หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33

[Yร้าย]

สนุกทุกเรื่องเลยเจ้าค่ะ.......คู่ภูน้องนี่ฮามากและน่ารักมาก...
แต่น้อยใจนะ..น้อยใจที่ไม่มีคู่ของท่านเทพแห่งวงการไพ่.....
อยากให้แต่งคู่นี้ซัก 2-3 ตอนอีกนะ..เพราะว่ามันยังไม่เคลียร์เท่าไหร่...

[k_roro]

น่ารักมากๆเลยค่ะ ไม่ว่าตอนหลักหรือตอนพิเศษเลยอ่ะ

อยากอ่านติ๋มกะภพด้วยเหมือนกัน คู่นี้เหมือนเริ่มที่ความสงสารแต่กลับกลายเป็นรักหวานๆไปได้

อยากอ่านความหวานของคู่นี้ต่ออีกอ่ะค่ะ

แล้วคู่เสือแยม กะ ภูน้องนี่ บอกได้คำเดียว

รัก!!!!! เลยอ่าา

[hand D]

 
ชอบเรื่องนี้จังเลย

[akiko]

เป็นเรื่องที่สนุกมากๆๆ เลยคะ ชอบทุกคู่เลย
ทั้ง พี่เสือจอมหื่น กับ คุณแยม (น่ารัก เรียบร้อย แต่แอบชอบซาดิสม์เล็กๆๆ)
     นายภู กับ น้อง ก็น่ารักสุดๆๆ
 

ขอยกนิ้วให้คนเขียนคะ เรื่องนี้ดีจริงๆๆ ไม่อยากให้จบเลย

[zazoi]

ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ น่ารักมากๆๆๆ ไม่ทราบว่าจะมีต่ออีกป่าวคะ

ปล. อยากให้แต่งต่อแล้วรวมเล่มอ่ะค่ะ อยากเก็บค่ะ เหมือนคู่แยมยังมีอะไรอีกเยอะอ่ะค่ะ อยากรู้ด้วยว่าเอาชนะใจคุณยายได้ยังไงด้วยค่ะ อิอิ

[shoi_toei]

 

[naamsomm]

สนุกมากเลยจ้าาาาาา
อ่านเรื่องนี้แล้วประทับใจพี่เสือมาก
ทั้งรักแล้วก็ทะนุถนอมแยมสุดๆเลย
แถมยังชัดเจนสุดๆ
"วันนี้วันศุกร์ เป็นเวลาของกูกับแยม" 5555
ส่วนน้องกับภู
พอเป็นคนรักกันภู กลายเป็นคนหวานมากเลยนะ
แต่ความเกรียนยังคงเดิม

[koikoi]

ชอบจังเลยทั้งดอกบัวดอกพิกุลดอกจิกน่าจะมีดอกอื่น ๆอีกเนอะ

[piengtavan]

ขำกับความเกรียนของเพื่อนภู แต่ในขณะเดียวกีันก็หนักตุ่มกับความง่าวของมัน มันไม่โง่ในเรื่องความรู้สึก แต่มันง่าวในรื่องการฉุกคิด!!
หอยหลอดดดดดดดดดดดดดด

ฉลาดพอที่จะหาข้ออ้าง ทำไม๊~ ไม่เฉลียวใจเอาจริงๆจังซักทีฟร้า~~~

แต่ที่หนักใจที่สุด ... น้องบทมันจะแสบก็แสบเนอะ มีอย่างที่ไหน ไปยั่วเค้าให้ ... แรงๆ ....
แต่่มใันก็ ... อุหึหึหึหึ ....

แต่ยอมรับว่าสงสารสองหนุ่มผู้งุ่นง่านมากกกกกก 555

[gayraygirl]

พี่เสือนี่เป็นกามเทพให้ภูน้องเห็นๆ

[Cheese[C]ake]

น้องแยมปราบพี่เสือซะอยู่หมัด

[chatori]

สนุกมาก ชอบทั้งสามคู่เลย
แต่ละคู่ก็คนละแนว
อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า

[reborn]

 

[sulsul]

จบแล้ววว เพิ่งเข้ามาอ่านนน
ตลกดี ขอบคุณค่ะ

[funland]

อ่านแล้วรู้สึก อารมณ์ ดีเลยแหะเราวันนี้ ขอบคุณมากค่ะ (เอ๋ะ แต่น้องติ่มซำ ม่ะมีตอนพิเศษ  )

[cinquain]

อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข   

ชอบทั้งสองคู่ค่ะ โดยเฉพาะตอนที่ภูถือกระดาษโน๊ตเก่าๆเหลืองๆ
แล้วคิดถึงเรื่องในสมัยก่อน ซึ้งมากค่ะ

อยากได้ตอนภูกับน้องหวานๆอีกจัง   

[Nov_midas]

ขอบคุณค่า สนุกมากๆเลย แต่งเรื่องสนุกแบบนี้มาให้อ่านอีกนะคะ 

[DoubleBass]

สนุกสุดๆ ไปเลยยยยยยย     

[ขนมสัมปันนี]

 

[Milk]

อ่านแล้วชอบทุกคู่เลย ภาษาก็ไหลลื่นไม่มีสะดุด

[Jaajaa]

สนุกมากกกกกค่ะ ชอบคู่พี่เสือมาก น่ารัก
ถ้าว่างๆช่วยมาเขียนต่อเถอะนะคะ ปลื้มเรื่องนี้จริงๆ

[Chichi Yuki]

รวมกันหลายอารมณ์

อ่านแล้วฮา 

[timtam]

โอ๊ยยยยยยยยยย เพิ่งเข้ามาอ่านเจ้าค่ะ สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปหัวเราะในความเกรียนของเสือและภูจริงๆ และกอดน้องแยมที่แสนน่ารักแบบสุดๆไปอีกหนึ่ง  เรื่องของติ่มซำก็น่ารักแบบสุดๆ แต่ต้องขอยกให้คู่เสือและภู สองคู่นี้เอาใจไปเต็มๆเลย แต่ที่เห็นจะได้ใจสุดก็คุณคนแต่งนี่แหละแต่งได้สนุก เกรียนได้อารมณ์ มึนได้โล่ สนุกจนนั่งยิ้มไม่หุบ หากมีเวลาก็อยากให้มาต่อเรื่องนี้ให้หายคิดถึงน่ะค่ะ  เป็นความรู้สึกว่าอยากรู้ความเป็นไปของตัวละครเหล่านี้อยู่ถึงเรื่องจะจบแต่ตัวละครเหล่านี้ยังโลดแล่นอยู่ กอดคนแต่งหนึ่งที ขอบคุณน่ะค่ะที่วันนี้ทำให้เราได้ยิ้มไปกับตัวละครเหล่านี้ 

[ReiiHarem]

ขอสองคำ ชอบ มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องภู กะ น้อง ทำเรา ร้องไห้เลยอ่า เป็นฟิคในรอบสามเดือนเลยน๊า ที่ทำเราร้องไห้อ่า
ชอบเรื่องแนวคิดของครอบครัวของคุณนักเขียนจังค่ะ หลายเรื่องที่อ่านแล้ว
เราชอบครอบครัวของทั้งพระเอก และ นายเอกมากเลยค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นอ่า ชอบๆๆๆ

[Pam_Teukky]

สนุกมากๆเลยค่ะ

[NIMME]

ชอบทุกเรื่อง สนุกทั้งสามเรื่องเลยยยย

[Hikaru23]

ชอบทั้งสามเรื่องเลย น่ารักมากกก^^

[Dezair]

NOV: ตำนานรักดอกไม้
ตอนพิเศษ ตำนานรักดอกบัว & ดอกพิกุล 2
By: Dezair
………………………………..


