พิมพ์หน้านี้ - Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Bboyseries ที่ 11-09-2007 03:02:29
-
http://www.palm-plaza.cc/CCforum/DCForumID3/6109.html?r=235
-
สวัสดีนักอ่านเล้าเป็ดแห่งนี้ครับ
ผม Boy นะครับ
แวะมาที่นี่ขอเป็นนักโพสบ้างนะครับ หลังจากที่เข้าๆออกๆ ดูคนอื่นเขาโพสนิยายกัน ลิงค์ที่แปะข้างบน ถ้าใครยังไม่เข้าไปดูก็แวะก่อนได้นะครับ ทุกสิ่งทุกอย่างบอกถึงสาเหตุที่ผมมาขอเป็นนักโพสบอร์ดนี้แหละครับ ฝากตัวด้วยนะครับ
แล้วเจอกันครับ
Boy
-
ท่าจะเจ็บปวดเกินบรรยาย
o21 o21
จะมีคนโหดร้ายขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ
ได้อ่านนิยายเรื่องใหม่ของบอยแล้ว
ว่าแต่ทำไมมันอึมครึม ทะมึนมา
ยังกะพายุทอร์นาโดหล่ะ
:o :o :o :o
คิกคิก
รออ่านนะครับ
:m11: :m11: :m11:
-
คุณบอยมาลุยเองเลย .................................. :m3:
เรื่องใหม่ เรื่องใหม่ ตื่นเต้นที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m4:
มาต่อคิว เข้าแถว รออ่านเลยครับ :m1:
-
:impress:
มาเข้าคิวรออ่านด้วยอีกคนคร๊าบ.........
เป็นกำลังใจให้น๊าคุณบอย
o15
ปล. เรื่องสุดท้ายที่จะส่งไปให้ ไม่มีเวลาเลยครับคุณบอย
เลยไม่ได้ส่งไปให้ ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วย o14 o14 o14
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
-
อยากอ่านง่ะ
แต่ที่ทำงานเข้าปาล์มมะได้อ่ะ
:seng2ped:
-
มาเป็นกำลังให้พี่บอยด้วยคน
:a1: :a1: :a1:
-
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: (หน้าม้าค่ะ อิอิ)
รออ่านด้วย ฮี่ๆ :m26:
:a5:
:m3: :m1: :m3:
-
..........ความรัก ทำให้คุณ ยิ้มได้กี่ครั้ง ?
..........ความรักทำให้คุณร้องไห้กี่หน ?
..........กว่าจะเจอรักแท้ คุณ รัก มาแล้วกี่คน ?
..........และคุณจะทนเจ็บแบบซ้ำๆกับ รัก ถึงเมื่อไร ?
.........."อาจจะจนกว่าเราจะไม่มีหัวใจ"......... :o12: :o12:
..........มารออ่านนะคับ........... o1 o1
-
ปูเสื่อนอนรออ่าน :a12: :a12: :a12:
-
นอน :a12: รอด้วยคนคับ อิอิ
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
เอ่อ....
แล้วตกลงคุณบอยจะไม่เอามาลงในเล้าหรือเคอะ แหม่ๆๆๆ เจ้อุตส่าห์ตาลีตาเหลือกเข้ามาอ่านนิยายใหม่ของคุณ
อย่างไรเสีย คุณบอยช่วยสละเวลาเอามาแปะลงในนี้หน่อยนะเคอะ
จาก อิเจ้ กระเทยเฒ่าประจำเล้าเคอะ อิอิ :a9:
ปล. กดให้หนึ่งบวกสำหรับเมนต์น้องถุง อ่านแล้วจี๊ดเข้าไปถึงติ่งเลยเคอะ
น้าน....อะดินะ....เราจะต้อง รัก อีกสักกี่คน กว่าจะเจอ เขาคนนั้น คนที่เราหลอกตัวเองว่ามีอยู่จริงบนโลกสับปะรังเคใบนี้
-
เอ ผมสื่อสารไม่ดีเหรอเนี่ย ทำคุณอิเจ๊ สับสนเลย แหะๆ ขออธิบายเพิ่มแล้วกันนะครับ
คือที่ผมแปะลิงค์ไว้น่ะ ไม่ใช่ตอนที่ 1 นะครับมันเป็นแค่บทนำที่ผมเกริ่นเรื่องเอาไว้แค่นั้นเองครับ
ส่วนเนื้อเรื่องจริงๆ ผมจะโพสลงทุกตัวอักษรทั้งสี่บอร์ดที่ได้บอกเอาไว้ในลิงค์นั่นแหละครับ เริ่มต้นตอนแรกก็ตามวันที่ ที่อยู่ในลิงค์อีกนั่นแหละครับ (บังคับให้เปิดลิงค์ทางอ้อม 555) ยังไงก็รอติดตามนะครับ ผมจะพานิยายผมมาบุกที่นี่ด้วยสองมือผมเองครับ
ขอบคุณครับ
Boy
-
http://www.palm-plaza.cc/CCforum/DCForumID3/6109.html?r=1
ทำมไมผมเปิด ลิงค์นี้ไม่ได้อ่ะ ลงอักคระ ไว้เปล่า
-
เปิดได้ปกตินะครับ natta
ลองเช็คดูนะครับ ที่บ้านติดโปรแกรมกันเวปไม่เหมาะสมสำหรับเยาวชนต่ำกว่า 18 ปีหรือปล่าวครับ
บวกให้บอยได้อ่านเรื่องหนุกๆอีกแว้ว
:m3: :m3: :m3:
บวกให้ถุงด้วยเด็ด
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
มาปูเสื่อรอพี่บอยค่ะ
-
อ่า..... ต่ำกว่า 18 เขาห้ามเหรอเรย์.. :m17:
ว๊าๆๆแย่ๆๆๆ ซินเพิ่ง ทำบัตร มาเอง อ่ะ ทำไงดี จะได้อ่านมะเนี่ย o16
เฮ้อ.... :เฮ้อ: กลุ้มใจ o14
-
มารอ :m18: :m18:
ซินที่ว่าเพิ่งทำบัตรอะ รอบที่ 4 หรอ :m26:
-
อ่า..... ต่ำกว่า 18 เขาห้ามเหรอเรย์.. :m17:
ว๊าๆๆแย่ๆๆๆ ซินเพิ่ง ทำบัตร มาเอง อ่ะ ทำไงดี จะได้อ่านมะเนี่ย o16
เฮ้อ.... :เฮ้อ: กลุ้มใจ o14
มารอ :m18: :m18:
ซินที่ว่าเพิ่งทำบัตรอะ รอบที่ 4 หรอ :m26:
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
มารอเรื่องใหม่ของคุณบอยเหมือนกัน :m3:
สงสารพี่ซินจัง โดยทับถมจนจมบัตรรอบที่ 4 ไปแย้ว :m17:
-
เข้ามารออ่านรื่องใหม่ของพี่บอยด้วยคนนะคับ
คอยดูว่าจะมีต่อมน้ำตาแตกท่วมจอคอมกันอีกหรือเปล่า??
ปาล์มเข้ายากดีนัก รออ่านในบอร์ดนี้นี่แหละ สู้ๆคับพี่บอย
-
ก่อนที่หนัง ละคร เอ้ย นิยายจะมา ขอแปะลิงค์ประชาสัมพันธ์นิดนึงนะครับ ช่วยๆกันจิ้มดูหน่อย คนละไม้คนละมือครับ
http://www.antfly.net/pictures/070913024853489.jpg
ขอบคุณครับ
Boy
-
หวัดดีคร้าบพี่บอย.......
ดีใจที่จะได้อ่านเรื่องใหม่ของพี่บอยอีกแล้ว......
มะนาวมาลงชื่อรอด้วยคนนะคร้าบ..........จุ๊บบบๆๆๆๆ.........
รอนะคร้าบ................บะบาย..........
-
เกาะหลังน้องมะนาวมา อิอิ o17 o17 o17
*พี่โยย....มะนาวหนักนะคร๊าบบบบ...... :try2:*
:o8:
มานั่งรออ่านเรื่องใหม่ด้วยคน..... :impress:
-
มารออ่านที่นี่ด้วยคนค่ะ
ที่ทำงานเข้าบอร์ดปาล์มไม่ได้ เพราะ cs loxinfo ล็อคบอร์ดปาล์มค่ะ :m26:
แล้วจะรออ่านที่นี่นะคะ :m13:
-
มาลงชื่อรอด้วยคนครับผม
ตื่นเต้นๆ อยากอ่านมากมาย :m11:
-
หัวใจจะวาย............
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณบอยครับ
ต๊อบรักคุณบอยที่สุดเลย..... ชอบๆ นิยายบีบใจ
-
19 กันยายน วันนี้ที่รอคอยยยยย :m12:
:a4: :a3: :a10: :a11: เต้นจนเมื่อยเลย
:m22: ยังไม่มาเลย
-
คอยจนหลับแล้วคุณบอย........... :a12:
-
ท่าทางจะมาตอนดึก นอนรอดีกว่า :a12: :a12: :a12:
-
Lonely Love หัวใจขอมีรักแค่สักครั้ง
เขียนโดย........Boy
โพสท์โดย.......Boy
เจ้าของลิขสิทธิ์ Bboyseriesอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สงวนลิขสิทธิ์บทความและเนื้อหาทั้งหมดในนิยายเรื่องนี้ ห้ามผู้ใดคัดลอก แก้ไข เพื่อนำไปเผยแพร่ยังที่สาธารณะใดๆ ก่อนได้รับอนุญาตจากผู้เขียน หากท่านยินดีที่เผยแพร่งานชิ้นนี้โดยบริสุทธิ์ใจ หรือไม่มีเจตนาแอบอ้างว่างานชิ้นนี้เป็นของท่านกรุณาติดต่อมาที่ Bboyseriesอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Lonely Love หัวใจขอมีรักแค่สักครั้ง…………ตอนที่ 1
“กูไม่ว่าง พวกมึงก็เห็น!!”เด็กหนุ่มเอ่ยเปรี้ยงขึ้นกลางวงสนทนาเมื่อหนึ่งในกลุ่มที่นั่งกันอยู่ คะยั้นคะยอให้เขาไปเยี่ยมดูอาการของใครคนหนึ่งจากเหตุพลัดตกจากชั้นเจ็ดของอาคารที่พักเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา
“เฮ้ย นี่มึงจะใจดำเกินไปแล้วนะไอ้พาสุห์ คนที่นอนแขนหัก ขาหักอยู่โรงพยาบาลตอนนี้คือภิธารนะ มึงลืมไปแล้วเหรอว่ามึงเคยคบกับเขาแแบบไหน”
“แล้วไง พวกมึงจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรนักหนากับการที่กูจะไปเยี่ยมเขาหรือไม่ไปเยี่ยมเขา กูกับเขาจบกันแล้วพวกมึงก็รู้ แล้วอีกอย่างที่เขาต้องไปนอนแขนขาหักแบบนั้น ใครไปทำเขา เขาทำตัวเขาเอง อยากคิดอะไรโง่ๆตื้นๆดีนัก ก็สมควรแล้วที่จะต้องไปนอนเข้าเฝือกแบบนั้น จริงๆน่าจะตายๆไปเลยซะด้วยซ้ำ คนสิ้นคิด ไม่รักตัวเองแบบนี้ อยู่ไปก็เป็นภาระสังคมเปล่าๆ”ทุกคนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน พาสุห์ยังคงเป็นคนที่พูดอะไรตรงๆได้อย่างน่าใจหาย เด็กหนุ่มคนนี้เกลียดคนขี้ประชดประชันและคนทำตัวเเรียกร้องความสนใจเป็นไหนๆ คนที่พวกเขากำลังคะยั้นคะยอให้เจ้าตัวไปเยี่ยมกำลังถูกเจ้าตัวมองว่าเป็นคนประเภทนั้น
“นี่มึงคิดว่าภิธารเขาคิดที่จะฆ่าตัวตายจริงๆเหรอวะพาสุห์”วิวรรธน์ เพื่อนซี้สุดในกลุ่มเอ่ยถาม คนถูกถามยิ้มเหยียดก่อนตอบเป็นเชิงถามกลับ
“หรือมึงไม่คิด”เงียบ คนยิงคำถามที่ถูกถามกลับหันไปมองหน้าเพื่อนคนอื่นๆ แต่ทุกคนต่างหลบสายตากันถ้วนหน้า ดั่งยอมรับกลายๆว่าพวกเขาก็คิดว่าคนถูกพูดถึงเป็นอย่างที่คนที่คนใจดำตรงหน้ามอง
“แต่ภิธารเขาก็บอกนี่ว่าที่เขาหล่นจากระเบียงเพราะอุบัติเหตุ”คนโดนหลบสายตาหาข้อแย้ง แม้ในส่วนลึกจะแอบคล้อยตามเพื่อนคนอื่นๆไปแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคงไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่คนประสบเหตุบอก ก็เพราะเขารู้นี่นาว่าก่อนหน้าที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น คนประสบเหตุได้โดนคนตรงหน้าเขาตอนนี้บอกเลิก อีกอย่างภาพโดยรวมที่เขาเห็นและรู้สึกได้ คนประสบเหตุคนนั้นก็เป็นคนที่ไม่น่าจะทนรับความผิดหวังได้ดีเท่าไร ยิ่งกับเรื่องความรักที่เขาเห็นว่าเจ้าตัวจริงจังกะมันเป็นไหนๆ เขายิ่งแทบไม่ต้องคิดว่าเจ้าตัวคงจะทำอะไรที่หลายคนอาจคาดไม่ถึง หากว่าผิดหวังจากรักครั้งนี้ และมันก็เป็นจริงซะด้วยเมื่อเขาได้รับรู้จากข่าวว่า คนนี้รอดตายราวปาฏิหาริย์จากอุบัติเหตุพลัดตกจากชั้นเจ็ดของอาคารที่พักหลังถูกเพื่อนเขาบอกเลิกไม่กี่ชั่วโมง
“มึงเชื่อเขาเหรอ”พาสุห์เอ่ยขึ้นใหม่ เมื่อฟังข้อแย้งเพื่อนสนิทจบ ไม่ใช่เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ เขาอยากให้สิ่งที่รับรู้มันเป็นแบบนั้นเสียด้วยซ้ำ เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดหวังและสมเพชกับคนที่เขาเคยคบ ห้องนั้นเขาก็เคยไป ห้องของภิธาร คนที่เพื่อนในกลุ่มกำลังประณามว่าเขาใจร้ายกับเจ้าตัวเกินไป เหตุผลและน้ำหนักของความน่าจะเป็นเรื่องที่เจ้าตัวบอกว่าพลาดพลัดตกจากระเบียงหลังห้องแทบจะเป็นศูนย์ในสายตาเขา ถ้าคนจิตใจปกติไม่คิดที่จะทำอะไรโง่ๆ จะกระเสือกกระสนออกไปยืนที่นอกระเบียงทำไม ตึกนั่นทั้งตึกที่กั้นระเบียงทั้งสั้นทั้งเตี้ยแทบทั้งนั้น เจ้าของตึกคงสร้างประดับไว้เพื่อความสวยงาม คงไม่ได้มีเจตนาให้คนที่เขาไปพักใช้เป็นจุดนั่งทอดอารมณ์ชมวิว ขนาดเขาไปเห็นเขายังตกใจว่าทำไมสร้างตึกกันแบบนี้ เกิดห้องไหนมีลูกเด็กเล็กแดงอาศัยอยู่มิพลัดตกลงไปคอหักตายเอาดื้อๆหรือ
“ถึงงั้นก็เถอะ ถึงมึงหรือใครจะเชื่อว่าภิธารเขาคิดที่ทำร้ายตัวเองจริงๆ แต่มึงก็ควรจะไปเยี่ยมไปดูอาการเขาบ้าง แม้มึงกับเขาจะเลิกคบกัน แต่มึงอย่าลืมสิ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างมึงกับเขา มึงเป็นคนเริ่ม กูและพวกเราทุกคนคงจะไม่รู้จักเขา ถ้ามึงไม่เป็นคนพาเขามาแนะนำตัวกับพวกกูว่านี่น่ะแฟนมึง”คนคล้อยตามความคิดคนอื่นไม่ลดละความพยายามที่จะหว่านล้อมให้เพื่อนซี้คนนี้มีหัวจิตหัวใจเหมือนชาวบ้านชาวช่องที่ตนเคยรู้จัก มันจะอะไรกันนักหนา ก็รู้หรอกว่าเจ้าตัวมีอคติกับคนที่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ แต่คิดดูดีๆ คนต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ก็คือตัวมันเองไม่ใช่เหรอ มีอย่างที่ไหน พอคิดจะคั่วใคร จะจีบใครก็อ้อล้อหว่านเสน่ห์ซะเอาคนๆนั้นอยู่หมัด แล้วพอเบื่อก็บอกปัดบอกเลิกไปซะดื้อๆ หลายครั้งหลายคราแล้วที่เขานึกเอือมระอาการบริหารเสน่ห์เกย์หนุ่มรูปหล่อพ่อรวยของเพื่อนคนนี้ โชคดีหน่อยที่แต่ละคนที่เจ้าตัวคบๆมาก็เลวพอๆกัน การเลิกการร้างลาที่ผ่านมาจึงไม่มีปัญหาอะไร แต่ครั้งนี้นี่สิ พ่อเพื่อนตัวดีเจอคนจริงจังกะความรักเข้าให้ แวบแรกที่เขาเห็นใบหน้าใสซื่อ และแววตาภิธารเขาก็รู้เลยว่าคนๆนี้ต่างจากคนอื่นๆที่เขาเคยเห็นเพื่อนตัวดีพามาแนะนำ จะเพราะถูกชะตากันโดยส่วนตัวหรืออะไรก็ไม่รู้ที่เขานึกเข้าข้างและก็เชียร์เหยื่อรายใหม่ของคนชอบหว่านเสน่ห์คนนี้อย่างออกหน้าออกตา อาจจะเพราะเขารู้สึกได้เองมั้งว่าภิธารดูจริงจังกะความรัก เขาจึงอยากให้เพื่อนลงเอยกับคนจริงจังคนนี้ดีกว่าเที่ยวตะลอนๆแบกกายและใจไปมั่วซั่วกับคนมากหน้าหลายตาอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น
“ว่าไง บ่ายนี้ไม่มีเรียน มึงจะไปเยี่ยมเขามั๊ย”เด็กหนุ่มเอ่ยถามต่อ เมื่อเห็นเพื่อนหยุดคิดไปกับสิ่งที่เขาบอกไปนาน ถ้าเจ้าตัวคิดตรงกะที่เขาคิดก็ดีน่ะสิ คนเอ่ยถามอดคิดไม่ได้ แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องผิดหวัง เมื่อฝ่ายที่นิ่งไปนานเอ่ยขึ้น
“ไม่ล่ะ กูจะอยู่ซ้อมดนตรี ถ้าพวกมึงไปเยี่ยม ก็ฝากบอกเขาด้วยละกัน ว่าดาดฟ้าน่ะมี โดดทำไมแค่ชั้นเจ็ด เรียกร้องความสนใจแบบนี้ มันไม่ได้ผลหรอก คนอย่างกูเลิกก็คือเลิก และยิ่งมาเจอคนอ่อนแอ อ่อนไหว ง่ายๆแบบนี้ ชาตินี้ทั้งชาติ กูคงจะญาติดีด้วยยาก”คนเอ่ยเดินจากไปแล้วเมื่อเอ่ยจบทิ้งให้คนข้างหลังได้แต่ยืนอึ้งเป็นคราที่สอง
“อะไรมันจะเป็นไปได้ขนาดนี้วะเพื่อนกู”วิวรรธน์เป็นคนเอ่ยตามหลังเช่นเคย เมื่อเห็นการหว่านล้อมของตนและเพื่อนจบลงในแบบเดิมๆ
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ไม่มีอะไร ภีมไม่ได้คิดมาก พาสุห์เขาใกล้จะแข่งแล้วนี่ ภีมเข้าใจ แค่ทุกคนมาเยี่ยมภีมแค่นี้ ภีมก็เกรงใจจะแย่แล้ว ไม่มีเรียนกันเหรอ”ภิธารฝืนยิ้มเอ่ยแย้งขึ้นทันควัน เมื่อเห็นหลายคนในห้องมองหน้ากันเลิ่กลั่กทันทีที่เห็นอาการเขาซึมไปเมื่อวิวรรธน์เป็นคนแจงว่าวันนี้คนเคยคบกันอย่างพาสุห์มาเยี่ยมเขาไม่ได้อีกเช่นเคยเพราะติดซ้อมดนตรีกับวงของมหาวิทยาลัย เพื่อลงแข่งขันชิงแชมป์วงดนตรีเพลงแจ๊สระดับประเทศ
“ภีมเข้าใจจริงๆนะ ทำไมทุกคนทำหน้าแบบนั้นล่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยต่อ เมื่อเห็นหลายคนทำหน้าเหมือนยิ้มเจื่อนๆ ทุกคนในนี้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพาสุห์แทบทั้งนั้น นั่นหมายถึงเป็นเพื่อนต่างคณะของเขาด้วยเช่นกัน เขารู้จักคนกลุ่มนี้ก็เพราะพาสุห์ เป็นคนพาเขาไปแนะนำตัวในฐานะคนรัก
“ไม่หรอก วันนี้พวกเราว่างกันน่ะ ก็เลยยกกันมาทั้งโขยง ภีมล่ะเป็นไงบ้าง รีบๆหายนะ ไอ้พาสุห์น่ะมันรอกำลังใจในการลงแข่งขันดนตรีอยู่” วิวรรธ์เป็นคนเอ่ยนำเช่นเคยก่อนจะสะดุ้งโหยงจากการถูกข้อศอกเพื่อนข้างกายกระทุ้งที่สีข้างอย่างจัง คงจะลงโทษที่เขาปากพล่อยเอ่ยโกหกคำโตออกไปน่ะแหละ แต่ทำไงได้ล่ะ จะให้เขาเอ่ยทุกถ้อยคำจากที่ได้ยินมาจากปากของเพื่อนตัวดีของเขาน่ะเหรอ เกิดคนที่กำลังนอนเดี้ยงอยู่นี่ได้ยินแล้วบ้าจี้ทำตามขึ้นมาก็ยุ่งกันไปใหญ่น่ะสิ
“ฉันพูดความจริง แกมากระทุ้งฉันทำไมโอเล่ เจ็บนะโว้ย”เด็กหนุ่มแว้ดเพื่อน คนถูกแว้ดถลึงตาเข้าใส่ นึกคันปากอยากจะด่าเพื่อนซี้สนิทของคนๆนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนแยกจากเจ้าตัวมานี่ คนอะไรใจร้ายใจดำอย่างไม่เคยพบเคยเจอ อีตานี่ก็อีก ช่วยกันจังเลยนะปิดเร้นซ่อนหางความร้ายกาจของเพื่อนซี้เนี่ย
“จริงเจิงอะไร แกได้ยินอะไรจากปากพาสุห์ แกก็บอกภิธารเขาไปสิ ถึงป่านนี้แกจะปิดหางเพื่อนซี้ของแกไปทำไม”สาวเจ้าระเบิดอารมณ์เมื่อทนไม่ไหว ยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บใจที่พาสุห์ประชดประชันให้คนนอนเดี้ยงขึ้นไปโดดตึกชั้นดาดฟ้าแทนการพลัดตกจากชั้นเจ็ด ก็ไหนบอกเกลียดการประชดประชันไง แล้วสิ่งที่เอ่ยให้ได้ยินก่อนแยกกันมันหมายความว่าไง ถึงจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันก็เถอะ แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยอย่างแรงที่ฝ่ายนั้นพูดแบบนี้สื่อถึงคนที่เคยลากไปป่าวประกาศต่อหน้าแก๊งค์ว่าเป็นคนที่กำลังคบหากันอยู่
“นี่แกตากแดดจนเพี้ยนไปหรือเปล่าโอเล่ แกจะให้ฉันพูดอะไร ก็พาสุห์มันบอกเองว่ารอกำลังใจจากภีมเขาอยู่ แกก็ได้ยิน ใครๆก็ได้ยิน จริงมั๊ยวะพวกเรา”คนถูกว่าหาพวกเสริม ไม่สนใจหรอกว่ายัยโอเล่โอเล่อนี่จะรู้สึกยังไงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เขาเองก็หมั่นไส้และโมโหในการกระทำของพาสุห์อยู่ไม่น้อยไปกว่ายัยนี่นักหรอก แต่เมื่อก่อนเขาเคยเชียร์ให้เพื่อนตัวดีคนนี้ลงเอยกับคนที่นอนอยู่บนเตียงตรงหน้ายังไง วันนี้เขาก็ยังจะคงเชียร์อย่างนั้น ตอนแรกที่เขารับรู้ว่าเพื่อนเขาบอกเลิกกับคนๆนี้ เขาเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ยังนึกเองว่าจะหาทางให้สองคนนี้คืนดีกันให้ได้ แต่ความคิดที่มีในหัวแล่นไปได้ไม่กี่ชั่วโมง เขากลับได้ยินข่าวที่น่าตกใจยิ่งกว่าตามมา นั่นก็คือข่าวสาเหตุที่ว่าคนที่เขาเชียร์ให้ลงเอยกับเพื่อนมานอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงผู้ป่วยแบบนี้นี่แหละ ถึงวันนี้ทุกคนจะสรุปกันแล้วว่า คนๆนี้คงรับไม่ได้ที่โดนเพื่อนเขาบอกลาถึงขั้นทำอะไรบ้าๆอย่างที่คนสิ้นคิดเขาทำกัน แต่ก็อีกนั่นแหละเจ้าตัวคงไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาเกลียดการเรียกร้องความสนใจในวิธีผิดๆแบบนี้เป็นไหนๆ แล้วเรื่องอะไรเขาจะเอานิสัยข้อนี้ของเพื่อนมาแฉเพื่อสร้างรอยแยกของสองคนให้เพิ่มขึ้นล่ะ คนตรงหน้าตรงนี้ต้องรับรู้แค่ว่า ตัวเองกำลังโดนเป็นห่วงเป็นใยจากคนที่รู้สึกผิดในการบอกเลิกต่างหากถึงจะถูก
“เห็นมั๊ยว่าทุกคนได้ยินอย่างที่ฉันพูด ตากแดดมากจนตัวดำยังไม่พอนะแกน่ะ ยังจะพาลเป็นลมบ้าหมูเพ้อพกอะไรไร้สาระอีก”คนคิดตลบเหตุการณ์เอ่ยย้ำเพื่อให้คนที่นอนมองพวกเขาบนเตียงตาปริบๆคล้อยตาม เด็กหนุ่มยกนิ้วจิ้มไปที่หัวเพื่อนเมื่อเอ่ยเสร็จเป็นเชิงต่อว่า ว่าSheไม่รู้จักพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ก็คิดอีกที ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พาสุห์กับภิธาร สองคนนี้จะมีอะไรเกี่ยวข้องกันให้ได้ลุ้นมั๊ย คนนึงก็พูดคำไหนคำนั้น เลิกก็บอกเลิก อีกคนก็อ่อนแออ้อยซ้อยเหมือนแบกเอาโลกทั้งใบไว้ในอุ้งมือตัวเอง ดูท่าก็รู้ว่าคนแบบนี้ ไม่มีทางที่จะตามง้อตามตื้อเพื่อนอย่างแน่ๆ เพื่อนเขาพูดคำไหนก็คงจะคำนั้น แต่ก็นะ เห็นเงียบๆติ๋มๆแบบนี้ Heก็แรงใช่เล่น ถูกบอกเลิกปุ๊บ กระโดดตึกปั๊บ ให้มันได้แบบนี้สิ เพื่อนตัวดีเขาจะได้หายซ่า เลิกเอาความรักมาล้อเล่นซะที
“เออๆ ฉันมันบ้ามันเพ้อไปเองก็ได้วะ พอใจแกหรือยัง”โอเล่หลุดปากเอ่ย เมื่อมองสบตาเพื่อนคนอื่นๆแล้วเห็นว่าสายตาแต่ละคนต่างคล้อยตามสิ่งที่วิวรรธน์ได้เอ่ยไป มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนักที่ทุกคนในกลุ่มจะเห็นพ้องต้องกันถึงการเห็นอกเห็นใจเหยื่อรายใหม่ของเพื่อนหนุ่มรวยเสน่ห์อย่างพาสุห์
“ท่าทางเครียดๆกันเนาะ มีอะไรบอกภีมได้นะ”คนนอกกลุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อมองสบตาไล่เพื่อนนอกคณะไปทีละคน
“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องทะเลาะกัน พวกเราก็เป็นกันแบบนี้อยู่แล้ว ภีมอย่าสนใจเลย รักษาตัวดีๆอย่าเครียดอย่าคิดมากก็พอแล้ว มีคนเขารออยู่ ไว้เดี๋ยววันหลังพวกเราจะลากตัวเขามาหาภีมให้ได้”โอเล่เอ่ยชิงตัดหน้าคู่พิพาทเมื่อครู่อย่างวิวรรธน์ เมื่อรู้ทันว่าสิ่งที่ฝ่ายนั้นจะเอ่ยออกมาต้องเป็นแบบนี้ ถ้าจะต่างก็คงต่างจากที่เธอใช้คำว่า ลากตัว นั่นแหละ ก็มันจริงนี่ ถ้าพวกเขาหรือเธอไม่ใช้วิธีนี้กับพาสุห์ เจ้าตัวหรือจะยอมมาดูอาการคนที่กำลังนึกชิงชังการกระทำ
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
เพื่อนนอกคณะทั้งกลุ่มต่างพากันกลับไปกันหมด หลังอยู่พูดคุยให้ชายหนุ่มหายเหงาได้พักหนึ่ง ถ้าได้ออกจากโรงพยาบาลเขาได้บอกคนกลุ่มนี้ติดตลกว่าคงจะไปพักรักษาตัวต่อที่บ้านที่ต่างจังหวัดจะได้ไปหัดเดินหัดวิ่งตามท้องไร่ท้องนาอย่างเด็กบ้านนอก ถ้าหัดเดินหัดวิ่งกลางกรุงกลัวว่าจะโดนรถเฉี่ยวชนตายไปซะก่อนร่างกายจะครบสามสิบสองเหมือนเคย แม้หลายคนจะฮาครืนตามที่เจ้าตัวเล่ายิ้มๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่แน่ใจนักว่าแต่ละคนจะมองเห็นแววตาหม่นเศร้าของเขาในขณะที่เล่าหรือเปล่า สิ่งที่พวกเขาทะเลาะต่อว่ากันเมื่อครู่ใช่ว่าเขาจะรู้ไม่ทัน เขามันคนน่าเบื่อ พาสุห์ไม่ใช่คนแรกที่ทำกับเขาแบบนี้ ต่อให้เขาจะเป็นจะตายไปมากกว่าที่เป็นอยู่ สิ่งที่เขาได้รับมาโดยตลอดมากสุดก็แค่คำว่า ฝากเยี่ยมเขาด้วยนะ แค่นี้จริงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
To be continue
Boy
-
สงสารพี่ภีมจังค่ะ
พี่พาสุห์ใจร้ายจังเลยอะ
เรื่องนี้ดูแรงๆเลยน้าเนี่ย แต่ชอบค่ะ
รออ่านต่ออยู่นะคะพี่บอย
-
o12 o12 o12
อยากจะกาทืบ...กาทืบมันนัก นายพาสุห์เนี่ย
-
ที่นี่ก็เป็นที่ใหม่สำหรับผม เพราะฉะนั้น ขออนุญาตก๊อบคำทักทายของผมที่บอร์ดหนึ่งมาแปะนะครับ
http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=inuchan&topic=8557
เมื่อวานมาลงเรื่องตามคำสัญญาอย่างเดียว (แอบเลทนิดหน่อย เหอๆ)ไม่ได้กล่าวทักทายเลย วันนี้ก็เลยถือโอกาสกล่าวคำว่าสวัสดีเพื่อนนักอ่านทุกคนในบอร์ดนี้
ผม Boy นะครับ ตื่นเต้นหน่อยๆที่วันนี้นำนิยายตัวเองมาลงที่นี่ ยังไงถ้าใครที่ได้อ่านผ่านสายตาก็แนะนำ ติชมกันได้นะครับ ก็ตามแบบฉบับแหละครับ อย่างที่หลายคนบอกว่า นิยายของ ผม พระเอก ต้องเลว แหะๆ ผมก็ไม่รู้ว่าผมมีปมอะไรนักหนาถึงได้สร้างให้ตัวละครฝ่ายนี้มันเลวได้ตลอด555555 ก็เอาเป็นว่าจากนี้ไป ใครที่ยังชอบอ่านเรื่องราว แนวๆนี้อยู่ ก็ลุ้นกันต่อไปว่า ผมจะทำให้พระเอกเลวได้แค่ไหน แล้วนายเอก จะได้ใจได้ใจอย่างที่คาดหวังหรือต้องการกันหรือเปล่า ฝากด้วยแล้วกันนะครับ งานนี้ถือเป็นงานชิ้นแรกที่ผมนำมาลงที่นี่ แน่นอนที่สุดว่าใครก็ตามที่เริ่มต้นทำสิ่งใหม่ๆ กำลังใจคือสิ่งที่บุคคลนั้นต้องการที่สุด ผมเองก็เป็นเช่นนั้นครับ เพราะนั่นมันหมายถึงการบ่งชี้ว่าควรที่จะเดินก้าวต่อไป หรือหันหลังถอยกลับ
สุดท้ายก็ขอขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามาอ่านบทเริ่มต้นของนยายเรื่องนี้ อาจจะขอบคุณพิเศษหน่อยสำหรับผู้แสดงตัวกัน ส่วนใครที่อ่านแค่ผ่านๆ ผมหวังว่าณ.วันหนึ่งคุณคงจะออกมาร่วมแชร์ความรู้สึกกับงานชิ้นนี้
ผมจะรอวันนั้น
ขอบคุณครับ
Boy
-
บอย ฮ่ะมาแว้ววววววววววววววววววว
รอตอนต่อไปนะครับ
สู้ๆๆๆๆ คร้าบบบบบบบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้
พูห์
:a1:
-
อ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอสมัครเป็น FC ด้วยคนนะค่ะ :impress:
-
ตามมาให้กำลังใจพี่บอย :m13: นัทเชื่อว่าทุกคนทุกตัวละครมีเหตุผลของการกระทำ ต่างคนก็ต่างความคิด เพราะชีวิตมันไม่เหมือนกัน อ่านนิยายของพี่ก็เหมือนได้อ่านชีวิตของคนในอีกแง่มุมหนึ่ง แล้วก็ได้บริหารหัวใจไปด้วย o7 ถือว่านัทได้ประโยชน์แล้วละพี่ :m13:
"อย่างที่หลายคนบอกว่า นิยายของ ผม พระเอก ต้องเลว แหะๆ ผมก็ไม่รู้ว่าผมมีปมอะไรนักหนาถึงได้สร้างให้ตัวละครฝ่ายนี้มันเลวได้ตลอด555555 "
เอ๋ มีใครเป็นต้นแบบแรงบันดาลใจหรือเปล่าอ่ะพี่บอย :try2:
-
พระเอกต้องเลว :a5: :a5: อย่าบอกนะว่าพาสุห์คือพระเอก :serius2: :serius2:
-
ภาสุห์ ใจร้าย ใจดำ แง่งๆๆๆ :angry2:
จิตใจโหดร้ายเท่ฉุดดดดดดดดดดดดด.... o12
(แต่จ้อบบบบบ...) :m1:
ขอให้โดน ภีมเอาคืน ให้สาสม สาธุ :m5:
(เล่นคุนไสย์ เอิ้กๆ)
สงสาร ภีม จังเลยยยยยยยยย :sad2:
อ่านอีกที ก้อ เส้าแง๊ๆ :o12:
-
ตามมาอ่านแล้วน๊าพี่บอย
ก็ไม่รู้จะเศร้าเคล้าน้ำตาอีกป่าวเนี่ย
พาสุห์นิสัยไม่ดีแฮะ แย่ๆ
-
เอาใจช่วย ภาสุห์ ชอบ ๆๆๆ ร้ายมากม๊ากกกกกกกกกก
-
เห็นด้วยกะทุกรีเลย ว่านายพาสุห์ (ถ้ามันเป็นพระเอก) เนี่ย ใจร้ายจริง ๆ
อะไร้ ใจร้ายตั้งแต่ตอนแรกเลยนะนี่ ใจร้ายไม่มีเบรค ไม่เกรงใจคนอ่านเลย
ต้องให้ภีมเอาคืนให้สาสม (ตื้บให้จม) ให้เจ็บ ๆ หน่อยนะ (โกรธแทน)
-
อ่านะ....ต่างคนต่างก็มีความคิดของตัวเองให้ยึดติด
กำลังเริ่มซึมซับนิสัยของตัวละคร.....อืมๆๆๆ
รอติดตามตอนต่อไปคร๊าบบบบบบบ!! :m13: :m13:
-
............ทุกคนมันก็เลวด้วยกันทั้งนั้น.
............อยู่ที่จะมากจะน้อย......แค่นั้นเอง....... :undecided: :undecided:
-
โถ รีบน พูดเหมือนปลงๆ ชีวิตนะน้อง
ท่าทางจะเศร้าอ่ะ บอย เรื่องนี้ :m15: น้ำตาจะแตกมั๊ยเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปนะครับ
-
พาสุห์ คนใจดำ :angry2:
-
ภาพคนคุ้นตายืนสูงเด่นส่งรอยยิ้มให้ตรงปลายเตียง ทำชายหนุ่มฝืนร่างกายที่บอบช้ำจากแรงกระแทกลุกนั่งส่งยิ้มตอบให้
“ขาแขนยังไม่หายดี จะรีบลุกมาทำไมภีม”ฝ่ายนั้นเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหวงใย คนขาแขนไม่ดีรู้สึกตื้นตันในใจอย่างประหลาด คนที่ยืนยิ้มและทักท้วงอาการเขาอย่างใส่ใจตอนนี้คือคนที่เขารอคอยทั้งวันทั้งคืนจริงๆใช่มั๊ย ใครก็ได้ หมอหรือพยาบาล ช่วยเข้ามาในห้องนี้เพื่อยืนยันกับเขาทีสิว่าสิ่งที่เขาเห็น เขาไม่ได้ฝันไป
“เป็นอะไรครับ จ้องผมจัง พอดีช่วงนี้ผมต้องซ้อมหนักน่ะ เลยไม่มีเวลามาเยี่ยมคุณ วันนี้ก็เพิ่งซ้อมเสร็จ ผมรีบบึ่งรถมาหาคุณเลย คุณมั๊ย หายเร็วๆนะ จะได้ไปเป็นกำลังให้ผม นะคนดี”ชายหนุ่มน้ำตาคลอหน่วยเมื่อฟังสิ่งที่หลุดออกจากปากคนที่หัวใจเฝ้าคอยจนจบ
“พาสุห์ ขอบคุณมากที่คุณมา ผมนึกว่าคุณจะทิ้งผมจริงๆ ผมขอโทษนะ ผมขอโทษ ที่ผมเคยทำให้คุณลำบากใจ แต่คุณอย่าทิ้งผมนะ”น้ำใสๆไหลออกจากสองตา เมื่อเค้นเอาประโยคที่อยากจะเอ่ยกับคนตรงหน้าออกมาได้สำเร็จ ร่างทั้งร่างอดสั่นสะท้านไม่ได้ไปตามแรงสะอื้น
“ภีม คุณร้องไห้ทำไม ผมอยู่นี่แล้วไง ผมไม่ได้คิดจะทิ้งคุณจริงๆ คืนนั้นผมปากพล่อยไปเอง ผมขอโทษ พวกไอ้วรรธน์ไม่ได้บอกคุณเหรอว่าวันนี้ผมจะมา”คนพูดเดินเข้ามาหยุดข้างเตียง ยกมือนุ่มขึ้นปาดน้ำตาให้เขาเบาๆ
“พาสุห์อย่าทิ้งผมไปนะ ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมอยากมีที่พักพิงนะครับ คุณอยากให้ผมทำอะไร เป็นอะไรอย่างที่คุณต้องการ ผมจะพยายามเป็น นะครับ ให้โอกาสผมได้แก้ตัว ผมรักคุณนะ ผมรักคุณ คุณอย่าทิ้งผมไปนะ ผมกลัวพาสุห์ ผมกลัว ผมกลัวว่าคุณจะทิ้งผมไป ผมไม่เหลือใครแล้ว อย่าทิ้งผมนะ อย่าทิ้งผมนะ สัญญากับผมนะครับ พาสุห์ พาสุห์”ทำไมคนตรงหน้านิ่งไปล่ะ คนพร่ำเพ้อนึกใจเสีย นี่เขาเรียกร้องอะไรเกินไปหรือเปล่า แค่วันนี้คนที่เขารอคอยยอมมาเยี่ยมเขา เขาน่าจะพอใจแค่นี้ไม่ใช่เหรอ
“พาสุห์ คุณโกรธผมเหรอ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่น่าเรียกร้องอะไรจากคุณเลย อย่าเพิ่งโกรธผมนะ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”มือข้างที่ไม่เจ็บรีบคว้าข้อมือคนที่สายตาพร่าเลือนจากม่านน้ำตามองเห็นว่ากำลังจะผละไปจากตนเอาไว้
“พาสุห์คุณจะไปไหน ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ ผมขอโทษ”น้ำตาอาบไหลสองแก้มเป็นทางยาว เมื่อเห็นแล้วว่าคนที่เพิ่งแสดงท่าทีห่วงใยตนเมื่อครู่เริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นคนใจร้ายเช่นเดิม ดูเอาเถอะ เขาอุตส่าห์ใช้ร่างกายที่ยังเจ็บปวดอยู่ฉุดยื้อเจ้าตัวเอาไว้ แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะพยามแกะมือเขาออก
“คุณครับคุณ ใจเย็นๆครับ คุณครับคุณ”เสียงเรียกแว่วผ่านให้ได้ยินก่อนชายหนุ่มจะรู้สึกมือเย็นๆมาตบที่แก้มเบาๆเป็นเชิงปลุก
“พาสุห์ อย่าเพิ่งไป ผมขอโทษ ผมขอโทษ”ร่างทั้งร่างผวาลุกนั่งอย่างลืมอาการเจ็บอาการปวดไปชั่วขณะ มือข้างเดิมเอื้อมคว้ามือเย็นที่ตบเบาๆที่แก้มเมื่อครู่เอาไว้ เมื่อเห็นแล้วเจ้าของมือกำลังจะชักมันกลับ
“ผมบุรุษพยาบาลครับไม่ได้ชื่อพาสุห์ ใจเย็นๆครับ มองผมนะ มองผมดีๆ ผมไม่ได้ชื่อพาสุห์ครับ”ดวงตาเปียกแฉะจากหยาดน้ำตาเบิกมองคนเรียกสติ ตายจริง คนตรงหน้าตอนนี้ไม่ใช่คนที่หัวใจรอคอยจริงๆ แล้วเมื่อกี้ เมื่อกี้ ที่เขาเห็นคนๆนั้นมาหาเขา ไม่ ไม่ ไม่จริง นี่เขาฝันถึงคนๆนั้นจนละเมอซ้ำๆอีกแล้วเหรอ ทำไม ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไม
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมนึกว่าคุณเป็นเขา”คนเพิ่งรู้สึกตัวเอ่ยเสียงสั่นเครือ เมื่อกลั้นเก็บอาการสมเพชตัวเองต่อไปไม่ไหวก่อนจะปล่อยให้น้ำตาอาบรินแก้มอีกเป็นคราที่สอง นางพยาบาลหรือบุรุษพยาบาลที่นี่คงจะระอาเขาเต็มทนแล้ว กับอาการละเมอเพ้อพกของเขาเมื่อครู่
“ใจเย็นๆครับ ผมว่าเขาคงมาเยี่ยมคุณซักวัน”บุรุษพยาบาลคนเดิมเอ่ยดั่งย้ำว่าเจ้าตัวเห็นเขาเป็นแบบนี้จนชิน ชายหนุ่มก้มหน้าลงไม่สบตาคนเอ่ยด้วยรู้สึกอายและสมเพชในสิ่งที่ตนเองแสดงออกมาให้เห็น ด้วยไม่แน่ใจนักว่าสิ่งที่ตนเผลอเอ่ยออกมาตอนละเมอจะเป็นทุกถ้อยคำที่เขาได้เอ่ยในความฝันหรือเปล่า
“เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้นะครับ ใกล้ได้เวลาคุณหมอมาตรวจอาการแล้ว”คนที่ชายหนุ่มไม่ยอมมองหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจให้ได้ยิน ใบหน้าที่ก้มต่ำจึงยอมเงยขึ้น ใช้มือข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกปาดน้ำตาทิ้งเอ่ยถาม
“เป็นไปได้มั๊ยถ้าผมจะขอออกจากที่นี่ก่อนกำหนด”
“ผมว่าลองถามคุณหมอเอาเองดีกว่านะครับ แต่เท่าที่ผมเฝ้าดูอาการคุณเนี่ย ผมว่าอาการคุณก็ดีขึ้นเรื่อยๆคงจะไม่มีปัญหาอะไรมั้งครับถ้าคุณจะขอออกก่อนกำหนด คุณนี่ก็หัวแข็งกระดูกแข็งใช่เล่นนะเนี่ย อย่างนี้ไม่กี่วันก็ถือของยกของ และก็เดินได้ตามปกติแล้ว ว่าแต่ตอนนี้ ผมขออนุญาตเช็ดตัวให้คุณก่อนดีกว่า นะครับ ร่างกายจะได้สดชื่น”คนได้คำตอบยิ้มตามในสิ่งที่ได้ยิน ทำไมนะ ทำไม คนรักที่ผ่านๆมาของเขาถึงไม่มีรอยยิ้มที่จริงใจและคำพูดปลอบโยนที่น่าฟังอย่างบุรุษพยาบาลคนนี้บ้าง อาจจะมีบ้างในช่วงแรกที่เขาเหล่านั้นเข้ามาตีสนิทกับเขาใหม่ๆ แต่พออะไรๆผ่านไป ทุกอย่างก็ลงเอยอย่างที่เขาได้ยินได้ฟังจากปากคนรักคนล่าสุด...ทุกที
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ให้ผมไปส่งก็ได้นี่ เพื่อนคุณอยู่โรงพยาบาลไหนล่ะครับ”พาสุห์เสนอตัวเองทันทีในการที่จะเป็นสารถีขับรถส่ง คู่ขาคนใหม่ที่เพิ่งจะใช้เสน่ห์ใบหน้าและร่างกายที่ดูโดดเด่นเกี่ยวติดในสถานเริงรมณ์เมื่อครู่หลังจากที่ฝ่ายนั้นถูกโทรตามตัวด่วนด้วยสาเหตุที่เพื่อนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์
พาสุห์ไม่ได้เข้าร่วมวงเพื่อซ้อมดนตรีอย่างที่กล่าวอ้างไว้กับเพื่อนตอนที่จะแยกจากกัน เบื้องลึกเขาไม่ได้พิศวาสอยากที่จะเป็นนักดนตรีแจ๊สเลยซักนิด การที่เขาได้เข้าไปร่วมวงของมหาวิทยาลัย เขาไม่ได้กระเสือกกระสนดิ้นรนไปสมัครเองเหมือนคนอื่นๆซะด้วยซ้ำ เฮอะ เขาเป็นถึงลูกชายของคนที่หว่านทุนบริจาคช่วยเหลือกิจกรรมในด้านต่างๆให้สถานที่ศึกษาแห่งนี้ การที่เขาจะไม่โดนคนหว่านทุนจับยัดเยียดให้เขาทำอะไรเพื่อเป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัวมันก็ผิดไปล่ะ
“แกต้องเป็น แกต้องฝึก เพื่อชดใช้ให้ฉันมีหน้ามีตาว่าลูกชายที่ผิดเพศอย่างแกก็ทำอะไรดีๆเป็น”นั่นคือคำชี้ขาดที่ฟันเปรี้ยงให้เขาได้เข้าไปร่วมวงดนตรีแจ๊สของมหาวิทยาลัยตั้งแต่ตอนเริ่มต้น เด็กหนุ่มเคยนึกขัดใจ แต่คิดไปคิดมา แค่การเข้าไปดีดสีตีเป่าตามประสาบ้าๆบอๆ เพื่อแลกกับการเป็นอิสระในเส้นทางสายที่ชะตาชีวิตขีดให้เป็น มันก็คุ้มไม่น้อย เขาก็เลยยอมก้าวเข้ามาแบบเลยตามเลย และก็จากตรงนี้แหละที่ทำให้เขาได้เจอกับภิธาร เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันแต่เรียนกันต่างคณะ ภิธารเข้ามาสมัครเล่นดนตรีแจ๊สแข่งกับใครหลายๆคน แต่โชคไม่เข้าข้าง คนๆนั้นไม่ผ่านการคัดเลือก ช่วงนั้นเขาเองก็กำลังเตร่อยู่อย่างเซ็งๆ เพราะเพิ่งเลิกรากับคู่ขาคู่เที่ยวไปหมาดๆ ประกอบกับ บุคลิกหน้าตาท่าทางภิธารในวันแรกเห็นก็เตะตาเขาอยู่ไม่น้อย เขาก็เลยจัดการเข้าไปเกี่ยวก้อยกับเจ้าตัวและตามเทียวไล้เที่ยวขื่อจนเผด็จศึกสัมพันธ์รักได้สำเร็จได้ในระยะเวลาไม่นานเท่าไดนัก แต่ก็นานกว่าใครหลายคนที่เขาเคยผ่านมา
จากวันเผด็จศึกได้อย่างที่พอใจ เด็กหนุ่มเคยหาโอกาสที่จะบอกเลิกกับคนๆนี้หลายครั้ง แต่แปลกที่ความคิดครั้งนี้มันยากกว่าที่จะทำให้มันสำเร็จ ภิธารไม่เหมือนใคร เขารู้และสัมผัสได้ ใครต่อใครหลายคนที่เขาเคยคลุกคลีคบหาต่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลงเขาได้เท่ากับคนๆนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะที่ผ่านมา เขาเลือกคบเลือกคุยเฉพาะกับคนที่ฐานะ หน้าตาเท่าเทียมกับเขากระมัง ทุกอย่างมันเลยดูชิลๆอย่างที่ไม่ต้องกลัวว่าจะมีเรื่องการหึงหวงกันและกันเกิดขึ้นให้รำคาญใจ แน่ล่ะ ภิธารช่างต่างจากคนเหล่านั้นซะจนเขาเคยคิดว่า กูซวยแล้วที่มายุ่งกะมึง สายตา ท่าที และการวางตัวของคนๆนี้ ทำให้เขาอึดอัดอยู่ไม่น้อยเวลาที่เดินด้วยกัน ภิธารแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารักและหวงเขาจนน่าอึดอัด เขาเป็นคนเฮไหน เฮนั่น แต่นิสัยภิธารกลับตรงกันข้าม คนๆนี้ ทำเหมือนต้องการให้เขาอยู่ในที่ที่โรแมนติก สรรหามาสารพัดมุมสงบที่อยากจะให้เขาไปนั่งจ้องตาพูดจาภาษาดอกไม้ด้วย แต่อะไรที่มันไม่ใช่มันก็คือไม่ใช่ เขาเพิ่งได้โอกาสบอกเลิกกับคนน่ารำคาญคนนี้ในคืนวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์ เขารู้ว่าเขาอาจจะดูใจร้ายใจดำเกินไปที่เลือกเอาวันแบบนี้มาบอกตัดสัมพันธ์กับคนที่มีท่าทีว่าต้องการเขาอย่างชัดเจน แต่ในเมื่อเขาหมดความต้องการเจ้าตัวแล้วนี่ แล้วเขาจะทนให้ตัวเองลำบากใจอีกทำไม เขาตัดสินใจเมินใส่การ์ดใบหนึ่งที่ถูกยื่นให้ในคืนนั้น คนยื่นให้จะสะเทือนใจแค่ไหนเขาไม่รู้และก็ไม่สนด้วย เพราะถ้าเขาสนแล้วยอมรับการ์ดแผ่นนั้นมาทุกอย่างก็คงจะไม่จบตามต้องการ เขาก็เลยจำใจที่จะเป็นคนใจร้ายเพื่อตัดปัญหาทุกอย่างด้วยใจอยากจบสัมพันธ์เต็มที่ เขาเอ่ยบอกเลิกกับคนยื่นการ์ดให้ในที่สุดก่อนจะโทรรายงานเพื่อนๆหลังจากนั้น ก็รู้หรอกว่าจะต้องถูกต่อว่า แต่เขาก็ต้องประกาศความเป็นอิสระของตัวเองให้พวกมันรู้สิ ด้วยต่อไปพวกมันจะได้ไม่ต้องคอยเชียร์คอยลุ้นให้เสียเวลา ก็เห็นเชียร์กันเหลือเกินนี่ที่จะให้เขาตกลงปลงใจและหยุดนิสัยขี้เที่ยวเอาไว้แค่คนน่ารำคาญคนนี้เพียงคนเดียว
“อยู่ที่...........น่ะครับ เราเพิ่งรู้จักกัน คุณจะไปส่งผมจริงๆเหรอ”คนข้างกายเอ่ยบอกสถานที่ที่กำลังจะไปทำให้เด็กหนุ่มตื่นจากภวังค์ ปากเคยไวกำลังจะเอ่ยว่าระยะทางแค่นี้ตัวเองสามารถไปส่งได้สบายแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักถ้อยคำนั่นไว้แค่ปลายลิ้นเมื่อสะดุดหูกับสถานที่ที่ได้ยิน
“เมื่อกี้ คุณว่าที่ไหนนะครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามถึงสถานที่นั่นเพื่อความแน่ใจว่าตนไม่ได้หูฝาดจากสิ่งที่ได้ฟังรอบแรก
“ก็.........ไงครับ”คนข้างกายเอ่ยตอบยิ้มๆ แต่คนได้คำตอบยิ้มไม่ออกเมื่อสถานที่ ที่ได้ยินเป็นครั้งที่สองคือที่ที่เดียวกับที่เพื่อนทั้งกลุ่มของเขาคะยั้นคะยอให้ไป เพื่อไปเยี่ยมใครคนหนึ่ง
“ถึงกับเงียบไปเลยเหรอครับ ผมว่าแล้ว เราเพิ่งรู้จักกัน คุณจะมาเสียเวลากับผมทำไม สู้เอาเวลาที่จะไปส่งผมกลับเข้าไปในร้านนั้นไม่ดีกว่าเหรอ ว่ามั๊ยครับ”คนข้างกายว่าต่อ คนถูกว่าเพียงยิ้มเจื่อนๆให้ ปากกำลังจะแย้งว่าที่นิ่งไปเพราะสาเหตุใดแต่แล้วก็เปลี่ยนใจไหลไปเรื่องอื่นแทน เขาจะให้เหยื่อตรงหน้ารู้อดีตเขาทำไมล่ะ ก็อดีตนั่นมันอาจจะทำให้คะแนนนิยมเขาตกได้นี่นา
“ผมบอกจะไปส่งก็ไปส่งซิครับ ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยว่าเราจะรู้จักกันตอนไหน ความรู้สึกดีที่เกิดขึ้น ไม่มีเงื่อนไขในเรื่องเวลาหรอกครับ”ประโยคโปรยเสน่ห์ถูกหว่านออกมาทันที
“ไปเถอะครับ รถผมจอดอยู่ทางนี้ เดี๋ยวดึกไป ทางโรงพยาบาลจะไม่ให้เยี่ยม”เด็กหนุ่มเอ่ยเร่งทำคะแนนต่อ ก่อนจะ จัดการจูงมือคนที่อยากจะเอาใจไปที่รถตัวเอง
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ผมรอที่รถนะครับ ผมไม่ค่อยถูกกับสถานที่แบบนี้เท่าไหร่”พาสุห์เอ่ยขึ้นหลังจากที่ขับรถพา คู่ขา คนใหม่ มาถึงสถานที่ที่คิดมาตลอดทางว่า คนที่ตนเพิ่งบอกเลิกคงจะอยู่ที่ห้องไหนซักห้อง ตลอดทางที่ขับรถมาเขาเกิดข้อขัดแย้งในใจตัวเองเป็นพักๆว่าควรจะขึ้นไปหาคนที่เขาปักใจเชื่อว่าสิ้นคิดจนทำอะไรโง่ๆอย่างที่เขามีอคติด้วยดีมั๊ย จนสุดท้ายเมื่อมาถึงปลายทางเขาก็ได้คำตอบให้ตัวเองว่า ไม่ควรไป ปล่อยให้คนๆนั้นรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจนสาใจน่ะดีแล้ว ช่วยไม่ได้นี่เขาเกลียดวิธีการเรียกร้องความสนใจแบบนี้เป็นไหนๆ ทำแบบนี้คิดว่าเขาจะกลับไปใยดีด้วยงั้นเหรอ ไม่มีทาง ถ้าเจ้าตัว เป็นอะไรซักอย่างที่ไม่เกี่ยวกับการคิดฆ่าตัวตายก็ว่าไปอย่าง แม้วันนี้ความสัมพันธ์ฉันคนรักจะจบไปแล้ว แต่อย่างน้อยเพื่อเห็นแก่วันเวลาที่ผ่านๆมา เขาก็คงพอจะทำใจขึ้นไปถามไถ่อาการอยู่หรอก
“คุณกลับไปก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอผมหรอก บางทีข้างบนอาจจะมีคนรู้จักที่ผมสามารถติดรถติดรากลับไปด้วยก็ได้”คนข้างกายบอกปัดการเสนอตัวอยู่รอ เด็กหนุ่มรู้สึกดีอย่างประหลาด นานแล้วสิที่ไม่ได้มีคนคอยเล่นตัวกับเขาแบบนี้ หนุ่มตี๋คนนี้ทำให้จิตใจเขากระชุ่มกระชวยอย่างประหลาดแฮะ
“อืม เอางั้นเหรอครับ ถ้างั้น ผมขอเบอร์คุณได้มั๊ย ผมไม่อยากให้เราจบกันแค่คืนนี้”เด็กหนุ่มเอ่ยออกไปยิ้มๆ คนถูกขอเบอร์เองก็ว่าง่าย ก่อนฝ่ายนั้นจะลงรถเขาไป เขาก็ได้ตัวเลขสิบหลักมาไว้ในมือถือตนเองสมใจ
.
.
.
.
.
.
แค่นี้เลวพอหรือยังกับนิสัยพระเอกของเรา เหอๆ หลายคนวิตกไปแล้วว่าเรื่องนี้จะออกแนวต่อมน้ำตาแตกอย่างงานที่เคยผ่านๆมาของผมหรือเปล่า แหม นิยายของ Boy มันต้องเป็นแบบนั้นสิ อิอิ รู้งี้แล้วอย่าเพิ่งเบื่อกันล่ะ ว่าผมนี่ มามุขเก่าอีกแระ เอาน่า อ่านๆกันไปก่อน มันมีสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้คราบน้ำตาอีกเยอะ เหอๆ ...เอ๊ะ นี่ผมสปอยล์นิยายตัวเองทำไมเนี่ย 5555555555 ก็เอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมขอท้าคนใจแข็งทั้งหลายว่าผมจะพังทลายเขื่อนน้ำตาของคุณๆให้ได้ในซักตอน หรืออาจจะทุกตอนต่อไป 5555555 ระวังตัวไว้ให้ดี ส่วนคนอ่อนไหว เหอๆ คุณหลงเข้ามาอ่านแล้ว ผมคงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากคำว่า เตรียมหาคนซับน้ำตาซะนะครับ
Boy
-
บอยใจร้าย :o12: เข้ามาอ่านแล้วอะจะทำงัยดี :a6: :a6:
-
:m12:
แค่นี้ก็น้ำตาปิ่มแล้วครับผม
:m15:
-
:o12: :m8: เนื้อหาเศร้ามากเรยอะ ทำใจลำบากแต่ก็จะอ่านต่อไป ฮือๆๆๆ
-
เหอเหอ
ทำจายม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยย
:m8: :m8: :m8: :m8: :m8:
-
หุหุ ยังไม่เสียน้ำตาเลยอ่ะ :m12: :m12:
-
:sad2: พระเอก เลว เหล่ว เหล๊ว เหล๊ว เหลว ... พาสุห์นะหาสุห์ o12
ทำไมคุนบอย แต่งได้ ให้ซิน หมั่นตับ นายพาสุหื ได้ขนาดนี้ เอิ้กๆ แต่ชอบ ฮ่าๆ ( ซินโรคจิต) o14
นายเอก เจ็บปวดเยอะๆ ช๊อบชอบ ....
แต่ถ้าถึงเวลาเอาคืนล่ะก้อ...
เอาให้หนัก นะคะ
ไม่งั้น ... ซินจะประท้วง :m16:
อ่านไปยิ่งสงสาร ภีมไป ฮือๆ
หึหึหึ.. พาสุห์เหมือนจุดใต้ ตำตอ (ใหญ่ๆ) ป่ะเนี่ย เอิ้กๆ
-
ผมยิ่งเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นอยู่ด้วย :impress:
ไม่ได้แล้ว ต้องไปเตรียมกาละมังก่อน :o12:
-
เห็นด้วยกะพี่ซินเลยอะค่ะเวลานายเอกเอาคืนนี่ต้องแบบแรงๆหน่อยน้าพี่บอย
ไม่งั้นเดี๋ยวไม่สะใจอ่า เหอะๆ
สงสารภีมอะ พาสุห์เลวเจงๆเลย
เดี๋ยวมิลค์จะรอนับว่าจะน้ำตาไหลตอนไหนอะ
เป็นกำลังใจให้พี่บอยนะคะ
-
ขอร้องไห้ล่วงหน้าเอาไว้เลยได้มั๊ยครับ บอย :sad2:
แล้วเอาคืนพาสุห์ให้สะใจไปเลยนะ กับน้ำตาที่เสียไป o7
มาต่อเร็วนะค๊าบบบบ :give2:
-
Lonely Love หัวใจขอมีรักแค่สักครั้ง…………ตอนที่ 2
เจ้าของตัวเลขสิบหลักที่เด็กหนุ่มเพิ่งเมมชื่อลงในมือถือไปว่า นิพิธ เดินหายลับเข้าไปในตัวตึกของโรงพยาบาลแล้ว คนเมมชื่อ จึงคิดจะถอยรถกลับ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างที่คิด โทรศัพท์ที่เพิ่งจะวางไว้บนเบาะข้างตัวก็ดังขึ้นซะก่อน
วิวรรธน์ ชื่อของคนโทรเข้ามาโชว์หราหน้าเครื่อง เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจรับสาย
“มึงเจอภีมหรือยัง”เสียงคนโทรเข้ามาเอ่ยทักประโยคแรกทำเอาคนรับสายมึนงงก่อนย้อนถามกลับไป
“อะไรของมึงไอ้วรรธน์ ภีมเภิมอะไรของมึง”
“มึงอย่ามาตอ...พาสุห์ กูเห็นนะว่ารถมึงเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาลที่แฟนเก่ามึงนอนอยู่”
“นี่มึงอยู่ไหนไอ้วรรธน์”
“กูขับเลยมาไกลจากที่นั่นแล้ว ว่าแต่มึงเถอะ ได้คุยกับภีมหรือยัง”
“มั่วแล้วมึง กูไม่ได้อยู่โรงพยาบาลโว้ย ทำเป็นรู้ดีนะมึง”
“กูมั่นใจว่าตากูไม่ฝาด มึงไม่ต้องเขินหรอกที่มึงคิดกลับคำมาเยี่ยมคนที่มึงไม่อยากเยี่ยม”
“เลิกเพ้อเจ้อไอ้วรรธน์ เออกูยอมรับว่าตอนนี้กูอยู่โรงพยาบาลนี่จริง แต่ที่กูมา กูไม่ได้ตั้งใจมาเยี่ยมคนที่พวกมึงกำลังสรรเสิญกันอยู่โว้ย”
“มึงหมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าที่มึงไปที่นั่นเพราะจุดประสงค์อื่น”
“มึงเข้าใจถูกแล้ว กูมานี่ เพราะกูมาส่ง คนใหม่ของกู”
“คนใหม่มึง นี่อย่าบอกนะว่ามึงไปคั่วใครอีก”
“แล้วมันจะแปลกตรงไหน”
“ไอ้ห่.. มึงนี่มันชั่วว่ะ เห็นก็เห็นอยู่ว่าภีมเขายังนอนซมอยู่ มึงยังมีกะจิตกะใจไปหว่านเสน่ห์อีก เป็นเอามากนะมึงเนี่ย”
“แล้วทำไมกูจะต้องแคร์ล่ะว่าภีมจะซมอยู่ หรือไม่ซมอยู่ มึงจะให้กูพูดให้ฟังอีกรอบมั๊ย ว่ากูกับเขาเลิกกันแล้ว กูกับเขาไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก มึงสงสารเขา เห็นใจเขา มันก็เรื่องของมึง เลิกดึงกูเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนสิ้นคิดแบบนี้กูขอร้องแค่นี้นะ กูจะรีบกลับ หวังว่าพรุ่งนี้ มึงคงจะไม่เห่าเรื่องนี้ให้กูได้ยินอีก ไม่งั้นกูเลิกคบมึงอีกคนแน่ รวมทั้งคนอื่นๆด้วย ฝากบอกพวกมันว่าไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกูกับภิธารอีก”
“เดี๋ยวไอ้พาสุห์ เดี๋ยว.......”เสียงเรียกตามดังตามสายมาให้ได้ยินแค่นั้น หลังจากนั้นคนวางสายไม่สนใจว่าคนเรียกตามจะก่นด่าเขาด้วยถ้อยคำไหนบ้างจาก
ที่เขาตัดสายทิ้งไปดื้อๆแบบนี้ เด็กหนุ่มทิ้งโทรศัพท์ลงที่เดิม ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองบนตัวตึกถอนหายใจแล้วเอ่ย
“ขอโทษนะภีม ผมทำใจไม่ได้จริงๆที่จะให้ชีวิตคาราคาซังอยู่กับคนอ่อนแอแบบคุณ”เก๋งคู่กายเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่หลังเอ่ยประโยคสื่อถึงคนที่หัวใจอยากตัดขาดจบ
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ขอบใจนะที่บอกจะมารับ ไม่แน่กลับไปคราวนี้ฉันอาจจะอยู่กับพวกเราจนเบื่อกันไปข้างเลยก็ได้”ภิธารเอ่ยด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ ให้กับปลายสายที่เจ้าตัวขอให้บุรุษพยาบาลต่อสายให้เพื่อรายงานกำหนดที่ตัวเองจะต้องออกจากโรงพยาบาลนี่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับนายแพทย์เจ้าของไข้แล้ว
“เสร็จแล้วเหรอครับ”พยาบาลหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นคนนอนเจ็บวางหูโทรศัพท์ลงแนบแป้นดังเดิม โดยไม่รอให้ตนเข้าไปช่วยเหมือนตอนต่อสาย
“เสร็จแล้วครับ ขอบคุณมาก”คนถูกถามเอ่ยยิ้มๆ เวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่เขาได้คุยกับเพื่อนเก่าสมัยเรียนประถมและมัธยมด้วยกันทำให้เขาลืมหยาดน้ำตาและผู้ชายที่ชื่อพาสุห์ไปชั่วขณะ
“ดีจัง ที่เห็นคุณยิ้มได้”บุรุษพยาบาลเอ่ยต่อ คนยิ้มได้ เพียงแค่ยิ้มตอบน้อยๆโดยไม่เอ่ยตอบโต้ใดๆ จนบุคคลที่ตนยิ้มให้ขอตัวไปทำหน้าที่ที่ห้องอื่นต่อ ใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อครู่จึงค่อยแปรเปลี่ยนไปเป็นซึมเหม่อเช่นเดิม
มองใครๆ ที่มีรัก น้อยใจตัวเองทุกที
มีอะไรที่ฉันไม่ดี ช่วยบอกฉันทีทำไม
เหตุใดความรักไม่ทักกับฉันบ้างเลย
ผ่านมาแล้วก็เฉยไม่สนใจ
เหตุใดจึงวนเวียนแล้วเลยไป ฉันอยากรู้
คนบางคนไม่อยากรัก ก็ยังลำเอียงทักทาย
คนบางคนรอมาแทบตาย ไม่เคยสนใจใยดี
เหตุใดความรักไม่ทักกับฉันบ้างเลย
ผ่านมาแล้วก็เฉยไม่สนใจ
ได้แต่รอความรักนั้นเห็นใจ ช่วยทักทายคนอย่างฉันที
.
.
.
.
.
ได้แต่รอความรักนั้นเห็นใจ ช่วยทักทายที...............สักครั้งหนึ่ง
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ภีมเขาจะออกจากโรงพยาบาลอาทิตย์หน้านี้แล้วนะพาสุห์”โอเล่ เป็นคนเอ่ยขึ้นกลางกลุ่ม หลังจากที่เห็นพาสุห์กำลังจะแยกตัวออกไปเช่นเคยเมื่อเรียนคาบสุดท้ายของวันเสร็จ
“แล้วไง”เด็กหนุ่มหันมาจ้องหน้าคนเอ่ย ยัยนี่คงยังไม่รู้อะไร วิวรรธน์ยังไม่ได้บอกเจ้าหล่อนหรอกเหรอ ว่าเขาจะไม่ทนฟังใครเอ่ยชื่อภิธารให้ได้ยินอีก
“จะแล้วไงล่ะ ฉันแค่จะถามว่านายไปเยี่ยมเขามาบ้างหรือยัง”โอเล่ เอ่ยต่ออย่างไม่สะท้านสายตาเพื่อนหนุ่ม
“ฉันจะไปหรือไม่ไป จำเป็นมั๊ยที่ฉันจะต้องรายงานเธอ”พาสุห์ว่าขึงขัง เย็นนี้เขามีนัดกับนิพิธซะด้วย ทำไมยัยนี่ต้องเอ่ยชื่อคนที่เขาไม่จะสนใจให้ได้ยินด้วยนะ
“ถามแค่นี้ ทำไมนายจะต้องมาขึงขังใส่ฉันด้วย ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเพื่อนฉันยังมีหัวจิตหัวใจอยู่หรือเปล่าแค่นี้ตอบดีๆไม่ได้เหรอ”คนถูกขึงขังขึ้นเสียงบ้าง เมื่อแววตาและสีหน้าของอีกฝ่ายแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจในคำถามของตน
“ไม่เอาน่าโอเล่ ไอ้พาสุห์มันคงรีบไปซ้อมดนตรีแหละ อย่าไปเซ้าซี้อะไรมันเลย”
วิวรรธน์เข้าปรามเมื่อเห็นเพื่อนต่างเพศสู้สายตากัน เขาเองก็มัวแต่ยุ่งๆกับงานกิจกรรมในส่วนที่ต้องรับผิดชอบจึงไม่มีเวลาคุยเรื่องนี้กับเพื่อนในกลุ่มหลังจากวันนั้น วันที่พาสุห์ออกปากชี้ขาดว่าห้ามใครพูดถึงเรื่องภิธารให้เจ้าตัวได้ยิน ไม่งั้นเจ้าตัวถึงขั้นบอกจะเลิกคบ
“มึงเคลียร์กับเพื่อนมึงให้เข้าใจนะไอ้วรรธน์ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูใจดำ”พาสุห์หันมาเอ่ยกับคนเข้าปรามเหตุการณ์ก่อนจะรีบเดินหนีไปจนได้
“แกดูมันสิ แกดูมัน ไอ้วรรธน์ แกดูเพื่อนซี้ของแกสิ”โอเล่เต้นผางๆใส่คนข้างกายเมื่อสุดทนกับอาการของคนที่เดินจากไป เจ้าหล่อนนึกไปถึงตอนที่ร่วมด้วยช่วยกันปกปิดนิสัยส่วนลึกของเจ้าตัวในวันนั้นแล้วนึกเคืองใจขึ้นมาอย่างที่สุด
“ดูแล้วไง แกยังไม่ชินเหรอที่เห็นพาสุห์มันเป็นแบบนี้”วิวรรธน์เอ่ยว่า ยังไงก็เถอะ เขายังไม่ลืมความคิดที่จะให้เพื่อนเขาลงเอยกับคนอ่อนแอ อ่อนไหวอย่างภิธารง่ายๆหรอก ที่เขายอมเงียบยอมฟังเจ้าตัวก็ใช่ว่าเขาจะยอมทิ้งแผนการต่างๆที่วาดเอาไว้ตั้งแต่ต้น
พาสุห์แยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนก็ตรงดิ่งไปตามที่นัดไว้ทันที เด็กหนุ่มปัดเป่าชื่อภิธารที่ตามหลอนความคิดอยู่ชั่วขณะทิ้งไป เมื่อนึกถึงคำของเพื่อนๆ
“แกมันใจดำ”
“แกมันใจร้าย”
“แกลืมไปแล้วเหรอว่าเคยคบกับภิธารแบบไหน”
“ภีมเขาบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เขาไม่ได้คิดทำร้ายตัวเอง”
“โธ่โว้ยย!!”เสียงสบถดังก้องภายในรถคู่กายพร้อมๆกับเสียงแตรที่ดังลั่นตามอารมณ์ขุ่นมัวของคนกระหน่ำบีบ คนภายนอกอาจจะมองว่าเสียงนี้คงเกิดจากอารมณ์หงุดหงิดที่คนในรถระบายออกมาช่วงติดสัญญาณไฟแดง แต่เปล่าเลย พาสุห์ไม่ได้ตกอยู่ในอารมณ์นั้น เด็กหนุ่มหงุดหงิดตัวเองที่ชื่อของคนที่ไม่อยากจะคิดถึงมันไม่ยอมลบออกไปจากหัวง่ายๆ
“อย่าใจอ่อนพาสุห์ คนสิ้นคิดแบบนั้น สมควรแล้วที่เขาจะต้องอยู่คนเดียว”เด็กหนุ่มบ่นพึมพำก่อนจะกระชากเกียร์บึ่งรถออกไปเมื่อเห็นไฟเขียวสว่างวาบขึ้น เขาต้องรีบไปให้ถึงคนที่จะทำให้เขาลืมคนน่าเบื่อได้ให้เร็วที่สุด นิพิธ ดูสดใส ร่าเริงน่าเข้าใกล้และน่าสัมผัสหลงใหลเป็นไหนๆ แล้วเขาจะมัวคิดถึงคนห่อเหี่ยว น่าเบื่อ น่ารำคาญ อย่างภิธารให้เป็นสนิมในใจทำไมกัน
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“พาสุห์ ทำไมใจร้อนจังล่ะครับ นี่มันบนรถนะ”นิพิธพยายามดันกายคนที่จู่โจมตนเองออกห่างเมื่อไม่ทันตั้งรับว่าจะโดนรุกเร็วขนาดนี้ พาสุห์เพิ่งมาตามนัดได้ไม่ถึงชั่วโมงในร้านที่เขานั่งรออยู่ การพูดคุยสนทนายังดำเนินไปแค่นิดๆหน่อยเขาก็ถูกเจ้าตัวชวนบอกจะพาไปนั่งรถเล่นซะดื้อๆ และผลที่เขาตามมาตามคำชวนก็คือสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
“รถผมติดฟิล์มน่า ไม่มีใครมองเห็นหรอก”คนถูกดันกายออกพยายามโถมร่างเข้าไปใหม่ ก่อนจะชะงักกับประโยคคุ้นหู
“อย่าเพิ่งเลยครับ ผมยังไม่พร้อม”
“ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วยวะ”เด็กหนุ่มผละร่างออกมาบ่นพึมพำเงียบๆ จิตใจเขากำลังจะลืมภิธารไปชั่วขณะ ทำไมคนข้างกายถึงได้เอ่ยประโยคนี้ที่คนๆนี้เคยเอ่ยกับเขาให้ได้ยินด้วย มันเป็นเหตุให้อารมณ์เสน่หาภายในกายของเขาดับวูบลงไปไม่รู้หรือไง
“โกรธผมเหรอ”นิพิธเอ่ยถาม ไม่ได้ยินหรอกว่าคนผละร่างออกไปบ่นว่าไง แต่เท่าที่สังเกตเสี้ยวหน้าในแสงรางๆก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าตัวคงจะหงุดหงิดอะไรซักอย่าง นั่นอาจเกิดจากเขา หรือเปล่า?
“เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธ เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้นี่ครับ”คนถูกถามเอ่ยแย้ง ก่อนส่งยิ้มจางๆให้ เขาไม่ได้โกรธคนข้างตัวจริงๆแต่ที่เขาโกรธคือโกรธตัวเองที่ดูเหมือนจะปล่อยให้ชื่อคนในอดีตเข้ามาหลอนในใจได้อีก
“ผมไม่เชื่อหรอก ดูกิริยาคุณเปลี่ยนไป ผมขอโทษ ผมแค่แกล้งน่ะครับ เรามาเริ่มกันใหม่นะ”คนข้างกายเอ่ยอีกคราวนี้ไม่ได้มาแค่เสียง แต่คนโกรธตัวเองรู้สึกได้ถึงมือเย็นๆเอื้อมมาจับที่ต้นคอและทำเหมือนจะโน้มกายเขาเข้าหาเจ้าของมือ
“อืม ผมชักเพลียๆ ผมขอโทษ”เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ทำคนจับต้นคอชะงักมือไป คนขอโทษไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอารมณ์ดิบภายในกายถึงถูกปลุกไม่ขึ้นหลังจากที่สมองนึกถึงคนน่าเบื่อคนนึงขึ้นมา
“ว้า แย่จัง งั้นผมขอตัวกลับเข้าไปในร้านนะครับ พาสุห์จะกลับก่อนก็ได้นะ พอดีผมนัดเพื่อนคนอื่นๆไว้ด้วยแหละ”นิพิธเปิดประตูลงจากรถไปโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆจากคนในรถปล่อยให้เจ้าตัวสบถตามหลังอย่างสับสนในตัวเอง
“โธ่โว้ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ”
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ดอกไม้ พาสุห์ฝากมาเยี่ยมแน่ะ”วิวรรธน์เอ่ยขึ้นพลางยื่นช่อดอกไม้สีสวยสดนานาชนิดให้กับคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“ของพาสุห์จริงๆ ไม่เชื่ออ่านการ์ดที่แนบมาสิ”โอเล่ที่แยกจากกลุ่มแล้วเกาะติดวิวรรธน์มาเพียงลำพังเอ่ยสนับสนุนเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาคนบนเตียงดูฉงนไปเล็กน้อย
..หายเร็วๆนะครับ ผมขอโทษ ช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆ..พาสุห์
การ์ดนั่นถูกพับปิดเช่นเดิมเมื่อคนถือมันอยู่อ่านเสร็จตามคำบอกของคนสองคนที่ยืนยิ้มให้ปลายเตียง
“ฝากขอบคุณเขาด้วยนะ บอกเขาด้วยละกันว่าดอกไม้นี้ภีมชอบมาก”คนบนเตียงเอ่ยยิ้มๆด้วยแววตาส่อว่าปลื้มปีติ คนสองคนปลายเตียงหันมองหน้ากัน ก่อนฝ่ายชายจะหันมาเอ่ยกับคนที่กำลังปลื้มกับสิ่งที่ได้รับอยู่
“พาสุห์มันเลือกกับมือตัวเองเลยนะ พวกเราจะเข้าไปยุ่งก็โดนว่า น่าอิจฉาภีมจริงๆ”
“ใช่ ขนาดพวกเราในกลุ่มไม่ว่าจะคนใดคนหนึ่งป่วยไม่มีซักครั้งที่พาสุห์มันจะมีดอกไม้ให้ซักกลีบ”ฝ่ายหญิงที่ยืนข้างๆ เอ่ยสนับสนุนอีกแรง ก่อนในใจจะแอบคิดและขอขมาต่อพ่อแก้วแม่แก้วที่ตัวเองต้องสวมบทคนตอแห....อีกครั้ง
วิวรรธน์บอกเธอแล้วว่าจะไม่สร้างรอยแยกให้คนนี้กับพาสุห์ให้มากกว่าที่เป็นอยู่ด้วยข้ออ้าง
“แกไม่อยากให้พาสุห์มันลงเอยกับภีมแล้วหรือไง”
“ลงเอยยังไง แกก็เห็นอยู่ว่าเพื่อนเราเป็นแบบไหน”เธอเคยแย้งไว้แบบนั้น
“แบบไหนแล้วไง นิสัยคนเรามันเปลี่ยนกันได้แกเชื่อฉันสิ แกก็เห็นก็รู้ว่ากว่าพาสุห์มันจะบอกเลิกภีมได้มันใช้เวลานานขนาดไหน ทั้งๆที่กับคนอื่น บทมันจะเลิกมันเคยเอาเรื่องมาปรึกษาเรามั๊ย”
“นี่แกกำลังจะบอกว่าพาสุห์มีใจให้ภีมงั้นเหรอ”
“ฉันไม่กล้าฟันธง แต่ฉันกล้ามันพูดได้เลยว่ามันเคยหวั่นไหวกับภีมแน่นอน”
“ก็แน่ล่ะ ก็ตอนที่มันจะหลอกฟั...ภีมเขาไง”
“แกก็อย่ามีอคติกับสิ่งที่มันทำนักสิ มองมันดีๆว่าสิ่งที่มันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้เพราะอะไร”
“เพราะอะไรล่ะ”
“มันกำลังขัดแย้งกับตัวเองน่ะสิ แกก็รู้ว่ามันไม่ชอบคนคิดสั้น คนไม่รักตัวเอง”
“พอเลยไอ้วรรธน์ แกอย่ามาปิดหางเพื่อนแกอีกเลย วันนี้แหละฉันจะไปแฉให้หมดถึงสิ่งที่พาสุห์มันเคยเอ่ยถึงภีม”
“แกจะบ้าเหรอโอเล่ ทำแบบนั้นทุกอย่างก็จบน่ะสิ”
“ทุกอย่างมันจบมาตั้งนานแล้ว แกเลิกเพ้อเถอะวรรธน์ เพื่อนเรามันเลว เราควรยอมรับได้แล้ว ปล่อยให้มันไปมั่วกับชาวบ้านเขาไปทั่วแบบนี้แหละ เป็นเอดส์ตายซักวันมันจะได้สำนึก”
“แกก็คิดไปนั้น ถึงยังไงไอ้พาสุห์มันก็เพื่อนเรา ฉันยังไม่อยากเห็นมันตายเพราะเอดส์แด...หรอก นะๆ ถือซะว่าช่วยมันให้หลุดจากคนอโคจรที่ตามหลอกหลอนมันพวกนั้น”
นั่นแหละคือประโยคสุดท้ายที่ทำให้เธอใจอ่อนยอมทำตามแผนการบ้าๆบอๆของคนที่อยากฉุดเพื่อนขึ้นจากแหล่งอโคจร ลายมือยุกยิกที่ภิธารเพิ่งอ่านผ่านสายตา เธอเป็นคนเขียนมันขึ้นเองแหละอาศัยว่าเธอมีฝีมือทางด้านคัดลอกลายมือชาวบ้านเข้าช่วยเสริมให้การ์ดแผ่นนั้นเหมือนส่งตรงมาจากพาสุห์ได้อย่างแนบเนียน
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ฉันสงสารภีมว่ะไอ้วรรธน์ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าสิ่งที่เราทำอยู่มันถูกต้องหรือเปล่า”โอเล่บ่นกระปอดกระแปดหลังเดินคู่กับเพื่อนชายออกจากห้องภิธาร
“เอาน่าดูๆกันไปก่อน ฉันยังไม่อยากให้ภีมหมดหวังจากพาสุห์”
“ก็เลยออกอุบายสร้างความหวังลมๆแล้งให้ภีมเขางั้นเหรอ”
“แกก็เห็นนี่ว่าผลมันน่าพอใจแค่ไหน ดูภีมเขามีรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวันเป็นไหนๆ”
“แกไม่คิดเหรอว่าซักวันเรื่องมันจะแดงขึ้นมา”
“เรื่องนั้นฉันจัดการเอง แกไม่ต้องห่วง แค่วันนี้เราพยายามประคองไม่ให้ภีมสิ้นหวังจากไอ้พาสุห์ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องไอ้พาสุห์ถ้าแกรู้ว่าฉันจะทำยังไงกับมันรับรองแกมีเฮแน่”
“แกคิดจะทำอะไรแผลงๆอีกอ่ะ”
“เอาน่า แกอย่าเพิ่งรู้ แกยิ่งปากไม่ดีอยู่ เผลอหลุดแผนให้มันรู้ ทุกอย่างก็พังกันพอดี”
“เฮอะ เอาเหอะ จะทำอะไรแกก็รีบทำ ฉันจะรอดูว่าแผนของแก มันจะทำให้สองคนนี้ลงเอยกันหรือสร้างรอยแยกให้พวกเขามองหน้ากันไม่ติดกันแน่”
“ฉันไม่ปล่อยให้แกรอนานหรอกโอเล่ แกคอยดูผลที่จะตามมาละกัน”
.
.
.
.
.
.
.
ครับ รอดูผลที่จะตามมาละกัน
เร็วๆนี้แหละ
ขอบคุณครับ
Boy
-
รอจ๊ะรอ ดีนะที่เพื่อนยังช่วยกัน :m1: :m1:
-
............ความรักกับคน 2 คน............ :a6: :a6:
-
:a6: สงสารภีม :a6: :a6: :a6: ความหวังดี จริงเหรอ :a6: :a6: :a6:
-
โหยยยยยยยยยย พี่บอยยยยยยยยยยยยยยยยย ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m15:
-
ความหวังดี บางทีก็ทำร้ายคนเหมือนกันเนอะ :a6: :a6:
สงสาร ภีม :sad2:
-
o15 มาจิ้ม ให้กำลังใจคุนบอย ในเล้า เป็ด
แฮ่ๆ ขอ รีพลาย ที่นู่นนนะคะ :m1:
ป๋อล๋อ.* เพราะถ้าอ่าน อีกรอบ .. นายพาสุห์ อาจจะพิการได้เอิ้กๆ
-
ไม่ได้เล่นหลายวันตามอ่านทันจนได้
ไมพาสุห์ถึงได้ใจร้ายเยี่ยงนี้น้อ
เอาใจช่วยให้แผนของวรรธประสบความสำร็จด้วยเถอะ
คนบ้าจะได้รู้ใจตัวเองซะที :laugh: :laugh:
PSC - คิดถึงพี่บอยจังเมื่อไรจะมาต่ออ่ะ กำลังตามลุ้น
-
พระเอกเลวก็ดีเปลี่ยนบรรยากาศ :m19:
-
:m11: เรื่องนี้ก็หนุก เข้มข้นมาก
ชอบนิยายคุณบอยจริงๆเลยอ่ะ ได้ใจทู้กเรื่อง
ลุ้นมากว่าภิธารจะเข้มแข็งได้รึเปล่า แล้วอีตาพาสุห์จะกลับใจได้มั๊ย :m28:
รอต่อไปจ้าา
-
วิวรรธน์ตามติดพฤติกรรมพาสุห์เมื่อรู้สึกได้แน่ชัดแล้วว่าเพื่อนซี้คนนี้คงไม่ยอมที่จะญาติดีกับภิธารอย่างที่ตนอยากให้เป็น ในเมื่อขอร้องกันดีๆให้มองถึงเหตุและผลแล้วฝ่ายนั้นไม่ฟังเขาจึงต้องเล่นโหมดบังคับคนๆนี้ทางอ้อมโดยยอมเสี่ยงดึงบุคคลที่เจ้าตัวคงไม่กล้าหืออะไรมากมายเข้ามาใช้ในการเล่นงานนั่นก็คือพ่อของเจ้าตัวเอง
เด็กหนุ่มตามดูพฤติกรรมเพื่อนซี้จนเห็นว่าเจ้าตัวแอบเกเรไม่เข้าซ้อมดนตรีซักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ไปตามเอาอกเอาใจใครคนใหม่ที่เขาไม่รู้จัก แต่ก็มั่นใจว่าซักวันหนึ่งเพื่อนเขาคนนี้คงจะลากตัวใครคนนั้นไปแนะนำต่อหน้าแก๊งค์อย่างที่เคยๆทำ แต่เขาจะไม่รอวันนั้น เขามีเป้าหมายอยู่แล้วที่จะให้พาสุห์ลงเอยกับคนที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาลในอีกไม่กี่วันเขาเลยตัดสินใจเอ่ยจัดการขั้นเด็ดขาดกับพาสุห์ในเย็นวันหนึ่ง โดยการขู่ว่าจะแฉพฤติกรรมเจ้าตัวต่อครอบครัวให้หมด หากว่าเจ้าตัวไม่เลิกนิสัยเที่ยวเตร่แบบนี้ คนขู่จะแฉนึกสาใจเมื่อเห็นเพื่อนมีสีหน้าเหรอหรา จึงเดินเกมต่ออย่างไม่ปล่อยให้เพื่อนได้โต้แย้ง เด็กหนุ่มรู้ดีถึงเบื้องลึกเบื้องหลังที่พาสุห์ติดชื่อเข้าในวงดนตรีแจ๊สของมหาวิทยาลัยจึงใช้ไม้ตายขั้นสุดท้ายขึ้นมาฟาดเพื่อสยบให้เพื่อนคนนี้หนีไปไหนไม่รอดจากคนที่เขาและผองเพื่อนส่งเสียเชียร์ นั่นก็คือภิธาร
“มึงเป็นหอกอะไรของมึงไอ้วรรธน์ นี่มึงจะบังคับให้กูต้องทนคบทนอยู่กับคนที่กูไม่ได้รักเพื่ออะไร กูกับภีมเราจบกันด้วยดีแล้ว พวกมึงจะเข้ามาแส่เรื่องของพวกกูทำไม มึงเลิกคิดที่จะเอาพ่อแม่กูมาใช้เป็นเครื่องมือที่จะให้กูยอมกลืนน้ำลายตัวเองเลยนะ ยังไงคนอย่างกูเลิกก็คือเลิก ไม่มีทางที่กูจะหันกลับไปกินของเก่าหรอกโว้ยจำไว้”พาสุห์เปิดฉากฉะทันควันเมื่อฟังสิ่งที่เพื่อนตัวดีสาธยายมาทั้งหมดแล้วสรุปใจความได้ว่า ทางเดียวที่เขาจะรอดจากการถูกที่บ้านเล่นงานโทษฐานไม่เอาอ่าวเอาถ่านกับกิจกรรมที่พวกท่านๆแบกหน้าฝากให้คือต้องหันกลับไปคบกับคนที่เขาชิงชังการมองโลกอย่างภิธาร
“ของเก่าแล้วไง ภีมเขาเสียหายตรงไหน มึงแหกตาดูบ้างไหมว่าเพื่อนๆในกลุ่มต่างก็ชอบเขาทั้งนั้น มึงควงใครมากี่คนต่อกี่คน มีซักคนมั๊ยที่พวกกูจะสนับสนุนมึงอย่างภีมเขาน่ะ แค่นี้มึงก็ไม่มีสมองจะคิดเองเหรอว่ามึงเจอเพชรเข้าแล้วไม่ใช่แร่ใช่กรวดอย่างที่มึงหลับตาไปจิ้มๆมาหา ไอ้หน้าโง่”วิวรรธน์ฉะกลับเช่นกัน วันนี้เป็นไงเป็นกัน ถ้าแผนการนี้ของเขาไม่สำเร็จ เขาก็คงจะวางมือจากการเป็นพ่อสื่อซะ แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฟ้ากำหนด แม้จะขัดใจเขานัก แต่เขาก็จะจำใจยอมรับ
“ยังไงกูก็ไม่กลืนน้ำลายตัวเอง กูไม่ใช่คนโลเล อีกอย่างกูเชื่อว่าภีมเขาเข้าใจ กูกับเขาจากกันด้วยดี”
“ด้วยดียังไง ด้วยดีแล้วทำไมภีมเขาถึงต้องคิดทำร้ายตัวเองล่ะ”
“นี่มึงยอมรับแล้วเหรอว่าภีมเขากระโดดตึก ไหนเคยเถียงกูไงว่าเขาพลัดตกลงมาเอง”
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้กูเชื่อตามมึง และมึงก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่มึงทำด้วย”
“มึงพูดเหี้...อะไรของมึงเนี่ย มึงจะให้กูรับผิดชอบอะไร”
“ชีวิตของภีมไง มึงไม่รู้มึงไม่เห็นนี่ว่าตอนนี้เขารอที่จะให้มึงไปหาเขาแค่ไหน มึงให้ความหวังกะเขา แล้วมึงก็จากเขาไปดื้อๆ มึงไม่กลัวเวรกรรมตามทันมึงหรือไง ที่ภีมเป็นแบบนั้นก็เพราะมึงไม่ใช่ใครอื่น มึงเลิกเที่ยวและก็เลิกมองความรักเป็นของเล่นทีเถอะ กลับไปหาภีมซะ ทุกอย่างมันยังไม่สาย กูเชื่อว่าภีมเขายังรักมึงและพร้อมที่จะอภัยในสิ่งที่มึงทำ”
“กูไปทำอะไรเขา มึงอย่าพูดให้กูสมเพชเขามากกว่านี้หน่อยเลยไอ้วรรธน์ เขาทำตัวเอาเองแท้ๆ เออถ้ากูเอาปืนไปขู่ไปจี้เขาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่อะไร แค่กูบอกเลิกถึงกับจะฆ่าตัวตาย สมองบรรจุแต่ขี้เลื่อยเอาไว้หรือไง ถึงไม่รู้จักคิด ว่าอะไรควรไม่ควร”
“มึงพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะพาสุห์ ทำไมล่ะ ทำไมมึงไม่คิดบ้างว่าที่ผ่านมามึงอาจจะให้ความหวังเขามากไป จนทำให้เขาถอนตัวไม่ทัน มึงก็รู้นี่ว่ามึงเสน่ห์แรงแค่ไหน มึงจะให้คนทุกคนที่มึงจีบมึงคั่วมีนิสัยรักง่ายหน่ายเร็ว อย่างที่มึงต้องการไม่ได้หรอกนะ ใจเขาใจเรา มึงคิดบ้างสิ ใช่วันนี้มึงอาจจะพูดได้ว่าการถูกบอกเลิกเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว กูไม่อยากให้มึงมีความผิดติดตัวไปจนตายที่คิดอะไรตื้นๆแบบนี้ คนเราเจอะกับตัวถึงรู้มึงจำคำกูไว้ให้ได้ดี”
“มึงเพ้อใหญ่แล้วไอ้วรรธน์ กูชักอยากรู้แล้วสิว่าภีมเขาเอาอะไรมาหว่านมาล้อมพวกมึง พวกมึงถึงได้สรรเสริญเขาจัง แค่คนสิ้นคิดคนนึง พวกมึงอยากให้ชีวิตกูทั้งชีวิตจมปรักกับคนแบบนี้มากนักหรือไง กูเป็นเพื่อนพวกมึงนะไม่ใช่เขา พอเลย กูเบื่อ กูรำคาญที่จะรับรู้เรื่องไร้สาระแบบนี้อีก ปล่อยกูไปตามทางของกู อย่ามายุ่งกะกูอีก ไม่งั้นกูไม่ใช่แค่ขู่ กูเลิกคบกับพวกมึงจริงๆด้วย”
“ก็เอาสิ ถ้ามึงคิดว่าจะมีใครทนนิสัยเลวๆของมึงได้อย่างพวกกู”
“นี่มึงกำลังท้ากูนะไอ้วรรธน์”
“กูไม่ได้ท้า ที่กูพูดกูเอ่ยทุกคำ กูแค่หวังดีกะมึง ที่มึงเป็นเพื่อนกู จากนี้มึงจะฟังหรือไม่ฟังก็ตามใจ และถ้ามึงคิดจะเลิกคบกับพวกกูจริงๆ มึงก็จงรู้ไว้กูพร้อมที่จะเป็นคนเลวแฉพฤติกรรมและการกระทำทุกอย่างของมึงต่อครอบครัวมึงแน่ เลือกเอาละกันว่ามึงจะทำยังไงกะชีวิตมึงดี วันศุกร์นี้ภีมจะออกจากโรงพยาบาล เขาคงจะกลับไปพักฟื้นที่บ้านเขาเป็นเดือน ถ้ามึงฉลาดคิด หวังว่ากูคงจะเห็นมึงโผล่หน้าไปให้เขาเห็นหน้าในวันนั้นเป็นวันสุดท้ายก่อนที่เขาจะหายไปเป็นเดือน กูขอพูดกับมึงแค่นี้แหละ จากนี้เป็นหน้าที่ ที่มึงต้องคิดเอาเองไอ้เพื่อนยาก”วิวรรธน์เดินจากไปเมื่อพูดจบ พาสุห์ถึงกับนั่งทรุดลงกุมขมับ ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนร่วมก๊วนถึงต้องหลงและเข้าข้างคนที่เขานึกรำคาญถึงขนาดต้องดึงครอบครัวเขามาเกี่ยวข้องด้วย
“ผมชักอยากรู้แล้วสิว่าคุณใช้มารยาแบบไหน เป่าและกรอกหูเพื่อนผมจนพวกมันมองว่าผมเลวได้ภิธาร”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด เมื่อนึกพาลไปถึงคนที่ทำให้ชีวิตที่เคยสงบนิ่งของตัวเองต้องเกิดความวุ่นวายตามมา
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“จริงเหรอไอ้วรรธน์ นี่แกเล่นแรงไปหรือเปล่าวะ”โอเล่ตรงเข้าถามเพื่อนหนุ่มทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เจ้าตัวหอบมาเล่าให้ฟังอย่างสาใจว่าได้จัดการกับพาสุห์ขั้นเด็ดขาดเกี่ยวกับเรื่องของภิธารแล้ว
“แรงไม่แรงไม่รู้ล่ะ ฉันบอกแกแล้วนี่ว่าฉันจะจัดการไอ้พาสุห์มัน ”วิวรรธน์บอก ก่อนจะลอบถอนหายใจอย่างสับสนในสิ่งที่ได้เอ่ยได้ขู่เพื่อนที่ซี้ที่สุดเอาไว้ จะว่าไป ถ้าพาสุห์มีน้ำจิตน้ำใจที่จะไปถามไถ่ดูอาการคนที่เคยคบกันอย่างภิธารซักนิด เขาคงไม่คิดทำอะไรที่ดูไม่มีเหตุผลแบบนี้ เรื่องของหัวใจไม่ควรที่จะเอาเงื่อนไขใดๆของชีวิตมาบังคับ ข้อนี้เขาเองก็รู้ดี
“แล้วผลลัพธ์มันจะเป็นยังไงบ้างวะไอ้วรรธน์”โอเล่เอ่ยต่ออย่างอดห่วงผลที่จะตามมาไม่ได้ หากว่าพาสุห์คิดได้ก็ดีไป อย่างน้อยๆถ้าพาสุห์ลำบากใจที่จะคืนดีกับภิธาร เธอก็อยากจะเห็นแค่ว่าเพื่อนคนนี้มีน้ำใจที่จะไปถามไถ่และดูอาการคนที่เคยคบหากันให้ฝ่ายนั้นพอมีกำลังใจฮึดสู้ที่จะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างคนไม่มีปมก็ยังดี เพราะทุกครั้งที่เธอมองเห็นภิธาร เธอก็รู้สึกเหมือนในแววตาเจ้าตัวจะหม่นเศร้าอยู่ตลอดเวลา แม้ในขณะที่เจ้าตัวจะยิ้มจะหัวเราะก็ใช่ว่าแววตาหม่นเศร้าที่เธอเห็นจะหายไป
“ถ้าไอ้พาสุห์มันไปเห็นสภาพภีมเข้า ฉันคิดว่ามันคงจะสำนึกได้เองแหละว่าสิ่งที่มันทำมันเอ่ยกับภิธาร มันไม่ใช่เรื่องขี้ปะติ๋วอย่างที่มันคิดเองเออเองฝ่ายเดียว”วิวรรธน์เอ่ยกับเพื่อนสาวตบท้ายก่อนที่ต่างคนต่างถอนหายใจเพราะวาดอนาคตที่ว่าเมื่อสองคนนั้นเผชิญหน้ากันแล้วต่างคนต่างจะรู้สึกเช่นไรต่อกันไม่ถูกจริงๆ
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ประตูห้องพักถูกเปิดออกไร้เสียงคนเคาะอย่างผิดวิสัย ภิธารหันไปมองช้าๆเมื่อรู้สึกถึงฝีเท้าใครบางคนก้าวเข้ามา
.
.
.
.
.
.
อะ อะ เจ้าของฝีเท้าจะเป็นใคร ติดตามตอนต่อไปนะครับ
Boy
ออกตัวก่อนไป รู้ว่าตอนนี้ต่อให้สั้นไปหน่อย แต่อย่าเคืองกันนะ ไว้จะมาต่อให้อีก
ขอบคุณครับ
Boy
-
ใครหว่า :a11:
-
พาสุห์ชัวร์ :try2: :try2: :try2: (จะหน้าแตกรึเปล่าหว่า :m22: :m22:)
-
บอยทิ้งเอาไว้ให้ลุ้นอีกล่ะ ทุกเรื่องเลย
อยากอ่านใจจะขาดดดดดดด รีบมาต่อนะครับ :give2:
-
พี่บอยอ่า.......สั้นนิดเดียวเอง ค้างคาด้วย :sad2:
คราวหน้าขอเยอะหน่อยนะคับพี่บอยคนดี๊ คนดีของน้อง
:m1: :m3:
พาสุห์จะยอมใจอ่อนป่าวน๊า รอดูต่อไปก็แล้วกัน หุหุหุ
-
พระเอกเลวได้ใจจิงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คิดถึงน้องบอยจังเยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:impress: :impress: :impress:
อืมมมมมมมมม.....เรื่องของบอยอ่ะ อ่านทีไรอยากอ่านตอนต่อเร็วๆ ทุกทีเลย
อีตาพาสุห์นี่ก็นะ.....แรงเจรงๆ คิดอะไรแล้วยึดติดกะไอ้ความคิดนั้นมากๆ
สงสารภีมจัง.... :o12: :o12:
เอ๋....ใครกันน๊ออออออออ...ที่เดินเข้ามา??
-
:a6: :a6: ดูคุณบอยทำดิ ทิ้งไว้ให้ค้างคา..
แล้วแบบนี้ ใครจะไม่หลงรักนิยายคุณบอย :a3:
เป็นกำลังใจให้จ้าาา จะได้รีบมาต่อ อิอิ..
-
มารอเป็นกำลังใจให้บอยครับ
-
แวะมาดันรอคุณบอยที่บ้านนี้ด้วย :m13:
-
พี่บอยอ่ะ ลุ้นนะพี่
-
............ใครกันหนอ...........จะเข้ามาปล้ำอ่ะป่าว......... :m11: :m11:
-
:impress: :impress: :impress:
อะครับผมสนุกดีครับ เป็นกำลังใจให้ครับผม
แล้วจะติดตามตอนต่อไปครับ
:impress: :impress: :impress:
-
กำลังสนุกอีกแล้ว :m4: จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้างเนี้ย
รึว่าจะแอบเศร้าอีก :impress: มาแอบรอดูครับผม :m7:
-
“พาสุห์”น้ำเสียงเบาหวิวดังลอดออกมาจากปากของภิธารทันทีที่สายตามองเห็นร่างสูงของคนที่โผล่พ้นประตูเข้ามา
..ตื่นได้แล้วภีม ตื่นได้แล้ว..เด็กหนุ่มพึมพำบอกตัวเองพลางหลับตาลงชั่วขณะหวังเพียงลืมขึ้นมาใหม่เขาจะได้เจอความจริงที่ว่า ตรงประตูต้องไม่มีร่างของพาสุห์ยืนอยู่
“หลับตาทำไม อยากเจอผมนักไม่ใช่เหรอ”น้ำเสียงนิ่งเรียบดังเข้ามาให้ได้ยิน ตามด้วยเสียงปิดประตูห้องดังปังทำเอาคนที่หลับตาสะดุ้งตกใจตื่นขึ้น
ร่างสูงของพาสุห์เดินเข้ามาใกล้ปลายเตียง คนบนเตียงนึกคิดในใจว่านี่ไม่ใช่ความหรอกเหรอ ที่อยู่ในห้องนี้กับเขาคือพาสุห์ จริงๆใช่มั๊ย
“พาสุห์ นั่นคุณใช่มั๊ยครับ”เสียงแห่งความปีติดังถามขึ้นเพื่อให้คนที่กำลังเดินมาหาตอบให้ชื่นใจว่าสิ่งที่มองเห็นไม่ใช่ภาพลวงตาแต่
“พวกไอ้วรรธน์ไม่เห็นบอกนี่ว่าคุณจะตาบอดด้วย”ประโยคและน้ำเสียงขึงขังที่ตอบกลับมาทำเอาเด็กหนุ่มชะงักไปชั่วขณะ
“ขอโทษนะที่ผมมาเยี่ยมช้าไปหน่อย ชีวิตกำลังยุ่งๆ”คนที่ทำให้ปฏิกิริยาร่างกายชะงักเอ่ยต่อตามมา รอยยิ้มของคนชะงักจึงผุดแต้มใบหน้าขึ้นมาได้ใหม่ คิดไปว่าคนๆนี้ไม่ได้ลืมตัวเองจริงๆ ก็เจ้าตัวบอกยุ่งทุกอย่างก็คงจะยุ่งนั่นแหละ
“จริงๆแค่คุณฝากเยี่ยมมากับพวกวิวรรธน์ ผมก็ดีใจแล้วครับ ผมไม่เป็นไรมาก โชคยังดีที่แค่ขาหัก แขนหัก”เด็กหนุ่มเอ่ยออกไปยิ้มๆ พลางยันกายจะลุกนั่งจนลืมสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูฉงนของคนที่เดินมาถึงปลายเตียงพอดี
“ตะกี้คุณพูดว่าไงนะ”พาสุห์เอ่ยถามถึงประโยคที่หลุดออกจากปากของคนพยายามยันกายลุกนั่ง สองมือเก็บล้วงกระเป๋ายืนมองคนที่ยันกายลุกนั่งทุลักทุเลอย่างไม่คิดที่จะเข้าไปช่วย ช่วยทำไมล่ะ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้าตัวทำตัวเองแท้ๆนี่ เขาไม่เกี่ยว ที่เขามานี่ เขาไม่ได้รู้สึกผิดใดๆทั้งนั้นกับคำพูดของวิวรรธน์ ที่เขามาเขาก็แค่อยากมาดูสภาพและมารยาของคนที่อาจจะพูดหรือเป่าอะไรกรอกหูเพื่อนเขาให้เขาได้เป็นคนเลวในสายตาพวกมันแค่นั้น หรือจุดประสงค์อื่นมากกว่านั้นหน่อยเขาก็อยากจะมาบอกให้คนๆนี้เข้าใจเป็นครั้งที่สองว่าเขากับเจ้าตัวมันไม่มีทางไปกันได้จริงๆ เขาไม่ชอบคนอ่อนไหว อ่อนแอ และเหราะแหระ เจ้าตัวคงยังไม่รู้ตัวล่ะสิว่าตัวเองเป็นคนแบบนี้ ถึงได้พยามจังที่จะให้เขามาดูมาหา วันนี้แหละ อยากให้เขาต้องพูดแรงแบบไม่รักษาน้ำใจนักเขาก็ฉะให้หมดถึงพฤติกรรมที่เขาไม่ชอบและรำคาญที่จะเดินด้วยจนเลือกที่จะบอกเลิก!!เผื่อสมองและหูตาที่ดูจะหลงเขาเป็นบ้าเป็นหลังจะสว่างขึ้นและเลิกที่จะเรียกร้องความสนใจในวิธีสิ้นคิดแบบนี้ซะที
“พาสุห์ถามผมว่าไงนะครับ”ภิธารเอ่ยถามขึ้นใหม่ เมื่อพยายามยันกายนั่งในท่าที่ไม่ต้องเจ็บปวดแขนขาข้างที่หักมากนัก แวบแรกที่เงยหน้าขึ้นสายตาเด็กหนุ่มลอบมองอาการยืนล้วงกระเป๋ากางเกงของคนเคยซี้ หัวใจเกือบกระตุก แต่ดีหน่อยที่คุมมันไว้ทัน คำถามเมื่อครู่จึงเจือด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่ได้คิดอะไรในใจ
“เฮอะ!! อาการคุณแย่กว่าที่คิดนะภีม ตะกี้ผมก็นึกว่าตาบอด คราวนี้เกิดหูหนวกขึ้นมาอีก”คนถูกถามเอ่ยหยันๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อไม่ใส่ใจที่จะได้คำตอบจากคำถามที่ตนถามไว้ แววตาหม่นเศร้าเคล้ามารยาของคนตรงหน้ามีมาให้เห็นแล้วนี่ เขาควรจะเปิดประเด็นทำความเข้าใจกับเจ้าตัวซะที ยืนอยู่ห้องนี้นานๆ ก็ใช่ว่าจะดีนัก เกิดก๊วนไอ้พวกตัวดีมาสมทบเข้า เขาก็จะแย่ไปกันใหญ่
“ดูเหมือนคุณอารมณ์ไม่ดีเลยนะพาสุห์”คนแววตาหม่นเศร้าเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้าเช่นเคย แม้มันจะลำบากนักในความจริงที่ต้องฝืนให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองไม่สะท้านต่อคำทักแต่จะให้เขาแสดงอาการไม่พอใจออกมามันคงไม่ดีหรอกที่เขาจะทำเช่นนั้นกับคนที่มีน้ำใจมาเยี่ยม
“คิดถึงอารมณ์คนอื่นเป็นด้วยเหรอ ผมนึกว่าคุณคิดถึงแต่ตัวเองอีกนะ”พาสุห์รวนต่ออย่างนึกหมั่นไส้ในใบหน้าแววตาและรอยยิ้มแสนซื่อที่เขามองเห็น เขาว่าขนาดนี้แล้วยังจะมาตีสีหน้ายิ้มให้อีก เล่นละครเก่งแบบนี้นี้เองพวกเพื่อนเขาถึงสรรเสริญกันจัง เมื่อก่อนที่เขาเคยหลงคบก็คงจะแพ้มารยาตัวนี้สินะ แต่ขอโทษเถอะ วันนี้มันใช้ไม่ได้อีกแล้ว
“คุณคงเหนื่อย นั่งก่อนดีมั๊ยครับ”ภิธารเอ่ยอย่างใจเย็น ตั้งแต่พาสุห์เข้ามาในห้องนี้ เขายังไม่ได้ยินคำถามไถ่อาการเขาซักคำ เจ้าตัวหงุดหงิดอะไรมาจากไหนนะ
“ผมอยู่ไม่นานหรอก ผมมานี่ผมแค่จะมาทำความเข้าใจกับคุณอีกรอบแค่นั้น แล้วผมก็จะกลับ”พาสุห์บอกจริงจัง
“ทำความเข้าใจกับผม เรื่องอะไรครับ”คนถูกบอกเอ่ยถาม รอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้าชั่วขณะ เมื่อความสงสัยเข้ามาเคลือบแคลงในใจ
“เรื่องคืนนั้น”
“คืนนั้น คืนไหนครับ”
“วาเลนไทน์ที่ผ่านมา”
“ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ”
“ผมว่าคืนนั้นคุณดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ผมบอก ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะทำตัวมีปัญหาขึ้นมาจนได้ ถามจริงเถอะ แค่ถูกบอกเลิกเนี่ย ทำไมถึงคิดฆ่าตัวตาย สมองมีน่ะคิดมั๊ย ที่ผมต้องบอกเลิกคุณเพราะผมกับคุณไปกันไม่ได้ เราลองคบกันแล้วคุณก็เห็นก็รู้ว่าความชอบเรามันต่างกัน โทษทีเถอะถ้าผมจะต้องขอพูดอะไรตรงๆถึงสิ่งที่ผมทนคุณไม่ได้ เผื่อสมองที่คิดอะไรช้าๆของคุณจะยอมเข้าใจ คุณมันอ่อนหวาน อ่อนไหวเกินกว่าที่ผมจะรับได้ ผมเป็นเกย์นะครับไม่ใช่ผู้ชาย ผมคงจะตามเอาใจและให้ความอบอุ่นกับคนที่มีบุคลิกเกินหญิงแบบคุณไม่ได้ ผมรู้ว่าผมอาจจะพูดแรง แต่ครั้งนี้คุณจะได้ยินเป็นครั้งสุดท้ายภีม ถ้าคุณจะยอมถอยยอมเลิกที่จะใช้เพื่อนผมเป็นเครื่องมือเพื่อดึงผมกลับมาหาคุณหลังจากที่คุณยอมเสี่ยงเรียกร้องความสนใจโดยวิธีสิ้นคิดแล้วไม่ได้ผล แต่ไม่สิ การที่คุณคิดฆ่าตัวตายจะเรียกว่าไม่มีผลกระทบต่อผมคงไม่ได้ คุณรู้มั๊ย เพื่อนผมทุกคนพวกมันมองผมเลวก็เพราะการกระทำของคุณ สาใจหรือยังล่ะกับการที่ทำให้คนที่เขายอมรับในสิ่งที่คุณเป็นไม่ได้ต้องกลายเป็นคนเลว หัดมองตัวเองก่อนเถอะนะถึงข้อบกพร่องที่มี ไม่ใช่เอะอะๆก็คิดที่จะทำอะไรแผลงๆ อยู่คนเดียวมันจะตายหรือไง ไม่มีใครรักแล้วมันจะตายหรือไง คนคิดตื้นแบบนี้ สาบานได้ว่าถ้าตายไป งานศพผมจะไปหรือเปล่า ผมยังต้องคิดหนัก พูดแค่นี้คุณคงพอเข้าใจนะถึงสาเหตุที่ผมไม่โผล่หน้ามาให้คุณเห็น จากนี้ไปเลิกซะที่จะหว่านล้อมเพื่อนผม ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะ คุณเองก็เหมือนกัน คนเราเกิดมาคงมีคู่กันทุกคนแหละ ทำตัวเองให้หายไวๆ ออกไปเผื่อจะเจอคนอย่างที่คุณต้องการ คนที่ต้องอยู่ในโลกจินตนาการของคุณได้ 24 ชั่วโมง ผมเอาใจช่วยได้แค่นี้แหละในฐานะคนที่เคยคบกัน”
“พาสุห์ นี่คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ”
“ใช่ผมเข้าใจผิด เข้าใจผิดมาตลอดเกี่ยวกับนิสัยของคุณ ผมคิดว่าคุณคงเป็นคนที่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ผมเสียใจจริงๆที่ผมคิดผิด ผมไม่น่าที่จะเอาตัวเองไปพัวพันกับคนประเภทคุณเลย”
“พาสุห์ ผมอธิบายได้นะถึงสิ่งที่คุณกำลังเข้าใจผมผิดๆ ฟังผมนะพาสุห์ คุณฟังผมนะ”
“ฟังงั้นเหรอ จะให้ผมฟังอะไรอีก ถ้าคุณคิดจะบีบน้ำตาสาธยายว่าสิ่งที่ผมเอ่ยไม่ใช่ความจริง บอกไว้ก่อนนะมันฟังไม่ขึ้นหรอก เก็บน้ำตาและถ้อยคำสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนน่าสงสารไว้ตบตาเพื่อนผมเถอะ กับผมคุณอย่ามาคิดใช้ ผมไม่อยากสมเพชคุณไปมากกว่านี้ เข้าใจนะครับ”
“ไม่นะพาสุห์ คุณอย่ารวนผมแบบนี้สิครับ ฟังผมก่อนนะ ผมขอร้อง ผมไม่ได้คิดที่จะเรียกร้องความสนใจอะไรจากคุณเลยนะครับ ผมไม่อยากให้คุณจากผมไปด้วยความรู้สึกเกลียดชังแบบนี้ ผมอธิบายสิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดได้นะ”
“ผมว่าแล้ว ว่าคุณต้องมาไม้นี้ภีม คุณกำลังจะอธิบายใช่มั๊ยว่าที่คุณมานอนเข้าเฝือกเป็นมัมมี่อยู่เนี่ยเพราะเกิดจากอุบัติเหตุ”
“พาสุห์ ผมไม่ได้คิดฆ่าตัวตายนะ ผมพลัดตกจากระเบียงจริงๆ คุณต้องเชื่อผมนะ”
“ก็อยากจะเชื่อหรอกนะ ถ้าคุณอธิบายได้ว่าคุณปีนไปทำซากอะไรตรงระเบียงที่เขาสร้างไว้แค่ประดับตึก ”
“ผม ผม ผม...”
“ไงล่ะ นึกไม่ออกใช่มั๊ยว่าจะยกเมฆเรื่องใดขึ้นมาแก้ต่างให้ตัวเองดูเป็นคนมีสมองขึ้น เฮอะ!!แค่นี้มันก็ชัดแล้วภีม ผมเสียใจและผิดหวังในตัวคุณจริงๆ ผมเคยคิดว่าถึงแม้เราจะจบกันไปแต่ผมก็อาจจะยังคบคุณในฐานะเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งได้เหมือนพวกไอ้วรรธน์หรือโอเล่ แต่มาตอนนี้ วินาทีนี้ ความรู้สึกตรงนั้นมันหายไปหมดแล้ว คุณทำตัวคุณเองนะ คุณจะมาโทษว่าผมใจร้ายไม่ได้ที่ผมต้องตัดเยื่อใยกับคุณแบบนี้ และผมจะขอบอกคุณอีกเป็นครั้งสุดท้ายว่าเลิกทำตัวเองให้น่าสงสารต่อสายตาเพื่อนผมจนพวกมันมารุมด่ารุมประณามผมได้แล้ว วันนี้ทุกอย่างมันคงจะชัดแล้ว ว่ายังไงๆ ผมก็คงจะกลับมาญาติดีด้วยกับคุณไม่ได้ แค่นี้แหละที่ผมจะมาบอกคุณวันนี้ ผมขอตัวนะครับ ขอให้หายเร็วๆ ถ้าคุณฉลาดและไม่อยากให้คนที่คุณเคยรักมองคุณอย่างสมเพชไปมากกว่านี้ คุณคงจะรู้ว่าควรทำไงกับเพื่อนผม พูดให้พวกมันเข้าใจซะว่าที่คุณต้องมาเป็นแบบนี้ เพราะตัวคุณเองไม่ใช่ผม เรื่องง่ายๆแค่นี้ หวังว่าคงจะทำได้นะครับ ลาก่อน”
ร่างของคนพูดเดินหายออกไปจากห้องเมื่อไหร่ไม่รู้ คนอยู่ในห้องรู้เพียงว่าโลกรอบกายตอนนี้เหมือนหยุดเดินและเงียบไปชั่วขณะ มันแค่ฝันร้ายภิธาร มันแค่ฝันร้าย สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ มันไม่ใช่ความจริง ตื่นสิ ตื่น
“พาสุห์ คุณเข้าใจผมผิด คุณเข้าใจผมผิด”คนปลุกตัวเองให้ตื่นพึมพำออกมาอย่างเลื่อนลอยเมื่อแน่ชัดในความรู้สึกแล้วว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง ความจริงที่ว่าตัวเองกำลังถูกคนเคยคบหามองอย่างผิดๆ ไม่สิ เขาต้องอธิบายทุกอย่างให้มันชัดกว่านี้ เขาต้องอธิบายในสิ่งที่คนๆนั้นพาลเกลียดเขา ตัวตนของเขาไม่ใช่แบบนั้นอย่างที่ถูกกล่าวหา
“พาสุห์ คุณยังไปไม่ไกลใช่มั๊ย”คนต้องการอธิบายพึมพำ พลางมองรอบตัวและคิดหาวิธีที่จะตามไปอธิบายความเป็นจริงให้คนที่เกลียดเขาเพราะความเข้าใจผิดให้กระจ่างชัดถึงสิ่งที่เขาต้องเป็นแบบนี้
เด็กหนุ่มพยายามยันกายที่จะลงจากเตียงเมื่ออารมณ์อดสูใจเข้าแทนที่ความเจ็บปวด เขาไม่อยากเป็นคนที่ถูกเกลียด พาสุห็ต้องไม่เกลียดเขา เขาไม่เคยเรียกร้องความสนใจจากใคร เขาต้องตามไปอธิบายความเป็นจริงให้ตัวเองพ้นมลทิน แม้จะต้องคลานไป เขาก็จะทำ!!
“พาสุห์ คุณกลับมาฟังผมก่อน..โอ้ย!!”เสียงร้องดังลั่นขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บปวดเหลือแสนกับบาดแผลที่ยังไม่หายดีและกระดูกที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม เมื่อรู้สึกความเจ็บปวดจะแล่นตรงไปยังประสาทสัมผัสส่วนอื่น มือข้างที่ดี ค่อยเอื้อมไปเพื่อจะกดปุ่มสัญญาณแจ้งเจ้าหน้าที่ภายนอกว่าร่างกายเข้าเจ็บปวดดั่งโดนฉีกเป็นเสี่ยงๆเพียงเพราะการยันกายจะลงจากเตียง
มือยาวเอื้อมคว้าไปโดนปุ่มสัญญาณอย่างทุลักทุเลก่อนเจ้าของมือจะกัดฟันกดแช่เป็นสัญญาณยาว เมื่อแน่ใจแล้วว่าบุคคลข้างนอกคงได้รับสัญญาณจึงปล่อยมือนั่นให้ตกราบลงไปอย่างคนหมดอาลัยเมื่อสุดท้ายน้ำในตาก็ไหลลงอาบแก้มจากการทนแรงกดดันทางทางกายและใจไม่ไหว
.
.
.
.
.
.
เอ่อ .......ไม่มีไรจะพูด แหะๆ
รอตอนต่อไปครับ มาแน่ อารมณ์รันทดไม่สุด ผมไม่หยุดหรอก !!!
ขอบคุณครับ
Boy
-
ชีวิต :a6: :a6: คุณบอยใจร้าย :o12:
-
“พาสุห์ นั่นคุณหรือเปล่าครับ”เสียงที่ทักขึ้นมาจากทางด้านหลังทำเอาเด็กหนุ่มที่กำลังก้าวฉับๆเพื่อที่จะไปที่ลิฟท์หยุดชะงักลับหันไปมองทางต้นเสียง
นิพิธ กำลังเดินตรงมา หน้าที่บึ้งตึงจากเหตุการณ์ในห้องเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าทักทาย
“นิพิธ มาได้ไงครับ”
“ผมควรจะถามคุณมากกว่า ว่าคุณมาที่นี่ได้ไง ผมน่ะมาเยี่ยมเพื่อนผม”คนถูกทักเอ่ยบอก คนทักครุ่นคิดหน่อยๆ ก่อนจะเออออไปด้วย
“จริงสิ เพื่อนคุณอยู่ที่โรงพยาบาลนี้นี่นา”
“อืมครับ แล้วนี่พาสุห์มาเยี่ยมใครหรือเปล่าครับ”
“อ๋อ ปะเปล่าครับ พอดีเอ่อ ผมไม่สบายเองนิดหน่อยเลยมาตรวจร่างกาย”
“เหรอครับ แล้วเป็นไรมากหรือเปล่าครับ ท่าทางคุณไม่เหมือนคนป่วยเลยนะ”
“อืม ก็แค่ไข้ขึ้นธรรมดา แล้วนี่นิพิธเยี่ยมเพื่อนเสร็จยัง”
“เสร็จแล้วครับ เนี่ยกำลังจะกลับ”
“กลับไงครับ ไปด้วยกันมั๊ย ผมกำลังจะกลับเหมือนกัน”
“ก็ได้ครับ ถ้าไม่รบกวนพาสุห์เกินไป”
“ไม่หรอกครับ ผมยินดีและเต็มใจอย่างมากซะด้วยซ้ำ แต่ว่ามีข้อแม้หน่อยนะว่าก่อนกลับ นิพิธต้องไปทานข้าวเป็นเพื่อนผมก่อน นะครับ”
“ก็ได้อีกนั่นแหละครับ ผมยังไม่ทานอะไรมาเหมือนกัน”
“ดีเลยครับ งั้นเชิญทางนี้ครับ”
ร่างสองคนที่ยืนสนทนากันเมื่อครู่กำลังจะเดินหายเข้าไปในลิฟท์ด้วยกันแต่ทว่าสองคนไม่อาจที่จะเข้าไปได้ตามต้องการเมื่อมีเสียงหนึ่งร้องทักดังลั่นซะก่อน
“หยุดก่อนทั้งสองคนนั่นแหละ”วิวรรธน์เองเป็นเจ้าของเสียงทัก เด็กหนุ่มเดินทิ้งกลุ่มเพื่อนที่ยืนออกันอยู่ทางด้านหลังเพื่อมาประจันหน้ากับคนสองคนที่ตนเรียกไว้
“แกมาได้ไงไอ้วรรธน์”พาสุห์ทักคนเดินมาหยุดตรงหน้า ปล่อยให้ลิฟท์ที่เปิดค้างไว้ปิดลงด้วยระบบอัตโนมัติ
“มึงน่าจะรู้นี่ว่ากูมาหาใคร”วิวรรธน์ตอบเป็นปริศนาพลางสู้สายตาคนถามไม่ถอย เขามาทันเสียงสนทนาของเพื่อนกับคนที่เขาไม่รู้จักเมื่อครู่จนได้ยินทุกสิ่งที่ออกมาจากปากของเพื่อนตัวดีจึงต้องปรี่เข้ามาจัดการอย่างนี้ไง
นิพิธมองหน้าคนสองคนที่สู้สายตากันอย่างงงงวยในเหตุการณ์ เด็กหนุ่มทำทีจะขอตัวไปที่อื่นเพื่อให้สองคนได้เคลียร์กันแต่แล้วก็ไปไม่ได้ดังใจเมื่อรู้สึกถึงมือนุ่มของพาสุห์ยื่นมากุมมือเขาไว้
วิวรรธน์มองต่ำลงถึงสิ่งที่เห็น อารมณ์ที่ว่าจะฉะเพื่อนถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่หายไปพลัน ด้วยรู้สึกว่าสิ่งที่เห็นมันชัดเจนถึงสาเหตุที่คนๆนี้ไม่ดูดำดูดีคนรักเก่าอย่างภิธาร
“มึงมาที่นี่ มึงเข้าไปเยี่ยมภีมเขาหรือยัง”เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงเย็นเพราะกำลังพยายามมองอะไรด้วยเหตุและผล
“กูรู้จักเขาเหรอ กูถึงต้องเข้าไปเยี่ยมเขา นั่นเพื่อนพวกมึงนี่ ไม่ใช่เพื่อนกู”พาสุห์ตอบหน้าเฉย เขาสาบานว่าจะตัดขาดกับคนที่เขามีอคติด้วยพรรณนั้นแต่แต่ก้าวพ้นจากห้องที่เจ้าตัวพักรักษาตัวอยู่ เขาก็ต้องทำ แม้มันจะเสี่ยงไปหน่อยที่อาจจะต้องเผชิญกับเรื่องที่เพื่อนตัวดีที่กำลังยืนมองหน้านี้ขู่ไว้ว่าจะทำ หากว่าเขาไม่ยอมทำตามสิ่งที่มันขีดทางไว้ให้ แต่ระหว่างมันที่เป็นคนนอก กับเขาที่เป็นคนในครอบครัว คนที่บ้านจะเชื่อฟังใครมากกว่ากันล่ะ แล้วถ้ามันทำอย่างที่มันขู่ไว้จริงๆ เขาก็คงต้องเปลี่ยนสถานะมันจากเพื่อนสนิท เป็นเพื่อนเคยคบอย่างคนที่เป็นต้นตอปัญหาทั้งหมดอย่างภิธารนั่นแหละ
“ทำไมมึงพูดหม...ๆแบบนี้วะพาสุห์”วิวรรธน์เอ่ยตะคอกอย่างเหลืออด เมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น แวบแรกที่เขาขู่จะเล่นงานเจ้าตัว เขาก็คิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนนี่นา นี่ความคิดเขามันผิดอย่างมหันต์หรอกเหรอ
“มึงเลิกทำตัวเป็นพ่อกูอีกคนเถอะไอ้วรรธน์ มึงจำเอาไว้ว่ากูไม่มีทางที่จะคนที่มึงคิดจะชี้นิ้วสั่งได้หรอกโว้ย มึงกับกูถ้ายังอยากมองหน้ากันติดอยู่ เลิกยุ่งกะกูซะ เนี่ยคนที่กูจะคบด้วยเป็นรายสุดท้ายมึงมองหน้าไว้ และก็จำใส่สมองขี้เลื่อยของมึงซะด้วย....ไปกันเถอะครับนิพิธ อยู่นี่นานๆ ผมกลัวว่าจะได้ต่อยปากคน”พาสุห์พาคนข้างกายเดินหายไปทางอื่นหลังจากตะคอกใส่หน้าคนที่เขาพาลจะชังนิสัยขึ้นมาอีกคน
“ไอ้วรรธน์ พอทีเถอะ แกจะตามมันไปทำไมกัน”โอเล่ตรงเข้ามากระชากแขนเพื่อนชายที่ทำทีจะเดินตามคนที่เพิ่งตะคอกใส่หน้าตัว
“ก่อนที่กูกับมันจะขาดกัน กูขอจัดการมันทีเถอะ”คนถูกกระชากแขนเอ่ยอย่างคนโมโหสุดทน พลางสะบัดตัวให้หลุดหวังจะตามไปจัดการคนที่เดินลอยหน้าจากไปเมื่อครู่ให้ได้
“นี่มันโรงพยาบาลนะ แกใจเย็นๆสิ”โอเล่ตามยื้อฉุดไว้ได้อีกเช่นเคย ก่อนจะหันไปขอแรงเพื่อนในกลุ่มเข้ามาลากตัวเพื่อนคนนี้ไปหามุมสงบนั่งพักให้คลายอารมณ์โกรธ
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“โอเล่ ฉันขอโทษ ฉันน่าจะเชื่อแก ฉันไม่น่าพยายามประคองความรู้สึกของภีมกับไอ้เพื่อนเลวนั่นเลย ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แกได้ยินใช่มั๊ยสิ่งที่พาสุห์มันบอก มันถึงขั้นเอ่ยปากว่าไม่รู้จักกับคนรักเก่าของมัน ฉันว่าเรื่องมันไปกันใหญ่แล้วนะโว้ย”วิวรรธน์คร่ำควาญถึงผลของการกระทำตัวเอง หลังจากที่ได้นั่งสงบสติอารมณ์ได้จนเย็นได้เกือบจะดีแล้ว
“ไม่มีใครโทษแกหรอกไอ้วรรธน์ ทุกคนก็รู้ว่าแกหวังดีกับพาสุห์มันทั้งนั้น แต่ไอ้นั่นมันเลวเองก็ปล่อยมันไปเถอะ ไม่มีมันซักคนเราก็ยังคบกันได้นี่หว่า คิดไรมาก หรืออย่างน้อยๆการที่เราต้องเสียมันไปแล้วได้คนดีๆอย่างภีมมาแทนที่มัน มันก็ดูไม่เลวนะ”โอเล่ตบไหล่ปลอบเพื่อน ถึงตอนนี้ ทุกอย่างคงแน่ชัดแล้วว่าพวกเธอจะปล่อยให้พาสุห์ไปตามทางที่เจ้าตัวเลือกเอง เพื่อนกลุ่มเธอคงหมดความสำคัญที่จะช่วยรั้งช่วยดึงช่วยแนะนำอะไรได้อีก
“ปะ นั่งกันอยู่ทำไม ไปทักทายเพื่อนใหม่ของเราดีกว่า”คนปลอบเพื่อนเอ่ยยิ้มๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหวิวไปเหมือนกันเมื่อคิดไปถึงว่าพรุ่งนี้เพื่อนหนึ่งคนที่เคยซี้กันตั้งแต่เข้าเรียนใหม่ๆจนวันนี้ที่ใกล้จะจบกันเต็มที่จะต้องหายไปจาก กลุ่ม
“อืม ไปสิ”วิวรรธน์บอกอย่างหงอยๆ ความรู้สึกที่มีคงจะไม่ต่างไปจากโอเล่ซักเท่าไหร่ เด็กหนุ่มลุกเดินนำเพื่อนไปก่อน คนข้างหลังมองหน้ากันหน่อยๆ ก่อนต่างคนต่างยิ้มปลอบกันแล้วเดินตามไป
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
บุรุษพยาบาลถอยร่างออกไปนิดหน่อยเพื่อหลีกทางให้คนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาดูอาการคนที่นอนหลับหายใจรวยรินอยู่บนเตียง
“นี่เขาหลับเอง หรือว่า....”วิวรรธน์เอ่ยถามคนถอยร่างเมื่อครู่เมื่อรู้สึกแปลกๆกับคนที่หลับอยู่บนเตียง ก็เจ้าตัวดูหลับลึกอย่างประหลาดๆผิดธรรมชาติไงไม่รู้
“อ๋อ ทางเราฉีดยานอนหลับให้ครับ คือก่อนหน้าที่เราจะมาเห็นเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหมือนเจ้าตัวเขาจะคลั่งอะไรซักอย่างจนพยายามจะลงจากเตียงทั้งๆที่ยังเดินไม่ได้ พอเราเข้ามาก็เจอแค่ว่าเจ้าตัวเหม่อซึมร้องไห้ และก็เพ้ออะไรเรื่อยเปื่อยอย่างที่เจ้าตัวเคยเพ้อบ่อยๆนะครับ ทางเราเลยต้องฉีดยานอนหลับให้”บุรุษพยาบาลเล่าความเป็นไปจบ วิวรรธน์ถึงกับหันไปตบไหล่คนที่ยืนข้างกายอย่างปลอบใจเมื่อหางตามองเห็นเจ้าตัวยกมือขึ้นปิดเสียงสะอื้นจากการร้องไห้
“ฉันสงสารภีมเขาวรรธน์ ฉันเชื่อว่าก่อนหน้าพาสุห์มันต้องมาที่นี่แน่”โอเล่เอ่ยติดๆขัดๆจากการฝืนกลั้นอารมร์สะเทือนใจ
“ทุกอย่างมันเป็นไปแล้วโอเล่ ฉันผิดเอง แกไม่ต้องร้อง”วิวรรธน์เอ่ยปลอบก่อนจะมองหน้าเพื่อแต่ลพคนที่เหมือนจะตกอยู่ในอาการเดียวกับคนที่ตนปลอบ
“เฮ้ย เป็นไรกัน ไม่เอาสิวะ ภีมเขาแค่นอนหลับนะโว้ย”เด็กหนุ่มเอ่ยว่าเพื่อนๆ ทั้งๆที่พอจะเข้าใจว่าคนป่วยหนึ่งคนที่หมอตัดสินใจฉีดยานอนหลับให้ อาการทางสมองและประสาททางการควบคุมสติคงจะบกพร่องจนถึงขั้นหนักเอาการอยู่
“โทษนะครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ”บุรุษพยาบาลเอ่ยขึ้นเมื่อแอบเห็นคนที่ต่อว่าเพื่อนเริ่มตาแดงขึ้นมาอีกคน
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
จากวันนั้น พาสุห์กับกลุ่มวิวรรธน์ดูเหมือนจะถูกตัดขาดจากกันทันที เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมคุยกับใครก่อน ความรู้สึกแย่ๆมันย่อมเกิดขึ้นกับทั้งสองฝ่าย แต่คนที่หนักกว่าเป็นคนที่ต้องกระเด็นออกจากกลุ่มอย่างพาสุห์ แต่ความรู้สึกนั่นมันก็แล่นเข้ามาในใจแค่ไม่นานเท่านั้น ด้วยตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวเลยซะทีเดียว นิพิธไง เขายังมีคนๆนี้ที่พร้อมจะอยู่ข้างกายเขานี่ กลุ่มเพื่อนแม้จะไม่คุยไม่ทัก ไม่เสวนากับเขาอย่างที่เคยผ่านๆมาเขาก็เอาเวลาที่จะตามไปง้อไปสนใจพวกมันทุ่มให้กับนิพิธไปก็ไม่เห็นจะแปลก เขาต้องทำให้พวกมันสำนึกสิ ว่าไม่มีพวกมัน คนที่พร้อมจะห้อมล้อมกายเขาก็มีถมเถไป
“พิธจะไปรับเพื่อนออกจากโรงพยาบาลวันนี้เหรอ ผมว่างพอดี ให้ผมไปส่งนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยกับคนข้างกายอย่างดูสนิทสนมหลังจากที่นัดเจ้าตัวมาเจอหน้ามหาวิทยาลัยตัวเองในช่วงเย็น และจุดที่เลือกที่จะยืนคุยกับเจ้าตัว เขาก็เลือกแล้วว่ามันน่าจะเตะตาเพื่อนกลุ่มเดิม ที่กำลังเดินมากันอยู่
“ดูเพื่อนเก่าแกสิไอ้วรรธน์ หน้างี้ยิ้มระริกเชียว ฉันจะคอยดูว่ามันจะคบกับไอ้หน้าอ่อนนั่นได้กี่วัน”โอเล่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงภาพที่เห็น
“สนใจมันทำไมวะ เรารีบไปหาภีมดีกว่า วันนี้ภีมจะกลับบ้านแล้วนี่”วิวรรธน์เตือนสติคนอดบ่นไม่ได้จึงนึกตาม
“เออจริงด้วย งั้นเรารีบไปเถอะ วันนี้เห็นภีมบอกว่าเพื่อนและคนที่บ้านต่างจังหวัดจะมารับเขาเองด้วยนี่ ดีเลย จะได้เห็นน่าค่าตาเพื่อนฝั่งภีมกันบ้าง”คนนึกตามออกเดินลิ่วๆนำหน้าเพื่อนทั้งกลุ่มไปก่อน แล้วทั้งหมดจึงตามไป
พาสุห์มองตามกลุ่มเพื่อนเก่าที่เดินพ้นสายตาไปทีละคนสองคน เด็กหนุ่มแอบซึมเล็กๆอย่างไม่รู้สาเหตุ เมื่อมองเห็นเพื่อนสองรายสุดท้ายเดินหัวร่อต่อกระซิกกันไปตามทาง
“ไม่ไปกับพวกเขาเหรอครับพาสุห์”นิพิธที่ยืนมองเด็กหนุ่มอยู่เอ่ยขึ้น เขาไม่รู้ถึงความเป็นมาเป็นไปอะไรนี่หรอก พาสุห์ไม่เคยเล่าอะไรๆให้เขาฟังพอๆกับที่เขาก็ไม่เคยเล่าอะไรให้เจ้าตัวฟังเช่นกัน
“ไปทำไมล่ะครับ คนที่ผมอยากไปด้วยยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้วนี่ไง”คนซึมหน่อยๆเอ่ยขึ้นยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำออกไปที่รถก่อน เด็กหนุ่มไม่รู้ไม่เห็นว่าคนข้างหลังกำลังยืนถอนหายใจ และทำท่าเหมือนหนักใจอะไรบางอย่างก่อนจะตามเขาไป
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ที่โรงพยาบาล นิพิธบอกให้พาสุห์กลับไปก่อนอีกเช่นเคยหลังจากที่พาสุห์มาส่งเขาเสร็จ คนที่ถูกบอกให้กลับเกิดคำถามและสงสัยในใจว่าทำไมคนๆนี้ถึงเหมือนไม่อยากให้เขาไปเจอไปพบกับคนที่เจ้าตัวอ้างว่าเพื่อนตลอด แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้สภาวะจิตใจเขาดูไม่สดชื่นเต็มร้อยซักเท่าไหร่จึงไม่อยากจะถามอะไรมากมาย เจ้าตัวบอกให้กลับ เขาก็คงต้องกลับนั่นแหละ
รถคู่ใจกำลังเคลื่อนตัวถอยออกจากซองที่จอด แต่แล้วเจ้าของรถจำต้องชะงักเบรกเอาไว้เผลอเลื่อนกระจกข้างลงเพื่อมองภาพที่หางตามองเห็นได้เต็มตา
คนกลุ่มใหญ่ที่เขารู้จัก และไม่รู้จักพร้อมกับเจ้าหน้าที่พยาบาลบางส่วนกำลังเข็นร่างใครบางคนที่อยู่บนรถเข็นแบบนั่งมา
“ภีม..”เด็กหนุ่มเผลอครางชื่อคนที่อยู่บนรถเข็น ใช่สิ วิวรรธน์เคยบอกเขานี่ว่าภิธารจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้
“ปรี๊ดดดดดดด!!”เสียงแตรที่บีบส่งสัญญาณยาวให้ได้ยินทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งเอี้ยวมองด้านหลัง รู้สึกผิดเต็มที่เมื่อเห็นว่าท้ายรถตัวเองถอยออกไปขวางทางรถคันอื่นที่กำลังจะเข้ามา เด็กหนุ่มหันกลับมาเพื่อที่จะจัดการเดินรถกลับเข้าไปในซองดังเดิม แต่หางตาดันไวมองไปเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่มองมาที่ตนซะก่อนเขาเลยต้องเผลอมองค้างที่คนกลุ่มนั่นอีกรอบ คนมากมายแต่สายตาเขากลับไปหยุดอยู่ที่คนที่นั่งบนรถเข็น
ภิธาร หลบสายตาวูบจากคนที่มองมาที่เขา เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากข่มใจไม่ให้จิตใจเผลอฟุ้งซ่านได้อีก
“ปรี๊ดดดดดดดดด!!”เสียงแตรดังยาวมาให้ได้ยินอีกรอบเมื่อคนที่จะเดินหน้ารถตัวเองไม่ทำอย่างที่คิดเพราะมัวแต่มองดูคนที่หลบสายตาเขาด้วยความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ
.
.
.
.
.
.
พาสุห์จะรู้สึกอะไรน๊า เอาไว้จะมาเฉลยให้นะครับ
ขอบคุณมากมาย
Boy
-
:impress:
มาแป๊ะไว้ก่อนน๊า.....
อ่านไปได้ตอนสอนตอนเอง
จะพยายามอ่านให้ทันครับ
o15
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขออาฆาตไว้ก่อน ตอนนี้น้องภีมกะลังเศร้าหนัก
เดี๋ยวรอให้น้องภีมของเราตั้งสติได้ซะก่อนเถอะ พาสุห์จะหนาว เชอะ :m29:
-
“สำออยไม่เลิกจริงๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อว่าเบาๆเมื่อสายตามองเห็นภาพที่ชวนให้หมั่นไส้ ดูเอาเถอะ แค่แขนหักขาหักแค่นี้ต้องมีคนตามพะเน้าพะนอเป็นสิบ น่าทุเรศนัก
กระจกรถถูกเลื่อนปิดดังเดิมพร้อมๆกับเจ้าของรถตัดสินใจกระชากเกียร์ถอยหลังออกจากซองอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะเฉี่ยวชนอะไรทั้งนั้น
เสียงแตรดังลั่นขึ้นอีกจากรถคันหลังตามด้วยเสียงเบรกรถของพาสุห์ทำให้ภิธารที่ก้มหน้านิ่งต้องเงยหน้าขึ้นมอง เด็กหนุ่มใจหวิวขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อเห็นพาสุห์ตัดสินใจออกรถพุ่งฉิวมาทางเขาเพื่อหลบหลีกเสียงแตรที่บีบลั่นเป็นระยะ
“เฮ้ย ไอ้นี่ มันบ้าหรือเปล่าวะ”วิวรรธน์เอ่ยลั่นขึ้นก่อนใครเมื่อเห็นแล้วว่ารถของเพื่อนเคยซี้ตรงมาทางกลุ่มที่เขายืนอยู่
เสียงกรี๊ดลั่นของผู้หญิงที่ยืนรวมอยู่ในกลุ่มดังระงม ก่อนต่างคนต่างจะวิ่งถอยกันจ้าละหวั่นด้วยกลัวว่ารถที่กำลังแล่นมาจะเสียหลักพุ่งเข้าหาจริงๆ มีเพียงร่างของใครคนหนึ่งที่จำต้องนั่งอยู่ในรถเข็นอย่างเดิม เพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“ภีม ไม่!!”วิวรรธน์ร้องลั่นสุดเสียงเมื่อหันกลับมามองเห็นภิธารนั่งตัวแข็งทื่อสายตาจ้องเขม็งไปยังรถที่กำลังแล่นเข้ามา เด็กหนุ่มตัดสินใจวิ่งกลับเข้าไปเพื่อที่จะดึงรถเข็นออกให้พ้นทางรถคันที่เหมือนจะเสียหลักพุ่งมาทางคนตัวแข็งจริงๆ
..เอี๊ยดดดดด!! เสียงเบรกรถดังกัมปนาทให้คนทั่วไปได้ยินและหันมาสนใจ ภาพที่หลายคนเห็นทำเอาต่างคนต่างตาค้างไปตามๆกัน
คนที่แขนขาพิการชั่วคราวกำลังนั่งเหงื่อตกหน้าซีดอยู่หน้ารถที่ห่างไปไม่ถึงก้าว ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนที่พยามเข้าไปช่วยใช้มือแตะได้แค่ที่จับของรถเข็นเท่านั้น
พาสุห์เหงื่อซึมฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยอย่างโล่งอกเมื่อควบคุมรถตัวเองเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด เขาไม่ได้ต้องการที่จะให้รถพุ่งมาทางนี้ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆอารมณ์หงุดหงิดและขุ่นมัวจากการมองเห็นคนที่หัวใจพร่ำบอกว่าชิงชังโดนห้อมล้อมจากคนมากมายจึงเกิดขึ้นจนทำให้ประสาทในส่วนของการควบคุมตัวเองหดหายไป
“ภีม!!” สัญชาติญาณส่วนลึกสั่งให้เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อๆนี้ออกมาอย่างตื่นตระหนกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองข้างหน้าอย่างฉับไว
เจ้าของชื่อที่เขาเรียกเมื่อครู่กำลังนั่งหน้าซีดเหงื่อตก และหายใจเข้าออกลึกๆอยู่แค่ปลายกระโปรงรถเขานั่นเอง เด็กหนุ่มเปิดประตูรถลงไปอย่างรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่ทันทีที่เท้าแตะพื้น ร่างทั้งร่างก็ต้องปลิวไถลกับกับพื้นจากแรงผลักที่พุ่งมาอย่างแรง
“มึงมันเลวมากพาสุห์ นี่มึงเกลียดภีมถึงขนาดคิดจะฆ่าเขาเลยหรือไง”วิวรรธน์นั่นเองที่เป็นคนผลักและเป็นเจ้าของประโยคเมื่อครู่
“กูเปล่านะไอ้วรรธน์ มึงฟังกูก่อนสิ”พาสุห์ยันกายขึ้นเอ่ย
“ฟังอะไรล่ะ หลายคนเขาก็เห็นทั้งนั้นว่ามึงพุ่งรถมาทางนี้”วิวรรธน์เอ่ยว่าสวน
“กูไม่ได้ตั้งใจ ถ้ามันเกิดขึ้นมันก็คงเป็นอุบัติเหตุ”คนโดนว่าอธิบายก่อนจะชะงักในคำพูดตัวเอง สายตาคมหันไปมองคนที่นั่งนิ่งอยู่บนรถเข็นอย่างอัตโนมัติ ในใจเกิดสะท้านเล็กๆจากคนๆนั้นที่มองจ้องเขาเหมือนกัน
“มันคงเป็นอุบัติเหตุจริงๆแหละวรรธน์ พาสุห์เขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก”ภิธารตัดสินใจเอ่ย เมื่อสู้สายตากับพาสุห์ได้ครู่หนึ่ง วิวรรธน์หันกลับมามองคนเอ่ย ก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าคนที่อ้างว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจ
พาสุห์ทำหน้าไม่ถูก ยิ่งเขามองเลยสายตาของวิวรรธน์ไปยังคนอื่นๆที่จ้องเขาเป็นตาเดียว เหมือนรอว่าเขาจะเอ่ยอะไรยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ร้ายปากแข็งยังไงยังงั้น
“มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุดต่อหน้าทุกคนก่อนจะรีบเดินกลับไปขึ้นรถเมื่อรู้สึกใบหน้าชาไปทั้งแถบต่อสายตาที่มองเขาเป็นจุดเดียว
ประตูรถถูกเปิดออก คนสุดท้ายที่คนเปิดประตูเลือกมองก่อนจะหายเข้าไปในรถคู่ใจคือคนที่ออกตัวรับแทนเขาเมื่อครู่
ภิธารมองตามรถที่เคลื่อนตัวออกไปไกลร่างตัวเองด้วยความรู้สึกสับสน สายตาพาสุห์เมื่อครู่ที่มองมาทางเขาไม่ได้เจือด้วยแววของความเกลียดชังอย่างวันนั้นเลยซักนิด
พาสุห์ คุณคิดอะไรอยู่กันแน่
Boy
-
นั้นจิ พาสุห์คิดอะไรอ่า สงสัยจะหวงแฟนเก่า อิอิ :m12:
แอบนึกว่านิพิธกับภีมเป็นเพื่อนกัน เหอๆ
-
คงยังไม่สำนึกง่ายๆเเค่นี้หรอกมั้งสงสัยจะมีเเรงกว่านี้อีกเเน่ๆ หึๆ :m12:
-
............คนที่มันเลว แต่บางครั้งมันไม่ตั้งใจ ............ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:impress:
อ่านทันแระ
มาต่อไว ๆ นะครับ
o15
-
มาเป็นกำลังใจให้บอยครับ
-
นั่นสิพาสุห์คิดอะไร
แต่ขอให้คิดดีๆ ไว้แล้วกัน ถ้าคิดไม่ดีอาจมีการโหวตออก
อยากจะโหวตเปลี่ยนพระเอกเป็นวิวรรธน์แทนจริงๆ :m16: :m16: :m16:
-
นั่นสิพาสุห์คิดอะไร
แต่ขอให้คิดดีๆ ไว้แล้วกัน ถ้าคิดไม่ดีอาจมีการโหวตออก
อยากจะโหวตเปลี่ยนพระเอกเป็นวิวรรธน์แทนจริงๆ :m16: :m16: :m16:
ขอร่วมโหวตด้วยคน อิอิ
พี่บอยอ่ะ ให้พาสุห์คิดได้สักทีเถอะ ก่อนที่จะอะไรๆๆมันจะแย่ไปกว่านีอ่ะ
หรือว่าพี่อยากบริหารหัวใจคนอ่านต่อ ก็ขอแบบเบาๆๆนะพี่ อิอิ
-
กว่าจะรู้สึก เธอก็เดินจากฉันไป อยากขอร้องใครดึงมือเธอไว้ให้หน่อย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
บอยที่รักครับ
เล่นพาสุห์กลับให้หนักเลยนะครับ เอาให้อ่วมจนคลานกลับมาเลยนะ :m26:
ทำไมโกรธแทนภีมอย่างงี้เนี่ย :m16:
-
พาสุธ์นี่ไม่ไหวเลยนะคับเนี่ย
สาธุ...ขอให้เจอกลับหนักๆเลย
-
:laugh3: :laugh3: สมน้ำหน้าพาสุห์ เป็นไงล่ะ โดนเองเลย คำพูดเดียวกานเล้ยยย...
-
ตามมาทันแย้วววว
เครียด
เหอเหอ
:a5:
-
o15 มาให้กำลังใจคุนบอย
:a4: เมื่อไหร่ ภีมจะมาน่อ ฮี่ๆ :a4:
พาสุห์ :a14: เช๊อะ.... ไม่รอ แต่จะดู ว่า จะร้ายได้อีกซักเท่าไหร่ o7
-
ยังมีคนแบบพาสุห์อีกหรอเนี่ย :a6: :a6:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
:impress: :impress: :impress:
แบบนี้ต้องเอาคืนให้หนักหลายเท่านะครับ
ไม่ชอบนิสัยพาสุห์เลย ครับ
เอาใจช่วยให้หายเร็วๆนะครับกลับมาแก้แค้นพาสุห์ให้สาสมไปเลย อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
สงสารภีมจัง
ทำไมพาสุห์ถึงมีความคิดแย่ๆ แบบนั้น
ขอให้มีพระเอกคนอื่นปรากฏตัวแทนละกาน....รออ่านต่อๆ
-
พี่บอยอยู่ไหนๆเด๋วภีมต้องทำให้พาสุ
เจ็บแน่นอนเลยเนอะอ่านมาถึงตอนนี้แล้วอยากฆ่าพาสุอะ
ขอบคุณคับจะรอต่อไปนะครับ
-
เลว.......ได้ใจเลย แบบนี้มันต้องเจอ ดาบนั้นคืนสนอง :a1:
มาต่อไวๆนะคะพี่บอย :m13:
-
ความมืดเริ่มปกคลุมทั่วบริเวณที่แสงไฟสาดไปไม่ทั่วถึง อากาศเริ่มเย็นลงเมื่อฝนหลงฤดูที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ช่วงบ่ายเริ่มทิ้งเม็ดปรอยๆ พาสุห์เร่งฝีเท้าตรงไปยังเก๋งที่จอดทิ้งไว้ด้วยนึกเกลียดชังหยดน้ำที่เริ่มร่วงเปาะแปะๆใส่ตัว
“ตกมาทำไมหน้าร้อนวะ”เด็กหนุ่มสบถเมื่อพาร่างตัวเองหลบหายเข้าไปในตัวรถได้สำเร็จ ภายใต้ร่างกายที่ดูแข็งแรงสมส่วนของเขาจะมีใครรู้บ้างว่าจริงๆแล้วมันอ่อนแอและแพ้ภัยกับสิ่งที่คนเหงาๆชอบนั่งมองนักมองหนา
ภายนอกรถ หยดน้ำที่ว่าร่วงเปาะแปะๆ บัดได้นี้กลายเป็นสายฝนที่สาดซัดมาพร้อมสายลมแรงดั่งพายุจนน่ากลัวว่ามันจะสงบลงยาก เสียงถอนหายใจดังลอดออกมาจากปากเรียวบางของคนที่นั่งอยู่ในรถ เด็กหนุ่มเอนเบาะลงนอนราบหลังจากสตาร์ทเครื่องยนต์ในส่วนที่ต้องการปั่นกระแสไฟ ด้วยไม่อยากเสี่ยงที่จะขับรถฝ่าพายุหลงฤดูแบบนี้ออกไปบนท้องถนน
กลิ่นน้ำหอมจางๆโชยมาพร้อมกับความเย็นหลังจากที่เครื่องปรับอากาศภายในรถทำงาน เสียงเพลงเบาๆจากวิทยุคลื่นโปรดที่เปิดทิ้งเอาไว้ตลอดเวลาดังคลอมาให้ร่างกายที่เอนราบไปกับเบาะแทบจะหลับด้วยความเหนื่อยล้าแต่ทว่าสายตาคนล้ากลับเพ่งมองออกไปนอกตัวรถด้วยความคิดที่พาลจะฟุ้งซ่านขึ้นมา
“คุณจะกลับมาที่นี่อีกมั๊ยภีม”ประโยคที่คล้ายละเมอเล็ดออกมาจากปาก ถ้ากลุ่มเพื่อนที่หายไปจากชีวิตเขาทั้งกลุ่มมาได้ยินประโยคนี้จากปากเขา พวกมันคงจะไม่เชื่อหูตัวเองกันสินะ ก็ขนาดเขาเองยังไม่เชื่อว่าเขาจะคิดถึงคนๆหนึ่งที่เขาเคยนึกไม่ชอบนิสัยได้ในวันนี้ แล้วใครจะเชื่อเขาล่ะ
ภิธารหายไปเดือนกว่าแล้ว ไม่ได้หายไปแค่เดือนเดียวอย่างที่เขาเคยได้ยินได้ฟังจากปากเพื่อนกลุ่มนั้น วันนี้ที่เขาต้องเพ้อถึงเจ้าตัวตอนนอนมองสายฝนแบบนี้ก็เพราะชีวิตเขาหลังจากวันที่เกือบจะฆ่าเจ้าตัวทางอ้อมมันช่างวุ่นวายจนน่าเวียนหัวอย่างเหลือเกิน ช่วงเวลาแบบนี้ดูเหมือนเขาจะต้องการกำลังใจเหนือกว่าสิ่งใด แต่ใครล่ะจะให้เข้าได้ถ้าไม่ใช่คนที่เขาเพิ่งจะเพ้อถึง ก็ในเมื่อ คนที่คิดว่าตนสนิทด้วยแล้วอย่างนิพิธก็ตีตัวออกห่างเขาดื้อๆด้วยเหตุผลว่าต้องดูแลเพื่อนที่ออกจากโรงพยาบาลจนไม่มีเวลาเหลือมาหาเขา เพื่อนเคยซี้อย่างวิวรรธน์หรือโอเล่ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง สองคนนี้ทำราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่บนพื้นดินของมหาวิทยาลัยทั้งๆที่เจอกันแทบจะทุกวัน หนำซ้ำตอนนี้ทางบ้านก็เล่นงานเขาอย่างหนักเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เขาเข้าซ้อมดนตรีโดยสม่ำเสมอ เรื่องนี้ไปถึงหูคนที่บ้านเพราะทางมหาวิทยาลัยเป็นคนแจ้งไปเองไม่เกี่ยวกับที่วิวรรธน์ขู่เอาไว้ ทำให้เด็กหนุ่มนึกอยากจะเข้าไปปรับความเข้าใจกับคนเคยขู่ แต่ก็ได้แค่นึกเมื่อในใจรู้สึกละอายอยู่ลึกๆที่จะทำเช่นนั้น
ฝนซาเม็ดลงตอนไหนไม่รู้ คนในรถรู้แค่เพียงว่าตัวเองต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการเผลอหลับไปกับความคิดตัวเองเพราะเสียงร้องของฟ้าหลังฝนที่กึกก้องผ่านกระจกมาให้ได้ยิน
“เอาแล้วมั๊ยล่ะกู”เด็กหนุ่มลืมตางัวเงียปรับเบาะให้อยู่ในท่าปกติได้ก็สบถออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกมึนๆขึ้นมา เม็ดฝนเปาะเปาะไม่กี่เม็ดที่โดนตัวทำเอาร่างกายออกอาการครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นจนได้
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ดึกแล้ว แม้คืนนี้จะเป็นคืนในฤดูร้อนแต่อากาศในยามนี้ก็เย็นซะจนคนที่ค่อยๆเดินออกมามองดาวที่พราวเต็มท้องฟ้าอดยกมือกอดตัวเองไม่ได้
“คืนพรุ่งนี้เราก็ไม่เจอกันแล้วสิ”เด็กหนุ่มแหงนหน้าขึ้นพูดกับกลุ่มดาวที่แข่งกันพรายแสงอย่างงดงาม คืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้ออกมาทักทายบรรยากาศที่สวยงามเช่นนี้ แน่ล่ะ พรุ่งนี้เช้าเขาก็ต้องพาตัวเองกลับไปสู่เมืองใหญ่อีกครั้งหลังจากที่หันหลังจากมันมารักษากายและใจที่บ้านเกิดอยู่เดือนกว่า แม้สภาพร่างกายจะยังไม่เต็มร้อยดีนัก แต่ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขายังเคลียร์ไม่จบก่อนจากมาที่จึงทำให้เด็กหนุ่มไม่ฟังคำทัดทานจากคนรอบกายที่บอกรอให้ร่างกายเดินเหินได้ดีกว่านี้ซะก่อนแล้วค่อยกลับไปยังเมืองใหญ่ที่มีแต่เรื่องวุ่นวายในสายตาพวกเขา
“แต่ฉันไปไม่นานหรอก เดี๋ยวฉันก็มา”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีก คราวนี้รอยยิ้มเหงาๆผุดแต้มใบหน้าขึ้นมาด้วยเมื่อนึกคิดไปว่าหลังจากที่ไปเคลียร์ปัญหาทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่พักในเมืองใหญ่คราวนี้จบลง เขาก็อาจจะกลับมาอยู่ที่นี่ยาวนานหลายเดือนจนกว่าจะเปิดเทอมหน้า จริงๆหัวใจไม่น่าเหงาเลยซักนิดถ้าไม่ติดที่ว่า มันกลัวจะห่างจากใครบางคนอย่างจริงๆจังๆ
“คุณจะทำอะไรอยู่นะพาสุห์”คำพูดลอยๆเผลอหลุดออกจากปาก แม้จะห่างจากคนๆนี้มานานก็ใช่ว่าใจเขาจะลืมเจ้าตัวได้สนิทเสียเมื่อไหร่ ยิ่งนึกถึงแววตาสุดท้ายที่เขาได้มองเห็นจากเจ้าตัวก่อนที่เขาจะมาที่นี่ หัวใจก็ยิ่งนึกถึง ไม่รู้ทำไม?
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ถนนโล่งในตอนดึกๆ แต่รถคันหนึ่งกลับวิ่งชิดเลนซ้ายไปเนือยๆอย่างไม่เร่งรีบอะไรโดยปล่อยให้รถคันอื่นแซงไปคันแล้วคันเล่าอยู่อย่างนั้น คนขับใจสะท้านอย่างประหลาด เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์และคำพูดที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่
“พาสุห์ คุณชื่อพาสุห์เหรอครับ”บุรุษพยาบาลที่ทำหน้าที่นำพาไปห้องตรวจเอ่ยถามขึ้นระหว่างทางตอนที่เขาเข้าไปตรวจร่างกายหลังจากที่คิดว่าตัวเองคงโดนเม็ดฝนเล่นงานจนไม่สบาย
“ทำไมเหรอครับ”
“อ๋อ ปะ เปล่าครับ เห็นชื่อคุณคุ้นๆน่ะครับเลยถามดู”
“คุ้นยังไงเหรอครับ”
“อืม เมื่อเดือนก่อนผมได้ดูแลผู้ป่วยคนนึง เขาชอบเพ้อหาชื่อๆนี้น่ะครับ เพ้อจนผมจำได้”
“เหรอครับ ชื่อผมโหลขนาดนั้นเชียว”
“จริงชื่อคุณก็แปลกดีนะ ไม่น่าจะเป็นชื่อโหล”
“งั้นคุณก็กำลังสงสัยงั้นสิว่าผมเป็นคนที่คนป่วยคุณเพ้อถึง”
“แล้วคุณรู้จักคุณ ภิธาร หรือเปล่าล่ะครับ”
“ภีม....”
“ครับคุณภีม คุณรู้จักเขาเหรอครับ”
“ขะ ครับ”
“โอว์ ผมขอโทษ ผมไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย”
“ ทำไมล่ะ พูดได้ ผมเองก็อยากรู้”
“ผมเองก็อยากรู้”เด็กหนุ่มทวนคำตัวเองในตอนปัจจุบันก่อนจะจอดรถชิดริมทางเมื่อขับต่อไปไม่ไหว
“ภีม ผมขอโทษ ผมขอโทษ”เสียงคร่ำควาญดังลอดออกมาเบาๆ ตลอดเวลาที่นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านมาเขาไม่อยากที่จะสะเทือนใจ แต่จู่ๆในใจมันกระตุกวูบและสั่นสะท้านจนยากที่จะควบคุม
“คุณภิธารเขาเพ้อถึงคุณทุกวันเลยนะครับเวลาที่เขาหลับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์ระหว่างคุณกับเขาเป็นมายังไง แต่สิ่งที่ผมเห็น ผมสงสารเขานะ เขาเคยกำชับผมไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณ หรือใครก็ตามที่มาเยี่ยมเขา เขาบอกเขาไม่อยากให้ใครสมเพชเขา ผมเคยเห็นช่อดอกไม้ที่ลงชื่อคุณวางไว้ที่หัวเตียง ผมยังแซวเขาเลยว่าเห็นมั๊ยว่าสุดท้ายคุณก็มาเยี่ยมเขาจริงๆ วันนั้นดูเขามีความสุขเลยล่ะจนผมนี่อารมณ์ดีไปด้วย ไม่รู้สิ ผมว่าเขาน่ารักนะ อย่าเพิ่งตกใจนะที่ผมพูดแบบนี้ ก็เขานั่นแหละทำให้ผมผูกพันกับเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว พูดไปแล้วก็ตลก เขาชอบจับมือผมเพราะคิดว่าผมเป็นคุณอยู่เรื่อย เสียดายผมไม่ใช่ ผมว่าจะสวมรอยแล้ว แต่พอเขาตื่น เขาก็ไม่มีท่าทีแสดงว่าต้องการความเห็นใจใดๆซักที คนอะไรไม่รู้อ่อนแอได้เฉพาะตอนหลับ เนี่ยเสียดายตอนที่เขาออกจากโรงพยาบาลผมไม่ได้ลงไปส่งเขาที่รถเพราะผมออกเวรไปแล้ว ถ้าคุณเจอเขาบอกเขาด้วยนะว่าผมคิดถึง”
“ผมเองก็คิดถึงเขา”คนคร่ำควาญเอ่ยเบาๆเมื่อนึกถึงถ้อยคำสุดท้ายที่ได้ยินจากปากบุรุษพยาบาลเสร็จไป
คนไม่เคยยอมใคร ไม่เคยนึกถึงใจใครสักคน เธอต้องทนฉันมานาน
วันที่เสียเธอไป ไม่เคยไม่เสียใจเลยสักวัน กับสิ่งที่ฉันได้ทำไป
ฉันรู้ซึ้งแล้วฉันผิดฉันเสียใจ ฉันเสียทุกอย่างที่รักไป
อยากจะย้อนคืนวัน ให้ฉันไม่โง่งมอย่างนี้
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
คืนที่ไม่มีดาว ก็ยังไม่เหงาใจไม่ไหวหวั่น เท่ากับรักไม่มีเธอ
คนที่ไม่เหลือใคร ก็คงเหลือเพียงใจส่งถึงเธอ เผื่อว่าเธอไม่มีใคร
ฉันรู้ซึ้งแล้วฉันผิดฉันเสียใจ ฉันเสียทุกอย่างที่รักไป
อยากจะย้อนคืนวัน ให้ฉันไม่โง่งมอย่างนี้
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
บอกว่าใจที่มีจะยังคงมีให้เธอ
.
.
.
.
.
.
ต่อให้สั้นๆ อย่าว่ากันนะ
ติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
สั้นจิงๆด้วยคุณบอย :m21:
พาสุห์เริ่มคิดได้รึยังนะ :m17: :m17:
-
สั้นๆแต่ยอดเยี่ยมจริงๆ
แอบน้ำตาซึมเลยนะ
:m15: :m15: :m15:
กว่าจะรู้หัวใจตัวเอง ก็มักจะสายเกินไป
:o12: :o12: :o12:
คงเป็นเพราะพาสุห์เติบโตมาจากภาวะแวดล้อมที่ไม่เคยรู้จักกับความรักกระมัง
จึงหันหลังให้มัน เมื่อจะต้องประจันกับมันจริงๆ
o16 o16 o16
-
:impress:
อ่านตอนบุรุษพยาบาลเล่าเรื่องภีมให้พาสุห์ฟัง
น้ำตาไหล ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
รออ่านต่อไปครับ
(ว่าแต่มาต่อยาว ๆ นะ มาต่อสั้น ๆ ไอ้นั่นสั้นไม่รู้ด้วย) อิอิ
o15
-
พรุ่งนี้ก็สายที่จะรักกัน
:a6:
-
เป็นกำลังใจให้บอยครับ
-
อ่า เศร้ามากๆเลยอะค่ะ
แต่มิลค์ยังไม่ร้องไห้น้า แฮะๆ
ชอบภีมมากๆเลยอะค่ะ เป็นคนดีจริงๆ
เป็นกำลังใจให้พี่บอยค่ะ
-
กลับใจง่ายไปหน่อยป่ะเนี่ยไม่น่าเชื่อ เหอะๆ :m26:
-
คิดได้เมื่อสายหรือปล่าวนะพาสุห์ วะฮ่าๆ :laugh: :laugh: :laugh:
แอบสะใจนิด(ส์)นึง
-
ชอบครับ สนุกดี
-
โหยไรอ่ะไม่เด็ดขาดเลย
ไหนบอกว่าเกลียดเขา ไม่สนใจเขา แล้วจะมาพูดพร่ำเพ้อหาอะไรอีกอ่ะ ไม่คิดเหรอว่ามันสายไปแล้วอ่ะ :m16:
-
............ถ้าความรักมันจบ.........มันก็เหมือนแก้วที่แตก.......
............อย่ารอหั้ยแก้วมันแตกแล้วค่อยประสาน....... :a6: :a6:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ จะรอดูต่อไปครับผม
ว่าจะเป็นยังไงต่อไปครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
สั้นๆไม่ว่า แต่ขอให้มาบ่อยๆนะครับ บอย
กว่าจะรู้ตัวว่ารัก มันก็มักจะสายเกินไปเสมอ
เพราะของบางอย่าง กว่าจะรู้ว่ามันสำคัญ มันก็หายไปจากชีวิตเราตลอดไป o7
-
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
เห็นด้วยกับคุงป้อมคัฟ
ต่อน้อย ๆ แต่มาต่อบ่อย ๆ น๊า.....
o15 o15 o15 o15 o15 o15 o15 o15
-
มาแจ้งข่าวจ้า
"พี่บอยไม่สบายอยู่จ้า ฝากบอกว่าอาจมาต่อช้าหน่อย"
มาช้า ยังดีกว่าไม่มา อิอิ ขอให้คนอ่านรอๆๆกันหน่อยนะ
-
:m15: น้ำตาซึมอ่าตอนนี้
เป็นกำลังใจให้คุณบอยหายไวๆด้วยเน้อ
-
พี่บอยไม่ฉะบายเหรอ
หายเร็วๆ นะจ๊ะ
ถ้าอยากได้คนดูแลก็บอก น้องจะรีบไปอย่างว่องไว :m1: :m1: :m1:
-
แวะเวียนมาอ่านแล้วคับ
-
หายไวๆนะครับ แล้วมาสร้างรอยยิ้มให้แควนๆนิยายต่องับ
อิอิ
:m13:
-
:impress:
หายไว ๆ แร้วกันนะคับคุณบอย
่ช่วงนี้ อากาศเปลี่ยน รักษาสุขภาพกันด้วยนะทุกคน
o15
-
:sad2: หายไวๆน้า
-
หายป่วยไวๆนะคับพี่บอย อย่านอนดึกให้มากนักนะคับ เป็นห่วง
พี่บอยอ่าชอบนอนดึกประจำ แถมนอนยังน้อยอีก พักผ่อนไม่เพียงพออาจทำให้ป่วยได้
เป็นกำลังใจให้พี่บอยหายป่วยไวๆนะ สู้ๆคับ
แล้วจะรออ่านต่อไปนะคับ
-
พี่บอยหายป่วยเร็วๆนะคะ
-
o21 o21 o21
ช่วงนี้อากาศแย่...ดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ทุกคนเลยน๊า.. :m13: :m13:
หายป่วยเร็วๆ น๊า น้องบอย
-
ขอให้หายป่วยไวๆนะครับช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย :เฮ้อ:
-
หายเร็ว ๆ นะคะ :a1: :a1: :a1:
-
หายเร็วๆนะครับ บอย
พักผ่อนเยอะๆนะ :a12: จะติดตามผลงานตลอดครับ
-
ขอให้หายเร็วๆ นะจ๊ะบอย
นอนพักผ่อนมาก ๆ อย่าลืมกินน้ำแยะ ๆ นะ
-
ขอให้หายไวไวนะครับ ดูแลรักษาสุขภาพตัวเองด้วย
แล้วก็รอต่อปาย :a10:
-
คิดถึงพี่บอยอ่า
มากๆเลย
หายป่วยยังน๊ออออออออออออออออ :a11:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบครับ รีบมาต่อนะครับ
-
o15 คุนบอย ไม่สบาย ขอให้หายไวๆนะค๊า
รักษาสุขภาพคับป๋ม :m1:
หายแล้วค่อยว่ากันเนอะ o14
-
อ้าว ป่วยซะแระ หายไวไวนะ ดูแลสุขภาพด้วย :m1: :m1:
-
ไม่เคยแสดงตัวเลย เหอๆ
เป็นผีมาตลอด
ชอบเรื่องนี้มากๆ
พี่บอยหายป่วยไวๆนะคะ
-
เรื่องนี้ก็ชอบ เห็นอัพเรื่องไฟรัก นึกว่าจะมาต่อเรื่องนี้ด้วยง่ะ
คุณบอยสู้ๆจ้า แฟนคลับรอกานตรึมเลย ทั้งเรื่องนี้ เรื่องโน้น หุหุ.. :a9:
-
หายป่วยไวๆนะครับ
-
หายปวดไวไวนะครับ พี่บอย
o15 o15
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
:impress:
หายป่วยยังหนอ
มาตันคับ
o15
-
หายป่วยไวๆนะคะพี่บอย รักษาสุขภาพด้วย
หายก่อนแล้วค่อยมาต่อ คนอ่านรอได้ค่ะ :m18:
-
มาแอบช่วยดัน นิยายของนักเขียนคนโปรด :m9:
บอยหายป่วยรึยังน๊า หายไปเลยยยยยยย :m21:
-
แอบตามป้อมมาเพื่อรายงานว่า จะมาต่อให้อีกตอนแล้วครับ
ขอบคุณมากที่ยังถามถึงกันอยู่ รวมทั้งทุกๆกำลังที่ส่งให้ในรีบนๆด้วยนะครับ
Boy
-
ภิธารกลับเข้ามาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่อีกครั้ง เด็กหนุ่มแวะเอาของฝากเล็กๆน้อยๆไปให้กรกฤษณ์(กอ-ระ-กิด)บุรุษพยาบาลที่แสนดีก่อนใครเพื่อนในทันทีที่เคลียร์เรื่องส่วนตัวเสร็จ ความผูกพันฉันเพื่อนกับคนๆนี้เกิดขึ้นเงียบๆตอนที่เขายังเป็นคนพิการและเข้ารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลโดยที่มีบุรุษพยาบาลผู้นี้คอยดูแลจากวันแรกจนวันสุดท้าย แม้ภาระที่บุรุษพยาบาลผู้นี้ทำให้เขาประจำคนทั่วไปอาจจะมองว่าเป็นหน้าที่ แต่ลึกๆแล้วเด็กหนุ่มสัมผัสได้ว่าคนๆนี้ทำเกินหน้าที่เพื่อเขาอยู่หลายที จึงไม่แปลกที่เขาจะหอบของฝากจากบ้านเกิดมาให้เจ้าตัว
“ผมเจอคนที่คุณเพ้อถึงด้วยแหละครับ”กรกฤษณ์เอ่ยบอกเด็กหนุ่มในช่วงหนึ่ง หลังจากที่พูดคุยทักทายกันไปบ้างเล็กน้อย
“พาสุห์เหรอครับ”
“ครับ เขามาที่นี่ รู้สึกจะไข้ขึ้นมาน่ะครับ”
“แล้วเขาเป็นอะไรมากมั๊ยครับ”
“ท่าทางดูคุณห่วงเขาจัง”
“ก็เพื่อนกันน่ะครับ”
“ครับ เพื่อนก็เพื่อน เขาไม่เป็นไรมากหรอกครับ น่าจะโดนฝนมา ช่วงที่คุณไม่อยู่ที่นี่ฝนตกติดต่อกันหลายวันเลยล่ะครับ”
“เหรอครับ แล้วเอ่อ คุณได้บอกอะไรเขาหรือเปล่าครับ”
“ก็บ้างครับ ผมขอโทษนะ ที่ผมผิดคำพูด แต่ผมอดไม่ได้จริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นสิทธิ์ของคุณ ที่ผมขอร้องคุณไว้ก็แค่เพียงเพราะ ผมไม่อยากให้เขามองผมผิดไป”
“มองคุณผิดไป ยังไงเหรอครับ”
“ช่างมันเถอะครับ ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า จะแวะเอาของฝากไปให้เพื่อนด้วยน่ะครับ เพื่อนที่คุณเจอบ่อยๆตอนที่ผมนอนอยู่ที่นี่นั่นแหละครับ”
“ครับ ตามสบายครับ ขอบคุณนะครับ สำหรับของฝาก”
“ก็น้ำใจเล็กๆน้อยๆที่คุณคอยดูแลผมแหละครับ”
“ตอนแรก ผมคิดว่าเราจะไม่เจอกันแล้วซะอีก”
“ไว้ผมจะแวะมาเพ้อให้ฟังบ่อยๆครับ”
“ยินดีเลยล่ะครับ”
ภิธารยิ้มน้อยๆไม่โต้ตอบใดๆกลับไป เด็กหนุ่มแยกตัวออกจากกรกฤษณ์แล้วตรงไปที่มหาวิทยาลัยตัวเองทันที
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
เย็นแล้วที่มหาวิทยาลัย วิวรรธน์และโอเล่เดินนำกลุ่มเพื่อนลงจากตึกคณะเช่นทุกวัน พาสุห์เดินตามหลังมองภาพนั้นอย่างว้าเหว่อยู่ลึกๆ ข้างหน้าเขาทั้งกลุ่มตอนนี้ได้ตกลงกันแล้วตั้งแต่ตอนที่นั่งทำงานกลุ่มชิ้นสุดท้ายของเทอมเสร็จลงว่าจะไปท่องราตรีฉลองปิดภาคเรียน แต่ไม่มีใครซักคนที่จะเอ่ยชวนเขาแม้ซักคำ จริงอยู่ที่แม้ความจริงตอนนี้เขาจะขยับตัวไม่ไหนไม่ได้ในทุกๆเย็นเนื่องจากติดซ้อมดนตรี แต่ก็น่าจะมีใครซักคนเอ่ยชวนเขาซักคำนี่นาในฐานะที่เขาเองก็เคยเป็นเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม
“เฮ้ยพวกเรา ไปร้านไหนกันดีวะ”เสียงวิวรรธน์เอ่ยก่อนเป็นคนแรกทำให้ทั้งกลุ่มต้องหยุดเดินหันมองหน้ากันเพื่อขอความเห็น เป็นเหตุให้คนที่เดินตามหลังมาต้องหยุดไปด้วย
“เฮ้ยพวกเราหลีกทางให้ท่านชายหน่อยว่ะ”เป็นเสียงโอเล่ที่เอ่ยขึ้น เมื่อสาวเจ้ามองเห็นพาสุห์ยืนอยู่ด้านหลังของกลุ่มพอดี
“อ้าว กูนึกว่าใคร”วิวรรธน์เอ่ยสมทบ เมื่อมองกลับไปตามเสียงเพื่อนสาวแล้วเคยคนเคยซี้ยืนมองมาที่กลุ่มตนอยู่
พาสุห์สู้สายตาเพื่อนเก่าได้สักพักก็เบือนหน้าหนี เดินถอยหลังแยกไปทางอื่นเงียบๆ กลุ่มเพื่อนเก่าจึงหันมามองหน้ากันอย่างต่างคนก็ต่างรู้สึกไม่ดี
“ปล่อยมันไปซักพักเถอะ ช่วงนี้ดูมันเครียดหลายเรื่องอยู่”วิวรรธน์เป็นคนกล่าวปิดท้ายก่อนจะพาเพื่อนทั้งกลุ่มเดินไปที่รถ ในขณะเดียวกันภิธารก็ได้แวะมาถึงพอดี
“เฮ้ยพวกเรา ภีมมาแล้วว่ะเฮ้ย”โอเล่เอ่ยทักก่อนใครเพื่อน ทันทีที่เห็นร่างคนคุ้นตาเดินยิ้มเข้ามาหา เสียงที่เจ้าหล่อนเปล่งออกไปนั้นดังพอที่จะเรียกสายตาคนรอบข้างได้ดี รวมถึงใครบางคนที่กำลังเดินก้มหน้าไปตามลำพัง
“ภิธาร”พาสุห์เผลอครางชื่อคนที่สายตามองเห็นออกมาอย่างลืมตัว นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้เห็นคนๆนี้เดินสง่าพาร่างสูงเพรียวตรึงสายตาใครต่อใครได้แบบนี้
“ตายแล้วภีม เธอเดินได้แล้ว ดีจัง ฉันดีใจด้วยนะ”โอเล่ยังคงกระดี้กระด้าเอ่ยต่อ พลาง
โผเข้าสำรวจรอบตัวเพื่อนใหม่ที่หายหน้าหายตาไปนาน
“ขอบใจจ๊ะ ก็ยังเดินได้ไม่เต็มร้อยหรอก แต่ก็ช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว”ภิธารเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายตอบคำถามมากมายที่แต่ละคนรุมถามถึงความเป็นอยู่ในช่วงที่หายไป ในมุมหนึ่งถ้าเพียงแต่เด็กหนุ่มจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวก็คงจะมองเห็นว่าใครบางคนกำลังยืนยิ้มเหงาๆให้กับเขาอยู่ไม่ไกล
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ท่าทางเธอจะเป็นเอามากนะพาสุห์ ไหวมั๊ย ถ้าไม่ไหว จะถอนตัวก็ยังทันนะ อาจารย์จะคุยกับพ่อเธอเอง”เสียงอาจารย์ที่ฝึกสอนวงดนตรีเอ่ยเสียงดังกลางห้องซ้อมเมื่อวันนี้เป็นอีกวันที่พาสุห์ทำวงล่มอีกเช่นเคย เขาเพิ่งกลับเข้ามาซ้อมดนตรีเป็นจริงเป็นจังได้ไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่โดนที่บ้านขู่จะเล่นงานหากว่าทำตัวเกเรไม่เอาไหนอีก แต่ดูเหมือนว่าในทุกๆวันที่เขาเข้ามาในห้องนี้ เขาจะเป็นคนที่สร้างความหนักใจและน่าเบื่อหน่ายให้กับทุกๆคนในวงซะเหลือเกิน หรือแม้แต่ตัวอาจารย์ที่ฝึกสอนนั่นก็เถอะ ดูท่าจะไม่ค่อยปลื้มที่เขาทำวงล่มเท่าไหร่นัก
“ผมขอโทษครับ แล้วผมจะตั้งใจให้ดีกว่านี้”เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงนิ่ง ยอมรับว่าวันนี้ตัวเองใจลอยกว่าทุกๆวัน จะเพราะอะไรซะอีกล่ะ ก็เพราะสีหน้าและแววตายิ้มแย้มของภิธารตอนพูดคุยหยอกล้ออยู่กับกลุ่มเพื่อนเขาได้ตามเข้ามาหลอกหลอนในทุกช่วงลมหายใจน่ะสิ เด็กหนุ่มยอมรับกับตัวเองกลายๆว่าอยากเป็นหนึ่งในกลุ่มนั้นเช่นเคยอย่างที่ตัวเองเคยเป็น
“เธอเพิ่งรู้ตัวเหรอว่าควรจะตั้งใจ เวลาที่ผ่านมาเธอไปทำอะไรอยู่ เพื่อนๆในนี้เขาฝึกกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เธอเหมือนเพิ่งเริ่ม”
“ให้เวลาผมหน่อยนะครับ ผมจะพยายามครับ”
“แล้วเวลาที่เราจะแข่งขันมันยืดออกไปได้มั๊ยล่ะ งานนี้ทางมหาวิทยาลัยหวังเอาไว้มากๆนะว่าเราจะต้องได้ที่หนึ่ง บอกตามตรงว่าถ้าขืนอาจารย์ยังดันทุรังที่จะเอาเธออยู่ในวง มหาวิทยาลัยของเราคงไปไม่ถึงฝันแน่”
“อาจารย์หมายความว่าไงครับ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าให้อาจารย์คุยกับที่บ้านของเธอให้เรียบร้อยก่อน แล้วอาจารย์จะแจ้งเธอเอง เอาล่ะ วันนี้ดูท่าทางเธอจะไม่ไหว เธอกลับไปก่อนได้”
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ฝนหลงฤดูทำท่าจะเทเม็ดลงมาในตอนมืดลง พาสุห์เดินก้มหน้าเตะเท้าออกมาจากห้องซ้อมดนตรีอย่างนึกเซ็ง ลมพัดแรงขึ้นเป็นสัญญาณว่าน้ำจากบนฟ้าน่าจะเทลงมาในอีกไม่กี่นาที
“ฝนเหี้...แม่งก็ตกได้ทุกวัน”เด็กหนุ่มสบถออกมาอย่างคนนึกพาล ก่อนจะตัดสินใจรีบวิ่งไปยังรถตัวเองหวังเพียงจะให้ทัน
“ห่าเอ้ย ไม่ทันจนได้”เสียงสบถดังออกจากปากอีกที ก่อนที่คนสบถจะเปลี่ยนทิศทางการวิ่งไปยังซุ้มๆหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลตัวนักเมื่อฝนเริ่มเทเม็ดลงมาอย่างบ้าคลั่ง
ภิธารใจกระตุกวูบทันทีที่สายตามองเห็นว่าใครวิ่งเข้ามาหลบฝนในซุ้มๆเดียวกับตน เด็กหนุ่มมองร่างนั้นที่ก้มลงปัดเส้นผมตัวเองดั่งร่างกายถูกตรึงไว้กับที่ พาสุห์ยังไม่เห็นเขา ใช่สิ เขาต้องหลบออกไปก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นมา เขายังไม่พร้อมเท่าไหร่ที่จะเผชิญหน้ากับคนที่ขยะแขยงเขาอย่างเข้าไส้
“โอ้ย !! “คนคิดที่จะวิ่งออกจากซุ้มเผลอร้องออกมาเสียงดังเมื่อเกิดเจ็บแปลบที่ข้อเข่าขึ้นมาตอนที่เอี้ยวตัวผิดจังหวะ เด็กหนุ่มจำต้องนั่งลงกุมขาตัวเองเอาไว้ข่มอาการเจ็บที่เสียดแทงขึ้นมานิดหน่อย
“ภีม “พาสุห์เรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเจอภิธารนั่งกุมข้อเข่าตัวเองด้วยท่าทางไม่ดีนัก แสงไฟรางๆที่สาดมาจากตัวอาคารใกล้ๆส่องเห็นว่าใบหน้ายิ้มแย้มที่เขาได้เห็นเมื่อช่วงเย็นกำลังนิ่วขมวด
“ภีม เป็นอะไรไปน่ะ”เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งลงทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่จิตใจลอยไปถึงตอนนั่งซ้อมดนตรีมีอาการแปลกไป
ภิธารถอยร่นขาตัวเองเล็กน้อยเมื่อเห็นแล้วว่ามือขาวสะอาดของพาสุห์กำลังจะเอื้อมมาจับที่ตำแหน่งที่มือตัวเองกำลังกุมอยู่ เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนพลางเงยหน้ามองสบตาฝ่ายนั้นอย่างนึกหวั่น ก่อนละล่ำละลักบอก
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร”
พาสุห์เกิดสะท้านใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีแน่ชัดว่าภิธารกำลังกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด ถึงขนาดร่นถอยร่างหนีไปจนเกือบจะเลยไปนอกซุ้ม ร่างสูงจึงลุกยืนบ้างแล้วบอกออกไป
“โดนละอองฝน ระวังไข้ขึ้นนะ เข้ามาหลบให้พ้นมันก่อนสิ”น้ำเสียงที่ใช้พยายามเปล่งออกไปอย่างที่คิดว่าอ่อนโยนที่สุด แต่อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมขยับตัวเข้ามา ทั้งๆที่ภายนอกซุ้มตอนนี้สายฝนกำลังเทกระหน่ำลงอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่เป็นไรหรอก ตรงนี้ก็ไม่โดน”ภิธารบอกอย่างเกรงๆ ไม่ใช่ว่าถือทิฐิอะไร แต่ที่ไม่ยอมกลับเข้าไปในซุ้มเพราะประหม่าอยู่ลึกๆ การเจอกับคนที่จากกันด้วยไม่ดีในสถานการณ์แบบนี้ ยอมรับจริงๆว่าหัวใจตั้งรับไม่ทัน
“ไม่โดนอะไรล่ะ ฝนตกหนักขนาดนี้”พาสุห์เผลอเสียงดังเอ่ยออกไป เมื่อได้ยินเหตุผลที่ฟังไม่เข้าท่าซักเท่าไร ก็เห็นอยู่ว่าทั้งลมทั้งฝนที่ระคนมากับเสียงฟ้าร้อง มันน้องๆพายุชัดๆ
ภิธารก้มหน้านิ่งไม่ตอบโต้ใดๆกลับไป อีกฝ่ายจะรู้ไหมหนอว่าน้ำเสียงกึ่งตวาดที่โพล่งออกมายังทำให้เขานึกใจเสียได้อยู่
“ผมขอโทษที่เสียงดัง เข้ามาข้างในเถอะ ไม่เจอกันนาน ผมเองก็มีเรื่องอยากคุยกับคุณเหมือนกัน”พาสุห์บอกต่ออย่างสำนึกตัวเองน้อยๆ อาการที่ภิธารหลบสายตาเขา ทำให้เขานึกเจ็บแปลบอยู่ลึกๆ ดูเอาเถอะ น้ำเสียงแค่นี้ที่เขาเอ่ยออกไปยังทำให้ฝ่ายนั้นหน้าเจื่อนได้ขนาดนี้ แล้วที่ผ่านมานั่นล่ะ กี่ครั้งกันหนอที่เขาเผลอทำให้คนๆนี้ต้องเป็นอย่างที่เห็น
ภิธารยอมเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยคำว่าขอโทษให้ได้ยิน ขาที่ยังเจ็บแปลบอยู่นิดหน่อย ยอมก้าวเข้ามาในซุ้มอย่างช้าๆ ก่อนจะสะดุดกึกร้องโอ้ย เมื่อเจ็บจี้ดขึ้นมาอีกในก้าวที่กำลังจะเข้าไปถึงกลางซุ้ม
“ภีม!!”พาสุห์เอ่ยขึ้นอย่างเร็วเมื่อเห็นท่าทีของคนร้องโอ้ยกำลังจะทรุดร่างลง เด็กหนุ่มรีบตรงเข้าประคองร่างนั้นตามสัญชาตญาณ
ภิธารยอมให้ร่างตนสัมผัสกับคนที่เข้ามาประคองร่างจนได้ เมื่อคิดว่าตัวเองคงทรงตัวอยู่ไม่ไหวจริงๆ ตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอดสองมือจึงเกาะกอดพาสุห์ทันควัน
“ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆยืน”พาสุห์บอกอย่างโอนโยนพลางทำหน้าที่เป็นหลักยึดให้คนที่กำลังจะล้มอย่างเต็มใจ
“ผมขอโทษ ผมไม่เป็นไรแล้ว ขะ ขอบคุณ”ภิธารรีบเอ่ยเมื่อตั้งหลักได้ ใบหน้าเขาตอนนี้อยู่ห่างจากพาสุห์แค่ไม่ถึงคืบ มือที่เกาะตัวฝ่ายนั้นเอาไว้รีบปล่อยลงโดยเร็วเพื่อหวังที่จะผละตัวออกห่าง กลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะหาว่าเขาแกล้งสำออย
พาสุห์ยังไม่ยอมปล่อยร่างคนที่บอกตัวเองไม่เป็นไรออกจากเขาโดยง่าย แม้ฝ่ายนั้นจะปล่อยมือออกจากตัวเขาแล้วก็เถอะ
“คุณจะล้มต่อหน้าผมสองครั้งแล้วนะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนดีกว่า”เด็กหนุ่มบอกออกไป แม้เจตนาที่พูดไปเพื่อแสดงออกถึงความห่วงใย แต่อนิจจา คนที่รับฟังประโยคนั้นกลับเข้าใจคิดไปทางอื่น
“ผะ ผมเปล่าเรียกร้องความสนใจนะ”ภิธารละล่ำละลักบอกในสิ่งที่ใจคิดว่ากำลังโดนพาสุห์มองเป็นแบบนั้น
“เฮ้ ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยนะ”พาสุห์รีบแก้ตัว ก่อนจะเจ็บปลาบขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหวนนึกถึงสิ่งที่ตนเคยพูดกับคนๆนี้ ในตอนที่เจ้าตัวยังคงนอนเข้าเฝือกอยู่
“อย่าแปลเจตนาผมผิดนะ ผมขอร้อง”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อ เมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งไป
“ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าผมไม่เป็นไรแล้ว ปล่อยผมนะครับ”ภิธารยิ้มเจื่อนๆบอก ในวันที่เขายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แม้ซักนิด ผู้ชายคนนี้ยังเคยยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองเขาด้วยแววตาเฉยชา ถ้าจะให้เขาเข้าใจว่าเจตนาในประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ไปในทางที่คิดว่ามันออกมาจากความห่วงใย มันก็คงจะแปลกนัก
“คุณกำลังเข้าใจเจตนาผมผิดนะ”พาสุห์บอกต่อ โดยไม่สนใจคำพูดแกมขอร้องของคนยิ้มเจื่อนๆ
.
.
.
.
.
เอ๊ะ!! ภิธารจะตอบโต้ว่าไงนะ รออ่านต่อไปนะครับ
ขอโทษที่หายไปนาน ก็อย่างที่แปะประกาศไว้แหละครับ พอดีเกิดอาการประหลาดกับร่างกายนิดหน่อย เลยขอพักซักนิด ประกอบกับตอนนี้กำลังเร่งทำ Series เล่ม 2 ออกมา ก็เลยอลหม่านกันไปหมด เล่มแรกว่าหนักแล้ว เล่มสองว่าจะง่ายเพราะเคยมีประสบการณ์ แต่ไหง มันก็ยังยากหัวฟูเช่นเดิม ยังไงก็ตามให้กำลังใจกันด้วยนะครับ ตอนนี้ก็จะเจียดเวลามาสานต่อ เรื่องราวนี้ให้จบลงจนได้ ผมสัญญา เคยบอกว่าจะบีบเค้นน้ำตาคนใจแข็งเอาไว้ยังไง วันนี้ก็ยังไม่ลืมหรอกครับ ติดตามกันต่อไปนะครับ
ขอบคุณมากมายสำหรับความห่วงใยของหลายๆคนที่ส่งผ่านมาให้ผมหายป่วยเร็วๆ ยังไงก็ฝากกลับให้ทุกๆคนดูแลตัวเองด้วยเช่นกันนะครับ ใกล้หน้าหนาวเข้ามาทุกทีแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
Boy
อีกนิดนึงสำหรับเพื่อนนักอ่านในเล้าแห่งนี้ แอบแวบเข้าไปดูในกระทู้เซ็งเป็ดอวอร์ดมา ดีใจจังที่เห็นตัวละครตัวเอง(อธิศร)ติดโผได้เข้าชิงกะเข้าด้วยขอบคุณมากๆเลยนะครับ สำหรับใครก็ตามที่เสนอชื่อ อาร์ม ให้ชิงสาขาตัวร้าย แหะๆ ไล่ลงมามองอีก ก็จ๊ะเอ๋ชื่อตัวเองในสาขา นักเขียนในดวงใจ เหอๆ ประหลาดใจอยู่นิดหน่อยที่มีชื่อติดโผกะเขาด้วย ยังไงก็ขอบคุณนะครับสำหรับกำลังใจและการติดตาม งานกัน เร็วๆนี้ หนังสือเล่ม 2 ของผมก็จะออกมาแล้ว ยังไงก็ขอฝากเอาไว้ให้พิจารณาเก็บสะสมกันอีกเล่มนะครับ ตั้งใจทำเต็มที่ ทุกความเห็นที่เคยให้ผมไว้ในเล่มแรก ผมรับฟังและนำมาปรับปรุงในเล่มนี้แน่นอนครับ อยากรู้ว่าส่วนไหนบ้างก็อึดใจเดียวครับ เร่งๆอยู่
ขอบคุณครับ
Boy
-
:impress:
จารอเล่มสองน๊า.....
ว่าแต่เรื่องนี้จะเป็นไงต่อไปหว่า
o15
-
ไม่อ่านตั้งนานอ่ะ มาอ่านแล้วนะคับ
-
ตอนนี้ได้แต่ หัวเราะเหอๆ อยู่ในใจ ....
พาสุห์ๆ พาสุห์.......(พูดไม่ออก)
ได้แต่คิดว่า ภีม คงจะไม่ใจอ่อน ใช่มะ เหอๆ o14
*******************
คุนบอย อย่าโหม มากเกินไปนะค๊า..... รักษาสุขภาพค่ะ o15
-
จะสงสารดีมั้ยนะ
หรือจะสมน้ำหน้าดี :serius2: :serius2: :serius2:
แต่ก็ไม่อยากให้ภีมใจอ่อนง่ายๆ อ่ะ :เฮ้อ:
ลป.พี่บอยรักษาสุขภาพด้วยน้า เด๋วจะป่วยไปอีก :m1: :m1: :m1:
-
ยังคงติดตามเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ
-
เย้ บอยกลับมาแล้ว ดีใจจัง :a11:
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ บอย อากาศยิ่งเปลี่ยนๆอยู่
จารอเล่ม 2 อย่างใจจดจ่อ :impress:
ส่วนเรื่องนี้ 5 5 5 สะใจ เริ่มเสียดายของที่ตัวเองทิ้งไปแล้วซิ
-
นับถือคุณบอย ที่ตั้งชื่อตัวละครได้
แปลกแต่เก๋ จริงๆ :m1:
-
ยังตื่นเต้นมันในอารมณ์เหมือนเดิม
ภีมอย่างเพิ่งใจอ่อนนะ
เด่วอะไรๆที่ได้มาง่ายมันก็ไม่มีค่า
:m11: :m11: :m11:
อ่าเป็นกำลังใจให้ครับ พักผ่อนเยอะๆนะครับ
-
ไม่นะ อย่าใจอ่อนเด็ดขาดดดดดดดดด :m16: :m16: :m16:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
พักผ่อนเยอะๆ นะครับ
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
สู้ๆ คร้าบบบบ
:a1: :a1:
-
จะรอเล่มสองของพี่บอยนะคะ
-
“คุณกำลังเข้าใจเจตนาผมผิดนะ”พาสุห์บอกต่อ โดยไม่สนใจคำพูดแกมขอร้องของคนยิ้มเจื่อนๆ
.
.
.
“ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆครับ ปล่อยผมเถอะ ผมยืนเองได้แล้ว”ภิธารยังคงบอกออกไปด้วยรอยยิ้มเจื่อนเช่นเคยพลางพยายามที่จะยันกายออกห่างคนที่ไม่ยอมปล่อยมือจากร่างให้ได้ และมันก็เป็นผลสำเร็จในที่สุด
“นั่งลงสิ ยืนนานเดี๋ยวจะเจ็บขึ้นมาอีก ท่าทางฝนคงจะไม่หยุดตกง่ายๆ”พาสุห์เอ่ยขึ้น เมื่อ
ยอมปล่อยคนที่พยายามยันกายออกห่างตนแล้ว
“ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง ฝนตกเกือบทุกวันเลย”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเหมือนจะเปิดประเด็นชวนคุย เมื่อเห็นคนที่ยอมนั่งลงตามคำเอ่ยของเขา เอาแต่นั่งเงียบกอดอกมองสายฝนทางด้านนอก
“ท่าทางคุณดีขึ้นมากเลยนะ”ประโยคชวนคุยดังลอดออกมาจากปากอีก เมื่อประโยคก่อนหน้าเหมือนจะหายไปกับลมที่กรรโชกเมื่อครู่
“ก็ดีครับ พอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง”คนนั่งเงียบ ยอมหันมาคุยด้วยในที่สุด ด้วยรอยยิ้มจางๆ ก่อนที่จะหันไปนั่งเหงามองไปยังทิศทางเดิมเช่นเคย
พาสุห์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ตัดสินใจนั่งลงชิดตัวคนที่ตัวเองกำลังตามอารมณ์ไม่ถูก การแสดงออกของภิธารตอนนี้ทำเขาอึดอัดขึ้นมาจนไม่รู้ว่าจะวางตัวไปทางไหน ด้วยเจ้าตัวดูจะเคืองเขาอยู่ก็ไม่ใช่ หรือจะไม่คิดอะไรจริงๆอย่างที่เคยบอกก็ไม่เชิง
“รู้อะไรมั๊ย มีคนเขาฝากบอกผมว่าเขาคิดถึงคุณด้วยนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นยิ้มๆ เมื่อนั่งชิดติดตัวคนที่ตนกำลังนึกอ่านใจได้สำเร็จ
ภิธารสะดุ้งนิดๆ เมื่อร่างกายได้สัมผัสแนบชิดกับคนที่เคยประกาศก้องว่าไม่ชอบการเป็นคนแบบเขาอีกครั้ง เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหันมาสบตาคนๆนี้อีกที นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ คนข้างกายตอนนี้เป็นอะไรไป ทำไมหลายนาทีที่ผ่านไปนี่ ถึงได้ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะวางตัวและพูดจาต่างไปจากคนที่เขาเคยสัมผัสตอนที่จะแยกจากกันเป็นครั้งสุดท้ายจังเลย
“ผมหมายถึงบุรุษพยาบาลของคุณน่ะครับ”พาสุห์เอ่ยบอก เมื่อเห็นภิธารหันมาสบตาตน คนถูกบอกรีบหลบสายตาต่ำลงเอ่ยเสียงเรียบ
“เราเจอกันแล้วล่ะครับ”เด็กหนุ่มบอกออกไปตามประสาซื่อ แต่เป็นอาการซื่อที่ทำให้คนข้างๆเกิดสะท้านใจขึ้นอย่างประหลาดเมื่อคิดไปว่าตนเองไม่ได้เป็นคนแรกๆที่คนนี้จะคิดถึงแล้วหรอกหรือ
“อย่าไปเชื่ออะไรกรกฤษณ์เขามากเลยนะครับ”ภิธารเอ่ยลอยๆออกมาเมื่อเห็นคนข้างตัวนิ่งไป เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวจะนิ่งไปด้วยสาเหตุใด แต่ที่เขาต้องเอ่ยลอยๆออกไปแบบนั้นก็เพราะไม่อยากให้คนนี้สมเพชเขาได้อีก จากที่เขาจะเป็นจะตายยังเพ้ออะไรไร้สาระได้เป็นบ้าเป็นหลัง
“เรื่องที่คุณเพ้อถึงผมน่ะเหรอครับ”พาสุห์ตัดสินใจเอ่ยตรงๆ เมื่อเริ่มจับน้ำเสียงตัดพ้อของคนข้างกายได้ชัดเจน
“คุณคงจะไม่คิดว่าผมใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อเรียกร้องให้คุณกลับมาหาผมนะครับ”ภิธารตัดสินใจเอ่ยตรงๆเช่นกัน เมื่อเริ่มหลอกตัวเองว่าไม่คิดอะไรอีกต่อไปไม่ได้ วันนั้นที่
พาสุห์เคยตราหน้าว่าเขาเสแสร้งแกล้งสำออยเพื่อเรียกร้องความสนใจเขายังไม่ลืมทุกคำพูดไปจากใจเสียด้วยซ้ำ เขาก็รออยู่เสมอที่จะมาแก้ต่างนิสัยที่เขาไม่เคยคิดจะเป็นให้กระจ่าง ทั้งๆที่รู้ว่าคงจะหมดโอกาสอธิบายอะไร ก็ทุกคำพูดและการกระทำของพาสุห์วันนั้น มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้หรอกว่า ผู้ชายคนนี้คงตัดขาดเขาออกจากชีวิตโดยถาวร ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะมีโอกาสอยู่กับเจ้าตัวในสภาวะแวดล้อมที่ต่างคนต่างไปไหนไม่ได้ ใช่สิ ถ้าเขาไม่ใช้โอกาสนี้เปิดใจ แล้วเขาจะมีโอกาสได้ใกล้ตัวคนนี้อีกเมื่อไหร่กัน
พาสุห์เกิดอาการหน้าชาหน่อยๆเมื่อโดนว่ากลับแบบนั้น ใช่สินะ เขาเคยต่อว่าต่อขาน และตัดสัมพันธ์กับคนๆนี้ด้วยถ้อยคำร้ายแรงจนเพื่อนๆนึกชังน้ำหน้ามาก่อนนี่นา
“คือ ผมอยากที่จะคุยกับคุณเรื่องนี้แหละครับ”เด็กหนุ่มบอกออกมาอย่างลำบากใจอยู่ในทีว่าจะเปิดประเด็นเข้าเรื่องถึงจุดประสงค์ที่ตัวเองอย่างจะเอ่ยขอโทษในสิ่งที่เคยพูดเคยเอ่ยไปได้อย่างไร ด้วยเพราะก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรจู่ๆถึงอยากที่จะกลับมาเป็นคนสำคัญของคนๆนี้อย่างที่เคยเป็น จะเพราะในตอนนี้เขาไม่มีใคร บอกอย่างนี้ออกไปมันจะเป็นการเห็นแก่ตัวและน่าอายไปหรือเปล่านะ หรือถ้าจะอ้างว่า ที่ผ่านมาเขาไม่รู้ใจตัวเองมันก็จะฟังดูตลกและถูกเย้ยเยาะเกินไปน่ะสิ แล้วถ้าจะบอกว่าเขามองคนๆนี้ผิดไปล่ะ เจ้าตัวจะว่ายังไงนะ ภิธาร ผมจะบอกคุณว่าไงดี ผมจะเริ่มยังไงดีครับ ผมคิดถึงคุณ ผมอยากขอโทษคุณ ผม ผม ผมอยากเป็นคนสำคัญที่คุยเคยคิดถึงเป็นคนแรกก่อนใคร คุณจะฟังผมมั๊ย เสียงจากหัวใจผม คุณจะฟังมันหรือเปล่าครับ?
ครืนนนน!!! เสียงฟ้าร้องดังก้องสนั่น พาสุห์สะดุ้งเฮือกปลุกตัวเองให้ตื่นจากความคิดหวาดกลัวใดๆทั้งปวง เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเห็นภิธารนั่งจ้องหน้าเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม เด็กหนุ่มแสร้งยิ้มเจื่อนๆกลบเกลื่อนความรู้สึกละอายใจ ก่อนเอ่ยแก้เก้อ
“ดูเหมือนฝนจะไม่หยุดตกง่ายๆเลยนะ”
“ซาๆคุณก็ไปได้นี่ครับ ขับรถมาไม่ใช่เหรอ”ภิธารตามน้ำไป เมื่อตั้งใจฟังสิ่งที่พาสุห์บอกจะคุยด้วย แต่จนแล้วฝ่ายนั้นกลับเปลี่ยนเรื่องไปซะเฉย เปล่าหรอก เด็กหนุ่มไม่ได้คิดว่าพาสุห์จะมานึกเข้าใจอะไรที่เขาไม่ได้เป็น ที่พาสุห์บอกจะคุยกับเขาเมื่อครู่ก็คงจะเตือนให้เขาเลิกใช้ใครๆเป็นเครื่องมือในการที่เขาจะเข้าถึงตัวเจ้าตัวนั่นล่ะมั้ง แต่ที่เปลี่ยนใจไม่พูด ก็คงจะเห็นเขาเตรียมจะชี้แจงเรื่องทั้งหมดน่ะสิ คนเขาเคยเกลียดตนอย่างเข้าไส้ ยังไงเขาคงจะไม่นึกเปลี่ยนมาเข้าใจในระยะเวลาไม่กี่เดือนหรอก
“แล้วคุณล่ะ กลับยังไง จริงๆนี่ก็ค่ำมากแล้วนะ ผมนึกว่าคุณจะไปกับพวกไอ้วรรธน์ซะอีก”พาสุห์ทักกลับ ภิธารชะงัก นี่แสดงว่าพาสุห์เห็นเขาก่อนหน้านี้แล้วสิ ถึงได้พูดแบบนี้ นั่นไงล่ะภีม เขาเห็นนายแล้วเขายังไม่เข้ามาทักทายนายอะไรซักคำ เหตุการณ์วันนั้น มันคงไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบหรอก เลิกคิดที่จะอธิบายอะไรให้เขาฟังเถอะนะ เขาไม่ใช่คนแรกที่ไม่เข้าใจนายซะหน่อย เคยผ่านรอยน้ำตามาตั้งกี่หน แค่จะเสียให้กับคนๆนี้อีกซักคนคงจะผ่านไปได้อย่างที่เคยผ่านล่ะน่า
“ผมกลับเองได้ครับ คงไม่ขอให้คุณไปส่งหรอก”เมื่อนึกน้อยใจในสิ่งที่เคยผ่านๆมาคำพูดประชดจึงหลุดออกจากปากจนได้ ทั้งๆที่รู้ว่ามันดูไม่ดีที่จะเอ่ยแบบนั้นออกไปให้ได้อาย คนเขาคิดอะไรด้วยก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เอ่ยออกไปก็มีแต่จะได้แต่น้อยใจเองก็แค่นั้น
พาสุห์รีบคว้าหมับเข้าที่มือคนที่ทำท่าว่าจะลุกหนีจากตนในทันทีที่หูได้ยินน้ำเสียงเอ่ยประชดจากปากเจ้าตัวจบลง
“ภีม คุณเป็นอะไรไปน่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามในทันทีพลางออกแรงยึดไม่ให้คนที่จะลุกหนีได้ทำอย่างใจต้องการ
“ปะ เปล่า ฝนมันซาแล้ว ผมแค่จะกลับ”ภิธารหาข้ออ้างแก้อาย นึกเจ็บใจที่แสดงความน้อยใจออกมาให้คนไม่แยแสได้เห็น
“ซาอะไร นี่มันยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยนะ”พาสุห์แย้งทั้งไม่ยอมปล่อยให้คนจะกลับบ้านหลุดมือไป หนำซ้ำยังฉุดให้เจ้าตัวนั่งนิ่งชิดตัวเขาดังเดิม เมื่อเริ่มเห็นอาการดื้อดึงว่าจะไปให้ได้ของฝ่ายนั้น
“ก็เดี๋ยวมันซากว่านี้หน่อย ค่อยกลับกับผมก็ได้”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อ เมื่อเห็นว่ามือตัวเองจะรั้งคนดื้อดึงไว้ไม่อยู่เท่าไหร่
“พอดีผมรีบน่ะ”ภิธารหันมาบอก พาสุห์ได้ยินถอนหายใจแล้วแหงนมองเม็ดฝนที่นึกหวาดกลัวอยู่ลึกๆนั่น ตัดสินใจเอ่ย
“งั้นเดี๋ยวรอผมตรงนี้ ผมไปเอารถเดี๋ยว เดี๋ยวเลี้ยวมารับ คุณจะได้ไม่ต้องเปียก”ภิธารอึ้งหน่อยๆกับสิ่งที่ได้ยิน เด็กหนุ่มชะงักอาการดื้อดึง
“แป๊บเดียว เดี๋ยวผมมา” พาสุห์ลุกขึ้นเอ่ย ยิ้มจางๆให้คนที่มองหน้าเขา ก่อนตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนที่ยังเทกระหน่ำไปยังที่จอดรถตัวเอง
ร่างเปียกปอนหายเข้าไปในรถคู่ใจได้สำเร็จ ร่างนั้นหาผ้าที่ติดอยู่ในรถมาเช็ดหน้าเช็ดผมลวกๆ ก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์ถอยรถออกจากซองแล้วขับเลี้ยวไปยังทางที่บอกให้ใครบางคนรออยู่
ม่านสายฝนที่หล่นเป็นสายตัดกับไฟหน้ารถที่สาดจ้าเบื้องหน้า ส่องให้เห็นภาพที่คนอยู่ในรถเกิดอาการจุกอกพูดไม่ออก พาสุห์หยุดรถคู่กายอย่างคนไม่แรงที่จะขับต่อไป เมื่อแสงไฟหน้ารถเขาสาดจ้าไปยังร่างของภิธารที่วิ่งกะเผกๆ ฝ่าสายฝนไปอย่างไม่หันกลับหลัง เด็กหนุ่มน้ำตาแทบไหลเมื่อมองเห็นร่างนั้นใช้สองมือยกคุ้มกันสายฝนไม่ให้โดนศีรษะ
“ภีม คุณทำแบบนี้ทำไม ผมขอโทษ ผมขอโทษ”คนน้ำตาแทบไหลเพ้อออกมาเสียงเครือ ก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นคนวิ่งกะเผกเสียท่าล้มลงซบพื้นในที่สุด
ติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
ขอบคุณ คุณบอยที่ยังไม่ลืมเรื่องนี้ :m4:
ยังไม่มีเล่มแรกไว้ในครอบครองเลย เล่มสองจะออกแล้ว รอทีเดียวสองเล่มแล้วลดราคาได้ป่าวอะ? เหอๆ :m23:
ปล. รักษาสุขภาพด้วยจ้า
-
อ่านแล้วเศร้าค่ะ
แต่ยังคงเกลียดพาสุห์ต่อไป ให้ทำดีแค่ไหนตอนนี้ก็ยังทำใจให้เป็นพะเอกไม่ได้หรอกนะ
ผู้ชายคนนี้สมควรได้รับความเจ็บปวดกลับคืนบ้าง
-
ยังคงติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
-
:impress:
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
o15
-
ชอบมากครับ เป็นกำลังใจให้นะ อิอิ :m1: :m3: :m13:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ สนุกดีครับแต่เศร้าจังครับผม
สงสารพาสุห์อ่าครับ รู้ตัวเมื่อสายไปนะครับ
แต่ยังไงก็ยังไม่สายที่จะกลับมารักกัน
เพราะธิม ยังรักพาสุห์อยู่ครับ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
คุณบอยมาต่อแล้ววววววว ดีจายยยยย ตามมาเมนต์ในนี้แทนเพราะเข้าบอร์ดคุณบอยไม่ได้ กาซิกๆ :m15:
พาสุห์บ้าๆๆๆๆๆ ขอโทษกับเจ้าตัวตรงๆสิ พูดกับตัวเองแบบนี้จะเข้าใจกันไหมละนี่ แต่นี่แหละที่บีบคั้นคนอ่าน เหอเหอ ชอบบบบบบ
-
สมน้ำหน้าที่สุดๆ
-
น้ำตาไหล
สงสารภีมเป็นที่สุด
o7 o7 o7 o7 o7 o7
-
...........หัวใจเหนื่อยล้าแค่ไหนแล้วเนี่ย.......... :o12: :o12:
-
“ภีม คุณทำแบบนี้ทำไม ผมขอโทษ ผมขอโทษ”คนน้ำตาแทบไหลเพ้อออกมาเสียงเครือ ก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นคนวิ่งกะเผกเสียท่าล้มลงซบพื้นในที่สุด
ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่าคุณบอย
:o12: :o12: :o12:
-
เศร้าได้อีก :o12: :o12: :o12:
แต่ก็ยังไม่อยากให้ภีมใจอ่อนง่ายๆ อ่ะ :m14:
-
:sad2: :sad2: :sad2:
งืมๆๆๆๆ ตอนนี้ อึดอัดดีแท้....แต่...ยังไม่อยากให้ภีมยกโทษให้เจ้าพาสุห์ง่ายๆ
แต่จบค้างไว้อย่างงั้น...เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่านะน้องบอยนะ...
เห็นด้วยกะเจ้าแป๋ม...เศร้าได้อีกๆ เพราะพี่ยังไม่โฮเลยอ่ะเรื่องนี้...คิๆ
รอน้องบอยต่อปายยยยยยยยยย
o13 o13 o13
-
o13
เศร้าได้อีกพี่
เอาให้ตายไปเลยยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เศร้าจัง :m15:
อ่านแล้วคิดถึงเพลง "เตือนความจำ" ของอ๊อฟ ปองศักดิ์ จริงๆๆ :m15: :m15: :m15:
อยากลงเพลงได้จัง เนื้อหาตรงกันสุดๆๆๆ (เสียดายจริงลงเพลงไม่เป็นซะได้) เฮ้อ :เฮ้อ:
มาเป็นกำลังใจพี่บอยอ่ะ
-
จริงๆพออ่านแล้ว เรื่องมันเศร้านะครับ บอย
แต่ทำไมมันสะใจยังไงก็ไม่รู้ :a2:
โรคจิตรึเปล่าเนี่ย เรา o16
ขอบคุณนะครับที่มาต่อเรื่องให้ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ปล. จะรอเล่ม 2 ต่อครับ อุดหนุนแน่นอน o13
-
ขอบคุณพี่บอยมากคับที่มาต่อให้
หายไปตั้งนานแน่ะ โชคดีวันนี้ได้เล่นแล้วได้อ่านเรื่องพี่บอย
ลัลล้า~~~~~
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค๊าบ คิดถึงพี่บอยน๊า
-
:impress:
หายไปอีกแร้ว
มาต่อไว ๆ น๊า.....
o15
-
คนเราเจ็บแล้วจำ ยากจะลืม :m15: :m15:
-
ขอแสดงความยินดีกับหนูบอยด้วยนะครับ
สำหรับ อธิศร ตัวร้ายยอดเยี่ยม เซ็งเป็ดอวอร์ด
ยินดีด้วยคร้าบบบบบบ
:m24: :m24: :m24: :m24:
-
:m4: :m4: :m4: :m4:
ดีจายยยย
เป็ดน้อยจะได้ไปอยู่กะพี่บอยด้วยอ่ะ
ว่าแต่ว่าพี่บอยอยากได้คนทำเป็ดไปอยู่ด้วยอ๊ะป่ะ :m26:
เลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ไม่ซน กินไม่จุ :m13: :m13:
-
จิ้มตูดน้องแป๋ม..... o17 o17 o17
ยินดีด้วยนะจ๊ะน้องบอย สำหรับรางวัล....แต่งได้ร้ายจัดจ้านมากๆ อิอิ
ว่าแต่ว่าพี่บอยอยากได้คนทำเป็ดไปอยู่ด้วยอ๊ะป่ะ :m26:
เลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ไม่ซน กินไม่จุ :m13: :m13:
เลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ ไม่ซน กินไม่จุ <<< ระวังนะบอย......ที่บอกมาอ่ะ ตรงข้ามหมดเลย
กร่ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:o11: สงารภีม สงสารภีม.....
ไม่ได้สงสารพาสุห์ เลยนะ...จิงจิ๊งงง.... o16
เพราะพาสุห์ ยังไม่น่าสงสาร โฮ่ะๆ o7
อบ่างพาสุห์ ต้อง โดดตึ๊บ :เตะ1: ซ้ำๆ หลายๆครั้ง คึคึ
ป๋อล๋อ*... อุ๊ย...โหดเกินงามไปอีกแล่ะซิน :o8:
-
มาดันรอพี่บอยอ่ะ คิกคิก
ยินดีด้วยกะรางวัลแต่งตัวร้ายได้ร้ายชนะใจคนอ่าน แบบว่าร้ายมากกกกกกกก อิอิ :m24:
-
พี่บอยค๊าบบบบ
ไหนบอกน้องเมื่อหลายวันก่อนจะมาต่อให้งายค๊าบบบบ
รอนานแล้วน๊า ใจจะขาดแล้วด้วย
นึกว่าสงสารน้องตาดำๆคนนึง
มาต่อให้ด้วยน๊า :sad2: :sad2:
-
พี่บอยหายปายยยยยยย :m17: :m17: :m17:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาเป็นกำลังใจด้วยคนครับ
-
:impress:
รีบมาต่อด่วนเลยครับ
นะนะนะนะนะนะ
o15
-
พี่บอย
หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยอ่ะ
มารอ พาสุห์ พาสุห์
-
ขออนุญาตนะท่านเจ้าของบอร์ด ขอฝากข่าวประชาสัมพันธ์นิดนึงครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3023.0
เรื่องของพาสุห์ กับ ภิธาร จะรีบมาต่อให้เร็วๆนี้ครับ
ขอบคุณครับ
-
อุดหนุนค๊าบบบบบบบบบ :a9:
เล่ม 2 ออกแล้ว ดีใจ ดีใจ :a10:
-
ยังรอคุงบอยเสมอ มีเวลาจะรีบไปโอนจ้า :m13:
-
อ่านเล่ม 2 จบล่ะ
พร้อมกับเมื่อกี้คุยกับบอย
บอกว่าจะรีบมาลงเรื่องนี้ต่อให้
และ เร็วๆนี้ก็จะมีเรื่องใหม่มาลงด้วย
เลยต้องรีบมาดันเอาไว้ก่อนค๊าบ ก่อนกระทู้จะตกมากกว่านี้
===============================
บอยค๊าบ มาดันแล้วนะ รีบมาลงต่อด่วนๆเลย
-
หายจากกระทู้ไปนานมากๆ ตอนนี้ก็พร้อมที่จะมาต่อนิยายดองเค็มเรื่องนี้ให้แล้วครับ สำหรับใครที่ยังรออยู่ ก็ตามอ่านได้เลยครับ
.
.
.
.
.
.
ภิธารเอี้ยวตัวมองกลับไปทางด้านหลังเมื่อรู้สึกถึงแสงไฟบางอย่างสาดเข้าที่ร่าง แน่ล่ะมันเป็นแสงไฟที่ส่องมาจากหน้ารถของพาสุห์ เด็กหนุ่มยันกายลุกยืนเมื่อเห็นรถคันดังกล่าวกำลังขับตรงมาหาตน
“ไม่นะภีมคุณอย่าทำแบบนั้นนะ”พาสุห์เผลอครางอยู่ในรถตัวเองขณะขับตรงไปยังร่างคนที่เขาเพิ่งจะแคร์ขึ้นมา ภิธารกำลังจะวิ่งหนีรถเขาฝ่าสายฝนออกไปทางด้านนอกรั้วมหาวิทยาลัย
เอี๊ยดดดด เสียงเบรกรถดังก้องกัมปนาทแหวกเสียงฝนไปทั่วทั้งบริเวณ พาสุห์เองแม้จะนั่งอยู่ในรถที่ปิดกระจกมิดทุกด้านยังสะท้านไปกับเสียงนั่นที่แว่วผ่านเข้ามาให้ได้ยิน
“ภีม !!”เด็กหนุ่มเผลอร้องเสียงหลงก่อนจะตัดสินใจหยุดรถตัวเองอย่างไม่ต้องคิด ภาพที่ฉายชัดผ่านสองตาของเขาเมื่อครู่ทำให้ภายในใจเต้นระส่ำขณะที่เปิดประตูรถลงมายืนตากฝนด้านนอก สายตาคู่เข้มจ้องมองไปยังร่างคนที่ปากเพิ่งจะร้องเรียกเมื่อครู่ ร่างนั้นนอนสงบนิ่งตากฝนอยู่หน้ารถยนต์คันหนึ่ง เจ้าของรถที่เป็นเด็กหนุ่มวัยน่าจะใกล้เคียงกับเขากำลังยืนจ้องร่างนั้นเหมือนๆกับเขาไม่ต่างกัน
บัดซบ แกจะยืนมองทำซากอะไร พาสุห์นึกเค่นเขี้ยวในใจเมื่อเห็นคนที่เพิ่งจะขับรถพุ่งชนภิธารต่อหน้าต่อตาเขายืนนิ่งไม่ขยับ เหมือนกำลังดูอาการว่าเหยื่อจะเป็นยังไง เด็กหนุ่มตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนตรงไปยังร่างที่นอนสงบนิ่ง นาทีแรกที่ไปถึงหัวใจที่เต้นระส่ำพลันชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าร่างนั้นยังนอนลืมตาและหายใจรวยรินอยู่
“ภีมใจแข็งไว้นะ”พาสุห์เอ่ยบอกก่อนจะตัดสินใจตรงเข้าช้อนร่างภิธารให้ลุกเมื่อประเมินสถานการณ์แล้วว่าภิธารคงจะไม่เป็นอะไรมาก
“ช่วยกันหน่อยสิวะ”เด็กหนุ่มหันมาตะคอกใส่คนที่ยืนบื้อมองอยู่อย่างนึกเคืองในท่าที นี่ถ้าไม่ติดว่าร่างภิธารนอนขวางหน้ารถมันเอาไว้ มันคงจะขับหนีไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ ท่ามกลางพายุฝนแบบนี้ ใครล่ะจะทันสังเกตมองเห็นว่ามันได้ขับรถชนใครเข้า
“เอาไปรถผม”พาสุห์ออกคำสั่งเมื่อคนยืนบื้อตรงเข้าช่วยเขาพยุงร่างปวกเปียกลุกขึ้นได้ ฝ่ายนั้นไม่โต้แย้งใดๆนอกเสียจากทำตามคำสั่ง
“ทะเบียนรถคุณจำไม่ยาก คิดดูละกันว่าคุณจะตามมาหรือคิดจะหนีไป”พาสุห์เอ่ยขึ้นอีกกับคนที่ช่วยตนพยุงร่างภิธารเข้าไปให้นอนราบอยู่บนเบาะหลังรถเขาได้สำเร็จ
“คนของคุณวิ่งชนรถผมเอง ทำไมผมจะต้องหนี”ฝ่ายนั้นยอมเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อปิดประตูรถลงได้ สองคนมองสู้สายตากันท่ามกลางสายฝน ก่อนที่พาสุห์จะเป็นฝ่ายละสายตาแล้ววิ่งอ้อมตรงไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ขึ้นไปนั่งได้ก็รีบบึ่งรถออกไปทันที นาทีนี้เขาควรจะพาภิธารไปถึงมือหมอให้เร็วที่สุด
ลับหลังรถพาสุห์ คาวี ยกเท้าเตะพื้นน้ำที่เริ่มเจิ่งนองอย่างหงุดหงิด
“ทำไมมันซวยแบบนี้วะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย เพราะรู้กฎจราจรดีว่าตรงที่ตนบึ่งรถเข้าชนใครคนหนึ่งเมื่อครู่เป็นเขตทางเท้าหน้ามหาวิทยาลัย และแววตาสุดท้ายของคนที่ยืนสู้สายตาเขาเมื่อครู่ก็บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าถ้าเขาหนี มันคงตามเอาเรื่องเขาอย่างถึงที่สุดแน่ไอ้นี่หน้าตามันใช่จะซื่อจะโง่ซะเมื่อไหร่ ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจอยู่ว่าไอ้หมอนี่คงทำอะไรเขาได้ไม่มากมาย แต่ใครล่ะอยากที่จะให้ชีวิตวุ่นวาย
ที่โรงพยาบาลพาสุห์ยืนระส่ำระส่ายอยู่หน้าห้องตรวจที่เหล่าพยาบาลเพิ่งเข็นร่างภิธารเข้าไป แม้ห้องนั้นจะไม่ใช่ห้องไอซียู แต่ทำไมเขาถึงนั่งไม่ติดเก้าอี้ หรือเพราะหัวใจนึกห่วงคนที่เพิ่งถูกเข็นเขาไปเข้าแล้วจริงๆ
“โลกมันกลมจังนะครับเนี่ย”เสียงหนึ่งเดินดังขึ้นข้างหูขณะที่คนนั่งไม่ติดเก้าอี้กำลังยกมือเสยผมลวกๆ
“คุณนะเอง”พาสุห์เอ่ยทักเมื่อหันไปมองแล้วเห็นกรกฤษณ์ยืนยิ้มให้อยู่
“ดูแล้วอาการคุณภิธารคงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับคุณอย่าเครียดมากเลย”กรกฤษณ์เอ่ยต่อ เขาก็เป็นคนหนึ่งที่เห็นว่าภิธารถูกเข็นร่างเข้าไปในห้องตรวจ เพียงแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เป็นทีมแพทย์เหมือนอย่างครั้งแรกที่ภิธารมาที่นี่ในสภาพปางตายกว่านี้หลายเท่าตัว
“รู้ได้ไง คุณไม่ใช่หมอ”พาสุห์ตอบรวนด้วยลึกๆรู้สึกหึงหวงอย่างประหลาดเมื่อนึกถึงว่าพยาบาลหนุ่มหน้าใสรายนี้ได้เคยเฝ้าประคบประหงมภิธารเพียงไร
“โธ่คุณ อาการที่คุณภิธารมาที่นี่ครั้งแรกปางตายกว่านี้หลายเท่าเขาก็ยังรอดมาได้เลยนี่ครับ”กรกฤษณ์บอกตามประสาซื่อ แต่คนที่ยืนฟังกลับรู้สึกสะท้านใจนัก ใช่สินะ เมื่อก่อนเขาไปอยู่ที่ไหน ตอนที่คนที่ถูกพูดถึงปางตายจนหลายคนคิดว่าอาจจะไม่รอด หรือพิการ
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น”เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆอย่างคนหมดเรี่ยวแรง เพราะรู้สึกห่อเหี่ยวหัวใจขึ้นมา ร่างสูงพาตัวเองไปนั่งกุมใบหน้า กรกฤษณ์มองตามแล้วส่ายหัวนิดๆก่อนแยกตัวไปทำหน้าที่ของตน
พาสุห์นั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองได้ซักพัก ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงหนึ่งดังทักขึ้นอีกครั้ง
“คนของคุณเป็นไงบ้าง”
“นึกว่าหนีไปแล้วซะอีก”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อแหงนหน้ามองแล้วเห็นว่าเป็นใครยืนอยู่
“บอกแล้วไงว่าผมไม่จำเป็นต้องหนี คนของคุณวิ่งชนรถผมเองนี่ แล้วเป็นไงบ้างล่ะ ตายหรือว่ารอด”คาวีกล่าวอย่างยียวน ที่ตามมานี่ก็ใช่ว่าเขาจะรู้สึกผิดอะไรนักหนา ก็แค่ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นพวกชนแล้วหนีก็แค่นั้น
“เฮ้ยปากเหรอที่พูด”พาสุห์ลืมตัวยกมือชี้หน้าเอ่ยเสียงขึงขังใส่คนที่ทำท่าทีกวนประสาท คนถูกชี้หน้ายกมือตนขึ้นปัดมือคนชี้สุดแรงพลางเอ่ยหยาบคายขึ้นตามหลัง
“ถ้ามึงรู้ว่ากูเป็นใคร มึงคงไม่ทำแบบนี้”
พาสุห์ขึงขังที่จะทำอะไรซักอย่าง แต่ทว่าเด็กหนุ่มต้องชะงักเอาไว้ เมื่อเห็นว่าประตูห้องที่ร่างภิธารเพิ่งถูกเข็นเข้าไปเปิดออกมา ตามด้วยหมอวัยกลางคนที่โผล่ร่างมาให้เห็น
“เพื่อนผมป็นไงบ้างครับ”เด็กหนุ่มตรงเข้าถามคนเพิ่งออกมาจากห้องทันที
“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ ร่างกายบอบช้ำจากแรงกระแทกนิดๆหน่อย สบายใจได้ครับ เพื่อนคุณปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวเราจะย้ายไปห้องพักฟื้น อีกสองสามวันก็ออกไปเดินป๋อได้แล้วล่ะครับ”
พาสุห์ยิ้มรับกับคำตอบ ก่อนจะชำเลืองตามองคนที่เหมือนจะประกาศเป็นศรัตรูกับตนเมื่อครู่
“อ้าว คาวี”เสียงหมอกลางคนเอ่ยทักตามสายตาเขา ทำพาสุห์ฉงนน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ปล่อยให้คนที่ทำเหมือนจะรู้จักกันทักทายกันไป ตอนนี้เขาสนใจแต่เพียงเรื่องของภิธารเท่านั้น
ภายในห้องสี่เหลี่ยม ภิธารนอนถอนหายใจอย่างนึกเซ็งกับชีวิตตัวเองที่ต้องกลับมานอนบนเตียงผู้ป่วยอีกรอบ
“มันจะอะไรนักหนานะ”เด็กหนุ่มเผลอสบถอย่างอดไม่ได้ แม้สภาพตอนนี้จะดีกว่าคราวก่อนมากโขอยู่ แต่ก็อดที่จะเหนื่อยใจไม่ได้ ห่วงแต่ความรู้สึกของคนที่บ้านจะเป็นห่วง
ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงของพาสุห์ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม สภาพที่มองเห็นทำเอาภิธารตกใจหน่อยๆ คนที่เคยดูดีบัดนี้ทำไมมอซอนัก ผมเผ้าก็ดูยุ่งเหยิง ขอบตาดูคล้ำลง หนำซ้ำริมฝีปากที่เคยสดกลับซีดลงจนน่าตกใจ
“ผมดีใจนะที่คุณไม่เป็นอะไรไปอีก”คนสภาพเปลี่ยนไปเดินเข้ามาทักตรงปลายเตียง คนถูกทักขยับตัวนั่งก่อนจะอดที่จะเอ่ยไม่ได้
“คุณดูแย่ไปนะพาสุห์”
“แค่นี้ยังน้อยไป ผมฝ่าสายฝนมาขนาดนี้ เชื่อเถอะอีกไม่กี่วันผมก็คงได้นอนบนเตียงผู้ป่วยเหมือนคุณนี่แหละ”พาสุห์ตอบอย่างรู้ตัวดี ด้วยตอนนี้ตัวเองก็เริ่มสะลึมสะลือไปไม่น้อย ที่ยืนอยู่ได้ตอนนี้ก็เพราะด้วยฤทธิ์ยาจากคราวก่อนที่อัดทานเข้าไปแค่นั้น
“ผมไม่น่าทำไรงี่เง่าเลยใช่มั๊ย”ภิธารเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดอยู่ในที ถ้าเพียงเขาไม่ขี้อ่อนไหวและใจน้อยจนเกินเหตุ เหตุการณ์วุ่นวายนี่คงไม่เกิดขึ้น
“ไม่หรอก อย่าโทษตัวเองเลย ผมเองแหละที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้”พาสุห์เอ่ยค้านก่อนจะยิ้มเศร้าๆ นึกเข้าใจว่าภิธารคงยากที่จะกลับมาไว้ใจและเข้าใจเขาอย่างเดิม
“แล้วรถคันนั้นล่ะ”ภิธารเปลี่ยนเรื่องถามไปถึงรถคันที่พุ่งเข้าชนตนบนทางเท้า ดีที่เจ้าของรถคันนั้นเบรกรถเอาไว้ทันก่อนที่จะพุ่งกระแทกร่างเขาเต็มเหยียด ไม่งั้นเขาคงไม่มีโอกาสได้พูดได้คุยแบบนี้
“เจ้าของมันก็อยู่ที่นี่แหละ กำลังคุยกับหมออยู่ ท่าทางจะรู้จักกัน คุณจะเอาเรื่องเขามั๊ย ผมเป็นพยานให้ได้นะว่ามันน่ะผิดเต็มๆ”พาสุห์เอ่ยบอกก่อนจะถามถึงการตัดสินใจของอีกฝ่ายเพราะรู้ดีว่าคนๆนี้ติดที่จะยังไงก็ได้ และยอมคนอื่นเขาไปทั่ว รวมถึงการที่เคยยอมเขามาตลอดด้วย
“ผมไม่เป็นอะไรมากแล้ว อย่าให้เรื่องมันวุ่นวายละกัน”ภิธารบอกในที่สุด พาสุห์พยักหน้ารับน้อยๆ เขารู้อยู่แล้วว่าผลมันต้องเป็นแบบนี้ เด็กหนุ่มกำลังจะเอ่ยอะไรอีก แต่พลันประตูห้องถูกเปิดเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน ร่างสูงของคาวีเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าและแววตาเรียบเฉย พาสุห์เบี่ยงตัวหลบให้ร่างนั้นเดินเข้าไปหาเหยื่อที่มันเกือบจะทำให้พิการหรือตาย เด็กหนุ่มลอบมองสถานการณ์ห่างๆ
“เป็นบ้างครับ ผมขอโทษนะ ผมผิดเอง เดี๋ยวผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้”คาวีเอ่ยยิ้มๆอย่างนุ่มนวลให้ภิธาร พาสุห์ซึ่งมองดูอยู่เกิดอาการเคืองขุ่นที่รู้สึกว่าไอ้นี่ช่างสร้างภาพเหลือทน ก็ตอนที่มันสู้สายตากับเขา มันพูดแบบนี้ซะเมื่อไหร่กัน
“ตะกี้นายพูดแบบนี้เหรอ”เด็กหนุ่มเอ่ยขัดขึ้นด้วยสรรพนามที่ไม่ไม่ไว้หน้า เพราะรู้สึกแน่ชัดแล้วว่าไอ้คาวีที่เขารู้จักชื่อจากปากหมอเมื่อครู่ก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับตน
“ผมพูดอะไรตอนไหน”คาวีหันมาตีหน้าตายใส่ เขานึกชิงชังการกระทำนายนี่ตั้งแต่ตอนที่ยื่นมือชี้หน้าเขาแล้ว เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้ เขาต่างหากที่มีสิทธิ์ทำกับคนอื่นเพียงผู้เดียว ไม่ใช่มัน เขาเป็นลูกชายคนเล็กของนายตำรวจใหญ่ที่เป็นเพื่อนกับอาหมอที่เอ่ยทักทายเขาเมื่อครู่ เขาเข้าออกโรงพยาบาลแห่งนี้จนรู้จักกับใครต่อใครไปทั่ว รวมถึงกรกฤษณ์ เขาสอบถามบุรุษพยาบาลหนุ่มรายนี้จนรู้หมดแล้วถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนที่นอนแอ้งแม้งบนเตียงกับคนที่ยืนตัวซีดสู้สายตาเขาอยู่ตอนนี้ มาทำขึงขังท้าทายใครไม่ทำ มาทำกับเขา มันก็ต้องมีการถอนคืนกันบ้างล่ะ แต่ถ้าจะถอนคืนแบบวิธีลูกผู้ชายอย่างงั้นหรือเขาไม่ทำหรอก เพราะดูมันจะง่ายเกินไป ลำพังอิทธิพลลูกชายคนเล็กของตระกูลใหญ่ จะว่าจ้างใครซักกี่คนมาอัดไอ้นี่ให้หมอบมันจิ๊บๆนัก งานนี้ถ้าจะเล่นมันขอเล่นให้มันเจ็บไปทั้งทรวงเลยน่าจะดี นั่นไงล่ะเครื่องมือเชือดมัน ไอ้ภิธารหน้าซื่อนี่ไง หึหึ พวกมันกำลังมีปัญหากันอยู่ แต่ดูเหมือนว่าคนที่พยามไล่ตามจะเป็นไอ้พาสุห์หน้าซีดนี่ ก็เอาสิ เขาจะยอมลดตัวลงไปเพื่อหว่านเสน่ห์ให้คนที่มันกำลังวิ่งตามดูซักหน่อย รับรองรายนี้ดูท่าจะติดร่างแหได้ไม่ยาก คราวนี้แหละมึง กูจะทำให้มึงแค้นกูให้กระอักเชียว ไอ้พาสุห์
“เพื่อนหรือแฟนคุณครับเนี่ย ท่าทางห่วงคุณจัง”คนวาดแผนการหันมาเอ่ยกับคนที่วางสีหน้าไม่ถูกอยู่บนเตียง
“ผะ เพื่อนครับ” ภิธารตอบเพราะคิดอะไรไม่ทัน ยอมรับอย่างหนึ่งว่าสายตาของคนที่หันมามองเขามันคมลึกนัก เหมือนซ่อนอะไรเอาไว้บางอย่าง
“โล่งอกจังผมดีใจนะที่เขาไม่ใช่แฟนคุณ”คาวีเอ่ยต่อตามเกม เบื้องหลังเขา พาสุห์กำลังส่งสายตามองภิธารอย่างรู้สึกกังวลอะไรเล็กๆ เขาเคยใช้แววตาและคำพูดแบบนี้กับภิธาร ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคาวีกำลังจะทำอะไร แต่นิสัยตีสองหน้าของนายนี่มันน่าไว้ใจได้ซะที่ไหน ภิธาร คุณอย่าอ่อนไหวง่ายๆไปกับมันนะ ผมขอร้อง
“ทะ ทำไมต้องดีใจด้วยล่ะครับ”ภิธารเริ่มเอ่ยตะกุกตะกัก ไม่ใช่เพราะหวั่นไหวอะไรกับแววตาและท่าทีที่ได้เห็น แต่ที่ตกอยู่ในอาการแบบนี้เพราะได้มองสบตากับใครบางคนที่ลอบมองทอดมองอยู่ทางด้านหลังต่างหาก พาสุห์ทำเหมือนจะบอกอะไรเขาซักอย่างผ่านทางสายตานั่น
“อืม นั่นสิ ทำไมผมต้องดีใจ เอาไว้ให้คุณหายดีแล้วผมจะบอกนะครับ ตอนนี้ผมว่าคุณควรพักผ่อนก่อนดีกว่านะ เรื่องค่าใช้จ่ายหรืออะไรทั้งหมดผมรับผิดชอบเอง”คาวีเอ่ยยิ้มๆอย่างเดิม เด็กหนุ่มนึกหมั่นไส้และเคืองนิดๆในใจเมื่อเห็นว่าคนที่ตนพยายามหว่านเสน่ห์ให้ลอบมองผ่านเขาไปสบตากับคนที่อยู่ด้านหลังเขาตลอด ท่าทางแผนการครั้งนี้ของเขามันจะไม่ง่ายซะแล้วสิ หึ ผูกพันกันเข้าไปเถอะ กูจะดูสิว่าพวกมึงจะไปกันได้ซักกี่น้ำ
“พักผ่อนเยอะๆนะครับ ผมคงต้องไปแล้ว แล้วผมจะมาใหม่ครับ”เอ่ยจบเด็กหนุ่มจึงหันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนพ้นประตูสายตาก็ไม่ลืมที่จะมองไปที่พาสุห์ รอยยิ้มหยันถูกส่งให้ฝ่ายนั้นนิดๆ ก่อนจะเปรยเบาๆเอให้ได้ยินกันแค่สองคนว่า
“แฟนมึงหน้าตาท่าทีก็ไม่เลว กูขอยืมใช้ซักวันสองวันนะพวก”
พาสุห์ทำทีจะตอบโต้ แต่ไม่ทันเพราะคนเอ่ยได้เดิมยิ้มเยาะจากไปอย่างผู้กำชัยในเกมเบื้องต้น เมื่อรู้สึกหงุดหงิดที่ตอบโต้อะไรไม่ทันเด็กหนุ่มจึงไม่วายที่จะหันมาแขวะคนของตน
“เคลิ้มเลยล่ะสิ”
“พูดเรื่องอะไรพาสุห์”ภิธารสวนทันควันเช่นกัน ไม่รู้สิ นาทีนี้เขาไม่อยากที่จะเป็นฝ่ายยอมพาสุห์ได้อีกแล้ว
“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย ถูกโฉลกกับโรงพยาบาลหรือไง เข้ามาเมื่อไหร่ถึงมีแต่คนมาจีบ”พาสุห์ว่าอีกด้วยนึกพาลไปถึงกรกฤษณ์อีกคนที่ดูจะมีท่าทีให้คนของเขาอยู่ไม่น้อย
ภิธารเงียบไม่ตอบโต้ ถ้อยคำที่พาสุห์ต่อว่าเขารุนแรงกว่านี้เขายังเคยผ่านมาได้ แค่คำค่อนแคะแค่นี้ วินาทีนี้มันระคายได้แค่ผิวใจแค่นั้น
“จะให้บอกที่บ้านคุณมั๊ย”พาสุห์เอ่ยต่อเมื่อเห็นคู่กรณีเงียบไปพักใหญ่
“รู้วิธีติดต่อหรือไง”ภิธารหันมาว่าจนคนคิดจะอาสาสะอึก ความหมายโดยนัยที่ได้ยินคล้ายๆคนเอ่ยจะบอกว่าเขาเคยใส่ใจความเป็นไปเจ้าตัวซะที่ไหน
“ก็ถ้าคุณบอกทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ”เด็กหนุ่มไหลไปอย่างคนที่เสียหน้าแต่ไม่ยอมเสียฟอร์ม
“ไม่ต้องวุ่นวายหรอก ผมไม่เป็นอะไรมาก อย่าให้พวกเขาต้องปวดหัวกับผมอีกดีกว่า”ภิธารบอกแล้วกลับลงไปนอนนิ่งอย่างเดิม ทำไม่สนใจคนอยู่ร่วมห้อง จนเจ้าตัวเดินออกไปนั่นแหละ เด็กหนุ่มจึงมองตามหลังคิดตามเงียบๆ.....กำลังจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราอีกนะพาสุห์
-
“ผมยุ่งอยู่ ผมไปหาไม่ได้ ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”พาสุห์อดไม่ได้ที่จะหันไปทางเสียงตะคอกที่สองหูได้ยินชัดระหว่างที่เดินออกจากห้องพักของภิธาร เด็กหนุ่มส่ายหน้าอย่างนึกระอา เมื่อเห็นเจ้าของเสียงตะคอกนั้นคือ คาวี เด็กหนุ่มรายนั้นกำลังยืนถือโทรศัพท์แนบหูเหมือนฟังอะไรบางอย่างจากคู่สนทนาหลังจากที่ตนตะคอกเสร็จไป
“ถ้าคุณตามผมมากๆระวังผมจะเลิกกับคุณจริงๆนะ คุณเป็นอะไรของคุณ จะตามติดอะไรผมนักหนา รู้ตัวมั๊ยว่าผมรำคาญ”เสียงคาวีดังมาให้ได้ยินอีก คราวนี้คนยืนมองถึงกับอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน คาวีช่างเหมือนเงาสะท้อนในกระจกใบใหญ่ของตนนัก ใครกันนะที่คาวีกำลังเอ่ยถ้อยคำทำร้ายจิตใจอยู่ตอนนี้ แต่จะใครก็ช่างเถอะ คนๆนั้นคงไม่คิดทำอะไรแผลงๆอย่างที่ภิธารเคยทำหรอกนะ คิดแล้วเด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทางห้องที่เพิ่งเดินออกมาแล้วพึมพำเบาๆ
“ผมเสียใจนะภีม ที่คำพูดของผมเคยเกือบจะฆ่าคุณ”
“นี่อย่าทำอะไรบ้าๆนะ คิดเหรอว่าทำแบบนั้นอะไรๆมันจะดีขึ้น”เสียงคาวีตวาดลั่นให้ได้ยินอีก คนพึมพำหันหน้ามามองต้นเสียงอีกครั้ง คราวนี้เด็กหนุ่มคิดไปถึงคู่สนทนาของคาวีว่าคงคิดจะทำอะไรอย่างที่ภิธารเคยทำ นั่นคือ ทำร้ายตัวเอง ไม่นะ ทำไมคนเราถึงสิ้นคิดเพราะปัญหาแบบนี้ด้วย
“งั้นอยากตายก็ตายไปดีชีวิตผมจะได้สงบสุขซะที”คาวีพล่ามออกมาอีก ก่อนจะวางสายลง พาสุห์เดินเลี่ยงหนีไปทางอื่นทันทีที่คนเพิ่งเลิกคุยโทรศัพท์หันมาทางตนพอดี
คาวีมองตามร่างพาสุห์ชั่วครู่ก่อนจะมองเลยไปยังประตูห้องภิธาร เด็กหนุ่มกระหยิ่มยิ้ม เมื่อนึกคิดอะไรบางอย่างได้ ภิธารไม่ได้มีค่าแค่ให้เขาเล่นเกมกับพาสุห์เท่านั้น มากกว่านั้นเขาอาจใช้ไอ้หน้าซื่อนี่ดึงเขาออกมาจากการตามจิกตามรังควาญจากคู่ขาที่หลงระเริงว่าตัวเองเป็นคู่รักเขาได้ดี
ในห้อง ภิธารใช้เวลาที่อยู่คนเดียวแล้วไม่มีอะไรจะทำคิดถึงอดีตที่เคยผ่านๆมาของตนเงียบๆ
“ป่านนี้นายจะเป็นไงบ้างนะ”เด็กหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆเมื่อในห้วงหนึ่งของความคิด หัวใจได้ลอยไปหาใครบางคน คนที่เป็นคนแรกของหัวใจ ใครคนนั้นไม่ได้ทำร้ายจิตใจเขาก่อนจากไปด้วยถ้อยคำกรีดใจ แต่ด้วยวิถีชีวิตที่ไม่เข้ากันนั่นเล่าที่ทำให้เขาได้เข้าใจและซึ้งกับคำว่าความเจ็บปวดจนเป็นปมในใจมาจนวันนี้
“นายเป็นบ้าอะไรภีม”เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นบอกตัวเองเบาๆเมื่อรู้สึกถึงขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา แล้วสุดท้ายสิ่งที่เป็นเพื่อนยามเหงาก็แสดงตัวออกมาจนได้ เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปาดขอบตาสองข้างลวกๆเมื่อรู้สึกถึงหยดน้ำตากำลังจะไหลอาบแก้ม
“พอทีภีมพอที”เด็กหนุ่มสั่งตัวเองเสียงดังเมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันภายในใจจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำไมนะ ทำไมเขาต้องเจ็บปวดกับอดีตได้ถึงเพียงนี้ น้ำตาที่หยดเพียงทีละนิดบัดนี้กำลังจะไหลทะลักออกมาอย่างคนที่กลั้นไว้ไม่อยู่
ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง พาสุห์ยืนนิ่งอึ้งมองสบตาคนที่นั่งเช็ดน้ำตาตัวเองอยู่บนเตียง
“ภีม คุณเป็นอะไร”เด็กหนุ่มเอ่ยทักด้วยความรู้สึกตกใจ นัยน์ตาภิธารแดงกล่ำอย่างคนที่ผ่านการร้องให้มาอย่างหนักขณะมองสบตาเขา
“ปะเปล่าไม่มีอะไร”คนโดนถามปฏิเสธทั้งๆที่เสียงยังสั่นและแหบพร่าอยู่
“ท่าทางคุณแย่ๆนะ”พาสุห์เดินเข้ามาทักใกล้ๆ ในตอนที่หัวใจอ่อนแอเช่นนี้ ภิธารอยากที่จะโผเข้าซบให้คนทักปลอบใจและให้ความอุ่นใจเหลือทน แต่เด็กหนุ่มจำต้องปัดความต้องการของตัวเองทิ้งไปเมื่อคิดได้ว่าคนๆนี้คงไม่ใช่คนที่เขาจะฝากหัวใจ และฝากความหวังใดๆเอาไว้ได้อีกแล้ว
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ คุณล่ะไปหาหมอมาหรือยัง”คนคิดตัดใจเอ่ยถามยิ้มๆเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองถ้าหากไม่อยากถูกมองอย่างสมเพช และถูกตราหน้าว่าเรียกร้องความสนใจอยู่ต่อหน้าต่อตาผู้ชายคนนี้เขาควรจะเก็บอารมณ์อ่อนไหวและน้ำตาไว้ให้มิดที่สุด
“ไปมาแล้ว หมอเขาฉีดยาให้ ผมคงไม่แย่นักหรอก”พาสุห์ตอบ แต่ก็ไม่วายที่จะพยายามมองค้นหาความรู้สึกที่ภิธารทำท่าว่าจะปกปิดเอาไว้ ทำไมภิธารต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ เพราะเขาเหรอ ไม่สิ ก่อนที่เขาจะเดินออกไปคนๆนี้ยังต่อล้อต่อเถียงเขาได้อยู่นี่
“บอกผมได้มั๊ยคุณร้องไห้ทำไม”เมื่ออดไม่ได้คนอยากรู้จึงก้มหน้าลงไปถามคนเหมือนปกปิดอารมณ์ตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ภิธารเงยหน้ามองสบตาคนที่ใบหน้าอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ เด็กหนุ่มเกือบจะหวั่นไหวไปกับแววตาอ่อนโยนที่ถูกส่งให้แต่แล้วเสียงระฆังที่ช่วยเตือนตัวเองก็ถูกแทรกเข้ามาเสียก่อน คนที่เปิดประตูห้องเข้ามาใหม่นั่นเองที่เป็นเจ้าของเสียงระฆังที่ว่า
“มาทำไมให้ตายสิ”พาสุห์เผลอสบถเบาๆเมื่อเอี้ยวตัวหันไปมองแล้วเจอคาวียืนยิ้มเท่ห์อยู่หน้าห้องภิธารลอบสังเกตอาการคนสบถ ทำไมพาสุห์จะต้องไม่สบอารมณ์ทุกครั้งที่เห็นหน้าคนที่หน้าประตูด้วย ทำยังกะตัวเองเป็นฝ่ายโดนคนๆนั้นขับรถชนซะเอง
“ผมลืมไปว่าผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย”คาวีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสองสายตามองมาทางเขา พาสุห์ยอมถอยร่างออกมาจากภิธารเมื่อเห็นคนเอ่ยเมื่อครู่เดินเข้ามาหา
“กับนายฉันคงไม่แนะนำตัวหรอกนะนายพาสุห์”คนเดินเข้าหาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำใส่หน้าคนถอยร่าง ภิธารรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นสองคนตรงหน้าสู้สายตากันเอง เด็กหนุ่มจำต้องกระแอมเสียงในลำคอเบาๆเพื่อแยกสายตาทั้งคู่ออกจากกัน ได้ผล คนมาใหม่ละสายตาจากพาสุห์แล้วหันมามองเขาเอ่ยขึ้น
“ผมคาวีนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณเอ่อ ภิธาร”
“เรียกผมภีม ก็ได้ครับ ง่ายดี”ภิธารเอ่ยตอบรับ พลางส่งสายตาเป็นมิตรให้นิดหน่อยพอไม่ให้เสียมารยาท แต่อีกคนที่ยืนมองไม่คิดแบบนั้นนี่สิ
“คราวนี้ยิ้มออกเลยนะภีม”คนคิดไปทางอื่นแขวะขึ้นอย่างอดไม่ได้ ทำไมล่ะ ทำไมภิธารถึงปรับสีหน้าและอารมณ์ให้ร่าเริงเมื่อเจอกับนายคาวีนี่ด้วย ดูเอาเถอะนัยน์ตาแดงกล่ำที่เขามองเห็นแต่แรกบัดนี้มันกำลังจะกลายเป็นสุกใสดั่งเดิม
“เพื่อคุณนี่รวนดีเนาะ”คาวีเอ่ยต่ออย่างอารมณ์ดีอย่างนี้สิที่เขาต้องการ
“ปล่อยเขาเถอะครับ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”ภิธารตามน้ำไปอย่างไม่คิดอะไร ด้วยไม่รู้ว่าจะปกป้องอะไรพาสุห์ดี คำพูดเขาคงไม่มีค่าอะไรขนาดนั้น
“อาหมอบอกว่าภีมไม่เป็นอะไรมากอีกวันสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้ จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าอยู่ข้างนอกผมจะขอเป็นเพื่อนภีมอีกคน”คาวีเอ่ยนำทางให้ตนอย่างดื้อๆ คนอย่างเขาไม่เคยอ้อมค้อมอะไรกับใครอยู่แล้ว ตอนนี้นาทีนี้ภิธารมีค่าตั้งสองทางคือหนึ่งช่วยเขากลั่นแกล้งคนที่เขาไม่ชอบหน้า และสองอาจช่วยดึงเขาให้พ้นจากการติดตามจากคู่ขาที่เขานึกเบื่อ เขาก็ต้องเร่งทำเวลาแบบนี้แหละ
“ไม่จำเป็น เพื่อนภีมเขามีเป็นโขยง ออกไปจากที่นี่นายก็ไปตามทางของนายดีกว่า”พาสุห์ขัดขึ้นอย่างรู้สึกใจหวิวนิดๆ ในยามที่ภิธารกำลังอารมณ์แปรปรวนอยู่แบบนี้เขากลัวนัก กลัวว่านายคาวีนี่จะเข้าไปมีอิทธิพลในใจภิธารได้ง่าย ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงทนไม่ได้แน่ ไม่รู้สิตอนนี้เขาไม่อยากให้ภิธารข้องแวะกับใคร สรุปคือลึกๆเขาอยากให้ภิธารกลับมาคบกับเขาเหมือนเดิมก็แค่นั้น
“ว่าไงครับภีม ผมถามคุณนะ ผมไม่ได้ถามเขา”คาวีเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจคำค้านของพาสุห์
“ก็ได้ครับ ผมไม่ซีเรียส”ภิธารตอบออกมา พาสุห์ถึงกับใจกระตุก เด็กหนุ่มส่ายหน้าช้าๆอย่างแอบผิดหวังที่ภิธารเปิดใจตัวเองได้ง่ายนัก
“ไงล่ะ ได้ยินชัดแล้วใช่มั๊ยพาสุห์”คาวีหันมาเอ่ยกับคนแอบผิดหวัง พาสุห์หมดเรี่ยวแรงที่จะโต้ตอบใดๆ การตัดสินใจของภิธารมันเหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่าเส้นตรงสองเส้นที่เขาพยามดึงมันมาบรรจบกันกำลังจะกลับไปเป็นเส้นขนานกันดังเดิม
เส้นหนึ่งคือหัวใจของเขา และอีกเส้นหนึ่งคือหัวใจของ ภิธาร!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
**กำลังโพสเรื่องอยู่ดีๆ เหลือบเห็นเรื่อง DREAM โผล่ขึ้นมา ป้อมก็เร็วใช้ได้แฮะ**
-
เหอะ เหอะ มีแอบแซวนะ บอย :m12:
ขอบคุณครับ มาต่อให้ตั้งเยอะเลย อย่าหายไปนานๆอีกล่ะ
คนอ่านคิดถึง :m13:
-
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะ พาสุห์ คนเดียวววววววววววววว :angry2:
ไอ้ผู้ชายห่วยๆๆๆๆๆ :angry2:
ถีมต้องม่ายเป็นไรนะ :serius2:
-
ภีมหาคนรักใหม่เถอะ ง่ายสุดแล้ว
-
บอยมาแว้วววววววว
รักนนี้ท่าทางจะอีกยาวไกล
คงฟาดฟันกันสุดฤทธิ์
เอิ๊กๆๆๆ
o13
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ ไม่ชอบคนที่มาใหม่เลยอิอิ
คือ คาวี นะ สงสัยจะแรงนะอารมณ์ด้วย
เอาใจช่วย ธีมและพาสุห์ ครับ ผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดีนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
“ผมไม่ค่อยสบายน่ะครับพิธ คงออกไปเจอไม่ได้”พาสุห์บอกปัดความต้องการของนิพิธขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน เจตนาตอนแรกเด็กหนุ่มว่าอยู่เป็นเพื่อนภิธาร แต่แล้วเหตุการณ์ที่เขาได้เห็นและได้ยินตอนที่คาวีเข้าไปขอสานสัมพันธ์กับเจ้าตัวถึงในห้องพักทำให้เขาเกิดอาการน้อยใจขึ้นมาดื้อๆจนไม่อาจที่จะอยู่ตรงนั้นต่อไปได้ เขาไม่ได้บอกภิธารถึงการหนีกลับบ้านครั้งนี้ ไม่รู้สิ ดูภิธารดูท่าจะมีใจเลยเถิดไปกับคาวีซะจนเขาคิดว่าตัวเองคงหมดความหมายเลยตัดสินใจหนีออกมาแบบไม่บอกกล่าว
“พอดีผมโดนฝนเมื่อช่วงเย็นน่ะครับ เลยปวดหัวนิดหน่อย พิธมีอะไรสำคัญจะคุยกับผมมากมั๊ย”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อออกไปเมื่อโดนคู่สนทนาถามกลับว่าเป็นอะไรถึงไม่สบาย เสียงนิพิธที่โทรเข้ามาแม้จะดูไม่ดีนัก แต่ร่างกายเขาตอนนี้ก็เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวเด็กหนุ่มจึงไม่อาจที่จะใส่ใจใครได้
“ทะเลาะกับเพื่อน อืม อย่าคิดมากเลยครับ คนเราคบกันก็ต้องมีทะเลาะเบาะแว้งกันกันบ้าง ลองนอนพักดูก่อนสิครับ ตื่นขึ้นมาอาจรู้สึกดีขึ้นก็ได้”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อเมื่อต้นสายที่โทรเข้ามาตอบคำถามที่เขาถามไป ก่อนเลือกที่จะวางสายเมื่อรู้สึกสติกำลังจะไม่อยู่กับตัว
“แค่นี้ก่อนนะพิธ ผมกำลังขับรถอยู่ แล้วรู้สึกปวดหัวด้วย มันอันตราย”
โทรศัพท์ถูกวางลงไปแล้วข้างตัว เวลาผ่านไปได้ซักพัก คนวางจึงหยิบมันขึ้นมาใหม่ นึกชั่งใจอยู่นานสุดท้ายก็ยอมกดเบอร์ปลายทางจนได้
ภิธารสะดุ้งนิดๆเมื่อจู่ๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่กำลังคิดอะไรเงียบๆ มันเป็นโทรศัพท์ของห้องที่พักอยู่ ใครโทรเข้ามา เขาไม่ได้บอกใครนี่ว่าเขาได้เข้ามานอนพักที่นี่อีกครั้ง
“สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักทายหลังยกโทรศัพท์มาแนบหูได้
“ผมเองนะ”เสียงที่ทักกลับมาแม้จะมองไม่เห็นคนพูดแต่จิตใจก็รับรู้ได้ดีถึงสำเนียงและจังหวะการเอ่ย
“ถึงบ้านแล้วเหรอครับ”คนรับรู้เอ่ยทักอีก คนที่โทรเข้ามาแทบสะอึก
“รู้ได้ไงว่าผมจะกลับบ้าน”
“ก็..เปล่าครับ แค่เดาเอา”คำตอบที่หลุดออกไปมันไม่ตรงใจคนเอ่ยนัก ก็ใจมันอยากเอ่ยเหลือเกินน่ะสิว่า มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ แต่จะให้พูดยังไงล่ะ ประชดไปก็ใช่ว่าอะไรๆจะดีขึ้น
“ขอโทษนะที่กลับโดยไม่บอก ผมเห็นว่าคุณน่าจะมีคนเฝ้าแล้วเลยไม่อยากอยู่กวน”พาสุห์บอกไปในสิ่งที่คิด แต่แล้วต้องใจหวิวไปกับสิ่งที่โดนตอบกลับมา
“ถ้าไม่อยากที่จะเหนื่อยกับผมก็ไม่น่าที่จะเอาคนอื่นมาอ้างเลยนี่พาสุห์ แค่นี้นะครับ ผมจะนอนแล้ว”โทรศัพท์ที่แนบหูถูกวางลงที่แป้นดังเดิม คนวางนั่งนิ่งถอนหายใจ เหตุผลของคนเคยใจร้ายฟังยังไงมันก็ฟังไม่ขึ้นหรอก อย่าไปสนใจอีกจะดีกว่า
พาสุห์คิดที่จะกลับรถไปทางเดิมเพื่อเคลียร์สิ่งที่ภิธารตัดพ้อเขาเมื่อครู่ แต่แล้วเด็กหนุ่มต้องถอดใจ เมื่อรู้สึกเพลียจนไม่อาจฝืนร่างกายได้ จึงจำใจขับรถตรงเข้าบ้านอย่างเสียไม่ได้ ข้างฝ่ายภิธาร แม้จะคิดทำใจ แต่ลึกๆก็แอบผิดหวังเล็กๆที่คำตัดพ้อของเขาไม่อาจทำให้พาสุห์สะเทือนใจได้เลย คนเราถ้าแคร์กันจริงๆ โดนว่าขนาดนี้มีเหรอจะไม่พยายามมาเคลียร์ให้อะไรๆมันกระจ่าง หึ แค่โทรกลับมาฝ่ายนั้นยังไม่คิดจะทำ ทุกอย่างมันแน่ชัดแล้วจริงๆว่านายกำลังจะโดนปั่นหัวอีกรอบ ภีม
ตอนเช้า ภิธารแจ้งความประสงค์ที่จะออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปพักต่อที่บ้าน เมื่อหมอไม่ขัดข้องเด็กหนุ่มจึงเตรียมตัวที่จะกลับเองตามลำพังแต่พลันคาวีก็เข้ามาเป็นคนอาสาที่จะไปส่งที่บ้าน เด็กหนุ่มปฎิเสธในตอนแรก แต่พอเจอหน้ากับกรกฤษณ์โดยบังเอิญ บุรุษพยาบาลรายนี้กลับแนะนำให้เขาไปกับคนอาสา เขาเลยยากที่จะปฎิเสธ
ฝ่ายพาสุห์ร่างกายที่เพลียมาทั้งคืนพาลทำให้เด็กหนุ่มลุกจากที่นอนไม่ได้เลยจนถึงบ่าย พอลุกขึ้นได้ ก็ถึงกับใจหาย นี่มันผ่านไปกี่ชั่วโมงกันแล้วจากที่เขาตั้งใจจะไปหาภิธารเพื่อเคลียร์เรื่องที่โดนตัดพ้อเมื่อคืน
“ป่านนี้คิดเตลิดไปไหนแล้วก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบลุกขึ้นทำธุระส่วนตัวแล้วบึ่งรถไปที่โรงพยาบาลทันที
“คุณคาวีพากลับไปแล้วครับ”กรกฤษณ์เป็นคนออกมาให้คำตอบให้กระจ่างเมื่อไปถึง
“เมื่อไหร่”เด็กหนุ่มถามห้วนๆ
“ตั้งแต่เช้าแล้วครับน่าจะถึงห้องพักคุณภิธารแล้วมั้ง”คนได้คำตอบเอ่ยขอบคุณคนแจ้งข่าวก่อนจะรีบบึ่งรถตามเป้าหมาย
ทางด้านภิธาร เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดใจเมื่อคาวีขอขึ้นไปส่งตนที่ห้อง จึงหาทางปฎิเสธแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
“ห้องผมมันรกน่ะครับ อย่าขึ้นไปเลย”
“ไม่เป็นไรนี่ครับ ผมไม่ถือ”
“เอาไว้วันหลังดีกว่านะครับ พอดีวันนี้ผมเพลียอยากพัก”
“ผมขึ้นไปแป๊บเดียวเองไม่อยู่กวนภีมนานหรอกครับ”
“แต่ผมไม่สะดวกจริงๆนะครับ เอาไว้วันหลังดีกว่า”
“อืม ดูภีมจะกลัวๆผมยังไงไม่รู้นะครับนี่ ผมไม่ใช่โจรนะครับ ผมเป็นลูกนายตำรวจนะ”
“ลูกตำรวจแหละตัวดี จะตื้ออะไรนักหนา เจ้าของห้องเขาไม่ให้ขึ้นก็ฟังบ้างสิ”ไม่ใช่เสียงภิธารเป็นพูด แต่เป็นเสียงของพาสุห์นั่นเองที่ดังแทรกเข้ามา แล้วเจ้าตัวก็พาร่างสูงของตัวเองไปยืนข้างเจ้าของห้อง
“มาได้ไง”ภิธารลอบถามเงียบๆ
“ทำยังกะห้องนี้ผมไม่เคยมางั้นล่ะ”พาสุห์ตอบเสียงต่ำเช่นกันก่อนจะส่งสายตาดุๆให้ ดีนะที่เขามาทันได้ยินคำปฎิเสธ แม้จะรู้สึกดีที่คนๆนี้ไม่ได้คิดเปิดใจให้คนเพิ่งรู้จักง่ายๆแต่ยังไงลึกๆในใจก็ยังอดเคืองไม่ได้ที่ยอมให้ไอ้คนขี้โอ่มันมารู้จักถึงตึกที่พัก
“ว้าตัวจริงเขามาแล้ว แย่เลย”คาวีเอ่ยขึ้นลอยๆเพื่อแยกสายตาสองคนให้ออกจากกัน ภิธารเป็นฝ่ายละสายตาก่อน แล้วเด็กหนุ่มก็หวนไปคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่พาสุห์ทำให้ผิดหวังและน้อยใจซ้ำๆจึงตัดสินใจเอ่ยบางสิ่งออกมาอย่างไม่ตรงใจตัวเองนัก
“เขาไม่ใช่ตัวจริงผมหรอกคาวี ตอนนี้ผมเองก็หายเพลียแล้วคุณยังคิดอยากที่จะขึ้นไปห้องผมอีกมั๊ยครับ”
“นี่ไม่ได้นะภีม ผมไม่ยอมนะ”พาสุห์ขัดขึ้นทันควันเมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อว่าภิธารจะกล้าเอ่ย
“นี่ห้องผมนะพาสุห์ ผมจะให้ใครเข้าใครออกคุณเกี่ยวอะไรด้วย”ภิธารเอ่ยตอบอย่างไม่ไว้หน้า ใบหน้าพาสุห์ซีดเผือดไปทันที ให้ตายเถอะ อะไรเข้าสิงให้เขาเอ่ยแบบนี้ออกไป
“ผมรู้ว่านั่นห้องคุณ แต่คนที่กำลังชวนขึ้นไปคุณเองเพิ่งรู้จักกะเขานะ”
“แล้วไง คนเราถูกใจกัน ทำไมจะต้องเอาเวลามาเป็นเงื่อนไขด้วยล่ะ”
“นี่คุณหมายความว่าไงภีม อย่าบอกนะว่าคุณหลงลมปากนายนี่ไปแล้ว”
“แปลกตรงไหนล่ะ คนอย่างผมมันหลงคารมใครง่ายอยู่แล้วนี่ คุณก็น่าจะรู้”
“ไม่รู้ล่ะ คุณจะพูดยังไงก็ช่าง แต่ผมไม่ยอมให้คุณพานายนี่ขึ้นไปบนห้องที่ผมเคยมีสิทธิ์หรอก”
“คุณพูดเองนะว่าเคยมีสิทธิ์พาสุห์”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่ผมพูดนั่นแหละครับ ไปกันเถอะคาวี อย่าเสียเวลาเลยครับ”
“ผมบอกแล้วไงภีมว่าผมไม่ยอม นั่นมันห้องที่ผมเคย..!!”
“เคยอะไร!! ถ้าจะพูดจาเลอะเทอะกลับไปซะ ถือว่าผมขอละกัน”
“ผมไม่กลับจนกว่านายคาวีนี่จะกลับ”
“เขาจะกลับได้ไง เขาเป็นแขกผมนะ”
“แล้วผมล่ะ คุณเห็นผมเป็นอะไรไปแล้วถึงไล่ผมกลับ”
“คนเคยรู้จักไง”
“ภีม มันจะมากไปแล้วนะ”
“แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ กลับไปซะ!! แล้วอย่ามาที่นี่อีก”
เงียบ บรรยากาศที่ครุกรุ่นพลันสงบไปพักใหญ่เมื่อภิธารตัดสินใจระเบิดเสียงในประโยคสุดท้ายจนดังลั่น หลายคนที่อยู่บริเวณโดยรอบเริ่มหันมาสนใจเหตุการณ์ คาวีแอบสะใจที่เห็นใบหน้าพาสุห์เจื่อนลงอย่างคนที่กำลังผิดหวังอย่างรุนแรง เด็กหนุ่มใช้สถานการณ์ที่ผู้คนกำลังสนใจบีบบังคับให้ภิธารพาตนขึ้นไปห้องพักเร็วขึ้น
“คนมองกันเยอะแล้วนะภีม ผมว่าเราขึ้นบนห้องกันก่อนดีกว่านะ”
“อยากขึ้นไปนักหรือไงวะห้องคนอื่น”พาสุห์ขัดขึ้นอีกอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะหน้าชาไปกับคำพูดที่เจ้าของห้องตอบกลับมา
“คุณต่างหากพาสุห์ที่เป็นคนอื่น”
“คุมตัวเองหน่อยสิภีม คุณเป็นอะไรของคุณ นี่ผมพาสุห์ ทำไมคุณพูดกับผมแบบนี้”
“แล้วผมต้องพูดยังไงล่ะ”
“ก็ไม่รู้ล่ะ แต่ที่คุณพูดเมื่อกี้ผมรู้สึกก็แล้วกัน”
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ ผมเสียเวลามากแล้ว ขอตัวนะ คาวี ไปกันเถอะครับ”
“ก็ได้ภีม คุณแน่มาก ไปเลย จะขึ้นไปทำอะไรกันก็ไปเลย ผมมันไม่สำคัญกับคุณแล้วนี่” พาสุห์เอ่ยประชดออกไปเมื่อนึกใจเสียกับสิ่งที่ได้เห็น ภิธารกำลังเอื้อมมือมาจูงแขนนายคาวีนั่นชัดๆ
“ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะการปฎิเสธเพื่อตีค่าตัวเองให้สูงขึ้นของคุณ”เด็กหนุ่มเอ่ยต่ออย่างคนผิดหวังปนโมโหที่ภิธารทำไม่สะท้านกับคำประชดของตน ได้ผล คราวนี้ภิธารชะงักหน่อยๆเมื่อเขาเอ่ยจบ แต่แล้วสิ่งที่ฝ่ายนั้นเอ่ยตอบกลับมาก็ทำให้เขาชะงักไปไม่ต่างกัน
“ขอบคุณที่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆนะครับ”
“โชคดีละกันนะถ้าคิดว่าครั้งนี้รักของคุณจะสมหวังอย่างที่ตั้งใจ”เด็กหนุ่มพูดออกไปอีกอย่างพลั้งปากเมื่อตั้งสติได้
“ขอบคุณนะที่อวยพร รับรองถ้าผมกับคาวีคบกันจริงๆ ผมจะไม่ยอมให้อดีตมันซ้ำรอยเดิมอีกแน่“ภิธารเอ่ยสู้อย่างไม่ยอมแพ้
“ได้ แล้วผมจะรอดู คนอย่างคุณจะมีคนทนได้ซักกี่คนกันเชียว เชิญล้อเล่นกับหัวใจตัวเองต่อไปเถอะ”พาสุห์เอ่ยรับทันควันเช่นกัน คำพูดของภิธารทำให้ใจเจ็บอยู่ไม่น้อยแล้วจะให้เขายอมไปมากกว่านี้งั้นเหรอ ไม่มีทาง!!
สองสายตามองท้าทายกันได้ซักพัก ก่อนที่คนเอ่ยประโยคสุดท้ายจะเป็นคนหลบก่อนแล้วหันหลังเดินหนีอย่างคนผิดหวัง
คาวีแสร้งเข้าไปกุมมือภิธารที่ยืนตัวสั่นสะท้านอย่างคนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างขณะมองตามหลังพาสุห์ไป
“ขึ้นห้องนะครับ อย่าไปสนใจเขาเลยนะ ผมอยู่ทั้งคน” เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจนัก ก่อนจะเดินตามคนตัวสั่นที่ออกเดินนำไปก่อนโดยไม่เอ่ยอะไรอีก
พาสุห์อดหันกลับมามองภาพที่บาดตาบาดใจตัวเองไม่ได้ คาวีกำลังเดินคู่คนที่เคยเป็นของเขาขึ้นไปยังห้องที่เขาเคยคุ้นเคย คำพูดร้ายๆเมื่อครู่ที่เอ่ยออกไปก็แค่รู้สึกเสียหน้าจนเกินจะทนเท่านั้น ทำไมล่ะ ภิธารไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นคนแบบไหน ทำไมถึงมายั่วโมโหเขาด้วยล่ะ ทำไม ?
-
ภิธารอิดออดที่จะให้คาวีเข้าไปในห้องตัวเองเมื่อนำพาฝ่ายนั้นเดินมาจนหยุดหยุดหน้าประตูห้องแล้ว
“ผมขอโทษนะคาวี คือตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวจริงๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเหตุผลเมื่อเห็นคาวีชักสีหน้าไม่พอใจ
“ผมขอแค่เข้าไปนั่งพักแป็บเดียวเอง ภีมจะไม่มีน้ำใจเลยเหรอครับ ผมอุตส่าห์ขับรถมาส่งนะ”คาวีเอ่ยออกไปอย่างคนที่ไม่รู้จักคนข้างหน้าดีพอ เออหนอเด็กหนุ่มไม่รู้เลยซักนิดว่าคำพูดเมื่อครู่นั่นฆ่าตัวตายชัดๆ
“ผมไม่ได้ขอร้องให้คุณมาส่งนี่ครับ”ภิธารเอ่ยตรงๆอย่างคนที่หมดความรู้สึกดีๆ ไม่รู้หรอกว่าตัวเองด้านชากับความรักไปแล้วหรือสัมผัสบางอย่างในส่วนลึกบอกคนๆนี้คงไม่ได้ดีไปกว่าใครจึงทำให้หัวใจเฉยๆกับการเหมือนจะโดนตาม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเมื่อครู่ก็แค่ต้องการประชดคนบางคนเท่านั้น นึกขึ้นได้ก็ระอาตัวเองเหมือนกันที่ทำไปได้ขนาดนั้น พาสุห์จะคิดเตลิดไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“โอเค งั้นผมไม่กวนคุณก็ได้ พักผ่อนละกัน ผมไปล่ะ”คาวีเจอคำพูดตรงๆที่ทำให้หน้าชาเข้าไปถึงยอมที่จะกลับง่ายๆ เด็กหนุ่มเดินลงจากตึกอย่างคนที่ไม่สบอารมณ์หมายนัก ก็ไหนๆเขามาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็น่าที่จะมีอะไรสนุกๆทำบ้างตามนิสัยชอบเปลี่ยนคู่ขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ภิธารเองก็ดูยั่วยวนชวนชมอยู่น้อยซะเมื่อไหร่ น้อยครั้งซะด้วยสิที่เขาจะได้สัมผัสและใกล้ชิดคนที่เหมือนจะหวงตัวอยู่ในที แต่เอาเถอะ แม้ครั้งนี้จะทำแต้มให้ตัวเองไม่ได้โอกาสหน้ามันก็น่าจะมีบ้างแหละน่า เฮอะ ก็เกมมันเพิ่งเริ่มนี่ จะรีบร้อนกันไปทำไมล่ะ
.
.
.
.
หลังกลับจากห้องพักภิธารพาสุห์จึงแวะไปซ้อมดนตรีที่มหาวิทยาลัยต่อ เด็กหนุ่มถอนหายใจไประหว่างทางเพราะด้วยรู้ว่าอารมณ์ตัวเองยังคงไม่สุนทรีพอที่จะเล่นอะไรที่ละเมียดละไมอย่างงั้นได้
เสียงโทรศัพท์คู่กายที่วางตรงเบาะข้างตัวดังขึ้นขณะรถกำลังจะเลี้ยวเข้าในเขตเป้าหมาย สายตาคมหันมองชั่วแวบก่อนจะปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นจนมันเงียบไปเมื่อหาที่จอดรถได้
“ขอโทษนะพิธ ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับใคร”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อจอดรถเสร็จและตัดสินใจปิดโทรศัพท์โดยทันควัน
.
.
.
.
“อีกแล้วนะพาสุห์ เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”เสียงอาจารย์ผู้ฝึกสอนดังท้วงอีกเมื่อคนที่ทำวงล่มคือคนๆเดิมที่ดูท่าจะไม่ได้เรื่องเลยซักวัน
“ผมขอโทษครับ แล้วผมจะพยายาม”พาสุห์เอ่ยเบาๆก้มหน้านิ่งอย่างรู้สึกผิด เขาตัดเรื่องที่เห็นภิธารเดินนำคาวีขึ้นไปบนห้องไม่ได้จริงๆ ป่านนี้สองคนนั้นจะทำกิจกรรมอะไรกันอยู่ เขาไม่อยากจะคิดแต่มันก็อดไม่ได้
“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยนะ เราคงรออะไรไม่ได้อีกแล้ว”เสียงผู้มีอำนาจดังลอยมาอีก คราวนี้คนรับรู้ยอมเงยหน้ามองสบตา เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อไม่ได้มีสายตาแค่คนมีอำนาจคู่เดียวที่กำลังมองตน แต่ตอนนี้ใบหน้าเจื่อนๆของเขากำลังถูกมองจากคนทั้งห้องจึงตัดสินใจเอ่ย
“งั้นผมก็ขอโทษครับที่ผ่านมาผมสร้างความล่าช้าให้โดยตลอดขอให้โชคดีครับ พรุ่งนี้ผมคงไม่มาอีก”
มีเสียงฮือจากหลายคนให้ได้ยิน แต่พาสุห์ไม่สนใจแล้วว่าเสียงนั้นจะแทรกไปในความรู้สึกใด เด็กหนุ่มตัดสินใจลุกพรวดเดินออกจากห้อง
“อะไรจะเกิดก็เกิดสิวะ”เสียงบ่นเบาๆดังพอให้ได้ยินแค่ตัวเองเมื่อใจคิดไปถึงแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนหากว่าข่าวการตัดสินใจหันหลังให้สิ่งที่โดนคนในครอบครัวฝากฝังให้ดังไปถึงที่นั่น
.
.
.
.
“ก็ได้ครับพิธ พอดีผมว่างอยู่แล้วครับ”พาสุห์เอ่ยบอกนิพิธทางโทรศัพท์เมื่อเขาเปิดเครื่องหลังจากที่ปิดทิ้งไว้แล้วเจอชื่อนิพิธโทรหาเกือบจะทุกๆห้านาที
“ที่ไหนนะครับ ร้าน.....เหรอ คือผมยังไม่อยากกลับไปเที่ยวอีกน่ะครับ เจอกันที่อื่นได้มั๊ย”เด็กหนุ่มบอกอีกเมื่อได้รับแจ้งสถานที่ที่ฝ่ายนั้นอยากให้เขาไปหา
“ห้องพิธเลยเหรอ อืม ก็ได้ครับแล้วผมจะไป”โทรศัพท์ถูกตัดสัญญาณทิ้งไปเมื่อพาสุห์เอ่ยเสร็จเป็นประโยคสุดท้าย เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เผลอนึกคิดไปว่าทำไมคนที่โทรมาบอกว่าอยากเจอเขาไม่ใช่ภิธาร ด้วยเพราะตอนนี้เวลานี้เขาอยากเจอเจ้าตัวมากกว่าใคร
“เขาคงคิดถึงแกหรอกพาสุห์ ป่านนี้ไอ้คาวีมันกลับไปหรือยังก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มสรุปให้ตัวเองเสร็จสรรพเมื่อคิดถึงสถานการณ์ต่างๆวนไปวนมา
.
.
.
.
.
.
พาสุห์มาถึงห้องนิพิธตอนใกล้ดึก เด็กหนุ่มเลือกที่จะให้เจ้าของห้องลงมาคุยกับเขาตรงลานพักใต้หอแทน ฝ่ายนั้นก็ทำตามอย่างว่าง่าย
นิพิธพาร่างกายผอมซูบลงมาข้างล่างจนคนที่มองเห็นแปลกใจปนตกใจ นี่มันอะไรกัน ช่วงเวลาที่เขาหายไปจากคนๆนี้ก็ไม่นานเท่าไรนี่นา ทำไมร่างกายที่เขามองเห็นถึงผอมโทรมได้ขนาดนี้
“พิธ คุณไม่สบายเหรอ”พาสุห์ลุกเอ่ยถามเมื่อคนร่างกายผอมโทรมเดินมายิ้มโรยราให้
“ก็นิดหน่อยครับ ผมดีใจนะที่คุณมาพาสุห์”นิพิธตอบเสียงแหบพร่า สายตาพาสุห์อดมองสังเกตที่หน้าตาของคนตอบคำถามไม่ได้ ทำไมมันถึงได้บวมช้ำอย่างคนผ่านการร้องห่มร้องไห้มาอย่างนี้ล่ะ ไม่สิ รอยแบบนี้คงไม่ใช่แค่ร้องให้แน่ๆ
“พิธ นี่เกิดอะไรขึ้นกับคุณเหรอครับ”คนสังเกตอาการเอ่ยถามเมื่อนึกอะไรได้ ใบหน้านิพิธเหมือนผ่านการโดนซ้อมมาอย่างไงอย่างงั้น
“ค่อยๆเล่าให้ผมฟังนะพิธว่ามันเกิดอะไรกับคุณ อาการคุณเหมือนโดนซ้อมมาเลยนะครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามต่อเมื่อเวลาผ่านไปได้ซักพัก แต่คนที่ตนถามเอาแต่นิ่งเงียบก่อนเดินนำเขาไปหาที่นั่ง
“ผมไม่ไหวแล้วพาสุห์ ผมไม่ไหว ผมไม่ไหวแล้ว”นิพิธยอมเปิดปากเล่าเหตุการณ์เบื้องต้นเมื่อนั่งลงเสร็จ ก่อนจะซบหน้าลงสะอื้นกับตัวเอง พลอยทำให้คนที่นั่งอยู่ด้วยสะท้านไปด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน
“ไม่เป็นไรพิธ ผมอยู่นี่แล้ว เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ผมฟังสิ เผื่อผมจะช่วยได้”
“แค่คุณมาหาผมผมก็ดีใจแล้วพาสุห์ ตอนนี้ผมเคว้งเหลือเกิน เขาเหมือนจะทิ้งผมไปแล้ว เขาเหมือนจะทิ้งผมแล้ว”นิพิธเอ่ยบอกปนสะอื้น พาสุห์เกิดความสงสัย เขานี่ใครกัน
“พิธ ผมว่าเราต้องคุยกันแล้วล่ะ อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ มันไม่ดีหรอก”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก เขาผิดสังเกตตั้งแต่ตอนรู้จักกันแรกๆแล้วว่าท่าทางนิพิธเหมือนมีอะไรแอบซ่อนอยู่ แต่ ณ.ตอนนั้นเขายังไม่อยากใส่ใจเท่าไรนัก เลยปล่อยผ่านๆไปแบบนั้น
“ผมขอโทษที่ผมไม่เคยบอกคุณ”นิพิธเอ่ยเป็นปริศนาอีก พาสุห์ถอนหายใจเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก ผมเองก็ใช่ว่าจะบอกอะไรพิธหมด”
“หมายความว่าไงครับ”
“อืม อย่าเพิ่งสนใจเลยครับเรื่องนั้น เอาเป็นว่าตอนนี้พิธอยากระบายอะไรให้ผมฟังก็ระบายมาละกันครับ อะไรๆจะได้ดีขึ้น”
นิพิธพยักหน้ารับ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมามากโขเมื่อได้รับรอยยิ้มที่พาสุห์ส่งให้ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากบอกอะไรต่อ เด็กหนุ่มก็กลับมีท่าทีลนลานเข้ามาแทนที่
“พิธ พิธ มีอะไรหรือเปล่าครับ”พาสุห์รีบท้วงเมื่อเห็นท่าทีแปลกๆนั่น
“ปะเปล่า ไม่มีอะไรครับ ผมต้องขึ้นห้องแล้วล่ะพาสุห์ ขอบคุณนะครับที่คุณมา ไว้วันหลังค่อยคุยกันนะครับ”นิพิธเอ่ยร้อนรนก่อนจะลุกขึ้นเดินแกมวิ่งไปทางห้องพักตัวเอง พาสุห์มองตามอยากแปลกใจ นิพิธทำเหมือนกลัวใครหรืออะไรซักอย่าง เหตุกาณ์ที่นี่ก็ปกติดีนี่ถ้าไม่นับว่ามีแสงไฟจากรถคันหนึ่งส่องเข้ามาที่ร่างเขาขณะที่เจ้าของรถกำลังจะเลี้ยวเข้าจอด
-
หัวใจเธออาจไม่เหมือนแต่ก่อน
ไม่เคยนอนนับดาวอีกเลยใช่ไหม
เหมือนว่าเธอ ลืมไปแล้วว่าฟ้าสวยเพียงใด
เพราะเขาแค่เดินจากไปเท่านั้นเอง
ไม่มีเขาอาจดูไม่เหลือใคร
ใจเธอนั้นเจ็บสักเท่าไร
อย่าลืมว่าฉันรักเธอไม่รู้เธอลืมหรือเปล่า
ในวันที่เธอเหงาจำกันได้ไหม
ว่ามีอีกคนรักเธอ ยืนอยู่รอเธอเสมอไป
ขอให้จำเอาไว้ ว่ามีฉันที่ยังเต็มใจเพราะรักเธอ
ทุกดวงดาวอยู่ตรงนั้นอย่างเก่า
รอเธอมานับดาวอย่างในวันวาน
ฟ้าไกลๆ ก็ยังสวยเช่นเคยเหมือนทุกวัน
ไม่มีเขาก็ยังมีฉันที่รักเธอ
ให้เป็นฉันที่ยืนข้างๆ เธอ ในวันที่เธอไม่เหลือใคร
อย่าลืมว่าฉันรักเธอไม่รู้เธอลืมหรือเปล่า
ในวันที่เธอเหงาจำกันได้ไหม
ว่ามีอีกคนรักเธอ ยืนอยู่รอเธอเสมอไป
ขอให้จำเอาไว้ ว่ามีฉันที่ยังเต็มใจเพราะรักเธอ
อย่าลืมว่าฉันรักเธอไม่รู้เธอลืมหรือเปล่า
ในวันที่เธอเหงาจำกันได้ไหม
ว่ามีอีกคนรักเธอ ยืนอยู่รอเธอเสมอไป
ขอให้จำเอาไว้ ว่ามีฉันที่ยังเต็มใจเพราะรักเธอ
เสียงเพลงที่เปิดเอาไว้จบลงไปพร้อมๆกับน้ำตาคนฟังที่ไหลอาบสองแก้ม
ภิธารกรพริบตาถี่ๆเพื่อไล่หยาดน้ำตา ทำไมล่ะทำไมเวลาที่อยู่คนเดียว หัวใจเจ้ากรรมจึงมักพาลที่จะชวนร้องไห้เสียทุกครั้ง บทเพลงที่จบลงไปเมื่อครู่ก็ฟังดูอบอุ่นดี แต่ทำไมน้ำตาถึงไหลได้ ใช่สิ นั่นมันความฝันนี่ มันไม่ใช่เรื่องจริง จะมีใครกันล่ะที่จะจริงจังอะไรกะเราจริงๆ เพลงรักบางเพลงแม้เนื้อหาจะดูดีสวยงาม แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้ทุกหัวใจยิ้มได้เสมอไป โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
โทรศัพท์บนหัวเตียงสั่นสะท้านปลุกคนเหงาให้ตื่นจากภวังค์ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบมากดดูข้อความที่ถูกส่งเข้ามา
“ฝันดีนะครับ ผมขอโทษที่งี่เง่าเมื่อตอนเย็น อย่าคิดมากเรื่องเขานะครับ คิดถึงผม ถ้าคิดว่าคุณไม่มีใคร”
ใจทั้งใจเบาหวิวขึ้นมาดื้อๆเมื่อสายตาไล่ดูทุกตัวอักษรบนหน้าจอโทรศัพท์จนหมด
คาวี อักษรทั้งหมดในบรรทัดสุดท้ายบอกให้เด็กหนุ่มวางเครื่องมือสื่อสารนั่นลงช้าๆ คาวีเหรอ ทำไมชื่อเจ้าของข้อความไม่ใช่พาสุห์ ทำไม?
ที่ผับแห่งหนึ่งใจกลางกรุง คาวีนั่งกระหยิ่มยิ้มอย่างคนมีความคิดเจ้าเล่ห์ ข้อความที่เขาเพิ่งส่งออกไปให้ภิธารทำให้เขารู้สึกสมเพชใจอยู่ลึกๆ ก็ข้อความนั่นมันออกจากใจเขาซะเมื่อไหร่ล่ะ ภิธารเอ้ย คนโง่ๆซื่อๆอย่างคุณใครมันจะไปรักไปหลงลง ไม่แปลกใจเลยซักนิดที่ครั้งหนึ่งนายพาสุห์นั่นเคยคิดปลีกตัวออกห่าง คนอะไรเฉิ่มซะไม่มี หวงตัวหรือก็ไม่เข้าท่า คิดว่าตนเป็นนางเอกในละครหรือยังไง เข้าใกล้นิดเข้าใกล้หน่อยทำสะดิ้ง คนแบบนี้แค่คืนเดียวครั้งเดียวก็น่าจะเกินพอแหละว่ะ ถือซะว่าลองของแปลกๆใหม่ๆ
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งทำให้คนนั่งคิดหันมาสนใจ พอเห็นชื่อคนโทรเข้ามาจึงกดรับ
“เออว่าไงวะ”
.
.
.
.
ที่ลานจอดรถด้านหน้าตึกห้องพักนิพิธ ไม่รู้เพราะอะไรจึงทำให้พาสุห์จดจ้องและยืนมองหนุ่มรูปร่างกำยำที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตอนลงมาจากรถแล้ว มันเป็นรถคันที่เข้ามาจอดตอนนิพิธวิ่งขึ้นไปน่ะแหละมั้ง เขาเลยต้องมอง
บนห้อง นิพิธนั่งชันเข่ากอดตัวเองอยู่มุมหนึ่งอย่างคนหวาดกลัวอะไรซักอย่างที่คงจะมาเยือนเขาในอีกวินาทีเป็นแน่ รถคันที่เพิ่งวิ่งเข้ามาจอดตอนที่เขากำลังระบายอารมณ์กับพาสุห์ทำให้เด็กหนุ่มต้องเกิดอาการเช่นนี้ ภาพเหตุการณ์ในช่วงเย็นแล่นเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ
“พวกนายมาทำไม แล้วคาวีล่ะ”
“พี่คาวีติดธุระ มาไม่ได้”
“มาไม่ได้แล้วพวกนายมาทำไม”
“ก็มาแจ้งข่าวให้รู้ไง”
“แจ้งข่าวอะไร”
“พี่คาวีเจอกิ๊กใหม่แล้ว น่ารักกว่ามึงเยอะเชียว”
“ไร้สาระ ฉันไม่เชื่อพวกนายหรอก กลับไปซะ แล้วบอกคาวีด้วย มีอะไรก็บอกกันตรงๆ อย่าส่งลิ่วล้อมาแบบนี้ มันหน้าตัวเมีย”
“แหม ปากแบบนี้นี่เองพี่คาวีถึงบอกให้พวกกูอยากทำอะไรมึงก็ทำ เพราะมันรำคาญมึงเต็มทนแล้ว”
“นี่หมายความว่าไง”
“จะหมายความว่าไงล่ะ ก็พี่คาวีบอกพวกกูว่ามึงน่ะเก่ง ฟิต พวกกูก็เลยอยากมาลองก็แค่นั้น”
“ทุเรศ ลิ่วล้ออย่างพวกนาย ไปหาเอาข้างหน้าเถอะไป ฉันไม่เล่นกะพวกแกด้วยหรอก”
“มึงไม่เล่นก็เรื่องของมึงสิ แต่พวกกูจะเล่นมึงเอง สามต่อหนึ่งแค่นี้มึงคงรับไหวมั้ง”
“ทุเรศ กลับไปเลยนะ อย่ามายุ่งกะฉัน”
“พวกกูกลับแน่แต่ขออัดมึงก่อนล่ะ เฮ้ยพวกมึงจับมันขึงเลยโว้ย”
สิ้นประโยคแค่นั้นตอนนั้นที่เด็กหนุ่มได้ยินและรับรู้ ก่อนที่สติจะหลุดลอยตอนที่โดนเข้าประชิดตัวแล้วโดนมือโดนเท้าประเคนใส่ตัว สำนึกสุดท้ายที่ได้ยินตอนสะลึมสะลือตื่นคือ
“จำไว้อย่ายุ่งอย่าตามพี่คาวีอีก ไม่งั้นมึงจะโดนแบบนี้แหละ คืนนี้กูจะกลับมาอีก แล้วอย่าสะเออะไปบอกใครล่ะมึง ไม่งั้น เละ”.
.
.
.
ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังระรัวทำเอาคนนั่งตัวงอสะท้านไปทั้งตัว
“คาวี ทำไมคุณทำแบบนี้”เด็กหนุ่มรำพันกับตัวเองก่อนจะกอดตัวเองแน่นขึ้น พอๆกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
ที่ด้านนอก พาสุห์ตัดสินใจเดินตามหนุ่มร่างกำยำขึ้นมาบนตึกเพราะสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง จนเห็นว่าคนที่ตนตามมากำลังยืนเคาะห้องนิพิธอยู่จึงเข้าไปทัก
“ทำไมต้องเคาะแรงขนาดนั้นด้วยครับ”เด็กหนุ่มทัก
“เสือกอะไรวะ อยู่ห้องไหนเนี่ยมึง”หนุ่มนั้นหันมาว่า ก่อนจะหันไปเคาะห้องใหม่เสียงดังกว่าเดิม
“เคาะแบบนี้ใครจะกล้าออกมาเปิดล่ะคุณ”
“เฮ้ย ยุ่งว่ะ”คนร่างกำยำหันมาผลักอกคนที่กวนอารมณ์พลางทำท่าจะชกตาม แต่ทว่าประตูห้องถูกเปิดออกมาซะก่อนตามด้วยเสียงทักที่ทำเอามันชะงัก
“อย่าทำอะไรเพื่อนฉันนะ แกมาที่นี่อีกทำไม”
“ก็บอกแล้วไงว่ากูจะมา”คนชะงักหันมาเอ่ยเมื่อได้ยินแล้วว่าเป็นเสียงนิพิธ
“แล้วมาทำไมล่ะ กลับไป และก็บอกคาวีด้วยว่าฉันจะไม่ยุ่งกับเขาอีกก็ได้ เขามีคนใหม่ ฉันก็มีคนใหม่ได้เหมือนกัน”
“อ้อ อย่าบอกนะว่าไอ้หน้าอ่อนนี่เป็นกิ๊กใหม่มึง”
“ใช่ แล้วมีปัญหาอะไรมั๊ยล่ะ กลับไปซะ ฉันยอมทำตามที่ลูกพี่แกขอแล้ว”ท้ายประโยคพาสุห์สังเกตเห็นคนพูดตัวสั่นสะท้านคล้ายจะร้องให้อย่างเห็นได้ชัด นี่มันอะไรกัน ตะกี้นิพิธเอ่ยชื่อคาวีออกมา คาวีนี่คาวีไหน หรือว่า
“พิธ ผมอยากคุยกับคุณ”เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ย นิพิธตั้งสติข่มใจเดินไปฉุดแขนคนขอคุยเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูปังใหญ่ใส่หน้าคนที่ตามมารังควาญจนมันถอยล่ากลับไป
ภายในห้อง นิพิธนั่งร้องไห้ราวกับเขื่อนแตก ก่อนจะระบายความจริงที่ปิดบังพาสุห์มาโดยตลอดฟังจนหมดสิ้น
“ที่แท้คุณก็คบกับคาวีมาก่อนจะเจอผมเหรอครับเนี่ย”คนรับฟังเอ่ยถามเมื่อฟังข้อมูลจนพอจะจับทางได้
“ครับ ผมคบกับคาวีมาได้ระยะหนึ่งแล้วก่อนผมเจอพาสุห์ ผมยอมรับว่าผมเคยเป็นคนเที่ยวเก่ง แต่ผมก็คิดจะหยุดเพื่อเขานะ จนเราเกิดปัญหาระหองระแหงกันผมจึงเริ่มกลับไปคลายเครียดอีกครั้งจนเจอคุณน่ะครับ จำได้มั๊ยคืนที่ผมขอตัวแยกออกมาเพื่อไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล ที่แท้ผมก็เยี่ยมเขานี่แหละครับ คืนนั้นเขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย ผมเฝ้าดูแลเขาจนเราเหมือนจะเข้าใจกันดังเดิม แต่เพราะอะไรไม่รู้ พอเขาหายออกจากโรงพยาบาลได้เขาก็เริ่มหาเรื่องระรานผมอีก เขาบอกเบื่อผม อยากเลิกกับผม เขาไม่เคยคิดถึงใจผมเลยว่าผมรักเขาขนาดไหน เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่พอใจก็ลงไม้ลงมือ เตะต่อย ถ้าผมไม่รัก ผมจะทนรองมือรองเท้าเขาเพื่ออะไร ทำไมเขาไม่คิดบ้าง ผมไม่เข้าใจพาสุห์ ผมไม่เข้าใจ”
“ทำไมคุณไม่หือกับเขาบ้างล่ะครับ”
“เขาเป็นลูกนายตำรวจนะครับ ลูกสมุนเขาเยอะ ลองผมหือ ผมคงไม่โดนเขาทำร้ายคนเดียวแน่ เขาเคยขู่ว่าจะให้คนของเขามาซ้อมผมถ้าผมยังตามเขาไม่เลิก ผมคิดว่าเขาแค่ขู่ แต่เขาทำจริงๆพาสุห์เขาทำกับผมจริงๆ ผมไม่ไหวแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว”ถึงตอนนี้นิพิธสะท้านหนักจนตัวโยน พาสุหือดไม่ได้ที่จะเข้าไปโอบกอด ทั้งๆที่ในใจเริ่มครุกรุ่นแล้วกับสิ่งที่ได้ยิน เขาเคยรู้ตัวเองว่าเป็นคนอารมณ์ร้ายมาก่อน แต่สาบานได้ว่าเขาไม่เคยมีความคิดป่าเถื่อนถึงขนาดที่จะเอาพวกมารุมซ้อมคนที่รักตน คาวี นายนี่มันเลวเหลือขอจริงๆ แล้วตอนนี้มันทำเหมือนจะมีแผนการล่อภิธารให้ติดกับมันอีก ไม่สิ เรื่องเลวร้ายแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้นกับภิธาร เขาเคยทำร้ายคนๆนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง เขาจะยอมให้นายคาวีมาทำหยาบช้าแบบนี้กับคนที่เขากำลังรู้สึกผิดให้ไม่ได้เด็ดขาด แต่เขาจะเข้าไปแทรกในใจภิธารดังเดิมได้ยังไงกันล่ะ เพราะดูท่าภิธารจะปิดตายประตูทุกบานไม่เหลือทางให้เขาเข้าไปแทรกได้แล้ว ใช่สิ เขายังมีกลุ่มเพื่อนนี่ กลุ่มเพื่อนที่จะต้องแยกภิธารออกมาจากนายคาวีนั่นได้ วิวรรธน์กับโอเล่รักและเป็นห่วงภิธารยิ่งกว่าอะไรดี สองคนนั้นคงไม่ยอมให้คนเลวๆแบนายคาวีนั่นได้ข้องแวะกับภิธารเป็นแน่
ที่ผับหรูใจกลางกรุงที่เดิม คาวีนั่งเข่นเขี้ยวเมื่อเพิ่งได้รับรายงานจากสมุนว่านิพิธยอมที่จะไม่ข้องแวะกับตนแล้วเพราะมีกิ๊กใหม่มาหาถึงที่ห้อง เด็กหนุ่มนึกอยากรู้ขึ้นมาตงิดว่าคนที่นิพิธอ้างว่าเป็นกิ๊กใหม่ของเจ้าตัวป็นใคร ใช่อยู่แม้เขาจะแอบโล่งใจที่นิพิธคิดที่จะสละทิ้งเขาไป แต่นิพิธจะจากไปแบบยโสแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด คนที่จะผละจากเขาต้องจากไปทั้งน้ำตาเท่านั้นไม่ใช่รอยยิ้มและถ้อยคำถากถาง!!
พาสุห์โทรไปหาซี้เก่าอย่างวิวรรธน์ในวันต่อมาถึงเรื่องที่คาวีกำลังเข้าไปข้องแวะภิธาร เด็กหนุ่มหวังเหลือเกินว่าเพื่อนจะร้อนรนเป็นห่วงคนที่เขาเองก็กำลังห่วงสุดใจ แต่ผลกลับไม่เป็นตามนั้น
“ภีมมีคนมาจีบ ก็ดีแล้วนี่ ชีวิตเขาจะได้พ้นๆจากคนเลวๆอย่างมึงซะที”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะไอ้วรรธน์ กูจะไม่ว่าเลยถ้าคนที่เข้ามาหาภีมเป็นคนดี”
“อ๋อ มึงกำลังจะบอกว่ามึงเป็นคนดีว่างั้น”
“มึงไม่ต้องมาประชดกู กูรู้ว่าที่ผ่านมากูอาจจะผิด แต่คนคิดที่จะกลับใจ มึงไม่คิดที่จะเข้าใจบ้างเหรอวะ”
“โอ้ย พวกกูเข้าใจมึงจนเกินจะเข้าใจแล้วไอ้คุณชาย”
“ไอ้วรรธน์ที่กูโทรมานี่ กูไม่ได้จะมาทะเลาะกะมึงนะ”
“แล้วกูชวนมึงทะเลาะตอนไหน”
“ก็มึงกำลังรวนกูอยู่นี่ไง”
“ก็มันน่ามั๊ยล่ะ หมาหวงก้างแบบมึง มันต้องโดนแบบนี้แหละ”
“กูจะหวงก้างหวงเนื้ออะไรมันก็เรื่องของกู นี่ไม่ใช่ประเด็นที่กูอยากให้มึงช่วย”
“แล้วไง มึงจะให้กูช่วยอะไร”
“กันนายคาวีนั่นออกจากภิธารแทนกูที”
“เฮ้ยตลกว่ะ มึงคิดได้ไงเนี่ย คนเขาจะมีคู่ ให้กูเข้าไปกันท่า บ้าหรือเปล่าวะ”
“พวกมึงยังรักภิธารอยู่หรือเปล่าล่ะ”
“นั่นมันแน่อยู่แล้ว คนดีๆแบบนั้นมีอะไรให้ต้องเกลียดล่ะ”
“ว่าแด-กูอีกแล้วนะมึง”
“เปล๊า กูพุดเรื่องจริง”
“เออ จริงก็จริง แต่กูขอร้องล่ะ มึงช่วยพาพวกโอเล่และก็เพื่อนในกลุ่มไปบอกภิธารให้กูทีว่าอย่าหลวมตัวให้ไอ้คาวีนั่น”
“แล้วทำไมมึงไม่ไปบอกเอง”
“เขาฟังกูที่ไหนล่ะ มึงก็น่าจะรู้”
“ก็เหมือนกับที่มึงไม่เคยฟังเขา”
“เออ กูมันคนไม่ดี ว่าแต่มึงจะช่วยกูมั๊ย”
“มึงกะพวกกูขาดกันตั้งนานแล้ว แค่นี้มึงก็น่าจะได้คำตอบแล้วนะไอ้พาสุห์”โทรศัพท์ถูกตัดไปทันควัน คนโทรถึงกับเข่าอ่อนใจวูบ นี่เขาโดนเพื่อนตัดขาดจริงๆแล้วงั้นเหรอ เอาเถอะ โอเล่ต้องเข้าใจเขา
“โทรมาทำไมพาสุห์”เสียงห้วนสั้นถามกลับมาทันทีที่เด็กหนุ่มกดโทรหาคนที่สมองนึกถึง
“โอเล่ ฟังฉันนะ”เด็กหนุ่มเกริ่นนำ ก่อนจะหน้าชาเมื่อโดนตอกกลับมาว่า
“ฉันไม่ว่างพอที่จะมารับฟังปัญหาอะไรของนายทั้งนั้น แค่นี้นะพ่อคนเก่ง”แล้วสัญญาณถูกตัดทิ้งไปอีกครั้ง
“โธ่โว้ย”คนถูกตัดสายร้องออกมาอย่างคนตีบตันความคิด คนเคยรักก็ตั้งท่าเล่นแง่ เพื่อนๆก็หนีหายไปทีละคน แล้วอย่างนี้ นายคาวีมันก็ทำอะไรหยาบๆได้ตามใจนึกน่ะสิหากว่ามันเกิดขัดใจอะไรขึ้นมา นิพิธ ใช่สิ ในฐานะที่เด็กหนุ่มนี่เคยคบกับนายคาวีจนรู้ไส้ เด็กหนุ่มนี่ก็น่าจะเตือนสติคนที่กำลังจะตกเป็นเหยื่อรายต่อไปได้ดีกว่าใครน่ะสิ
“พิธเหรอครับ ว่างมั๊ยผมอยากคุยอะไรด้วยหน่อย”พาสุห์เอ่ยขึ้นทันทีที่โทรหาคนที่ตนต้องการขอความช่วยเหลือ
“มีอะไรครับพาสุห์”นิพิธทักกลับก่อนจะรับฟังสิ่งที่พาสุห์ยอมเปิดปากบอกตนครั้งแรก
“ได้ครับ แล้วผมจะช่วยพูดให้”เด็กหนุ่มเอ่ยรับปากเมื่อฟังเรื่องราวจากคนบอกเล่าจบ
พาสุห์ยิ้มให้กับตัวเองด้วยคิดว่านิพิธคงจะเตือนสติภิธารได้อย่างที่เขาหวัง อนิจจา เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่า คนที่ตัวเองให้เบอร์โทรฯคนที่ตนนึกห่วงไปกำลังนั่งจับเบอร์โทรฯนั่นคิดอะไรอยู่กับตัวเอง
“คุณก็มีเรื่องปิดผมอยู่เหมือนกันนี่พาสุห์”คนจมกับความคิดตัวเองพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะไล่สายตามองตัวเลขสิบหลักที่อยู่บนกระดาษโน้ต
“ภิธาร ฉันขอพาสุห์ให้ช่วยเลียแผลใจฉันหายก่อนละกันนะ แล้วฉันจะคืนให้นาย”เสียงพึมพำดังลอดออกมาจากปากอีกครั้งก่อนที่คนพูดจะกดหมายเลขสิบหลักบนโทรศัพท์มือถือตัวเองแล้วกดโทรออกหาเจ้าของเบอร์
“สวัสดีครับ คุณภิธารหรือเปล่าครับ”
.
.
.
.
.
.
.
ติดตามตอนต่อไปนะ
ขอบคุณครับ
Boy
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่บอย :m4:
-
:oni2:ขอบคุณมากมายเลยคร๊าบ แล้วรีบมาต่อเร็วน้าคร๊าบบบบบบบบบบ ขอบคุณคร๊าบ
-
:m16:
ยุ่งอีรุงตุงนัง
จะให้อภัยนายนะพาสุห์
-
เหอ เหอ ศึกรักครั้งนี้วุ่นวายจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
วิวรรธน์ นำเรื่องที่พาสุห์โทรศัพท์มาขอความช่วยเหลือไปปรึกษาโอเล่ หนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวนัดเจอภิธารในทันทีที่คุยกันเสร็จ ภิธารออกมาเจอตามนัดด้วยคนที่อารมณ์ไม่ค่อยจะปกตินัก สีหน้าและแววตาเด็กหนุ่มบ่งบอกชัดเจนถึงอารมณ์ข้างใน สองคนที่นัดเจอจึงอดไม่ได้ที่จะถามไถ่ก่อนเข้าประเด็นที่อยากจะคุย
“ดูท่าทางไม่ดีเลย มีอะไรหรือเปล่าภีม”โอเล่เป็นฝ่ายถามก่อน
“เปล่าจ๊ะ”ภิธารปฎิเสธก่อนจะหลบตาต่ำลงเมื่อเห็นวิวรรธน์มองสบตาคล้ายจับความรู้สึกตน
“มีอะไรก็พูดมาได้นะภีม เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วนะ”วิรรธน์เอ่ยบอก คนหลบตาจึงยอมเงยหน้าขึ้นแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนอีก
“ไม่มีอะไรจริงๆ ว่าแต่สองคนนัดภีมออกมามีอะไรหรือเปล่า”
“ไอ้มีน่ะมี แต่เห็นภีมเป็นแบบนี้ก็เลยไม่รู้จะเริ่มยังไง”ภิธารเงียบไปและเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคงควบคุมสีหน้าและแววตาไม่ให้คิดถึงคำพูดบอกเล่าเรื่องราวของพาสุห์จากปากคนที่ไม่เคยรู้จักไม่ได้ คนๆนั้นแนะนำว่าตัวเองชื่อนิพิธตอนที่โทรศัพท์หาตน และยังบอกอีกว่ากำลังคบกับพาสุห์ในฐานะคนรัก ชายหนุ่มถามกลับว่ามีจุดประสงค์อะไรถึงมาแสดงตัวและฐานะให้ตนรับรู้แบบนี้ก็ได้คำตอบที่ทำให้ใจวูบ
“พาสุห์เป็นคนขอให้บอก”
“ผมกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะครับ”
“จริงเหรอครับ”
“ผมไม่จำเป็นต้องโกหก”
“ผมไม่ได้หมายความว่าคุณโกหก แต่ที่ผมได้ยินมาจากปากพาสุห์มันไม่ใช่แบบนี้”
“คุณจะได้ยินอะไรก็เรื่องของคุณกับเขาเถอะครับ ฝากบอกเขาด้วยละกันว่าขอให้เขากับผมต่างคนต่างอยู่เถอะ ในฐานะที่คุณเป็นคนรักเขา ขอแค่นี้เขาคงฟังคุณนะครับ แค่นี้ครับ”บทสนทนาจบลงไปแค่นั้น ก่อนที่เขาจะพาจิตใจที่พยายามจะไม่คิดอะไรมานั่งอยู่ตรงหน้าคนสองคนที่กำลังจ้องเขาอยู่ตอนนี้
“ขอโทษนะที่ทำบรรยากาศเสีย พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”เด็กหนุ่มยอมรับออกมากลายๆ เมื่อเห็นสองคนตรงหน้าเริ่มมองหน้ากันคล้ายๆจะใช้ความรู้สึกถามกันว่าควรจะพูดเรื่องที่อยากจะพูดดีหรือไม่ดี
“เรื่องที่คิดเนี่ย คือเรื่อง มัน ใช่มั๊ย”โอเล่เอ่ยขึ้นเมื่อเดาเอาจากสีหน้าคนยอมรับกลายๆ มัน ที่เธอเอ่ยถึง เธอมั่นใจเหลือเกินว่าฝ่ายนั้นจะรู้ว่าเธอหมายถึงใคร
“ก็มีส่วน”ภิธารยอมรับออกมาเสียงเบา เบากว่าเสียงถอนหายใจของเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งรวมอยู่ด้วยซะอีก
“ว่าแล้ว ภีมยังลืมมันไม่ได้ใช่มั๊ย”วิวรรธน์ถามขึ้นเมื่อถอนหายใจเสียงดังเสร็จ คนถูกถามเงียบอีกตามเคย คราวนี้ฝ่ายหญิงจึงถอนหายใจบ้างแล้วเอ่ยเข้าประเด็นตรงๆ
“คนมันถือดีแบบนั้น ลืมๆมันไปซะเถอะภีม พวกเรายังตัดหางปล่อยวัดมันแล้วเลย อีกอย่างตอนนี้ได้ข่าวว่ามีคนมาจีบๆภีมแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อะ อะไรนะโอเล่”คนถูกถามตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เหนือความคาดหมายว่าจะได้ยิน
“ไปเอาข่าวนี้มาจากไหนกันน่ะ”เด็กหนุ่มถามต่อ มองหน้าสองคนสลับกัน
“อืม ก็มีคนแอบเห็นว่าภีมอยู่กับเขาสองต่อสองแล้วก็ดูสนิทกันดีน่ะ ก็เลยเดาเอา”วิวรรธน์เอ่ยปดด้วยไม่อยากให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าข่าวนี้มาจากปากเพื่อนเคยสนิทตัวเอง
“เขาน่ะใคร ไม่มีหรอก ใครเขาจะมาสนใจภีมล่ะ”ภิธารปฎิเสธ ก่อนจะยิ้มหน่อยๆเชิงสมเพชตัวเอง มีคนมาจีบเหรอ มันก็ฟังดูดีหรอก แต่หัวใจตอนนี้ช่างเข็ดเหลือเกินกับคำๆนี้
“ถ้ามีก็บอกพวกเราตรงๆเถอะภีม พวกเราอยากเห็นไอ้พาสุห์มันรู้สึกสูญเสียของมีค่าไปเต็มทนแล้ว”โอเล่บอกต่อ คนนั่งฟังทำหน้าฉงน อีกคนที่นั่งอยู่ด้วยจับความรู้สึกถูกว่าเจ้าตัวคงงงว่าตัวเองไปมีค่าในสายตาพาสุห์ตอนไหน แต่แทนที่เด็กหนุ่มจะบอกความจริงถึงสิ่งที่พาสุห์มาอ้อนวอนขอร้องให้ตัวเองช่วยกันท่าไม่ให้ใครคนนั้นเข้าใกล้เจ้าตัว เด็กหนุ่มกลีบปัดไปบอกว่า
“พาสุห์มันถือว่าภีมเป็นลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด พวกเราเลยหมั่นไส้มันน่ะ เลยอยากให้ภีมทำให้สำนึกซะบ้างว่ามันน่ะแหละลูกไก่”คำพูดแฝงที่วิวรรธน์เอ่ยบอก แน่นนอนที่สุดว่าคนฟัง ฟังไม่เข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ทิฐิในตัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาก็ทำหน้าที่ให้ภายในใจกรุ่นขึ้นได้เงียบๆ……พาสุห์ คุณต้องการอะไร อยากให้ยอมถอยออกจากชีวิตคุณผมก็ทำแล้ว แต่ทำไมคุณไม่ยอมให้เราต่างคนต่างอยู่ ……เด็กหนุ่มคิดอยู่ในใจเมื่อจับเรื่องราวที่นิพิธบอกเล่ามาคลุกเคล้ากับถ้อยคำของสองคนตรงหน้า นี่ยังเหลือใครอีกที่พาสุห์จะนำพาเรื่องเขาไปพ่นเป่าน้ำลายสาดใส่ให้ฟังอีก
“เขาชื่อคาวีน่ะ เราเพิ่งรู้จักกัน”คนคิดเคืองในใจตัดสินใจบอก ใช่สินะ เขาจะทนให้พาสุห์ตราหน้าว่าเป็นลูกไก่ในกำมือเพื่ออะไร การกลายร่างเป็นพ่อไก่แม่ไก่ที่พร้อมจะจิกกัดคนที่จ้องแต่คิดจะทำร้ายรังแกมันก็ไม่ผิดอะไรมากมายนี่
“จริงเหรอ เขาเป็นใคร พามาแนะนำบ้างสิ”โอเล่บอกอย่างตื่นเต้น มองเห็นเค้ารางๆถึงภาพการร้อนรนของคนที่เพิ่งจะรู้ใจตัวเองก็เมื่อสายไป พาสุห์ ฉันหนำใจแกนัก!!
“อืม ไว้จะพามาให้รู้จัก”ภิธารบอก แม้จะไม่สบายใจนักที่พูดแบบนั้น แต่ด้วยอารมณ์และทิฐิ เด็กหนุ่มจึงปล่อยเลยตามเลย ปล่อยให้สองคนตรงหน้าจินตนาไปไกลถึงเหตุการณ์ข้างหน้าด้วยความสาใจเล็กๆ
-
ด้านพาสุห์เกิดอาการเครียดหนักถึงขั้นไม่อยากที่จะอยู่ติดบ้านเมื่อที่โดนเล่นงานอย่างหนักในเรื่องที่เขาขอลาออกจากวงดนตรีของมหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มนึกถึงใครไม่ได้เมื่อเพื่อนแต่ละคนไม่อยากที่จะคบค้าด้วยแล้วจึงตัดสินใจไปหานิพิธที่หอพัก พอไปถึงจากอารมณ์ที่เครียดอยู่แล้วก็กลับถึงกับฉุนขาดสะบั้นทันควันเมื่อนิพิธรายงานความคืบหน้าถึงเรื่องที่เคยขอร้องไว้ว่าภิธารฝากกลับมาบอกเขาว่าต่อไปนี้ให้ต่างคนต่างอยู่ และให้เลิกยุ่งเกี่ยวกับเจ้าตัวซะที
“จริงๆผมก็ไม่อยากบอกพาสุห์ตรงๆหรอกที่ภิธารเขาฝากบอกมาแบบนั้น แต่ท่าทางเขาจะหลงคาวีเข้าไปแล้ว ผมก็เลยคิดว่าพาสุห์น่าจะตัดใจจากเขาซะ ไม่แน่เขากับคาวีอาจจะรักกันจริงๆก็ได้”นิพิธพูดต่อถึงสิ่งที่อยากจะเอ่ย พาสุห์ได้ยินถึงกับอยากที่จะไปเคลียร์กับคนฝากข่าวให้รู้เรื่องว่าทำไมถึงผลักใสไล่สงเขาขนาดที่ให้เลิกยุ่งเกี่ยวกัน ทั้งๆที่สิ่งที่เขาฝากบอกนิพิธไปมันเกิดจากความห่วงใยที่เขามีต่อเจ้าตัวแทบทั้งสิ้น
“เขาสองคนเพิ่งรู้จักกันวันสองวันจะรักกันได้ไงพิธ”เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างมีอารมณ์ นิพิธแสร้งหน้าเจื่อน เพราะด้วยรู้ดีว่าคนพูดกำลังอารมณ์หงุดหงิด
“ผมไม่น่าบอกพาสุห์เลย ผมขอโทษ”เด็กหนุ่มเอ่ยพลางก้มหน้านิ่งทำสำนึกผิด คนตามไม่ทันเห็นแล้วก็ลอบถอนหายใจเดินไปตบไหล่เบาๆ
“ไม่ใช่ความผิดของพิธหรอก ถ้าคนบางคนเขาอยากโดนเหมือนพิธนักก็เรื่องของเขา ผมคงช่วยเขาได้แค่นี้”นิพิธลอบยิ้มสมใจ คำพูดทำนองนี้ของพาสุหเหมือนชี้ให้เห็นว่าเจ้าตัวจะเลิกยุ่งกับภิธารแล้วจริงๆ
“อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลขนาดนั้นเลยนะพาสุห์ อย่างที่บอก เขาสองคนอาจจะรักกันจริงๆก็ได้”นิพิธเงยหน้าขึ้นเอ่ย ก่อนจะตัดสินใจโผเข้าซบอกคนคิดมากแล้วเอ่ยเบาๆ
“จริงๆคุณก็เป็นคนน่ารักคนนึง ผมมองข้ามคุณไปได้ไงไม่รู้พาสุห์”พาสุห์ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับตกใจ จริงอยู่เขาเคยมองว่านิพิธน่าสนใจอยู่ในระดับนึง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ในสายตาและหัวใจเขาตอนนี้มีเพียงภิธารคนเดียวเท่านั้นที่ครอบครอง
“อย่าทำแบบนี้เลยพิธ เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันแหละดีแล้ว”เด็กหนุ่มบอกพลางพยามผลักคนซบอกให้ออกห่าง แต่ก็ยากยิ่งนัก เมื่อคนโดนผลักกลับเอื้อมมือกอดขึ้นมาดื้อๆพลางบอก
“เมื่อก่อนก็เคยต้องการผมไม่ใช่เหรอครับ จะรออะไรอีกล่ะครับ เมื่อวันนี้ผมพร้อมที่จะยอมแล้ว”
“มันไม่เหมือนกันพิธ ปล่อยผมเถอะ ผมไม่อยากเลวไปกว่านี้อีกที่ผ่านมาผมก็โดนตราหน้าจากเพื่อนๆมาพอแล้ว”พาสุห์บ่ายเบี่ยง ในใจอดคิดไปไม่ได้อีกว่าอยากให้คนที่สวมกอดตนอยู่เป็นภิธาร
“ทำไมล่ะครับ ผมมันน่าเกลียดแล้วใช่มั๊ย พาสุห์ขยะแขยงผมแล้วใช่มั๊ย”นิพิธเมื่อไม่ได้ดังใจก็เอ่ยเหมือนคลั่ง พาสุห์เองก็ตกใจที่คนที่เขาเคยนึกเห็นใจสงสารกลับกลายมาเป็นแบบนี้แทน
“พิธ ฟังผมนะ เราคงสถานะแค่เพื่อนกันน่ะถูกต้องแล้ว”
“ถูกต้องยังไง ตอนนี้ผมถูกทิ้ง พาสุห์ก็ถูกทิ้ง เราน่าจะเห็นใจกันไม่ดีกว่าเหรอ”
“อย่าคิดแบบนั้นพิธ และก็ปล่อยผมเถอะ ไม่งั้นผมจะไม่มาหาพิธอีกนะ”คนถูกกอดเอาคำพูดไม้ตายเข้าขู่ เด็กหนุ่มลอบถอนใจเมื่อได้ผล ร่างกายของเขากลับมาเป็นอิสระได้อีกครั้ง แต่คนที่ปล่อยเขาเป็นอิสระนี่สิ กลับไปนั่งลงร้องไห้อย่างคนขาดสติพลางเพ้ออีกยกใหญ่
“ใครๆก็ไม่รักผม ทำไม ผมทำอะไรผิด เกิดมาเป็นไอ้นิพิธมันผิดตรงไหนกัน”
“ไม่เอาน่าพิธอย่าคิดแบบนี้เลยนะ เชื่อผม”คนที่ยืนฟังเอ่ยปลอบแต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้รัศมีวงแขนคนเพ้อด้วยเพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะบ้าลุกสวมกอดขึ้นมาอีก แต่การที่ยืนอยู่ห่างก็ต้องทำให้ใจหายวูบขึ้นมาเมื่อคนที่นั่งอยู่กลับผลุนผลันขึ้นวิ่งไปที่ระเบียงหลังห้องทำท่าจะปีนขึ้นไปยืน
“คุณจะทำอะไรน่ะพิธ”เด็กหน่มเอ่ยถามเสียงดัง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปฉุดตัวเมือฝ่ายนั้นทำท่าไม่ฟังเสียงที่เขาเอ่ยไป
“ปล่อยผม ผมไม่อยากอยู่แล้ว อยู่ไปทำไมในเมื่อไม่มีใครเขาต้องการ”คนถูกฉุดตัวโวยวายพลางดิ้นรนที่จะให้ตัวเองหลุดพ้นจากการโดนจับกุม
“มีสติหน่อยสิพิธ ทำไมจะต้องวู่วามขนาดนี้ด้วย”คนจับกุมตะคอก ก่อนจะตัดสินใจจับร่างในอุ้งมือนั้นเหวี่ยงไปยังเตียงนอนกลางห้อง แต่แทนที่คนถูกเหวี่ยงจะล้มลงไปบนที่นอนเพียงลำพัง ร่างนั้นยังกลับฉุดคนเหวี่ยงลงไปจนล้มค่อมร่างตนไว้ชนิดใบหน้าแทบจะชิดกันถ้าไม่ติดที่ว่าคนโดนฉุดรั้งใบหน้าตัวเองไว้ได้ทัน แต่ถึงอย่างนั้นภาพทางด้านหลังที่ใครบางคนบังเอิญเปิดประตูห้องเข้ามาเจอพอดีก็สื่อให้เห็นถึงสองคนบนเตียงคงกำลังซุกไซร้กันอยู่ได้ดี
“เฮ้ย ทำอะไรกันวะ”คนมาใหม่เอ่ยตวาด ก่อนจะชะงักเล็กๆเมื่อคนที่ตนเห็นทางด้านหลังดีดตัวลุกยืนหันมาเผชิญหน้าตน
“พาสุห์”เด็กหนุ่มเผลอครางชื่อคนที่ตนมองเห็นเบาๆ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“คาวี”พาสุห์เองก็เอ่ยคล้ายละเมอ เมื่อดีดตัวลุกจากนิพิธได้แล้วหันมาเจอว่าเจ้าของเสียงตวาดเป็นใคร เด็กหนุ่มใจเสียนิดๆแต่อีกฝ่ายที่ปรับสีหน้าได้แล้วกลับยิ้มหยันและเหยียดก่อนเอ่ยออกมา
“ไม่นึกเลยว่าจะเจอนายที่นี่”
“ฉันเป็นเพื่อนพิธ”พาสุห์บอก
“เพื่อนหรือแฟน”
“เข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่”
“เข้าใจผิดยังไงก็เห็นอยู่ตำตาว่าพวกนายสองคนกำลังทำอะไรกัน”
“มันเป็นอุบัติเหตุ ถามคนของนายดูสิ”พาสุห์ใช้สายตาหันไปมองอีกคนที่กำลังยันกายลุกยืนพลางปาดน้ำตาลวกๆ
“ใครคนของฉัน”คาวีเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา นิพิธได้ยินด้วยถึงกับอึ้ง ด้วยรู้ดีว่าจิตใจตัวเองยังลืมคนพูดได้ไม่สนิทนัก เด็กหนุ่มฮึดตั้งสติได้ก็รีบเดินเข้าไปประชิดพาสุห์แล้วเอ่ยเพื่อต้องการประชด
“คนเขากำลังจะมีความสุขกันคุณเข้ามาทำไมคาวี”
“ก็ถ้ารู้ผมก็คงจะไม่มาหรอก ดีใจด้วยนะ จากนี้คงเลิกตามผมได้แล้วสิ”คนโดนประชดเอ่ยตอบรู้สึกเสียหน้าเล็กๆที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ นิพิธเลิกงอนง้อเขาแล้ว ก็ยอมรับนิดๆว่ามันแปลกไปเหมือนกัน
“รู้ก็กลับไปได้แล้ว ผมอยากอยู่กับคนที่เขาดีกับผมมากกว่าคุณ”นิพิธเข้าเกาะแขนพาสุห์ คนถูกเกาะตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใจหนึ่งก็อยากตีตัวออกห่างเพราะกลัวเรื่องราวบานปลายไปกันใหญ่ แต่อีกใจก็หมั่นไส้คาวีซะเหลือทนที่แสดงท่าทีและสีหน้ากับคนที่รักตัวเองสุดใจได้อย่างเย็นชา แล้วที่สุดความรู้สึกอย่างหลังก็ทำให้เด็กหนุ่มปล่อยสถานการณ์ให้เลยตามเลย คือยืนให้คนต้องการประชดคนรักทำตามใจที่อยากจะทำ
คาวียืนมองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บใจหน่อยๆ แต่ก็เอาเถอะเกมวันนี้เขาอาจจะเสียหน้า แต่เกมวันหน้าพาสุห์นั่นแหละที่จะกระอักจุกอก
ภิธารตกใจหน่อยๆเมื่อคาวีบุกมาหาถึงห้องพักขณะที่ตนตั้งใจที่จะอยู่ตามลำพังเงียบๆเพราะสับสนวุ่นวายกับเรื่องต่างๆเหลือทน
“มีอะไรหรือเปล่าคาวี หน้าตาคุณดูไม่ดีเลย”แม้จะตกใจแต่เด็กหนุ่มก็มีสำนึกที่จะถามไถ่คนตรงหน้า ด้วยเพราะสีหน้าและแววตาที่ฝ่ายนั้นแบกมาหามันดูแปลกไปนัก
“ผมบอกภีมได้เหรอครับ”คาวีแสร้งเอ่ย จริงอยู่ที่ตัดสินใจมาหาคน เฉิ่ม ถึงที่นี่เพราะหงุดหงิดใจที่ถูกเชิดใส่จากคู่ขาเก่า แต่ในเมื่อเขาเห็นตำตาขนาดนั้นว่าคนที่ทำให้คนเชิดใส่เปลี่ยนไปคือใคร เขาก็คงไม่ใจดีปล่อยให้มันอยู่สงบสุขลอยนวลไปได้หรอก กรกฤษณ์บอกมันกำลังตามง้อคนตรงหน้านี้อยู่นี่ ภาพที่เขาเห็นตอนก่อนจะมานี่อาจจะเกิดจากอุบัติเหตุจริงๆเหมือนที่มันอ้างก็ได้ เพราะดูท่ามันก็ไม่ยินดียินร้ายกับคู่ขาเก่าเขาเท่าไหร่ แต่จะอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้ นาทีนี้ เขาได้อยู่ต่อหน้าคนที่กรกฤษณ์บอกว่ามันตามง้ออยู่แล้วนี่ จะรออะไรอีกล่ะ ป่าวประกาศให้คนถูกตามง้อนี้ให้รู้เรื่องไปเลยสิว่ามันไปทำอะไรในห้องคู่ขาเก่าเขามา
“มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับผมเหรอครับ”ภิธารเอ่ยถามเมื่อฉงนกับคำถามกลับที่ได้ยินของคนที่ตนถาม
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ พอดีเรื่องมันเกี่ยวกับพาสุห์น่ะ”
“พาสุห์ พาสุห์ทำไมเหรอครับ”คนได้รับคำตอบใจกระตุกอีกครั้ง นี่มันอะไรกัน ตั้งแต่เจอกับคนรอบกายมารู้สึกว่าทุกคนจะเอ่ยถึงชื่อพาสุห์ให้เขาได้ยินเสียทุกที
“คือเอ่อ บังเอิญผมไปเจอเขาในสภาพแบบที่ไม่น่าว่าจะเจอน่ะครับ”
“ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ”
“พอดีผมแวะไปหาเพื่อนผมที่ห้องมา แล้วเอ่อ ผมเจอพาสุห์อยู่ในนั้นด้วย อืม ดูเหมือนพวกเขาจะทำกิจกรรมอะไรกันซักอย่างด้วยน่ะครับ” กิจกรรมอะไรซักอย่าง ...ภิธารทวนประโยคนี้ในใจ ก่อนจะเซวูบหน่อยๆเมื่อคิดเองได้ว่าสิ่งที่คนตรงหน้าตั้งใจจะบอกคืออะไร
“แล้วยังไงต่อครับ ผมว่าเรื่องนี้คาวีไม่น่าจะเครียดเลย”เด็กหนุ่มจำใจเอ่ยออกไป เมื่อหัวใจจะเลิกวูบไหวได้จริงๆเสียทีนะ
“ที่ผมเครียด เพราะผมกังวลว่าควรจะบอกเรื่องนี้ภีมดีหรือเปล่านะสิครับ เพราะผมพอจะรู้ว่าภีมกับเขากำลังมีปัยหากันอยู่”
“แล้วยังไงครับ”
“คือถ้าผมบอกภีม ผมกลัวว่าภีมจะมองว่าผมใส่ร้ายเขาเพื่อสร้างคะแนนให้ตัวเอง ภีมก็น่าจะดูออกนะว่าผมน่ะคิดยังไงกับภีมแล้ว แต่ถ้าผมไม่บอก ผมก็ไม่รู้ว่าภีมจะเสียใจแค่ไหนถ้าได้รู้เองว่ากำลังโดนหลอกโดนปั่นหัวอยู่”
“ช่างเถอะครับ ผมไม่คิดอะไรแล้ว รู้ตอนไหนก็มีค่าเท่ากัน ผมกับพาสุห์เราไม่มีอะไรกันแล้ว”เป็นอีกครั้งที่ทิฐิในใจสั่งให้เด็กหนุ่มต้องเอ่ยถ้อยคำทำนองนี้ออกมา
“แต่ผมไม่สบายใจเลย ดูเหมือนผมเป็นคนเลวไงไม่รู้ ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้นะ จริงๆภีมก็น่าจะฟังหูไว้หูก็ได้”คาวีแสร้งเอ่ยต่ออย่างกระหยิ่มยิ้ม เออนะ พอปั่นหัวคนอื่นได้อารมณ์หงุดหงิดที่เกิดมากมายก็กลับหายไปเป็นปลิดทิ้ง มันแปลกจริง
“สบายใจเถอะครับ ผมไม่ติดใจอะไรหรอกกับเรื่องแบบนี้ ผมชินซะก่อนที่จะเจอกับคาวีแล้ว”ภิธารเอ่ยเป็นเชิงตัดพ้อ รู้สึกเหนื่อยล้าในใจขึ้นมาอีก..พาสุห์ คุณจะทำให้ผมเหนื่อยใจถึงเมื่อไหร่กัน...
“เห็นภีมเป็นแบบนี้ ผมชักไม่อยากจากภีมไปไหนซะแล้วสิ”คาวีเอ่ยตามแผนการที่แอบวาดไว้ในใจตอนยืนประเมินสถานการณ์ การที่จะพิชิตกายคนหวงตัวแบบนี้ก็น่าจะจู่โจมตอนเจ้าตัวกำลังอ่อนไหวอ่อนแรงแบบนี้แหละน่าจะได้ผล
“ผมไม่เป็นไร ผมอยู่ได้”ภิธารเอ่ยปฎิเสธตามสัญชาตญาณ แปลก คราวนี้ต่อให้หัวใจหวั่นไหวแค่ไหน แต่เด้กหนุ่มก็รู้สึกลึกๆว่าคนที่เหมือนจะห่วงใยตอนนี้ไม่ใช่คนที่หัวใจต้องการเลยซักนิด
“จะอยู่ได้ไงล่ะครับ คำก็ตัดพ้อตัวเองแบบนี้ ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนภีมนะ ผมจะทำให้ภีมหายเครียดหายเหงาเอง”คนประเมินสถานการณ์เอ่ยเข้าเรื่อง พร้อมย่างกายเข้าประชิดตัวคนปฎิเสธความต้องการ
“ให้ผมอยู่คนเดียวเถอะนะผมไม่เป็นไรจริงๆ”คนถูกประชิดถอยร่างหนีนิดๆพลางเอ่ยยิ้มเจื่อนๆ เด็กหนุ่มใจเต้นผิดจังหวะเมื่อมองเห็นแววตาของคนตรงหน้าเริ่มกรุ้มกริ่มขึ้นมาอย่างที่สามารถเดาความต้องการออก
“เถอะน่าภีม รับรองเลยนะว่าผมจะทำให้ภีมลืมพาสุห์ให้ได้จนสนิทใจจริงๆ”คาวีเอื้อมมือไปโอบกอดเอวคนถอยหนีรั้งร่างนั้นเข้าหาตัวเองเพื่อพันธนาการไม่ให้เจ้าตัวถอยหนีไปไหนได้อีก
“คาวี ปล่อยผมเถอะนะ ผมยังไม่พร้อม ผมอยากอยู่คนเดียว”ภิธารพยายามปฎิเสธเสียงนุ่ม ทั้งๆที่ในใจเริ่มฉุนกับพฤติกรรมที่คนเพิ่งรู้จักแสดงออกให้เห็น
“เชื่อผมสิว่าภีมต้องพร้อม”คาวีบอกอย่างไม่สนใจก่อนจะตัดสินใจก้มลงประกบปากคนที่เหมือนจะเอ่ยบ่ายเบี่ยงความต้องการตนอีกด้วยริมฝีปากที่ชำนาญนักกับเรื่องแบบนี้
.
.
.
.
.
แบบนี้แบบไหนล่ะ ติดตามตอนต่อไปนะ
ขอบคุณครับ
Boy
-
เหอ เหอ งานนี้หักเหลี่ยมเฉือนคมกันสุดริด :m14: :m14: :m14:
-
บอยใจร้ายยย
ค้างอย่าแรงเลยครับ มาต่อด่วนๆเลย
-
:m15: :m15: :m15: อุรุงตุนัง
อ่านแล้วปวดกระเพาะเลยอ่ะ บีบหัวใจไปแล้ว :sad2:
-
:m25: :m25:
มาต่อด่วนนนนนน
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ภิธารใจหายวูบเมื่อโดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มดันร่างคนจู่โจมออกห่างพร้อมทั้งไม่ยอมให้ภายในริมฝีปากตนถูกรุกรานง่ายๆ
“อย่าขัดขืนผมเลยนะภีม ผมต้องการคุณ”คาวีถอยร่างออกมาเอ่ยขึ้นเมื่อโดนขัดขืนอย่างชัดเจน
“ไม่ ต้องไม่เป็นแบบนี้คาวี กลับไปเถอะ แล้วลืมเรื่องวันนี้ซะ”คนเป็นอิสระเอ่ยบอก อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากลวกๆ คาวีมองภาพนั้นอย่างรู้สึกขัดใจเล็กน้อย แต่คราวนี้เด็กหนุ่มคิดว่าจะไม่ปล่อยให้คนตรงหน้าหลุดมือไปอีกจึงประชิดตัวเข้าไปใหม่ พร้อมกับเตรียมก้มลงจะรุกรานอย่างไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ แต่แล้วทุกอย่างกับหยุดชะงักกลางคัน เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ของเจ้าของห้องดังขึ้นซะก่อน
“ขอตัวนะครับ”ภิธารรีบเอ่ยขึ้นพลางผลักคนเข้าประชิดให้ถอยออกห่างจากร่าง แล้วเบี่ยงตัวหลบไปหยิบเอาโทรศัพท์มากดรับ
“สวัสดีวรรธน์”เด็กหนุ่มเอ่ยทักต้นสายเมื่อเห็นแล้วว่าเป็นใครที่โทรเข้ามา คาวีหลบฉากไปยืนดูคนขัดใจตนสนทนาอยู่อีกมุมหนึ่งในห้อง ก่อนจะแสร้งยิ้มเมื่อฝ่ายนั้นสนทนากับคนโทรเข้ามาจบลงแล้วหันมามองตน
“เพื่อนผมจะมาหา คุณกลับไปก่อนเถอะนะ”ภิธารเอ่ยบอก นึกขอบคุณวิวรรธน์อยู่ในทีที่ช่วยมาเป็นระฆังช่วยชีวิตในขณะที่จะถูกรุกราน
“เพื่อนภีม คงไม่ใช่พาสุห์นะครับ”คาวีเอ่ยถาม
“เปล่าหรอกครับ เป็นเพื่อนที่มหา’ลัย”
“งั้นผมขออยู่ด้วยได้มั๊ย ผมยังไม่อยากกลับ ไม่รู้จะไปไหน”
“อย่าเลยนะ มันไม่สะดวกหรอก”
“ทำไมล่ะครับ ภีมจะทำอะไรกับเพื่อนงั้นเหรอ”
“คุณไม่ควรถามแบบนี้เลยนะคาวี เพื่อนผมก็เพื่อนผมสิครับ เราจะทำอะไรกันได้”
“ผมก็ยังไม่ได้บอกออกไปนี่ครับว่าจะทำอะไร ก็แค่ถาม”
“ได้คำตอบแล้ว ก็กลับไปเถอะนะครับ ผมขอร้อง”
“ขอผมอยู่ด้วยเถอะนะ ผมไม่รู้จะไปไหนจริงๆ”
“มันไม่สะดวกจริงๆครับ เพื่อนผมเขาจะมากลุ่มใหญ่”
“ก็ยิ่งดีนี่ครับ อยู่หลายคนสนุกดี นะ ให้ผมอยู่ด้วยเถอะ”ภิธารเงียบไปพักใหญ่เมื่อดูท่าคาวีจะไม่ยอมกลับจริงๆ เด็กหนุ่มแอบถอนหายใจในตอนหนึ่งก่อนจะยอมให้คนที่ใจนึกรำคาญอยู่ด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่การยอมครั้งนี้คนยอมนึกไม่ถึงเลยว่าคนที่ตนนึกรำคาญการกระทำจะกลายเป็นคนที่น่ารักในสายตาของวิวรรธน์ โอเล่ และกลุ่มเพื่อนที่แวะมาหาตนที่ห้องด้วย
.
.
.
คาวีสืบสถานการณ์จากการพูดคุยของภิธารกับกลุ่มเพื่อนที่มาหาจนพอจะประเมินเรื่องราวได้ว่าบุคคลกลุ่มนี้มีความรู้สึกใดกับเจ้าตัว เด็กหนุ่มตามน้ำให้ตัวเองกลืนไปกับการพูดคุยได้อย่างดี การแสดงว่าตนเป็นคนแสนดีที่พร้อมจะแสดงความจริงใจกับคนที่เพิ่งจะล้มเหลวกับความรักนั้นช่างง่ายนัก วิวรรธน์และโอเล่ต่างตกหลุมพรางเขาอย่างเหนือความคาดหมาย หนทางการเก็บแต้มจากเหยื่อรายใหม่อย่างภิธารดูสว่างวาบขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ดูท่าทางทุกคนดูห่วงและหวงภีมมากเลยนะครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นในตอนหนึ่งระหว่างการสนทนา แววตาเป็นประกายถูกส่งให้คนที่ตรงพูดถึง จนกลุ่มคนที่ถูกตั้งคำถามอดจะแซวไม่ได้ เมื่อเห็นความหมายบางอย่างสื่อออกมาจากแววตาประกายนั่น
“มองกันเยิ้มขนาดนี้เห็นทีพวกเราจะหมดห่วงแล้วล่ะมั้ง”โอเล่เป็นตัวนำแซว ก่อนจะเรียกเสียงเฮได้จากคนทั้งกลุ่ม รวมทั้งวิวรรธน์ด้วย
“นายก็อย่าทำเขาผิดหวังอีกละกัน ภีมเขาน่ารัก ฉันรับรองได้”เด็กหนุ่มอดที่จะเอ่ยเตือนไม่ได้แม้ว่าในใจจะรู้สึกยินดีอยู่ก็ตาม แต่การตบท้ายด้วยการเอ่ยการันตีคนถูกห่วงนั้นมันทำให้ฝ่ายที่นั่งฟังอยู่นึกสมเพชในใจ...น่ารักยังไงวะ โดนทิ้งซะแบบไม่รักษาน้ำใจ..
“อันนี้นายไม่ต้องบอกหรอก ฉันว่าฉันดูออกว่าภีมน่ารักยังไง”สิ่งที่เอ่ยออกไปแม้จะไม่ตรงใจนัก แต่คนเอ่ยก็เนียนด้วยการส่งสายตาเยิ้มออกไปใหม่ ทำให้การพูดคุยในช่วงนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงโห่แซวเป็นระยะๆ
คาวีขอตัวกลับไปแล้วเมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่ ภิธารเดินออกมาส่งวิวรรธน์และเพื่อนๆเมื่อคนกลุ่มนี้ขอตัวกลับบ้าง วิวรรธน์แสดงความยินดีที่ดูเหมือนคนที่เคยจมกับความผิดหวังจะเจอฟ้าหลังฝน และบอกว่าอย่าจมกับอดีตให้มากนักเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาเจ้าตัวดุไม่ยินดียินร้ายอะไรนัก
“ภีมไม่คิดอะไรแล้วล่ะวรรธน์ ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่มันจะเป็นคงจะดีกว่า”คนถูกบอกเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใครจะรู้ว่าที่เจ้าตัวเอ่ยออกมาจริงๆแล้วมันขัดกับสิ่งที่อยู่ในใจสิ้นเชิง ชื่อพาสุห์ ยังคงวนเวียนในห้วงความคิดของชายหนุ่มตลอดเวลาของการสนทนาที่ผ่านมา คาวีดูเหมือนจะก้าวเข้ามาแทนที่คนๆนั้นในกลุ่มเพื่อนทั้งๆที่คนพวกนี้เพิ่งจะรู้จักและพูดคุยกับเจ้าตัวเพียงแค่ครั้งแรก พาสุห์ คุณโดนตัดขาดจากเพื่อนๆแล้วจริงๆงั้นเหรอ?
.
.
.
.
พาสุห์เมื่อปลีกตัวออกมาจากห้องนิพิธได้ก็ร้อนรนที่อยากจะเจอกับภิธารเพื่ออยากจะพูดจะคุยให้รู้เรื่องถึงสิ่งที่ตนได้ยินได้ฟังจากปากนิพิธมาว่า ต่อไปนี้ให้ตนกับเจ้าตัวต่างคนต่างอยู่ จะให้เขาทำแบบนั้นได้ไงในเมื่อเขารู้อยู่เต็มอกว่าคนต้นเหตุที่ทำให้คนรักเก่ากล้าพูดแบบนี้เป็นคนเช่นไร ภิธารเป็นคนอ่อนไหวแค่ไหนข้อนี้เขาคิดว่าเขารู้ดีกว่าใคร ถ้าคาวีนั้นจะรักจะห่วงคนที่เขาเคยทำลายน้ำใจด้วยใจจริงเขาก็อาจจะไม่ร้อนรนเท่านี้ แต่นี่ คนที่เคยเอาพวกมาซ้อมมาทุบตีคนที่น่าจะเรียกว่าคนรักได้มันจะมีความจริงใจกับใครได้
“โธ่โว้ย ห่วงเขา รักเขา ก็กล้าซะทีสิโว้ย”เด็กหนุ่มโวยวายให้ตัวเองเมื่อรู้สึกเต็มทนกับอาการใจฝ่อที่ก่อตัวขึ้นหลังจากที่หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์คนที่ตนหนึ่งห่วงหลายสิบรอบแต่ไม่กล้าที่จะกดโทรออกเลยซักครั้ง
“ภีม โทรหาผมทีสิ อย่างที่คุณเคยโทร”คนใจฝ่อภาวนาอย่างเลื่อนลอยเมื่อไม่มีทางออกให้กับความกล้าๆกลัวๆของตัวเอง ถ้อยคำตัดรอนและไล่ส่งของฝ่ายนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวเขาอยู่ในทุกๆตอนที่เขาคิดจะโทรไปหาเจ้าตัว
.
.
.
ฝั่งภิธาร เด็กหนุ่มยังคงนั่งจมอยู่กับความรู้สึกที่ตามหลอกหลอนอยู่ไม่จบสิ้น การ์ดใบที่หยิบมาดูถูกสอดเก็บไว้ในลิ้นชักดังเดิม ซักวันเถอะเขาจะฉีกมันทิ้งให้ได้พร้อมๆกับการลบภาพคนที่ควรจะเป็นเจ้าของมันออกไปจากใจให้หมดสิ้น...อย่าจมกับอดีตให้มากเลยนะภีม...ถ้อยคำของวิวรรธน์ดังก้องมาในห้วงความคิดทำให้เด็กหนุ่มกล้าที่จะทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำ นั่นคือโทรศัพท์หาคนที่น่าจะเป็นคนปัจจุบันของใจ
“คาวีเหรอครับ”เด็กหนุ่มกรอกเสียงไปตามสายเมื่อฝ่ายนั้นกดรับสัญญาณ
“ครับผมเอง ภีมใช่ป่ะครับ”คาวีเอ่ยทักออกไปอย่างแปลกใจหน่อยๆ จึงได้ถามเพื่อความแน่ใจว่าคนที่เพิ่งจะหวงตัวจากตนเป็นฝ่ายโทรมาหา
“ครับผมเอง ขับรถอยู่หรือเปล่าครับ ผมกวนหรือเปล่า”ภิธารตอบรับ ก่อนจะอดใจสั่นน้อยๆไม่ได้ สับสนกับตัวเองว่านี่กำลังทำอะไรลงไป
“ภีมโทรหาผมทั้งทีจะกวนได้ไงล่ะครับ ให้จอดรถคุยทั้งคืนยังได้เลย”คาวีหยอดคารมใส่อย่างคนเจนจัด แม้จะเอ่ยไปแล้วจะหันไปกิ๊กกั๊กกับคู่ขาที่เพิ่งนัดออกมาเจอก็ตาม
“ยังไงครับนี่ โทรหาผมแล้วก็เงียบ มีอะไรหรือเปล่าครับ”คนตีสองหน้าเอ่ยต่อเมื่อเห็นคนที่โทรหาตนเงียบไป ฝ่ายภิธารที่เงียบไปเพราะอดที่จะคิดถึงคนอีกคนไม่ได้ ทำไมหัวใจถึงอยากได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากคนใจร้ายอย่างพาสุห์นั้นด้วยนะ เด็กหนุ่มอดว่าตัวเองในใจไม่ได้
“ปะเปล่าครับ ไม่มีอะไร แค่จะโทรมาขอบคุณที่ทำให้ผมรู้สึกดี”เด็กหนุ่มฝืนใจพูดออกไปโดยไม่รู้ความหมายของสิ่งที่พูดนัก แต่อีกฝ่ายที่ได้ยินนี่สิ ตีความหมายให้ตัวเองเสร็จสรรพ..เสร็จอีกรายล่ะมึง..
“ครับ ผมดีใจนะที่ได้ยินภีมพูดแบบนี้ อยากกลับไปหาใหม่จัง ชักคิดถึงอีกแล้วสิ”คนตีความหมายเอ่ยออกไปใหม่ แต่ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก กลับไปให้โง่เรอะ คนข้างๆก็กำลังคลอเคลียให้เคลิ้มจวนจะได้ที่
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ แล้วผมจะโทรหาใหม่ครับ กลับบ้านดีๆนะครับ”คนถูกหวานใส่รีบตัดบท ก่อนจะวางสายทิ้งไปแล้วนั่งให้น้ำตารินไหลซะดื้อๆ ไม่ใช่เพราะตื้นตันกับสิ่งที่ได้ยิน แต่มันแอบช้ำแอบน้อยใจที่ทำไมคำพูดในทำนองนี้ถึงไม่ได้ออกจากปากคนอีกคน
“ไม่ต้องบอกกูก็ไม่กลับไปหาหรอกโว้ย กลับบ้านดีๆนะครับ เลี่ยนว่ะ”คาวีเอ่ยออกมาตามสัญชาตญาณจริงเมื่อเมื่อเห็นสัญญาณคนที่โทรเข้ามาขาดหายไป เด็กหนุ่มหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มกับคู่ขาที่ตกลงไร้พันธะอย่างรู้ว่าในอีกไม่กี่นาทีจะพาเจ้าตัวไปเริงรักกันที่ใด
.
.
.
ติดตามตอนต่อไปครับ
Boy
-
:m29: คาวีนี่เลวเจงๆ :m29: ชักห่วงภีมแระ :m13:
-
วุ่นวายจิงหนอ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:mc4:
-
ในหลายๆวันพาสุห์ไปด้อมๆมองๆวนเวียนอยู่ที่หน้าคณะของภิธารเพื่อหวังที่จะเจอเจ้าตัว แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าช่วงนี้มันคงจะยากนักเพราะเป็นช่วงใกล้ปิดเทอมกัน แล้วเด็กหนุ่มก็คว้าน้ำเหลวจริงๆ ในหลายๆวันที่วนเวียนอยู่อย่างนั้นแม้แต่เงาของคนที่อยากเจอก็ไม่ผ่านมาให้เห็น ในหัวสมองเคยคิดที่จะบุกไปหาเจ้าตัวที่หอพักอีกรอบ แต่เหตุการณ์ล่าสุดที่ได้ประจันหน้ากันมันฉุดรั้งความคิดไว้ได้เสียทุกที
“เซ็งว่ะ”คนผิดหวังนั่งลงบ่นกับตัวเองอย่างเบื่อหน่าย เพื่อนหรือก็หายหน้าหายตากันไปจนไม่กล้าที่จะติดต่อไปหา ที่บ้านหรือก็จ้องจะเล่นงานทุกทีที่เจอหน้าว่าเป็นลูกชายที่ไม่เอาไหนซักเรื่อง คนที่พอจะพุดคุยได้บ้างอย่างนิพิธเด็กหนุ่มก็ถอดใจที่จะไปหาเพราะด้วยกลัวการกระทำที่จะเลยเถิดของเจ้าตัว
“ภีม เราจะมีทางเป็นอย่างเดิมมั๊ย”เสียงบ่นเบาๆดังลอดออกมาก่อนที่คนบ่นจะก้มหน้าซบเข่าตัวเอง ความเหงามันเป็นแบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ ใครๆที่กลัวมันนัก
.
.
.
.
.
กรกฤษณ์เดินเที่ยวสบายๆในวันหยุดที่มีไม่บ่อยนัก ชายหนุ่มหรี่ตามองคนคุ้นหน้าที่เดินซังกะตายมาจวนจะถึงตน
“พาสุห์นี่นา”บุรุษพยาบาลเอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปทักตามแบบคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดี
“สวัสดีครับคุณพาสุห์”พาสุห์หยุดชะงักจากการเดินแล้วเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง เด็กหนุ่มยิ้มให้หน่อยๆกับคนๆนั้นเมื่อเห็นแล้วว่าเป็นใคร
“ทำไมมาเดินคนเดียวล่ะครับ”กรกฤษณ์ทักต่อยิ้มๆ ก่อนที่ฝ่ายถูกทักจะเอ่ยปากชวนไปหาที่นั่งคุยด้วยเพราะกำลังเซ็ง การพูดคุยที่เกิดขึ้นนั้นทำให้คนนึกเซ็งได้รับรู้เรื่องราวของคนที่ตนอยากจะเจอเมื่อได้เอ่ยปากถามในตอนหนึ่งว่าคู่สนทนาได้เจอได้พูดคุยกับคนๆนั้นหรือไม่
“วันก่อนก็เจอนี่ครับ ทำไมเหรอครับคุณพาสุห์กับคุณภิธารไม่ติดต่อกันแล้วเหรอ”คนถูกถามตอบประสาซื่อ ก่อนจะให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าได้เจอกับภิธารที่ไหนยังไง
“มิน่าล่ะ ถึงได้หายหัวกันไปหมด”พาสุห์พูดเบาๆขึ้นมาเมื่อรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น คาวีได้เข้าไปยืนแทนที่เขาแล้วในกลุ่มเพื่อน ร้ายกว่านั้น ภิธารเองก็ดูเหมือนว่ากำลังจะเปิดตัวอย่างโจ่งแจ้งว่ากำลังจะคบกับนายนี่อีก แน่ล่ะ ก็กรกฤษณ์เพิ่งบอกเขาเองว่าคาวีพาคนรักเก่าและเพื่อนเก่าเขาแวะเวียนไปที่โรงพยาบาลบ่อยๆเพื่อไปเยี่ยมไปทักญาติผู้ใหญ่มันที่นั่น คงจะเป็นคนที่มันเรียกอาหมอนั่นแหละ
.
.
.
นิพิธออกอาการดีใจจนออกนอกหน้าเมื่ออยู่ดีๆพาสุห์โทรนัดให้ออกมาเป็นเพื่อนเที่ยว เด็กหนุ่มออกมาเจอคนโทรนัดอย่างว่าง่าย โดยไม่รู้ว่าฝ่ายนี้กำลังตกอยู่ในอารมณ์น้อยใจกึ่งเจ็บปวดที่โดนทักคนรักเก่าและเพื่อนทั้งกลุ่มแปรพักไปสนิทสนมกับคนที่ตนไม่ชอบหน้า
“เราจะไปไหนกันดีครับพาสุห์”คนมาตามนัดเอ่ยถามก่อนจะอึ้งเมื่อได้คำตอบจากคนนัดว่าตอนนี้อยากจะเมาจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก
“คืนนี้ผมมีเวลาให้พิธทั้งคืน พิธอยากไปไหนบอกได้เลยครับ”คนอยากเมาเอ่ยตบท้ายทำให้คนที่ได้ยินยิ้มกระหยิ่มดีใจ ความคิดในเรื่องตัวตายตัวแทนแล่นเข้ามาในหัวคนกระหยิ่มยิ้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ คาวีกับตนเคยเจอกันที่ไหน มีความสัมพันธ์ครั้งแรกต่อกันที่ไหน ก็เป็นที่นั่นแหละที่ตนจะพาคนมีเวลาให้ตนทั้งคืนไป
.
.
.
.
.
บรรยากาศรื่นเริงผ่านไปเกือบค่อนคืน นิพิธกระหยิ่มยิ้มมองพาสุห์ที่กำลังจะเมามายไม่ได้สติ เด็กหนุ่มไม่ใคร่ใส่ใจว่าคนๆนี้จะฟุบไปเมื่อไหร่ จึงไม่ฉุดไม่ยื้อแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เจ้าตัวยกซดแก้วแล้วแก้วเล่า
ในอีกมุมหนึ่งของร้าน ภิธารเองก็กำลังกระอักกระอ่วนนึกอยากที่จะออกจากสถานที่ที่โดนลากมานี่เต็มทน คาวีนั่นเองเป็นคนลากมา แม้วิวรรธน์ โอเล่ และเพื่อนทั้งกลุ่มจะมากันด้วย แต่เด็กหนุ่มก็อยากที่จะเดินออกจากนี่ในทุกๆวินาที
“ขอตัวไปห้องน้ำเดี๋ยวนะ”คนอยากหนี เอ่ยขอตัวเพื่อไปให้พ้นๆบรรยากาศอึดอัด แม้ซักห้านาทีก็เอา
“ผมไปด้วยสิ”คาวีเอ่ยขอตาม คนจะไปแม้อยากจะขัดแต่พอเห็นเพื่อนเห็นดีด้วยจึงปล่อยเลยตามเลย
“ดูภีมไม่สนุกเลย เบื่อเหรอครับ”คาวีถามไปตามเรื่องระหว่างเดินไปกับคนที่ตนออกอุบายดึงมาที่ร้านที่ตนคุ้นเคยเพื่อเก็บแต้มสวาท นิพิธเองก็ตกเป็นเหยื่อเขาที่นี่ที่แรก แล้วภิธารล่ะ จะมีปัญญาหลบหลีกไปไหนได้เสีย
“ภีม!!”เสียงเรียกชื่อที่ดังลั่นก่อนที่เจ้าของชื่อจะตอบคำถามที่โดนถามทำเอาหลายโต๊ะที่นั่งกันอยู่ชะงัก
“พาสุห์”ภิธารเผลอครางชื่อคนที่เรียกตนเสียงดังนั้นเบาๆ ภาพที่พาสุห์กำลังเดินเซร่างมาที่ตนทำให้ชายหนุ่มตัวเย็นใจสั่น นี่มันอะไรกัน ทำไมพาสุห์ถึงได้ดูหมดสภาพไปแบบนี้
“โลกกลมจริงแฮะ”คาวีล้วงกระเป๋ายืนเอ่ยยิ้มเหยียดนิดหน่อยให้กับคนที่ดูเหมือนจะเมามากมาย ให้ตายเถอะ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะเจอคนวางมาดอย่างนายนี่ในสภาพแบบนี้
“ภีม คุณมากับมันทำไม คุณมากับไอ้นี่ทำไม”พาสุห์เอ่ยอย่างคนกำลังจะควบคุมสติไม่อยู่ เสียงที่ลอดออกมานั้นจึงดังจนผิดสังเกตคนรอบข้าง ภิธารวางสีหน้าไม่ถูกเมื่อมองรอบตัวแล้วเห็นหลายๆสายตาเริ่มสนใจเหตุการณ์
“บ้าจริง ทำไงดีล่ะคาวี”คนวางตัวไม่ถูกเผลอเข้าเกาะแขนคนข้างตัวเพื่อขอความเห็นด้วยเพราะคิดว่าคนๆนี้คงเจนสถานการณ์และสถานที่แบบนี้มากกว่าตน
“ไม่รู้เขามากับใครนะ ทำไมถึงปล่อยให้เมาได้ขนาดนี้”คาวีเอ่ยออกมา ก่อนจะพาร่างคนเกาะแขนเซจนพลาดท่าล้มลงเมื่อพาสุห์ตรงเข้าผลักอกเสียดื้อๆ หลายโต๊ะหลายคนลุกฮือเมื่อเห็นเหตุการณ์รวมทั้งกลุ่มคนที่มากับคนทั้งสามด้วย
“ทำบ้าอะไรวะพาสุห์”เสียงวิวรรธน์ดังแหวกผู้คนมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าฉุดรั้งเพื่อนเอาไว้เมื่อเห็นท่าว่าเจ้าตัวจะโผเข้าใส่คาวีอีกรอบ
“คาวี ภีม เป็นอะไรหรือเปล่า”โอเล่เข้าไปช่วยพยุงคนสองคนที่กำลังยันกายลุกขึ้น คาวีลอบมองพาสุห์ตาวาวส่วนภิธารนั้นทั้งเจ็บทั้งอาย ไม่รู้ว่าพาสุห์ทำไมถึงบ้าได้ขนาดนี้ ในอีกมุมหนึ่งของเหตุการณ์นิพิธเองได้แอบลอบมองอยู่ห่างๆ เด็กหนุ่มไม่อยากเป็นเป้าสายตาใครจึงไม่แสดงตนออกไปให้ใครเห็นว่าตนเป็นคนมากับคนกำลังอาละวาดนั่น
“พาสุห์นี่มึงเมาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”วิวรรธน์ออกแรงดึงรั้งคนในอ้อมแขนเมื่อเห็นเจ้าตัวจะแผลงฤทธิ์ตรงเข้าใส่สองคนที่ยืนมองอยู่ท่าเดียว
“กูจะเอาภีมกลับมาปล่อยกู ปล่อยกู”คนแผลงฤทธิ์โวยวายอย่างไม่มีสติ ก่อนจะสะบัดคนฉุดรั้งให้หลุดจากตัวแล้วโผจะเข้าไปเล่นงานคาวีกับภิธารที่ถอยกรูดออกไป โอเล่เมื่อเห็นเหตุการณ์ท่าจะบานปลายเลยฮึดเข้าขวางทางเพื่อนชาย ด้วยเพราะคิดว่าเพื่อนจะมีสตินึกเกรงต่อใบหน้าตัวเอง แต่เปล่าเลย สาวเจ้าคิดผิดถนัดเมื่อร่างทั้งร่างตนถูกจับเหวี่ยงให้พ้นทางจนถลาล้มไปไม่เป็นท่า ภิธารมองเห็นแบบนั้นก็ตกใจจนเผลอยกมือฟาดใส่ใบหน้าคนเหวี่ยงเพื่อนสาวที่โผเข้าไปจนถึงตนดังเพี๊ยะ ท่ามกลางเสียงฮือของหลายๆคนรวมทั้งคาวีที่อึ้งปนสะใจ แต่แล้วสิ่งที่เหนือความคาดหมายก็เกิดให้เห็นตำตาจนได้อึ้งอีกรอบ นั่นคือพาสุห์ได้ตบหน้าภิธารสวนกลับสุดแรงเช่นกัน
โอเล่และวิวรรธน์อ้าปากค้างเมื่อเห็นภาพที่ภิธารหน้าหันสะบัดไปตามแรงตบนั่น สองคนไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าดึงร่างคนต้นเหตุแล้วลากไปข้างนอก
“ภีม ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ภีม คุณต้องฟังผมนะ คุณต้องเชื่อผม”คนถูกลากตัวโวยวายลั่นแต่คนที่โดนกระทำจนหน้าชากลับยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะเดินก้มหน้าแหวกฝูงชนไปทางห้องน้ำ อีกคนที่ยืนข้างๆไม่คิดที่จะตามไปเพราะไม่ได้ห่วงใยจริงๆจังๆ และคนที่ลอบมองสถานการณ์ห่างๆก็ได้ส่ายหัวเอือมระอากับพฤติกรรมที่เห็นนั่น
ในห้องน้ำ ภิธารหลบตัวเองไปนั่งขุดคู้ให้น้ำตาไหลอาบสองแก้มอย่างคนสับสนและกดดัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แม้จะสรุปไม่ได้ว่าใครถูกใครผิด แต่เด็กหนุ่มก็แอบผิดหวังและเสียใจเล็กๆกับการถูกพาสุห์ทำร้ายด้วยการกระทำที่โจ่งแจ้งชัดเจน
ข้างฝ่ายพาสุห์ก็อาละวาดหนักขึ้นเรื่อยๆระหว่างที่โดนลากตัวออกมาจากร้าน จนเป็นที่เอือมระอาของคนสองคนที่ช่วยกันลากออกมา
“วรรธน์แกทำไงก็ได้ให้มันสิ้นฤทธิ์ที ฉันล่ะเบื่อมันจริงๆ”โอเล่เอ่ยออกมาเมื่อเริ่มเหนื่อยกับการฉุดกระชากลากถูวิวรรธน์มองหน้าเพื่อนสาวพยักหน้าหน่อยๆก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นทุบที่ท้ายทอยคนแผลงฤทธิ์จนสลบไป
“เดี๋ยวฉันจะขับรถไปส่งมันที่บ้าน แกกลับไปดูภีมไป ป่านนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อทุกอย่างดูสงบลง โอเล่พยักหน้ารับคำก่อนจะส่งต่อหน้าที่วุ่นวายนี้ให้เพื่อนส่วนตนก็ปลีกตัวกลับเข้าไปในร้านใหม่ ระหว่างทางที่เดินกลับเข้าไปนั้นก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคาวีเดินจูงมือภิธารออกมาแล้ว
“ว่าจะพาภีมเขากลับแล้วล่ะ ท่าทางเขาดูแย่ๆ”คาวีเป็นคนเอ่ยบอก คนถูกจูงมือเอาแต่ก้มหน้านิ่งเพื่อนรอยร้าวในแววตาไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
“อืม งั้นฝากด้วยละกันนะ พาสุห์มันมาทำบรรยากาศเสียหมด”โอเล่เอ่ยบอกพลางถอนหายใจ คาวีที่ยืนมองอยู่ลอบยิ้มที่นับวันตนยิ่งทำให้พาสุห์เป็นคนน่ารังเกียจขึ้นได้เรื่อยๆ
“งั้นขอตัวนะ”เด็กหนุ่มบอกลาคนที่กำลังนึกระอาเพื่อนเก่า ก่อนจะจูงมือคนอ่อนไหวไปยังรถตัวเอง
“เห็นหรือยังครับว่าเขาไม่ได้แคร์ภีมแล้ว”เจ้าของรถเอ่ยบอกเมื่อจูงมือเหยื่อมาถึงที่หมายแล้ว
“ครับ ผมรู้แล้ว”ภิธารบอกออกมาอย่างเลื่อนลอยเหมือนคนที่กำลังสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ฝ่ายที่ยืนฟังถือจังหวะนั้นรวบตัวเจ้าตัวเข้ามากอดอย่างหลวมๆ ซึ่งก็ไม่ได้โดนขัดขืนแต่อย่างใด วิวรรธน์วนรถของพาสุห์มาถึงตรงนั้นพอดี เด็กหนุ่มชะงักหน่อยๆที่เห็นคาวีกำลังก้มลงคล้ายจะประกบจูบภิธารที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ขยับ เด็กหนุ่มตัดสินใจบีบแตรดังไล่ให้สองคนผงะออกจากกัน ไม่รู้สิ แม้จะรู้สึกเข้าข้างคาวีเพียงไร แต่มาเห็นเจ้าตัวทำอะไรตำตาแบบนี้ในที่สาธารณะมันก็อดไม่ได้ที่จะขวาง
คาวีถอยร่างตัวเองออกมาจากภิธารหน่อยๆเมื่อได้ยินเสียงแตรรถ เด็กหนุ่มฉุนหน่อยๆที่โดนขัดจังหวะอีกครั้ง ทั้งๆที่ครั้งนี้เขาน่าจะพิชิตรักคนตรงหน้าได้ง่ายดาย ภายในรถวิวรรธน์ชะลอความเร็วแล้วเลื่อนกระจกร้องทักคนทั้งสองแก้เก้อ โดยไม่รู้ว่าคนที่ตนคิดว่าสลบไปแล้วได้งัวเงียขึ้นมาเห็นและได้ยินสิ่งที่ตนเอ่ย
“จะทำอะไรกันก็ไปถึงห้องก่อนดีมั๊ยพวก นี่มันที่สาธารณะนะ”
“โทษทีว่ะ ก็ภีมเขาน่ารักนี่เลยอดใจไม่ไหว”คาวีโต้กลับ พลางกระชับร่างคนน่ารักเข้ามากอดใหม่ วิวรรธน์เป็นฝ่ายอายที่จะมองจึงส่ายหัวหน่อยๆก่อนจะเลื่อนกระจกปิดดังเดิมแล้วขับรถออกไป เด็กหนุ่มมาสะดุ้งตัวเย็นหน่อยๆเมื่อตอนรถกำลังจะเคลื่อนออกสู่ถนนใหญ่ ด้วยคำพูดของคนที่เพิ่งตื่นจากอาการหลับใหลนั่นเอง
“ภีมเขาทิ้งกูจริงๆแล้วใช่มั๊ยไอ้วรรธน์”ไฟถนนและจากหน้ารถคันที่แล่นสวนผ่าน สาดเข้ามาให้เห็นชัดเจนถึงน้ำในตาของคนพูดที่เอ่อซึมออกมาก่อนจะไหลเป็นทางทำเอาคนมองเห็นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสมเพชใจ
“ผมมันไม่ดี ผมมันเลว ภีม ผมขอโทษ”คนน้ำตาไหลเอ่ยออกมาอีกคล้ายรำพัน ก่อนจะสะอื้นจนตัวโยนให้กับภาพที่เห็นผ่านตาเมื่อครู่
-
วิวรรธน์เห็นอาการพาสุห์แย่ลงเรื่อยๆแทนที่จะไปส่งภิธารที่ห้องอย่างที่บอกเด็กหนุ่มกลับเปลี่ยนใจขอร้องเจ้าตัวว่าให้ไปที่ห้องตนเพื่อช่วยดูแลคนอาการแย่ด้วยอีกแรง
“ทำไมเขาต้องดื่มขนาดนี้ด้วย”คนถูกขอร้องเปรยออกมาเบาๆแต่อีกคนที่เผลอได้ยินก็ตอบขึ้น
“มันคงมีเรื่องให้คิดหลายอย่างแหละ”พูดจบอารมณ์เป็นห่วงเพื่อนก็แล่นเข้ามาแทนที่อคติที่เคยก่อตัวขึ้นก่อนหน้า
การพูดคุยเงียบลงไปหลังจากนั้น เมื่อต่างฝ่ายต่างนั่งจมกับความคิดของตัวเองถึงคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง วิวรรธน์นึกตำหนิตัวเองที่เคยเล่นแง่จนลืมความเป็นเพื่อนไปชั่ววูบ ส่วนภิธารก็แอบคิดไปว่าเป็นเพราะอะไรหัวใจตัวเองถึงได้พัวพันอยู่กับคนๆนี้ไม่จบไม่สิ้น ทั้งๆที่มันน่าจะจบลงตั้งแต่โดนบอกเลิกแล้ว
วิวรรธน์นำรถเข้าจอดที่หน้าบ้านเสร็จ คนที่นั่งมาด้วยก็รู้หน้าที่ตัวเองดีว่าคงต้องช่วยเจ้าของบ้านพยุงคนหลับไม่รู้เรื่องเข้าไปนอนพักภายในบ้าน สองคนหิ้วปีกคนตัวใหญ่ให้ไปนอนพักชั่วคราวตรงโซฟาในห้องรับแขกอย่างยากลำบาก
“เอามันไว้ตรงนี้ก่อนแหละภีม เดี๋ยววรรธน์ไปหาน้ำมาให้เช็ดตัวมันก่อน”วิวรรธ์เอ่ยบอกแล้วเดินหายลับไป หน้าที่ต่อไปจึงตกเป็นของภิธาร เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบ้างเมื่อรู้สึกเหนื่อยหน่อยๆกับภารกิจเมื่อครู่
พาสุห์กระสับกระส่ายดิ้นไปมาคล้ายจะตื่น คนที่นั่งมองอยู่เกิดอาการตัวเย็นไปนิด เผลอคิดไปว่าจะตีสีหน้ายังไงที่สุดท้ายตัวเองก็ต้องมาเผชิญหน้ากับเจ้าตัวแบบนี้ คนดิ้นกายผล็อยหลับลงไปดังเดิมเมื่อเวลาผ่านไปซักพัก คนตัวเย็นค่อยๆผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเวลาทำใจที่จะเผชิญหน้าได้ยืดเพิ่มมากขึ้น
“ทำไมวรรธน์ไปนานจัง”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเวลาผ่านไปหลายทีแต่คนที่ออกตัวว่าจะเอาน้ำยังไม่กลับมาซักที เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าที่ฝ่ายนั้นหายไปนานเพราะเจ้าตัวมัวแต่คุยกับเพื่อนสาวที่โทรเข้ามารายงานว่าเห็นคาวีพาเด็กหนุ่มบางคนขึ้นรถขับออกไปกันสองต่อสอง
“ภีมเอ้ย จะเจออะไรแปลกๆอีกหรือเปล่าเนี่ย”วิวรรธน์เอ่ยออกมาอย่างคนหนักใจหลังจากวางสายจากการพูดคุยกับโอเล่ เด็กหนุ่มคิดตามคำบอกเล่าของเพื่อนสาวก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างคนปลงใจ โอเล่บอกว่าเด็กหนุ่มที่ไปกับคาวีนั่นท่าทางเหมือนกับเป็นคนๆเดียวกับที่พาสุห์เคยประกาศคบด้วยตอนที่พวกตนไปเยี่ยมภิธารที่โรงพยาบาล
ทางด้านภิธาร เมื่อเห็นวิวรรธน์หายไปนานจึงหันมามองสำรวจร่างพาสุห์อีกรอบ เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆเมื่อเห็นอาการเจ้าตัวยังหลับไม่รู้เรื่อง สายตาที่มองไล่ตั้งแต่ดวงหน้ามาจนถึงร่างกายด้านล่างพลันต้องสะดุดเข้าที่ปลายเท้า เมื่อมองเห็นว่าที่เท้าสองข้างนั่นยังคงสวมรองเท้าผ้าใบค้างอยู่ เจ้าของสายตาฮึดใจอีกเฮือกหนึ่งก่อนค่อยๆลุกเดินมานั่งคุกเข่าที่ปลายเท้าของคนนอนหลับ มือเรียวสองข้างยกขึ้นบรรจงปลดปลายเชือกรองเท้าทีละข้างก่อนจะค่อยๆถอดมันออกอย่างเบามือ มีบ้างที่เผลอสะดุ้งเมื่อเห็นเจ้าของรองเท้าพลิกกายงัวเงียนิดๆ แต่แล้วเจ้าตัวก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาอย่างที่หวาดๆ อีกภายในมุมหนึ่ง วิวรรธน์พลันต้องชะงักเท้าหยุดเดินเมื่อมองเห็นว่าคนที่ตัวเองได้ขอร้องให้มาช่วยดูแลเพื่อนกำลังทำหน้าที่เป็นคนถอดรองเท้าให้เพื่อนตนเงียบๆ เด็กหนุ่มเกิดใจสะท้านอย่างประหลาดเมื่อหวนนึกถึงตอนที่เพื่อนตัวดีเคยก่นด่าคนๆนี้สารพัดที่เจ้าตัวไม่เคยได้ยิน ถ้าทำได้นะเขาก็อยากที่จะเอาน้ำในอ่างเล็กๆที่ถือติดมือมาสาดเข้าที่หน้าไอ้เพื่อนปากร้ายนั่นนักว่าให้ตื่นขึ้นมาเห็นว่าคนที่มันเคยก่นด่าได้ปฏิบัติตัวยังไงกับมัน แต่ก็นั่นแหละ นั่นมันเป็นเพียงแค่ความคิด คนหลายคนทำดีคงไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน ภิธารเองก็คงจะเป็นแบบนั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนๆนี้ปิดทองหลังพระให้เขาเห็น คนดีๆแบบนี้คงมีซักวันแหละที่จะสมหวังในสิ่งที่เชื่อซักครั้ง
ถุงเท้าข้างสุดท้ายของพาสุห์ถูกภิธารวางเอาไว้รวมกับรองเท้าที่เพิ่งถอดเสร็จไปก่อนหน้า เด็กหนุ่มกำลังจะหยิบของสองสิ่งเพื่อไปเก็บให้เข้าที่ แต่แล้วสิ่งที่หูสองข้างได้ยินก็พลันทำให้กิจนั้นต้องชะงักเอาไว้
“พิธ พิธ ช่วยผมด้วย พิธ พิธ”พาสุห์นั่นเองที่เป็นคนเอ่ยออกมาให้ได้ยิน คนได้ยินใจกระตุกวูบขึ้นมาอย่างเจ็บปวดนิดๆ พาสุห์กำลังละเมอถึงคนๆหนึ่งที่เคยโทรอ้างตัวว่าเป็นคนรักใหม่ของเจ้าตัว....ไม่ภีม นายต้องไม่เป็นอะไร นายรู้เรื่องนี้มาก่อนหน้านี่แล้ว นายต้องไม่เป็นอะไร นายต้องไม่เป็นอะไร...เด็กหนุ่มข่มอารมณ์บอกตัวเองในใจ นายมาที่นี่เพื่อดูแลคนๆนี้ตามที่เพื่อนเขาขอร้องไม่ใช่เพราะเต็มใจที่จะอยากมา คิดแบบนี้สิหัวใจ นายจะได้ไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน ประโยคพร่ำเพ้อฟุ้งซ่านเอ่ยผ่านในใจใหม่อีกรอบ แต่นั่นมันก็ไม่เป็นผลดีอะไรนัก เมื่อคนที่ละเมอยังไม่ยอมหยุดเรียกชื่อบาดใจนั่นอีก
“พิธ พิธ คุณอยู่ไหนพิธ คุณช่วยผมทีนะ ช่วยผมที”
“วรรธน์ ภีมขอโทษ ภีมคงดูแลเขาไม่ได้มากกว่านี้”คนนั่งข่มใจเอ่ยออกมาเสียงสั่นเบาๆกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่บางสิ่งบางอย่างให้พ้นขอบตา มันคือน้ำใสๆที่ทำท่าว่าจะไหลอีกครั้ง
“เฮ้ย พาสุห์ มึงเพ้อถึงใครวะ”วิวรรธน์ที่มองเหตุการณ์อยู่ห่างๆเกิดอาการตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน อารมณ์อบอุ่นในใจเกิดขึ้นเงียบๆตอนเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้ง เด็กหนุ่มวางภาชนะในมือไว้บนโต๊ะใกล้ๆก่อนจะรีบเดินแกมวิ่งออกไปรั้งแขนภิธารที่ทำเหมือนจะผละตัวออกไปจากบ้านตน
“ภีม ภีมจะไปไหนน่ะ”เจ้าของบ้านเอ่ยถามสีหน้าวิตกหน่อยๆ เมื่อเห็นรอยแดงช้ำชัดเจนจากคนที่กำลังจะผละออกไป
“วรรธน์ ภีมขอโทษ ภีมยังไม่เข้มแข็งพอ ดูแลเขาด้วยนะ”คนถูกรั้งแขนจำใจเอ่ยปากบอกแม้จะยังบังคับเสียงไม่ให้เลิกสั่นไม่ได้
“ไม่เอานะภีม อย่าคิดมาก”วิวรรธน์เอ่ยปลอบใจ ไม่ได้นึกโทษเลยว่าคนตรงหน้าอ่อนแอง่ายดายกับสิ่งกระทบ ตรงกันข้ามในใจเด็กหนุ่มตอนนี้กลับนึกเห็นใจเจ้าตัวอย่างสุดล้น ก็นี่ไม่ใช่หนแรกนี่นาที่เจ้าตัวเจออะไรที่กระทบความรู้สึกจังๆแบบนี้
“วรรธน์ขอโทษ วรรธน์ไม่น่าให้ภีมมาด้วยเลย”คนรู้สึกเห็นใจเอ่ยต่อ และยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีกเมื่อฝ่ายที่ได้ยินพยามยามฝืนยิ้มให้ตนแล้วเอ่ยอย่างคนที่ไม่อยากเป็นภาระให้ใครต้องไม่สบายใจ
“วรรธน์ไม่ผิดหรอกสบายใจเถอะ ภีมคงไม่เป็นอะไรมากกว่านี้หรอก ขอโทษนะที่ภีมไม่ได้อยู่ช่วยดูแลเขา”พุดจบคนฝืนยิ้มก็รีบหมุนตัวเดินหนีออกจากตัวบ้าน เจ้าของบ้านหันมามองคนต้นเหตุที่ทำให้เหตุการณ์วุ่นวายขึ้นมาอีก
“กูไม่น่าสนใจมึงอีกเลยให้ตายเถอะไอ้ตัวดี”เด็กหนุ่มบ่นให้เพื่อนก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามคนที่เดินหนีไปเพื่อบอกจะไปส่งเจ้าตัวที่หอเอง
ลับหลังคนสองคน คนต้นเหตุที่ทำให้เหตุการณ์วุ่นวายก็ได้เอ่ยละเมอขึ้นมาอีกครั้ง แต่เสียดายที่ครั้งนี้สองคนที่เพิ่งออกไปไม่มีทางได้ยินว่า แท้จริงแล้วสิ่งที่คนละเมอ ละเมอต่อจากการเรียกชื่อนิพิธคือ……..???
.
.
.
ติดตามตอนอวสานได้ในวันที่ 19 นี้ครับ
ขอบคุณครับ
Boy
-
เชียร์พาสุห์นะ
-
มาก่อนไมได้เหรอ แต่...ยังไงก็รอนะคะ
:m1: :m1:
-
:m15: แล้วจะจบยังไงเนี่ย :m15:
-
เฮ้อ
อึดอัดจางงงงง
ลป.
จะจบแล้วเหรอ
ยังไม่จุใจเลยอะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
อ่านรวดเดียวจบ... บีบหัวใจเหลือเกิน :m15:
จะจบยังไงเนี่ย o12
-
:serius2:
จะจบซะละ
กำลังมันส์
-
นับถอยหลัง รอวันที่ 19
-
ในมุมหนึ่งของห้องที่มืดสลัว นิพิธนั่งสะอื้นกอดร่างอันบอบช้ำของตัวเองอย่างคนเลื่อนลอย คาวีโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างที่เอ่ยคาดโทษเอาไว้จริงๆ น้ำในตาไหลพรากออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อเด็กหนุ่มหวนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เพิ่งผ่านไปได้ซักชั่วโมง
คาวีขับรถพาเขามาทิ้งไว้ที่ห้องอับๆนี่ ที่ซึ่งคนพามาไม่ต้องเอ่ยบอกเขาก็รู้ว่ามันเป็นห้องแอบมั่วสุมของพวกที่เคยบุกไปทำร้ายเขาที่ห้อง คาวีพาเขามาที่นี่ทำไม เด็กหนุ่มเดาออกตั้งแต่วินาทีแรกที่เท้าแตะพื้นจากการถูกกระชากลากถู และมันก็เป็นจริงดังคาด เมื่อในอีกไม่กี่นาทีต่อมาหลังจากนั้น ชายหนุ่มกำยำสามสี่คนก็ตามมาสมทบและลงมือกระทำการอย่างที่เคยทำกับเขาตามคำสั่งของคนพามา พวกมันคงจะรุมซ้อมเขามากกว่านี้ถ้าเพียงว่าเขาไม่แกล้งทำเป็นสลบเหมือดคาที่ แม้ตาจะหลับและแกล้งหายใจรวยริน แต่หูสองหูก็ได้ยินชัดเจนถึงประโยคสุดท้ายที่คนสั่งการเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อนจากไปว่า
“ถ้ามันฟื้นแล้วโวยวายนะ พวกแกก็จัดการมันได้เลย อยากแส่ดีนัก ส่วนฉันจะไปจัดการไอ้นั้นหน่อย หมั่นไส้มันมานานแล้ว”
“คาวี ฉันจะไม่ปิดหางแกอีกต่อไปแล้ว”เสียงแหบพร่าดังลอดออกมาจากปากคนคิดย้อนเหตุการณ์ โทรศัพท์มือถือที่ยังพกติดตัวไว้อยู่ถูกหยิบออกมาใช้งาน เปล่าหรอก เด็กหนุ่มไม่ได้คิดที่จะโทรแจ้งความหรือโทรขอความช่วยเหลือจากใคร ไอ้คนที่มันสั่งลิ่วล้อทำร้ายเขามันเป็นลูกใคร และมีอำนาจเพียงใด ข้อนี้เขารู้แจ่มแจ้งจนถอดใจที่จะทำอย่างนั้น ใครคนหนึ่งที่ซึ่งอาจจะเป็นเหยื่อรายต่อไปจากเขาต่างหากล่ะที่เขาจะโทรเตือนเพื่อให้เจ้าตัวได้รับรู้ถึงพฤติกรรมป่าเถื่อนก่อนที่จะเจอกับตัวเอง
.
.
ภิธารสะดุ้งหน่อยๆเมื่อเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นขณะที่นั่งรถคู่มากับวิวรรธน์
“ไม่รับล่ะภีม”วิวรรธน์เอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์นั่นดังนานอยู่เกือบนาทีทั้งๆที่เจ้าของเครื่องหยิบมันขึ้นมาดูแล้ว แต่แปลกที่เจ้าตัวไม่ยอมรับสาย
“เขาคงโทรผิดเบอร์มั้ง ภีมไม่คุ้นเบอร์เลย”คนถูกถามเอ่ยโกหกออกไป เบอร์ที่โทรเข้ามามันคุ้นซะยิ่งกว่าคุ้นซะอีก เพราะด้วยปรกติตนก็ไม่ค่อยมีใครที่จะโทรหาซักเท่าไหร่ เบอร์ที่โทรเข้ามานี่จึงคุ้นและรู้ดีว่าเป็นเบอร์ของนิพิธ
.
.
.
.
ในมุมมืดของห้องอับๆห้องเดิม นิพิธรู้สึกหงุดหงิดอยู่หน่อยๆที่โทรศัพท์ตนถูกตัดสัญญาณอัตโนมัติจากระบบ มีเหตุผลร้อยแปดที่คนปลายสายคงไม่อาจรับสายตนได้ แต่เด็กหนุ่มไม่อยากค้นหามัน นาทีนี้ ภิธารควรจะได้รับรู้ถึงธาตุแท้ของคนสารเลวอย่างนายคาวีนั่นเท่านั้น
.
.
.
.
“โทรกระหน่ำขนาดนี้ คงไม่ใช่โทรผิดเบอร์แล้วมั้งภีม”วิวรรธน์เอ่ยขึ้นเมื่อนั่งสังเกตเห็นว่าคนข้างตัวนั่งเฉยชาไม่สนที่จะรับสายโทรศัพท์ที่ดังเข้ามาเรื่อยๆนาทีต่อนาทีหลังจากที่ระบบตัดสายทิ้งไปให้หลายครั้ง
“โทษที ภีมลืมไปว่าไม่ได้อยู่คนเดียว”คนถูกทักรู้สึกผิดด้วยคิดไปว่าฝ่ายที่ทักคงเริ่มรำคาญเสียงโทรศัพท์ที่ดังกระหน่ำมาต่อเนื่อง ทำไงได้จิตใจตอนนี้ไม่อยากที่จะรับรู้อะไรที่เกี่ยวข้องกับคนสองคนนั่นอีกแล้วไม่ว่าจะนิพิธ หรือพาสุห์
“เฮ้ย วรรธน์ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะ”วิวรรธน์รีบออกตัวเมื่อเริ่มจะคิดทันความคิดอีกฝ่าย แต่คำออกตัวนั่นก็ไม่เป็นผลอันใด เมื่อฝ่ายนั้นตัดสินใจปิดเครื่องโทรศัพท์ทันที
.
.
.
.
“เฮ้ย อะไรกันเนี่ย”นิพิธเอ่ยออกมาอย่างตกใจเมื่อสัญชาตญาณบอกให้รับรู้ว่าคนปลายสายปิดสัญญาณโทรศัพท์ทิ้งไป เด็กหนุ่มนั่งเอาหลังพิงผนังห้องอย่างหมดแรง
“ภีม ขอให้นายอย่าโชคร้ายอย่างฉันก็แล้วกัน”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะปล่อยให้ร่างกายผล็อยหลับไปอย่างคนอ่อนแรง
.
.
.
.
.
ทางด้านพาสุห์ เด็กหนุ่มสะดุ้งลุกนั่งทันควันหลังจากงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหญิงสูงวัยกำลังนั่งมองตนอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม
“คุณแม่ สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักพลางยกมือขึ้นไหว้ เมื่อเห็นชัดเจนแล้วว่าหญิงสูงวัยนั้นเป็นแม่ของเพื่อนชายตน
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ ไปเลี้ยงฉลองอะไรกันมาหรือ แล้วนี่ตาวรรธน์ไปไหนซะล่ะ”หญิงสูงวัยเอ่ยทักกลับหลังรับไหว้เสร็จ จากคำถามที่ได้ยินทำเอาพาสุห์นึกทบทวนเหตุการณ์ พอจำได้รางๆว่าลูกชายของคนตรงหน้าเป็นคนนำพาตนมาที่นี่ จึงขออนุญาตเจ้าของบ้านเลี่ยงตัวออกไปโทรศัพท์ด้านนอก
“เฮ้ยไอ้วรรธน์ มึงอยู่ไหนวะ แล้วรถกูล่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักไปเมื่อฝ่ายที่ตนโทรหากดรับสัญญาณตนแล้ว
“ออกมาหาซื้ออะไรกินหน่อย กำลังจะเข้าไปแล้ว รถมึงน่ะกูขับมาเอง แล้วนี่มึงรู้สึกตัวแล้วเหรอ”วิวรรธน์เอ่ยปด กลับ ที่ต้องทำแบบนั้นเพราะคนที่ตนเพิ่งส่งถึงหอพักขอร้องเอาไว้ว่าอย่าบอกคนที่โทรเข้ามาว่าตนมากับเขาด้วยตอนมาส่งเจ้าตัว
“อืม ก็เพิ่งตื่น ยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อย เจอแม่มึงด้วย ดูท่านเคร่งหน่อยๆว่ะ กูจะทำมึงลำบากหรือเปล่าวะ”
“ไม่หรอก กูอธิบายได้ละกัน ว่าแต่มึงเหอะจะเอาอะไรมั๊ยเดี๋ยวกูแวะซื้อให้”
“ไม่ล่ะ ขอบใจว่ะ มึงรีบมาเหอะ”
“เออ ไว้เจอกัน”
สองหนุ่มวางสายจากกันไป คนที่ขับรถเข้าบ้านถอนหายใจหน่อยๆ ด้วยไม่รู้จะเอายังไงกับเพื่อนดี ใจหนึ่งกะว่าจะจัดการซักหน่อยจากการที่มันเพ้ออะไรไม่รู้จนเสียเรื่อง แต่อีกใจก็ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดให้คนที่เจ็บช้ำมาตลอดอย่างคนที่ตนเพิ่งไปส่งต้องปวดหัวอีก ส่วนทางด้านคนที่รออยู่ที่บ้านที่เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองได้เดินเท้าเปลือยอยู่ เด็กหนุ่มก้มลงมองที่เท้าตัวเองนิดๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้านแล้วนั่งลงอย่างนอบน้อมตรงหน้าเจ้าของบ้านเอ่ยถาม
“แม่เห็นตอนไอ้วรรธน์พาผมมาที่นี่หรือเปล่าครับ”
“เปล่าจ๊ะไม่เจอ แม่ลงมาก็เห็นเรานอนละเมอเพ้อพกอะไรไปกันใหญ่แล้ว แล้วแม่ก็เพิ่งจะถามหาตาวรรธน์ไปนี่”หญิงเจ้าของบ้านตอบ คนได้คำตอบหน้าเจื่อนหน่อยๆ จริงสินะ เขานี่เบลอจนน่าอายจริงๆ แถมเผลอละเมอเรื่องน่าอายอะไรไปบ้างก็ไม่รู้ เอ แล้วใครกันนะที่ถอดรองเท้าให้ตน วิวรรธน์เหรอ ไม่นะ เขารู้นิสัยเพื่อนดี เคยเมาหัวราน้ำไม่รู้เรื่องให้มันเห็นทีไร มันก็ไม่เคยที่จะใส่ใจเรื่องจุกจิกพวกนี้ซักทีนี่นา
“ตะกี้โทรหาตาวรรธน์หรือเปล่าล่ะ”เจ้าของบ้านเอ่ยถามใหม่ คนถูกถามตอบตามจริง อีกซักพักนึง คนที่กำลังถามถึงกันก็กลับเข้ามาสมทบ
“อ้าวแม่ ยังไม่นอนเหรอครับ”คนมาใหม่เอ่ยทักแม่ของตน ก่อนจะหน้าลีบลงนิดหน่อยเมื่อโดนตอกกลับ
“นอนจนตื่นมาแล้ว แล้วนี่ไปฉลองอะไรกันมาหรือเปล่า แล้วเราล่ะ เมามาแค่ไหน”
“เปล่าครับ วรรธน์ไม่ได้ดื่ม นี่ยังไม่เช้าเท่าไหร่เลย แม่ขึ้นไปนอนต่อเถอะนะ ผมขอพูดอะไรกับไอ้พาสุห์มันหน่อย”
“อืม แล้วก็อย่าลืมนอนบ้างล่ะ อย่ามัวแต่นั่งคุยกันจนถึงเช้า”
“ครับแม่ ฝันดีนะครับ”
หญิงสูงวัยเดินจากไปแล้ว นาทีต่อมา สองเพื่อนหนุ่มจึงหันมาสบตากันก่อนที่ฝ่ายที่ไม่เมาจะเอ่ยทัก
“ไง ซ่านักนะมึง ทำวีรกรรมอะไรไว้บ้างรู้ตัวหรือเปล่า”
“ทำอะไร กูไปทำอะไรวะ”คนเพิ่งสร่างเมาเอ่ยถาม ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยเสียงเศร้าใหม่เมื่อนึกย้อนเหตุการณ์ได้
“กูก็แค่อยากถอดหน้ากากไอ้คาวีออกให้ภีมเห็นก็แค่นั้น”
“โดยการอาละวาดเหมือนหมาบ้าเนี่ยนะ คิดได้ไงวะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง ถ้าเกิดมึงเห็นว่าคนที่มึงห่วงมึงรักกำลังจะถูกหลอก มึงทนได้เหรอ”
“แล้วใครหลอกใคร เท่าที่ดูมาคาวีเขาก็ดีกับภีมมากกว่ามึงเป็นไหนๆ อย่าทำเป็นหมาหวงก้างหน่อยเลยมึงน่ะ”
“กูไม่ได้หวงก้าง แต่กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าไอ้คาวีอะไรนั่นมันไม่มีทางจริงใจกับภีมเขาได้หรอก”
“มึงรู้ได้ไง”
“มึงจำนิพิธได้หรือเปล่าล่ะ”
“นิพิธไหน”
“คนที่กูเคยประกาศที่จะเอ่อ คบน่ะ”
“แล้วไง”
“เขาเป็นกิ๊กเก่าของไอ้คาวี แล้วเขาก็เล่าให้กูฟังหมดแล้วด้วยถึงพฤติกรรมป่าเถื่อนของไอ้คาวี มันลงไม้ลงมือกับใครได้เสมอถ้าเกิดทำอะไรขัดใจมันหรือมันนึกไม่ชอบหน้า พิธเขาก็โดนมาแล้ว มากด้วย กูเห็นกับตาเลยล่ะว่าไอ้คาวีส่งพวกไปรุมซ้อมเขาจริงๆ แล้วอย่างนี้มึงยังจะคิดว่าคนแบบนี้จะจริงใจกับภีมงั้นเหรอ โอเควันนี้มันอาจจะดีจะเอาใจภีมมากกว่ากู แต่วันหน้าล่ะ วันที่มันเบื่อภีมเขา มึงคิดมั๊ยว่ามันอาจจะทำอะไรบ้าๆป่าเถื่อนกับภีมได้ กูก็ยอมรับว่ากูไม่ใช่คนดีเด่อะไรนักหนา แต่มีซักครั้งมั๊ยล่ะที่กูคิดจะทำร้ายภีมเขาอย่างป่าเถื่อนรุนแรง แล้วตะกี้ที่กูลงมือกับเขาไปกูไม่ได้ตั้งใจ กูรู้กูผิด แต่นั่นกูว่ามันยังน้อยกว่าในวันข้างหน้าที่ภีมจะโดนนะ”พาสุห์เอ่ยเปิดใจอย่างยืดยาว ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างกลัดกลุ้ม ยิ่งวาดอนาคตว่าภิธารจะตกหลุมพรางคนเถื่อนๆอย่างคาวีง่ายๆเด็กหนุ่มก็ยิ่งคิดหนัก
“คาวีกับนิพิธเคยกิ๊กกันงั้นเหรอ”วิวรรธน์เอ่ยรำพันออกมาเบาๆ เด็กหนุ่มจับคำรายงานข่าวของโอเล่เมื่อซักหลายชั่วโมงที่ผ่านมาโยงเข้ากับคำบอกเล่าของคนตรงหน้าแล้วก็ตกใจและหนักใจไปด้วยอีกคน
“ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่มึงเล่าจริงๆ เรื่องมันก็ชักแปลกๆแล้วว่ะ พาสุห์”เด็กหนุ่มเอ่ยบออกมาหลังจากที่พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้
“แปลกไงวะ”พาสุห์เงยหน้าขึ้นถาม ก่อนจะนั่งนิ่งตัวชาฟังสิ่งที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนในทุกเหตุการณ์ขณะที่ตนหลับไม่รู้เรื่อง รวมถึงเรื่องที่ภิธารตามมาดูแลเขาถึงที่นี่ก่อนจะร้องไห้กลับไปด้วยเจ็บแปลบกับคำละเมอบ้าบอของตน
“กูเนี่ยนะเพ้อถึงนิพิธ”คนรับรู้เรื่องราวโพล่งถามอย่างตกใจ มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะที่เขาจะเพ้อหาคนที่จิตใต้สำนึกไม่เคยนึกถึงเลย
“ก็เออน่ะสิ กูเองก็ได้ยินอย่างที่ภีมเขาได้ยิน กูล่ะงงกะมึงจริงๆ ปากบอกสำนึกผิด ห่วงภีมอย่างนั้น รักภีมอย่างนี้ แต่ตอนเมาละเมอกับไปเรียกชื่อกิ๊กใหม่ตัวเอง”วิวรรธน์ว่าเข้าให้อย่างนึกเคืองใจหน่อยๆ
“มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นไอ้วรรธน์ กูไม่เชื่อว่ากูจะเพ้อถึงพิธ”พาสุห์อธิบาย
“มีอะไรมากกว่านั้นล่ะ ถ้ามีก็โน่น ตามไปอธิบายให้ภีมเขาฟังเองละกัน บอกกูก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
“กูอธิบายแน่ มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้แหละ”
-
เสียงเคาะประตูห้องในยามวิกาลดังต่อเนื่องจนน่าตกใจ การ์ดในมือถูกสอดเก็บไว้ในลิ้นชักดังเดิม ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันไปสนใจเสียงที่ว่านั่น
“ใครมา วิวรรธน์เหรอ”เสียงนั่นเอ่ยถามตัวเองก่อนเจ้าตัวจะตัดสินใจเดินไปส่องดูตาแมวที่ประตูนั่น ร่างบางผงะกลับมาเล็กน้อยเมื่อสายตามองเห็นว่าเป็นใครที่ยืนด้วยท่าทีเครียดๆอยู่ทางด้านนอก
“พาสุห์”ชื่อของฝ่ายนั้นถูกเอ่ยออกมาเบาๆ สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้คนเอ่ยเดินกลับไปที่ลิ้นชักที่เพิ่งสอดการ์ดใบหนึ่งลงไป กุญแจถูกค้นออกมาล็อคลิ้นชักนั่นทันที เสียงเคาะประตูดังมาให้ได้สะดุ้งอีก เด็กหนุ่มหันกลับไปมอง ในขณะที่ลังเลว่าจะปิดรับคนที่ทำให้หัวใจเจ็บได้บ่อยๆดีหรือไม่พลันสายตาก็เหลือบเห็นอุปกรณ์สื่อสารของตนที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ เด็กหนุ่มเดินไปเอื้อมหยิบ จัดการใช้มันแทนการเปิดประตูเพื่อสื่อสารกับคนทางด้านนอก
“ภีม เปิดประตูให้ผมนะ ผมอยากคุยกับคุณ”พาสุห์เอ่ยออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าคนในห้องที่ตนอยากที่จะเข้าไปเป็นฝ่ายติดต่อกลับออกมาหาตนโดยวิธีโทรศัพท์คุย
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนะครับพาสุห์ คุณกลับไปเถอะ อะไรที่มันแล้วๆให้มันแล้วๆไปเถอะนะ”คนในห้องข่มใจบอก แม้จะยังไม่รู้ว่าคนนอกห้องมาหาตนด้วยเรื่องใด แต่เชื่อเถอะ ฝ่ายนั้นคงไม่ได้มาทำให้หัวใจตนยิ้มได้อีกแล้วแน่ๆ
“ไม่นะภีม เรายังมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีก เปิดประตูให้ผมเถอะผมขอร้อง”คนนอกห้องอ้อนวอน มาถึงตอนนี้เขาคงไม่รอที่จะยืมมือใครมาทำให้คนๆนี้ตาสว่างได้แล้ว
“ผมเหนื่อยแล้วพาสุห์ พอเถอะ คุณจะทำให้ผมสับสนแบบนี้ไปเพื่ออะไร”
“เปิดประตูให้ผมสิ แล้วคุณจะรู้ว่าที่ผมมานี่ ผมมาเพื่ออะไร”
“มันดึกมากแล้ว ผมอยากพักผ่อนแล้วครับ”
“ผมไม่เชื่อว่าคุณจะนอนหลับได้หรอกภีม เปิดประตูให้ผมนะ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับ”
“ไม่ว่าวันนี้คุณจะมาดีหรือมาร้าย ผมก็รับรู้อะไรอีกไม่ไหวแล้วพาสุห์ คุณกลับไปเถอะนะ อย่าให้เราต้องคาราคาซังกันต่อไปเลย”
“จะเอาอย่างนั้นก็ได้ภีม ผมยอมทุกอย่างถ้าเพียงวันนี้ผมได้พูดในสิ่งที่ผมอยากที่จะพูดกับคุณ นะครับ ขอผมเข้าไปข้างในเถอะ”
นานกว่านาทีที่บทสนทนาจบลงแค่นั้น สองคนไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าและแววตาของกันและกัน คนในห้องถือถือโทรศัพท์แนบหูยืนมองประตูด้วยใบหน้าและแววตาที่แสนจะเจ็บปวด ในใจนึกคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับวิถีชีวิตตอนนี้ หลายๆคนที่ผ่านเข้ามาฝากรอยร้าวให้ได้เหงา เมื่อจบแล้วต่างคนก็ต่างไป แต่ทำไมกับคนที่อยู่อีกข้างของบานประตูนี้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น จริงอยู่ที่ใจเจ้ากรรมยังลืมเจ้าตัวได้ไม่สนิท แต่นั่นก็ใช่ว่าข้างในจะยินดีที่เรื่องมันคาราคาซังแบบนี้ เพราะอะไร เพราะหัวใจมันล้าและกลัวเกินกว่าที่จะคิดไปได้ว่าตนเองมีค่าในสายตาใครแล้วนั่นเอง
“ภีม ภีม ภีม “คนด้านนอกร้องเอ่ยอย่างตกใจเมื่อในที่สุดเสียงสัญญาณโทรศัพท์ได้ขาดหายไปในขณะที่ตนกำลังจะเอ่ยอ้อนวอนเจ้าตัวเพื่อขอเข้าไปด้านในใหม่
เด็กหนุ่มค่อยๆทรุดนั่งลงพิงประตูห้องอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่การสื่อสารขาดหายผ่านไปแล้วหลายอึดใจแต่ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนองกลับมาจากคนที่อยู่ภายในห้องนั้น
“ภีม ผมรู้ว่าผมผิด ผมรู้ว่าผมเคยเป็นคนไม่ดี ผมรู้ว่าผมเป็นฝ่ายบอกเลิกและล้อเล่นกับความรู้สึกคุณ แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมลืมคุณไม่ได้ ให้โอกาสผมเถอะภีม ผมขอร้อง ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว”คำพูดคล้ายรำพันดังออกมาจากปากคนอ่อนแรง นัยน์ตานั่นไหวระริกไปด้วยหยาดน้ำที่ดันขึ้นมาเอ่อล้นอย่างไม่รู้ตัว และก่อนที่มันจะไหลออกมาเพื่อประจานความรู้สึกภายใจเจ้าของนัยน์ตานั่นได้ก้มลงซบกับหัวเข่าตัวเอง แล้วปล่อยใจให้ลอยไปกับภาพเหตุการณ์ต่างๆที่แล่นเข้ามาให้ใจเจ็บแปลบอย่างสาสมกับแรงกดดันที่ซัดเข้าในใจเต็มขีด
“คุณชื่ออะไรนะครับ”
“เรียกภีมก็ได้ครับ”
“ครับ งั้นเรียกผมพาสุห์นะครับ อยู่คณะไหนครับเนี่ย ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย”
“xxxxxครับ”
“อ๋อครับ เสียดายจังนะครับที่เราไม่ได้ร่วมเล่นดนตรีด้วยกัน”
“ก็ทุกคนเก่งหมดเลยนี่ครับ ผมก็แค่มือสมัครเล่น”
“ไม่หรอกครับภีมก็เล่นเก่งออก ผมยังแอบเชียร์เลย”
“ขอบคุณครับ แต่ผมต้องขอตัวแล้วนะครับพอดีนัดเพื่อนไว้”
“อ๋อได้ครับ แต่ก่อนไปผมขอเบอร์หน่อยได้มั๊ยครับ เผื่อไว้คุยกัน นัดทานข้าวดูหนัง แบบนี้น่ะครับ”
.
.
.
.
.
“ภีมดูหนังกับผมนะครับ หนังรักด้วยนะ”
“พอดีผมต้องทำรายงานน่ะครับ อาจจะอยู่ที่คณะดึกหน่อย”
“ไม่เป็นไรนี่ครับ ผมรอได้ ผมเองก็กำลังซ้อมดนตรีเหมือนกัน”
“แล้วนี่แอบหนีมาโทรศัพท์เหรอครับเนี่ย ทำไมห้องซ้อมเงียบจัง”
“คุยกับคนพิเศษก็ต้องแอบซิครับ แต่เดี๋ยวผมต้องไปซ้อมต่อแล้วล่ะ ซ้อมเสร็จแล้วผมจะโทรหานะครับ อย่าเพิ่งหนีกลับก่อนล่ะ”
.
.
.
.
.
“เฮ้ย พาสุห์เมื่อวานไปดูหนังกะใครวะ”
“มึงเห็นกูเหรอไอ้วรรธน์”
“ทำไมจะไม่เห็น บังเอิญกูกับโอเล่ไปทำธุระแถวนั้นพอดี จริงป่ะโอเล่”
“ใช่ และฉันก็เห็นเต็มสองตาอย่างที่ไอ้วรรธน์เห็นด้วยว่าแกกับใครคนนั้นสวีทกันขนาดไหน คนนี้จริงใจด้วยหรือเปล่าวะ”
“ไม่รู้ว่ะ ยังตอบไม่ได้”
“เฮ้ย ท่าทางเขาก็ดูดีนี่หว่า กูว่ามึงน่ะหยุดเที่ยวแล้วก็หาคนคบเป็นตัวเป็นตนได้แล้ว”
“จริงของไอ้วรรธน์มัน ฉันเห็นด้วย”
“เออๆ แล้วกุจะเก็บไปคิดละกัน”
“เออ ให้มันได้งี้สิวะ เออว่าแต่คนนั้นเขาชื่ออะไรอ่ะ วันหลังพามาแนะนำบ้างสิ”
“ชื่อภิธาร ไว้กุจะพามาให้รู้จัก”
“ดีๆๆ ท่าทางน่ารัก ดูนิสัยดี คนนี้พวกกูกูเชียร์โว้ย”
“นี่อย่าบอกนะว่าพวกมึงแอบดูกูกะเขาจนจับพฤติกรรมได้”
“อ่ะ แน่นอน เผอิญนายภิธารอะไรนี่มันโดนตาพวกเราโว้ย ถ้าแกจะคบกับเขาจริงๆ ไม่ผิดพวก เชื่อตาพวกเรา”
“โธ่ เห็นแค่นั้นเชียร์กันซะใหญ่โต”
“มันแน่อยู่แล้ว คนจะถูกชะตากัน ไม่ต้องดูกันนานหรอก แล้ววันนี้นัดกะเขาอีกป่ะเนี่ย”
“ของมันแน่อย่าแล้ว งั้นกูไปล่ะ ไว้เจอกันพวก”
.
.
.
.
.
“เราเพิ่งรู้จักกัน อย่าเพิ่งเลยนะครับพาสุห์ ผมยังไม่พร้อม”
“เรื่องแบบนี้ทำไมต้องรอให้พร้อมด้วยล่ะครับ”
“เถอะนะครับ ผมยังไม่พร้อมจริงๆ”
“กลัวท้องหรือไงครับ”
“มันมันใช่แบบนั้นครับ แต่ผมไม่พร้อมจริงๆ”
“โอเค ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม ผมไประบายเอากะคนอื่นก็ได้ มีแฟนก็เหมือนไม่มี เซ็งว่ะ”
“อย่าเพิ่งเบื่อผมนะพาสุห์ ให้เวลาผมอีกนิดนะครับ ผมไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลย”
“ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ก็ตามใจผมบ้างสิครับ ผมรักคุณนะ ถ้าผมไม่รัก ผมก็ไม่อยากยุ่งด้วยหรอก”
“ผมรู้ครับ แต่ผมขอเวลาอีกนิดเดียวเท่านั้นเอง”
“อืม เอาไงก็เอา จะเดือนจะปีก็ตามใจละกัน วันนี้ก็กลับเองละกันนะ เหนื่อยขับรถไม่ไหว”
“ได้ครับ ผมกลับเองได้ คุณพักผ่อนเถอะ”
“อืม ถึงห้องแล้วก็ไม่ต้องโทรบอกก็ได้นะ ผมอาจจะปิดมือถือ”
“ครับ”
“อ้อ พวกเพื่อนผมมันอยากเจอคุณ วันไหนผมจะพาไปเจอพวกมัน ทำตัวเองให้ดูดีหน่อยละกัน ผมไม่อยากอายพวกมัน”
“ผมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ก็ไม่หรอกแค่จืดชืดไปหน่อยแค่นั้นเอง”
“ครับ แล้วผมจะปรับปรุงตัวเอง”
“อืม งั้นก็กลับไปได้แล้วไป”
.
.
.
.
.
“ท่าทางเพื่อนผมชอบคุณกันใหญ่เลยนะ เล่นละครเก่งนี่”
“เล่นละครอะไรครับ”
“ก็ดูคุณใสซื่อซะจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้เหลืออยู่ในโลกน่ะสิ ทำอย่างกะรู้ว่าเพื่อนผมมันเบื่อพวกเจนโลกงั้นล่ะ ทำตัวซะถูกทางเชียว”
“ผมก็เป็นแบบนี้ของผมนี่ครับ มุกหรือเปล่าครับพาสุห์”
“ไร้สาระ ผมจะมาเล่นมุกกับคุณเพื่ออะไร แล้ววันนี้ว่าไง จะไปค้างกับผมได้หรือยัง”
“อืม ก็ได้ครับ”
“อย่างนี้สิค่อยน่ารักหน่อย”
.
.
.
.
.
“ซ้อมดนตรีเหรอครับ ดีเลยผมก็ต้องอยู่ทำรายงานเหมือนกัน รอผมด้วยนะผมอาจจะดึกกว่าพาสุห์นิดหน่อย”
“โอ้ย ไม่ได้หรอกครับ พอดีผมมีนัดทานข้าวกับเพื่อนในวงต่อน่ะ”
“เหรอครับ อืม อย่างนี้เราก็ไม่ได้ทานข้าวด้วยกันอีกแล้วสิ”
“ก็คงงั้น ทานคนเดียวไปก่อนละกัน จริงๆคุณก็น่าจะเลิกซีเรียสกับเรื่องพวกนี้ได้แล้วนะ ไร้สาระ”
“ระ เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่องจุกๆจิกๆน่าเบื่อทั่วไปแหละ คนเราจะคบกันยืดไม่จำเป็นต้องทำอะไรร่วมกันบ่อยๆหรอก มันน่าเบื่อ”
“คุณเบื่อแล้วเหรอครับ”
“ก็ไม่เชิง”
“แล้วผมต้องทำไง”
“ก็ไม่ต้องทำไง อยู่เฉยๆอย่างที่คุณเคยเป็นน่ะแหละ ผมต้องการผมก็จะเรียกร้องเอง แค่นี้นะ เพื่อนๆมากันแล้ว”
.
.
.
.
.
“มีคนบอกว่าเห็นคุณไปเที่ยวกลางคืนมาจริงหรือเปล่าครับพาสุห์”
“จริง ผมจะไปไหนมาไหน ไม่ได้เหรอครับ”
“แต่เรานัดกันแล้วนะว่าจะไปดูหนังด้วยกัน”
“ผมเคยบอกคุณแล้วไงว่าให้เลิกซีเรียสกับเรื่องพวกนี้ ไร้สาระ”
“ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรนักหรอก ถ้าคุณจะโทรบอกผมบ้าง”
“อ๋อ พุดงี้แสดงว่าต่อไปนี้ผมจะทำอะไรคาดเคลื่อนจากตารางชีวิตที่คุณขีดไว้ผมต้องรายงานคุณงั้นสิ”
“มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นนี่ครับ”
“ไม่ขนาดนั้นแล้วขนาดไหนล่ะ”
“ก็เพียงแค่ให้คุณใส่ใจเรื่องของเราหน่อยแค่นั้น”
“เรียกร้องเกินไปหรือเปล่าคุณ”
“มันเป็นสิ่งที่คุณสองคนที่จะคบกันควรทำไม่ใช่เหรอครับ”
“พูดดีนี่”
“แล้วคุณทำได้มั๊ย”
“ไม่รู้ ไม่รับปากละกัน ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้จะไปก็ไม่ว่ากัน”
“ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะพาสุห์”
“ผมพูดเรื่องจริง อย่าทำตัวเป็นผู้หญิงหน่อยเลยภีม มันดูไม่ดีหรอก ปล่อยวางซะบ้างเถอะ เราไม่ใช่สามีภรรยาที่จดทะเบียนสมรสกันนะ”
.
.
.
.
.
“ทานไอศกรีม โอ้พระเจ้า คุณคิดได้ไงภีม”
“คุณไม่อยากทานเหรอ”
“คุณก็ผู้ชายผมก็ผู้ชาย จะชวนกันไปนั่งอีท่าไหนถึงจะไม่ตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้านเขาน่ะ”
“คุณกลัวแค่นี้เหรอครับ”
“ผมไม่ใช่คนไร้ญาติขาดมิตรอย่างคุณนี่ เกิดคนรู้จักผมมาเห็นว่าผมมานั่งทำคิกคุละเลียดไอศกรีมนั่น ผมไม่อายจนแทรกพื้นหนีเลยเหรอ”
“มันก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดขนาดนั้นนี่ครับ”
“งั้นก็เชิญเข้าไปนั่งคนเดียวเถอะครับ”
“ถ้าคุณไม่เข้าก็ไม่เข้าครับ งั้นเราจะทานอะไรกันดี”
“ไม่ทาน พอแล้ว ต่างคนต่างกลับละกัน ผมเหนื่อย พรุ่งนี้มีสอบ”
“ดูเหมือนฝนจะตก ผมขอกลับด้วยนะ”
“แท็กซี่ไม่กี่บาทหรอกคุณถ้าเทียบกับค่าน้ำมันที่ผมจะต้องขับอ้อมฝ่ารถติดไปส่งคุณน่ะ”
.
.
.
.
.
“ขอโทษนะถ้าผมจะต้องพูดอะไรตรงๆกับคุณ คือผมไม่ได้อยากมีคนรักที่ทำตัวหวานแหววแบบนี้ การ์ดนี้คุณเก็บไว้ให้คนอื่นที่เขาอาจจะโรแมนติกกว่าผมเถอะนะ”
“ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณไม่ชอบ”
“อืม ช่างมันเถอะ นี่มันคงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะที่เราจะขัดใจกันเรื่องนี้”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“ผมว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้ไกลกว่านี้แล้วล่ะ เราเลิกกันเถอะนะ”
-
“เราเลิกกันเถอะนะ”
“เราเลิกกันเถอะนะ”
“เราเลิกกันเถอะนะ”
“เราเลิกกันเถอะนะ”
“ไม่ ไม่ ภีม ผมไม่เลิก ผมไม่เลิก ผมไม่เลิก!!!!!” ร่างทั้งร่างสะดุ้งตื่นทันทีหลังจากที่ได้แผดเสียงร้องลั่นต่อต้านความฝันว่าได้ยินเสียงของคนที่ตนเคยทำร้ายจิตใจหลายครั้งหลายครามาพูดกรอกหูถึงประโยคที่ตนเคยพูด
“ภีม คุณยังไม่ใจอ่อนอีกเหรอครับ”เด็กหนุ่มปาดเหงื่อเพ้อออกมาเมื่อเห็นว่าที่ๆตนสะดุ้งตื่นยังเป็นที่ๆเดิม
ฟ้าใกล้สางแล้ว ประตูบานเดิมยังปิดเงียบอย่างที่เคยเป็น คนในห้องใจแข็งกว่าที่คิด เด็กหนุ่มยืนลูบหน้าไล่ความมึนง่วง หลายชั่วโมงแล้วที่เขาเฝ้ายืนมองประตูบานนี้อย่างคนมีความหวังว่าคนข้างในจะเปิดมันออกมาต้อนรับตนหลังจากที่ได้ใช้วิธีการส่งข้อความเข้าไปหาเจ้าตัวว่าตนยังรออยู่แทนการเคาะประตูรบกวนใครคนอื่น
..ภีม ผมยังรออยู่นะครับ เปิดประตูให้ผมนะ..ข้อความดังกล่าวถูกส่งเข้าไปใหม่ คนส่งไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าคนที่รับได้กดลบทิ้งตั้งแต่ที่ได้อ่านรอบแรก
ภิธารค่อยๆไขกุญแจลิ้นชักอย่างคนใช้ความคิด ข้อความร้อยแปดที่พาสุห์พยายามส่งมาให้ถูกลบทิ้งไปอย่างคนที่ไม่อยากรับรู้อะไรอีก กว่าค่อนคืนที่ผ่านมา คนที่อยู่ภายนอกห้องรู้สึกอ้างว้างและหว้าเหว่เท่าไรเขาไม่รู้ เด็กหนุ่มรู้แต่เพียงว่าตัวเองนั้นเจ็บเจียนตายกับการที่ต้องทนแข็งใจเพื่อหักดิบความรู้สึกตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจกล้าที่จะปฏิเสธสิ่งที่เคยวิ่งตามและโหยหามาตลอด ข้อความต่างๆที่พาสุห์ส่งผ่านมาให้ได้อ่าน หัวใจรับรู้และแปลความหมายได้กระจ่างชัดว่าเจ้าตัวกำลังอ้อนวอนขอให้เหตุการณ์ต่างๆกลับไปเป็นอย่างเดิม อย่างเดิม อย่างไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่อย่างที่เขาต้องเป็นคนยอมตลอด …ถ้าผมต้องการ ผมก็จะเรียกร้องเอง....ประโยคนี้คอยดังชัดและก้องให้ได้ยินตลอดในขณะที่ใจกำลังจะเอนอ่อน แล้วถ้าฝ่ายนั้นไม่ต้องการล่ะ เขาก็คงจะเป็นแค่คนจืดชืด และหมดความสำคัญไปอย่างนั้นสินะ และนั่นคือบทสรุปของใจที่ให้ไว้กับตัวเองจนต้องพยามข่มความรู้สึกเอาไว้แม้จะกำลังสับสนเต็มที่
การ์ดสีขาวนวลที่แต้มรอยด่าง บ้างก็ยับไปบางมุมถูกหยิบออกมาจากลิ้นชักที่เปิดค้างไว้ คนหยิบยืนมองมัน ด้วยแววตาสงบนิ่ง ในขณะที่มือหนึ่งถือกรรไกรคมคาวค้างเอาไว้ เด็กหนุ่มยอมให้น้ำใสๆไหลออกมาอาบแก้มตัวเองเมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนั้น คืนที่ใครบางคนไม่ต้องการมัน
“ผมไม่ได้อยากมีคนรักที่ทำตัวหวานแหววแบบนี้ การ์ดนี้คุณเก็บไว้ให้คนอื่นที่เขาอาจจะโรแมนติกกว่าผมเถอะนะ” ด้วยคำพูดนี้ที่เคยทำให้เขาต้องตัดใจทิ้งมันลงถังขยะหลังจากที่เดินแยกจากเจ้าของคำพูดมา แต่แล้วหัวใจก็กล้าแกร่งได้ไม่ถึงนาที เขากลับไปหยิบการ์ดนี้ขึ้นมาเก็บไว้กับตัวเองอีกครั้ง โดยหวังว่าซักวันจะได้มอบให้คนที่ไม่เคยต้องการเพื่อบอกเล่าความในใจของตนตลอดช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตส่วนหนึ่งร่วมไปกับเจ้าตัว
“เขาคงต้องการเจ้าซักวันแหละ”เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองแบบนั้นตอนพาการ์ดสื่อความรู้สึกกลับถึงห้อง ลมเย็นภายนอกระเบียงยั่วใจให้หัวใจที่กำลังเหงาจากการถูกบอกเลิกอยากที่จะไปนั่งระบายอารมณ์เล่นอย่างคนที่เจ็บซ้ำรอยเดิม
ระเบียงนั้นมีไว้เพื่อประดับตึกข้อนี้เด็กหนุ่มรู้ดี แต่อารมณ์เหงาและเศร้าสั่งให้ร่างกายอยากได้สายลมช่วยโอบกอดให้ความห่อเหี่ยวของใจได้ชุ่มชื้นจึงก้าวย่างไปยืนที่ตรงนั้นอย่างคนไม่คิดเกรงอะไร สายลมแรงพัดมาเป็นระลอก การ์ดในมือไหวเอนเล็กน้อยเมื่อมือที่ถืออยู่ถูกยกมาปาดน้ำตาลวกๆจากการแอบซึม สายลมพัดหนักขึ้นอีก คราวนี้การ์ดนั่นไม่ใช่แค่ไหวเอน แต่มันกลับเหมือนจะหลุดลอยปลิวออกจากมือไปซะให้ได้ วินาทีนั้นอารมณ์ตกใจที่แล่นเข้ามาแทนที่อารมณ์เหงาพามือเจ้ากรรมทั้งสองข้างคว้าหมับเพื่อจับยึดสิ่งที่จะปลิว แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ระวังและตั้งตัว สองมือนั้นแม้จะจับยึดของแทนใจไว้ได้ แต่อนิจจา ร่างทั้งร่างที่ยืนอยู่ผิดที่ผิดทางกลับพลันร่วงหล่นลงไปกระแทกพื้นหญ้าอย่างเต็มกำลัง ตอนนั้นในนาทีสุดท้ายที่ร่างกายสั่นระริกอย่างเจ็บปวดดั่งเนื้อในกายถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เด็กหนุ่มสั่งตัวเองเอาไว้ด้วยความทรมานว่า อย่าให้มืออ่อนแรงทิ้งการ์ดนั้นได้เป็นอันขาด ถ้าจะตาย ก็ขอให้ใครคนหนึ่งที่เขาคิดฝากชีวิตและจิตใจได้อ่านข้อความที่เขากลั่นเขียนด้วยลายมือตัวเอง จากมือของเขาเองที
.
.
.
.
ก๊อก ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องในนาทีปัจจุบันดังลั่นเข้ามาให้ได้ยิน คราวนี้มันแรงผิดปกติจนคนได้ยินเผลอสะดุ้ง
“ภีม ผมจะไม่ใจเย็นรอต่อไปแล้วนะ ถ้าคุณไม่เปิดประตู ผมพังเข้าไปจริงๆด้วย”เสียงคนภายนอกดังเข้ามาให้ได้ยินตามเสียงเคาะ การ์ดในมือถูกสอดเก็บลงที่เดิม แต่คราวนี้คนเก็บไม่ได้ล็อคมันเอาไว้ เด็กหนุ่มหมุนตัวเดินไปที่ประตูนั่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระหน่ำคล้ายอารมณ์คนเคาะกำลังจะคลั่งขึ้นมา
“เดี๋ยวก็โดนดีหรอก คุณบ้าไปหรือไงพาสุห์”เสียงตัดพ้อต่อว่าดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ตัดสินใจเดินไปเปิดประตูอย่างกลัวว่าอาจมีใครซักคนในตึกนี้ที่ยังพักผ่อนอยู่ลุกขึ้นมาจัดการคนข้างนอก
พาสุห์ลอบยิ้มหน่อยๆที่แผนการแกล้งคลั่งของตัวเองได้ผลเมื่อเห็นประตูถูกเปิดแง้มหน่อยๆ ภิธารยังคงเป็นคนนิสัยเกรงใจคนอื่นเหมือนเดิมอยู่นั่นเอง
“ภีม ขอผมเข้าไปหาคุณนะ ผมรอคุณมาทั้งคืน นะครับ ผมอยากที่จะคุยกับคุณ”เด็กหนุ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วรีบพุดเมื่อมองเห็นใบหน้าคนที่อยู่ภายในห้องแล้ว
ภิธารตกใจหน่อยๆกับสภาพที่สายตามองเห็นคนอ้อนวอน เด็กหนุ่มทำใจแข็งต่อไปไม่ไหวเมื่อมองเห็นว่าฝ่ายนั้นดูอิดโรยอย่างคนที่ขาดการพักผ่อน
ประตูห้องถูกเปิดกว้างขึ้น คนภายนอกรีบแทรกกายเข้าไปอย่างดีใจสุดกำลัง เจ้าของห้องวางสีหน้าและแววตาเรียบเฉยอย่างคนที่พยามยามไม่คิดอะไร การเปิดประตูรับคนที่หัวใจพยายามต่อต้านครั้งนี้ก็แค่เพียงอยากให้เจ้าตัวเข้ามาจัดการตัวเองให้ดูเป็นผู้เป็นคนแค่นั้น ส่วนเรื่องอื่นเรื่องใดที่เจ้าตัวอาจยกมาพูดให้ใจสับสนอีก สาบานได้ว่าเขาจะไม่ฟังไม่รับรู้อะไรแล้วทั้งสิ้น
“ภีม ผมดีใจจังที่คุณยอมให้ผมเข้ามาในห้องนี้ได้อีก”พาสุห์เอ่ยบอก ยอมรับว่ารู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่ได้กลับเข้ามายืนในห้องที่ตนเคยหันหลังให้อย่างคนไม่ใยดี
“ผมว่าคุณเข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะนะครับ”เจ้าของห้องเอ่ยออกมาอย่างไม่ยินดียินร้าย ก่อนจะใจกระตุกสั่นเมื่อจำได้ว่าตัวเองยังไม่จัดการทิ้งของใช้บางส่วนที่เคยเตรียมไว้ให้คนตรงหน้าตอนแวะมาหาสมัยที่ยังเคยคุ้นเคยกัน เด็กหนุ่มก้มหน้าไม่ยอมสบตาเจ้าของสิ่งของเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินไปหยิบของใช้ของตัวเองอย่างคนคุ้นที่แล้วหันมามองตน
“แค่นี้ผมก็รู้แล้วภีม ว่าคุณยังไม่ลืมผม เปิดใจรับความจริงเถอะนะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”คนหันมองเอ่ยขึ้น ยอมรับว่ารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่มารู้มาเห็นว่าหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่ห้องนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปไหนอย่างที่เคยคาดเดา ทุกสิ่งรอบกายตอนนี้มันยืนยันชัดเจนว่าตัวตนของเขายังคงไม่จางหายไปจากความทรงจำจากเจ้าของห้องนักหรอก
“ผมยอมรับความจริงมาตลอดพาสุห์ ความจริงที่ว่าผมเหมาะที่จะอยู่คนเดียวกับโลกของผม”คนหลบตาจำใจเอ่ยขึ้น เมื่อถึงจุดหนึ่ง อารมณ์ที่กำลังแปรปรวนก็มักจะทำให้ลืมความตั้งใจเดิมได้เสมอ
“แล้วนายคาวีนั่นล่ะครับ”
“คุณพูดถึงเขาทำไม”
“ก็ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเข้าไปในโลกของคุณ อย่างที่ผมเคยเข้าไป”
“คุณเข้ามาแล้วคุณก็ออกไป คนอื่นๆก็คงจะไม่ต่างกันหรอกครับ”
“ภีม อย่าประชดตัวเองเลยนะ แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดพอแล้วที่ผมเคยไม่ดีกับคุณ”
“ผมว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลยนะพาสุห์ คุณไปล้างหน้าล้างตาแล้วก็กลับไปอยู่บนโลกของคุณอย่างเดิมเถอะ ระหว่างเราผมขอให้มันจบลงแค่นี้ เถอะนะครับ”
“ทำไมล่ะภีม ผมว่าเราเริ่มต้นใหม่กันได้นี่ครับ ถ้าเพียงคุณจะยังเป็นคนเดิม”
“คนเดิม คนเดิมที่ดูน่าเบื่อในทุกๆวินาทีที่คุณมองมาอย่างนั้นใช่หรือเปล่าครับ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ตอนนี้คุณก็น่าจะรู้ว่าผมต้องการคุณแค่ไหน”
“ผมเข้าใจครับ ถ้าคุณไม่ต้องการคุณคงไม่เรียกร้องหรอก”
“ภีม ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิดที่เคยพูดแบบนั้นกับคุณ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ตอนนี้ ผมเพิ่งรู้ว่าผมขาดคุณไม่ได้”
“ในวันที่ผมขาดคุณไม่ได้ ผมก็เคยอ้อนวอนคุณ คุณจำได้มั๊ยครับ”
“โธ่ภีม”
“พอเถอะพาสุห์ ผมไม่อยากจะรื้อฟื้นอะไรอีกแล้ว ผมเหนื่อยมามาก สงสารผมเถอะ ผมไม่อยากเดินต่อไปอีกแล้วกับหนทางที่ไม่รู้ว่ามันจะตีบตันขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ คุณกับผมมันคงไปกันไม่ได้คุณก็เคยบอก ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะนะ”
“ยังไงเราก็กลับไปเป็นอย่างเดิมไม่ได้ใช่มั๊ยภีม”
“ที่ผ่านมาคุณทำให้ผมกลัว กลัวเกินกว่าที่จะกล้ากลับไปทางเดิมได้อีกแล้วครับ”
“แล้วกับทางเส้นใหม่ของคุณล่ะครับ คุณคิดว่ามันไม่น่ากลัวหรือไง คาวีจะจริงใจกับคุณมากแค่ไหนคุณมั่นใจแล้วเหรอ”
“ผมไม่เคยคิดจะเสี่ยงเดินทางไปกับเขา ผมฝังหัวใจผมไปตั้งแต่ที่คุณบอกเลิกผมไปแล้วพาสุห์”
-
“คุณไม่อยากเดินไป แต่นายนั่นอาจจะฉุดกระชากคุณไปด้วยก็ได้ คุณก็รู้คุณเป็นคนอ่อนไหวแค่ไหน”
“แล้วไงต่อล่ะครับ คนอย่างผมมันมีอะไรที่จะต้องเสียใจได้มากกว่าอย่างที่เคยโดนมาอีกงั้นเหรอครับ”
“ผมทำร้ายคุณได้มากขนาดนั้นเลยเหรอภีม บอกผมทีสิครับ ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมให้อภัยผมแล้วเลิกประชดตัวเองแบบนี้ บางทีสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้มันอาจไม่เป็นผลดีกับตัวคุณนะ คาวีร้ายกว่าที่คุณเห็นนะ ผมเป็นห่วงคุณนะ คุณรู้ตัวหรือเปล่า”
“ผมดีใจนะพาสุห์ที่อย่างน้อยผมก็ได้ยินคำพูดที่ผมต้องการที่อยากจะได้ยินมาตลอดช่วงเวลาที่มีลมหายใจอยู่”
“แล้วทำไมคุณถึงปฏิเสธมันไปซะล่ะครับ ผมพูด ผมทำขนาดนี้แล้ว คุณยังจะกลัวผมอยู่อีกหรือเปล่า”
“แล้วทำไมคุณเพิ่งมาบอกผมตอนนี้ ตอนที่ผมต้องการคุณ คุณหายไปไหนมา ขนาดตอนที่ผมนอนหายใจรวยรินอย่างคนใกล้จะสิ้นลมผมยังไม่เคยได้เห็นได้ยินเสียงคุณเลยแม้ซักครั้ง วิวรรธน์กับโอเล่ บอกว่าคุณยุ่งอยู่ เรียนหนักซ้อมหนัก แม้ผมจะพอรู้ว่ามันอาจไม่เป็นความจริงนัก แต่ผมก็พยายาม พยามคิดว่าคุณเป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะอะไร เพราะผมยังรอ ยังรอว่าคุณจะเห็นแก่ความรู้สึกดีที่ผมเคยมอบให้คุณแล้วคุณจะมาพูดคำว่าเป็นห่วงผมไห้ผมได้ยิน”
“ผมขอโทษภีม ผมขอโทษ ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมทำใจไม่ได้ที่เห็นคุณทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนั้น”
“ทำอะไรไม่คิด คุณคิดมาตลอดใช่มั๊ยว่าคนอ่อนไหวอ่อนแอแบบผม จะเรียกร้องความสนใจจากคนบอกเลิกด้วยการฆ่าตัวตาย”
“ภีม คุณจะบอกว่าคุณไม่ได้ทำอย่างนั้นใช่มั๊ย”
“พาสุห์ ผมเสียใจนะ เสียใจมากที่คุณคิดว่าผมเป็นคนแบบนั้น ผมถามหน่อยเถอะ เคยซักครั้งมั๊ยที่ผมจะเรียกร้องอะไรจากคุณในช่วงเวลาที่เราเคยคบกันอยู่ คุณให้หันซ้าย ผมก็หันซ้าย คุณจะให้ไปขวาผมก็ไปขวา มีซักครั้งมั๊ยที่ผมเคยขัดใจคุณแล้วเรียกร้องให้คุณทำตามอย่างที่ผมต้องการ ในวันที่ผมโดนปล่อยให้โดดเดี่ยวแม้ฝนจะตกฟ้าจะร้องลมจะแรง ผมเคยเรียกร้องมั๊ยว่าให้คุณมาอยู่กับผม เดินไปกับผม คนอ่อนแออ่อนไหวคนนี้ ยอมกินคนเดียว นอนคนเดียว เดินคนเดียวมาตั้งเท่าไหร่ในวันที่คนเคยบอกรักบอกไม่มีเวลาให้ การคิดฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องสิ่งที่ต้องการไม่เคยอยู่ในหัวสมองผมเลยแม้ซักครั้ง การยืมมือใครต่อใครให้ช่วยลากคุณมาเยี่ยมมาดูแลผม ผมก็ไม่เคยคิด สิ่งที่ผมทำได้ก็คือแค่หวัง หวังลมๆแล้งๆว่าคนที่มีจิตใจอย่างมนุษย์คนหนึ่งเช่นคุณจะยอมเสียสละเวลาเที่ยวเตร่มาเหลียวแลและถามไถ่อาการคนที่คุณเคยบอกรักก็แค่นั้น แล้วในวันหนึ่งคุณก็มาจริงๆ คุณจำได้มั๊ยว่าวินาทีแรกที่คุณก้าวเข้ามาหาผมในวันที่ผมกำลังจะหมดหวัง ผมดีใจแค่ไหน ใช่สิคุณคงไม่รู้ เพราะถ้าคุณรู้คุณคงจะไม่ต่อว่าผมรุนแรงขนาดนั้น ในวันนั้นคุณรู้ตัวบ้างมั๊ยว่าคุณทำร้ายจิตใจผมขนาดไหน แต่ผมก็ยังหวัง หวังที่จะอธิบายในสิ่งที่คุณกำลังเข้าใจผิดให้กระจ่าง ผมขาเจ็บ แขขนเจ็บ แต่ผมก็ยังตะกายที่จะตามไปบอกว่าผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด แต่สิ่งที่ผมได้รับตอบกลับมาก็คือเสียงปิดประตูที่คุณฝากเอาไว้ให้ “
“แล้วคุณตกจากตึกนี้ไปได้ไงครับ”
“ตกไปได้ไงงั้นเหรอครับ เอาเถอะไหนๆผมก็เปิดใจพูดมาขนาดนี้แล้ว คุณดูนี่ซะพาสุห์ เผื่อคุณจะจำมันได้”
การ์ดสีคุ้นตาถูกหยิบขึ้นมาจากลิ้นชัก คนโชว์มือไม้สั่นอย่างคนที่พยายามควบคุมสติและอารมณ์ให้แน่วนิ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ระบายออกไปจะเป็นเหมือนเข็มนับร้อยนับพันเล่มที่พุ่งตรงเข้าทิ่มแทงคนฟังเท่าไหร่เด็กหนุ่มไม่อาจรับรู้ รู้แต่ว่าวินาทีนี้ ตอนนี้ สิ่งเดียวที่จะทำคือไถ่ความบริสุทธิ์ในการเป็นคนที่ถูกใส่ร้ายในการกระทำคืนมาจากคนตรงหน้าเสียที
พาสุห์ ใจสั่นจ้องมองการ์ดที่ถูกยื่นให้อย่างคนสับสน คนตรงหน้ากำลังจะบอกอะไรเขาอีก ทุกสิ่งที่เขาได้ยินมาทั้งหมดเมื่อครู่ ก็ทำให้เขาแทบล้มทั้งยืนให้ได้ในความคิดเลวๆของตัวเองที่เคยอคติว่าคนๆนี้อ่อนไหวอ่อนแอจนตนเองได้ต่อว่าสาดเสียเทเสียชนิดที่ไม่คำนึงถึงความรู้สึกเจ้าตัวเลยซักนิด
“ก็เพราะการ์ดแผ่นนี้ไงครับที่ทำให้ผมได้รู้ว่าจริงๆแล้วคุณได้มองผมเป็นคนแบบไหนมาโดยตลอด การ์ดนี้มันเคยจะเป็นของคุณ คุณจำมันได้มั๊ย ผมเคยตัดใจมันทิ้งถังขยะไปแล้วครั้งนึงในคืนนั้น คืนที่คุณบอกว่ามันเป็นของไร้สาระ แต่ในความรู้สึกผม คุณรู้มั๊ยว่ามันมีค่ามากกว่านั้น ผมจึงย้อนกลับไปเก็บมันมา แต่ของที่มันโดนทิ้งแล้ว มันคงจะไม่อยากอยู่กับเจ้าของมันมั้งมันจึงจะทิ้งตัวเองลงจากตึกนี้ไปอีก”
“อย่าบอกนะภีม ว่าคุณตามเก็บการ์ดแผ่นนี้จนคุณพลัดตกตึกลงไปเอง”
“ถ้าคุณจะใส่ใจผมซักนิด คุณคงจะไม่ต้องมาถามผมให้ผมระอาคุณมากกว่านี้หรอกพาสุห์”
“คุณหมายความว่าไงภีม”
“ผมพลัดตกจากตึกจนเกือบตายนะครับ ไม่ใช่หกล้มแผลถลอก คุณคิดว่าเรื่องใหญ่แบบนี้จะไม่มีบันทึกอะไรในทางคดีหรือทางการแพทย์ไว้บ้างเหรอครับ ต่อจากนี้ไปผมก็หวังนะครับว่าคุณจะเลิกคิดถึงแต่ตัวเองมากกว่าคนอื่น”
ใบหน้าคมใสของพาสุห์ชาขึ้นทันควันทันทีที่ได้ยินประโยคซัดใจที่ภิธารเอ่ยบอก ใช่สินะ เขามัวแต่มองเห็นข้อผิดพลาดของคนอื่นจนลืมมองว่าตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าใคร แล้วในวันที่ต้องการเรียกร้องให้ใครคนอื่นกลับมาเห็นใจกลับไม่คิดไม่ทำอะไรที่มันดูดีและน่าเห็นใจกว่าการเพ้อรำพันว่าตัวเองผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว ถ้าย้อนเวลาได้อีกซักนิด ในวันนั้นวันที่คนตรงหน้ายังไม่ตัดเยื่อใยจากตนได้เท่านี้ เขาน่าจะคิดจะทำอะไรที่มันมีค่ามากกว่าการมาอาละวาดประชดประชันว่าคนๆนี้อ่อนแออ่อนไหวจนสมเพช อย่างน้อยๆการติดตามสืบถามเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปของเจ้าตัวว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไงจากคนรอบข้างก็น่าจะดีกว่าการทำอะไรสิ้นคิดแบบที่ทำอยู่เช่นตอนนี้
“ภีม ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างละอายใจ น้ำในตาทำท่าจะไหลลงซะให้ได้ เมื่อเห็นคนอีกฝั่งฝืนกลั้นความรู้สึกที่คงเจ็บปวดไม่แพ้เขาเอาไว้จนตัวเกร็ง
“ภีม ขอการ์ดนั้นให้ผมนะ ในวันนี้ผมต้องการมัน นะครับ”น้ำในตาไหลออกมาในที่สุดพร้อมๆกับประโยคขอร้องที่เอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือ สัญชาตญาณในใจบอกให้รับรู้ว่าเนื้อความในการ์ดนั้นคงจะสื่อถึงความรู้สึกของคนที่ยื่นให้เขาในคืนนั้นได้ดี
“ผมพยายามทำใจที่จะทิ้งมันหลายครั้ง แต่แล้วผมก็ทำไม่ได้ซักที แต่วันนี้ พอผมได้ระบายความรู้สึกกดดันกดทับภายในใจผมออกไป ผมว่าผมพร้อมที่จะทิ้งมันไปได้แล้วล่ะพาสุห์ คุณเคยไม่ต้องการมันยังไง วันนี้ก็อย่าเสียดายมันเลยนะครับ ขอให้ความรู้สึกใดๆที่ผมส่งถึงคุณผ่านมันจมอยู่กับผมตลอดไปเถอะ”คนถูกขอเอ่ยขึ้นเสียงเย็นแต่ทว่าเครือสั่นอยู่ในที น้ำในตาได้หยดไหลลงมาเช่นกันกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า สองมือกำลังจะยกฉีกสิ่งที่ในใจเคยอยากทิ้งทำลายแต่ทำไม่ได้ให้มันขาดสิ้นไปซะที
“ไม่นะภีม ผมขอร้องอย่าทำลายมันเลยนะส่งมันให้ผมเถอะ ผมรู้ว่าวันนี้ผมอาจไม่มีค่าที่จะได้มันจากคุณ แต่คุณทำให้ผมรู้สึกว่าผมเลวชาติได้ขนาดนี้ คุณอย่าทำให้ผมเสียใจไปจนตลอดชีวิตเลยนะ ถึงเราจะกลับไปคบกันอีกไม่ได้ แต่อย่างน้อยให้ผมได้เก็บสิ่งดีๆจากคนดีๆอย่างคุณไว้กับผมเถอะนะ”คนเห็นท่าทีเอ่ยฟูมฟายขอร้องใหม่ แต่นั่นก็ใช่ว่าจะทำให้อีกฝ่ายใจอ่อนลงได้ นิ้วมือของเจ้าตัวค่อยจับมุมการ์ดแผ่นนั้นแล้วลืมฉีกมันลงอย่างคนใจเย็น สองคนมองสบตากันผ่านม่านน้ำตากันและกันพร้อมๆกับภาพในอดีตได้หวนตีย้อนกลับมาจนต่างฝ่ายต่างก็หยุดกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ไม่ได้
-
การ์ดแผ่นนั้นกำลังจะโดนภิธารฉีกขาดให้แยกออกจากกัน พาสุห์ใช้สำนึกสุดท้ายของตัวเองนั่งคุกเข่าลงอย่างคนสิ้นท่า ที่ต้องทำแบบนี้เพราะเด็กหนุ่มหมดเรี่ยวแรงที่ตรงเข้าแย่งของสิ่งนั้น ในใจมันละอายจนเกินที่จะทำกิริยาป่าเถื่อนแบบนั้นได้อีก นาทีต่อจากนี้คนที่จะชี้เป็นชี้ตายในเรื่องความรู้สึกต่างๆไม่ใช่เขาอีกต่อไปแล้ว เพราะที่ผ่านมาเขาถือกรรมสิทธ์นั้นมาจนทำให้เรื่องราวเลวร้ายเหลวแหลกจนไม่เป็นชิ้นดี
ชิ้นส่วนการ์ดนั้นค่อยๆโปรยหล่นลงตรงหน้า คนคุกเข่ามองมันอย่างเจ็บปวด ลายมือที่คุ้นตาค่อยๆผ่านมาให้เห็นเป็นตัวอักษร แต่นั้นก็ไม่ทำให้เด็กหนุ่มจับมันมาปะติดปะต่อได้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นมันสื่อผ่านเรื่องราวว่ายังไง จนที่สุดชิ้นส่วนการ์ดที่หล่นผ่านสายตาเป็นชิ้นสุดท้ายก็ทำให้เด็กหนุ่มพออ่านเนื้อความได้ว่า
...อย่าทำร้ายผมอย่างที่คนอื่นเคยทำร้าย...ชิ้นส่วนนั้นถูกหยิบขึ้นมา ก่อนที่คนหยิบจะเริ่มนึกทวนอะไรหลายๆอย่าง ข้อความนี้มันหมายความว่ายังไงกัน
“ภีม ก่อนมาเจอผม คุณเคยมีใครมาแล้ว แล้ว แล้วพวกเขาทำร้ายคุณใช่มั๊ย”เด็กหนุ่มลุกขึ้นเอ่ยถาม คนถูกถามมองสบตานิ่งก่อนจะตัดสินใจเอ่ย
“เราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้วพาสุห์ ออกไปจากชีวิตผมซะเถอะ คนที่คุณละเมอหาคงรอคุณอยู่”
“ไม่ภีม ผมเชื่อไม่ได้ละเมอถึงพิธอย่างที่คุณเข้าใจ”
“ไม่มีประโยชน์ที่เราจะคุยกันเรื่องนี้อีกพาสุห์”
“มีสิ ผมยอมรับนะหากว่าคุณจะผลักใสผมไปด้วยเพราะคุณทนพฤติกรรมเลวๆผมไม่ไหว แต่ผมไม่ยอมรับที่คุณจะไล่ผมไปจากชีวิตเพราะด้วยคิดว่าผมมีนิพิธไว้ในใจอีกคน”
“คุณละเมอถึงเขา คุณบอกให้เขาโทรมาบอกผมว่าเขาเป็นคนใหม่ของคุณ แบบนี้คุณจะให้ผมคิดยังไงได้ล่ะครับ”
“ภีม ผมเปล่าให้เขาโทรมาหาคุณเรื่องที่คุณกล่าวหานะ ส่วนเรื่องละเมออันนี้ผมไม่รู้ แต่ผมสาบานได้นะครับว่าตอนนี้วินาทีนี้ คุณมีค่าสำหรับผมมากแค่ไหน คุณต้องเชื่อผมนะ ผมไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว อะไรที่มันบังตาเราสองคนอยู่จนเกือบทำร้ายกันและกันขอให้มันผ่านไปเถอะนะครับ ถึงแม้ว่าวันนี้คุณจะยังยืนยันว่าให้อภัยกับสิ่งที่ผมทำผ่านๆมาไม่ได้ แต่ผมขอร้องได้มั๊ยว่าถ้าเราจะจากกันขอให้เราจากกันด้วยความเข้าใจ นะครับ ผม ผมไม่อยากให้เราเดินหนีจากกันด้วยความรู้สึกแบบนี้” เงียบ บรรยากาศภายในห้องกลับมาสงบลงอีกครั้ง ภิธารเหนื่อยใจที่จะเอ่ยโต้ตอบใดๆกลับไป เด็กหนุ่มได้แต่มองสบตาคนอ้อนวอนอย่างคนกำลังสบสนภายในใจ
“เชื่อผมนะภีม ว่าตอนนี้ในใจผมมีแค่คุณคนเดียว”พาสุห์ชิงเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าแววตาอีกฝ่ายเริ่มมีเค้ารอยเดิมอย่างที่ตนเคยเห็นแม้ในรอยนั้นจะยังมีคราบน้ำตาเหลืออยู่ก็ตาม แต่ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเอ่ยอะไรออกมา หนึ่งเสียงที่ไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน
“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ ท่าทางเครียดกันเชียว”เสียงที่แทรกเข้ามานั่นทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ภิธารรีบปาดน้ำตาทิ้งไป ไม่ต่างจากพาสุห์ที่ทำเช่นเดียวกัน
“คาวี คุณเข้ามาได้ไง”คนปาดน้ำตาก่อนเอ่ยถามคนมาใหม่
“ก็ประตูไม่ได้ล็อคนี่ครับ”คาวีเอ่ยตอบ พลางสังเกตท่าทีของทั้งสองคน แต่ก็มองดูได้ไม่นานนักเมื่อเจ้าของห้องเอ่ยขัดขึ้นซะก่อน
“แล้วคุณมาทำไมครับ”
“ก็มาอธิบายเรื่องเมื่อคืนไงครับ และก็คิดถึงคุณด้วย”คนถูกขัดจังหวะเอ่ยตอบ พยายามสังเกตอาการคนที่มาหาเจ้าของห้องนี้ก่อนตนใหม่ มันเกิดอะไรกันขึ้น ทำไมนัยน์ตาของนายนี่ถึงช้ำบวมอย่างกะผ่านการร้องให้มาอย่างหนักซะอย่างนั้น
“ดูเหมือนว่านายจะเร็วกว่าฉันนะพาสุห์ มาแก้ต่างอะไรให้ตัวเองล่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักอย่างคะนองปาก ก่อนหน้านี้จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก็ช่างไม่สนใจ การได้ยั่วโมโหคนอื่นเป็นสิ่งที่เขาต้องทำต่างหาก
“จะแก้ต่างอะไรก็ไม่เกี่ยวกับนาย”พาสุห์เอ่ยตอบ มองสบตาคนกลางแวบหนึ่ง ก่อนจะใจหายวูบเมือฝ่ายนั้นเลือกที่จะเข้าข้างคนเพิ่งมาถึงโดยการเอ่ยไล่ตนทางอ้อม
“พาสุห์เขาจะกลับแล้วล่ะครับ คาวีมีอะไรจะคุยกับผมก็รอแป็บนึงนะครับ ผมขอล้างหน้าล้างตาก่อน”พูดจบคนพูดก็ทิ้งสายตาเย็นชามาทางฝ่ายที่ยืนอึ้งก่อนจะเดินหายเข้าห้องน้ำไป
“กลับบ้านก็ขับรถดีๆนะพวก ท่าทางยังไม่สร่างดีเลยนี่”คาวีเอ่ยยั่วโทสะต่อ ก่อนจะเดินข้ามกองกระดาษที่กองอยู่พื้นห้องอย่างไม่สนใจว่าคนมองตามหลังจะมองดูด้วยความรู้สึกใด
-
เอาละซี พาสุห์อย่าเพิ่งทิ้งภีมไปนะ :a6: :a6: :a6: :a6:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เศร้าครับ
-
อย่าทำร้ายกันมากไปกว่านี้เลย
รอตอนจบอยู่นะครับ
:oni1: :oni1:
-
ที่อื่นจบไปกันหมดแล้ว เหลือที่นี่ วันนี้ก็ ขอรวดเดียวจบเลยละกันครับ
.
.
.
.
Lonely Love หัวใจขอมีรักแค่สักครั้ง.......ตอนอวสาน
.
.
.
.
.
วิวรรธน์คุยบ่นกับแม่ในตอนเช้าว่าอดห่วงพาสุห์ไม่ได้ถึงเรื่องที่ตึงตังขับรถออกไปเมื่อคืนทั้งๆที่ตัวเองยังไม่สร่างเมาดีแบบนั้น
“จะโดนตำรวจจับไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เมื่อพยายามติดต่อไปหาตอนที่เพิ่งตื่นมาแต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมรับสายตน
“ไม่หรอกมั้ง คิดอะไรมาก ว่าแต่เมื่อคืนทำไมถึงปล่อยให้พาสุห์ดื่มมาขนาดนั้นล่ะ ไม่ดูเพื่อนเลยนะเรา”แม่ให้ความเห็นก่อนจะเอ่ยต่อว่า ลูกชายมองสบตาแบบไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ผู้เป็นแม่เลยเอ่ยต่อ
“ไม่บอก แม่ก็พอจะรู้เองได้ วัยรุ่นมันจะมีอาไร้ ถ้าไม่ใช่เรื่องรักๆใคร่ๆ”
“พูดไปนั่นน่ะแม่”วิวรรธน์ว่าแม่อย่างเขินอายอยู่ในที ก็นางเองก็รู้ถึงพฤติกรรมของตนกับพาสุห์ก็เลยรู้สึกแปร่งๆกับการที่แม่เอ่ยถึงเรื่องรักแบบนี้
“อ้าวก็แม่พูดเรื่องจริง แม่ได้ยินหมดแหละว่าเพื่อนเราน่ะนอนละเมอถึงชื่อ ภีม ภีม อะไรนั่น สองคนนั่นทะเลาะกันมาเหรอ”
“มะ แม่ว่าไงนะครับ ไอ้พาสุห์มันละเมอถึงใครนะครับ”
“ก็คนชื่อภีมไง ทำไมเหรอ”
“มันละเมอว่าไงครับ บอกผมทีแม่ว่ามันละเมอว่าอะไร”
.
.
.
.
.
“จริงเหรอไอ้วรรธน์ แบบนี้ก็เท่ากับว่าไอ้พาสุห์มันกลับตัวกลับใจแล้วจริงๆน่ะสิ”โอเล่เอ่ยขึ้นอย่างคนรู้สึกผิดหน่อยๆหลังจากที่ได้ยินได้ฟังสิ่งที่เพื่อนหนุ่มบอกเล่าผ่านโทรศัพท์ให้ฟังถึงพฤติกรรมของเพื่อนอีกคนที่มีต่อคนน่าสงสารคนหนึ่ง
“อืม ฉันก็ว่างั้นแหละ ดูท่ามันจะสำนึกผิดเอามากๆด้วย เมื่อคืนฉันก็สังเกตมันตลอด ตอนที่มันเห็นภีมกับคาวีอยู่ด้วยกันมันถึงกับร้องไห้เลยว่ะ”
“จริงเหรอ ตายแล้ว นี่ฉันจะบาปมั๊ยเนี่ยที่เป็นหนึ่งในตัวการแกล้งมันแบบนี้”
“ไม่หรอก ว่าแต่ว่าตอนนี้มันจะคุยจะเคลียร์กับภีมได้หรือยังไม่รู้ถึงสิ่งที่มันละเมอเมื่อคืนนี้”
“คงยากว่ะแก ถ้าฉันเป็นภีม ฉันก็คงจะยอมยกโทษให้ไอ้พาสุห์มันยากว่ะ ไหนจะโดนตบ ไหนจะตามไปดูแลแล้วยังเผลอละเมอชื่อคนอื่นให้ได้ยินอีก”
“พูดถึงตอนนี้ฉันก็ยังอึ้งอยู่เลยว่ะ ตอนที่แม่ฉันบอกว่าไอ้พาสุห์มันละเมอให้นายพิธนั่นช่วยบอกเรื่องจริงกับภีมทีว่าแท้จริงแล้วคาวีเป็นคนแบบไหน แม่บอกว่าคำมันก็ละเมอว่ารักภีม เป็นห่วงภีม ขอโทษภีม เฮ้อ นี่ถ้าฉันดึงภีมไว้นานอีกหน่อย ฉันว่าสองคนนี้อาจจะเริ่มต้นกันใหม่ก็ได้”
“ได้แน่เหรอแก แกอย่าลืมนะว่าตอนนี้ภีมเขามีใครคอยเทียวไล้เทียวขื่ออยู่”
“คาวีนั่นน่ะเหรอ จะว่าไปมันก็เลวชาติยิ่งกว่าเพื่อนเราอีกนะโว้ย เรานี่ไม่น่าหูหนวกตาบอดไปเข้าข้างมันเลยว่ะ”
“ทำไงได้วะ ก็ตตอนนั้นมัวแต่หมั่นไส้ไอ้พาสุห์นี่”
“อืม แล้วนี่ภีมจะเผชิญอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้”
“ทำไมแกไม่ลองโทรไปหาเขาดูล่ะ”
“โทรไปแล้วทั้งหาทั้งคู่แหละทั้งไอ้พาสุห์และก็ภีม แต่ไม่มีใครยอมรับสายฉันซักคนเลย”
“เหรอ เอ้ย หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั่นอ่ะ”
.
.
.
.
.
ภายในห้องของภิธาร สิ่งที่โอเล่คาดเดาไม่ได้ผิดไปนัก เมื่อในตอนนี้คาวีได้เผยธาตุแท้ของตนอย่างที่คนเผชิญหน้าคาดเดาไม่ถึง
เพี๊ยะๆๆ เสียงฝ่ามือดังกระทบใบหน้าภิธารซ้ำถึงสามฉาดก่อนที่ร่างทั้งร่างนั้นจะเซล้มคว่ำด้วยแรงผลัก จากน้ำมือคนเผยธาตุแท้ การที่เหตุการณ์ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเมื่อซักครู่เด็กหนุ่มได้ต่อสู้ดิ้นรนขัดขืนตอนที่คนทำร้ายกำลังจะทำอย่างที่ใจหมายคือยัดเยียดรสรักตนให้เขาได้ลิ้มลอง
“เล่นตัวนักใช่มั๊ยมึง ทำไม มึงกลัวจะท้องหรือไงถ้ามีอะไรกะกู โธ่เอ้ยไอ้ดัดจริต มึงคงคิดว่ากูจะพิสวาสมึงขนาดที่จะรอๆๆ อย่างที่บอกงั้นเหรอ”เสียงตวาดดังลั่นห้องจากปากคนฟาดฝ่ามือ เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากเก็บกลั้นความเจ็บปวดกลั้นใจถามออกไปอย่างคนมีสติทั้งๆที่ตอนนี้ยังพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นยืนไม่ได้
“คาวี ทำไมคุณทำกับผมแบบนี้ ผมไปทำอะไรให้คุณ”
“เหตุผลง่ายๆ กูหมั่นไส้มึงไงไอ้ทุเรศ โธ่โว้ย เล่นตัวยังกะตัวเองเป็นผู้หญิง มึงคิดว่ามึงเป็นแม่เนื้อทองหรือไง ใครถึงแตะต้องไม่ได้”คาวีชี้หน้าว่าอย่างเกรี้ยวกราด พอเห็นฝ่ายโดนว่ากำลังจะยันกายลุกได้ ก็ตรงเข้าไปตบซ้ำเข้าไปอีกฉาดจนฝ่ายนั้นล้มฟุบลงไปอีกจึงเอ่ยต่อด้วยความสาใจ
“อย่างมึงต้องโดนแบบนี้และถึงจะรู้สำนึกว่าอย่ามาเล่นตัวกะคนอย่างกูไอ้หน้าจืด”
“คาวี ผมเคยคิดนะว่าคุณคงไม่ได้ดีไปกว่าใคร แต่ผมไม่นึกเลยว่าคุณจะเลวได้มากกว่าที่ผมคิด”ภิธารหันหน้าอันบอบช้ำมาบอก น้ำตาแห่งความเจ็บกายเริ่มรินไหล เด็กหนุ่มนึกไม่เข้าใจในความโชคร้ายของตัวเอง เมื่อซักครู่ก่อนหน้านี้ พาสุห์ก็ตามมาเหยียบย้ำซ้ำเติมให้หัวใจเจ็บเจียนตาย มาวินาทีนี้ ร่างกายก็ต้องมาบอบช้ำเจ็บปวดจากน้ำมือคนที่ทำท่าว่าจะมาดี
“อย่างนี้หรือที่มึงเรียกว่าเลว กูจะบอกให้นะ แค่นี้มึงยังโดนน้อยไปกว่าคนอื่นไอ้โง่”
“น้อยกว่าคนอื่น นี่อย่าบอกนะว่าคุณป่าเถื่อนแบบนี้เป็นประจำ”
“เออ กุชอบทำแบบนี้กะคนที่กูหมั่นไส้จะทำไม”
“คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน บ้านเมืองมีขื่อมีแปรนะ”
“มีขื่อมีแปรแล้วไง กูเป็นลูกใครมึงลืมแล้วเหรอ”ถึงนาทีนี้ คนเจ็บตัวถึงกับอึ้ง ใช่สินะ คนตรงหน้าตอนนี้เป็นลูกนายตำรวจใหญ่นี่ มิน่าล่ะ คำพูดคำจาและการกระทำของมันถึงได้หยาบร้ายอย่างไม่เกรงอะไรเลย
.
.
.
.
.
