หัวข้อ: Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง

[Bboyseries]

Lonely Love หัวใจขอมีรักแค่สักครั้ง
เขียนโดย........Boy
โพสท์โดย.......Boy
เจ้าของลิขสิทธิ์ Bboyseriesอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สงวนลิขสิทธิ์บทความและเนื้อหาทั้งหมดในนิยายเรื่องนี้ ห้ามผู้ใดคัดลอก แก้ไข เพื่อนำไปเผยแพร่ยังที่สาธารณะใดๆ ก่อนได้รับอนุญาตจากผู้เขียน หากท่านยินดีที่เผยแพร่งานชิ้นนี้โดยบริสุทธิ์ใจ หรือไม่มีเจตนาแอบอ้างว่างานชิ้นนี้เป็นของท่านกรุณาติดต่อมาที่ Bboyseriesอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Lonely Love หัวใจขอมีรักแค่สักครั้ง…………ตอนที่ 1

 
“กูไม่ว่าง พวกมึงก็เห็น!!”เด็กหนุ่มเอ่ยเปรี้ยงขึ้นกลางวงสนทนาเมื่อหนึ่งในกลุ่มที่นั่งกันอยู่ คะยั้นคะยอให้เขาไปเยี่ยมดูอาการของใครคนหนึ่งจากเหตุพลัดตกจากชั้นเจ็ดของอาคารที่พักเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา
“เฮ้ย นี่มึงจะใจดำเกินไปแล้วนะไอ้พาสุห์ คนที่นอนแขนหัก ขาหักอยู่โรงพยาบาลตอนนี้คือภิธารนะ มึงลืมไปแล้วเหรอว่ามึงเคยคบกับเขาแแบบไหน”
“แล้วไง พวกมึงจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรนักหนากับการที่กูจะไปเยี่ยมเขาหรือไม่ไปเยี่ยมเขา กูกับเขาจบกันแล้วพวกมึงก็รู้ แล้วอีกอย่างที่เขาต้องไปนอนแขนขาหักแบบนั้น ใครไปทำเขา เขาทำตัวเขาเอง อยากคิดอะไรโง่ๆตื้นๆดีนัก ก็สมควรแล้วที่จะต้องไปนอนเข้าเฝือกแบบนั้น จริงๆน่าจะตายๆไปเลยซะด้วยซ้ำ คนสิ้นคิด ไม่รักตัวเองแบบนี้ อยู่ไปก็เป็นภาระสังคมเปล่าๆ”ทุกคนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน พาสุห์ยังคงเป็นคนที่พูดอะไรตรงๆได้อย่างน่าใจหาย เด็กหนุ่มคนนี้เกลียดคนขี้ประชดประชันและคนทำตัวเเรียกร้องความสนใจเป็นไหนๆ คนที่พวกเขากำลังคะยั้นคะยอให้เจ้าตัวไปเยี่ยมกำลังถูกเจ้าตัวมองว่าเป็นคนประเภทนั้น
“นี่มึงคิดว่าภิธารเขาคิดที่จะฆ่าตัวตายจริงๆเหรอวะพาสุห์”วิวรรธน์ เพื่อนซี้สุดในกลุ่มเอ่ยถาม คนถูกถามยิ้มเหยียดก่อนตอบเป็นเชิงถามกลับ
“หรือมึงไม่คิด”เงียบ คนยิงคำถามที่ถูกถามกลับหันไปมองหน้าเพื่อนคนอื่นๆ แต่ทุกคนต่างหลบสายตากันถ้วนหน้า ดั่งยอมรับกลายๆว่าพวกเขาก็คิดว่าคนถูกพูดถึงเป็นอย่างที่คนที่คนใจดำตรงหน้ามอง
“แต่ภิธารเขาก็บอกนี่ว่าที่เขาหล่นจากระเบียงเพราะอุบัติเหตุ”คนโดนหลบสายตาหาข้อแย้ง แม้ในส่วนลึกจะแอบคล้อยตามเพื่อนคนอื่นๆไปแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคงไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่คนประสบเหตุบอก  ก็เพราะเขารู้นี่นาว่าก่อนหน้าที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น คนประสบเหตุได้โดนคนตรงหน้าเขาตอนนี้บอกเลิก อีกอย่างภาพโดยรวมที่เขาเห็นและรู้สึกได้ คนประสบเหตุคนนั้นก็เป็นคนที่ไม่น่าจะทนรับความผิดหวังได้ดีเท่าไร ยิ่งกับเรื่องความรักที่เขาเห็นว่าเจ้าตัวจริงจังกะมันเป็นไหนๆ เขายิ่งแทบไม่ต้องคิดว่าเจ้าตัวคงจะทำอะไรที่หลายคนอาจคาดไม่ถึง หากว่าผิดหวังจากรักครั้งนี้ และมันก็เป็นจริงซะด้วยเมื่อเขาได้รับรู้จากข่าวว่า คนนี้รอดตายราวปาฏิหาริย์จากอุบัติเหตุพลัดตกจากชั้นเจ็ดของอาคารที่พักหลังถูกเพื่อนเขาบอกเลิกไม่กี่ชั่วโมง
“มึงเชื่อเขาเหรอ”พาสุห์เอ่ยขึ้นใหม่ เมื่อฟังข้อแย้งเพื่อนสนิทจบ ไม่ใช่เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ เขาอยากให้สิ่งที่รับรู้มันเป็นแบบนั้นเสียด้วยซ้ำ เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดหวังและสมเพชกับคนที่เขาเคยคบ ห้องนั้นเขาก็เคยไป ห้องของภิธาร คนที่เพื่อนในกลุ่มกำลังประณามว่าเขาใจร้ายกับเจ้าตัวเกินไป เหตุผลและน้ำหนักของความน่าจะเป็นเรื่องที่เจ้าตัวบอกว่าพลาดพลัดตกจากระเบียงหลังห้องแทบจะเป็นศูนย์ในสายตาเขา ถ้าคนจิตใจปกติไม่คิดที่จะทำอะไรโง่ๆ จะกระเสือกกระสนออกไปยืนที่นอกระเบียงทำไม ตึกนั่นทั้งตึกที่กั้นระเบียงทั้งสั้นทั้งเตี้ยแทบทั้งนั้น เจ้าของตึกคงสร้างประดับไว้เพื่อความสวยงาม คงไม่ได้มีเจตนาให้คนที่เขาไปพักใช้เป็นจุดนั่งทอดอารมณ์ชมวิว ขนาดเขาไปเห็นเขายังตกใจว่าทำไมสร้างตึกกันแบบนี้ เกิดห้องไหนมีลูกเด็กเล็กแดงอาศัยอยู่มิพลัดตกลงไปคอหักตายเอาดื้อๆหรือ
“ถึงงั้นก็เถอะ ถึงมึงหรือใครจะเชื่อว่าภิธารเขาคิดที่ทำร้ายตัวเองจริงๆ แต่มึงก็ควรจะไปเยี่ยมไปดูอาการเขาบ้าง แม้มึงกับเขาจะเลิกคบกัน แต่มึงอย่าลืมสิ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างมึงกับเขา มึงเป็นคนเริ่ม กูและพวกเราทุกคนคงจะไม่รู้จักเขา ถ้ามึงไม่เป็นคนพาเขามาแนะนำตัวกับพวกกูว่านี่น่ะแฟนมึง”คนคล้อยตามความคิดคนอื่นไม่ลดละความพยายามที่จะหว่านล้อมให้เพื่อนซี้คนนี้มีหัวจิตหัวใจเหมือนชาวบ้านชาวช่องที่ตนเคยรู้จัก มันจะอะไรกันนักหนา ก็รู้หรอกว่าเจ้าตัวมีอคติกับคนที่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ แต่คิดดูดีๆ คนต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ก็คือตัวมันเองไม่ใช่เหรอ มีอย่างที่ไหน พอคิดจะคั่วใคร จะจีบใครก็อ้อล้อหว่านเสน่ห์ซะเอาคนๆนั้นอยู่หมัด แล้วพอเบื่อก็บอกปัดบอกเลิกไปซะดื้อๆ หลายครั้งหลายคราแล้วที่เขานึกเอือมระอาการบริหารเสน่ห์เกย์หนุ่มรูปหล่อพ่อรวยของเพื่อนคนนี้ โชคดีหน่อยที่แต่ละคนที่เจ้าตัวคบๆมาก็เลวพอๆกัน การเลิกการร้างลาที่ผ่านมาจึงไม่มีปัญหาอะไร แต่ครั้งนี้นี่สิ พ่อเพื่อนตัวดีเจอคนจริงจังกะความรักเข้าให้ แวบแรกที่เขาเห็นใบหน้าใสซื่อ และแววตาภิธารเขาก็รู้เลยว่าคนๆนี้ต่างจากคนอื่นๆที่เขาเคยเห็นเพื่อนตัวดีพามาแนะนำ จะเพราะถูกชะตากันโดยส่วนตัวหรืออะไรก็ไม่รู้ที่เขานึกเข้าข้างและก็เชียร์เหยื่อรายใหม่ของคนชอบหว่านเสน่ห์คนนี้อย่างออกหน้าออกตา อาจจะเพราะเขารู้สึกได้เองมั้งว่าภิธารดูจริงจังกะความรัก เขาจึงอยากให้เพื่อนลงเอยกับคนจริงจังคนนี้ดีกว่าเที่ยวตะลอนๆแบกกายและใจไปมั่วซั่วกับคนมากหน้าหลายตาอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น
“ว่าไง บ่ายนี้ไม่มีเรียน มึงจะไปเยี่ยมเขามั๊ย”เด็กหนุ่มเอ่ยถามต่อ เมื่อเห็นเพื่อนหยุดคิดไปกับสิ่งที่เขาบอกไปนาน ถ้าเจ้าตัวคิดตรงกะที่เขาคิดก็ดีน่ะสิ คนเอ่ยถามอดคิดไม่ได้ แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องผิดหวัง เมื่อฝ่ายที่นิ่งไปนานเอ่ยขึ้น
“ไม่ล่ะ กูจะอยู่ซ้อมดนตรี ถ้าพวกมึงไปเยี่ยม ก็ฝากบอกเขาด้วยละกัน ว่าดาดฟ้าน่ะมี โดดทำไมแค่ชั้นเจ็ด เรียกร้องความสนใจแบบนี้ มันไม่ได้ผลหรอก คนอย่างกูเลิกก็คือเลิก และยิ่งมาเจอคนอ่อนแอ อ่อนไหว ง่ายๆแบบนี้ ชาตินี้ทั้งชาติ กูคงจะญาติดีด้วยยาก”คนเอ่ยเดินจากไปแล้วเมื่อเอ่ยจบทิ้งให้คนข้างหลังได้แต่ยืนอึ้งเป็นคราที่สอง
“อะไรมันจะเป็นไปได้ขนาดนี้วะเพื่อนกู”วิวรรธน์เป็นคนเอ่ยตามหลังเช่นเคย เมื่อเห็นการหว่านล้อมของตนและเพื่อนจบลงในแบบเดิมๆ

LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove

“ไม่มีอะไร ภีมไม่ได้คิดมาก พาสุห์เขาใกล้จะแข่งแล้วนี่  ภีมเข้าใจ แค่ทุกคนมาเยี่ยมภีมแค่นี้ ภีมก็เกรงใจจะแย่แล้ว ไม่มีเรียนกันเหรอ”ภิธารฝืนยิ้มเอ่ยแย้งขึ้นทันควัน เมื่อเห็นหลายคนในห้องมองหน้ากันเลิ่กลั่กทันทีที่เห็นอาการเขาซึมไปเมื่อวิวรรธน์เป็นคนแจงว่าวันนี้คนเคยคบกันอย่างพาสุห์มาเยี่ยมเขาไม่ได้อีกเช่นเคยเพราะติดซ้อมดนตรีกับวงของมหาวิทยาลัย เพื่อลงแข่งขันชิงแชมป์วงดนตรีเพลงแจ๊สระดับประเทศ
“ภีมเข้าใจจริงๆนะ ทำไมทุกคนทำหน้าแบบนั้นล่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยต่อ เมื่อเห็นหลายคนทำหน้าเหมือนยิ้มเจื่อนๆ ทุกคนในนี้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพาสุห์แทบทั้งนั้น นั่นหมายถึงเป็นเพื่อนต่างคณะของเขาด้วยเช่นกัน เขารู้จักคนกลุ่มนี้ก็เพราะพาสุห์ เป็นคนพาเขาไปแนะนำตัวในฐานะคนรัก
“ไม่หรอก วันนี้พวกเราว่างกันน่ะ ก็เลยยกกันมาทั้งโขยง ภีมล่ะเป็นไงบ้าง รีบๆหายนะ ไอ้พาสุห์น่ะมันรอกำลังใจในการลงแข่งขันดนตรีอยู่” วิวรรธ์เป็นคนเอ่ยนำเช่นเคยก่อนจะสะดุ้งโหยงจากการถูกข้อศอกเพื่อนข้างกายกระทุ้งที่สีข้างอย่างจัง คงจะลงโทษที่เขาปากพล่อยเอ่ยโกหกคำโตออกไปน่ะแหละ แต่ทำไงได้ล่ะ จะให้เขาเอ่ยทุกถ้อยคำจากที่ได้ยินมาจากปากของเพื่อนตัวดีของเขาน่ะเหรอ เกิดคนที่กำลังนอนเดี้ยงอยู่นี่ได้ยินแล้วบ้าจี้ทำตามขึ้นมาก็ยุ่งกันไปใหญ่น่ะสิ
“ฉันพูดความจริง แกมากระทุ้งฉันทำไมโอเล่ เจ็บนะโว้ย”เด็กหนุ่มแว้ดเพื่อน คนถูกแว้ดถลึงตาเข้าใส่ นึกคันปากอยากจะด่าเพื่อนซี้สนิทของคนๆนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนแยกจากเจ้าตัวมานี่ คนอะไรใจร้ายใจดำอย่างไม่เคยพบเคยเจอ อีตานี่ก็อีก ช่วยกันจังเลยนะปิดเร้นซ่อนหางความร้ายกาจของเพื่อนซี้เนี่ย
“จริงเจิงอะไร แกได้ยินอะไรจากปากพาสุห์ แกก็บอกภิธารเขาไปสิ ถึงป่านนี้แกจะปิดหางเพื่อนซี้ของแกไปทำไม”สาวเจ้าระเบิดอารมณ์เมื่อทนไม่ไหว ยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บใจที่พาสุห์ประชดประชันให้คนนอนเดี้ยงขึ้นไปโดดตึกชั้นดาดฟ้าแทนการพลัดตกจากชั้นเจ็ด ก็ไหนบอกเกลียดการประชดประชันไง แล้วสิ่งที่เอ่ยให้ได้ยินก่อนแยกกันมันหมายความว่าไง ถึงจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันก็เถอะ แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยอย่างแรงที่ฝ่ายนั้นพูดแบบนี้สื่อถึงคนที่เคยลากไปป่าวประกาศต่อหน้าแก๊งค์ว่าเป็นคนที่กำลังคบหากันอยู่
“นี่แกตากแดดจนเพี้ยนไปหรือเปล่าโอเล่ แกจะให้ฉันพูดอะไร ก็พาสุห์มันบอกเองว่ารอกำลังใจจากภีมเขาอยู่ แกก็ได้ยิน ใครๆก็ได้ยิน จริงมั๊ยวะพวกเรา”คนถูกว่าหาพวกเสริม ไม่สนใจหรอกว่ายัยโอเล่โอเล่อนี่จะรู้สึกยังไงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เขาเองก็หมั่นไส้และโมโหในการกระทำของพาสุห์อยู่ไม่น้อยไปกว่ายัยนี่นักหรอก แต่เมื่อก่อนเขาเคยเชียร์ให้เพื่อนตัวดีคนนี้ลงเอยกับคนที่นอนอยู่บนเตียงตรงหน้ายังไง วันนี้เขาก็ยังจะคงเชียร์อย่างนั้น ตอนแรกที่เขารับรู้ว่าเพื่อนเขาบอกเลิกกับคนๆนี้ เขาเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ยังนึกเองว่าจะหาทางให้สองคนนี้คืนดีกันให้ได้ แต่ความคิดที่มีในหัวแล่นไปได้ไม่กี่ชั่วโมง เขากลับได้ยินข่าวที่น่าตกใจยิ่งกว่าตามมา นั่นก็คือข่าวสาเหตุที่ว่าคนที่เขาเชียร์ให้ลงเอยกับเพื่อนมานอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงผู้ป่วยแบบนี้นี่แหละ ถึงวันนี้ทุกคนจะสรุปกันแล้วว่า คนๆนี้คงรับไม่ได้ที่โดนเพื่อนเขาบอกลาถึงขั้นทำอะไรบ้าๆอย่างที่คนสิ้นคิดเขาทำกัน แต่ก็อีกนั่นแหละเจ้าตัวคงไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาเกลียดการเรียกร้องความสนใจในวิธีผิดๆแบบนี้เป็นไหนๆ แล้วเรื่องอะไรเขาจะเอานิสัยข้อนี้ของเพื่อนมาแฉเพื่อสร้างรอยแยกของสองคนให้เพิ่มขึ้นล่ะ คนตรงหน้าตรงนี้ต้องรับรู้แค่ว่า ตัวเองกำลังโดนเป็นห่วงเป็นใยจากคนที่รู้สึกผิดในการบอกเลิกต่างหากถึงจะถูก
“เห็นมั๊ยว่าทุกคนได้ยินอย่างที่ฉันพูด ตากแดดมากจนตัวดำยังไม่พอนะแกน่ะ ยังจะพาลเป็นลมบ้าหมูเพ้อพกอะไรไร้สาระอีก”คนคิดตลบเหตุการณ์เอ่ยย้ำเพื่อให้คนที่นอนมองพวกเขาบนเตียงตาปริบๆคล้อยตาม  เด็กหนุ่มยกนิ้วจิ้มไปที่หัวเพื่อนเมื่อเอ่ยเสร็จเป็นเชิงต่อว่า ว่าSheไม่รู้จักพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ก็คิดอีกที ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พาสุห์กับภิธาร สองคนนี้จะมีอะไรเกี่ยวข้องกันให้ได้ลุ้นมั๊ย คนนึงก็พูดคำไหนคำนั้น เลิกก็บอกเลิก อีกคนก็อ่อนแออ้อยซ้อยเหมือนแบกเอาโลกทั้งใบไว้ในอุ้งมือตัวเอง ดูท่าก็รู้ว่าคนแบบนี้ ไม่มีทางที่จะตามง้อตามตื้อเพื่อนอย่างแน่ๆ เพื่อนเขาพูดคำไหนก็คงจะคำนั้น  แต่ก็นะ เห็นเงียบๆติ๋มๆแบบนี้ Heก็แรงใช่เล่น ถูกบอกเลิกปุ๊บ กระโดดตึกปั๊บ ให้มันได้แบบนี้สิ เพื่อนตัวดีเขาจะได้หายซ่า เลิกเอาความรักมาล้อเล่นซะที
“เออๆ ฉันมันบ้ามันเพ้อไปเองก็ได้วะ พอใจแกหรือยัง”โอเล่หลุดปากเอ่ย เมื่อมองสบตาเพื่อนคนอื่นๆแล้วเห็นว่าสายตาแต่ละคนต่างคล้อยตามสิ่งที่วิวรรธน์ได้เอ่ยไป มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนักที่ทุกคนในกลุ่มจะเห็นพ้องต้องกันถึงการเห็นอกเห็นใจเหยื่อรายใหม่ของเพื่อนหนุ่มรวยเสน่ห์อย่างพาสุห์
“ท่าทางเครียดๆกันเนาะ มีอะไรบอกภีมได้นะ”คนนอกกลุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อมองสบตาไล่เพื่อนนอกคณะไปทีละคน
“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องทะเลาะกัน พวกเราก็เป็นกันแบบนี้อยู่แล้ว ภีมอย่าสนใจเลย รักษาตัวดีๆอย่าเครียดอย่าคิดมากก็พอแล้ว มีคนเขารออยู่ ไว้เดี๋ยววันหลังพวกเราจะลากตัวเขามาหาภีมให้ได้”โอเล่เอ่ยชิงตัดหน้าคู่พิพาทเมื่อครู่อย่างวิวรรธน์ เมื่อรู้ทันว่าสิ่งที่ฝ่ายนั้นจะเอ่ยออกมาต้องเป็นแบบนี้ ถ้าจะต่างก็คงต่างจากที่เธอใช้คำว่า ลากตัว นั่นแหละ ก็มันจริงนี่ ถ้าพวกเขาหรือเธอไม่ใช้วิธีนี้กับพาสุห์ เจ้าตัวหรือจะยอมมาดูอาการคนที่กำลังนึกชิงชังการกระทำ

LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove

เพื่อนนอกคณะทั้งกลุ่มต่างพากันกลับไปกันหมด หลังอยู่พูดคุยให้ชายหนุ่มหายเหงาได้พักหนึ่ง  ถ้าได้ออกจากโรงพยาบาลเขาได้บอกคนกลุ่มนี้ติดตลกว่าคงจะไปพักรักษาตัวต่อที่บ้านที่ต่างจังหวัดจะได้ไปหัดเดินหัดวิ่งตามท้องไร่ท้องนาอย่างเด็กบ้านนอก ถ้าหัดเดินหัดวิ่งกลางกรุงกลัวว่าจะโดนรถเฉี่ยวชนตายไปซะก่อนร่างกายจะครบสามสิบสองเหมือนเคย  แม้หลายคนจะฮาครืนตามที่เจ้าตัวเล่ายิ้มๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่แน่ใจนักว่าแต่ละคนจะมองเห็นแววตาหม่นเศร้าของเขาในขณะที่เล่าหรือเปล่า สิ่งที่พวกเขาทะเลาะต่อว่ากันเมื่อครู่ใช่ว่าเขาจะรู้ไม่ทัน เขามันคนน่าเบื่อ พาสุห์ไม่ใช่คนแรกที่ทำกับเขาแบบนี้ ต่อให้เขาจะเป็นจะตายไปมากกว่าที่เป็นอยู่  สิ่งที่เขาได้รับมาโดยตลอดมากสุดก็แค่คำว่า ฝากเยี่ยมเขาด้วยนะ แค่นี้จริงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
To be continue




Boy

[MiLCH]

สงสารพี่ภีมจังค่ะ
พี่พาสุห์ใจร้ายจังเลยอะ
เรื่องนี้ดูแรงๆเลยน้าเนี่ย แต่ชอบค่ะ

รออ่านต่ออยู่นะคะพี่บอย

[krappom]

 

อยากจะกาทืบ...กาทืบมันนัก นายพาสุห์เนี่ย

[Bboyseries]

ที่นี่ก็เป็นที่ใหม่สำหรับผม เพราะฉะนั้น ขออนุญาตก๊อบคำทักทายของผมที่บอร์ดหนึ่งมาแปะนะครับ



http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=inuchan&topic=8557



เมื่อวานมาลงเรื่องตามคำสัญญาอย่างเดียว (แอบเลทนิดหน่อย เหอๆ)ไม่ได้กล่าวทักทายเลย วันนี้ก็เลยถือโอกาสกล่าวคำว่าสวัสดีเพื่อนนักอ่านทุกคนในบอร์ดนี้

ผม Boy นะครับ ตื่นเต้นหน่อยๆที่วันนี้นำนิยายตัวเองมาลงที่นี่ ยังไงถ้าใครที่ได้อ่านผ่านสายตาก็แนะนำ ติชมกันได้นะครับ ก็ตามแบบฉบับแหละครับ อย่างที่หลายคนบอกว่า นิยายของ ผม พระเอก ต้องเลว แหะๆ ผมก็ไม่รู้ว่าผมมีปมอะไรนักหนาถึงได้สร้างให้ตัวละครฝ่ายนี้มันเลวได้ตลอด555555 ก็เอาเป็นว่าจากนี้ไป ใครที่ยังชอบอ่านเรื่องราว แนวๆนี้อยู่ ก็ลุ้นกันต่อไปว่า ผมจะทำให้พระเอกเลวได้แค่ไหน แล้วนายเอก จะได้ใจได้ใจอย่างที่คาดหวังหรือต้องการกันหรือเปล่า ฝากด้วยแล้วกันนะครับ งานนี้ถือเป็นงานชิ้นแรกที่ผมนำมาลงที่นี่ แน่นอนที่สุดว่าใครก็ตามที่เริ่มต้นทำสิ่งใหม่ๆ กำลังใจคือสิ่งที่บุคคลนั้นต้องการที่สุด ผมเองก็เป็นเช่นนั้นครับ เพราะนั่นมันหมายถึงการบ่งชี้ว่าควรที่จะเดินก้าวต่อไป หรือหันหลังถอยกลับ

สุดท้ายก็ขอขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามาอ่านบทเริ่มต้นของนยายเรื่องนี้ อาจจะขอบคุณพิเศษหน่อยสำหรับผู้แสดงตัวกัน ส่วนใครที่อ่านแค่ผ่านๆ ผมหวังว่าณ.วันหนึ่งคุณคงจะออกมาร่วมแชร์ความรู้สึกกับงานชิ้นนี้

ผมจะรอวันนั้น

ขอบคุณครับ

Boy

[Junrai_Hyper™]

บอย ฮ่ะมาแว้ววววววววววววววววววว

รอตอนต่อไปนะครับ

สู้ๆๆๆๆ คร้าบบบบบบบบบบบบ

เป็นกำลังใจให้

พูห์

 

[oaw_eang]

อ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[tsuyu]

ขอสมัครเป็น FC ด้วยคนนะค่ะ   

[Simply Blue]

ตามมาให้กำลังใจพี่บอย   นัทเชื่อว่าทุกคนทุกตัวละครมีเหตุผลของการกระทำ ต่างคนก็ต่างความคิด เพราะชีวิตมันไม่เหมือนกัน  อ่านนิยายของพี่ก็เหมือนได้อ่านชีวิตของคนในอีกแง่มุมหนึ่ง แล้วก็ได้บริหารหัวใจไปด้วย    ถือว่านัทได้ประโยชน์แล้วละพี่  

"อย่างที่หลายคนบอกว่า นิยายของ ผม พระเอก ต้องเลว แหะๆ ผมก็ไม่รู้ว่าผมมีปมอะไรนักหนาถึงได้สร้างให้ตัวละครฝ่ายนี้มันเลวได้ตลอด555555 "

เอ๋  มีใครเป็นต้นแบบแรงบันดาลใจหรือเปล่าอ่ะพี่บอย  

[THIP]

พระเอกต้องเลว    อย่าบอกนะว่าพาสุห์คือพระเอก    

[sun]

ภาสุห์ ใจร้าย ใจดำ แง่งๆๆๆ       

จิตใจโหดร้ายเท่ฉุดดดดดดดดดดดดด....   
   (แต่จ้อบบบบบ...)     
ขอให้โดน ภีมเอาคืน ให้สาสม สาธุ       
(เล่นคุนไสย์ เอิ้กๆ)

สงสาร ภีม จังเลยยยยยยยยย   

อ่านอีกที ก้อ เส้าแง๊ๆ       

[しろやま としんや]

ตามมาอ่านแล้วน๊าพี่บอย

ก็ไม่รู้จะเศร้าเคล้าน้ำตาอีกป่าวเนี่ย

พาสุห์นิสัยไม่ดีแฮะ แย่ๆ

[TaDa]

เอาใจช่วย ภาสุห์ ชอบ ๆๆๆ ร้ายมากม๊ากกกกกกกกกก

[น้ำค้าง]

เห็นด้วยกะทุกรีเลย ว่านายพาสุห์ (ถ้ามันเป็นพระเอก) เนี่ย ใจร้ายจริง ๆ
อะไร้ ใจร้ายตั้งแต่ตอนแรกเลยนะนี่ ใจร้ายไม่มีเบรค ไม่เกรงใจคนอ่านเลย
ต้องให้ภีมเอาคืนให้สาสม (ตื้บให้จม) ให้เจ็บ ๆ หน่อยนะ (โกรธแทน)

[yayoy]

อ่านะ....ต่างคนต่างก็มีความคิดของตัวเองให้ยึดติด

กำลังเริ่มซึมซับนิสัยของตัวละคร.....อืมๆๆๆ

รอติดตามตอนต่อไปคร๊าบบบบบบบ!! 

[gobgab]

............ทุกคนมันก็เลวด้วยกันทั้งนั้น.

............อยู่ที่จะมากจะน้อย......แค่นั้นเอง.......

