หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[Bowbonk]

เคนตะ  ช่วยเคลวิลด้วยยยยยยยย


 

[akiko]

จูบนี้ทำให้บันน้อยถึงกับเข่าอ่อน 
  :กอด1:คนเขึยนคะ

[iforgive]

หูยย  เจสยังคงลุ่มหลงมัวเมาได้อีก  ดีนะเคลวินมาทันเวลาพอดี

[iPuii]

  คิดถึงอ้ายเคน กะน้องบันแต๊ๆ 

“ จะไม่มีใครเอาตัวภรรยาผมไปไหนทั้งนั้น  เขาเป็นคนของผม ” << เฮียวิ่นเจ๋งมวากกกกกก เลิฟๆ


ปล.อ้ายเคนยังจำเค้าได้อยู่มั้ยน้อ   

[Meiga]

จูบ จูบอีกแล้ววววว  ,เล่นเอาบันนี่สลบไปเลย! (คงช๊อกน่าดูนะคะนั่น)   >.,<

คราวนี้เนี่ย มาตอนเวลาบันนี่เดือดร้อนพอดีเป็น แสดงว่าแอบมองหาอยู่แน่ๆเลย

มาดมัวแซลล์อลิสเนี่ย ใจร้ายสุดๆไปเลยนะคะเนี่ย 

เราจะปล่อยพ่อพระเอกของเราไปให้หล่อนไม่ได้เด็ดขาด ><"//

สู้ๆนะบันนี่ สู้ๆนะคะคุณเคนอิจิ  ฮูเร่!!~

[ake2533]

ดีนะที่เคลวินมาช่วยบันนี่ได้ทันแต่โดนเคลวินจูบถึงกับเข่าอ่อนเลย
 

[catwander]

พักผ่อนเยอะๆ นะครับ

[-~iK@iZ_KunG~-]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เคลวินกับบันนี่จุ๊บๆ กัน ><

[gookgik]

เขาเป็นคนของผม  เคนวินจูบซะบันอ่อนละทวยไปเลย    เคนตะจะจัดการยัยอลิซยัไงนะ เพิ่งรู้ว่าเคนตะมีพี่ชายฝาแฝดด้วย
 ยัยอลิซนี่ร้ายจริงๆ  ทำให้พี่ชายเคนตะรักแล้วทิ้ง แล้วนี่ยังจะมาจับเคลวินแต่งงานอีก ทำเพื่อตัวเองชัดๆ

ถ้าเคนตะรู้เรื่องบัน-เคลวินแล้ว   หุ้น 10% นั่นคงเป็นตัวแปรในเรื่องนี้ได้ดี

กด + ให้กับคุณเคนอิจิ  เป็นกำใจในการทำงานและงานเขียนค่ะ

[A-J.seiya*]

อ่อยยยยย
บทจะหวานก็ปุปปัปจูบไป 2 รอบ กรี๊ววววววว
>.,<
เคลวินน่ารัก
บันนี่ยิ่งน่ารักใหญ่ 55555
บ้านนั้นยังคงตลกกกกก ก๊ากกกกก
เคนตะซัง จัดการยัยอลิสที่คิดเองเออเองว่าเคลวินรัก ให้ที

^^

[aorpp]

บันนี่เข่าอ่อนลงไปกองแล้ว
วานเคลวินช่วยผายปอดอีกสักรอบสองรอบ 

รักษาสุขภาพนะคะ เคนจัง
+1 

[nongrak]

เคลวินก้าวหน้ามากเลยจูบบันนี่ด้วย แต่ยัยผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจจัง

[the_pupae]

กะลังมันส์เลยอะ
รอต่อจ้า

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ขอบคุณเคนอิจิหนุ่มน้อยหน้ามลคนหล่อ ที่มาเล่าต่อ
ขอให้เรื่องราวนี้ของบันี่และเคลวิลออกมาในทิศทางที่ดีด้วยนะ

[indy❣zaka]

อยากอ่านต่อออออ

[i1_to*pp]

เกือบไปแล้วบันนี่ดีนะที่เคลวินมาทัน
โดนจูบซะเข่าอ่อนเลยบันนี่น้อย
รอตอนต่อไปค่ะ

[Sorso]

กำลังเจ้มจ้นเลย!!

[Sorso]

ว่างๆก็มาบ้างนะ คิดถึงน้องบันบันกับเคลวิน

และที่ขาดไม่ได้คือนักเขียน สู้ๆนะฮ๊าฟ!!

