หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[nn~~NN]

เก้าเดือนผ่านไป ทำไมเป็นแบบนี้ 
เจ้านายใจร้าย  ไปอยู่กับเคนตะก็ได้  คูลกว่ากันเยอะ !

[ease supsnerv]

ไม่ได้เข้าเล้านานมากกกกกก แต่ก็โชคดีจริงๆที่เปิดมาเจอบันนี่พอดี

เฮ้อออ เจ้านายอย่าปล่อยบันนี่เศร้าแบบนี้สิ มารับบันไปเร็วๆเถอะ

[THiiCHA]

เจ้านายลงมือทำอะไรอีกนิด
กระต่ายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหงาตายได้นะ

 
+1 ให้ โดนใจที่สุ๊ดดดดดดดดดดดดด
เจ้านายทำร้ายกระต่าย หนูจะฟ้องกรีนพีชชชช !! 


9 เดือน !!
โถ่ ...... บันนี่อกหักกลับไทยหรอเนี่ย

หายไปนานแสนนาน กลับมาอีกที ไหงสถานการณ์มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย
ย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้า สามตอนถึงจะจูนอารมณ์ติด
อ่านตอนท้ายแล้วพาลเศร้าน้ำตาซึม คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเจ้านาย
เจ้านายรู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าตัวเองน่ะใจร้าย .... ใจร้ายทั้งกะบันนี่ อัลเบิร์ต แล้วก็ตัวเองน่ะ !!

ถ้ายังไงก็รีบๆเคลียร์กันเถอะนะ  คนอ่านสงสารกระต่ายน้อย ใจจะขาดรอนๆ
ย้ำ รีบเคลียร์ซะนะ เพราะเจ้านายคนใหม่ของกระต่ายน้อยคราวนี้น่ะ เค้ามาแรงนะเอิ้ววว
คนอ่านเองยังแอบหวั่นไหว สารภาพว่าแค่เปิดตัวก็ถูกใจเคนตะซังไม่ใช่น้อย
ช้ากว่านี้ ใจมันแกว่ง 5555
ปล. +1 คิดถึงเคนอิจิสุดหล่อโต้ยยยเหมือนกันนะ มาต่ออีกนะ คิคิ
 

[iforgive]

อะไรอ่ะ 
คิดถึงอัลเบิร์ตที่สุด

[nolirin]

เง้อ...อะไรกันเนี้ย
เปิดมาก็ผ่านไปเก้าเดือน เจ้านายหายไป บันกลายเป็นลูกน้องเคนตะซังไปแระ
 

[soullve]

  อ่านแล้วเหมือนพลาดอะไรไป
อ๊ากกกกกก บันกลับไทยมาแล้ว
มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเก้าเดือนนั้น
เคลวินแต่งงานไปรึยังเนี่ย

คิดถึงเรื่องนี้มากๆ 

[K2KARN]

อ่านยาวรวดเดียวเลย
บันนี่หนักลับมาเพราะเจอข่าวเจ้านายจะแต่งงานสินะ TVT
น่าสงสารจังเลย.

[m_pop91]

คิดถึงบันสุดๆ

[p_phai]

เคนจัง คิดถึงจัง

[♠♥♦♣]

  เคนจัง คิดฮอดหลายยยย
สงสารบันนี่ สงสารเจ้านาย(เก่า) ชอบเพลงที่เคลวินร้องอ่ะ ความหมายดีเนอะ
มันเป็นเพลงจริงๆ หรือเคนจังแต่งเองอ่ะ

หวังว่าเคลวินคงไม่ได้แต่งงานจริงๆ นะ แต่พี่แกไม่คิดจะตามบันเลยอ่ะ หรือจะตัดใจจริงๆ น้อ
ชริ! ถ้าไม่รีบมาง้อเดี๋ยวอีกหน่อยแกก็ตกกระป๋องแล้วย่ะ เจ้านายคนใหม่น่ารักมากกกก
ทุกวันนี้ที่แกยังได้เป็นพระเอกอยู่ก็เพราะบารมีอัลเบิร์ตหรอกนะ เฮอะ!

[MAKWAN]

ต้องต้มน้ำรอมั๊ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[NUTSANAN]

กรี๊สส สส
ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย
เส้าใจที่สุด!!!
เกิดอะไรขึ้นกับบันนี่และเคลวินสุดที่ร๊ากของช้านน
ฮือๆๆๆ
คุุณเคนอิจิรีบมาต่อด่วนก่อนจะลงแดงไปมากกว่านี้
 

[karenoo]

  กรี๊ด......

ทำไมเป็นอย่างนี้ 9 เดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนอ่านประโยคแรกงงๆ เอ๊ะ!! เราก็ตามติดมาตลอดพลาดตอนไหนไปเหรอ
ทำไมบันกลับมาเมืองไทยหว่า.....

ที่ไหนได้เกิดอะไรขึ้นระหว่าง 9 เดือนนี้ เคนอิจิมาต่ออย่างด่วย อย่าหายไปนานอีกน้าาาาาา ....เค้าคิดถึง

[PAAPAENG~]

อ่านรวดเดียว  วันเดียวจนถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ
บันน่ารักมากกกกกกกก!
ถ้าไม่นั่งท่องว่าบันมาเรียนต่อปริญญาโท
คงคิดว่าบันยังเป็นเด็กมัธยมอยู่แน่ๆ  ฮ่าๆ

เจ้านายก็ช่างเย็นเยี่ยงน้ำแข็งขั้วโลกจริงๆ
ไม่รู้จะเก๊กอะไรนักหนา
ประหยัดคำพูดอีกตะหาก  สงสัยกลัวดอกพิกุลร่วง  กร๊าก!

พระเอกตัวจริงของเรื่องนี้คืออัลเบิร์ตเลยนะเนี่ย
ชักอยากจะเจอตัวจริง  แล้วกอดแน่นๆซักที

ไปๆมาๆทำไมบันกับเจ้านายถึงได้แยกจากกันได้เนี่ย
ทั้งๆที่กลับมาคุยกันแล้วแท้ๆ  เหมือนจะเข้าใจกันแล้วแท้ๆ
ไม่เข้าใจ  แยกจากกันด้วยเรื่องอารายยยยยย!!

รอตอนต่อไปนะคะ  มาไวๆเน้อ   

[THiiCHA]

รอบสอง !! เข้ามาเม้นกับบวกให้อีก 1 แต้ม

เคนอิจิสุดหล่อ มาต่อเห๊อะ ทรมานกระต่ายกับคนอ่าน มันเป็นบาปนะโยม   

[Bowbonk]

 

[Keniji Teruyama]

Chapter 27






   เคนตะซังยืนนิ่งจ้องหน้าบันที่มีรอยพื้นพรมอยู่ตรงแก้มซ้าย  แถมยังมีรอยน้ำมูกน้ำตาแห้งเกรอะกรังไปทั่ว  ตาทั้งสองข้างของ
เลขาส่วนตัว  ตอนนี้บวมเป่งและมีสีแดง  เขาปิดประตูห้องเบา ๆ แล้วกลับมาอ่านเลขหน้าห้อง  นับหนึ่งถึงสิบก็เปิดเข้าไปใหม่อีกครั้ง

“ นึกว่ามาผิดห้องซะอีก ”
เคนตะมองบันตั้งแต่หัวลงไปถึงเท้า  เขาจำได้ว่าบันยังอยู่ในชุดทำงานของเมื่อวาน

“ โอฮาโย  เอ้อ  โคนิจิวะครับเคนตะซัง ”

“ เป็นอะไรหรือเปล่า ? ”

“ เปล่าครับ ”

“ แล้วร้องไห้ทำไม ? ”


“ ผมดูหนังชีวิตแล้วเผลอหลับไปครับเคนตะซัง ”
บันก้มหน้าก้มตาพูด  ตามองดูนิ้วเท้าสิบนิ้วของตัวเอง

“ ดูโดราเอมอนตอนชีวิตตกยากมาหรือไง ?   สายแล้ว  ไปกินข้าวกันเถอะ  ผมจองโต๊ะที่โรงแรมแมนดารินเอาไว้ ”

“ ขอยี่สิบนาทีครับเคนตะซัง ”









       โรงแรมแมนดาริน โอเรียนทอล  อยู่ห่างออกไปราวสามสิบนาที  บันใช้เวลาขณะเดินทางจัดการสะสางตารางงานของเคนตะ  มีการนัดคุย
ธุรกิจ  มีงานสัมมนา  ออกรอบตีกอล์ฟ  และตกปลา  ส่วนเจ้านายที่นั่งมาด้วยข้าง ๆ กำลังใช้แทบเล็ตคอมพิวเตอร์สำรวจตลาดหุ้นวันนี้  เขา
ขมวดคิ้วไปมาและส่งเสียงพึมพำเบา ๆ

“ ฮั่งเส็งขยับขึ้นสิบเอ็ดจุด  ทองขึ้นสี่ดอลล่าร์ฮ่องกงต่อออนซ์  น้ำมันก็ขึ้นเพราะเข้าช่วงดูหนาวของยุโรป  วันนี้มีแต่คนเทขายหุ้นนะบันนี่ ”


“ ผมเล่นหุ้นไม่เป็นแต่ซื้อทองเป็น  แล้วก็ซื้อน้ำมันเป็น ”

“ ทองคำกับน้ำมันน่ะเหรอ ? ”

“ ใช่ครับ  ทองคำซื้อตอนมันบาทละหมื่น  ส่วนน้ำมันก็ซื้อมาทอดปลาให้แม่ ”

เคนตะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วเขียนตัวอักษรญี่ปุ่นบนหน้าจอว่า

“ かわいい ”



“ คาวาอี้ ? ใช้กับเด็กผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ? ”

“ ใช้ได้หมด ว่าแต่  ไหนบอกพูดญี่ปุ่นไม่ได้ไงล่ะ ? ”

“ ก็พูดไม่ได้แต่อ่านได้นี่นา  ตัวฮิรางานะแบบนี้น่ะ  ผมอ่านได้  แต่อ่านคะตะกานะกับคันจิไม่ได้  ”
บันยักคิ้วและจ้องจอภาพที่เคนตะกำลังเขียนคำต่อไป



“ ホテルโฮเตะรุ / トイレโตะอิเระ ”
เคนตะเขียนอักษรคะตะกานะที่บันอ่านไม่ออก  เขาใบ้สั้น ๆ ว่า

“ เมื่อเราหิว  เรากำลังไป  เมื่อเราอิ่ม  เราต้องการไป ? ”


“ โฮะเตะรุ  hotel  แปลว่าโรงแรม  โตะอิเระ  toilet   แปลว่าห้องน้ำ ”
บันยิ้มกว้างเพราะมั่นใจว่าตอบคำถามของเคนตะถูก

“ เก่งนี่  รู้ได้ไง ? ”

“ ก็เคนตะซังออกเสียงเหมือนคำภาษาอังกฤษนี่นา  ผมก็เดาได้น่ะสิ ”


       อาหารกลางวันของเคนตะทำเอาบันนั่งเงียบ  ชุดซาชิมิเลิศรสของภัตตาคาร  ประกอบไปด้วยปลาหมึกเต้นระบำ  มันเป็นปลาหมึก
สดจริง ๆ ที่เคลื่อนไหวไปมาบนจาน  ในชุดเดียวกันยังมีเนื้อปลาหินแล่เป็นแผ่น  กุ้งมังกรเป็น ๆ ผ่าครึ่งตัว  หอยเม่นผ่าครึ่งตัว  มีไข่สีส้มอยู่
ข้างใน  เคนตะคีบตะเกียบเข้ากับปลาหมึก  มันจัดการม้วนหนวดขึ้นมาพันรอบ ๆ   มองดูเหมือนสัตว์ประหลาดในหนังที่กำลังม้วน
เสากระโดงเรือในทะเล

“ อร่อยมาก ๆ ลองสิ ”
บันมองหาของที่พอจะกินลงไปในท้องได้  แต่พอจะจิ้มตะเกียบลงไปบนหอยเม่น  หอยเจ้ากรรมก็ดันขยับหนามสีดำของมันไปมา  บันหด
ตะเกียบกลับเข้าหาตัวด้วยความตกใจ

“ ยังไม่ตายนี่ ! ”


“ ซาชิมิก็ต้องกินสด ๆ สิบันนี่  อ่ะลองชิมอิกะจังดูนะ ”
อิกะของเคนตะคือปลาหมึกที่ม้วนงอพันรอบตะเกียบ  เขาใช้ตะเกียบอีกคู่มาดันเอาเจ้าหนวดลงไปในถ้วยโชยุของบัน

“ เคนตะซัง  ผมไม่กล้ากินครับ  ผมกลัวมันเข้าไปพันไส้ผม ”


       อาหารกลางวันของบันกลายเป็นข้าวหน้าหมูคุโรบูตะ  ยำสาหร่ายน้ำมันงา  ซุปสาหร่ายไคโซะ  อาหารกลางวันมื้อนี้  คงเป็นมื้ออาหารที่แพง
ที่สุดและแปลกที่สุดสำหรับบัน  ตอนนี้เคนตะกำลังคีบบะหมี่เย็นในชาม  หลังจากที่ชุดซาชิมิถูกยกออกไป

“ เคนตะซัง  ตอนบ่ายผมขอออกไปหาอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยหน่อยนะครับ  ถ้าคุณมีเรื่องอะไรก็โทรตามผมนะ  ผมเอาโทรศัพท์ไปด้วย ”

“ ได้สิ  ก็วันนี้เป็นวันหยุดนี่นา  ว่าแต่บันนี่ยังเรียนไม่จบเหรอ ? ”

“ ยังครับ  แต่ว่าวิชาที่เหลือไม่ต้องเข้าชั้นเรียนแล้ว  แค่ส่งงานอาจารย์ทุกวันอาทิตย์ก็พอ ”
บันมองเคนตะที่พยักหน้า  หนุ่มญี่ปุ่นยกชาขึ้นดื่มก่อนจะถามต่อ

“ ส่งนกพิราบจากเมืองไทยมาฮ่องกงน่ะเหรอ ? ”
เคนตะยิ้มมุมปาก 

“ เคนตะซังนี่นะ  นี่มันปีไหนแล้วครับ  ตอนนี้ทั่วโลกเขาใช้นกฮูกต่างหาก  แฮร์รี่ พอตเตอร์ก็ใช้นกฮูกส่งจดหมาย ”








       บันใช้เวลานั่งรถไฟฟ้าไปที่มหาวิทยาลัยและพูดคุยกับอาจารย์อยู่ราวสองชั่วโมงเศษ  ตอนบ่ายแก่พระอาทิตย์ไม่ตรงหัวแล้วก็โบก
รถแท็กซี่สีเหลืองสด  เข้าไปยังบ้านที่คุ้นเคย  บันเดินดูหินที่ใช้ปูพื้น  ดูกระถางดอกไม้หน้าบ้าน  เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างในก็เห็นสนาม
หญ้าสีเขียวสด  ต้นดอกไม้ทุกต้นยังมีสภาพเหมือนเดิมกับตอนที่บันยังอยู่ที่นี่



“ อัลเบิร์ต  อัลเบิร์ต  อยู่หรือเปล่า ? ”
บันเรียกเจ้าขนฟูอยู่นานแต่ก็ไร้วี่แวว  ป่านนี้ไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตจะมีนายหญิงคนใหม่ไปหรือยัง


“ คุณหนูครับ ”
บันมัวแต่สนใจคนในบ้านจนไม่ทันสังเกตว่ามีรถยนต์ขับเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน  พ่อบ้านของหมอหลินเปิดกระจกรถออกมาเรียกบัน

“ บ้านนี้ไม่มีใครอยู่ครับ ”

“ เขาไปไหนกันหมดครับพ่อบ้าน  หรือว่าย้ายไปกันหมดแล้ว ? ”
บันเดินเข้าไปใกล้ ๆ เบาะหลังที่พ่อบ้านยื่นหน้าออกมา

“ คุณเคลวินไปต่างประเทศเมื่อคืนครับ ”

“ แล้วอัลเบิร์ตล่ะครับ ? ”










เสียงงี๊ดง๊าดแสดงความดีใจดังขึ้นเมื่อบันเดินอ้อมเข้าไปยังด้านหลังของบ้านหมอหลิน  อัลเบิร์ตกระโดดไปมาอยู่บนสนามหญ้าหลังบ้าน 
ข้าง ๆ กันมีตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองสองสามตัวนอนหัวขาดอยู่  เจ้าขนฟูโถมตัวเข้ามาหาบันจนเกือบล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะอัลเบิร์ต   อย่าเลียปากสิ  โถ่ เปื้อนหมดเลย ”
บันทำท่าทีร้องห้ามแต่ก็กอดกันกลมกับอัลเบิร์ต  เมื่อหันไปมองรอบ ๆ ตัว  บ้านหลังนี้ก็ยังมีบรรยากาศเดิม ๆ มีกรงเลี้ยงเมียร์แคท  บรรดา
เจ้าทีโมนเล็ก ๆ ที่บันเคยอุ้มมันตอนที่ยังไม่เปิดตา  ตอนนี้ยืนสองขาได้หมดแล้ว  มันพากันเรียกพี่น้องมายืนมองบันตรงริมกรง  ทางด้านกรง
นกแก้วก็เหมือนกัน  นกสีฟ้าตัวใหญ่ก็กระพือปีกไปมาและพากันร้องเสียงดัง


“ เจ้านาย  เอ่อ คุณเคลวินเขาเอาอัลเบิร์ตมาฝากไว้ที่นี่เหรอครับพ่อบ้าน  ? ”
บันพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้ผลักหัวโต ๆ ของอัลเบิร์ตซึ่งตอนนี้กำลังเล็มขากางเกงของเขาอยู่


“ ทีแรกก็ว่าจะเอาไปฝากไว้ที่บ้านคุณนายใหญ่ย่าของคุณเคลวินน่ะครับ   แต่คุณหนูโทรไปหาคุณเคลวิน  บอกว่าจะขอยืมตัวอัลเบิร์ต
มาถ่ายโฆษณาลู่วิ่งกับฟิตเนสสัตว์ที่คลินิกน่ะครับ   เลยมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานเย็น ”
บันฟังพ่อบ้านพูดเสร็จก็หันไปมองอัลเบิร์ต  ตอนนี้มันเดินไปคาบเอากิ่งไม้แห้งมาให้


“ เป็นดาราใหญ่แล้วจะมาเล่นคาบกิ่งไม้ได้ไงล่ะ ” 
บันยิ้มและคุกเข่าลงไปกอดอัลเบิร์ต


“ คุณหนูครับ  สายคุณหนูหลินครับ ”
พ่อบ้านยื่นโทรศัพท์มาให้  บันถูมือกับกางเกงสองสามทีก็รับมาพูด

“ บันครับพี่หลิน ”

“ ไง  สบายดีนะ ? ”

“ สบายดีครับ ”

“ มาที่คลินิกหน่อยสิ  วันนี้จะเลี้ยงข้าวฉลองกลับฮ่องกง   อยากกินอะไรล่ะบันนี่ ? ”

“ อะไรก็ได้ครับที่ไม่ใช่ซาชิมิ ”








       หลินเจียเว่ยยังเป็นผู้ชายที่ดูใจดีเหมือนเดิม  มีแว่นตาเหมือนเดิม  และที่สำคัญยังมีคำพูดที่แฝงไปด้วยความหมายซ่อนอยู่
ข้างในเหมือนเดิม  เขาอุ้มงูเหลือมเผือกตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน  เจ้างูแลบลิ้นออกมาทักทายบันอย่างเหนื่อยอ่อน  หมอหลินบอกว่างูตัวนี้ป่วย
เป็นไข้หวัด
บันนั่งเก้าอี้ในห้องตรวจ  นั่งมองสัตว์ตัวแล้วตัวเล่า  วันนี้คนไข้ของคุณหมอหลินมีเต่าญี่ปุ่น  จิ้งจอกทะเลทรายหูยาว  เม่นแคระ  หมอหลิน
เขียนในสั่งยาให้พยาบาลเสร็จก็หันมาทางบัน

“ นึกว่าโกรธคนที่นี่จนไม่ยอมกลับมาแล้วซะอีก ”

“ โกรธใครครับ ? ”

“ วันนั้นน่ะ  เคลวินเขาเป็นห่วงมากรู้ไหม  จดหมายเล็ก ๆ นั่นบอกอะไรไม่ชัดเจนซักอย่าง  เราก็เป็นห่วงกันว่าที่เมืองไทยมีอุบัติเหตุอะไรหรือ
เปล่า  นี่บันนี่เล่นหายไปเก้าเดือน  กลับมาอีกทีก็เป็นผู้ใหญ่  มีงานทำแล้ว ”


บันนั่งฟังหมอหลินเล่าเรื่องหลังจากที่ตัวเองบินกลับไปก็ถอนหายใจ  รู้สึกผิดที่ตัวเองตัดสินใจเร็วเกินไป


“ คืนก่อนนั้น  ผมได้ยินคุณย่าบอกว่า  อยากให้เจ้านายปิดบ้านเอาไว้แล้วเอาผมไปฝากดาเนียล  แล้วก็พูดเรื่องหมั้น  เอ้อ  งานที่บริษัท ”
บันนั่งหมุนแก้วชาในมือไปมา  ในหัวนึกย้อนไปยังเหตุการณ์เมื่อเก้าเดือนที่แล้ว

“ น้อยใจเคลวินใช่ไหม ?  ”
หมอหลินยิงคำถามที่ทำเอาบันนั่งไม่ติด

“ ปะเปล่า  เพียงแค่  ………………  แค่ไม่อยากอยู่เป็นภาระเจ้านาย  ในเมื่อเจ้าของบ้านเขา  เขากำลังทำบางอย่างที่สำคัญกับชีวิต ”

“ บันนี่คิดไปเองคนเดียว  เคลวินกับดาเนียลเขาไม่คิดแบบนั้น   บางทีการที่ ”

“ ยิ่งไม่พูดนั่นแหละ   ยิ่งต้องเกรงใจเขา  ”
บันพูดตัดบทขึ้นมา

“ ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่าบันนี่ต้องไปอยู่กับดาเนียล  ไม่ได้อยู่ที่ความเกรงใจ  แต่อยู่ที่การแต่งงานของเคลวินใช่ไหม ? ”

“ พี่หลิน ? ”

“ บันนี่  รู้ไหมว่าทำไมอัลเบิร์ตกลัวเข็มฉีดยา ? ”
หมอหลินถอดเสื้อกาวน์ออก  ขยับแว่นตาแล้วจ้องมาทางบัน

“ เจ้านายบอกว่าตอนยังเล็ก  อัลเบิร์ตไม่ค่อยแข็งแรง  เลยต้องฉีดยาบ่อย ๆ พอโตมาเลยกลัวเข็ม  แต่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับ ………. ”

“ เกี่ยวสิ   ความกลัว  มันมักจะสร้างกำแพงสูงไว้กั้นเราเสมอ  ลองเปิดใจสิบันนี่  เปิดใจออกกว้าง ๆ ”
บันนั่งนิ่งพยายามคิดตามที่หมอหลินพูด



“  วันนั้นน่ะเคลวินเขาอุ้มตุ๊กตากระต่ายสีชมพูมาตามหาบันนี่ที่บ้าน  ตรงแขนกระต่ายมีจดหมายเล็ก ๆ ติดเทปกาวเอาไว้  วันนั้นไม่มีใครรู้ว่า
บันนี่เป็นอะไร  รู้จากในจดหมายแค่ว่า  ต้องรีบกลับเมืองไทย  เคลวินเขาขับรถไปตามที่สนามบินแต่ก็ไม่ทัน  บันนี่เพิ่งขึ้นเครื่องไปก่อนหน้า
นั้นสิบห้านาที   เราไม่มีหมายเลขโทรศัพท์ที่บ้านบันนี่  ไม่มีที่อยู่  ไม่มีอะไรซักอย่าง  เคลวินเขาทำได้แค่โทรไปเช็กที่สนามบินไทยว่า
เที่ยวบินนั้นบินกลับไปถึงหรือยัง คนในนั้นปลอดภัยดีทุกคนหรือเปล่า ”
บันรู้ว่าหมอหลินไม่ได้โกรธ  แต่ก็อดที่จะรู้สึกละอายใจไม่ได้  อารมณ์อ่อนไหวเหมือนเด็กที่พยายามจะสลัดทิ้งไป  กลับสร้างเรื่องที่น่าละอาย
ใจอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง



“ ฟังนะบันนี่    เคลวินน่ะ  เขาเป็นคนแบบนั้นก็เพราะสิ่งแวดล้อมบังคับให้เขาเป็น  เคลวินอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่พ่อกับแม่เขาเสียไป  กิจการ
ต่าง ๆ ของบ้าน  เขาต้องรับผิดชอบเองทั้งหมดตั้งแต่จบไฮสคูล  ไหนจะกิจการของบ้านคุณย่าอีก  นี่เท่ากับว่าเคลวินต้องแบกภาระของสอง
บริษัทเอาไว้บนบ่าสองข้าง ”
หมอหลินลากเก้าอี้มานั่ง  แล้วส่งอัลบั้มรูปถ่ายให้บันดู


“ รูปพวกนี้ถ่ายเอาไว้สมัยที่เคลวินยังเป็นวัยรุ่น  ดูสิ  เขาเป็นนักกีฬาโรงเรียน  ดูสดใส ร่าเริง ”
หมอหลินชี้ให้ดูรูปของตัวเองที่ยืนห่างจากเคลวินออกไปอีกสามคน  ในภาพเป็นรูปของทีมรักบี้โรงเรียนไฮสคูล


“ ที่บอกว่าพี่หลินเป็นรุ่นพี่ก็เพราะแบบนี้เอง ”
บันอมยิ้มเมื่อมองเห็นภาพเด็กวัยรุ่นตัวสูงเพรียวใส่เสื้อสีฟ้าสลับขาวลายขวาง  ตรงกลางเสื้อมีหมายเลขหกติดเอาไว้


“ เราชนะเลิศการแข่งรักบี้ประจำปี  เคลวินขอยืมถ้วยรางวัลของทีมกลับบ้านไปอวดพ่อกับแม่ที่บ้าน   แต่ก็ ………….. ”
หมอหลินยิ้มแล้วหันมามองบัน


“ มีอะไรเกิดขึ้นครับ   พ่อกับแม่ของเจ้านาย   ”


“ พ่อกับแม่ของเคลวินถูกคนเมาเหล้าขับรถชน  คนขับรอดชีวิตแต่ถูกจับ  รูปใบนี้ถ่ายก่อนที่พ่อกับแม่ของเขาเสียแค่ไม่กี่ชั่วโมง
พ่อกับแม่ของเคลวินตั้งใจขับรถมาที่สนามกีฬา  แต่ก็มาไม่ถึง   บันนี่  ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมเคลวินเขาถึงเป็นคนแบบนั้น  พอจบไฮสคูลไป
เคลวินเปลี่ยนเป็นคนละคน  เขาอ่านหนังสือเอาเป็นเอาตายเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย  ตอนเย็นก็กลับมาช่วยคุณย่าที่บริษัท  ช่วงชีวิต
มหาวิทยาลัยของเขาไม่ค่อยมีเพื่อนนักหรอก ”


“  ผมพอจะรู้เรื่องนี้มาบ้างแต่ก็ไม่ได้ละเอียดขนาดนี้  ไม่คิดว่าเรื่องจะเศร้าขนาดนี้ ”
บันรีบเงยหน้าขึ้นมองไฟบนเพดาน   ตอนนี้ไฟหลอดยาวสีขาวสองหลอด  พร่ามัวไปด้วยน้ำตา 


“ ที่นี้เข้าใจหรือยัง  ว่าคุณย่ากับเคลวินมีความผูกพันธ์กันยังไง  ก็จริงอยู่ที่เคลวินเป็นหลานชายของคุณย่า  ไม่ใช่เจ้าของบริษัท  เคลวินมี
บริษัทของตัวเอง  ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับบริษัทคุณย่า  แต่ฟังนะบันนี่  ตอนนี้บริษัทคุณย่ากำลังมีปัญหา  จำเป็นต้องใช้เงินทุนเพิ่ม  มี
ข้อเสนอควบรวมกิจการสองบริษัทระหว่างบริษัทของคุณย่ากับบริษัทข้ามชาติ  โดยมีข้อเสนอให้เคลวินเป็นกุญแจปิดผนึก ”
หมอหลินล้วงเข้าไปในกางเกง  หยิบเอากุญสีทองออกมาหมุนให้บันดู

“ เจ้านายคือ …………..  กุญแจปิดผนึกอย่างงั้นเหรอ ?     หมายความไงครับ  ? ”
บันมองกุญแจในมือหมอหลินด้วยความสงสัย

“ ก็หมายความว่า  อีกบริษัทเขาไม่เชื่อมั่นว่าการควบรวมกิจการจะราบรื่น  นอกจากจะเป็นการควบรวมเรื่องหุ้นส่วนชีวิตไปด้วยน่ะสิ
บันนี่รู้ใช่ไหม  ว่าคนจีนชอบและพอใจในการบริหารงานแบบญาติมิตร  ยิ่งเป็นญาติมิตรที่ใกล้ชิดด้วยแล้ว  ยิ่งดีใหญ่  มันจะเป็นหลักประกัน
ที่ดีที่สุด  นั่นก็หมายความว่า  เขาต้องการให้เคลวิน  แต่งงานกับลูกสาวของเขา  เพื่อสร้างกลไกนี้ขึ้นมายังไงล่ะ  สามีภรรยายังไงก็ไม่
โกงกัน จริงไหม ? ”

