‘ก่อน 31’ เป็นโปรเจ็คตอนพิเศษ 6 ตอน จาก 6 เรื่อง ลงตั้งแต่วันที่ 25-30 ธันวาคม
ตอน 25 ธันวาตอน 26 ธันวาตอน 27 ธันวาตอน 28 ธันวาตอน 29 ธันวาตอน 30 ธันวา…………………………..
NOV: ก่อน 31
By: Dezair
……………....
ตอน วันที่ 26 ธันวา (สหรัฐ-ญาณธร)
ช่วงใกล้เทศกาลสิ้นปี งานหลักของสหรัฐคือการตะเวนจัดงานเลี้ยงปีใหม่ให้กับคนงานของเขาตามโรงงานต่างๆ ตั้งแต่ช่วงกลางเดือนมาแล้วที่กลับดึก และบางครั้งก็ต้องดื่มมาด้วย เขานึกเกรงใจคนรักที่นอนรออยู่ที่บ้าน หรืออีกนัยหนึ่งคือเขาอยากกลับไปหา ‘แยม’ มากกว่าจะต้องนั่งอยู่กลางงานเลี้ยงแล้วชนแก้วกับลูกน้องซะอีก
ดังนั้น มนุษย์ผู้ซึ่งพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสอยู่เสมออย่างสหรัฐก็เลยออดอ้อนขอร้องให้คนรักติดสอยห้อยตามไปงานเลี้ยงด้วยกัน
แต่สิ่งที่เขาลืมคิดคือ ทุกครั้งที่ไปงานเลี้ยง ก็มักจะเลิกดึก และในหลายๆครั้ง เป็นงานเลี้ยงที่จัดให้ลูกน้อง เจ้าภาพอย่างเขาก็ย่อมไม่ทานอะไร และนั่นเป็นสาเหตุให้สหรัฐเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพาคนรักมาตกระกำลำบากอดข้าวเย็นแถมด้วยการกลับดึกอีกต่างหาก
“หิวมากมั้ยแยม” สหรัฐหันมาถามคนข้างกายที่นั่งอยู่ข้างคนขับ วันนี้งานเลี้ยงเลิกราตอนเกือบสามทุ่ม กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยก็เกือบสี่ทุ่ม ดีว่ามีหัวหน้าคนงานรับไม้ต่อดูแลในส่วนที่เหลือ เขาก็เลยพาญาณธรออกจากโรงงานมาได้
“ไม่มากหรอกครับ พี่เสือล่ะ ไม่ได้ทานอะไรเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“แต่แยมจะเป็นโรคกระเพาะ ตอนอยู่ที่โรงงาน พี่บอกแล้วว่าจะให้คนไปซื้อข้าวผัดมาให้ก็ไม่เอา” ร่างสูงที่กำลังขับรถออกจากโรงงานบ่นหน้าบูด อาหารในงานมีแต่ของรสจัด ซึ่งญาณธรกินไม่ได้ เขาเสนอแล้วว่าจะให้คนไปหาซื้อข้าวผัดมาให้ แต่คนรักไม่ยอม สุดท้ายญาณธรเลยทานแต่น้ำเปล่าเท่านั้น
...ปิดท้ายช่วงปลายปีด้วยการพาคนรักมาระหกระเหินไม่ได้กลับบ้านกลับช่องแถมไม่ได้กินข้าวเย็นอีก งานนี้ถ้ารู้ถึงหูคุณยายของแยม มีหวังพี่เสือตัวใหญ่ถูกยึดแยมคืนแน่นอน!!!...
