“นี่มันอะไร!! มึงไม่ได้เปิดห้องเพื่ออยู่คืนเดียวใช่มั้ย!! ทำไมมีกระเป๋าเสื้อผ้าด้วย!!!” ยิ่งเข้ามาในห้อง ภูผาก็ยิ่งหัวเสียหนัก เมื่อพบว่ากระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของนภศรยังวางอยู่บนพื้นข้างเตียง
“กู…ว่าจะย้ายออก แต่…ตอนนี้ที่ใหม่ยังไม่เรียบร้อย…”
นภศรเดินหนีไปยืนที่ประตูระเบียง เขาไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย เพราะกลัวใจ ภูผาเป็นคนอารมณ์ดีก็จริง แต่เวลาโมโหร้ายนั้นไม่ต่างจากสหรัฐเลยแม้แต่น้อย เห็นช้างตัวเท่ามดได้เสมอ
“ย้ายออก!!! ใครให้มึงย้ายออก!!”
“ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาบอกกูสั่งกูว่าให้ย้ายออก แต่กูจะย้าย”
“งั้นกูสั่งให้มึงห้ามย้าย!”
“ภู…มึงอย่าทำตัวเป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่อง เราอยู่ด้วยกันมานานแล้ว และกูก็คิดว่ากูไม่ควรรบกวนมึงอีก ห้องมันก็แคบด้วย อยู่กันสองคน…อึดอัด…”
“อึดอัดหอกอะไร ห้องตั้งกว้างขนาดนั้น!”
“มึงไม่เข้าใจ…คับที่มันยังอยู่ได้ แต่ว่า…”
“จะบอกว่าอึดอัดใจงั้นสิที่อยู่กับกูน่ะ!! ทีเวลามึงไปไหนกับไอ้เสือ กูไม่เห็นมึงจะพูดสักคำว่าอึดอัด! ทีเวลาอยู่กับกูเสือกบอกว่าอึดอัด! มึงคิดอะไรอยู่กันแน่ไอ้น้อง! กับกูไม่ได้ แต่กับไอ้เสือได้อย่างนั้นเหรอ!!”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไอ้เสือ…”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว!! กระทั่งมึงจะย้ายออกกูยังไม่รู้! แต่ไอ้เสือเป็นคนพามึงมาเปิดห้องด้วยซ้ำ!! นี่คงไม่ใช่ว่านอกจากจะให้มันเปิดห้องด้วยแล้ว ยังให้มันมานอนด้วยหรอกนะ!”
“ไอ้ภู! ไอ้เสือมันมีแฟนแล้ว มึงอย่าพูดแบบนี้!!”
“อ้อ! ถ้ามันไม่มี กูก็พูดได้ใช่มั้ย! ปกป้องมันจังวะ!! มันเป็นอะไรกับมึงกันแน่! เป็นเพื่อน เพื่อนสนิท เพื่อนรู้ใจ เพื่อนที่ดีเลิศที่หนึ่ง! หรือมึงหวังอะไรจากมันมากกว่าเพื่อนกันล่ะ!!”
นภศรมองคนที่อาละวาดใส่เขาอย่างเจ็บปวด เขาพยายามข่มอารมณ์ โต้ตอบไปก็เท่านั้น ภูผาไม่มีวันเข้าใจ ไม่มีวันรู้…
“ไอ้เสือเป็นเพื่อนกู…เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต เป็นเพื่อนที่เข้าใจกูมากที่สุด ถ้ามึงอยากจะรู้ กูไม่เคยหวังอะไรจากมัน แต่ถ้ามันต้องการอะไรจากกู กูก็พร้อมให้มันได้เสมอ”
เพราะตอนที่เขาเจ็บหนักเรื่องภูผา ก็มีแต่สหรัฐคอยช่วยเหลือดูแล ตอนเขาเสียใจเรื่องภูผามากๆจนล้มป่วย ก็มีสหรัฐคอยดูดำดูดี ในขณะที่ภูผา…เขาไม่เคยบอกมันว่าเขาเจ็บ เขาป่วย เพราะมันไปมีแฟน หรือมันควงผู้หญิงคนไหน…บุญคุณที่ไอ้เสือมีกับเขา ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดรึเปล่า
“พร้อมจะให้มันได้เสมอ…ดี!! กูเองก็เพื่อนมึงเหมือนกัน!! ถ้ากูอยากได้จากมึง มึงก็ควรจะให้กูเทียบเท่ากับที่มึงตั้งใจจะให้ไอ้เสือ!!!” ภูผาคำรามในคอ ก่อนจะคว้าแขนนภศรลากเข้ามาชิดกับร่างของตน
“ไอ้เสือเป็นเพื่อนมึงสิบปี กูก็เป็นเพื่อนมึงสิบปี เพราะฉะนั้นมึงก็ควรจะยุติธรรมให้ ‘เพื่อน’ ของมึงเท่าๆกัน!!”
เสื้อเชิ้ตของนภศรถูกมือใหญ่กระชากทีเดียวกระดุมก็กระเด็นหลุดกระจายไปคนละทิศละทาง ก่อนที่ร่างของเจ้าของเสื้อจะถูกเหวี่ยงลงไปกระแทกกับเตียง
………………………….
“เจ็บ…ภู…อ๊ะ!...” ร่างโปร่งบิดตัวหลบเลี่ยงริมฝีปากและฟันคมๆของภูผาที่ขบลงมาบนยอดอก แขนสองข้างช่วยตัวเองไม่ได้เพราะถูกภูผาจับยึดเอาไว้เหนือศีรษะ
“ปล่อย…อื้อ…”
ภูผาขยับตัวขึ้นมา แล้วก้มลงไปจูบปิดริมฝีปากที่ร่ำร้อง นภศรนิ่งชากับสัมผัสบนริมฝีปาก ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาในใจจนต้องหยุดดิ้นรน สัมผัสอันจาบจ้วงหยาบโลนและกระแทกกระทั้นรุนแรงค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานและนิ่มนวล ภูผาละริมฝีปากออกมา แล้วไซ้ผิวแก้มนภศรอย่างมัวเมา
…สองครั้งแล้วที่เขาคิดอยากจะจูบมัน วันนี้ได้จูบจริงๆอย่างที่อยากทำ รสชาติบนริมฝีปากของอีกฝ่ายทำให้เขาชักจะคุมสติไม่อยู่ ร่างสูงคิดถึงภาพอันเลือนลางสมัยเรียนมหาวิทยาลัย…ภาพที่เขาสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นในห้องชมรมของคณะ วันนั้น…สัมผัสแบบนี้แนบลงกับริมฝีปากเขา และพอเขาตื่น…ใช่…พอเขาตื่น…นภศรก็มายืนอยู่ข้างเขา…ร่างสูงบอกตัวเองเสมอนับแต่วันนั้นว่าเขาแค่ฝัน แค่ละเมอ แค่เพ้อบ้าๆบอๆ แต่พอวันนี้…วันที่ได้ลิ้มลองรสสัมผัสจากริมฝีปากสวยของนภศรอย่างรู้สึกตัวและมีสติ เขาก็ได้แต่เถียงตัวเองว่าตอนนั้นไม่ใช่ฝัน…
ภูผาลูบฝ่ามือไปบนแผ่นอกแบนราบ ในขณะที่หูเขาได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาจากร่างข้างใต้
“ภู…อื้อ…” เขาไม่เคยรู้ว่านภศรทำเสียงแบบนี้เป็น เสียงแหบพร่าเรียกชื่อเขาปนเสียงครางเครือในลำคอ ยิ่งทำเอาภูผาหยุดอารมณ์ไม่อยู่ ชายหนุ่มเบี่ยงริมฝีปากกลับไปบดเบียดบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ปล่อยข้อมือสองข้างของนภศรให้เป็นอิสระ ก่อนจะใช้ฝ่ามือนั้นฟอนเฟ้นร่างโปร่ง
เขาก้มลงสูดกลิ่นเนื้อจากข้างแก้ม ซอกคอและลาดไหล่ กลิ่นที่ติดบนผิวคือกลิ่นที่เขาคุ้นเคย ชายหนุ่มกดจมูกและริมฝีปากลงเพื่อสูดดมลึกๆ ขบเบาๆที่ซอกคอและแผ่นอก ขณะที่สองมือปลดตะขอกางเกงนภศร
“น้อง…” นภศรหลับตาลง อยากผลักไสอีกฝ่ายออกไป แต่…ความรู้สึก 10 ปีที่สั่งสมไว้มาวันนี้มันกำลังปรากฏแน่ชัด…มันเรียกร้อง มันต้องการ แม้รู้ว่าผิดบาป แต่…แต่ใจเขา…
“ภู…” ร่างโปร่งส่งเสียงออกไปได้เพียงแผ่วเบา ผงกศีรษะขึ้นจูบบนใบหูอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า
…ในเมื่อต้องจากกันแล้ว ในเมื่อจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว…ในเมื่อต้องเป็นแบบนั้น…ทุกอย่างในวันนี้จะเป็นภาพฝันต่อชีวิตเขาในอนาคต…
“ภู…มาเถอะ…” เขาได้ยินเสียงร่างข้างบนคำรามในคอ ก่อนจะได้รับจูบหนักหน่วงบนริมฝีปาก นภศรโอบกอดแผ่นหลังของอีกฝ่ายเอาไว้ ขาสองข้างถูกฉีกกว้างแล้วแทรกกลางด้วยร่างกายของภูผา พวกเขาสัมผัสกันและกันเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน สัมผัสกันและกันอย่างหิวกระหาย ร้องครางเครือสอดประสานไปพร้อมๆกัน ยามเจ็บลึก นภศรจิกเล็บลงกับเสื้อของร่างสูง ยามคับแน่น ภูผากอดรัดร่างโปร่งจนแทบหลอมรวม