“ แล้วปัญหามันมีตรงไหนล่ะ ?   เจ้านายก็แค่………….   แค่แต่งงานไปซะ   เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง ”
บันขยับตัวไป  ตาสองข้างมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ซักพัก  สัมผัสอบอุ่นของหมอหลินก็เข้ามาอยู่ใกล้ ๆ
บันลุกขึ้นยืนแล้วกอดหมอหลินเอาไว้แน่น  วางคางบนหัวไหล่  แขนสองข้างสัมผัสอยู่กับแผ่นหลังกว้าง ๆ ของหมอหลิน

“ ร้องออกมาซะบันนี่  ร้องออกมา ”


       อาหารเย็นของบันกับหมอหลินเป็นอาหารจากร้านไก่ทอด  มีเบอร์เกอร์สองชิ้น  ไก่ทอดหกชิ้น  มันฝรั่งบด  น้ำส้มอีกสองถ้วย 
อาหารในชุด  ไม่ได้ดูน่ากินเลย  ตอนนี้ไก่ทอดเริ่มเหนียวแล้ว  หลังจากปล่อยมันตากลมของอ่าววิคตอเรีย  มันบดเย็นชืด  ขนมปังด้านบน
เบอร์เกอร์ก็แห้งแข็ง  บันนั่งแทะไก่ไปก็คิดเรื่องของเคลวิน  ตามองออกไปในอ่าว  ตอนนี้มีเรือหลายลำกำลังลอยอยู่เหนือน้ำ

“ ที่บอกว่า  แค่แต่งงานไปซะ   เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง  อันนี้พูดจริงหรือเปล่า  อยากให้เคลวินแต่งงานจริง ๆ เหรอบันนี่ ? ”

“ ก็พูดจริงน่ะสิครับ ”

“ ตอนที่บันนี่หลงเข้าไปในบ้านตระกูลเฟิง  ต้องแต่งงานกับเจส  ตอนนั้นรู้สึกยังไง ? ”

“ ก็ ”
บันถอนหายใจอีกครั้ง

“ เคลวินก็เหมือนกัน  เขาทำทุกอย่างเพื่อแก้ปัญหา  แต่รู้ไหม ปัญหานี้มันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะจัดการเองคนเดียว   แต่เชื่อเถอะนะ
เคลวินเป็นคนฉลาด  เขาต้องรู้วิธีแก้ปัญหานี้แน่นอน ”


“ ตอนนี้เจ้านายอยู่ไหนเหรอครับ  เขากำลังทำอะไรอยู่  เขา ………………………… จะแต่งงานเมื่อไหร่ ? ”
บันเว้นระยะคำถาม  ดูเหมือนว่าช่วงคำถามสุดท้ายจะเป็นช่วงที่บันอยากรู้มากที่สุด

“ เขาอยู่ที่หางโจว แผ่นดินใหญ่  อาจจะกำลังคิดถึงเด็กคนนึงอยู่ก็ได้  ”
หมอหลินเงียบไป  เหมือนกับจะแกล้งบัน


“ อย่าลืมคำถามสุดท้ายซี้  บอกหน่อยนะพี่ชาย ”

“ เคลวินจะแต่งงานช้าหรือเร็ว  ขึ้นอยู่กับผู้ถือหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ ”

“ หมายความว่าไงครับ  ใครถือหุ้นอยู่สิบเปอร์เซ็นต์ ? ”


“ สามเดือนก่อนมีคนมาช้อนหุ้นของบริษัท  ได้หุ้นไปสิบเปอร์เซ็นต์  ดูมันไม่มากมายนักหรอก  หากเทียบกับอีกเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ  แต่
มันมีความจริงที่น่าสนใจอยู่ว่า  ทางฝั่งคุณย่ามีหุ้นอยู่สี่สิบห้า  อีกฝั่งมีหุ้นสี่สิบห้า  เท่ากับว่าสองฝั่งมีหุ้นเท่ากัน  บันนี่ลองนึกภาพตาชั่งสอง
ฝั่งที่มีส้มอยู่ฝั่งละสี่สิบห้าลูกพอดีนะ  ตาชั่งนี้จะสมดุลกันพอดี  คราวนี้สมมุติ  ถ้าคนที่มีส้มในมือสิบลูกปล่อยมันลงมาทางฝั่งตรงข้ามคุณ
ย่าล่ะก็  ……………………..  เคลวินก็จะกลายเป็นเจ้าบ่าวทันที ”


บันอ้าปากค้าง  ปล่อยไก่ร่วงลงพื้นหญ้า

“ ใครกันนะที่มีหุ้นอยู่  สิบเปอร์เซ็นต์ ! ”



“ ได้ยินดาเนียลบอกว่า  เป็นรองประธานของเอเชียเมดิเทค ”

[Keniji Teruyama]

ปล่อยบันไปตามล่าหุ้นก่อนก็แล้วกันนะครับ  ยี่สิบกว่าตอนที่ผ่าน  ผมได้เลือกพระเอกเอาไว้หนึ่งตัว  ผู้อ่านที่รักก็คงรู้จักกันดี

ครับ  อัลเบิร์ตนั่นเอง  วันนี้ผมเอาเรื่องที่น่าสนใจของสุนัขพันธุ์นี้มาฝากครับ  เห็นหลายคนชอบอกชอบใจอัลเบิร์ตเป็นพิเศษ

ในเนื้อเรื่อง  อัลเบิร์ตเป็นสุนัขพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดครับ




สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดเป็นสุนัขที่เรียกได้ว่าใหญ่ที่สุดในโลก  ขนาดโตเมื่อยืนเต็มที่อาจจะสูงเท่ากับคนตัวย่อม ๆ   แต่เบื้องหลังความใหญ่โตนี้
กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนะครับ  ท่านเซนต์เบอร์นาร์ดเป็นชื่อนักบุญ  ดังนั้น  สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดจึงได้ชื่อว่าเป็นน้องหมาใจบุญด้วย
เช่นกันครับ

มีการวิจัยโดยวิทยาลัยอิมพีเรียล ลอนดอน  ศึกษายีนส์ของสุนัข  ปรากฏว่า  มีสุนัขสองสายพันธุ์ที่มียีนส์บ่งบอกถึงลักษณะนิสัยที่เข้ากันได้ดี
กับมนุษย์ได้มากที่สุด  โดยเฉพาะเด็ก ๆ  นั่นก็คือ   แอ่น แอ่น แอ๊น  บีเกิลและเซนต์เบอร์นาร์ด  นั่นก็หมายความว่า  สุนัขสองสายพันธุ์นี้มี
ความเป็นมิตร  และรักเด็ก ( มนุษย์ ) มากเป็นพิเศษ  ไม่น่าเชื่อใช่ไหมครับ  เห็นไหม  อัลเบิร์ต เอ๊ย เจ้าเซนต์เบอร์นาร์ดเป็นยักษ์ใหญ่ใจดีนะ
ครับ  หลายคนเข็ดขยาดกับสุนัขพันธุ์ใหญ่อย่าง ร็อตไวเลอร์หรืออเมริกันพิตบูล  ที่มีข่าวทำร้ายคนบ่อย ๆ   ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะมันมากับ
ยีนส์ของสุนัขที่ถ่ายทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น  หมายความว่าบรรพบุรุษของมันมีนิสัยเช่นไร  ก็จะถ่ายทอดมาสู่ลูกรุ่นหลานด้วยครับ
ร็อตไวเลอร์กับสุนัขกลุ่มพิตบูลถูกพัฒนาสายพันธุ์มาให้เป็นสุนัขล่าสัตว์  ดังนั้นมันจึงมีนิสัยดุร้ายและเหี้ยมโหดอยู่ในสายเลือด  พฤติกรรม
เหล่านี้เป็นยีนส์แฝงครับ  หากสภาพแวดล้อมปกติ  มันก็จะไม่แสดงอาการ  แต่ในสภาวะกดดัน  เครียด  ร้อน  ติดสัด  มันจะเห็นคนอ่อนแอ
เป็นเหยื่อของมันทันที  นั่นก็คือ  เด็ก  คนแก่  คนป่วย  คนพิการ  มีน้อยมาก ๆ ที่มันจะโจมตีคนปกติ 

ย้อนกลับมาที่อัลเบิร์ตสุดหล่อของเรา

เช่นเดียวกันครับ    เจ้าเซนต์เบอร์นาร์ดนี้ก็มีบรรพบุรุษที่แสนจะใจดีมีเมตตา  ไม่งั้นก็คงไม่ได้รับฉายาน้องหมานักบุญหรอกใช่ไหม  เอาล่ะ
ครับ 
เดี๋ยวผมจะพาย้อนไปเมื่อพันปีที่แล้ว  นานมากกกกกกกกกกก

บริเวณ  THE GREAT SAINT BERDNARD PASS ( เคนอิจิแปลเองว่า  ทางผ่านแห่งนักบุญเบอร์นาร์ดผู้ยิ่งใหญ่ )  บริเวณนี้จะเป็นพรมแดน
ของประเทศอิตาลี ( ตอนเหนือ ) กับประเทศสวิสเซอร์แลนด์ ( ตอนใต้ )  นั่นก็คือเทือกเขาแอลป์นั่นเองครับ  นักเดินทางที่ต้องการเดินทางขึ้น
สู่ยุโรปเหนือ  โดยไม่ต้องอ้อมไปทางเยอรมันหรือข้ามทะเลบอลติก  ก็จำเป็นต้องลุยหิมะฝ่าอากาศหนาวเหน็บกันที่นี่  จุดหมายแรกที่ต้อง
ผ่านก็คือ จุด ๆ นี้แหละครับ  ทางผ่านแห่งนักบุญเบอร์นาร์ด  ( เคนอิจิเดาเองอีกแหละ  ว่าตอนแรกมันคงไม่มีชื่อหรอกครับ  พอคนผ่านไป
แล้วตายกันมากเข้า  ก็ตั้งชื่อบักบุญขึ้นมาเพื่อเป็นศิริมงคล )  เอาล่ะครับ   อย่างที่บอกคือ   คนที่ต้องการเดินทางจากยุโรปใต้ขึ้นทางเหนือ 
มีทางให้เลือกสามทางคือ

1.   เลี้ยวขวาไปทางรัสเซีย  ผ่านกรุงมอสโก  ทางราบ  ทุ่งกว้าง  ป่าสนไซบีเรีย  แต่ไกลครับ  วิถีโค้ง  ครึ่งปีกว่าจะถึง
2.   เลี้ยวซ้ายไปทางเยอรมันหรือตีออกฝรั่งเศส  ออกทะเลไปทางเกาะอังกฤษ  แล้วแล่นเรือขึ้นไปตามมหาสมุทรแอตแลนติก นี่ก็ไกล
3.   ใกล้ที่สุด  ตั้งต้นที่อิตาลี  ขีดเส้นตรงขึ้นเหนือผ่านสวิส  ข้ามเทือกเขาแอลป์อันหนาวเหน็บ

ไอ้ทางเลือกที่สามนี่แหละ  ที่เราจะพบกับจุดเริ่มต้นของอัลเบิร์ตสุดหล่อของเรา

เวลาเราเดินทางจากอิตาลีขึ้นไปสวิส  พรมแดนตรงนั้นมันกันดาร  หนาวเหน็บ  สูงชัน  อาหารหายาก  โจรชุกชุม  นักเดินทางจำนวนมาก
ต้องเสียชีวิตลงที่นั่น  ฝ่ายนักบวชคาทอลิกเห็นว่า  ผู้ต้องการผ่านเส้นทางนี้ต้องล้มตายไปเป็นอันมาก  จึงตั้งโรงเตี๊ยม  เอ๊ย  โรงแรมที่พัก
ขึ้นมา  ( ว่ากันว่า  ที่นี่คือรากฐานของโรมแรมในปัจจุบันครับ ^^ ) โรงแรมที่พักนี้  อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลกว่า 8,000 ฟุต  สร้างเมื่อ
ค.ศ. 980  สำหรับอำนวยความสะดวกให้กับนักเดินทางโดยเฉพาะ  ที่นี่มีช่วงอากาศหนาวน้อยแค่สองเดือน  นอกนั้น  หนาวม๊ากกก
ทุกอย่างเป็นหิมะ  นักเดินทางต้องผจญพายุหิมะ  ไม่มีที่หลบภัย  การสร้างโรมแรมจึงเกิดขึ้นเพราะเหตุนี้ครับ  เอ้า   เข้าเรื่อง

เมื่อมีนักเดินทางมากขึ้น  โจรครับ  คุณโจรก็เพิ่มมากขึ้นด้วย  ตาสีตาสาที่เป็นนักเดินทางก็วิ่งล่อนจ้อนกลับมาโรงแรมที่พัก 
เคาะประตูปัง ๆ บอก  หลวงพ่อ  โจรปล้นเจ้าข้าเอ๊ยยย     หลวงพ่อ  พายุหิมะตกหนัก  ผัวเดี๊ยนหายยยยยยยยยย 

หลวงพ่อที่เป็นคณะนักบวชก็ตั้งวงประชุมกันว่า  คุณพ่อว่าไงครับ  กระผมเสนอว่า  เอาสุนัขมาคุ้มกันภัยดีหรือไม่ครับคุณพ่อ

มีการผสมพันธุ์สุนัขขึ้นมาใหม่  โดยนำสุนัขพันธุ์ใหญ่หลายพันธุ์มาผสมกัน  เช่น มอลทิส  นิวฟาวด์แลนด์และสุนัขของชนเผ่าโบราณที่ทิ้สุนัข
เอาไว้บนเขา  แท่น แท่น แท๊น  บรรพบุรุษของสุดหล่ออัลเบิร์ตเกิดขึ้นแล้วครับ  บรรดานักบวชต่างฝึกปรือเหล่าสุนัขเหล่านี้ให้มีสายเลือด
พิทักษ์มนุษย์ ( โฮ่  พูดซะโก้เชียว )  จริง ๆ ครับ  มันถูกฝึกให้มีจิตใจเมตตา  รักมนุษย์  ไม่โจมตีคนแปลกหน้า  มีสัญชาตญาณการช่วยเหลือ
มนุษย์ยามตกอยู่ในอันตราย  เช่น  คุ้มกันภัยนักเดินทางขณะเดินผ่านหุบเหวที่มีโจรชุม ( เคนอิจิสงสัยว่ามันจะกัดโจรหรือเปล่า แฮ่ ๆ )
เป็นหน่วยอาสากู้ภัย  สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดจะมีกล่องไม้บรรจุบรั่นดีติดกับคอ  มันจะออกเดินทางบนเทือกเขาที่มีหิมะตกหนัก  คอยดมกลิ่น
คนที่ถูกหิมะทับ  มันจะคุ้ย   คุ้ย คุ้ย  จนเจอคน  คนที่เคลื่อนไหวตัวไม่ได้เพราะความหนาว  เซนต์เบอร์นาร์ดจะลงไปนอนข้าง ๆ ให้ความ
อบอุ่น  พอคนอุ่น  ก็จะสามารถดึงเอาบรั่นดีจากคอเซนต์เบอร์นาร์ดมาดื่มได้  แอลกอฮอล์จะช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นครับ  เลือดจะไหลเวียน
ดี  หัวใจเต้นเร็วขึ้น  ถ้ามีเซนต์เบอร์นาร์ดไปด้วยมากกว่าหนึ่งตัว  แน่นอนครับ  มันจะมีตัวที่เดินทางกลับไปแจ้งศูนย์ใหญ่ที่มีมนุษย์อยู่ด้วย
( ฉลาดไหมล่ะ )  หรือคนที่มีแรงพอจะเดินเองได้  เซนต์เบอร์นาร์ดก็จะช่วยนำทางไปจนถึงโรงแรมที่พักเลยครับ  ( เก่งมากอัลเบิร์ต  อ๋า  ยัง
ไม่เกิดเหรอ ^^)  นอกจากนี้  เซนต์เบอร์นาร์ดยังช่วยคุ้มกันภัยจากสัตว์ร้ายได้อีกด้วย  บ่อยครั้งที่มันต้องสู้กับหมาป่าเพื่อปกป้องชีวิตมนุษย์

นั่นแหละครับที่มาของเซนต์เบอร์นาร์ด  ปัจจุบัน  สายพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดก็เป็นสายพันธุ์ดั้งเดิม  คือ สวิส 
เพียงแต่ในปัจจุบัน เซนต์เบอร์นาร์ดจะขนยาวและฟูสวยกว่าเดิม  เนื่องจากสมัยนู้น  เขาว่ากันว่า  สุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดที่ขนยาวจะอุ้มเกล็ด
หิมะ  ทำให้มันหนักและอุ้ยอ้าย  อีกทั้งสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดที่เทือกเขาแอลป์ก็ได้ล้มตายไปเป็นจำนวนมาก  สาเหตุก็เพราะการใช้งานมันใน
การพิทักษ์ชีวิตมนุษย์  ( โถ่ อัลเบิร์ตลูกพ่อ )  ทำให้มีการพัฒนาสายพันธุ์ขึ้นมาและอนุรักษ์มาจนถึงเดี๋ยวนี้  นั่นเอง

เคนอิจิ ใฝ่ฝันมานานว่า  อยากจะเลี้ยงเจ้าหมาพันธุ์ใหญ่ซักครั้ง  แต่ก็ไม่เคยสมหวัง  เพราะรู้ตัวว่าต้องเดินทางอยู่บ่อย ๆ การเลี้ยงหมาพันธุ์
ใหญ่จะไม่เหมาะ เพราะดูแลยากกว่า  อพยพเคลื่อนย้ายยากกว่า  และที่สำคัญคือมันจะไม่มีความสุขเลย  เพราะเจ้าของไม่ค่อยอยู่บ้าน 
จากความเก็บกดนั้น  ส่งผลมาถึงการเขียนนิยายสองเรื่องคือ  รหัสลับนักปรุงยาที่พระเอกมีน้องหมาพันธุ์พูลี่  ขนยาวเป็นไม้ม็อบถูพื้น  ส่วน
เรื่องสวีตโฮม  พระเอกน้ำแข็งซึนเดเระของเราก็มีเจ้าอัลเบิร์ต  น้องหมาเซนต์เบอร์นาร์ดนี่แหละครับ 
อ้อ  อีกอย่างนะ  ผมได้ค้นพบแล้วว่า  สัตว์เลี้ยงที่เหมาะกับผมมากที่สุดคือ   




แมวววววววววววววว  แมวเป็นสัตว์เลี้ยงจริงหรือ ? ผมไม่เชื่อหรอก  มันอาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวปลอมตัวมาก็ได้    แมวผมมันไม่เคยฟัง
คำสั่งผมเล๊ยย  แถมยังอาศัยเตียงนอนผมฝึกวิทยายุทธวิชาฝ่ามือพิฆาตอีก  เละสิครับ  ผ้าปู  ลำโพงคอมพิวเตอร์   พ่อเจ้าประคุณ 
กรีดดดดดดดดดด  ข่วนนนนนนนนนน  ทึ้งงงงงงงงงงงงงงงง  ดึงงงงงงงงงงงงงงงงงง  แหวกกกกกกกกกกกก
ฉิบหายวายบ่วงขอรับ  ถ้ามีคนถามผมว่า  หมากับแมว  คาบเอาหนูตายมาให้  ผมจะคิดยังไงและมันจะคิดยังไง  ผมคิดแบบนี้ครับ

หมา  / เจ้านาย  ผมเอาหนูมาอวด  เพิ่งจับได้เมื่อกี้  ผมเก่งป่ะครับ โฮ่ง ๆ  ( น้องหมา กอดอก  ยืด  ภูมิใจ )
เคนอิจิ / ดีมากลูก  ดีมาก  เก่งมาก  มามะเดี๋ยวพ่อพาไปอาบน้ำ

แมว / นี่แก  ฉันจัดการหนูมาให้แกดูเป็นเยี่ยงอย่าง  ถ้าแกไม่ให้อาหารฉันตรงเวลาล่ะก็  แกจะต้องตายเหมือนหนูตัวนี้  เมี๊ยววววววววววววว
( แมว  วาดหางไปมาอย่างชั่วร้าย  ตาจ้องเขม็ง  นั่งไขว่ห้างเลียมืออยู่บนโซฟาราคาแพง  เท้าข้างขวาเขี่ยซากหนูตายไปมา )
เคนอิจิ / ค๊าบบบบ  กลัวแล้วครับ  อย่าทำผมเลยครับ
แมว / แล้วอย่าเอาฉันไปอาบน้ำนะ  เตือนเอาไว้ก่อน   ไม่งั้นฉันจะฟ้อนเล็บบนหน้าแก  เมี๊ยวววววววววววววววววววววววว


หงิงง  พาออกทะเลอ่าวไทยไปกับน้องแมวสุดที่รัก

สุดท้ายครับ  สิ่งสำคัญที่คุณต้องมี  หากต้องการเลี้ยงสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ด

1.   พื้นที่  เซนต์เบอร์นาร์ดเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่  ต้องใช้พื้นที่วิ่งออกกำลังกาย  หากไม่พามันวิ่ง  จะอ้วนง่ายมากนะครับ  แล้วมันก็จะป่วย
2.   เวลา  คุณต้องมีเวลาพามันเดินเล่นบ้าง  อาบน้ำ  ตัดแต่งขน เล็บ  สุขภาพช่องปาก  บริหารกล้ามเนื้อ
3.   ทรัพย์  แน่นอนครับ  มันตัวใหญ่และกินจุ  คุณต้องแน่ใจว่าฐานะทางการเงินของคุณดีพอ  ไม่ปล่อยให้เซนต์เบอร์นาร์ดต้องอดมื้อกินมื้อ
4.   หากคุณคุ้นเคยกับสุนัขพันธุ์เล็กที่ค่อนข้าง alert มาก ๆ อย่างพุดเดิ้ล ปอมเมอร์เรเนียน  บีเกิล หรือพันธุ์กลางอย่างดัลเมเชียนที่วิ่งทั้งวัน  อย่าตั้งความหวังว่าเซนต์เบอร์นาร์ดจะเป็นเช่นนั้น  มันค่อนข้างรักสงบ และสุภาพ ( ฉันเป็นหมานักบวชนะ  ฉันสำรวม )
5.   คุณควรมีจิตใจรักสัตว์มากถึงมากที่สุด  เซนต์เบอร์นาร์ดเป็นสุนัขที่ไม่ค่อยตอบโต้คน  ดังนั้นหากคุณอารมณ์เสีย หงุดหงิดมาลงที่มัน  อย่างดีมันก็แค่ก้มหน้า โบกหาง ส่งเสียงในลำคอนิดหน่อย  ฉะนั้น  นิสัยแบบนี้  อย่าแม้แต่จะคิดเลี้ยงเซนต์เบอร์นาร์ด
( จริง ๆ น่าจะเลี้ยงสิงโตซักฝูงนะคนพวกนี้  หงุดหงิดปุ๊บ  ไปลงที่สิงโต  เสร็จแล้วก็จองวัดได้เลย  โดนขย้ำ )



เซนเบอร์นาร์ดยุคแรก  ตรงคอก็มีถังไม้บรั่นดีด้วยครับ  เขาจำลองเอาไว้ให้ดู



วีรกรรมของน้องเบอร์นาร์ด



ปกป้องคนจากหมาป่า



เซนต์เบอร์นาร์ดยุคใหม่



ตรงคอมีบรั่นดีด้วย

พบกันใหม่ตอนหน้าครับ // เคนอิจิ

[Keniji Teruyama]

ตอบเม้นท์ 

รอเดี๋ยวเน้อ  กำลังตามกดบวกย้อนหลังให้นะ  ค้างชำระหลายงวด แฮะ ๆ


เอาล่ะ เปิดบัญชีหนังแมวชำระความ  ไอ้คนเขียน  ย้ำ  ไอ้  คนเขียน  มันหายหัวกระบาลไปนาน  เลยมือไม้สั่น หาทางเข้าเล้าไม่ถูก  งมหาล็อคอินกับพาสจากเมลล์

ก่อนจะเข้ามาได้

ขอบพระคุณคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน  ดีใจที่ยังไม่ลืมกัน  บางคนก็ เอ๊ะ ใครวะ  เอ้า เปลี่ยนล็อคอิน  แน๊ะ เคนจำได้นา  zakupz / ช่อ  / m_pop  หลายคนอยู่  ยังดีนะที่จำ

อวตารกับจำชื่อเดิมได้  เขากลัวทักคนผิดแล้วหน้าแตกอ่ะ


คดีแรก

เก้าเดือน  หายไปไหน  ???  บันเราก็กิน นอน อ่าน  กลิ้งเกลือกอยู่กับบ้าน  คนอ่านไม่ได้ตกตรงไหนไปนะครับ  คนเขียนนี่แหละข้ามเวลาทะลุมิติไปเอง

คดีสอง

คิดถึงเคน   // ตีลังกาขาคู่  ทำท่าราวดอล์ฟยิมนาสติกสองครั้งครึ่ง  ลงพื้นด้วยความสง่างาม  แฮะ ๆ  คิดถึงเช่นกันขอรับนายท่าน

คดีสาม

เจ้านายญี่ปุ่นแปลกกกกกก

แปลกครับ  มันแปลกจริง ๆ ตัวละครตัวนี้สำคัญนะ  ติดตามกันดู

litlittledragon  / บันกลับไทยทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ หรือจบแล้วอะครับ / ยังไม่จบครับ  แต่ไม่ได้ลงวิชาในคลาส  ลงแต่วิชาค้นคว้าแล้วก็ทำวิทยานิพนธ์

สามารถส่งงานผ่านเมลล์ได้ครับ

♠♥♦♣ / ex-ChCh13 / ชอบเพลงที่เคลวินร้องอ่ะ ความหมายดีเนอะมันเป็นเพลงจริงๆ หรือเคนจังแต่งเองอ่ะ /
แต่งขึ้นมาครับ  กรอกน้ำแดงเข้าปากแล้วทำท่าเมาเหมือนหลี่ไป๋  แต่บทแรกที่บันอ่านนั่นของหลี่ไป๋นะครับ

nongrak / มาถึงฮ่องกงแล้ว บันไม่คิดจะไปหาอัลเบิร์ตบ้างเหรอ / เพิ่งไปเยี่ยมในตอนล่าสุดนะครับ  งี๊ดง๊าด



som / อ้ายขึ้นใต้ไปเหนือ  ผ่อเลาะ  หล่ออย่างเก่าอี้ว่ะ ฮ่า ๆๆ

จงกลนี / ฝากจ๊วบป้าพีทีนะ  คิดถึง  ไม่ได้ตกตรงไหนครับ  คนเขียนมันฟิ๊ววว  ทะลุเวลาแล้วกลับมาเล่าใหม่  เหมือนหนังเกาหลีไงครับ  ( แถ จัง แก )


อ่านทุกเม้นท์เรียบร้อย  กอดรวบ  ขอบคุณที่คิดถึงกัน  ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ

เคนอิจิโตะอิเระ

[DEMON3132]

เข้ามาสารภาพตอนแรกอ่านก็หลงรักบัน แต่พอบันมาเจอกับเคลวินและอัลเบิร์ตแล้ว แทนที่จะไปหลงรักเคลวิน
อีกคน กลับกลายเป็นหลงรักอัลเบิร์ตมากกว่าบันอีก เพราะอัลเบิร์ตมีคุณสมบัติอบอุ่น น่ารักน่ากอดแถมยังปกป้อง
และช่วยบันได้ในทุกเวลาที่อยู่ด้วยกัน +1 แทนคำขอบคุณ ฝากกอดคุณเคนอิจิผ่านไปยังอัลเบิร์ตและบันด้วย
 

[love2y]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เคนตะซัง ได้โปรดทำให้บันนี่สมหวังในความรักครั้งนี้ด้วย >_<

[indy❣zaka]

ยังยืนยันเหมือนเดิม
ว่าเรื่องนี้
พระเอกคืออัลเบิร์ต 

[fuku]

เจ้านายใหม่ของกระต่ายน้อย?
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Maize]

อัลเบิร์ตน่ารัก + 1 ให้เคนจัง

[nutty]

เคนตะซังเป็นคนสำคัญเลยนะเนี่ย อย่ามาหลงบันแล้วกัน

[1st prince]

น่ารักที่สุดดดดด 

[golove2]

เคนตะช่วยบันนี่ด้วยนะ

 

[NannY]

เคนตะซังได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดด

[nongrak]

สงสารบันนี่ แต่ก็จริงอย่างที่หมอหลินบอก บันน่าจะถามเคลวินหน่อย
ดีใจจังคุณเคนมาต่ออย่างเร็ว

[iPuii]

พี่เคนทำเอาร้องไห้ติดต่อกันสองตอนเลยรู้ไหม...

คิดถึงบันนี่ คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคลวิ่นป่าป้า

นึกว่าพี่เคนจะทิ้งเราไปแล้วซะอีก หายไปตั้งนาน รอร๊อรอก็ไม่มา นั่งอ่านตอนเดิมจนเอาไปฝัน - -'
เลยกลับไปอ่านน้องเนยรอ แต่ก็ยังไม่มา ไม่่แน่ใจว่าลืมเราไปแล้วหรือยัง...


คิดถึงมากๆรู้ตัวไหมคุณลุงงงง....