หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[patchylove]

    มาปูเสื่อรอน้องต่าย 

[naneku]

ติดตามแบบใจจดใจจ่อ










บันนี่ทำอะไรหว่าาาา

[minchy]

คาดว่าจะโดนเบี้ยวนัดหล่ะนะคืนนี้



แต่ยังรอ

[pochu52]

กระต่ายน้อยบันนี่เก่งเรื่องเอาใจคนแก่จริงๆ

[nutty]

บันนี่มาเหนือเมฆนะคร้าบ

ปล มาลงบ่อยๆ รักตายเลยคุณเคนจิ

[indy❣zaka]

เคนตะน่ารักกกกอ่าาาา

เชียร์เคนตะดีกว่าาาา >.<

[Keniji Teruyama]

ผิดนัด  เสียใจ ๆ  ทำงานโต้รุ่งเพิ่งถึงบ้าน 

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Chapter  30

   บันเดินออกมาจากห้องรับรองพิเศษและเข้ามานั่งข้าง ๆ กับเคนตะในศูนย์ประชุมหลังจากงานประมูลเริ่มได้ไม่นาน   หนุ่มญี่ปุ่นนั่ง
หน้านิ่งเหมือนคนกำลังวางแผนทำธุรกิจหรือทำโครงการบางอย่าง  ส่วนบันก็กำลังตื่นเต้นกับของที่นำมาประมูลในงาน  สินค้าชิ้นแรกที่เคาะ
ราคาไปก่อนหน้านี้  มีคนให้ราคาถึงสามแสนหยวน  มันเป็นกระดูกโคนขาขนาดใหญ่ของสัตว์  บันอ้าปากค้างพร้อมกับเขย่าแขนเคนตะให้
มองของที่มีคนประมูลไปได้

“ ดูสิครับเคนตะซัง  กระดูกมังกรมีคนประมูลไปแล้ว ”

“ เรื่องโกหกทั้งเพ  มังกรมีจริงที่ไหนกัน ”
เคนตะส่ายหัว

“ มีจริง ๆ นะครับเคนตะซัง  แต่มันไม่ใช่มังกรบินได้แบบดราก้อนหรอกครับ  มันเป็นกระดูกไดโนเสาร์  คนจีนเรียกกระดูกแบบนี้ว่ากระดูก
มังกร  ดูสิครับ  กระดูกนั่นมีอักษรโบราณบันทึกตำรับยาเอาไว้ด้วย ”
บันยิ้มและลอบมองรอบ ๆ ตัว  เห็นเคลวินกับผู้หญิงชุดเหลืองนั่งเยื้องไปทางซ้ายมือถัดไปอีกสองแถวที่นั่ง 

“ เคลวินคนนี้เหรอที่บันนี่เคยทำงานด้วย ”
เคนตะมองตามบันที่กำลังชะเง้อคอเพื่อจะได้มองผู้หญิงที่นั่งทางด้านซ้ายของเคลวินได้ถนัด

“ เอ๊ะ  เคนตะซังรู้ได้ไงครับ ? ”
บันหันกลับมามองหน้าเคนตะ

“ ก็เดา ๆ เอาจากตอนที่นั่งกินข้าวเมื่อวาน  ได้ยินพูดกับมิสเตอร์หู ว่าฮ่องกงกับเคลวิน ”

“ อ๋อ  ครับ  เคลวินคนนี้แหละ  แต่ผู้หญิงอีกคนผมไม่เคยเห็นหน้าชัด ๆ ซักที ”

“ เธอขึ้นหน้าปกนิตยสารแฟชั่นฮ่องกงกับมาเก๊าบ่อย ๆ ”
เคนตะทำทีสนอกสนใจกับผีผาโบราณที่จัดแสดงอยู่บนเวที

“ เคนตะซังรู้จักเหรอครับ ? ”

“ รู้จักสิ  มิสเรอเน  โตแชร์  ลูกครึ่งฝรั่งเศส  อดีตนักเรียนแฟชั่นจากปารีส  แต่เขาไม่ชอบให้คนเรียกว่านางสาวเรอเนแบบอังกฤษหรอก
เขาชอบให้คนรอบข้างเรียกแบบฝรั่งเศส  ”

บันเอียงคอทำหน้าสงสัย  ซักพักเคนตะก็ทำปากบู้บี้แล้วพูดต่อ

“ มาดมัวแซลอลิซ เรอเน โตแชร์ ”

“ เป็นลูกครึ่งนี่เอง  มิน่าถึงดูไม่เหมือนคนฮ่องกง  ถ้าเธอดัดผมม้วนเป็นลอนแล้วใส่เสื้อลูกไม้พอง ๆ คงจะน่ารักเหมือนตุ๊กตานะครับ ”
บันพูดแล้วก็มองผีผาที่มีเจ้าหน้าที่แนะนำว่าเป็นผีผาไม้เก๋าลัด   

“ เหมือนตุ๊กตาผี ”
เคนตะพูดถึงอลิซพร้อมกับส่ายหัว  ส่วนบันกำลังนึกย้อนอดีตเกี่ยวกับเรื่องราวของผีผาไม้เก๋าลัดนี้

“ ผมเคยได้ยินเรื่องผีผานี้มาจากที่ไหนซักแห่ง  แต่นึกไม่ออก  อ้อ  เคนตะซังพูดว่าอะไรนะครับ  ? ”

“ ไม่มีอะไร  ดูนั่นสิกีต้าร์ลูกแพร์เก่า ๆ มีคนประมูลไป สองล้านสองแสนหยวน ”

“  ผีผาครับ  มันคงเก่ามากแล้ว  ขนาดสายก็ยังไม่มี  มันคงกร่อนไปหมดแล้ว  เหลือแต่โครงไม้ ”


ช่วงพักเบรกเวลาสามทุ่ม  บันแวะหยิบขนมปังไส้ผลไม้มาได้สองชิ้นพร้อมกับน้ำส้มกล่องเล็ก  ระหว่างที่นั่งรอเคนตะออกมาจากห้องน้ำ  บัน
ก็เดินดูงานไปเรื่อย ๆ ขณะที่กำลังเคี้ยวขนมปังด้วยความหิวอยู่นั้นก็เดินไปเจอเข้ากับคนสามคนชนิดไม่คาดฝัน  ระยะประชิดและโล่งแจ้งไฟ
สว่างแบบนี้แทบไม่มีโอกาสหนีหรือหลบได้เลย   ลู่ซินเฟิง  หลี่ซินเฟิง  สองปู่หลานจอมเพี้ยนจากไต้หวัน  รวมถึง หยวนซื่อค่ายพ่อบ้านลึกลับ
แห่งบ้านตระกูลเฟิงปรากฏตัวพร้อม ๆ กันตรงหน้าบัน  ตอนนี้ทั้งสี่คนต่างทำหน้าตื่นตกใจ  บันได้สติก็หันหลังขวับเหมือนลูกเสือ  แต่ก็ช้า
กว่าหลี่ซินเฟิงที่วิ่งมาดักหน้าและทำท่าจะโผเข้ามากอด

“ น้องทู่  ฟ้าบันดาลและบุพเพสันนิวาสจริง ๆ ที่ดลให้เรามาพบกันในวันนี้  พี่เจสคิดถึงน้องทู่ทุกคืนวันจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ”

“ หวัดดีเจส ”
บันยิ้มแล้วหลบวูบพ้นอ้อมกอดของเจสมาได้อย่างหวุดหวิด  คราวนี้เป็นประมุขบ้านซินเฟิงที่มือสั่นระริก  น้ำหูน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

“ ผมพบผีผาไม้เก๋าลัดพร้อม ๆ กับการปรากฏตัวของคุณทวดอาจิ่วที่นี่    สวรรค์บันดาลอย่างที่เจ้าเจสมันพูดจริง ๆ  คุณทวดอาจิ่วกลับ
ไต้หวันกับเรานะครับ  ไปเป็นร่มไม้ให้เราได้พึ่งพิง ”

บันกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหาทางหนี  ตอนนี้ เจส ประธานลู่และพ่อบ้านยืนเป็นมุมสามเหลี่ยมด้านเท่าล้อมบันเอาไว้ทั้งหมด

‘ ใครก็ได้เข้ามาช่วยที  โถ่  เคนตะซังมัวทำอะไรอยู่ ’

“ อย่าขัดขืนเลยครับ  เราไม่อยากใช้กำลัง ข้างนอกมีคนของบ้านซินเฟิงอยู่สิบเอ็ดคน  พวกเขาจะเข้ามาที่นี่ภายในหนึ่งนาที  ถ้าผมส่งสัญญาณออกไป ”
หยวนซื่อค่ายพูดขณะทำหน้ายิ้มแบบแปลก ๆ

“ คุณพ่อบ้านนี่ก็พูดแปลก  ที่นี่ไม่ใช่แผ่นดินไต้หวันนะครับ  ที่นี่แผ่นดินใหญ่  แล้วผมก็เป็นแขกของรัฐบาล  คุณจะเอาผมกลับไปไต้หวันได้ยังไง ”

“ ได้สิครับ  พวกเราเอาเครื่องบินส่วนตัวมา  มันกว้างพอที่จะเพิ่มที่นั่งให้คุณหนูได้สบาย ๆ ”

“ ผมไม่ใช่คุณทวดอาจิ่วหรอกครับ  ผมขอโทษที่โกหกพวกคุณ  ผมอ่านสมุดบันทึกของทวดอาจิ่วที่เก็บไว้ใต้เตียงไม้โบราณเลยรู้เรื่องต่าง ๆ
ในตระกูล  แต่ผมไม่ใช่คนในตระกูลครับ  ”
บันพูดถ่วงเวลาเพื่อรอคนมาช่วยและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ให้พ่อบ้านหยวนส่งสัญญาณไปด้านนอกศูนย์ประชุม  บันหันมองรอบ ๆ
ด้วยความหงุดหงิดใจ  เมื่อพบว่าจุด ๆ นี้เป็นจุดอับคน  เนื่องจากเป็นทางตันและมีทางเข้าออกเพียงทางเดียว  และทางนั้นต้องผ่านสองปู่
หลานและพ่อบ้านหยวนออกไป

เสียงปรบมือดังขึ้นจากประธานลู่  ทำเอาบันสะดุ้งและหลุดจากห้วงความคิด  ชายชรายิ้มกว้างแล้วก็ปรบมือไม่หยุด  เขาร้องไห้ร้องห่มมาก
ขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินบันพูดเรื่องที่แกล้งหลอกเป็นบรรพบุรุษ

“ ช่างฉลาดและเหมาะเจาะเหลือเกิน     ความฉลาดเฉลียวและรู้จักเอาตัวรอดเป็นคุณสมบัติที่ดีของสะใภ้ตระกูลเฟิง ”
ประธานลู่พูดอ่อนหวานนุ่มนวลกับบันจบก็หันไปสั่งพ่อบ้านด้วยเสียงเฉียบขาดชนิดที่บันไม่ทันทั้งตัว

“ พ่อบ้านจับตัวเอาไว้  เราจะเอาคู่หมั้นเจ้าเจสกลับไต้หวัน ! ”

“ น้องทู่  กลับไต้หวันบ้านเรากันเถอะนะ  ”

“ อย่าให้ผมใช้กำลังเลยครับ  ถึงจะสามรุมหนึ่งผมก็สู้นะ  อย่าเข้ามาใกล้ผม ”
บันตั้งท่าจะสู้เมื่อพ่อบ้านเดินปรี่เข้ามา

“ อย่าขัดมติสวรรค์หน่อยเลยน่า  เธอถูกส่งมาให้มาเป็นของขวัญสำหรับตระกูลเฟิง  ในวันนี้ผีผาของบรรพบุรุษได้กลับเข้าสู่ตระกูลพร้อมกับ
สะใภ้ที่อ่านปริศนาภาพมังกรออก  โองการสวรรค์เช่นนี้  มนุษย์เดินดินมิอาจฝืนได้  พ่อบ้าน  จับตัวเขาไว้  เราจะกลับไต้หวันกันเดี๋ยวนี้ ! ”
ลู่ซินเฟิงชี้นิ้วมาที่บัน  พร้อม ๆ กับที่บันตั้งท่าจะวิ่งชนพ่อบ้าน

“ จะไม่มีใครเอาตัวภรรยาผมไปไหนทั้งนั้น  เขาเป็นคนของผม ”
ผู้ชายร่างโปร่งเดินออกมาจากมุมโค้งของทางเดิน  เขาพูดเสียงจริงจังและมีท่าทีแข็งกร้าว

“ เคลวิน ! ”
บันร้องเรียกชื่อเคลวินด้วยความดีใจแบบสุดชีวิต

“ ผมเห็นคุณหายไปนานเลยออกมาตาม  คุณชอบทำให้ผมเป็นห่วงประจำเลยนะที่รัก ”
เคลวินเดินแหวกสามเหลี่ยมมนุษย์ตรงเข้ามาหาบัน  เขาใช้แขนสองข้างกอดแล้วลูบหลัง  ก่อนจะใช้ฝ่ามือประกบตรงหูสองข้างของบัน
จากนั้นก็ประกบปากลงไป   เคลวินประกบปากและจูบแบบอ่อนโยนเนิ่นนานจนเจสรู้สึกตัวหลังจากตะลึงงันไปซักพัก

“ กะแกโกหก  น้องทู่ยังไม่เป็นเมียใคร  ชั่วร้ายจริง ๆ แกจูบคู่หมั้นฉันทำไม  ฉันอยากจะฆ่าแกนัก ! ”
เจสรี่เข้าไปจะแยกบันออกมาจากเคลวิน  แต่ประธานลู่ร้องเสียงดัง

“ หยุด ! ”
ประธานลู่ทำหน้าปวดร้าว  ก่อนจะหลับตานิ่งแล้วกลั้นใจถามบัน

“ จริงอย่างที่เขาพูดหรือไม่ ? ”
ประธานลู่ถามบันซึ่งตอนนี้หายตัวไปอยู่ด้านหลังของเคลวิน


“ ตอบเขาไปสิ  เรื่องจะได้จบ  หรือนายอยากไปเป็นกระต่ายไต้หวัน  อยากไปเป็นแฟนนักร้องติงต๊องนั่นหรือไง ”
เคลวินกดจมูกเข้ากับซอกคอบันพร้อมกับกระซิบบอกเบา ๆ

“ ผะ ผะ ผม  เป็น แฟนกับเคลวิน  แล้วครับ ”
บันพูดเหมือนหุ่นยนต์ที่มีคำสั่งเขียนเป็นโปรแกรมให้ทำงาน

“ เขาหมายถึงแฟนที่เป็นภรรยาแล้ว  พวกคุณคงเข้าใจ  ไม่ใช่แฟนที่คบกันเฉย ๆ ”
เคลวินใช้แขนซ้ายคว้าเอวบันเข้ามากอด  มือขวากดหัวบันให้ซบลงที่หน้าอก

“ แกโกหก  น้องทู่หวงตัวจะตายไป  เขาถีบฉันเกือบตายตอนที่ฉันจะปล้ำเขา  ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะมีอะไรกับแก  ชั่วมาก  คุณปู่ครับ  อย่าไปเชื่อ ”
เจสกระทืบเท้าพร้อมกับชี้นิ้วสั่นเทามาทางเคลวิน

“ จะพิสูจน์ร่องรอยไหมล่ะ  เราสองคนเพิ่งเมคเลิฟกันก่อนเข้ามาในงาน  คิดว่าน่าจะเหลือหลักฐานให้ดูกัน ”
เคลวินทำท่าจะถอดกางเกงและปลดเสื้อลายโบตั๋นของบันออก   

“ ไม่ต้อง ! ”
ประธานลู่ร้องลั่น  ชายชราหลับตาแล้วสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดก่อนจะนิ่งไป

“ เรียกกำลังเข้ามาไหมครับนายท่าน ? ”
พ่อบ้านหยวนถอดชุดทักซิโด้ที่ผูกหูกระต่ายออกไปแล้ว    ตอนนี้หยวนซื่อค่ายอยู่ในชุดกัปตันเครื่องบินกึ่งเต็มยศ  ขาดแค่หมวกเท่านั้น

สิ้นเสียงหยวนซื่อค่าย  เคลวินก็ดึงบันเข้ามาประกบปากอีกครั้ง  คราวนี้เขาดันลิ้นเข้าไปในปากและกวาดไปรอบ ๆ คล้ายกับจะสำรวจดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในปากของบันบ้าง

“ ไม่ต้อง  กลับบ้านกันได้แล้ว ”
ประธานลู่หันขวับเหมือนกับกำลังเห็นภาพบาดตา

“ แต่คุณปู่  น้องทู่  น้องทู่  ผมไม่ยอมนะคุณปู่ ! ”
เจสร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินว่าปู่สั่งให้กลับ

“ แกจะเอาเมียคนอื่นไปด้วยไม่ได้  ตระกูลเราไม่ทำแบบนั้น ”
คราวนี้ประธานลู่ใช้ไม้อ่อนกับหลานชาย

“ ขอโทษที่ทำเรื่องวุ่นวายและทำให้ตกใจ ”
ลู่ซินเฟิงพูดเสียงอ่อยแล้วพยักหน้ากับพ่อบ้าน

เสียงรองเท้าหนังสองคู่ที่เดินจากไปเงียบ ๆ รวมกับอีกคู่ที่เดินกระทืบเท้าออกไปอย่างคนโมโห  ทำเอาเคลวินต้องถอนริมฝีปากออกมาและ
หันไปมองคนจากบ้านตระกูลเฟิงเดินออกไปจนลับมุมโค้ง  เขาสัมผัสได้กับลมหายใจแผ่วเบาของบันที่รดต้นคออยู่  และไม่กี่อึดใจ  บันก็ไหล
ลงไปกองกับพื้น  หัวพิงกับขาของเขา

= = = = = = = = = = = = = = =

เคนตะล้างมือแล้วเช็ดกับผ้าขนหนูสีขาวจนแห้ง  เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็มองหาบันที่บอกว่าจะเดินเล่นคอยอยู่ด้านนอก  เคนตะมอง
ซ้ายขวา  ก่อนจะหันหลังกลับและชนเข้ากับผู้หญิงอีกคนอย่างจังจนเธอล้มลงกับพื้น

“ ขอโทษครับ ”
เคนตะร้องออกมาก่อนจะเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นคืออลิซ

“ โกรธฉันมากเหรอเคนตะ ! ”

“ สาบานได้ว่าผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ  ถ้ารู้ก็คงอีกเรื่อง ”
เคนตะยักคิ้วและหดมือที่จะช่วยดึงอลิซกลับเข้าหาตัว

“ ถ้ารู้ก็คงเหยียบฉันซ้ำแล้วสิ ”
อลิซวางฝ่ามือลงบนพื้นและยันตัวลุกขึ้นยืน  เธอส่งสายตาแข็งกร้าวมาที่เคนตะ

“ ผมก็ยังพอมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ในตัวบ้างและคงไม่ป่าเถื่อนจนทำร้ายผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณหรอก โปรดอย่ามองผม
ในทางร้ายจนเกินไปนักเลยมาดมัวแซลเรอเน ”
เคนตะยักไหล่และหันหลังให้อลิซ

“ จุนเป็นไงบ้าง  เขาดีขึ้นมากหรือยัง ? ”
อลิซส่งเสียงเบา ๆ มาจากทางด้านหลังของเคนตะ

“ ขอบคุณนะที่ยังไม่ลืมชื่อนี้  เขาสบายดี  ตอนนี้เดินเองได้แล้ว ”

“ สองปีกว่าที่ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมเขา  คุณคงคิดว่าฉันใจดำมากสินะเคนตะ ”

“ นั่นเป็นเหตุผลของคุณ  ผมไม่อยากฟังหรอกมาดมัวแซล ”

“ เขาจะกลับมาป่วยและซึมเศร้าอีกถ้าเจอฉัน  อย่าโกหกเลยว่าเขาเหมือนคุณทุกอย่าง  เคนตะ  คุณก็รู้ว่าจุนไม่เข้มแข็งเหมือนคุณ
เขาจะคิดว่าฉันอยากกลับไปหาเขา  ถ้าฉันยังให้เขาเจอหน้าอีก ”
อลิซเอาสองมือปิดหน้าและเริ่มร้องไห้

“ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาเป็นแบบนั้น  คุณขอให้ฉันไม่มองคุณในแง่ร้าย  แต่คุณเองกลับมองฉันเป็นคนใจจืดใจดำ  ฉันพูดขอโทษเรื่องพี่ชาย
ฝาแฝดของคุณไปไม่รู้กี่พันครั้ง  แต่คุณก็ไม่เคยฟัง  คุณปิดใจไม่รับคำขอโทษจากฉัน ”
อลิซดึงไหล่เคนตะเพื่อให้เขาหันกลับมา  เธอหวังจะเห็นแววตาอ่อนโยนจากผู้ชายที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ  แต่ตรงกันข้าม  เคนตะหัน
กลับมามองเธอด้วยสายตาเฉยชา

“ สองปีกว่าที่จุนทำกายภาพบำบัด  คุณหายไปไหนล่ะอลิซ  จดหมายซักฉบับ  โทรศัพท์สั้น ๆ ซักครั้ง  คุณเคยทำมันหรือเปล่า
คุณทำให้พี่ชายผมเกือบตาย  แต่คุณทำได้แค่นี้เหรออลิซ  คุณเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายมากนะ ”
เคนตะพูดเสียงเย็นชา  เขาสูดหายใจและพยายามทำตัวปกติที่สุด

“ ฉันไม่รู้ว่าจุนจะอ่อนแอขนาดนี้  ฉันผิดเหรอที่บอกเขาว่าฉันไม่ได้รักเขา ! ”
สาวลูกครึ่งร้องไห้ฟูมฟาย  เธอจับแขนเคนตะและเขย่าไปมาเพื่อเค้นเอาคำตอบ

“ คุณไม่ผิดที่บอกเลิกจุน  แค่ถ้าคุณมีใจสงสารเขา  คุณก็ควรหาทางบอกเขาให้ดีกว่านี้  วันที่คุณโทรไปบอกเลิก   เขาขับรถฝ่าหิมะลื่น ๆ ไป
หาคุณ   เขาดื่มเหล้าจนเมา  แล้วทุกอย่างก็เลวร้ายเหมือนที่คุณรู้ ”

“ ฉันขอโทษ ”
อลิซพูดเบา ๆ

“ ลืมมันซะเถอะอลิซ  ตอนนี้จุนดีขึ้นมากแล้ว  คุณอยากไปเจอเขาไหมล่ะ  เขาอยู่ที่โตเกียว ”

“ ฉันจะไม่ไปเจอเขาอีก  ฉันรู้ว่าจุนเป็นคนยังไง  เขารักฉันมากเกินไป  รักจนไม่ยอมให้ฉันมีอิสระ   การที่ไปพบเขาอีก  เขาอาจคิดว่าฉันจะ
กลับไปคบกับเขาอีก  ”
อลิซสะอื้นและเงียบไปพักใหญ่

“ เคนตะ  ฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายที่ดีมาก ๆ คนนึง  เขาเป็นคนดีมาก  ฉันไม่เคยรักใครเท่าเขามาก่อน ”

“ ผู้ชายที่ชื่อเคลวินน่ะเหรอ ? ”

“ ใช่ ”

“ แล้วคิดว่าคุณสองคนจะได้ลงเอยกันไหมล่ะ ? ”
เคนตะยิ้มแปลกประหลาด

“ หมายความว่าไง ? ”

“ คุณบังคับเขาด้วยกฎเกณฑ์บ้า ๆ นี่เหรอที่เรียกว่ารัก ? ”

“ นั่นมันเรื่องของฉันเคนตะ  ไม่ใช่ธุระของคุณที่จะมาสืบรู้เรื่องส่วนตัวของฉัน ! ”
อลิซส่งตาวาวด้วยความโกรธมาที่เคนตะ  เธอพยายามข่มความรู้สึกด้วยการสูดหายใจลึกเข้าไปในปอด

“ ถ้าคุณยังสำนึกกับเรื่องในอดีตไม่ได้  แถมยังจะทิ้งคนพิการเอาไว้ข้างหลังแล้วหนีไปแต่งงานมีความสุขกับผู้ชายคนใหม่
ถ้าเป็นแบบนั้น  ผมคงจะยอมให้คุณแต่งงานไม่ได้ ”
เคนตะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังตรงข้ามกับอลิซที่หัวเราะเสียงสูง

“ แล้วคุณจะเอาอำนาจอะไรมาบังคับฉันได้ล่ะเคนตะ ? ”

“ ผมบอกคุณแล้วไงมาดมัวแซล  คุณต้องกลายเป็นผู้เล่นในเกมของผม ”

“ ฉันไม่มีเวลามาเล่นตีปริศนาของคุณหรอกเคนตะ  ถ้าเรายังคิดคนละมุมอยู่แบบนี้  อีกกี่สิบปีก็คงพูดกันไม่รู้เรื่อง  ลาก่อน  ขอโทษด้วยถ้า
จะไม่ส่งบัตรเชิญงานแต่งไปให้  ฝากทักทายจุนด้วย  บอกว่าฉันเสียใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขา ”
อลิซปาดน้ำตาบนแก้มแล้วเดินออกไปจากจุดที่เคนตะยืนนิ่งอยู่


“ ผมมีหุ้นในฮ่องกงสิบเปอร์เซ็นต์  ถ้าผมแบ่งมันออกเป็นส่วนแล้วปั่นราคา  คงได้เงินกลับมามากพอจะซื้อความสุขเล็ก ๆ ของคุณได้
หรือว่าหุ้นนี้มิสเตอร์เคลวินอาจจะสนใจก็ได้  ผมบอกคุณไว้ก่อนนะอลิซ  ผมไม่ใช่นักบุญใจดีแบบจุนอิจิ  ผมจะไม่วางมือจนกว่าผมจะพอใจ  ”

“ คุณโกหก ! ”
อลิซหันกลับมาตวาดลั่น

“ พรุ่งนี้ลองโทรกลับไปตรวจดูชื่อคนซื้อหุ้นตัวนี้ดูสิ ”
คราวนี้เป็นฝ่ายเคนตะที่กำลังเดินจากไปบ้าง  เขาหันมามองอลิซด้วยสายตาเย็นชา 

“ ยินดีต้อนรับสู่เกมของเคนตะ ”

“ ถึงไม่มีหุ้นนั่นมาเป็นตัวแปร  เคลวินก็ไม่มีทางปฏิเสธฉัน  เขารักฉัน  เคลวินรักฉัน ”


“ ก็น่าสนุกดีนี่ ”
เคนตะหันหลังให้อลิซแล้วยกมือขึ้นโบกลา  จุดหมายต่อไปคือต้องรู้เรื่องของเคลวินให้ได้  เคนตะเดินลิ่วไปทางด้านปีกซ้ายของศูนย์ประชุม
เขาสวนทางกับผู้ชายสามคนที่เดินหน้าเสียมาจากด้านใน  ชายวัยรุ่นที่เดินรั้งท้ายมานั้น  มีหน้าตาบูดบึ้งเหมือนคนที่กำลังไม่พอใจ

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

พบกันใหม่ตอนหน้าครับ  ไม่ระบุวันละกัน  เดี๋ยวจะผิดนัดกันเหมือนวันนี้  เอาเป็นว่า  จะพยายามลงให้ได้ทุกวัน  หรือย่างน้อยเว้นไปวันนะครับ

// รัก  เคนอิจิ 

[Keniji Teruyama]

เพื่อเป็นการขอโทษที่ผิดนัด    เคนอิจิจะเล่าเกร็ดเล็ก ๆ ในตอนที่ผ่านมาแล้วให้ฟังนะครับ  อ่านแก้เซ็งคนเขียนขี้จุ๊

= = = =

เรื่องราวในสามตอนล่าสุดที่เอามาลงนี้  เกิดขึ้นในเซี่ยงไฮ้หรือซ่างไฮ่ตามสำเนียงจีนนะครับ

เซี่ยงไฮ้เป็นเมืองใหญ่สุดของจีน  มีฐานะเท่ากับปักกิ่งที่เป็นเมืองหลวงคือ  มีฐานะเป็นเขตบริหารพิเศษเทียบเท่ามณฑล  ขึ้นตรงกับรัฐบาลกลาง

เซี่ยงไฮ้เป็นศูนย์กลางทางการค้า  การคมนาคมขนส่ง  เศรษฐกิจ  แฟชั่น  เซี่ยงไฮ้ตั้งอยู่ทางตะวันออกของจีน  ติดกับทะเล 

ทำให้มีเรือเข้าออกที่ท่าเรือเซี่ยงไฮ้เยอะมากติดอันดับโลก

เซี่ยงไฮ้จริง ๆ แล้วตั้งอยู่เขตมลฑลเจ้อเจียง  แต่ไม่ได้ขึ้นกับรัฐบาลท้องถิ่นของเจ้อเจียงครับ  ขึ้นตรงกับรัฐบาลกลางที่ปักกิ่ง 

น่าจะคล้าย ๆ กับพัทยาบ้านเราที่ไม่ได้ขึ้นกับองค์การบริหารส่้วนจังหวัดชลบุรี

= = = = =

มณฑลเจ้อเจียง  ที่บันเอาเพื่อนเก่าอาม่าแม่ของเหมินหลี่ผิงกลับมาคือ  มณฑลใหญ่ทางตะวันออกของจีน

มณฑลเจ้อเจียงมีเมืองหลวงชื่อเมืองหังโจว  เมืองหังโจวเป็นอดีตเมืองหลวงของจีนยุคซ่งครับ 

ย้ายเมืองหลวงมาจากเมืองไคเฟงหรือไคฟง  เมืองที่มีไต้เท้าเปาบุ้นจิ้นนั่นแหละครับ

ชื่อเก่าของเมืองนี้คือหลินอัน  เมืองหลวงของซ่งใหม่หรือซ่งใต้ที่ย้ายเมืองหนีชนเผ่าทางหนือลงมา

สถานที่ที่มีชื่อเสียงของหังโจวก็คือ  ทะเลสาบซีหู  ตำนานของนางพญางูขาวกับบัณฑิตหนุ่ม  นางงูขาวถูกหลวงจีนขังไว้ใต้เจดีย์

คงเคยดูหนังจีนเรื่องนี้นะครับ

= = = = = = = =

สุดท้าย  มณฑลอานฮุย  มณฑลนี้ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเจ้อเจียง  ในเนื้อเรื่อง  เหมินหลี่ผิงเป็นประธานการค้าของมณฑลนี้นะครับ

// ง่วงมากมาย  ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะครับ  ขอตัวไปก่อน  สุขสันต์วันเสาร์  วันหยุดแห่งชาติครับ 

[PEENAT1972]

จ๊ะเอ๋ ว่างเมื่อไหร่ก็มาอีกนะ ว่างเมื่อไหร่มาหากันหน่อยน 555

[eaey]

เมื่อไหร่เคลวินจะชัดเจน

[noy]

เลยยังไม่รู้เลยว่าบันนี่ช่วยเคลวินยังไง จะรอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ

[roseen]

 :กอด1:รอดมาได้นะน้องบัน

[naneku]

อยากอ่านต่อออ






จัดการอลิซเร็วๆเลนเคนตะ

[ninkara]

 :a5:แอบค้างอย่าง งงๆ

[wan]

กระต่ายน้อยมั่นใจกับงานนี้ ที่เป็นธุระจัดการให้กับเจ้านาย ( เก่า )
ก็จับทางถูก นิสัยอย่างหนึ่งของคนจีน ( รุ่นเก่า ๆ ) จะถูกสั่งสอนไม่ให้ลืมรากเหง้าและอดีตของคนที่เคยมีบุญคุณ
ต้องทดแทนทุกครั้งที่มีโอกาส
ส่วนเกมส์ที่เคนตะจะเล่น หวังว่าคงไม่เอาบันเป็นตัวล่อนะครับ
+1 ให้เคนอิจิ  เป็นกำลังใจให้นะครับ ว่างเมื่อไหร่ ค่อยมาต่อก็ได้ รักแล้วรอได้

[nn~~NN]

อาาา ... พอจะเข้าใจที่มาที่ไปแล้วล่ะค่ะ 

[NOoTuNE]

กรี๊ดดดดดดดดด เข้มข้นเลย

กลัวอ่ะ 

ตอนนี้ทุกคนอยู่ในกำมือ เคนตะหมด

[fuku]

เคนตะซัง เค้ารอดูว่าเคนตะซังจะทำอะไรต่อไปเน้อ

ว่าแต่เคลวินเปลี่ยนธาตุจากน้ำแข็งเป็นไฟเลยเหรอเนี่ย
น้องบันสลบไปแล้ว

[ordkrub]

ขอบคุณสำหรับเกร็ดความรู้ครับ
พักผ่อนด้วยนะ เป็นห่วงครับ

[litlittledragon]

ว้าวๆๆๆๆ กำลังร้อนแรง ไฟปะทุกันแล้ว เหลือแค่คุณหมออย่างเดียว

[patchylove]

    มากอดน้องต่าย  พักผ่อนให้สบายกับวันหยุดนะคุณเคน 

[aloney]

บันสลบไปแล้ว

[Poseidon]

ว่างๆค่อยมาก็ได้เคนจัง ทำงานก่อนเถอะครับ สู้ๆนะ
อ๊ากกก จูบแล้ว บันสลบไปเลยอ่ะ 555+

[love2y]

เรื่องราวมันเริ่มเจ้มจ้นแล้วซินะ ฮี่ๆ

[MaRiTt_TCL]

บันนี่ เอ๊ยเกือบได้กลับไปเป็นสะใภ้ตระกูลเฟิงแล้วไหมล่ะ
ดีนะเคลวินมาช่วยทันแทบจูบโชว์อีก อ๊าย บันน้อยถึงกับสลบ 55

คุณเคนจิ พักผ่อนเยอะๆนะคะ

[NannY]

เคลวินรับผิดชอบด้วยเลยยยยยยยยยยยยยย ทำแบบนี้อ้ะๆ

[bow55]

ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
เอาใจช่วยเคนตะ
อีนังชะนี น่าตบจริงๆ
เคลวินมาช่วยบันนี่ อรั้งจูจุ๊บด้วย เขิน อิอิ
รอคุณเคนมาต่อคร้าาาา

[ลู่เคอOlive♥]

เคนตะ จัดการนังอลิสเลย
เกือบไปแล้วบันนี่ ถ้าพ่อมาช่วยไว้ไม่ทันนะ

[yayee2]

ค่ะ ไว้ว่างเมื่อไรก็มา อย่าหักโหมนักดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
คิดว่าต่อๆไปก็คงได้รู้กันล่ะว่า บันช่วยเคลวินแบบไหน อย่างไร ผลออกมาคือ?
และเกมที่เคนตะใช้เล่นกับอลิซน่ะ จะออกมาแบบใด

[chompoonut139]

แอบตกใจนึกว่าเคนอิจิจะหนีหายไปอีกแล้ว