“…อื้อ…ภู…อ๊ะ…”
“น้อง…อีกนิด…อื้อ…อ่า…” ภูผากดกายเข้าแนบสนิทกับร่างกายของคนที่กำลังบิดเร้าด้วยความทรมานจากความอึดอัด ร่างสูงก้มลงมองคนที่อยู่ใต้ร่างเขา ใบหน้าของนภศรที่ติดจะซีดขาว มาวันนี้มันซับสีเลือดแดงเรื่อ เหงื่อเม็ดเล็กเกาะอยู่ตามไรผม ดวงตาหรี่ปรือและหายใจติดขัด ริมฝีปากแดงช้ำจากแรงบดจูบ
…เขาไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่า ‘ไอ้น้อง’ ของเขาทำหน้าตาแบบนี้เป็นด้วย…
“น้อง…ซี้ด…อ่า…ข้างในโคตรรัดเลย…อื้อ…เจ็บรึเปล่า…” นภศรพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ยอมตอบ ลมหายใจยังหอบกระชั้นเพราะความอึดอัด ภูผายิ้มบาง เขาก้มลงจูบเบาๆบนริมฝีปากแดงเจ่อ
“…ทนไหวมั้ย…” ร่างโปร่งพยักหน้ารับอีกครั้ง เรียกรอยยิ้มจากคนที่ฝังร่างอยู่ภายใน ภูผาดันกายเข้าไปอีกแม้ว่ามันจะแนบสนิทแล้วก็ตาม
“อื้อ!...อย่า…อื้อ….มัน…มันสุดแล้ว…อ๊ะ…” มือสองข้างที่จิกขยำกับเสื้อร่างสูงเปลี่ยนเป็นการดันบ่ากว้างของภูผาให้ถอยห่าง ทว่าอีกฝ่ายแข็งแรงกว่า แรงจากสองมือของนภศรจึงไม่มีผล
“…ภู…อื้อ…อะ…เอาออกก่อน…อ๊ะ อย่า…อ๊ะ…อย่าดัน…เข้ามา…”
นภศรหอบหายใจจนเหนื่อย ความเจ็บปวดจากการถูกสอดแทรกเทียบไม่ได้กับความอึดอัดคับแน่นแต่วาบหวามที่เกิดขึ้นเลย เขาพยายามหนี แต่ภูผาดึงดันกดสะโพกเขาเอาไว้แล้วอัดร่างกายตัวเองเข้ามาอีก ร่างโปร่งผวาเงยหน้าหงายไปด้านหลัง ชายหนุ่มจูบเบาๆลงกับปลายคางอย่างหยอกเย้า
“ไม่…ข้างในอุ่นขนาดนี้ จะเอาออกทำไม…หื้ม…รัดดีด้วย…ซี้ด…”
“อ๊ะ…ภู…อื้อ…” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ภูผายังดันกายเข้ามาอีก นภศรอึดอัดแต่ในความอึดอัดคืออารมณ์หวามไหวที่ทำให้ปวดมวนไปทั้งร่างกาย เขาครางเครือแผ่วเบาเมื่ออีกฝ่ายถอนออกไปแต่ก็ต้องสะท้านกายเมื่อความแข็งขืนกระแทกกลับเข้ามาอีก
“ดีมั้ย น้อง…อ๊ะ อื้ม…”
“อื้อ…อ๊ะ อ้า…ภู…” ภูผาก้มลงจูบบนริมฝีปากช้ำก่อนจะเร่งจังหวะขยับไหวให้รวดเร็วรุนแรงมากกว่าเดิม ร่างข้างใต้ไหวโยกตามการสอดกระแทกของเขา ขณะที่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังเกี่ยวพันแนบแน่นลึกซึ้ง
“อ๊ะ…ไม่ไหว…ภู ไม่ไหวแล้ว…อ๊ะ อื้อ อื้อ!...อ้า!” นภศรสะดุ้งเฮือกเมื่อความต้องการกลั่นตัวทะลักทะลายออกมาเต็มหน้าท้องของเขา ภูผายิ้มบาง
“คราวนี้ของภูบ้างนะ น้อง…” ร่างสูงเร่งอารมณ์ตัวเองด้วยการสอดแทรกหนักหน่วงกว่าเดิม นภศรไหวไปทั้งร่างอย่างต้านทานไม่อยู่ เสียงครางทุ้มแหบดังอยู่ข้างหู ยิ่งใกล้จังหวะที่จะทะลักทะลาย ภูผาก็ยิ่งส่งแรงออกมาอีก
“อื้อ…ภู…อื้อ…อ๊ะ!...” ร่างของนภศรกระตุกอีกครั้งพร้อมๆกับกลั่นหยดน้ำสีขุ่นออกมาอีกเล็กน้อย
“ซี้ด…น้อง…อ่า…” ภูผาแทรกกายแนบลึกก่อนจะอัดสายน้ำอุ่นเข้าไปภายในจนหมดสิ้น เขาครางในคออย่างสุขสม ขณะฝังหน้าลงกับลาดไหล่ของนภศร ร่างโปร่งหอบเหนื่อยเหมือนวิ่งมาเป็นกิโลฯ ทว่า…คนที่อยู่ข้างบนกลับถอนกายออกไปแล้วพลิกร่างเขาให้นอนคว่ำ
“เดี๋ยว…เดี๋ยวภู…อ๊ะ!...” ร่างโปร่งสะท้านเมื่อร่างกายถูกล่วงล้ำอีกครั้ง ลมหายใจร้อนเป่ารดที่ใบหู พร้อมกับเสียงกระซิบเว้าวอน
“อีกครั้งนะ น้อง…”
……………………….
ภูผาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาตอนมืดแล้ว เขาได้ยินเสียงในห้องน้ำ แต่ความอิ่มเอมที่ได้รับตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาทำให้ชายหนุ่มนึกขี้เกียจไม่อยากลุกไปไหน เขาพลิกตัวนอนตะแครงฝังหน้าลงกับหมอนหนุนที่วางเคียงข้าง
…กลิ่นยาสระผมของน้อง หอมจนรู้สึกดี…เขาหลับตาลงอีกครั้ง คาดหวังไว้ในใจว่าตื่นมาอีกที นภศรคงอาบน้ำเสร็จแล้ว…แล้วตอนนั้น…เขาจะได้คุยเรื่องของ ‘เรา’ สักที…
………………….
ร่างโปร่งเดินออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อผ้าตัวใหม่ที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเดินทาง เขามองคนที่ยังหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ความเจ็บขัดจากเบื้องล่างส่งผลให้เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อครู่หวนเข้ามาในสมองอีกครั้ง
…ไม่น่าเลย เขาน่าจะมีสติมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่บานปลายถึงขั้น…
นภศรไม่อยากคิด เขาไม่รู้ว่าระหว่างถูกภูผาข่มขื่น กับการยินยอมพร้อมใจไปกับภูผา สิ่งไหนแย่กว่ากัน… 10 ปีที่ผ่านมากลายเป็นอากาศในวันนี้เพราะความใจง่ายของเขา ชายหนุ่มลูบหน้ากับสองมือตัวเอง เขาเหลือบมองคนบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจกลั้นใจกับความเจ็บจากร่างกายและหัวใจหมุนตัวเดินออกจากห้อง พร้อมกับหยิบโทรศัพท์กดหาบอดี้การ์ด
“พี่ตรี…อีก 10 นาทีเอารถมารับผมที่หน้าโรงแรม ผมจะกลับบ้าน…”
… ‘บ้าน’ ไม่ต้องบอกตรีก็พอจะเดาได้ว่า ‘บ้าน’ ที่ว่าคือบ้านหลังไหน…
นภศรจะกลับไปบ้านใหญ่ ที่นั่นมี ‘ป๊า’ ที่เขาเชื่อหมดใจว่าภูผาจะไม่กล้าตามกลับไปสู้หน้า ให้มันจบกันตรงนี้ แล้วก็แล้วกันไป เรื่องที่มันเกิดไปแล้วก็ให้มันจางหายไปกับเวลาเสีย…ภูผาจะได้มีคนรัก จะได้แต่งงาน จะได้สร้างครอบครัว…ส่วนเขา…
…จะไปจากชีวิตภูผาเอง…
………………………
“หืม…” ภูผาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขากวาดมือไปบนที่ว่างข้างๆ แต่ก็ยังพบกับความว่างเปล่า
…หรือว่าจะยังอาบน้ำไม่เสร็จ…
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะผงกศีรษะขึ้นกวาดตาดูรอบห้อง ความมืดมิดทำให้เขาต้องพลิกตัวไปเปิดโคมไฟหัวเตียงก่อนจะส่งเสียง
“น้อง…น้อง…อยู่ไหนน่ะ” ไม่มีเสียงตอบกลับมา ในห้องน้ำก็เงียบ ร่างสูงรีบลุกจากเตียงแล้วคว้ากางเกงที่ตกอยู่บนพื้นมาใส่ลวกๆ ชายหนุ่มใจหายวาบอย่างไม่มีสาเหตุ เขารีบเดินไปเปิดประตูห้องน้ำดู และไม่พบนภศร กระเป๋าเดินทางก็ไม่อยู่แล้ว…มันไปไหนของมันวะ!!...
ชายหนุ่มรีบถลาไปคว้าสูทบนพื้นเพื่อล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด
‘หมายเลขที่ท่าน…’ ไม่ต้องฟังจนจบเขาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องหนีเขา ให้มันได้อย่างนี้สิ!! แม่งจะหนีให้มันได้อะไรขึ้นมา!!
ชายหนุ่มกดโทรศัพท์หาเพื่อนอีกคนที่เขาคิดว่านภศรน่าจะไปหา
“ฮัลโล! ไอ้เสือ! น้องอยู่กับมึงรึเปล่า”
‘ไม่อยู่! มีอะไรล่ะ! หามันไม่เจอ มันไม่กลับห้อง หรืออะไร?’
“กูได้มัน แล้วแม่งก็หนีไปเลย!” ภูผาระบายอารมณ์ลงไปในคำพูด รีบคว้าเสื้อมาสวมลวกๆ แล้วคว้าข้าวของออกจากห้อง
‘อะไรนะ?! ใครได้กับใครนะ?!!’
“กูได้กับไอ้น้อง ได้ยินชัดรึยัง? กูเป็นผัวมันน่ะ เป็นผัวมันเมื่อกี้นี้แล้วแม่งก็อาศัยตอนกูหลับหนีไปไหนไม่รู้เนี่ย! โธ่เว้ย! รู้อย่างงี้กูจับกดให้หมดแรงซะก็ดีหรอก!!” ภูผาหัวเสีย หงุดหงิดทั้งตัวเองและหงุดหงิดทั้งนภศร เขาน่าจะจับมันล็อคเอาไว้ รู้ทั้งรู้ว่าไอ้นี่ชอบหนีปัญหาอยู่แล้วก็ยังปล่อยให้มันห่างมือเขาอีก
‘มึง…ไอ้ภู!! มึงบ้าไปแล้วเหรอวะ!! นี่มึงอยู่ไหน! มึงมาบ้านกูเดี๋ยวนี้เลย!!!’ สหรัฐตะเบ็งเสียงกลับเข้ามาในโทรศัพท์ด้วยความตกใจ แต่ภูผาไม่มีอารมณ์จะตกใจด้วย ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิด และแน่นอน…ถ้าเจอตัวนภศรเมื่อไหร่ มีเคลียร์!!!
……………………..
สหรัฐปวดหัวตึ้บ เขานวดขมับจนญาณธรต้องดึงมือคนรักออก เพราะกลัวว่าสหรัฐจะนวดจนทะลุไปอีกข้างเสียก่อน
“ไอ้ภู มึงเล่ามาให้หมด เกิดอะไรขึ้น เกิดขึ้นเมื่อไหร่ เกิดขึ้นยังไง”
ก่อนภูผาจะมาถึง สหรัฐโทรศัพท์ตามตัวนภศรแล้ว แต่ฝ่ายนั้นปิดเครื่อง พอลองโทร.เข้าเครื่องของบอดี้การ์ดมัน ก็ถึงได้รู้ว่าไอ้น้องจะกลับบ้านต่างจังหวัด เขาสบายใจเปราะนึงตรงที่อย่างน้อยมันก็ไม่หนีเตลิด แต่ที่ไม่สบายใจเลยคือสภาพจิตใจมันตอนนี้!!
“ก็…ก็…ไอ้น้องมันจะย้ายออก มึงก็รู้ใช่มั้ยล่ะ แต่กูไม่ยอม มันก็จะย้ายออกจากห้องให้ได้ แล้วยังมีหน้ามาบอกกูอีกว่าอยู่กับกูแล้วอึดอัดใจ…เป็นไงล่ะ! ได้กูเป็นผัวซะเลย!”
ภูผายังหงุดหงิด เขาจำได้ว่าตอนแรกนภศรดิ้นรนให้เขาปล่อย แต่หลังจากนั้นก็ร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดีไม่ใช่หรือ ทั้งกอด ทั้งจูบ ทั้งตอบรับเขาทุกอย่าง…แล้วทำไมพอตื่นมาก็หนีเขาวะ!!
“ไอ้ภู!! ไอ้น้องมันลูกเจ้าพ่อนะโว้ย!มึงทำแบบนี้มึงข่มขืนมันชัดๆ!!” แม้สหรัฐจะห่วงนภศร แต่เขาก็ห่วงภูผาเหมือนกัน มันจะอายุสั้นก็เพราะแบบนี้
“แล้วไง! ลูกเจ้าพ่อแล้วมีผัวไม่ได้รึไง?! ไม่รู้ล่ะ! กูเป็นผัวมันแล้ว แล้วแม่งหนีหายไปไหนไม่รู้ มึงช่วยกูคิดหน่อยสิ กูจะไปตามมันจากไหนวะ โทร.หาก็ปิดเครื่องหนี โทร.ถามพี่ตรี พี่ตรีบอกไม่รู้”
สหรัฐเงียบ…เพราะตรีเป็นคนบอกเขาเองว่านภศรจะกลับบ้านต่างจังหวัด แต่กับภูผา ตรีดันไม่ยอมบอก แสดงว่านภศรต้องเป็นคนสั่งว่าให้บอกใครหรือไม่ให้บอกใคร
“แล้วมึงจะตามมันไปทำไม ภู…เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเหมือนสมัยก่อนที่พวกมึงโกรธกัน ทะเลาะกัน แล้วอีกคนก็ตามง้อนะเว้ย นี่มันเรื่องใหญ่ มันไม่ใช่เรื่องที่มึงจะเอาไปพูดสนุกปากว่ามึงเป็นผัวมันแล้ว หรืออะไรในทำนองนี้…สงสารมันเถอะ”
…สงสารที่มันรักมึง…ประโยคนี้สหรัฐไม่กล้าพูด เพราะไม่อยากผิดสัญญาที่มีต่อนภศร ที่ว่าไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่บอกให้ภูผารู้
ภูผาเงียบไป เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไม่ใช่เรื่องคะนองปากที่จะเอาไปพูดกับใครต่อใครว่าเขาเป็น ‘ผัวไอ้น้อง’ เพื่อนสนิทที่เขาสนิทที่สุด เพื่อนสนิทที่เขาอยู่ด้วยบ่อยที่สุด และ…เป็นเพื่อนสนิทที่เขามีอะไรกับมัน…
“ตอนนั้นมึงบอกกูใช่มั้ย…ว่ามึงไม่เคยจูบคุณแยมเพราะอัดอั้น มึงจูบเพราะมึงรักเขา…”
ภูผาพยายามทบทวน แต่เขาหาความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อนภศรไม่เจอ สิ่งที่เจอคือภาพความทรงจำซ้ำๆ
…เขาอยู่กับไอ้น้อง เขาหัวเราะกับไอ้น้อง เขาทะเลาะกับไอ้น้อง วนเวียนอยู่แบบนี้ ทุกเวลาของเขา เขารับรู้ว่ามีนภศรอยู่ด้วยตลอด ทุกที่ของเขา เขารับรู้ว่ามีนภศรเคียงข้าง ทุกอย่างของเขา เขารับรู้ว่ามีนภศรเป็นเจ้าของ…ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องไหนของนายภูผาคนนี้ ต้องมีชื่อของนภศรด้วยเสมอ…
…เขารู้แค่นี้ รู้แค่ว่านภศรสำคัญ รู้แค่ว่าไม่อยากเสียนภศรไป ไม่ว่าจะเสียให้ใคร กระทั่งเสียให้สหรัฐก็ตาม…
“มึงจะบอกว่าที่มึงมีอะไรกับไอ้น้องก็เพราะมึงรักมันงั้นสิ” ภูผาส่ายหน้า เล่นเอาสหรัฐของแทบขึ้น ดีว่าท่องเอาไว้ว่าแยมอยู่ในห้องด้วย แม้จะไม่นั่งข้างกัน แต่เขาก็ไม่อยากอารมณ์ร้อนต่อหน้าแยม
…แยมอยู่หนอ ยุบหนอ…แยมอยู่หนอ ยุบหนอ…
“กูไม่รู้…”
“ไม่รู้?...” ไม่ใช่ไม่รัก แต่ไอ้ภูไม่รู้…สหรัฐอยากจะด่าคำว่า ‘โง่’ ใส่หน้ามันไปสักที ความรู้สึกของตัวเองไม่รู้ ก็อย่าหวังว่ามันจะไปรู้ความรู้สึกคนอื่นเลย เหอะ!!
“ก็…ก็กูอยู่กับมันมาตั้งนาน รักหรือไม่รัก กูไม่รู้หรอก แต่กู…กูชอบอยู่กับมันนะ อยู่มันแล้วกูมีความสุข กระทั่งตอนทะเลาะกันก็เถอะ มึงก็รู้นิสัยกู ไอ้เสือ…หน้าอย่างกู ถ้ากูทะเลาะกับใคร กูไม่ปล่อยค้างเอาไว้หรอก เดินไปชกหน้านานแล้ว แต่…แต่ทะเลาะกับไอ้น้องทีไร…ไม่รู้ว่ะ มันแบบ…ชกไม่ได้ แต่ก็หงุดหงิด ไม่กล้าทำอะไรมัน อยากรอให้มันพูด แต่…แต่มันก็ไม่พูด…ไอ้น้องมันพูดน้อยอยู่แล้ว แล้วก็ไม่ชอบง้อใครด้วย ทะเลาะกันทีไร ถึงมันจะไม่เคยพูดคำว่าขอโทษ แต่…แต่กูก็ยกโทษให้มันตลอดแหละ ไม่เหมือนเวลามันอยู่กับมึง…ขนาดมันแค่เหยียบเท้ามึง มันยังขอโทษมึงเลย…”
ภูผาล้ำเลิกอดีต เขาไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองอิจฉาสหรัฐเพราะนภศรให้ความสำคัญมากกว่า แม้กระทั่งเรื่องทำให้โกรธเรื่องขอโทษ
“แล้วที่ทะเลาะกันเรื่องหนังน่ะ มันไม่ง้อมึงรึไง” ภูผานิ่งไปเล็กน้อย หวนคิดถึงกระเพาะปลาที่นภศรซื้อกลับมาตอนนั้น
“มัน…มันก็ไม่เคยขอโทษกูนี่หว่า…” คนฟังถึงกับถอนหายใจ คนนึงก็ไม่ชอบพูด อีกคนก็ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง ลองว่าเป็นเขา ถ้าแยมซื้อกับข้าวกลับมาฝากแบบนี้ ก็เข้าข้างตัวเองไปถึงดาวพฤหัสแล้วว่าแยมรักเขาแค่ไหน…
“แล้วเนี่ย…มัน…มันยังมาหนีกูไปอีก ลองเป็นมึง ตื่นมาแล้วคุณแยมหนีไปมึงทำไง”
“ทำไง? ก็ไปตามกลับมาดิ แฟนกูทั้งคน…แต่ไอ้น้องไม่ใช่แฟนมึง เรื่องนี้กูพูดถูกมั้ย แถมเป็นเพื่อนมึงอีกต่างหาก” สหรัฐต้อนจนภูผาพูดไม่ออก
“แต่…แต่ตอนนี้กูเป็นผัวมันแล้ว เรื่องเพื่อนน่ะเลิกพูดเหอะ”
“แล้วไอ้ตอนจะเป็นผัว ทำไมไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อน”
คนถูกถามอึกอัก พูดไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่ฉุกใจสักนิดว่าคนที่อยู่ใต้ร่างเขาคือเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้ง 10 ปี ทำไมไม่คิดสักนิดว่ามันคือไอ้น้อง…คือน้อง…เพื่อนที่รู้จักกันมานาน
“กู…กูไม่รู้ว่ะ…กูไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่หยุดตัวเอง ทำไมไม่เห็นว่ามันเป็นเพื่อน ตอนมันนอนอยู่ใต้ร่างกู ตอนมันร้องคราง…กู…กูยิ่งเตลิด…มัน…แบบ…มึงก็รู้สึกใช่มั้ยล่ะ แบบ…แบบเวลามึงเห็นคุณแยม…มีความสุขเพราะตัวมึง…กูก็เหมือนกัน”
“จะบอกว่ามึงมองไอ้น้องเหมือนที่กูมองแยมงั้นสิ มึงละเมอเหรอ กูมองแยมอย่างคนรัก แล้วมึงอ่ะ…” ภูผาเริ่มขยี้หัวอย่างหงุดหงิด
“วะ! กูบอกว่าให้เลิกพูดเรื่องเพื่อนไงล่ะ”
“แสดงว่ามึงมองไอ้น้องอย่างคนรัก…” ภูผาเงียบ
“แล้วตอนมึงมีอะไรกับมัน มึงรู้สึกยังไง” สหรัฐถามอีก คราวนี้ภูผาเงยหน้ามองเขาอ้าปากค้าง ก่อนจะหลบสายตาแล้วตอบอ้อมแอ้ม
“…เอ่อ…กู…กู…เอ่อ…มีความสุขว่ะ”
“มีความสุขเพราะว่ามึงได้ปลดปล่อยรึเปล่า?” สหรัฐถามตรงเผงจนญาณธรที่แอบได้ยิน เริ่มอยากจะหลบเข้าไปอยู่ในห้องนอนเสียแล้ว
“ไม่ใช่…มัน…จะว่าไงดีวะ แบบ…เต็มอิ่ม แต่ก็ยังไม่อยากพอ อย่างนั้นน่ะ…” คนฟังพยักหน้าตาม เริ่มทบทวนว่าเวลาตัวเองมีอะไรกับคนรัก เขารู้สึกเช่นไร…และ…ไม่ต่างกับภูผา สหรัฐยอมรับว่าเขาเต็มอิ่มกับร่างกายของญาณธร แต่…ยิ่งได้ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอ…
“ไอ้น้องกลับบ้านไปแล้ว…” สหรัฐตัดสินใจพูด นภศรขอร้องเขาเรื่องเดียวคืออย่าพูดเรื่องที่ตัวเองแอบรักภูผา แต่เรื่องนี้มันไม่ได้ขอให้เขาสัญญาว่าจะไม่พูดนี่หว่า
“กลับบ้าน? นี่มึงรู้!?”
“พี่ตรีบอกกู ว่ามันกลับบ้านต่างจังหวัด มันคงกลับไปอยู่กับป๊ามัน…”
“แล้วทำไมไม่บอกกูให้เร็วกว่านี้วะ!” ภูผาลุกพรวดเตรียมจะตามไปบ้านต่างจังหวัดของนภศรเต็มที่
“มึงไม่กลัวตายเหรอ ป๊าไอ้น้องเป็นเจ้าพ่อ มึงก็รู้ แล้วมึงไปทำกับลูกเขาแบบนั้น ลูกคนนี้เขารักเขาหวงจะตาย ไหนจะเฮียไอ้น้องอีก ตระกูลนี้เขาจะเอามึงไว้เหรอไอ้ภู…” แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันดี ภูผาเวลาจะลงมือขึ้นมาจริงๆ ช้างก็ช้างเถอะ เขามองเป็นมดตัวน้อยตัวนิดได้ทั้งนั้น
“ถ้าป๊ากับเฮียไอ้น้องจะเอากูให้ตาย กูก็ยอม แต่ต้องให้กูคุยกับไอ้น้องก่อน กูไม่ยอมตายทั้งๆที่เรื่องยังคาราคาซังแบบนี้หรอก…กูเป็นผัวมัน กูยังยอมรับตัวเองได้ เพราะฉะนั้นมันเป็นเมียกู มันก็ต้องยอมรับตัวมันเองเหมือนกัน! ไม่อย่างนั้นกูไม่ยอม!!” สหรัฐกระตุกยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ
“ถ้าไอ้น้องนิสัยได้แบบมึงสักครึ่ง เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ และก็คงไม่นานถึงขนาด 10 ปี”
“ 10 ปีอะไรของมึงวะ?”
“บอกไม่ได้ เอาไว้ให้มึงไปถามไอ้น้องเองเหอะ…ถ้ามันยอมบอกความจริงน่ะนะ”
“ไม่ยอมบอก กูจะจับมันกดซะ!”
“ลูกเจ้าพ่อนะมึง ลูกเจ้าพ่อ”
“แล้วไง ไอ้น้องลูกเจ้าพ่อ แต่กูก็ผัวลูกเจ้าพ่อเหมือนกัน! ไปล่ะ! กูจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง มันคิดว่ามันกลับไปหลบหลังป๊ามันแล้วกูจะไม่กล้าบุกถ้ำเสือสิท่า…รู้จักคนอย่างกูน้อยไปแล้ว!!” ท่าทางจริงจังและเอาเรื่องของภูผา ทำเอาสหรัฐได้แต่ยิ้มบาง
…ท่าทาง… 10 ปีของนภศรจะไม่สูญเปล่าก็วันนี้แหละ…
ติดตามตอนต่อไป (อาทิตย์หน้านะคะ น่าจะประมาณวันพุธ ^.^)
พรุ่งนี้มีสอบที่โรงเรียนสอนภาษา กรี๊ดดดด ยังไม่ได้อ่านเลย วันนี้งดเม้าท์หนึ่งวัน แหะๆ
ตอนนี้สั้น เดี๋ยวแก้ตัวด้วยตอนหน้ามาเร็ว อิอิ
มีคนเสนอให้ทำสารบัญด้วย เดี๋ยวขอบัวศึกษาวิธีแปะลิงค์ก่อนนะคะ เป้นคนไม่มีเซ้นท์ทางด้าน IT อย่างรุนแรง (โลว์เทคนั่นเอง ฮ่าฮ่า) ขอบคุณมากๆที่แนะนำค่ะ ^.^
รู้สึกจะมีคนหลงพี่เสือกันมากมายก่ายกอง และภูถูกด่าที่สุดถึงที่สุด ทั้งๆที่ความจริงก็ไม่ใช่ความผิดมันนาาาา มันไม่รู้อ่ะ ไม่มีคนบอก 
(ตอนเรื่องน้องถ้วยฟู มันไม่รู้ยังไม่มีใครว่าน้องฟูเลย แถมชื่นชมขอเป็นแม่ยกกันอีก สองมาตรฐานกันนะเนี่ย ฮ่าฮ่า)
กรี๊ดดด ว่าจะไม่เม้า ลืมตัวตลอดดดด ไปแล้วค่ะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ดคนอ่าน คนเม้นท์ และทุกคนที่ติดตามมากๆนะคะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33 (อ่าน 357071 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก