตัวนะครับ ขอให้หายเร็วๆ  ถ้าคุณฉลาดและไม่อยากให้คนที่คุณเคยรักมองคุณอย่างสมเพชไปมากกว่านี้ คุณคงจะรู้ว่าควรทำไงกับเพื่อนผม พูดให้พวกมันเข้าใจซะว่าที่คุณต้องมาเป็นแบบนี้ เพราะตัวคุณเองไม่ใช่ผม เรื่องง่ายๆแค่นี้ หวังว่าคงจะทำได้นะครับ ลาก่อน”

ร่างของคนพูดเดินหายออกไปจากห้องเมื่อไหร่ไม่รู้ คนอยู่ในห้องรู้เพียงว่าโลกรอบกายตอนนี้เหมือนหยุดเดินและเงียบไปชั่วขณะ มันแค่ฝันร้ายภิธาร มันแค่ฝันร้าย สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ มันไม่ใช่ความจริง ตื่นสิ ตื่น
“พาสุห์ คุณเข้าใจผมผิด คุณเข้าใจผมผิด”คนปลุกตัวเองให้ตื่นพึมพำออกมาอย่างเลื่อนลอยเมื่อแน่ชัดในความรู้สึกแล้วว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง ความจริงที่ว่าตัวเองกำลังถูกคนเคยคบหามองอย่างผิดๆ ไม่สิ เขาต้องอธิบายทุกอย่างให้มันชัดกว่านี้ เขาต้องอธิบายในสิ่งที่คนๆนั้นพาลเกลียดเขา ตัวตนของเขาไม่ใช่แบบนั้นอย่างที่ถูกกล่าวหา 
“พาสุห์ คุณยังไปไม่ไกลใช่มั๊ย”คนต้องการอธิบายพึมพำ พลางมองรอบตัวและคิดหาวิธีที่จะตามไปอธิบายความเป็นจริงให้คนที่เกลียดเขาเพราะความเข้าใจผิดให้กระจ่างชัดถึงสิ่งที่เขาต้องเป็นแบบนี้

เด็กหนุ่มพยายามยันกายที่จะลงจากเตียงเมื่ออารมณ์อดสูใจเข้าแทนที่ความเจ็บปวด เขาไม่อยากเป็นคนที่ถูกเกลียด  พาสุห็ต้องไม่เกลียดเขา เขาไม่เคยเรียกร้องความสนใจจากใคร เขาต้องตามไปอธิบายความเป็นจริงให้ตัวเองพ้นมลทิน แม้จะต้องคลานไป เขาก็จะทำ!!

“พาสุห์ คุณกลับมาฟังผมก่อน..โอ้ย!!”เสียงร้องดังลั่นขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บปวดเหลือแสนกับบาดแผลที่ยังไม่หายดีและกระดูกที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม เมื่อรู้สึกความเจ็บปวดจะแล่นตรงไปยังประสาทสัมผัสส่วนอื่น มือข้างที่ดี ค่อยเอื้อมไปเพื่อจะกดปุ่มสัญญาณแจ้งเจ้าหน้าที่ภายนอกว่าร่างกายเข้าเจ็บปวดดั่งโดนฉีกเป็นเสี่ยงๆเพียงเพราะการยันกายจะลงจากเตียง

มือยาวเอื้อมคว้าไปโดนปุ่มสัญญาณอย่างทุลักทุเลก่อนเจ้าของมือจะกัดฟันกดแช่เป็นสัญญาณยาว เมื่อแน่ใจแล้วว่าบุคคลข้างนอกคงได้รับสัญญาณจึงปล่อยมือนั่นให้ตกราบลงไปอย่างคนหมดอาลัยเมื่อสุดท้ายน้ำในตาก็ไหลลงอาบแก้มจากการทนแรงกดดันทางทางกายและใจไม่ไหว
.
.
.
.
.
.
 เอ่อ .......ไม่มีไรจะพูด แหะๆ

รอตอนต่อไปครับ มาแน่ อารมณ์รันทดไม่สุด ผมไม่หยุดหรอก !!!


ขอบคุณครับ

Boy

[Poes]

ชีวิต    คุณบอยใจร้าย 

[Bboyseries]

“พาสุห์ นั่นคุณหรือเปล่าครับ”เสียงที่ทักขึ้นมาจากทางด้านหลังทำเอาเด็กหนุ่มที่กำลังก้าวฉับๆเพื่อที่จะไปที่ลิฟท์หยุดชะงักลับหันไปมองทางต้นเสียง
นิพิธ กำลังเดินตรงมา หน้าที่บึ้งตึงจากเหตุการณ์ในห้องเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าทักทาย
“นิพิธ มาได้ไงครับ”
“ผมควรจะถามคุณมากกว่า ว่าคุณมาที่นี่ได้ไง ผมน่ะมาเยี่ยมเพื่อนผม”คนถูกทักเอ่ยบอก คนทักครุ่นคิดหน่อยๆ ก่อนจะเออออไปด้วย
“จริงสิ เพื่อนคุณอยู่ที่โรงพยาบาลนี้นี่นา”
“อืมครับ แล้วนี่พาสุห์มาเยี่ยมใครหรือเปล่าครับ”
“อ๋อ ปะเปล่าครับ พอดีเอ่อ ผมไม่สบายเองนิดหน่อยเลยมาตรวจร่างกาย”
“เหรอครับ แล้วเป็นไรมากหรือเปล่าครับ ท่าทางคุณไม่เหมือนคนป่วยเลยนะ”
“อืม ก็แค่ไข้ขึ้นธรรมดา แล้วนี่นิพิธเยี่ยมเพื่อนเสร็จยัง”
“เสร็จแล้วครับ เนี่ยกำลังจะกลับ”
“กลับไงครับ ไปด้วยกันมั๊ย ผมกำลังจะกลับเหมือนกัน”
“ก็ได้ครับ ถ้าไม่รบกวนพาสุห์เกินไป”
“ไม่หรอกครับ ผมยินดีและเต็มใจอย่างมากซะด้วยซ้ำ แต่ว่ามีข้อแม้หน่อยนะว่าก่อนกลับ นิพิธต้องไปทานข้าวเป็นเพื่อนผมก่อน นะครับ”
“ก็ได้อีกนั่นแหละครับ ผมยังไม่ทานอะไรมาเหมือนกัน”
“ดีเลยครับ งั้นเชิญทางนี้ครับ”

ร่างสองคนที่ยืนสนทนากันเมื่อครู่กำลังจะเดินหายเข้าไปในลิฟท์ด้วยกันแต่ทว่าสองคนไม่อาจที่จะเข้าไปได้ตามต้องการเมื่อมีเสียงหนึ่งร้องทักดังลั่นซะก่อน

“หยุดก่อนทั้งสองคนนั่นแหละ”วิวรรธน์เองเป็นเจ้าของเสียงทัก เด็กหนุ่มเดินทิ้งกลุ่มเพื่อนที่ยืนออกันอยู่ทางด้านหลังเพื่อมาประจันหน้ากับคนสองคนที่ตนเรียกไว้
“แกมาได้ไงไอ้วรรธน์”พาสุห์ทักคนเดินมาหยุดตรงหน้า ปล่อยให้ลิฟท์ที่เปิดค้างไว้ปิดลงด้วยระบบอัตโนมัติ
“มึงน่าจะรู้นี่ว่ากูมาหาใคร”วิวรรธน์ตอบเป็นปริศนาพลางสู้สายตาคนถามไม่ถอย เขามาทันเสียงสนทนาของเพื่อนกับคนที่เขาไม่รู้จักเมื่อครู่จนได้ยินทุกสิ่งที่ออกมาจากปากของเพื่อนตัวดีจึงต้องปรี่เข้ามาจัดการอย่างนี้ไง

นิพิธมองหน้าคนสองคนที่สู้สายตากันอย่างงงงวยในเหตุการณ์ เด็กหนุ่มทำทีจะขอตัวไปที่อื่นเพื่อให้สองคนได้เคลียร์กันแต่แล้วก็ไปไม่ได้ดังใจเมื่อรู้สึกถึงมือนุ่มของพาสุห์ยื่นมากุมมือเขาไว้

วิวรรธน์มองต่ำลงถึงสิ่งที่เห็น อารมณ์ที่ว่าจะฉะเพื่อนถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่หายไปพลัน ด้วยรู้สึกว่าสิ่งที่เห็นมันชัดเจนถึงสาเหตุที่คนๆนี้ไม่ดูดำดูดีคนรักเก่าอย่างภิธาร

“มึงมาที่นี่ มึงเข้าไปเยี่ยมภีมเขาหรือยัง”เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงเย็นเพราะกำลังพยายามมองอะไรด้วยเหตุและผล
“กูรู้จักเขาเหรอ กูถึงต้องเข้าไปเยี่ยมเขา นั่นเพื่อนพวกมึงนี่ ไม่ใช่เพื่อนกู”พาสุห์ตอบหน้าเฉย เขาสาบานว่าจะตัดขาดกับคนที่เขามีอคติด้วยพรรณนั้นแต่แต่ก้าวพ้นจากห้องที่เจ้าตัวพักรักษาตัวอยู่ เขาก็ต้องทำ แม้มันจะเสี่ยงไปหน่อยที่อาจจะต้องเผชิญกับเรื่องที่เพื่อนตัวดีที่กำลังยืนมองหน้านี้ขู่ไว้ว่าจะทำ หากว่าเขาไม่ยอมทำตามสิ่งที่มันขีดทางไว้ให้ แต่ระหว่างมันที่เป็นคนนอก กับเขาที่เป็นคนในครอบครัว คนที่บ้านจะเชื่อฟังใครมากกว่ากันล่ะ แล้วถ้ามันทำอย่างที่มันขู่ไว้จริงๆ เขาก็คงต้องเปลี่ยนสถานะมันจากเพื่อนสนิท เป็นเพื่อนเคยคบอย่างคนที่เป็นต้นตอปัญหาทั้งหมดอย่างภิธารนั่นแหละ
“ทำไมมึงพูดหม...ๆแบบนี้วะพาสุห์”วิวรรธน์เอ่ยตะคอกอย่างเหลืออด เมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น แวบแรกที่เขาขู่จะเล่นงานเจ้าตัว เขาก็คิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนนี่นา นี่ความคิดเขามันผิดอย่างมหันต์หรอกเหรอ
“มึงเลิกทำตัวเป็นพ่อกูอีกคนเถอะไอ้วรรธน์ มึงจำเอาไว้ว่ากูไม่มีทางที่จะคนที่มึงคิดจะชี้นิ้วสั่งได้หรอกโว้ย มึงกับกูถ้ายังอยากมองหน้ากันติดอยู่ เลิกยุ่งกะกูซะ เนี่ยคนที่กูจะคบด้วยเป็นรายสุดท้ายมึงมองหน้าไว้ และก็จำใส่สมองขี้เลื่อยของมึงซะด้วย....ไปกันเถอะครับนิพิธ อยู่นี่นานๆ ผมกลัวว่าจะได้ต่อยปากคน”พาสุห์พาคนข้างกายเดินหายไปทางอื่นหลังจากตะคอกใส่หน้าคนที่เขาพาลจะชังนิสัยขึ้นมาอีกคน
“ไอ้วรรธน์ พอทีเถอะ แกจะตามมันไปทำไมกัน”โอเล่ตรงเข้ามากระชากแขนเพื่อนชายที่ทำทีจะเดินตามคนที่เพิ่งตะคอกใส่หน้าตัว
“ก่อนที่กูกับมันจะขาดกัน กูขอจัดการมันทีเถอะ”คนถูกกระชากแขนเอ่ยอย่างคนโมโหสุดทน พลางสะบัดตัวให้หลุดหวังจะตามไปจัดการคนที่เดินลอยหน้าจากไปเมื่อครู่ให้ได้
“นี่มันโรงพยาบาลนะ แกใจเย็นๆสิ”โอเล่ตามยื้อฉุดไว้ได้อีกเช่นเคย ก่อนจะหันไปขอแรงเพื่อนในกลุ่มเข้ามาลากตัวเพื่อนคนนี้ไปหามุมสงบนั่งพักให้คลายอารมณ์โกรธ


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“โอเล่ ฉันขอโทษ ฉันน่าจะเชื่อแก ฉันไม่น่าพยายามประคองความรู้สึกของภีมกับไอ้เพื่อนเลวนั่นเลย ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แกได้ยินใช่มั๊ยสิ่งที่พาสุห์มันบอก มันถึงขั้นเอ่ยปากว่าไม่รู้จักกับคนรักเก่าของมัน ฉันว่าเรื่องมันไปกันใหญ่แล้วนะโว้ย”วิวรรธน์คร่ำควาญถึงผลของการกระทำตัวเอง หลังจากที่ได้นั่งสงบสติอารมณ์ได้จนเย็นได้เกือบจะดีแล้ว
“ไม่มีใครโทษแกหรอกไอ้วรรธน์ ทุกคนก็รู้ว่าแกหวังดีกับพาสุห์มันทั้งนั้น แต่ไอ้นั่นมันเลวเองก็ปล่อยมันไปเถอะ ไม่มีมันซักคนเราก็ยังคบกันได้นี่หว่า คิดไรมาก หรืออย่างน้อยๆการที่เราต้องเสียมันไปแล้วได้คนดีๆอย่างภีมมาแทนที่มัน มันก็ดูไม่เลวนะ”โอเล่ตบไหล่ปลอบเพื่อน ถึงตอนนี้ ทุกอย่างคงแน่ชัดแล้วว่าพวกเธอจะปล่อยให้พาสุห์ไปตามทางที่เจ้าตัวเลือกเอง เพื่อนกลุ่มเธอคงหมดความสำคัญที่จะช่วยรั้งช่วยดึงช่วยแนะนำอะไรได้อีก
“ปะ นั่งกันอยู่ทำไม ไปทักทายเพื่อนใหม่ของเราดีกว่า”คนปลอบเพื่อนเอ่ยยิ้มๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหวิวไปเหมือนกันเมื่อคิดไปถึงว่าพรุ่งนี้เพื่อนหนึ่งคนที่เคยซี้กันตั้งแต่เข้าเรียนใหม่ๆจนวันนี้ที่ใกล้จะจบกันเต็มที่จะต้องหายไปจาก กลุ่ม
“อืม ไปสิ”วิวรรธน์บอกอย่างหงอยๆ ความรู้สึกที่มีคงจะไม่ต่างไปจากโอเล่ซักเท่าไหร่ เด็กหนุ่มลุกเดินนำเพื่อนไปก่อน คนข้างหลังมองหน้ากันหน่อยๆ ก่อนต่างคนต่างยิ้มปลอบกันแล้วเดินตามไป


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


บุรุษพยาบาลถอยร่างออกไปนิดหน่อยเพื่อหลีกทางให้คนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาดูอาการคนที่นอนหลับหายใจรวยรินอยู่บนเตียง

“นี่เขาหลับเอง หรือว่า....”วิวรรธน์เอ่ยถามคนถอยร่างเมื่อครู่เมื่อรู้สึกแปลกๆกับคนที่หลับอยู่บนเตียง ก็เจ้าตัวดูหลับลึกอย่างประหลาดๆผิดธรรมชาติไงไม่รู้
“อ๋อ ทางเราฉีดยานอนหลับให้ครับ คือก่อนหน้าที่เราจะมาเห็นเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหมือนเจ้าตัวเขาจะคลั่งอะไรซักอย่างจนพยายามจะลงจากเตียงทั้งๆที่ยังเดินไม่ได้ พอเราเข้ามาก็เจอแค่ว่าเจ้าตัวเหม่อซึมร้องไห้ และก็เพ้ออะไรเรื่อยเปื่อยอย่างที่เจ้าตัวเคยเพ้อบ่อยๆนะครับ ทางเราเลยต้องฉีดยานอนหลับให้”บุรุษพยาบาลเล่าความเป็นไปจบ วิวรรธน์ถึงกับหันไปตบไหล่คนที่ยืนข้างกายอย่างปลอบใจเมื่อหางตามองเห็นเจ้าตัวยกมือขึ้นปิดเสียงสะอื้นจากการร้องไห้
“ฉันสงสารภีมเขาวรรธน์ ฉันเชื่อว่าก่อนหน้าพาสุห์มันต้องมาที่นี่แน่”โอเล่เอ่ยติดๆขัดๆจากการฝืนกลั้นอารมร์สะเทือนใจ
“ทุกอย่างมันเป็นไปแล้วโอเล่ ฉันผิดเอง แกไม่ต้องร้อง”วิวรรธน์เอ่ยปลอบก่อนจะมองหน้าเพื่อแต่ลพคนที่เหมือนจะตกอยู่ในอาการเดียวกับคนที่ตนปลอบ
“เฮ้ย เป็นไรกัน ไม่เอาสิวะ ภีมเขาแค่นอนหลับนะโว้ย”เด็กหนุ่มเอ่ยว่าเพื่อนๆ ทั้งๆที่พอจะเข้าใจว่าคนป่วยหนึ่งคนที่หมอตัดสินใจฉีดยานอนหลับให้ อาการทางสมองและประสาททางการควบคุมสติคงจะบกพร่องจนถึงขั้นหนักเอาการอยู่
“โทษนะครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ”บุรุษพยาบาลเอ่ยขึ้นเมื่อแอบเห็นคนที่ต่อว่าเพื่อนเริ่มตาแดงขึ้นมาอีกคน


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


จากวันนั้น พาสุห์กับกลุ่มวิวรรธน์ดูเหมือนจะถูกตัดขาดจากกันทันที เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมคุยกับใครก่อน ความรู้สึกแย่ๆมันย่อมเกิดขึ้นกับทั้งสองฝ่าย แต่คนที่หนักกว่าเป็นคนที่ต้องกระเด็นออกจากกลุ่มอย่างพาสุห์ แต่ความรู้สึกนั่นมันก็แล่นเข้ามาในใจแค่ไม่นานเท่านั้น ด้วยตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวเลยซะทีเดียว นิพิธไง เขายังมีคนๆนี้ที่พร้อมจะอยู่ข้างกายเขานี่ กลุ่มเพื่อนแม้จะไม่คุยไม่ทัก ไม่เสวนากับเขาอย่างที่เคยผ่านๆมาเขาก็เอาเวลาที่จะตามไปง้อไปสนใจพวกมันทุ่มให้กับนิพิธไปก็ไม่เห็นจะแปลก เขาต้องทำให้พวกมันสำนึกสิ ว่าไม่มีพวกมัน คนที่พร้อมจะห้อมล้อมกายเขาก็มีถมเถไป

“พิธจะไปรับเพื่อนออกจากโรงพยาบาลวันนี้เหรอ ผมว่างพอดี ให้ผมไปส่งนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยกับคนข้างกายอย่างดูสนิทสนมหลังจากที่นัดเจ้าตัวมาเจอหน้ามหาวิทยาลัยตัวเองในช่วงเย็น และจุดที่เลือกที่จะยืนคุยกับเจ้าตัว เขาก็เลือกแล้วว่ามันน่าจะเตะตาเพื่อนกลุ่มเดิม ที่กำลังเดินมากันอยู่
“ดูเพื่อนเก่าแกสิไอ้วรรธน์ หน้างี้ยิ้มระริกเชียว ฉันจะคอยดูว่ามันจะคบกับไอ้หน้าอ่อนนั่นได้กี่วัน”โอเล่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงภาพที่เห็น
“สนใจมันทำไมวะ เรารีบไปหาภีมดีกว่า วันนี้ภีมจะกลับบ้านแล้วนี่”วิวรรธน์เตือนสติคนอดบ่นไม่ได้จึงนึกตาม
“เออจริงด้วย งั้นเรารีบไปเถอะ วันนี้เห็นภีมบอกว่าเพื่อนและคนที่บ้านต่างจังหวัดจะมารับเขาเองด้วยนี่ ดีเลย จะได้เห็นน่าค่าตาเพื่อนฝั่งภีมกันบ้าง”คนนึกตามออกเดินลิ่วๆนำหน้าเพื่อนทั้งกลุ่มไปก่อน แล้วทั้งหมดจึงตามไป

