ขอบคุณทุกท่านที่อุตส่าห์สละเวลามาอ่านนะงับ ^^
เรื่องนี้ไม่ดราม่าเลย = =
ฮี่ ๆ ผมจะพยายามสู้ต่อไปเย้ ๆ
G E T L O S T 7 – ในร้านกาแฟ
“ถ้ามึงหลง กูคงแย่น่าดู งั้นกูไม่ปล่อยดีกว่า” มึงหมายความว่าไงของมึงวะ กูไม่ค่อยเข้าใจเลย = =
“หมายความว่าไง”
“ก็มึงเป็นคนไทยเหมือนแม่กู แม่กูฝากมา กูก็ต้องทำให้ดีที่สุดเดะ” อ๋อ นึกว่าอะไร
“แต่มึงให้กูเดินเองก็ได้นะ กูมีขามีตามองมึงได้”
“อย่าเถียงกูได้มะ” โว้ย! คนไรวะ บ้าอำนาจ เดี๋ยวกูถีบเลย (ทำปากดีด้วยนะกู)
“เออ ไม่เถียงก็ได้วะ” เมื่อยปาก หึ
และแล้วเราก็มาถึงสถานีที่เรียกว่านาธาน พอผมเดินก้าวพ้นจากสถานีขึ้นมาบนดินก็พบกับตึกสูงมากมาย เรียกได้ว่าเป็นแหล่งแออัดแหล่งนึงเลยก็ว่าได้ ว่าแต่ที่นี่ไม่เห็นมีวี่แววของสิ่งที่เรียกว่าโรงแรมเลยสักนิดเดียว
“จะไปโรงแรมไหนก่อน ?”
“ใครบอกว่าจะไปโรงแรมก่อน ?”
“เอ้า ไม่งั้นมาทำห่าไรเนี่ย!” นี่ก็บ่ายโมงกว่าแล้วจะมาทำบ้าอะไรถ้าไม่ได้มาตามหาเพื่อนกูเนี่ย
“มาหาเพื่อนของกู”
“เห้ย!”
“ทำไม ?” ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย โอย ทำไมมันเอาแต่ใจอย่างงี้วะ แล้วเมื่อไหร่มึงจะให้กุเอามือออกจากแขนมึงสักทีวะ ?
“แล้วไม่หาโรงแรมให้กูหรอ ?” ลองทำเสียงอ้อน ๆ ดิ๊เผื่อมันจะหาให้
“หา แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ขอขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ชีวิตผมคงจบสิ้น! ตายลงเป็นแน่แท้ ทำไมต้องซวยให้มันเป็นคนพามาหาด้วยวะ
“แล้วตอนนี้จะไปทำอะไร ?”
“ไปหาเพื่อน” คนอย่างมึงมีเพื่อนกับเค้าด้วยหรอ ? อยากจะพูดจริง ๆ คันปาก ถ้าไม่ติดว่าแขนกูอยู่ในแขนมึงนะ กูพูดแล้ววิ่งหนีไปและ
“ที่ไหน”
“ที่นี่” มันว่าแล้วชี้ลงที่พื้น กูเข้าใจและ มึงหมายถึง ที่ถนนนี้ เออขอบใจนะ อยากรู้จริง ๆ ว่ามันโง่หรือมันกวนตีนกูอยู่วะ!
ไอตี๋พาผมมาที่ร้านแห่งหนึ่งที่ริมถนน ระหว่างทางผมพบเห็นร้านค้าที่มีหน้าตาแตกต่างกันไป ที่สำคัญ เจอคนสวย ๆ น่ารัก ๆ เต็มไปหมด ขาว…สูง วู้ว! สุดยอดจริง ๆ แต่ร้านที่ผมกำลังเหยียบอยู่นี้เป็นร้านขายเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ ผมมองไปรอบร้านก็มีทั้ง iPhone iPad มือถืออีกเต็มไปหมด
“@#*(^&^()^&^%&” มันส่งภาษากับคนที่อยู่หน้าร้านก่อนที่เค้าจะหายไปแล้วเอามือถือเครื่องหนึ่งออกมา (อยากจะบอกว่าตอนนี้ดีใจมากเพราะมันปล่อยมือผมแล้ว!)
“เอ้า ชอบรึเปล่า ?” มันว่าพร้อมกับส่งมือถือเครื่องนั้นมาให้ผมดู มันก็สวยดีนะแต่คงไม่ใช่รุ่นที่ดีเท่าไหร่ ว่าแต่เอามาทำไมเนี่ย ?
“ก็ดีนะ เอามาทำไม”
“&*&(&^&” มันไม่ตอบแต่หันไปส่งภาษากับคนที่(คาดว่าจะ)เป็นเพื่อนมันที่ยักหน้าแล้วเดินเอามือถือเข้าไปในร้านอีกครั้งแล้วกลับออกมาพร้อมกล่อง
“What’s your name guy ?” เพื่อนของมันหันมาถามผมแล้วยิ้มให้ คนนี้ดูท่าทางเป็นมิตรกว่าไอตี๋เยอะ ผมยิ้มรับแล้วตอบเสียงหล่อ (?)
“Night,nice to meet you” ผมส่งมือข้างหนึ่งออกไปด้านหน้าก่อนที่เพื่อนมันจะส่งมือกลับมา
“I’m Wang , nice to meet you too” ชื่อหวังนี่เอง หน้าตาก็ใช้ได้เลยทีเดียวแต่ไว้ผมยาวเลยคอไปพอสมควรเลยทำให้ผมคิดว่าดูรกไปหน่อย (แต่ผมเค้ายาวตรงดำสวยดีนะ)
“Hey , Long I think he’s such a cute guy , isn’t he ?”