[nutty]

กลับมาอีกที เดินเรื่องไวเลยบันน้อยโดนจูบเร่าร้อนไปหลายทีจนจะละลายแล้ว

[som]

นิยานเสริมความรู้ตามสไตล์ของพี่เคนอิจิจริงๆอ่านนิยายได้ความรู้รอบตัว  ขอบอกว่าชอบมากเลยครับพี่
แต่จำได้ว่ามีเรื่องสั้นอยู่เรื่องหนึ่งไม่ใช่เหรอครับที่ตอนนี้อยู่ที่อินเดียอะไรประมาณนี้นะครับพี่เคนอิจิ

[jiki]

อุ้ยๆ โลกมันกลมจนคนรู้จักไหลมารวมกันหมดเลย
ดีใจที่มาต่อ ดีใจที่ได้อ่าน
สุดท้าย อ่าน ซุนจื่อแล้วคิดถึงอาม่า อาม่าเรียกหลานๆว่า อาซุน เรียกมันเหลืองว่า ฝั่นสู (จีนแคระ) จ้า

[bloody vine]

บันนี่น่ารักอ้าาาา~~ 
กระต่ายน้อยโดนจู่โจมซะแล้ว อิอิ  >//<

รอตอนต่อไปนะค้า ^^

[nuewanda]

โอ๊ะ โอว...
คนเขียนหายไปหลายเดือน พอกลับมารู้สึกว่าสกิลเรื่องโรแมนซ์ของพ่อเคลวินอัพขึ้นเยอะเลยอ่ะ คำพูดคำจาได้ใจแม่ยก แบบนี้มันน่าสงสัยว่าลุงคนเขียนแกหายไปทำอะไรมาน๊าาาา

อัลดุลอิจิเอ๊ย............เอ๊ย
ถามไร ตอบได้..........ได้
ฮ่าๆๆๆ เข้าเรื่องดีกว่า บับว่า...ไอ แฮพ อะ เควสชั่น
คือตามที่เคยเข้าใจ ปกติคนจีนเค้าเอาแซ่ไว้หน้าใช่ปะคะ เค้าเลยขออนุญาติสงสัยชื่อคุณปู่ กะ หลานเจส ว่าทำไมเป็น ลู่ซินเฟิง กะ หลี่ซินเฟิง ไม่เป็น เฟิงลู่ซิน  กับ เฟิงหลี่ซิน เหรอคะ
อาจารย์ทวดเคนโปรดชี้แนะ 

[BeeRY]

อ๊ากกก คิดถึงพี่เคนจังมากเลยยย 
คิดถึงบันนี่มากด้วย
มาต่ออีกนะคะ

[สมาคมโคแก่]

เย้ บันนี่กลับมาแล้ว กอดหน่อยๆ 

[river]

เคลวินเปิดฉากรุกทีทำเอากระต่ายน้อยเป็นลมไปเลยเหรอ

คุณเคนอิจิ
เพีื่อนเราเรียกวันเสาร์ว่า "วันรถติดแห่งชาติ" ล่ะ

[Keniji Teruyama]

ไปฉลองวันเกิดมาครับ  HBD to Me  ล่วงเลยมาได้สามชั่วโมง  เอาน้องบันมาส่ง  พร้อมกับอาการจุกเสียดท้องของคนเขียน

Chapter  31

บรรยากาศรอบข้างตอนนี้ดูจะเงียบลงถนัดใจนับตั้งแต่คนของบ้านซินเฟิงจากไป   แสงไฟสีเหลืองนวลตาส่องสว่างลงมาจาก
เพดาน  ทำให้เห็นคนสองคนที่ทำท่าทางประหลาด  คนนึงยืนนิ่งเป็นหุ่น  อีกคนนั่งขาเหยียดยาวกับพื้น หัวพิงกับขาของอีกคน  และเวลาก็
ผ่านไปหลายนาทีจนมีเสียงดังขึ้นจากคนที่ยืนนิ่ง

“ จะนั่งตาค้างอยู่ตรงนี้ก็ตามใจ  ถ้าพวกนั้นกลับมา ฉันจะไม่เดินเข้ามาช่วยอีกแล้ว ”
เคลวินขยับขาซ้ายที่บันเกาะและพิงหัวเอาไว้ไปมา  ผลพวงจากการจูบก่อนหน้า  ทำเอาบันหมดเรี่ยวแรงเหมือนโดนดูดพลังงานออกไป

“ ไม่เห็น  ต้องจูบ  รุนแรง  ขนาดนั้น ”
เสียงอ้อมแอ้มดังขึ้นมาเบา ๆ

“ เลิกเป็นหุ่นยนต์พูดได้ซะที  ลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากตรงนี้  หรือจะให้อุ้มไปส่งโรงแรม ”
อดีตเจ้านายเขกหัวคนที่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับด้วยข้อนิ้วกลางพร้อมกับใช้ปลายรองเท้าเขี่ยขาไปด้วย

“ แล้วทีหลังก็หัดบ้วนปากหลังกินขนมซะด้วย  แยมผลไม้สารพัดรส  ตอนนี้อยู่เต็มปากฉันไปหมด ”

“ ก็ใครบอกให้กวาดลิ้นขนาดนั้นกันล่ะ   แล้ว ……….. จูบคนอื่น  พูดได้แค่นี้เองเหรอ  ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง  จูบเชียวนะ  ไม่ใช่จับมือทักทายกัน ”
บันเอานิ้วชี้เขี่ยปากตัวเองเบา ๆ แล้วส่งมือให้เคลวินดึง

“ อะไร ? ”

“ ดึงหน่อยสิครับ  รู้สึกเหมือนโดนดูดพลัง  ไม่มีแรงเดิน ”

“ จะเอาพลังคืนไปไหมล่ะ ? ”
เคลวินดึงบันขึ้นมาเสร็จแล้วก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าด้านในสูท  หยิบเอากล่องกระดาษสีฟ้าออกมา

“ ถ้าเสียขวัญมาก  ก็เอานี่ไป ”
เคลวินยื่นกล่องสีฟ้านั้นให้บัน    กล่องกระดาษนั้นมีขนาดไม่ใหญ่นัก  ด้านหน้ามีแผ่นพลาสติกใส  ทำให้เห็นของที่บรรจุไว้ข้างในกล่อง

“ ไข่ไก่ ? ”
บันเขย่ากล่องนั้นไปมาและทำหน้าสงสัย

“ อ่านกระดาษข้างในก็รู้เอง  ไปกันเถอะ ”

“ งานเรียบร้อยดีครับเคลวิน  คุณย่าเหมินบอกว่าจะช่วยจัดการให้  ท่านบอกว่ายังไงทำงานกับคนจีนด้วยกันก็คุยง่ายกว่า ”

“ เที่ยวนับญาติกับอื่นเขาไปทั่ว  คนเขาถึงได้มาตามจับตัว ”

“ ก็ …….  เอาเถอะครับ  ยังไงงานนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี  เคลวินดีใจไหมครับ   เคลวิน  อีกนานกว่าผมจะได้กลับไปฮ่องกงอีก  อย่าเอาเจ้าหลัน
ชิงหลันเหอไปทิ้งนะแล้วพาอัลเบิร์ตไปเดินบ่อย ๆ มันอ้วนจนกลายร่างเป็นหมูไปแล้ว  แล้วก็อย่า ”

“ เรื่องเยอะแบบนี้ก็ไปจัดการซะเองสิ ”
เคลวินหยุดเดินแล้วหันมาทางบันที่มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย


“ กระต่ายที่โตแล้ว  ก็ต้องออกไปทำงานที่ดาวอื่น ”

“ แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาล่ะ ? ”

“ เมื่อ ……………  เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สิครับ  งานตอนนี้ก็สนุกดี ”

“ สนุกเพราะได้เที่ยวไปนั่นมานี่ล่ะสิ ”
เคลวินชวนคุยไปเรื่อยจนเลยผ่านมุมโค้งออกมา  และเห็นเคนตะกำลังเดินกดโทรศัพท์

“ มีคนมาตามแล้ว ”
เคลวินพยักหน้าไปทางเคนตะที่ยืนห่างออกไป

“ ต้องไปแล้วครับ  เคลวินครับ ? ”
บันหยุดเดินแล้วจ้องหน้าเคลวิน

“ ถ้าพระจันทร์ไม่อยากได้กระต่ายแล้ว   ถ้าพระจันทร์อยากได้ตุ๊กตาน่ารัก  ถ้าเป็นอย่างนั้น ”
บันถอนหายใจแล้วรอฟังคำตอบจากเคลวิน