   ในห้างสรรพสินค้าช่วงสิ้นปีนั้น นอกจากการตกแต่งให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาสและปีใหม่แล้ว สินค้ามากมายยังถูกนำมาจัดเรียงเพื่อเรียกการจับจ่ายจากผู้บริโภค บริเวณฮอลล์ที่ใช้จัดแสดงซุ้มสินค้าจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งเด็ก ชาย หญิง คนแก่ รวมไปถึงสหรัฐและภูผาสองเพื่อนซี้ที่ซี้ย่ำปึ้กกันมาแต่ไหนแต่ไร


   “มึงจะซื้อชุดซานต้า?! บ้าเปล่าวะ นี่มันเลยคริสต์มาสมาตั้ง 3-4 วันแล้ว!” ภูผาได้ทีว่าเพื่อนเยาะๆ เมื่อเห็นสหรัฐหยิบชุดซานต้าสีแดงโดดเด่นขึ้นมาคลี่ดูพลางเอ่ยพึมพำว่า ‘เหมาะกับแยม…เหมาะกับแยม’


   คนกำลังจินตนาการถึงคนรักในชุดซานต้าตวัดสายตามามองเพื่อนรักที่เขาสอยมันมาเดินซื้อของด้วยกัน เนื่องจาก ‘ไอ้ภู’ โดดงานเลี้ยงบริษัทในวันเสาร์ เพียงเพราะว่าเมื่อเช้าทะเลาะกับ ‘เมีย’


   …มันช่างเป็นคู่รักสามวันดีสี่วันไข้จริงๆ ขนาดจะสิ้นปีแล้ว มันยังทะเลาะกันเลย สหรัฐได้ความจากปากของภูผาว่าช่วงนี้นภศรบ้างานและไม่สนใจมันมากกว่าเดิม ปกติก็ไม่สนใจมันอยู่แล้ว ยิ่งช่วงนี้ยิ่งงานยุ่งนภศรก็ยิ่งไม่สนใจมันยิ่งกว่าปกติ เรื่องนี้สหรัฐฟังหูไว้หู เขาโทร.ไปถามข่าวคราวจากปากนภศรเอง เลยได้ความว่าที่ภูผาหาว่าคนรักไม่สนใจมันก็เพราะเมื่อเช้านภศรรีบมากจนทำอาหารเช้าให้มันไม่ทัน


   …เรื่องเล็กๆเท่าขี้มด แต่ ‘ไอ้เสือ’ บอกตัวเองว่าถ้าเป็นเขา และแยมไม่ยอมทำอาหารเช้าให้ ซ้ำยังรีบออกไปทำงาน ไม่ทิ้งไว้แม้แต่โน้ตสักใบ เขาก็คงน้อยใจเหมือนกัน!!


   และเพราะเข้าใจหัวอกเพื่อนสนิทราวกับเข้าใจหัวอกตัวเอง เขาก็เลยสงสารมันเกินกว่าจะทิ้งมันไว้เพียงลำพัง เลยต้องกระเตงมันมาหาซื้อของด้วยกัน แต่แล้วเป็นไง!! ดูปากมันซิ! มันน่าพามาด้วยมั้ย?!! ไอ้เวรเอ๊ย!! กูอุตส่าห์พามึงมา มึงเสือกยุ่งเรื่องที่กูจะซื้อชุดซานต้าให้แยม!!!


   “อ้อ! รู้แล้ว มึงซื้อหลังวันคริสต์มาส เพราะช่วงก่อนคริสต์มาส แม่งแพงบรรลัย!” ไอ้ภูยังอวดฉลาดเอ่ยปากงี่เง่าของมันออกมาแบบไม่สนเหนือสนใต้ทั้งๆที่มันยืนอยู่ในซุ้มขายชุดสำหรับเทศกาลคริสต์มาส และพนักงานประจำซุ้มก็ยืนอยู่ใกล้ๆนี่!


   “กูซื้อไปแล้วรอบนึง”


สหรัฐจำเป็นต้องหยุดฝีปากเพื่อน เขาปรายตามามองไอ้คนที่มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจว่าซื้อไปแล้วรอบนึง แล้วทำไมจะต้องมาซื้ออีก


   “แต่…ตอนคืนวันคริสต์มาส กู…ฉีกขาดไปแล้ว” เขาพูดต่อแล้วเกาคางตัวเองน้อยๆ นึกเขินเมื่อคิดถึงคืนพิเศษของตัวเองและคนรัก ใช่! มันเป็นคืนพิเศษ! มันเป็นคืนพิเศษมากๆ!! มันไม่ใช่คืนก่อนวันหยุดนักขัตฤกษ์ ไม่ใช่คืนวันศุกร์หรือคืนวันเสาร์อย่างที่ตกลงเอาไว้กับแยม แต่มันเป็นคืนวันคริสต์มาสที่แยม ‘ยอม’ เขาเป็นพิเศษ!!


   …แล้วอย่างนี้จะไม่เรียกว่า ‘คืนพิเศษ’ ได้ยังไง!!...


   “ฉีกขาด?” ภูผาทวนคำเป็นการฉุดสติสหรัฐให้ออกมาจากมโนภาพที่เกิดขึ้นในอดีตเมื่อไม่กี่วันก่อน


   …ภาพที่มีแค่เขาและแยม…และแยม…อยู่ในชุดซานต้าขาดๆ โชว์อกนิด โชว์หน้าท้องหน่อย…อ๊ะหือ!! เลือดกำเดาจะพุ่ง!!!...


   “ใช่ ฉีกขาด…ขาดบนตัวแยมเลยด้วย” ว่าแล้วสหรัฐก็หัวเราะกรุ้มกริ่มออกมาอีกที ชุดซานต้าสีแดงๆ พอมันขาดรุ่งริ่งอยู่บนตัวคนรักแล้วเซ็กซี่อย่าบอกใคร! เขาเหลือบตามามองเพื่อนรักที่ดูจะเอ๋อไปแล้วเรียบร้อย มันคงประมวลผลได้แล้วว่าชุดซานต้าถูกฉีกจนขาดได้ยังไง


   “มึงสนใจฉีกแบบกูมั้ยล่ะ เอาชุดกวางเรนเดียร์ไปให้ไอ้น้องใส่สิ”


นี่เห็นว่าเป็นเพื่อนรักกันมานานหรอก สหรัฐเลยแนะนำให้ภูผาได้มีความสุขแบบตัวเองบ้าง


   “ชุดกวางเรนเดียร์?” ภูผาทวนคำช้าๆ ตาตกมองแต่ชุดเรนเดียร์สีน้ำตาลอ่อนแล้วเหมือนจิตจะลอยละล่องไปหาคนที่เขาทะเลาะปั้นปึ่งด้วยเมื่อเช้า


   …ไอ้น้อง…กับชุดกวางเรนเดียร์?...


ไอ้น้องที่ขาวๆ ยิ้มสวยๆ และโคตรเอ็กซ์เวลาอยู่บนเตียงกับเขาใส่ชุดกวางเรนเดียร์น่ะเหรอ…


   ชายหนุ่มเผลอกลืนน้ำลายเอื้อก รู้สึกตาเบลอสมองมึนตื้อเหมือนเห็นแต่ภาพนภศรใส่ชุดเรนเดียร์คลานสี่ขาอยู่บนเตียง


   “แหม!...ไอ้น้องใส่ชุดกวางเรนเดียร์คงน่า ‘ขี่’ สุดๆ” สหรัฐเห็นเพื่อนตาลอยไปแล้วก็ยิ่งใส่ไฟมากกว่าเดิม เขาเห็นภูผากลืนน้ำลายอีกรอบ ตาลอยๆนั่นเหมือนจะส่อแววหื่นออกมาอย่างน่าประหลาด


   …น้องใส่ชุดกวางเรนเดียร์…ใช่! น่าขี่มากๆ!!!...


