ตอนที่ 2
“คุณชายครับ เขามาถึงญี่ปุ่นแล้วครับ”
มุมปากของผู้ฟังยกขึ้นยิ้ม สายตาคมสองคู่สบกันด้วยความพอใจ
“จัดฉากรอได้เลย อย่าให้แตกตื่นแล้วกัน”
“ครับ”
ติ๊ด .
สิ้นสัญญาณการตัดสาย ร่างสูงตาคมเดินมานั่งข้างผู้เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดที่อายุห่างกันเก้าเดือน
“มาแล้วหรอครับ”
“อืม เตรียมตัวให้ดี ฉันไม่อยากรออีกแล้ว”
“ผมก็เหมือนกัน”
ผับ Abstract ย่านชินจูกุ
“เมื่อคืนขอโทษแทนแฟนพี่ด้วยนะครับ” บักเซย์พาผมมาเลี้ยงเป็นการขอโทษ เข้าใจวันนี้ว่ามารกับเทวดามันเป็นแฟนกันได้
“ไม่ไรพี่ ไม่เครียด ชิวๆ เฉยๆ” ร้านนี้เหมือนทำมาเพื่อผมไงไม่รู้ ผับที่เน้นการละเลงสีแอบที่ผมชอบ มีบางมุมใช้สีสะท้อนแสง แล้วเปิดไฟสลัวๆก็สว่างหลากสีดี พื้นก็ทำเป็นลวดลายรางรถไฟ แทนที่จะดูคันทรี่กลับปรับแต่งให้หรูหราอาร์ต ใครมันเป็นเจ้าของวะ เจ๋งสวดสาสอ่ะ ตามกำแพงก็มีการใช้สีทาเป็นมุมต่างๆ คละสีกันไป เรียกว่าเลือกนั่งตามความว๊อนชอบสีไหนไปมุมนั้น แต่โซฟาใช้สีดำ และโต๊ะเป็นกระจกทั้งหมด เรีกยว่าดึงความกลมกลืนให้กลับมาได้ดี เคาน์เตอร์บาร์ก็ทำเป็นกระจกใสหมด เห็นบาร์เทนเดอร์เดินไปเดินมาทั้งตัว เหมือนจะอวดว่าพนักงานต้องสูงเพรียว สง่า และหน้าตาดี ด้วยสไตลก์การแต่งตัวเสื้อเชิ้ตสีขาว มุมปกขวาขลิบดำ มุมปกซ้ายปักชื่อร้านด้วยดิ้นสีแดง ทับด้วยกั๊กสีดำ กางเกงสแล็คที่ต้องเดฟทุกตัว อวดความเพรียวของบาร์เทนเดอร์ มีผ้ากันเปื้อนผูกเอวเฉียงลงมา ปักชื่อร้านดื้นสีแดงเฉียงตามขอบผ้า มิน่าสาวๆนั่งกันเต็ม บาร์เทนเดอร์มันคัดมาอย่างกับจะเปิดโฮสต์ รอยยิ้มการค้าประดับอยู่บนใบหน้าของทุกคน
แต่ที่ผมสนใจมันก็ต้องสาวๆสวยๆ แบบเด็กเสิร์ฟสาวๆนี่ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นผูกโบว์สีดำ กระโปรงสั้นทรงกระสอบเอวสูงที่ปักชื่อร้านด้วยดิ้นแดงตรงขอบกระโปรงที่สูงได้ที่ โชว์ขาขาวๆสวยๆ ส้นสูงที่สูงจนน่าหวาดเสียวแต่พวกเธอช่างเดินกันเหมือนใส่รองเท้าแตะ กระชับและไว มีกิ๊กที่เป้นรูปหมวกเล็กๆติดอยู่บนหัว
บริกรชายชุดก็คล้ายกันแต่เป็นกางเกงเดฟและมีผ้ากันเปื้อนแบบบาร์เทนเดอร์ และไม่มีหมวก
ร้านนี้คัดหน้าตาชัดๆ !!
นาฬิการูปเรือใบเรือนใหญ่ของผับบอกเวลาสามทุ่ม โต๊ะผมไอ้โชก็เดินเข้ามานั่งกอดเอวพี่เซย์ไว้หลวมๆ มองผมสายตาไม่พอใจ ทำไมมันมีแต่คู่รักวะ ไอ้แฝดนี่ก็อ้อนกันจริงๆตัวก็เท่ากัน โมะเอะชิบหาย
“ฮิคารุชอบร้านนี้มั้ยครับ” พี่เซย์ถามยิ้มๆ
“ก็ดีพี่ อาร์ตดี แนวผมเลยว่ะ”
“ฮ่าๆ ห้องเราพี่แอบเห็นเอาซะจำห้องเดิมไม่ได้”
“อ๋อ ผมไม่ค่อยชอบอะไรเรียบๆ มันต้องแนวๆถึงได้ฟิวส์”
“ฟิวส์บ้าๆน่ะสิ” เสียงไอ้โชขัดขึ้นมา
“ปากหมาเงียบไปไม่มีใครคุยด้วยซะหน่อย” ผมยักคิ้วกวนประสาทกลับไปแบบไม่กลัว หึหึ มุมปากยังเจ็บที่แม่งชกมาอยู่เลย
“ฮิคารุซังง เคยทานสาเกมั้ยฮะ” เคนตะหันมาสะกิดผม
“ไม่เคย มันคือไรอ่ะ”
“คล้ายๆ อืมม เหล้ามั้งฮะ แต่ไม่ค่อยแรงจิบแล้วอุ่นๆดี ที่นี่มีของโอกินาว่าด้วยนะฮะ เป็นสาเกที่อร่อยที่สุด”
“เออๆ อยากชิมว่ะ เอามาขวดดิ” แล้วเคนตะก็สั่งบริการให้ยกมาเสิร์ฟ สาเกสามขวดก็ได้สถิตอยู่กลางโต๊ะ
“คงไม่เมานะครับฮิคารุ”
“โหยแรงกว่านี้ก็เคยครับ ไม่เมาชิวๆ” ต้องโชว์สักหน่อยละ ผมยืนขึ้นคว้าสาเกกระดกเข้าปากรวดเดียวจบ
“เฮ้ยยยยยย”
จากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย …
“อื้ออออ …” ผมรู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังไซร้คอผมอยู่ แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีจนเผลอครางออกมา อุณหภูมิร่างกายก็กำลังสูงขึ้นตามอารมณ์ที่กำลังเตลิด ผมลืมตาขึ้นมองเห็นเพียงเงาสลัวๆของใครสักคน แล้วเหมือนร่างตัวเองลอยขึ้นมาพิงนั่งพิงอะไรอุ่นๆ ที่มีแขนโอบรอบเอวผม ก่อนเงาสลัวๆที่ไซร้คอผมเมื่อครู่จะตามมาประกบจูบ มือที่กอดเอวผมอยู่ก็เลื่อนต่ำลงสอดเข้าไปในขอบกางเกง ผมสะดุ้งด้วยความตกใจแต่อีกคนที่คร่อมผมอยู่ก็จูบดูดดื่มขึ้นจนผมเริ่มโอนอ่อนตามอีกครั้ง ..
“พอยท์ ….” เสียงกระซิบชิดหูจากคนด้านหลังเรียกให้ผมหันหน้าไปรับจูบจากเขา มือของเขาเริ่มหยอกล้อกับส่วนล่างของผมจนต้องยกเขาขึ้นด้วยความเสียว แต่คนข้างหน้าก็ถกเสื้อผมขึ้น ก้มลงขบเม้มที่ยอดอกที่กำลังแข็งสูงกับปลายลิ้นนุ่มและริมฝีปากอุ่นๆที่ขบเม้มดูดดึง เผลอยกแขนมือขึ้นจิกลงไปที่ไหล่ของคนข้างหน้า แล้วไอ้คนด้านหลังมันก็ดึงเสื้อผมออกไปในที่สุด มันเริ่มจูบลงไปตามไหล่ ตามคอของผม มือมันก็เริ่มขยับเบาๆ
“อื้อ …. อ้ะ” คนข้างหน้าดึงกางเกงผมออกไป ก่อนมือของคนข้างหลังจะรูดส่วนล่างของผมเร็วขึ้น ยอดอกผมก็ยังมีอีกคนตามกระกบดูดดื่ม
“อ้า … อื้ออออ.. อ้า ..” เสียงครางที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นของตัวเอง ดังออกมาก่อนจะกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากที่โดนคนข้างหน้าประกบจูบ สักพักผมก็ปล่อยออกมา …
“พอยท์ … พอยท์ …” เสียงกระซิบของคนสองคนที่เรียกชื่อผม แต่ผมมึนหัวเกินกว่าจะมองพวกเขาชัดๆ เห็นเพียงแต่เงาสลัวๆ แล้วตัวผมก็โดนโน้มไปข้างหน้า
“ช่วยกันหน่อยนะครับพอยท์ …” แล้วปากผมก็โดนสอดแท่งร้อนๆบางอย่างเข้ามา คนข้างหน้าจับหน้าผมขยับขึ้นเป็นจังหวะ มือของผมเลื่อนไปจับส่วนนั้นเพื่อให้ทำได้ง่าย
“อ้ะ เจ็บ …” ด่านหลังเหมือนมีใครสอดอะไรเข้ามา ฟันผมเผลอขบลงไปในแท่งร้อนที่อยู่ในปาก
“ซี้ดดดดด อ้า” เสียงครางกระเส่าดังลอดออกมาจากปากเขา
“อย่าเกร็ง เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว” มือเขาค่อยๆรูดตรงนั้นของผมเพื่อปลอบให้หายเจ็บแล้วมันก็ได้ผลดีก่อนเขาจะสอดเข้ามาจนสุด
และปากผมก็ขยับตามจังหวะ เสียงครางของคนสองคนดังขึ้นเบาๆ ด้านหลังผมโดนกระแทกแรงๆจนแทบจุกแต่ต้องยอมรับว่ามันรู้สึกดีมาก คนข้างหน้าผมก็ช่วยยกสะโพกแม้จังหวะจะกระแทกกระทั้นและรุนแรง แต่มันก็รู้สึกดีเป็นที่สุด แล้วเราก็ปล่อยออกมาพร้อมกัน
ผมไออย่างแรงเพราะน้ำข้นๆที่อยู่ในปากก่อนจะกลืนลงไปจนหมด เรี่ยวแรงผมหมดลงไปไม่อาจทรงตัวอยู่ได้
“พักได้แล้วนะครับพอย์ …” ผมรู้สึกถึงจูบหนักๆลงมาที่ขมับสองที คนสองคน … ผมโดนอุ้มไปนอนหนุนหมอน แล้วก็เข้าสู่นิทรา ..
แสงแดดเริ่มแยงตา ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา พบกับเพดานสีครีม จำได้ว่ามันเคยเป็นสีขาวนะ ผมตะแคงหันซ้ายเจอกับม่านขนาดใหญ่สีทอง และโคมไฟข้างเตียงหรูหรา อืมมม .. จำได้ว่ามันเป็นกำแพงนะ ผมหันไปอีกข้าง ก็เจอโคมไฟข้างเตียงเช่นเดิม แล้วก็มีผู้ชายในชุดสูทยืนโค้งอยู่ อืม … จำได้ว่าเป็นโต๊ะไม่ใช่หรอวะ
เฮ้ยยยยยย !! ผมลุกพรวดขึ้น มองตัวเองในชุดเสื้อคลุมแบบญี่ปุ่น มองไปข้างหน้าเห็นทีวีจอยักษ์ติดอยู่บนกำแพงที่มีทางออกสองทางไม่มีประตู มันเหมือนเป็นห้องใหญ่ๆที่ใช้กำแพงเป็นฉากกั้นห้องนอน
“ที่ไหนวะเนี่ย”
“คฤหาสน์ เรนงะ ครับ” เสียงผู้ชายชุดสูทที่อยู่ในวัยกลางคนตอบคำถามผมด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ๆ มันต้องไม่ใช่เด้ ผมมานี่ได้ไงวะ” ผมลุกพรวดขึ้นจากเตียง แต่ก็ทรุดลงปลายเตียง ทำไมเดินไม่ไหววะ
แม่งเอายาไรให้กูกินนน เดินไม่ไหว หรือมันจะเอาผมมาขาย เฮือกกกกก
โธ่เว่ยยย มันต้องให้กินยาที่กินแล้วไม่มีแรงแน่ๆ แล้วก็จะค่อยๆล่อลวงไปขายตัวหรือใช้แรงงาน หรือมันจะตัดแขนตัดขาไปขายวะ
“คุณชายให้จัดอาหารมาให้บนห้อง เพราะคุณพอยท์อาจจะรู้สึกไม่ค่อยสบาย วันนี้พักผ่อนในห้องก่อนนะครับ ตอนเย็นคุณชายจะกลับมารับประทานอาหารเย็นด้วยครับ” ชายคนนั้นก้มหัวลงให้ผมมแบบญี่ปุ่นก่อนจะเดินออกไปจากโซนห้องนอน แล้วผมก็ได้ยินเสียงปิดประตู
ตกลงผมหลุดมาอยู่ในห้องแสนเชยนี่ได้ไงวะเนี่ย ตูดก็เจ็บๆ ทำอย่างกับโดนไรกระแทก ผมคลำตูดตัวเองไปมา มันตัดตูดกูไปขายปะวะ !
เฮ้ ขำอะไร มันไม่ตลกนะ คุณมาเจอแบบผมปะล่ะ !
ผมนั่งนิ่งๆไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ไม่อยากขยับ แต่เจ็บตูด เลยพิงเตียงและคิดไปเรื่อยๆ
ว่าแต่ ไอ้ลุงนั่นมันรู้ชื่อผมได้ไงวะ ? ไม่เคยบอกใครเลยนะ มีสิทธิ์มาเรียกได้ไง รู้เปล่าว่าสงวนลิขสิทธิ์ ชื่อออกจะเท่ อยากเท่แบบเขาอ่ะเด้ (นี่คือเรื่องที่เฮียแกกังวลนะคะท่านผู้ชม !)
แล้วตกลงมาอยู่นี่ได้ไงวะ จำได้ว่าอยู่ผับ …
เห็นเด็กเสิร์ฟสวยๆ …
บริกรใส่เดฟ ..
เคนตะสะกิด ..
สาเก ..
เอออออออ ไอ้สาเกนั่นแน่ !! แม่มเอาซะเมาหมาเลย เลยมาโผล่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย
แล้วไอ้บักเซย์ ไอ้แฝด ไอ้โช หายเฮดไปไหนวะ หรือมันรวมร่างกันเป็นไอ้ลุงเมื่อกี๊ เฮ้ย เป็นไปไม่ได้ ผมรีบวิ่งออกไป จากเตียง ออกจากโซนห้องนอนก็เจอห้องนั่งเล่น มีชั้นหนังสือด้วย แต่ขอโทษไม่มีเวลาใส่ใจความหรู เปิดประตูที่อยู่ใกล้ที่สุด
เฮ้ย ห้องน้ำ !!!! ลุงหายไปไหนห้องน้ำ
ลุงงงมันมาจากโถส้วมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ผมเขาไปนั่งกอดโถส้วม
“ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงง ออกมา เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไม่นะ ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ม่ายยยยยย” เสียงกว่าแปดร้อยล้านเดซิเบลตะโกนลั่นใส่โถส้วม จนน้ำในโถกระเพื่อม
“ทำอะไรน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ลุงแก่ๆหายไปในโถ ลุงแกเป็นผีเปล่าวะ”
“เขาเป็นคนนะ” อีกเสียงพูดขำๆ
“แต่เขาเปิดประตูบานนี้นี่ ยังได้ยินเสียง ลุงมุดไปในโถใช่ม้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมตะโกนลั่นต่อไป เอามือเคาะโถแรงๆ
“เขาออกอีกประตูต่างหากลุกออกมาจากตรงนั้นได้แล้ว”
“ว่าแต่ตูคุยกับใครอยู่วะ” ผมหันขวับไป เห็นผู้ชายสองคนในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสแล็คเดฟ มือของคนที่ค่อนข้างหน้าดุล้วงอยู่ในกระเป๋า เอียงตัวพิงขอบประตูฝั่งหนึ่งผมซอยรากไทรระคอ ตาคมๆดุ มองผมแบบไม่เข้าใจ อีกคนผมสั้นเปิดหูเซ็ตด้วยเยลให้ตั้งๆ สายตาเขาค่อนข้างทะเล้นขี้เล่นเป็นกันเอง ยิ้มขำๆของเค้ามองมาที่ผม สายตาสองคู่ที่มองมาทำให้ผมเขินแปลกๆ จนเผลอก้มหน้าซุกหน้าลงกับโถส้วมจนหน้าทิ่มลงไปในโถ
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก โถส้วมดูดหัววววววววววววววว อ๊ากกกกกกกกกกก”
“เล่นอะไรเนี่ย” ไอ้ตาดุดึงผมขึ้นจากโถส้วมอย่างแรงจนผมชนกับอกมัน ผมสูงประมาณคอมันเองว่ะ ขนาดมั่นใจว่าตัวเองสูงแล้วนะ
“นี่คิดว่าขำหรอวะ” ผมมองมันหาเรื่อง มันดูจะตกใจกับปฏิกิริยาผม
“ฮ่าๆๆๆๆ งงอ่ะดิ โด่ ก๊ากกกกกกก” ผมขำออกมา หน้ามันฮามากมายอ่ะ
“อุ้บส์ คิก” ไอ้คนลัลล๊ามันก็หลุดขำออกมาเบาๆ
“ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนอ่ะ กลับบ้านได้ยัง แล้วพวกนายเป็นใคร”
“นี่อย่าบอกว่าจำไม่ได้” เสียงตกใจของไอ้คนลัลล๊า กับสายตาหงุดหงิดของไอ้คนหน้าดุ
“จำอะไรอ่ะ มีไรหรอ เกิดไรขึ้น”
“หึ คงต้องทวนความจำกันหน่อยแล้วล่ะ”
“ฮ่าๆนั่นสินะ” แล้วสองคนก็ลากผมไปที่เตียง จากนั้นผมก็รับรู้ว่าทำไมผมถึงเจ็บตูด - -
ตกลงมันสองคนเป็นใครวะเนี่ย
-----------------------------
จบไปอีกตอน แฮ่ (ปาดเหงื่อ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