[~ScAreD:SAcreD~]

โถ รีบน พูดเหมือนปลงๆ ชีวิตนะน้อง

ท่าทางจะเศร้าอ่ะ บอย เรื่องนี้ น้ำตาจะแตกมั๊ยเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปนะครับ

[Poes]

พาสุห์  คนใจดำ 

[Bboyseries]

ภาพคนคุ้นตายืนสูงเด่นส่งรอยยิ้มให้ตรงปลายเตียง ทำชายหนุ่มฝืนร่างกายที่บอบช้ำจากแรงกระแทกลุกนั่งส่งยิ้มตอบให้
“ขาแขนยังไม่หายดี จะรีบลุกมาทำไมภีม”ฝ่ายนั้นเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหวงใย คนขาแขนไม่ดีรู้สึกตื้นตันในใจอย่างประหลาด คนที่ยืนยิ้มและทักท้วงอาการเขาอย่างใส่ใจตอนนี้คือคนที่เขารอคอยทั้งวันทั้งคืนจริงๆใช่มั๊ย ใครก็ได้ หมอหรือพยาบาล ช่วยเข้ามาในห้องนี้เพื่อยืนยันกับเขาทีสิว่าสิ่งที่เขาเห็น เขาไม่ได้ฝันไป

“เป็นอะไรครับ จ้องผมจัง พอดีช่วงนี้ผมต้องซ้อมหนักน่ะ เลยไม่มีเวลามาเยี่ยมคุณ วันนี้ก็เพิ่งซ้อมเสร็จ ผมรีบบึ่งรถมาหาคุณเลย คุณมั๊ย หายเร็วๆนะ จะได้ไปเป็นกำลังให้ผม นะคนดี”ชายหนุ่มน้ำตาคลอหน่วยเมื่อฟังสิ่งที่หลุดออกจากปากคนที่หัวใจเฝ้าคอยจนจบ

“พาสุห์ ขอบคุณมากที่คุณมา ผมนึกว่าคุณจะทิ้งผมจริงๆ ผมขอโทษนะ ผมขอโทษ ที่ผมเคยทำให้คุณลำบากใจ แต่คุณอย่าทิ้งผมนะ”น้ำใสๆไหลออกจากสองตา เมื่อเค้นเอาประโยคที่อยากจะเอ่ยกับคนตรงหน้าออกมาได้สำเร็จ ร่างทั้งร่างอดสั่นสะท้านไม่ได้ไปตามแรงสะอื้น

“ภีม คุณร้องไห้ทำไม ผมอยู่นี่แล้วไง ผมไม่ได้คิดจะทิ้งคุณจริงๆ คืนนั้นผมปากพล่อยไปเอง ผมขอโทษ พวกไอ้วรรธน์ไม่ได้บอกคุณเหรอว่าวันนี้ผมจะมา”คนพูดเดินเข้ามาหยุดข้างเตียง ยกมือนุ่มขึ้นปาดน้ำตาให้เขาเบาๆ

“พาสุห์อย่าทิ้งผมไปนะ ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมอยากมีที่พักพิงนะครับ คุณอยากให้ผมทำอะไร เป็นอะไรอย่างที่คุณต้องการ ผมจะพยายามเป็น นะครับ ให้โอกาสผมได้แก้ตัว ผมรักคุณนะ ผมรักคุณ คุณอย่าทิ้งผมไปนะ ผมกลัวพาสุห์ ผมกลัว ผมกลัวว่าคุณจะทิ้งผมไป ผมไม่เหลือใครแล้ว อย่าทิ้งผมนะ อย่าทิ้งผมนะ สัญญากับผมนะครับ พาสุห์ พาสุห์”ทำไมคนตรงหน้านิ่งไปล่ะ คนพร่ำเพ้อนึกใจเสีย นี่เขาเรียกร้องอะไรเกินไปหรือเปล่า แค่วันนี้คนที่เขารอคอยยอมมาเยี่ยมเขา เขาน่าจะพอใจแค่นี้ไม่ใช่เหรอ

“พาสุห์ คุณโกรธผมเหรอ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่น่าเรียกร้องอะไรจากคุณเลย อย่าเพิ่งโกรธผมนะ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”มือข้างที่ไม่เจ็บรีบคว้าข้อมือคนที่สายตาพร่าเลือนจากม่านน้ำตามองเห็นว่ากำลังจะผละไปจากตนเอาไว้

“พาสุห์คุณจะไปไหน ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ ผมขอโทษ”น้ำตาอาบไหลสองแก้มเป็นทางยาว เมื่อเห็นแล้วว่าคนที่เพิ่งแสดงท่าทีห่วงใยตนเมื่อครู่เริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นคนใจร้ายเช่นเดิม ดูเอาเถอะ เขาอุตส่าห์ใช้ร่างกายที่ยังเจ็บปวดอยู่ฉุดยื้อเจ้าตัวเอาไว้ แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะพยามแกะมือเขาออก

“คุณครับคุณ ใจเย็นๆครับ คุณครับคุณ”เสียงเรียกแว่วผ่านให้ได้ยินก่อนชายหนุ่มจะรู้สึกมือเย็นๆมาตบที่แก้มเบาๆเป็นเชิงปลุก

“พาสุห์ อย่าเพิ่งไป ผมขอโทษ ผมขอโทษ”ร่างทั้งร่างผวาลุกนั่งอย่างลืมอาการเจ็บอาการปวดไปชั่วขณะ มือข้างเดิมเอื้อมคว้ามือเย็นที่ตบเบาๆที่แก้มเมื่อครู่เอาไว้ เมื่อเห็นแล้วเจ้าของมือกำลังจะชักมันกลับ

“ผมบุรุษพยาบาลครับไม่ได้ชื่อพาสุห์ ใจเย็นๆครับ มองผมนะ มองผมดีๆ ผมไม่ได้ชื่อพาสุห์ครับ”ดวงตาเปียกแฉะจากหยาดน้ำตาเบิกมองคนเรียกสติ ตายจริง คนตรงหน้าตอนนี้ไม่ใช่คนที่หัวใจรอคอยจริงๆ แล้วเมื่อกี้ เมื่อกี้ ที่เขาเห็นคนๆนั้นมาหาเขา ไม่ ไม่ ไม่จริง นี่เขาฝันถึงคนๆนั้นจนละเมอซ้ำๆอีกแล้วเหรอ ทำไม ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไม

“ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมนึกว่าคุณเป็นเขา”คนเพิ่งรู้สึกตัวเอ่ยเสียงสั่นเครือ เมื่อกลั้นเก็บอาการสมเพชตัวเองต่อไปไม่ไหวก่อนจะปล่อยให้น้ำตาอาบรินแก้มอีกเป็นคราที่สอง นางพยาบาลหรือบุรุษพยาบาลที่นี่คงจะระอาเขาเต็มทนแล้ว กับอาการละเมอเพ้อพกของเขาเมื่อครู่

“ใจเย็นๆครับ ผมว่าเขาคงมาเยี่ยมคุณซักวัน”บุรุษพยาบาลคนเดิมเอ่ยดั่งย้ำว่าเจ้าตัวเห็นเขาเป็นแบบนี้จนชิน ชายหนุ่มก้มหน้าลงไม่สบตาคนเอ่ยด้วยรู้สึกอายและสมเพชในสิ่งที่ตนเองแสดงออกมาให้เห็น ด้วยไม่แน่ใจนักว่าสิ่งที่ตนเผลอเอ่ยออกมาตอนละเมอจะเป็นทุกถ้อยคำที่เขาได้เอ่ยในความฝันหรือเปล่า

“เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้นะครับ ใกล้ได้เวลาคุณหมอมาตรวจอาการแล้ว”คนที่ชายหนุ่มไม่ยอมมองหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจให้ได้ยิน ใบหน้าที่ก้มต่ำจึงยอมเงยขึ้น ใช้มือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกปาดน้ำตาทิ้งเอ่ยถาม

“เป็นไปได้มั๊ยถ้าผมจะขอออกจากที่นี่ก่อนกำหนด”

“ผมว่าลองถามคุณหมอเอาเองดีกว่านะครับ แต่เท่าที่ผมเฝ้าดูอาการคุณเนี่ย ผมว่าอาการคุณก็ดีขึ้นเรื่อยๆคงจะไม่มีปัญหาอะไรมั้งครับถ้าคุณจะขอออกก่อนกำหนด คุณนี่ก็หัวแข็งกระดูกแข็งใช่เล่นนะเนี่ย อย่างนี้ไม่กี่วันก็ถือของยกของ และก็เดินได้ตามปกติแล้ว ว่าแต่ตอนนี้ ผมขออนุญาตเช็ดตัวให้คุณก่อนดีกว่า นะครับ ร่างกายจะได้สดชื่น”คนได้คำตอบยิ้มตามในสิ่งที่ได้ยิน ทำไมนะ ทำไม คนรักที่ผ่านๆมาของเขาถึงไม่มีรอยยิ้มที่จริงใจและคำพูดปลอบโยนที่น่าฟังอย่างบุรุษพยาบาลคนนี้บ้าง อาจจะมีบ้างในช่วงแรกที่เขาเหล่านั้นเข้ามาตีสนิทกับเขาใหม่ๆ แต่พออะไรๆผ่านไป ทุกอย่างก็ลงเอยอย่างที่เขาได้ยินได้ฟังจากปากคนรักคนล่าสุด...ทุกที


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“ให้ผมไปส่งก็ได้นี่ เพื่อนคุณอยู่โรงพยาบาลไหนล่ะครับ”พาสุห์เสนอตัวเองทันทีในการที่จะเป็นสารถีขับรถส่ง คู่ขาคนใหม่ที่เพิ่งจะใช้เสน่ห์ใบหน้าและร่างกายที่ดูโดดเด่นเกี่ยวติดในสถานเริงรมณ์เมื่อครู่หลังจากที่ฝ่ายนั้นถูกโทรตามตัวด่วนด้วยสาเหตุที่เพื่อนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์