   “พรุ่งนี้บริษัทไอ้น้องมันหยุดไปจนถึงปีใหม่เลยไม่ใช่เหรอ มึงคิดดูสิ มึงจะได้อยู่กับ ‘กวางเรนเดียร์’ ตั้ง 3-4 วัน…กวางเรนเดียร์เชียวนะมึง ใส่แค่ชุดกวาง ชั้นในไม่ต้อง” จบประโยคนั้น ภูผาก็คว้าชุดกวางเรนเดียร์หมับ แล้วรีบเดินไปหาพนักงานขายพร้อมส่งบัตรเครดิตให้อย่างเร่งด่วน สหรัฐมองตามแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ


   …เสร็จแน่มึงไอ้ภู ไอ้น้องเอาชุดเรนเดียร์ปาหัวมึงแน่ๆ…


   เพียงครู่เดียว ภูผาก็เดินยิ้มแฉ่งกลับมาหา พร้อมกับถุงกระดาษของห้างสรรพสินค้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างในมีอะไร ถ้าไม่ใช่ชุดกวางเรนเดียร์ที่สหรัฐบิ้วอารมณ์ให้ซื้อด้วยเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที! สถิติดียิ่งกว่านักขายมืออาชีพซะอีก!



   “กูซื้อแล้ว” มันว่าแล้วโชว์ถุงให้ดู หน้าตามีความสุขจนสหรัฐนึกหมั่นไส้ แต่ไม่เป็นไร เขาตั้งใจให้มันขึ้นไปลอยละล่องในห้วงอวกาศพร้อมกับจินตนาการอันล้ำเลิศกับชุดกวางเรนเดียร์และเมียรักของมัน แล้วเดี๋ยวเขาจะฉุดมันลงนรกเอง


   “มึงซื้อ?” เขาทำเป็นทวนถามเพื่อนสนิท ภูผาพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง


   “อ้อ! มึงคิดว่ามึงซื้อแล้วไอ้น้องจะยอมใส่งั้นสิ”


เพียงเท่านั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของภูผาก็หืดลงในวินาทีนั้น กลายเป็นสหรัฐที่ยิ้มขึ้นมาแทน


   “มีเมียไม่ว่าง่ายแบบเมียกู ยังเสร่อซื้ออะไรไม่คิด ระวังไอ้น้องเอาชุดเรนเดียร์ปาหัวคอหักเหอะ” ว่าแล้วคนมีเมียว่าง่ายก็หัวเราะหึๆในคอ คว้าชุดซานต้าเดินไปจ่ายเงิน ปล่อยคนซื้อชุดเรนเดียร์ยืนอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม


   …มีเมียไม่ว่าง่ายมันผิดตรงนี้นี่เอง!!!...

…………………………

   “น้องงงงงงงงงงงงงงง!!!!”


ภูผาขี้เหนียวมากพอที่จะหอบเอาชุดกวางเรนเดียร์ราคาสี่หลักมาหาคนรักในบริษัทเดี๋ยวนั้น เขาแยกกับไอ้เสือด่วนที่สุดเท่าที่จะด่วนได้ ก่อนจะรีบถลามาหานภศรที่อาคารสำนักงานทันที


   นภศรเหลือบตามองคนเรียกวูบเดียว ก่อนจะหันไปส่งเอกสารให้กับเลขานุการที่นำมาให้อ่าน


   “หลังปีใหม่ เดี๋ยวคุณแจ้งผมเรื่องนี้อีกทีแล้วกัน” เขากล่าวโดยทำลืมใครบางคนที่ยืนหอบอยู่ในห้องเหมือนมันเร่งรีบมาที่นี่เสียเต็มประดา


   …มันมาทำไมของมัน เมื่อเช้ามันยังทะเลาะกับเขาอยู่เลย!!...


   เลขานุการรับเอกสารแล้วก็รีบเดินเลี่ยงออกจากห้องไป ทิ้งแขกผู้มีเกียรติที่เพิ่งมาใหม่กับนภศรเอาไว้ด้วยกัน


   “มีอะไรรึเปล่าภู มาถึงนี่”


ตอนแรกนภศรก็ตั้งใจจะโกรธคนรักนิสัยงี่เง่าทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจอยู่หรอก แต่พอเห็นหน้าภูผาแล้วเขาก็นึกโกรธไม่ลง ความรักที่เกาะกินในใจมานานมันเต็มแน่นจนทำให้เขายอมรับข้อเสียนิสัยเอาแต่ใจของอีกฝ่ายได้อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก


   “น้อง…น้องต้องช่วยกันนะ”


ภูผาว่าอย่างนั้นแล้วเดินเข้ามาหาก่อนจะวางถุงกระดาษลงบนโต๊ะทำงาน ให้นภศรต้องหยิบมาดู


   “ชุดกวางเรนเดียร์?” เขาเปิดดูของข้างใน มีทั้งชุด ทั้งที่คาดผมเป็นเขาและหูกวางจึงเงยหน้ามองคนถือมาอีกครั้ง


   “ใช่! ภูซื้อมาแพงมาก!!!”


   “ซื้อมาทำไม?”


   “อยากให้น้องใส่” เพียงเท่านั้นนภศรก็โยนถุงกลับขึ้นไปวางบนโต๊ะทันที


   “มึงบ้าไปแล้ว!!!” หมดอารมณ์จะคุยด้วยดีๆ นภศรหยิบงานขึ้นมาทำต่อทันที แต่ภูผารีบเดินอ้อมโต๊ะมาจับเก้าอี้คนรักให้หันมามองตน


   “ไม่บ้า! นะน้อง! ใส่นะ! ไอ้เสือยังให้คุณแยมใส่ชุดซานต้าเลย!!”


   “แล้วยังไง! แฟนไอ้เสือใส่ชุดซานต้าแล้วกูต้องใส่ชุดกวางรึไง!!” นภศรไม่ชอบการเป็นตัวตลกของใคร ยิ่งให้เขามาทำเรื่องบ้าๆ ใส่ชุดหมีชุดกวางอะไรนี่เขาก็ยิ่งรับไม่ได้! นี่เขาไม่ได้อายุสามขวบห้าขวบนะ! ปีหน้าก็สามสิบแล้ว!!


   “ทีแฟนไอ้เสือยังยอมใส่เลย!”


   “ก็นั่นแฟนไอ้เสือ! ไม่ใช่กู!! มึงไม่อายแต่กูอาย! เข้าใจมั้ย!”


   “โธ่! ไม่ได้ใส่ให้ใครดูซะหน่อย!”


   “หมายความว่าใส่ให้มึงดูคนเดียวงั้นสิ?!!”


   “ใช่!!”


ท่าทางมุ่งมั่นของภูผาทำเอานภศรเขินวูบ เขาอ้าปากค้างพูดไม่ออก นี่ภูผาเป็นอะไรไปแล้ว อยู่ดีๆก็อยากเห็นเขาใส่ชุดกวางเรนเดียร์เนี่ยนะ!!


   “นะน้อง ภูซื้อมาให้น้องใส่…”


   “ไม่! มึงกลับบ้านไปเลย! กูจะทำงาน!!” คนถูกอ้อนวอนตัดบทเสียงแข็ง แล้วรีบหันไปสนใจเอกสารที่ต้องเคลียร์ให้จบในสิ้นปีนี้ ภูผามองท่าทางเมินเฉยของคนรักแล้วก็ยิ่งน้อยใจ


   …ทีไอ้เสือ คุณแยมยังยอมมันสารพัด แต่ไอ้น้องไม่เห็นยอมเขาบ้างเลย…ภูผาอยากโวยวาย อยากเรียกร้อง แต่เขาก็รู้ดีว่านภศรให้เขามามากแล้วตลอดทั้งปีนี้ ถ้าจะมีสักเรื่องที่นภศรปฏิเสธอย่างเด็ดขาดไม่ยอมทำให้…เขาก็คง…


   “กลับก็ได้ แต่น้องเอาชุดนี้ไว้พิจารณาก่อนนะ”


...แหม! นภศรก็น่าจะยอมเขาเรื่องนี้อีกสักเรื่องนะ! ไหนๆก็ยอมมาตั้งหลายเรื่องตลอดทั้งปีแท้ๆ!!


   “ไอ้!!” นภศรกำลังจะด่าโวยวาย แต่ภูผารีบชิ่งหนีออกจากห้องไปแล้วทิ้งระเบิดเอาไว้กับเขาให้ต้องเหลือบตามองถุงกระดาษ และเพียงแค่แลสายตาไปเห็น ก็เหมือนขนหัวของเขาจะลุกชันในพริบตา!


   เขารีบหยิบมันมาโยนลงกับพื้น แล้วหันกลับไปสนใจงานต่อทันที


   …ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันยอมใส่ไอ้ชุดบ้าๆแบบนี้แน่!!!...

…………………………


   สหรัฐมองคนรักในชุดซานต้าตัวใหญ่โคร่งแล้วยิ้มกริ่ม ไม่เสียแรงจริงๆที่เขาไปถอยมาเป็นชุดที่สอง หลังจากชุดแรกขาดกระจายในคืนคริสต์มาส


   “พี่เสือมองแยมทำไมครับ” ญาณธรถามเขินๆ วันนี้พอสหรัฐกลับมาถึงคอนโดก็บังคับให้เขาใส่ชุดซานต้าทันที แม้ญาณธรจะอ้างว่าต้องทำอาหารมื้อเย็นสำหรับกินเลี้ยงที่คุณภัสสรและคุณยายจะแวะมาร่วมด้วย คนรักก็ไม่ฟังเอาเสียเลย


   “แยมเป็นซานต้าที่น่ารักที่สุด”


   “แยมเป็นผู้ชาย ใช้คำว่าน่ารักไม่ได้หรอก” ร่างโปร่งย้อนซื่อๆอย่างที่ทำเอาคนที่ทั้งรักทั้งหลงต้องเดินเข้ามาโอบไหล่เอาไว้


   “ทำไมจะใช้ไม่ได้ สำหรับ ‘คนของพี่’ คำว่าน่ารักยังน้อยไปเลย”


 ไม่พูดเปล่า แต่จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากร้อนเริ่มซุกอยู่ข้างแก้ม ญาณธรต้องใช้สองมือดันอกหนาออกเบาๆ


   “พี่เสือ แยมต้องไปทำกับข้าว เดี๋ยวตอนเย็นคุณป้าภัสกับยายจะมากันแล้ว” คนตัวโตจอมระรานถอนหายใจเฮือกให้คนห้ามได้ยิน บอกให้รู้กันชัดๆว่าตอนนี้ ‘แยมคนดี’ กำลังขวางอารมณ์หนุ่มที่พุ่งพล่านเอาไม่อยู่


   “พี่เสือ…” คนได้ยินเสียงถอนหายใจครางเสียงแผ่วอย่างอ่อนใจ มือเล็กที่วางทาบบนอกหนาลูบไล้เบาๆอย่างปลอบประโลม


   “นานๆจะได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันทั้งที…ยิ้มหน่อยนะครับ” สหรัฐเหลือบตาลงมองคนอ้อนวอนเขาก่อนจะทำเป็นแสร้งยิ้มให้ดูทีหนึ่ง


   “นานๆอะไรกัน เดี๋ยวปีใหม่เราก็ต้องไปไหว้แม่ที่บ้านอยู่แล้ว แล้วที่พี่เคยขอล่ะแยม ไหนว่าจะยอมเรียกแม่พี่ว่าแม่ไง เรียกแต่ป้าภัสป้าภัส อย่างกับคนไกลนอกครอบครัวไปได้” ญาณธรไม่ต่อความยาว เขายังยิ้มบางไม่ยอมเอื้อนเอ่ยว่าเพราะเกรงใจคุณภัสสรมารดาของสหรัฐจนเขาไม่อาจเรียกอีกฝ่ายว่าแม่ได้เต็มปากนัก


   …หากเขาเป็นผู้หญิง หรือสหรัฐเป็นผู้หญิง และเขาสามารถเคียงคู่สหรัฐได้อย่างไม่ต้องหลบซ่อน เขาก็จะเรียกคุณภัสสรว่าแม่หรอก แต่นี่…แม้ความรักของเขาจะเป็นที่รู้เห็นของคนในครอบครัวและคนสนิท แต่…เขาก็แนะนำสหรัฐว่าเป็นคนรักของเขาต่อหน้าคนอื่นไม่ได้ และเขาก็ไม่ยอมให้สหรัฐแนะนำเขาแบบนั้นเช่นกัน แม้ในทางปฏิบัติ สหรัฐจะไม่ค่อยทำอย่างที่เขาห้ามก็เถอะ


“แยมน่ะยิ้มอย่างนี้ทุกที…ก็ได้ๆ พี่ไม่เซ้าซี้แยมแล้วก็ได้ แต่ตอนทำกับข้าวไม่ต้องถอดชุดซานต้าได้มั้ย” ท้ายประโยคนั้น ‘พี่เสือ’ ก็อ้อนเสียตาหวานฉ่ำ ญาณธรที่ใจอ่อนกับคนรักอยู่แล้วจะกล้าหือคัดค้านได้อย่างไรกัน เลยต้องยอมพยักหน้ารับ



   …แล้วหลังจากนั้น การเตรียมอาหารมื้อเย็นของญาณธรก็จำต้องใส่ชุดซานต้าใหญ่โคร่งที่เกะกะไม่น้อย ซ้ำยังมีตัวเกะกะมากกว่าเดิมเป็นพี่เสือตัวโตคอยป้วนเปี้ยนเดี๋ยวโอบเอว เดี๋ยวหอมแก้ม


…งานนี้สหรัฐให้นิยามการทำครัวแบบตัวโตๆว่า ‘กว่าอาหารจะเสร็จ เสือก็สุข(เพราะตอดแยม)ไปแล้ว!!!’

……………………………………

   ในขณะที่สหรัฐนั้นสุขไม่มีอะไรจะเปรียบเพราะคนรักตามใจชนิดจะเสียคน เพื่อนรักอย่างนายภูผาผู้ขึ้นชื่อเรื่องความหน้าด้านหน้าทนกำลังพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้นภศรเห็นใจและตอบสนองเสียงเรียกร้องของเขา



   ‘น้องดูเด็กๆพวกนี้สิ ใส่ชุดกวางเรนเดียร์แล้วน่ารักมากๆ’



วิธีการหนึ่งที่ภูผาผู้ซึ่งรู้จักเทคโนโลยีเป็นอย่างดีเลือกใช้คือการส่งรูปผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ตไปหาโทรศัพท์มือถือของคนรัก นภศรเกือบจะเห็นดีเห็นงามว่าเด็กตัวน้อยๆในชุดแต่งตัวเลียนแบบกวางเรนเดียร์ยืนชูสองนิ้วในภาพนั้นน่ารักอย่าบอกใคร แต่ภูผาดันส่งข้อความมาเพิ่ม



   ‘ถ้าน้องใส่แล้วจะน่ารักน่าขี่ยิ่งกว่านี้อีก!!’


 งานนี้เลยเผยโฉมการเจรจาเลเวลไม่เอาอ่าวของภูผาอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะทันทีที่มันบอกว่า ‘อยากขี่’ นภศรก็ยิ่งโมโหหนักถึงขั้นปิดอินเตอร์เน็ตบนโทรศัพท์มือถือทันที!!



   นายภูผาเห็นสุดที่รักออฟไลน์กันต่อหน้าต่อตาก็นึกรู้ว่าข้อความที่เขาส่งไปนั้นไม่กระแทกตรงใจเป้าหมาย เลยต้องเปลี่ยนวิธีใหม่ ชายหนุ่มเลือกการส่ง SMS แทน


   ‘เด็กๆไม่น่ารักเหรอน้อง’


   นภศรแทบอยากจะเขวี้ยงมือถือตัวเองทิ้ง…เด็กๆในชุดเรนเดียร์น่ะน่ารัก!! แต่ไอ้ที่บอกว่าเขาน่าขี่ต่างหากที่น่าโมโห!!!...


   เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำเอาคนกำลังฉุนเฉียวต้องพยายามระงับอารมณ์  ก่อนจะออกปากอนุญาต


   “เข้ามา”


   พนักงานสาวที่ติดต่องานด้วยกันเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร เธอส่งมันให้เขาแล้วมองด้วยดวงตาลุ้นระทึกว่าจะถูกสั่งให้แก้ตรงไหนอีกบ้างไหม วันนี้ใครๆก็อยากกลับบ้านกันทั้งนั้น มันเป็นวันเสาร์ ซ้ำยังใกล้ช่วงหยุดปีใหม่ แต่ที่ต้องมาทำงานก็เพราะงานบางส่วนยังไม่เรียบร้อย และหัวหน้าของเธอโดยตรงอย่างคุณนภศรก็มา แล้วอย่างนี้ลูกน้องอย่างเธอจะอิดออดได้อย่างไรกัน


   “อืม…” ร่างสูงโปร่งของคนเป็นเจ้านายเหลือบตามองหญิงสาวตรงหน้า แววตาเธอลุ้นระทึกอย่างกับรอประกาศผลแอดมิดชั่นอย่างไรอย่างนั้น


   “อยากกลับบ้านแล้วหรือ” เขาเอ่ยปากถามอย่างไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลยสักนิด พนักงานสาวเก้อไปเล็กน้อยก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เขิน


   “เอ่อ…ก็…มันใกล้วันปีใหม่แล้วนี่คะ”


   “คุณมีเลี้ยงฉลองกับแฟนรึเปล่า”


   “…มีค่ะ…”


   “เหรอ แล้ว…คุณมีอะไรเซอร์ไพรส์แฟนรึยัง”


   “ยังไม่ได้หาเลยค่ะ กะว่าจะไปหาวันนี้”


   “คิดจะเซอร์ไพรส์อะไรล่ะ” หญิงสาวเหลือบตามองเจ้านายหนุ่มราวกับกำลังอ่านทีท่าของเขาว่าเธอควรบอกความจริงหรือโกหกดี


   “เอ่อ…ก็…กะจะ…จะ…ทำอาหารให้เขาทานค่ะ เอ่อ…ปกติแล้ว ฉันก็เป็นคนทำนะคะ แต่ว่า…ก็อยากทำให้เขาพิเศษนิดนึง ก็วันพิเศษใช่มั้ยล่ะคะ อะไรที่เดิมๆก็อยากจะเปลี่ยนบ้าง พัฒนาบ้าง เขาจะได้ตั้งตารอคอยวันพิเศษปีต่อๆไปกับเรายังไงล่ะคะ” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มแย้ม เธอแผ่ความสุขที่เกิดในใจออกมาจนแม้แต่นภศรยังรับรู้ได้


   … ‘เขาจะได้ตั้งตารอคอยวันพิเศษปีต่อๆไปกับเรายังไงล่ะคะ’ …


   อย่างนั้นหรือ? สำหรับเขาวันอะไรก็เหมือนกันหมด และการที่อยู่กับภูผาก็อยู่กันมานานตั้งแต่เป็นเพื่อนกัน จนกลายมาเป็นคนรัก ทุกอย่างกลายเป็นความเคยชินที่จับต้องได้ จนเขาลืม…ลืมว่าบางครั้งคนเราก็อยากได้ความแปลกใหม่บ้างเหมือนกัน


   ชายหนุ่มเหลือบตาลงมองถุงกระดาษที่เขาทิ้งลงกับพื้น แล้วถอนหายใจเบา ก่อนจะเงยหน้ามองพนักงานสาว


   “วันนี้คุณกลับไปได้แล้วล่ะ”


   “เอ๊ะ! แต่ว่า…นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนี่คะ”


   “กลับไปเถอะ ต้องไปเตรียมเซอร์ไพรส์แฟนไม่ใช่รึไง”


   “ก็…ใช่ค่ะ…แต่…”


   “บอกให้กลับก็กลับสิ บอกคนอื่นด้วยว่าให้กลับกันไปได้แล้ว ผมเองก็…จะกลับเหมือนกัน”


 เมื่อเจ้านายบอกว่าเขาเองก็จะกลับ หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ เธอยกมือไหว้ขอบคุณและลาเขาอีกครั้ง ก่อนจะรีบแจ้นออกจากห้องไปทันที นภศรมองตามแผ่นหลังเล็กบางนั้น จนกระทั่งประตูปิดลงแล้ว จึงก้มลงมองถุงกระดาษบนพื้นอีกครั้ง


   …เซอร์ไพรส์อย่างนั้นหรือ?...

………………………………

   ภูผาหันขวับไปมองที่ประตูทันทีที่ได้ยินเสียงเปิด เขากวาดตามองตั้งแต่ศีรษะจนกระทั่งถึงปลายเท้าของคนที่เพิ่งกลับมาถึงคอนโด แล้วก็ถึงได้เห็นว่าคนรักกลับมาตัวเปล่า!


   …แล้วถุงใส่เสื้อผ้าชุดกวางเรนเดียร์ที่เขาทิ้งเอาไว้ให้พิจารณาล่ะ!!!...


   “มองอะไร” นภศรถามเมื่อสบกับดวงตาตัดพ้อของอีกฝ่าย ภูผาหลบสายตาวูบ ก่อนจะลุกจากโซฟาที่นั่งรอมานาน แต่พอคนที่เขารอคอยกลับมาถึงบ้าน กลับพกพาเอาความผิดหวังมาฝากเขาด้วย


   “ก็…ก็…เปล่า…” คนตัวโตทำหน้าเศร้าได้น่าเตะสุดๆ แต่นภศรยังพอจะรั้งปลายเท้าตัวเองเอาไว้ทัน ภูผาหมุนตัวจะเดินกลับเข้าห้องนอน แต่เขาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน


   “ชุดน่ะ…” ริมฝีปากสวยเอ่ยเบาๆ ทำเอาคนได้ยินถึงกับหูผึ่ง


   “…ถ้า…ถ้าอยากให้ใส่…ก็ลงไปเอาที่รถ”


   “น้อง…เอากลับมาด้วยเหรอ” ภูผาถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู


   ไม่มีคำตอบ นอกจากการพยักหน้ารับสั้นๆราวกับตอบแบบขอไปที แต่ดวงตาของนภศรไม่ยอมมองหน้าภูผาเลยแม้แต่น้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้นภศรเขินอายเพียงใด กว่าเขาจะทำใจหยิบถุงนั้นออกจากห้องทำงานมาขึ้นรถ กว่าจะขับกลับมาถึงคอนโด ใจเขาแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยสักนิด เมื่อเอาแต่คิดว่าถ้าเขาต้องใส่ชุดนั้นจริงๆ เขาจะมองหน้าตัวเองในกระจกได้ยังไงกัน ในเมื่อรู้จุดประสงค์ว่าที่ภูผาซื้อชุดนี้มา เป็นเพราะมันต้องการ ‘ขี่’


 ไอ้บ้าเอ๊ย!! เรื่องลามกจกเปรตล่ะพูดได้น่าไม่อาย!!