ในระหว่างที่สองคนในห้องนั้นกำลังเปิดศึกกวิวาทกันอยู่โดยที่ฝ่ายเจ้าของห้องเป็นฝ่ายที่เพลี่ยงพล้ำตลอดนั้น คนที่เพิ่งกลับออกมาก็ได้ขับรถกลับบ้านด้วยอาการเลื่อนลอย เด็กหนุ่มเห็นแล้วว่าเพื่อนๆพยายามโทรติดต่อเพียงไร แต่จิตใจตอนนี้มันห่อเหี่ยวจนไม่อยากที่จะคุยกับใครจึงตัดสินใจไม่รับสายใครซะดื้อๆ จนในที่สุดเมื่อเวลาและระยะทางผ่านไปช่วงหนึ่ง คนที่โทรมาหาใหม่เป็นคนนอกกลุ่ม เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจรับสาย
“พาสุห์ ทำอะไรอยู่ครับนี่ผมพิธเองนะ”นิพิธเอ่ยถามเมื่อการติดต่อสื่อสารของตนเป็นผลสำเร็จ
“ขับรถอยู่ครับ พิธโทรมามีอะไรครับ”
“คือผมมีเรื่องอยากสารภาพผิดกับคุณน่ะครับ”
“สารภาพผิดกับผม เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องที่คุณขอร้องให้ผมช่วยเหลือเกี่ยวกับภิธาร”
“เรื่องที่ผมให้คุณโทรไปบอกเขาเกี่ยวกับนายคาวีนั่นเหรอครับ”
“ใช่ครับ คือจริงๆแล้วผมไม่ได้โทรไปเตือนภิธารอย่างที่คุณขอ”
“เรื่องนี้ผมรู้แล้วครับ”
“ระ รู้แล้ว จากใครครับ”
“ภีมเป็นคนบอกผมเอง เมื่อคืนผมไปหาเขา และรอจนถึงเช้า”
“พาสุห์ แล้ว ขะ คุณโกรธผมมั๊ยครับ”
“เฉยๆครับ เพราะถึงยังไงนาทีนี้ตอนนี้ คาวีก็อยู่ในสายตาภีมมากกว่าผม ผมกับเขาคงจะจบกันแล้วจริง”
“พาสุห์ เสียงคุณสั่น คุณกำลังร้องให้เหรอครับ”
“ก็นิดหน่อยครับ ไว้อาลัยให้กับความโง่เขลาตัวเอง อย่าถือสาผมเลยนะ”
“โธ่พาสุห์ อย่าเพิ่งท้อนะครับ ผมเอาใจช่วย ยังไงคุณก็อย่าให้คนของคุณไปข้องแวะกับคาวีเด็ดขาดนะครับ มันไม่คุ้ม”
“ผมทำอะไรต่อไปไม่ได้แล้วพิธ ผมมันคนเคยเลว เลวจนจะกลับมาเป็นคนดีในสายตาเขาอีกไม่ได้แล้ว บางทีเขาสองคนอาจจะรักกันอย่างที่พิธบอกผมก็ได้”
“เป็นไปไม่ได้พาสุห์ อย่าคิดแบบนั้นเลยนะครับ คาวีมันเลว เลวเกินกว่าที่จะรักใครได้ เชื่อผมนะพาสุห์ อย่าถอดใจ คุณต้องดึงคนของคุณออกมาจากคาวีให้ได้ ก่อนที่เขาจะโดนอย่างที่ผมโดน”
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ ตอนนี้สองคนนั้นกำลังอยู่ด้วยกัน เขาอาจกำลังฝากรักกันอยู่ก็ได้”
“อยู่ด้วยกันเหรอครับ แย่ล่ะ พาสุห์ คุณกลับไปหาภิธารเดี๋ยวนี้เลยนะครับ คาวีมันไปที่นั่นมันไม่ได้ไปดี”
“หมายความว่าไงครับ”
“ก็เมื่อคืนนี้ผมโดนคาวีพามาซ้อมอีกแล้วน่ะสิครับ เผอิญผมเข้าไปขัดจังหวะตอนที่มันกำลังจะพาภิธารไปไหนซักแห่ง”
“นี่พิธโดนพวกมันซ้อมอีกแล้วเหรอครับ แล้วเป็นอะไรมากมั๊ย”
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ หนีกลับห้องได้แล้ว แต่คนที่คุณควรจะห่วงตอนนี้คือภิธารนะครับ เมื่อคืนผมได้ยินเต็มหูว่าคาวีจะลงมือจัดการภิธารเสียทีเพราะหมั่นไส้มานาน ผมพยายามติดต่อภิธารเขาไปแล้ว แต่เขาไม่ยอมรับสายผม พาสุห์ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณแล้วนะครับที่จะแสดงความจริงใจให้ภิธารเห็น กลับไปหาเขานะครับ ป่านนี้จะโดนอย่างที่ผมเคยโดนอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ผมพอแล้วพิธ ผมไม่อยากกลับไปทำร้ายจิตใจภีมได้อีกแล้ว เมื่อเช้าเราคุยกันกระจ่างทุกเรื่อง จากนี้ไปผมกับเขาคงเป็นเส้นขนานกันแล้วจริงๆ”
“พาสุห์ทำไมคุณคิดแบบนี้ ถ้าคุณไม่กลับไปนะ บอกผมมาว่าภิธารเขาพักอยู่ที่ไหน ผมเคยพลาดท่ารักษาหางไอ้คาวีมันมาแล้ว คราวนี้ผมคงไม่ยอมให้มันไปทำเลวๆกับใครได้อีก”
-
ภายๆในห้องๆเดิม ภิธารร้องโอดโอยลั่นเมื่อรู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหวจากการถูกจิกรั้งหนังศีรษะในขณะที่เด็กหนุ่มฮึดลุกเพื่อจะวิ่งนี้ออกจากห้องอัปยศของตนห้องนี้
“คาวี คุณจะทำอะไรผม ปล่อยผมนะ โอ้ย”เด็กหนุ่มร้องอีกเมื่อร่างบอบช้ำถูกกะชากไว้จากคนจิกรั้งหนังศีรษะ
“จะไปไหน คิดเหรอว่าวันนี้มึงจะรอดมือกูไปได้ไอ้หน้าอ่อน เข้าหาดีๆไม่ชอบมึงก็ต้องโดนแบบนี้แหละ กูล่ะเกลียดนักอีพวกเล่นตัวจนเกินงามอย่างมึงเนี่ย”คนฉุดกระชากเหวี่ยงร่างสูงบางในอุ้งมือกลับลงไปที่เตียงนอนกลางห้อง ก่อนจะตามขึ้นไปกดทับแล้วจับพลิกร่างนั้นให้นอนหันหลังแล้วจัดการไพร่มือเจ้าตัวไว้อย่างรุนแรง
“โอ้ย ผมเจ็บคาวี ผมเจ็บ”คนข้างล่างร้องลั่นเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งแขนและมือ
“เจ็บสิดี เกิดมามึงเคยโดนข่มขืนมั๊ย ถ้าไม่เคยกูจะทำให้ดู แล้วมึงจะติดใจ”คนขึ้นทับข้างบนเอ่ยขึ้น ก่อนจะพยายามใช้มือข้างหนึ่งของตนจัดการกับกางเกงของเหยื่อให้หลุดร่นลง
“คาวีคุณอย่าทำแบบนี้ ผมขอร้อง ผมขอร้องปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไปนะ”ภิธารพอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนจึงเอ่ยขอร้องขึ้นใหม่พลางดิ้นกายขัดขืนการกระทำของคนเบื้องหลัง แต่ดิ้นไปได้ซักพัก เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกคาวีใช้มืออีกข้างมากดศีรษะตนกดทับกับหมอน
ในขณะที่ลมหายใจวิ่งเข้าไปได้ไม่เต็มปอดดีนัก สองมือที่เป็นอิสระแล้วพยายามไขว่คว้าบนอากาศอย่างเลื่อนลอยเพื่อส่งสัญญาณให้คนกดทับร่างตนรู้ว่าตนกำลังจะขาดใจเผื่อฝ่ายนั้นจะเห็นใจยอมปล่อยตนให้พ้นจากนาทีทรมานนี้บ้าง
คาวียิ้มร้ายอย่างสาใจเมื่อเห็นอาการคนนอนคว่ำหน้าจากน้ำมือตนกำลังดิ้นรนอย่างคนทุรนทุราย มือหนึ่งของเด็กหนุ่มยังไม่ยอมปล่อยจากการกดศีรษะเหยื่อ และอีกมือข้างหนึ่งก็ยังพยายามที่จะปลดกางเกงเหยื่อลงให้ได้ และมันก็เกือบจะเป็นผลสำเร็จถ้าไม่ติดที่ว่าได้มีเสียงเคาะประตูห้องดังเรียกซะก่อน
“ภีม ภีม เปิดประตูให้ผมทีภีม”เสียงแว่วๆของพาสุห์นั้นเองที่ดังเข้ามา คนกำลังจะขาดใจตายนึกใจชื้นที่ได้ยิน แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อาจที่จะส่งสัญญาณออกไปได้ว่าตนกำลังเผชิญกับนาทีโหดร้าย ร่างทั้งร่างได้แต่ดิ้นรนไปมาและส่งเสียงร้องอู้อี้ภายในลำคอ
“มึงย้อนกลับมาทำไมวะ”คาวีเอ่ยออกมาอย่างคนหัวเสีย เด็กหนุ่มเผลอปล่อยให้คนนอนดิ้นเป็นอิสระเมื่อกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดว่าจะทำเช่นไรดี
ภิธารถือโอกาสที่ร่างกายตนผ่อนคลายจากการกดทับฮึดแรงเป็นครั้งสุดท้ายพลิกกายลุกขึ้นผลักคนกดทับร่างออกไปจนฝ่ายนั้นผงะ
“ไอ้สารเลว”เด็กหนุ่มแผดเสียงด่าใส่หน้าคนผงะแล้วตัดสินใจยกฝ่ามือขึ้นฟาดใส่ใบหน้านั้นสุดแรง คาวีหน้าหันสะบัดไปตามแรงตบ ในจังหวะนั้นคนตบถือโอกาสลุกกระโดดลงจากเตียงวิ่งตรงไปปลดล็อคประตูห้องทันที
“พาสุห์ ช่วยผมด้วย”ทันทีที่เห็นร่างคนที่ยืนร้อนรนอยู่หน้าประตู เด็กหนุ่มโผเข้าจับมือคนๆนั้นปล่อยโฮทันที
“ภีม คุณเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”พาสุห์พอเห็นใบหน้าบอบช้ำและผมเผ้าที่รุงรังของคนโผเข้าหาก็ตกใจถาม แต่เด็กหนุ่มไม่รอที่จะฟังคำตอบใดๆเมื่อสายตาคมวาวมองผ่านเข้าไปในห้องแล้วเห็นว่าใครคนหนึ่งกำลังนั่งสะบัดหัวเหมือนไล่อาการมึนอะไรซักอย่าง
“คาวี มึงทำร้ายภีมใช่มั๊ย ไอ้สารเลว”เสียงตวาดลั่นนั่นดังให้คนไล่อาการมึนจากการโดนตบสุดแรงเกิดหันมองที่มาของเสียง ในวินาทีนั้นใบหน้าคมคายของเด็กหนุ่มพลันได้หงายลงไปฟุบลงกับที่นอนจนมึนซ้ำสองเมื่อรู้สึกได้ว่าในจังหวะหันมองนั้นโดนหมัดของเจ้าของเสียงนั่นซัดตรงเข้าปลายคางเต็มๆ
“มึงชอบซ้อมคนอื่นนักใช่มั๊ย มึงชอบนักใช่มั๊ยไอ้สวะ”พาสุห์เอ่ยตวาดเสียงดุซ้ำเมื่อเห็นเหยื่อกำปั้นตนฟุบไปแล้วไม่เป็นท่า เด็กหนุ่มยื่นมือไปกระชากคอเสื้อฝ่ายนั้นขึ้นแล้วจัดการกำหมัดชกกระแทกใบหน้านั่นเข้าไปใหม่ ก่อนจะจัดการขึ้นคร่อมร่างและละเลงหมัดลงไปอีกอย่างไม่ให้คนข้างล่างตั้งตัว
“พาสุห์ พอก่อนครับพอก่อน” หนึ่งเสียงร้องห้ามตอนที่คนโดนต่อยกำลังเลือดอาบ ไม่ใช่เสียงภิธารที่เอ่ยห้ามเพราะตอนที่เด็กหนุ่มหันมามองก็เห็นคนๆนั้นเอาแต่นั่งกอดตัวเองตัวสั่นงันงกอยู่กับพื้น ในขณะที่เริ่มมีผู้คนแห่มาดูเหตุการณ์แล้ว
“นิพิธ คุณห้ามผมทำไม ไอ้นี่มันต้องโดนแบบนี้แหละ”พาสุห์หันไปเอ่ยกับคนร้องห้ามตัวจริง เมื่อเห็นเจ้าตัวโผล่มาในตอนนั้น
“ใช่มันควรโดนแบบนี้ แต่ผมขอเป็นคนลงมือบ้างได้มั๊ย”ฝ่ายนั้นเอ่ยบอก เด็กหนุ่มจึงพยักหน้าเข้าใจยอมปล่อยร่างคนนอนหมอบให้เป็นอิสระ ร่างนั้นยันกายจะลุกขึ้นตอนโดนปล่อย แต่แล้วก็ต้องนอนหงายลงไปใหม่เมื่อสัมผัสได้ถึงปลายเท้าใครคนหนึ่งที่ถีบเข้ายอดอก
“พิธ พอแล้ว เดี๋ยวมันตาย”พาสุห์ดึ้งรั้งเจ้าของปลายเท้าเอาไว้เมื่อเห็นเจ้าตัวจะตรงเข้าไปกระทืบซ้ำถึงคนนอนหงายจมกองเลือดอยู่บนเตียง นิพิธยอมฟังทั้งๆที่ยังไม่สาใจดี เด็กหนุ่มหลบไปยืนหมอบอยู่มุมหนึ่งภายในห้องจ้องมองคนที่ตนเคียดแค้นอย่างสะใจอยู่ในที พาสุห์แยกตัวเพื่อไปดูอาการคนนั่งตัวสั่นที่พื้น ในจังหวังนั้นสิ่งที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น คนที่ว่านอนหงายหายใจรวยรินได้ดีดตัวขึ้นมาใหม่แล้วใช้ความไวคว้าเอากรรไกรที่ถูกวางไว้บนลิ้นชักหัวเตียงวิ่งโผเข้าใส่คนเดินหันหลังให้
“พาสุห์ ระวัง!!”นิพิธร้องลั่นเสียงหลงเมื่อเห็นคาวีเงื้อมือวิ่งถือกรรไกรตรงไปเหมือนจะจ้วงแทงร่างคนกำลังเดินไปหาคนรัก
พาสุห์ได้ยินเสียงร้องเรียก หันกลับมามองทางเดิม เด็กหนุ่มตกใจตัวเย็นตาเบิกโพลง เมื่อเห็นคมกรรไกรกำลังจะจ้วงแทงลงมาที่ร่างตนแล้ว
“ไม่!!!”นิพิธที่ยืนเห็นเหตุการณ์ร้องลั่นขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าคมกรรไกรจ้วงเข้าใส่จมหน้าอกด้านซ้ายของใครบางคนอย่างจังจนเลือดพุ่งไปทั่วพื้นห้อง
“ภีม ภีม คุณอย่าเป็นอะไรนะภีม คุณทำแบบนี้ทำไมภีม คุณทำแบบนี้ทำไม ฮืออๆๆ”พาสุห์ร้องให้อย่างคนเสียสติเมื่อตรงเข้าช้อนร่างเหยื่อคมกรรไกรที่จมปักอยู่บนหน้าอกด้านซ้าย เด็กหนุ่มจำได้ถึงวินาทีที่ตนโดนผลักร่างสุดแรงจนร่างเซกระเด็นไปจากเงื้อมือมัจจุราชฉิวเฉียด ภิธารเป็นคนผลักร่างเขาหนีแล้วเจ้าตัวเข้ามายืนแทนที่จนโดนปลายแหลมคมจากกรรไกรปักลงกลางอกด้านซ้ายจนจมลึก
“ภีม แข็งใจไว้นะ คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ คุณอย่าทิ้งผมไป อย่าทิ้งผมไปนะ ทำใจแข็งไว้ผมจะพาคุณไปหาหมอ”คนรอดเงื้อมือมัจจุราชเอ่ยเรียกพลางเขย่าร่างคนที่นอนตาเหลือกตัวเกร็งอย่างตกใจสุดขีด เด็กหนุ่มไม่สนใจแล้วว่าเหตุการณ์รอบกายจะเป็นอย่างไรแล้ว นาทีนี้ ตอนนี้เขาห่วงคนที่อยู่ในอ้อมกอดเท่านั้น เด็กหนุ่มไม่กล้าทำอะไรกับด้ามกรรไกรที่โผล่อยู่เหนือเนินอกคนตาเหลือกนั่น คนๆนั้นเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไร้ถึงเสียงที่ว่าจะลอดออกมาให้ได้ยิน เลือดสีสดทะลักออกจากทางปากคนจะพูดแทนเสียงเจ้าตัว ตามด้วยอาการชักกระตุกเป็นครั้งๆที่เหมือนจะปลิดหัวใจคนชูร่างให้ปลิวหายไปด้วย
“ภีม ไม่นะภีม อย่าเป็นอะไรไปนะครับ ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ผมที ช่วยภีมที ช่วยภีมที”คนหัวใจจะปลิวขอร้องคนรอบกายที่ตอนนี้กำลังวุ่นกับการเข้าจับกุมคนที่กำลังจะกลายเป็นฆาตกร หลายคนคิดแบบนั้นเพราะคิดว่ายังไงๆคนที่โดนของแหลมคมทิ่มตรงเข้าที่หัวใจคงไม่รอดแน่ๆ
“มีคนเรียกรถพยาบาลให้แล้วพาสุห์ ทำใจดีๆนะ ภีมเขาไม่เป็นอะไร เขาต้องไม่เป็นอะไรนะครับ เชื่อผม”นิพิธตรงเข้าให้กำลังใจคนกำลังจะคลั่งเมื่อตนช่วยเรียกร้องให้ผู้คนตรงช่วยจับกุมมือกรรไกรลากออกไปแล้ว
“ผมไม่ไหวแล้ว มันเจ็บ มันเจ็บ”เสียงกระท่อนกระแท่นขาดๆหายของคนที่นอนจมเลือดตัวเองดังลอดออกมาให้ได้ยินจนได้ ตามด้วยอาการดิ้นบิดเกร็งร่างของเจ้าตัว นัยน์ตาที่เหลือกลานในตอนแรกเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ สองมือเริ่มคว้าอากาศอย่างทุรนทุราย
“ภีม ผมอยู่นี่ ผมอยู่นี่ คุณอย่าเป็นอะไรไปนะ คุณต้องอยู่รับคำขอโทษจากผมนะ ผมรักคุณนะภีม คุณอย่าทิ้งผมไปนะ ผมขอร้อง อย่าทิ้งผมไป”พาสุห์รีบคว้าเอามือคนทุรนทุรายเอาไว้ นึกไหว้วอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยคุ้มครองคนๆนี้ทั้งๆที่ความหวังดูจะริบหรี่
“พะ พาสุห์ มันมืดแล้ว มืดแล้ว ช่วยผมด้วย ชะช่วยผมด้วย ผมเจ็บ ผมเจ็บ”คนทุรนทุรายดิ้นอีกเฮือก พาสุห์รับกุมมือเจ้าตัวไว้พลางยกร่างนั้นขึ้นกอดแนบอก แล้วบอกในสิ่งที่ใจอยากจะบอก
“ภีม คุณอยู่ให้ผมได้ทำหน้าที่คนรักที่ดีก่อนได้มั๊ย คุณจะจากผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ อยู่รอผมนะ ผมพร้อมจะไปไหนมาไหนกับคุณตามที่คุณขอคุณสั่งแล้วภีม ผมจะไม่เอาแต่ใจตัวเองแล้ว ฝนตกฟ้าร้องยังไงผมจะไม่ยอมให้คุณเดินฝ่ามันไปเพียงลำพังอีกแล้ว ภีมผมรักคุณนะครับ คุณอย่าหลับนะ คุณต้องตื่น อย่าหลับนะครับ รถพยาบาลใกล้จะมาถึงแล้วอย่าหลับนะแข็งใจไว้ ผมรักคุณ ผมรักคุณภีม คุณได้ยินมั๊ย ผมรักคุณ คุณต้องไม่เป็นไร คุณต้องไม่เป็นไร”
“พาสุห์ใจเย็นครับ”นิพิธเข้าปลอบอีก ทั้งๆที่อดใจหายไปด้วยไม่ได้กับภาพที่มองเห็น ในนาทีนั้นเองที่ชายหนุ่มตัวเย็นวาบเมื่อภิธารหันมาสบตาตน รอยยิ้มบางๆฉายบนใบหน้าบอบช้ำนั้นก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆหลับตาลง
“ภิธาร ภิธาร คุณจะหลับไม่ได้นะ ภิธาร”เด็กหนุ่มส่งเสียงร้องเรียก แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อนัยน์ตาอีกฝ่ายปิดสนิทลงในที่สุด พาสุห์อ้าปากตาค้างช๊อคไปชั่วขณะเมื่อมือของคนที่ตนกุมอยู่ดูหมดเรี่ยวแรงและห้อยตกลงอย่างคนลิ้นลม
“ไม่!!!!!”เด็กหนุ่มร้องลั่นพลางร่างเจ้าของมือเพื่อปลุกเจ้าตัวให้ตื่น แต่อนิจจา ร่างนั้นไม่มีอาการตอบสนองเสียแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
-
ร่างสูงของนายตำรวจหนึ่งนายที่วิ่งฝ่ากลุ่มวิวรรธน์และพาสุห์ไปยังเคาน์เตอร์ฉุกเฉินของทางโรงพยาบาล ทำเอาหลายคนงุนงงว่าเจ้าตัวมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้แทนที่ว่าจะเอาเวลาตรงนี้ไปจัดการกับคนก่อเหตุเลวระยำอย่างคาวี
“คนเจ็บที่โดนแทงมาเป็นไงบ้างครับ”คนๆนั้นเอ่ยถามเหล่าพยาบาลที่เคาน์เตอร์อย่างร้อนรน จนคนหมู่มากที่กำลังเครียดๆกันอยู่ต้องกรูเข้าไปถาม
“ภีมเขายังไม่รู้สึกตัวอะไรนะคุณตำรวจ ถ้าจะสอบปากคำอะไรเขารอก่อนไม่ได้หรือไงครับ”พาสุห์เป็นคนเอ่ยก่อนใคร คนตรงหน้ามองเด็กหนุ่มแวบนึงก่อนจะหันไปหาเหล่านางพยาบาลใหม่
“คนเจ็บยังไม่ฟื้น นี่เขาเป็นขนาดไหนกันครับ”
“คือคนเจ็บเสียเลือดมามากน่ะค่ะ แล้วคมกรรไกรก็ปักลงเกือบถึงขั้วหัวใจ เราคงต้องทำการผ่าตัดเพื่อเอาออกน่ะค่ะ เพราะการดึงออกมันเสี่ยงต่อการโดนจุดสำคัญ”นางพยาบาลตอบ ก่อนจะใจสั่นหน่อยๆเมื่อโดนถามกลับ
“แล้วหมอเริ่มลงมือหรือยัง”
“ยะยังค่ะ”
“ยัง หมายความว่าไง พวกคุณรออะไรกันอยู่”
“คือทางเราติดปัญหานิดหน่อยค่ะเกี่ยวกับเรื่องเลือดที่จะให้ทดแทนคนเจ็บ จากกรุ๊ปเลือดตามประวัติคนเจ็บ ทางเรากำลังขาดแคลนอยู่น่ะค่ะ คงต้องรอประสานกับทางโรงพยาบาลอื่นมาให้ได้ก่อนน่ะค่ะ”
“ภีมต้องการเลือดงั้นเหรอ พวกคุณไม่ต้องรอขอจากใครแล้ว เอาเลือดผมไปได้เลยภีมกับผม เรากรุ๊ปเลือดเดียวกัน”
“จริงเหรอคะ งั้นเชิญค่ะ เชิญคุณตำรวจทางด้านนี้เลยค่ะ”
เหล่าพยาบาลนำคนเสนอบริจาคเลือดตัวเองจากไปแล้ว ทางด้านหลัง พาสุห์หันไปมองหน้าเพื่อนแต่ละคนอย่างงงงัน นี่มันอะไรกัน นายตำรวจนายนั้นเป็นใคร การพูดการจาตอนที่เอ่ยถึงภิธาร ดูเจ้าตัวจะรู้จักมักคุ้นกับฝ่ายนั้นซะจริง
“เขาเป็นอะไรกับภีมหรือเปล่าวะ”วิวรรธน์เป็นคนเอ่ยขึ้น ทั้งเขาและเพื่อนกรูกันมาที่นี่ตอนที่พาสุห์โทรไปแจ้งข่าวร้าย พอมาถึงหลายๆคนถึงกับเข่าอ่อนเมื่อเห็นสภาพคนตัวซีดขาวที่ถูกเข็นเข้าไปในห้องไอซียู หมอที่นี่ลงความเห็นว่าสภาพคนกึ่งเป็นกึ่งตายอย่างภิธารต้องทำการผ่าตัดซ่อมแซมรอยฉีกขาดภายในเพื่อยื้อชีวิตเอาไว้ได้ทางเดียว ทุกคนพร้อมที่จะเสนอตนในการที่จะให้เลือดเพิ่มเติมเมื่อหมอยังบอกอีกว่าต้องการเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนเจ็บจำนวนมาก ซึ่งตอนนี้โรงพยาบาลกำลังขาดแคลน
“ทางเราคงต้องประสานงานขอเลือดจากที่อื่นมาแล้วล่ะครับ เพราะเลือดของพวกคุณทุกคนไม่ได้เป็นกรุ๊ปเดียวกับคนเจ็บเลยซักคน”หมอลงความเห็นว่าแบบนั้นทันทีที่แต่ละคนบอกกรุ๊ปเลือดตัวเองออกไป เมื่อรู้อย่างนั้น คนที่ทรุดนั่งหมดแรงคนแรกคือพาสุห์ และในตอนนี้ถึงแม้คนๆนี้จะมีสีหน้ายินดีขึ้น แต่ในส่วนลึกของแววตาความฉงนกังวลปนแปลกใจก็ยังมีซ่อนอยู่นั่นเอง
“กูก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ แค่วันนี้เขาเป็นคนช่วยยื้อชีวิตภีมไว้กูก็นึกขอบใจเขาแล้ว"เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเพื่อน ก่อนจะแยกตัวไปนั่งคิดอะไรเงียบๆคนเดียว และรอฟังผลของคนที่คงจะได้ทำการผ่าตัดในอีกไม่กี่วินาที
.
.
.
.
ม่านตาเลือนรางค่อยๆขยายขึ้นให้มองเห็นภาพต่างๆชัดเจน หนึ่งใบหน้าที่ลอยเด่นให้เห็นทำเอาเจ้าของสายตาจำใจฝืนยิ้มเจื่อนๆให้ทั้งๆที่รู้สึกอิดโรยและเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย
“ฟื้นแล้วเหรอครับ หลับไปนานเชียว”กรกฤษณ์เอ่ยถามคนเพิ่งฟื้น ชายหนุ่มเปิดยิ้มให้ฝ่ายนั้นอย่างจริงใจ แล้วบอกต่ออย่างล้อๆ
“คุณภิธารคิดถึงผมหรือเปล่าครับเนี่ยถึงได้กลับมานอนให้ผมช่วยดูแลอีกแล้ว”
“ท่าทางจะเป็นอย่างงั้นมั้งครับกฤษณ์”คนโดนล้อเอ่ยตอบอย่างเนือยๆ ความรู้สึกเจ็บและปวดยังไม่จางหายไปดีนัก เด็กหนุ่มมองสำรวจรอบกายตัวเองที่มีสายห้อยระโยงยางเต็มไปหมด รวมทั้งตอนนี้รู้สึกแน่นที่หน้าอกหน่อยๆ
“นี่หมอทำอะไรกับผมครับกฤษณ์คุณพอจะรู้มั๊ย”เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างกระท่อนกระแท่น
“หมอได้ผ่าตัดเย็บซ่อมแซมรอยฉีกขาดในอกจากการโดนคมกรรไกรแทงให้คุณไงครับ รู้มั๊ยครับว่าคุณภิธารทำให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับตัวเองเป็นหนที่สองแล้ว หมอบอกว่าคมกรรไกรเกือบเฉือนที่ขั้วหัวใจคุณไปแล้ว”บุรุษพยาบาลหนุ่มบอก คนโดนบอกนึกย้อนเหตุการณ์ในวันก่อนที่ตัวเองจะหลับใหลไปไม่รู้เรื่อง เด็กหนุ่มเกิดสะท้านในใจเมื่อนึกถึงวินาทีที่ตนโดนคมแหลมของกรรไกรปักลงกลางอก
“ทำไมผมโชคร้ายแบบนี้กฤษณ์ ทำไมผมโชคร้ายแบบนี้”คนสะท้านใจพึมพำขึ้นโดยไม่สนใจจะใคร่ถามถึงเรื่องราวว่าตนรอดมาได้ยังไง แน่ล่ะ เจ้าตัวไม่รู้เลยซักนิดว่าตนได้หลับไปนานถึงสามวัน
“คุณภิธารอย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปตามหมอก่อนนะครับ หลายคนคงดีใจที่คุณฟื้นแล้ว โดยเฉพาะเขา”กรกฤษณ์เดินจากไปแล้ว คนในห้องหวนนึกถึงคำสุดท้ายของเจ้าตัว หลายคนคงจะดีใจ โดยเฉพาะเขา เขานั่นคือพาสุห์เหรอ
“พาสุห์ คุณปลอดภัยใช่มั๊ย”เด็กหนุ่มเผลอพึมพำออกมา ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อเห็นคณะแพทย์ที่คงเป็นทีมทำการรักษาเดินเข้ามา
“คนเก่งของเราฟื้นแล้วเหรอครับ”คนเดินนำเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มใจดี ก่อนจะพาลูกทีมคนอื่นๆเขามาถามไถ่อาการและจดอะไรยิกๆไปตามเรื่อง
.
.
.
.
ที่ด้านนอกสองคนที่กำลังยืนคู่กันอยู่ มองหน้ากันอย่างคนต่างคิด พาสุห์รู้สึกในใจเบาโหวงอย่างประหลาดเมื่อรับรู้แล้วว่านายตำรวจที่เคยรุดเข้าไปถ่ายเทเลือดให้ภิธารเป็นใคร
“ผมตกใจมากที่เห็นภีมเป็นแบบนี้ ไม่รู้สิ ผมว่าผมก็มีส่วนให้เขาต้องเผชิญเหตุการณ์แบบนี้ เขากับผมเคยคบกันตอนสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน แต่แล้วในวิถีชีวิตที่ต่างกันทำให้เขาบอกเลิกกับเขาไป ที่บ้านผมต้องการให้ผมรับราชการตำรวจผมเลยจำเป็นต้องทำแบบนั้น คุณก็น่าจะรู้นะว่ามันไม่เหมาะไม่ควรเลยที่ผมจะมีพฤติกรรมอย่างที่ว่าในระหว่างที่ต้องเรียนโรงเรียนนายร้อยไปด้วย ในตอนแรก เขายังติดต่อผมมาอยู่เรื่อยๆว่าเป็นอยู่ยังไง เข้าเรียนต่อที่ไหน ผมรู้ว่าเขาเป็นคนขี้เหงา แต่ในสถานะของผม ผมไม่อาจที่จะสนองตอบความต้องการเขาได้ ผมเคยบอกปัดเขาไปว่าไม่ต้องติดต่อผมมาอีก ผมรู้ว่าเขาเสียใจ แต่ทำยังไงได้ ผมจำใจต้องปล่อยเลยทำห่างเหินเขาไป แต่แล้วเขาก็ติดต่อผมกลับมาอีกเมื่อตอนที่มีคนมายืนแทนที่ผม เขาคอยรายงานตลอดว่าคนนี้เป็นยังไง คนนั้นเป็นยังไง เขาบอกว่าให้ผมช่วยเป็นเพื่อนคู่คิดให้ แต่ไม่รู้สิ ครั้งสุดท้ายที่เขาหายไป ผมได้ต่อว่าเขารุนแรงพอดูว่า เราจบกันแล้วก็น่าจะจบกันเลย ทำไมต้องเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาให้ผมปวดหัว ผมมารู้ทีหลังอีกทีตอนกลับไปที่บ้านแล้วเจอกับเขาโดยบังเอิญว่าเขาผิดหวังในเรื่องความรักครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเคยพยายามเข้าปลอบ แต่เหมือนตอนนั้นเขาเกิดเอาการต่อต้านเล็กๆไปแล้วและเขาก็กลายเป็นคนเหม่อซึมไปในที่สุด คุณเป็นใครคนใหม่ของเขาหรือเปล่า ที่ผ่านมาภีมเขาเจออะไรมาหนักมากๆหนักจนผลสุดท้ายเขาต้องมาเป็นแบบนี้ เขาเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง จนในบางทีผมยังเผลอลืมไปว่าคำพูดของตัวเองมันรุนแรงแค่ไหน นี่ถ้าย้อนเวลาได้ ผมคงจะไม่ตัดขาดเขาไปแบบนี้ อย่างน้อยๆเขาขอให้ผมเป็นเพื่อนคู่คิดของเขา ผมก็น่าจะทำได้ ทำไมตอนนั้นผมไม่ทำก็ไม่รู้ นึกไปแล้วก็อดโกรธตัวเองไม่ได้”
นั่นเป็นคำพูดของคนๆนี้ เจ้าตัวดูแลคดีนี้อยู่จึงไม่แปลกที่เด็กหนุ่มจะเห็นเจ้าตัวแวะเวียนมาที่โรงพยาบาลนี้เสมอ ในการมาทุกครั้งหลายคนอาจจะคิดว่าคนๆนี้คงมาเพื่อรอสอบปากคำคนเสียหายที่อาจจะฟื้นขึ้นมาในซักวัน แต่สำหรับเขาแล้ว การแสดงออกทั้งสีหน้าและแววตาเจ้าตัวเวลาที่ได้เข้าไปเฝ้ามองคนที่กำลังหลับใหลไม่รู้เรื่องมันดูลึกซึ้งพิเศษเกินกว่านายตำรวจมองผู้เสียหาย เขาจึงได้ตัดสินใจถามในวันหนึ่ง ตอนเดินออกมาข้างนอกด้วยกัน และคำตอบที่ได้ก็ทำให้เขาต้องยืนเบาโหวงสู้หน้าเจ้าตัวอยู่ในวันนี้ ในอีกวินาทีข้างหน้านี้ เขากำลังจะเดินเข้าไปในห้องของคนเพิ่งฟื้นพร้อมคนๆนี้ ตอนนี้แหละที่เขาหวั่น หวั่นในใจว่าภิธารเลือกที่ญาติดีใส่ใครระหว่างคนรักเก่าจากจากกันไปด้วยความจำเป็นอย่างคนๆนี้หรือคนรักเก่าที่เคยโง่เขลาอย่างเขา
-
การจราจรบนถนนโล่งได้อย่างใจ พาสุห์ขับรถตรงกลับไปโรงพยาบาลอย่างอารมณ์ดีกว่าทุกครั้ง วิวรรธน์พูดถูก เขาไม่น่าที่จะหนีออกมาแบบนี้เลยจริงๆ น้อยใจไปทำไมกันกับการแสดงออกของคนๆหนึ่งที่ได้เจอะเจอคนคุ้นเคยที่ห่างหายกันไปนาน ภาคินเคยอยู่ในใจภิธารมาก่อนเขา มันก็ไม่น่าแปลกที่คนๆนี้จะลืมเขาไปชั่วขณะเมื่อเจอคนในอดีตคนนั้น
ในยามที่สองเรา ห่างไกลกันเหลือเกิน
ฉันนั้นก็เข้าใจ ว่าเธอคิดอย่างไร
ก็ใจฉันนั้น รู้ว่าเธอคิดเหมือนกัน
เพราะสองเราไม่เคยห่าง แต่คงจะไม่นาน
อยากให้เธอรู้ว่าใจฉันใกล้เธอ
และคิดถึงเอทุกเวลา
หากเธอเหงา อ้างว้างและเดียวดาย
ฉันจะเป็นทุกอย่างใกล้ๆเธอ
จะเป็นท้องฟ้า ที่กอดเธอไว้
ดวงดาวทุกดวงคือฉันที่เฝ้าดู
เสียงลมที่พัด คือเพลงที่ฉันร้องไปเพื่อเธอ
อยากให้เธอรู้สึกดี.........เมื่อเหงาใจ........
เสียงเพลงรักภายในรถดังมาให้ได้ยิน เด็กหนุ่มเปิดรอยยิ้มอย่างคนสุขใจ การที่เขากลับไปหาคนที่ยอมตายเพื่อเขาได้ตอนนี้ หัวใจเชื่อเหลือเกินว่าเรื่องราวทุกอย่างจะต้องเปลี่ยนไป ภิธารคงยอมให้เขาเป็นคนก้าวเข้าไปดูแลหัวใจเจ้าตัว ขอเถอะฟ้าฝน ขอให้คนๆนั้นเปิดใจให้เขาเสียที
โทรศัพท์เบอร์แปลกๆโชว์ขึ้นพร้อมเสียงเรียกเข้า คนอารมณ์ดีมองเห็นแล้วนึกไม่สนใจว่าจะเป็นใครเป็นคนโทร แน่ล่ะ ใจทั้งใจตอนนี้ของเด็กหนุ่มมันลอยไปที่โรงพยาบาลนั่นแล้วต่างหาก
แปลกจัง ถนนวันนี้ยิ่งขับยิ่งโล่ง คนใจลอยนึกคิดมาตอนหนึ่งเมื่อแปลกใจกับการจราจรที่ไม่แออัดเช่นหลายๆวัน เอ หรือคำอธิษฐานของตนจะเป็นจริงนะ ฟ้าฝนและคนเบื้องบนคงจะเปิดทางให้เขาได้ไปถึงภิธารเร็วๆจริงๆซินะ
รถคู่ใจวิ่งฉิวเร็วขึ้นกว่าเดิมตามคำสั่งของหัวใจที่เรียกร้อง ในขณะอีกทางฝั่งหนึ่ง ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่คนสองคนกำลังนั่งสบตากันอยู่
“เขาไม่รับสายน่ะ”ภิธารเอ่ยขึ้นพลางยื่นโทรศัพท์เครื่องที่ใช้โทรหาพาสุห์คืนให้เจ้าของ
“อืม เขาคงไม่รู้สิว่าภีมโทรไป”ภาคินออกความเห็นพลางรับของๆตัวเองคืน
“ช่างเขาเถอะ ถ้าเขาจะคิดอะไรไม่ได้จริงๆก็ปล่อยเขาละกัน”อีกคนเอ่ยอย่างปลงใจ อะไรๆมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าปากกับใจเขาไม่ตรงกัน ก็จริงอยู่ที่เขาไม่ยอมรับคำขอโทษจากคนๆนั้น แต่เหตุการณ์ที่เขายอมตายเพื่อมันจะมีเหตุผลอื่นใดมาแย้งได้ล่ะว่าในส่วนลึกเขาไม่ได้ลืมเจ้าตัวไปเลยจากใจ
“งอนกันไปงอนกันมา เห็นแล้วอิจฉาเลยนะเนี่ย”ภาคินเอ่ยล้อๆ คนโดนล้อหันมองหน้าก่อนพรายยิ้มให้หน่อยๆ นึกแล้วก็ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าคนที่อยู่ในห้องตอนนี้จะทำให้ตนผ่อนคลายทิฐิภายในใจลงไปเกือบหมด การพูดคุยในหลายชั่วโมงที่ผ่านมานั้นทำให้เขารู้ชัดแล้วว่าไม่มีอะไรที่จะทำให้ใจเป็นสุขไปกว่าการยอมให้อภัยคนสำนึกผิด
พาสุห์ ผมพร้อมที่จะให้คุณกลับมาทำหน้าที่คนรักที่ดีตามที่คุณร้องขอแล้วล่ะ...เด็กหนุ่มแอบคิดเงียบๆในใจ ก่อนจะอึกอักหน่อยๆเมื่อโดนคนในห้องเอ่ยถามขึ้น
“ถ้าพาสุห์มาถึง ภีมจะเอ่ยคำพูดแรกกับเขาว่าอะไร”
“ไม่รู้สิ เขาจะมาหรือเปล่าก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มตอบเลี่ยงๆ ด้วยยังคิดไม่ออกจริงๆว่าจะเอ่ยอะไรกับคนนั้นดี
“มาสิ ผมว่าเขาต้องมาถ้าเขารู้ว่าภีมรออยู่”ภาคินเอ่ยอีก ก่อนจะจัดการกดเบอร์ฝ่ายนั้นเพื่อโทรหาอีกรอบ
“ปิดเครื่องไปเลยแฮะ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนที่นอนดูพฤติกรรมอยู่บนเตียง
“แบตหมดหรือเปล่า”ภิธารออกความเห็นบ้าง ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อเกิดเจ็บเสียดที่แผลตรงหัวใจขึ้นมาดื้อ
“ภีมเป็นอะไรไม่รู้อ่ะคิน อยู่ๆก็เจ็บแผล”เด็กหนุ่มนิ่วหน้าบอกคนใกล้ตัว
“งั้นเดี๋ยวคินเรียกหมอให้นะ”คนใกล้ตัวอาสาลุกเดินออกจากห้อง คนบนเตียงมองตามหลัง ก่อนจะเกิดอาการตกใจหน่อยๆที่เห็นร่างรางๆของใครคนหนึ่งเดินสวนเข้ามา
“พาสุห์”เด็กหนุ่มเรียกชื่อนั้นเสียงดังพอควร คนที่จะเดินออกจากห้องหันมานิ่วหน้ามองแล้วเอ่ยถาม
“ภีมเรียกใครนะครับ”
“ปะเปล่า ไม่มีอะไร”คนถูกถามตอบกลบเกลื่อน ก่อนจะผ่อนลมหายใจให้กับอาการเจ็บที่อาจทำให้ตาฝาดไป
ภาคินหายไปนานเด็กซักระยะ คนในห้องเกิดสงสัยว่าทำไมเจ้าตัวไปตามหมอนานผิดสังเกต แต่ช่างเถอะ อาการเจ็บเสียดที่ใจที่เกิดขึ้นฉับพลันนั้นได้หายไปแล้วนี่ อีกหน่อยเจ้าตัวคงจะเข้ามากระมัง คนคิดได้เอนตัวลงนอนก่อนค่อยๆผล็อยหลับไปในที่สุด
ม่านตาเด็กหนุ่มค่อยๆขยายขึ้นจนสามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจน แวบแรกที่สายตาเริ่มเห็นภาพ เด็กหนุ่มเกิดอาการสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อเห็นใบหน้าของใครคนหนึ่งยิ้มเด่นอยู่ข้างๆแก้ม
“พาสุห์ คุณมาเมื่อไหร่”คนสะดุ้งผวาลืมตาเอ่ยถาม ก่อนจะเกิดอาการแปลกใจและระอาตัวเอง
“ทำไมชอบเพ้อถึงเขานักนะ เขาจะมาเขาก็มาเองน่ะแหละ”เด็กหนุ่มเอ่ยว่าตัวเอง เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองนอนแขนขาหักที่นี่แล้วกรกฤษณ์บอกว่าตนเคยเกิดอาการเช่นนี้
เสียงเปิดประตูห้องพร้อมเสียงฝีเท้าคนหลายคนดังเข้ามา คนในห้องใจสั่นอย่างประหลาดเมื่อคิดไปแล้วว่าหนึ่งในเจ้าของฝีเท้าเหล่านั้นจะเป็นคนที่หัวใจตนเพ้อหา
“วิวรรธน์ โอเล่”เด็กหนุ่มเอ่ยทักสองคนที่เดินเข้ามาหา ในใจแม้จะผิดหวังหน่อยๆที่ไม่เห็นคนที่อยากเจอ แต่ใบหน้าก็แสดงรอยยิ้มออกมาอยู่ดี
โอเล่ โผเข้าซบอกวิวรรธน์แล้วสะอื้นร้องอย่างคนที่อดทนอดกลั้นไม่ไหว คนบนเตียงเกิดฉงนหนัก มองสำรวจสภาพตัวเองอย่างแปลกใจ
“โอเล่ ภีมฟื้นแล้วนะ ร้องให้ทำไมกัน”เด็กหนุ่มเอ่ยทักออกไป แต่ความแปลกใจก็แล่นเข้ามาทักทายซ้ำสองเมื่อไม่ใช่แค่โอเล่เท่านั้นที่ร้องสะอื้นให้เห็น แต่อีกคนที่กำลังปลอบเพื่อนก็กำลังตกอยู่ในอาการเดียวกัน
“อ้าวร้องกันใหญ่เลย เป็นอะไรกันน่ะ”คนแปลกใจเอ่ยถามยิ้มๆ ก่อนจะเบนสายตาไปหาคนที่หายไปนานแล้วกลับเข้ามาทีหลังสองคนที่กำลังร้องให้
“คิน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ แล้วทำไมคินไปนานจัง”เด็กหนุ่มเอ่ยถามฝ่ายนั้น
“คินขอโทษ เอ่อ แล้วอาการเจ็บแผลภีมเป็นไงบ้าง”ภาคินเอ่ยตอบก่อนชำเลืองมองสองคนที่กำลังยืนร้องไห้กันอยู่
“ผมขอบอกภีมเองแล้วกันนะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบาบอกสองคนนั้น ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวเมื่อฝ่ายนั้นพยักหน้าพากันเดินออกไปจากห้อง
“คิน มีอะไรหรือเปล่าน่ะ”ภิธารเอ่ยถาม รู้สึกใจสั่นหน่อยๆที่เหตุการณ์ดูตึงเครียดผิดสังเกต
“ภีม คินอยู่ตรงนี้นะ มองหน้าคินไว้ดีๆ”ภาคินยังไม่ตอบคำถามแต่เดินเข้าไปหาคนถามแล้วเอื้อมมือฝ่ายนั้นมาบีบไว้
-
“คิน มีอะไรหรือเปล่าน่ะ”ภิธารเอ่ยถาม รู้สึกใจสั่นหน่อยๆที่เหตุการณ์ดูตึงเครียดผิดสังเกต
“ภีม คินอยู่ตรงนี้นะ มองหน้าคินไว้ดีๆ”ภาคินยังไม่ตอบคำถามแต่เดินเข้าไปหาคนถามแล้วเอื้อมมือฝ่ายนั้นมาบีบไว้
“คิน ทำไมมือคินเย็นจัง เกิดอะไรขึ้นข้างนอก”คนสัมผัสมือชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ภีมสัญญาก่อนนะว่าจะเข้มแข็ง”
“เข้มแข็ง ทำไมเหรอครับ คิน คิน เกิดอะไรขึ้นข้างนอกครับ”
“ภีมบอกก่อนสิว่าภีมจะเข้มแข็ง”
“ไม่ ไม่ คินอย่าพูดแบบนี้สิ คิน พาสุห์ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั๊ย พาสุห์ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั๊ย”ภาคินสะดุ้งตัวเย็นเมื่อจู่ๆสิ่งที่หลุดออกมาจากปากคนที่ตนอยากให้เข้มแข็งเอาไว้เป็นสิ่งที่ตนกำลังจะบอกเจ้าตัวตอนนี้
“พาสุห์ ภีม ภีม พุดถึงเขาทำไม”ชายหนุ่มเอ่ยถามหยั่งทาง สองคนที่เพิ่งออกไปจากห้องบอกอะไรคนนอนเจ็บคนนี้แล้วงั้นเหรอ
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ คินบอกภีมสิ”คนบนเตียงเอ่ยคล้ายคลั่ง สัญชาตญาณภายในตัวบอกเหตุการณ์ล่วงหน้าไปแล้วว่าตนกำลังจะได้เผชิญกับข่าวใด เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านไปนั้น เขาคงไม่ได้เพ้อ ไม่ได้ฝัน พาสุห์มาหาเขาจริงๆ คนนั้นมายิ้มให้ตรงขอบเตียง แต่ในชั่วพริบตาเดียวภาพเจ้าตัวได้เลือนรางไป ก่อนที่เพื่อนสนิทสองคนของเจ้าตัวจะเข้ามายืนร้องให้แทนที่ มันหมายความว่ายังไง มันหมายความว่ายังไง
“ภีม ไม่เอาภีม อย่าเป็นแบบนี้ ภีมเจ็บอยู่นะ”ภาคินเข้ารั้งคนที่คล้ายจะคลั่งเมื่อเห็นเจ้าตัวพยายามจะตะกายลงจากเตียง
“ภีมจะไปหาเขา เขาอยู่ที่นี่ใช่มั๊ยคิน พาสุห์อยู่ที่นี่ใช่มั๊ย พาสุห์อยู่ที่นี่ใช่มั๊ย เมื่อกี้เขามาหาผมคิน เมื่อกี้เขามาหาผมแล้ว”คนคลั่งเพ้อรำพัน คนที่พยายามรั้งกายเอาไว้อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ ใช่มันเป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่ว่า ร่างทั้งร่างของพาสุห์อยู่ที่นี่แล้วจริงๆ ร่างทั้งร่าง ใช่สิ เขาคิดแบบนี้ถูกแล้ว ก็ด้วยเมื่อก่อนหน้านี้ซักพักใหญ่ๆที่เขาได้ออกไปตามหมอให้คนๆนี้ ตอนก่อนจะกลับเข้าห้อง เข้าเห็นเต็มสองตาถึงเหล่าเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่ช่วยเข็นรถเข็นร่างโทรมเลือดของใครคนหนึ่งเข้ามา
“คนเจ็บประสบอุบัติเหตุรถชนประสานงากับรถพ่วงมาครับ”หนึ่งในพลเมืองดีที่นำส่งร่างคนนอนแน่นิ่งเอ่ยบอกเขาตอนที่เขาวิ่งเข้าไปถามถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าเมื่อเห็นร่างนั้นเป็นพาสุห์
“ไม่น่าเลยอ่ะ อายุยังน้อย ไปที่ชอบๆเถอะพ่อคุณ”อีกคนที่มาด้วยกันเอ่ยสมทบชนิดที่ทำให้เขาตัวเย็น เขาปฎิเสธไม่ได้ว่าคนๆนั้นคงพูดไปตามความรู้สึกที่เห็นสภาพคนนอนแน่นิ่งตอนนั้น ขนาดเขาเห็นเขายังเกิดอาการขนลุกจนต้องรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
บาดแผลฉกรรจ์เกิดขึ้นที่ใบหน้าและศีรษะคนๆนั้นจนเลือดโชก!!!!
“ภีม พาสุห์เขาไปดีแล้วภีม ภีมต้องเข้มแข็งนะ ภีมต้องเข้มแข็ง”ชายหนุ่มหลุดปากเอ่ยออกมาในที่สุดเมื่อเห็นอาการคนคลั่งดูจะดิ้นหนักที่จะตะกายลงจากเตียงโดยไม่สนใจว่าแผลตัวเองจะปริหรือไม่
“มะ หมายความว่าไงคิน ไม่จริง ไม่จริง ภีมไม่เชื่อ ภีมไม่เชื่อ”ภิธารลำล่ำละลั่กเอ่ยเมื่อได้ยินเต็มสองหูถึงสิ่งที่คนรั้งกายบอก เด็กหนุ่มหมดเรี่ยวแรงที่จะดิ้นไปชั่วขณะ
“พาสุห์เขาสัญญาจะดูแลภีมและกลับมาทำหน้าที่คนรักที่ดี เขาต้องไม่ผิดสัญญากับภีม เขาต้องไม่ผิดสัญญากับภีม เขาต้องไม่ผิดสัญญา เขาต้องไม่ผิดสัญญา”เสียงพูดปนเสียงสะอื้นดังลั่นไปทั้งห้องก่อนที่ทุกอย่างจะชุลมุนไปจนวุ่นเมื่อคนสะอื้นดิ้นหนักเพื่อจะลงจากเตียงเพื่อไปหาคนที่หัวใจเรียกร้องว่าอยากให้เจ้าตัวไม่เป็นอย่างที่ลมปากคนข้างตัวเอ่ย
“ใครอยู่ข้างนอกช่วยทีครับ ใครก็ได้ช่วยที”ภาคินตะโกนลั่นเมื่อดูว่าตนจะต้านแรงคนดิ้นไม่ไหว เห็นใจก็เห็นใจ แต่ก็ปล่อยให้เจ้าตัวออกไปตามที่หัวใจเรียกร้องไม่ได้เมื่อสภาพร่างกายของเจ้าตัวเองก็ร่อแร่พอตัว
“ว้าย เกิดอะไรขึ้น คนไข้แผลปริหมดแล้ว”นางพยาบาลคนแรกที่วิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์ร้องลั่นห้องก่อนจะเข้าไปจับตัวคนคลั่งให้อยู่กับที่อีกแรง แล้วทุกอย่างก็กลับมาสงบนิ่งตามเดิมเมื่อหมอที่ตามเข้ามาได้จัดการฉีดยานอนหลับให้คนเจ็บจนสลบไปทั้งหยาดน้ำตา
.
.
.
.
.
แดดแรงไล่ไอหมอกให้จางหาย ลมหนาวพัดเข้ามาอีกระลอก ร่างของใครคนหนึ่งห่อตัวกอดตัวเองมองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่ทั้งสุขทั้งเศร้า
“มาวิ่งเล่นด้วยกันสิครับ อากาศดีออก”คนที่วิ่งไปมาเอ่ยขึ้นให้ได้ยิน คนถูกชวนรีบปาดน้ำตาที่ไหลซึมทิ้งบอกออกไปยิ้มๆ
“ซักวันนะครับพาสุห์ ผมจะวิ่งกับคุณ”
“พาสุห์ ชื่อนี้เพราะเนาะ คุณรู้ความหมายมั๊ยครับว่ามันแปลว่าอะไร”ฝ่ายนั้นหยุดวิ่งเดินมาเอ่ยถาม
“ผมก็อยากรู้ความหมายมันเหมือนกันครับ และผมยังรออยู่ว่าเจ้าของชื่อที่แท้จริงเขาจะกลับมาบอกผมเมื่อไร”ถึงครานี้คนพูดอดที่จะน้ำตาเอ่อซึมขึ้นมาอีกไม่ได้ คนข้างหน้าที่มองเห็นเอื้อมมือมาเช็ดให้เบาๆแล้วเอ่ย
“คุณคิดถึงเขามากเหรอครับ”
“ครับ ผมคิดถึงเขา ผมอยากให้เขากลับมารับรู้ว่าผมยอมให้อภัยเขาแล้ว และผมก็ยังรักเขา รักจนไม่อาจที่จะรักใครได้อีก”
“อืม ผมเอาใจช่วยนะครับว่าให้เขากลับมาหาคุณเร็วๆ เอ แล้วถึงวันนั้นแล้วเนี่ย เมื่อเขากลับมา คุณยังจะเรียกผมพาสุห์อีกมั๊ยครับ”
“เรียกสิครับ ผมจะเรียกคุณแบบนี้ตลอดไป”
“แล้วคุณไม่กลัวเขาว่าเอาเหรอครับ คุณไปเอาชื่อเขามาใช้กับคนที่ไม่รู้จักตัวเองแบบผม”
“เขาไม่ว่าหรอกครับ เขาจะยินดีด้วยซ้ำที่คุณยอมที่จะใช้ชื่อนี้”
“งั้นเหรอครับ งั้นไม่ว่าเขาจะกลับมาหรือไม่กลับมา ผมก็จะให้คุณเรียกผมชื่อนี้นะครับ ว่าแต่ว่าคุณจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดีครับ”
“ภิธารครับ เรียกผมภิธาร”
“เออใช่สิ คุณเคยบอกผมแล้วนี่ ผมนี่แย่จังจำอะไรเกี่ยวกับคุณไม่ได้เลย ผมว่าผมไม่กวนคุณแล้วล่ะ ท่าทางคุณจะคิดถึงคนที่ชื่อพาสุห์ ดูสิ คุณร้องให้ใหญ่ ”คนพูดผละกายออกไปวิ่งเล่นกับแสงลมแสงแดดต่อแล้ว ภิธารทำท่าว่าจะคว้าตาม แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ชะงักมือเอาไว้ในที่สุด
พาสุห์ ผมดีใจนะที่คุณฟื้นมาอย่างปาฏิหาริย์ในวันนั้น แม้คุณจะยังจำอะไรไม่ได้เลยในวันนี้ ผมเป็นใคร คุณไม่รู้ คุณเคยบอกจะทำหน้าที่คนรักที่ดีกับผม คุณจำไม่ได้ มันน่าคิดนะครับ ผมเคยบอกคุณว่าผมคงเหมาะที่จะอยู่ในโลกเหงาๆของผม วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมพูดไม่ผิด แต่ผมจะยังรอนะครับ รอที่จะให้คุณก้าวเข้ามาในโลกของผมอย่างคนที่จำอะไรได้อีกครั้ง ขอเถอะนะครับพาสุห์ขอให้หัวใจผม.....มีรักแค่สักครั้ง.....
ฟ้าแกล้งกันใช่ไหม ฟ้าจงใจใช่ไหม
ที่ทำให้ฉัน ได้แต่ร้องไห้อย่างนี้
เรื่องราวก็เดิมๆ เหมือนเดิมอยู่ทุกที
ก็คือวันนี้ ฉันไปรักคนที่ไม่รักกัน
รักคนที่ไม่รัก สนคนที่ไม่สน
กี่ทีกี่หน เขากลับไม่เคยใส่ใจ
หรือเป็นเพราะฉันเอง ไม่มีสิทธิ์รักใคร
ทุ่มเทแค่ไหน สุดท้ายลงเอยด้วยน้ำตา
เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ
เรื่องราวก็ซ้ำ ตรงคำว่าเสียใจ
เมื่อไหร่ความรัก จะหยุดทำลายหัวใจ
ไม่รู้ทำไม จะเจ็บช้ำเท่าไหร ไม่เคยจำ
ขอแค่เพียงซักครั้ง ขอแค่เพียงหนึ่งคน
ที่ไม่ทำร้าย ให้เจ็บปวดใจอย่างนี้
ขอเพียงแค่คนเดียว รักฉันจริงซักที
ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา
ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา
จบบริบูรณ์
ขอบคุณครับ
Boy
-
ก็จบไปเรียบร้อยแล้วครับสำหรับนิยายเรื่องแรกที่ผมโพสเองลงที่บอร์ดนี้ ขอบคุณหลายๆคนที่ตามอ่านกันนะครับ ทั้งที่แสดงตัวและไม่แสดงตัว ยอมรับว่าดองเค็มเรื่องนี้ไปนานเหมือนกัน แต่วันนี้จบลงแล้วก็โล่งอกหน่อยๆ ยังไงก็ต้องขออภัยในความล่าช้า และข้อผิดพลาดที่อาจมีบ้างไว้ตรงนี้เลยละกันนะครับ
ขอบคุณเจ้าของบอร์ดและผู้ดูแลด้วยครับ
ไว้เจอกันใหม่ครับ
Boy
-
เหอ เหอ พลิกไปพลิกมาตามแทบไม่ทันเลยวุ้ย :m12: :m12: :m12:
แถมจบแบบเหงานิดๆ ด้วย :m15: :m15:
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ สำหรับนิยายดีๆ แล้วคงมีโอกาสได้ติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
โอ้ จบแล้วหักมุมมากเลย บ่อน้ำตาแทบเล็ด เศร้าจัง :m15: :o12:
-
:m15: :m15: :m15:
o7 o7 o7
-
กว่าจะได้รักกัน.....มันเหมือนจะทรมานไปเรื่อย ๆยังไงไม่รู้
อ่านนิยายพี่บอยจบ แต่อารมณ์หนูไม่จบอ่ะ
มันคิดต่อได้อีก....
-
:m15:จบแบบเหงาๆ เป็นเรื่องที่เออ่านแล้ว เศร้า+เหงามากๆๆๆๆๆเลยค่ะ กำลังคิดว่าเรื่องนี้จะจบแบบแฮ้ปปี้แล้วนะ :sad2:
-
เศร้าเกินไปแล้วนะ :serius2:
-
เศร้าาาาาาาาา
น้ำตาจะไหล
o7 o7 o7 o7
ขอบคุณ บอย สำหรับนิยายดีๆ นะครับ
-
โอววว
อ่านเรื่องนี้แล้วเครียดมากกกก ลุ้นมะไหวแล้ววว
เฮ้อออ... จบแบบเศร้าได้อีก :m15:
ขอบคุณ คุณบอย สำหรับนิยายดีๆอีกเช่นเคย o13
-
จบแบบโอ้ หักมุมสุดยอด
เรื่องนี้เศร้ามาก อ่านแล้ว
สะเทือนอารมณ์จังเลยอ่า
น่าจะมีตอนพิเสด ด้วยนะเนี่ย
-
เศร้าครับ
ขอบคุณอีกครั้งกับนิยายดีๆ
-
แงๆๆๆ :m15: :m15: :m15:
น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือดด ทำม้ายยทำไมมานช่างเศร้าเยี่ยงนี้ละค่ะพี่บอยขา
แต่ก้อชอบเรื่องที่พี่บอยแต่งทุกเรื่องอ่ะค่ะ
จะติดตามผลงานต่อไปป
[attachment deleted by admin]
-
:m15:จบเศร้าจัง
-
ในชีวิตของคนๆ หนึ่ง
จะได้เจออะไรดีๆ กับเค้ามั่งไม่ได้เลยเหรอ
สงสารภีมจัง
-
อ่านทันเเล้ว ฮือๆๆ...เหงา+เศร้ามากไปแล้ว... :sad2:
-
เศร้าจังเลยค่ะ สงสารภิธาร T^T
แต่ก็แอบดีใจเล็กๆที่พาสุห์ยังไม่ตาย หวังว่าสักวันคงจะกลับมาเหมือนเดิม
ขอบคุณพี่บอยสำหรับเรื่องราวดีๆที่เอามาแบ่งปันกันนะคะ
เป็นกำลังใจให้สำหรับผลงานเรื่องต่อไปค่ะ
-
อ่านแล้วมันจิ๊ดดที่ใจตลอดเวลาเลย :o12:
ใครมาช่วยซับน้ำตาให้หน่อยคร๊าบบไม่ไหวจริงๆเศร้าเกินไปแหล่ะ :m15:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ฮือออออ สงสารทั้งภิธาร ทั้งพาสุห์ ทำไมไอ่คาวีนั่นไม่ถูกลงโทษบ้างหนอ(รึเราอ่านข้ามไป??)
น้ำตาท่วมคอมแล้ว โฮฮฮฮ :sad2: :sad2: :sad2:
-
อ้า :sad2: นึกว่าจะแฮปปี้ ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ :o12:
สงสารภีมจังเลย
-
ว่าจะไม่เสียน้ำตาแล้วแท้ๆเชียว...... :o12: :o12: :o12:
แต่สุดท้ายยยยย ก็นะจนได้.......... :sad2: :sad2: :sad2:
ขอบคุณคร้าบบ สำหรับนิยายดีๆ แบบนี้คับ
-
เรื่องนี้สุดยอดมากๆ
อ่านจบแล้วน้ำตาแตกเลย ซึ้งสุดๆ :o12:
:pig4:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับยังอ่านไม่จบสนุกมากๆๆครับ
เคยติดตามอยู่เหมือนกันแล้วหายไปเลย อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
เพิ่งได้อ่านรวดเดียวยันจบ :a6:
อยากให้มีต่ออีกจังเลย สงสารภีม :sad2:
-
จบจะเศร้าไปหน่อย แต่ก็ยังดีครับ ที่ไม่มีใครตาย
ชอบเรื่องนี้มาก ขอบคุณครับ
-
จบแบบว่า......สุดๆจริงๆ
สงสารภีมมากเลยหงะ
แต่ประเด็น ชอบชื่อของคนในเรื่องนี้จัง เพราะๆทั้งนั้นเลยเจ้าค่ะ
ไม่มีสเปย์รึเจ้าคะ น่าจะมีนะ แง่มๆ
-
เศร้าเกินไปไหม ?
TT ^ TT *
.
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะฮะ
-
:serius2: โฮฮฮฮ ทำไมจบหักมุมนักล่ะคะ นึกว่าจะคู่กัน
ที่ไหนได้จบซะเศร้าเลย โฮฮฮฮ :sad2:
-
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ โฮกก ชีวิตน้องภีมน้องพาสุห์มันบัดซบจริงงงงงงงงงง :o12:
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sa :sad2:d2: มันเศร้ามากไปไหมครับ ขอบคุณครับ
-
:เฮ้อ: อ่านจบไปแบบอึ้งๆ
ขอรีเควสภาค 2 ได้มั้ยคะเนี่ย ?
เอาเป็นฟื้นความทรงจำกันอีกครั้ง :m13:
-
โอ้ว เศร้ามากมาย เศร้าจับใจ
:m15: :m15:
-
เขียนดีจัง
แต่แอบเหงาๆเศร้าๆเนอะ แบบ่าบรรยากาศเหงาๆนี่แผ่ออกมาเชียว
ตกลงว่าไม่ตายแฮะ ว้าๆๆๆๆ
-
:sad2: :sad2: :sad2:
เศร้า ง่ะ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
-
:o12: เจ็บตรงที่เธอแกล้งทำรักกกกก
แกล้งทำเป็นมีเยื่อใย
สุดท้ายก็มีคนใหม่
แกล้งตรงที่เธอบอกรักแกล้งทำเป็นไว้ใจ
สุดท้าย คือชั้นที่เจ็บฝ่ายเดียวววว :jul3:
:m15: เศร้า ได้อีกกก
-
รันทดจัง ร้องไห้ทั้งเรื่องเลย
o13 o13
-
:o12: :m15: :monkeysad: :sad4: :serius2:
อ่านแล้วปวดใจ ประหนึ่งว่าโดนกรรไกรทิ่มที่ขั้วหัวใจกับภีมด้วยเลย
ดราม่ามากๆค่ะ อ่านแล้วแอบน้ำตาซึมไปด้วยเลยนะเนี่ย
สงสารภีมที่สุดเลย เฮ้อออออ :m15:
พาสุห์หายไวๆนะคะ
ชอบภาษาเรื่องนี้จังเลยค่ะ เจ็บจี๊ดดดดด :m15:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
จบแบบนี้จริงๆเหรอ เศร้าไปแล้ว :monkeysad: :monkeysad:
-
:L2:
พลาดนิยายคุณบอยเรื่องนี้ไปได้ยังไง...
อ่านใกล้จบคิดในใจว่าจะเม้นว่าเรื่องนี้ไม่เสียน้ำตา...แต่
พอถึงตอนอวสาน...ไม่รอด :m15:
สรุปแล้ว หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง นี่สำหรับพาสุห์...
อ่านตอนที่รำลึกอดีดไปง้อขอคืนดี...ภีมทนได้ยังไง
แฟนอะไรจะทำตัวได้แย่ขนาดนี้...คิดได้ก็สายอีกละ
สรุปสุดท้ายภีมก็เจ็บคนเดียว... :เฮ้อ:
-
ภีมเสียใจตั้งแต่เริมจนจบเลยนะถึงจะจบไม่เศร้าไม่สุข พาสุไม่ไม่รับรูความเจ็มปวดในเริ่มเรื่อง ตอนจบก็ไม่รับรู้อีก ชอบตอนจบนะสะใจดี :z2: แต่ถามว่าจบแบบนี้แล้วปวดใจไหมก็ปวดใจนะ :monkeysad: :pig4:
-
ร้องไห้จริงๆด้วยครับ
ทำไม่ธีมถึงต้องผิดหวังตลอด
ขอบคุณครับเรื่องดีดี
แต่ก็เค้าใจในแบบของมัน
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
โอย หักกันไปหักกันมา
ใจจะขาด
สงสารวุ้ย
ซิกๆ
:monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15: :o12: :sad4:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
เศร้าค่ะ :sad4:
น้ำตาจะไหลT^T
ขอบคุณที่นำมาให้อ่านค่ะ
-
:man1:
-
พี่บอยครับ
ไหนบอกว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าไง
ตอนแรกๆก็ดีอยู่นะพี่
ตอนท้ายๆนี่
ผมร้องไห้เป็นเผาเต้าเลยน้าา
ไม่ไหวแล้ว
ไปร้องไห้ต่อและคับ
ฮือๆๆๆๆ
ทำไมพาสุห์ต้องเป็นแบบนี้ด้วยยยย
เฮ้ออออ
เครียดดด
และก็
รักพาสุห์จังงง
-
ยังดีที่สุดท้ายไม่มีใครตาย :o8:
ไอ้คาวี เกลียดมานนนนนนน :z6: :z6: :z6:
จะเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ
สนุกมากมาย :L2:
-
กลับมาอ่ารนอีกที
ก็ยังน้ำตาท่วมจอเหมือนเดิมม
รักพี่บอยจังง
-
:o12: :o12: :o12: อ่านจบแล้วแอบเหงาลึกๆๆเป็นดังซื่อเรื่องเลยนะคับ
สุดท้ายก้อร้องไห้มากมาย ขอบคุณคุณ บอยมากคับ :bye2: :bye2:
-
สงสารภีม ยังดีที่พาสุห์รอดมาได้
พออ่านจบไปฟังเพลงแล้วยิ่งโดน
หวังว่าสักวันพาสุห์คงจะจำอะไรได้
แต่ถึงจำไม่ได้ก็ขอเป็นกำลังใจให้ภีมเริ่มต้นใหม่นะ
แล้วก็เป็นกำลังใจให้คุณบอยด้วยนะคะ
จะได้แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันอีก อิอิ
-
เศร้าเกินไปแล้ว ฮืออออออออ
-
เรียกน้ำตาได้น่าดูเลยทีเดียว
คุณบอยนะคุณบอย ทำเอาร้องไห้ทุกที อิอิ
-
ขอบคุณครับที่แต่งเรื่องนี้มาให้ รันทดดดดดดดดดดดดดด จิตได้อีก :z3:
โอ้ยยยย... อ่านจบแล้ว นึกไม่ออก บอกไม่ถูก..
ps. หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้... :jul1:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกก็เฉยๆ จะมาร้องไห้ตอนจบเนี่ยแหละ ชีวิตคนนี่ตลกดีแฮะ จะมีรักซักครั้งก็ดันมีอุปสรรคขนานใหญ่ขวางอยู่อีก เฮ้อ!เค้าอยู่ในอารมณ์ดราม่า...
-
เศร้าอ่ะ อุตสาห์รอดตายมาแล้วยังความจำเสื่อมอีก โอ็ย อยากจะร้องไห้ :sad11:
-
ร้องไห้ตามเลยอ่าส์ น่าสงสารจังเลยเน๊อะ
:sad2: :sad2: :sad2:
-
ไม่มีตอนพิเศษแบบว่าความทรงจำของพาสุห์กลับมาแล้ว แล้วก็อยู่กับภีมแบบแฮปปี้แอนดิ้งหรอค้าบ :o12:
-
เศร้าอ่ะ
-
เศร้าอีกแล้ว :o12: :o12:
แต่ก็เยี่ยเหมือนเดิม o13 o13
-
:monkeysad:มาเขื่อนแตกในตอนท้ายยยย
-
ปวดหัวใจ ตั้งแต่เริ่มเรื่อง จนจบเรื่องเลยครับ
ปล.เกลียดไอ้คาวีอะ คนอะไรจะเลวได้ปานนั้น เข้าข่ายโรคจิตแล้ว
-
ทำร้ายจิตใจกันมากมายเลยนะครับ
รีดน้ำตาได้เป็นโอ่งจริงๆ ฮือๆ :sad4:
ขนาดตอนจบยังทรมานจิตใจกันเลย
-
เศร้าจังเรื่องนี้ ร้องไห้ไปหลายรอบ :o12:
เศร้าจริงๆค่ะคุณบอย
จบแบบทรมานมากเลย
o13 o13 o13
-
:m31: ไม่ยอมทำไมมันต้องจบเศร้า นำตาท่วมแบบนี้ :sad5: :sad5: :sad5:
-
:L2: ขอบคุณคุณบอยมาก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
เรื่องนี้เศร้ามาก ๆ เลย ตอนแรกก็ทำใจไว้แล้วนะ
เพราะอ่านนิยายของคุณบอยทีไร ต้องปวดใจทุกที :monkeysad: :m15: :monkeysad:
แต่เรื่องนี้มันสุด ๆ จริง ๆ
ปล. :pig4: ขอบคุณจากใจจริงฮ๊าฟฟฟฟ
-
รู้สึกเศร้ามากๆค่ะ อุตส่าห์จะสมหวังกันซะที รู้สึกเหมือนฟ้ากลั่นแกล้งอ่ะ
-
น้ำตาไหลเลย :monkeysad:
:pig4: นะคะ
-
:m15: :m15: :m15:
อ่านเรื่องนี้แล้วทรมานใจมากกก
จบได้เศร้าและรันทดสุดๆๆๆ
สงสารภีมมากกอ่ะ :o12: :o12:
-
ฮือ~ :m15: เศร้าเลย แต่ก็ดีที่พาสุห์เป็นแค่นี้ จะได้เริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ หวังว่าอะไรดีๆจะเข้ามาหลังจากนี้น้า~
ปล.ขอบคุณหลายๆสำหรับเรื่องซึ้งน้ำตาแตกดีๆแบบนี้ เยี่ยม!!! o13
-
ม่ายมีคำบรรยายใดๆทั้งสินคำชื่อเรื่องก้อบอกอยู่แล้ว
ขอบคุณคับผม
-
ทำไมตอนจบเป็นแบบนี้อ่า เศร้า :m15:
:เฮ้อ: อิอิ แอบอ่านรวดเดียวเลย
สนุกแบบบีบหัวใจดี ...
ขอบคุณมากค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษเหมือนกัน
:jul3:
-
เศร้าจัง T_T
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
ทำไมอย่างนั้นนะเนี่ย
-
ปล่อยโฮออกมาเลยค่ะ สำหรับตอนจบ เพิ่งร้องไห้เสร็จ T T
หวังว่าสักวันนหึ่งนะค่ะ...วันที่พระเอกของเรา จะจพภีมได้อีกครั้ง และกลับมารักกันเหมือนเดิม...
:sad12: :sad12: :sad12:
-
เศร้ามากๆเลย บีบหัวใจตั้งแต่ต้นจนจบ :sad4:
-
อ่านแล้ว แอบ ปวดตับ
555
-
ทะ ทะ ทำไม ทำไม! ทำไมถึงได้จบแบบเจ็บปวด หน่วงหัวใจกันแบบนี้ล่ะค่า!!
โฮ เศร้า น้ำตาจะไหล
อยู่ใกล้กันก็เหมือนอยู่กันไกลเพราะจำกันไม่ได้
ฮือ สงสารภีม จะมีวันที่ภีมยิ้มได้จากหัวใจจริงๆ บ้างไหม :sad4:
-
เศร้า :m15:
แต่อย่างน้อยก็ฟื้นขึ้นมาถึงจะจำไม่ได้ก็ตาม
:กอด1:
-
:serius2:
โอ๊ยยย
ช่วงนี้มันเป็นอะไรนะถึงชอบกดมาเจอแต่นิยายดราม่าจัง
ดีนะเนี่ยที่ตอนจบพาสุห์ยังไม่ตาย
ไม่งั้นมีหวังคุ้มคลั่งกว่าเดิมอีก
สงสารภีมมากอะ
:monkeysad:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ออกมา
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
:o12:
-
ชอบๆๆ :กอด1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ
-
เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ
ไม่อย่ากจะเอิ้นอะหยังเลย
วิ่งไปเช็ดน้ำตาก่อน
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
เป็นนิยายที่ดีนะคะ แต่เศร้ามากเลย
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ :pig4:
-
ขอโทษนะครับอ่านๆไปไม่ไหวขอหยุดกลางคัน รำคาญเพื่อนๆอ่ะเยอะเกิ๊นคนเลิกกันก้อมารำ่ไรให้คบกันอยู่ได้ ความรักมันเรื่องคนสองคนป่ะเพื่อนๆเรื่องนี้แส่เกิน
-
:m15:
-
:mew1:
-
“ผมพูดอะไรตอนไหน”คาวีหันมาตีหน้าตายใส่ เขานึกชิงชังการกระทำนายนี่ตั้งแต่ตอนที่ยื่นมือชี้หน้าเขาแล้ว เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้ เขาต่างหากที่มีสิทธิ์ทำกับคนอื่นเพียงผู้เดียว ไม่ใช่มัน เขาเป็นลูกชายคนเล็กของนายตำรวจใหญ่ที่เป็นเพื่อนกับอาหมอที่เอ่ยทักทายเขาเมื่อครู่ เขาเข้าออกโรงพยาบาลแห่งนี้จนรู้จักกับใครต่อใครไปทั่ว รวมถึงกรกฤษณ์ เขาสอบถามบุรุษพยาบาลหนุ่มรายนี้จนรู้หมดแล้วถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนที่นอนแอ้งแม้งบนเตียงกับคนที่ยืนตัวซีดสู้สายตาเขาอยู่ตอนนี้ มาทำขึงขังท้าทายใครไม่ทำ มาทำกับเขา มันก็ต้องมีการถอนคืนกันบ้างล่ะ แต่ถ้าจะถอนคืนแบบวิธีลูกผู้ชายอย่างงั้นหรือเขาไม่ทำหรอก เพราะดูมันจะง่ายเกินไป ลำพังอิทธิพลลูกชายคนเล็กของตระกูลใหญ่ จะว่าจ้างใครซักกี่คนมาอัดไอ้นี่ให้หมอบมันจิ๊บๆนัก งานนี้ถ้าจะเล่นมันขอเล่นให้มันเจ็บไปทั้งทรวงเลยน่าจะดี นั่นไงล่ะเครื่องมือเชือดมัน ไอ้ภิธารหน้าซื่อนี่ไง หึหึ พวกมันกำลังมีปัญหากันอยู่ แต่ดูเหมือนว่าคนที่พยามไล่ตามจะเป็นไอ้พาสุห์หน้าซีดนี่ ก็เอาสิ เขาจะยอมลดตัวลงไปเพื่อหว่านเสน่ห์ให้คนที่มันกำลังวิ่งตามดูซักหน่อย รับรองรายนี้ดูท่าจะติดร่างแหได้ไม่ยาก คราวนี้แหละมึง กูจะทำให้มึงแค้นกูให้กระอักเชียว ไอ้พาสุห์
ชีวิตบัดซบ ทำไมภีมต้องมาเจอแต่คนสันดานเลวๆแบบนี้นะ เป็นเพราะคนแต่งใจร้ายยยยยยยยยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:o12: