หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[aeecd]

เคนตะทำเรื่องแล้วมั้ยละอย่าขายหุ้นให้ยัยอลิสน๊า
กระต่ายน้อยจะทำยังงัยละทีนี้

[nunnuns]

เคนตะ!!! ชอบเคนตะน้า อย่าทำให้ผิดหวังเซ่ฮือออ

จะบอกว่ารักเรื่องนี้มาก เรื่องแรกในใจเลยอะ เข้ามาดูทุกวัน ไม่รู้ว่าอ่านกี่รอบแล้ว(ว่างจัด555)

อัพบ่อยๆนะคะ ติดตามอยู่^^

เป็นกำลังใจให้ค่า

[whipcream]

บันนี่น่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็ย่อมหลงรัก อยากได้ไว้กับตัว เฮ้อ หนักใจแทนเคลวินแฮะ
ชอบเรื่องนี้จัง 

[rellachulla]

กระโดดทับ เคนตะ
เอ้าา เสียแรงที่รัก เชอะ
งอน

[Ciin]

เคนตะอย่าทำงี้เลย T^T
สงสารบันนี้อะ เคนตะไม่คิดถึงบันนี่หรอว่าบันนี่จะเสียใจมั้ย?

[MaRiTt_TCL]

55 น่าสงสารเคนอิจิ

เคนตะซังอย่าขายหุ้นให้อลิซนะ !! คนอ่านไม่ยอมมม

[watcharet]

เคนตะ กวน...อ่ะ

[ลู่เคอOlive♥]

เคนตะ ทำอย่างนี้บันนี่จะชอบคุณไหมเนี่ย
สงสารบันนี่ของพ่อ
พ่อจะแต่งงานกับยัยอลิสไม่ได้นะ ไม่ยอมๆๆ

[super hero]

ไปกันใหญ่แล้ว เคนตะจะขายหุ้นให้อลิซไม่ได้นะ 

[D-Lay]

อ่านทันแล้วววววว!!!! อ่านมา2วัน เกือบจะตามทันนตั้งวันนั้นล่ะ ดันเข้าไม่ได้ตั้ง2วัน ทั้งที่เหลือแค่ 2 ตอน TTUTT
สนุกมากๆค่ะ ชอบบันนี่มาก น่ารักสุดๆ ทำอะไรก็น่ารักไปหมด  ~

พ่อเคลวินนะ ตอนแรกก็ชอบแล้ว แต่ตอนนี้ยิ่งชอบมาก! น้ำแข็งละลายแล้ว กรี๊ดดดด ><!!!
ว่าแต่เคนตะตอนแรกก็ชอบอยู่ แต่ตอนนี้ซักไม่ชอบ! ไหนว่าจะแก้แค้นอลิซไงว่ะ! ชิส์~ จะบอกให้นะแกจะได้บันนี่แค่ตัว แต่หัวใจไม่มีวันซะหรอก! (อินมาก 5555)
กระต่ายต้องคู่กับพระจันทร์(น้ำแข็ง)ว้อยยยยยย! ไม่ใช่พระอาทิตย์~

ปล. ชมคุณเคนจังค่ะ แต่งได้สนุกมากกกกกกกกก >< เมื่อมาต่อตอนใหม่ค๊าาาาา~

[zeazaiz]

ช่วยดัน อึ๊บอึ๊บ

[som]

เหมือนกับว่าพี่เคนอิจิจะปรากฎตัววันนี้ยังไงไม่รู้

[biwtiz]

พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้

แต่ชอบมากเลย

บันนี่

เคลวิน

[bozang]

เพิ่งมาตามอ่านค่ะ
สนุกมาก ได้เกร็ดความรู้เพียบเลย
เคนตะ เราเชื่อว่านายมีเหตุผลพอนะ อย่าทำแบบนั้นเลย TT^TT

[nuewanda]

บ๊ะ!!! อย่ามาทิ้งท้ายให้เคนตะดูร้ายคล้ายตัวอิจฉาซิ เค้าไม่หลงกลหร๊อกกก   
แต่ถ้าเคนตะขายหุ้นให้อลิซจริงๆ เค้าจะไม่ว่าเคนตะซักคำ แต่จะตามจองเวรคนเขียนถึงชาติหน้าเลยทีเดียว 

ว่าแต่...ตอนต่อไปเมื่อไหร่จะมาคะคุณ คิดถึงมากๆๆๆๆแล้วนะ คิดถึงน้องทู่ คิดถึงพ่อ คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงหมอหลิน คิดถึงหลันชิง คิดถึงหลันเหอ คิดถึงพระรอง คิดถึงนางร้าย คิดถึงทุกอย่างยกเว้นคนเขียน 
เม้นท์นี้แบบว่าเขินๆ แต่ก็นะอาจจะเม้นท์ช้าบ้าง ไรบ้าง แค่ก็ไม่กี่วันเองเนอะ 

[dimth]

“แล้วเห็นประโยชน์ที่จะขายให้คุณอลิซเหรอครับ ?”
บันทำหน้าสลด

“เห็นอยู่ชัดเจนสองข้อ  ข้อแรก  อลิซจะหายไปจากครอบครัวของเรา  สอง  ครอบครัวเราจะได้สมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาในบ้าน  สมาชิกคนนั้นจะ
ไม่กลับไปที่ฮ่องกงอีก  เขาจะอยู่ที่โตเกียว  อยู่เป็นครอบครัวโมริตะ”

ไม่โกรธ..ถ้าเคนตะจะขายหุ้นให้อลิซเพื่อดึงบันนี่ไว้ แต่เคืองมากกกกก^(3X10)ถ้ามาดมัวแซลอลิซ เรอเน โตแชร์ ได้ครอบครองเคลวิน 

ข้อแรก เห็นด้วย เพราะยูหมดประโยชน์แล้วเคนตะ
ข้อสอง ขอค้าน ยูมั่นใจได้ยังไงว่าบันนี่จะยอมเป็นครอบครัวโมริตะ นอกจากฮ่องกงก็ไม่ได้มีญี่ปุ่นแค่ที่เดียวซะหน่อยเฟ้ย เคนตะงี่เง่า..ฮึ่ยๆ

[theWinDy]

หลงกระต่ายน้อยกลอยใจส้มซะแล้ว
แถมเจ้ากระต่ายตัวนี้ยังเสน่ห์ล้นเหลืออีกต่างหาก
ใครเห็นใครก็หลงก็รัก   

[Ball]

อยากอ่านต่อแล้วค่า คิดถึงบันนี่ >.<

[zuu_zaa]

    :z2:ช่วยดัน  :กอด1:คิดถึงคนเขียน กอดแน่นๆเลย

[Keniji Teruyama]

Chapter  36

“อลิซ  คุณยังสนใจหุ้นที่ผมซื้อไว้หรือเปล่า ?”
เคนตะเคาะนิ้วไปมาบนโต๊ะ  สายตาจับจ้องอยู่กับน้ำพุที่พุ่งออกมาจากตุ๊กตาปูนปั้นรูปเด็กถือหม้อน้ำในสระ

“คิดยังไงถึงขายหุ้นให้ฉัน  หรือว่าคุณมีแผนที่จะทำอะไร  ฉันยอมรับว่าฉันไม่ฉลาดพอที่จะคิดตามคุณ”
อลิซตอบกลับมา

“คุณเป็นคนที่พูดตรงเสมอนะอลิซ”

“ฉันไม่รู้จะพูดอ้อมค้อมไปทำไม มันเสียเวลา”
อลิซตอบ

“คุณไม่ต้องรู้หรอกว่าทำไมผมถึงช่วยคุณ  เอาเป็นว่าเราจะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย  ผมมีข้อแม้ข้อเดียวเท่านั้น”

“ข้อแม้อะไร  ถ้าเป็นเรื่องจุนอิจิ  คุณไม่จำเป็นต้องขอ  ฉันก็ไม่มีทางกลับไปเจอเขาอีก  ไม่ต้องห่วง”
อลิซยืนยันหนักแน่น

“ผมเพิ่งมามั่นใจไม่นานนี้เอง  ว่าคุณจะไม่กลับมาหาจุนอีก  เอาเถอะ  นั่นไม่ใช่ประเด็น  ฟังนะอลิซ  ผมจะโอนหุ้นให้คุณทันทีที่คุณแต่งงานกับมิสเตอร์เคลวิน”
เคนตะพูดช้า ๆ โดยย้ำช่วงประโยคสุดท้ายที่ว่า  จะโอนหุ้นให้อลิซทันทีที่แต่งงานกับเคลวิน  ประโยคนี้ทำเอาอลิซนิ่งเงียบไปนาน

“ว่าไงล่ะอลิซ?”

“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฉัน”
อลิซถอนหายใจ

“ปัญหาคือมิสเตอร์เคลวินไม่อยากแต่งงานกับคุณ”
เคนตะพูดแทงใจดำ  ทำเอาคนปลายสายที่ฮ่องกงถึงกับกัดฟัน

“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ!”
อลิซทำเสียงไม่พอใจ

“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ  มิสเตอร์เคลวินจะแต่งงานกับคุณก็ต่อเมื่อคุณมีหุ้นมากกว่าเขา  ถูกต้องหรือเปล่า?”
เคนตะพูดต่อโดยไม่มีทีท่าสนใจอลิซที่กำลังโกรธ  ในสถานการณ์แบบนี้  อลิซไม่มีความสามารถที่จะสู้กับเคนตะได้เลย

“เคนตะ  ถ้าเคลวินแต่งงานกับฉัน  ฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากหุ้นของคุณ  ถ้าคุณอยากช่วยฉัน  ไม่สิ  ถ้าคุณอยากได้ผลประโยชน์จากการที่เคลวินจะแต่งงานกับฉัน  คุณควรรีบขายหุ้นให้ฉัน  ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป  คุณคงไม่รู้ว่าในงานประมูลที่เซี่ยงไฮ้  มีคนเข้ามาช่วยเคลวิน  ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร  แต่เขาทำให้ประธานเหมินอนุมัติสัมปทานในอานฮุยให้บริษัทเคลวินทั้งหมด”
อลิซเริ่มมีน้ำเสียงที่แสดงท่าทีเป็นกังวลใจ

“ก็เพราะผมไม่มั่นใจว่าคุณจะทำงานสำเร็จน่ะสิอลิซ  คุณไม่เข้าใจความรัก  คุณรู้จักแค่ want และ need  แต่คุณไม่รู้ wish  ชีวิตคุณมีแค่คำว่าอยากได้และต้องการ  คุณไม่รู้คำว่าปรารถนา  รู้หรือเปล่าอลิซ  ผมรู้จักคน ๆ นึงที่มีความปรารถนา  เขามีความปรารถนาดีกับผู้ชายคนหนึ่งและในความปรารถนาดีนั้นก็อาจจะมีความรักให้ด้วย  และเมื่อสองอย่างนี้รวมกัน  คุณไม่มีทางสู้เขาได้เลย”

   “คุณพูดเรื่องอะไรของคุณนะเคนตะ  ฉันไม่มีเวลามาฟังคุณอ่านไบเบิลหรอกนะ”
อลิซกระแทกเสียง

“wish  มันมีความหมายกว่า want และ need  มันมีพลังมากพอที่จะทำสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้  ผมรู้จักเด็กคนหนึ่งที่มีพลังนี้อย่างเต็มเปี่ยม  เด็กคนนี้ทำทุกอย่างให้มิสเตอร์เคลวินด้วยคำว่า wish ตัวนี้  เขาเป็นคนให้มิสเตอร์เคลวินโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน  ส่วนคุณมีแค่ want กับ need  คุณเป็นฝ่ายที่ต้องการสิ่งต่าง ๆ จากมิสเตอร์เคลวิน  คุณไม่เคยทำอะไรให้เขา  แค่นี้ผมก็พอจะรู้แล้ว  ว่ามิสเตอร์เคลวินจะเลือกใคร”
เคนตะอธิบาย

“เด็กคนที่คุณว่า  เขาชื่อบันนี่หรือเปล่า?”
อลิซเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้  วันนี้ทั้งวัน  เธอได้ยินชื่อนี้ผ่านเข้ามาในหูจนจำได้ขึ้นใจ

“ฉลาดขึ้นแล้วนี่  จะบอกอะไรให้นะอลิซ  เด็กคนนี้มีพลังพิเศษที่ทำให้คนรอบตัวรู้สึกดีด้วย  เพราะฉะนั้น  คุณจะไม่มีทางชนะถ้าไม่มีผมช่วย”

“ฉันทนให้คุณด่าทางอ้อมมานานหลายนาทีแล้วนะเคนตะ  ถ้าคุณไม่เข้าประเด็นซะที  ฉันจะวางสาย”

“คุณมีทางเลือกด้วยเหรออลิซ  ผมเห็นสายตาที่คุณมองมิสเตอร์เคลวิน  สายตาคุณมันฟ้องชัดเจนว่าคุณขาดเขาไม่ได้”
เคนตะหัวเราะ

“ฉัน ……………ขอร้อง  ฉันขอร้องคุณจริง ๆ นะเคนตะ  จะให้ทำอะไรก็ได้  ขออย่างเดียว  คุณต้องช่วยฉัน  ฉันขาดเคลวินไม่ได้”
อลิซพูดแบบคนไร้ทางสู้  เธอยอมเคนตะทุกอย่าง  ขอแค่ให้ได้เคลวิน

“ผมแนะนำคุณสามอย่าง  1. ทำให้มิสเตอร์เคลวินไม่รู้สึกผูกพันกับฮ่องกงอีก  2. คุณต้องหาทางผูกมัดเขา  ผมคงไม่ต้องชี้แจงรายละเอียดหรอกนะว่าคุณต้องทำอะไรบ้าง  3. ผมจะโอนหุ้นให้คุณ  ถ้าคุณมีทีท่าว่าจะทำสองอย่างแรกสำเร็จ”

“คุณอยากได้เด็กคนนั้นเหรอ?”
อลิซถาม

“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ”
เคนตะพูดเสียงเย็นชา

“ฉันตกลงทุกเงื่อนไข”
อลิซตอบ

“แล้วผมจะคอยดู  ว่าคุณจะทำมันได้หรือเปล่า”

# # # # # # # # # # # #

อัลเบิร์ตนอนหลับตาพริ้มอยู่บนสนามหญ้าสีเขียวสดหน้าบ้าน  เช้านี้มีแสงแดดอ่อนกับลมเย็น ๆ พัดจากทะเลเข้ามา  ทำเอาขนฟู ๆ ของมันปลิวไสวไปมา  วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เจ้านายใหญ่ไม่อยู่บ้าน  เจ้านายเทอาหารกับน้ำใส่ในชามหลังบ้านไว้ให้ก่อนออกไปทำงาน  แถมยังวางกระดูกปลอมกับของเล่นที่เป็นฝูงเป็ดยางสีเหลืองเอาไว้ให้  อัลเบิร์ตคาบลูกเป็ดหลายตัวแล้วโยนเล่นไปมาบนสนาม  จากนั้นก็วิ่งไปมาสลับกับเล่นแทะกระดูกปลอม  เวลาผ่านไปนานจนสาย  หูของมันได้ยินเสียงรถยนต์แปลกหู  ไม่ใช่เสียงรถของเจ้านาย  ไม่ใช่ของหมอหลินแล้วก็ไม่ใช่ของดาเนียล  อัลเบิร์ตลุกขึ้นยืนสี่ขาแล้วเดินโบกหางออกไปดูรถยนต์ที่เข้ามาจอดอยู่หน้าบ้าน  ผู้ชายใส่ชุดดำสองคนโยนเนื้อที่ผูกกับเชือกเอาไว้ตรงประตูรั้ว  เพื่อล่อให้อัลเบิร์ตเดินมุดช่องประตูสุนัขออกไป  แต่อัลเบิร์ตจำได้ว่าเจ้านายไม่ให้กินของจากคนแปลกหน้า  มันทำจมูกฟุดฟิดแล้วเมินหน้าหนี  ผู้ชายในชุดดำเดินกลับไปที่รถแล้วเข้าไปพูดกับผู้หญิงในชุดดำที่ใส่แว่นกันแดดปิดหน้า  เธอให้คนขับนำรถยนต์เข้ามาเทียบริมทางเท้า  จากนั้นประตูก็เปิดออก  ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่กับเบาะนั่งในรถ  ไม่มีทีท่าจะลุกออกมาข้างนอกรถ  เธอกวักมือเรียกอัลเบิร์ตอยู่หลายครั้ง  แต่อัลเบิร์ตก็ไม่ได้มุดประตูเดินออกไป

“ไอ้หมาอัปลักษณ์  ไอ้ยักษ์น่าเกลียด  ออกมานี่สิ  ออกมา!”
เธอส่งเสียงเรียก  แต่อัลเบิร์ตไม่ใส่ใจ  มันโบกหางไปมาสองสามทีแล้วตั้งท่าจะหันหลังกลับ

“ไปหาเคลวิน  เร็วเข้า  มาสิไปหาเคลวิน”
อัลเบิร์ตเห่าเสียงดังเพราะรู้ว่าเจ้านายออกไปข้างนอก  มันไม่รู้เวลาเพราะนับชั่วโมงไม่เป็น  แต่มันจำได้ว่า  พอพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว  เจ้านายก็จะกลับมา

“ฉลาดนักนะแก!”

“ไปหาบันนี่หรือเปล่าอัลเบิร์ต  บันนี่มาเที่ยว  แกอยากเจอหรือเปล่า”
อัลเบิร์ตหูตั้งแล้วแอบเหลือบตามองในรถ  มันคิดถึงเจ้านายน้อย  อยากไปเดินเล่นด้วยใจจะขาด

อัลเบิร์ตเดินมุดออกมาทางช่องสุนัขข้างล่างรั้วแล้วเดินตรงเข้ามาตรงประตูรถ  มันยื่นจมูกเข้าไปในรถแล้วดมหากลิ่นเจ้านายน้อย  อัลเบิร์ตเห่าเรียกเสียงดัง  แต่ก็ไม่มีทีท่าที่บันนี่จะโผล่ออกมา  อัลเบิร์ตทำจมูกย่น  แทนที่จะได้กลิ่นของบันนี่มันกลับได้กลิ่นของเจ้าหมาเฌอแตมแทน  อัลเบิร์ตเห่าแล้วทำเสียงครางในลำคอตั้งท่าจะมุดรั้วกลับบ้าน ผู้หญิงในรถรีบสั่งให้ผู้ชายชุดดำช่วยกันล้อมจับอัลเบิร์ต  แต่ด้วยความที่เจ้าขนฟูของเคลวินเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่  ทำให้ผู้ชายสองคนนั้นจับได้ไม่ถนัดนัก  อัลเบิร์ตเห่าเสียงดังแล้วแยกเขี้ยวใส่ 

“อาฟาน  อาฟาน  เอายามายิงมันสิ  เร็วเข้า มันจะหนีเข้าบ้านแล้ว!”

ผู้ชายที่ทำหน้าที่ขับรถถูกเรียกให้เข้ามาช่วย  เขาเปิดช่องพับพลาสติกหน้ารถแล้วหยิบเอาปืนยิงยาสลบขึ้นมาถือไว้ก่อนที่จะเดินอ้อมมาทางหน้ารถแล้วเล็งกระบอกปืนเข้ากับต้นขาอัลเบิร์ต  ผู้ชายคนนั้นเหนี่ยวไกปืนแล้วยิงลูกดอกยาสลบเข้ามาที่ต้นขาของอัลเบิร์ตอย่างถนัดถนี่  อัลเบิร์ตที่กำลังหันตัวกลับเข้าบ้านร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวด  มันตาลายแล้วรู้สึกใจสั่น  ทุกอย่างรอบๆ ตัวดูดำมืดลงอย่างรวดเร็ว  อัลเบิร์ตเดินโงนเงนไปมาแล้วล้มตัวลงบนถนนหน้าบ้าน

# # # # # # # # # # # #

บันก้มลงหยิบเอาเศษแก้วจากขวดโชยุที่หล่นลงมาแตกกระจายอยู่บนพื้น  คุณคุรุมิหั่นหัวผักกาดเป็นท่อนแล้วก้มลงมากดหัวผักกาดลงกับพื้นเพื่อเก็บเอาเศษแก้วที่แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ทิ้งไป  บันพูดขอโทษซ้ำ ๆ จนคุณคุรุมิหัวเราะแล้วลูบหลังปลอบใจ

“ไม่เป็นไรนะอุซางิ  ฉันก็ทำแตกอยู่บ่อย ๆ”

บันรู้สึกเหมือนมีคนกำลังคิดถึง  เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก  เมื่อละมือจากกระทะที่กำลังทอดเกี๊ยวซ่าได้แล้ว  บันก็เดินเข้าไปในห้อง  หยิบเอาโทรศัพท์ต่อสายทางไกลไปที่เมืองไทย  คุยกับแม่ได้พักเดียวก็โล่งใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  บันวางโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า  เดินออกมาจากห้องได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงสายเรียกเข้าดังขึ้นมา

“บันครับ”

“บันนี่เหรอ  นี่พี่หลิน”

“พี่หลินเหรอครับ  สบายดีหรือเปล่า?”

“สบายดี  แต่ ………..  ฟังนะ  บันนี่  ตอนนี้อัลเบิร์ตไม่สบาย  ที่คลินิกอยากได้ใบบันทึกการใช้ยา  บันนี่รู้หรือเปล่าว่าเคลวินเก็บไว้ตรงไหน”

บันอ้าปากจะถามอาการอัลเบิร์ตแต่ก็ได้สติ  รีบตอบหมอหลินไปว่า

“อยู่ในลิ้นชักใต้โต๊ะทำงานของเคลวินครับ  ถ้าเคลวินไม่ย้ายออก  น่าจะอยู่ในนั้น  มันเป็นลิ้นชักสามชั้นอยู่ทางซ้ายของโต๊ะ”

“อีกชั่วโมงจะโทรกลับนะบันนี่”
หมอหลินวางสายไป  ปล่อยให้บันยืนนิ่งกับที่เพราะทำอะไรไม่ถูก  อัลเบิร์ตคงไม่ได้ป่วยธรรมดาแน่ 

บันเดินเหมือนคนไม่มีวิญญาณออกมาจากห้อง  เดินไปเรื่อยโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังเดินไปไหน

“บันนี่”

“บันนี่  ได้ยินผมหรือเปล่า?”

“เคนตะซัง”
บันสะดุ้งแล้วหันไปมองเคนตะที่ยืนมองมาจากอีกฝั่งของสระน้ำ

“เป็นอะไร?”

“ที่ฮ่องกงเพิ่งโทรมาบอกว่า  อัลเบิร์ตไม่สบาย  ผมเป็นห่วงมัน  ไม่ค่อยสบายใจเลย”
บันพูดเหมือนคนร้องไห้

“อัลเบิร์ตคือ……………ใคร?”
เคนตะเดินอ้อมสระเข้ามาลูบหัวบันปลอบใจ

“อัลเบิร์ตเป็นหมาของเคลวิน    เคลวินเลี้ยงมันมาตั้งแต่มันยังตัวเล็ก ๆ  เคลวินผูกพันธ์กับอัลเบิร์ตมาก”
บันพูดเสียงสั่นแล้วก้มลงนั่งริมบ่อปลา  มินาโกะ  ปลาคาร์ปตัวใหญ่ของบ้านโมริตะเหมือนจะรู้ว่าบันกำลังไม่สบายใจ  มันว่ายวนไปมาอยู่ใกล้ ๆ เหมือนกำลังให้กำลังใจบัน

เคนตะยักคิ้วแล้วคิดโยงไปถึงอลิซ

‘ผมแนะนำคุณสามอย่าง  1. ทำให้มิสเตอร์เคลวินไม่รู้สึกผูกพันกับฮ่องกงอีก’

“คงไม่บังเอิญขนาดนั้น”
เคนตะหัวเราะเบา ๆ

“ผมไปรอโทรศัพท์ในห้องนะครับ”
บันลุกขึ้นยืน

“ไปกินข้าวก่อน”
เคนตะพูด

“เดี๋ยวผมเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในห้องแล้วตามไปครับ”
บันเดินแยกออกไปด้วยท่าทางซึมเศร้า

# # # # # # # # # # # #

“บันนี่  ทำใจดี ๆ นะ  ไม่รู้ว่าใครเอายาสลบมายิงอัลเบิร์ตแล้วพาไปจากบ้านเคลวิน  ตำรวจบอกว่าอาจจะเป็นพวกขโมยสุนัขแล้วเอาไปขาย  แต่ก็ยังสรุปไม่ได้  ต้องรอดูพยานอีกที  มีคนเจออัลเบิร์ตนอนสลบอยู่ข้างถนน โชคดีที่ปลอกคอมันไม่หลุด  ตำรวจเลยรู้ว่ามันมีเจ้าของแล้วก็เอามันไปสแกนดูไมโครชิพ  เขาเจอชื่อเคลวินเป็นเจ้าของ  ตำรวจโทรไปหาเคลวิน  แล้วเคลวินก็โทรเข้ามาที่คลินิกขอให้มารับอัลเบิร์ตไปรักษาเพราะมันแพ้ยาสลบ”
หมอหลินนิ่งไปซักพัก

“อาการตอนนี้ไม่ค่อยดี  ไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตจะทนได้นานแค่ไหน  อัลเบิร์ตแพ้ยาสลบ  ตอนหัวค่ำก็ปั๊มหัวใจไปแล้วสามรอบ”

บันร้องไห้โฮ  ตาสองข้างพร่ามัวไปด้วยน้ำตา  ผนังห้องนอนของเคนตะตอนนี้มัวไปหมดเพราะบันร้องไห้จนมองไม่เห็นอะไร

“เคลวิน ……………. อยู่ไหนครับ?”
บันทรุดลงกับพื้นห้องแล้วร้องไห้เสียงดัง

“เคลวินอยู่เกาลูน  กำลังขับรถกลับมา”

“พี่หลินอย่าให้อัลเบิร์ตตาย  รอผมก่อน  ผมจะไปหาอัลเบิร์ต   พี่หลินช่วยอัลเบิร์ตด้วยนะ”
บันวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินร้องไห้ออกมาบอกครอบครัวโมริตะที่กำลังทานข้าวเย็นกันอยู่ในห้องโถง

“อ้าวอุซางิ  มากินข้าวสิ  แม่กำลังให้ผมไปตามพอดี  อร่อยนะ ………….. เอ่อ  ร้องไห้ทำไม?”
จุนอิจิยกตะเกียบค้างอยู่กลางอากาศ

“อุซางิคุง!”
คุณคุรุมิวางหม้อซุปลงแล้วเดินเข้ามากอดบันเอาไว้  เธอใช้มือลูบหลังบันไปมา

“เป็นอะไร  ไหนบอกมาซิ”

“ผมขอกลับฮ่องกงตอนนี้ได้ไหมครับ  มีคนกำลังรอผมอยู่”
บันสะอื้น

# # # # # # # # # # # #

เคลวินปิดประตูรถยนต์แล้วรีบวิ่งเข้าไปในคลินิก  เจอดาเนียลที่กำลังเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

“หมอหลินกำลังดูอาการ  แต่”
ดาเนียลส่ายหัว  พร้อม ๆ กับที่หมอหลินเปิดประตูห้องฉุกเฉินเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อและความกังวลใจ
หมอหลินส่ายหัวแล้วยิ้มให้กำลังใจเคลวิน

“เผื่อใจไว้ด้วยละกัน  อัลเบิร์ตแพ้ยาตัวนี้รุนแรงมาก  ร่างกายต่อต้าน  หัวใจทำงานหนักจนหยุดเต้นไปสี่ครั้งแล้ว  แต่อัลเบิร์ตก็สู้เต็มที่เหมือนกัน  มันยังไม่ยอมตาย  เหมือนกำลังรอใครซักคนอยู่ …………….  รอบันนี่ล่ะมั้ง”

จบตอนที่ 36  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ  หงิงง  (จบตอนนี้โดนด่าแน่เคนเอ๊ยย)

[Keniji Teruyama]

แจ้งข่าวรวมเล่มรหัสลับนักปรุงยา รายละเอียดหน้า 190-191

ทางเข้าเคนอิจิแฟนเพจ  กดรูปน้องก็อตซิลล่าที่แบนเนอร์ลายเซ็นได้เลยครับ  ไปคุยกันได้นะ^^

[LimousinX9]

โอยตายฉัน น้ำตาจะแตกก  ไม่อยากให้อัลเบิร์ตตาย(-*-)   นึกถึงแมวตัวแรกที่เราเคยเลี้ยงอะ

ทั้งที่มันสภาพปวดไปทั้งตัวแล้วแบบนอนซมมา3-4วัน แต่มันพยายามเดินๆวิ่งๆให้รู้ว่ามันสบายดีจนวันสุดท้ายมันมานอนตายคาอกเราตอนเราตื่น (T-T) 

[patchylove]

    ชักจะไม่ค่อยชอบเคนตะแล้ว 

[fuku]

เราของฮาร์ดคอร์ เอาปืนไปยิงยัยบ้าอลิซนั่นได้มั้ย

คนอะไรจิตใจดำมืด คำว่าเลวยังน้อยไป -*-

[thisispom]

ทําเกินไปแล้วนะอลิซ ใจร้ายมาก T_T

[PEENAT1972]

เคนจัง จะว่าอะไรไหมถ้าป้าจะบอกว่า ป้าอยากแจกหมอนทองใบโตๆ ให้ชะนีขนทองอลิซจัง แง่งๆ ชิ!

[ณยฎา]

พี่เคนอย่าใจร้าย ฆ่าอัลเบิร์ตนะ นังผู้หญิงใจยักษ์ แกมันเห็นแก่ตัว

[roseen]

  :serius2:เอาปืนไปยิงเคลวินดีกว่า

[pochu52]

คนทำอัลเบิร์ตโค-ตรใจร้ายเลย น่าสงสาร
บันนี่กลับมาฮ่องกงให้ได้นะ อัลเบิร์ตกับพ่อรออยู่

[why yyy]

อย่าให้อัลเบิร์ตตายนะ สงสารง่ะ ทำได้ไจไร้หัวใจชะมัดเลย