   “น้อง…น้องเอากลับมาจริงๆเหรอ”


   “เออ!!” ถามย้ำจนคนเขินชักจะเริ่มหงุดหงิด


   “แล้ว…น้องเอากลับมาแล้ว…น้องจะยอมใส่มั้ย” นภศรกัดริมฝีปาก หน้าขาวๆขึ้นสีจัดอย่างที่ทำเอาคนเห็นต้องกลืนน้ำลายเอื้อก…เซ็กซี่…เซ็กซี่มากจริงๆ..


   “…อ…เออ!!!”


ยิ่งพูด ก็ยิ่งเหมือนนภศรจะหน้าแดงกว่าเก่า ภูผากลืนน้ำลายอีกรอบ แค่คิดว่าถ้าเขาลงไปหยิบชุดเรนเดียร์ออกมาจากรถ และกลับขึ้นมาบนห้อง ช่วงเวลาไม่ถึงสิบนาที คนตรงหน้าจะกลายร่างเป็นกวางเรนเดียร์ทันที…กวางเรนเดียร์…น้องในชุดกวางเรนเดียร์!...แค่สิบนาทีที่ต้องลงไปเอาและรอคนรักแต่งตัวมันก็นานเกินไปในความรู้สึกของเขาแล้ว!!!


   ชายหนุ่มไม่รอช้า เขาคว้าหมับเข้าที่แขนของคนรักแล้วลากเข้าห้องนอนด่วนจี๋


   “เดี๋ยว! เข้าห้องทำไมน่ะภู!!”


   “ไม่ต้องสงต้องใส่มันแล้ว!! เสียเวลา!!”


   “เดี๋ยว! อย่าเพิ่ง!...อ๊ะ! อื้อ…” หลังบานประตูห้องนอนนั้น ไม่มีเสียงโวยวายของนภศรดังออกมาอีก นอกจากเสียงครางผะแผ่วเท่านั้นเอง

...............................

[Dezair]

……………………………………..


   “แยม! น่ารักจังเลยลูก! ใครซื้อเนี่ย” คุณภัสสรร้องทักทันทีที่เห็นญาณธรเดินออกมาจากห้องครัว สองมือถือจานอาหาร ส่วนทั้งเนื้อทั้งตัวนั้นสวมชุดซานต้าแม้แต่หมวกก็ใส่!



   “คุณป้า สวัสดีครับ” ญาณธรรีบวางจานลงกับโต๊ะอาหารแล้วยกมือไหว้คุณภัสสรทันเวลาก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะถลาเข้ามาจับแขนจับมือเขา


เมื่อครู่นี้สหรัฐแยกตัวออกไปรับคุณภัสสรและคุณยายโสภามาทานข้าวที่นี่ ในวันนี้…ที่เลือกวันนี้ ญาณธรคิดว่าเป็นเพราะทั้งเขาและสหรัฐไม่ต้องไปทำงาน แต่ที่สหรัฐเป็นตัวตั้งตัวตีให้กินเลี้ยงกันตั้งแต่วันนี้ เป็นเพราะไม่อยากให้น้องชายของคนรักมาร่วมแจมเปิดศึกพี่เขยและน้องเมียอย่างไรล่ะ!!


…นั่นไง พูดถึงสหรัฐ สหรัฐก็กำลังทำตัวเป็นหลานเขยดีเด่นประคองคนชราเดินเข้ามาในคอนโดอยู่นั่น…


   “เสือ! ใครออกไอเดียให้แยมใส่ชุดซานต้าเนี่ย! น่ารักน่าหยิกมากๆ!” คุณภัสสรหันไปถามลูกชายที่กำลังพาคุณยายเดินเข้าคอนโดมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร


   “ก็ผมสิแม่! แยมใส่ชุดซานต้าแล้วน่ารักนะครับคุณยาย” ไม่ลืมที่จะถามความเห็นแบบออกตัวนำกับหญิงชราที่เป็นคนเปิดด่านสุดท้ายให้ญาณธรได้ย้ายออกมาอยู่กับเขาเต็มตัว พระคุณนี้สหรัฐจะจำไม่ลืม เพราะตอนแรกญาณธรไม่ยอมทิ้งคุณยายโสภามาอยู่กับเขา แต่เพราะคุณยายช่วยพูด เขาถึงมีแยมเคียงข้างทั้งวันทั้งคืนแบบนี้


   “ใช่ แต่พ่อเสือไม่ได้บังคับหลานชายให้ใส่หรอกใช่มั้ย” คุณยายนั้นเป็นหญิงชราใจดี แต่เมื่อตั้งคำถามอย่างคาดคั้นก็ทำได้ดีไม่มีที่ติชนิดที่สหรัฐเสียววูบเหมือนวัวสันหลังหวะ


   “แหม! คุณยายก็ ผมเหรอครับจะบังคับแยม…อ่า…คุณยายนั่งรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมเข้าไปเอาน้ำมาให้”


 คุณภัสสรมองลูกชายเอาอกเอาใจคุณยายโสภาแล้วได้แต่ลอบถอนหายใจน้อยๆ ตั้งแต่ลูกชายเธอคบหากับหลานชายของคุณยาย แม้คุณยายจะไม่กีดกันเสียเท่าไร แต่เธอก็มองออกว่าหญิงชรายังไม่เชื่อใจสหรัฐเต็มร้อย แต่จะโทษใครได้กัน ในเมื่อสหรัฐทำตัวเองทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นอดีตเพลย์บอย หรือนิสัยใจร้อนวู่วาม


เธอหันกลับมาทางญาณธรที่กำลังเปลี่ยนกระบอกแก๊สสำหรับเตาไฟตั้งโต๊ะ กำลังจะชวนคุย แต่เสียงตะโกนของสหรัฐจากในครัวดังขึ้นมาเสียก่อน


   “แยม…กับข้าวบนโต๊ะให้พี่ยกออกไปเลยมั้ย”


   “ยกครับ” แม้ปากจะพูด แต่เจ้าตัวก็เดินเข้าไปดูแลด้วย เพียงครู่เดียว ญาณธรก็ถือถาดใส่เครื่องดื่มได้แก่น้ำผลไม้ออกมา ส่วนสหรัฐถือจานอาหารเต็มสองมือ ภาพสองหนุ่มที่ช่วยกันคนละไม้คนละมือนั้น ทำเอาสองหญิงต่างวัยที่นั่งมองได้แต่ลอบยิ้มบางอย่างมีความสุข แม้ความรักของลูกหลานของพวกเธอจะแปลกและแตกต่างไปบ้าง แต่ถ้าเขาเกื้อกูลเกื้อหนุนกันได้ทุกเรื่องอย่างนี้ ต่อให้ปีหน้า ปีต่อไป หรือปีต่อๆไป พวกเขาก็จะประคับประคองชีวิตคู่ไปได้อีกนานเท่านาน


   มื้อเย็นเล็กๆเริ่มต้นขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงญาติผู้ใหญ่สองคน และสหรัฐกับญาณธร พวกเขารับประทานอาหารด้วยกัน พูดคุยกันในเรื่องของปีนี้และเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นตลอดทั้งปี และแน่นอน…พวกเขายังขอให้ปีหน้าเป็นปีที่ดีต่อไปอีกปีด้วยเช่นกัน