พาสุห์ไม่ได้เข้าร่วมวงเพื่อซ้อมดนตรีอย่างที่กล่าวอ้างไว้กับเพื่อนตอนที่จะแยกจากกัน เบื้องลึกเขาไม่ได้พิศวาสอยากที่จะเป็นนักดนตรีแจ๊สเลยซักนิด การที่เขาได้เข้าไปร่วมวงของมหาวิทยาลัย เขาไม่ได้กระเสือกกระสนดิ้นรนไปสมัครเองเหมือนคนอื่นๆซะด้วยซ้ำ เฮอะ เขาเป็นถึงลูกชายของคนที่หว่านทุนบริจาคช่วยเหลือกิจกรรมในด้านต่างๆให้สถานที่ศึกษาแห่งนี้ การที่เขาจะไม่โดนคนหว่านทุนจับยัดเยียดให้เขาทำอะไรเพื่อเป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัวมันก็ผิดไปล่ะ


“แกต้องเป็น แกต้องฝึก เพื่อชดใช้ให้ฉันมีหน้ามีตาว่าลูกชายที่ผิดเพศอย่างแกก็ทำอะไรดีๆเป็น”นั่นคือคำชี้ขาดที่ฟันเปรี้ยงให้เขาได้เข้าไปร่วมวงดนตรีแจ๊สของมหาวิทยาลัยตั้งแต่ตอนเริ่มต้น เด็กหนุ่มเคยนึกขัดใจ แต่คิดไปคิดมา แค่การเข้าไปดีดสีตีเป่าตามประสาบ้าๆบอๆ เพื่อแลกกับการเป็นอิสระในเส้นทางสายที่ชะตาชีวิตขีดให้เป็น มันก็คุ้มไม่น้อย เขาก็เลยยอมก้าวเข้ามาแบบเลยตามเลย และก็จากตรงนี้แหละที่ทำให้เขาได้เจอกับภิธาร เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันแต่เรียนกันต่างคณะ ภิธารเข้ามาสมัครเล่นดนตรีแจ๊สแข่งกับใครหลายๆคน แต่โชคไม่เข้าข้าง คนๆนั้นไม่ผ่านการคัดเลือก ช่วงนั้นเขาเองก็กำลังเตร่อยู่อย่างเซ็งๆ เพราะเพิ่งเลิกรากับคู่ขาคู่เที่ยวไปหมาดๆ ประกอบกับ บุคลิกหน้าตาท่าทางภิธารในวันแรกเห็นก็เตะตาเขาอยู่ไม่น้อย เขาก็เลยจัดการเข้าไปเกี่ยวก้อยกับเจ้าตัวและตามเทียวไล้เที่ยวขื่อจนเผด็จศึกสัมพันธ์รักได้สำเร็จได้ในระยะเวลาไม่นานเท่าไดนัก แต่ก็นานกว่าใครหลายคนที่เขาเคยผ่านมา

จากวันเผด็จศึกได้อย่างที่พอใจ เด็กหนุ่มเคยหาโอกาสที่จะบอกเลิกกับคนๆนี้หลายครั้ง แต่แปลกที่ความคิดครั้งนี้มันยากกว่าที่จะทำให้มันสำเร็จ ภิธารไม่เหมือนใคร เขารู้และสัมผัสได้ ใครต่อใครหลายคนที่เขาเคยคลุกคลีคบหาต่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลงเขาได้เท่ากับคนๆนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะที่ผ่านมา เขาเลือกคบเลือกคุยเฉพาะกับคนที่ฐานะ หน้าตาเท่าเทียมกับเขากระมัง ทุกอย่างมันเลยดูชิลๆอย่างที่ไม่ต้องกลัวว่าจะมีเรื่องการหึงหวงกันและกันเกิดขึ้นให้รำคาญใจ แน่ล่ะ ภิธารช่างต่างจากคนเหล่านั้นซะจนเขาเคยคิดว่า กูซวยแล้วที่มายุ่งกะมึง สายตา ท่าที และการวางตัวของคนๆนี้ ทำให้เขาอึดอัดอยู่ไม่น้อยเวลาที่เดินด้วยกัน ภิธารแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารักและหวงเขาจนน่าอึดอัด เขาเป็นคนเฮไหน เฮนั่น แต่นิสัยภิธารกลับตรงกันข้าม คนๆนี้ ทำเหมือนต้องการให้เขาอยู่ในที่ที่โรแมนติก สรรหามาสารพัดมุมสงบที่อยากจะให้เขาไปนั่งจ้องตาพูดจาภาษาดอกไม้ด้วย แต่อะไรที่มันไม่ใช่มันก็คือไม่ใช่ เขาเพิ่งได้โอกาสบอกเลิกกับคนน่ารำคาญคนนี้ในคืนวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์ เขารู้ว่าเขาอาจจะดูใจร้ายใจดำเกินไปที่เลือกเอาวันแบบนี้มาบอกตัดสัมพันธ์กับคนที่มีท่าทีว่าต้องการเขาอย่างชัดเจน แต่ในเมื่อเขาหมดความต้องการเจ้าตัวแล้วนี่ แล้วเขาจะทนให้ตัวเองลำบากใจอีกทำไม เขาตัดสินใจเมินใส่การ์ดใบหนึ่งที่ถูกยื่นให้ในคืนนั้น คนยื่นให้จะสะเทือนใจแค่ไหนเขาไม่รู้และก็ไม่สนด้วย เพราะถ้าเขาสนแล้วยอมรับการ์ดแผ่นนั้นมาทุกอย่างก็คงจะไม่จบตามต้องการ เขาก็เลยจำใจที่จะเป็นคนใจร้ายเพื่อตัดปัญหาทุกอย่างด้วยใจอยากจบสัมพันธ์เต็มที่ เขาเอ่ยบอกเลิกกับคนยื่นการ์ดให้ในที่สุดก่อนจะโทรรายงานเพื่อนๆหลังจากนั้น ก็รู้หรอกว่าจะต้องถูกต่อว่า แต่เขาก็ต้องประกาศความเป็นอิสระของตัวเองให้พวกมันรู้สิ ด้วยต่อไปพวกมันจะได้ไม่ต้องคอยเชียร์คอยลุ้นให้เสียเวลา ก็เห็นเชียร์กันเหลือเกินนี่ที่จะให้เขาตกลงปลงใจและหยุดนิสัยขี้เที่ยวเอาไว้แค่คนน่ารำคาญคนนี้เพียงคนเดียว

“อยู่ที่...........น่ะครับ เราเพิ่งรู้จักกัน คุณจะไปส่งผมจริงๆเหรอ”คนข้างกายเอ่ยบอกสถานที่ที่กำลังจะไปทำให้เด็กหนุ่มตื่นจากภวังค์ ปากเคยไวกำลังจะเอ่ยว่าระยะทางแค่นี้ตัวเองสามารถไปส่งได้สบายแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักถ้อยคำนั่นไว้แค่ปลายลิ้นเมื่อสะดุดหูกับสถานที่ที่ได้ยิน

“เมื่อกี้ คุณว่าที่ไหนนะครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามถึงสถานที่นั่นเพื่อความแน่ใจว่าตนไม่ได้หูฝาดจากสิ่งที่ได้ฟังรอบแรก

“ก็.........ไงครับ”คนข้างกายเอ่ยตอบยิ้มๆ แต่คนได้คำตอบยิ้มไม่ออกเมื่อสถานที่ ที่ได้ยินเป็นครั้งที่สองคือที่ที่เดียวกับที่เพื่อนทั้งกลุ่มของเขาคะยั้นคะยอให้ไป เพื่อไปเยี่ยมใครคนหนึ่ง

“ถึงกับเงียบไปเลยเหรอครับ ผมว่าแล้ว เราเพิ่งรู้จักกัน คุณจะมาเสียเวลากับผมทำไม สู้เอาเวลาที่จะไปส่งผมกลับเข้าไปในร้านนั้นไม่ดีกว่าเหรอ ว่ามั๊ยครับ”คนข้างกายว่าต่อ คนถูกว่าเพียงยิ้มเจื่อนๆให้ ปากกำลังจะแย้งว่าที่นิ่งไปเพราะสาเหตุใดแต่แล้วก็เปลี่ยนใจไหลไปเรื่องอื่นแทน เขาจะให้เหยื่อตรงหน้ารู้อดีตเขาทำไมล่ะ ก็อดีตนั่นมันอาจจะทำให้คะแนนนิยมเขาตกได้นี่นา

“ผมบอกจะไปส่งก็ไปส่งซิครับ ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยว่าเราจะรู้จักกันตอนไหน ความรู้สึกดีที่เกิดขึ้น ไม่มีเงื่อนไขในเรื่องเวลาหรอกครับ”ประโยคโปรยเสน่ห์ถูกหว่านออกมาทันที

“ไปเถอะครับ รถผมจอดอยู่ทางนี้ เดี๋ยวดึกไป ทางโรงพยาบาลจะไม่ให้เยี่ยม”เด็กหนุ่มเอ่ยเร่งทำคะแนนต่อ ก่อนจะ จัดการจูงมือคนที่อยากจะเอาใจไปที่รถตัวเอง


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“ผมรอที่รถนะครับ ผมไม่ค่อยถูกกับสถานที่แบบนี้เท่าไหร่”พาสุห์เอ่ยขึ้นหลังจากที่ขับรถพา คู่ขา คนใหม่ มาถึงสถานที่ที่คิดมาตลอดทางว่า คนที่ตนเพิ่งบอกเลิกคงจะอยู่ที่ห้องไหนซักห้อง ตลอดทางที่ขับรถมาเขาเกิดข้อขัดแย้งในใจตัวเองเป็นพักๆว่าควรจะขึ้นไปหาคนที่เขาปักใจเชื่อว่าสิ้นคิดจนทำอะไรโง่ๆอย่างที่เขามีอคติด้วยดีมั๊ย จนสุดท้ายเมื่อมาถึงปลายทางเขาก็ได้คำตอบให้ตัวเองว่า ไม่ควรไป ปล่อยให้คนๆนั้นรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจนสาใจน่ะดีแล้ว ช่วยไม่ได้นี่เขาเกลียดวิธีการเรียกร้องความสนใจแบบนี้เป็นไหนๆ ทำแบบนี้คิดว่าเขาจะกลับไปใยดีด้วยงั้นเหรอ ไม่มีทาง ถ้าเจ้าตัว เป็นอะไรซักอย่างที่ไม่เกี่ยวกับการคิดฆ่าตัวตายก็ว่าไปอย่าง แม้วันนี้ความสัมพันธ์ฉันคนรักจะจบไปแล้ว แต่อย่างน้อยเพื่อเห็นแก่วันเวลาที่ผ่านๆมา เขาก็คงพอจะทำใจขึ้นไปถามไถ่อาการอยู่หรอก

“คุณกลับไปก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอผมหรอก บางทีข้างบนอาจจะมีคนรู้จักที่ผมสามารถติดรถติดรากลับไปด้วยก็ได้”คนข้างกายบอกปัดการเสนอตัวอยู่รอ เด็กหนุ่มรู้สึกดีอย่างประหลาด นานแล้วสิที่ไม่ได้มีคนคอยเล่นตัวกับเขาแบบนี้ หนุ่มตี๋คนนี้ทำให้จิตใจเขากระชุ่มกระชวยอย่างประหลาดแฮะ

“อืม เอางั้นเหรอครับ ถ้างั้น ผมขอเบอร์คุณได้มั๊ย ผมไม่อยากให้เราจบกันแค่คืนนี้”เด็กหนุ่มเอ่ยออกไปยิ้มๆ คนถูกขอเบอร์เองก็ว่าง่าย ก่อนฝ่ายนั้นจะลงรถเขาไป เขาก็ได้ตัวเลขสิบหลักมาไว้ในมือถือตนเองสมใจ
.
.
.
.
.
.
แค่นี้เลวพอหรือยังกับนิสัยพระเอกของเรา เหอๆ หลายคนวิตกไปแล้วว่าเรื่องนี้จะออกแนวต่อมน้ำตาแตกอย่างงานที่เคยผ่านๆมาของผมหรือเปล่า แหม นิยายของ Boy มันต้องเป็นแบบนั้นสิ อิอิ รู้งี้แล้วอย่าเพิ่งเบื่อกันล่ะ ว่าผมนี่ มามุขเก่าอีกแระ เอาน่า อ่านๆกันไปก่อน มันมีสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้คราบน้ำตาอีกเยอะ เหอๆ ...เอ๊ะ นี่ผมสปอยล์นิยายตัวเองทำไมเนี่ย 5555555555 ก็เอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมขอท้าคนใจแข็งทั้งหลายว่าผมจะพังทลายเขื่อนน้ำตาของคุณๆให้ได้ในซักตอน หรืออาจจะทุกตอนต่อไป 5555555 ระวังตัวไว้ให้ดี ส่วนคนอ่อนไหว เหอๆ คุณหลงเข้ามาอ่านแล้ว ผมคงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากคำว่า เตรียมหาคนซับน้ำตาซะนะครับ


Boy

[Poes]

บอยใจร้าย  เข้ามาอ่านแล้วอะจะทำงัยดี   

[TaDa]

 

แค่นี้ก็น้ำตาปิ่มแล้วครับผม

 

[yurika]

    เนื้อหาเศร้ามากเรยอะ ทำใจลำบากแต่ก็จะอ่านต่อไป ฮือๆๆๆ

[Junrai_Hyper™]

เหอเหอ

ทำจายม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยย

 

[THIP]

หุหุ ยังไม่เสียน้ำตาเลยอ่ะ   

[sun]

     พระเอก เลว เหล่ว เหล๊ว เหล๊ว เหลว ...   พาสุห์นะหาสุห์     

ทำไมคุนบอย แต่งได้ ให้ซิน  หมั่นตับ นายพาสุหื ได้ขนาดนี้ เอิ้กๆ  แต่ชอบ ฮ่าๆ ( ซินโรคจิต)       


นายเอก  เจ็บปวดเยอะๆ   ช๊อบชอบ ....
แต่ถ้าถึงเวลาเอาคืนล่ะก้อ...
 เอาให้หนัก นะคะ
ไม่งั้น ... ซินจะประท้วง     


อ่านไปยิ่งสงสาร  ภีมไป ฮือๆ

หึหึหึ.. พาสุห์เหมือนจุดใต้ ตำตอ (ใหญ่ๆ) ป่ะเนี่ย เอิ้กๆ     

[~Brand New Beat~]

ผมยิ่งเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นอยู่ด้วย 

ไม่ได้แล้ว ต้องไปเตรียมกาละมังก่อน

[MiLCH]

เห็นด้วยกะพี่ซินเลยอะค่ะเวลานายเอกเอาคืนนี่ต้องแบบแรงๆหน่อยน้าพี่บอย
ไม่งั้นเดี๋ยวไม่สะใจอ่า เหอะๆ

สงสารภีมอะ พาสุห์เลวเจงๆเลย
เดี๋ยวมิลค์จะรอนับว่าจะน้ำตาไหลตอนไหนอะ

เป็นกำลังใจให้พี่บอยนะคะ

[~ScAreD:SAcreD~]

ขอร้องไห้ล่วงหน้าเอาไว้เลยได้มั๊ยครับ บอย 

แล้วเอาคืนพาสุห์ให้สะใจไปเลยนะ กับน้ำตาที่เสียไป

มาต่อเร็วนะค๊าบบบบ 

[Bboyseries]

Lonely Love หัวใจขอมีรักแค่สักครั้ง…………ตอนที่ 2

เจ้าของตัวเลขสิบหลักที่เด็กหนุ่มเพิ่งเมมชื่อลงในมือถือไปว่า นิพิธ เดินหายลับเข้าไปในตัวตึกของโรงพยาบาลแล้ว คนเมมชื่อ จึงคิดจะถอยรถกลับ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างที่คิด โทรศัพท์ที่เพิ่งจะวางไว้บนเบาะข้างตัวก็ดังขึ้นซะก่อน

วิวรรธน์ ชื่อของคนโทรเข้ามาโชว์หราหน้าเครื่อง เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจรับสาย

“มึงเจอภีมหรือยัง”เสียงคนโทรเข้ามาเอ่ยทักประโยคแรกทำเอาคนรับสายมึนงงก่อนย้อนถามกลับไป

“อะไรของมึงไอ้วรรธน์ ภีมเภิมอะไรของมึง”

“มึงอย่ามาตอ...พาสุห์ กูเห็นนะว่ารถมึงเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาลที่แฟนเก่ามึงนอนอยู่”

“นี่มึงอยู่ไหนไอ้วรรธน์”

“กูขับเลยมาไกลจากที่นั่นแล้ว ว่าแต่มึงเถอะ ได้คุยกับภีมหรือยัง”

“มั่วแล้วมึง กูไม่ได้อยู่โรงพยาบาลโว้ย ทำเป็นรู้ดีนะมึง”

“กูมั่นใจว่าตากูไม่ฝาด มึงไม่ต้องเขินหรอกที่มึงคิดกลับคำมาเยี่ยมคนที่มึงไม่อยากเยี่ยม”

“เลิกเพ้อเจ้อไอ้วรรธน์ เออกูยอมรับว่าตอนนี้กูอยู่โรงพยาบาลนี่จริง แต่ที่กูมา กูไม่ได้ตั้งใจมาเยี่ยมคนที่พวกมึงกำลังสรรเสิญกันอยู่โว้ย”

“มึงหมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าที่มึงไปที่นั่นเพราะจุดประสงค์อื่น”

“มึงเข้าใจถูกแล้ว กูมานี่ เพราะกูมาส่ง คนใหม่ของกู”

“คนใหม่มึง นี่อย่าบอกนะว่ามึงไปคั่วใครอีก”

“แล้วมันจะแปลกตรงไหน”

“ไอ้ห่.. มึงนี่มันชั่วว่ะ เห็นก็เห็นอยู่ว่าภีมเขายังนอนซมอยู่ มึงยังมีกะจิตกะใจไปหว่านเสน่ห์อีก เป็นเอามากนะมึงเนี่ย”

“แล้วทำไมกูจะต้องแคร์ล่ะว่าภีมจะซมอยู่ หรือไม่ซมอยู่ มึงจะให้กูพูดให้ฟังอีกรอบมั๊ย ว่ากูกับเขาเลิกกันแล้ว กูกับเขาไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก มึงสงสารเขา เห็นใจเขา มันก็เรื่องของมึง เลิกดึงกูเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนสิ้นคิดแบบนี้กูขอร้องแค่นี้นะ กูจะรีบกลับ หวังว่าพรุ่งนี้ มึงคงจะไม่เห่าเรื่องนี้ให้กูได้ยินอีก ไม่งั้นกูเลิกคบมึงอีกคนแน่ รวมทั้งคนอื่นๆด้วย ฝากบอกพวกมันว่าไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกูกับภิธารอีก”

“เดี๋ยวไอ้พาสุห์ เดี๋ยว.......”เสียงเรียกตามดังตามสายมาให้ได้ยินแค่นั้น หลังจากนั้นคนวางสายไม่สนใจว่าคนเรียกตามจะก่นด่าเขาด้วยถ้อยคำไหนบ้างจาก
ที่เขาตัดสายทิ้งไปดื้อๆแบบนี้ เด็กหนุ่มทิ้งโทรศัพท์ลงที่เดิม ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองบนตัวตึกถอนหายใจแล้วเอ่ย

“ขอโทษนะภีม ผมทำใจไม่ได้จริงๆที่จะให้ชีวิตคาราคาซังอยู่กับคนอ่อนแอแบบคุณ”เก๋งคู่กายเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่หลังเอ่ยประโยคสื่อถึงคนที่หัวใจอยากตัดขาดจบ


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“ขอบใจนะที่บอกจะมารับ ไม่แน่กลับไปคราวนี้ฉันอาจจะอยู่กับพวกเราจนเบื่อกันไปข้างเลยก็ได้”ภิธารเอ่ยด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ ให้กับปลายสายที่เจ้าตัวขอให้บุรุษพยาบาลต่อสายให้เพื่อรายงานกำหนดที่ตัวเองจะต้องออกจากโรงพยาบาลนี่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับนายแพทย์เจ้าของไข้แล้ว

“เสร็จแล้วเหรอครับ”พยาบาลหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นคนนอนเจ็บวางหูโทรศัพท์ลงแนบแป้นดังเดิม โดยไม่รอให้ตนเข้าไปช่วยเหมือนตอนต่อสาย

“เสร็จแล้วครับ ขอบคุณมาก”คนถูกถามเอ่ยยิ้มๆ เวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่เขาได้คุยกับเพื่อนเก่าสมัยเรียนประถมและมัธยมด้วยกันทำให้เขาลืมหยาดน้ำตาและผู้ชายที่ชื่อพาสุห์ไปชั่วขณะ

“ดีจัง ที่เห็นคุณยิ้มได้”บุรุษพยาบาลเอ่ยต่อ คนยิ้มได้ เพียงแค่ยิ้มตอบน้อยๆโดยไม่เอ่ยตอบโต้ใดๆ จนบุคคลที่ตนยิ้มให้ขอตัวไปทำหน้าที่ที่ห้องอื่นต่อ ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อครู่จึงค่อยแปรเปลี่ยนไปเป็นซึมเหม่อเช่นเดิม


มองใครๆ ที่มีรัก น้อยใจตัวเองทุกที
มีอะไรที่ฉันไม่ดี ช่วยบอกฉันทีทำไม
เหตุใดความรักไม่ทักกับฉันบ้างเลย
ผ่านมาแล้วก็เฉยไม่สนใจ
เหตุใดจึงวนเวียนแล้วเลยไป ฉันอยากรู้

คนบางคนไม่อยากรัก ก็ยังลำเอียงทักทาย
คนบางคนรอมาแทบตาย ไม่เคยสนใจใยดี
เหตุใดความรักไม่ทักกับฉันบ้างเลย
ผ่านมาแล้วก็เฉยไม่สนใจ
ได้แต่รอความรักนั้นเห็นใจ ช่วยทักทายคนอย่างฉันที
.
.
.
.
.

ได้แต่รอความรักนั้นเห็นใจ ช่วยทักทายที...............สักครั้งหนึ่ง


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“ภีมเขาจะออกจากโรงพยาบาลอาทิตย์หน้านี้แล้วนะพาสุห์”โอเล่ เป็นคนเอ่ยขึ้นกลางกลุ่ม หลังจากที่เห็นพาสุห์กำลังจะแยกตัวออกไปเช่นเคยเมื่อเรียนคาบสุดท้ายของวันเสร็จ

“แล้วไง”เด็กหนุ่มหันมาจ้องหน้าคนเอ่ย ยัยนี่คงยังไม่รู้อะไร วิวรรธน์ยังไม่ได้บอกเจ้าหล่อนหรอกเหรอ ว่าเขาจะไม่ทนฟังใครเอ่ยชื่อภิธารให้ได้ยินอีก

“จะแล้วไงล่ะ ฉันแค่จะถามว่านายไปเยี่ยมเขามาบ้างหรือยัง”โอเล่ เอ่ยต่ออย่างไม่สะท้านสายตาเพื่อนหนุ่ม

“ฉันจะไปหรือไม่ไป จำเป็นมั๊ยที่ฉันจะต้องรายงานเธอ”พาสุห์ว่าขึงขัง เย็นนี้เขามีนัดกับนิพิธซะด้วย ทำไมยัยนี่ต้องเอ่ยชื่อคนที่เขาไม่จะสนใจให้ได้ยินด้วยนะ

“ถามแค่นี้ ทำไมนายจะต้องมาขึงขังใส่ฉันด้วย ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเพื่อนฉันยังมีหัวจิตหัวใจอยู่หรือเปล่าแค่นี้ตอบดีๆไม่ได้เหรอ”คนถูกขึงขังขึ้นเสียงบ้าง เมื่อแววตาและสีหน้าของอีกฝ่ายแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจในคำถามของตน

“ไม่เอาน่าโอเล่ ไอ้พาสุห์มันคงรีบไปซ้อมดนตรีแหละ อย่าไปเซ้าซี้อะไรมันเลย”
วิวรรธน์เข้าปรามเมื่อเห็นเพื่อนต่างเพศสู้สายตากัน เขาเองก็มัวแต่ยุ่งๆกับงานกิจกรรมในส่วนที่ต้องรับผิดชอบจึงไม่มีเวลาคุยเรื่องนี้กับเพื่อนในกลุ่มหลังจากวันนั้น วันที่พาสุห์ออกปากชี้ขาดว่าห้ามใครพูดถึงเรื่องภิธารให้เจ้าตัวได้ยิน ไม่งั้นเจ้าตัวถึงขั้นบอกจะเลิกคบ

“มึงเคลียร์กับเพื่อนมึงให้เข้าใจนะไอ้วรรธน์ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูใจดำ”พาสุห์หันมาเอ่ยกับคนเข้าปรามเหตุการณ์ก่อนจะรีบเดินหนีไปจนได้

“แกดูมันสิ แกดูมัน ไอ้วรรธน์ แกดูเพื่อนซี้ของแกสิ”โอเล่เต้นผางๆใส่คนข้างกายเมื่อสุดทนกับอาการของคนที่เดินจากไป เจ้าหล่อนนึกไปถึงตอนที่ร่วมด้วยช่วยกันปกปิดนิสัยส่วนลึกของเจ้าตัวในวันนั้นแล้วนึกเคืองใจขึ้นมาอย่างที่สุด

“ดูแล้วไง แกยังไม่ชินเหรอที่เห็นพาสุห์มันเป็นแบบนี้”วิวรรธน์เอ่ยว่า ยังไงก็เถอะ เขายังไม่ลืมความคิดที่จะให้เพื่อนเขาลงเอยกับคนอ่อนแอ อ่อนไหวอย่างภิธารง่ายๆหรอก ที่เขายอมเงียบยอมฟังเจ้าตัวก็ใช่ว่าเขาจะยอมทิ้งแผนการต่างๆที่วาดเอาไว้ตั้งแต่ต้น


พาสุห์แยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนก็ตรงดิ่งไปตามที่นัดไว้ทันที เด็กหนุ่มปัดเป่าชื่อภิธารที่ตามหลอนความคิดอยู่ชั่วขณะทิ้งไป เมื่อนึกถึงคำของเพื่อนๆ

“แกมันใจดำ”
“แกมันใจร้าย”
“แกลืมไปแล้วเหรอว่าเคยคบกับภิธารแบบไหน”
“ภีมเขาบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เขาไม่ได้คิดทำร้ายตัวเอง”


“โธ่โว้ยย!!”เสียงสบถดังก้องภายในรถคู่กายพร้อมๆกับเสียงแตรที่ดังลั่นตามอารมณ์ขุ่นมัวของคนกระหน่ำบีบ คนภายนอกอาจจะมองว่าเสียงนี้คงเกิดจากอารมณ์หงุดหงิดที่คนในรถระบายออกมาช่วงติดสัญญาณไฟแดง แต่เปล่าเลย พาสุห์ไม่ได้ตกอยู่ในอารมณ์นั้น เด็กหนุ่มหงุดหงิดตัวเองที่ชื่อของคนที่ไม่อยากจะคิดถึงมันไม่ยอมลบออกไปจากหัวง่ายๆ

“อย่าใจอ่อนพาสุห์ คนสิ้นคิดแบบนั้น สมควรแล้วที่เขาจะต้องอยู่คนเดียว”เด็กหนุ่มบ่นพึมพำก่อนจะกระชากเกียร์บึ่งรถออกไปเมื่อเห็นไฟเขียวสว่างวาบขึ้น เขาต้องรีบไปให้ถึงคนที่จะทำให้เขาลืมคนน่าเบื่อได้ให้เร็วที่สุด นิพิธ ดูสดใส ร่าเริงน่าเข้าใกล้และน่าสัมผัสหลงใหลเป็นไหนๆ แล้วเขาจะมัวคิดถึงคนห่อเหี่ยว น่าเบื่อ น่ารำคาญ อย่างภิธารให้เป็นสนิมในใจทำไมกัน

LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“พาสุห์ ทำไมใจร้อนจังล่ะครับ นี่มันบนรถนะ”นิพิธพยายามดันกายคนที่จู่โจมตนเองออกห่างเมื่อไม่ทันตั้งรับว่าจะโดนรุกเร็วขนาดนี้ พาสุห์เพิ่งมาตามนัดได้ไม่ถึงชั่วโมงในร้านที่เขานั่งรออยู่ การพูดคุยสนทนายังดำเนินไปแค่นิดๆหน่อยเขาก็ถูกเจ้าตัวชวนบอกจะพาไปนั่งรถเล่นซะดื้อๆ และผลที่เขาตามมาตามคำชวนก็คือสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้

“รถผมติดฟิล์มน่า ไม่มีใครมองเห็นหรอก”คนถูกดันกายออกพยายามโถมร่างเข้าไปใหม่ ก่อนจะชะงักกับประโยคคุ้นหู

“อย่าเพิ่งเลยครับ ผมยังไม่พร้อม”

“ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วยวะ”เด็กหนุ่มผละร่างออกมาบ่นพึมพำเงียบๆ จิตใจเขากำลังจะลืมภิธารไปชั่วขณะ ทำไมคนข้างกายถึงได้เอ่ยประโยคนี้ที่คนๆนี้เคยเอ่ยกับเขาให้ได้ยินด้วย มันเป็นเหตุให้อารมณ์เสน่หาภายในกายของเขาดับวูบลงไปไม่รู้หรือไง

“โกรธผมเหรอ”นิพิธเอ่ยถาม ไม่ได้ยินหรอกว่าคนผละร่างออกไปบ่นว่าไง แต่เท่าที่สังเกตเสี้ยวหน้าในแสงรางๆก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าตัวคงจะหงุดหงิดอะไรซักอย่าง นั่นอาจเกิดจากเขา หรือเปล่า?

“เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธ เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้นี่ครับ”คนถูกถามเอ่ยแย้ง ก่อนส่งยิ้มจางๆให้ เขาไม่ได้โกรธคนข้างตัวจริงๆแต่ที่เขาโกรธคือโกรธตัวเองที่ดูเหมือนจะปล่อยให้ชื่อคนในอดีตเข้ามาหลอนในใจได้อีก

“ผมไม่เชื่อหรอก ดูกิริยาคุณเปลี่ยนไป ผมขอโทษ ผมแค่แกล้งน่ะครับ เรามาเริ่มกันใหม่นะ”คนข้างกายเอ่ยอีกคราวนี้ไม่ได้มาแค่เสียง แต่คนโกรธตัวเองรู้สึกได้ถึงมือเย็นๆเอื้อมมาจับที่ต้นคอและทำเหมือนจะโน้มกายเขาเข้าหาเจ้าของมือ

“อืม ผมชักเพลียๆ ผมขอโทษ”เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ทำคนจับต้นคอชะงักมือไป คนขอโทษไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอารมณ์ดิบภายในกายถึงถูกปลุกไม่ขึ้นหลังจากที่สมองนึกถึงคนน่าเบื่อคนนึงขึ้นมา

“ว้า แย่จัง งั้นผมขอตัวกลับเข้าไปในร้านนะครับ พาสุห์จะกลับก่อนก็ได้นะ พอดีผมนัดเพื่อนคนอื่นๆไว้ด้วยแหละ”นิพิธเปิดประตูลงจากรถไปโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆจากคนในรถปล่อยให้เจ้าตัวสบถตามหลังอย่างสับสนในตัวเอง

“โธ่โว้ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ”



LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“ดอกไม้ พาสุห์ฝากมาเยี่ยมแน่ะ”วิวรรธน์เอ่ยขึ้นพลางยื่นช่อดอกไม้สีสวยสดนานาชนิดให้กับคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

“ของพาสุห์จริงๆ ไม่เชื่ออ่านการ์ดที่แนบมาสิ”โอเล่ที่แยกจากกลุ่มแล้วเกาะติดวิวรรธน์มาเพียงลำพังเอ่ยสนับสนุนเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาคนบนเตียงดูฉงนไปเล็กน้อย

..หายเร็วๆนะครับ ผมขอโทษ ช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆ..พาสุห์

การ์ดนั่นถูกพับปิดเช่นเดิมเมื่อคนถือมันอยู่อ่านเสร็จตามคำบอกของคนสองคนที่ยืนยิ้มให้ปลายเตียง

“ฝากขอบคุณเขาด้วยนะ บอกเขาด้วยละกันว่าดอกไม้นี้ภีมชอบมาก”คนบนเตียงเอ่ยยิ้มๆด้วยแววตาส่อว่าปลื้มปีติ คนสองคนปลายเตียงหันมองหน้ากัน ก่อนฝ่ายชายจะหันมาเอ่ยกับคนที่กำลังปลื้มกับสิ่งที่ได้รับอยู่

“พาสุห์มันเลือกกับมือตัวเองเลยนะ พวกเราจะเข้าไปยุ่งก็โดนว่า น่าอิจฉาภีมจริงๆ”

“ใช่ ขนาดพวกเราในกลุ่มไม่ว่าจะคนใดคนหนึ่งป่วยไม่มีซักครั้งที่พาสุห์มันจะมีดอกไม้ให้ซักกลีบ”ฝ่ายหญิงที่ยืนข้างๆ เอ่ยสนับสนุนอีกแรง ก่อนในใจจะแอบคิดและขอขมาต่อพ่อแก้วแม่แก้วที่ตัวเองต้องสวมบทคนตอแห....อีกครั้ง

วิวรรธน์บอกเธอแล้วว่าจะไม่สร้างรอยแยกให้คนนี้กับพาสุห์ให้มากกว่าที่เป็นอยู่ด้วยข้ออ้าง

“แกไม่อยากให้พาสุห์มันลงเอยกับภีมแล้วหรือไง”
“ลงเอยยังไง แกก็เห็นอยู่ว่าเพื่อนเราเป็นแบบไหน”เธอเคยแย้งไว้แบบนั้น
“แบบไหนแล้วไง นิสัยคนเรามันเปลี่ยนกันได้แกเชื่อฉันสิ แกก็เห็นก็รู้ว่ากว่าพาสุห์มันจะบอกเลิกภีมได้มันใช้เวลานานขนาดไหน ทั้งๆที่กับคนอื่น บทมันจะเลิกมันเคยเอาเรื่องมาปรึกษาเรามั๊ย”
“นี่แกกำลังจะบอกว่าพาสุห์มีใจให้ภีมงั้นเหรอ”
“ฉันไม่กล้าฟันธง แต่ฉันกล้ามันพูดได้เลยว่ามันเคยหวั่นไหวกับภีมแน่นอน”
“ก็แน่ล่ะ ก็ตอนที่มันจะหลอกฟั...ภีมเขาไง”
“แกก็อย่ามีอคติกับสิ่งที่มันทำนักสิ มองมันดีๆว่าสิ่งที่มันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้เพราะอะไร”
“เพราะอะไรล่ะ”
“มันกำลังขัดแย้งกับตัวเองน่ะสิ แกก็รู้ว่ามันไม่ชอบคนคิดสั้น คนไม่รักตัวเอง”
“พอเลยไอ้วรรธน์ แกอย่ามาปิดหางเพื่อนแกอีกเลย วันนี้แหละฉันจะไปแฉให้หมดถึงสิ่งที่พาสุห์มันเคยเอ่ยถึงภีม”
“แกจะบ้าเหรอโอเล่ ทำแบบนั้นทุกอย่างก็จบน่ะสิ”
“ทุกอย่างมันจบมาตั้งนานแล้ว แกเลิกเพ้อเถอะวรรธน์ เพื่อนเรามันเลว เราควรยอมรับได้แล้ว ปล่อยให้มันไปมั่วกับชาวบ้านเขาไปทั่วแบบนี้แหละ เป็นเอดส์ตายซักวันมันจะได้สำนึก”
“แกก็คิดไปนั้น ถึงยังไงไอ้พาสุห์มันก็เพื่อนเรา ฉันยังไม่อยากเห็นมันตายเพราะเอดส์แด...หรอก นะๆ ถือซะว่าช่วยมันให้หลุดจากคนอโคจรที่ตามหลอกหลอนมันพวกนั้น”

นั่นแหละคือประโยคสุดท้ายที่ทำให้เธอใจอ่อนยอมทำตามแผนการบ้าๆบอๆของคนที่อยากฉุดเพื่อนขึ้นจากแหล่งอโคจร ลายมือยุกยิกที่ภิธารเพิ่งอ่านผ่านสายตา เธอเป็นคนเขียนมันขึ้นเองแหละอาศัยว่าเธอมีฝีมือทางด้านคัดลอกลายมือชาวบ้านเข้าช่วยเสริมให้การ์ดแผ่นนั้นเหมือนส่งตรงมาจากพาสุห์ได้อย่างแนบเนียน


LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove


“ฉันสงสารภีมว่ะไอ้วรรธน์ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าสิ่งที่เราทำอยู่มันถูกต้องหรือเปล่า”โอเล่บ่นกระปอดกระแปดหลังเดินคู่กับเพื่อนชายออกจากห้องภิธาร

“เอาน่าดูๆกันไปก่อน ฉันยังไม่อยากให้ภีมหมดหวังจากพาสุห์”

“ก็เลยออกอุบายสร้างความหวังลมๆแล้งให้ภีมเขางั้นเหรอ”

“แกก็เห็นนี่ว่าผลมันน่าพอใจแค่ไหน ดูภีมเขามีรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวันเป็นไหนๆ”

“แกไม่คิดเหรอว่าซักวันเรื่องมันจะแดงขึ้นมา”

“เรื่องนั้นฉันจัดการเอง แกไม่ต้องห่วง แค่วันนี้เราพยายามประคองไม่ให้ภีมสิ้นหวังจากไอ้พาสุห์ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องไอ้พาสุห์ถ้าแกรู้ว่าฉันจะทำยังไงกับมันรับรองแกมีเฮแน่”

“แกคิดจะทำอะไรแผลงๆอีกอ่ะ”

“เอาน่า แกอย่าเพิ่งรู้ แกยิ่งปากไม่ดีอยู่ เผลอหลุดแผนให้มันรู้ ทุกอย่างก็พังกันพอดี”

“เฮอะ เอาเหอะ จะทำอะไรแกก็รีบทำ ฉันจะรอดูว่าแผนของแก มันจะทำให้สองคนนี้ลงเอยกันหรือสร้างรอยแยกให้พวกเขามองหน้ากันไม่ติดกันแน่”

“ฉันไม่ปล่อยให้แกรอนานหรอกโอเล่ แกคอยดูผลที่จะตามมาละกัน”
.
.
.
.
.
.
.
ครับ รอดูผลที่จะตามมาละกัน


เร็วๆนี้แหละ


ขอบคุณครับ

Boy

[Poes]

รอจ๊ะรอ ดีนะที่เพื่อนยังช่วยกัน   

[gobgab]

............ความรักกับคน 2 คน............