“ ฉันยังหวงสมบัติของฉันทุกชิ้น  แม้มันจะดื้อและหนีไปทำงานที่อื่น  ฉันก็จะคอย ”

“ อย่าหลอกกันนะ ”

“ เอาไว้ฉันจัดการเรื่องยุ่ง ๆ พวกนี้ออกไปได้ซะก่อน   แล้วเรา ”

“ บันนี่ ! ”
เสียงเคนตะดังขึ้นมาจากอีกมุม  เขาเดินตรงมาและมีท่าทางแปลกใจ

“ ผมเห็นอลิซเดินกลับไปที่ห้องประมูล ”
เคนตะพูดกับเคลวินที่กำลังหลับตาแล้วถอนหายใจ

“ ขอบคุณครับ ”


เคลวินเดินจากไปนานแล้ว  แต่บันยังคงสนอกสนใจกับของเล่นชิ้นใหม่  กว่าจะเดินถึงห้องประมูลก็ทั้งแกะทั้งแงะเจ้ากล่องใส่ไข่ไปมาหลายที
เขย่าซะก็หลายครั้งจนเคนตะนึกสนใจ  เมื่อได้จังหวะตอนกลับมานั่งที่เดิมได้แล้ว  หนุ่มญี่ปุ่นก็ชี้มือไปที่กล่องสีฟ้าที่บันกำลังจะซุกเก็บไว้ใน
กระเป๋าด้านในของเสื้อ

“ อะไรน่ะบันนี่ ? ”

“ ไข่ไก่แบบฟักเองครับ ”

“ เดี๋ยวนี้แม่ไก่ไปทำงานออฟฟิศกันหมดแล้วเหรอ  ถึงต้องให้คนมานั่งฟักไข่ ? ”

“ มันเยี่ยมมาก ๆ เลยล่ะครับเคนตะซัง  เราต้องฟักไข่นี่เอง  ไม่งั้นถ้าแกะมันออกมา  ลูกไก่ข้างในก็จะตายครับ  ต้องอาศัยไออุ่นจากตัวเรา
ค่อย ๆ ให้เปลือกไข่กะเทาะ  เจ้าตัวน้อยข้างในถึงจะออกมาได้ปลอดภัย ”
บันยิ้มร่าแล้วนั่งนิ่งมองเครื่องถ้วยชามสมัยหมิงที่กำลังมีคนยกป้ายประมูลกันอย่างคึกคัก

“ แล้วไก่ที่ออกมาเป็นไก่จริง ๆ หรือเปล่า ? ”
เคนตะนึกสงสัย

“ ไก่ปลอมครับ  แต่เขาเขียนเอาไว้ในคู่มือว่า  ทำเหมือนของจริง ”

“ บันนี่ ? ”

“ ครับ ? ”
บันละสายตาจากการประมูลบนเวทีมามองเคนตะที่ส่งเสียงเรียก  เจ้านายของบันเอนตัวลงกับเบาะผ้า  สองมือประสานกันไว้หลวม ๆ บน
ตัก  เสียงตัดราคาบนเวทีนั้น  ไม่ได้ทำให้เคนตะสนใจเลย

“ รู้จักกับมิสเตอร์เคลวินมานานแค่ไหน  แล้วเขาเป็นคนยังไงบ้าง ? ”

“ อืม ………… ก็ปีกว่าแล้วครับ  คือผมเคยไปอยู่  เอ่อ ………….  คือเคยทำงานกับเขาน่ะครับ  แปลเอกสารกับช่วยเขานิดหน่อย ๆ   
เคลวินก็เป็นคนดีครับ  ทำงานเก่ง  แล้วก็ …………  ”
อยู่ดี ๆ ใจก็คิดไปถึงตอนโดนจูบ  ทำเอาบันหน้าแดงระเรื่อ  จนต้องส่ายหัวสลัดเอาความคิดออกไป

“ ก็เป็นคนดีครับเคนตะซัง ”


รถยนต์แล่นออกจากศูนย์ประชุมเกือบเที่ยงคืน  สภาพถนนตอนกลางคืนของเซี่ยงไฮ้ก็ยังคับคั่งไปด้วยรถยนต์  แม้จะไม่มากเท่ากลางวัน  แต่
ก็ถือว่าคึกคัก  สองข้างทางที่รถขับผ่านก็ยังพอมีร้านค้าเปิดขายของ    บันเอาหน้าแนบกับกระจกใสเย็น ๆ ข้างรถแล้วมองดูสองข้างทางที่
รถยนต์แล่นผ่าน  ในหัวคิดไปถึงตลาดเยาวราชตอนกลางคืนที่พ่อขับรถพาตัวเองกับแม่ไปเดิน  และคิดถึงตลาดเก่าฮ่องกงที่หมอหลินพาไป
ซื้อของด้วย
กว่าจะกลับถึงโรงแรมที่พักก็เกือบตีหนึ่ง    ถ้าบันเป็นหุ่นยนต์  ตอนนี้มาตรวัดพลังงานคงกะพริบสีแดง  เพราะตอนนี้เจ้าตัวรู้สึกง่วงอย่าง
รุนแรง  หนังตาหนักเหมือนมีลูกตุ้มเหล็กถ่วงเอาไว้  ตาสองข้างก็ปรือจนต้องเอานิ้วมาขยี้หลายรอบ

“ มีแต่ของเก่าทั้งนั้นเลยนะ  เลยไม่ได้อะไรติดมือกลับมาซักอย่าง ”
เคนตะพูดโดยที่ไม่ทันได้สังเกตบัน

“ ไม่หิวเลยครับ  ง่วงมากกว่าครับ ”
บันง่วงจนไม่ได้ฟังที่เคนตะพูด 

“ ถามทะเลตอบภูเขา ”


บันใช้ผ้าขนหนูขยี้ผมชื้น ๆ  และเปิดตู้หยิบเอาชุดนอนลายหมีออกมาสวม  ตาเหลือบไปเห็นไข่ไก่ในกล่องสีฟ้าที่วางเด่นเอาไว้กลางเตียงกัน
ลืม  เสื้อผ้าสี่ชุดที่ส่งรีดตั้งแต่เมื่อวานก็เข้ามาแขวนอยู่ตะขอข้างผนังเรียบร้อยแล้ว  บันแยกเอาชุดของเคนตะออกมาแล้วเปิดประตูเดิน
ออกไปยังห้องที่อยู่ติดกัน

“ ยังไม่นอนเหรอ   เห็นตาปิดตั้งแต่อยู่ในลิฟต์ ? ”
เคนตะผูกโอบิสีดำที่เอว  แล้วหยิบผ้าขนหนูที่วางพาดไว้กับเตียงใส่ลงในตะกร้าพลาสติก

“ ผึ่งไว้กับราวผ้าสิครับ  เดี๋ยวมันชื้น ”
บันหยิบเอาผ้าขนหนูของเจ้านายไปแขวนให้  แล้วก็ถามไฟลท์บินที่จะออกเดินทาง

“ พักที่นี่อีกซักวันก็ได้  มะรืนค่อยไป ”

“ ไปลงฮาเนดะหรือว่านาริตะนะครับ ”
บันไม่ได้มองหน้าเคนตะ  แต่หยิบเอาผ้าขนหนูแห้ง ๆ มาสองผืน  ขดเป็นวงกลมแล้ววางไข่ไก่ที่เคลวินให้มาลงไป  จากนั้นก็เข้าไปนั่งคร่อม
แล้วค่อย ๆ ทับตัวลงไปเหมือนแม่ไก่ฟักไข่

“ นาริตะสิ  ถึงแล้วก็นั่งรถไฟเข้าโตเกียว  ชั่วโมงกว่าก็ถึง  ผมจะพาไปนอนที่บ้าน  ตรงระเบียงเห็นฟูจิซังด้วยนะบันนี่ ”

“ 简直太棒了 / เจี่ยน จื๋อ ไท้ ปั้ง เลอ ”  ( เยี่ยมยอดไปเลยครับ  )

“ อย่าพูดภาษาจีนกับผม ”
เคนตะกางมือทำเป็นรูปกากบาท

“别担心  เปี๋ย ตาน ซิน / ไม่ต้องกังวล”
บันหาวหวอดแล้วยิ้ม
“ 我保证 หวอ เป่า เจิ้ง / ผมสัญญา ”

“ ถ้าไม่ลืมตัวครับ ”
บันยิ้มแล้วก็นั่งกกไข่ต่อไป  ซักพักก็ได้ยินเสียงข้อความเข้ามาในโทรศัพท์  มีหน้าต่างขึ้นบนหน้าจอว่า

ข้อความจากเคลวิน

บันใช้นิ้วชี้กดดูแล้วก็เจออักษรจีนสามตัวสั้น ๆ แต่มีความหมายลึกซึ้งกินใจ  สามคำนี้มากพอสำหรับคนพูดน้อยแบบเคลวิน

“ 保重 – 兔! ” 
( เป่า จ้ง - ทู่  / ดูแลตัวเองให้ดีเจ้ากระต่ายแสนซน ! )

บันยิ้มกว้างจนรู้สึกปวดกราม  นอนดีใจและกลิ้งไปมาบนเตียงเคนตะเกือบสิบรอบ  ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วรีบกดส่งข้อความตอบกลับไปบ้าง
บันกดพิมพ์ตัวอักษรจีนส่งกลับไปหาเคลวินเก้าตัว

“ 我明白了我会留意的 ”   
(หว่อ หมิง ป๋าย เลอ  หว่อ ฮุ่ย หลิว อี้ เตอ / ผมเข้าใจแล้วครับ  ผมจะระวังตัว  )
บันอ่านย้ำอยู่สามรอบจนแน่ใจว่าข้อความถูกส่งกลับไปถึงปลายทาง  และก็เหมือนมียากล่อมนอนชั้นดี  บันกอดโทรศัพท์แนบไว้กับอกแล้ว
นอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า


เคนตะละสายตาจากแท็บเล็ตตรงหน้า  หลังจากเห็นว่าเสียงคุยของบันเงียบหายไปนาน  หน้าจอที่มีตัวเลขเรียงติดกันเป็นแถบแสดง
ดัชนีหุ้นนั้นถูกปิดลง  เขามองไปยังเตียงกว้าง ๆ ด้วยแววตาเอ็นดูปนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด  บันเหมือนอะไรซักอย่างที่เขาอธิบาย
ไม่ถูก  บางครั้งก็เหมือนตัวการ์ตูนที่อยู่บนโลกจริง ๆ มีเลือดเนื้อมีชีวิต  พูดจาตอบโต้ได้  บันมีรอยยิ้มสดใสที่ออกมาจากใจจริง ๆ  และ
บางครั้งบันก็เหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดา  เขาเห็นบันชอบมองดูสิ่งต่าง ๆ รอบตัว  เหมือนกับเด็กที่เห็นสิ่งแปลกใหม่ตลอดเวลา
เคนตะหยิบผ้าจนหนูที่บันขดเป็นวงเอาไว้ฟักไข่ออกไปใส่ในตะกร้าผ้า  ก่อนจะหยิบไข่ไก่ที่บันฟักไม่เสร็จวางไว้บนหลังตู้เย็น  เขาใช้มือค่อย ๆ
จัดขาของบันให้เหยียดออก  หลังจากที่เจ้าตัวนอนในท่าขัดสมาธิ    เคนตะดึงโทรศัพท์ออกมาจากมือที่กดไว้กับอก  บนหน้าจอยังมีตัวอักษร
จีนเรียงกันอยู่

‘ อ่านไม่ออก ’
เคนตะยักคิ้วแล้ววางโทรศัพท์บันไว้บนโต๊ะเตี้ย ๆ ข้างเตียง  จากนั้นก็เดินไปปิดไฟแล้วขึ้นเตียงนอน    เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่นอนกับคนอื่น
คือเมื่อตอนสมัยที่ยังเล็กมาก  และคนที่นอนข้างเขาก็คือจุนอิจิ  นับจากนั้น  เคนตะก็ไม่เคยมีคนนอนข้าง ๆ อีกเลย  แม้แต่ผู้หญิงที่เคยคบกัน
ช่วงสั้น ๆ สมัยเรียนในอเมริกาและอังกฤษ  ก็ไม่เคยมีสัมพันธ์ขนาดร่วมเตียงด้วย  ดังนั้นถ้าจะพูดกันจริง ๆ ก็ต้องนับว่า  บันคือมนุษย์คนที่
สองนอกจากพี่ชายฝาแฝดที่อยู่ข้างเขาบนเตียงนอน


#######################################

[Keniji Teruyama]

แล้วจะกลับเข้ามากดบวกกับตอบเม้นท์ตอนที่แล้วนะครับ

// เคนอิจิหน้ามน 

[indy❣zaka]

ว๊ายยยย บันจังมาแว้วววว
อ่านก่อนนอน

[ErosAmor]

รอวันที่กระต่ายกลับมาหาพระจันทร์....ช่วงนี้ก็ไปเที่ยวดาวอื่นให้สนุกก่อนนะบันนี่