หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[NannY]

เจ้านายไปตามบันนี่กลับบ้านได้แล้วววววววววววววว

[river]

บันทำคนหลงไปทั่วเลยนะเนี่ย

[Keniji Teruyama]

เข้ามากดบวกให้คนละ 1 
= = = = =
ตอบคำถาม

som พี่เคนอิจิ เอาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ มามั่งดิครับ   น่ารักไม่แพ้กันเลยครับ  // เรื่องต่อไปอาจจะมีรีทรีฟเวอร์ 
prim--prim ปล.คุณเคนจิ มี่แฟนพงแฟนเพจมั้ยคะ อยากไปกดไลค์เอาไว้ทวงนิยาย // ตอนนี้ยังไม่มีครับ  คิดว่าจะทำอยู่เหมือนกันครับ
ไว้มีเมื่อไหร่จะเอามาห้อยเป็นลิ้งไว้ตรงลายเซ็นนะครับ
nn~~NN  ปล นึกไปถึงตอนพิเศษอัลเบิตเบบี๋แล้วน้ำตาซึมด้วยแหละค่ะ // ชอบตอนนั้นเหมือนกันครับ
love2y อ่านบรรยายตอนที่บันทำอาหาร หิวเลยค่ะ // ตอนพิมพ์ท้องผมก็ร้องจ๊อกกก อยากกินไข่เจียวหอม ๆ ฟู ๆ
fuku อ่านตอนห้าทุ่ม อยากกินไข่เจียวขึ้นมาทันใด.... เคนจังใจร้ายยยยยยยย หิวข้าววว // ครั้งหน้าจะติดคำเตือนไว้ตรงหัวกระทู้ แหะๆ
sam3sam หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน กลับมาตามอ่านบันนี่น้อยซะหลายตอนจุใจเลย กอดเคนคุงด้วยความคิดถึง
// โอ๊ยย หายไปนานเลย  คิดถึงเหมือนกัน
nuewanda ถ้าเรื่องนี้เกิดผลิกโผ คนเขียนหลอนความหล่อตัวเอง จับอลิซแต่งกะพ่อ // พูดกีดกันทำม๊ายย
ปล. รูปดิสเพลย์ใหม่น่ารักนิ๊ เดี๋ยวถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะซื้อชุดนี้ให้ใส่รับปริญญานะ // โอเค๊  ไปบูมให้ด้วยนะ หอประชุมจะเสร็จละ
jiki คุณเคนเปลี่ยนรูปจากHxHแล้ว อันนี้ก็น่ารักดีนะ // อยากแบ๊วบ้างครับ แหะๆ

= = = = =

ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกบวก ทุกเป็ด ครับ  ไล่อ่านจนหมด  น่ารักดี  อยากให้บันกลับฮ่องกงแล้วใช่ป่ะ
เอานะ  ช่วงนี้ทำงานไปก่อน  เก็บซะตังซื้อขนม
// เคนอิจิ

[nuewanda]

^
^
แฟนเพจเนี่ย เค้าต้องรอจนลูกโตจนบวชปะ 
ก็แบบว่า...ปีที่แล้วก่อนน้องน้ำจะมา ใครกันน๊าาาบอกว่ากำลังทำ blog จวนละ ใกล้ละ เสร็จเมื่อไหร่จะร่อนบัตรเชิญ เนี่ย..ก็รอ ร๊อ รอ ไปรษณีย์มาส่งทีไรก็ม่ายมีซ๊ากกกที รมณ์เสียมากเหอะ (รมณ์เสียเพราะเปิดเจอใบแจ้งหนี้บัตรเครดิตนะ ไม่ได้เสียเพราะไม่มีบัตรเชิญ  )
แบบว่า...ไม่ได้ทวง  แบบว่า...อู๊บส์ยังจำได้นะ

[Sorso]

ยัยอลิซ เธอเกิดมาเพื่อเป็นตัวอิจฉาจริงๆ

[Keniji Teruyama]

จามฟ๊าดดดด  นินทา อทินนาทานังน้อโยม
แหะ ๆ ทำบล็อกไปครึ่ง ๆ กลาง ๆ  เอาน่า  โถ่  อยากมีสิบมืออย่างทศกัณฐ์จริง ๆ
ตั้งใจจะทำจริง ๆ แฟนเพจเนี่ย  แต่ข้าน้อยด้อยเทคโลว์เทคพะยะค่ะ  เฟสบุ๊คพี่มาร์คซักกะเบือข้าพเจ้าก็ยังไม่มี
เอาไว้ทวงนิยายกับคุยกันแบบนันสต๊อป

edit กดบวก 1 ให้ ซ.โซ่ครับ

[Acacha]