“No,he isn’t cute, don’t say a thing like that again.”
“your boyfriend ?” โห คุณหวัง ดูจากสภาพผมเหมือนเกย์นักหรอไงวะ ก็แค่ตาโต หน้าเรียวเหมือนแม่ ใส่แว่นใหญ่เพื่อนความแนว(แต่สายตาสั้นจริง) ตัวเตี้ยกว่าไอตี๋ แต่ผิวกูไม่ขาวว่ะ แค่นี้คิดว่ากูเป็นแฟนมันหรอ ? ไม่มีทางเว้ย คนปากหมาขนาดนี้ไม่อยากได้เลยสักกะนิด
“No”
“That means….” คุณหวังว่าพร้อมกับชะโงกหน้ามาใกล้หน้าผมแล้วหอมแก้มผมทีนึง กูไม่อยากจะพูดเลยว่ากูโมโหมันนะเนี่ย!!
“What are you doing ?!!” ผมโพล่งออกไป แต่มันกลับขำเพียงเล็กน้อย
“ไปกันเถอะ” ไอตี๋มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วจับแขนผมไปไว้ตำแหน่งเดิม แต่จริง ๆ แล้วคนโมโหควรจะเป็นกูนะ ทำห่าไรเนี่ย ผมเอามือขึ้นลูบหน้าด้วยความหงุดหงิด แล้วก็ได้ยินไอตี๋มันส่งภาษาแบบเสียงดังกว่าปกติใส่เพื่อนมันแล้วรีบพาผมเดินออกมาอย่างเร็ว
“เห้ย ๆๆ! กูเจ็บนะ!” มัน ‘ลาก’ ผมเดินไปตามทางถนนอย่างรวดเร็ว ขามันก็ยาวกว่า แรงก็เยอะกว่า มึงบ้าเปล่าเนี่ย กูเดินไม่ทัน
“ให้กูอุ้มเลยมั้ย ?”
“ไม่ต้อง กูเดินเองได้ แต่ช้า ๆ หน่อยดิ!”
“…” ไม่ตอบ ไม่ลดความเร็ว ไม่อะไรทั้งสิ้น ทำไมมึงน่าเบื่ออย่างงี้วะเนี่ย!!
“โอย ค่อยยังชั่วหน่อย” ผมนั่งกดที่ข้อขาของตัวเองหลังจากที่มันลากผมจนพอใจมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ตอนนี้มันเดินไปซื้อกาแฟอยู่ ไม่เคยถามสักคำว่าชอบไม่ชอบแต่จะซื้อกาแฟดำให้ กูล่ะหน่าย ว่าแต่คนบ้าไรวะแรงก็เยอะ เอาแต่ใจ ทำไมมันนิสัยเสียขนาดนั้นทั้ง ๆ ที่บ้านมันก็ดูเป็นคนอารมณ์เย็น ขี้เล่น
“อ่ะ” มันวางแก้วลงที่ด้านหน้าของผมแล้วนั่งลงจิบกาแฟอยู่ที่อีกฝั่ง
“แล้วนี่ก็มือถือของมึง”
“ห๊ะ ?” กูคงไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ยเนี่ย มันบอกมือถือกู กูไปขอจากมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ มันดันกล่องมือถือมาให้ผมแล้วนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟต่อ
“ควาย ไม่ได้ยินหรอไงว่ามือถือมึง กูกลัวมึงหลงทางเลยซื้อมือถือถูก ๆ ให้ เม็มชื่อกูไว้แล้ว หายก็โทรหากันได้แล้วทีนี้”
“งี้ก็โทรหาเพื่อนกูได้แล้วดิ ?” ความหวังเริ่มปรากฏ ในที่สุดจะได้พ้นนรกสักที
“รู้เบอร์รึเปล่าล่ะ ?” เออว่ะ ผมถอนหายใจแล้วมองลอดกระจกออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเซ็ง ทำไมกูไม่จำชื่อโรงแรมให้ได้ ทำไมกูไม่ขอเบอร์มันไว้ก่อน ทำไมกูไม่เดินตามมันไปวะตอนนั้น เห้อ!
“เห็นมั้ยล่ะ กูว่าแล้วว่าลูกหมาอย่างมึงต้องไม่มี”
“เออ ไม่มี ก็คงต้องหาต่อไป”
“ไหนดูหน่อยดิ๊” ผมสะดุ้งทันทีที่มันเอื้อมมือมาดึงคางผมให้หันแก้มไปทางสายตาของมัน แก้มข้างนั้นที่เพื่อนมันหอมผมไปนั่นเอง
“ดูห่าไร!” ผมสะบัดหน้ากลับ แต่มันก็จับกลับไปใหม่
“หวังแม่งทำห่าไรวะ” มันบ่นเสียงเบา แต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี ในร้านที่คนน้อยแบบนี้ย่อมได้ยินเป็นธรรมดา มันเอามือที่ค่อนข้างหยาบกร้านของมันลูบที่แก้มผมอย่างแผ่วเบา ทำไมผมไม่ขัดขืน ? ทำไมผมถึง…อยากให้มันทำ…
จุ๊บ!
ทำไมตอนมันหอมแก้มผมซ้ำผมถึงไม่ขัดขืนกันนะ ?
ผมหันหน้าไปมองหน้ามันอย่างสงสัย สงสัยทั้งทำไมมันทำแบบนี้ และสงสัยว่าทำไมผมไม่ขัดขืน
ที่สำคัญที่สุดคือ
ผมสงสัย…
ว่าทำไมสุดท้ายแล้ว
เราถึงได้จูบกันแบบนี้