พาสุห์มองตามกลุ่มเพื่อนเก่าที่เดินพ้นสายตาไปทีละคนสองคน เด็กหนุ่มแอบซึมเล็กๆอย่างไม่รู้สาเหตุ เมื่อมองเห็นเพื่อนสองรายสุดท้ายเดินหัวร่อต่อกระซิกกันไปตามทาง

“ไม่ไปกับพวกเขาเหรอครับพาสุห์”นิพิธที่ยืนมองเด็กหนุ่มอยู่เอ่ยขึ้น เขาไม่รู้ถึงความเป็นมาเป็นไปอะไรนี่หรอก พาสุห์ไม่เคยเล่าอะไรๆให้เขาฟังพอๆกับที่เขาก็ไม่เคยเล่าอะไรให้เจ้าตัวฟังเช่นกัน
“ไปทำไมล่ะครับ คนที่ผมอยากไปด้วยยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วนี่ไง”คนซึมหน่อยๆเอ่ยขึ้นยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำออกไปที่รถก่อน เด็กหนุ่มไม่รู้ไม่เห็นว่าคนข้างหลังกำลังยืนถอนหายใจ และทำท่าเหมือนหนักใจอะไรบางอย่างก่อนจะตามเขาไป


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove

ที่โรงพยาบาล นิพิธบอกให้พาสุห์กลับไปก่อนอีกเช่นเคยหลังจากที่พาสุห์มาส่งเขาเสร็จ คนที่ถูกบอกให้กลับเกิดคำถามและสงสัยในใจว่าทำไมคนๆนี้ถึงเหมือนไม่อยากให้เขาไปเจอไปพบกับคนที่เจ้าตัวอ้างว่าเพื่อนตลอด แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้สภาวะจิตใจเขาดูไม่สดชื่นเต็มร้อยซักเท่าไหร่จึงไม่อยากจะถามอะไรมากมาย เจ้าตัวบอกให้กลับ เขาก็คงต้องกลับนั่นแหละ

รถคู่ใจกำลังเคลื่อนตัวถอยออกจากซองที่จอด แต่แล้วเจ้าของรถจำต้องชะงักเบรกเอาไว้เผลอเลื่อนกระจกข้างลงเพื่อมองภาพที่หางตามองเห็นได้เต็มตา

คนกลุ่มใหญ่ที่เขารู้จัก และไม่รู้จักพร้อมกับเจ้าหน้าที่พยาบาลบางส่วนกำลังเข็นร่างใครบางคนที่อยู่บนรถเข็นแบบนั่งมา

“ภีม..”เด็กหนุ่มเผลอครางชื่อคนที่อยู่บนรถเข็น ใช่สิ วิวรรธน์เคยบอกเขานี่ว่าภิธารจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้
“ปรี๊ดดดดดดด!!”เสียงแตรที่บีบส่งสัญญาณยาวให้ได้ยินทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งเอี้ยวมองด้านหลัง รู้สึกผิดเต็มที่เมื่อเห็นว่าท้ายรถตัวเองถอยออกไปขวางทางรถคันอื่นที่กำลังจะเข้ามา เด็กหนุ่มหันกลับมาเพื่อที่จะจัดการเดินรถกลับเข้าไปในซองดังเดิม แต่หางตาดันไวมองไปเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่มองมาที่ตนซะก่อนเขาเลยต้องเผลอมองค้างที่คนกลุ่มนั่นอีกรอบ คนมากมายแต่สายตาเขากลับไปหยุดอยู่ที่คนที่นั่งบนรถเข็น

ภิธาร หลบสายตาวูบจากคนที่มองมาที่เขา เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากข่มใจไม่ให้จิตใจเผลอฟุ้งซ่านได้อีก

“ปรี๊ดดดดดดดดด!!”เสียงแตรดังยาวมาให้ได้ยินอีกรอบเมื่อคนที่จะเดินหน้ารถตัวเองไม่ทำอย่างที่คิดเพราะมัวแต่มองดูคนที่หลบสายตาเขาด้วยความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ
.
.
.
.
.
.
พาสุห์จะรู้สึกอะไรน๊า เอาไว้จะมาเฉลยให้นะครับ

ขอบคุณมากมาย


Boy

[zandwizz]

 

มาแป๊ะไว้ก่อนน๊า.....