หุหุหุ พ่อเคลวินจะตอบว่ายังไงล่ะทีนี้

[nunnuns]

ชอบตอนกระต่ายน้อยคุยกับเคลวินในโน๊ตบุ้คม้ากมาก

มีหึงกันด้วยย กริ๊ดสุดๆจ้าอิอิ

[Keniji Teruyama]

Chapter  35

“บันนี่  คือใครเหรอคะ?”
อลิซทำหน้าสงสัย

# # # # # # # # # # # #

       เคลวินได้ยินคำถามของอลิซแล้วก็ยิ้มกว้างกับอัลเบิร์ตที่โบกหางร่าเริงไปมาอยู่ใกล้ ๆ  สาวลูกครึ่งฝรั่งเศสจ้องหน้าเคลวิน
กับหลินเจียเว่ยไปมาสลับกันพร้อมกับพยายามปลอบขวัญเจ้าหมาปอมที่กำลังถูกนกแก้วมาคอว์ตัวใหญ่คุกคาม

“บันนี่ก็เป็นเจ้านายของอัลเบิร์ต”
เคลวินตอบแล้วหันไปมองเจ้าตัวโตขนฟู    มันแหงนหน้าขึ้นมามองเขาแล้วทำเสียงตอบรับในลำคอ

“ชื่อเหมือนเด็กผู้ชาย?”
อลิซสงสัย

“เป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมาก”
หมอหลินพูดต่อพร้อม ๆ กับที่เจ้านกแก้วตัวใหญ่ร้องเรียกชื่อบันอีกครั้ง

“เขาเป็นน้องชายคุณเหรอคะ?”
อลิซยิ้มแล้วถามหมอหลิน  เธอย่อตัวลงไปอุ้มเจ้าหมอปอมที่ครางหงุงหงิงอย่างเสียขวัญขึ้นมาจากพื้น

“เขาเป็นคนของเคลวิน  และใช่  เขาก็เป็นเหมือนน้องชายของผม”
หมอหลินยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า

“อีกไม่นานคุณก็จะรู้จัก”
เคลวินปิดบทสนทนา  เขาพยักหน้ากับหลินเจียเว่ย

“เข้าไปในบ้านกันดีกว่า  ตอนนี้พ่อบ้านเตรียมชากับของว่างไว้ให้แล้ว”
หมอหลินพาเจ้านกแก้วที่โยกตัวไปมาอยู่บนไหล่กลับเข้าไปในกรงจากนั้นก็เชิญแขกทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน

 # # # # # # # # # # # #

ในห้องโถงใหญ่ของบ้านโมริตะตอนนี้  มีคนนั่งอยู่สี่คน  แต่ละคนกำลังทำงานของตัวเองอย่างตั้งใจเต็มที่  บันนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมหน้า
คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะตรงมุมห้อง  กำลังพิมพ์จดหมายสั่งซื้อของที่ลูกค้าชาวจีนเพิ่งส่งมาให้  บันแปลภาษาจีนเป็นภาษาไทยแล้วส่งอีเมล์กลับไป
ที่สำนักงานในไทย  เคนตะกับจุนอิจินั่งอยู่กับพื้นฟูกกลางห้องซึ่งมีโต๊ะเตี้ย ๆ ตั้งไว้  ฝาแฝดคู่นี้หันหน้าเข้าหากันโดยมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คของ
ตัวเองกั้นเอาไว้  เคนตะกำลังตามตลาดหุ้นในไทยกับฮ่องกง  ส่วนจุนอิจิกำลังอีเมล์ที่มีคนส่งเข้ามา  อีกมุมของห้องใกล้กับประตูทางเข้าออก 
คุณคุรุมิกำลังเย็บปลอกหมอนกับผ้าห่มด้วยจักรเย็บผ้าไฟฟ้า  จุนอิจิจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วก็ขมวดคิ้วสลับกับกอดอก  ก่อนจะยกมือขึ้น
หน้าเคนตะที่นั่งอยู่ตรงข้ามและดีดนิ้ว

“อะไร?”
เคนตะเงยหน้าขึ้นมาตอบ

“นายซื้อหุ้นของบริษัทอลิซไว้เหรอเคนตะ?”

“ไม่ใช่หุ้นอลิซ  แต่เป็นหุ้นของบริษัทพาร์ตเนอร์ต่างหาก  อลิซกำลังไล่ล่าผู้ชายคนหนึ่งที่ฮ่องกง”
เคนตะตอบตามจริงโดยไม่คิดที่จะปิดพี่ชายอีก  เขาคิดอยู่แล้วว่าอลิซจะใช้จุนอิจิมาเป็นข้อต่อรองกับเขา

“หมายความว่าไง  ผู้ชายกับหุ้นของอลิซ?”
จุนอิจิสงสัย  เขาพยายามพับหน้าจอคอมพิวเตอร์ของน้องชายลงเพื่อจะได้คุยกันแบบเห็นหน้า 

“อลิซไล่ช้อนหุ้นบริษัทพาร์ตเนอร์แล้วเอามาต่อรองเพื่อจะได้แต่งงานกับเจ้าของคนหนึ่งของที่นั่นน่ะสิ”
เคนตะตอบโดยที่ตายังจ้องอยู่กับตารางหุ้นที่มีตัวเลขวิ่งไปมาบนตาราง

“แล้วอลิซเขามีหุ้นอยู่เท่าไหร่?”

“45  อีกฝ่ายก็มี 45”
เคนตะตอบ

“มีเท่ากัน  แบบนี้ใครได้หุ้นที่เหลือก็ชนะสินะ”
จุนอิจิพับหน้าจอคอมพิวเตอร์ลงแล้วเอนหลังลงกับฟูก  ตามองขึ้นไปบนเพดาน

“อีก 10 อยู่กับฉันเองจุน”

“นายก็ขายให้อลิซซะสิ  เธอจะได้แต่งงานกับผู้ชายคนนั้น”
จุนอิจิเริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด  ตอนนี้น้องชายฝาแฝดของเขามีหุ้นส่วนที่สาม  เป็นหุ้นที่จะกำหนดอะไรในชีวิตคนได้หลาย ๆ อย่าง

“อลิซขอให้นายช่วยพูดกับฉันงั้นสิ?”

“ใช่  อลิซรักผู้ชายคนนั้นมาก”

“นายทำใจได้แล้วใช่ไหม?”
เคนตะลุกขึ้นมายืนแล้วบิดตัวไปมา  ตาจ้องไปที่บันซึ่งกำลังนั่งพยักหน้ากับตัวเองขณะที่แปลเอกสาร

“ฉันเคยรักเขามาก  และคิดว่าเขาจะรักฉันตอบ  แต่เวลาที่ผ่านมามันทำให้ฉันเห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง  แล้วฉันก็คิดได้  ว่าไม่ควรรออะไรที่ไม่มีหวัง  แต่ถึงเขาจะไม่รักฉัน  ฉันก็อยากให้เขาได้สมหวังในความรักกับผู้ชายนั้น”

“ไม่คิดบ้างเหรอว่าผู้ชายคนนั้นเขาไม่ได้รักอลิซ”
เคนตะถามพี่ชาย

“หมายความว่าไง  เรื่องนี้มันมีเบื้องหลังมากกว่าที่ฉันคิดซะอีกนะ”

“บันนี่เคยทำงานกับผู้ชายคนนั้น”
เคนตะเดินเข้าไปจับหูบันเบา ๆ

“ไหนบอกมาซิว่า  มิสเตอร์เคลวินรู้สึกยังไงกับอลิซ?”

“ผมไม่ใช่เคลวิน  จะให้ผมตอบได้ไงครับ”
บันหันมายิ้ม

“จะบอกอะไรให้นะจุน  ฉันเห็นอลิซมีทีท่าร้อนใจกับหุ้นนั้นมาก  แล้วถ้าฉันเดาไม่ผิด  ผู้ชายคนนั้นต้องมีคนรักอยู่ก่อนแล้ว  หรือเขาต้องมีคนในใจอยู่แล้ว  ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่อลิซ”
เคนตะทำตาวาวแล้วพูดต่อ
“นายอย่าทำตัวเป็นนักบุญเลย  เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”
เคนตะเดินวนเวียนไปมาซักพัก  ก่อนจะจับไหล่บันที่หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์

“บันนี่เล่าเรื่องอลิซตอนอยู่ที่ฮ่องกงให้ผมกับจุนฟังหน่อย”
เคนตะกับจุนอิจิหันมามองบันพร้อมๆ กัน  บันที่แกล้งสนอกสนใจกับจอคอมพิวเตอร์และคีย์บอร์ด  ตอนนี้ทำหน้ากระอักกระอ่วนเพราะไม่รู้จะตอบไปยังไงไม่ให้กระทบกับทุกฝ่าย  ทั้งบริษัทคุณย่าของเคลวิน  ตัวเคลวินเอง  รวมทั้งจุนอิจิที่เป็นแฟนเก่าอลิซ

“เอาล่ะหนุ่ม ๆ เลิกซักอุซางิได้แล้ว  เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวที่ควรจะไปจัดการกันเอง”
แม่ของฝาแฝดตบมือขึ้นหนึ่งครั้งเป็นสัญญาณให้หยุดบทสนทนา  จากนั้นเธอก็หันมาพูดกับบันด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“อุซางิจ๊ะ  ใกล้ค่ำแล้ว  เราเข้าเมืองไปกินของอร่อย ๆ ดีกว่านะจ๊ะ  ไปเปลี่ยนชุดแล้วออกมาเจอฉันตรงนี้นะ”
คุณคุรุมิยิ้ม

“ครับ”
บันวางมือจากคีย์บอร์ดแล้วหันหน้ากลับมาตอบ

“ผมจะพาบันนี่ไปชิบูย่า”
เคนตะหันหน้ามาพูดกับแม่

“อุซางิต้องไปตลาดกับแม่  เรามีนัดกันไว้ว่าจะไปซื้อของมาทำอาหารไทย”
คุณคุรุมิตอบ

“ไม่ได้ครับ  บันนี่ต้องไปเที่ยวชิบูย่ากับผม  เรานัดกันเอาไว้ตั้งแต่นั่งรถไฟมาจากนาริตะ ใช่ไหมบันนี่?”

“อุซางิต้องไปตลาดดูของกับแม่  เรานัดกันไว้เหมือนกัน”

“ก็ไปทั้งสองที่เลยสิครับ  ไปซื้อของในตลาดก่อน  เสร็จแล้วก็ให้คุณมัสซึดะเอาของที่ซื้อกลับมาใส่ตู้ที่บ้าน  แล้วค่อยกลับไปรับเราที่ชิบูย่า 
เพราะยังไงที่นั่นก็ต้องเดินช่วงกลางคืนอยู่แล้ว”
จุนอิจิหาทางออกได้สำเร็จ  เขาหันไปยิ้มให้กำลังใจบันที่ทำหน้าลำบากใจ

“เป็นเรื่องปกติของบ้านเรานะอุซางิ  เราคุยกันให้จบ  แต่ไม่ทะเลาะกัน”
จุนอิจิอธิบาย

“ยังไงอุซางิก็ต้องอยากไปเดินดูตลาดกับฉันมากกว่าใช่ไหมจ๊ะ  ที่นั่นมีของสดของแห้งมากมายเลยนะ  มีปลาสด ๆ ตัวโต ๆ จากทะเล มีผักจาก
ทั่วโลก  ผักจากเมืองไทยก็มีนะจ๊ะ  แล้วก็มีของเยอะแยะ  อุซางิต้องชอบแน่เลย  เราซื้อของมาทำอาหารพรุ่งนี้กันนะ”
คุณคุรุมิเกทับลูกชาย

“บันนี่ก็ต้องชอบเดินเที่ยวกลางคืนอยู่แล้ว  เพราะเขาชอบมองไฟสีสวย ๆ ตอนค่ำ  น่าสนุกกว่าไปจ่ายตลาดซะอีก”
เคนตะโยกหัวไปมาแล้วกลิ้งตาหัวเราะ

“อยากไปทั้งสองที่เลยครับ”
บันสรุปปิดท้ายก่อนจะลุกขึ้นมายิ้มแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

# # # # # # # # # # # #

คุณมัสซึดะขับรถพาครอบครัวอลวนมาในย่านกลางเมืองโตเกียว  ตลอดทางที่นั่งมา  คุณมัสซึดะก็ทำตัวเป็นสารถีที่ดี  คอยบอกทางให้บันจำ
เอาไว้เวลามาเที่ยวคราวต่อไป  บันนั่งอยู่เบาะหลังตรงกลาง  ขนาบข้างด้วยเคนตะที่นั่งประกบซ้ายและคุณคุรุมินั่งประกบขวา  สองแม่ลูกแย่ง
กันชวนบันคุนนั่นคุยนี่มาตลอดทาง โดยมีจุนอิจิที่นั่งข้างคนขับอยู่ด้านหน้าคอยหัวเราะมาด้วยเป็นระยะ บันจำได้ว่า ประเทศญี่ปุ่นมีประชากร
มากกว่า 120 ล้านคน  มากกว่าประเทศไทยเกือบเท่าตัว  ทำให้มองไปทางไหนก็จะเห็นคนญี่ปุ่นเดินทั่วไปหมด  แต่ถึงอย่างนั้น  คนญี่ปุ่นก็ทำ
อะไรได้อย่างรวดเร็ว  คนญี่ปุ่นเดินเร็ว  ซื้อของก็ต่อแถวกันโดยไม่ต้องมีแผงเหล็กบังคับ  บันนั่งมองข้างทางจนรถยนต์ขับมาจอดในลานจอด
ของห้างสรรพสินค้า

“ไปหาอะไรกินกันก่อน”   
เคนตะมองซ้ายขวาก่อนจะชี้ไปทางศูนย์อาหารขนาดใหญ่  ตอนนี้ฝนด้านนอกที่มองได้จากกระจกใสเริ่มลงเม็ดอีกแล้ว  อากาศรอบตัวกลับมา
เย็นและชื้นเหมือนวันแรกที่บันมาถึงโตเกียว  เคนตะเดินนำเข้ามาในนั่งในร้านราเมนที่ตกแต่งด้วยไม้  คุณคุรุมิจูงแขนบันเดินเข้ามาหาโต๊ะนั่ง 
พนักงานในร้านหยิบเอาเมนูเข้ามาส่ง  บันอ่านตัวอักษรโรมันจิสลับกับภาพราเมนก่อนจะสั่งราเมนน้ำที่มีลูกชิ้นสีอมส้มอมเหลืองและมีไข่กับ
เนื้อหมูสไลด์แผ่น

“ชอบกินราเมนหรือเปล่าจ๊ะอุซางิ ?”
คุณคุรุมิสั่งราเมนที่มีผัดผักอยู่ข้างบน  จากนั้นก็สั่งเกี๊ยวซ่ามาสามชุด

“ชอบกินครับ  แต่ไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่”
บันยิ้มแล้วกวาดสายตามองรอบ ๆ ร้าน  ตอนนี้คนเข้ามาหลบฝนในร้านมากขึ้นเรื่อย ๆ จนโต๊ะเกือบเต็ม

“ทำไมล่ะ ?”
จุนอิจิสงสัย

“ก็แถวบ้านมีแต่ก๋วยเตี๋ยวเลยไม่ค่อยได้กินครับ  จะกินราเมนต้องเข้ามาในเมือง  แต่ก๋วยเตี๋ยวก็อร่อยดีครับ”

“คุเตโอะ ?”
คุณคุรุมิพยายามออกเสียงก๋วยเตี๋ยวตามบัน

“นู๊ดเดิล  เส้นทำมาจากแป้งข้าวเจ้า  ก๋วยเตี๋ยวน้ำใส ก๋วยเตี๋ยวเรือ เย็นตาโฟ”
บันยิ้มและนึกขึ้นได้ว่าคนญี่ปุ่นมีปัญหากับการออกเสียงภาษาต่างประเทศ  อย่าง เบียร์เป็นบิรุ หรือทอยเล็ตเป็นโทอิเระ

# # # # # # # # # # # #

คุณคุรุมิเดินไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับจุนอิจิ  ตอนนี้บนโต๊ะในร้านราเมนเหลือบันที่กำลังนั่งกินเกี๊ยวซ่ากับเคนตะที่กอดอกทาบแขนบนโต๊ะ  นั่ง
มองบันแล้วยิ้มไปด้วย  เขาชอบดูคนไทยเวลากินข้าว  คนไทยดูมีความสุขเวลากิน  บันใช้มือจับเกียวซ่าจุ่มลงไปในซอสสีน้ำตาลเข้มแล้วกัด
ครึ่งหายเข้าไปในปาก  ที่เหลืออีกครึ่งก็จุ่มซอสอีกครั้งแล้วก็หายไปอีกจนหมด  บันเคี้ยวตุ้ย ๆ แล้วมองเคนตะที่อ้าปากแล้วตบมืออยู่ตรงข้าม

“กินให้หมดนะ”

“เริ่มจุกแล้วสิ”
บันคว้าเอาแก้วชาเขียวขึ้นมาจิบ

“หลันชิงกับหลันเหอที่พ่อให้มานี่คือตัวอะไรเหรอบันนี่ ?”
อยู่ ๆ เคนตะก็ถามขึ้นมา  พักนี้เขาได้ยินบันพูดถึงสองชื่อนี้บ่อย ๆ

“หลันชิงเป็นแม่ของหลันเหอครับเคนตะซัง  หลันชิงมีท้องใหญ่ ๆ ไว้ใส่หลันเหอ”
บันหยิบเอาเกี๊ยวซ่าชิ้นรองสุดท้ายขึ้นมากัดต่อ

“แล้วมันเป็นตัวอะไรกันล่ะ  แล้วชื่อมันหมายความว่าอะไร ?”

“เป็นกระต่ายยักษ์หูยาวครับ  หลัน  แปลว่าดอกกล้วยไม้  ชิง  แปลว่า ใสบริสุทธิ์  เหอ  แปลว่าแม่น้ำ”
บันตอบ

“มิน่าถึงได้ชอบกอดมัน  แล้วซื้อมานานหรือยัง ?”

“ไม่นานครับ  เคลวินซื้อให้ตอนอยู่ฮ่องกง”

เคนตะยักคิ้ว  เขานึกย้อนไปถึงตอนบันควานหาหูกระต่ายบนหัวเขา  คิดถึงตอนบันละเมอหาพ่อคนที่ซื้อเจ้าหลันชิงให้  เขามองบันที่ดูจะไม่รู้
ว่ากำลังถูกแอบถาม

“พ่อที่พูดถึงบ่อย ๆ ตอนนอนนี่คือมิสเตอร์เคลวินหรอกเหรอ ?”
เคนตะถามต่อ  ตอนนี้น้ำเสียงเขาดูจะเข้มขึ้นเล็กน้อย

“อ่อ……. เอ่อครับ”
บันพยักหน้าช้า ๆ

“เขาจะแต่งงานกับอลิซเร็ว ๆ นี้หรือเปล่าบันนี่ ?”
เคนตะจ้องตาบันเขม็ง

“ก็”

“ก็อะไร ?”

“เคลวินบอกว่า”
บันวางเกี๊ยวครึ่งท่อนลงบนจานแล้วคิดคำพูดก่อนตอบเคนตะ  เคนตะเป็นคนฉลาด  แล้วก็มีหุ้นอยู่มือ  ทางเดียวที่จะช่วยเคลวินได้ตอนนี้คือ
ต้องพูดให้เคนตะปล่อยหุ้นให้ฝั่งเคลวินให้ได้

“เคลวินบอกว่า  ถ้าได้หุ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือก็ไม่ต้องแต่งงานกับคุณอลิซครับเคนตะซัง  เพราะฉะนั้น  ถ้าเคนตะปล่อยหุ้นนั่นให้”

“ถ้าผมปล่อยหุ้นให้อลิซ  มิสเตอร์เคลวินก็ต้องแต่งงานกับอลิซสินะ  ก็ดีสิ  จุนอิจิจะได้ตัดใจได้ซะที”
เคนตะมองหน้าบัน

“อย่านะครับ  อย่าทำแบบนั้นเลยครับ”

“ทำไม ?”

“เคลวินไม่อยากแต่งงานกับคุณอลิซ  เคนตะซังครับ  คุณช่วยขายหุ้นที่เหลือให้เคลวินได้ไหมครับ”
บันเอื้อมมาจับมือของเคนตะแล้วบีบเบา ๆ

“ผมไม่เห็นประโยชน์ที่จะขายหุ้นให้มิสเตอร์เคลวิน”
เคนตะพูดเสียงราบเรียบ

“แล้วเห็นประโยชน์ที่จะขายให้คุณอลิซเหรอครับ ?”
บันทำหน้าสลด

“เห็นอยู่ชัดเจนสองข้อ  ข้อแรก  อลิซจะหายไปจากครอบครัวของเรา  สอง  ครอบครัวเราจะได้สมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาในบ้าน  สมาชิกคนนั้นจะ
ไม่กลับไปที่ฮ่องกงอีก  เขาจะอยู่ที่โตเกียว  อยู่เป็นครอบครัวโมริตะ”

# # # # # # # # # # # #

คุณคุรุมิเดินเข้ามาในช่วงจังหวะของความเงียบ  เธอมองหน้าบันที่กำลังทำท่าเหมือนคนผิดหวัง  ส่วนเคนตะก็กอดอกแล้วมองออกไปนอกร้าน

“มีอะไรกัน ?”
คุณคุรุมิถาม  เธอตั้งใจถามเคนตะมากกว่าถามบัน

“ไม่มีอะไรครับ”
เคนตะตอบ

“อุซางิจ๊ะ ?”

“ไม่มีอะไรครับคุณคุรุมิ”
บันแกล้งยิ้มออกมากลบเกลื่อนความผิดหวัง  และนึกโทษตัวเองในใจที่เผลอพูดเรื่องเคลวินออกมา

“ไปเดินดูของในซุปเปอร์มาเก็ตกันดีกว่านะจ๊ะ”
คุณคุรมิเข้ามาคล้องแขนบันเอาไว้แล้วพาเดินออกจากร้านโดยมีสองฝาแฝดตามมาข้างหลัง

“ผมจะเดินดูของข้างนอกนี้นะครับ  ซักพักจะตามเข้าไปข้างใน”
เคนตะยิ้มแล้วเดินแยกไปอีกทาง  เขาเดินหลบมุมมานั่งบนเก้าอี้ในร้านกาแฟริมน้ำพุแล้วต่อโทรศัพท์ข้ามประเทศไปที่ฮ่องกง

# # # # # # # # # # # #

“อลิซ  คุณยังสนใจหุ้นที่ผมซื้อไว้หรือเปล่า ?”


จบตอนที่ 35  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ // เคนอิจิ





เอารูปน้องแก้วกับน้องเมีย(แคท) มาฝาก

# # # # # # # # # # # #

หายไปหลายวัน  มัวแต่ทำเพจกับบล๊อกอยู่  เสร็จครึ่งไม่เสร็จครึ่ง
ตอนนี้เข้าไปคุยกันได้ในเพจเคนอิจินะครับ  ยังโล่ง ๆ อยู่เลย ไม่ได้กดหาเพื่อน 
ยังไงเข้าไปคุยกันได้นะครับ ถาม ตามนิยายได้ในนี้
V

V

ทางเข้าเพจเคนอิจิครับ

ส่วนบล็อกวางโครงเอาไว้แล้ว  ว่าจะลงตัวอย่างนิยายเรื่องใหม่ (ห๊ะ!!)

ฝากโฆษณาด้วยครับ  กำลังทำเล่มรหัสลับนักปรุงยา  ใครสนใจอยากได้พี่ทิดกับน้องเนยไปอ่านที่บ้าน 
อ่านดูรายละเอียดได้ในกระทู้ข้างล่างนี้ครับ
หน้า 189    reply 5646,5657

อ่านรายละเอียดรวมเล่มรหัสลับนักปรุงยาได้ที่นี่ครับ

แล้วพบกับรหัสลับนักปรุงยาฉบับอีดิทใหม่ในกระทู้ห้องนิยายจบแล้ว เร็ว ๆ นี้ครับ  // เคนอิจิ

[Alone Alone]

เกลียดเคนตะอ่ะ

นี่คิดจะเก็บกระต่ายไว้กับตัวเองที่ญี่ปุ่นเลยเหรอ

เกลียดมานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[Keniji Teruyama]

คุยกันหน่อยนะ

ยังไม่ได้หาคำผิดเลย  ก๊ากกก  เมื่อกี้หลอดไฟในบ้านขาดครับ  มีสำรองอยู่หลอดนึง  กำลังหมุน ๆ เอาหลอดเก่าลงมา
เอ่อออ  ดันเหยียบหลอดใหม่ที่วางเอาไว้ ไม่ทันคิดก็เลยเอามาวางใกล้ ๆ เลยเผลอเหยีบเต็มแรง  หลอดแตกคาเท้าเลยครับ
เสียงมัน บุ๊ง  ฝุ่นขาว ๆ ตลบ  เศษแก้วกระจายเต็มพื้น  ยกเท้าขึ้นมาดู  ไม่เป็นไรแฮะ  (นี่เท้าหนาปานน้านน)
แม่หัวเราะชอบใจ  โถ่แม่หนอแม่  ไม่ถามเลยว่าลูกโดนเศษแก้วบาดหรือเปล่า

อีกเรื่อง ตอนเช้า  เอาแกงในตู้เย็นไปอุ่นในไมโครเวฟครับ  ตี๊ดดดดดดดด  รีบหาถุงมือไปจับ เทใส่ชาม
แม่ถาม  ทำไมมันไม่มีควันเลย  เราก็เออแฮะ  จับ ๆ ดู  กรรมมม  ทำไมมันไม่ร้อน  สงสัยหลอดแมกนิตรอนขาด

วันนี้มันจริง ๆ นะ  หลอดขาดดดดด
// ไปซื้อหลอดไฟมาเปลี่ยนก่อน  ตอนนี้บ้านมืด

อย่าลืมไปเย้ว ๆ กันในเพจนะ / /เคนอิจิ

[harumi]

 

[AllRiseApril]

อะไรของเคนตะ  ดูออกสินะ
แล้วไง?? บันนี่ไม่ได้ชอบเคนตะซะหน่อย
นิสัยไม่ดี เชอะ

[eaey]

เคนตะ บ้าที่สุด

[wan]

โอ๊ะ โอ๋ วันนี้ได้ ^^ เคนอิจิด้วยแฮะ 
แล้วแผนการณ์ที่จะทำให้ บันไม่ต้องกลับไปฮ่องกงจะเป็นจริงหรือไม่ ถ้าใช่ ยังไงบันก็คงไม่อยู่กินเกี๊ยวซ่าแน่
+ 1 ให้เคนอิจิ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[Bowbonk]

เริ่มไม่ชอบเคนอิจิแล้วนะ


 

[→Yakuza★]

กริ๊ดดดด เคนตะซัง ทำไมทำเยี่ยงนี้  อย่ามาแย่งกระต่ายไปน๊ะ

แล้วอัลเบิร์ตจะอยู่ยังไง! ไม่ใช่ละ  เคลวินจะอยู่ยังไง ไม่เอานังอลิสนะ 

[melody]

เคนตะ คิดจะเก็บบันนี่ไว้เป็นสมบัติส่วนตัวเหรอ ไม่ได้นะๆ
บันนี่มีเจ้าของแล้ว แล้วเจ้าของก็หวงมากด้วยยยย 

[nn~~NN]

โอ๊ะ..เคนตะรุกแว้วววววว
คือถ้าขายให้อลิซนี่จบเลยงี้.... ชีวิตตาเคลวินนี่ไม่คิดจะหาทางเลือกอื่นมั่งเหร๊ออออ ไม่เข้าใจพวกคนรวยเลยแฮะ 

รอดูว่าเคนตะจะเอาไงนะคะ ลึกๆแล้วคิดว่าฮีเป็นคนดีเกินกว่าจะให้ยัยอลิซสมหวังง่ายๆนะ

[RoseBullet]

เฮ้ย เคนตะซังคะทำไมทำงี้อ่ะพ่อคุ๊ณ
บันนี่ดันเผยไต๋ เคนตะเลยได้ทางกำจัดทั้งยายอลิซทั้งกำจัดคู่แข่ง(เคลวิน)ไปพร้อมๆกันเลย
แหม แต่อย่าคิดว่าจะได้บันนี่ไปนะ เขาไม่อยู่กับตัวหรอก เชอะ!
แอบคิดว่าตอนหลังเคนตะซังจะตลบหลังยายอลิซนั่นไหมอ่ะ แบบว่าคดีพลิก!

[why yyy]

เคนตะขี้โกงคิดจะเก็บบันนี่ไว้คนเดียว คืนบันนี่ให้เคลวินเลยนะ ไม่งั้นเราจะพ่นไฟใส่ >_<

[moneza]

ถ้าเคนตะทำจริงๆ เราก็เชื่อว่าเคลวินจะแก้ไขจนได้ แต่เคนตะจะไม่มีค่าในสายตาบันนี่อีกเลย คนพาล!!! งอลลลล

[love2y]

อ้าว!!! เคนตะ อย่านะ อย่าทำให้พี่ต้องเกลียดนะคะ ชริ!!

[Sorso]

คิดจะเก็บบันนี่ไว้คนเดียวเหรอเคนตะ ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ กระต่ายต้องคู่กับพระจันทร์สิ

[dezzetoeiiz]

เคนตะ แย่มากกกกกกกก 
ทำแบบนี้กับบันนี่ได้ยังไง ไม่ถามซักคำว่าเค้าอยากมาอยู่กับตัวหรือเปล่า แย่แย่แย่ 
สงสารบันนี่ แต่เราเชื่อว่าเคลวินต้องหาทางแก้จนได้ ฉลาดล้ำขนาดนี้ คงไม่แพ้ง่ายๆกับหุ้นสิบเปอร์เซ็น
ขอให้เคลวินได้บันนี่กลับไป  ตอนหน้าขอให้มาโดยไวเถอะจ้ะ ลุ้นแทนนน 

[roseen]

 :z6:บ้าทั้งพี่และน้อง

[thejaoil]

เกลียดเคนตะแล้วล่ะ ถึงไงบันนี่ก็ไม่อยู่กับคนที่ทำให้เคลวินต้องถูกบังคับแต่งงานหรอก ชิชิ

[nutty]

ทำไมบันยอมให้เคนตะโมเม
เดี๋ยวเป็นเรื่องอีกนะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

เกลียดเคนตะ
เคลวินต้องมาช่วยบันนะ

[minchy]

ชักจะอิรุงตุงนัง


เยอะไปหมด