   “พ่อเสือ…”


 มื้อเย็นสิ้นสุดลงแล้ว ญาณธรกำลังอยู่ในครัวเพื่อเก็บล้าง และสหรัฐก็กำลังเตรียมตัวจะพาแขกกลับไปส่งที่บ้าน แต่คุณยายโสภากลับเรียกเอาไว้เสียก่อน


   “ครับ คุณยาย”


   หญิงชราไม่พูดอะไร เธอกวักมือให้ชายหนุ่มก้มศีรษะลงต่ำ สหรัฐก้มลงตามอย่างงงๆ ก่อนจะนิ่งอึ้งเมื่อคุณยายโสภาถอดสร้อยพระที่ห้อยคออยู่ออกมาคล้องคอชายหนุ่มแทน


   “คุณยาย…” สหรัฐเงยหน้ามองอย่างตกตะลึง เขารู้ว่านี่คือสร้อยพระเก่าแก่ที่คุณยายโสภารักมาก ญาณธรเคยเล่าว่ามันเป็นสร้อยของคุณตา แต่พอคุณตาเสีย คุณยายก็นำมาใส่ต่อและไม่เคยถอดอีกเลย


   “ยายให้พ่อเสือ พระคุ้มครองคนดี เพราะฉะนั้นถ้าพ่อเสือเป็นคนดี พระก็จะคุ้มครอง และถ้าพ่อเสือแคล้วคลาดอันตราย พ่อเสือจะได้อยู่ข้างหลานชายของยายไปนานๆ” ใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัยเผยรอยยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูชายหนุ่มคราวหลาน คุณภัสสรที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้แต่ยิ้มบางและถอนหายใจอย่างเบาใจ ดูเหมือนเวลานี้ลูกชายของเธอจะซื้อใจหญิงชรามาได้ทั้งดวงแล้ว


   “ผมจะไม่ทำให้คุณยายผิดหวังครับ” สหรัฐก้มลงกราบที่ตักหญิงชราอย่างเต็มตื้น เขาไม่ได้ดีอกดีใจกับการได้พระเก่าแก่มาครอบครอง แต่เพราะคำพูดราวกับจะฝากฝังญาณธรเอาไว้กับเขานั่นต่างหากที่มีค่ามากที่สุด


   “ยายก็หวังอย่างนั้น” คุณยายโสภาเพียงยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะหันไปเห็นญาณธรโผล่หน้าออกมาจากครัว



   “ยายกลับก่อนนะแยม แล้วไว้วันปีใหม่ค่อยเจอกัน” คุณยายลุกขึ้นยืน ญาณธรรีบก้าวขาเข้ามาหา เขายกมือไหว้ผู้เป็นยายด้วยเพราะพูดอะไรไม่ออก เขารู้…ยายยอมรับพี่เสือหมดหัวใจ…ยายยอมรับคนรักของเขาโดยไม่มีข้อแม้อื่นใดอีก…


   “ขอบคุณนะครับยาย”


   “ต้องขอบคุณคุณภัสกับพ่อเสือต่างหาก พวกเขาทำให้ยายวางใจว่าไม่ว่าปีนี้ ปีหน้า หรืออีกนานแค่ไหน แยมจะได้อยู่กับคนที่รักและดูแลแยมได้ดี” คุณยายโสภาหันไปยิ้มละไมให้คุณภัสสร


   “ขอบคุณนะคะคุณยาย” คุณภัสสรเองก็ตื้นตันไปด้วย เธอเดินเข้ามาจูงมือหญิงชรา พาเดินออกจากห้อง สหรัฐหันมามองคนรักที่ยืนเคียงข้างเขา ชายหนุ่มจับมือขาวเล็กเบาๆ


   “ไปส่งแม่กับคุณยายด้วยกันนะแยม”


   “ครับ”


พวกเขาปิดไฟ เดินออกจาคอนโดตรงไปที่โถงลิฟต์ที่มีคุณภัสสรและคุณยายโสภายืนอยู่ ในความสลัวของแสงไฟสีส้มและความมืดยามค่ำคืนของหน้าต่างกระจกข้างลิฟต์นั้น ทำให้สหรัฐเหมือนจะเห็นใครอีกหลายคนยืนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย คนหนึ่งที่เขาจำได้ดีคือพ่อของเขาที่เสียไปแล้ว ส่วนอีกสามคน ชายหนุ่มจำได้แม่นว่าชายหญิงหนุ่มสาวหน้าตาเหมือนกับภาพบนหิ้งข้างโกฐกระดูกพ่อและแม่ของญาณธร ส่วนชายชราอีกคน…เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร หากแต่สร้อยพระที่ห้อยอยู่ที่คอทำให้เขาระลึกถึงเจ้าของคนเก่าคนแก่ก่อนที่จะตกมาเป็นของเขา


   …คุณตาของแยม…


   ทุกคนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เขาราวกับร่วมอวยพรปีหน้าให้เขากับแยม…



   ชายหนุ่มยิ้มบางกับตัวเอง เขากระชับมือที่จับมือของญาณธรราวกับให้คำสัญญา



   …เขาจะเป็นคนดี เขาจะอยู่ดูแลและเคียงข้างญาณธรไปจนกว่าจะความตายจะแยกจากกัน…เขาสัญญา


…………………………..


   ไออุ่นที่เบียดแนบอยู่ด้วยกันจางหาย ทำเอานภศรที่กำลังหลับตาเพื่อผ่อนลมหายใจให้คงที่ต้องลืมตามอง ภูผาลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้ากางเกงที่ตกอยู่บนพื้นมาสวมลวกๆ



   “น้องรอหน่อยนะ”



   “รอ?” คนถูกขอให้รอเอ่ยปากถามอย่างเหนื่อยอ่อน



   “อืม ไปแปบเดียว เดี๋ยวกลับมา”



   “ไปไหน” คราวนี้นภศรงงหนักจนถึงขั้นลุกขึ้นนั่งถาม ภูผาคว้าเสื้อยืดมาสวมแล้ว พร้อมด้วยการล้วงหากุญแจรถจากกระเป๋ากางเกงสแล็กของนภศรที่ถูกถอดทิ้งกองอยู่บนพื้น



   “ไปเอาชุดเรนเดียร์ไงเล่า!! น้องยังไม่ได้ใส่เลย โอ๊ย! ปาหมอนใส่ภูทำไมน่ะน้อง!!”



   “มึงยังจะเอาชุดเรนเดียร์อีกเหรอ?!!!!” แล้วที่เขายอมมันตั้งหลายชั่วโมงเมื่อกี้นี้เล่า! กลับมาข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ!!


   “เอาสิ! ของแบบนี้พลาดได้ไง!” แล้วภูผาก็ถลาออกจากห้องนอนอย่างว่องไว ให้นภศรได้แต่อ้าปากค้างด่าไม่ทัน


   …โธ่เว้ย!! มีแฟนหื่นมันก็หน้ามืดตามัวหื่นจริงๆ!!!...


   นภศรคิดจะคว้าหมอนหนุนปรับให้ได้ระดับสำหรับเอนหลังพิงได้แบบไม่เจ็บ ทว่าทันทีที่เขาหันกลับไปจะหยิบหมอน มุมกระดาษบางอย่างโผล่ออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงให้นึกสงสัย จนต้องลองดึงลิ้นชักออกดู



   เขาเห็นซองจดหมายสีขาววางอยู่มีรอยยับบ้างเล็กน้อยเหมือนถูกยัดเข้ามาลวกๆ และแน่นอนไม่ใช่ฝีมือเขาแน่ นภศรไม่เคยทำอะไรลุกลนหรือไม่เป็นระเบียบ และในเมื่อไม่ใช่เขา ก็ต้องเป็นของ…ภูผา…



   ร่างโปร่งเหลือบตาไปมองที่ประตูห้อง เพราะเกรงว่าภูผาจะโผล่เข้ามา แต่เมื่อเห็นว่ายังเงียบเชียบ เขาจึงหันกลับมาสนใจซองนั้นอีกครั้ง ก่อนจะลองเปิดออกดู ข้างในนั้นมีธนบัตรใบละพันหลายใบ และกระดาษเล็กๆสองสามใบ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมาดู


   …สลากออมสิน…



เขาหัวเราะน้อยๆ ไม่คิดว่าคนอย่างภูผาจะรู้จักซื้อสลากออมสินด้วย คนอย่างหมอนั่นใช้เงินเก่งจะตายไป คิดยังไงถึงออมเงินแบบนี้ ทั้งๆที่ปกติก็ฝากเข้าบัญชีธนาคารอยู่แล้ว ซ้ำยังไปซื้อสลากฯทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ


นภศรได้แต่ส่ายศีรษะน้อยๆ กำลังจะเก็บกระดาษใส่ซองตามเดิม แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นบางอย่างบนกระดาษเสียก่อน


…ชื่อเจ้าของสลากออมสิน…ไม่ใช่ชื่อภูผา


‘นายนภศร อาชาอาจ’


…แต่เป็นชื่อเขา! ภูผาซื้อสลากออมสินเป็นชื่อเขา!...


คนอย่างภูผาที่เก็บเงินแต่ละทียังยากลำบากกลับซื้อสลากเป็นชื่อเขาถึงห้าหมื่นบาทเชียวหรือ?



นภศรจุกแน่นไปทั้งอกเมื่อรู้ว่าคนรักทำเพื่อเขามากถึงขนาดนี้ จริงอยู่ว่าเงินห้าหมื่นสำหรับเขาที่เกิดมาบนกองเงินกองทองนั้นไม่มากมายอะไร แต่สำหรับภูผาที่ใช้เงินเก่งชนิดเดือนชนเดือนมาแต่ไหนแต่ไร เงินห้าหมื่นถือว่ามากมายนัก



มือขาวค่อยๆเก็บทุกอย่างลงที่เดิม เขาวางมันลงอย่างบรรจงในลิ้นชัก ในซองจดหมายสีขาวยับๆนั่นไม่ได้มีค่าเพราะเงินห้าหมื่น แต่มันมีค่าเพราะภูผาทำเพื่อเขา ภูผาเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา ภูผาคิดถึงเขา…แค่นี้ก็มากพอแล้ว มันมากเพียงพอสำหรับหัวใจของเขา



“น้อง ภูมาแล้วน้อง” เสียงคนในห้วงคำนึงดังโหวกเหวก นภศรหันไปมองเห็นร่างสูงรีบก้าวเข้ามาในห้อง แต่ทันทีที่ฝ่ายนั้นเห็นหน้าเขาก็พลันชะงักไป


“น้อง? เป็นอะไรน่ะ” สีหน้าของนภศรแปลกไปเล็กน้อย แต่ภูผาสังเกตเห็น เขาวางถุงกระดาษในมือลงกับพื้น ก่อนจะกลับขึ้นเตียงมานั่งข้างๆคนรัก และทันทีที่เข้ามาใกล้ นภศรก็สวมกอดเขาทันที



“น้อง? เกิดอะไรขึ้น”



“ฉัน…แค่มีความสุข…” ภูผาดันคนรักออกห่างเล็กน้อยเพื่อสังเกตอากัปกิริยาและสีหน้า นภศรส่งยิ้มบางเบาให้เขา ทว่ามันเป็นรอยยิ้มที่งดงามและดูมีความสุขอย่างที่ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ย



“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในปีนี้นะภู ปีหน้า…ก็ช่วยอยู่ข้างๆกันต่อไปได้มั้ย” ดวงตาของนภศรส่งแววเว้าวอนจนภูผาได้แต่ยิ้ม เขายกมือหยาบลูบใบหน้าของคนรักอย่างรักใคร่



“ไม่เห็นต้องขอเลย ภูไม่มีทางทิ้งน้องไปอยู่แล้ว น้องต่างหาก…อย่าทิ้งกันนะ อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆนะ” นภศรจับมือคนรักเอาไว้ เขาไม่มีคำตอบจะให้ ไม่มีคำสัญญาจะเอื้อนเอ่ย มีเพียงฝ่ามือที่ลูบมือของภูผาเบาๆ ให้แหวนบนนิ้วนางข้างขวาที่เขาได้รับจากภูผาเผื่อแผ่ไอเย็นซ่านลงกับมือของร่างสูง



…แหวนจะอยู่บนมือเขาตลอดไป เหมือนที่เขาเองก็จะเคียงข้างภูผาตลอดไปเช่นกัน…




FIN

รู้สึกว่าปีที่แล้วก็เป็นเรื่องของภู-น้อง ส่งท้ายปีใช่มั้ยน้า…
ปีนี้เอาอีกสักรอบนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า แหะๆ

ส่วนปีนี้ ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง ขอบคุณทั้งการสละเวลาแวะเวียนมาอ่านงานของบัว ขอบคุณสำหรับการคอมเม้นท์
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้บัวเสมอมา

ที่สำคัญ ปีนี้บัวได้รับความช่วยเหลือจากหลายๆคนในเรื่องที่ถูกก็อบนิยายและฟิค มันเป็นความช่วยเหลือที่บัวไม่คิดว่าจะได้รับถึงขนาดนี้เลย มันเยอะมากและสำหรับบัวมันยิ่งใหญ่มากๆ ทั้งช่วยกันเซฟเพจที่ลอกถ้วยฟู ทั้งช่วยติดต่อแอดมินบอร์ดที่ลอกฟิคของบัว ทั้งช่วยติดตามข่าวสารจากในบอร์ดมาให้บัวรับรู้เสมอจนกระทั่งเรื่องราวจบลงด้วยดี

สำหรับคนเขียนอย่างบัว แค่มีคนอ่านงาน บัวก็ดีใจมากแล้ว แต่คนที่อ่านยังทำเพื่อบัวและงานเขียนของบัวขนาดนี้ บัวขอบคุณมากๆนะคะ

และถ้าปีนี้บัวทำอะไรผิดพลาด หรือไปล่วงเกินใครเข้า (ไม่ว่าจะเรื่องชื่อตัวละครอาจจะไปซ้ำใครเข้า หรืออะไรก็ตาม) บัวก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

 อีกสองวันก็จะเข้าปีใหม่แล้ว บัวขอให้ทุกๆคน (ทั้งคนอ่าน คนติดตาม คนคอมเม้นท์ และแอดมินเล้า) มีความสุข แข็งแรงทั้งกายและใจ และมีทรัพย์อื้อซ่า อิอิ
 
ปีหน้า บัวก็ฝากตัวและงานของบัว(ล่วงหน้า) ด้วยนะคะ คิดว่าไม่เกินสามเดือนแรกคงได้มาลงเรื่องใหม่ (ตอนแรกฮึดๆจะมาลงเดือนสิบเอ็ด แต่ความขี้เกียจมีอยู่จริงงงง แหะๆ)

ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในปีนี้ค่ะ

HAPPY NEW  YEAR 2013

[bluekawai]

คิดถึงพี่เสือกะน้องแยม  และภูกะน้องมากๆ น่ารักส่งท้ายปีกันเลย ^^