อ่านไปได้ตอนสอนตอนเอง

จะพยายามอ่านให้ทันครับ

 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[น้ำค้าง]

ขออาฆาตไว้ก่อน ตอนนี้น้องภีมกะลังเศร้าหนัก
เดี๋ยวรอให้น้องภีมของเราตั้งสติได้ซะก่อนเถอะ พาสุห์จะหนาว เชอะ

[Bboyseries]

“สำออยไม่เลิกจริงๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อว่าเบาๆเมื่อสายตามองเห็นภาพที่ชวนให้หมั่นไส้ ดูเอาเถอะ แค่แขนหักขาหักแค่นี้ต้องมีคนตามพะเน้าพะนอเป็นสิบ น่าทุเรศนัก

กระจกรถถูกเลื่อนปิดดังเดิมพร้อมๆกับเจ้าของรถตัดสินใจกระชากเกียร์ถอยหลังออกจากซองอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะเฉี่ยวชนอะไรทั้งนั้น

เสียงแตรดังลั่นขึ้นอีกจากรถคันหลังตามด้วยเสียงเบรกรถของพาสุห์ทำให้ภิธารที่ก้มหน้านิ่งต้องเงยหน้าขึ้นมอง เด็กหนุ่มใจหวิวขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อเห็นพาสุห์ตัดสินใจออกรถพุ่งฉิวมาทางเขาเพื่อหลบหลีกเสียงแตรที่บีบลั่นเป็นระยะ

“เฮ้ย ไอ้นี่ มันบ้าหรือเปล่าวะ”วิวรรธน์เอ่ยลั่นขึ้นก่อนใครเมื่อเห็นแล้วว่ารถของเพื่อนเคยซี้ตรงมาทางกลุ่มที่เขายืนอยู่

เสียงกรี๊ดลั่นของผู้หญิงที่ยืนรวมอยู่ในกลุ่มดังระงม ก่อนต่างคนต่างจะวิ่งถอยกันจ้าละหวั่นด้วยกลัวว่ารถที่กำลังแล่นมาจะเสียหลักพุ่งเข้าหาจริงๆ มีเพียงร่างของใครคนหนึ่งที่จำต้องนั่งอยู่ในรถเข็นอย่างเดิม เพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“ภีม ไม่!!”วิวรรธน์ร้องลั่นสุดเสียงเมื่อหันกลับมามองเห็นภิธารนั่งตัวแข็งทื่อสายตาจ้องเขม็งไปยังรถที่กำลังแล่นเข้ามา เด็กหนุ่มตัดสินใจวิ่งกลับเข้าไปเพื่อที่จะดึงรถเข็นออกให้พ้นทางรถคันที่เหมือนจะเสียหลักพุ่งมาทางคนตัวแข็งจริงๆ

..เอี๊ยดดดดด!! เสียงเบรกรถดังกัมปนาทให้คนทั่วไปได้ยินและหันมาสนใจ ภาพที่หลายคนเห็นทำเอาต่างคนต่างตาค้างไปตามๆกัน

คนที่แขนขาพิการชั่วคราวกำลังนั่งเหงื่อตกหน้าซีดอยู่หน้ารถที่ห่างไปไม่ถึงก้าว ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนที่พยามเข้าไปช่วยใช้มือแตะได้แค่ที่จับของรถเข็นเท่านั้น

พาสุห์เหงื่อซึมฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยอย่างโล่งอกเมื่อควบคุมรถตัวเองเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด เขาไม่ได้ต้องการที่จะให้รถพุ่งมาทางนี้ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆอารมณ์หงุดหงิดและขุ่นมัวจากการมองเห็นคนที่หัวใจพร่ำบอกว่าชิงชังโดนห้อมล้อมจากคนมากมายจึงเกิดขึ้นจนทำให้ประสาทในส่วนของการควบคุมตัวเองหดหายไป

“ภีม!!” สัญชาติญาณส่วนลึกสั่งให้เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อๆนี้ออกมาอย่างตื่นตระหนกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองข้างหน้าอย่างฉับไว

เจ้าของชื่อที่เขาเรียกเมื่อครู่กำลังนั่งหน้าซีดเหงื่อตก และหายใจเข้าออกลึกๆอยู่แค่ปลายกระโปรงรถเขานั่นเอง เด็กหนุ่มเปิดประตูรถลงไปอย่างรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่ทันทีที่เท้าแตะพื้น ร่างทั้งร่างก็ต้องปลิวไถลกับกับพื้นจากแรงผลักที่พุ่งมาอย่างแรง

“มึงมันเลวมากพาสุห์ นี่มึงเกลียดภีมถึงขนาดคิดจะฆ่าเขาเลยหรือไง”วิวรรธน์นั่นเองที่เป็นคนผลักและเป็นเจ้าของประโยคเมื่อครู่

“กูเปล่านะไอ้วรรธน์ มึงฟังกูก่อนสิ”พาสุห์ยันกายขึ้นเอ่ย

“ฟังอะไรล่ะ หลายคนเขาก็เห็นทั้งนั้นว่ามึงพุ่งรถมาทางนี้”วิวรรธน์เอ่ยว่าสวน

“กูไม่ได้ตั้งใจ ถ้ามันเกิดขึ้นมันก็คงเป็นอุบัติเหตุ”คนโดนว่าอธิบายก่อนจะชะงักในคำพูดตัวเอง สายตาคมหันไปมองคนที่นั่งนิ่งอยู่บนรถเข็นอย่างอัตโนมัติ ในใจเกิดสะท้านเล็กๆจากคนๆนั้นที่มองจ้องเขาเหมือนกัน

“มันคงเป็นอุบัติเหตุจริงๆแหละวรรธน์ พาสุห์เขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก”ภิธารตัดสินใจเอ่ย เมื่อสู้สายตากับพาสุห์ได้ครู่หนึ่ง วิวรรธน์หันกลับมามองคนเอ่ย ก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าคนที่อ้างว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจ

พาสุห์ทำหน้าไม่ถูก ยิ่งเขามองเลยสายตาของวิวรรธน์ไปยังคนอื่นๆที่จ้องเขาเป็นตาเดียว เหมือนรอว่าเขาจะเอ่ยอะไรยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ร้ายปากแข็งยังไงยังงั้น

“มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุดต่อหน้าทุกคนก่อนจะรีบเดินกลับไปขึ้นรถเมื่อรู้สึกใบหน้าชาไปทั้งแถบต่อสายตาที่มองเขาเป็นจุดเดียว

ประตูรถถูกเปิดออก คนสุดท้ายที่คนเปิดประตูเลือกมองก่อนจะหายเข้าไปในรถคู่ใจคือคนที่ออกตัวรับแทนเขาเมื่อครู่

ภิธารมองตามรถที่เคลื่อนตัวออกไปไกลร่างตัวเองด้วยความรู้สึกสับสน สายตาพาสุห์เมื่อครู่ที่มองมาทางเขาไม่ได้เจือด้วยแววของความเกลียดชังอย่างวันนั้นเลยซักนิด

พาสุห์ คุณคิดอะไรอยู่กันแน่



Boy

[~Brand New Beat~]

นั้นจิ พาสุห์คิดอะไรอ่า สงสัยจะหวงแฟนเก่า อิอิ 

แอบนึกว่านิพิธกับภีมเป็นเพื่อนกัน เหอๆ

[jammy]

คงยังไม่สำนึกง่ายๆเเค่นี้หรอกมั้งสงสัยจะมีเเรงกว่านี้อีกเเน่ๆ หึๆ