“ก็แยมไม่ค่อยหิวจริงๆนี่ครับ”
“ไม่หิวได้ไง ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน” คนรักชักจะบ่นมากขึ้นทุกที ญาณธรเลยต้องมองหาตัวช่วย ถนนหนทางตอนกลางคืนยังคงคราคร่ำไปด้วยรถราและผู้คนริมทางเท้า บางจุดสว่างไสวเพราะแผงลอยรถเข็นขายอาหาร และป้ายสีเหลืองที่อยู่บนฟุตบาธไกลๆนั่นก็เป็นตัวช่วยที่ดีทีเดียว
“ข้างหน้ามีบะหมี่เกี๊ยวแน่เลย แวะได้มั้ยครับ” สหรัฐรีบมองตามทันที ก่อนจะตบไฟเลี้ยวขอเข้าข้างทางอย่างรวดเร็ว แต่ไม่วายบ่นอีกชุดนึง
“นั่นไง แยมหิวแล้วจริงๆด้วย”
ร่างโปร่งไม่พูดอะไร เพราะรู้ดีว่าเรื่องความหิว ความง่วง ความเหนื่อยหรือความไม่สบายใดๆก็แล้วแต่ หากออกมาจากปากของเขาแล้วล่ะก็ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยเพียงใด สหรัฐก็มักจะคิดว่าเป็นเรื่องใหญ่เสมอ และครั้งนี้ก็เช่นกัน
รถโฟร์วีลจอดเลียบที่ริมฟุตบาธหน้ารถเข็นขายบะหมี่เกี๊ยวแฟรนไชส์ดังในอีกไม่กี่อึดใจต่อมา โชคดีว่ายังมีโต๊ะว่างสำหรับพวกเขา ญาณธรไม่มีหน้าที่อื่นนอกจากนั่งเฉยๆ ส่วนเรื่องสั่งอาหารต้องนู่น คนตัวใหญ่ที่เดินไปคุยกับเจ้าของร้านซึ่งกำลังลวกเส้นมือเป็นระวิง
สหรัฐเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าที่ไม่หงิกงอเหมือนตอนอยู่ที่โรงงานแล้ว
“พี่สั่งเกี๊ยวน้ำให้แยมนะ แล้วก็มีข้าวหมูแดงกับหมูกรอบด้วย แยมเอาขนมปังสังขยามั้ย” ปากพูด แต่ตาสอดส่ายไปรอบตัว ถัดจากร้านขายบะหมี่เกี๊ยวคือร้านขายขนมปังสังขยาที่ส่งกลิ่นหอมมาถึงโต๊ะพวกเขา
“แค่เกี๊ยวน้ำอย่างเดียว ก็อิ่มแล้วครับ”
“พี่ว่าแยมกินนมร้อนอีกสักแก้วดีกว่า ถ้ากินไม่หมด เดี๋ยวพี่ช่วย” แล้วสหรัฐก็เดินอาดๆไปสั่งนมสดจากร้านขนมปังสังขยาอีกรอบหนึ่ง ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะได้สักที
“รอหน่อยนะ เมื่อไรจะเสร็จสักทีก็ไม่รู้” ประโยคแรกบอกให้คนรักรอ แต่ประโยคต่อมาก็ดันเป็นตัวเองที่ชะเง้อมองร้านบะหมี่เกี๊ยวที ร้านขนมปังสังขยาที ญาณธรมองอากัปกิริยาของคนรักแล้วก็ต้องหัวเราะเบา และเสียงหัวเราะนั้นก็ดันเข้าหูสหรัฐพอดี
“หัวเราะอะไรแยม หิวจนขำรึไง”
“ขำพี่เสือต่างหาก บอกให้แยมรอ แต่พี่เสือนั่นแหละที่รอไม่ไหว”
“ก็แยมยังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวพี่เดินไปตามดีกว่า”
ร่างสูงจะลุกจากโต๊ะอีกหน แต่ญาณธรคว้าแขนเอาไว้ก่อน คนถูกรั้งหันกลับมามอง เขาสบสายตากับเจ้าของดวงตาที่มองไปที่เก้าอี้ของเขา เป็นสายตาจากดวงตาใสแจ๋ว ไม่มีการแสดงอำนาจบาตรใหญ่ ไม่มีคำสั่งใดๆออกจากปาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้คนหุนหันพลันแล่นที่กำลังจะลุกไปตามอาหารต้องยอมทรุดตัวลงนั่งที่เดิม
หลังจากนั่งคอยเงียบๆอยู่อึดใจหนึ่ง นมร้อนจากร้านขนมปังนมสดก็มาเสิร์ฟ พร้อมด้วยขนมปังสังขยาอีกหนึ่งชุด และหลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที เกี๊ยวน้ำ ข้าวหมูแดงผสมหมูกรอบ และบะหมี่เกี๊ยวพิเศษของสหรัฐก็มาถึงโต๊ะ
พวกเขาสองคนก้มหน้าก้มตาทานกันเงียบๆ ในระหว่างที่เสียงรถราวิ่งในถนนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เรื่องฝุ่นควันไม่ต้องพูดถึงเพราะนี่คือฟุตบาธริมถนน แถมดึกดื่นเกือบจะห้าทุ่มอยู่แล้ว แต่พวกเขายังไม่ใกล้ถึงคอนโดเลย
สหรัฐเหลือบมองคนรักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ญาณธรกำลังตักเกี๊ยวน้ำเข้าปาก ดูเหมือนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าตรงนี้คือร้านอาหารรถเข็นริมฟุตบาธ ไม่สนใจว่าจะดึกเพียงใด จะมีฝุ่นมีควันมากแค่ไหน
...ยังคงเป็นญฐาณธรที่อยู่ง่าย กินง่าย ไม่เคยเรียกร้องอะไร ไม่เคยต้องการอะไรเป็นพิเศษ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังพาอีกฝ่ายมาคลุกดินคลุกฝุ่นแบบนี้...
“พี่ขอโทษนะแยม” สหรัฐเอ่ยปาก สีหน้าเต็มไปด้วยแววสำนึกผิด ทว่าญาณธรกลับยิ้มน้อยๆ
“เลิกขอโทษแยมได้แล้ว พี่เสือไม่ผิดสักหน่อย”
“แต่พี่พาแยมมาลำบาก”
“ลำบากตรงไหน?”
“ก็...ดูสิ จะห้าทุ่มอยู่แล้ว แยมน่าจะได้พักผ่อน แล้วพอจะกินข้าว ก็...ก็ต้องมากินร้านริมถนนแบบนี้...”
“แต่ถ้าแยมไม่ได้มา แยมก็ต้องนอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว แยมมาด้วยแบบนี้ ถึงจะได้กินข้าวดึกหน่อย ก็ยังได้กินพร้อมพี่เสือ”
“แยมชอบพูดเอาใจพี่” ร่างสูงบ่นกระปอดกระแปด ยังรู้สึกผิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจกับคำพูดของคนรัก แค่ได้ยินว่าญาณธรอยากอยู่ข้างๆเขา อยากกินข้าวพร้อมเขา หัวใจของสหรัฐก็อิ่มเอิบยิ่งกว่าได้กินข้าวเสียอีก
“พี่เสือนั่นแหละ ชอบเอาใจแยม”
“สรุปเราชอบเอาใจกันสินะ” แล้วสหรัฐก็โมเมไปแล้วเรียบร้อย สีหน้าที่ตอนแรกเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ชักจะกลายเป็นมีความสุขจนญาณธรนึกหมั่นไส้ แต่ก็อย่างที่รู้กันดีว่าเขาทำอะไรสหรัฐไม่เป็น เพราะฉะนั้นทางเดียวที่จะแก้เผ็ดคนชอบโมเมคือปิดปากด้วยอาหารมากกว่าเดิม
ญาณธรตักเกี๊ยวในชามตัวเองไปใส่ในชามบะหมี่เกี๊ยวของอีกฝ่าย
“แยมเอาใจก่อนแล้วกัน อ่ะ พี่เสือทานเยอะๆ”
“อะไรน่ะ ให้พี่ตั้งสองตัวแล้วแยมกินกี่ตัว”
“แยมกินเยอะแล้ว”
“เยอะที่ไหน เมื่อกี้มีห้าตัวไม่ใช่เหรอ ไม่ได้นะแยม ถ้าแยมจะกินแค่สามตัว แยมต้องกินข้าวหมูแดงหมูกรอบให้หมด” คนตัวใหญ่เริ่มหน้าหงิกที่เห็นคนรักกินน้อย แต่ญาณธรยังยืนยันคำเดิม
“แยมกินไม่ไหวหรอก”
“ไม่ไหวได้ยังไง งั้นแยมกินขนมปังสังขยา...”
“เมื่อกี้พี่เสือบอกว่าถ้าแยมกินไม่หมด พี่เสือจะช่วย”
“นั่นพี่หมายถึงนมสดต่างหาก”
“งั้นแยมกินแค่นมแล้วกัน กินอย่างอื่นอีกไม่ไหวแล้ว” แล้วสหรัฐก็ถูกต้อนด้วยสีหน้าน่าเห็นใจของคนรัก เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยินยอมให้ญาณธรทานนมสดต่ออีกหนึ่งแก้ว ส่วนอาหารที่เหลือ เป็นเขาที่เหมาเรียบ
ร่างโปร่งจิบนมร้อน สายตาจับจ้องคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งกินอาหารหลายอย่างอย่างเอร็ดอร่อยและดูจะไม่อิ่มง่ายๆ ดีแค่ไหนที่วันนี้เขาติดสอยห้อยตามมาด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ได้เห็นสหรัฐเวลาอยู่กับลูกน้อง ไม่ได้เห็นสหรัฐที่กำลังหิวโซจนซัดเรียบทุกอย่าง และที่สำคัญ...คงไม่ได้เห็นสหรัฐกระวนกระวายเพียงเพราะเขายังไม่ได้ทานข้าวและยังกลับไม่ถึงบ้าน
ความรู้สึกมากมายที่แสดงออกผ่านทางความห่วงใยและความกังวลที่มีต่อเรื่องของเขาล้วนทำให้อุ่นมากกว่านมร้อนๆที่เขากำลังจิบอยู่เสียอีก
“มองอะไรแยม ข้าวหมูแดงก็อร่อยนะ กินมั้ย” ร่างสูงส่งช้อนให้ แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าทั้งๆที่รอยยิ้มยังติดที่อยู่ริมฝีปากยามทอดมองคนรักด้วยสายตาอ่อนโยน
“แยมแค่คิดว่า...ดีนะ ที่วันนี้แยมมากับพี่เสือ เราไม่ได้กินข้าวร้านแบบนี้กันนานแล้ว” สหรัฐเหลือบมองรอบตัว
“ร้านริมถนนเนี่ยเหรอ” ญาณธรยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความสุข
“อื้อ ฉลองปีใหม่ด้วยบะหมี่เกี๊ยวข้างทางก็ดีไปอีกแบบ ได้กินทั้งเกี๊ยว ทั้งบะหมี่ ทั้งข้าวหมูแดงหมูกรอบ แถมมีของหวานเป็นขนมปังสังขยากับนมสดด้วย”
สหรัฐหัวเราะเบาๆกับคำพูดของคนรักที่ยังมองโลกในแง่ดีได้อย่างเหลือเชื่อ
“แยมพูดเอาใจพี่อีกแล้ว พี่จะเสียคนเพราะแยมแล้วนะ”
“ไม่ได้เอาใจซะหน่อย แยมพูดจริง อยู่กับพี่เสือ...อยู่ที่ไหน แยมก็มีความสุข” สายตาของญาณธรที่มองมาเต็มไปด้วยความรู้สึกท่วมท้นเพียงใด สหรัฐรับรู้และดีใจเสมอมา และเขาเองก็พร้อมจะมอบความรู้สึกเดียวกันนี้ให้อีกฝ่ายเช่นกัน
“พี่ก็ด้วย แยมอยู่ที่ไหน พี่ก็อยากอยู่ที่นั่นเหมือนกัน”
“งั้นปีหน้า...อยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เหมือนปีนี้อีกนะครับ” สหรัฐยิ้มเต็มแก้ม ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่าไม่ว่าจะอีกกี่ปีจากนี้ ที่ข้างเขา คนที่เคียงข้างเขา จะมีญาณธรเพียงคนเดียว...เหมือนหลายปีที่ผ่านมา
“ได้เลย”
“ฝากตัวด้วยนะครับ”
“พี่รับฝากทั้งตัวทั้งหัวใจของแยมเลย” พวกเขายิ้มให้กันอีกครั้ง เสียงรถรายังคงดังอยู่ข้างหู ควันและฝุ่นยังฟุ้งอยู่ในอากาศ เป็นค่ำคืนช่วงปลายปีที่ไม่มีบรรยากาศโรแมนติกเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงอย่างนั้น...การได้นั่งตรงข้ามกัน พูดคุยกัน ยิ้มให้กัน กลับกลายเป็นความทรงจำที่งดงามที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
...เป็นค่ำคืนข้างถนนในฤดูหนาวที่ทั้งหวานและอบอุ่น อย่างคาดไม่ถึง...
FIN
ต่อด้วย พี่เสือ-น้องแยม คู่นี้หายไปนาน แต่น้องแยมก็ยังเป็นคนดีเสมอต้นเสมอปลาย แยมน่าจะเป็นนายเอกที่นิสัยดีที่สุดของบัวแล้วนะคะ แต่ตอนนี้เขียนยากสุดนะ สงสัยเพราะนายเอกนิสัยดี ฮา
เจอกันต่อพรุ่งนี้ (นี่มันโปรเจ็คบ้าพลังจริงๆ อะไรคือการลง 6 วันติดสำหรับบัว ผู้ซึ่งลงนิยายได้สัปดาห์ละ 1 ตอนนนนน) แน่นอนว่าต้องเดาเช่นเคยว่าจะเป็นเรื่องไหน
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และคนที่ยังจำพี่เสือน้องแยมได้นะคะ ขอบคุณพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33 (อ่าน 357055 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก